ပါကင်မပေါက်သေးတဲ မယားပါသမီးလေး

Unicode

`ခွေးတွေ.. ရှင်တို့ … ခွေးတွေ သိလား´

အငုံ ငယ်သံပါအောင် ကြုံးအော်ပစ်လိုက်သော အသံလေးက တိုက်ကြီးအတွင်း ဗုံးပေါက်ကွဲသလို မြည်ဟီးသွားလေသည်။

အငုံရဲ့မေမေ ပွင့်က ခပ်ဝေးဝေးရောက်နေသော ထမီကို ကယောင်ကတမ်း ဆွဲယူပြီး ခြေမှစွပ်ဝတ်ကာ၊ ပြေကျနေသော ဆံပင်ကို ကပိုကရို ထုံးဖွဲ့သည်။ နို့နှစ်လုံးအပေါ်သို့ အလိပ်လိုက်လေး တက်နေသော ဘရာစီယာကို အတင်းဆွဲချပြီး အုံကြီးထွားကြိုင်းသော နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဖုံးဖိကာကွယ်သည်။

ဦးဦးသံဒိုင်က ပုဆိုးကို ကောက်ဝတ်ပြီး တံခါးဝသို့ သုတ်ခြေတင်ရန် ခြေလှမ်းပြင်လိုက်သည်။

`လူယုတ်မာကြီး.. ရှင်ပြဿနာတက်သွားချင်လား.. ထိုင်စမ်း.. ဘယ်မှမသွားနဲ့´

ခြောက်ပေးနီးပါးထွားကြိုင်းသော ကိုသံဒိုင်က (၁၆) နှစ်သမီးလေး အငုံ၏ အဆိုကို လေးစာရိုကျိုးစွာ လိုက်နာရှာသည်။

`အကုန်.. စောက်ရှက်ကွဲကုန်မယ်´

အငုံက နာဇီဟစ်တလာမျက်နှာဖြင့် ဟိန်းဟောက်သည်။ ပွင့်က ရှက်လွန်း၍ မျက်နှာကို လက်ဝါးနှစ်ဖက်ဖြင့်အုပ်ကာ တရှုံ့ရှုံ့ငိုနေရှာသည်။

`ကြည့်ပါဦးရှင်.. ဒါ.. ဧည့်ခန်းရှင့်.. ဧည့်ခန်း..။ ကျမဒက်ဒီ.. ဂုဏ်သရေရှိ ဧည့်သည်တွေကို လက်ခံတွေ့ဆုံတဲ့.. မင်္ဂလာရှိတဲ့ ဧည့်ခန်း သိကြရဲ့လား´

အငုံ့စကားသံသာ ထွက်ပေါ်နေပြီး လူကြီးနှစ်ယောက်စလုံးထံမှ တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက်နေကြသည်။

`ကျမ အံ့သြတယ်.. ဦးဦးသံဒိုင်။ ဒက်ဒီဆုံးတာ နှစ်လပဲ ရှိသောတာပါ။ ရှင်တို့ ဒီလောက် သောင်းကျန်းကြဘို့ မကောင်းဘူး´

ပွင့်ရော ကိုသံဒိုင်ပါ ခေါင်းငုံ့ဆိတ်ငြိမ်နေ၏။

`ပြီးတော့ ခင်ဗျားကြီး သူဆောင်းစားဘဝနဲ့ ကြံတောသင်္ချိုင်းမှာ နေရတဲ့ဘဝက ကယ်တင်လာတဲ့ ဒက်ဒီမှက်နှာကိုမှ မထောက်မထား ခင်ဗျားမို့ဗျာ´

`ဦးဦးအပြစ်တွေချည်းပါ အငုံ´

`ဟုတ်တယ်။ မာမီလည်းပါတယ်..။ မာမီ ဘာဖြစ်လို့ ရာဂပြင်းထန်းသွားရတာလဲဟင်´

`အငုံ..´

ပွင့်အသံက နီရဲသော မျက်လုံးတွေကြားမှ ရှက်ဒေါသနှင့် ကန်ထွက်လာခြင်း ဖြစ်သည်။

`နားထောင်နေလို့ အကောင်းမမှတ်နဲ့ အငုံ..။ ဒါလူကြီးတွေကိစ္စ..။ ဒို့နှစ်ယောက် ယူကြမှာဘဲ..။ လင်မယားလိုနေတာ ဆန်းသလား´

`ရှင်.. မေမေ.. အဲ.. အဲဒါ.. မေမေပါးစပ်က ထွက်.. ထွက်လာတဲ့စကားတွေ.. ဟုတ်လား´

အငုံ အံ့သြသလို ဝမ်းလည်းနည်း ရှက်ဒေါသလည်း ပိုမိုပြင်းထန်သွားသည်။

`ဟုတ်တယ်.. င့ါပါးစပ်ကပြောတာ ဘာဖြစ်လဲ´

မဟုတ်ပါ.. မဖြစ်နိုင်ပါ။ မေမေသည် ယဉ်ကျေးသော လူ့အလွှာမှ နူးညံ့စွာ မွေးဖွားသန့်စင်လာသူ တစ်ယောက်ဖြစ်ကြောင်း အငုံသိသည်။ ဒက်ဒီရှိစဉ်က ဒက်ဒီမှလွဲ၍ ဘယ်ယောက်ျားကိုမှ တစ်ဦးချင်း လက်ခံစကားပြောခဲ့သူ မဟုတ်ပေ။ မြန်မာဆန်ဆန်၊ နန်းဟန်နွဲ့နွဲ့နှင့် မေမေ့ပါးစပ်မှ မောက်မာရိုင်းစိုင်းသော စကားလုံးတွေက ဘယ်အချင်းအရာကို အခြေခံပေါက်ဖွားခဲ့သည်ကို အငုံမတွေးတတ်အောင် ဖြစ်သွားပါသည်။

`လင်သေလို့ နောက်တစ်ယောက်ထပ်ယူတာ ဘာဖြစ်လဲ။ နင်က လူတွင်ကျယ်ဝင်လုပ်နဲ့ အငုံ။ လာ.. ကိုသံဒိုင် အပေါ်ထပ်သွားမယ်´

ပွင့်က ကိုသံဒိုင်လက်ကို ရဲတင်းစွားဆွဲပြီး အပေါ်ထပ် လှေခါးသို့ တက်သွားသည်။ ကိုသံဒိုင်က အငုံကို တစ်စုံတစ်ရာ ပြောလိုက်ရန်လှည့်ကြည်၏။

`မေမေ.. သမီးကို.. စစ်ကြေငြာတယ်´

`ရပါတယ်.. မေမေ.. အငုံကလည်း.. ဘာကောင်မလဲဆိုတာ.. အကြောင်းပြရသေးတာပေ့ါ´

`အံမာ.. ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်.. ဟင်း´

လှေခါးအောက်သို့ ပြန်ဆင်းလာဟန် ခြေလှမ်းပြင်လိုက်သော ပွင့်လက်မောင်းလေးကို ကိုသံဒိုင်က ဖမ်းဆွဲပြီး အပေါ်ထပ်သို့ ချော့မော့ခေါ်ဆောင်သွားလေသည်။

`ထွီ.. ကြက်သရေမဲ့လိုက်တာ´

ပွင့်ကြားလောက်အောင် အော်ပြောလိုက်သေးတာမို့ ပွင့်အရက်တန်ခိုးနှင့် ရာဂ ကာမ သတ္တိတို့က သမီးလေးကို ရိုက်ပုတ်ရန် အောက်ထပ်ပြန်ဆင်းဟန်ပြုပြန်လေသည်။

`ကလေးပဲ ပွင့်ရယ်။ နောက်တော့ သူနားလည်လာမှာပါ..။ ကိုယ်က လူကြီးပဲ´

`သက်သက်လာဖြဲတာ.. ကိုသံဒိုင်။ ဒါကို လူကြီးက ငုံ့ခံနေရင် ဒင်းပိုကဲလာမှာ´

`အေးအေးဆေးဆေး ဖြေရှင်စမ်းပါ ပွင့်ရယ်´

ပွင့်က မူးဝေဝေဦးနှောက်ဖြင့် အတန်ငယ် တွေနေပြီး

`အရက်ထပ်သောက်ဦးမယ် ကိုသံဒိုင်´

`တော်ပါတော့ ပွင့်ရယ်။ အခုလည်း အရက်ကြောင့်ပဲ ကိုယ်တို့နှစ်ယောက် လွန်လွန်ကျူးကျူးတွေ ဖြစ်ကုန်တာပဲ မဟုတ်လား´

`အင်းလေ ထပ်သောက်မယ်လေ။ ပြီးတော့ ထပ်ပြီး ကျူးကျူးလွန်လွန် ချစ်ကြမယ် ဟင်း..။ မကောင်းဘူးလား…။ အာမယ်.. မျက်နှာကြီးက ဘာလဲ တစ်ချီထဲနဲ့ အီသွားပလား ဆရာကြီး ခစ်.. ခစ်.. ခစ်..။ အို ကြည့်ပါဦး.. ဟင်းး.. ဟင်း.. မာလိုက်တာမှ တောင်လို့´

ပွင့်က လက်ရဲဇက်ရဲလေး ကိုသံဒိုင်ပေါင်ကြားသို့ လက်ထိုးနှိုက်ခါ တခစ်ခစ်ရယ်ရင်း ပြော၏။ ပွင့်မူးနေပြန်ပြီ။ ကိုသံဒိုင် ဘာတစ်ခွန်းမှ ဆက်မပြောတော့ဘဲ တကယ်ကြင်နာသနားသော စိတ်ဖြင့် ရင်ခွင်ထဲသို့ ဆွဲယူပွေ့ဖက်ထားရင်း ကျောပြင်လေးကို တယုတယပွတ်သပ်ပေးရင်း ချော့မော့နှစ်သိမ့်လိုက်ရသည်။

`ချစ်ကြဦးစို့ ကိုယ်ရယ်နော် မဝသေးဘူး´

`အေးပါ ပွင့်ရယ် အားပြည့်သွားအောင် အိပ်လိုက်ဦးလေ နော် နော်လို့´

`ဟင့်အင်း.. ဟင့်အင်း.. တစ်ခါ တစ်ခါ´

`ပွင့် သိပ်ပင်ပန်းနေမှာစိုးလို့ပါ´

`ကိုယ့်အတွက်ဆို ပွင့်က အဲဗားပဲ.. သိလား´

`အင်း… အင်း.. ကဲ.. အိပ်ဦး ဟုတ်လား´

`ဟေ့အေးကွာ.. တစ်ခါလောက်ချစ်ပြီးမှ မောမောနဲ့ အိပ်ချင်တယ်.. နော်.. နော်လို့.. ကို´

ပွင့်က အရှိန်မသေသေးသော ကာမစိတ်ဖြင့် ထမီလေးကို ချွတ်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်၌ လေးဘက်လေးထောက်ခါ ဖင်ကြီးကုန်းပေးလိုက်ပြန်သည်။

`လာကွယ်.. ဒီက.. ရှက်တောင်လာပြီ´

တတ်နိုင်ပါဘူး၊ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်တော့ဟု သဘောပိုက်ခါ ကိုသံဒိုင်လည်း ပုဆိုးကို ခေါင်းပေါ်မှ ကျော်ချွတ်ပြီး ခြင်ထောင်အမိုးပေါ် ပစ်တင်ပြီး ပွင့်ကုန်းပေးထားသော ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးကြားမှ အစွမ်းကုန် ပြူးထွက်နေသော ပွင့်ယောနိအုံကြီးကြားသို့ မဲနက်ချိပ်မှောင်နေသော သူ့လီးတန်းကြီးကို ထိပ်မှာတေ့ပြီး ဇွတ်ခနဲ့ လိုးထည့်ပေးလိုက်တော့၏။

စိတ်ချဉ်ပေါက်နေသော မျက်နှာလေးနှင့် ထာဝစဉ်တင်းမားနေတတ်သော အငုံမျက်နှာကို ကိုသံဒိုင် ရင်မဆိုင်ရဲသလို ခံစားနေရသည်။ ကလေးဘက်မှ အပြစ်မရှိဟု ကိုသံဒိုင်ထင်သည်။ ကလေးပြောသလိုပင် မိမိ သူတောင်းစားဘဝက အငတ်ငတ် အပြတ်ပြတ်ရှိနေစဉ် ခေါ်ယူကျွေးမွေးထားခဲ့သော ကလေးဒက်ဒီ ကိုမောင်မောင်လွင်သာ သေသည့်နေရာမှ ထလာလျှင် ကိုသံဒိုင်ကို ခြောက်ပေတွင်းထဲသို့ မလွဲမသွေ ထည့်လိုက်မည်မှာ ဧကန်။

…………………………………………………………….

`မင်း စားဖို့ ဝတ်ဖို့ နေဖို့ မပူရတာနဲ့ပဲ ယောက်ျားတစ်ယောက်အဖို့ ပြည့်စုံပြီ ယူဆထားသလား.. သံဒိုင် ဟင်း.. ဟင်း.. ဟင်း..´

`မင်း.. ဆော်မချချင်ဘူးလား ကဲရော့.. မင်းချချင်ရင် ခေါ်ချ ငွေယူထား´

ဘာမှ လိုလေသေးမရှိအောင် ထားပေးခဲ့သော မောင်မောင်လွင့်ကျေးဇူးက မဟာပထဝီမြေကြီးထက် ထုထည်ပမာဏ ကြီးမားလွန်းသေးသည်။

`ပွင့်´၏ ကာမကွန်ယက်အတွင်းမှ ရုန်းမရအောင် နစ်ကျွံနေသော မိမိအဖြစ်ကိုလည်း စင်စစ် ကိုသံဒိုင် ကိုယ်တိုင် မကျေနပ်။

`ကို.. ပွင့်နဲ့ နေရတာ မပျော်ဘူးလားဟင်´

`အင်း.. ပျော်ပါတယ် ပွင့်ရယ်..။ ဒါပေမဲ့ ကျေးဇူးရှင်မျက်နှာကို ပြန်မြင်မိရင် အပျော်စိတ်ကလေးတွေ ပျောက်ပျက်လွင့်ပျယ်ကုန်တယ်။ ကိုယ့်ဖာသာလည်း လိပ်ပြာမသန့်သလိုပဲ ပွင့်´

`အို ကိုကလည်း… ကို ပွင့်ကို အတင်းအဓမ္မ မုဒိန်းကျင့်ပြီး ယူခဲ့တာမှ မဟုတ်တာ။ ဟောဒီ ပွင့်ကိုယ်တိုင်က ကို့ကို တစ်ဖက်သတ် စွဲလန်းခဲ့ရတာ´

`ဘာရယ်.. ဘယ်လို ပွင့်´

`ဟင်း.. ဟင်း.. ကို.. ဘယ်သိမလဲ။ ကိုမောင်မောင်လွင်ရှိစဉ်က ကိုလေ မှတ်မိသေးလား။ ဟိုသစ်ခွရုံ အိပ်ခန်းလေးထဲမှာ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို ဖြုတ်နေတုန်း ပွင့်ရောက်သွားခဲ့တယ်။ ကောင်မလေးခင်မျာ ကြေးစားမလေးသာဆိုတယ် ကို့ဟာကြီးဒဏ်ကို မခံနိုင်လို့ ညဝက်နဲ့ ပြန်ပြေးသွားခဲ့တယ်မို့လား´

`ဟင်.. ပွင့်ဒါတွေသိတယ်´

`သိရုံတင် မဟုတ်ဘူး။ မြင်လဲမြင်တယ်.. သိလား။ အဲဒီအခါမှာ မျက်စိထဲ စွဲကျန်နေခဲ့တာက ဘာလဲ သိလား´

`ဟင့်အင်း´

`ဒါကြီးပေ့ါ.. ဟောဒါကြီး´

နှစ်ကိုယ်ယှဉ်တွဲ အိပ်နေသည်မို့ ပွင့်လက်ကလေးက ခပ်လုံးလုံး မပျော့မမာ ကိုသံဒိုင့် လိင်တန်ရှည်ကြီးကို `ပိကျိ ပိကျိ´နှင့် မြည်တတ်သော ဗူဖောင်းလေးနှိပ်သလို ဆိုပ်ကိုင်ညစ်ရင်း ပြောသည်။

`အဲဒီကတည်းက ကို့အလိုးကို ခံချင်နေတာရှင့်။ ကဲ သိပလား ကိုဒစ်ပြုတ်ကြီးရဲ့ ခစ်.. ခစ်´

တစ်ခါတလေ ပွင့်ထံမှကြားသော စကားများမှာ ပွင့်ဆိုသော သူဌေးကတော် မုဆိုးမလေး ပြောနေတာမှ ဟုတ်ရဲ့လားဟုပင် သံသယဝင်စရာကောင်းလောက်အောင် ပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ် တစ်တစ်ခွခွရှိ၏။ ပွင့် စိတ်ပါလက်ပါ ပါးချင်ကပ်ပြီး ပြောတတ်သော ကာမစပ်ယှက်ခြင်း အကြောင်းလေးများကြောင့်လဲပဲ ကိုသံဒိုင်၏ `ဒုတ်´ ကြီးမှာ အမြဲ `တင်း´ နေတတ်၏

`စိတ်ညစ်တယ်.. ပွင့်ရယ်´

`ရှင်.. ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုရယ်´

`ကိုယ့်ဟာကြီးက အမြဲတောင်နေတာ ဘာဖြစ်မှန်းမသိဘူးကွယ်´

`ကို လုပ်ချင် လုပ်လေ´

`လုပ်ရလွန်းလို့လည်း အချောင်းကြီးက ကြွက်သားတွေလည်း နာနေပြီပွင့်ရဲ့ ပွင့်ရော´

ပွင့် ရုတ်တရက် မဖြေဘဲ သက်ပြင်းရှိုက်၏။

`ပွင့်လဲလေ စိတ်ရှိတိုင်း လုပ်နေရလို့လား မသိဘူး။ ဖင်တစ်ခုလုံးလည်း ကျိန်းစပ်နေတာ ကိုရဲ့´

`ဖင် ဟုတ်လား ဖင်က ဘာဖြစ်လို့ ကျိန်းတာလဲ´

`အာကွာ ကိုကလည်း နားဝေးလိုက်တာ။ ဖင်ဆိုတာက ကိုလိုးလိုးနေတဲ့ ပွင့် စောက်ပတ်ကို ပြောတာ ရှေ့ဖင် ရှေ့ဖင် ကဲသိပလား´

`အော်´

`အင်း.. အဲဒီလို အဆီတထပ် အသားတထပ် ပြောပြမှ သဘောပေါက်တယ်မို့လား။ အဲဒီတော့လည်း ပွင့်က ပေါ်တင်ချည်းပဲပြော ပြောနေတော့ ကိုယ့်ဟာကြီးက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ပျော့တော့မှာလဲ လို့´

မည်သို့ဆိုစေ ပွင့်မျက်နှာလေးနှင့် နှစ်လက်မလောက်သာခွာပြီး အိပ်ယာထဲ၌ လီးနှင့်စောက်ပတ်အကြောင်း ပြောနေရသော အချိန်လေးများသာလျှင် ကိုသံဒိုင်အတွက် သုခချမ်းသာ အိမ်ထောင်ရေးအရသာကို ရပေတော့မည်။

တစ်ခါကလည်း အငုံနှင့် သူ ပက်ပင်းတိုးဖူးသည်။ ထမင်းဝိုင်းမှ ပွင့်က စောစီးစွာ စားသောက်ပြီး ထသွားစဉ် အငုံလေး ဝင်လာသည်။ စကဒ်တိုတိုနှင့် ချိုင်းပြတ် စွပ်ကျယ်ပျော့လေးအောက်မှ မစို့မပို့ နို့လေးနှစ်လုံးက ဝင့်ဝင့်ထည်ထည် ခေါင်းလေး ပြူနေသည်။ ထမင်းချက် အိမ်ဖော် ကုလားမလေး ခရစ္စတီးနားက ထမင်းဝိုင်းဘေးနားမှာ ရပ်လျက် လိုအပ်သည်ကို ဖြည့်ပေးနေသည်။

အငုံက ကိုသံဒိုင်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မှ ဝင်ထိုင်သည်။ ရေချိုးပြီး အလှပင် မပြင်ထား။ ရေစိုပါးလေးနှစ်ဖက်က မို့ဖောင်းနေ၏။ အငုံက ကိုသံဒိုင့်ကို အသာအကဲခပ်သည်။ ထို့နောက် စားပွဲအလယ်တွင် အသင့်ပြင်ထားသော အချိုပွဲအတွင်းမှ သီးမွှေးငှက်ပျောသီး အလုံးထွားထွားကြီး တစ်လုံးကို ကောက်ယူပြီး အခွံမနွှာသေးဘဲ လှည့်ပတ်ကြည့်ရင်း ပုခုံးလေးနှစ်ဖက်ကို ကြက်သီထဟန် တွန့်ပစ်လိုက်ပြီး ခစ်ကနဲ့ ရယ်လိုက်သည်။

`ဘာလဲဟင် မမလေး´

`အော်.. ငှက်ပျောသီးကြီးမြင်ပြီး သတိရသွားလို့ပါ ခရစ္စတီးနားရဲ့ ခစ်ခစ်´

ပြောပြောဆိုဆို ငှက်ပျောသီးကြီးကို ပါးစပ်ထဲသွင်းလိုက် ထုတ်လိုက်လုပ်ရင်း ကိုသံဒိုင်ကို ခနဲ့သော သရော်သော အကြည့်နှင့် မျက်လုံးဝိုင်းလေးကို လှည့်ကြည့်နေပြန်သည်။ အငုံက ပါးစပ်ထဲသို့ ငှက်ပျောသီးကြီး ထည့်သွင်းကာ အသံမြည်အောင် တပြွတ်ပြွတ် စုပ်ပြရင်း ခရစ္စတီးကို နောက်ပြောင်သလိုနှင့် ကိုသံဒိုင်အား ပေါ်တင်ကြီး တိုက်ခိုက်နေလေသည်။

ကိုသံဒိုင် စိတ်တွေ ကသောင်းကနင်း ဖြစ်လာကာ ထမင်းကို လက်စသပ်ပြီး စားပွဲမှ ထခဲ့ရသည်။ ဒီတုန်းက အောင်ပွဲရစစ်သူကြီးပမာ အငုံလေးက လက်ခုပ်လက်ဝါးလေး တီးကာ အားရပါးရ အော်ရယ်ခဲ့လေသည်။

`ဦးဦးပထွေး´

`ဗျာ..´

`အငုံခေါ်တာ မှန်ပါတယ်နော်´

သံဒိုင် အကြပ်အတည်းနှင့် ရင်ဆိုင်ရပြန်သည်။

`ပြောလေ မှန်တယ်မို့လာ´

`ကလေးရယ်´

`ယောက်ျားလိုပဲပြောပါ မချွဲပါနဲ့´

`မချွဲပါဘူး သမီးလေးရယ်။ သမီးလေးက ဦးကို သိပ်မုန်းနေတယ်ဆိုရင်လည်း ဒီအိမ်ကြီးက ဦးထွက်သွားပေးပါ့မယ် သမီးရယ်´

`အိုး သိပ်ဂွတ်တာပေ့ါ။ ထွက်သွားလေ အဟင်း။ ဘာလို့ မထွက်သွားသေးတာလဲ။ ဘာလဲ မအေကို အီလို့ဝလို့ သမီးကိုပါ ကစ်ဖို့ ကြံနေတာလားဟင်´

`အငုံ´

ဒီတစ်ချီ သီးသီးထန်ထန် ပေါက်ကွဲရသူက ကိုသံဒိုင်ပဲ ဖြစ်တော့သည်။ သူ့အသားတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ မျက်လုံးအိမ်မှ အပူငွေ့တွေ လျှံထွက်လာပြီး မျက်ရည်များ ရစ်ဝဲကုန်သည်။

…………………………………………………………..

`ဦးကိုမုန်းပါ မောင်းထုတ်ပါ သမီး။ ဦး အချိန်မရွေး ဒီအိမ်က ထွက်သွားမှာပါ။ ဒါပေမဲ့ ဒီလောက်အထိ ယုတ်မာပက်စက် ကောက်ကျစ်စဉ်းလဲတဲ့ ယောက်ျားတစ်ယောက် အဖြစ်နဲ့တော့ ဘဝမှာ အရိပ်မကျန်ချင်ဘူး အငုံ´

`အားပါးပါး ဒိုင်တွေကတော့ အကယ်ဒမီပဲ´

အငုံက လှပသော နှုတ်ခမ်းလေးအစုံကို မဲ့မဲ့လေးလုပ်ရင် စက်ဆုပ်ရွံရှာသော အကြည့်နှင့် ကိုသံဒိုင်ကို ကြည်၏။

`ကဲ ဒါဖြင့် သမီးမေးမယ် ဦးမှန်မှန်ဖြေ´

သံဒိုင်က လှိုင်းထလှုပ်ရှားနေသော ရင်အစုံနှင့် ဟင်းလင်းပြင်နံရံကို ဒေါသတကြီး ဖြိုဖျက်ပြီး ဖြစ်တော့မည့်ဟန်နှင့် စူးရှစွာကြည့်နေဆဲ။

`ဆိုပါတော့ အခုလို မာမီမရှိတုန်း သမီးကဦးကို ဟိုဥစ္စာ အဲ အကူအညီ တောင်းမယ်ဆိုပါတော့ ဦးကူညီနိုင်မှာပါ´

`ငါ တတ်နိုင်တဲ့ အကူအညီမျိုးဆို အငုံအတွက် အစွမ်းကုန် ဖြည့်ဆည်းပေးဖို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးသားပါ အငုံ´

`အိုကေ တကယ်နော်´

`ငါယောက်ျားတစ်ယောက်ပါ´

`ကဲ ဒါဖြင့် ခဏလိုက်ခဲ့´

`ဘယ်ကိုလဲ´

`လိုက်ခဲ့လေ သိရမှာပေ့ါ´

အငုံက အပေါ်ထပ် လက်ဝဲဒေါင့်ဆုံ၌ရှိသော သူမအခန်းထဲသို့ သံဒိုင်ကို ခေါ်သွား၏။ အငုံအခန်းလေးထဲမှာ ကြီးမားတုတ်ခိုင်သော ကပ္ပလီကြီးများ ဗလာကိုယ်ထီးနှင့် ကြွက်သားများ အပြိုင်းပြိုင်း ထုတ်ကာ ကာယအလှပြနေသောပုံများ အစီအရီ ချိတ်ဆွဲထားသည်။ အခန်းထဲရောက်သည်နှင့် အငုံက အခန်းတံခါးကို ကလစ်ကနဲ့ ပိတ်လိုက်သည်။

`အငုံ နင် ဘာ ဘာလုပ်မလို့လဲ ဟင်´

`ဦးပဲ သမီးကို ကူညီမယ်ဆို´

`ငါ ငါ ဘာကူညီရမှာလဲ အငုံ´

`ဟင်း ဟင်း ယောက်ျားစကားပါနော်´

အငုံက အိစက်တင်းမောက်သော တင်ပါးကြီးအစုံ လှုပ်ရမ်းရင်း ကုတင်ဆီလျှောက်သွားကာ အေးဆေးစွာ လှဲချလိုက်ပြီး ထမီလေးကို ဖြေးဖြေးချင်း ပင့်လှန်လိုက်လေသည်။ နုနယ်ပျိုမျစ်သော မိန်းကလေး တစ်ဦး၏ ပေါင်တန်ဝင်းဝင်းကြီးများက သံဒိုင်ဆိုသော လူထွားကြီးအား ဖယောင်းတစ်ခုပမာ ပျော့တွဲလာစေသည်။ ထမီအောက်စလေးက ပေါင်ရင်းဂွဆုံ မှောင်မိုက်ဆုံးနေရာလေးမှာ ခေတ္တရပ်နားနေသည်။ သံဒိုင်ရင်များ တဒိုင်းဒိုင်း တုန်ခါနေသည်။ ခြေတွေ လက်တွေ အေးစက်လာသလိုပင် ရပ်ထားသော ဒူးတွေ ညွတ်ကျလာသည်။ အငုံက သံဒိုင်ဖြစ်အင်ကိုကြည့်ကာ ပြုံစိစိလေးလုပ်ရင်း။

`လာလေ ဦးရဲ့ ဟင်းဟင်း လာပါ´

သံဒိုင်နဖူးမှ ချွေးသီးများ စီးကျလာသည်။ မှောင်ရိပ်ကျသော ပေါင်ကြားမှ ခပ်ရေးရေးအကွဲတစ်တစ်ကြီး နှစ်ခုကို မြင်နေရပြီ။

`လာလေ ဦးလေးကလည်း ဟင်း ဟင်း အငုံ ကလေးမှ မဟုတ်တော့တာနော် ဟုတ်တယ်နော်´

အငုံလက်ကလေးတစ်ချောင်းက အကွဲတစ်တစ်ကြီးကြားသို့ အလျားလိုက် ထိုးဆွပွတ်သပ်လိုက်၏။ သံဒိုင် ဦးနှောက်တွေ ဆူဝေ အုံကြွလာသည်။ ဒီကလေးမ ဘယ်သို့စိတ်ကူပေါက်လေသနည်း ဟုပင် သံဒိုင်ကြီး မစဉ်းစားအားပါ။ လီးအချောင်းတစ်ခုလုံး ကာမဆန္ဒ နှိုးဆွမှုကြောင့် ကျင်လာသည်။ အောင့်လာသည်။ လက်တစ်ဖက်က လီးတန်းကြီးကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီး ဆုပ်ကိုင်ထားမိနေသည်။

အငုံ ဒုတိယအဆင့်အဖြစ် ထမီကို လုံးဝပင့်လှန်လိုက်လေရာ နုစိုစိမ်းမှောင်နေသော စောက်မွှေးအဖုတ်လိုက်ကလေးကို `ဘွား´ကနဲ တွေ့လိုက်ရပြီး အမေနှင့်သမီး နည်းဗျူဟာချင်း တစ်ထပ်တည်းပါလားဟု သံဒိုင် တွေးမိလိုက်သည်။

သံဒိုင် ခြေလှမ်းတို့ စတင်ရွေ့လျားလာ၏။ ပုဆိုးကို ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ပုဆိုးဂွင်းစနှင့် ချိတ်ပြီးမှ လီးတန်ကြီးက အပြင်ဆို့ `ထောင်း´ကနဲ ကန်ထွက်လာသည်။ အငုံမျက်လုံးလေးအစုံက ထကြွ သောင်းကျန်းနေသော ကိုသံဒိုင်၏ လီးတန်ကြီးကို ကြည့်မိ၏။

မာမီ စွဲမည်ဆိုလည်း စွဲလန်းလောက်သည့် လီးကြီးပါတကားဟု တွေးမိသည်။ လီးအရင်းပိုင်းမှ အုံဖွကြွကာ ဖောင်းထနေသော လမွှေးများက အရောင်တွေမွဲစပြုနေသာ အမွှေးအုံကြီးအတွင်းမှ ဦးမော့လျက် ဒေါသအမျက်ချောင်းချောင်းထွက်နေသော လီးတန်းကြီးမှာ မြွေနဂါးကြီးတစ်ကောင်ပမာ ရှည်လျားကြီးမားပြီး အလုံးအထည်က အသဲယားစဖွယ် တုတ်ခိုင်သန်စွမ်းလွန်းလှပေသည်။ ငေါက်ခနဲ့ ငေါက်ခနဲ့ ပါးပြင်ထောင်ကာ တွေ့ကရာကို ရန်မူတော့မည့် မြွေဟောက်ကြီး တစ်ကောင်အလား မဲနက်ပြောင်တင်းကာ ထိတ်လန့်စဖွယ်ဖြစ်၏။

`ဦးဦး လီးကြီးက အကြီးကြီးပဲနော်´

ကလေးမလေးက ကတုံကရီ အသံလေးနှင့်ဆို၏။

`ဒါကြီးနဲ့ မေမေ့ကိုလုပ်တာ မအော်ဘူးလားဟင် ဦ´

`ပထမတော့ အော်တာပေ့ါ သမီးရဲ့။ နောက်ကြတော့လည်း သမီးအမေ အပေါက်ကျယ်သွားပြီး ခံနိုင်သွားတာပေ့ါ´

စကားပြောဖော်ရလာသော ကိုသံဒိုင်မျက်နှာကို အငုံကျေနပ်စွာ ကြည့်ရင်း ပြုံးပြလိုက်သည်။ သံဒိုင်က အငုံစောက်ပတ် ဖောင်းဖောင်းမို့မို့ကြီးကို စုပ်ပေးယက်ပေးရန် မျက်နှာကြီးကို ငုံ့လိုက်၏။

`ဖျန်း.. ဖျောင်း.. ဖျောင်း… အွန့်´

ပထမ အငုံ ဆတ်ကနဲ့ ထထိုင်လိုက်၏။ လက်တစ်ဖက်က သံဒိုင်ပါးကို ဘယ်ညာအစုံ တွဲလုံးနှင့် ရိုက်ပစ်လိုက်သည်။ ညာခြေဖနောင့်ဖြင့် ရင်ဝကို ဆောင့်ကန်ပစ်လိုက်ကာ ကုတင်ပေါ်မှ တစ်ပတ်လှိမ့်ဆင်းသွားကာ တစ်ဖက်တွင် ခါးထောက်ရပ်လိုက်သည်။

`ကိုင်း မှတ်ပလား ဟင်´

ရင်ဝမှ အောင့်သက်နာကျင်သော ဝေဒနာထက် ရှက်ခြင်း၊ ဒေါသဖြစ်ခြင်းက ဟုတ်ကနဲ့ ပေါက်ကွဲ၏

`ဟင် နင့်ပညာ အကုန်ပဲလား ခွေးမ´

သံဒိုင်က ဘီလူးသဘက်တစ်ကောင်ပမာ ကုတင်ကိုကျော်ပြီး အငုံ့ကို ခုန်အုပ်လိုက်သည်။ ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားသော အငုံက ကုတင်ကိုပတ်ပြီး ပြေးကာ တံခါးဖွင့်ပြီး တဒုံးဒုံး ပြေးဆင်းသွား၏။ သံဒိုင် ကတုံကရီကြီး ကျန်ရစ်သည်။ မလောက်လေး မလောက်စားလေး၏ ပညာသာပါပါ လှည့်စားခံလိုက်ရခြင်း ဖြစ်သည်။ အငုံ၏ ဦးသံဒိုင်အပေါ် အရှက်ကွဲဖြစ်သော ပထမစစ်ပွဲ ဖြစ်သည်။

……………………………………………………………

ဒုတိယစစ်ပွဲမှာ နောက်သုံးလခန့်ကြာပြီး `ပွင့်´တစ်ယောက် မေမြို့သို့ ခရီးထွက်သောအခါ ဖြစ်လေသည်။ ကိုသံဒိုင်က အနာကြီးနာကာ အရှက်ကြီးရှက်ခဲ့သော ပထမပွဲစဉ်ကို ပြန်လည်ချေပနိုင်ရေး အတွက် စစ်မကြေငြာဘဲ ဒလကြမ်း တိုက်ခိုက်ခဲ့သော ပွဲစဉ်လည်း ဖြစ်သည်။

ထမင်းချက် ခရစ္စတီးကုလားမလေးက ထုံးစံအတိုင်း ညနေ (၅) နာရီခွဲသည်နှင့် အိမ်ပြန်ရန် ပြင်ဆင်နေစဉ် ထမင်းစားခန်းထဲသို့ ဦးသံဒိုင် ဝင်လာ၏။

`နင့် မမလေးရော ခရစ္စတီး´

`ရေချိုးနေတယ် အန်ကယ်´

`င့ါကို အမြီးတစ်ပွဲလောက် ပေးစမ်းပါဦး´

`ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့´

ခရစ္စတီး ခပ်ပျာပျာ ထွက်သွားပြီး မီးဖိုထဲ၌ အားလူကြော်ကာ ပန်းကန်ပြားသေးသေးနှင့် ယူလာ၏။

`ခရစ္စတီး´

`ရှင်.. အန်ကယ်´

`နင် ယောက်ျားယူဖူးလား.. ဟင်´

ခရစ္စတီးမှာ ကိုသံဒိုင်မျက်နှာကို အကဲခပ်သလိုကြည့်၏။

`ဟုတ်ကဲ့ တစ်ယောက်ယူဖူးတယ်။´

`ဘာဖြစ်လို့ မပေါင်းတာလဲ.. မကောင်းဘူးလား´

`အင်း သူက အားကြီး အရက်သောက်တယ်.. အန်ကယ်´

`အော် ကျန်တာတော့ အဆင်ပြေလားဟင်´

`အင်း စီးပွားရေး´

`စီးပွားရေး မဟုတ်ပါဘူး။ ငါပြောတာ လင်မယားလို အိပ်တဲ့အခါမှာ အဆင်ပြေလားလို့´

`ဟင့်အင်း မပြေဘူး´

ကုလားမလေး ခေါင်းငုံ့သွားပြီး တိုးတိုးပြော၏။

`ဘာဖြစ်လို မပြေရတာလဲကွာ.. ကဲ.. ဆိုပါဦး´

သံဒိုင်က သမာရိုးကျ အိမ်ထောင်ရေးဆွေးနွေးခန်း ဖွင့်သလို တည်ငြိမ်သော မျက်နှာဖြင့် အိန္ဒြေမပျက် အာလူးကြော်စားလိုက် အရက်သောက်လိုက်လုပ်နေ၏။

`ကျမ ကလေးမမွေးလို့တဲ့ အန်ကယ်ရယ်´

`ဟ အဲဒါ ပြဿနာအခြေခံပဲ ခရစ္စတီးရဲ့´

တစ်ခါမျှ စကားဆယ်လုံးမပြည့်ပဲ ဆေးဖော်ကြောဖက် မလုပ်ခဲသော သူဌေးက သူ့ကို အရေးတယူ စကားတွေ ပြောနေခြင်းအတွက် ခရစ္စတီး အိမ်ပြန်ဖို့ပင် မေ့သွားလေသည်။

`ကျမ နားမလည်ဘူး အန်ကယ်´

`ဒီနားလာ ငါပြောပြမယ်။ လာပါဟ နင့်ကိုငါက ကိုက်မစားပါဘူး။ ဒီမှာ မှတ်ထား ကလေးရအောင် ကိုယ်က လုပ်တတ်ရတယ် ဟ သိလား´

`ကျမမှ မသိတာ´

ခရစ္စတီးက ခေါင်းလေးငုံ့သွားပြန်ကာ အသံတုန်တုန်နှင့် ပြောသည်။ ကိုသံဒိုင်က ရေချိုးခန်းဖက်သို့ တစ်ချက် ငဲ့စောင်းကြည့်လိုက်ပြီး။

`နင် ငါပြောသလို လက်တွေ့စမ်းကြည့်မလား´

`ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ´

ခရစ္စတီးက ကိုသံဒိုင်ကို သံသယမျက်လုံးနှင့် ကြည့်ပြီး အသံလေးတွေ တုန်ခါလာရှာသည်။

`လာ ဒီနားမှာထိုင်။ ငါက နင့်ကို သနားလို့ပြတာ ဘယ်သူမှ လျှောက်မပြောနဲ့နော်´

`ဟုတ်ကဲ့ပါ အန်ကယ်´

ကိုသံဒိုင်ထိုင်နေသော ကုလားထိုင်ကို စားပွဲနှင့်ညီအောင် ဆွဲလှည့်ပြီး ပြင်ထိုင်ကာ သူ့ပုဆိုးကို အသာအယာ ဆွဲမတင်လိုက်သည်။ ထာဝစဉ် မတ်တင်း တောင်ထနေသော လီးတန်ကြီးက တွင်းအောင်နေရာမှ ဘွားကနဲ့ ထွက်လာသည်။

`ဟင် အန်ကယ်ကလဲ´

ကုလားမလေးက အလန့်တကြား နောက်ဆုတ်လိုက်သည်။

`ဒီမှာ ဒါကို ဒစ်လို့ခေါ်တယ်။ ကိုင်ကြည့် ကိုင်ကြည့်စမ်း။ တွေ့လား ပျော့မလိုလိုနဲ့မာပြီး တောင်နေတာပဲ။ ထိုင်းစမ်းပါဟ သေသေချာချာ ကြည့်စမ်းပါ´

ကုလားမလေးလက်ကိုဆွဲပြီး အတင်းထိုင်ခိုင်း၏။ အသားဖြူသော မဂိုကုလားမလေးမျက်နှာက နီရဲတွတ်နေပြီ။

`ကိုင် ဒီနားကို ရဲရဲတင်းတင်း ကိုင်စမ်း´

ခရစ္စတီးက စိတ်ညှို့ခံရသူပမာ ကိုသံဒိုင်၏ မဲနက်နေသော လီးတန်ကြီးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်ကာ ကြည့်နေသည်။ ရုတ်တရက် ရေချိုးခန်းတံခါး ပွင့်သွားသည်။ ခရစ္စတီးလန့်ပြီး လီးကြီးကို လွှတ်ချလိုက်ခါ ထမင်းစားခန်းထဲမှ လှစ်ခနဲ့ ထွက်ပြေးတော့သည်။ အငုံက ထမီရင်လျားလေးဖြင့် ကိုသံဒိုင်ကို အကြာကြီး စိုက်ကြည့်နေပြီး မျက်နှာလေးကို အရုပ်ဆိုးအောင် မဲ့ပစ်လိုက်ပြီး

`ထွီ ကုလားမတောင်မထားဘူး´

ဟုပြောရင်း ထမင်းစားခန်းကို ဖြတ်ကျော်ကာ အပေါ်ထပ်သို့ တတ်သွားလေသည်။ တုန်နေသောရင်ကို ငြိမ်းအေးစေရန် မှန်တင်ခုံလေးပေါ်တွင် အသင့်တင်ထားသော သံပုရာရည် ဖန်ခွက်လေးကို ကောက်ယူပြီး မော့ချပစ်လိုက်မိ၏။

စင်စစ် ဦးသံဒိုင်အား မုန်းတီရွံရှာစေကာမူ တစ်ရာတွင် တစ်ယောက် ရှိခဲလှသော ကြီးမားတုတ်ခိုင် ရှည်လျားလှသော လီးတန်ကြီးကတော့ အငုံ့မျက်စိထဲက မထွက်။ ဦးသံဒိုင်က မိမိကို လိုးနေသည်ဟုပင် အိပ်မက်မက်ခဲ့ပေါင်းလည်း မရေမတွက်နိုင်တော့။

………………………………………………………

`လူယုတ်မာကြီး ထမင်းချက်တောင် ချမ်းသာမပေးဘူး။ ဖြစ်နေတာ ကြာပြီလား မသိဘူး´

ကုတင်ပေါ်လှဲချရင်း ဆက်တွေးနေမိ၏။ အင်္ကျီပင် မဝတ်ရသေး ခေါင်းတွေ ဝေနောက်ကျိလာသည်။

`ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ မူးလိုက်တာ´

အငုံ နားထင်လေးနှစ်ဖက်ကို လက်မနှင့် ဖိထောက်ပေးရင် မျက်နှာလေး ရှုံ့တွသွားသည်။ ထိုစဉ် ကိုသံဒိုင် အခန်းထဲ ဝင်လာသည်။

`ဟင် ခင်ဗျားကြီး ဘာလာလုပ်တာလဲ´

အိပ်ယာပေါ်မှ ဆက်ကနဲ့အထ ခေါင်းထဲက ဒိုင်းကနဲ့မူးဝေသွားကာ အိပ်ယာပေါ် ပြန်လဲကျသွားရသည်။ မှုံရီဝေသီသော မြင်ကွင်းထဲ၌ ဦးသံဒိုင် ကုတင်ပေါ်သို့ ဒူးထောက်တက်လာသည်ကို မြင်နေရသည်။ အထိတ်တလန့် ကြုံးအော်လိုက်သော်လည်း အသံတို့က ထွက်မလာချေ။

ခြေလက်တွေ လေးလံတုန့်ဆိုင်းကုန်သည်။ အငုံ လှစ်ခနဲ့ တွေးလိုက်မိသည်။ မှန်တင်ခုံပေါ်မှ သံပုရာရေခွက်သည် သံပုရာရည်မဖြစ်နိုင် မူးယစ်ဆေး တစ်စုံတစ်ရာခပ်ထားသော အရည်သာဖြစ်မည်။ ခြုံခိုတိုက်ခိုက်လာသော ဦးသံဒိုင်၏ ထိုးစစ်ကို အငုံရှောင်တိမ်းဆုတ်ခွာချိန် မရလိုက်တော့။ နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြတ်လုမတတ် ကိုက်ထားရင် မူးဝေနောက်ကျိနေသည့်ကြားမှ မျက်ရည်တို့ တွင်တွင် စီးကျလာ၏။

`ကျားကို မကစားရဘူး ကလေးရဲ့´

ရာဂသံ သြသြကြီးဖြင့် ဦးသံဒိုင် ကလဲ့စားခြေဟန် ပြောရင်း အငုံ့နှုတ်ခန်းလေးကို စွေးကနဲ့ စုပ်ယူ၏။ ရင်လျားထားသော ထမီအောက်မှ လုံးတစ်မို့ဖောင်းနေသော နို့အုံဆူဆူလေးအစုံကို သူ့လက်ကြမ်းကြမ်းဖြင့် အုပ်ကိုင်လိုက်သည့်ခဏ အငုံ့တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ခါသွား၏။ ဖျဉ်းဖျဉ်း ဖျဉ်းဖျဉ်းနှင့် ကြက်သီးတွေထသွား၏။ အဝတ်မဲ့သော ခန္ဓာကိုယ်အပိုင်းက ပုခုံးသား လုံးလုံးဝင်းဝင်း မွတ်မွတ်လေးများကို လျှာကြီးဖြင့် ယက်သည်။ ရေစိုပါးပြင်လေးကို ယက်သည်။ လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးကို ယက်သည်။

နွေးကနဲ့ နွေးကနဲ့ ယားကျိကျိ ဝေဒနာများ နေရာအနှံ့အပြားမှ တစစ်စစ် လှုပ်ရှားထွက်ပေါ်လာကြ၏။ လက်ကောက်ဝတ်နှစ်ဖက်ကို ပူး၍ ခေါင်းစီးဇာပုပါ အရှည်လေးနှင့် တုတ်ချီကာ ကုတင်တိုင်ကို ဆွဲထားလိုက်သောအခါ လက်ကလေးနှစ်ဖက်က ခေါင်းကိုကျော်၍ လှုပ်မရ လှည့်မရ ချည်နှောင်ခြင်းခံနေရ၏။

`နုနုထွတ်ထွတ် ကလေးကိုတော့ ဟဲဟဲဟဲ မင်းအမေလို တိုက်ရိုက်ကြီး မလိုးပါဘူးကွယ်။ ခံချင်လာအောင် နူးပေးနှပ်ပေးဦးမှာပါ ကလေးရဲ့ ဟဲဟဲ´

အငုံ ချွေးသီးလေးများစို့လာကာ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသော နှုတ်ခန်းနှစ်လွှာကို ပုလဲသွယ်ပမာ ညီညာဖြူဝင်းသော သွားလေးများဖြင့် ဖိကိုက်ထားရှာသည်။

`ဘယ့်နှယ့်လဲ ကလေးမ.. ဟင်၊ မင်းက ကျုပ်ကို မိန်းမပညာပြပြီး ကျူးကျော်ရန်စတာပါနော်။ ဟင်းဟင်း.. အေးလေ သန့်ရှင်းနေတဲ့ င့ါစိတ်ကို မင်းက ရိုက်ပုတ်နိုးဆွပေးလိုက်တာ မဟုတ်လား။ င့ါအပြစ် မရှိပါဘူး နော် ဟား ဟား ဟား´

ဦးသံဒိုင်အသံက ထောင်ခြောက်တွင် မိနေသော သားကောင်ကို တုတ်နှင့်ထိုးကာ လှောင်ပြောင်နေသူကဲ့သို့ အူလှိုက်သဲလှိုက်နိုင်လှသည်။ ကြမ်းထော်သော ဦးသံဒိုင်လက်ဝါးကြီးက ဆီးခုံစောက်မွှေးလေးများကို အုပ်ကိုင်းလူးပွတ်ပြီး အတွင်းပိုင်း ဆင်ခြေလျှောထဲ ထိုးဆင်းသွား၏။ `သွားပြီ´ ဟု အငုံ စိတ်လျှော့လိုက်သည်။

မာကျောသော လက်တစ်ချောင်းက စောက်စိလေးကို ရစ်ဝိုက်ထိုးမွှေသည် ပြီးမှ အကွဲစပ်ကြားအတိုင်း အောက်ခြေသို့ ပွတ်ခါရွေ့လားသွားသည်။

`အိုး အိုး… အင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်း´

အငုံလက်နှစ်ဖက်က ကြိုးချီထားသဖြင့် လှုပ်လေနာလေ ဖြစ်နေသလို့ ခြေနှစ်ဖက်ကိုပဲ အားယူကာ တွန်းကန်လှုပ်ရှားသည်။ စောက်ပတ်အ၀ အတွင်းနှုတ်ခမ်းအနုလေးများကို လက်ထိပ်ဖြင့် ဝိုင်းကာ ဝိုက်ကာ ပွတ်သပ်နေပြန်သောအခါ စိတ်တင်းထားသည့်ကြားမှ စောက်ရေတွေက ရွှဲရွှဲစိုအောင် စိမ့်ကျလာသည်။

ထမီကို တင်ပါးလေးပွေ့ချီပြီး ခြေထောက်မှ ဆွဲထုတ်ပစ်လိုက်သောအခါ အငုံတစ်ကိုယ်လုံးမှာ အဝတ်ဗလာနှင့် ရေဆေးငါးကြီးပမာ ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်သွားလေသည်။ ဦးသံဒိုင် အသက်ရှူသံကြီးက ရေစိမ်နေသော ကျွဲသိုးကြီးတစ်ကောင်ကဲ့သို့ ရှူးကနဲ့ နှာမှုတ်သံကြီးမှာ ခြောက်ခြားဖွယ် ကောင်းလှသည်။

နို့လေးနှစ်လုံးကြားမှ ဖောက်ကနဲ့ ဖောက်ကနဲ့ ခုန်နေသာ ရင်ညွန့်လေးမှာ မြန်ဆန်နေသည်။ မောလျနေဟန်လည်း ရှိသည်။ ဦးသံဒိုင်က စောက်ပတ်အဝတွင်သာ ရစ်ဝိုက်လှည့်မွှေပေးနေသော လက်ချောင်းကြီးကို သူ့ပါးစပ်ထဲ ပြန်ငုံကာ တံတွေးဆွတ်ပြီး အတွင်းပိုင်းသို့ ဖြေးညှင်းစွာ ထိုးသွင်း၏။

လက်အထိအတွေ့အားဖြင့် အခေါင်းပေါက်လေးမှာ သေးငယ်ကျဉ်းမြောင်းလွန်းနေသည်ကို တွေ့ရ၏။ မူလအပေါက်အတိုင်းသာဆိုလျှင် ကလေးမလေး ခံနိုင်မည် မဟုတ်ချေ။ ထို့ကြောင့် မှန်တင်ခုံပေါ်တွင် အသင့်တွေ့ရသော အုန်းဆီပုလင်းကို လှမ်းယူပြီး စောက်ပတ်အတွင်းသားနှုတ်ခမ်းနှင့် လီးတန်တစ်ချောင်းလုံးကို ခပ်ရွှဲရွှဲလေးသုတ်ပြီး ပုလင်းကို ပြန်ထားလိုက်သည်။

`ဦးက သမီးကို ဆီဆွတ်ပြီး လိုးပေးမှာပါကွဲ့။ မနာစေရပါဘူး နော်… ဟဲ ဟဲ´

ယုတ်မာခြင်း တစ်ဖက်ကမ်းတိုင်အောင် ဆိုးညစ်သော အကျင့်စရိုက်က ဦးသံဒိုင်တစ်ကိုယ်လုံးကို မကောင်းဆိုးဝါးများကဲ့သို့ ပူးဝင်ကပ်နေပြီ ဖြစ်လေသည်။

`ကျမ.. ကြောက်တယ်´

အားယူပြီး ခပ်မှေးမှေးပြောလိုက်သော အငုံ့အသံလေးက တုံရီအက်ကွဲစွား တစ်လုံးချင်း ထွက်လာ၏။

`မင်း.. အလိုးမခံဖူးသေးဘူးမို့လား´

`ဟင့်.. အင်း´

`အေး.. ဦးက သမီးမနာအောင် ဦးရဲ့ ဧရာမလီးကြီးနဲ့ အပေါက်ချဲ့ပေးမှာကွဲ့ သိလား။ ဘာမှ ကြောက်စရာမရှိဘူး´

`ဟင့်အင်း.. ဟင့်အင်း´

အငုံက ခေါင်းလေးကို ဘယ်ညာရမ်းခါးပြီး ခါးခါးသီးသီးလေး ငြင်းဆန်နေရှာ၏။ ဦးသံဒိုင်က မကြာခဏ ထောင်ထောင်ကြွလာသော ကလေးမလေး၏ ဒူးခေါင်းနှစ်ဖက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ပြီး ဆွဲဖြဲလိုက်ရာ။

`အာ.. အဟင့်.. မလုပ်ပါနဲ့.. အဟင့်´

`ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း.. အသားမနာချင်နဲ့´

ရာဂဘီလူး နတ်ဆိုးပူးနေပြီဖြစ်သော ဦးသံဒိုင်က ဒူးနှစ်လုံးကြားသို့ ဒူးထောက်လျက် ရွေ့လျားကာ နေရာယူလိုက်ပြီး ရှည်လျားမဲနက်ကာ အကြောတွေ အပြိုင်းပြိုင်းနှင့် ကြောက်မက်ဖွယ်လီးကြီးကို အရင်းမှ စုကိုင်၍ နှိပ်ယူလျက် တစ်မာသော လီးထိပ်ဖူးကြီးကို အငုံလေး၏ အပျိုစင်စောက်ပတ်လေးအဝသို့ တေ့သွင်းလိုက်၏။

`ဗြိ.. ပြလစ်… ပြွတ်´

`အီး…. အ…..´

ကလေးမလေး၏ မှေးစင်းနေသော မျက်လုံးလေး ရုတ်တရက် ပြူးလန်သွားရှာ၏။ ပါးစပ်လေးဟပြီး အသက်ရှူရပ်သွား၏။ အသက်ကိုအောင့် အစ်ထားသဖြင့် လည်တိုင်ဘေးမှ သွေးကြောစိမ်းစိမ်းလေးများ ဖောင်းကားလာကြသည်။

`သမီး.. အသက်အောင့်မထားနဲ့လေ လျှော့ချလိုက် လျှော့ချလိုက်´

ဦးသံဒိုင်က ကျွတ်ထွက်မတတ် ပြူးထွက်လာသော ကလေးမလေး မျက်လုံးအစုံကြောင့် ရုတ်တရက် လန့်သွားပြီး လီးကို ရှေ့ဆက်မလိုးဘဲ ရပ်ထားလိုက်ရလေသည်။

`ဟင်း…´

ရှည်လျားစွာ မှုတ်ထုတ်လိုက်လော သက်ပြင်းရှည်ကြီးနှင့်အတူ အငုံဇက်ကလေး တစ်ဖက်စောင်းကျသွားပြီး ခေတ္တငြိမ်သွား၏။

`အငုံ.. အငုံ… သမီးလေး….. အငုံ´

ဦးသံဒိုင် မယားပါသမီးလေး အငုံကို မေးဖျားလေး လှုပ်ရပ်ပစ်ပြီး ဆက်ခါဆက်ခါခေါ်သည်။

`ကြိုးဖြေပေးပါ မရုန်းတော့ပါဘူး ဦးရယ်´

ညောင်နာနာ အားပျော့သံလေးကြောင့် ဦးသံဒိုင်က ကုတင်တိုင်နှင့် ပူးချီထားသော အငုံလက်ကလေး နှစ်ဖက်ကို ဖြေပေးလိုက်သည်။

`ကြပ်တယ်.. တအားပဲ.. ဦးရယ်´

`သမီးအပေါက်က ကျဉ်းနေသေးလို့ပါ´

`သမီးမခံနိုင်ဘူး.. နာတယ်.. ကျွတ်ကျွတ်´

`ဆီဆွတ်ထားတယ် သမီးရယ် မနားပါဘူး´

`နာပါတယ်ဆို.. အဟင့်.. အဟင့်´

ဦးသံဒိုင်က အငုံ့ပါးပြင်လေးကို ငုံ့နမ်းလိုက်ရင်း မသိမသာလေး လိုးထည့်လိုက်ပြန်သည်။

`ပြွတ်ဗြစ်.. ဘွပ်´

`အား.. နာတယ်.. နာတယ်… မခံနိုင်ဘူး´

အငုံလက်ကလေးနှစ်ဖက်က ရင်ဘက်မွှေးများ ထူထဲစွာ ပေါက်နေသော ဦးသံဒိုင်ရင်ဘတ်ကြီးကို အလန့်တကြားလေး တွန်းထားလိုက်ရှာသည်။ `ပြွတ်´ကနဲ အသံတစ်သံ ထပ်ထွက်လာ၏။

`အာ.. ဒုက္ခပဲ အတင်းထိုးမသွင်းနဲ့လေ´

`ပြွတ်… ပြွတ်… ဘွပ်´

`အား… အားး… သေပြီ… သေပြီ… အမေ… အမေရေ…။ အမေ့လင်ကြီးက သမီးကို အတင်းလိုးနေတယ် အမေ့´

`ပြွတ်… စွတ်… ပြွတ်… ဘွပ်´

`ဗြစ်… ဒုတ်…´

`အား…. ´

စူးစူးရှရှ အော်လိုက်သော အငုံ့အသံလေးက အခန်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲ ဆူညံသွားလေသည်။ ဇတ်ဇတ်.. ဇတ်ဇတ်.. ဖြင့် အဆိပ်လူးမြှားထိထားသော သမင်ပျိုမလေးနှယ် တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ခါနေရှာသည်။ သေးငယ်ကျဉ်းကြပ်သော စောက်ခေါင်းလေးထဲ၌ တစ်ဆို့ဆို့ကြီး တပ်လျက်ကြီး ဝင်နေသော ဦးသံဒိုင်၏ လိင်တန်ကြီးမှာမူ သားရေကွင်းနှင့် ပတ်ရစ်ထားသည့်အလား သိပ်ဝင်နေပြီး လီးအရေခွံများက စောက်ပတ်ဝ၌ ရစ်ပြုံနေကြသည်။

တင်းကျစ်သော စောက်ပတ်သေးသေးလေး၏ ညှစ်အားကြောင့် ဦးသံဒိုင်မှာ အရသာအတွေ့ကြီးတွေ့နေပြီး အငုံ့မျက်နှာ ရှုံ့မဲ့တွန့််လိမ်နေရှာသည်ကိုပင် ဂရုမစိုက်နိုင်ဘဲ အားနှင့်ဖိသိပ် စိုက်တွန်းချလိုက်၏။

`ဘွပ်… ဗြွတ်.. ဖောက်´

`သေ… ပါ…ပြီရှင်´

ဒီတစ်ခါအသံကတော့ တိမ်ဝင်နစ်မြုပ်ကာ ပျောက်ကွယ်သွား၏။ စောက်ခေါင်းအတွင်းမှ ခေါင်းကြောမာလွန်းသော အပျိုစင်ခံတပ် အပျိုမှေးလေးက လီးထိပ်ကြီးကို တွန်းကန်ထားရာမှ စုတ်ပြဲသွားခြင်း ဖြစ်သည်။ တစ်ပြိုင်တည်းတွင် စအိုနှင့် ဆက်သွယ်နေသော သွေးကြောဖင်ကွဲလေးအစပ်မှ ပါးလှပ်သော အရေပြားလေးမှာ ဖတ်ကနဲ့ ကွဲသွားသည်မှာမူ နှစ်လက်မခန့် ပြဲထွက်ရှည်လျားသွားသည်။ ထိုနာကျင်သော ဝေဒနာများနောက်မှ ပြည့်ဝစုံလင်သော ကာမဓာတ်အား ဗို့ပြင်းပြင်းက ကပ်ပါလာလေရာ အငုံ့ဖင်ကြီးမှာ ကြွတက်သွား၏။

`အဆုံးဝင်လားဟင်.. သမီး´

`အင်း…´

အငုံက ခေါင်းကလေး မသိမသာငြိမ့်ပြ၏။ လက်ကလေးနှစ်ဖက်က ဦးသံဒိုင်၏ အမွှေးအမျှင်ထူသော လက်ဖျံမာကြောကြောကြီးကို အားပြုထားဆဲ။

`သမီး ခြေနှစ်ချောင်းကို ကားထားလိုက်.. အင်း.. ဟုတ်ပြီ´

ဦးသံဒိုင်က အငုံ့ခြေနှစ်ချောင်းကို ခါးပေါ်ခွတင်ပြီး ဖင်ကြီးကို ရှေ့သို့စိုက်တွန်းလိုက်၏။

`ဗြစ်တစ်… ဗြစ်တစ်.. ဗြစ်တစ်..´

`အင့်.. အင့်… အင့်´

တစ်ချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း အငုံခေါင်းလေးက မော့မော့ပြီး လန်လန်သွားရှာသည်။ နှုတ်ခန်းလေးကို ကိုက်ထားပြီး ပါးရိုးလေးများ ထောင်နေအောင် အံကို တင်းတင်ကြိတ်ထားရှာသည်။

`ဗြွတ်.. ဘွပ်.. ပြွတ်ဘွပ်… ပြွတ်ဘွပ်´

`အင့်အင်.. အင့်အင်.. အင့်အင်´

တစ်ချက်ဆို ဆိုသလောက် အသားပါသော ဆောင့်ချက်ကြီးတွေကြောင့် အငုံဆိုသော ကလေးမလေး၏ နို့နှစ်လုံးမှာ တုန်ခါလျက်ရှိပြီး ဖင်ကြားမှ သွေးများ စီးကျနေသည်ကိုပင် မသိရှာပါချေ။

…………………………………………………..

`ကိုမောင်မောင်လွင်ဆုံးတာ ကျုပ်မသိလိုက်ဘူး။ စိတ်မကောင်းလိုက်တာ ပွင့်ရယ်´

`ကံကြမ္မာပဲပေ့ါ ဒေါက်တာရယ်..။ အဲ့ဒါကြောင့် သူနဲ့ရခဲ့တဲ့ ကိုယ်ဝန်ကိုလည်း သံယောဇဉ်မထားချင်လို့ ဒေါက်တာဆီ လာခဲ့တာပါ´

`ဟာ မလုပ်ကောင်းပါဘူး ပွင့်ရယ်။ ဒါတော့ ကျုပ်လုပ်မပေးနိုင်ဘူး။ ကျုပ် အသပြာ ဆရာဝန်မှ မဟုတ်တာ ပွင့် သိပါတယ်။´

`ဟုတ်ပါတယ်ရှင်။ ဒီ့ပြင်ဆေးခန်းတွေမှာဆိုရင် ပွင့်သိက္ခာကို ထိခိုက်နိုင်လို့ပါ ဒေါက်တာ´

ဒေါက်တာ မစ္စတာဘေဆင်က မျက်မှန်ကိုချွတ်ပြီး လက်ကိုင်ပုဝါနှင့် သုတ်လိုက်ပြီးမှ ပွင့်ကို အသေအချာ ပြန်ကြည့်သည်။ မစ္စတာဘေဆင်ဆိုသည်က မြန်မာဆရာဝန်တစ်ယောက် မဟုတ်သလို လူကသော အမ်-ဘီ-ဘီ-အက်စ် ဆရာဝန်တစ်ယောက်လည်း မဟုတ်ပေ။

တိရိစ္ဆာန်ဆေးကုသ ဆရာဝန်ဘွဲ့ကို အင်္ဂလန်မှာ နေစဉ်တုန်းကတည်းက ရယူခဲ့သူဖြစ်ပြီး မြန်မာပြည်၌ `အပ်ပုန်း´ခေါ် ဒေါက်တာရမ်းကု တစ်ယောက်သာလျှင် ဖြစ်သည်။ သန္ဓေသားကလေး ဖျက်ချရာတွင် ဒေါက်တာဘေဆင်မှာ အလွန်ဆေးလိုက်သူ တစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ ဓာတ်သိများကမူ သူ့အား ဒေါက်တာဘေဆင်ဟု မခေါ်ကြဘဲ ဂေါ်လီဘေဆင်ဟုသာ ခေါ်ကြလေ၏။

ဒေါက်တာဘေဆင်ခေါ် ဂေါ်လီဘေဆင်သည် မုဆိုးမ တစ်ခုလပ် မဆိုထားနှင့် လင်ရှိယောက်ျား မိန်းမများကိုလည်း အချောင်ရလျှင်ရသလို ဝါးမြိုစားသောက်နေကျ ကြောင်ဘားကြီး တစ်ကောင်ပင်တည်း။

ပွင့်တစ်ယောက် ကိုသံဒိုင်နှင့် လူသိရှင်ကြား လက်ထပ်ခြင်း မပြုရသေးမှီ ဗိုက်ကြီးမည်ကိုစိုး၏။ ထို့ကြောင့်လည်း ဂေါ်လီဘေဆင်နှင့် အရဲစွန့်ပြီး လာတွေ့ရခြင်းပင် ဖြစ်လေသည်။

`အေးဗျာ.. ခက်တော့.. ခက်သား´

ဒါ သူရွတ်နေကျ စကားလုံးသာဖြစ်၏။ ထိုစကားအဆုံး၌ ဟန်ပါပါနှင့် နားကြပ်ကို စားပွဲပေါ်မှ ဆွဲယူပြီး အကူနပ်စ်မလေးအား..။

`ဆေးခန်း ခဏပိတ်ထားမယ်နော်´

`ဟုတ်ကဲ့ပါ ဒေါက်တာ´

လှပတောင့်တင်းသော တင်ရင်ခါး အချိုးညီညီလှပသော ပွင့်ကဲ့သို့သော လူနာများလာလျှင် ဒေါက်တာဘေဆင်သည် သို့ပင်ဆေးခန်းကို ယာယီရပ်ထားလေ့ရှိသည်မှာ ကြာပြီ။ နပ်စ်မလေးကိုယ်တိုင်လည်း နပ်စ်ဆင်း အောင်လက်မှတ်ရ ဆရာမ မဟုတ်။ ဖင်ကြည့်ပြီး ခန့်ထားသော အကူဆရာမ ဖြစ်သည်မို့ ဘေဆင်၏ စောက်ကျင့်ကို နပ်ပြီးသားပင်။

ဆရာမလေးက ပွင့်ကို အားပေးသလို ပြုံးပြပြီး ဆေးခန်းတံခါးမကြီးကို ဆွဲစေ့လိုက်သည်။

`ကဲ.. ပွင့်.. အဲဒီကုတင်မှာ လှဲလိုက်၊ ကျုပ်က လူရင်းတွေမို့သာ လုပ်ပေးတာနော´

`ကျေးဇူးပါပဲ.. ဒေါက်တာရယ်´

ပွင့်က အနီးရှိ စားပွဲလေးပေါ်သို့ လက်ထဲတွင် ကိုင်လာသော လက်ပွေ့အိတ်နှင့် ခေါက်ထီးလေးကို တင်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ် လှဲချလိုက်သည်။

`မျက်စေ့မှိတ်ထားနော်.. ပွင့်´

`ဟုတ်ကဲ့.. ဒေါက်တာ´

`ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ထောင်ထား.. ဟုတ်ပြီ… နည်းနည်း.. နည်းနည်းလေး ကားလိုက်.. အဲ.. အိုကေပြီ´

ပွင့် မျက်စေ့မှိတ်ထားသည်။ ဒေါက်တာဘေဆင်၏ လက်ညှိုးတစ်ချောင်းက ခပ်ဟဟ ဖြစ်နေသော ပွင့်စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိုးမွှေလိုက်သည်။

`အ.. အဟင့်.. ယားတယ်. ဒေါက်တာ´

`ဟို.. အချောင်းကြီးကျတော့ မယားဘူးလား´

`အို.. ဒေါက်တာကလဲ.. အဟင့်ဟင့်.´

စောက်ပတ်အတွင်းပိုင်းသို့ တစ်မိနစ်ခန့် မွှေလိုက်သောအခါ ချွဲကျိသော စောက်ရေများ စိုကျလာ၏။ ဒေါက်တာဘေဆင်က မျက်စေ့လေးမှိတ်၍ ငြိမ်နေသော ပွင့်၏ လှပသော မျက်နှာလေးကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး သူ့ဘောင်းဘီရှည်ကြီးကို ချွတ်လိုက်သည်။

ထိုအခါ နီကြောင်ကြောင် လီးမွှေးကြီးများကြားမှ ဂေါ်လီသီးများ အစီအရီ ခွဲစိပ်ထည့်သွင်းထားသော ပြောင်းဖူးသဏ္ဍာန် လီးတန်ကြီးမှာ ငွါးငွါးစွင့်စွင့်ကြီး ထွက်ပေါ်လာပါတော့သည်။ ဂေါ်လီ လီးကြီးထိပ်က အတန်ငယ်လုံးပြီး ကွမ်းသီခေါင်းကြီးမှာ လုံးဝင်းစိုလက်နေ၏။

ပွင့်မှာ ချိုးချိုးချွတ်ချွတ်အသံ၊ အဝတ်ချင်းထိခိုက်သံတွေကြားပြီးမှ စောက်ခေါင်းထဲသို့ နွေးထွေးမာကျောသော အရာကြီးတစ်ခု ထိုးသွင်းလိုက်သည်ကို ခံစားလိုက်ရသည်။ ပွင့်စိတ်ထဲ၌ ကလေးဖျက်ချသော ကိရိယာတို့မည်သည်မှာ ယောက်ျားလီးကဲ့သို့ပါပဲလားဟု မှတ်ယူလိုက်ကာ အသာမှိန်း၍ နေလိုက်သည်။

ကုတင်အောက်မှ မတ်တပ်ရပ်၍ ဒူးထောင် ပေါင်ကားထားသော ပွင့်၏ ဆူဖြိုးမောက်ကြွားနေသည့် စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ ဂေါ်လီလီးကြီးကို တရစ်ပြီးတစ်ရစ် ထိုးသွင်းနေသော မစ္စတာဘေဆင်၏ လက်နှစ်ဖက်မှာ ကုတင်စောင်းကိုသာ ကိုင်ထားပြီး အခြားဘာနှင့်မျှ မထိရအောင် သတိနှင့် သွင်းထည့်လိုက်သည်။

`ဗြွတ်..ဘွပ်´

`အ.. အား.. ကျွတ်ကျွတ်ကျွတ်´

`နာလို့လား.. ပွင့်´

`နာတာမဟုတ်ဘူး… တစ်မျိုးကြီးမို့ပါ´

`ဒါက နောက်ဆုံးပေါ် ကလေးဖျက်ချတဲ့ အတန်လေပွင့်ရဲ့၊ သိပ်လည်း မနာဘူး မဟုတ်ာလား´

`အင်း.. ကြပ်တော့.. ကြပ်တယ် ဒေါက်တာ´

`ကြပ်မှ ခံလို့ကောင်းမှာပေ့ါ ပွင့်ရဲ့ မဟုတ်ဘူးလား´

`အဟင့်.. ဒေါက်တာကလဲ.. အဟင့် ကျွတ်´

ဂေါ်လီးသီးကြီးများက ပွင့်စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားများကို ပွတ်တိုက်လျှောဆင်းနေကြရာ ပွင့်မှာ တဖြေးဖြေး တွန့်လိမ်လာမိလေ၏။

`ဒေါက်တာဟာကြီးက တစ်မျိုးပဲကွယ်´

`ဟိုဟာနဲ့တူတယ်.. မို့လား.. ဟင်´

`အင်း.. အစိအစိတွေပါတာတစ်ခုပဲ သိလား´

`ဟုတ်တယ် ပွင့်ရဲ့။ ဒါနဲ့ထိုးချပေးလိုက်ရင် ယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့ လုပ်နေရသလိုပဲ အရသာရှိပြီး ကလေးလည်း ပျက်ကျရောလေ ဟဲဟဲဟဲ´

`အင့်.. အင်းး.. အင်း.. ရှီး ကျွတ်ကျွတ်´

ပွင့်က နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ပြီး လက်နှစ်ဖက်က ကုတင်ဘောင်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားကာ မျက်စိကို တွင်တွင်ကြီး မှိတ်ထားဆဲပင်။

`ပြွတ်ဘွပ်.. ပြွတ်ဘွပ်.. ပြွတ်ဘွပ်´

`အလာလာ.. အလာလာ.. ကျွတ်´

`နာရင်.. နာတယ်.. ကောင်းရင် ကောင်းတယ် ပြောနော်.. ပွင့်သိလား´

`ကောင်ပါတယ်.. ဒေါက်တာ´

`အဆုံထိရော ပွင့်.. ဝင်ရဲ့လား ဟင်´

`ဟုတ်.. ဟုတ်ကဲ့ ဝင်ပါတယ်.. အား´

ဒေါက်တာဘေဆင်က ချွန်မြသော နှာခေါင်းကြီးနီလာပြီး တဖြေးဖြေး အရှိန်တက်လာက အသွင်းအထုတ် ခပ်သွက်သွက်လေး လှုပ်ရှားလာတော့၏။

`ပြွတ်.. ပြွတ်.. ပြွတ်..ပြွတ်.. ပြွတ်´

`အင့်.. အင့်.. အင့်.. အင့်.. အင်း´

ပွင့်တစ်ကိုယ်လုံး ငလျင်လှုပ်သလို ရှေ့တိုးနောက်ငင် ခါရမ်းနေသည်။ ကုတင်ကြီးမှာလည်း သိသိသာသာကြီး လှုပ်ခါလာသည်။

`ပြွတ်..ဖပ်..ဖပ်.. ပြွတ်…ပြွတ်´

`အား.. အား.. အား.. ရှီး…ကျွတ်ကျွတ်.. ကျွတ် ဒေါက်တာဟာကြီးက ယောက်ျားနဲ့ လုပ်နေသလိုပဲနော်´

`ခံလို့ကောင်းတယ်မို့လား ပွင့်´

`ဟုတ်ကဲ့.. အင့်.. အိ.. အင့်.. အင့်..´

`မျက်စေ့မဖွင့်နဲ့နော်.. လန့်သွားမှာစိုလို့ သတိပေးထားတာပါ´

`ဟုတ်ကဲ့ မဖွင့်ပါဘူး ဒေါက်တာ´

`ပြွတ်.. ဘွပ်.. ဘွပ်.. ပြစ်ပြစ်ပြွတ်´

`အင့်.. အင့်.. အင့်.. အ.. အား အား´

ပွင့်ခြေထောက်များ အစွမ်းကုန်ကားသွားသည်။ စောက်စိကြီးက ငေါက်တောက်ကြီး ပြူးထွက်လာကြရာ ဂေါ်လီသီးကြီးများနှင့် ဓားချင်ယှဉ်ခုတ်နေသည့်အလား အသွားအပြန် တိုက်မိကြလေရာ ပွင့်မှာ အရသာအရှိကြီး ရှိရှိသွားပြီး ထိုသားဖျက် ကိရိယာကြီးကို မည်မျှပင်ပေးရပေးရ ဝယ်ယူသွားရန် စဉ်းစားမိလေသည်။

`ပွင့် ထွက်ခါနီးပြီလားဟင်´

`အင်း.. ဟုတ်တယ်.. ပြီးချင်နေပြီ ဒေါက်တာ´

`ပွင့် ခွင့်ပြုနော်.. အမောပြေအောင် ဆရာက အသာလေး အပေါ်က ဖိအိပ်ပေးထားမယ်´

`ရပါတယ် ဒေါက်တာ´

ဉာဏ်များသော မစ္စတာဘေဆင်က ပွင့်စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ လီးကြီးကို အဆုံးဖိသွင်းပြီး အားရပါးရကြီး ဆောင့်လိုးပြီး ပွင့်နို့ကြီးနှစ်လုံးပေါ်သို့ မျက်နှာကြီးအပ်ခါ မှောက်အိပ်ချလိုက်တော့သည်။

လီးနှင့် စောက်ပတ်က တင်းကြပ်စွာ ပူးကပ်နေဆဲမှာပင် တင်းကနဲ့ တင်းကနဲ့ အရှိန်မသေသေးဘဲ ရုန်းကန်နေကြလေသေးသည်။ ဒေါက်တာဘေဆင်က လီးတန်ကြီးကို အသာအယာ ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ပွင့်စောက်ပတ်ကို ဖြဲကြည့်လိုက်သည်။ ဟစိ ဟစိနှင့် အရှိန်မသေသေးချေ။

`ပွင့်က ညှပ်အား တော်တော်ကောင်းတာဘဲ´

`ရှင် ဘာညှပ်အားလဲ ဒေါက်တာ´

`အော် ကြွက်သားတွေက သိပ်သန်စွမ်းတယ်လို့။ ကိရိယာကို မနည်းကြီး ဆွဲထုတ်ရမယ်´

`အဟင်း.. ပွင့်တော့ ဘာမှမသိဘူး´

`ကဲ စိတ်ချသွားရပါပြီ ပွင့်၊ အဲ… ပြီးတော့ ဆရာ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောရရင် ဘယ်ယောက်ျားနဲ့ ဖြစ်ဖြစ် ပွင့်အိပ်နိုင်ပါတယ်။ ပွင့် ကလေးရစရာ အကြောင်းမရှိတော့ပါဘူး။´

`ဘာဖြစ်လို့လဲ ဒေါက်တာ´

`ပွင့်သားအိမ်ကို အပြီးထိုးခွဲပစ်လိုက်လို့ပါ´

`ရှင်.. ဟုတ်လား.. သိပ်မနာပါလား´

`ကိရိယာ.. ကောင်းလို့ပေ့ါ ပွင့်ရဲ့´

`ဒေါက်တာကိရိယာကို ပွင့်ခဏကြည့်ပါရစေ´

`ဟာ ဒါ နောက်ဆုံးပေါ်ကိရိယာ ပွင့်ရဲ့။ ဟဲဟဲ အခုပဲ ရေခဲဗူးထဲထည့်ပြီး သိမ်းလိုက်ပြီလေ ပွင့်။ လေ့လာချင်တယ်ဆိုရင်တော့ လာခဲ့ဦးပေ့ါ´

`ဟုတ်ကဲ့ဒေါက်တာ။ အခုလည်း မေမြို့ကအပြန် ရန်ကုန်ကို တန်းမဆင်းသေးပဲ ဒေါက်တာဆီ ဝင်လာတာ နောက်လည်းကြုံမှာပါ´

ပွင့်က ထမီပြင်ဝတ်စဉ် ပေါင်ကြားသို့ မစ္စတာဘေဆင်၏ လရည်များ စီးကျလာသည်။

`ပွင့် ရေချိုးခန်း ခဏသွားချင်တယ် ဒေါက်တာ´

`သွားလေပွင့် ဒီတံခါးဖွင့်ဝင်သွား´

ပွင့်ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး ထမီကိုလှန်ကာ စောက်ပတ်ကိုဖြဲပြီး ရေသုံးလေးခွက်ပက်သွင်းလိုက်ရာ သွေးစ သွေးနေလေးများနှင့် အဖြူဖတ်များ ကျဆင်းလာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူ့ကိရိယာက ခံလို့ကောင်းသားဟု စိတ်ထဲကတွေးမိရင် အပြင်ထွက်လာခဲ့သည်။

`ဘယ်လောက်ကျလဲ ဒေါက်တာ´

`မိတ်ဆွေရင်းတွေပဲ ငွေကြေးစကားမပြောပါနဲ့ ပွင့်ရယ်၊ ကြုံရင်လည်း ဝင်ခဲ့နော်၊ နောက်တစ်ခါစမ်းသပ်ရအောင်´

`စိတ်ချပါ ဒေါက်တာရဲ့ ကျမကလည်း အဲဒီကိရိယာကို လေ့လာချင်သေးတာပါ ကဲ သွားမယ်နော်´

`အိုကေ ဂွတ်ဘိုင်´

မြန်မာပြည်ရောက် မစ္စတာဘေဆင်လို အပ်ပုန်းတွေနှင့် ပွင့်တို့လို မလည်မရှုပ်မလေးတွေ မည်မျှရှိနေမည်ကို မည်သူမျှ မသိနိုင်ကြလေပါတကား။…ပြီးပါပြီ

Zawgyi

ပါကင္မေပါက္ေသးတဲ မယားပါသမီးေလး

`ေခြးေတြ.. ရွင္တို႔ … ေခြးေတြ သိလား´

အငုံ ငယ္သံပါေအာင္ ႀကဳံးေအာ္ပစ္လိုက္ေသာ အသံေလးက တိုက္ႀကီးအတြင္း ဗုံးေပါက္ကြဲသလို ျမည္ဟီးသြားေလသည္။

အငုံရဲ႕ေမေမ ပြင့္က ခပ္ေဝးေဝးေရာက္ေနေသာ ထမီကို ကေယာင္ကတမ္း ဆြဲယူၿပီး ေျခမွစြပ္ဝတ္ကာ၊ ေျပက်ေနေသာ ဆံပင္ကို ကပိုက႐ို ထုံးဖြဲ႕သည္။ ႏို႔ႏွစ္လုံးအေပၚသို႔ အလိပ္လိုက္ေလး တက္ေနေသာ ဘရာစီယာကို အတင္းဆြဲခ်ၿပီး အုံႀကီးထြားႀကိဳင္းေသာ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ဖုံးဖိကာကြယ္သည္။

ဦးဦးသံဒိုင္က ပုဆိုးကို ေကာက္ဝတ္ၿပီး တံခါးဝသို႔ သုတ္ေျခတင္ရန္ ေျခလွမ္းျပင္လိုက္သည္။

`လူယုတ္မာႀကီး.. ရွင္ျပႆနာတက္သြားခ်င္လား.. ထိုင္စမ္း.. ဘယ္မွမသြားနဲ႔´

ေျခာက္ေပးနီးပါးထြားႀကိဳင္းေသာ ကိုသံဒိုင္က (၁၆) ႏွစ္သမီးေလး အငုံ၏ အဆိုကို ေလးစာ႐ိုက်ိဳးစြာ လိုက္နာရွာသည္။

`အကုန္.. ေစာက္ရွက္ကြဲကုန္မယ္´

အငုံက နာဇီဟစ္တလာမ်က္ႏွာျဖင့္ ဟိန္းေဟာက္သည္။ ပြင့္က ရွက္လြန္း၍ မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ျဖင့္အုပ္ကာ တရႈံ႕ရႈံ႕ငိုေနရွာသည္။

`ၾကည့္ပါဦးရွင္.. ဒါ.. ဧည့္ခန္းရွင့္.. ဧည့္ခန္း..။ က်မဒက္ဒီ.. ဂုဏ္သေရရွိ ဧည့္သည္ေတြကို လက္ခံေတြ႕ဆုံတဲ့.. မဂၤလာရွိတဲ့ ဧည့္ခန္း သိၾကရဲ႕လား´

အငုံ႔စကားသံသာ ထြက္ေပၚေနၿပီး လူႀကီးႏွစ္ေယာက္စလုံးထံမွ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။

`က်မ အံ့ၾသတယ္.. ဦးဦးသံဒိုင္။ ဒက္ဒီဆုံးတာ ႏွစ္လပဲ ရွိေသာတာပါ။ ရွင္တို႔ ဒီေလာက္ ေသာင္းက်န္းၾကဘို႔ မေကာင္းဘူး´

ပြင့္ေရာ ကိုသံဒိုင္ပါ ေခါင္းငုံ႔ဆိတ္ၿငိမ္ေန၏။

`ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားႀကီး သူေဆာင္းစားဘဝနဲ႔ ႀကံေတာသခ်ႋဳင္းမွာ ေနရတဲ့ဘဝက ကယ္တင္လာတဲ့ ဒက္ဒီမွက္ႏွာကိုမွ မေထာက္မထား ခင္ဗ်ားမို႔ဗ်ာ´

`ဦးဦးအျပစ္ေတြခ်ည္းပါ အငုံ´

`ဟုတ္တယ္။ မာမီလည္းပါတယ္..။ မာမီ ဘာျဖစ္လို႔ ရာဂျပင္းထန္းသြားရတာလဲဟင္´

`အငုံ..´

ပြင့္အသံက နီရဲေသာ မ်က္လုံးေတြၾကားမွ ရွက္ေဒါသႏွင့္ ကန္ထြက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။

`နားေထာင္ေနလို႔ အေကာင္းမမွတ္နဲ႔ အငုံ..။ ဒါလူႀကီးေတြကိစၥ..။ ဒို႔ႏွစ္ေယာက္ ယူၾကမွာဘဲ..။ လင္မယားလိုေနတာ ဆန္းသလား´

`ရွင္.. ေမေမ.. အဲ.. အဲဒါ.. ေမေမပါးစပ္က ထြက္.. ထြက္လာတဲ့စကားေတြ.. ဟုတ္လား´

အငုံ အံ့ၾသသလို ဝမ္းလည္းနည္း ရွက္ေဒါသလည္း ပိုမိုျပင္းထန္သြားသည္။

`ဟုတ္တယ္.. င့ါပါးစပ္ကေျပာတာ ဘာျဖစ္လဲ´

မဟုတ္ပါ.. မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ေမေမသည္ ယဥ္ေက်းေသာ လူ႔အလႊာမွ ႏူးညံ့စြာ ေမြးဖြားသန႔္စင္လာသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း အငုံသိသည္။ ဒက္ဒီရွိစဥ္က ဒက္ဒီမွလြဲ၍ ဘယ္ေယာက္်ားကိုမွ တစ္ဦးခ်င္း လက္ခံစကားေျပာခဲ့သူ မဟုတ္ေပ။ ျမန္မာဆန္ဆန္၊ နန္းဟန္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ႏွင့္ ေမေမ့ပါးစပ္မွ ေမာက္မာ႐ိုင္းစိုင္းေသာ စကားလုံးေတြက ဘယ္အခ်င္းအရာကို အေျခခံေပါက္ဖြားခဲ့သည္ကို အငုံမေတြးတတ္ေအာင္ ျဖစ္သြားပါသည္။

`လင္ေသလို႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ထပ္ယူတာ ဘာျဖစ္လဲ။ နင္က လူတြင္က်ယ္ဝင္လုပ္နဲ႔ အငုံ။ လာ.. ကိုသံဒိုင္ အေပၚထပ္သြားမယ္´

ပြင့္က ကိုသံဒိုင္လက္ကို ရဲတင္းစြားဆြဲၿပီး အေပၚထပ္ ေလွခါးသို႔ တက္သြားသည္။ ကိုသံဒိုင္က အငုံကို တစ္စုံတစ္ရာ ေျပာလိုက္ရန္လွည့္ၾကည္၏။

`ေမေမ.. သမီးကို.. စစ္ေၾကျငာတယ္´

`ရပါတယ္.. ေမေမ.. အငုံကလည္း.. ဘာေကာင္မလဲဆိုတာ.. အေၾကာင္းျပရေသးတာေပ့ါ´

`အံမာ.. ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္.. ဟင္း´

ေလွခါးေအာက္သို႔ ျပန္ဆင္းလာဟန္ ေျခလွမ္းျပင္လိုက္ေသာ ပြင့္လက္ေမာင္းေလးကို ကိုသံဒိုင္က ဖမ္းဆြဲၿပီး အေပၚထပ္သို႔ ေခ်ာ့ေမာ့ေခၚေဆာင္သြားေလသည္။

`ထြီ.. ၾကက္သေရမဲ့လိုက္တာ´

ပြင့္ၾကားေလာက္ေအာင္ ေအာ္ေျပာလိုက္ေသးတာမို႔ ပြင့္အရက္တန္ခိုးႏွင့္ ရာဂ ကာမ သတၱိတို႔က သမီးေလးကို ႐ိုက္ပုတ္ရန္ ေအာက္ထပ္ျပန္ဆင္းဟန္ျပဳျပန္ေလသည္။

`ကေလးပဲ ပြင့္ရယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူနားလည္လာမွာပါ..။ ကိုယ္က လူႀကီးပဲ´

`သက္သက္လာၿဖဲတာ.. ကိုသံဒိုင္။ ဒါကို လူႀကီးက ငုံ႔ခံေနရင္ ဒင္းပိုကဲလာမွာ´

`ေအးေအးေဆးေဆး ေျဖရွင္စမ္းပါ ပြင့္ရယ္´

ပြင့္က မူးေဝေဝဦးေႏွာက္ျဖင့္ အတန္ငယ္ ေတြေနၿပီး

`အရက္ထပ္ေသာက္ဦးမယ္ ကိုသံဒိုင္´

`ေတာ္ပါေတာ့ ပြင့္ရယ္။ အခုလည္း အရက္ေၾကာင့္ပဲ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴးေတြ ျဖစ္ကုန္တာပဲ မဟုတ္လား´

`အင္းေလ ထပ္ေသာက္မယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ ထပ္ၿပီး က်ဴးက်ဴးလြန္လြန္ ခ်စ္ၾကမယ္ ဟင္း..။ မေကာင္းဘူးလား…။ အာမယ္.. မ်က္ႏွာႀကီးက ဘာလဲ တစ္ခ်ီထဲနဲ႔ အီသြားပလား ဆရာႀကီး ခစ္.. ခစ္.. ခစ္..။ အို ၾကည့္ပါဦး.. ဟင္းး.. ဟင္း.. မာလိုက္တာမွ ေတာင္လို႔´

ပြင့္က လက္ရဲဇက္ရဲေလး ကိုသံဒိုင္ေပါင္ၾကားသို႔ လက္ထိုးႏႈိက္ခါ တခစ္ခစ္ရယ္ရင္း ေျပာ၏။ ပြင့္မူးေနျပန္ၿပီ။ ကိုသံဒိုင္ ဘာတစ္ခြန္းမွ ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ တကယ္ၾကင္နာသနားေသာ စိတ္ျဖင့္ ရင္ခြင္ထဲသို႔ ဆြဲယူေပြ႕ဖက္ထားရင္း ေက်ာျပင္ေလးကို တယုတယပြတ္သပ္ေပးရင္း ေခ်ာ့ေမာ့ႏွစ္သိမ့္လိုက္ရသည္။

`ခ်စ္ၾကဦးစို႔ ကိုယ္ရယ္ေနာ္ မဝေသးဘူး´

`ေအးပါ ပြင့္ရယ္ အားျပည့္သြားေအာင္ အိပ္လိုက္ဦးေလ ေနာ္ ေနာ္လို႔´

`ဟင့္အင္း.. ဟင့္အင္း.. တစ္ခါ တစ္ခါ´

`ပြင့္ သိပ္ပင္ပန္းေနမွာစိုးလို႔ပါ´

`ကိုယ့္အတြက္ဆို ပြင့္က အဲဗားပဲ.. သိလား´

`အင္း… အင္း.. ကဲ.. အိပ္ဦး ဟုတ္လား´

`ေဟ့ေအးကြာ.. တစ္ခါေလာက္ခ်စ္ၿပီးမွ ေမာေမာနဲ႔ အိပ္ခ်င္တယ္.. ေနာ္.. ေနာ္လို႔.. ကို´

ပြင့္က အရွိန္မေသေသးေသာ ကာမစိတ္ျဖင့္ ထမီေလးကို ခြၽတ္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚ၌ ေလးဘက္ေလးေထာက္ခါ ဖင္ႀကီးကုန္းေပးလိုက္ျပန္သည္။

`လာကြယ္.. ဒီက.. ရွက္ေတာင္လာၿပီ´

တတ္ႏိုင္ပါဘူး၊ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေတာ့ဟု သေဘာပိုက္ခါ ကိုသံဒိုင္လည္း ပုဆိုးကို ေခါင္းေပၚမွ ေက်ာ္ခြၽတ္ၿပီး ျခင္ေထာင္အမိုးေပၚ ပစ္တင္ၿပီး ပြင့္ကုန္းေပးထားေသာ ဖင္ေဖြးေဖြးႀကီးၾကားမွ အစြမ္းကုန္ ျပဴးထြက္ေနေသာ ပြင့္ေယာနိအုံႀကီးၾကားသို႔ မဲနက္ခ်ိပ္ေမွာင္ေနေသာ သူ႔လီးတန္းႀကီးကို ထိပ္မွာေတ့ၿပီး ဇြတ္ခနဲ႔ လိုးထည့္ေပးလိုက္ေတာ့၏။

စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္ေနေသာ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ထာဝစဥ္တင္းမားေနတတ္ေသာ အငုံမ်က္ႏွာကို ကိုသံဒိုင္ ရင္မဆိုင္ရဲသလို ခံစားေနရသည္။ ကေလးဘက္မွ အျပစ္မရွိဟု ကိုသံဒိုင္ထင္သည္။ ကေလးေျပာသလိုပင္ မိမိ သူေတာင္းစားဘဝက အငတ္ငတ္ အျပတ္ျပတ္ရွိေနစဥ္ ေခၚယူေကြၽးေမြးထားခဲ့ေသာ ကေလးဒက္ဒီ ကိုေမာင္ေမာင္လြင္သာ ေသသည့္ေနရာမွ ထလာလွ်င္ ကိုသံဒိုင္ကို ေျခာက္ေပတြင္းထဲသို႔ မလြဲမေသြ ထည့္လိုက္မည္မွာ ဧကန္။

…………………………………………………………….

`မင္း စားဖို႔ ဝတ္ဖို႔ ေနဖို႔ မပူရတာနဲ႔ပဲ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အဖို႔ ျပည့္စုံၿပီ ယူဆထားသလား.. သံဒိုင္ ဟင္း.. ဟင္း.. ဟင္း..´

`မင္း.. ေဆာ္မခ်ခ်င္ဘူးလား ကဲေရာ့.. မင္းခ်ခ်င္ရင္ ေခၚခ် ေငြယူထား´

ဘာမွ လိုေလေသးမရွိေအာင္ ထားေပးခဲ့ေသာ ေမာင္ေမာင္လြင့္ေက်းဇူးက မဟာပထဝီေျမႀကီးထက္ ထုထည္ပမာဏ ႀကီးမားလြန္းေသးသည္။

`ပြင့္´၏ ကာမကြန္ယက္အတြင္းမွ ႐ုန္းမရေအာင္ နစ္ကြၽံေနေသာ မိမိအျဖစ္ကိုလည္း စင္စစ္ ကိုသံဒိုင္ ကိုယ္တိုင္ မေက်နပ္။

`ကို.. ပြင့္နဲ႔ ေနရတာ မေပ်ာ္ဘူးလားဟင္´

`အင္း.. ေပ်ာ္ပါတယ္ ပြင့္ရယ္..။ ဒါေပမဲ့ ေက်းဇူးရွင္မ်က္ႏွာကို ျပန္ျမင္မိရင္ အေပ်ာ္စိတ္ကေလးေတြ ေပ်ာက္ပ်က္လြင့္ပ်ယ္ကုန္တယ္။ ကိုယ့္ဖာသာလည္း လိပ္ျပာမသန႔္သလိုပဲ ပြင့္´

`အို ကိုကလည္း… ကို ပြင့္ကို အတင္းအဓမၼ မုဒိန္းက်င့္ၿပီး ယူခဲ့တာမွ မဟုတ္တာ။ ေဟာဒီ ပြင့္ကိုယ္တိုင္က ကို႔ကို တစ္ဖက္သတ္ စြဲလန္းခဲ့ရတာ´

`ဘာရယ္.. ဘယ္လို ပြင့္´

`ဟင္း.. ဟင္း.. ကို.. ဘယ္သိမလဲ။ ကိုေမာင္ေမာင္လြင္ရွိစဥ္က ကိုေလ မွတ္မိေသးလား။ ဟိုသစ္ခြ႐ုံ အိပ္ခန္းေလးထဲမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ျဖဳတ္ေနတုန္း ပြင့္ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ေကာင္မေလးခင္မ်ာ ေၾကးစားမေလးသာဆိုတယ္ ကို႔ဟာႀကီးဒဏ္ကို မခံႏိုင္လို႔ ညဝက္နဲ႔ ျပန္ေျပးသြားခဲ့တယ္မို႔လား´

`ဟင္.. ပြင့္ဒါေတြသိတယ္´

`သိ႐ုံတင္ မဟုတ္ဘူး။ ျမင္လဲျမင္တယ္.. သိလား။ အဲဒီအခါမွာ မ်က္စိထဲ စြဲက်န္ေနခဲ့တာက ဘာလဲ သိလား´

`ဟင့္အင္း´

`ဒါႀကီးေပ့ါ.. ေဟာဒါႀကီး´

ႏွစ္ကိုယ္ယွဥ္တြဲ အိပ္ေနသည္မို႔ ပြင့္လက္ကေလးက ခပ္လုံးလုံး မေပ်ာ့မမာ ကိုသံဒိုင့္ လိင္တန္ရွည္ႀကီးကို `ပိက်ိ ပိက်ိ´ႏွင့္ ျမည္တတ္ေသာ ဗူေဖာင္းေလးႏွိပ္သလို ဆိုပ္ကိုင္ညစ္ရင္း ေျပာသည္။

`အဲဒီကတည္းက ကို႔အလိုးကို ခံခ်င္ေနတာရွင့္။ ကဲ သိပလား ကိုဒစ္ျပဳတ္ႀကီးရဲ႕ ခစ္.. ခစ္´

တစ္ခါတေလ ပြင့္ထံမွၾကားေသာ စကားမ်ားမွာ ပြင့္ဆိုေသာ သူေဌးကေတာ္ မုဆိုးမေလး ေျပာေနတာမွ ဟုတ္ရဲ႕လားဟုပင္ သံသယဝင္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ တစ္တစ္ခြခြရွိ၏။ ပြင့္ စိတ္ပါလက္ပါ ပါးခ်င္ကပ္ၿပီး ေျပာတတ္ေသာ ကာမစပ္ယွက္ျခင္း အေၾကာင္းေလးမ်ားေၾကာင့္လဲပဲ ကိုသံဒိုင္၏ ဒုတ္´ ႀကီးမွာ အၿမဲတင္း´ ေနတတ္၏

`စိတ္ညစ္တယ္.. ပြင့္ရယ္´

`ရွင္.. ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုရယ္´

`ကိုယ့္ဟာႀကီးက အၿမဲေတာင္ေနတာ ဘာျဖစ္မွန္းမသိဘူးကြယ္´

`ကို လုပ္ခ်င္ လုပ္ေလ´

`လုပ္ရလြန္းလို႔လည္း အေခ်ာင္းႀကီးက ႂကြက္သားေတြလည္း နာေနၿပီပြင့္ရဲ႕ ပြင့္ေရာ´

ပြင့္ ႐ုတ္တရက္ မေျဖဘဲ သက္ျပင္းရႈိက္၏။

`ပြင့္လဲေလ စိတ္ရွိတိုင္း လုပ္ေနရလို႔လား မသိဘူး။ ဖင္တစ္ခုလုံးလည္း က်ိန္းစပ္ေနတာ ကိုရဲ႕´

`ဖင္ ဟုတ္လား ဖင္က ဘာျဖစ္လို႔ က်ိန္းတာလဲ´

`အာကြာ ကိုကလည္း နားေဝးလိုက္တာ။ ဖင္ဆိုတာက ကိုလိုးလိုးေနတဲ့ ပြင့္ ေစာက္ပတ္ကို ေျပာတာ ေရွ႕ဖင္ ေရွ႕ဖင္ ကဲသိပလား´

`ေအာ္´

`အင္း.. အဲဒီလို အဆီတထပ္ အသားတထပ္ ေျပာျပမွ သေဘာေပါက္တယ္မို႔လား။ အဲဒီေတာ့လည္း ပြင့္က ေပၚတင္ခ်ည္းပဲေျပာ ေျပာေနေတာ့ ကိုယ့္ဟာႀကီးက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေပ်ာ့ေတာ့မွာလဲ လို႔´

မည္သို႔ဆိုေစ ပြင့္မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ႏွစ္လက္မေလာက္သာခြာၿပီး အိပ္ယာထဲ၌ လီးႏွင့္ေစာက္ပတ္အေၾကာင္း ေျပာေနရေသာ အခ်ိန္ေလးမ်ားသာလွ်င္ ကိုသံဒိုင္အတြက္ သုခခ်မ္းသာ အိမ္ေထာင္ေရးအရသာကို ရေပေတာ့မည္။

တစ္ခါကလည္း အငုံႏွင့္ သူ ပက္ပင္းတိုးဖူးသည္။ ထမင္းဝိုင္းမွ ပြင့္က ေစာစီးစြာ စားေသာက္ၿပီး ထသြားစဥ္ အငုံေလး ဝင္လာသည္။ စကဒ္တိုတိုႏွင့္ ခ်ိဳင္းျပတ္ စြပ္က်ယ္ေပ်ာ့ေလးေအာက္မွ မစို႔မပို႔ ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးက ဝင့္ဝင့္ထည္ထည္ ေခါင္းေလး ျပဴေနသည္။ ထမင္းခ်က္ အိမ္ေဖာ္ ကုလားမေလး ခရစၥတီးနားက ထမင္းဝိုင္းေဘးနားမွာ ရပ္လ်က္ လိုအပ္သည္ကို ျဖည့္ေပးေနသည္။

အငုံက ကိုသံဒိုင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ ဝင္ထိုင္သည္။ ေရခ်ိဳးၿပီး အလွပင္ မျပင္ထား။ ေရစိုပါးေလးႏွစ္ဖက္က မို႔ေဖာင္းေန၏။ အငုံက ကိုသံဒိုင့္ကို အသာအကဲခပ္သည္။ ထို႔ေနာက္ စားပြဲအလယ္တြင္ အသင့္ျပင္ထားေသာ အခ်ိဳပြဲအတြင္းမွ သီးေမႊးငွက္ေပ်ာသီး အလုံးထြားထြားႀကီး တစ္လုံးကို ေကာက္ယူၿပီး အခြံမႏႊာေသးဘဲ လွည့္ပတ္ၾကည့္ရင္း ပုခုံးေလးႏွစ္ဖက္ကို ၾကက္သီထဟန္ တြန႔္ပစ္လိုက္ၿပီး ခစ္ကနဲ႔ ရယ္လိုက္သည္။

`ဘာလဲဟင္ မမေလး´

`ေအာ္.. ငွက္ေပ်ာသီးႀကီးျမင္ၿပီး သတိရသြားလို႔ပါ ခရစၥတီးနားရဲ႕ ခစ္ခစ္´

ေျပာေျပာဆိုဆို ငွက္ေပ်ာသီးႀကီးကို ပါးစပ္ထဲသြင္းလိုက္ ထုတ္လိုက္လုပ္ရင္း ကိုသံဒိုင္ကို ခနဲ႔ေသာ သေရာ္ေသာ အၾကည့္ႏွင့္ မ်က္လုံးဝိုင္းေလးကို လွည့္ၾကည့္ေနျပန္သည္။ အငုံက ပါးစပ္ထဲသို႔ ငွက္ေပ်ာသီးႀကီး ထည့္သြင္းကာ အသံျမည္ေအာင္ တႁပြတ္ႁပြတ္ စုပ္ျပရင္း ခရစၥတီးကို ေနာက္ေျပာင္သလိုႏွင့္ ကိုသံဒိုင္အား ေပၚတင္ႀကီး တိုက္ခိုက္ေနေလသည္။

ကိုသံဒိုင္ စိတ္ေတြ ကေသာင္းကနင္း ျဖစ္လာကာ ထမင္းကို လက္စသပ္ၿပီး စားပြဲမွ ထခဲ့ရသည္။ ဒီတုန္းက ေအာင္ပြဲရစစ္သူႀကီးပမာ အငုံေလးက လက္ခုပ္လက္ဝါးေလး တီးကာ အားရပါးရ ေအာ္ရယ္ခဲ့ေလသည္။

`ဦးဦးပေထြး´

`ဗ်ာ..´

`အငုံေခၚတာ မွန္ပါတယ္ေနာ္´

သံဒိုင္ အၾကပ္အတည္းႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရျပန္သည္။

`ေျပာေလ မွန္တယ္မို႔လာ´

`ကေလးရယ္´

`ေယာက္်ားလိုပဲေျပာပါ မခြၽဲပါနဲ႔´

`မခြၽဲပါဘူး သမီးေလးရယ္။ သမီးေလးက ဦးကို သိပ္မုန္းေနတယ္ဆိုရင္လည္း ဒီအိမ္ႀကီးက ဦးထြက္သြားေပးပါ့မယ္ သမီးရယ္´

`အိုး သိပ္ဂြတ္တာေပ့ါ။ ထြက္သြားေလ အဟင္း။ ဘာလို႔ မထြက္သြားေသးတာလဲ။ ဘာလဲ မေအကို အီလို႔ဝလို႔ သမီးကိုပါ ကစ္ဖို႔ ႀကံေနတာလားဟင္´

`အငုံ´

ဒီတစ္ခ်ီ သီးသီးထန္ထန္ ေပါက္ကြဲရသူက ကိုသံဒိုင္ပဲ ျဖစ္ေတာ့သည္။ သူ႔အသားေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည္။ မ်က္လုံးအိမ္မွ အပူေငြ႕ေတြ လွ်ံထြက္လာၿပီး မ်က္ရည္မ်ား ရစ္ဝဲကုန္သည္။

…………………………………………………………..

`ဦးကိုမုန္းပါ ေမာင္းထုတ္ပါ သမီး။ ဦး အခ်ိန္မေ႐ြး ဒီအိမ္က ထြက္သြားမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီေလာက္အထိ ယုတ္မာပက္စက္ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲတဲ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ အျဖစ္နဲ႔ေတာ့ ဘဝမွာ အရိပ္မက်န္ခ်င္ဘူး အငုံ´

`အားပါးပါး ဒိုင္ေတြကေတာ့ အကယ္ဒမီပဲ´

အငုံက လွပေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးအစုံကို မဲ့မဲ့ေလးလုပ္ရင္ စက္ဆုပ္႐ြံရွာေသာ အၾကည့္ႏွင့္ ကိုသံဒိုင္ကို ၾကည္၏။

`ကဲ ဒါျဖင့္ သမီးေမးမယ္ ဦးမွန္မွန္ေျဖ´

သံဒိုင္က လႈိင္းထလႈပ္ရွားေနေသာ ရင္အစုံႏွင့္ ဟင္းလင္းျပင္နံရံကို ေဒါသတႀကီး ၿဖိဳဖ်က္ၿပီး ျဖစ္ေတာ့မည့္ဟန္ႏွင့္ စူးရွစြာၾကည့္ေနဆဲ။

`ဆိုပါေတာ့ အခုလို မာမီမရွိတုန္း သမီးကဦးကို ဟိုဥစၥာ အဲ အကူအညီ ေတာင္းမယ္ဆိုပါေတာ့ ဦးကူညီႏိုင္မွာပါ´

`ငါ တတ္ႏိုင္တဲ့ အကူအညီမ်ိဳးဆို အငုံအတြက္ အစြမ္းကုန္ ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီးသားပါ အငုံ´

`အိုေက တကယ္ေနာ္´

`ငါေယာက္်ားတစ္ေယာက္ပါ´

`ကဲ ဒါျဖင့္ ခဏလိုက္ခဲ့´

`ဘယ္ကိုလဲ´

`လိုက္ခဲ့ေလ သိရမွာေပ့ါ´

အငုံက အေပၚထပ္ လက္ဝဲေဒါင့္ဆုံ၌ရွိေသာ သူမအခန္းထဲသို႔ သံဒိုင္ကို ေခၚသြား၏။ အငုံအခန္းေလးထဲမွာ ႀကီးမားတုတ္ခိုင္ေသာ ကပၸလီႀကီးမ်ား ဗလာကိုယ္ထီးႏွင့္ ႂကြက္သားမ်ား အၿပိဳင္းၿပိဳင္း ထုတ္ကာ ကာယအလွျပေနေသာပုံမ်ား အစီအရီ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ အခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ အငုံက အခန္းတံခါးကို ကလစ္ကနဲ႔ ပိတ္လိုက္သည္။

`အငုံ နင္ ဘာ ဘာလုပ္မလို႔လဲ ဟင္´

`ဦးပဲ သမီးကို ကူညီမယ္ဆို´

`ငါ ငါ ဘာကူညီရမွာလဲ အငုံ´

`ဟင္း ဟင္း ေယာက္်ားစကားပါေနာ္´

အငုံက အိစက္တင္းေမာက္ေသာ တင္ပါးႀကီးအစုံ လႈပ္ရမ္းရင္း ကုတင္ဆီေလွ်ာက္သြားကာ ေအးေဆးစြာ လွဲခ်လိုက္ၿပီး ထမီေလးကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ပင့္လွန္လိုက္ေလသည္။ ႏုနယ္ပ်ိဳမ်စ္ေသာ မိန္းကေလး တစ္ဦး၏ ေပါင္တန္ဝင္းဝင္းႀကီးမ်ားက သံဒိုင္ဆိုေသာ လူထြားႀကီးအား ဖေယာင္းတစ္ခုပမာ ေပ်ာ့တြဲလာေစသည္။ ထမီေအာက္စေလးက ေပါင္ရင္းဂြဆုံ ေမွာင္မိုက္ဆုံးေနရာေလးမွာ ေခတၱရပ္နားေနသည္။ သံဒိုင္ရင္မ်ား တဒိုင္းဒိုင္း တုန္ခါေနသည္။ ေျခေတြ လက္ေတြ ေအးစက္လာသလိုပင္ ရပ္ထားေသာ ဒူးေတြ ၫြတ္က်လာသည္။ အငုံက သံဒိုင္ျဖစ္အင္ကိုၾကည့္ကာ ၿပဳံစိစိေလးလုပ္ရင္း။

`လာေလ ဦးရဲ႕ ဟင္းဟင္း လာပါ´

သံဒိုင္နဖူးမွ ေခြၽးသီးမ်ား စီးက်လာသည္။ ေမွာင္ရိပ္က်ေသာ ေပါင္ၾကားမွ ခပ္ေရးေရးအကြဲတစ္တစ္ႀကီး ႏွစ္ခုကို ျမင္ေနရၿပီ။

`လာေလ ဦးေလးကလည္း ဟင္း ဟင္း အငုံ ကေလးမွ မဟုတ္ေတာ့တာေနာ္ ဟုတ္တယ္ေနာ္´

အငုံလက္ကေလးတစ္ေခ်ာင္းက အကြဲတစ္တစ္ႀကီးၾကားသို႔ အလ်ားလိုက္ ထိုးဆြပြတ္သပ္လိုက္၏။ သံဒိုင္ ဦးေႏွာက္ေတြ ဆူေဝ အုံႂကြလာသည္။ ဒီကေလးမ ဘယ္သို႔စိတ္ကူေပါက္ေလသနည္း ဟုပင္ သံဒိုင္ႀကီး မစဥ္းစားအားပါ။ လီးအေခ်ာင္းတစ္ခုလုံး ကာမဆႏၵ ႏႈိးဆြမႈေၾကာင့္ က်င္လာသည္။ ေအာင့္လာသည္။ လက္တစ္ဖက္က လီးတန္းႀကီးကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ႀကီး ဆုပ္ကိုင္ထားမိေနသည္။

အငုံ ဒုတိယအဆင့္အျဖစ္ ထမီကို လုံးဝပင့္လွန္လိုက္ေလရာ ႏုစိုစိမ္းေမွာင္ေနေသာ ေစာက္ေမႊးအဖုတ္လိုက္ကေလးကို `ဘြား´ကနဲ ေတြ႕လိုက္ရၿပီး အေမႏွင့္သမီး နည္းဗ်ဴဟာခ်င္း တစ္ထပ္တည္းပါလားဟု သံဒိုင္ ေတြးမိလိုက္သည္။

သံဒိုင္ ေျခလွမ္းတို႔ စတင္ေ႐ြ႕လ်ားလာ၏။ ပုဆိုးကို ခြၽတ္ပစ္လိုက္သည္။ ပုဆိုးဂြင္းစႏွင့္ ခ်ိတ္ၿပီးမွ လီးတန္ႀကီးက အျပင္ဆို႔ `ေထာင္း´ကနဲ ကန္ထြက္လာသည္။ အငုံမ်က္လုံးေလးအစုံက ထႂကြ ေသာင္းက်န္းေနေသာ ကိုသံဒိုင္၏ လီးတန္ႀကီးကို ၾကည့္မိ၏။

မာမီ စြဲမည္ဆိုလည္း စြဲလန္းေလာက္သည့္ လီးႀကီးပါတကားဟု ေတြးမိသည္။ လီးအရင္းပိုင္းမွ အုံဖြႂကြကာ ေဖာင္းထေနေသာ လေမႊးမ်ားက အေရာင္ေတြမြဲစျပဳေနသာ အေမႊးအုံႀကီးအတြင္းမွ ဦးေမာ့လ်က္ ေဒါသအမ်က္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ေနေသာ လီးတန္းႀကီးမွာ ေႁမြနဂါးႀကီးတစ္ေကာင္ပမာ ရွည္လ်ားႀကီးမားၿပီး အလုံးအထည္က အသဲယားစဖြယ္ တုတ္ခိုင္သန္စြမ္းလြန္းလွေပသည္။ ေငါက္ခနဲ႔ ေငါက္ခနဲ႔ ပါးျပင္ေထာင္ကာ ေတြ႕ကရာကို ရန္မူေတာ့မည့္ ေႁမြေဟာက္ႀကီး တစ္ေကာင္အလား မဲနက္ေျပာင္တင္းကာ ထိတ္လန႔္စဖြယ္ျဖစ္၏။

`ဦးဦး လီးႀကီးက အႀကီးႀကီးပဲေနာ္´

ကေလးမေလးက ကတုံကရီ အသံေလးႏွင့္ဆို၏။

`ဒါႀကီးနဲ႔ ေမေမ့ကိုလုပ္တာ မေအာ္ဘူးလားဟင္ ဦ´

`ပထမေတာ့ ေအာ္တာေပ့ါ သမီးရဲ႕။ ေနာက္ၾကေတာ့လည္း သမီးအေမ အေပါက္က်ယ္သြားၿပီး ခံႏိုင္သြားတာေပ့ါ´

စကားေျပာေဖာ္ရလာေသာ ကိုသံဒိုင္မ်က္ႏွာကို အငုံေက်နပ္စြာ ၾကည့္ရင္း ၿပဳံးျပလိုက္သည္။ သံဒိုင္က အငုံေစာက္ပတ္ ေဖာင္းေဖာင္းမို႔မို႔ႀကီးကို စုပ္ေပးယက္ေပးရန္ မ်က္ႏွာႀကီးကို ငုံ႔လိုက္၏။

`ဖ်န္း.. ေဖ်ာင္း.. ေဖ်ာင္း… အြန႔္´

ပထမ အငုံ ဆတ္ကနဲ႔ ထထိုင္လိုက္၏။ လက္တစ္ဖက္က သံဒိုင္ပါးကို ဘယ္ညာအစုံ တြဲလုံးႏွင့္ ႐ိုက္ပစ္လိုက္သည္။ ညာေျခဖေနာင့္ျဖင့္ ရင္ဝကို ေဆာင့္ကန္ပစ္လိုက္ကာ ကုတင္ေပၚမွ တစ္ပတ္လွိမ့္ဆင္းသြားကာ တစ္ဖက္တြင္ ခါးေထာက္ရပ္လိုက္သည္။

`ကိုင္း မွတ္ပလား ဟင္´

ရင္ဝမွ ေအာင့္သက္နာက်င္ေသာ ေဝဒနာထက္ ရွက္ျခင္း၊ ေဒါသျဖစ္ျခင္းက ဟုတ္ကနဲ႔ ေပါက္ကြဲ၏

`ဟင္ နင့္ပညာ အကုန္ပဲလား ေခြးမ´

သံဒိုင္က ဘီလူးသဘက္တစ္ေကာင္ပမာ ကုတင္ကိုေက်ာ္ၿပီး အငုံ႔ကို ခုန္အုပ္လိုက္သည္။ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားေသာ အငုံက ကုတင္ကိုပတ္ၿပီး ေျပးကာ တံခါးဖြင့္ၿပီး တဒုံးဒုံး ေျပးဆင္းသြား၏။ သံဒိုင္ ကတုံကရီႀကီး က်န္ရစ္သည္။ မေလာက္ေလး မေလာက္စားေလး၏ ပညာသာပါပါ လွည့္စားခံလိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ အငုံ၏ ဦးသံဒိုင္အေပၚ အရွက္ကြဲျဖစ္ေသာ ပထမစစ္ပြဲ ျဖစ္သည္။

……………………………………………………………

ဒုတိယစစ္ပြဲမွာ ေနာက္သုံးလခန႔္ၾကာၿပီး `ပြင့္´တစ္ေယာက္ ေမၿမိဳ႕သို႔ ခရီးထြက္ေသာအခါ ျဖစ္ေလသည္။ ကိုသံဒိုင္က အနာႀကီးနာကာ အရွက္ႀကီးရွက္ခဲ့ေသာ ပထမပြဲစဥ္ကို ျပန္လည္ေခ်ပႏိုင္ေရး အတြက္ စစ္မေၾကျငာဘဲ ဒလၾကမ္း တိုက္ခိုက္ခဲ့ေသာ ပြဲစဥ္လည္း ျဖစ္သည္။

ထမင္းခ်က္ ခရစၥတီးကုလားမေလးက ထုံးစံအတိုင္း ညေန (၅) နာရီခြဲသည္ႏွင့္ အိမ္ျပန္ရန္ ျပင္ဆင္ေနစဥ္ ထမင္းစားခန္းထဲသို႔ ဦးသံဒိုင္ ဝင္လာ၏။

`နင့္ မမေလးေရာ ခရစၥတီး´

`ေရခ်ိဳးေနတယ္ အန္ကယ္´

`င့ါကို အၿမီးတစ္ပြဲေလာက္ ေပးစမ္းပါဦး´

`ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့´

ခရစၥတီး ခပ္ပ်ာပ်ာ ထြက္သြားၿပီး မီးဖိုထဲ၌ အားလူေၾကာ္ကာ ပန္းကန္ျပားေသးေသးႏွင့္ ယူလာ၏။

`ခရစၥတီး´

`ရွင္.. အန္ကယ္´

`နင္ ေယာက္်ားယူဖူးလား.. ဟင္´

ခရစၥတီးမွာ ကိုသံဒိုင္မ်က္ႏွာကို အကဲခပ္သလိုၾကည့္၏။

`ဟုတ္ကဲ့ တစ္ေယာက္ယူဖူးတယ္။´

`ဘာျဖစ္လို႔ မေပါင္းတာလဲ.. မေကာင္းဘူးလား´

`အင္း သူက အားႀကီး အရက္ေသာက္တယ္.. အန္ကယ္´

`ေအာ္ က်န္တာေတာ့ အဆင္ေျပလားဟင္´

`အင္း စီးပြားေရး´

`စီးပြားေရး မဟုတ္ပါဘူး။ ငါေျပာတာ လင္မယားလို အိပ္တဲ့အခါမွာ အဆင္ေျပလားလို႔´

`ဟင့္အင္း မေျပဘူး´

ကုလားမေလး ေခါင္းငုံ႔သြားၿပီး တိုးတိုးေျပာ၏။

`ဘာျဖစ္လို မေျပရတာလဲကြာ.. ကဲ.. ဆိုပါဦး´

သံဒိုင္က သမာ႐ိုးက် အိမ္ေထာင္ေရးေဆြးေႏြးခန္း ဖြင့္သလို တည္ၿငိမ္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ အိေျႏၵမပ်က္ အာလူးေၾကာ္စားလိုက္ အရက္ေသာက္လိုက္လုပ္ေန၏။

`က်မ ကေလးမေမြးလို႔တဲ့ အန္ကယ္ရယ္´

`ဟ အဲဒါ ျပႆနာအေျခခံပဲ ခရစၥတီးရဲ႕´

တစ္ခါမွ် စကားဆယ္လုံးမျပည့္ပဲ ေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္ မလုပ္ခဲေသာ သူေဌးက သူ႔ကို အေရးတယူ စကားေတြ ေျပာေနျခင္းအတြက္ ခရစၥတီး အိမ္ျပန္ဖို႔ပင္ ေမ့သြားေလသည္။

`က်မ နားမလည္ဘူး အန္ကယ္´

`ဒီနားလာ ငါေျပာျပမယ္။ လာပါဟ နင့္ကိုငါက ကိုက္မစားပါဘူး။ ဒီမွာ မွတ္ထား ကေလးရေအာင္ ကိုယ္က လုပ္တတ္ရတယ္ ဟ သိလား´

`က်မမွ မသိတာ´

ခရစၥတီးက ေခါင္းေလးငုံ႔သြားျပန္ကာ အသံတုန္တုန္ႏွင့္ ေျပာသည္။ ကိုသံဒိုင္က ေရခ်ိဳးခန္းဖက္သို႔ တစ္ခ်က္ ငဲ့ေစာင္းၾကည့္လိုက္ၿပီး။

`နင္ ငါေျပာသလို လက္ေတြ႕စမ္းၾကည့္မလား´

`ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ´

ခရစၥတီးက ကိုသံဒိုင္ကို သံသယမ်က္လုံးႏွင့္ ၾကည့္ၿပီး အသံေလးေတြ တုန္ခါလာရွာသည္။

`လာ ဒီနားမွာထိုင္။ ငါက နင့္ကို သနားလို႔ျပတာ ဘယ္သူမွ ေလွ်ာက္မေျပာနဲ႔ေနာ္´

`ဟုတ္ကဲ့ပါ အန္ကယ္´

ကိုသံဒိုင္ထိုင္ေနေသာ ကုလားထိုင္ကို စားပြဲႏွင့္ညီေအာင္ ဆြဲလွည့္ၿပီး ျပင္ထိုင္ကာ သူ႔ပုဆိုးကို အသာအယာ ဆြဲမတင္လိုက္သည္။ ထာဝစဥ္ မတ္တင္း ေတာင္ထေနေသာ လီးတန္ႀကီးက တြင္းေအာင္ေနရာမွ ဘြားကနဲ႔ ထြက္လာသည္။

`ဟင္ အန္ကယ္ကလဲ´

ကုလားမေလးက အလန႔္တၾကား ေနာက္ဆုတ္လိုက္သည္။

`ဒီမွာ ဒါကို ဒစ္လို႔ေခၚတယ္။ ကိုင္ၾကည့္ ကိုင္ၾကည့္စမ္း။ ေတြ႕လား ေပ်ာ့မလိုလိုနဲ႔မာၿပီး ေတာင္ေနတာပဲ။ ထိုင္းစမ္းပါဟ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္စမ္းပါ´

ကုလားမေလးလက္ကိုဆြဲၿပီး အတင္းထိုင္ခိုင္း၏။ အသားျဖဴေသာ မဂိုကုလားမေလးမ်က္ႏွာက နီရဲတြတ္ေနၿပီ။

`ကိုင္ ဒီနားကို ရဲရဲတင္းတင္း ကိုင္စမ္း´

ခရစၥတီးက စိတ္ညႇိဳ႕ခံရသူပမာ ကိုသံဒိုင္၏ မဲနက္ေနေသာ လီးတန္ႀကီးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ စုံကိုင္ကာ ၾကည့္ေနသည္။ ႐ုတ္တရက္ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါး ပြင့္သြားသည္။ ခရစၥတီးလန႔္ၿပီး လီးႀကီးကို လႊတ္ခ်လိုက္ခါ ထမင္းစားခန္းထဲမွ လွစ္ခနဲ႔ ထြက္ေျပးေတာ့သည္။ အငုံက ထမီရင္လ်ားေလးျဖင့္ ကိုသံဒိုင္ကို အၾကာႀကီး စိုက္ၾကည့္ေနၿပီး မ်က္ႏွာေလးကို အ႐ုပ္ဆိုးေအာင္ မဲ့ပစ္လိုက္ၿပီး

`ထြီ ကုလားမေတာင္မထားဘူး´

ဟုေျပာရင္း ထမင္းစားခန္းကို ျဖတ္ေက်ာ္ကာ အေပၚထပ္သို႔ တတ္သြားေလသည္။ တုန္ေနေသာရင္ကို ၿငိမ္းေအးေစရန္ မွန္တင္ခုံေလးေပၚတြင္ အသင့္တင္ထားေသာ သံပုရာရည္ ဖန္ခြက္ေလးကို ေကာက္ယူၿပီး ေမာ့ခ်ပစ္လိုက္မိ၏။

စင္စစ္ ဦးသံဒိုင္အား မုန္းတီ႐ြံရွာေစကာမူ တစ္ရာတြင္ တစ္ေယာက္ ရွိခဲလွေသာ ႀကီးမားတုတ္ခိုင္ ရွည္လ်ားလွေသာ လီးတန္ႀကီးကေတာ့ အငုံ႔မ်က္စိထဲက မထြက္။ ဦးသံဒိုင္က မိမိကို လိုးေနသည္ဟုပင္ အိပ္မက္မက္ခဲ့ေပါင္းလည္း မေရမတြက္ႏိုင္ေတာ့။

………………………………………………………

`လူယုတ္မာႀကီး ထမင္းခ်က္ေတာင္ ခ်မ္းသာမေပးဘူး။ ျဖစ္ေနတာ ၾကာၿပီလား မသိဘူး´

ကုတင္ေပၚလွဲခ်ရင္း ဆက္ေတြးေနမိ၏။ အက်ႌပင္ မဝတ္ရေသး ေခါင္းေတြ ေဝေနာက္က်ိလာသည္။

`ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ မူးလိုက္တာ´

အငုံ နားထင္ေလးႏွစ္ဖက္ကို လက္မႏွင့္ ဖိေထာက္ေပးရင္ မ်က္ႏွာေလး ရႈံ႕တြသြားသည္။ ထိုစဥ္ ကိုသံဒိုင္ အခန္းထဲ ဝင္လာသည္။

`ဟင္ ခင္ဗ်ားႀကီး ဘာလာလုပ္တာလဲ´

အိပ္ယာေပၚမွ ဆက္ကနဲ႔အထ ေခါင္းထဲက ဒိုင္းကနဲ႔မူးေဝသြားကာ အိပ္ယာေပၚ ျပန္လဲက်သြားရသည္။ မႈံရီေဝသီေသာ ျမင္ကြင္းထဲ၌ ဦးသံဒိုင္ ကုတင္ေပၚသို႔ ဒူးေထာက္တက္လာသည္ကို ျမင္ေနရသည္။ အထိတ္တလန႔္ ႀကဳံးေအာ္လိုက္ေသာ္လည္း အသံတို႔က ထြက္မလာေခ်။

ေျခလက္ေတြ ေလးလံတုန႔္ဆိုင္းကုန္သည္။ အငုံ လွစ္ခနဲ႔ ေတြးလိုက္မိသည္။ မွန္တင္ခုံေပၚမွ သံပုရာေရခြက္သည္ သံပုရာရည္မျဖစ္ႏိုင္ မူးယစ္ေဆး တစ္စုံတစ္ရာခပ္ထားေသာ အရည္သာျဖစ္မည္။ ၿခဳံခိုတိုက္ခိုက္လာေသာ ဦးသံဒိုင္၏ ထိုးစစ္ကို အငုံေရွာင္တိမ္းဆုတ္ခြာခ်ိန္ မရလိုက္ေတာ့။ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ျပတ္လုမတတ္ ကိုက္ထားရင္ မူးေဝေနာက္က်ိေနသည့္ၾကားမွ မ်က္ရည္တို႔ တြင္တြင္ စီးက်လာ၏။

`က်ားကို မကစားရဘူး ကေလးရဲ႕´

ရာဂသံ ၾသၾသႀကီးျဖင့္ ဦးသံဒိုင္ ကလဲ့စားေျခဟန္ ေျပာရင္း အငုံ႔ႏႈတ္ခန္းေလးကို ေစြးကနဲ႔ စုပ္ယူ၏။ ရင္လ်ားထားေသာ ထမီေအာက္မွ လုံးတစ္မို႔ေဖာင္းေနေသာ ႏို႔အုံဆူဆူေလးအစုံကို သူ႔လက္ၾကမ္းၾကမ္းျဖင့္ အုပ္ကိုင္လိုက္သည့္ခဏ အငုံ႔တစ္ကိုယ္လုံး တုန္ခါသြား၏။ ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းႏွင့္ ၾကက္သီးေတြထသြား၏။ အဝတ္မဲ့ေသာ ခႏၶာကိုယ္အပိုင္းက ပုခုံးသား လုံးလုံးဝင္းဝင္း မြတ္မြတ္ေလးမ်ားကို လွ်ာႀကီးျဖင့္ ယက္သည္။ ေရစိုပါးျပင္ေလးကို ယက္သည္။ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးကို ယက္သည္။

ေႏြးကနဲ႔ ေႏြးကနဲ႔ ယားက်ိက်ိ ေဝဒနာမ်ား ေနရာအႏွံ႔အျပားမွ တစစ္စစ္ လႈပ္ရွားထြက္ေပၚလာၾက၏။ လက္ေကာက္ဝတ္ႏွစ္ဖက္ကို ပူး၍ ေခါင္းစီးဇာပုပါ အရွည္ေလးႏွင့္ တုတ္ခ်ီကာ ကုတင္တိုင္ကို ဆြဲထားလိုက္ေသာအခါ လက္ကေလးႏွစ္ဖက္က ေခါင္းကိုေက်ာ္၍ လႈပ္မရ လွည့္မရ ခ်ည္ေႏွာင္ျခင္းခံေနရ၏။

`ႏုႏုထြတ္ထြတ္ ကေလးကိုေတာ့ ဟဲဟဲဟဲ မင္းအေမလို တိုက္႐ိုက္ႀကီး မလိုးပါဘူးကြယ္။ ခံခ်င္လာေအာင္ ႏူးေပးႏွပ္ေပးဦးမွာပါ ကေလးရဲ႕ ဟဲဟဲ´

အငုံ ေခြၽးသီးေလးမ်ားစို႔လာကာ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနေသာ ႏႈတ္ခန္းႏွစ္လႊာကို ပုလဲသြယ္ပမာ ညီညာျဖဴဝင္းေသာ သြားေလးမ်ားျဖင့္ ဖိကိုက္ထားရွာသည္။

`ဘယ့္ႏွယ့္လဲ ကေလးမ.. ဟင္၊ မင္းက က်ဳပ္ကို မိန္းမပညာျပၿပီး က်ဴးေက်ာ္ရန္စတာပါေနာ္။ ဟင္းဟင္း.. ေအးေလ သန႔္ရွင္းေနတဲ့ င့ါစိတ္ကို မင္းက ႐ိုက္ပုတ္ႏိုးဆြေပးလိုက္တာ မဟုတ္လား။ င့ါအျပစ္ မရွိပါဘူး ေနာ္ ဟား ဟား ဟား´

ဦးသံဒိုင္အသံက ေထာင္ေျခာက္တြင္ မိေနေသာ သားေကာင္ကို တုတ္ႏွင့္ထိုးကာ ေလွာင္ေျပာင္ေနသူကဲ့သို႔ အူလႈိက္သဲလႈိက္ႏိုင္လွသည္။ ၾကမ္းေထာ္ေသာ ဦးသံဒိုင္လက္ဝါးႀကီးက ဆီးခုံေစာက္ေမႊးေလးမ်ားကို အုပ္ကိုင္းလူးပြတ္ၿပီး အတြင္းပိုင္း ဆင္ေျခေလွ်ာထဲ ထိုးဆင္းသြား၏။ `သြားၿပီ´ ဟု အငုံ စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္သည္။

မာေက်ာေသာ လက္တစ္ေခ်ာင္းက ေစာက္စိေလးကို ရစ္ဝိုက္ထိုးေမႊသည္ ၿပီးမွ အကြဲစပ္ၾကားအတိုင္း ေအာက္ေျခသို႔ ပြတ္ခါေ႐ြ႕လားသြားသည္။

`အိုး အိုး… အင္း ဟင္း ဟင္း ဟင္း´

အငုံလက္ႏွစ္ဖက္က ႀကိဳးခ်ီထားသျဖင့္ လႈပ္ေလနာေလ ျဖစ္ေနသလို႔ ေျခႏွစ္ဖက္ကိုပဲ အားယူကာ တြန္းကန္လႈပ္ရွားသည္။ ေစာက္ပတ္အ၀ အတြင္းႏႈတ္ခမ္းအႏုေလးမ်ားကို လက္ထိပ္ျဖင့္ ဝိုင္းကာ ဝိုက္ကာ ပြတ္သပ္ေနျပန္ေသာအခါ စိတ္တင္းထားသည့္ၾကားမွ ေစာက္ေရေတြက ႐ႊဲ႐ႊဲစိုေအာင္ စိမ့္က်လာသည္။

ထမီကို တင္ပါးေလးေပြ႕ခ်ီၿပီး ေျခေထာက္မွ ဆြဲထုတ္ပစ္လိုက္ေသာအခါ အငုံတစ္ကိုယ္လုံးမွာ အဝတ္ဗလာႏွင့္ ေရေဆးငါးႀကီးပမာ ဝတ္လစ္စလစ္ ျဖစ္သြားေလသည္။ ဦးသံဒိုင္ အသက္ရႉသံႀကီးက ေရစိမ္ေနေသာ ကြၽဲသိုးႀကီးတစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ ရႉးကနဲ႔ ႏွာမႈတ္သံႀကီးမွာ ေျခာက္ျခားဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။

ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးၾကားမွ ေဖာက္ကနဲ႔ ေဖာက္ကနဲ႔ ခုန္ေနသာ ရင္ၫြန႔္ေလးမွာ ျမန္ဆန္ေနသည္။ ေမာလ်ေနဟန္လည္း ရွိသည္။ ဦးသံဒိုင္က ေစာက္ပတ္အဝတြင္သာ ရစ္ဝိုက္လွည့္ေမႊေပးေနေသာ လက္ေခ်ာင္းႀကီးကို သူ႔ပါးစပ္ထဲ ျပန္ငုံကာ တံေတြးဆြတ္ၿပီး အတြင္းပိုင္းသို႔ ေျဖးညႇင္းစြာ ထိုးသြင္း၏။

လက္အထိအေတြ႕အားျဖင့္ အေခါင္းေပါက္ေလးမွာ ေသးငယ္က်ဥ္းေျမာင္းလြန္းေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ မူလအေပါက္အတိုင္းသာဆိုလွ်င္ ကေလးမေလး ခံႏိုင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ မွန္တင္ခုံေပၚတြင္ အသင့္ေတြ႕ရေသာ အုန္းဆီပုလင္းကို လွမ္းယူၿပီး ေစာက္ပတ္အတြင္းသားႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ လီးတန္တစ္ေခ်ာင္းလုံးကို ခပ္႐ႊဲ႐ႊဲေလးသုတ္ၿပီး ပုလင္းကို ျပန္ထားလိုက္သည္။

`ဦးက သမီးကို ဆီဆြတ္ၿပီး လိုးေပးမွာပါကြဲ႕။ မနာေစရပါဘူး ေနာ္… ဟဲ ဟဲ´

ယုတ္မာျခင္း တစ္ဖက္ကမ္းတိုင္ေအာင္ ဆိုးညစ္ေသာ အက်င့္စ႐ိုက္က ဦးသံဒိုင္တစ္ကိုယ္လုံးကို မေကာင္းဆိုးဝါးမ်ားကဲ့သို႔ ပူးဝင္ကပ္ေနၿပီ ျဖစ္ေလသည္။

`က်မ.. ေၾကာက္တယ္´

အားယူၿပီး ခပ္ေမွးေမွးေျပာလိုက္ေသာ အငုံ႔အသံေလးက တုံရီအက္ကြဲစြား တစ္လုံးခ်င္း ထြက္လာ၏။

`မင္း.. အလိုးမခံဖူးေသးဘူးမို႔လား´

`ဟင့္.. အင္း´

`ေအး.. ဦးက သမီးမနာေအာင္ ဦးရဲ႕ ဧရာမလီးႀကီးနဲ႔ အေပါက္ခ်ဲ႕ေပးမွာကြဲ႕ သိလား။ ဘာမွ ေၾကာက္စရာမရွိဘူး´

`ဟင့္အင္း.. ဟင့္အင္း´

အငုံက ေခါင္းေလးကို ဘယ္ညာရမ္းခါးၿပီး ခါးခါးသီးသီးေလး ျငင္းဆန္ေနရွာ၏။ ဦးသံဒိုင္က မၾကာခဏ ေထာင္ေထာင္ႂကြလာေသာ ကေလးမေလး၏ ဒူးေခါင္းႏွစ္ဖက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ၿပီး ဆြဲၿဖဲလိုက္ရာ။

`အာ.. အဟင့္.. မလုပ္ပါနဲ႔.. အဟင့္´

`ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း.. အသားမနာခ်င္နဲ႔´

ရာဂဘီလူး နတ္ဆိုးပူးေနၿပီျဖစ္ေသာ ဦးသံဒိုင္က ဒူးႏွစ္လုံးၾကားသို႔ ဒူးေထာက္လ်က္ ေ႐ြ႕လ်ားကာ ေနရာယူလိုက္ၿပီး ရွည္လ်ားမဲနက္ကာ အေၾကာေတြ အၿပိဳင္းၿပိဳင္းႏွင့္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္လီးႀကီးကို အရင္းမွ စုကိုင္၍ ႏွိပ္ယူလ်က္ တစ္မာေသာ လီးထိပ္ဖူးႀကီးကို အငုံေလး၏ အပ်ိဳစင္ေစာက္ပတ္ေလးအဝသို႔ ေတ့သြင္းလိုက္၏။

`ၿဗိ.. ျပလစ္… ႁပြတ္´

`အီး…. အ…..´

ကေလးမေလး၏ ေမွးစင္းေနေသာ မ်က္လုံးေလး ႐ုတ္တရက္ ျပဴးလန္သြားရွာ၏။ ပါးစပ္ေလးဟၿပီး အသက္ရႉရပ္သြား၏။ အသက္ကိုေအာင့္ အစ္ထားသျဖင့္ လည္တိုင္ေဘးမွ ေသြးေၾကာစိမ္းစိမ္းေလးမ်ား ေဖာင္းကားလာၾကသည္။

`သမီး.. အသက္ေအာင့္မထားနဲ႔ေလ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္´

ဦးသံဒိုင္က ကြၽတ္ထြက္မတတ္ ျပဴးထြက္လာေသာ ကေလးမေလး မ်က္လုံးအစုံေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ လန႔္သြားၿပီး လီးကို ေရွ႕ဆက္မလိုးဘဲ ရပ္ထားလိုက္ရေလသည္။

`ဟင္း…´

ရွည္လ်ားစြာ မႈတ္ထုတ္လိုက္ေလာ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးႏွင့္အတူ အငုံဇက္ကေလး တစ္ဖက္ေစာင္းက်သြားၿပီး ေခတၱၿငိမ္သြား၏။

`အငုံ.. အငုံ… သမီးေလး….. အငုံ´

ဦးသံဒိုင္ မယားပါသမီးေလး အငုံကို ေမးဖ်ားေလး လႈပ္ရပ္ပစ္ၿပီး ဆက္ခါဆက္ခါေခၚသည္။

`ႀကိဳးေျဖေပးပါ မ႐ုန္းေတာ့ပါဘူး ဦးရယ္´

ေညာင္နာနာ အားေပ်ာ့သံေလးေၾကာင့္ ဦးသံဒိုင္က ကုတင္တိုင္ႏွင့္ ပူးခ်ီထားေသာ အငုံလက္ကေလး ႏွစ္ဖက္ကို ေျဖေပးလိုက္သည္။

`ၾကပ္တယ္.. တအားပဲ.. ဦးရယ္´

`သမီးအေပါက္က က်ဥ္းေနေသးလို႔ပါ´

`သမီးမခံႏိုင္ဘူး.. နာတယ္.. ကြၽတ္ကြၽတ္´

`ဆီဆြတ္ထားတယ္ သမီးရယ္ မနားပါဘူး´

`နာပါတယ္ဆို.. အဟင့္.. အဟင့္´

ဦးသံဒိုင္က အငုံ႔ပါးျပင္ေလးကို ငုံ႔နမ္းလိုက္ရင္း မသိမသာေလး လိုးထည့္လိုက္ျပန္သည္။

`ႁပြတ္ျဗစ္.. ဘြပ္´

`အား.. နာတယ္.. နာတယ္… မခံႏိုင္ဘူး´

အငုံလက္ကေလးႏွစ္ဖက္က ရင္ဘက္ေမႊးမ်ား ထူထဲစြာ ေပါက္ေနေသာ ဦးသံဒိုင္ရင္ဘတ္ႀကီးကို အလန႔္တၾကားေလး တြန္းထားလိုက္ရွာသည္။ `ႁပြတ္´ကနဲ အသံတစ္သံ ထပ္ထြက္လာ၏။

`အာ.. ဒုကၡပဲ အတင္းထိုးမသြင္းနဲ႔ေလ´

`ႁပြတ္… ႁပြတ္… ဘြပ္´

`အား… အားး… ေသၿပီ… ေသၿပီ… အေမ… အေမေရ…။ အေမ့လင္ႀကီးက သမီးကို အတင္းလိုးေနတယ္ အေမ့´

`ႁပြတ္… စြတ္… ႁပြတ္… ဘြပ္´

`ျဗစ္… ဒုတ္…´

`အား…. ´

စူးစူးရွရွ ေအာ္လိုက္ေသာ အငုံ႔အသံေလးက အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ ဆူညံသြားေလသည္။ ဇတ္ဇတ္.. ဇတ္ဇတ္.. ျဖင့္ အဆိပ္လူးျမႇားထိထားေသာ သမင္ပ်ိဳမေလးႏွယ္ တစ္ကိုယ္လုံး တုန္ခါေနရွာသည္။ ေသးငယ္က်ဥ္းၾကပ္ေသာ ေစာက္ေခါင္းေလးထဲ၌ တစ္ဆို႔ဆို႔ႀကီး တပ္လ်က္ႀကီး ဝင္ေနေသာ ဦးသံဒိုင္၏ လိင္တန္ႀကီးမွာမူ သားေရကြင္းႏွင့္ ပတ္ရစ္ထားသည့္အလား သိပ္ဝင္ေနၿပီး လီးအေရခြံမ်ားက ေစာက္ပတ္ဝ၌ ရစ္ၿပဳံေနၾကသည္။

တင္းက်စ္ေသာ ေစာက္ပတ္ေသးေသးေလး၏ ညႇစ္အားေၾကာင့္ ဦးသံဒိုင္မွာ အရသာအေတြ႕ႀကီးေတြ႕ေနၿပီး အငုံ႔မ်က္ႏွာ ရႈံ႕မဲ့တြန႔္္လိမ္ေနရွာသည္ကိုပင္ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ဘဲ အားႏွင့္ဖိသိပ္ စိုက္တြန္းခ်လိုက္၏။

`ဘြပ္… ႁဗြတ္.. ေဖာက္´

`ေသ… ပါ…ၿပီရွင္´

ဒီတစ္ခါအသံကေတာ့ တိမ္ဝင္နစ္ျမဳပ္ကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြား၏။ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းမွ ေခါင္းေၾကာမာလြန္းေသာ အပ်ိဳစင္ခံတပ္ အပ်ိဳေမွးေလးက လီးထိပ္ႀကီးကို တြန္းကန္ထားရာမွ စုတ္ၿပဲသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ၿပိဳင္တည္းတြင္ စအိုႏွင့္ ဆက္သြယ္ေနေသာ ေသြးေၾကာဖင္ကြဲေလးအစပ္မွ ပါးလွပ္ေသာ အေရျပားေလးမွာ ဖတ္ကနဲ႔ ကြဲသြားသည္မွာမူ ႏွစ္လက္မခန႔္ ၿပဲထြက္ရွည္လ်ားသြားသည္။ ထိုနာက်င္ေသာ ေဝဒနာမ်ားေနာက္မွ ျပည့္ဝစုံလင္ေသာ ကာမဓာတ္အား ဗို႔ျပင္းျပင္းက ကပ္ပါလာေလရာ အငုံ႔ဖင္ႀကီးမွာ ႂကြတက္သြား၏။

`အဆုံးဝင္လားဟင္.. သမီး´

`အင္း…´

အငုံက ေခါင္းကေလး မသိမသာၿငိမ့္ျပ၏။ လက္ကေလးႏွစ္ဖက္က ဦးသံဒိုင္၏ အေမႊးအမွ်င္ထူေသာ လက္ဖ်ံမာေၾကာေၾကာႀကီးကို အားျပဳထားဆဲ။

`သမီး ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကားထားလိုက္.. အင္း.. ဟုတ္ၿပီ´

ဦးသံဒိုင္က အငုံ႔ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခါးေပၚခြတင္ၿပီး ဖင္ႀကီးကို ေရွ႕သို႔စိုက္တြန္းလိုက္၏။

`ျဗစ္တစ္… ျဗစ္တစ္.. ျဗစ္တစ္..´

`အင့္.. အင့္… အင့္´

တစ္ခ်က္ေဆာင့္လိုက္တိုင္း အငုံေခါင္းေလးက ေမာ့ေမာ့ၿပီး လန္လန္သြားရွာသည္။ ႏႈတ္ခန္းေလးကို ကိုက္ထားၿပီး ပါး႐ိုးေလးမ်ား ေထာင္ေနေအာင္ အံကို တင္းတင္ႀကိတ္ထားရွာသည္။

`ႁဗြတ္.. ဘြပ္.. ႁပြတ္ဘြပ္… ႁပြတ္ဘြပ္´

`အင့္အင္.. အင့္အင္.. အင့္အင္´

တစ္ခ်က္ဆို ဆိုသေလာက္ အသားပါေသာ ေဆာင့္ခ်က္ႀကီးေတြေၾကာင့္ အငုံဆိုေသာ ကေလးမေလး၏ ႏို႔ႏွစ္လုံးမွာ တုန္ခါလ်က္ရွိၿပီး ဖင္ၾကားမွ ေသြးမ်ား စီးက်ေနသည္ကိုပင္ မသိရွာပါေခ်။

…………………………………………………..

`ကိုေမာင္ေမာင္လြင္ဆုံးတာ က်ဳပ္မသိလိုက္ဘူး။ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ ပြင့္ရယ္´

`ကံၾကမၼာပဲေပ့ါ ေဒါက္တာရယ္..။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ သူနဲ႔ရခဲ့တဲ့ ကိုယ္ဝန္ကိုလည္း သံေယာဇဥ္မထားခ်င္လို႔ ေဒါက္တာဆီ လာခဲ့တာပါ´

`ဟာ မလုပ္ေကာင္းပါဘူး ပြင့္ရယ္။ ဒါေတာ့ က်ဳပ္လုပ္မေပးႏိုင္ဘူး။ က်ဳပ္ အသျပာ ဆရာဝန္မွ မဟုတ္တာ ပြင့္ သိပါတယ္။´

`ဟုတ္ပါတယ္ရွင္။ ဒီ့ျပင္ေဆးခန္းေတြမွာဆိုရင္ ပြင့္သိကၡာကို ထိခိုက္ႏိုင္လို႔ပါ ေဒါက္တာ´

ေဒါက္တာ မစၥတာေဘဆင္က မ်က္မွန္ကိုခြၽတ္ၿပီး လက္ကိုင္ပုဝါႏွင့္ သုတ္လိုက္ၿပီးမွ ပြင့္ကို အေသအခ်ာ ျပန္ၾကည့္သည္။ မစၥတာေဘဆင္ဆိုသည္က ျမန္မာဆရာဝန္တစ္ေယာက္ မဟုတ္သလို လူကေသာ အမ္-ဘီ-ဘီ-အက္စ္ ဆရာဝန္တစ္ေယာက္လည္း မဟုတ္ေပ။

တိရိစာၦန္ေဆးကုသ ဆရာဝန္ဘြဲ႕ကို အဂၤလန္မွာ ေနစဥ္တုန္းကတည္းက ရယူခဲ့သူျဖစ္ၿပီး ျမန္မာျပည္၌ `အပ္ပုန္း´ေခၚ ေဒါက္တာရမ္းကု တစ္ေယာက္သာလွ်င္ ျဖစ္သည္။ သေႏၶသားကေလး ဖ်က္ခ်ရာတြင္ ေဒါက္တာေဘဆင္မွာ အလြန္ေဆးလိုက္သူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ဓာတ္သိမ်ားကမူ သူ႔အား ေဒါက္တာေဘဆင္ဟု မေခၚၾကဘဲ ေဂၚလီေဘဆင္ဟုသာ ေခၚၾကေလ၏။

ေဒါက္တာေဘဆင္ေခၚ ေဂၚလီေဘဆင္သည္ မုဆိုးမ တစ္ခုလပ္ မဆိုထားႏွင့္ လင္ရွိေယာက္်ား မိန္းမမ်ားကိုလည္း အေခ်ာင္ရလွ်င္ရသလို ဝါးၿမိဳစားေသာက္ေနက် ေၾကာင္ဘားႀကီး တစ္ေကာင္ပင္တည္း။

ပြင့္တစ္ေယာက္ ကိုသံဒိုင္ႏွင့္ လူသိရွင္ၾကား လက္ထပ္ျခင္း မျပဳရေသးမွီ ဗိုက္ႀကီးမည္ကိုစိုး၏။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ေဂၚလီေဘဆင္ႏွင့္ အရဲစြန႔္ၿပီး လာေတြ႕ရျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။

`ေအးဗ်ာ.. ခက္ေတာ့.. ခက္သား´

ဒါ သူ႐ြတ္ေနက် စကားလုံးသာျဖစ္၏။ ထိုစကားအဆုံး၌ ဟန္ပါပါႏွင့္ နားၾကပ္ကို စားပြဲေပၚမွ ဆြဲယူၿပီး အကူနပ္စ္မေလးအား..။

`ေဆးခန္း ခဏပိတ္ထားမယ္ေနာ္´

`ဟုတ္ကဲ့ပါ ေဒါက္တာ´

လွပေတာင့္တင္းေသာ တင္ရင္ခါး အခ်ိဳးညီညီလွပေသာ ပြင့္ကဲ့သို႔ေသာ လူနာမ်ားလာလွ်င္ ေဒါက္တာေဘဆင္သည္ သို႔ပင္ေဆးခန္းကို ယာယီရပ္ထားေလ့ရွိသည္မွာ ၾကာၿပီ။ နပ္စ္မေလးကိုယ္တိုင္လည္း နပ္စ္ဆင္း ေအာင္လက္မွတ္ရ ဆရာမ မဟုတ္။ ဖင္ၾကည့္ၿပီး ခန႔္ထားေသာ အကူဆရာမ ျဖစ္သည္မို႔ ေဘဆင္၏ ေစာက္က်င့္ကို နပ္ၿပီးသားပင္။

ဆရာမေလးက ပြင့္ကို အားေပးသလို ၿပဳံးျပၿပီး ေဆးခန္းတံခါးမႀကီးကို ဆြဲေစ့လိုက္သည္။

`ကဲ.. ပြင့္.. အဲဒီကုတင္မွာ လွဲလိုက္၊ က်ဳပ္က လူရင္းေတြမို႔သာ လုပ္ေပးတာေနာ´

`ေက်းဇူးပါပဲ.. ေဒါက္တာရယ္´

ပြင့္က အနီးရွိ စားပြဲေလးေပၚသို႔ လက္ထဲတြင္ ကိုင္လာေသာ လက္ေပြ႕အိတ္ႏွင့္ ေခါက္ထီးေလးကို တင္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚ လွဲခ်လိုက္သည္။

`မ်က္ေစ့မွိတ္ထားေနာ္.. ပြင့္´

`ဟုတ္ကဲ့.. ေဒါက္တာ´

`ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေထာင္ထား.. ဟုတ္ၿပီ… နည္းနည္း.. နည္းနည္းေလး ကားလိုက္.. အဲ.. အိုေကၿပီ´

ပြင့္ မ်က္ေစ့မွိတ္ထားသည္။ ေဒါက္တာေဘဆင္၏ လက္ညႇိဳးတစ္ေခ်ာင္းက ခပ္ဟဟ ျဖစ္ေနေသာ ပြင့္ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ထိုးေမႊလိုက္သည္။

`အ.. အဟင့္.. ယားတယ္. ေဒါက္တာ´

`ဟို.. အေခ်ာင္းႀကီးက်ေတာ့ မယားဘူးလား´

`အို.. ေဒါက္တာကလဲ.. အဟင့္ဟင့္.´

ေစာက္ပတ္အတြင္းပိုင္းသို႔ တစ္မိနစ္ခန႔္ ေမႊလိုက္ေသာအခါ ခြၽဲက်ိေသာ ေစာက္ေရမ်ား စိုက်လာ၏။ ေဒါက္တာေဘဆင္က မ်က္ေစ့ေလးမွိတ္၍ ၿငိမ္ေနေသာ ပြင့္၏ လွပေသာ မ်က္ႏွာေလးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး သူ႔ေဘာင္းဘီရွည္ႀကီးကို ခြၽတ္လိုက္သည္။

ထိုအခါ နီေၾကာင္ေၾကာင္ လီးေမႊးႀကီးမ်ားၾကားမွ ေဂၚလီသီးမ်ား အစီအရီ ခြဲစိပ္ထည့္သြင္းထားေသာ ေျပာင္းဖူးသ႑ာန္ လီးတန္ႀကီးမွာ ငြါးငြါးစြင့္စြင့္ႀကီး ထြက္ေပၚလာပါေတာ့သည္။ ေဂၚလီ လီးႀကီးထိပ္က အတန္ငယ္လုံးၿပီး ကြမ္းသီေခါင္းႀကီးမွာ လုံးဝင္းစိုလက္ေန၏။

ပြင့္မွာ ခ်ိဳးခ်ိဳးခြၽတ္ခြၽတ္အသံ၊ အဝတ္ခ်င္းထိခိုက္သံေတြၾကားၿပီးမွ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ေႏြးေထြးမာေက်ာေသာ အရာႀကီးတစ္ခု ထိုးသြင္းလိုက္သည္ကို ခံစားလိုက္ရသည္။ ပြင့္စိတ္ထဲ၌ ကေလးဖ်က္ခ်ေသာ ကိရိယာတို႔မည္သည္မွာ ေယာက္်ားလီးကဲ့သို႔ပါပဲလားဟု မွတ္ယူလိုက္ကာ အသာမွိန္း၍ ေနလိုက္သည္။

ကုတင္ေအာက္မွ မတ္တပ္ရပ္၍ ဒူးေထာင္ ေပါင္ကားထားေသာ ပြင့္၏ ဆူၿဖိဳးေမာက္ႂကြားေနသည့္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲသို႔ ေဂၚလီလီးႀကီးကို တရစ္ၿပီးတစ္ရစ္ ထိုးသြင္းေနေသာ မစၥတာေဘဆင္၏ လက္ႏွစ္ဖက္မွာ ကုတင္ေစာင္းကိုသာ ကိုင္ထားၿပီး အျခားဘာႏွင့္မွ် မထိရေအာင္ သတိႏွင့္ သြင္းထည့္လိုက္သည္။

`ႁဗြတ္..ဘြပ္´

`အ.. အား.. ကြၽတ္ကြၽတ္ကြၽတ္´

`နာလို႔လား.. ပြင့္´

`နာတာမဟုတ္ဘူး… တစ္မ်ိဳးႀကီးမို႔ပါ´

`ဒါက ေနာက္ဆုံးေပၚ ကေလးဖ်က္ခ်တဲ့ အတန္ေလပြင့္ရဲ႕၊ သိပ္လည္း မနာဘူး မဟုတ္ာလား´

`အင္း.. ၾကပ္ေတာ့.. ၾကပ္တယ္ ေဒါက္တာ´

`ၾကပ္မွ ခံလို႔ေကာင္းမွာေပ့ါ ပြင့္ရဲ႕ မဟုတ္ဘူးလား´

`အဟင့္.. ေဒါက္တာကလဲ.. အဟင့္ ကြၽတ္´

ေဂၚလီးသီးႀကီးမ်ားက ပြင့္ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားကို ပြတ္တိုက္ေလွ်ာဆင္းေနၾကရာ ပြင့္မွာ တေျဖးေျဖး တြန႔္လိမ္လာမိေလ၏။

`ေဒါက္တာဟာႀကီးက တစ္မ်ိဳးပဲကြယ္´

`ဟိုဟာနဲ႔တူတယ္.. မို႔လား.. ဟင္´

`အင္း.. အစိအစိေတြပါတာတစ္ခုပဲ သိလား´

`ဟုတ္တယ္ ပြင့္ရဲ႕။ ဒါနဲ႔ထိုးခ်ေပးလိုက္ရင္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္နဲ႔ လုပ္ေနရသလိုပဲ အရသာရွိၿပီး ကေလးလည္း ပ်က္က်ေရာေလ ဟဲဟဲဟဲ´

`အင့္.. အင္းး.. အင္း.. ရွီး ကြၽတ္ကြၽတ္´

ပြင့္က ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္က ကုတင္ေဘာင္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားကာ မ်က္စိကို တြင္တြင္ႀကီး မွိတ္ထားဆဲပင္။

`ႁပြတ္ဘြပ္.. ႁပြတ္ဘြပ္.. ႁပြတ္ဘြပ္´

`အလာလာ.. အလာလာ.. ကြၽတ္´

`နာရင္.. နာတယ္.. ေကာင္းရင္ ေကာင္းတယ္ ေျပာေနာ္.. ပြင့္သိလား´

`ေကာင္ပါတယ္.. ေဒါက္တာ´

`အဆုံထိေရာ ပြင့္.. ဝင္ရဲ႕လား ဟင္´

`ဟုတ္.. ဟုတ္ကဲ့ ဝင္ပါတယ္.. အား´

ေဒါက္တာေဘဆင္က ခြၽန္ျမေသာ ႏွာေခါင္းႀကီးနီလာၿပီး တေျဖးေျဖး အရွိန္တက္လာက အသြင္းအထုတ္ ခပ္သြက္သြက္ေလး လႈပ္ရွားလာေတာ့၏။

`ႁပြတ္.. ႁပြတ္.. ႁပြတ္..ႁပြတ္.. ႁပြတ္´

`အင့္.. အင့္.. အင့္.. အင့္.. အင္း´

ပြင့္တစ္ကိုယ္လုံး ငလ်င္လႈပ္သလို ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ ခါရမ္းေနသည္။ ကုတင္ႀကီးမွာလည္း သိသိသာသာႀကီး လႈပ္ခါလာသည္။

`ႁပြတ္..ဖပ္..ဖပ္.. ႁပြတ္…ႁပြတ္´

`အား.. အား.. အား.. ရွီး…ကြၽတ္ကြၽတ္.. ကြၽတ္ ေဒါက္တာဟာႀကီးက ေယာက္်ားနဲ႔ လုပ္ေနသလိုပဲေနာ္´

`ခံလို႔ေကာင္းတယ္မို႔လား ပြင့္´

`ဟုတ္ကဲ့.. အင့္.. အိ.. အင့္.. အင့္..´

`မ်က္ေစ့မဖြင့္နဲ႔ေနာ္.. လန႔္သြားမွာစိုလို႔ သတိေပးထားတာပါ´

`ဟုတ္ကဲ့ မဖြင့္ပါဘူး ေဒါက္တာ´

`ႁပြတ္.. ဘြပ္.. ဘြပ္.. ျပစ္ျပစ္ႁပြတ္´

`အင့္.. အင့္.. အင့္.. အ.. အား အား´

ပြင့္ေျခေထာက္မ်ား အစြမ္းကုန္ကားသြားသည္။ ေစာက္စိႀကီးက ေငါက္ေတာက္ႀကီး ျပဴးထြက္လာၾကရာ ေဂၚလီသီးႀကီးမ်ားႏွင့္ ဓားခ်င္ယွဥ္ခုတ္ေနသည့္အလား အသြားအျပန္ တိုက္မိၾကေလရာ ပြင့္မွာ အရသာအရွိႀကီး ရွိရွိသြားၿပီး ထိုသားဖ်က္ ကိရိယာႀကီးကို မည္မွ်ပင္ေပးရေပးရ ဝယ္ယူသြားရန္ စဥ္းစားမိေလသည္။

`ပြင့္ ထြက္ခါနီးၿပီလားဟင္´

`အင္း.. ဟုတ္တယ္.. ၿပီးခ်င္ေနၿပီ ေဒါက္တာ´

`ပြင့္ ခြင့္ျပဳေနာ္.. အေမာေျပေအာင္ ဆရာက အသာေလး အေပၚက ဖိအိပ္ေပးထားမယ္´

`ရပါတယ္ ေဒါက္တာ´

ဉာဏ္မ်ားေသာ မစၥတာေဘဆင္က ပြင့္ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို႔ လီးႀကီးကို အဆုံးဖိသြင္းၿပီး အားရပါးရႀကီး ေဆာင့္လိုးၿပီး ပြင့္ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးေပၚသို႔ မ်က္ႏွာႀကီးအပ္ခါ ေမွာက္အိပ္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။

လီးႏွင့္ ေစာက္ပတ္က တင္းၾကပ္စြာ ပူးကပ္ေနဆဲမွာပင္ တင္းကနဲ႔ တင္းကနဲ႔ အရွိန္မေသေသးဘဲ ႐ုန္းကန္ေနၾကေလေသးသည္။ ေဒါက္တာေဘဆင္က လီးတန္ႀကီးကို အသာအယာ ဆြဲခြၽတ္လိုက္ၿပီး ပြင့္ေစာက္ပတ္ကို ၿဖဲၾကည့္လိုက္သည္။ ဟစိ ဟစိႏွင့္ အရွိန္မေသေသးေခ်။

`ပြင့္က ညႇပ္အား ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတာဘဲ´

`ရွင္ ဘာညႇပ္အားလဲ ေဒါက္တာ´

`ေအာ္ ႂကြက္သားေတြက သိပ္သန္စြမ္းတယ္လို႔။ ကိရိယာကို မနည္းႀကီး ဆြဲထုတ္ရမယ္´

`အဟင္း.. ပြင့္ေတာ့ ဘာမွမသိဘူး´

`ကဲ စိတ္ခ်သြားရပါၿပီ ပြင့္၊ အဲ… ၿပီးေတာ့ ဆရာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ ဘယ္ေယာက္်ားနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ ပြင့္အိပ္ႏိုင္ပါတယ္။ ပြင့္ ကေလးရစရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ပါဘူး။´

`ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေဒါက္တာ´

`ပြင့္သားအိမ္ကို အၿပီးထိုးခြဲပစ္လိုက္လို႔ပါ´

`ရွင္.. ဟုတ္လား.. သိပ္မနာပါလား´

`ကိရိယာ.. ေကာင္းလို႔ေပ့ါ ပြင့္ရဲ႕´

`ေဒါက္တာကိရိယာကို ပြင့္ခဏၾကည့္ပါရေစ´

`ဟာ ဒါ ေနာက္ဆုံးေပၚကိရိယာ ပြင့္ရဲ႕။ ဟဲဟဲ အခုပဲ ေရခဲဗူးထဲထည့္ၿပီး သိမ္းလိုက္ၿပီေလ ပြင့္။ ေလ့လာခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ လာခဲ့ဦးေပ့ါ´

`ဟုတ္ကဲ့ေဒါက္တာ။ အခုလည္း ေမၿမိဳ႕ကအျပန္ ရန္ကုန္ကို တန္းမဆင္းေသးပဲ ေဒါက္တာဆီ ဝင္လာတာ ေနာက္လည္းႀကဳံမွာပါ´

ပြင့္က ထမီျပင္ဝတ္စဥ္ ေပါင္ၾကားသို႔ မစၥတာေဘဆင္၏ လရည္မ်ား စီးက်လာသည္။

`ပြင့္ ေရခ်ိဳးခန္း ခဏသြားခ်င္တယ္ ေဒါက္တာ´

`သြားေလပြင့္ ဒီတံခါးဖြင့္ဝင္သြား´

ပြင့္ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္ၿပီး ထမီကိုလွန္ကာ ေစာက္ပတ္ကိုၿဖဲၿပီး ေရသုံးေလးခြက္ပက္သြင္းလိုက္ရာ ေသြးစ ေသြးေနေလးမ်ားႏွင့္ အျဖဴဖတ္မ်ား က်ဆင္းလာသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူ႔ကိရိယာက ခံလို႔ေကာင္းသားဟု စိတ္ထဲကေတြးမိရင္ အျပင္ထြက္လာခဲ့သည္။

`ဘယ္ေလာက္က်လဲ ေဒါက္တာ´

`မိတ္ေဆြရင္းေတြပဲ ေငြေၾကးစကားမေျပာပါနဲ႔ ပြင့္ရယ္၊ ႀကဳံရင္လည္း ဝင္ခဲ့ေနာ္၊ ေနာက္တစ္ခါစမ္းသပ္ရေအာင္´

`စိတ္ခ်ပါ ေဒါက္တာရဲ႕ က်မကလည္း အဲဒီကိရိယာကို ေလ့လာခ်င္ေသးတာပါ ကဲ သြားမယ္ေနာ္´

`အိုေက ဂြတ္ဘိုင္´

ျမန္မာျပည္ေရာက္ မစၥတာေဘဆင္လို အပ္ပုန္းေတြႏွင့္ ပြင့္တို႔လို မလည္မရႈပ္မေလးေတြ မည္မွ်ရွိေနမည္ကို မည္သူမွ် မသိႏိုင္ၾကေလပါတကား။…ၿပီးပါၿပီ