ယောက်ျားနဲ့ ဝေးနေတဲ့ဆရာမနှင့် နှာဘူးကျတဲ့ကျောင်းသားလေး

ကျွန်တော့်မျက်နှာတခုလုံး ရေနွေးပူနဲ့ အပက်ခံလိုက်ရသလို ထူပူသွားပါသည်။ သွားပြီ…သွားပြီ၊ ဘာလုပ်လို့ လုပ်ရမှန်းမသိတော့တာနဲ့ ခေါင်းကြီးကိုသာ ငုံ့ထားလိုက်ရပါတော့တယ်။ ဘေးနားက မြင့်နိုင် ကလွဲပြီး အတန်းထဲကလူတွေ ဘယ်သူမှတော့  သိလိုက်ပုံမပေါ်ဘူး။ အားလုံးက ထမင်းစားချိန်ဆိုတော့ သာသူရှုပ်နေကြတာလေ။ ကျွန်တော်နဲ့ မြင့်နိုင်သာ ညနေ ကျောင်းဆင်းချိန်  အမှီပြန်ပေးရမှာမို့ ဒီစာအုပ်ကို သဲကြီးမဲကြီး ကုန်းဖတ်နေကြတာ။ ဘာ စာအုပ်ရမှာလဲဗျ… ..ကျွန်တော်တို့လို သွေးကြွခါစကောင်တွေရဲ့  အသည်းစွဲ မြန်မာအော စာအုပ်ပေါ့။ အခုမှ စဖတ်လို့ သုံးလေးမျက်နှာပဲ ရှိသေးတယ်။ ဖျတ်ခနဲ လက်ထဲက ဆွဲလုခံလိုက်ရလို့ ဘယ်ကောင်လဲဟ ဆိုပြီး ကောမလို့  မော့ကြည့်လိုက်တော့မှ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ၉တန်း ( E )အတန်းပိုင်ဆိုလဲဟုတ် ၊ကျူရှင်ဆရာမဆိုလဲ ဟုတ်တဲ့ဆရာမ ဒေါ်ဝေဝေ  ဖြစ်နေတယ်။ သေပြီပေါ့ဗျာ…ကျွန်တော်တို့နှစ်ကောင် ဘာပြောလို့ပြောရမှန်းကို မသိတော့ဘူး။ လက်ထဲက ခိုးဖတ်နေတဲ့  အောစာအုပ်ကို ဆရာမ မိသွားပြီဆိုတဲ့ အသိက တက်ခါစဖီလင်လေးတွေတောင် ပျောက်ကုန်တယ်။တော်သေးတယ်ဗျာ…ဆရာမက  စာအုပ်ကို သိမ်းပြီးဘာမှ မပြောပဲထွက်သွားလို့။

ဒါပေမယ့် တချိန်လုံး စိတ်ထဲမှာ ဒီစာအုပ်ကိစ္စကို ဆရာမဘယ်လို အရေးယူအပြစ်ပေးမလဲဆိုတာကိုပဲ တွေးပူနေမိတော့တာပါပဲ။ ကံဆိုးစွာနဲ့ပဲ ညနေပိုင်း နံပါတ်-၅ စာသင်ချိန်ဟာ ဒေါ်ဝေဝေရဲ့ အင်္ဂလိပ်စာအချိန် ဖြစ်နေပါတယ်။ အရင်တုန်းကဆိုရင်တော့  ဒေါ်‌ဝေဝေရဲ့ အချိန်တွေကို အားရဝမ်းသာစောင့်နေလေ့ရှိပါတယ်။ စာအသင်ကောင်းလို့ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ..အခုမှ နှာသွေးကြွစ ကျွန်တော်တို့ အတွက် ဆရာမရဲ့ အပြကောင်းလွန်းလို့ပါ။ ကျောက်သင်ပုန်းပေါ်မှာ အတန်းထဲဘက်ကို ကျောပေးပြီး စာရေးနေပြီဆိုရင် တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ ဆရာမရဲ့ တင်သားကြီး နှစ်ဘက်ကို အားရပါးရ ကြည့်ရလို့လေ။ အတန်းထဲက အပျိူဖြစ်ခါစ ကောင်မတွေရဲ့ ဖင်တွေနဲ့ တခြားစီပေါ့ဗျာ။ ဒီကောင်မတွေက ဒါတောင်ပဲကပေးချင်သေးတယ်။ သူတို့ဖင်နံပြားတွေနဲ့များ….ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ပြရင်တောင် လီးတောင်ပါ့မလား မသိဘူး။ ဆရာမ ရဲ့ဂျောကြီးကတော့ရှယ်ပေါ့ဗျာ။  ပြည့်ကားတင်းထွား အသည်းယားစရာကြီးပေါ့။ အခုတော့အဲဒီတင်ကားကားကြီးကိုခိုးတောင်မကြည့်ရဲ  လောက်အောင်စိတ်တွေမလုံမလဲ ဖြစ်နေရပါတယ်။ဒီကြားထဲ မြင့်နိုင်က လေသံတိုးတိုးနဲ့ “ ဟေ့ကောင် မောင်ကျော်၊ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ …ဆရာမက ဘာမှလဲ မပြောသေးဘူးကွ။ ” “ အေး ငါလဲ အဲဒါပဲတွေးနေတာကွ…စောက်ပြဿနာပဲ။ ” “ ငါက အရေးမကြီးသေးဘူး မောင်ကျော်….မင်းကညနေ ကျူရှင်ရှိတယ် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ ” “ သိဘူးကွာ ညစ်တယ်။ ” “ဟိုနှစ်ကောင် ဘာမရှင်းလို့လဲ….ဆရာမကိုမေးလေ။ ” “အာ ဟို ရှင်းပါတယ် ရှင်းပါတယ် ဆရာမ။ ”

ကျွန်တော်တို့ နှစ်ကောင် ဘာမှဆက်မပြောတော့ပဲ ကျောက်သင်ပုန်းပေါ်က စာတွေကိုသာ အသိလက်လွတ် ကူးရေးနေလိုက် ပါတော့တယ်။ ဆရာမကစာသင်ချိန် ပြီးတော့အခန်းထဲက မထွက်ခင်ကျွန်တော့်ကို လှမ်းခေါ်ပါတယ်။ ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့ ဆရာမ အနားရောက်သွားတော့မှ ဆရာမက ခပ်တိုးတိုးနဲ့၊

“ မောင်ကျော်….ညနေကျရင် ဆရာမကိုစောင့်ပါ။ အမှတ်ခြစ်စရာတွေ အိမ်ကိုပြန်သယ်ရမှာ နဲနဲလေးနေလို့။ ” “ သြော်…ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာမ။ “ အေးအေး စိတ်တွေနော် စိတ်တွေ….ဟင်းဟင်း။ ” ဟူး …. လေပူတွေ မှုတ်ပြီး သက်ပြင်းချ လိုက်ရပါသည်။ ဆရာကြီး ရုံးခန်းလိုက်ခဲ့လို့များ ပြောပြီလား ဆိုပြီးလန့်သွားတာပဲ။ တော်သေးတာပေါ့ ….ကျောင်းဆင်းရင် ဆရာမအိမ်ကို  ကျူရှင်လိုက်သင်ရတာလေ။ ခါတိုင်းလိုသူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အရင်မပြန်နှင့်ပဲ ဆရာမကို စောင့်ပြီး စာအုပ်တွေ ကူသယ်ပေးဖို့ ပဲပြောတာ။  အင်း အခြေအနေကတော့ ထင်သလောက် မဆိုးနိုင်ဘူး ထင်ရတာပဲ။ ညနေကျောင်းဆင်းတော့ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အတူမလိုက်သွားတော့ပဲ ကျောင်းရှေ့အုတ်ခုံမှာထိုင်ပြီး ဆရာမကိုစောင့်နေလိုက်ပါတယ်။

ခဏနေတော့ လက်ဆွဲခြင်းတဖက် အမှတ်ခြစ်စရာစာအုပ်တွေထည့်ထားတဲ့ ကြွပ်ကြွပ်အိတ်တဖက်နဲ့ ဆရာမထွက်လာပါတယ်။ ကမန်းကတန်း အဲဒီကြွပ်ကြွပ်အိတ်ကြီးကို ပြေးဆွဲလိုက်တာပေါ့….ကိုယ်က အပြစ်ရှိသူမဟုတ်လား “ ပေး ပေး ဆရာမ…ကျွန်တော်ဒါကြီးသယ်ခဲ့မယ်။ ” “ အေးအေး…မောင်ကျော် နဲနဲတော့လေးတယ်နော်။ လာလာ နောက်ကျနေမယ်…သွားရအောင်။ ”ပြောရင်းနဲ့ ရှေကအရင်ထွက်သွားတဲ့ ဆရာမနောက်ကို စာအုပ်ထုပ်ကြီးဆွဲပြီး အပြေးလိုက်ရပါတယ်။ ရှေ့နောက်၂ပေလောက်ပဲကွာပြီး  လျှောက်နေတာမို့ ခပ်သုတ်သုတ်လျှောက်နေတဲ့ ဆရာမရဲ့ ခြေလှမ်းတိုင်းမှာ စည်းချက်ညီညီ လိုက်ပြီးခါရမ်းနေတဲ့ တင်ပါးကြီးနှစ်လုံးကို မစားရဝခမန်း ကြည့်နေရပါတယ်။ ကျောင်းစိမ်းထမီအောက်က ကော့ပြန်တက်နေတဲ့ ဖင်ကြီးနှစ်လုံးနိမ်းတုံမြင့်တုံ  တုန်ခါနေတာကိုကြည့်ရင်း စိတ်ကူးနဲ့ အကိုင်ခံရတိုင်းသာ ပဲ့ပဲ့သွားမယ်ဆိုရင် အခုလောက်ဆို ဆရာမမှာ  ထိုင်ဖို့တောင်တင်ပါးရှိမှာမဟုတ်တော့ဘူးလို့ တွေးနေမိပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့လို နှာထစ ကောင်တွေ ဂွင်းလေးများ စိမ်ပြေနပြေတိုက်တတ်လာပြီဆိုရင်…အတွေးထဲမှာ  ကိုယ်ဘာသာဇာတ်လမ်းလေးတွေ တွေးယူပြီး ဂွင်းထုကြတာ မဟုတ်လား။ ဖာလဲသွားမချရဲ..အောကားကလဲ ဆန္ဒရှိတိုင်း  ကြည့်ဖို့ကမလွယ်ဆိုတော့ ကိုယ့်မျက်စိထဲစွဲနေတဲ့ စော်ကို အာရုံထဲမှာ ခေါ်ပြီး စိတ်ကူးနဲ့လိုးတတ်ကြတာလေ။ ကျွန်တော်တို့ အရွယ်အများစုကတော့ ကိုယ်နဲ့နီးစပ်ရာ နေ့စဉ်ထိတွေ့ဆက်ဆံနေရတဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်တွေထဲကမှ ကိုယ်သဘောကျရာ  မိန်းမတယောက်ယောက်ကို မှန်းပြီးဂွင်းထုအာသာဖြေလေ့ရှိတဲ့အတိုင်း ကျွန်တော်လဲ ညတိုင်း ဆရာမကို စိတ်ကူးနဲ့  ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ပြီး ဂွင်းထုနေကြမို့ပါ။ ဆရာမက ကျွန်တော့်ရဲ့ ဂွင်းမော်ဒယ်ပေါ့ဗျာ။

“ ဟိုကောင်လေး…ဘာတွေတွေးနေတာလဲ။ ဟိုမှာ ကားလာပြီ…မြန်မြန်။ ” “အာ ဟုတ်ဟုတ်။ ” တွေးရင်းနဲ့ လျှောက်လာလိုက်တာ ကားမှတ်တိုင်ကို ဘယ်လိုရောက်နေမှန်းတောင် မသိဘူး။ ဘာတွေတွေးနေတာလဲတဲ့ ဆရာမက။ ဝေါကနဲ ထိုးရပ်လိုက်တဲ့  ဟိုင်းလပ်ကားနောက်ခန်းကို ဆရာမနဲ့ ကျွန်တော် အပြေးကလေးတက်လိုက်ပါတယ်။ လူတောင်နေရာမရသေးခင် ကားကအုန်းကနဲဆောင့်ထွက်လိုက်တော့မှ စောက်ကျိုးနဲ အနေအထားနဲ့ ဆရာမနဲ့ ကျွန်တော် ဒီကားပေါ်ပါလာတာသိလိုက်ရပါတယ်။ ထိုင်ခုံနေရာလွတ် မရှိတော့တဲ့ ဟိုင်းလပ်ကားရဲ့ ခြေနင်းခုံပေါ်မှာ ဆရာမကခြေတဘက်ထောက်ပြီး အမိုးကိုင်းက လက်တန်းကို ကိုင်ကာကုန်းကုန်းကွကွ ကြီးဖြစ်နေပါတယ်။ကျွန်တော်ကတော့ အဲဒီကုန်းကုန်းကြီးဖြစ်နေတဲ့ ဆရာမရဲ့ အနောက်တည့်တည့်မှာ  လက်တဘက်က အမိုးကိုင်းကိုဆွဲပြီး ကျန်တဲ့တဘက်က စာအုပ်ထုပ်ကြီးကို ဆွဲထားလျက်ပါလာပါတယ်။ ငြိမ်ငြိမ်လေး ရပ်နေရတာဆို အကြောင်း မဟုတ်ဘူးလေ။ခုဟာက သူ့ထက်ငါ အလုအယက်မောင်းနေတဲ့ လိုင်းကားပေါ်မှာ မဟုတ်လား။ ကားစထွက်လိုက်ပြီဆိုရင်ပဲ အကြောင်းကပေါ်လာပြီလေ။ အရှိန်လေးနဲ့ဝေါကနဲ အထွက်မှာ ကျွန်တော့်ကိုယ်လုံးကနောက်ကို တချက်ယိုင်သွားပြီး ရှေ့ကိုအုန်းကနဲ ပြေးဆောင့်တော့တာပဲ။ ရှေ့မှာရှိနေတာက အုတ်နံရံကြီးဆိုလဲ အကြောင်းမရှိသေးဘူး။ မသကာ နဲနဲပါးပါး နာယုံပဲ။ ခုဟာက ရှေ့မှာရှိနေတာက ဆရာမရဲ့ ဖင်ကြီးလေ အဲဒီဖင်ကားကားကြီးကို ပြေးဆောင့်မိမှတော့ အကြောင်းရှိပြီပေါ့။

ဘာမှ လုပ်လို့မရတဲ့ အခြေအနေမှာ ကျွန်တော်လဲ ဘာမှမလုပ်ပဲ နေနေရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်ပုဆိုးထဲကအကောင်ကတော့  ငြိမ်ငြိမ်မနေဘူး။ အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲမှာ ချက်ချင်းပဲ ရုန်းကန်ကြီးထွား လာပါတယ်။ အဲဒီထက်ပိုပြီး  အခြေအနေမဆိုးလာအောင်သတိထားပြီးနေပေမယ့် မောင်းချင်သလို မောင်းနေတဲ့ လိုင်းကားပေါ်မှာ ကျွန်တော်လီးက ရှေ့က ကုန်းနေတဲ့ ဆရာမဖင်ကားကားကြီးကို ပြေးဆောင့်လိုက်၊ ဆရာမဖင်ကြီးက ကျွန်တော့်လီးဆီပြေးဝင်လာလိုက်နဲ့ လီးနဲ့ဖင် စိန်ပြေးတမ်းကစားနေရပါတယ်။ ကားပေါ်ကလူတွေကလဲ ဂိတ်ဆုံးထိများစီးဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားကြလားမသိဘူး တယောက်မှ  တုတ်တုတ်မလှုပ်ဘူး။ တယောက်ယောက် ဆင်းသွားလို့ ဆရာမထိုင်ဖို့နေရာ ရသွားရင် ဒီအနေအထားက လွတ်လမ်းမြင်သေးတယ်။ ခုတော့ အဲဒီဖင်ကြီးကို မတော်တဆဆောင့်မိနေရာကနေ အရသာတွေ့ပြီး တမင်တကာကို ပြေးပြေးဆောင့်ချင်နေမိပါပြီ။ လူပျိုဖြစ်ပြီးနှာသာထလာခဲ့တာ…မိန်းမတွေနဲ့ ပွတ်သီးပွတ်သပ်နေခဲ့ဘူးတာမှ မဟုတ်တာ။ ခုလို အရှင်လတ်လတ်ကြီး တောင်နေတဲ့လီးနဲ့ဆရာမဖင်ကြီးကို မထိတထိဆောင့်နေရတဲ့ အရသာဟာ ကျွန်တော့်အတွက်တော့ မဟာစည်းစိမ်ပါပဲ။ ဖင်သားကြီးတွေကလဲ အိနေတာပဲ။ တခါတခါ ပြေးကပ်နေရာကနေ ချက်ချင်းပြန်မကွာသေးပဲ အသားချင်းပွတ်ပြီးဖိဆွဲသလို ဖြစ်ပြီးမှ  ပြန်ကွာသွားချိန်မှာတော့ ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ထဲ ဗုံးအလုံးတစ်ရာလောက် စုပြုံပေါက်ကွဲသွားသလား ထင်ရအောင်ကို  တုန်ခါကျန်နေခဲ့ရပါတယ်။ ဒီလောက်တင်းမာနေတဲ့ လီးတံမှာတောင် ဆရာမဖင်ကြီးတွေရဲ့ နူးညံ့မှုကို ခံစားနေရရင် ဆရာမကရော  သူ့ဖင်ကိုလာလာဆောင့်နေတဲ့ ကျွန်တော့်လီးရဲ့ မာကျောတောင့်တင်းနေမှုကို သိများနေမလား။ ဒါပေမယ့် ဆရာမက  ပုံစံမပျက်ဖင်ကုန်းထားလျက်ပဲ ငြိမ်နေတာမို့ ကျွန်တော်လဲ တချက်တချက် မသိမသာ ဆောင့်လိုက် တခါတခါ  သိသိသာသာဆောင့်လိုက် လုပ်နေခဲ့ပါတယ်။

ကားစပယ်ယာ ခမျာလဲ တစ်စီးလုံးဖင်သေတွေချည်းပဲပါလာလို့ စိတ်ညစ်နေပုံရပါတယ်။ မြေနီကုန်းမှာမီးပွိုင့်မိနေတုန်း  ရှေ့မှတ်တိုင်တွေအကုန်မေးနေပါတယ်။ ဆွဲထားရတဲ့စာအုပ်ထုပ်ကြီးကြောင့် လက်အံသေနေတာကိုတောင် အခုမှသိတယ်..တကယ်တကယ် အာရုံကအဲဒီဖင်ကြီးပေါ်မှာပဲ ရှိနေတာ။ စာအုပ်ကို လက်ပြောင်းပြီးဆွဲလိုက်တုန်း စပယ်ယာကမှတ်တိုင်အမေးမှာ “ သုခ ပါလား …….. သုခ ။ ” “ ပါတယ် သုခ။ ” ဆိုပြီး ဒေါ်ဝေဝေဖြေလိုက်သံကြားရပါတယ်။ ကောင်းရောဗျာ ကျွန်တော်တို့ရှေ့မှာ ဆင်းမယ့်လူကိုမရှိဘူး။ မီးပွိုင့်စိမ်းသွားတော့ ကားကဒေါနဲ့မောနဲ့ဆောင့်အထွက်မှာ ပြည့်ကားတင်းထွားလှတဲ့ ဆရာမရဲ့ ဖင်ကြီးကို အားပါးတရ  ဖိဆောင့်ချလိုက်မိပါတယ်။ ခါးကိုကော့ပြီး ပိုပိုသာသာလေးဆောင့်ထည့်လိုက်တာမို့ ဆရာမရဲ့ကိုယ်လုံးကြီးတောင် ဆတ်ခနဲ တုန်ခါသွားပါတယ်။ လုပ်ချင်တဲ့စိတ်နဲ့ လုပ်လိုက်ပြီးကာ မှဒီလောက်သိသိသာသာကြီး ဖင်ကိုအဆောင့်ခံလိုက်ရတာကို ရိပ်မိလောက်တယ်လို့လဲ ပြန်တွေးမိကာ ထူပူလာပြန်ပါတယ်။ပြီးတော့ကိုယ့်ဟာကိုယ်လဲသိတယ်..ပုဆိုးထဲကလီးက  တော်ရုံတန်ရုံတင်းနေတာမဟုတ်တော့ဘူးလေ။ အရသာထူးတွေတွေ့နေတာမို့ အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲကနေ ထိုးထွက်တော့မလောက်ဖြစ်နေပြီ။ အဲဒီလောက်တောင့်တင်းနေတဲ့ လီးနဲ့ ဖင်ကိုအထိုးခံနေရတာတောင် တချက်မှပုံစံမပျက်ပဲ နေနေတဲ့  ဒေါ်ဝေဝေကိုလဲ အံ့သြလာပါတယ်။

“ ဖင်ကြီးက အတုကြီးများလား မသိဘူး ” အဲဒီလိုတွေးမိတာနဲ့အတူ မျက်စိကပါ ဆရာမရဲ့ဖင်ကြီးကို  ကြည့်လိုက်မိပါတယ်။ ဟောဗျာ… ကျောင်းစိမ်းထမီ ဖင်အောက်ဘက်လောက်မှာ ကျပ်စေ့လောက်ရှိတဲ့ ရေစိုကွက်လေးပါလား။ သိလိုက်ပါပြီ..မောင်ကျော်လဲ အဲဒီလောက်မညံ့ပါဘူးလေ။ ဒီအခြေဒီအနေမှာ ဒီအကွက်က ဘယ်ကအရည်စိုတာလဲဆိုတာ တန်းသိလိုက်ပါပြီ။ ဘယ့်နှယ့် နောက်ကနေတရစပ်လီးနဲ့ ထိုးနေတာကို ငြိမ်လှချည်လားလို့  ထင်နေတာ။ လတ်စသတ်တော့ ဒေါ်ဝေဝေတယောက် စောက်ပတ်ထဲက အရည်ကျလောက်အောင် ဖီလင်ယူနေတာကိုး။ နို့မို့ဆိုလဲ ဒီထမီပေါ်မှာ စောက်ရည်တွေစိုမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ သူ့ဟာသူ ဖင်ကြားထဲကနေစီးသွားမှာပါ။ အခုဟာက ကျွန်တော်ကလီးနဲ့ပြေးပြေးဆောင့်နေတော့ ထမီစကပါ ဖင်ကြားထဲရောက်ရောက်သွားပြီး စောက်ရည်ကြည်တွေက ထမီပေါ်မှာပါလာစိုနေတော့တာပေါ့။ မှတ်တိုင်မှာကားရပ်လိုက်တာနဲ့ အရင်ဆုံးလွယ်အိတ်ကို ရှေ့ကိုပြောင်းလွယ်လိုက်ရတာပဲ။ နို့မို့ဆို လမ်းလျှောက်ရင်ပေါင်ကြားက ကောင်ကငေါထွက်နေမှာလေ။ ကားလမ်းကိုခပ်သွက်သွက်ကူးလိုက်ပြီး ဒေါ်ဝေဝေနဲ့ မျက်နှာချင်းမဆိုင်ရအောင် ရှေ့ကနေလမ်းထဲကို အရင်ဝင်လာခဲ့လိုက်ပါတယ်။ ရန်ကုန်ထုံးစံအတိုင်း ရုံးဆင်းကျောင်းဆင်းချိန်မို့ ဒေါ်ဝေဝေတို့လမ်းထဲမှာ  စည်ကားနေပါပြီ။ ရှေ့ကနေ ဟိုငေးဒီငေးနဲ့လျှောက်လာပြီးမှ ဒေါ်ဝေဝေရဲ့ ထမီပေါ်ကအစိုကွက်ကို  သတိရလိုက်ပါတယ်။ သူ့ဟာသူတောင် ဖင်မှာကွက်နေတာသိပါ့မလားလို့။ ဒီအတိုင်း ဖင်မှာအကွက်ကြီးနဲ့ တလမ်းလုံးလျှောက်လာရင် မြင်တဲ့လူတွေအကုန်ဟားကြမှာ။

“ ဟာ…ငါပြောလိုက်ရင်လဲ ကားပေါ်မှာဖြစ်ကြတာတွေ အတွက်ရှက်နေရမှာ။ မပြောပဲနေလိုက်တာကောင်းမလား။ ”ဘာလုပ်ရကောင်းမလဲ တွေးပြီးမှ နောက်ဆုံးပြောလိုက်လို့ ရှက်ရတာက ငါ့ကိုပဲရှက်ရမှာ၊ မပြောပဲထားလိုက်ရင် လမ်းထဲကလူတွေအကုန်ကိုရှက်ရမှာ ဆိုပြီး ရှေ့ကနေခဏရပ်စောင့်နေလိုက်ပါတယ်။ ခေါင်းကြီးငုံ့ပြီး လျှောက်လာနေတဲ့ ဒေါ်ဝေဝေကို သေသေချာချာပဲရပ်ပြီး ကြည့်နေလိုက်ပါတယ်။ အသားအရည်ကတော့ ပုံမှန်ခပ်လတ်လတ်အသားအရည်ပါပဲ၊ ချောသလားဆိုတော့လဲ အဲလိုချောတာမျိုးမဟုတ်ပြန်ပါဘူး။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက် တောင့်တင်းဖွံ့ထွားတာလေးပဲ ထူးခြားတာပါ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်အတွက် လောလောဆယ်မှာ ဒေါ်ဝေဝေကလွဲပြီး ဘယ်မိန်းမကမှ မျက်စိထဲမှာကြည့်လို့ကောင်းတာမရှိပါဘူး။ “ ဆ ဆရာ.မ” “ ဟို ဟိုလေ ” ဘေးနားက လိုက်လျှောက်ပြီး ခပ်တိုးတိုးလေးပြောမလို့ ပြင်ကာမှ ဒေါ်ဝေဝေက မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြန်အကြည့်မှာ ရင်တွေတုန်ပြီး ဘာပြောရမှန်းမသိဖြစ်ကာ ရုတ်တရက် ဆွံ့အသွားရပြန်ပါတယ်။ “ ဟဲ့…ကောင်လေး ပြောလေ ဘာတုန်း။ ” “ အဲ..ဟိုလေ..ဆရာမ..၊ …ဆရာမ ဖင်…အာ..ဟိုဟို နောက်မှာကွက်နေတယ်။ အဲဒါ ” ပြောပြီးတာနဲ့ ကျွန်တော်နောက်လှည့်မကြည့်တော့ပဲ သုတ်ခြေတင်တော့တာပဲ။ ဒေါ်ဝေဝေတို့ တိုက်ခန်းအောက်ကို ရောက်တော့ တခြားကျူရှင်တူတူတက်တဲ့ သူငယ်ချင်းတွေက  လှေကားအုတ်ခုံမှာထိုင်ပြီး အာလူးဖုတ်တဲ့လူဖုတ်၊ မုန့်စားတဲ့လူကစားနေကြပြီ။ ကျွန်တော်က စာအုပ်ထုပ်ကြီးဆွဲပြီးရောက်လာတာမြင်တော့ ဝိုင်းအာကြတယ်။

“ ဟေ့ကောင်…မောင်ကျော်သိပ်မဖားနဲ့ကွာ။ အဆင့်တစ်လဲမင်းရမှာ မဟုတ်ပါဘူးကွာ။ “ အေးလေ…မောင်ကျော်တို့က သိပ်သိသာနေပြီ။ ဆရာမဆီက ဘာစားချင်လို့လဲဟေ့။ “ ငဖားကြီးဟေ့ ဟားဟား ။ ” ဝိုင်းဟားနေကြတဲ့ အကောင်တွေ ကောင်မတွေကို မျက်လုံးပြူး လျှာထုတ်ပြပြီး ပြန်နောက်လိုက်ပါတယ်။ လက်ထဲကစာအုပ်ထုပ်ကြီးကို အုတ်ခုံပေါ်ဘုန်းကနဲပစ်ချလိုက်ပြီး “ ဟေ့ကောင်တွေ…တံခါးဖွင့်ထားပြီးပြီလား။ ” “ အေးအေး .. ဖွင့်ထားပြီးပြီ။“ပြီးရော ငါဒီအထုပ်ကြီးသွားထားလိုက်ဦးမယ်။ ”ကျူရှင်ရှိတဲ့နေ့ဆို ကျွန်တော်တို့ထဲက တယောက်ယောက်ကို ဒေါ်ဝေဝေက အိမ်သော့ပေးလိုက်လေ့ရှိပါတယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကျွန်တော်တို့ကကျောင်းဆင်းခေါင်းလောင်းထိုးတာနဲ့ တခါတည်းထွက်လာလို့ရကြတာလေ။ ဆရာကတော့ ကျောင်းကိစ္စတွေဘာတွေရှိတတ်တာမို့ နောက်ကျပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကအရင်သွားနှင့်ပြီး လွယ်အိတ်တွေဘာတွေထား အဆာပြေမုန့်တွေဘာတွေစားထားရတာပေါ့။ ဆရာမကကိုယ်ခွဲမရှိဘူးလေ။ ဆရာမယောက်ျားဆိုတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးကိုလဲ ချိတ်ထားတဲ့ဓာတ်ပုံထဲမှာပဲမြင်ဘူးပါတယ်။ ရှမ်းပြည်ဘက်မှာ တာဝန်ကျနေတယ်လို့တော့ ပြောတာပဲ။ယူနီဖောင်းပေါ်က အပွင့်တွေအခက်တွေတော့ပါတယ်။ ဗိုလ်ကြီးလား ဗိုလ်မှူးလားတော့ မခွဲတတ်ဘူး။ ရုပ်ကတော့ အညာသားရုပ်ပဲ။ ကျွန်တော်စာအုပ်ထုပ်ကြီးကို ဧည့်ခန်းထဲမှာထားလိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းဘက်ကို လျှောက်လာခဲ့ပါတယ်။ တိုက်ခန်းဆိုတော့ အိမ်သာရေချိုးခန်းက တွဲလျက်လေ။ ခုတော့ဒေါသတွေပြေပြီး ခပ်ပျော့ပျော့လေးဖြစ်နေတဲ့ကောင်က ဆီးသွားလိုက်တော့ပိုပြီးတောင် ပျော့ကျသွားသလိုပါပဲ။

ကိစ္စပြီးလို့ ရေချိုးခန်းတံခါးကို ဖွင့်မယ်အလုပ်မှာ အဝတ်လှမ်းတဲ့ကြိုးတန်းဆီကို မျက်စိကဘာရယ်မဟုတ် ကြည့်မိလိုက်ပါတယ်။ အတွင်းပစ္စည်းတွေ လှမ်းထားတာပါလား။ စကဒ်လိုဟာမျိုးတထည်နဲ့ ပန်တီအပြာလေးတထည်ပါ။ လျှော်ပြီးလှမ်းထားတာနဲ့တူပါတယ်။ ကျွန်တော့်လက်က အပြာရောင်ပန်တီလေးကို အလိုလိုလှမ်းယူလိုက်မိပါတယ်။ လက်ထဲမှာရောက်လာတဲ့ ဒေါ်ဝေဝေရဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီ အပြာရောင်လေးကို တယုတယကိုင်တွယ်နေရင်းက ကျွန်တော့်စိတ်တွေ ဘယ်လိုမှထိန်းလို့မရတော့ပါဘူး။ စောစောကညှိုးငယ်နေတဲ့ သကောင့်သားကလဲ အားမာန်အပြည့်နဲ့ ချက်ချင်းရုန်းကြွလာပြန်ပါတယ်။ ကျွန်တော်ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်ပြီး ကြိုးတန်းမှာတင်လိုက်ပါတယ်။ လက်ကိုတံတွေးနဲနဲဆွတ်ပြီး တောင့်တင်းနေတဲ့  လီးကိုရှေ့နောက်ဆွဲပြီးဂွင်းထုဖို့  အစပျိုးလိုက်ပါတယ်။ တလမ်းလုံးဆောင့်လာရတဲ့ ဒေါ်ဝေဝေရဲ့ဖင်ကြီးကို ပြန်မြင်ယောင်ရင်း အဲဒီဖင်ကြီးမှာဝတ်တဲ့ဘောင်းဘီကို သေသေချာချာဖြန့်လိုက်ကာ ခွကြားနေရာကို ခပ်ဖွဖွနမ်းရှိုက်လိုက်ပါတယ်။

“ ဒီနေရာလေးက စောက်ဖုတ်ကြီးနဲ့ အမြဲကပ်နေမယ့်နေရာပဲ။ ” ဆပ်ပြာရနံ့သင်းနေတဲ့ ပန်တီခွကြားနေရာကို လျှာနဲ့မထိတထိ လျက်လိုက်တယ်။ စိတ်အာရုံထဲမှာတော့ ဒေါ်ဝေဝေရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို လျက်ပေးလိုက်ရသလိုပဲ ခံစားရပါတယ်။ အောက်မှာလဲ လက်က အဆက်မပြတ် ရှေ့တိုးနောက်ငင်ဂွင်းတိုက်ပေးနေတာမို့ လီးတံထိပ် ကဒစ်ကြီးကလဲ  ဖူးကားရောင်ရမ်းလို့နေပါပြီ။ တသက်လုံးဂွင်းထုခဲ့သမျှ ဒီတခါထုရတာ အရသာအရှိဆုံးပါပဲ။ ရေချိုးခန်းနံရံကိုမှီကာ ဒေါ်ဝေဝေရဲ့  အတွင်းခံပန်တီကို မျက်နှာကမခွာပဲ စိတ်ကူးယဉ်ချင်တိုင်းယဉ်ကာ စိတ်ရှိလက်ရှိထုနေရတာလေ။ “ အ…အ…ရှီး။ ” “ ဟင်း….အ…အား။ ” “ကျွိ…..ကျွီ…..ကျွီ။ ” အသံတခုနဲ့အတူ ညာဘက်က ရေချိုးခန်းတံခါးက ပွင့်သွားကာ တယောက်ယောက်ဝင်လာလိုက်တာကို မျက်စိထောင့်မှာရိပ်ကနဲတွေ့လိုက်ရချိန်မှာ အရာအားလုံးနောက်ကျသွားပါပြီ။ တံခါးကို သေသေချာချာပိတ်ခဲ့မိရဲ့လား ၊ စေ့ရုံသာစေ့ထားခဲ့မိသလားဆိုတာ ဘယ်လိုမှ မတွေးတတ်တော့ပါဘူး။ အင်းလေဒီလိုလုပ်မိလိမ့်မယ်လို့လဲ ကိုယ်တိုင်တွေးမိခဲ့တာမှမဟုတ်တာ။ ခြေအနေက ပံ့ပိုးလို့ အခုလိုဖြစ်သွားရတာပါ။ ဒေါ်ဝေဝေ အိမ်ထဲရောက်လာတဲ့ အသံကိုလုံးဝကို မကြားခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ့်ဟာကိုယ်တိုက်ပွဲက ပြင်းထန်နေတာကိုး။ အခုတော့အောက်ပိုင်းဗလာကျင်းလျက် သူ့ရဲ့ အတွင်းခံပန်တီလေးကို မျက်နှာမှာအပ်ကာ ဂွင်းထုနေတဲ့ မောင်ကျော်ရဲ့ အဖြစ်ကို ဒေါ်ဝေဝေတစ်ယောက် မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့ကြုံလိုက်ရပါပြီ။ “ မောင်ကျော်…မင်း ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ။ ” “ အဲဒါ…ဆရာမဘောင်းဘီမဟုတ်လား။ “ အခု ပုဆိုးမြန်မြန်ပြန်ဝတ်စမ်း…အောက်ကဟာကိုလဲကြည့်ဦး။ ” ဒေါ်ဝေဝေကသာ ဇယ်ဆက်သလို ပြောနေပေမယ့် ကျွန်တော်ကတော့  တခွန်းမှပြန်မပြောတော့ပါ။ ဒီလိုထိတောင် ဖြစ်လာမှရွေးစရာလမ်းမရှိတော့ဘူးလို့ပဲ ခံယူလိုက်ပြီလေ။ ရှေ့ဆက်တိုးရုံပဲရှိတော့တာပေါ့။ ကျွန်တော့်ပေါင်ခွကြားကထုလက်စမို့ တောင်မတ်နေတဲ့ လီးကိုကြည့်ကာ ပုဆိုးပြန်ဝတ်ခိုင်းနေတဲ့ ဒေါ်ဝေဝေရဲ့လက်ဖဝါးနှစ်ဘက်လုံးကို ဖျက်ခနဲဆွဲကာ ကျွန်တော့်လီးတံ ပေါ်မှာဖိကပ်ထားလိုက်ပါတယ်။ ရုတ်တရက်မို့ ဒေါ်ဝေဝေတယောက်ဘာမှ မတုန့်ပြန်နိုင်ခင်မှာ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုကို ပိုပြီးနီးကပ်သွားအောင်တိုးလိုက်တော့ ဒေါ်ဝေဝေကို ရေချိုးခန်းထောင့်မှာ ပိတ်ထားလိုက်သလိုပါ ဖြစ်သွားပါတယ်။ လောလောလတ်လတ် စိတ်တွေထကြွထားကြတဲ့ သူနှစ်ယောက်ရဲ့ အသက်ရှူသံတွေက ရေချိုးခန်းထဲမှာ ပြင်းထန်ဆူညံလာပါတယ်။

“ ဆရာမ…ကျွန်တော်..ကျွန်တော် မရတော့ဘူးဗျာ။ “ကြည့်ပါဦး ဆရာမရယ်။ လီးတချောင်းလုံး အရမ်းတောင်နေပြီ။ ဆရာမဖင်ကို တလမ်းလုံးဆောင့်လာခဲ့တာလေ အခုမနေနိုင်တော့ဘူး အရမ်းလုပ်ချင်နေပြီ။ ” “ မောင်ကျော် ..မင်း မင်း ပုဆိုးပြန်ဝတ်ပါဆိုနေတာကို…ဒီကလေးနဲ့တော့ ခက်ကုန်ပါပြီ။” ဒေါ်ဝေဝေ တုန်ယင်စွာနဲ့ မောင်ကျော်ကို ပုဆိုးပြန်ဝတ်ဖို့ပဲ ပြောနေပေမယ့် လက်နှစ်ဘက်ကတော့ မောင်ကျော်ရဲ့လီးတံကို တင်းကျပ်စွာဆုပ်ညစ်ထားပါတယ်။ ဒေါ်ဝေဝေက ဆုပ်ကိုင်ဖြစ်ညှစ်ထားချိန်မှာ မောင်ကျော်ရဲ့ ခါးအောက်ပိုင်းက အလိုလိုကော့လိုက်ကုန်းလိုက် လုပ်ပေးနေမိတာမို့ ဂွင်းထုပေးတာခံနေရသလိုပါပဲ။ စိတ်ရှိလက်ရှိဖြစ်ညှစ်ထားတဲ့ ဒေါ်ဝေဝေရဲ့လက်ထဲကို လီးတံတချောင်းလုံး ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်လုပ်နေရင်း စိတ်တွေတအားပါလာကာ ဒေါ်ဝေဝေရဲ့ကိုယ်လုံးပြည့်ပြည့်ကြီးကို ဆွဲဖက်ထားလိုက်ပါတော့တယ်။ ဒေါ်ဝေဝေရဲ့ လက်နှစ်ဘက်က လီးတံကို ဆုပ်ကိုင်ထားချိန်မှာ ကျွန်တော်ကသိုင်းဖက်လိုက်တာမို့  လက်တွေကိုရုန်းမရအောင်ချုပ်ပြီးသား ပုံစံဖြစ်သွားပါတယ်။ နူးညံ့တဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ရဲ့ အတွေ့အထိနဲ့ ကိုယ်ရနံ့ကို တခါမှဒီလောက်ရင်းရင်းနှီးနှီး မကြုံခဲ့ဖူးတာကလဲ ကျွန်တော့်ရဲ့ ရမ္မက်ရှိန်ကို တရိပ်ရိပ်တိုးစေပါတယ်။ ကျွန်တော့်အထင်တော့ ကျွန်တော်ရော ဒေါ်ဝေဝေပါ နှစ်ယောက်လုံး နတ်ပူးသလို တုန်ခါနေကြတယ်လို့ ခံစားနေရပါတယ်။

“ မလုပ်ပါနဲ့ကွာ …မဖြစ်ပါဘူး။ ” “ မောင်ကျော်…လွှတ်ပါ ဆရာမကို။ ဟိုမှာ…တခြားကလေးတွေ တက်လာတော့မယ်လေ။ ” ပါးစပ်ကသာ လွှတ်ပါတကဲကဲ လုပ်နေပြီး လက်တွေက လီးတံကိုမလွှတ်တမ်းကိုင်ထားတဲ့ ဒေါ်ဝေဝေရဲ့  လည်ပင်းတဝိုက်ကို ခပ်ဖွဖွလိုက်နမ်းနေတုန်းမှာ ဒေါ်ဝေဝေကစိုးရိမ်စွာပြောလာပါတယ်။ ဒေါ်ဝေဝေရဲ့ကျောပြင်ကို ချုပ်ကိုင်ထားတဲ့ကျွန်တော့်လက်တွေက အောက်ကို ဖြေးဖြေးချင်း လျော့ချလာပါတယ်။ ခါးအထက်ပိုင်းလောက်ဆီကို အရောက်မှာ ဒေါ်ဝေဝေရဲ့မျက်နှာကို တချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ခါးအောက်ကနေ မို့မောက်ကားထွက်နေတဲ့ ဖင်သားတွေကို ဆတ်ခနဲဆွဲကိုင်ကာ ဆီးခုံချင်းပူးကပ်သွားအောင် ဆွဲယူလိုက်မိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ဒေါ်ဝေဝေက လီးတံကိုဆုပ်ကိုင်ထားဆဲမို့ ဆီးခုံချင်း မပူးကပ်တော့ပဲ ကျွန်တော့်ရဲ့ဒစ်ဖျားကသာ ဒေါ်ဝေဝေရဲ့ဆီးစပ်ကို ထိုးမိသွားပါတယ်။ အရေပြားချင်းပွတ်တာဆို ဘာမှမဖြစ်ပေမယ့် အခုဟာက ဒေါ်ဝေဝေရဲ့ ထမီစကို  ဖိပွတ်မိသွားတာလေ။ ကားပေါ်မှာတုန်းကတော့ ကိုယ်ကလဲ ပုဆိုးနဲ့ အောက်ကလဲဘောင်းဘီပါသေးတာဆိုတော့ ဘာမှမဖြစ်ဘူး။ အခုက ကိုယ်ကအလွတ်ကြီးဆိုတော့ ပူကနဲဖြစ်ပြီး ဒစ်ဖျားတခုလုံးကျိန်းစပ်သွားတာပဲ။ “ အ..အ” “ ဟင်…ဘာ. ဘာ ဖြစ်လို့လဲ “ အား…ကျွတ်..ကျွတ်…ထမီကို ပွတ်ဆွဲသလိုဖြစ်သွားတာ..ကျင်သွားလို့။ ” နေရင်းထိုင်ရင်း ကျွန်တော်ထအော်လိုက်တာမို့ ဒေါ်ဝေဝေတောင်လန့်သွားတယ်ထင်တယ်။ တချိန်လုံးလီးကို ကိုင်ထားတဲ့လက်တွေကို အလန့်တကြားလွှတ်လိုက်ပါတယ်။ အကြောတွေထောင်နေအောင် တင်းမာနေတဲ့ လီးထိပ်ကကျိန်းစပ်နေတဲ့ဒစ်ဖျားကို ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ပြန်ကိုင်ကြည့်ပြိး ဆုပ်လိုက်ဖြေလိုက်လုပ်ပေးနေတုန်း ဒေါ်ဝေဝေရဲ့ မထင်မှတ်တဲ့ အပြုအမူကို  ကြုံတွေ့လိုက်ရပါတယ်။ “ ဟင်း ဘာအခုမှတော်တော်နာနေတာလဲ…ဒီလောက်သောင်းကျန်းနေတာကို နဲတောင်နဲသေးတယ်။ ” “ ပျစ် ။ ” ပြောရင်းနဲ့ သူ့လက်ဝါးကို ပါးစပ်နားတေ့ကာ လက်ထဲကိုတံတွေးနဲနဲ ထွေးလိုက်ပြီး၊ အဲဒီတံတွေးတွေကို ကျွန်တော့်လီးတံမှာ သုတ်ကာဖြေးဖြေးချင်းလီးကိုဆွဲကစားပေးပါတယ်။ နာနေတာတောင်ပြန်မေ့သွားပြိး လီးကို အလိုက်သင့်ကော့ပေးထားမိပါတယ်။ လီးတချောင်းလုံးနီရဲ လာအောင် အရသာတွေ့နေချိန်မှာ အခုလိုဂွင်းထုပေးနေတဲ့ ဒေါ်ဝေဝေရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာလဲ အရည်တွေဘယ်လောက်ရွဲနေမလဲဆိုတာ ကြည့်လိုက်ချင်ပါတယ်။

“ နာသေးလား…အခု ။ ” “ အ..အ ..အား မနာတော့ဘူး…အရမ်းကောင်းတာပဲ ဆရာမရယ်။ ” “ ပြစ်..ပြစ် ..ဗျစ် ။” “နှာဗူးလေး…မြန်မြန်ပြီးတော့ ….အောက်ကနေတက်လာကျတော့မယ်။ ” “အ..အား ရှီး…ကောင်းလိုက်တာ…သွက်သွက်လေးလုပ်ပေးပါ ဆရာမရယ်။ ” “အင်း..လာ ဒီလိုနေ။ ” မျက်နှာချင်းဆိုင် ထုပေးနေတာမို့ ပုံစံမကျတဲ့ အနေအထားကို ဒေါ်ဝေဝေကပြောင်းပေးပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကိုဆွဲလှည့်ပြီး သူ့ရင်ဘတ်ထဲထည့်ကာ နောက်ကနေလှမ်းပြီး ထုပေးတဲ့အခါမှာတော့ ဒေါ်ဝေဝေရဲ့လက်တွေက ခုနကထက်ပိုပြီး သွက်သွက်လက်လက်လှုပ်ရှားလို့ရသွားတယ်။ အားနေတဲ့ ကျွန်တော့်လက်နှစ်ဘက်ကိုလဲ ဒေါ်ဝေဝေရဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကို နောက်ပြန်ကိုင်ကာ စိတ်ရှိလက်ရှိကိုင်တွယ်နေလိုက်ပါတယ်။ တရစပ် ဂွင်းထုပေးရင်းက ကျွန်တော့်နားရွက်နား ကပ်ကာတိုးတိုးလေးပြောလိုက်တဲ့စကားသံကို အကြားမှာ တကိုယ်လုံးကြက်သီးတွေတောင်ထသွားတယ်။ “ မင်း…ဆရာမကို သိပ်လိုးချင်နေလားဟင်။ ” “ အ..အ..ဗျာ။ ” “ကျူရှင်ပြီးရင် မပြန်နဲ့နော်။…ဆရာမနဲ့မင်းနဲ့ လိုးကြရအောင်ကွာ။ “အား….အီး…အ….ပြီးတော့မယ်…ဆရာမ….အ အ ထုပေး ထုပေးပါ။ ” “အင်း…အ.. ” “ ပျစ် ပျစ်” ဒေါ်ဝေဝေက ဂွင်းထုပေးရင်းပြောလိုက်တဲ့ စကားလုံးတွေကြောင့်စိတ်ခံစားမှုတွေကပိုပြီးမြန်ဆန်လာပါတယ်။ကျွန်တော်ခါးကို  ကော့နိုင်သလောက်ကော့ပေးထားသလို ဒေါ်ဝေဝေကလဲ လီးတံကြီးကို အားထည့်ပြီးညစ်ကာ ဆက်တိုက်ထုပေးနေတယ်။

အသက်ကိုအောင့်ထားကာ လီးတံထိပ် ဒစ်ဖျားကနေ တကိုယ်လုံးကျင်နေအောင် တလိပ်လိပ်တက်လာတဲ့ ကာမအရသာကို အားပါးတရခံစားရင်း သုတ်ရည်တွေကို ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ပန်းချလိုက်ပါတော့တယ်။ တကိုယ်လုံးနုံးချည့်ကာ ယိုင်နဲ့နဲ့ဖြစ်နေတဲ့ကျွန်တော့်ကို ထူမတ်ပေးရင်း ဒေါ်ဝေဝေကပြုံးစိစိကြီးလုပ်ကာ “ဟင်း…မြန်လိုက်တဲ့ ကိုယ်တော်လေး။ “ကိုယ့် ဟာတွေကိုယ် ရေလောင်းပြီးဆေးခဲ့ဦးနော်…ဟင်းဟင်း။ ” ပြောပြီးတော့ သူ့လက်တွေကိုရေဆေးကာ ထွက်သွားတဲ့ ဒေါ်ဝေဝေရဲ့ ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကို ကြည့်ကာ သက်ပြင်းချလိုက်မိပါတယ်။ ဒီအချိန်လေး ၁၀ မိနစ်လောက်အတွင်းမှာ ဘယ်လိုတွေဖြစ်သွားမှန်းတောင် မသိလိုက်ပါဘူးလေ။ တန်းပေါ်က ပုဆိုးကို ပြန်ယူကာဝတ်လိုက်ပြီး စောစောက ပန်းထုတ်ထားတဲ့ လရည်တွေကို ရေဆေးချပြီးမှ ထွက်လာခဲ့လိုက်ပါတယ်။

အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ဟိုကောင်တွေအသင့်ပြင်ထားပြီးကြတဲ့ စားပွဲဝိုင်းမှာ ဝင်ထိုင်ပြီးအရှိန်မသေသေးတဲ့ အရသာကိုမျက်လုံးမှိတ်ကာ ဇိမ်ယူနေလိုက်တယ်။ ဒေါ်ဝေဝေကတော့ အိပ်ခန်းထဲဝင်သွားပြီး အဝတ်အစားလဲနေတယ် ထင်ပါတယ်။ ကျူရှင်ပြီးရင်ဆိုတဲ့  အတွေးကဝင်လာပြန်တော့ ရင်တွေတဒိတ်ဒိတ်ခုန်လာပါတယ်။ ဘယ်လိုစပြီး ဘာတွေလုပ်ရမလဲဆိုတာ တွေးကြည့်နေတုန်း အောက်ကကောင်တွေ ဆူဆူညံညံနဲ့ဝင်လာကြပါတယ်။“ အေး..ငါ့အိမ်ကပိုက်ဆံမပေးသေးဘူးကွ။ ရရင်တော့ ငါလဲဝယ်မှာ။ “မဟုတ်ဘူးလေဟယ်..ဟိုကြေငြာမှာဝတ်သွားတဲ့  ဒီဇိုင်းကိုပြောတာ ငါက။ ” “အေးဟေ့ကောင်..မင်းအဲဒီသီချင်း ကော့ဒ်ရှိရင် ငါ့ကိုပေးဦး။” တယောက်တပေါက်နဲ့ ဘာတွေပြောနေကြမှန်းမသိအောင် ဆူညံစွာရောက်လာကြပြီး အလျိုလျိုထမင်းစားပွဲဝိုင်း ၂ ဝိုင်းမှာ နေရာယူနေကြချိန်မှာ ဒေါ်ဝေဝေလဲ  အခန်းထဲကထွက်လာပါတယ်။ တီရှပ်ပွပွနဲ့ ကရင်ထမီလိုလို ရှမ်းထမီလိုလို တိုင်းရင်းသားအဆင် ထမီတထည်ကိုတွဲပြီး သာမန်သာဝတ်ထားပေမယ့် ကျွန်တော့်အမြင်မှာ တော်တော်ကြီးကိုလှနေပါတယ်။ “ကဲကဲ အားလုံးအဆင်သင့်ဖြစ်ရင် စရအောင်။  “သချာၤ ( ၁ ) သင်မယ်ဒီနေ့။ ” စာအုပ်ထုတ်ဆိုလို့သာ ထုတ်ထားရတယ် စာထဲမှာကျွန်တော့်အာရုံတွေလုံးဝရှိမနေပါဘူး။ ရှင်းပြနေတဲ့အသံတွေ ပြန်မေးနေတဲ့အသံတွေကလဲ ကြားတချက် မကြားတချက်ပါပဲ။ ချထားတဲ့ စာအုပ်ကိုငုံ့ကြည့်နေရင်း ဒေါ်ဝေဝေကိုဘယ်လိုပုံစံနဲ့ လုပ်ရမလဲဆိုတာတွေကိုပဲ စိတ်ကူးယဉ်နေမိပါတော့တယ်။ ငါ လူပျိုရည်ပျက်တော့မှာပါလား ဆိုတဲ့အသိကလဲ ရှက်သလိုလို ပီတိဖြစ်နေသလိုလို ခံစားရစေပါတယ်။ အင်းလေ…ကြေးစားမိန်းမတယောက်နဲ့ ကာမဆက်ဆံပြီး လူပျိုရည်ပျက်ရတာထက်စာရင် အခုလို ကိုယ်တကယ်တပ်မက်စွဲလမ်းရတဲ့ မိန်းမတယောက်ဆီမှာ လူပျိုရည်အပျက်ခံလိုက်ရတာကို ကျေနပ်မိတာအမှန်ပါပဲ။

ပြီးတော့ အဲဒီအချိန်ကျရင်စိတ်ကူးထဲမှာ အခါအခါမြင်ယောင်မှန်းဆခဲ့ရဖူးတဲ့ ဒေါ်ဝေဝေရဲ့ခန္ဓာကိုယ်တခုလုံးကို မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း  မြင်ခွင့်ရပြီလေ။ ကျွန်တော့်ရဲ့ လူပျိုရည်ကိုသောက်သုံးမယ့် ဒေါ်ဝေဝေရဲ့ ပေါင်ကြားက အချစ်ပန်းပွင့်ကြီးကရော ဘယ်လိုပုံများရှိနေမလဲ။ မဆုံးနိုင်တဲ့အတွေးတွေ အမျိုးမျိုးတွေးနေတာ ဘယ်လောက်တောင်ကြာသွားလဲမသိဘူး။ ဘေးကကောင်တွေ စာအုပ်တွေသိမ်းဆည်းနေမှ စာသင်လို့ပြီးသွားတာ သိပါတယ်။

အားလုံးကတော့ ထုံးစံအတိုင်းကျူရှင်ပြီးတာနဲ့ လစ်ဖို့ပြင်နေကြပြီ။ ကျွန်တော့်မှာသာ နောက်ဆက်တွဲသင်ခန်းစာအတွက် ထပဲ ထရမလို ထိုင်ပဲထိုင်နေရမလိုဖြစ်နေတယ်။ အရေးထဲမှ ဘာမှမသိတဲ့ ဟိုအကောင်တွေက လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ဖို့ခေါ်နေသေးတယ်။ခါတိုင်းလဲ ကျူရှင်ပြီးရင် ထိုင်နေကြပါ။ ဒီနေ့တော့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ဖို့ ခေါ်တဲ့အကောင်တွေကို တော်တော်သောက်မြင်ကပ်သွားတယ်။

“ ဟေ့ကောင် လဒ ထိုင်မှာလားလို့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်။“ ဟေ..အေးအေး ငါဒီနေ့ မထိုင်တော့ဘူးကွာ အိမ်ကစောစောပြန်လာဖို့မှာထားတယ်ကွ။ ” “ အံမယ်..မောင်ကျော်…ဒီနေ့လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တောင် မထိုင်တော့ဘူးပေါ့ ဟုတ်လား။ “ ဗျာ…ဟုတ် ဟုတ်တယ်ဆရာမ..ဟိုအိမ်မှာကိစ္စလေးရှိလို့ပါ။ “ အေးအေး ..လိမ္မာတယ် အိမ်ကိုတန်းတန်းမတ်မတ်ပြန်နော်။ ” “ ဟုတ်ကဲ့..ပြန်မှာပါ။ ” ဟိုကောင်တွေခေါ်နေတာကို အတင်းငြင်းနေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို ဒေါ်ဝေဝေကလဲ ဝင်ပြီးစနေပြန်ပါတယ်။ အိမ်ကို တန်းတန်းမတ်မတ်ပြန်နော်တဲ့..ဟားဟား။ အားလုံးလွယ်အိတ်ကိုယ်စီဆွဲကာ ထွက်နေကြပါပြီ။ ကျွန်တော်ပဲ ယောင်လည်လည်လုပ်ပြီး ဟိုဟာပျောက်သလိုလို..ဒီဟာပျောက်သလိုလိုနဲ့ ထိုင်ရာက မထသေးတာ။ အဲဒီအချိန်မှာ ဒေါ်ဝေဝေကလဲပြုံးစိစိနဲ့ တချက်ကြည့်ပြီး မီးဖိုခန်းဘက်ကို ထသွားပါတယ်။ ကျွန်တော်လဲ ချက်ချင်းအကြံရပြီးနောက်က ထလိုက်သွားတယ်။

“ အေးအေး ဟေ့ကောင်တွေသွားနှင့်ကြကွာ…ငါရေသောက်ပြီးမှလိုက်လာခဲ့မယ်။” ဘယ်သူဘယ်ဝါရယ်လို့တော့ မဟုတ်ဘူး။ တမင်အားလုံးကြားအောင်အော်ပြီး မီးဖိုခန်းထဲဝင်လာခဲ့လိုက်တယ်။ အထဲရောက်တော့ ဒေါ်ဝေဝေကလဲ  သောက်ရေအိုးနားမှာ ရပ်စောင့်နေပါတယ်။ ကျွန်တော့်ကို ဘယ်လိုမှန်းမသိတဲ့အပြုံးနဲ့ ပြုံးပြီးကြည့်နေပြန်ပါတယ်။ “ ကိုယ်တော်လေး..အိမ်ရောက်အောင်ပြန်နော်..ဟုတ်ပြီလား။ ခစ်..ခစ် ။ ” “ အာ…မဟုတ်ပါဘူး..ဘယ်လိုလုပ်ရမှန်းမသိလို့ ပြောလိုက်တာပါ။ ” “ ဟွန်း…သိပါ့ သိပါ့။ ပြာယာကိုခတ်နေတာပဲ..တခါထဲ။ “ အခုပြန်မဆင်းလို့မှ မရတာ..ဆရာမရဲ့ သူတို့သိကုန်မှာပေါ့။ ”“ အေးပါ…သွားလိုက်ဆင်းသွားလိုက်။ ပြီးရင်.. ဟိုဘက်လမ်းဘက်ကနေပြန်ပတ်ပြီးတက်လာခဲ့…ဟုတ်ပလား။ ” “အာ..အင်းအင်း။ ” “ ဟေ့ သိပ်လဲ အမြန်ကြီးတက်မလာနဲ့နော်…ကျွန်မရေလေးဘာလေးချိုးပါရစေဦး။သွားသွား..။ ” အင်း ဟုတ်သားပဲ။ အခုခပ်တည်တည်နဲ့ လိုက်ဆင်းသွားပြီးမှ ဟိုဘက်လမ်းကနေပြန်ပတ်လာခဲ့လို့ ရတာပဲ။ မိန်းမဉာဏ်ဆိုတာ ဒါမျိုးကိုပြောတာနေမှာ။ ကျွန်တော်ကတော့ မွှန်နေတာနဲ့ ဘာမှမတွေးတတ်တော့ဘူးထင်ပါတယ်။ ဒေါ်ဝေဝေက ရေတောင်ချိုးထားဦးမယ်ဆိုပါလား။ ဒီလိုနဲ့ပဲ နောက်ဆုံးကျန်နေတဲ့ နှစ်ယောက်သုံးယောက်နဲ့ ရောပြီး အောက်ကိုဆင်းလာခဲ့လိုက်ပါတယ်။

လောကကြီးမှာ လင်ယောက်ျားနဲ့ ခဏတဖြုတ်လောက်လေး ဝေးနေတဲ့အချိန်မှာဒါမျိုးအစားကောင်းလေးတွေနဲ့လည်း စားရကံ ကြုံဆုံကြတတ်ပါတယ်။ ဖြစ်တတ်တဲ့ လောကသဘာဝပါပဲလေ။ ခိုးစားရတဲ့ အရသာက ဘာနဲ့မှမတူတာအမှန်ပါပဲ” လို့ ဒေါ်ဝေဝေက ရေချိုးနေရင်း ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်ဖြေတွေးလေးတွေးရင်း ပြုံးလိုက်မိတယ်။ လမ်းထိပ်ကို ရောက်တော့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထဲမှာ စနစ်တကျနေရာယူပြီးထိုင်နေကြတဲ့ ကောင်တွေကလှမ်းခေါ်ကြပြန်ပါတယ်။ စနစ်တကျနေရာယူတယ်ဆိုတာက  ဆိုင်ရှေ့ကဖြတ်သွားသမျှ စော်တွေကို မျက်စိတဆုံးလဲ ကြည့်နိုင်ရမယ်၊ အချင်းချင်းလဲ မြင်ကွင်းကို ပိတ်တာကွယ်တာမျိုးလဲ မရှိရအောင် ထိုင်ကြတာကိုပြောတာပါ။ အင်း..အချိန်နဲနဲဖြုန်းရမယ်ဆိုတော့လဲ ခဏလောက်ဝင်ထိုင်လိုက်မယ်ဆိုပြီး ဆိုင်ထဲဝင်ခဲ့လိုက်ပါတယ်။“ အေးလာလာ မောင်ကျော်…မင်းထိုင်ဦးမလို့လား ပြန်မယ်ဆို။ ” “ ဆေးလိပ်လေး သောက်လိုက်ဦးမယ်ကွာ..အိမ်ရောက်ရင်သောက်လို့မရတော့ဘူးကွ။ ” ပြောရင်းနဲ့ ခွေးခြေပုတလုံးယူကာ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး စားပွဲပေါ်က LONDON တလိပ်ကို မီးညှိကာဖွာနေလိုက်သည်။ မီးခိုးငွေ့များကို အရှိုက်ထဲရောက်အောင် ရှူသွင်းပြီးမှ ဖြေးဖြေးချင်းပြန်မှုတ်ထုတ်ကာ စီးကရက်ကို အရသာခံသောက်နေတုန်းမှာ.. “ မောင်ကျော်…နေ့ခင်းက မင်းတို့ဆီကအောစာအုပ် မိလို့ဆို..။ “ ဟာ..မင်း ကိုဘယ်သူပြောလဲ.။ ”“ ဟိုကောင် မြင့်နိုင်ပြောတာလေ…ဆရာကိုယ်တိုင်မိတာဆို ။ ” “ မဟုတ်ပါဘူးကွာ…  အဲဒီကောင် မြင့်နိုင်လျှောက်ဖွနေတာ..ဆရာမမိတာဆို ငါဘယ်လိုကျူရှင်လာရဲမလဲကွ။ ” “အေးပေါ့ ဟေ့ကောင် အသစ်လေးဘာလေးရရင်လဲ ပေးဖတ်ဦးကွာ။ ” “ ရရင် ပေးပါမယ်ကွာ မပူပါနဲ့။ ” ဒီကောင်..ပါးစပ်ပေါက်က ငြိမ်ငြိမ်မနေဘူး။ မင်သေသေနဲ့ ပိတ်ငြင်းထားလိုက်ရတယ်။ အခုတော့ အဲဒီအောစာအုပ်မိတယ်ဆိုတဲ့ သတင်းကတော်တော်ပြန့်နေပြီလားမသိဘူး။ မြင့်နိုင်ကို ဒေါသထွက်ထွက်နဲ့ စွတ်ဖွာနေတဲ့ စီးကရက်က ဖင်စီခံနားထိကုန်နေပြီမို့  လွှင့်ပစ်လိုက်ကာ…

“ ကဲ..ငါလိမ့်တော့မယ်ကွာ.အားလုံးပဲ။ ” “ အိုကေ အိုကေ။ ” “ အေးအေး…မနက်ဖြန်ကျ ရှစ်တန်းက ကောင်တွေနဲ့ ကန်ဖို့ချိန်းပြီးပြီနော် ။ ” “ အေးပါ ငါသိပါတယ်။ ဒိုးပြီကွာ။ ” ကားမှတ်တိုင်ရှိရာဘက်ကို ထွက်ခဲ့ပြီး မှတ်တိုင်မှာ  အရိပ်အခြေခဏကြည့်လိုက်တယ်။အားလုံးရှင်းနေတော့မှ မှတ်တိုင်ကိုကျော်ပြီး ဟိုဘက်လမ်းထဲကို ဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။လမ်းအဆုံးကနေ ဒေါ်ဝေဝေတို့လမ်းထဲကို ပြန်လျှောက်ဝင်လာခဲ့ချိန်မှာတော့ လမ်းမီးတိုင်တွေတောင်ထိန်ညီးနေပါပြီ။အာ… ညခုနစ်နာရီခွဲလောက်တောင်ရှိနေပြီပဲ။ အချိန်ကို သတိထားမိတော့မှ အိမ်ကိုဖုန်းဆက်ဖို့ရာ သတိရတယ်။ ကိုယ့်ဇာတ်လမ်းက ဘယ်အချိန်မှ ပြီးမယ်ဆိုတာမသိတော့ ဖုန်းဆက်ထားမှပဲဆိုပြီး တွေ့တဲ့စတိုးဆိုင်လေးတခုကနေဖုန်းဆက်လိုက်ပါတယ်။ ဆရာမမွေးနေ့ အလှူရှိလို့ ဝိုင်းလုပ်ပေးနေပါတယ်ဆိုပြီး ပြောလိုက်တော့ သေသေချာချာကူညီဖို့တောင် ပြန်မှာနေသေးတယ်။ အားလုံးအဆင်ပြေနေပြီမို့  ကျွန်တော့်ခြေလှမ်းတွေက ပေါ့ပါးလျင်မြန်စွာနဲ့ ဒေါ်ဝေဝေရှိရာကို အပြေးတပိုင်းရောက်လာခဲ့ပါပြီ။ လှေကားထစ်တွေကို ကျော်ခွပြီးပြေးတက်လာခဲ့တဲ့ ကျွန်တော် အခန်းရှေ့ရောက်တော့ ပိတ်ထားတဲ့တံခါးကို  ခေါက်ဖို့ရင်တွေတုန်နေပါတယ်။မသိမသာ သက်ပြင်းလေးချပြီးမှ သစ်သားတံခါးကို ခပ်အုပ်အုပ်လေးခေါက်လိုက်ပါတယ်။ မျက်နှာချင်းဆိုင်အခန်းကသတိထားမိသွားမှာစိုးလို့ပါ။ “ ဒေါက် ဒေါက် ။ ” “ ဂျောက်…ကျွီ ။ ” ဖြေးဖြေးချင်းပွင့်လာတဲ့ တံခါးကြားကနေမြင်လိုက်ရတဲ့ ဒေါ်ဝေဝေကို ကျွန်တော်တခါမှ မမြင်ဘူးတဲ့သူလိုငေးမိသွားပါတယ်။

ရေမခြောက်တခြောက် ဆံပင်ရှည်တွေကိုဖြန့်ချထားပြီး သနပ်ခါးကျဲကျဲလေးလိမ်းထားကာ ကပိုကရိုလှနေတဲ့ ဒီလိုပုံမျိုးကိုမြင်မှ မမြင်ဘူးခဲ့တာလေ။ ပြီးတော့ စပန့်သားလို့ ခေါ်မလားမသိဘူး အဲဒီလိုပျော့ပျော့ပါးပါး ဂါဝန်ရှည်လေးနဲ့ ရှိသမျှ ခန္ဓာကိုယ်အလှတွေကိုလဲ တမင်ပေါ်အောင်ဖော်ပြီး ဝတ်ထားသေးတယ်။ သာမန်လောက်ပဲရှိတဲ့ ဒေါ်ဝေဝေရဲ့  နို့အုံနှစ်လုံးတောင်မှ ဒီညမှာတော်တော်ထွားနေတယ်လို့ထင်ရတယ်။ အိမ်ထဲမရောက်သေးတဲ့ ကျွန်တော့်ကို ဒေါ်ဝေဝေက ဆွဲခေါ်သွင်းလိုက်ပြီးတော့အိမ်တံခါးကို ဂျက်ပါထိုးပြီးပိတ်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ဘာစလုပ်လို့ လုပ်ရမှန်းမသိလို့ ဆက်တီပေါ်မှာထိုင်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ဘေးနားမှာ စွေ့ကနဲဝင်ထိုင်လိုက်ပါတယ်။ တကယ့်တကယ်တမ်း နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ကြတော့ အတွေ့အကြုံကစကားပြောပါပြီ။ ပြေးပဲဖက်ရမလား တက်ပဲခွရတော့မလား ဘာဆိုဘာမှမလုပ်တတ်တော့တဲ့ ကျွန်တော့်ကို ဒေါ်ဝေဝေက အလိုက်သိစွာ လမ်းကြောင်းပြပေးနိုင်လို့သာ တော်ပါတော့တယ်။ ရှင်အရင်စမှ…ဆိုရင်တော့ ဒီညဒီလိုပဲခုံပေါ်မှာထိုင်နေရတော့မှာ အသေအချာပဲ။ “ အိမ်ပြန်နောက်ကျလို့ရရဲ့လား …မောင်ကျော် ” “ ဟုတ်..ဟုတ် ရတယ် ဖုန်းဆက်ထားပြီးပြီ။ ” “ ဟုတ်လား…ဒါဆိုအေးအေးဆေးဆေးပေါ့နော်။ ” ခေါင်းညိတ်ပြီးဖြေလိုက်တဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ ပေါင်သားအချင်းချင်းထိကပ်သွားအောင် ဒေါ်ဝေဝေကတိုးထိုင်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့လက်တဘက်က ကျွန်တော့်ပခုံးကိုကျော်ပြီးဖက်ကာ ကျွန်တော့်ခန္ဓာကိုယ်အထက်ပိုင်းတခုလုံးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲကိုဆွဲချလိုက်တယ်။

အလိုက်သင့်ကျသွားတဲ့ ကျွန်တော့်မျက်နှာကတော့ ဒေါ်ဝေဝေရဲ့ နို့အုံသားကို ပါးနဲ့ကပ်ပြီးသားဖြစ်နေပါပြီ။ နူးညံ့လွန်းတဲ့အတွေ့အထိကြောင့် အောက်မှာဘော်လီတောင် ဝတ်မထားတာကို သိလိုက်တော့ ကျွန်တော့်ပါးနဲ့ အဲဒီရင်သားအိအိကို လိုက်ပွတ်တော့တာပါပဲ။ ဒေါ်ဝေဝေကလဲ ပါးနဲ့ကပ်ပြီးနို့အုံကိုပွတ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ခေါင်းကဆံပင်တွေကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ထိုးဖွကစားကာငြိမ်နေပါတယ်။ ပါးပြင်ကို တချက်တချက်လာလာထောက်တဲ့ မာတောင်တောင်နို့သီးခေါင်းလေးကိုသွားနဲ့သာသာလေး ဖိကိုက်လိုက်တော့ ဒေါ်ဝေဝေ ဆတ်ခနဲတွန့်သွားကာ “ ဟေ့…မကိုက်နဲ့လေကွာ..ပြတ်သွားရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ ” “ အသည်းယားလို့…ကိုက်လိုက်တာ။ ” “ ဟွန်း အသည်းပဲယားတာလား…။ ” “ ဟင်း ဟင်း ။” “ လာ..ဒီလိုလေးနေကွာ…၊။ ” ဘေးတစောင်းကြီးမှီထားတဲ့ ကျွန်တော့်ကို ခဏထခိုင်းတယ်။ ပြီးတော့ ဒေါ်ဝေဝေကအရင် ဆက်တီပေါ်မှာ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းခုံပေါ်တင်ကာ ဒူးနှစ်ဘက်ကိုကားကားလေးထောင်ပြီး ထိုင်တယ်။ ဂါဝန်အောက်နားစက လွတ်သွားတာမို့ ဒေါ်ဝေဝေရဲ့ ဒူးအထက်နားကလောက်ကနေ တင်ပါးရင်းထိ ဆင်းသွားတဲ့ပေါင်လုံးကြီးတွေကို မြင်ရတဲ့အခါမှာတော့ ကျွန်တော်ကတုန်ကရင်ကြီးဖြစ်ကာ ပုဆိုးထဲကပစ္စည်းကလဲ ချက်ချင်းသိသိသာသာ သွေးတွေတိုးလာပါတော့တယ်။ ကျွန်တော့်လက်ကိုဆွဲပြီး အဲဒီဒူးနှစ်လုံးကြားမှာ နောက်ပြန်ဝင်ထိုင်ခိုင်းကာ အနောက်ကနေ ဖက်ထားပြီးသူ့ရင်ဘတ်ထဲကို ဆွဲသွင်းလိုက်ပြန်တယ်။ အဲဒီတော့ ဘေးကထောင်နေတဲ့ဒူးနှစ်ဘက်က ဂါဝန်စတွေက အလိုလိုလျောဆင်းသွားပြီး ပေါင်ရင်းမှာသွားစုနေပါတယ်။ အသားသိပ်မဖြူပေမယ့် ပေါင်သားကြီးနှစ်လုံးကတော့ မီးရောင်အောက်မှာ ဖွေးဖွေးတုတ်တုတ်ကြီးကိုပေါ်လာပါတယ်။ ကျွန်တော့်လက်နှစ်ဘက်ကို ဒူးထိပ်မှာအသာတင်ပြီးမှ ဒေါ်ဝေဝေရဲ့ပေါင်သားတုတ်တုတ်တွေကို မရဲတရဲကိုင်တွယ်ကြည့်ပါတယ်။

“ ဟွန်း..ကျောင်းကပြန်လာတုန်းက သူများကို တလမ်းလုံးအနောက်ကလုပ်လာတာ..။ခုမင်းကို ပြန်လုပ်မယ်…ဟားဟား..။ ” “…..ဟင်း..ဟင်း ။ ” “ ပြစမ်းပါဦး…ဆရာမဖင်ကိုတောင် ထိုးချင်နေတဲ့ဟာလေးကို…။ ” ဒီအဆင့်ထိရောက်နေတာတောင် ကျွန်တော်ပြောမထွက်တဲ့စကားမျိုးတွေကို ဒေါ်ဝေဝေကပြောရဲနေတာ အိမ်ထောင်သည်မို့လားတော့မသိဘူး။ သူတစ်တစ်ခွခွကြီးတွေ ပြောလိုက်တိုင်းကြားရတဲ့ ကျွန်တောရင်တွေပိုခုန်တာတော့အမှန်ပဲ။ ပြောရင်းက ခပ်လျော့လျော့ကျွန်တော့်ခါးပုံစကို ဖြေချလိုက်ကာ အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲက ရုန်းကြွနေတဲ့လီးကို အသာလေးဆွဲထုတ်ပါတယ်။ ဘောင်းဘီထဲကထွက်လာရလို့ အားရဝမ်းသာတောင်မတ်နေတဲ့လီးတံကို ဖြေးဖြေးချင်း အပေါ်အောက်ကစားပေးပါတော့တယ်။ ကျွန်တော့်ဖင်တွေ ခုံပေါ်ကနေကြွကြွ တက်သွားတဲ့အထိ အရသာတွေ့အောင်စပြီးထုပေးနေတဲ့ ဒေါ်ဝေဝေရဲ့ပေါင်တွေကို ပွတ်နေတဲ့လက်တွေကလဲ တဖြည်းဖြည်းပေါင်ခွကြားဆီရောက်အောင်တိုးနေပါပြီ။ ပေါင်ရင်းနားရောက်လာ လေလေ အတွေ့အထိကပိုပြီး နူးညံ့လာလေလေပါပဲ။“ ဟင်း…အင်းး….အ ။ ” “ ပြစ် ပြစ်…ဗျစ် ။ ” “ ကောင်းလားဟင်….ဆရာမထုပေးတာ ။ ” “ အား….ဟ…ကောင်း တာ..ပေါ့…။ ” “ မမ…အဖုတ်ကြီးလဲ ယားနေပါပြီ ကလေးရယ်…။ ” “ ဟင်…မမ..အား…။ ” “ အင်းလေကွာ….လိုးပဲလိုးတော့မယ်…ဆရာမလို့ခေါ်တုန်းလား။ ” “ အင်း…အင်း မမ ။ ” သူ့ကိုယ်သူမမလို့ပြောလာတဲ့ ဒေါ်ဝေဝေရဲ့ လက်ထဲမှာ ကျွန်တော့်လီးတင်မကဘူး အောက်ကဥတွေပါ အရသာတွေ့နေပါပြီ။ ဥတွေကို ခပ်ဖွဖွနယ်ရင်း လီးကိုတံတွေးတွေရွှဲနေအောင်ဆွတ်ကာ အထုခံနေရတာရော ဒေါ်ဝေဝေရဲ့ပေါင်သားတွေကို ပွတ်နေရတာရော တစ်တစ်ခွခွကြီးတွေကြားနေရတာရောကြောင့် ကျွန်တော့်စိတ်တွေ အရမ်းကိုပြင်းထန်လာပါတယ်။ တဝက်တပျက်ပဲချွတ်ထားတဲ့ပုဆိုးကို ကန်ထုတ်လိုက်ပြီး ဒေါ်ဝေဝေကိုမှီထားရာကနေ ထကာ အပေါ်ကအင်္ကျီပါ ချွတ်ချလိုက်တော့ပါတယ်။

လီးတန်းလန်းကြီးနဲ့ ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ကိုကြည့်ပြိး တခစ်ခစ်ရယ်နေတဲ့ ဒေါ်ဝေဝေကို လက်မောင်းရင်းနှစ်ဘက်ကနေဆွဲမပြီး ထခိုင်းလိုက်ပါတယ်။ “ ဟဲ့ ဟဲ့…ဘယ်လိုဖြစ်တာတုန်းကွ. အင့် ” “ဟင်း ဟင်း” “ ပြွတ်…ပြွတ်.. ” ကျွန်တော့်ရဲ့ အပြုအမူကို ဒေါ်ဝေဝေအံ့သြလို့ မဆုံးသေးခင်မှာ သူ့ရဲ့ ပါးနှစ်ဘက်ကိုဆွဲပြီး ထူအမ်းနေ တဲ့ နှုတ်ခမ်းသားတွေကို စုပ်နမ်းလိုက်ပါတော့တယ်။ ကျွန်တော့်လည်ပင်းကို ပြန်လည်သိုင်းဖက်ကာ အလိုက်သင့် နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့စုပ်ပေးလာတဲ့ ဒေါ်ဝေဝေရဲ့ ဂါဝန်ကြီးက ကျွန်တော်တို့ကြားမှာ အတားအဆီးဖြစ်နေတာကို စိတ်မရှည်တော့ပါဘူး။ ကျွန်တော်လိုးရတော့မယ့် ဒေါ်ဝေဝေရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကိုလဲ အခုထိမမြင်ရသေးတာ မကျေနပ်ဘူး။ ဒေါ်ဝေဝေကတော့ ကျွန်တော့်လီးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ကိုင်နေခဲ့သလောက် ကျွန်တော်ကျတော့ သူ့စောက်ဖုတ်ကို မြင်တောင်မမြင်ရသေးဘူးလေ။ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နေရင်းက ကျွန်တော့်လက်
တွေကို ဒေါ်ဝေဝေရဲ့တင်ပါးကားကားကြီးနှစ်လုံးကို ဖြစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်ရင်း “ ဆရာမ..ဟာ..မမ ။ ” “ ဟင်း…အင်း …ဘာ လဲ ။ ” “ ဂါဝန်ကြီး မချွတ်သေးဘူးလား….ဟင်။ ” “ သြော်…ချွတ်လေ..ကလေးချွတ်ပေး ။ ” “ အင်း။ ” နှစ်ယောက်သားပူးကပ်နေတာကို ခွာလိုက်ပြီးတော့ ဒေါ်ဝေဝေလက်နှစ်ဘက်ကို မြှောက်ထားပေးပါတယ်။

ဂါဝန်အောက်နားစတွေကိုလိပ်ယူပြီး ဆွဲတင်လာကာ ခေါင်းပေါ်ကနေမပြီးချွတ်ပြီးတဲ့ အခါမှာတော့ ကျွန်တော်ရော ဒေါ်ဝေဝေပါ မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း ကိုယ်လုံးတီးတွေဖြစ်သွားပါပြီ။ ကျွန်တော်သိပ်မြင်နေချင်တဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို သေသေချာချာမတွေ့ရသေးပေမယ့် ဆီးစပ်မှာအုံခဲနေတဲ့ စောက်မွှေးမဲမဲတွေကိုမြင်တာနဲ့တင် လီးတံကတင်းသထက်တင်းလာပါတယ်။ ဒေါ်ဝေဝေက သူ့တကိုယ်လုံးကို အငမ်းမရကြည့်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ရင်ခွင်ထဲကို ပြန်ပြီးဝင်လာကာ အနမ်းတွေပေးပြန်ပါတယ်။ ဘာအတားအဆီးမှ မရှိတော့ပဲ အရေပြားချင်းထိကပ်ပွတ်သပ်ရတဲ့အခါမှာတော့ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ အသက်ရှူသံတွေက ပြင်းထန်သွားပါပြီ “ ဟင်း ဟင်း အား” “ဟ ဟား အင်း ” အဝတ်အစားကင်းမဲ့နေပြီဖြစ်တဲ့ ဒေါ်ဝေဝေကိုဖက်ထားရင်းက ကျွန်တော့်လက်ကိုသူ့ပေါင်ခွကြားထဲကို ထိုးထည့်လိုက်တော့ အသာလေးပေါင်တွေကို ဟပေးပါတယ်။ မို့မို့ဖောင်းဖောင်းနဲ့ နူးညံ့လွန်းလှတဲ့ အသားစိုင်တခုကို လက်ထဲမှာ အပြည့်စမ်းမိပါတယ်။“ ဟင်း ဟင်း ဒါ မမဟာကြီးလားဟင်။ ” “ အင်း…အ.. ကလေး…သိပ်လိုးချင်နေတဲ့ မမစောက်ပတ်ကြီးလေ။ ” “ အ…အ..အား။ ” “အရည်တွေ ဟ..အ ရွဲနေတာ တွေ့လား ” “အင်း အရမ်းကိုင်လို့ကောင်းတာပဲ မမရယ်။ ” “လီးကြီးနဲ့လိုးရင် ပိုတောင်ကောင်းဦးမှာ…ဟင်း ဟင်း ဒီ ဒီလိုလေ…။ ” “အ အ…အား မမ ၊။” ကျွန်တော့်လီးကို ကိုင်ကာပေါင်ကိုကားလိုက်ပြီး ဒစ်နဲ့ပေါင်ခွကြားကို  တရကြမ်းဆွဲတိုက်လိုက်တော့ ကျွန်တော်အသည်းခိုက်လောက်အောင် ကောင်းသွားပါသည်။ စနက်တံကို မီးရှို့လိုက်သလိုဖြစ်သွားတာမို့ ဒေါ်ဝေဝေရဲ့ကိုယ်လုံးကို ကြမ်းပြင်ပေါ်ပက်လက်ဆွဲလှဲချလိုက်ကာ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကြားထဲကို ဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။အခုမှပဲ အမွှေးအုံကြားထဲကမို့ဖောင်းနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို အသက်ရှူမေ့လောက်အောင် မြင်ရပါတော့တယ်။ တကယ်ကိုကြည့်လို့မဝပါဘူး။ အရည်ကြည်လေးတွေ စီးယိုပေကျံနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကို လက်ညှိုးနဲ့  ဖွဖွလေးပွတ်လိုက်လက်ဝါးကြီးနဲ့ အတင်းဆုပ်လိုက် လုပ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို ဒေါ်ဝေဝေပြုံးပြီးကြည့်နေပါတယ်။

“ မမ အဖုတ်ကြီး..အရမ်းလှတာပဲ မမရယ်။ ” “ လှတော့ဘာလုပ်ချင်လဲ…ပြော။ ” “ လိုး..လိုးချင်တယ် မမ ရယ် ။ ” “အင်း.အ.. လိုးလေကွာ လိုးတော့ မမစောက်ပတ်ကလဲ အရမ်းအလိုးခံချင်နေပြီ ” “ဘတ်..ဖတ်။ ” ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကိုမိုးပေါ်ထောင်ကားလိုက်ကာ စောက်ဖုတ်ကိုလက်ဝါးနဲ့ပွတ်ရိုက်ပြပြီး အလိုးခံချင်နေပါတယ်ဆိုတဲ့ပုံစံလုပ်ပြပါတယ်။ ကျွန်တော်ရှေ့ကိုနဲနဲတိုးလိုက်ကာ လီးတံကို အချောင်းလိုက် စောက်ဖုတ်ကြီးပေါ်တင်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ အကွဲကြောင်းအလယ်လောက်မှာ လီးကိုတေ့ပြီးဖိထိုးချလိုက်တယ်။ တောင့်တင်းနေတဲ့လီးတံက ဒစ်မြုပ်ရုံလောက်ပဲဝင်တယ်။ အပေါက်နဲ့လွဲနေတဲ့လီးကို ဒေါ်ဝေဝေကကိုင်ပြီး အပေါက်တည့်ပေးတော့မှ ကျွန်တော်ဖိထိုးလိုက်တဲ့အချိန်မှာ ပူနွေးစိုရွဲနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲကို အိကနဲတိုးဝင်သွားပါတော့တယ်။ ဒစ်ဖျားကနေ အရင်းထိအောင် ပူနွေးတဲ့တွင်းလေးထဲ စိမ်လိုက်ရသလိုလို ဖြစ်သွားချိန်မှာ ရင်ဘတ်ထဲမှာလဲဟာကနဲဖြစ်သွားပါတယ်။

“အား…ဟ…ကလေး..ကလေး..လီးကြီး မမ အဖုတ်ထဲဝင်သွားပြီ။ ” “ ဗြွတ်…ဗြွတ်….စွတ်။ ” “ အ..အ..မမ…ကို ကျွန်တော်လိုး..နေတာလေ…။ “အီး အင်း လိုး လိုး…ဆောင့်ပေး…ကြမ်းကြမ်းလေးဆောင့်ပေးပါ….မမ..ယားလွန်းလို့…။ ” “ ပြွတ်…ဒုတ် ဒုတ်…ဖွတ် ။ ” လီးတချောင်းလုံးဝင်နေတာတောင်အောက်ကနေကော့ပြီး ပြန်ပြန်ဆောင့်နေတဲ့ ဒေါ်ဝေဝေရဲ့ နို့နှစ်လုံးကိုလှမ်းကိုင်ပြီး ဒူးတွေပွန်းလာတဲ့အထိဆက်တိုက်ဆောင့်လိုးရင်း စောက်ဖုတ်ကြီးထဲကို လီးတံဝင်တာထွက်တာကိုပါ အရသာခံကြည့်မိပါတယ်။ ဂွင်းထုတဲ့အရသာနဲ့ အခုလိုလိုးရတာနဲ့ ဘာမှကိုမဆိုင်တာပါ။ ဒေါ်ဝေဝေကလဲ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို အစွမ်းကုန်ဖြဲကားထားကာ ကျွန်တော်ဆောင့်သမျှကို အောက်ကနေအော်ပြီးခံနေပါတယ်။ တရိပ်ရိပ်တက်လာတဲ့ ကာမအရှိန်နဲ့အတူ ကျွန်တော့်ရဲ့လှုပ်ရှားမှုကလဲ ပိုပြီးတော့ မြန်လာပါတယ်။ လီးကို ဆွဲမထုတ်ပဲ ဆောင့်ကြောင့်ပြောင်းထိုင်ကာ ဒေါ်ဝေဝေရဲ့ခါးကို လက်နှစ်ဘက်နဲ့ကိုင်ပြီး အားရပါးရ အရှိန်ပါပါဆောင့်တော့ လီးကအထဲကို ပိုဝင်သွားတယ်ထင်တယ် ဒေါ်ဝေဝေမျက်နှာပါရှုံ့မယ့်မယ့်ဖြစ်ကာ အော်နေပါတယ်။

“ဒုတ် ဒုတ်.. ဗြစ် ။” “ အမလေး…အား …ကောင်းလိုက်တာ….ဆောင့် ဆောင့် ။ ” “ ဟင်း…ဟား….အင့် ။ ” “ အ လီးကြီးဆုံးအောင်ဆောင့်ပေးနော်….အား ကောင်းလိုက်တာ…။ ” “ဒုတ် ဒုတ် ဖွတ်။” “အား အား ကျွတ်..အား။ ” “ဆောင့်  အ..လိုးပါ….လိုးပေးပါ ကလေးရယ် ။ ” “အား အား အမလေး …အိုး….။ ” အော်တာသိပ်အကျယ်ကြိးမဟုတ်ပေမယ့် တဘက်ခန်းတွေ ကြားမှာကို ကျွန်တော်ကစိုးရိမ်နေမိပါသေးတယ်။ ဒေါ်ဝေဝေကတော့ မျက်လုံးစုံမှိတ်ကာ ကျွန်တော်ဆောင့်ပေးသမျှကို အပြည့်အဝဖီလင်ယူနေပါတယ်။ နို့ကြီးနှစ်လုံးကိုလဲ သူ့ဘာသာပွတ်ကာ ကစားနေတာကလဲ ကျွန်တော့်ကို ပိုပြီးသွေးကြွအောင်လုပ်ပြနေသလိုပါပဲ။ ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကိုလဲ ကော့လိုက်ပြန်ချလိုက်နဲ့ စောက်ဖုတ်ထဲမှာ လီးတံကိုရမ်းခါနေအောင် အောက်ကနေကစားပေးနေပါတယ်။ အဲဒီပုံစံနဲ့ပဲ အားရပါးရဆောင့်လိုးရင်း လီးထိပ်မှာကျင်ကနဲဖြစ်ကာ တကိုယ်လုံးကြောတွေပြတ်ကျသွားသလို ခံစားလိုက်ရတော့မှ ကျွန်တော်ပြီးသွားပြီဆိုတာ သိလိုက်ပါတယ်။ ပြီးမှာမသိလောက်အောင်ကျွန်တော်လဲကောင်းနေခဲ့ပါတယ်။ သုတ်ရည်တွေကို ဒေါ်ဝေဝေရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးထဲမှာပဲ ပန်းထုတ်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ ဘယ်လိုမှတောင့်မထားနိုင်တော့ပဲ ဒေါ်ဝေဝေရဲ့  ရင်ဘတ်ပေါ်ကို မှောက်ချပြီး မျက်လုံးတွေမှိတ်ထားလိုက်ပါတော့တယ်။ ဒေါ်ဝေဝေကလည်း အတင်းပဲ ကျွန်တော့တင်ပါးနှစ်ဖက်ကိုကိုင်ကာ အောက်ကနေ ပင့်ကော့ဆောင့်လာကာ ပြိုင်တူနီပါး ပြီးသွားပါတော့တယ်။..ပြီး

Zawgyi

ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာတခုလုံး ေရေႏြးပူနဲ႔ အပက္ခံလိုက္ရသလို ထူပူသြားပါသည္။ သြားၿပီ…သြားၿပီ၊ ဘာလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္းမသိေတာ့တာနဲ႔ ေခါင္းႀကီးကိုသာ ငုံ႔ထားလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ေဘးနားက ျမင့္ႏိုင္ ကလြဲၿပီး အတန္းထဲကလူေတြ ဘယ္သူမွေတာ့  သိလိုက္ပုံမေပၚဘူး။ အားလုံးက ထမင္းစားခ်ိန္ဆိုေတာ့ သာသူရႈပ္ေနၾကတာေလ။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ျမင့္ႏိုင္သာ ညေန ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္  အမွီျပန္ေပးရမွာမို႔ ဒီစာအုပ္ကို သဲႀကီးမဲႀကီး ကုန္းဖတ္ေနၾကတာ။ ဘာ စာအုပ္ရမွာလဲဗ်… ..ကြၽန္ေတာ္တို႔လို ေသြးႂကြခါစေကာင္ေတြရဲ႕  အသည္းစြဲ ျမန္မာေအာ စာအုပ္ေပါ့။ အခုမွ စဖတ္လို႔ သုံးေလးမ်က္ႏွာပဲ ရွိေသးတယ္။ ဖ်တ္ခနဲ လက္ထဲက ဆြဲလုခံလိုက္ရလို႔ ဘယ္ေကာင္လဲဟ ဆိုၿပီး ေကာမလို႔  ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ၉တန္း ( E )အတန္းပိုင္ဆိုလဲဟုတ္ ၊က်ဴရွင္ဆရာမဆိုလဲ ဟုတ္တဲ့ဆရာမ ေဒၚေဝေဝ  ျဖစ္ေနတယ္။ ေသၿပီေပါ့ဗ်ာ…ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေကာင္ ဘာေျပာလို႔ေျပာရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။ လက္ထဲက ခိုးဖတ္ေနတဲ့  ေအာစာအုပ္ကို ဆရာမ မိသြားၿပီဆိုတဲ့ အသိက တက္ခါစဖီလင္ေလးေတြေတာင္ ေပ်ာက္ကုန္တယ္။ေတာ္ေသးတယ္ဗ်ာ…ဆရာမက  စာအုပ္ကို သိမ္းၿပီးဘာမွ မေျပာပဲထြက္သြားလို႔။

ဒါေပမယ့္ တခ်ိန္လုံး စိတ္ထဲမွာ ဒီစာအုပ္ကိစၥကို ဆရာမဘယ္လို အေရးယူအျပစ္ေပးမလဲဆိုတာကိုပဲ ေတြးပူေနမိေတာ့တာပါပဲ။ ကံဆိုးစြာနဲ႔ပဲ ညေနပိုင္း နံပါတ္-၅ စာသင္ခ်ိန္ဟာ ေဒၚေဝေဝရဲ႕ အဂၤလိပ္စာအခ်ိန္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အရင္တုန္းကဆိုရင္ေတာ့  ေဒၚ‌ေဝေဝရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကို အားရဝမ္းသာေစာင့္ေနေလ့ရွိပါတယ္။ စာအသင္ေကာင္းလို႔ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ..အခုမွ ႏွာေသြးႂကြစ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အတြက္ ဆရာမရဲ႕ အျပေကာင္းလြန္းလို႔ပါ။ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ အတန္းထဲဘက္ကို ေက်ာေပးၿပီး စာေရးေနၿပီဆိုရင္ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ ဆရာမရဲ႕ တင္သားႀကီး ႏွစ္ဘက္ကို အားရပါးရ ၾကည့္ရလို႔ေလ။ အတန္းထဲက အပ်ိဴျဖစ္ခါစ ေကာင္မေတြရဲ႕ ဖင္ေတြနဲ႔ တျခားစီေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေကာင္မေတြက ဒါေတာင္ပဲကေပးခ်င္ေသးတယ္။ သူတို႔ဖင္နံျပားေတြနဲ႔မ်ား….ကိုယ္တုံးလုံးခြၽတ္ျပရင္ေတာင္ လီးေတာင္ပါ့မလား မသိဘူး။ ဆရာမ ရဲ႕ေဂ်ာႀကီးကေတာ့ရွယ္ေပါ့ဗ်ာ။  ျပည့္ကားတင္းထြား အသည္းယားစရာႀကီးေပါ့။ အခုေတာ့အဲဒီတင္ကားကားႀကီးကိုခိုးေတာင္မၾကည့္ရဲ  ေလာက္ေအာင္စိတ္ေတြမလုံမလဲ ျဖစ္ေနရပါတယ္။ဒီၾကားထဲ ျမင့္ႏိုင္က ေလသံတိုးတိုးနဲ႔ “ ေဟ့ေကာင္ ေမာင္ေက်ာ္၊ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ …ဆရာမက ဘာမွလဲ မေျပာေသးဘူးကြ။ ” “ ေအး ငါလဲ အဲဒါပဲေတြးေနတာကြ…ေစာက္ျပႆနာပဲ။ ” “ ငါက အေရးမႀကီးေသးဘူး ေမာင္ေက်ာ္….မင္းကညေန က်ဴရွင္ရွိတယ္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ” “ သိဘူးကြာ ညစ္တယ္။ ” “ဟိုႏွစ္ေကာင္ ဘာမရွင္းလို႔လဲ….ဆရာမကိုေမးေလ။ ” “အာ ဟို ရွင္းပါတယ္ ရွင္းပါတယ္ ဆရာမ။ ”

ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေကာင္ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ပဲ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚက စာေတြကိုသာ အသိလက္လြတ္ ကူးေရးေနလိုက္ ပါေတာ့တယ္။ ဆရာမကစာသင္ခ်ိန္ ၿပီးေတာ့အခန္းထဲက မထြက္ခင္ကြၽန္ေတာ့္ကို လွမ္းေခၚပါတယ္။ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ဆရာမ အနားေရာက္သြားေတာ့မွ ဆရာမက ခပ္တိုးတိုးနဲ႔၊

“ ေမာင္ေက်ာ္….ညေနက်ရင္ ဆရာမကိုေစာင့္ပါ။ အမွတ္ျခစ္စရာေတြ အိမ္ကိုျပန္သယ္ရမွာ နဲနဲေလးေနလို႔။ ” “ ေၾသာ္…ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ ဆရာမ။ “ ေအးေအး စိတ္ေတြေနာ္ စိတ္ေတြ….ဟင္းဟင္း။ ” ဟူး …. ေလပူေတြ မႈတ္ၿပီး သက္ျပင္းခ် လိုက္ရပါသည္။ ဆရာႀကီး ႐ုံးခန္းလိုက္ခဲ့လို႔မ်ား ေျပာၿပီလား ဆိုၿပီးလန႔္သြားတာပဲ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ….ေက်ာင္းဆင္းရင္ ဆရာမအိမ္ကို  က်ဴရွင္လိုက္သင္ရတာေလ။ ခါတိုင္းလိုသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အရင္မျပန္ႏွင့္ပဲ ဆရာမကို ေစာင့္ၿပီး စာအုပ္ေတြ ကူသယ္ေပးဖို႔ ပဲေျပာတာ။  အင္း အေျခအေနကေတာ့ ထင္သေလာက္ မဆိုးႏိုင္ဘူး ထင္ရတာပဲ။ ညေနေက်ာင္းဆင္းေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူမလိုက္သြားေတာ့ပဲ ေက်ာင္းေရွ႕အုတ္ခုံမွာထိုင္ၿပီး ဆရာမကိုေစာင့္ေနလိုက္ပါတယ္။

ခဏေနေတာ့ လက္ဆြဲျခင္းတဖက္ အမွတ္ျခစ္စရာစာအုပ္ေတြထည့္ထားတဲ့ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္တဖက္နဲ႔ ဆရာမထြက္လာပါတယ္။ ကမန္းကတန္း အဲဒီႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ႀကီးကို ေျပးဆြဲလိုက္တာေပါ့….ကိုယ္က အျပစ္ရွိသူမဟုတ္လား “ ေပး ေပး ဆရာမ…ကြၽန္ေတာ္ဒါႀကီးသယ္ခဲ့မယ္။ ” “ ေအးေအး…ေမာင္ေက်ာ္ နဲနဲေတာ့ေလးတယ္ေနာ္။ လာလာ ေနာက္က်ေနမယ္…သြားရေအာင္။ ”ေျပာရင္းနဲ႔ ေရွကအရင္ထြက္သြားတဲ့ ဆရာမေနာက္ကို စာအုပ္ထုပ္ႀကီးဆြဲၿပီး အေျပးလိုက္ရပါတယ္။ ေရွ႕ေနာက္၂ေပေလာက္ပဲကြာၿပီး  ေလွ်ာက္ေနတာမို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္ေနတဲ့ ဆရာမရဲ႕ ေျခလွမ္းတိုင္းမွာ စည္းခ်က္ညီညီ လိုက္ၿပီးခါရမ္းေနတဲ့ တင္ပါးႀကီးႏွစ္လုံးကို မစားရဝခမန္း ၾကည့္ေနရပါတယ္။ ေက်ာင္းစိမ္းထမီေအာက္က ေကာ့ျပန္တက္ေနတဲ့ ဖင္ႀကီးႏွစ္လုံးနိမ္းတုံျမင့္တုံ  တုန္ခါေနတာကိုၾကည့္ရင္း စိတ္ကူးနဲ႔ အကိုင္ခံရတိုင္းသာ ပဲ့ပဲ့သြားမယ္ဆိုရင္ အခုေလာက္ဆို ဆရာမမွာ  ထိုင္ဖို႔ေတာင္တင္ပါးရွိမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ေတြးေနမိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔လို ႏွာထစ ေကာင္ေတြ ဂြင္းေလးမ်ား စိမ္ေျပနေျပတိုက္တတ္လာၿပီဆိုရင္…အေတြးထဲမွာ  ကိုယ္ဘာသာဇာတ္လမ္းေလးေတြ ေတြးယူၿပီး ဂြင္းထုၾကတာ မဟုတ္လား။ ဖာလဲသြားမခ်ရဲ..ေအာကားကလဲ ဆႏၵရွိတိုင္း  ၾကည့္ဖို႔ကမလြယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္မ်က္စိထဲစြဲေနတဲ့ ေစာ္ကို အာ႐ုံထဲမွာ ေခၚၿပီး စိတ္ကူးနဲ႔လိုးတတ္ၾကတာေလ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အ႐ြယ္အမ်ားစုကေတာ့ ကိုယ္နဲ႔နီးစပ္ရာ ေန႔စဥ္ထိေတြ႕ဆက္ဆံေနရတဲ့ ဆန႔္က်င္ဘက္လိင္ေတြထဲကမွ ကိုယ္သေဘာက်ရာ  မိန္းမတေယာက္ေယာက္ကို မွန္းၿပီးဂြင္းထုအာသာေျဖေလ့ရွိတဲ့အတိုင္း ကြၽန္ေတာ္လဲ ညတိုင္း ဆရာမကို စိတ္ကူးနဲ႔  ကိုယ္တုံးလုံးခြၽတ္ၿပီး ဂြင္းထုေနၾကမို႔ပါ။ ဆရာမက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ဂြင္းေမာ္ဒယ္ေပါ့ဗ်ာ။

“ ဟိုေကာင္ေလး…ဘာေတြေတြးေနတာလဲ။ ဟိုမွာ ကားလာၿပီ…ျမန္ျမန္။ ” “အာ ဟုတ္ဟုတ္။ ” ေတြးရင္းနဲ႔ ေလွ်ာက္လာလိုက္တာ ကားမွတ္တိုင္ကို ဘယ္လိုေရာက္ေနမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ ဘာေတြေတြးေနတာလဲတဲ့ ဆရာမက။ ေဝါကနဲ ထိုးရပ္လိုက္တဲ့  ဟိုင္းလပ္ကားေနာက္ခန္းကို ဆရာမနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ အေျပးကေလးတက္လိုက္ပါတယ္။ လူေတာင္ေနရာမရေသးခင္ ကားကအုန္းကနဲေဆာင့္ထြက္လိုက္ေတာ့မွ ေစာက္က်ိဳးနဲ အေနအထားနဲ႔ ဆရာမနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ ဒီကားေပၚပါလာတာသိလိုက္ရပါတယ္။ ထိုင္ခုံေနရာလြတ္ မရွိေတာ့တဲ့ ဟိုင္းလပ္ကားရဲ႕ ေျခနင္းခုံေပၚမွာ ဆရာမကေျခတဘက္ေထာက္ၿပီး အမိုးကိုင္းက လက္တန္းကို ကိုင္ကာကုန္းကုန္းကြကြ ႀကီးျဖစ္ေနပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီကုန္းကုန္းႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ ဆရာမရဲ႕ အေနာက္တည့္တည့္မွာ  လက္တဘက္က အမိုးကိုင္းကိုဆြဲၿပီး က်န္တဲ့တဘက္က စာအုပ္ထုပ္ႀကီးကို ဆြဲထားလ်က္ပါလာပါတယ္။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ရပ္ေနရတာဆို အေၾကာင္း မဟုတ္ဘူးေလ။ခုဟာက သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ေမာင္းေနတဲ့ လိုင္းကားေပၚမွာ မဟုတ္လား။ ကားစထြက္လိုက္ၿပီဆိုရင္ပဲ အေၾကာင္းကေပၚလာၿပီေလ။ အရွိန္ေလးနဲ႔ေဝါကနဲ အထြက္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ကိုယ္လုံးကေနာက္ကို တခ်က္ယိုင္သြားၿပီး ေရွ႕ကိုအုန္းကနဲ ေျပးေဆာင့္ေတာ့တာပဲ။ ေရွ႕မွာရွိေနတာက အုတ္နံရံႀကီးဆိုလဲ အေၾကာင္းမရွိေသးဘူး။ မသကာ နဲနဲပါးပါး နာယုံပဲ။ ခုဟာက ေရွ႕မွာရွိေနတာက ဆရာမရဲ႕ ဖင္ႀကီးေလ အဲဒီဖင္ကားကားႀကီးကို ေျပးေဆာင့္မိမွေတာ့ အေၾကာင္းရွိၿပီေပါ့။

ဘာမွ လုပ္လို႔မရတဲ့ အေျခအေနမွာ ကြၽန္ေတာ္လဲ ဘာမွမလုပ္ပဲ ေနေနရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ပုဆိုးထဲကအေကာင္ကေတာ့  ၿငိမ္ၿငိမ္မေနဘူး။ အတြင္းခံေဘာင္းဘီထဲမွာ ခ်က္ခ်င္းပဲ ႐ုန္းကန္ႀကီးထြား လာပါတယ္။ အဲဒီထက္ပိုၿပီး  အေျခအေနမဆိုးလာေအာင္သတိထားၿပီးေနေပမယ့္ ေမာင္းခ်င္သလို ေမာင္းေနတဲ့ လိုင္းကားေပၚမွာ ကြၽန္ေတာ္လီးက ေရွ႕က ကုန္းေနတဲ့ ဆရာမဖင္ကားကားႀကီးကို ေျပးေဆာင့္လိုက္၊ ဆရာမဖင္ႀကီးက ကြၽန္ေတာ့္လီးဆီေျပးဝင္လာလိုက္နဲ႔ လီးနဲ႔ဖင္ စိန္ေျပးတမ္းကစားေနရပါတယ္။ ကားေပၚကလူေတြကလဲ ဂိတ္ဆုံးထိမ်ားစီးဖို႔ ဆုံးျဖတ္ထားၾကလားမသိဘူး တေယာက္မွ  တုတ္တုတ္မလႈပ္ဘူး။ တေယာက္ေယာက္ ဆင္းသြားလို႔ ဆရာမထိုင္ဖို႔ေနရာ ရသြားရင္ ဒီအေနအထားက လြတ္လမ္းျမင္ေသးတယ္။ ခုေတာ့ အဲဒီဖင္ႀကီးကို မေတာ္တဆေဆာင့္မိေနရာကေန အရသာေတြ႕ၿပီး တမင္တကာကို ေျပးေျပးေဆာင့္ခ်င္ေနမိပါၿပီ။ လူပ်ိဳျဖစ္ၿပီးႏွာသာထလာခဲ့တာ…မိန္းမေတြနဲ႔ ပြတ္သီးပြတ္သပ္ေနခဲ့ဘူးတာမွ မဟုတ္တာ။ ခုလို အရွင္လတ္လတ္ႀကီး ေတာင္ေနတဲ့လီးနဲ႔ဆရာမဖင္ႀကီးကို မထိတထိေဆာင့္ေနရတဲ့ အရသာဟာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ မဟာစည္းစိမ္ပါပဲ။ ဖင္သားႀကီးေတြကလဲ အိေနတာပဲ။ တခါတခါ ေျပးကပ္ေနရာကေန ခ်က္ခ်င္းျပန္မကြာေသးပဲ အသားခ်င္းပြတ္ၿပီးဖိဆြဲသလို ျဖစ္ၿပီးမွ  ျပန္ကြာသြားခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ထဲ ဗုံးအလုံးတစ္ရာေလာက္ စုၿပဳံေပါက္ကြဲသြားသလား ထင္ရေအာင္ကို  တုန္ခါက်န္ေနခဲ့ရပါတယ္။ ဒီေလာက္တင္းမာေနတဲ့ လီးတံမွာေတာင္ ဆရာမဖင္ႀကီးေတြရဲ႕ ႏူးညံ့မႈကို ခံစားေနရရင္ ဆရာမကေရာ  သူ႔ဖင္ကိုလာလာေဆာင့္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္လီးရဲ႕ မာေက်ာေတာင့္တင္းေနမႈကို သိမ်ားေနမလား။ ဒါေပမယ့္ ဆရာမက  ပုံစံမပ်က္ဖင္ကုန္းထားလ်က္ပဲ ၿငိမ္ေနတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္လဲ တခ်က္တခ်က္ မသိမသာ ေဆာင့္လိုက္ တခါတခါ  သိသိသာသာေဆာင့္လိုက္ လုပ္ေနခဲ့ပါတယ္။

ကားစပယ္ယာ ခမ်ာလဲ တစ္စီးလုံးဖင္ေသေတြခ်ည္းပဲပါလာလို႔ စိတ္ညစ္ေနပုံရပါတယ္။ ေျမနီကုန္းမွာမီးပြိဳင့္မိေနတုန္း  ေရွ႕မွတ္တိုင္ေတြအကုန္ေမးေနပါတယ္။ ဆြဲထားရတဲ့စာအုပ္ထုပ္ႀကီးေၾကာင့္ လက္အံေသေနတာကိုေတာင္ အခုမွသိတယ္..တကယ္တကယ္ အာ႐ုံကအဲဒီဖင္ႀကီးေပၚမွာပဲ ရွိေနတာ။ စာအုပ္ကို လက္ေျပာင္းၿပီးဆြဲလိုက္တုန္း စပယ္ယာကမွတ္တိုင္အေမးမွာ “ သုခ ပါလား …….. သုခ ။ ” “ ပါတယ္ သုခ။ ” ဆိုၿပီး ေဒၚေဝေဝေျဖလိုက္သံၾကားရပါတယ္။ ေကာင္းေရာဗ်ာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေရွ႕မွာ ဆင္းမယ့္လူကိုမရွိဘူး။ မီးပြိဳင့္စိမ္းသြားေတာ့ ကားကေဒါနဲ႔ေမာနဲ႔ေဆာင့္အထြက္မွာ ျပည့္ကားတင္းထြားလွတဲ့ ဆရာမရဲ႕ ဖင္ႀကီးကို အားပါးတရ  ဖိေဆာင့္ခ်လိုက္မိပါတယ္။ ခါးကိုေကာ့ၿပီး ပိုပိုသာသာေလးေဆာင့္ထည့္လိုက္တာမို႔ ဆရာမရဲ႕ကိုယ္လုံးႀကီးေတာင္ ဆတ္ခနဲ တုန္ခါသြားပါတယ္။ လုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ လုပ္လိုက္ၿပီးကာ မွဒီေလာက္သိသိသာသာႀကီး ဖင္ကိုအေဆာင့္ခံလိုက္ရတာကို ရိပ္မိေလာက္တယ္လို႔လဲ ျပန္ေတြးမိကာ ထူပူလာျပန္ပါတယ္။ၿပီးေတာ့ကိုယ့္ဟာကိုယ္လဲသိတယ္..ပုဆိုးထဲကလီးက  ေတာ္႐ုံတန္႐ုံတင္းေနတာမဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။ အရသာထူးေတြေတြ႕ေနတာမို႔ အတြင္းခံေဘာင္းဘီထဲကေန ထိုးထြက္ေတာ့မေလာက္ျဖစ္ေနၿပီ။ အဲဒီေလာက္ေတာင့္တင္းေနတဲ့ လီးနဲ႔ ဖင္ကိုအထိုးခံေနရတာေတာင္ တခ်က္မွပုံစံမပ်က္ပဲ ေနေနတဲ့  ေဒၚေဝေဝကိုလဲ အံ့ၾသလာပါတယ္။

“ ဖင္ႀကီးက အတုႀကီးမ်ားလား မသိဘူး ” အဲဒီလိုေတြးမိတာနဲ႔အတူ မ်က္စိကပါ ဆရာမရဲ႕ဖင္ႀကီးကို  ၾကည့္လိုက္မိပါတယ္။ ေဟာဗ်ာ… ေက်ာင္းစိမ္းထမီ ဖင္ေအာက္ဘက္ေလာက္မွာ က်ပ္ေစ့ေလာက္ရွိတဲ့ ေရစိုကြက္ေလးပါလား။ သိလိုက္ပါၿပီ..ေမာင္ေက်ာ္လဲ အဲဒီေလာက္မညံ့ပါဘူးေလ။ ဒီအေျခဒီအေနမွာ ဒီအကြက္က ဘယ္ကအရည္စိုတာလဲဆိုတာ တန္းသိလိုက္ပါၿပီ။ ဘယ့္ႏွယ့္ ေနာက္ကေနတရစပ္လီးနဲ႔ ထိုးေနတာကို ၿငိမ္လွခ်ည္လားလို႔  ထင္ေနတာ။ လတ္စသတ္ေတာ့ ေဒၚေဝေဝတေယာက္ ေစာက္ပတ္ထဲက အရည္က်ေလာက္ေအာင္ ဖီလင္ယူေနတာကိုး။ ႏို႔မို႔ဆိုလဲ ဒီထမီေပၚမွာ ေစာက္ရည္ေတြစိုမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ဟာသူ ဖင္ၾကားထဲကေနစီးသြားမွာပါ။ အခုဟာက ကြၽန္ေတာ္ကလီးနဲ႔ေျပးေျပးေဆာင့္ေနေတာ့ ထမီစကပါ ဖင္ၾကားထဲေရာက္ေရာက္သြားၿပီး ေစာက္ရည္ၾကည္ေတြက ထမီေပၚမွာပါလာစိုေနေတာ့တာေပါ့။ မွတ္တိုင္မွာကားရပ္လိုက္တာနဲ႔ အရင္ဆုံးလြယ္အိတ္ကို ေရွ႕ကိုေျပာင္းလြယ္လိုက္ရတာပဲ။ ႏို႔မို႔ဆို လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေပါင္ၾကားက ေကာင္ကေငါထြက္ေနမွာေလ။ ကားလမ္းကိုခပ္သြက္သြက္ကူးလိုက္ၿပီး ေဒၚေဝေဝနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ရေအာင္ ေရွ႕ကေနလမ္းထဲကို အရင္ဝင္လာခဲ့လိုက္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ထုံးစံအတိုင္း ႐ုံးဆင္းေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မို႔ ေဒၚေဝေဝတို႔လမ္းထဲမွာ  စည္ကားေနပါၿပီ။ ေရွ႕ကေန ဟိုေငးဒီေငးနဲ႔ေလွ်ာက္လာၿပီးမွ ေဒၚေဝေဝရဲ႕ ထမီေပၚကအစိုကြက္ကို  သတိရလိုက္ပါတယ္။ သူ႔ဟာသူေတာင္ ဖင္မွာကြက္ေနတာသိပါ့မလားလို႔။ ဒီအတိုင္း ဖင္မွာအကြက္ႀကီးနဲ႔ တလမ္းလုံးေလွ်ာက္လာရင္ ျမင္တဲ့လူေတြအကုန္ဟားၾကမွာ။

“ ဟာ…ငါေျပာလိုက္ရင္လဲ ကားေပၚမွာျဖစ္ၾကတာေတြ အတြက္ရွက္ေနရမွာ။ မေျပာပဲေနလိုက္တာေကာင္းမလား။ ”ဘာလုပ္ရေကာင္းမလဲ ေတြးၿပီးမွ ေနာက္ဆုံးေျပာလိုက္လို႔ ရွက္ရတာက ငါ့ကိုပဲရွက္ရမွာ၊ မေျပာပဲထားလိုက္ရင္ လမ္းထဲကလူေတြအကုန္ကိုရွက္ရမွာ ဆိုၿပီး ေရွ႕ကေနခဏရပ္ေစာင့္ေနလိုက္ပါတယ္။ ေခါင္းႀကီးငုံ႔ၿပီး ေလွ်ာက္လာေနတဲ့ ေဒၚေဝေဝကို ေသေသခ်ာခ်ာပဲရပ္ၿပီး ၾကည့္ေနလိုက္ပါတယ္။ အသားအရည္ကေတာ့ ပုံမွန္ခပ္လတ္လတ္အသားအရည္ပါပဲ၊ ေခ်ာသလားဆိုေတာ့လဲ အဲလိုေခ်ာတာမ်ိဳးမဟုတ္ျပန္ပါဘူး။ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ ေတာင့္တင္းဖြံ႕ထြားတာေလးပဲ ထူးျခားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ေလာေလာဆယ္မွာ ေဒၚေဝေဝကလြဲၿပီး ဘယ္မိန္းမကမွ မ်က္စိထဲမွာၾကည့္လို႔ေကာင္းတာမရွိပါဘူး။ “ ဆ ဆရာ.မ” “ ဟို ဟိုေလ ” ေဘးနားက လိုက္ေလွ်ာက္ၿပီး ခပ္တိုးတိုးေလးေျပာမလို႔ ျပင္ကာမွ ေဒၚေဝေဝက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျပန္အၾကည့္မွာ ရင္ေတြတုန္ၿပီး ဘာေျပာရမွန္းမသိျဖစ္ကာ ႐ုတ္တရက္ ဆြံ႕အသြားရျပန္ပါတယ္။ “ ဟဲ့…ေကာင္ေလး ေျပာေလ ဘာတုန္း။ ” “ အဲ..ဟိုေလ..ဆရာမ..၊ …ဆရာမ ဖင္…အာ..ဟိုဟို ေနာက္မွာကြက္ေနတယ္။ အဲဒါ ” ေျပာၿပီးတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ေနာက္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ပဲ သုတ္ေျခတင္ေတာ့တာပဲ။ ေဒၚေဝေဝတို႔ တိုက္ခန္းေအာက္ကို ေရာက္ေတာ့ တျခားက်ဴရွင္တူတူတက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက  ေလွကားအုတ္ခုံမွာထိုင္ၿပီး အာလူးဖုတ္တဲ့လူဖုတ္၊ မုန႔္စားတဲ့လူကစားေနၾကၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္က စာအုပ္ထုပ္ႀကီးဆြဲၿပီးေရာက္လာတာျမင္ေတာ့ ဝိုင္းအာၾကတယ္။

“ ေဟ့ေကာင္…ေမာင္ေက်ာ္သိပ္မဖားနဲ႔ကြာ။ အဆင့္တစ္လဲမင္းရမွာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ “ ေအးေလ…ေမာင္ေက်ာ္တို႔က သိပ္သိသာေနၿပီ။ ဆရာမဆီက ဘာစားခ်င္လို႔လဲေဟ့။ “ ငဖားႀကီးေဟ့ ဟားဟား ။ ” ဝိုင္းဟားေနၾကတဲ့ အေကာင္ေတြ ေကာင္မေတြကို မ်က္လုံးျပဴး လွ်ာထုတ္ျပၿပီး ျပန္ေနာက္လိုက္ပါတယ္။ လက္ထဲကစာအုပ္ထုပ္ႀကီးကို အုတ္ခုံေပၚဘုန္းကနဲပစ္ခ်လိုက္ၿပီး “ ေဟ့ေကာင္ေတြ…တံခါးဖြင့္ထားၿပီးၿပီလား။ ” “ ေအးေအး .. ဖြင့္ထားၿပီးၿပီ။“ၿပီးေရာ ငါဒီအထုပ္ႀကီးသြားထားလိုက္ဦးမယ္။ ”က်ဴရွင္ရွိတဲ့ေန႔ဆို ကြၽန္ေတာ္တို႔ထဲက တေယာက္ေယာက္ကို ေဒၚေဝေဝက အိမ္ေသာ့ေပးလိုက္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းထိုးတာနဲ႔ တခါတည္းထြက္လာလို႔ရၾကတာေလ။ ဆရာကေတာ့ ေက်ာင္းကိစၥေတြဘာေတြရွိတတ္တာမို႔ ေနာက္က်ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကအရင္သြားႏွင့္ၿပီး လြယ္အိတ္ေတြဘာေတြထား အဆာေျပမုန႔္ေတြဘာေတြစားထားရတာေပါ့။ ဆရာမကကိုယ္ခြဲမရွိဘူးေလ။ ဆရာမေယာက္်ားဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးကိုလဲ ခ်ိတ္ထားတဲ့ဓာတ္ပုံထဲမွာပဲျမင္ဘူးပါတယ္။ ရွမ္းျပည္ဘက္မွာ တာဝန္က်ေနတယ္လို႔ေတာ့ ေျပာတာပဲ။ယူနီေဖာင္းေပၚက အပြင့္ေတြအခက္ေတြေတာ့ပါတယ္။ ဗိုလ္ႀကီးလား ဗိုလ္မႉးလားေတာ့ မခြဲတတ္ဘူး။ ႐ုပ္ကေတာ့ အညာသား႐ုပ္ပဲ။ ကြၽန္ေတာ္စာအုပ္ထုပ္ႀကီးကို ဧည့္ခန္းထဲမွာထားလိုက္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းဘက္ကို ေလွ်ာက္လာခဲ့ပါတယ္။ တိုက္ခန္းဆိုေတာ့ အိမ္သာေရခ်ိဳးခန္းက တြဲလ်က္ေလ။ ခုေတာ့ေဒါသေတြေျပၿပီး ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးျဖစ္ေနတဲ့ေကာင္က ဆီးသြားလိုက္ေတာ့ပိုၿပီးေတာင္ ေပ်ာ့က်သြားသလိုပါပဲ။

ကိစၥၿပီးလို႔ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကို ဖြင့္မယ္အလုပ္မွာ အဝတ္လွမ္းတဲ့ႀကိဳးတန္းဆီကို မ်က္စိကဘာရယ္မဟုတ္ ၾကည့္မိလိုက္ပါတယ္။ အတြင္းပစၥည္းေတြ လွမ္းထားတာပါလား။ စကဒ္လိုဟာမ်ိဳးတထည္နဲ႔ ပန္တီအျပာေလးတထည္ပါ။ ေလွ်ာ္ၿပီးလွမ္းထားတာနဲ႔တူပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္လက္က အျပာေရာင္ပန္တီေလးကို အလိုလိုလွမ္းယူလိုက္မိပါတယ္။ လက္ထဲမွာေရာက္လာတဲ့ ေဒၚေဝေဝရဲ႕ အတြင္းခံေဘာင္းဘီ အျပာေရာင္ေလးကို တယုတယကိုင္တြယ္ေနရင္းက ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ဘယ္လိုမွထိန္းလို႔မရေတာ့ပါဘူး။ ေစာေစာကညႇိဳးငယ္ေနတဲ့ သေကာင့္သားကလဲ အားမာန္အျပည့္နဲ႔ ခ်က္ခ်င္း႐ုန္းႂကြလာျပန္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ပုဆိုးကို ကြင္းလုံးခြၽတ္ၿပီး ႀကိဳးတန္းမွာတင္လိုက္ပါတယ္။ လက္ကိုတံေတြးနဲနဲဆြတ္ၿပီး ေတာင့္တင္းေနတဲ့  လီးကိုေရွ႕ေနာက္ဆြဲၿပီးဂြင္းထုဖို႔  အစပ်ိဳးလိုက္ပါတယ္။ တလမ္းလုံးေဆာင့္လာရတဲ့ ေဒၚေဝေဝရဲ႕ဖင္ႀကီးကို ျပန္ျမင္ေယာင္ရင္း အဲဒီဖင္ႀကီးမွာဝတ္တဲ့ေဘာင္းဘီကို ေသေသခ်ာခ်ာျဖန႔္လိုက္ကာ ခြၾကားေနရာကို ခပ္ဖြဖြနမ္းရႈိက္လိုက္ပါတယ္။

“ ဒီေနရာေလးက ေစာက္ဖုတ္ႀကီးနဲ႔ အၿမဲကပ္ေနမယ့္ေနရာပဲ။ ” ဆပ္ျပာရနံ႔သင္းေနတဲ့ ပန္တီခြၾကားေနရာကို လွ်ာနဲ႔မထိတထိ လ်က္လိုက္တယ္။ စိတ္အာ႐ုံထဲမွာေတာ့ ေဒၚေဝေဝရဲ႕ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို လ်က္ေပးလိုက္ရသလိုပဲ ခံစားရပါတယ္။ ေအာက္မွာလဲ လက္က အဆက္မျပတ္ ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ဂြင္းတိုက္ေပးေနတာမို႔ လီးတံထိပ္ ကဒစ္ႀကီးကလဲ  ဖူးကားေရာင္ရမ္းလို႔ေနပါၿပီ။ တသက္လုံးဂြင္းထုခဲ့သမွ် ဒီတခါထုရတာ အရသာအရွိဆုံးပါပဲ။ ေရခ်ိဳးခန္းနံရံကိုမွီကာ ေဒၚေဝေဝရဲ႕  အတြင္းခံပန္တီကို မ်က္ႏွာကမခြာပဲ စိတ္ကူးယဥ္ခ်င္တိုင္းယဥ္ကာ စိတ္ရွိလက္ရွိထုေနရတာေလ။ “ အ…အ…ရွီး။ ” “ ဟင္း….အ…အား။ ” “ကြၽိ…..ကြၽီ…..ကြၽီ။ ” အသံတခုနဲ႔အတူ ညာဘက္က ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးက ပြင့္သြားကာ တေယာက္ေယာက္ဝင္လာလိုက္တာကို မ်က္စိေထာင့္မွာရိပ္ကနဲေတြ႕လိုက္ရခ်ိန္မွာ အရာအားလုံးေနာက္က်သြားပါၿပီ။ တံခါးကို ေသေသခ်ာခ်ာပိတ္ခဲ့မိရဲ႕လား ၊ ေစ့႐ုံသာေစ့ထားခဲ့မိသလားဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မေတြးတတ္ေတာ့ပါဘူး။ အင္းေလဒီလိုလုပ္မိလိမ့္မယ္လို႔လဲ ကိုယ္တိုင္ေတြးမိခဲ့တာမွမဟုတ္တာ။ ေျခအေနက ပံ့ပိုးလို႔ အခုလိုျဖစ္သြားရတာပါ။ ေဒၚေဝေဝ အိမ္ထဲေရာက္လာတဲ့ အသံကိုလုံးဝကို မၾကားခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္တိုက္ပြဲက ျပင္းထန္ေနတာကိုး။ အခုေတာ့ေအာက္ပိုင္းဗလာက်င္းလ်က္ သူ႔ရဲ႕ အတြင္းခံပန္တီေလးကို မ်က္ႏွာမွာအပ္ကာ ဂြင္းထုေနတဲ့ ေမာင္ေက်ာ္ရဲ႕ အျဖစ္ကို ေဒၚေဝေဝတစ္ေယာက္ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕ႀကဳံလိုက္ရပါၿပီ။ “ ေမာင္ေက်ာ္…မင္း ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ။ ” “ အဲဒါ…ဆရာမေဘာင္းဘီမဟုတ္လား။ “ အခု ပုဆိုးျမန္ျမန္ျပန္ဝတ္စမ္း…ေအာက္ကဟာကိုလဲၾကည့္ဦး။ ” ေဒၚေဝေဝကသာ ဇယ္ဆက္သလို ေျပာေနေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့  တခြန္းမွျပန္မေျပာေတာ့ပါ။ ဒီလိုထိေတာင္ ျဖစ္လာမွေ႐ြးစရာလမ္းမရွိေတာ့ဘူးလို႔ပဲ ခံယူလိုက္ၿပီေလ။ ေရွ႕ဆက္တိုး႐ုံပဲရွိေတာ့တာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ့္ေပါင္ခြၾကားကထုလက္စမို႔ ေတာင္မတ္ေနတဲ့ လီးကိုၾကည့္ကာ ပုဆိုးျပန္ဝတ္ခိုင္းေနတဲ့ ေဒၚေဝေဝရဲ႕လက္ဖဝါးႏွစ္ဘက္လုံးကို ဖ်က္ခနဲဆြဲကာ ကြၽန္ေတာ့္လီးတံ ေပၚမွာဖိကပ္ထားလိုက္ပါတယ္။ ႐ုတ္တရက္မို႔ ေဒၚေဝေဝတေယာက္ဘာမွ မတုန႔္ျပန္ႏိုင္ခင္မွာ ခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခုကို ပိုၿပီးနီးကပ္သြားေအာင္တိုးလိုက္ေတာ့ ေဒၚေဝေဝကို ေရခ်ိဳးခန္းေထာင့္မွာ ပိတ္ထားလိုက္သလိုပါ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ေလာေလာလတ္လတ္ စိတ္ေတြထႂကြထားၾကတဲ့ သူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အသက္ရႉသံေတြက ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ျပင္းထန္ဆူညံလာပါတယ္။

“ ဆရာမ…ကြၽန္ေတာ္..ကြၽန္ေတာ္ မရေတာ့ဘူးဗ်ာ။ “ၾကည့္ပါဦး ဆရာမရယ္။ လီးတေခ်ာင္းလုံး အရမ္းေတာင္ေနၿပီ။ ဆရာမဖင္ကို တလမ္းလုံးေဆာင့္လာခဲ့တာေလ အခုမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး အရမ္းလုပ္ခ်င္ေနၿပီ။ ” “ ေမာင္ေက်ာ္ ..မင္း မင္း ပုဆိုးျပန္ဝတ္ပါဆိုေနတာကို…ဒီကေလးနဲ႔ေတာ့ ခက္ကုန္ပါၿပီ။” ေဒၚေဝေဝ တုန္ယင္စြာနဲ႔ ေမာင္ေက်ာ္ကို ပုဆိုးျပန္ဝတ္ဖို႔ပဲ ေျပာေနေပမယ့္ လက္ႏွစ္ဘက္ကေတာ့ ေမာင္ေက်ာ္ရဲ႕လီးတံကို တင္းက်ပ္စြာဆုပ္ညစ္ထားပါတယ္။ ေဒၚေဝေဝက ဆုပ္ကိုင္ျဖစ္ညႇစ္ထားခ်ိန္မွာ ေမာင္ေက်ာ္ရဲ႕ ခါးေအာက္ပိုင္းက အလိုလိုေကာ့လိုက္ကုန္းလိုက္ လုပ္ေပးေနမိတာမို႔ ဂြင္းထုေပးတာခံေနရသလိုပါပဲ။ စိတ္ရွိလက္ရွိျဖစ္ညႇစ္ထားတဲ့ ေဒၚေဝေဝရဲ႕လက္ထဲကို လီးတံတေခ်ာင္းလုံး ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္လုပ္ေနရင္း စိတ္ေတြတအားပါလာကာ ေဒၚေဝေဝရဲ႕ကိုယ္လုံးျပည့္ျပည့္ႀကီးကို ဆြဲဖက္ထားလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေဒၚေဝေဝရဲ႕ လက္ႏွစ္ဘက္က လီးတံကို ဆုပ္ကိုင္ထားခ်ိန္မွာ ကြၽန္ေတာ္ကသိုင္းဖက္လိုက္တာမို႔  လက္ေတြကို႐ုန္းမရေအာင္ခ်ဳပ္ၿပီးသား ပုံစံျဖစ္သြားပါတယ္။ ႏူးညံ့တဲ့ ဆန႔္က်င္ဘက္လိင္ရဲ႕ အေတြ႕အထိနဲ႔ ကိုယ္ရနံ႔ကို တခါမွဒီေလာက္ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မႀကဳံခဲ့ဖူးတာကလဲ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ရမၼက္ရွိန္ကို တရိပ္ရိပ္တိုးေစပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အထင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေရာ ေဒၚေဝေဝပါ ႏွစ္ေယာက္လုံး နတ္ပူးသလို တုန္ခါေနၾကတယ္လို႔ ခံစားေနရပါတယ္။

“ မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ …မျဖစ္ပါဘူး။ ” “ ေမာင္ေက်ာ္…လႊတ္ပါ ဆရာမကို။ ဟိုမွာ…တျခားကေလးေတြ တက္လာေတာ့မယ္ေလ။ ” ပါးစပ္ကသာ လႊတ္ပါတကဲကဲ လုပ္ေနၿပီး လက္ေတြက လီးတံကိုမလႊတ္တမ္းကိုင္ထားတဲ့ ေဒၚေဝေဝရဲ႕  လည္ပင္းတဝိုက္ကို ခပ္ဖြဖြလိုက္နမ္းေနတုန္းမွာ ေဒၚေဝေဝကစိုးရိမ္စြာေျပာလာပါတယ္။ ေဒၚေဝေဝရဲ႕ေက်ာျပင္ကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့ကြၽန္ေတာ့္လက္ေတြက ေအာက္ကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ေလ်ာ့ခ်လာပါတယ္။ ခါးအထက္ပိုင္းေလာက္ဆီကို အေရာက္မွာ ေဒၚေဝေဝရဲ႕မ်က္ႏွာကို တခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ခါးေအာက္ကေန မို႔ေမာက္ကားထြက္ေနတဲ့ ဖင္သားေတြကို ဆတ္ခနဲဆြဲကိုင္ကာ ဆီးခုံခ်င္းပူးကပ္သြားေအာင္ ဆြဲယူလိုက္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚေဝေဝက လီးတံကိုဆုပ္ကိုင္ထားဆဲမို႔ ဆီးခုံခ်င္း မပူးကပ္ေတာ့ပဲ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ဒစ္ဖ်ားကသာ ေဒၚေဝေဝရဲ႕ဆီးစပ္ကို ထိုးမိသြားပါတယ္။ အေရျပားခ်င္းပြတ္တာဆို ဘာမွမျဖစ္ေပမယ့္ အခုဟာက ေဒၚေဝေဝရဲ႕ ထမီစကို  ဖိပြတ္မိသြားတာေလ။ ကားေပၚမွာတုန္းကေတာ့ ကိုယ္ကလဲ ပုဆိုးနဲ႔ ေအာက္ကလဲေဘာင္းဘီပါေသးတာဆိုေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ အခုက ကိုယ္ကအလြတ္ႀကီးဆိုေတာ့ ပူကနဲျဖစ္ၿပီး ဒစ္ဖ်ားတခုလုံးက်ိန္းစပ္သြားတာပဲ။ “ အ..အ” “ ဟင္…ဘာ. ဘာ ျဖစ္လို႔လဲ “ အား…ကြၽတ္..ကြၽတ္…ထမီကို ပြတ္ဆြဲသလိုျဖစ္သြားတာ..က်င္သြားလို႔။ ” ေနရင္းထိုင္ရင္း ကြၽန္ေတာ္ထေအာ္လိုက္တာမို႔ ေဒၚေဝေဝေတာင္လန႔္သြားတယ္ထင္တယ္။ တခ်ိန္လုံးလီးကို ကိုင္ထားတဲ့လက္ေတြကို အလန႔္တၾကားလႊတ္လိုက္ပါတယ္။ အေၾကာေတြေထာင္ေနေအာင္ တင္းမာေနတဲ့ လီးထိပ္ကက်ိန္းစပ္ေနတဲ့ဒစ္ဖ်ားကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပန္ကိုင္ၾကည့္ၿပိး ဆုပ္လိုက္ေျဖလိုက္လုပ္ေပးေနတုန္း ေဒၚေဝေဝရဲ႕ မထင္မွတ္တဲ့ အျပဳအမူကို  ႀကဳံေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ “ ဟင္း ဘာအခုမွေတာ္ေတာ္နာေနတာလဲ…ဒီေလာက္ေသာင္းက်န္းေနတာကို နဲေတာင္နဲေသးတယ္။ ” “ ပ်စ္ ။ ” ေျပာရင္းနဲ႔ သူ႔လက္ဝါးကို ပါးစပ္နားေတ့ကာ လက္ထဲကိုတံေတြးနဲနဲ ေထြးလိုက္ၿပီး၊ အဲဒီတံေတြးေတြကို ကြၽန္ေတာ့္လီးတံမွာ သုတ္ကာေျဖးေျဖးခ်င္းလီးကိုဆြဲကစားေပးပါတယ္။ နာေနတာေတာင္ျပန္ေမ့သြားၿပိး လီးကို အလိုက္သင့္ေကာ့ေပးထားမိပါတယ္။ လီးတေခ်ာင္းလုံးနီရဲ လာေအာင္ အရသာေတြ႕ေနခ်ိန္မွာ အခုလိုဂြင္းထုေပးေနတဲ့ ေဒၚေဝေဝရဲ႕ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာလဲ အရည္ေတြဘယ္ေလာက္႐ြဲေနမလဲဆိုတာ ၾကည့္လိုက္ခ်င္ပါတယ္။

“ နာေသးလား…အခု ။ ” “ အ..အ ..အား မနာေတာ့ဘူး…အရမ္းေကာင္းတာပဲ ဆရာမရယ္။ ” “ ျပစ္..ျပစ္ ..ဗ်စ္ ။” “ႏွာဗူးေလး…ျမန္ျမန္ၿပီးေတာ့ ….ေအာက္ကေနတက္လာက်ေတာ့မယ္။ ” “အ..အား ရွီး…ေကာင္းလိုက္တာ…သြက္သြက္ေလးလုပ္ေပးပါ ဆရာမရယ္။ ” “အင္း..လာ ဒီလိုေန။ ” မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထုေပးေနတာမို႔ ပုံစံမက်တဲ့ အေနအထားကို ေဒၚေဝေဝကေျပာင္းေပးပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုဆြဲလွည့္ၿပီး သူ႔ရင္ဘတ္ထဲထည့္ကာ ေနာက္ကေနလွမ္းၿပီး ထုေပးတဲ့အခါမွာေတာ့ ေဒၚေဝေဝရဲ႕လက္ေတြက ခုနကထက္ပိုၿပီး သြက္သြက္လက္လက္လႈပ္ရွားလို႔ရသြားတယ္။ အားေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္လက္ႏွစ္ဘက္ကိုလဲ ေဒၚေဝေဝရဲ႕ တင္ပါးႀကီးေတြကို ေနာက္ျပန္ကိုင္ကာ စိတ္ရွိလက္ရွိကိုင္တြယ္ေနလိုက္ပါတယ္။ တရစပ္ ဂြင္းထုေပးရင္းက ကြၽန္ေတာ့္နား႐ြက္နား ကပ္ကာတိုးတိုးေလးေျပာလိုက္တဲ့စကားသံကို အၾကားမွာ တကိုယ္လုံးၾကက္သီးေတြေတာင္ထသြားတယ္။ “ မင္း…ဆရာမကို သိပ္လိုးခ်င္ေနလားဟင္။ ” “ အ..အ..ဗ်ာ။ ” “က်ဴရွင္ၿပီးရင္ မျပန္နဲ႔ေနာ္။…ဆရာမနဲ႔မင္းနဲ႔ လိုးၾကရေအာင္ကြာ။ “အား….အီး…အ….ၿပီးေတာ့မယ္…ဆရာမ….အ အ ထုေပး ထုေပးပါ။ ” “အင္း…အ.. ” “ ပ်စ္ ပ်စ္” ေဒၚေဝေဝက ဂြင္းထုေပးရင္းေျပာလိုက္တဲ့ စကားလုံးေတြေၾကာင့္စိတ္ခံစားမႈေတြကပိုၿပီးျမန္ဆန္လာပါတယ္။ကြၽန္ေတာ္ခါးကို  ေကာ့ႏိုင္သေလာက္ေကာ့ေပးထားသလို ေဒၚေဝေဝကလဲ လီးတံႀကီးကို အားထည့္ၿပီးညစ္ကာ ဆက္တိုက္ထုေပးေနတယ္။

အသက္ကိုေအာင့္ထားကာ လီးတံထိပ္ ဒစ္ဖ်ားကေန တကိုယ္လုံးက်င္ေနေအာင္ တလိပ္လိပ္တက္လာတဲ့ ကာမအရသာကို အားပါးတရခံစားရင္း သုတ္ရည္ေတြကို ေရခ်ိဳးခန္းၾကမ္းျပင္ေပၚကို ပန္းခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။ တကိုယ္လုံးႏုံးခ်ည့္ကာ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ျဖစ္ေနတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ကို ထူမတ္ေပးရင္း ေဒၚေဝေဝကၿပဳံးစိစိႀကီးလုပ္ကာ “ဟင္း…ျမန္လိုက္တဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလး။ “ကိုယ့္ ဟာေတြကိုယ္ ေရေလာင္းၿပီးေဆးခဲ့ဦးေနာ္…ဟင္းဟင္း။ ” ေျပာၿပီးေတာ့ သူ႔လက္ေတြကိုေရေဆးကာ ထြက္သြားတဲ့ ေဒၚေဝေဝရဲ႕ ဖင္ႀကီးႏွစ္လုံးကို ၾကည့္ကာ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္ေလး ၁၀ မိနစ္ေလာက္အတြင္းမွာ ဘယ္လိုေတြျဖစ္သြားမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ပါဘူးေလ။ တန္းေပၚက ပုဆိုးကို ျပန္ယူကာဝတ္လိုက္ၿပီး ေစာေစာက ပန္းထုတ္ထားတဲ့ လရည္ေတြကို ေရေဆးခ်ၿပီးမွ ထြက္လာခဲ့လိုက္ပါတယ္။

အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ဟိုေကာင္ေတြအသင့္ျပင္ထားၿပီးၾကတဲ့ စားပြဲဝိုင္းမွာ ဝင္ထိုင္ၿပီးအရွိန္မေသေသးတဲ့ အရသာကိုမ်က္လုံးမွိတ္ကာ ဇိမ္ယူေနလိုက္တယ္။ ေဒၚေဝေဝကေတာ့ အိပ္ခန္းထဲဝင္သြားၿပီး အဝတ္အစားလဲေနတယ္ ထင္ပါတယ္။ က်ဴရွင္ၿပီးရင္ဆိုတဲ့  အေတြးကဝင္လာျပန္ေတာ့ ရင္ေတြတဒိတ္ဒိတ္ခုန္လာပါတယ္။ ဘယ္လိုစၿပီး ဘာေတြလုပ္ရမလဲဆိုတာ ေတြးၾကည့္ေနတုန္း ေအာက္ကေကာင္ေတြ ဆူဆူညံညံနဲ႔ဝင္လာၾကပါတယ္။“ ေအး..ငါ့အိမ္ကပိုက္ဆံမေပးေသးဘူးကြ။ ရရင္ေတာ့ ငါလဲဝယ္မွာ။ “မဟုတ္ဘူးေလဟယ္..ဟိုေၾကျငာမွာဝတ္သြားတဲ့  ဒီဇိုင္းကိုေျပာတာ ငါက။ ” “ေအးေဟ့ေကာင္..မင္းအဲဒီသီခ်င္း ေကာ့ဒ္ရွိရင္ ငါ့ကိုေပးဦး။” တေယာက္တေပါက္နဲ႔ ဘာေတြေျပာေနၾကမွန္းမသိေအာင္ ဆူညံစြာေရာက္လာၾကၿပီး အလ်ိဳလ်ိဳထမင္းစားပြဲဝိုင္း ၂ ဝိုင္းမွာ ေနရာယူေနၾကခ်ိန္မွာ ေဒၚေဝေဝလဲ  အခန္းထဲကထြက္လာပါတယ္။ တီရွပ္ပြပြနဲ႔ ကရင္ထမီလိုလို ရွမ္းထမီလိုလို တိုင္းရင္းသားအဆင္ ထမီတထည္ကိုတြဲၿပီး သာမန္သာဝတ္ထားေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္အျမင္မွာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကိုလွေနပါတယ္။ “ကဲကဲ အားလုံးအဆင္သင့္ျဖစ္ရင္ စရေအာင္။  “သခ်ာၤ ( ၁ ) သင္မယ္ဒီေန႔။ ” စာအုပ္ထုတ္ဆိုလို႔သာ ထုတ္ထားရတယ္ စာထဲမွာကြၽန္ေတာ့္အာ႐ုံေတြလုံးဝရွိမေနပါဘူး။ ရွင္းျပေနတဲ့အသံေတြ ျပန္ေမးေနတဲ့အသံေတြကလဲ ၾကားတခ်က္ မၾကားတခ်က္ပါပဲ။ ခ်ထားတဲ့ စာအုပ္ကိုငုံ႔ၾကည့္ေနရင္း ေဒၚေဝေဝကိုဘယ္လိုပုံစံနဲ႔ လုပ္ရမလဲဆိုတာေတြကိုပဲ စိတ္ကူးယဥ္ေနမိပါေတာ့တယ္။ ငါ လူပ်ိဳရည္ပ်က္ေတာ့မွာပါလား ဆိုတဲ့အသိကလဲ ရွက္သလိုလို ပီတိျဖစ္ေနသလိုလို ခံစားရေစပါတယ္။ အင္းေလ…ေၾကးစားမိန္းမတေယာက္နဲ႔ ကာမဆက္ဆံၿပီး လူပ်ိဳရည္ပ်က္ရတာထက္စာရင္ အခုလို ကိုယ္တကယ္တပ္မက္စြဲလမ္းရတဲ့ မိန္းမတေယာက္ဆီမွာ လူပ်ိဳရည္အပ်က္ခံလိုက္ရတာကို ေက်နပ္မိတာအမွန္ပါပဲ။

ၿပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္စိတ္ကူးထဲမွာ အခါအခါျမင္ေယာင္မွန္းဆခဲ့ရဖူးတဲ့ ေဒၚေဝေဝရဲ႕ခႏၶာကိုယ္တခုလုံးကို မိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္း  ျမင္ခြင့္ရၿပီေလ။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ လူပ်ိဳရည္ကိုေသာက္သုံးမယ့္ ေဒၚေဝေဝရဲ႕ ေပါင္ၾကားက အခ်စ္ပန္းပြင့္ႀကီးကေရာ ဘယ္လိုပုံမ်ားရွိေနမလဲ။ မဆုံးႏိုင္တဲ့အေတြးေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြးေနတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကာသြားလဲမသိဘူး။ ေဘးကေကာင္ေတြ စာအုပ္ေတြသိမ္းဆည္းေနမွ စာသင္လို႔ၿပီးသြားတာ သိပါတယ္။

အားလုံးကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္းက်ဴရွင္ၿပီးတာနဲ႔ လစ္ဖို႔ျပင္ေနၾကၿပီ။ ကြၽန္ေတာ့္မွာသာ ေနာက္ဆက္တြဲသင္ခန္းစာအတြက္ ထပဲ ထရမလို ထိုင္ပဲထိုင္ေနရမလိုျဖစ္ေနတယ္။ အေရးထဲမွ ဘာမွမသိတဲ့ ဟိုအေကာင္ေတြက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ဖို႔ေခၚေနေသးတယ္။ခါတိုင္းလဲ က်ဴရွင္ၿပီးရင္ ထိုင္ေနၾကပါ။ ဒီေန႔ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ဖို႔ ေခၚတဲ့အေကာင္ေတြကို ေတာ္ေတာ္ေသာက္ျမင္ကပ္သြားတယ္။

“ ေဟ့ေကာင္ လဒ ထိုင္မွာလားလို႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္။“ ေဟ..ေအးေအး ငါဒီေန႔ မထိုင္ေတာ့ဘူးကြာ အိမ္ကေစာေစာျပန္လာဖို႔မွာထားတယ္ကြ။ ” “ အံမယ္..ေမာင္ေက်ာ္…ဒီေန႔လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတာင္ မထိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့ ဟုတ္လား။ “ ဗ်ာ…ဟုတ္ ဟုတ္တယ္ဆရာမ..ဟိုအိမ္မွာကိစၥေလးရွိလို႔ပါ။ “ ေအးေအး ..လိမၼာတယ္ အိမ္ကိုတန္းတန္းမတ္မတ္ျပန္ေနာ္။ ” “ ဟုတ္ကဲ့..ျပန္မွာပါ။ ” ဟိုေကာင္ေတြေခၚေနတာကို အတင္းျငင္းေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေဒၚေဝေဝကလဲ ဝင္ၿပီးစေနျပန္ပါတယ္။ အိမ္ကို တန္းတန္းမတ္မတ္ျပန္ေနာ္တဲ့..ဟားဟား။ အားလုံးလြယ္အိတ္ကိုယ္စီဆြဲကာ ထြက္ေနၾကပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္ပဲ ေယာင္လည္လည္လုပ္ၿပီး ဟိုဟာေပ်ာက္သလိုလို..ဒီဟာေပ်ာက္သလိုလိုနဲ႔ ထိုင္ရာက မထေသးတာ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဒၚေဝေဝကလဲၿပဳံးစိစိနဲ႔ တခ်က္ၾကည့္ၿပီး မီးဖိုခန္းဘက္ကို ထသြားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္လဲ ခ်က္ခ်င္းအႀကံရၿပီးေနာက္က ထလိုက္သြားတယ္။

“ ေအးေအး ေဟ့ေကာင္ေတြသြားႏွင့္ၾကကြာ…ငါေရေသာက္ၿပီးမွလိုက္လာခဲ့မယ္။” ဘယ္သူဘယ္ဝါရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တမင္အားလုံးၾကားေအာင္ေအာ္ၿပီး မီးဖိုခန္းထဲဝင္လာခဲ့လိုက္တယ္။ အထဲေရာက္ေတာ့ ေဒၚေဝေဝကလဲ  ေသာက္ေရအိုးနားမွာ ရပ္ေစာင့္ေနပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ဘယ္လိုမွန္းမသိတဲ့အၿပဳံးနဲ႔ ၿပဳံးၿပီးၾကည့္ေနျပန္ပါတယ္။ “ ကိုယ္ေတာ္ေလး..အိမ္ေရာက္ေအာင္ျပန္ေနာ္..ဟုတ္ၿပီလား။ ခစ္..ခစ္ ။ ” “ အာ…မဟုတ္ပါဘူး..ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္းမသိလို႔ ေျပာလိုက္တာပါ။ ” “ ဟြန္း…သိပါ့ သိပါ့။ ျပာယာကိုခတ္ေနတာပဲ..တခါထဲ။ “ အခုျပန္မဆင္းလို႔မွ မရတာ..ဆရာမရဲ႕ သူတို႔သိကုန္မွာေပါ့။ ”“ ေအးပါ…သြားလိုက္ဆင္းသြားလိုက္။ ၿပီးရင္.. ဟိုဘက္လမ္းဘက္ကေနျပန္ပတ္ၿပီးတက္လာခဲ့…ဟုတ္ပလား။ ” “အာ..အင္းအင္း။ ” “ ေဟ့ သိပ္လဲ အျမန္ႀကီးတက္မလာနဲ႔ေနာ္…ကြၽန္မေရေလးဘာေလးခ်ိဳးပါရေစဦး။သြားသြား..။ ” အင္း ဟုတ္သားပဲ။ အခုခပ္တည္တည္နဲ႔ လိုက္ဆင္းသြားၿပီးမွ ဟိုဘက္လမ္းကေနျပန္ပတ္လာခဲ့လို႔ ရတာပဲ။ မိန္းမဉာဏ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးကိုေျပာတာေနမွာ။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ မႊန္ေနတာနဲ႔ ဘာမွမေတြးတတ္ေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္။ ေဒၚေဝေဝက ေရေတာင္ခ်ိဳးထားဦးမယ္ဆိုပါလား။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆုံးက်န္ေနတဲ့ ႏွစ္ေယာက္သုံးေယာက္နဲ႔ ေရာၿပီး ေအာက္ကိုဆင္းလာခဲ့လိုက္ပါတယ္။

ေလာကႀကီးမွာ လင္ေယာက္်ားနဲ႔ ခဏတျဖဳတ္ေလာက္ေလး ေဝးေနတဲ့အခ်ိန္မွာဒါမ်ိဳးအစားေကာင္းေလးေတြနဲ႔လည္း စားရကံ ႀကဳံဆုံၾကတတ္ပါတယ္။ ျဖစ္တတ္တဲ့ ေလာကသဘာဝပါပဲေလ။ ခိုးစားရတဲ့ အရသာက ဘာနဲ႔မွမတူတာအမွန္ပါပဲ” လို႔ ေဒၚေဝေဝက ေရခ်ိဳးေနရင္း ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ေျဖေတြးေလးေတြးရင္း ၿပဳံးလိုက္မိတယ္။ လမ္းထိပ္ကို ေရာက္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ စနစ္တက်ေနရာယူၿပီးထိုင္ေနၾကတဲ့ ေကာင္ေတြကလွမ္းေခၚၾကျပန္ပါတယ္။ စနစ္တက်ေနရာယူတယ္ဆိုတာက  ဆိုင္ေရွ႕ကျဖတ္သြားသမွ် ေစာ္ေတြကို မ်က္စိတဆုံးလဲ ၾကည့္ႏိုင္ရမယ္၊ အခ်င္းခ်င္းလဲ ျမင္ကြင္းကို ပိတ္တာကြယ္တာမ်ိဳးလဲ မရွိရေအာင္ ထိုင္ၾကတာကိုေျပာတာပါ။ အင္း..အခ်ိန္နဲနဲျဖဳန္းရမယ္ဆိုေတာ့လဲ ခဏေလာက္ဝင္ထိုင္လိုက္မယ္ဆိုၿပီး ဆိုင္ထဲဝင္ခဲ့လိုက္ပါတယ္။“ ေအးလာလာ ေမာင္ေက်ာ္…မင္းထိုင္ဦးမလို႔လား ျပန္မယ္ဆို။ ” “ ေဆးလိပ္ေလး ေသာက္လိုက္ဦးမယ္ကြာ..အိမ္ေရာက္ရင္ေသာက္လို႔မရေတာ့ဘူးကြ။ ” ေျပာရင္းနဲ႔ ေခြးေျခပုတလုံးယူကာ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး စားပြဲေပၚက LONDON တလိပ္ကို မီးညႇိကာဖြာေနလိုက္သည္။ မီးခိုးေငြ႕မ်ားကို အရႈိက္ထဲေရာက္ေအာင္ ရႉသြင္းၿပီးမွ ေျဖးေျဖးခ်င္းျပန္မႈတ္ထုတ္ကာ စီးကရက္ကို အရသာခံေသာက္ေနတုန္းမွာ.. “ ေမာင္ေက်ာ္…ေန႔ခင္းက မင္းတို႔ဆီကေအာစာအုပ္ မိလို႔ဆို..။ “ ဟာ..မင္း ကိုဘယ္သူေျပာလဲ.။ ”“ ဟိုေကာင္ ျမင့္ႏိုင္ေျပာတာေလ…ဆရာကိုယ္တိုင္မိတာဆို ။ ” “ မဟုတ္ပါဘူးကြာ…  အဲဒီေကာင္ ျမင့္ႏိုင္ေလွ်ာက္ဖြေနတာ..ဆရာမမိတာဆို ငါဘယ္လိုက်ဴရွင္လာရဲမလဲကြ။ ” “ေအးေပါ့ ေဟ့ေကာင္ အသစ္ေလးဘာေလးရရင္လဲ ေပးဖတ္ဦးကြာ။ ” “ ရရင္ ေပးပါမယ္ကြာ မပူပါနဲ႔။ ” ဒီေကာင္..ပါးစပ္ေပါက္က ၿငိမ္ၿငိမ္မေနဘူး။ မင္ေသေသနဲ႔ ပိတ္ျငင္းထားလိုက္ရတယ္။ အခုေတာ့ အဲဒီေအာစာအုပ္မိတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းကေတာ္ေတာ္ျပန႔္ေနၿပီလားမသိဘူး။ ျမင့္ႏိုင္ကို ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႔ စြတ္ဖြာေနတဲ့ စီးကရက္က ဖင္စီခံနားထိကုန္ေနၿပီမို႔  လႊင့္ပစ္လိုက္ကာ…

“ ကဲ..ငါလိမ့္ေတာ့မယ္ကြာ.အားလုံးပဲ။ ” “ အိုေက အိုေက။ ” “ ေအးေအး…မနက္ျဖန္က် ရွစ္တန္းက ေကာင္ေတြနဲ႔ ကန္ဖို႔ခ်ိန္းၿပီးၿပီေနာ္ ။ ” “ ေအးပါ ငါသိပါတယ္။ ဒိုးၿပီကြာ။ ” ကားမွတ္တိုင္ရွိရာဘက္ကို ထြက္ခဲ့ၿပီး မွတ္တိုင္မွာ  အရိပ္အေျခခဏၾကည့္လိုက္တယ္။အားလုံးရွင္းေနေတာ့မွ မွတ္တိုင္ကိုေက်ာ္ၿပီး ဟိုဘက္လမ္းထဲကို ဝင္ခဲ့လိုက္တယ္။လမ္းအဆုံးကေန ေဒၚေဝေဝတို႔လမ္းထဲကို ျပန္ေလွ်ာက္ဝင္လာခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ လမ္းမီးတိုင္ေတြေတာင္ထိန္ညီးေနပါၿပီ။အာ… ညခုနစ္နာရီခြဲေလာက္ေတာင္ရွိေနၿပီပဲ။ အခ်ိန္ကို သတိထားမိေတာ့မွ အိမ္ကိုဖုန္းဆက္ဖို႔ရာ သတိရတယ္။ ကိုယ့္ဇာတ္လမ္းက ဘယ္အခ်ိန္မွ ၿပီးမယ္ဆိုတာမသိေတာ့ ဖုန္းဆက္ထားမွပဲဆိုၿပီး ေတြ႕တဲ့စတိုးဆိုင္ေလးတခုကေနဖုန္းဆက္လိုက္ပါတယ္။ ဆရာမေမြးေန႔ အလႉရွိလို႔ ဝိုင္းလုပ္ေပးေနပါတယ္ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာကူညီဖို႔ေတာင္ ျပန္မွာေနေသးတယ္။ အားလုံးအဆင္ေျပေနၿပီမို႔  ကြၽန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြက ေပါ့ပါးလ်င္ျမန္စြာနဲ႔ ေဒၚေဝေဝရွိရာကို အေျပးတပိုင္းေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ။ ေလွကားထစ္ေတြကို ေက်ာ္ခြၿပီးေျပးတက္လာခဲ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ အခန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ပိတ္ထားတဲ့တံခါးကို  ေခါက္ဖို႔ရင္ေတြတုန္ေနပါတယ္။မသိမသာ သက္ျပင္းေလးခ်ၿပီးမွ သစ္သားတံခါးကို ခပ္အုပ္အုပ္ေလးေခါက္လိုက္ပါတယ္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းကသတိထားမိသြားမွာစိုးလို႔ပါ။ “ ေဒါက္ ေဒါက္ ။ ” “ ေဂ်ာက္…ကြၽီ ။ ” ေျဖးေျဖးခ်င္းပြင့္လာတဲ့ တံခါးၾကားကေနျမင္လိုက္ရတဲ့ ေဒၚေဝေဝကို ကြၽန္ေတာ္တခါမွ မျမင္ဘူးတဲ့သူလိုေငးမိသြားပါတယ္။

ေရမေျခာက္တေျခာက္ ဆံပင္ရွည္ေတြကိုျဖန႔္ခ်ထားၿပီး သနပ္ခါးက်ဲက်ဲေလးလိမ္းထားကာ ကပိုက႐ိုလွေနတဲ့ ဒီလိုပုံမ်ိဳးကိုျမင္မွ မျမင္ဘူးခဲ့တာေလ။ ၿပီးေတာ့ စပန႔္သားလို႔ ေခၚမလားမသိဘူး အဲဒီလိုေပ်ာ့ေပ်ာ့ပါးပါး ဂါဝန္ရွည္ေလးနဲ႔ ရွိသမွ် ခႏၶာကိုယ္အလွေတြကိုလဲ တမင္ေပၚေအာင္ေဖာ္ၿပီး ဝတ္ထားေသးတယ္။ သာမန္ေလာက္ပဲရွိတဲ့ ေဒၚေဝေဝရဲ႕  ႏို႔အုံႏွစ္လုံးေတာင္မွ ဒီညမွာေတာ္ေတာ္ထြားေနတယ္လို႔ထင္ရတယ္။ အိမ္ထဲမေရာက္ေသးတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေဒၚေဝေဝက ဆြဲေခၚသြင္းလိုက္ၿပီးေတာ့အိမ္တံခါးကို ဂ်က္ပါထိုးၿပီးပိတ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘာစလုပ္လို႔ လုပ္ရမွန္းမသိလို႔ ဆက္တီေပၚမွာထိုင္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ေဘးနားမွာ ေစြ႕ကနဲဝင္ထိုင္လိုက္ပါတယ္။ တကယ့္တကယ္တမ္း နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ၾကေတာ့ အေတြ႕အႀကဳံကစကားေျပာပါၿပီ။ ေျပးပဲဖက္ရမလား တက္ပဲခြရေတာ့မလား ဘာဆိုဘာမွမလုပ္တတ္ေတာ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေဒၚေဝေဝက အလိုက္သိစြာ လမ္းေၾကာင္းျပေပးႏိုင္လို႔သာ ေတာ္ပါေတာ့တယ္။ ရွင္အရင္စမွ…ဆိုရင္ေတာ့ ဒီညဒီလိုပဲခုံေပၚမွာထိုင္ေနရေတာ့မွာ အေသအခ်ာပဲ။ “ အိမ္ျပန္ေနာက္က်လို႔ရရဲ႕လား …ေမာင္ေက်ာ္ ” “ ဟုတ္..ဟုတ္ ရတယ္ ဖုန္းဆက္ထားၿပီးၿပီ။ ” “ ဟုတ္လား…ဒါဆိုေအးေအးေဆးေဆးေပါ့ေနာ္။ ” ေခါင္းညိတ္ၿပီးေျဖလိုက္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ေပါင္သားအခ်င္းခ်င္းထိကပ္သြားေအာင္ ေဒၚေဝေဝကတိုးထိုင္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့လက္တဘက္က ကြၽန္ေတာ့္ပခုံးကိုေက်ာ္ၿပီးဖက္ကာ ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္အထက္ပိုင္းတခုလုံးကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲကိုဆြဲခ်လိုက္တယ္။

အလိုက္သင့္က်သြားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကေတာ့ ေဒၚေဝေဝရဲ႕ ႏို႔အုံသားကို ပါးနဲ႔ကပ္ၿပီးသားျဖစ္ေနပါၿပီ။ ႏူးညံ့လြန္းတဲ့အေတြ႕အထိေၾကာင့္ ေအာက္မွာေဘာ္လီေတာင္ ဝတ္မထားတာကို သိလိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ပါးနဲ႔ အဲဒီရင္သားအိအိကို လိုက္ပြတ္ေတာ့တာပါပဲ။ ေဒၚေဝေဝကလဲ ပါးနဲ႔ကပ္ၿပီးႏို႔အုံကိုပြတ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ေခါင္းကဆံပင္ေတြကို လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ထိုးဖြကစားကာၿငိမ္ေနပါတယ္။ ပါးျပင္ကို တခ်က္တခ်က္လာလာေထာက္တဲ့ မာေတာင္ေတာင္ႏို႔သီးေခါင္းေလးကိုသြားနဲ႔သာသာေလး ဖိကိုက္လိုက္ေတာ့ ေဒၚေဝေဝ ဆတ္ခနဲတြန႔္သြားကာ “ ေဟ့…မကိုက္နဲ႔ေလကြာ..ျပတ္သြားရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ” “ အသည္းယားလို႔…ကိုက္လိုက္တာ။ ” “ ဟြန္း အသည္းပဲယားတာလား…။ ” “ ဟင္း ဟင္း ။” “ လာ..ဒီလိုေလးေနကြာ…၊။ ” ေဘးတေစာင္းႀကီးမွီထားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခဏထခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဒၚေဝေဝကအရင္ ဆက္တီေပၚမွာ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းခုံေပၚတင္ကာ ဒူးႏွစ္ဘက္ကိုကားကားေလးေထာင္ၿပီး ထိုင္တယ္။ ဂါဝန္ေအာက္နားစက လြတ္သြားတာမို႔ ေဒၚေဝေဝရဲ႕ ဒူးအထက္နားကေလာက္ကေန တင္ပါးရင္းထိ ဆင္းသြားတဲ့ေပါင္လုံးႀကီးေတြကို ျမင္ရတဲ့အခါမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ကတုန္ကရင္ႀကီးျဖစ္ကာ ပုဆိုးထဲကပစၥည္းကလဲ ခ်က္ခ်င္းသိသိသာသာ ေသြးေတြတိုးလာပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္လက္ကိုဆြဲၿပီး အဲဒီဒူးႏွစ္လုံးၾကားမွာ ေနာက္ျပန္ဝင္ထိုင္ခိုင္းကာ အေနာက္ကေန ဖက္ထားၿပီးသူ႔ရင္ဘတ္ထဲကို ဆြဲသြင္းလိုက္ျပန္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ေဘးကေထာင္ေနတဲ့ဒူးႏွစ္ဘက္က ဂါဝန္စေတြက အလိုလိုေလ်ာဆင္းသြားၿပီး ေပါင္ရင္းမွာသြားစုေနပါတယ္။ အသားသိပ္မျဖဴေပမယ့္ ေပါင္သားႀကီးႏွစ္လုံးကေတာ့ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ေဖြးေဖြးတုတ္တုတ္ႀကီးကိုေပၚလာပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္လက္ႏွစ္ဘက္ကို ဒူးထိပ္မွာအသာတင္ၿပီးမွ ေဒၚေဝေဝရဲ႕ေပါင္သားတုတ္တုတ္ေတြကို မရဲတရဲကိုင္တြယ္ၾကည့္ပါတယ္။

“ ဟြန္း..ေက်ာင္းကျပန္လာတုန္းက သူမ်ားကို တလမ္းလုံးအေနာက္ကလုပ္လာတာ..။ခုမင္းကို ျပန္လုပ္မယ္…ဟားဟား..။ ” “…..ဟင္း..ဟင္း ။ ” “ ျပစမ္းပါဦး…ဆရာမဖင္ကိုေတာင္ ထိုးခ်င္ေနတဲ့ဟာေလးကို…။ ” ဒီအဆင့္ထိေရာက္ေနတာေတာင္ ကြၽန္ေတာ္ေျပာမထြက္တဲ့စကားမ်ိဳးေတြကို ေဒၚေဝေဝကေျပာရဲေနတာ အိမ္ေထာင္သည္မို႔လားေတာ့မသိဘူး။ သူတစ္တစ္ခြခြႀကီးေတြ ေျပာလိုက္တိုင္းၾကားရတဲ့ ကြၽန္ေတာရင္ေတြပိုခုန္တာေတာ့အမွန္ပဲ။ ေျပာရင္းက ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ကြၽန္ေတာ့္ခါးပုံစကို ေျဖခ်လိုက္ကာ အတြင္းခံေဘာင္းဘီထဲက ႐ုန္းႂကြေနတဲ့လီးကို အသာေလးဆြဲထုတ္ပါတယ္။ ေဘာင္းဘီထဲကထြက္လာရလို႔ အားရဝမ္းသာေတာင္မတ္ေနတဲ့လီးတံကို ေျဖးေျဖးခ်င္း အေပၚေအာက္ကစားေပးပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဖင္ေတြ ခုံေပၚကေနႂကြႂကြ တက္သြားတဲ့အထိ အရသာေတြ႕ေအာင္စၿပီးထုေပးေနတဲ့ ေဒၚေဝေဝရဲ႕ေပါင္ေတြကို ပြတ္ေနတဲ့လက္ေတြကလဲ တျဖည္းျဖည္းေပါင္ခြၾကားဆီေရာက္ေအာင္တိုးေနပါၿပီ။ ေပါင္ရင္းနားေရာက္လာ ေလေလ အေတြ႕အထိကပိုၿပီး ႏူးညံ့လာေလေလပါပဲ။“ ဟင္း…အင္းး….အ ။ ” “ ျပစ္ ျပစ္…ဗ်စ္ ။ ” “ ေကာင္းလားဟင္….ဆရာမထုေပးတာ ။ ” “ အား….ဟ…ေကာင္း တာ..ေပါ့…။ ” “ မမ…အဖုတ္ႀကီးလဲ ယားေနပါၿပီ ကေလးရယ္…။ ” “ ဟင္…မမ..အား…။ ” “ အင္းေလကြာ….လိုးပဲလိုးေတာ့မယ္…ဆရာမလို႔ေခၚတုန္းလား။ ” “ အင္း…အင္း မမ ။ ” သူ႔ကိုယ္သူမမလို႔ေျပာလာတဲ့ ေဒၚေဝေဝရဲ႕ လက္ထဲမွာ ကြၽန္ေတာ့္လီးတင္မကဘူး ေအာက္ကဥေတြပါ အရသာေတြ႕ေနပါၿပီ။ ဥေတြကို ခပ္ဖြဖြနယ္ရင္း လီးကိုတံေတြးေတြ႐ႊဲေနေအာင္ဆြတ္ကာ အထုခံေနရတာေရာ ေဒၚေဝေဝရဲ႕ေပါင္သားေတြကို ပြတ္ေနရတာေရာ တစ္တစ္ခြခြႀကီးေတြၾကားေနရတာေရာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြ အရမ္းကိုျပင္းထန္လာပါတယ္။ တဝက္တပ်က္ပဲခြၽတ္ထားတဲ့ပုဆိုးကို ကန္ထုတ္လိုက္ၿပီး ေဒၚေဝေဝကိုမွီထားရာကေန ထကာ အေပၚကအက်ႌပါ ခြၽတ္ခ်လိုက္ေတာ့ပါတယ္။

လီးတန္းလန္းႀကီးနဲ႔ ကိုယ္လုံးတီးျဖစ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ၿပိး တခစ္ခစ္ရယ္ေနတဲ့ ေဒၚေဝေဝကို လက္ေမာင္းရင္းႏွစ္ဘက္ကေနဆြဲမၿပီး ထခိုင္းလိုက္ပါတယ္။ “ ဟဲ့ ဟဲ့…ဘယ္လိုျဖစ္တာတုန္းကြ. အင့္ ” “ဟင္း ဟင္း” “ ႁပြတ္…ႁပြတ္.. ” ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အျပဳအမူကို ေဒၚေဝေဝအံ့ၾသလို႔ မဆုံးေသးခင္မွာ သူ႔ရဲ႕ ပါးႏွစ္ဘက္ကိုဆြဲၿပီး ထူအမ္းေန တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြကို စုပ္နမ္းလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ့္လည္ပင္းကို ျပန္လည္သိုင္းဖက္ကာ အလိုက္သင့္ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းေတ့စုပ္ေပးလာတဲ့ ေဒၚေဝေဝရဲ႕ ဂါဝန္ႀကီးက ကြၽန္ေတာ္တို႔ၾကားမွာ အတားအဆီးျဖစ္ေနတာကို စိတ္မရွည္ေတာ့ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္လိုးရေတာ့မယ့္ ေဒၚေဝေဝရဲ႕ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကိုလဲ အခုထိမျမင္ရေသးတာ မေက်နပ္ဘူး။ ေဒၚေဝေဝကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္လီးကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ကိုင္ေနခဲ့သေလာက္ ကြၽန္ေတာ္က်ေတာ့ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ကို ျမင္ေတာင္မျမင္ရေသးဘူးေလ။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းစုပ္ေနရင္းက ကြၽန္ေတာ့္လက္
ေတြကို ေဒၚေဝေဝရဲ႕တင္ပါးကားကားႀကီးႏွစ္လုံးကို ျဖစ္ညႇစ္ဆုပ္နယ္ရင္း “ ဆရာမ..ဟာ..မမ ။ ” “ ဟင္း…အင္း …ဘာ လဲ ။ ” “ ဂါဝန္ႀကီး မခြၽတ္ေသးဘူးလား….ဟင္။ ” “ ေၾသာ္…ခြၽတ္ေလ..ကေလးခြၽတ္ေပး ။ ” “ အင္း။ ” ႏွစ္ေယာက္သားပူးကပ္ေနတာကို ခြာလိုက္ၿပီးေတာ့ ေဒၚေဝေဝလက္ႏွစ္ဘက္ကို ေျမႇာက္ထားေပးပါတယ္။

ဂါဝန္ေအာက္နားစေတြကိုလိပ္ယူၿပီး ဆြဲတင္လာကာ ေခါင္းေပၚကေနမၿပီးခြၽတ္ၿပီးတဲ့ အခါမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေရာ ေဒၚေဝေဝပါ မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္း ကိုယ္လုံးတီးေတြျဖစ္သြားပါၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္သိပ္ျမင္ေနခ်င္တဲ့ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ေသေသခ်ာခ်ာမေတြ႕ရေသးေပမယ့္ ဆီးစပ္မွာအုံခဲေနတဲ့ ေစာက္ေမႊးမဲမဲေတြကိုျမင္တာနဲ႔တင္ လီးတံကတင္းသထက္တင္းလာပါတယ္။ ေဒၚေဝေဝက သူ႔တကိုယ္လုံးကို အငမ္းမရၾကည့္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ခြင္ထဲကို ျပန္ၿပီးဝင္လာကာ အနမ္းေတြေပးျပန္ပါတယ္။ ဘာအတားအဆီးမွ မရွိေတာ့ပဲ အေရျပားခ်င္းထိကပ္ပြတ္သပ္ရတဲ့အခါမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးရဲ႕ အသက္ရႉသံေတြက ျပင္းထန္သြားပါၿပီ “ ဟင္း ဟင္း အား” “ဟ ဟား အင္း ” အဝတ္အစားကင္းမဲ့ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ေဒၚေဝေဝကိုဖက္ထားရင္းက ကြၽန္ေတာ့္လက္ကိုသူ႔ေပါင္ခြၾကားထဲကို ထိုးထည့္လိုက္ေတာ့ အသာေလးေပါင္ေတြကို ဟေပးပါတယ္။ မို႔မို႔ေဖာင္းေဖာင္းနဲ႔ ႏူးညံ့လြန္းလွတဲ့ အသားစိုင္တခုကို လက္ထဲမွာ အျပည့္စမ္းမိပါတယ္။“ ဟင္း ဟင္း ဒါ မမဟာႀကီးလားဟင္။ ” “ အင္း…အ.. ကေလး…သိပ္လိုးခ်င္ေနတဲ့ မမေစာက္ပတ္ႀကီးေလ။ ” “ အ…အ..အား။ ” “အရည္ေတြ ဟ..အ ႐ြဲေနတာ ေတြ႕လား ” “အင္း အရမ္းကိုင္လို႔ေကာင္းတာပဲ မမရယ္။ ” “လီးႀကီးနဲ႔လိုးရင္ ပိုေတာင္ေကာင္းဦးမွာ…ဟင္း ဟင္း ဒီ ဒီလိုေလ…။ ” “အ အ…အား မမ ၊။” ကြၽန္ေတာ့္လီးကို ကိုင္ကာေပါင္ကိုကားလိုက္ၿပီး ဒစ္နဲ႔ေပါင္ခြၾကားကို  တရၾကမ္းဆြဲတိုက္လိုက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္အသည္းခိုက္ေလာက္ေအာင္ ေကာင္းသြားပါသည္။ စနက္တံကို မီးရႈိ႕လိုက္သလိုျဖစ္သြားတာမို႔ ေဒၚေဝေဝရဲ႕ကိုယ္လုံးကို ၾကမ္းျပင္ေပၚပက္လက္ဆြဲလွဲခ်လိုက္ကာ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားထဲကို ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။အခုမွပဲ အေမႊးအုံၾကားထဲကမို႔ေဖာင္းေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို အသက္ရႉေမ့ေလာက္ေအာင္ ျမင္ရပါေတာ့တယ္။ တကယ္ကိုၾကည့္လို႔မဝပါဘူး။ အရည္ၾကည္ေလးေတြ စီးယိုေပက်ံေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြကို လက္ညႇိဳးနဲ႔  ဖြဖြေလးပြတ္လိုက္လက္ဝါးႀကီးနဲ႔ အတင္းဆုပ္လိုက္ လုပ္ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေဒၚေဝေဝၿပဳံးၿပီးၾကည့္ေနပါတယ္။

“ မမ အဖုတ္ႀကီး..အရမ္းလွတာပဲ မမရယ္။ ” “ လွေတာ့ဘာလုပ္ခ်င္လဲ…ေျပာ။ ” “ လိုး..လိုးခ်င္တယ္ မမ ရယ္ ။ ” “အင္း.အ.. လိုးေလကြာ လိုးေတာ့ မမေစာက္ပတ္ကလဲ အရမ္းအလိုးခံခ်င္ေနၿပီ ” “ဘတ္..ဖတ္။ ” ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုမိုးေပၚေထာင္ကားလိုက္ကာ ေစာက္ဖုတ္ကိုလက္ဝါးနဲ႔ပြတ္႐ိုက္ျပၿပီး အလိုးခံခ်င္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ပုံစံလုပ္ျပပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေရွ႕ကိုနဲနဲတိုးလိုက္ကာ လီးတံကို အေခ်ာင္းလိုက္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးေပၚတင္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အကြဲေၾကာင္းအလယ္ေလာက္မွာ လီးကိုေတ့ၿပီးဖိထိုးခ်လိုက္တယ္။ ေတာင့္တင္းေနတဲ့လီးတံက ဒစ္ျမဳပ္႐ုံေလာက္ပဲဝင္တယ္။ အေပါက္နဲ႔လြဲေနတဲ့လီးကို ေဒၚေဝေဝကကိုင္ၿပီး အေပါက္တည့္ေပးေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္ဖိထိုးလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ပူေႏြးစို႐ြဲေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲကို အိကနဲတိုးဝင္သြားပါေတာ့တယ္။ ဒစ္ဖ်ားကေန အရင္းထိေအာင္ ပူေႏြးတဲ့တြင္းေလးထဲ စိမ္လိုက္ရသလိုလို ျဖစ္သြားခ်ိန္မွာ ရင္ဘတ္ထဲမွာလဲဟာကနဲျဖစ္သြားပါတယ္။

“အား…ဟ…ကေလး..ကေလး..လီးႀကီး မမ အဖုတ္ထဲဝင္သြားၿပီ။ ” “ ႁဗြတ္…ႁဗြတ္….စြတ္။ ” “ အ..အ..မမ…ကို ကြၽန္ေတာ္လိုး..ေနတာေလ…။ “အီး အင္း လိုး လိုး…ေဆာင့္ေပး…ၾကမ္းၾကမ္းေလးေဆာင့္ေပးပါ….မမ..ယားလြန္းလို႔…။ ” “ ႁပြတ္…ဒုတ္ ဒုတ္…ဖြတ္ ။ ” လီးတေခ်ာင္းလုံးဝင္ေနတာေတာင္ေအာက္ကေနေကာ့ၿပီး ျပန္ျပန္ေဆာင့္ေနတဲ့ ေဒၚေဝေဝရဲ႕ ႏို႔ႏွစ္လုံးကိုလွမ္းကိုင္ၿပီး ဒူးေတြပြန္းလာတဲ့အထိဆက္တိုက္ေဆာင့္လိုးရင္း ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲကို လီးတံဝင္တာထြက္တာကိုပါ အရသာခံၾကည့္မိပါတယ္။ ဂြင္းထုတဲ့အရသာနဲ႔ အခုလိုလိုးရတာနဲ႔ ဘာမွကိုမဆိုင္တာပါ။ ေဒၚေဝေဝကလဲ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အစြမ္းကုန္ၿဖဲကားထားကာ ကြၽန္ေတာ္ေဆာင့္သမွ်ကို ေအာက္ကေနေအာ္ၿပီးခံေနပါတယ္။ တရိပ္ရိပ္တက္လာတဲ့ ကာမအရွိန္နဲ႔အတူ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕လႈပ္ရွားမႈကလဲ ပိုၿပီးေတာ့ ျမန္လာပါတယ္။ လီးကို ဆြဲမထုတ္ပဲ ေဆာင့္ေၾကာင့္ေျပာင္းထိုင္ကာ ေဒၚေဝေဝရဲ႕ခါးကို လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ကိုင္ၿပီး အားရပါးရ အရွိန္ပါပါေဆာင့္ေတာ့ လီးကအထဲကို ပိုဝင္သြားတယ္ထင္တယ္ ေဒၚေဝေဝမ်က္ႏွာပါရႈံ႕မယ့္မယ့္ျဖစ္ကာ ေအာ္ေနပါတယ္။

“ဒုတ္ ဒုတ္.. ျဗစ္ ။” “ အမေလး…အား …ေကာင္းလိုက္တာ….ေဆာင့္ ေဆာင့္ ။ ” “ ဟင္း…ဟား….အင့္ ။ ” “ အ လီးႀကီးဆုံးေအာင္ေဆာင့္ေပးေနာ္….အား ေကာင္းလိုက္တာ…။ ” “ဒုတ္ ဒုတ္ ဖြတ္။” “အား အား ကြၽတ္..အား။ ” “ေဆာင့္  အ..လိုးပါ….လိုးေပးပါ ကေလးရယ္ ။ ” “အား အား အမေလး …အိုး….။ ” ေအာ္တာသိပ္အက်ယ္ႀကိးမဟုတ္ေပမယ့္ တဘက္ခန္းေတြ ၾကားမွာကို ကြၽန္ေတာ္ကစိုးရိမ္ေနမိပါေသးတယ္။ ေဒၚေဝေဝကေတာ့ မ်က္လုံးစုံမွိတ္ကာ ကြၽန္ေတာ္ေဆာင့္ေပးသမွ်ကို အျပည့္အဝဖီလင္ယူေနပါတယ္။ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကိုလဲ သူ႔ဘာသာပြတ္ကာ ကစားေနတာကလဲ ကြၽန္ေတာ့္ကို ပိုၿပီးေသြးႂကြေအာင္လုပ္ျပေနသလိုပါပဲ။ ဖင္ႀကီးႏွစ္လုံးကိုလဲ ေကာ့လိုက္ျပန္ခ်လိုက္နဲ႔ ေစာက္ဖုတ္ထဲမွာ လီးတံကိုရမ္းခါေနေအာင္ ေအာက္ကေနကစားေပးေနပါတယ္။ အဲဒီပုံစံနဲ႔ပဲ အားရပါးရေဆာင့္လိုးရင္း လီးထိပ္မွာက်င္ကနဲျဖစ္ကာ တကိုယ္လုံးေၾကာေတြျပတ္က်သြားသလို ခံစားလိုက္ရေတာ့မွ ကြၽန္ေတာ္ၿပီးသြားၿပီဆိုတာ သိလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးမွာမသိေလာက္ေအာင္ကြၽန္ေတာ္လဲေကာင္းေနခဲ့ပါတယ္။ သုတ္ရည္ေတြကို ေဒၚေဝေဝရဲ႕ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲမွာပဲ ပန္းထုတ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုမွေတာင့္မထားႏိုင္ေတာ့ပဲ ေဒၚေဝေဝရဲ႕  ရင္ဘတ္ေပၚကို ေမွာက္ခ်ၿပီး မ်က္လုံးေတြမွိတ္ထားလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေဒၚေဝေဝကလည္း အတင္းပဲ ကြၽန္ေတာ့တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကိုကိုင္ကာ ေအာက္ကေန ပင့္ေကာ့ေဆာင့္လာကာ ၿပိဳင္တူနီပါး ၿပီးသြားပါေတာ့တယ္။..ၿပီး