အိုးသရမ်းတဲ့ ကျူတာမမ

အခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်တာနဲ့ ချီုအီမွှေးပျံ့နေတဲ့ အနံ့တစ်ခုနှင့်အတူ အဖြူရောင်မွှေ့ရာ ကုတင်ပေါ်မှာ တဘက်အဖြူလေးသာ ပတ်ထားသည့် လုံးကြီးပေါက်လှ မိန်းမပျိုတစ်ယောက် ထိုင်နေသည်။ သူမက သူ့ကိုလက်လေးကမ်းကာ ဆီးကြိုနေသည်။ “မောင်… ကြာလိုက်တာကွာ” “မီးပွိုင့်တွေမိနေလို့ပါ မရယ်… ပရယ်တီကယ်လဲရှိလို့… ကျောင်းဆင်းတာလဲ နောက်ကျတယ်” သူမအရှေ့မှာ မတ်တပ်ရပ်လျှက်ရှိနေတဲ့ ရဲနောင်ကို သက်မွန်က ခါးကနေ ပွေ့ဖက်ထားသည်။ “မ..က ဒီနေ့ပြန်ရောက်တာ စောသားပဲ” “အင်း …မ …စောစောပြန်ခဲ့တာ… အတန်းချိန်လဲမရှိလို့… နောက်ပြီး မောင့်အတွက် အဆင်သင့်ဖြစ်နေအောင်လေ” တကယ်လဲ မက သူ့အတွက် အဆင့်သင့် ဖြစ်နေပါပြီ။ ဆံပင်အုံကြီးတွေကို ဖြန့်ချထားတဲ့ မ..က အခါတိုင်း ကျောင်းကို လာသလို ဆံထုံး ထုံးပြီး အိန္ဒြေကြီးတစ်ခွဲသားနဲ့ မဟုတ်တော့။ မ…က သူ့တို့ ဆရာမ၊ အသက် သုံးဆယ် စွန်းရုံလေးသာရှိသေးတဲ့ ကျူတာဆရာမ တစ်ရောက်ဖြစ်သည်။ ရင်ဖုံးအင်္ကျီ‌လေး ဝတ်ပြီး လုံချည်ကိုတင်းနေအာင် စည်းကာ စာပြတဲ့အချိန်မျိုးဆို သူအပါအဝင် ကျောင်းသားအားလုံးရဲ့ အာရုံတွေက ဘလက်ဘုတ် ပေါ်မှာမရှိ ခါးသိမ်သိမ်လေးအောက်က တင်းပြည့်ကားထွက်နေပြီး အတွင်းခံအရာလေးပင် မြင်နေရတဲ့ မရဲ့ အိုးကြီးပေါ်မှာပဲ ရောက်နေတတ်ကြသည်။ ဒီလိုနေ့မျိုးတွေဆို ရဲနောင် ကျောင်းဆင်းတာနဲ့ သက်မွန်နေတဲ့ အဆောင်ထိလိုက်ပြီး စိတ်ရှိလက်ရှိပေါက်ကွဲကွာ လိုးပစ်တတ်သည်။ အဆောင်ဆိုသော်လည်း နှစ်ထပ်တိုက်ပုလေး တစ်လုံးသာဖြစ်သည်။ အေးအေးဆေးဆေး နေချင်လို့ သက်မွန်က တစ်ယောက်တည်း ငှားနေသည်။ ဒီအခြေအနေက ရဲနော်အတွက် အဆင်သင့်လှသလို သက်မွန်အတွက်လဲ အဆင်ပြေစေသည်။ တကူးတက ဟိုတယ်တွေ ဘိတွေသွားပြီး ကုန်းစရာမလိုတော့။

ပတ်ဝန်းကျင်က အမြင်စောင်းခဲ့တောင်မှ စာပြပေးနေတဲ့ ကျောင်းသားပါလို့ လွယ်လွယ်ပင် ဖြေရှင်းချက်ပေးလို့ရသည်။ “မောင် ချွတ်လိုက်တော့ကွာ” ငံလင့်နေတဲ့ မရဲ့ မျက်နာလေးကို ဆွဲမော့ကာ နှုတ်ခမ်းလေးကို တစ်ချက်နမ်းစုပ်လိုက်ပြီး အဝတ်အစားတွေကို ရဲနောင် ချွတ်ချပစ်လိုက်သည်။ အကာအကွယ်မဲ့သွားတဲ့ သူ့လီးကြီးက ခေါင်းတယမ်းယမ်းဖြင့် ရှိနေသည်။ “ဒါကြီးကို လွှမ်းနေတာကွာ… ချစ်ဆုံးကြီး” “အိုး” ရဲနော် အသံပင် ထွက်သွားမိသည်။ မ လီးစုပ်ကောင်းတာ၊ ပညာသားပါပါ စုပ်တတ်တာတွေကို သူ ခိုက်နေရတာပဲ မဟုတ်လား။ အခုလဲ အနှစ်နှစ်အလလ ဝေးကွားပြီး ငတ်ပြတ်နေတဲ့သူလို မ သူ့လီးကြီးကို သွားရည်တရွှဲရွှဲဖြင့် မလွှတ်တမ်း ဖိစုပ်နေသည်။ မ..က စိတ်ကြိုက်စုပ်ပြီးနောက် “မောင်… ခံချင်ပြီကွာ ဒါကြီးကို မ…ဟာထဲ ထည့်ပေးတော့”။ သူနဲ့မ ကျောင်းမှာမဟုတ်ပဲ အပြင်မှာ နှစ်ယောက်တည်း တွေ့ကြတဲ့အချိန်တွေဆို ဒီလိုပဲ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောနေကြ။ မည်သူကမှလဲ မကို သူ့ဘဲနဲ့ ယခုလို ပြောဆိုနေထိုင်တယ်လို့ ပြောရင်လဲ ယုံကြမည်မထင်။ သို့သော် မသည် ကျောင်းမှာတော့ ဆရာမပီပီ အိန္ဒြေကောင်းလှသည်။ ရဲနောင် ကုတင်ပေါ် ပက်လက်လှန် အိပ်လိုက်တယ်။ တစ်ရောက်အထာ တစ်ရောက်သိပြီးသား လူတွေမို့ မက သူ့အပေါ်တက်ခွကာ ဒုတ်နဲ့ အဖုတ်တည့်တာနဲ့ တဆုံးဆောင့်ချလိုက်သည်။ “ဗြွတ်.…ဇွပ်” ရဲနောင် ဘောတောင် အောင့်သွားသည်။ တောင့်တင်း ဖွံ့ထွားလှတဲ့ မရဲ့ ဖင်ကြီးက သူ့ဂွေးစိကို အနည်းငယ် ဖိမိသွားသည်။  မက သူမ လုပ်နေရတဲ့ လုပ်ငန်းအခြေအနေကြောင့် ထိမ်းထိမ်းသိမ်းသိမ်းနဲ့ ဆရာမပီပီ နေရသော်လည်း သူနဲ့ ယခုလို လိုးကြ ဆော်ကြ ဘွတ်ကြတဲ့ အချိန်တွေမှာတော့ ထိန်းသိမ်းထားသမျှ ပွင့်ထွက်လာပြီး ဟိုလိုမလုပ်နဲ့၊ ဒီပုံစံကြီးတော့ မခံချင်ဘူး နာတယ်၊ လျော့အုံး လုံးဝမပြော ကုန်းပြီးခံသလို မှောက်ပြီးလဲ ခံသည်။ အပေါ်ကလဲ ဆောင့်ပေးသည်။

သူ့စောက်ပတ်သူ ဖြဲပေးကာ ရဲနောင်လီးကိုလဲ သူ့လက်နဲ့ပဲ ကိုင်ကာ ထည့်တတ်သေးသည်။ “အတန်းထဲက ကောင်မလေးတွေနဲ့ မောင့်ကို စိတ်မချဘူးကွာ” အပေါ်ကနေ သူ့လီးကို ဆောင့်လိုးနေရင်း မက ပြောလာသည်။ ရဲနောင် သက်မွန်ရဲ့ ဖင်နှစ်ခြမ်းကို ဆွဲဖြဲကာ ညှောင့်ပေးလိုက်ရင်းက အတန်းထဲက ကောင်မလေးတွေက မ လောက်မှ ဆွဲဆောင်မှု မရှိပဲ မရယ် ဘာကို စိတ်ပူနေတာလဲ။ သက်မွန်ကလဲ အပေါ်ကနေ အဆောင့်မပျက်ပဲ “ဟုတ်လား …ပြောပါအုံး… မရဲ့ ဘယ်နေရာတွေက… ဆွဲဆောင်မှု ရှိတာလဲ” တွဲကျမနေပဲ တင်းအိနေတဲ့ မရဲ့ နို့ကြီးတွေကို ဆုပ်ချေလိုက်ရင်း “အားလုံးပဲ …မ … အထူးသဖြင့် လုံးဝန်းတင်းရင်းတဲ့ နို့ကြီးတွေ ဒီဖင်ကြီးတွေပေါ့”။ “အဲ့ဒီ နို့ကြီးတွေ ဖင်ကြီးတွေကို စိတ်ရှိလက်ရှိသာ ညှစ်ပြီး လိုးပစ်စမ်းပါ မောင်ရယ်”။ ပြောရင်းနဲ့ မက ဖီလ်းတက်လာပုံရသည် ဆောင့်ချက်များက အားပါလာသည်။ မက အပေါ်က မြင်းစီးလို့ မောသွားမှ ရဲနောင်ကို ပက်လက်လှန်ကာ ပေါင်ကားပေးလိုက်သည်။ စိုလဲ့ဖောင်းကားနေတဲ့ စောက်ဖုတ်လေးထဲ ရဲနောင် လီးသွင်းကာ အပိုင်ကြုံးတော့သည်။ “အာ့ … အာ့ … အားးး …မောင်… နို့ကိုင်ပီးလိုး” ရဲနောင်က ကိုင်ပေးရုံတင်မက စို့ပေးပြီးလဲ ဆောင့်ဆောင့်လိုးတော့ မဆီက “အင်းး အင်း အား အား” ညည်းသံလေးနဲ့အတူ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကိုလဲ အငမ်းမရ စုပ်ခဲနေပြန်သည်။ ရဲနောင်လက်က သူမ နို့တွေပေါ်က လွှတ်သွားတဲ့ အခါမျိုးမှာဆိုရင် သက်မွန်က သူ့နို့သူ ပြန်ညစ်နေတတ်သလို ရဲနောင် ဆောင့်လိုးလို့ ကောင်းအောင် ဖင်ကြီးကိုလဲ ပြန်ပြန် ကော့တင်ပေးသည်။ ဒီနေ့လိုပဲ နောက်ရက် နောက်ရက် တွေမှာလဲ ချောမောလှပပြီး စွဲမက်စရာ အချိုးအစား ပြေပြစ်လှတဲ့ မကို ရဲနောင် အခွင့်အရေး ရရင်ရသလို လိုးနေအုံးမှာ အမှန်ပင်။ ကျောင်းအပြန် ဝင်လိုးလိုက်၊ တခါတလေ ညဖက် အပြင်ထွက် လည်ကြတဲ့အခါမျိုးတွေဆိုလဲ မှောင်ရိပ်ကျတဲ့နေရာ ဆိုင်ကယ်ထိုးရပ်ကာ ဆိုင်ကယ်ပေါ် လက်ထောက် ကုန်းခိုင်းပြီး လိုးခဲ့ကြတာလဲ အခါခါပင်။ မရဲ့ အိမ်သော့ကို ရဲနောင် တစ်ချောင်းယူထားသည်။ တခါတလေ သူကျောင်းက စောစောပြန်ရတဲ့ နေ့မျိုးဆိုရင် မရဲ့အိမ်ကနေ သူ ကြိုစောင့်နေလိုက်သည်။ သူနောက်ကျတဲ့ နေ့မျိုးရှိသလို မ နောက်ကျတဲ့ နေ့မျိုးတွေလဲ ရှိသည်။

ဒီနေ့တော့ ရဲနောင် ပရယ်တီကယ် ဖြေဖြေပီးချင်း မရဲ့အိမ်ကို တန်းသွားလိုက်တယ်။ မ ဒီနေ့ သူ့တိုအခန်းမှာ စာမပြရဘူး။ ဒီအချိန်ဆိုရင် မ အိမ်ပြန်ရောက်နေလောက်ပြီ။ ရဲနောင် သက်မွန်တို့အိမ်ရှေ့ ရောက်သွားတော့ အိမ်တံခါးကို အတွင်းက သော့ခတ်လျှက်ဖြင့် တွေ့ရသည်။ မ အိပ်နေတာလားဟု တွေးရင်း ပါလာတဲ့ သော့နဲ့ ဖွင့်ဝင်လိုက်ပြီး သူတို့ ချစ်စခန်းဖွင့်ရာ အပေါ်ထပ်က မရဲ့အခန်းဆီကို တက်ခဲ့လိုက်တယ်။ အခန်းရှေ့ ရောက်တာနဲ့ ခုတင်နှဲ့သံလိုလို တကျွိကျွိ အသံမျိုးတွေ ကြားနေရလို့ မ ဘာလုပ်နေပါလိမ့် တွေးပြီး တံခါးကိုဆွဲဖွင်လိုက်စဉ် “ဟာ … မ” “အို … မောင်” ရဲနောင် လုံးဝထင်မထားတဲ့ မြင်ကွင်းက သူ့ကို မှင်သက်သွားစေသည်။ ဘေးတစ်စောင်း အိပ်ပေးထားတဲ့ မကို မထက် အသက်နည်နည်း ပိုကြီးလောက်မယ့် ခပ်ဖိုင့်ဖိုင့် နှဖူးပြောင်ပြောင် လူကြီးတစ်ရောက်က မရဲ့ ပေါင်တစ်ချောင်းကို မကာ အနောက်ကနေ လိုးနေသည်။ လီးမဲမဲသဲသဲကြီးက ပြတင်းပေါက်က ဝင်လာတဲ့ နေရောင်အောက်ဝယ် မရဲ့ စောက်ရည်တွေဖြင့် ဝင်းပြောင်လက်နေသည်။ နှုတ်ခမ်းချင်လဲ အပြန်အလှန် စုပ်ခဲနေကြသည်။ သူ့ကို မြင်သွားတော့ ကုန်းထလိုက်တဲ့အချိန် မရဲ့စောက်ပတ်ထဲက ဘဲကြီးရဲ့လီးကြီးက ပလွှတ်ကနဲ ကျွတ်ထွက်သွားသည်။ မက စောင်တစ်ထည်ကို သူ့ကိုယ်ပေါ် ဆွဲခြုံလိုက်ပြီးမှ “မောင် …မ ရှင်းပြပါရစေ” “တောက်” ရဲနောင် ချက်ချင်ပဲ အိမ်ထဲက ပြန်ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ ဒီအချိန်မှာ သူ စိတ်အရမ်းတို၊ ဒေါသတွေဖြစ်လွန်းလို့ အသားတွေပင် တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။ သူ အိမ်ပြန်ရောက်တော့လဲ သူမဟုတ်တဲ့ သူစိမ်းယောက်ျားတစ်‌ယောက်နဲ့ အရသာခံလိုးနေကြတဲ့ မတို့ရဲ့ တဏှာခိုးဝေနေတဲ့ ပုံရိပ်တွေသာ ကြီးစိုးနေသည်။ ရဲနောင် နောက်တစ်ရက် ကျောင်းလဲ မသွားဖြစ်။ သူ မနဲ့ မျက်နာချင်း မဆိုင်ချင်သေးဘူး။ သုံးရက်ဆက် ကျောင်းမသွားပဲ နေလိုက်ပြီးနောက်မှ မိဘတွေ ရိပ်မိလာမှာစိုးတာနဲ့ ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။

စာသင်ချိန်တွေ တစ်ချိန်ပီးတစ်ချိန် ဘယ်လိုပီးသွားမှန်ပင် မသိလိုက်။ “ဒီတစ်ချိန်ပြီးရင် အိမ်သာ သွားမယ်… ဟေ့ရောင်တွေ” “မင်းကသေး ပေါက်ချင်လို့လား ခုနကမှ သွားခဲ့တယ်” “ဝေးပါ့ကွာ …ဒါဘယ်သူ့အချိန်လဲ အောင်မင်း… ဒေါ်သက်မွန် အချိန်လေ” “အော် …အော် ဟုတ်သား မေ့သွားတယ်ကွာ… အိမ်သာ ပြေးရအုံးမှာပေါ့…. တောက် ဆရာမကလဲ တစ်နေ့တခြား… ဖင်ကြီးက ပိုပိုတောင့်လာသလိုပဲနော်” “အေးဆို… လိုးလိုက်ရလို့ကတော့…. ဟင်း …ဟင်း ဘာပြောကောင်းမလဲ… ဆွေမေ့မျိုးမေ့နေမှာပဲ” “မင်းတို့ကောင်တွေကတော့…. ကိုယ့်ဆရာမ ကိုယ်ပစ်မှားနေပြန်ပြီး အတော်ဆိုးတဲ့ကောင်တွေပဲ” “စိုးနိုင်… မင်းအပိုတွေမပြောစမ်းနဲ့…. မင့်ဖုန်းထဲမှာ ဒေါ်သက်မွန် ဖင်ပုံတွေကြီး ခိုးရိုက်ပြီး ဝေါပေပါ တင်ထားတာ ငါမသိဘူးများ မှတ်နေလား”။ “ဟကောင်တွေ …တိုးတိုးပြောပါဟ ဘေးကကြားကုန်မယ်”။ ဘေးက ကြားမကြားတော့ မသိ အနောက်တန်းက ရဲနောင်ကတော့ ကြားနေရသည်။ မ ဝင်လာပေးမယ့် ရဲနောင်ကတော့ ခေါင်းကြီးငုံ့ထားသည်။ စာသင်နေရင်း သူ့ကို တစ်ခါ တစ်ခါ အသနားခံတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ ကြည့်နေတာကို ရဲနောင် မျက်နာလွှဲထားမိတယ်။ အချိန်မပြည့်ခင်ပဲ ရဲနောင် အတန်းထဲက ထွက်ခဲ့ပြီး ဆိုင်ကယ်စတန့်တွေးနားမှာ ဆေးလိပ်သောက်ရင်း သွားရပ်နေလိုက်တယ်။ “မောင်” သူ့အချိန်ပြည့်လို့ ပြန်ထွက်လာတဲ့ သက်မွန် ရဲလေး အနားကို ရောက်လာသည်။ မက ဘေးဘီကိုလည်း အကဲခတ်နေသည်။ “ဘာလဲ မ …ဘာပြောချင်သေးလို့လဲ” မျက်နာလွှဲပြီး ရဲနောင် မေးလိုက်တယ်။ “မ …ပြောတာကို ခဏလောက် နားထောင်ပေးပါ…. ပြီးရင် မောင်ကြိုက်သလို ဆုံးဖြတ်ပေါ့…. မောင့်ဆုံးဖြတ်ချက်အတိုင်း… မ လိုက်နာပါမယ်” ဆိုင်ကယ်စတန်းက လူတွေက သူတို့ကို ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်နဲ့ ကြည့်နေကြလို့ ရဲနောင် ကျောင်းဆောင်အကွယ်နားကို ရွှေ့လိုက်ပြီး “ဘာတွေများ ပြောချင်သေးလို့လဲ မ… ယောကျ်ား တစ်ယောက်ကို လိုလိုချင်ချင်နဲ့ အလိုးခံနေတာ…. ကျနော်ကိုယ်တိုင် မြင်ခဲ့တာပဲ”။ မက ခေါင်းလေးငုံကာ “ဟုတ်ပါတယ်… မ …သူ့ကို ခံခဲ့မိပါတယ်… မ… အဲ့အချိန်မှာ နည်းနည်းမူးနေတယ် မောင်… သူ့နာမည်က ကိုခန့်မောင်တဲ့ သူက မကို ပရိုပိုစ့် လုပ်ထားတဲ့သူပါ….. အဲ့နေက သူ့မွှေးနေ့မှာ တစ်ခုခုလိုက်ကျွေးပါရစေဆိုပြီး ပြောလာတယ်…. အဲ့ဒါနဲ့ မ လက်ခံခဲ့ပါတယ်…. ဆိုင်ရောက်တော့ သူ ကသောက်တယ်… မကိုလဲ သောက်တတ်ရင် သောက်ကြည့်ပါလား ဆိုတာနဲ့…. နည်းနည်းသောက် ဖြစ်သွားတယ်… ဘီယာပါပဲ…. သူနဲ့ စကားတွေပြောပြီး ပြန်ခါနီးတော့… မ မူးချင်နေပြီမောင်…. သူကပဲ မကို အိမ်အထိ လိုက်ပို့ပေးတယ်…. နောက်တော့… နောက်တော့ သူ မကိုနမ်းတယ်… မ ဝန်ခံပါတယ် အထိအတွေ့မှာ… မ သာယာသွားမိတယ် …မကို ခွင့်လွှတ်ပါ မောင်” ရဲနောင် တိတ်နေသည်။

“ပြန်ပြောအုံးလေ အချစ် …အချစ် ဒီလိုကြီး မခေါ်မပြောပဲနေရင် ဒို့မနေတတ်ဘူး” မက သူ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး မေးလာသည်။ သူ မရဲ့ တစ်ကိုယ်လုံးကို သိမ်းကြုံးကြည့်လိုက်တယ်။ မြင်တာနဲ့ လိုချင်းစရာ ကောက်ကြောင်း အလှတွေရှိတဲ့ မကို ဟိုလူကြီး ကြံစည်သွားတာကိုတော့ ရဲနောင် သိပ်တော့ မအံ့သြ။ “ဟေ့… ရဲနောင် …အော် တီချယ် ရောပါလား” ထိုအချိန် သူတို့အနားကို တစ်ခန်းထဲဖော် နှင်းယု ရောက်လာလို့ မက ရဲနောင်နဲ့ ခပ်ခွာခွာ အနောက်နည်းနည်းဆုတ်လိုက်ပြီး သူနဲ့နှင်းယုကို နှုတ်ဆက်ကာ ထွက်သွားတယ်။ သူနဲ့မ  ဖြစ်နေတာကို ဘယ်သူမှ မသိကြ။ နှင်းယုက သူမအိမ်ကို လိုက်ပို့ခိုင်နေသည်။ လမ်းလဲ ကြုံနေတာနဲ့ ရဲနောင် လက်ခံလိုက်တယ်။ သူနဲ့နှင်းယု ဆိုင်ကယ်တစ်စီးတည်းနဲ့ ထွက်သွားတာကို အဆောင်ကွယ်ကနေ ကြည့်နေတဲ့ မကိုလဲ ရဲနောင် တွေ့လိုက်ရသည်။ မနဲ့သာ မဖြစ်ခဲ့ရင် ဒီအချိန် နှင်းယုနဲ့သူ ရည်းစားတွေ ဖြစ်နေလောက်ပြီ။ သူ့ကို ရည်းစားရှိမှန်း မသိသေးတဲ့ နှင်းယုက အထာတွေ ပေးနေတာကိုလဲ ရဲနောင် ကောင်းကောင်းသိသည်။ ခေတ်ရဲ့ သမီးပျိုပီပီ လန်ပျံထွက်နေတဲ့ နှင်းယုကလဲ ယောက်ျားတွေ ကြိုက်တတ်ကြတဲ့ မိန်းမစားမျိုးထဲကပါပဲ။ ရဲနောင် နှင်းယုအိမ်ကို ချပေးပြီး သူ့အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ရေချိုး အဝတ်အစားလဲပြီး မိုးချုပ်ခါနီးတော့ ဆိုင်ကယ်တစ်စီးနဲ့ အပြင်ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ ညစ်နေတဲ့ စိတ်တွေကို ဆိုင်ဝင်ပြီး အရည်ဖျော်ကြည့်သည်။ မူးလာပြန်တော့ ညဉ်ဆိုးက ပေါ်လာပြန်သည်။ ဂွကြားကလီးက မာဆတ်ဆတ်ပင်ဖြစ်နေပြီ ဆိုင်ကနေထွက်လာပြီး အိမ်အပြန် သေးပေါက်ချင်တာနဲ့ မှောင်ရိပ်ကျတဲ့နေရာမှာ ရပ်ပြီး ဝိတ်လျှော့နေတုန်း သူ့ခါးကို အနောက်ကနေ တစ်စုံတစ်ယောက်ရဲ့ လာဖက်ခြင်းကို ခံလိုက်ရ၍ ရဲနောင် တွန့်သွားသည်။ “ဟင် …မ” ဟုတ်ပါတယ် သူ “မ” လို့ခေါ်တဲ့ သက်မွန်က သူ့ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီး ဖက်ထားသည်။ “မ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ရောက်လာတာလဲ” “မောင် အိမ်ကထွက်ခဲ့ကတည်းက မောင့်နောက်က… မ လိုက်လာတာ မောင်ဆိုင်ထဲဝင်သွားတာလဲ …မ တွေ့တယ်” သူ့ဆိုင်ကယ်ဘေးမှာ မရဲ့ ကလစ်ဆိုင်ကယ်ကိုလဲ တွေ့ရသည်။ “ဘာလိုက်လုပ်တာလဲ” “မောင် မဖြေရသေးဘူးလေ… မကို ခွင့်လွှတ်လား” မက ဘောင်းဘီထဲ ပြန်မထည့်ရသေးတဲ့ သူ့လီးကို ပွတ်သပ်ဆုပ်ကိုင်ကာ မေးနေသည်။ အလိုက်မသိတဲ့ လီးကလဲ တင်းလာသည်။

တာဝန်ချိန်မဟုတ်လို့ ပေါ့ပေါ့ပါးပါး ဝတ်စားလာတဲ့ ဗွီရှိုတ်အင်္ကျီ ရင်ညွှန့်ကြားက နို့အုံဖွေးဖွေးကြီးတွေကို တစ်စွန်းတစ်စ မြင်ရတော့ ရဲနောင် အာခါင်တွေ ခြောက်လာသည်။ သောက်နေကတည်းက တောင်ချင်နေတဲ့ လီးက မရဲ့လက်ဖဝါး နုနုလေးထဲမှာ တိုက်ပွဲဝင်ရန် အသင့်ဖြစ်နေပြီ။ ရဲလေး ခေါင်းထဲ ဘာမှမရှိတော့ မကို ဆွဲဖက်လိုက်ပြီး အငမ်းမရပဲ လျှာချင်း စီးချင်းထိုးလိုက်ကြသည်။ မရဲ့လက်ကလဲ သူ့လီးကို ဂွင်းတိုက်ပေးနေသည်။ နှစ်ယောက်စလုံး အရှိန်ရလာတော့ ရဲနောင် သက်မွန်ကို လမ်းဘေးသစ်ပင်ကို လက်ထောက်ခိုင်းပြီး ထဘီလှန်ကာ တဘုန်းဘုန်း လိုးတော့သည်။ အင်္ကျီအောက်ကနေ လက်လျှိုကာ နို့ကြီးတွေကို ဆွဲဆွဲဆုပ်ကာ ဆောင့်ဆောင့်လိုးသည်။ သူရော မရော ပတ်ဝန်းကျင်ကို မေ့နေကြပြီ။ လိုအင်တွေ ပြည့်ဝသွားပြီးနောက် မက သူ့ကို ခွင့်လွှတ်လား မေးတော့ ရဲနောင် “အင်း”လို့ပဲ တစ်လုံးတည်း ဖြေလိုက်တယ်။ မက မနက်ဖြန်ည ကလပ်သွားမယ် ဘာနေ့လဲ သိလားလို့ မေးတော့ ရဲလေး ခပ်ပေါ့ပေါ့ပဲ ခေါင်းခါပြလိုက်သည်။ မက မနက်ဖြန် ချစ်သူများနေ့တဲ့။ ရဲနောင် သတိတောင်မထားမိ သူနဲ့မ ဆိုင်ကယ် တစ်ယောက်တစ်စီးစီနဲ့ ပြန်ခဲ့ကြပြီး မကို သူ့အိမ်ထိ လိုက်ပို့ပေးပြီးမှ သူ့အိမ်ကို ပြန်ခဲ့လိုက်တယ်။ တိုက်ဆိုင်စွာနဲ့ပဲ ချစ်သူများနေ့ဟာ စနေနေ့ ဖြစ်နေတယ်။ ကျောင်းပိတ်ပေမဲ့ တစ်နေ့လုံး ရဲနောင် အိမ်မှာပဲ ရှိနေတယ်။ မကလဲ ညကျမှ လာခဲ့ဆိုတာနဲ့ ညမှပဲ တစ်ညလုံး အိမ်မပြန်ပဲ အပြင်မှာ အိပ်ပြီးပဲ တွယ်တော့မယ်လို့ စဉ်းစားထားပြီး ည၈နာရီထိုးခါ နီးလောက်ကျမှ ရဲနောင် သက်မွန်ဆီ ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။ သူ ရောက်ရောက်ချင်းပဲ အဆင်သင့်စောင်နေ့တဲ့ မက ဆိုင်ကယ်နောက်ကနေ တက်ခွလိုက်တယ်။ ပေါင်လယ် လောက်ပဲရှိမဲ့ ဂျင်းပန်လေးဖြင့် မက ဆယ်ကျော်သက်လေး တစ်ယောက်လို နုပျိုလန်းဆန်းနေသည်။ ရောင်စုံမီး တစ်ဖျတ်ဖျတ်ဖြင့် ကလပ်ထဲတွင် လူတွေတောင် စည်နေပြီ။ စပိုင် တစ်ယောက်တစ်လုံး သောက်လိုက်ကြပြီး စည်းချက်နဲ့အတူ သူနဲ့မ ကနေလိုက်တယ်။ တင်ပါးလေး လှုပ်ရမ်းပြီးကနေတဲ့ မရဲ့နောက်ပိုင်းကို မသိမသာ ရှိုးနေတဲ့ လူရော၊ သိသိသာသာ ကြည့်နေတဲ့ လူတွေရော ရဲနောင် တွေ့နေရသည်။ ၁၀မိခန့် ကနေလိုက်ပြီးနောက် သေးပေါက်ချင်တာနဲ့ မကို ခဏလေး ပြန်လာခဲ့မယ် ပြောပြီး အိမ်သာဖက် ထွက်ခဲ့လိုက်တယ်။

ဝိတ်လျှော့ပြီး ပြန်အထွက် မိန်းကလေး သန့်စင်ခန်းထဲကနေ ထွက်လာတဲ့ နှင်းယုကို ရဲနောင် တွေ့လိုက်သလို နှင်းယုကလဲ သူ့ကိုမြင်သွားတယ်။ “ရဲနောင်… နင်လဲ လာတယ်” “လာတာပေါ့ …နင်တောင် လာသေးတာပဲ မဟုတ်လား” နှင်းယု တော်တော်လေး ကောင်းနေပုံရသည်။ ဒယီးဒယိုင်နဲ့ ရဲနောင်အနား ရောက်လာပြီး သူ့လက်ကိုဆွဲကာ “လာ …သွားက ကြမယ်” “နေ … နေအုံး ခဏလေး နှင်းယု” “ဘာမှ မနေနဲ့ နင်က မချင်လို့လား” အဓိပ္ပာယ်ပါပါနဲ့ ကြည့်ပြီး ပြောလာတဲ့ နှင်းယုကို ငါ့ရီးစားပါတယ်လို့လဲ ပြောလို့မဖြစ်ပြန်၊ ဘယ်မှာလဲ ပြဆိုမှ ဂွကျမည်။ မကို နှင်းယု တွေ့သွားလို့မဖြစ်၊ ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့ နှင်းယု ဆွဲခေါ်လာရာ ခန်းမထဲကို ရဲနောင် ပါသွားသည်။ မများ သူနဲ့ နှင်းယုကို တွေ့သွားမလား အတွေးနဲ့ ရှာကြည့်တော့လဲ မကို မတွေ့ရ ဘယ်များသွားနေတာလဲ။ နှင်းယုကလဲ ခန်းမထဲရောက်တာနဲ့ သူ့လက်ကိုင်ကာ ဒွန့်တော့သည်။ အလိုက်သင့်လေး နှင်းယုနဲ့ တွဲကနေပြီး မျက်လုံးတွေကလဲ မကို ရှာနေတယ်။ လည်ပြန်ကာ ဟိုကြည့်ဒီကြည့် လုပ်နေတုန်း နွှေးထွေးတဲ့ အထိအတွေ့ တစ်ခုကြောင့် ရဲနောင် နှင်းယုကို ကြည့်လိုက်တော့ နှင်းယုက သူ့ရင်ခွင်ထဲ ရောက်နေသည်။ နို့အိအိကြီးတွေက သူ့ရင်ဘတ်ပေါ် ထိကပ်နေတော့ ရဲနောင် သွေးဆူလာပြီ။ ဒါတင်မကသေး နှင်းယုက သူ့လက်တွေကို ဆွဲယူကာ သူမတင်ပါးတွေပေါ် တင်ပေးပြီး သူ့ကိုဆာလောင်နေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေဖြင့် ကြည့်ကာ တစ်ခုခုကို တောင်းခံနေသလိုပင်။ တင်းပြောင်နေတဲ့ စကတ်အတိုလေးပေါ်က တင်ပါးကြီးတွေကိုလဲ ရဲနောင် ပွတ်နေမိပြီ။ အဲ့ဒီအချိန် မီးရောင်မှိန်မှိန်လေးတွေပဲရှိတဲ့ အခန်းတွေနားမှာ မကို ယောကျ်ားတစ်ယောက်နဲ့ စကားပြောနေတာကို ရဲနောင် တွေ့လိုက်ရသည်။ မနဲ့ စကားပြောနေတာ ဘယ်သူလဲ။ နောက်တော့ ထိုသူက မကို ဇွတ်ဆွဲခေါ်နေသည်။ မဆီကိုပဲ စိတ်ရောက်နေလို့ နှင်းယု ဘာပြောလိုက်တယ်ဆိုတာတောင် သေချာမကြားလိုက်။ အခန်းထဲ သွားရအောင်ဆိုလား သဲ့သဲ့ကြားလိုက်ရပြီး သူ့ကို လက်ဆွဲကာ ခေါ်နေပြန်သည်။ နှင်းယု သွားနေတာ မတို့ စကားပြောနေတဲ့ဆီ ဖြစ်နေလို့ ရဲနောင် ခပ်ဖြည်းဖြည်း လိုက်သွားလိုက်တယ်။ ကနေကြတဲ့ လူတွေရှိတဲ့ ခန်းမအကွယ် အခန်တွေကြီးပဲ တစ်တန်းထဲရှိတဲ့ နေရာရောက်မှ အခန်းတစ်ခန်းရှေ့မှာ မကို ခုနက သူတွေ့ခဲ့တဲ့ လူနဲ့ပဲ စကားရပ်ပြောနေကြတာကို ရဲနောင် တွေ့ရပြန်သည်။ နှင်းယု အခန်းတံခါး ဖွင့်လိုက်တာကိုတောင် သတိမထားမိလိုက်။ အဲ့ဒီအချိန် သူ့ကို မက မြင်သွားတယ်။ မ အမူအရာ ပျက်သွားတာကိုလဲ ရဲနောင် သတိထားမိလိုက်တယ်။ ကျောပေးထားလို့ မနဲ့စကားပြောနေတဲ့ လူကတော့ ရဲနောင်ကို မမြင်။

မက သူနဲ့ နှင်းယုကို စူးစမ်းသလို မသိမသာ ကြည့်နေတုန်း ဟိုလူက မလက်ကို ဆွဲပြီး ဘာပြောနေတယ်မသိ။ မကတော့ ဟိုလူ့လက်ထဲကနေ အတင်းရုန်းနေတယ်။ ဒီကြားထဲ နှင်းယုက သူ့ပေါင်ကြားကို လက်နဲ့ပွတ်သပ်နေတာကိုလဲ မ မြင်သွားတယ်။ နောက်တော့ နှင်းယုက သူ့လက်ကနေ ဆောင့်ဆွဲခေါ်လိုက်လို့ ရဲနောင် အခန်းထဲ ရောက်သွားသည်။ ရောက်ရောက်ချင်းပဲ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကို မလွှတ်တမ်း ဖိနမ်းတော့သည်။ လက်ကလဲ ဘောင်ဘီကြားထဲ သွင်းကာ လီးကို နှိုက်နေသည်။ ရဲနောင်လီးကလဲ ဘောင်ဘီ အတွင်းထဲကနေ ရုန်းကြွနေပြီ။ နှင်းယုနဲ့ ခဏခွာလိုက်ပြီး မပိတ်ရသေးတဲ့ တံခါးပေါက်ကနေ မကို ကြည့်လိုက်တော့ ခုနက မနဲ့ စကားပြောနေတဲ့ ယောကျ်ားက မကို ခါးကနေဖက်ကာ မရဲ့ တင်ပါးတွေကိုလဲ ဆုပ်နယ်၍ အခန်းထဲ ဝင်သွားကြတာကို တွေ့လိုက်ရပြီး အခုမှ ဘေးတိုက်မျက်နှာကို မြင်လိုက်ရမှ မနဲ့စကားပြောနေတဲ့ လူဟာ အရင်တစ်ခါ မတို့အိမ်မှာ မကိုလိုးနေတဲ့ လူဆိုတာကိုပါ ရဲနောင် သိလိုက်ရတယ်။ သူ့အခန်းထဲကို ကြည့်ပြန်တေ့ာလဲ ကုတင်ပေါ်မှာ ကိုယ်တုံးလုံး ပက်လက်လန်ကာ မြူဆွယ်သလို သူ့ကိုကြည့်နေတဲ့ နှင်းယုကိုတွေ့ရတော့ မထူးတော့ပါဘူးလေဆိုပြီး တံခါးပြန်ပိတ်ကာ နှင်းယုရှိရာ ကုတင်ပေါ်သို့ တက်သွားတော့သည်။ ထိုအချိန် ရဲနောင်ရဲ့ချစ်သူ သက်မွန် တို့ဝင်သွားတဲ့ အခန်းထဲတွင်လဲ သက်မွန်ကို သူ့အိမ်ပေါ်ထိ တက်လိုးသွားတဲ့ ခန့်မောင်မှာ ကုတင်ပေါ်တွင် လီး မိုးပေါ်ထောင်လျှက်ဖြင့် ရှိနေပြီး။ သူ့ဘေးတွင်တော့ အဝတ်မပါ ကိုယ်လုံးတီး သက်မွန်က ခန့်မောင့်ရင်ဘတ်ကို သူမလက်ကလေးဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ အရင်တစ်ခေါက် ငါက နင့်စောက်ပတ် ယက်ပေးထားတာဆိုတော့ ဒီတစ်ခါ နင်ကငါ့ကို” “သိတယ် …လီးစုပ်ပေးရမှာ မဟုတ်လား” ခန့်မောင် ဘာလိုချင်လဲဆိုတာသိတဲ့ သက်မွန်က ဖြတ်ပြောသည်။ “ကျမ လီးစုပ်ပီးပေးပြီးရင်ရော … ရှင်ကဘာလုပ်အုံးမှာလဲ” “ငါလီးစုပ်ခံပြီးရင် နင့်ကို ခွေးလိုးလိုးမယ်” သက်မွန်က သဘောကျစွာဖြင့် တခစ်ခစ် ရယ်နေပြီးမှ “ဒါဆိုလဲ… ကျမကို ခွေးလိုးပဲ အရင်လိုးပေးလိုက်ပါရှင်… ပြီးမှ ရှင့်ကို လီးစုပ်ပေးမယ်” ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် သက်မွန်က လေးဖက်ထောက်ပေးလိုက်ပြီ ခန့်မောင် လိုးကောင်စေရန် သူမဖင်ကြီးကို အနောက်သို့ အစွမ်းကုန် ဖွင့်ကားပေးထားလိုက်သည်။ ခန့်မောင်ကလဲ သက်မွန်ဖင်နောက် နေရာယူကာ သူ့လီး ကောက်ကောက်ကြီးကို အရည်ကြည်လေးတွေ စို့နေတဲ့ သက်မွန်စောက်ဖုတ်ထဲသို့ အားရှိသမျှ သူ့ကိုယ်လုံးဝိတ်ကြီးပါသုံး၍ ဆောင့်ထည့်လိုက်တော့သည်။ “အင့်”ဆိုတဲ့ ရှိုက်သံလေးထွက်သွားပြီး သက်မွန်လဲ ခေါင်းလေး မော့သွားတော့သည်။…. ပြီး

Zawgyi

အခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ ခ်ီဳအီေမႊးပ်ံ႕ေနတဲ့ အနံ႔တစ္ခုႏွင့္အတူ အျဖဴေရာင္ေမႊ႕ရာ ကုတင္ေပၚမွာ တဘက္အျဖဴေလးသာ ပတ္ထားသည့္ လုံးႀကီးေပါက္လွ မိန္းမပ်ိဳတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနသည္။ သူမက သူ႔ကိုလက္ေလးကမ္းကာ ဆီးႀကိဳေနသည္။ “ေမာင္… ၾကာလိုက္တာကြာ” “မီးပြိဳင့္ေတြမိေနလို႔ပါ မရယ္… ပရယ္တီကယ္လဲရွိလို႔… ေက်ာင္းဆင္းတာလဲ ေနာက္က်တယ္” သူမအေရွ႕မွာ မတ္တပ္ရပ္လွ်က္ရွိေနတဲ့ ရဲေနာင္ကို သက္မြန္က ခါးကေန ေပြ႕ဖက္ထားသည္။ “မ..က ဒီေန႔ျပန္ေရာက္တာ ေစာသားပဲ” “အင္း …မ …ေစာေစာျပန္ခဲ့တာ… အတန္းခ်ိန္လဲမရွိလို႔… ေနာက္ၿပီး ေမာင့္အတြက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေအာင္ေလ” တကယ္လဲ မက သူ႔အတြက္ အဆင့္သင့္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဆံပင္အုံႀကီးေတြကို ျဖန႔္ခ်ထားတဲ့ မ..က အခါတိုင္း ေက်ာင္းကို လာသလို ဆံထုံး ထုံးၿပီး အိေျႏၵႀကီးတစ္ခြဲသားနဲ႔ မဟုတ္ေတာ့။ မ…က သူ႔တို႔ ဆရာမ၊ အသက္ သုံးဆယ္ စြန္း႐ုံေလးသာရွိေသးတဲ့ က်ဴတာဆရာမ တစ္ေရာက္ျဖစ္သည္။ ရင္ဖုံးအက်ႌ‌ေလး ဝတ္ၿပီး လုံခ်ည္ကိုတင္းေနအာင္ စည္းကာ စာျပတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးဆို သူအပါအဝင္ ေက်ာင္းသားအားလုံးရဲ႕ အာ႐ုံေတြက ဘလက္ဘုတ္ ေပၚမွာမရွိ ခါးသိမ္သိမ္ေလးေအာက္က တင္းျပည့္ကားထြက္ေနၿပီး အတြင္းခံအရာေလးပင္ ျမင္ေနရတဲ့ မရဲ႕ အိုးႀကီးေပၚမွာပဲ ေရာက္ေနတတ္ၾကသည္။ ဒီလိုေန႔မ်ိဳးေတြဆို ရဲေနာင္ ေက်ာင္းဆင္းတာနဲ႔ သက္မြန္ေနတဲ့ အေဆာင္ထိလိုက္ၿပီး စိတ္ရွိလက္ရွိေပါက္ကြဲကြာ လိုးပစ္တတ္သည္။ အေဆာင္ဆိုေသာ္လည္း ႏွစ္ထပ္တိုက္ပုေလး တစ္လုံးသာျဖစ္သည္။ ေအးေအးေဆးေဆး ေနခ်င္လို႔ သက္မြန္က တစ္ေယာက္တည္း ငွားေနသည္။ ဒီအေျခအေနက ရဲေနာ္အတြက္ အဆင္သင့္လွသလို သက္မြန္အတြက္လဲ အဆင္ေျပေစသည္။ တကူးတက ဟိုတယ္ေတြ ဘိေတြသြားၿပီး ကုန္းစရာမလိုေတာ့။

ပတ္ဝန္းက်င္က အျမင္ေစာင္းခဲ့ေတာင္မွ စာျပေပးေနတဲ့ ေက်ာင္းသားပါလို႔ လြယ္လြယ္ပင္ ေျဖရွင္းခ်က္ေပးလို႔ရသည္။ “ေမာင္ ခြၽတ္လိုက္ေတာ့ကြာ” ငံလင့္ေနတဲ့ မရဲ႕ မ်က္နာေလးကို ဆြဲေမာ့ကာ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို တစ္ခ်က္နမ္းစုပ္လိုက္ၿပီး အဝတ္အစားေတြကို ရဲေနာင္ ခြၽတ္ခ်ပစ္လိုက္သည္။ အကာအကြယ္မဲ့သြားတဲ့ သူ႔လီးႀကီးက ေခါင္းတယမ္းယမ္းျဖင့္ ရွိေနသည္။ “ဒါႀကီးကို လႊမ္းေနတာကြာ… ခ်စ္ဆုံးႀကီး” “အိုး” ရဲေနာ္ အသံပင္ ထြက္သြားမိသည္။ မ လီးစုပ္ေကာင္းတာ၊ ပညာသားပါပါ စုပ္တတ္တာေတြကို သူ ခိုက္ေနရတာပဲ မဟုတ္လား။ အခုလဲ အႏွစ္ႏွစ္အလလ ေဝးကြားၿပီး ငတ္ျပတ္ေနတဲ့သူလို မ သူ႔လီးႀကီးကို သြားရည္တ႐ႊဲ႐ႊဲျဖင့္ မလႊတ္တမ္း ဖိစုပ္ေနသည္။ မ..က စိတ္ႀကိဳက္စုပ္ၿပီးေနာက္ “ေမာင္… ခံခ်င္ၿပီကြာ ဒါႀကီးကို မ…ဟာထဲ ထည့္ေပးေတာ့”။ သူနဲ႔မ ေက်ာင္းမွာမဟုတ္ပဲ အျပင္မွာ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေတြ႕ၾကတဲ့အခ်ိန္ေတြဆို ဒီလိုပဲ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာေနၾက။ မည္သူကမွလဲ မကို သူ႔ဘဲနဲ႔ ယခုလို ေျပာဆိုေနထိုင္တယ္လို႔ ေျပာရင္လဲ ယုံၾကမည္မထင္။ သို႔ေသာ္ မသည္ ေက်ာင္းမွာေတာ့ ဆရာမပီပီ အိေျႏၵေကာင္းလွသည္။ ရဲေနာင္ ကုတင္ေပၚ ပက္လက္လွန္ အိပ္လိုက္တယ္။ တစ္ေရာက္အထာ တစ္ေရာက္သိၿပီးသား လူေတြမို႔ မက သူ႔အေပၚတက္ခြကာ ဒုတ္နဲ႔ အဖုတ္တည့္တာနဲ႔ တဆုံးေဆာင့္ခ်လိုက္သည္။ “ႁဗြတ္.…ဇြပ္” ရဲေနာင္ ေဘာေတာင္ ေအာင့္သြားသည္။ ေတာင့္တင္း ဖြံ႕ထြားလွတဲ့ မရဲ႕ ဖင္ႀကီးက သူ႔ေဂြးစိကို အနည္းငယ္ ဖိမိသြားသည္။  မက သူမ လုပ္ေနရတဲ့ လုပ္ငန္းအေျခအေနေၾကာင့္ ထိမ္းထိမ္းသိမ္းသိမ္းနဲ႔ ဆရာမပီပီ ေနရေသာ္လည္း သူနဲ႔ ယခုလို လိုးၾက ေဆာ္ၾက ဘြတ္ၾကတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ထိန္းသိမ္းထားသမွ် ပြင့္ထြက္လာၿပီး ဟိုလိုမလုပ္နဲ႔၊ ဒီပုံစံႀကီးေတာ့ မခံခ်င္ဘူး နာတယ္၊ ေလ်ာ့အုံး လုံးဝမေျပာ ကုန္းၿပီးခံသလို ေမွာက္ၿပီးလဲ ခံသည္။ အေပၚကလဲ ေဆာင့္ေပးသည္။

သူ႔ေစာက္ပတ္သူ ၿဖဲေပးကာ ရဲေနာင္လီးကိုလဲ သူ႔လက္နဲ႔ပဲ ကိုင္ကာ ထည့္တတ္ေသးသည္။ “အတန္းထဲက ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ေမာင့္ကို စိတ္မခ်ဘူးကြာ” အေပၚကေန သူ႔လီးကို ေဆာင့္လိုးေနရင္း မက ေျပာလာသည္။ ရဲေနာင္ သက္မြန္ရဲ႕ ဖင္ႏွစ္ျခမ္းကို ဆြဲၿဖဲကာ ေညႇာင့္ေပးလိုက္ရင္းက အတန္းထဲက ေကာင္မေလးေတြက မ ေလာက္မွ ဆြဲေဆာင္မႈ မရွိပဲ မရယ္ ဘာကို စိတ္ပူေနတာလဲ။ သက္မြန္ကလဲ အေပၚကေန အေဆာင့္မပ်က္ပဲ “ဟုတ္လား …ေျပာပါအုံး… မရဲ႕ ဘယ္ေနရာေတြက… ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိတာလဲ” တြဲက်မေနပဲ တင္းအိေနတဲ့ မရဲ႕ ႏို႔ႀကီးေတြကို ဆုပ္ေခ်လိုက္ရင္း “အားလုံးပဲ …မ … အထူးသျဖင့္ လုံးဝန္းတင္းရင္းတဲ့ ႏို႔ႀကီးေတြ ဒီဖင္ႀကီးေတြေပါ့”။ “အဲ့ဒီ ႏို႔ႀကီးေတြ ဖင္ႀကီးေတြကို စိတ္ရွိလက္ရွိသာ ညႇစ္ၿပီး လိုးပစ္စမ္းပါ ေမာင္ရယ္”။ ေျပာရင္းနဲ႔ မက ဖီလ္းတက္လာပုံရသည္ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားက အားပါလာသည္။ မက အေပၚက ျမင္းစီးလို႔ ေမာသြားမွ ရဲေနာင္ကို ပက္လက္လွန္ကာ ေပါင္ကားေပးလိုက္သည္။ စိုလဲ့ေဖာင္းကားေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ေလးထဲ ရဲေနာင္ လီးသြင္းကာ အပိုင္ႀကဳံးေတာ့သည္။ “အာ့ … အာ့ … အားးး …ေမာင္… ႏို႔ကိုင္ပီးလိုး” ရဲေနာင္က ကိုင္ေပး႐ုံတင္မက စို႔ေပးၿပီးလဲ ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးေတာ့ မဆီက “အင္းး အင္း အား အား” ညည္းသံေလးနဲ႔အတူ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုလဲ အငမ္းမရ စုပ္ခဲေနျပန္သည္။ ရဲေနာင္လက္က သူမ ႏို႔ေတြေပၚက လႊတ္သြားတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာဆိုရင္ သက္မြန္က သူ႔ႏို႔သူ ျပန္ညစ္ေနတတ္သလို ရဲေနာင္ ေဆာင့္လိုးလို႔ ေကာင္းေအာင္ ဖင္ႀကီးကိုလဲ ျပန္ျပန္ ေကာ့တင္ေပးသည္။ ဒီေန႔လိုပဲ ေနာက္ရက္ ေနာက္ရက္ ေတြမွာလဲ ေခ်ာေမာလွပၿပီး စြဲမက္စရာ အခ်ိဳးအစား ေျပျပစ္လွတဲ့ မကို ရဲေနာင္ အခြင့္အေရး ရရင္ရသလို လိုးေနအုံးမွာ အမွန္ပင္။ ေက်ာင္းအျပန္ ဝင္လိုးလိုက္၊ တခါတေလ ညဖက္ အျပင္ထြက္ လည္ၾကတဲ့အခါမ်ိဳးေတြဆိုလဲ ေမွာင္ရိပ္က်တဲ့ေနရာ ဆိုင္ကယ္ထိုးရပ္ကာ ဆိုင္ကယ္ေပၚ လက္ေထာက္ ကုန္းခိုင္းၿပီး လိုးခဲ့ၾကတာလဲ အခါခါပင္။ မရဲ႕ အိမ္ေသာ့ကို ရဲေနာင္ တစ္ေခ်ာင္းယူထားသည္။ တခါတေလ သူေက်ာင္းက ေစာေစာျပန္ရတဲ့ ေန႔မ်ိဳးဆိုရင္ မရဲ႕အိမ္ကေန သူ ႀကိဳေစာင့္ေနလိုက္သည္။ သူေနာက္က်တဲ့ ေန႔မ်ိဳးရွိသလို မ ေနာက္က်တဲ့ ေန႔မ်ိဳးေတြလဲ ရွိသည္။

ဒီေန႔ေတာ့ ရဲေနာင္ ပရယ္တီကယ္ ေျဖေျဖပီးခ်င္း မရဲ႕အိမ္ကို တန္းသြားလိုက္တယ္။ မ ဒီေန႔ သူ႔တိုအခန္းမွာ စာမျပရဘူး။ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ မ အိမ္ျပန္ေရာက္ေနေလာက္ၿပီ။ ရဲေနာင္ သက္မြန္တို႔အိမ္ေရွ႕ ေရာက္သြားေတာ့ အိမ္တံခါးကို အတြင္းက ေသာ့ခတ္လွ်က္ျဖင့္ ေတြ႕ရသည္။ မ အိပ္ေနတာလားဟု ေတြးရင္း ပါလာတဲ့ ေသာ့နဲ႔ ဖြင့္ဝင္လိုက္ၿပီး သူတို႔ ခ်စ္စခန္းဖြင့္ရာ အေပၚထပ္က မရဲ႕အခန္းဆီကို တက္ခဲ့လိုက္တယ္။ အခန္းေရွ႕ ေရာက္တာနဲ႔ ခုတင္ႏွဲ႔သံလိုလို တကြၽိကြၽိ အသံမ်ိဳးေတြ ၾကားေနရလို႔ မ ဘာလုပ္ေနပါလိမ့္ ေတြးၿပီး တံခါးကိုဆြဲဖြင္လိုက္စဥ္ “ဟာ … မ” “အို … ေမာင္” ရဲေနာင္ လုံးဝထင္မထားတဲ့ ျမင္ကြင္းက သူ႔ကို မွင္သက္သြားေစသည္။ ေဘးတစ္ေစာင္း အိပ္ေပးထားတဲ့ မကို မထက္ အသက္နည္နည္း ပိုႀကီးေလာက္မယ့္ ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္ ႏွဖူးေျပာင္ေျပာင္ လူႀကီးတစ္ေရာက္က မရဲ႕ ေပါင္တစ္ေခ်ာင္းကို မကာ အေနာက္ကေန လိုးေနသည္။ လီးမဲမဲသဲသဲႀကီးက ျပတင္းေပါက္က ဝင္လာတဲ့ ေနေရာင္ေအာက္ဝယ္ မရဲ႕ ေစာက္ရည္ေတြျဖင့္ ဝင္းေျပာင္လက္ေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္လဲ အျပန္အလွန္ စုပ္ခဲေနၾကသည္။ သူ႔ကို ျမင္သြားေတာ့ ကုန္းထလိုက္တဲ့အခ်ိန္ မရဲ႕ေစာက္ပတ္ထဲက ဘဲႀကီးရဲ႕လီးႀကီးက ပလႊတ္ကနဲ ကြၽတ္ထြက္သြားသည္။ မက ေစာင္တစ္ထည္ကို သူ႔ကိုယ္ေပၚ ဆြဲၿခဳံလိုက္ၿပီးမွ “ေမာင္ …မ ရွင္းျပပါရေစ” “ေတာက္” ရဲေနာင္ ခ်က္ခ်င္ပဲ အိမ္ထဲက ျပန္ထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူ စိတ္အရမ္းတို၊ ေဒါသေတြျဖစ္လြန္းလို႔ အသားေတြပင္ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္။ သူ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လဲ သူမဟုတ္တဲ့ သူစိမ္းေယာက္်ားတစ္‌ေယာက္နဲ႔ အရသာခံလိုးေနၾကတဲ့ မတို႔ရဲ႕ တဏွာခိုးေဝေနတဲ့ ပုံရိပ္ေတြသာ ႀကီးစိုးေနသည္။ ရဲေနာင္ ေနာက္တစ္ရက္ ေက်ာင္းလဲ မသြားျဖစ္။ သူ မနဲ႔ မ်က္နာခ်င္း မဆိုင္ခ်င္ေသးဘူး။ သုံးရက္ဆက္ ေက်ာင္းမသြားပဲ ေနလိုက္ၿပီးေနာက္မွ မိဘေတြ ရိပ္မိလာမွာစိုးတာနဲ႔ ထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။

စာသင္ခ်ိန္ေတြ တစ္ခ်ိန္ပီးတစ္ခ်ိန္ ဘယ္လိုပီးသြားမွန္ပင္ မသိလိုက္။ “ဒီတစ္ခ်ိန္ၿပီးရင္ အိမ္သာ သြားမယ္… ေဟ့ေရာင္ေတြ” “မင္းကေသး ေပါက္ခ်င္လို႔လား ခုနကမွ သြားခဲ့တယ္” “ေဝးပါ့ကြာ …ဒါဘယ္သူ႔အခ်ိန္လဲ ေအာင္မင္း… ေဒၚသက္မြန္ အခ်ိန္ေလ” “ေအာ္ …ေအာ္ ဟုတ္သား ေမ့သြားတယ္ကြာ… အိမ္သာ ေျပးရအုံးမွာေပါ့…. ေတာက္ ဆရာမကလဲ တစ္ေန႔တျခား… ဖင္ႀကီးက ပိုပိုေတာင့္လာသလိုပဲေနာ္” “ေအးဆို… လိုးလိုက္ရလို႔ကေတာ့…. ဟင္း …ဟင္း ဘာေျပာေကာင္းမလဲ… ေဆြေမ့မ်ိဳးေမ့ေနမွာပဲ” “မင္းတို႔ေကာင္ေတြကေတာ့…. ကိုယ့္ဆရာမ ကိုယ္ပစ္မွားေနျပန္ၿပီး အေတာ္ဆိုးတဲ့ေကာင္ေတြပဲ” “စိုးႏိုင္… မင္းအပိုေတြမေျပာစမ္းနဲ႔…. မင့္ဖုန္းထဲမွာ ေဒၚသက္မြန္ ဖင္ပုံေတြႀကီး ခိုး႐ိုက္ၿပီး ေဝါေပပါ တင္ထားတာ ငါမသိဘူးမ်ား မွတ္ေနလား”။ “ဟေကာင္ေတြ …တိုးတိုးေျပာပါဟ ေဘးကၾကားကုန္မယ္”။ ေဘးက ၾကားမၾကားေတာ့ မသိ အေနာက္တန္းက ရဲေနာင္ကေတာ့ ၾကားေနရသည္။ မ ဝင္လာေပးမယ့္ ရဲေနာင္ကေတာ့ ေခါင္းႀကီးငုံ႔ထားသည္။ စာသင္ေနရင္း သူ႔ကို တစ္ခါ တစ္ခါ အသနားခံတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ ၾကည့္ေနတာကို ရဲေနာင္ မ်က္နာလႊဲထားမိတယ္။ အခ်ိန္မျပည့္ခင္ပဲ ရဲေနာင္ အတန္းထဲက ထြက္ခဲ့ၿပီး ဆိုင္ကယ္စတန႔္ေတြးနားမွာ ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္း သြားရပ္ေနလိုက္တယ္။ “ေမာင္” သူ႔အခ်ိန္ျပည့္လို႔ ျပန္ထြက္လာတဲ့ သက္မြန္ ရဲေလး အနားကို ေရာက္လာသည္။ မက ေဘးဘီကိုလည္း အကဲခတ္ေနသည္။ “ဘာလဲ မ …ဘာေျပာခ်င္ေသးလို႔လဲ” မ်က္နာလႊဲၿပီး ရဲေနာင္ ေမးလိုက္တယ္။ “မ …ေျပာတာကို ခဏေလာက္ နားေထာင္ေပးပါ…. ၿပီးရင္ ေမာင္ႀကိဳက္သလို ဆုံးျဖတ္ေပါ့…. ေမာင့္ဆုံးျဖတ္ခ်က္အတိုင္း… မ လိုက္နာပါမယ္” ဆိုင္ကယ္စတန္းက လူေတြက သူတို႔ကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ေနၾကလို႔ ရဲေနာင္ ေက်ာင္းေဆာင္အကြယ္နားကို ေ႐ႊ႕လိုက္ၿပီး “ဘာေတြမ်ား ေျပာခ်င္ေသးလို႔လဲ မ… ေယာက်္ား တစ္ေယာက္ကို လိုလိုခ်င္ခ်င္နဲ႔ အလိုးခံေနတာ…. က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ ျမင္ခဲ့တာပဲ”။ မက ေခါင္းေလးငုံကာ “ဟုတ္ပါတယ္… မ …သူ႔ကို ခံခဲ့မိပါတယ္… မ… အဲ့အခ်ိန္မွာ နည္းနည္းမူးေနတယ္ ေမာင္… သူ႔နာမည္က ကိုခန႔္ေမာင္တဲ့ သူက မကို ပ႐ိုပိုစ့္ လုပ္ထားတဲ့သူပါ….. အဲ့ေနက သူ႔ေမႊးေန႔မွာ တစ္ခုခုလိုက္ေကြၽးပါရေစဆိုၿပီး ေျပာလာတယ္…. အဲ့ဒါနဲ႔ မ လက္ခံခဲ့ပါတယ္…. ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ သူ ကေသာက္တယ္… မကိုလဲ ေသာက္တတ္ရင္ ေသာက္ၾကည့္ပါလား ဆိုတာနဲ႔…. နည္းနည္းေသာက္ ျဖစ္သြားတယ္… ဘီယာပါပဲ…. သူနဲ႔ စကားေတြေျပာၿပီး ျပန္ခါနီးေတာ့… မ မူးခ်င္ေနၿပီေမာင္…. သူကပဲ မကို အိမ္အထိ လိုက္ပို႔ေပးတယ္…. ေနာက္ေတာ့… ေနာက္ေတာ့ သူ မကိုနမ္းတယ္… မ ဝန္ခံပါတယ္ အထိအေတြ႕မွာ… မ သာယာသြားမိတယ္ …မကို ခြင့္လႊတ္ပါ ေမာင္” ရဲေနာင္ တိတ္ေနသည္။

“ျပန္ေျပာအုံးေလ အခ်စ္ …အခ်စ္ ဒီလိုႀကီး မေခၚမေျပာပဲေနရင္ ဒို႔မေနတတ္ဘူး” မက သူ႔လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ေမးလာသည္။ သူ မရဲ႕ တစ္ကိုယ္လုံးကို သိမ္းႀကဳံးၾကည့္လိုက္တယ္။ ျမင္တာနဲ႔ လိုခ်င္းစရာ ေကာက္ေၾကာင္း အလွေတြရွိတဲ့ မကို ဟိုလူႀကီး ႀကံစည္သြားတာကိုေတာ့ ရဲေနာင္ သိပ္ေတာ့ မအံ့ၾသ။ “ေဟ့… ရဲေနာင္ …ေအာ္ တီခ်ယ္ ေရာပါလား” ထိုအခ်ိန္ သူတို႔အနားကို တစ္ခန္းထဲေဖာ္ ႏွင္းယု ေရာက္လာလို႔ မက ရဲေနာင္နဲ႔ ခပ္ခြာခြာ အေနာက္နည္းနည္းဆုတ္လိုက္ၿပီး သူနဲ႔ႏွင္းယုကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ထြက္သြားတယ္။ သူနဲ႔မ  ျဖစ္ေနတာကို ဘယ္သူမွ မသိၾက။ ႏွင္းယုက သူမအိမ္ကို လိုက္ပို႔ခိုင္ေနသည္။ လမ္းလဲ ႀကဳံေနတာနဲ႔ ရဲေနာင္ လက္ခံလိုက္တယ္။ သူနဲ႔ႏွင္းယု ဆိုင္ကယ္တစ္စီးတည္းနဲ႔ ထြက္သြားတာကို အေဆာင္ကြယ္ကေန ၾကည့္ေနတဲ့ မကိုလဲ ရဲေနာင္ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ မနဲ႔သာ မျဖစ္ခဲ့ရင္ ဒီအခ်ိန္ ႏွင္းယုနဲ႔သူ ရည္းစားေတြ ျဖစ္ေနေလာက္ၿပီ။ သူ႔ကို ရည္းစားရွိမွန္း မသိေသးတဲ့ ႏွင္းယုက အထာေတြ ေပးေနတာကိုလဲ ရဲေနာင္ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ေခတ္ရဲ႕ သမီးပ်ိဳပီပီ လန္ပ်ံထြက္ေနတဲ့ ႏွင္းယုကလဲ ေယာက္်ားေတြ ႀကိဳက္တတ္ၾကတဲ့ မိန္းမစားမ်ိဳးထဲကပါပဲ။ ရဲေနာင္ ႏွင္းယုအိမ္ကို ခ်ေပးၿပီး သူ႔အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေရခ်ိဳး အဝတ္အစားလဲၿပီး မိုးခ်ဳပ္ခါနီးေတာ့ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးနဲ႔ အျပင္ထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။ ညစ္ေနတဲ့ စိတ္ေတြကို ဆိုင္ဝင္ၿပီး အရည္ေဖ်ာ္ၾကည့္သည္။ မူးလာျပန္ေတာ့ ညဥ္ဆိုးက ေပၚလာျပန္သည္။ ဂြၾကားကလီးက မာဆတ္ဆတ္ပင္ျဖစ္ေနၿပီ ဆိုင္ကေနထြက္လာၿပီး အိမ္အျပန္ ေသးေပါက္ခ်င္တာနဲ႔ ေမွာင္ရိပ္က်တဲ့ေနရာမွာ ရပ္ၿပီး ဝိတ္ေလွ်ာ့ေနတုန္း သူ႔ခါးကို အေနာက္ကေန တစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕ လာဖက္ျခင္းကို ခံလိုက္ရ၍ ရဲေနာင္ တြန႔္သြားသည္။ “ဟင္ …မ” ဟုတ္ပါတယ္ သူ “မ” လို႔ေခၚတဲ့ သက္မြန္က သူ႔ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ႀကီး ဖက္ထားသည္။ “မ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေရာက္လာတာလဲ” “ေမာင္ အိမ္ကထြက္ခဲ့ကတည္းက ေမာင့္ေနာက္က… မ လိုက္လာတာ ေမာင္ဆိုင္ထဲဝင္သြားတာလဲ …မ ေတြ႕တယ္” သူ႔ဆိုင္ကယ္ေဘးမွာ မရဲ႕ ကလစ္ဆိုင္ကယ္ကိုလဲ ေတြ႕ရသည္။ “ဘာလိုက္လုပ္တာလဲ” “ေမာင္ မေျဖရေသးဘူးေလ… မကို ခြင့္လႊတ္လား” မက ေဘာင္းဘီထဲ ျပန္မထည့္ရေသးတဲ့ သူ႔လီးကို ပြတ္သပ္ဆုပ္ကိုင္ကာ ေမးေနသည္။ အလိုက္မသိတဲ့ လီးကလဲ တင္းလာသည္။

တာဝန္ခ်ိန္မဟုတ္လို႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဝတ္စားလာတဲ့ ဗြီရႈိတ္အက်ႌ ရင္ၫႊန႔္ၾကားက ႏို႔အုံေဖြးေဖြးႀကီးေတြကို တစ္စြန္းတစ္စ ျမင္ရေတာ့ ရဲေနာင္ အာခါင္ေတြ ေျခာက္လာသည္။ ေသာက္ေနကတည္းက ေတာင္ခ်င္ေနတဲ့ လီးက မရဲ႕လက္ဖဝါး ႏုႏုေလးထဲမွာ တိုက္ပြဲဝင္ရန္ အသင့္ျဖစ္ေနၿပီ။ ရဲေလး ေခါင္းထဲ ဘာမွမရွိေတာ့ မကို ဆြဲဖက္လိုက္ၿပီး အငမ္းမရပဲ လွ်ာခ်င္း စီးခ်င္းထိုးလိုက္ၾကသည္။ မရဲ႕လက္ကလဲ သူ႔လီးကို ဂြင္းတိုက္ေပးေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အရွိန္ရလာေတာ့ ရဲေနာင္ သက္မြန္ကို လမ္းေဘးသစ္ပင္ကို လက္ေထာက္ခိုင္းၿပီး ထဘီလွန္ကာ တဘုန္းဘုန္း လိုးေတာ့သည္။ အက်ႌေအာက္ကေန လက္လွ်ိဳကာ ႏို႔ႀကီးေတြကို ဆြဲဆြဲဆုပ္ကာ ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးသည္။ သူေရာ မေရာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေမ့ေနၾကၿပီ။ လိုအင္ေတြ ျပည့္ဝသြားၿပီးေနာက္ မက သူ႔ကို ခြင့္လႊတ္လား ေမးေတာ့ ရဲေနာင္ “အင္း”လို႔ပဲ တစ္လုံးတည္း ေျဖလိုက္တယ္။ မက မနက္ျဖန္ည ကလပ္သြားမယ္ ဘာေန႔လဲ သိလားလို႔ ေမးေတာ့ ရဲေလး ခပ္ေပါ့ေပါ့ပဲ ေခါင္းခါျပလိုက္သည္။ မက မနက္ျဖန္ ခ်စ္သူမ်ားေန႔တဲ့။ ရဲေနာင္ သတိေတာင္မထားမိ သူနဲ႔မ ဆိုင္ကယ္ တစ္ေယာက္တစ္စီးစီနဲ႔ ျပန္ခဲ့ၾကၿပီး မကို သူ႔အိမ္ထိ လိုက္ပို႔ေပးၿပီးမွ သူ႔အိမ္ကို ျပန္ခဲ့လိုက္တယ္။ တိုက္ဆိုင္စြာနဲ႔ပဲ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ဟာ စေနေန႔ ျဖစ္ေနတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ေပမဲ့ တစ္ေန႔လုံး ရဲေနာင္ အိမ္မွာပဲ ရွိေနတယ္။ မကလဲ ညက်မွ လာခဲ့ဆိုတာနဲ႔ ညမွပဲ တစ္ညလုံး အိမ္မျပန္ပဲ အျပင္မွာ အိပ္ၿပီးပဲ တြယ္ေတာ့မယ္လို႔ စဥ္းစားထားၿပီး ည၈နာရီထိုးခါ နီးေလာက္က်မွ ရဲေနာင္ သက္မြန္ဆီ ထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။ သူ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ အဆင္သင့္ေစာင္ေန႔တဲ့ မက ဆိုင္ကယ္ေနာက္ကေန တက္ခြလိုက္တယ္။ ေပါင္လယ္ ေလာက္ပဲရွိမဲ့ ဂ်င္းပန္ေလးျဖင့္ မက ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလး တစ္ေယာက္လို ႏုပ်ိဳလန္းဆန္းေနသည္။ ေရာင္စုံမီး တစ္ဖ်တ္ဖ်တ္ျဖင့္ ကလပ္ထဲတြင္ လူေတြေတာင္ စည္ေနၿပီ။ စပိုင္ တစ္ေယာက္တစ္လုံး ေသာက္လိုက္ၾကၿပီး စည္းခ်က္နဲ႔အတူ သူနဲ႔မ ကေနလိုက္တယ္။ တင္ပါးေလး လႈပ္ရမ္းၿပီးကေနတဲ့ မရဲ႕ေနာက္ပိုင္းကို မသိမသာ ရႈိးေနတဲ့ လူေရာ၊ သိသိသာသာ ၾကည့္ေနတဲ့ လူေတြေရာ ရဲေနာင္ ေတြ႕ေနရသည္။ ၁၀မိခန႔္ ကေနလိုက္ၿပီးေနာက္ ေသးေပါက္ခ်င္တာနဲ႔ မကို ခဏေလး ျပန္လာခဲ့မယ္ ေျပာၿပီး အိမ္သာဖက္ ထြက္ခဲ့လိုက္တယ္။

ဝိတ္ေလွ်ာ့ၿပီး ျပန္အထြက္ မိန္းကေလး သန႔္စင္ခန္းထဲကေန ထြက္လာတဲ့ ႏွင္းယုကို ရဲေနာင္ ေတြ႕လိုက္သလို ႏွင္းယုကလဲ သူ႔ကိုျမင္သြားတယ္။ “ရဲေနာင္… နင္လဲ လာတယ္” “လာတာေပါ့ …နင္ေတာင္ လာေသးတာပဲ မဟုတ္လား” ႏွင္းယု ေတာ္ေတာ္ေလး ေကာင္းေနပုံရသည္။ ဒယီးဒယိုင္နဲ႔ ရဲေနာင္အနား ေရာက္လာၿပီး သူ႔လက္ကိုဆြဲကာ “လာ …သြားက ၾကမယ္” “ေန … ေနအုံး ခဏေလး ႏွင္းယု” “ဘာမွ မေနနဲ႔ နင္က မခ်င္လို႔လား” အဓိပၸာယ္ပါပါနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး ေျပာလာတဲ့ ႏွင္းယုကို ငါ့ရီးစားပါတယ္လို႔လဲ ေျပာလို႔မျဖစ္ျပန္၊ ဘယ္မွာလဲ ျပဆိုမွ ဂြက်မည္။ မကို ႏွင္းယု ေတြ႕သြားလို႔မျဖစ္၊ ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ ႏွင္းယု ဆြဲေခၚလာရာ ခန္းမထဲကို ရဲေနာင္ ပါသြားသည္။ မမ်ား သူနဲ႔ ႏွင္းယုကို ေတြ႕သြားမလား အေတြးနဲ႔ ရွာၾကည့္ေတာ့လဲ မကို မေတြ႕ရ ဘယ္မ်ားသြားေနတာလဲ။ ႏွင္းယုကလဲ ခန္းမထဲေရာက္တာနဲ႔ သူ႔လက္ကိုင္ကာ ဒြန႔္ေတာ့သည္။ အလိုက္သင့္ေလး ႏွင္းယုနဲ႔ တြဲကေနၿပီး မ်က္လုံးေတြကလဲ မကို ရွာေနတယ္။ လည္ျပန္ကာ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ လုပ္ေနတုန္း ေႏႊးေထြးတဲ့ အထိအေတြ႕ တစ္ခုေၾကာင့္ ရဲေနာင္ ႏွင္းယုကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏွင္းယုက သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္ေနသည္။ ႏို႔အိအိႀကီးေတြက သူ႔ရင္ဘတ္ေပၚ ထိကပ္ေနေတာ့ ရဲေနာင္ ေသြးဆူလာၿပီ။ ဒါတင္မကေသး ႏွင္းယုက သူ႔လက္ေတြကို ဆြဲယူကာ သူမတင္ပါးေတြေပၚ တင္ေပးၿပီး သူ႔ကိုဆာေလာင္ေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြျဖင့္ ၾကည့္ကာ တစ္ခုခုကို ေတာင္းခံေနသလိုပင္။ တင္းေျပာင္ေနတဲ့ စကတ္အတိုေလးေပၚက တင္ပါးႀကီးေတြကိုလဲ ရဲေနာင္ ပြတ္ေနမိၿပီ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ မီးေရာင္မွိန္မွိန္ေလးေတြပဲရွိတဲ့ အခန္းေတြနားမွာ မကို ေယာက်္ားတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာေနတာကို ရဲေနာင္ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ မနဲ႔ စကားေျပာေနတာ ဘယ္သူလဲ။ ေနာက္ေတာ့ ထိုသူက မကို ဇြတ္ဆြဲေခၚေနသည္။ မဆီကိုပဲ စိတ္ေရာက္ေနလို႔ ႏွင္းယု ဘာေျပာလိုက္တယ္ဆိုတာေတာင္ ေသခ်ာမၾကားလိုက္။ အခန္းထဲ သြားရေအာင္ဆိုလား သဲ့သဲ့ၾကားလိုက္ရၿပီး သူ႔ကို လက္ဆြဲကာ ေခၚေနျပန္သည္။ ႏွင္းယု သြားေနတာ မတို႔ စကားေျပာေနတဲ့ဆီ ျဖစ္ေနလို႔ ရဲေနာင္ ခပ္ျဖည္းျဖည္း လိုက္သြားလိုက္တယ္။ ကေနၾကတဲ့ လူေတြရွိတဲ့ ခန္းမအကြယ္ အခန္ေတြႀကီးပဲ တစ္တန္းထဲရွိတဲ့ ေနရာေရာက္မွ အခန္းတစ္ခန္းေရွ႕မွာ မကို ခုနက သူေတြ႕ခဲ့တဲ့ လူနဲ႔ပဲ စကားရပ္ေျပာေနၾကတာကို ရဲေနာင္ ေတြ႕ရျပန္သည္။ ႏွင္းယု အခန္းတံခါး ဖြင့္လိုက္တာကိုေတာင္ သတိမထားမိလိုက္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ သူ႔ကို မက ျမင္သြားတယ္။ မ အမူအရာ ပ်က္သြားတာကိုလဲ ရဲေနာင္ သတိထားမိလိုက္တယ္။ ေက်ာေပးထားလို႔ မနဲ႔စကားေျပာေနတဲ့ လူကေတာ့ ရဲေနာင္ကို မျမင္။

မက သူနဲ႔ ႏွင္းယုကို စူးစမ္းသလို မသိမသာ ၾကည့္ေနတုန္း ဟိုလူက မလက္ကို ဆြဲၿပီး ဘာေျပာေနတယ္မသိ။ မကေတာ့ ဟိုလူ႔လက္ထဲကေန အတင္း႐ုန္းေနတယ္။ ဒီၾကားထဲ ႏွင္းယုက သူ႔ေပါင္ၾကားကို လက္နဲ႔ပြတ္သပ္ေနတာကိုလဲ မ ျမင္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ႏွင္းယုက သူ႔လက္ကေန ေဆာင့္ဆြဲေခၚလိုက္လို႔ ရဲေနာင္ အခန္းထဲ ေရာက္သြားသည္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကို မလႊတ္တမ္း ဖိနမ္းေတာ့သည္။ လက္ကလဲ ေဘာင္ဘီၾကားထဲ သြင္းကာ လီးကို ႏႈိက္ေနသည္။ ရဲေနာင္လီးကလဲ ေဘာင္ဘီ အတြင္းထဲကေန ႐ုန္းႂကြေနၿပီ။ ႏွင္းယုနဲ႔ ခဏခြာလိုက္ၿပီး မပိတ္ရေသးတဲ့ တံခါးေပါက္ကေန မကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခုနက မနဲ႔ စကားေျပာေနတဲ့ ေယာက်္ားက မကို ခါးကေနဖက္ကာ မရဲ႕ တင္ပါးေတြကိုလဲ ဆုပ္နယ္၍ အခန္းထဲ ဝင္သြားၾကတာကို ေတြ႕လိုက္ရၿပီး အခုမွ ေဘးတိုက္မ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္ရမွ မနဲ႔စကားေျပာေနတဲ့ လူဟာ အရင္တစ္ခါ မတို႔အိမ္မွာ မကိုလိုးေနတဲ့ လူဆိုတာကိုပါ ရဲေနာင္ သိလိုက္ရတယ္။ သူ႔အခန္းထဲကို ၾကည့္ျပန္ေတ့ာလဲ ကုတင္ေပၚမွာ ကိုယ္တုံးလုံး ပက္လက္လန္ကာ ျမဴဆြယ္သလို သူ႔ကိုၾကည့္ေနတဲ့ ႏွင္းယုကိုေတြ႕ရေတာ့ မထူးေတာ့ပါဘူးေလဆိုၿပီး တံခါးျပန္ပိတ္ကာ ႏွင္းယုရွိရာ ကုတင္ေပၚသို႔ တက္သြားေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ ရဲေနာင္ရဲ႕ခ်စ္သူ သက္မြန္ တို႔ဝင္သြားတဲ့ အခန္းထဲတြင္လဲ သက္မြန္ကို သူ႔အိမ္ေပၚထိ တက္လိုးသြားတဲ့ ခန႔္ေမာင္မွာ ကုတင္ေပၚတြင္ လီး မိုးေပၚေထာင္လွ်က္ျဖင့္ ရွိေနၿပီး။ သူ႔ေဘးတြင္ေတာ့ အဝတ္မပါ ကိုယ္လုံးတီး သက္မြန္က ခန႔္ေမာင့္ရင္ဘတ္ကို သူမလက္ကေလးျဖင့္ ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။ အရင္တစ္ေခါက္ ငါက နင့္ေစာက္ပတ္ ယက္ေပးထားတာဆိုေတာ့ ဒီတစ္ခါ နင္ကငါ့ကို” “သိတယ္ …လီးစုပ္ေပးရမွာ မဟုတ္လား” ခန႔္ေမာင္ ဘာလိုခ်င္လဲဆိုတာသိတဲ့ သက္မြန္က ျဖတ္ေျပာသည္။ “က်မ လီးစုပ္ပီးေပးၿပီးရင္ေရာ … ရွင္ကဘာလုပ္အုံးမွာလဲ” “ငါလီးစုပ္ခံၿပီးရင္ နင့္ကို ေခြးလိုးလိုးမယ္” သက္မြန္က သေဘာက်စြာျဖင့္ တခစ္ခစ္ ရယ္ေနၿပီးမွ “ဒါဆိုလဲ… က်မကို ေခြးလိုးပဲ အရင္လိုးေပးလိုက္ပါရွင္… ၿပီးမွ ရွင့္ကို လီးစုပ္ေပးမယ္” ေျပာေျပာဆိုဆိုျဖင့္ သက္မြန္က ေလးဖက္ေထာက္ေပးလိုက္ၿပီ ခန႔္ေမာင္ လိုးေကာင္ေစရန္ သူမဖင္ႀကီးကို အေနာက္သို႔ အစြမ္းကုန္ ဖြင့္ကားေပးထားလိုက္သည္။ ခန႔္ေမာင္ကလဲ သက္မြန္ဖင္ေနာက္ ေနရာယူကာ သူ႔လီး ေကာက္ေကာက္ႀကီးကို အရည္ၾကည္ေလးေတြ စို႔ေနတဲ့ သက္မြန္ေစာက္ဖုတ္ထဲသို႔ အားရွိသမွ် သူ႔ကိုယ္လုံးဝိတ္ႀကီးပါသုံး၍ ေဆာင့္ထည့္လိုက္ေတာ့သည္။ “အင့္”ဆိုတဲ့ ရႈိက္သံေလးထြက္သြားၿပီး သက္မြန္လဲ ေခါင္းေလး ေမာ့သြားေတာ့သည္။…. ၿပီး