အဖုတ်မှာမျှော့ပါတဲ့သူမ

အိမ်တွင် မမ မရှိတုန်း ကိုလွင် သူ့ရည်းစား ငယ်ငယ် ကို စကားပြောချင်၍ဟု အကြောင်းပြကာ အိမ်သို့ခေါ်လာခဲ့သည်။ အခုတော့ သူအိပ်သောအခန်းထဲတွင်…… ကိုလွင်က လီးကို အငြိမ်မနေဘဲ ဝင်သလောက် လီးတဝက်လောက်နဲ့ပဲ သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လုပ်ပေးနေတော့ ငယ်ငယ် က အောက်ကနေ ကော့ကော့ပေးနေသည်။ ဒီလို သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက်နဲ့ လုပ်နေရင်း ကိုလွင်က သူ့နို့ကြီးနှစ်လုံး ကို ခပ်နာနာဆုပ်ကိုင်ပြီး ကျန်တဲ့ လီးကို ဆောင့်ပြီး အရှိန်ဖြင့် သွင်းလိုက်သည်။ “ဗြစ်……ဗြစ်……ဒုတ်……” “ အမလေး……အမလေး……နာလိုက်တာ……အကိုရဲ့…နာလိုက်တာ……ကျမ ဟာလေးတော့ စုတ်သွားပါပြီ……ကျွတ်…ကျွတ်……ကျွတ်……နာလိုက်တာနော်……” ငြီးလည်းငြီး ငယ်ငယ်က သူ့ပေါင်လုံးကြီးတွေကို ကားနိုင်သလောက် ကားပေးလိုက်ပါတော့တယ်။ သူမရဲ့ ခေါင်းက လည်း ရမ်းနေတော့ ဂုတ်ဝဲဆံပင်လေးက ဖွာလန်ကြဲနေပါသည်။“ အကိုရယ်…ဒီလောက်ကြမ်းရသလား……ဒီလို ဆောင့်ထိုးလိုက်တာ ငယ်ငယ် နာမယ်ဆိုတာ မသိဘူးလား……ဟင်း….ဟင်း…ကျွတ်…ကျွတ်…ကျွတ်……” ငယ်ငယ်က သူ့လက်မောင်းကြီးကို လက်သီးဆုပ်လေးဖြင့် ထုထုပြီးပြောသည်။ “နာတာက ခဏပါကွယ်……နောက်တော့ ကောင်းလာမှာပါ” ပြောနေရင်း ကိုလွင်က ဖြေးဖြေးချင်းဆောင့်လိုးပါတော့သည်။ အချက် (၃၀) လောက်လိုးပြီးတဲ့အခါကျတော့ ငယ်ငယ် က နာတာတွေကိုမေ့ပြီး မျက်လုံးလေးတွေ မှေးထားရင်းက ကော့ကော့ပေးပါတော့တယ်။ “ပလွတ်…ဖွတ်…ဒုတ်…အား…ဗြစ်… ဇွတ်…ပလွတ်…ဗြစ်…အင်း…ဟင်း…ဟင်း…” အေးလွင်က နို့သီးလေးတွေကို တစ်လုံးပြီးတစ်လုံး စို့လိုက် နှုတ်ခမ်းကို စုပ်ယူလိုက်နဲ့ ခပ်ဖြေးဖြေးပဲ ဆောင့်လိုးပေး သည်။ “ ဗြစ်……ဗြစ်……ပလွတ်…ဖွတ်…ပြွတ်……” မကြာခင်မှာပင် ငယ်ငယ်က အရသာတွေ့၍လာသည်။ အရသာတွေ့လာပြီဆိုတော့ ဖြေးဖြေးချင်းလိုးနေသော ကိုလွင် ကို အားမရနိုင်ဖြစ်လာသည်။ “ဗြစ်…ပလွတ်…ဖွတ်…ဖွတ်…ကောင်း…ကောင်းလိုက်တာ…အကိုရယ်…ဆောင့်ပါတော့…နာနာသာ…ဆောင့်ပါ…အ…ဟင်း…ဟင်း…” ငယ်ငယ်က ဒီလိုမချိမဆန့်လေသံလေးနဲ့ ပြောလိုက်တော့ ကိုလွင်က အကြိုက်တွေ့သွားပြီး စိတ်တိုင်းကျဆောင့်လိုးပါ တော့သည်။

“ပလွတ်…ဒုတ်…ဗြစ်…ဗြစ်…အား…အင်း… ဖွတ်…ဒုတ်…အား…ဟား…အမလေး…ကိုရယ်…ကျမနို့တွေကိုစို့ပေးပါလား…အင်း…ဟင်း…အား…အင်း…. …ကောင်းလိုက်တာနော်…” ငယ်ငယ်ကလည်း အပေးကောင်း ကိုလွင်ကလည်း အလိုးကောင်းနဲ့ မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင် ဖြစ်နေကြသည်။ လီးကို ထုတ်လိုက်တိုင်း ငယ်ငယ်၏ စောက်ပတ်လေးက ကပ်ကပ်ပါလာကာ ကိုလွင် အရသာတွေ့လှသည်။ ငယ်ငယ်၏ ကိုယ်လုံးလေး က ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နှင့် ဘယ်နေရာကိုင်လိုက် ကိုင်လိုက် မာတင်းနေတော့ ကိုင်ရတာလည်း ကောင်းနေသလို စောက်ပတ် လေးကလည်း ကျဉ်းကျဉ်းလေးဆိုတော့ လိုးရတာ ကောင်းလှပြီး အရသာရှိလှသည်။ ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း အောက်ကနေကော့ကော့ပေးနေတော့ နှစ်ယောက်စလုံး အရသာတွေ့နေရလေသည်။ မကြာခင် မှာပဲ ငယ်ငယ်ရဲ့ စောက်ပတ်ထဲက အရည်ကြည်တွေက ရွှဲသထက် ရွှဲလာပြီး များသထက် များလာသည်။ ငယ်ငယ်၏ မျက် နှာလေးက ရှုံ့တွတွလေးဖြစ်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးတွေက တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ လည်ချောင်းထဲက ဟပ်ကနဲ ဟပ်ကနဲ အသံ လေးတွေ စည်းချက်ကျကျ ထွက်လာတော့ မကြာခင် ငယ်ငယ်ပြီးတော့မည်ကို သိလိုက်သည်။ သူမ တင်မဟုတ် ကိုလွင်လည်း ပြီးချင်လာသည်။ “ပလွတ်…ဖွတ်…ပလွတ်…ဖွတ်…အား… ကောင်းလိုက်တာ…အကိုရဲ့…အား…အင်း…” ငယ်ငယ့် တကိုယ်လုံး ရမ်းခါပြီး ငြိမ်ကျသွားတဲ့ အချိန်မှာပဲ ကိုလွင်က လီးကို တအားထိုးစိုက်ချလိုက်ပြီး သုတ်ရည်တွေ ကို ပန်းထည့်လိုက်လေတော့သည်။ ခဏကြာမှိန်းနေပြီးမှ ကိုလွင်က ငယ်ငယ်ဘေးကို ခြေပစ်လက်ပစ်လှဲချလိုက်တော့ ငယ်ငယ်က ကိုလွင် ကို အတင်းလှမ်းဖက်လိုက်တော့သည်။ ကိုလွင်က ငယ်ငယ့်ကို ပါကင်ဖွင့်လိုက်ရသည်ဆိုသော အသိဖြင့် ကြည်နူးစွာ ပီတိတွေဖြာလျှက် ငယ်ငယ်၏ ကိုယ်လုံး လေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းကာ မြတ်မြတ်နိုးနိုးလေး နမ်းလိုက်တော့သည်။ “ကောင်းရဲ့လား……ငယ်ငယ်…အားရတယ်နော်…” ငယ်ငယ်က ရှက်ကိုးရှက်ကန်းလေးဖြင့် သူမ မျက်နှာလေးကို ကိုလွင်၏ ရင်ခွင်ထဲ ဝှက်၍ ထားလိုက်သည်။ “ ပြောပါ ငယ်ငယ်ရဲ့…အကို လိုးတာ ကောင်းရဲ့လား…ငယ်ငယ် အားရရဲ့လား…” “ ရှက်စရာကြီး အကိုရယ်…ငယ်ငယ် မပြောပါရစေနဲ့…” “ ဟင့်အင်း……ပြောရမယ်…” “ အကိုကလဲ…” “ ပြောလေကွာ…” “ဟွန်း…ဒီလောက်သိချင်ကြားချင်နေရင်လည်း ပြောပြမယ်…ကောင်းတယ်…သိပ်ကောင်းတယ်…အကို့ လီးကြီးက ငယ်ငယ့် စောက်ပတ်ထဲတင်မဟုတ်ဘူး…အူထဲ အသဲထဲတောင် ဝင်တယ်လို့ထင်ရတယ်…ကိုင်း…ကျေနပ်ပြီလား…” ကိုလွင်က ခေါင်းငြိမ့်ပြပြီး ငယ်ငယ်၏ နဖူးလေးကို နမ်းလိုက်သည်။

ပြီးတော့ သူ့လက်တွေက ငယ်ငယ်၏ နို့နှစ်လုံးကို ဆော့ကစား၍ နေသည်။ ကိုလွင်၏ လီးကြီးက တဖြေးဖြေး ပြန်၍မာလာသည်။ “ ငယ်ငယ်…အကို့လီးကို စုပ်ပေးပါလား…” “ ဟာ…ကြာ…” ကြောက်ကြောက်ရွံ့ရွံ့လေး ပြောရင်းက လီးကြီးကို ငယ်ငယ် လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ သူမ ကြည့်လိုက်ကာမှ လီးကြီးက ဆတ်ကနဲ အထောင်နှင့်ကြုံသွားသည်။ ငယ်ငယ် ကြက်သီးထသွားသည်။ “ထကွာ…ငယ်ငယ် ကလဲ…” “ ဟာကြာ…အကို ကလဲ…” မထချင် ထချင် ပုံစံမျိုးလေးနှင့် ငယ်ငယ်က ကိုလွင် လှဲနေရာဘေးတွင် ထိုင်လိုက်ပြီး ခြေရင်းမှ သူမ၏ ထဘီကို လှမ်းဆွဲကာ ကိုလွင့်လီးကို ပေါင်ခြံတွေပါ မကျန်အောင် သုတ်ပေးသည်။ ထိုသို့ ငယ်ငယ်က သုတ်ပေးနေစဉ်တွင် ကိုလွင်၏ လက်က ငယ်ငယ်၏ နို့နှစ်လုံးကို လှမ်းဆွဲပြီး ဆုပ်နယ်ပေးသည်။ နို့သီးနီနီလေးတွေကို ချေပေးသည်။ ငယ်ငယ်ကလည်း လီးကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး သုတ်ပေးနေတော့ လီးက မာသထက် မာလာလေသည်။ ငယ်ငယ်ကတော့ ပေကျံနေတာတွေကို သုတ်ပြီးသွားပေမယ့် အိပ်ယာပေါ်မှာ လက်လေးတဖက်ထောက်ထိုင်ပြီး ထောင်ထနေသော လီးကြီးကို စိုက်ပြီး ကြည့်နေသည်။ ပြီးမှ တဖြေးဖြေးငုံ့သွားပြီး စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ပုံဖြင့် ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းချကာ လီးထိပ်ကြီးကို နမ်းလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းဖြင့် စုပ်လိုက်သည်။ ကိုလွင် ဆတ်ကနဲ ကော့တက်သွားသည်။ ငယ်ငယ်က ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးကို လက်လေးတဖက်ဖြင့်ကိုင်ပြီး လီးထိပ်ဖူးကြီးကိုသာ တပြွတ်ပြွတ် စုပ်ပေးနေ သည်။ ကိုလွင် အရသာတွေ့ကာ ဇိမ်ရှိနေသည်။ ကိုလွင်က ငယ်ငယ့်အား သူ့လီးတစ်ချောင်းလုံးကို ပါးစပ်ထဲသွင်းပြီး စုပ်ခိုင်းမယ်ကြံလိုက်ပေမယ့် ငယ်ငယ်လို အပျိုစင်လေးတစ်ယောက်က ဒီလောက်လုပ်ပေးရင် တော်လောက်ပါပြီဟု သူ့စိတ်ကိုသူ ဖြေသိမ့်သည်။ ငယ်ငယ်ကတော့ လီးထိပ်ဖူးကြီးကို စုပ်လိုက် ငုံလိုက် နမ်းလိုက်ဖြင့် စိတ်ပါလက်ပါ လုပ်နေသည်။ လီးကြီးက အကြော အပြိုင်းပြိုင်းထကာ မာသထက် မာလာရုံမျှမက ထိပ်ဖူးကြီးကလည်း မတရားကြီး ဖေါင်းတင်း၍ ကားလာသည်။ မကြာခင်မှာပဲ ကိုလွင်တစ်ယောက် ပြီးချင်စိတ်တွေပေါက်လာသည်။ “ငယ်ငယ်…အကိုပြီးချင်လာပြီ…တော်တော့ကွာ…” ငယ်ငယ်က ချက်ချင်းလီးကို ပါးစပ်ထဲမှ ဆွဲထုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် မကျေနပ်ပုံဖြင့် မချင့်မရဲလေး ကြည့်၍ နေ သေးသည်။

“ ငယ်…အပေါ်ကနေ လုပ်ပေးပါလား…” “ အကိုကလဲကွာ…ငယ်မှ မလုပ်တတ်တာ” ”ဟာ ငယ်ကလဲကွာ…အကိုပြောပြမှာပေါ့…အကို့ပေါ်ခွတက်လိုက်ပြီး ဖင်ကိုကြွပြီး…တဖြေးဖြေးသွင်းယူပေါ့…” “ရှက်စရာကြီး အကိုရယ်…” “ ငယ်ကလဲကွာ…ကို့ကိုမချစ်ဖူးလား…” ငယ်ငယ် မျက်နှာပျက်သွားသည်။ ပြီးမှ… ငယ်ငယ်က ကပျာကသီထပြီး ကိုလွင် ကို ခွတက်လိုက်သည်။ သူမ၏ လက်တဖက်က လီးကြီးကို လှမ်း၍ဆုပ်လိုက်ပြီး ဖင်ကြီးကိုကြွကာ လီးထိပ်ကို စောက်ပတ်ဝတွင်တေ့၍ တဖြေးဖြေးချင်း ဖင်ကြီးကို ဖိချသည်။ ဒီလောက်လေး ပြောလိုက်ရုံဖြင့် ကျကျနနလုပ်တတ်နေသော ငယ်ငယ့်ကို ကျေးဇူးတင် ကျေနပ်နေမိသည်။ ငယ်ငယ်၏ စောက်ခေါင်းထဲကို ဖြေးဖြေးချင်းတိုးဝင်သွားသော လီးကြီး၏ အတွေ့ကြောင့် ငယ်ငယ်၏ စောက်ခေါင်းထဲတွင်လည်း အရည်တွေရွှဲနစ်နေပြီကို သိလိုက်ရသည်။ လီးကြီးတဆုံးဝင်သွားသည်နှင့် ငယ်ငယ်က ကိုလွင်၏ ရင်ဘတ်ကြီး ပေါ် လက်နှစ်ဖက်တင်ထောက်ရင်း ဖင်ကြီးကို ကြွကြွပြီး ဆောင့်ဆောင့်လိုးသည်။ “အင်း…ဟင်း…ဟင်း…အ…ကြီး…ကြီးပဲ…ဟင်း… အစက တစ်ချက်ခြင်းဆောင့်နေသော ငယ်ငယ်၏ ဆောင့်အားက တဖြေးဖြေးမြင့်လာသည်။ဆောင့်အားက ပြင်းလာ သော်လည်း ဆက်တိုက် သွက်သွက်ကြီးဆောင့်တာမျိုး မဟုတ်ပေ။ အရသာခံကာ တစ်ချက်ခြင်း လေးလေးမှန်မှန် ဆောင့်၍ ငယ်ငယ်က လိုးပေးသည်။ ဒါကြောင့် တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် အကြိုက်ခြင်းမတူသော မိန်းမများအား ဘယ်လိုဆောင့်တာကြိုက်သလဲ သိချင်ရင် သူတို့ကို အပေါ်ကတင်ပေးလိုက်လျှင် သူတို့အကြိုက်ဆောင့်တာကို သိရသည် ဟူသော စကားမှန်ကြောင်း ကိုလွင် သတိပြုမိလိုက်သည်။ အခု ငယ်ငယ် အပေါ်မှတက်၍ ဆောင့်နေပုံကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် ငယ်ငယ်က တရစပ် သွက်သွက်ကြီး ဆောင့်တာမျိုးကို မကြိုက်။ တစ်ချက်ခြင်း လေးလေးမှန်မှန် ဆောင့်တာကြိုက်ကြောင်း သိလိုက်ရသည်။ “ ဗြစ်…ဗြစ်…ဇွတ်…ပြွတ်…ပလွတ်…ဖွတ်…ဇွတ်…” “ အကို…ငယ့်နို့တွေ ဆွဲပေးအုံး…” နို့အကိုင်ခံရင်း အလိုးခံချင်ကြတာ မိန်းမတိုင်း၏ ဆန္ဒပင်ဖြစ်သည်။

ငယ်ငယ်ပြောသည့်အတိုင်း ကိုလွင်က သူမ၏ နို့နှစ်လုံးကို စုံကိုင်၍ ဆုပ်နယ်ပေးသည်။ “ဗြစ်…ပြွတ်…ဗြစ်…ပလွတ်…ဖွတ်…ပလွတ်…ဗြစ်…ဖွတ်…ဖွတ်…ပလွတ်…ဟင်း…ကောင်းလိုက်တာ…အကိုရယ်…ဟင်း…ဟင်း…အင်း…” “ ငယ်…ကောင်းလိုက်တာ…ငယ်ရာ…” ကိုလွင်ကလည်း ငယ်ငယ် ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း အောက်ကနေ၍ သူ့လီးကြီးကို ကော့ကော့တင်ပြီး ပြန်ဆောင့်ပေး သည်။ အပေါ်မှ လိုးရင်းက ငယ်ငယ်က သူ့ဖင်ကြီးကို တချက်တချက် ဇကောဝိုင်း လှည့်လှည့်ပေးသည်။ ကောင်းလွန်းသဖြင့် ကိုလွင်က ငယ်ငယ့်ကို ကျေးဇူးတင်မိရုံသာမက ချစ်လည်း ပိုချစ်သွားရသည်။ မကြာခင်မှာပင် ကိုလွင်၏ လီးအရင်းက ပူလာပြီး ပြီးချင်လာသဖြင့် အောက်မှနေ၍ အားရပါးရ ကော့ကော့ ဆောင့်လိုက်ပြီး လီးကြီးထိပ်မှ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်သည်။ “ဖွတ်…ပလွတ်…ပြွတ်…ဗြစ်…ဒုတ်…ဒုတ်… ဖွတ်…ဗြစ်… ဖွတ်…အား…အား…ငယ်…ငယ်…အား…ဟား…အင်း” မပြီးသေးသော ငယ်ငယ်က မျက်လုံးနှစ်လုံးကို စုံမှိတ်ပြီး အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြတ်လုမတတ်ကိုက်ကာ အံကြိတ်ပြီး အားရပါးရ ဆောင့် ဆောင့်လိုးသည်။ “ဗြစ်…ပြွတ်…ပလွတ်…ဖွတ်…ဇွတ်…ဖွတ်…ပြွတ်… ဗြစ်…ဗြစ်…ပြွတ်…ဖွတ်…ဗြစ်…အား…ဟား…ကောင်း…ကောင်းလိုက်တာ…ကိုရယ်…အား…ဟား…အင့်…ဗြစ်…ပြွတ် …အား…ချစ်…တယ်…ကိုရယ်…ချစ်…ချစ်…အ…အင့်…အင့်…ဗြစ်…ပြွတ်…ဗြစ် …ဗြစ်…အား…ဟား…ရှီး…အင်း…ဟင်း…ဟင်း…” အချက်နှစ်ဆယ်လောက် အပြင်းအထန်ဆောင့်ပြီးတော့ ငယ်ငယ်ခမျာ “ဟင်း” ကနဲဖြစ်ကာ စောက်ပတ်ဝကို လီးအရင်းမှာ တိုး၍ဖိကပ်လိုက်ပြီး ကိုလွင်၏ ရင်ဘတ်ပေါ်သို့ ပုံရက်သားလေး ကျသွားလေသည်။ ကိုလွင်ကတော့ ငယ်ငယ်အား ပါကင်ဖွင့်ပွဲတွင် အားရပါးရ လိုးလိုက်ရသဖြင့် အကျေနပ်ကြီးကျေနပ်ကာ ငယ်ငယ်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို အတင်းဆွဲဖက် လိုက်ပါတော့သည်။ အမှန်တော့ ငယ်ငယ်မှာ အရင်ရည်းစား ထွန်းအောင်နှင့်တုန်းက (၂)နှစ် တောင်ဖြစ်ခဲ့ကြပြီး ကလေးပင် ဖျက်ချခဲ့ရသည်ကို ဒီမြို့သို့ပြောင်းလာတာ မကြာသေးသော ကိုလွင် တစ်ယောက် မသိရှာပါပေ။ ကိုလွင် ဒီမော်လမြိုင်မြို့သို့ ရောက်တာ (၅)လရှိသွားပြီဖြစ်သည်။ ရောက်ရခြင်း အကြောင်းရင်းကလည်း မမကြူကြောင့် ဖြစ်သည်။

ကိုလွင်နှင့် ကြူကြူမေတို့က မောင်နှမတွေဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် အရင်းတွေ မဟုတ်ကြပေ။ ကိုလွင်၏ ဖခင်နှင့် ကြူကြူမေ၏ မိခင်တို့ မုဆိုးဖိုနှင့် မုဆိုးမ ညှားကြတော့ သူတို့နှစ်ယောက် မောင်နှမဖြစ်သွားကြရခြင်းဖြစ်သည်။ ဒီတုန်းက ကိုလွင်က (၇)နှစ်သား၊ ကြူကြူမေက (၁၃)နှစ် သမီးဖြစ်သည်။ အခု ကိုလွင်က အသက်(၁၈)နှစ်ရှိပြီ ဖြစ်ပြီး ကြူကြူမေက အသက်(၂၄)နှစ် ရှိပြီဖြစ်သည်။ သူတို့ဇာတိမြို့က မအူပင်မြို့က ဖြစ်သည်။ သူတို့၏ မိခင်ရော ဖခင်ပါ အခုမရှိကြတော့ပေ။ ကွယ်လွန်သွားခဲ့ကြပြီဖြစ်သည်။ ကြူကြူမေက ရန်ကုန်ရှိ ကုမ္ပဏီတစ်ခုတွင် အလုပ်ဝင်လုပ်နေပြီး ကြူကြူမေမှာ အတော်လေးလှပသဖြင့် ကုမ္ပဏီမှ လူကြီးတစ်ယောက်နှင့် ညှိခဲ့သည်။ ထိုအခါ ကြူကြူမေကို အလုပ်မှထွက်ခိုင်းပြီး မော်လမြိုင်မြို့တွင် အိမ်ဝယ်၍ လာထားခြင်း ဖြစ်သည်။ မော်လမြိုင်မြို့မှာက သူတို့ကုမ္ပဏီ၏ စီမံချက်လုပ်ငန်းရှိလေတော့ ဦးဇော်ထွန်းဟုခေါ်သော ကြူကြူမေ၏ လူကြီးက တစ်လတစ်ခါ ရောက်လာလေ့ရှိတတ်လေသည်။ ဦးဇော်ထွန်းက ကြူကြူမေတို့ မောင်နှမကို ဘာမှလိုလေသေးမရှိအောင် ထားပေးသည်။ မော်လမြိုင်မှ အိမ်ကို ဝယ်တာပင် ကြူကြူမေ၏ နာမည်နှင့် ဝယ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် လိုအပ်ချက်ကတော့ ကြူကြူမေထံတွင် ရှိနေသည်။ သူမက အခုမှ အသက်(၂၄)နှစ်ပဲ ရှိသေးသည်။ သွေးသားက အဆူဖြိုးဆုံးအရွယ် ဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် ဦးဇော်ထွန်းက တစ်လမှ တစ်ခေါက်လောက်သာ သူမထံ ရောက်လာသည်။ ရောက်လာတော့လည်း သုံးရက်လောက်ပဲနေပြီး ပြန်သွားသည်။ ဒီတော့ ကြူကြူမေတစ်ယောက် သွေးသားဆန္ဒများ အားရကျေနပ်မှုမရှိပေ။ အခုလည်း ည (၁၁)နာရီထိုးနေပြီ။ ကြူကြူမေ အိပ်လို့မပျော်သေး။ ခံရခက်သောဝေဒနာကို တနုံ့နုံ့ခံစားနေရသည်။ မထူး ပါဘူး။ အိပ်မပျော်တဲ့အတူတူ ဝတ္ထုဖတ်ရင် ကောင်းမည်ဟု စဉ်းစားပြီး အိပ်ယာပေါ်မှထ၍ ဝတ္ထုစာအုပ်ကိုရှာသည်။ မတွေ့။ ညနေက ကိုလွင်များ ယူသွားသလား မသိဘူးဟုတွေးမိပြီး ကိုလွင် အခန်းထဲသို့ ဝတ္ထုစာအုပ်သွားရှာရန် ထွက်လာခဲ့သည်။ ကိုလွင်၏ အိပ်ခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်တော့ ကိုလွင်က အိပ်ယာပေါ်တွင် ပက်လက်ကြီး အိပ်ပျော်နေသည်ကို လှမ်း၍ တွေ့ လိုက်ရသည်။

ကြူကြူမေ အိပ်ခန်းထဲသို့ဆက်၍ ဝင်လာပြီး ဟိုကြည့် ဒီကြည့်ဖြင့် ဝတ္ထုစာအုပ်ကိုရှာသည်။ “ အို…” ကြူကြူမေ မျက်လုံးလေးများ ဝိုင်းသွားသည်။ ကိုလွင်၏ ခေါင်းအုံးဘေးတွင် သူမ၏ စာအုပ်ကို လှမ်းတွေ့လိုက်ရသည်သာမက ကိုလွင်၏ခါးမှ ပုဆိုးက ပြေကျ၍ ပစ္စည်းကြီးက အတိုင်းသားပေါ်နေသည်ကိုပါ တွေ့လိုက်ရသည်။ ကြူကြူမေတစ်ယောက် ကိုလွင် အိပ်နေသော ကုတင်ဘေးသို့ တိုးကပ်သွားသည်။ ခေါင်းအုံးဘေးမှ စာအုပ်ကို လှမ်း၍ မယူဖြစ်သေးဘဲ ကိုလွင်၏ ပစ္စည်းကြီးကို ငုံ့၍ ကြည်နေမိသည်။ သူတို့ မောင်နှမ နှစ်ယောက်စလုံး မီးမှိတ်၍ မအိပ်တတ်။ အခန်းထဲတွင် နှစ်ပေမီးချောင်းက ထိန်လင်းနေတော့ မြင်ကွင်းတွေအားလုံးက ရှင်းလင်းနေသည်။ မဲနက်လုံးတစ်နေသော အုကြီးပေါ်တွင် စင်းစင်းကြီးဖြစ်နေသော လီးတန်ကြီးက နည်းနည်းနောနောကြီး မဟုတ်။ သာမန်အနေအထားမှာပင် အသဲယားစရာကြီး ဖြစ်နေလေသည်။ နဂိုကမှ စိတ်တွေထနေသော ကြူကြူမေတစ်ယောက် သတိလက်လွတ်ဖြစ်သွားကာ ကိုလွင်၏ လီးတန်ကြီးကို သူမ၏ လက်လေးတစ်ဖက်နှင့် တုန်တုန်ယင်ယင်လေး အသာမ၍ ကိုင်လိုက်မိသည်။ အမှန်တော့ ကုတင်နားသို့ ကြူကြူမေ တိုးကပ်လာကတည်းက ကိုလွင် နိုးနေခဲ့တာဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် မျက်လုံးကို မဖွင့်ဘဲ အသက်ကိုမှန်မှန်ရှုကာ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေခဲ့ခြင်း ဖြစ်လေသည်။ လီးကြီးက ကြူကြူမေ၏ လက်ထဲရောက်သည်နှင့် ထောင်းကနဲ ထောင်းကနဲဖြစ်ကာ မာလာသည်။ ဗြုံးကနဲ ကြူကြူမေ လီးတန်ကြီးကို လွှတ်ချလိုက်ပြီး လှည့်ပြန်ရန် တွန့်သွားပြီးမှ တမျိုးစဉ်းစားမိပြီး လီးတန်ကြီးကို ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ပေးသည်။ ကိုလွင် နိုးနေပြီဆိုသည်ကိုတော့ ကြူကြူမေက အတတ်သိလိုက်ပြီးသား ဖြစ်လေသည်။ ပွတ်သပ်ပေးလိုက်တော့ မတ်ထောင်၍ တင်းပြောင်လာသော လီးကြီးက ကြူကြူမေ၏ လက်တကိုင်ပင် မဆန့်တော့ပေ။ လီးကြီးကို ကြူကြူမေ အားရပါးရ ဖျစ်ညှစ်ကြည့်သည်။ လီးကြီးက မဖြုံ၊ ပိုပြီးတောင် မာ၍လာသည်။ ကြူကြူမေ၏ နောက်လက်တစ်ဖက်က ထောင်မတ်၍ ကြီးချင်တိုင်းကြီးနေသော လီးကြီးဆီသို့ လှမ်းလိုက်ပြန်သည်။ ပြီးတော့ လီးကြီးကို ပန်းလေးတစ်ပွင့်အလား တယုတယ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်သည်။ လီးကြီးမှ တဒိတ်ဒိတ် သွေးတွေ တိုးနေသည်ကို ကြူကြူမေ၏ လက်ဖဝါးနုနုလေးမှ ထိတွေ့သိရှိနေရလေသည်။

လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ယုယုယယလေး လီးတန်ကြီးကို ပွတ်ပေးလိုက်တော့ လီးကြီးက ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ဖြစ်လာသည်။ ကိုလွင် ဒီထက်ပိုပြီး ဟန်မဆောင်နိုင်တော့ပေ။ ပက်လက်လှန်၍ အိပ်နေရာမှ ငေါက်ကနဲထထိုင်လိုက်ပြီး ကုတင်ဘေးမှာ မတ်တပ်ရပ်၍နေသော ကြူကြူမေ၏ ခန္ဓာကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို အတင်းဆွဲ၍ ဖက်လိုက်တော့သည်။ “အမေ့…အို…အင့်…မလုပ်နဲ့…လေ…မောင်လေး…အို…အို…” သူ့ပေါ်သို့ ခါးညွှတ်၍ကျလာသော ကြူကြူမေအား ကိုလွင်က အတင်းကြုံးဖက်ပြီး ပါးနှစ်ဖက်ကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် နမ်းပစ်ပြန်သည်။ “တော်…တော်…တော့…ကွယ်…” အလန့်တကြားလေသံဖြင့် ပြောနေသော ကြူကြူမေ၏ လက်တဖက်က ကိုလွင်၏ လီးကြီးကို မလွှတ် ကိုင်မြဲကိုင်ထား သည်။ ကြူကြူမေ ပြောလိုက်တော့ ကိုလွင်က သူမကို ဖက်ထားသော လက်နှစ်ဖက်အား လျှော့ပေးလိုက်သည်နှင့် ကြူကြူမေ ခေါင်းလေးမော့၍ ခါးကိုပြန်၍ အဆန့် ကိုလွင်၏ လက်နှစ်ဖက်က ပြန်၍ အတင်းဖက်လိုက်ပြီး သူမ၏ ဖူးဖူးလုံးလုံး နှုတ်ခမ်းလေးအစုံကို အတင်းဆွဲစုပ်ကာ နမ်းပစ်လိုက်သည်။ “အု…ဟု…အင်း…” ကြူကြူမေ၏ အသံတွေက နှုတ်ဖျားမှ ထွက်မလာဘဲ လည်ချောင်းထဲမှသာ အသံလေးတွေ ထွက်နေရသည်။ တခဏအတွင်း ကြူကြူမေ တစ်ယောက် ကိုလွင်၏ အနမ်းနောက်ပါသွားသည်။ ကိုလွင်ကို မသိမသာလေး တုန့်ပြန်နမ်းသည်။ ဒီတော့ စိတ်တွေရဲလာပြီဖြစ်သော ကိုလွင်၏ လက်တစ်ဖက်က တထပ်တည်းဝတ်ထားသော ဂါဝန်အောက်မှ နို့အုံတစ်လုံး ပေါ်ရောက်သွားပြီး ဖြစ်ညှစ် ဆုပ်ကိုင်နေမိသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး ရမက်သွေးတွေက ငယ်ထိပ်ကို ရောက်နေကြပြီဖြစ်သည်။ ကြူကြူမေက လီးကိုကိုင်ထားသည့် လက်အားမလွှတ်ဘဲ ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ကိုလွင်ကို ဖက်လိုက်သည်။ နို့ကိုင်နေသော လက်က နို့နှစ်လုံးကို တစ်လုံးပြီး တစ်လုံးပြောင်း၍ ဆုပ်နယ်ပေးနေသည်။ ကြူကြူမေ တစ်ယောက် ကုတင်ဘေးတွင် မတ်တပ်ရပ်လျှက်မှ ဒူးတွေ မခိုင်ချင်တော့ပေ။ ပထမဆုံး ကိုလွင်ကို ဖက်ထားသော လက်ကို ကြူကြူမေက လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ ဒုတိယ ကိုလွင်၏ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားမှ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းကို ပြွတ်ကနဲ နေအောင် ဆွဲခွာ၍ ယူလိုက်သည်။ “တော်ပြီ…မောင်လေး…မမ သွား…တော့မယ်…” စကားလည်းဆုံးရော လီးပေါ်မှ လက်ကိုဖယ်ကာ ကြူကြူမေ တစ်ယောက် နောက်သို့လှည့်ပြီး အခန်းထဲမှ ထွက်သွားလေတော့သည်။

အစတော့ ကိုလွင်က သူ၏အနားမှ ထွက်ခွာသွားသော ကြူကြူမေ၏ ကျောပြင်ကို နားမလည်နိုင်စွာဖြင့် ကြည့်လိုက်မိသည်။ နောက် သူ့မျက်လုံးများက တလှုပ်လှုပ်ခါရမ်းသွားသော ကြူကြူမေ၏ တင်သားကြီးတွေဆီ ရောက်သွားပြီး တချက်မျှပြုံးလိုက်ရာမှ ကိုလွင် တစ်ယောက် ကုတင်ပေါ်မှ ခုန်ဆင်းလိုက်ပြီး ပုဆိုးကို ဖြန့်ဝတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ ရှပ်အင်္ကျီကို ချွတ်၍ ကုတင်ပေါ်တင်လိုက်ပြီး သူ၏ အိပ်ခန်းအပြင်သို့ ထွက်လိုက်လေသည်။ အိပ်ခန်းအပြင်ရောက်လို့ ကြူကြူမေ၏ အိပ်ခန်းဆီလှမ်းပြီးကြည့်လိုက်တော့ ပိတ်ထားသော အိပ်ခန်းတံခါးကို တွေ့လိုက်ရသည်နှင့် ကိုလွင် မျက်နှာပျက်သွားသည်။ ဒါပေမယ့် ကိုလွင် နောက်သို့ မဆုတ်ပါ။ ပုဆိုးထဲမှ တောင်မတ်နေဆဲဖြစ် သော လီးတန်ကြီးကို ပုဆိုးပေါ်မှ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး လက်ကို ချက်ခြင်းလွှတ်၍ ကိုလွင် ရှေ့တိုးလာခဲ့သည်။ ကြူကြူမေ၏ အိပ်ခန်းတံခါးရှေ့ရောက်တော့ မဝံ့မရဲစိတ်ဖြင့် အိပ်ခန်းတံခါးကို လက်ဖဝါးဖြင့် အသာလေး တွန်းကြည့်သည်။ ကိုလွင့်မျက်နှာ ပြုံးယောင်သန်းသွားသည်။ အိပ်ခန်းတံခါးက ဖြေးဖြေးလေးဟ၍ သွားသည်။ အထဲသို့ ဗြုံးကနဲ မဝင်သေးဘဲ တံခါးဟသွားသော နေရာမှနေ၍ အထဲသို့ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ ကြူကြူမေတစ်ယောက် နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင်ကြီးပေါ်တွင် တစောင်းလေးလှဲ၍ နေသည်။ တံခါးဖက်ကို ကျောပေးထားတော့ စွင့်ကားသော ကြူကြူမေ၏ တင်သားကြီးတွေက ကိုလွင့်မျက်လုံးထဲတွင် အထင်းသား မြင်နေသည်။ နဂိုက ခြေသလုံးပေါ်တွင်ရှိသော ဂါဝန်အောက်နားစက ယခု ဒူးခေါင်းအထက် ပေါင်ဖျားထိ ရောက်နေတော့ ဝင်းဝါသော ခြေသလုံးသား လှလှလေးက မီးရောင်အောက်မှ ကိုလွင်ကို မျက်စပစ်ပြနေသည်။ သူ့ဖက်သို့ ကျောပေး တစောင်းလှဲနေ သော ကြူကြူမေကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်ရင်း ကိုလွင်တစ်ယောက် ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုန်လာသည်။ ကိုလွင်၏ ခြေတစ်ဖက် က အမှတ်တမဲ့ အခန်းထဲသို့ လှမ်းလိုက်မိရာမှစ၍ ကိုလွင် တစ်ယောက် ဟနေသော တံခါးကို ထပ်မံ၍တွန်းဖွင့်ကာ ကြူကြူမေ၏ အိပ်ခန်းထဲသို့  ဝင်လာခဲ့လေသည်။ ကုတင်ဘေး ကပ်မိတော့ သူ့ခြေလှမ်းကိုရပ်ကာ ကုတင်ပေါ်မှ ပန်းပုရုပ်အလား အချိုးအဆစ်ကျန၍ ရင်ခုန်စရာကောင်းလောက်အောင် လှနေသော ကြူကြူမေကို ငေးစိုက်ကြည့်ရင်း ကိုလွင် ကုတင်ပေါ်သို့ ဒူးထောက်တက်လိုက်သည်။ နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင်ကြီးက ငြိမ့်ကနဲ ဖြစ်သွားပေမယ့် ကြူကြူမေက လှည့်၍မျှ မကြည့်ပေ။

ကိုလွင်က ကုတင်ပေါ် ရောက်သည်နှင့် ကြူကြူမေ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ငုံ့၍ဖက်ပြီး ပက်လက်ဆွဲလှန်သည်။ ပက်လက်လေးဖြစ်သွားသော ကြူကြူမေက မျက်လုံးအစုံကို မဖွင့်။ မှိတ်ထားဆဲဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးတွေက ဖွင့်ဟ၍လာသည်။ “မောင်လေးလား…မမ အိပ်ချင်ပြီကွာ…သွားအိပ်တော့…” ကြူကြူမေ ပြောလိုက်သော စကားကို လုံးစေ့ပတ်စေ့ ကိုလွင် ကြားမကြား မသိပါ။ စကားပြောလာသော ကြူကြူမေ၏ နှုတ်ခမ်းအစုံကို ဆွဲစုပ်၍ နမ်းပစ်ရင်း သူမကိုယ်လုံးလေးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဖက်ထားလိုက်သည်။ ကိုလွင်က နမ်းလိုက်တော့ ကြူကြူမေ၏ တုန့်ပြန်အနမ်းက ချက်ခြင်း တန်ပြန်လာသည်။ အားရပါးရ စုပ်နမ်းရင်း လက်အစုံက ကြူကြူမေ၏ တကိုယ်လုံးကို အနှံ့လျှောက်၍ ပွတ်နေသည်။ ကိုလွင် သူ့စိတ်သူ မထိန်းနိုင်တော့ပေ။ မျက်နှာချင်း ခွာလိုက်ပြီး ခါးတဆစ်ချိုး ထိုင်လိုက်ကာ ကြူကြူမေ၏ ပုခုံးနှစ်ဖက်ပေါ်တွင် ရှိသော ဂါဝန်သိုင်းကြိုးကို ဘေးတဖက်တချက်စီရှိ လက်မောင်းများဆီသို့ ဆွဲ၍ချသည်။ ကြူကြူမေ၏ မျက်လုံးလေးများ ပွင့်လာသည်။ ညှို့မျက်လုံးကြီးတွေနှင့် ကိုလွင်ကို ကြည့်သည်။ “မောင်လေးရယ်…သူများတွေ သိရင်…မကောင်းပါဘူးကွာ” ပြောလည်းပြော ဘယ်ဖက်လက်ကို ဆွဲတင်၍ ဂါဝန်သိုင်းကြိုးတဖက်ကို ချွတ်ပေးလိုက်သည်။ “ဘယ်သူသိမှာလဲ မမရာ…မောင်လေးနဲ့ မမ နှစ်ယောက်ထဲရှိတာပဲဟာ” “ကျွတ်…ခက်တာဘဲကွာ…” ကြူကြူမေ၏ မျက်လုံးလေးများ ပြန်၍မှိတ်သွားပြီး ညာဖက်လက်ကို ဆွဲတင်၍ ညာဖက်လက်မောင်းပေါ်ရှိ ဂါဝန်သိုင်းကြိုး ကို ချွတ်ပေးလိုက်ပြန်သည်။ ကိုလွင် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် သူမ၏ ဂါဝန်ကို ခါးဆီသို့ဆွဲချလိုက်တော့ ပေါက်စီအရွယ် နို့လေးနှစ်လုံးက ထင်းကနဲ ပေါ်လာရာ ကိုလွင်က ငုံ့၍ စို့တော့သည်။ ကိုယ်လုံးလေးကိုလည်း လှုပ်ကနဲလုပ်၍ ရင်ဘတ်လေးကို ကော့တင်ပေးရင်း သူမ၏ လက်တဖက်က ကိုလွင်၏ ကျောပြင်ကြီးပေါ်ရောက်လာပြီး ဖက်လိုက်သည်။ နို့စို့ရင်း ကိုလွင်၏ လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်ခါးအောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးကို ပေါင်တန်ကြီးတွေပါ မကျန်အောင် ပွတ်သပ်ပေးသည်။ ထိုသို့ပွတ်သပ်ရင်း ဂါဝန်ကိုလည်း ခါးဆီသို့ ဆွဲဆွဲတင်သည်။

တစ်လုံးပြီး တစ်လုံး စို့နေသော ကိုလွင်ကြောင့် နို့သီးလေးတွေ ထောင်ထလာရုံမျှမက နို့အုံဖွေးဖွေးလေးများပါ နီရဲလာသည်။ “အင်း…အင်း…မောင်လေး…ဟင်း…ဟင်း” ငြီးသံလေးပြုရင်း ကြူကြူမေ၏ ခေါင်းလေး ဘယ်ညာခါယမ်းသွားသည်။ ကိုလွင်က သူ့မျက်နှာကို ကြူကြူမေ၏ ရင်ဘတ်ပေါ်မှ ဖယ်လိုက်သည်။ ကိုလွင်၏ တရှူးရှူးဖြစ်နေသော အသက်ရှူသံက အိပ်ခန်းထဲတွင် လွှမ်းမိုး၍နေသည်။ သူက ကြူကြူမေ၏ အောက်ပိုင်းကို ကြည့်လိုက်တော့ သူဆွဲတင်ထားသော ဂါဝန်အောက်နားစက ပေါင်ရင်းသို့ ရောက်နေပြီဖြစ်သည်။ စောက်ဖုတ်အုံကို မမြင်ရသေး။ ကိုလွင် သူမ၏ဘေးတွင် ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး ကြူကြူမေ၏ မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ မျက်လုံးနှစ်လုံးက မှိတ်ထားဆဲဖြစ်သည်။ “မမကြူ…ဒီမှာကြည့်စမ်း…” ကြူကြူမေ မျက်လုံးဖွင့်၍အကြည့် သူက ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်တော့ လီးတန်ကြီးက လှုပ်ရမ်း၍ ထွက်ပေါ်လာသည်။ “မမ ကို…ချစ်မယ့် ဟာကြီးလေ” “မင်းကလဲကွာ…ဘာတွေ…ပြောမှန်းမသိဘူး…ဟင်း” ကြူကြူမေ စကားမပီတော့။ လက်က လီးကိုလှမ်း၍ ဖွဖွလေး ဆုပ်လိုက်သည်။ လီးကြီးကို မက်မောစွာ ကြည့်မိနေသော ကြူကြူမေ တွေးမိသည်။ ကောင်လေးက ငယ်သာငယ်သည် သူ့လီးက ဦးဇော်ထွန်း လီးထက်ပင် ပိုရှည်ပိုတုတ်ပြီး ပိုကြီးနေသည်။ ကြူကြူမေ သဘောကျ ကျေနပ်မိသည်။ တွေးရင်း ကြူကြူမေက ဂါဝန်ကို ဖင်ကြွ၍ ခါးဆီသို့ ဆွဲတင်ပေးပြီး တပါတည်း ဒူးနှစ်လုံးကို ဆွဲ၍ ထောင်လိုက်သည်။ ထွက်ပေါ်လာသော စောက်ဖုတ်ကြီးက နည်းတာကြီး မဟုတ်။ အမွှေးနက်တွေ ထူထပ်စွာ ပေါက်နေပြီး အရမ်းကြီးကို ခုံးထနေသည်။ ကိုလွင် ပုဆိုးကို ချွတ်လိုက်ပြီးဖြစ်၍ ဝတ်လစ်စလစ် ဖြစ်သွားရသည့်နည်းတူ ကြူကြူမေမှာလည်း ကိုယ်ပေါ် ရှိ ဂါဝန်ပါးလေးမှာ ခါးတွင်သာ စုတင်နေပြီဖြစ်၍ တကိုယ်လုံး ဝတ်လစ်စလစ်ဖြစ်ကာ အသားလေးတွေက ဝင်းဝင်းဝါဝါလေးဖြစ်လျှက် လှချင်တိုင်း လှနေလေသည်။ ကိုလွင်က ကြူကြူမေ၏ ခြေရင်းဖက်သို့ ရွှေ့ကာ ဒူးထောက်နေရာယူလိုက်တော့ ကြူကြူမေက ဒူးနှစ်လုံးကို သူမဗိုက်ပေါ်သို့ မတင်ကာ ကွေးလိုက်သည်။ တစ်တီတူးမလေး တစ်ကောင်လို ဖြစ်သွားသည်။ ကိုလွင် ဒူးထောက်နေရာယူရင်း ငုံ့ ကြည့်လိုက်တော့ ဖေါင်းထ ထူအမ်းနေသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းကြီး နှစ်ခုကြားမှ အရည်လေးတွေက စို့၍ထွက်နေသည်။

ကိုလွင် လီးကိုတေ့ပြီး တစ်ခါတည်း ဆောင့်၍ လိုးသွင်းပစ်လိုက်သည်။ “ဗြစ်…ဗြစ်…ဒုတ်…အား…အင်း…အတင်းကြီး…ပဲကွယ်” လီးက တဆုံးဝင်သွားသည်။ “မမက လှတော့…စိတ် မထိန်းနိုင်လို့ပါ” “ဟွန်း…ခုမှ…” မျက်စောင်းလေးထိုး၍ ပြောရင်း လီးကို စောက်ပတ်ဖြင့် တစ်ချက်ညှစ်လိုက်သည်။ ညှစ်အားကောင်း၍ လက်နှင့် အတင်း ဆွဲညှစ်လိုက်သလို ခံစားလိုက်ရပြီး ကိုလွင်၏ စိတ်တွေက ထောင်းကနဲထသွားသည်။ အဖုတ်မှာ မြှော့ပါတာ ဒါပဲဆိုတာ ကိုလွင် သိလိုက်ပြီ။ ကိုလွင် သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို ကြူကြူမေ၏ ကွေးတင်ထားသော ခြေထောက်နှစ်ဖက်ဘေး တဖက်တချက်ဆီမှ ရှေ့သို့လှမ်း၍ နို့အုံနှစ်လုံးကို ကိုင်၍ ဆွဲသည်။ ပြီးတော့ နို့သီးလေးတွေကို ချေ၍ပေးသည်။ ဒီလိုလုပ်ရင်း စောက်ဖုတ်ထဲသို့ တဆုံးဝင်နေသော သူ့လီးကြီးကို ဖြေးဖြေးလေး နှဲ့နှဲ့ပေးသည်။ ခဏအတွင်း စောက်ရေတွေက ထပ်မံ၍ ထွက်လာသည်။ ပြီးတော့ ကြူကြူမေ တစ်ယောက် အသက်ကို ဟင်းကနဲ ဟင်းကနဲ ပြင်းထန်စွာ ရှူ၍လာသည်။ ကိုလွင်က မလိုးသေးဘဲ ထိုနည်းအတိုင်းဆက်၍ လုပ်ပေးသည်။ ကြူကြူမေ အားမလို အားမရဖြစ်လာပြီး လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်ဖြင့် ညှစ်ညှစ်ပေးသည်။ “ဟင်း…ဟင်း…မောင်လေးရယ်…တော်တော့ကွာ…မမ..မ နေ တတ်တော့ဘူး…” “ ဘာလုပ်ရမှာလဲ…မမ…လီးကြီးကို ချွတ်လိုက်ရမှာလား…ဒါမှမဟုတ်…လိုးရမှာလား…” “ ကျွတ်…မင်း…သိပ်ပြီး အနိုင်ကျင့်တာပဲ…” “ ဒါဆို…လီးကို ချွတ်လိုက်မယ်…” ကိုလွင်က တကယ်ပင်လီးကို ချွတ်တော့မည့်ပုံဖြင့် စောက်ခေါင်းထဲ တဆုံးဝင်နေသောလီးကို ဖြေးဖြေးလေး ဆွဲထုတ်သည်။ “အို…မဟုတ်ဘူး…မဟုတ်ဘူး…” ကြူကြူမေ ကမန်းကတန်း ပြောသည်။ “ဒါဆို…ဘာလုပ်ရမှာလဲ…မြန်မြန်ပြောလေ…လီးက တဝက်ထွက်နေပြီ…” “ ကဲ…ဒီလောက်တောင် ကြားချင်နေ…လိုးကွာ…လိုး…လိုး…နာနာသာလိုး…” ကိုလွင် ပြုံးလိုက်ပြီး အပြင်သို့ တဝက်လောက် ထွက်နေသော သူ့လီးကို တခါတည်း ဆောင့်၍ လိုးသွင်းလိုက်သည်။ “လိုးပြီ…မမ ရေ…လိုးပြီ…ဗြစ်…ဖွတ်… ဒုတ်…ဗြစ်…ဖွတ်…ဗြစ်…ဗြစ်…” “ ဟင်း…အင်း…အင့်…အင့်…” ကိုလွင်က ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီးကို အားရပါးရကြီး ဆောင့်ဆောင့်လိုးပစ်သည်။ ကြူကြူမေကလည်း ခါးကို အားပြု၍ အောက်မှနေ၍ ကော့ကော့ပေးသည်။ “ဟင်း…ဟင်း…ကောင်းလား…မောင်လေး…” “သိပ်ကောင်းတာပဲ မမရာ…မမရော ဟင်…” “ မင်း…လိုပဲ…အ..” ကိုလွင် ခပ်သွက်သွက်ကြီးကို ကောင်းကောင်းလိုးနေသည်။

ကြူကြူမေ၏ လက်တစ်ဖက်က သူ့နို့တွေကို ကိုင်ထားသော ကိုလွင်၏ လက်ဖျံတစ်ဖက်ကို လာကိုင်ကာ အားမလို အားမရဖြင့် ဆုပ်ညှစ်သည်။ စောက်ရည်တွေက မတရားကြီး ရွှဲနစ်၍ ထွက်လာကြသည်။ “ဖွတ်…ဖွတ်…ပလွတ်…ပြွတ်…ဗြစ်…ဖွတ်… ဗြစ်…ဟင်း…မှောက်ချလိုက်…မမပေါ်ကို…မှောက်ချလိုက်…” ကြူကြူမေက အသဲအသန်ပြောရင်း သူမဗိုက်ပေါ် ကွေးတင်ထားသော ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ကားပေးလိုက်သည်။ ကိုလွင်က သူမအပေါ်သို့ မှောက်ချလိုက်တော့ ကြူကြူမေ၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းက ကိုလွင်၏ ခါးကို ညှပ်၍ ချိတ်တင်လိုက်သည်။ “ဖွတ်…ပလွတ်…ဖွတ်…ပလွတ်…ဗြစ်…ဗြစ်… ပြွတ်…ဗြစ်…အင့်…အင့်…အင့်…နို့တွေစို့ပေး…အင်း…ဟင်း…အား…” ကိုလွင်က နို့တစ်လုံးကို ဆွဲစို့လိုက်ရင်း အဆက်မပြတ် ကော့၍ လိုးသည်။ ကြူကြူမေ တစ်ယောက် မျက်လုံးမဖွင့်တော့ဘဲ တဟင်းဟင်းဖြစ်ကာ ကိုလွင်၏ ကျောပြင်ကြီးကို ဖက်၍ထားသည်။ “ဟင်း…အင်း…အင်း…ဆောင့်….အား… ဆောင့်…ဆောင့်စမ်းပါ…နာ နာ ဆောင့် စမ်း ပါ…မောင်…ရယ်…အား…ဟား…အင်း…ဟင်း…ဟင်း…” ဒီလောက်ဆောင့်နေသည့်ကြားမှ ထပ်၍ ဆောင့်ခိုင်းနေပုံထောက်တော့ ကြူကြူမေ ပြီးချင်လာပြီ ဖြစ်ကြောင်း သတိထား မိလိုက်သည်။ ဒါကြောင့် ကိုလွင်က အားသွန်၍ ဆောင့်ဆောင့် လိုးပစ်လိုက်သည်။ “အား…ဟား…အင်း…ဟင်း…ကောင်းလိုက်တာ… မောင်ရယ်…အား…ဟား…ဆောင့်…ဆောင့်… အင့်…အ…ဟ…သိပ်ချစ်တယ်…မောင်ရယ်…အား…ဟင်း……အ…အ…ပြီး…ပြီး…မမ…ပြီးတော့မယ်…အ…ရှီး…ပြီး…ပြီး…အား…ဟား…” “ မမ…အား…အင်း…ကောင်းလိုက်တာ…မမ ရာ…အား…ဟ…အား…အား…သိပ်…ချစ်တယ်… မမရယ်…အား…အင်း…ဟင်း…ကျနော် လည်း…ပြီး…တော့မယ်… မမ…အင့်…အင့်…အင့်ပြီး…ပြီး… အား…ဟင်း…ဟင်း…” ကိုလွင်က အပေါ်က အားရပါးရ ဆောင့်ပေးသလို ကြူကြူမေကလည်း အောက်မှနေ၍ အားရပါးရ ကော့ကော့ပြီး ပင့်ဆောင့်ပေးလိုက်ရာ အချက် (၅၀)လောက် တက်ညီလက်ညီ ဆောင့်လိုက်သောအခါတွင်တော့ တဟင်းဟင်း တအီးအီး ငြီးရင်း ကြူကြူမေက ကိုလွင်၏ လီးတန်ကြီးအား စောက်ပတ်အတွင်းသားများဖြင့် အားပါးတရဖျစ်ညှစ်ရင်း ပြီးသွားသလို ကိုလွင်ကလည်း ကြူကြူမေ၏ အားကောင်းလှသော စောက်ပတ်ညှစ်အားကြောင့် မထိန်းနိုင်တော့ပဲ လီးထိပ်ဖူးကြီးအား ကြူကြူမေ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ဖိသွင်းထိုးစိုက်၍ သုတ်ရည်များကို တဗြစ်ဗြစ် ပန်းထုတ်ရင်း နှစ်ယောက်သား ပြိုင်တူပြီးသွား ကြလေတော့သည်။ နောက်ပိုင်းတွင်တော့ ကိုလွင်က သူ့အခန်းတွင် မအိပ်တော့ဘဲ ကြူကြူမေနှင့်အတူ ဦးဇော်ထွန်း မလာမချင်း ညစဉ်သွား၍ အိပ်လေတော့သည်။….ပြီး

Zawgyi

အိမ္တြင္ မမ မရွိတုန္း ကိုလြင္ သူ႔ရည္းစား ငယ္ငယ္ ကို စကားေျပာခ်င္၍ဟု အေၾကာင္းျပကာ အိမ္သို႔ေခၚလာခဲ့သည္။ အခုေတာ့ သူအိပ္ေသာအခန္းထဲတြင္…… ကိုလြင္က လီးကို အၿငိမ္မေနဘဲ ဝင္သေလာက္ လီးတဝက္ေလာက္နဲ႔ပဲ သြင္းလိုက္ထုတ္လိုက္ လုပ္ေပးေနေတာ့ ငယ္ငယ္ က ေအာက္ကေန ေကာ့ေကာ့ေပးေနသည္။ ဒီလို သြင္းလိုက္ထုတ္လိုက္နဲ႔ လုပ္ေနရင္း ကိုလြင္က သူ႔ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံး ကို ခပ္နာနာဆုပ္ကိုင္ၿပီး က်န္တဲ့ လီးကို ေဆာင့္ၿပီး အရွိန္ျဖင့္ သြင္းလိုက္သည္။ “ျဗစ္……ျဗစ္……ဒုတ္……” “ အမေလး……အမေလး……နာလိုက္တာ……အကိုရဲ႕…နာလိုက္တာ……က်မ ဟာေလးေတာ့ စုတ္သြားပါၿပီ……ကြၽတ္…ကြၽတ္……ကြၽတ္……နာလိုက္တာေနာ္……” ၿငီးလည္းၿငီး ငယ္ငယ္က သူ႔ေပါင္လုံးႀကီးေတြကို ကားႏိုင္သေလာက္ ကားေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။ သူမရဲ႕ ေခါင္းက လည္း ရမ္းေနေတာ့ ဂုတ္ဝဲဆံပင္ေလးက ဖြာလန္ႀကဲေနပါသည္။“ အကိုရယ္…ဒီေလာက္ၾကမ္းရသလား……ဒီလို ေဆာင့္ထိုးလိုက္တာ ငယ္ငယ္ နာမယ္ဆိုတာ မသိဘူးလား……ဟင္း….ဟင္း…ကြၽတ္…ကြၽတ္…ကြၽတ္……” ငယ္ငယ္က သူ႔လက္ေမာင္းႀကီးကို လက္သီးဆုပ္ေလးျဖင့္ ထုထုၿပီးေျပာသည္။ “နာတာက ခဏပါကြယ္……ေနာက္ေတာ့ ေကာင္းလာမွာပါ” ေျပာေနရင္း ကိုလြင္က ေျဖးေျဖးခ်င္းေဆာင့္လိုးပါေတာ့သည္။ အခ်က္ (၃၀) ေလာက္လိုးၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ငယ္ငယ္ က နာတာေတြကိုေမ့ၿပီး မ်က္လုံးေလးေတြ ေမွးထားရင္းက ေကာ့ေကာ့ေပးပါေတာ့တယ္။ “ပလြတ္…ဖြတ္…ဒုတ္…အား…ျဗစ္… ဇြတ္…ပလြတ္…ျဗစ္…အင္း…ဟင္း…ဟင္း…” ေအးလြင္က ႏို႔သီးေလးေတြကို တစ္လုံးၿပီးတစ္လုံး စို႔လိုက္ ႏႈတ္ခမ္းကို စုပ္ယူလိုက္နဲ႔ ခပ္ေျဖးေျဖးပဲ ေဆာင့္လိုးေပး သည္။ “ ျဗစ္……ျဗစ္……ပလြတ္…ဖြတ္…ႁပြတ္……” မၾကာခင္မွာပင္ ငယ္ငယ္က အရသာေတြ႕၍လာသည္။ အရသာေတြ႕လာၿပီဆိုေတာ့ ေျဖးေျဖးခ်င္းလိုးေနေသာ ကိုလြင္ ကို အားမရႏိုင္ျဖစ္လာသည္။ “ျဗစ္…ပလြတ္…ဖြတ္…ဖြတ္…ေကာင္း…ေကာင္းလိုက္တာ…အကိုရယ္…ေဆာင့္ပါေတာ့…နာနာသာ…ေဆာင့္ပါ…အ…ဟင္း…ဟင္း…” ငယ္ငယ္က ဒီလိုမခ်ိမဆန႔္ေလသံေလးနဲ႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုလြင္က အႀကိဳက္ေတြ႕သြားၿပီး စိတ္တိုင္းက်ေဆာင့္လိုးပါ ေတာ့သည္။

“ပလြတ္…ဒုတ္…ျဗစ္…ျဗစ္…အား…အင္း… ဖြတ္…ဒုတ္…အား…ဟား…အမေလး…ကိုရယ္…က်မႏို႔ေတြကိုစို႔ေပးပါလား…အင္း…ဟင္း…အား…အင္း…. …ေကာင္းလိုက္တာေနာ္…” ငယ္ငယ္ကလည္း အေပးေကာင္း ကိုလြင္ကလည္း အလိုးေကာင္းနဲ႔ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ လီးကို ထုတ္လိုက္တိုင္း ငယ္ငယ္၏ ေစာက္ပတ္ေလးက ကပ္ကပ္ပါလာကာ ကိုလြင္ အရသာေတြ႕လွသည္။ ငယ္ငယ္၏ ကိုယ္လုံးေလး က က်စ္က်စ္လစ္လစ္ႏွင့္ ဘယ္ေနရာကိုင္လိုက္ ကိုင္လိုက္ မာတင္းေနေတာ့ ကိုင္ရတာလည္း ေကာင္းေနသလို ေစာက္ပတ္ ေလးကလည္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးဆိုေတာ့ လိုးရတာ ေကာင္းလွၿပီး အရသာရွိလွသည္။ ေဆာင့္လိုးလိုက္တိုင္း ေအာက္ကေနေကာ့ေကာ့ေပးေနေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အရသာေတြ႕ေနရေလသည္။ မၾကာခင္ မွာပဲ ငယ္ငယ္ရဲ႕ ေစာက္ပတ္ထဲက အရည္ၾကည္ေတြက ႐ႊဲသထက္ ႐ႊဲလာၿပီး မ်ားသထက္ မ်ားလာသည္။ ငယ္ငယ္၏ မ်က္ ႏွာေလးက ရႈံ႕တြတြေလးျဖစ္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက တဆတ္ဆတ္တုန္ကာ လည္ေခ်ာင္းထဲက ဟပ္ကနဲ ဟပ္ကနဲ အသံ ေလးေတြ စည္းခ်က္က်က် ထြက္လာေတာ့ မၾကာခင္ ငယ္ငယ္ၿပီးေတာ့မည္ကို သိလိုက္သည္။ သူမ တင္မဟုတ္ ကိုလြင္လည္း ၿပီးခ်င္လာသည္။ “ပလြတ္…ဖြတ္…ပလြတ္…ဖြတ္…အား… ေကာင္းလိုက္တာ…အကိုရဲ႕…အား…အင္း…” ငယ္ငယ့္ တကိုယ္လုံး ရမ္းခါၿပီး ၿငိမ္က်သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ကိုလြင္က လီးကို တအားထိုးစိုက္ခ်လိုက္ၿပီး သုတ္ရည္ေတြ ကို ပန္းထည့္လိုက္ေလေတာ့သည္။ ခဏၾကာမွိန္းေနၿပီးမွ ကိုလြင္က ငယ္ငယ္ေဘးကို ေျခပစ္လက္ပစ္လွဲခ်လိုက္ေတာ့ ငယ္ငယ္က ကိုလြင္ ကို အတင္းလွမ္းဖက္လိုက္ေတာ့သည္။ ကိုလြင္က ငယ္ငယ့္ကို ပါကင္ဖြင့္လိုက္ရသည္ဆိုေသာ အသိျဖင့္ ၾကည္ႏူးစြာ ပီတိေတြျဖာလွ်က္ ငယ္ငယ္၏ ကိုယ္လုံး ေလးကို သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းကာ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးေလး နမ္းလိုက္ေတာ့သည္။ “ေကာင္းရဲ႕လား……ငယ္ငယ္…အားရတယ္ေနာ္…” ငယ္ငယ္က ရွက္ကိုးရွက္ကန္းေလးျဖင့္ သူမ မ်က္ႏွာေလးကို ကိုလြင္၏ ရင္ခြင္ထဲ ဝွက္၍ ထားလိုက္သည္။ “ ေျပာပါ ငယ္ငယ္ရဲ႕…အကို လိုးတာ ေကာင္းရဲ႕လား…ငယ္ငယ္ အားရရဲ႕လား…” “ ရွက္စရာႀကီး အကိုရယ္…ငယ္ငယ္ မေျပာပါရေစနဲ႔…” “ ဟင့္အင္း……ေျပာရမယ္…” “ အကိုကလဲ…” “ ေျပာေလကြာ…” “ဟြန္း…ဒီေလာက္သိခ်င္ၾကားခ်င္ေနရင္လည္း ေျပာျပမယ္…ေကာင္းတယ္…သိပ္ေကာင္းတယ္…အကို႔ လီးႀကီးက ငယ္ငယ့္ ေစာက္ပတ္ထဲတင္မဟုတ္ဘူး…အူထဲ အသဲထဲေတာင္ ဝင္တယ္လို႔ထင္ရတယ္…ကိုင္း…ေက်နပ္ၿပီလား…” ကိုလြင္က ေခါင္းၿငိမ့္ျပၿပီး ငယ္ငယ္၏ နဖူးေလးကို နမ္းလိုက္သည္။

ၿပီးေတာ့ သူ႔လက္ေတြက ငယ္ငယ္၏ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို ေဆာ့ကစား၍ ေနသည္။ ကိုလြင္၏ လီးႀကီးက တေျဖးေျဖး ျပန္၍မာလာသည္။ “ ငယ္ငယ္…အကို႔လီးကို စုပ္ေပးပါလား…” “ ဟာ…ၾကာ…” ေၾကာက္ေၾကာက္႐ြံ႕႐ြံ႕ေလး ေျပာရင္းက လီးႀကီးကို ငယ္ငယ္ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ သူမ ၾကည့္လိုက္ကာမွ လီးႀကီးက ဆတ္ကနဲ အေထာင္ႏွင့္ႀကဳံသြားသည္။ ငယ္ငယ္ ၾကက္သီးထသြားသည္။ “ထကြာ…ငယ္ငယ္ ကလဲ…” “ ဟာၾကာ…အကို ကလဲ…” မထခ်င္ ထခ်င္ ပုံစံမ်ိဳးေလးႏွင့္ ငယ္ငယ္က ကိုလြင္ လွဲေနရာေဘးတြင္ ထိုင္လိုက္ၿပီး ေျခရင္းမွ သူမ၏ ထဘီကို လွမ္းဆြဲကာ ကိုလြင့္လီးကို ေပါင္ၿခံေတြပါ မက်န္ေအာင္ သုတ္ေပးသည္။ ထိုသို႔ ငယ္ငယ္က သုတ္ေပးေနစဥ္တြင္ ကိုလြင္၏ လက္က ငယ္ငယ္၏ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို လွမ္းဆြဲၿပီး ဆုပ္နယ္ေပးသည္။ ႏို႔သီးနီနီေလးေတြကို ေခ်ေပးသည္။ ငယ္ငယ္ကလည္း လီးကို လက္နဲ႔ကိုင္ၿပီး သုတ္ေပးေနေတာ့ လီးက မာသထက္ မာလာေလသည္။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေပက်ံေနတာေတြကို သုတ္ၿပီးသြားေပမယ့္ အိပ္ယာေပၚမွာ လက္ေလးတဖက္ေထာက္ထိုင္ၿပီး ေထာင္ထေနေသာ လီးႀကီးကို စိုက္ၿပီး ၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးမွ တေျဖးေျဖးငုံ႔သြားၿပီး စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပုံျဖင့္ ဟင္းကနဲ သက္ျပင္းခ်ကာ လီးထိပ္ႀကီးကို နမ္းလိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ စုပ္လိုက္သည္။ ကိုလြင္ ဆတ္ကနဲ ေကာ့တက္သြားသည္။ ငယ္ငယ္က ေထာင္မတ္ေနေသာ လီးႀကီးကို လက္ေလးတဖက္ျဖင့္ကိုင္ၿပီး လီးထိပ္ဖူးႀကီးကိုသာ တႁပြတ္ႁပြတ္ စုပ္ေပးေန သည္။ ကိုလြင္ အရသာေတြ႕ကာ ဇိမ္ရွိေနသည္။ ကိုလြင္က ငယ္ငယ့္အား သူ႔လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံးကို ပါးစပ္ထဲသြင္းၿပီး စုပ္ခိုင္းမယ္ႀကံလိုက္ေပမယ့္ ငယ္ငယ္လို အပ်ိဳစင္ေလးတစ္ေယာက္က ဒီေလာက္လုပ္ေပးရင္ ေတာ္ေလာက္ပါၿပီဟု သူ႔စိတ္ကိုသူ ေျဖသိမ့္သည္။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ လီးထိပ္ဖူးႀကီးကို စုပ္လိုက္ ငုံလိုက္ နမ္းလိုက္ျဖင့္ စိတ္ပါလက္ပါ လုပ္ေနသည္။ လီးႀကီးက အေၾကာ အၿပိဳင္းၿပိဳင္းထကာ မာသထက္ မာလာ႐ုံမွ်မက ထိပ္ဖူးႀကီးကလည္း မတရားႀကီး ေဖါင္းတင္း၍ ကားလာသည္။ မၾကာခင္မွာပဲ ကိုလြင္တစ္ေယာက္ ၿပီးခ်င္စိတ္ေတြေပါက္လာသည္။ “ငယ္ငယ္…အကိုၿပီးခ်င္လာၿပီ…ေတာ္ေတာ့ကြာ…” ငယ္ငယ္က ခ်က္ခ်င္းလီးကို ပါးစပ္ထဲမွ ဆြဲထုတ္ပစ္လိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ မေက်နပ္ပုံျဖင့္ မခ်င့္မရဲေလး ၾကည့္၍ ေန ေသးသည္။

“ ငယ္…အေပၚကေန လုပ္ေပးပါလား…” “ အကိုကလဲကြာ…ငယ္မွ မလုပ္တတ္တာ” ”ဟာ ငယ္ကလဲကြာ…အကိုေျပာျပမွာေပါ့…အကို႔ေပၚခြတက္လိုက္ၿပီး ဖင္ကိုႂကြၿပီး…တေျဖးေျဖးသြင္းယူေပါ့…” “ရွက္စရာႀကီး အကိုရယ္…” “ ငယ္ကလဲကြာ…ကို႔ကိုမခ်စ္ဖူးလား…” ငယ္ငယ္ မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။ ၿပီးမွ… ငယ္ငယ္က ကပ်ာကသီထၿပီး ကိုလြင္ ကို ခြတက္လိုက္သည္။ သူမ၏ လက္တဖက္က လီးႀကီးကို လွမ္း၍ဆုပ္လိုက္ၿပီး ဖင္ႀကီးကိုႂကြကာ လီးထိပ္ကို ေစာက္ပတ္ဝတြင္ေတ့၍ တေျဖးေျဖးခ်င္း ဖင္ႀကီးကို ဖိခ်သည္။ ဒီေလာက္ေလး ေျပာလိုက္႐ုံျဖင့္ က်က်နနလုပ္တတ္ေနေသာ ငယ္ငယ့္ကို ေက်းဇူးတင္ ေက်နပ္ေနမိသည္။ ငယ္ငယ္၏ ေစာက္ေခါင္းထဲကို ေျဖးေျဖးခ်င္းတိုးဝင္သြားေသာ လီးႀကီး၏ အေတြ႕ေၾကာင့္ ငယ္ငယ္၏ ေစာက္ေခါင္းထဲတြင္လည္း အရည္ေတြ႐ႊဲနစ္ေနၿပီကို သိလိုက္ရသည္။ လီးႀကီးတဆုံးဝင္သြားသည္ႏွင့္ ငယ္ငယ္က ကိုလြင္၏ ရင္ဘတ္ႀကီး ေပၚ လက္ႏွစ္ဖက္တင္ေထာက္ရင္း ဖင္ႀကီးကို ႂကြႂကြၿပီး ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးသည္။ “အင္း…ဟင္း…ဟင္း…အ…ႀကီး…ႀကီးပဲ…ဟင္း… အစက တစ္ခ်က္ျခင္းေဆာင့္ေနေသာ ငယ္ငယ္၏ ေဆာင့္အားက တေျဖးေျဖးျမင့္လာသည္။ေဆာင့္အားက ျပင္းလာ ေသာ္လည္း ဆက္တိုက္ သြက္သြက္ႀကီးေဆာင့္တာမ်ိဳး မဟုတ္ေပ။ အရသာခံကာ တစ္ခ်က္ျခင္း ေလးေလးမွန္မွန္ ေဆာင့္၍ ငယ္ငယ္က လိုးေပးသည္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ အႀကိဳက္ျခင္းမတူေသာ မိန္းမမ်ားအား ဘယ္လိုေဆာင့္တာႀကိဳက္သလဲ သိခ်င္ရင္ သူတို႔ကို အေပၚကတင္ေပးလိုက္လွ်င္ သူတို႔အႀကိဳက္ေဆာင့္တာကို သိရသည္ ဟူေသာ စကားမွန္ေၾကာင္း ကိုလြင္ သတိျပဳမိလိုက္သည္။ အခု ငယ္ငယ္ အေပၚမွတက္၍ ေဆာင့္ေနပုံကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ငယ္ငယ္က တရစပ္ သြက္သြက္ႀကီး ေဆာင့္တာမ်ိဳးကို မႀကိဳက္။ တစ္ခ်က္ျခင္း ေလးေလးမွန္မွန္ ေဆာင့္တာႀကိဳက္ေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။ “ ျဗစ္…ျဗစ္…ဇြတ္…ႁပြတ္…ပလြတ္…ဖြတ္…ဇြတ္…” “ အကို…ငယ့္ႏို႔ေတြ ဆြဲေပးအုံး…” ႏို႔အကိုင္ခံရင္း အလိုးခံခ်င္ၾကတာ မိန္းမတိုင္း၏ ဆႏၵပင္ျဖစ္သည္။

ငယ္ငယ္ေျပာသည့္အတိုင္း ကိုလြင္က သူမ၏ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို စုံကိုင္၍ ဆုပ္နယ္ေပးသည္။ “ျဗစ္…ႁပြတ္…ျဗစ္…ပလြတ္…ဖြတ္…ပလြတ္…ျဗစ္…ဖြတ္…ဖြတ္…ပလြတ္…ဟင္း…ေကာင္းလိုက္တာ…အကိုရယ္…ဟင္း…ဟင္း…အင္း…” “ ငယ္…ေကာင္းလိုက္တာ…ငယ္ရာ…” ကိုလြင္ကလည္း ငယ္ငယ္ ေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္း ေအာက္ကေန၍ သူ႔လီးႀကီးကို ေကာ့ေကာ့တင္ၿပီး ျပန္ေဆာင့္ေပး သည္။ အေပၚမွ လိုးရင္းက ငယ္ငယ္က သူ႔ဖင္ႀကီးကို တခ်က္တခ်က္ ဇေကာဝိုင္း လွည့္လွည့္ေပးသည္။ ေကာင္းလြန္းသျဖင့္ ကိုလြင္က ငယ္ငယ့္ကို ေက်းဇူးတင္မိ႐ုံသာမက ခ်စ္လည္း ပိုခ်စ္သြားရသည္။ မၾကာခင္မွာပင္ ကိုလြင္၏ လီးအရင္းက ပူလာၿပီး ၿပီးခ်င္လာသျဖင့္ ေအာက္မွေန၍ အားရပါးရ ေကာ့ေကာ့ ေဆာင့္လိုက္ၿပီး လီးႀကီးထိပ္မွ သုတ္ရည္ေတြ ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္သည္။ “ဖြတ္…ပလြတ္…ႁပြတ္…ျဗစ္…ဒုတ္…ဒုတ္… ဖြတ္…ျဗစ္… ဖြတ္…အား…အား…ငယ္…ငယ္…အား…ဟား…အင္း” မၿပီးေသးေသာ ငယ္ငယ္က မ်က္လုံးႏွစ္လုံးကို စုံမွိတ္ၿပီး ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ျပတ္လုမတတ္ကိုက္ကာ အံႀကိတ္ၿပီး အားရပါးရ ေဆာင့္ ေဆာင့္လိုးသည္။ “ျဗစ္…ႁပြတ္…ပလြတ္…ဖြတ္…ဇြတ္…ဖြတ္…ႁပြတ္… ျဗစ္…ျဗစ္…ႁပြတ္…ဖြတ္…ျဗစ္…အား…ဟား…ေကာင္း…ေကာင္းလိုက္တာ…ကိုရယ္…အား…ဟား…အင့္…ျဗစ္…ႁပြတ္ …အား…ခ်စ္…တယ္…ကိုရယ္…ခ်စ္…ခ်စ္…အ…အင့္…အင့္…ျဗစ္…ႁပြတ္…ျဗစ္ …ျဗစ္…အား…ဟား…ရွီး…အင္း…ဟင္း…ဟင္း…” အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ အျပင္းအထန္ေဆာင့္ၿပီးေတာ့ ငယ္ငယ္ခမ်ာ “ဟင္း” ကနဲျဖစ္ကာ ေစာက္ပတ္ဝကို လီးအရင္းမွာ တိုး၍ဖိကပ္လိုက္ၿပီး ကိုလြင္၏ ရင္ဘတ္ေပၚသို႔ ပုံရက္သားေလး က်သြားေလသည္။ ကိုလြင္ကေတာ့ ငယ္ငယ္အား ပါကင္ဖြင့္ပြဲတြင္ အားရပါးရ လိုးလိုက္ရသျဖင့္ အေက်နပ္ႀကီးေက်နပ္ကာ ငယ္ငယ္၏ ကိုယ္လုံးေလးကို အတင္းဆြဲဖက္ လိုက္ပါေတာ့သည္။ အမွန္ေတာ့ ငယ္ငယ္မွာ အရင္ရည္းစား ထြန္းေအာင္ႏွင့္တုန္းက (၂)ႏွစ္ ေတာင္ျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီး ကေလးပင္ ဖ်က္ခ်ခဲ့ရသည္ကို ဒီၿမိဳ႕သို႔ေျပာင္းလာတာ မၾကာေသးေသာ ကိုလြင္ တစ္ေယာက္ မသိရွာပါေပ။ ကိုလြင္ ဒီေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္တာ (၅)လရွိသြားၿပီျဖစ္သည္။ ေရာက္ရျခင္း အေၾကာင္းရင္းကလည္း မမၾကဴေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ကိုလြင္ႏွင့္ ၾကဴၾကဴေမတို႔က ေမာင္ႏွမေတြျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ အရင္းေတြ မဟုတ္ၾကေပ။ ကိုလြင္၏ ဖခင္ႏွင့္ ၾကဴၾကဴေမ၏ မိခင္တို႔ မုဆိုးဖိုႏွင့္ မုဆိုးမ ညႇားၾကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေမာင္ႏွမျဖစ္သြားၾကရျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီတုန္းက ကိုလြင္က (၇)ႏွစ္သား၊ ၾကဴၾကဴေမက (၁၃)ႏွစ္ သမီးျဖစ္သည္။ အခု ကိုလြင္က အသက္(၁၈)ႏွစ္ရွိၿပီ ျဖစ္ၿပီး ၾကဴၾကဴေမက အသက္(၂၄)ႏွစ္ ရွိၿပီျဖစ္သည္။ သူတို႔ဇာတိၿမိဳ႕က မအူပင္ၿမိဳ႕က ျဖစ္သည္။ သူတို႔၏ မိခင္ေရာ ဖခင္ပါ အခုမရွိၾကေတာ့ေပ။ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၾကၿပီျဖစ္သည္။ ၾကဴၾကဴေမက ရန္ကုန္ရွိ ကုမၸဏီတစ္ခုတြင္ အလုပ္ဝင္လုပ္ေနၿပီး ၾကဴၾကဴေမမွာ အေတာ္ေလးလွပသျဖင့္ ကုမၸဏီမွ လူႀကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ညႇိခဲ့သည္။ ထိုအခါ ၾကဴၾကဴေမကို အလုပ္မွထြက္ခိုင္းၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕တြင္ အိမ္ဝယ္၍ လာထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕မွာက သူတို႔ကုမၸဏီ၏ စီမံခ်က္လုပ္ငန္းရွိေလေတာ့ ဦးေဇာ္ထြန္းဟုေခၚေသာ ၾကဴၾကဴေမ၏ လူႀကီးက တစ္လတစ္ခါ ေရာက္လာေလ့ရွိတတ္ေလသည္။ ဦးေဇာ္ထြန္းက ၾကဴၾကဴေမတို႔ ေမာင္ႏွမကို ဘာမွလိုေလေသးမရွိေအာင္ ထားေပးသည္။ ေမာ္လၿမိဳင္မွ အိမ္ကို ဝယ္တာပင္ ၾကဴၾကဴေမ၏ နာမည္ႏွင့္ ဝယ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ လိုအပ္ခ်က္ကေတာ့ ၾကဴၾကဴေမထံတြင္ ရွိေနသည္။ သူမက အခုမွ အသက္(၂၄)ႏွစ္ပဲ ရွိေသးသည္။ ေသြးသားက အဆူၿဖိဳးဆုံးအ႐ြယ္ ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ဦးေဇာ္ထြန္းက တစ္လမွ တစ္ေခါက္ေလာက္သာ သူမထံ ေရာက္လာသည္။ ေရာက္လာေတာ့လည္း သုံးရက္ေလာက္ပဲေနၿပီး ျပန္သြားသည္။ ဒီေတာ့ ၾကဴၾကဴေမတစ္ေယာက္ ေသြးသားဆႏၵမ်ား အားရေက်နပ္မႈမရွိေပ။ အခုလည္း ည (၁၁)နာရီထိုးေနၿပီ။ ၾကဴၾကဴေမ အိပ္လို႔မေပ်ာ္ေသး။ ခံရခက္ေသာေဝဒနာကို တႏုံ႔ႏုံ႔ခံစားေနရသည္။ မထူး ပါဘူး။ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့အတူတူ ဝတၳဳဖတ္ရင္ ေကာင္းမည္ဟု စဥ္းစားၿပီး အိပ္ယာေပၚမွထ၍ ဝတၳဳစာအုပ္ကိုရွာသည္။ မေတြ႕။ ညေနက ကိုလြင္မ်ား ယူသြားသလား မသိဘူးဟုေတြးမိၿပီး ကိုလြင္ အခန္းထဲသို႔ ဝတၳဳစာအုပ္သြားရွာရန္ ထြက္လာခဲ့သည္။ ကိုလြင္၏ အိပ္ခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ကိုလြင္က အိပ္ယာေပၚတြင္ ပက္လက္ႀကီး အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကို လွမ္း၍ ေတြ႕ လိုက္ရသည္။

ၾကဴၾကဴေမ အိပ္ခန္းထဲသို႔ဆက္၍ ဝင္လာၿပီး ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ျဖင့္ ဝတၳဳစာအုပ္ကိုရွာသည္။ “ အို…” ၾကဴၾကဴေမ မ်က္လုံးေလးမ်ား ဝိုင္းသြားသည္။ ကိုလြင္၏ ေခါင္းအုံးေဘးတြင္ သူမ၏ စာအုပ္ကို လွမ္းေတြ႕လိုက္ရသည္သာမက ကိုလြင္၏ခါးမွ ပုဆိုးက ေျပက်၍ ပစၥည္းႀကီးက အတိုင္းသားေပၚေနသည္ကိုပါ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ၾကဴၾကဴေမတစ္ေယာက္ ကိုလြင္ အိပ္ေနေသာ ကုတင္ေဘးသို႔ တိုးကပ္သြားသည္။ ေခါင္းအုံးေဘးမွ စာအုပ္ကို လွမ္း၍ မယူျဖစ္ေသးဘဲ ကိုလြင္၏ ပစၥည္းႀကီးကို ငုံ႔၍ ၾကည္ေနမိသည္။ သူတို႔ ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ေယာက္စလုံး မီးမွိတ္၍ မအိပ္တတ္။ အခန္းထဲတြင္ ႏွစ္ေပမီးေခ်ာင္းက ထိန္လင္းေနေတာ့ ျမင္ကြင္းေတြအားလုံးက ရွင္းလင္းေနသည္။ မဲနက္လုံးတစ္ေနေသာ အုႀကီးေပၚတြင္ စင္းစင္းႀကီးျဖစ္ေနေသာ လီးတန္ႀကီးက နည္းနည္းေနာေနာႀကီး မဟုတ္။ သာမန္အေနအထားမွာပင္ အသဲယားစရာႀကီး ျဖစ္ေနေလသည္။ နဂိုကမွ စိတ္ေတြထေနေသာ ၾကဴၾကဴေမတစ္ေယာက္ သတိလက္လြတ္ျဖစ္သြားကာ ကိုလြင္၏ လီးတန္ႀကီးကို သူမ၏ လက္ေလးတစ္ဖက္ႏွင့္ တုန္တုန္ယင္ယင္ေလး အသာမ၍ ကိုင္လိုက္မိသည္။ အမွန္ေတာ့ ကုတင္နားသို႔ ၾကဴၾကဴေမ တိုးကပ္လာကတည္းက ကိုလြင္ ႏိုးေနခဲ့တာျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ မ်က္လုံးကို မဖြင့္ဘဲ အသက္ကိုမွန္မွန္ရႈကာ အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ လီးႀကီးက ၾကဴၾကဴေမ၏ လက္ထဲေရာက္သည္ႏွင့္ ေထာင္းကနဲ ေထာင္းကနဲျဖစ္ကာ မာလာသည္။ ၿဗဳံးကနဲ ၾကဴၾကဴေမ လီးတန္ႀကီးကို လႊတ္ခ်လိုက္ၿပီး လွည့္ျပန္ရန္ တြန႔္သြားၿပီးမွ တမ်ိဳးစဥ္းစားမိၿပီး လီးတန္ႀကီးကို ဖြဖြေလး ပြတ္သပ္ေပးသည္။ ကိုလြင္ ႏိုးေနၿပီဆိုသည္ကိုေတာ့ ၾကဴၾကဴေမက အတတ္သိလိုက္ၿပီးသား ျဖစ္ေလသည္။ ပြတ္သပ္ေပးလိုက္ေတာ့ မတ္ေထာင္၍ တင္းေျပာင္လာေသာ လီးႀကီးက ၾကဴၾကဴေမ၏ လက္တကိုင္ပင္ မဆန႔္ေတာ့ေပ။ လီးႀကီးကို ၾကဴၾကဴေမ အားရပါးရ ဖ်စ္ညႇစ္ၾကည့္သည္။ လီးႀကီးက မၿဖဳံ၊ ပိုၿပီးေတာင္ မာ၍လာသည္။ ၾကဴၾကဴေမ၏ ေနာက္လက္တစ္ဖက္က ေထာင္မတ္၍ ႀကီးခ်င္တိုင္းႀကီးေနေသာ လီးႀကီးဆီသို႔ လွမ္းလိုက္ျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ လီးႀကီးကို ပန္းေလးတစ္ပြင့္အလား တယုတယ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ကိုင္သည္။ လီးႀကီးမွ တဒိတ္ဒိတ္ ေသြးေတြ တိုးေနသည္ကို ၾကဴၾကဴေမ၏ လက္ဖဝါးႏုႏုေလးမွ ထိေတြ႕သိရွိေနရေလသည္။

လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ယုယုယယေလး လီးတန္ႀကီးကို ပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ လီးႀကီးက ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ ျဖစ္လာသည္။ ကိုလြင္ ဒီထက္ပိုၿပီး ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ပက္လက္လွန္၍ အိပ္ေနရာမွ ေငါက္ကနဲထထိုင္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေဘးမွာ မတ္တပ္ရပ္၍ေနေသာ ၾကဴၾကဴေမ၏ ခႏၶာကိုယ္အေပၚပိုင္းကို အတင္းဆြဲ၍ ဖက္လိုက္ေတာ့သည္။ “အေမ့…အို…အင့္…မလုပ္နဲ႔…ေလ…ေမာင္ေလး…အို…အို…” သူ႔ေပၚသို႔ ခါးၫႊတ္၍က်လာေသာ ၾကဴၾကဴေမအား ကိုလြင္က အတင္းႀကဳံးဖက္ၿပီး ပါးႏွစ္ဖက္ကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ နမ္းပစ္ျပန္သည္။ “ေတာ္…ေတာ္…ေတာ့…ကြယ္…” အလန႔္တၾကားေလသံျဖင့္ ေျပာေနေသာ ၾကဴၾကဴေမ၏ လက္တဖက္က ကိုလြင္၏ လီးႀကီးကို မလႊတ္ ကိုင္ၿမဲကိုင္ထား သည္။ ၾကဴၾကဴေမ ေျပာလိုက္ေတာ့ ကိုလြင္က သူမကို ဖက္ထားေသာ လက္ႏွစ္ဖက္အား ေလွ်ာ့ေပးလိုက္သည္ႏွင့္ ၾကဴၾကဴေမ ေခါင္းေလးေမာ့၍ ခါးကိုျပန္၍ အဆန႔္ ကိုလြင္၏ လက္ႏွစ္ဖက္က ျပန္၍ အတင္းဖက္လိုက္ၿပီး သူမ၏ ဖူးဖူးလုံးလုံး ႏႈတ္ခမ္းေလးအစုံကို အတင္းဆြဲစုပ္ကာ နမ္းပစ္လိုက္သည္။ “အု…ဟု…အင္း…” ၾကဴၾကဴေမ၏ အသံေတြက ႏႈတ္ဖ်ားမွ ထြက္မလာဘဲ လည္ေခ်ာင္းထဲမွသာ အသံေလးေတြ ထြက္ေနရသည္။ တခဏအတြင္း ၾကဴၾကဴေမ တစ္ေယာက္ ကိုလြင္၏ အနမ္းေနာက္ပါသြားသည္။ ကိုလြင္ကို မသိမသာေလး တုန႔္ျပန္နမ္းသည္။ ဒီေတာ့ စိတ္ေတြရဲလာၿပီျဖစ္ေသာ ကိုလြင္၏ လက္တစ္ဖက္က တထပ္တည္းဝတ္ထားေသာ ဂါဝန္ေအာက္မွ ႏို႔အုံတစ္လုံး ေပၚေရာက္သြားၿပီး ျဖစ္ညႇစ္ ဆုပ္ကိုင္ေနမိသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ရမက္ေသြးေတြက ငယ္ထိပ္ကို ေရာက္ေနၾကၿပီျဖစ္သည္။ ၾကဴၾကဴေမက လီးကိုကိုင္ထားသည့္ လက္အားမလႊတ္ဘဲ က်န္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ကိုလြင္ကို ဖက္လိုက္သည္။ ႏို႔ကိုင္ေနေသာ လက္က ႏို႔ႏွစ္လုံးကို တစ္လုံးၿပီး တစ္လုံးေျပာင္း၍ ဆုပ္နယ္ေပးေနသည္။ ၾကဴၾကဴေမ တစ္ေယာက္ ကုတင္ေဘးတြင္ မတ္တပ္ရပ္လွ်က္မွ ဒူးေတြ မခိုင္ခ်င္ေတာ့ေပ။ ပထမဆုံး ကိုလြင္ကို ဖက္ထားေသာ လက္ကို ၾကဴၾကဴေမက လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ ဒုတိယ ကိုလြင္၏ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာၾကားမွ သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းကို ႁပြတ္ကနဲ ေနေအာင္ ဆြဲခြာ၍ ယူလိုက္သည္။ “ေတာ္ၿပီ…ေမာင္ေလး…မမ သြား…ေတာ့မယ္…” စကားလည္းဆုံးေရာ လီးေပၚမွ လက္ကိုဖယ္ကာ ၾကဴၾကဴေမ တစ္ေယာက္ ေနာက္သို႔လွည့္ၿပီး အခန္းထဲမွ ထြက္သြားေလေတာ့သည္။

အစေတာ့ ကိုလြင္က သူ၏အနားမွ ထြက္ခြာသြားေသာ ၾကဴၾကဴေမ၏ ေက်ာျပင္ကို နားမလည္ႏိုင္စြာျဖင့္ ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ေနာက္ သူ႔မ်က္လုံးမ်ားက တလႈပ္လႈပ္ခါရမ္းသြားေသာ ၾကဴၾကဴေမ၏ တင္သားႀကီးေတြဆီ ေရာက္သြားၿပီး တခ်က္မွ်ၿပဳံးလိုက္ရာမွ ကိုလြင္ တစ္ေယာက္ ကုတင္ေပၚမွ ခုန္ဆင္းလိုက္ၿပီး ပုဆိုးကို ျဖန႔္ဝတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွ ရွပ္အက်ႌကို ခြၽတ္၍ ကုတင္ေပၚတင္လိုက္ၿပီး သူ၏ အိပ္ခန္းအျပင္သို႔ ထြက္လိုက္ေလသည္။ အိပ္ခန္းအျပင္ေရာက္လို႔ ၾကဴၾကဴေမ၏ အိပ္ခန္းဆီလွမ္းၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပိတ္ထားေသာ အိပ္ခန္းတံခါးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ႏွင့္ ကိုလြင္ မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။ ဒါေပမယ့္ ကိုလြင္ ေနာက္သို႔ မဆုတ္ပါ။ ပုဆိုးထဲမွ ေတာင္မတ္ေနဆဲျဖစ္ ေသာ လီးတန္ႀကီးကို ပုဆိုးေပၚမွ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး လက္ကို ခ်က္ျခင္းလႊတ္၍ ကိုလြင္ ေရွ႕တိုးလာခဲ့သည္။ ၾကဴၾကဴေမ၏ အိပ္ခန္းတံခါးေရွ႕ေရာက္ေတာ့ မဝံ့မရဲစိတ္ျဖင့္ အိပ္ခန္းတံခါးကို လက္ဖဝါးျဖင့္ အသာေလး တြန္းၾကည့္သည္။ ကိုလြင့္မ်က္ႏွာ ၿပဳံးေယာင္သန္းသြားသည္။ အိပ္ခန္းတံခါးက ေျဖးေျဖးေလးဟ၍ သြားသည္။ အထဲသို႔ ၿဗဳံးကနဲ မဝင္ေသးဘဲ တံခါးဟသြားေသာ ေနရာမွေန၍ အထဲသို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။ ၾကဴၾကဴေမတစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္ႀကီးေပၚတြင္ တေစာင္းေလးလွဲ၍ ေနသည္။ တံခါးဖက္ကို ေက်ာေပးထားေတာ့ စြင့္ကားေသာ ၾကဴၾကဴေမ၏ တင္သားႀကီးေတြက ကိုလြင့္မ်က္လုံးထဲတြင္ အထင္းသား ျမင္ေနသည္။ နဂိုက ေျခသလုံးေပၚတြင္ရွိေသာ ဂါဝန္ေအာက္နားစက ယခု ဒူးေခါင္းအထက္ ေပါင္ဖ်ားထိ ေရာက္ေနေတာ့ ဝင္းဝါေသာ ေျခသလုံးသား လွလွေလးက မီးေရာင္ေအာက္မွ ကိုလြင္ကို မ်က္စပစ္ျပေနသည္။ သူ႔ဖက္သို႔ ေက်ာေပး တေစာင္းလွဲေန ေသာ ၾကဴၾကဴေမကို တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္ရင္း ကိုလြင္တစ္ေယာက္ ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္းခုန္လာသည္။ ကိုလြင္၏ ေျခတစ္ဖက္ က အမွတ္တမဲ့ အခန္းထဲသို႔ လွမ္းလိုက္မိရာမွစ၍ ကိုလြင္ တစ္ေယာက္ ဟေနေသာ တံခါးကို ထပ္မံ၍တြန္းဖြင့္ကာ ၾကဴၾကဴေမ၏ အိပ္ခန္းထဲသို႔  ဝင္လာခဲ့ေလသည္။ ကုတင္ေဘး ကပ္မိေတာ့ သူ႔ေျခလွမ္းကိုရပ္ကာ ကုတင္ေပၚမွ ပန္းပု႐ုပ္အလား အခ်ိဳးအဆစ္က်န၍ ရင္ခုန္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ လွေနေသာ ၾကဴၾကဴေမကို ေငးစိုက္ၾကည့္ရင္း ကိုလြင္ ကုတင္ေပၚသို႔ ဒူးေထာက္တက္လိုက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္ႀကီးက ၿငိမ့္ကနဲ ျဖစ္သြားေပမယ့္ ၾကဴၾကဴေမက လွည့္၍မွ် မၾကည့္ေပ။

ကိုလြင္က ကုတင္ေပၚ ေရာက္သည္ႏွင့္ ၾကဴၾကဴေမ၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ငုံ႔၍ဖက္ၿပီး ပက္လက္ဆြဲလွန္သည္။ ပက္လက္ေလးျဖစ္သြားေသာ ၾကဴၾကဴေမက မ်က္လုံးအစုံကို မဖြင့္။ မွိတ္ထားဆဲျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက ဖြင့္ဟ၍လာသည္။ “ေမာင္ေလးလား…မမ အိပ္ခ်င္ၿပီကြာ…သြားအိပ္ေတာ့…” ၾကဴၾကဴေမ ေျပာလိုက္ေသာ စကားကို လုံးေစ့ပတ္ေစ့ ကိုလြင္ ၾကားမၾကား မသိပါ။ စကားေျပာလာေသာ ၾကဴၾကဴေမ၏ ႏႈတ္ခမ္းအစုံကို ဆြဲစုပ္၍ နမ္းပစ္ရင္း သူမကိုယ္လုံးေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဖက္ထားလိုက္သည္။ ကိုလြင္က နမ္းလိုက္ေတာ့ ၾကဴၾကဴေမ၏ တုန႔္ျပန္အနမ္းက ခ်က္ျခင္း တန္ျပန္လာသည္။ အားရပါးရ စုပ္နမ္းရင္း လက္အစုံက ၾကဴၾကဴေမ၏ တကိုယ္လုံးကို အႏွံ႔ေလွ်ာက္၍ ပြတ္ေနသည္။ ကိုလြင္ သူ႔စိတ္သူ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ေပ။ မ်က္ႏွာခ်င္း ခြာလိုက္ၿပီး ခါးတဆစ္ခ်ိဳး ထိုင္လိုက္ကာ ၾကဴၾကဴေမ၏ ပုခုံးႏွစ္ဖက္ေပၚတြင္ ရွိေသာ ဂါဝန္သိုင္းႀကိဳးကို ေဘးတဖက္တခ်က္စီရွိ လက္ေမာင္းမ်ားဆီသို႔ ဆြဲ၍ခ်သည္။ ၾကဴၾကဴေမ၏ မ်က္လုံးေလးမ်ား ပြင့္လာသည္။ ညႇိဳ႕မ်က္လုံးႀကီးေတြႏွင့္ ကိုလြင္ကို ၾကည့္သည္။ “ေမာင္ေလးရယ္…သူမ်ားေတြ သိရင္…မေကာင္းပါဘူးကြာ” ေျပာလည္းေျပာ ဘယ္ဖက္လက္ကို ဆြဲတင္၍ ဂါဝန္သိုင္းႀကိဳးတဖက္ကို ခြၽတ္ေပးလိုက္သည္။ “ဘယ္သူသိမွာလဲ မမရာ…ေမာင္ေလးနဲ႔ မမ ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိတာပဲဟာ” “ကြၽတ္…ခက္တာဘဲကြာ…” ၾကဴၾကဴေမ၏ မ်က္လုံးေလးမ်ား ျပန္၍မွိတ္သြားၿပီး ညာဖက္လက္ကို ဆြဲတင္၍ ညာဖက္လက္ေမာင္းေပၚရွိ ဂါဝန္သိုင္းႀကိဳး ကို ခြၽတ္ေပးလိုက္ျပန္သည္။ ကိုလြင္ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ သူမ၏ ဂါဝန္ကို ခါးဆီသို႔ဆြဲခ်လိုက္ေတာ့ ေပါက္စီအ႐ြယ္ ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးက ထင္းကနဲ ေပၚလာရာ ကိုလြင္က ငုံ႔၍ စို႔ေတာ့သည္။ ကိုယ္လုံးေလးကိုလည္း လႈပ္ကနဲလုပ္၍ ရင္ဘတ္ေလးကို ေကာ့တင္ေပးရင္း သူမ၏ လက္တဖက္က ကိုလြင္၏ ေက်ာျပင္ႀကီးေပၚေရာက္လာၿပီး ဖက္လိုက္သည္။ ႏို႔စို႔ရင္း ကိုလြင္၏ လက္တစ္ဖက္က သူမ၏ ခႏၶာကိုယ္ခါးေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလုံးကို ေပါင္တန္ႀကီးေတြပါ မက်န္ေအာင္ ပြတ္သပ္ေပးသည္။ ထိုသို႔ပြတ္သပ္ရင္း ဂါဝန္ကိုလည္း ခါးဆီသို႔ ဆြဲဆြဲတင္သည္။

တစ္လုံးၿပီး တစ္လုံး စို႔ေနေသာ ကိုလြင္ေၾကာင့္ ႏို႔သီးေလးေတြ ေထာင္ထလာ႐ုံမွ်မက ႏို႔အုံေဖြးေဖြးေလးမ်ားပါ နီရဲလာသည္။ “အင္း…အင္း…ေမာင္ေလး…ဟင္း…ဟင္း” ၿငီးသံေလးျပဳရင္း ၾကဴၾကဴေမ၏ ေခါင္းေလး ဘယ္ညာခါယမ္းသြားသည္။ ကိုလြင္က သူ႔မ်က္ႏွာကို ၾကဴၾကဴေမ၏ ရင္ဘတ္ေပၚမွ ဖယ္လိုက္သည္။ ကိုလြင္၏ တရႉးရႉးျဖစ္ေနေသာ အသက္ရႉသံက အိပ္ခန္းထဲတြင္ လႊမ္းမိုး၍ေနသည္။ သူက ၾကဴၾကဴေမ၏ ေအာက္ပိုင္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူဆြဲတင္ထားေသာ ဂါဝန္ေအာက္နားစက ေပါင္ရင္းသို႔ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ေစာက္ဖုတ္အုံကို မျမင္ရေသး။ ကိုလြင္ သူမ၏ေဘးတြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္ၿပီး ၾကဴၾကဴေမ၏ မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ မ်က္လုံးႏွစ္လုံးက မွိတ္ထားဆဲျဖစ္သည္။ “မမၾကဴ…ဒီမွာၾကည့္စမ္း…” ၾကဴၾကဴေမ မ်က္လုံးဖြင့္၍အၾကည့္ သူက ပုဆိုးကို ခြၽတ္ခ်လိုက္ေတာ့ လီးတန္ႀကီးက လႈပ္ရမ္း၍ ထြက္ေပၚလာသည္။ “မမ ကို…ခ်စ္မယ့္ ဟာႀကီးေလ” “မင္းကလဲကြာ…ဘာေတြ…ေျပာမွန္းမသိဘူး…ဟင္း” ၾကဴၾကဴေမ စကားမပီေတာ့။ လက္က လီးကိုလွမ္း၍ ဖြဖြေလး ဆုပ္လိုက္သည္။ လီးႀကီးကို မက္ေမာစြာ ၾကည့္မိေနေသာ ၾကဴၾကဴေမ ေတြးမိသည္။ ေကာင္ေလးက ငယ္သာငယ္သည္ သူ႔လီးက ဦးေဇာ္ထြန္း လီးထက္ပင္ ပိုရွည္ပိုတုတ္ၿပီး ပိုႀကီးေနသည္။ ၾကဴၾကဴေမ သေဘာက် ေက်နပ္မိသည္။ ေတြးရင္း ၾကဴၾကဴေမက ဂါဝန္ကို ဖင္ႂကြ၍ ခါးဆီသို႔ ဆြဲတင္ေပးၿပီး တပါတည္း ဒူးႏွစ္လုံးကို ဆြဲ၍ ေထာင္လိုက္သည္။ ထြက္ေပၚလာေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက နည္းတာႀကီး မဟုတ္။ အေမႊးနက္ေတြ ထူထပ္စြာ ေပါက္ေနၿပီး အရမ္းႀကီးကို ခုံးထေနသည္။ ကိုလြင္ ပုဆိုးကို ခြၽတ္လိုက္ၿပီးျဖစ္၍ ဝတ္လစ္စလစ္ ျဖစ္သြားရသည့္နည္းတူ ၾကဴၾကဴေမမွာလည္း ကိုယ္ေပၚ ရွိ ဂါဝန္ပါးေလးမွာ ခါးတြင္သာ စုတင္ေနၿပီျဖစ္၍ တကိုယ္လုံး ဝတ္လစ္စလစ္ျဖစ္ကာ အသားေလးေတြက ဝင္းဝင္းဝါဝါေလးျဖစ္လွ်က္ လွခ်င္တိုင္း လွေနေလသည္။ ကိုလြင္က ၾကဴၾကဴေမ၏ ေျခရင္းဖက္သို႔ ေ႐ႊ႕ကာ ဒူးေထာက္ေနရာယူလိုက္ေတာ့ ၾကဴၾကဴေမက ဒူးႏွစ္လုံးကို သူမဗိုက္ေပၚသို႔ မတင္ကာ ေကြးလိုက္သည္။ တစ္တီတူးမေလး တစ္ေကာင္လို ျဖစ္သြားသည္။ ကိုလြင္ ဒူးေထာက္ေနရာယူရင္း ငုံ႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဖါင္းထ ထူအမ္းေနေသာ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းႀကီး ႏွစ္ခုၾကားမွ အရည္ေလးေတြက စို႔၍ထြက္ေနသည္။

ကိုလြင္ လီးကိုေတ့ၿပီး တစ္ခါတည္း ေဆာင့္၍ လိုးသြင္းပစ္လိုက္သည္။ “ျဗစ္…ျဗစ္…ဒုတ္…အား…အင္း…အတင္းႀကီး…ပဲကြယ္” လီးက တဆုံးဝင္သြားသည္။ “မမက လွေတာ့…စိတ္ မထိန္းႏိုင္လို႔ပါ” “ဟြန္း…ခုမွ…” မ်က္ေစာင္းေလးထိုး၍ ေျပာရင္း လီးကို ေစာက္ပတ္ျဖင့္ တစ္ခ်က္ညႇစ္လိုက္သည္။ ညႇစ္အားေကာင္း၍ လက္ႏွင့္ အတင္း ဆြဲညႇစ္လိုက္သလို ခံစားလိုက္ရၿပီး ကိုလြင္၏ စိတ္ေတြက ေထာင္းကနဲထသြားသည္။ အဖုတ္မွာ ေျမႇာ့ပါတာ ဒါပဲဆိုတာ ကိုလြင္ သိလိုက္ၿပီ။ ကိုလြင္ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို ၾကဴၾကဴေမ၏ ေကြးတင္ထားေသာ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ေဘး တဖက္တခ်က္ဆီမွ ေရွ႕သို႔လွမ္း၍ ႏို႔အုံႏွစ္လုံးကို ကိုင္၍ ဆြဲသည္။ ၿပီးေတာ့ ႏို႔သီးေလးေတြကို ေခ်၍ေပးသည္။ ဒီလိုလုပ္ရင္း ေစာက္ဖုတ္ထဲသို႔ တဆုံးဝင္ေနေသာ သူ႔လီးႀကီးကို ေျဖးေျဖးေလး ႏွဲ႔ႏွဲ႔ေပးသည္။ ခဏအတြင္း ေစာက္ေရေတြက ထပ္မံ၍ ထြက္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ ၾကဴၾကဴေမ တစ္ေယာက္ အသက္ကို ဟင္းကနဲ ဟင္းကနဲ ျပင္းထန္စြာ ရႉ၍လာသည္။ ကိုလြင္က မလိုးေသးဘဲ ထိုနည္းအတိုင္းဆက္၍ လုပ္ေပးသည္။ ၾကဴၾကဴေမ အားမလို အားမရျဖစ္လာၿပီး လီးႀကီးကို ေစာက္ဖုတ္ျဖင့္ ညႇစ္ညႇစ္ေပးသည္။ “ဟင္း…ဟင္း…ေမာင္ေလးရယ္…ေတာ္ေတာ့ကြာ…မမ..မ ေန တတ္ေတာ့ဘူး…” “ ဘာလုပ္ရမွာလဲ…မမ…လီးႀကီးကို ခြၽတ္လိုက္ရမွာလား…ဒါမွမဟုတ္…လိုးရမွာလား…” “ ကြၽတ္…မင္း…သိပ္ၿပီး အႏိုင္က်င့္တာပဲ…” “ ဒါဆို…လီးကို ခြၽတ္လိုက္မယ္…” ကိုလြင္က တကယ္ပင္လီးကို ခြၽတ္ေတာ့မည့္ပုံျဖင့္ ေစာက္ေခါင္းထဲ တဆုံးဝင္ေနေသာလီးကို ေျဖးေျဖးေလး ဆြဲထုတ္သည္။ “အို…မဟုတ္ဘူး…မဟုတ္ဘူး…” ၾကဴၾကဴေမ ကမန္းကတန္း ေျပာသည္။ “ဒါဆို…ဘာလုပ္ရမွာလဲ…ျမန္ျမန္ေျပာေလ…လီးက တဝက္ထြက္ေနၿပီ…” “ ကဲ…ဒီေလာက္ေတာင္ ၾကားခ်င္ေန…လိုးကြာ…လိုး…လိုး…နာနာသာလိုး…” ကိုလြင္ ၿပဳံးလိုက္ၿပီး အျပင္သို႔ တဝက္ေလာက္ ထြက္ေနေသာ သူ႔လီးကို တခါတည္း ေဆာင့္၍ လိုးသြင္းလိုက္သည္။ “လိုးၿပီ…မမ ေရ…လိုးၿပီ…ျဗစ္…ဖြတ္… ဒုတ္…ျဗစ္…ဖြတ္…ျဗစ္…ျဗစ္…” “ ဟင္း…အင္း…အင့္…အင့္…” ကိုလြင္က ပယ္ပယ္နယ္နယ္ႀကီးကို အားရပါးရႀကီး ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးပစ္သည္။ ၾကဴၾကဴေမကလည္း ခါးကို အားျပဳ၍ ေအာက္မွေန၍ ေကာ့ေကာ့ေပးသည္။ “ဟင္း…ဟင္း…ေကာင္းလား…ေမာင္ေလး…” “သိပ္ေကာင္းတာပဲ မမရာ…မမေရာ ဟင္…” “ မင္း…လိုပဲ…အ..” ကိုလြင္ ခပ္သြက္သြက္ႀကီးကို ေကာင္းေကာင္းလိုးေနသည္။

ၾကဴၾကဴေမ၏ လက္တစ္ဖက္က သူ႔ႏို႔ေတြကို ကိုင္ထားေသာ ကိုလြင္၏ လက္ဖ်ံတစ္ဖက္ကို လာကိုင္ကာ အားမလို အားမရျဖင့္ ဆုပ္ညႇစ္သည္။ ေစာက္ရည္ေတြက မတရားႀကီး ႐ႊဲနစ္၍ ထြက္လာၾကသည္။ “ဖြတ္…ဖြတ္…ပလြတ္…ႁပြတ္…ျဗစ္…ဖြတ္… ျဗစ္…ဟင္း…ေမွာက္ခ်လိုက္…မမေပၚကို…ေမွာက္ခ်လိုက္…” ၾကဴၾကဴေမက အသဲအသန္ေျပာရင္း သူမဗိုက္ေပၚ ေကြးတင္ထားေသာ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ကားေပးလိုက္သည္။ ကိုလြင္က သူမအေပၚသို႔ ေမွာက္ခ်လိုက္ေတာ့ ၾကဴၾကဴေမ၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းက ကိုလြင္၏ ခါးကို ညႇပ္၍ ခ်ိတ္တင္လိုက္သည္။ “ဖြတ္…ပလြတ္…ဖြတ္…ပလြတ္…ျဗစ္…ျဗစ္… ႁပြတ္…ျဗစ္…အင့္…အင့္…အင့္…ႏို႔ေတြစို႔ေပး…အင္း…ဟင္း…အား…” ကိုလြင္က ႏို႔တစ္လုံးကို ဆြဲစို႔လိုက္ရင္း အဆက္မျပတ္ ေကာ့၍ လိုးသည္။ ၾကဴၾကဴေမ တစ္ေယာက္ မ်က္လုံးမဖြင့္ေတာ့ဘဲ တဟင္းဟင္းျဖစ္ကာ ကိုလြင္၏ ေက်ာျပင္ႀကီးကို ဖက္၍ထားသည္။ “ဟင္း…အင္း…အင္း…ေဆာင့္….အား… ေဆာင့္…ေဆာင့္စမ္းပါ…နာ နာ ေဆာင့္ စမ္း ပါ…ေမာင္…ရယ္…အား…ဟား…အင္း…ဟင္း…ဟင္း…” ဒီေလာက္ေဆာင့္ေနသည့္ၾကားမွ ထပ္၍ ေဆာင့္ခိုင္းေနပုံေထာက္ေတာ့ ၾကဴၾကဴေမ ၿပီးခ်င္လာၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း သတိထား မိလိုက္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုလြင္က အားသြန္၍ ေဆာင့္ေဆာင့္ လိုးပစ္လိုက္သည္။ “အား…ဟား…အင္း…ဟင္း…ေကာင္းလိုက္တာ… ေမာင္ရယ္…အား…ဟား…ေဆာင့္…ေဆာင့္… အင့္…အ…ဟ…သိပ္ခ်စ္တယ္…ေမာင္ရယ္…အား…ဟင္း……အ…အ…ၿပီး…ၿပီး…မမ…ၿပီးေတာ့မယ္…အ…ရွီး…ၿပီး…ၿပီး…အား…ဟား…” “ မမ…အား…အင္း…ေကာင္းလိုက္တာ…မမ ရာ…အား…ဟ…အား…အား…သိပ္…ခ်စ္တယ္… မမရယ္…အား…အင္း…ဟင္း…က်ေနာ္ လည္း…ၿပီး…ေတာ့မယ္… မမ…အင့္…အင့္…အင့္ၿပီး…ၿပီး… အား…ဟင္း…ဟင္း…” ကိုလြင္က အေပၚက အားရပါးရ ေဆာင့္ေပးသလို ၾကဴၾကဴေမကလည္း ေအာက္မွေန၍ အားရပါးရ ေကာ့ေကာ့ၿပီး ပင့္ေဆာင့္ေပးလိုက္ရာ အခ်က္ (၅၀)ေလာက္ တက္ညီလက္ညီ ေဆာင့္လိုက္ေသာအခါတြင္ေတာ့ တဟင္းဟင္း တအီးအီး ၿငီးရင္း ၾကဴၾကဴေမက ကိုလြင္၏ လီးတန္ႀကီးအား ေစာက္ပတ္အတြင္းသားမ်ားျဖင့္ အားပါးတရဖ်စ္ညႇစ္ရင္း ၿပီးသြားသလို ကိုလြင္ကလည္း ၾကဴၾကဴေမ၏ အားေကာင္းလွေသာ ေစာက္ပတ္ညႇစ္အားေၾကာင့္ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ လီးထိပ္ဖူးႀကီးအား ၾကဴၾကဴေမ၏ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ ဖိသြင္းထိုးစိုက္၍ သုတ္ရည္မ်ားကို တျဗစ္ျဗစ္ ပန္းထုတ္ရင္း ႏွစ္ေယာက္သား ၿပိဳင္တူၿပီးသြား ၾကေလေတာ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ ကိုလြင္က သူ႔အခန္းတြင္ မအိပ္ေတာ့ဘဲ ၾကဴၾကဴေမႏွင့္အတူ ဦးေဇာ္ထြန္း မလာမခ်င္း ညစဥ္သြား၍ အိပ္ေလေတာ့သည္။….ၿပီး