ခရေပါ ချွေခံလိုက်ရတဲ့နန်း

ခမ်းနားလှပသော အိမ်ကြီး၏ အရှင်သခင်ကတော့ ဦးနေအောင် ဆိုသူဖြစ်သည်။ အသက်လေးဆယ့်ငါးနှစ်လောက်မှ မိန်းကလေးတစ်ယောက်နှင့် အိမ်ထောင်ကျလေသည်။ ယူထားသည့် မိန်းမက သူ့ထက် နှစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ်လောက် ငယ်သည်။ ကောင်မလေးက ဆယ့်ကိုးနှစ်ထဲကို လပိုင်းလောက်သာ ရောက်သေးသည်။ အရပ်က ၅ပေ ၇လက်မလောက်ရှိသည်။ ခါးသေးသေးကျဉ်ကျဉ်လေးကို ထိန်းထားသော အိုးလေးမှာ လုံးပြီး တင်းနေတော့ ယောကျ်ားတိုင်း နှစ်ခါမက ပြန်ကြည့်ရလောက်အောင်ကို တပ်မက်စရာပါ။ ရှမ်းတရုတ်မလေးဆိုတော့ အသားအရေကလည်း ဖြူဝင်းပြီး စိုလဲ့နေသည်။ နန်းဒေဝီ ဆိုတဲ့ နာမည်အတိုင်း နန်းစံပြီး ချောမောလှပသည်။ သူမကို လိုက်သည့် ရွယ်တူကောင်လေးများကို စိတ်မဝင်စားပဲ ဦးနေအောင် ကိုမှ ပြန်ချစ်မိသည်။ အချစ်ဆိုတာကလည်း ဆန်းကြယ်လှသည်။ နန်းဒေဝီ ကိုယ်တိုင်ကလည်း ပိုက်ဆံချမ်းသာသည်။ တစ်ဦးတည်းသော သမီးလေးဆိုတော့ မိဘများကလည်း အလိုလိုက်သည်။ “ဦးနေအောင်”လို သူဌေးကြီးကို ယူလိုက်ခြင်းက ပစ္စည်း ဥစ္စာကြောင့်မဟုတ်ဘဲ တကယ်မေတ္တာစစ်နဲ့ ချစ်လို့ယူကြတာလို့လည်း အားလုံးက နားလည်ထားသည်လေ။ ကုမ္ပဏီက အလုပ်ကိစ္စတွေ ပြီးသွားတော့ အိမ်ကိုပဲ တန်းပြန်သည်။ ကားတွေက အရမ်းရှုပ်နေတော့ အိမ်ပြန်ရောက်တာ နည်းနည်းနောက်ကျသွားသည်။ ကားကို ရပ်ထားပြီး အိမ်ထဲဝင်လိုက်တော့ ထုံစံအတိုင်း ဇနီးချောလေးက သံပုရာ ဖျော်ရည်ခွက်ကလေးကိုင်ပြီး စောင့်နေရှာသည်။ “ဦးနေအောင်… ကုမ္ပဏီမှာ အလုပ်ကိစ္စတွေ များနေလို့လား” “မဟုတ်ပါဘူး… နန်းဒေဝီရယ်… လမ်းမှာ ကားတွေရှုပ်နေလို့ပါ…. ဇနီးချောလေး ဖျော်ပေးတဲ့ သံပုရာဖျော်ရည်သာက်လိုက်ရင် မပင်ပန်းတော့ပါဘူး…. ပေး ပေး… ဦးနေ အရမ်းသောက်ချင်နေပြီ”။ နန်းသူဇာ လှပသော မျက်စောင်းလေး ချီလိုက်ပြီး “သွား… အပိုတွေ လာပြောနေတယ်… ရော့… အမောပြေသွားအောင် သောက်လိုက်တော့”။ ဒီလောက် အလိုက်သိပြီး ချစ်စရာကောင်းတဲ့ ဇနီးချောကို ဦးနေအောင် အလွန်ပင် မြတ်နိုးလှသည်။ လုပ်ရင်လဲ အဝတ်အစားတောင် မချွတ်ပေ။ ထဘီလေး လှန်ပြီး အသာအယာပဲ လုပ်သည်။ နို့လေးတွေကို ကိုင်ရင်လည်း အင်္ကျီပေါ်ကပဲ ဖွဖွလေးကိုင်သည်။ ယူထားတဲ့ သုံးလအတွင်းမှာ ဦးနေအောင်တစ်ယောက် သူ့ဇနီးချောလေးရဲ့ ကိုယ်လုံးတီး အလှအပများကို မမြင်ဘူးပေ။

အိစက်ညက်ညောတဲ့ မွေ့ယာပေါ်မှာ ညင်ညင်သာသာလေးတွေဖြင့်ပဲ ချစ်ဗျူဟာ ခင်းကြလေသည်။ ဒါကြောင့်မို့လည်း နန်းဒေဝီက အပျိုလေး တစ်ယောက်လိုပဲ လှပစွာ ရှိနေဆဲဖြစ်သည်။ “အား… အရမ်းနာတာပဲ” သူဌေး ဦးကျော်သိန်းရဲ့ တစ်ဦးတည်းသော သမီးလေး ဆုမြတ်ကို ကိုထွန်းလွင်ဆိုသူက ဖြုတ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ကိုထွန်းလွင် ဆိုတာကလည်း အခြားသူမဟုတ်ပေ။ သူဌေး ဦးကျော်သိန်း၏   အားကိုးရသော လူတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ပါးနပ်လွန်းသော ကိုထွန်းလွင် ကြောင့်သာ ကုမ္ပဏီတစ်ခုလုံး ရပ်တည် နေနိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။ ကိုထွန်းလွင်ကလည်း အသားညိုပြီး အရပ်အမောင်းကောင်းကာ ယောကျ်ားပီသသည်။ စော်တွေကလည်း တစ်ယောက်ပြီး တစ်ယောက်ပေါသည်။ သူ့ရဲ့ လီးကလည်း လက်သုံးလုံးလောက် တုတ်ပြီး အရှည်က ၇လက်မလောက်ရှိသည်။ ဆုမြတ် အော်ရတာလည်း မပြောနှင့် လီးကို ဂေါ်လီသုံးလုံး တတ်ထားတာ နှစ်ပတ်လောက် ရှိသေးသည်။ ဆုမြတ်ရဲ့ အပျိုနုနုထွတ်ထွတ် စောက်ပတ်လေးက ဂေါ်လီသုံးလုံးရဲ့ ဒဏ်ကို ကောင်းကောင်းကြီး ခံစားနေရသည်။ “ဘလွတ်..ဘွတ်… အား” ကိုထွန်းလွင်၏ ဂေါ်လီတတ်ထားသော လီးညိုကြီးက ဖွေးသန့်နေတဲ့ စောက်ပတ် အသစ်စက်စက်လေးထဲကို ဝင်ထွက်နေသလို လအုကြီး နှစ်လုံးကလည်း ဆုမြတ်ရဲ့ ဖင်ဝလေးမှာ တဘတ်ဘတ်နဲ့ ရိုက်ခက်လို့နေသည်။ “ဆုမြတ်လေး… ကို လုပ်တာ… ခံလို့ကောင်းလား” “ကောင်းမကောင်းတော့ မသိဘူး…. ဟိုထဲက အရမ်းနာတယ်” “ဘယ်ထဲကလည်း… ဆုမြတ်လေးရဲ့”။ ချစ်စဖွယ် မျက်စောင်းလေးထိုးပြီး “စောက်ပတ်ထဲက နာနေတာ…. ကဲ ကျေနပ်ပြီလား” ကိုထွန်းလွင်နဲ့ကျမှ သူမရဲ့နှုတ်မှ တစ်ခါမှ မပြောဘူးတာတွေ ပြောနေရသည်။ ကိုထွန်းလွင်ရဲ့ လီးကြီးက သူမရဲ့ စောက်ပတ်လေးထဲမှာ ပြည့်ကြပ်နေသည်။ လီးကြီး၏ ဘေးမှ ဖုဖုထစ်ထစ်ကလေးများ သူမရဲ့ အစိလေးကို လာပြီးထိလိုက်တိုင်း သူမအဖို့တော့ တစ်ကိုယ်လုံး ရှိန်းဖိန်းလို့နေသည်။ “အား… ကောင်းလိုက်တာ ဆုမြတ်လေးရယ်” ဂေါ်လီတတ်ထားတဲ့ ကိုထွန်းလွင်လည်း အပျိုစောက်ပတ်လေးရဲ့ တင်းကြပ်တဲ့ အတွေ့အထိအောက်မှာ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ပဲ လရည်များ ဆုမြတ်ရဲ့ စောက်ပတ်လေးထဲသို့ ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။ “ဆုမြတ်… ရော့ ကို့လီးကို ကိုင်ကြည့်လေ” ဆိုပြီး ဆုမြတ်ရဲ့ လက်ကလေးကို ယူပြီး ကိုထွန်းလွင်က သူ၏လီးပေါ်သို့ တင်ပေးလိုက်သည်။

ဆုမြတ်လည်း အခုမှပင် မိမိရဲ့ စောက်ပတ်လေးကို လိုးသွားသော လီးကြီးကို  ကိုင်မိလိုက်သည်။ လက်ထဲမှာ လီးကြီးက သူမ လက်နှင့်ပင် မဆန့်အောင် ကြီးမားပြီး ဖုဖုထစ်ထစ်တွေ စမ်းမိလို့ ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ လီးရဲ့ အရေပြားထဲမှ ဖုထနေတာလေးတွေကို မြင်လိုက်ရသည်။ “ကို… ဒါတွေက ဘာဖြစ်ထားတာလည်းဟင်…. အနာတွေ ပေါက်နေလို့လား” “အနာတွေ မဟုတ်ပါဘူး ဆုမြတ်လေးရဲ့ …. ဆုမြတ်ကို အာရပါးရ ချစ်ချင်လို့…. တတ်ထားတဲ့ အလုံးလေးတွေလေ…. ဂေါ်လီလို့ ခေါ်တယ်… ဆုမြတ်လေးရဲ့” ဆိုပြီး ပြန်တောင်လာတဲ့ လီးကြီးကို ဆုမြတ်ရဲ့ စောက်ပတ်လေးထဲကို ထည့်သွင်းလိုက်သည်။ ဒုတိယအချီ ထပ်လုပ်တော့ ဆုမြတ်လဲ ဂေါ်လီရဲ့ ကောင်းကြောင်းကို သိသွားရပြီလေ။ ဆုမြတ်လည်း ဒီတစ်ခါမှာတော့ ၃ခါလောက် ပြီးသွားသည်။ ကိုထွန်းလွင် လီးချောင်းတစ်ခုလုံးလဲ ဆုမြတ်ရဲ့ အရည်တွေနဲ့ စိုလက်နေတာပေါ့။ ကိုထွန်းလွင်လည်း ဆုမြတ် လေးချီမြောက် ပြီးတဲ့အချိန်နဲ့ ကွပ်တိဖြစ်အောင် စောင့်ပြီး သုတ်ရည်များကို ဆုမြတ် အဖုတ်လေးထဲသို့ ထည့်လိုက်တော့သည်။ “တူတူတူ… တူတူတူ” ဘယ်သူဆက်တာလည်းလို့ ကြည့်လိုက်တော့ သူဌေးဦးကျော်သိန်းဆီမှ ဖြစ်နေသည်။ ဘာအကြောင်းကိစ္စရှိလို့များ ဟမ်းဖုန်းကို ခေါ်တာလည်း မသိဘူး။ အရေးကြီးတဲ့ အကြောင်းအရာ ဖြစ်ဖို့များသည်။ ကိုထွန်းလွင် ဖုန်းကိုင်လိုက်ပြီး လှမ်းမေးလိုက်သည်။ “ဆရာ ဘာအရေးကြီး ကိစ္စများရှိလို့လဲ” “အေး ရှိတယ်…. ထွန်လွင်…. ငါတို့ရဲ့ ပြိုင်ဘက်ကုမ္ပဏီက သူဌေးဦးနေအောင် မိန်းမယူထားတာ မကြာသေးဘူး” “အဲဒီတော့ ကျွန်တော် ဘာလုပ်ပေးရမလည်း ဆရာ” “အေး ဘာလုပ်ရမလည်းဆိုတော့ ငါပြောပြမယ်…. သူ့ကိုနိုင်ဖို့ ငါတို့မှာ အချိန်ကောင်း ရောက်လာပြီပေါ့ကွာ… ဟား… ဟား… ဟား…. အစီအစဉ်က ဒီလိုရှိတယ်ကွာ”ဆိုပြီး လေသံကိုနိမ့်ကာ ပြောပြသည်။ “မင်းလည်း…ကြည့်ပြီး လှုပ်ရှားလိုက်ပေါ့ကွာ…… ဟား…ဟား”။ ဦးနေအောင် ကုမ္ပဏီကနေ ဘယ်အချိန် ပြန်တယ်ဆိုတာရယ် အိမ်မှာ အိမ်သားတွေ ဘယ်နှစ်ယောက်ရှိလည်း ဆိုတာရယ် စုံစမ်းထားတယ်။ ဦးနေအောင်ရဲ့ ဇနီးလေးကိုတော့ မမြင်ဘူးသေးပေ။ ယောကျ်ားကို အရမ်းချစ်တဲ့သူကို ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ချင်းကပ်ရမလဲ ဆိုတာ တွေးရင်းနဲ့ အချိန်တွေပဲ ကုန်လာတယ်။ “ကျွီ” “အမေ့” ကားဘရိတ် အုပ်သံနှင့်အတူ ကောင်မလေးတစ်ယောက် လမ်းဘေးသို့ လဲကျသွားလေသည်။

ကားကတော့ တောက်လျှောက် မောင်းပြေးသွားသည်။ အဖြစ်အပျက်က မြန်ဆန်လွန်သဖြင့် ကိုထွန်းလွင်လည်း ကားနံပါတ်ကို မှတ်ထားဖို့ မေ့သွားသည်။ ဦးနေအောင်တို့ အိမ်ကိုလာစုံစမ်းရာမှ စာဗူးတောင်းသိုက်နှင့် တိုးနေသည်။ ကောင်မလေး လဲကျနေသောနေရာသို့ သွားလိုက်သည်။ ကောင်မလေးကို ကြည့်လိုက်တော့ လဲကျသွားလို့ ပွန်းတဲ့ ဒဏ်ရာကလွဲပြီး ဘာမှ မရှိပါ။။ ကောင်မလေးကတော့ လန့်သွားပြီး မေ့နေသည်။ “ညီမ… ညီမ” “အင်း” ပွေ့ထူပြီး ခေါ်လိုက်တော့မှ သတိ ပြန်လည်လာသည်။ “ညီမ…. သတိရလာပြီလား….  ကားနဲ့တော့ မတိုက် မိပါဘူး… ညီမ ဘေးကို လဲကျပြီး ပွန်းသွားတဲ့ ဒဏ်ရာလောက်ပဲ ရှိမယ်ထင်တယ်။ “အား… ကျွတ်…ကျွတ်” ကောင်မလေးက ရုတ်တရက် ထရပ်လိုက်တော့ ဘယ်နေရာ နာသွားလည်း မသိဘူး ညည်းညူနေတယ်။ “ရရဲ့လား… ဘယ်နေရာ နာသွားတာလည်း” “ရပါတယ်… ခြေဖမိုးက အကြောတင်သွားတာနဲ့ တူတယ်” “အိမ်က ဝေးသေးလား” “မဝေးတော့ပါဘူး…. ရှေ့နားလေးဆို ရောက်ပြီ” “ကူညီလက်စနဲ့တော့ မထူးတော့ပါဘူး…. ကျွန်တော် အိမ်ထိ လိုက်ပို့ပေးပါ့မယ်ဂ ကိုထွန်လွင် ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကောင်မလေးရဲ့ ဘယ်ဖက် လက်မောင်းအိုးလေးကို ကိုင်ပြီး ကောင်မလေးရဲ့ အိမ်သို့ လိုက်ပို့သည်။ ကောင်မလေးရဲ့ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ကိုထွန်းလွင် အတော်လေး အံ့သြသွားသည်။ ကောင်မလေးရဲ့ အိမ်မှာ သူ အမြဲလာစုံစမ်းနေသော ဦးနေ‌အောင်ရဲ့အိမ် ဖြစ်နေသည်။ ဒါဆို ဒီကောင်မလေးက ဦးနေအောင်၏ အလွန်ချစ်မြတ်နိုးလှစွာသော ဇနီးလေး နန်းဒေဝီများ ဖြစ်နေမလား။ “ဒေါ်ကြီးစိုး…  လာတွဲပါဦး” “ဟုတ်… လာပါပြီ မမလေး”ဆိုပြီး အသက် ငါးဆယ့်ငါးနှစ်ခန့် ရှိမည့် ဒေါ်စိုးဆိုသူ မိန်းမကြီး ကားဂိုဒေါင်ထဲမှ ထွက်လာပြီး ကောင်မလေးကို လာတွဲကာ ခမ်းနားလှပသော အိမ်ကြီးထဲသို့ ခေါ်သွားသည်။ ဒီကောင်မလေးသည် နန်းဒေဝီဆိုတာ ပိုပြီး သေချာသွားသည်။ အခုမှ ကောင်မလေးကို သေသေချာချာ ကြည့်မိသည်။ တော်တော်လေးကို ချောသည်။ အရွယ်အားဖြင့်လည်း နုနယ်သည်။ နန်းဒေဝီရဲ့ အလှအပကို ကြည့်ရင်းက ပိုပိုနှမြောလာသည်။ “အဒေါ်ကြီး… ဒဏ်ကြေလိမ်းဆေးနဲ့ ပတ်တီးလေး ယူပေးပါ့လား… ကျွန်တော် ဆေးလိမ်းပြီး ပတ်တီးပါ စည်းပေးသွားမယ်”။ “အို…မဟုတ်တာ… နေပါစေ…ရပါတယ်… ခဏနေမှ ကျွန်မဖာသာ လုပ်လိုက်ပါ့မယ်”။ ဆေးတွေ သွားယူနေသော အဒေါ်ကြီး ရောက်လာသည်။ “ရပါတယ်ဗျာ….  အားမနာပါနဲ့…. ပေး…ပေး… အဒေါ်ကြီး” ဆိုပြီး ကိုထွန်းလွင်က သွက်လက်စွာယူပြီး နန်းဒေဝီ ထိုင်နေသော နေရာသို့ သွားလိုက်သည်။

စီးကွင့် ထိုးထားသော အဝါရောင် ကတ္တီပါဖိနပ် အပါးလေးကို ညှပ်စီးထားသော နန်းဒေဝီ၏ ခြေချောင်းလေးများမှာ ဖြူဖွေးပြီး သွယ်လျလျလေးဆိုတော့ ဖွဖွလေး ကိုက်ချင်စရာ ကောင်းလှသည်။ နန်းဒေဝီ စီးထားသော ဖိနပ်လေးကို ကိုထွန်းလွင်က ချွတ်ပေးပြီး ခြေဖမိုးကို ဆေးလိမ်းဖို့ ပြင်လိုက်စဉ် “အို… ရပါတယ်… ကျွန်မဖာသာ” နန်းဒေဝီရဲ့ စကားမဆုံးခင်မှာပဲ ကိုထွန်လွင်က ဖိနပ်လေးကို ချွတ်ပြီးသွားသည်။ “အို… အားနာလိုက်တာရှင်” “ရပါတယ်… ကိစ္စမရှိပါဘူး… ဒဏ်ရာ သက်သာဖို့က အဓိကပဲလေ” ပြောပြီး ခြေဖမိုးလေးကို ဆေးလိမ်းပေးနေသော ကိုထွန်းလွင်ကို ကြည့်ပြီး နန်းဒေဝီတစ်ယောက် အားနာတာရော စိတ်လှုပ်ရှားတာ တွေရော ဖြစ်နေသည်။ နန်းဒေဝီ စိတ်လှုပ်ရှားနေစဉ် ကိုထွန်းလွင်တစ်ယောက် သူမရဲ့ ခြေဖမိုးလေးကို ဆေးလိမ်းပြီး ပတ်တီးတောင် စည်းပေး ပြီးသွားပြီ။ ကိုထွန်းလွင်လည်း ပြီးသွားသည်နှင့် “ကျွန်တော့်ကို ပြန်ခွင့်ပြုပါအုံ” နန်ဒေဝီလည်း အခုမှ သတိရကာ “အစ်ကို့ နာမည်က” “ကျွန်တော့်နာမည်က ကိုထွန်းလွင်ပါ” “ကျွန်မနာမည်က နန်းဒေဝီပါ…. နောက်လမ်းကြုံရင်လည်း…. အိမ်ကို လာလည်လို့ရပါတယ်”။ “လမ်းကြုံမှာလည်း…. မဟုတ်လောက်ပါဘူး…. ဒီဘက်ကို ရောက်ဖြစ်တယ် ဆိုရင်တော့ ဝင်ခဲ့ပါ့မယ်…. သွားလိုက်ပါအုန်းမယ်” ကိုထွန်းလွင် ယဉ်ယဉ်ကျေးကျေး ပြောပြီး အိမ်ထဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်။ အဲဒီ အချိန်ကစပြီး ဦးနေအောင်တို့ အိမ်ဖက် မရောက်တော့တာ တစ်လခွဲလောက် ရှိသွားပြီ။ နန်းဒေဝီရဲ့ မျက်နှာလေးကို မြင်ယောင်မိတိုင်း ဆုမြတ်ကိုပဲ ခေါ်ပြီး လိုးဖြစ်နေတယ်။ ရည်းစားသက်တမ်းလေး ကြာလာတာနဲ့အမျှ ဆုမြတ်လည်း လီးကို ကောင်းကောင်းစုတ်တတ်ပြီး အောက်ပေးလည်း ကောင်းလာတယ်။ ဆုမြတ်ဖင်ကိုတော့ တစ်ခါမှ မလိုးဖူးသေးဘူး။ ကုမ္ပဏီကို မသွားပဲ အိမ်မှာပဲ ဇိမ်ယူရင်း စဉ်းစားနေမိတယ်။ “ဒေါက်…ဒေါက်” အခန်းတံခါး ခေါက်သံကြားလို့ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ဆုမြတ် ဖြစ်နေတယ်။ “ကုမ္ပဏီကို မသွားပဲ ဒီအခန်းထဲမှာ ငြိမ့်နေတယ်ပေါ့…. သွားစို့…. အပြင်သွားပြီး မုန့်စားရအောင်” “နေပါဦး ချစ်လေးရယ်”ဟု ပြောကာ ဆုမြတ် ကိုယ်လုံးလေးကို ပွေ့ချီပြီး မွေ့ယာပေါ် တင်လိုက်သည်။ “ပြွတ်…ပြွတ်” မွေ့ယာပေါ်မှာ ထိုင်နေသော ဆုမြတ်ကို ကိုထွန်လွင်က နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်နမ်းလိုက်ပြီး “အင့်… ကို့ရဲ့လီးကို စုပ်ပေးအုန်း”ဟု ပြောကာ မတ်တတ်ရပ်ရင်းကနေ ဆုမြတ်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းဝဆီသို့ လီးကို တေ့ပေးလိုက်သည်။

ဆုမြတ်ကလည်း ကိုထွန်လွင်လုပ်သမျှဆို မငြင်းပေ။ နှုတ်ခမ်းလေးကို ဟလိုက်ပြီး ပါစပ်ထဲ တိုးဝင်လာတဲ့ လီးကို လီးထိပ်လေးစုပ်လိုက်၊ လီးတံကို လျှာနဲ့ပတ်ဆွဲလိုက်၊ ဂွေးဥလေးကိုလျှာနဲ့ထိုးလိုက် လုပ်ကာ အစွမ်းကုန် စုပ်ပြနေသည်။ “အား…ကျွတ်…ကျွတ်… ကောင်းလိုက်တာ ဆုမြတ်လေးရယ်… တော်လိုက်တာကွာ” ဆယ့်ငါးမိနစ်လောက် ကြာအောင် စပ်ခိုင်းပြီးမှ ကိုထွန်လွင်က ဆုမြတ်ကို မွေ့ယာပေါ်မှ ဆင်းခိုင်းပြီး လေးဘက်ကုန်းခိုင်းလိုက်သည်။ နောက်သို့ ပြူထွက်လာသော စောက်ဖုတ်လေးက ဂေါ်လီတိုက်စားမှုကြောင့် နည်းနည်းကွဲနေသည်။ ဖင်ဝလေးကတော့ ပန်းရောင်သန်းပြီး ခပ်စူစူလေးဆိုတော့ ကိုထွန်လွင်ကို ဆွဲဆောင်နေသယောင်။ ကုန်းပေးထားတဲ့ ဆုမြတ်ရဲ့ စောက်ပတ်လေးကို ကိုထွန်လွင် အရင်လိုးလိုက်သည်။ လက်ကို တံတွေးစွတ်ကာ ဖင်ဝလေးကိုပါ ကလိပေးနေသဖြင့် ဆုမြတ် ခမျာ “အား.. ကိုရယ်.. ဘယ်လိုတွေ လုပ်နေတာလည်းကွာ… အသဲယားတယ်…အိုးး အင့်ဟင့်ဟင့်….အအ” ညည်းသံလေးတွေဖြင့် ရှိနေသည်။ “ယားနေရင်…. ကို လုပ်ပေးမှာပေါ့ ဆုမြတ်လေးရဲ့”ဆိုပြီး စောက်ပတ်ထဲကနေ လီးကို “ဗွက်”ကနဲ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ဖင်ဝကို တေ့လိုက်သည်။ “ကို… ဘာလုပ်မလို့လဲ” ဖင်ဝကို လီးဖြင့် တေ့ထားသဖြင့် ဆုမြတ်လန့်ပြီး မေးလိုက်သည်။ “ဆုမြတ်ကို ချစ်မလို့ပေါ့”လို့ ပြောပြီး စောက်ရည်လေးများနဲ့ စိုလက်နေတဲ့ လီးကို လက်ဖြင့်ထိန်းပြီး ဖင်ဝလေးထဲသို့ “ဗြစ်”ကနဲနေအောင် လီးထိပ်တစ်ခုလုံး မြုပ်သည်အထိ ဖိသွင်းလိုက်သည်။ “အား… မရဘူး… နာတယ်” ဆုမြတ် ရုန်းပေမယ့် ကိုထွန်းလွင်က ခါးလေးကို  လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် ကိုင်ကာ ထိမ်းထားသဖြင့် ရုန်းလို့မရပေ။ မျက်ရည်လေးများပါ ကျပြီး ထွန့်ထွန့်လူး ခံစားနေရသည်။ ကိုထွန်းလွင်ကတော့ ဖင်အပျိုရည်ပါ ဖျက်ခွင့်ရလိုက်၍ အရသာက အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်နေသည်။ ထွန့်ထွန့်လူးအောင် ခံစားနေရသော ဆုမြတ်ကို မညှာတာပဲ လီးကို ဖင်ထဲသို့ ဝင်သည်ထက် ဝင်အောင် နည်းနည်းချင်း နှဲ့သွင်းနေသည်။ ဆုမြတ်ကသာ နာလွန်းလို့ ငိုရှိုက်နေရတာ ဖင်ဝလေးကတော့ သဘာဝအဆီလေးတွေပါ ထွက်နေပြီ။ “ဗြွတ်…ဗွက်…. ဘွတ်… ဘွတ်…. ဗျစ်…ဗျစ်” လီးမှာ တပ်ထားတဲ့ ဂေါ်လီများကလည်း ကိုကိုလွင့်ရဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်း လိုးနေတဲ့ အသွင်းအထုတ်တိုင်းမှာ ဖင်ဝလေးကို ယားအောင်လုပ်နေသဖြင့် ဆုမြတ်လည်း အငိုရပ်ပြီး ဖင်လေးကို နောက်ကို ပစ်ခါ ပစ်ခါဖြင့် ဖင်ကို ကောင်းကောင်းလေး ခံတတ်လာလေပြီ။ ဆုမြတ် ဖင်လေး ပေးတတ်တာနဲ့ ကိုထွန်းလွင်ရဲ့ လိုးဆောင့်ချက်တွေ မြန်လာပြီး ”အား…ရှီးး… အိုးးဟိုးး…. အားး ကောင်းလိုက်တာ ဆုမြတ်လေးရယ်..” သုတ်ရည်များ ဆုမြတ် ဖင်ထဲသို့ ပြည့်လျှံအောင် ပန်းထုတ်လိုက်လေသည်။

ဆုမြတ်လည်း ဘယ်နှစ်ချီ ပြီးလို့ ပြီးမှန်းတောင် မသိတော့ပေ။ မွှေ့ယာပေါ်သို့ မြော့ခွေကျသွားသည်။ “နန်း… ဘယ်သွားမလို့လဲ… ကားပေါ်တတ်လေ… လိုက်ပို့ပေးမယ်” ခေါ်သံကြားလို့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အပျိုတုန်းက ရည်းစားစကား အတင်းလိုက်ပြောတဲ့ “ဇော်ဝင်း” ဆိုတဲ့သူ ဖြစ်နေသည်။ ပျင်းတာနဲ့ စာအုပ်ငှားထွက်လာမှ စိတ်ညစ်စရာနှင့် ကြုံနေရသည်။ ပိုက်ဆံရှိပေမယ့် စကားပြော မိုက်ရိုင်းသော ဇော်ဝင်းကို အရင်ကတည်းက နန်းဒေဝီ ကြည့်မရခဲ့ပါ။ ကြည့်မရပါဘူးဆိုမှ လူရှင်းတဲ့ လမ်းမှာ လာတွေ့နေသည်။ ဇော်ဝင်း ကားထဲကနေ အပြင် ထွက်လာတော့ သူမလည်း မတတ်သာတော့ပဲ လမ်းလျှောက်ရာမှ ရပ်လိုက်ပြီး ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ပြန်ပြောလိုက်သည်။ “စာအုပ် သွားငှားမလို့ပါ… ရှေ့နားဆို ရောက်တော့မှာ… မလိုက်တော့ပါဘူး”  ဒီလို ပြန်ဖြေလိမ့်မယ်ဆိုတာကို “ဇော်ဝင်း”သိနှင့်ပြီးသား။ ဟိုတုန်းကတည်းက ငြင်းခဲ့တာ ခုချိန်ထိ။ ဒီကောင်မလေးကို သူ အရမ်းပိုင်ချင်ခဲ့တာ။ အရမ်းလိုချင်ခဲ့တာ။ ဘယ်လိုမှ ကြိုးစားလို့ မရခဲ့ဘူး။ နောက်ဆုံးတော့ သူ့ထက် အသက်အများကြီးကြီးတဲ့သူကို နန်းဒေဝီ လက်ထပ်သွားသည်။ “ဒါဆိုလည်း…. တစ်ခုခု သွားစားရအောင်လေ… စကားပြောရင်းပေါ့” “မစားတော့ပါဘူး… ပြောစရာရှိရင် ဒီမှာပဲပြောလေ” “နန်း… အိမ်ထောင်ကျသွားပြီးမှ ပိုလှလာတယ်နော်”။ “ရှင်… ဘာစကားတွေ လာပြောနေတာလည်း” နန်းဒေဝီ စိတ်တိုသွားသည်။ “အော်…. အိမ်ထောင်ကျပြီးမှ ပိုလှလာလို့ ပိုလှလာတယ် ပြောတာလေ… ဘာလဲ မပြောရဘူးလား…. မင်းအဖိုးကြီးက မင်းကို တော်တော်လေး ချစ်ပြထားလို့နဲ့ တူတယ် ဟား…ဟား…ဟား” “ရှင်…. ယုတ်မာလှချည်လား…. နှမသားချင်း ကိုယ်ချင်းမစာပဲ ရှင်မို့ပြောထွက်တယ်…. တော်ပြီ ရှင်နဲ့ ကျမ လုံးဝ စကားပြောစရာ မရှိတော့ဘူး”။ နန်းဒေဝီ ပြောပြီးလှည့်အထွက်မှာ ဇော်ဝင်းက လက်ကောက်ဝတ်ကို လှမ်းဆွဲလိုက်တယ်။ စကားပြော မိုက်ရိုင်းတဲ့အပြင် အသားပါထိလာသဖြင့် နန်းဒေဝီ ငြိမ်မခံတော့ပေ “ဖြန်း” ဇော်ဝင်းပါးကို ဖြတ်ရိုက်ပစ်လိုက်သည်။ ရုတ်တရက်ဆိုတော့ ဇော်ဝင်းလည်း မကာမိလိုက်နိုင်တော့ ပါးကို ဖျင်းကနဲ နေအောင် နာသွားသည်။ စိတ်လည်း တော်တော်တိုသွားသည်။ လက်တစ်ဖက်က ကားတံခါးကို ဆွဲဖွင့်ပြီး ကျန်တစ်ဖက်နှင့် နန်းဒေဝီကို ကားထဲ ဇွတ်ဆွဲသွင်းသည်။ “လူယုတ်မာ…ခွေးကြီး… ငါ့လက်ကို လွှတ်စမ်း”ဆိုပြီး နန်းဒေဝီ ရုန်းသည်။ အားချင်းမမျှ၍ နန်းဒေဝီ တစ်ယောက် ကားတံခါးပေါက်နားသို့ ရောက်လာသည်။

လူကလည်း ရှင်းနေသဖြင့် နန်းဒေဝီ တစ်ယောက် ကူရာမဲ့ပြီး ကားပေါ် တင်ခံရတော့မည့် အခြေအနေ ဖြစ်နေသည်။ ထိုသို့ ဖြစ်နေစဉ် အချိန်အတွင်းမှာပဲ သူတို့ဖြစ်ပျက်နေရာ လမ်းမပေါ်သို့ လူတစ်ယောက် လမ်းလျှောက်လာသည်ကို နန်းဒေဝီ နောက်လှည့်ရုန်းချိန်တွင် မြင်တွေ့လိုက်သည်။ “ကူညီပါဦးရှင်…ကူညီပါဦး” ဇော်ဝင်းလည်း ပါးစပ်ကို လှမ်းပိတ်ဖို့ အချိန်မမှီတော့ပေ။ ထိုသူသည် အနားသို့ ရောက်လာသည်။ “ညီလေး…. လမ်းမကြီးပေါ်မှာ ဒီလိုမျိုး ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို… အနိုင်ကျင့်တာ မကောင်းပါဘူးကွာ…. ပြေပြေလည်လည် ဖြေရှင်းမှပေါ့”။ “သူနဲ့ ကျွန်မ ဘာမှ မဆိုင်ပါဘူးရှင်…. ကျွန်မကို သက်သက် လိုက်နှောင့်ယှက်နေတာပါ” ပြောပြီး လှည့်အကြည့်တွင် နှစ်ယောက်စလုံး မျက်နှာချင်းဆိုင်တော့ အံ့သြသွာသည်။ “နန်းဒေဝီ” “ကိုထွန်းလွင်”  “မင်း ယုတ်မာလှချည်လား… ခွပ်” ကိုထွန်းလွင် စိတ်တိုသွားပြီး ဇော်ဝင်း၏ မေးရိုးကို လက်သီးဖြင့် ပင့်ထိုးလိုက်သည်။ ဇော်ဝင်း လဲကျသွားသည်။ ပြန်အထတွင် အနီးရှိ အုပ်နီခဲကို ကောက်ကိုင်ပြီး ကိုထွန်းလွင်၏ ဦးခေါင်းကို ရိုက်ထည့်လိုက်သည်။ ရိုက်ပြီးတာနဲ့ ကားပေါ်တတ်ပြီး “နင်ဒီနေ့ ဖြစ်တာတွေကို အကုန်မှတ်ထား နန်းဒေဝီ…. နင်တစ်ချိန်ချိန်မှာ ဒီကိစ္စအတွက်…. ငါပြန်ပြီး လက်စားချေမယ်”ဟု ပြောကာ ကားကို မောင်းထွက်သွားသည်။ ကိုထွန်းလွင်ရဲ့ ခေါင်းမှာလည်း သွေးတွေ တော်တော်လေး ထွက်လာသည်။ မိမိကြောင့် အခုလို ဖြစ်သွားတာဆိုတော့ နန်းဒေဝီ ဆေးထည့်ပေးရန် ကိုထွန်းလွင်ကို ခေါ်သွားသည်။ “ဒေါ်ကြီးစိုး…. လာပါဦး ဒီမှာ ကျွန်မကြောင့် ကိုထွန်းလွင် ခေါင်းပေါက်သွားလို့ ဆေးထည့်ပေးမလို့….. ဆေးတွေ ယူလာခဲ့ပါဦး”။ ဒေါ်ကြီးစိုးလည်း ဆေးတွေကို သယ်လာရင်း နန်းဒေဝီကို မေးလိုက်သည်။ “မမလေးရယ် ဘယ်လိုများ ဖြစ်လာတာတုန်း…. ဒါကြောင့်မို့ မမလေးကို ဒေါ်ကြီးစိုး ပြောသားပဲ…. ဒေါ်ကြီးစိုး ကိုယ်တိုင် စာအုပ်သွားငှားပေးမယ်လို့” “အဲဒါတွေ နောက်မှပြောပါ ဒေါ်ကြီးစိုးရယ်….. သူ့ကို အရင် ဆေးထည့်ပေးရအောင်” “အား… ကျွတ်… ကျွတ်” နန်းဒေဝီက ဒဏ်ရာကို အရက်ပြန်ဖြင့် ဆေးလိုက်တော့ ကိုထွန်းလွင် တစ်ယောက် စပ်သွားပြီး ညည်းတွားလိုက်သည်။ “တော်တော် စပ်သွားလား… ကိုထွန်းလွင်”။ နန်းဒေဝီက အနီးကပ်လေး မေးလိုက်တာဆိုတော့ သင်းပျံ့သော ခံတွင်းနံ့လေးက ကိုထွန်းလွင်ရဲ့ နှာခေါင်းဝလေးမှာ စွဲကျန်သွားသည်။ အရာအားလုံးနဲ့ ပြည်စုံနေပါလား နန်းဒေဝီရယ်လို့ ကိုထွန်းလွင် တွေးဖြစ်သွားသည်။

“တော်တော်လေး စပ်သွားလား ကိုထွန်းလွင်” ကိုထွန်းလွင်လည်း အခုမှ သတိဝင်သွားပြီး “အင်း” ခဏကြာတော့ ဆေးထည့်ပြီး ပတ်တီးပါ စည်းပေပြီးသွားသည်။ “ကျွန်တော် သွားတော့မယ်”ပြောပြီး ထရပ်လိုက်ကာ ခေါင်းမူးသွားဟန်ဆောင်ပြီး ခေါင်းကို လက်ဖြင့် ဖိပြီး ခန္ဓာကိုယ်ကို ယိုင်ပြလိုက်သည်။ နန်းဒေဝီ စိုးရိမ်ပြီး လှမ်းထိမ်းလိုက်သည်။ “ဒီမှာ ခဏနားပြီး သက်သာတော့မှ…. သွားပါလား” “ရပါတယ်ဗျာ ကျွန်တော့်အတွက် မပူပါနဲ့” ကိုထွန်းလွင် လီဆယ်ပြီး ပြောလိုက်သည်။ “အို မဟုတ်တာရှင်…. ကျွန်မကြောင့် အခုလို ဖြစ်သွားတာပဲ…. ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အခန်းတစ်ခန်းမှာ နားလိုက်ပါ” “ဒေါ်ကြီးစိုး” “ရှင်.. မမလေး” “ဒီက အစ်ကို့ကို ဒေါ်ကြီးစိုးရဲ့ အခန်းနဲ့ ကပ်ရပ်က တိုက်ခန်းလေးထဲမှာ အနားယူဖို့ ပြင်ပေးလိုက်ပါနော်”။ ကိုထွန်းလွင်တစ်ယောက် နန်းဒေဝီ အနားယူခိုင်းထားသော အခန်းထဲတွင် ကုတင်ပေါ် လှဲနေပြီး အကြံထုတ်နေသည်။ ဒီအတိုင်းဆို သူ့ဆရာ သူဌေးကြီး ဦးကျော်သိန်း ခိုင်းထားတဲ့အတိုင်း ဆောင်ရွက်နိုင်တော့မည် ဖြစ်သည်။ ဒေါ်ကြီးစိုးအခန်းနဲ့ ကပ်ရပ်ဆိုပေမယ့် ပေက ၂၀လောက် ကွာသည်။ ဘာဆက်လုပ်ရမလည်း စဉ်းစားရင်းနဲ့ မျက်စိမှိတ်ကာ မှိန်းနေလေသည်။ “ဒေါ်ကြီးစိုး သူ အခု ဘယ်လိုနေသေးလည်း” “အခန်းထဲမှာ ဒဏ်ရာကြောင့် အိပ်ပျော်နေတယ်နဲ့ တူတယ် မမလေး” “ဒုက္ခပါပဲ ဦးနေအောင် ပြန်လာလို့ သူတွေ့သွားရင်…. ကျွန်မဖြင့် ဘယ်လိုရှင်းပြရမလည်း မသိတော့ဘူး…. ကျွန်မကြောင့် ဖြစ်ထားတာဆိုတော့ ဒီအတိုင်း ပြန်လွှတ်ဖို့လည်း မကောင်းဘူး….. ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့ပါဘူး ဒေါ်ကြီးစိုးရယ်”။ “ဆရာကြီးကတော့ ဒေါ်စိုးတို့ဖက်ကို မလာတတ်တော့…. မတွေ့လောက်ပါဘူး မမလေးရယ်… တွေ့တော့လည်း ဒေါ်ကြီးစိုး ရှင်းပြပေးမှာပေါ့”။ “ကျေးဇူးပါပဲ ဒေါ်ကြီးစိုးရယ်”။ ညကလည်း တော်တော်နက်နေပြီ အကောင်းစား မွေ့ယာပေါ်မှာ အိပ်မပျော်နိုင်သူ တစ်ယောက်ကတော့ နန်းဒေဝီပင်။ ဦးနေအောင်ကတော့ သူမဘေးမှာ အိပ်စက်နေသည်။ အလုပ်ပန်းလာလို့ ထင်သည် တခေါခေါနှင့် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်နေသည်။ ကိုထွန်းလွင် သက်ရော သက်သာရဲ့လား မသိဘူး၊ ငါလည်း သူ့ကို အခန်းထဲ ပို့ထားပြီးမှ တစ်ခေါက်မှ မရောက်ဖြစ်ဘူး၊ ဒဏ်ရာကြောင့် ဖျားများနေမလား၊ ဒီအချိန် သွားကြည့်ရင် ကောင်းမလား ဆိုပြီး စဉ်းစားနေသည်။ ဒဏ်ရာကလည်း ခေါင်းမှာဆိုတော့ တစ်ခုခုဖြစ်သွားရင် မကောင်းဘူးဆိုပြီး နောက်ဆုံးတော့ သွားကြည့်ဖို့ စိတ်ပိုင်းဖြတ်လိုက်သည်။ ကိုထွန်းလွင်အခန်းထဲသို့ သူဌေးဦးနေအောင်ရဲ့ ဇနီးလေး ရောက်ရှိလို့နေသည်။ ကိုထွန်းလွင် အိပ်မပျော်သေးပေ။ တံခါးဖွင့်သံ မကြားပေမယ့် ရှူမိလိုက်တဲ့ ကိုယ်သင်းနံ့လေးက နန်းဒေးဝီပဲ ဆိုတာ အတပ်သိလိုက်သည်။

အသက်ရော ရှိသေးရဲ့လားလို့ ကိုထွန်းလွင် နှာခေါင်းဝက လေကို စမ်းလိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲ ကိုထွန်းလွင် လက်တစ်ဖက်က နန်းဒေဝီရဲ့ စမ်းနေတဲ့ လက်ကိုဆွဲပြီး နန်းဒေဝီရဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကိုပါ ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်တယ်။ “အို” နန်းဒေဝီလည်း ကျယ်ပြန့်တဲ့ ကိုထွန်းလွင်ရဲ့ ရင်ခွင်ထက်ကို အသံတိုးတိုးလေး ထွက်ပြီး ပါသွားတယ်။ မှိန်ဖျော့တဲ့ အလင်းရောင်ထဲမှာ နောက်ပြီး တိတ်ဆိတ်တဲ့ ညဆိုတော့ နန်းဒေဝီ ရင်တုန်သွားသည်။ ဘာလုပ်ရမယ်မှန်းလဲ မသိတော့။ ရုန်းလို့ကလဲ မရပေ။ သန်မာသော လက်များက မိမိ၏ ခါးသေးသေးကျဉ်ကျဉ်လေးကို အမိအရ ဖက်ထားသည်။ သူမကို အဓမ္မလုပ်ဖို့ ကြံနေတာလား စဉ်စားမိပြီး သူ့မျက်လုံးကို ကြည့်လိုက်တော့ မျက်စိမှိတ်ထားပြီး အိပ်ပျော်နေသည်။ နန်းဒေဝီ လျှောက်တွေရင်းနဲ့ ရင်ပါ ဖိုလာသည်။ သူ့ကို အခုမှ သေချာကြည့်မိသည် အသားညိုပြီး မျက်နှာက ယောကျ်ားပီသသည်။ အို… ဘာတွေ လျှောက်တွေးနေမိတာလည်း။ နန်းဒေဝီ လျှောက်တွေးနေစဉ် အတွင်းမှာပဲ ကိုထွန်းလွင်က အဖျားတက်တာလိုလိုနဲ့ “ချစ်တယ် နန်းရယ်… အရမ်းချစ်တယ်ကွာ”ဆိုပြီး လက်တွေကလည်း ခါးကနေ ရင်နှစ်မွှာကိုပါ ကျူးကျော်နေသည်။ ဒီလိုအချိန်မျိုး လာမိတာကိုက မိမိအပြစ်မှန်း နန်းဒေဝီ သိသည်။ အော်လိုက်လျှင်လည်း မိမိခင်ပွန်းက နိုးလာပြီး မိမိကို ဘာတွေများ ပြောလိုက်မလဲ။ နန်းဒေဝီ စိုးရိမ်စိတ်တွေ ဝင်နေတဲ့ အချိန်လေးမှာပဲ ကိုထွန်းလွင်က သူမကို ရင်ခွင်ထဲကနေ ကုတင်ပေါ် လှဲလိုက်သည်။ ကိုထွန်းလွင်ကလည်း သူ့ရင်ဘတ်အောက် ရောက်နေသော နန်းဒေဝီကို ငုံကြည့်ရာတွင် အခုမှ သတိရလာတဲ့ပုံဖြင့် “နန်း…နန်းဒေဝီ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး အခုလို… မထူးတော့ပါဘူး နန်းရယ်…. နန်းကို ကိုယ်ချစ်တယ်” တောင်စဉ်ရေမရ လျှောက်ပြောပြီး နန်းဒေဝီရဲ့ နှုတ်ခမ်းပါးလေးကို ဇွတ်နမ်းလိုက်တယ်။ နန်းဒေဝီ ဘာမှ မပြောနိုင်တော့ပေ။ ငိုရှိုက်ရုံပဲ ရှိတော့သည်။ မိမိ၏ ယောက်ျားတစ်ယောက်သာ စပ်ယှက်ဘူးသော စောက်ဖုတ်လေးကို နောက်ထပ်တစ်ယောက်က ထပ်လုပ်အုန်းမည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို မသတီတော့။ ကိုထွန်းလွင်ကတော့ နှုတ်ခမ်းပါးလေးကို စုပ်နမ်းပြီးနောက် နန်းဒေဝီရဲ့ ထဘီကို လှန်ကာ ဝင်းဖန့်သော စောက်ပတ်လေးကို လျှာဖြင့် အပီအပြင် ယက်တော့သည်။ နန်းဒေဝီမှာ ဒီလို လုပ်မယ် မထင်ထားပေ။ သူမ၏ စောက်ပတ်လေးတစ်ခုလုံး ရိုးတိုးရွတတွေ ဖြစ်ကုန်သည်။ သူမ၏ ခင်ပွန်းနှင့် စပ်ယှက်တဲ့ အခါတိုင်း ရိုးရိုးတန်းတန်းသာ။ အခုဟာက သိလည်း မသိပေ။ ပထမဆုံး ကြုံဘူးခြင်း ဖြစ်သည်။

“တော်ပါတော့ရှင်…. အဲဒီလို မလုပ်ပါနဲ့…. မနေတတ်လို့ပါ…. ကျွန်မကို သနားပါဦးရှင်…. ငရဲတွေလည်း ကြီးကုန်ပါပြီရှင်” ကိုထွန်းလွင်ကတော့ စောက်ပတ်လေးကို ကျကျနန ယက်ပေးနေသည်။ စောက်မွှေးလေးတွေကလည်း နုနုပါပါးလေးတွေဆိုတော့ ယက်ရတာ အရသာ တွေ့နေသည်။ နန်းဒေဝီလည်း ငြင်းလို့သာငြင်းနေတာ ကိုထွန်းလွင်ရဲ့ လျှာဖျားလေးက အစိလေးကို လာထိလိုက်တိုင်း မသိစိတ်က ဖင်လေးကို ကော့ပြီး ပင့်ပင့် ပေးနေမိတာပါ။ နန်းဒေဝီတစ်ယောက် ကိုထွန်းလွင်ရဲ့ လျှာဖျားလေးမှာပဲ အရည်လေးများ ထွက်သွားသည်အထိ ကျရှုံးသွားသည်။ မလုပ်ပါနဲ့ ပြောရင်းက မိမိပြီးသွားသဖြင့် ကိုထွန်လွင်ကို မျက်နှာမပြရဲလောက်အောင် နန်းဒေဝီ ရှက်သွားသည်။ ကိုထွန်းလွင်လည်း နန်ဒေဝီ ပြီးသွားသဖြင့် ယက်နေတာကို ရပ်လိုက်ပြီး အကြောများ အပြိုင်းပြိုင်းထနေသော ဂေါ်လီတပ်ထားသော လီးကြီးကို အရည်လေးများ ရွှဲစိုနေသော နန်းဒေဝီ၏ စောက်ပတ်နုနုလေးထဲသို့ ဖိသွင်းလိုက်သည်။ “ဗျစ်” “အား… နာတယ်… မရဘူး နာတယ်…. ကွဲသွားပြီနဲ့ တူတယ်” နန်းဒေဝီ၏ စောက်ပတ်လေးကို လိုးရသည်မှာ ကောင်းလှသည်။ အပျိုတစ်ယောက်ကို လိုးရသလိုပဲ စီးကြပ်နေသည်။ တော်တော်လေး ဖိသွင်းလိုက်မှ ဗျစ်ကနဲ အသံနှင့်အတူ စောက်ပတ်လေး ရှုံ့ပြီး ဝင်သွားတာ။ “ဗျစ်…ဘွတ်…ဖတ်…” ဝင်ထွက်သံတွေနှင့် ကိုက်ညီစွာ ဂေါ်လီများကလည်း နန်းဒေဝီ၏ စောက်ပတ်နံရံနှင့် အစိလေးကို ပွတ်ဆွဲနေသည်။ နန်းဒေဝီ တစ်ယောက် ဂေါ်လီတွေရဲ့ ပွတ်ဆွဲမှုဒဏ်ကို ကောင်းကောင်းကြီး ခံစားရင်း ခါးလေး ကော့တက်သွားပြီး “အိုး..အမေ့…အား… ထွက် ထွက်ပြန်ပြီ…. အီးးး” အော်ညည်းရင်း ဒုတိယအချီမြောက် ပြီးသွားပြန်သည်။ ကိုထွန်းလွင်ရဲ့ လိုးဆောင့်ချက်များလည်း မြန်လာသည်။ မြန်လာသည်နှင့်အမျှ နန်းဒေဝီလည်း “အား…နာတယ်… နာတယ်”ဟု တိုးညှင်းစွာ ညည်းနေသည်။ နန်းဒေဝီ၏ ညည်းသံလေးကြောင့် ကိုထွန်းလွင်မှာ အရသာ တိုးနေသည်။ “ဗွက်…ဖွတ်… ဒုတ်…ဘွတ်..ဘလွတ်” အသံတွေ မျိုးစုံထွက်နေသည်။ ကိုထွန်းလွင်၏ လီးမှာ နန်းဒေဝီ၏ စောက်ပတ်လေး ကျဉ်းကြပ်ပြီး ညှစ်တဲ့ဒဏ်ကို ကြာရှည်စွာ မခံစားနိုင်တော့သလို နန်းဒေဝီလည်း ဂေါ်လီဒဏ်ကို ကြာရှည်စွာ မခံစားနိုင်တော့ပဲ နှစ်ယောက်သား ကာမအထွတ်အထိပ်ကို ပြိုင်တူ တက်လှမ်းသွားသည်။ “အား…ရှီးး.. ကောင်းလိုက်တာ နန်းရယ်… ချစ်တယ် နန်းရယ်” “အိုးးးရှီးးး…” ညည်းညူရင်း နှစ်ယောက်သား မောဟိုက်သွားလေသည်။ နန်းဒေဝီအဖို့ တစ်ရက်တည်း သုံးချီပြီးသွားတာက ပထမဆုံးဖြစ်ကာ နုံးချိသွားလေတော့သည်။ ဒီကာမအရသာကိုလည်း ဘယ်တော့မှ မေ့ပျောက်လို့ ရတော့မှာ မဟုတ်ပေ။

မိမိ၏ အဖြစ်အပျက်များကလည်း မျက်လှည့်ဆန်လှသည်။ ကြည့်ရုံလေး လာကြည့်တာကနေ ကိုထွန်းလွင်ရဲ့ ချစ်ပွဲဆင်နွှဲခြင်း ခံလိုက်ရသည်။ လူလည်း တကိုယ်လုံး နုံးချိသွားသည်။ နန်းဒေဝီ ပြန်ဖို့ ထရပ်လိုက်စဉ်မှာပဲ ကိုထွန်းလွင် နန်းဒေဝီရဲ့ ခါးကို ဖက်လိုက်သည်။ “နန်း… နန်းရယ်… ကို့ကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့ကွာ… ကို ချစ်လွန်းလို့ ဖြစ်သွားတာပါ” “တကယ်တမ်းတော့ ကျွန်မမှားတာပါ…. ဒီနေရာထိ လာမိတာကိုက ကျွန်မမှားတာ… ကျွန်မမှာ ယောကျ်ားရှိတယ်ဆိုတာကို အကြောင်းမတိုက်ဆိုင်လို့ ရှင့်ကို မပြောခဲ့တာ” “ဟင်…. နန်း နန်းမှာ ယောကျ်ားရှိတယ်…. မယုံဘူးကွာ လုံးဝ မယုံဘူး” မျက်ရည်များပါ ကျလာသည်အထိ ကိုထွန်းလွင် သရုပ်ဆောင် ကောင်းလှသည်။ “ကျွန်မယောကျ်ား မနိုးသေးခင် ကျွန်မသွားရမယ်… ကျွန်မကို လွှတ်ပါရှင်” “မရဘူး နန်း လုံးဝမလွှတ်နိုင်ဘူး…. နန်း ပြောတဲ့စကားတွေကို မယုံဘူး… ကို့ကို ချစ်တယ်လို့ ပြောမှ ကို လွှတ်ပေးမယ်”။ နန်းဒေဝီ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့ အခက်တွေ့နေပြီ။ အဖြေတောင်းနေတဲ့ သူကလည်း ခုနကမှ အချစ်ပွဲကို ဆင်နွဲထားတဲ့သူ။ သူမမှာလည်း သူမ ချစ်လို့ ယူထားတဲ့သူ ရှိနေသည်။ ခေါင်းထဲမှာလည်း မူးနောက်နေအောင် ရှုပ်ယှက်ခတ်နေသည်။ “ချစ်တယ်လို့ ပြန်မဖြေရင်… နန်းကို ကို လွှတ်မပေးတော့ဘူး နော်”။ မပြန်လို့ကလည်း မဖြစ်တော့ပေ။ နန်းဒေဝီ နောက်ဆုံးတော့ “အင်း”လို့ပြောပြီး အိမ်ဘက်သို့ အပြေးလေး ပြန်သွားလိုက်သည်။ ကိုထွန်းလွင်ကတော့ အချောအလှလေးကို လုပ်ခဲ့တာတွေ ပြန်တွေရင်း အပျော်ကြီး ပျော်နေလေသည်။ နန်းဒေဝီလည်း မိမိယောက်ျားဘေးတွင် အိပ်ရင်း ကွဲသွားသော စောက်ဖုတ်လေးကို ကိုင်ပြီး ခုနက အဖြစ်ပျက်တွေကို ပြန်စဉ်းစားနေမိသည်။ ကိုထွန်းလွင်ရဲ့ လီးကြီး ကြီးသည်ကိုတော့ သူမအဖုတ်လေးထဲသို့ လီးဒစ်ကြီး တိုးဝင်လာကတည်းက သိသည်။  သူမ မသိတာက သူမရဲ့ အစိထိပ်ကို ပွတ်ဆွဲနေသော အလုံးလေးတွေကို မသိပေ။ ထိုအလုံးလေးများကြောင့် သူမ သုံးကြိမ်တောင် ပြီးသွားရသည်။ သူမကို စပြီးမလုပ်ခင်က မရွံ့မရှာနဲ့ ယက်ပေးတာကို တွေးလိုက်မိတော့ စောက်ပတ်လေးမှာ အရည်လေးများ ထွက်လာပြန်သည်။ ကိုထွန်းလွင်ရဲ့ လိုးဆောင့်ချက်တွေက သူမယောကျ်ားနဲ့တော့ တခြားစီပါ။ သူမယောကျ်ားကတော့ သုံးရက်တစ်ခါလောက် လေးရက်တစ်ခါလောက်သာ သူမကို လုပ်ဖြစ်သည်။ လုပ်ဖြစ်တိုင်းလည်း သူမမှာ အခုလိုမျိုး ပြီးတယ်ဆိုတာ မကြုံဘူး‌ပေ။ ဒါကြောင့်မို့လည်း ကာမအရသာဆိုတာ ဘာမှန်းမသိခဲ့ပါ။ ကိုထွန်းလွင်နဲ့ တွေ့မှ ကာမအရသာ ကောင်းမှန်း သူမ သိခဲ့ရသည်။ “ကိုထွန်းလွင် ဆိုသော ကိုညိုချောကို ငါ့ယောက်ျားထက်များ ချစ်မိသွားပြီလား” ဆက်ပြီး မတွေးချင်တော့ ဆက်တွေးလျှင် သူမ တကယ် ချစ်မိသွားတော့မည်။

ဦးနေအောင်တော့ သူမ ပြင်ဆင်ထားသော မနက်စာစားပြီး ကုမ္ပဏီသို့ သွားလိုက်ပြီ။ ဦးနေအောင် ထွက်သွားတော့ ကိုထွန်းလွင်ကို မနက်စာကျွေးရန် ဒေါ်ကြီးစိုးကို မှာပြီး သူမ အခန်းသို့ ပြန်သွားသည်။ ကိုထွန်းလွင် မေးလာလျှင်လည်း ခေါင်းကိုက်နေတယ်လို့ ပြောပေးဖို့ မှာထားခဲ့သည်။ ဒေါ်ကြီးစိုးတစ်ယောက် ကိုထွန်းလွင်ကို သွားခေါ်လာပြီး မနက်စာအတွက် ကော်ဖီနဲ့ ကြက်ဥပေါင်မုန့်ကြော် ချပေးသည်။ “ဒေါ်ကြီး… ဟိုလေ… နန်းဒေဝီက လာမစားဘူးလား” “ခေါင်းကိုက်လို့တဲ့ အခန်းထဲမှာ နားနေတယ်ကွဲ့” “ကျွန်တော် ဒါတွေ မစားတတ်လို့ ဒေါ်ကြီး… မစားတော့ပါဘူး…. ကျွန်တော် ပြန်တော့မယ်… ကျွန်တော် နှုတ်ဆက်သွားတယ်လို့ ပြောပေးပါ”။ “အို… ဒီလိုလည်း ဘယ်ဟုတ်မလဲ ငါ့တူရယ်… တခုခုလေး စားပြီးမှသွားပေါ့…. ဘာစားချင်လို့လဲ ဒေါ်ကြီး သွားဝယ်ပေးမယ်” “မုန့်ဟင်းခါးလောက်ဆို ရပါတယ်…. နေပါစေ ဒေါ်ကြီးရယ် ကျွန်တော် ပြန်ရင်းနဲ့ပဲ ဝင်သောက်လိုက်ပါမယ်” “အားမနာပါနဲ့ကွယ်…. ဒေါ်ကြီး လမ်းထိပ်က ဆိုင်မှာ သွားဝယ်လိုက်မယ်”ဆိုပြီး ထွက်သွားသည်။ ကိုထွန်းလွင် အမှန်တကယ်တော့ ညစ်လိုက်ခြင်းသာ။ ဒေါ်ကြီးစိုး ထွက်သွားသည်နှင့် နန်းဒေဝီရှိတဲ့ အခန်းကို လိုက်ရှာနေသည်။ တံခါးတချပ် ခပ်ဟဟလေး ပွင့်နေသော အခန်းကို တွေ့၍ အထဲကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ နန်းဒေဝီ၏ ကျောပြင်လေးကို မြင်လိုက်သည်။ တစ်ခန်းလုံးကို ဝေ့ကြည့်လိုက်တော့ အခန်းထဲ အလှဆင်ထားသော ပစ္စည်းများမှာ အကောင်းစားတွေကြီး သုံးထားမှန်း သိသာသည်။ ကုတင်ကြီးနှင့် မွေ့ယာကလည်း ကြည့်လိုက်သည်နှင့် အိပ်ပစ်လိုက်ချင်စရာပါ။ နန်းဒေဝီက တဖက်လှည့် အိပ်နေသဖြင့် ကိုထွန်းလွင် ဝင်လာသည်ကို မသိလိုက်ပါ။ မွေ့ယာက အိခနဲ ဖြစ်သွားသဖြင့် နန်းဒေဝီ နောက်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ “ကိုထွန်းလွင်… ရှင် ရှင်ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဒီအခန်းထဲ ဝင်လာတာလည်း” “ကို့ချစ်သူကို တွေ့ချင်လို့… လိုက်ရှာရင်း ဝင်လာတာပေါ့” “ဘယ်သူက ရှင့်ချစ်သူလို့ ပြောလို့လည်း” “နန်းပဲ… မနေ့ညက ခေါင်းညိတ်ပြီး ပြန်သွားတာလေ” “ကျွန်မယောက်ျားနဲ့ ပြဿနာတက်မှာစိုးလို့ ခေါင်းညိတ်ခဲ့တာ”။ “ကျွန်မ တောင်ပန်ပါတယ်ရှင်… ရှင်ပြန်ပါတော့” နန်းဒေဝီ နောက်ထပ်စကားတွေ ထပ်မပြောနိုင်အောင် နန်းဒေဝီရဲ့ နီစွေးသော နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုထွန်းလွင် ငုံစုပ်လိုက်သည်။ နန်းဒေဝီရဲ့ လျှာလေးကိုလည်း သူ့လျှာနှင့် ပွတ်တိုက်လိုက်သည်။ နန်းဒေဝီ တစ်ယောက် “အွန်း…အွန်း…”နှင့် ဖြစ်သွားသည်။ ကိုထွန်းလွင်ရဲ့ လက်တွေကလည်း နန်းဒေဝီရဲ့ နို့လေးတွေကို အင်္ကျီပေါ်မှ ဆုပ်နယ်ပေးသည်။ နန်းဒေဝီရဲ့ ရင်သားလေးတွေက တင်းရင်းပြီး ကိုင်လို့ ကောင်းလှသည်။ နို့လေးတွေကို ကိုင်ရင်း အားမရတာနဲ့ အပေါ်အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်သည်။ ဝင်းမွတ်နေတဲ့ ရင်သားလေးနဲ့ ပန်းရောင်သန်းနေတဲ့ နို့သီးခေါင်းလေးကို မြင်လိုက်ရတော့ ကိုထွန်းလွင် မနေနိုင်တော့ပေ။

“ပြွတ်…ပြွတ်… ပလတ် … ပလတ်” ရင်သားတွေကိ ယက်လိုက် နို့သီးခေါင်းလေးကို စို့လိုက်နဲ့ လုပ်နေတော့သည်။ ယက်လိုက် စုပ်လိုက် လုပ်ရင်းကနေ ထဘီပါ ချွတ်ချပစ်လိုက်သည်။ လှလိုက်တဲ့ စောက်ဖုတ်ကလေး ဖွေးပြီး ဖောင်းအိနေသည်။ အမွှေနုလေးတွေကလည်း ရေးတေးတေးလေး ရှိနေသည်။ “ပလတ်…ပလတ်… ပြွတ်စ် ပြွတ်စ်” စောက်ဖုတ်လေးကို အပီအပြင် စုပ်ယက်လိုက်တဲ့ အချိန်မှာတော့ နန်းဒေဝီ တစ်ယောက် အရည်လေးတွေ ထွက်လာခဲ့ရပြီ။ သူမတို့ အိပ်စက်သော ကုတင်ကြီးပေါ်တွင် ကိုထွန်းလွင်က နှူးနပ်နေသဖြင့် နန်းဒေဝီ ရင်ဖိုနေရသည်။ နန်းဒေဝီ တစ်ယောက် ကိုထွန်းလွင်ကို တော်တော်လေး ချစ်သွားခဲ့ရပြီ။ ဖင်ဝလေးကလည်း ပန်းရောင်သန်းပြီး လှပလွန်းတဲ့အတွက် ကိုထွန်းလွင်က လျှာလေးချွန်ပြီး ထိုးကလိလိုက်တဲ့ အချိန်မှာတော့ နန်းဒေဝီ “အိုး ရှီးးး” ဖင်လေးပါ မြောက်တက်ပြီး ပြီးသွားရသည်။ နန်းဒေဝီရဲ့ ခြေချောင်းလေးတွေဆီ မျက်လုံးက ရောက်သွားတော့ ကိုထွန်းလွင် စိတ်ကူး ပြောင်းသွားသည်။ လီးကို ပုဆိုးထဲက ထုတ်လိုက်ပြီး နန်းဒေဝီ၏ ဖြူဖွေးသွယ်လျသော ခြေချောင်းလေးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူ၏လီးကြီးပေါ်သို့ တင်ပေးလိုက်သည်။ သူဌေးသမီး သူဌေးမယာလေးဆိုတော့ ခြေဖဝါးလေးရဲ့ အထိအတွေ့က နူးညံ့လွန်းလှသည်။ လီးကြီးကလည်း အရမ်းတောင်သွားသည်။ “နန်း… အဲဒီလိုကြီး ငြိမ်မနေနဲ့လေ” “ဒီလို ငြိမ်မနေလို့…. ဘာလုပ်ရမှာလည်း” နန်းဒေဝီ သူ့ကို ပြန်မေးမိသည်။ သူတောင် သူမကို ကောင်းအောင် လုပ်ပေးတော့ သူမလည်း သူ့ကို ပြန်ပြီး ကောင်းအောင် လုပ်ပေးချင်မိသည်။ “ကို့ရဲ့လီးကို နန်းရဲ့ ခြေဖဝါးလေးနဲ့ အထက်အောက်ပွတ်ပေး”။ နန်းဒေဝီ မိမိရဲ့ ခြေဖဝါးဖြင့် အထက်အောက် စပြီးပွတ်ပေးလိုက်တော့ ကိုထွန်းလွင် လီးကြီးမှာ နူးညံ့သော အထိအတွေ့များကြောင့် အလွန်ပင်မာကြောပြီး တဆတ်ဆတ် တောင်လာသည်။ “အား… ကောင်းလိုက်တာ နန်းရယ်…. နန်းရဲ့ ခြေဖဝါးလေးကို လိုးရတာ ကောင်းလိုက်တာကွာ” “အို” သူမရဲ့ ခြေဖဝါးလေးကို သူက လိုးရတာ ကောင်းတယ်ဆိုပါလား။ နန်းဒေဝီလည်း ဖိပြီး ပွတ်ပေးနေလေသည်။ ခဏကြာတော့ ကိုထွန်းလွင်က နန်းဒေဝီကို ဆွဲထူပြီး နီစွေးပြီး ပါးလျသော နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာနားမှာ လီးထိပ်ကို ဖြဲပြီး တေ့ပေးလိုက်သည်။ “ဘာလုပ်မလို့လဲ” “အု…အု” ဟလာသော နှုတ်ခမ်းလေးထဲသို့ ကိုထွန်းလွင် ချက်ခြင်းပဲ လီးကို ထိုးထည့်လိုက်သည်။ “နန်းရယ် ကို့ကို စုပ်ပေးနော်… စုပ်ပေးပါနော်” နန်းဒေဝီ တစ်ခါမှ မစုပ်ဘူးသဖြင့် ဘယ်လိုလုပ်ရမှန်း မသိပေ။

သူ့ရဲ့ လီးကလည်း ပါးစပ်ထဲမှာ ပြည့်နေသည်။ မာလိုက်တာကလည်း အသားချောင်းကြီးလိုပဲ။ “နန်း မစုပ်တတ်ဘူး” “နန်းရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးနဲ့ ရှေ့နောက် ဖိပြီးစုပ်…. နောက်ပြီး လျှာလေးနဲ့ ကို့အတံကို ကလိ”။ “ပြွတ်…ပြွတ်…ပြွတ်…” နန်းဒေဝီ သူခိုင်းတဲ့အတိုင်း တပြွတ်ပြွတ်နေအောင် ပြန်စုပ်ပေးမိသည်။ ပါးစပ်ထဲမှာ သူ့လီးကြီးက တဆတ်ဆတ်နဲ့ ဖြစ်နေအောင်ကို စုပ်ပေးနေမိတာပေါ့။ သူကတော့ နန်းခေါင်းလေးကို ကိုင်ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်နဲ့ နန်းပါးစပ်လေးကို လုပ်နေတယ်ထင်တာပဲ။ “ပြွတ်…ပြွတ်” သူမရဲ့ စောက်ပတ်လေးကို မရွံ့မရှာနဲ့ ယက်ပေးသလို သူမလည်း သူ့လီးကို ပြန်ပြီးစုပ်ပေးနေမိသည်။ မစုပ်တတ် စုပ်တတ် စုပ်ပေးနေတဲ့ နန်းဒေဝီရဲ့ နုနယ်သော မျက်နှာလေးကို ကြည့်ပြီး ကိုထွန်းလွင် ဖီးတက်နေသည်။ “အား… နန်းရယ်… အချစ်ရယ်” “အရမ်း ကောင်းတယ်ကွာ” “ဘလွတ်” ကိုထွန်းလွင် ပြီးချင်လာသဖြင့် နန်းဒေဝီရဲ့ ပါးစပ်ထဲကနေ လီးကို အပြင်ထုတ်လိုက်သည်။ နန်းဒေဝီ ခမျာ ပါးစပ်လေးဟပြီး ကျန်နေခဲ့သည်။ “နန်း…. ကို့ကို ကုန်းပေးပါ့လား” ချစ်မိသွားပြီဆိုတော့လည်း နန်းသူဇာ ဘာမှမပြောတော့ပဲ သူ့စိတ်ကြိုက် ကုန်းပေးလိုက်သည်။ သူ့ရှေ့မှာ ကိုယ်လုံးတီးလေးနဲ့ ကုန်းပေးထားတော့ ရှက်တာပေါ့။ နန်းဒေဝီရဲ့ အိုးကတော့ လုံးပြီးတင်းနေသည်။ “နန်း… ခါးကို နည်းနည်းလေးနှိမ့်ပြီး…. ဖင်ကို ကော့ပေးထား” နန်းဒေဝီရဲ့ နောက်ကနေ စိတ်ကြိုက် အနေထားဖြစ်အောင် ကိုထွန်းလွင် ခိုင်းလိုက်သည်။ စကုန်းလိုက်တည်းက ပန်းရောင်သန်းနေသော ဖင်ဝလေးကို ကိုထွန်းလွင် မြင်လိုက်ရသောကြောင့် ဖင်လိုးဖို့ အကောင်းဆုံးအနေအထား ရောက်အောင် ခိုင်းလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ပထမကတော့ စောက်ဖုတ်လေးကို လိုးမလို့ပါ။ နန်းဒေဝီရဲ့ အပျိုစင်ဘဝကို ဦးနေအောင်က ဒီကုတင်မွေ့ယာပေါ်မှာ ယူခဲ့မှာပဲ ဆိုတာတွေးပြီး သူလည်း နန်းဒေဝီရဲ့ ဖင်အပျိုရည်လေးကို ဒီကုတင်မွေ့ယာပေါ်မှာ ယူချင်တာကြောင့် စိတ်ကူး ပြောင်းသွားခြင်းဖြစ်သည်။ စိတ်ကြိုက်အနေထား ရောက်နေပြီဖြစ်သော နန်းဒေဝီကို နောက်ကနေပြီး လက်တစ်ဖက်က စောက်ဖုတ်လေးကို ပွတ်ပေး၊ ဖင်ဝလေးကို လျှာဖျားလေးနဲ့ ထပ်ပြီး တံတွေးစွတ်လိုက်သည်။ ဖင်ဝလေးကို ထပ်ပြီး အယက်ခံလိုက်ရသဖြင့် နန်းဒေဝီ ဖင်လေးတွေ တုန်ခါသွားအောင် လူးလွန်းသွားသည်။  ဖင်ဝလေးမှာ တံတွေးလေးတွေနဲ့ စိုနေပြီး ဖင်အဆီလေးတွေလည်း ထွက်လာတော့ လီးဒစ်ကို ဖြဲလိုက်ပြီး ဖင်ထဲကို ဒစ်မြုပ်အောင် ထိုးထည့်လိုက်တော့သည်။ “ဗျစ်… အား…အမလေး… ကိုထွန်လွင်… အား…အပေါက် မှားနေတယ်… အမလေး… ဖင်ကွဲသွားပြီလား မသိဘူး” ဖင်ထဲ ဒစ်မြုပ်သွားမှတော့ ကိုထွန်းလွင် ထုတ်မပေးပဲ နည်းနည်းချင်း ဖိလိုးပြီး ထိုးထည့်သည်။

ရုန်းထွက်ဖို့ ကြိုးစားနေသော နန်းဒေဝီရဲ့ ခါးသေးသေးလေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် စုံကိုင်ပြီး  ထိန်းထားသေးသည်။ “မရဘူး နာတယ်… အဲဒီအပေါက်ကို မလုပ်ပါနဲ့တော့…. ဟိုဟာကိုပဲ လုပ်ပါ… အီး…ဟီး…ဟီး” နန်းဒေဝီ နာလွန်း စပ်လွန်းသဖြင့် ငိုပြီး ပြောလေတော့သည်။ လီးကလဲ ဖင်ဝထဲမှာ ပြည့်ကြပ်နေသည်။ “ဒစ်…ဒစ်… ဗျစ်…ဗျစ်” ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး လှုပ်ရှားအောင် ငိုနေသဖြင့် လီးကို ဖင်ထဲသို့ ပိုဝင်အောင် နှဲ့သွင်းသလို ဖြစ်နေသည်။ ကိုထွန်းလွင်လည်း အားမလိုအားမရ ပိုဖြစ်လာပြီး လီးကို အဆုံးထိရောက်အောင် ခါးကိုကိုင်ထားသော လက်ကို အားစိုက်ပြီး ဖိသွင်းလိုက်တော့သည်။ “ဖျစ်…ဗျစ်…ဗလစ်” ပန်းရောင်သန်းနေသော ဖင်ဝလေးပါ  ချိုင့်ဝင်သွားသည်။ နန်းဒေဝီလေးကတော့ အဆက်မပြတ် ငိုနေရတော့သည်။ “ဗျစ်…ဒုတ်…ဗျစ်… ဒုတ်…ဗလစ်” “နန်းရဲ့ စောက်ပတ်လေးကို ဦးနေအောင်က ဒီမွေ့ယာပေါ်မှာ ပထမဆုံးစလိုးသလို… ကိုလည်း နန်းရဲ့ ဖင်ကို ဒီမွေ့ယာပေါ်မှာ ပထမဆုံးဖြစ်အောင် လိုးချင်လို့ပါ… နန်းရယ်…နော်…နော်” အဲဒီလို ပြောပြောပြီး နန်းဒေဝီရဲ့ ဖင်သားလေးများ တုန်ခါသွားအောင် ကိုထွန်းလွင် ဆောင့်ဆောင့်လိုးတော့သည်။ လိုးခံနေရသည့် ဖင်ကလည်း နာတာလိုလို ကောင်းတာလိုလိုနဲ့ စောက်ပတ်လေးကတော့ ယားပြီး စောက်စိလေးကတော့ အပြတ်ကို တဆတ်ဆတ်နဲ့ တောင်နေသည်။ နန်းဒေဝီ ပြီးခါနီးနေပြီ။ ကိုထွန်းလွင်ကတော့ သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး နေရာမကျန်အောင် လုပ်တတ်သည့် သူပါလားလို့ တွေးမိပြန်သည်။ ကြပ်ထုပ်နေသော ဖင်ဝလေးရဲ့ ညှစ်နေတဲ့ ဒဏ်ကို ကိုထွန်းလွင်တစ်ယောက် ကောင်းကောင်းကြီး ခံစားနေရသလို ဖင်လိုးတာ ပထမဆုံး ခံဖူးပြီး တဖြည်းဖြည်းနဲ့ အရသာ တွေ့တွေ့လာတဲ့ နန်းဒေဝီတို့ နှစ်ယောက် ကာမပန်းတိုင်ကို အတူတူတက်လှမ်းဖို့ ကြိုးစားနေကြသည်။ “အင့်….အား ကို ပြီးတော့မယ် နန်လေး…အားးးရှီးးး… ဗျစ်…ဗွက်… အားးး ပြီးပြီ” “အိုးး အမလေးလေးးး…ကျွတ်စ်ကျွတ်စ်… အားးအင်းးး” ကိုထွန်းလွင်တစ်ယောက် နန်းဒေဝီရဲ့ ဖင်ထဲသို့ သုတ်ရည်များ ပြည့်လျှံအောင် ပန်းထည့်လိုက်သလို နန်းသူဇာလည်း စောက်ပတ်လေးထဲမှ စောက်ရည်လေးများ ရွှဲနေအောင်ထွက်ကျသွားသည်။ “ပလွတ်” “ဗွက်” လီးထဲမှ သုတ်ရည်များ ဖင်ထဲသို့ ကုန်စင်အောင်ထည့်ပြီးမှ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ နန်းဒေဝီရဲ့ ခါးလေးကို ကိုင်ထားတဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကို လွှတ်လိုက်ရာ နန်းဒေဝီလည်း ပျော့ခွေသွားပြီး မွေ့ယာပေါ်သို့ ကျသွားသည်။ “နန်း… ကို့ကို ချစ်လားဟင်” “ပြောစရာ လိုသေးလို့လား… လူတစ်ကိုယ်လုံး ခြေဖဝါးရော ဖင်ရော ရှိတာတွေအကုန်လုံး နေရာမကျန် လုပ်ပြီးတော့မှ” “နန်းရဲ့ ယောကျ်ားထက် ကို့ကို ပိုမချစ်ဘူးလား” “သူ့ထက် ပိုချစ်လို့လည်း ရှင်လုပ်သမျှတွေကို ခံနေတာပေါ့… ကျွန်မရဲ့ အချစ်တွေက ရှင့်ဆီကို အကုန်လုံး ပြောင်းသွားခဲ့ပါပြီ”။….ပြီး

Zawgyi

ခမ္းနားလွပေသာ အိမ္ႀကီး၏ အရွင္သခင္ကေတာ့ ဦးေနေအာင္ ဆိုသူျဖစ္သည္။ အသက္ေလးဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္မွ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ေလသည္။ ယူထားသည့္ မိန္းမက သူ႔ထက္ ႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ ငယ္သည္။ ေကာင္မေလးက ဆယ့္ကိုးႏွစ္ထဲကို လပိုင္းေလာက္သာ ေရာက္ေသးသည္။ အရပ္က ၅ေပ ၇လက္မေလာက္ရွိသည္။ ခါးေသးေသးက်ဥ္က်ဥ္ေလးကို ထိန္းထားေသာ အိုးေလးမွာ လုံးၿပီး တင္းေနေတာ့ ေယာက်္ားတိုင္း ႏွစ္ခါမက ျပန္ၾကည့္ရေလာက္ေအာင္ကို တပ္မက္စရာပါ။ ရွမ္းတ႐ုတ္မေလးဆိုေတာ့ အသားအေရကလည္း ျဖဴဝင္းၿပီး စိုလဲ့ေနသည္။ နန္းေဒဝီ ဆိုတဲ့ နာမည္အတိုင္း နန္းစံၿပီး ေခ်ာေမာလွပသည္။ သူမကို လိုက္သည့္ ႐ြယ္တူေကာင္ေလးမ်ားကို စိတ္မဝင္စားပဲ ဦးေနေအာင္ ကိုမွ ျပန္ခ်စ္မိသည္။ အခ်စ္ဆိုတာကလည္း ဆန္းၾကယ္လွသည္။ နန္းေဒဝီ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ပိုက္ဆံခ်မ္းသာသည္။ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးေလးဆိုေတာ့ မိဘမ်ားကလည္း အလိုလိုက္သည္။ “ဦးေနေအာင္”လို သူေဌးႀကီးကို ယူလိုက္ျခင္းက ပစၥည္း ဥစၥာေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ တကယ္ေမတၱာစစ္နဲ႔ ခ်စ္လို႔ယူၾကတာလို႔လည္း အားလုံးက နားလည္ထားသည္ေလ။ ကုမၸဏီက အလုပ္ကိစၥေတြ ၿပီးသြားေတာ့ အိမ္ကိုပဲ တန္းျပန္သည္။ ကားေတြက အရမ္းရႈပ္ေနေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္တာ နည္းနည္းေနာက္က်သြားသည္။ ကားကို ရပ္ထားၿပီး အိမ္ထဲဝင္လိုက္ေတာ့ ထုံစံအတိုင္း ဇနီးေခ်ာေလးက သံပုရာ ေဖ်ာ္ရည္ခြက္ကေလးကိုင္ၿပီး ေစာင့္ေနရွာသည္။ “ဦးေနေအာင္… ကုမၸဏီမွာ အလုပ္ကိစၥေတြ မ်ားေနလို႔လား” “မဟုတ္ပါဘူး… နန္းေဒဝီရယ္… လမ္းမွာ ကားေတြရႈပ္ေနလို႔ပါ…. ဇနီးေခ်ာေလး ေဖ်ာ္ေပးတဲ့ သံပုရာေဖ်ာ္ရည္သာက္လိုက္ရင္ မပင္ပန္းေတာ့ပါဘူး…. ေပး ေပး… ဦးေန အရမ္းေသာက္ခ်င္ေနၿပီ”။ နန္းသူဇာ လွပေသာ မ်က္ေစာင္းေလး ခ်ီလိုက္ၿပီး “သြား… အပိုေတြ လာေျပာေနတယ္… ေရာ့… အေမာေျပသြားေအာင္ ေသာက္လိုက္ေတာ့”။ ဒီေလာက္ အလိုက္သိၿပီး ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဇနီးေခ်ာကို ဦးေနေအာင္ အလြန္ပင္ ျမတ္ႏိုးလွသည္။ လုပ္ရင္လဲ အဝတ္အစားေတာင္ မခြၽတ္ေပ။ ထဘီေလး လွန္ၿပီး အသာအယာပဲ လုပ္သည္။ ႏို႔ေလးေတြကို ကိုင္ရင္လည္း အက်ႌေပၚကပဲ ဖြဖြေလးကိုင္သည္။ ယူထားတဲ့ သုံးလအတြင္းမွာ ဦးေနေအာင္တစ္ေယာက္ သူ႔ဇနီးေခ်ာေလးရဲ႕ ကိုယ္လုံးတီး အလွအပမ်ားကို မျမင္ဘူးေပ။

အိစက္ညက္ေညာတဲ့ ေမြ႕ယာေပၚမွာ ညင္ညင္သာသာေလးေတြျဖင့္ပဲ ခ်စ္ဗ်ဴဟာ ခင္းၾကေလသည္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း နန္းေဒဝီက အပ်ိဳေလး တစ္ေယာက္လိုပဲ လွပစြာ ရွိေနဆဲျဖစ္သည္။ “အား… အရမ္းနာတာပဲ” သူေဌး ဦးေက်ာ္သိန္းရဲ႕ တစ္ဦးတည္းေသာ သမီးေလး ဆုျမတ္ကို ကိုထြန္းလြင္ဆိုသူက ျဖဳတ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုထြန္းလြင္ ဆိုတာကလည္း အျခားသူမဟုတ္ေပ။ သူေဌး ဦးေက်ာ္သိန္း၏   အားကိုးရေသာ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ပါးနပ္လြန္းေသာ ကိုထြန္းလြင္ ေၾကာင့္သာ ကုမၸဏီတစ္ခုလုံး ရပ္တည္ ေနႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုထြန္းလြင္ကလည္း အသားညိဳၿပီး အရပ္အေမာင္းေကာင္းကာ ေယာက်္ားပီသသည္။ ေစာ္ေတြကလည္း တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ေပါသည္။ သူ႔ရဲ႕ လီးကလည္း လက္သုံးလုံးေလာက္ တုတ္ၿပီး အရွည္က ၇လက္မေလာက္ရွိသည္။ ဆုျမတ္ ေအာ္ရတာလည္း မေျပာႏွင့္ လီးကို ေဂၚလီသုံးလုံး တတ္ထားတာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ရွိေသးသည္။ ဆုျမတ္ရဲ႕ အပ်ိဳႏုႏုထြတ္ထြတ္ ေစာက္ပတ္ေလးက ေဂၚလီသုံးလုံးရဲ႕ ဒဏ္ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ခံစားေနရသည္။ “ဘလြတ္..ဘြတ္… အား” ကိုထြန္းလြင္၏ ေဂၚလီတတ္ထားေသာ လီးညိဳႀကီးက ေဖြးသန႔္ေနတဲ့ ေစာက္ပတ္ အသစ္စက္စက္ေလးထဲကို ဝင္ထြက္ေနသလို လအုႀကီး ႏွစ္လုံးကလည္း ဆုျမတ္ရဲ႕ ဖင္ဝေလးမွာ တဘတ္ဘတ္နဲ႔ ႐ိုက္ခက္လို႔ေနသည္။ “ဆုျမတ္ေလး… ကို လုပ္တာ… ခံလို႔ေကာင္းလား” “ေကာင္းမေကာင္းေတာ့ မသိဘူး…. ဟိုထဲက အရမ္းနာတယ္” “ဘယ္ထဲကလည္း… ဆုျမတ္ေလးရဲ႕”။ ခ်စ္စဖြယ္ မ်က္ေစာင္းေလးထိုးၿပီး “ေစာက္ပတ္ထဲက နာေနတာ…. ကဲ ေက်နပ္ၿပီလား” ကိုထြန္းလြင္နဲ႔က်မွ သူမရဲ႕ႏႈတ္မွ တစ္ခါမွ မေျပာဘူးတာေတြ ေျပာေနရသည္။ ကိုထြန္းလြင္ရဲ႕ လီးႀကီးက သူမရဲ႕ ေစာက္ပတ္ေလးထဲမွာ ျပည့္ၾကပ္ေနသည္။ လီးႀကီး၏ ေဘးမွ ဖုဖုထစ္ထစ္ကေလးမ်ား သူမရဲ႕ အစိေလးကို လာၿပီးထိလိုက္တိုင္း သူမအဖို႔ေတာ့ တစ္ကိုယ္လုံး ရွိန္းဖိန္းလို႔ေနသည္။ “အား… ေကာင္းလိုက္တာ ဆုျမတ္ေလးရယ္” ေဂၚလီတတ္ထားတဲ့ ကိုထြန္းလြင္လည္း အပ်ိဳေစာက္ပတ္ေလးရဲ႕ တင္းၾကပ္တဲ့ အေတြ႕အထိေအာက္မွာ ဘယ္လိုမွ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ လရည္မ်ား ဆုျမတ္ရဲ႕ ေစာက္ပတ္ေလးထဲသို႔ ပန္းထည့္လိုက္ေတာ့သည္။ “ဆုျမတ္… ေရာ့ ကို႔လီးကို ကိုင္ၾကည့္ေလ” ဆိုၿပီး ဆုျမတ္ရဲ႕ လက္ကေလးကို ယူၿပီး ကိုထြန္းလြင္က သူ၏လီးေပၚသို႔ တင္ေပးလိုက္သည္။

ဆုျမတ္လည္း အခုမွပင္ မိမိရဲ႕ ေစာက္ပတ္ေလးကို လိုးသြားေသာ လီးႀကီးကို  ကိုင္မိလိုက္သည္။ လက္ထဲမွာ လီးႀကီးက သူမ လက္ႏွင့္ပင္ မဆန႔္ေအာင္ ႀကီးမားၿပီး ဖုဖုထစ္ထစ္ေတြ စမ္းမိလို႔ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လီးရဲ႕ အေရျပားထဲမွ ဖုထေနတာေလးေတြကို ျမင္လိုက္ရသည္။ “ကို… ဒါေတြက ဘာျဖစ္ထားတာလည္းဟင္…. အနာေတြ ေပါက္ေနလို႔လား” “အနာေတြ မဟုတ္ပါဘူး ဆုျမတ္ေလးရဲ႕ …. ဆုျမတ္ကို အာရပါးရ ခ်စ္ခ်င္လို႔…. တတ္ထားတဲ့ အလုံးေလးေတြေလ…. ေဂၚလီလို႔ ေခၚတယ္… ဆုျမတ္ေလးရဲ႕” ဆိုၿပီး ျပန္ေတာင္လာတဲ့ လီးႀကီးကို ဆုျမတ္ရဲ႕ ေစာက္ပတ္ေလးထဲကို ထည့္သြင္းလိုက္သည္။ ဒုတိယအခ်ီ ထပ္လုပ္ေတာ့ ဆုျမတ္လဲ ေဂၚလီရဲ႕ ေကာင္းေၾကာင္းကို သိသြားရၿပီေလ။ ဆုျမတ္လည္း ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ ၃ခါေလာက္ ၿပီးသြားသည္။ ကိုထြန္းလြင္ လီးေခ်ာင္းတစ္ခုလုံးလဲ ဆုျမတ္ရဲ႕ အရည္ေတြနဲ႔ စိုလက္ေနတာေပါ့။ ကိုထြန္းလြင္လည္း ဆုျမတ္ ေလးခ်ီေျမာက္ ၿပီးတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ကြပ္တိျဖစ္ေအာင္ ေစာင့္ၿပီး သုတ္ရည္မ်ားကို ဆုျမတ္ အဖုတ္ေလးထဲသို႔ ထည့္လိုက္ေတာ့သည္။ “တူတူတူ… တူတူတူ” ဘယ္သူဆက္တာလည္းလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူေဌးဦးေက်ာ္သိန္းဆီမွ ျဖစ္ေနသည္။ ဘာအေၾကာင္းကိစၥရွိလို႔မ်ား ဟမ္းဖုန္းကို ေခၚတာလည္း မသိဘူး။ အေရးႀကီးတဲ့ အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္ဖို႔မ်ားသည္။ ကိုထြန္းလြင္ ဖုန္းကိုင္လိုက္ၿပီး လွမ္းေမးလိုက္သည္။ “ဆရာ ဘာအေရးႀကီး ကိစၥမ်ားရွိလို႔လဲ” “ေအး ရွိတယ္…. ထြန္လြင္…. ငါတို႔ရဲ႕ ၿပိဳင္ဘက္ကုမၸဏီက သူေဌးဦးေနေအာင္ မိန္းမယူထားတာ မၾကာေသးဘူး” “အဲဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ဘာလုပ္ေပးရမလည္း ဆရာ” “ေအး ဘာလုပ္ရမလည္းဆိုေတာ့ ငါေျပာျပမယ္…. သူ႔ကိုႏိုင္ဖို႔ ငါတို႔မွာ အခ်ိန္ေကာင္း ေရာက္လာၿပီေပါ့ကြာ… ဟား… ဟား… ဟား…. အစီအစဥ္က ဒီလိုရွိတယ္ကြာ”ဆိုၿပီး ေလသံကိုနိမ့္ကာ ေျပာျပသည္။ “မင္းလည္း…ၾကည့္ၿပီး လႈပ္ရွားလိုက္ေပါ့ကြာ…… ဟား…ဟား”။ ဦးေနေအာင္ ကုမၸဏီကေန ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္တယ္ဆိုတာရယ္ အိမ္မွာ အိမ္သားေတြ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလည္း ဆိုတာရယ္ စုံစမ္းထားတယ္။ ဦးေနေအာင္ရဲ႕ ဇနီးေလးကိုေတာ့ မျမင္ဘူးေသးေပ။ ေယာက်္ားကို အရမ္းခ်စ္တဲ့သူကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ခ်င္းကပ္ရမလဲ ဆိုတာ ေတြးရင္းနဲ႔ အခ်ိန္ေတြပဲ ကုန္လာတယ္။ “ကြၽီ” “အေမ့” ကားဘရိတ္ အုပ္သံႏွင့္အတူ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ လမ္းေဘးသို႔ လဲက်သြားေလသည္။

ကားကေတာ့ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေမာင္းေျပးသြားသည္။ အျဖစ္အပ်က္က ျမန္ဆန္လြန္သျဖင့္ ကိုထြန္းလြင္လည္း ကားနံပါတ္ကို မွတ္ထားဖို႔ ေမ့သြားသည္။ ဦးေနေအာင္တို႔ အိမ္ကိုလာစုံစမ္းရာမွ စာဗူးေတာင္းသိုက္ႏွင့္ တိုးေနသည္။ ေကာင္မေလး လဲက်ေနေသာေနရာသို႔ သြားလိုက္သည္။ ေကာင္မေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လဲက်သြားလို႔ ပြန္းတဲ့ ဒဏ္ရာကလြဲၿပီး ဘာမွ မရွိပါ။။ ေကာင္မေလးကေတာ့ လန႔္သြားၿပီး ေမ့ေနသည္။ “ညီမ… ညီမ” “အင္း” ေပြ႕ထူၿပီး ေခၚလိုက္ေတာ့မွ သတိ ျပန္လည္လာသည္။ “ညီမ…. သတိရလာၿပီလား….  ကားနဲ႔ေတာ့ မတိုက္ မိပါဘူး… ညီမ ေဘးကို လဲက်ၿပီး ပြန္းသြားတဲ့ ဒဏ္ရာေလာက္ပဲ ရွိမယ္ထင္တယ္။ “အား… ကြၽတ္…ကြၽတ္” ေကာင္မေလးက ႐ုတ္တရက္ ထရပ္လိုက္ေတာ့ ဘယ္ေနရာ နာသြားလည္း မသိဘူး ညည္းညဴေနတယ္။ “ရရဲ႕လား… ဘယ္ေနရာ နာသြားတာလည္း” “ရပါတယ္… ေျခဖမိုးက အေၾကာတင္သြားတာနဲ႔ တူတယ္” “အိမ္က ေဝးေသးလား” “မေဝးေတာ့ပါဘူး…. ေရွ႕နားေလးဆို ေရာက္ၿပီ” “ကူညီလက္စနဲ႔ေတာ့ မထူးေတာ့ပါဘူး…. ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ထိ လိုက္ပို႔ေပးပါ့မယ္ဂ ကိုထြန္လြင္ ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ေကာင္မေလးရဲ႕ ဘယ္ဖက္ လက္ေမာင္းအိုးေလးကို ကိုင္ၿပီး ေကာင္မေလးရဲ႕ အိမ္သို႔ လိုက္ပို႔သည္။ ေကာင္မေလးရဲ႕ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ကိုထြန္းလြင္ အေတာ္ေလး အံ့ၾသသြားသည္။ ေကာင္မေလးရဲ႕ အိမ္မွာ သူ အၿမဲလာစုံစမ္းေနေသာ ဦးေန‌ေအာင္ရဲ႕အိမ္ ျဖစ္ေနသည္။ ဒါဆို ဒီေကာင္မေလးက ဦးေနေအာင္၏ အလြန္ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလွစြာေသာ ဇနီးေလး နန္းေဒဝီမ်ား ျဖစ္ေနမလား။ “ေဒၚႀကီးစိုး…  လာတြဲပါဦး” “ဟုတ္… လာပါၿပီ မမေလး”ဆိုၿပီး အသက္ ငါးဆယ့္ငါးႏွစ္ခန႔္ ရွိမည့္ ေဒၚစိုးဆိုသူ မိန္းမႀကီး ကားဂိုေဒါင္ထဲမွ ထြက္လာၿပီး ေကာင္မေလးကို လာတြဲကာ ခမ္းနားလွပေသာ အိမ္ႀကီးထဲသို႔ ေခၚသြားသည္။ ဒီေကာင္မေလးသည္ နန္းေဒဝီဆိုတာ ပိုၿပီး ေသခ်ာသြားသည္။ အခုမွ ေကာင္မေလးကို ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မိသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလးကို ေခ်ာသည္။ အ႐ြယ္အားျဖင့္လည္း ႏုနယ္သည္။ နန္းေဒဝီရဲ႕ အလွအပကို ၾကည့္ရင္းက ပိုပိုႏွေျမာလာသည္။ “အေဒၚႀကီး… ဒဏ္ေၾကလိမ္းေဆးနဲ႔ ပတ္တီးေလး ယူေပးပါ့လား… ကြၽန္ေတာ္ ေဆးလိမ္းၿပီး ပတ္တီးပါ စည္းေပးသြားမယ္”။ “အို…မဟုတ္တာ… ေနပါေစ…ရပါတယ္… ခဏေနမွ ကြၽန္မဖာသာ လုပ္လိုက္ပါ့မယ္”။ ေဆးေတြ သြားယူေနေသာ အေဒၚႀကီး ေရာက္လာသည္။ “ရပါတယ္ဗ်ာ….  အားမနာပါနဲ႔…. ေပး…ေပး… အေဒၚႀကီး” ဆိုၿပီး ကိုထြန္းလြင္က သြက္လက္စြာယူၿပီး နန္းေဒဝီ ထိုင္ေနေသာ ေနရာသို႔ သြားလိုက္သည္။

စီးကြင့္ ထိုးထားေသာ အဝါေရာင္ ကတၱီပါဖိနပ္ အပါးေလးကို ညႇပ္စီးထားေသာ နန္းေဒဝီ၏ ေျခေခ်ာင္းေလးမ်ားမွာ ျဖဴေဖြးၿပီး သြယ္လ်လ်ေလးဆိုေတာ့ ဖြဖြေလး ကိုက္ခ်င္စရာ ေကာင္းလွသည္။ နန္းေဒဝီ စီးထားေသာ ဖိနပ္ေလးကို ကိုထြန္းလြင္က ခြၽတ္ေပးၿပီး ေျခဖမိုးကို ေဆးလိမ္းဖို႔ ျပင္လိုက္စဥ္ “အို… ရပါတယ္… ကြၽန္မဖာသာ” နန္းေဒဝီရဲ႕ စကားမဆုံးခင္မွာပဲ ကိုထြန္လြင္က ဖိနပ္ေလးကို ခြၽတ္ၿပီးသြားသည္။ “အို… အားနာလိုက္တာရွင္” “ရပါတယ္… ကိစၥမရွိပါဘူး… ဒဏ္ရာ သက္သာဖို႔က အဓိကပဲေလ” ေျပာၿပီး ေျခဖမိုးေလးကို ေဆးလိမ္းေပးေနေသာ ကိုထြန္းလြင္ကို ၾကည့္ၿပီး နန္းေဒဝီတစ္ေယာက္ အားနာတာေရာ စိတ္လႈပ္ရွားတာ ေတြေရာ ျဖစ္ေနသည္။ နန္းေဒဝီ စိတ္လႈပ္ရွားေနစဥ္ ကိုထြန္းလြင္တစ္ေယာက္ သူမရဲ႕ ေျခဖမိုးေလးကို ေဆးလိမ္းၿပီး ပတ္တီးေတာင္ စည္းေပး ၿပီးသြားၿပီ။ ကိုထြန္းလြင္လည္း ၿပီးသြားသည္ႏွင့္ “ကြၽန္ေတာ့္ကို ျပန္ခြင့္ျပဳပါအုံ” နန္ေဒဝီလည္း အခုမွ သတိရကာ “အစ္ကို႔ နာမည္က” “ကြၽန္ေတာ့္နာမည္က ကိုထြန္းလြင္ပါ” “ကြၽန္မနာမည္က နန္းေဒဝီပါ…. ေနာက္လမ္းႀကဳံရင္လည္း…. အိမ္ကို လာလည္လို႔ရပါတယ္”။ “လမ္းႀကဳံမွာလည္း…. မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး…. ဒီဘက္ကို ေရာက္ျဖစ္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဝင္ခဲ့ပါ့မယ္…. သြားလိုက္ပါအုန္းမယ္” ကိုထြန္းလြင္ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာၿပီး အိမ္ထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ အဲဒီ အခ်ိန္ကစၿပီး ဦးေနေအာင္တို႔ အိမ္ဖက္ မေရာက္ေတာ့တာ တစ္လခြဲေလာက္ ရွိသြားၿပီ။ နန္းေဒဝီရဲ႕ မ်က္ႏွာေလးကို ျမင္ေယာင္မိတိုင္း ဆုျမတ္ကိုပဲ ေခၚၿပီး လိုးျဖစ္ေနတယ္။ ရည္းစားသက္တမ္းေလး ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ဆုျမတ္လည္း လီးကို ေကာင္းေကာင္းစုတ္တတ္ၿပီး ေအာက္ေပးလည္း ေကာင္းလာတယ္။ ဆုျမတ္ဖင္ကိုေတာ့ တစ္ခါမွ မလိုးဖူးေသးဘူး။ ကုမၸဏီကို မသြားပဲ အိမ္မွာပဲ ဇိမ္ယူရင္း စဥ္းစားေနမိတယ္။ “ေဒါက္…ေဒါက္” အခန္းတံခါး ေခါက္သံၾကားလို႔ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆုျမတ္ ျဖစ္ေနတယ္။ “ကုမၸဏီကို မသြားပဲ ဒီအခန္းထဲမွာ ၿငိမ့္ေနတယ္ေပါ့…. သြားစို႔…. အျပင္သြားၿပီး မုန႔္စားရေအာင္” “ေနပါဦး ခ်စ္ေလးရယ္”ဟု ေျပာကာ ဆုျမတ္ ကိုယ္လုံးေလးကို ေပြ႕ခ်ီၿပီး ေမြ႕ယာေပၚ တင္လိုက္သည္။ “ႁပြတ္…ႁပြတ္” ေမြ႕ယာေပၚမွာ ထိုင္ေနေသာ ဆုျမတ္ကို ကိုထြန္လြင္က ႏႈတ္ခမ္းေလးကို စုပ္နမ္းလိုက္ၿပီး “အင့္… ကို႔ရဲ႕လီးကို စုပ္ေပးအုန္း”ဟု ေျပာကာ မတ္တတ္ရပ္ရင္းကေန ဆုျမတ္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းဝဆီသို႔ လီးကို ေတ့ေပးလိုက္သည္။

ဆုျမတ္ကလည္း ကိုထြန္လြင္လုပ္သမွ်ဆို မျငင္းေပ။ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဟလိုက္ၿပီး ပါစပ္ထဲ တိုးဝင္လာတဲ့ လီးကို လီးထိပ္ေလးစုပ္လိုက္၊ လီးတံကို လွ်ာနဲ႔ပတ္ဆြဲလိုက္၊ ေဂြးဥေလးကိုလွ်ာနဲ႔ထိုးလိုက္ လုပ္ကာ အစြမ္းကုန္ စုပ္ျပေနသည္။ “အား…ကြၽတ္…ကြၽတ္… ေကာင္းလိုက္တာ ဆုျမတ္ေလးရယ္… ေတာ္လိုက္တာကြာ” ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ၾကာေအာင္ စပ္ခိုင္းၿပီးမွ ကိုထြန္လြင္က ဆုျမတ္ကို ေမြ႕ယာေပၚမွ ဆင္းခိုင္းၿပီး ေလးဘက္ကုန္းခိုင္းလိုက္သည္။ ေနာက္သို႔ ျပဴထြက္လာေသာ ေစာက္ဖုတ္ေလးက ေဂၚလီတိုက္စားမႈေၾကာင့္ နည္းနည္းကြဲေနသည္။ ဖင္ဝေလးကေတာ့ ပန္းေရာင္သန္းၿပီး ခပ္စူစူေလးဆိုေတာ့ ကိုထြန္လြင္ကို ဆြဲေဆာင္ေနသေယာင္။ ကုန္းေပးထားတဲ့ ဆုျမတ္ရဲ႕ ေစာက္ပတ္ေလးကို ကိုထြန္လြင္ အရင္လိုးလိုက္သည္။ လက္ကို တံေတြးစြတ္ကာ ဖင္ဝေလးကိုပါ ကလိေပးေနသျဖင့္ ဆုျမတ္ ခမ်ာ “အား.. ကိုရယ္.. ဘယ္လိုေတြ လုပ္ေနတာလည္းကြာ… အသဲယားတယ္…အိုးး အင့္ဟင့္ဟင့္….အအ” ညည္းသံေလးေတြျဖင့္ ရွိေနသည္။ “ယားေနရင္…. ကို လုပ္ေပးမွာေပါ့ ဆုျမတ္ေလးရဲ႕”ဆိုၿပီး ေစာက္ပတ္ထဲကေန လီးကို “ဗြက္”ကနဲ ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ဖင္ဝကို ေတ့လိုက္သည္။ “ကို… ဘာလုပ္မလို႔လဲ” ဖင္ဝကို လီးျဖင့္ ေတ့ထားသျဖင့္ ဆုျမတ္လန႔္ၿပီး ေမးလိုက္သည္။ “ဆုျမတ္ကို ခ်စ္မလို႔ေပါ့”လို႔ ေျပာၿပီး ေစာက္ရည္ေလးမ်ားနဲ႔ စိုလက္ေနတဲ့ လီးကို လက္ျဖင့္ထိန္းၿပီး ဖင္ဝေလးထဲသို႔ “ျဗစ္”ကနဲေနေအာင္ လီးထိပ္တစ္ခုလုံး ျမဳပ္သည္အထိ ဖိသြင္းလိုက္သည္။ “အား… မရဘူး… နာတယ္” ဆုျမတ္ ႐ုန္းေပမယ့္ ကိုထြန္းလြင္က ခါးေလးကို  လက္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္ ကိုင္ကာ ထိမ္းထားသျဖင့္ ႐ုန္းလို႔မရေပ။ မ်က္ရည္ေလးမ်ားပါ က်ၿပီး ထြန႔္ထြန႔္လူး ခံစားေနရသည္။ ကိုထြန္းလြင္ကေတာ့ ဖင္အပ်ိဳရည္ပါ ဖ်က္ခြင့္ရလိုက္၍ အရသာက အထြတ္အထိပ္သို႔ ေရာက္ေနသည္။ ထြန႔္ထြန႔္လူးေအာင္ ခံစားေနရေသာ ဆုျမတ္ကို မညႇာတာပဲ လီးကို ဖင္ထဲသို႔ ဝင္သည္ထက္ ဝင္ေအာင္ နည္းနည္းခ်င္း ႏွဲ႔သြင္းေနသည္။ ဆုျမတ္ကသာ နာလြန္းလို႔ ငိုရႈိက္ေနရတာ ဖင္ဝေလးကေတာ့ သဘာဝအဆီေလးေတြပါ ထြက္ေနၿပီ။ “ႁဗြတ္…ဗြက္…. ဘြတ္… ဘြတ္…. ဗ်စ္…ဗ်စ္” လီးမွာ တပ္ထားတဲ့ ေဂၚလီမ်ားကလည္း ကိုကိုလြင့္ရဲ႕ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လိုးေနတဲ့ အသြင္းအထုတ္တိုင္းမွာ ဖင္ဝေလးကို ယားေအာင္လုပ္ေနသျဖင့္ ဆုျမတ္လည္း အငိုရပ္ၿပီး ဖင္ေလးကို ေနာက္ကို ပစ္ခါ ပစ္ခါျဖင့္ ဖင္ကို ေကာင္းေကာင္းေလး ခံတတ္လာေလၿပီ။ ဆုျမတ္ ဖင္ေလး ေပးတတ္တာနဲ႔ ကိုထြန္းလြင္ရဲ႕ လိုးေဆာင့္ခ်က္ေတြ ျမန္လာၿပီး ”အား…ရွီးး… အိုးးဟိုးး…. အားး ေကာင္းလိုက္တာ ဆုျမတ္ေလးရယ္..” သုတ္ရည္မ်ား ဆုျမတ္ ဖင္ထဲသို႔ ျပည့္လွ်ံေအာင္ ပန္းထုတ္လိုက္ေလသည္။

ဆုျမတ္လည္း ဘယ္ႏွစ္ခ်ီ ၿပီးလို႔ ၿပီးမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ေပ။ ေမႊ႕ယာေပၚသို႔ ေျမာ့ေခြက်သြားသည္။ “နန္း… ဘယ္သြားမလို႔လဲ… ကားေပၚတတ္ေလ… လိုက္ပို႔ေပးမယ္” ေခၚသံၾကားလို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အပ်ိဳတုန္းက ရည္းစားစကား အတင္းလိုက္ေျပာတဲ့ “ေဇာ္ဝင္း” ဆိုတဲ့သူ ျဖစ္ေနသည္။ ပ်င္းတာနဲ႔ စာအုပ္ငွားထြက္လာမွ စိတ္ညစ္စရာႏွင့္ ႀကဳံေနရသည္။ ပိုက္ဆံရွိေပမယ့္ စကားေျပာ မိုက္႐ိုင္းေသာ ေဇာ္ဝင္းကို အရင္ကတည္းက နန္းေဒဝီ ၾကည့္မရခဲ့ပါ။ ၾကည့္မရပါဘူးဆိုမွ လူရွင္းတဲ့ လမ္းမွာ လာေတြ႕ေနသည္။ ေဇာ္ဝင္း ကားထဲကေန အျပင္ ထြက္လာေတာ့ သူမလည္း မတတ္သာေတာ့ပဲ လမ္းေလွ်ာက္ရာမွ ရပ္လိုက္ၿပီး ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ “စာအုပ္ သြားငွားမလို႔ပါ… ေရွ႕နားဆို ေရာက္ေတာ့မွာ… မလိုက္ေတာ့ပါဘူး”  ဒီလို ျပန္ေျဖလိမ့္မယ္ဆိုတာကို “ေဇာ္ဝင္း”သိႏွင့္ၿပီးသား။ ဟိုတုန္းကတည္းက ျငင္းခဲ့တာ ခုခ်ိန္ထိ။ ဒီေကာင္မေလးကို သူ အရမ္းပိုင္ခ်င္ခဲ့တာ။ အရမ္းလိုခ်င္ခဲ့တာ။ ဘယ္လိုမွ ႀကိဳးစားလို႔ မရခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ႔ထက္ အသက္အမ်ားႀကီးႀကီးတဲ့သူကို နန္းေဒဝီ လက္ထပ္သြားသည္။ “ဒါဆိုလည္း…. တစ္ခုခု သြားစားရေအာင္ေလ… စကားေျပာရင္းေပါ့” “မစားေတာ့ပါဘူး… ေျပာစရာရွိရင္ ဒီမွာပဲေျပာေလ” “နန္း… အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီးမွ ပိုလွလာတယ္ေနာ္”။ “ရွင္… ဘာစကားေတြ လာေျပာေနတာလည္း” နန္းေဒဝီ စိတ္တိုသြားသည္။ “ေအာ္…. အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွ ပိုလွလာလို႔ ပိုလွလာတယ္ ေျပာတာေလ… ဘာလဲ မေျပာရဘူးလား…. မင္းအဖိုးႀကီးက မင္းကို ေတာ္ေတာ္ေလး ခ်စ္ျပထားလို႔နဲ႔ တူတယ္ ဟား…ဟား…ဟား” “ရွင္…. ယုတ္မာလွခ်ည္လား…. ႏွမသားခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းမစာပဲ ရွင္မို႔ေျပာထြက္တယ္…. ေတာ္ၿပီ ရွင္နဲ႔ က်မ လုံးဝ စကားေျပာစရာ မရွိေတာ့ဘူး”။ နန္းေဒဝီ ေျပာၿပီးလွည့္အထြက္မွာ ေဇာ္ဝင္းက လက္ေကာက္ဝတ္ကို လွမ္းဆြဲလိုက္တယ္။ စကားေျပာ မိုက္႐ိုင္းတဲ့အျပင္ အသားပါထိလာသျဖင့္ နန္းေဒဝီ ၿငိမ္မခံေတာ့ေပ “ျဖန္း” ေဇာ္ဝင္းပါးကို ျဖတ္႐ိုက္ပစ္လိုက္သည္။ ႐ုတ္တရက္ဆိုေတာ့ ေဇာ္ဝင္းလည္း မကာမိလိုက္ႏိုင္ေတာ့ ပါးကို ဖ်င္းကနဲ ေနေအာင္ နာသြားသည္။ စိတ္လည္း ေတာ္ေတာ္တိုသြားသည္။ လက္တစ္ဖက္က ကားတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး က်န္တစ္ဖက္ႏွင့္ နန္းေဒဝီကို ကားထဲ ဇြတ္ဆြဲသြင္းသည္။ “လူယုတ္မာ…ေခြးႀကီး… ငါ့လက္ကို လႊတ္စမ္း”ဆိုၿပီး နန္းေဒဝီ ႐ုန္းသည္။ အားခ်င္းမမွ်၍ နန္းေဒဝီ တစ္ေယာက္ ကားတံခါးေပါက္နားသို႔ ေရာက္လာသည္။

လူကလည္း ရွင္းေနသျဖင့္ နန္းေဒဝီ တစ္ေယာက္ ကူရာမဲ့ၿပီး ကားေပၚ တင္ခံရေတာ့မည့္ အေျခအေန ျဖစ္ေနသည္။ ထိုသို႔ ျဖစ္ေနစဥ္ အခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ သူတို႔ျဖစ္ပ်က္ေနရာ လမ္းမေပၚသို႔ လူတစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္လာသည္ကို နန္းေဒဝီ ေနာက္လွည့္႐ုန္းခ်ိန္တြင္ ျမင္ေတြ႕လိုက္သည္။ “ကူညီပါဦးရွင္…ကူညီပါဦး” ေဇာ္ဝင္းလည္း ပါးစပ္ကို လွမ္းပိတ္ဖို႔ အခ်ိန္မမွီေတာ့ေပ။ ထိုသူသည္ အနားသို႔ ေရာက္လာသည္။ “ညီေလး…. လမ္းမႀကီးေပၚမွာ ဒီလိုမ်ိဳး ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို… အႏိုင္က်င့္တာ မေကာင္းပါဘူးကြာ…. ေျပေျပလည္လည္ ေျဖရွင္းမွေပါ့”။ “သူနဲ႔ ကြၽန္မ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူးရွင္…. ကြၽန္မကို သက္သက္ လိုက္ေႏွာင့္ယွက္ေနတာပါ” ေျပာၿပီး လွည့္အၾကည့္တြင္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတာ့ အံ့ၾသသြာသည္။ “နန္းေဒဝီ” “ကိုထြန္းလြင္”  “မင္း ယုတ္မာလွခ်ည္လား… ခြပ္” ကိုထြန္းလြင္ စိတ္တိုသြားၿပီး ေဇာ္ဝင္း၏ ေမး႐ိုးကို လက္သီးျဖင့္ ပင့္ထိုးလိုက္သည္။ ေဇာ္ဝင္း လဲက်သြားသည္။ ျပန္အထတြင္ အနီးရွိ အုပ္နီခဲကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး ကိုထြန္းလြင္၏ ဦးေခါင္းကို ႐ိုက္ထည့္လိုက္သည္။ ႐ိုက္ၿပီးတာနဲ႔ ကားေပၚတတ္ၿပီး “နင္ဒီေန႔ ျဖစ္တာေတြကို အကုန္မွတ္ထား နန္းေဒဝီ…. နင္တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ဒီကိစၥအတြက္…. ငါျပန္ၿပီး လက္စားေခ်မယ္”ဟု ေျပာကာ ကားကို ေမာင္းထြက္သြားသည္။ ကိုထြန္းလြင္ရဲ႕ ေခါင္းမွာလည္း ေသြးေတြ ေတာ္ေတာ္ေလး ထြက္လာသည္။ မိမိေၾကာင့္ အခုလို ျဖစ္သြားတာဆိုေတာ့ နန္းေဒဝီ ေဆးထည့္ေပးရန္ ကိုထြန္းလြင္ကို ေခၚသြားသည္။ “ေဒၚႀကီးစိုး…. လာပါဦး ဒီမွာ ကြၽန္မေၾကာင့္ ကိုထြန္းလြင္ ေခါင္းေပါက္သြားလို႔ ေဆးထည့္ေပးမလို႔….. ေဆးေတြ ယူလာခဲ့ပါဦး”။ ေဒၚႀကီးစိုးလည္း ေဆးေတြကို သယ္လာရင္း နန္းေဒဝီကို ေမးလိုက္သည္။ “မမေလးရယ္ ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္လာတာတုန္း…. ဒါေၾကာင့္မို႔ မမေလးကို ေဒၚႀကီးစိုး ေျပာသားပဲ…. ေဒၚႀကီးစိုး ကိုယ္တိုင္ စာအုပ္သြားငွားေပးမယ္လို႔” “အဲဒါေတြ ေနာက္မွေျပာပါ ေဒၚႀကီးစိုးရယ္….. သူ႔ကို အရင္ ေဆးထည့္ေပးရေအာင္” “အား… ကြၽတ္… ကြၽတ္” နန္းေဒဝီက ဒဏ္ရာကို အရက္ျပန္ျဖင့္ ေဆးလိုက္ေတာ့ ကိုထြန္းလြင္ တစ္ေယာက္ စပ္သြားၿပီး ညည္းတြားလိုက္သည္။ “ေတာ္ေတာ္ စပ္သြားလား… ကိုထြန္းလြင္”။ နန္းေဒဝီက အနီးကပ္ေလး ေမးလိုက္တာဆိုေတာ့ သင္းပ်ံ႕ေသာ ခံတြင္းနံ႔ေလးက ကိုထြန္းလြင္ရဲ႕ ႏွာေခါင္းဝေလးမွာ စြဲက်န္သြားသည္။ အရာအားလုံးနဲ႔ ျပည္စုံေနပါလား နန္းေဒဝီရယ္လို႔ ကိုထြန္းလြင္ ေတြးျဖစ္သြားသည္။

“ေတာ္ေတာ္ေလး စပ္သြားလား ကိုထြန္းလြင္” ကိုထြန္းလြင္လည္း အခုမွ သတိဝင္သြားၿပီး “အင္း” ခဏၾကာေတာ့ ေဆးထည့္ၿပီး ပတ္တီးပါ စည္းေပၿပီးသြားသည္။ “ကြၽန္ေတာ္ သြားေတာ့မယ္”ေျပာၿပီး ထရပ္လိုက္ကာ ေခါင္းမူးသြားဟန္ေဆာင္ၿပီး ေခါင္းကို လက္ျဖင့္ ဖိၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကို ယိုင္ျပလိုက္သည္။ နန္းေဒဝီ စိုးရိမ္ၿပီး လွမ္းထိမ္းလိုက္သည္။ “ဒီမွာ ခဏနားၿပီး သက္သာေတာ့မွ…. သြားပါလား” “ရပါတယ္ဗ်ာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ မပူပါနဲ႔” ကိုထြန္းလြင္ လီဆယ္ၿပီး ေျပာလိုက္သည္။ “အို မဟုတ္တာရွင္…. ကြၽန္မေၾကာင့္ အခုလို ျဖစ္သြားတာပဲ…. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခန္းတစ္ခန္းမွာ နားလိုက္ပါ” “ေဒၚႀကီးစိုး” “ရွင္.. မမေလး” “ဒီက အစ္ကို႔ကို ေဒၚႀကီးစိုးရဲ႕ အခန္းနဲ႔ ကပ္ရပ္က တိုက္ခန္းေလးထဲမွာ အနားယူဖို႔ ျပင္ေပးလိုက္ပါေနာ္”။ ကိုထြန္းလြင္တစ္ေယာက္ နန္းေဒဝီ အနားယူခိုင္းထားေသာ အခန္းထဲတြင္ ကုတင္ေပၚ လွဲေနၿပီး အႀကံထုတ္ေနသည္။ ဒီအတိုင္းဆို သူ႔ဆရာ သူေဌးႀကီး ဦးေက်ာ္သိန္း ခိုင္းထားတဲ့အတိုင္း ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္ေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ ေဒၚႀကီးစိုးအခန္းနဲ႔ ကပ္ရပ္ဆိုေပမယ့္ ေပက ၂၀ေလာက္ ကြာသည္။ ဘာဆက္လုပ္ရမလည္း စဥ္းစားရင္းနဲ႔ မ်က္စိမွိတ္ကာ မွိန္းေနေလသည္။ “ေဒၚႀကီးစိုး သူ အခု ဘယ္လိုေနေသးလည္း” “အခန္းထဲမွာ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္နဲ႔ တူတယ္ မမေလး” “ဒုကၡပါပဲ ဦးေနေအာင္ ျပန္လာလို႔ သူေတြ႕သြားရင္…. ကြၽန္မျဖင့္ ဘယ္လိုရွင္းျပရမလည္း မသိေတာ့ဘူး…. ကြၽန္မေၾကာင့္ ျဖစ္ထားတာဆိုေတာ့ ဒီအတိုင္း ျပန္လႊတ္ဖို႔လည္း မေကာင္းဘူး….. ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ပါဘူး ေဒၚႀကီးစိုးရယ္”။ “ဆရာႀကီးကေတာ့ ေဒၚစိုးတို႔ဖက္ကို မလာတတ္ေတာ့…. မေတြ႕ေလာက္ပါဘူး မမေလးရယ္… ေတြ႕ေတာ့လည္း ေဒၚႀကီးစိုး ရွင္းျပေပးမွာေပါ့”။ “ေက်းဇူးပါပဲ ေဒၚႀကီးစိုးရယ္”။ ညကလည္း ေတာ္ေတာ္နက္ေနၿပီ အေကာင္းစား ေမြ႕ယာေပၚမွာ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္သူ တစ္ေယာက္ကေတာ့ နန္းေဒဝီပင္။ ဦးေနေအာင္ကေတာ့ သူမေဘးမွာ အိပ္စက္ေနသည္။ အလုပ္ပန္းလာလို႔ ထင္သည္ တေခါေခါႏွင့္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေနသည္။ ကိုထြန္းလြင္ သက္ေရာ သက္သာရဲ႕လား မသိဘူး၊ ငါလည္း သူ႔ကို အခန္းထဲ ပို႔ထားၿပီးမွ တစ္ေခါက္မွ မေရာက္ျဖစ္ဘူး၊ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ ဖ်ားမ်ားေနမလား၊ ဒီအခ်ိန္ သြားၾကည့္ရင္ ေကာင္းမလား ဆိုၿပီး စဥ္းစားေနသည္။ ဒဏ္ရာကလည္း ေခါင္းမွာဆိုေတာ့ တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ မေကာင္းဘူးဆိုၿပီး ေနာက္ဆုံးေတာ့ သြားၾကည့္ဖို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္သည္။ ကိုထြန္းလြင္အခန္းထဲသို႔ သူေဌးဦးေနေအာင္ရဲ႕ ဇနီးေလး ေရာက္ရွိလို႔ေနသည္။ ကိုထြန္းလြင္ အိပ္မေပ်ာ္ေသးေပ။ တံခါးဖြင့္သံ မၾကားေပမယ့္ ရႉမိလိုက္တဲ့ ကိုယ္သင္းနံ႔ေလးက နန္းေဒးဝီပဲ ဆိုတာ အတပ္သိလိုက္သည္။

အသက္ေရာ ရွိေသးရဲ႕လားလို႔ ကိုထြန္းလြင္ ႏွာေခါင္းဝက ေလကို စမ္းလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ကိုထြန္းလြင္ လက္တစ္ဖက္က နန္းေဒဝီရဲ႕ စမ္းေနတဲ့ လက္ကိုဆြဲၿပီး နန္းေဒဝီရဲ႕ ကိုယ္လုံးေလးကိုပါ ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းလိုက္တယ္။ “အို” နန္းေဒဝီလည္း က်ယ္ျပန႔္တဲ့ ကိုထြန္းလြင္ရဲ႕ ရင္ခြင္ထက္ကို အသံတိုးတိုးေလး ထြက္ၿပီး ပါသြားတယ္။ မွိန္ေဖ်ာ့တဲ့ အလင္းေရာင္ထဲမွာ ေနာက္ၿပီး တိတ္ဆိတ္တဲ့ ညဆိုေတာ့ နန္းေဒဝီ ရင္တုန္သြားသည္။ ဘာလုပ္ရမယ္မွန္းလဲ မသိေတာ့။ ႐ုန္းလို႔ကလဲ မရေပ။ သန္မာေသာ လက္မ်ားက မိမိ၏ ခါးေသးေသးက်ဥ္က်ဥ္ေလးကို အမိအရ ဖက္ထားသည္။ သူမကို အဓမၼလုပ္ဖို႔ ႀကံေနတာလား စဥ္စားမိၿပီး သူ႔မ်က္လုံးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္စိမွိတ္ထားၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ နန္းေဒဝီ ေလွ်ာက္ေတြရင္းနဲ႔ ရင္ပါ ဖိုလာသည္။ သူ႔ကို အခုမွ ေသခ်ာၾကည့္မိသည္ အသားညိဳၿပီး မ်က္ႏွာက ေယာက်္ားပီသသည္။ အို… ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေတြးေနမိတာလည္း။ နန္းေဒဝီ ေလွ်ာက္ေတြးေနစဥ္ အတြင္းမွာပဲ ကိုထြန္းလြင္က အဖ်ားတက္တာလိုလိုနဲ႔ “ခ်စ္တယ္ နန္းရယ္… အရမ္းခ်စ္တယ္ကြာ”ဆိုၿပီး လက္ေတြကလည္း ခါးကေန ရင္ႏွစ္မႊာကိုပါ က်ဴးေက်ာ္ေနသည္။ ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳး လာမိတာကိုက မိမိအျပစ္မွန္း နန္းေဒဝီ သိသည္။ ေအာ္လိုက္လွ်င္လည္း မိမိခင္ပြန္းက ႏိုးလာၿပီး မိမိကို ဘာေတြမ်ား ေျပာလိုက္မလဲ။ နန္းေဒဝီ စိုးရိမ္စိတ္ေတြ ဝင္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာပဲ ကိုထြန္းလြင္က သူမကို ရင္ခြင္ထဲကေန ကုတင္ေပၚ လွဲလိုက္သည္။ ကိုထြန္းလြင္ကလည္း သူ႔ရင္ဘတ္ေအာက္ ေရာက္ေနေသာ နန္းေဒဝီကို ငုံၾကည့္ရာတြင္ အခုမွ သတိရလာတဲ့ပုံျဖင့္ “နန္း…နန္းေဒဝီ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အခုလို… မထူးေတာ့ပါဘူး နန္းရယ္…. နန္းကို ကိုယ္ခ်စ္တယ္” ေတာင္စဥ္ေရမရ ေလွ်ာက္ေျပာၿပီး နန္းေဒဝီရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကို ဇြတ္နမ္းလိုက္တယ္။ နန္းေဒဝီ ဘာမွ မေျပာႏိုင္ေတာ့ေပ။ ငိုရႈိက္႐ုံပဲ ရွိေတာ့သည္။ မိမိ၏ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္သာ စပ္ယွက္ဘူးေသာ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္က ထပ္လုပ္အုန္းမည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မသတီေတာ့။ ကိုထြန္းလြင္ကေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကို စုပ္နမ္းၿပီးေနာက္ နန္းေဒဝီရဲ႕ ထဘီကို လွန္ကာ ဝင္းဖန႔္ေသာ ေစာက္ပတ္ေလးကို လွ်ာျဖင့္ အပီအျပင္ ယက္ေတာ့သည္။ နန္းေဒဝီမွာ ဒီလို လုပ္မယ္ မထင္ထားေပ။ သူမ၏ ေစာက္ပတ္ေလးတစ္ခုလုံး ႐ိုးတိုး႐ြတေတြ ျဖစ္ကုန္သည္။ သူမ၏ ခင္ပြန္းႏွင့္ စပ္ယွက္တဲ့ အခါတိုင္း ႐ိုး႐ိုးတန္းတန္းသာ။ အခုဟာက သိလည္း မသိေပ။ ပထမဆုံး ႀကဳံဘူးျခင္း ျဖစ္သည္။

“ေတာ္ပါေတာ့ရွင္…. အဲဒီလို မလုပ္ပါနဲ႔…. မေနတတ္လို႔ပါ…. ကြၽန္မကို သနားပါဦးရွင္…. ငရဲေတြလည္း ႀကီးကုန္ပါၿပီရွင္” ကိုထြန္းလြင္ကေတာ့ ေစာက္ပတ္ေလးကို က်က်နန ယက္ေပးေနသည္။ ေစာက္ေမႊးေလးေတြကလည္း ႏုႏုပါပါးေလးေတြဆိုေတာ့ ယက္ရတာ အရသာ ေတြ႕ေနသည္။ နန္းေဒဝီလည္း ျငင္းလို႔သာျငင္းေနတာ ကိုထြန္းလြင္ရဲ႕ လွ်ာဖ်ားေလးက အစိေလးကို လာထိလိုက္တိုင္း မသိစိတ္က ဖင္ေလးကို ေကာ့ၿပီး ပင့္ပင့္ ေပးေနမိတာပါ။ နန္းေဒဝီတစ္ေယာက္ ကိုထြန္းလြင္ရဲ႕ လွ်ာဖ်ားေလးမွာပဲ အရည္ေလးမ်ား ထြက္သြားသည္အထိ က်ရႈံးသြားသည္။ မလုပ္ပါနဲ႔ ေျပာရင္းက မိမိၿပီးသြားသျဖင့္ ကိုထြန္လြင္ကို မ်က္ႏွာမျပရဲေလာက္ေအာင္ နန္းေဒဝီ ရွက္သြားသည္။ ကိုထြန္းလြင္လည္း နန္ေဒဝီ ၿပီးသြားသျဖင့္ ယက္ေနတာကို ရပ္လိုက္ၿပီး အေၾကာမ်ား အၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနေသာ ေဂၚလီတပ္ထားေသာ လီးႀကီးကို အရည္ေလးမ်ား ႐ႊဲစိုေနေသာ နန္းေဒဝီ၏ ေစာက္ပတ္ႏုႏုေလးထဲသို႔ ဖိသြင္းလိုက္သည္။ “ဗ်စ္” “အား… နာတယ္… မရဘူး နာတယ္…. ကြဲသြားၿပီနဲ႔ တူတယ္” နန္းေဒဝီ၏ ေစာက္ပတ္ေလးကို လိုးရသည္မွာ ေကာင္းလွသည္။ အပ်ိဳတစ္ေယာက္ကို လိုးရသလိုပဲ စီးၾကပ္ေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ဖိသြင္းလိုက္မွ ဗ်စ္ကနဲ အသံႏွင့္အတူ ေစာက္ပတ္ေလး ရႈံ႕ၿပီး ဝင္သြားတာ။ “ဗ်စ္…ဘြတ္…ဖတ္…” ဝင္ထြက္သံေတြႏွင့္ ကိုက္ညီစြာ ေဂၚလီမ်ားကလည္း နန္းေဒဝီ၏ ေစာက္ပတ္နံရံႏွင့္ အစိေလးကို ပြတ္ဆြဲေနသည္။ နန္းေဒဝီ တစ္ေယာက္ ေဂၚလီေတြရဲ႕ ပြတ္ဆြဲမႈဒဏ္ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ခံစားရင္း ခါးေလး ေကာ့တက္သြားၿပီး “အိုး..အေမ့…အား… ထြက္ ထြက္ျပန္ၿပီ…. အီးးး” ေအာ္ညည္းရင္း ဒုတိယအခ်ီေျမာက္ ၿပီးသြားျပန္သည္။ ကိုထြန္းလြင္ရဲ႕ လိုးေဆာင့္ခ်က္မ်ားလည္း ျမန္လာသည္။ ျမန္လာသည္ႏွင့္အမွ် နန္းေဒဝီလည္း “အား…နာတယ္… နာတယ္”ဟု တိုးညႇင္းစြာ ညည္းေနသည္။ နန္းေဒဝီ၏ ညည္းသံေလးေၾကာင့္ ကိုထြန္းလြင္မွာ အရသာ တိုးေနသည္။ “ဗြက္…ဖြတ္… ဒုတ္…ဘြတ္..ဘလြတ္” အသံေတြ မ်ိဳးစုံထြက္ေနသည္။ ကိုထြန္းလြင္၏ လီးမွာ နန္းေဒဝီ၏ ေစာက္ပတ္ေလး က်ဥ္းၾကပ္ၿပီး ညႇစ္တဲ့ဒဏ္ကို ၾကာရွည္စြာ မခံစားႏိုင္ေတာ့သလို နန္းေဒဝီလည္း ေဂၚလီဒဏ္ကို ၾကာရွည္စြာ မခံစားႏိုင္ေတာ့ပဲ ႏွစ္ေယာက္သား ကာမအထြတ္အထိပ္ကို ၿပိဳင္တူ တက္လွမ္းသြားသည္။ “အား…ရွီးး.. ေကာင္းလိုက္တာ နန္းရယ္… ခ်စ္တယ္ နန္းရယ္” “အိုးးးရွီးးး…” ညည္းညဴရင္း ႏွစ္ေယာက္သား ေမာဟိုက္သြားေလသည္။ နန္းေဒဝီအဖို႔ တစ္ရက္တည္း သုံးခ်ီၿပီးသြားတာက ပထမဆုံးျဖစ္ကာ ႏုံးခ်ိသြားေလေတာ့သည္။ ဒီကာမအရသာကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့ေပ်ာက္လို႔ ရေတာ့မွာ မဟုတ္ေပ။

မိမိ၏ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကလည္း မ်က္လွည့္ဆန္လွသည္။ ၾကည့္႐ုံေလး လာၾကည့္တာကေန ကိုထြန္းလြင္ရဲ႕ ခ်စ္ပြဲဆင္ႏႊဲျခင္း ခံလိုက္ရသည္။ လူလည္း တကိုယ္လုံး ႏုံးခ်ိသြားသည္။ နန္းေဒဝီ ျပန္ဖို႔ ထရပ္လိုက္စဥ္မွာပဲ ကိုထြန္းလြင္ နန္းေဒဝီရဲ႕ ခါးကို ဖက္လိုက္သည္။ “နန္း… နန္းရယ္… ကို႔ကို စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ကြာ… ကို ခ်စ္လြန္းလို႔ ျဖစ္သြားတာပါ” “တကယ္တမ္းေတာ့ ကြၽန္မမွားတာပါ…. ဒီေနရာထိ လာမိတာကိုက ကြၽန္မမွားတာ… ကြၽန္မမွာ ေယာက်္ားရွိတယ္ဆိုတာကို အေၾကာင္းမတိုက္ဆိုင္လို႔ ရွင့္ကို မေျပာခဲ့တာ” “ဟင္…. နန္း နန္းမွာ ေယာက်္ားရွိတယ္…. မယုံဘူးကြာ လုံးဝ မယုံဘူး” မ်က္ရည္မ်ားပါ က်လာသည္အထိ ကိုထြန္းလြင္ သ႐ုပ္ေဆာင္ ေကာင္းလွသည္။ “ကြၽန္မေယာက်္ား မႏိုးေသးခင္ ကြၽန္မသြားရမယ္… ကြၽန္မကို လႊတ္ပါရွင္” “မရဘူး နန္း လုံးဝမလႊတ္ႏိုင္ဘူး…. နန္း ေျပာတဲ့စကားေတြကို မယုံဘူး… ကို႔ကို ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာမွ ကို လႊတ္ေပးမယ္”။ နန္းေဒဝီ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ အခက္ေတြ႕ေနၿပီ။ အေျဖေတာင္းေနတဲ့ သူကလည္း ခုနကမွ အခ်စ္ပြဲကို ဆင္ႏြဲထားတဲ့သူ။ သူမမွာလည္း သူမ ခ်စ္လို႔ ယူထားတဲ့သူ ရွိေနသည္။ ေခါင္းထဲမွာလည္း မူးေနာက္ေနေအာင္ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနသည္။ “ခ်စ္တယ္လို႔ ျပန္မေျဖရင္… နန္းကို ကို လႊတ္မေပးေတာ့ဘူး ေနာ္”။ မျပန္လို႔ကလည္း မျဖစ္ေတာ့ေပ။ နန္းေဒဝီ ေနာက္ဆုံးေတာ့ “အင္း”လို႔ေျပာၿပီး အိမ္ဘက္သို႔ အေျပးေလး ျပန္သြားလိုက္သည္။ ကိုထြန္းလြင္ကေတာ့ အေခ်ာအလွေလးကို လုပ္ခဲ့တာေတြ ျပန္ေတြရင္း အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ေနေလသည္။ နန္းေဒဝီလည္း မိမိေယာက္်ားေဘးတြင္ အိပ္ရင္း ကြဲသြားေသာ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို ကိုင္ၿပီး ခုနက အျဖစ္ပ်က္ေတြကို ျပန္စဥ္းစားေနမိသည္။ ကိုထြန္းလြင္ရဲ႕ လီးႀကီး ႀကီးသည္ကိုေတာ့ သူမအဖုတ္ေလးထဲသို႔ လီးဒစ္ႀကီး တိုးဝင္လာကတည္းက သိသည္။  သူမ မသိတာက သူမရဲ႕ အစိထိပ္ကို ပြတ္ဆြဲေနေသာ အလုံးေလးေတြကို မသိေပ။ ထိုအလုံးေလးမ်ားေၾကာင့္ သူမ သုံးႀကိမ္ေတာင္ ၿပီးသြားရသည္။ သူမကို စၿပီးမလုပ္ခင္က မ႐ြံ႕မရွာနဲ႔ ယက္ေပးတာကို ေတြးလိုက္မိေတာ့ ေစာက္ပတ္ေလးမွာ အရည္ေလးမ်ား ထြက္လာျပန္သည္။ ကိုထြန္းလြင္ရဲ႕ လိုးေဆာင့္ခ်က္ေတြက သူမေယာက်္ားနဲ႔ေတာ့ တျခားစီပါ။ သူမေယာက်္ားကေတာ့ သုံးရက္တစ္ခါေလာက္ ေလးရက္တစ္ခါေလာက္သာ သူမကို လုပ္ျဖစ္သည္။ လုပ္ျဖစ္တိုင္းလည္း သူမမွာ အခုလိုမ်ိဳး ၿပီးတယ္ဆိုတာ မႀကဳံဘူး‌ေပ။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း ကာမအရသာဆိုတာ ဘာမွန္းမသိခဲ့ပါ။ ကိုထြန္းလြင္နဲ႔ ေတြ႕မွ ကာမအရသာ ေကာင္းမွန္း သူမ သိခဲ့ရသည္။ “ကိုထြန္းလြင္ ဆိုေသာ ကိုညိဳေခ်ာကို ငါ့ေယာက္်ားထက္မ်ား ခ်စ္မိသြားၿပီလား” ဆက္ၿပီး မေတြးခ်င္ေတာ့ ဆက္ေတြးလွ်င္ သူမ တကယ္ ခ်စ္မိသြားေတာ့မည္။

ဦးေနေအာင္ေတာ့ သူမ ျပင္ဆင္ထားေသာ မနက္စာစားၿပီး ကုမၸဏီသို႔ သြားလိုက္ၿပီ။ ဦးေနေအာင္ ထြက္သြားေတာ့ ကိုထြန္းလြင္ကို မနက္စာေကြၽးရန္ ေဒၚႀကီးစိုးကို မွာၿပီး သူမ အခန္းသို႔ ျပန္သြားသည္။ ကိုထြန္းလြင္ ေမးလာလွ်င္လည္း ေခါင္းကိုက္ေနတယ္လို႔ ေျပာေပးဖို႔ မွာထားခဲ့သည္။ ေဒၚႀကီးစိုးတစ္ေယာက္ ကိုထြန္းလြင္ကို သြားေခၚလာၿပီး မနက္စာအတြက္ ေကာ္ဖီနဲ႔ ၾကက္ဥေပါင္မုန႔္ေၾကာ္ ခ်ေပးသည္။ “ေဒၚႀကီး… ဟိုေလ… နန္းေဒဝီက လာမစားဘူးလား” “ေခါင္းကိုက္လို႔တဲ့ အခန္းထဲမွာ နားေနတယ္ကြဲ႕” “ကြၽန္ေတာ္ ဒါေတြ မစားတတ္လို႔ ေဒၚႀကီး… မစားေတာ့ပါဘူး…. ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေတာ့မယ္… ကြၽန္ေတာ္ ႏႈတ္ဆက္သြားတယ္လို႔ ေျပာေပးပါ”။ “အို… ဒီလိုလည္း ဘယ္ဟုတ္မလဲ ငါ့တူရယ္… တခုခုေလး စားၿပီးမွသြားေပါ့…. ဘာစားခ်င္လို႔လဲ ေဒၚႀကီး သြားဝယ္ေပးမယ္” “မုန႔္ဟင္းခါးေလာက္ဆို ရပါတယ္…. ေနပါေစ ေဒၚႀကီးရယ္ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ရင္းနဲ႔ပဲ ဝင္ေသာက္လိုက္ပါမယ္” “အားမနာပါနဲ႔ကြယ္…. ေဒၚႀကီး လမ္းထိပ္က ဆိုင္မွာ သြားဝယ္လိုက္မယ္”ဆိုၿပီး ထြက္သြားသည္။ ကိုထြန္းလြင္ အမွန္တကယ္ေတာ့ ညစ္လိုက္ျခင္းသာ။ ေဒၚႀကီးစိုး ထြက္သြားသည္ႏွင့္ နန္းေဒဝီရွိတဲ့ အခန္းကို လိုက္ရွာေနသည္။ တံခါးတခ်ပ္ ခပ္ဟဟေလး ပြင့္ေနေသာ အခန္းကို ေတြ႕၍ အထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ နန္းေဒဝီ၏ ေက်ာျပင္ေလးကို ျမင္လိုက္သည္။ တစ္ခန္းလုံးကို ေဝ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခန္းထဲ အလွဆင္ထားေသာ ပစၥည္းမ်ားမွာ အေကာင္းစားေတြႀကီး သုံးထားမွန္း သိသာသည္။ ကုတင္ႀကီးႏွင့္ ေမြ႕ယာကလည္း ၾကည့္လိုက္သည္ႏွင့္ အိပ္ပစ္လိုက္ခ်င္စရာပါ။ နန္းေဒဝီက တဖက္လွည့္ အိပ္ေနသျဖင့္ ကိုထြန္းလြင္ ဝင္လာသည္ကို မသိလိုက္ပါ။ ေမြ႕ယာက အိခနဲ ျဖစ္သြားသျဖင့္ နန္းေဒဝီ ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ “ကိုထြန္းလြင္… ရွင္ ရွင္ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ဒီအခန္းထဲ ဝင္လာတာလည္း” “ကို႔ခ်စ္သူကို ေတြ႕ခ်င္လို႔… လိုက္ရွာရင္း ဝင္လာတာေပါ့” “ဘယ္သူက ရွင့္ခ်စ္သူလို႔ ေျပာလို႔လည္း” “နန္းပဲ… မေန႔ညက ေခါင္းညိတ္ၿပီး ျပန္သြားတာေလ” “ကြၽန္မေယာက္်ားနဲ႔ ျပႆနာတက္မွာစိုးလို႔ ေခါင္းညိတ္ခဲ့တာ”။ “ကြၽန္မ ေတာင္ပန္ပါတယ္ရွင္… ရွင္ျပန္ပါေတာ့” နန္းေဒဝီ ေနာက္ထပ္စကားေတြ ထပ္မေျပာႏိုင္ေအာင္ နန္းေဒဝီရဲ႕ နီေစြးေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ကိုထြန္းလြင္ ငုံစုပ္လိုက္သည္။ နန္းေဒဝီရဲ႕ လွ်ာေလးကိုလည္း သူ႔လွ်ာႏွင့္ ပြတ္တိုက္လိုက္သည္။ နန္းေဒဝီ တစ္ေယာက္ “အြန္း…အြန္း…”ႏွင့္ ျဖစ္သြားသည္။ ကိုထြန္းလြင္ရဲ႕ လက္ေတြကလည္း နန္းေဒဝီရဲ႕ ႏို႔ေလးေတြကို အက်ႌေပၚမွ ဆုပ္နယ္ေပးသည္။ နန္းေဒဝီရဲ႕ ရင္သားေလးေတြက တင္းရင္းၿပီး ကိုင္လို႔ ေကာင္းလွသည္။ ႏို႔ေလးေတြကို ကိုင္ရင္း အားမရတာနဲ႔ အေပၚအက်ႌကို ခြၽတ္လိုက္သည္။ ဝင္းမြတ္ေနတဲ့ ရင္သားေလးနဲ႔ ပန္းေရာင္သန္းေနတဲ့ ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ကိုထြန္းလြင္ မေနႏိုင္ေတာ့ေပ။

“ႁပြတ္…ႁပြတ္… ပလတ္ … ပလတ္” ရင္သားေတြကိ ယက္လိုက္ ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို စို႔လိုက္နဲ႔ လုပ္ေနေတာ့သည္။ ယက္လိုက္ စုပ္လိုက္ လုပ္ရင္းကေန ထဘီပါ ခြၽတ္ခ်ပစ္လိုက္သည္။ လွလိုက္တဲ့ ေစာက္ဖုတ္ကေလး ေဖြးၿပီး ေဖာင္းအိေနသည္။ အေမႊႏုေလးေတြကလည္း ေရးေတးေတးေလး ရွိေနသည္။ “ပလတ္…ပလတ္… ႁပြတ္စ္ ႁပြတ္စ္” ေစာက္ဖုတ္ေလးကို အပီအျပင္ စုပ္ယက္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ နန္းေဒဝီ တစ္ေယာက္ အရည္ေလးေတြ ထြက္လာခဲ့ရၿပီ။ သူမတို႔ အိပ္စက္ေသာ ကုတင္ႀကီးေပၚတြင္ ကိုထြန္းလြင္က ႏႉးနပ္ေနသျဖင့္ နန္းေဒဝီ ရင္ဖိုေနရသည္။ နန္းေဒဝီ တစ္ေယာက္ ကိုထြန္းလြင္ကို ေတာ္ေတာ္ေလး ခ်စ္သြားခဲ့ရၿပီ။ ဖင္ဝေလးကလည္း ပန္းေရာင္သန္းၿပီး လွပလြန္းတဲ့အတြက္ ကိုထြန္းလြင္က လွ်ာေလးခြၽန္ၿပီး ထိုးကလိလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ နန္းေဒဝီ “အိုး ရွီးးး” ဖင္ေလးပါ ေျမာက္တက္ၿပီး ၿပီးသြားရသည္။ နန္းေဒဝီရဲ႕ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြဆီ မ်က္လုံးက ေရာက္သြားေတာ့ ကိုထြန္းလြင္ စိတ္ကူး ေျပာင္းသြားသည္။ လီးကို ပုဆိုးထဲက ထုတ္လိုက္ၿပီး နန္းေဒဝီ၏ ျဖဴေဖြးသြယ္လ်ေသာ ေျခေခ်ာင္းေလးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး သူ၏လီးႀကီးေပၚသို႔ တင္ေပးလိုက္သည္။ သူေဌးသမီး သူေဌးမယာေလးဆိုေတာ့ ေျခဖဝါးေလးရဲ႕ အထိအေတြ႕က ႏူးညံ့လြန္းလွသည္။ လီးႀကီးကလည္း အရမ္းေတာင္သြားသည္။ “နန္း… အဲဒီလိုႀကီး ၿငိမ္မေနနဲ႔ေလ” “ဒီလို ၿငိမ္မေနလို႔…. ဘာလုပ္ရမွာလည္း” နန္းေဒဝီ သူ႔ကို ျပန္ေမးမိသည္။ သူေတာင္ သူမကို ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးေတာ့ သူမလည္း သူ႔ကို ျပန္ၿပီး ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးခ်င္မိသည္။ “ကို႔ရဲ႕လီးကို နန္းရဲ႕ ေျခဖဝါးေလးနဲ႔ အထက္ေအာက္ပြတ္ေပး”။ နန္းေဒဝီ မိမိရဲ႕ ေျခဖဝါးျဖင့္ အထက္ေအာက္ စၿပီးပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ကိုထြန္းလြင္ လီးႀကီးမွာ ႏူးညံ့ေသာ အထိအေတြ႕မ်ားေၾကာင့္ အလြန္ပင္မာေၾကာၿပီး တဆတ္ဆတ္ ေတာင္လာသည္။ “အား… ေကာင္းလိုက္တာ နန္းရယ္…. နန္းရဲ႕ ေျခဖဝါးေလးကို လိုးရတာ ေကာင္းလိုက္တာကြာ” “အို” သူမရဲ႕ ေျခဖဝါးေလးကို သူက လိုးရတာ ေကာင္းတယ္ဆိုပါလား။ နန္းေဒဝီလည္း ဖိၿပီး ပြတ္ေပးေနေလသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ကိုထြန္းလြင္က နန္းေဒဝီကို ဆြဲထူၿပီး နီေစြးၿပီး ပါးလ်ေသာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာနားမွာ လီးထိပ္ကို ၿဖဲၿပီး ေတ့ေပးလိုက္သည္။ “ဘာလုပ္မလို႔လဲ” “အု…အု” ဟလာေသာ ႏႈတ္ခမ္းေလးထဲသို႔ ကိုထြန္းလြင္ ခ်က္ျခင္းပဲ လီးကို ထိုးထည့္လိုက္သည္။ “နန္းရယ္ ကို႔ကို စုပ္ေပးေနာ္… စုပ္ေပးပါေနာ္” နန္းေဒဝီ တစ္ခါမွ မစုပ္ဘူးသျဖင့္ ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္း မသိေပ။

သူ႔ရဲ႕ လီးကလည္း ပါးစပ္ထဲမွာ ျပည့္ေနသည္။ မာလိုက္တာကလည္း အသားေခ်ာင္းႀကီးလိုပဲ။ “နန္း မစုပ္တတ္ဘူး” “နန္းရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေလးနဲ႔ ေရွ႕ေနာက္ ဖိၿပီးစုပ္…. ေနာက္ၿပီး လွ်ာေလးနဲ႔ ကို႔အတံကို ကလိ”။ “ႁပြတ္…ႁပြတ္…ႁပြတ္…” နန္းေဒဝီ သူခိုင္းတဲ့အတိုင္း တႁပြတ္ႁပြတ္ေနေအာင္ ျပန္စုပ္ေပးမိသည္။ ပါးစပ္ထဲမွာ သူ႔လီးႀကီးက တဆတ္ဆတ္နဲ႔ ျဖစ္ေနေအာင္ကို စုပ္ေပးေနမိတာေပါ့။ သူကေတာ့ နန္းေခါင္းေလးကို ကိုင္ၿပီး ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္နဲ႔ နန္းပါးစပ္ေလးကို လုပ္ေနတယ္ထင္တာပဲ။ “ႁပြတ္…ႁပြတ္” သူမရဲ႕ ေစာက္ပတ္ေလးကို မ႐ြံ႕မရွာနဲ႔ ယက္ေပးသလို သူမလည္း သူ႔လီးကို ျပန္ၿပီးစုပ္ေပးေနမိသည္။ မစုပ္တတ္ စုပ္တတ္ စုပ္ေပးေနတဲ့ နန္းေဒဝီရဲ႕ ႏုနယ္ေသာ မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ၿပီး ကိုထြန္းလြင္ ဖီးတက္ေနသည္။ “အား… နန္းရယ္… အခ်စ္ရယ္” “အရမ္း ေကာင္းတယ္ကြာ” “ဘလြတ္” ကိုထြန္းလြင္ ၿပီးခ်င္လာသျဖင့္ နန္းေဒဝီရဲ႕ ပါးစပ္ထဲကေန လီးကို အျပင္ထုတ္လိုက္သည္။ နန္းေဒဝီ ခမ်ာ ပါးစပ္ေလးဟၿပီး က်န္ေနခဲ့သည္။ “နန္း…. ကို႔ကို ကုန္းေပးပါ့လား” ခ်စ္မိသြားၿပီဆိုေတာ့လည္း နန္းသူဇာ ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ ကုန္းေပးလိုက္သည္။ သူ႔ေရွ႕မွာ ကိုယ္လုံးတီးေလးနဲ႔ ကုန္းေပးထားေတာ့ ရွက္တာေပါ့။ နန္းေဒဝီရဲ႕ အိုးကေတာ့ လုံးၿပီးတင္းေနသည္။ “နန္း… ခါးကို နည္းနည္းေလးႏွိမ့္ၿပီး…. ဖင္ကို ေကာ့ေပးထား” နန္းေဒဝီရဲ႕ ေနာက္ကေန စိတ္ႀကိဳက္ အေနထားျဖစ္ေအာင္ ကိုထြန္းလြင္ ခိုင္းလိုက္သည္။ စကုန္းလိုက္တည္းက ပန္းေရာင္သန္းေနေသာ ဖင္ဝေလးကို ကိုထြန္းလြင္ ျမင္လိုက္ရေသာေၾကာင့္ ဖင္လိုးဖို႔ အေကာင္းဆုံးအေနအထား ေရာက္ေအာင္ ခိုင္းလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ပထမကေတာ့ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို လိုးမလို႔ပါ။ နန္းေဒဝီရဲ႕ အပ်ိဳစင္ဘဝကို ဦးေနေအာင္က ဒီကုတင္ေမြ႕ယာေပၚမွာ ယူခဲ့မွာပဲ ဆိုတာေတြးၿပီး သူလည္း နန္းေဒဝီရဲ႕ ဖင္အပ်ိဳရည္ေလးကို ဒီကုတင္ေမြ႕ယာေပၚမွာ ယူခ်င္တာေၾကာင့္ စိတ္ကူး ေျပာင္းသြားျခင္းျဖစ္သည္။ စိတ္ႀကိဳက္အေနထား ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ နန္းေဒဝီကို ေနာက္ကေနၿပီး လက္တစ္ဖက္က ေစာက္ဖုတ္ေလးကို ပြတ္ေပး၊ ဖင္ဝေလးကို လွ်ာဖ်ားေလးနဲ႔ ထပ္ၿပီး တံေတြးစြတ္လိုက္သည္။ ဖင္ဝေလးကို ထပ္ၿပီး အယက္ခံလိုက္ရသျဖင့္ နန္းေဒဝီ ဖင္ေလးေတြ တုန္ခါသြားေအာင္ လူးလြန္းသြားသည္။  ဖင္ဝေလးမွာ တံေတြးေလးေတြနဲ႔ စိုေနၿပီး ဖင္အဆီေလးေတြလည္း ထြက္လာေတာ့ လီးဒစ္ကို ၿဖဲလိုက္ၿပီး ဖင္ထဲကို ဒစ္ျမဳပ္ေအာင္ ထိုးထည့္လိုက္ေတာ့သည္။ “ဗ်စ္… အား…အမေလး… ကိုထြန္လြင္… အား…အေပါက္ မွားေနတယ္… အမေလး… ဖင္ကြဲသြားၿပီလား မသိဘူး” ဖင္ထဲ ဒစ္ျမဳပ္သြားမွေတာ့ ကိုထြန္းလြင္ ထုတ္မေပးပဲ နည္းနည္းခ်င္း ဖိလိုးၿပီး ထိုးထည့္သည္။

႐ုန္းထြက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနေသာ နန္းေဒဝီရဲ႕ ခါးေသးေသးေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ စုံကိုင္ၿပီး  ထိန္းထားေသးသည္။ “မရဘူး နာတယ္… အဲဒီအေပါက္ကို မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့…. ဟိုဟာကိုပဲ လုပ္ပါ… အီး…ဟီး…ဟီး” နန္းေဒဝီ နာလြန္း စပ္လြန္းသျဖင့္ ငိုၿပီး ေျပာေလေတာ့သည္။ လီးကလဲ ဖင္ဝထဲမွာ ျပည့္ၾကပ္ေနသည္။ “ဒစ္…ဒစ္… ဗ်စ္…ဗ်စ္” ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံး လႈပ္ရွားေအာင္ ငိုေနသျဖင့္ လီးကို ဖင္ထဲသို႔ ပိုဝင္ေအာင္ ႏွဲ႔သြင္းသလို ျဖစ္ေနသည္။ ကိုထြန္းလြင္လည္း အားမလိုအားမရ ပိုျဖစ္လာၿပီး လီးကို အဆုံးထိေရာက္ေအာင္ ခါးကိုကိုင္ထားေသာ လက္ကို အားစိုက္ၿပီး ဖိသြင္းလိုက္ေတာ့သည္။ “ဖ်စ္…ဗ်စ္…ဗလစ္” ပန္းေရာင္သန္းေနေသာ ဖင္ဝေလးပါ  ခ်ိဳင့္ဝင္သြားသည္။ နန္းေဒဝီေလးကေတာ့ အဆက္မျပတ္ ငိုေနရေတာ့သည္။ “ဗ်စ္…ဒုတ္…ဗ်စ္… ဒုတ္…ဗလစ္” “နန္းရဲ႕ ေစာက္ပတ္ေလးကို ဦးေနေအာင္က ဒီေမြ႕ယာေပၚမွာ ပထမဆုံးစလိုးသလို… ကိုလည္း နန္းရဲ႕ ဖင္ကို ဒီေမြ႕ယာေပၚမွာ ပထမဆုံးျဖစ္ေအာင္ လိုးခ်င္လို႔ပါ… နန္းရယ္…ေနာ္…ေနာ္” အဲဒီလို ေျပာေျပာၿပီး နန္းေဒဝီရဲ႕ ဖင္သားေလးမ်ား တုန္ခါသြားေအာင္ ကိုထြန္းလြင္ ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးေတာ့သည္။ လိုးခံေနရသည့္ ဖင္ကလည္း နာတာလိုလို ေကာင္းတာလိုလိုနဲ႔ ေစာက္ပတ္ေလးကေတာ့ ယားၿပီး ေစာက္စိေလးကေတာ့ အျပတ္ကို တဆတ္ဆတ္နဲ႔ ေတာင္ေနသည္။ နန္းေဒဝီ ၿပီးခါနီးေနၿပီ။ ကိုထြန္းလြင္ကေတာ့ သူမ၏ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံး ေနရာမက်န္ေအာင္ လုပ္တတ္သည့္ သူပါလားလို႔ ေတြးမိျပန္သည္။ ၾကပ္ထုပ္ေနေသာ ဖင္ဝေလးရဲ႕ ညႇစ္ေနတဲ့ ဒဏ္ကို ကိုထြန္းလြင္တစ္ေယာက္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ခံစားေနရသလို ဖင္လိုးတာ ပထမဆုံး ခံဖူးၿပီး တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အရသာ ေတြ႕ေတြ႕လာတဲ့ နန္းေဒဝီတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ကာမပန္းတိုင္ကို အတူတူတက္လွမ္းဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကသည္။ “အင့္….အား ကို ၿပီးေတာ့မယ္ နန္ေလး…အားးးရွီးးး… ဗ်စ္…ဗြက္… အားးး ၿပီးၿပီ” “အိုးး အမေလးေလးးး…ကြၽတ္စ္ကြၽတ္စ္… အားးအင္းးး” ကိုထြန္းလြင္တစ္ေယာက္ နန္းေဒဝီရဲ႕ ဖင္ထဲသို႔ သုတ္ရည္မ်ား ျပည့္လွ်ံေအာင္ ပန္းထည့္လိုက္သလို နန္းသူဇာလည္း ေစာက္ပတ္ေလးထဲမွ ေစာက္ရည္ေလးမ်ား ႐ႊဲေနေအာင္ထြက္က်သြားသည္။ “ပလြတ္” “ဗြက္” လီးထဲမွ သုတ္ရည္မ်ား ဖင္ထဲသို႔ ကုန္စင္ေအာင္ထည့္ၿပီးမွ ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ နန္းေဒဝီရဲ႕ ခါးေလးကို ကိုင္ထားတဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္ကို လႊတ္လိုက္ရာ နန္းေဒဝီလည္း ေပ်ာ့ေခြသြားၿပီး ေမြ႕ယာေပၚသို႔ က်သြားသည္။ “နန္း… ကို႔ကို ခ်စ္လားဟင္” “ေျပာစရာ လိုေသးလို႔လား… လူတစ္ကိုယ္လုံး ေျခဖဝါးေရာ ဖင္ေရာ ရွိတာေတြအကုန္လုံး ေနရာမက်န္ လုပ္ၿပီးေတာ့မွ” “နန္းရဲ႕ ေယာက်္ားထက္ ကို႔ကို ပိုမခ်စ္ဘူးလား” “သူ႔ထက္ ပိုခ်စ္လို႔လည္း ရွင္လုပ္သမွ်ေတြကို ခံေနတာေပါ့… ကြၽန္မရဲ႕ အခ်စ္ေတြက ရွင့္ဆီကို အကုန္လုံး ေျပာင္းသြားခဲ့ပါၿပီ”။….ၿပီး