လှည့်စားခံလိုက်ရတဲ့ သူမတို့ သားအမိ

အချိန်ကား ညနေစောင်းနေဝင်ချိန်။ တစ်နေ့တာလုံး အလင်းပေးခဲ့သော နေမင်းကြီးသည် တဖြည်းဖြည်း အားနည်းမှေးဖျော့လာ၍ ပျောက်ကွယ်လုနီးပါးဖြစ်နေ၏ ။ ထိုအချိန်တွင် သစ်တောထဲ၌ ညည့်ငှက်တွန်သံမှတစ်ပါး အခြားအသံမရှိ ။ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေ၏။ တောခေါင်းကြီး၏ တဲရှေ့ကျောက်ဆောင်ပေါ်၌ အင်္ကျီလက်ပြတ်နှင့် မိန်းကလေးတစ်ယောက် ထင်းခွေနေသည်။ ထိုမိန်းကလေးသည် သစ်တောကြီးမှ ပေါက်ဖွားလာသော မိန်းကလေးနှင့်လွန်စွာတူ၏။ သူမ၏ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်မှာ သေးသွယ်သော်လည်းအရပ် မြင့်၍ ကျစ်လစ်တောင့်တင်း၏။ အသားညို၏ ။ သူမအမည်မှာ မြနှင်းဖြစ်သည်။ ထိုစဉ် တဲအတွင်းမှ ခေါ်သံကြားရသည်။ “ဒီညတော့ ငါတို့သားအမိနှစ်ယောက်တည်းပဲ သမီးရေ မိုးချုပ်တော့မယ် မြန်မြန်အိမ်ထဲ ဝင်ပါကွယ်။ မှောင်လာရင် သားရဲတိရစ္ဆာန်တွေ ရန်လည်းကြောက်ရ ၊ တောပုန်းဓားပြတွေလည်းကြောက်ရ၊ ဂျပန်စစ်သားတွေလည်း ကြောက်ရနဲ့ ” မြနှင်းသည် ပေါက်ခြမ်းတစ်ခုကို အားရှိပါးရှိ ခွဲနေသည်။ ထင်းခွဲရန် လက်ကိုမြောက်တင်လိုက်တိုင်း သူမရင်အစုံမှာကြွတက်လာ၏။ သနပ်ခါးပါးကွက်ကြားလိမ်းထားသော သူမမျက်နှာတွင် ချွေးစက်ကလေးများ စို့နေ၏။ “အမေရယ် ထင်းခွဲလို့ပြီးပါတော့မယ် ၊ စိတ်မပူပါနှင့် မမှောင်သေးပါဘူး ၊ သမီးလာခဲ့ပါ့မယ် “ မြနှင်းသည် ထင်းပေါက်စများကို တဲအိမ်အတွင်းပွေ့ယူလာပြီး မီးဖိုအနား၌ ပုံလေသည် ။ ထိုနောက် ဝက်သစ်ချသားဖြင့်ပြုလုပ်ထားသော တဲတံခါးမကြီးကို ပိတ်လေ၏ ။ ထိုပြင် အတွင်းမှ မင်းတုပ်ပါချလိုက်၏။

တဲအိမ်အတွင်းတွင် အသက်ငါးဆယ်ကျော်ခန့်ရှိသော မိန်းမကြီးတစ်ယောက် အပ်ချုပ်နေ၏။ သူမအမည်မှာ ဒေါ်မြမေဖြစ်၏။ “ညည်းအဖေမရှိတုန်း ငါ အင်မတန်စိုးရိမ်တယ် ။ ဒို့မိန်းမသားနှစ်ယောက်တည်းဆိုတော့ အားငယ်တယ် သမီးရယ် ၊ ခေတ်ကာလကလည်း မကောင်းဘူးမဟုတ်လား “ မြန်မာတစ်နိုင်ငံလုံး ဖက်ဆစ်ဂျပန်တွေကို ပြန်လည် တွန်းလှန်နေသော အချိန်ကာလဖြစ်သည် ။ တစ်နိုင်ငံလုံး တိုက်ပွဲတွေဖြစ်ပွားပြီး တောပုန်းဓားပြတွေလည်း သောင်းကျန်းလွန်းလှသည်။ ထိုအချိန်အတွင်း မြနှင်းတို့မိသားစုမှာ လုံခြုံရာမြို့သို့ တက်မပြေးဘဲ မိမိတို့နေထိုင်ရာ သစ်တောထဲက တဲအိမ်လေးကို မစွန့်ခွာဘဲနေထိုင်ခဲ့ကြသည် ။ စင်စစ် မြနှင်းတို့ တဲအိမ်လေးနှင့် အနီးဆုံးဒေသတွင် မင်းတပ်မြို့ ရှိသည်။ မြနှင်း၏ဖခင် ဦးသောင်းသည် စားနပ်ရိက္ခာအတွက် တစ်လလျှင်နှစ်ကြိမ် မင်းတပ်မြို့သို့တက်၍ယူလေ့ရှိသည်။ ယခုလည်း ဦးသောင်းတစ်ယောက် စားနပ်ရိက္ခာဝယ်ယူရန် မင်းတပ်မြို့သို့တက်သွားလေ၏ ။ မြို့သို့မတက်မီ အိမ်တွင် ကျန်ရစ်ခဲ့သော မယားနှင့်သမီးကို ညနေစောင်းမှောင်လာသည်နှင့် တပြိုင်နက် တဲတံခါးကို လုံအောင်ပိတ်ရန်မှာကြားခဲ့သည်။ မိန်းမနှစ်ဦးအနက် သမီးဖြစ်သူ မြနှင်းမှာ ဘာကိုမှ မကြောက်တတ်သော်လည်း အမေဖြစ်သူဒေါ်မြမေမှာ အစဉ်သဖြင့် တုန်လှုပ်နေ၏ ။ အထူးသဖြင့် ယနေ့ညနေ၌ ဒေါ်မြမေတစ်ယောက် ခါတိုင်းထက်ပို၍စိုးရိမ်နေဟန် ရှိသည်။ ထိုကြောင့် သမီးဖြစ်သူအားလှည့်၍ “ညည်းအဖေ ဘယ်အချိန် အိမ်ပြန်လာမလဲဆိုတာသိရဲ့လားအေ”ဟု မေးလေသည်။ “၁၁နာရီမထိုးမချင်းတော့ အိမ်ပြန်ရောက်အုံးမှာမဟုတ်ဘူးနဲ့ တူပါတယ် အမေရယ် “ ထိုအချိန်တွင် တဲအရှေ့မှ မထင်မရှား အသံတစ်ခုကြားရသောကြောင့် မြနှင်းတစ်ယောက်တံခါးနားသို့ သွားကာ အသာရပ်၍နားထောင်လေသည်။

“တောထဲက ခြေသံကြားရတယ် “ဟု သူမ အမေအားတိုးတိုး လှမ်းပြောလိုက်သည် ။ လန့်ဖျပ်နေသောဒေါ်မြမေသည် အပ်ချုပ်နေရာမှ ရုတ်တရက် ထရပ်၍ “ဘုရားရေ ၊ ဒုက္ခပါပဲ ညည်းအဖေလည်းပြန်မရောက်သေးဘူး” ဟု တုန်တုန်ရင်ရင်ဖြင့် ဆိုလေ၏။ စကားမဆုံးမီ တံခါးကို ပြင်းထန်စွာခေါက်သော အသံကြားရလေသည် ။ မိန်းမသား နှစ်ဦးကားဘာမှ အသံပြန်မပြုချေ ။နှုတ်ဆိတ်နေကြ၏ ။ ထိုအခါ အပြင်မှ တစ်ယောက်သောသူက ချိုသာသောအသံဖြင့် “အိမ်ရှင်တို့ ကျေးဇူးပြု၍ တံခါးဖြင့်ပါအုံး ကျွန်တော်တို့ လူကောင်းတွေပါခင်ဗျာ ” ဟု အော်ပြောလေ၏ ။ ဗမာစကားသံကြားရသောကြောင့် အနည်းငယ်စိတ်သက်သာရာရသွား၏ ။ ဒီအတိုင်းဆို ဂျပန်စစ်သားတွေ မဖြစ်နိုင်ဘူး။ သို့သော် တံခါးကို ဖွင့်သင့်မဖွင့်သင့် စဉ်းစား ချင့်ချိန်နေ၏ ။ မြနှင်းတစ်ယောက် နံရံပေါ်တွင် ချိတ်ဆွဲထားသော ငှက်ကြီးတောင်ဓါးကို သွားရောက်ဖြုတ်ယူလေ၏ ။ ထိုနောက် “အပြင်က ဘယ်သူတွေလဲတော် ” ဟု အော်မေးလေ၏။ အပြင်မှအသံတစ်ခုက ” ကျွန်တော်တို့ မြို့ကလာတဲ့မြန်မာမျိုးချစ် တော်လှန်ရေးတပ်မတော်က တပ်စိတ်တစ်စိတ်ပါ ခင်ဗျာ” ဟု ပြန်ဖြေလေ၏။ “ရှင်တို့ ဘာလိုချင်လို့လဲ” “ကျွန်တော်တို့ မင်းတပ်မြို့ကို သွားမလို့ပါ ၊ တောထဲမှာ လမ်းပျောက်နေတာမနက်ကတည်းကဘာမှမစားခဲ့ရဘူး ၊ ကျွန်တော့် လူတွေလည်း ဘာမှမစားရသေးဘူး ၊ အစားအစာ မပေးရင်တောင် မင်းတပ်မြို့ကို ဘယ်လမ်းက သွားရမလဲဆိုတာ လမ်းပြပေးပါခင်ဗျာ” မြနှင်းတစ်ယောက် ထိုလူ၏စကားအားယုံကြည်သွားလေ၏။ ထိုကြောင့် လမ်းပြပေးရန်ငှက်ကြီးတောင်ဓါး အားဆုပ်ကိုင်၍ တံခါးမှ မင်းတုပ်ကိုဖြုတ်လေ၏ ။

ထိုနောက် လေးလံသော တံခါးမကြီးကို တွန်းဖွင့်လိုက်ချိန်တွင် မြနှင်းတစ်ယောက် အံ့သြမှင်တက်သွားလေ၏ ။ သူ မနှုတ်ခမ်းဝကို ခြောက်လုံပြူးသေနတ်ပြောင်းဝဖြင့် အတေ့ခံရသောကြောင့်ပင် ။ ထိုနောက် ၎င်းခြောက်လုံးပြူးသေနတ်ကို ကိုင်ထားသော အရပ်မြင့်မြင့်၊ နှာတံကောက်ကောက် ၊နှုတ်ခမ်းမွှေးဗရပွနှင့် စုတ်ချွန်းချွန်းလူတစ်ယောက်ကို တွေ့ရလေသည်။ ထိုသူမှာ ဂျပန်စကားပြန် အောင်ဒင်ဖြစ်သည် ။ အောင်ဒင်၏ အနောက်တွင် အရပ်ပုကွကွနှင့် လူလေးယောက်ခန့်ကို တွေ့ရလေ၏။ ထိုလူလေးယောက်တွင် သုံးယောက်မှာ အသက်ငယ်ပုံ ရသော်လည်း ကျန်တစ်ယောက်မှာ နှုတ်ခမ်းမွှေးကားကားနဲ့အသက်ကြီးပုံရ၏ ။ ထိုသူကားကာနယ်ဆူတိုဖြစ်သည်။ “ဒီမှာ သူငယ်မ ၊ မင်းလက်ထဲကဓါးကို ချလိုက် ။ မင်းလိမ္မာရင် အသက်ချမ်းသာပေးမယ်”ဟု အောင်ဒင်တစ်ယောက် မြနှင်းအား ဟောက်လိုက်၏ ။ ထိုနောက်မြနှင်းတို့ သားအမိနှစ်ယောက်စလုံးကို ၎င်းတို့ပါလာသော လက်ထိပ်ဖြင့် လက်ပြန်ခတ်၍ တဲတံခါးမကြီးကို ဟန်မပျက်ပြန်ပိတ်လိုက်၏။ မြနှင်းတို့သားအမိကို မီးဖိုချောင်ထဲ ဖမ်းခေါ်သွားကာ ဒူးထောက်နေရန် အမိန့်ပေးလေ၏။ ကာနယ်ဆူတိုနှင့် ဂျပန်စစ်သား သုံးကောင်မှာ မီးဖိုချောင်ထဲရှိ ထမင်းစား စားပွဲပတ်လည်တွင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်၍နေရာ ယူလိုက်ကြ၏ ။ ထိုနောက် အောင်ဒင်သည် ကြောင်အိမ်ထဲမှ ထမင်းအိုး၊ဟင်းအိုးများ၊စားစရာသောက်စရာများ ယူလာ၏။ အောင်ဒင်နှင့် ဂျပန်လေးကောင်မှာ ဆာလွန်းသဖြင့် သွားရည်တမြားမြားနှင့် အငမ်းမရ စားသောက်ကြ၏။ မြနှင်းတို့သားအမိနှစ်ယောက်မှာ ကြောက်ကြောက်ရွှံ့ရွှံ့ဖြင့် ဒူးထောက်နေကြသည်။ စကားတစ်လုံးမှ မဆိုနိုင်ဘဲ ဖခင်ကြီးအိမ်ပြန်လာရန်သာ နှုတ်ဆိတ်ဆုတောင်းနေကြသည်။

ထမင်းဝသွားသော ဂျပန်စစ်သားသုံးကောင်မှာ မြနှင်းအား ထိုင်ကြည့်၍ ဂျပန်စကားဖြင့် ပွစိပွစိပြောကာ ရယ်မောနေကြသည် ။ ထိုနောက် ကာနယ်ဆူတိုအား ဂျပန်စကားဖြင့် မြနှင်းအားလိုးခွင့်ပေးရန် တောင်းဆိုလေ၏။ ကာနယ်ဆူတိုက ခွင့်ပြုလိုက်သောအခါ ဂျပန်စစ်သားသုံးကောင်မှာ ထိုင်နေရာမှထလာ၍မြနှင်းထံ လျှောက်လာ၏။ ဂျပန်တစ်ကောင်၏ လက်တစ်ဖက်သည် မြနှင်း၏ ညာဘက်ရင်အုံကို လာကိုင်၏။ ထိုနောက် အပျိုမလေး၏တောင့်တင်းသောရင်အစုံကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ဆုပ်ကိုင်လေ၏။ ” ရှင်တို့ မယုတ်မာကြနဲ့နော်” မြနှင်းတစ်ယောက် အော်ဟစ်ရုံသာ တတ်နိုင်၏ ။ ထိုဂျပန်ငပုသည်၎င်း၏ အနောက်မှဂျပန်နှစ်ကောင်အား ဂျပန်စကားဖြင့် မြနှင်း၏ ရင်အစုံမှာ မည်မျှတောင့်တင်းကြောင်း ရယ်မော၍ပြောလေ၏။ ထိုနောက် ၎င်း၏ ဘောင်းဘီခါးပတ်ကို ဖြုတ်၍ ကာကီရောင်ဘောင်းဘီရှည်ကို ချွတ်ချလိုက်၏။ အဖြူရောင် ညစ်နွမ်းနွမ်း အတွင်းခံအောက်၌ ဖောင်းထနေသော အရာတစ်ခု။ ထိုနောက် အတွင်းခံကို ချွတ်ချလိုက်ရာ အရှည် ၅လက်မ ခန့်ရှိသော ဒစ်ဖုံးနေသည့် ယောကျ်ားအင်္ဂါတစ်ခုကို မြနှင်းတစ်ယောက် မျက်ဝါးထင်ထင်မြင်တွေ့ရလေ၏။ ထိုနောက် ဘယ်ဘက်လက်က ဒစ်ဖျားကို ဆွဲလှန်၍ ညာဘက်လက်က မြနှင်း၏ ပါးစပ်ပွင့်အောင် ညှစ်ကာ လီးကို အတင်းထိုးထည့်လေ၏။ မြနှင်း အတင်းရုန်းကန်လေ၏ ။ ဂျပန်ဂျပု၏ လက်ဝါးတစ်ဖက်သည် မြနှင်း၏ ဘယ်ဘက်ပါးပြင်ပေါ်သို့ အရှိန်ပြင်းစွာ ကျလာ၏ ။ မြနှင်း၏ ပါးပြင်မှာ နီရဲကျိန်းစပ် သွားလေ၏။ ရုန်းကန်လေ အသားနာလေဖြစ်မှာကြောင့် မြနှင်းတစ်ယောက်ပါးစပ်ကို အသာအယာဟ၍ ျငြိမ်ခံနေရုံသာ ရှိတော့၏။

ဂျပန်ဂျပုသည် လီးအစုပ်ခံရင်း မြနှင်း၏ ရင်အစုံကို ဖျစ်ညှစ်ကစားနေ၏ ။ ထိုနောက်မြနှင်း၏ အင်္ကျီလက်ပြတ်လေးကို ဆွဲဖြဲလိုက်၏။ အဖြူရောင် ဘယာစီယာအောက်မှ အပျိုမလေး၏ ရင်သားများမှာ တင်းထွက်နေ၏။ အချိန်မဆိုင်းဘဲ ဘယာစီယာကို အတင်းဆွဲချွတ်လိုက်၏ ။ မြနှင်းတစ်ယောက် အပေါ်ပိုင်း ဗလာကျင်းသွားလေရာ မြင်တွေ့ရသူ ဂျပန်ဂျပုများမှာ လီးပိုတောင်လာကြသည်။ အနောက်မှ ဂျပန်ဂျပုနှစ်ကောင်မှာ ဘောင်းဘီချွတ်၍ ဂွင်းတိုက်နေကြသည်။ ထိုနောက် ဂျပန်ဂျပုနှစ်ကောင်ထဲမှ တစ်ကောင်က မြနှင်း၏ ဖင်နောက်သို့ သွားကာ မြနှင်း၏ ထဘီကို အတင်းဆွဲချွတ်လေသည် ။ ထိုနောက် အတွင်းခံကိုပါချွတ်ယူ၍ နမ်းရှုံ့လေ၏။ မြနှင်းမှာ ရွေးစရာ လမ်းမရှိတော့သဖြင့် အလိုက်သင့်ပင် ဖင်ကုန်း၍ ငြိမ်ခံနေရ၏။ မြနှင်း၏ အင်္ဂါဝကို တစ်စုံ တစ်ခုဖြင့် အတေ့ခံလိုက်ရသည် ။ မြွေဟောက်တစ်ကောင်လို ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးသည် မြနှင်း၏ အပျိုစင်အဖုတ်ထဲသို့ တဖြည်းဖြည်း တိုးဝင်လာ၏။ ဂျပန်ဂျပု၏ လီးသည် မြနှင်း၏ အပျိုစင်မှေးပါးကို ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်လာသောအခါ မြနှင်းတစ်ယောက် မျက်ရည်များပင် စို့လာ၏။ သို့သော် ပါးစပ်မှာလီးစုပ်နေ ရသောကြောင့် အော်သံကား မထွက်လာ ။ ၎င်း၏ လီးတစ်ချောင်းလုံး မြနှင်း အဖုတ်ထဲ ဝင်သောအခါ အသားကုန် ဆောင့်၍ လိုးလေ၏။ အချက်နှစ်ဆယ်ခန့် အားကုန်ဆောင့်၍ လိုးပြီးနောက် မြနှင်း၏သားအိမ်ထဲသို့ ပူနွေးနွေး အရည်များ ပန်းထည့်ကာ ငြိမ်ကျသွားလေ၏။ ထိုနောက် ၎င်း၏လီးကို အဖုတ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်ကာ ပင်ပန်းနွမ်းလျစွာ ထသွားလေ၏။ မြနှင်း၏ အဖုတ်ထဲမှ အဖြူရောင်အရည်များ တစိမ့်စိမ့် စီးကျလာ၏။ လီးစုပ်ခံနေသော ဂျပန်ဂျပုလည်း ၎င်း၏ လီးကိုမြနှင်း၏ ပါးစပ်မှဆွဲထုတ်ကာ မြနှင်း၏ ဖင်နောက်သို့ ဝင်သွားပြန်၏။

ထိုအခါ ကျန်နေသော ဂျပန်စစ်သားသည် ၎င်း၏ လီးကို မြနှင်းပါးစပ်ပေါက်ထဲသို့ လာထိုးထည့်ပြန်၏။ ဂျပန် ဂျပု သုံးကောင်မှာ မြနှင်းကိုတစ်ယောက်တစ်လှည့် ပက်ပက်စက်စက် လိုးနေကြသော်လည်း ဒေါ်မြမေကိုမူ အသက်ကြီးသောကြောင့် စိတ်မဝင်စားသဖြင့် ထိပင်မထိကြ။ ကာနယ်ဆူတိုနှင့်အောင်ဒင်တို့မှာ မြနှင်းတစ်ယောက် ပယ်ပယ်နယ်နယ် အလိုးခံနေရသည်ကို ထမင်းစား စားပွဲတွင် ဇိမ်ဖြင့် ထိုင်ကြည့်နေကြ၏။ ကာနယ်ဆူတိုမှာ ထိုကိစ္စမျိုးတွင် အတွေ့အကြုံ များလှသဖြင့် သိပ်အလျင်မလို။ အသက်အရွယ် ကြောင့်ပင် လီးတောင်ရန် အချိန်တော်တော်ယူရလေသည် ။ထိုကြောင့် စိတ်ကြွလာစေရန် သူ၏ တပ်သားများကို အရင်ပေးလိုးကာ ဇိမ်ဖြင့် ထိုင်ကြည့်လေ့ရှိသည်။ အောင်ဒင် တစ်ယောက် မြနှင်း အလိုးခံနေရသည်ကို ကြည့်နေရင်း ၎င်း၏ လိင်တံမှာ ဘောင်းဘီအောက်မှ ထိန်းမရအောင် ရုန်းကန်ထကြွနေ၏။ ဂျပန်သုံးကောင်မှာ မြနှင်းကို အားရအောင်လိုးနေသဖြင့် စိတ်ရှည်သည်းခံပြီး စောင့်ဆိုင်းနေရ၏။ “ဒီဂျပုတွေကလည်း အခုချိန်ထိ လိုးလို့မပြီးသေးဘူးကွာ ၊ လီးသေးသလောက် တော်တော် စောက်ကြောရှည်တယ် ” ဟု စိတ်ထဲမှ ငြီးတွားလေ၏ ။ နောက်ဆုံးတွင် စိတ်မထိန်းနိုင်တော့သဖြင့် ဒေါ်မြမေကို အရင်လိုးရန် စိတ်ပိုင်းဖြတ်၍ ကာနယ်ဆူတိုထံ ခွင့်တောင်းလိုက်၏ ။ ကာနယ်ဆူတိုက ခွင့်ပြုလိုက်သောအခါ အောင်ဒင်တစ်ယောက် ထိုင်ရာမှထကာ ဘောင်းဘီချွတ်ချလိုက်၏ ။ ထိုနောက် လီးတန်းလန်းဖြင့် ဒေါ်မြမေထံ လျှောက်သွားလေ၏။ အောင်ဒင်၏ လီးမှာ အရှည်ခြောက်လက်မခွဲခန့်ရှိ၍ ဂျပန်စစ်သားများလီးထက်ပိုမဲ၍ပိုကြီးလေ၏ ။ အောင်ဒင်သည် လက်တစ်ဖက်က ၎င်း၏ လီးကိုကိုင်ကာ ကျန်လက်တစ်ဖက်က ဒေါ်မြမေ၏ ခေါင်းကို ဆွဲယူ၍ လီးစုတ်ရန် အမိန့်ပေးလေ၏။

ဒေါ်မြမေမှာ ယောကျာ်းနှင့် ကာမစပ်ယှက်ဖူးသော်လည်း လီးတစ်ခါမှ မစုတ်ဖူးသဖြင့် ပါးစပ်ဟပေးရုံသာ တတ်နိုင်၏။ အောင်ဒင်သည် ဒေါ်မြမေ၏ ခေါင်းကို ကိုင်ကာ ၎င်း၏ လီးကို လည်ချောင်းထဲထိ ရောက်အောင် အတင်းထိုးထည့်လေ၏။ ထိုအချိန်တွင် မြနှင်းကို လိုးနေသော ဂျပန်စစ်သားသုံးကောင်စလုံး အားကုန်၍ လိုးခန်းရပ်ကာ မီးဖိုချောင်ထဲမှ ထွက်သွားလေသည် ။ ထိုအခါ ကာနယ်ဆူတိုသည် ထိုင်နေရာမှ ထလာကာ မြနှင်းထံ လျှောက်လာ၏။ ထိုနောက် ၎င်း၏ဘောင်းဘီနှင့် အတွင်းခံကို ချွတ်ချလိုက်၏ ။ ကာနယ်ဆူတို၏ လီးမှာရှေ့က ဂျပန်စစ်သား သုံးကောင်ထက် အနည်းငယ် ပိုတိုသော်လည်း ပိုတုတ်လေသည်။ မြနှင်းတစ်ယောက် ပါးစပ်နှင့်အဖုတ်တွင် အဖြူရောင်အရည်များ ဗရပွဖြင့် မောပန်းနွမ်းနယ်လှသဖြင့် ဖင်ကုန်းလျက်ပင် အနားယူနေ၏။ ထိုစဉ် ကာနယ်ဆူတိုသည် ၎င်း၏လီးကို ကိုင်ကာ မြနှင်း၏ ဖင်နောက်သို့ လာလေ၏။ ” ထွီ ” ဟူသော အသံတစ်ခု ကြားကာ မြနှင်း၏ စအိုဝ၌ ပူနွေးနွေးဖြစ်သွား၏။ ၎င်း၏ စအိုဝကို တစ်စုံတစ်ခုဖြင့် အတေ့ခံရကာ အတင်းအကြပ် တိုးဝင်လာသည်ကို ခံစားရလေသည်။ ကာနယ်ဆူတိုသည် မြနှင်း၏ အဖုတ်ကို မလိုးတော့ဘဲ ဖင်လိုးရန် အားထုတ်နေခြင်းဖြစ်သည် ။ ကာနယ်ဆူတို၏ လီးသည် အရွယ်အစားရော ၊ လုံးပတ်ရော တော်တော်တုတ်သဖြင့် မြနှင်း၏ စအိုထဲသို့မဝင်ဘဲစ အိုဝတွင်သာ တစ်နေ၏။ အချိန်ယူ၍ ထိုးသွင်းရာ ကာနယ်ဆူတို၏ လီးသည် မြနှင်း၏ စအိုထဲသို့ တရွေ့ရွေ့ထိုးဖောက် ဝင်ရောက်လာ၏။ လီးတစ်ဝက်ခန့်လောက် ဝင်သောအခါ ကာနယ်ဆူတိုသည် အသွင်းအထုတ် မှန်မှန်ပြုလုပ်ပေးလေ၏။ မြနှင်းတစ်ယောက် ကာမအရသာကို တဖြေးဖြေးအကြိုက်တွေ့လာကာ နှုတ်ခမ်းမှအော်ညည်းသံများသည် ကာနယ်ဆူတို၏ လိုးချက်နဲ့အညီ ထွက်ပေါ်လာလေသည်။ အောင်ဒင်သည် ဒေါ်မြမေကိုချီ၍ ထမင်းစားစားပွဲပေါ်တင်ကာ ပက်လက်လန်လျက် အိပ်စေ၏။

ထဘီကို ဆွဲချွတ်၍ အမွေးထူထူဖြင့် ခုံးမို့နေသော ဒေါ်မြမေ၏ စောက်ဖုတ်ကို အတွင်းခံပေါ်မှ လျှာဖြင့်လျက်လေ၏။ ထိုနောက် အတွင်းခံကို ချွတ်၍ ဒေါ်မြမေ၏ ပါးစပ်ပေါက်ထဲသို့ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ မြနှင်းလို မိန်းမငယ် တစ်ယောက်ရဲ့အော်ညည်းသံကိုသာ နားသောတဆင်လို၍ ဒေါ်မြမေ၏ ပါးစပ်ပေါက်ထဲအတွင်းခံ ဆို့လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ အောင်ဒင်သည် ၎င်း၏ လီးကို ဒေါ်မြမေ၏ အဖုတ်ဝ၌ တေ့၍ ထည့်လေရာ လျှောလျှောရှူရှူပင် ဝင်သွား၏ ။ ထိုနောက် အောင်ဒင်သည် ဒေါ်မြမေကို အားကုန်ဆောင့်၍ လိုးတော့သည်။ ကာနယ်ဆူတို တစ်ယောက် မြနှင်းဖင်ကို အသားကုန်ဆောင့်လိုးနေရာမှ ခေတ္တမျှငြိမ်ကျသွားလေသည်။ ထိုနောက် ၎င်း၏လီးကို မြနှင်း၏ စအိုဝမှ ဆွဲထုတ်လိုက်၏။ မြနှင်း၏ စအိုဝမှ အဖြူရောင်အရည်များရေကာတာ ကျိုးသလို စီးကျလာ၏ ။ အောင်ဒင်သည် ဒေါ်မြမေကို လိုးနေရာမှ လီးကို ဒေါ်မြမေရဲ့ အဖုတ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်လိုက်၏ ။ ဒေါ်မြမေ၏ အဖုတ်ထဲတွင် ဟာတာတာဖြစ်သွားသည် ။ အောင်ဒင်လည်း လီးတန်းလန်းဖြင့် မြနှင်း၏ ဖင်နောက်သို့ ဝင်သွားလေသည် ။ သူမ၏ ဖင်ထဲသို့ တရွေ့ရွေ့ တိုးဝင်လာပြန်သော အောင်ဒင်၏ လီးဖြင့် မြနှင်းတစ်ယောက် နောက်တစ်ကြိမ် ဖင်ခံရလေသည် ။ အောင်ဒင်၏ စံချိန်မှီ လီးကြီးသည် မြနှင်း၏ ဖင်ထဲတွင် ပြည့်ကျပ်နေအောင် နေရာယူထားသည် ။ ကာနယ်ဆူတိုလည်း အမောဖြေရာမှ ထလာကာ ဒေါ်မြမေထံ လျှောက်သွားလေ၏ ။ ဒေါ်မြမေပါးစပ်ပေါက်တွင် ဆို့ထားသော အတွင်းခံကို ဆွဲထုတ်ပေးကာ ၎င်း၏ လီးကို ဒေါ်မြမေရဲ့ပါးစပ်ပေါက်တွင် တေ့ပေးလိုက်၏ ။ ဒေါ်မြမေလည်း အလိုက်သင့်ပင် လီးစုပ် ပေးလေ၏။ အောင်ဒင်ရော ကာနယ်ဆူတိုပါ သက်လုံကောင်းကြသဖြင့် မြနှင်းနှင့်ဒေါ်မြမေတို့နှစ်ယောက်စလုံးကို တစ်ယောက် တစ်လှည့် အပေါက်စုံအောင် လိုးကြရာ ၎င်းတို့လိုးပွဲကြီးကို ညဉ့်သန်းခေါင်ယံအချိန်ရောက်မှ ရပ်နားလိုက်ကြသည်။ သစ်တောထဲက တဲအိမ်ကလေးလည်း တိတ်ဆိတ်မှုတို့ပြန်လည်လွှမ်းခြုံသွားတော့၏။…ပြီး
(မူရင်းရေးသားသူအား လေးစားစွာဖြင့် ခရစ်ဒစ်ပေးပါသည်)

Zawgyi

လွည့္စားခံလိုက္ရတဲ့ သူမတို႔ သားအမိ

အခ်ိန္ကား ညေနေစာင္းေနဝင္ခ်ိန္။ တစ္ေန႔တာလုံး အလင္းေပးခဲ့ေသာ ေနမင္းႀကီးသည္ တျဖည္းျဖည္း အားနည္းေမွးေဖ်ာ့လာ၍ ေပ်ာက္ကြယ္လုနီးပါးျဖစ္ေန၏ ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သစ္ေတာထဲ၌ ညည့္ငွက္တြန္သံမွတစ္ပါး အျခားအသံမရွိ ။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေန၏။ ေတာေခါင္းႀကီး၏ တဲေရွ႕ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚ၌ အက်ႌလက္ျပတ္ႏွင့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ထင္းေခြေနသည္။ ထိုမိန္းကေလးသည္ သစ္ေတာႀကီးမွ ေပါက္ဖြားလာေသာ မိန္းကေလးႏွင့္လြန္စြာတူ၏။ သူမ၏ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္မွာ ေသးသြယ္ေသာ္လည္းအရပ္ ျမင့္၍ က်စ္လစ္ေတာင့္တင္း၏။ အသားညိဳ၏ ။ သူမအမည္မွာ ျမႏွင္းျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္ တဲအတြင္းမွ ေခၚသံၾကားရသည္။ “ဒီညေတာ့ ငါတို႔သားအမိႏွစ္ေယာက္တည္းပဲ သမီးေရ မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မယ္ ျမန္ျမန္အိမ္ထဲ ဝင္ပါကြယ္။ ေမွာင္လာရင္ သားရဲတိရစာၦန္ေတြ ရန္လည္းေၾကာက္ရ ၊ ေတာပုန္းဓားျပေတြလည္းေၾကာက္ရ၊ ဂ်ပန္စစ္သားေတြလည္း ေၾကာက္ရနဲ႔ ” ျမႏွင္းသည္ ေပါက္ျခမ္းတစ္ခုကို အားရွိပါးရွိ ခြဲေနသည္။ ထင္းခြဲရန္ လက္ကိုေျမာက္တင္လိုက္တိုင္း သူမရင္အစုံမွာႂကြတက္လာ၏။ သနပ္ခါးပါးကြက္ၾကားလိမ္းထားေသာ သူမမ်က္ႏွာတြင္ ေခြၽးစက္ကေလးမ်ား စို႔ေန၏။ “အေမရယ္ ထင္းခြဲလို႔ၿပီးပါေတာ့မယ္ ၊ စိတ္မပူပါႏွင့္ မေမွာင္ေသးပါဘူး ၊ သမီးလာခဲ့ပါ့မယ္ “ ျမႏွင္းသည္ ထင္းေပါက္စမ်ားကို တဲအိမ္အတြင္းေပြ႕ယူလာၿပီး မီးဖိုအနား၌ ပုံေလသည္ ။ ထိုေနာက္ ဝက္သစ္ခ်သားျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ တဲတံခါးမႀကီးကို ပိတ္ေလ၏ ။ ထိုျပင္ အတြင္းမွ မင္းတုပ္ပါခ်လိုက္၏။ တဲအိမ္အတြင္းတြင္ အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ခန႔္ရွိေသာ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ အပ္ခ်ဳပ္ေန၏။ သူမအမည္မွာ ေဒၚျမေမျဖစ္၏။ “ညည္းအေဖမရွိတုန္း ငါ အင္မတန္စိုးရိမ္တယ္ ။ ဒို႔မိန္းမသားႏွစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ အားငယ္တယ္ သမီးရယ္ ၊ ေခတ္ကာလကလည္း မေကာင္းဘူးမဟုတ္လား “ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလုံး ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတြကို ျပန္လည္ တြန္းလွန္ေနေသာ အခ်ိန္ကာလျဖစ္သည္ ။ တစ္ႏိုင္ငံလုံး တိုက္ပြဲေတြျဖစ္ပြားၿပီး ေတာပုန္းဓားျပေတြလည္း ေသာင္းက်န္းလြန္းလွသည္။ ထိုအခ်ိန္အတြင္း ျမႏွင္းတို႔မိသားစုမွာ လုံၿခဳံရာၿမိဳ႕သို႔ တက္မေျပးဘဲ မိမိတို႔ေနထိုင္ရာ သစ္ေတာထဲက တဲအိမ္ေလးကို မစြန႔္ခြာဘဲေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္ ။ စင္စစ္ ျမႏွင္းတို႔ တဲအိမ္ေလးႏွင့္ အနီးဆုံးေဒသတြင္ မင္းတပ္ၿမိဳ႕ ရွိသည္။ ျမႏွင္း၏ဖခင္ ဦးေသာင္းသည္ စားနပ္ရိကၡာအတြက္ တစ္လလွ်င္ႏွစ္ႀကိမ္ မင္းတပ္ၿမိဳ႕သို႔တက္၍ယူေလ့ရွိသည္။ ယခုလည္း ဦးေသာင္းတစ္ေယာက္ စားနပ္ရိကၡာဝယ္ယူရန္ မင္းတပ္ၿမိဳ႕သို႔တက္သြားေလ၏ ။ ၿမိဳ႕သို႔မတက္မီ အိမ္တြင္ က်န္ရစ္ခဲ့ေသာ မယားႏွင့္သမီးကို ညေနေစာင္းေမွာင္လာသည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ တဲတံခါးကို လုံေအာင္
ပိတ္ရန္မွာၾကားခဲ့သည္။ မိန္းမႏွစ္ဦးအနက္ သမီးျဖစ္သူ ျမႏွင္းမွာ ဘာကိုမွ မေၾကာက္တတ္ေသာ္လည္း အေမျဖစ္သူေဒၚျမေမမွာ အစဥ္သျဖင့္ တုန္လႈပ္ေန၏ ။ အထူးသျဖင့္ ယေန႔ညေန၌ ေဒၚျမေမတစ္ေယာက္ ခါတိုင္းထက္ပို၍စိုးရိမ္ေနဟန္ ရွိသည္။ ထိုေၾကာင့္ သမီးျဖစ္သူအားလွည့္၍ “ညည္းအေဖ ဘယ္အခ်ိန္ အိမ္ျပန္လာမလဲဆိုတာသိရဲ႕လားေအ”ဟု ေမးေလသည္။ “၁၁နာရီမထိုးမခ်င္းေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္အုံးမွာမဟုတ္ဘူးနဲ႔ တူပါတယ္ အေမရယ္ “ ထိုအခ်ိန္တြင္ တဲအေရွ႕မွ မထင္မရွား အသံတစ္ခုၾကားရေသာေၾကာင့္ ျမႏွင္းတစ္ေယာက္တံခါးနားသို႔ သြားကာ အသာရပ္၍နားေထာင္ေလသည္ ။ “ေတာထဲက ေျခသံၾကားရတယ္ “ဟု သူမ အေမအားတိုးတိုး လွမ္းေျပာလိုက္သည္ ။ လန႔္ဖ်ပ္ေနေသာေဒၚျမေမသည္ အပ္ခ်ဳပ္ေနရာမွ ႐ုတ္တရက္ ထရပ္၍ “ဘုရားေရ ၊ ဒုကၡပါပဲ ညည္းအေဖလည္းျပန္မေရာက္ေသးဘူး” ဟု တုန္တုန္ရင္ရင္ျဖင့္ ဆိုေလ၏။ စကားမဆုံးမီ တံခါးကို ျပင္းထန္စြာေခါက္ေသာ အသံၾကားရေလသည္ ။ မိန္းမသား ႏွစ္ဦးကားဘာမွ အသံျပန္မျပဳေခ် ။ႏႈတ္ဆိတ္ေနၾက၏ ။ ထိုအခါ အျပင္မွ တစ္ေယာက္ေသာသူက ခ်ိဳသာေသာအသံျဖင့္ “အိမ္ရွင္တို႔ ေက်းဇူးျပဳ၍ တံခါးျဖင့္ပါအုံး ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူေကာင္းေတြပါခင္ဗ်ာ ” ဟု ေအာ္ေျပာေလ၏ ။ ဗမာစကားသံၾကားရေသာေၾကာင့္ အနည္းငယ္စိတ္သက္သာရာရသြား၏ ။ ဒီအတိုင္းဆို ဂ်ပန္စစ္သားေတြ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ သို႔ေသာ္ တံခါးကို ဖြင့္သင့္မဖြင့္သင့္ စဥ္းစား ခ်င့္ခ်ိန္ေန၏ ။ ျမႏွင္းတစ္ေယာက္ နံရံေပၚတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ငွက္ႀကီးေတာင္ဓါးကို သြားေရာက္ျဖဳတ္ယူေလ၏ ။ ထိုေနာက္ “အျပင္က ဘယ္သူေတြလဲေတာ္ ” ဟု ေအာ္ေမးေလ၏။ အျပင္မွအသံတစ္ခုက ” ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ကလာတဲ့ျမန္မာမ်ိဳးခ်စ္ ေတာ္လွန္ေရးတပ္မေတာ္က တပ္စိတ္တစ္စိတ္ပါ ခင္ဗ်ာ” ဟု ျပန္ေျဖေလ၏။ “ရွင္တို႔ ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ” “ကြၽန္ေတာ္တို႔ မင္းတပ္ၿမိဳ႕ကို သြားမလို႔ပါ ၊ ေတာထဲမွာ လမ္းေပ်ာက္ေနတာမနက္ကတည္းကဘာမွမစားခဲ့ရဘူး ၊ ကြၽန္ေတာ့္ လူေတြလည္း ဘာမွမစားရေသးဘူး ၊ အစားအစာ မေပးရင္ေတာင္ မင္းတပ္ၿမိဳ႕ကို ဘယ္လမ္းက သြားရမလဲဆိုတာ လမ္းျပေပးပါခင္ဗ်ာ” ျမႏွင္းတစ္ေယာက္ ထိုလူ၏စကားအားယုံၾကည္သြားေလ၏။ ထိုေၾကာင့္ လမ္းျပေပးရန္ငွက္ႀကီးေတာင္ဓါး အားဆုပ္ကိုင္၍ တံခါးမွ မင္းတုပ္ကိုျဖဳတ္ေလ၏ ။ ထိုေနာက္ ေလးလံေသာ တံခါးမႀကီးကို တြန္းဖြင့္လိုက္ခ်ိန္တြင္ ျမႏွင္းတစ္ေယာက္ အံ့ၾသမွင္တက္သြားေလ၏ ။ သူ မႏႈတ္ခမ္းဝကို ေျခာက္လုံျပဴးေသနတ္ေျပာင္းဝျဖင့္ အေတ့ခံရေသာေၾကာင့္ပင္ ။ ထိုေနာက္ ၎ေျခာက္လုံးျပဴးေသနတ္ကို ကိုင္ထားေသာ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ႏွာတံေကာက္ေကာက္ ၊ႏႈတ္ခမ္းေမႊးဗရပြႏွင့္ စုတ္ခြၽန္းခြၽန္းလူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ ထိုသူမွာ ဂ်ပန္စကားျပန္ ေအာင္ဒင္ျဖစ္သည္ ။ ေအာင္ဒင္၏ အေနာက္တြင္ အရပ္ပုကြကြႏွင့္ လူေလးေယာက္ခန႔္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ ထိုလူေလးေယာက္တြင္ သုံးေယာက္မွာ အသက္ငယ္ပုံ ရေသာ္လည္း က်န္တစ္ေယာက္မွာ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးကားကားနဲ႔အသက္ႀကီးပုံရ၏ ။ ထိုသူကားကာနယ္ဆူတိုျဖစ္သည္။ “ဒီမွာ သူငယ္မ ၊ မင္းလက္ထဲကဓါးကို ခ်လိုက္ ။ မင္းလိမၼာရင္ အသက္ခ်မ္းသာေပးမယ္”ဟု ေအာင္ဒင္တစ္ေယာက္ ျမႏွင္းအား ေဟာက္လိုက္၏ ။ ထိုေနာက္ျမႏွင္းတို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္စလုံးကို ၎တို႔ပါလာေသာ လက္ထိပ္ျဖင့္ လက္ျပန္ခတ္၍ တဲတံခါးမႀကီးကို ဟန္မပ်က္ျပန္ပိတ္လိုက္၏။ ျမႏွင္းတို႔သားအမိကို မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ဖမ္းေခၚသြားကာ ဒူးေထာက္ေနရန္ အမိန႔္ေပးေလ၏။ ကာနယ္ဆူတိုႏွင့္ ဂ်ပန္စစ္သား သုံးေကာင္မွာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲရွိ ထမင္းစား စားပြဲပတ္လည္တြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္၍ေနရာ ယူလိုက္ၾက၏ ။ ထိုေနာက္ ေအာင္ဒင္သည္ ေၾကာင္အိမ္ထဲမွ ထမင္းအိုး၊ဟင္းအိုးမ်ား၊စားစရာေသာက္စရာမ်ား ယူလာ၏။ ေအာင္ဒင္ႏွင့္ ဂ်ပန္ေလးေကာင္မွာ ဆာလြန္းသျဖင့္ သြားရည္တျမားျမားႏွင့္ အငမ္းမရ စားေသာက္ၾက၏။ ျမႏွင္းတို႔သားအမိႏွစ္ေယာက္မွာ ေၾကာက္ေၾကာက္႐ႊံ႕႐ႊံ႕ျဖင့္ ဒူးေထာက္ေနၾကသည္။ စကားတစ္လုံးမွ မဆိုႏိုင္ဘဲ ဖခင္ႀကီးအိမ္ျပန္လာရန္သာ ႏႈတ္ဆိတ္ဆုေတာင္းေနၾကသည္။ထမင္းဝသြားေသာ ဂ်ပန္စစ္သားသုံးေကာင္မွာ ျမႏွင္းအား ထိုင္ၾကည့္၍ ဂ်ပန္စကားျဖင့္ ပြစိပြစိေျပာကာ ရယ္ေမာေနၾကသည္ ။ ထိုေနာက္ ကာနယ္ဆူတိုအား ဂ်ပန္စကားျဖင့္ ျမႏွင္းအားလိုးခြင့္ေပးရန္ ေတာင္းဆိုေလ၏။ ကာနယ္ဆူတိုက ခြင့္ျပဳလိုက္ေသာအခါ ဂ်ပန္စစ္သားသုံးေကာင္မွာ ထိုင္ေနရာမွထလာ၍ျမႏွင္းထံ ေလွ်ာက္လာ၏။ ဂ်ပန္တစ္ေကာင္၏ လက္တစ္ဖက္သည္ ျမႏွင္း၏ ညာဘက္ရင္အုံကို လာကိုင္၏။ ထိုေနာက္ အပ်ိဳမေလး၏ေတာင့္တင္းေသာရင္အစုံကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ဆုပ္ကိုင္ေလ၏။ ” ရွင္တို႔ မယုတ္မာၾကနဲ႔ေနာ္” ျမႏွင္းတစ္ေယာက္ ေအာ္ဟစ္႐ုံသာ တတ္ႏိုင္၏ ။ ထိုဂ်ပန္ငပုသည္၎၏ အေနာက္မွဂ်ပန္ႏွစ္ေကာင္အား ဂ်ပန္စကားျဖင့္ ျမႏွင္း၏ ရင္အစုံမွာ မည္မွ်ေတာင့္တင္းေၾကာင္း ရယ္ေမာ၍ေျပာေလ၏။ ထိုေနာက္ ၎၏ ေဘာင္းဘီခါးပတ္ကို ျဖဳတ္၍ ကာကီေရာင္ေဘာင္းဘီရွည္ကို ခြၽတ္ခ်လိုက္၏။ အျဖဴေရာင္ ညစ္ႏြမ္းႏြမ္း အတြင္းခံေအာက္၌ ေဖာင္းထေနေသာ အရာတစ္ခု။ ထိုေနာက္ အတြင္းခံကို ခြၽတ္ခ်လိုက္ရာ အရွည္ ၅လက္မ ခန႔္ရွိေသာ ဒစ္ဖုံးေနသည့္ ေယာက်္ားအဂၤါတစ္ခုကို ျမႏွင္းတစ္ေယာက္ မ်က္ဝါးထင္ထင္ျမင္ေတြ႕ရေလ၏။ ထိုေနာက္ ဘယ္ဘက္လက္က ဒစ္ဖ်ားကို ဆြဲလွန္၍ ညာဘက္လက္က ျမႏွင္း၏ ပါးစပ္ပြင့္ေအာင္ ညႇစ္ကာ လီးကို အတင္းထိုးထည့္ေလ၏။ ျမႏွင္း အတင္း႐ုန္းကန္ေလ၏ ။ ဂ်ပန္ဂ်ပု၏ လက္ဝါးတစ္ဖက္သည္ ျမႏွင္း၏ ဘယ္ဘက္ပါးျပင္ေပၚသို႔ အရွိန္ျပင္းစြာ က်လာ၏ ။ ျမႏွင္း၏ ပါးျပင္မွာ နီရဲက်ိန္းစပ္ သြားေလ၏။ ႐ုန္းကန္ေလ အသားနာေလျဖစ္မွာေၾကာင့္ ျမႏွင္းတစ္ေယာက္ပါးစပ္ကို အသာအယာဟ၍ ်ၿငိမ္ခံေန႐ုံသာ ရွိေတာ့၏။ ဂ်ပန္ဂ်ပုသည္ လီးအစုပ္ခံရင္း ျမႏွင္း၏ ရင္အစုံကို ဖ်စ္ညႇစ္ကစားေန၏ ။ ထိုေနာက္ျမႏွင္း၏ အက်ႌလက္ျပတ္ေလးကို ဆြဲၿဖဲလိုက္၏။ အျဖဴေရာင္ ဘယာစီယာေအာက္မွ အပ်ိဳမေလး၏ ရင္သားမ်ားမွာ တင္းထြက္ေန၏။ အခ်ိန္မဆိုင္းဘဲ ဘယာစီယာကို အတင္းဆြဲခြၽတ္လိုက္၏ ။ ျမႏွင္းတစ္ေယာက္ အေပၚပိုင္း ဗလာက်င္းသြားေလရာ ျမင္ေတြ႕ရသူ ဂ်ပန္ဂ်ပုမ်ားမွာ လီးပိုေတာင္လာၾကသည္။ အေနာက္မွ ဂ်ပန္ဂ်ပုႏွစ္ေကာင္မွာ ေဘာင္းဘီခြၽတ္၍ ဂြင္းတိုက္ေနၾကသည္။ ထိုေနာက္ ဂ်ပန္ဂ်ပုႏွစ္ေကာင္ထဲမွ တစ္ေကာင္က ျမႏွင္း၏ ဖင္ေနာက္သို႔ သြားကာ ျမႏွင္း၏ ထဘီကို အတင္းဆြဲခြၽတ္ေလသည္ ။ ထိုေနာက္ အတြင္းခံကိုပါခြၽတ္ယူ၍ နမ္းရႈံ႕ေလ၏။ ျမႏွင္းမွာ ေ႐ြးစရာ လမ္းမရွိေတာ့သျဖင့္ အလိုက္သင့္ပင္ ဖင္ကုန္း၍ ၿငိမ္ခံေနရ၏။ ျမႏွင္း၏ အဂၤါဝကို တစ္စုံ တစ္ခုျဖင့္ အေတ့ခံလိုက္ရသည္ ။ ေႁမြေဟာက္တစ္ေကာင္လို ေထာင္မတ္ေနေသာ လီးႀကီးသည္ ျမႏွင္း၏ အပ်ိဳစင္အဖုတ္ထဲသို႔ တျဖည္းျဖည္း တိုးဝင္လာ၏။ ဂ်ပန္ဂ်ပု၏ လီးသည္ ျမႏွင္း၏ အပ်ိဳစင္ေမွးပါးကို ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္လာေသာအခါ ျမႏွင္းတစ္ေယာက္ မ်က္ရည္မ်ားပင္ စို႔လာ၏။ သို႔ေသာ္ ပါးစပ္မွာလီးစုပ္ေန ရေသာေၾကာင့္ ေအာ္သံကား မထြက္လာ ။ ၎၏ လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံး ျမႏွင္း အဖုတ္ထဲ ဝင္ေသာအခါ အသားကုန္ ေဆာင့္၍ လိုးေလ၏။ အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ခန႔္ အားကုန္ေဆာင့္၍ လိုးၿပီးေနာက္ ျမႏွင္း၏သားအိမ္ထဲသို႔ ပူေႏြးေႏြး အရည္မ်ား ပန္းထည့္ကာ ၿငိမ္က်သြားေလ၏။ ထိုေနာက္ ၎၏လီးကို အဖုတ္ထဲမွ ဆြဲထုတ္ကာ ပင္ပန္းႏြမ္းလ်စြာ ထသြားေလ၏။ ျမႏွင္း၏ အဖုတ္ထဲမွ အျဖဴေရာင္အရည္မ်ား တစိမ့္စိမ့္ စီးက်လာ၏။ လီးစုပ္ခံေနေသာ ဂ်ပန္ဂ်ပုလည္း ၎၏ လီးကိုျမႏွင္း၏ ပါးစပ္မွဆြဲထုတ္ကာ ျမႏွင္း၏ ဖင္ေနာက္သို႔ ဝင္သြားျပန္၏။ ထိုအခါ က်န္ေနေသာ ဂ်ပန္စစ္သားသည္ ၎၏ လီးကို ျမႏွင္းပါးစပ္ေပါက္ထဲသို႔ လာထိုးထည့္ျပန္၏။ ဂ်ပန္ ဂ်ပု သုံးေကာင္မွာ ျမႏွင္းကိုတစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ပက္ပက္စက္စက္ လိုးေနၾကေသာ္လည္း ေဒၚျမေမကိုမူ အသက္ႀကီးေသာေၾကာင့္ စိတ္မဝင္စားသျဖင့္ ထိပင္မထိၾက။ ကာနယ္ဆူတိုႏွင့္ေအာင္ဒင္တို႔မွာ ျမႏွင္းတစ္ေယာက္ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ အလိုးခံေနရသည္ကို ထမင္းစား စားပြဲတြင္ ဇိမ္ျဖင့္ ထိုင္ၾကည့္ေနၾက၏။ ကာနယ္ဆူတိုမွာ ထိုကိစၥမ်ိဳးတြင္ အေတြ႕အႀကဳံ မ်ားလွသျဖင့္ သိပ္အလ်င္မလို။ အသက္အ႐ြယ္ ေၾကာင့္ပင္ လီးေတာင္ရန္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ယူရေလသည္ ။ထိုေၾကာင့္ စိတ္ႂကြလာေစရန္ သူ၏ တပ္သားမ်ားကို အရင္ေပးလိုးကာ ဇိမ္ျဖင့္ ထိုင္ၾကည့္ေလ့ရွိသည္။ ေအာင္ဒင္ တစ္ေယာက္ ျမႏွင္း အလိုးခံေနရသည္ကို ၾကည့္ေနရင္း ၎၏ လိင္တံမွာ ေဘာင္းဘီေအာက္မွ ထိန္းမရေအာင္ ႐ုန္းကန္ထႂကြေန၏။ ဂ်ပန္သုံးေကာင္မွာ ျမႏွင္းကို အားရေအာင္လိုးေနသျဖင့္ စိတ္ရွည္သည္းခံၿပီး ေစာင့္ဆိုင္းေနရ၏။ “ဒီဂ်ပုေတြကလည္း အခုခ်ိန္ထိ လိုးလို႔မၿပီးေသးဘူးကြာ ၊ လီးေသးသေလာက္ ေတာ္ေတာ္ ေစာက္ေၾကာရွည္တယ္ ” ဟု စိတ္ထဲမွ ၿငီးတြားေလ၏ ။ ေနာက္ဆုံးတြင္ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ ေဒၚျမေမကို အရင္လိုးရန္ စိတ္ပိုင္းျဖတ္၍ ကာနယ္ဆူတိုထံ ခြင့္ေတာင္းလိုက္၏ ။ ကာနယ္ဆူတိုက ခြင့္ျပဳလိုက္ေသာအခါ ေအာင္ဒင္တစ္ေယာက္ ထိုင္ရာမွထကာ ေဘာင္းဘီခြၽတ္ခ်လိုက္၏ ။ ထိုေနာက္ လီးတန္းလန္းျဖင့္ ေဒၚျမေမထံ ေလွ်ာက္သြားေလ၏။ ေအာင္ဒင္၏ လီးမွာ အရွည္ေျခာက္လက္မခြဲခန႔္ရွိ၍ ဂ်ပန္စစ္သားမ်ားလီးထက္ပိုမဲ၍ပိုႀကီးေလ၏ ။ ေအာင္ဒင္သည္ လက္တစ္ဖက္က ၎၏ လီးကိုကိုင္ကာ က်န္လက္တစ္ဖက္က ေဒၚျမေမ၏ ေခါင္းကို ဆြဲယူ၍ လီးစုတ္ရန္ အမိန႔္ေပးေလ၏။ ေဒၚျမေမမွာ ေယာက်ာ္းႏွင့္ ကာမစပ္ယွက္ဖူးေသာ္လည္း လီးတစ္ခါမွ မစုတ္ဖူးသျဖင့္ ပါးစပ္ဟေပး႐ုံသာ တတ္ႏိုင္၏။ ေအာင္ဒင္သည္ ေဒၚျမေမ၏ ေခါင္းကို ကိုင္ကာ ၎၏ လီးကို လည္ေခ်ာင္းထဲထိ ေရာက္ေအာင္ အတင္းထိုးထည့္ေလ၏။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ျမႏွင္းကို လိုးေနေသာ ဂ်ပန္စစ္သားသုံးေကာင္စလုံး အားကုန္၍ လိုးခန္းရပ္ကာ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွ ထြက္သြားေလသည္ ။ ထိုအခါ ကာနယ္ဆူတိုသည္ ထိုင္ေနရာမွ ထလာကာ ျမႏွင္းထံ ေလွ်ာက္လာ၏။ ထိုေနာက္ ၎၏ေဘာင္းဘီႏွင့္ အတြင္းခံကို ခြၽတ္ခ်လိုက္၏ ။ ကာနယ္ဆူတို၏ လီးမွာေရွ႕က ဂ်ပန္စစ္သား သုံးေကာင္ထက္ အနည္းငယ္ ပိုတိုေသာ္လည္း ပိုတုတ္ေလသည္။ ျမႏွင္းတစ္ေယာက္ ပါးစပ္ႏွင့္အဖုတ္တြင္ အျဖဴေရာင္အရည္မ်ား ဗရပြျဖင့္ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္လွသျဖင့္ ဖင္ကုန္းလ်က္ပင္ အနားယူေန၏။ ထိုစဥ္ ကာနယ္ဆူတိုသည္ ၎၏လီးကို ကိုင္ကာ ျမႏွင္း၏ ဖင္ေနာက္သို႔ လာေလ၏။ ” ထြီ ” ဟူေသာ အသံတစ္ခု ၾကားကာ ျမႏွင္း၏ စအိုဝ၌ ပူေႏြးေႏြးျဖစ္သြား၏။ ၎၏ စအိုဝကို တစ္စုံတစ္ခုျဖင့္ အေတ့ခံရကာ အတင္းအၾကပ္ တိုးဝင္လာသည္ကို ခံစားရေလသည္။ ကာနယ္ဆူတိုသည္ ျမႏွင္း၏ အဖုတ္ကို မလိုးေတာ့ဘဲ ဖင္လိုးရန္ အားထုတ္ေနျခင္းျဖစ္သည္ ။ ကာနယ္ဆူတို၏ လီးသည္ အ႐ြယ္အစားေရာ ၊ လုံးပတ္ေရာ ေတာ္ေတာ္တုတ္သျဖင့္ ျမႏွင္း၏ စအိုထဲသို႔မဝင္ဘဲစ အိုဝတြင္သာ တစ္ေန၏။ အခ်ိန္ယူ၍ ထိုးသြင္းရာ ကာနယ္ဆူတို၏ လီးသည္ ျမႏွင္း၏ စအိုထဲသို႔ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ထိုးေဖာက္ ဝင္ေရာက္လာ၏။ လီးတစ္ဝက္ခန႔္ေလာက္ ဝင္ေသာအခါ ကာနယ္ဆူတိုသည္ အသြင္းအထုတ္ မွန္မွန္ျပဳလုပ္ေပးေလ၏။ ျမႏွင္းတစ္ေယာက္ ကာမအရသာကို တေျဖးေျဖးအႀကိဳက္ေတြ႕လာကာ ႏႈတ္ခမ္းမွေအာ္ညည္းသံမ်ားသည္ ကာနယ္ဆူတို၏ လိုးခ်က္နဲ႔အညီ ထြက္ေပၚလာေလသည္။ ေအာင္ဒင္သည္ ေဒၚျမေမကိုခ်ီ၍ ထမင္းစားစားပြဲေပၚတင္ကာ ပက္လက္လန္လ်က္ အိပ္ေစ၏။ ထဘီကို ဆြဲခြၽတ္၍ အေမြးထူထူျဖင့္ ခုံးမို႔ေနေသာ ေဒၚျမေမ၏ ေစာက္ဖုတ္ကို အတြင္းခံေပၚမွ လွ်ာျဖင့္လ်က္ေလ၏။ ထိုေနာက္ အတြင္းခံကို ခြၽတ္၍ ေဒၚျမေမ၏ ပါးစပ္ေပါက္ထဲသို႔ ထိုးထည့္လိုက္သည္။ ျမႏွင္းလို မိန္းမငယ္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ေအာ္ညည္းသံကိုသာ နားေသာတဆင္လို၍ ေဒၚျမေမ၏ ပါးစပ္ေပါက္ထဲအတြင္းခံ ဆို႔လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ေအာင္ဒင္သည္ ၎၏ လီးကို ေဒၚျမေမ၏ အဖုတ္ဝ၌ ေတ့၍ ထည့္ေလရာ ေလွ်ာေလွ်ာရႉရႉပင္ ဝင္သြား၏ ။ ထိုေနာက္ ေအာင္ဒင္သည္ ေဒၚျမေမကို အားကုန္ေဆာင့္၍ လိုးေတာ့သည္။ ကာနယ္ဆူတို တစ္ေယာက္ ျမႏွင္းဖင္ကို အသားကုန္ေဆာင့္လိုးေနရာမွ ေခတၱမွ်ၿငိမ္က်သြားေလသည္။ ထိုေနာက္ ၎၏လီးကို ျမႏွင္း၏ စအိုဝမွ ဆြဲထုတ္လိုက္၏။ ျမႏွင္း၏ စအိုဝမွ အျဖဴေရာင္အရည္မ်ားေရကာ
တာ က်ိဳးသလို စီးက်လာ၏ ။ ေအာင္ဒင္သည္ ေဒၚျမေမကို လိုးေနရာမွ လီးကို ေဒၚျမေမရဲ႕ အဖုတ္ထဲမွ ဆြဲထုတ္လိုက္၏ ။ ေဒၚျမေမ၏ အဖုတ္ထဲတြင္ ဟာတာတာျဖစ္သြားသည္ ။ ေအာင္ဒင္လည္း လီးတန္းလန္းျဖင့္ ျမႏွင္း၏ ဖင္ေနာက္သို႔ ဝင္သြားေလသည္ ။ သူမ၏ ဖင္ထဲသို႔ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ တိုးဝင္လာျပန္ေသာ ေအာင္ဒင္၏ လီးျဖင့္ ျမႏွင္းတစ္ေယာက္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဖင္ခံရေလသည္ ။ ေအာင္ဒင္၏ စံခ်ိန္မွီ လီးႀကီးသည္ ျမႏွင္း၏ ဖင္ထဲတြင္ ျပည့္က်ပ္ေနေအာင္ ေနရာယူထားသည္ ။ ကာနယ္ဆူတိုလည္း အေမာေျဖရာမွ ထလာကာ ေဒၚျမေမထံ ေလွ်ာက္သြားေလ၏ ။ ေဒၚျမေမပါးစပ္ေပါက္တြင္ ဆို႔ထားေသာ အတြင္းခံကို ဆြဲထုတ္ေပးကာ ၎၏ လီးကို ေဒၚျမေမရဲ႕ပါးစပ္ေပါက္တြင္ ေတ့ေပးလိုက္၏ ။ ေဒၚျမေမလည္း အလိုက္သင့္ပင္ လီးစုပ္ ေပးေလ၏။
ေအာင္ဒင္ေရာ ကာနယ္ဆူတိုပါ သက္လုံေကာင္းၾကသျဖင့္ ျမႏွင္းႏွင့္ေဒၚျမေမတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးကို တစ္ေယာက္ တစ္လွည့္ အေပါက္စုံေအာင္ လိုးၾကရာ ၎တို႔လိုးပြဲႀကီးကို ညဥ့္သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္ေရာက္မွ ရပ္နားလိုက္ၾကသည္။ သစ္ေတာထဲက တဲအိမ္ကေလးလည္း တိတ္ဆိတ္မႈတို႔ျပန္လည္လႊမ္းၿခဳံသြားေတာ့၏။…ၿပီး
(မူရင္းေရးသားသူအား ေလးစားစြာျဖင့္ ခရစ္ဒစ္ေပးပါသည္)