မြလေးရဲ့ အပျိုရည်ပျက်တဲ့ည

“ဟာ စိတ်ပျက်စရာပဲကွာ ဖုန်းဘေလ်ကလည်း ကုန်သွားပြန်ပြီ” ရုံးပိတ်ရက်မို့ မိမိအိမ်လေးထဲတွင်အေးဆေးစွာ အင်တာနက် သုံး မည်ဟု ကြုံးဝါးထားကာ သုံးတောင်မသုံးရသေးဘူး ဘေလ်က ကုန်သွားသည်။ မင်းမင်းခန့်တယောက်ရေရွတ်ရင် ငွေတသောင်း ထုပ်ယူကာ ခပ်လှမ်းလှမ်းကကုန်စုံဆိုင်လေးသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။  သူသည် ဤရပ်ကွတ်လေးသို့ ပြောင်းရွှေ့ကာ ငှါးရမ်း နေထိုင်သည်မှာ မကြာသေးပေ။ မနက်အလုပ်သို့သွား ညပြန်အိပ်မို့လည်း သူအား လူသိပ်မသိပေ။ ခြံဝန်လေးနဲ့ တစ်ထပ်တိုက်ပုလေးက သူ့အတွက် အပန်းဖြေစရာပင် ဘေးပတ်ဝန်းကျင်မှ လူများလည်း အရောအနှော မလုပ်သောကြောင့် သက်သောင့်သက်သာ ရှိလှသည်။ ဖုန်ငွေဖြည့်ကဒ်ဝယ်ပြီး ပြန်အထွက်တွင် အိုး…လှလိုက်တာ သူရင်ခုန်လောက်အောင်ပင် ကောင်မလေးမှာ လှရက်နိုင်လွန်းသည်။  အိမ်တွင်းအောင်လေးမို့ အသားရည်လေးမှာ ဝင်းဖန့်ကာ မထူမပါးမျက်ခုံလေးနှင့် မျက်နှာဝိုင်းလေးကို သူငေးကြည့်မိတာ  ဘယ်လောက်ကြာသွားသည်မသိ ကောင်မလေးမှာ “ဦး နည်းနည်းလောက်ဖယ်ပေးပါလား” ရှက်ကို့ရှက်ကန်း အသံလေးမှာ နားဝင်ပီယံလှပေသည်။ အိမ်နေရင်း တပတ်နွမ်းလက်ပြတ်လေးနှင့် အရောင်အဆင်း မရှိတော့သော ထမီလေးနှင့် သူမ၏ခန္ဒာကိုယ် ကောက်ကြောင်းလေးများက အပိုအလိုမရှိပေ။ သူလည်း ပြန်ထွက်မသွားသေးပဲ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နှင့် ဆိုင်မှ ပစ္စည်များအား ကိုင်ကာ သူမလေးအား ခိုးရှိုးနေတော့သည်။ ချစ်စရာသူမလေး ပြန်ထွက်မှ မသိမသာအနောက်က လိုက်ကာ “ညီမ ညီမ” အနောက်မှ လှမ်းခေါ်ရာဝယ် “ရှင် ဘာမေးမလို့လည်း ဟင်” “ညီမက ဒီရပ်ကွတ်ထဲကပဲလား” “ဟုတ်ပါတယ်..  အစ်ကိုအိမ်ရဲ့ မျက်စောင်းထိုးသုံးအိမ်ကပါ” “ဟင် ညီမက အစ်ကို့အိမ်သိတယ်” “ခိခိ” ဟု သူမကရီရင်း “သိတာပေါ့…. ညီမက ဒီမှာ မွေးကတည်းက နေလာတာလေ…. ဒါပဲနော် အိမ်ရှေ့ရောက်နေပြီ အမေတို့သိရင် ဆူလိမ့်မယ်”  သူအားတက်သွားကာ ခြံရှေ့မှပိတ်ရပ်ကာ “အစ်ကို ညီမလေးနဲ့ ဖုန်းပြောချင်တယ် ဖုန်းနံပတ်ပေးပါလား” “အို… သိမှမသိပဲနဲ့ မပေးပါဘူး” “ဒါဆိုလည်း ရတယ်လေ…. အိမ်ထဲထိ လိုက်တာပေါ့”ဟု သူပြောရင်း ကောင်မလေးရှေ့မှ ဖယ်ပေးလိုက်သည်။ “မလုပ်ပါနဲ့ အိမ်ကဆူလိမ့်မယ်” “ဟ အစ်ကိုက လူရမ်းကားမှ မဟုတ်တာ… အိမ်နီးနားချင်းတွေပဲ…. ညီမအမေတို့နဲ့ ဝင်မိတ်ဆက်တာပေါ့” ဟုပြောလိုက်ရာ သူမတုန်လှုပ်သွားကာ ဘာဆက်ပြောရမှန်း မသိပေ။ ရင်ထဲမှာလည်း လှိုက်မောလာကာ အိမ်ထဲထိ ဘာကြောင့် မလိုက်စေချင်လည်း သူမလည်း မစဉ်းစားတတ်တော့ပေ။ နောက်ပြန်လှည့်ကာ သူ့ရှေ့သို့ မျက်နှာချင်းဆိုင်လှည့်ကာ “တခါပဲ ပြောမယ်နော် အိမ်ထဲထိ မလိုက်နဲ့သိလား” သနားစရာ မျက်ဝန်လေးများကြောင့် သူခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည်။ ၀၉….. ဟုပြေားရင်း ခြံတခါးပိတ်ကာ ပြေးဝင်သွားတော့သည်။

မြလေး ရင်များတုန်ရင်ကာ အိမ်ထဲသို့ဟန်မပျက် ဝင်လာသည်။ “ညဉ်းကလေ ခိုင်းလိုက်ရင်တအားကြာတာပဲ” “အိုအမေကလည်း မကြာပါဘူး” ဟုပြောရင်း မိခင်ဖြစ်သူ ဝယ်ခိုင်းသော ပစ္စည်းများအားချကာ မိမိအိပ်ခန်းတွင်းသို့ဝင်ကာ အတွင်းမှချက်ချကာ ကုတင်ပေါ်သို့ ပက်လက်လှန်လှည်းချရင်း တုန်ရင်နေသော  ရင်ဘတ်အားလက်နှင့်ဖိကာ မိမိတိတ်တခိုးစွဲလမ်းနေရသော အကိုကြီးမှာ “ဟွန်း..” တယောက်တည်း မျက်စောင်းထိုးကာ “မုန်းဖို့ ကောင်းလိုက်တာ လူကိုကြည့်နေတာများ တကိုယ်လုံး ဖောက်ထွက်မတတ်ပဲ”။ ပြီးတော့ သူများအိမ်ရှေ့ထိ လိုက်လာပြီး ဖုန်းနံပါတ် မရမက အတင်းပဲ တောင်းသွားသေးတယ်… မုန်းဖို့ကောင်းလိုက်တာ…. သူမှတ်ကော မှတ်မိပါ့မလား”ဟု စိတ်ပူကာ မြလေးတယောက်  ဖုန်းအားကောက်ကိုင်ကာ မက်ဆေ့ဘောက်လေးအား ဖွင့်ကြည့်နေမိတော့သည်။ “အယ်… အခုမှ သတိရတယ်”ဟု ရေရွတ်ရင်း ဖုန်ခလုပ်များအား နှိပ်ကာ “နှစ်သစ်ချစ်ဦးရေ …. နှစ်သစ်ချစ်ဦးရေ” ဖုန်းအသံလေးကြောင့် အိဖြိုးတယောက် လန့်ကာသွားမိတော့သည်။ မိမိတယောက်တည်း လမ်းထိပ်က မမခိုင်ဆီက အပြာစာအုပ်ငှါးကာ ခိုးဖတ်နေတုန်း ဖုန်းသံကြောင့် စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်ကာ “အေးပြော မြလေး…. နင်ကလည်း ဆယ်တန်းစာမေးပွဲ ဖြေပီးကတည်းက…. ငါ့ ဆီဖုန်းတောင် ဆက်ဖေါ်မရဘူး အခုဘာကိစ္စလည်း”   “မမအိ ညီမလေးပြောစရာရှိတယ်” “အေးပြောလေ” “ဟိုတယောက်လေ သိလား”  “ဘယ်တယောက်လည်း နင့်ဟာက အစမရှိဘာမရှိနဲ့ ” “မြလေး ပြောပြောနေတဲ့ ခပ်ချောချာလူကြီးလေ” ”အော်အေး သိပြီသိပြီ…. ဘာလည်း နင့်ကိုဟိုက ဖင်လာနှိုက်သွားလို့လား” “ဟာ… အစ်မအိကလည်း ဘာမှန်းလည်းမသိဘူး” “ဟားဟား… ကောင်မလေး ရှက်သွားပြီ…. ပြောပြော” “အင်း ပြောမယ် အဲ့လူကြီးလေ” ဟုအစချီကာ ယနေ့ဖြစ်ပျက်သမျှအား တလုံးမကျန် ပြောပြလိုက်လေသည်။ “မြလေး နင်တော့ အလိုးခံရတော့မယ်… အားကျတယ်ဟာ” “အယ်.. အမကလည်း ဘာစကားတုန်း” “ကောင်မ… ခုမှလာရှက်မနေနဲ့ ညည်းခံချင်နေတာ… ငါသိတာပေါ့” သူမရှက်ရှက်ဖြင့် ဖုန်းချလိုက်လေသည်။ ပါစပ်မှလည်း ပွစိပွစိနှင့် အပျိုကြီး လင်အမြန်ရသွားမှ အေးမှာ။

မိခင်ဖြစ်သူ ဒေါ်ပပမှာ  သမီးဖြစ်သူအား လှမ်းခေါ်ကာ မြလေးနှင့် ဒေါ်ပပ နှစ်ဦးသား ထမင်းစားကြလေသည်။  ဒေါ်ပပလည်း ကျဆင်းလာသော စီပွားရေး အခြေအနေကြောင့် ယခင်လို အသုံးအစွဲမကြီးတော့ပဲ ချိုးခြံချွေတာကာ မိမိခင်ပွန်းရှိစဉ်က ကိုယ်ပိုင် အငှါးကားလေးအား  ခင်ပွန်း၏တပည်ရင်း စိုးမောင်အား နေ့စဉ်ပေးစနစ်ဖြင့်ပင် ငှါးရမ်းကာ နေထိုင်စားသောက်ရသည်။ ကားမှာလည်း အိုနွမ်းကာ  ဟိုဟာပျက်လိုက် ဒီဟာပျက်လိုက်နှင့် စားဖို့တောင် အနိုင်နိုင်ပင်။ မင်းခန့်တယောက် ရွှင်လန်းတက်ကြွစွာဖြင့် မှတ်သားလာသော ဖုန်းနံပါတ်အား ဖုန်အတွင်းရိုက်ထည့်ကာ သူမလေးအား “အရမ်း ချစ်သွားပြီ ချာတိတ်ရယ်”ဟု မက်ဆေ့ပိုလိုက်လေသည်။ သူမလေးဟု မှတ်သားထားလေသည်။ မြလေး၏ နာမည်ကို သူမမေးလိုက်ခြင်အား တကိုယ်တည်း ရေရွတ်ကာ ဘာပဲဖစ်ဖြစ် ဖုန်းနံပါတ်ရခဲ့ပြီပဲဟု ကျေနပ်ကာ ကဗျာတိုလေးများ ပန်းပွင့်လေးများအား သူမအား ဆက်သရန် ရှာဖွေနေတော့သည်။ အချိန်မည်မျှကြာသွားသည်မသိ ဝမ်းဗိုက်မှ ဆာလောင်မွတ်သိပ်မှု ဝေဒနာကြောင့် ဟင်းမချက်နိုင်တော့ပဲ အသင့်စား အမဲသားနှပ်ဗူးအား ဖောက်ကာ ထမင်းနှင့် စားသောက်လိုက်တော့သည်။ ထမင်းစားပြီးသည်နှင့် အားသွင်းထားသော ဖုန်အားဖြုတ်ကာ “ချာတိတ်လေး သတိရနေတယ်…. ချာတိတ် ဘာလုပ်…. ကိုယ့်ကို ဘာလို့စာမပြန်ရတာလည်း ချာတိတ်ရယ်” သူ မနေနိုင်ဖြစ်ကာ သူမလေး ထံသို့ ဖုန်းခေါ်လိုက်တော့သည်။ “နင်ထားခဲ့မှာလား… နင်ရက်စက်စက်မှာလားလေ” ဝိုင်းလေးရဲ့ သီချင်းတေးသွားလေး ကြောင့် သူပင် စိတ်မကောင်းဖြစ်ကာ ဘာကို လွမ်းလို့လွမ်းမှန်ပင် မသိဖြစ်မိသည်။ ဇွဲမလျှော့ပဲ ဒုတိသအကြိမ် ဆက်ခေါ်ရာတွင်တော့ ချိုသာသော အသံလေးကြောင့် သူပျော်မိသွားတော့သည်။ “ဟဲလို ”  “ညီမလေး အစ်ကိုယ့်ကို မှတ်မိလား” “အမေမအိပ်သေးဘူး ဒါပဲနော်” “ဒါဆို မက်ဆေ့ပြန်ပို့လေ နော် နော်” တဘက်မှ တိတ်ဆိတ်သွားကာ ခဏအကြာတွင်တော့ သက်ပြင်းချသံနှင့်အတူ ညှိုးငယ်သော အသံလေးဖြင့် “ဘေလ်မရှိလို့ပါ ကိုကြီးရယ်”ဟု ပြေားရင်း ဖုန်းချသွားတော့သည်။

သူအရမ်းပင် သနားသွားကာ ချက်ချင်းပင် သူမဖုန်းလေးထဲသို့ ငွေငါးထောင် လှမ်းလွှဲ ပေးလိုက်လေတော့သည်။ ထို့နောက် “အရမ်းချစ်မိသွားလို့ပါ ညီမလေးရယ်…. တမျိုးမထင်ပါနဲ့”ဟု မက်ဆေ့ ပို့လိုက်လေတော့သည်။ မြလေးတယောက် ပျော်ရမည်လော ဝမ်းနည်းရမည်လော ဝေခွဲမရဖြစ်နေတော့သည်။ မိမိတဖက်သတ် ကြိတ်ကာ သဘောကျနေသော ချစ်ကိုကြီးဆီမှ ဂရုစိုက် တန်းဖိုးထားမှု ခံရခြင်းအတွက် ဝမ်းသာပီတိ ဖြစ်မိရသော်လည်း မိမိဘဝအတွက် ဝမ်းနည်းကာ သိမ်ငယ်နေမိတော့သည်။ ထို့နောက်တွင် အချိန်သိပ်မကြာလိုက်ပဲ သူမတို့နှစ်ယောက် ချစ်သူ ဖြစ်သွားလေတော့သည်။ ချစ်သူဖြစ်ခဲ့သည်မှာ နှစ်လပင်ပြည်တော့မည် အပြင်မှာတကြိမ်မှ ချစ်သူနှင့် တွေ့ခွင့်မရ၊ သူမ၏ပါးလေးအား နမ်းခွင့်မရရှိသေးပေ။ “ဟဲလို အစ်မ ပပလားခင်ဗျ” “အမေရေ ဖုန်းလာနေတယ် ဦးစိုးမောင်ဆီက” ဟုပြောရင်း ထမင်းဟင်းချက်နေသော မိခင်ထံသို့ ဖုန်းအား သွားပေးကာ အနားတွင်ရပ်ကာ အသာ နားစွင့်နေလိုက်သည်။ ဒေါ်ပပလည်း စိတ်ပူသွားကာ ယခုလို အချိန် စိုးမောင် တခါမျှ ဖုန်းမဆက်ဖူးချေ။ ကားတခုခု ဖြစ်တာပဲဟု တထစ်ချတွက်ကာ ပူပန်မိတော့သည်။ မိမိတို့ စားဝတ်နေရေးမှာ ဤကားလေးကြောင့်သာ “စိုးမောင်… ပြောလေ ဘာဖြစ်လို့လည်း”ဟု စိုးရိမ်စွာဖြင့် မေးလေသည်။ တဖက်မှလည်း “အစ်မ ကျနော် သထုံကို လူသွားပို့ပြီး အပြန်မှာ…. ရပ်ထားတဲ့ ဆိုင်ကယ်ကို တိုက်မိလို့ ကျနော့်ကို ကျိုက်ထိုရဲစခန်းမှာ ကားရောလူရော အဖမ်းခံထားရလို့…. ပိုင်ရှင်ကိုယ်တိုင် လာရောက်ထုတ်ယူပါဆိုလို့…. အစ်မဆီ ဖုန်းဆက်ရတာ အစ်မရယ်…. ကျနော့်ကို ခုချက်ချင်း လာခေါ်ပါနော် နော် အစ်မ” ပြောကာ ဖုန်းချသွားလေတော့သည်။ လက်ထဲတွင် ရှိစုမဲ့စု ငွေလေးအား ယူကာ သမီးအား စိတ်မချနိုင်ပဲ တဖွဖွမှာကာ ကျိုက်ထိုသို့  ချက်ချင်းပင် ဆင်းလာတော့သည်။ စခန်းရောက်သော် စိုးမောင်အား အာမခံဖြင့် ထုတ်လို့ရသော်လည်း ကားမှာ မနက်တရားရုံး တွင် ဒဏ်ငွေဆောင်ပြီမှ ထုတ်ယူခွင့်ရမည် ဖြစ်သောကြောင့် ဘယ်လိုမှပင် ပြန်လို့မရတော့ပေ။

သမီးဖြစ်သူအား  အကျိုးအကြောင်းဖုန်းဆက်ကာ လှမ်းပြောလိုက်လေတော့သည်။ “ကိုကို… မေမေ ဒီည ပြန်မလာနိုင်တော့ဘူးတဲ့…. မြလေး ကြောက်တယ် ကိုကိုရယ်” မြင်လိုက်ရသော မက်ဆေ့ကြောင့် သူအရမ်းပင် ပျော်သွားမိတော့သည်။ အလုပ်မှ ပြန်ရောက်ကာစမို့ ရေမိုးချိုးကာ ထမင်းပင်မစား နိုင်တော့ပဲ ငွေသား သုံးသိန်းယူကာ သူမလေးအိမ်သို့ ထွက်လာလေတော့သည်။ အချိန်အားဖြင့် ညကိုးနားရီဖြစ်သောကြောင့်  လူသွားလူလာပင် မရှိတော့ချေ။ ခြံတခါးအား မိမိဘာသာဖွင့်ကာပင် အေးအေးလူလူ သူမအိမ်လေးထဲသို့ ဝင်လာခဲ့တော့သည်။ တံခါးဝတွင် အသင့်ကြိုနေသော ချစ်သူလေးအား ခါးမှဆွဲဖက်ကာ အနမ်းမိုးများ အဆက်မပြတ် ရွာချလိုက်တော့သည်။ မြ‌လေးမှာ ဗလောင်ဆူနေသောရင်အား ထိန်းကာပင် “အို…. ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလည်း ကိုကိုရယ်… သူများတွေ မြင်ကုန်မှဖြင့်…. မသင့်တော်ပါဘူးကွယ်” ပြောလည်းပြော လက်မှလည်း တွန်းကန်ကာ အခန်းတွင်းသို့ ဝင်ပြေးသွားတော့လေသည်။ မင်းခန့်လည်း အိမ်ရှေ့တံခါးအား  ပိတ်ကာ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ်ယာလို သဘောထားကာ သူမလေး အခန်းတွင်းသို့ ဝင်ခဲ့လေတော့သည်။ မြလေးလည်း ရှက်လွန်းလို့ စောင်ခေါင်မြှီးခြုံကာ နေမိသည်။ သူသည် သူမကုတင်ပေါ်သို့ ညှင်သာစွာထိုင်ရင်း “ချစ်လေး ထဦး… ကိုကိုပြောစရာရှိတယ်” ဟုပြောရင်း  စောင်အား အသာဆွဲယူလိုက်တော့သည်။ “ရော့ ဒီမှာ…. ချစ်လေးမေမေ အမှုကိစ္စအတွက်…. ယူထားလိုက်နော်” “အို… မယူရဲပါဘူး…. ပေးချင် မနက်ကျမှ လိုက်သွားပြီး ကိုယ်ဘာသာပေးပေါ့” “အင်းလေ သွားကြတာပေါ့… ခုတော့ သူ့သမီးလေးကို အမေ့ကိုယ်စား စောင့်ရှောက်ရဦးမယ်” ပြောလည်းပြော ဖက်လည်းဖက်ကာ  မြလေး နှုတ်ခမ်းလေးအား ငုံခဲလျှက် ချစ်ရည်ဖြာသော မျက်လုံးရွဲကြီးများအား စိုက်ကြည့်ရင်း နှစ်ကိုယ်တူ အသံတိတ်စကားများ  ပြောနေကြသည်။ ၁၈ နှစ်ပြည့်ရန် လပိုင်းသာလိုသေးသော အပျိုဖေါ်ဝင်ကာစ မြလေး ရင်အစုံပေါ်သို့ သူ့လက်ချောင်းလေးများက  ဖွဖွအုပ်ကာ ပွတ်သက်ကျီစယ်မှုကို မြလေးခမျာ အူထဲအသည်းထဲကပင် လှိုက်ဖိုမောနေမိတော့သည်။ “အို…. ကိုကိုရယ်…. မြလေး…. ရင်တွေတုန်လိုက်တာကွယ်” “အချစ်လေး … ဘာမှမဖြစ်စေရပါဘူး… ကိုကို တာဝန်ယူပါတယ်” “မြလေး ကြောက်တယ်..” “မကြောက်ပါနဲ့….အစပိုင်းလေးပဲ နည်းနည်းလေးနာမှာပါ”ဟု ပြောလည်းပြော အမွေးကြဲလေး အနည်းငယ်သာ ပေါက်နေသော အဖုတ်လေးအား ပြေလျှော့နေသော ထမီကြားက လက်ချောင်းကလေးများနှင့် အထက်အောက် စုန်ဆန်ကာ ပွတ်သပ်နေတော့သည်။

“အား….. ကိုကိုရယ်…. မြလေးလေ ယွစိယွစိနဲ့ ဘာတွေဖြစ်နေမှန်းမသိတော့ဘူး ကိုကိုရယ်” “ဘာမှမ ဖြစ်ဘူး မျက်လုံးလေး အသာမှိတ်ထား သိလား” “ဟုတ်ကဲ့ ကိုကို” “လိမ္မာလိုက်တာ အချစ်လေးရယ်” တလွှာချင်းဆီ ချွတ်ချထားသော အဝတ်မဲ့ မြလေးခန္ဒာအား နို့သီးမှ စုန်ဆင်းကာ မို့မို့ဖောင်းနေသော အဖုတ်လေးရဲ့ အကွဲကြောင်းလေးကို လျှာထိပ်ကလေးနှင့် “အား…. ရှီးး…ကိုကို ဘာလုပ်နေတာလည်း… မြလေး မခံနိုင်တော့ဘူးကိုကိုရယ်… လုပ်မှာဖြင့် လုပ်ပါတော့…. မြလေးဟာလေး ကွဲရင်ကွဲသွား စမ်းပါစေ ကိုကိုရယ်…. ထိုးထည့် လိုက်ပါတော့” “မလောနဲ့လေ အချစ်ရယ်… ခဏလေးနော်” “အား… ရှီး…အအအ…ကိုကို…ကိုကို‌ရေ… ထွက်…ထွက်ကုန်ပြီ…အအ..အိုးးး” လျှာထိပ်လေးပင်မက လျှာအပြားလိုက်ဖြင့်  အထက်အောက် ဘေးဘယ်မကျန် ယက်ပေးရင်း သူမစောက်ရည်အား တဂွတ်ဂွတ်နှင့် မျိုချပစ်လိုက်သည်။ ပြီးတာနဲ့ မျက်နှာတခုလုံးလည်း  ပေကျံနေသောကြောင့် ရေချိုးခန်းသို့ဝင်ကာ မျက်နှာသစ်လိုက်ရသည်။ မိမိ၏ တောင်မတ်နေသော စံချိန်မှီ လီးကြီးအား ပြောင်နေအောင် ရေဆေးလိုက်သေးသည်။ ကုတင်ပေါ်တွင် ကိုယ်ဗလာနှင့် နုံးခွေနေသော သူမအားကြည့်ကာ လီးမှာတောင်သထက် တောင်လာတော့သည်။ “အချစ်ကလေး ထ…. ကိုကိုလီးလည်း စုပ်ပေးဦးလေ” “ဟင်… မြလေးမှ မစုပ်တတ်တာ ကိုကိုရယ်” “လာ… ကိုကိုသင်ပေးမှာပေါ့” သူမလက်ညှိုးလေးအား နမူနာစုပ်ပြကာ နှုတ်ခမ်းဝလေးအား လီးဖြင့် တေ့ထားလိုက်သည်။ သူမသည် ယခုမှပင် လီးအား သေချာမြင်ဖူးတော့သည်။ စောစောက ကုန်ခမ်းသွားသော  အားအင်များ ချက်ချင်းပြည့်ဝလာကာ ကိုကို စိတ်ကျေနပ်အောင်ပင်မကပဲ စေတနာပါပါဖြင့် အားရပါးစုပ်ပေးနေမိတော့သည်။ “အား….အား….ကောင်းလိုက်တာ မြလေးရယ် အား… ကိုကို မရတော့ဘူး မြလေး…. ပက်လက်လှန်ပြီး အဖုတ်လေး ဖြဲထားပေးနော်” အချစ်စိတ်နှင့် ကာမစိတ် ပေါင်းစပ်မှုကြောင့် အပျိုလေးမှာ မရှက်ကြောက်တော့ပဲ ပေါင်နှစ်ဖက်ကားကာ မိမိအဖုတ်လေးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲထားသည်။

မှိုဖူးကြီးပမာ မင်းခန့် လီးကြီသည် သူမအဖုတ်လေးအား အထက်အောက်ပွတ်ရင်း အရည်ကြည်လေးများအား လီးထိပ်ကိုစိုရွှဲလာသည်နှင့် တဖြေးဖြေးချင်း ဖိသွင်းရာ “အား….ကိုကို မဆံ့ဘူးထင်တယ်” ပူနွေးနွေး လီချောင်ကြီးကြောင့် လန့်သွားကာ နှုတ်မှလည်း စိုးရိမ်ကာ တဖွဖွပြောနေတော့သည်။ “အား…”   သူလည်း ခဏမှေးကာ “ချစ်လေး” “ရှင် ကိုကို” “ဟိုစကားပုံကြာဖူးလား ခေါင်းဝင် ကိုယ်ဆံတယ်ဆိုတာလေ”   “ဟုတ်… ကြားဖူးပါတယ်” သူလွှဲလိုက်သော အာရုံအား သူမ အပြည့်အဝပါလာသည်နှင့် အပျိုမှေးလေးအား လိုးခွဲကာ လီးတဆုံးပင် ထိုးစိုက်ထားလိုက်သည်။ “အမလေး… အမေရေ…. သေပါပြီး… အား …နာတယ် နာတယ်” သွေးရူးသွေတမ်းဖြင့် ထအော်သော မြလေးပါစပ်အား ဘယ်လက်ဖြင့် အသာဖိပိတ်ကာ “အရမ်းမအော်ရဘူးလေ… သူများတွေ ကြားကုန်မှာပေါ့” မျက်ရည်များကြားက သူ့အားမော်ကြည့်ရင်း “အရမ်းနာတာကို… ချစ်လေးကို ချစ်ရင်… ပြန်ထုတ်လိုက်ပါနော် နော်..” ငိုမဲ့မဲ့အသံလေးနှင့် ပြောနေတော့သည်။ “ခဏလေး ချစ်လေး…. ခဏပဲ…. မယုံကြည့်နေ ကိုကိုလုပ်ပြမယ် မနာတော့ဘူးသိလား” ပြောလည်းပြော နိုးသီးလေးအား ကုန်အစို့ ခါးကုန်လိုက်သည်မို့ လီးမှာ လက်နှစ်လုံးခန့် ပြန်ထွက်သွားပြီး သားအိမ်ထဲ မြုပ်နေသော လီးထိပ်မှာ အနောက်သို့ ဆုတ်သွားပြီး သားအိမ်ဝအား မထိတထိ လှုပ်ကစားနေမှုကြောင့် နာကျင်သည့် ဝေဒနာသက်သာကာ သူ့လီးအား အတွင်းမှ ပြန်ကာပင် ညှစ်နေမိ တော့သည်။  နိုးနှစ်လုံးအား လှည့်ပြောင်းစုပ်ယူမှုကလည်း သူမအားပို၍ပင် အရသာရှိလှသည်။ စောစောက နာကျင်မှုသည် တကယ်များရော ဟုတ်ပါလေစ။ အဖုတ်တွင်းမှလည်း အရည်များ ပိုထွက်လာပြီး ရှေ့တိုးနောက်ငင့် တဖြေးဖြေး မှန်မှန်လေးလုပ်ပေးလာရာ “အားး…အင်း…ကျွတ်စ်… အီး….” အဆုံးထိဝင်သည့် အချိန်တွင်တော့ “အု. အင်း….. အား…” အရှိန်လေးရလာကာ အရည်ကြည်လေးများကြောင့် အတွင်းနံရံသားများကို အပြည့်အဝပွတ်မိနေသည်။ နာကျင်မှုမှာ သိပ်မသိသာတော့ပဲ တခါတခါ ခံလို့ပင် ကောင်းသောကြောင့် ခါးလေးပင် ကော့လာတော့သည်။

နှုတ်မှလည်း တိုးညှင်းစွာ “အား….အင်း..ဟင်း..ရှီး.. အား.. အင်း..ရှီး…အ ဟင်း…အဟင်း….. ကိုကိုရယ် ခံလို့ကောင်းလိုက်တာ… အရမ်းချစ်တယ် သိလား” မင်းခန့်လည်း အပျိုလေးရဲ့ အဖုတ်စီးစီး‌လေးကြောင့် လီးထိပ်တခုလုံး ကျင်တက်ကာ အချက်လေးဆယ်လေက်မှာပင် သုတ်ရည်များ အဖုတ်အတွင်းနံရံများသို့ ပန်းထုတ်လိုက်လေတော့သည်။ ခံလို့ကောင်းနေတုန်မှာ ပူနွေးနွေး သုတ်ရည်များကြောင့် ကိုကိုအား သိုင်းဖက်ကာ ဆန့်ငင် ဆန့်ငင်ဖြစ်ပြီး လောကရဲ့ အထူးကဲဆုံး ဘာနဲ့မျှ မလဲနိုင်သော ပြီးဆုံးခြင်း ကာမပန်းတိုင်သို့ တက်လှမ်းနိုင်တောလေသည်။ မင်းခန့်လည်း သူမပေါ်မှာပင် မှိန်းရင်း အနားယူနေသည်။ ပြီဆုံးခြင်း ရောက်သွားသော အဖုတ်လေး၏ ကြွက်သားများမှာ ပွစိပွစိဖြစ် နေသောကြောင့် သုတ်ရည်ထွက်သော်လည်း အနည်းငယ်သာ ပျော့နေသောလီးအား ဆွဲကာဆွဲကာ ညှစ်နေသလို ဖြစ်ကာ လီးမှာတ ဖြေးဖြေးနှင့် အားအင်ပြည့်ဖြိုးလာကာ သံချောင်းပမှာ မာတောင်လာပြီး ခါးလေးလှုပ်ကာ နှုတ်ခမ်းအား နမ်းရင် ဒုတိယအချီ စလိုက်တော့သည်။ အရှိန်လေးရလာသည်နှင့် “ချစ်လေး ခံနိုင်လာပြီလား” “ဟုတ် ကိုကို… နည်းနည်းလေးတော့ နားသေးတယ်” “အင်းပါ… အရမ်းကြီး ဆောင့်မလိုးသေးဘူး” “ဟုတ်… ကိုကို” အချက် နှစ်ဆယ်လေက် ပုံမှန်လိုးရင်းဖြင့် သူမအား လေးဘက်ထောက်စေပြီး အနောက်မှနေ၍ သူမဖင်လုံးလေးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပွတ်သပ်ရင်း ဆုတ်နယ်ရင်း အားရပါးရ ဆောင့်လေရာ “အား…အု.  အား… ရှီး…အား…… ဟင်း….. ကိုကိုရယ် ဘယ်လိုများလိုးနေတာလည်း” ခံကောင်းကောင်းနှင့် ဖင်လေးပင် ပြန်ကော့နေမိရာ လိုးကောင်းကောင်းနှင့် သူလည်း လိုးလိုက်တာ ည ၂နာရီပင် ထိုးသွားသည်။ သူလည်း မောပန်းလာသောကြောင့် အားရပါးရ အချက်၂၀ခန့် လိုးဆောင့်ရာ ပြီးဆုံးခြင်း ကာမပန်းတိုင်သို့ ရောက်ရှိလေတော့သည်။ နှစ်ဦးသား ငယ်ရွယ်သူများမို့ သွေးသားဆူဖြိုးကာ ပင်ပန်းနွမ်နယ်မှု မရှိလေပဲ ခဏသာမျှ မှေးစက်ကာ ငါးနာရီလောက် တချီထဆွဲပီး  ရေမိုးချိုးကာ နံနက်စာ စားသောက်ကြသည်။ မင်းခန့်လည်း အိမ်သို့ပြန်ကာ ငွေးငါးသိန်းအား ထပ်ယူကာ ဒေါ်ပပ တို့ရှိရာသို့ လိုက်လာလေတော့သည်။…..ပြီး

Zawgyi

“ဟာ စိတ္ပ်က္စရာပဲကြာ ဖုန္းေဘလ္ကလည္း ကုန္သြားျပန္ၿပီ” ႐ုံးပိတ္ရက္မို႔ မိမိအိမ္ေလးထဲတြင္ေအးေဆးစြာ အင္တာနက္ သုံး မည္ဟု ႀကဳံးဝါးထားကာ သုံးေတာင္မသုံးရေသးဘူး ေဘလ္က ကုန္သြားသည္။ မင္းမင္းခန႔္တေယာက္ေရ႐ြတ္ရင္ ေငြတေသာင္း ထုပ္ယူကာ ခပ္လွမ္းလွမ္းကကုန္စုံဆိုင္ေလးသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။  သူသည္ ဤရပ္ကြတ္ေလးသို႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ကာ ငွါးရမ္း ေနထိုင္သည္မွာ မၾကာေသးေပ။ မနက္အလုပ္သို႔သြား ညျပန္အိပ္မို႔လည္း သူအား လူသိပ္မသိေပ။ ၿခံဝန္ေလးနဲ႔ တစ္ထပ္တိုက္ပုေလးက သူ႔အတြက္ အပန္းေျဖစရာပင္ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္မွ လူမ်ားလည္း အေရာအေႏွာ မလုပ္ေသာေၾကာင့္ သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိလွသည္။ ဖုန္ေငြျဖည့္ကဒ္ဝယ္ၿပီး ျပန္အထြက္တြင္ အိုး…လွလိုက္တာ သူရင္ခုန္ေလာက္ေအာင္ပင္ ေကာင္မေလးမွာ လွရက္ႏိုင္လြန္းသည္။  အိမ္တြင္းေအာင္ေလးမို႔ အသားရည္ေလးမွာ ဝင္းဖန႔္ကာ မထူမပါးမ်က္ခုံေလးႏွင့္ မ်က္ႏွာဝိုင္းေလးကို သူေငးၾကည့္မိတာ  ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္မသိ ေကာင္မေလးမွာ “ဦး နည္းနည္းေလာက္ဖယ္ေပးပါလား” ရွက္ကို႔ရွက္ကန္း အသံေလးမွာ နားဝင္ပီယံလွေပသည္။ အိမ္ေနရင္း တပတ္ႏြမ္းလက္ျပတ္ေလးႏွင့္ အေရာင္အဆင္း မရွိေတာ့ေသာ ထမီေလးႏွင့္ သူမ၏ခႏၵာကိုယ္ ေကာက္ေၾကာင္းေလးမ်ားက အပိုအလိုမရွိေပ။ သူလည္း ျပန္ထြက္မသြားေသးပဲ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ႏွင့္ ဆိုင္မွ ပစၥည္မ်ားအား ကိုင္ကာ သူမေလးအား ခိုးရႈိးေနေတာ့သည္။ ခ်စ္စရာသူမေလး ျပန္ထြက္မွ မသိမသာအေနာက္က လိုက္ကာ “ညီမ ညီမ” အေနာက္မွ လွမ္းေခၚရာဝယ္ “ရွင္ ဘာေမးမလို႔လည္း ဟင္” “ညီမက ဒီရပ္ကြတ္ထဲကပဲလား” “ဟုတ္ပါတယ္..  အစ္ကိုအိမ္ရဲ႕ မ်က္ေစာင္းထိုးသုံးအိမ္ကပါ” “ဟင္ ညီမက အစ္ကို႔အိမ္သိတယ္” “ခိခိ” ဟု သူမကရီရင္း “သိတာေပါ့…. ညီမက ဒီမွာ ေမြးကတည္းက ေနလာတာေလ…. ဒါပဲေနာ္ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေနၿပီ အေမတို႔သိရင္ ဆူလိမ့္မယ္”  သူအားတက္သြားကာ ၿခံေရွ႕မွပိတ္ရပ္ကာ “အစ္ကို ညီမေလးနဲ႔ ဖုန္းေျပာခ်င္တယ္ ဖုန္းနံပတ္ေပးပါလား” “အို… သိမွမသိပဲနဲ႔ မေပးပါဘူး” “ဒါဆိုလည္း ရတယ္ေလ…. အိမ္ထဲထိ လိုက္တာေပါ့”ဟု သူေျပာရင္း ေကာင္မေလးေရွ႕မွ ဖယ္ေပးလိုက္သည္။ “မလုပ္ပါနဲ႔ အိမ္ကဆူလိမ့္မယ္” “ဟ အစ္ကိုက လူရမ္းကားမွ မဟုတ္တာ… အိမ္နီးနားခ်င္းေတြပဲ…. ညီမအေမတို႔နဲ႔ ဝင္မိတ္ဆက္တာေပါ့” ဟုေျပာလိုက္ရာ သူမတုန္လႈပ္သြားကာ ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိေပ။ ရင္ထဲမွာလည္း လႈိက္ေမာလာကာ အိမ္ထဲထိ ဘာေၾကာင့္ မလိုက္ေစခ်င္လည္း သူမလည္း မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ေပ။ ေနာက္ျပန္လွည့္ကာ သူ႔ေရွ႕သို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လွည့္ကာ “တခါပဲ ေျပာမယ္ေနာ္ အိမ္ထဲထိ မလိုက္နဲ႔သိလား” သနားစရာ မ်က္ဝန္ေလးမ်ားေၾကာင့္ သူေခါင္းၿငိမ့္လိုက္သည္။ ၀၉….. ဟုေျပားရင္း ၿခံတခါးပိတ္ကာ ေျပးဝင္သြားေတာ့သည္။

ျမေလး ရင္မ်ားတုန္ရင္ကာ အိမ္ထဲသို႔ဟန္မပ်က္ ဝင္လာသည္။ “ညဥ္းကေလ ခိုင္းလိုက္ရင္တအားၾကာတာပဲ” “အိုအေမကလည္း မၾကာပါဘူး” ဟုေျပာရင္း မိခင္ျဖစ္သူ ဝယ္ခိုင္းေသာ ပစၥည္းမ်ားအားခ်ကာ မိမိအိပ္ခန္းတြင္းသို႔ဝင္ကာ အတြင္းမွခ်က္ခ်ကာ ကုတင္ေပၚသို႔ ပက္လက္လွန္လွည္းခ်ရင္း တုန္ရင္ေနေသာ  ရင္ဘတ္အားလက္ႏွင့္ဖိကာ မိမိတိတ္တခိုးစြဲလမ္းေနရေသာ အကိုႀကီးမွာ “ဟြန္း..” တေယာက္တည္း မ်က္ေစာင္းထိုးကာ “မုန္းဖို႔ ေကာင္းလိုက္တာ လူကိုၾကည့္ေနတာမ်ား တကိုယ္လုံး ေဖာက္ထြက္မတတ္ပဲ”။ ၿပီးေတာ့ သူမ်ားအိမ္ေရွ႕ထိ လိုက္လာၿပီး ဖုန္းနံပါတ္ မရမက အတင္းပဲ ေတာင္းသြားေသးတယ္… မုန္းဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ…. သူမွတ္ေကာ မွတ္မိပါ့မလား”ဟု စိတ္ပူကာ ျမေလးတေယာက္  ဖုန္းအားေကာက္ကိုင္ကာ မက္ေဆ့ေဘာက္ေလးအား ဖြင့္ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။ “အယ္… အခုမွ သတိရတယ္”ဟု ေရ႐ြတ္ရင္း ဖုန္ခလုပ္မ်ားအား ႏွိပ္ကာ “ႏွစ္သစ္ခ်စ္ဦးေရ …. ႏွစ္သစ္ခ်စ္ဦးေရ” ဖုန္းအသံေလးေၾကာင့္ အိၿဖိဳးတေယာက္ လန႔္ကာသြားမိေတာ့သည္။ မိမိတေယာက္တည္း လမ္းထိပ္က မမခိုင္ဆီက အျပာစာအုပ္ငွါးကာ ခိုးဖတ္ေနတုန္း ဖုန္းသံေၾကာင့္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ကာ “ေအးေျပာ ျမေလး…. နင္ကလည္း ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ေျဖပီးကတည္းက…. ငါ့ ဆီဖုန္းေတာင္ ဆက္ေဖၚမရဘူး အခုဘာကိစၥလည္း”   “မမအိ ညီမေလးေျပာစရာရွိတယ္” “ေအးေျပာေလ” “ဟိုတေယာက္ေလ သိလား”  “ဘယ္တေယာက္လည္း နင့္ဟာက အစမရွိဘာမရွိနဲ႔ ” “ျမေလး ေျပာေျပာေနတဲ့ ခပ္ေခ်ာခ်ာလူႀကီးေလ” ”ေအာ္ေအး သိၿပီသိၿပီ…. ဘာလည္း နင့္ကိုဟိုက ဖင္လာႏႈိက္သြားလို႔လား” “ဟာ… အစ္မအိကလည္း ဘာမွန္းလည္းမသိဘူး” “ဟားဟား… ေကာင္မေလး ရွက္သြားၿပီ…. ေျပာေျပာ” “အင္း ေျပာမယ္ အဲ့လူႀကီးေလ” ဟုအစခ်ီကာ ယေန႔ျဖစ္ပ်က္သမွ်အား တလုံးမက်န္ ေျပာျပလိုက္ေလသည္။ “ျမေလး နင္ေတာ့ အလိုးခံရေတာ့မယ္… အားက်တယ္ဟာ” “အယ္.. အမကလည္း ဘာစကားတုန္း” “ေကာင္မ… ခုမွလာရွက္မေနနဲ႔ ညည္းခံခ်င္ေနတာ… ငါသိတာေပါ့” သူမရွက္ရွက္ျဖင့္ ဖုန္းခ်လိုက္ေလသည္။ ပါစပ္မွလည္း ပြစိပြစိႏွင့္ အပ်ိဳႀကီး လင္အျမန္ရသြားမွ ေအးမွာ။

မိခင္ျဖစ္သူ ေဒၚပပမွာ  သမီးျဖစ္သူအား လွမ္းေခၚကာ ျမေလးႏွင့္ ေဒၚပပ ႏွစ္ဦးသား ထမင္းစားၾကေလသည္။  ေဒၚပပလည္း က်ဆင္းလာေသာ စီပြားေရး အေျခအေနေၾကာင့္ ယခင္လို အသုံးအစြဲမႀကီးေတာ့ပဲ ခ်ိဳးၿခံေခြၽတာကာ မိမိခင္ပြန္းရွိစဥ္က ကိုယ္ပိုင္ အငွါးကားေလးအား  ခင္ပြန္း၏တပည္ရင္း စိုးေမာင္အား ေန႔စဥ္ေပးစနစ္ျဖင့္ပင္ ငွါးရမ္းကာ ေနထိုင္စားေသာက္ရသည္။ ကားမွာလည္း အိုႏြမ္းကာ  ဟိုဟာပ်က္လိုက္ ဒီဟာပ်က္လိုက္ႏွင့္ စားဖို႔ေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ပင္။ မင္းခန႔္တေယာက္ ႐ႊင္လန္းတက္ႂကြစြာျဖင့္ မွတ္သားလာေသာ ဖုန္းနံပါတ္အား ဖုန္အတြင္း႐ိုက္ထည့္ကာ သူမေလးအား “အရမ္း ခ်စ္သြားၿပီ ခ်ာတိတ္ရယ္”ဟု မက္ေဆ့ပိုလိုက္ေလသည္။ သူမေလးဟု မွတ္သားထားေလသည္။ ျမေလး၏ နာမည္ကို သူမေမးလိုက္ျခင္အား တကိုယ္တည္း ေရ႐ြတ္ကာ ဘာပဲဖစ္ျဖစ္ ဖုန္းနံပါတ္ရခဲ့ၿပီပဲဟု ေက်နပ္ကာ ကဗ်ာတိုေလးမ်ား ပန္းပြင့္ေလးမ်ားအား သူမအား ဆက္သရန္ ရွာေဖြေနေတာ့သည္။ အခ်ိန္မည္မွ်ၾကာသြားသည္မသိ ဝမ္းဗိုက္မွ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈ ေဝဒနာေၾကာင့္ ဟင္းမခ်က္ႏိုင္ေတာ့ပဲ အသင့္စား အမဲသားႏွပ္ဗူးအား ေဖာက္ကာ ထမင္းႏွင့္ စားေသာက္လိုက္ေတာ့သည္။ ထမင္းစားၿပီးသည္ႏွင့္ အားသြင္းထားေသာ ဖုန္အားျဖဳတ္ကာ “ခ်ာတိတ္ေလး သတိရေနတယ္…. ခ်ာတိတ္ ဘာလုပ္…. ကိုယ့္ကို ဘာလို႔စာမျပန္ရတာလည္း ခ်ာတိတ္ရယ္” သူ မေနႏိုင္ျဖစ္ကာ သူမေလး ထံသို႔ ဖုန္းေခၚလိုက္ေတာ့သည္။ “နင္ထားခဲ့မွာလား… နင္ရက္စက္စက္မွာလားေလ” ဝိုင္းေလးရဲ႕ သီခ်င္းေတးသြားေလး ေၾကာင့္ သူပင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ကာ ဘာကို လြမ္းလို႔လြမ္းမွန္ပင္ မသိျဖစ္မိသည္။ ဇြဲမေလွ်ာ့ပဲ ဒုတိသအႀကိမ္ ဆက္ေခၚရာတြင္ေတာ့ ခ်ိဳသာေသာ အသံေလးေၾကာင့္ သူေပ်ာ္မိသြားေတာ့သည္။ “ဟဲလို ”  “ညီမေလး အစ္ကိုယ့္ကို မွတ္မိလား” “အေမမအိပ္ေသးဘူး ဒါပဲေနာ္” “ဒါဆို မက္ေဆ့ျပန္ပို႔ေလ ေနာ္ ေနာ္” တဘက္မွ တိတ္ဆိတ္သြားကာ ခဏအၾကာတြင္ေတာ့ သက္ျပင္းခ်သံႏွင့္အတူ ညႇိဳးငယ္ေသာ အသံေလးျဖင့္ “ေဘလ္မရွိလို႔ပါ ကိုႀကီးရယ္”ဟု ေျပားရင္း ဖုန္းခ်သြားေတာ့သည္။

သူအရမ္းပင္ သနားသြားကာ ခ်က္ခ်င္းပင္ သူမဖုန္းေလးထဲသို႔ ေငြငါးေထာင္ လွမ္းလႊဲ ေပးလိုက္ေလေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ “အရမ္းခ်စ္မိသြားလို႔ပါ ညီမေလးရယ္…. တမ်ိဳးမထင္ပါနဲ႔”ဟု မက္ေဆ့ ပို႔လိုက္ေလေတာ့သည္။ ျမေလးတေယာက္ ေပ်ာ္ရမည္ေလာ ဝမ္းနည္းရမည္ေလာ ေဝခြဲမရျဖစ္ေနေတာ့သည္။ မိမိတဖက္သတ္ ႀကိတ္ကာ သေဘာက်ေနေသာ ခ်စ္ကိုႀကီးဆီမွ ဂ႐ုစိုက္ တန္းဖိုးထားမႈ ခံရျခင္းအတြက္ ဝမ္းသာပီတိ ျဖစ္မိရေသာ္လည္း မိမိဘဝအတြက္ ဝမ္းနည္းကာ သိမ္ငယ္ေနမိေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ အခ်ိန္သိပ္မၾကာလိုက္ပဲ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူ ျဖစ္သြားေလေတာ့သည္။ ခ်စ္သူျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ႏွစ္လပင္ျပည္ေတာ့မည္ အျပင္မွာတႀကိမ္မွ ခ်စ္သူႏွင့္ ေတြ႕ခြင့္မရ၊ သူမ၏ပါးေလးအား နမ္းခြင့္မရရွိေသးေပ။ “ဟဲလို အစ္မ ပပလားခင္ဗ်” “အေမေရ ဖုန္းလာေနတယ္ ဦးစိုးေမာင္ဆီက” ဟုေျပာရင္း ထမင္းဟင္းခ်က္ေနေသာ မိခင္ထံသို႔ ဖုန္းအား သြားေပးကာ အနားတြင္ရပ္ကာ အသာ နားစြင့္ေနလိုက္သည္။ ေဒၚပပလည္း စိတ္ပူသြားကာ ယခုလို အခ်ိန္ စိုးေမာင္ တခါမွ် ဖုန္းမဆက္ဖူးေခ်။ ကားတခုခု ျဖစ္တာပဲဟု တထစ္ခ်တြက္ကာ ပူပန္မိေတာ့သည္။ မိမိတို႔ စားဝတ္ေနေရးမွာ ဤကားေလးေၾကာင့္သာ “စိုးေမာင္… ေျပာေလ ဘာျဖစ္လို႔လည္း”ဟု စိုးရိမ္စြာျဖင့္ ေမးေလသည္။ တဖက္မွလည္း “အစ္မ က်ေနာ္ သထုံကို လူသြားပို႔ၿပီး အျပန္မွာ…. ရပ္ထားတဲ့ ဆိုင္ကယ္ကို တိုက္မိလို႔ က်ေနာ့္ကို က်ိဳက္ထိုရဲစခန္းမွာ ကားေရာလူေရာ အဖမ္းခံထားရလို႔…. ပိုင္ရွင္ကိုယ္တိုင္ လာေရာက္ထုတ္ယူပါဆိုလို႔…. အစ္မဆီ ဖုန္းဆက္ရတာ အစ္မရယ္…. က်ေနာ့္ကို ခုခ်က္ခ်င္း လာေခၚပါေနာ္ ေနာ္ အစ္မ” ေျပာကာ ဖုန္းခ်သြားေလေတာ့သည္။ လက္ထဲတြင္ ရွိစုမဲ့စု ေငြေလးအား ယူကာ သမီးအား စိတ္မခ်ႏိုင္ပဲ တဖြဖြမွာကာ က်ိဳက္ထိုသို႔  ခ်က္ခ်င္းပင္ ဆင္းလာေတာ့သည္။ စခန္းေရာက္ေသာ္ စိုးေမာင္အား အာမခံျဖင့္ ထုတ္လို႔ရေသာ္လည္း ကားမွာ မနက္တရား႐ုံး တြင္ ဒဏ္ေငြေဆာင္ၿပီမွ ထုတ္ယူခြင့္ရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွပင္ ျပန္လို႔မရေတာ့ေပ။

သမီးျဖစ္သူအား  အက်ိဳးအေၾကာင္းဖုန္းဆက္ကာ လွမ္းေျပာလိုက္ေလေတာ့သည္။ “ကိုကို… ေမေမ ဒီည ျပန္မလာႏိုင္ေတာ့ဘူးတဲ့…. ျမေလး ေၾကာက္တယ္ ကိုကိုရယ္” ျမင္လိုက္ရေသာ မက္ေဆ့ေၾကာင့္ သူအရမ္းပင္ ေပ်ာ္သြားမိေတာ့သည္။ အလုပ္မွ ျပန္ေရာက္ကာစမို႔ ေရမိုးခ်ိဳးကာ ထမင္းပင္မစား ႏိုင္ေတာ့ပဲ ေငြသား သုံးသိန္းယူကာ သူမေလးအိမ္သို႔ ထြက္လာေလေတာ့သည္။ အခ်ိန္အားျဖင့္ ညကိုးနားရီျဖစ္ေသာေၾကာင့္  လူသြားလူလာပင္ မရွိေတာ့ေခ်။ ၿခံတခါးအား မိမိဘာသာဖြင့္ကာပင္ ေအးေအးလူလူ သူမအိမ္ေလးထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့ေတာ့သည္။ တံခါးဝတြင္ အသင့္ႀကိဳေနေသာ ခ်စ္သူေလးအား ခါးမွဆြဲဖက္ကာ အနမ္းမိုးမ်ား အဆက္မျပတ္ ႐ြာခ်လိုက္ေတာ့သည္။ ျမ‌ေလးမွာ ဗေလာင္ဆူေနေသာရင္အား ထိန္းကာပင္ “အို…. ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလည္း ကိုကိုရယ္… သူမ်ားေတြ ျမင္ကုန္မွျဖင့္…. မသင့္ေတာ္ပါဘူးကြယ္” ေျပာလည္းေျပာ လက္မွလည္း တြန္းကန္ကာ အခန္းတြင္းသို႔ ဝင္ေျပးသြားေတာ့ေလသည္။ မင္းခန႔္လည္း အိမ္ေရွ႕တံခါးအား  ပိတ္ကာ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ယာလို သေဘာထားကာ သူမေလး အခန္းတြင္းသို႔ ဝင္ခဲ့ေလေတာ့သည္။ ျမေလးလည္း ရွက္လြန္းလို႔ ေစာင္ေခါင္ျမႇီးၿခဳံကာ ေနမိသည္။ သူသည္ သူမကုတင္ေပၚသို႔ ညႇင္သာစြာထိုင္ရင္း “ခ်စ္ေလး ထဦး… ကိုကိုေျပာစရာရွိတယ္” ဟုေျပာရင္း  ေစာင္အား အသာဆြဲယူလိုက္ေတာ့သည္။ “ေရာ့ ဒီမွာ…. ခ်စ္ေလးေမေမ အမႈကိစၥအတြက္…. ယူထားလိုက္ေနာ္” “အို… မယူရဲပါဘူး…. ေပးခ်င္ မနက္က်မွ လိုက္သြားၿပီး ကိုယ္ဘာသာေပးေပါ့” “အင္းေလ သြားၾကတာေပါ့… ခုေတာ့ သူ႔သမီးေလးကို အေမ့ကိုယ္စား ေစာင့္ေရွာက္ရဦးမယ္” ေျပာလည္းေျပာ ဖက္လည္းဖက္ကာ  ျမေလး ႏႈတ္ခမ္းေလးအား ငုံခဲလွ်က္ ခ်စ္ရည္ျဖာေသာ မ်က္လုံး႐ြဲႀကီးမ်ားအား စိုက္ၾကည့္ရင္း ႏွစ္ကိုယ္တူ အသံတိတ္စကားမ်ား  ေျပာေနၾကသည္။ ၁၈ ႏွစ္ျပည့္ရန္ လပိုင္းသာလိုေသးေသာ အပ်ိဳေဖၚဝင္ကာစ ျမေလး ရင္အစုံေပၚသို႔ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားက  ဖြဖြအုပ္ကာ ပြတ္သက္က်ီစယ္မႈကို ျမေလးခမ်ာ အူထဲအသည္းထဲကပင္ လႈိက္ဖိုေမာေနမိေတာ့သည္။ “အို…. ကိုကိုရယ္…. ျမေလး…. ရင္ေတြတုန္လိုက္တာကြယ္” “အခ်စ္ေလး … ဘာမွမျဖစ္ေစရပါဘူး… ကိုကို တာဝန္ယူပါတယ္” “ျမေလး ေၾကာက္တယ္..” “မေၾကာက္ပါနဲ႔….အစပိုင္းေလးပဲ နည္းနည္းေလးနာမွာပါ”ဟု ေျပာလည္းေျပာ အေမြးႀကဲေလး အနည္းငယ္သာ ေပါက္ေနေသာ အဖုတ္ေလးအား ေျပေလွ်ာ့ေနေသာ ထမီၾကားက လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားႏွင့္ အထက္ေအာက္ စုန္ဆန္ကာ ပြတ္သပ္ေနေတာ့သည္။

“အား….. ကိုကိုရယ္…. ျမေလးေလ ယြစိယြစိနဲ႔ ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္းမသိေတာ့ဘူး ကိုကိုရယ္” “ဘာမွမ ျဖစ္ဘူး မ်က္လုံးေလး အသာမွိတ္ထား သိလား” “ဟုတ္ကဲ့ ကိုကို” “လိမၼာလိုက္တာ အခ်စ္ေလးရယ္” တလႊာခ်င္းဆီ ခြၽတ္ခ်ထားေသာ အဝတ္မဲ့ ျမေလးခႏၵာအား ႏို႔သီးမွ စုန္ဆင္းကာ မို႔မို႔ေဖာင္းေနေသာ အဖုတ္ေလးရဲ႕ အကြဲေၾကာင္းေလးကို လွ်ာထိပ္ကေလးႏွင့္ “အား…. ရွီးး…ကိုကို ဘာလုပ္ေနတာလည္း… ျမေလး မခံႏိုင္ေတာ့ဘူးကိုကိုရယ္… လုပ္မွာျဖင့္ လုပ္ပါေတာ့…. ျမေလးဟာေလး ကြဲရင္ကြဲသြား စမ္းပါေစ ကိုကိုရယ္…. ထိုးထည့္ လိုက္ပါေတာ့” “မေလာနဲ႔ေလ အခ်စ္ရယ္… ခဏေလးေနာ္” “အား… ရွီး…အအအ…ကိုကို…ကိုကို‌ေရ… ထြက္…ထြက္ကုန္ၿပီ…အအ..အိုးးး” လွ်ာထိပ္ေလးပင္မက လွ်ာအျပားလိုက္ျဖင့္  အထက္ေအာက္ ေဘးဘယ္မက်န္ ယက္ေပးရင္း သူမေစာက္ရည္အား တဂြတ္ဂြတ္ႏွင့္ မ်ိဳခ်ပစ္လိုက္သည္။ ၿပီးတာနဲ႔ မ်က္ႏွာတခုလုံးလည္း  ေပက်ံေနေသာေၾကာင့္ ေရခ်ိဳးခန္းသို႔ဝင္ကာ မ်က္ႏွာသစ္လိုက္ရသည္။ မိမိ၏ ေတာင္မတ္ေနေသာ စံခ်ိန္မွီ လီးႀကီးအား ေျပာင္ေနေအာင္ ေရေဆးလိုက္ေသးသည္။ ကုတင္ေပၚတြင္ ကိုယ္ဗလာႏွင့္ ႏုံးေခြေနေသာ သူမအားၾကည့္ကာ လီးမွာေတာင္သထက္ ေတာင္လာေတာ့သည္။ “အခ်စ္ကေလး ထ…. ကိုကိုလီးလည္း စုပ္ေပးဦးေလ” “ဟင္… ျမေလးမွ မစုပ္တတ္တာ ကိုကိုရယ္” “လာ… ကိုကိုသင္ေပးမွာေပါ့” သူမလက္ညႇိဳးေလးအား နမူနာစုပ္ျပကာ ႏႈတ္ခမ္းဝေလးအား လီးျဖင့္ ေတ့ထားလိုက္သည္။ သူမသည္ ယခုမွပင္ လီးအား ေသခ်ာျမင္ဖူးေတာ့သည္။ ေစာေစာက ကုန္ခမ္းသြားေသာ  အားအင္မ်ား ခ်က္ခ်င္းျပည့္ဝလာကာ ကိုကို စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ပင္မကပဲ ေစတနာပါပါျဖင့္ အားရပါးစုပ္ေပးေနမိေတာ့သည္။ “အား….အား….ေကာင္းလိုက္တာ ျမေလးရယ္ အား… ကိုကို မရေတာ့ဘူး ျမေလး…. ပက္လက္လွန္ၿပီး အဖုတ္ေလး ၿဖဲထားေပးေနာ္” အခ်စ္စိတ္ႏွင့္ ကာမစိတ္ ေပါင္းစပ္မႈေၾကာင့္ အပ်ိဳေလးမွာ မရွက္ေၾကာက္ေတာ့ပဲ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကားကာ မိမိအဖုတ္ေလးအား လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆြဲထားသည္။

မႈိဖူးႀကီးပမာ မင္းခန႔္ လီးႀကီသည္ သူမအဖုတ္ေလးအား အထက္ေအာက္ပြတ္ရင္း အရည္ၾကည္ေလးမ်ားအား လီးထိပ္ကိုစို႐ႊဲလာသည္ႏွင့္ တေျဖးေျဖးခ်င္း ဖိသြင္းရာ “အား….ကိုကို မဆံ့ဘူးထင္တယ္” ပူေႏြးေႏြး လီေခ်ာင္ႀကီးေၾကာင့္ လန႔္သြားကာ ႏႈတ္မွလည္း စိုးရိမ္ကာ တဖြဖြေျပာေနေတာ့သည္။ “အား…”   သူလည္း ခဏေမွးကာ “ခ်စ္ေလး” “ရွင္ ကိုကို” “ဟိုစကားပုံၾကာဖူးလား ေခါင္းဝင္ ကိုယ္ဆံတယ္ဆိုတာေလ”   “ဟုတ္… ၾကားဖူးပါတယ္” သူလႊဲလိုက္ေသာ အာ႐ုံအား သူမ အျပည့္အဝပါလာသည္ႏွင့္ အပ်ိဳေမွးေလးအား လိုးခြဲကာ လီးတဆုံးပင္ ထိုးစိုက္ထားလိုက္သည္။ “အမေလး… အေမေရ…. ေသပါၿပီး… အား …နာတယ္ နာတယ္” ေသြး႐ူးေသြတမ္းျဖင့္ ထေအာ္ေသာ ျမေလးပါစပ္အား ဘယ္လက္ျဖင့္ အသာဖိပိတ္ကာ “အရမ္းမေအာ္ရဘူးေလ… သူမ်ားေတြ ၾကားကုန္မွာေပါ့” မ်က္ရည္မ်ားၾကားက သူ႔အားေမာ္ၾကည့္ရင္း “အရမ္းနာတာကို… ခ်စ္ေလးကို ခ်စ္ရင္… ျပန္ထုတ္လိုက္ပါေနာ္ ေနာ္..” ငိုမဲ့မဲ့အသံေလးႏွင့္ ေျပာေနေတာ့သည္။ “ခဏေလး ခ်စ္ေလး…. ခဏပဲ…. မယုံၾကည့္ေန ကိုကိုလုပ္ျပမယ္ မနာေတာ့ဘူးသိလား” ေျပာလည္းေျပာ ႏိုးသီးေလးအား ကုန္အစို႔ ခါးကုန္လိုက္သည္မို႔ လီးမွာ လက္ႏွစ္လုံးခန႔္ ျပန္ထြက္သြားၿပီး သားအိမ္ထဲ ျမဳပ္ေနေသာ လီးထိပ္မွာ အေနာက္သို႔ ဆုတ္သြားၿပီး သားအိမ္ဝအား မထိတထိ လႈပ္ကစားေနမႈေၾကာင့္ နာက်င္သည့္ ေဝဒနာသက္သာကာ သူ႔လီးအား အတြင္းမွ ျပန္ကာပင္ ညႇစ္ေနမိ ေတာ့သည္။  ႏိုးႏွစ္လုံးအား လွည့္ေျပာင္းစုပ္ယူမႈကလည္း သူမအားပို၍ပင္ အရသာရွိလွသည္။ ေစာေစာက နာက်င္မႈသည္ တကယ္မ်ားေရာ ဟုတ္ပါေလစ။ အဖုတ္တြင္းမွလည္း အရည္မ်ား ပိုထြက္လာၿပီး ေရွ႕တိုးေနာက္ငင့္ တေျဖးေျဖး မွန္မွန္ေလးလုပ္ေပးလာရာ “အားး…အင္း…ကြၽတ္စ္… အီး….” အဆုံးထိဝင္သည့္ အခ်ိန္တြင္ေတာ့ “အု. အင္း….. အား…” အရွိန္ေလးရလာကာ အရည္ၾကည္ေလးမ်ားေၾကာင့္ အတြင္းနံရံသားမ်ားကို အျပည့္အဝပြတ္မိေနသည္။ နာက်င္မႈမွာ သိပ္မသိသာေတာ့ပဲ တခါတခါ ခံလို႔ပင္ ေကာင္းေသာေၾကာင့္ ခါးေလးပင္ ေကာ့လာေတာ့သည္။

ႏႈတ္မွလည္း တိုးညႇင္းစြာ “အား….အင္း..ဟင္း..ရွီး.. အား.. အင္း..ရွီး…အ ဟင္း…အဟင္း….. ကိုကိုရယ္ ခံလို႔ေကာင္းလိုက္တာ… အရမ္းခ်စ္တယ္ သိလား” မင္းခန႔္လည္း အပ်ိဳေလးရဲ႕ အဖုတ္စီးစီး‌ေလးေၾကာင့္ လီးထိပ္တခုလုံး က်င္တက္ကာ အခ်က္ေလးဆယ္ေလက္မွာပင္ သုတ္ရည္မ်ား အဖုတ္အတြင္းနံရံမ်ားသို႔ ပန္းထုတ္လိုက္ေလေတာ့သည္။ ခံလို႔ေကာင္းေနတုန္မွာ ပူေႏြးေႏြး သုတ္ရည္မ်ားေၾကာင့္ ကိုကိုအား သိုင္းဖက္ကာ ဆန႔္ငင္ ဆန႔္ငင္ျဖစ္ၿပီး ေလာကရဲ႕ အထူးကဲဆုံး ဘာနဲ႔မွ် မလဲႏိုင္ေသာ ၿပီးဆုံးျခင္း ကာမပန္းတိုင္သို႔ တက္လွမ္းႏိုင္ေတာေလသည္။ မင္းခန႔္လည္း သူမေပၚမွာပင္ မွိန္းရင္း အနားယူေနသည္။ ၿပီဆုံးျခင္း ေရာက္သြားေသာ အဖုတ္ေလး၏ ႂကြက္သားမ်ားမွာ ပြစိပြစိျဖစ္ ေနေသာေၾကာင့္ သုတ္ရည္ထြက္ေသာ္လည္း အနည္းငယ္သာ ေပ်ာ့ေနေသာလီးအား ဆြဲကာဆြဲကာ ညႇစ္ေနသလို ျဖစ္ကာ လီးမွာတ ေျဖးေျဖးႏွင့္ အားအင္ျပည့္ၿဖိဳးလာကာ သံေခ်ာင္းပမွာ မာေတာင္လာၿပီး ခါးေလးလႈပ္ကာ ႏႈတ္ခမ္းအား နမ္းရင္ ဒုတိယအခ်ီ စလိုက္ေတာ့သည္။ အရွိန္ေလးရလာသည္ႏွင့္ “ခ်စ္ေလး ခံႏိုင္လာၿပီလား” “ဟုတ္ ကိုကို… နည္းနည္းေလးေတာ့ နားေသးတယ္” “အင္းပါ… အရမ္းႀကီး ေဆာင့္မလိုးေသးဘူး” “ဟုတ္… ကိုကို” အခ်က္ ႏွစ္ဆယ္ေလက္ ပုံမွန္လိုးရင္းျဖင့္ သူမအား ေလးဘက္ေထာက္ေစၿပီး အေနာက္မွေန၍ သူမဖင္လုံးေလးအား လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ပြတ္သပ္ရင္း ဆုတ္နယ္ရင္း အားရပါးရ ေဆာင့္ေလရာ “အား…အု.  အား… ရွီး…အား…… ဟင္း….. ကိုကိုရယ္ ဘယ္လိုမ်ားလိုးေနတာလည္း” ခံေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ဖင္ေလးပင္ ျပန္ေကာ့ေနမိရာ လိုးေကာင္းေကာင္းႏွင့္ သူလည္း လိုးလိုက္တာ ည ၂နာရီပင္ ထိုးသြားသည္။ သူလည္း ေမာပန္းလာေသာေၾကာင့္ အားရပါးရ အခ်က္၂၀ခန႔္ လိုးေဆာင့္ရာ ၿပီးဆုံးျခင္း ကာမပန္းတိုင္သို႔ ေရာက္ရွိေလေတာ့သည္။ ႏွစ္ဦးသား ငယ္႐ြယ္သူမ်ားမို႔ ေသြးသားဆူၿဖိဳးကာ ပင္ပန္းႏြမ္နယ္မႈ မရွိေလပဲ ခဏသာမွ် ေမွးစက္ကာ ငါးနာရီေလာက္ တခ်ီထဆြဲပီး  ေရမိုးခ်ိဳးကာ နံနက္စာ စားေသာက္ၾကသည္။ မင္းခန႔္လည္း အိမ္သို႔ျပန္ကာ ေငြးငါးသိန္းအား ထပ္ယူကာ ေဒၚပပ တို႔ရွိရာသို႔ လိုက္လာေလေတာ့သည္။…..ၿပီး