ကြမ်းလို့ကြိုက်တဲ့ သူဌေးမယားဥမ္မာ

“ဝေယံလင်း သူငယ်ချင်း… ငါတော်တော်အခက်အခဲ ဖြစ်နေလို့ပါကွာ… ကူညီပေးပါလား” ”ခက်တယ်ကွာ… မင်းကလဲ ဇွတ်ကြီးပဲ…အေး ရရင် ငါပြောမယ်… မင်းကိုဆက်သွယ်လို့ရမယ့် ဖုန်းပေးခဲ့” ”အေးအေး… ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ကွာ” ချမ်းငြိမ်း တစ်ယောက် မငြိမ်းချမ်းနိုင်သေးပါ။ သူထောင်က လွတ်လာတာမကြာသေး။ သူထောင်ကျရတာလဲ ခုသူမျက်နှာအောက်ကျပြီး အကူအညီတောင်းနေရတဲ့ ဝေယံလင်းရဲ့ အပြစ်လဲမကင်းပေ။ သူတို့တွေက တောင်ကြီးနည်းပညာတက္ကသိုလ်က ပထမနှစ်ကတည်းက တဆောင်တည်း နေခဲ့ခင်ခဲ့ကြတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ။ မေဂျာတွေ မတူကြပေမယ့် ဆိုးဖော်ဆိုးဖက် ငတ်ဖော်ငတ်ဖက်တွေမို့ ညီအကိုတွေထက် ချစ်ခင်ကြသည်။ သူက မိဘမရှိ။ ဦးလေးဖြစ်သူက ကြည့်ရှုစောင့်ရှောက်ထားခြင်းဖြစ်သည်။ ညီအကိုသားချင်းမရှိတော့ သူငယ်ချင်းတွေကို အရမ်းမင်သည်။ ဒါကြောင့် သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပတ်သက်လာရင် အစစအရာရာ အနစ်နာခံသည်မို့ သူငယ်ချင်း အပေါင်းအသင်းတွေ ပေါသည်။ နောက်ဆုံးနှစ် စာမေးပွဲဖြေပြီးညမှာတော့ သူငယ်ချင်းတွေ ခွဲရတော့မယ်ဆိုပြီး သောက်ကြစားကြသည်။ ပြီးတော့ လျှောက်လည်ကြတော့ သူက မသွားချင်။ မူးနေလို့ တခုခုဖြစ်မှာစိုးလို့ တားသေးသည်။ ဝေယံလင်းက မရ။ အရမ်းကို သွားချင်နေသည်။ ပြီးတော့ သူက တော်တော်မူးနေသည်။ ဆိုင်ကယ်ကို သူစီးမယ်ဆိုတော့လဲ ပေးမစီး။ သူ့နောက်က ဘယ်သူ့မှ မလိုက်ရဲ။ သူကလိုက်ပြီး ထိန်းရသည်။ လျှောက်လည်ကြရင်း လုံခြုံရေးရဲတွေနဲ့ ငြိကာ ပြသာနာတက်ကြသည်။ သူက အတန်တန်တားတဲ့ ကြားက ဝေယံလင်းက တားမရ။ ရဲတွေက ‌ဝေါ်ကီတော်ကီစက်နဲ့ လူခေါ်တော့ ရောက်လာတဲ့အခါ ထွက်ပြေးကြရင်း ဆိုင်ကယ်တစ်စီးကို ဖြတ်ကျုံးလိုက်သည်။ သူတို့လဲ ဆေးရုံရောက်သွားသည်။ ဝေယံလင်း တိုက်လိုက်တဲ့ ဆိုင်ကယ်မောင်းတဲ့ကောင်မလေး နေရာမှာ ပွဲချင်းပြီး ဆုံးသွားလို့ ကောင်မလေးရဲ့မိဘတွေက အမှုဖွင့်ထားသည်လို့ သူငယ်ချင်းတွေက ပြောသည်။ ဝေယံလင်း ကြောက်နေသည်။ သူ့မိဘတွေ ချက်ချင်းလိုက်လာပြီး အမှုပိတ်ပေးဖို့ လုပ်ပေမယ့်မရ။

ထောင်က သေချာပေါက်ကျမည်မို့ ဝေယံလင်း အဖမ်းမခံပဲ ထွက်ပြေးမလို့ လုပ်သည်။ သူငယ်ချင်းတွေက အတင်းတားရသည်။ နောက်ဆုံး သူက သူ့မှာ ဘာမှမရှိ။ သူ့ဦးလေးကလဲ သူ့ဟာနဲ့သူ။ သူထောင်ကျလို့ ဝမ်းနည်းမည့်သူမရှိ။ ဝေယံလင်းက မိဘအသိုင်းအဝိုင်းနဲ့ သူ့ကောင်မလေးကလဲ တငိုငို တရီရီ။ နောက်ဆုံး သူဘယ်သူ့ကိုမှ မတိုင်ပင်ပဲ ဆိုင်ကယ်ကို သူမောင်းတာပါလို့ ဝန်ခံလိုက်သည်။ သူငယ်ချင်းအားလုံး အံ့သြကုန်ကြသလို သူတို့ကိစ္စကို သိတဲ့ရဲတစ်ယောက်ကတောင် သူ့ကို မင်းထောင်ကျမှာနော်လို့ သတိပေးလေသည်။ နောက်ဆုံး သူထောင်ကျသွားတော့ ဝေယံလင်းက ထောင်ကထွက်လာရင် ဘာပဲအကူအညီလိုလို သူ့ဆီလာခဲ့ပါ သူပြန်ပြီး ကျေးဇူးဆပ်ချင်ပါတယ်လို့ ပြောသည်။ သူထောင်ကျတော့ အင်းစိန်ထောင်ကျသည်။ ထောင်ဝင်စာ လာတွေ့မယ့်သူမရှိ။ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်နှစ်လောက်က သူ့သူငယ်ချင်း မင်းနိုင်က လာတွေ့သည်။ သူငယ်ချင်းတွေ အားလုံးရဲ့အကြောင်း ပြောပြသည်။ ဝေယံလင်းက အိမ်ထောင်ကျနေပြီ။ သူ့ကောင်မလေးနဲ့ မဟုတ်။ သူဌေးသမီးနဲ့ အိမ်ထောင်ကျပြီး သူဌေးဖြစ်နေပြီ။ ကျန်တဲ့သူငယ်ချင်းတွေက ဘယ်သူက ဘယ်မှာရှိတယ်ဆိုပြီး ပြောပြသည်။ နောက်ပိုင်း သူ့သူငယ်ချင်းတွေ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက် လာတွေ့ကြသည်။ ဝေယံလင်းတော့ မပါ။ သူထောင်ကလွတ်တော့ သွားစရာမရှိ။ ဦးလေးက ဆုံးသွားတာ နှစ်နှစ်ကျော်ပြီ။ တကောင်ကြွက်တစ်မျက်နှာ နေစရာကမရှိ စားစရာမရှိမို့ ဘုန်းကြီးကျောင်း တစ်ကျောင်းမှာ ကပ်နေပြီး အလုပ်ရှာပေမယ့် ထောင်ထွက်တစ်ဦးမို့ ဘယ်အလုပ်ကမှ မခန့်ချင်။ သူ့သူငယ်ချင်းတွေက နိုင်ငံခြားမှာ ရောက်တဲ့သူနဲ့ နယ်မှာရောက်တဲ့သူနဲ့။ နောက်ဆုံး ဝေယံလင်းဆီသွားပြီ အကူအညီတောင်းတော့ ရှောင်ဖယ်ရှောင်ဖယ် လုပ်နေသည်။ ”တောက် ဒီခွေးသား ကျေးဇူးရှိလို့ ကျေးဇူးဆပ်တာပေါ့ကွာ” ”ထားလိုက်ပါကွာ… ငါလဲအရမ်းကို အခက်အခဲ ဖြစ်နေလို့… အေးလေ သူလဲ ငါလိုထောင်ထွက်တစ်ဦးကို… ဘယ်လိုအလုပ်ပေးချင်မလဲ…. သူကခုဆို ကုမ္ပဏီရဲ့ တာဝန်ရှိတဲ့သူ… ပြီးတော့ သူဌေးအငယ်စားလေ” ”ဘာဆိုင်လို့လဲကွာ သူအစား မင်းထောင်ကျခံတာလေ…. အားလုံးသိတာပဲ” ”နေပါစေကွာ”။

”ချမ်းကြီး မင်းနည်းနည်းတော့ သည်းခံပေးကွာ…. ငါအမြန်ဆုံး အလုပ်ရှာပေးမယ်…. ငါလဲ အလုပ်တွေမပြတ်သေးလို့…. သူငယ်ချင်းစိတ်ချ…. မင်းကိုမှမယုံရင် ဘယ်သူ့ကိုမှ ယုံစရာမရှိဘူး…. မင်းရဲ့ အကြောင်းကို ငါတို့အသိဆုံးပဲ…. ရော့သူငယ်ချင်း မင်းအသုံးလိုနေမှာစိုးလို့…. ဒီတိုင်းပေးရင် မင်းကယူမှာမဟုတ်ဘူး…. မင်းအဆင်ပြေတဲ့တနေ့ကျ ပြန်ဆပ် ဟုတ်ပြီလား” ”အေး..ကျေးဇူးကွာ ငါမင်းဆီက ယူနေရတာ များလှပြီ” ”မလိုဘူးဟျောင့်…နောက်တခါဆို လက်သီ…. ဟားဟားဟား” ဒီလိုနဲ့ ဆယ့်ငါးရက်လောက်ကြာတော့ မင်းနိုင်က အပေါင်းအသင်းတွေကို ပြောလိုက်သည်ထင်သည်။ ဝေယံလင်း သူ့ကို သူ့အိမ်မှာ ခြံစောင့်အလုပ်ကို ပေးသည်။ သူလဲ ဝမ်းသာသွားသည်။ အိမ်ရောက်ရောက်ချင်း ဆောက်နဲ့ထွင်းသလို သူ့မိန်းမ ဥမ္မာခိုင်က သူ့ကို ကြည့်ပြီး “ကိုကိုက ဘယ်လိုလူနဲ့ အပေါင်းအသင်းလုပ်တာလဲ မသိဘူး… ဒီလိုထောင်ထွက်တစ်ဦးကို… အရေးအရာလုပ်ပြီး အလုပ်ပေးသေး”လို့ သူ့ကို အထင်သေးတဲ့အကြည့်နဲ့ ကြည့်ကာပြောတော့ သူ့ဘဝမှာ တခါမှ ဒီလိုအထင်အမြင်သေးတဲ့ အကြည့်နဲ့ကြည့်ကာ ပြောတာမခံခဲ့ရဖူးပေ။ ထောင်ကျတော့လဲ ထောင်ထဲမှာ အလိုက်သိမှု အနစ်နာခံမှုတွေကြောင့် လူခင်များရသလို ထောင်ကထွက်တော့လဲ ထောင်ထွက်မှန်းမသိကြ။ သိတော့လဲ သူ့ရဲ့အပြောအဆို အပြုအမူ နေပုံထိုင်ပုံတွေကြောင့် အထင်သေးမခံရ။ အလုပ်လိုချင်သော်လည်း ထောင်ထွက်တစ်ဦးမို့ မခန့်ချင်တာကို နားလည်သည်။ ခုလို ရှေ့မှာ ပေါ်တင်ပြောပြီး အထင်သေးတဲ့ အကြည့်မျိုး၊ နှိမ့်ချတဲ့ အမူအရာမျိုးကို ခံလိုက်ရတော့ စိတ်ထဲမှာ တော်တော်ကို ဒေါသထွက်သွားရပေမယ့် မျက်နှာမပျက်မိအောင် ထိန်းလိုက်ရသည်။ ရုပ်လေးလှသလောက် အထင်သေးအမြင်သေးရှိတဲ့ ဥမ္မာခိုင်ပါလား။ သူ ဝေယံလင်းတို့အိမ်မှာ နေစဉ်အတွင်း ဝေယံလင်းကတမျိုး ဥမ္မာခိုင်ကတမျိုး နှိမ်ကာ ဆက်ဆံတတ်သည်။ ဝေယံလင်းက သူငယ်ချင်းကောင်း မပီသ။ သူ့ကို သူငယ်ချင်းများက ဆက်သွယ်လို့ အဆင်ပြေစေရန် သူထောင်က ထွက်လာချင်း ဖုန်းတစ်လုံး ဝယ်ပေးထားသည်။ အဆင်ပြေလားမေးတော့ အဆင်ပြေတယ်လို့သာ ပြောရသည်။ သူငယ်ချင်းတွေ ဆုံတဲ့အခါမျိုးတွင် ဝေယံလင်းက ဘယ်တော့မှ မခေါ်။ နောက်မှ သူငယ်ချင်းတွေ မေးမှ သိရသည်။ သူငယ်ချင်းတွေ ဆုံကြမည်ကို သူမသိဘူးပြောတော့ သူငယ်ချင်းတွေက မင်းမလိုက်ချင်ဘူးလို့ ဝေယံလင်းက ပြောတယ်လို့ ပြန်ပြောကြသည်။ သူ တခါတလေတော့ ဝေယံလင်းတို့ လင်မယားအကြောင်း ပြောမိသည်။ သူ့ကို သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်အနေနဲ့ မဆက်ဆံချင်တောင်မှ အိမ်စေတယောက်လို မဆက်ဆံသင့်ဘူးလို့ မြင်မိသည်။ ထမင်းဟင်းစားရတာတောင် ခွဲခြားမှုရှိသည်။ စိတ်ထဲမှာ တော်တော်ကို စိတ်နာမိသည်။

သူတို့မှာ သမီးလေးတစ်ယောက်ရှိသည်။ နှစ်နှစ်နီးပါးရှိပြီး ချစ်စရာ အတော်ကောင်းသည်။ ကလေးက သူ့ကိုခင်ပေမယ့် သူတို့တွေက မဆက်ဆံခိုင်း။ တစ်နှစ်နီးပါး လုပ်ပြီးတော့ သူငယ်ချင်း သက်ပိုင်ရဲ့ အကူအညီနဲ့ ကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ အလုပ်ရသည်။ အင်ဂျင်နီယာတစ်ဦးလဲ ဖြစ်တာမို့ လစာက မဆိုးပေ။ သူ့ရဲ့လုပ်ရည်ကိုင်ရည်နဲ့ အနစ်နာခံမှု ပေါင်းသင်းဆက်ဆံမှုတွေကြောင့် တစ်နှစ်လောက်ကြာတော့ သြစတြေးလျကိုသွားဖို့ တာဝန်ပေးခံရသည်။ သုံးနှစ်လောက်ကြာပြီး သူပြန်လာတော့ ပိုက်ဆံအတော်များများ စုမိတာမို့ တိုက်ခန်းတစ်ခန်းနဲ့ ကားတစ်စီးဝယ်ကာ ပိုတဲ့ငွေတွေကို ဘဏ်မှာ စုထားနိုင်သည်။ အပိုသုံးစရာလဲ မရှိတာမို့ သူ့အတွက် လစာက ပိုရုံမက စုပင်စုနိုင်သည်။ ချစ်ရမယ့်သူလဲ မတွေ့သေးတာကြောင့် ကြေးစားတွေနဲ့ တွေ့လိုက် ကကတွေနဲ့ တွေ့လိုက်နဲ့ ဘဝကို ပျော်ပျော်ကြီး ဖြတ်သန်းနေသည်။ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ဆုံတော့ ဝေယံလင်းနဲ့ပါ တွေ့သည်။ သူကတော့ မျက်နှာပြောင်ပြောင်ပင်။ သူ့စိတ်ထဲမှာတော့ သိပ်မကျေနပ်ပေမယ့် ဘာမှတော့မပြော။ ဝေယံလင်းတို့က အိမ်ကို ငှါးကာ ကွန်ဒိုတိုက်ခန်းမှာ ပြောင်းနေသည်တဲ့။ သူသွားလည်တော့ ဥမ္မာခိုင်ကပါ အပြောအဆို ပြောင်းလဲလာသည်။ သူက ကုမ္ပဏီတစ်ခုမှာ မန်နေဂျာတစ်ဦး ဖြစ်နေသည့်အပြင် အနေအထားကလဲ ပြောင်းလဲလာသည်ကိုး။ “သြော် လူတွေ လူတွေ ပိုက်ဆံမရှိရင် သူငယ်ချင်းကအစ ပြောင်းလဲ လာပါလား”လို့ တွေးမိလိုက်သည်။ နောက်ပိုင်းမှာ သူ ဝေယံလင်းတို့ လင်မယားနဲ့ မကြာခဏ ဆုံဖြစ်သည်။ ဘန်ကောက်တို့ စင်ကာပူတို့သွားရင်လဲ အတူတူသွားဖြစ်သည်။ ဝေယံလင်းတို့ ဆောက်လုပ်ရေးကုမ္ပဏီနဲ့ သူတို့ကုမ္ပဏီက အပြန်အလှန် ဆက်ဆံမှုရှိသည်ကိုး။ သူတို့ဆီက ယန္တယားတွေကို ငှါးရမ်းအသုံးပြုတာမို့ အမြဲဆက်ဆံမှု ရှိနေသည်။ သူလဲခုဆို ကုမ္ပဏီက အရေးပါတဲ့ နေရာတစ်ခုကို အချိန်တိုအတွင်းမှာ ရယူနိုင်ခဲ့သည်။ သူ့ရဲ့ ရိုးသားမှု ကြိုးစားမှုကြောင့် အသိအမှတ်ပြုခံရသည်လို့ သူထင်မိသည်။ ဒီလိုနဲ့ တစ်ရက်မှာ သူ ဘန်ကောက်ကို အလုပ်ကိစ္စနဲ့ သွားရသည်။ သုံးရက်လောက်နေပြီး အလုပ်ကိစ္စပြီးတာနဲ့ အပြန်အတွက် လက်ဆောင်ဝယ်ဖို့ အသွားမှာ ဥမ္မာခိုင်နဲ့ ဆုံသည်။

“ဟယ် ကိုချမ်းငြိမ်း ဒီရောက်နေတာလား” ”ဟုတ်တယ်… ဥမ္မာတို့လဲ ရောက်နေတာလား…. တယောက်တည်းလား…. သမီးရော” ”သမီးကမပါဘူး… ကျောင်းတက်ရတာမို့…. သူ့အဘွားတွေနဲ့ နေခဲ့တယ်…. ကိုကိုက အလုပ်ကိစ္စနဲ့… စင်္ကာပူကို မနေ့က သွားလိုက်တယ်…. ဒီနေ့ပြန်ရောက်မယ် ပြောတာပဲ” ”အော် ဟုတ်လား…. ဒါဆို တယောက်တည်းပေါ့…. မနေ့က ရောက်တာလား” ”ဟုတ်တယ် ကိုကိုက တစ်လလောက်ရှိပြီ…. သူလှမ်းခေါ်လို့ လာတော့မှ ကုမ္ပဏီက အရေးပေါ်  ခိုင်းလို့သွားရတာ” သူတို့နှစ်ယောက် ဆိုင်တစ်ဆိုင်မှာထိုင်ရင်း ပြောနေကြသည်။ တော်တော်လေးကြာတော့ ဥမ္မာခိုင်လဲ ပြန်သွားသည်။ သူလဲ ဥမ္မာခိုင်ရဲ့ နောက်ပိုင်းကို ကြည့်ရင်းနဲ့ “အင်း ဒီဆော်က မဆိုးပါဘူး… ကိုယ်လုံးက ငါးရံ့ကိုယ်လုံးလေးနဲ့…. အသားကလဲဖြူ…. သူဌေးသမီးဆိုတော့ တစ်သက်လုံး အလုပ်ကြမ်းလဲ မလုပ်ဖူးတော့…. အသားအရည်ကအစ တော်တော်လှတာပဲ…. စိတ်ဓာတ်လေးကသာ မကောင်းတာ….. ဝေယံတော့ ဘယ်လိုစားလဲတော့မသိဘူး…. သူသာဆိုရင်”ဆိုတဲ့ အတွေမျိုး တွေးနေမိလိုက်သည်။ ကိုယ်လုံးကတော့ သူ့အကြိုက် ငါးရံ့ကိုယ်လုံးလေးပင်။ ဥမ္မခိုင်ကို အရင်ကအကြောင်းတွေ ပြန်တွေးမိရင်း “ဒီဆော်ကို ဖြုတ်ရလို့ကတော့ အရှက်ဆိုတာ ဘာမှန်းမသိအောင်ကို လုပ်မယ်”ဆိုပြီး စိတ်ရိုင်းတွေ ဝင်မိသည်။ သူဟိုတယ်ကို ပြန်ရောက်တော့ ဥမ္မာခိုင်ဆီ ဖုန်းဆက်ကာ ပြန်ရောက်ပြီလားမေးတော့ ရောက်ပြီဆိုပြီး ပြောသည်။ နာရီဝက်လောက် စကားပြောဖြစ်ကြသည်။ ညနေခြောက်နာရီခွဲကျော်တော့ ဥမ္မာခိုင်က သူ့ဆီဖုန်းဆက်သည်။ ဝေယံလင်းက ပြန်မလာဖြစ်တော့ဘူးတဲ့။ သူ့ဟာသူ ပြန်ဖို့ပြောတာမို့ ကိုချမ်းငြိမ်းလည်း ဘယ်နေ့ပြန်မှာလဲ မေးတော့ သူကလဲ ဥမ္မာခိုင် ဘယ်နေ့ပြန်မလဲ မေးလိုက်သည်။ မနက်ဖြန် လေယာဉ်လက်မှတ် မရနိုင်တာမို့ သန်ဘက်ခါမှ ပြန်မယ်ပြောတာနဲ့ သူလဲ တူတူပြန်ကြတာပေါ့လို့ ပြောလိုက်သည်။ ညနေစာ တူတူစားကြမလား မေးလိုက်တော့ ဥမ္မာခိုင်ကလဲ စားမယ်လို့ ပြောသည်။ သူလဲ ရေချိုးအဝတ်လဲကာ ဥမ္မာခိုင် တည်းတဲ့ဟိုတယ်ဆီ ထွက်လာလိုက်ပြီးခေါ်တော့ ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်ကြာမှ ထွက်လာသည်။ ဇီးရိုးကွာတား ဂျင်းဘောင်းဘီအကြပ်လေးနဲ့ ချိုင်းပြတ်အနက်လေးကို ဝတ်ထားသည်။

ဖြူဝင်းတဲ့အသားနဲ့ လိုက်ဖက်သလို ခြေအိတ်အဖြူ ဝေါ့ကင်းရူးအနက်ကို ဝတ်ထားတာမို့ တကယ့်လူငယ်စတိုင်လ် အပြည့်ပင်။ သူတို့ ဆိုင်ကောင်းကောင်းတစ်ဆိုင်မှာ ဝင်ပြီး ညနေစာစားလိုက်ကြသည်။ သူ့ကို သောက်ချင်သောက်လေလို့ ပြောတာနဲ့ သူလဲ ဘီယာလောက်သာမှာပြီး သောက်ဖြစ်သည်။ ဥမ္မာခိုင်ကလဲ သူလဲသောက်မယ်ဆိုပြီး ယူသောက်သည်။ နှစ်ခွက်လောက် သောက်ပြီးတော့ ဥမ္မာခိုင် မူးနေပြီ။ သူ့ယောက်ကျားကို မကျေနပ်တာ ရင်ဖွင့်သည်။ စီးပွားရေးကိုပဲ မဲလုပ်ပြီး သူနဲ့သမီးကို သိပ်ဂရုမစိုက်ကြောင်း၊ ဒီလိုတွေ သွားလာရတာ သူက အတင်းလိုက်နေလို့သာ သွားလာရကြောင်း။ မိသားစုကို အချိန်မပေးကြောင်း ပြောသည်။ သူလဲ အလိုက်သင့် နားထောင်ရင်း ဘီယာကို ထည့်ပေးနေသည်။ ခုလဲ သူမကို သူစိမ်းနယ်မှာ တယောက်တည်း ထားခဲ့ကြောင်း ပြီးတော့ ပြန်မလာနိုင်တော့ပဲ တယောက်တည်း ပြန်ခိုင်းကြောင်း မကျေနပ်ချက်တွေကို ရင်ဖွင့်နေသည်။ တော်တော်လေးလဲ မူးနေတာမို့ ပြန်မယ်ပြောတော့ မပြန်ချင်သေးဘူး ကချင်သေးတယ် လုပ်နေသည်။ သူလဲ ကိုယ့်နိုင်ငံမဟုတ်တာမို့ ပြန်တာပဲ ကောင်းတယ်လို့ ပြောပေမယ့်မရ။ ဒါကြောင့်သူလဲ တက္ကစီတစ်စီးတားကာ ကလပ်တခုကို သွားခိုင်းလိုက်သည်။ ကလပ်ရောက်တော့ ဥမ္မာခိုင် ကနေလေသည်။ သူလဲ စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့သာ ကြည့်နေတော့သည်။ ခဏကြာတော့ သူ့ကို အတင်းလာဆွဲခေါ်ကာ တွဲကဖို့ ခေါ်တာနဲ့ သူလဲ အလိုက်သင့် ကလိုက်သည်။ ကနေရင်းနဲ့ သူမရဲ့ ရင်တွေတင်တွေကို မကြာခဏထိမိသည်။ သူမကတော့ မသိ။ မောလာတော့ ဘီယာထပ်သောက်ပြန်သည်။ ဒီလို လွတ်လွတ်လပ်လပ် ကဲချင်တာကြာပြီတဲ့။ ကဲချင်လို့ သမီးကို ထားခဲ့ပြီးလာတာ ယောက်ကျားက မရှိလို့ မကဲရဘူးဆိုပြီး စိတ်ပျက်နေတာ သူ့ကို ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ပြောနေသည်။ ကလပ်ကနေပြန်လာတော့ သူမတော်တော်မူးနေပြီ။ သူလဲ သူမဟိုတယ်ထိ လိုက်ပို့ပြီး အခန်းထိပါ လိုက်ပို့ပေးရသည်။

ဓာတ်လှေကားစီးတော့ သူမ မဟန်နိုင်။ သူ့ရင်ခွင်ထဲမှာ မှီနေသည်။ သူလဲ ဖက်ထားရင်းနဲ့ နို့တွေကို မကြာခဏထိမိရသည်။ သောက်လဲ သောက်ထားတာမို့ စိတ်ကလဲ စိတ်ရိုင်းဝင်မိသည်။ အခန်းထဲရောက်တော့ တံခါးပိတ်ပြီး သူမကို ကုတင်ပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ် ပက်လက်တင်လိုက်သည်။ သူမကတော့ မူးနေပြီမို့ မသိတော့။ သူ ဘေးနားမှာထိုင်ရင်း အင်္ကျီလတ်ပြတ် အကြပ်အောက်ကနေ အသက်ရှူတိုင်း မို့မို့တက်လာတဲ့ ရင်သားတွေကို ကြည့်ရင်း စိတ်က ထလာသည်။ ဥမ္မာခိုင်ကို အရင်က မကျေနပ်တာတွေကို တွေးမိပြီး ဥမ္မာခိုင်ရဲ့ နို့တွေကို လက်ကလှမ်းလိုက်ပြီး ကိုင်လိုက်သည်။ အင်္ကျီကို အောက်ကနေ မပြီးချွတ်လိုက်သည်။ အတွင်းခံကိုပါ တခါတည်း ချွတ်လိုက်သည်။ နို့တွေကို လက်နဲ့အသာပွတ်သပ် ကိုင်လိုက်ပြီး နို့သီးခေါင်းနီတာရဲလေးကို ငုံ့ကာစို့လိုက်တော့ အင်းခနဲ အသံနဲ့အတူရင်ဘတ်က ကော့လာသည်။ ဥမ္မာခိုင် မျက်လုံကမဖွင့်ပေ။ သူနို့တွေကိုစို့ရင်း လက်က ပေါင်တွေကို ပွတ်သပ်နေလိုက်သည်။ ဂျင်းဘောင်းဘီတိုကို ဖိနပ်ကိုမချွတ်တော့ပဲ ချွတ်လိုက်သည်။ ပင်တီ မရမ်းရောင်လေးပဲ ကျန်တော့သည်။ ဖြူဝင်းတဲ့ အသားအရည်နဲ့ လိုက်ဖက်လှသည်။ ပင်တီပေါ်ကနေ လက်နဲ့ ထက်အောက်ပွတ်ဆွဲ ချလိုက်သည်။ ပင်တီကို ချွတ်လိုက်တော့ အမွှေးတွေက ဆေးနဲ့ချွတ်ထားသည်ထင်သည်။ ပါးပါးစုစုလေး။ သူ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ကားလိုက်ပြီး လက်ခလယ်နဲ့ အဖုတ်ထဲကို ထည့်လိုက်တော့ အဖုတ်က အရည်တွေနဲ့။ အတွင်းထဲကို ဝင်သွားတော့ သူလဲ ကလိပေးလိုက်သည်။ ဂျီစပေါ့နေရာကို မှန်းကာ ခပ်ဆတ်ဆတ် ကလိလိုက်တော့ ဥမ္မာခိုင့်ဖင်က ကြွကြွတက်လာပြီး ပါးစပ်က မတိုးမကျယ်အသံနဲ့ ညည်းနေသည်။ သူလဲ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို အသာမကာ ကုတင်ပေါ်ထောက်ထားတဲ့ လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ချိတ်လိုက်ပြီး ကိုယ်ကို ငိုက်လိုက်တော့ ဖင်ကကြွလာသည်။ ထို့နောက် သူလဲ အကြောတပြိုင်းပြုင်းနဲ့ တင်းတောင်နေတဲ့ လီးကြီးကို ဥမ္မာခိုင့်အဖုတ်ထဲကို ထည့်လိုက်ရာ ”ဗျစ် ဗျစ်….အ ဟ ဟ… အာ့… ဟင် ကို ချမ်းငြိမ်း” အဖုတ်ထဲသို့ လီးက ကြပ်ပြီးဝင်သွားရာ ဥမ္မာခိုင် ညည်းသံနဲ့အတူ မျက်လုံးပွင့်သွားပြီး ကြည့်လိုက်ရာ ချမ်းငြိမ်းကို တွေ့လိုက်ရတော့ အလန့်တကြား ဖြစ်သွားသည်။

အစက သူမ မူးမူးနဲ့ ကိုကိုက လုပ်ပေးနေတာလို့ ထင်ယောင်ထင်မှား ဖြစ်နေပြီး အဖုတ်ထဲကို လီးဝင်လာတော့ လီးကအရမ်းကြီးနေကာ နာသွားလို့ ယောင်ယမ်းမျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာမှ ချမ်းငြိမ်းကို တွေ့တော့ အတင်းရုန်းပေမယ့် ချမ်းငြိမ်းက သူမကို ဖိထားပြီး လီးကိုအဆုံးထိ ထည့်လိုက်သည်။ ဥမ္မာခိုင်ခမျာ အဖုတ်ထဲမှာ ပြည့်သိပ်စွာ လီးကြီးက ဝင်သွားပြီး နာသွားရသည်။ ”အ…ဖယ် ကိုချမ်းငြိမ်း မယုတ်မာနဲ့နော်…. ရှင့်သူငယ်ချင်း မိန်းမကို…. ဒီလိုလုပ်စရာလား ဖယ်နော် ကျွန်မအော်လိုက်မှာ” ”မထူးပါဘူး ဥမ္မာရယ်… ကိုယ့်လီးတချောင်းလုံး… မင်းအဖုတ်ထဲကို ဝင်နေပြီဟာကို….အော်တော့လဲ ဘာထူးမှာလဲ…. ဘယ်သူကကြားမှာမို့လဲ… ငြိမ်ငြိမ်သာ လိုးတာခံလိုက်စမ်းပါ” ”ရှင် လူယုတ်မာ…. အောက်တန်းစား…. ထောင်ထွက်ပီပီ ….ခွေးကျင်းခွေးကြံ ကြံတယ် ခွေးကြီး ဟင့် ဟင့် ” ”ငို ငို ကြိုက်သလောက်သာငိုစမ်း… ဟဲဟဲ ကောင်းလိုက်တာကွာ…. မင်းအဖုတ်က ကလေးတစ်ယောက်အမေဆိုပေမယ့်…. ကြပ်နေတာပဲ လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ အား ဟား” ချမ်းငြိမ်း စကြမ်းပြီ။ အစက ဒီလောက်ထိ ကြမ်းဖို့မရှိပေ။ ဥမ္မာခိုင်က သူ့အရှိုက်ထိစေမယ့် စကားကို နစ်နစ်နာနာ ပြောလာတာကြောင့် အရင်ကတည်းက နာနေတဲ့အခံရှိတော့ စိတ်က လွတ်သွားသည်။ ဥမ္မာခိုင် ရုန်းရင်းကန်ရင်းနဲ့ တဖြည်းဖြည်း မောလာသည်။ လူက မူးလဲမူးနေတာမို့ ရုန်းတာက အားမပါ။ ချမ်းငြိမ်းလဲ လီးကို မဆောင့်လိုးသေးပဲ အဆုံးထိထည့်ထားရင်းနဲ့ ဥမ္မာခိုင် ရိုက်ပုတ်နေတာတွေကို လက်နဲ့လိုက်ဆွဲရင်း ပါးစပ်က ပြောချင်ရာတွေ ပြောနေသည်။ တဖြည်းဖြည်းနဲ့ ဥမ္မာခိုင် အားပျော့လာတော့ နို့တွေကို လက်နဲ့ ပယ်ပယ်နယ်နယ် ကိုင်ရင်း ”အား ကောင်းလိုက်တာကွာ…. နို့တွေက အိတင်းနေတာပဲ…. ကောင်မ ဆေးတွေသုံးပြီး…. ယောက်ကျားကို ဆွဲဆောင်ထားတာမဟုတ်လား…. ဟားဟားဟား” ”ကိုချမ်းငြိမ်းရယ် တော်ပါတော့ ဥမ္မာကို သနားပါ…. လွှတ်ပါတော့…. အဟင့်ဟင့် အိ အိ” ဥမ္မာခိုင် မရုန်းနိုင်တော့ လေသံပျော့နဲ့ တောင်းပန်သည်။ ချမ်းငြိမ်း ခုချိန်မှတော့ မရတော့ပေ။ လူကလဲ မူနေပြီမို့ စိတ်ရိုင်းက ဝင်နေပြီ။ နောင်ခါလာ နောင်ခါဈေးလို့ သဘောထားကာ ရှေ့ဆက်တွန်းနေသည်။ နို့တွေကို ကိုင်လိုက် ညှစ်လိုက်နဲ့ ပါးစပ်ကလဲ ညစ်ညစ်ညမ်းညမ်းတွေ ပြောနေသည်။ ဥမ္မာခိုင့်ဘဝမှာ ဒီလိုတစ်တစ်ခွခွ ပြောတာ တခါမှ မကြားဖူးသလို အပြောလဲ မခံရဖူးဘူး။

ခုလို တစိမ်းတဦးရဲ့ ပယ်ပယ်နယ်နယ် ကိုင်ခြင်းခံရတာ ပထမဦးဆုံး အကြိမ်ပင်။ သူမယောက်ကျားတောင် ခုလို တခါမှမကိုင်ဖူးဘူး။ ချမ်းငြိမ်းက တစ်တစ်ခွခွပြောသလို နေရာအစုံကို လိုက်ပြီးကိုင်နေတာမို့ စိတ်ကအရမ်းကို ဝမ်းနည်းလာပြီး ကိုကို့ကို အရမ်းသတိရမိသည်။ ကိုကို့ကို သူမသစ္စာဖောက်သလို ဖြစ်သွားပြီလို့ တွေးမိပြီး မျက်ရည်က ကျလာပြန်သည်။ ဒါကို ချမ်းငြိမ်းက တွေ့တော့ တဟားဟားနဲ့ ရယ်ပြီး နို့နှစ်လုံးကို ညှစ်ကိုင်ကာ ခါးအားနဲ့ လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ခပ်ဆတ်ဆတ် ဆောင့်ချလိုက်တော့ ”အ… ကျွတ်ကျွတ် နာတယ်…. ဖယ်ပါတော့ တော်ပါတော့… အီးဟီးဟီး” ”ကောင်းလိုက်တဲ့ အဖုတ်…. ကြပ်နေတာပဲ လိုးရတာ….. စောက်ကောင်မ အရမ်းလိုးလို့ ကောင်းတယ်ကွာ” ပြောပြောဆိုဆို ချမ်းငြိမ်းတယောက် ကြမ်းလေပြီ။ ဥမ္မာခိုင်တယောက် ဝမ်းနည်းပက်လက်နဲ့ ငိုနေပေမယ့် တဖြည်းဖြည်း အဖုတ်ထဲက လီးကို မသိမသာ လက်ခံလာသည်။ အရည်တွေက ထွက်လာကာ လီးက အဝင်အထွက် ချောလာသည်။ ချမ်းငြိမ်းရဲ့ဆောင့်အားက အားနဲ့မာန်နဲ့ ဆောင့်နေတာမို့ တစ်ချက်ဆောင့်တိုင်း အင့်ခနဲ အင့်ခနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားကာ သားအိမ်ဝက ပူခနဲ ပူခနဲဖြစ်သွားသည်။ အသိစိတ်နဲ့ လူက ငြင်းဆန်နေပေမယ့် ကိုယ်ခန္ဓာအစိတ်အပိုင်းတွေက တဖြည်းဖြည်း လက်ခံလာသည်။ ပြည့်ဝတဲ့အရသာက တကိုယ်လုံးကို ဖြည်းဖြည်းချင်း ပျံ့နှံ့လာသည်။ ချမ်းငြိမ်းက ဥမ္မာခိုင်နားနားကို ကပ်ကာ တစ်တစ်ခွခွတွေပြောပြီး ဆောင့်နေဆဲပင်။ ”အဟင့် ဟင့် အင့် အင့် အင့် တော်ပြီ တော်ပြီ ဟင့် ဟင့်” နှုတ်ခမ်းက ငြင်းနေပေမယ့် သူမယောက်ကျားနဲ့ ကွာခြားစွာ ကာမအရသာကို ပြည့်ဝစွာပေးနေတာကို စိတ်က တဖြည်းဖြည်းပါလာသည်။ သူမ ငြင်းဆန်ချင်သည်။ “မဟုတ်ဘူး ဒါငါမဟုတ်ဘူး။ ငါ့ကို တခြားလူတစ်ယောက်က မုဒိန်းကျင့်နေတာ။ ငါလက်သင့်မခံဘူး တွေးနေပေမယ့်”လို့ မူးကလဲမူး ဆောင့်ချက်တိုင်းက သူမအရင်က လင်ယောက်ျားနဲ့ အိပ်ဖြစ်တဲ့ အချိန်တိုင်း ဘာလိုအပ်မှန်း မသိကာ ကိုယ့်ဟာကိုယ် မေးမိတဲ့အရာက ဒါပါလားဆိုတာ သိသွားပြီး စိတ်ကနှစ်ခွ ဖြစ်နေသည်။ ချမ်းငြိမ်းလဲ ဥမ္မာခိုင်ရဲ့ အပြောင်းအလဲကို သတိထားမိတာကြောင့် ဥမ္မာခိုင်နားကိုကပ်ကာ စိတ်ကြွစေရန် ထပ်ပြီး တစ်တစ်ခွခွပြောလိုက်ကာ လီးကို တဆုံးထုတ် တဆုံးထည့် မှန်မှန်ဆောင့်နေသည်။

အဖုတ်က အရည်တွေနဲ့ လီးဝင်တိုင်း တဗြွတ်ဗြွတ် တဗျစ်ဗျစ်နဲ့ အသားခြင်းရိုက်တဲ့ အသံကလဲ အခန်းထဲမှာ ဆူညံနေသည်။ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို လက်နဲ့ချိတ်ကာ ကိုယ်က ရှေ့ကိုငိုက်ထားတာမို့ ဖင်ကြီးက ကြွတက်နေကာ လီးတချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း အတွင်းထဲကို နက်နက်ဝင်သွားကာ ဖိလိုက်တိုင်း မွေ့ရာက အတွင်းဖက်ဝင်သွားပြီး ပြန်ကန်လာပြန်သည်။ တစ်ချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း ပြန်ပြန်ကန်တက်လာတာမို့ ဆောင့်ချက်တိုင်းက ဥမ္မာခိုင့်အတွက် ရူးသွပ်မှုဖြစ်စေသည်။ မရတော့ပေ ဥမ္မခိုင် ဆန္ဒကို အသိနဲ့ ဘယ်လိုမှ ထိန်းချုပ်လို့မရတော့။ အထိအတွေ့နောက်ကို ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်သွားပြီ။ မိန်းမကိစ္စကို ကျွမ်းကျင်ဆရာကျတဲ့ ချမ်းငြိမ်းရဲ့အောက်မှာ ကျရှုံးသွားပြီ။ ”အ ဟ ဟ အင့် အင့်” ”ကောင်းလား ဥမ္မာကောင်းလား” မဖြေ။ ဒါကြောင့် သူ နို့သီးခေါင်းတွေကို ညှစ်လိုက်ရင်း ”ကောင်မ မေးနေတယ်… ငါလိုးတာ ကောင်းလားလို့… ခံလို့ကောင်းလား ဖြေစမ်း” ”အား ကျွတ်ကျွတ် ကောင်းတယ်…. အ ဟင့် ဟင့် နာတယ်” ချမ်းငြိမ်း ပြုံးလိုက်သည်။ သူ တစ်ချက်ချင်းဆောင့်လိုက်ပြီး နို့တွေကိုငုံ့ကာ စို့လိုက်သည်။ ဥမ္မာခိုင့်စိတ်က အရမ်းကို ကြွလာသည်။ ပြီးချင်လာသည်။ အရမ်း အရမ်းကို ကောင်းလာကာ ”အ အင့် အင့်… ဆောင့် ဆောင့်…. မရပ်နဲ့ ခပ်နာနာလေးဆောင့်ပေး… ကောင်းတယ်… ဟား ကောင်းတယ် …အား အား …..ပြီးပြီ အစ် အစ်…. ပြီးပြီ အ အ ဟားးးး” ဥမ္မာခိုင် ပြီးသွားလို့ သူ့ကိုအတင်းဖက်ကာ ဖင်ကိုအတင်းကော့၍ ကပ်ထားပြီး တဆတ်ဆတ်နဲ့ ဖြစ်နေသည်။ ခြေတွေက ကုပ်ကွေးတက်ကာ ပါးစပ်က ဘယ်လို အသံတွေမှန်းမသိ။ သူ ဥမ္မာခိုင်ကို ပြန်ဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းကို နမ်းလိုက်ရာ ဥမ္မာခိုင်လဲ မွတ်သိပ်စွာ ပြန်နမ်းလေသည်။ ”ဥမ္မာ ကိုယ်မပြီးသေးဘူး လိုးချင်သေးတယ်” ”အဟင့် ဒီလောက်အကြာကြီးကို မပြီးသေးဘူးလား… စိတ်ညစ်ပါတယ်” မူနေသည်။ ”ကုန်းပေးစမ်းပါ ဥမ္မာရာ ” ”သူ့စိတ်ကြီးပဲ လူကိုအရုပ်လေး ကျနေတာပဲ… ဖယ်ဦးလေ သူကဖိထားမှတော့… ဘယ်လို လုပ်ရမလဲလို့” ချမ်းငြိမ်းလဲ ထလိုက်ရာ ဗလွတ်ဆိုတဲ့အသံနဲ့အတူ အဖုတ်ထဲမှ အရည်တွေ လျှံကျလာသည်။ ဥမ္မခိုင်လဲ ရင်ထဲ ဟာခနဲ ဖြစ်သွားသည်။

အနားက ပင်တီကို အမြန်ယူကာ အဖုတ်ကိုအုပ်ကာ သုတ်လိုက်ပြီး ချမ်းငြိမ်းလီးကို ကြည့်မိလိုက်တော့ ရင်ထဲဖိုသွားသည်။ ဟယ်အကြီးကြီးပဲ။ ကုတင်အစွန်းမှာပဲ ကုန်းပေးလိုက်သည်။ ချမ်းငြိမ်းလဲ ဥမ္မာခိုင်ရဲ့ တင်ပါးတွေကို ဖျစ်ညှစ်လိုက်ပြီး ဖျန်းခနဲရိုက်ကာ ”တောက် လှလိုက်တဲ့ဖင်ကွာ” ”အ… နာတယ်… ဘာလို့ရိုက်တာလဲ” ”လှလို့ရိုက်တာ… ဥမ္မာ့ဖင်က လုံးနေတာပဲ”ပြောရင်း တဖတ်ဖတ်နဲ့ ရိုက်နေသည်။ ဖြူဖွေးတဲ့ တင်ပါးတွေက လက်ရာတွေနဲ့ နီရဲလာသည်။ ဥမ္မာခိုင်မှာ သိတက်စ အရွယ်ကတည်းက ခုချိန်ထိ သူဌေးသမီးတစ်ဦးလဲ ဖြစ်တာမို့ ဒီလိုကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း မဆက်ဆံခံရဖူးပေ။ ယောက်ကျားရတော့လဲ ယောက်ကျားက နုနုညံ့ညံ့သာ ဆက်ဆံသည်။ လင်မယားချင်းလုပ်ရင်လဲ ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းမလုပ်။ ဒါကြောင့် ခုလိုဆက်ဆံခံရတာ ပထမဆုံးမို့ စိတ်ထဲမှာ အထူးအဆန်းဖြစ်ကာ သဘောကျလာသလိုလို ဖြစ်နေသည်။ ချမ်းငြိမ်းက တင်ပါးတွေကိုရိုက်ရင်း ဖင်နှစ်ခြမ်းကို ဖြဲလိုက်ရာ နီရဲရဲ ခရေပွင့်လေးကို တွေ့လိုက်ရတော့ အဖွင့်မခံရသေးမှန်း သိလိုက်တာမို့ တစ်ရက်တော့ ခရေခြွေပစ်မယ်လို့ စိတ်ကကြိမ်းရင်း စအိုကို လက်မနဲ့ကုတ်ခြစ်ကာ ”တောက် ခရေပွင့်လေးက ချစ်စရာလေးကွာ” ဥမ္မာခိုင် ဖင်ဝယားသွားပြီး ရှုံသွားသည်။ ”ဟင့် လုပ်စရာရှိတာ မလုပ်ဘူး ယားတယ်…. ဘာတွေလျှောက်လုပ်နေတာလဲ…. အို အဟင့် ယားပါတယ်ဆို” ချမ်းငြိမ်းရဲ့ အပြောအဆို အကိုင်အတွယ်တွေကြောင့် ဥမ္မာခိုင့်စိတ်က တက်ကြွလာရပြန်သည်။ ချမ်းငြိမ်းလဲ ကုန်းတဲ့ပုံစံကို ပြင်ခိုင်းပြီး နောက်ကနေ ဥမ္မာခိုင့်အဖုတ်ဝကို လီးနဲ့တေ့ပြီး ဆောင့်ထည့်လိုက်ရာ ”ဗြိ ဗြစ် ဗြစ် ဗြစ်” ”ဟ… အ အ… ဖြေးဖြေး နာတယ်…. အာ့ ရှီး ” လီးက တဆုံးဝင်သွားပြီး သားအိမ်ဝကို ဒုတ်ခနဲဆောင့်လိုက်ရာ ဥမ္မာခိုင် အောင့်ခနဲ ဖြစ်သွားပြီး ချမ်းငြိမ်းလဲ ကျင်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ”အ ဖြေးဖြေး အောင့်တယ်” ချမ်းငြိမ်းလဲ တင်ပါးနှစ်ဖက်ကို ညှစ်ကိုင်ပြီး လီးကိုဖြေးဖြေးချင်း တဝက်လောက်ဆွဲထုတ်ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း ပြန်ထည့်လိုက်တော့ ဥမ္မာခိုင် ရှီးခနဲ ဖြစ်သွားပြီး အရသာခံနေသည်။ သူလဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း တချက်ချင်း ဆောင့်ပေးလိုက်သည်။ အချက်ပေါင်း သုံးဆယ်လောက်ကျတော့ ဥမ္မာခိုင် ခံနိုင်လာကာ ဆောင့်စေချင်လာသည်။ တအင့်အင့်နဲ့ နောက်ကို ပြန်ပြန်ဆောင့်ပေးနေသည်။ သူလဲ ခပ်သွက်သွက် ဆောင့်ပေးလိုက်သည်။

ဆောင့်ချက်တိုင်း ဖင်ကတုန်တုန်သွားသလို ပခုံးကျော်ကျော် ဆံပင်နီညိုရောင်လေးကလဲ ဝဲခနဲ ဝဲခနဲ ခါသွားသည်ကို ကြည့်ရင်း သူသဘောကျမိသည်။ ခပ်သွက်သွက်ဆောင့်ရင်းနဲ့ ခါးကို ကိုင်ကာ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်လိုးလိုက်တော့ ”အားးး ကျွတ်ကျွတ် ကောင်းလိုက်တာ… အဟ ဟ… အင်းဆောင့် ဆောင့် အိ အိ အိ” သူမေးစရာမလိုတော့။ သူ့အလိုလို ဖြစ်လာပြီ။ သူ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်ရင်း ပြီးချင်လာပြီ။ ဒါကြောင့် သူက ”ဥမ္မာခိုင် ကိုအထဲမှာ ပြီးလိုက်ရမလား” ”အင်း ပြီးလိုက် ရတယ်… ဆောင့်ဆောင့်…. ဥမ္မာလဲ ပြီးတော့မယ်…. ဟား အ အ” သူလဲ ဆက်တိုက် မရပ်မနားဆောင့်ချလိုက်သည်။ လီးတစ်ခုလုံး ကျင်တက်လာကာ လီးကို အဆုံးထိ ဆောင့်ထည့်လိုက်ပြီး အရည်တွေကို ပန်းထည့်လိုက်ချိန်ပဲ ဥမ္မာခိုင်လဲ ပြီးသွားကာ သူ့လီးကို တချက်တချက် ညှစ်နေသည်။ နှစ်ယောက်သား ကုတင်ပေါ်သို့ ဘေးတိုက်လှဲချကာ အနားယူလိုက်ကြသည်။ သူက ဥမ္မာခိုင် နို့လုံးကျစ်ကျစ်တစ်ဖက်ကို လက်လှမ်းတင်ရင်း ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည်။ တော်တော်လေးကြာတော့မှ ဥမ္မာခိုင်က ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။ သူလဲ တစ်ရှူးထယူကာ သုတ်လိုက်ပြီး အမှိုက်ခြင်းထဲထည့်ကာ အတွင်းခံဝတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ အနားယူလိုက်သည်။ ဥမ္မာခိုင် ပြန်ထွက်လာတော့ တဘက်ကို ပတ်ထားသည်။ ကုတင်နားရောက်တော့ ”ဟင့် ဘာလုပ်နေတာလဲ ပြန်တော့လေ” ”မပြန်ပါဘူး မင်းကို လိုးလို့မှ မဝသေးတာ” ”ဟင့် စကားကလဲ ကြမ်းလိုက်တာ” သူမကို ကုတင်ပေါ် ဆွဲချလိုက်ကာ နှုတ်ခမ်းကို နမ်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ စောင်ခြုံပြီး နှစ်ယောက်သား ဖက်ရင်းနဲ့ အိပ်ပျော်သွားသည်။ မနက် ခြောက်နာရီလောက် သူနိုးလာတော့ ဥမ္မာခိုင်က သူ့ဘေးနားမှာ မနိုးသေး။ သူလဲ ဥမ္မာခိုင် ပတ်ထားတဲ့တဘက်ကို ချွတ်လိုက်ကာ နို့တွေကို ကိုင်လိုက်တော့ ”အင်.. ဟာကွာ သူများ အိပ်ချင်နေသေးတဲ့ဟာကို…. ညတုန်းကလဲ သူနှိပ်စက်ထားပြီးပြီ…. ခုအိပ်ချင်သေးတယ်ကွာ” ”အိပ်လေ…. ကိုယ့်ဟာကို ကိုင်တာကို” ဥမ္မာခိုင် ဆက်ပြီးအိပ်နေတော့ သူနို့တွေကို ကုန်းစို့လိုက်ပြီး လက်တစ်ဖက်က ကျန်တဲ့နို့ကို ရွရွလေး ပွတ်ချေကစားနေလိုက်သည်။ နို့သီးခေါင်းတွေကို ကလိလိုက် ချေလိုက်နဲ့ လုပ်နေရာ ဥမ္မာခိုင်လဲ အသက်ရှူသံပြင်းလာကာ သူ့ခေါင်းကို ထိုးဖွနေပြီး ရင်ကကော့ကော့ တက်လာသည်။ နို့တွေစို့နေရင်းနဲ့ လက်က တဖြည်းဖြည်းချင်း အောက်ဖက်ကိုဆင်းကာ ပေါင်တွေကို ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ဥမ္မာခိုင်လဲ တရွရွဖြစ်လာပြီး ပေါင်ကကားလိုက် စုလိုက်ဖြစ်နေသည်။

သူလဲ နို့တွေကိုစို့ရင်း တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အောက်ကိုဆင်းကာ ဗိုက်သားလေးတွေကို နမ်းစုပ်လိုက်ကာ နို့တွေကို လက်နဲ့ချေနေလိုက်သည်။ တဖြည်းဖြည်းချင်း အောက်ကိုဆင်းလိုက်တော့ ”အို့ မလုပ်နဲ့လေ… ငရဲတွေ ကြီးကုန်တော့မယ်…. အို မလုပ်နဲ့… အ အ ရှီး… ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲကွာ” သူလဲ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဖြဲကာ အစေ့ကို လျှာနဲ့ကလော်လိုက်ရာ ကော့တက်သွားသည်။ အစေ့ကို ဆက်တိုက် လျှာနဲ့ကလိလိုက်ရာ ထွန့်ထွန့်လူးသွားပြီး မွေ့ရာခင်းတွေကို လက်နဲ့ဆုတ်ချေကာ ကိုယ်က ကြွတက်လာလိုက် ပြုတ်ကျသွားလိုက်နဲ့။ အဖုတ်ထဲက အရည်တွေက ထွက်လာသည်။ သူ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေကို စုပ်လိုက်ရာ “အ”ခနဲ အသံနဲ့အတူ လူက တဆက်ဆက်တုန်နေသည်။ အဖုတ်အတွင်းထဲကို လျှာနဲ့ဝင်နိုင်သလောက် ထည့်ကာ ကလိလိုက်တော့ ဥမ္မာခိုင်တယောက် အသံတွေက မရပ်တော့ပေ။ ဖင်ဝကို လျှာနဲ့ကလိလိုက်ပြန်ရာ ဆက်ခနဲ တုန်သွားရပြန်သည်။ လက်မနဲ့ အစေ့ကိုချေပြီး အဖုတ်ထဲကို လက်နဲ့ကလိ ခရေကို ဝလုံးရေးနေတော့ ဥမ္မာခိုင်ခမျာ ဘယ်လိုမှမခံနိုင်တော့။ လူက တဆက်ဆက်တုန်လာကာ “အု”ခနဲ မပီမသအသံနဲ့အတူ ခြေချောင်းတွေ ကွေးတက်သွားပြီး ပြီးသွားသည်။ ”ကိုရယ် ဘယ်လို လုပ်တာလဲကွာ… ဥမ္မာ့ကို ငရဲပေးနေတာလား” ”မကောင်းဘူးလား” ”ကောင်းတယ်” ရှက်သံနဲ့ဖြေသည်။ ”ဒီလို တခါမှမခံဖူးဖူးလား” ”ဟင့်အင်း မခံဖူးဘူး” ”ကဲ ဒီတခါ ကိုယ့်အလှည့် လီးစုပ်ပေး” ပြောပြီး ဥမ္မာခိုင့်ပါးစပ်နား လီးကို ထိုးပေးလိုက်သည်။ ဥမ္မာခိုင်တစ်ယောက် ချမ်းငြိမ်းကို စွဲသွားသည်။ ချမ်းငြိမ်းနဲ့မှ သူမ မရဖူးတာတွေ ရခဲ့ရသည်။ ခုလောလောဆယ်မှာ သူမယောက်ကျားနဲ့သမီးကို မေ့ထားလိုက်သည်။

ချမ်းငြိမ်းရဲ့လီးကို စိတ်ပါလက်ပါ စုပ်ပေးနေသည်။ ချမ်းငြိမ်းက အပြောအဆို သူမအပေါ်ဆက်ဆံတာက သူမကို တန်ဖိုးမထားမှန်း သိပေမယ့် သူမ နှစ်သက်နေမိသည်။ ဒါလဲ အထက်တန်းလွှာထဲက ပေါက်ဖွားလာတဲ့ သူမရဲ့စိတ္တဇလားပင်။ သူမကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆက်ဆံတာ၊ ပြောဆိုတာတွေကို နှစ်သက်သဘောကျမိကာ သာယာနေသည်။ ချမ်းငြိမ်းရဲ့ ပြုစုမှုတွေကို တန်းတန်းစွဲမိနေသည်။ ချမ်းငြိမ်းက သူမ ပါးစပ်ထဲမှာပင် ပြီးသွားတာမို့ ညှီစို့စို့အရည်တွေကို မြိုချမိပေမယ့် မထွေးထုတ်မိ။ အန်ချင်သလိုလို ဖြစ်သွားပေမယ့် သဘောကျမိသည်။ နှစ်ယောက်သား ရေအတူတူ ချိုးလိုက်ကြသည်။ ချမ်းငြိမ်းက ဆက်ဆံတဲ့အချိန်သာ သူမကို ဖာသာသာ သဘောထားဆက်ဆံပေမယ့် ကျန်တဲ့အချိန်မှာ သူမယောက်ကျားထက် ယုယကာ အပြောချိုတာတွေကြောင့် သူမ သဘောကျရပြန်သည်။ ရေချိုးအဝတ်လဲပြီး မနက်စာစားကာ လေယာဉ်လတ်မှတ် သွားဝယ်လိုက်သည်။ သူမယောက်ကျား ဖုန်းဆက်တော့ မနက်ဖြန် ပြန်မယ်လို့ပြောသည်။ ချမ်းငြိမ်းနဲ့ တွေ့တယ်ပြောတော့ ချမ်းငြိမ်းနဲ့ စကားပြောချင်တယ်ဆိုလို့ သူတို့နှစ်ယောက် ပြောနေကြသည်။ ဂရုစိုက်ပေးဖို့ ဘာညာမှာနေတာ နေမည်။ နှစ်ယောက်သား ချမ်းငြိမ်းတည်းတဲ့ ဟိုတယ်ကိုသွားကာ အဝတ်အစားတွေ အိတ်တွေယူကာ သူမဆီကိုပြောင်းလာခဲ့သည်။ သူမကလဲ ချမ်းငြိမ်းကို ရန်ကုန်ပြန်ရောက်တာနဲ့ ဒီကကိစ္စတွေကို မေ့ပစ်လိုက်ပြီး အရင်လိုပဲ ဆက်နေကြမယ်ပြောတော့ ချမ်းငြိမ်းကလဲ လက်ခံသည်။ ပြန်ရောက်ရောက်ချင်းပဲ သူတို့ လုပ်ကြပြန်သည်။ ချမ်းငြိမ်းက ဥမ္မာခိုင်ကို ကြမ်းကြမ်းတမျိုး နုနုညံ့ညံ့တသွယ် မနုမကြမ်းတဖုံ ဆက်ဆံလိုက်သည်။ တစ်ရက်နဲ့တစ်ညလုံး ပုံစံမျိုးစုံ ခံစားလိုက်ရလေခြင်းကြောင့် သူမ အစွဲကြီး စွဲမိသွားလေပြီ။…..ပြီး

Zawgyi

“ေဝယံလင္း သူငယ္ခ်င္း… ငါေတာ္ေတာ္အခက္အခဲ ျဖစ္ေနလို႔ပါကြာ… ကူညီေပးပါလား” ”ခက္တယ္ကြာ… မင္းကလဲ ဇြတ္ႀကီးပဲ…ေအး ရရင္ ငါေျပာမယ္… မင္းကိုဆက္သြယ္လို႔ရမယ့္ ဖုန္းေပးခဲ့” ”ေအးေအး… ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ကြာ” ခ်မ္းၿငိမ္း တစ္ေယာက္ မၿငိမ္းခ်မ္းႏိုင္ေသးပါ။ သူေထာင္က လြတ္လာတာမၾကာေသး။ သူေထာင္က်ရတာလဲ ခုသူမ်က္ႏွာေအာက္က်ၿပီး အကူအညီေတာင္းေနရတဲ့ ေဝယံလင္းရဲ႕ အျပစ္လဲမကင္းေပ။ သူတို႔ေတြက ေတာင္ႀကီးနည္းပညာတကၠသိုလ္က ပထမႏွစ္ကတည္းက တေဆာင္တည္း ေနခဲ့ခင္ခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ။ ေမဂ်ာေတြ မတူၾကေပမယ့္ ဆိုးေဖာ္ဆိုးဖက္ ငတ္ေဖာ္ငတ္ဖက္ေတြမို႔ ညီအကိုေတြထက္ ခ်စ္ခင္ၾကသည္။ သူက မိဘမရွိ။ ဦးေလးျဖစ္သူက ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ညီအကိုသားခ်င္းမရွိေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အရမ္းမင္သည္။ ဒါေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ အစစအရာရာ အနစ္နာခံသည္မို႔ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္းေတြ ေပါသည္။ ေနာက္ဆုံးႏွစ္ စာေမးပြဲေျဖၿပီးညမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ခြဲရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ေသာက္ၾကစားၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ေလွ်ာက္လည္ၾကေတာ့ သူက မသြားခ်င္။ မူးေနလို႔ တခုခုျဖစ္မွာစိုးလို႔ တားေသးသည္။ ေဝယံလင္းက မရ။ အရမ္းကို သြားခ်င္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ သူက ေတာ္ေတာ္မူးေနသည္။ ဆိုင္ကယ္ကို သူစီးမယ္ဆိုေတာ့လဲ ေပးမစီး။ သူ႔ေနာက္က ဘယ္သူ႔မွ မလိုက္ရဲ။ သူကလိုက္ၿပီး ထိန္းရသည္။ ေလွ်ာက္လည္ၾကရင္း လုံၿခဳံေရးရဲေတြနဲ႔ ၿငိကာ ျပသာနာတက္ၾကသည္။ သူက အတန္တန္တားတဲ့ ၾကားက ေဝယံလင္းက တားမရ။ ရဲေတြက ‌ေဝၚကီေတာ္ကီစက္နဲ႔ လူေခၚေတာ့ ေရာက္လာတဲ့အခါ ထြက္ေျပးၾကရင္း ဆိုင္ကယ္တစ္စီးကို ျဖတ္က်ဳံးလိုက္သည္။ သူတို႔လဲ ေဆး႐ုံေရာက္သြားသည္။ ေဝယံလင္း တိုက္လိုက္တဲ့ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းတဲ့ေကာင္မေလး ေနရာမွာ ပြဲခ်င္းၿပီး ဆုံးသြားလို႔ ေကာင္မေလးရဲ႕မိဘေတြက အမႈဖြင့္ထားသည္လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာသည္။ ေဝယံလင္း ေၾကာက္ေနသည္။ သူ႔မိဘေတြ ခ်က္ခ်င္းလိုက္လာၿပီး အမႈပိတ္ေပးဖို႔ လုပ္ေပမယ့္မရ။

ေထာင္က ေသခ်ာေပါက္က်မည္မို႔ ေဝယံလင္း အဖမ္းမခံပဲ ထြက္ေျပးမလို႔ လုပ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက အတင္းတားရသည္။ ေနာက္ဆုံး သူက သူ႔မွာ ဘာမွမရွိ။ သူ႔ဦးေလးကလဲ သူ႔ဟာနဲ႔သူ။ သူေထာင္က်လို႔ ဝမ္းနည္းမည့္သူမရွိ။ ေဝယံလင္းက မိဘအသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ သူ႔ေကာင္မေလးကလဲ တငိုငို တရီရီ။ ေနာက္ဆုံး သူဘယ္သူ႔ကိုမွ မတိုင္ပင္ပဲ ဆိုင္ကယ္ကို သူေမာင္းတာပါလို႔ ဝန္ခံလိုက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းအားလုံး အံ့ၾသကုန္ၾကသလို သူတို႔ကိစၥကို သိတဲ့ရဲတစ္ေယာက္ကေတာင္ သူ႔ကို မင္းေထာင္က်မွာေနာ္လို႔ သတိေပးေလသည္။ ေနာက္ဆုံး သူေထာင္က်သြားေတာ့ ေဝယံလင္းက ေထာင္ကထြက္လာရင္ ဘာပဲအကူအညီလိုလို သူ႔ဆီလာခဲ့ပါ သူျပန္ၿပီး ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္ပါတယ္လို႔ ေျပာသည္။ သူေထာင္က်ေတာ့ အင္းစိန္ေထာင္က်သည္။ ေထာင္ဝင္စာ လာေတြ႕မယ့္သူမရွိ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က သူ႔သူငယ္ခ်င္း မင္းႏိုင္က လာေတြ႕သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလုံးရဲ႕အေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ေဝယံလင္းက အိမ္ေထာင္က်ေနၿပီ။ သူ႔ေကာင္မေလးနဲ႔ မဟုတ္။ သူေဌးသမီးနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး သူေဌးျဖစ္ေနၿပီ။ က်န္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြက ဘယ္သူက ဘယ္မွာရွိတယ္ဆိုၿပီး ေျပာျပသည္။ ေနာက္ပိုင္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ လာေတြ႕ၾကသည္။ ေဝယံလင္းေတာ့ မပါ။ သူေထာင္ကလြတ္ေတာ့ သြားစရာမရွိ။ ဦးေလးက ဆုံးသြားတာ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၿပီ။ တေကာင္ႂကြက္တစ္မ်က္ႏွာ ေနစရာကမရွိ စားစရာမရွိမို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းမွာ ကပ္ေနၿပီး အလုပ္ရွာေပမယ့္ ေထာင္ထြက္တစ္ဦးမို႔ ဘယ္အလုပ္ကမွ မခန႔္ခ်င္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက ႏိုင္ငံျခားမွာ ေရာက္တဲ့သူနဲ႔ နယ္မွာေရာက္တဲ့သူနဲ႔။ ေနာက္ဆုံး ေဝယံလင္းဆီသြားၿပီ အကူအညီေတာင္းေတာ့ ေရွာင္ဖယ္ေရွာင္ဖယ္ လုပ္ေနသည္။ ”ေတာက္ ဒီေခြးသား ေက်းဇူးရွိလို႔ ေက်းဇူးဆပ္တာေပါ့ကြာ” ”ထားလိုက္ပါကြာ… ငါလဲအရမ္းကို အခက္အခဲ ျဖစ္ေနလို႔… ေအးေလ သူလဲ ငါလိုေထာင္ထြက္တစ္ဦးကို… ဘယ္လိုအလုပ္ေပးခ်င္မလဲ…. သူကခုဆို ကုမၸဏီရဲ႕ တာဝန္ရွိတဲ့သူ… ၿပီးေတာ့ သူေဌးအငယ္စားေလ” ”ဘာဆိုင္လို႔လဲကြာ သူအစား မင္းေထာင္က်ခံတာေလ…. အားလုံးသိတာပဲ” ”ေနပါေစကြာ”။

”ခ်မ္းႀကီး မင္းနည္းနည္းေတာ့ သည္းခံေပးကြာ…. ငါအျမန္ဆုံး အလုပ္ရွာေပးမယ္…. ငါလဲ အလုပ္ေတြမျပတ္ေသးလို႔…. သူငယ္ခ်င္းစိတ္ခ်…. မင္းကိုမွမယုံရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ယုံစရာမရွိဘူး…. မင္းရဲ႕ အေၾကာင္းကို ငါတို႔အသိဆုံးပဲ…. ေရာ့သူငယ္ခ်င္း မင္းအသုံးလိုေနမွာစိုးလို႔…. ဒီတိုင္းေပးရင္ မင္းကယူမွာမဟုတ္ဘူး…. မင္းအဆင္ေျပတဲ့တေန႔က် ျပန္ဆပ္ ဟုတ္ၿပီလား” ”ေအး..ေက်းဇူးကြာ ငါမင္းဆီက ယူေနရတာ မ်ားလွၿပီ” ”မလိုဘူးေဟ်ာင့္…ေနာက္တခါဆို လက္သီ…. ဟားဟားဟား” ဒီလိုနဲ႔ ဆယ့္ငါးရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ မင္းႏိုင္က အေပါင္းအသင္းေတြကို ေျပာလိုက္သည္ထင္သည္။ ေဝယံလင္း သူ႔ကို သူ႔အိမ္မွာ ၿခံေစာင့္အလုပ္ကို ေပးသည္။ သူလဲ ဝမ္းသာသြားသည္။ အိမ္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေဆာက္နဲ႔ထြင္းသလို သူ႔မိန္းမ ဥမၼာခိုင္က သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး “ကိုကိုက ဘယ္လိုလူနဲ႔ အေပါင္းအသင္းလုပ္တာလဲ မသိဘူး… ဒီလိုေထာင္ထြက္တစ္ဦးကို… အေရးအရာလုပ္ၿပီး အလုပ္ေပးေသး”လို႔ သူ႔ကို အထင္ေသးတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ကာေျပာေတာ့ သူ႔ဘဝမွာ တခါမွ ဒီလိုအထင္အျမင္ေသးတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ၾကည့္ကာ ေျပာတာမခံခဲ့ရဖူးေပ။ ေထာင္က်ေတာ့လဲ ေထာင္ထဲမွာ အလိုက္သိမႈ အနစ္နာခံမႈေတြေၾကာင့္ လူခင္မ်ားရသလို ေထာင္ကထြက္ေတာ့လဲ ေထာင္ထြက္မွန္းမသိၾက။ သိေတာ့လဲ သူ႔ရဲ႕အေျပာအဆို အျပဳအမူ ေနပုံထိုင္ပုံေတြေၾကာင့္ အထင္ေသးမခံရ။ အလုပ္လိုခ်င္ေသာ္လည္း ေထာင္ထြက္တစ္ဦးမို႔ မခန႔္ခ်င္တာကို နားလည္သည္။ ခုလို ေရွ႕မွာ ေပၚတင္ေျပာၿပီး အထင္ေသးတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳး၊ ႏွိမ့္ခ်တဲ့ အမူအရာမ်ိဳးကို ခံလိုက္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ကို ေဒါသထြက္သြားရေပမယ့္ မ်က္ႏွာမပ်က္မိေအာင္ ထိန္းလိုက္ရသည္။ ႐ုပ္ေလးလွသေလာက္ အထင္ေသးအျမင္ေသးရွိတဲ့ ဥမၼာခိုင္ပါလား။ သူ ေဝယံလင္းတို႔အိမ္မွာ ေနစဥ္အတြင္း ေဝယံလင္းကတမ်ိဳး ဥမၼာခိုင္ကတမ်ိဳး ႏွိမ္ကာ ဆက္ဆံတတ္သည္။ ေဝယံလင္းက သူငယ္ခ်င္းေကာင္း မပီသ။ သူ႔ကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ဆက္သြယ္လို႔ အဆင္ေျပေစရန္ သူေထာင္က ထြက္လာခ်င္း ဖုန္းတစ္လုံး ဝယ္ေပးထားသည္။ အဆင္ေျပလားေမးေတာ့ အဆင္ေျပတယ္လို႔သာ ေျပာရသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆုံတဲ့အခါမ်ိဳးတြင္ ေဝယံလင္းက ဘယ္ေတာ့မွ မေခၚ။ ေနာက္မွ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေမးမွ သိရသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆုံၾကမည္ကို သူမသိဘူးေျပာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက မင္းမလိုက္ခ်င္ဘူးလို႔ ေဝယံလင္းက ေျပာတယ္လို႔ ျပန္ေျပာၾကသည္။ သူ တခါတေလေတာ့ ေဝယံလင္းတို႔ လင္မယားအေၾကာင္း ေျပာမိသည္။ သူ႔ကို သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မဆက္ဆံခ်င္ေတာင္မွ အိမ္ေစတေယာက္လို မဆက္ဆံသင့္ဘူးလို႔ ျမင္မိသည္။ ထမင္းဟင္းစားရတာေတာင္ ခြဲျခားမႈရွိသည္။ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ကို စိတ္နာမိသည္။

သူတို႔မွာ သမီးေလးတစ္ေယာက္ရွိသည္။ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါးရွိၿပီး ခ်စ္စရာ အေတာ္ေကာင္းသည္။ ကေလးက သူ႔ကိုခင္ေပမယ့္ သူတို႔ေတြက မဆက္ဆံခိုင္း။ တစ္ႏွစ္နီးပါး လုပ္ၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္း သက္ပိုင္ရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္ရသည္။ အင္ဂ်င္နီယာတစ္ဦးလဲ ျဖစ္တာမို႔ လစာက မဆိုးေပ။ သူ႔ရဲ႕လုပ္ရည္ကိုင္ရည္နဲ႔ အနစ္နာခံမႈ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံမႈေတြေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ၾသစေၾတးလ်ကိုသြားဖို႔ တာဝန္ေပးခံရသည္။ သုံးႏွစ္ေလာက္ၾကာၿပီး သူျပန္လာေတာ့ ပိုက္ဆံအေတာ္မ်ားမ်ား စုမိတာမို႔ တိုက္ခန္းတစ္ခန္းနဲ႔ ကားတစ္စီးဝယ္ကာ ပိုတဲ့ေငြေတြကို ဘဏ္မွာ စုထားႏိုင္သည္။ အပိုသုံးစရာလဲ မရွိတာမို႔ သူ႔အတြက္ လစာက ပို႐ုံမက စုပင္စုႏိုင္သည္။ ခ်စ္ရမယ့္သူလဲ မေတြ႕ေသးတာေၾကာင့္ ေၾကးစားေတြနဲ႔ ေတြ႕လိုက္ ကကေတြနဲ႔ ေတြ႕လိုက္နဲ႔ ဘဝကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ျဖတ္သန္းေနသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ဆုံေတာ့ ေဝယံလင္းနဲ႔ပါ ေတြ႕သည္။ သူကေတာ့ မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္ပင္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ သိပ္မေက်နပ္ေပမယ့္ ဘာမွေတာ့မေျပာ။ ေဝယံလင္းတို႔က အိမ္ကို ငွါးကာ ကြန္ဒိုတိုက္ခန္းမွာ ေျပာင္းေနသည္တဲ့။ သူသြားလည္ေတာ့ ဥမၼာခိုင္ကပါ အေျပာအဆို ေျပာင္းလဲလာသည္။ သူက ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ မန္ေနဂ်ာတစ္ဦး ျဖစ္ေနသည့္အျပင္ အေနအထားကလဲ ေျပာင္းလဲလာသည္ကိုး။ “ေၾသာ္ လူေတြ လူေတြ ပိုက္ဆံမရွိရင္ သူငယ္ခ်င္းကအစ ေျပာင္းလဲ လာပါလား”လို႔ ေတြးမိလိုက္သည္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူ ေဝယံလင္းတို႔ လင္မယားနဲ႔ မၾကာခဏ ဆုံျဖစ္သည္။ ဘန္ေကာက္တို႔ စင္ကာပူတို႔သြားရင္လဲ အတူတူသြားျဖစ္သည္။ ေဝယံလင္းတို႔ ေဆာက္လုပ္ေရးကုမၸဏီနဲ႔ သူတို႔ကုမၸဏီက အျပန္အလွန္ ဆက္ဆံမႈရွိသည္ကိုး။ သူတို႔ဆီက ယႏၲယားေတြကို ငွါးရမ္းအသုံးျပဳတာမို႔ အၿမဲဆက္ဆံမႈ ရွိေနသည္။ သူလဲခုဆို ကုမၸဏီက အေရးပါတဲ့ ေနရာတစ္ခုကို အခ်ိန္တိုအတြင္းမွာ ရယူႏိုင္ခဲ့သည္။ သူ႔ရဲ႕ ႐ိုးသားမႈ ႀကိဳးစားမႈေၾကာင့္ အသိအမွတ္ျပဳခံရသည္လို႔ သူထင္မိသည္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ရက္မွာ သူ ဘန္ေကာက္ကို အလုပ္ကိစၥနဲ႔ သြားရသည္။ သုံးရက္ေလာက္ေနၿပီး အလုပ္ကိစၥၿပီးတာနဲ႔ အျပန္အတြက္ လက္ေဆာင္ဝယ္ဖို႔ အသြားမွာ ဥမၼာခိုင္နဲ႔ ဆုံသည္။

“ဟယ္ ကိုခ်မ္းၿငိမ္း ဒီေရာက္ေနတာလား” ”ဟုတ္တယ္… ဥမၼာတို႔လဲ ေရာက္ေနတာလား…. တေယာက္တည္းလား…. သမီးေရာ” ”သမီးကမပါဘူး… ေက်ာင္းတက္ရတာမို႔…. သူ႔အဘြားေတြနဲ႔ ေနခဲ့တယ္…. ကိုကိုက အလုပ္ကိစၥနဲ႔… စကၤာပူကို မေန႔က သြားလိုက္တယ္…. ဒီေန႔ျပန္ေရာက္မယ္ ေျပာတာပဲ” ”ေအာ္ ဟုတ္လား…. ဒါဆို တေယာက္တည္းေပါ့…. မေန႔က ေရာက္တာလား” ”ဟုတ္တယ္ ကိုကိုက တစ္လေလာက္ရွိၿပီ…. သူလွမ္းေခၚလို႔ လာေတာ့မွ ကုမၸဏီက အေရးေပၚ  ခိုင္းလို႔သြားရတာ” သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာထိုင္ရင္း ေျပာေနၾကသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့ ဥမၼာခိုင္လဲ ျပန္သြားသည္။ သူလဲ ဥမၼာခိုင္ရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းကို ၾကည့္ရင္းနဲ႔ “အင္း ဒီေဆာ္က မဆိုးပါဘူး… ကိုယ္လုံးက ငါးရံ႕ကိုယ္လုံးေလးနဲ႔…. အသားကလဲျဖဴ…. သူေဌးသမီးဆိုေတာ့ တစ္သက္လုံး အလုပ္ၾကမ္းလဲ မလုပ္ဖူးေတာ့…. အသားအရည္ကအစ ေတာ္ေတာ္လွတာပဲ…. စိတ္ဓာတ္ေလးကသာ မေကာင္းတာ….. ေဝယံေတာ့ ဘယ္လိုစားလဲေတာ့မသိဘူး…. သူသာဆိုရင္”ဆိုတဲ့ အေတြမ်ိဳး ေတြးေနမိလိုက္သည္။ ကိုယ္လုံးကေတာ့ သူ႔အႀကိဳက္ ငါးရံ႕ကိုယ္လုံးေလးပင္။ ဥမၼခိုင္ကို အရင္ကအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေတြးမိရင္း “ဒီေဆာ္ကို ျဖဳတ္ရလို႔ကေတာ့ အရွက္ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိေအာင္ကို လုပ္မယ္”ဆိုၿပီး စိတ္႐ိုင္းေတြ ဝင္မိသည္။ သူဟိုတယ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဥမၼာခိုင္ဆီ ဖုန္းဆက္ကာ ျပန္ေရာက္ၿပီလားေမးေတာ့ ေရာက္ၿပီဆိုၿပီး ေျပာသည္။ နာရီဝက္ေလာက္ စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ညေနေျခာက္နာရီခြဲေက်ာ္ေတာ့ ဥမၼာခိုင္က သူ႔ဆီဖုန္းဆက္သည္။ ေဝယံလင္းက ျပန္မလာျဖစ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ သူ႔ဟာသူ ျပန္ဖို႔ေျပာတာမို႔ ကိုခ်မ္းၿငိမ္းလည္း ဘယ္ေန႔ျပန္မွာလဲ ေမးေတာ့ သူကလဲ ဥမၼာခိုင္ ဘယ္ေန႔ျပန္မလဲ ေမးလိုက္သည္။ မနက္ျဖန္ ေလယာဥ္လက္မွတ္ မရႏိုင္တာမို႔ သန္ဘက္ခါမွ ျပန္မယ္ေျပာတာနဲ႔ သူလဲ တူတူျပန္ၾကတာေပါ့လို႔ ေျပာလိုက္သည္။ ညေနစာ တူတူစားၾကမလား ေမးလိုက္ေတာ့ ဥမၼာခိုင္ကလဲ စားမယ္လို႔ ေျပာသည္။ သူလဲ ေရခ်ိဳးအဝတ္လဲကာ ဥမၼာခိုင္ တည္းတဲ့ဟိုတယ္ဆီ ထြက္လာလိုက္ၿပီးေခၚေတာ့ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ၾကာမွ ထြက္လာသည္။ ဇီး႐ိုးကြာတား ဂ်င္းေဘာင္းဘီအၾကပ္ေလးနဲ႔ ခ်ိဳင္းျပတ္အနက္ေလးကို ဝတ္ထားသည္။

ျဖဴဝင္းတဲ့အသားနဲ႔ လိုက္ဖက္သလို ေျခအိတ္အျဖဴ ေဝါ့ကင္း႐ူးအနက္ကို ဝတ္ထားတာမို႔ တကယ့္လူငယ္စတိုင္လ္ အျပည့္ပင္။ သူတို႔ ဆိုင္ေကာင္းေကာင္းတစ္ဆိုင္မွာ ဝင္ၿပီး ညေနစာစားလိုက္ၾကသည္။ သူ႔ကို ေသာက္ခ်င္ေသာက္ေလလို႔ ေျပာတာနဲ႔ သူလဲ ဘီယာေလာက္သာမွာၿပီး ေသာက္ျဖစ္သည္။ ဥမၼာခိုင္ကလဲ သူလဲေသာက္မယ္ဆိုၿပီး ယူေသာက္သည္။ ႏွစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္ၿပီးေတာ့ ဥမၼာခိုင္ မူးေနၿပီ။ သူ႔ေယာက္က်ားကို မေက်နပ္တာ ရင္ဖြင့္သည္။ စီးပြားေရးကိုပဲ မဲလုပ္ၿပီး သူနဲ႔သမီးကို သိပ္ဂ႐ုမစိုက္ေၾကာင္း၊ ဒီလိုေတြ သြားလာရတာ သူက အတင္းလိုက္ေနလို႔သာ သြားလာရေၾကာင္း။ မိသားစုကို အခ်ိန္မေပးေၾကာင္း ေျပာသည္။ သူလဲ အလိုက္သင့္ နားေထာင္ရင္း ဘီယာကို ထည့္ေပးေနသည္။ ခုလဲ သူမကို သူစိမ္းနယ္မွာ တေယာက္တည္း ထားခဲ့ေၾကာင္း ၿပီးေတာ့ ျပန္မလာႏိုင္ေတာ့ပဲ တေယာက္တည္း ျပန္ခိုင္းေၾကာင္း မေက်နပ္ခ်က္ေတြကို ရင္ဖြင့္ေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးလဲ မူးေနတာမို႔ ျပန္မယ္ေျပာေတာ့ မျပန္ခ်င္ေသးဘူး ကခ်င္ေသးတယ္ လုပ္ေနသည္။ သူလဲ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမဟုတ္တာမို႔ ျပန္တာပဲ ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာေပမယ့္မရ။ ဒါေၾကာင့္သူလဲ တကၠစီတစ္စီးတားကာ ကလပ္တခုကို သြားခိုင္းလိုက္သည္။ ကလပ္ေရာက္ေတာ့ ဥမၼာခိုင္ ကေနေလသည္။ သူလဲ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔သာ ၾကည့္ေနေတာ့သည္။ ခဏၾကာေတာ့ သူ႔ကို အတင္းလာဆြဲေခၚကာ တြဲကဖို႔ ေခၚတာနဲ႔ သူလဲ အလိုက္သင့္ ကလိုက္သည္။ ကေနရင္းနဲ႔ သူမရဲ႕ ရင္ေတြတင္ေတြကို မၾကာခဏထိမိသည္။ သူမကေတာ့ မသိ။ ေမာလာေတာ့ ဘီယာထပ္ေသာက္ျပန္သည္။ ဒီလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကဲခ်င္တာၾကာၿပီတဲ့။ ကဲခ်င္လို႔ သမီးကို ထားခဲ့ၿပီးလာတာ ေယာက္က်ားက မရွိလို႔ မကဲရဘူးဆိုၿပီး စိတ္ပ်က္ေနတာ သူ႔ကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာေနသည္။ ကလပ္ကေနျပန္လာေတာ့ သူမေတာ္ေတာ္မူးေနၿပီ။ သူလဲ သူမဟိုတယ္ထိ လိုက္ပို႔ၿပီး အခန္းထိပါ လိုက္ပို႔ေပးရသည္။

ဓာတ္ေလွကားစီးေတာ့ သူမ မဟန္ႏိုင္။ သူ႔ရင္ခြင္ထဲမွာ မွီေနသည္။ သူလဲ ဖက္ထားရင္းနဲ႔ ႏို႔ေတြကို မၾကာခဏထိမိရသည္။ ေသာက္လဲ ေသာက္ထားတာမို႔ စိတ္ကလဲ စိတ္႐ိုင္းဝင္မိသည္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ တံခါးပိတ္ၿပီး သူမကို ကုတင္ေပၚ ကန႔္လန႔္ျဖတ္ ပက္လက္တင္လိုက္သည္။ သူမကေတာ့ မူးေနၿပီမို႔ မသိေတာ့။ သူ ေဘးနားမွာထိုင္ရင္း အက်ႌလတ္ျပတ္ အၾကပ္ေအာက္ကေန အသက္ရႉတိုင္း မို႔မို႔တက္လာတဲ့ ရင္သားေတြကို ၾကည့္ရင္း စိတ္က ထလာသည္။ ဥမၼာခိုင္ကို အရင္က မေက်နပ္တာေတြကို ေတြးမိၿပီး ဥမၼာခိုင္ရဲ႕ ႏို႔ေတြကို လက္ကလွမ္းလိုက္ၿပီး ကိုင္လိုက္သည္။ အက်ႌကို ေအာက္ကေန မၿပီးခြၽတ္လိုက္သည္။ အတြင္းခံကိုပါ တခါတည္း ခြၽတ္လိုက္သည္။ ႏို႔ေတြကို လက္နဲ႔အသာပြတ္သပ္ ကိုင္လိုက္ၿပီး ႏို႔သီးေခါင္းနီတာရဲေလးကို ငုံ႔ကာစို႔လိုက္ေတာ့ အင္းခနဲ အသံနဲ႔အတူရင္ဘတ္က ေကာ့လာသည္။ ဥမၼာခိုင္ မ်က္လုံကမဖြင့္ေပ။ သူႏို႔ေတြကိုစို႔ရင္း လက္က ေပါင္ေတြကို ပြတ္သပ္ေနလိုက္သည္။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီတိုကို ဖိနပ္ကိုမခြၽတ္ေတာ့ပဲ ခြၽတ္လိုက္သည္။ ပင္တီ မရမ္းေရာင္ေလးပဲ က်န္ေတာ့သည္။ ျဖဴဝင္းတဲ့ အသားအရည္နဲ႔ လိုက္ဖက္လွသည္။ ပင္တီေပၚကေန လက္နဲ႔ ထက္ေအာက္ပြတ္ဆြဲ ခ်လိုက္သည္။ ပင္တီကို ခြၽတ္လိုက္ေတာ့ အေမႊးေတြက ေဆးနဲ႔ခြၽတ္ထားသည္ထင္သည္။ ပါးပါးစုစုေလး။ သူ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို ကားလိုက္ၿပီး လက္ခလယ္နဲ႔ အဖုတ္ထဲကို ထည့္လိုက္ေတာ့ အဖုတ္က အရည္ေတြနဲ႔။ အတြင္းထဲကို ဝင္သြားေတာ့ သူလဲ ကလိေပးလိုက္သည္။ ဂ်ီစေပါ့ေနရာကို မွန္းကာ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ကလိလိုက္ေတာ့ ဥမၼာခိုင့္ဖင္က ႂကြႂကြတက္လာၿပီး ပါးစပ္က မတိုးမက်ယ္အသံနဲ႔ ညည္းေနသည္။ သူလဲ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို အသာမကာ ကုတင္ေပၚေထာက္ထားတဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ခ်ိတ္လိုက္ၿပီး ကိုယ္ကို ငိုက္လိုက္ေတာ့ ဖင္ကႂကြလာသည္။ ထို႔ေနာက္ သူလဲ အေၾကာတၿပိဳင္းျပဳင္းနဲ႔ တင္းေတာင္ေနတဲ့ လီးႀကီးကို ဥမၼာခိုင့္အဖုတ္ထဲကို ထည့္လိုက္ရာ ”ဗ်စ္ ဗ်စ္….အ ဟ ဟ… အာ့… ဟင္ ကို ခ်မ္းၿငိမ္း” အဖုတ္ထဲသို႔ လီးက ၾကပ္ၿပီးဝင္သြားရာ ဥမၼာခိုင္ ညည္းသံနဲ႔အတူ မ်က္လုံးပြင့္သြားၿပီး ၾကည့္လိုက္ရာ ခ်မ္းၿငိမ္းကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ အလန႔္တၾကား ျဖစ္သြားသည္။

အစက သူမ မူးမူးနဲ႔ ကိုကိုက လုပ္ေပးေနတာလို႔ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေနၿပီး အဖုတ္ထဲကို လီးဝင္လာေတာ့ လီးကအရမ္းႀကီးေနကာ နာသြားလို႔ ေယာင္ယမ္းမ်က္လုံး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရာမွ ခ်မ္းၿငိမ္းကို ေတြ႕ေတာ့ အတင္း႐ုန္းေပမယ့္ ခ်မ္းၿငိမ္းက သူမကို ဖိထားၿပီး လီးကိုအဆုံးထိ ထည့္လိုက္သည္။ ဥမၼာခိုင္ခမ်ာ အဖုတ္ထဲမွာ ျပည့္သိပ္စြာ လီးႀကီးက ဝင္သြားၿပီး နာသြားရသည္။ ”အ…ဖယ္ ကိုခ်မ္းၿငိမ္း မယုတ္မာနဲ႔ေနာ္…. ရွင့္သူငယ္ခ်င္း မိန္းမကို…. ဒီလိုလုပ္စရာလား ဖယ္ေနာ္ ကြၽန္မေအာ္လိုက္မွာ” ”မထူးပါဘူး ဥမၼာရယ္… ကိုယ့္လီးတေခ်ာင္းလုံး… မင္းအဖုတ္ထဲကို ဝင္ေနၿပီဟာကို….ေအာ္ေတာ့လဲ ဘာထူးမွာလဲ…. ဘယ္သူကၾကားမွာမို႔လဲ… ၿငိမ္ၿငိမ္သာ လိုးတာခံလိုက္စမ္းပါ” ”ရွင္ လူယုတ္မာ…. ေအာက္တန္းစား…. ေထာင္ထြက္ပီပီ ….ေခြးက်င္းေခြးႀကံ ႀကံတယ္ ေခြးႀကီး ဟင့္ ဟင့္ ” ”ငို ငို ႀကိဳက္သေလာက္သာငိုစမ္း… ဟဲဟဲ ေကာင္းလိုက္တာကြာ…. မင္းအဖုတ္က ကေလးတစ္ေယာက္အေမဆိုေပမယ့္…. ၾကပ္ေနတာပဲ လိုးလို႔ေကာင္းလိုက္တာ အား ဟား” ခ်မ္းၿငိမ္း စၾကမ္းၿပီ။ အစက ဒီေလာက္ထိ ၾကမ္းဖို႔မရွိေပ။ ဥမၼာခိုင္က သူ႔အရႈိက္ထိေစမယ့္ စကားကို နစ္နစ္နာနာ ေျပာလာတာေၾကာင့္ အရင္ကတည္းက နာေနတဲ့အခံရွိေတာ့ စိတ္က လြတ္သြားသည္။ ဥမၼာခိုင္ ႐ုန္းရင္းကန္ရင္းနဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ေမာလာသည္။ လူက မူးလဲမူးေနတာမို႔ ႐ုန္းတာက အားမပါ။ ခ်မ္းၿငိမ္းလဲ လီးကို မေဆာင့္လိုးေသးပဲ အဆုံးထိထည့္ထားရင္းနဲ႔ ဥမၼာခိုင္ ႐ိုက္ပုတ္ေနတာေတြကို လက္နဲ႔လိုက္ဆြဲရင္း ပါးစပ္က ေျပာခ်င္ရာေတြ ေျပာေနသည္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဥမၼာခိုင္ အားေပ်ာ့လာေတာ့ ႏို႔ေတြကို လက္နဲ႔ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ကိုင္ရင္း ”အား ေကာင္းလိုက္တာကြာ…. ႏို႔ေတြက အိတင္းေနတာပဲ…. ေကာင္မ ေဆးေတြသုံးၿပီး…. ေယာက္က်ားကို ဆြဲေဆာင္ထားတာမဟုတ္လား…. ဟားဟားဟား” ”ကိုခ်မ္းၿငိမ္းရယ္ ေတာ္ပါေတာ့ ဥမၼာကို သနားပါ…. လႊတ္ပါေတာ့…. အဟင့္ဟင့္ အိ အိ” ဥမၼာခိုင္ မ႐ုန္းႏိုင္ေတာ့ ေလသံေပ်ာ့နဲ႔ ေတာင္းပန္သည္။ ခ်မ္းၿငိမ္း ခုခ်ိန္မွေတာ့ မရေတာ့ေပ။ လူကလဲ မူေနၿပီမို႔ စိတ္႐ိုင္းက ဝင္ေနၿပီ။ ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေဈးလို႔ သေဘာထားကာ ေရွ႕ဆက္တြန္းေနသည္။ ႏို႔ေတြကို ကိုင္လိုက္ ညႇစ္လိုက္နဲ႔ ပါးစပ္ကလဲ ညစ္ညစ္ညမ္းညမ္းေတြ ေျပာေနသည္။ ဥမၼာခိုင့္ဘဝမွာ ဒီလိုတစ္တစ္ခြခြ ေျပာတာ တခါမွ မၾကားဖူးသလို အေျပာလဲ မခံရဖူးဘူး။

ခုလို တစိမ္းတဦးရဲ႕ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ကိုင္ျခင္းခံရတာ ပထမဦးဆုံး အႀကိမ္ပင္။ သူမေယာက္က်ားေတာင္ ခုလို တခါမွမကိုင္ဖူးဘူး။ ခ်မ္းၿငိမ္းက တစ္တစ္ခြခြေျပာသလို ေနရာအစုံကို လိုက္ၿပီးကိုင္ေနတာမို႔ စိတ္ကအရမ္းကို ဝမ္းနည္းလာၿပီး ကိုကို႔ကို အရမ္းသတိရမိသည္။ ကိုကို႔ကို သူမသစၥာေဖာက္သလို ျဖစ္သြားၿပီလို႔ ေတြးမိၿပီး မ်က္ရည္က က်လာျပန္သည္။ ဒါကို ခ်မ္းၿငိမ္းက ေတြ႕ေတာ့ တဟားဟားနဲ႔ ရယ္ၿပီး ႏို႔ႏွစ္လုံးကို ညႇစ္ကိုင္ကာ ခါးအားနဲ႔ လီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေဆာင့္ခ်လိုက္ေတာ့ ”အ… ကြၽတ္ကြၽတ္ နာတယ္…. ဖယ္ပါေတာ့ ေတာ္ပါေတာ့… အီးဟီးဟီး” ”ေကာင္းလိုက္တဲ့ အဖုတ္…. ၾကပ္ေနတာပဲ လိုးရတာ….. ေစာက္ေကာင္မ အရမ္းလိုးလို႔ ေကာင္းတယ္ကြာ” ေျပာေျပာဆိုဆို ခ်မ္းၿငိမ္းတေယာက္ ၾကမ္းေလၿပီ။ ဥမၼာခိုင္တေယာက္ ဝမ္းနည္းပက္လက္နဲ႔ ငိုေနေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္း အဖုတ္ထဲက လီးကို မသိမသာ လက္ခံလာသည္။ အရည္ေတြက ထြက္လာကာ လီးက အဝင္အထြက္ ေခ်ာလာသည္။ ခ်မ္းၿငိမ္းရဲ႕ေဆာင့္အားက အားနဲ႔မာန္နဲ႔ ေဆာင့္ေနတာမို႔ တစ္ခ်က္ေဆာင့္တိုင္း အင့္ခနဲ အင့္ခနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားကာ သားအိမ္ဝက ပူခနဲ ပူခနဲျဖစ္သြားသည္။ အသိစိတ္နဲ႔ လူက ျငင္းဆန္ေနေပမယ့္ ကိုယ္ခႏၶာအစိတ္အပိုင္းေတြက တျဖည္းျဖည္း လက္ခံလာသည္။ ျပည့္ဝတဲ့အရသာက တကိုယ္လုံးကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပ်ံ႕ႏွံ႔လာသည္။ ခ်မ္းၿငိမ္းက ဥမၼာခိုင္နားနားကို ကပ္ကာ တစ္တစ္ခြခြေတြေျပာၿပီး ေဆာင့္ေနဆဲပင္။ ”အဟင့္ ဟင့္ အင့္ အင့္ အင့္ ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ ဟင့္ ဟင့္” ႏႈတ္ခမ္းက ျငင္းေနေပမယ့္ သူမေယာက္က်ားနဲ႔ ကြာျခားစြာ ကာမအရသာကို ျပည့္ဝစြာေပးေနတာကို စိတ္က တျဖည္းျဖည္းပါလာသည္။ သူမ ျငင္းဆန္ခ်င္သည္။ “မဟုတ္ဘူး ဒါငါမဟုတ္ဘူး။ ငါ့ကို တျခားလူတစ္ေယာက္က မုဒိန္းက်င့္ေနတာ။ ငါလက္သင့္မခံဘူး ေတြးေနေပမယ့္”လို႔ မူးကလဲမူး ေဆာင့္ခ်က္တိုင္းက သူမအရင္က လင္ေယာက္်ားနဲ႔ အိပ္ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္တိုင္း ဘာလိုအပ္မွန္း မသိကာ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေမးမိတဲ့အရာက ဒါပါလားဆိုတာ သိသြားၿပီး စိတ္ကႏွစ္ခြ ျဖစ္ေနသည္။ ခ်မ္းၿငိမ္းလဲ ဥမၼာခိုင္ရဲ႕ အေျပာင္းအလဲကို သတိထားမိတာေၾကာင့္ ဥမၼာခိုင္နားကိုကပ္ကာ စိတ္ႂကြေစရန္ ထပ္ၿပီး တစ္တစ္ခြခြေျပာလိုက္ကာ လီးကို တဆုံးထုတ္ တဆုံးထည့္ မွန္မွန္ေဆာင့္ေနသည္။

အဖုတ္က အရည္ေတြနဲ႔ လီးဝင္တိုင္း တႁဗြတ္ႁဗြတ္ တဗ်စ္ဗ်စ္နဲ႔ အသားျခင္း႐ိုက္တဲ့ အသံကလဲ အခန္းထဲမွာ ဆူညံေနသည္။ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို လက္နဲ႔ခ်ိတ္ကာ ကိုယ္က ေရွ႕ကိုငိုက္ထားတာမို႔ ဖင္ႀကီးက ႂကြတက္ေနကာ လီးတခ်က္ေဆာင့္လိုက္တိုင္း အတြင္းထဲကို နက္နက္ဝင္သြားကာ ဖိလိုက္တိုင္း ေမြ႕ရာက အတြင္းဖက္ဝင္သြားၿပီး ျပန္ကန္လာျပန္သည္။ တစ္ခ်က္ေဆာင့္လိုက္တိုင္း ျပန္ျပန္ကန္တက္လာတာမို႔ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္းက ဥမၼာခိုင့္အတြက္ ႐ူးသြပ္မႈျဖစ္ေစသည္။ မရေတာ့ေပ ဥမၼခိုင္ ဆႏၵကို အသိနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ထိန္းခ်ဳပ္လို႔မရေတာ့။ အထိအေတြ႕ေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားၿပီ။ မိန္းမကိစၥကို ကြၽမ္းက်င္ဆရာက်တဲ့ ခ်မ္းၿငိမ္းရဲ႕ေအာက္မွာ က်ရႈံးသြားၿပီ။ ”အ ဟ ဟ အင့္ အင့္” ”ေကာင္းလား ဥမၼာေကာင္းလား” မေျဖ။ ဒါေၾကာင့္ သူ ႏို႔သီးေခါင္းေတြကို ညႇစ္လိုက္ရင္း ”ေကာင္မ ေမးေနတယ္… ငါလိုးတာ ေကာင္းလားလို႔… ခံလို႔ေကာင္းလား ေျဖစမ္း” ”အား ကြၽတ္ကြၽတ္ ေကာင္းတယ္…. အ ဟင့္ ဟင့္ နာတယ္” ခ်မ္းၿငိမ္း ၿပဳံးလိုက္သည္။ သူ တစ္ခ်က္ခ်င္းေဆာင့္လိုက္ၿပီး ႏို႔ေတြကိုငုံ႔ကာ စို႔လိုက္သည္။ ဥမၼာခိုင့္စိတ္က အရမ္းကို ႂကြလာသည္။ ၿပီးခ်င္လာသည္။ အရမ္း အရမ္းကို ေကာင္းလာကာ ”အ အင့္ အင့္… ေဆာင့္ ေဆာင့္…. မရပ္နဲ႔ ခပ္နာနာေလးေဆာင့္ေပး… ေကာင္းတယ္… ဟား ေကာင္းတယ္ …အား အား …..ၿပီးၿပီ အစ္ အစ္…. ၿပီးၿပီ အ အ ဟားးးး” ဥမၼာခိုင္ ၿပီးသြားလို႔ သူ႔ကိုအတင္းဖက္ကာ ဖင္ကိုအတင္းေကာ့၍ ကပ္ထားၿပီး တဆတ္ဆတ္နဲ႔ ျဖစ္ေနသည္။ ေျခေတြက ကုပ္ေကြးတက္ကာ ပါးစပ္က ဘယ္လို အသံေတြမွန္းမသိ။ သူ ဥမၼာခိုင္ကို ျပန္ဖက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းလိုက္ရာ ဥမၼာခိုင္လဲ မြတ္သိပ္စြာ ျပန္နမ္းေလသည္။ ”ဥမၼာ ကိုယ္မၿပီးေသးဘူး လိုးခ်င္ေသးတယ္” ”အဟင့္ ဒီေလာက္အၾကာႀကီးကို မၿပီးေသးဘူးလား… စိတ္ညစ္ပါတယ္” မူေနသည္။ ”ကုန္းေပးစမ္းပါ ဥမၼာရာ ” ”သူ႔စိတ္ႀကီးပဲ လူကိုအ႐ုပ္ေလး က်ေနတာပဲ… ဖယ္ဦးေလ သူကဖိထားမွေတာ့… ဘယ္လို လုပ္ရမလဲလို႔” ခ်မ္းၿငိမ္းလဲ ထလိုက္ရာ ဗလြတ္ဆိုတဲ့အသံနဲ႔အတူ အဖုတ္ထဲမွ အရည္ေတြ လွ်ံက်လာသည္။ ဥမၼခိုင္လဲ ရင္ထဲ ဟာခနဲ ျဖစ္သြားသည္။

အနားက ပင္တီကို အျမန္ယူကာ အဖုတ္ကိုအုပ္ကာ သုတ္လိုက္ၿပီး ခ်မ္းၿငိမ္းလီးကို ၾကည့္မိလိုက္ေတာ့ ရင္ထဲဖိုသြားသည္။ ဟယ္အႀကီးႀကီးပဲ။ ကုတင္အစြန္းမွာပဲ ကုန္းေပးလိုက္သည္။ ခ်မ္းၿငိမ္းလဲ ဥမၼာခိုင္ရဲ႕ တင္ပါးေတြကို ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္ၿပီး ဖ်န္းခနဲ႐ိုက္ကာ ”ေတာက္ လွလိုက္တဲ့ဖင္ကြာ” ”အ… နာတယ္… ဘာလို႔႐ိုက္တာလဲ” ”လွလို႔႐ိုက္တာ… ဥမၼာ့ဖင္က လုံးေနတာပဲ”ေျပာရင္း တဖတ္ဖတ္နဲ႔ ႐ိုက္ေနသည္။ ျဖဴေဖြးတဲ့ တင္ပါးေတြက လက္ရာေတြနဲ႔ နီရဲလာသည္။ ဥမၼာခိုင္မွာ သိတက္စ အ႐ြယ္ကတည္းက ခုခ်ိန္ထိ သူေဌးသမီးတစ္ဦးလဲ ျဖစ္တာမို႔ ဒီလိုၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း မဆက္ဆံခံရဖူးေပ။ ေယာက္က်ားရေတာ့လဲ ေယာက္က်ားက ႏုႏုညံ့ညံ့သာ ဆက္ဆံသည္။ လင္မယားခ်င္းလုပ္ရင္လဲ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းမလုပ္။ ဒါေၾကာင့္ ခုလိုဆက္ဆံခံရတာ ပထမဆုံးမို႔ စိတ္ထဲမွာ အထူးအဆန္းျဖစ္ကာ သေဘာက်လာသလိုလို ျဖစ္ေနသည္။ ခ်မ္းၿငိမ္းက တင္ပါးေတြကို႐ိုက္ရင္း ဖင္ႏွစ္ျခမ္းကို ၿဖဲလိုက္ရာ နီရဲရဲ ခေရပြင့္ေလးကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ အဖြင့္မခံရေသးမွန္း သိလိုက္တာမို႔ တစ္ရက္ေတာ့ ခေရေႁခြပစ္မယ္လို႔ စိတ္ကႀကိမ္းရင္း စအိုကို လက္မနဲ႔ကုတ္ျခစ္ကာ ”ေတာက္ ခေရပြင့္ေလးက ခ်စ္စရာေလးကြာ” ဥမၼာခိုင္ ဖင္ဝယားသြားၿပီး ရႈံသြားသည္။ ”ဟင့္ လုပ္စရာရွိတာ မလုပ္ဘူး ယားတယ္…. ဘာေတြေလွ်ာက္လုပ္ေနတာလဲ…. အို အဟင့္ ယားပါတယ္ဆို” ခ်မ္းၿငိမ္းရဲ႕ အေျပာအဆို အကိုင္အတြယ္ေတြေၾကာင့္ ဥမၼာခိုင့္စိတ္က တက္ႂကြလာရျပန္သည္။ ခ်မ္းၿငိမ္းလဲ ကုန္းတဲ့ပုံစံကို ျပင္ခိုင္းၿပီး ေနာက္ကေန ဥမၼာခိုင့္အဖုတ္ဝကို လီးနဲ႔ေတ့ၿပီး ေဆာင့္ထည့္လိုက္ရာ ”ၿဗိ ျဗစ္ ျဗစ္ ျဗစ္” ”ဟ… အ အ… ေျဖးေျဖး နာတယ္…. အာ့ ရွီး ” လီးက တဆုံးဝင္သြားၿပီး သားအိမ္ဝကို ဒုတ္ခနဲေဆာင့္လိုက္ရာ ဥမၼာခိုင္ ေအာင့္ခနဲ ျဖစ္သြားၿပီး ခ်မ္းၿငိမ္းလဲ က်င္ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ”အ ေျဖးေျဖး ေအာင့္တယ္” ခ်မ္းၿငိမ္းလဲ တင္ပါးႏွစ္ဖက္ကို ညႇစ္ကိုင္ၿပီး လီးကိုေျဖးေျဖးခ်င္း တဝက္ေလာက္ဆြဲထုတ္ကာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္ထည့္လိုက္ေတာ့ ဥမၼာခိုင္ ရွီးခနဲ ျဖစ္သြားၿပီး အရသာခံေနသည္။ သူလဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တခ်က္ခ်င္း ေဆာင့္ေပးလိုက္သည္။ အခ်က္ေပါင္း သုံးဆယ္ေလာက္က်ေတာ့ ဥမၼာခိုင္ ခံႏိုင္လာကာ ေဆာင့္ေစခ်င္လာသည္။ တအင့္အင့္နဲ႔ ေနာက္ကို ျပန္ျပန္ေဆာင့္ေပးေနသည္။ သူလဲ ခပ္သြက္သြက္ ေဆာင့္ေပးလိုက္သည္။

ေဆာင့္ခ်က္တိုင္း ဖင္ကတုန္တုန္သြားသလို ပခုံးေက်ာ္ေက်ာ္ ဆံပင္နီညိဳေရာင္ေလးကလဲ ဝဲခနဲ ဝဲခနဲ ခါသြားသည္ကို ၾကည့္ရင္း သူသေဘာက်မိသည္။ ခပ္သြက္သြက္ေဆာင့္ရင္းနဲ႔ ခါးကို ကိုင္ကာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေဆာင့္လိုးလိုက္ေတာ့ ”အားးး ကြၽတ္ကြၽတ္ ေကာင္းလိုက္တာ… အဟ ဟ… အင္းေဆာင့္ ေဆာင့္ အိ အိ အိ” သူေမးစရာမလိုေတာ့။ သူ႔အလိုလို ျဖစ္လာၿပီ။ သူ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေဆာင့္ရင္း ၿပီးခ်င္လာၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ သူက ”ဥမၼာခိုင္ ကိုအထဲမွာ ၿပီးလိုက္ရမလား” ”အင္း ၿပီးလိုက္ ရတယ္… ေဆာင့္ေဆာင့္…. ဥမၼာလဲ ၿပီးေတာ့မယ္…. ဟား အ အ” သူလဲ ဆက္တိုက္ မရပ္မနားေဆာင့္ခ်လိုက္သည္။ လီးတစ္ခုလုံး က်င္တက္လာကာ လီးကို အဆုံးထိ ေဆာင့္ထည့္လိုက္ၿပီး အရည္ေတြကို ပန္းထည့္လိုက္ခ်ိန္ပဲ ဥမၼာခိုင္လဲ ၿပီးသြားကာ သူ႔လီးကို တခ်က္တခ်က္ ညႇစ္ေနသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ကုတင္ေပၚသို႔ ေဘးတိုက္လွဲခ်ကာ အနားယူလိုက္ၾကသည္။ သူက ဥမၼာခိုင္ ႏို႔လုံးက်စ္က်စ္တစ္ဖက္ကို လက္လွမ္းတင္ရင္း ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္သည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေတာ့မွ ဥမၼာခိုင္က ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္သြားသည္။ သူလဲ တစ္ရႉးထယူကာ သုတ္လိုက္ၿပီး အမႈိက္ျခင္းထဲထည့္ကာ အတြင္းခံဝတ္ၿပီး ကုတင္ေပၚမွာ အနားယူလိုက္သည္။ ဥမၼာခိုင္ ျပန္ထြက္လာေတာ့ တဘက္ကို ပတ္ထားသည္။ ကုတင္နားေရာက္ေတာ့ ”ဟင့္ ဘာလုပ္ေနတာလဲ ျပန္ေတာ့ေလ” ”မျပန္ပါဘူး မင္းကို လိုးလို႔မွ မဝေသးတာ” ”ဟင့္ စကားကလဲ ၾကမ္းလိုက္တာ” သူမကို ကုတင္ေပၚ ဆြဲခ်လိုက္ကာ ႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေစာင္ၿခဳံၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ဖက္ရင္းနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ မနက္ ေျခာက္နာရီေလာက္ သူႏိုးလာေတာ့ ဥမၼာခိုင္က သူ႔ေဘးနားမွာ မႏိုးေသး။ သူလဲ ဥမၼာခိုင္ ပတ္ထားတဲ့တဘက္ကို ခြၽတ္လိုက္ကာ ႏို႔ေတြကို ကိုင္လိုက္ေတာ့ ”အင္.. ဟာကြာ သူမ်ား အိပ္ခ်င္ေနေသးတဲ့ဟာကို…. ညတုန္းကလဲ သူႏွိပ္စက္ထားၿပီးၿပီ…. ခုအိပ္ခ်င္ေသးတယ္ကြာ” ”အိပ္ေလ…. ကိုယ့္ဟာကို ကိုင္တာကို” ဥမၼာခိုင္ ဆက္ၿပီးအိပ္ေနေတာ့ သူႏို႔ေတြကို ကုန္းစို႔လိုက္ၿပီး လက္တစ္ဖက္က က်န္တဲ့ႏို႔ကို ႐ြ႐ြေလး ပြတ္ေခ်ကစားေနလိုက္သည္။ ႏို႔သီးေခါင္းေတြကို ကလိလိုက္ ေခ်လိုက္နဲ႔ လုပ္ေနရာ ဥမၼာခိုင္လဲ အသက္ရႉသံျပင္းလာကာ သူ႔ေခါင္းကို ထိုးဖြေနၿပီး ရင္ကေကာ့ေကာ့ တက္လာသည္။ ႏို႔ေတြစို႔ေနရင္းနဲ႔ လက္က တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေအာက္ဖက္ကိုဆင္းကာ ေပါင္ေတြကို ပြတ္ေပးလိုက္သည္။ ဥမၼာခိုင္လဲ တ႐ြ႐ြျဖစ္လာၿပီး ေပါင္ကကားလိုက္ စုလိုက္ျဖစ္ေနသည္။

သူလဲ ႏို႔ေတြကိုစို႔ရင္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေအာက္ကိုဆင္းကာ ဗိုက္သားေလးေတြကို နမ္းစုပ္လိုက္ကာ ႏို႔ေတြကို လက္နဲ႔ေခ်ေနလိုက္သည္။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေအာက္ကိုဆင္းလိုက္ေတာ့ ”အို႔ မလုပ္နဲ႔ေလ… ငရဲေတြ ႀကီးကုန္ေတာ့မယ္…. အို မလုပ္နဲ႔… အ အ ရွီး… ဘယ္လိုလုပ္ေနတာလဲကြာ” သူလဲ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို ၿဖဲကာ အေစ့ကို လွ်ာနဲ႔ကေလာ္လိုက္ရာ ေကာ့တက္သြားသည္။ အေစ့ကို ဆက္တိုက္ လွ်ာနဲ႔ကလိလိုက္ရာ ထြန႔္ထြန႔္လူးသြားၿပီး ေမြ႕ရာခင္းေတြကို လက္နဲ႔ဆုတ္ေခ်ကာ ကိုယ္က ႂကြတက္လာလိုက္ ျပဳတ္က်သြားလိုက္နဲ႔။ အဖုတ္ထဲက အရည္ေတြက ထြက္လာသည္။ သူ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေတြကို စုပ္လိုက္ရာ “အ”ခနဲ အသံနဲ႔အတူ လူက တဆက္ဆက္တုန္ေနသည္။ အဖုတ္အတြင္းထဲကို လွ်ာနဲ႔ဝင္ႏိုင္သေလာက္ ထည့္ကာ ကလိလိုက္ေတာ့ ဥမၼာခိုင္တေယာက္ အသံေတြက မရပ္ေတာ့ေပ။ ဖင္ဝကို လွ်ာနဲ႔ကလိလိုက္ျပန္ရာ ဆက္ခနဲ တုန္သြားရျပန္သည္။ လက္မနဲ႔ အေစ့ကိုေခ်ၿပီး အဖုတ္ထဲကို လက္နဲ႔ကလိ ခေရကို ဝလုံးေရးေနေတာ့ ဥမၼာခိုင္ခမ်ာ ဘယ္လိုမွမခံႏိုင္ေတာ့။ လူက တဆက္ဆက္တုန္လာကာ “အု”ခနဲ မပီမသအသံနဲ႔အတူ ေျခေခ်ာင္းေတြ ေကြးတက္သြားၿပီး ၿပီးသြားသည္။ ”ကိုရယ္ ဘယ္လို လုပ္တာလဲကြာ… ဥမၼာ့ကို ငရဲေပးေနတာလား” ”မေကာင္းဘူးလား” ”ေကာင္းတယ္” ရွက္သံနဲ႔ေျဖသည္။ ”ဒီလို တခါမွမခံဖူးဖူးလား” ”ဟင့္အင္း မခံဖူးဘူး” ”ကဲ ဒီတခါ ကိုယ့္အလွည့္ လီးစုပ္ေပး” ေျပာၿပီး ဥမၼာခိုင့္ပါးစပ္နား လီးကို ထိုးေပးလိုက္သည္။ ဥမၼာခိုင္တစ္ေယာက္ ခ်မ္းၿငိမ္းကို စြဲသြားသည္။ ခ်မ္းၿငိမ္းနဲ႔မွ သူမ မရဖူးတာေတြ ရခဲ့ရသည္။ ခုေလာေလာဆယ္မွာ သူမေယာက္က်ားနဲ႔သမီးကို ေမ့ထားလိုက္သည္။

ခ်မ္းၿငိမ္းရဲ႕လီးကို စိတ္ပါလက္ပါ စုပ္ေပးေနသည္။ ခ်မ္းၿငိမ္းက အေျပာအဆို သူမအေပၚဆက္ဆံတာက သူမကို တန္ဖိုးမထားမွန္း သိေပမယ့္ သူမ ႏွစ္သက္ေနမိသည္။ ဒါလဲ အထက္တန္းလႊာထဲက ေပါက္ဖြားလာတဲ့ သူမရဲ႕စိတၱဇလားပင္။ သူမကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆက္ဆံတာ၊ ေျပာဆိုတာေတြကို ႏွစ္သက္သေဘာက်မိကာ သာယာေနသည္။ ခ်မ္းၿငိမ္းရဲ႕ ျပဳစုမႈေတြကို တန္းတန္းစြဲမိေနသည္။ ခ်မ္းၿငိမ္းက သူမ ပါးစပ္ထဲမွာပင္ ၿပီးသြားတာမို႔ ညႇီစို႔စို႔အရည္ေတြကို ၿမိဳခ်မိေပမယ့္ မေထြးထုတ္မိ။ အန္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္သြားေပမယ့္ သေဘာက်မိသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ေရအတူတူ ခ်ိဳးလိုက္ၾကသည္။ ခ်မ္းၿငိမ္းက ဆက္ဆံတဲ့အခ်ိန္သာ သူမကို ဖာသာသာ သေဘာထားဆက္ဆံေပမယ့္ က်န္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူမေယာက္က်ားထက္ ယုယကာ အေျပာခ်ိဳတာေတြေၾကာင့္ သူမ သေဘာက်ရျပန္သည္။ ေရခ်ိဳးအဝတ္လဲၿပီး မနက္စာစားကာ ေလယာဥ္လတ္မွတ္ သြားဝယ္လိုက္သည္။ သူမေယာက္က်ား ဖုန္းဆက္ေတာ့ မနက္ျဖန္ ျပန္မယ္လို႔ေျပာသည္။ ခ်မ္းၿငိမ္းနဲ႔ ေတြ႕တယ္ေျပာေတာ့ ခ်မ္းၿငိမ္းနဲ႔ စကားေျပာခ်င္တယ္ဆိုလို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေျပာေနၾကသည္။ ဂ႐ုစိုက္ေပးဖို႔ ဘာညာမွာေနတာ ေနမည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ခ်မ္းၿငိမ္းတည္းတဲ့ ဟိုတယ္ကိုသြားကာ အဝတ္အစားေတြ အိတ္ေတြယူကာ သူမဆီကိုေျပာင္းလာခဲ့သည္။ သူမကလဲ ခ်မ္းၿငိမ္းကို ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ဒီကကိစၥေတြကို ေမ့ပစ္လိုက္ၿပီး အရင္လိုပဲ ဆက္ေနၾကမယ္ေျပာေတာ့ ခ်မ္းၿငိမ္းကလဲ လက္ခံသည္။ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ သူတို႔ လုပ္ၾကျပန္သည္။ ခ်မ္းၿငိမ္းက ဥမၼာခိုင္ကို ၾကမ္းၾကမ္းတမ်ိဳး ႏုႏုညံ့ညံ့တသြယ္ မႏုမၾကမ္းတဖုံ ဆက္ဆံလိုက္သည္။ တစ္ရက္နဲ႔တစ္ညလုံး ပုံစံမ်ိဳးစုံ ခံစားလိုက္ရေလျခင္းေၾကာင့္ သူမ အစြဲႀကီး စြဲမိသြားေလၿပီ။…..ၿပီး