အပျိုကြီး မမဖြူ

Unicode

မဖြူဖြူခိုင်က အသက် ၂၉စွန်းစွန်း ရှိနေပြီ။ ရင်းနှီးသူအားလုံးက မမဖြူလို့ပဲ ခေါ်ကြသည်။ မမဖြူက အပျိုးကြီးတစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ အပျိုကြီးဆိုတာတောင်မှ အတော်ပင်ဟိုင်းနေပြီဟု ပြောရမည်။ မမဖြူက အတော်လှသည်။ အသားဖြူဖြူနှင့် ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က ဗွီဒီယိုမင်းသမီးတွေလိုလှသည်။ အချိုးကျသည်။ သူ့ကို ကြိုက်တဲ့သူတွေ ရှိမှာပဲ။ ဘာလို့သူက မယူခဲ့တာလဲ ဆိုသော အတွေးတွေက အောင်မင်း ခေါင်းထဲ မကြာခဏ ရောက်လာနေကျပေါ့။ အောင်မင်း အသက် ၂၀ ထဲရောက်နေပြီ။ မိန်းမတွေရဲ့ အလှအပကို ခံစားတတ်ရုံမက ရွာမှာနေတုန်းက ရွာလူကြီးရဲ့ သမီးကိုပင် ခိုးပြေးဖူးသည်။ သူ့သမီးကို ခြေသလုံးအိမ်တိုင် အောင်မင်းနဲ့ သဘောမတူလို့ အတင်းလိုက်ခွဲပြီး သူ့သမီးကို မြို့သို့ ပို့လိုက်သည်။ အသက် ၁၉ နှစ်နဲ့ အောင်မင်း တစ်ခုလပ် ဘဝ တိုးတိုးတိတ်တိတ် ရောက်ခဲ့ရသည်။ ရွာတွင် မနေချင်တော့သဖြင့် မြို့သွားချင်ကြောင်းပြောတော့ အောင်မင်း၏ တစ်ဦးတည်းသော ဦးလေးက သူ၏ သူငယ်ချင်း ရန်ကုန်တွင် ကားဘော်ဒီရုံ လုပ်နေသူ ကိုစံဖေထံသို့ စာရေးပေး လိုက်သည်။ လက်ရင်းတပည့်လိုချင်နေသူ ကိုစံဖေကလဲ အောင်မင်းကို လိုလိုလားလား လက်ခံခဲ့သည်။ ကိုစံဖေ့ ဇနီး မခင်လှကလဲ တစ်ရွာထဲသား မင်းအောင်ကို ခင်သည်။ ကိုစံဖေက မြို့တက်သွားတာ ကြာပြီမို့ သိပ်မသိခဲ့ပေမဲ့ မခင်လှကိုတော့ ရွာမှာနေထဲက အောင်မင်း ကောင်းကောင်းသိသည်။ ကိုစံဖေတို့ လင်မယားက အောင်မင်းကို သူတို့နှင့် တစ်အိမ်ထဲ အတူ နေထိုင်စေခဲ့သည်။ အိမ်မှာက ကိုစံဖေတို့ လင်မယားနှင့် ကိုစံဖေ၏ ညီမ အောင်မင်းအခေါ် မမဖြူ ဟုဆိုသော ဖြူဖြူခိုင်တို့သာ ရှိလေသည်။ ကိုစံဖေက ဘော်ဒီဆရာ ဝင်ငွေကကောင်းတော့ ဇိမ်ခံရင်း ကဇော်သမား ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။ ၂၄ နာရီ ကိုစံဖေထံမှ အရက်နံ့က မပြတ်ရနေတတ်သည်။

အခု အောင်မင်းလည်း ရောက်လာပြီး တစ်နှစ်ကျော်လောက်ကြာလာတော့ အလုပ်လဲ ကြိုးစား အပင်ပန်းလဲ ခံလေသော အောင်မင်းကို အတော်လေး မျက်နှာလွှဲလို့ ရနေပေပြီ။ ဒီတော့ ကိုစံဖေက ခါတိုင်းထက် ပိုသောက်လာသည်။ လက်ထဲမှာ ငွေကသီးနေတော့ မခင်လှကလဲ ကိုစံဖေကို မတား။ သူကပင် ကြည်ဖြူ စွာဖြင့် ကိုစံဖေသောက်ရာတွင် မကြာခဏ လိုက်ပါနေတတ်သေးသည်။ အခုလည်း ညနေ ၄ နာရီထိုးသည်နှင့် ကိုစံဖေက အလုပ်သိမ်းကာ ရေချိုးပြီး လင်မယားနှစ်ယောက် ထွက်သွားကြချေပြီ။ ဖိုးချို ၆ နာရီထိုးမှ အလုပ်ကို လက်စသပ်ကာ ရေချိုးလိုက်သည်။ ရေမိုးချိုးပြီး အဝတ်အစားလဲနေတုန်း မမဖြူရဲ့ အသံက ထုံးစံအတိုင်း ထွက်ပေါ်လာသည်။ “အောင်မင်းရေ ထမင်းစားကြမယ်ဟေ့” “ ဟုတ်ကဲ့…မမ” ဒါက ညနေတိုင်း ကြားနေရသည့် အသံဖြစ်သည်။ ထမင်းဝိုင်းတွင် ထိုင်ကြတော့ ဖြူဖြူခိုင်က အောင်မင်းနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ထိုင်စားသည်။ ထမင်းတစ်လုပ် စားလိုက် အောင်မင်းမျက်နှာကို မျက်လုံးကြီးတွေ ဝင့်ကြည့်လိုက်ဖြင့် လုပ်နေသည်။ အောင်မင်းကတော့ ထမင်းကိုသာ ငုံ့ပြီးလွေးနေသည်။ မျက်လုံးကို လှန်မကြည့်ရဲ့။ ဗြောင်သာ မကြည့်ရဲတာ၊ မကြာခဏတော့ မမဖြူကို ခိုးခိုးပြီးကြည့်တတ်သည်။ မမဖြူကလဲ လှတာကိုး။ လူသားစားဖူးသော ကျားက လူနံ့ရလျင် အမြှီးနှံ့ကာ ခေါင်းထောင်ရှာတတ်သည်။ အောင်မင်းကတော့ ဖြူဖြူခိုင်ကို ခိုးခိုးကြည့်ပြီး သာယာနေတတ်သည်။ အောင်မင်း ထမင်းကို ခေါင်းမဖော်တမ်း ငုံ့စားနေပေမဲ့ မမဖြူ ထမင်းစားလိုက် သူ့ကို မျက်လုံးရွဲနဲ့ ကြည့်လိုက် လုပ်နေမည်ကို အတတ်သိသည်။ “ဟယ်..ဟင်းက အရည်နဲ့သွားပြီ” ပြောပြောဆိုဆို မမဖြူက ဟင်းပန်ကန်ကို ကောက်ကိုင်ပြီး မီးဖိုချောင်ဖက်သို့ ထွက်အသွား သူမ၏နောက်ကျောကို ထုံးစံအတိုင်း အောင်မင်း ခိုးကြည့်လိုက်တော့ ခါတိုင်းနဲ့မတူ ရင်ထဲတွင် တင်းသွားရသည်။ ကားအယ်လုံထစ်ပြီး လှုပ်ခါနေသော တင်သားကြီးနှစ်လုံးက ခါတိုင်းထက်ပိုပြီး ဘာမှ မထူးပေမဲ့ ထိုတင်သားကြီး နှစ်ခုစပ်ကြား အောက်ဖက်နားတွင် ဖြူဖြူခိုင် ဝတ်ထားသော ထမိန်မှာ အမြှောင်းလိုက်လေး စိုနေသည်ကို တွေ့မြင်လိုက်ရခြင်း ဖြစ်သည်။ မမဖြူ ငါ့ကို ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့်လုပ်ပြီး စိတ်ကူးနဲ့ သာယာနေတာပါလား ဆိုသည့်အချက်က အောင်မင်းစိတ်ထဲ မှတ်ချက်ချလိုက်သည်။

နောက်တစ်ရက် “ဒုန်း….ဒုန်း……ဒုန်း ဒုန်း” အောင်မင်းနားစွင့်လိုက်တော့ မမဖြူ အခန်းထဲက တူထုသံမှန်း သိလိုက်သည်..။ “ဒုန်း ဒုန်း” “မမဖြူ…ဘာရိုက်နေတာလဲ…ကျနော် လုပ်ပေးရမလား”  “ခြင်တောင်ကြိုးနိမ့်နေလို့ သံကိုမြှင့်ရိုက်နေတာပါကွယ်” “ဒုန်း…ဒုန်း” အောင်မင်း လှစ်ခနဲ မမဖြူ၏ အိပ်ခန်းထဲ ရောက်သွားသည်။ ဖြူဖြူခိုင်တစ်ယောက် ကြမ်းပြင်တွင် ခြေဖျားလေးထောက် လက်နှစ်ဖက်ကို အပေါ်သို့ ဆန့်ပြီး တစ်ဖက်က သံကိုကိုင် တစ်ဖက်က တူနဲ့ မမှီမကန်း လှမ်းရိုက်နေသည်။ “ဒုန်းဒုန်း…ဟောတော့” ခြေဖျားကိုထောက် ခါးကိုစန့်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကိုလည်း မမှီမကန်း ဆန့်ထားရသဖြင့် ခါးကထမိန်က ကွင်းလုံးကျွတ်ကျတော့သည်။ ဖွေးခနဲ ဖင်ကြီးက ပေါ်သွားသကဲ့သို့ စောက်မွှေးအဖုတ်လိုက်ကြီးကလည်း အောင်မင်းကို တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်တင်းသွားစေသည်။ မမဖြူ ထဘီကိုငုံ့၍ ကုန်းကောက်လိုက်စဉ် ဖင်နှစ်ခြမ်းကြားမှ နောက်သို့ ပြူးထွက်လာသော စောက်ပတ်ကြီးကို ကွက်ကွက်ကွင်းကွင်းကြီး တွေ့လိုက်ရသည်။ ထို့ကြောင့် အောင်မင်း ဝတ်ထားသော ဘောင်းဘီတိုလေးထဲမှ လီးက ဖြောင်းခနဲ ထောင်ထသွားပြီး တောင်မတ်လာတော့သည်။ မမဖြူ လှည့်ကြည့်လိုက်သောအခါ ဘောင်းဘီတိုလေးထဲက လီးက ငေါက်တောက်ကြီး တန်းနေသည်ကို အသဲယားစဖွယ်ကြီး တွေ့လိုက်ရပြီး ထဘီကို ဖြစ်ကတတ်ဆန်း လုံးထွေးဝတ်ကာ ကြက်သေ သေသွားမိသည်။

စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုဖြစ်သွားသည်မသိ၊ မမဖြူ၏ ခါးလေးကို ဖိုးချို ဆတ်ခနဲ ဆွဲယူလိုက်ရာ ခါးလေး ကော့ခနဲ ဖြစ်ကာ ရင်ချင်း အပ်မိသွားသည်။ ခန္ဓကိုယ်နှစ်ခု ပူးကပ်လိုက်မိသည်နှင့် သန်စွမ်းသော ဖိုးချို၏ လက်များက မမဖြူ၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို သိမ်းကြုံးဖက်ကာ နှုတ်ခမ်းချင်း တေ့စုပ်လိုက်သည်။ လီးတန်ကြီးကလည်း မမဖြူ၏ ပေါင်ကြားထဲသို့ သန်သန်မာမာကြီး တိုးဝင်သွားလေသည်။ ပူနွေးချိုမြသော အနမ်းစွမ်းအားက မမဖြူ၏ ခန္ဓာကိုယ်ရှိ အကြောအချဉ်များကို ကိုင်တွယ်လှုပ်ခါပစ်လိုက်သည်။ သူမ၏ ခန္ဓကိုယ်လေး ငလျင်လှုပ်သလို သိမ့်သိမ့်တုန်သွားသည်။ မမဖြူ၏ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း အောင်မင်းလည်ပင်းကို ရစ်သိုင်းထားမိလျှက်သား ဖြစ်သွားလေသည်။ အောင်မင်းက လူငယ်ပီပီ လျင်သည်။ မမဖြူ ဝတ်ထားသော ရင်စေ့ဘလောက်စ် အင်္ကျီလေးကို ဗြန်းခနဲ ဆွဲကာ ရင်ဘတ်နှိပ်စေ့တွေကို တစ်ချက်တည်းနှင့် ဆွဲဖြုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ပေါက်စီကြီးတွေအလား ဖွေးဖြူသော နို့နှစ်လုံး လှစ်ခနဲ ထွက်လာတော့ ဖိုးချို ငုံ့၍ စို့သည်။ စို့တာမှ အငမ်းမရ။ အတင်းစို့လေတော့ မမဖြူမှာ ရင်ဘတ်ကလေး ကော့တက်လာသည်။ “အ….အ…နာ….နာတယ်..ဖြေးဖြေး” မရပါ။ အရှိန်တက်နေသော အောင်မင်းက အတင်းငုံ၍ စို့နေသည်။ တအားစို့သောကြောင့် နို့သီးထိပ်မှ အရည်ကြည်လေးများပင် စိမ့်၍ ထွက်လာကြသည်။ နို့ရည်ကြည်တို့က ချိုမြိန်လှသလို နှစ်ယောက်စလုံး၏ သွေးသားတွေကိုလည်း ဗြောင်းဆန်သွားစေသည်။ နို့စို့ရင်း အောင်မင်း၏ လက်တစ်ဖက်က စောက်ပတ်ကြီးကိုနှိုက်ကာ ရွရွလေး ပွတ်ပေးသည်။ အပေါ်အောက်နှစ်ဖက်ညှပ်၍ ခံစားနေရသောကြောင့် မမဖြူမှာ တအင်းအင်းဖြစ်လာပြီး ပေါင်တန်ရှည်ကြီးတွေက ကားထွက်လာသည်။ ဖိုးချိုက မမဖြူ၏ လက်တစ်ဖက်ကို ဆွဲယူပြီး မာကြောတောင့်တင်းနေသော လီးကြီးပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။ လီးကြီးက နဲတာကြီး မဟုတ်။ မမဖြူတစ်ယောက် ကြက်သီးတွေ ဖြိုးဖြိုးဖျင်းဖျင်း ထသွားမိသည်။

ဖိုးချို သူ့ဘောင်းဘီလေးကို ချွတ်ပစ်လိုက်ရာ လီးကြီးက တရမ်းရမ်းဖြင့် ထွက်လာတော့သည်။ မမဖြူသည် လီးကြီးကို အံ့သြစွာ ကြည့်ရင်း ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ကာ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် လီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရာမှ လီးထိပ်ကို အသာဖြဲကြည့်လိုက်လေသည်။ သပြေသီးမှည့်လို ညိုမဲပြောင်တင်းနေသော လီးထိပ်ကြီးက မမဖြူကို ချုပ်ထိန်းလိုက်သည်။ အများအားဖြင့် လီးထိပ်တွေက နီရဲနေကြတာ တွေ့ဖူးသည်။ ဖိုးချို၏ လီးဒစ်ကြီးကတော့ ထိုသို့မဟုတ်၊ သပြေသီးမှည့်ရောင် ညိုမဲပြောင်တင်းနေသည်။ ဒစ်ကြီးကလည်း ငါးမျှားချိတ်လို နောက်ပြန်ကော့နေသည်။ စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိုးဝင်သွားပါက ဒစ်က စောက်ပတ်အတွင်းသား နုနုလေးတွေကို ရက်ရက်စက်စက် ဆွဲချိတ်ပစ်မည့်သဘော ရှိသည်။ မမဖြူ၏ မျက်နှာဖွေးဖွေးလေး နီမြန်းလျှက် စောက်ပတ်ဝက တစစ်စစ် ဖြစ်လာရသည်။ အရည်ကြည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်နေတော့သည်။ “ဟင်း……ဟင်း…သန်လိုက်တဲ့…ဟာကြီး” မမဖြူက ပြောပြောဆိုဆို လက်ညှိုးလေးဖြင့် လီးထိပ်ကို တောက်ကနဲ ရိုက်လိုက်ရာ ဖိုးချိုဖင်ကြီး တုန်ခါသွားရသည်။ “ချစ်စရာကြီး…ကွယ်” တုန်တုန်ရင်ရင်လေး ပြောရင်း လီးတန်ကြီးကို ပါးပြင်လေးနှင့် ဖိကပ်ကာ ပွတ်လှိမ့်ရင်း ကျေကျေနပ်နပ်လေး ကြည်နူးနေရှာသည်။ မချင့်မရဲ ဖြစ်လာသော မမဖြူက လီးထိပ်ကို နှုတ်ခမ်းလေးများဖြင့် ပြွတ်ခနဲ တစ်ချက် စုပ်နမ်းလိုက်ရာ ဂွေးစေ့ကြီးနှစ်လုံးက ကျုံ့ခနဲ အပေါ်သို့ လိမ့်တက်သွားသည်။ မမဖြူသည် လီးထိပ်က အရေပြားကို အောက်သို့ ဆွဲချလိုက်ပြီး အညိုရောင်သန်းနေသော လီးထိပ်ကြီးကို လျှာဖျားလေးဖြင့် တို့ထိ ကစားလိုက်သည်။ လက်ထဲ၌ ဆုပ်ထားသော လီးတန်ကြီးက တင်းခနဲတင်းခနဲ ထကြွသွားပြီး အကြောကြီးတွေ ထောင်ထသွားလေသည်။

မမဖြူ၏ လျှာဖျားလေးက လီးထိပ်ရှိ အရေကြည်လေးတွေ ထွက်နေသော အပေါက်လေးထဲသို့ ဆတ်ခနဲ နေအောင် ထိုးလိုက်သောအခါ “အာ့….အ….မမ….အား…” “အင့်…အွန့်..အိ.အွန့်…” အောင်မင်းက ရုတ်တရက် မထိန်းချုပ်နိုင်တော့ပဲ သူ၏ လီးတန်ကြီးကို မမဖြူ၏ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကြားသို့ ဆောင့်၍ ထိုးထည့်လိုက်မိ လေတော့သည်။ မမဖြူ၏ ပါးစပ်ထဲ လီးကြီးက ကြပ်သိပ်စွာဝင်သွားပြီး လီးထိပ်က အာခေါင်ကို သွား၍ ထိုးမိလေရာ အသက်ရှူပင် မှားသွားရလေသည်။ အောင်မင်းက မမဖြူရဲ့ ခေါင်းလေးကို စုံကိုင်လျှက် ဆောင့်ကာဆောင့်ကာ လိုးပစ်လိုက်သည်။ မမဖြူ မျက်နှာလေး နီရဲကာ မျက်ရည်လေးများ ဝိုင်းသွားပြီး အောင်မင်း၏ လမွှေးအုံကြီးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်တွန်းကာ ခေါင်းကို နောက်သို့ ဆွဲကာ ရုန်းဖယ်လိုက်ရလေသည်။ ထိုအခါကျမှ အောင်မင်း၏ လီးတန်ကြီးက မမဖြူ လက်ထဲမှ ပြွတ်ခနဲ လွတ်ထွက်သွားရလေသည်။ “သွား… ဘာလုပ်မှန်း မသိဘူး…..ဆိုးလိုက်တာ” မမဖြူ မျက်နှာနီလျှက် အောင်မင်းကို မျက်စောင်းလေးထိုး၍ ပြောသည်။ အောင်မင်း ကမန်းကတန်း ထိုင်ချလိုက်ကာ မမဖြူ၏ ပခုံးလေးနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ “ကျနော် စိတ်မထိန်းနိုင်လို့ပါ….မမဖြူရာ” “မင်း စိတ်မထိန်းနိုင်တာကလဲ ငါ့မှာ အသက်တောင် ဘယ်လိုရှူရမှန်း …မသိဘူး” ဖိုးချိုက မမဖြူရဲ့ ပါးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် ညင်သာစွာ နမ်းလိုက်သည်။ ဒေါပွနေသော အပျိုကြီး မမဖြူ တစ်ယောက် ကျေနပ်သွားရလေသည်။

“တော်ပြီ….. မစုပ်ပေးတော့ဘူး….“ “မမကို ကျနော် ယက်ပေးမယ်…နော်” “အို… မလုပ်နဲ့….ဟင့်အင်း… ဟင့်အင်း”  “အဲဒီလို လုပ်ပြီး… နှူးနှပ်ထားမှ… လုပ်တဲ့အခါကျတော့ မမဖြူလဲကောင်း ကျနော်လဲ ကောင်း”  “အံမယ်… မင်းလုပ်တာကို ဘယ်သူက ခံမယ် ပြောနေလို့လဲ…. ရီရတယ်တော့… ခစ်ခစ်” အောင်မင်း တင်းသွားသည်။ လီးကြီးက တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ တွေ့ကြသေးတာပေါ့ဟု စိတ်ထဲက ရေရွတ်ပြီး ဒူးထောက်ထိုင်နေသော မမဖြူကို အိပ်ယာပေါ်ဆွဲလှဲ လိုက်သည်။ အားဖြင့် ဆွဲလှဲလိုက်ပေမယ့် မမဖြူက ရုန်း၍ တောင့်ထားသဖြင့် ပုံလျက်သား လဲကျမသွား။ ဖြစ်သလို ဝတ်ထားသော ထဘီက ကျွတ်ကျသွားပြီး လူက အိပ်ယာပေါ် လက်ထောက်မိကာ လေးဖက်ကုန်းလျှက်သားလေး ဖြစ်သွားရသည်။ အောင်မင်းက ဖြတ်ခနဲ သူမနောက်သို့ ဒူးထောက်ဝင်လိုက်ပြီး မမဖြူ၏ ကျောကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဖိကာ လီးထိပ်နဲ့ တေ့ထောက်လိုက်သည်။ “အဲ…ဟဲ့….အဲဒါ ….ဖင်နော်…အပေါက်မှားပြီး ထိုးမထည့်လိုက်နဲ့…. နေအုံးလေ”  ဖိုးချိုက ဖင်ဝကို လီးထိပ်ကြီးဖြင့် တရွရွ မွှေနှောက်ပေးလိုက်ရာ မမဖြူဖင်ကြီး ကော့ထောင်၍ လာသည်။ “ဟဲ့….အို…ဖင်.. ဖင်ကို မလုပ်နဲ့…နော်” မမဖြူ ပြောနေစဉ် ဖိုးချိုက စအိုဝကို လီးထိပ်ဖြင့် မွှေမွှေပေးရင်း လက်တစ်ဖက်က ဖင်ကြားအောက်မှ နောက်ဖက်သို့ ပြူးထွက်နေသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို ဆွဲပွတ်လိုက်ရင်း လက်ချောင်းဖြင့် စောက်စေ့လေးကို ပွတ်ပွတ်ပြီး ဆွပေးလိုက်သည်။ “အား…..ကျွတ်ကျွတ်….အိုး…အိုး” မမဖြူ ဖင်ကြီး ဆတ်ခနဲဆတ်ခနဲ ကော့ကော့ တက်သွားသည်။ အောင်မင်းက အစေ့လေးကို လက်ညှိုးဖြင့် ဖိ၍ ဆွဲနေစဉ် သူ့လီးကြီးကလည်း စအိုဝလေးကို မနားတမ်း ပွတ်ပေးနေသည်။ “ရှီး…..အ….ကျွတ်..ကျွတ်….အားလားလား…………..ဟင်း…အင်း” မမဖြူ၏ ဖင်ကြီးက ရမ်းခါနေသည်။

စောက်ရည်ကြည်များကလည်း ပေါက်ခနဲ ပေါက်ခနဲ ယိုစီးကျ၍လာသည်။ “အင်း..အိုး.. အိုး… အ..အ…အား….ဟင်း” မမဖြူ၏ ကော့ထောင်နေသော ဖင်ကြီးက ဟိုရမ်းသည်ရမ်း နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက် ဖြစ်နေသည်။ အောင်မင်း၏ လီးထိပ်မှာလည်း အရည်ကြည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်လာသည်။ အောင်မင်းက မမဖြူ၏ စောက်ပတ်အဝ ဝိုင်းဝိုင်းလေးကို ဖြဲ၍ လီးကြီးကို တေ့သွင်းလိုက်သည်။ ရှုံ့ထားသောကြောင့် မမဖြူ၏ စောက်ပတ်က တင်းကျစ်နေပြီး လီးထိပ်ကြီးကို ဖမ်းညှစ်ထားရာ အောင်မင်းမှာ အားစိုက်လျှက် ဆောင့်ချလိုက်သော အခါတွင်မှ လီးဒစ်ကြီးက ကျွံဝင်သွားရလေသည်။ “ဗြစ်… ဗြိ… ဗြွတ်” “အား…..အား….ဖြေး ဖြေး…..အမလေး…..လေး…” လီးက ကြီးလွန်းတော့ ခံရတာ မသက်သာလှချေ။ အောင်မင်းကလည်း လီးဒစ်ဝင်သွားပြီး နူးညံ့စိုအိသော စောက်ခေါင်းအတွေ့ကို ရသွားသည်နှင့် လီးကို ခပ်ဖိဖိလေး ဆောင့်ဆောင့်ပြီး လိုးလိုက်သည်။ “အင်း…” ဟူသော အသံရှည်လေး ဆွဲရင်း မမဖြူမှာ ရှေ့မှထောက်ထားသော လက်နှစ်ဖက်က ပျော့၍ ကွေးပြီး ဝပ်ကျသွားလေသည်။ “ဗြစ်…ဘွပ်….စွပ်….ဖလွတ်…” “ဟင့် …ဟင့်….အင့်…ဟင့်….အိုး………..အို….အင့်” စောက်ပတ်အုံကြီးကသာ မတရားထွားကားနေသော်လည်း စောက်ခေါင်းပေါက်က ကျဉ်းကျဉ်းလေး ဖြစ်သောကြောင့် ကြီးမားလှသော အောင်မင်း၏ လီးကြီးမှာ အရသာတွေ့လှသည်။ ဆက်ကာဆက်ကာ ဆောင့်လိုးလိုက်ရာ မမဖြူရဲ့ ဖင်ကြီးမှာ လှုပ်ခနဲ လှုပ်ခနဲ ဖြစ်သွားရာမှ တုန်တုန်သွားသည်။ စောက်ပတ်အုံကြီးက ပို၍ နောက်သို့ ပြူးလာပြီး ခံအားကလည်း ကောင်းနေသောကြောင့် အောင်မင်း၏ လိုးအားကလည်း ပို၍ ထန်လာရတော့သည်။ ထိသလား မမေးနဲ့ တစ်ချက်ဆို ဆိုသလောက် ပစ်ပစ်နှစ်နှစ် ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း စောက်စေ့လေးမှာ ကျင်တက်သွားသည်။
“ဗြစ်….ဒုတ်…” ဟူသော အသံမျိုးလေးသာ နားထဲဝင်လာလို့ကတော့ ဆိမ့်ကျင်သွားအောင် ကောင်းပြီး အသဲကို စွဲသွားတတ်လေသည်။

အောင်မင်းက ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး လေးငါးချက်လောက်ဆောင့်လိုက် မှေးပြီး ခပ်ဖွဖွလေး ဆွဲဆွဲထုတ်လိုက် ဖြေးဖြေးလေး သွင်းလိုက် စောက်ပတ်ညှစ်အားလေးကို ခံစားလိုက်ဖြင့် အမျိုးမျိုးလုပ်ချင်တိုင်း လုပ်ပြီးနောက် မမဖြူ၏ ဖင်ကြီးကို ပွတ်ကာ သပ်ရင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း ခပ်သွက်သွက်ကြီး ဆောင့်ပါတော့သည်။ “ပြွတ်…ဘွပ်….ဗြစ်….ဒုတ်….ဒုတ်….အ..အင့်ဟင့်….အင့်…ပလွတ်……ဒုတ်” မမဖြူကလည်း သူမ၏ ဖင်ကြီးကို အားကြိုးမာန်တက် နောက်သို့ပြန်ပြန်ကော့ပေးနေသည်မှာ ဖင်ကြောကြီးများ ထောင်လာသည်အထိပင် ဖြစ်သည်။ “ဘွတ်….ပလွတ်…..မမ……ဗြစ်….ဒုတ်…လုပ်…လုပ်….အင်း…..ဟင့်….ဟင်း…”  “အင်း…” အသံရှည်လေးဆွဲရင်း မမဖြူတစ်ယောက် ခေါင်းထောင်ကာ ဖင်ကြီးရမ်းသွားချိန်မှာတော့ ဖိုးချိုကလည်း သူ့လီးကြီးကို အဆုံးစိုက်သွင်းပြီး အရည်များကို ပန်းပြီးထည့်လိုက်ပါတော့သည်။

“ကိုစံဖေ…..ကိုစံဖေ” အသံကို ခပ်အုပ်အုပ်ခေါ်ကာ မခင်လှက စံဖေကို လှုပ်နှိုးသည်။ စံဖေ တုတ်တုတ်မျှ မလှုပ်ပေ။ တရှူးရှူးဖြင့် အိပ်မောကျနေသည်။ “ကျွတ်….ဒီနေ့ လျှော့သောက်ပါလို့ ပြောထားတဲ့ ဥစ္စာ..အိပ်နေလိုက်တာ..သေနေတဲ့ အတိုင်းပဲ” အတော်ပင် ဒေါသထွက်လွန်း၍သာ မခင်လှ ဒီလို မြည်တွန်တောက်တီးလိုက်ရခြင်း ဖြစ်သည်။ အမှန်က ကိုစံဖေက မခင်လှထက် အသက် ဆယ်နှစ်မျှ ကြီးသည်။ မခင်လှအသက်က ခုမှ ၃၀ထဲ ရောက်ရုံသာ ရှိသေးသည်။ သွေးသားအဆူဖြိုးဆုံး အရွယ်ဟု ပြောရမည်ဖြစ်သည်။ တဖြေးဖြေး အရက်၏ ကျေးကျွန်ဖြစ်လာသော စံဖေက သူ့ထက်အများကြီးငယ်ပြီး ဆူဆူဖြိုးဖြိုး လှပတောင့်တင်းသော မခင်လှကိုပင် ဂရုမပြုနိုင်အားတော့ မူးပြီးရင်းသာ မူးနေခဲ့သည်။ စိတ်ရှည်ရှည်ဖြင့် စောင့်စားခဲ့ပေမယ့် မနေနိုင်တော့သည့်အဆုံး မခင်လှ ဒီနေ့ အရက်ကို လျှော့သောက်လာခဲ့ဖို့နဲ့ ကျမနဲ့လဲ အေးအေးဆေးဆေး နေပါအုံး ဆိုတဲ့ စကားကို ပြောထွက်ကာ မှာလိုက်ပေးမယ့် စံဖေ ဘယ်လောက်တောင် သောက်လာသည် မသိ။ ပြန်ရောက်လာကထဲက အိပ်ယာထဲ အလျားထိုးဝင်ကာ အိပ်လေတော့သည်။ မခင်လှကလည်း ဒီနေ့မှ စံဖေ၏ နောက်သို့ လိုက်၍ မသွားဖြစ်။ အိမ်မှာ ဖြူဖြူက မရှိ။ သူတို့၏ ညီမ ဝမ်းကွဲများ အလည်လာ၍ ပြန်သွားတော့ ပဲခူးသို့ ဖြူဖြူက လိုက်ပါသွားခဲ့သည်။ နှစ်ရက်သုံးရက်လောက်နေမှ ပြန်လာမည်ဖြစ်၍ အောင်မင်းနဲ့ သူမအတွက် ညစာကို ချက်ရပြုတ်ရသေးသည်။ သက်ပြင်းအခါခါ ချရင်း ခြင်ထောင်ထဲတွင် ငုတ်တုတ်ထိုင်လျှက် အိပ်ပျော်နေသော စံဖေကို စိတ်ပျက်လက်ပျက် ကြည့်နေမိသည်။

မခင်လှ စိတ်ကတော့ မလျှော့ချင်သေးပါ။ ဘယ်လိုလုပ်ရင်ကောင်းမလဲဟု တွေးနေမိသည်။ နောက်ဆုံးကြိုးစားသည့်အနေဖြင့် မခင်လှက ပြေလျော့နေသော စံဖေ၏ ပုဆိုးကို ပေါင်လည်လောက်အထိ ဆွဲချလိုက်သည်။ မဲနက်နေသော ဥကြီးတွေပေါ်တွင် စင်းစင်းကြီးဖြစ်နေသော လီးချောင်းကြီးက ပျော့တွဲတွဲကြီး။ မခင်လှ လက်ညှိုးလက်မတို့ဖြင့် ညှပ်၍ လီးချောင်းကြီးကို မလိုက်သည်။ ပြီးတော့ လက်ဖဝါးဖြင့် အောက်မှ ပင့်ကိုင်လိုက်ပြီး ပျော့တွဲတွဲ လီးချောင်းကြီးကို ဆုတ်ကိုင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အပေါ်က အရေပြားကို ဆွဲတင်ဆွဲချဖြင့် လုပ်ပေးသည်။ ခဏကြာတော့ လီးက မာသလိုလို ဖြစ်လာသည်။ အရည်ပြားဆွဲချလိုက်တော့ ပြဲပြဲသွားသော လီးထိပ်ကြီးကို ကြည့်ရင်း မခင်လှ၏ စိတ်တွေက ပို၍ ထလာသည်။ စံဖေ၏ မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ စံဖေက မနိုးသေး။ အိပ်၍ ကောင်းနေဆဲပင်။ အရေပြားဆွဲချလိုက်၍ ပေါ်လာသော ဒစ်ကြီးကို လက်မထိပ်လေးဖြင့် ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးသည်။ လီးခေါင်းကြီးက ပွသလို ဖြစ်လာပေမယ့် လီးတန်ကြီးကတော့ မထူးခြား ပျော့ခွေနေဆဲသာ ဖြစ်သည်။ လီးကို အသာဆုပ်၍ ရှေ့တိုးနောက်ငင်ဖြင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ဂွင်းတိုက်ပေးသည်။ ထိုသို့လုပ်ရင်း စံဖေ၏ မျက်နှာကိုလည်း လှမ်းလှမ်းကြည့်သည်။ စံဖေက တုပ်တုပ်မျှ မလှုပ်သလို သူ့လီးကလည်း နိုးထလာခြင်း မရှိပေ။ မနေနိုင် မထိုင်နိုင်ဖြစ်နေသော မခင်လှ၏ ပေါင်ကြား၌သာ အရည်တွေက ရွှဲသထက် စိုရွှဲလာသည်။ “ကျွတ်…မသာကြီး….သေနေလိုက်တာ…” မခင်လှ စိတ်ပျက်၍ လီးကို လက်ထဲမှ လွှတ်ချလိုက်သည်။

စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့် စံဖေကို ကျောခိုင်းလိုက်ပြီး ရင်လျားထားသော ထဘီကို ဆွဲတင်၍ ဝတ်လိုက်သည်။ ဟုတ်ပါသည်..။ မခင်လှက စောစောက စံဖေကို နှိုးတော့မည်ဟု ကြံကထဲက အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်ကာ ထဘီကို ရင်လျားထားခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒါမှ စံဖေနိုးလာ၍ အလုပ်ဖြစ်လျှင် လွယ်ကူမည် ဖြစ်သည်။ ပေါင်ကြားမှ ထွက်နေသော အရည်များကို အိမ်သာသို့ဝင်၍ ရေဆေးသည်။ ပြီးတော့ အဝတ်အစားပြန်ဝတ်ကာ ကျိတ်မှိတ်အိပ်တော့မည်ဟူသော အတွေးဖြင့် မခင်လှ ခြင်ထောင်ကို မ၍ ထွက်ကာ အိပ်ခန်းထဲထွက်ပြီး အိမ်နောက်ဖေးဖက်သို့ လျှောက်လာခဲ့သည်။ ထိုသို့ လျှောက်လာရင်း ခြေရင်းဖက်တွင် ခြင်ထောင်ထောင်၍ အိပ်နေသော အောင်မင်း၏ ထံသို့ မခင်လှ၏ မျက်လုံးက ရောက်သွားသည်။ “ဟင်… အတော်အအိပ်ဆိုးတဲ့ ကောင်လေး” ဟုတ်ပါသည်..။ ခြင်ထောင်ထဲတွင် အိပ်နေသော အောင်မင်းက ခြင်ထောင်ကို ကန့်လန့်ကြီး အိပ်နေကာ ခါးအောက်ပိုင်း ကိုယ်တပိုင်းက ခြင်ထောင်အပြင်ဖက်သို့ ရောက်နေသည်။ ပြီးတော့ ပုဆိုးက ခါးတွင် မရှိ။ ဒူးဆစ်အထိ လျှောကျနေသည်။ မြင်လိုက်သော မခင်လှ သူမဘာသာပင် သတိမထားမိလိုက်ပဲ ဖိုးချိုး၏ အနားသို့ ရောက်သွားကာ အနီးကပ် ငုံ့၍ ကြည့်လိုက်မိသည်။

“ဟယ်……နည်းတာကြီး မဟုတ်ဘူး” မခင်လှ တစ်ယောက်တည်း တိုးတိုးလေး တုန်တုန်ခိုက်ခိုက်လေး ပြောလိုက်မိသည်။ မဲနက်လုံးတစ်နေသော ဂွေးဥကြီးက နဲတာကြီး မဟုတ်သလို မာမာတောင့်တောင့်ဖြစ်နေသော လီးကြီးကလည်း အကြီးကြီးပဲ။ ကိုစံဖေ၏ လီးထက် သိသိသာသာကြီးကို ကြီးကြောင်း မခင်လှ တွေးလိုက်သည်။ ဗြုန်းဆို မခင်လှ ငုတ်တုတ်ထိုင်ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ခြင်ထောင်ထဲသို့ နားစွင့်လိုက်တော့ အောင်မင်းက တရှူးရှူး အိပ်မောကျနေသည်။ ရှည်ရှည်ဝေးဝေး မစဉ်းစားချင်တော့ပဲ မခင်လှ၏ လက်တစ်ဖက်က အောင်မင်း၏လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ကိုင်လိုက်သော လက်က တုန်တုန်ရင်ရင်ဖြစ်နေပြီး လက်ထဲက လီးကြီးကတော့ တဒိတ်ဒိတ် သွေးတိုးနေသည်။ လက်ဖြင့် ဆုပ်ထားဆဲမှာပင် လီးကြီးက တင်းခနဲ တင်းခနဲ ဖြစ်ကာ ကြီး၍လာသည်။ “ဟယ်….သန်လိုက်တဲ့ ဟာကြီး” ပူနွေးမာကျောလှသော လီးကြီး၏ အတွေ့က မခင်လှအား အရာရာကို မေ့သွားစေသည်။ လက်တစ်ဖက်က လီးချောင်းကြီးကို ကိုင်ရင်း ကျန်သော လက်တစ်ဖက်က လုံးတစ်နေသော ဂွေးဥကြီးကို အောက်မှနေ၍ ပင့်မကာ ကိုင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဂွေးဥကြီးကို ဖွဖွလေး ဆုတ်ဆုတ်ပြီး ညှစ်ကြည့်နေမိသည်။ ကျန်လက်တစ်ဖက်အတွင်းမှ လီးချောင်းကြီးကတော့ စံချိန်လွန်အောင်ပင် မာတောင့်လာပြီး ဆုတ်ကိုင်ထားသော မခင်လှ၏ လက်ထဲမှ ရုန်းကန်ထွက်နေသယောင် တဆတ်ဆတ်တုန်ခါ၍ လာရသည်။

ထကြွနေသော သွေးသားများနှင့် ထိတွေ့နေရသော အထိအတွေ့များကြောင့် မခင်လှမှာ တစ်လောကလုံးကို မေ့သွားခဲ့ရပြီ။ လီးပေါ်မှ လက်ကို လွှတ်လိုက်တော့ အောင်မင်း၏ ဧရာမလီးကြီးက မိုးကိုမျှော်ကာ ထောင်မတ်လျှက် လီးခေါင်းကြီးက တဆတ်ဆတ်ဖြစ်နေသည်။ သည်လီးကြီးကို တရှိုက်မက်မက် ကြည့်ရင်း မခင်လှ အောင်မင်း၏ ဘေးတွင် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ရာမှ ရင်ဘတ်တွင် စည်းနှောင်ထားသော ရင်လျားထားသည့် ထဘီကို ဖြည်၍ ချွတ်ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဒူးကို တစ်ဖက်စီကြွပြီး ထဘီကို ကွင်းလုံးကျွတ်သွားအောင် ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ဖွေးနှစ်လုံးတစ်နေသော နို့ကြီးနှစ်လုံးနှင့် မခင်လှတစ်ယောက် အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းနေပြီ။ ရင်အစုံက နိမ့်ချည်မြင့်ချီ ဖြစ်နေသည်။ မခင်လှ အလိုလိုနေရင်း မောနေသည်။ တုန်ရင်နေသော လက်ချောင်းလေးများဖြင့် တဆတ်ဆတ်ဖြစ်နေသော လီးကြီးကို လှမ်း၍ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ကာ အောင်မင်း၏ ခါးဆီသို့ ခွတက်လိုက်သည်။ သည်အခိုက်မှာပင် ခြင်ထောင်က လှုပ်ခနဲ လန်တက်သွားပြီး ကြုံးထ၍ ထိုင်လိုက်သော အောင်မင်းက သူ၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် ကုန်းကုန်းကွကွဖြစ်နေသော မခင်လှကို သိမ်း၍ ဖက်ကာ အိပ်ယာပေါ်သို့ လှဲချလိုက်သည်။

“အို….ဟဲ့….ကောင်လေး… ခွေးလေး….နိုးနေရက်သားနဲ့….ဟဲ့…လွှတ်…လွှတ်…..အို……လွှတ်ဆို” ရှက်ရမ်းရမ်း၍ ပြောနေသော်လည်း မရုန်းပါ။ ရုန်း၍လည်း မရပါ။ အောင်မင်းက ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ကြုံး၍ ဖက်ထားတော့ မခင်လှ အသက်ရှူပင် မရချင်တော့။ အောင်မင်းက မခင်လှ၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ငုံ့ကြည့်သည်။ ဖွေးနှစ်နေသော နို့ကြီးတွေက မမဖြူ၏ နို့တွေထက် နှစ်ဆခန့်ကြီးသည်။ အားရစရာကြီးပင်။ နို့သီးတွေကလည်း ခပ်ထွားထွား။ နို့တစ်လုံးကို ငုံ၍ အငမ်းမရ စို့လိုက်သည်။ “အ…..ကျွတ် ကျွတ်…” မခင်လှ ရင်ဘတ်ပင် ကော့တက်သွားရသည်။ “အင်းဟင်းးဟင်းး… တော်တော် နို့စို့သန်တဲ့…ကောင်လေး…” သန်လိုက်တာမှ ရင်ခေါင်းထဲအထိပင် တစစ်စစ် ဖြစ်သွားရအောင် စို့ပစ်နေသည်။ တအားစို့လေတော့ ခံရတဲ့သူက ကျင်ခနဲ ကျင်ခနဲ နာနာသွားပြီး နို့ရည်ကြည်တွေက တစိမ့်စိမ့်ထွက်လာတော့သည်။ ခဏကြာအောင် နို့စို့ပြီးတော့ အောင်မင်းက မခင်လှ၏ ပေါင်ခွကြားတွင် နေရာယူလိုက်ပြီး လီးကော့ကြီးအား ကိုင်၍ စောက်ဖုတ်ဝတွင် တေ့လိုက်သည်။ “ဟဲ့ ကောင်လေး.. ဖြေးဖြေးထည့်နော်… နင့်လီးကြီးက ငါ့ယောက်ျားထက် ကြီးတယ်” “အင်းပါ… အမရဲ့.. ဖြေးဖြေးပဲ လိုးမှာပါ… နောက်ပြီး အမ စောက်ဖုတ်ကြီးကလည်း အရည်တွေ မတရားထွက်နေတော့… အဝင် ကောင်းမှာပါ”။ “အင်းပါ.. လုပ်မှာဖြင့် လုပ်တော့… ဟိုတစ်ယောက် တရေးနိုးလာဦိးမယ်”ဟူ၍ မျက်စောင်းလေး ချီကာ ညုတုတုလေး ပြောလိုက်ရာ အောင်မင်းလည်း စိတ်ထဲ မရိုးမရွ ဖြစ်သွားပြီး စောက်ခေါင်းဝတွင် တေ့ထားသော လီးကော့ကြီးအား ဖိသွင်းလိုက်တော့သည်။….ပြီး 

Zawgyi

မျဖဴျဖဴခိုင္က အသက္ ၂၉စြန္းစြန္း ရွိေနၿပီ။ ရင္းႏွီးသူအားလုံးက မမျဖဴလို႔ပဲ ေခၚၾကသည္။ မမျဖဴက အပ်ိဳးႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ အပ်ိဳႀကီးဆိုတာေတာင္မွ အေတာ္ပင္ဟိုင္းေနၿပီဟု ေျပာရမည္။ မမျဖဴက အေတာ္လွသည္။ အသားျဖဴျဖဴႏွင့္ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္က ဗြီဒီယိုမင္းသမီးေတြလိုလွသည္။ အခ်ိဳးက်သည္။ သူ႔ကို ႀကိဳက္တဲ့သူေတြ ရွိမွာပဲ။ ဘာလို႔သူက မယူခဲ့တာလဲ ဆိုေသာ အေတြးေတြက ေအာင္မင္း ေခါင္းထဲ မၾကာခဏ ေရာက္လာေနက်ေပါ့။ ေအာင္မင္း အသက္ ၂၀ ထဲေရာက္ေနၿပီ။ မိန္းမေတြရဲ႕ အလွအပကို ခံစားတတ္႐ုံမက ႐ြာမွာေနတုန္းက ႐ြာလူႀကီးရဲ႕ သမီးကိုပင္ ခိုးေျပးဖူးသည္။ သူ႔သမီးကို ေျခသလုံးအိမ္တိုင္ ေအာင္မင္းနဲ႔ သေဘာမတူလို႔ အတင္းလိုက္ခြဲၿပီး သူ႔သမီးကို ၿမိဳ႕သို႔ ပို႔လိုက္သည္။ အသက္ ၁၉ ႏွစ္နဲ႔ ေအာင္မင္း တစ္ခုလပ္ ဘဝ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေရာက္ခဲ့ရသည္။ ႐ြာတြင္ မေနခ်င္ေတာ့သျဖင့္ ၿမိဳ႕သြားခ်င္ေၾကာင္းေျပာေတာ့ ေအာင္မင္း၏ တစ္ဦးတည္းေသာ ဦးေလးက သူ၏ သူငယ္ခ်င္း ရန္ကုန္တြင္ ကားေဘာ္ဒီ႐ုံ လုပ္ေနသူ ကိုစံေဖထံသို႔ စာေရးေပး လိုက္သည္။ လက္ရင္းတပည့္လိုခ်င္ေနသူ ကိုစံေဖကလဲ ေအာင္မင္းကို လိုလိုလားလား လက္ခံခဲ့သည္။ ကိုစံေဖ့ ဇနီး မခင္လွကလဲ တစ္႐ြာထဲသား မင္းေအာင္ကို ခင္သည္။ ကိုစံေဖက ၿမိဳ႕တက္သြားတာ ၾကာၿပီမို႔ သိပ္မသိခဲ့ေပမဲ့ မခင္လွကိုေတာ့ ႐ြာမွာေနထဲက ေအာင္မင္း ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ ကိုစံေဖတို႔ လင္မယားက ေအာင္မင္းကို သူတို႔ႏွင့္ တစ္အိမ္ထဲ အတူ ေနထိုင္ေစခဲ့သည္။ အိမ္မွာက ကိုစံေဖတို႔ လင္မယားႏွင့္ ကိုစံေဖ၏ ညီမ ေအာင္မင္းအေခၚ မမျဖဴ ဟုဆိုေသာ ျဖဴျဖဴခိုင္တို႔သာ ရွိေလသည္။ ကိုစံေဖက ေဘာ္ဒီဆရာ ဝင္ေငြကေကာင္းေတာ့ ဇိမ္ခံရင္း ကေဇာ္သမား ျဖစ္လာခဲ့ရသည္။ ၂၄ နာရီ ကိုစံေဖထံမွ အရက္နံ႔က မျပတ္ရေနတတ္သည္။

အခု ေအာင္မင္းလည္း ေရာက္လာၿပီး တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ၾကာလာေတာ့ အလုပ္လဲ ႀကိဳးစား အပင္ပန္းလဲ ခံေလေသာ ေအာင္မင္းကို အေတာ္ေလး မ်က္ႏွာလႊဲလို႔ ရေနေပၿပီ။ ဒီေတာ့ ကိုစံေဖက ခါတိုင္းထက္ ပိုေသာက္လာသည္။ လက္ထဲမွာ ေငြကသီးေနေတာ့ မခင္လွကလဲ ကိုစံေဖကို မတား။ သူကပင္ ၾကည္ျဖဴ စြာျဖင့္ ကိုစံေဖေသာက္ရာတြင္ မၾကာခဏ လိုက္ပါေနတတ္ေသးသည္။ အခုလည္း ညေန ၄ နာရီထိုးသည္ႏွင့္ ကိုစံေဖက အလုပ္သိမ္းကာ ေရခ်ိဳးၿပီး လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ထြက္သြားၾကေခ်ၿပီ။ ဖိုးခ်ိဳ ၆ နာရီထိုးမွ အလုပ္ကို လက္စသပ္ကာ ေရခ်ိဳးလိုက္သည္။ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး အဝတ္အစားလဲေနတုန္း မမျဖဴရဲ႕ အသံက ထုံးစံအတိုင္း ထြက္ေပၚလာသည္။ “ေအာင္မင္းေရ ထမင္းစားၾကမယ္ေဟ့” “ ဟုတ္ကဲ့…မမ” ဒါက ညေနတိုင္း ၾကားေနရသည့္ အသံျဖစ္သည္။ ထမင္းဝိုင္းတြင္ ထိုင္ၾကေတာ့ ျဖဴျဖဴခိုင္က ေအာင္မင္းနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္စားသည္။ ထမင္းတစ္လုပ္ စားလိုက္ ေအာင္မင္းမ်က္ႏွာကို မ်က္လုံးႀကီးေတြ ဝင့္ၾကည့္လိုက္ျဖင့္ လုပ္ေနသည္။ ေအာင္မင္းကေတာ့ ထမင္းကိုသာ ငုံ႔ၿပီးေလြးေနသည္။ မ်က္လုံးကို လွန္မၾကည့္ရဲ႕။ ေျဗာင္သာ မၾကည့္ရဲတာ၊ မၾကာခဏေတာ့ မမျဖဴကို ခိုးခိုးၿပီးၾကည့္တတ္သည္။ မမျဖဴကလဲ လွတာကိုး။ လူသားစားဖူးေသာ က်ားက လူနံ႔ရလ်င္ အျမႇီးႏွံ႔ကာ ေခါင္းေထာင္ရွာတတ္သည္။ ေအာင္မင္းကေတာ့ ျဖဴျဖဴခိုင္ကို ခိုးခိုးၾကည့္ၿပီး သာယာေနတတ္သည္။ ေအာင္မင္း ထမင္းကို ေခါင္းမေဖာ္တမ္း ငုံ႔စားေနေပမဲ့ မမျဖဴ ထမင္းစားလိုက္ သူ႔ကို မ်က္လုံး႐ြဲနဲ႔ ၾကည့္လိုက္ လုပ္ေနမည္ကို အတတ္သိသည္။ “ဟယ္..ဟင္းက အရည္နဲ႔သြားၿပီ” ေျပာေျပာဆိုဆို မမျဖဴက ဟင္းပန္ကန္ကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ဖက္သို႔ ထြက္အသြား သူမ၏ေနာက္ေက်ာကို ထုံးစံအတိုင္း ေအာင္မင္း ခိုးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခါတိုင္းနဲ႔မတူ ရင္ထဲတြင္ တင္းသြားရသည္။ ကားအယ္လုံထစ္ၿပီး လႈပ္ခါေနေသာ တင္သားႀကီးႏွစ္လုံးက ခါတိုင္းထက္ပိုၿပီး ဘာမွ မထူးေပမဲ့ ထိုတင္သားႀကီး ႏွစ္ခုစပ္ၾကား ေအာက္ဖက္နားတြင္ ျဖဴျဖဴခိုင္ ဝတ္ထားေသာ ထမိန္မွာ အေျမႇာင္းလိုက္ေလး စိုေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ မမျဖဴ ငါ့ကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္လုပ္ၿပီး စိတ္ကူးနဲ႔ သာယာေနတာပါလား ဆိုသည့္အခ်က္က ေအာင္မင္းစိတ္ထဲ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။

ေနာက္တစ္ရက္ “ဒုန္း….ဒုန္း……ဒုန္း ဒုန္း” ေအာင္မင္းနားစြင့္လိုက္ေတာ့ မမျဖဴ အခန္းထဲက တူထုသံမွန္း သိလိုက္သည္..။ “ဒုန္း ဒုန္း” “မမျဖဴ…ဘာ႐ိုက္ေနတာလဲ…က်ေနာ္ လုပ္ေပးရမလား”  “ျခင္ေတာင္ႀကိဳးနိမ့္ေနလို႔ သံကိုျမႇင့္႐ိုက္ေနတာပါကြယ္” “ဒုန္း…ဒုန္း” ေအာင္မင္း လွစ္ခနဲ မမျဖဴ၏ အိပ္ခန္းထဲ ေရာက္သြားသည္။ ျဖဴျဖဴခိုင္တစ္ေယာက္ ၾကမ္းျပင္တြင္ ေျခဖ်ားေလးေထာက္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို အေပၚသို႔ ဆန႔္ၿပီး တစ္ဖက္က သံကိုကိုင္ တစ္ဖက္က တူနဲ႔ မမွီမကန္း လွမ္း႐ိုက္ေနသည္။ “ဒုန္းဒုန္း…ေဟာေတာ့” ေျခဖ်ားကိုေထာက္ ခါးကိုစန႔္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကိုလည္း မမွီမကန္း ဆန႔္ထားရသျဖင့္ ခါးကထမိန္က ကြင္းလုံးကြၽတ္က်ေတာ့သည္။ ေဖြးခနဲ ဖင္ႀကီးက ေပၚသြားသကဲ့သို႔ ေစာက္ေမႊးအဖုတ္လိုက္ႀကီးကလည္း ေအာင္မင္းကို တစ္ကိုယ္လုံး ေတာင့္တင္းသြားေစသည္။ မမျဖဴ ထဘီကိုငုံ႔၍ ကုန္းေကာက္လိုက္စဥ္ ဖင္ႏွစ္ျခမ္းၾကားမွ ေနာက္သို႔ ျပဴးထြက္လာေသာ ေစာက္ပတ္ႀကီးကို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းႀကီး ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေအာင္မင္း ဝတ္ထားေသာ ေဘာင္းဘီတိုေလးထဲမွ လီးက ေျဖာင္းခနဲ ေထာင္ထသြားၿပီး ေတာင္မတ္လာေတာ့သည္။ မမျဖဴ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေဘာင္းဘီတိုေလးထဲက လီးက ေငါက္ေတာက္ႀကီး တန္းေနသည္ကို အသဲယားစဖြယ္ႀကီး ေတြ႕လိုက္ရၿပီး ထဘီကို ျဖစ္ကတတ္ဆန္း လုံးေထြးဝတ္ကာ ၾကက္ေသ ေသသြားမိသည္။

စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုျဖစ္သြားသည္မသိ၊ မမျဖဴ၏ ခါးေလးကို ဖိုးခ်ိဳ ဆတ္ခနဲ ဆြဲယူလိုက္ရာ ခါးေလး ေကာ့ခနဲ ျဖစ္ကာ ရင္ခ်င္း အပ္မိသြားသည္။ ခႏၶကိုယ္ႏွစ္ခု ပူးကပ္လိုက္မိသည္ႏွင့္ သန္စြမ္းေသာ ဖိုးခ်ိဳ၏ လက္မ်ားက မမျဖဴ၏ တစ္ကိုယ္လုံးကို သိမ္းႀကဳံးဖက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း ေတ့စုပ္လိုက္သည္။ လီးတန္ႀကီးကလည္း မမျဖဴ၏ ေပါင္ၾကားထဲသို႔ သန္သန္မာမာႀကီး တိုးဝင္သြားေလသည္။ ပူေႏြးခ်ိဳျမေသာ အနမ္းစြမ္းအားက မမျဖဴ၏ ခႏၶာကိုယ္ရွိ အေၾကာအခ်ဥ္မ်ားကို ကိုင္တြယ္လႈပ္ခါပစ္လိုက္သည္။ သူမ၏ ခႏၶကိုယ္ေလး ငလ်င္လႈပ္သလို သိမ့္သိမ့္တုန္သြားသည္။ မမျဖဴ၏ လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း ေအာင္မင္းလည္ပင္းကို ရစ္သိုင္းထားမိလွ်က္သား ျဖစ္သြားေလသည္။ ေအာင္မင္းက လူငယ္ပီပီ လ်င္သည္။ မမျဖဴ ဝတ္ထားေသာ ရင္ေစ့ဘေလာက္စ္ အက်ႌေလးကို ျဗန္းခနဲ ဆြဲကာ ရင္ဘတ္ႏွိပ္ေစ့ေတြကို တစ္ခ်က္တည္းႏွင့္ ဆြဲျဖဳတ္ပစ္လိုက္သည္။ ေပါက္စီႀကီးေတြအလား ေဖြးျဖဴေသာ ႏို႔ႏွစ္လုံး လွစ္ခနဲ ထြက္လာေတာ့ ဖိုးခ်ိဳ ငုံ႔၍ စို႔သည္။ စို႔တာမွ အငမ္းမရ။ အတင္းစို႔ေလေတာ့ မမျဖဴမွာ ရင္ဘတ္ကေလး ေကာ့တက္လာသည္။ “အ….အ…နာ….နာတယ္..ေျဖးေျဖး” မရပါ။ အရွိန္တက္ေနေသာ ေအာင္မင္းက အတင္းငုံ၍ စို႔ေနသည္။ တအားစို႔ေသာေၾကာင့္ ႏို႔သီးထိပ္မွ အရည္ၾကည္ေလးမ်ားပင္ စိမ့္၍ ထြက္လာၾကသည္။ ႏို႔ရည္ၾကည္တို႔က ခ်ိဳၿမိန္လွသလို ႏွစ္ေယာက္စလုံး၏ ေသြးသားေတြကိုလည္း ေျဗာင္းဆန္သြားေစသည္။ ႏို႔စို႔ရင္း ေအာင္မင္း၏ လက္တစ္ဖက္က ေစာက္ပတ္ႀကီးကိုႏႈိက္ကာ ႐ြ႐ြေလး ပြတ္ေပးသည္။ အေပၚေအာက္ႏွစ္ဖက္ညႇပ္၍ ခံစားေနရေသာေၾကာင့္ မမျဖဴမွာ တအင္းအင္းျဖစ္လာၿပီး ေပါင္တန္ရွည္ႀကီးေတြက ကားထြက္လာသည္။ ဖိုးခ်ိဳက မမျဖဴ၏ လက္တစ္ဖက္ကို ဆြဲယူၿပီး မာေၾကာေတာင့္တင္းေနေသာ လီးႀကီးေပၚ တင္ေပးလိုက္သည္။ လီးႀကီးက နဲတာႀကီး မဟုတ္။ မမျဖဴတစ္ေယာက္ ၾကက္သီးေတြ ၿဖိဳးၿဖိဳးဖ်င္းဖ်င္း ထသြားမိသည္။

ဖိုးခ်ိဳ သူ႔ေဘာင္းဘီေလးကို ခြၽတ္ပစ္လိုက္ရာ လီးႀကီးက တရမ္းရမ္းျဖင့္ ထြက္လာေတာ့သည္။ မမျဖဴသည္ လီးႀကီးကို အံ့ၾသစြာ ၾကည့္ရင္း ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ကာ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ လီးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ရာမွ လီးထိပ္ကို အသာၿဖဲၾကည့္လိုက္ေလသည္။ သေျပသီးမွည့္လို ညိဳမဲေျပာင္တင္းေနေသာ လီးထိပ္ႀကီးက မမျဖဴကို ခ်ဳပ္ထိန္းလိုက္သည္။ အမ်ားအားျဖင့္ လီးထိပ္ေတြက နီရဲေနၾကတာ ေတြ႕ဖူးသည္။ ဖိုးခ်ိဳ၏ လီးဒစ္ႀကီးကေတာ့ ထိုသို႔မဟုတ္၊ သေျပသီးမွည့္ေရာင္ ညိဳမဲေျပာင္တင္းေနသည္။ ဒစ္ႀကီးကလည္း ငါးမွ်ားခ်ိတ္လို ေနာက္ျပန္ေကာ့ေနသည္။ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ထိုးဝင္သြားပါက ဒစ္က ေစာက္ပတ္အတြင္းသား ႏုႏုေလးေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ ဆြဲခ်ိတ္ပစ္မည့္သေဘာ ရွိသည္။ မမျဖဴ၏ မ်က္ႏွာေဖြးေဖြးေလး နီျမန္းလွ်က္ ေစာက္ပတ္ဝက တစစ္စစ္ ျဖစ္လာရသည္။ အရည္ၾကည္ေလးေတြ စိမ့္ထြက္ေနေတာ့သည္။ “ဟင္း……ဟင္း…သန္လိုက္တဲ့…ဟာႀကီး” မမျဖဴက ေျပာေျပာဆိုဆို လက္ညႇိဳးေလးျဖင့္ လီးထိပ္ကို ေတာက္ကနဲ ႐ိုက္လိုက္ရာ ဖိုးခ်ိဳဖင္ႀကီး တုန္ခါသြားရသည္။ “ခ်စ္စရာႀကီး…ကြယ္” တုန္တုန္ရင္ရင္ေလး ေျပာရင္း လီးတန္ႀကီးကို ပါးျပင္ေလးႏွင့္ ဖိကပ္ကာ ပြတ္လွိမ့္ရင္း ေက်ေက်နပ္နပ္ေလး ၾကည္ႏူးေနရွာသည္။ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္လာေသာ မမျဖဴက လီးထိပ္ကို ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားျဖင့္ ႁပြတ္ခနဲ တစ္ခ်က္ စုပ္နမ္းလိုက္ရာ ေဂြးေစ့ႀကီးႏွစ္လုံးက က်ဳံ႕ခနဲ အေပၚသို႔ လိမ့္တက္သြားသည္။ မမျဖဴသည္ လီးထိပ္က အေရျပားကို ေအာက္သို႔ ဆြဲခ်လိုက္ၿပီး အညိဳေရာင္သန္းေနေသာ လီးထိပ္ႀကီးကို လွ်ာဖ်ားေလးျဖင့္ တို႔ထိ ကစားလိုက္သည္။ လက္ထဲ၌ ဆုပ္ထားေသာ လီးတန္ႀကီးက တင္းခနဲတင္းခနဲ ထႂကြသြားၿပီး အေၾကာႀကီးေတြ ေထာင္ထသြားေလသည္။

မမျဖဴ၏ လွ်ာဖ်ားေလးက လီးထိပ္ရွိ အေရၾကည္ေလးေတြ ထြက္ေနေသာ အေပါက္ေလးထဲသို႔ ဆတ္ခနဲ ေနေအာင္ ထိုးလိုက္ေသာအခါ “အာ့….အ….မမ….အား…” “အင့္…အြန႔္..အိ.အြန႔္…” ေအာင္မင္းက ႐ုတ္တရက္ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ့ပဲ သူ၏ လီးတန္ႀကီးကို မမျဖဴ၏ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာၾကားသို႔ ေဆာင့္၍ ထိုးထည့္လိုက္မိ ေလေတာ့သည္။ မမျဖဴ၏ ပါးစပ္ထဲ လီးႀကီးက ၾကပ္သိပ္စြာဝင္သြားၿပီး လီးထိပ္က အာေခါင္ကို သြား၍ ထိုးမိေလရာ အသက္ရႉပင္ မွားသြားရေလသည္။ ေအာင္မင္းက မမျဖဴရဲ႕ ေခါင္းေလးကို စုံကိုင္လွ်က္ ေဆာင့္ကာေဆာင့္ကာ လိုးပစ္လိုက္သည္။ မမျဖဴ မ်က္ႏွာေလး နီရဲကာ မ်က္ရည္ေလးမ်ား ဝိုင္းသြားၿပီး ေအာင္မင္း၏ လေမႊးအုံႀကီးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ စုံကိုင္တြန္းကာ ေခါင္းကို ေနာက္သို႔ ဆြဲကာ ႐ုန္းဖယ္လိုက္ရေလသည္။ ထိုအခါက်မွ ေအာင္မင္း၏ လီးတန္ႀကီးက မမျဖဴ လက္ထဲမွ ႁပြတ္ခနဲ လြတ္ထြက္သြားရေလသည္။ “သြား… ဘာလုပ္မွန္း မသိဘူး…..ဆိုးလိုက္တာ” မမျဖဴ မ်က္ႏွာနီလွ်က္ ေအာင္မင္းကို မ်က္ေစာင္းေလးထိုး၍ ေျပာသည္။ ေအာင္မင္း ကမန္းကတန္း ထိုင္ခ်လိုက္ကာ မမျဖဴ၏ ပခုံးေလးႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ “က်ေနာ္ စိတ္မထိန္းႏိုင္လို႔ပါ….မမျဖဴရာ” “မင္း စိတ္မထိန္းႏိုင္တာကလဲ ငါ့မွာ အသက္ေတာင္ ဘယ္လိုရႉရမွန္း …မသိဘူး” ဖိုးခ်ိဳက မမျဖဴရဲ႕ ပါးကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ညင္သာစြာ နမ္းလိုက္သည္။ ေဒါပြေနေသာ အပ်ိဳႀကီး မမျဖဴ တစ္ေယာက္ ေက်နပ္သြားရေလသည္။

“ေတာ္ၿပီ….. မစုပ္ေပးေတာ့ဘူး….“ “မမကို က်ေနာ္ ယက္ေပးမယ္…ေနာ္” “အို… မလုပ္နဲ႔….ဟင့္အင္း… ဟင့္အင္း”  “အဲဒီလို လုပ္ၿပီး… ႏႉးႏွပ္ထားမွ… လုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ မမျဖဴလဲေကာင္း က်ေနာ္လဲ ေကာင္း”  “အံမယ္… မင္းလုပ္တာကို ဘယ္သူက ခံမယ္ ေျပာေနလို႔လဲ…. ရီရတယ္ေတာ့… ခစ္ခစ္” ေအာင္မင္း တင္းသြားသည္။ လီးႀကီးက တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည္။ ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့ဟု စိတ္ထဲက ေရ႐ြတ္ၿပီး ဒူးေထာက္ထိုင္ေနေသာ မမျဖဴကို အိပ္ယာေပၚဆြဲလွဲ လိုက္သည္။ အားျဖင့္ ဆြဲလွဲလိုက္ေပမယ့္ မမျဖဴက ႐ုန္း၍ ေတာင့္ထားသျဖင့္ ပုံလ်က္သား လဲက်မသြား။ ျဖစ္သလို ဝတ္ထားေသာ ထဘီက ကြၽတ္က်သြားၿပီး လူက အိပ္ယာေပၚ လက္ေထာက္မိကာ ေလးဖက္ကုန္းလွ်က္သားေလး ျဖစ္သြားရသည္။ ေအာင္မင္းက ျဖတ္ခနဲ သူမေနာက္သို႔ ဒူးေထာက္ဝင္လိုက္ၿပီး မမျဖဴ၏ ေက်ာကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ဖိကာ လီးထိပ္နဲ႔ ေတ့ေထာက္လိုက္သည္။ “အဲ…ဟဲ့….အဲဒါ ….ဖင္ေနာ္…အေပါက္မွားၿပီး ထိုးမထည့္လိုက္နဲ႔…. ေနအုံးေလ”  ဖိုးခ်ိဳက ဖင္ဝကို လီးထိပ္ႀကီးျဖင့္ တ႐ြ႐ြ ေမႊေႏွာက္ေပးလိုက္ရာ မမျဖဴဖင္ႀကီး ေကာ့ေထာင္၍ လာသည္။ “ဟဲ့….အို…ဖင္.. ဖင္ကို မလုပ္နဲ႔…ေနာ္” မမျဖဴ ေျပာေနစဥ္ ဖိုးခ်ိဳက စအိုဝကို လီးထိပ္ျဖင့္ ေမႊေမႊေပးရင္း လက္တစ္ဖက္က ဖင္ၾကားေအာက္မွ ေနာက္ဖက္သို႔ ျပဴးထြက္ေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ဆြဲပြတ္လိုက္ရင္း လက္ေခ်ာင္းျဖင့္ ေစာက္ေစ့ေလးကို ပြတ္ပြတ္ၿပီး ဆြေပးလိုက္သည္။ “အား…..ကြၽတ္ကြၽတ္….အိုး…အိုး” မမျဖဴ ဖင္ႀကီး ဆတ္ခနဲဆတ္ခနဲ ေကာ့ေကာ့ တက္သြားသည္။ ေအာင္မင္းက အေစ့ေလးကို လက္ညႇိဳးျဖင့္ ဖိ၍ ဆြဲေနစဥ္ သူ႔လီးႀကီးကလည္း စအိုဝေလးကို မနားတမ္း ပြတ္ေပးေနသည္။ “ရွီး…..အ….ကြၽတ္..ကြၽတ္….အားလားလား…………..ဟင္း…အင္း” မမျဖဴ၏ ဖင္ႀကီးက ရမ္းခါေနသည္။

ေစာက္ရည္ၾကည္မ်ားကလည္း ေပါက္ခနဲ ေပါက္ခနဲ ယိုစီးက်၍လာသည္။ “အင္း..အိုး.. အိုး… အ..အ…အား….ဟင္း” မမျဖဴ၏ ေကာ့ေထာင္ေနေသာ ဖင္ႀကီးက ဟိုရမ္းသည္ရမ္း နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ ျဖစ္ေနသည္။ ေအာင္မင္း၏ လီးထိပ္မွာလည္း အရည္ၾကည္ေလးေတြ စိမ့္ထြက္လာသည္။ ေအာင္မင္းက မမျဖဴ၏ ေစာက္ပတ္အဝ ဝိုင္းဝိုင္းေလးကို ၿဖဲ၍ လီးႀကီးကို ေတ့သြင္းလိုက္သည္။ ရႈံ႕ထားေသာေၾကာင့္ မမျဖဴ၏ ေစာက္ပတ္က တင္းက်စ္ေနၿပီး လီးထိပ္ႀကီးကို ဖမ္းညႇစ္ထားရာ ေအာင္မင္းမွာ အားစိုက္လွ်က္ ေဆာင့္ခ်လိုက္ေသာ အခါတြင္မွ လီးဒစ္ႀကီးက ကြၽံဝင္သြားရေလသည္။ “ျဗစ္… ၿဗိ… ႁဗြတ္” “အား…..အား….ေျဖး ေျဖး…..အမေလး…..ေလး…” လီးက ႀကီးလြန္းေတာ့ ခံရတာ မသက္သာလွေခ်။ ေအာင္မင္းကလည္း လီးဒစ္ဝင္သြားၿပီး ႏူးညံ့စိုအိေသာ ေစာက္ေခါင္းအေတြ႕ကို ရသြားသည္ႏွင့္ လီးကို ခပ္ဖိဖိေလး ေဆာင့္ေဆာင့္ၿပီး လိုးလိုက္သည္။ “အင္း…” ဟူေသာ အသံရွည္ေလး ဆြဲရင္း မမျဖဴမွာ ေရွ႕မွေထာက္ထားေသာ လက္ႏွစ္ဖက္က ေပ်ာ့၍ ေကြးၿပီး ဝပ္က်သြားေလသည္။ “ျဗစ္…ဘြပ္….စြပ္….ဖလြတ္…” “ဟင့္ …ဟင့္….အင့္…ဟင့္….အိုး………..အို….အင့္” ေစာက္ပတ္အုံႀကီးကသာ မတရားထြားကားေနေသာ္လည္း ေစာက္ေခါင္းေပါက္က က်ဥ္းက်ဥ္းေလး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ႀကီးမားလွေသာ ေအာင္မင္း၏ လီးႀကီးမွာ အရသာေတြ႕လွသည္။ ဆက္ကာဆက္ကာ ေဆာင့္လိုးလိုက္ရာ မမျဖဴရဲ႕ ဖင္ႀကီးမွာ လႈပ္ခနဲ လႈပ္ခနဲ ျဖစ္သြားရာမွ တုန္တုန္သြားသည္။ ေစာက္ပတ္အုံႀကီးက ပို၍ ေနာက္သို႔ ျပဴးလာၿပီး ခံအားကလည္း ေကာင္းေနေသာေၾကာင့္ ေအာင္မင္း၏ လိုးအားကလည္း ပို၍ ထန္လာရေတာ့သည္။ ထိသလား မေမးနဲ႔ တစ္ခ်က္ဆို ဆိုသေလာက္ ပစ္ပစ္ႏွစ္ႏွစ္ ေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္း ေစာက္ေစ့ေလးမွာ က်င္တက္သြားသည္။
“ျဗစ္….ဒုတ္…” ဟူေသာ အသံမ်ိဳးေလးသာ နားထဲဝင္လာလို႔ကေတာ့ ဆိမ့္က်င္သြားေအာင္ ေကာင္းၿပီး အသဲကို စြဲသြားတတ္ေလသည္။

ေအာင္မင္းက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး ေလးငါးခ်က္ေလာက္ေဆာင့္လိုက္ ေမွးၿပီး ခပ္ဖြဖြေလး ဆြဲဆြဲထုတ္လိုက္ ေျဖးေျဖးေလး သြင္းလိုက္ ေစာက္ပတ္ညႇစ္အားေလးကို ခံစားလိုက္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ခ်င္တိုင္း လုပ္ၿပီးေနာက္ မမျဖဴ၏ ဖင္ႀကီးကို ပြတ္ကာ သပ္ရင္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခပ္သြက္သြက္ႀကီး ေဆာင့္ပါေတာ့သည္။ “ႁပြတ္…ဘြပ္….ျဗစ္….ဒုတ္….ဒုတ္….အ..အင့္ဟင့္….အင့္…ပလြတ္……ဒုတ္” မမျဖဴကလည္း သူမ၏ ဖင္ႀကီးကို အားႀကိဳးမာန္တက္ ေနာက္သို႔ျပန္ျပန္ေကာ့ေပးေနသည္မွာ ဖင္ေၾကာႀကီးမ်ား ေထာင္လာသည္အထိပင္ ျဖစ္သည္။ “ဘြတ္….ပလြတ္…..မမ……ျဗစ္….ဒုတ္…လုပ္…လုပ္….အင္း…..ဟင့္….ဟင္း…”  “အင္း…” အသံရွည္ေလးဆြဲရင္း မမျဖဴတစ္ေယာက္ ေခါင္းေထာင္ကာ ဖင္ႀကီးရမ္းသြားခ်ိန္မွာေတာ့ ဖိုးခ်ိဳကလည္း သူ႔လီးႀကီးကို အဆုံးစိုက္သြင္းၿပီး အရည္မ်ားကို ပန္းၿပီးထည့္လိုက္ပါေတာ့သည္။

“ကိုစံေဖ…..ကိုစံေဖ” အသံကို ခပ္အုပ္အုပ္ေခၚကာ မခင္လွက စံေဖကို လႈပ္ႏႈိးသည္။ စံေဖ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ေပ။ တရႉးရႉးျဖင့္ အိပ္ေမာက်ေနသည္။ “ကြၽတ္….ဒီေန႔ ေလွ်ာ့ေသာက္ပါလို႔ ေျပာထားတဲ့ ဥစၥာ..အိပ္ေနလိုက္တာ..ေသေနတဲ့ အတိုင္းပဲ” အေတာ္ပင္ ေဒါသထြက္လြန္း၍သာ မခင္လွ ဒီလို ျမည္တြန္ေတာက္တီးလိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ အမွန္က ကိုစံေဖက မခင္လွထက္ အသက္ ဆယ္ႏွစ္မွ် ႀကီးသည္။ မခင္လွအသက္က ခုမွ ၃၀ထဲ ေရာက္႐ုံသာ ရွိေသးသည္။ ေသြးသားအဆူၿဖိဳးဆုံး အ႐ြယ္ဟု ေျပာရမည္ျဖစ္သည္။ တေျဖးေျဖး အရက္၏ ေက်းကြၽန္ျဖစ္လာေသာ စံေဖက သူ႔ထက္အမ်ားႀကီးငယ္ၿပီး ဆူဆူၿဖိဳးၿဖိဳး လွပေတာင့္တင္းေသာ မခင္လွကိုပင္ ဂ႐ုမျပဳႏိုင္အားေတာ့ မူးၿပီးရင္းသာ မူးေနခဲ့သည္။ စိတ္ရွည္ရွည္ျဖင့္ ေစာင့္စားခဲ့ေပမယ့္ မေနႏိုင္ေတာ့သည့္အဆုံး မခင္လွ ဒီေန႔ အရက္ကို ေလွ်ာ့ေသာက္လာခဲ့ဖို႔နဲ႔ က်မနဲ႔လဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေနပါအုံး ဆိုတဲ့ စကားကို ေျပာထြက္ကာ မွာလိုက္ေပးမယ့္ စံေဖ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေသာက္လာသည္ မသိ။ ျပန္ေရာက္လာကထဲက အိပ္ယာထဲ အလ်ားထိုးဝင္ကာ အိပ္ေလေတာ့သည္။ မခင္လွကလည္း ဒီေန႔မွ စံေဖ၏ ေနာက္သို႔ လိုက္၍ မသြားျဖစ္။ အိမ္မွာ ျဖဴျဖဴက မရွိ။ သူတို႔၏ ညီမ ဝမ္းကြဲမ်ား အလည္လာ၍ ျပန္သြားေတာ့ ပဲခူးသို႔ ျဖဴျဖဴက လိုက္ပါသြားခဲ့သည္။ ႏွစ္ရက္သုံးရက္ေလာက္ေနမွ ျပန္လာမည္ျဖစ္၍ ေအာင္မင္းနဲ႔ သူမအတြက္ ညစာကို ခ်က္ရျပဳတ္ရေသးသည္။ သက္ျပင္းအခါခါ ခ်ရင္း ျခင္ေထာင္ထဲတြင္ ငုတ္တုတ္ထိုင္လွ်က္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ စံေဖကို စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ၾကည့္ေနမိသည္။

မခင္လွ စိတ္ကေတာ့ မေလွ်ာ့ခ်င္ေသးပါ။ ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲဟု ေတြးေနမိသည္။ ေနာက္ဆုံးႀကိဳးစားသည့္အေနျဖင့္ မခင္လွက ေျပေလ်ာ့ေနေသာ စံေဖ၏ ပုဆိုးကို ေပါင္လည္ေလာက္အထိ ဆြဲခ်လိုက္သည္။ မဲနက္ေနေသာ ဥႀကီးေတြေပၚတြင္ စင္းစင္းႀကီးျဖစ္ေနေသာ လီးေခ်ာင္းႀကီးက ေပ်ာ့တြဲတြဲႀကီး။ မခင္လွ လက္ညႇိဳးလက္မတို႔ျဖင့္ ညႇပ္၍ လီးေခ်ာင္းႀကီးကို မလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ လက္ဖဝါးျဖင့္ ေအာက္မွ ပင့္ကိုင္လိုက္ၿပီး ေပ်ာ့တြဲတြဲ လီးေခ်ာင္းႀကီးကို ဆုတ္ကိုင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အေပၚက အေရျပားကို ဆြဲတင္ဆြဲခ်ျဖင့္ လုပ္ေပးသည္။ ခဏၾကာေတာ့ လီးက မာသလိုလို ျဖစ္လာသည္။ အရည္ျပားဆြဲခ်လိုက္ေတာ့ ၿပဲၿပဲသြားေသာ လီးထိပ္ႀကီးကို ၾကည့္ရင္း မခင္လွ၏ စိတ္ေတြက ပို၍ ထလာသည္။ စံေဖ၏ မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ စံေဖက မႏိုးေသး။ အိပ္၍ ေကာင္းေနဆဲပင္။ အေရျပားဆြဲခ်လိုက္၍ ေပၚလာေသာ ဒစ္ႀကီးကို လက္မထိပ္ေလးျဖင့္ ဖြဖြေလး ပြတ္ေပးသည္။ လီးေခါင္းႀကီးက ပြသလို ျဖစ္လာေပမယ့္ လီးတန္ႀကီးကေတာ့ မထူးျခား ေပ်ာ့ေခြေနဆဲသာ ျဖစ္သည္။ လီးကို အသာဆုပ္၍ ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ျဖင့္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး ဂြင္းတိုက္ေပးသည္။ ထိုသို႔လုပ္ရင္း စံေဖ၏ မ်က္ႏွာကိုလည္း လွမ္းလွမ္းၾကည့္သည္။ စံေဖက တုပ္တုပ္မွ် မလႈပ္သလို သူ႔လီးကလည္း ႏိုးထလာျခင္း မရွိေပ။ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ျဖစ္ေနေသာ မခင္လွ၏ ေပါင္ၾကား၌သာ အရည္ေတြက ႐ႊဲသထက္ စို႐ႊဲလာသည္။ “ကြၽတ္…မသာႀကီး….ေသေနလိုက္တာ…” မခင္လွ စိတ္ပ်က္၍ လီးကို လက္ထဲမွ လႊတ္ခ်လိုက္သည္။

စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ စံေဖကို ေက်ာခိုင္းလိုက္ၿပီး ရင္လ်ားထားေသာ ထဘီကို ဆြဲတင္၍ ဝတ္လိုက္သည္။ ဟုတ္ပါသည္..။ မခင္လွက ေစာေစာက စံေဖကို ႏႈိးေတာ့မည္ဟု ႀကံကထဲက အဝတ္အစားေတြကို ခြၽတ္ကာ ထဘီကို ရင္လ်ားထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါမွ စံေဖႏိုးလာ၍ အလုပ္ျဖစ္လွ်င္ လြယ္ကူမည္ ျဖစ္သည္။ ေပါင္ၾကားမွ ထြက္ေနေသာ အရည္မ်ားကို အိမ္သာသို႔ဝင္၍ ေရေဆးသည္။ ၿပီးေတာ့ အဝတ္အစားျပန္ဝတ္ကာ က်ိတ္မွိတ္အိပ္ေတာ့မည္ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ မခင္လွ ျခင္ေထာင္ကို မ၍ ထြက္ကာ အိပ္ခန္းထဲထြက္ၿပီး အိမ္ေနာက္ေဖးဖက္သို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ထိုသို႔ ေလွ်ာက္လာရင္း ေျခရင္းဖက္တြင္ ျခင္ေထာင္ေထာင္၍ အိပ္ေနေသာ ေအာင္မင္း၏ ထံသို႔ မခင္လွ၏ မ်က္လုံးက ေရာက္သြားသည္။ “ဟင္… အေတာ္အအိပ္ဆိုးတဲ့ ေကာင္ေလး” ဟုတ္ပါသည္..။ ျခင္ေထာင္ထဲတြင္ အိပ္ေနေသာ ေအာင္မင္းက ျခင္ေထာင္ကို ကန႔္လန႔္ႀကီး အိပ္ေနကာ ခါးေအာက္ပိုင္း ကိုယ္တပိုင္းက ျခင္ေထာင္အျပင္ဖက္သို႔ ေရာက္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ပုဆိုးက ခါးတြင္ မရွိ။ ဒူးဆစ္အထိ ေလွ်ာက်ေနသည္။ ျမင္လိုက္ေသာ မခင္လွ သူမဘာသာပင္ သတိမထားမိလိုက္ပဲ ဖိုးခ်ိဳး၏ အနားသို႔ ေရာက္သြားကာ အနီးကပ္ ငုံ႔၍ ၾကည့္လိုက္မိသည္။

“ဟယ္……နည္းတာႀကီး မဟုတ္ဘူး” မခင္လွ တစ္ေယာက္တည္း တိုးတိုးေလး တုန္တုန္ခိုက္ခိုက္ေလး ေျပာလိုက္မိသည္။ မဲနက္လုံးတစ္ေနေသာ ေဂြးဥႀကီးက နဲတာႀကီး မဟုတ္သလို မာမာေတာင့္ေတာင့္ျဖစ္ေနေသာ လီးႀကီးကလည္း အႀကီးႀကီးပဲ။ ကိုစံေဖ၏ လီးထက္ သိသိသာသာႀကီးကို ႀကီးေၾကာင္း မခင္လွ ေတြးလိုက္သည္။ ျဗဳန္းဆို မခင္လွ ငုတ္တုတ္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ျခင္ေထာင္ထဲသို႔ နားစြင့္လိုက္ေတာ့ ေအာင္မင္းက တရႉးရႉး အိပ္ေမာက်ေနသည္။ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ပဲ မခင္လွ၏ လက္တစ္ဖက္က ေအာင္မင္း၏လီးႀကီးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ ကိုင္လိုက္ေသာ လက္က တုန္တုန္ရင္ရင္ျဖစ္ေနၿပီး လက္ထဲက လီးႀကီးကေတာ့ တဒိတ္ဒိတ္ ေသြးတိုးေနသည္။ လက္ျဖင့္ ဆုပ္ထားဆဲမွာပင္ လီးႀကီးက တင္းခနဲ တင္းခနဲ ျဖစ္ကာ ႀကီး၍လာသည္။ “ဟယ္….သန္လိုက္တဲ့ ဟာႀကီး” ပူေႏြးမာေက်ာလွေသာ လီးႀကီး၏ အေတြ႕က မခင္လွအား အရာရာကို ေမ့သြားေစသည္။ လက္တစ္ဖက္က လီးေခ်ာင္းႀကီးကို ကိုင္ရင္း က်န္ေသာ လက္တစ္ဖက္က လုံးတစ္ေနေသာ ေဂြးဥႀကီးကို ေအာက္မွေန၍ ပင့္မကာ ကိုင္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေဂြးဥႀကီးကို ဖြဖြေလး ဆုတ္ဆုတ္ၿပီး ညႇစ္ၾကည့္ေနမိသည္။ က်န္လက္တစ္ဖက္အတြင္းမွ လီးေခ်ာင္းႀကီးကေတာ့ စံခ်ိန္လြန္ေအာင္ပင္ မာေတာင့္လာၿပီး ဆုတ္ကိုင္ထားေသာ မခင္လွ၏ လက္ထဲမွ ႐ုန္းကန္ထြက္ေနသေယာင္ တဆတ္ဆတ္တုန္ခါ၍ လာရသည္။

ထႂကြေနေသာ ေသြးသားမ်ားႏွင့္ ထိေတြ႕ေနရေသာ အထိအေတြ႕မ်ားေၾကာင့္ မခင္လွမွာ တစ္ေလာကလုံးကို ေမ့သြားခဲ့ရၿပီ။ လီးေပၚမွ လက္ကို လႊတ္လိုက္ေတာ့ ေအာင္မင္း၏ ဧရာမလီးႀကီးက မိုးကိုေမွ်ာ္ကာ ေထာင္မတ္လွ်က္ လီးေခါင္းႀကီးက တဆတ္ဆတ္ျဖစ္ေနသည္။ သည္လီးႀကီးကို တရႈိက္မက္မက္ ၾကည့္ရင္း မခင္လွ ေအာင္မင္း၏ ေဘးတြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ရာမွ ရင္ဘတ္တြင္ စည္းေႏွာင္ထားေသာ ရင္လ်ားထားသည့္ ထဘီကို ျဖည္၍ ခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဒူးကို တစ္ဖက္စီႂကြၿပီး ထဘီကို ကြင္းလုံးကြၽတ္သြားေအာင္ ခြၽတ္ပစ္လိုက္သည္။ ေဖြးႏွစ္လုံးတစ္ေနေသာ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးႏွင့္ မခင္လွတစ္ေယာက္ အသက္ရႉသံေတြ ျပင္းေနၿပီ။ ရင္အစုံက နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ီ ျဖစ္ေနသည္။ မခင္လွ အလိုလိုေနရင္း ေမာေနသည္။ တုန္ရင္ေနေသာ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားျဖင့္ တဆတ္ဆတ္ျဖစ္ေနေသာ လီးႀကီးကို လွမ္း၍ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ကာ ေအာင္မင္း၏ ခါးဆီသို႔ ခြတက္လိုက္သည္။ သည္အခိုက္မွာပင္ ျခင္ေထာင္က လႈပ္ခနဲ လန္တက္သြားၿပီး ႀကဳံးထ၍ ထိုင္လိုက္ေသာ ေအာင္မင္းက သူ၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ ကုန္းကုန္းကြကြျဖစ္ေနေသာ မခင္လွကို သိမ္း၍ ဖက္ကာ အိပ္ယာေပၚသို႔ လွဲခ်လိုက္သည္။

“အို….ဟဲ့….ေကာင္ေလး… ေခြးေလး….ႏိုးေနရက္သားနဲ႔….ဟဲ့…လႊတ္…လႊတ္…..အို……လႊတ္ဆို” ရွက္ရမ္းရမ္း၍ ေျပာေနေသာ္လည္း မ႐ုန္းပါ။ ႐ုန္း၍လည္း မရပါ။ ေအာင္မင္းက က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ႀကဳံး၍ ဖက္ထားေတာ့ မခင္လွ အသက္ရႉပင္ မရခ်င္ေတာ့။ ေအာင္မင္းက မခင္လွ၏ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ငုံ႔ၾကည့္သည္။ ေဖြးႏွစ္ေနေသာ ႏို႔ႀကီးေတြက မမျဖဴ၏ ႏို႔ေတြထက္ ႏွစ္ဆခန႔္ႀကီးသည္။ အားရစရာႀကီးပင္။ ႏို႔သီးေတြကလည္း ခပ္ထြားထြား။ ႏို႔တစ္လုံးကို ငုံ၍ အငမ္းမရ စို႔လိုက္သည္။ “အ…..ကြၽတ္ ကြၽတ္…” မခင္လွ ရင္ဘတ္ပင္ ေကာ့တက္သြားရသည္။ “အင္းဟင္းးဟင္းး… ေတာ္ေတာ္ ႏို႔စို႔သန္တဲ့…ေကာင္ေလး…” သန္လိုက္တာမွ ရင္ေခါင္းထဲအထိပင္ တစစ္စစ္ ျဖစ္သြားရေအာင္ စို႔ပစ္ေနသည္။ တအားစို႔ေလေတာ့ ခံရတဲ့သူက က်င္ခနဲ က်င္ခနဲ နာနာသြားၿပီး ႏို႔ရည္ၾကည္ေတြက တစိမ့္စိမ့္ထြက္လာေတာ့သည္။ ခဏၾကာေအာင္ ႏို႔စို႔ၿပီးေတာ့ ေအာင္မင္းက မခင္လွ၏ ေပါင္ခြၾကားတြင္ ေနရာယူလိုက္ၿပီး လီးေကာ့ႀကီးအား ကိုင္၍ ေစာက္ဖုတ္ဝတြင္ ေတ့လိုက္သည္။ “ဟဲ့ ေကာင္ေလး.. ေျဖးေျဖးထည့္ေနာ္… နင့္လီးႀကီးက ငါ့ေယာက္်ားထက္ ႀကီးတယ္” “အင္းပါ… အမရဲ႕.. ေျဖးေျဖးပဲ လိုးမွာပါ… ေနာက္ၿပီး အမ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကလည္း အရည္ေတြ မတရားထြက္ေနေတာ့… အဝင္ ေကာင္းမွာပါ”။ “အင္းပါ.. လုပ္မွာျဖင့္ လုပ္ေတာ့… ဟိုတစ္ေယာက္ တေရးႏိုးလာဦိးမယ္”ဟူ၍ မ်က္ေစာင္းေလး ခ်ီကာ ညဳတုတုေလး ေျပာလိုက္ရာ ေအာင္မင္းလည္း စိတ္ထဲ မ႐ိုးမ႐ြ ျဖစ္သြားၿပီး ေစာက္ေခါင္းဝတြင္ ေတ့ထားေသာ လီးေကာ့ႀကီးအား ဖိသြင္းလိုက္ေတာ့သည္။….ၿပီး