ဖြူစင်သူလေး မြတ်နိုး

ကျွန်တော် ကိုမင်းနောင်ကို အတော် မကျေမနပ် ဖြစ်နေမိတယ်။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကျွန်တော့်ပိုင်နက်ထဲက အစာကို လက်ရဲ ဇက်ရဲနဲ့ ငါက သူဌေးပဲဆိုတဲ့ အထာနဲ့ လုယူခဲ့တာကိုး။ သူဟာသူ ဘယ်လောက် ချမ်းသာချမ်းသာ၊ ကျွန်တော့်ထက် ဘယ်လောက်ဘဲ အဆင့်မြင့်မြင့်ပေါ့ ဒါမျိုးတော့ မလုပ်သင့်ပါဘူး။ အခုတော့ ကျွန်တော့်မှာ နေရခက် ထွက်ရခက်နဲ့ သူပေးထားတဲ့ လခကလဲ မနည်းဘူးလေ။ နောက်ပြီး ဆိုင်တစ်ခုလုံးမှာ ကျွန်တော် အခွင့်အရေး အရဆုံးပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်ကို စော်ကားခဲ့တယ်။ စောက်ဂရုစိုက်စရာ မလိုဘူးဆိုတဲ့ အထာကို ပြခဲ့တယ်။ “အင်း…. ကိုမင်းနောင် ခင်ဗျား ကျွန်တော်နဲ့ တွေ့တော့မယ်….တောက်” ကြိတ်မနိုင်ခဲမရ ကြိမ်းဝါးကာ တောက်ခေါက်ပေါင်းလည်းများလှပြီ ဒါပေမယ့် သူမကြားဘူး။ သူ့ရှေ့မှာတော့ ဘာမှမဖြစ်သလို ခပ်တည်တည်ပဲပေါ့။ မန္တလေးမှာ ရည်းစားနဲ့ ပြဿနာတက်လို့ ရန်ကုန်ပြေးခဲ့တယ်။ အခုရန်ကုန်မှာ လူသတ်မှုဖြစ်ပြီး ထောင်ထဲ ဝင်ရတော့မလားပဲ၊ ငွေဂုဏ်၊ ကြေးဂုဏ်၊ ရာထူးဂုဏ် ပြည့်တဲ့ ကျွန်တော့်ရည်းစား သက်မွန်က ကျွန်တော့်ထက် အစစအရာရာ မြင့်မားလို့ ကျွန်တော့်အကို အရင်းကို မျက်နှာပြောင်တိုက်ပြီး မြူဆွယ်ခဲ့တယ်။ အကိုဆိုတဲ့ နွားကလည်း ကိုယ့်ညီရည်းစား မှန်းသိရက်နဲ့ စောက်ရှက်မရှိ တွဲခုတ်ခဲ့တယ်။ ဒါကြောင့် မန္တလေးမှာ နေချင်စိတ်ကုန်ပြီး ဘယ်သူ့မှ နှုတ်မဆက်ဘဲ ထွက်ခဲ့တာ။ ရန်ကုန်ရောက်တော့ တဏှာရူး မင်းနောင်နဲ့ တွေ့ပြန်တယ်။ ကိုယ်နဲ့အိပ်ရမယ့် မိန်းမကို ပေါ်တင်ကြီး ဖြတ်လုခံရရင် ဘယ်ယောက်ျားက မကျေနပ်ပဲ နေမှာလဲ။ အခုဆို ၂၄နာရီခံဖို့ အသင့်ဖြစ်နေတဲ့ မေစိုးဟာ ကျွန်တော့်ဆီ ဟန်ဆောင်ပြီးတောင် မလာတော့ဘူး။ သူနဲ့ ကိုမောင်မောင် ဖြစ်နေတာကို ကျွန်တော်မသိဘူးထင်ပြီး အခုဘဲယောက်ျားကို သစ္စာရှိတဲ့ မိန်းမမြတ်လိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ လုပ်ပြနေတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ရီချင်တာပေါ့။ မင်းတို့ မိန်းမတွေ ပါးစပ်ဟလိုက်တာနဲ့ အူဘယ်နှခွေရှိတယ်ဆိုတာ သိတယ်လို့။ စောက်ကောင်မ မေစိုးဆီ သွားရင်လည်း အရင်ကလို ဟက်ဟက်ပက်ပက် မရှိတော့ဘူး ခပ်မှန်မှန်နဲ့။ ကျွန်တော်ကလည်း ကျွန်တော်ပဲ သူမဆီက ပြေးခဲ့ပေမယ့် အခုတော့ သူမကို တောင့်တနေမိတယ်။

ဒါပေမယ့် ကိုမင်းနောင်က မေစိုးကို အစွဲကြီးစွဲအောင် လုပ်ထားပြီလေ။ ဒါကြောင့် ကျွန်တော့်ဆီ မလာတော့တာပေါ့။ ကိုမင်းနောင်နဲ့ တွေ့သမျှ မိန်းမတွေ မှန်သမျှ ကိုမင်းနောင်ကို စွဲကြတာချည်းပဲ။ “တောက်…. ဖာသည်မနဲ့ ဝရမ်းပြေး… နေနှင့်အုံးပေါ့” ကျွန်တော် ဒေါသတွေ ထွက်နေသလောက် သူတို့က‌တော့ ပျော်နေမှာပေါ့ ရန်ကုန်မြို့ရဲ့ တစ်နေရာမှာ။ တော်ပြီ…ငါ အလုပ်ထွက်မယ် ငါ့ရှေ့မှာ မျက်နှာပြောင်တိုက်တာတွေ မကြည့်နိုင်ဘူး။ လကုန်ရင် ထွက်မယ်။ ဒီနေ့ (၂၆)ရက်ရှိပြီ နောက် (၄)ရက်ပဲ စောင့်ရတော့မယ်။ ကျွန်တော် ပြတ်ပြတ်သားသား ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ပါသည်။ ဒီလိုလူတွေနဲ့ ဝေးဝေးနေမှ ဖြစ်မယ်။ နို့မို့ရင် ကိုယ့်ဒေါသနဲ့ ကိုယ်ပဲ ဒုက္ခရောက်မှာ။ အဲဒီလိုဆုံးဖြတ်ချက်ချပြီးတဲ့ နောက်ပိုင်းတော့ ကျွန်တော် စိတ်ငြိမ်သွားပါတယ်။ အလုပ်သာ အာရုံစိုက်ပြီး လုပ်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီနေ့က (၂၈)ရက် ကျွန်တော် အလုပ်ထွက်ဖို့ (၂)ရက်ပဲ လိုတော့တယ်။ ထုံးစံအတိုင်း ဆိုင်သိမ်းပြီး အပြင်မှာ ထမင်းထွက်စားပြီးတော့ ကျွန်တော့်အခန်းကို ကျွန်တော် ပြန်လာပြီး စာဖတ်နေမိတယ်။ ဆိုင်ရှေ့ဖက်ဆီက သော့ဖွင့်သံကြားလို့ အနှောင့်အယှက်တော့ ပေါ်ပြီလို့ သိလိုက်တယ်။ “ဟိုင်း… အောင်ခန့် နေကောင်းလား…. အားတော့ နာတယ်ကွာ…. ကိုယ့်ကို အခန်းခဏ သုံးခွင့်ပြုပါ…. ဒီနေ့ သိပ်မိ သိပ်မိုက်တဲ့ နတ်သမီးတစ်ပါး ရခဲ့လို့ကွာ…. အမှန်အကန် ဆရာရေ…. မင်းတောင် မြင်ရင် ခိုက်သွားမယ်” အခန်းသုံးခွင့် တောင်းပါတယ်လို့ ဆိုပေမယ့် ကျွန်တော် ငြင်းခွင့် မရှိပါဘူး။ သူက သူဌေးပဲ အသာခေါင်းငြိမ့်ရင်း ဆိုင်ထဲကနေ သူ့နဲ့အပြင်ကို ထွက်လိုက်လာတယ်။ ”ဟန်နီ…. လာခဲ့တော့… ကိုယ့်ဘော်ဒါက သဘောကောင်းပါတယ်လို့ ပြောတယ် မဟုတ်လား” ကျွန်တော်ရှေ့က ကိုမင်းနောင်က ကားထဲကို လှမ်းပြောလိုက်တယ်။ ကားတံခါး ပွင့်လာပြီး ဆင်စွယ်နုရောင် ခြေထောက်တစ်ဖက် ကျလာတယ်။ ဟုတ်တယ် ကိုမင်းနောင် ပြောတာဟာ ဒီတစ်ယောက်ပဲဖြစ်မှာ ကိုမင်းနောင်ကို ပတ်ပြီး ကျွန်တော် လှေကားထစ်ကို နင်းရင်းအောက်ကို ဆင်းလိုက်တယ်။ မရွှေချောကလည်း ကားထဲက ထွက်ပြီး တံခါးကို ပိတ်လိုက်ပြီ။ သိချင်စိတ်ကို ထိန်းပြီး အိ‌န္ဒြေရရပဲ သူမကို လှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ သူကလည်း ရှက်ရွံ့ဟန်နဲ့ မျက်လုံးလေး စွေပြီး ကျွန်တော့်ကို ကြည့်လိုက်တယ်။ မျက်လုံးချင်း အဆုံမှာ ”ဟင်” ကျွန်တော့် မျက်လုံးတွေ ပြာဝေသွားပါတယ်။

သက်မွန် ကျွန်တော် အသက်လောက်ချစ်ခဲ့ရတဲ့ သက်မွန်၊ ကျွန်တော်ကို အရူးလုပ်ခဲ့တဲ့ သက်မွန်၊ ပြီးတော့ ကျွန်တော့် အစ်ကိုကို ပြောင်ပြောင်နှိုက်ခဲ့တဲ့ သက်မွန်။ သူမလည်း မျက်လုံးလေး ဝိုင်းသွားတယ်။ အရမ်းပဲ အံ့သြသွားတဲ့ပုံ။ ကိုမင်းနောင် မရိပ်မိခင်မှာပဲ နှစ်ယောက်စလုံး အိန္ဒြေဆည်လိုက်နိုင်တယ်။ တကယ်လို့ ကျွန်တော်က နှုတ်ဆက်ခဲ့ရင် သူမ မသိချင်ယောင် ဆောင်နေမှာ သေချာတယ်။ သူ့အနေနဲ့လည်း ဒီလိုသစ္စာမဲ့တဲ့ မိန်းမကို နှုတ်ဆက်ဖို့ဆိုတာ ဝေလာဝေး ။ ”ဒေါက်….ဒေါက်….ဒေါက်” မေးကိုမော့လိုက်ရင်း ဒေါက်ဖိနပ်သံပေးရင်း အလိုးခံဖို့ ကြွကြွရွရွလေး သွားနေတဲ့ သက်မွန်ကို ကျွန်တော်နောက်ကနေ ငေးကြည့်နေမိတယ်။ ကိုမင်းနောင်ကတော့ သူရဲ့ရွေးချယ်မှုအတွက် ဂုဏ်ယူနေပုံပဲ။ သက်မွန် သိပ်လှနေတယ်။ ကျွန်တော့် လက်ထဲမှာ ရှိခဲ့တုန်းကထက် လှနေတယ်။ ကျွန်တော့်အကိုရဲ့ အသွေးအသားတွေကို စုပ်မြိုပြီး တသွေးတမွေး ဖြစ်နေလေရဲ့။ နဂိုကမှ ရက်ရက်စက်စက်လှတဲ့ သက်မွန် အခုဆို မြင်သူ ရူးလောက်အောင်ကို လှနေလေရဲ့။ သူမ ဘယ်လို ရန်ကုန်ကို ရောက်လာတာလဲ။ နောက်ပြီးတော့ ကိုမင်းနောင်နဲ့ ဘယ်လိုဆက်နွယ်မိတာလဲ။ သက်မွန်ရဲ့ အလှကိုကြည့်ပြီး ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ ဒေါသနဲ့ ရမက်မီးဟာ ကျွန်တော့်ကို ဇောချွေးတွေ ပြန်စေတယ်။ သူတို့ ဘယ်လို ချစ်ကြမလဲလို့ စိတ်ကူးယဉ်ကြည့်မိတယ်။ နောက်ဆုံးတော့ လူ့ကျင့်ဝတ် ဖောက်ဖျက်သလို ဖြစ်မယ်မှန်း သိပေမယ့် ကျွန်တော် စေ့ထားတဲ့ တံခါးကို အသာဟပြီး အသံမကြားအောင် အထဲပြန်ဝင်လိုက်မိတယ်။ ကိုယ်လာပြီ သက်မွန်ရေ “ခစ်…ခစ်….ခစ်….ခစ်…” သက်မွန်ရဲ့ ရယ်သံ ခိုးခိုးခစ်ခစ်က ကျွန်တော့်ကို ဆီးပြီး လှောင်ပြောင်နေလေရဲ့။ ကျွန်တော့်အဖြစ်က လွတ်သွားတဲ့ငါး ဘယ်လောက်ကြီးလဲလို့ လာကြည့်နေရတဲ့ လူမိုက်လိုပါပဲ။ တရုတ်ကပ်ကို အသာဟပြီး ချောင်းကြည့်လိုက်တော့ သက်မွန်ဟာ ကိုမင်းနောင် ပေါင်ပေါ်မှာထိုင်ရင်း မြူးနေတယ်လေ။ ကိုမင်းနောင် မုတ်ဆိတ်ငုတ်တိုလေးတွေနဲ့ ထိမိတိုင်း ကလေးတစ် ယောက်လို ရယ်နေရဲ့။ မိနစ်ပိုင်းအတွင်း တွေ့ခဲ့ရတဲ့ ကျွန်တော့်ကို သတိမရတော့ဘူး။ မဆန်းပါဘူး အစထဲကမှ သစ္စာမရှိတဲ့ မိန်းမပဲလေ။ ကိုမင်းနောင်ဟာ လက် (၈)ဖက်ပါ နတ်ဘုရားတစ်ပါးလို သက်မွန်ရဲ့ ကိုယ်အနှံ့ကို ပွတ်သပ်နေပါတယ်။

ကျွန်တော့်ကို အနမ်းတစ်ပွင့်ပေးဖို့ တစ်ပတ်လောက် တောင်းပန်ခဲ့ရတဲ့ မရွှေသက်မွန်ဟာ ကိုမင်းနောင်ရဲ့ ချောမွတ်နေတဲ့ မျက်နှာမှာ အနမ်းမိုးတွေ စွေနေလေရဲ့။ ”သက်မွန်…. အင်္ကျီချွတ်ပေးကွာ” ”ချွတ်ပါလား… ကိုယ့်ဖာသာ… လက်မပါဘူးလား” မူနွဲ့စွာ ပြောနေပေမယ့် သူမအင်္ကျီ သူမပဲ ချွတ်တတ်မှန်းသိလို့ အသာ ချွတ်ချလိုက်ပါတယ်။ ဖြူဝင်းတဲ့ အသားအရေပေါ် မှာ အနက်ရောင် ဘရာစီယာလေးက ထင်းနေတယ်။ ပြီးတော့ တင်းမာပြီးအိတဲ့ နို့အုံကြီးတွေကို မနိုင်မနင်း ထိန်းထားရရှာ တယ်။ ကိုမင်းနောင်ဟာ ဘရာစီယာကိုတော့ ကိုယ့်ဖာသာကိုယ်ပဲ ဖြုတ်ယူလိုက်ပါတယ်။ အိုး.. လှလိုက်တာ။ ကျွန်တော်တစ်ခါမှ မမြင်ခဲ့ဖူးတဲ့ ဘယ်တော့မှလဲ ပိုင်ဆိုင်ရတော့မှာ မဟုတ်တဲ့ ဆူဖြိုးအိဝင်း နေတဲ့ နို့အုံကြီးတွေကို မျက်တောင် မခတ်တမ်း ကြည့်နေမိတယ်။ ”လှလိုက်တာ… သက်မွန်ရယ်… ဝါးစားချင်စရာကြီး ”တွေ့သမျှ မိန်းကလေးတွေကို ရွတ်ဖတ်နေကျ ဂါထာကို ပြန်ရွတ်ပေမယ့် ဒီတစ်ခါ သူ့စကားဟာ ရာနှုန်းပြည့် မှန်ပါတယ်။ ဆူဖြိုး ပြည့်တင်းနေတဲ့ နို့အုံဟာ ကျွန်တော့် ရမက်ကို နိုးဆွနေပါတယ်။ သက်မွန်ကတော့ ရှက်ဟန်မတူပါဘူး။ ခပ်ပြုံးပြုံးပဲ သူမနို့အုံကို သူမ ပြန်ငုံံ့ကြည့်နေလေရဲ့။ ကိုမင်း‌နောင်ဟာ သက်မွန်ရဲ့ ချည်ထားတဲ့ ဆံပင်ကြိုးကို ဖြုတ်ချလိုက်တယ်။ ကြီးမားတဲ့ အုံနဲ့ ရှည်လျားတဲ့ ဆံပင်ဟာ သက်မွန်တို့ ထိုင်နေတဲ့ ကုတင်ပေါ်ကနေ ကျော်ပြီး ကြမ်းပြင်နဲ့ မထိတထိလေး ပုံကျသွားတယ်။ ”အို…. ဘာလုပ်တာလဲ” ချစ်စရာ ရန်တွေ့နေတဲ့ သက်မွန်ကို တစ်ချက်နမ်းလိုက်ပြီး ”ဘာအနှောင်အဖွဲ့မှ မထားဘဲ…. လွတ်လွတ်လပ်လပ် ချစ်ချင်လို့ပါ…. မောင့်အသဲလေး သက်မွန်ရယ်” ”ဒါပဲနော်… လူကိုတော့ အပျော် မကြံနဲ့” ”ဘာလဲ မယုံဘူးလား…. လာ အခုပဲ လက်ထပ်မယ်” ”ညကြီး ဘယ်လို လက်ထပ်မလဲ…. မောင် ရက်စက်ရင်တော့ သက်မွန် သေမှာပဲ…. သက်မွန်အချစ်ကို မောင် မလှည့်စားနဲ့နော်”။ “သက်မွန်ရယ်… ကိုယ်က တစ်ယောက်ဆို တစ်ယောက်ပဲ ချစ်တဲ့ကောင်ပါ…. ဒီအသက်အရွယ်ထိ မိန်းကလေးဆိုတာ ဘယ်လိုမှန်းလဲမသိဘူး…. သက်မွန်ကို မြင်မြင်ချင်း ကိုယ်ရူးမတတ် ချစ်သွားတာ…. တကယ်လို့ သက်မွန်ကိုသာ မရရင် ကိုယ်ရူးပြီ” ”မောင်…. သက်မွန်ကို ဘယ်တော့ လက်ထပ်မလဲ” ”အလွန်ဆုံးကြာရင်… နောက်နှစ်လပေါ့ အချစ်ရယ်…. အမြန်ဆုံး လက်ထပ်ကြတာပေါ့… ကိုယ်လည်း သက်မွန်နဲ့ ခွဲမနေနိုင်ဘူး”။

”မောင်… အခုန ထွက်သွားတဲ့လူက မောင်နဲ့ ဘယ်လိုသိတာလဲ…. သိလို့ မေးတာမဟုတ်ပါဘူး…. မန္တလေးမှာ တွေ့ဖူးလားလို့ပါ…. ကဲပါလေ… သူများအကြောင်း ပြောမနေတော့ပါဘူး…. ဘယ်ကကောင်မှန်း မသိတာ” “သူက သိပ်တော်တာ သက်မွန်…. မောင်ပြီးရင် သူပဲ ဆိုင်ကို ဦးစီးရတယ်…. ဘာလို့လဲ…. သက်မွန်က ကြည့်မရဘူးလား” ”အင်း… သူခိုးလိုလို ဂျပိုးလိုလိုနဲ့ မောင်…. ဖြစ်နိုင်ရင် ဒီလိုအခြေအနေမဲ့ကို အလုပ်မခန့်သင့်ဘူး” ”သက်မွန်က အခုကတည်းက ကိုယ့်အိမ်ရှင်မ နေရာကို ယူချင်နေပြီလား” ” ဟုတ်တယ်လေ… အမြင်မတော်ရင်တော့ ပြောရမှာပဲ” ကိုမင်းနောင်ဟာ တီတီတာတာနဲ့ ချစ်စရာစကားတွေ ဆိုနေတဲ့ သက်မွန်ရဲ့ စူပွပွနှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံ့ပြီး စုပ်ယူလိုက်ပါတယ်။ တစ်ချိန်တစ်ခါက ကျွန်တော် စုပ်ငုံပြီး နမ်းစုပ်ခဲ့ဖူးတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးပေါ့။ တစ်ချိန်တစ်ခါဆိုတာ စကားအဖြစ်ပြောတာ မဟုတ်ဘူး။ တကယ်ပဲ တစ်ချိန်က တစ်ခါပဲ နမ်းစုပ်ခဲ့ဖူးတာ။ သက်မွန်ရဲ့ နူးညံ့တဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးဟာ ကိုမင်း‌နောင် ပါးစပ်ထဲ ရောက်သွားပါတယ်။ ပူလောင်တဲ့ အနမ်းရိုင်းကြောင့် သက်မွန်တစ်ယောက် လက်ချောင်းကလေးတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်ခါပြီး ကိုမင်းနောင် လည်တိုင်ကို ခပ်တင်းတင်းလေး ဖက်ထားပါတယ်။ ကိုမင်းနောင် လက်တစ်ဖက်က ဖြိုးအိတင်းမာနေတဲ့ နို့အုံဖွေးဖွေးကြီးကို ဆုပ်ကိုင် ပွတ်သပ်နေပါတယ်။ လက်သန်းဆစ်လေးလို ချွန်ထွက်နေတဲ့ နို့သီးကို လက်ညှိုးလက်မကြား ညှပ်ပြီး လှိမ့်ပွတ်နေပါတယ်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ခပ်နာနာ ညှစ်တယ် ထင်ပါရဲ့ သက်မွန်တစ်ယောက် မျက်နှာမဲ့သွားတာ တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ ပြီးတော့ ကိုမင်းနောင်ဟာ သက်မွန်ရဲ့ ကျောက်စိမ်းနားကပ် ပန်ထားတဲ့ နားရွက်ကို မြှင်းပြီး စုပ်ပေးနေပြန်တယ်။ သက်မွန် တကိုယ်လုံး ကြက်သီးလေးတွေ ထလို့။ သိပ်အရသာ တွေ့နေတယ် ထင်တယ်။ တရွေ့ရွေ့နဲ့ ဆင်းလာပြီး သွေးကြောလေးတွေ ထင်းနေတဲ့ သက်မွန်ရဲ့ လည်တိုင်ကို စုပ်နမ်းနေပြန်ပါတယ်။ သက်မွန်ရင်ထဲ လှိုက်မောကာ တုန်ယင်နေတယ်။ အချစ်ပါရဂူ ကိုမင်းနောင်ရဲ့ လက်ထဲမှာ သက်မွန် တတ်သမျှ မှတ်သမျှ ပညာတွေ ကြက်ပျောက် ငှက်ပျောက် ပျောက်ပြီး သူ့လက်ခုတ်ထဲကရေ ဖြစ်နေပြီလေ။ သူ စုပ်ထားခဲ့တဲ့ သက်မွန်ရဲ့ နားရွက်ဟာ သွေးချေဥပြီး နီရဲနေလေရဲ့။ ဟော လည်တိုင်မှာလည်း အနီကွက်ကြီး၊ ဒီလိုပဲ သက်မွန်ရဲ့ ဘဝမှာ ကိုမင်းနောင်နဲ့ ကစားမိလို့ အမဲစက်ထင်မှာ မြင်ယောင်မိတယ်။ ”အား….ဟင့်….. နာတယ်” လည်တိုင်ကနေ ရင်ဘတ်ကို လျှာနဲ့ ယက်ရင်း တို့ထိရင်းနဲ့ နို့အုံ ဖွေးဖွေး တင်းတင်းကြီးဆီကို ဆင်းသွားပြီး ကိုမင်းနောင်က သက်မွန်ရဲ့ ညိုတိုတို နို့သီးခေါင်းလေးကို ကိုက်လိုက်လို့ အော်လိုက်တဲ့ အသံပါ။

သက်မွန်တစ်ယောက် တုန်တုန်ရီရီ ဖြစ်သွားတယ်။ ကမန်းကတမ်း ကိုမင်းနောင် ခေါင်းကို ဖယ်ပြီး သူ့နို့သူ တယုတယ ငုံ့ကြည့်နေတယ်။ နို့သီးခေါင်းမှာ သွေးတွေစို့လို့။ ”ကြည့်… မကောင်းဘူး… သွေးတွေ ထွက်လာပြီ” “အချစ်ရဲ့ အမှတ်အသားတွေပေါ့…. နာသွားလား… မကျေနပ်ရင် ပြန်ကိုက်” ဟင်းလင်း ဖြစ်နေတဲ့ သူ့ရင်ဘတ်ကို သက်မွန်အနားသို့ မျက်လုံးတွေ မှိတ်ပြီး ရှေ့တိုးပေးလိုက်တယ်။ သက်မွန်က မျက်စောင်း လေးထိုးရင်း ပါးစပ်လေးကို အသာဟလိုက်ပြီး နို့သီးလေးကို စို့လိုက်တယ်။ ကိုမင်းနောင် မျက်လုံးတွေ မှိတ်ထားရာက ခေါင်း နောက်လှန်သွားတယ်။ သိပ်အရသာ တွေ့နေတဲ့ပုံ။ ”အ….အား” ကိုမင်းနောင် တစ်ယောက် မျက်လုံးကြီး ပြူးပြီး တုန်ခါသွားတယ်။ ဝဋ်လည်ပြီ ထင်တယ်။ ဟုတ်တယ် ကိုမင်းနောင်ရဲ့ နို့အုံမှာ သွားရာ အကွင်းလိုက်ကြီး။ ပြီးတော့ သွေးတွေ ပေါက်ပေါက် ပေါက်ပေါက်နဲ့ ကျလို့။ ”ဟင်း… ခွေးမလေး…. အရမ်းကိုက်တယ်” သက်မွန် ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ယိုစီးကျနေတဲ့ သွေးတွေကိုသာ လျှာနဲ့ အသာလိုက်ယက်နေတယ်။ ယက်ရုံနဲ့ အားမရဘူး ထင်တယ်။ ဒဏ်ရာကို ငုံပြီး အသာ တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ သွေးတွေ စုပ်သောက်နေရဲ့။ “အား….ကောင်းလိုက်တာ…. သက်မွန်ရယ်….အိုး….အချစ်ရယ်” သက်မွန်ရဲ့ ထူးထူးဆန်းဆန်း ပညာဆန်းကြောင့် ကိုမင်းနောင် ခိုက်သွားပြီ ထင်ရဲ့။ နှုတ်ခမ်းမှာ သွေးတွေပေနေတဲ့ သက်မွန်ဟာ လေပူတစ်ချက် မှုတ်ထုတ်ရင်း ကိုမင်းနောင် နို့ဆီကနေ မျက်နှာ ခွာလိုက်ပါတယ်။ သက်မွန်ရဲ့ မျက်နှာဟာ ထူးထူးခြားခြား ရမက်နှိုးဆွနေပါတယ်။ ကိုမင်းနောင်က သူ မစို့ရသေးတဲ့ သက်မွန်ရဲ့ နို့အုံတစ်ဖက်ကို လက်နဲ့မပြီး အသာ ငုံ့စို့လိုက်ပြန်တယ်။ ”မကိုက်ရဘူးနော်” ကိုမင်းနောင် ခေါင်းတစ်ချက် ငြိမ့်ပြရင်း အငမ်းမရ နို့ကို စုပ်ယူနေတယ်။ သက်မွန်လည်း မှေးစင်းသွားပြီး ကျန်နို့အုံတစ်ဖက်ကို သူမဖာသာ သူမ ပွတ်ပြီး ကစားနေတယ်။ ကိုမင်းနောင်ဟာ နို့အုံကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုံကိုင်ပြီး နွားနို့ညှစ်သလို ညှစ်လျှက် စို့နေတယ်။ တကယ်ပဲ နို့ထွက်သလားမသိ။ သူတို့ကို ကြည့်ပြီး ကျွန်တော် ရမက်စိတ်တွေ ကြွလာသလို ယူကြုံးမရလည်း ဖြစ်မိတယ်။ ကိုယ်ပိုင်ဆိုင်ရမယ့် ရတနာ မဟုတ်ပါလား။ ဟုတ်ပါတယ် သက်မွန် နို့ပြွန်ထိပ်ကနေ တကယ်ပဲ နို့ရည်ကြည်တွေ စီးကျနေလေရဲ့။ ကိုမင်းနောင်ဟာ သက်မွန်ကို နို့စို့လို့ ဝသွားဟန်နဲ့ သူမပါးစပ်ကနေ နို့ကို ဖြုတ်ပြီး သက်မွန်ကို ကုတင်ပေါ် တွန်းလှဲချလိုက်ပါတယ်။ အလိုက်သင့် ပက်လက်လှန်သွားတဲ့ သက်မွန်ရဲ့ ထမီကို ဖြေချပြီး ခြေထောက်ကနေ ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ သက်မွန်ရဲ့ ဖြူဝင်းချောမွတ်နေတဲ့ အသားဆိုင်တွေထဲမှာ အနက်ရောင် ပင်တီလေးက မြုပ်ဝင်နေပါတယ်။

ပြည့်ဖြိုးသူမို့ ပေါင်ခွကြားက တြိဂံလေးဟာ အရမ်းကြီး ဖောင်းမို့နေတယ်။ ကျွန်တော် အာတွေ ခြောက်လာပါပြီ။ ကိုမင်းနောင်လည်း သက်မွန်ရဲ့ ပင်တီလေးကို လိပ်ပြီး ဆွဲချွတ်လိုက်ပါတယ်။ ရင်သပ်ရှုမောဖွယ် အလှဆိုတဲ့ စာရေးဆရာတွေရဲ့ အသုံးအနှုန်းဟာ ဒီမှာ မလုံလောက်ဘူး။ ရွှေဝါရောင် အမွှေးနုလေးတွေဟာ ဖောင်းမို့နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ပေါ်မှာ ဖုံးလွှမ်းနေပါတယ်။ ပန်းနုရောင် အစိလေးဟာ သိသာရုံပဲ ရှိပါတယ်။ အဆီတွေနဲ့ ပြည့်တင်းနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ဟာ ကပ်စိလို့နေပါတယ်။ ”ပြွတ်” ”အိုး” ကိုမင်းနောင်လည်း ကျွန်တော့် နည်းတူ စောက်ဖုတ်ရဲ့ ဖမ်းစားခံရရာကနေ စောက်ဖုတ်ကို မက်မက်မောမောနှင့် နမ်းလိုက်တယ်။ သက်မွန်ကတော့ ရှက်ဟန်နဲ့ မျက်နှာလေးကို ဟိုဖက်လှည့်နေရဲ့။ ကျွန်တော် အော်ငိုချင်စိတ် ပေါ်လာတယ်။ တစ်ချိန်တုန်းကသာ သက်မွန်ကို ကျွန်တော် နိုင်အောင် ကိုင်နိုင်ခဲ့ရင် သူ့ပစ္စည်းဟာ ကျွန်တော့်အဖို့ပဲ မဟုတ်လား။ ”ဘာဂျာ မှုတ်မယ်နော်…. အချစ်” ”သွား… သိပ်ညစ်ပတ်တာပဲ” ”ဘာညစ်ပတ်တာလဲ…. ကိုယ့်ဝါသနာပါတဲ့ တူရိယာက ဘာဂျာပဲ…. သြော် သက်မွန်က ကိုယ်ဝါသနာပါတာတောင် လုပ်ပိုင် ခွင့်မပြုတော့ဘူးလား” ”ဟင်နော်…. စကားတတ်တိုင်း ဝေ့လည်ကြောင်ပတ် လုပ်မနေနဲ့ သိတယ်…. ဘာလုပ်မယ် ဆိုတာ” “ဘာလဲ…. ပြောလေ” ”လူဘာဂျာ မှုတ်မလို့ မဟုတ်လား” ”ဟဲဟဲ… ဟဲဟဲ” ကိုမင်းနောင် တစ်ယောက် တဟဲဟဲ ရယ်လိုက်ပြီး သက်မွန်ရဲ့ ပေါင်ကို အသာ ဆွဲကားလိုက်တယ်။ ”အို…” သိပ်လှတာပဲ ဒီရတနာတွင်းက မိုးကုတ်က ပတ္တမြားတွင်းနဲ့ မလဲနိုင်ဘူး။ နီရဲပြီး တောက်ပနေတယ်။ မထိရက် မကိုင်ရက်စရာ စောက်ဖုတ်ပေါ်ကို ကိုမင်းနောင် မျက်နှာ အပ်ချလိုက်တယ်။ ”ဟင့်..အိုး” သက်မွန် တစ်ယောက် ဘယ်လောက် အိန္ဒြေဆည်ဆည် မရပါဘူး။ မျက်နှာလေးမဲ့ပြီး ပေါင်ကြီး ကားသွားပါတယ်။ “အားဟား….ဟိ…ခစ်ခစ်….ခစ်….မောင်ရယ်…. အို…အဟင့်….မောင့်….အားဟား… ရှီး…. အင်း… ဟင်းဟင်း” သန္တာရောင် နှုတ်ခမ်းလေးဟာ ရွှေငါးတစ်ကောင်လို ဟစိ ဟစိနဲ့ ရမက်သံတွေ ထွက်လာပါတယ်။ သက်မွန်တစ်ယောက် ကိုမင်းနောင် လျှာအောက်မှာ ထွန့်ထွန့်လူးကာ ပေါင်ကိုကားပြီး ဖင်ကို ကော့ကော့ပေးနေသလို လက်နှစ်ဖက်ကလည်း နို့အစုံကို ဆုပ်နယ် ကစားနေတယ်။ သူတို့အတွဲကို ကြည့်ရင်း ကျွန်တော့်လီးဟာ တောင်မတ်လာပါတယ်။ ဘယ်အချိန်က ကိုင်ထားမိလဲ မသိဘူး။ သတိထားမိတော့ တင်းနေတဲ့ လီးကို ခပ်ဖိဖိ အုပ်ထားမိတယ်။ ကိုမင်းနောင်ဟာ သက်မွန် စောက်ဖုတ်ကို စိမ်ပြေနပြေ ယက်ပေးနေတယ်။

ယက်လည်း ယက်ချင်စရာပဲ စောက်ဖုတ်က အရမ်းလှတယ်။ သူနဲ့ရတဲ့ လင်ဆို မလိုးဘဲ ယက်နေရမယ် ဆိုရင်တောင် ကျေကျေနပ်နပ် ယက်နေမှာပါ။ ”ကိုမင်း….ကိုမင်း….အို….အင်း….အင့် ….အင့်….အား…အင့်….အီးးး” ဖင်ကြီးဟာ ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ ကော့တက်သွားရင်း သက်မွန် ငြိမ်ကျသွားပါတယ်။ တကယ့် ရုပ်သေးကြိုးပြတ်ပဲ။ ကိုမင်းနောင် မျက်နှာခွာလိုက်တော့ မျက်နှာမှာ အရည်တွေ ပေကျံနေသလို စောက်ဖုတ်ထဲကလည်း ဖြူရော်ရော် အရည်တချို့ တွဲလောင်းကျနေတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ “ကောင်းရဲ့လား… ချစ်” “သွား….မသိဘူး…. ရှက်တယ်” ”အော်…ဟုတ်သားပဲ…. နေအုံး…. အရှက်ကုန်အောင် လက်ဖွဲ့ပေးမယ်” ပြောပြောဆိုဆို ကိုမင်းနောင်ဟာ ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်ပါတယ်။ အသားဖြူသူမို့ ပန်းရောင်သွေး ထနေတဲ့ လီးကြီးဟာ မုန်လာဥနီကြီးလို တင်းမာပြီး ခေါင်းတရမ်းရမ်းနဲ့ ပေါ်လာပါတယ်။ ”ဟယ်တော့…. ကြောက်စရာကြီး” ”ချစ်စရာလို့ ပြောပါ သက်မွန်ရယ်” ”ဟင့်အင်း…. ချစ်နိုင်ပါဘူး” မချစ်ပါဘူးလို့ ပြောနေတဲ့ သက်မွန်ရဲ့ လက်ကိုဆွဲပြီး ကိုမင်းနောင်က သူ့လီးပေါ်မှာ တင်ပေးလိုက်ပါတယ်။ ကလေးသူငယ်ဟာ မြွေကို အကြောက်အလန့်မရှိသလိုမျိုး သက်မွန်ဟာလည်း ရဲရဲတင်းတင်းလေး ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဒစ်ကြီးကို သေချာစူးစိုက်ကြည့်နေပါတယ်။ ကိုမင်းနောင်ဟာ ရှေ့တစ်လှမ်းတိုးပြီး သက်မွန်ရဲ့ မေးလေးကို အသာအယာ သူ့ဖက် ဆွဲယူလိုက်ပါတယ်။ ”သက်မွန်ကလည်း ကလဲ့စား ချေတာ သိပ်ဝါသနာပါတယ်…. မဟုတ်လား…. ကဲ အခု ကိုယ်လုပ်တာထက် သာအောင်… စိတ်တိုင်းကျ ကလဲ့စားချေလိုက်စမ်းပါ” ”တစ်ခါထဲ ကိုက်ဖြတ်ပစ်မှာနော်” ”ဒါဆိုလည်း ကိစ္စငြိမ်းသွားတာပေါ့… ဒီကောင်ကြောင့် လူတွေ ဒုက္ခရောက်ရတာ မဟုတ်လား” ”သူ သိပ်စကားတတ်” မျက်လုံးလေး မှေးစင်းပြီး မေးကော့ရင်း ဒစ်ကို ငုံ့လိုက်တဲ့ သက်မွန်ရဲ့ ဟန်ပန်လေးက ချစ်စရာ။ “အိုး… သက်မွန်…. ကောင်းလိုက်တာကွာ… ရှီးး” တစ်ချိန်တုန်းက ကျွန်တော့်ကို အနမ်းတစ်ပွင့် ပေးဖို့ကို အင်မတန် တွန့်တိုခဲ့တဲ့ သက်မွန်၊ အခုတော့ သူအထင်ကြီးရာ ငွေရှင် ကြေးရှင် ဂုဏ်ကြီးရှင်တွေရဲ့ လီးကို မြိန်မြိန်ကြီး စုပ်ပေးနေပါတယ်။ သြော်…အချစ်၊ သက်မွန်ရယ် ကြည့်စမ်းပါဦး လီးစုပ်ပေးနေတဲ့ပုံက ဖာသည်တစ်ယောက် အရှုံးပေးလောက်အောင် ပါးကို ချိုင့်နေအောင်ကို စုပ်နေတာ။

ပြီးတော့ မျက်ခုံးတွေ တွန့်နေအောင် စုပ်ပေးနေပုံက သူမ ဘယ်လောက် အာရုံစိုက်တယ်ဆိုတာ ထင်ရှားနေတယ်။ လီးကို ပါးစပ်က စုပ်နေသလို လက်တွေက ဆီးခုံပေါ်က အမွှေးတွေကို ပွတ်လိုက် ဂွေးဥတွေကို ကစားလိုက်နဲ့ ကိုမင်းနောင် အလိုကျ ပြုစုနေတယ်။ ဒါတွေကို ကြည့်ရင်း ကျွန်တော့်ရင်မှာ ကျင်တက်လာပါတယ်။ ကိုယ့်ချစ်ခဲဖူးသူ တစ်ယောက် သူများနဲ့ ကိုယ်ရှေ့မှာ ပျော်ပါးနေတာ ခင်ဗျားတို့ ကိုယ်ချင်းစာကြည့်လေ။ ရှည်လျား နက်မှောင်တဲ့ ဆံကေသာဟာ ရေတံခွန်က ကျနေတဲ့ ရေတွေလို လှိုင်းထအောင်ကို ရှေ့တိုး နောက်ဆုတ်လုပ်ရင်း လီးကို ကျကျနန စုပ်ယူပေးနေပါတယ်။ ”အား….အားဟား….ရှီး….ကျွတ်….ကျွတ်…ကျွတ်… သက်မွန် မောင့်အချစ်ရယ်…. သိပ်တော်ပါလား….. အို…. အား….. ကောင်းလိုက်တာ အချစ်ရယ်…. အား….အား” ကိုမင်းနောင်တစ်ယောက် သူမဆံပင်တွေကို သူ့လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ရင်း မချိမဆန့် အော်ငြီးနေလေရဲ့။ သူ့လည်ပင်းကြောကြီးတွေဟာ ထောင်ပြီး တဆတ်ဆတ် တုန်လို့နေရဲ့။ သက်မွန် လီးစုပ်သိပ်တော်တယ် ထင်တယ် ကိုမင်းနောင်လို သဘာကိုတောင် ကိုင်လှုပ်နိုင်တယ်ဆိုရင် သက်မွန်ရဲ့ အစွမ်းကလည်း မသေးလှပေ။ ”ဟ….အ….အား…အား ထွက် ထွက်ပြီ ချစ်” သက်မွန်ရဲ့ ခေါင်းကို လက်နဲ့စုံကိုင်ပြီး လီးက ပါးစပ်ထဲ အဆုံးထိ မြုပ်ဝင်သွားရင်း ကိုမင်းနောင် အော်ညည်းလိုက်ပါတယ်။ တစ်မိနစ်လောက်ပဲ ရုပ်သေးပြကွက်လို နှစ်ယောက်လုံး ငြိမ်နေပြီးမှ ကိုမင်းနောင်ဟာ လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး အိပ်ယာပေါ် ဝုန်းကနဲ ပစ်လဲသွားပါတော့တယ်။ သက်မွန်လည်း ကိုမင်းနောင်ဘေး လှဲချကာ ကိုမင်းနောင်ကို တင်းတင်းကြီး ပွေ့ဖက်လိုက်ပါတယ်။ ငေးကြည့်နေရင်း ကျွန်တော့်လက်ထဲမှာ ပူနွေးပြစ်ချွဲတဲ့ အတွေ့ကြောင့် အသာ ငုံ့ကြည့်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော် သုတ်လွှတ် လိုက်မိပါလား။ မေစိုးနဲ့ မတွေ့ရတဲ့ နောက်ပိုင်းမှာ စုပေါင်း သိုမှီးထားရတဲ့ အားတွေပေါ့။ လရည်တွေက လက်ထဲကနေလျှံပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ တွဲပြီး ကျနေတာ နှမျောစရာဘဲ။ မိန်းကလေး တစ်ယောက်အဖို့ အင်အားသစ်တွေ ပေးနိုင်မယ့် အရာတွေပါ။ ဒါပေမယ့်လေ ကျွန်တော့် ခန္ဓာကိုယ်ထဲမှာ လှည့်ပတ်ပြေးလွှားနေတဲ့ ရမက်တွေ ထွက်ပေါက် ခဏရသွားတာပဲ ကျေးဇူးတင်မိတယ်။ သူတို့ကတော့ ငြိမ်းငြိမ်းချမ်းချမ်း လဲလျောင်းလို့ပေါ့။ ကိုမင်းနောင်ဟာ စွင့်ကားနေတဲ့ သက်မွန်ရဲ့ တင်ပါးကြီးကို အသာအယာ ပွတ်သပ် ကစားနေတယ်။ သက်မွန်လည်း မှိန်းပြီး ဇိမ်ယူနေတယ်။ ကိုမင်းနောင် လက်ဟာ တင်သားတွေကို ပွတ်ရာကနေ တရွေ့ရွေ့နဲ့ ဖင်ကြားထဲ ဝင်သွားပြီး ကြားလေးကို အစုံအဆန် ပွတ်သပ်နေတယ်။

ကြည့်နေရတဲ့ ကျွန်တော်တောင် ကြက်သီးတွေ ထမိတယ်။ ”အမေ့” သက်မွန်တစ်ယောက် တွန့်သွားပြီး ထိတ်လန့်သံလေးနဲ့ အော်လိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုမောင်မောင် ရင်ခွင်ထဲကနေ မလွတ်နိုင်ပါဘူး။ အော်မှာပေါ့ သူမစအိုထဲကို ကိုမင်းနောင် လက်ခလယ်က ဗြုံးကနဲ ဝင်လာတာကိုး။ ရုတ်တရက်ဆိုတော့ ပူစပ် ပူလောင် အရသာကို ခံလိုက်ရတယ် ထင်တယ်။ ဒါကြောင့် ဖင်ကိုကော့ပေးပြီး အဝင်ရလွယ်အောင် ပုံစံ ပြင်ပေးလိုက်တာပ တွေ့လိုက်ရတယ်။ ”လုပ်လိုက်ရင် အရမ်းချည်းပဲ…. နာသွားတာပဲ” ခပ်ညုညု ပြောရင်း ကိုမင်းနောင်လီးကို အသာကိုင်ဆွ ပေးနေပါတယ်။ “ကဲ… အချစ်ကလေး… လက်စသပ်လိုက်ရအောင်…. အပြင်မှာ အောင်ခန့်ကို စောင့်ခိုင်းထားရတာ အားနာစရာကြီး” ”အို… စောင့်ပစေပေါ့…. သူက အလုပ်သမားပဲ” ”အဲ့လိုမပြောနဲ့လေ…. လိမ္မာရဲ့သားနဲ့”။ ပြောပြောဆိုဆို သက်မွန်ရဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကြီးကို ကုတင်ခေါင်းရင်း ရောက်အောင် အသာ ပွေ့ယူလိုက်ပါတယ်။ ” အရမ်းမလုပ်နဲ့နော်….သူ့ဟာကြီးနဲ့” “ဖြေးဖြေးလုပ်ပါ့မယ်… အချစ်လေးရယ်” ပြီးတော့ ဟိုလို ဒီလိုနဲ့ သက်မွန် မမြင်အောင် သူ့လက်ထဲမှာ ဘယ်အချိန်က ရောက်နေတယ် မသိဘူး ပဲစေ့လို အလုံးလေးတွေရယ်၊ ဆိတ်မျက်ကွင်းရယ် ပေါင်းထားတဲ့ ဂွင်းကို စွပ်ချလိုက်လေတယ်။ မိန်းမများကို ဒါနဲ့ဘဲ စွဲသွားအောင် လုပ်ခဲ့တာပေါ့။ သက်မွန်လည်း မသိရှာဘဲ မျက်လုံးလေး မှေးစင်းရင်း လိုးမယ့်အချိန်ကို ငံ့လင့်နေရှာတယ်။ ”ကဲ… အချစ်လေးရေ” သက်မွန် မျက်လုံးလေး အသာဖွင့်ကြည့်ရင်း မိန်းမတွေသာ ကြည့်တတ်တဲ့ ဖမ်းစားတတ်တဲ့ အကြည့်နဲ့ ကိုမင်းနောင်ကို ကြည့်နေလေရဲ့။ နှုတ်ခမ်းက ငိုမလိုလိုနဲ့ မျက်လုံးက ရီဝေနေတယ်။ တကယ့် တဏှာမင်းသမီး ပုံစံပဲ။ အောက်ကို တွဲလောင်းကျနေတဲ့ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို မယူပြီး ”အချစ်ဆုံးလေး… ဒကောက်ကွေးကို လက်နဲ့ ဆွဲထား” “ကြည့်…. ကိုယ့်အလုပ်ကို မလုပ်ဘူး” “လုပ်ရင် ရပါတယ်…. ဒါပေမယ့် မောင်တထမ်း မယ်တရွက်ဆိုတော့…. ပိုချစ်ရာ ရောက်တာပေါ့” ဒကောက်ကွေးကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး ရင်ဘတ်နဲ့ ထိလုမတတ် ဆွဲဖြဲထားတာမို့ သက်မွန်ရဲ့ စောက်ဖုတ်ဟာ လတ်လတ်ဆတ် ဆတ်နှင့် ရဲရဲနီပြီး အာနေပါတယ်။ စအိုနဲ့ စောက်ဖုတ်ကြားမှာလဲ အခုန အရည်ဖြူဖြူတွေ ခိုနေလေရဲ့။ ကိုမင်းနောင်ဟာ အသင့်ဖြဲကာ စောင့်နေတဲ့ သက်မွန်ရဲ့ စောက်ခေါင်းဝရှေ့မှာ ခြေကားရပ်လိုက်ပါတယ်။

ပြီးတော့ နီရဲနုဖတ်နေတဲ့ သက်မွန်ရဲ့ စောက်ခေါင်းဝမှာ လီးကို အသာတေ့ပြီး မွှေပေးနေတယ်။ သက်မွန်ကို စိတ်တွေ ထကြွသထက် ထကြွအောင် လုပ်နေတာပေါ့။ စောက်စေ့နဲ့ ဒစ်ဖျားနဲ့ တွေ့တိုင်း သက်မွန်ခမျာ တွန့်တွန့်သွားရှာတယ်။ ”ဟင့်…. ဘာလုပ်နေတာလဲလို့“ ချိုအီတဲ့ အမူအယာနဲ့ သူမ ဘယ်လောက် အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ ဆိုတာကို လှစ်ကနဲ ပြလိုက်သလိုပါပဲ။ အရည်တွေလည်း တအိအိ ယိုကျနေလေပြီ။ ”ဗြစ်… ဗြွတ်… ဗြစ်…ဘလွတ်” မထင်မှတ်ဘဲ ခေါင်းတိုးဝင်လာတဲ့ လီးတံကြီးကြောင့် လန့်သွားရှာတယ်။ ပိုဆိုးတာက ဒစ်ရဲ့လည်ပင်းနားမှာ ပါလာတဲ့ ခွေးလည်ပတ်ကြောင့်ပေါ့။ စောက်ခေါင်းထဲ မဝင်သေးဘဲ စောက်စေ့ကို အမွှေးတွေက ကလိတာနဲ့ပဲ ကြက်သီး ဖြန်းဖြန်းထနေရှာတယ်။ သူမ သိလိုက်ပြီ တစ်ခုခုတော့ ထူးခြားနေပြီလို့။ “မောင်… ဘာထည့်ထားလဲ ဟင်…  ဟင့်…. အင့်…. အို….” ကိုမင်းနောင်က နှုတ်ကနေ မဖြေဘဲ အလုပ်နဲ့သာ ဖြေလိုက်ပါတယ်။ စူးမြ ကြမ်းရှပြီး စောက်ခေါင်းနံရံတွေကို တဖတ်ဖတ် အတင်းထိုး လှိမ့်ဝင်တဲ့ ဒဏ်ချက်ကြောင့် သက်မွန်ခမျာ ကြပ်ကြပ်တည်းတည်းနှင့် ဝင်လာတဲ့ လီးကို ကြောက်ရမှန်း၊ နာရမှန်းတောင် မသိပဲ စောက်ခေါင်းနံရံတွေ ယားကျင်စိမ့်ကာ ဖင်ကြီး ကော့တက်လာပါတယ်။ ကိုမင်းနောင်က လီးကို အဆုံးထိ ထိုးတဲ့အပြင် ပတ်ချာလှည့်မွှေပေးနေတယ်။ သက်မွန်တစ်ယောက် ဇီးကင်းလောက်ရှိတဲ့ ဇောချွေးတွေ ပျံလာပြီး တစ်ကိုယ်လုံး ငှက်ဖျားတက်သလို တုန်တုန်ရီရီဖြစ် နေလေရဲ့။ “အမေ့…. အား….အား…. အမေ့ရဲ့…. ဟင်း….အိုး…. မောင်…. အား…ဟား….အား…” ပေါင်ကို မညှာမတာ ဆွဲဖြဲပြီး အရူးမလေး တစ်ယောက်လို ဆောက်တည်ရာမဲ့ ရေရွတ်နေတဲ့ သက်မွန်ရဲ့ ဒူးခေါင်းတွေကို အားပြုပြီး လီးကို အဖျား ကျန်ရုံလောက်သာ ထုတ်လိုက်ပြီးတော့ ဒုတ်ကနဲ သားအိမ်ကို သွားဆောင့်မိအောင် အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ ပြန်ထည့်လိုက်နဲ့ လိုးနေပါတယ်။ ”ပြွတ်….စွပ်….ဒုတ်…အင့်….သေပါပြီ အမေရဲ့….အား…. မောင်ရယ်….ကောင်းလိုက်တာကွယ်…. လိုး နာနာဆောင့်….ဆောင့်ပြစ်… သက်မွန်ကို မညှာနဲ့…. ဆောင့်ပါ မောင်ရဲ့….” အားရပါးရ ဖင်ကြီးကို ကော့ကော့ပြီး ပေးရင်း ရှိုက်ရှိုက်ပြောနေတဲ့ သက်မွန်ကို ကိုမင်းနောင်ဟာ အံကြီးကြိတ် မျက်လုံး ပြူးပြီး သားအိမ်ကွဲမတတ် ဆောင့်ပေးနေပါတော့တယ်။ ”အား….အင့်…. အင့်…အားး… အမယ်လေးလေး… အိုး ထွက် ထွက်ကုန်ပြီ….အား အီးးးးး” သက်မွန် စောက်ခေါင်းထဲက အရည်တွေ ဝေါကနဲ ထွက်ကျပြီး ပြီးသွားပါတယ်။ သူမ ဒကောက်ကွေးကို လွှတ်လိုက်ပြီး ကိုမင်းနောင် ခါးကို ခြေနှစ်ချောင်းနဲ့ လှမ်းချိတ်ကာ ဖမ်းချုပ်ထားကာ လီးကြီကို စောက်ပတ် အတွင်းကြွက်သားတွေနဲ့ ဆွဲစုပ်ကာ ဆန့်ငင်ငင် ဖြစ်နေတယ်။

အထဲက လီးကြီးကို ဆွဲစုပ်ထားတဲ့အပြင် ခြေနှစ်ဖက်နဲ့ပါ ခါးကို ဖမ်းချုပ်ထားတဲ့ ကြားက မရရအောင် ဆောင့်လိုးနေတဲ့ ကိုမင်းနောင်လည်း ကော့ကော့သွားပြီး ဆန့်ငင်ဆန့်ငင်နဲ့ ပြီးသွားတော့တယ်။ သူ့အပေါ်မှောက်ကျလာတဲ့ ကိုမင်းနောင်ကို ပွေ့ဖက်ပြီး အနမ်းလေးနဲ့ ဆီးကြိုလိုက်တယ်။ ဒီလိုပုံစံနဲ့ (၅)မိနစ်လောက် နေပြီးမှ ”ကဲ….လစ်စို့…. တော်ကြာ အောင်ခန့်တစ်ယောက် ဘူနေအုံးမယ်” နှစ်ယောက်သား ပျင်းတိပျင်းတွဲ အဝတ်လဲနေတုန်းမှာ ကျွန်တော် အပြင်ကို ထွက်ခဲ့လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ သူတို့ မမြင်နိုင်မယ့် နေရာကနေ စောင့်ကြည့်နေမိတယ်။ ထွက်လာပါပြီ ညပိုင်း အလည်လွန်ပြီး ပြန်လာတဲ့ ချစ်သူနှစ်ဦး ပုံစံမျိုးနဲ့ ကိုမင်းနောင်က သက်မွန်ပုခုံးလေးကို ဖက်လို့ သက်မွန်က ကိုမင်းနောင်ခါးကို ဖက်လို့ မြင်ရတဲ့ မြင်ကွင်းက  တော်တော်ခါးသီးတဲ့ မြင်ကွင်းပါပဲ။ ကျွန်တော့်ကိုတောင် ဂရုစိုက် ရှာမနေဘဲ လစ်သွားကြတယ်။ သူတို့မွေးခဲ့တဲ့ ရမက်မီးဟာ ကျွန်တော့်ရင်ထဲမှာ တောက်လောင်နေတယ်။ အချိန်က ည(၈း၃၀)နာရီပဲ ရှိသေးတယ်။ ဖာသည်များခေါ်ရင် ကောင်းမလား အိပ်ယာပေါ်မှာ ထိုင်စဉ်းစားနေတုန်း ”အကို…. အကို… အကို…” ဆိုင်တံခါးကို လာခေါက်ခေါ်သံကြားကာမှ သတိရလိုက်ပါတယ်။ ရေခဲရေပုံး လာသိမ်းတဲ့ ကောင်မလေးပဲ တံခါးကို ဖွင့်ပေးလိုက်တယ်။ ”ဟဲ့…နောက်ကျလှချည်လား” ”ဟုတ်တယ်…. ရေခဲတွေ အများကြီး ကျန်နေသေးလို့” ”ဒီအချိန် ကားရပါ့မလား” ”အောက်ဆိုဒ်ကား စီးရမှာပေါ့” ”ဟယ်… ဒါဆို ဘယ်ကိုက်မလဲ… နင် အိမ်မပြန်ရင် ရလား” ”စိတ်တော့ ပူကြမှာဘဲ… ဒါပေမယ့် ကားမရလို့… အသိအိမ်မှာ အိပ်တယ်လို့ ပြောရင်တော့ ရတယ်…. တခါတလေ ဒီလိုပဲ ဖြစ်တတ်တယ်…. ဟိုတခါက ကားမရလို့ ဘူတာရုံမှာ သွားအိပ်ရတယ်” လမ်းဘေး ပညာတွေနဲ့ ပြည့်နေတဲ့ ကောင်မလေးက အရိုးခံအတိုင်း ဖွင့်ပြောရှာတယ်။ အင်း…အချိုရှာ သကာတွေ့ အပျိုရှာ ဟိုဟာတွေ့ပြီပေါ့။ နှစ်ယောက်စလုံး အဆင်ပြေအောင် စီစဉ်မှပဲ။ ”ဒါဆို… နင် ဒီည ဒီမှာပဲ အိပ်လိုက်…. ငါတစ်ယောက်ထဲပဲ ရှိတယ်” ”အားနာစရာကြီး အကိုရယ်” ”အို… အားနာစရာ မဟုတ်ပါဘူး… ငါလည်း ပျင်းနေတာနဲ့ အတော်ပဲ… နင် ထမင်းစားပြီးပြီလား” ”ဟင့်အင်း” ”ဒါဆိုရင် နင်အထဲ ဝင်စောင့်နေ…. ငါ စားစရာ တစ်ခုခု သွားဝယ်ခဲ့မယ်” ကျွန်တော့် ခြေလှမ်းတွေ သွက်နေပါတယ်။ မျက်စိတစ်မှိတ်အတွင်း ဆိုင်ကို ခေါက်ဆွဲနှစ်ထုပ်နဲ့ ပြန်ရောက်လာတယ်။ ကောင်မလေးက ဆာဆာနဲ့ နှစ်ထုပ်လုံး အပြောင် တီးလိုက်တယ်။

ရှက်တာတွေ ဘာတွေလဲ မရှိ။ ဟန်ဆောင်မှုလည်း မရှိတဲ့ ချာတိတ်မပဲ။ ငရုတ်သီးစပ်လို့ တရှုးရှုးဖြစ်နေတဲ့ သူမကို ကျွန်တော့်ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ”နာမည်ဘာတဲ့… ငါ မေ့သွားတယ်” ”အေးသီတာ” ”အသက် ဘယ်နှနှစ်လဲ” ”၁၈နှစ် မပြည့်သေးဘူး” ”ယောက်ျားရှိလား” ”ဟာ… အပျိုရှင့်…အပျို” ”ဒါဆို ရည်းစားတော့ ထားမှာပေါ့” ”ရည်းစားလည်း မရှိဘူး… မျက်လုံးချင်း ကြိုက်တဲ့ သူတွေတော့ အများကြီး” တောသူမလေး ပီပီ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောတဲ့ ကလေးမကို ကျွန်တော် သဘောကျသွားပါတယ်။ မသိမသာလေး သွေးတိုး စမ်းတဲ့အနေနဲ့ သူ့ပုခုံးပေါ် အသာ လက်လှမ်းတင်လိုက်တယ်။ မျှော်လင့်ထားပုံရလို့ ဘာမှ ထူးခြားမှု မရှိပါဘူး။ ဒါကြောင့် ဖေါင်းမို့ပြီး ပန်းနုရောင်ထနေတဲ့ ပါးပြင်ကို တစ်ချက်နမ်းလိုက်တယ်။ ” မင်း ဘာလို့ ဒီလောက်တောင်… ချစ်ဖို့ကောင်းတာလဲကွယ်…. မင်းကို ကိုယ်ချစ်သွားတယ်” မျက်လုံးအကြောင်သားနဲ့ ရှေ့တည့်တည့်ကိုသာ စိုက်ကြည့်ရင်း စကားပြန်မလာတဲ့ သူမနှုတ်ခမ်း ထူထူအမ်းအမ်းလေးကို အသာ ငုံ့စုပ်လိုက်တယ်။ သူမလျှာလေးက မရဲတရဲ တုန့်ပြန်လာလို့ အခြေအနေကောင်းတယ်လို့ သတ်မှတ်လိုက်တယ်။ ကောင်မလေး ရှက်နေပုံရတယ်။ ကျွန်တော်နဲ့ မျက်လုံးချင်း ဆိုင်မိတိုင်း ဟိုလွှဲဒီလွှဲ လုပ်နေတာကိုက ချစ်စရာ။ သူမဖက်က သေချာသွားပြီမို့ ခပ်ရဲရဲပဲ သူမနို့ကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်တယ်။ အလုပ်ကြမ်းလုပ်သူမို့ အေရိုးဗစ် မကစားဘဲ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုး လှနေပါတယ်။ ခပ်နွမ်းနွမ်း ရှပ်အင်္ကျီကို အသာလေး ကြယ်သီးဖြုတ်ပြီး ချွတ်ပေးလိုက်တယ်။ အရောင်မပေါ်တဲ့ ဘော်လီဟာ ဖြူဝင်းတဲ့ သူ့အသားရေပေါ်မှာ ပနာ မတင့်လှပါဘူး။ ချိတ်နဲ့ တွယ်ထားရတဲ့ ဘော်လီကို အသာအယာ ချိတ်ဖြုတ်ကာ ချွတ်ပြစ်လိုက်တယ်။ ကောင်မလေးကတော့ မျက်နှာကို လက်ဝါးနဲ့ အုပ်ထားလေရဲ့။ ရှက်မှာပေါ့လေ နေ့စဉ် တွေ့နေမြင်နေကျ မျက်နှာတွေကိုး။ ”အေးသီတာ…. ဘာမှ ရှက်မနေနဲ့…. မင်းကို ငါ ပိုက်ဆံလည်း ပေးမယ်…. အဝတ်အစားတွေလည်း ဝယ်ပေးမယ်… ပျော်ပျော်သာနေ ဟုတ်လား” ”ကျမ ပိုက်ဆံ မမက်ပါဘူး… အကို့ ကျေးဇူးတွေ… ကျမအပေါ်မှာ မနည်းဘူး မဟုတ်လား… နောက်ဆို ညနေကျရင် အိမ်ပြန်စရာ မလိုတော့ဘူးပေါ့…. ဒီမှာပဲ ဝင်အိပ်လိုက်မယ်…. ကျမ ဗိုက်တော့ မကြီးချင်ဘူး…. ဗိုက်ကြီးလို့ လူတွေ သိကုန်ရင် ကျမ သေမှာပဲ” ”စိတ်ချ… ဗိုက်မကြီးစေရဘူး… ကိုယ် ဆေးတွေ ဝယ်ပေးမယ်” တတွတ်တွတ် ပြောရင်း လွတ်လပ်စွာနဲ့ တွဲကျနေတဲ့ နို့အုံကို အသာဆုပ်နယ် ပွတ်သပ်ပေးလိုက်တယ်။

သူမလည်း ချက်ချင်း စိတ်ကြွလာပုံပဲ။ နို့တွေ တင်းမာလာတယ်။ သက်မွန်တို့လို ခေတ်မှီသူ မဟုတ်တော့ ကျွန်တော်က ဦးဆောင်နေရတယ်လေ။ ပြီးတော့ ရှက်ကလည်း ရှက်ရှာမှာပေါ့။ သူ့နို့တွေကို စို့ပေးတော့ တအံ့တသြနဲ့ ကြည့်နေတယ်။ နို့သီး ပါးစပ်ထဲလည်း ရောက်ရော တဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး အရသာ တွေ့နေရှာတယ်။ သူ့လို အရိုင်းလေးကို ကျွန်တော့်ဆန္ဒ ပြေပျောက်ဖို့ သုံးရတာတော့ ရှက်စရာပဲ။ ဒါပေမယ့် မတတ်နိုင်ဘူးလေ။ နို့စို့ပေးရင်းနဲ့ပဲ ထမီကို အသာ ဖြေလိုက်တယ်။ ရှက်စိတ်နဲ့ အတင်းဆွဲတင် ထားပေမယ့် နို့စို့ခံရတဲ့ အရသာကြောင့် ကြာကြာ မတင်နိုင်ပါဘူး။ ပြေလျော့သွားတဲ့ ထမီထဲ လက်ကို အသာနှိုက်လိုက်တယ်။ “ဟင့် အင်း” ရှက်ရွံ့သံနဲ့အတူ ပေါင်တွေ စိထားလို့ အမွှေးအမျှင် နည်းလှတဲ့ ဆီးခုံကိုပဲ စမ်းမိတယ်။ ရရာကိုပဲ ခပ်သာသာလေး ပွတ်သပ်ပေးနေရတာပေါ့။ ခဏနေတော့မှ တဖြေးဖြေး ပေါင်ကို ပွတ်ပေးတယ်။ ပေါင်ကြားထဲက အ‌ဖုတ်ကို လက်ခလယ်နဲ့ သွင်းလို့မရသေးတော့ အကွဲကြောင်းကို လက်ခလယ်နဲ့ပဲ ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ ကောင်မလေးရင်ထဲမှာ အရှက်နဲ့ ရမက် အားပြင်းနေပုံပါ။ စိတ်မရှည်တော့တဲ့ အဆုံး သူမပေါင်ကို လက်နဲ့ ဆွဲဖြဲပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှ စောက်ဖုတ်ဆီ ပြန်နှိုက်လိုက်တယ်။ အမွှေးက ပါးပါးလေးနဲ့ နုနုလေးတွေ။ ကောင်မလေး ပေါင်တော့ ပြန်မစိဘူး။ ဒီအတိုင်း ငြိမ်ခံနေတယ်။ အကွဲ ကြောင်းလေးကို အသာဟပြီး လက်ခလယ် ထိုးသွင်းလိုက်တော့ ဆတ်ကနဲ တွန့်သွားရှာတယ်။ အထဲမှာ ပူနွေးပြီး စီးကပ်နေတယ်။ စောက်စေ့ကို ရှာပြီး အသာဆွပေးတော့ ခဏချင်းမှာပဲ တောင်ထလာပါတယ်။ သူမရဲ့ အခြေအနေကို ခန့်မှန်းမိတာနဲ့ ထဘီကို အသာချွတ်ချလိုက်တယ်။ ရေဆေးငါးတစ်ကောင်လို ဖြူဖွေးနေတဲ့ အသားအရေဟာ မီးရောင်အောက်မှာ ဝင်းကနဲ ပေါ်လာပါတယ်။ စောက်ဖုတ် နေရာလေးမှာတော့ နည်းနည်းအရောင် လွင့်သွားပါတယ်။ “အကို… မီးပိတ်လိုက်လေ” ”ဟေ…. ဘာဖြစ်လို့လဲကွ” ”ဟင်း…. ရှက်စရာကြီး…. တခြားလူတွေလည်း မီးမှောင်မှာ ချစ်ကြတာပဲ” အော်… သူ့အသိုင်းအဝိုင်း ကွက်ကွက်ကလေးမှာ ဖြစ်ပျက်တာတွေကိုပဲ သိတာမို့ ရန်ကုန်မြို့မှာ ဘယ်လောက် တိုးတက်နေပြီလဲဆိုတာ မသိရှာပါလား။ ”မီးပိတ်ရင် အရသာမရှိဘူး…. အေးသီတာရဲ့ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ပြီး…. ချစ်ကြမှ ကောင်းတာကွ” ”ဟင်း…ရှက်စရာကြီး” ”မရှက်ပါနဲ့ကွာ” ချော့မော့ ပြောဆိုရင်းနဲ့ သူမစောက်ဖုတ်ကို အသာ ပွတ်ပေးနေရပါတယ်။ သူမနဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ သိရတာကလည်း လပိုင်း လောက်ရှိပြီလေ။

စကား သိပ်မပြောဖူးပေမယ့် လူချင်းတော့ ရင်းနှီးနေတယ်။ သူ့ဆိုင်ဘေးက ကွမ်းယာဆိုင် ကုလားနဲ့ ရန်ဖြစ်တာကို ဝင်ဖျန်ပေးရင်းနဲ့ သိခဲ့ရတာပေါ့။ နောက်တော့ ကုလားက သူ့ရေခဲပုံးကို သိမ်းမပေးနိုင်ဘူးဆိုတာနဲ့ ကျွန်တော်က အခမဲ့ ဆိုင်မှာ လာထားခိုင်းရတယ်။ ဒီလောက်ပဲ အခုလို အသွေးအသားချင်း ရင်းနှီးတဲ့အဆင့် ဗြုံးကနဲ ရောက်လာတော့ သူ့ကို မရှက်အောင် ထိန်းပေးနေရတယ်။ ဘာဂျာ အဆင့်ကိုတော့ ကျော်သွားရတယ်။ သူတို့ဘဝက ရေမချိုးဘဲ နေတာရယ် ပြီးတော့ သေးပေါက်ပြီး ရေတွေဘာတွေလည်း မသုံးဘူး။ ဒါကြောင့် ဘာဂျာအဆင့်ကို ကျော်ပစ်လိုက်တယ်။ သူမစောက်ဖုတ်က အရည်တွေ ချွဲအီနေအောင် ထွက်ပေမယ့် စောက်ခေါင်းပေါက်က သိပ်ကျဉ်းတယ်။ ပြီးတော့ ကြောက်လန့်စိတ်နဲ့ စောက်ခေါင်းကို ရှုံ့ထားတော့ ပိုဆိုးတာပေါ့။ သူမကိုကြည့်တော့ တော်တော် ဖီးတက်နေပြီ ထင်တယ်။ နီရဲ ထူအမ်းတဲ့ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာဟာ လေပြင်းတိုက်ခံရတဲ့ ပွင့်ချပ်တွေလို တဖတ်ဖတ် ရိုက်ခတ်နေတယ်။ ရှက်သွေးကြောင့် မျက်နှာတစ်ခုလုံး နီရဲတွတ်နေ တာပဲ။ စားပွဲပေါ်မှာ တင်ထားတဲ့ စင်ပေါ်က ခေါင်းလိမ်းတဲ့ ဂျယ်ဘူးကို ယူပြီး သူ့စောက်ခေါင်းဝမှာ နည်းနည်းသုတ်ပေးထားလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ပုဆိုးကို ချွတ်ချပြီး ထကြွရမ်းကားနေတဲ့ လီးမှာ နှံ့နေအောင် သုတ်ထားလိုက်တယ်။ ပြောင်တင်းကားပြီး တဆတ်ဆတ်တောင်နေတဲ့ လီးကြီးက အားရစရာပဲ။ ကောင်မလေး လက်ကို အသာယူပြီး လီးကို အသာ ကိုင်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ”အိုး” ”မရှက်နဲ့လေ… ကိုင်ကြည့်… နောက်လဲ လင်ယူရင် ကိုင်ရမှာပဲ….သေချာကိုင်” သူမလက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ပြီး လီးပေါ်မှာ ဖိထားလိုက်တာ့ မလွှဲသာ မရှောင်သာ ကိုင်ရတာပေါ့။ ပထမတော့ မရဲ တရဲလေး ဖြေးဖြေးချင်း အရသာတွေ့ပြီး ခပ်တင်းတင်းလေး ဆုပ်ထားတယ်။ ကျွန်တော်က အသာဂွင်းတိုက်ပြတော့ သူလည်း တွန့်ဆုတ်တွန့်ဆုတ်နဲ့ လိုက်လုပ်နေရဲ့။ ”ဘယ်လိုလဲ…. ကိုင်ရတာ အရသာရှိလား” “မသိဘူး” ”အေးလေ…. သိအောင် လုပ်ပေးရမှာပေါ့”ဟု ပြောရင်း သူမကို ကုတင်ဘေးမှာ စိတ်ကြိုက် အနေအထားဖြစ်အောင် လုပ်လိုက်ပါတယ်။ တကယ်တမ်း အလိုးခံရမယ် ဆိုတော့လည်း အေးသီတာ တစ်ယောက် တုန်လှုပ်နေတယ်။ ကျွန်တော် သူမပေါင်ကြားမှာ ဒူးထောက်ပြီး ဝင်ထိုင် လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူမကို မပြီး ပေါင်တွေကို ကျွန်တော့်ပေါင်ရင်းနား ရောက်နိုင်သထက် ရောက်အောင် ဆွဲလိုက်တယ်။ ပေါင်ကို အတင်းဖြဲခံရလို့ စုပ်သပ်နေရှာရဲ့။

ကျွန်တော့်ရဲ့ လီးဟာ ပန်းနုရောင် သူမစောက်ဖုတ်ဝနဲ့ တန်းနေပါပြီ။ သူမကို စိတ်ကြွအောင် လုပ်တဲ့အနေနဲ့ ပျော့ဖတ်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားကို လီးထိပ်နဲ့ ပွတ်ဆွဲ မွှေရမ်းပေးလိုက်တယ်။ “ဟာ….အင်း….ဟင်း….ဟင်း….ဟင်း” ရှက်နေသူမို့ နှုတ်ခမ်းက ဖွင့်မပြောဘဲ မချိမဆန့် တွန့်လိမ်နေတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ဟာ သူမ တောင့်တနေတာကို ဖော်ပြနေပါတယ်။ ဒါကြောင့် စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကို အသာ လက်မနှစ်ချောင်းနဲ့ ဆွဲဖြဲပြီး စောက်ခေါင်းဝမှာ အသင့်တေ့ပြီးဖြစ်တဲ့ လီးကြီးကို ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ ”ဗြစ်….ဗြစ်….အား…..အမလေး…. အမေရေ” အော်သံဟာ တော်တော်ကျယ်သွားတယ်။ သူမကို ချော့မော့နေချင်တဲ့ စိတ်လည်း သိပ်မရှိလှဘူး။ စိတ်က သိပ်ထန်နေပြီလေ။ ဒါကြောင့် သူမပါးစပ်ကို လှမ်းပိတ်လိုက်တယ်။ ”စွပ်….ဗြစ်….ဗြစ်….ဗြစ်….ဖောက်… ဒုတ်….ဒုတ်…ဒုတ်….အီး…အင့်…အင့်” အတင်း ရုန်းကန်နေတဲ့ကြားက လီးကြီးဟာ စောက်ဖုတ်ကို ထိုးခွဲပြီး သားအိမ်ကို သွားဆောင့်ပါတော့တယ်။ သူမပါးစပ်ကို မလွှတ်သေးဘူး။ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ထုတ်ချည် သွင်းချည် (၁၀)မိနစ်လောက် လုပ်ပေးတော့မှ အရသာတွေ့ပြီး ငြိမ်သွားတော့တယ်။ အသာငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ စောက်ဖုတ်မှာ သွေးတွေရဲနေတယ်။ သနားစရာတော့ အတော် ကောင်းသား။ နေသားကျသွားပြီမို့ စောက်ဖုတ်လည်း နည်းနည်းချောင်ကာ အရည်တွေနဲ့ သွင်းရတာ ကောင်းလာတယ်။ သူမလည်း နာတာမေ့ပြီး ကော့ကော့ပေးနေတယ်။ သိတယ် မဟုတ်လား။ မိန်းမတွေရဲ့ ထုံးစံ လီးအရသာ တွေ့တာနဲ့ ရှက်တာ ကြောက်တာ မရှိတော့ဘူး။ ဒါနဲ့ သူမခါးကို ကိုင်ပြီး ကုတင်ပေါ်က လွှတ်အောင် ဆွဲမြောက်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော်လည်း ကိုယ်ကို ကြွကြွပြီး အသားကုန် ဆောင့်ပေးတာပေါ့။ ”အ….အား….အင့်….အင့်…အင့်….” ကိုယ်ခန္ဓာအပေါ်ပိုင်းသာ ကုတင်ပေါ်မှာရှိပြီး အောက်ပိုင်းကတော့ ကော့တက်နေပါတယ်။ လီးဟာ အဆုံးဝင်သွားတာမို့ အားရစရာပါပဲ။ ဒါကြောင့် စိတ်တွေ အရမ်းကြွပြီး မညှာမတာ အားရပါးရ ဆောင့်ပေးနေမိတယ်။ တစ်ခန်းလုံး လီးဝင်ထွက်သံတွေနဲ့ ဆူနေရဲ့။ “အင့်….အား…ဟား…. အား…. အား…. အမလေး… အထဲက ဘယ်လိုကြီးလည်း မသိဘူး… သေးပေါက်ချင်သလိုကြီး…. အမေ့… အိုးး ထွက် ထွက်ကုန်ပြီ…အီးးးး” ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ အကြောဆွဲပြီး စောက်ရည်တွေ စောက်ခေါင်းထဲကနေ ကုတင်ပေါ်သို့ ယိုစီးကျလာပါတယ်။

ပြီးတော့ အားမရှိတော့တဲ့သူလို ပုံကျသွားလေရဲ့။ ပျော့ဖတ်နေတဲ့ သီ‌တာအေးကို ထိန်းကိုင်ရင်း ကျွန်တော်လည်း ပြီးတဲ့အထိ ဆောင့်နေပါတယ်။ ခဏနေတော့ လီးက ကျင်တက်လာပြီး ”အား…ဟားး… အား…ရော့…အားရှီးးးးး” သုတ်ရည်တွေ ပန်းထွက်ပြီး ပြီးသွားပါတော့တယ်။ ထို့နောက် ကျွန်တော်က ”အေးသီတာ….ကောင်းရဲ့လား” ”အင်း” ”အရင်တုန်းက ခုလို ခံဖူးလား…. မှန်မှန်ပြောနော်” “ငယ်ငယ်တုန်းက (၁၄)နှစ် သမီးတုန်းကတော့ ကျောင်းက ကောင်လေးတစ်ယောက်နဲ့…. လုပ်ဖူးတယ်…. ဒါပေမယ့် နာလို့ပြီးအောင် မလုပ်ခဲ့ဘူး”။ “မိုးအလင်း ခံနိုင်ပါ့မလား” “အကို့ သဘောပဲလေ…. ဆုပ်လည်းစူး စားလည်းရူးဟာ”။ ဒီလိုနဲ့ ကျွန်‌တော်နဲ့ အေးသီတာ မိုးလင်းခါနီးအထိ အားရပါးရ ကားမပွဲကြီး နွှဲလိုက်ကြပါတော့တယ်။ ကောင်မလေး ‌နောက်နေ့ကျတော့ ရုပ်ပျက်လောက်အောင် ကွတတဖြစ်နေလို့ ဈေးလည်း မရောင်းနိုင်မယ့် အတူတူ သုံးလေးရက်စာ ဈေးရောင်းခအပြင် တက်စီဖိုးပါပေးပြီး တက်စီနဲ့ အိမ်ပြန်ခိုင်း လိုက်ရပါတော့တယ်။

ကျွန်တော် ကိုမင်းနောင်ကို ပညာကောင်းကောင်းပေးဖို့ကို စဉ်းစားနေမိပါတယ်။ သူဟာ ကျွန်တော့် ရည်းစားကိုရော ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်း မိန်းမကိုပါ ကျွန်တော့်မျက်နှာမထောက်ဘဲ လိုးခဲ့တယ် မဟုတ်လား။ သက်မွန်ကတော့ ထားပါလေ။ ကျွန်တော်နဲ့ ပတ်သက်မှန်း သူမသိပါဘူး။ အဲဒီကောင်မ သက်မွန်ကိုပါ တစ်ချက်ခုတ် နှစ်ချက် ပညာပေးရမယ်။ ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ ငယ်ငယ်ကတည်းက ဉာဏ်နီဉာဏ်နက်တွေ မထုတ်ဖူးတော့ ဉာဏ်က မကောင်း။ စဉ်းစား….စဉ်းစား… ဆိုင်မှာရှိသမျှ ပစ္စည်း တွေရောင်းပြီး လစ်သွားရကောင်းမလား။ ဒါမှမဟုတ် တစ်ဆိုင်လုံး မီးတင်ရှို့ပြီး သွားရင်ကော၊ နောက်တစ်မျိုးက ကိုမင်းနော်ကို ချောင်းရိုက်၊ ဒါမှမဟုတ်လဲ ဝတ္ထုထဲကလို သက်မွန်ကို ဖြစ်ဖြစ် ကိုမင်းနောင်ကို ဖြစ်ဖြစ် သတ်ပြီး တစ်ယောက် ယောက်ကို လွဲချရင်တော့။ ဟုတ်ပြီ….ဟုတ်ပြီ… ဒီအကြံကောင်းတယ်။ တစ်ချက်ခုတ် နှစ်ချက်ပြတ် ပိုင်လိုက်တဲ့ ကျွန်တော် ဟား…ဟား…ဟား…တစ်ယောက်က သေ နောက်တစ်ယောက်က ထောင်ထဲမှာ အချိန်ဖြုန်း ဟိုး.. ဟိုး…မလိုက်။ ကိုမင်းနောင် လုပ်ငန်းကို ကျွန်တော်ပဲ ဦးစီးရမှာ။ ပြီးတော့ ကိုမင်းနောင် အမေကြီးရှိတယ်။ သူကတော့ သနားစရာပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော် တာဝန်ယူ လုပ်ကျွေးရမှာပေါ့။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်လောက် အသုံးမကျတဲ့ကောင် ဒီလောကမှာရှိပါဦးမ လား။ ဟာ ဟုတ်ပြီ… ကိုမင်းနောင်မှာ ညီမတစ်ယောက်ရှိတယ်ဗျ။ ဦးနှောက်ကလည်းဗျာ လုံးလုံးမေ့နေလိုက်တာ။ ဟုတ်ပြီ ဒီကောင်မလေးကို သုံးရမယ်။ ဆပ်စလူးမလေး တခါတလေ ဆိုင်ကိုလာရင် ဘယ်သူမှ မနေရအောင် လက်ကမြင်းကျောထတဲ့ ကောင်မလေး၊ ပညာအရည်အချင်းကတော့ (၉)တန်း အောင်(၁၆) နှစ် ရည်းစားထားချင်လွန်းလို့ ထွန့်ထွန့်လူးနေတယ်။ သူ့အမေကြီး အမြဲပါတော့ မကမြင်းရဲဘူး။ သူ့အကိုလိုပဲ ထန်တာက အလွန့်အလွန်။ ဘော်ဒီလည်း လှတယ်။ အိုကေ…ဟင်း…ဟင်း… အသက်မတူလို့ရယ် နောက်ပြီး ကိုမင်းနောင်ကို အားနာတာရယ်ကြောင့် ကြည့်နေခဲ့တာ အခုတော့ ဒီကောင်မလေးကို စားရတော့မယ်။ ကိုမင်းနောင် အူနု ကျွဲခတ်စေရမယ်။

သက်မွန်ထက် အဆတစ်ရာသာတဲ့ ကောင်မလေးကို ရအောင်လုပ်ပြမယ်။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော်လည်း အလုပ် မထွက်ဖြစ်တော့ပဲ အခွင့်အရေးကို အေးအေးဆေးဆေး စောင့်နေမိတယ်။ ထုံးစံအတိုင်း ဆပ်စလူးမလေး ဆိုင်ထဲကို ဝုန်းဒိုင်းကြဲပြီး ဝင်လာပါပြီ။ ဒါတောင် အရွယ်က သိပ်မရောက်သေးဘူး။ ဟိုကမြင်း ဒီကမြင်းနဲ့ ကျွန်တော့်စားပွဲနား ရောက်လာတယ်။ ကျန်တဲ့ လူတွေကတော့ သူမ မေးတာ ဖြေရ ကိုယ့်အလုပ် ကိုယ်လုပ်ရနဲ့ အလုပ်များနေကြတယ်။ ”ကိုအောင်ခန့်ကြီး… ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ” ကျွန်တော့် ရှေ့တည့်တည့်မှာ စားပွဲကို တဒေါက်ဒေါက်နဲ့ ခေါက်ပြီး ငုံ့မေးလာတဲ့ ချာတိတ်မလေးရဲ့ ရင်သားအစုံကို ခပ်တည်တည်ပဲ စိုက်ကြည့်လိုက်ရင်း ”ဆားကစ် ပုံစံသစ်လောင်းနေတယ် မြတ်နိုး… ဘယ်လိုလဲ သိပ်လှနေပါလား” ”ခစ်….ခစ်ခစ်…တကယ်လား….ဘာစားချင်လို့လဲ” ”တကယ်ပေါ့…. ဘာစားချင်လို့လဲဆိုတော့” ကျွန်တော့်ရဲ့ အကြည့်ရိုင်းတွေကို သဘောတွေ့နေပုံရတယ်။ မသိမသာ ပုံစံနဲ့ ရင်ကိုပိုပြီး မ ပေးလိုက်တယ်။ ကဲ… ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ခုံပေါ်မှာ တင်ထားတဲ့ ပဲကြီးစေ့ကျော် တစ်စေ့ကို ကောက်ပြီး ဖြူဝင်းနေတဲ့ ရင်နှစ်မွှာကြားထဲ အသာထည့်လိုက်တယ်။ “ဟယ်…ကြည့်စမ်း…ကြည့်စမ်း… .သိပ်ဆိုးတာပဲ” ပြောပြောဆိုဆို ပဲကြီးကျော်ကို ကျွန်တော့်ရှေ့မှာတင် နှိုက်ထုတ်ပြီး ကျွန်တော့်ကို ပြန်ပေါက်လိုက်တယ်။ ဇတ်ကနဲ ဖမ်းပြီး ပါးစပ်ထဲ ပစ်သွင်းလိုက်တယ်။ ကျွတ်ကနဲ ဝါးစားရင်း မျက်စေ့ မှိတ်ပြလိုက်တယ်။ ငခူပြုံးလေး ပြုံးပြီး မျက်စောင်းလေး ချိတ်ကာ ဖင်လေးကို လှုပ်ယမ်းရင်း ထွက်သွားလေရဲ့။ တံခါးပေါက် အရောက်မှာ တစ်ခါလှည့်ကြည့်ပြီး ထွက်ပြေးသွားတယ်။ နည်းနည်းတော့ ရင်ထိတ်မိတယ်။ တစ်ယောက်ယောက်နဲ့များ သွားတိုင်မလားပဲ။ တစ်ပတ်လောက် ဘာပြဿနာမှ မရှိတော့မှ ဟင်း…ချနိုင်တယ်။ နောက်တစ်ကြိမ်ပြန်တွေ့တော့ အရင်အခါတွေကထက် ပိုရင်းနှီးသလိုပဲ ကျွန်တော့်ဆီ တန်းလာပြီး မုန့်လာကျွေးတယ်။ “ကိုယ်က ဒါစားချင်တာ မဟုတ်ဘူး” ”ဟာ… မနောက်နဲ့လေ… စေတနာနဲ့လည်း ကျွေးရသေးတယ်” စားပွဲရှေ့မှာ လာနွဲ့ပြနေတဲ့ သူမ လက်ကလေးကို အသာဖမ်းဆုပ်လိုက်မိတယ်။ လက်လေးက အေးစက်လို့ ပြန်လည်းဆွဲမယူဘူး။ မျက်လွှာလေးချပြီး ငြိမ်နေလေရဲ့။ ”သိလား” ”ဘာလဲ” ”ချစ်တာကို” ”ဟင့်…အင်း” ”အခုတော့ သိပြီမဟုတ်လား” “စဉ်းစားဦးမယ်” အခြေအနေ ကောင်းပြီလေ။

ဟိုလိုဒီလိုနဲ့ သူမဆီက အဖြေရခဲ့ပါတယ်။ ကောင်မလေးက ငယ်ပေမယ့် တကယ်ချစ်တော့လည်း သိပ်အလေးအနက်ထားတာ တွေ့ရတယ်။ ကျွန်တော် သူမကို အသုံး ချရတာတောင် စိတ်မသန့်ဘူး။ ကျွန်တော့်ကို သိပ်တွယ်တာပြီး သိပ်ချစ်ရှာတယ်။ ချစ်ကြပြီ ဆိုတော့လည်း သူက ကျွန်တော့်ကို သိပ်နွဲ့တာပဲ။ အနည်းဆုံး တစ်ပတ်တစ်ခေါက် ရုပ်ရှင်သွားပြရတယ်။ ကန်တော်ကြီးကို ရံဖန်ရံခါ သွားပေးရတယ်။ အင်းလျားကို မကြာခဏ သွားရတယ်။ သူနဲ့ ချစ်ကြမှပဲ အလုပ်လေး ဘာလေး ပျက်တော့တယ်။ ကိုမင်းနောင်ကလည်း ရိပ်မိပါတယ်။ ကျွန်တော် စော်နဲ့ လျှောက်ကဲနေတယ်ဆိုတာ။ ဒါပေမယ့် ဘယ်သူလဲဆိုတာ မသိရှာဘူး။ ဟား…ဟား ဒါကြောင့်လည်း ကိုယ်ချင်းစာစိတ်နဲ့ သူက ကျွန်တော့် ပျက်ရက်တွေကို ဘာမှမပြောဘူး။ ကျွန်တော် လျှောက်လည်ပြီး ပြန်လာရင် ဘာလုပ်ခဲ့လဲ အောင်မြင်ရဲ့လား ဘာလားနဲ့ လာနောက်နေသေးတယ်။ ကျွန်တော်ကတော့ ကိုင်တွယ်ရုံပဲလို့ ဖြေလိုက်တယ်။ အမှန်တော့ သိပ်ကိုင်တွယ်လို့မရဘူး။ ချာတိတ်မက ဈေးကိုင်နေတယ် လက်ထပ်ပြီးမှတဲ့ စိတ်ညစ်သွားမိတယ်။ ဒါပေမယ့် သူမ စာအုပ်ကြီးအတိုင်း လုပ်တယ်ဆိုတာ မကြာခင်ကပဲ သိလာရလို့ အတော် ဝမ်းသာသွားမိတယ်။ “ကိုကို….မေမေ ရိပ်သာ(၉)ရက်ဝင်မယ်တဲ့…. အိမ်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိကြဘူး… အိမ်ဖေါ်ကောင်မလေးလည်း ခေါ် သွားမှာ…. ကိုကို ခွင့်ယူပြီး လာလည်ပါလားနော်” ”လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ချင်တယ်ပေါ့” ”မဟုတ်ဘူးလေ…. တထိတ်ထိတ်ဖြစ်နေစရာ မလိုတော့ဘူးလေ….အေးအေးဆေးဆေး တွေ့လို့ရတာပေါ့” နောက်နေ့ ကျွန်တော် ဆိုင်မှာ နေ့တစ်ဝက် ခွင့်ယူလိုက်ပါတယ်။ ရေမိုးချိုးပြီး တကိုယ်လုံး သန့်စင်ပြီး နောက်ရင်း ပြောင်ရင်းနဲ့ စင်သီယာဆီ ထွက်ခဲ့ပါတယ်။ ကိုမင်းနောင်ကတော့ ပြုံးဖြဲဖြဲနဲ့ ကျန်ရစ်ခဲ့လေရဲ့။ ဘေးဘီဝန်းကျင် နည်းနည်း ကြည့်ပြီး အသာ ဘဲလ်ခလုပ်ကို နှိပ်လိုက်တော့ မချောက စောင့်နေပုံပဲ။ ချက်ချင်း တံခါးလာဖွင့်တယ်။ ”နောက်ကျတယ်” ”ဘာလဲ…. မနက် (၅)နာရီ ထလာရမလား” ”စောင့်ရတဲ့လူ… ဗျိုင်းဖြစ်တော့မယ်” တံခါးပိတ်ပြီးတာနဲ့ သူမကိုယ်လုံး ကျစ်ကျစ်ကလေးကို ဆွဲဖက်ပြီး နီရဲနေတဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး စုပ်နမ်းပြစ်လိုက်ပါတယ်။

မြတ်နိုးကလည်း မရုန်းဘဲ ငြိမ်နေလေတော့ ကျွန်တော် အံ့သြသွားမိတယ်။ သူမ ကလန်ကဆန် လုပ်မယ်ထင်နေတာ။ ”အချိန်တွေ အမျာကြီး ရှိပါတယ်… ကိုကိုရယ်… အပေါ်တက်ပါ” လူကြီးလေသံနဲ့ ကျွန်တော့်ကို ပြောရင်း လက်ဆွဲပြီး အပေါ်ကို ခေါ်သွားတယ်။ “လာ…ဒီမှာ…. သူစားဖို့ တပင်တပန်း နွှာထားတာ” သစ်တော်သီးတွေပါ စိတ်ကျေနပ်အောင် စားပြလိုက်ရသေးတယ်။ ကျွန်တော် စားတာလေးကို ထိုင်ကြည့်နေတယ်။ ဒါနဲ့ ဝါးလက်စ မညက်တညက် သစ်တော်သီးလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့တေ့ပြီး ထည့်ပေးလိုက်တော့ တမြုံ့မြုံ့ဝါးနေပါတယ်။ ”ချစ်လား” ”အင်း” မပွင့်တပွင့် ဖြေတဲ့ သူ့နှုတ်ခမ်းလေးကို ဆွဲဖက်ပြီး နမ်းပစ်လိုက်တယ်။ နှစ်ယောက်သား ရင်ချင်းအပ်ရင်း တဒိတ်ဒိတ် ခုန်နေတဲ့ သူ့ရင်ခုန်သံကို အတိုင်းသား ကြားနေရတယ်။ ခါးသိမ်သိမ်လေးကို ဖက်ရင်း နှုတ်ခမ်းချင်း နမ်းနေတာကို ခွာလိုက်ပြီး သွေးကြောလေးတွေ စိမ်းထနေတဲ့ လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးကို သွေးစုတ်ဖုတ်ကောင်လို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ စုတ်ယူနေမိတယ်။ လက်ကလေးတွေက ကျွန်တော့်ကို သိုင်းဖက်ရင်း မျက်လုံးလေးက မှေးစင်းကျသွားလေရဲ့။ လက်တွေက တရွေ့ရွေ့နဲ့ တီရှပ်ထဲကို ဝင်သွားတယ်။ ဒုတိယအကြိမ် အံ့သြစရာ တွေ့ရပြန်တယ်။ ဘော်လီ မဝတ်ထားဘူး။ ဧကန္တ ကျွန်တော့်ကို ငံ့လင့်ပြီး အဆင်သင့် လုပ်ထားပုံပဲ။ သူမ ရင်သားလေးတွေက နွေးထွေး တင်းမာနေပြီး အင်မတန်မှ ကိုင်လို့ကောင်းပါတယ်။ အပျိုစင်လေးမို့ နို့သီးလည်း မယ်မယ်ရရမရှိ နို့အုံတစ်ခုလုံးမှာ လိမ္မော်သီး အလတ်စားအရွယ်ဆိုတော့ လက်ထဲမှာ ပျောက်နေတယ်။ ”ဟင့်….ကိုကို…. မြတ်နိုးကို ဘယ်တော့မှ ပစ်မသွားရဘူးနော်….ထာဝရ ချစ်ရမယ်နော်” ကလေးတစ်ယောက်လို နားထဲမှာ တိုးတိုးလေးပြောလာတဲ့ မြတ်နိုးရဲ့ နို့ကို ဆုပ်ညှစ်ကာ ကလိပေးလိုက်တယ်။ သူမခမြာ အခုလို ကျွတ်ကျွတ်လွတ်လွတ် နို့ညှစ်ခံနေရတာ အနေရခက်နေပုံပဲ။ ”မြတ်နိုး… အင်္ကျီ ချွတ်ပစ်လိုက်ကွာ” ”ကိုကို ချွတ်ပေး… မြတ်နိုး ဘာမှ လုပ်လို့မရဘူး…. အရမ်းတုန်နေတယ်” သနားစရာ တုန်ရီနေတဲ့ အပျိုမလေးရဲ့ တီရှပ်ကို အသာချွတ်ပေးပြီး ပွေ့ဖက်လိုက်တော့ အသားအရည်က နူးညံ့အိစက်ကာ ဖော်မပြနိုင်တဲ့ အရသာတွေ ဖြစ်ပေါ်လာတယ်။

မြတ်နိုးကတော့ ရှက်လွန်းလို့ ထင်ပါရဲ့ မျက်စိကို စုံမှိတ်ထားတယ်။ ချစ်စရာနို့အုံလေးတွေဟာ သူမရင်ဘတ်မှာ ယီလေး ခိုနေကြတယ်။ ချစ်လို့ တစ်ချက်ငုံ့နမ်းတော့ တွန့်သွားရှာတယ်။ မသိမသာ ထွက်ပြူနေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးကို သွားနဲ့ မနာ့တနာလေး ကိုက်လိုက်တယ်။ ကျွန်တော် နို့ကိုစို့တော့ အကြောတွေ တွန့်တွန့်လူးနေပါတယ်။ နို့အုံလေးကို လျှာကြမ်းကြီးနဲ့ ယက်ပေးတော့ တစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီးမွှေးညှင်း ဖုလေးတွေနဲ့ ပြည့်သွားလေရဲ့။ နို့သီးခေါင်းလေးဟာ အခုနကထက် တင်းထောင်လာပါတယ်။ ချောမွတ်တဲ့ သူမကျောပြင်လေးကို ညင်ညင်သာသာ ပွတ်ပေးရင်း သူမချက်တိုင်လေးဆီကို လျှာထိုးထည့်လိုက်ပါတယ်။ ”ကိုကို…. မြတ်နိုး မနေတတ်ဘူး” ကလေးစိတ် မပျောက်သေးသူပီပီ ခြေလေးဆောင့်ပြီး ညည်းနေရှာတယ်။ နေတတ်သွားမှာပါ ကလေးရယ် လီးနဲ့ မတွေ့ သေးလို့ပါဟု စိတ်ထဲက ပြောလိုက်မိသည်။ ချက်ထဲကို လျှာထိုးပြီး ဘာဂျာရဲ့ အရသာ နမူနာကို မြည်းစမ်းစေလိုက်ပါတယ်။ ”ခစ်…ခစ်..ခစ်…ခစ်ခစ်…. ကိုကိုက သိပ်ဆိုးတာပဲ…. ဟိုယက် ဒီယက်နဲ့” ”ချစ်လို့ ယက်တာပေါ့ ကလေးရယ်…. မချစ်ရင် ဘယ်သူ ယက်မှာလဲ”။ သူမကို ချစ်တယ်လို့ ပြောရင် သိပ်သဘောကျတဲ့ မြတ်နိုးကို သူမစိတ်ကြိုက် စကားလုံးနဲ့ ပင့်ပေးလိုက်တယ်။ ”ကိုကိုက ချစ်လို့ ယက်တာပေါ့… တော်တော့နော်… မြတ်နိုး မနေတတ်ဘူး” ”ဒါဆို ကို့နို့ကို စို့ပေးနော်” ”ဟင်းအင်း…ရှက်တယ်” ”မရဘူး… ချစ်ရင် စို့ပေးရမယ်” ပြောပြောဆိုဆို သူမမျက်နှာလေးကို ရင်ဘတ်နား ကပ်ပေးလိုက်တော့ အသာ ပါးစပ်ဟပြီး ကလေးတစ်ယောက်လို နို့စို့တာမို့ အရသာတော့ ရှိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် မမကြီးတွေလို ပညာမတတ်ရှာဘူး ဂုတ်ဝဲ သူမဆံပင်လေးကို အသာပွတ်ပြီး စိတ်ရဲလာအောင် ဖြေသိမ့်ပေးနေတော့ တဖြေးဖြေး စုပ်ဟန် ပြောင်းလာတယ်။ “ကဲ…တော်ပြီ…” “ကြည့်… ခဏလေး စို့ပြီးတော့” သူမ ဟန်ပန်လေးကို ကြည့်ပြီး ကျွန်တော် အသည်းယားလာကာ သူမနှုတ်ခမ်းလေးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး စုပ်ယူလိုက်တယ်။ ဒီတစ်ခေါက်မဆိုးဘူး သူမလျှာလေးက ကျွန်တော့်ပါးစပ်ထဲ ထိုးဝင်ပြီး တုန်တုန်ရီရီနဲ့ အာခေါင်ကို လာပွတ်သပ်ပေးနေရဲ့။ ”ပြွတ်… မောလိုက်တာ ကိုကိုရယ်” ဟုတ်ပါတယ် ကြမ်းတမ်းတဲ့ ရမက်လှိုင်းကြောင့် ကလေးမလေး တော်တော်ဟိုက်သွားရာမှ နို့အုံလေးတွေ နိမ့်ချည်မြင့်ချည်နဲ့ အသက်ကို ရှိုက်ရှိုက်ရှုနေရဲ့။

ကျွန်တော့်ပေါင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေတဲ့ သူမစကတ်ကို အသာအောက်ကို တွန်းပေးလိုက်တော့ “တော်ပြီ ကိုကိုရယ်… မြတ်နိုး ရှက်လာပြီ”  “မြတ်နိုးက ကို့ကို မချစ်ဘူးလား…. ချစ်သူတွေဆို ရှက်စရာမလိုဘူး” ပြောနေတုန်းမှာပဲ ဖင်ကြားထဲကို လက်ညှိုးနဲ့ ပွတ်ပေးနေတော့ ရှက်ရှက်နဲ့ ကျွန်တော့်ပုခုံးမှာ ခေါင်းမှီရင်း ငြိမ်ခံနေတယ်။ ”မြတ်နိုးကကွယ်…. လိမ္မာပါတယ်…. ကိုယ်ချစ်သူရဲ့ အလှကို ကြည့်ချင်တယ်ကွာ” ”ကိုကိုကလည်း သိပ်ဆိုးတာပဲ” ”ကဲ… ရှက်ရင် ကိုကိုပါ ချွတ်ချလိုက်ပါမယ်” ပြောပြောဆိုဆို သူ့ရှေ့မှာ ရပ်ပြီး ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်ပါတယ်။  “အိုး…. ကိုကိုကလဲ” ငေါငေါကြီး ရှေ့ကိုထွက် ဖြောင့်တန်းနေတဲ့ လီးကြီးကို ကြည့်ရင်း ရှက်ရှက်နဲ့ ဟိုဘက်လှည့်သွားတဲ့ မြတ်နိုးရဲ့ စကတ်ကို အသာဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ မြတ်နိုးရဲ့ ပြောင်ရှင်းနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကလေးမှာ စောက်မွှေးတွေဟာ အင်မတန် နုနေပါသေးတယ်။ သေချာကြည့်မှ မြင်ရတယ်။ အကွဲကြောင်းလေးက စိလို့။ ကြာကြာ ဆိုင်းမနေတော့ဘဲ သူမကိုပွေ့ပြီး နှစ်ယောက်ထိုင် ဆိုဖာဆီ မသွားလိုက်ပါတယ်။ ဆိုဖာပေါ် ချပြီးတာနဲ့ နှုတ်ခမ်းကို ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး စုပ်နမ်းရင်း စောက်ဖုတ်ကို လက်ဝါးနဲ့ ပွတ်သပ်ပေးနေမိတယ်။ ပေါင်လေးနည်းနည်းကားလာမှ လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ အသာပွတ်ပြီး လက်ခလယ်နဲ့ စောက်စေ့ကို ကလိပေးလိုက်တယ်။ ”ကိုကိုရယ်” ဆွဲဆွဲငင်ငင်ခေါ်ပြီး ရင်ခွင်ထဲမှာ မျက်နှာဝှက်ထားရှာတယ်။ လက်ခလယ်နဲ့ ကလိပေးရင်း ပေါင်က သိသိသာသာ ဖြဲလာပြီး နည်းနည်း အရည်တွေထွက်လာတဲ့ခါ ကျွန်တော် မြတ်နိုးကို ဘာဂျာပေးဖို့ စလိုက်ပါတယ်။ အရည်တွေ စိုစွတ်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကို အနည်းငယ်လက်နဲ့ ဖြဲလိုက်ပါတယ်။ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေ ပေါ်လာတဲ့အခါ ကျွန်တော့်လျှာကို စုချွန်ပြီး စောက်ဖုတ်ထဲကို ထိုးသွင်းလိုက်ပါတယ်။ လျှာတစ်ခုလုံး စောက်ဖုတ်ထဲ ဝင်သွားပါတယ်။ ကောင်မလေး စောက်ဖုတ်ထဲမှာ ပူနွေးပြီး စိုစွတ်နေပါတယ်။ လျှာဟာ မြွေတစ်ကောင်လို ဟိုတိုးဒီတိုးနဲ့ လျှောက်သွားနေလေရဲ့။ မြတ်နိုးကတော့ ဆိုဖာ ဘောင်ကိုကိုင်ပြီး ဖင်ကြီးကို ကော့မှန်းမသိ ကော့ကော့ပေးနေတယ်။ မကြာပါဘူး ပူနွေးပြစ်ချွဲနေတဲ့ အရည်တွေဟာ စောက်ခေါင်းထဲကနေ စီးကျလာပါတယ်။

သူမ ခမျာတော့ ပြီးမှန်းမသိဘဲ တဆတ်ဆတ် အကြောဆွဲပြီး ငြိမ်ကျသွားလေရဲ့။ ”ကောင်းရဲ့လား… မြတ်နိုး” မြတ်နိုး ကိုယ်မေးတာ ဖြေလေ…. ချစ်လို့ လုပ်ပေးတာ စကားမပြောတော့ဘူးလား” “ကောင်း ကောင်းတယ် ကိုကို”။ “ဒီလိုမှပေါ့…. ဒီမှာ ကြည့်ပါဦး” သူမ မျက်နှာနားမှာ ကပ်ပြထားတဲ့ လီးကြီးကို မြွေတစ်ကောင်မြင်သလို အလန့်တကြား နောက်ဆုတ် ရှောင်လိုက်တယ်။ ”စုပ်ပေး…” ”ဟင့်အင်း….ကြောက်တယ်” ”ဒါဆို မချစ်လို့ဘဲ” ”ပေးလေ…. စုပ်ပေးမယ်လေ” ပြောပြောဆိုဆို မရဲတရဲလေး ဟပေးတဲ့ပါးစပ်မှာ အသာ တေ့ပေးလိုက်တယ်။ ရွံ့တွန့်တွန့်နဲ့ ဒစ်ကို အသာငုံပြီး စုပ်ပေးပါတယ်။ ဘယ်လိုပဲ ဖြစ်ဖြစ် စုပ်ဖြစ်ရင် ပြီးရော နောက်မှ တဖြေးဖြေး သင်ပေးရတာပေါ့။ ကျွန်တော် တဖြေးဖြေးနဲ့ ကောင်းလာတယ်။ ”အား….အား….ဟား….ဟိုး….အိုး… ကောင်းလိုက်တာ…. မြတ်နိုးရယ်….အိုး….အချစ်ရယ်…. အား….အား…စုပ် စုပ်” သူမခေါင်းလေးကို ကိုင်ပြီး လီးနဲ့ အသာ ရှေ့တိုးနောက်ငင် လုပ်ပေးနေစဉ် တအားစုပ်လိုက်လို့ သေးတောင်ထွက်ပြီလို့ ထင်မိသွားတယ်။ ”အိုး…အင့်….အင့်….အား ဟားးး” လီးတစ်ချောင်းလုံး ကျင်ကနဲဖြစ်သွားပြီး သုတ်ရည်တွေ သူမပါးစပ်ထဲကို ပန်းထွက်သွားတယ်။ ”မြိုချလိုက်…. အားရှိတယ်” ရှုံ့ရှုံ့မဲ့မဲ့နဲ့ မြိုချရင်း ကျွန်တော့်ကို အတင်းဖက်ထားပါတယ်။ မျက်လုံးလေးမှိတ်ထားတဲ့ သူမ မသိအောင် သူ့အကိုအိတ်ထဲက ခိုးလာတဲ့ ဆိတ်မျက်ကွင်းနဲ့ ပဲစေ့လေးကို လီးမှာ အသာစွပ်ပြီး ဒစ်မှာ သေချာတပ်လိုက်ပါတယ်။ ”အချစ်… ဗယ်စလင်ရှိလား” ”အင်း” ”သွား ယူခဲ့ကွာ” ကိုယ်တုံးလုံး‌လေး ဧည့်ခန်းကို ဖြတ်လျှောက်သွားတဲ့အလှကို ကျွန်တော် ငေးကြည့်ရင်း ကျန်ရစ်ခဲ့ပါတယ်။ ဖင်ကြီးကတော့ ဆွဲလေ တက်လေပုံစံပဲ။ ဖင်ကြားထဲကနေ စောက်ဖုတ်လေးကို တစွန်းတစလေး တွေ့နေရတယ်။ ”ရော့… သိပ်မကြည့်နဲ့” ”လှတာကိုး… အချစ်ရဲ့” သူမဆီက ဗယ်စလင်းဗူးကို ယူပြီး လီးမှာ အသာပွတ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ သူ့စောက်ဖုတ်ကိုပါ နည်းနည်းလိမ်းပေး လိုက်တယ်။ “ဘာလုပ်တာလဲ”တဲ့ နားလည်တဲ့ ပုံစံလေးနဲ့ တုန်တုန်ရီရီလေး မေးရှာတယ်။ “မအော်နဲ့နော်….ချစ်…. ဘာမှမဖြစ်ဘူး” ချော့မော့ပြောရင်း ဆိုဖာပေါ်မှာ ခပ်ရှောရှောလေးဖြစ်အောင် အနေအထားပြင်ပြီးတော့ သူမခြေထောက်တွေကို ကျွန်တော့်ခါးမှာ ခွရက်ဖြစ်သွားအောင် ချိတ်ထားလိုက်ပါတယ်။

ပြီးတော့ ဟနေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကို လက်နဲ့ နည်းနည်းဖြဲပြီး ဆိတ်မျက်ကွင်းနဲ့ ပွတ်သတ်ပေးနေမိတယ်။ ”ကိုကို… အိုး ကိုကို….အို့ …ယားတယ်” ချက်ချင်းပဲ စောက်ခေါင်းတစ်ခုလုံး အရည်တွေ ရွှဲသွားပါတယ်။ ဒစ်ကို အဝမှာ တေ့ထားလိုက်ပြီး နည်းနည်း ထိုးသွင်းလိုက်ပါတယ်။ အားကနဲ အော်ရင်း ဆီးတွန်းထားတယ်။ ဒါနဲ့ အချိန်ယူပြီး ဝင်သလောက်နဲ့ပဲ ဆွဆွပေးနေလိုက်တယ်။ တဟင်းဟင်းနဲ့ ဖြစ်လာမှ တစ်ချက်ခြင်း ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ စောက်ပတ်တစ်ခုလုံး ကြပ်သိပ်နေပြီး နောက်နည်းနည်းတိုးရင် ကွဲထွက်သွားမယ့် ပုံစံပဲ။ ”ဗြိ….ဗြစ်….အင်း….အား….နာတယ်…ကိုကိုရဲ့” မျက်ရည်တွေတောင် စီးကျနေပါပြီ။ ဒါကြောင့် သူမကို ချော့ကာမော့ကာဖြင့် ချစ်စကားတွေ ဆိုကာ အာရုံလွှဲနေလိုက်တယ်။ ပြီးမှ “ဗြစ် ဖောက် ဒုတ်…. အား…အ….အား…အ…အ…ဒုတ်….အင့်….ကိုကို” ပန်းတိုင်ရောက်သွားပါပြီ။ အပျိုစင်မှေးကွဲသွားပြီး သားအိမ်ကို လီးကြီက သားအိမ်ကို သွားထောက်နေပါတယ်။ ပြီးတော့ စောက်ပတ်လည်း နည်းနည်းကွဲသွားတယ် ထင်တယ်။ ငိုတာမှ တအားပဲ။ ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ကို ထုထုပြီး ငိုနေတယ်။ ဒါပေမယ့် ဆိတ်မျက်ကွင်းရဲ့ ပွတ်တိုက်အား တန်ခိုးနဲ့ ချက်ချင်းပဲ အငိုတိတ်သွားပါတယ်။ တဟီးဟီး တဟားဟားနဲ့ ငှက်ဖျားတက်သလို ညည်းလာပါတယ်။ သူမအကိုပစ္စည်းက အတော်စွမ်းတာပဲ။ ဒါနဲ့ သူမရဲ့ အပျိုစင် စောက်ဖုတ်ကလေးထဲမှာ လှည့်ပတ်ထိုးမွှေပြီး ကောင်းကောင်း လိုးနေမိတယ်။ “ကိုကို….ကိုကို….ကိုကို…. အင့်အင်း….အား…ရှီးး အီးးအီးး” ကျွန်တော့်ကို တဖွဖွခေါ်ရင်း လည်ပင်းကို အတင်းဖက်ထားပါတယ်။ သူမ စောက်ဖုတ်ကလည်း လီးကို ညှစ်ပြီး ဆုပ်ယူ နေတယ်။ သိပ်ကောင်းတဲ့အရသာပါ။ သူမဖင်ဟာ ကော့ကော့ပေးရင်း ကော့တက်လာပါတယ်။ ”အား….အာ….အား…အီးး…အမလေးး… ကိုကိုရယ်…အားးဟားး” အကြိမ်ကြိမ် ပြီးခဲ့တာမို့ ဆိုဖာပေါ်ကနေပြီး ကြမ်းပြင်နားဆီသို့ သူမရဲ့ အရည်တွေ အိုင်ထွန်းနေပါတယ်။ ကျွန်တော့်ခါးကို ခြေထောက်နဲ့ ညှပ်ထားပြီး နောက်ဆုံးအကြိမ် ပြီးသွားပါတယ်။ ကျွန်တော်က မပြီးသေးတော့ သူ့စောက်ခေါင်းမှာ အသာစိမ် ထားရတာပေါ့။

နည်းနည်းကြာမှ ဆက်ဆောင့်ပေးလိုက်တော့ သူ့စောက်ခေါင်းလေး ရှုံ့သွားပါတယ်။ ”ချစ်တယ် မြတ်နိုးရယ်” “သိပ်ချစ်တယ် ကိုကိုရယ်” သိပ်ချစ်တယ်ဆိုတဲ့ မြတ်နိုးကို အသာမပြီး ဖင်ဘူးတောင်း ထောင်ပေးလိုက်တယ်။ သူမလည်း အရသာတွေ့နေပြီမို့ အလိုက်သင့် နေပေးပါတယ်။ ထို့နောက် စူစူလေးဟနေတဲ့ စအိုဝမှာ လီးကိုအသာတေ့ပြီး ခပ်ဖိဖိလေး ထိုးသွင်းလိုက်တယ်။ အော်လိုက်တာ မိုးကြိုး ပစ်မတတ်ပဲ။ ကျဉ်းကြပ်နေလို့ ကျွန်တော့်လီထိပ်လည်း ပူထူသွားတယ်။ ”အီး….ဟီးဟီး….မလုပ်နဲ့….မလုပ်နဲ့…. နာတယ်….နာတယ်….ဟီးဟီး….” ငိုကြီးချက်မနဲ့ အော်နေတဲ့ သူမကို ဗိုက်ပေါ်ကနေ လက်လျှိုပြီး စောက်ဖုတ်ထဲ လက်ထည့်မွှေပေးမှ ငြိမ်သွားတယ်။ စောက်စိလေးကို ကလိပေးရင်း တဖြေးဖြေးချင်း ချော့သွင်းလိုက် ပြန်ထုတ်လိုက်နဲ့ လုပ်ပေးနေတယ်။ ၁၀မိနစ်လောက် ကြာတော့ ဂွေးဥလေးဟာ ဖင်ပေါက်မှာ ကပ်တဲ့အထိ မြှုပ်ဝင်သွားတယ်။ ခါးကို လက်တစ်ဖက်နဲ့ ကိုင်ပြီး ကျန်တဲ့ လက်တစ်ဖက်က စောက်ဖုတ်ကို ကလိပေးရင်းနဲ့ မိမိစိတ်တိုင်းကျ ဖင်လိုးပေးလိုက်တယ်။ “အင့်…အင်း….အိုး….အင့်….”ဖင်ဘူးတောင်း ထောင်ရာကနေ အသံတွေမျိုးစုံ ထွက်နေရဲ့။ အချစ်ရဲ့ အတွေ့အကြုံသစ်တွေ ရနေတော့ သဘောကျနေပုံပဲ။ လီးကြီးကို စအိုထဲမှာ မွှေပေးတော့ နာနာကျဉ်ကျဉ်အော်ရှာတယ်။ ဗြုန်းဆို ကျွန်တော့်လက်ပေါ် သူ့စောက်ရည်တွေ ကျလာ ပြန်တယ်။ သိပ်ထန်တဲ့ ကောင်မလေး။ ကျွန်တော်လည်း သူမခါးကို သေချာကိုင်ပြီး တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်ဆောင့်လိုးပေးရင်း နောက်ဆုံးမှာ သုတ်ရည်တွေ စအိုနဲ့အပြည့် ပန်းထုတ်လိုက်တော့တယ်။ အဲဒီနေ့ကစပြီး သူမနဲ့ ကျွန်တော်ဟာ (၉)ရက် လုံးလုံး မနားမနေ လိုးခဲ့တယ်။ နောက်ပိုင်းမှာလည်း လစ်ရင်လစ်သလို ခိုးလိုးခဲ့ကြတယ်။ လက်စားချေဖို့ စိတ်ကူးနဲ့ ပတ်သက်ခဲ့ပေမယ့် အခု‌တော့ ကျွန်တော်လည်း ဖြူစင်သူလေး မြတ်နိုးကို တကယ် ချစ်မိသွားပါပြီ။…..ပြီး

Zawgyi

ကြၽန္ေတာ္ ကိုမင္းေနာင္ကို အေတာ္ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနမိတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ပိုင္နက္ထဲက အစာကို လက္ရဲ ဇက္ရဲနဲ႔ ငါက သူေဌးပဲဆိုတဲ့ အထာနဲ႔ လုယူခဲ့တာကိုး။ သူဟာသူ ဘယ္ေလာက္ ခ်မ္းသာခ်မ္းသာ၊ ကြၽန္ေတာ့္ထက္ ဘယ္ေလာက္ဘဲ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ေပါ့ ဒါမ်ိဳးေတာ့ မလုပ္သင့္ပါဘူး။ အခုေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေနရခက္ ထြက္ရခက္နဲ႔ သူေပးထားတဲ့ လခကလဲ မနည္းဘူးေလ။ ေနာက္ၿပီး ဆိုင္တစ္ခုလုံးမွာ ကြၽန္ေတာ္ အခြင့္အေရး အရဆုံးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေစာ္ကားခဲ့တယ္။ ေစာက္ဂ႐ုစိုက္စရာ မလိုဘူးဆိုတဲ့ အထာကို ျပခဲ့တယ္။ “အင္း…. ကိုမင္းေနာင္ ခင္ဗ်ား ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႕ေတာ့မယ္….ေတာက္” ႀကိတ္မႏိုင္ခဲမရ ႀကိမ္းဝါးကာ ေတာက္ေခါက္ေပါင္းလည္းမ်ားလွၿပီ ဒါေပမယ့္ သူမၾကားဘူး။ သူ႔ေရွ႕မွာေတာ့ ဘာမွမျဖစ္သလို ခပ္တည္တည္ပဲေပါ့။ မႏၲေလးမွာ ရည္းစားနဲ႔ ျပႆနာတက္လို႔ ရန္ကုန္ေျပးခဲ့တယ္။ အခုရန္ကုန္မွာ လူသတ္မႈျဖစ္ၿပီး ေထာင္ထဲ ဝင္ရေတာ့မလားပဲ၊ ေငြဂုဏ္၊ ေၾကးဂုဏ္၊ ရာထူးဂုဏ္ ျပည့္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရည္းစား သက္မြန္က ကြၽန္ေတာ့္ထက္ အစစအရာရာ ျမင့္မားလို႔ ကြၽန္ေတာ့္အကို အရင္းကို မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ၿပီး ျမဴဆြယ္ခဲ့တယ္။ အကိုဆိုတဲ့ ႏြားကလည္း ကိုယ့္ညီရည္းစား မွန္းသိရက္နဲ႔ ေစာက္ရွက္မရွိ တြဲခုတ္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မႏၲေလးမွာ ေနခ်င္စိတ္ကုန္ၿပီး ဘယ္သူ႔မွ ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ထြက္ခဲ့တာ။ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ တဏွာ႐ူး မင္းေနာင္နဲ႔ ေတြ႕ျပန္တယ္။ ကိုယ္နဲ႔အိပ္ရမယ့္ မိန္းမကို ေပၚတင္ႀကီး ျဖတ္လုခံရရင္ ဘယ္ေယာက္်ားက မေက်နပ္ပဲ ေနမွာလဲ။ အခုဆို ၂၄နာရီခံဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနတဲ့ ေမစိုးဟာ ကြၽန္ေတာ့္ဆီ ဟန္ေဆာင္ၿပီးေတာင္ မလာေတာ့ဘူး။ သူနဲ႔ ကိုေမာင္ေမာင္ ျဖစ္ေနတာကို ကြၽန္ေတာ္မသိဘူးထင္ၿပီး အခုဘဲေယာက္်ားကို သစၥာရွိတဲ့ မိန္းမျမတ္လိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ လုပ္ျပေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ရီခ်င္တာေပါ့။ မင္းတို႔ မိန္းမေတြ ပါးစပ္ဟလိုက္တာနဲ႔ အူဘယ္ႏွေခြရွိတယ္ဆိုတာ သိတယ္လို႔။ ေစာက္ေကာင္မ ေမစိုးဆီ သြားရင္လည္း အရင္ကလို ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မရွိေတာ့ဘူး ခပ္မွန္မွန္နဲ႔။ ကြၽန္ေတာ္ကလည္း ကြၽန္ေတာ္ပဲ သူမဆီက ေျပးခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ သူမကို ေတာင့္တေနမိတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကိုမင္းေနာင္က ေမစိုးကို အစြဲႀကီးစြဲေအာင္ လုပ္ထားၿပီေလ။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ဆီ မလာေတာ့တာေပါ့။ ကိုမင္းေနာင္နဲ႔ ေတြ႕သမွ် မိန္းမေတြ မွန္သမွ် ကိုမင္းေနာင္ကို စြဲၾကတာခ်ည္းပဲ။ “ေတာက္…. ဖာသည္မနဲ႔ ဝရမ္းေျပး… ေနႏွင့္အုံးေပါ့” ကြၽန္ေတာ္ ေဒါသေတြ ထြက္ေနသေလာက္ သူတို႔က‌ေတာ့ ေပ်ာ္ေနမွာေပါ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ တစ္ေနရာမွာ။ ေတာ္ၿပီ…ငါ အလုပ္ထြက္မယ္ ငါ့ေရွ႕မွာ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္တာေတြ မၾကည့္ႏိုင္ဘူး။ လကုန္ရင္ ထြက္မယ္။ ဒီေန႔ (၂၆)ရက္ရွိၿပီ ေနာက္ (၄)ရက္ပဲ ေစာင့္ရေတာ့မယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ျပတ္ျပတ္သားသား ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ပါသည္။ ဒီလိုလူေတြနဲ႔ ေဝးေဝးေနမွ ျဖစ္မယ္။ ႏို႔မို႔ရင္ ကိုယ့္ေဒါသနဲ႔ ကိုယ္ပဲ ဒုကၡေရာက္မွာ။ အဲဒီလိုဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ၿငိမ္သြားပါတယ္။ အလုပ္သာ အာ႐ုံစိုက္ၿပီး လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႔က (၂၈)ရက္ ကြၽန္ေတာ္ အလုပ္ထြက္ဖို႔ (၂)ရက္ပဲ လိုေတာ့တယ္။ ထုံးစံအတိုင္း ဆိုင္သိမ္းၿပီး အျပင္မွာ ထမင္းထြက္စားၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္အခန္းကို ကြၽန္ေတာ္ ျပန္လာၿပီး စာဖတ္ေနမိတယ္။ ဆိုင္ေရွ႕ဖက္ဆီက ေသာ့ဖြင့္သံၾကားလို႔ အေႏွာင့္အယွက္ေတာ့ ေပၚၿပီလို႔ သိလိုက္တယ္။ “ဟိုင္း… ေအာင္ခန႔္ ေနေကာင္းလား…. အားေတာ့ နာတယ္ကြာ…. ကိုယ့္ကို အခန္းခဏ သုံးခြင့္ျပဳပါ…. ဒီေန႔ သိပ္မိ သိပ္မိုက္တဲ့ နတ္သမီးတစ္ပါး ရခဲ့လို႔ကြာ…. အမွန္အကန္ ဆရာေရ…. မင္းေတာင္ ျမင္ရင္ ခိုက္သြားမယ္” အခန္းသုံးခြင့္ ေတာင္းပါတယ္လို႔ ဆိုေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ျငင္းခြင့္ မရွိပါဘူး။ သူက သူေဌးပဲ အသာေခါင္းၿငိမ့္ရင္း ဆိုင္ထဲကေန သူ႔နဲ႔အျပင္ကို ထြက္လိုက္လာတယ္။ ”ဟန္နီ…. လာခဲ့ေတာ့… ကိုယ့္ေဘာ္ဒါက သေဘာေကာင္းပါတယ္လို႔ ေျပာတယ္ မဟုတ္လား” ကြၽန္ေတာ္ေရွ႕က ကိုမင္းေနာင္က ကားထဲကို လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ ကားတံခါး ပြင့္လာၿပီး ဆင္စြယ္ႏုေရာင္ ေျခေထာက္တစ္ဖက္ က်လာတယ္။ ဟုတ္တယ္ ကိုမင္းေနာင္ ေျပာတာဟာ ဒီတစ္ေယာက္ပဲျဖစ္မွာ ကိုမင္းေနာင္ကို ပတ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ေလွကားထစ္ကို နင္းရင္းေအာက္ကို ဆင္းလိုက္တယ္။ မေ႐ႊေခ်ာကလည္း ကားထဲက ထြက္ၿပီး တံခါးကို ပိတ္လိုက္ၿပီ။ သိခ်င္စိတ္ကို ထိန္းၿပီး အိ‌ေျႏၵရရပဲ သူမကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ သူကလည္း ရွက္႐ြံ႕ဟန္နဲ႔ မ်က္လုံးေလး ေစြၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ မ်က္လုံးခ်င္း အဆုံမွာ ”ဟင္” ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္လုံးေတြ ျပာေဝသြားပါတယ္။

သက္မြန္ ကြၽန္ေတာ္ အသက္ေလာက္ခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ သက္မြန္၊ ကြၽန္ေတာ္ကို အ႐ူးလုပ္ခဲ့တဲ့ သက္မြန္၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ အစ္ကိုကို ေျပာင္ေျပာင္ႏႈိက္ခဲ့တဲ့ သက္မြန္။ သူမလည္း မ်က္လုံးေလး ဝိုင္းသြားတယ္။ အရမ္းပဲ အံ့ၾသသြားတဲ့ပုံ။ ကိုမင္းေနာင္ မရိပ္မိခင္မွာပဲ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အိေျႏၵဆည္လိုက္ႏိုင္တယ္။ တကယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္က ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရင္ သူမ မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနမွာ ေသခ်ာတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔လည္း ဒီလိုသစၥာမဲ့တဲ့ မိန္းမကို ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ဆိုတာ ေဝလာေဝး ။ ”ေဒါက္….ေဒါက္….ေဒါက္” ေမးကိုေမာ့လိုက္ရင္း ေဒါက္ဖိနပ္သံေပးရင္း အလိုးခံဖို႔ ႂကြႂကြ႐ြ႐ြေလး သြားေနတဲ့ သက္မြန္ကို ကြၽန္ေတာ္ေနာက္ကေန ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ ကိုမင္းေနာင္ကေတာ့ သူရဲ႕ေ႐ြးခ်ယ္မႈအတြက္ ဂုဏ္ယူေနပုံပဲ။ သက္မြန္ သိပ္လွေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ လက္ထဲမွာ ရွိခဲ့တုန္းကထက္ လွေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္အကိုရဲ႕ အေသြးအသားေတြကို စုပ္ၿမိဳၿပီး တေသြးတေမြး ျဖစ္ေနေလရဲ႕။ နဂိုကမွ ရက္ရက္စက္စက္လွတဲ့ သက္မြန္ အခုဆို ျမင္သူ ႐ူးေလာက္ေအာင္ကို လွေနေလရဲ႕။ သူမ ဘယ္လို ရန္ကုန္ကို ေရာက္လာတာလဲ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကိုမင္းေနာင္နဲ႔ ဘယ္လိုဆက္ႏြယ္မိတာလဲ။ သက္မြန္ရဲ႕ အလွကိုၾကည့္ၿပီး ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ေဒါသနဲ႔ ရမက္မီးဟာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေဇာေခြၽးေတြ ျပန္ေစတယ္။ သူတို႔ ဘယ္လို ခ်စ္ၾကမလဲလို႔ စိတ္ကူးယဥ္ၾကည့္မိတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ လူ႔က်င့္ဝတ္ ေဖာက္ဖ်က္သလို ျဖစ္မယ္မွန္း သိေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ ေစ့ထားတဲ့ တံခါးကို အသာဟၿပီး အသံမၾကားေအာင္ အထဲျပန္ဝင္လိုက္မိတယ္။ ကိုယ္လာၿပီ သက္မြန္ေရ “ခစ္…ခစ္….ခစ္….ခစ္…” သက္မြန္ရဲ႕ ရယ္သံ ခိုးခိုးခစ္ခစ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆီးၿပီး ေလွာင္ေျပာင္ေနေလရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ့္အျဖစ္က လြတ္သြားတဲ့ငါး ဘယ္ေလာက္ႀကီးလဲလို႔ လာၾကည့္ေနရတဲ့ လူမိုက္လိုပါပဲ။ တ႐ုတ္ကပ္ကို အသာဟၿပီး ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သက္မြန္ဟာ ကိုမင္းေနာင္ ေပါင္ေပၚမွာထိုင္ရင္း ျမဴးေနတယ္ေလ။ ကိုမင္းေနာင္ မုတ္ဆိတ္ငုတ္တိုေလးေတြနဲ႔ ထိမိတိုင္း ကေလးတစ္ ေယာက္လို ရယ္ေနရဲ႕။ မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို သတိမရေတာ့ဘူး။ မဆန္းပါဘူး အစထဲကမွ သစၥာမရွိတဲ့ မိန္းမပဲေလ။ ကိုမင္းေနာင္ဟာ လက္ (၈)ဖက္ပါ နတ္ဘုရားတစ္ပါးလို သက္မြန္ရဲ႕ ကိုယ္အႏွံ႔ကို ပြတ္သပ္ေနပါတယ္။

ကြၽန္ေတာ့္ကို အနမ္းတစ္ပြင့္ေပးဖို႔ တစ္ပတ္ေလာက္ ေတာင္းပန္ခဲ့ရတဲ့ မေ႐ႊသက္မြန္ဟာ ကိုမင္းေနာင္ရဲ႕ ေခ်ာမြတ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာမွာ အနမ္းမိုးေတြ ေစြေနေလရဲ႕။ ”သက္မြန္…. အက်ႌခြၽတ္ေပးကြာ” ”ခြၽတ္ပါလား… ကိုယ့္ဖာသာ… လက္မပါဘူးလား” မူႏြဲ႕စြာ ေျပာေနေပမယ့္ သူမအက်ႌ သူမပဲ ခြၽတ္တတ္မွန္းသိလို႔ အသာ ခြၽတ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ျဖဴဝင္းတဲ့ အသားအေရေပၚ မွာ အနက္ေရာင္ ဘရာစီယာေလးက ထင္းေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ တင္းမာၿပီးအိတဲ့ ႏို႔အုံႀကီးေတြကို မႏိုင္မနင္း ထိန္းထားရရွာ တယ္။ ကိုမင္းေနာင္ဟာ ဘရာစီယာကိုေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ပဲ ျဖဳတ္ယူလိုက္ပါတယ္။ အိုး.. လွလိုက္တာ။ ကြၽန္ေတာ္တစ္ခါမွ မျမင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဘယ္ေတာ့မွလဲ ပိုင္ဆိုင္ရေတာ့မွာ မဟုတ္တဲ့ ဆူၿဖိဳးအိဝင္း ေနတဲ့ ႏို႔အုံႀကီးေတြကို မ်က္ေတာင္ မခတ္တမ္း ၾကည့္ေနမိတယ္။ ”လွလိုက္တာ… သက္မြန္ရယ္… ဝါးစားခ်င္စရာႀကီး ”ေတြ႕သမွ် မိန္းကေလးေတြကို ႐ြတ္ဖတ္ေနက် ဂါထာကို ျပန္႐ြတ္ေပမယ့္ ဒီတစ္ခါ သူ႔စကားဟာ ရာႏႈန္းျပည့္ မွန္ပါတယ္။ ဆူၿဖိဳး ျပည့္တင္းေနတဲ့ ႏို႔အုံဟာ ကြၽန္ေတာ့္ ရမက္ကို ႏိုးဆြေနပါတယ္။ သက္မြန္ကေတာ့ ရွက္ဟန္မတူပါဘူး။ ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးပဲ သူမႏို႔အုံကို သူမ ျပန္ငုံံ့ၾကည့္ေနေလရဲ႕။ ကိုမင္း‌ေနာင္ဟာ သက္မြန္ရဲ႕ ခ်ည္ထားတဲ့ ဆံပင္ႀကိဳးကို ျဖဳတ္ခ်လိုက္တယ္။ ႀကီးမားတဲ့ အုံနဲ႔ ရွည္လ်ားတဲ့ ဆံပင္ဟာ သက္မြန္တို႔ ထိုင္ေနတဲ့ ကုတင္ေပၚကေန ေက်ာ္ၿပီး ၾကမ္းျပင္နဲ႔ မထိတထိေလး ပုံက်သြားတယ္။ ”အို…. ဘာလုပ္တာလဲ” ခ်စ္စရာ ရန္ေတြ႕ေနတဲ့ သက္မြန္ကို တစ္ခ်က္နမ္းလိုက္ၿပီး ”ဘာအေႏွာင္အဖြဲ႕မွ မထားဘဲ…. လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ခ်စ္ခ်င္လို႔ပါ…. ေမာင့္အသဲေလး သက္မြန္ရယ္” ”ဒါပဲေနာ္… လူကိုေတာ့ အေပ်ာ္ မႀကံနဲ႔” ”ဘာလဲ မယုံဘူးလား…. လာ အခုပဲ လက္ထပ္မယ္” ”ညႀကီး ဘယ္လို လက္ထပ္မလဲ…. ေမာင္ ရက္စက္ရင္ေတာ့ သက္မြန္ ေသမွာပဲ…. သက္မြန္အခ်စ္ကို ေမာင္ မလွည့္စားနဲ႔ေနာ္”။ “သက္မြန္ရယ္… ကိုယ္က တစ္ေယာက္ဆို တစ္ေယာက္ပဲ ခ်စ္တဲ့ေကာင္ပါ…. ဒီအသက္အ႐ြယ္ထိ မိန္းကေလးဆိုတာ ဘယ္လိုမွန္းလဲမသိဘူး…. သက္မြန္ကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ကိုယ္႐ူးမတတ္ ခ်စ္သြားတာ…. တကယ္လို႔ သက္မြန္ကိုသာ မရရင္ ကိုယ္႐ူးၿပီ” ”ေမာင္…. သက္မြန္ကို ဘယ္ေတာ့ လက္ထပ္မလဲ” ”အလြန္ဆုံးၾကာရင္… ေနာက္ႏွစ္လေပါ့ အခ်စ္ရယ္…. အျမန္ဆုံး လက္ထပ္ၾကတာေပါ့… ကိုယ္လည္း သက္မြန္နဲ႔ ခြဲမေနႏိုင္ဘူး”။

”ေမာင္… အခုန ထြက္သြားတဲ့လူက ေမာင္နဲ႔ ဘယ္လိုသိတာလဲ…. သိလို႔ ေမးတာမဟုတ္ပါဘူး…. မႏၲေလးမွာ ေတြ႕ဖူးလားလို႔ပါ…. ကဲပါေလ… သူမ်ားအေၾကာင္း ေျပာမေနေတာ့ပါဘူး…. ဘယ္ကေကာင္မွန္း မသိတာ” “သူက သိပ္ေတာ္တာ သက္မြန္…. ေမာင္ၿပီးရင္ သူပဲ ဆိုင္ကို ဦးစီးရတယ္…. ဘာလို႔လဲ…. သက္မြန္က ၾကည့္မရဘူးလား” ”အင္း… သူခိုးလိုလို ဂ်ပိုးလိုလိုနဲ႔ ေမာင္…. ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဒီလိုအေျခအေနမဲ့ကို အလုပ္မခန႔္သင့္ဘူး” ”သက္မြန္က အခုကတည္းက ကိုယ့္အိမ္ရွင္မ ေနရာကို ယူခ်င္ေနၿပီလား” ” ဟုတ္တယ္ေလ… အျမင္မေတာ္ရင္ေတာ့ ေျပာရမွာပဲ” ကိုမင္းေနာင္ဟာ တီတီတာတာနဲ႔ ခ်စ္စရာစကားေတြ ဆိုေနတဲ့ သက္မြန္ရဲ႕ စူပြပြႏႈတ္ခမ္းေလးကို ငုံ႔ၿပီး စုပ္ယူလိုက္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက ကြၽန္ေတာ္ စုပ္ငုံၿပီး နမ္းစုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးေပါ့။ တစ္ခ်ိန္တစ္ခါဆိုတာ စကားအျဖစ္ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္ပဲ တစ္ခ်ိန္က တစ္ခါပဲ နမ္းစုပ္ခဲ့ဖူးတာ။ သက္မြန္ရဲ႕ ႏူးညံ့တဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးဟာ ကိုမင္း‌ေနာင္ ပါးစပ္ထဲ ေရာက္သြားပါတယ္။ ပူေလာင္တဲ့ အနမ္း႐ိုင္းေၾကာင့္ သက္မြန္တစ္ေယာက္ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ခါၿပီး ကိုမင္းေနာင္ လည္တိုင္ကို ခပ္တင္းတင္းေလး ဖက္ထားပါတယ္။ ကိုမင္းေနာင္ လက္တစ္ဖက္က ၿဖိဳးအိတင္းမာေနတဲ့ ႏို႔အုံေဖြးေဖြးႀကီးကို ဆုပ္ကိုင္ ပြတ္သပ္ေနပါတယ္။ လက္သန္းဆစ္ေလးလို ခြၽန္ထြက္ေနတဲ့ ႏို႔သီးကို လက္ညႇိဳးလက္မၾကား ညႇပ္ၿပီး လွိမ့္ပြတ္ေနပါတယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ခပ္နာနာ ညႇစ္တယ္ ထင္ပါရဲ႕ သက္မြန္တစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာမဲ့သြားတာ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုမင္းေနာင္ဟာ သက္မြန္ရဲ႕ ေက်ာက္စိမ္းနားကပ္ ပန္ထားတဲ့ နား႐ြက္ကို ျမႇင္းၿပီး စုပ္ေပးေနျပန္တယ္။ သက္မြန္ တကိုယ္လုံး ၾကက္သီးေလးေတြ ထလို႔။ သိပ္အရသာ ေတြ႕ေနတယ္ ထင္တယ္။ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕နဲ႔ ဆင္းလာၿပီး ေသြးေၾကာေလးေတြ ထင္းေနတဲ့ သက္မြန္ရဲ႕ လည္တိုင္ကို စုပ္နမ္းေနျပန္ပါတယ္။ သက္မြန္ရင္ထဲ လႈိက္ေမာကာ တုန္ယင္ေနတယ္။ အခ်စ္ပါရဂူ ကိုမင္းေနာင္ရဲ႕ လက္ထဲမွာ သက္မြန္ တတ္သမွ် မွတ္သမွ် ပညာေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္ၿပီး သူ႔လက္ခုတ္ထဲကေရ ျဖစ္ေနၿပီေလ။ သူ စုပ္ထားခဲ့တဲ့ သက္မြန္ရဲ႕ နား႐ြက္ဟာ ေသြးေခ်ဥၿပီး နီရဲေနေလရဲ႕။ ေဟာ လည္တိုင္မွာလည္း အနီကြက္ႀကီး၊ ဒီလိုပဲ သက္မြန္ရဲ႕ ဘဝမွာ ကိုမင္းေနာင္နဲ႔ ကစားမိလို႔ အမဲစက္ထင္မွာ ျမင္ေယာင္မိတယ္။ ”အား….ဟင့္….. နာတယ္” လည္တိုင္ကေန ရင္ဘတ္ကို လွ်ာနဲ႔ ယက္ရင္း တို႔ထိရင္းနဲ႔ ႏို႔အုံ ေဖြးေဖြး တင္းတင္းႀကီးဆီကို ဆင္းသြားၿပီး ကိုမင္းေနာင္က သက္မြန္ရဲ႕ ညိဳတိုတို ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို ကိုက္လိုက္လို႔ ေအာ္လိုက္တဲ့ အသံပါ။

သက္မြန္တစ္ေယာက္ တုန္တုန္ရီရီ ျဖစ္သြားတယ္။ ကမန္းကတမ္း ကိုမင္းေနာင္ ေခါင္းကို ဖယ္ၿပီး သူ႔ႏို႔သူ တယုတယ ငုံ႔ၾကည့္ေနတယ္။ ႏို႔သီးေခါင္းမွာ ေသြးေတြစို႔လို႔။ ”ၾကည့္… မေကာင္းဘူး… ေသြးေတြ ထြက္လာၿပီ” “အခ်စ္ရဲ႕ အမွတ္အသားေတြေပါ့…. နာသြားလား… မေက်နပ္ရင္ ျပန္ကိုက္” ဟင္းလင္း ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ရင္ဘတ္ကို သက္မြန္အနားသို႔ မ်က္လုံးေတြ မွိတ္ၿပီး ေရွ႕တိုးေပးလိုက္တယ္။ သက္မြန္က မ်က္ေစာင္း ေလးထိုးရင္း ပါးစပ္ေလးကို အသာဟလိုက္ၿပီး ႏို႔သီးေလးကို စို႔လိုက္တယ္။ ကိုမင္းေနာင္ မ်က္လုံးေတြ မွိတ္ထားရာက ေခါင္း ေနာက္လွန္သြားတယ္။ သိပ္အရသာ ေတြ႕ေနတဲ့ပုံ။ ”အ….အား” ကိုမင္းေနာင္ တစ္ေယာက္ မ်က္လုံးႀကီး ျပဴးၿပီး တုန္ခါသြားတယ္။ ဝဋ္လည္ၿပီ ထင္တယ္။ ဟုတ္တယ္ ကိုမင္းေနာင္ရဲ႕ ႏို႔အုံမွာ သြားရာ အကြင္းလိုက္ႀကီး။ ၿပီးေတာ့ ေသြးေတြ ေပါက္ေပါက္ ေပါက္ေပါက္နဲ႔ က်လို႔။ ”ဟင္း… ေခြးမေလး…. အရမ္းကိုက္တယ္” သက္မြန္ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ယိုစီးက်ေနတဲ့ ေသြးေတြကိုသာ လွ်ာနဲ႔ အသာလိုက္ယက္ေနတယ္။ ယက္႐ုံနဲ႔ အားမရဘူး ထင္တယ္။ ဒဏ္ရာကို ငုံၿပီး အသာ တႁပြတ္ႁပြတ္နဲ႔ ေသြးေတြ စုပ္ေသာက္ေနရဲ႕။ “အား….ေကာင္းလိုက္တာ…. သက္မြန္ရယ္….အိုး….အခ်စ္ရယ္” သက္မြန္ရဲ႕ ထူးထူးဆန္းဆန္း ပညာဆန္းေၾကာင့္ ကိုမင္းေနာင္ ခိုက္သြားၿပီ ထင္ရဲ႕။ ႏႈတ္ခမ္းမွာ ေသြးေတြေပေနတဲ့ သက္မြန္ဟာ ေလပူတစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္ရင္း ကိုမင္းေနာင္ ႏို႔ဆီကေန မ်က္ႏွာ ခြာလိုက္ပါတယ္။ သက္မြန္ရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ ထူးထူးျခားျခား ရမက္ႏႈိးဆြေနပါတယ္။ ကိုမင္းေနာင္က သူ မစို႔ရေသးတဲ့ သက္မြန္ရဲ႕ ႏို႔အုံတစ္ဖက္ကို လက္နဲ႔မၿပီး အသာ ငုံ႔စို႔လိုက္ျပန္တယ္။ ”မကိုက္ရဘူးေနာ္” ကိုမင္းေနာင္ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ၿငိမ့္ျပရင္း အငမ္းမရ ႏို႔ကို စုပ္ယူေနတယ္။ သက္မြန္လည္း ေမွးစင္းသြားၿပီး က်န္ႏို႔အုံတစ္ဖက္ကို သူမဖာသာ သူမ ပြတ္ၿပီး ကစားေနတယ္။ ကိုမင္းေနာင္ဟာ ႏို႔အုံကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ စုံကိုင္ၿပီး ႏြားႏို႔ညႇစ္သလို ညႇစ္လွ်က္ စို႔ေနတယ္။ တကယ္ပဲ ႏို႔ထြက္သလားမသိ။ သူတို႔ကို ၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ ရမက္စိတ္ေတြ ႂကြလာသလို ယူႀကဳံးမရလည္း ျဖစ္မိတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္ရမယ့္ ရတနာ မဟုတ္ပါလား။ ဟုတ္ပါတယ္ သက္မြန္ ႏို႔ႁပြန္ထိပ္ကေန တကယ္ပဲ ႏို႔ရည္ၾကည္ေတြ စီးက်ေနေလရဲ႕။ ကိုမင္းေနာင္ဟာ သက္မြန္ကို ႏို႔စို႔လို႔ ဝသြားဟန္နဲ႔ သူမပါးစပ္ကေန ႏို႔ကို ျဖဳတ္ၿပီး သက္မြန္ကို ကုတင္ေပၚ တြန္းလွဲခ်လိုက္ပါတယ္။ အလိုက္သင့္ ပက္လက္လွန္သြားတဲ့ သက္မြန္ရဲ႕ ထမီကို ေျဖခ်ၿပီး ေျခေထာက္ကေန ဆြဲခြၽတ္လိုက္တယ္။ သက္မြန္ရဲ႕ ျဖဴဝင္းေခ်ာမြတ္ေနတဲ့ အသားဆိုင္ေတြထဲမွာ အနက္ေရာင္ ပင္တီေလးက ျမဳပ္ဝင္ေနပါတယ္။

ျပည့္ၿဖိဳးသူမို႔ ေပါင္ခြၾကားက ႀတိဂံေလးဟာ အရမ္းႀကီး ေဖာင္းမို႔ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ အာေတြ ေျခာက္လာပါၿပီ။ ကိုမင္းေနာင္လည္း သက္မြန္ရဲ႕ ပင္တီေလးကို လိပ္ၿပီး ဆြဲခြၽတ္လိုက္ပါတယ္။ ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ အလွဆိုတဲ့ စာေရးဆရာေတြရဲ႕ အသုံးအႏႈန္းဟာ ဒီမွာ မလုံေလာက္ဘူး။ ေ႐ႊဝါေရာင္ အေမႊးႏုေလးေတြဟာ ေဖာင္းမို႔ေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ေပၚမွာ ဖုံးလႊမ္းေနပါတယ္။ ပန္းႏုေရာင္ အစိေလးဟာ သိသာ႐ုံပဲ ရွိပါတယ္။ အဆီေတြနဲ႔ ျပည့္တင္းေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ဟာ ကပ္စိလို႔ေနပါတယ္။ ”ႁပြတ္” ”အိုး” ကိုမင္းေနာင္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ နည္းတူ ေစာက္ဖုတ္ရဲ႕ ဖမ္းစားခံရရာကေန ေစာက္ဖုတ္ကို မက္မက္ေမာေမာႏွင့္ နမ္းလိုက္တယ္။ သက္မြန္ကေတာ့ ရွက္ဟန္နဲ႔ မ်က္ႏွာေလးကို ဟိုဖက္လွည့္ေနရဲ႕။ ကြၽန္ေတာ္ ေအာ္ငိုခ်င္စိတ္ ေပၚလာတယ္။ တစ္ခ်ိန္တုန္းကသာ သက္မြန္ကို ကြၽန္ေတာ္ ႏိုင္ေအာင္ ကိုင္ႏိုင္ခဲ့ရင္ သူ႔ပစၥည္းဟာ ကြၽန္ေတာ့္အဖို႔ပဲ မဟုတ္လား။ ”ဘာဂ်ာ မႈတ္မယ္ေနာ္…. အခ်စ္” ”သြား… သိပ္ညစ္ပတ္တာပဲ” ”ဘာညစ္ပတ္တာလဲ…. ကိုယ့္ဝါသနာပါတဲ့ တူရိယာက ဘာဂ်ာပဲ…. ေၾသာ္ သက္မြန္က ကိုယ္ဝါသနာပါတာေတာင္ လုပ္ပိုင္ ခြင့္မျပဳေတာ့ဘူးလား” ”ဟင္ေနာ္…. စကားတတ္တိုင္း ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္ လုပ္မေနနဲ႔ သိတယ္…. ဘာလုပ္မယ္ ဆိုတာ” “ဘာလဲ…. ေျပာေလ” ”လူဘာဂ်ာ မႈတ္မလို႔ မဟုတ္လား” ”ဟဲဟဲ… ဟဲဟဲ” ကိုမင္းေနာင္ တစ္ေယာက္ တဟဲဟဲ ရယ္လိုက္ၿပီး သက္မြန္ရဲ႕ ေပါင္ကို အသာ ဆြဲကားလိုက္တယ္။ ”အို…” သိပ္လွတာပဲ ဒီရတနာတြင္းက မိုးကုတ္က ပတၱျမားတြင္းနဲ႔ မလဲႏိုင္ဘူး။ နီရဲၿပီး ေတာက္ပေနတယ္။ မထိရက္ မကိုင္ရက္စရာ ေစာက္ဖုတ္ေပၚကို ကိုမင္းေနာင္ မ်က္ႏွာ အပ္ခ်လိုက္တယ္။ ”ဟင့္..အိုး” သက္မြန္ တစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ အိေျႏၵဆည္ဆည္ မရပါဘူး။ မ်က္ႏွာေလးမဲ့ၿပီး ေပါင္ႀကီး ကားသြားပါတယ္။ “အားဟား….ဟိ…ခစ္ခစ္….ခစ္….ေမာင္ရယ္…. အို…အဟင့္….ေမာင့္….အားဟား… ရွီး…. အင္း… ဟင္းဟင္း” သႏၲာေရာင္ ႏႈတ္ခမ္းေလးဟာ ေ႐ႊငါးတစ္ေကာင္လို ဟစိ ဟစိနဲ႔ ရမက္သံေတြ ထြက္လာပါတယ္။ သက္မြန္တစ္ေယာက္ ကိုမင္းေနာင္ လွ်ာေအာက္မွာ ထြန႔္ထြန႔္လူးကာ ေပါင္ကိုကားၿပီး ဖင္ကို ေကာ့ေကာ့ေပးေနသလို လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း ႏို႔အစုံကို ဆုပ္နယ္ ကစားေနတယ္။ သူတို႔အတြဲကို ၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ့္လီးဟာ ေတာင္မတ္လာပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္က ကိုင္ထားမိလဲ မသိဘူး။ သတိထားမိေတာ့ တင္းေနတဲ့ လီးကို ခပ္ဖိဖိ အုပ္ထားမိတယ္။ ကိုမင္းေနာင္ဟာ သက္မြန္ ေစာက္ဖုတ္ကို စိမ္ေျပနေျပ ယက္ေပးေနတယ္။

ယက္လည္း ယက္ခ်င္စရာပဲ ေစာက္ဖုတ္က အရမ္းလွတယ္။ သူနဲ႔ရတဲ့ လင္ဆို မလိုးဘဲ ယက္ေနရမယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ ယက္ေနမွာပါ။ ”ကိုမင္း….ကိုမင္း….အို….အင္း….အင့္ ….အင့္….အား…အင့္….အီးးး” ဖင္ႀကီးဟာ ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ ေကာ့တက္သြားရင္း သက္မြန္ ၿငိမ္က်သြားပါတယ္။ တကယ့္ ႐ုပ္ေသးႀကိဳးျပတ္ပဲ။ ကိုမင္းေနာင္ မ်က္ႏွာခြာလိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာမွာ အရည္ေတြ ေပက်ံေနသလို ေစာက္ဖုတ္ထဲကလည္း ျဖဴေရာ္ေရာ္ အရည္တခ်ိဳ႕ တြဲေလာင္းက်ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ “ေကာင္းရဲ႕လား… ခ်စ္” “သြား….မသိဘူး…. ရွက္တယ္” ”ေအာ္…ဟုတ္သားပဲ…. ေနအုံး…. အရွက္ကုန္ေအာင္ လက္ဖြဲ႕ေပးမယ္” ေျပာေျပာဆိုဆို ကိုမင္းေနာင္ဟာ ေဘာင္းဘီကို ခြၽတ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ အသားျဖဴသူမို႔ ပန္းေရာင္ေသြး ထေနတဲ့ လီးႀကီးဟာ မုန္လာဥနီႀကီးလို တင္းမာၿပီး ေခါင္းတရမ္းရမ္းနဲ႔ ေပၚလာပါတယ္။ ”ဟယ္ေတာ့…. ေၾကာက္စရာႀကီး” ”ခ်စ္စရာလို႔ ေျပာပါ သက္မြန္ရယ္” ”ဟင့္အင္း…. ခ်စ္ႏိုင္ပါဘူး” မခ်စ္ပါဘူးလို႔ ေျပာေနတဲ့ သက္မြန္ရဲ႕ လက္ကိုဆြဲၿပီး ကိုမင္းေနာင္က သူ႔လီးေပၚမွာ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ကေလးသူငယ္ဟာ ေႁမြကို အေၾကာက္အလန႔္မရွိသလိုမ်ိဳး သက္မြန္ဟာလည္း ရဲရဲတင္းတင္းေလး ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဒစ္ႀကီးကို ေသခ်ာစူးစိုက္ၾကည့္ေနပါတယ္။ ကိုမင္းေနာင္ဟာ ေရွ႕တစ္လွမ္းတိုးၿပီး သက္မြန္ရဲ႕ ေမးေလးကို အသာအယာ သူ႔ဖက္ ဆြဲယူလိုက္ပါတယ္။ ”သက္မြန္ကလည္း ကလဲ့စား ေခ်တာ သိပ္ဝါသနာပါတယ္…. မဟုတ္လား…. ကဲ အခု ကိုယ္လုပ္တာထက္ သာေအာင္… စိတ္တိုင္းက် ကလဲ့စားေခ်လိုက္စမ္းပါ” ”တစ္ခါထဲ ကိုက္ျဖတ္ပစ္မွာေနာ္” ”ဒါဆိုလည္း ကိစၥၿငိမ္းသြားတာေပါ့… ဒီေကာင္ေၾကာင့္ လူေတြ ဒုကၡေရာက္ရတာ မဟုတ္လား” ”သူ သိပ္စကားတတ္” မ်က္လုံးေလး ေမွးစင္းၿပီး ေမးေကာ့ရင္း ဒစ္ကို ငုံ႔လိုက္တဲ့ သက္မြန္ရဲ႕ ဟန္ပန္ေလးက ခ်စ္စရာ။ “အိုး… သက္မြန္…. ေကာင္းလိုက္တာကြာ… ရွီးး” တစ္ခ်ိန္တုန္းက ကြၽန္ေတာ့္ကို အနမ္းတစ္ပြင့္ ေပးဖို႔ကို အင္မတန္ တြန႔္တိုခဲ့တဲ့ သက္မြန္၊ အခုေတာ့ သူအထင္ႀကီးရာ ေငြရွင္ ေၾကးရွင္ ဂုဏ္ႀကီးရွင္ေတြရဲ႕ လီးကို ၿမိန္ၿမိန္ႀကီး စုပ္ေပးေနပါတယ္။ ေၾသာ္…အခ်စ္၊ သက္မြန္ရယ္ ၾကည့္စမ္းပါဦး လီးစုပ္ေပးေနတဲ့ပုံက ဖာသည္တစ္ေယာက္ အရႈံးေပးေလာက္ေအာင္ ပါးကို ခ်ိဳင့္ေနေအာင္ကို စုပ္ေနတာ။

ၿပီးေတာ့ မ်က္ခုံးေတြ တြန႔္ေနေအာင္ စုပ္ေပးေနပုံက သူမ ဘယ္ေလာက္ အာ႐ုံစိုက္တယ္ဆိုတာ ထင္ရွားေနတယ္။ လီးကို ပါးစပ္က စုပ္ေနသလို လက္ေတြက ဆီးခုံေပၚက အေမႊးေတြကို ပြတ္လိုက္ ေဂြးဥေတြကို ကစားလိုက္နဲ႔ ကိုမင္းေနာင္ အလိုက် ျပဳစုေနတယ္။ ဒါေတြကို ၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ့္ရင္မွာ က်င္တက္လာပါတယ္။ ကိုယ့္ခ်စ္ခဲဖူးသူ တစ္ေယာက္ သူမ်ားနဲ႔ ကိုယ္ေရွ႕မွာ ေပ်ာ္ပါးေနတာ ခင္ဗ်ားတို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ေလ။ ရွည္လ်ား နက္ေမွာင္တဲ့ ဆံေကသာဟာ ေရတံခြန္က က်ေနတဲ့ ေရေတြလို လႈိင္းထေအာင္ကို ေရွ႕တိုး ေနာက္ဆုတ္လုပ္ရင္း လီးကို က်က်နန စုပ္ယူေပးေနပါတယ္။ ”အား….အားဟား….ရွီး….ကြၽတ္….ကြၽတ္…ကြၽတ္… သက္မြန္ ေမာင့္အခ်စ္ရယ္…. သိပ္ေတာ္ပါလား….. အို…. အား….. ေကာင္းလိုက္တာ အခ်စ္ရယ္…. အား….အား” ကိုမင္းေနာင္တစ္ေယာက္ သူမဆံပင္ေတြကို သူ႔လက္နဲ႔ ဆုပ္ကိုင္ရင္း မခ်ိမဆန႔္ ေအာ္ၿငီးေနေလရဲ႕။ သူ႔လည္ပင္းေၾကာႀကီးေတြဟာ ေထာင္ၿပီး တဆတ္ဆတ္ တုန္လို႔ေနရဲ႕။ သက္မြန္ လီးစုပ္သိပ္ေတာ္တယ္ ထင္တယ္ ကိုမင္းေနာင္လို သဘာကိုေတာင္ ကိုင္လႈပ္ႏိုင္တယ္ဆိုရင္ သက္မြန္ရဲ႕ အစြမ္းကလည္း မေသးလွေပ။ ”ဟ….အ….အား…အား ထြက္ ထြက္ၿပီ ခ်စ္” သက္မြန္ရဲ႕ ေခါင္းကို လက္နဲ႔စုံကိုင္ၿပီး လီးက ပါးစပ္ထဲ အဆုံးထိ ျမဳပ္ဝင္သြားရင္း ကိုမင္းေနာင္ ေအာ္ညည္းလိုက္ပါတယ္။ တစ္မိနစ္ေလာက္ပဲ ႐ုပ္ေသးျပကြက္လို ႏွစ္ေယာက္လုံး ၿငိမ္ေနၿပီးမွ ကိုမင္းေနာင္ဟာ လီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး အိပ္ယာေပၚ ဝုန္းကနဲ ပစ္လဲသြားပါေတာ့တယ္။ သက္မြန္လည္း ကိုမင္းေနာင္ေဘး လွဲခ်ကာ ကိုမင္းေနာင္ကို တင္းတင္းႀကီး ေပြ႕ဖက္လိုက္ပါတယ္။ ေငးၾကည့္ေနရင္း ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲမွာ ပူေႏြးျပစ္ခြၽဲတဲ့ အေတြ႕ေၾကာင့္ အသာ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သုတ္လႊတ္ လိုက္မိပါလား။ ေမစိုးနဲ႔ မေတြ႕ရတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ စုေပါင္း သိုမွီးထားရတဲ့ အားေတြေပါ့။ လရည္ေတြက လက္ထဲကေနလွ်ံၿပီး ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ တြဲၿပီး က်ေနတာ ႏွေမ်ာစရာဘဲ။ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္အဖို႔ အင္အားသစ္ေတြ ေပးႏိုင္မယ့္ အရာေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ေလ ကြၽန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာ လွည့္ပတ္ေျပးလႊားေနတဲ့ ရမက္ေတြ ထြက္ေပါက္ ခဏရသြားတာပဲ ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း လဲေလ်ာင္းလို႔ေပါ့။ ကိုမင္းေနာင္ဟာ စြင့္ကားေနတဲ့ သက္မြန္ရဲ႕ တင္ပါးႀကီးကို အသာအယာ ပြတ္သပ္ ကစားေနတယ္။ သက္မြန္လည္း မွိန္းၿပီး ဇိမ္ယူေနတယ္။ ကိုမင္းေနာင္ လက္ဟာ တင္သားေတြကို ပြတ္ရာကေန တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕နဲ႔ ဖင္ၾကားထဲ ဝင္သြားၿပီး ၾကားေလးကို အစုံအဆန္ ပြတ္သပ္ေနတယ္။

ၾကည့္ေနရတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္ ၾကက္သီးေတြ ထမိတယ္။ ”အေမ့” သက္မြန္တစ္ေယာက္ တြန႔္သြားၿပီး ထိတ္လန႔္သံေလးနဲ႔ ေအာ္လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုေမာင္ေမာင္ ရင္ခြင္ထဲကေန မလြတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေအာ္မွာေပါ့ သူမစအိုထဲကို ကိုမင္းေနာင္ လက္ခလယ္က ၿဗဳံးကနဲ ဝင္လာတာကိုး။ ႐ုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ပူစပ္ ပူေလာင္ အရသာကို ခံလိုက္ရတယ္ ထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဖင္ကိုေကာ့ေပးၿပီး အဝင္ရလြယ္ေအာင္ ပုံစံ ျပင္ေပးလိုက္တာပ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ”လုပ္လိုက္ရင္ အရမ္းခ်ည္းပဲ…. နာသြားတာပဲ” ခပ္ညဳညဳ ေျပာရင္း ကိုမင္းေနာင္လီးကို အသာကိုင္ဆြ ေပးေနပါတယ္။ “ကဲ… အခ်စ္ကေလး… လက္စသပ္လိုက္ရေအာင္…. အျပင္မွာ ေအာင္ခန႔္ကို ေစာင့္ခိုင္းထားရတာ အားနာစရာႀကီး” ”အို… ေစာင့္ပေစေပါ့…. သူက အလုပ္သမားပဲ” ”အဲ့လိုမေျပာနဲ႔ေလ…. လိမၼာရဲ႕သားနဲ႔”။ ေျပာေျပာဆိုဆို သက္မြန္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို ကုတင္ေခါင္းရင္း ေရာက္ေအာင္ အသာ ေပြ႕ယူလိုက္ပါတယ္။ ” အရမ္းမလုပ္နဲ႔ေနာ္….သူ႔ဟာႀကီးနဲ႔” “ေျဖးေျဖးလုပ္ပါ့မယ္… အခ်စ္ေလးရယ္” ၿပီးေတာ့ ဟိုလို ဒီလိုနဲ႔ သက္မြန္ မျမင္ေအာင္ သူ႔လက္ထဲမွာ ဘယ္အခ်ိန္က ေရာက္ေနတယ္ မသိဘူး ပဲေစ့လို အလုံးေလးေတြရယ္၊ ဆိတ္မ်က္ကြင္းရယ္ ေပါင္းထားတဲ့ ဂြင္းကို စြပ္ခ်လိုက္ေလတယ္။ မိန္းမမ်ားကို ဒါနဲ႔ဘဲ စြဲသြားေအာင္ လုပ္ခဲ့တာေပါ့။ သက္မြန္လည္း မသိရွာဘဲ မ်က္လုံးေလး ေမွးစင္းရင္း လိုးမယ့္အခ်ိန္ကို ငံ့လင့္ေနရွာတယ္။ ”ကဲ… အခ်စ္ေလးေရ” သက္မြန္ မ်က္လုံးေလး အသာဖြင့္ၾကည့္ရင္း မိန္းမေတြသာ ၾကည့္တတ္တဲ့ ဖမ္းစားတတ္တဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ကိုမင္းေနာင္ကို ၾကည့္ေနေလရဲ႕။ ႏႈတ္ခမ္းက ငိုမလိုလိုနဲ႔ မ်က္လုံးက ရီေဝေနတယ္။ တကယ့္ တဏွာမင္းသမီး ပုံစံပဲ။ ေအာက္ကို တြဲေလာင္းက်ေနတဲ့ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို မယူၿပီး ”အခ်စ္ဆုံးေလး… ဒေကာက္ေကြးကို လက္နဲ႔ ဆြဲထား” “ၾကည့္…. ကိုယ့္အလုပ္ကို မလုပ္ဘူး” “လုပ္ရင္ ရပါတယ္…. ဒါေပမယ့္ ေမာင္တထမ္း မယ္တ႐ြက္ဆိုေတာ့…. ပိုခ်စ္ရာ ေရာက္တာေပါ့” ဒေကာက္ေကြးကို လက္နဲ႔ကိုင္ၿပီး ရင္ဘတ္နဲ႔ ထိလုမတတ္ ဆြဲၿဖဲထားတာမို႔ သက္မြန္ရဲ႕ ေစာက္ဖုတ္ဟာ လတ္လတ္ဆတ္ ဆတ္ႏွင့္ ရဲရဲနီၿပီး အာေနပါတယ္။ စအိုနဲ႔ ေစာက္ဖုတ္ၾကားမွာလဲ အခုန အရည္ျဖဴျဖဴေတြ ခိုေနေလရဲ႕။ ကိုမင္းေနာင္ဟာ အသင့္ၿဖဲကာ ေစာင့္ေနတဲ့ သက္မြန္ရဲ႕ ေစာက္ေခါင္းဝေရွ႕မွာ ေျခကားရပ္လိုက္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ နီရဲႏုဖတ္ေနတဲ့ သက္မြန္ရဲ႕ ေစာက္ေခါင္းဝမွာ လီးကို အသာေတ့ၿပီး ေမႊေပးေနတယ္။ သက္မြန္ကို စိတ္ေတြ ထႂကြသထက္ ထႂကြေအာင္ လုပ္ေနတာေပါ့။ ေစာက္ေစ့နဲ႔ ဒစ္ဖ်ားနဲ႔ ေတြ႕တိုင္း သက္မြန္ခမ်ာ တြန႔္တြန႔္သြားရွာတယ္။ ”ဟင့္…. ဘာလုပ္ေနတာလဲလို႔“ ခ်ိဳအီတဲ့ အမူအယာနဲ႔ သူမ ဘယ္ေလာက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ ဆိုတာကို လွစ္ကနဲ ျပလိုက္သလိုပါပဲ။ အရည္ေတြလည္း တအိအိ ယိုက်ေနေလၿပီ။ ”ျဗစ္… ႁဗြတ္… ျဗစ္…ဘလြတ္” မထင္မွတ္ဘဲ ေခါင္းတိုးဝင္လာတဲ့ လီးတံႀကီးေၾကာင့္ လန႔္သြားရွာတယ္။ ပိုဆိုးတာက ဒစ္ရဲ႕လည္ပင္းနားမွာ ပါလာတဲ့ ေခြးလည္ပတ္ေၾကာင့္ေပါ့။ ေစာက္ေခါင္းထဲ မဝင္ေသးဘဲ ေစာက္ေစ့ကို အေမႊးေတြက ကလိတာနဲ႔ပဲ ၾကက္သီး ျဖန္းျဖန္းထေနရွာတယ္။ သူမ သိလိုက္ၿပီ တစ္ခုခုေတာ့ ထူးျခားေနၿပီလို႔။ “ေမာင္… ဘာထည့္ထားလဲ ဟင္…  ဟင့္…. အင့္…. အို….” ကိုမင္းေနာင္က ႏႈတ္ကေန မေျဖဘဲ အလုပ္နဲ႔သာ ေျဖလိုက္ပါတယ္။ စူးျမ ၾကမ္းရွၿပီး ေစာက္ေခါင္းနံရံေတြကို တဖတ္ဖတ္ အတင္းထိုး လွိမ့္ဝင္တဲ့ ဒဏ္ခ်က္ေၾကာင့္ သက္မြန္ခမ်ာ ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္းႏွင့္ ဝင္လာတဲ့ လီးကို ေၾကာက္ရမွန္း၊ နာရမွန္းေတာင္ မသိပဲ ေစာက္ေခါင္းနံရံေတြ ယားက်င္စိမ့္ကာ ဖင္ႀကီး ေကာ့တက္လာပါတယ္။ ကိုမင္းေနာင္က လီးကို အဆုံးထိ ထိုးတဲ့အျပင္ ပတ္ခ်ာလွည့္ေမႊေပးေနတယ္။ သက္မြန္တစ္ေယာက္ ဇီးကင္းေလာက္ရွိတဲ့ ေဇာေခြၽးေတြ ပ်ံလာၿပီး တစ္ကိုယ္လုံး ငွက္ဖ်ားတက္သလို တုန္တုန္ရီရီျဖစ္ ေနေလရဲ႕။ “အေမ့…. အား….အား…. အေမ့ရဲ႕…. ဟင္း….အိုး…. ေမာင္…. အား…ဟား….အား…” ေပါင္ကို မညႇာမတာ ဆြဲၿဖဲၿပီး အ႐ူးမေလး တစ္ေယာက္လို ေဆာက္တည္ရာမဲ့ ေရ႐ြတ္ေနတဲ့ သက္မြန္ရဲ႕ ဒူးေခါင္းေတြကို အားျပဳၿပီး လီးကို အဖ်ား က်န္႐ုံေလာက္သာ ထုတ္လိုက္ၿပီးေတာ့ ဒုတ္ကနဲ သားအိမ္ကို သြားေဆာင့္မိေအာင္ အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ျပန္ထည့္လိုက္နဲ႔ လိုးေနပါတယ္။ ”ႁပြတ္….စြပ္….ဒုတ္…အင့္….ေသပါၿပီ အေမရဲ႕….အား…. ေမာင္ရယ္….ေကာင္းလိုက္တာကြယ္…. လိုး နာနာေဆာင့္….ေဆာင့္ျပစ္… သက္မြန္ကို မညႇာနဲ႔…. ေဆာင့္ပါ ေမာင္ရဲ႕….” အားရပါးရ ဖင္ႀကီးကို ေကာ့ေကာ့ၿပီး ေပးရင္း ရႈိက္ရႈိက္ေျပာေနတဲ့ သက္မြန္ကို ကိုမင္းေနာင္ဟာ အံႀကီးႀကိတ္ မ်က္လုံး ျပဴးၿပီး သားအိမ္ကြဲမတတ္ ေဆာင့္ေပးေနပါေတာ့တယ္။ ”အား….အင့္…. အင့္…အားး… အမယ္ေလးေလး… အိုး ထြက္ ထြက္ကုန္ၿပီ….အား အီးးးးး” သက္မြန္ ေစာက္ေခါင္းထဲက အရည္ေတြ ေဝါကနဲ ထြက္က်ၿပီး ၿပီးသြားပါတယ္။ သူမ ဒေကာက္ေကြးကို လႊတ္လိုက္ၿပီး ကိုမင္းေနာင္ ခါးကို ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ လွမ္းခ်ိတ္ကာ ဖမ္းခ်ဳပ္ထားကာ လီးႀကီကို ေစာက္ပတ္ အတြင္းႂကြက္သားေတြနဲ႔ ဆြဲစုပ္ကာ ဆန႔္ငင္ငင္ ျဖစ္ေနတယ္။

အထဲက လီးႀကီးကို ဆြဲစုပ္ထားတဲ့အျပင္ ေျခႏွစ္ဖက္နဲ႔ပါ ခါးကို ဖမ္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ ၾကားက မရရေအာင္ ေဆာင့္လိုးေနတဲ့ ကိုမင္းေနာင္လည္း ေကာ့ေကာ့သြားၿပီး ဆန႔္ငင္ဆန႔္ငင္နဲ႔ ၿပီးသြားေတာ့တယ္။ သူ႔အေပၚေမွာက္က်လာတဲ့ ကိုမင္းေနာင္ကို ေပြ႕ဖက္ၿပီး အနမ္းေလးနဲ႔ ဆီးႀကိဳလိုက္တယ္။ ဒီလိုပုံစံနဲ႔ (၅)မိနစ္ေလာက္ ေနၿပီးမွ ”ကဲ….လစ္စို႔…. ေတာ္ၾကာ ေအာင္ခန႔္တစ္ေယာက္ ဘူေနအုံးမယ္” ႏွစ္ေယာက္သား ပ်င္းတိပ်င္းတြဲ အဝတ္လဲေနတုန္းမွာ ကြၽန္ေတာ္ အျပင္ကို ထြက္ခဲ့လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ မျမင္ႏိုင္မယ့္ ေနရာကေန ေစာင့္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ထြက္လာပါၿပီ ညပိုင္း အလည္လြန္ၿပီး ျပန္လာတဲ့ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး ပုံစံမ်ိဳးနဲ႔ ကိုမင္းေနာင္က သက္မြန္ပုခုံးေလးကို ဖက္လို႔ သက္မြန္က ကိုမင္းေနာင္ခါးကို ဖက္လို႔ ျမင္ရတဲ့ ျမင္ကြင္းက  ေတာ္ေတာ္ခါးသီးတဲ့ ျမင္ကြင္းပါပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာင္ ဂ႐ုစိုက္ ရွာမေနဘဲ လစ္သြားၾကတယ္။ သူတို႔ေမြးခဲ့တဲ့ ရမက္မီးဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ေတာက္ေလာင္ေနတယ္။ အခ်ိန္က ည(၈း၃၀)နာရီပဲ ရွိေသးတယ္။ ဖာသည္မ်ားေခၚရင္ ေကာင္းမလား အိပ္ယာေပၚမွာ ထိုင္စဥ္းစားေနတုန္း ”အကို…. အကို… အကို…” ဆိုင္တံခါးကို လာေခါက္ေခၚသံၾကားကာမွ သတိရလိုက္ပါတယ္။ ေရခဲေရပုံး လာသိမ္းတဲ့ ေကာင္မေလးပဲ တံခါးကို ဖြင့္ေပးလိုက္တယ္။ ”ဟဲ့…ေနာက္က်လွခ်ည္လား” ”ဟုတ္တယ္…. ေရခဲေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေနေသးလို႔” ”ဒီအခ်ိန္ ကားရပါ့မလား” ”ေအာက္ဆိုဒ္ကား စီးရမွာေပါ့” ”ဟယ္… ဒါဆို ဘယ္ကိုက္မလဲ… နင္ အိမ္မျပန္ရင္ ရလား” ”စိတ္ေတာ့ ပူၾကမွာဘဲ… ဒါေပမယ့္ ကားမရလို႔… အသိအိမ္မွာ အိပ္တယ္လို႔ ေျပာရင္ေတာ့ ရတယ္…. တခါတေလ ဒီလိုပဲ ျဖစ္တတ္တယ္…. ဟိုတခါက ကားမရလို႔ ဘူတာ႐ုံမွာ သြားအိပ္ရတယ္” လမ္းေဘး ပညာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးက အ႐ိုးခံအတိုင္း ဖြင့္ေျပာရွာတယ္။ အင္း…အခ်ိဳရွာ သကာေတြ႕ အပ်ိဳရွာ ဟိုဟာေတြ႕ၿပီေပါ့။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္မွပဲ။ ”ဒါဆို… နင္ ဒီည ဒီမွာပဲ အိပ္လိုက္…. ငါတစ္ေယာက္ထဲပဲ ရွိတယ္” ”အားနာစရာႀကီး အကိုရယ္” ”အို… အားနာစရာ မဟုတ္ပါဘူး… ငါလည္း ပ်င္းေနတာနဲ႔ အေတာ္ပဲ… နင္ ထမင္းစားၿပီးၿပီလား” ”ဟင့္အင္း” ”ဒါဆိုရင္ နင္အထဲ ဝင္ေစာင့္ေန…. ငါ စားစရာ တစ္ခုခု သြားဝယ္ခဲ့မယ္” ကြၽန္ေတာ့္ ေျခလွမ္းေတြ သြက္ေနပါတယ္။ မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္း ဆိုင္ကို ေခါက္ဆြဲႏွစ္ထုပ္နဲ႔ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ေကာင္မေလးက ဆာဆာနဲ႔ ႏွစ္ထုပ္လုံး အေျပာင္ တီးလိုက္တယ္။

ရွက္တာေတြ ဘာေတြလဲ မရွိ။ ဟန္ေဆာင္မႈလည္း မရွိတဲ့ ခ်ာတိတ္မပဲ။ င႐ုတ္သီးစပ္လို႔ တရႈးရႈးျဖစ္ေနတဲ့ သူမကို ကြၽန္ေတာ့္ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ”နာမည္ဘာတဲ့… ငါ ေမ့သြားတယ္” ”ေအးသီတာ” ”အသက္ ဘယ္ႏွႏွစ္လဲ” ”၁၈ႏွစ္ မျပည့္ေသးဘူး” ”ေယာက္်ားရွိလား” ”ဟာ… အပ်ိဳရွင့္…အပ်ိဳ” ”ဒါဆို ရည္းစားေတာ့ ထားမွာေပါ့” ”ရည္းစားလည္း မရွိဘူး… မ်က္လုံးခ်င္း ႀကိဳက္တဲ့ သူေတြေတာ့ အမ်ားႀကီး” ေတာသူမေလး ပီပီ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာတဲ့ ကေလးမကို ကြၽန္ေတာ္ သေဘာက်သြားပါတယ္။ မသိမသာေလး ေသြးတိုး စမ္းတဲ့အေနနဲ႔ သူ႔ပုခုံးေပၚ အသာ လက္လွမ္းတင္လိုက္တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ထားပုံရလို႔ ဘာမွ ထူးျခားမႈ မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေဖါင္းမို႔ၿပီး ပန္းႏုေရာင္ထေနတဲ့ ပါးျပင္ကို တစ္ခ်က္နမ္းလိုက္တယ္။ ” မင္း ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္… ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာလဲကြယ္…. မင္းကို ကိုယ္ခ်စ္သြားတယ္” မ်က္လုံးအေၾကာင္သားနဲ႔ ေရွ႕တည့္တည့္ကိုသာ စိုက္ၾကည့္ရင္း စကားျပန္မလာတဲ့ သူမႏႈတ္ခမ္း ထူထူအမ္းအမ္းေလးကို အသာ ငုံ႔စုပ္လိုက္တယ္။ သူမလွ်ာေလးက မရဲတရဲ တုန႔္ျပန္လာလို႔ အေျခအေနေကာင္းတယ္လို႔ သတ္မွတ္လိုက္တယ္။ ေကာင္မေလး ရွက္ေနပုံရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ မ်က္လုံးခ်င္း ဆိုင္မိတိုင္း ဟိုလႊဲဒီလႊဲ လုပ္ေနတာကိုက ခ်စ္စရာ။ သူမဖက္က ေသခ်ာသြားၿပီမို႔ ခပ္ရဲရဲပဲ သူမႏို႔ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္တယ္။ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္သူမို႔ ေအ႐ိုးဗစ္ မကစားဘဲ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳး လွေနပါတယ္။ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ရွပ္အက်ႌကို အသာေလး ၾကယ္သီးျဖဳတ္ၿပီး ခြၽတ္ေပးလိုက္တယ္။ အေရာင္မေပၚတဲ့ ေဘာ္လီဟာ ျဖဴဝင္းတဲ့ သူ႔အသားေရေပၚမွာ ပနာ မတင့္လွပါဘူး။ ခ်ိတ္နဲ႔ တြယ္ထားရတဲ့ ေဘာ္လီကို အသာအယာ ခ်ိတ္ျဖဳတ္ကာ ခြၽတ္ျပစ္လိုက္တယ္။ ေကာင္မေလးကေတာ့ မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးနဲ႔ အုပ္ထားေလရဲ႕။ ရွက္မွာေပါ့ေလ ေန႔စဥ္ ေတြ႕ေနျမင္ေနက် မ်က္ႏွာေတြကိုး။ ”ေအးသီတာ…. ဘာမွ ရွက္မေနနဲ႔…. မင္းကို ငါ ပိုက္ဆံလည္း ေပးမယ္…. အဝတ္အစားေတြလည္း ဝယ္ေပးမယ္… ေပ်ာ္ေပ်ာ္သာေန ဟုတ္လား” ”က်မ ပိုက္ဆံ မမက္ပါဘူး… အကို႔ ေက်းဇူးေတြ… က်မအေပၚမွာ မနည္းဘူး မဟုတ္လား… ေနာက္ဆို ညေနက်ရင္ အိမ္ျပန္စရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့…. ဒီမွာပဲ ဝင္အိပ္လိုက္မယ္…. က်မ ဗိုက္ေတာ့ မႀကီးခ်င္ဘူး…. ဗိုက္ႀကီးလို႔ လူေတြ သိကုန္ရင္ က်မ ေသမွာပဲ” ”စိတ္ခ်… ဗိုက္မႀကီးေစရဘူး… ကိုယ္ ေဆးေတြ ဝယ္ေပးမယ္” တတြတ္တြတ္ ေျပာရင္း လြတ္လပ္စြာနဲ႔ တြဲက်ေနတဲ့ ႏို႔အုံကို အသာဆုပ္နယ္ ပြတ္သပ္ေပးလိုက္တယ္။

သူမလည္း ခ်က္ခ်င္း စိတ္ႂကြလာပုံပဲ။ ႏို႔ေတြ တင္းမာလာတယ္။ သက္မြန္တို႔လို ေခတ္မွီသူ မဟုတ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ဦးေဆာင္ေနရတယ္ေလ။ ၿပီးေတာ့ ရွက္ကလည္း ရွက္ရွာမွာေပါ့။ သူ႔ႏို႔ေတြကို စို႔ေပးေတာ့ တအံ့တၾသနဲ႔ ၾကည့္ေနတယ္။ ႏို႔သီး ပါးစပ္ထဲလည္း ေရာက္ေရာ တဆတ္ဆတ္တုန္ၿပီး အရသာ ေတြ႕ေနရွာတယ္။ သူ႔လို အ႐ိုင္းေလးကို ကြၽန္ေတာ့္ဆႏၵ ေျပေပ်ာက္ဖို႔ သုံးရတာေတာ့ ရွက္စရာပဲ။ ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ ႏို႔စို႔ေပးရင္းနဲ႔ပဲ ထမီကို အသာ ေျဖလိုက္တယ္။ ရွက္စိတ္နဲ႔ အတင္းဆြဲတင္ ထားေပမယ့္ ႏို႔စို႔ခံရတဲ့ အရသာေၾကာင့္ ၾကာၾကာ မတင္ႏိုင္ပါဘူး။ ေျပေလ်ာ့သြားတဲ့ ထမီထဲ လက္ကို အသာႏႈိက္လိုက္တယ္။ “ဟင့္ အင္း” ရွက္႐ြံ႕သံနဲ႔အတူ ေပါင္ေတြ စိထားလို႔ အေမႊးအမွ်င္ နည္းလွတဲ့ ဆီးခုံကိုပဲ စမ္းမိတယ္။ ရရာကိုပဲ ခပ္သာသာေလး ပြတ္သပ္ေပးေနရတာေပါ့။ ခဏေနေတာ့မွ တေျဖးေျဖး ေပါင္ကို ပြတ္ေပးတယ္။ ေပါင္ၾကားထဲက အ‌ဖုတ္ကို လက္ခလယ္နဲ႔ သြင္းလို႔မရေသးေတာ့ အကြဲေၾကာင္းကို လက္ခလယ္နဲ႔ပဲ ပြတ္ေပးေနမိတယ္။ ေကာင္မေလးရင္ထဲမွာ အရွက္နဲ႔ ရမက္ အားျပင္းေနပုံပါ။ စိတ္မရွည္ေတာ့တဲ့ အဆုံး သူမေပါင္ကို လက္နဲ႔ ဆြဲၿဖဲပစ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ေစာက္ဖုတ္ဆီ ျပန္ႏႈိက္လိုက္တယ္။ အေမႊးက ပါးပါးေလးနဲ႔ ႏုႏုေလးေတြ။ ေကာင္မေလး ေပါင္ေတာ့ ျပန္မစိဘူး။ ဒီအတိုင္း ၿငိမ္ခံေနတယ္။ အကြဲ ေၾကာင္းေလးကို အသာဟၿပီး လက္ခလယ္ ထိုးသြင္းလိုက္ေတာ့ ဆတ္ကနဲ တြန႔္သြားရွာတယ္။ အထဲမွာ ပူေႏြးၿပီး စီးကပ္ေနတယ္။ ေစာက္ေစ့ကို ရွာၿပီး အသာဆြေပးေတာ့ ခဏခ်င္းမွာပဲ ေတာင္ထလာပါတယ္။ သူမရဲ႕ အေျခအေနကို ခန႔္မွန္းမိတာနဲ႔ ထဘီကို အသာခြၽတ္ခ်လိုက္တယ္။ ေရေဆးငါးတစ္ေကာင္လို ျဖဴေဖြးေနတဲ့ အသားအေရဟာ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ဝင္းကနဲ ေပၚလာပါတယ္။ ေစာက္ဖုတ္ ေနရာေလးမွာေတာ့ နည္းနည္းအေရာင္ လြင့္သြားပါတယ္။ “အကို… မီးပိတ္လိုက္ေလ” ”ေဟ…. ဘာျဖစ္လို႔လဲကြ” ”ဟင္း…. ရွက္စရာႀကီး…. တျခားလူေတြလည္း မီးေမွာင္မွာ ခ်စ္ၾကတာပဲ” ေအာ္… သူ႔အသိုင္းအဝိုင္း ကြက္ကြက္ကေလးမွာ ျဖစ္ပ်က္တာေတြကိုပဲ သိတာမို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ဘယ္ေလာက္ တိုးတက္ေနၿပီလဲဆိုတာ မသိရွာပါလား။ ”မီးပိတ္ရင္ အရသာမရွိဘူး…. ေအးသီတာရဲ႕ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး…. ခ်စ္ၾကမွ ေကာင္းတာကြ” ”ဟင္း…ရွက္စရာႀကီး” ”မရွက္ပါနဲ႔ကြာ” ေခ်ာ့ေမာ့ ေျပာဆိုရင္းနဲ႔ သူမေစာက္ဖုတ္ကို အသာ ပြတ္ေပးေနရပါတယ္။ သူမနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ သိရတာကလည္း လပိုင္း ေလာက္ရွိၿပီေလ။

စကား သိပ္မေျပာဖူးေပမယ့္ လူခ်င္းေတာ့ ရင္းႏွီးေနတယ္။ သူ႔ဆိုင္ေဘးက ကြမ္းယာဆိုင္ ကုလားနဲ႔ ရန္ျဖစ္တာကို ဝင္ဖ်န္ေပးရင္းနဲ႔ သိခဲ့ရတာေပါ့။ ေနာက္ေတာ့ ကုလားက သူ႔ေရခဲပုံးကို သိမ္းမေပးႏိုင္ဘူးဆိုတာနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က အခမဲ့ ဆိုင္မွာ လာထားခိုင္းရတယ္။ ဒီေလာက္ပဲ အခုလို အေသြးအသားခ်င္း ရင္းႏွီးတဲ့အဆင့္ ၿဗဳံးကနဲ ေရာက္လာေတာ့ သူ႔ကို မရွက္ေအာင္ ထိန္းေပးေနရတယ္။ ဘာဂ်ာ အဆင့္ကိုေတာ့ ေက်ာ္သြားရတယ္။ သူတို႔ဘဝက ေရမခ်ိဳးဘဲ ေနတာရယ္ ၿပီးေတာ့ ေသးေပါက္ၿပီး ေရေတြဘာေတြလည္း မသုံးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘာဂ်ာအဆင့္ကို ေက်ာ္ပစ္လိုက္တယ္။ သူမေစာက္ဖုတ္က အရည္ေတြ ခြၽဲအီေနေအာင္ ထြက္ေပမယ့္ ေစာက္ေခါင္းေပါက္က သိပ္က်ဥ္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေၾကာက္လန႔္စိတ္နဲ႔ ေစာက္ေခါင္းကို ရႈံ႕ထားေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့။ သူမကိုၾကည့္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ဖီးတက္ေနၿပီ ထင္တယ္။ နီရဲ ထူအမ္းတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာဟာ ေလျပင္းတိုက္ခံရတဲ့ ပြင့္ခ်ပ္ေတြလို တဖတ္ဖတ္ ႐ိုက္ခတ္ေနတယ္။ ရွက္ေသြးေၾကာင့္ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး နီရဲတြတ္ေန တာပဲ။ စားပြဲေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ စင္ေပၚက ေခါင္းလိမ္းတဲ့ ဂ်ယ္ဘူးကို ယူၿပီး သူ႔ေစာက္ေခါင္းဝမွာ နည္းနည္းသုတ္ေပးထားလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ပုဆိုးကို ခြၽတ္ခ်ၿပီး ထႂကြရမ္းကားေနတဲ့ လီးမွာ ႏွံ႔ေနေအာင္ သုတ္ထားလိုက္တယ္။ ေျပာင္တင္းကားၿပီး တဆတ္ဆတ္ေတာင္ေနတဲ့ လီးႀကီးက အားရစရာပဲ။ ေကာင္မေလး လက္ကို အသာယူၿပီး လီးကို အသာ ကိုင္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ”အိုး” ”မရွက္နဲ႔ေလ… ကိုင္ၾကည့္… ေနာက္လဲ လင္ယူရင္ ကိုင္ရမွာပဲ….ေသခ်ာကိုင္” သူမလက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ၿပီး လီးေပၚမွာ ဖိထားလိုက္တာ့ မလႊဲသာ မေရွာင္သာ ကိုင္ရတာေပါ့။ ပထမေတာ့ မရဲ တရဲေလး ေျဖးေျဖးခ်င္း အရသာေတြ႕ၿပီး ခပ္တင္းတင္းေလး ဆုပ္ထားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က အသာဂြင္းတိုက္ျပေတာ့ သူလည္း တြန႔္ဆုတ္တြန႔္ဆုတ္နဲ႔ လိုက္လုပ္ေနရဲ႕။ ”ဘယ္လိုလဲ…. ကိုင္ရတာ အရသာရွိလား” “မသိဘူး” ”ေအးေလ…. သိေအာင္ လုပ္ေပးရမွာေပါ့”ဟု ေျပာရင္း သူမကို ကုတင္ေဘးမွာ စိတ္ႀကိဳက္ အေနအထားျဖစ္ေအာင္ လုပ္လိုက္ပါတယ္။ တကယ္တမ္း အလိုးခံရမယ္ ဆိုေတာ့လည္း ေအးသီတာ တစ္ေယာက္ တုန္လႈပ္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သူမေပါင္ၾကားမွာ ဒူးေထာက္ၿပီး ဝင္ထိုင္ လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူမကို မၿပီး ေပါင္ေတြကို ကြၽန္ေတာ့္ေပါင္ရင္းနား ေရာက္ႏိုင္သထက္ ေရာက္ေအာင္ ဆြဲလိုက္တယ္။ ေပါင္ကို အတင္းၿဖဲခံရလို႔ စုပ္သပ္ေနရွာရဲ႕။

ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ လီးဟာ ပန္းႏုေရာင္ သူမေစာက္ဖုတ္ဝနဲ႔ တန္းေနပါၿပီ။ သူမကို စိတ္ႂကြေအာင္ လုပ္တဲ့အေနနဲ႔ ေပ်ာ့ဖတ္ေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားကို လီးထိပ္နဲ႔ ပြတ္ဆြဲ ေမႊရမ္းေပးလိုက္တယ္။ “ဟာ….အင္း….ဟင္း….ဟင္း….ဟင္း” ရွက္ေနသူမို႔ ႏႈတ္ခမ္းက ဖြင့္မေျပာဘဲ မခ်ိမဆန႔္ တြန႔္လိမ္ေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ဟာ သူမ ေတာင့္တေနတာကို ေဖာ္ျပေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုကို အသာ လက္မႏွစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဆြဲၿဖဲၿပီး ေစာက္ေခါင္းဝမွာ အသင့္ေတ့ၿပီးျဖစ္တဲ့ လီးႀကီးကို ဖိသြင္းလိုက္တယ္။ ”ျဗစ္….ျဗစ္….အား…..အမေလး…. အေမေရ” ေအာ္သံဟာ ေတာ္ေတာ္က်ယ္သြားတယ္။ သူမကို ေခ်ာ့ေမာ့ေနခ်င္တဲ့ စိတ္လည္း သိပ္မရွိလွဘူး။ စိတ္က သိပ္ထန္ေနၿပီေလ။ ဒါေၾကာင့္ သူမပါးစပ္ကို လွမ္းပိတ္လိုက္တယ္။ ”စြပ္….ျဗစ္….ျဗစ္….ျဗစ္….ေဖာက္… ဒုတ္….ဒုတ္…ဒုတ္….အီး…အင့္…အင့္” အတင္း ႐ုန္းကန္ေနတဲ့ၾကားက လီးႀကီးဟာ ေစာက္ဖုတ္ကို ထိုးခြဲၿပီး သားအိမ္ကို သြားေဆာင့္ပါေတာ့တယ္။ သူမပါးစပ္ကို မလႊတ္ေသးဘူး။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ထုတ္ခ်ည္ သြင္းခ်ည္ (၁၀)မိနစ္ေလာက္ လုပ္ေပးေတာ့မွ အရသာေတြ႕ၿပီး ၿငိမ္သြားေတာ့တယ္။ အသာငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေစာက္ဖုတ္မွာ ေသြးေတြရဲေနတယ္။ သနားစရာေတာ့ အေတာ္ ေကာင္းသား။ ေနသားက်သြားၿပီမို႔ ေစာက္ဖုတ္လည္း နည္းနည္းေခ်ာင္ကာ အရည္ေတြနဲ႔ သြင္းရတာ ေကာင္းလာတယ္။ သူမလည္း နာတာေမ့ၿပီး ေကာ့ေကာ့ေပးေနတယ္။ သိတယ္ မဟုတ္လား။ မိန္းမေတြရဲ႕ ထုံးစံ လီးအရသာ ေတြ႕တာနဲ႔ ရွက္တာ ေၾကာက္တာ မရွိေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ သူမခါးကို ကိုင္ၿပီး ကုတင္ေပၚက လႊတ္ေအာင္ ဆြဲေျမာက္လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ကိုယ္ကို ႂကြႂကြၿပီး အသားကုန္ ေဆာင့္ေပးတာေပါ့။ ”အ….အား….အင့္….အင့္…အင့္….” ကိုယ္ခႏၶာအေပၚပိုင္းသာ ကုတင္ေပၚမွာရွိၿပီး ေအာက္ပိုင္းကေတာ့ ေကာ့တက္ေနပါတယ္။ လီးဟာ အဆုံးဝင္သြားတာမို႔ အားရစရာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ေတြ အရမ္းႂကြၿပီး မညႇာမတာ အားရပါးရ ေဆာင့္ေပးေနမိတယ္။ တစ္ခန္းလုံး လီးဝင္ထြက္သံေတြနဲ႔ ဆူေနရဲ႕။ “အင့္….အား…ဟား…. အား…. အား…. အမေလး… အထဲက ဘယ္လိုႀကီးလည္း မသိဘူး… ေသးေပါက္ခ်င္သလိုႀကီး…. အေမ့… အိုးး ထြက္ ထြက္ကုန္ၿပီ…အီးးးး” ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ အေၾကာဆြဲၿပီး ေစာက္ရည္ေတြ ေစာက္ေခါင္းထဲကေန ကုတင္ေပၚသို႔ ယိုစီးက်လာပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ အားမရွိေတာ့တဲ့သူလို ပုံက်သြားေလရဲ႕။ ေပ်ာ့ဖတ္ေနတဲ့ သီ‌တာေအးကို ထိန္းကိုင္ရင္း ကြၽန္ေတာ္လည္း ၿပီးတဲ့အထိ ေဆာင့္ေနပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ လီးက က်င္တက္လာၿပီး ”အား…ဟားး… အား…ေရာ့…အားရွီးးးးး” သုတ္ရည္ေတြ ပန္းထြက္ၿပီး ၿပီးသြားပါေတာ့တယ္။ ထို႔ေနာက္ ကြၽန္ေတာ္က ”ေအးသီတာ….ေကာင္းရဲ႕လား” ”အင္း” ”အရင္တုန္းက ခုလို ခံဖူးလား…. မွန္မွန္ေျပာေနာ္” “ငယ္ငယ္တုန္းက (၁၄)ႏွစ္ သမီးတုန္းကေတာ့ ေက်ာင္းက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔…. လုပ္ဖူးတယ္…. ဒါေပမယ့္ နာလို႔ၿပီးေအာင္ မလုပ္ခဲ့ဘူး”။ “မိုးအလင္း ခံႏိုင္ပါ့မလား” “အကို႔ သေဘာပဲေလ…. ဆုပ္လည္းစူး စားလည္း႐ူးဟာ”။ ဒီလိုနဲ႔ ကြၽန္‌ေတာ္နဲ႔ ေအးသီတာ မိုးလင္းခါနီးအထိ အားရပါးရ ကားမပြဲႀကီး ႏႊဲလိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။ ေကာင္မေလး ‌ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ႐ုပ္ပ်က္ေလာက္ေအာင္ ကြတတျဖစ္ေနလို႔ ေဈးလည္း မေရာင္းႏိုင္မယ့္ အတူတူ သုံးေလးရက္စာ ေဈးေရာင္းခအျပင္ တက္စီဖိုးပါေပးၿပီး တက္စီနဲ႔ အိမ္ျပန္ခိုင္း လိုက္ရပါေတာ့တယ္။

ကြၽန္ေတာ္ ကိုမင္းေနာင္ကို ပညာေကာင္းေကာင္းေပးဖို႔ကို စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ သူဟာ ကြၽန္ေတာ့္ ရည္းစားကိုေရာ ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း မိန္းမကိုပါ ကြၽန္ေတာ့္မ်က္ႏွာမေထာက္ဘဲ လိုးခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ သက္မြန္ကေတာ့ ထားပါေလ။ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္မွန္း သူမသိပါဘူး။ အဲဒီေကာင္မ သက္မြန္ကိုပါ တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ ပညာေပးရမယ္။ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္ေတြ မထုတ္ဖူးေတာ့ ဉာဏ္က မေကာင္း။ စဥ္းစား….စဥ္းစား… ဆိုင္မွာရွိသမွ် ပစၥည္း ေတြေရာင္းၿပီး လစ္သြားရေကာင္းမလား။ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ဆိုင္လုံး မီးတင္ရႈိ႕ၿပီး သြားရင္ေကာ၊ ေနာက္တစ္မ်ိဳးက ကိုမင္းေနာ္ကို ေခ်ာင္း႐ိုက္၊ ဒါမွမဟုတ္လဲ ဝတၳဳထဲကလို သက္မြန္ကို ျဖစ္ျဖစ္ ကိုမင္းေနာင္ကို ျဖစ္ျဖစ္ သတ္ၿပီး တစ္ေယာက္ ေယာက္ကို လြဲခ်ရင္ေတာ့။ ဟုတ္ၿပီ….ဟုတ္ၿပီ… ဒီအႀကံေကာင္းတယ္။ တစ္ခ်က္ခုတ္ ႏွစ္ခ်က္ျပတ္ ပိုင္လိုက္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ဟား…ဟား…ဟား…တစ္ေယာက္က ေသ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေထာင္ထဲမွာ အခ်ိန္ျဖဳန္း ဟိုး.. ဟိုး…မလိုက္။ ကိုမင္းေနာင္ လုပ္ငန္းကို ကြၽန္ေတာ္ပဲ ဦးစီးရမွာ။ ၿပီးေတာ့ ကိုမင္းေနာင္ အေမႀကီးရွိတယ္။ သူကေတာ့ သနားစရာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ တာဝန္ယူ လုပ္ေကြၽးရမွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ေလာက္ အသုံးမက်တဲ့ေကာင္ ဒီေလာကမွာရွိပါဦးမ လား။ ဟာ ဟုတ္ၿပီ… ကိုမင္းေနာင္မွာ ညီမတစ္ေယာက္ရွိတယ္ဗ်။ ဦးေႏွာက္ကလည္းဗ်ာ လုံးလုံးေမ့ေနလိုက္တာ။ ဟုတ္ၿပီ ဒီေကာင္မေလးကို သုံးရမယ္။ ဆပ္စလူးမေလး တခါတေလ ဆိုင္ကိုလာရင္ ဘယ္သူမွ မေနရေအာင္ လက္ကျမင္းေက်ာထတဲ့ ေကာင္မေလး၊ ပညာအရည္အခ်င္းကေတာ့ (၉)တန္း ေအာင္(၁၆) ႏွစ္ ရည္းစားထားခ်င္လြန္းလို႔ ထြန႔္ထြန႔္လူးေနတယ္။ သူ႔အေမႀကီး အၿမဲပါေတာ့ မကျမင္းရဲဘူး။ သူ႔အကိုလိုပဲ ထန္တာက အလြန႔္အလြန္။ ေဘာ္ဒီလည္း လွတယ္။ အိုေက…ဟင္း…ဟင္း… အသက္မတူလို႔ရယ္ ေနာက္ၿပီး ကိုမင္းေနာင္ကို အားနာတာရယ္ေၾကာင့္ ၾကည့္ေနခဲ့တာ အခုေတာ့ ဒီေကာင္မေလးကို စားရေတာ့မယ္။ ကိုမင္းေနာင္ အူႏု ကြၽဲခတ္ေစရမယ္။

သက္မြန္ထက္ အဆတစ္ရာသာတဲ့ ေကာင္မေလးကို ရေအာင္လုပ္ျပမယ္။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လည္း အလုပ္ မထြက္ျဖစ္ေတာ့ပဲ အခြင့္အေရးကို ေအးေအးေဆးေဆး ေစာင့္ေနမိတယ္။ ထုံးစံအတိုင္း ဆပ္စလူးမေလး ဆိုင္ထဲကို ဝုန္းဒိုင္းႀကဲၿပီး ဝင္လာပါၿပီ။ ဒါေတာင္ အ႐ြယ္က သိပ္မေရာက္ေသးဘူး။ ဟိုကျမင္း ဒီကျမင္းနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္စားပြဲနား ေရာက္လာတယ္။ က်န္တဲ့ လူေတြကေတာ့ သူမ ေမးတာ ေျဖရ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္ရနဲ႔ အလုပ္မ်ားေနၾကတယ္။ ”ကိုေအာင္ခန႔္ႀကီး… ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ” ကြၽန္ေတာ့္ ေရွ႕တည့္တည့္မွာ စားပြဲကို တေဒါက္ေဒါက္နဲ႔ ေခါက္ၿပီး ငုံ႔ေမးလာတဲ့ ခ်ာတိတ္မေလးရဲ႕ ရင္သားအစုံကို ခပ္တည္တည္ပဲ စိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္း ”ဆားကစ္ ပုံစံသစ္ေလာင္းေနတယ္ ျမတ္ႏိုး… ဘယ္လိုလဲ သိပ္လွေနပါလား” ”ခစ္….ခစ္ခစ္…တကယ္လား….ဘာစားခ်င္လို႔လဲ” ”တကယ္ေပါ့…. ဘာစားခ်င္လို႔လဲဆိုေတာ့” ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အၾကည့္႐ိုင္းေတြကို သေဘာေတြ႕ေနပုံရတယ္။ မသိမသာ ပုံစံနဲ႔ ရင္ကိုပိုၿပီး မ ေပးလိုက္တယ္။ ကဲ… ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုံေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ပဲႀကီးေစ့ေက်ာ္ တစ္ေစ့ကို ေကာက္ၿပီး ျဖဴဝင္းေနတဲ့ ရင္ႏွစ္မႊာၾကားထဲ အသာထည့္လိုက္တယ္။ “ဟယ္…ၾကည့္စမ္း…ၾကည့္စမ္း… .သိပ္ဆိုးတာပဲ” ေျပာေျပာဆိုဆို ပဲႀကီးေက်ာ္ကို ကြၽန္ေတာ့္ေရွ႕မွာတင္ ႏႈိက္ထုတ္ၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပန္ေပါက္လိုက္တယ္။ ဇတ္ကနဲ ဖမ္းၿပီး ပါးစပ္ထဲ ပစ္သြင္းလိုက္တယ္။ ကြၽတ္ကနဲ ဝါးစားရင္း မ်က္ေစ့ မွိတ္ျပလိုက္တယ္။ ငခူၿပဳံးေလး ၿပဳံးၿပီး မ်က္ေစာင္းေလး ခ်ိတ္ကာ ဖင္ေလးကို လႈပ္ယမ္းရင္း ထြက္သြားေလရဲ႕။ တံခါးေပါက္ အေရာက္မွာ တစ္ခါလွည့္ၾကည့္ၿပီး ထြက္ေျပးသြားတယ္။ နည္းနည္းေတာ့ ရင္ထိတ္မိတယ္။ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔မ်ား သြားတိုင္မလားပဲ။ တစ္ပတ္ေလာက္ ဘာျပႆနာမွ မရွိေတာ့မွ ဟင္း…ခ်ႏိုင္တယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္ေတြ႕ေတာ့ အရင္အခါေတြကထက္ ပိုရင္းႏွီးသလိုပဲ ကြၽန္ေတာ့္ဆီ တန္းလာၿပီး မုန႔္လာေကြၽးတယ္။ “ကိုယ္က ဒါစားခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး” ”ဟာ… မေနာက္နဲ႔ေလ… ေစတနာနဲ႔လည္း ေကြၽးရေသးတယ္” စားပြဲေရွ႕မွာ လာႏြဲ႕ျပေနတဲ့ သူမ လက္ကေလးကို အသာဖမ္းဆုပ္လိုက္မိတယ္။ လက္ေလးက ေအးစက္လို႔ ျပန္လည္းဆြဲမယူဘူး။ မ်က္လႊာေလးခ်ၿပီး ၿငိမ္ေနေလရဲ႕။ ”သိလား” ”ဘာလဲ” ”ခ်စ္တာကို” ”ဟင့္…အင္း” ”အခုေတာ့ သိၿပီမဟုတ္လား” “စဥ္းစားဦးမယ္” အေျခအေန ေကာင္းၿပီေလ။

ဟိုလိုဒီလိုနဲ႔ သူမဆီက အေျဖရခဲ့ပါတယ္။ ေကာင္မေလးက ငယ္ေပမယ့္ တကယ္ခ်စ္ေတာ့လည္း သိပ္အေလးအနက္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သူမကို အသုံး ခ်ရတာေတာင္ စိတ္မသန႔္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ကို သိပ္တြယ္တာၿပီး သိပ္ခ်စ္ရွာတယ္။ ခ်စ္ၾကၿပီ ဆိုေတာ့လည္း သူက ကြၽန္ေတာ့္ကို သိပ္ႏြဲ႕တာပဲ။ အနည္းဆုံး တစ္ပတ္တစ္ေခါက္ ႐ုပ္ရွင္သြားျပရတယ္။ ကန္ေတာ္ႀကီးကို ရံဖန္ရံခါ သြားေပးရတယ္။ အင္းလ်ားကို မၾကာခဏ သြားရတယ္။ သူနဲ႔ ခ်စ္ၾကမွပဲ အလုပ္ေလး ဘာေလး ပ်က္ေတာ့တယ္။ ကိုမင္းေနာင္ကလည္း ရိပ္မိပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေစာ္နဲ႔ ေလွ်ာက္ကဲေနတယ္ဆိုတာ။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူလဲဆိုတာ မသိရွာဘူး။ ဟား…ဟား ဒါေၾကာင့္လည္း ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ သူက ကြၽန္ေတာ့္ ပ်က္ရက္ေတြကို ဘာမွမေျပာဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ ေလွ်ာက္လည္ၿပီး ျပန္လာရင္ ဘာလုပ္ခဲ့လဲ ေအာင္ျမင္ရဲ႕လား ဘာလားနဲ႔ လာေနာက္ေနေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ ကိုင္တြယ္႐ုံပဲလို႔ ေျဖလိုက္တယ္။ အမွန္ေတာ့ သိပ္ကိုင္တြယ္လို႔မရဘူး။ ခ်ာတိတ္မက ေဈးကိုင္ေနတယ္ လက္ထပ္ၿပီးမွတဲ့ စိတ္ညစ္သြားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူမ စာအုပ္ႀကီးအတိုင္း လုပ္တယ္ဆိုတာ မၾကာခင္ကပဲ သိလာရလို႔ အေတာ္ ဝမ္းသာသြားမိတယ္။ “ကိုကို….ေမေမ ရိပ္သာ(၉)ရက္ဝင္မယ္တဲ့…. အိမ္မွာ ဘယ္သူမွ မရွိၾကဘူး… အိမ္ေဖၚေကာင္မေလးလည္း ေခၚ သြားမွာ…. ကိုကို ခြင့္ယူၿပီး လာလည္ပါလားေနာ္” ”လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေတြ႕ခ်င္တယ္ေပါ့” ”မဟုတ္ဘူးေလ…. တထိတ္ထိတ္ျဖစ္ေနစရာ မလိုေတာ့ဘူးေလ….ေအးေအးေဆးေဆး ေတြ႕လို႔ရတာေပါ့” ေနာက္ေန႔ ကြၽန္ေတာ္ ဆိုင္မွာ ေန႔တစ္ဝက္ ခြင့္ယူလိုက္ပါတယ္။ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး တကိုယ္လုံး သန႔္စင္ၿပီး ေနာက္ရင္း ေျပာင္ရင္းနဲ႔ စင္သီယာဆီ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုမင္းေနာင္ကေတာ့ ၿပဳံးၿဖဲၿဖဲနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့ေလရဲ႕။ ေဘးဘီဝန္းက်င္ နည္းနည္း ၾကည့္ၿပီး အသာ ဘဲလ္ခလုပ္ကို ႏွိပ္လိုက္ေတာ့ မေခ်ာက ေစာင့္ေနပုံပဲ။ ခ်က္ခ်င္း တံခါးလာဖြင့္တယ္။ ”ေနာက္က်တယ္” ”ဘာလဲ…. မနက္ (၅)နာရီ ထလာရမလား” ”ေစာင့္ရတဲ့လူ… ဗ်ိဳင္းျဖစ္ေတာ့မယ္” တံခါးပိတ္ၿပီးတာနဲ႔ သူမကိုယ္လုံး က်စ္က်စ္ကေလးကို ဆြဲဖက္ၿပီး နီရဲေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး စုပ္နမ္းျပစ္လိုက္ပါတယ္။

ျမတ္ႏိုးကလည္း မ႐ုန္းဘဲ ၿငိမ္ေနေလေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ အံ့ၾသသြားမိတယ္။ သူမ ကလန္ကဆန္ လုပ္မယ္ထင္ေနတာ။ ”အခ်ိန္ေတြ အမ်ာႀကီး ရွိပါတယ္… ကိုကိုရယ္… အေပၚတက္ပါ” လူႀကီးေလသံနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာရင္း လက္ဆြဲၿပီး အေပၚကို ေခၚသြားတယ္။ “လာ…ဒီမွာ…. သူစားဖို႔ တပင္တပန္း ႏႊာထားတာ” သစ္ေတာ္သီးေတြပါ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ စားျပလိုက္ရေသးတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ စားတာေလးကို ထိုင္ၾကည့္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ဝါးလက္စ မညက္တညက္ သစ္ေတာ္သီးေလးကို ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ေတ့ၿပီး ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့ တၿမဳံ႕ၿမဳံ႕ဝါးေနပါတယ္။ ”ခ်စ္လား” ”အင္း” မပြင့္တပြင့္ ေျဖတဲ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဆြဲဖက္ၿပီး နမ္းပစ္လိုက္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား ရင္ခ်င္းအပ္ရင္း တဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနတဲ့ သူ႔ရင္ခုန္သံကို အတိုင္းသား ၾကားေနရတယ္။ ခါးသိမ္သိမ္ေလးကို ဖက္ရင္း ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း နမ္းေနတာကို ခြာလိုက္ၿပီး ေသြးေၾကာေလးေတြ စိမ္းထေနတဲ့ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးကို ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္လို တႁပြတ္ႁပြတ္နဲ႔ စုတ္ယူေနမိတယ္။ လက္ကေလးေတြက ကြၽန္ေတာ့္ကို သိုင္းဖက္ရင္း မ်က္လုံးေလးက ေမွးစင္းက်သြားေလရဲ႕။ လက္ေတြက တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕နဲ႔ တီရွပ္ထဲကို ဝင္သြားတယ္။ ဒုတိယအႀကိမ္ အံ့ၾသစရာ ေတြ႕ရျပန္တယ္။ ေဘာ္လီ မဝတ္ထားဘူး။ ဧကႏၲ ကြၽန္ေတာ့္ကို ငံ့လင့္ၿပီး အဆင္သင့္ လုပ္ထားပုံပဲ။ သူမ ရင္သားေလးေတြက ေႏြးေထြး တင္းမာေနၿပီး အင္မတန္မွ ကိုင္လို႔ေကာင္းပါတယ္။ အပ်ိဳစင္ေလးမို႔ ႏို႔သီးလည္း မယ္မယ္ရရမရွိ ႏို႔အုံတစ္ခုလုံးမွာ လိေမၼာ္သီး အလတ္စားအ႐ြယ္ဆိုေတာ့ လက္ထဲမွာ ေပ်ာက္ေနတယ္။ ”ဟင့္….ကိုကို…. ျမတ္ႏိုးကို ဘယ္ေတာ့မွ ပစ္မသြားရဘူးေနာ္….ထာဝရ ခ်စ္ရမယ္ေနာ္” ကေလးတစ္ေယာက္လို နားထဲမွာ တိုးတိုးေလးေျပာလာတဲ့ ျမတ္ႏိုးရဲ႕ ႏို႔ကို ဆုပ္ညႇစ္ကာ ကလိေပးလိုက္တယ္။ သူမချမာ အခုလို ကြၽတ္ကြၽတ္လြတ္လြတ္ ႏို႔ညႇစ္ခံေနရတာ အေနရခက္ေနပုံပဲ။ ”ျမတ္ႏိုး… အက်ႌ ခြၽတ္ပစ္လိုက္ကြာ” ”ကိုကို ခြၽတ္ေပး… ျမတ္ႏိုး ဘာမွ လုပ္လို႔မရဘူး…. အရမ္းတုန္ေနတယ္” သနားစရာ တုန္ရီေနတဲ့ အပ်ိဳမေလးရဲ႕ တီရွပ္ကို အသာခြၽတ္ေပးၿပီး ေပြ႕ဖက္လိုက္ေတာ့ အသားအရည္က ႏူးညံ့အိစက္ကာ ေဖာ္မျပႏိုင္တဲ့ အရသာေတြ ျဖစ္ေပၚလာတယ္။

ျမတ္ႏိုးကေတာ့ ရွက္လြန္းလို႔ ထင္ပါရဲ႕ မ်က္စိကို စုံမွိတ္ထားတယ္။ ခ်စ္စရာႏို႔အုံေလးေတြဟာ သူမရင္ဘတ္မွာ ယီေလး ခိုေနၾကတယ္။ ခ်စ္လို႔ တစ္ခ်က္ငုံ႔နမ္းေတာ့ တြန႔္သြားရွာတယ္။ မသိမသာ ထြက္ျပဴေနတဲ့ ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို သြားနဲ႔ မနာ့တနာေလး ကိုက္လိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ႏို႔ကိုစို႔ေတာ့ အေၾကာေတြ တြန႔္တြန႔္လူးေနပါတယ္။ ႏို႔အုံေလးကို လွ်ာၾကမ္းႀကီးနဲ႔ ယက္ေပးေတာ့ တစ္ကိုယ္လုံး ၾကက္သီးေမႊးညႇင္း ဖုေလးေတြနဲ႔ ျပည့္သြားေလရဲ႕။ ႏို႔သီးေခါင္းေလးဟာ အခုနကထက္ တင္းေထာင္လာပါတယ္။ ေခ်ာမြတ္တဲ့ သူမေက်ာျပင္ေလးကို ညင္ညင္သာသာ ပြတ္ေပးရင္း သူမခ်က္တိုင္ေလးဆီကို လွ်ာထိုးထည့္လိုက္ပါတယ္။ ”ကိုကို…. ျမတ္ႏိုး မေနတတ္ဘူး” ကေလးစိတ္ မေပ်ာက္ေသးသူပီပီ ေျခေလးေဆာင့္ၿပီး ညည္းေနရွာတယ္။ ေနတတ္သြားမွာပါ ကေလးရယ္ လီးနဲ႔ မေတြ႕ ေသးလို႔ပါဟု စိတ္ထဲက ေျပာလိုက္မိသည္။ ခ်က္ထဲကို လွ်ာထိုးၿပီး ဘာဂ်ာရဲ႕ အရသာ နမူနာကို ျမည္းစမ္းေစလိုက္ပါတယ္။ ”ခစ္…ခစ္..ခစ္…ခစ္ခစ္…. ကိုကိုက သိပ္ဆိုးတာပဲ…. ဟိုယက္ ဒီယက္နဲ႔” ”ခ်စ္လို႔ ယက္တာေပါ့ ကေလးရယ္…. မခ်စ္ရင္ ဘယ္သူ ယက္မွာလဲ”။ သူမကို ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာရင္ သိပ္သေဘာက်တဲ့ ျမတ္ႏိုးကို သူမစိတ္ႀကိဳက္ စကားလုံးနဲ႔ ပင့္ေပးလိုက္တယ္။ ”ကိုကိုက ခ်စ္လို႔ ယက္တာေပါ့… ေတာ္ေတာ့ေနာ္… ျမတ္ႏိုး မေနတတ္ဘူး” ”ဒါဆို ကို႔ႏို႔ကို စို႔ေပးေနာ္” ”ဟင္းအင္း…ရွက္တယ္” ”မရဘူး… ခ်စ္ရင္ စို႔ေပးရမယ္” ေျပာေျပာဆိုဆို သူမမ်က္ႏွာေလးကို ရင္ဘတ္နား ကပ္ေပးလိုက္ေတာ့ အသာ ပါးစပ္ဟၿပီး ကေလးတစ္ေယာက္လို ႏို႔စို႔တာမို႔ အရသာေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မမႀကီးေတြလို ပညာမတတ္ရွာဘူး ဂုတ္ဝဲ သူမဆံပင္ေလးကို အသာပြတ္ၿပီး စိတ္ရဲလာေအာင္ ေျဖသိမ့္ေပးေနေတာ့ တေျဖးေျဖး စုပ္ဟန္ ေျပာင္းလာတယ္။ “ကဲ…ေတာ္ၿပီ…” “ၾကည့္… ခဏေလး စို႔ၿပီးေတာ့” သူမ ဟန္ပန္ေလးကို ၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ အသည္းယားလာကာ သူမႏႈတ္ခမ္းေလးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး စုပ္ယူလိုက္တယ္။ ဒီတစ္ေခါက္မဆိုးဘူး သူမလွ်ာေလးက ကြၽန္ေတာ့္ပါးစပ္ထဲ ထိုးဝင္ၿပီး တုန္တုန္ရီရီနဲ႔ အာေခါင္ကို လာပြတ္သပ္ေပးေနရဲ႕။ ”ႁပြတ္… ေမာလိုက္တာ ကိုကိုရယ္” ဟုတ္ပါတယ္ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ရမက္လႈိင္းေၾကာင့္ ကေလးမေလး ေတာ္ေတာ္ဟိုက္သြားရာမွ ႏို႔အုံေလးေတြ နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္နဲ႔ အသက္ကို ရႈိက္ရႈိက္ရႈေနရဲ႕။

ကြၽန္ေတာ့္ေပါင္ေပၚမွာ ထိုင္ေနတဲ့ သူမစကတ္ကို အသာေအာက္ကို တြန္းေပးလိုက္ေတာ့ “ေတာ္ၿပီ ကိုကိုရယ္… ျမတ္ႏိုး ရွက္လာၿပီ”  “ျမတ္ႏိုးက ကို႔ကို မခ်စ္ဘူးလား…. ခ်စ္သူေတြဆို ရွက္စရာမလိုဘူး” ေျပာေနတုန္းမွာပဲ ဖင္ၾကားထဲကို လက္ညႇိဳးနဲ႔ ပြတ္ေပးေနေတာ့ ရွက္ရွက္နဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ပုခုံးမွာ ေခါင္းမွီရင္း ၿငိမ္ခံေနတယ္။ ”ျမတ္ႏိုးကကြယ္…. လိမၼာပါတယ္…. ကိုယ္ခ်စ္သူရဲ႕ အလွကို ၾကည့္ခ်င္တယ္ကြာ” ”ကိုကိုကလည္း သိပ္ဆိုးတာပဲ” ”ကဲ… ရွက္ရင္ ကိုကိုပါ ခြၽတ္ခ်လိုက္ပါမယ္” ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႔ေရွ႕မွာ ရပ္ၿပီး ပုဆိုးကို ခြၽတ္ခ်လိုက္ပါတယ္။  “အိုး…. ကိုကိုကလဲ” ေငါေငါႀကီး ေရွ႕ကိုထြက္ ေျဖာင့္တန္းေနတဲ့ လီးႀကီးကို ၾကည့္ရင္း ရွက္ရွက္နဲ႔ ဟိုဘက္လွည့္သြားတဲ့ ျမတ္ႏိုးရဲ႕ စကတ္ကို အသာဆြဲခြၽတ္လိုက္တယ္။ ျမတ္ႏိုးရဲ႕ ေျပာင္ရွင္းေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ကေလးမွာ ေစာက္ေမႊးေတြဟာ အင္မတန္ ႏုေနပါေသးတယ္။ ေသခ်ာၾကည့္မွ ျမင္ရတယ္။ အကြဲေၾကာင္းေလးက စိလို႔။ ၾကာၾကာ ဆိုင္းမေနေတာ့ဘဲ သူမကိုေပြ႕ၿပီး ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ ဆိုဖာဆီ မသြားလိုက္ပါတယ္။ ဆိုဖာေပၚ ခ်ၿပီးတာနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး စုပ္နမ္းရင္း ေစာက္ဖုတ္ကို လက္ဝါးနဲ႔ ပြတ္သပ္ေပးေနမိတယ္။ ေပါင္ေလးနည္းနည္းကားလာမွ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြနဲ႔ အသာပြတ္ၿပီး လက္ခလယ္နဲ႔ ေစာက္ေစ့ကို ကလိေပးလိုက္တယ္။ ”ကိုကိုရယ္” ဆြဲဆြဲငင္ငင္ေခၚၿပီး ရင္ခြင္ထဲမွာ မ်က္ႏွာဝွက္ထားရွာတယ္။ လက္ခလယ္နဲ႔ ကလိေပးရင္း ေပါင္က သိသိသာသာ ၿဖဲလာၿပီး နည္းနည္း အရည္ေတြထြက္လာတဲ့ခါ ကြၽန္ေတာ္ ျမတ္ႏိုးကို ဘာဂ်ာေပးဖို႔ စလိုက္ပါတယ္။ အရည္ေတြ စိုစြတ္ေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ကို အနည္းငယ္လက္နဲ႔ ၿဖဲလိုက္ပါတယ္။ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားေတြ ေပၚလာတဲ့အခါ ကြၽန္ေတာ့္လွ်ာကို စုခြၽန္ၿပီး ေစာက္ဖုတ္ထဲကို ထိုးသြင္းလိုက္ပါတယ္။ လွ်ာတစ္ခုလုံး ေစာက္ဖုတ္ထဲ ဝင္သြားပါတယ္။ ေကာင္မေလး ေစာက္ဖုတ္ထဲမွာ ပူေႏြးၿပီး စိုစြတ္ေနပါတယ္။ လွ်ာဟာ ေႁမြတစ္ေကာင္လို ဟိုတိုးဒီတိုးနဲ႔ ေလွ်ာက္သြားေနေလရဲ႕။ ျမတ္ႏိုးကေတာ့ ဆိုဖာ ေဘာင္ကိုကိုင္ၿပီး ဖင္ႀကီးကို ေကာ့မွန္းမသိ ေကာ့ေကာ့ေပးေနတယ္။ မၾကာပါဘူး ပူေႏြးျပစ္ခြၽဲေနတဲ့ အရည္ေတြဟာ ေစာက္ေခါင္းထဲကေန စီးက်လာပါတယ္။

သူမ ခမ်ာေတာ့ ၿပီးမွန္းမသိဘဲ တဆတ္ဆတ္ အေၾကာဆြဲၿပီး ၿငိမ္က်သြားေလရဲ႕။ ”ေကာင္းရဲ႕လား… ျမတ္ႏိုး” ျမတ္ႏိုး ကိုယ္ေမးတာ ေျဖေလ…. ခ်စ္လို႔ လုပ္ေပးတာ စကားမေျပာေတာ့ဘူးလား” “ေကာင္း ေကာင္းတယ္ ကိုကို”။ “ဒီလိုမွေပါ့…. ဒီမွာ ၾကည့္ပါဦး” သူမ မ်က္ႏွာနားမွာ ကပ္ျပထားတဲ့ လီးႀကီးကို ေႁမြတစ္ေကာင္ျမင္သလို အလန႔္တၾကား ေနာက္ဆုတ္ ေရွာင္လိုက္တယ္။ ”စုပ္ေပး…” ”ဟင့္အင္း….ေၾကာက္တယ္” ”ဒါဆို မခ်စ္လို႔ဘဲ” ”ေပးေလ…. စုပ္ေပးမယ္ေလ” ေျပာေျပာဆိုဆို မရဲတရဲေလး ဟေပးတဲ့ပါးစပ္မွာ အသာ ေတ့ေပးလိုက္တယ္။ ႐ြံ႕တြန႔္တြန႔္နဲ႔ ဒစ္ကို အသာငုံၿပီး စုပ္ေပးပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ စုပ္ျဖစ္ရင္ ၿပီးေရာ ေနာက္မွ တေျဖးေျဖး သင္ေပးရတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ေကာင္းလာတယ္။ ”အား….အား….ဟား….ဟိုး….အိုး… ေကာင္းလိုက္တာ…. ျမတ္ႏိုးရယ္….အိုး….အခ်စ္ရယ္…. အား….အား…စုပ္ စုပ္” သူမေခါင္းေလးကို ကိုင္ၿပီး လီးနဲ႔ အသာ ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ လုပ္ေပးေနစဥ္ တအားစုပ္လိုက္လို႔ ေသးေတာင္ထြက္ၿပီလို႔ ထင္မိသြားတယ္။ ”အိုး…အင့္….အင့္….အား ဟားးး” လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံး က်င္ကနဲျဖစ္သြားၿပီး သုတ္ရည္ေတြ သူမပါးစပ္ထဲကို ပန္းထြက္သြားတယ္။ ”ၿမိဳခ်လိုက္…. အားရွိတယ္” ရႈံ႕ရႈံ႕မဲ့မဲ့နဲ႔ ၿမိဳခ်ရင္း ကြၽန္ေတာ့္ကို အတင္းဖက္ထားပါတယ္။ မ်က္လုံးေလးမွိတ္ထားတဲ့ သူမ မသိေအာင္ သူ႔အကိုအိတ္ထဲက ခိုးလာတဲ့ ဆိတ္မ်က္ကြင္းနဲ႔ ပဲေစ့ေလးကို လီးမွာ အသာစြပ္ၿပီး ဒစ္မွာ ေသခ်ာတပ္လိုက္ပါတယ္။ ”အခ်စ္… ဗယ္စလင္ရွိလား” ”အင္း” ”သြား ယူခဲ့ကြာ” ကိုယ္တုံးလုံး‌ေလး ဧည့္ခန္းကို ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့အလွကို ကြၽန္ေတာ္ ေငးၾကည့္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဖင္ႀကီးကေတာ့ ဆြဲေလ တက္ေလပုံစံပဲ။ ဖင္ၾကားထဲကေန ေစာက္ဖုတ္ေလးကို တစြန္းတစေလး ေတြ႕ေနရတယ္။ ”ေရာ့… သိပ္မၾကည့္နဲ႔” ”လွတာကိုး… အခ်စ္ရဲ႕” သူမဆီက ဗယ္စလင္းဗူးကို ယူၿပီး လီးမွာ အသာပြတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေစာက္ဖုတ္ကိုပါ နည္းနည္းလိမ္းေပး လိုက္တယ္။ “ဘာလုပ္တာလဲ”တဲ့ နားလည္တဲ့ ပုံစံေလးနဲ႔ တုန္တုန္ရီရီေလး ေမးရွာတယ္။ “မေအာ္နဲ႔ေနာ္….ခ်စ္…. ဘာမွမျဖစ္ဘူး” ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာရင္း ဆိုဖာေပၚမွာ ခပ္ေရွာေရွာေလးျဖစ္ေအာင္ အေနအထားျပင္ၿပီးေတာ့ သူမေျခေထာက္ေတြကို ကြၽန္ေတာ့္ခါးမွာ ခြရက္ျဖစ္သြားေအာင္ ခ်ိတ္ထားလိုက္ပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ဟေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ကို လက္နဲ႔ နည္းနည္းၿဖဲၿပီး ဆိတ္မ်က္ကြင္းနဲ႔ ပြတ္သတ္ေပးေနမိတယ္။ ”ကိုကို… အိုး ကိုကို….အို႔ …ယားတယ္” ခ်က္ခ်င္းပဲ ေစာက္ေခါင္းတစ္ခုလုံး အရည္ေတြ ႐ႊဲသြားပါတယ္။ ဒစ္ကို အဝမွာ ေတ့ထားလိုက္ၿပီး နည္းနည္း ထိုးသြင္းလိုက္ပါတယ္။ အားကနဲ ေအာ္ရင္း ဆီးတြန္းထားတယ္။ ဒါနဲ႔ အခ်ိန္ယူၿပီး ဝင္သေလာက္နဲ႔ပဲ ဆြဆြေပးေနလိုက္တယ္။ တဟင္းဟင္းနဲ႔ ျဖစ္လာမွ တစ္ခ်က္ျခင္း ထိုးသြင္းလိုက္တယ္။ ေစာက္ပတ္တစ္ခုလုံး ၾကပ္သိပ္ေနၿပီး ေနာက္နည္းနည္းတိုးရင္ ကြဲထြက္သြားမယ့္ ပုံစံပဲ။ ”ၿဗိ….ျဗစ္….အင္း….အား….နာတယ္…ကိုကိုရဲ႕” မ်က္ရည္ေတြေတာင္ စီးက်ေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ သူမကို ေခ်ာ့ကာေမာ့ကာျဖင့္ ခ်စ္စကားေတြ ဆိုကာ အာ႐ုံလႊဲေနလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ “ျဗစ္ ေဖာက္ ဒုတ္…. အား…အ….အား…အ…အ…ဒုတ္….အင့္….ကိုကို” ပန္းတိုင္ေရာက္သြားပါၿပီ။ အပ်ိဳစင္ေမွးကြဲသြားၿပီး သားအိမ္ကို လီးႀကီက သားအိမ္ကို သြားေထာက္ေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေစာက္ပတ္လည္း နည္းနည္းကြဲသြားတယ္ ထင္တယ္။ ငိုတာမွ တအားပဲ။ ကြၽန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ကို ထုထုၿပီး ငိုေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆိတ္မ်က္ကြင္းရဲ႕ ပြတ္တိုက္အား တန္ခိုးနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ အငိုတိတ္သြားပါတယ္။ တဟီးဟီး တဟားဟားနဲ႔ ငွက္ဖ်ားတက္သလို ညည္းလာပါတယ္။ သူမအကိုပစၥည္းက အေတာ္စြမ္းတာပဲ။ ဒါနဲ႔ သူမရဲ႕ အပ်ိဳစင္ ေစာက္ဖုတ္ကေလးထဲမွာ လွည့္ပတ္ထိုးေမႊၿပီး ေကာင္းေကာင္း လိုးေနမိတယ္။ “ကိုကို….ကိုကို….ကိုကို…. အင့္အင္း….အား…ရွီးး အီးးအီးး” ကြၽန္ေတာ့္ကို တဖြဖြေခၚရင္း လည္ပင္းကို အတင္းဖက္ထားပါတယ္။ သူမ ေစာက္ဖုတ္ကလည္း လီးကို ညႇစ္ၿပီး ဆုပ္ယူ ေနတယ္။ သိပ္ေကာင္းတဲ့အရသာပါ။ သူမဖင္ဟာ ေကာ့ေကာ့ေပးရင္း ေကာ့တက္လာပါတယ္။ ”အား….အာ….အား…အီးး…အမေလးး… ကိုကိုရယ္…အားးဟားး” အႀကိမ္ႀကိမ္ ၿပီးခဲ့တာမို႔ ဆိုဖာေပၚကေနၿပီး ၾကမ္းျပင္နားဆီသို႔ သူမရဲ႕ အရည္ေတြ အိုင္ထြန္းေနပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ခါးကို ေျခေထာက္နဲ႔ ညႇပ္ထားၿပီး ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ ၿပီးသြားပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က မၿပီးေသးေတာ့ သူ႔ေစာက္ေခါင္းမွာ အသာစိမ္ ထားရတာေပါ့။

နည္းနည္းၾကာမွ ဆက္ေဆာင့္ေပးလိုက္ေတာ့ သူ႔ေစာက္ေခါင္းေလး ရႈံ႕သြားပါတယ္။ ”ခ်စ္တယ္ ျမတ္ႏိုးရယ္” “သိပ္ခ်စ္တယ္ ကိုကိုရယ္” သိပ္ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ ျမတ္ႏိုးကို အသာမၿပီး ဖင္ဘူးေတာင္း ေထာင္ေပးလိုက္တယ္။ သူမလည္း အရသာေတြ႕ေနၿပီမို႔ အလိုက္သင့္ ေနေပးပါတယ္။ ထို႔ေနာက္ စူစူေလးဟေနတဲ့ စအိုဝမွာ လီးကိုအသာေတ့ၿပီး ခပ္ဖိဖိေလး ထိုးသြင္းလိုက္တယ္။ ေအာ္လိုက္တာ မိုးႀကိဳး ပစ္မတတ္ပဲ။ က်ဥ္းၾကပ္ေနလို႔ ကြၽန္ေတာ့္လီထိပ္လည္း ပူထူသြားတယ္။ ”အီး….ဟီးဟီး….မလုပ္နဲ႔….မလုပ္နဲ႔…. နာတယ္….နာတယ္….ဟီးဟီး….” ငိုႀကီးခ်က္မနဲ႔ ေအာ္ေနတဲ့ သူမကို ဗိုက္ေပၚကေန လက္လွ်ိဳၿပီး ေစာက္ဖုတ္ထဲ လက္ထည့္ေမႊေပးမွ ၿငိမ္သြားတယ္။ ေစာက္စိေလးကို ကလိေပးရင္း တေျဖးေျဖးခ်င္း ေခ်ာ့သြင္းလိုက္ ျပန္ထုတ္လိုက္နဲ႔ လုပ္ေပးေနတယ္။ ၁၀မိနစ္ေလာက္ ၾကာေတာ့ ေဂြးဥေလးဟာ ဖင္ေပါက္မွာ ကပ္တဲ့အထိ ျမႇဳပ္ဝင္သြားတယ္။ ခါးကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ကိုင္ၿပီး က်န္တဲ့ လက္တစ္ဖက္က ေစာက္ဖုတ္ကို ကလိေပးရင္းနဲ႔ မိမိစိတ္တိုင္းက် ဖင္လိုးေပးလိုက္တယ္။ “အင့္…အင္း….အိုး….အင့္….”ဖင္ဘူးေတာင္း ေထာင္ရာကေန အသံေတြမ်ိဳးစုံ ထြက္ေနရဲ႕။ အခ်စ္ရဲ႕ အေတြ႕အႀကဳံသစ္ေတြ ရေနေတာ့ သေဘာက်ေနပုံပဲ။ လီးႀကီးကို စအိုထဲမွာ ေမႊေပးေတာ့ နာနာက်ဥ္က်ဥ္ေအာ္ရွာတယ္။ ျဗဳန္းဆို ကြၽန္ေတာ့္လက္ေပၚ သူ႔ေစာက္ရည္ေတြ က်လာ ျပန္တယ္။ သိပ္ထန္တဲ့ ေကာင္မေလး။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူမခါးကို ေသခ်ာကိုင္ၿပီး တစ္ခ်က္ခ်င္း ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးေပးရင္း ေနာက္ဆုံးမွာ သုတ္ရည္ေတြ စအိုနဲ႔အျပည့္ ပန္းထုတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး သူမနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္ဟာ (၉)ရက္ လုံးလုံး မနားမေန လိုးခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာလည္း လစ္ရင္လစ္သလို ခိုးလိုးခဲ့ၾကတယ္။ လက္စားေခ်ဖို႔ စိတ္ကူးနဲ႔ ပတ္သက္ခဲ့ေပမယ့္ အခု‌ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ျဖဴစင္သူေလး ျမတ္ႏိုးကို တကယ္ ခ်စ္မိသြားပါၿပီ။…..ၿပီး