ဒီလိုတော့ မကြမ်းရဘူနော်ဆိုတဲ့ ဆယ်ခြောက်နှစ်မလေး

သူမ နာမည်အရင်းက မို့မို့လှိုင်၊ ခင်မင်ရင်းနှီးသူများက မို့မို့ လို့ပဲ ခေါ်ကြပါတယ်။ ခုတလော ဖြစ်ခဲ့သမျှဟာတွေ အားလုံး ခြုံကြည့်လျှင် တို့လို့တန်းလန်းတွေချည်းမို့ မို့မို့မှာ ရူးမတတ် ခံစားနေရ၏။ ကိုထင်အောင်၏ အပွတ်အသပ် အဆုတ်အနယ်။ ဇော်လင်း ဟုခေါ်သော မို့မို့ခဲအို ငလင်း၏ ကြမ်းတမ်းမွတ်သိပ်သော အနမ်းဆိုးလေးများ။ ဟိုမှာဘက် ရှိသော ကာမပန်းတိုင်ဆီသို့ ဘယ်သူကမှ အရောက်ပို့ပေးနိုင်ခဲ့ခြင်း မရှိကြ။ မို့မို့ခမျာ ၁၆ နှစ်အရွယ် သွေးသားဆူဖြိုးစမို့  ခံလိုက်ရသည့်ဖြစ်ခြင်း ထုတ်ဖော်ပြောရန်ပင် ရှက်စရာ။ အိပ်ရာထဲ၌ မိမိစောက်ပတ်လေးကို လက်ညှိုးနှင့် ထိုးမွှေပွတ်သပ်ရင်း အာသာဖြေနေခဲ့ရ၏။ ကိုထင်အောင်နှင့် မို့မို့မေမေတို့၏ ဆန်းပြားသော လိုးပွဲ၊ မို့မို့အစ်မ မမို့မို့ခိုင်နှင့် သူ့ယောက်ျား ဇော်လင်းတို့၏ ကာလရှည်ကြာသော ရေရှည်လိုးပွဲ၊ ပုံစံအမျိုးမျိုး မို့မို့ မမြင်ချင်မှ အဆုံး။ ဒါတွေ ..ဒါတွေက မို့မို့ကို လှုံ့ဆော်နှိုးဆွခဲ့ကြသည်။ ပြီးတော့ ကိုထင်အောင်နှင့် ဇော်လင်းတို့၏ အထမမြောက်သော အပြုအမူတွေကလည်း ပို၍ ဆိုးနေပြန်ပါသည်။ မို့မို့ မနေနိုင်တော့၊ မို့မို့ မချုပ်တီးနိုင်တော့၊ မို့မို့အတွက် ဖြေပြေရာလည်း မို့မို့ဝန်းကျင်မှာ ရှာမတွေ့နိုင်ပြီ။ မြူနှင်းတို့ လွင့်ပျယ်စ နံနက်ခင်းသည် အပျိုဖော်ဝင်စ ခလေးမလေးနှယ် သန့်စင်အေးချမ်းနေသည်။ လှပသော မိုးသောက်ရောင်နီသွေးသည် မို့မို့အတွက် ခံစားမှု အနှစ်သာရ မရှိသယောင်ပင်။ ဘဝဆိုသည်က အတွယ်အတာကင်းသော  အထီးကျန်ဘဝ၌ သင်္ချာတွက်သလို  မနှုတ်လောက် တစ်ဆယ်ချေး ဆိုတာမျိုး လုပ်လို့မရမှန်း မို့မို့ သိလာရပြီ။ တစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ်တာမျှသာ လူ့လောက၌ ရှင်သန်နေထိုင်လာရသေးသော မို့မို့အဖို့ ကာမနှင့် အချစ်ကို သရုပ်ခွဲရန် မတတ်စွမ်းနိုင်သေးပါ။ မို့မို့ ကျောင်းသို့ လာရာလမ်းတလျှောက်က ရုပ်ရှင်တွေ ဗီဒီယိုတွေထဲမှာလို သာယာရှင်းသန့်မနေပါ။ ဈေးသွား ဈေးပြန် အလုပ်သမားများနှင့် ရှုပ်ထွေးစည်ကားနေသည်။ မို့မို့နှင့် အသက်တူ သူငယ်ချင်း နှင်းဝင့်ဝါနှင့်လည်း ယနေ့မှ ဆုံဖြစ်၏။ မို့မို့ ကျောင်းလာသည်ကိုက စောနေသေး၏။ ထို့ကြောင့် နှင်းဝင့်ဝါတို့ အိမ်ရှိရာသို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။

မြွေပူရာ ကင်းမှောင့် သာယာသော နံနက်ခင်းတွင် အလှအပတို့ကို မခံစားနိုင်သော မို့မို့၏ ရင်မှ လောင်မြိုက်သော အပူမီးသည် နှင်းဝင့်ဝါတို့ အိမ်ရောက်မှ ပို၍ ဆိုးဝါးစေခဲ့ပြန်၏။ နှင်းဝင့်ဝါတို့ အိမ်က နှစ်ထပ်ပျဉ်ထောင်အိမ် ဖြစ်သည်။ အောက်ထပ်တစ်ခုလုံးက မြေသားနှင့် ဧည့်ခန်းသဘောမျိုး စားပွဲ ထိုင်ခုံများ ချထားသည်။ နှင်းဝင့်ဝါတို့ အိမ်သို့ လာနေကျ မို့မို့က အပေါ်ထပ်သို့ တက်သော သစ်သားလှေခါးအတိုင်း တက်လာခဲ့သည်။ “မြန်မြန်လုပ်ပါ… ကိုကိုရယ်… နှင်း နာလှပြီ” “ ပေါင်ကားထားလေ… နှင်းရဲ့… အဆုံးဝင်ရဲ့လား ဟင်” မို့မို့ ခြေလှမ်းလေးများ ရပ်တန့်သွားသည်။ လှေခါး၏ လက်ရမ်းကို ကိုင်ထားသော မို့မို့လက်ချောင်းလေးများ လက်ရမ်းကို ပို၍တင်းကျပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်သွားသည်။ အသက်ရှူသံ ပြင်းပြင်းတွေက လှေခါးထိပ်ရှိ နှင်းဝင့်ဝါ အိပ်ခန်းထဲမှ လာနေသည်။ မို့မို့ ခြေလှမ်းတို့ အသက်ဝင်လှုပ်ရှားလာသောအခါ နှင်းဝင့်ဝါ အိပ်ခန်းအဝသို့ ရောက်နေမိသည်။ အခန်းတံခါးသည် ခပ်ဟဟလေး ပွင့်နေသည်။ “အား…နာတယ်… နာတယ်… အဲ့လို အရမ်းကြီး မလုပ်ပါနဲ့ရှင်… နှင်း… နှင်း နာလွန်းလို့ပါ… ကိုကိုရယ်” နှင်းဝင့်ဝါ အသံလေးက အမှန်တကယ်ပင် မချိမဆန့် ခံစားနေရဟန် ပေါ်နေသည်။ နှင်းဝင့်ဝါ ကိုကိုဟု ခေါ်နေသူက ဘယ်သူလဲ။ မို့မို့ စဉ်းစားမရ ဖြစ်နေသည်။ သိချင်စိတ်သည် ပြင်းထန် လှုပ်ရှားလာတော့သည်။ နှင်းဝင့်ဝါ၌ အစ်ကို မရှိဟု မို့မို့ သိထားသည်။  ရည်းစားမရှိ၊ ချစ်သူ မရှိသော နှင်းဝင့်ဝါသည် ဘယ်သူ့ကိုများ ကိုကိုဟု ခေါ်နေသနည်း။ ခပ်ဟဟလေး ပွင့်နေသော အိပ်ခန်းတံခါးကြားမှ မို့မို့ မရိုးမသား ချောင်းကြည့်မိ၏။ “အို… နှင်းရယ်” နှင်းဝင့်ဝါ၏ တစ်ယောက်အိပ်ခုတင်လေး ထက်၌ နှင်းဝင့်ဝါသည် ထမီ မရှိတော့ပဲ  အပေါ်အင်္ကျီ ကြယ်သီးတွေ ပြုတ်နေပြီး ဝင်းဝါမို့မောက်သော နို့လေးတစ်ဖက်က ထွက်ပြူနေရှာ၏။ နှင်းနှင့် မို့မို့တို့မှာ သက်တူရွယ်တူ အတန်းတူတွေ ဖြစ်ကြ၏။ မို့မို့ထက်ပင် လပိုင်းလောက် ငယ်သေးလား မသိ။ ရင်စေ့အင်္ကျီလေး ကြယ်သီး တစ်ဝက်ခန့် ပြုတ်နေခြင်းက မြင်ရသူအတွက် ရမက်ကြွစရာလေး ဖြစ်နေပေသည်။ မို့မို့ကို ကျောပေးထားသော အမျိုးသားမှာ အသက် ၃၀နီးပါးမျှ ရှိမည်လား မသိပေ။ စပို့ရှပ်အပြာကျော၌ အက်ဒီးဒတ်စ်ဆိုသော တံဆိပ်ပါသည်။  လုံချည်ကို အပေါ်သို့ လှန်ထားပြီး ခါးလည်၌ စုတင်ထားရာ ဒူးထောက်ထားသော ပေါင်လုံးများက ကြီးမားတင်းပြောင်နေသည်။ “တော်ပါတော့… ကိုကိုရယ်” အမျိုးသားဒူးခေါင်းကို နှင်းက ချိနဲ့သော လက်ခလေးများဖြင့် အားယူ တွန်းထောက်ထားသည်။ အားနှင့် တွန်းနေသော လက်အစုံက ကျောက်နံရံကို ကျားကန်ထားသလို ညွှတ်ခါနေသည်။ နှင်းဝင့်ဝါ တွန်းထိုး ရုန်းကန်နေသလောက် အမျိုးသားက သားရဲမရဲ စီးကာ တွန်းကန် ဆောင့်လိုးနေသည်။

နှင်းဝင့်ဝါ ပေါင် ဖွေးဖွေးဥဥလေး နှစ်ဖက်ကို လက်ကြမ်းကြီးဖြင့် ဖြစ်ညှစ်ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ ဒူးနှင့်လည်းကောင်း၊ ပုဆိုးစနှင့်လည်းကောင်း ကွယ်နေသဖြင့် နှင်းဟာလေးနှင့် ထိုလူ၏ ပစ္စည်း ဝင်ထွက်နေပုံကို မို့မို့ မမြင်ရပေ။ ဖင်ကြီးကို မြှောက်ခါ မြှောက်ခါ ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း နှင်းဝင့်ဝါ ခါခါရမ်းသွားသည်ကိုသာ မြင်နေရသည်။ နှင်းဝင့်ဝါ၏ ဆံပင်ရှည်လေးမှာ ခေါင်းအုံးပေါ်၌ ပျံ့ကျဲနေသည်။ ခေါင်းစည်း ဖဲပြား ပန်းနုရောင်လေးမှာ ကုတင်အောက်သို့ ရောက်နေသည်။ ဖဲပြားစလေးနှင့် ထမီလေးက ကြမ်းပြင်ပေါ်၌ သခင်မလေး၏ ဥပေက္ခာ ပြုခြင်းကို ဝမ်းနည်းပက်လက် ငြိမ်သက်စွာ ခံနေကြသယောင်။ မို့မို့ တံခါးဝကို ကျောနှင့် ကပ်ရင်း အသံများကို နားစွင့်နေမိသည်။ ရင်၌ ကြီးမားလေးလံသော ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးကို ထမ်းထားရသည့်နှယ် တုန်ရင် မွန်းကြပ်နေ၏။ “ဘွပ်…ပြွတ်…စွပ်… ဘွပ်…..ဖွတ်” “အာ့… အရည်တွေ ထွက်ကုန်ပြီ… ကိုကို….အ..အား” လိုးဆောင့်သံလေးများ ပီပီသသ တစ်ချက်ကြားလိုက်ရပြီးနောက် နှင်းဝင့်ဝါ၏ ရမက်ထန်စွာ ညည်းတွားသံကို မို့မို့ ကြားလိုက်ရသည်။ မို့မို့က နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြတ်လုနီးပါး ကိုက်ထားမိ၏။ တသိမ့်သိမ့် ခါရမ်းနေသော ကုတင်လေး၏ တကျွိကျွိ မြည်သံလေးများကလည်း  ကြိုးကြား ကြိုးကြား ကြားနေရလေသည်။ “ပြွတ်…ဖတ်…ပြွတ်…ဖတ်…. ဘွပ်….ဖွတ်” “တော်..တော်ပါတော့ဆို….. သေချင်တာပဲ.. ဟယ်” နှင်းဝင့်ဝါ အသံက ငိုရှိုက်သံ ပါလာသည်။ ကနဦးကလို နာကျင်သံမျိုး မဟုတ်။ အလိုမကျဟန်၊ စိတ်ညစ်ညူးဟန်နှင့် ဒေါသလေးများ ရောထွေးနေသော အသံဖြစ်သည်။ “ပြွတ်…ဖွတ်….ပြွတ်…စွိ…ဖွတ်” “အင့်…အင့်…အင့်…ရှင့်အားကြီးနဲ့ ဒီလောက် ဆောင့်နေမှတော့  သေရောပေါ့…ရှင်” ကိုကို ဆိုသော အသုံးအနှုန်းသည် ကွယ်သွားသော နေလုံးကြီးနှယ် ပျောက်ကွယ်သွားပြန်ပြီ။ မို့မို့ စဉ်းစားမရ။ ခုန်လှိုက် မောဟိုက်နေသော ရင်ဝယ် ပဟေဠိ အမေးပုစ္ဆာများသာ ဆက်တိုက်ပေါ်လာ၏။ “အာ့…အိ….အိ…အ……ပြီး ပြီ….ပြီး….ပြီ…အင့်…အင်း.. အားဟားးး ရှီးးး” “အ…အမေ့…….အမလေး..အီး….ဟီး…ဟီး” ယောက်ျားကြီး၏ အသံနှင့်အတူ နှင်းဝင့်ဝါ၏ မချိမဆန့် အော်သံလေး ဆက်တိုက်ထွက်လာပြီး ငြိမ်သက်သွားလေသည်။

မို့မို့ တံခါးဝ၌ ရပ်နေမိဆဲ။ “ဒါ ဘာလုပ်တာလဲ ကိုကို…. တစ်သိန်းမှ မပြည့်ဘဲ” “ကွာ… တစ်ခါတည်း လုပ်တဲ့ဟာကို ….ဟဲဟဲ” “အို… ကျမ  ဒါမျိုး တစ်ခါမှ ခံဖူးတာ မဟုတ်ဘူးရှင့်…. ဒေါ်ခင်ကြီး အဆွယ်ကောင်းလို့ လုပ်တာ…. အပျိုရှင့်… သိလား” “ဟဲဟဲ.. ဟုတ်ပါတယ်…. အပျိုမို့ ဒီလောက်ပေးတာ…. ပြီးတော့ မင်းဟာလေးက ကြပ်တီးကြပ်သိပ်နဲ့ အရသာမှ သိပ်မရှိတာ” “အော်… ရှင်က မုန့်ပြဲသလက် ဝယ်စားတာများ မှတ်လို့လား…. တစ်သိန်း မပြည့်ရင်… အခု ကျမ အော်လိုက်မှာနော်” “အို ..အို… အလကားပါ စတာပါ…. ကလေးရယ်.. ဟဲဟဲ… ရော့” မို့မို့ အံသွားလေးကို တင်းခနဲ ကြိတ်လိုက်မိ၏။ ဘယ်လိုဖြစ်တာလည်း နှင်းရယ်ဟု ရင်မှာ မြည်တမ်းမိ၏။ “မို့မို့… အားလုံးမြင်တယ် ကြားတယ်ပေါ့… ဟုတ်လား” “အင်း” “နှင်းကို ရွံသွားပြီလား သူငယ်ချင်းရယ်…ဟင်” “အဲ့လို မဟုတ်ပါဘူး… နှင်း” “နှင်း…. နှင်းလေ ဒီလိုမလုပ်ရင် နှင်းမေမေ ဆေးရုံတက်ဖို့ ခက်နေမှာ” “ဘာ… နှင်းမေမေ ဆေးရုံတက်ဖို့ လုပ်တာ… ဟုတ်လား” “ဟုတ်တယ်… ငွေလိုနေတယ်… မို့မို့” မို့မို့ ဘဝအကြောင်း မသိသေးပါလားဟု  ကိုယ့်ဖာသာ စဉ်းစားရင်း  သက်ပြင်းချမိရပြန်ပါသည်။ နှင်းဝင့်ဝါ အပေါ်၌  စောစီးစွာ အထင်သေးမိခြင်းအတွက် မို့မို့ နောင်တရမဆုံး ဖြစ်နေရသည်။ “လာ… မို့မို့…. မေမေ့ဆီ သွားရအောင်” နှင်းဝင့်ဝါမိခင် နေမကောင်းသဖြင့် နှင်းဝင့်ဝါ ကျောင်းသို့ပင် မသွားနိုင်။  အိမ်ရှေ့ပူ အိမ်နောက် မချမ်းသာ ဆိုသလိုပင် ရောယောင်ပြီး မို့မို့လည်း ကျောင်းပျက်ခဲ့ရတော့သည်။ နွေသရုပ်သည်  လူလုပ်မမီနိုင်သော အကျည်းတန် ခြောက်သွေ့ခြင်းကို အပီပြင်ဆုံး ခြယ်မှုန်းထားသည်။ နှင်းဝင့်ဝါ မေမေအား  သူတို့နေထိုင်ရာ ရပ်ကွက်နှင့် အတန်ငယ်ဝေးသော လယ်ကွင်းစပ်တစ်ခုထဲမှ ခရမ်းချဉ်သီ၊ မုန်လာ၊ နံနံ တို့စိုက်သော ယာတဲတစ်ခုတွင် ထားရှိပေးထားသည်ကို တအံ့တအော တွေ့လိုက်ရသည်။ ရပ်ကွက်ထဲက အိမ်တွင် လူမရှိလောက်အောင် ဖြစ်နေသည်ကို ယခုမှ မို့မို့ သဘောပေါက်သည်။ မို့မို့အတွက် ဘဝနှင့် ဆိုင်သော သင်ခန်းစာများ ဆက်တိုက် ရလိုက်သလို အသိဉာဏ်များ  အတွေးအခေါ်များ ဝင်လာနေ၏။ “နှင်းမေမေ့ကို ဘာလို့ ဒီမှာ လာထားတာလဲ..ဟင်” “အခြေအနေ ဆိုးလို့ပေါ့… သူငယ်ချင်းရယ်” နှင်းဝင့်ဝါ အဖြေ၌ ကြေကွဲရိပ် နာကျည်းရိပ်တို့ကို အထင်းသား တွေ့နေရသည်။ “အို… အခြေအနေ မကောင်းလို့…. မတော်တဆ ဖြစ်လဲ အိမ်မှာပဲ ဖြစ်ပေါ့ နှင်းရယ်.. အခုဟာက” “မို့မို့…. မေမေ့ကို မြင်ဖူးလား…ဟင်” “နေကောင်းတုန်းကပဲ တွေ့ဖူးတာ” “အခု အမေ နေမကောင်းတုန်း…. တွေ့ကြည့်ပါအုံး” ပြောရင်း နှင်းဝင့်ဝါ မျက်ရည်ပေါက်ကြီးများက ကြေကွဲရိပ်တွေ သန်းနေတဲ့ မျက်နှာလေးပါ် လှိမ့်ဆင်းလာသည်။ 

လယ်ကွင်းထဲက အက်ကွဲနေသော မြေပတ်ကြားအက်တို့က  လက်နှစ်လုံးမက ကွာဟနေပြန်သဖြင့် သတိထား လျှောက်နေရသည်။ မို့မို့ စီးထားသော ၅၀၀၀ကျော်တန် ခုံမြင့် ဖိနပ်လေးက ကောက်ရိုးငုတ်တို့ကို ဖိနင်းကာ လျှောက်လှမ်းနေ၏။ နှင်းဝင့်ဝါ ဝတ်ဆင်ထားသည်က သာမန် အရပ်သူလေးတစ်ယောက်လိုပင်  ပိုးပျော့ထမီ တစ်ပတ်နွမ်းနှင့် ယောက်ျားရှပ်ဖြူ လက်ရှည်ကို ခေါက်တင်ထား၏။ အင်္ကျီအောက်စလေးကို အပြင်သို့ ထုတ်ဝတ်ထားသော်လည်း ကားစွင့်သော တင်ပါးကြီးများ၏ ဖွံ့ထွားလှုပ်ရှားမှုကို မကာကွယ်နိုင်။ ဖြောင့်တန်းကြီးမားသော ပေါင်တံကြီးများက နှင်းဝင့်ဝါကို အလှမလေးအဖြစ် အားဖြည့်ပေးထား၏။  ဆံနွယ်အချို့က နှင်းဝင့်ဝါ၏ နဖူးလေးပေါ်သို့ ဝဲကျကာ ခပ်စောင်းစောင်းလေး ဖုံးအုပ်ထားသည်။ ဝိုင်းစက်နက်မှောင်သော ငိုပြီးစ မျက်ဝန်းလေးများက မိုးစဲသွားစဉ် ကျန်ရစ်သော မြက်ဖျားမှ မိုးစက်မိုးသီးလေးများနှယ် စိုစိုစွတ်စွတ်လေး။ “နင် ကျောင်းမတက်တာကို…. ဟန်ထွန်း သိလား” မို့မို့ ဟန်ထွန်း ဆိုသော အမည်ကို ရွတ်ဆိုလိုက်မိသည့်အခိုက် နှင်းဝင့်ဝါ ဆတ်ခနဲ တုန်သွားသည်။ “ဘယ်သိမှာလဲ မို့မို့ရယ်” ပြောရင်း နှင်းဝင့်ဝါ ရှိုက်လိုက်သေးသည်။ နှလုံးသား မိုးတိမ်ဆီမှ နာကျင်ကြွေကွဲခြင်း မိုးက ထစ်ချုန်းလို့ လာပြန်သည်။ မို့မို့ နှင်းဝင့်ဝါကို အလွန်အမင်း သနားသွား၏။ “ဆောရီး…. မို့မို့ အမှတ်တမဲ့ ပြောမိတာ… မို့မို့လဲ တတ်နိုင်သလောက် ကူညီပါ့မယ်… နှင်းရယ်” “ကျေးဇူးတင်ပါတယ်… သူငယ်ချင်းရယ်” “စောက်ပတ်ကိုဖြဲ နီတာရဲ… အဲဒါ ဘာတဲ့လဲ” နှင်းဝင့်ဝါ မေမေက စကားထာ ဝှက်နေပါကောလား။ ခေါင်းတစ်ခေါင်းလုံး ကန်ဇွန်းပွင့်တွေ ပန်ထား၏။ နှင်းဝင့်ဝါ မျက်နှာလေးလိုပင် နှာတန်ပေါ်ပေါ် မျက်ခုံးထူထူလေးက ငယ်ရုပ် မပျောက်ချင်သေး။ သနပ်ခါး ဘဲကြား ပိန်းပိန်းကြီးကို ပါးစုံ့ကြီးနှစ်ဖက်၌ ထူထူလိမ်းထားသည်။ “စောက်ပတ်နဲ့လီး အချစ်ကြီး…. မပြီးသမျှ လီးဒုက္ခ” ယောက်ျားလေးများ၏ ကာမဆောင်ပုဒ် အချို့ကိုလည်း  မေမေက ကျယ်လောင်စွာ ကျက်မှတ်နေပြန်သည်ကို စိတ်မချမ်းမြေ့ဖွယ် တွေ့ရ၏။ “ဘယ်လိုလုပ်ပြီး  ရပ်ကွက်ထဲမှာ  ထားလို့ရမှာတဲ့လဲ…. မို့မို့ရယ်…. အဲ့ဒါမျိုးတွေချည်း အော်နေတာ” မို့မို့လည်း ဝမ်းနည်းစွာ  ငေးရင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြ၏။ “ဘာက စဖြစ်တာလဲ…. နှင်း” “သွေးပါပဲ… မို့မို့ရယ်… ရသီ လာနေတုန်း ရေချိုးလိုက်တယ်လေ…. အဲဒီက စတာပဲ…. ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး” “နှင်း မေမေက… သွေးမဆုံးသေးဘူးလား” “လေးဆယ်ကျော်ပဲ…. နှင်းလဲ မစဉ်းစားတတ်ဖူး” “ရှိမှာပေါ့လေ…. မို့မို့တို့က ဆေးပညာမှ နားမလည်တာ” “မို့မို့… ထမင်းစားပြီးမှ… ပြန်နော်” “အင်း… စားမယ်လေ… နှင်းနဲ့ စကားပြောချင်သေးတာ” ထိုနေ့က မို့မို့နှင့် နှင်းဝင့်ဝါ ထမင်းစားပြီး စိန်ချယ်ပန်းများ စိုက်ထားသော တဲအနောက်ဖက်သို့ ထွက်ခဲ့ကြ၏။

“ဒေါ်ခင်ကြီးကို… နှင်း ဘယ်လိုသိသွားတာလဲ…ဟင်” မို့မို့က ဒေါ်ခင်ကြီးကို ကောင်းကောင်းသိသည်။ အပျို၊ အအို၊ တစ်ခုလပ်၊ တစ်လင်ကွာ ၊ ကြိုက်ကုန်း အားလုံးကို ကြေးစားတန်းဝင် ဖြစ်လာစေရန် ဖန်တီးရာ၌ ဒေါ်ခင်ကြီးက နာမည်ကြီးသည်။ “မေမေ့ကို လာကြည့်ရင်း… နှင်းတို့အခြေအနေကို သိသွားပြီး… ယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့ အိပ်တာနဲ့ ပက်ခနဲ ငွေ တစ်သိန်းလောက်ရတာ…. လုပ်ပါလားလို့ ဆိုလို့ နှင်းလဲ” “တော်ပါတော့… နှင်း” မို့မို့ အလန့်တကြား အော်မိသည်။ မိမိမှာသာ  ကာမဆန္ဒ ရမက်မီး လောင်မြိုက်မှုကို ခံစားရင်း ဘဝလမ်း၌  စမ်းတဝါးဝါး ဖြစ်နေသည်။ နှင်းဝင့်ဝါ ခမျာ ကာမကို ရောင်းကုန်လုပ်၍ ရင်းနှီးနေရပြီ။ “ရော့ နှင်း…. မို့မို့ မနက်ဖန် ပြန်လာအုံးမယ်” မို့မို့က ကွန်ပါဗူးလေးထဲမှ တစ်သောင်းတန် နှစ်ရွက်ကို ထုတ်ပေးရင်း ပြောသည်။ “မို့မို့ မုန့်ဖိုး မကျန်ဘဲ နေအုံးမယ်” “ရတယ်…… ကိုယ့်မှာ မေမေက ပေးလိုက်  မမက ပေးလိုက်နဲ့  ပိုပါသေးတယ်” “ကျေးဇူးတင်ရပြန်ပြီ… မို့မို့ရယ်” အခင်းထဲရှိ ဇလပ်ပန်းဖြူဖြူလေးများက မြေမှာ ကြွေကျနေသည်ကို နှင်းဝင့်ဝါရော မို့မို့ပါ မနင်းမိအောင် မတိုင်ပင်ပဲ ကွင်းရှောင်၍ နင်းလျှောက်မိကြ၏။ နုနယ်သော ဘဝလေးများ၌ပင် ပန်းအကြွေလေးများအပေါ် ဂရုဏာသက်တတ်သည်မှာ မိန်းခလေး သဘာဝ မဟုတ်ပါလား။ “နင် …. ဘာလုပ်သင့်တယ်ထင်လဲ… ဟန်ထွန်း” “ကျနော်… မို့မို့ကို တစ်ခုပြောချင်တယ်” မို့မို့မေးခွန်းကို ဟန်ထွန်းက မဖြေပဲ သူပြောချင်သည်ကိုသာ အခွင့်အရေး တောင်းဆိုသည်။ “ကဲ….ပြော” “နှင်းကို ကျနော် ချစ်တယ်…. ချာတိတ်တွေရဲ့ အချစ်စကားမို့ လူကြီးတွေ ရယ်ချင်ရယ်မယ်… ဒါပေမယ့် ကျနော် နှင်းကို တကယ်ချစ်တာ…. ကိုယ့်ဘဝကို ရပ်တည်နိုင်တဲ့အချိန်မှာ လက်ထပ်မယ်” “အဲဒါတွေ…. လေကုန်ခံပြီး ပြောမနေနဲ့…. ဟန်ထွန်း… အခု နင် ဘာလုပ်ရမယ်ဆိုတာ နင်သိလား… ဟင်” “သိတာပေါ့… မို့မို့ရယ်… နှင်းဆီကို သွားရမယ်… အားပေးရမယ်… ငွေရေးကြေးရေး… ကူညီရမယ်… ဒါပေမယ့်” ဟန်ထွန်း တည်တန့်သော အကြည့်နှင့် မို့မို့ကို တစ်ချက် စောင်းကြည့်ပြီး ကြည်လင်ပြာလဲ့နေသော ကောင်းကင်သို့ မော်ကြည့်ရင်း “ကျနော့်မှာ…. ငွေကြေးအင်အား မရှိဘူး… မို့မို့ရယ်” အားအင်ချိနဲ့သော ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်၏ စွမ်းအင်မဲ့ ညည်းညူမှုကို မို့မို့ ခါးသည်းစွာ ကြားလိုက်ရ၏။ မို့မို့ မကျေနပ် ဒေါသနှင့် ခံပြင်းမှုက ဝင်လာ၏။ “ငွေ အကြောင်းကို နင် မစဉ်းစားနဲ့ ဟန်ထွန်…. တတ်နိုင်တာကို အရင်စဉ်းစား… ဒါပဲ” ဟန်ထွန်းက မို့မို့ကို အထင်ကြီးစွာ ကြည့်နေသည်။

“ကဲ…ဒါဖြင့် သွားစို့” တဇွတ်ထိုး တဇောက်ကန်း အရွယ်တွေမို့ အခုဆို  အခုချက်ချင်း ဆုံးဖြတ် လုပ်ဆောင်တတ်ကြပြန်သည်။ ယာခင်း မရောက်မီ ကုက္ကိုပင်အုပ်အုပ်ကြီး တစ်ပင်အောက် သူတို့နှစ်ယောက် ရောက်ခဲ့ကြ၏။ “နင်…. နှင်းကို သိပ်ချစ်လား…ဟင်” “ချစ်တာပေါ့ မို့မို့ရာ… အသဲထဲ စွဲနေအောင် ချစ်တယ်” “ဟင်းဟင်း…. ဘာလုပ်ဖို့ ချစ်တာလဲ ဟန်ထွန်း” “ဟာဗျာ… မို့မို့ကလဲ…. ဘယ်လိုကြီး မေးတာလဲ” “နင့်ရင်ထဲ ရှိတဲ့အတိုင်း ဖြေကြည့်စမ်း” “ယုယ မြတ်နိုးချင်လို့… ချစ်တာပေါ့” “ဖန်ပေါင်းချောင်ထဲ အလှထည့်ထားချင်တာမျိုးလား” “ဘယ်ယောက်ျားမှ မိန်းမတစ်ယောက်ကို… အလှမကြည့်ဘူး” “ဒါဖြင့်… ကာမစပ်ယှက်ဖို့ ချစ်တာပေါ့” “ဒါ… အမှန်ပဲလေ…” “ဒါဖြင့်ဟယ်… ငါ့ကိုလဲ စပ်ယှက်လို့ ရတာပဲ…. ဘာလို့ ငါ့ကျတော့ မချစ်လဲ…ကဲ” မို့မို့ သိပ်သွက်နေသည်။ အမြင်ဗဟုသုတ သီအိုရီများ ကျက်မှတ်ပြီးကတည်းက မို့မို့ရင်မှာ မောနေသလို ဖြစ်နေခဲ့သည် မဟုတ်ပါလား။ “နှင်းနဲ့က အနေနီးတယ်လေ” ဟန်ထွန်းက မို့မို့ကို ဇဝေဇဝါကြည့်ရင်း တုံ့ဆိုင်းဆိုင်းလေး ဖြေသည်။ “တကယ်လို့ဟာ.. ငါ အခု နင့်ကို ပေးရင်  နင်ယူမလား…ပြောစမ်း” “အဓိပ္ပါယ် မရှိတာတွေ…. မို့မို့ရယ်” ဟန်ထွန်းက တံတွေးတစ်ချက် မြိုချရင်း ကတုံကယင်ကြီး ပြောသည်။ ဟန်ထွန်း အကြည့်က မြေပြင်မှာ။ “ငါ .. ခံချင်နေတယ်…. ဟန်ထွန်း” “ဟာ…..  မဟုတ်တာ” မို့မို့ ပြုံးလိုက်သည်။ မို့မို့အတွက် ထိုစကားများ ပြောတတ်လာအောင် ပြောရဲလာအောင် မို့မို့ ပတ်ဝန်းကျင်က သင်ပေးထားခဲ့ပြီ မဟုတ်လား။ “ငါ့ကို လိုးပါလား… ဟန်ထွန်း” “အိုးမိုင်ဂေါဒ်… မို့မို့ ဘာဖြစ်သွားတာလဲ ဟင်” “မသိဘူးး” မို့မို့က ကုက္ကိုပင်ခြေရင်း၌ ထိုင်လိုက်ရင်း ဟန်ထွန်းပေါင်ကြားသို့ မျှော်လင့်ခြင်းဖြင့် တစ်ချက်ကြည့်၏။ ဟန်ထွန်း ပုဆိုးကြားမှ ထောင်ထလာသော အရာကြီးကို မို့မို့ ရင်ခုန်စွာ မြင်လိုက်ရသည်။ စိတ်တွေ ဘာဖြစ်လို့ ဖောက်ပြန်ကုန်တာပါလဲ။ ဆိတ်ငြိမ်ရာ မျက်ကွယ်ရာ ပတ်ပတ်လည်က  ရိပ်ပြီးစ လယ်ကွင်းသာရှိသည်။ ကြီးမားအုံ့ဆိုင်းသော ကုက္ကိုပင်ကြီးပေါ်မှ စာငှက်လေးများ အော်မြည်သံလေးများသာ ကြားနေရသည်။ နေက မြင့်လာပြီ ပူပြင်းလာသည်။ နေ၏ အပူရှိန်ကြောင့် ရိုးပြတ်ကလေးများ တဖျောက်ဖျောက် လန့်ကွဲနေကြသည်။ “ဒီနားမှာပဲ လုပ်ကြမလား…ဟင်” “လူ မလာပါဘူး.. ဒီမှာပဲ လုပ်ကြရအောင်” နှစ်ဦးစလုံး အသံများ တုန်ရီနေကြသည်။ “ထမီ လှန်လေဟာ” “နင့်ပုဆိုး အရင်လှန်” ဟန်ထွန်’က ပုဆိုးကို အရင်လှန်ပြလိုက်သည်။ ကြီးမားလွန်းသော ဟန်ထွန်းလီးက ဒစ်ကြီးပြဲနေသည်။ ငေါက်ခနဲ ငေါက်ခနဲ တောင်ပြနေပုံက မို့မို့ကို ကာမစိတ်များ တက်ကြွလာစေသည်။ မို့မို့က ဟန်ထွန်းလီးကြီးကို အသာအယာ ကိုင်ကြည့်သည်။ နှစ်ဦးစလုံး ငုံ့ပြီး လီးကြီးကို တယုတယ ကိုင်ကြည့်နေကြသည်။

မို့မို့က ချွန်မြသော သူမလက်သည်းလေးများနှင့် ဟန်ထွန်းလမွှေးအုံကို ဖွရွပေးနေသည်။ “မို့မို့… စုပ်ကြည့်ပါလား…ဟင်” “ဟင့်အင်း…. ရွံတယ်” “မို့မို့ကိုလဲ ယက်ပေးမယ်လေ” “တကယ်နော်” “တကယ်ပေါ့” “သူများ စုပ်ပေးပြီးမှ သူ့အလှည့်ကျမှ မယက်ပေးရင် သိမယ်… ဟွန်း”ဟုဆိုကာ မို့မို့ လီးထိပ်ကြီးကို ရွှန်းလက်သော နှုတ်ခမ်းလေးနှစ်လွှာဖြင့် ငုံ့စုပ်လိုက်သည်။ “ပြွတ်…ပြွတ်စ်… ပြစ်” “အိ…အ…အားးဟား” လီးစုပ်တာ မခံဖူးသော ဟန်ထွန်းဖင်ကြီး ဆတ်ခနဲ တုန်ခါသွားသည်။  ပုဆိုးကို ရိုးရိုးပင့်မထားရာမှ ခေါင်းပေါ်မှ ကျော်၍ ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ မို့မို့ လက်ဆုတ်လေးထဲ၌ လီးတုတ်တုတ်ကြီးက ပူနွေးနွေးကြီး ထိုးထောင်နေသည်။  အကြောကြီးများ ထောင်ကာ မာကျစ်နေသော ဟန်ထွန်း၏ လီးကြီးက အားရစရာ ကောင်းလှသည်။ “ပြွတ်…ပလပ်…..စွပ်… ပြွတ်စ်” “ရှူး….အား..အာ့….နာနာ စုပ်စမ်းပါ…. မို့မို့ရယ်” “ပြွတ်…စွပ်…ပြွတ်…ပလစ်….ပြိ…….ပြွတ်” မို့မို့က ခေါင်းကို ရှေ့တိုးနောက်ငင် ဆောင့်၏။ လီးတုတ်တုတ် ရှည်ရှည်ကြီးက မို့မို့ပါးစပ်လေးထဲ လျှောခနဲ လျှောခနဲ တိုးဝင်လိုက် ပြန်ထွက်သွားလိုက် ဖြစ်နေသည်။  ဟန်ထွန်း အသားများ တဆတ်ဆတ်တုန်လာသည်။ မို့မို့ခေါင်းလေးကို စုံကိုင်လျှက် ဆောင့်ကာ ဆောင့်ကာ  လိုးသွင်းပစ်လိုက်မိသည်။ မို့မို့ အသက်ရှူ မှားသွားရသည်။ “ပြွတ်…စိ….ပြွတ်စ်…..စွပ်…ဘွပ်….ပြွတ်” “အား အား… အီး…. ဆောရီး… မို့မို့ရယ်… ထွက်ကုန်ပြီ….အား ရှီးး” ဟန်ထွန်းက သုတ်ရေများကို မို့မို့ပါးစပ်ထဲ အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် ပန်းထည့်ပေးလိုက်သည်။ မို့မို့ ငြိမ်နေသည်။  ပါးစောင်လေးမှ ထွက်လာသော သုတ်ရေများက အဖတ်အဖတ်နှင့် ပျစ်ခဲနေ၏။ ဟန်ထွန်းက သူ့လီးကြီးကို ပြွတ်ခနဲ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ မို့မို့ ဂလုခနဲ မြိုချလိုက်သည်။ ပြင်းထန်မွှေးမြသော ရနံ့စိမ်းက နှာဝတွင် ပြင်းပြင်းစူးစူးလေး မွှေးသွားသည်။ “ကဲ… မို့မို့…ပက်လက်လှန်လိုက်” မို့မို့ ရှက်ရို့ရို့လေး လှန်ပေးလိုက်သည်။ ထမီကို ဆွဲတင်လိုက်သော မို့မို့လက်ကလေးက တုန်တုန်ရီရီလေး ဖြစ်နေရှာသည်။  ကောက်ရိုးခင်းထားသော သစ်ပင်အမြစ်ဆုံကြီးကြား၌ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဖြဲကားပေးထားသဖြင့် စောက်ဖုတ်ကြီးက ပြဲပြဲအာအာကြီး ပေါ်လာသည်။  ဟန်ထွန်း မျက်လုံးများက အရောင်တဖျတ်ဖျတ် လင်းလက်နေသည်။ နှင်းဝင့်ဝါ စောက်ပတ်ကို နှိုက်ဖူးရုံမှလွဲ၍ ဟန်ထွန်း၌ အတွေ့အကြုံ မရှိပေ။ မမျှော်လင့်ဘဲ တစ်ကျောင်းလုံး၏ အလှသရဖူ ဆောင်းသူလေး မို့မို့ကို လိုးရခြင်းအတွက် ဟန်ထွန်း သူ့ကိုယ်သူ မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်နေရသည်။ မို့မို့ စောက်ဖုတ်ကြီးက လက်တစ်ဝါးစာမျှ ကြီးမားနေသည်။ စောက်ဖုတ်နှစ်ခြမ်းက မို့ဖောင်းကာ တင်းပြောင် ခုံးထနေသည်။

စောက်စိနေရာလေးက ချိုင့်ဝင်နေပြီး နီရဲရဲ စောက်စိထိပ်လေးကို မို့ဖောင်းသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းအမွှာကြီးနှစ်ခု အကြား၌  နေရောင်ဖြင့် တွေ့နေရသည်။ “မို့မို့ စောက်ဖုတ်ကြီးက… အကြီးကြီးပဲနော်” “ဟင့်အင်း… မကြီးပါဘူး… မိန်းမတိုင်း အဲသလောက်တော့ ရှိတာပဲပေါ့..ဟဲ့” “ဟုတ်လား… ငါက မိန်းမစောက်ဖုတ်ကို အခုမှ မြင်ဖူးသေးတာ.. ချစ်စရာကြီးနော်” “နင်တို့ ယောက်ျားလေးတွေ ချစ်တာ… ဒါပဲ မဟုတ်လား” “ဒါပဲပေါ့ဟာ… လူကြားမကောင်းလို့ ပေါက်ကရတွေ တင်စားပြီး ပြောနေရတာပါ” “ကဲပါ…. လုပ်မှာ လုပ်ပါ… စကားပဲ ပြောနေတယ်” “လိုးရမှာ  သမျောနေတာ…ဟီး…ဟီး” “အံမယ်…. အရင် ယက်ပေးရအုံးမှာ..ဟွန်း… သူ့အလှည့်ကျ ဝေ့လည်ကြောင်ပတ်  မလုပ်နဲ့” “အေးပါဟာ… နင့်စောက်ဖုတ် အသစ်စက်စက်ကြီးကို ငါ ယက်ပေးမှာပါ… နင် ငါ့လီးကို  စုပ်ပေးခဲ့တာလဲ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်” ကုက္ကိုပွင့်လေးများ ကြွေလွှင့်လျှက်ရှိသည်။ ငွေကြေးနှင့် အရောင်းအဝယ်လုပ်သော ကာမဈေးကွက်ထက် လိုးချင်သူနှင့် ခံချင်သူ မမျှော်လင့်ဘဲ ပွင့်လင်းရဲတင်းမှုကြောင့် အလုပ်ဖြစ်သွားသော မြင်ကွင်းက ပိုမိုသန့်စင် ရင်ခုန်စရာ ကောင်းနေသည်။ မို့မို့မေမေနှင့် ကိုထင်အောင်ဆိုသော ကြောင်းဖားကြီးလို စီးပွားဖက် လုပ်ငန်းစပ်တူလုပ်ရင်း၊ ရှယ်ယာထည့်ရင်း လိုင်းပူးကာ နှစ်ပင်လိမ်သွားကြသော အဖြစ်က တစ်မျိုး၊ အချစ်ဆိုတဲ့ စကားကို ဖောဖောသီသီ ပြောပြီး ကြိုက်လိုးကြိုက်ခံ အဖြစ်တွေက တစ်ဖုံ။  အဲ… အဆင်မပြေ၍ ကွိုင်တွေပူပြီး ဘာညာတွေ ရှုပ်လာပြီး လူသိရှင်ကြား ဖြစ်ကုန်ရင်တော့ နေကောင်းသွားမယ် မှတ်တော့။ အခု မို့မို့နှင့် ဟန်ထွန်းက ကြိုက်လိုးကြိုက်ခံ ပြဿနာ မရှိ။ ခံချင်သူက ခံပြီး လိုးချင်သူက လိုးတာ အေးရာအေးကြောင်းပဲ။ “နင့် စောက်ဖုတ်ကြီးက မွှေးနေတာပဲ…နော်” “ဆပ်ပြာမွှေးနဲ့…. အမြဲ တိုက်တာ” မို့မို့က ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ကားကားကြီး ဖြဲပေးထားလျှက် ဟန်ထွန်းခေါင်းကို ဖိလျှက် ဆွဲသွင်း၏။ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား အိအိနွေးနွေးနှင့် ဟန်ထွန်း နှုတ်ခမ်းသား အစုံတို့ ဖိကပ်မိသွားကြသည်။ အင်္ဂလိပ် ရုပ်ရှင်တွေထဲမှ ပါးစပ်ချင်း တေ့စုပ်သလို ဟန်ထွန်း စုပ်ယူလိုက်သည်။ အမြင်အားဖြင့် တင်းပြောင်နေသော်လည်း တကယ်တမ်း စုပ်ယူလိုက်သောအခါ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားများက ပျော့အိစွာ ပါးစပ်ထဲသို့ ပြွတ်ခနဲ ဝင်လာသည်။ စောက်ပတ်ကြီးက တခြမ်းဆွဲဖြဲလိုက်သလို ရဲခနဲ ပြဲသွားသည်။ “အ…အမေ့” မို့မို့ ခါးလေး ဆတ်ခနဲ ကော့လန်သွားသည်။ ဖင်စအိုထဲကပါ မကျန် စိမ့်ပြီး ခံလို့ ကောင်းသွားသည်။

ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ တစ်ခုတည်းသော အပေါက်သည် မို့မို့တို့ မိန်းခလေးတွေအတွက် ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး၏ အကြောစုံ စုဝေးရာလည်း ဖြစ်ပေရာ ယခုကဲ့သို့ ပါးစပ်ကြီးနှင့် အစုပ်ခံရသောအခါ ဖင်ရင်တင် ဘာမျှမကျန်အောင် အီစိမ့်ကုန်၏။ “ပြွတ်….ပြွတ်…ပလပ်…ဖွတ်….စွပ်….စွိ…ဖလွတ်” “ရှီး… အား……အ” လှပသော မို့မို့ နှုတ်ခမ်းလေးများ ချွန်နေအောင် စူကာ ငရုပ်သီးစပ်သလို တရှီးရှီး တအားအား အော်နေသည်။ ဟန်ထွန်းက စောက်ဖုတ်နှစ်ခြမ်းကို လက်ဖြင့် ဖြဲကာ စောက်စိလေးကို လျှာထိပ်နှင့် ကလိပေးလိုက်ပြန်သည်။ “ဟ…..အ…ဟင့်… အိုး… အား……အိ…” မို့မို့ ကိုယ်လုံးလေး တုန်တက်သွားကာ ခါးလေးများ ကော့တက်သွားပြီး အားခနဲ အော်ကာ ဖင်ကြီးက မြေသို့ ပြန်ကျ၏။ တဆတ်ဆတ် တက်သွားသော ခါးက တုန်တခိုက်ခိုက် ပြန်ပြန်ကျလာပုံက မှုတ်ပေး စုပ်ပေးသူကို ပို၍အားရစေသည်။ ဟန်ထွန်း ပါးစပ်ကြီးက စောက်ဖုတ်ကို စုပ်ပေးနေစဉ် ယင်းသို့ မို့မို့က ကော့လိုက်သောအခါ ဟန်ထွန်း၏ မေးစေ့နှင့် မို့မို့ဖင်ကြားတို့ ပွတ်သပ်မိကြ၏။  ထို အထိအတွေ့တို့ကလည်း မို့မို့အတွက် အရသာ ဖြစ်နေရ၏။ သစ်မြစ်ဆုံကြီးနှစ်ခုကြား ကောက်ရိုးခင်းထားနေရာ၌  ပက်လက်ကလေး ဖြဲကားပေးထားသော မို့မို့ပေါင်ကြားတွင် ဟန်ထွန်း ခေါင်းထောင်သွားလိုက် ပြန်ငုံ့သွားလိုက်ဖြင့်  အလုပ်ရှုပ်နေသည်။ “အို့….အိုး……. ကောင်းလိုက်တာဟယ်…. ကျွတ်စ် ကျွတ်စ်” မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ပြီး အံတင်းတင်းကြိတ်လျှက် ခေါင်းကို ဘယ်ညာခါရမ်းရင်း  ညည်းတွားနေသော မို့မို့မျက်နှာလေး၌  အလှအပတို့အစား မချိမဆန့် ဝေဒနာကို ခံစားနေရသော ခလေးမွေး လူနာတစ်ဦးနှင့်လည်း ဆင်ဆင်တူနေပြန်သည်။ ဟန်ထွန်းက အမှုတ်ကျွမ်းကျင်လှလို့တော့ မဟုတ်ပေ။ စိတ်ကူးတည့်ရာဖြင့် စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများကို ပါးစပ်ဖြင့် ဖွဖွကိုက်ဆွဲခြင်း၊ စောက်စိလေးကို  ပြွတ်ခနဲ စုပ်ယူခြင်းများကို အဆက်မပြတ် လုပ်ဆောင်နေသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ လျှာကိုလိပ်၍ စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့  အလျားလိုက် ထိုးသွင်းပြီး မွှေနှောက်ပေးလိုက်ရာ မို့မို့ခမျာ ထွန့်ထွန့်လူးသွားရှာပြီး ပေါင်ကြီးနှစ်လုံးမှာ အလိုလိုနေရင်း ကားလိုက် စေ့လိုက် ဖြစ်သွားရရှာပေသည်။ မို့မို့စောက်ပတ်လေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဖြဲထားသောကြောင့် အတွင်းသား နီနီရဲရဲလေးများကို မြင်နေရ၏။ စောက်စိလေးက တံတွေးများဖြင့် စိုစွတ်စွာ ဝင်းလက်နေသည်။ စောက်ဖုတ်ကြီး အထက်မှ မွှေးညင်းနုနုလေးများမှာ အုံခဲပြီး အဖုတ်လိုက် ထနေသည်။ “အ….အား… ထွက်ချင်လာပြီ…..ဟန်ထွန်း” “ထွက်ပစေ… ထွက်မှ ကောင်းတာ မို့မို့… ထိန်းမထားနဲ့” ဟန်ထွန်းဆီမှ သဘောတူညီမှု ရသည်နှင့် မို့မို့က စောင်ရည်များကို ဒလဟော လွှတ်ထုတ်ပစ်လိုက်သည်။

ပူနွေးပျစ်ချွဲနေသော စောက်ရည်များက ဟန်ထွန်းပါးစပ်ထဲသို့ စုပ်လိုက်ချိန်နဲ့ အံကိုက်ဖြစ်ကာ ပြွတ်ခနဲ ပြွတ်ခနဲ တန်းဝင်ကုန်သည်။ စောက်ပတ်ကြီးအောက် အကွဲစပ်လေးမှ စောက်ရည်များ တလိမ့်လိမ့် ကျဆင်းလာသည်။ ဟန်ထွန်းက  ထိုစောက်ရည်စီးကြောင်းကို သူ၏ လျှာကြီးဖြင့် ဆီးတားပိတ်ဆို့လိုက်ပြီး ယက်ပေးလိုက်ပြန်၏။ ဗြင်းခနဲ ..ဗြင်းခနဲ အီစိမ့်နွေးထွေးသွားသော အရသာက မို့မို့ဖင်တစ်ခုလုံးကို လွှမ်းမိုးသွားလေသည်။ “အား…ဟား…ကျွတ်… ကျွတ်… ကျွတ်…အင်း…အင်း ဟင်း” ဝါကျ မပြည့်စုံသော ညည်းတွားသံလေးများ အဆုံး၌ မို့မို့ မျက်ဝန်းလေးများ ပွင့်လက်လာကြသည်။ “လိုးပေးတော့… ဟန်ထွန်းရယ်…နော်” “မို့မို့… အရမ်းခံချင်နေပြီလား….ဟင်” “အင်းပေါ့လို့… သူ့လျှာကြီးနဲ့ အဖုတ်တစ်ခုလုံး ပြောင်နေအောင် ယက်ပေးမှတော့ ခံချင်လာတာပေါ့…. အဟင့်” မို့မို့နှုတ်ဖျားမှ အာသီသ ပြင်းသော ဆန္ဒကို ပွင့်လင်းစွာ တီးတိုးလေး ပြောလိုက်လေရာ ဟန်ထွန်းက မို့မို့ပေါင်ကြားမှာ ဒူးထောက် ထိုင်လိုက်သည်။ ထိုအခါ တဆတ်ဆတ် တုန်ခါနေသော လိင်တန်ကြီးက အများရည်များဖြင့် စိုရွှဲဝင်းပြောင် ပြဲအာနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးနားသို့ တိုးကပ်မိသွားတော့၏။ ထိုသို့ အင်္ဂါစပ်နှစ်ခု နီးကပ်သွားခြင်းသည် မို့မို့နှင့် ဟန်ထွန်းတို့နှစ်ယောက်လုံး၏ သွေးခုံနှုန်းများကို ပိုမို မြန်ဆန်လာစေတော့၏။  နှစ်ယောက်သား အကြည့်တွေက ဖြဲကားထားသော မို့မို့ အဖုတ်လေးနှင့် ဒစ်ပြဲပြဲ နီရဲနေသော ဟန်ထွန်းလိင်တံအချောင်းကြီးဆီသို့သာ ရောက်နေကြ၏။ ထိုသို့ ပြိုင်တူ ငုံ့ကြည့်လျှက် လီးနှင့် စောက်ပတ်ကို လိုးထည့်ပေးရန် တာစူနေကြသော ဟန်ထွန်းနှင့် မို့မို့တို့၏ ရင်ခုန်သံလှိုင်းများသည် ပတ်ဝန်းကျင် တစ်ခုလုံးကို ဖုံးလွှမ်းလျှက် ရိုးပြတ်လေးများ နေပူရှိန်ကြောင့် လန့်ကွဲသံလေးများနှင့် ငှက်အော်သံတို့သည် သူတို့နှစ်ဦး၏ ရင်ခုန်သံအောက်၌ ပျောက်သွားကြရလေသည်။ “ဝင်လား…ဟင်…” “မဝင်သေးဘူး…. တစ်နေတယ်….အ….အ…” တက်သစ်စလူငယ် အရွယ်ရိုင်းတို့၏ လိုးပွဲလေးက နုထွတ် စိမ်းစိုလှ၏။ “ငါ့လီးကပဲ ကျဉ်းတာလား… နင့်ဟာက ကြီးတာလား မသိဘူးနော်” “ဟာ….အာ… အရေးထဲ နင်က ပြောင်းပြန်ကြီး ပြောနေပြန်ပြီ… ငါ့ဟာက ကျဉ်းလို့နေမှာပေါ့…  အို…အ….. တအား မထိုးနဲ့လေ… ဘေးချော်သွားပြီ….ဟ” တောင်နေသော ဟန်ထွန်းလီးက  စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းထဲသို့သာ အလောတကြီး ထိုးသွင်းနေသဖြင့် အပေါက်မတည့်ပဲ ဘေးသို့ ချော်ချော်ထွက်နေရလေသည်။ ဟန်ထွန်းက စောက်ခေါင်းအဝကို လိုးသွင်းနေခြင်းမဟုတ်ဘဲ စောက်စိအောက်နားမှ အတင်းအဓမ္မ ထိုးထည့်နေမှုကြောင့် လီးမှာ ချော်ထွက်နေခြင်း ဖြစ်၏။

“ကျွတ်စ်…. လိုးချင်တာလဲ ပြာလို့… လီးကလဲ ချာလို့“ မို့မို့ စိတ်မရှည်တော့ပဲ ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ပြောကာ ဟန်ထွန်းလီးကို အရင်းမှ ဆွဲကိုင်ပြီး လက်တစ်ဖက်က စောက်ပတ်တစ်ဖက်ကို ဆွဲဖြဲကာ တေ့ပြီး ဆွဲသွင်းလိုက်တော့၏။ “ဗြွတ်…ဗြစ်….ဗြစ်…..” “အ အာ့..အမေ့….အို့ အိုး…ကျွတ်..ကျွတ် ကျွတ်…” “ဟ…အ…..ဝင်သွားပြီဟ” ဟန်ထွန်းက အားရဝမ်းသာ အသံကြီးနှင့် ပြောလိုက်ကာ မို့မို့နို့လေးနှစ်လုံးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်လေသည်။ “နို့ကို မကိုင်နဲ့ဟာ” “နို့ကိုင်ပြီး လိုးရတာဟ… နင်ကလဲ” “အင်္ကျီတွေ ကြေကုန်မှာပေါ့” “ကြယ်သီး ဖြုတ်လိုက်လေ… ငါစို့ပေးမယ်” “နင်က …နို့စို့မလို့” “အေးပေါ့… နို့စို့ပြီး လိုးမှ အရသာ ပိုရှိတာဟ” “နင် တော်တော် အတတ်ဆန်းတယ်….ဟွန်း” မို့မို့၏ အသံက မကျေနပ်သံကို လုပ်ယူ၍ ပြောနေမှန်း သိသာလွန်းလှပေသည်။ အမှန်က မိန်းကလေးများသည် ဆန်းလေ ကြိုက်လေပဲ မဟုတ်ပါလား။ “ဗြစ် ဗြွတ်…..ပြွတ်…ပျစ်…..ဘွပ်..စွပ်…….” “အို့ဟိုး…. ကျွတ်ကျွတ်….. နင့်အချောင်းကြီးကလဲဟယ်… သံဒုတ်ကြီး ကျနေတာပဲ… နာလိုက်တာ… ရှီး…အ” မို့မို့ခမျာ တကယ်ပဲ သံဒုတ်ကြီးတစ်ချောင်း စောက်ပတ်ထဲ ထိုးထည့်ခံရသလို နာကျင်သွား၏။  စောက်ခေါင်းထဲမှ စိုစိနုညံ့သော  အသားမျှင်များကို လီးထိပ်ကြီးနှင့် ထိုးမိ ပွတ်တိုက်မိသွားကြလေသည်။ ထိုအခါ စောက်ဖုတ်လေး နှစ်ခြမ်းမှာ  မဟတဟလေး ဖြစ်နေရာမှ ရဲရဲကြီး ပြဲအာသွားပြီး လီးကို ဂဏန်းလက်မနှယ် ဖမ်းညှပ်ထားလိုက်လေသည်။ ဟန်ထွန်းက တင်းခနဲ လီးကို အညှစ်ခံလိုက်ရသည်နှင့် ဖင်ကြီးတစ်ခုလုံး သွက်သွက်ခါသွားအောင် အီစိမ့်သွားရလေတော့သည်။ မို့မို့နို့နှစ်လုံးကို စုံကိုင်ဆွဲပြီး အချက် ၂၀ခန့် ဆက်တိုက် ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်လေတော့သည်။ “အား…အိ…..နာတယ်… နာတယ်…အင့်….အင်း” ကြောက်လန့်တကြား အော်သံနှင့်အတူ မို့မို့တစ်ယောက် ဟန်ထွန်းရင်ဘတ်ကြီးကို တွန်းချနေပြန်သည်။ ထိုအခါ ဟန်ထွန်းက မဆင်းရုံမျှမကပဲ စောက်ပတ်ထဲသို့ တပြွတ်ပြွတ် တဘွတ်ဘွတ်နှင့် ထိုးသွင်းနေသော သူ့လီးကြီးကို အားကုန် ဆောင့်လိုးထည့်လိုက်လေတော့သည်။ “ပြွတ်…ဘွပ်….ဘွပ်…..ပြွတ်…. ဖတ်…ဖတ်……ဘွပ်….” “အမေ့… အမေ…ရေ… အမလေး….အမေရဲ့…. အား လား….လား….” မို့မို့က အကျယ်ကြီးမဟုတ်ပဲ တိုးညှင်းစွာ အော်ဟစ် ညည်းတွားနေရှာရင်း နာကျင်လွန်းလှ၍ ပါးစပ်ကလေး ဟကာ ဟကာ အသက်ရှူနေရရှာ၏။

တကယ်တော့ ဟန်ထွန်းလီးက နုထွားကြီးဖြစ်လျှက် ဘယ်စောက်ပတ်ကိုမှ မလိုးရသေးသော အစိမ်းသက်သက် လီးကြီးပင်ဖြစ်ပေရာ ယခုမှ စောက်ပတ်ကို စတင်၍ လိုးဖူးခြင်း ဖြစ်ပေရာ မညှာမတာ အသားကုန် လိုးဆောင့်နေခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် အပျိုစစ်စစ် မို့မို့ခမျာ လီးထိပ်နှင့် အပျိုမှေးတို့ ထိုးထိမိတိုင်း စောက်ပတ်တစ်ခုလုံး ပွင့်ထွက်မတတ် နာကျင်သော ဝေဒနာကို ခံစားနေရခြင်းပင် ဖြစ်လေသည်။ ထိုသို့ လီးဆုံးမှန်း မဆုံးမှန်း မသိပဲ စွတ်လိုးနေသော ဘိုဘို့လီးကသာ အရသာရှိနေပြီး ကြွေ့အဖုတ်မှာမူ ပြဲလန်အောင် ခံနေရရှာသည်။ “ပြွတ်…ဘွပ်….စွပ်…ဖွတ်….စွိ….စွပ်” “အင့်…အင့်….အ…..အိ…….အင့်…” မို့မို့ စောက်ပတ်လေး ပူထူလာသည်။ အတွင်းထဲမှ ပူခနဲ ဖြစ်သွားခြင်းကိုပင် သိသိသာသာ ခံစားလိုက်ရလေသည်။ တဖြေးဖြေး လီးကြီးက အရင်းခိုက်အောင် လိုးလာပြီး အရသာတွေ့လာမိပေသည်။ “နာ…နာသေးလား… ဟင်” “စပ် ဖြင်းဖြင်းနဲ့ တမျိုးကြီးပဲ ဟ” “ငါတော့ အရမ်းကောင်းတာပဲဟာ” “အေးပေါ့… နင်က အရမ်းဆောင့်နေတာကိုး” မို့မို့၏ မျက်စောင်းလေးက ဟန်ထွန်းမျက်နှာသို့ ဝဲခနဲ ကျရောက်ပြီး  တစ်ဖက်သို့ ချက်ချင်း လှည့်သွားသည်။  စတုန်းကတော့ မိမိကိုယ်တိုင် စခဲ့ပေမယ့် ယခုတော့ ဟန်ထွန်း မျက်လုံးများနှင့် တည့်တည့် မကြည့်ရဲတော့အောင် ရှက်နေမိသည်။ မို့မို့စောက်ပတ်ကို သူက ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး ကိုင်ဖြဲပြီး လိုးနေတာကို မို့မို့ ရှက်နေမိတာလေ။ “ခံလို့ မကောင်းဘူးလား မို့မို့” “အင့် အင့်…..အင့်…ကောင်း… အင့်….ကောင်းပါတယ်” “ကော့ ကော့ပြီး… ပြန်လိုးပေးလေ” “ဟင့်…. လုပ်တတ်ဘူးဟ…. ဘယ်လို လုပ်ရမှာလဲ” “စောက်ပတ်ကို ကော့ပြီး ဆောင့်ပေါ့ဟ“ “ဟန်ထွန်းကလဲ… စကားပြောတာ အရမ်းကြမ်းတာပဲ… နားထဲကို ပူဆင်းသွားတာ….ဟွန်း” “မို့မို့ စောက်ပတ်လေးထဲကို ကိုယ့်လီးကြီး အဆုံးဝင်နေမှပဲ မို့မို့ရယ်… ဘာရှက်စရာ လိုသေးလို့လဲကွာ” သူပြောသည်ကလည်း ဟုတ်သလိုလို။ မို့မို့ ရွံ့ရွံ့တွန့်တွန့်လေး ကော့ပေးစ ပြုလာသည်။ မို့မို့က ကော့အပေး၌  ဟန်ထွန်းက ဆောင့်ထည့်လိုက်ရာ  လီးကြီး အရင်းအဆုံးတိုင် ဝင်ဝင်သွားသည်။  စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းမှာ မဖြဲပဲ ပြဲကာ ရဲလျှက်ရှိသည်။ စောက်ရည်များ ရွှဲနေသော လိင်တန်ကြီးမှာလည်း  တဖြေးဖြေး ကွဲအက်တော့မယောင် ကြီးမား တောင့်တင်းလာကာ ပြီးခါနီး ဖြစ်လာ၏။ ဟန်ထွန်း၏ နှုတ်ခမ်းမွှေး နုနုလေးများကြား၌ ချွေးဥလေးများ သီးစို့လာသည်။

“ဆောင့်…ဆောင့်လိုးစမ်းပါ… ဟန်ထွန်းရာ” “အင့်…အင်း….အင်း… ကဲဟာ…. ကဲကွာ..အင့် အင့် ရော့” “အား ရှီး….အား… အား…. ကောင်း ကောင်းလိုက်တာ မောင်ရယ်…  အားရပါးရ လိုးလိုက်စမ်းပါ… အ….အိအအင့်…အိုးဟိုးး” အကယ်၍ သူတို့ နှစ်ယောက် ဂေါ်ဇီလာလောက်သာ ကိုယ်ခန္ဓာ ကြီးမားကြမည်ဆိုလျှင် ဟန်ထွန်းနှင့် မို့မို့တို့ ဆောင့်လိုးမှုအရှိန်ကြောင့် မဟာပထဝီမြေကြီး  သွက်သွက်ခါသွားနိုင်ပေ၏။ “ထွက်… ထွက်ကုန်ပြီ….အား….အ….အင်း…အီးးး” “ဘွပ်….ပြွတ်…စွပ်……ဖွတ်….ဖတ်…….ပြွတ်….အားး ရှီးးး” စောက်ခေါင်းထဲမှ ဂလိုင်သံလေးက  ခပ်ကျယ်ကျယ်လေး ထွက်လာပြီး  သုတ်ရေများကို ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်လေတော့သည်။ တံလျပ် ရိပ်ရိပ်ပြေးသော လယ်ကွင်းပြင်ထဲမှ ရိုးပြတ်ပေါက်ကွဲသံလေးများ  ဆူညံနေသည်။ စာကလေးများ  ကျယ်လောင်စွာ ဟစ်ကြွေးနေကြ၏။ တချက်တချက် ပုဇဉ်းရင်ကွဲလေးများကလည်း အော်မြည်လိုက်သေး၏။ ဟန်ထွန်းနှင့် ထိုနေ့က သုံးလေးချီခန့် ဆက်တိုက် လိုးပစ်လိုက်မိကြရာ မို့မို့တကိုယ်လုံး ကိုင်ရိုက်ထားသလို  နာကျင် ကိုက်ခဲနေသည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာလည်း ယောင်ကိုင်းနေ၏။ တစ်လက်မခန့် ကွဲသွားသော နေရာကို တစ်ယောက်တည်း ဆနွင်းမှုံ့ သိပ်သိပ်ပေးနေရသည်။ သေးပေါက်တိုင်းလည်း စပ်စပ်နေ၏။ ယခုလည်း  ဆနွင်းမှုံ့ပုလင်းထဲမှ ဆနွင်းအနည်းငယ်ကို လက်ဝါးလေးနှင့် ထည့်၍  မီးဖိုထဲမှ လှည့်အထွက် ဇော်လင်းနှင့် အတည့်တိုးမိကြသည်။ “မို့မို့… နနွင်းမှုံ့က ဘာလုပ်မလို့လဲ” “ဘာ လုပ်လုပ်ပေါ့” ဘုဆတ်ဆတ်ဖြင့် ပြောရင်း ဇော်လင်းကို လှည့်မကြည့်ပဲ ခပ်သွက်သွက် ထွက်လာခဲ့၏။  ဘာကြောင့်မှန်း မသိ ရင်ထဲက တလှပ်လှပ် ဖြစ်သွားရလေသည်။ မို့မို့ခဲအိုဖြစ်သော ဇော်လင်းမှာ မို့မို့တို့အိမ်၌  ဒရိုင်ဘာ လုပ်ရင်းဖြင့် မို့မို့အစ်မ မခိုင်နှင့်  ညားခဲ့သူဖြစ်သည်။ တစ်ခါက ရေချိုးခန်းထဲတွင် မို့မို့ကို လိုးရန် စောက်ဖုတ်နှိုက်ခဲ့သေးသော်လည်း  အလုပ်မဖြစ်ခဲ့ကြ။ ထိုစဉ်မှ ယနေ့တိုင်ထိ မို့မို့နှင့် ဇော်လင်းတို့ မျက်နှာချင်း မဆိုင်ဖြစ်ကြတော့။ “မောင်ရေ… မောင်… ခဏ လာပါအုံး” အိမ်ရှေ့ ခြံထဲမှ မို့မို့ခိုင် လှမ်းအော်သံကြောင့် ဇော်လင်း အိမ်ရှေ့သို့  ထွက်သွားသော်လည်း ဇော်လင်း၏ မျက်လုံးများက မို့မို့ထံ မကျေမနပ် လှည့်ကြည့်သွားသေးသည်ကို မို့မို့ သိလိုက်သည်။ မို့မို့ အိပ်ခန်းထဲသို့ ရောက်သောအခါ  နနွှင်းမှုံ့များကို စက္ကူပေါ်၌ အသာတင်ပြီး အခန်းတံခါး ပိတ်လိုက်ကာ စိတ်လွတ်လက်လွတ်  ထမီကို ချွတ်လိုက်သည်။ အနံနှစ်ပေ အလျားသုံးပေခန့်ရှိသော မှန်ကြီးရှေ့၌ အဖုတ်လေးကို ဖြဲ၍ မှန်ထဲမှာ ကြည့်လိုက်၏။

နီရဲယောင်ကိုင်းနေသော အဖုတ်လေးက ဟန်ထွန်း၏ လီးဒဏ်ကြောင့် ဖူးယောင်နေသည်ကို တွေ့ရ၏။ သက်ပြင်းကို မသက်မသာလေး ရှိုက်ရင်း နနွှင်းမှုံ့ အနည်းငယ်ကို ယူ၍ ကွဲသွားသော နေရာကို သိပ်ထည့်ပေးလိုက်သည်။ “ရှူး…..အား…….အလား လား” စပ်လိုက်သည်မှာ ဖျတ်ဖျတ်လူးသွားရသည်။ “တင်ချာ ထည့်ရတယ်… မို့မို့ရဲ့” “ဇော်လင်း….ဟင်…….နင်…ဘာ…” “တံခါးပေါ်က ကျော်ဝင်လာတာလေ” “အို” မို့မို့ ထမီတင်ထားသော ကုတင်ဆီသို့ လက်လှမ်းလိုက်သည်။ ဇော်လင်းက ထမီကို ဆတ်ခနဲ ယူလိုက်၏။ “နင်…. နင် ဘာလုပ်တာလဲ…. ပေးပါ” မို့မို့ တုန်ရီသောအသံနှင့် အော်သည်။ “မို့မို့ရယ်… နင် ဘာတွေ ဖြစ်လာတာလဲ…ဟင်” “အို… ဘာဖြစ်ဖြစ်… ထမီ ပေးပါရှင်“ မို့မို့ ငိုသံပါလေးနှင့် ထမီကို လှမ်းဆွဲယူသည်။ ဇော်လင်းက ထမီကို အခန်းထောင့်သို့ လွှင့်ပစ်လိုက်ရင်း မို့မို့ ပုခုံးလေးကို ဆွဲဖက်လိုက်၏။ မို့မို့ခန္ဓာကိုယ်လေးက ကော့ခနဲ ဇော်လင်း ရင်ခွင်ထဲသို့ စိုက်ကျသွားရ၏။ အောက်ပိုင်း ဗလာကျင်းနေသော မို့မို့ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ဇော်လင်းက အားရပါးရ ဆွဲဆုပ် နယ်ဖတ်လိုက်၏။ “ဟင်….ခွေး…ခွေး…. လူယုတ်မာ… လွှတ်” “ဟား ဟား… ငါ  နင့်ကို လိုးဘို့ ချောင်းနေတာ ကြာပြီ… မို့မို့ရ…ဟဲဟဲ” “ငါ…ငါ အော်လိုက်ရမလား” “အော်လေ… အော်လိုက်ပေါ့…. ဟန်ထွန်းလိုးထားလို့ ကွဲနေတဲ့ နင့်ဟာကို… ဝင်လာတဲ့ လူတွေကို သက်သေအဖြစ် ပြလိုက်ပေါ့” “ဘာ… ဟန်ထွန်းလဲ… မသိဘူး” “အေး…ငါကတော့ သိတယ် မို့မို့…. နင်နဲ့ ဟန်ထွန်း  နှင်းဝင့်ဝါတို့ လယ်တဲနားက ကုက္ကိုပင်ကြီးအောက်မှာ စုပ်ကြ ယက်ကြတာ  ငါတွေ့ပြီးသား။ နင်မယုံရင် ရော့.. ငါရိုက်ထားတဲ့ ပုံတွေ” “ဟင်…ဓါတ်ပုံ…အို… ငါနဲ့ ဟန်ထွန်း…. ဘုရား…ဘုရား” ဟန်ထွန်းလီးကို မို့မို့က စုပ်ပေးနေပုံ၊ ဟန်ထွန်းက မို့မို့စောက်ဖုတ်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်ဖြဲလျှက် ယက်ပေးနေပုံများကို ပုံ ၂၀ခန့် တွေ့ရ၏။ “နင်…. နင် လူယုတ်မာ” “ငါ ယုတ်မာတာ မဟုတ်ဘူး မို့မို့… ဒါ အမှတ်တမဲ့ မြင်ကွင်းမို့  အဝေးရိုက်မှန်ဘီလူးနဲ့ ငါရိုက်ခဲ့တာ… ဟဲဟဲ… နင်တို့နှစ်ယောက် လိုင်းပူးပြီး နှစ်ပင်လိမ်သွားတော့ ငါ့အတွက် ဂွင်ဝင်သွားတာပေါ့လေ…ဟား…ဟား” ဇော်လင်း ရယ်သည်၊ ပိုင်နိုင်စွာ  ဟားတိုက်ရယ်၏။ “နင် ဒီပုံတွေ.. ဘာ….ဘာလုပ်…ဖို့လဲဟင်” “ငါ့အလို မလိုက်ရင်… လမ်းဆုံ လမ်းခွနဲ့ သမဝါယမ ဆိုင်ရှေ့တွေမှာ  ဈေးအိမ်သာတွေမှာ….  အပျော်တမ်း ကြေငြာပေးမယ်လေ” “တောက်…. ယုတ်မာလိုက်တာ… ဇော်လင်းရယ်” “နင့်ဖက်က ကြည့်တော့ လူယုတ်မာ…. ငါ့ဖက်ကကြည့်တော့ လူတော်တစ်ယောက်ပေါ့ မို့မို့ရယ်” ကြွေက ခံပြင်းနာကျင်လွန်းသော အကြည့်နှင့် ဇော်လင်းကို ကြည့်၏။

ကျွန်းပင်လှဆိုတဲ့ ကျေးတောက ရောက်လာစက ဇော်လင်းကို မို့မို့ အထင်ကြီး လေးစားခဲ့မိသည်။ မမခိုင်နှင့် အိမ်ထောင်ကျသွားသည့်အခါတွင်မှာပင် မို့မို့ မနာလိုစိတ်ကလေး ဝင်ခဲ့မိသေးသည်။ ခုတော့ ဇော်လင်းသည် ကာမဓါးပြ ကာမမှောင်ခိုသမား။ “နင် ငါ့ဆီက ကာမပဲရမယ်…. ဇော်လင်း… သိလား…. စစ်မှန်တဲ့ အချစ်တော့ ရလိမ့်မယ် မထင်နဲ့” “ဟား..ဟား… သေစမ်းပါ မို့မို့ရယ်… အဲ့ဒါ ပြဇာတ်တွေ ရုပ်ရှင်တွေထဲက စကားတွေ… ဒီမှာ လက်ခုတ်တီးမဲ့ ကလေးတွေလဲ မရှိဘူး…  ဟား..ဟား….ဟား” ဇော်လင်း ရဲတင်းလွန်းစွာ ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ရယ်သည်။ မို့မို့ပင် အံ့သြ တုန်လှုပ်သွားရသည်။ “နင့် အသံပြဲကြီးနဲ့ စွတ်ရီမနေနဲ့… ကျက်သရေ မဲ့တယ်ဟဲ့… သိလား” “အိုး…ဟိုး ဟိုး…  မို့မို့ရယ်… ရီတာတောင်မှ ပါမစ် ယူရအုံးမှာလား…. ဟားဟားဟား” ဇော်လင်း ပြောပြောဆိုဆို မို့မို့ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်ပေါ်သို့ ဖက်၍ လှဲချလိုက်သည်။ ထမီ မရှိသော မို့မို့အဖုတ်လေးမှာ ပြဲခနဲ ဟသွားလေသည်။ ထိုအခါ အဝတ်မဲ့သော  အောက်ပိုင်းနှစ်ခုက နွေးထွေးနူးညံ့စွာ ပူးကပ်မိသွားကြသည်။  မို့မို့တကိုယ်လုံး သိမ့်ခနဲ ခါရမ်းသွားသည်။ “အင့်…ဟင်း…ဟင်း… အင်း…….အ…….အ” လေးလံသော ဇော်လင်း၏ ရင်ဘတ်ကြီးကို အားကုန်တွန်းထားရ၏။ လက်မောင်းအိုးလေးများ ညောင်းညာလာသည်အထိ တွန်းထောက်ထားရသဖြင့် တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။ “လွှတ်….လွှတ်….ခွေးမျိုး.. လူယုတ်မာ….” မို့မို့က လှုပ်ရှားရုန်းကန်ရင်း ခြေနှစ်ချောင်းကို ပူးကပ်လိမ်ကျစ်ထားသည်။ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးက ပေါင်နှစ်လုံးကြားအတွင်းသို့ ငုတ်လျှိုးပုန်းကွယ်နေပြီး ဆီးခုံလေးမှာ တင်းမောက် မာကျောလာသည်။  စောက်မွှေး မဲမဲလေးများက မို့မို့အဖုတ်လေးကို ဖုံးကွယ် ဝှက်သိုပေးရန် အလှမ်းကွာလွန်းနေပြန်၏။ “ပေါင်ကားပေးစမ်းပါ… မို့မို့ရယ်.. မြန်မြန်” “ဟင့်အင်း….ဟင့်အင်း… ဟင့်…အင်း” “တောက်… ငါ ဒေါသဖြစ်အောင် မလုပ်စမ်းနဲ့… မို့မို့“ “အို မရဘူး… မရဘူး…” ဇော်လင်း မျက်နှာကြီးက အဆီပြန်ကာ တင်းမာလာသည်။ မျက်လုံးအစုံက နီရဲနေ၏။ အသက်ရှူသံကြီးက တရှူးရှူးဖြင့် ပြင်းထန်လွန်းလှသည်။  “ဖြန်း ဖြန်း” “အမေ့” မို့မို့ မျှော်လင့်မထားသော အရက်စက်ဆုံး အပြုအမူကို ဇော်လင်း ပြုမူလိုက်လေသည်။  မို့မို့ပါးနှစ်ဖက်သည် ပူခနဲ ဖြင်းခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ “ပေါင်ဖြဲစမ်း… စောက်ကောင်မ” “အဟင့်… ဟင့်…  အိ…အိ…….ဟီး… အီး” မို့မို့ ရှိုက်၍ ရှိုက်၍ ငိုရင်း ဇော်လင်းကို ရွံရှာမုန်းတီးသွားသည်။ ဇော်လင်းက အတင်းအဓမ္မ ကိုင်ဖြဲနေသော ပေါင်နှစ်ဖက်ကို တင်းတင်းလေး လိမ်ထားရာမှ အားမတန် မာန်လျှော့ကာ ဖြေလျော့ပေးလိုက်ရသည်။

ထိုအခါ မို့မို့၏ ဖြောင့်စင်းကြီးမားသော ပေါင်ကြီးနှစ်ဖက်ကို ဆွဲယူကာ  မတင်ပစ်လိုက်သည်။ မို့မို့က ပက်လက်အနေအထားနှင့် ဒူးနှစ်ဖက်ကို ပခုံးနှင့် ထိလုနီးပါး မြှောက်ပေးလိုက်ရသည်။ “ဟင့်…အဟင့်…. အင့်…. ဟင့်…ဟင့်” “ဟား… မို့မို့ရယ်… နင့်အဖုတ်ကြီးက  အယ်နေတာပါပဲလား ဟာ… နင့်အစ်မထက်တောင်မှ ကြီးသေးတယ် ဟာ” မို့မို့ မကြားလို။ မျက်လုံးကလေးကို တင်းတင်းကြီးပိတ်ကာ  မျက်ရည်များ လိမ့်၍လိမ့်၍ ဆင်းလာအောင်ပင် ငိုချလိုက်မိပေသည်။ ဇော်လင်းကမူ လုံးပတ် လေးလက်မကျော်ကျော်ခန့်ရှိသော သူ့လီးကြီးဖြင့် မို့မို့၏ စောက်ဖုတ်လေးကို လိုးသွင်းရန် ချိန်ရွယ်လို့ နေပေသည်။ မို့မို့ ဇော်လင်းလီးကြီးကို မြင်ဖူးသည်။ မမခိုင်နှင့် မင်္ဂလာဦးည လိုးနေကြစဉ်က မို့မို့ ခလေးဆန်စွာ ချောင်းကြည့်ဖူးသည်လေ။ အစ်မဖြစ်သူ မမခိုင်တစ်ယောက် ဖျတ်ဖျတ်လူးကာ ရုန်းကန်နေပုံကို တွေ့ရ၍ ဇော်လင်းကို ကြိမ်ဆဲမိခဲ့သေး၏။ ထိုစဉ်က မို့မို့သည် ဇော်လင်း၏ ကြီးမားတုတ်ခိုင် ရှည်လျားပြောင်တင်းနေသော လီးကြီးဖြင့် အလိုးခံကြည့်ချင်စိတ် ဖြစ်ပေါ်ခဲ့ဖူးလေသည်။ ယခု ဇော်လင်းက အနိုင်အထက် သူ့လီးကြီးကို ထိုးသွင်းလိုးဆောင့်ရန် ချိန်ရွယ်လာသောအခါ မို့မို့ ကြက်သီးတဖြန်းဖြန်း ထအောင် တုန်လှုပ် ခြောက်ခြားလာရသည်။ ဇော်လင်းက မို့မို့အဖုတ်လေးကို တရွရွပွတ်ပေးပြီးမှ ရှည်လျားသော သူ့လီးကြီးကို အဖုတ်ဝလေးသို့ တေ့လိုက်သည်။ “အ….အမေ့..အား” နွေးခနဲ ဒစ်ကြီးက စောက်ခေါင်းဝထဲသို့ ကျွံဝင်လာ၏။ မို့မို့ လန့်ပြီး အော်လိုက်သည်။ ဇော်လင်း၏ ဒစ်ပြဲကြီးက မို့မို့အပေါက်ဝလေး၌ တစ်ဆို့ဆို့ကြီး ဖြစ်နေ၏။ “နင်… ညှစ်ထားသလား… မို့မို့” တင်းနေသော စောက်ပတ်အဝကို ကြည့်၍ ဇော်လင်းက  မကျေမနပ်ဖြင့် မို့မို့ကို လှမ်းမေးလိုက်သည်။ မို့မို့က ပါးစပ်ဖြင့် မဖြေ ငိုရှိုက်ရင်းဖြင့် ခေါင်းကို ခါရမ်းပြမိရှာသည်။ “အေး… နင်ပဲ.. နာမှာ… ကဲဟာ” “ဗြစ် ဗြွတ်…ဘွတ်…ဘလွတ်…စွပ်” “အား…. နာတယ်…..နာတယ်” လွှတ်ခနဲ အော်မိပြီးမှ ပါးစပ်ကို အတင်းစေ့ပိတ်မိ၏။ ယောက်ျားတို့၏ ကာမအရသာက  လီးဖျား၌သာ ရှိ၏။ မိန်းမတို့၏ ထောင်သောင်းမကသော ကာမအကြောစုံက စောက်ခေါင်းထဲ၌ စုဝေးနေကြပေရာ ဇော်လင်း၏ ပြည့်အင့်ကြီးမားသော လီးကြီး ထိုးသွင်းခြင်းခံလိုက်ရသည်နှင့် မို့မို့ခန္ဓာကိုယ်မှ  အပေါက်ကလေး တစ်ပေါက်ထဲသို့ ကာမဓါတ်အား လျှပ်စစ်ကြိုးကြီး သွယ်သွင်းလိုက်သလို ဖိန့်ဖိန့်တုံသွားရ၏။ ထို့ကြောင့် မို့မို့ မသိလိုက်မီ မို့မို့လက်ကလေး နှစ်ဖက်က ဇော်လင်းခါးကို တင်းတင်းကြီး ဆွဲယူပြီး ဖြစ်နေသည်။

ခြေဖဝါးနှစ်ဖက်က ကုတင်မွှေ့ရာကို ထောက်ပြီး တစ်ပေခန့် ကြွတက်သွားသည်အထိ ကော့ထောင်သွား၏။ “လိမ္မာလိုက်တဲ့ မို့မို့ရယ်… ဟဲဟဲ” “ရှင်… လိုးမှာသာ မြန်မြန်လိုးပါ” “လိုးမှာပါ မို့မို့… လိုးမှာပါ…. မင်းအဖုတ်လေး ထပ်ကွဲ ထပ်ယောင်အောင်ကို လိုးမှာ” “ပြွတ်….ဖွတ်…ဗြစ် ….ဘွပ်…. ပြွတ်….ဖွတ်….ဖတ်….” “အ… အမလေး လေး… အား….ကျွတ် ကျွတ်…အီးး” တကယ် လိုးပြီဆိုတော့လည်း မို့မို့ခမျာ လူးနေအောင် ခံစားရရှာပြန်သည်။ “အမလေး…. အမေ…အမေရေ…..အ…..အ” “ပြွတ်….. ဖွတ်……ဘွပ်… ဘွပ်” စောက်ရည်များက  စိုရွှဲစိမ့်ယိုကျလာသည်။ “အင်း…အင်း… အင့်…အ…….အိ” ဇော်လင်းက ခါးအား သန်သည်။ အဆောင့်ကြမ်းသည်။ အဆောင့်ကြမ်းသလောက် အလိုးကလည်း ရက်စက် ပိုင်နိုင်လွန်းသည်။ သူ၏ လီးတုတ်တုတ်ကြီးကို ဘေးသို့ကော်၍ ထိုးသွင်း ထည့်လိုက်တိုင်း ကြွေ့ခမျာ ထွန့်ထွန့်လူးနေရ၏။ “ဘွပ်…စွပ်…..ပြွတ်…..ဖွတ် ဖတ်…ဖတ်…” “အမေ့… အ… အမေရေ… အ…. အမေရယ်…အအ … သမီး အဖြစ်ကို ကြည့်လှည့်ပါအုံး…  အမေရယ်….အ အီးဟီး” မို့မို့ အော်မိအော်ရာတွေ လွှတ်အော်ရင်း ဇော်လင်း၏ လည်ပင်းကို တတောင်ဆစ်ကွေးနှင့် တအားညှစ်ဖက်ထားမိရှာသည်။ လှိုက်ခနဲ လှိုက်ခနဲ ခံစားနေရသော ခံစားမှုက ဟန်ထွန်းနှင့် လိုးတုန်းကနဲ့ ဘာမျှမဆိုင် အီဆိမ့်နေအောင် ခံလို့ကောင်းလွန်းလှသည်။ “အား… အဲဒီ တစ်ချက် အတော် ထိတယ်….  ကျွတ်ကျွတ်” “စောက်ခေါင်းထဲကလား မို့မို့” “အင်း..အား… ကျွတ်…ကျွတ်..ကျွတ်… အီးး” မို့မို့ ခေါင်းလေးငြိမ့်ပြရင်း ရှုံ့မဲ့သွားရှာသည်။ ဇော်လင်းက မို့မို့နို့လေးနှစ်လုံးကို ပိုင်ပိုင်ကြီး ကိုင်ဆွဲကာ အချက်နှစ်ဆယ်ခန့် အဆက်မပြတ် ဆောင့်လိုးလိုက်သောအခါတွင်ကား မို့မို့ စောက်ခေါင်းထဲမှ စောက်ရည်များ ပျစ်ပျစ်များ အလိုအလျောက် ယိုစီးကျလာကုန်လေသည်။ “အအအီးး… အရှီးးး အရည်တွေ… ထွက်ကုန်ပြီ” မို့မို့က သူ့နားဝသို့ ကပ်၍ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်၏။ “ကိုယ့်လရည်တွေလဲ ထွက်.. ထွက်ကုန်ပြီ… အအရှီးးး…အားဟားး” ဇော်လင်းက စကားပြောရင်း နောက်ဆုံး ဆောင့်ချင်အဖြစ် ဖင်ကြီးကို မြှောက်ခါ မြှောက်ခါ သွက်သွက်ကြီး ဆောင့်လိုးလိုက်လေသည်။ မို့မို့ စောက်ခေါင်းထဲမှ တဘွတ်ဘွတ် တဖွတ်ဖွတ် အသံများထွက်ကာ  စောက်ရေများဖြင့် စိုရွှဲပေကျံကုန်‌တော့သည်။ ထို့နောက် သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကြီး မို့မို့အပေါ်သို့ ‌မှောက်ကျသွားတော့သည်။ မို့မို့ နှုတ်ခမ်းလေးအား ပြွတ်ကနဲ စုပ်နမ်းလိုက်ရင်း “နောက်လည်း ပေးလုပ်နော်…မို့မို့” “အွန်း.. မမ မသိစေနဲ့…. ဒါပေမယ့် ဒီလိုတော့ မကြမ်းရဘူးနော်”ဟု ဆိုလိုက်လေတော့သည်။….ပြီး

Zawgyi

သူမ နာမည္အရင္းက မို႔မို႔လႈိင္၊ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူမ်ားက မို႔မို႔ လို႔ပဲ ေခၚၾကပါတယ္။ ခုတေလာ ျဖစ္ခဲ့သမွ်ဟာေတြ အားလုံး ၿခဳံၾကည့္လွ်င္ တို႔လို႔တန္းလန္းေတြခ်ည္းမို႔ မို႔မို႔မွာ ႐ူးမတတ္ ခံစားေနရ၏။ ကိုထင္ေအာင္၏ အပြတ္အသပ္ အဆုတ္အနယ္။ ေဇာ္လင္း ဟုေခၚေသာ မို႔မို႔ခဲအို ငလင္း၏ ၾကမ္းတမ္းမြတ္သိပ္ေသာ အနမ္းဆိုးေလးမ်ား။ ဟိုမွာဘက္ ရွိေသာ ကာမပန္းတိုင္ဆီသို႔ ဘယ္သူကမွ အေရာက္ပို႔ေပးႏိုင္ခဲ့ျခင္း မရွိၾက။ မို႔မို႔ခမ်ာ ၁၆ ႏွစ္အ႐ြယ္ ေသြးသားဆူၿဖိဳးစမို႔  ခံလိုက္ရသည့္ျဖစ္ျခင္း ထုတ္ေဖာ္ေျပာရန္ပင္ ရွက္စရာ။ အိပ္ရာထဲ၌ မိမိေစာက္ပတ္ေလးကို လက္ညႇိဳးႏွင့္ ထိုးေမႊပြတ္သပ္ရင္း အာသာေျဖေနခဲ့ရ၏။ ကိုထင္ေအာင္ႏွင့္ မို႔မို႔ေမေမတို႔၏ ဆန္းျပားေသာ လိုးပြဲ၊ မို႔မို႔အစ္မ မမို႔မို႔ခိုင္ႏွင့္ သူ႔ေယာက္်ား ေဇာ္လင္းတို႔၏ ကာလရွည္ၾကာေသာ ေရရွည္လိုးပြဲ၊ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳး မို႔မို႔ မျမင္ခ်င္မွ အဆုံး။ ဒါေတြ ..ဒါေတြက မို႔မို႔ကို လႈံ႕ေဆာ္ႏႈိးဆြခဲ့ၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ကိုထင္ေအာင္ႏွင့္ ေဇာ္လင္းတို႔၏ အထမေျမာက္ေသာ အျပဳအမူေတြကလည္း ပို၍ ဆိုးေနျပန္ပါသည္။ မို႔မို႔ မေနႏိုင္ေတာ့၊ မို႔မို႔ မခ်ဳပ္တီးႏိုင္ေတာ့၊ မို႔မို႔အတြက္ ေျဖေျပရာလည္း မို႔မို႔ဝန္းက်င္မွာ ရွာမေတြ႕ႏိုင္ၿပီ။ ျမဴႏွင္းတို႔ လြင့္ပ်ယ္စ နံနက္ခင္းသည္ အပ်ိဳေဖာ္ဝင္စ ခေလးမေလးႏွယ္ သန႔္စင္ေအးခ်မ္းေနသည္။ လွပေသာ မိုးေသာက္ေရာင္နီေသြးသည္ မို႔မို႔အတြက္ ခံစားမႈ အႏွစ္သာရ မရွိသေယာင္ပင္။ ဘဝဆိုသည္က အတြယ္အတာကင္းေသာ  အထီးက်န္ဘဝ၌ သခ်ၤာတြက္သလို  မႏႈတ္ေလာက္ တစ္ဆယ္ေခ်း ဆိုတာမ်ိဳး လုပ္လို႔မရမွန္း မို႔မို႔ သိလာရၿပီ။ တစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္တာမွ်သာ လူ႔ေလာက၌ ရွင္သန္ေနထိုင္လာရေသးေသာ မို႔မို႔အဖို႔ ကာမႏွင့္ အခ်စ္ကို သ႐ုပ္ခြဲရန္ မတတ္စြမ္းႏိုင္ေသးပါ။ မို႔မို႔ ေက်ာင္းသို႔ လာရာလမ္းတေလွ်ာက္က ႐ုပ္ရွင္ေတြ ဗီဒီယိုေတြထဲမွာလို သာယာရွင္းသန႔္မေနပါ။ ေဈးသြား ေဈးျပန္ အလုပ္သမားမ်ားႏွင့္ ရႈပ္ေထြးစည္ကားေနသည္။ မို႔မို႔ႏွင့္ အသက္တူ သူငယ္ခ်င္း ႏွင္းဝင့္ဝါႏွင့္လည္း ယေန႔မွ ဆုံျဖစ္၏။ မို႔မို႔ ေက်ာင္းလာသည္ကိုက ေစာေနေသး၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏွင္းဝင့္ဝါတို႔ အိမ္ရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။

ေႁမြပူရာ ကင္းေမွာင့္ သာယာေသာ နံနက္ခင္းတြင္ အလွအပတို႔ကို မခံစားႏိုင္ေသာ မို႔မို႔၏ ရင္မွ ေလာင္ၿမိဳက္ေသာ အပူမီးသည္ ႏွင္းဝင့္ဝါတို႔ အိမ္ေရာက္မွ ပို၍ ဆိုးဝါးေစခဲ့ျပန္၏။ ႏွင္းဝင့္ဝါတို႔ အိမ္က ႏွစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ ျဖစ္သည္။ ေအာက္ထပ္တစ္ခုလုံးက ေျမသားႏွင့္ ဧည့္ခန္းသေဘာမ်ိဳး စားပြဲ ထိုင္ခုံမ်ား ခ်ထားသည္။ ႏွင္းဝင့္ဝါတို႔ အိမ္သို႔ လာေနက် မို႔မို႔က အေပၚထပ္သို႔ တက္ေသာ သစ္သားေလွခါးအတိုင္း တက္လာခဲ့သည္။ “ျမန္ျမန္လုပ္ပါ… ကိုကိုရယ္… ႏွင္း နာလွၿပီ” “ ေပါင္ကားထားေလ… ႏွင္းရဲ႕… အဆုံးဝင္ရဲ႕လား ဟင္” မို႔မို႔ ေျခလွမ္းေလးမ်ား ရပ္တန႔္သြားသည္။ ေလွခါး၏ လက္ရမ္းကို ကိုင္ထားေသာ မို႔မို႔လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ား လက္ရမ္းကို ပို၍တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္သြားသည္။ အသက္ရႉသံ ျပင္းျပင္းေတြက ေလွခါးထိပ္ရွိ ႏွင္းဝင့္ဝါ အိပ္ခန္းထဲမွ လာေနသည္။ မို႔မို႔ ေျခလွမ္းတို႔ အသက္ဝင္လႈပ္ရွားလာေသာအခါ ႏွင္းဝင့္ဝါ အိပ္ခန္းအဝသို႔ ေရာက္ေနမိသည္။ အခန္းတံခါးသည္ ခပ္ဟဟေလး ပြင့္ေနသည္။ “အား…နာတယ္… နာတယ္… အဲ့လို အရမ္းႀကီး မလုပ္ပါနဲ႔ရွင္… ႏွင္း… ႏွင္း နာလြန္းလို႔ပါ… ကိုကိုရယ္” ႏွင္းဝင့္ဝါ အသံေလးက အမွန္တကယ္ပင္ မခ်ိမဆန႔္ ခံစားေနရဟန္ ေပၚေနသည္။ ႏွင္းဝင့္ဝါ ကိုကိုဟု ေခၚေနသူက ဘယ္သူလဲ။ မို႔မို႔ စဥ္းစားမရ ျဖစ္ေနသည္။ သိခ်င္စိတ္သည္ ျပင္းထန္ လႈပ္ရွားလာေတာ့သည္။ ႏွင္းဝင့္ဝါ၌ အစ္ကို မရွိဟု မို႔မို႔ သိထားသည္။  ရည္းစားမရွိ၊ ခ်စ္သူ မရွိေသာ ႏွင္းဝင့္ဝါသည္ ဘယ္သူ႔ကိုမ်ား ကိုကိုဟု ေခၚေနသနည္း။ ခပ္ဟဟေလး ပြင့္ေနေသာ အိပ္ခန္းတံခါးၾကားမွ မို႔မို႔ မ႐ိုးမသား ေခ်ာင္းၾကည့္မိ၏။ “အို… ႏွင္းရယ္” ႏွင္းဝင့္ဝါ၏ တစ္ေယာက္အိပ္ခုတင္ေလး ထက္၌ ႏွင္းဝင့္ဝါသည္ ထမီ မရွိေတာ့ပဲ  အေပၚအက်ႌ ၾကယ္သီးေတြ ျပဳတ္ေနၿပီး ဝင္းဝါမို႔ေမာက္ေသာ ႏို႔ေလးတစ္ဖက္က ထြက္ျပဴေနရွာ၏။ ႏွင္းႏွင့္ မို႔မို႔တို႔မွာ သက္တူ႐ြယ္တူ အတန္းတူေတြ ျဖစ္ၾက၏။ မို႔မို႔ထက္ပင္ လပိုင္းေလာက္ ငယ္ေသးလား မသိ။ ရင္ေစ့အက်ႌေလး ၾကယ္သီး တစ္ဝက္ခန႔္ ျပဳတ္ေနျခင္းက ျမင္ရသူအတြက္ ရမက္ႂကြစရာေလး ျဖစ္ေနေပသည္။ မို႔မို႔ကို ေက်ာေပးထားေသာ အမ်ိဳးသားမွာ အသက္ ၃၀နီးပါးမွ် ရွိမည္လား မသိေပ။ စပို႔ရွပ္အျပာေက်ာ၌ အက္ဒီးဒတ္စ္ဆိုေသာ တံဆိပ္ပါသည္။  လုံခ်ည္ကို အေပၚသို႔ လွန္ထားၿပီး ခါးလည္၌ စုတင္ထားရာ ဒူးေထာက္ထားေသာ ေပါင္လုံးမ်ားက ႀကီးမားတင္းေျပာင္ေနသည္။ “ေတာ္ပါေတာ့… ကိုကိုရယ္” အမ်ိဳးသားဒူးေခါင္းကို ႏွင္းက ခ်ိနဲ႔ေသာ လက္ခေလးမ်ားျဖင့္ အားယူ တြန္းေထာက္ထားသည္။ အားႏွင့္ တြန္းေနေသာ လက္အစုံက ေက်ာက္နံရံကို က်ားကန္ထားသလို ၫႊတ္ခါေနသည္။ ႏွင္းဝင့္ဝါ တြန္းထိုး ႐ုန္းကန္ေနသေလာက္ အမ်ိဳးသားက သားရဲမရဲ စီးကာ တြန္းကန္ ေဆာင့္လိုးေနသည္။

ႏွင္းဝင့္ဝါ ေပါင္ ေဖြးေဖြးဥဥေလး ႏွစ္ဖက္ကို လက္ၾကမ္းႀကီးျဖင့္ ျဖစ္ညႇစ္ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ ဒူးႏွင့္လည္းေကာင္း၊ ပုဆိုးစႏွင့္လည္းေကာင္း ကြယ္ေနသျဖင့္ ႏွင္းဟာေလးႏွင့္ ထိုလူ၏ ပစၥည္း ဝင္ထြက္ေနပုံကို မို႔မို႔ မျမင္ရေပ။ ဖင္ႀကီးကို ေျမႇာက္ခါ ေျမႇာက္ခါ ေဆာင့္လိုးလိုက္တိုင္း ႏွင္းဝင့္ဝါ ခါခါရမ္းသြားသည္ကိုသာ ျမင္ေနရသည္။ ႏွင္းဝင့္ဝါ၏ ဆံပင္ရွည္ေလးမွာ ေခါင္းအုံးေပၚ၌ ပ်ံ႕က်ဲေနသည္။ ေခါင္းစည္း ဖဲျပား ပန္းႏုေရာင္ေလးမွာ ကုတင္ေအာက္သို႔ ေရာက္ေနသည္။ ဖဲျပားစေလးႏွင့္ ထမီေလးက ၾကမ္းျပင္ေပၚ၌ သခင္မေလး၏ ဥေပကၡာ ျပဳျခင္းကို ဝမ္းနည္းပက္လက္ ၿငိမ္သက္စြာ ခံေနၾကသေယာင္။ မို႔မို႔ တံခါးဝကို ေက်ာႏွင့္ ကပ္ရင္း အသံမ်ားကို နားစြင့္ေနမိသည္။ ရင္၌ ႀကီးမားေလးလံေသာ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးကို ထမ္းထားရသည့္ႏွယ္ တုန္ရင္ မြန္းၾကပ္ေန၏။ “ဘြပ္…ႁပြတ္…စြပ္… ဘြပ္…..ဖြတ္” “အာ့… အရည္ေတြ ထြက္ကုန္ၿပီ… ကိုကို….အ..အား” လိုးေဆာင့္သံေလးမ်ား ပီပီသသ တစ္ခ်က္ၾကားလိုက္ရၿပီးေနာက္ ႏွင္းဝင့္ဝါ၏ ရမက္ထန္စြာ ညည္းတြားသံကို မို႔မို႔ ၾကားလိုက္ရသည္။ မို႔မို႔က ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ျပတ္လုနီးပါး ကိုက္ထားမိ၏။ တသိမ့္သိမ့္ ခါရမ္းေနေသာ ကုတင္ေလး၏ တကြၽိကြၽိ ျမည္သံေလးမ်ားကလည္း  ႀကိဳးၾကား ႀကိဳးၾကား ၾကားေနရေလသည္။ “ႁပြတ္…ဖတ္…ႁပြတ္…ဖတ္…. ဘြပ္….ဖြတ္” “ေတာ္..ေတာ္ပါေတာ့ဆို….. ေသခ်င္တာပဲ.. ဟယ္” ႏွင္းဝင့္ဝါ အသံက ငိုရႈိက္သံ ပါလာသည္။ ကနဦးကလို နာက်င္သံမ်ိဳး မဟုတ္။ အလိုမက်ဟန္၊ စိတ္ညစ္ညဴးဟန္ႏွင့္ ေဒါသေလးမ်ား ေရာေထြးေနေသာ အသံျဖစ္သည္။ “ႁပြတ္…ဖြတ္….ႁပြတ္…စြိ…ဖြတ္” “အင့္…အင့္…အင့္…ရွင့္အားႀကီးနဲ႔ ဒီေလာက္ ေဆာင့္ေနမွေတာ့  ေသေရာေပါ့…ရွင္” ကိုကို ဆိုေသာ အသုံးအႏႈန္းသည္ ကြယ္သြားေသာ ေနလုံးႀကီးႏွယ္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပန္ၿပီ။ မို႔မို႔ စဥ္းစားမရ။ ခုန္လႈိက္ ေမာဟိုက္ေနေသာ ရင္ဝယ္ ပေဟဠိ အေမးပုစာၦမ်ားသာ ဆက္တိုက္ေပၚလာ၏။ “အာ့…အိ….အိ…အ……ၿပီး ၿပီ….ၿပီး….ၿပီ…အင့္…အင္း.. အားဟားးး ရွီးးး” “အ…အေမ့…….အမေလး..အီး….ဟီး…ဟီး” ေယာက္်ားႀကီး၏ အသံႏွင့္အတူ ႏွင္းဝင့္ဝါ၏ မခ်ိမဆန႔္ ေအာ္သံေလး ဆက္တိုက္ထြက္လာၿပီး ၿငိမ္သက္သြားေလသည္။

မို႔မို႔ တံခါးဝ၌ ရပ္ေနမိဆဲ။ “ဒါ ဘာလုပ္တာလဲ ကိုကို…. တစ္သိန္းမွ မျပည့္ဘဲ” “ကြာ… တစ္ခါတည္း လုပ္တဲ့ဟာကို ….ဟဲဟဲ” “အို… က်မ  ဒါမ်ိဳး တစ္ခါမွ ခံဖူးတာ မဟုတ္ဘူးရွင့္…. ေဒၚခင္ႀကီး အဆြယ္ေကာင္းလို႔ လုပ္တာ…. အပ်ိဳရွင့္… သိလား” “ဟဲဟဲ.. ဟုတ္ပါတယ္…. အပ်ိဳမို႔ ဒီေလာက္ေပးတာ…. ၿပီးေတာ့ မင္းဟာေလးက ၾကပ္တီးၾကပ္သိပ္နဲ႔ အရသာမွ သိပ္မရွိတာ” “ေအာ္… ရွင္က မုန႔္ၿပဲသလက္ ဝယ္စားတာမ်ား မွတ္လို႔လား…. တစ္သိန္း မျပည့္ရင္… အခု က်မ ေအာ္လိုက္မွာေနာ္” “အို ..အို… အလကားပါ စတာပါ…. ကေလးရယ္.. ဟဲဟဲ… ေရာ့” မို႔မို႔ အံသြားေလးကို တင္းခနဲ ႀကိတ္လိုက္မိ၏။ ဘယ္လိုျဖစ္တာလည္း ႏွင္းရယ္ဟု ရင္မွာ ျမည္တမ္းမိ၏။ “မို႔မို႔… အားလုံးျမင္တယ္ ၾကားတယ္ေပါ့… ဟုတ္လား” “အင္း” “ႏွင္းကို ႐ြံသြားၿပီလား သူငယ္ခ်င္းရယ္…ဟင္” “အဲ့လို မဟုတ္ပါဘူး… ႏွင္း” “ႏွင္း…. ႏွင္းေလ ဒီလိုမလုပ္ရင္ ႏွင္းေမေမ ေဆး႐ုံတက္ဖို႔ ခက္ေနမွာ” “ဘာ… ႏွင္းေမေမ ေဆး႐ုံတက္ဖို႔ လုပ္တာ… ဟုတ္လား” “ဟုတ္တယ္… ေငြလိုေနတယ္… မို႔မို႔” မို႔မို႔ ဘဝအေၾကာင္း မသိေသးပါလားဟု  ကိုယ့္ဖာသာ စဥ္းစားရင္း  သက္ျပင္းခ်မိရျပန္ပါသည္။ ႏွင္းဝင့္ဝါ အေပၚ၌  ေစာစီးစြာ အထင္ေသးမိျခင္းအတြက္ မို႔မို႔ ေနာင္တရမဆုံး ျဖစ္ေနရသည္။ “လာ… မို႔မို႔…. ေမေမ့ဆီ သြားရေအာင္” ႏွင္းဝင့္ဝါမိခင္ ေနမေကာင္းသျဖင့္ ႏွင္းဝင့္ဝါ ေက်ာင္းသို႔ပင္ မသြားႏိုင္။  အိမ္ေရွ႕ပူ အိမ္ေနာက္ မခ်မ္းသာ ဆိုသလိုပင္ ေရာေယာင္ၿပီး မို႔မို႔လည္း ေက်ာင္းပ်က္ခဲ့ရေတာ့သည္။ ေႏြသ႐ုပ္သည္  လူလုပ္မမီႏိုင္ေသာ အက်ည္းတန္ ေျခာက္ေသြ႕ျခင္းကို အပီျပင္ဆုံး ျခယ္မႈန္းထားသည္။ ႏွင္းဝင့္ဝါ ေမေမအား  သူတို႔ေနထိုင္ရာ ရပ္ကြက္ႏွင့္ အတန္ငယ္ေဝးေသာ လယ္ကြင္းစပ္တစ္ခုထဲမွ ခရမ္းခ်ဥ္သီ၊ မုန္လာ၊ နံနံ တို႔စိုက္ေသာ ယာတဲတစ္ခုတြင္ ထားရွိေပးထားသည္ကို တအံ့တေအာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ရပ္ကြက္ထဲက အိမ္တြင္ လူမရွိေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္ကို ယခုမွ မို႔မို႔ သေဘာေပါက္သည္။ မို႔မို႔အတြက္ ဘဝႏွင့္ ဆိုင္ေသာ သင္ခန္းစာမ်ား ဆက္တိုက္ ရလိုက္သလို အသိဉာဏ္မ်ား  အေတြးအေခၚမ်ား ဝင္လာေန၏။ “ႏွင္းေမေမ့ကို ဘာလို႔ ဒီမွာ လာထားတာလဲ..ဟင္” “အေျခအေန ဆိုးလို႔ေပါ့… သူငယ္ခ်င္းရယ္” ႏွင္းဝင့္ဝါ အေျဖ၌ ေၾကကြဲရိပ္ နာက်ည္းရိပ္တို႔ကို အထင္းသား ေတြ႕ေနရသည္။ “အို… အေျခအေန မေကာင္းလို႔…. မေတာ္တဆ ျဖစ္လဲ အိမ္မွာပဲ ျဖစ္ေပါ့ ႏွင္းရယ္.. အခုဟာက” “မို႔မို႔…. ေမေမ့ကို ျမင္ဖူးလား…ဟင္” “ေနေကာင္းတုန္းကပဲ ေတြ႕ဖူးတာ” “အခု အေမ ေနမေကာင္းတုန္း…. ေတြ႕ၾကည့္ပါအုံး” ေျပာရင္း ႏွင္းဝင့္ဝါ မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးမ်ားက ေၾကကြဲရိပ္ေတြ သန္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာေလးပၚ လွိမ့္ဆင္းလာသည္။ 

လယ္ကြင္းထဲက အက္ကြဲေနေသာ ေျမပတ္ၾကားအက္တို႔က  လက္ႏွစ္လုံးမက ကြာဟေနျပန္သျဖင့္ သတိထား ေလွ်ာက္ေနရသည္။ မို႔မို႔ စီးထားေသာ ၅၀၀၀ေက်ာ္တန္ ခုံျမင့္ ဖိနပ္ေလးက ေကာက္႐ိုးငုတ္တို႔ကို ဖိနင္းကာ ေလွ်ာက္လွမ္းေန၏။ ႏွင္းဝင့္ဝါ ဝတ္ဆင္ထားသည္က သာမန္ အရပ္သူေလးတစ္ေယာက္လိုပင္  ပိုးေပ်ာ့ထမီ တစ္ပတ္ႏြမ္းႏွင့္ ေယာက္်ားရွပ္ျဖဴ လက္ရွည္ကို ေခါက္တင္ထား၏။ အက်ႌေအာက္စေလးကို အျပင္သို႔ ထုတ္ဝတ္ထားေသာ္လည္း ကားစြင့္ေသာ တင္ပါးႀကီးမ်ား၏ ဖြံ႕ထြားလႈပ္ရွားမႈကို မကာကြယ္ႏိုင္။ ေျဖာင့္တန္းႀကီးမားေသာ ေပါင္တံႀကီးမ်ားက ႏွင္းဝင့္ဝါကို အလွမေလးအျဖစ္ အားျဖည့္ေပးထား၏။  ဆံႏြယ္အခ်ိဳ႕က ႏွင္းဝင့္ဝါ၏ နဖူးေလးေပၚသို႔ ဝဲက်ကာ ခပ္ေစာင္းေစာင္းေလး ဖုံးအုပ္ထားသည္။ ဝိုင္းစက္နက္ေမွာင္ေသာ ငိုၿပီးစ မ်က္ဝန္းေလးမ်ားက မိုးစဲသြားစဥ္ က်န္ရစ္ေသာ ျမက္ဖ်ားမွ မိုးစက္မိုးသီးေလးမ်ားႏွယ္ စိုစိုစြတ္စြတ္ေလး။ “နင္ ေက်ာင္းမတက္တာကို…. ဟန္ထြန္း သိလား” မို႔မို႔ ဟန္ထြန္း ဆိုေသာ အမည္ကို ႐ြတ္ဆိုလိုက္မိသည့္အခိုက္ ႏွင္းဝင့္ဝါ ဆတ္ခနဲ တုန္သြားသည္။ “ဘယ္သိမွာလဲ မို႔မို႔ရယ္” ေျပာရင္း ႏွင္းဝင့္ဝါ ရႈိက္လိုက္ေသးသည္။ ႏွလုံးသား မိုးတိမ္ဆီမွ နာက်င္ေႂကြကြဲျခင္း မိုးက ထစ္ခ်ဳန္းလို႔ လာျပန္သည္။ မို႔မို႔ ႏွင္းဝင့္ဝါကို အလြန္အမင္း သနားသြား၏။ “ေဆာရီး…. မို႔မို႔ အမွတ္တမဲ့ ေျပာမိတာ… မို႔မို႔လဲ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီပါ့မယ္… ႏွင္းရယ္” “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္… သူငယ္ခ်င္းရယ္” “ေစာက္ပတ္ကိုၿဖဲ နီတာရဲ… အဲဒါ ဘာတဲ့လဲ” ႏွင္းဝင့္ဝါ ေမေမက စကားထာ ဝွက္ေနပါေကာလား။ ေခါင္းတစ္ေခါင္းလုံး ကန္ဇြန္းပြင့္ေတြ ပန္ထား၏။ ႏွင္းဝင့္ဝါ မ်က္ႏွာေလးလိုပင္ ႏွာတန္ေပၚေပၚ မ်က္ခုံးထူထူေလးက ငယ္႐ုပ္ မေပ်ာက္ခ်င္ေသး။ သနပ္ခါး ဘဲၾကား ပိန္းပိန္းႀကီးကို ပါးစုံ႔ႀကီးႏွစ္ဖက္၌ ထူထူလိမ္းထားသည္။ “ေစာက္ပတ္နဲ႔လီး အခ်စ္ႀကီး…. မၿပီးသမွ် လီးဒုကၡ” ေယာက္်ားေလးမ်ား၏ ကာမေဆာင္ပုဒ္ အခ်ိဳ႕ကိုလည္း  ေမေမက က်ယ္ေလာင္စြာ က်က္မွတ္ေနျပန္သည္ကို စိတ္မခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ ေတြ႕ရ၏။ “ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး  ရပ္ကြက္ထဲမွာ  ထားလို႔ရမွာတဲ့လဲ…. မို႔မို႔ရယ္…. အဲ့ဒါမ်ိဳးေတြခ်ည္း ေအာ္ေနတာ” မို႔မို႔လည္း ဝမ္းနည္းစြာ  ေငးရင္း ေခါင္းၿငိမ့္ျပ၏။ “ဘာက စျဖစ္တာလဲ…. ႏွင္း” “ေသြးပါပဲ… မို႔မို႔ရယ္… ရသီ လာေနတုန္း ေရခ်ိဳးလိုက္တယ္ေလ…. အဲဒီက စတာပဲ…. ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး” “ႏွင္း ေမေမက… ေသြးမဆုံးေသးဘူးလား” “ေလးဆယ္ေက်ာ္ပဲ…. ႏွင္းလဲ မစဥ္းစားတတ္ဖူး” “ရွိမွာေပါ့ေလ…. မို႔မို႔တို႔က ေဆးပညာမွ နားမလည္တာ” “မို႔မို႔… ထမင္းစားၿပီးမွ… ျပန္ေနာ္” “အင္း… စားမယ္ေလ… ႏွင္းနဲ႔ စကားေျပာခ်င္ေသးတာ” ထိုေန႔က မို႔မို႔ႏွင့္ ႏွင္းဝင့္ဝါ ထမင္းစားၿပီး စိန္ခ်ယ္ပန္းမ်ား စိုက္ထားေသာ တဲအေနာက္ဖက္သို႔ ထြက္ခဲ့ၾက၏။

“ေဒၚခင္ႀကီးကို… ႏွင္း ဘယ္လိုသိသြားတာလဲ…ဟင္” မို႔မို႔က ေဒၚခင္ႀကီးကို ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ အပ်ိဳ၊ အအို၊ တစ္ခုလပ္၊ တစ္လင္ကြာ ၊ ႀကိဳက္ကုန္း အားလုံးကို ေၾကးစားတန္းဝင္ ျဖစ္လာေစရန္ ဖန္တီးရာ၌ ေဒၚခင္ႀကီးက နာမည္ႀကီးသည္။ “ေမေမ့ကို လာၾကည့္ရင္း… ႏွင္းတို႔အေျခအေနကို သိသြားၿပီး… ေယာက္်ားတစ္ေယာက္နဲ႔ အိပ္တာနဲ႔ ပက္ခနဲ ေငြ တစ္သိန္းေလာက္ရတာ…. လုပ္ပါလားလို႔ ဆိုလို႔ ႏွင္းလဲ” “ေတာ္ပါေတာ့… ႏွင္း” မို႔မို႔ အလန႔္တၾကား ေအာ္မိသည္။ မိမိမွာသာ  ကာမဆႏၵ ရမက္မီး ေလာင္ၿမိဳက္မႈကို ခံစားရင္း ဘဝလမ္း၌  စမ္းတဝါးဝါး ျဖစ္ေနသည္။ ႏွင္းဝင့္ဝါ ခမ်ာ ကာမကို ေရာင္းကုန္လုပ္၍ ရင္းႏွီးေနရၿပီ။ “ေရာ့ ႏွင္း…. မို႔မို႔ မနက္ဖန္ ျပန္လာအုံးမယ္” မို႔မို႔က ကြန္ပါဗူးေလးထဲမွ တစ္ေသာင္းတန္ ႏွစ္႐ြက္ကို ထုတ္ေပးရင္း ေျပာသည္။ “မို႔မို႔ မုန႔္ဖိုး မက်န္ဘဲ ေနအုံးမယ္” “ရတယ္…… ကိုယ့္မွာ ေမေမက ေပးလိုက္  မမက ေပးလိုက္နဲ႔  ပိုပါေသးတယ္” “ေက်းဇူးတင္ရျပန္ၿပီ… မို႔မို႔ရယ္” အခင္းထဲရွိ ဇလပ္ပန္းျဖဴျဖဴေလးမ်ားက ေျမမွာ ေႂကြက်ေနသည္ကို ႏွင္းဝင့္ဝါေရာ မို႔မို႔ပါ မနင္းမိေအာင္ မတိုင္ပင္ပဲ ကြင္းေရွာင္၍ နင္းေလွ်ာက္မိၾက၏။ ႏုနယ္ေသာ ဘဝေလးမ်ား၌ပင္ ပန္းအေႂကြေလးမ်ားအေပၚ ဂ႐ုဏာသက္တတ္သည္မွာ မိန္းခေလး သဘာဝ မဟုတ္ပါလား။ “နင္ …. ဘာလုပ္သင့္တယ္ထင္လဲ… ဟန္ထြန္း” “က်ေနာ္… မို႔မို႔ကို တစ္ခုေျပာခ်င္တယ္” မို႔မို႔ေမးခြန္းကို ဟန္ထြန္းက မေျဖပဲ သူေျပာခ်င္သည္ကိုသာ အခြင့္အေရး ေတာင္းဆိုသည္။ “ကဲ….ေျပာ” “ႏွင္းကို က်ေနာ္ ခ်စ္တယ္…. ခ်ာတိတ္ေတြရဲ႕ အခ်စ္စကားမို႔ လူႀကီးေတြ ရယ္ခ်င္ရယ္မယ္… ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ႏွင္းကို တကယ္ခ်စ္တာ…. ကိုယ့္ဘဝကို ရပ္တည္ႏိုင္တဲ့အခ်ိန္မွာ လက္ထပ္မယ္” “အဲဒါေတြ…. ေလကုန္ခံၿပီး ေျပာမေနနဲ႔…. ဟန္ထြန္း… အခု နင္ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ နင္သိလား… ဟင္” “သိတာေပါ့… မို႔မို႔ရယ္… ႏွင္းဆီကို သြားရမယ္… အားေပးရမယ္… ေငြေရးေၾကးေရး… ကူညီရမယ္… ဒါေပမယ့္” ဟန္ထြန္း တည္တန႔္ေသာ အၾကည့္ႏွင့္ မို႔မို႔ကို တစ္ခ်က္ ေစာင္းၾကည့္ၿပီး ၾကည္လင္ျပာလဲ့ေနေသာ ေကာင္းကင္သို႔ ေမာ္ၾကည့္ရင္း “က်ေနာ့္မွာ…. ေငြေၾကးအင္အား မရွိဘူး… မို႔မို႔ရယ္” အားအင္ခ်ိနဲ႔ေသာ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္၏ စြမ္းအင္မဲ့ ညည္းညဴမႈကို မို႔မို႔ ခါးသည္းစြာ ၾကားလိုက္ရ၏။ မို႔မို႔ မေက်နပ္ ေဒါသႏွင့္ ခံျပင္းမႈက ဝင္လာ၏။ “ေငြ အေၾကာင္းကို နင္ မစဥ္းစားနဲ႔ ဟန္ထြန္…. တတ္ႏိုင္တာကို အရင္စဥ္းစား… ဒါပဲ” ဟန္ထြန္းက မို႔မို႔ကို အထင္ႀကီးစြာ ၾကည့္ေနသည္။

“ကဲ…ဒါျဖင့္ သြားစို႔” တဇြတ္ထိုး တေဇာက္ကန္း အ႐ြယ္ေတြမို႔ အခုဆို  အခုခ်က္ခ်င္း ဆုံးျဖတ္ လုပ္ေဆာင္တတ္ၾကျပန္သည္။ ယာခင္း မေရာက္မီ ကုကၠိဳပင္အုပ္အုပ္ႀကီး တစ္ပင္ေအာက္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္ခဲ့ၾက၏။ “နင္…. ႏွင္းကို သိပ္ခ်စ္လား…ဟင္” “ခ်စ္တာေပါ့ မို႔မို႔ရာ… အသဲထဲ စြဲေနေအာင္ ခ်စ္တယ္” “ဟင္းဟင္း…. ဘာလုပ္ဖို႔ ခ်စ္တာလဲ ဟန္ထြန္း” “ဟာဗ်ာ… မို႔မို႔ကလဲ…. ဘယ္လိုႀကီး ေမးတာလဲ” “နင့္ရင္ထဲ ရွိတဲ့အတိုင္း ေျဖၾကည့္စမ္း” “ယုယ ျမတ္ႏိုးခ်င္လို႔… ခ်စ္တာေပါ့” “ဖန္ေပါင္းေခ်ာင္ထဲ အလွထည့္ထားခ်င္တာမ်ိဳးလား” “ဘယ္ေယာက္်ားမွ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို… အလွမၾကည့္ဘူး” “ဒါျဖင့္… ကာမစပ္ယွက္ဖို႔ ခ်စ္တာေပါ့” “ဒါ… အမွန္ပဲေလ…” “ဒါျဖင့္ဟယ္… ငါ့ကိုလဲ စပ္ယွက္လို႔ ရတာပဲ…. ဘာလို႔ ငါ့က်ေတာ့ မခ်စ္လဲ…ကဲ” မို႔မို႔ သိပ္သြက္ေနသည္။ အျမင္ဗဟုသုတ သီအိုရီမ်ား က်က္မွတ္ၿပီးကတည္းက မို႔မို႔ရင္မွာ ေမာေနသလို ျဖစ္ေနခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။ “ႏွင္းနဲ႔က အေနနီးတယ္ေလ” ဟန္ထြန္းက မို႔မို႔ကို ဇေဝဇဝါၾကည့္ရင္း တုံ႔ဆိုင္းဆိုင္းေလး ေျဖသည္။ “တကယ္လို႔ဟာ.. ငါ အခု နင့္ကို ေပးရင္  နင္ယူမလား…ေျပာစမ္း” “အဓိပၸါယ္ မရွိတာေတြ…. မို႔မို႔ရယ္” ဟန္ထြန္းက တံေတြးတစ္ခ်က္ ၿမိဳခ်ရင္း ကတုံကယင္ႀကီး ေျပာသည္။ ဟန္ထြန္း အၾကည့္က ေျမျပင္မွာ။ “ငါ .. ခံခ်င္ေနတယ္…. ဟန္ထြန္း” “ဟာ…..  မဟုတ္တာ” မို႔မို႔ ၿပဳံးလိုက္သည္။ မို႔မို႔အတြက္ ထိုစကားမ်ား ေျပာတတ္လာေအာင္ ေျပာရဲလာေအာင္ မို႔မို႔ ပတ္ဝန္းက်င္က သင္ေပးထားခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား။ “ငါ့ကို လိုးပါလား… ဟန္ထြန္း” “အိုးမိုင္ေဂါဒ္… မို႔မို႔ ဘာျဖစ္သြားတာလဲ ဟင္” “မသိဘူးး” မို႔မို႔က ကုကၠိဳပင္ေျခရင္း၌ ထိုင္လိုက္ရင္း ဟန္ထြန္းေပါင္ၾကားသို႔ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းျဖင့္ တစ္ခ်က္ၾကည့္၏။ ဟန္ထြန္း ပုဆိုးၾကားမွ ေထာင္ထလာေသာ အရာႀကီးကို မို႔မို႔ ရင္ခုန္စြာ ျမင္လိုက္ရသည္။ စိတ္ေတြ ဘာျဖစ္လို႔ ေဖာက္ျပန္ကုန္တာပါလဲ။ ဆိတ္ၿငိမ္ရာ မ်က္ကြယ္ရာ ပတ္ပတ္လည္က  ရိပ္ၿပီးစ လယ္ကြင္းသာရွိသည္။ ႀကီးမားအုံ႔ဆိုင္းေသာ ကုကၠိဳပင္ႀကီးေပၚမွ စာငွက္ေလးမ်ား ေအာ္ျမည္သံေလးမ်ားသာ ၾကားေနရသည္။ ေနက ျမင့္လာၿပီ ပူျပင္းလာသည္။ ေန၏ အပူရွိန္ေၾကာင့္ ႐ိုးျပတ္ကေလးမ်ား တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ လန႔္ကြဲေနၾကသည္။ “ဒီနားမွာပဲ လုပ္ၾကမလား…ဟင္” “လူ မလာပါဘူး.. ဒီမွာပဲ လုပ္ၾကရေအာင္” ႏွစ္ဦးစလုံး အသံမ်ား တုန္ရီေနၾကသည္။ “ထမီ လွန္ေလဟာ” “နင့္ပုဆိုး အရင္လွန္” ဟန္ထြန္’က ပုဆိုးကို အရင္လွန္ျပလိုက္သည္။ ႀကီးမားလြန္းေသာ ဟန္ထြန္းလီးက ဒစ္ႀကီးၿပဲေနသည္။ ေငါက္ခနဲ ေငါက္ခနဲ ေတာင္ျပေနပုံက မို႔မို႔ကို ကာမစိတ္မ်ား တက္ႂကြလာေစသည္။ မို႔မို႔က ဟန္ထြန္းလီးႀကီးကို အသာအယာ ကိုင္ၾကည့္သည္။ ႏွစ္ဦးစလုံး ငုံ႔ၿပီး လီးႀကီးကို တယုတယ ကိုင္ၾကည့္ေနၾကသည္။

မို႔မို႔က ခြၽန္ျမေသာ သူမလက္သည္းေလးမ်ားႏွင့္ ဟန္ထြန္းလေမႊးအုံကို ဖြ႐ြေပးေနသည္။ “မို႔မို႔… စုပ္ၾကည့္ပါလား…ဟင္” “ဟင့္အင္း…. ႐ြံတယ္” “မို႔မို႔ကိုလဲ ယက္ေပးမယ္ေလ” “တကယ္ေနာ္” “တကယ္ေပါ့” “သူမ်ား စုပ္ေပးၿပီးမွ သူ႔အလွည့္က်မွ မယက္ေပးရင္ သိမယ္… ဟြန္း”ဟုဆိုကာ မို႔မို႔ လီးထိပ္ႀကီးကို ႐ႊန္းလက္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးႏွစ္လႊာျဖင့္ ငုံ႔စုပ္လိုက္သည္။ “ႁပြတ္…ႁပြတ္စ္… ျပစ္” “အိ…အ…အားးဟား” လီးစုပ္တာ မခံဖူးေသာ ဟန္ထြန္းဖင္ႀကီး ဆတ္ခနဲ တုန္ခါသြားသည္။  ပုဆိုးကို ႐ိုး႐ိုးပင့္မထားရာမွ ေခါင္းေပၚမွ ေက်ာ္၍ ခြၽတ္ပစ္လိုက္သည္။ မို႔မို႔ လက္ဆုတ္ေလးထဲ၌ လီးတုတ္တုတ္ႀကီးက ပူေႏြးေႏြးႀကီး ထိုးေထာင္ေနသည္။  အေၾကာႀကီးမ်ား ေထာင္ကာ မာက်စ္ေနေသာ ဟန္ထြန္း၏ လီးႀကီးက အားရစရာ ေကာင္းလွသည္။ “ႁပြတ္…ပလပ္…..စြပ္… ႁပြတ္စ္” “ရႉး….အား..အာ့….နာနာ စုပ္စမ္းပါ…. မို႔မို႔ရယ္” “ႁပြတ္…စြပ္…ႁပြတ္…ပလစ္….ၿပိ…….ႁပြတ္” မို႔မို႔က ေခါင္းကို ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ ေဆာင့္၏။ လီးတုတ္တုတ္ ရွည္ရွည္ႀကီးက မို႔မို႔ပါးစပ္ေလးထဲ ေလွ်ာခနဲ ေလွ်ာခနဲ တိုးဝင္လိုက္ ျပန္ထြက္သြားလိုက္ ျဖစ္ေနသည္။  ဟန္ထြန္း အသားမ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္လာသည္။ မို႔မို႔ေခါင္းေလးကို စုံကိုင္လွ်က္ ေဆာင့္ကာ ေဆာင့္ကာ  လိုးသြင္းပစ္လိုက္မိသည္။ မို႔မို႔ အသက္ရႉ မွားသြားရသည္။ “ႁပြတ္…စိ….ႁပြတ္စ္…..စြပ္…ဘြပ္….ႁပြတ္” “အား အား… အီး…. ေဆာရီး… မို႔မို႔ရယ္… ထြက္ကုန္ၿပီ….အား ရွီးး” ဟန္ထြန္းက သုတ္ေရမ်ားကို မို႔မို႔ပါးစပ္ထဲ အရွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ပန္းထည့္ေပးလိုက္သည္။ မို႔မို႔ ၿငိမ္ေနသည္။  ပါးေစာင္ေလးမွ ထြက္လာေသာ သုတ္ေရမ်ားက အဖတ္အဖတ္ႏွင့္ ပ်စ္ခဲေန၏။ ဟန္ထြန္းက သူ႔လီးႀကီးကို ႁပြတ္ခနဲ ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ မို႔မို႔ ဂလုခနဲ ၿမိဳခ်လိုက္သည္။ ျပင္းထန္ေမႊးျမေသာ ရနံ႔စိမ္းက ႏွာဝတြင္ ျပင္းျပင္းစူးစူးေလး ေမႊးသြားသည္။ “ကဲ… မို႔မို႔…ပက္လက္လွန္လိုက္” မို႔မို႔ ရွက္႐ို႕႐ို႕ေလး လွန္ေပးလိုက္သည္။ ထမီကို ဆြဲတင္လိုက္ေသာ မို႔မို႔လက္ကေလးက တုန္တုန္ရီရီေလး ျဖစ္ေနရွာသည္။  ေကာက္႐ိုးခင္းထားေသာ သစ္ပင္အျမစ္ဆုံႀကီးၾကား၌ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို ၿဖဲကားေပးထားသျဖင့္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက ၿပဲၿပဲအာအာႀကီး ေပၚလာသည္။  ဟန္ထြန္း မ်က္လုံးမ်ားက အေရာင္တဖ်တ္ဖ်တ္ လင္းလက္ေနသည္။ ႏွင္းဝင့္ဝါ ေစာက္ပတ္ကို ႏႈိက္ဖူး႐ုံမွလြဲ၍ ဟန္ထြန္း၌ အေတြ႕အႀကဳံ မရွိေပ။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ တစ္ေက်ာင္းလုံး၏ အလွသရဖူ ေဆာင္းသူေလး မို႔မို႔ကို လိုးရျခင္းအတြက္ ဟန္ထြန္း သူ႔ကိုယ္သူ မယုံႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနရသည္။ မို႔မို႔ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက လက္တစ္ဝါးစာမွ် ႀကီးမားေနသည္။ ေစာက္ဖုတ္ႏွစ္ျခမ္းက မို႔ေဖာင္းကာ တင္းေျပာင္ ခုံးထေနသည္။

ေစာက္စိေနရာေလးက ခ်ိဳင့္ဝင္ေနၿပီး နီရဲရဲ ေစာက္စိထိပ္ေလးကို မို႔ေဖာင္းေသာ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းအမႊာႀကီးႏွစ္ခု အၾကား၌  ေနေရာင္ျဖင့္ ေတြ႕ေနရသည္။ “မို႔မို႔ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက… အႀကီးႀကီးပဲေနာ္” “ဟင့္အင္း… မႀကီးပါဘူး… မိန္းမတိုင္း အဲသေလာက္ေတာ့ ရွိတာပဲေပါ့..ဟဲ့” “ဟုတ္လား… ငါက မိန္းမေစာက္ဖုတ္ကို အခုမွ ျမင္ဖူးေသးတာ.. ခ်စ္စရာႀကီးေနာ္” “နင္တို႔ ေယာက္်ားေလးေတြ ခ်စ္တာ… ဒါပဲ မဟုတ္လား” “ဒါပဲေပါ့ဟာ… လူၾကားမေကာင္းလို႔ ေပါက္ကရေတြ တင္စားၿပီး ေျပာေနရတာပါ” “ကဲပါ…. လုပ္မွာ လုပ္ပါ… စကားပဲ ေျပာေနတယ္” “လိုးရမွာ  သေမ်ာေနတာ…ဟီး…ဟီး” “အံမယ္…. အရင္ ယက္ေပးရအုံးမွာ..ဟြန္း… သူ႔အလွည့္က် ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္  မလုပ္နဲ႔” “ေအးပါဟာ… နင့္ေစာက္ဖုတ္ အသစ္စက္စက္ႀကီးကို ငါ ယက္ေပးမွာပါ… နင္ ငါ့လီးကို  စုပ္ေပးခဲ့တာလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္” ကုကၠိဳပြင့္ေလးမ်ား ေႂကြလႊင့္လွ်က္ရွိသည္။ ေငြေၾကးႏွင့္ အေရာင္းအဝယ္လုပ္ေသာ ကာမေဈးကြက္ထက္ လိုးခ်င္သူႏွင့္ ခံခ်င္သူ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ပြင့္လင္းရဲတင္းမႈေၾကာင့္ အလုပ္ျဖစ္သြားေသာ ျမင္ကြင္းက ပိုမိုသန႔္စင္ ရင္ခုန္စရာ ေကာင္းေနသည္။ မို႔မို႔ေမေမႏွင့္ ကိုထင္ေအာင္ဆိုေသာ ေၾကာင္းဖားႀကီးလို စီးပြားဖက္ လုပ္ငန္းစပ္တူလုပ္ရင္း၊ ရွယ္ယာထည့္ရင္း လိုင္းပူးကာ ႏွစ္ပင္လိမ္သြားၾကေသာ အျဖစ္က တစ္မ်ိဳး၊ အခ်စ္ဆိုတဲ့ စကားကို ေဖာေဖာသီသီ ေျပာၿပီး ႀကိဳက္လိုးႀကိဳက္ခံ အျဖစ္ေတြက တစ္ဖုံ။  အဲ… အဆင္မေျပ၍ ကြိဳင္ေတြပူၿပီး ဘာညာေတြ ရႈပ္လာၿပီး လူသိရွင္ၾကား ျဖစ္ကုန္ရင္ေတာ့ ေနေကာင္းသြားမယ္ မွတ္ေတာ့။ အခု မို႔မို႔ႏွင့္ ဟန္ထြန္းက ႀကိဳက္လိုးႀကိဳက္ခံ ျပႆနာ မရွိ။ ခံခ်င္သူက ခံၿပီး လိုးခ်င္သူက လိုးတာ ေအးရာေအးေၾကာင္းပဲ။ “နင့္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက ေမႊးေနတာပဲ…ေနာ္” “ဆပ္ျပာေမႊးနဲ႔…. အၿမဲ တိုက္တာ” မို႔မို႔က ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို ကားကားႀကီး ၿဖဲေပးထားလွ်က္ ဟန္ထြန္းေခါင္းကို ဖိလွ်က္ ဆြဲသြင္း၏။ ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသား အိအိေႏြးေႏြးႏွင့္ ဟန္ထြန္း ႏႈတ္ခမ္းသား အစုံတို႔ ဖိကပ္မိသြားၾကသည္။ အဂၤလိပ္ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွ ပါးစပ္ခ်င္း ေတ့စုပ္သလို ဟန္ထြန္း စုပ္ယူလိုက္သည္။ အျမင္အားျဖင့္ တင္းေျပာင္ေနေသာ္လည္း တကယ္တမ္း စုပ္ယူလိုက္ေသာအခါ ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားက ေပ်ာ့အိစြာ ပါးစပ္ထဲသို႔ ႁပြတ္ခနဲ ဝင္လာသည္။ ေစာက္ပတ္ႀကီးက တျခမ္းဆြဲၿဖဲလိုက္သလို ရဲခနဲ ၿပဲသြားသည္။ “အ…အေမ့” မို႔မို႔ ခါးေလး ဆတ္ခနဲ ေကာ့လန္သြားသည္။ ဖင္စအိုထဲကပါ မက်န္ စိမ့္ၿပီး ခံလို႔ ေကာင္းသြားသည္။

ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားမွ တစ္ခုတည္းေသာ အေပါက္သည္ မို႔မို႔တို႔ မိန္းခေလးေတြအတြက္ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံး၏ အေၾကာစုံ စုေဝးရာလည္း ျဖစ္ေပရာ ယခုကဲ့သို႔ ပါးစပ္ႀကီးႏွင့္ အစုပ္ခံရေသာအခါ ဖင္ရင္တင္ ဘာမွ်မက်န္ေအာင္ အီစိမ့္ကုန္၏။ “ႁပြတ္….ႁပြတ္…ပလပ္…ဖြတ္….စြပ္….စြိ…ဖလြတ္” “ရွီး… အား……အ” လွပေသာ မို႔မို႔ ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ား ခြၽန္ေနေအာင္ စူကာ င႐ုပ္သီးစပ္သလို တရွီးရွီး တအားအား ေအာ္ေနသည္။ ဟန္ထြန္းက ေစာက္ဖုတ္ႏွစ္ျခမ္းကို လက္ျဖင့္ ၿဖဲကာ ေစာက္စိေလးကို လွ်ာထိပ္ႏွင့္ ကလိေပးလိုက္ျပန္သည္။ “ဟ…..အ…ဟင့္… အိုး… အား……အိ…” မို႔မို႔ ကိုယ္လုံးေလး တုန္တက္သြားကာ ခါးေလးမ်ား ေကာ့တက္သြားၿပီး အားခနဲ ေအာ္ကာ ဖင္ႀကီးက ေျမသို႔ ျပန္က်၏။ တဆတ္ဆတ္ တက္သြားေသာ ခါးက တုန္တခိုက္ခိုက္ ျပန္ျပန္က်လာပုံက မႈတ္ေပး စုပ္ေပးသူကို ပို၍အားရေစသည္။ ဟန္ထြန္း ပါးစပ္ႀကီးက ေစာက္ဖုတ္ကို စုပ္ေပးေနစဥ္ ယင္းသို႔ မို႔မို႔က ေကာ့လိုက္ေသာအခါ ဟန္ထြန္း၏ ေမးေစ့ႏွင့္ မို႔မို႔ဖင္ၾကားတို႔ ပြတ္သပ္မိၾက၏။  ထို အထိအေတြ႕တို႔ကလည္း မို႔မို႔အတြက္ အရသာ ျဖစ္ေနရ၏။ သစ္ျမစ္ဆုံႀကီးႏွစ္ခုၾကား ေကာက္႐ိုးခင္းထားေနရာ၌  ပက္လက္ကေလး ၿဖဲကားေပးထားေသာ မို႔မို႔ေပါင္ၾကားတြင္ ဟန္ထြန္း ေခါင္းေထာင္သြားလိုက္ ျပန္ငုံ႔သြားလိုက္ျဖင့္  အလုပ္ရႈပ္ေနသည္။ “အို႔….အိုး……. ေကာင္းလိုက္တာဟယ္…. ကြၽတ္စ္ ကြၽတ္စ္” မ်က္လုံးကို စုံမွိတ္ၿပီး အံတင္းတင္းႀကိတ္လွ်က္ ေခါင္းကို ဘယ္ညာခါရမ္းရင္း  ညည္းတြားေနေသာ မို႔မို႔မ်က္ႏွာေလး၌  အလွအပတို႔အစား မခ်ိမဆန႔္ ေဝဒနာကို ခံစားေနရေသာ ခေလးေမြး လူနာတစ္ဦးႏွင့္လည္း ဆင္ဆင္တူေနျပန္သည္။ ဟန္ထြန္းက အမႈတ္ကြၽမ္းက်င္လွလို႔ေတာ့ မဟုတ္ေပ။ စိတ္ကူးတည့္ရာျဖင့္ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားကို ပါးစပ္ျဖင့္ ဖြဖြကိုက္ဆြဲျခင္း၊ ေစာက္စိေလးကို  ႁပြတ္ခနဲ စုပ္ယူျခင္းမ်ားကို အဆက္မျပတ္ လုပ္ေဆာင္ေနသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ လွ်ာကိုလိပ္၍ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို႔  အလ်ားလိုက္ ထိုးသြင္းၿပီး ေမႊေႏွာက္ေပးလိုက္ရာ မို႔မို႔ခမ်ာ ထြန႔္ထြန႔္လူးသြားရွာၿပီး ေပါင္ႀကီးႏွစ္လုံးမွာ အလိုလိုေနရင္း ကားလိုက္ ေစ့လိုက္ ျဖစ္သြားရရွာေပသည္။ မို႔မို႔ေစာက္ပတ္ေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ၿဖဲထားေသာေၾကာင့္ အတြင္းသား နီနီရဲရဲေလးမ်ားကို ျမင္ေနရ၏။ ေစာက္စိေလးက တံေတြးမ်ားျဖင့္ စိုစြတ္စြာ ဝင္းလက္ေနသည္။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီး အထက္မွ ေမႊးညင္းႏုႏုေလးမ်ားမွာ အုံခဲၿပီး အဖုတ္လိုက္ ထေနသည္။ “အ….အား… ထြက္ခ်င္လာၿပီ…..ဟန္ထြန္း” “ထြက္ပေစ… ထြက္မွ ေကာင္းတာ မို႔မို႔… ထိန္းမထားနဲ႔” ဟန္ထြန္းဆီမွ သေဘာတူညီမႈ ရသည္ႏွင့္ မို႔မို႔က ေစာင္ရည္မ်ားကို ဒလေဟာ လႊတ္ထုတ္ပစ္လိုက္သည္။

ပူေႏြးပ်စ္ခြၽဲေနေသာ ေစာက္ရည္မ်ားက ဟန္ထြန္းပါးစပ္ထဲသို႔ စုပ္လိုက္ခ်ိန္နဲ႔ အံကိုက္ျဖစ္ကာ ႁပြတ္ခနဲ ႁပြတ္ခနဲ တန္းဝင္ကုန္သည္။ ေစာက္ပတ္ႀကီးေအာက္ အကြဲစပ္ေလးမွ ေစာက္ရည္မ်ား တလိမ့္လိမ့္ က်ဆင္းလာသည္။ ဟန္ထြန္းက  ထိုေစာက္ရည္စီးေၾကာင္းကို သူ၏ လွ်ာႀကီးျဖင့္ ဆီးတားပိတ္ဆို႔လိုက္ၿပီး ယက္ေပးလိုက္ျပန္၏။ ျဗင္းခနဲ ..ျဗင္းခနဲ အီစိမ့္ေႏြးေထြးသြားေသာ အရသာက မို႔မို႔ဖင္တစ္ခုလုံးကို လႊမ္းမိုးသြားေလသည္။ “အား…ဟား…ကြၽတ္… ကြၽတ္… ကြၽတ္…အင္း…အင္း ဟင္း” ဝါက် မျပည့္စုံေသာ ညည္းတြားသံေလးမ်ား အဆုံး၌ မို႔မို႔ မ်က္ဝန္းေလးမ်ား ပြင့္လက္လာၾကသည္။ “လိုးေပးေတာ့… ဟန္ထြန္းရယ္…ေနာ္” “မို႔မို႔… အရမ္းခံခ်င္ေနၿပီလား….ဟင္” “အင္းေပါ့လို႔… သူ႔လွ်ာႀကီးနဲ႔ အဖုတ္တစ္ခုလုံး ေျပာင္ေနေအာင္ ယက္ေပးမွေတာ့ ခံခ်င္လာတာေပါ့…. အဟင့္” မို႔မို႔ႏႈတ္ဖ်ားမွ အာသီသ ျပင္းေသာ ဆႏၵကို ပြင့္လင္းစြာ တီးတိုးေလး ေျပာလိုက္ေလရာ ဟန္ထြန္းက မို႔မို႔ေပါင္ၾကားမွာ ဒူးေထာက္ ထိုင္လိုက္သည္။ ထိုအခါ တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါေနေသာ လိင္တန္ႀကီးက အမ်ားရည္မ်ားျဖင့္ စို႐ႊဲဝင္းေျပာင္ ၿပဲအာေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးနားသို႔ တိုးကပ္မိသြားေတာ့၏။ ထိုသို႔ အဂၤါစပ္ႏွစ္ခု နီးကပ္သြားျခင္းသည္ မို႔မို႔ႏွင့္ ဟန္ထြန္းတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး၏ ေသြးခုံႏႈန္းမ်ားကို ပိုမို ျမန္ဆန္လာေစေတာ့၏။  ႏွစ္ေယာက္သား အၾကည့္ေတြက ၿဖဲကားထားေသာ မို႔မို႔ အဖုတ္ေလးႏွင့္ ဒစ္ၿပဲၿပဲ နီရဲေနေသာ ဟန္ထြန္းလိင္တံအေခ်ာင္းႀကီးဆီသို႔သာ ေရာက္ေနၾက၏။ ထိုသို႔ ၿပိဳင္တူ ငုံ႔ၾကည့္လွ်က္ လီးႏွင့္ ေစာက္ပတ္ကို လိုးထည့္ေပးရန္ တာစူေနၾကေသာ ဟန္ထြန္းႏွင့္ မို႔မို႔တို႔၏ ရင္ခုန္သံလႈိင္းမ်ားသည္ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလုံးကို ဖုံးလႊမ္းလွ်က္ ႐ိုးျပတ္ေလးမ်ား ေနပူရွိန္ေၾကာင့္ လန႔္ကြဲသံေလးမ်ားႏွင့္ ငွက္ေအာ္သံတို႔သည္ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ရင္ခုန္သံေအာက္၌ ေပ်ာက္သြားၾကရေလသည္။ “ဝင္လား…ဟင္…” “မဝင္ေသးဘူး…. တစ္ေနတယ္….အ….အ…” တက္သစ္စလူငယ္ အ႐ြယ္႐ိုင္းတို႔၏ လိုးပြဲေလးက ႏုထြတ္ စိမ္းစိုလွ၏။ “ငါ့လီးကပဲ က်ဥ္းတာလား… နင့္ဟာက ႀကီးတာလား မသိဘူးေနာ္” “ဟာ….အာ… အေရးထဲ နင္က ေျပာင္းျပန္ႀကီး ေျပာေနျပန္ၿပီ… ငါ့ဟာက က်ဥ္းလို႔ေနမွာေပါ့…  အို…အ….. တအား မထိုးနဲ႔ေလ… ေဘးေခ်ာ္သြားၿပီ….ဟ” ေတာင္ေနေသာ ဟန္ထြန္းလီးက  ေစာက္ပတ္ႏွစ္ျခမ္းထဲသို႔သာ အေလာတႀကီး ထိုးသြင္းေနသျဖင့္ အေပါက္မတည့္ပဲ ေဘးသို႔ ေခ်ာ္ေခ်ာ္ထြက္ေနရေလသည္။ ဟန္ထြန္းက ေစာက္ေခါင္းအဝကို လိုးသြင္းေနျခင္းမဟုတ္ဘဲ ေစာက္စိေအာက္နားမွ အတင္းအဓမၼ ထိုးထည့္ေနမႈေၾကာင့္ လီးမွာ ေခ်ာ္ထြက္ေနျခင္း ျဖစ္၏။

“ကြၽတ္စ္…. လိုးခ်င္တာလဲ ျပာလို႔… လီးကလဲ ခ်ာလို႔“ မို႔မို႔ စိတ္မရွည္ေတာ့ပဲ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ေျပာကာ ဟန္ထြန္းလီးကို အရင္းမွ ဆြဲကိုင္ၿပီး လက္တစ္ဖက္က ေစာက္ပတ္တစ္ဖက္ကို ဆြဲၿဖဲကာ ေတ့ၿပီး ဆြဲသြင္းလိုက္ေတာ့၏။ “ႁဗြတ္…ျဗစ္….ျဗစ္…..” “အ အာ့..အေမ့….အို႔ အိုး…ကြၽတ္..ကြၽတ္ ကြၽတ္…” “ဟ…အ…..ဝင္သြားၿပီဟ” ဟန္ထြန္းက အားရဝမ္းသာ အသံႀကီးႏွင့္ ေျပာလိုက္ကာ မို႔မို႔ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေလသည္။ “ႏို႔ကို မကိုင္နဲ႔ဟာ” “ႏို႔ကိုင္ၿပီး လိုးရတာဟ… နင္ကလဲ” “အက်ႌေတြ ေၾကကုန္မွာေပါ့” “ၾကယ္သီး ျဖဳတ္လိုက္ေလ… ငါစို႔ေပးမယ္” “နင္က …ႏို႔စို႔မလို႔” “ေအးေပါ့… ႏို႔စို႔ၿပီး လိုးမွ အရသာ ပိုရွိတာဟ” “နင္ ေတာ္ေတာ္ အတတ္ဆန္းတယ္….ဟြန္း” မို႔မို႔၏ အသံက မေက်နပ္သံကို လုပ္ယူ၍ ေျပာေနမွန္း သိသာလြန္းလွေပသည္။ အမွန္က မိန္းကေလးမ်ားသည္ ဆန္းေလ ႀကိဳက္ေလပဲ မဟုတ္ပါလား။ “ျဗစ္ ႁဗြတ္…..ႁပြတ္…ပ်စ္…..ဘြပ္..စြပ္…….” “အို႔ဟိုး…. ကြၽတ္ကြၽတ္….. နင့္အေခ်ာင္းႀကီးကလဲဟယ္… သံဒုတ္ႀကီး က်ေနတာပဲ… နာလိုက္တာ… ရွီး…အ” မို႔မို႔ခမ်ာ တကယ္ပဲ သံဒုတ္ႀကီးတစ္ေခ်ာင္း ေစာက္ပတ္ထဲ ထိုးထည့္ခံရသလို နာက်င္သြား၏။  ေစာက္ေခါင္းထဲမွ စိုစိႏုညံ့ေသာ  အသားမွ်င္မ်ားကို လီးထိပ္ႀကီးႏွင့္ ထိုးမိ ပြတ္တိုက္မိသြားၾကေလသည္။ ထိုအခါ ေစာက္ဖုတ္ေလး ႏွစ္ျခမ္းမွာ  မဟတဟေလး ျဖစ္ေနရာမွ ရဲရဲႀကီး ၿပဲအာသြားၿပီး လီးကို ဂဏန္းလက္မႏွယ္ ဖမ္းညႇပ္ထားလိုက္ေလသည္။ ဟန္ထြန္းက တင္းခနဲ လီးကို အညႇစ္ခံလိုက္ရသည္ႏွင့္ ဖင္ႀကီးတစ္ခုလုံး သြက္သြက္ခါသြားေအာင္ အီစိမ့္သြားရေလေတာ့သည္။ မို႔မို႔ႏို႔ႏွစ္လုံးကို စုံကိုင္ဆြဲၿပီး အခ်က္ ၂၀ခန႔္ ဆက္တိုက္ ေဆာင့္လိုးပစ္လိုက္ေလေတာ့သည္။ “အား…အိ…..နာတယ္… နာတယ္…အင့္….အင္း” ေၾကာက္လန႔္တၾကား ေအာ္သံႏွင့္အတူ မို႔မို႔တစ္ေယာက္ ဟန္ထြန္းရင္ဘတ္ႀကီးကို တြန္းခ်ေနျပန္သည္။ ထိုအခါ ဟန္ထြန္းက မဆင္း႐ုံမွ်မကပဲ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ တႁပြတ္ႁပြတ္ တဘြတ္ဘြတ္ႏွင့္ ထိုးသြင္းေနေသာ သူ႔လီးႀကီးကို အားကုန္ ေဆာင့္လိုးထည့္လိုက္ေလေတာ့သည္။ “ႁပြတ္…ဘြပ္….ဘြပ္…..ႁပြတ္…. ဖတ္…ဖတ္……ဘြပ္….” “အေမ့… အေမ…ေရ… အမေလး….အေမရဲ႕…. အား လား….လား….” မို႔မို႔က အက်ယ္ႀကီးမဟုတ္ပဲ တိုးညႇင္းစြာ ေအာ္ဟစ္ ညည္းတြားေနရွာရင္း နာက်င္လြန္းလွ၍ ပါးစပ္ကေလး ဟကာ ဟကာ အသက္ရႉေနရရွာ၏။

တကယ္ေတာ့ ဟန္ထြန္းလီးက ႏုထြားႀကီးျဖစ္လွ်က္ ဘယ္ေစာက္ပတ္ကိုမွ မလိုးရေသးေသာ အစိမ္းသက္သက္ လီးႀကီးပင္ျဖစ္ေပရာ ယခုမွ ေစာက္ပတ္ကို စတင္၍ လိုးဖူးျခင္း ျဖစ္ေပရာ မညႇာမတာ အသားကုန္ လိုးေဆာင့္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အပ်ိဳစစ္စစ္ မို႔မို႔ခမ်ာ လီးထိပ္ႏွင့္ အပ်ိဳေမွးတို႔ ထိုးထိမိတိုင္း ေစာက္ပတ္တစ္ခုလုံး ပြင့္ထြက္မတတ္ နာက်င္ေသာ ေဝဒနာကို ခံစားေနရျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုသို႔ လီးဆုံးမွန္း မဆုံးမွန္း မသိပဲ စြတ္လိုးေနေသာ ဘိုဘို႔လီးကသာ အရသာရွိေနၿပီး ေႂကြ႕အဖုတ္မွာမူ ၿပဲလန္ေအာင္ ခံေနရရွာသည္။ “ႁပြတ္…ဘြပ္….စြပ္…ဖြတ္….စြိ….စြပ္” “အင့္…အင့္….အ…..အိ…….အင့္…” မို႔မို႔ ေစာက္ပတ္ေလး ပူထူလာသည္။ အတြင္းထဲမွ ပူခနဲ ျဖစ္သြားျခင္းကိုပင္ သိသိသာသာ ခံစားလိုက္ရေလသည္။ တေျဖးေျဖး လီးႀကီးက အရင္းခိုက္ေအာင္ လိုးလာၿပီး အရသာေတြ႕လာမိေပသည္။ “နာ…နာေသးလား… ဟင္” “စပ္ ျဖင္းျဖင္းနဲ႔ တမ်ိဳးႀကီးပဲ ဟ” “ငါေတာ့ အရမ္းေကာင္းတာပဲဟာ” “ေအးေပါ့… နင္က အရမ္းေဆာင့္ေနတာကိုး” မို႔မို႔၏ မ်က္ေစာင္းေလးက ဟန္ထြန္းမ်က္ႏွာသို႔ ဝဲခနဲ က်ေရာက္ၿပီး  တစ္ဖက္သို႔ ခ်က္ခ်င္း လွည့္သြားသည္။  စတုန္းကေတာ့ မိမိကိုယ္တိုင္ စခဲ့ေပမယ့္ ယခုေတာ့ ဟန္ထြန္း မ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ တည့္တည့္ မၾကည့္ရဲေတာ့ေအာင္ ရွက္ေနမိသည္။ မို႔မို႔ေစာက္ပတ္ကို သူက ပယ္ပယ္နယ္နယ္ႀကီး ကိုင္ၿဖဲၿပီး လိုးေနတာကို မို႔မို႔ ရွက္ေနမိတာေလ။ “ခံလို႔ မေကာင္းဘူးလား မို႔မို႔” “အင့္ အင့္…..အင့္…ေကာင္း… အင့္….ေကာင္းပါတယ္” “ေကာ့ ေကာ့ၿပီး… ျပန္လိုးေပးေလ” “ဟင့္…. လုပ္တတ္ဘူးဟ…. ဘယ္လို လုပ္ရမွာလဲ” “ေစာက္ပတ္ကို ေကာ့ၿပီး ေဆာင့္ေပါ့ဟ“ “ဟန္ထြန္းကလဲ… စကားေျပာတာ အရမ္းၾကမ္းတာပဲ… နားထဲကို ပူဆင္းသြားတာ….ဟြန္း” “မို႔မို႔ ေစာက္ပတ္ေလးထဲကို ကိုယ့္လီးႀကီး အဆုံးဝင္ေနမွပဲ မို႔မို႔ရယ္… ဘာရွက္စရာ လိုေသးလို႔လဲကြာ” သူေျပာသည္ကလည္း ဟုတ္သလိုလို။ မို႔မို႔ ႐ြံ႕႐ြံ႕တြန႔္တြန႔္ေလး ေကာ့ေပးစ ျပဳလာသည္။ မို႔မို႔က ေကာ့အေပး၌  ဟန္ထြန္းက ေဆာင့္ထည့္လိုက္ရာ  လီးႀကီး အရင္းအဆုံးတိုင္ ဝင္ဝင္သြားသည္။  ေစာက္ပတ္ႏွစ္ျခမ္းမွာ မၿဖဲပဲ ၿပဲကာ ရဲလွ်က္ရွိသည္။ ေစာက္ရည္မ်ား ႐ႊဲေနေသာ လိင္တန္ႀကီးမွာလည္း  တေျဖးေျဖး ကြဲအက္ေတာ့မေယာင္ ႀကီးမား ေတာင့္တင္းလာကာ ၿပီးခါနီး ျဖစ္လာ၏။ ဟန္ထြန္း၏ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ႏုႏုေလးမ်ားၾကား၌ ေခြၽးဥေလးမ်ား သီးစို႔လာသည္။

“ေဆာင့္…ေဆာင့္လိုးစမ္းပါ… ဟန္ထြန္းရာ” “အင့္…အင္း….အင္း… ကဲဟာ…. ကဲကြာ..အင့္ အင့္ ေရာ့” “အား ရွီး….အား… အား…. ေကာင္း ေကာင္းလိုက္တာ ေမာင္ရယ္…  အားရပါးရ လိုးလိုက္စမ္းပါ… အ….အိအအင့္…အိုးဟိုးး” အကယ္၍ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေဂၚဇီလာေလာက္သာ ကိုယ္ခႏၶာ ႀကီးမားၾကမည္ဆိုလွ်င္ ဟန္ထြန္းႏွင့္ မို႔မို႔တို႔ ေဆာင့္လိုးမႈအရွိန္ေၾကာင့္ မဟာပထဝီေျမႀကီး  သြက္သြက္ခါသြားႏိုင္ေပ၏။ “ထြက္… ထြက္ကုန္ၿပီ….အား….အ….အင္း…အီးးး” “ဘြပ္….ႁပြတ္…စြပ္……ဖြတ္….ဖတ္…….ႁပြတ္….အားး ရွီးးး” ေစာက္ေခါင္းထဲမွ ဂလိုင္သံေလးက  ခပ္က်ယ္က်ယ္ေလး ထြက္လာၿပီး  သုတ္ေရမ်ားကို ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္ေလေတာ့သည္။ တံလ်ပ္ ရိပ္ရိပ္ေျပးေသာ လယ္ကြင္းျပင္ထဲမွ ႐ိုးျပတ္ေပါက္ကြဲသံေလးမ်ား  ဆူညံေနသည္။ စာကေလးမ်ား  က်ယ္ေလာင္စြာ ဟစ္ေႂကြးေနၾက၏။ တခ်က္တခ်က္ ပုဇဥ္းရင္ကြဲေလးမ်ားကလည္း ေအာ္ျမည္လိုက္ေသး၏။ ဟန္ထြန္းႏွင့္ ထိုေန႔က သုံးေလးခ်ီခန႔္ ဆက္တိုက္ လိုးပစ္လိုက္မိၾကရာ မို႔မို႔တကိုယ္လုံး ကိုင္႐ိုက္ထားသလို  နာက်င္ ကိုက္ခဲေနသည္။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာလည္း ေယာင္ကိုင္းေန၏။ တစ္လက္မခန႔္ ကြဲသြားေသာ ေနရာကို တစ္ေယာက္တည္း ဆႏြင္းမႈံ႕ သိပ္သိပ္ေပးေနရသည္။ ေသးေပါက္တိုင္းလည္း စပ္စပ္ေန၏။ ယခုလည္း  ဆႏြင္းမႈံ႕ပုလင္းထဲမွ ဆႏြင္းအနည္းငယ္ကို လက္ဝါးေလးႏွင့္ ထည့္၍  မီးဖိုထဲမွ လွည့္အထြက္ ေဇာ္လင္းႏွင့္ အတည့္တိုးမိၾကသည္။ “မို႔မို႔… နႏြင္းမႈံ႕က ဘာလုပ္မလို႔လဲ” “ဘာ လုပ္လုပ္ေပါ့” ဘုဆတ္ဆတ္ျဖင့္ ေျပာရင္း ေဇာ္လင္းကို လွည့္မၾကည့္ပဲ ခပ္သြက္သြက္ ထြက္လာခဲ့၏။  ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ ရင္ထဲက တလွပ္လွပ္ ျဖစ္သြားရေလသည္။ မို႔မို႔ခဲအိုျဖစ္ေသာ ေဇာ္လင္းမွာ မို႔မို႔တို႔အိမ္၌  ဒ႐ိုင္ဘာ လုပ္ရင္းျဖင့္ မို႔မို႔အစ္မ မခိုင္ႏွင့္  ညားခဲ့သူျဖစ္သည္။ တစ္ခါက ေရခ်ိဳးခန္းထဲတြင္ မို႔မို႔ကို လိုးရန္ ေစာက္ဖုတ္ႏႈိက္ခဲ့ေသးေသာ္လည္း  အလုပ္မျဖစ္ခဲ့ၾက။ ထိုစဥ္မွ ယေန႔တိုင္ထိ မို႔မို႔ႏွင့္ ေဇာ္လင္းတို႔ မ်က္ႏွာခ်င္း မဆိုင္ျဖစ္ၾကေတာ့။ “ေမာင္ေရ… ေမာင္… ခဏ လာပါအုံး” အိမ္ေရွ႕ ၿခံထဲမွ မို႔မို႔ခိုင္ လွမ္းေအာ္သံေၾကာင့္ ေဇာ္လင္း အိမ္ေရွ႕သို႔  ထြက္သြားေသာ္လည္း ေဇာ္လင္း၏ မ်က္လုံးမ်ားက မို႔မို႔ထံ မေက်မနပ္ လွည့္ၾကည့္သြားေသးသည္ကို မို႔မို႔ သိလိုက္သည္။ မို႔မို႔ အိပ္ခန္းထဲသို႔ ေရာက္ေသာအခါ  နႏႊင္းမႈံ႕မ်ားကို စကၠဴေပၚ၌ အသာတင္ၿပီး အခန္းတံခါး ပိတ္လိုက္ကာ စိတ္လြတ္လက္လြတ္  ထမီကို ခြၽတ္လိုက္သည္။ အနံႏွစ္ေပ အလ်ားသုံးေပခန႔္ရွိေသာ မွန္ႀကီးေရွ႕၌ အဖုတ္ေလးကို ၿဖဲ၍ မွန္ထဲမွာ ၾကည့္လိုက္၏။

နီရဲေယာင္ကိုင္းေနေသာ အဖုတ္ေလးက ဟန္ထြန္း၏ လီးဒဏ္ေၾကာင့္ ဖူးေယာင္ေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ သက္ျပင္းကို မသက္မသာေလး ရႈိက္ရင္း နႏႊင္းမႈံ႕ အနည္းငယ္ကို ယူ၍ ကြဲသြားေသာ ေနရာကို သိပ္ထည့္ေပးလိုက္သည္။ “ရႉး…..အား…….အလား လား” စပ္လိုက္သည္မွာ ဖ်တ္ဖ်တ္လူးသြားရသည္။ “တင္ခ်ာ ထည့္ရတယ္… မို႔မို႔ရဲ႕” “ေဇာ္လင္း….ဟင္…….နင္…ဘာ…” “တံခါးေပၚက ေက်ာ္ဝင္လာတာေလ” “အို” မို႔မို႔ ထမီတင္ထားေသာ ကုတင္ဆီသို႔ လက္လွမ္းလိုက္သည္။ ေဇာ္လင္းက ထမီကို ဆတ္ခနဲ ယူလိုက္၏။ “နင္…. နင္ ဘာလုပ္တာလဲ…. ေပးပါ” မို႔မို႔ တုန္ရီေသာအသံႏွင့္ ေအာ္သည္။ “မို႔မို႔ရယ္… နင္ ဘာေတြ ျဖစ္လာတာလဲ…ဟင္” “အို… ဘာျဖစ္ျဖစ္… ထမီ ေပးပါရွင္“ မို႔မို႔ ငိုသံပါေလးႏွင့္ ထမီကို လွမ္းဆြဲယူသည္။ ေဇာ္လင္းက ထမီကို အခန္းေထာင့္သို႔ လႊင့္ပစ္လိုက္ရင္း မို႔မို႔ ပုခုံးေလးကို ဆြဲဖက္လိုက္၏။ မို႔မို႔ခႏၶာကိုယ္ေလးက ေကာ့ခနဲ ေဇာ္လင္း ရင္ခြင္ထဲသို႔ စိုက္က်သြားရ၏။ ေအာက္ပိုင္း ဗလာက်င္းေနေသာ မို႔မို႔ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို ေဇာ္လင္းက အားရပါးရ ဆြဲဆုပ္ နယ္ဖတ္လိုက္၏။ “ဟင္….ေခြး…ေခြး…. လူယုတ္မာ… လႊတ္” “ဟား ဟား… ငါ  နင့္ကို လိုးဘို႔ ေခ်ာင္းေနတာ ၾကာၿပီ… မို႔မို႔ရ…ဟဲဟဲ” “ငါ…ငါ ေအာ္လိုက္ရမလား” “ေအာ္ေလ… ေအာ္လိုက္ေပါ့…. ဟန္ထြန္းလိုးထားလို႔ ကြဲေနတဲ့ နင့္ဟာကို… ဝင္လာတဲ့ လူေတြကို သက္ေသအျဖစ္ ျပလိုက္ေပါ့” “ဘာ… ဟန္ထြန္းလဲ… မသိဘူး” “ေအး…ငါကေတာ့ သိတယ္ မို႔မို႔…. နင္နဲ႔ ဟန္ထြန္း  ႏွင္းဝင့္ဝါတို႔ လယ္တဲနားက ကုကၠိဳပင္ႀကီးေအာက္မွာ စုပ္ၾက ယက္ၾကတာ  ငါေတြ႕ၿပီးသား။ နင္မယုံရင္ ေရာ့.. ငါ႐ိုက္ထားတဲ့ ပုံေတြ” “ဟင္…ဓါတ္ပုံ…အို… ငါနဲ႔ ဟန္ထြန္း…. ဘုရား…ဘုရား” ဟန္ထြန္းလီးကို မို႔မို႔က စုပ္ေပးေနပုံ၊ ဟန္ထြန္းက မို႔မို႔ေစာက္ဖုတ္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ စုံကိုင္ၿဖဲလွ်က္ ယက္ေပးေနပုံမ်ားကို ပုံ ၂၀ခန႔္ ေတြ႕ရ၏။ “နင္…. နင္ လူယုတ္မာ” “ငါ ယုတ္မာတာ မဟုတ္ဘူး မို႔မို႔… ဒါ အမွတ္တမဲ့ ျမင္ကြင္းမို႔  အေဝး႐ိုက္မွန္ဘီလူးနဲ႔ ငါ႐ိုက္ခဲ့တာ… ဟဲဟဲ… နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္ လိုင္းပူးၿပီး ႏွစ္ပင္လိမ္သြားေတာ့ ငါ့အတြက္ ဂြင္ဝင္သြားတာေပါ့ေလ…ဟား…ဟား” ေဇာ္လင္း ရယ္သည္၊ ပိုင္ႏိုင္စြာ  ဟားတိုက္ရယ္၏။ “နင္ ဒီပုံေတြ.. ဘာ….ဘာလုပ္…ဖို႔လဲဟင္” “ငါ့အလို မလိုက္ရင္… လမ္းဆုံ လမ္းခြနဲ႔ သမဝါယမ ဆိုင္ေရွ႕ေတြမွာ  ေဈးအိမ္သာေတြမွာ….  အေပ်ာ္တမ္း ေၾကျငာေပးမယ္ေလ” “ေတာက္…. ယုတ္မာလိုက္တာ… ေဇာ္လင္းရယ္” “နင့္ဖက္က ၾကည့္ေတာ့ လူယုတ္မာ…. ငါ့ဖက္ကၾကည့္ေတာ့ လူေတာ္တစ္ေယာက္ေပါ့ မို႔မို႔ရယ္” ေႂကြက ခံျပင္းနာက်င္လြန္းေသာ အၾကည့္ႏွင့္ ေဇာ္လင္းကို ၾကည့္၏။

ကြၽန္းပင္လွဆိုတဲ့ ေက်းေတာက ေရာက္လာစက ေဇာ္လင္းကို မို႔မို႔ အထင္ႀကီး ေလးစားခဲ့မိသည္။ မမခိုင္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်သြားသည့္အခါတြင္မွာပင္ မို႔မို႔ မနာလိုစိတ္ကေလး ဝင္ခဲ့မိေသးသည္။ ခုေတာ့ ေဇာ္လင္းသည္ ကာမဓါးျပ ကာမေမွာင္ခိုသမား။ “နင္ ငါ့ဆီက ကာမပဲရမယ္…. ေဇာ္လင္း… သိလား…. စစ္မွန္တဲ့ အခ်စ္ေတာ့ ရလိမ့္မယ္ မထင္နဲ႔” “ဟား..ဟား… ေသစမ္းပါ မို႔မို႔ရယ္… အဲ့ဒါ ျပဇာတ္ေတြ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲက စကားေတြ… ဒီမွာ လက္ခုတ္တီးမဲ့ ကေလးေတြလဲ မရွိဘူး…  ဟား..ဟား….ဟား” ေဇာ္လင္း ရဲတင္းလြန္းစြာ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ရယ္သည္။ မို႔မို႔ပင္ အံ့ၾသ တုန္လႈပ္သြားရသည္။ “နင့္ အသံၿပဲႀကီးနဲ႔ စြတ္ရီမေနနဲ႔… က်က္သေရ မဲ့တယ္ဟဲ့… သိလား” “အိုး…ဟိုး ဟိုး…  မို႔မို႔ရယ္… ရီတာေတာင္မွ ပါမစ္ ယူရအုံးမွာလား…. ဟားဟားဟား” ေဇာ္လင္း ေျပာေျပာဆိုဆို မို႔မို႔ကိုယ္လုံးေလးကို ကုတင္ေပၚသို႔ ဖက္၍ လွဲခ်လိုက္သည္။ ထမီ မရွိေသာ မို႔မို႔အဖုတ္ေလးမွာ ၿပဲခနဲ ဟသြားေလသည္။ ထိုအခါ အဝတ္မဲ့ေသာ  ေအာက္ပိုင္းႏွစ္ခုက ေႏြးေထြးႏူးညံ့စြာ ပူးကပ္မိသြားၾကသည္။  မို႔မို႔တကိုယ္လုံး သိမ့္ခနဲ ခါရမ္းသြားသည္။ “အင့္…ဟင္း…ဟင္း… အင္း…….အ…….အ” ေလးလံေသာ ေဇာ္လင္း၏ ရင္ဘတ္ႀကီးကို အားကုန္တြန္းထားရ၏။ လက္ေမာင္းအိုးေလးမ်ား ေညာင္းညာလာသည္အထိ တြန္းေထာက္ထားရသျဖင့္ တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္။ “လႊတ္….လႊတ္….ေခြးမ်ိဳး.. လူယုတ္မာ….” မို႔မို႔က လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္ရင္း ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ပူးကပ္လိမ္က်စ္ထားသည္။ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးက ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားအတြင္းသို႔ ငုတ္လွ်ိဳးပုန္းကြယ္ေနၿပီး ဆီးခုံေလးမွာ တင္းေမာက္ မာေက်ာလာသည္။  ေစာက္ေမႊး မဲမဲေလးမ်ားက မို႔မို႔အဖုတ္ေလးကို ဖုံးကြယ္ ဝွက္သိုေပးရန္ အလွမ္းကြာလြန္းေနျပန္၏။ “ေပါင္ကားေပးစမ္းပါ… မို႔မို႔ရယ္.. ျမန္ျမန္” “ဟင့္အင္း….ဟင့္အင္း… ဟင့္…အင္း” “ေတာက္… ငါ ေဒါသျဖစ္ေအာင္ မလုပ္စမ္းနဲ႔… မို႔မို႔“ “အို မရဘူး… မရဘူး…” ေဇာ္လင္း မ်က္ႏွာႀကီးက အဆီျပန္ကာ တင္းမာလာသည္။ မ်က္လုံးအစုံက နီရဲေန၏။ အသက္ရႉသံႀကီးက တရႉးရႉးျဖင့္ ျပင္းထန္လြန္းလွသည္။  “ျဖန္း ျဖန္း” “အေမ့” မို႔မို႔ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ အရက္စက္ဆုံး အျပဳအမူကို ေဇာ္လင္း ျပဳမူလိုက္ေလသည္။  မို႔မို႔ပါးႏွစ္ဖက္သည္ ပူခနဲ ျဖင္းခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ “ေပါင္ၿဖဲစမ္း… ေစာက္ေကာင္မ” “အဟင့္… ဟင့္…  အိ…အိ…….ဟီး… အီး” မို႔မို႔ ရႈိက္၍ ရႈိက္၍ ငိုရင္း ေဇာ္လင္းကို ႐ြံရွာမုန္းတီးသြားသည္။ ေဇာ္လင္းက အတင္းအဓမၼ ကိုင္ၿဖဲေနေသာ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို တင္းတင္းေလး လိမ္ထားရာမွ အားမတန္ မာန္ေလွ်ာ့ကာ ေျဖေလ်ာ့ေပးလိုက္ရသည္။

ထိုအခါ မို႔မို႔၏ ေျဖာင့္စင္းႀကီးမားေသာ ေပါင္ႀကီးႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲယူကာ  မတင္ပစ္လိုက္သည္။ မို႔မို႔က ပက္လက္အေနအထားႏွင့္ ဒူးႏွစ္ဖက္ကို ပခုံးႏွင့္ ထိလုနီးပါး ေျမႇာက္ေပးလိုက္ရသည္။ “ဟင့္…အဟင့္…. အင့္…. ဟင့္…ဟင့္” “ဟား… မို႔မို႔ရယ္… နင့္အဖုတ္ႀကီးက  အယ္ေနတာပါပဲလား ဟာ… နင့္အစ္မထက္ေတာင္မွ ႀကီးေသးတယ္ ဟာ” မို႔မို႔ မၾကားလို။ မ်က္လုံးကေလးကို တင္းတင္းႀကီးပိတ္ကာ  မ်က္ရည္မ်ား လိမ့္၍လိမ့္၍ ဆင္းလာေအာင္ပင္ ငိုခ်လိုက္မိေပသည္။ ေဇာ္လင္းကမူ လုံးပတ္ ေလးလက္မေက်ာ္ေက်ာ္ခန႔္ရွိေသာ သူ႔လီးႀကီးျဖင့္ မို႔မို႔၏ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို လိုးသြင္းရန္ ခ်ိန္႐ြယ္လို႔ ေနေပသည္။ မို႔မို႔ ေဇာ္လင္းလီးႀကီးကို ျမင္ဖူးသည္။ မမခိုင္ႏွင့္ မဂၤလာဦးည လိုးေနၾကစဥ္က မို႔မို႔ ခေလးဆန္စြာ ေခ်ာင္းၾကည့္ဖူးသည္ေလ။ အစ္မျဖစ္သူ မမခိုင္တစ္ေယာက္ ဖ်တ္ဖ်တ္လူးကာ ႐ုန္းကန္ေနပုံကို ေတြ႕ရ၍ ေဇာ္လင္းကို ႀကိမ္ဆဲမိခဲ့ေသး၏။ ထိုစဥ္က မို႔မို႔သည္ ေဇာ္လင္း၏ ႀကီးမားတုတ္ခိုင္ ရွည္လ်ားေျပာင္တင္းေနေသာ လီးႀကီးျဖင့္ အလိုးခံၾကည့္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေပၚခဲ့ဖူးေလသည္။ ယခု ေဇာ္လင္းက အႏိုင္အထက္ သူ႔လီးႀကီးကို ထိုးသြင္းလိုးေဆာင့္ရန္ ခ်ိန္႐ြယ္လာေသာအခါ မို႔မို႔ ၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္း ထေအာင္ တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခားလာရသည္။ ေဇာ္လင္းက မို႔မို႔အဖုတ္ေလးကို တ႐ြ႐ြပြတ္ေပးၿပီးမွ ရွည္လ်ားေသာ သူ႔လီးႀကီးကို အဖုတ္ဝေလးသို႔ ေတ့လိုက္သည္။ “အ….အေမ့..အား” ေႏြးခနဲ ဒစ္ႀကီးက ေစာက္ေခါင္းဝထဲသို႔ ကြၽံဝင္လာ၏။ မို႔မို႔ လန႔္ၿပီး ေအာ္လိုက္သည္။ ေဇာ္လင္း၏ ဒစ္ၿပဲႀကီးက မို႔မို႔အေပါက္ဝေလး၌ တစ္ဆို႔ဆို႔ႀကီး ျဖစ္ေန၏။ “နင္… ညႇစ္ထားသလား… မို႔မို႔” တင္းေနေသာ ေစာက္ပတ္အဝကို ၾကည့္၍ ေဇာ္လင္းက  မေက်မနပ္ျဖင့္ မို႔မို႔ကို လွမ္းေမးလိုက္သည္။ မို႔မို႔က ပါးစပ္ျဖင့္ မေျဖ ငိုရႈိက္ရင္းျဖင့္ ေခါင္းကို ခါရမ္းျပမိရွာသည္။ “ေအး… နင္ပဲ.. နာမွာ… ကဲဟာ” “ျဗစ္ ႁဗြတ္…ဘြတ္…ဘလြတ္…စြပ္” “အား…. နာတယ္…..နာတယ္” လႊတ္ခနဲ ေအာ္မိၿပီးမွ ပါးစပ္ကို အတင္းေစ့ပိတ္မိ၏။ ေယာက္်ားတို႔၏ ကာမအရသာက  လီးဖ်ား၌သာ ရွိ၏။ မိန္းမတို႔၏ ေထာင္ေသာင္းမကေသာ ကာမအေၾကာစုံက ေစာက္ေခါင္းထဲ၌ စုေဝးေနၾကေပရာ ေဇာ္လင္း၏ ျပည့္အင့္ႀကီးမားေသာ လီးႀကီး ထိုးသြင္းျခင္းခံလိုက္ရသည္ႏွင့္ မို႔မို႔ခႏၶာကိုယ္မွ  အေပါက္ကေလး တစ္ေပါက္ထဲသို႔ ကာမဓါတ္အား လွ်ပ္စစ္ႀကိဳးႀကီး သြယ္သြင္းလိုက္သလို ဖိန႔္ဖိန႔္တုံသြားရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ မို႔မို႔ မသိလိုက္မီ မို႔မို႔လက္ကေလး ႏွစ္ဖက္က ေဇာ္လင္းခါးကို တင္းတင္းႀကီး ဆြဲယူၿပီး ျဖစ္ေနသည္။

ေျခဖဝါးႏွစ္ဖက္က ကုတင္ေမႊ႕ရာကို ေထာက္ၿပီး တစ္ေပခန႔္ ႂကြတက္သြားသည္အထိ ေကာ့ေထာင္သြား၏။ “လိမၼာလိုက္တဲ့ မို႔မို႔ရယ္… ဟဲဟဲ” “ရွင္… လိုးမွာသာ ျမန္ျမန္လိုးပါ” “လိုးမွာပါ မို႔မို႔… လိုးမွာပါ…. မင္းအဖုတ္ေလး ထပ္ကြဲ ထပ္ေယာင္ေအာင္ကို လိုးမွာ” “ႁပြတ္….ဖြတ္…ျဗစ္ ….ဘြပ္…. ႁပြတ္….ဖြတ္….ဖတ္….” “အ… အမေလး ေလး… အား….ကြၽတ္ ကြၽတ္…အီးး” တကယ္ လိုးၿပီဆိုေတာ့လည္း မို႔မို႔ခမ်ာ လူးေနေအာင္ ခံစားရရွာျပန္သည္။ “အမေလး…. အေမ…အေမေရ…..အ…..အ” “ႁပြတ္….. ဖြတ္……ဘြပ္… ဘြပ္” ေစာက္ရည္မ်ားက  စို႐ႊဲစိမ့္ယိုက်လာသည္။ “အင္း…အင္း… အင့္…အ…….အိ” ေဇာ္လင္းက ခါးအား သန္သည္။ အေဆာင့္ၾကမ္းသည္။ အေဆာင့္ၾကမ္းသေလာက္ အလိုးကလည္း ရက္စက္ ပိုင္ႏိုင္လြန္းသည္။ သူ၏ လီးတုတ္တုတ္ႀကီးကို ေဘးသို႔ေကာ္၍ ထိုးသြင္း ထည့္လိုက္တိုင္း ေႂကြ႕ခမ်ာ ထြန႔္ထြန႔္လူးေနရ၏။ “ဘြပ္…စြပ္…..ႁပြတ္…..ဖြတ္ ဖတ္…ဖတ္…” “အေမ့… အ… အေမေရ… အ…. အေမရယ္…အအ … သမီး အျဖစ္ကို ၾကည့္လွည့္ပါအုံး…  အေမရယ္….အ အီးဟီး” မို႔မို႔ ေအာ္မိေအာ္ရာေတြ လႊတ္ေအာ္ရင္း ေဇာ္လင္း၏ လည္ပင္းကို တေတာင္ဆစ္ေကြးႏွင့္ တအားညႇစ္ဖက္ထားမိရွာသည္။ လႈိက္ခနဲ လႈိက္ခနဲ ခံစားေနရေသာ ခံစားမႈက ဟန္ထြန္းႏွင့္ လိုးတုန္းကနဲ႔ ဘာမွ်မဆိုင္ အီဆိမ့္ေနေအာင္ ခံလို႔ေကာင္းလြန္းလွသည္။ “အား… အဲဒီ တစ္ခ်က္ အေတာ္ ထိတယ္….  ကြၽတ္ကြၽတ္” “ေစာက္ေခါင္းထဲကလား မို႔မို႔” “အင္း..အား… ကြၽတ္…ကြၽတ္..ကြၽတ္… အီးး” မို႔မို႔ ေခါင္းေလးၿငိမ့္ျပရင္း ရႈံ႕မဲ့သြားရွာသည္။ ေဇာ္လင္းက မို႔မို႔ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးကို ပိုင္ပိုင္ႀကီး ကိုင္ဆြဲကာ အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ခန႔္ အဆက္မျပတ္ ေဆာင့္လိုးလိုက္ေသာအခါတြင္ကား မို႔မို႔ ေစာက္ေခါင္းထဲမွ ေစာက္ရည္မ်ား ပ်စ္ပ်စ္မ်ား အလိုအေလ်ာက္ ယိုစီးက်လာကုန္ေလသည္။ “အအအီးး… အရွီးးး အရည္ေတြ… ထြက္ကုန္ၿပီ” မို႔မို႔က သူ႔နားဝသို႔ ကပ္၍ တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္၏။ “ကိုယ့္လရည္ေတြလဲ ထြက္.. ထြက္ကုန္ၿပီ… အအရွီးးး…အားဟားး” ေဇာ္လင္းက စကားေျပာရင္း ေနာက္ဆုံး ေဆာင့္ခ်င္အျဖစ္ ဖင္ႀကီးကို ေျမႇာက္ခါ ေျမႇာက္ခါ သြက္သြက္ႀကီး ေဆာင့္လိုးလိုက္ေလသည္။ မို႔မို႔ ေစာက္ေခါင္းထဲမွ တဘြတ္ဘြတ္ တဖြတ္ဖြတ္ အသံမ်ားထြက္ကာ  ေစာက္ေရမ်ားျဖင့္ စို႐ႊဲေပက်ံကုန္‌ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ႀကီး မို႔မို႔အေပၚသို႔ ‌ေမွာက္က်သြားေတာ့သည္။ မို႔မို႔ ႏႈတ္ခမ္းေလးအား ႁပြတ္ကနဲ စုပ္နမ္းလိုက္ရင္း “ေနာက္လည္း ေပးလုပ္ေနာ္…မို႔မို႔” “အြန္း.. မမ မသိေစနဲ႔…. ဒါေပမယ့္ ဒီလိုေတာ့ မၾကမ္းရဘူးေနာ္”ဟု ဆိုလိုက္ေလေတာ့သည္။….ၿပီး