မမျှော်လင့်ပဲ ပါကင်ဖောက်ခံလိုက်ရတဲ့ အပျိုစင်လေးကြည်သာခင်

Unicode

ကြည်သာခင် ဒီကိုရောက်လာရသည်က ဒက်ဒီနှင့် မာမီတို့က “သမီးရယ်… ကြီးမေက သမီးကို အကူအညီတောင်း တာပါ…ကြီးမေကြီးကို အားနာစရာကြီး မာမီတို့က ဘယ်ထားခဲ့ချင်ပါ့မလဲ…” ဟူသော စကားရပ်ဖြင့် ကြည်သာခင်မှာ ကြီးမေ ကြီး၏ အိမ်တွင် နေရစ်ခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်။ ကြီးမေဆိုတဲ့ ဒေါ်လှနုက ဒက်ဒီရဲ့ အမကြီး။ သူတို့က မောင်နှမနှစ်ယောက်ထဲရှိ သည်။ ဒက်ဒီငယ်ငယ်ကတည်းက ကြီးမေကြီးရဲ့ သြဇာကလွှမ်းမိုးပြီးသား မာမီဆိုတာက ဘာမို့လို့လဲ ဒက်ဒီကို ဘယ်ပြောရဲပါ့ မလဲ။ ကြည်သာခင် ကြီးမေကြီး၏ မိသားစုဝင်တွေကို သိပ်ပြီးကြိုက်လှသည်မဟုတ်ပါ။ ကြီးမေကြီးမှာ သားသမီးနှစ် ယောက်ရှိသည်။ အကြီးကမိန်းကလေး တင်နုသွယ်ဖြစ်ပြီး အငယ်ကယောက်ျားလေးက တင်ဦးအောင် ဖြစ်သည်။ မမတင်နုသွယ်က အသက် (၂၀) ကျော်ပြီ။ အကိုလေး တင်ဦးအောင်က (၁၈) နှစ်ပဲရှိသေးသည်။ သူတို့မောင်နှမနှစ်ယောက်စလုံးက ကြည်သာခင်ကို ဆက်ဆံတာ သိပ်ပြီး ပုံစံမကျလှဟု ကြည်သာခင် ထင်မိသည်။ မောင်နှမဝမ်းကွဲ ပုံစံမျိုးမဟုတ်။ ဘယ်ဟုတ်ပါ့ မလဲ။ ကြည်သာခင်က ဒက်ဒီနဲ့ မာမီတို့ရဲ့ မွေးစားသမီးလေ။ ကြည်သာခင် အခါလည်သမီးကတည်းက ဒက်ဒီနဲ့ မာမီတို့ က မွေးလာခဲ့တာ။ ဒက်ဒီရော မာမီရော ကြည်သာခင်ကို သမီးအရင်းလို ချစ်သည်။ သမီးအရင်းလို ဘာမှလိုလေသေးမရှိ အောင်ထားသည်။

အခုဆိုလျှင် ကြည်သာခင် (၁၀)တန်း ရောက်နေပြီ။ ထားတဲ့ကျောင်း၊ ဝတ်တဲ့အဝတ်၊ ကျောင်းသွားတဲ့ ကား…အားလုံးက အပျံစား။ ကြည်သာခင် ကိုယ်တိုင်ကလည်း ရုပ်ရည်ကအမိုက်စားမို့ အားလုံးထဲမှာ စတားဖြစ်နေသည်။ အခုကျောင်းပိတ်ရက် မန္တလေးက ကြီးမေကြီးဆီ အလည်လာမိကာမှ ကြီးမေကြီးက ဆွဲထားသဖြင့် ကြည်သာခင် ကြီးမေကြီး အိမ်မှာသောင်တင်၍ ကျန်ခဲ့ရသည်။ ကြီးမေကြီး အိမ်မှာက ကြီးမေကြီး ဒေါ်လှနု၊ မမကြီး တင်နုသွယ်၊ ကိုလေး တင်ဦးအောင်နှင့် ထမင်းဟင်းချက်သည့် ဒေါ်စိန်တို့ရှိကြသည်။ သည်အထဲမှ အကိုလေး တင်ဦးအောင်က တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား အပေါင်းအသင်းများသူ ဖြစ်သည့်အတွက် အိမ်ကို ကပ်တာမဟုတ်။ မိုးလင်းကနေ ထွက်သွားတာ အိပ်ခါနီးမှ ပြန်ရောက်လာလေ့ရှိသည်။ တစ်ခါတစ်ခါ သူငယ်ချင်းအိမ်မှာ နှစ်ရက်သုံးရက် အိပ်တတ်သေးသည်။ ဖခင်မရှိတော့ဘဲ မိခင်၏ အုပ်ချုပ်မှုအောက်မှာဆိုတော့ လွတ်ချင် တိုင်းလွတ်၍နေသည်။ တင်နုသွယ်က ကျောင်းပြီးသွားပြီး အိမ်တွင်ထိုင်နေသူဖြစ်သည်။ မကြာမှီ လက်ထပ်တော့မည်ဟုလည်း ကြည်သာခင် သိထားသည်။ အဆိုးဆုံးကတော့ မမတင်နုသွယ်ပဲ ဖြစ်သည်။ ကြည်သာခင်ကို ဆက်ဆံတာက စကား ပြောချင်သလို မပြောချင်သလိုနှင့် ပြီးတော့ သူ့မျက်လုံးတွေက ကြည်သာခင်ကို ကြည့်တဲ့အကြည့်တွေကို ကြည်သာခင် မကြိုက်။

အထင်သေးအမြင်သေးသည့် အကြည့်ထဲတွင် မနာလိုမရှုစိမ့်သည့် အဓိပ္ပာယ်တွေလည်းပါနေသည်။ ကြည်သာခင် ကောင်းကောင်းအကဲခတ်မိပါသည်။ ဟုတ်တယ်လေ…ကြည်သာခင်က တင်နုသွယ်ထက် အများကြီးလှတယ်…။ ပြီးတော့ ဒက်ဒီနဲ့ မာမီတို့က ကြီးမေကြီးတို့ထက် ပိုပြီးချမ်းသာတယ်လေ…။ ဟိုတစ်နေ့က ကြည်သာခင် ဧည့်ခန်းဖက်ထွက်လာတုန်း ကြီးမေကြီးအခန်းထဲမှာ သူတို့သားအမိနှစ်ယောက် ပြောနေ တဲ့ စကားတွေကြောင့် ကြည်သာခင် အပေါ် တင်နုသွယ် ဘယ်လိုသဘောထားတယ်ဆိုတာ ကွင်းကွင်းကွက်ကွက်သိခဲ့ရ သည်။ “ မာမီ…ဟိုဟာမလေးကို ဘာလို့ အိမ်မှာခေါ်ထားလိုက်ရတာလဲ…” “အော်… သမီးကလည်း မာမီက စစ်ကိုင်းချောင် သွားဦးမှာလေ… ဟိုမှာ တစ်လလောက်ကြာမှာ… အိမ်မှာလည်း အောင်လေးက အိမ်ကပ်တာ မဟုတ်တော့… သမီးနဲ့ မစိန်ပဲရှိတာ… အဖော်ရအောင်လို့ပါ…” “ ဟွန်း… မာမီများ… အိမ်မှာ ဘာစိတ်မချစရာ ရှိသလဲ… အလကားအိမ်မှာ လာရှုပ်တဲ့အမှိုက်…” “ ဟဲ့… ဟဲ့… ဘယ်လိုပြောလိုက်တာလဲ… သမီးဦးလေးက ကြည်သာကို သမီးအရင်းလို ချစ်တာနော်… သူတို့ ဘယ်လိုထားသလဲ ကြည့်… ဒီလိုအပြောမျိုးတွေ မပြောစမ်းပါနဲ့… သမီးရယ်….” “ မာမီကြောင့်တော့ ခက်ပါတယ်…” “ကဲ…တော်တော်….ကြားသွားလို့ သမီးဦးလေးပြန်သိသွားရင် ငါ့မောင်လေး စိတ်ဆင်းရဲနေပါ့မယ်….သူတို့ကလည်း သိပ်ပြီးထားခဲ့ချင်တာ မဟုတ်ပါဘူး….မာမီက အတင်းခေါ်ထားလိုက်တာပါ….ကလေးမလေးက လိမ္မာရေးခြားရှိပါတယ်ကွယ် …..” “ တော်ပြီ….မာမီက ဒီကောင်မ ကောင်းကြောင်းချည်းပဲပြောနေ….” “ ကဲ….သမီး မာမီပြောမယ်….သေချာနားထောင် မာမီ မရှိတုန်း ဘာသံမှမကြားချင်ဘူး…ညည်း မာမီ ပြောတာ သေချာမှတ်ထား…ဒါပဲ….” ဒေါ်လှနု၏ နောက်ဆုံးစကားက လေသံမာမာနှင့် ပြောလိုက်တာဖြစ်သည်။

ကြည်သာခင် ခြေသံမကြားအောင် နောက်ပြန်လှည့်ခဲ့ပြီး သူမအတွက်ပေးထားသော အိပ်ခန်းထဲပြန်ဝင်ကာ နေလိုက်လေတော့သည်။ ဖြစ်နိုင်လျှင် ကြည်သာခင် ရန်ကုန်ကိုချက်ချင်းပြန်ချင်သည်။ ဒါပေမယ့် ဒက်ဒီ မာမီနှင့် ကြီးမေကြီးတို့၏ မျက်နှာက ရှိသေးသည် မဟုတ်ပါလား….။ ကြီးမေကြီး စစ်ကိုင်းချောင်သွားပြီ။ အိမ်တွင် ကြီးမေကြီးမရှိတော့။ အကိုလေးက ခါတိုင်းထက်ပင် ပို၍ လမ်းသလားသေးသည်။ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် အိမ်မှာ စတည်းချနေပြီး အိမ်သို့ပင် ပြန်မလာတော့ချေ။ ကြည်သာခင် အိမ်မှာထဲက အိမ်မှု ကိစ္စများကို ကျောင်းအားလပ်ရက် မာမီနှင့်အတူဝိုင်း၍ ကူတတ်သည်။ ထိုင်မနေတတ်။ ဒီအိမ်မှာလည်း သူမက အားနေ သဖြင့် မီးဖိုချောင်တွင် ဒေါ်စိန်နှင့် ဝိုင်းကူ၍လုပ်ပေးသည်။ သူတို့နှစ်ယောက် စကားတပြောပြောနှင့် ချက်ပြုတ်နေကြစဉ် အိမ်ရှေ့မှ ကားဟွန်းတီးသံတချက် ကြားလိုက်ရ၍ ကြည်သာခင်က ခေါင်းထောင်၍ နားစွင့်လိုက်သည်။ “အဲဒါ မမလေးရဲ့ အမျိုးသားလေ….”  “ဒေါ်စိန်က ကားဟွန်းတောင် မှတ်မိနေပြီ…” “အမြဲလာနေတော့ မှတ်မိတာပေါ့….” “ ဟိုမမသွယ် စေ့စပ်ထားတယ်ဆိုတဲ့ လူလား….” “ ဟုတ်တယ် ကြည်သာ….မမလေးထက် အသက်တစ်နှစ်ကျော်လောက် ငယ်တယ်….” “ အဟဲ….” ကြည်သာ လျှာလေးတစ်လစ်ထုတ်လိုက်မိသည်။ ထို့နောက် သူတို့နှစ်ယောက် စကားမဆက်မိတော့ပဲ ကြည်သာက ထိုင်ရာမှ ထလိုက်သည်။ “ ရေချိုးလိုက်အုံးမယ်…ဒေါ်စိန်ရေ…” “ ကျန်တာတွေကို ဒေါ်စိန်ပဲ လုပ်လိုက်ပါ့မယ်….အရင်ကလည်း ဒေါ်စိန်တစ်ယောက်ထဲ လုပ်နေကြာဟာကို….” ဒေါ်စိန်မှာ ကြည်သာခင်ကို အားတုံ့အားနာပြောရင်း မီးဖိုထဲတွင် ကျန်ခဲ့လေသည်။ ကြည်သာခင် သူမ၏ အခန်းထဲသို့ ဝင်လိုက်ပြီးမှ စပ်စုလိုသောစိတ်ကြောင့် အခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်လိုက်ပြီး အိမ်ရှေ့ဖက်သို့ ခြေသံမကြားအောင် လျှောက်၍ အလာ။ “ မမသွယ်…မောင့်ကို ချစ်တယ်ဆို….” “ တော်တော့…မောင်ရယ်….မမ ကြောက်တယ်….လက်ထပ်ပြီးမှနော်….မောင်ရယ်….” ကြည်သာခင်၏ ခြေလှမ်းများ တုံ့ကနဲ ရပ်၍သွားသည်။ အသံကြားရာ ဧည့်ခန်းထဲဝင်ရာလမ်း၏ဘေးရှိ နံရံဘေးသို့ ပြေး၍ကပ်လိုက်သည်။ “ ဟဲ့…အယ်….” ကြည်သာခင် သူမရင်ဘတ်ကို ဖိကာစိတ်ထဲမှ တအံ့တသြရေရွတ်လိုက်မိသည်။ တွေ့မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းက ကြည်သာခင်၏ ရင်ကိုတုံခါသွားစေသောကြောင့်ဖြစ်သည်။

နှစ်ယောက်ထိုင်ဆိုဖာပေါ်တွင် မမသွယ်နှင့် ခပ်ချောချောတောင့် တောင့် အမျိုးသားတစ်ယောက်တို့ ခန္ဓာကိုယ်ချင်းပူးကပ်ကာ ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဖက်တွယ်ထားကြသည်။ ဒါ မျိုးမြင့်ဝေ ဆိုတဲ့ မမသွယ်ရဲ့ ရည်းစားပဲဖြစ်မယ်…။ ကြည်သာခင် ရင်တုန်ပန်းတုန်ဖြင့် တွေးလိုက်မိသည်။ သူ့လက်ကြီးတစ်ဖက်က မမသွယ်၏ ဖင်သားအိအိကြီးကို မချင့်မရဲဖြင့် ဆုပ်နယ်လျက်ရှိသည်။ “မောင် စိတ်မထိန်းနိုင်လို့ပါ မမရယ်….” “ ဟေ့ အေးဆို…ဟင့်အင်း….” မမသွယ် ရုန်းထရန်ကြိုးစားသည်။ သို့သော် အားချင်းကမမျှ၊ ရုန်းထဖို့ကြိုးစားလိုက်ကာမှ အနေအထားက ပိုဆိုး သွားသည်။ ပုခုံးကိုဖိလှဲခြင်းခံလိုက်ရပြီး ပက်လက်လေးပြန်၍ လဲကျသွားသည်။ တဆက်တည်း ထိုလူက ခြေထောက်နှစ်ဖက် ကို မမသွယ်၏ ခန္ဓာကိုယ်လေးပေါ်သို့ အားရပါးရကြီး ခွက်တက်ပစ်လိုက်သည်။ “ အို…ဟင့်အင်း….ဟင့်အင်း….” တင်နုသွယ်၏ မျက်နှာလေးတစ်ခုလုံး သွေးရောင်ဖြင့် နီမြန်းကာ မျက်လုံးလေးတွေကို ဇွတ်မှိတ်လျက် မျိုးမြင့်ဝေ၏ ရင်ဘတ်ကို လက်သီးဆုပ်လေးတွေဖြင့် ထုရိုက်လျက်ရှိသည်။ “ မရုန်းစမ်းပါနဲ့ မမရာ….” သူ့အသံက ဆုံးဖြတ်ချက်ခိုင်ခိုင်မာမာ ချထားဟန်တူသည်။ တင်နုသွယ်၏ ထဘီလေးကို အထက်သို့ ဆွဲလှန်တင် လိုက်သည်။ ခြေသလုံးသား တစ်တစ်လေးတွေ ဖွေးကနဲ ထွက်ပေါ်လာပြီး ထဘီမှာ ဒူးဆစ်အထက်သို့ လှန်တက်သွားသည်။ “ မမ ကြောက်တယ်…ကြောက်တယ်….ဟင့်အင်း…” “ မမကို သနားပါအုံး မောင်ရယ်…အို…” တတွတ်တွတ် တောင်းပန်နေသည့်ကြားထဲမှ ထဘီက ရင်ခေါင်းသို့ရောက်သွားသည်။ ဖွေးနုသော ပေါင်လုံးကြီးများ မှာ တောင့်တင်းလှပလွန်းသည်။ ကြည့်နေသည့်ကြားမှပင် ထဘီကပေါင်ရင်းအထက်သို့ လှန်တင်ခံလိုက်ရပြန်သည်။

“ အာ…အဟင့်….” ထိုအသံလေးနှင့်အတူ တင်နုသွယ်က လက်လေးနှင့် ဖင်ကြားကို ဖုံးအုပ်လိုက်သည်။ လျှပ်ပြက်သလိုတွေ့လိုက်ရ သော တင်နုသွယ်၏ အင်္ဂါစပ်ကြီးက ပန်းနုရောင်အသွေးဖြင့် ခုံးအာနေပြီး စောက်ပတ်ကြီးတစ်ခုလုံးမှာ ရွှမ်းလဲ့တင်းမောက်၍ နေသည်။ ထိုအခိုက်မှာပင် မျိုးမြင့်ဝေက သူ့ပုဆိုးကို လှန်တင်လိုက်သည်။ ထူထဲသော လမွှေးအုံကြီးနှင့် လီးတန်ကြီးကို တွေ့ လိုက်ရသည်။ ကြည်သာခင် ရင်ထဲတလှပ်လှပ်ဖြစ်လာသည်။ ရင်ထဲတွင် မောဟိုက်တုန်လှုပ်သော ဝေဒနာကြီးကို ခံစားလာရ သည်။ လီးကြီးက နည်းတာကြီးမဟုတ် ကြီးမားထွားကြိုင်းလှသည်။ ထိပ်ကြီးက လန်ပြီး နီနီရဲရဲကြီးဖြစ်နေသည်။ နှစ်ယောက် စလုံး၏ အသက်ရှုသံပြင်းပြင်းတွေကို ကြည်သာခင် ကြားနေရသည်။ “ မမ လက်ကိုဖယ်လေ….မမ ကလည်းကွာ….” “ အဟင့်…ဟင့်…ကြောက်တယ်ဆို….” တင်နုသွယ်၏ လက်လေးများက အုပ်မြဲတိုင်းအုပ်ထားသည်။ မျိုးမြင့်ဝေ၏ စိတ်တွေ သည်းထန်လွန်းနေသည်။ လက် ဖဝါးဖြင့် အုပ်ထားသည့်ကြားမှ ကိုယ်ကိုစောင်း၍ ဘေးတိုက်အနေအထား ဗြုံးကနဲယူလိုက်ပြီး လက်နှင့် စောက်ပတ်အုံအ သားလေးတို့ ထိစပ်နေရာသို့ လီးထိပ်ကြီးကို ဖိ၍ထိုးပစ်လိုက်သည်။ “အို….အို…အဟင့်….” စွမ်းအားကြီးမားလှသော လီး၏ အတွေ့က မမတင်နုသွယ် တစ်ကိုယ်လုံး ဓာတ်လိုက်သလိုဖြစ်သွားပြီး လက်ကလေး ကို ဆတ်ကနဲ ရုတ်လိုက်မိသည်။ ဆတ်ကနဲ စက္ကန့်ပိုင်းလောက် လှစ်ဟသွားသော တင်နုသွယ်၏ စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကြားသို့ ဒစ်ကြီးပြဲလန်နေသော လီးကြီးကို ထိုးစိုက်ချလိုက်သည်။ “ အား…အိ…နာ….နာတယ်….” ဗြုံးကနဲ ထိုးစိုက်လိုက်သော လီးထိပ်ကြီးက စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဝင်မသွားဘဲ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်း အောက်စပ် ကို ထိုးစိုက်မိသွားသည်။ တင်နုသွယ်၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းက ဆတ်ကနဲ အပေါ်သို့ကွေးတက်သွားပြီး တဆတ်ဆတ်တုန် နေရှာသည်။ “ အား…အား….မရဘူး….မရဘူး….တအားနာတယ်….မောင့်ဟာကြီးက သံချောင်းကြီးကျနေတာပဲ….အား….” “ မမက ငြိမ်ငြိမ်မှ မနေတာ…ကဲ…နေအုံး….” မျိုးမြင့်ဝေက လီးကို လက်နှင့်ကိုင်ပြီး ဖင်ကြီးကိုကြွလိုက်ကာ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် ဒရွတ်တိုက် ပွတ်ဆွဲ၍ ခံချင်စိတ်များထလာအောင် နှိုးဆွပေးသည်။ တင်နုသွယ် ပါးစပ်လေးဟလျက် ရင်အုံလေးကြွတက်လာအောင် အသက်ကိုဝဝရှုရင်း ခေတ္တငြိမ်သက်သွားသည်။ တင်နုသွယ်၏ အသားလေးများ တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။

အထဲမှ အရည်တို့က သိသိသာသာကြီး ထွက်လာကြသည်။ ပေါင်တန်ကြီးနှစ်ဖက်က ဟလိုက်စိလိုက် လှုပ်ရှားသွားသည်။ ခြေဖျား လေးက ကုတ်သွားလိုက် ဆန့်လာလိုက်ဖြစ်နေသည်။ ကြည်သာခင်မှာ အာခေါင်တွေ ခြောက်လာရင်း တံတွေးကို မကြာခဏ မျိုချနေရသည်။ ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုန်ရင်း မောနေသည်။ “ ပြွတ်….အ….” တင်နုသွယ် တစ်ကိုယ်လုံး ခါဆင်းသွားသည်။ ကြည်သာခင်၏ မျက်လုံးလေးတွေ ဝိုင်းဝိုင်းလည်သွားသည်။ စောက် ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကြား လီးကြီးက နစ်ဝင်ထိုးစိုက်နေပြီဖြစ်သည်။ စောက်ပတ်အုံက ရုတ်ချည်းတင်းပြောင်ဖောင်းကား သွားသည်။ လီးက စောက်ပတ်အတွင်းသို့ တဖြေးဖြေးချင်း နစ်ဝင်သွားသည်။ လီးလုံးပတ်ကြီးက ကြီးလွန်းသဖြင့် နှုတ်ခမ်းစပ် အသားလေးတွေက လီးနှင့်အတူ အတွင်းပိုင်းသို့ လိပ်ခေါက်နစ်ဝင်သွားသည်။ “ အား…ကျွတ်….နာတယ်….နာတယ်….” “ ခဏလေး….ဝင်နေပြီ….” “ အား….အား….နာတယ်….မခံနိုင်ဘူး….” ပြောရင်းဆိုရင်း ဖိဖိဆောင့်ချလိုက်ရာ လီးမှာတဆုံးနီးပါးဝင်သွားသည်။ “ ဗြစ်…ဗြစ်….ပလွတ်….ဗြစ်….” “ အား….အား….မရတော့ဘူး….မရဘူး….” တင်နုသွယ် အံကိုကြိတ်ကာ မျက်စေ့မှိတ်ထားလျက်မှ အလန့်တကြားအော်သည်။ ကြည်သာခင် စိတ်ထဲဘယ်လိုဖြစ် လာသည်မသိ ငြိမ်ငြိမ်နေလိုက်ရင် ပြီးတာပဲဟု စိတ်ထဲမှ အားမလိုအားမရပြောမိသည်။ လီးကြီးက အဆုံးဝင်တော့မည် နည်း နည်းလေးပဲ ကျန်တော့တာကို ကြည်သာခင် မြင်နေရသည်။

“ဗြစ်…ဘွတ်…ပြွတ်…ဖွတ်….”  “ အမလေး….အမလေး…လေး…ကျွတ်…ကျွတ်….” တင်နုသွယ်၏ အသံက အထိမ်းအကွတ်မရှိထွက်၍လာသည်။ ကြည်သာခင် တစ်ကိုယ်လုံး တုန်သွားသည်။ ဘာလုပ် ရမှန်းမသိ ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိဖြစ်သွားသည်။ “ အား…အား….ဟင်း…ကျွတ်….ကျွတ်….ကျွတ်….” တင်နုသွယ်၏ ဖင်ကြီးဖြဲကားနေအောင်ပင် ခြေနှစ်ချောင်းကို ဖြဲမြှောက်ကာ မျိုးမြင့်ဝေ၏ ခါးကိုကတ်ကြေးကိုက် လျက် ကျောပြင်ကြီးကို ဖက်ထားလိုက်မိသည်။ ဖက်တာမှ လွတ်ထွက်သွားမှာစိုးသည့်အလား အတင်းကြီးကို ဖက်တွယ်ထား လိုက်မိသည်။ “ ပြွတ်…စွပ်…ဖွတ်….ဖွတ်…ပလွတ်…ပြွတ်…” “ အား…အီး…ရှီး…အီး…” တင်နုသွယ်၏ စောက်စေ့နီနီရဲရဲလေးမှာ ဖြဲထားသောစောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကြားမှ ငေါက်တောက်လေးပြူးထွက်နေပြီး ဆီးစပ်ခြင်းဖိကပ်သွားအောင် သွက်သွက်ကြီးလိုးကာ ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း လီးဒစ်ကြီးက စောက်စေ့ငေါက်တောက်လေးကို တွန်းတိုက်သွားသည်အထိ ဆွဲဆွဲပွတ်တိုက်သွားသည်။ တင်းကနဲ ဖျင်းကနဲ ခံစားရရင်း ကာမသွေးတွေ ထကြွသောင်းကျန်း ကုန်တော့သည်။ “ ပြွတ်…ပလွတ်…ဖွတ်…ဖွတ်…ပြွတ်…” “ အား…အား…ရှီး…အိုး…အိုး…အင်း…” “ မမ…ကောင်းလားဟင်….” “ အင်း…ကျွတ်….ကျွတ်…ဘယ်လိုကြီးလဲမသိဘူး….ပြောမပြတတ်ဘူး….မောင့်ဟာကြီးကို နာနာဆောင့်ထည့်စမ်း ပါ…မောင်ရဲ့….” ကြည်သာခင် ပါးစပ်လေးက ဟသွားသည်။ ချက်ချင်းကြီး ဘယ်လိုပြောင်းလဲသွားတာလဲဟု မတွေးတတ်အောင်ဖြစ် သွားသည်။ ခပ်ပြင်းပြင်းဖိချဖိချ ဆောင့်ပြီးလိုးနေသောကြောင့် တင်နုသွယ်ခမျာ ဖင်လေးက ကော့ကနဲ ကော့ကနဲဖြစ်ကာ ဇက်ကလေးက လန်၍လန်၍သွားသည်။

“ပြွတ်…ဖွတ်….စွပ်…စွပ်…ဖွတ်….ပြွတ်…”  “အား…အင်း…အိုး….အိုး…. မောင်….မောင်….အင်း….အင်း…” “ အား…ဟာ…အင်း….မမရယ်….အင်း….” အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် ဆယ့်လေးငါးကြိမ်လောက် ဆောင့်ပြီးသောအခါတွင်တော့ မျိုးမြင့်ဝေ၏ လီးကြီးက တင်နုသွယ်၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ဆတ်ကနဲ ထိုးစိုက်ကာဖိကပ်ထားပြီး စောက်ခေါင်းထဲတွင် လီးကြီးက တဇတ်ဇတ်ဖြစ်ကာ မျိုးမြင့်ဝေမှာ ငြိမ်ကျ၍သွားသည်။ တင်နုသွယ်ကတော့ မျိုးမြင့်ဝေ၏ လီးကြီးကို ထိုးစိုက်ဖိကပ်ခြင်းမပြုမှီ အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် ဆောင့်နေခိုက် မှာပင် မျက်ဖြူလေးလန်သွားပြီး တစ်ကိုယ်လုံးတောင့်တင်းကာ တွန့်လိမ်သွားခဲ့ပြီးဖြစ်သည်။ “ အဟင့်…မောင့်ဟာကြီးက ထွက်တာအရည်တွေ တအားပဲ…” “ မမရော ထွက်တယ်မို့လား….” “ သိဘူး….” မျက်လုံးလေးအပြူးသားဖြင့် ကြည့်နေသော ကြည်သာခင်မှာ သူမ၏ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးကို ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်လုပ် ပြီး ခေါင်းတစ်ချက်ခါယမ်းကာ သူမ၏အိပ်ခန်းဖက်ဆီသို့ ပြန်လှည့်၍ဝင်လာခဲ့လေသည်။ ကြည်သာခင် အလိုလိုနေရင်း ရင်ထဲ တွင် မောဟိုက်၍နေသည်။ ပေါင်နှစ်ဖက်ခွကြားမှာလည်း စိုစိုစိစိဖြစ်နေသည်။ ကုတင်စောင်းတွင်ထိုင်၍ ထဘီကိုလှန်လိုက် ပြီး ခါးလေးကိုကော့၍ ပေါင်ခွကြားကိုကြည့်သည်။ “ အဟင်း…ဟင်း…ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ…မသိဘူး…နည်းတာကြီးမဟုတ်ဘူး…တစ်အုံလုံးလည်း ရွှဲနေတာပဲ…” ကြည်သာခင် မကြုံစဘူး အံ့သြ၍သွားသည်။ သူမ၏ ပေါင်ခွကြားမှ အမွှေးပါးပါးလေးနှင့် စောက်ပတ်အုံလေးက မကြုံဖူးလောက်အောင် ဖောင်းကား၍ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်မွှာက တင်းပြောင်ဖောင်းကား၍နေသည်။ စောက်ပတ် ရှေ့မျက်နှာစာတွင် အရည်တို့က မကြုံဖူးအောင် ရွှဲနစ်၍နေသည်။ တင်းပြောင်ခုံးမောက် စိုရွှဲနေသော ကိုယ့်စောက်ပတ်ထဲမှ အမည်မဖော်ပြနိုင်သော ဝေဒနာတစ်ရပ်က နဂိုက ရင်ထဲတွင် မောပန်းနေမှုအပေါ်တွင် ထပ်ဆင့်၍ ဖိစီးလာသည်။ ထိုဝေဒနာ ကြောင့်ပင် တစ်စုံတစ်ခုသောအရာဝတ္ထုတစ်ခုခုကို သူမ၏စောက်ပတ်ထဲသို့ ထည့်ပစ်လိုက်ချင်စိတ်ပေါက်လာသည်။ တစ်ပြိုင် နက်ထဲမှာပင် စောစောက သူမမြင်ခဲ့ရသော မျိုးမြင့်ဝေ၏ လီးကြီးကို ကြည်သာခင် သွား၍သတိရမြင်ယောင်မိလိုက်ပြန်သည်။ “ ငါ…ငါ…သူတို့ပြောနေကြသလို…ဟို…ဟို…ခံချင်လာတာလားမသိဘူး…ကျွတ်…” ကြည်သာခင် စုပ်တစ်ချက်သပ်ရင်း အိပ်ယာပေါ်ကို ဘုံးကနဲ ပစ်လှဲလိုက်သည်။ အိပ်ယာခင်းတွေ တွန့်ကြေသွား သည်အထိ အိပ်ယာပေါ်တွင် မနေနိုင်မထိုင်နိုင်နှင့် လူးလှိမ့်ပစ်လိုက်မိသည်။ နောက်တော့ မောမောနှင့် ငြိမ်ကျသွားပြီး ကြည်သာခင် အိပ်ပျော်သွားသည်။ အိမ်ရှေ့သို့ ကားတစ်စီးထိုးရပ်လိုက်သဖြင့် ကြည်သာခင် အိမ်ရှေ့တံခါးအနီးသို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။

“ဟယ်…ဟိုအကိုကြီး…” ကားပေါ်မှ ဆင်းလာသော မျိုးမြင့်ဝေကို မြင်လိုက်ရသည်နှင့် ကြည်သာခင် မျက်နှာလေးရဲသွားသည်။ အိမ်မှာလည်း ဘယ်သူမှမရှိ။ မမသွယ်က ဒေါ်စိန်ကိုခေါ်၍ ဈေးထွက်သွားသည်။ ဟင်းချက်စရာ ဝယ်ရုံတင်မဟုတ်။ အိမ်အတွက် လိုအပ် တာတွေ အကုန်လုံးဝယ်ယူရမည်ဖြစ်၍ တော်တော်နှင့် ပြန်လာမှာမဟုတ်ပေ။ ပြီးတော့ မမသွယ် ဈေးသွားလျှင်လည်း နဂိုက တည်းက ကြာတတ်သည်။ မမသွယ် မရှိကြောင်းပြောပြီး အိမ်ထဲသို့ ပြန်ဝင်လာလျှင် ကောင်းမလား…။ ဒါကျတော့လည်း သိပ်ပြီးရိုင်းရာကျသည်။ “ ဟော…သူလျှောက်လာပြီ…” ကြည်သာခင် အိမ်ရှေ့မှ သံဘာဂျာတံခါးကို သော့ဖွင့်ပေးလိုက်သည်။ “ မမသွယ် မရှိဘူးလား…” “ ဟုတ်…ဟုတ်ကဲ့…ဈေးသွားပါတယ်…” မျိုးမြင့်ဝေက သူ့အိမ်သူ့ယာလို သဘောထားနေလားမသိ။ တံခါးပေါက်တွင် ရပ်နေသော ကြည်သာခင်ကို ဖြတ် ကျော်ကာ အိမ်ထဲသို့ တောက်လျှောက်ဝင်လာပြီး ဧည့်ခန်းထဲရှိ ဆိုဖာခုံပေါ်တွင် ထိုင်ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ကြည်သာခင် ကို စူးစူးရဲရဲကြည့်နေသည်။ “ မမသွယ် ဘယ်တော့ပြန်လာမှာလဲ…”  “အဲ…ဟို…ကျမမသိဘူး…တစ်ခါတလေ ကြာတတ်တယ်…” ကြည်သာ ဒီလူကြီးနှင့် ကြာကြာ မျက်နှာချင်းမဆိုင်ချင်ပါ။ “အဲဒီမှာ ထိုင်နေပေါ့…ဟိုမှာ စာစောင်တွေလည်းရှိတယ်…အခွေတွေလည်း ရှိတယ်…ကျမလုပ်စရာရှိလို့ သွားအုံး မယ်…” “ နေပါအုံး ချာတိတ်ရ…ဒီနားလာပါအုံး…” စိတ်ထဲက တော်တော်ပိုင်စိုးပိုင်နင်းနိုင်တဲ့လူကြီးပါလားလို့ တွေးမိလိုက်ပေမယ့် လူကတော့ မျိုးမြင့်ဝေနားရောက်၍ သွားသည်။

“ မင်းက မမသွယ်တို့ရဲ့ ညီမဝမ်းကွဲဆိုတာလား…” “ ဟုတ်ကဲ့…” တစိမ်းယောက်ျားတွေနှင့် စကားပြောလျှင် မျက်လွှာချ၍ပြောတတ်သော ကြည်သာခင် ဒီတစ်ခါ ဘယ်လိုဖြစ်သည်လဲ မသိ။ မျိုးမြင့်ဝေကို မျက်နှာချင်းဆိုင်၍ စူးစူးရဲရဲ ပြန်ကြည့်နေမိသည်။ “မင်းနာမည်က”  “ကြည်သာခင်ပါ…”  “ငါ့နာမည်က မျိုးမြင့်ဝေတဲ့…”  “မမသွယ် ပြောဖူးပါတယ်…”  “မင်းက တော်တော်လှတာပဲ…မမသွယ်ထက်တောင်လှသေးတယ်…” ကြည်သာခင် ပြုံးလိုက်သည်။ “ကျေးဇူးတင်ပါတယ်…စောင့်အုံး…နောက်ကဟိုထဲမှာ အအေးမျိုးစုံရှိတယ်…ကျမသွားအုံးမယ်…” ရေခဲသေတ္တာကို လက်ညှိုးညွှန်ပြ ပြောဆိုပြီး ကြည်သာခင် အိမ်အတွင်းဖက်သို့ ဝင်လာကာ သူမ၏အိပ်ခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့သည်။ “ ဟင်း… ငါဘယ်လိုဖြစ်တာလဲမသိဘူး… မနေ့ကလို ဖြစ်လာပြန်ပြီ…” မျိုးမြင့်ဝေကို တွေ့မြင်စကားပြောလိုက်ရုံဖြင့် သူမ၏ ပေါင်ခွကြားမှ ဟာလေးက ဖောင်းကားစိုရွှဲလာတာ အံ့သြစရာ ကောင်းလှသည်။ ကုတင်စောင်းတွင် ထိုင်လိုက်ပြီး ထဘီလေးကို ဆွဲလှန်လိုက်ကာ ခါးလေးကို ကော့၍ စောက်ဖုတ်လေးကို ငုံ့၍ကြည့်လိုက်သည်။ “ဟယ်…မနေ့ကလိုပဲ…” နှုတ်ခမ်းသားနှစ်မွှာက တင်းပြောင်ဖောင်းတင်းကာ စောက်စေ့လေးက ငေါက်တောက်လေးထောင်၍နေသည်။ ဝေဒ နာတစ်ရပ်က ကြည်သာခင်၏ ရင်ထဲချက်ချင်းထိုးနက်၍ဝင်လာသည်။

တစ်စုံတစ်ခုကို အထဲသို့ ထိုးထည့်ချင်လာသည်။ ဘာပစ္စည်းကို ထိုးထည့်ရင်ကောင်းမလဲ ကြည်သာခင်၏ မျက်လုံးအစုံက စောက်ပတ်လေးဆီမှ ခွာလိုက်ကာ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်လိုက်မိသည်။ “ ဟာ…” အိပ်ခန်းတံခါးဝတွင်ရပ်၍ သူမကိုပြုံးပြုံးကြီးကြည့်နေသော မျိုးမြင့်ဝေကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ကြည်သာခင် ခေါင်းန ပမ်းကြီးကာ ခြေမကိုင်မိလက်မကိုင်မိဖြစ်လျက် တစ်ကိုယ်လုံး တုန်သွားသည်။ တဒင်္ဂအတွင်း သူမထဘီကို ပြန်ဖုံးရန်မေ့သွား သည်။ အကြည့်ခံနေသလိုဖြစ်နေသည်။ မျိုးမြင့်ဝေက သူမဆီသို့ ရှေ့ရှု၍ခြေလှမ်းကိုစတင်လိုက်ပြီး ပြီးတော့ သူ့မျက်လုံးတွေ က ကြည်သာခင်၏ ပေါင်ကြားဆီသို့ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့မှ သူမက သတိရသွားပြီး ထဘီလေးကို ကမန်းကတန်းဖုံးကာ ထိုင်ရာမှထလိုက်ရာ သူမရှေ့သို့ရောက်လာပြီဖြစ်သော မျိုးမြင့်ဝေနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မိလိုက်သည်။ “ အို…” ကြည်သာခင် ရုတ်တရက် ခြောက်ခြောက်ခြားခြားကြီးလန့်အော်ကာ နောက်သို့ခြေတစ်လှမ်းဆုတ်လိုက်ပေမယ့် ကြည်သာခင်၏ ကိုယ်လုံးလေးက မျိုးမြင့်ဝေ၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ရောက်၍သွားသည်။ “ သိပ်..လှ..တာပဲ…ချာတိတ်ရယ်…” “ အို…အို…လွှတ်…လွှတ်…” မျိုးမြင့်ဝေက တုန်တုန်ခိုက်ခိုက်ကြီးပြောလိုက်ပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲတွင် သိမ်းကြုံး၍ဖက်ထားသော ကြည်သာခင်၏ ပါးနုနု ဖောင်းဖောင်းလေးတွေကို ငုံ့၍နမ်းသည်။ ကြည်သာခင်တစ်ကိုယ်လုံး သွေးသားတွေပါ ဗြောင်းဆန်သွားပြီး အတင်းရုန်းသည်။ အတင်းရုန်းလိုက်ပေမယ့် သူ့လက်ကြီးတွေကြားက ကြည်သာခင်လှုပ်၍ပင်မရချေ။

“ မဟုတ်မှလွဲရော…မင်း မနေ့က ငါနဲ့ မမသွယ်တို့ လိုးတာကိုချောင်းကြည့်ပြီး ခံချင်နေတာမဟုတ်လား…” “ မဟုတ်ဘူး…မဟုတ်ဘူး…” “ ဒါဆို မင်းငါ့ကို တွေ့လိုက်တာနဲ့ ဘာလို့စိတ်တွေထလာရတာလဲ…” “ ဘာထလို့လဲ…” “မင်း ခံချင်နေတာလေ…မင်းစောက်ပတ်လေးကို ဖောင်းကားနေတာပဲ…” “ အို…မဟုတ်ဘူး…မဟုတ်ဘူး…လွှတ်…လွှတ်…” ကြည်သာခင် အတင်းရုန်းသည်။ မျိုးမြင့်ဝေက ဒီနည်းလမ်းနှင့်တော့ မသာယာနိုင်ကြောင်း တွေးလိုက်မိပြီး တိုက်စစ် ပြောင်းရန် စဉ်းစားလိုက်သည်။ “ လုပ်ပါ…ချာတိတ်ရာ…မင်းကို ငါလိုးချင်လွန်းလို့ပါ…တစ်ခါထဲပါကွာ…” “ ြပြတ်…” “ အမေ့…လွှတ်…လွှတ်…” မျိုးမြင့်ဝေက တစ်လုံးချင်းပြောပြီး ကြည်သာခင်၏ နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြွတ်ကနဲ တစ်ချက်စုပ်ကာ မျက်နှာချင်းခွာလိုက် သည်။ တစ်တစ်ခွခွပြောနေသော စကားလုံးတွေကြောင့် ကြည်သာခင် စိတ်တွေဗြောင်းဆန်နေရသည့်အထဲ သူ့ပေါင်ခွကြားမှ ဟာကြီးကလည်း ပုဆိုးထဲမှနေ၍ အစွမ်းပြကာ ကြည်သာခင်၏ ဝမ်းဗိုက်လေးကို ဆီးခုံလေးအထက်နားကနေ၍ မာမာကျော ကျော အမြောင်းလိုက်ကြီး ဖိမိ၍နေသည်။ “ လွှတ်…လွှတ်ဆို…ခုလွှတ်…” လက်သီးဆုပ်လေးတွေနှင့် မျိုးမြင့်ဝေ၏ ရင်ဘတ်ကိုထုပြီး ပြောသည်။ မျိုးမြင့်ဝေ တစ်ချက်ပြုံးကာ သူမကိုလွှတ်ပေး လိုက်တော့ ကြည်သာခင်နောက်သို့ဆုတ်ပြီး ကုတင်နားတွင် ကပ်၍နေသည်။

“အေးလေ…မင်း မခံချင်လဲနေပေါ့…ဒါပေမယ့် ဒီမှာကြည့်…” သူ့ခါးမှဖုန်းကို ဖုန်းအိတ်ပါဖြုတ်ယူလိုက်ရင်း ပုဆိုးကိုပါချွတ်ချလိုက်သည်။ “ အို…” ငေါက်တောက်ကြီးဖြစ်နေသော လီးကြီးကို အလိုအလျှောက်ကြည့်မိလိုက်ပြီး ကြည်သာခင် တစ်ကိုယ်လုံးတုန်သွား သည်။ “အေးလေ…ချာတိတ်ရာ မင်းမခံချင်လည်းနေပေါ့…ဒီမှာ မင်းခါးလေးကော့ပြီး စောက်ပတ်လေးကို ငုံ့ကြည့်နေတဲ့ပုံ လေးကို ငါ့ဖုန်းနဲ့ရိုက်ထားပြီးပြီ…ရန်ကုန်က မင်းတက်တဲ့ကျောင်းကို များများကူးပြီး စာတိုက်ကနေလှမ်းဝေလိုက်မယ်….” စကားဆုံးသည်နှင့် မျိုးမြင့်ဝေက သူ့ပုဆိုးကိုကောက်၍ဆွဲတင်ကာဝတ်ပြီး လှည့်ထွက်မည်လုပ်သည်။ “ ဟို…ဟို…ဒီမှာ…” “ လိမ္မာစမ်းပါ ချာတိတ်ရယ်…” ဆတ်ကနဲ နောက်သို့ပြန်လှမ်းကာ ဗြုံးကနဲ ကြည်သာခင် နားရောက်လာပြီး ဆွဲဖက်လိုက်သည်။ မြန်လိုက်တာမပြော ပါနှင့် ဒါမျိုးဆိုကျွမ်းကျင်ပြီးသား…။ လက်ထဲမှဖုန်းကို အိပ်ယာပေါ်ပစ်တင်လိုက်သည်။ သူ့ရင်ခွင်ထဲတွင် မျက်နှာလေးကိုဝှက် ထားရင်း ကြည်သာခင် မျက်ဝန်းမှ မျက်ရည်တွေကျလာသည်။ ကြည်သာခင်၏ ကျောပြင်လေးကို ရစ်သိုင်းဖက်တွယ်ထား သော သူ့လက်ကြီးက တရွရွပွတ်သပ်နေသလို သူမ၏လုံးအိနွေးထွေးသော နို့လေးတွေကလည်း မျိုးမြင့်ဝေ၏ ကြီးမားကျယ် ပြန့်သော ရင်အုပ်ကြီးနှင့် ဖိကပ်မိနေသည်။

ရှိုက်ငိုနေရုံမှတပါး ကြည်သာခင် ဘာမှမတတ်နိုင်တော့။ ခြောက်ခြောက်ခြား ခြားကြီး တုန်လှုပ်နေသည်။ အသိတို့သည် ဝေဝါးမှေးမှိန်သွားသည်။ နွေးထွေးပူရှိန်းသော အထိအတွေ့က သူမတစ်ကိုယ်လုံး ကို ထုံကျင်လှိုက်မောနေစေကာ သတိလစ်နေသူလိုခံစားနေရသည်။ မျိုးမြင့်ဝေ၏ လက်တစ်ဖက်က ကြည်သာခင်၏ ဆီးခုံလုံးလုံးလေးကို အသာအယာနှိုက်၍ ပွတ်သပ်သည်။ ထို့ပြင် ပါး ပြင်လေးတွေကိုလည်း ယုယုယယလေးနမ်းသည်။ အနမ်းခံရရင်း စောက်ပတ်လေးကို အပွတ်ခံနေရရှာသော ကြည်သာခင် တစ်လောကလုံးကို တဒင်္ဂမေ့လျော့သွားသည်။ သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကို စွေ့ကနဲပွေ့ကာ အိပ်ယာပေါ်သို့တင်လိုက်သည်။ ပက်လက်လေးဖြစ်သွားခိုက် ကြည်သာခင် မျက်လုံးတစ်ချက်ဖွင့်ကြည့်သည်။ ထပ်ချပ်မကွာ အိပ်ယာပေါ်သို့ပါလာသော မျိုးမြင့်ဝေက သူမ၏ ဖင်လုံးလုံးလေးတွေကို ကိုင်လိုက်တော့ သူမ၏မျက်လုံးလေးများက ပြန်၍မှိတ်ကျသွားပြန်သည်။ ဖင်လုံး လုံးလေးတွေကို လက်ဝါးကြီးနှင့် ဆုပ်နယ်နေပြန်ပြီမို့ ကြည်သာခင်မှာ ‘အင်းကနဲ’ ‘ဟင်းကနဲ’ ဖြင့် သွေးသားတွေထကြွဆူ ပွက်လာရတော့သည်။ တစ်ခဏအတွင်း ကြည်သာခင် အသားလေးတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်လာသည်။ သူမ၏ ထဘီလေးကို ဖြတ်ကနဲဆွဲ၍ ချွတ်လိုက်သည်။ တင်သားနှင့်ဖိနေ၍ တစ်ချက်ဆောင့်ဆွဲလိုက်မှ ကျွတ်ထွက်သွားသည်။

အမွှေးနုနုလေးတွေ နှင့် စောက်ပတ်လေးက စောစောက သူမကုတင်စောင်းတွင်ထိုင်ကာ ဖင်လှန်၍ကြည့်နေစဉ်ကထက်ပိုပြီး သိသိသာသာ ဖောင်းကြွခုံးထကာ အက်ကွဲလုခမန်းတွေ့လိုက်ရသည်။ အက်ကွဲကြောင်းလေးက အထဲမှစိမ့်ထွက်လာသော အရည်ကြည် လေးတွေကြောင့် စိုစွတ်ပြောင်လက်၍နေသည်။ မျိုးမြင့်ဝေက ကြည်သာခင်၏ အင်္ကျီလေးကို ထပ်၍ချွတ်ပြန်သည်။ ကြည်သာခင်က တစ်ကိုယ်လုံး လှုပ်ရှားနိုင်စွမ်းမ ရှိတော့ချေ။ ခဏအတွင်းကိုယ်လုံးတီးဖြစ်သွားသည်။ မျိုးမြင့်ဝေ သူ့အင်္ကျီကိုချွတ်ပြီး နို့သီးလေးတွေကို လျှာဖြင့်ကုန်းပြီးယက် နေရာက သူ့ပုဆိုးကိုချွတ်လိုက်သည်။ ဒလစပ်လျှာဖြင့်ယက်နေရင်း ကပ်နေသော နို့သီးလေးတွေ ထောင်ထလာတော့မှ နို့သီး လေးနှစ်လုံးကို တစ်လုံးပြီးတစ်လုံး စို့၍ပေးသည်။ “ အင်းဟင်း…အင်း…ဟင်း…” ညည်းသံလေးတွေထွက်လာပြီ။ မျိုးမြင့်ဝေ သူ့ကိုယ်လုံးကြီးကိုကြွလိုက်ပြီး အသည်းအသန်ဖြစ်နေသော သူ့လီး တန်ကြီးကို စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေးပေါ်တင်ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ငင်ဖြင့် ပွတ်တိုက်လှုပ်ရှားရင်း နို့အုံလေးနှစ်လုံးကို ခပ်မွ မွလေး ဆုပ်နယ်ချေမွပေးလိုက်သည်။ ကြည်သာခင် ခါးလေးတွန့်တွန့်သွားပြီး စောက်ပတ်လေးကတော့ ကော့၍တက်တက် လာပါသည်။ လီးကြီးကို အကွဲကြောင်းအတိုင်း ပွတ်တိုက်လှုပ်ရှားပေးနေရာမှတစ်ချက် ဆတ်ကနဲထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ဒါပေမယ့် အပေါက်မဟုတ်မှန်းသိသည်။

‘ကျွတ်’ ကြည်သာခင် စိတ်မရှည်သလိုနှင့် မချင့်မရဲလေးအသံပြုသည်။ ကောင်မ လေး ခံချင်စိတ်က မိုးမွှန်နေပြီ။ မျိုးမြင့်ဝေက ခါးကိုလက်တစ်ဖက်နှင့်ကိုင်၍ စောက်ပတ်ဝကို အသေအချာတေ့ပြီး ထိုးသွင်း လိုက်သည်။ “ ဗြစ်…” “ အွန်း…” အသံအစ်အစ်လေးတစ်ချက် ထွက်လာပြီး မေးကြောလေးများ ထောင်ထလာသည်ထိ အသက်ကိုအောင့်ကာ တင်း ခံသည်။ “ဗြစ်…ဗြစ်…ပြွတ်…ဗြစ်…အ…နာတယ်….နာတယ်….အင့်…ဟင်း….” “ ဗြစ်…ပြွတ်…ဒုတ်….” “ အမေ့…အမလေး….နာလိုက်တာ…အား…အား…” လီးတစ်ချောင်းလုံးဝင်သွားပြီ။ “ အား…အား…ကျွတ်…ကျွတ်…ကျွတ်…” ကြည်သာခင်တစ်ကိုယ်လုံး ထွန့်ထွန့်လူးနေသည်။ ဆီးခုံချင်းကပ်ကာ ခပ်သာသာလေး ဆောင့်ဆောင့်လိုးပေးလိုက် သည့် အချက်တိုင်းအချက်တိုင်း လီးထိပ်ကြီးက သားအိမ်ဝကို ဒုတ်ကနဲ ဒုတ်ကနဲ ထိုးဆောင့်မိသည်မို့ ကြည်သာခင် မျက်ရည်တွေဝိုင်းလာသည်။ လီးတစ်ချောင်းလုံးဝင်ထားသော သူမ၏စောက်ပတ်လေးက အဆမတန်ကြီး ဖောင်းကားလျက် စိုရွှဲနေသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် လီးနှင့်စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား ကပ်နေသည့်ကြားမှ အမြှုပ်ဖြူဖြူလေးများထွက်ထွက်လာ တတ်သည်။ ကြည်သာခင် မျက်နှာလေးကို တစ်ဖက်သို့စောင်းကာ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို လျှာဖျားလေးထုတ်၍ ယက်ယက် နေသည်။

“ ပြွတ်…စွပ်…ပြွတ်…ပြွတ်…” “ ဗြစ်…ဖွတ်…ပြွတ်…ပြွတ်…” “ အင်း…အင့်…အင့်…အင့်…” တအင့်အင့် အသံလေးတွေက လိုးချက်နှင့်အတူ စီးချက်ကျကျလေး ထွက်ပေါ်၍လာသည်။ ဆောင့်ချက်တွေက တဖြေးဖြေးမြန်လာသည်။ စောက်ပတ်မှ စိမ့်ထွက်လာသော အရည်များက လီးတစ်ချောင်းလုံးကို ပြောင်လက်ဝင်းစို၍နေ သည်။ စောက်ပတ်အောက်စပ်၌ သွေးစသွေးနလေးတွေရှိနေသည်။ သွေးပူနေချိန်မို့ ကြည်သာခင်မှာ နာရမည်မှန်းမသိ။ အရှိန်တွေတက်ကာ စောက်ပတ်လေးကို ကော့ကော့ထိုးပေးနေသည်။ “ ပြွတ်…စွပ်…ပြွတ်…ဗြစ်…စွပ်…ဖွတ်…” “ အင့်…အင့်…အင်း…အ…အင့်…” “ ကောင်းလားဟင်…ချာတိတ်…” မှန်မှန်ကြီးဆောင့်လိုးရင်း လေသံတိုးတိုးလေးနှင့် မေးသည်။ ကြည်သာခင် မျက်လုံးလေး တစ်ချက်လှန်ကြည့်ကာ ဆောင့်ချက်ကြောင့် ကိုယ်လုံးတီးလေး တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်နေရာမှ ချစ်စရာမျက်စောင်းလေးတစ်ချက် မျိုးမြင့်ဝေထံရောက်သွား သည်။ “ ဘာချာတိတ်လဲ…” “ ချစ်စနိုးနဲ့ ခေါ်တာပါကွာ…ဘယ့်နှယ်လဲ…ကောင်းလားဟင်…” “ ပြွတ်…ပြတ်…စွပ်….ပြွတ်…ဖွတ်…” “ အင့်…ဟင်း…အင်း…” ကြည်သာခင်က မျိုးမြင့်ဝေ မေးတာကို ဗြုံးကနဲ မဖြေ။ ဆောင့်ချက်တွေကို မျက်လုံးလေးမှေးပြီး အရသာခံနေသည်။ “ ဟေ့…ဒီမှာမေးနေတယ်လေ…” “ ကျွတ်…ကောင်းတယ်…ကောင်းတယ်…ဒီမှာကောင်းနေတဲ့ဟာ…စကားပဲ…ပြောနေတယ်…” ကြည်သာခင် စိတ်မရှည်စွာဖြင့် ပြောလိုက်မိပြီး သူမစကားမှားသွားတာကို သတိပြုမိပြီး စကားပဲ ဟုပြောပြီး ပါးစပ် ပိတ်သွားသည်။

မျိုးမြင့်ဝေ ပြုံးလိုက်ကာ သူ၏ဆောင့်ချက်တွေကို အရှိန်မြှင့်လိုက်ပြီး သွက်သွက်ကြီးဆောင့်လိုးပစ်လိုက် သည်။ “ ပြွတ်…စွပ်…ဗြစ်…စွပ်…စွပ်…ဖွတ်…” “ အင့်…အင့်…အင့်…ဟင်း…” ကြည်သာခင် အားမရနိုင်ဖြစ်လာပုံရသည်။ သူမ၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို မြှောက်လိုက်ပြီး မျိုးမြင့်ဝေ၏ ခါးကြီးကို ဘယ်ညာခွလျက် တင်ပါးကြီးနှစ်ဖက်ပေါ်သို့ သူမ၏ဖနောင့်နှစ်ဖက်ကိုတင်ကာ စောက်ပတ်ကို အစွမ်းကုန်ဖြဲပေးထားကာ ခါး လေးကို တွန်း၍တွန်း၍ကော့ကော့တင်ပေးသည်။ “ ပြွတ်…စွပ်…ဖွတ်…စွပ်…စွပ်…” “ အင့်…အ…အင်း…ဟင်း…ဟင်း…ဟင်း…” မျိုးမြင့်ဝေ၏ လီးတန်ကြီးက ရုတ်တရက်တောင့်တင်းသွားပြီး တစ်ဆက်တည်းမှာပင် ဆောင့်အားက အံ့မခန်းပြင်း ထန်သွားသည်။ တစ်ပြိုင်နက်တည်း၌ပင် နုနုငယ်ငယ် ပျော့ပျော့ပျောင်းပျောင်း လှပနုထွတ်သော ကြည်သာခင်ဆိုသည့် ကောင်မလေးကလည်း မယုံနိုင်လောက်အောင် လည်ပင်းကြောများထောင်ထလာလောက်အောင် ကြမ်းတမ်းစွာပြန်လည် ကော့ပင့်ဆောင့်ပေးလိုက်ပြီး နှစ်ဦးစလုံးသုတ်ရည်များ ပန်းထွက်ကုန်ကြသည်။ ကြည်သာခင် တဖြေးဖြေးငြိမ်ကျသွားသည်။ မျိုးမြင့်ဝေကတော့ တစ်ချက်ချင်းဆက်၍ ဆောင့်ပေးနေရာမှ ခဏအ ကြာတွင် ရပ်လိုက်ပြီး ကြည်သာခင်၏ နို့သီးလေးများကို ကုန်း၍ယက်ပေးနေလေတော့သည်။…ပြီး

Zawgyi

ၾကည္သာခင္ ဒီကိုေရာက္လာရသည္က ဒက္ဒီႏွင့္ မာမီတို႔က “သမီးရယ္… ႀကီးေမက သမီးကို အကူအညီေတာင္း တာပါ…ႀကီးေမႀကီးကို အားနာစရာႀကီး မာမီတို႔က ဘယ္ထားခဲ့ခ်င္ပါ့မလဲ…” ဟူေသာ စကားရပ္ျဖင့္ ၾကည္သာခင္မွာ ႀကီးေမ ႀကီး၏ အိမ္တြင္ ေနရစ္ခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ႀကီးေမဆိုတဲ့ ေဒၚလွႏုက ဒက္ဒီရဲ႕ အမႀကီး။ သူတို႔က ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ထဲရွိ သည္။ ဒက္ဒီငယ္ငယ္ကတည္းက ႀကီးေမႀကီးရဲ႕ ၾသဇာကလႊမ္းမိုးၿပီးသား မာမီဆိုတာက ဘာမို႔လို႔လဲ ဒက္ဒီကို ဘယ္ေျပာရဲပါ့ မလဲ။ ၾကည္သာခင္ ႀကီးေမႀကီး၏ မိသားစုဝင္ေတြကို သိပ္ၿပီးႀကိဳက္လွသည္မဟုတ္ပါ။ ႀကီးေမႀကီးမွာ သားသမီးႏွစ္ ေယာက္ရွိသည္။ အႀကီးကမိန္းကေလး တင္ႏုသြယ္ျဖစ္ၿပီး အငယ္ကေယာက္်ားေလးက တင္ဦးေအာင္ ျဖစ္သည္။ မမတင္ႏုသြယ္က အသက္ (၂၀) ေက်ာ္ၿပီ။ အကိုေလး တင္ဦးေအာင္က (၁၈) ႏွစ္ပဲရွိေသးသည္။ သူတို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္စလုံးက ၾကည္သာခင္ကို ဆက္ဆံတာ သိပ္ၿပီး ပုံစံမက်လွဟု ၾကည္သာခင္ ထင္မိသည္။ ေမာင္ႏွမဝမ္းကြဲ ပုံစံမ်ိဳးမဟုတ္။ ဘယ္ဟုတ္ပါ့ မလဲ။ ၾကည္သာခင္က ဒက္ဒီနဲ႔ မာမီတို႔ရဲ႕ ေမြးစားသမီးေလ။ ၾကည္သာခင္ အခါလည္သမီးကတည္းက ဒက္ဒီနဲ႔ မာမီတို႔ က ေမြးလာခဲ့တာ။ ဒက္ဒီေရာ မာမီေရာ ၾကည္သာခင္ကို သမီးအရင္းလို ခ်စ္သည္။ သမီးအရင္းလို ဘာမွလိုေလေသးမရွိ ေအာင္ထားသည္။

အခုဆိုလွ်င္ ၾကည္သာခင္ (၁၀)တန္း ေရာက္ေနၿပီ။ ထားတဲ့ေက်ာင္း၊ ဝတ္တဲ့အဝတ္၊ ေက်ာင္းသြားတဲ့ ကား…အားလုံးက အပ်ံစား။ ၾကည္သာခင္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ႐ုပ္ရည္ကအမိုက္စားမို႔ အားလုံးထဲမွာ စတားျဖစ္ေနသည္။ အခုေက်ာင္းပိတ္ရက္ မႏၲေလးက ႀကီးေမႀကီးဆီ အလည္လာမိကာမွ ႀကီးေမႀကီးက ဆြဲထားသျဖင့္ ၾကည္သာခင္ ႀကီးေမႀကီး အိမ္မွာေသာင္တင္၍ က်န္ခဲ့ရသည္။ ႀကီးေမႀကီး အိမ္မွာက ႀကီးေမႀကီး ေဒၚလွႏု၊ မမႀကီး တင္ႏုသြယ္၊ ကိုေလး တင္ဦးေအာင္ႏွင့္ ထမင္းဟင္းခ်က္သည့္ ေဒၚစိန္တို႔ရွိၾကသည္။ သည္အထဲမွ အကိုေလး တင္ဦးေအာင္က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား အေပါင္းအသင္းမ်ားသူ ျဖစ္သည့္အတြက္ အိမ္ကို ကပ္တာမဟုတ္။ မိုးလင္းကေန ထြက္သြားတာ အိပ္ခါနီးမွ ျပန္ေရာက္လာေလ့ရွိသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ ႏွစ္ရက္သုံးရက္ အိပ္တတ္ေသးသည္။ ဖခင္မရွိေတာ့ဘဲ မိခင္၏ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာဆိုေတာ့ လြတ္ခ်င္ တိုင္းလြတ္၍ေနသည္။ တင္ႏုသြယ္က ေက်ာင္းၿပီးသြားၿပီး အိမ္တြင္ထိုင္ေနသူျဖစ္သည္။ မၾကာမွီ လက္ထပ္ေတာ့မည္ဟုလည္း ၾကည္သာခင္ သိထားသည္။ အဆိုးဆုံးကေတာ့ မမတင္ႏုသြယ္ပဲ ျဖစ္သည္။ ၾကည္သာခင္ကို ဆက္ဆံတာက စကား ေျပာခ်င္သလို မေျပာခ်င္သလိုႏွင့္ ၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္လုံးေတြက ၾကည္သာခင္ကို ၾကည့္တဲ့အၾကည့္ေတြကို ၾကည္သာခင္ မႀကိဳက္။

အထင္ေသးအျမင္ေသးသည့္ အၾကည့္ထဲတြင္ မနာလိုမရႈစိမ့္သည့္ အဓိပၸာယ္ေတြလည္းပါေနသည္။ ၾကည္သာခင္ ေကာင္းေကာင္းအကဲခတ္မိပါသည္။ ဟုတ္တယ္ေလ…ၾကည္သာခင္က တင္ႏုသြယ္ထက္ အမ်ားႀကီးလွတယ္…။ ၿပီးေတာ့ ဒက္ဒီနဲ႔ မာမီတို႔က ႀကီးေမႀကီးတို႔ထက္ ပိုၿပီးခ်မ္းသာတယ္ေလ…။ ဟိုတစ္ေန႔က ၾကည္သာခင္ ဧည့္ခန္းဖက္ထြက္လာတုန္း ႀကီးေမႀကီးအခန္းထဲမွာ သူတို႔သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေျပာေန တဲ့ စကားေတြေၾကာင့္ ၾကည္သာခင္ အေပၚ တင္ႏုသြယ္ ဘယ္လိုသေဘာထားတယ္ဆိုတာ ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္သိခဲ့ရ သည္။ “ မာမီ…ဟိုဟာမေလးကို ဘာလို႔ အိမ္မွာေခၚထားလိုက္ရတာလဲ…” “ေအာ္… သမီးကလည္း မာမီက စစ္ကိုင္းေခ်ာင္ သြားဦးမွာေလ… ဟိုမွာ တစ္လေလာက္ၾကာမွာ… အိမ္မွာလည္း ေအာင္ေလးက အိမ္ကပ္တာ မဟုတ္ေတာ့… သမီးနဲ႔ မစိန္ပဲရွိတာ… အေဖာ္ရေအာင္လို႔ပါ…” “ ဟြန္း… မာမီမ်ား… အိမ္မွာ ဘာစိတ္မခ်စရာ ရွိသလဲ… အလကားအိမ္မွာ လာရႈပ္တဲ့အမႈိက္…” “ ဟဲ့… ဟဲ့… ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ… သမီးဦးေလးက ၾကည္သာကို သမီးအရင္းလို ခ်စ္တာေနာ္… သူတို႔ ဘယ္လိုထားသလဲ ၾကည့္… ဒီလိုအေျပာမ်ိဳးေတြ မေျပာစမ္းပါနဲ႔… သမီးရယ္….” “ မာမီေၾကာင့္ေတာ့ ခက္ပါတယ္…” “ကဲ…ေတာ္ေတာ္….ၾကားသြားလို႔ သမီးဦးေလးျပန္သိသြားရင္ ငါ့ေမာင္ေလး စိတ္ဆင္းရဲေနပါ့မယ္….သူတို႔ကလည္း သိပ္ၿပီးထားခဲ့ခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး….မာမီက အတင္းေခၚထားလိုက္တာပါ….ကေလးမေလးက လိမၼာေရးျခားရွိပါတယ္ကြယ္ …..” “ ေတာ္ၿပီ….မာမီက ဒီေကာင္မ ေကာင္းေၾကာင္းခ်ည္းပဲေျပာေန….” “ ကဲ….သမီး မာမီေျပာမယ္….ေသခ်ာနားေထာင္ မာမီ မရွိတုန္း ဘာသံမွမၾကားခ်င္ဘူး…ညည္း မာမီ ေျပာတာ ေသခ်ာမွတ္ထား…ဒါပဲ….” ေဒၚလွႏု၏ ေနာက္ဆုံးစကားက ေလသံမာမာႏွင့္ ေျပာလိုက္တာျဖစ္သည္။

ၾကည္သာခင္ ေျခသံမၾကားေအာင္ ေနာက္ျပန္လွည့္ခဲ့ၿပီး သူမအတြက္ေပးထားေသာ အိပ္ခန္းထဲျပန္ဝင္ကာ ေနလိုက္ေလေတာ့သည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ၾကည္သာခင္ ရန္ကုန္ကိုခ်က္ခ်င္းျပန္ခ်င္သည္။ ဒါေပမယ့္ ဒက္ဒီ မာမီႏွင့္ ႀကီးေမႀကီးတို႔၏ မ်က္ႏွာက ရွိေသးသည္ မဟုတ္ပါလား….။ ႀကီးေမႀကီး စစ္ကိုင္းေခ်ာင္သြားၿပီ။ အိမ္တြင္ ႀကီးေမႀကီးမရွိေတာ့။ အကိုေလးက ခါတိုင္းထက္ပင္ ပို၍ လမ္းသလားေသးသည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အိမ္မွာ စတည္းခ်ေနၿပီး အိမ္သို႔ပင္ ျပန္မလာေတာ့ေခ်။ ၾကည္သာခင္ အိမ္မွာထဲက အိမ္မႈ ကိစၥမ်ားကို ေက်ာင္းအားလပ္ရက္ မာမီႏွင့္အတူဝိုင္း၍ ကူတတ္သည္။ ထိုင္မေနတတ္။ ဒီအိမ္မွာလည္း သူမက အားေန သျဖင့္ မီးဖိုေခ်ာင္တြင္ ေဒၚစိန္ႏွင့္ ဝိုင္းကူ၍လုပ္ေပးသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားတေျပာေျပာႏွင့္ ခ်က္ျပဳတ္ေနၾကစဥ္ အိမ္ေရွ႕မွ ကားဟြန္းတီးသံတခ်က္ ၾကားလိုက္ရ၍ ၾကည္သာခင္က ေခါင္းေထာင္၍ နားစြင့္လိုက္သည္။ “အဲဒါ မမေလးရဲ႕ အမ်ိဳးသားေလ….”  “ေဒၚစိန္က ကားဟြန္းေတာင္ မွတ္မိေနၿပီ…” “အၿမဲလာေနေတာ့ မွတ္မိတာေပါ့….” “ ဟိုမမသြယ္ ေစ့စပ္ထားတယ္ဆိုတဲ့ လူလား….” “ ဟုတ္တယ္ ၾကည္သာ….မမေလးထက္ အသက္တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ငယ္တယ္….” “ အဟဲ….” ၾကည္သာ လွ်ာေလးတစ္လစ္ထုတ္လိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ စကားမဆက္မိေတာ့ပဲ ၾကည္သာက ထိုင္ရာမွ ထလိုက္သည္။ “ ေရခ်ိဳးလိုက္အုံးမယ္…ေဒၚစိန္ေရ…” “ က်န္တာေတြကို ေဒၚစိန္ပဲ လုပ္လိုက္ပါ့မယ္….အရင္ကလည္း ေဒၚစိန္တစ္ေယာက္ထဲ လုပ္ေနၾကာဟာကို….” ေဒၚစိန္မွာ ၾကည္သာခင္ကို အားတုံ႔အားနာေျပာရင္း မီးဖိုထဲတြင္ က်န္ခဲ့ေလသည္။ ၾကည္သာခင္ သူမ၏ အခန္းထဲသို႔ ဝင္လိုက္ၿပီးမွ စပ္စုလိုေသာစိတ္ေၾကာင့္ အခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္လိုက္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ဖက္သို႔ ေျခသံမၾကားေအာင္ ေလွ်ာက္၍ အလာ။ “ မမသြယ္…ေမာင့္ကို ခ်စ္တယ္ဆို….” “ ေတာ္ေတာ့…ေမာင္ရယ္….မမ ေၾကာက္တယ္….လက္ထပ္ၿပီးမွေနာ္….ေမာင္ရယ္….” ၾကည္သာခင္၏ ေျခလွမ္းမ်ား တုံ႔ကနဲ ရပ္၍သြားသည္။ အသံၾကားရာ ဧည့္ခန္းထဲဝင္ရာလမ္း၏ေဘးရွိ နံရံေဘးသို႔ ေျပး၍ကပ္လိုက္သည္။ “ ဟဲ့…အယ္….” ၾကည္သာခင္ သူမရင္ဘတ္ကို ဖိကာစိတ္ထဲမွ တအံ့တၾသေရ႐ြတ္လိုက္မိသည္။ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းက ၾကည္သာခင္၏ ရင္ကိုတုံခါသြားေစေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ဆိုဖာေပၚတြင္ မမသြယ္ႏွင့္ ခပ္ေခ်ာေခ်ာေတာင့္ ေတာင့္ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္တို႔ ခႏၶာကိုယ္ခ်င္းပူးကပ္ကာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဖက္တြယ္ထားၾကသည္။ ဒါ မ်ိဳးျမင့္ေဝ ဆိုတဲ့ မမသြယ္ရဲ႕ ရည္းစားပဲျဖစ္မယ္…။ ၾကည္သာခင္ ရင္တုန္ပန္းတုန္ျဖင့္ ေတြးလိုက္မိသည္။ သူ႔လက္ႀကီးတစ္ဖက္က မမသြယ္၏ ဖင္သားအိအိႀကီးကို မခ်င့္မရဲျဖင့္ ဆုပ္နယ္လ်က္ရွိသည္။ “ေမာင္ စိတ္မထိန္းႏိုင္လို႔ပါ မမရယ္….” “ ေဟ့ ေအးဆို…ဟင့္အင္း….” မမသြယ္ ႐ုန္းထရန္ႀကိဳးစားသည္။ သို႔ေသာ္ အားခ်င္းကမမွ်၊ ႐ုန္းထဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္ကာမွ အေနအထားက ပိုဆိုး သြားသည္။ ပုခုံးကိုဖိလွဲျခင္းခံလိုက္ရၿပီး ပက္လက္ေလးျပန္၍ လဲက်သြားသည္။ တဆက္တည္း ထိုလူက ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ ကို မမသြယ္၏ ခႏၶာကိုယ္ေလးေပၚသို႔ အားရပါးရႀကီး ခြက္တက္ပစ္လိုက္သည္။ “ အို…ဟင့္အင္း….ဟင့္အင္း….” တင္ႏုသြယ္၏ မ်က္ႏွာေလးတစ္ခုလုံး ေသြးေရာင္ျဖင့္ နီျမန္းကာ မ်က္လုံးေလးေတြကို ဇြတ္မွိတ္လ်က္ မ်ိဳးျမင့္ေဝ၏ ရင္ဘတ္ကို လက္သီးဆုပ္ေလးေတြျဖင့္ ထု႐ိုက္လ်က္ရွိသည္။ “ မ႐ုန္းစမ္းပါနဲ႔ မမရာ….” သူ႔အသံက ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခိုင္ခိုင္မာမာ ခ်ထားဟန္တူသည္။ တင္ႏုသြယ္၏ ထဘီေလးကို အထက္သို႔ ဆြဲလွန္တင္ လိုက္သည္။ ေျခသလုံးသား တစ္တစ္ေလးေတြ ေဖြးကနဲ ထြက္ေပၚလာၿပီး ထဘီမွာ ဒူးဆစ္အထက္သို႔ လွန္တက္သြားသည္။ “ မမ ေၾကာက္တယ္…ေၾကာက္တယ္….ဟင့္အင္း…” “ မမကို သနားပါအုံး ေမာင္ရယ္…အို…” တတြတ္တြတ္ ေတာင္းပန္ေနသည့္ၾကားထဲမွ ထဘီက ရင္ေခါင္းသို႔ေရာက္သြားသည္။ ေဖြးႏုေသာ ေပါင္လုံးႀကီးမ်ား မွာ ေတာင့္တင္းလွပလြန္းသည္။ ၾကည့္ေနသည့္ၾကားမွပင္ ထဘီကေပါင္ရင္းအထက္သို႔ လွန္တင္ခံလိုက္ရျပန္သည္။

“ အာ…အဟင့္….” ထိုအသံေလးႏွင့္အတူ တင္ႏုသြယ္က လက္ေလးႏွင့္ ဖင္ၾကားကို ဖုံးအုပ္လိုက္သည္။ လွ်ပ္ျပက္သလိုေတြ႕လိုက္ရ ေသာ တင္ႏုသြယ္၏ အဂၤါစပ္ႀကီးက ပန္းႏုေရာင္အေသြးျဖင့္ ခုံးအာေနၿပီး ေစာက္ပတ္ႀကီးတစ္ခုလုံးမွာ ႐ႊမ္းလဲ့တင္းေမာက္၍ ေနသည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ မ်ိဳးျမင့္ေဝက သူ႔ပုဆိုးကို လွန္တင္လိုက္သည္။ ထူထဲေသာ လေမႊးအုံႀကီးႏွင့္ လီးတန္ႀကီးကို ေတြ႕ လိုက္ရသည္။ ၾကည္သာခင္ ရင္ထဲတလွပ္လွပ္ျဖစ္လာသည္။ ရင္ထဲတြင္ ေမာဟိုက္တုန္လႈပ္ေသာ ေဝဒနာႀကီးကို ခံစားလာရ သည္။ လီးႀကီးက နည္းတာႀကီးမဟုတ္ ႀကီးမားထြားႀကိဳင္းလွသည္။ ထိပ္ႀကီးက လန္ၿပီး နီနီရဲရဲႀကီးျဖစ္ေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္ စလုံး၏ အသက္ရႈသံျပင္းျပင္းေတြကို ၾကည္သာခင္ ၾကားေနရသည္။ “ မမ လက္ကိုဖယ္ေလ….မမ ကလည္းကြာ….” “ အဟင့္…ဟင့္…ေၾကာက္တယ္ဆို….” တင္ႏုသြယ္၏ လက္ေလးမ်ားက အုပ္ၿမဲတိုင္းအုပ္ထားသည္။ မ်ိဳးျမင့္ေဝ၏ စိတ္ေတြ သည္းထန္လြန္းေနသည္။ လက္ ဖဝါးျဖင့္ အုပ္ထားသည့္ၾကားမွ ကိုယ္ကိုေစာင္း၍ ေဘးတိုက္အေနအထား ၿဗဳံးကနဲယူလိုက္ၿပီး လက္ႏွင့္ ေစာက္ပတ္အုံအ သားေလးတို႔ ထိစပ္ေနရာသို႔ လီးထိပ္ႀကီးကို ဖိ၍ထိုးပစ္လိုက္သည္။ “အို….အို…အဟင့္….” စြမ္းအားႀကီးမားလွေသာ လီး၏ အေတြ႕က မမတင္ႏုသြယ္ တစ္ကိုယ္လုံး ဓာတ္လိုက္သလိုျဖစ္သြားၿပီး လက္ကေလး ကို ဆတ္ကနဲ ႐ုတ္လိုက္မိသည္။ ဆတ္ကနဲ စကၠန႔္ပိုင္းေလာက္ လွစ္ဟသြားေသာ တင္ႏုသြယ္၏ ေစာက္ပတ္ႏွစ္ျခမ္းၾကားသို႔ ဒစ္ႀကီးၿပဲလန္ေနေသာ လီးႀကီးကို ထိုးစိုက္ခ်လိုက္သည္။ “ အား…အိ…နာ….နာတယ္….” ၿဗဳံးကနဲ ထိုးစိုက္လိုက္ေသာ လီးထိပ္ႀကီးက ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ဝင္မသြားဘဲ ေစာက္ပတ္အကြဲေၾကာင္း ေအာက္စပ္ ကို ထိုးစိုက္မိသြားသည္။ တင္ႏုသြယ္၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းက ဆတ္ကနဲ အေပၚသို႔ေကြးတက္သြားၿပီး တဆတ္ဆတ္တုန္ ေနရွာသည္။ “ အား…အား….မရဘူး….မရဘူး….တအားနာတယ္….ေမာင့္ဟာႀကီးက သံေခ်ာင္းႀကီးက်ေနတာပဲ….အား….” “ မမက ၿငိမ္ၿငိမ္မွ မေနတာ…ကဲ…ေနအုံး….” မ်ိဳးျမင့္ေဝက လီးကို လက္ႏွင့္ကိုင္ၿပီး ဖင္ႀကီးကိုႂကြလိုက္ကာ ေစာက္ပတ္အကြဲေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ဒ႐ြတ္တိုက္ ပြတ္ဆြဲ၍ ခံခ်င္စိတ္မ်ားထလာေအာင္ ႏႈိးဆြေပးသည္။ တင္ႏုသြယ္ ပါးစပ္ေလးဟလ်က္ ရင္အုံေလးႂကြတက္လာေအာင္ အသက္ကိုဝဝရႈရင္း ေခတၱၿငိမ္သက္သြားသည္။ တင္ႏုသြယ္၏ အသားေလးမ်ား တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္။

အထဲမွ အရည္တို႔က သိသိသာသာႀကီး ထြက္လာၾကသည္။ ေပါင္တန္ႀကီးႏွစ္ဖက္က ဟလိုက္စိလိုက္ လႈပ္ရွားသြားသည္။ ေျခဖ်ား ေလးက ကုတ္သြားလိုက္ ဆန႔္လာလိုက္ျဖစ္ေနသည္။ ၾကည္သာခင္မွာ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္လာရင္း တံေတြးကို မၾကာခဏ မ်ိဳခ်ေနရသည္။ ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္းခုန္ရင္း ေမာေနသည္။ “ ႁပြတ္….အ….” တင္ႏုသြယ္ တစ္ကိုယ္လုံး ခါဆင္းသြားသည္။ ၾကည္သာခင္၏ မ်က္လုံးေလးေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္သြားသည္။ ေစာက္ ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုၾကား လီးႀကီးက နစ္ဝင္ထိုးစိုက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ေစာက္ပတ္အုံက ႐ုတ္ခ်ည္းတင္းေျပာင္ေဖာင္းကား သြားသည္။ လီးက ေစာက္ပတ္အတြင္းသို႔ တေျဖးေျဖးခ်င္း နစ္ဝင္သြားသည္။ လီးလုံးပတ္ႀကီးက ႀကီးလြန္းသျဖင့္ ႏႈတ္ခမ္းစပ္ အသားေလးေတြက လီးႏွင့္အတူ အတြင္းပိုင္းသို႔ လိပ္ေခါက္နစ္ဝင္သြားသည္။ “ အား…ကြၽတ္….နာတယ္….နာတယ္….” “ ခဏေလး….ဝင္ေနၿပီ….” “ အား….အား….နာတယ္….မခံႏိုင္ဘူး….” ေျပာရင္းဆိုရင္း ဖိဖိေဆာင့္ခ်လိုက္ရာ လီးမွာတဆုံးနီးပါးဝင္သြားသည္။ “ ျဗစ္…ျဗစ္….ပလြတ္….ျဗစ္….” “ အား….အား….မရေတာ့ဘူး….မရဘူး….” တင္ႏုသြယ္ အံကိုႀကိတ္ကာ မ်က္ေစ့မွိတ္ထားလ်က္မွ အလန႔္တၾကားေအာ္သည္။ ၾကည္သာခင္ စိတ္ထဲဘယ္လိုျဖစ္ လာသည္မသိ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနလိုက္ရင္ ၿပီးတာပဲဟု စိတ္ထဲမွ အားမလိုအားမရေျပာမိသည္။ လီးႀကီးက အဆုံးဝင္ေတာ့မည္ နည္း နည္းေလးပဲ က်န္ေတာ့တာကို ၾကည္သာခင္ ျမင္ေနရသည္။

“ျဗစ္…ဘြတ္…ႁပြတ္…ဖြတ္….”  “ အမေလး….အမေလး…ေလး…ကြၽတ္…ကြၽတ္….” တင္ႏုသြယ္၏ အသံက အထိမ္းအကြတ္မရွိထြက္၍လာသည္။ ၾကည္သာခင္ တစ္ကိုယ္လုံး တုန္သြားသည္။ ဘာလုပ္ ရမွန္းမသိ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိျဖစ္သြားသည္။ “ အား…အား….ဟင္း…ကြၽတ္….ကြၽတ္….ကြၽတ္….” တင္ႏုသြယ္၏ ဖင္ႀကီးၿဖဲကားေနေအာင္ပင္ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ၿဖဲေျမႇာက္ကာ မ်ိဳးျမင့္ေဝ၏ ခါးကိုကတ္ေၾကးကိုက္ လ်က္ ေက်ာျပင္ႀကီးကို ဖက္ထားလိုက္မိသည္။ ဖက္တာမွ လြတ္ထြက္သြားမွာစိုးသည့္အလား အတင္းႀကီးကို ဖက္တြယ္ထား လိုက္မိသည္။ “ ႁပြတ္…စြပ္…ဖြတ္….ဖြတ္…ပလြတ္…ႁပြတ္…” “ အား…အီး…ရွီး…အီး…” တင္ႏုသြယ္၏ ေစာက္ေစ့နီနီရဲရဲေလးမွာ ၿဖဲထားေသာေစာက္ပတ္ႏွစ္ျခမ္းၾကားမွ ေငါက္ေတာက္ေလးျပဴးထြက္ေနၿပီး ဆီးစပ္ျခင္းဖိကပ္သြားေအာင္ သြက္သြက္ႀကီးလိုးကာ ေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္း လီးဒစ္ႀကီးက ေစာက္ေစ့ေငါက္ေတာက္ေလးကို တြန္းတိုက္သြားသည္အထိ ဆြဲဆြဲပြတ္တိုက္သြားသည္။ တင္းကနဲ ဖ်င္းကနဲ ခံစားရရင္း ကာမေသြးေတြ ထႂကြေသာင္းက်န္း ကုန္ေတာ့သည္။ “ ႁပြတ္…ပလြတ္…ဖြတ္…ဖြတ္…ႁပြတ္…” “ အား…အား…ရွီး…အိုး…အိုး…အင္း…” “ မမ…ေကာင္းလားဟင္….” “ အင္း…ကြၽတ္….ကြၽတ္…ဘယ္လိုႀကီးလဲမသိဘူး….ေျပာမျပတတ္ဘူး….ေမာင့္ဟာႀကီးကို နာနာေဆာင့္ထည့္စမ္း ပါ…ေမာင္ရဲ႕….” ၾကည္သာခင္ ပါးစပ္ေလးက ဟသြားသည္။ ခ်က္ခ်င္းႀကီး ဘယ္လိုေျပာင္းလဲသြားတာလဲဟု မေတြးတတ္ေအာင္ျဖစ္ သြားသည္။ ခပ္ျပင္းျပင္းဖိခ်ဖိခ် ေဆာင့္ၿပီးလိုးေနေသာေၾကာင့္ တင္ႏုသြယ္ခမ်ာ ဖင္ေလးက ေကာ့ကနဲ ေကာ့ကနဲျဖစ္ကာ ဇက္ကေလးက လန္၍လန္၍သြားသည္။

“ႁပြတ္…ဖြတ္….စြပ္…စြပ္…ဖြတ္….ႁပြတ္…”  “အား…အင္း…အိုး….အိုး…. ေမာင္….ေမာင္….အင္း….အင္း…” “ အား…ဟာ…အင္း….မမရယ္….အင္း….” အရွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ဆယ့္ေလးငါးႀကိမ္ေလာက္ ေဆာင့္ၿပီးေသာအခါတြင္ေတာ့ မ်ိဳးျမင့္ေဝ၏ လီးႀကီးက တင္ႏုသြယ္၏ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ ဆတ္ကနဲ ထိုးစိုက္ကာဖိကပ္ထားၿပီး ေစာက္ေခါင္းထဲတြင္ လီးႀကီးက တဇတ္ဇတ္ျဖစ္ကာ မ်ိဳးျမင့္ေဝမွာ ၿငိမ္က်၍သြားသည္။ တင္ႏုသြယ္ကေတာ့ မ်ိဳးျမင့္ေဝ၏ လီးႀကီးကို ထိုးစိုက္ဖိကပ္ျခင္းမျပဳမွီ အရွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ေဆာင့္ေနခိုက္ မွာပင္ မ်က္ျဖဴေလးလန္သြားၿပီး တစ္ကိုယ္လုံးေတာင့္တင္းကာ တြန႔္လိမ္သြားခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ “ အဟင့္…ေမာင့္ဟာႀကီးက ထြက္တာအရည္ေတြ တအားပဲ…” “ မမေရာ ထြက္တယ္မို႔လား….” “ သိဘူး….” မ်က္လုံးေလးအျပဴးသားျဖင့္ ၾကည့္ေနေသာ ၾကည္သာခင္မွာ သူမ၏ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေလးကို ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ ၿပီး ေခါင္းတစ္ခ်က္ခါယမ္းကာ သူမ၏အိပ္ခန္းဖက္ဆီသို႔ ျပန္လွည့္၍ဝင္လာခဲ့ေလသည္။ ၾကည္သာခင္ အလိုလိုေနရင္း ရင္ထဲ တြင္ ေမာဟိုက္၍ေနသည္။ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ခြၾကားမွာလည္း စိုစိုစိစိျဖစ္ေနသည္။ ကုတင္ေစာင္းတြင္ထိုင္၍ ထဘီကိုလွန္လိုက္ ၿပီး ခါးေလးကိုေကာ့၍ ေပါင္ခြၾကားကိုၾကည့္သည္။ “ အဟင္း…ဟင္း…ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ…မသိဘူး…နည္းတာႀကီးမဟုတ္ဘူး…တစ္အုံလုံးလည္း ႐ႊဲေနတာပဲ…” ၾကည္သာခင္ မႀကဳံစဘူး အံ့ၾသ၍သြားသည္။ သူမ၏ ေပါင္ခြၾကားမွ အေမႊးပါးပါးေလးႏွင့္ ေစာက္ပတ္အုံေလးက မႀကဳံဖူးေလာက္ေအာင္ ေဖာင္းကား၍ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ႏွစ္မႊာက တင္းေျပာင္ေဖာင္းကား၍ေနသည္။ ေစာက္ပတ္ ေရွ႕မ်က္ႏွာစာတြင္ အရည္တို႔က မႀကဳံဖူးေအာင္ ႐ႊဲနစ္၍ေနသည္။ တင္းေျပာင္ခုံးေမာက္ စို႐ႊဲေနေသာ ကိုယ့္ေစာက္ပတ္ထဲမွ အမည္မေဖာ္ျပႏိုင္ေသာ ေဝဒနာတစ္ရပ္က နဂိုက ရင္ထဲတြင္ ေမာပန္းေနမႈအေပၚတြင္ ထပ္ဆင့္၍ ဖိစီးလာသည္။ ထိုေဝဒနာ ေၾကာင့္ပင္ တစ္စုံတစ္ခုေသာအရာဝတၳဳတစ္ခုခုကို သူမ၏ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ ထည့္ပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာသည္။ တစ္ၿပိဳင္ နက္ထဲမွာပင္ ေစာေစာက သူမျမင္ခဲ့ရေသာ မ်ိဳးျမင့္ေဝ၏ လီးႀကီးကို ၾကည္သာခင္ သြား၍သတိရျမင္ေယာင္မိလိုက္ျပန္သည္။ “ ငါ…ငါ…သူတို႔ေျပာေနၾကသလို…ဟို…ဟို…ခံခ်င္လာတာလားမသိဘူး…ကြၽတ္…” ၾကည္သာခင္ စုပ္တစ္ခ်က္သပ္ရင္း အိပ္ယာေပၚကို ဘုံးကနဲ ပစ္လွဲလိုက္သည္။ အိပ္ယာခင္းေတြ တြန႔္ေၾကသြား သည္အထိ အိပ္ယာေပၚတြင္ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ႏွင့္ လူးလွိမ့္ပစ္လိုက္မိသည္။ ေနာက္ေတာ့ ေမာေမာႏွင့္ ၿငိမ္က်သြားၿပီး ၾကည္သာခင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ အိမ္ေရွ႕သို႔ ကားတစ္စီးထိုးရပ္လိုက္သျဖင့္ ၾကည္သာခင္ အိမ္ေရွ႕တံခါးအနီးသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။

“ဟယ္…ဟိုအကိုႀကီး…” ကားေပၚမွ ဆင္းလာေသာ မ်ိဳးျမင့္ေဝကို ျမင္လိုက္ရသည္ႏွင့္ ၾကည္သာခင္ မ်က္ႏွာေလးရဲသြားသည္။ အိမ္မွာလည္း ဘယ္သူမွမရွိ။ မမသြယ္က ေဒၚစိန္ကိုေခၚ၍ ေဈးထြက္သြားသည္။ ဟင္းခ်က္စရာ ဝယ္႐ုံတင္မဟုတ္။ အိမ္အတြက္ လိုအပ္ တာေတြ အကုန္လုံးဝယ္ယူရမည္ျဖစ္၍ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ျပန္လာမွာမဟုတ္ေပ။ ၿပီးေတာ့ မမသြယ္ ေဈးသြားလွ်င္လည္း နဂိုက တည္းက ၾကာတတ္သည္။ မမသြယ္ မရွိေၾကာင္းေျပာၿပီး အိမ္ထဲသို႔ ျပန္ဝင္လာလွ်င္ ေကာင္းမလား…။ ဒါက်ေတာ့လည္း သိပ္ၿပီး႐ိုင္းရာက်သည္။ “ ေဟာ…သူေလွ်ာက္လာၿပီ…” ၾကည္သာခင္ အိမ္ေရွ႕မွ သံဘာဂ်ာတံခါးကို ေသာ့ဖြင့္ေပးလိုက္သည္။ “ မမသြယ္ မရွိဘူးလား…” “ ဟုတ္…ဟုတ္ကဲ့…ေဈးသြားပါတယ္…” မ်ိဳးျမင့္ေဝက သူ႔အိမ္သူ႔ယာလို သေဘာထားေနလားမသိ။ တံခါးေပါက္တြင္ ရပ္ေနေသာ ၾကည္သာခင္ကို ျဖတ္ ေက်ာ္ကာ အိမ္ထဲသို႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ဝင္လာၿပီး ဧည့္ခန္းထဲရွိ ဆိုဖာခုံေပၚတြင္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ၾကည္သာခင္ ကို စူးစူးရဲရဲၾကည့္ေနသည္။ “ မမသြယ္ ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမွာလဲ…”  “အဲ…ဟို…က်မမသိဘူး…တစ္ခါတေလ ၾကာတတ္တယ္…” ၾကည္သာ ဒီလူႀကီးႏွင့္ ၾကာၾကာ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ခ်င္ပါ။ “အဲဒီမွာ ထိုင္ေနေပါ့…ဟိုမွာ စာေစာင္ေတြလည္းရွိတယ္…အေခြေတြလည္း ရွိတယ္…က်မလုပ္စရာရွိလို႔ သြားအုံး မယ္…” “ ေနပါအုံး ခ်ာတိတ္ရ…ဒီနားလာပါအုံး…” စိတ္ထဲက ေတာ္ေတာ္ပိုင္စိုးပိုင္နင္းႏိုင္တဲ့လူႀကီးပါလားလို႔ ေတြးမိလိုက္ေပမယ့္ လူကေတာ့ မ်ိဳးျမင့္ေဝနားေရာက္၍ သြားသည္။

“ မင္းက မမသြယ္တို႔ရဲ႕ ညီမဝမ္းကြဲဆိုတာလား…” “ ဟုတ္ကဲ့…” တစိမ္းေယာက္်ားေတြႏွင့္ စကားေျပာလွ်င္ မ်က္လႊာခ်၍ေျပာတတ္ေသာ ၾကည္သာခင္ ဒီတစ္ခါ ဘယ္လိုျဖစ္သည္လဲ မသိ။ မ်ိဳးျမင့္ေဝကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္၍ စူးစူးရဲရဲ ျပန္ၾကည့္ေနမိသည္။ “မင္းနာမည္က”  “ၾကည္သာခင္ပါ…”  “ငါ့နာမည္က မ်ိဳးျမင့္ေဝတဲ့…”  “မမသြယ္ ေျပာဖူးပါတယ္…”  “မင္းက ေတာ္ေတာ္လွတာပဲ…မမသြယ္ထက္ေတာင္လွေသးတယ္…” ၾကည္သာခင္ ၿပဳံးလိုက္သည္။ “ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…ေစာင့္အုံး…ေနာက္ကဟိုထဲမွာ အေအးမ်ိဳးစုံရွိတယ္…က်မသြားအုံးမယ္…” ေရခဲေသတၱာကို လက္ညႇိဳးၫႊန္ျပ ေျပာဆိုၿပီး ၾကည္သာခင္ အိမ္အတြင္းဖက္သို႔ ဝင္လာကာ သူမ၏အိပ္ခန္းထဲ ဝင္လာခဲ့သည္။ “ ဟင္း… ငါဘယ္လိုျဖစ္တာလဲမသိဘူး… မေန႔ကလို ျဖစ္လာျပန္ၿပီ…” မ်ိဳးျမင့္ေဝကို ေတြ႕ျမင္စကားေျပာလိုက္႐ုံျဖင့္ သူမ၏ ေပါင္ခြၾကားမွ ဟာေလးက ေဖာင္းကားစို႐ႊဲလာတာ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းလွသည္။ ကုတင္ေစာင္းတြင္ ထိုင္လိုက္ၿပီး ထဘီေလးကို ဆြဲလွန္လိုက္ကာ ခါးေလးကို ေကာ့၍ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို ငုံ႔၍ၾကည့္လိုက္သည္။ “ဟယ္…မေန႔ကလိုပဲ…” ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္မႊာက တင္းေျပာင္ေဖာင္းတင္းကာ ေစာက္ေစ့ေလးက ေငါက္ေတာက္ေလးေထာင္၍ေနသည္။ ေဝဒ နာတစ္ရပ္က ၾကည္သာခင္၏ ရင္ထဲခ်က္ခ်င္းထိုးနက္၍ဝင္လာသည္။

တစ္စုံတစ္ခုကို အထဲသို႔ ထိုးထည့္ခ်င္လာသည္။ ဘာပစၥည္းကို ထိုးထည့္ရင္ေကာင္းမလဲ ၾကည္သာခင္၏ မ်က္လုံးအစုံက ေစာက္ပတ္ေလးဆီမွ ခြာလိုက္ကာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္မိသည္။ “ ဟာ…” အိပ္ခန္းတံခါးဝတြင္ရပ္၍ သူမကိုၿပဳံးၿပဳံးႀကီးၾကည့္ေနေသာ မ်ိဳးျမင့္ေဝကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ၾကည္သာခင္ ေခါင္းန ပမ္းႀကီးကာ ေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိျဖစ္လ်က္ တစ္ကိုယ္လုံး တုန္သြားသည္။ တဒဂၤအတြင္း သူမထဘီကို ျပန္ဖုံးရန္ေမ့သြား သည္။ အၾကည့္ခံေနသလိုျဖစ္ေနသည္။ မ်ိဳးျမင့္ေဝက သူမဆီသို႔ ေရွ႕ရႈ၍ေျခလွမ္းကိုစတင္လိုက္ၿပီး ၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္လုံးေတြ က ၾကည္သာခင္၏ ေပါင္ၾကားဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ သူမက သတိရသြားၿပီး ထဘီေလးကို ကမန္းကတန္းဖုံးကာ ထိုင္ရာမွထလိုက္ရာ သူမေရွ႕သို႔ေရာက္လာၿပီျဖစ္ေသာ မ်ိဳးျမင့္ေဝႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိလိုက္သည္။ “ အို…” ၾကည္သာခင္ ႐ုတ္တရက္ ေျခာက္ေျခာက္ျခားျခားႀကီးလန႔္ေအာ္ကာ ေနာက္သို႔ေျခတစ္လွမ္းဆုတ္လိုက္ေပမယ့္ ၾကည္သာခင္၏ ကိုယ္လုံးေလးက မ်ိဳးျမင့္ေဝ၏ ရင္ခြင္ထဲသို႔ေရာက္၍သြားသည္။ “ သိပ္..လွ..တာပဲ…ခ်ာတိတ္ရယ္…” “ အို…အို…လႊတ္…လႊတ္…” မ်ိဳးျမင့္ေဝက တုန္တုန္ခိုက္ခိုက္ႀကီးေျပာလိုက္ၿပီး သူ႔ရင္ခြင္ထဲတြင္ သိမ္းႀကဳံး၍ဖက္ထားေသာ ၾကည္သာခင္၏ ပါးႏုႏု ေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြကို ငုံ႔၍နမ္းသည္။ ၾကည္သာခင္တစ္ကိုယ္လုံး ေသြးသားေတြပါ ေျဗာင္းဆန္သြားၿပီး အတင္း႐ုန္းသည္။ အတင္း႐ုန္းလိုက္ေပမယ့္ သူ႔လက္ႀကီးေတြၾကားက ၾကည္သာခင္လႈပ္၍ပင္မရေခ်။

“ မဟုတ္မွလြဲေရာ…မင္း မေန႔က ငါနဲ႔ မမသြယ္တို႔ လိုးတာကိုေခ်ာင္းၾကည့္ၿပီး ခံခ်င္ေနတာမဟုတ္လား…” “ မဟုတ္ဘူး…မဟုတ္ဘူး…” “ ဒါဆို မင္းငါ့ကို ေတြ႕လိုက္တာနဲ႔ ဘာလို႔စိတ္ေတြထလာရတာလဲ…” “ ဘာထလို႔လဲ…” “မင္း ခံခ်င္ေနတာေလ…မင္းေစာက္ပတ္ေလးကို ေဖာင္းကားေနတာပဲ…” “ အို…မဟုတ္ဘူး…မဟုတ္ဘူး…လႊတ္…လႊတ္…” ၾကည္သာခင္ အတင္း႐ုန္းသည္။ မ်ိဳးျမင့္ေဝက ဒီနည္းလမ္းႏွင့္ေတာ့ မသာယာႏိုင္ေၾကာင္း ေတြးလိုက္မိၿပီး တိုက္စစ္ ေျပာင္းရန္ စဥ္းစားလိုက္သည္။ “ လုပ္ပါ…ခ်ာတိတ္ရာ…မင္းကို ငါလိုးခ်င္လြန္းလို႔ပါ…တစ္ခါထဲပါကြာ…” “ ျျပတ္…” “ အေမ့…လႊတ္…လႊတ္…” မ်ိဳးျမင့္ေဝက တစ္လုံးခ်င္းေျပာၿပီး ၾကည္သာခင္၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ႁပြတ္ကနဲ တစ္ခ်က္စုပ္ကာ မ်က္ႏွာခ်င္းခြာလိုက္ သည္။ တစ္တစ္ခြခြေျပာေနေသာ စကားလုံးေတြေၾကာင့္ ၾကည္သာခင္ စိတ္ေတြေျဗာင္းဆန္ေနရသည့္အထဲ သူ႔ေပါင္ခြၾကားမွ ဟာႀကီးကလည္း ပုဆိုးထဲမွေန၍ အစြမ္းျပကာ ၾကည္သာခင္၏ ဝမ္းဗိုက္ေလးကို ဆီးခုံေလးအထက္နားကေန၍ မာမာေက်ာ ေက်ာ အေျမာင္းလိုက္ႀကီး ဖိမိ၍ေနသည္။ “ လႊတ္…လႊတ္ဆို…ခုလႊတ္…” လက္သီးဆုပ္ေလးေတြႏွင့္ မ်ိဳးျမင့္ေဝ၏ ရင္ဘတ္ကိုထုၿပီး ေျပာသည္။ မ်ိဳးျမင့္ေဝ တစ္ခ်က္ၿပဳံးကာ သူမကိုလႊတ္ေပး လိုက္ေတာ့ ၾကည္သာခင္ေနာက္သို႔ဆုတ္ၿပီး ကုတင္နားတြင္ ကပ္၍ေနသည္။

“ေအးေလ…မင္း မခံခ်င္လဲေနေပါ့…ဒါေပမယ့္ ဒီမွာၾကည့္…” သူ႔ခါးမွဖုန္းကို ဖုန္းအိတ္ပါျဖဳတ္ယူလိုက္ရင္း ပုဆိုးကိုပါခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ “ အို…” ေငါက္ေတာက္ႀကီးျဖစ္ေနေသာ လီးႀကီးကို အလိုအေလွ်ာက္ၾကည့္မိလိုက္ၿပီး ၾကည္သာခင္ တစ္ကိုယ္လုံးတုန္သြား သည္။ “ေအးေလ…ခ်ာတိတ္ရာ မင္းမခံခ်င္လည္းေနေပါ့…ဒီမွာ မင္းခါးေလးေကာ့ၿပီး ေစာက္ပတ္ေလးကို ငုံ႔ၾကည့္ေနတဲ့ပုံ ေလးကို ငါ့ဖုန္းနဲ႔႐ိုက္ထားၿပီးၿပီ…ရန္ကုန္က မင္းတက္တဲ့ေက်ာင္းကို မ်ားမ်ားကူးၿပီး စာတိုက္ကေနလွမ္းေဝလိုက္မယ္….” စကားဆုံးသည္ႏွင့္ မ်ိဳးျမင့္ေဝက သူ႔ပုဆိုးကိုေကာက္၍ဆြဲတင္ကာဝတ္ၿပီး လွည့္ထြက္မည္လုပ္သည္။ “ ဟို…ဟို…ဒီမွာ…” “ လိမၼာစမ္းပါ ခ်ာတိတ္ရယ္…” ဆတ္ကနဲ ေနာက္သို႔ျပန္လွမ္းကာ ၿဗဳံးကနဲ ၾကည္သာခင္ နားေရာက္လာၿပီး ဆြဲဖက္လိုက္သည္။ ျမန္လိုက္တာမေျပာ ပါႏွင့္ ဒါမ်ိဳးဆိုကြၽမ္းက်င္ၿပီးသား…။ လက္ထဲမွဖုန္းကို အိပ္ယာေပၚပစ္တင္လိုက္သည္။ သူ႔ရင္ခြင္ထဲတြင္ မ်က္ႏွာေလးကိုဝွက္ ထားရင္း ၾကည္သာခင္ မ်က္ဝန္းမွ မ်က္ရည္ေတြက်လာသည္။ ၾကည္သာခင္၏ ေက်ာျပင္ေလးကို ရစ္သိုင္းဖက္တြယ္ထား ေသာ သူ႔လက္ႀကီးက တ႐ြ႐ြပြတ္သပ္ေနသလို သူမ၏လုံးအိေႏြးေထြးေသာ ႏို႔ေလးေတြကလည္း မ်ိဳးျမင့္ေဝ၏ ႀကီးမားက်ယ္ ျပန႔္ေသာ ရင္အုပ္ႀကီးႏွင့္ ဖိကပ္မိေနသည္။

ရႈိက္ငိုေန႐ုံမွတပါး ၾကည္သာခင္ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့။ ေျခာက္ေျခာက္ျခား ျခားႀကီး တုန္လႈပ္ေနသည္။ အသိတို႔သည္ ေဝဝါးေမွးမွိန္သြားသည္။ ေႏြးေထြးပူရွိန္းေသာ အထိအေတြ႕က သူမတစ္ကိုယ္လုံး ကို ထုံက်င္လႈိက္ေမာေနေစကာ သတိလစ္ေနသူလိုခံစားေနရသည္။ မ်ိဳးျမင့္ေဝ၏ လက္တစ္ဖက္က ၾကည္သာခင္၏ ဆီးခုံလုံးလုံးေလးကို အသာအယာႏႈိက္၍ ပြတ္သပ္သည္။ ထို႔ျပင္ ပါး ျပင္ေလးေတြကိုလည္း ယုယုယယေလးနမ္းသည္။ အနမ္းခံရရင္း ေစာက္ပတ္ေလးကို အပြတ္ခံေနရရွာေသာ ၾကည္သာခင္ တစ္ေလာကလုံးကို တဒဂၤေမ့ေလ်ာ့သြားသည္။ သူမ၏ကိုယ္လုံးေလးကို ေစြ႕ကနဲေပြ႕ကာ အိပ္ယာေပၚသို႔တင္လိုက္သည္။ ပက္လက္ေလးျဖစ္သြားခိုက္ ၾကည္သာခင္ မ်က္လုံးတစ္ခ်က္ဖြင့္ၾကည့္သည္။ ထပ္ခ်ပ္မကြာ အိပ္ယာေပၚသို႔ပါလာေသာ မ်ိဳးျမင့္ေဝက သူမ၏ ဖင္လုံးလုံးေလးေတြကို ကိုင္လိုက္ေတာ့ သူမ၏မ်က္လုံးေလးမ်ားက ျပန္၍မွိတ္က်သြားျပန္သည္။ ဖင္လုံး လုံးေလးေတြကို လက္ဝါးႀကီးႏွင့္ ဆုပ္နယ္ေနျပန္ၿပီမို႔ ၾကည္သာခင္မွာ ‘အင္းကနဲ’ ‘ဟင္းကနဲ’ ျဖင့္ ေသြးသားေတြထႂကြဆူ ပြက္လာရေတာ့သည္။ တစ္ခဏအတြင္း ၾကည္သာခင္ အသားေလးေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္လာသည္။ သူမ၏ ထဘီေလးကို ျဖတ္ကနဲဆြဲ၍ ခြၽတ္လိုက္သည္။ တင္သားႏွင့္ဖိေန၍ တစ္ခ်က္ေဆာင့္ဆြဲလိုက္မွ ကြၽတ္ထြက္သြားသည္။

အေမႊးႏုႏုေလးေတြ ႏွင့္ ေစာက္ပတ္ေလးက ေစာေစာက သူမကုတင္ေစာင္းတြင္ထိုင္ကာ ဖင္လွန္၍ၾကည့္ေနစဥ္ကထက္ပိုၿပီး သိသိသာသာ ေဖာင္းႂကြခုံးထကာ အက္ကြဲလုခမန္းေတြ႕လိုက္ရသည္။ အက္ကြဲေၾကာင္းေလးက အထဲမွစိမ့္ထြက္လာေသာ အရည္ၾကည္ ေလးေတြေၾကာင့္ စိုစြတ္ေျပာင္လက္၍ေနသည္။ မ်ိဳးျမင့္ေဝက ၾကည္သာခင္၏ အက်ႌေလးကို ထပ္၍ခြၽတ္ျပန္သည္။ ၾကည္သာခင္က တစ္ကိုယ္လုံး လႈပ္ရွားႏိုင္စြမ္းမ ရွိေတာ့ေခ်။ ခဏအတြင္းကိုယ္လုံးတီးျဖစ္သြားသည္။ မ်ိဳးျမင့္ေဝ သူ႔အက်ႌကိုခြၽတ္ၿပီး ႏို႔သီးေလးေတြကို လွ်ာျဖင့္ကုန္းၿပီးယက္ ေနရာက သူ႔ပုဆိုးကိုခြၽတ္လိုက္သည္။ ဒလစပ္လွ်ာျဖင့္ယက္ေနရင္း ကပ္ေနေသာ ႏို႔သီးေလးေတြ ေထာင္ထလာေတာ့မွ ႏို႔သီး ေလးႏွစ္လုံးကို တစ္လုံးၿပီးတစ္လုံး စို႔၍ေပးသည္။ “ အင္းဟင္း…အင္း…ဟင္း…” ညည္းသံေလးေတြထြက္လာၿပီ။ မ်ိဳးျမင့္ေဝ သူ႔ကိုယ္လုံးႀကီးကိုႂကြလိုက္ၿပီး အသည္းအသန္ျဖစ္ေနေသာ သူ႔လီး တန္ႀကီးကို ေစာက္ပတ္အကြဲေၾကာင္းေလးေပၚတင္ၿပီး ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ျဖင့္ ပြတ္တိုက္လႈပ္ရွားရင္း ႏို႔အုံေလးႏွစ္လုံးကို ခပ္မြ မြေလး ဆုပ္နယ္ေခ်မြေပးလိုက္သည္။ ၾကည္သာခင္ ခါးေလးတြန႔္တြန႔္သြားၿပီး ေစာက္ပတ္ေလးကေတာ့ ေကာ့၍တက္တက္ လာပါသည္။ လီးႀကီးကို အကြဲေၾကာင္းအတိုင္း ပြတ္တိုက္လႈပ္ရွားေပးေနရာမွတစ္ခ်က္ ဆတ္ကနဲထိုးသြင္းလိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ အေပါက္မဟုတ္မွန္းသိသည္။

‘ကြၽတ္’ ၾကည္သာခင္ စိတ္မရွည္သလိုႏွင့္ မခ်င့္မရဲေလးအသံျပဳသည္။ ေကာင္မ ေလး ခံခ်င္စိတ္က မိုးမႊန္ေနၿပီ။ မ်ိဳးျမင့္ေဝက ခါးကိုလက္တစ္ဖက္ႏွင့္ကိုင္၍ ေစာက္ပတ္ဝကို အေသအခ်ာေတ့ၿပီး ထိုးသြင္း လိုက္သည္။ “ ျဗစ္…” “ အြန္း…” အသံအစ္အစ္ေလးတစ္ခ်က္ ထြက္လာၿပီး ေမးေၾကာေလးမ်ား ေထာင္ထလာသည္ထိ အသက္ကိုေအာင့္ကာ တင္း ခံသည္။ “ျဗစ္…ျဗစ္…ႁပြတ္…ျဗစ္…အ…နာတယ္….နာတယ္….အင့္…ဟင္း….” “ ျဗစ္…ႁပြတ္…ဒုတ္….” “ အေမ့…အမေလး….နာလိုက္တာ…အား…အား…” လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံးဝင္သြားၿပီ။ “ အား…အား…ကြၽတ္…ကြၽတ္…ကြၽတ္…” ၾကည္သာခင္တစ္ကိုယ္လုံး ထြန႔္ထြန႔္လူးေနသည္။ ဆီးခုံခ်င္းကပ္ကာ ခပ္သာသာေလး ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးေပးလိုက္ သည့္ အခ်က္တိုင္းအခ်က္တိုင္း လီးထိပ္ႀကီးက သားအိမ္ဝကို ဒုတ္ကနဲ ဒုတ္ကနဲ ထိုးေဆာင့္မိသည္မို႔ ၾကည္သာခင္ မ်က္ရည္ေတြဝိုင္းလာသည္။ လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံးဝင္ထားေသာ သူမ၏ေစာက္ပတ္ေလးက အဆမတန္ႀကီး ေဖာင္းကားလ်က္ စို႐ႊဲေနသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လီးႏွင့္ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ကပ္ေနသည့္ၾကားမွ အျမႇဳပ္ျဖဴျဖဴေလးမ်ားထြက္ထြက္လာ တတ္သည္။ ၾကည္သာခင္ မ်က္ႏွာေလးကို တစ္ဖက္သို႔ေစာင္းကာ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို လွ်ာဖ်ားေလးထုတ္၍ ယက္ယက္ ေနသည္။

“ ႁပြတ္…စြပ္…ႁပြတ္…ႁပြတ္…” “ ျဗစ္…ဖြတ္…ႁပြတ္…ႁပြတ္…” “ အင္း…အင့္…အင့္…အင့္…” တအင့္အင့္ အသံေလးေတြက လိုးခ်က္ႏွင့္အတူ စီးခ်က္က်က်ေလး ထြက္ေပၚ၍လာသည္။ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက တေျဖးေျဖးျမန္လာသည္။ ေစာက္ပတ္မွ စိမ့္ထြက္လာေသာ အရည္မ်ားက လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံးကို ေျပာင္လက္ဝင္းစို၍ေန သည္။ ေစာက္ပတ္ေအာက္စပ္၌ ေသြးစေသြးနေလးေတြရွိေနသည္။ ေသြးပူေနခ်ိန္မို႔ ၾကည္သာခင္မွာ နာရမည္မွန္းမသိ။ အရွိန္ေတြတက္ကာ ေစာက္ပတ္ေလးကို ေကာ့ေကာ့ထိုးေပးေနသည္။ “ ႁပြတ္…စြပ္…ႁပြတ္…ျဗစ္…စြပ္…ဖြတ္…” “ အင့္…အင့္…အင္း…အ…အင့္…” “ ေကာင္းလားဟင္…ခ်ာတိတ္…” မွန္မွန္ႀကီးေဆာင့္လိုးရင္း ေလသံတိုးတိုးေလးႏွင့္ ေမးသည္။ ၾကည္သာခင္ မ်က္လုံးေလး တစ္ခ်က္လွန္ၾကည့္ကာ ေဆာင့္ခ်က္ေၾကာင့္ ကိုယ္လုံးတီးေလး တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနရာမွ ခ်စ္စရာမ်က္ေစာင္းေလးတစ္ခ်က္ မ်ိဳးျမင့္ေဝထံေရာက္သြား သည္။ “ ဘာခ်ာတိတ္လဲ…” “ ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ေခၚတာပါကြာ…ဘယ့္ႏွယ္လဲ…ေကာင္းလားဟင္…” “ ႁပြတ္…ျပတ္…စြပ္….ႁပြတ္…ဖြတ္…” “ အင့္…ဟင္း…အင္း…” ၾကည္သာခင္က မ်ိဳးျမင့္ေဝ ေမးတာကို ၿဗဳံးကနဲ မေျဖ။ ေဆာင့္ခ်က္ေတြကို မ်က္လုံးေလးေမွးၿပီး အရသာခံေနသည္။ “ ေဟ့…ဒီမွာေမးေနတယ္ေလ…” “ ကြၽတ္…ေကာင္းတယ္…ေကာင္းတယ္…ဒီမွာေကာင္းေနတဲ့ဟာ…စကားပဲ…ေျပာေနတယ္…” ၾကည္သာခင္ စိတ္မရွည္စြာျဖင့္ ေျပာလိုက္မိၿပီး သူမစကားမွားသြားတာကို သတိျပဳမိၿပီး စကားပဲ ဟုေျပာၿပီး ပါးစပ္ ပိတ္သြားသည္။

မ်ိဳးျမင့္ေဝ ၿပဳံးလိုက္ကာ သူ၏ေဆာင့္ခ်က္ေတြကို အရွိန္ျမႇင့္လိုက္ၿပီး သြက္သြက္ႀကီးေဆာင့္လိုးပစ္လိုက္ သည္။ “ ႁပြတ္…စြပ္…ျဗစ္…စြပ္…စြပ္…ဖြတ္…” “ အင့္…အင့္…အင့္…ဟင္း…” ၾကည္သာခင္ အားမရႏိုင္ျဖစ္လာပုံရသည္။ သူမ၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေျမႇာက္လိုက္ၿပီး မ်ိဳးျမင့္ေဝ၏ ခါးႀကီးကို ဘယ္ညာခြလ်က္ တင္ပါးႀကီးႏွစ္ဖက္ေပၚသို႔ သူမ၏ဖေနာင့္ႏွစ္ဖက္ကိုတင္ကာ ေစာက္ပတ္ကို အစြမ္းကုန္ၿဖဲေပးထားကာ ခါး ေလးကို တြန္း၍တြန္း၍ေကာ့ေကာ့တင္ေပးသည္။ “ ႁပြတ္…စြပ္…ဖြတ္…စြပ္…စြပ္…” “ အင့္…အ…အင္း…ဟင္း…ဟင္း…ဟင္း…” မ်ိဳးျမင့္ေဝ၏ လီးတန္ႀကီးက ႐ုတ္တရက္ေတာင့္တင္းသြားၿပီး တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ ေဆာင့္အားက အံ့မခန္းျပင္း ထန္သြားသည္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း၌ပင္ ႏုႏုငယ္ငယ္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေပ်ာင္း လွပႏုထြတ္ေသာ ၾကည္သာခင္ဆိုသည့္ ေကာင္မေလးကလည္း မယုံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လည္ပင္းေၾကာမ်ားေထာင္ထလာေလာက္ေအာင္ ၾကမ္းတမ္းစြာျပန္လည္ ေကာ့ပင့္ေဆာင့္ေပးလိုက္ၿပီး ႏွစ္ဦးစလုံးသုတ္ရည္မ်ား ပန္းထြက္ကုန္ၾကသည္။ ၾကည္သာခင္ တေျဖးေျဖးၿငိမ္က်သြားသည္။ မ်ိဳးျမင့္ေဝကေတာ့ တစ္ခ်က္ခ်င္းဆက္၍ ေဆာင့္ေပးေနရာမွ ခဏအ ၾကာတြင္ ရပ္လိုက္ၿပီး ၾကည္သာခင္၏ ႏို႔သီးေလးမ်ားကို ကုန္း၍ယက္ေပးေနေလေတာ့သည္။…ၿပီး