ကိုယ့်ပစ္စည်းကြီးက ကြီးလိုက်တာ

မေဇင်ဟာလှတယ်လို့ ပြောလို့ရတဲ့ မိန်းမတယောက်ပါ။ သူမရဲ့ နုညံ့တဲ့ အသားအရေနဲ့ မဆိုစလောက် အနည်းငယ်ဝနေတယ်လို့ ပြောလို့ရတဲ့ ခန္ဓာကိုယ်အလှပိုင်ရှင် မိန်းမတယောက်ပေါ့.။ ၁၅ပေါင်ခန့် ဝိတ်ချထားပြီး ဘော်ဒီကို ပြန်ထိန်းထားတာ မကြာသေးပါဘူး။ မေဇင်တယောက် အတော်လေး ကြိုးစားလိုက်ရတာပေါ့။ မိန်းမတစ်ယောက်အတွက် ဝိတ်၁ပေါင်ချဖို့ဆိုတာ တကယ်ကိုမလွဲတဲ့ ကိစ္စပဲလေ။ ယောကျာ်းလုပ်သူ ကိုအောင်မင်းကတော့ မေဇင့်ကို လိုက်လို့ မယှဉ်နိုင်တော့ဘူး။ အရမ်းဝလာတော့ ဘယ်လောက်လုပ်လုပ် သိပ်မထိရောက်သလို ဖြစ်နေရော။ ကိုအောင်မင်းဆိုတဲ့လူက အစားအသောက်ကလဲ ကြူးတာကို ပေါင်၂၀၀လောက် ခန္ဓာကို အလေးချိန်ရှိတဲ့ တကယ် ဝက်ကြီးပါ။ ဒါပေမဲ့ မေဇင် ကိုအောင်မင်းကို ချစ်နေဆဲပါ။ ကိုအောင်မင်းကလဲ မေဇင့်ကို ချစ်နေဆဲပါပဲ။ တယောက်ကို တယောက်တော့ သစ္စာလုံးဝ မပျက်ဖူးသေးတဲ့ တကယ်သာယာတဲ့ အိမ်ထောင်ရေးကို ပိုင်ဆိုင်တဲ့ လင်မယားနှစ်ယောက်ပေါ့။ အားကစားပုံမှန်လုပ်တဲ့ မမေဇင်ကတော့ တနေ့တခြား သွေးသားလည်ပတ်မှုတွေ ကောင်းကာ နေလို့ထိုင်လို့ကောင်းနဲ့ မိမိကိုယ်ကို ယုံကြည်မှုတွေရှိပြီး ကို့ကိုယ်ကို အပျိုလေးတယောက်လို သွက်လက်မှုတွေ ခံစားလာရတဲ့အချိန်တွေမှာ ကိုအောင်မင်း တစ်ယောက်ကတော့ ပိုဝသထက်ဝပြီး အလုပ်တဖက် နဲ့ ငွေနောက်ပဲလိုက်နေတော့ ဖိအားတွေများလာတယ်။ နောက် အရေးကြီးဆုံးတခုက သူ့ဇနီးချောလေးအပေါ်  လိင်ကိစ္စမှာ ဆန္ဒပြည့်ဝအောင် မလုပ်ပေးနိုင်တဲ့ အတွက် သူ့ကိုသူ နောင်တလည်း ရနေလေရဲ့။ ဟုတ်တော့ ဟုတ်ပါတယ်လေ ကိုအောင်မင်းခမျာ သူ့ကိုသူတောင် အနိုင်နိုင်ပါ။ စဉ်းစားကြည့်ပါ မိန်းမဆိုတာမျိုးကလဲ လင်ယောကျာ်းလုပ်တဲ့ လူကို ဘယ်လောက်ချစ်ချစ် ဒီလို လိင်မှုကိစ္စမှာ ဖြည့်စွမ်းပေးနိုင်ခြင်း မရှိတဲ့ ယောက်ျားတယောက်ကို ဘယ်အတိုင်းအတာထိ စိတ်ရှည် ပေးနိုင်မလဲ ဆိုတာကိုပါ။ မေဇင်ခမျာ လိုနေတဲ့ ဆန္ဒမီးကြီးကို မငြိမ်းသတ်နိုင်ဖြစ်ပြီး အရမ်းကို စိတ်ဒုက္ခတွေ ရောက်နေရှာတော့တယ်။ ဒါကလဲ မေဇင့်လို မိန်းမတယောက်ထဲ မဟုတ်ပါဘူး။ အခုခေတ် စီးပွားရေးဆိုတာကလဲ ကိုမှအပြိုင် မကျဲနိုင်လျှင် အမြတ်အစွန်းဆိုတာ ကို့အတွက် ကျန်ဖို့မှ မရှိတာ။

လူတိုင် ဒီလိုပဲ ငွေနောက်ကို လိုက်နေရတာဘဲ။ မလိုက်နိုင်ရင်တော့ ဒီလိုခေတ်ကြီးထဲ အစစအရာရာ ပြည့်စုံတယ်လို့ ရှိမှာမဟုတ်ဘူးလေ။ လူတွေက ရောင့်ရဲတင့်တိမ်နိုင်ခြင်းကို မရှိတော့ပါဘူး။ ကိုယ် အပါအဝင်ပေါ့…ဟီဟီ ဒါပေမဲ့ မိသားစုအတွက်လဲ အချိန်တော့ ပေးရမယ်လေ။ ဒီလိုနဲ့ အတူတူနေလာတာ နှစ်တွေလဲကြာပါပြီ။ ကိုအောင်မင်းဟာ ကုမ္မဏီပိုင်ရှင် သူဌေးပါ။ တနေ့လုံး ကုမ္မဏီရုံးခန်းထဲ ထိုင်ပြီး ညနေမှ အိမ်ကိုပြန်ပါတယ်။ မေဇင်ကတော့ သူမသူငယ်ချင်းတယောက်ရဲ့ ၅နှစ်အရွယ် ကလေးငယ်တဦးကို ထိန်းပြီး အိမ်မှာပဲ လုပ်စရာရှိသည်များကို လုပ်ရင်း အိမ်ထောင်ရှင်မ တစ်ယာက်ရဲ့ နေ့ရက်တွေကို ဖြတ်သန်းနေတဲ့သူပါ။ နောက်ပြီး စာရေးဆရာမ တယောက်ဖြစ်ဖို့လဲ အိမ်မက် မက်ထားသူပေါ့။ ကစ်ကစ်ကို သူ့သားလေးတယောက်လို ပြုစုလို့ ကစ်ကစ် အိပ်နေတဲ့အချိန်တွေမှာ စာအုပ်ဖတ် ခွေထိုင်ကြည့်ပေါ့။ ကလေးကို သူ့အဖေအရင်းက ယူထားတဲ့ အချိန်တွေဆိုရင်တော့ ရှော့ပင်ထွက် အလှပြင်ဆိုင်သွား ဒါတွေလုပ်ရင်းနဲ့ပဲ အချိန်တွေကိုဖြတ်သန်းလို့ပေါ့။ ကိုအောင်မင်းကလည်း သူ့မိန်းမကို လိုလေသေးမရှိအောင် ထားတာပေါ့။ သူများကလေးကို ထိန်းပေးရတာကလဲ မေဇင်အတွက် ပြသနာမဟုတ်ပါဘူး။ ဘာလို့ဆို မေဇင်တို့ လင်မယား ကလေးမရဘူးလေ။ မေဇင်ပဲ လိုတာလား ကိုအောင်မင်းပဲ ချွတ်ယွင်းနေတာလား မပြောတတ်တော့ပေ။ ကစ်ကစ်လေးကလဲ တခြားသူ ကလေးတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ သူမ ငယ်ငယ်ကနေ တက္ကသိုလ် ရောက်တဲ့အထိ ဘော်ဘော်ကြီး တစ်ယောက်ဖြစ်သလို အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းလည်း ဖြစ်တဲ့ တင်ထွေးငယ်ရဲ့ ကလေးပါ။ တင်ထွေးငယ်ဟာ ဒီကလေးမွေးပြီး တစ်နှစ်လောက်ပဲ ရှိအုံးမယ် ရင်သားကင်ဆာနဲ့ ဆုံးပါးသွားရှာတယ်။ ကစ်ကစ်ကို သူတို့လင်မယား မွေးစားဖို့ ဖအေဖြစ်သူ ကိုငြိမ်းဝင်းကို ပြောကြည့်ဖူးပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုငြိမ်းဝင်းက လုံးဝ လက်မခံပါဘူး။ ဒီကလေးမှာ တင်ထွေးငယ်ရဲ့ အငွေ့အသက်တွေ အများကြီး ပါနေတယ်ဟုဆိုကာ “ကျွန်တော့ကလေးကို အမွေစားအမွေခံ အပိုင်မွေးစားခိုင်းဖို့ဆိုတာ လုံးဝမဖြစ်နိုင်ဘူး”ဆိုတဲ့ အဖြေကိုပဲ သူတို့ရပါတယ်။ ဒါကလည်း ဟုတ်ပါတယ် ကစ်ကစ်ရဲ့ မျက်နှာပေါက် အသားအရေဟာ တင်ထွေးငယ်နဲ့ တထေရာတည်းရယ်။

ကိုငြိမ်းဝင်းဆိုတဲ့လူက မိန်းမကို အလွန်ချစ်တတ်တဲ့ လူပါ။ ပြောသာ ပြောတာပါ ဒီကလေးက မေဇင်တို့ အိမ်မှာပဲ ၁၂လလုံး နေ့တိုင် အမြဲရှိနေတာပဲလေ။ ကလေးအဖေဖြစ်တဲ့ ကိုငြိမ်းဝင်း တစ်ယောက် တင်ထွေးငယ် ဆုံးသွားကတည်းက အရက်တွေ အလွန်အကျွံသောက်ပြီး အရက်သမားလုံးလုံး ဖြစ်လို့နေလေရဲ့။ မိန်းမကို အလွန်ချစ်တဲ့ လူဆိုတော့လဲ တသက်လုံး ဆုံးရှုံးလိုက်ရပြီဆိုတဲ့ အသိကြီးကို ကိုငြိမ်းဝင်တယောက် မခံစားနိုင်ခဲ့ဘူး။ ဒီလိုတွေဖြစ်တာ အတော်ကြာသွားတော့ ကို့ကိုယ်ကို ပြန်အရောင်တင်ဖို့ လိုတယ်ဆိုတာကို စဉ်းစာမိသွားခဲ့တယ်။ လူကောင်းပြန်ဖြစ်ချင်လာတာကလဲ သူ့သမီးလေး ကစ်ကစ်ကြောင့်လို့ ပြောရမှာပဲ။ ဟုတ်တယ်လေး သူ့မှာ သမီးလေးတစ်ယောက် ရှိသေးတဲ့ဟာ  သူမကို ပြုစုပျိုးထောင်ရမယ်။ လူအများကြားမှာ ကိုယ့်သမီး လူရာဝင် အဆင့်အတန်းရှိအောင် ထားဖို့ဆိုရင် ဒီပုံစံနဲ့ သူ့သမီးကို အများက ကဲ့ရဲ့မှာပေါ့။ သူ့ဒီလိုစိတ်ဓာတ်ကျတဲ့ပုံမျိုးနဲ့ ဘယ်လိုလုပ် ဒါတွေလုပ်နိုင်မလည်း။ ကိုငြိမ်းဝင်း အရက်တွေ အလွန်အကျွံသောက်ပြီး ပေတေနေပေမယ့် စီးပွားရေးကိုတော့ မထိခိုက်ခဲ့ပါဘူး။ ကိုငြိမ်းဝင်းဟာ အတော်လေးချမ်းသာတဲ့ မိသားစုမှ ပေါက်ဖွားလာတဲ့ သူဌေးသားပေါ့။ သူဒီလို အချိန်တွေအများကြီးကို အရက်နဲ့ အချိန်ကုန်ခဲ့ပေမယ့် သူ့ရဲ့ကြွဝမှုကတော့ အပျိုရည်တောင် မပျက်ဘူးပေါ့လေ။ နောင်တ စောရတယ်လို့ပြောရမှာပဲ ကိုငြိမ်းဝင်း သူ့ကိုယ်သူ ပြုပြင်နိုင့်ခဲ့ပါတယ်။ မေဇင်တို့လင်မယားကလည်း အမြဲလို ဆုံးမ တိုက်တွန်းနေတော့ လူကောင်းတစ်ယောက် ပြန်ဖြစ်အောင် လုပ်ရတော့တာပေါ့။ ဒီလိုနဲ့ မေဇင်နဲ့ ကိုငြိမ်းဝင်းတို့ ကြားမှာ ဘာမှမရှိပါဘူး။ တယောက်အတွင်းကိစ္စ တယောက်သိဆိုတော့ တဦးပေါ်တဦးလဲ နားလည်မှုရှိတဲ့ မိတ်ဆွေအဆင့်ပါပဲ။ ဒါပေမဲ့ တယောက်သောသူ ကိုအောင်မင်းတယောက်ကတော့ တနေ့ထက်တနေ့ သူ့အိမ်နဲ့ အလှန်းဝေးလို့လာပါတယ်။ ကုမ္မဏီကိစ္စနဲ့ ခရီးတွေဆက်တိုက်ဆိုသလို ထွက်နေရတော့တာပဲ။ တစ်ည ညသန်ခေါင်ယံကြီးမှာ မေဇင်တစ်ယောက် အိမ်မက်မက်နေရင်းက ရုတ်တရက် ငေါက်ကနဲထထိုင်နေပါတယ်။ ဘေးကြည့်တော့ လင်တော်မောင် ကိုအောင်မင်းတယောက် ဆင်အော်မနိုး ကုလားသေ ကုလားမော အိပ်နေလေရဲ့။

သူမ ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာကို လင်တော်မောင်တယောက် ဘယ်လိုမှ သိနိုင်မယ်မထင်ဘူး။ ဒေါသကလဲ ထွက် ရမက်စိတ်တွေကလဲ ပူလောင်နဲ့ တိတ်ဆိတ်တဲ့ ညနက်ကြီးထဲမှာ အသက်ရှူနှုန်းတွေကလည်း ဖြည်းဖြည်းနဲ့ မြန်လာလို့။ ဖြစ်ပျက်နေတဲ့ မေဇင့်အဖြစ်ကို တလောကလုံးက သိဖို့နေနေသာသာ ဘေးမှာအိပ်နေတဲ့ လင်ယောက်ျားကတောင် မသိရှာဘူး။ ဒါကို မေဇင် ဝမ်းလဲဝမ်းနည်း ကိုယ့်အဖြစ်ကိုလဲ သနား၊ နှာမှုတ်သံက တရှူရှူနဲ့ သနားစရာ သတ္တဝါမလေးကို ဖြစ်လို့။ လင်တော်မောင်ကို နိုးလို့ မေဇင့်ကို လုပ်ပါအုံး ကိုရယ်လို့ ပြောရအောင်ကလဲမဟုတ်သေး။ ဒါနဲ့ ကို့ဟာကိုယ်ပဲ ပြီးအောင် လုပ်မယ်ဆိုပြီး စိတ်ဆုံးဖြတ်ကာ အိပ်ယာပေါ်ပြန်လဲချလိုက်ပါတယ်။ လက်တဖက်ကို ညဝတ်အင်္ကျီအပါးလေးသာ ဖုံးထားတဲ့ ညာဖက်နို့အုံလေးကို ဖွဖွညှစ်ရင်း ညဝတ်စကပ်ပါးလေးအောက်က ရမက်အရှိန်ကြောင့် ချော်ဆီ အရည်ကြည်လေးတွေ ထွက်ပြီး စိုစွတ်လို့နေတဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးရှိရာကို ကျန်လက်တဖက်က နှိုက်ထည့်ပြီး အပေါ်အောက် ဘယ်ညာ ဖြည်းဖြည်းလေး ဆွဲပွတ်လိုက် အရမ်းဖိပြီး ပွတ်လိုက်နဲ့ တချိန်က ကိုအောင်မင် စွမ်းခဲ့ချိန်က ယုယမှုတေကို အရုံပြုလို့ ကာမဆန္ဒရဲ့ လမ်းဆုံးပန်းတိုင်ကို တစ်ယောက်တည်း ကြိုးစားလို့ ချီတက်နေရှာတော့တယ်။ “အင်း…အင်း”ဆိုတဲ့ အသံသဲ့သဲ့လေးကိုတော့ သူမကိုယ်တိုင်ကလွဲပြီး ဘယ်သူမှ ကြားနိုင်မှာ မဟုတ်ပါဘူး။ အလွန်ညင်သာပြီး ဖြည်းညင်းတဲ့ စီးချက်တွေနဲ့ သူမတစ်ယောက်ထဲ ကြိုးစားလို့ ဖြေသိပ်နေရရှာတာပါ။ “အင်း….အင်း….ဟင့်…အင်းးး”ဆိုပြီး အသံလေး တဖြည်းဖြည်းကျယ်လာပြီး “အင်းးးးးးးး….”ဆိုတဲ့ သံဆွဲလေးနဲ့ ရုတ်တရက် မေဇင်တယောက် ငြိမ်ကျသွားတော့တယ်။ သူမ ပြီးသွားပါပြီ။ အိမ်ထောင်သည် မိန်းမသား တစ်ယောက်အဖို့ လင်တော်မောင် ဘေးနားမှာရှိလျှက်နဲ့ မှန်းပြီး စိတ်ကူးနဲ့ ဖြေသိမ့်လိုက်ရတဲ့ သူမရဲ့ ဖြေသိမ့်မှုဟာ ဘယ်လောက်ထိ ပြည့်စုံခြင်း ရှိမှာတဲ့လည်း။ ဒီလိုနဲ့ မနက် မိုးလင်းလို့ တခါ အလင်းရောင် ကျရောက်ခဲ့ပြန်ပါပြီ။ မေဇင့် မျက်လုံးလေးတွေ မှိတ်လျှက်နဲ့ ကိုအောင်မင်းကို လှန်းဖက်လိုက်ပါတယ်။

ဘာမှမရှိပါဘူး ကိုအောင်မင်း အိပ်တဲ့ဖက်ခြမ်းက စောင်လေးကိုပဲ သွားကိုင်မိလိုက်ပါတယ်။ ကိုအောင်မင်း ထသွားပါပြီ။ ဒါနဲ့ မျက်လုံးလေးဖွင့်လို့ ခေါင်းရင်းက စာကြည့်စာပွဲပေါ်ကကိုအောင်မင်း ထာခဲတဲ့ စာတိုလေးကို လှန်းယူပြီး ဖတ်ကြည့်လိုက်တယ်။ “မေ… ကို ဒီနေ့ မန္တလေးကို သွားလိုက်ပြီ.. မနက်ဖြန် ပြန်လာမယ်… ချစ်တဲ့ ကိုအောင်” ကိုအောင်မင်းတစ်ယောက် အလုပ်ကိစ္စနဲ့ မန်းလေးကို သွားပါပြီ။ ထူးခြားမှုမရှိတဲ့ နေ့တနေ့ကို ထပ်ပြီး ဖြတ်သန်းရအုံးမှာပဲ ဆိုတဲ့ အတွေးလေး တွေးရင်း ပြန်မှေးစက်ဖို့ မျက်လုံးတွေ ပြန်မှိတ်ပြီး ခဏမှာပဲ စာကြည်စာပွဲပေါ် တင်ထားတဲ့ သူမဖုန်းလေး တုန်ခါလာတော့တယ်။ သီချင်သံတွေ အဆက်မပြတ် ထွက်ပေါ်လို့ပေါ့။ ဒါနဲ့ ဖုန်းကို ကောက်ယူပြီး ကြည့်လိုက်တော့ ကိုငြိမ်းဝင်းဆီက ဖုန်းလေးဝင်နေတာပါ။ ကစ်ကစ်လေးကို မေဇင်ဆီ လာထားဖို့ ဖုန်းလှန်းဆက်တယ်ဆိုတာ မေဇင်သိလိုက်ပါပြီ။ “မောနင်း ..ကိုငြိမ်း… ကလေးလာထားတော့မလို့လား” “ဟုတ်တယ် မေဇင်… ကလေးက အခု အိပ်ပျော်နေသေးတယ် သိလာ…. အဲဒါ အကို ချီလာလိုက်မယ်… မေဇင်ကော နိုးသေးရဲ့လား.. အနှောင့်အယှက်များ ဖြစ်သွားလားမသိဘူး မေဇင်ရေ…” “ အို့…. မဖြစ်ပါဘူး ကိုငြိမ်းရယ်… မေဇင် ထနေပါပြီ.. ခေါ်လာခဲ့လိုက်ပါ” “ဒါဆို ကိုလာပြီနော်.. မေဇင်” ကိုငြိမ်းဝင်းကတော့ မေဇင်နဲ့ စကားပြောရင် အမြဲ ရွှင်ရွှင်ပျပျ မြူးမြူးကြွကြွပဲ ပြန်ပြောလေ့ရှိပါတယ်။ ဒါနဲ့ မေဇင်လဲ အိပ်ရာပေါ်က လူးလဲထကာ ညဝတ်အင်္ကျီနဲ့ စကတ်တိုကို ကွင်းလုံးပုံချွတ်လို့ ကိုလုံးတီနဲ့ဘဲ ဘာဝတ်ရမယ်ဆိုတာ စဉ်းစားရင်း အဝတ် ဗီရိုကို မွှေနေပါတော့တယ်။ စကတ်အတို ညဝတ်အင်္ကျီနဲ့တော့ ကိုငြိမ်းဝင်းကို ထွက်တွေ့ဖို့ မဖြစ်နိုင်။ ဒါကြောင့် စင်းကြား ပါတဲ့ ညဝတ်အင်္ကျီနဲ့ ဘောင်းဘီ အပေါ်အောက် ဆင်တူ ကောက်ဝတ်လိုက်ပါတယ်။ မကြပါဘူး အိမ်ရှေ့တံခါးမကြီးက ဘဲလ်တီးသံကြားလို့ အိမ်အောက်ကို အပြေးဆင်းပြီး တံခါးဆွဲဖွင့်လိုက်တော့ ကိုငြိမ်းဝင်းနဲ့ သူ့လက်ပေါ် အိပ်ပျော်နေတဲ့ ကစ်ကစ်တို့ ရောက်နေကြပါပြီ။

ကိုငြိမ်းဝင်းကို ပြုံးပြလို့ နှုတ်ဆက်နေရင်းက မေဇင်တစ်ယာက် ရုတ်တရက်ဆိုသလို တွေတွေကြီး မှင်သက်နေမိပါတယ်။ ဒါကို ကိုငြိမ်းဝင်းက “မေဇင် ကိုငြိမ်းတို့ ဘာများဖြစ်လို့လဲ.. ဘာများ လိုအပ်နေလို့လဲ မသိဘူးနော်” ကိုငြိမ်းဝင်လည်း မေဇင်က သူနဲ့ကလေးကို စူးစိုက်ကြည့်နေတာကို သတိထားမိပြီး သူတို့ ဘာများ လိုအပ်နေသလဲပါ့။ မေဇင့်ကို တလှည့် ကို့ကိုယ်ကိုတလှည့် ပြန်ကြည့်နေမိတယ်။ ဒါနဲ့ မေဇင် သတိပြန်ဝင်လာပြီး “အော်… ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး ကိုငြိမ်း… လာ လာ အိမ်ထဲဝင်” ကလေးကို မေဇင် လက်လွဲယူလိုက်ပြီး အိပ်ခန်းထဲရှိ ကလေးပုခက်မှာ သွားသိပ်ထားလိုက်တယ်။ မေဇင် အခန်းထဲဝင်လာတော့ ကိုငြိမ်းဝင်း ဆိုဖာပေါ် ထိုင်နေရင်းကနေ မေဇင့်မျက်နှာကို ကြည့်ပြီး “မေဇင် အခုမှ ထတာလာ… ဒါမှမဟုတ် နေမကောင်းဘူးလား” “နေမကောင်းတာတော့ မဟုတ်ပါဘူး ကိုငြိမ်း… နဲနဲ အားပျော့သလို အားမရှိသလို တမျိုးလေးဖြစ်နေတာ… အဲ့လိုကြီး အားမရှိတာလဲ မဟုတ်ဘူး… ဘယ်လိုပြောရမလဲ… ခစ်ခစ်” ရီရင်း ပြန်ဖြေသည်။ သူမ ဘာဖြစ်နေသည်ကို သူမမှလွဲ၍ ကိုငြိမ်းဝေ သိနိုင်မယ် မထင်ဘူး။ ဒီလိုနဲ့ နှစ်ယောက်သား ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ရီလိုက်ကျပြီး နှစ်ယောက်သား ခေတ္တတိတ်ဆိတ် သွားကျတယ်။ ကိုငြိမ်း တစ်ယောက် အစောက ရွှင်ပျနေသောမျက်နှာမှာ ရုတ်တရက် ညိုးကျသွားပြီး ကြမ်းပြင်ကို ငုံ့ကြည့်နေနေတော့ မေဇင် ကိုငြိမ်းဝင်းကို တချက်အကဲခတ်ကာ ဆုပ်ထားတဲ့ ကိုငြိမ်းဝင်းလက်များကို သူမ လက်နုနုလေးဖြင့် ညင်သာစွာ အုပ်ကိုင်လိုက်ပါတယ်။ “ကိုငြိမ်း မနေ့က ထွေးငယ်ဆုံးတာ ၅နှစ်ပြည့်တဲ့နေ့နော်” “ဟုတ်တယ် မေဇင်” ကိုငြိမ်းဝင်း ပြန်ဖြေသည်။ “ကိုငြိမ်း ဒီလို လိမ်လိမ်မာမာနဲ့ ကစ်ကစ်ကို ကောင်းကောင်း ပြုစုပေးနေတဲ့အတွက်… ထွေးငယ် ကိုငြိမ်းကို တမလွန်ကနေ ကျေးဇူးတင်နေမှာပါ ကိုငြိမ်းရယ်. ဝမ်းနည်းမနေပါနဲ့ ကိုငြိမ်း”ဟု တိုးတိတ်ညင်သာသည့် လေသံဖြင့် ကိုငြိမ်ဝင်း၏ သနားဖွယ်ကောင်းသော မျက်ဝန်းအစုံကို မေဇင် စိုက်ကြည့်ကာ ကိုငြိမ်းဝင်း၏ လက်များကို သူမလက်နုနုလေးများဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ရင်း နှစ်သိမ့်စကားပြောလို့ မေဇင် ကိုငြိမ်းဝင်းကို အားပေးနေရှာတယ်။ သူမမျက်ဝန်းများမှလဲ မျက်ရည်ပူများ ပါးပြင်ထက်သို့ စီးလို့ တယောက်ကိုတယောက် သနားခြင်း နာလည်မှုတို့နှင့်အတူ နှစ်ယောက်သား မမြင်ရ မကြားရတဲ့ အပေးအယူတွေ ချိန်ညှိနေသယောင်။

နေ့စဉ်တွေ့နေရသော မေဇင့် အဖြစ်လေးကို ကိုငြိမ်းဝင်း ကောင်းကောင်းသိသလို ကိုငြိမ်း ဘယ်လိုတွေ ခံစားနေရလို့ ဘာတွေကို တောင်းတနေသလည်း ဆိုတာကိုလဲ ကိုငြိမ်း၏ ဘဝအစအဆုံးကို သိသော မေဇင်ကလဲ ကောင်းကောင်းသိတယ်။ ဒါကြောင့် အခုလို ဆိတ်ကွယ်ရာမှာ နားလည်မှုတွေ အပြန်အလှန်ပေးနေတဲ့ ဖိုမနှစ်ဦးတို့ရဲ့ နောက်ဆုံးဘူတာဟာ ဘယ်မှာဆိုက်မလဲလို့ ထင်လဲ။ ဒါကိုလဲ သူတို့နှစ်ဦး သိပြီးသားပဲလေ။ တွေးကြည့်စရာ မလိုတော့ပါဘူး ဟုတ်တယ်မလား။ ကိုငြိမ်းလဲ မေဇင်ကိုင်ထားသော သူ့လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ကို လွှတ်ပြီး မေဇင့် လက်လေးများအပေါ်မှ ဖြည်းဖြည်းအုပ်ကိုင်လို့ မေဇင်မျက်နှာနားသို့ သူ့မျက်နှာကို တိုးကပ်သွားလိုက်ပြီး အနည်ငယ် တုန်ရီနေသော လေသံဖြင့် “ကိုငြိမ်းရင်ထဲက.. စကားတခုလောက် ပြောပါရစေ မေဇင်… ကိုအောင်မင်းက မေဇင်ကို ဂရုစိုက်ရဲ့လား..ဟင်… မဇေင် ဘာတွေ လိုအပ်နေတာလဲဆိုတာ ကိုငြိမ်း ကောင်းကောင်းသိပါတယ်… မေဇင်ရယ်… သူ မဖြည့်စီးနိုင်တဲ့ အဲ့ဒီတာဝန်လေးကို ယူပါရစေ မေဇင် နော်… ခွင့်ပြုပါဗျာ” မဇေင် ခေါင်းလေးငုံ့သွားပြီး “ဟုတ်ပါတယ် ကိုငြိမ်ရယ် ….ကိုအောင်မင်းကလေ အခုဆိုရင် မေဇင့်ကို ရှိသေးတယယ်လို့တောင် ထင်သေးရဲ့လား မသိဘူး… အချိန်ပြည့် ကုမ္မဏီကိစ္စဆိုပြီး ခရီး ခဏခဏ ထွက်နေတော့တာပဲ… သူ အလုပ်ကြိုးစားလို့ ငွေတွေအများကြီး ရတာကို မေဇင် မမက်မောဘူး… ဒါကိုလဲသူသိတယ်… ဟင်း..ဟင့်..ရွတ်..ဟင့်” ခံစားနေရသည်များကို ပြောရင်နဲ့ မျက်ရည်များ စီးကျလာပါတော့တယ်။ မေဇင့်မျက်ရည်တွေကို ကိုငြိမ်း လက်များဖြင့် သုတ်ပေးလိုက်သည်။ မေဇင်ကလဲ အလိုက်သင့်လေး ကိုငြိမ်းပုခုံးပေါ်ကို ခေါင်းလေး မှီထားလိုက်ပါတော့တယ်။ ကိုငြိမ်းပုခုံးပေါ် မေဇင် မှီလိုက်တော့ မေဇင့် ညဝတ်အင်္ကျီပါးပါး ရင်ဟိုက်လေးမှ မေဇင့်နို့လေးများကို ကိုငြိမ်း မြင်နေရသည်။ မေဇင့်အသက်ရှူသံနှင့် အတူ နို့လေးများက ဖုတ်လှိုက်ဖုတ်လိုက်နဲ့ အရမ်းကို ချစ်စရာကောင်းပြီး ကိုင်လို့ အရမ်းကောင်းမှာပဲလို့ ကိုငြိမ်းဝင်း ကြည့်ရင်း တွေးနေမိတာပေါ့။ ကိုငြိမ်း ကို့ကိုယ်ကို ပြန်ထိန်းပြီး သူအခုတွေးနေ ဖီလင်ယူနေတဲ့ အရာတွေကို ခေါင်းထဲက ထုတ်ပြစ်လိုက်ချင်ခဲ့ပေမယ့် မိန်းမဆိုတဲ့အရာနဲ့ နှစ်နဲ့ချီအောင် ကင်းကွာနေတဲ့ ကိုငြိမ်းတစ်ယောက်တော့ ဒီလိုလှပပြီး ကာမပိုင် လင်ယောက်ျားရှိတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ အထိအတွေ့ကို လွန်ဆန်နိုင်ခြင်း မရှိခဲ့ပါဘူး။ ပထမ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိခင် သူ လုံးဝသိလိုက်တာ တစ်ခုကတော့ သူစပြီး စည်းကျော်နေပြီဆိုတာကိုပေါ့။

ကာမပြည့်စုံခြင်း အထွတ်အထိပ်ကို မရမက အမိအရ လှန်းယူလိုခြင်းဆန္ဒ အလွန်ပြင်းပျနေတဲ့ အိမ်ထောင်သည်မိန်းမ မေဇင်အဖို့တော့ ဘာကိုမှ ဆင်ခြင် ထိန်းကွပ်နိုင်စွမ်း မရှိတော့ပါဘူး။ ဘယ်လောက် အားပြင်းတဲ့ အသိတရားပဲ ပြန်ဝင်လာပါစေ မေဇင် နောက်ဆုတ်တော့မှာ မဟုတ်ပါ။ သူမ ထိုအရာကို ပြုလုပ်ဖို့ သေချာ စဉ်းစာပြီး ဖြစ်မှတော့ ရပ်တန့်ပြစ်ဖို့ဆိုတာ မေဇင့်အတွက် ဒီအချိန်မျိုးမှာ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်တော့တဲ့ အဓိပါယ်မဲ့ စကားတခွန်းသာ ဖြစ်သွားမှာပါ။ သူမ လက်လေးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး ခန္ဓာကိုယ်ချင်းထိကပ်လို့ နွေးထွေးမှုတွေ ပေးနေတဲ့ ကိုငြိမ်းရဲ့ အသက်ရှူသံ ရင်ခုန်သံတွေကနေ တဆင့် ကိုငြိမ်းစိတ်တွေ အရမ်းလှုပ်ရှားနေတယ် ဆိုတာကို မေဇင်လဲ သိနေတယ်။ မေဇင့် သွေးခုန်နှုန်းတွေ ပိုမြန်လာလို့ အသက်ရှူသံတွေဟာလဲ ပိုကြမ်းတမ်းလာနေတာကို ကိုငြိမ်း ထိတွေ့ ခံစားနေရသည်။ ခန္ဓာကိုယ် ပူးကပ်ထားလို့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ဘယ်လောက် လိုအပ်နေကြတယ်ဆိုတာကို ပိုပိုပြီး သိရှိလာသလို ခံစားနေရတဲ့ မေဇင်နဲ့ ကိုငြိမ်း သူတို့နှစ်ဦး ဖြစ်နေပုံက ဒိုင်နမိုက်တွေ အပြည့်ထဲ့ထားတဲ့ ဂိုတောင်တစ်လုံး ဖောက်ခွဲဖြစ်ဖို့ တရှူးရှူးနဲ့ လောင်ကျွမ်းရင်း ဂိုတောင်ရှိရာကို သွားနေတဲ့ စနက်တံတစ်ချောင်းလိုပေါ့။ သာမာန်ထက် ပိုလွန်းတဲ့ ရင်းနှီးမှုမျိုးကို ဆက်တိုက်ဆိုသလို ခံစားထိတွေ့မိနေတော့ မေဇင့်အတွက် ရှေ့တစ်လှမ်းဆက်တိုးဖို့ သတ္တိတွေ ပိုရှိလာအောင် လှုံ့ဆော်ပေးလိုက်သလို ဖြစ်သွားပါတော့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ မေဇင်တယောက် ကိုငြိမ်းရဲ့လက်တွေကို ကိုင်ထားရာက ဖြုတ်ချလိုက်ပြီး ဖောင်းပြီးအပေါ်ကို ထောင်တက်နေသော ဘောင်ဘီဂွကြားရှိ ကိုငြိမ်း၏ လိင်တံကြီးကို အလိုလို အပေါ်မှ အုပ်ကိုင်ပြီးသား ဖြစ်နေတော့တယ်။ ဘောင်းဘီအပေါ်မှ မမြင်ဖူးသေးသော ကိုငြိမ်း၏ သတ္တဝါလေးကို ဖြည်းဖြည်းညှစ်လို့ ဆုပ်ကိုင်ကြည့်မိတယ်။ ကိုငြိမ်းလဲ အသက်ပြင်းပြင်း တချက်ကို ဆွဲလို့ရှူလိုက်ပြီး မေဇင့်ကို ဖက်ထားလိုက်ပါပြီ “မေ… ကိုအောင်မင်းက တကယ့်ကို မေ့အပေါ် နားမလည်ခဲ့ဘူး နော်” ကိုငြိမ်းတယောက် ကွဲအက်အက် အသံတိုးလေးဖြင့် မနဲ အားယူရင်း မေဇင်ကို ပြောတော့ “ကျေးဇူးပြုပြီး  ဘားမှမပြောပါနဲ့‌‌တော့ ကိုငြိမ်းရယ်…. ကိုအောင်မင်းက နားမလည်ပေမယ့် ကိုငြိမ်းကတော့ မေ ဘာတွေ ဖြစ်နေတယ် ဆိုတာကို အစောကတည်းက သိနေတယ် မဟုတ်လားဟင် ကိုငြိမ်း… ကိုငြိမ်းလဲ မေ့ဆီက ဘာတွေလိုချင်နေတယ်ဆိုတာကို အရင်ကတည်းက သိပြီးသားပါ ကိုငြိမ်းရယ်… ကိုအောင်မင်း ရှေ့မှသာ မသင့်တော်လို့ မေ့မျက်လုံးတွေကို ရှောင်ဖယ်နေပေမယ့်…. ကိုအောင်မင်း မေတို့အနား မရှိတဲ့အချိန် မေက ကလေးပွေ့လို့ ချော့သိပ်နေတဲ့ အချိန်တွေဆို မေ့ တကိုယ်လုံးကို ခိုးကြည့်နေတာ သိပါတယ်နော်… အဲ့လို ခိုးကြည့်ပြီး မပြည့်စုံခဲရတဲ့ နေ့တွေ ကုန်သွားပါပြီ ကိုငြိမ်းရယ်… မေ့ရင်ထဲကနေ ကိုလိုသမျှကို ကြိုက်သလို ယူလိုက်ပါတော့နော်… အရာအားလုံးကို ယူလိုက်ပါတော့.. နော် ကိုငြိမ်” ချွဲပျစ် ချိုမြိန်သော စကားများကို မေဇင် ခပ်တိုးတိုးလေး ပြောနေရင်း ကိုငြိမ်း၏ လိင်တံကြီးကိုလဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း အပေါ်အောက် ပွတ်သပ်လို့ ပေးနေမိတယ်။

မေဇင် ယခုလုပ်နေသော အပြုအမူများသည် ကိုငြိမ်းအဖို့ လေပေါ်မှာ ပျံဝဲနေရသလိုပါပဲ မသတ္တဝါနှင့် အတော်ကြာ ကင်းကွာနေခဲ့သော ကိုငြိမ်းတယောက် အရမ်းကောင်းလို့ မှိန်းပြီး ဖီးလ်ယူနေတော့တယ်။ ပါစပ်မှလဲ ညည်းညူသံ သဲ့သဲ့ထွက်လို့လာပါတယ်။ ကိုငြိမ်းအဖို့ ဒီလိုခံစားမှု အရသာကို တင်ထွေးငယ် မရှိတော့သည့် နောက်ပိုင်း တခါကလေးတောင်မျှ မခံစားခဲ့ရတာ ကြာလို့နေပါပြီ။ အခုတော့ ကြည့်ပါအုံး… သူ့မိန်းမ ထွေးငယ်ရဲ့ သူငယ်ချင်း အရင်းကြီးက ပြုစုလို့ ယုယပေးနေလိုက်တာ ပြောမပြတတ်အောင် ကောင်းလွန်လှပါတယ်။ မေဇင့် နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေက ကိုငြိမ်းလည်တိုင်တလျှောက်ကို အနမ်းနုနုလေးတွေ ပေးရင်းပေါ့… ကိုငြိမ်းရဲ့ သွေးခုန်နှုန်းတွေ ပိုပိုမြန်လာပြီး ခန္ဓာကိုယ်အတွင်း သွေးစီးဆင်းမှုများလဲ အလွန်အရှိန်ပြင်းလို့ လာပါတယ်။ ကိုငြိမ်းရဲ့ လည်တိုင်ကို မေဇင့်နှုတ်ခမ်းလေးများ လျှာဖြားလေးများဖြင့် ဖွဖွလေး နမ်းလိုက် ယက်လိုက် လုပ်နေမိရင်း ကိုငြိမ်းလည်ပင်းရှိ သွေးလွှတ်ကြော ဖောင်းဖောင်းလေး တချောင်းအတွင်း အရှိန်ဖြင့် ဖြတ်သန်းသွားသည့် သွေးစီးဆင်းမှုကို မေဇင့် လျှာဖြားလေးမှ ထိတွေ့ ခံစာလိုက်ရသည်။ မုတ်ဆိတ်ကျင်စွယ်တွေ မကြာသေးမီကမှ ရိတ်ထားသော မေးရိုးတလျှောက်နဲ့ မေးစေ့တွေမှာ မေဇင်ရဲ့ တံထွေးတွေနဲ့ ဖြန်းပက်ထားသလိုပါပဲ။ မေဇင့်ပေါင်ကြား အတွင်းမှာလဲ ပူနွေးလို့ လာပြီး စိုစိုစွတ်စွတ်လေး ဖြစ်လို့လာပါပြီ။ ကိုငြိမ်းတယောက် မေဇင့် အပြုအမူတွေကို သည်းမခံနိုင်တော့ပဲ မေဇင့်နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေကို ဆွဲယူကာ အားရပါးရကို အနမ်းမိုးတွေ ရွာပေးလိုက်ပါတော့တယ်။ အဲ့လို ကိုငြိမ်းကစလို့ မေဇင့်နှုတ်ခမ်းပါးလေးကို တေ့ပြီး ကစ်ဆင် ဆွဲလိုက်ခြင်းဟာ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးကို ဗို့အားအလွန်ပြင်းတဲ့ ဓာတ်အလိုက်ခံလိုက်ရ သလိုပါပဲ။ နှာသံတွေ အသက်ရှူသံတွေကလဲ တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ ဧည့်ခန်းအကျယ်ကြီးထဲမှာ တိုးတိုးညင်သာစွာ ထွက်လို့နေပါရောလား။ ရုတ်တရက် ကိုငြိမ်း မေဇင့် ဂျိုင်းအောက်ကနေ မပြီး မတ်တပ် ထရပ်လိုက်တယ်။ မေဇင်က ဒီအပြုအမူကြောင့် ကိုငြိမ်းကို အံ့သြသလို ကြည့်နေမိတာပေါ့။ အတန်ကြာ သေဆုံးခဲ့ရသော ရမက်မီးကြီးဟာ အခုတော့ ကိုငြိမ်းစိတ်အတွင်းဝယ် တဟုန်းဟုန်းဖြင့် လောင်မြိုက်နေပါတော့တယ်။ ဒီလို ရမက်ငွေ့တွေ ရိုက်ခံထိသွားသော ကိုငြိမ်း၏အပြုအမူများ ပို၍ရဲတင်းလို့လာပါတယ်။

မပြောမဆိုနှင့် မေဇင့် ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ကိုငြိမ်း ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး အုတ်နံရံဖက်ကို တွန်းထုတ်လိုက်ပါရော။ အုပ်နံရံမှာ ကပ်ကာ ကြောင်ပြီးကြည့်နေတဲ့ မေဇင့်အနားကို မျက်ထောင့်နီကာ လူမိုက်အထာဖြင့် တစ်လမ်းချင်း လျှောက်သွားပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို အုပ်နံရံမှာ မြှောက်လို့ ဆွဲကပ်ထားလိုက်ကာ မေဇင့် နှုတ်ခမ်းပါးလေးကို ကိုငြိမ်း နှုတ်ခမ်းဖြင့်တေ့ကာ အနမ်းတချက် ပေးလိုက်တယ်။ ဖွဖွလေး နမ်းလိုက်သော ကိုငြိမ်းအနမ်းကြောင့် မေဇင့်ရင်ထဲမှာ ကြည်နူးမိနေယုံရှိသေး ကိုငြိမ်း တစ်ယောက် သူ့လျှာကို စေ့နေတဲ့ မေဇင့်ပါစပ်ပေါက်ထဲ ထိုးထည့်ပြီး တံတွေးနှင့် မေဇင့်လျှာကို ပွတ်သပ်နေရာမှ အသံများထွက်သည့်တိုင် ကစ်စင်ဆွဲပြစ်လိုက်ပါရော။ တစ်ယောက်လျှာ တစ်ယောက် ကလိလိုက် နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေကို သွားလေးတွေနဲ့း ဖွဖွးလေး ဆွဲကိုက်လိုက်နဲ့ နမ်းမိနေပါတယ်။ ညည်းသံသဲ့သဲ့လေး ထွက်ကျလာတယ်။ ကိုငြိမ်းကို တင်းကျပ်စွာ မေဇင် ဖက်ထားရင်း ဘော်လီမပါတဲ့ ညဝတ်အင်္ကျီအောက်က သူမနို့တွေအပေါ် တအား ဆွဲဖိထားလိုက်မိတယ်။ တရိပ်ရိပ်တက်လာတဲ့ ခံစားမှု ဖီလင်တွေကြောင့် မေဇင့် နို့သီးခေါင်းလေးများ မာတောင်လာပြီး ကိုငြိမ်းရင်ဘတ်ကို သွားထောက်လို့ နေပါတယ်။ နို့သီးခေါင်းလေးတွေရဲ့ ထိတွေ့တဲ့ အရသာကြောင့် ကိုငြိမ်း မေဇင့်ကို အနမ်းမိုးရွာတာ ရပ်ပြီး မေဇင့်အပေါ်အင်္ကျီ ကြယ်သီးတွေကို တစ်လုံးပြီး တစ်လုံး ဖြုတ်နေလေရဲ့။ ပြူထွက်လာတဲ့ မေဇင့်နို့အုံကို ကြည့်ပြီး မေဇင့်မျက်နှာကိုလဲ တချက်ပြန်ကြည့်လိုက်ရာ ကိုကြိုက်သလို လုပ်နိုင်ပါတယ်နော်လို့ အထာပေးတဲ့ အပြုံးလေး တစ်ခုကို မေဇင့်မျက်နှာမှာ တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ ကိုငြိမ်းရဲ့ လက်တဖက်က မေဇင့်နို့တလုံးပေါ် အုပ်ကိုင်လို့ ခပ်ဖွဖွ ညှစ်ပေးရင်း ကျန်တလုံးကိုတော့ ပါစပ်နဲ့ ကုန်းစုပ်လိုက်တယ်။ “အင်း…အင်….အားးးးး…. ကို…. အင်း…အ..အင်.. အာ့ရှီးး” ဆိုတဲ့ ညည်းသံလေးတွေ ထွက်လို့လာကာ မေဇင့်ပေါင်တွေ တဖြည်းဖြည်း ကားသွားပြီး ကိုငြိမ်းရဲ့ လွတ်နေတဲ့ လက်တဖက်ကို လှန်းယူကာ သူမပေါင်ကြားအတွင်း ဖိကပ်ပေးထားလိုက်ပါတယ်။ ကိုငြိမ်းလက်က မေဇင့် ညဝတ်ဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲချွတ်ပြစ်လိုက်ပြီး အမွေးအုပ်အုပ်နဲ့ အရည်တွေ စိုလို့နေတဲ့ မေဇင့်အဖုတ်လေးကို အုပ်ကိုင်ပြီး ဖြည်းဖြည်း ပွတ်ပေးနေတယ်။

“အင်း… အား….ကို…ကိုလို့…. ကောင်းတယ်… အင်း…အင်းဟင်းဟင်းး” မေဇင့်ပါစပ် ဟဟလေးအတွင်းမှ ညည်းသံတွေ အဆက်မပြတ် ထွက်လာတယ်။ ကိုငြိမ်းကလဲ ပွတ်ပေးနေတာကို အရှိန်တင်လို့ အမြန်ပွတ်လိုက် နို့စို့လိုက်ရာ မေဇင့် ညည်းသံတွေ အသက်ရှူသံတွေကလဲ တခန်းလုံး ဖုံးလွှမ်းသွားပါတယ်။ မေဇင်ကလဲ ကိုငြိမ်းလက်နဲ့ ပွတ်ပေးနေတဲ့ စည်းချက်အတိုင်း သူမအဖုတ်လေးကို ကော့ကော့ပေးနေတာ အားကြိုးမာန်တက်ပါပဲ။ ”အား…. ရှီးး…. အီးး အားးး… အင်…အား…အားးးးးးးးးးးးးးး”ဆိုပြီး ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တုန်သွားကာ မေဇင်တစ်ယောက် ပြီးသွားပါ‌တော့တယ်။ ကိုငြိမ်းလက်တခုလုံးလည်း မေဇင့်အဖုတ်ရည်တွေနဲ့ ရွှဲလို့နေပါတယ်။ မေဇင့်ပါစပ်မှ အက်သံလေးဖြင့် “ကျေးဇူးပါပဲ ကိုရယ်… မေလေ လွန်ခဲ့တဲ့ ၂နှစ် ၃နှစ်အတွင်း ဒီလောက်ကောင်းတဲ့ အရသာမျိုး မေ မရခဲ့တာ ကြာပြီ သိလား… ကိုရယ်… ကို့ကို အရမ်းချစ်တယ်ကွာ….” “ဒီနေ့ တနေ့လုံး မေဇင့်အနားမှာ ကိုငြိမ်း နေပေးနိုင်မလား…ဟင်.. ကိုငြိမ်း… ကိုအောင်မင်းက မနက်ဖြန်မှ မန္တလေးက ပြန်ရောက်မှာ ဒီနေ့ တနေ့လုံးရော တစ်ညလုံးပါ မေဇင် ကိုငြိမ်းကို ချစ်ပါရစေကွာ” မေဇင့် အဖုတ်ကို ကိုင်ထားသော လက်ကို ကိုငြိမ်း ပြန်ဆွဲယူလိုက်ပြီး… လက်တွင်ပေနေသော မေဇင့် စောက်ရည်များကို လျှာနှင့်ယက်ရင်းက “အင်း.. ကို ဒီနေ့ မေဇင့်အိမ်မှာ အချိန်ကုန်ဖို့တော့ စိတ်မကူးထားဘူး… ဒါပေမဲ့ ကို မေဇင့်ကို မငြင်းတော့ပါဘူး… ကိုလဲ မေ့ကို ချစ်လို့မဝသေးဘူး” လက်ချောင်များရှိ မေဇင်၏ စောက်ရည်များကို ယက်နေရင်း စကားပြောနေသော ကိုငြိမ်း အမူအရာကို မေဇင် ကြည့်ရင်မှ ရင်ထဲတွင် တဏှာမီးများ ပြန်လည် လောက်ကျွမ်းလို့ လာပါတယ်။ မေဇင့်အဖို့ တခါပြီးသွားတာတောင် ၁မိနစ် မပြည့်သေးဘူး ထပ်ပြီး တောင်းနေတော့ တော်တော်နှာကြီးတဲ့ မိန်းမလို့ ကိုငြိမ်းယူဆမိရင် ယူဆမိပါမယ်။ ဒါပေမဲ့ သူမရဲ့ နှစ်နဲ့ချီ ကြာအောင် ပြည့်စုံမှုမရှိတဲ့သူ တယောက်အနေနဲ့ ဘားမှပြောစရာမရှိပါဘူး။ ဒါ ဘယ်သူ့အပြစ်လဲ လင်တော်မောင်ရဲ့ အပြစ်ပဲ မဟုတ်ဘူးလား။

ဒါနဲ့ ကိုငြိမ်းလက်များကို လျှာဖြင့် ယက်နေရင်း မေဇင့်မျက်နှာကို တည်ကြည်သော မျက်လုံးများဖြင့် တည့်တည့်ကြည့်ရင်း“ ကို တခုပြောချင်တယ်မေ… ဒီလိုပဲ ကိုအောင်မင်းက ဆက်ပြီး မေ့ကို နားမလည်နိုင်သေးဘူးဆိုရင်… ကို မေ့နားမှာ အချိန်ပြည့် တာဝန်ယူပေးချင်တယ်ကွာ… နော်… ဒီလောက်ချောပြီး အရသာရှိတဲ့မိန်းမကို သူမို့လို့ ဂရုမစိုက်တယ်…”ကိုငြိမ်း မေဇင့်အား ပြောရာ “အို.. ကိုငြိမ်းရယ်… ကိုအောင်မင်းက မေဇင် ဘာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ ဒီတသက် သိနိုင်တော့မယ် မထင်ဘူး… သူ မေဇင့်ကို ကိုငြိမ်းအခုလို ဖြည့်ဆည်းပေးပုံမျိုးနဲ့ မေဇင်ကျေနပ်အောင် လုပ်ပေးနိုင်ခဲ့မယ်ဆိုရင်တောင်မှ မေဇင့် အချစ်တွေ သူ့အတွက်မရှိနိုင်တော့ပါဘူး ကိုရယ်… မေဇင် ကို့ကို အရမ်းချစ်နေမိပြီ.. သိလားကို” မေဇင်၏ ချွဲပြစ်သော စကားများကို ကိုငြိမ်း နားထောင်နေရင်းမှ မေဇင့်အဖုတ်အတွင်သို့ ပြန်နှိုက်ကာ အုံထနေသော အဖုတ်မွေးအုံအုံလေးအား ဖွဖွလေး ပွတ်လိုက်ကာ အစိလေးအား ချေပေးလိုက်သသည်၊ “အ…ရှီးး… ကို ဘယ်လိုလုပ်နေတာလဲ… အား အိုးးး” “မေပဲ… ပြီးသေးတာ ကိုငြိမ်းက ပြီးသေးတာ မဟုတ်ဘူး… ကို မေ့ကို လုပ်ချင်တယ်ကွာ” မေဇင်တစ်ယောက် ကိုငြိမ်းစကား မဆုံးသေးခင် ကိုငြိမ်း အုပ်မိုးထားသော ရင်ခွင်ထဲမှ ပြေးထွက်လိုက်ရင်း ဆိုဖာရှိရာသို့ တလှမ်းချင်း လျှောက်သွားရာ မေဇင့် လမ်းလျှောက်ပုံကို ကိုငြိမ်း ခြေဆုံး ခေါင်းဆုံး မျက်လုံးကျွတ်ထွက်မတတ် လိုက်ကြည့်နေလေသည်။ ခြေလှမ်းများကို တလမ်းချင်း လျှောက်လို့ ဆိုဖာရှိရာသို့ သွားနေသော မေဇင့်လမ်းလျှောက်ပုံမှာ ကိုငြိမ်းအဖို့ သွေးပျက်မတတ် ဆွဲဆောင်မှု ရှိလှသောကြောင့် ကိုငြိမ်းရင်ဘတ်ကြီးမှာ တဒုတ်ဒုတ် တဒုတ်ဒုတ်နှင့် ရမက်မီးဖြင့် အပူပေးထားသော ကာမသွေးများကလဲ ဆူပွက်လို့ နေတော့သည်။ ကိုငြိမ်းလဲ မျက်တောင်မခတ်ပဲ မေဇင့်နောက်ကျောအလှကို ငေးမော မှင်သက်မိနေသည်။ မေဇင်မှာ အနည်းငယ် ဝသယောင်ရှိပေမဲ့ သာမန် ယောကျာ်းသား တစ်ယောက်အဖို့ အလွန်ဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ ကိုယ်လုံးအချိုးအစား ရှိသူလေးပါ။ ဆိုဖာနားကို ရောက်သွားတော့ မေဇင်တစ်ယောက် ခါပေါ်ရှိ ညဝတ်ဘောင်းဘီ မျော့ကြိုးလေးအတွင်းသို့ လက်ချောင်းလေးများ ထိုးချိတ်ကာ ဘောင်းဘီလေးကို တဖြည်းဖြည်း အောက်သို့ ဆွဲ ချွတ်လိုက်တော့တယ်။

ဖြူဖွေးနုအိနေသော ဖင်လုံးလုံးလေးသည် ကိုငြိမ်းမျက်လုံးတွေကို ပြာဝေသွားအောင် လုပ်လိုက်သလို ဘောင်းဘီးအား ချွတ်ပြီး ဆိုဖာရှိရာကို လက်ထောက်လိုက်ကာ ဖင်ကြီးအား ကိုငြိမ်းဘက်သို့ လှည့်ပေးပြီး ကုန်းပေးထားတာကြောင့် ဖင်နှလုံးကြားမှ စောက်မွှေများနှင့် ရောနေသော အဖုတ်ဖြူဖြူအတွင်းမှ အနီရောင်အတွင်း နှုတ်ခမ်းသားများ ပွင့်အာ၍ လာတော့သည်။ ကိုငြိမ်းလဲ မေဇင့် တင်ပါးဖြူဖြူ ကားကားစွင့်စွင့်လေး အနောက်သို့ ကပ်သွားပြီး ဘောင်းဘီအတွင်းမှ ထိုးထောင်ထွက်နေသည့် သူ၏လီးကြီးဖြင့် သွားထောက်ကာ စ၍ ညောင့်ပေးနေ၏။ လက်များကလဲ မေဇင့် အင်္ကျီအောက်သို့ လျှိုသွင်းလိုက်ပြီး နို့သီးလုံးများအား အစုံလိုက် ဆွဲညှစ်ကာ အနောက်မှ တေ့ရင်း ပုံမှန်လေး ညောင့်ညောင့်ပေးလိုက်ရာ မေဇင်ကလဲ သူ့ဖင်ကို ကိုငြိမ်းရဲ့ ညောင့်ချက်တွေအတိုင်း ကော့ကော့လို့ ပေးနေလေသည်။ အဲလို တယောက်ကို တယောက် ကော့ရင်း ညောင့်ရင်းဖြင့် မေဇင် ကိုငြိမ်းဘက်သို့ လဲ့ကာ ဒူးထောက် ထိုင်ချလိုက်တော့တယ်။ မျက်နှာ ရှေ့တည့်တည့်တွင် ထိုးထွက်နေသော ကိုငြိမ်းလီးကြီးကို လက်ကလေးနဲ့ ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။ ပွတ်သပ်ပေးရင်းက ကိုငြိမ်းဘောင်းဘီဇစ်ကို ဆွဲဖွင့်လိုက်ရာ သွေးကြောအမြင်များဖြင့် အဖုဖု အထစ်ထစ် ညီညာပြန့်ပြူချင်း မရှိသော ကိုငြိမ်းလီးကြီးသည် မေဇင့် မျက်နှာရှေ့တွင် တရမ်းရမ်းဖြင့် မာန်ဖီနေတော့သည်။ မေဇင့် ပါစပ်အနည်းငယ် ဟသွားပြီး ကိုငြိမ်းမျက်နှာလေးကို အံ့သြသော အမူအရာဖြင့်မော့ကြည့်ကာ “ကိုရယ်… ကို့ပစ္စည်းကြီးက ကြီးလိုက်တာ… ကိုအောင်မင်းပစ္စည်းနဲ့များ ရေနဲ့ဆီလိုကို ကွာတာပဲ” ကိုငြိမ်း မေဇင့်ကို အပေါ်မှ ပြန်ပြုံးပြသည်။ ကိုငြိမ်းကို ပါးစပ် အဟောင်းသားလေးနဲ့ ကြည့်ပြီးပြောနေသော မေဇင့် ပါစပ်ဟဟလေးသည်။ ကိုငြိမ်းရဲ့  လီးထိပ်ကို အနမ်းလေးတချက် ပေးလိုက်စဉ် “အို…မေရယ်… အဲလိုလုပ်ဖို့ မလိုပါဘူးကွာ… ထပါနော်..” မေဇင်က ကိုငြိမ်းကို ပြန်မော့ကြည့်၍ “ကို… မေဇင့်ကိုချစ်ရင်… အဲ့လိုစကား မပြောနဲ့ကွာ…”ဟု ကိုငြိမ်းကို ပြန်ပြောရင် လီးကြီးအား ပါစပ်ပေါက် ကျဉ်းကျဉ်းကလေးထဲသို့ အတင်းထိုးထည့်ကာ ကိုငြိမ်းလီးကြီးကို ပလွေပါတော့တယ်။ ကိုငြိမ်းလဲ မေဇင့် စုပ်ချက်တွေအောက်မှာ မျက်ဖြူလေးဆိုက်ရင်း “အား….အား…မေ… အားး….ရှီးး…အား.. ရှီး..ကောင်းလိုက်တာ မေရယ်…အား” ကိုငြိမ်းတစ်ယာက် ကောင်းကင်ဘုံ ရောက်နေသလား မှတ်နေရတယ်။

မေဇင်ကလဲ အောက်ကနေ “ပြွတ် ပလွတ် ပလပ်.. ပွတ် ပြွတ် ပြွတ်စ်…” အသံတွေ ထွက်အောင်ကို စုပ်ပေးနေပါတော့တယ်။ မေဇင်တယောက် မှုတ်ရင်း စုပ်ရင်းကနေ အပေါ်ကို မော့ကြည့်တော့ ကိုငြိမ်းတစ်ယောက် အရမ်းကို ဖီလင်တွေ ယူရင်း မေဇင်ကို ကြည့်နေတယ်။ မေဇင်လဲ ကိုငြိမ်းကို ကြင်နာစွာ ပြန်ပြုံးပြရင်း ‌‌ဂွေးအုတွေကိုပါ စုပ်ငုံပေးလိုက်ပါတယ်။ ကိုငြိမ်းအတွေးထဲမှာတော့ မေဇင်တစ်ယောက် ဒီလောက်ကောင်းအောင် လုပ်ပေးတတ်တာ ဘယ်လိုများ သင်ယူထားသလဲပေါ့၊ ကိုအောင်မင်းနဲ့တော့ မဖြစ်နိုင်။ တကယ်တော့ မေဇင် ယခုလို အပြုအစု ကျွမ်းကျင်နေခြင်းမှာ အိမ်မှာ ကိုအောင်မင်း ပန်းဆိုးတန်းက ဝယ်ဝယ်ပြီး ကြည့်ကြည့်နေကျ အပြာဇာတ်လမ်းများရဲ့ ကျေးဇူးတွေလို့ ပြောရမည်။ ”အ.. မေ… အား… မေ ကို အရမ်းပြီးချင်နေပြီး…အ အ.. ထွက် ထွက်တော့မယ်… အားးးးးးးးး” အနှစ်နှစ် အလလ စုထားသော ကိုငြိမ်းရဲ့ သုတ်တွေ မေဇင့် ပါစပ်ထဲကို ရေပိုက်ခေါင်း ဖွင့်ချလိုက်သလို တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ ပန်းထွက်ကုန်ပါတော့တယ်။ သုတ်ရည်တွေနှင့် ပြည့်နေတဲ့ မေဇင့်ပါစပ်ကြီး ဖောင်းကားလို့ နေတော့တယ်။ ကိုငြိမ်းလဲ မေဇင့်ခေါင်းလေးကို ပွတ်လို့ “အွတ်.. အင်းးး”ပါစပ်ထဲက သုတ်ရည်အားလုံး မေဇင်တယောက် မျိုချလိုက်ပါပြီ။ ကိုငြိမ်း မေဇင့်ကို အံ့သြ နေတော့ပါတယ်။ “မေ..ဘာလို့ မျိုချလိုက်တာလဲ မရွံမရှာနဲ့ကွာ” မေဇင် ကိုငြိမ်းကို ဘာမှ ပြန်ပြောမနေတော့ပဲ သူ့လုပ်ရပ်ကို အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်လို့ ပြုံးနေလေရဲ့။ ကိုငြိမ်း မေဇင့်ခေါင်းကို အသာအယာလေး ပွတ်ရင်း “ဒီမနက်ကတော့ ဖြတ်သန်းခဲ့ဖူးတဲ့ မနက်ခင်းတွေထဲမှာ ကျက်သရေအရှိဆုံးနဲ့ အရသာအရှိဆုံး မနက်လေးပဲ မေ”ဟု နှုတ်မှ ရေရွတ်ရင်း မေဇင့်အပြုအစုပေါ် ကိုငြိမ်းတယောက် အကျေနပ်ကြီး ကျေနပ်လို့နေပါတော့တယ်။ ဒူထောက်ထားသော မေဇင်တစ်ယောက် ပြန်ထရပ်ပြီး ကိုငြိမ်းကို မျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်ကာ “ဒါပေမဲ့ မေ့အတက်တော့ မဟုတ်သေးဘူး”လို့ပြောရင်း ကိုငြိမ်းရဲ့ အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို တလုံးချင်း စဖြုတ်လိုက်ပါတယ်။ ကြယ်သီများ ဖြုတ်ပြီးသောအခါ ရှပ်အင်္ကျီကို ချွတ်၍ စားပွဲပေါ်သို့ ပြစ်တင်လိုက်ပြီး ဒူဆစ်အထိ ကျွတ်ကျနေသော စတိုင်ပင်ကို ချေထောက်ဖြင့် ထိုးချွတ်ကာ ဘေးတနေရာသို့ ကန်ထုတ်လိုက်သည်။ ကိုငြိမ်လဲ မေဇင့်ကို ပြုံးကြည့်ရင်း “ဒီကောင်မလေး တော်တော်ဆိုး”လို့ ပြောပြီး မေဇင့်ပါးလေးကို တချက် နမ်းလိုက်ပါတယ်။

အပေါ်ပိုင်း အဝတ်ဗလာ ဖြစ်နေသော ကိုငြိမ်း၏ ရင်အုပ်များ၊ ဗိုက်သားရှိ အရစ်လိုက် အရစ်လိုက်ဖြင့် မာတောင် ကျစ်လစ်ပြီး ယောကျာ်းပီသသော ဘဲလ်လီသားများကို ကြည့်ကာ မေဇင်တယောက် သဘောခွေ့နေတော့သည်။ ထိုဘဲလ်လီသားများ ရင်အုပ်ကားကားများ အရင်ကမရှိ ကိုငြိမ်း၏ခန္ဓာကိုယ်မှာ အရင်ကဆို ခွေးပြစ်တဲ့ ဒုတ်သာသာရယ်။ နောက်ပိုင် အရက်ဖြတ်ပြီးတော့ ဂျင်မ်မှာ အသဲအသန် တစ်နှစ်လောက် ကစားထားသဖြင့် အချိုးအစား အလွန်ကျနနေသည့် ဘော်ဒီ အလှကြီးကို မေဇင် သဘောကျလို့ နေပါတော့သည်။ မေဇင်လဲ သူမအင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်ပြီး စားပွဲပေါ ပြစ်တင်လိုက်ပါတယ်။ ကိုငြိမ်းလည်း မေဇင့်အနောက်သို့ သွားပြီး မေဇင့်၏ပုခုံးများပေါ်သို့ လက်ကို တင်ချိတ်ထားလိုက်တယ်။ မေဇင်လဲ သူ့လက်များဖြင့် ကိုငြိမ်း၏ ခေါင်းကို လက်ပြန်လှန်းကိုင်ကာ အလွန်ဆွဲဆောင်အား ကောင်းသော ပိုစက်ရှင် တခုကို အတူတူ ပိုစ့်ပေးလျှက်သား ဖြစ်နေကျတာပေါ့။ ကိုငြိမ်းလက်များ မေဇင့်ပုခုံးပေါ်မှ တဖြည်းဖြည်း အောက်ကိုဆင်းသွားပြီး နို့အုံနားအရောက်တွင်တော့ လက်ချောင် လက်ထိပ်လေးများဖြင့် မေဇင့်နို့အုံ ဘေးခြမ်းများအား ဖွဖွကုတ်လို့ ပွတ်ဆွဲပေနေသည်။ ဆက်ပြီး လက်များကို ဖြည်းဖြည်း လျှော့ဆင်းကာ မေဇင့် ခါးရှိ ညဝတ်ဘောင်းဘီ မျှော့ကြိုးများအတွင်း လက်နှိုက်ကာ မေဇင့် ညဝတ်ဘောင်းဘီလေးကို အောက်သို့ ဆွဲချလိုက်သည်။ ကိုငြိမ်းလက်များ မေဇင့် ညဝတ်ဘောင်းဘီလေးကို အပေါ်မှ ညင်သာစွာ ဆွဲချနေရင်း သူ၏နှုတ်ခမ်းများဖြင့် မေဇင့် လည်တိုင်လေးမှ စလို့ ကျောပြင်မှ တင်ပါးဆုံအထိ တိုင်အောင် ဖွဖွလေး နမ်းကာဆင်းသွားပြီး ဘောင်းဘီလေးကိုလဲ အောက်သို့ အဆုံးဆွဲချကာ ချွတ်ပြစ်လိုက်သည်။ ဘောင်းဘီချွတ်ပြီး သူနမ်းခဲ့တဲ့ လမ်းကြောင်းအတိုင် နမ်းရင်း ပြန်တက်သွာပြန်တယ်။ ကိုငြိမ်း၏ ပူနွေးသော လျှာရဲ့ အရသာကို မေဇင်ခံစားရင်း အိမ်နံရံအား လက်ဖြင့်ထောက်ကာ ကိုငြိမ်း၏ နှုတ်ခမ်းများ ကျောပြင်အတွင်းသို့ ဆူးဝင်သွားမတတ် ခက်ကြမ်းကြမ်း နမ်းစေလိုသည်ကို အချက်ပြသော အနေဖြင့် ကိုငြိမ်း၏နှုတ်ခမ်းများကို သူမကျောပြင်နှင့် ပြန်၍ တွန်းတွန်းပေးလို့နေသည်။

တဆက်တည်း မေဇင့်လက်များက သူမနို့နှစ်လုံးကို အုပ်ကိုင်ထားသော ကိုငြိမ်းလက်ပေါ်သို့ ထပ်၍ အုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး သူမနို့ကိုသူမ အားရစွာ ညှစ်ချေနေလေရဲ့။ မေဇင့်ကျောပြင်ကို ကိုငြိမ်း ပုဇွန်တုတ်ကွေးပုံ အနေအထားမျိုးဖြင့် နောက်မှ သိုင်းဖက်ထားပြီး သူ့လိင်တံကြီးကိုလဲ မေဇင့်ဖင်နှလုံးကြားသို့ ထိုးထည့်ကာ ညောင့်ညောင့်လို့ ပေနေပါတော့တယ်။ ကိုငြိမ်း တစ်ယောက် မေဇင့် စအိုနဲ့ အဖုတ်အကွဲကြောင်းလေး တလျှောက် ပွတ်ဆွဲ ဆွဲရင်းက ကိုငြိမ်းလိင်တံကြီးမှာ ပိုပိုပြီး တောင့်တင်းလာသည်ကို မေဇင် သတိထားမိနေသည်။ သူမလဲ အလိုက်သင့် ဖင်လုံးလုံးလေးကို ကိုငြိမ်း ညောင့်နေသော စီးချက်အတိုင် ကော့ကော့ပေးရင်း မျက်လုံးလေးများလည်း မှေးစင်းလို့နေပါတော့သည်။ မေဇင့် စောက်ပတ်အဝမှ ထွက်ယိုကျလာသော ချောဆီများဖြင့် ကိုငြိမ်းလီးကြီးမှာ စိုရွှဲလို့နေပါတော့သည်။ ဒါနဲ့ လီးထိပ် ဒစ်ခေါင်းကို အဖုတ်အကွဲကြောင်းအတိုင်း ဖြည်းဖြည်းခြင်း ပွတ်ဆွဲလိုက်ပြီး အဝနားအ‌ရောက် ဖိသွင်းလိုက်တော့သည်။ “ဗြစ်.. ဗြွတ်… ဘလစ်..“ “ကို…အ.. ဖြည်းဖြည်းထည့် နာတယ်… ကို့ဟာကြီးက အရမ်းကြီးတယ်… ကိုအောင်မင်းဟာထက် သုံးဆလောက်ကြီးတယ်… အားး… အမလေးးလေးး… ကျွတ်စ်ကျွတ်စ်… မလုပ်တာလည်းကြာပြီဆိုတော့… အအ… ဖြည်ဖြည်းသွင်းနော် ကို“ဟု ဆိုကာ ကိုငြိမ်းအား သမင်လည်ပြန်ကြည့်ရင်းက ပြောလိုက်ပါသည်။ ကိုငြိမ်းလည်း အသာအယာ သွင်းနေရာမှ ဖက်ကိုင်ထားသော သူ့လက်လေးများကို မေဇင့်နို့လုံးလေးများမှ လွှတ်ကာ နောက်အနည်းငယ်ဆုတ်ပြီး မေဇင့်နောက်ပိုင်အလှကို အကဲခတ်နေလေသည်။ “အင်… ဖင်လုံးလေးတွေကလဲ လခြမ်းလေးတွေ ကျနေတာ လှလိုက်တာ မေရယ်”လို့ ကိုငြိမ်း စိတ်ထဲ ပြောနေမိသည်။ ကော့ထားတဲ့ မေဇင့် ဖင်နှစ်လုံးကြားမှ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား ဖြူဖြူလေးများကြးတွင် နီရဲရဲ အတွင်းသားလေးများ ပြူထွက်နေသည်။ ကိုငြိမ်းစိတ်တွေ လုံးဝထိန်းလို့မရတော့တဲ့အဆုံး လီးကြီးအားလက်ဖြင့် ကိုင်ကာ မေဇင့် အဖုတ်ဝသို့ တေ့ပြီး ဖြည်းဖြည်းချင်း ထပ်သွင်းပြန်ရာ မေဇင်လဲ အလိုက်သင့်ပင် သူမဖင်ကို နောက်သို့ အနည်းငယ် ပြန်တွန်းပေးလိုက်၏။

ယောကျာ်းရှိသော်လည် လိင်တံသေးတဲ့ ယောက်ျားကြောင့်လား လိင်ဆက်ဆံမှု သိပ်မရှိလို့လားမသိ မေဇင့် အဖုတ်ဝသည် ကိုငြိမ်း၏ ဒစ်ထိပ်လေးပင် ရှိသေးသည် အနည်းငယ် ကျပ်နေသဖြင့် ရှေ့ဆက်သွင်းရန် နဲနဲခက်လို့နေသည်။ ကိုငြိမ်း ဒစ်ကို ပြန်ထုတ်ပြီး နောက်ထပ်တခါ ပြန်သွင်းကြည့်တယ်။ သွင်းလိုက်တိုင်း မေဇင့် ပါးစပ်မှ တအင်း အင်းနဲ့ နာကျင်လို့ အသံများ ထွက်ထွက်လာသည်။ နောက်ဆုံး ကိုငြိမ်းတယောက် မေဇင့် နာကျင်မှုကို မထောက်တော့ပဲ တဆုံးဆောင့်သွင်းလိုက်ရာ “ အားးးးးးးးးးးးး……ကို” ဟူသော မေဇင်၏ အော်သံသည် အိမ်ရှေ့ လူသွားလမ်းကပင် ကြားနိုင်လောက်အောင် ပေါ်ထွက်လာတော့တယ်။ ကိုငြိမ်းလီးကို ရှေ့တိုးနောက်ငင် ဖြည်းဖြည်းချင်း လုပ်ပေးနေလိုက်သည်။ ကိုငြိမ်းရဲ့ လိင်တံကြီးကတော့ဖြင့် မေဇင့်အဖုတ်နုင့် တိုင်းလုပ်ထားသလား အောင့်မေ့ရအောင် အဖုတ်နဲ့ ဒုတ်နဲ့က အလွန့်ကို လိုက်ဖက်ညီနေသည်။ ပြောရရင် ကွန်ဒုံးထဲ ဘယ်လိင်တံ စွပ်စွပ် ချောင်မနေပဲ ကျပ်ကျပ်လေး ကွက်တိဖြစ်နေသလိုပေါ့။ မေဇင်တယောက် ဖင်ကိုကော့ကော့ပေးရင်း ကိုငြိမ်းလိင်တံကြီး အဖုတ်ထဲဝင်လိုက်ထွက်လိုက် ဖြစ်နေတဲ့ အရသာကို မျက်လုံးလေး မိတ် ပါစပ်လေး ဟလို့ ဒင်ပြည့်ကျပ်ပြည့် မိန့်မိန့်ကြီး ခံစားနေပါတော့သည်။ ဘယ်တုန်းကမှ မတွေ့ဖူးတဲ့ လိုးဆောင့်ချက်တွေက မေဇင့်အဖို့ ကောင်းကင်ဘုံပဲ ရောက်နေသလား ကမ္ဘာပဲ ပျက်နေလားမသိလောက်အောင် ကောင်လွန်းနေတော့သည်။ ဧည့်ခန်းတခုလုံးတော့ မေဇင့်ညည်းညူသံ “အင်း….အင်း…..ရှီးးးးး…. အင်း….ကို… ချစ်တယ်….အင်း…အား…ကိုရယ်..ကောင်းတယ်….အင်း….” အသံများနှင့် ”ဗြစ် ဗြွတ် ဗလွတ် …ဗလွတ်..ပြွတ်ပြွတ်… ဖတ်ဖတ်ဖတ်ဖတ်”ဖြင့် အရည်များရွှမ်းနေသော မေဇင့် အဖုတ်အပေါက်ဝလေးကို ကိုငြိမ်း လီးကြီ ဝင်ထွက်တိုင်း ထွက်ပေါ်လာတဲ့ လိုးသံ ညည်းသံများဟာ တစ်အိမ်လုံး ညံစီလို့ နေပေတော့သည်။

ကိုငြိမ်း ပထမ မေဇင့်ကို ပုံမှန် အထုတ်အသွင်းလုပ်ရာမှ တဖြည်းဖြည်း အစွမ်းကုန်ကို အားရပါးရ ဆောင့်လိုးတော့သည်။ “ဖတ်ဖတ်ဖတ် ဖွတ် ဗြွတ် ဘလွတ် ဘလစ် ဖတ် ဖန်းဖတ် ဖွတ်” မေဇင်လဲ အသားကုန် အော်ညည်းလိုက်၊ တိုးတိုးလေး ညည်းလိုက်ဖြင့် နှစ်ယောက်သား ပြည့်စုံးခြင်းရှိရာ ကာမပန်းတိုင်သို့ တက်ညီလက်ညီ ချီတက်လိုက်ပါတော့သည်။ ဒီအချိန် ကိုအောင်မင်းများ ပြန်လာလို့ကတော့ မတွေးရဲစရာ “အားး… အ…..အ.. အိုး…. အားးးး….ရှီးးးးး… ကျင်ဆိမ့်လာပြီ… အား.. ပြီး ပြီး… ပြီးပြီ… အိုးးးးရှီးးးး”ဟူသော သံဆွဲလေး အော်ညည်းကာ ခေါင်းလေးနောက်လှန်ပြီး တဆတ်ဆတ်တုန်တက်ကာ မေဇင် တစ်ယောက် ကာမ အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်ရှိသွားပါတော့သည်။ ကိုငြိမ်းလဲ အလွန်ပြီးချင်နေပြီမို့ “ဗြွတ်..ဗွတ်…ဘွတ်.ဗလွတ်… ဖတ်ဖန်းဖန်း ဖတ်ဖတ်ဗြွတ် ဘလွတ်“နဲ့ မေဇင့်အား ခါးမှကိုင်ကာ စောင့်ချက်ပြင်းပြင်းဖြင့် အားကုန် ဆောင့်ဆောင့်လိုးရင်း ”မေ…မေ..မေ…..အားးးး.. ထွက် ထွက်ပြီ….. အ…အ…..အားးးဟားးးး”ဆိုသော အံကြိတ်သံကြီးဖြင့် မေးကြေားကြီများ ထောင်ထကာ မေဇင့်အဖုတ်ထဲသို့ သုတ်ရည်များ ဒလဟော ပန်းထုတ်လိုက်ပါသည်။ မေဇင်တယောက် မှီထားသော နံရံမှလွတ်ကာ ကိုငြိမ်း၏ မထုတ်ရသေးသော လီးတန်းလန်းဖြင့် ဆိုဖာပေါ်သို့ မှောက်ရက်လေး ပြစ်လဲလိုက်တော့သည်။ ကိုငြိမ်းလဲ လီးတန်းလန်းဖြင့် မေဇင့် အပေါ်မှ မှောက်နေလိုက်တော့သည်။ နှစ်ယောက်သား တချိန်က အလွန်ရောက်လိုခဲ့သော ကာမပန်းတိုင်ကို အတူတူ ပျော်ရွှင်စွာနဲ့ ရောက်ရှိလို့ သွားပါတယ်။ ကိုငြိမ်းကတော့ မှောက်လျက်အနေအထားနဲ့ မေဇင့် ကျောပြင်တွေ လည်တိုင်လေးတွေ ဂုတ်သားလေးတွေကို ဖွဖွလေး နမ်းလို့နေပါတယ်။ မေဇင်ကလဲ လက်နောက်ပြန်ပြီး ကိုငြိမ်းဆံပင်တွေကြားထဲ လက်ချောင်းလေးတွေ ထိုးထည့်ကာ ဆံပင်တွေကို တယုတယ ပွတ်ပေးလို့ နေကာ ယုယလို့နေပါတော့သည်။….ပြီး

Zawgyi

ေမဇင္ဟာလွတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ မိန္းမတေယာက္ပါ။ သူမရဲ႕ ႏုညံ့တဲ့ အသားအေရနဲ႔ မဆိုစေလာက္ အနည္းငယ္ဝေနတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတဲ့ ခႏၶာကိုယ္အလွပိုင္ရွင္ မိန္းမတေယာက္ေပါ့.။ ၁၅ေပါင္ခန႔္ ဝိတ္ခ်ထားၿပီး ေဘာ္ဒီကို ျပန္ထိန္းထားတာ မၾကာေသးပါဘူး။ ေမဇင္တေယာက္ အေတာ္ေလး ႀကိဳးစားလိုက္ရတာေပါ့။ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ ဝိတ္၁ေပါင္ခ်ဖို႔ဆိုတာ တကယ္ကိုမလြဲတဲ့ ကိစၥပဲေလ။ ေယာက်ာ္းလုပ္သူ ကိုေအာင္မင္းကေတာ့ ေမဇင့္ကို လိုက္လို႔ မယွဥ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အရမ္းဝလာေတာ့ ဘယ္ေလာက္လုပ္လုပ္ သိပ္မထိေရာက္သလို ျဖစ္ေနေရာ။ ကိုေအာင္မင္းဆိုတဲ့လူက အစားအေသာက္ကလဲ ၾကဴးတာကို ေပါင္၂၀၀ေလာက္ ခႏၶာကို အေလးခ်ိန္ရွိတဲ့ တကယ္ ဝက္ႀကီးပါ။ ဒါေပမဲ့ ေမဇင္ ကိုေအာင္မင္းကို ခ်စ္ေနဆဲပါ။ ကိုေအာင္မင္းကလဲ ေမဇင့္ကို ခ်စ္ေနဆဲပါပဲ။ တေယာက္ကို တေယာက္ေတာ့ သစၥာလုံးဝ မပ်က္ဖူးေသးတဲ့ တကယ္သာယာတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးကို ပိုင္ဆိုင္တဲ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ေပါ့။ အားကစားပုံမွန္လုပ္တဲ့ မေမဇင္ကေတာ့ တေန႔တျခား ေသြးသားလည္ပတ္မႈေတြ ေကာင္းကာ ေနလို႔ထိုင္လို႔ေကာင္းနဲ႔ မိမိကိုယ္ကို ယုံၾကည္မႈေတြရွိၿပီး ကို႔ကိုယ္ကို အပ်ိဳေလးတေယာက္လို သြက္လက္မႈေတြ ခံစားလာရတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ကိုေအာင္မင္း တစ္ေယာက္ကေတာ့ ပိုဝသထက္ဝၿပီး အလုပ္တဖက္ နဲ႔ ေငြေနာက္ပဲလိုက္ေနေတာ့ ဖိအားေတြမ်ားလာတယ္။ ေနာက္ အေရးႀကီးဆုံးတခုက သူ႔ဇနီးေခ်ာေလးအေပၚ  လိင္ကိစၥမွာ ဆႏၵျပည့္ဝေအာင္ မလုပ္ေပးႏိုင္တဲ့ အတြက္ သူ႔ကိုသူ ေနာင္တလည္း ရေနေလရဲ႕။ ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ေလ ကိုေအာင္မင္းခမ်ာ သူ႔ကိုသူေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ပါ။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ မိန္းမဆိုတာမ်ိဳးကလဲ လင္ေယာက်ာ္းလုပ္တဲ့ လူကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ခ်စ္ ဒီလို လိင္မႈကိစၥမွာ ျဖည့္စြမ္းေပးႏိုင္ျခင္း မရွိတဲ့ ေယာက္်ားတေယာက္ကို ဘယ္အတိုင္းအတာထိ စိတ္ရွည္ ေပးႏိုင္မလဲ ဆိုတာကိုပါ။ ေမဇင္ခမ်ာ လိုေနတဲ့ ဆႏၵမီးႀကီးကို မၿငိမ္းသတ္ႏိုင္ျဖစ္ၿပီး အရမ္းကို စိတ္ဒုကၡေတြ ေရာက္ေနရွာေတာ့တယ္။ ဒါကလဲ ေမဇင့္လို မိန္းမတေယာက္ထဲ မဟုတ္ပါဘူး။ အခုေခတ္ စီးပြားေရးဆိုတာကလဲ ကိုမွအၿပိဳင္ မက်ဲႏိုင္လွ်င္ အျမတ္အစြန္းဆိုတာ ကို႔အတြက္ က်န္ဖို႔မွ မရွိတာ။

လူတိုင္ ဒီလိုပဲ ေငြေနာက္ကို လိုက္ေနရတာဘဲ။ မလိုက္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ဒီလိုေခတ္ႀကီးထဲ အစစအရာရာ ျပည့္စုံတယ္လို႔ ရွိမွာမဟုတ္ဘူးေလ။ လူေတြက ေရာင့္ရဲတင့္တိမ္ႏိုင္ျခင္းကို မရွိေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္ အပါအဝင္ေပါ့…ဟီဟီ ဒါေပမဲ့ မိသားစုအတြက္လဲ အခ်ိန္ေတာ့ ေပးရမယ္ေလ။ ဒီလိုနဲ႔ အတူတူေနလာတာ ႏွစ္ေတြလဲၾကာပါၿပီ။ ကိုေအာင္မင္းဟာ ကုမၼဏီပိုင္ရွင္ သူေဌးပါ။ တေန႔လုံး ကုမၼဏီ႐ုံးခန္းထဲ ထိုင္ၿပီး ညေနမွ အိမ္ကိုျပန္ပါတယ္။ ေမဇင္ကေတာ့ သူမသူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဲ႕ ၅ႏွစ္အ႐ြယ္ ကေလးငယ္တဦးကို ထိန္းၿပီး အိမ္မွာပဲ လုပ္စရာရွိသည္မ်ားကို လုပ္ရင္း အိမ္ေထာင္ရွင္မ တစ္ယာက္ရဲ႕ ေန႔ရက္ေတြကို ျဖတ္သန္းေနတဲ့သူပါ။ ေနာက္ၿပီး စာေရးဆရာမ တေယာက္ျဖစ္ဖို႔လဲ အိမ္မက္ မက္ထားသူေပါ့။ ကစ္ကစ္ကို သူ႔သားေလးတေယာက္လို ျပဳစုလို႔ ကစ္ကစ္ အိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ စာအုပ္ဖတ္ ေခြထိုင္ၾကည့္ေပါ့။ ကေလးကို သူ႔အေဖအရင္းက ယူထားတဲ့ အခ်ိန္ေတြဆိုရင္ေတာ့ ေရွာ့ပင္ထြက္ အလွျပင္ဆိုင္သြား ဒါေတြလုပ္ရင္းနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ေတြကိုျဖတ္သန္းလို႔ေပါ့။ ကိုေအာင္မင္းကလည္း သူ႔မိန္းမကို လိုေလေသးမရွိေအာင္ ထားတာေပါ့။ သူမ်ားကေလးကို ထိန္းေပးရတာကလဲ ေမဇင္အတြက္ ျပသနာမဟုတ္ပါဘူး။ ဘာလို႔ဆို ေမဇင္တို႔ လင္မယား ကေလးမရဘူးေလ။ ေမဇင္ပဲ လိုတာလား ကိုေအာင္မင္းပဲ ခြၽတ္ယြင္းေနတာလား မေျပာတတ္ေတာ့ေပ။ ကစ္ကစ္ေလးကလဲ တျခားသူ ကေလးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူမ ငယ္ငယ္ကေန တကၠသိုလ္ ေရာက္တဲ့အထိ ေဘာ္ေဘာ္ႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္သလို အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းလည္း ျဖစ္တဲ့ တင္ေထြးငယ္ရဲ႕ ကေလးပါ။ တင္ေထြးငယ္ဟာ ဒီကေလးေမြးၿပီး တစ္ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိအုံးမယ္ ရင္သားကင္ဆာနဲ႔ ဆုံးပါးသြားရွာတယ္။ ကစ္ကစ္ကို သူတို႔လင္မယား ေမြးစားဖို႔ ဖေအျဖစ္သူ ကိုၿငိမ္းဝင္းကို ေျပာၾကည့္ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုၿငိမ္းဝင္းက လုံးဝ လက္မခံပါဘူး။ ဒီကေလးမွာ တင္ေထြးငယ္ရဲ႕ အေငြ႕အသက္ေတြ အမ်ားႀကီး ပါေနတယ္ဟုဆိုကာ “ကြၽန္ေတာ့ကေလးကို အေမြစားအေမြခံ အပိုင္ေမြးစားခိုင္းဖို႔ဆိုတာ လုံးဝမျဖစ္ႏိုင္ဘူး”ဆိုတဲ့ အေျဖကိုပဲ သူတို႔ရပါတယ္။ ဒါကလည္း ဟုတ္ပါတယ္ ကစ္ကစ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာေပါက္ အသားအေရဟာ တင္ေထြးငယ္နဲ႔ တေထရာတည္းရယ္။

ကိုၿငိမ္းဝင္းဆိုတဲ့လူက မိန္းမကို အလြန္ခ်စ္တတ္တဲ့ လူပါ။ ေျပာသာ ေျပာတာပါ ဒီကေလးက ေမဇင္တို႔ အိမ္မွာပဲ ၁၂လလုံး ေန႔တိုင္ အၿမဲရွိေနတာပဲေလ။ ကေလးအေဖျဖစ္တဲ့ ကိုၿငိမ္းဝင္း တစ္ေယာက္ တင္ေထြးငယ္ ဆုံးသြားကတည္းက အရက္ေတြ အလြန္အကြၽံေသာက္ၿပီး အရက္သမားလုံးလုံး ျဖစ္လို႔ေနေလရဲ႕။ မိန္းမကို အလြန္ခ်စ္တဲ့ လူဆိုေတာ့လဲ တသက္လုံး ဆုံးရႈံးလိုက္ရၿပီဆိုတဲ့ အသိႀကီးကို ကိုၿငိမ္းဝင္တေယာက္ မခံစားႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒီလိုေတြျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာသြားေတာ့ ကို႔ကိုယ္ကို ျပန္အေရာင္တင္ဖို႔ လိုတယ္ဆိုတာကို စဥ္းစာမိသြားခဲ့တယ္။ လူေကာင္းျပန္ျဖစ္ခ်င္လာတာကလဲ သူ႔သမီးေလး ကစ္ကစ္ေၾကာင့္လို႔ ေျပာရမွာပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလး သူ႔မွာ သမီးေလးတစ္ေယာက္ ရွိေသးတဲ့ဟာ  သူမကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရမယ္။ လူအမ်ားၾကားမွာ ကိုယ့္သမီး လူရာဝင္ အဆင့္အတန္းရွိေအာင္ ထားဖို႔ဆိုရင္ ဒီပုံစံနဲ႔ သူ႔သမီးကို အမ်ားက ကဲ့ရဲ႕မွာေပါ့။ သူ႔ဒီလိုစိတ္ဓာတ္က်တဲ့ပုံမ်ိဳးနဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ ဒါေတြလုပ္ႏိုင္မလည္း။ ကိုၿငိမ္းဝင္း အရက္ေတြ အလြန္အကြၽံေသာက္ၿပီး ေပေတေနေပမယ့္ စီးပြားေရးကိုေတာ့ မထိခိုက္ခဲ့ပါဘူး။ ကိုၿငိမ္းဝင္းဟာ အေတာ္ေလးခ်မ္းသာတဲ့ မိသားစုမွ ေပါက္ဖြားလာတဲ့ သူေဌးသားေပါ့။ သူဒီလို အခ်ိန္ေတြအမ်ားႀကီးကို အရက္နဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ႂကြဝမႈကေတာ့ အပ်ိဳရည္ေတာင္ မပ်က္ဘူးေပါ့ေလ။ ေနာင္တ ေစာရတယ္လို႔ေျပာရမွာပဲ ကိုၿငိမ္းဝင္း သူ႔ကိုယ္သူ ျပဳျပင္ႏိုင့္ခဲ့ပါတယ္။ ေမဇင္တို႔လင္မယားကလည္း အၿမဲလို ဆုံးမ တိုက္တြန္းေနေတာ့ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ ျပန္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရေတာ့တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ေမဇင္နဲ႔ ကိုၿငိမ္းဝင္းတို႔ ၾကားမွာ ဘာမွမရွိပါဘူး။ တေယာက္အတြင္းကိစၥ တေယာက္သိဆိုေတာ့ တဦးေပၚတဦးလဲ နားလည္မႈရွိတဲ့ မိတ္ေဆြအဆင့္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ တေယာက္ေသာသူ ကိုေအာင္မင္းတေယာက္ကေတာ့ တေန႔ထက္တေန႔ သူ႔အိမ္နဲ႔ အလွန္းေဝးလို႔လာပါတယ္။ ကုမၼဏီကိစၥနဲ႔ ခရီးေတြဆက္တိုက္ဆိုသလို ထြက္ေနရေတာ့တာပဲ။ တစ္ည ညသန္ေခါင္ယံႀကီးမွာ ေမဇင္တစ္ေယာက္ အိမ္မက္မက္ေနရင္းက ႐ုတ္တရက္ ေငါက္ကနဲထထိုင္ေနပါတယ္။ ေဘးၾကည့္ေတာ့ လင္ေတာ္ေမာင္ ကိုေအာင္မင္းတေယာက္ ဆင္ေအာ္မႏိုး ကုလားေသ ကုလားေမာ အိပ္ေနေလရဲ႕။

သူမ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို လင္ေတာ္ေမာင္တေယာက္ ဘယ္လိုမွ သိႏိုင္မယ္မထင္ဘူး။ ေဒါသကလဲ ထြက္ ရမက္စိတ္ေတြကလဲ ပူေလာင္နဲ႔ တိတ္ဆိတ္တဲ့ ညနက္ႀကီးထဲမွာ အသက္ရႉႏႈန္းေတြကလည္း ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျမန္လာလို႔။ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ ေမဇင့္အျဖစ္ကို တေလာကလုံးက သိဖို႔ေနေနသာသာ ေဘးမွာအိပ္ေနတဲ့ လင္ေယာက္်ားကေတာင္ မသိရွာဘူး။ ဒါကို ေမဇင္ ဝမ္းလဲဝမ္းနည္း ကိုယ့္အျဖစ္ကိုလဲ သနား၊ ႏွာမႈတ္သံက တရႉရႉနဲ႔ သနားစရာ သတၱဝါမေလးကို ျဖစ္လို႔။ လင္ေတာ္ေမာင္ကို ႏိုးလို႔ ေမဇင့္ကို လုပ္ပါအုံး ကိုရယ္လို႔ ေျပာရေအာင္ကလဲမဟုတ္ေသး။ ဒါနဲ႔ ကို႔ဟာကိုယ္ပဲ ၿပီးေအာင္ လုပ္မယ္ဆိုၿပီး စိတ္ဆုံးျဖတ္ကာ အိပ္ယာေပၚျပန္လဲခ်လိုက္ပါတယ္။ လက္တဖက္ကို ညဝတ္အက်ႌအပါးေလးသာ ဖုံးထားတဲ့ ညာဖက္ႏို႔အုံေလးကို ဖြဖြညႇစ္ရင္း ညဝတ္စကပ္ပါးေလးေအာက္က ရမက္အရွိန္ေၾကာင့္ ေခ်ာ္ဆီ အရည္ၾကည္ေလးေတြ ထြက္ၿပီး စိုစြတ္လို႔ေနတဲ့ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးရွိရာကို က်န္လက္တဖက္က ႏႈိက္ထည့္ၿပီး အေပၚေအာက္ ဘယ္ညာ ျဖည္းျဖည္းေလး ဆြဲပြတ္လိုက္ အရမ္းဖိၿပီး ပြတ္လိုက္နဲ႔ တခ်ိန္က ကိုေအာင္မင္ စြမ္းခဲ့ခ်ိန္က ယုယမႈေတကို အ႐ုံျပဳလို႔ ကာမဆႏၵရဲ႕ လမ္းဆုံးပန္းတိုင္ကို တစ္ေယာက္တည္း ႀကိဳးစားလို႔ ခ်ီတက္ေနရွာေတာ့တယ္။ “အင္း…အင္း”ဆိုတဲ့ အသံသဲ့သဲ့ေလးကိုေတာ့ သူမကိုယ္တိုင္ကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ ၾကားႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အလြန္ညင္သာၿပီး ျဖည္းညင္းတဲ့ စီးခ်က္ေတြနဲ႔ သူမတစ္ေယာက္ထဲ ႀကိဳးစားလို႔ ေျဖသိပ္ေနရရွာတာပါ။ “အင္း….အင္း….ဟင့္…အင္းးး”ဆိုၿပီး အသံေလး တျဖည္းျဖည္းက်ယ္လာၿပီး “အင္းးးးးးးး….”ဆိုတဲ့ သံဆြဲေလးနဲ႔ ႐ုတ္တရက္ ေမဇင္တေယာက္ ၿငိမ္က်သြားေတာ့တယ္။ သူမ ၿပီးသြားပါၿပီ။ အိမ္ေထာင္သည္ မိန္းမသား တစ္ေယာက္အဖို႔ လင္ေတာ္ေမာင္ ေဘးနားမွာရွိလွ်က္နဲ႔ မွန္းၿပီး စိတ္ကူးနဲ႔ ေျဖသိမ့္လိုက္ရတဲ့ သူမရဲ႕ ေျဖသိမ့္မႈဟာ ဘယ္ေလာက္ထိ ျပည့္စုံျခင္း ရွိမွာတဲ့လည္း။ ဒီလိုနဲ႔ မနက္ မိုးလင္းလို႔ တခါ အလင္းေရာင္ က်ေရာက္ခဲ့ျပန္ပါၿပီ။ ေမဇင့္ မ်က္လုံးေလးေတြ မွိတ္လွ်က္နဲ႔ ကိုေအာင္မင္းကို လွန္းဖက္လိုက္ပါတယ္။

ဘာမွမရွိပါဘူး ကိုေအာင္မင္း အိပ္တဲ့ဖက္ျခမ္းက ေစာင္ေလးကိုပဲ သြားကိုင္မိလိုက္ပါတယ္။ ကိုေအာင္မင္း ထသြားပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ မ်က္လုံးေလးဖြင့္လို႔ ေခါင္းရင္းက စာၾကည့္စာပြဲေပၚကကိုေအာင္မင္း ထာခဲတဲ့ စာတိုေလးကို လွန္းယူၿပီး ဖတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ “ေမ… ကို ဒီေန႔ မႏၲေလးကို သြားလိုက္ၿပီ.. မနက္ျဖန္ ျပန္လာမယ္… ခ်စ္တဲ့ ကိုေအာင္” ကိုေအာင္မင္းတစ္ေယာက္ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ မန္းေလးကို သြားပါၿပီ။ ထူးျခားမႈမရွိတဲ့ ေန႔တေန႔ကို ထပ္ၿပီး ျဖတ္သန္းရအုံးမွာပဲ ဆိုတဲ့ အေတြးေလး ေတြးရင္း ျပန္ေမွးစက္ဖို႔ မ်က္လုံးေတြ ျပန္မွိတ္ၿပီး ခဏမွာပဲ စာၾကည္စာပြဲေပၚ တင္ထားတဲ့ သူမဖုန္းေလး တုန္ခါလာေတာ့တယ္။ သီခ်င္သံေတြ အဆက္မျပတ္ ထြက္ေပၚလို႔ေပါ့။ ဒါနဲ႔ ဖုန္းကို ေကာက္ယူၿပီး ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုၿငိမ္းဝင္းဆီက ဖုန္းေလးဝင္ေနတာပါ။ ကစ္ကစ္ေလးကို ေမဇင္ဆီ လာထားဖို႔ ဖုန္းလွန္းဆက္တယ္ဆိုတာ ေမဇင္သိလိုက္ပါၿပီ။ “ေမာနင္း ..ကိုၿငိမ္း… ကေလးလာထားေတာ့မလို႔လား” “ဟုတ္တယ္ ေမဇင္… ကေလးက အခု အိပ္ေပ်ာ္ေနေသးတယ္ သိလာ…. အဲဒါ အကို ခ်ီလာလိုက္မယ္… ေမဇင္ေကာ ႏိုးေသးရဲ႕လား.. အေႏွာင့္အယွက္မ်ား ျဖစ္သြားလားမသိဘူး ေမဇင္ေရ…” “ အို႔…. မျဖစ္ပါဘူး ကိုၿငိမ္းရယ္… ေမဇင္ ထေနပါၿပီ.. ေခၚလာခဲ့လိုက္ပါ” “ဒါဆို ကိုလာၿပီေနာ္.. ေမဇင္” ကိုၿငိမ္းဝင္းကေတာ့ ေမဇင္နဲ႔ စကားေျပာရင္ အၿမဲ ႐ႊင္႐ႊင္ပ်ပ် ျမဴးျမဴးႂကြႂကြပဲ ျပန္ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ေမဇင္လဲ အိပ္ရာေပၚက လူးလဲထကာ ညဝတ္အက်ႌနဲ႔ စကတ္တိုကို ကြင္းလုံးပုံခြၽတ္လို႔ ကိုလုံးတီနဲ႔ဘဲ ဘာဝတ္ရမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားရင္း အဝတ္ ဗီ႐ိုကို ေမႊေနပါေတာ့တယ္။ စကတ္အတို ညဝတ္အက်ႌနဲ႔ေတာ့ ကိုၿငိမ္းဝင္းကို ထြက္ေတြ႕ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္။ ဒါေၾကာင့္ စင္းၾကား ပါတဲ့ ညဝတ္အက်ႌနဲ႔ ေဘာင္းဘီ အေပၚေအာက္ ဆင္တူ ေကာက္ဝတ္လိုက္ပါတယ္။ မၾကပါဘူး အိမ္ေရွ႕တံခါးမႀကီးက ဘဲလ္တီးသံၾကားလို႔ အိမ္ေအာက္ကို အေျပးဆင္းၿပီး တံခါးဆြဲဖြင့္လိုက္ေတာ့ ကိုၿငိမ္းဝင္းနဲ႔ သူ႔လက္ေပၚ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ကစ္ကစ္တို႔ ေရာက္ေနၾကပါၿပီ။

ကိုၿငိမ္းဝင္းကို ၿပဳံးျပလို႔ ႏႈတ္ဆက္ေနရင္းက ေမဇင္တစ္ယာက္ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို ေတြေတြႀကီး မွင္သက္ေနမိပါတယ္။ ဒါကို ကိုၿငိမ္းဝင္းက “ေမဇင္ ကိုၿငိမ္းတို႔ ဘာမ်ားျဖစ္လို႔လဲ.. ဘာမ်ား လိုအပ္ေနလို႔လဲ မသိဘူးေနာ္” ကိုၿငိမ္းဝင္လည္း ေမဇင္က သူနဲ႔ကေလးကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနတာကို သတိထားမိၿပီး သူတို႔ ဘာမ်ား လိုအပ္ေနသလဲပါ့။ ေမဇင့္ကို တလွည့္ ကို႔ကိုယ္ကိုတလွည့္ ျပန္ၾကည့္ေနမိတယ္။ ဒါနဲ႔ ေမဇင္ သတိျပန္ဝင္လာၿပီး “ေအာ္… ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး ကိုၿငိမ္း… လာ လာ အိမ္ထဲဝင္” ကေလးကို ေမဇင္ လက္လြဲယူလိုက္ၿပီး အိပ္ခန္းထဲရွိ ကေလးပုခက္မွာ သြားသိပ္ထားလိုက္တယ္။ ေမဇင္ အခန္းထဲဝင္လာေတာ့ ကိုၿငိမ္းဝင္း ဆိုဖာေပၚ ထိုင္ေနရင္းကေန ေမဇင့္မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ၿပီး “ေမဇင္ အခုမွ ထတာလာ… ဒါမွမဟုတ္ ေနမေကာင္းဘူးလား” “ေနမေကာင္းတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ကိုၿငိမ္း… နဲနဲ အားေပ်ာ့သလို အားမရွိသလို တမ်ိဳးေလးျဖစ္ေနတာ… အဲ့လိုႀကီး အားမရွိတာလဲ မဟုတ္ဘူး… ဘယ္လိုေျပာရမလဲ… ခစ္ခစ္” ရီရင္း ျပန္ေျဖသည္။ သူမ ဘာျဖစ္ေနသည္ကို သူမမွလြဲ၍ ကိုၿငိမ္းေဝ သိႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္သား ေျပာေျပာဆိုဆိုနဲ႔ ရီလိုက္က်ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား ေခတၱတိတ္ဆိတ္ သြားက်တယ္။ ကိုၿငိမ္း တစ္ေယာက္ အေစာက ႐ႊင္ပ်ေနေသာမ်က္ႏွာမွာ ႐ုတ္တရက္ ညိဳးက်သြားၿပီး ၾကမ္းျပင္ကို ငုံ႔ၾကည့္ေနေနေတာ့ ေမဇင္ ကိုၿငိမ္းဝင္းကို တခ်က္အကဲခတ္ကာ ဆုပ္ထားတဲ့ ကိုၿငိမ္းဝင္းလက္မ်ားကို သူမ လက္ႏုႏုေလးျဖင့္ ညင္သာစြာ အုပ္ကိုင္လိုက္ပါတယ္။ “ကိုၿငိမ္း မေန႔က ေထြးငယ္ဆုံးတာ ၅ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေန႔ေနာ္” “ဟုတ္တယ္ ေမဇင္” ကိုၿငိမ္းဝင္း ျပန္ေျဖသည္။ “ကိုၿငိမ္း ဒီလို လိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ ကစ္ကစ္ကို ေကာင္းေကာင္း ျပဳစုေပးေနတဲ့အတြက္… ေထြးငယ္ ကိုၿငိမ္းကို တမလြန္ကေန ေက်းဇူးတင္ေနမွာပါ ကိုၿငိမ္းရယ္. ဝမ္းနည္းမေနပါနဲ႔ ကိုၿငိမ္း”ဟု တိုးတိတ္ညင္သာသည့္ ေလသံျဖင့္ ကိုၿငိမ္ဝင္း၏ သနားဖြယ္ေကာင္းေသာ မ်က္ဝန္းအစုံကို ေမဇင္ စိုက္ၾကည့္ကာ ကိုၿငိမ္းဝင္း၏ လက္မ်ားကို သူမလက္ႏုႏုေလးမ်ားျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ရင္း ႏွစ္သိမ့္စကားေျပာလို႔ ေမဇင္ ကိုၿငိမ္းဝင္းကို အားေပးေနရွာတယ္။ သူမမ်က္ဝန္းမ်ားမွလဲ မ်က္ရည္ပူမ်ား ပါးျပင္ထက္သို႔ စီးလို႔ တေယာက္ကိုတေယာက္ သနားျခင္း နာလည္မႈတို႔ႏွင့္အတူ ႏွစ္ေယာက္သား မျမင္ရ မၾကားရတဲ့ အေပးအယူေတြ ခ်ိန္ညႇိေနသေယာင္။

ေန႔စဥ္ေတြ႕ေနရေသာ ေမဇင့္ အျဖစ္ေလးကို ကိုၿငိမ္းဝင္း ေကာင္းေကာင္းသိသလို ကိုၿငိမ္း ဘယ္လိုေတြ ခံစားေနရလို႔ ဘာေတြကို ေတာင္းတေနသလည္း ဆိုတာကိုလဲ ကိုၿငိမ္း၏ ဘဝအစအဆုံးကို သိေသာ ေမဇင္ကလဲ ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခုလို ဆိတ္ကြယ္ရာမွာ နားလည္မႈေတြ အျပန္အလွန္ေပးေနတဲ့ ဖိုမႏွစ္ဦးတို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆုံးဘူတာဟာ ဘယ္မွာဆိုက္မလဲလို႔ ထင္လဲ။ ဒါကိုလဲ သူတို႔ႏွစ္ဦး သိၿပီးသားပဲေလ။ ေတြးၾကည့္စရာ မလိုေတာ့ပါဘူး ဟုတ္တယ္မလား။ ကိုၿငိမ္းလဲ ေမဇင္ကိုင္ထားေသာ သူ႔လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္ကို လႊတ္ၿပီး ေမဇင့္ လက္ေလးမ်ားအေပၚမွ ျဖည္းျဖည္းအုပ္ကိုင္လို႔ ေမဇင္မ်က္ႏွာနားသို႔ သူ႔မ်က္ႏွာကို တိုးကပ္သြားလိုက္ၿပီး အနည္ငယ္ တုန္ရီေနေသာ ေလသံျဖင့္ “ကိုၿငိမ္းရင္ထဲက.. စကားတခုေလာက္ ေျပာပါရေစ ေမဇင္… ကိုေအာင္မင္းက ေမဇင္ကို ဂ႐ုစိုက္ရဲ႕လား..ဟင္… မေဇင္ ဘာေတြ လိုအပ္ေနတာလဲဆိုတာ ကိုၿငိမ္း ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္… ေမဇင္ရယ္… သူ မျဖည့္စီးႏိုင္တဲ့ အဲ့ဒီတာဝန္ေလးကို ယူပါရေစ ေမဇင္ ေနာ္… ခြင့္ျပဳပါဗ်ာ” မေဇင္ ေခါင္းေလးငုံ႔သြားၿပီး “ဟုတ္ပါတယ္ ကိုၿငိမ္ရယ္ ….ကိုေအာင္မင္းကေလ အခုဆိုရင္ ေမဇင့္ကို ရွိေသးတယယ္လို႔ေတာင္ ထင္ေသးရဲ႕လား မသိဘူး… အခ်ိန္ျပည့္ ကုမၼဏီကိစၥဆိုၿပီး ခရီး ခဏခဏ ထြက္ေနေတာ့တာပဲ… သူ အလုပ္ႀကိဳးစားလို႔ ေငြေတြအမ်ားႀကီး ရတာကို ေမဇင္ မမက္ေမာဘူး… ဒါကိုလဲသူသိတယ္… ဟင္း..ဟင့္..႐ြတ္..ဟင့္” ခံစားေနရသည္မ်ားကို ေျပာရင္နဲ႔ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာပါေတာ့တယ္။ ေမဇင့္မ်က္ရည္ေတြကို ကိုၿငိမ္း လက္မ်ားျဖင့္ သုတ္ေပးလိုက္သည္။ ေမဇင္ကလဲ အလိုက္သင့္ေလး ကိုၿငိမ္းပုခုံးေပၚကို ေခါင္းေလး မွီထားလိုက္ပါေတာ့တယ္။ ကိုၿငိမ္းပုခုံးေပၚ ေမဇင္ မွီလိုက္ေတာ့ ေမဇင့္ ညဝတ္အက်ႌပါးပါး ရင္ဟိုက္ေလးမွ ေမဇင့္ႏို႔ေလးမ်ားကို ကိုၿငိမ္း ျမင္ေနရသည္။ ေမဇင့္အသက္ရႉသံႏွင့္ အတူ ႏို႔ေလးမ်ားက ဖုတ္လႈိက္ဖုတ္လိုက္နဲ႔ အရမ္းကို ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီး ကိုင္လို႔ အရမ္းေကာင္းမွာပဲလို႔ ကိုၿငိမ္းဝင္း ၾကည့္ရင္း ေတြးေနမိတာေပါ့။ ကိုၿငိမ္း ကို႔ကိုယ္ကို ျပန္ထိန္းၿပီး သူအခုေတြးေန ဖီလင္ယူေနတဲ့ အရာေတြကို ေခါင္းထဲက ထုတ္ျပစ္လိုက္ခ်င္ခဲ့ေပမယ့္ မိန္းမဆိုတဲ့အရာနဲ႔ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီေအာင္ ကင္းကြာေနတဲ့ ကိုၿငိမ္းတစ္ေယာက္ေတာ့ ဒီလိုလွပၿပီး ကာမပိုင္ လင္ေယာက္်ားရွိတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အထိအေတြ႕ကို လြန္ဆန္ႏိုင္ျခင္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ ပထမ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိခင္ သူ လုံးဝသိလိုက္တာ တစ္ခုကေတာ့ သူစၿပီး စည္းေက်ာ္ေနၿပီဆိုတာကိုေပါ့။

ကာမျပည့္စုံျခင္း အထြတ္အထိပ္ကို မရမက အမိအရ လွန္းယူလိုျခင္းဆႏၵ အလြန္ျပင္းပ်ေနတဲ့ အိမ္ေထာင္သည္မိန္းမ ေမဇင္အဖို႔ေတာ့ ဘာကိုမွ ဆင္ျခင္ ထိန္းကြပ္ႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဘယ္ေလာက္ အားျပင္းတဲ့ အသိတရားပဲ ျပန္ဝင္လာပါေစ ေမဇင္ ေနာက္ဆုတ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ပါ။ သူမ ထိုအရာကို ျပဳလုပ္ဖို႔ ေသခ်ာ စဥ္းစာၿပီး ျဖစ္မွေတာ့ ရပ္တန႔္ျပစ္ဖို႔ဆိုတာ ေမဇင့္အတြက္ ဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အဓိပါယ္မဲ့ စကားတခြန္းသာ ျဖစ္သြားမွာပါ။ သူမ လက္ေလးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး ခႏၶာကိုယ္ခ်င္းထိကပ္လို႔ ေႏြးေထြးမႈေတြ ေပးေနတဲ့ ကိုၿငိမ္းရဲ႕ အသက္ရႉသံ ရင္ခုန္သံေတြကေန တဆင့္ ကိုၿငိမ္းစိတ္ေတြ အရမ္းလႈပ္ရွားေနတယ္ ဆိုတာကို ေမဇင္လဲ သိေနတယ္။ ေမဇင့္ ေသြးခုန္ႏႈန္းေတြ ပိုျမန္လာလို႔ အသက္ရႉသံေတြဟာလဲ ပိုၾကမ္းတမ္းလာေနတာကို ကိုၿငိမ္း ထိေတြ႕ ခံစားေနရသည္။ ခႏၶာကိုယ္ ပူးကပ္ထားလို႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ လိုအပ္ေနၾကတယ္ဆိုတာကို ပိုပိုၿပီး သိရွိလာသလို ခံစားေနရတဲ့ ေမဇင္နဲ႔ ကိုၿငိမ္း သူတို႔ႏွစ္ဦး ျဖစ္ေနပုံက ဒိုင္နမိုက္ေတြ အျပည့္ထဲ့ထားတဲ့ ဂိုေတာင္တစ္လုံး ေဖာက္ခြဲျဖစ္ဖို႔ တရႉးရႉးနဲ႔ ေလာင္ကြၽမ္းရင္း ဂိုေတာင္ရွိရာကို သြားေနတဲ့ စနက္တံတစ္ေခ်ာင္းလိုေပါ့။ သာမာန္ထက္ ပိုလြန္းတဲ့ ရင္းႏွီးမႈမ်ိဳးကို ဆက္တိုက္ဆိုသလို ခံစားထိေတြ႕မိေနေတာ့ ေမဇင့္အတြက္ ေရွ႕တစ္လွမ္းဆက္တိုးဖို႔ သတၱိေတြ ပိုရွိလာေအာင္ လႈံ႕ေဆာ္ေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေမဇင္တေယာက္ ကိုၿငိမ္းရဲ႕လက္ေတြကို ကိုင္ထားရာက ျဖဳတ္ခ်လိုက္ၿပီး ေဖာင္းၿပီးအေပၚကို ေထာင္တက္ေနေသာ ေဘာင္ဘီဂြၾကားရွိ ကိုၿငိမ္း၏ လိင္တံႀကီးကို အလိုလို အေပၚမွ အုပ္ကိုင္ၿပီးသား ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။ ေဘာင္းဘီအေပၚမွ မျမင္ဖူးေသးေသာ ကိုၿငိမ္း၏ သတၱဝါေလးကို ျဖည္းျဖည္းညႇစ္လို႔ ဆုပ္ကိုင္ၾကည့္မိတယ္။ ကိုၿငိမ္းလဲ အသက္ျပင္းျပင္း တခ်က္ကို ဆြဲလို႔ရႉလိုက္ၿပီး ေမဇင့္ကို ဖက္ထားလိုက္ပါၿပီ “ေမ… ကိုေအာင္မင္းက တကယ့္ကို ေမ့အေပၚ နားမလည္ခဲ့ဘူး ေနာ္” ကိုၿငိမ္းတေယာက္ ကြဲအက္အက္ အသံတိုးေလးျဖင့္ မနဲ အားယူရင္း ေမဇင္ကို ေျပာေတာ့ “ေက်းဇူးျပဳၿပီး  ဘားမွမေျပာပါနဲ႔‌‌ေတာ့ ကိုၿငိမ္းရယ္…. ကိုေအာင္မင္းက နားမလည္ေပမယ့္ ကိုၿငိမ္းကေတာ့ ေမ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတယ္ ဆိုတာကို အေစာကတည္းက သိေနတယ္ မဟုတ္လားဟင္ ကိုၿငိမ္း… ကိုၿငိမ္းလဲ ေမ့ဆီက ဘာေတြလိုခ်င္ေနတယ္ဆိုတာကို အရင္ကတည္းက သိၿပီးသားပါ ကိုၿငိမ္းရယ္… ကိုေအာင္မင္း ေရွ႕မွသာ မသင့္ေတာ္လို႔ ေမ့မ်က္လုံးေတြကို ေရွာင္ဖယ္ေနေပမယ့္…. ကိုေအာင္မင္း ေမတို႔အနား မရွိတဲ့အခ်ိန္ ေမက ကေလးေပြ႕လို႔ ေခ်ာ့သိပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ေတြဆို ေမ့ တကိုယ္လုံးကို ခိုးၾကည့္ေနတာ သိပါတယ္ေနာ္… အဲ့လို ခိုးၾကည့္ၿပီး မျပည့္စုံခဲရတဲ့ ေန႔ေတြ ကုန္သြားပါၿပီ ကိုၿငိမ္းရယ္… ေမ့ရင္ထဲကေန ကိုလိုသမွ်ကို ႀကိဳက္သလို ယူလိုက္ပါေတာ့ေနာ္… အရာအားလုံးကို ယူလိုက္ပါေတာ့.. ေနာ္ ကိုၿငိမ္” ခြၽဲပ်စ္ ခ်ိဳၿမိန္ေသာ စကားမ်ားကို ေမဇင္ ခပ္တိုးတိုးေလး ေျပာေနရင္း ကိုၿငိမ္း၏ လိင္တံႀကီးကိုလဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အေပၚေအာက္ ပြတ္သပ္လို႔ ေပးေနမိတယ္။

ေမဇင္ ယခုလုပ္ေနေသာ အျပဳအမူမ်ားသည္ ကိုၿငိမ္းအဖို႔ ေလေပၚမွာ ပ်ံဝဲေနရသလိုပါပဲ မသတၱဝါႏွင့္ အေတာ္ၾကာ ကင္းကြာေနခဲ့ေသာ ကိုၿငိမ္းတေယာက္ အရမ္းေကာင္းလို႔ မွိန္းၿပီး ဖီးလ္ယူေနေတာ့တယ္။ ပါစပ္မွလဲ ညည္းညဴသံ သဲ့သဲ့ထြက္လို႔လာပါတယ္။ ကိုၿငိမ္းအဖို႔ ဒီလိုခံစားမႈ အရသာကို တင္ေထြးငယ္ မရွိေတာ့သည့္ ေနာက္ပိုင္း တခါကေလးေတာင္မွ် မခံစားခဲ့ရတာ ၾကာလို႔ေနပါၿပီ။ အခုေတာ့ ၾကည့္ပါအုံး… သူ႔မိန္းမ ေထြးငယ္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း အရင္းႀကီးက ျပဳစုလို႔ ယုယေပးေနလိုက္တာ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ေကာင္းလြန္လွပါတယ္။ ေမဇင့္ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြက ကိုၿငိမ္းလည္တိုင္တေလွ်ာက္ကို အနမ္းႏုႏုေလးေတြ ေပးရင္းေပါ့… ကိုၿငိမ္းရဲ႕ ေသြးခုန္ႏႈန္းေတြ ပိုပိုျမန္လာၿပီး ခႏၶာကိုယ္အတြင္း ေသြးစီးဆင္းမႈမ်ားလဲ အလြန္အရွိန္ျပင္းလို႔ လာပါတယ္။ ကိုၿငိမ္းရဲ႕ လည္တိုင္ကို ေမဇင့္ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ား လွ်ာျဖားေလးမ်ားျဖင့္ ဖြဖြေလး နမ္းလိုက္ ယက္လိုက္ လုပ္ေနမိရင္း ကိုၿငိမ္းလည္ပင္းရွိ ေသြးလႊတ္ေၾကာ ေဖာင္းေဖာင္းေလး တေခ်ာင္းအတြင္း အရွိန္ျဖင့္ ျဖတ္သန္းသြားသည့္ ေသြးစီးဆင္းမႈကို ေမဇင့္ လွ်ာျဖားေလးမွ ထိေတြ႕ ခံစာလိုက္ရသည္။ မုတ္ဆိတ္က်င္စြယ္ေတြ မၾကာေသးမီကမွ ရိတ္ထားေသာ ေမး႐ိုးတေလွ်ာက္နဲ႔ ေမးေစ့ေတြမွာ ေမဇင္ရဲ႕ တံေထြးေတြနဲ႔ ျဖန္းပက္ထားသလိုပါပဲ။ ေမဇင့္ေပါင္ၾကား အတြင္းမွာလဲ ပူေႏြးလို႔ လာၿပီး စိုစိုစြတ္စြတ္ေလး ျဖစ္လို႔လာပါၿပီ။ ကိုၿငိမ္းတေယာက္ ေမဇင့္ အျပဳအမူေတြကို သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ပဲ ေမဇင့္ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြကို ဆြဲယူကာ အားရပါးရကို အနမ္းမိုးေတြ ႐ြာေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။ အဲ့လို ကိုၿငိမ္းကစလို႔ ေမဇင့္ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကို ေတ့ၿပီး ကစ္ဆင္ ဆြဲလိုက္ျခင္းဟာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးကို ဗို႔အားအလြန္ျပင္းတဲ့ ဓာတ္အလိုက္ခံလိုက္ရ သလိုပါပဲ။ ႏွာသံေတြ အသက္ရႉသံေတြကလဲ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ဧည့္ခန္းအက်ယ္ႀကီးထဲမွာ တိုးတိုးညင္သာစြာ ထြက္လို႔ေနပါေရာလား။ ႐ုတ္တရက္ ကိုၿငိမ္း ေမဇင့္ ဂ်ိဳင္းေအာက္ကေန မၿပီး မတ္တပ္ ထရပ္လိုက္တယ္။ ေမဇင္က ဒီအျပဳအမူေၾကာင့္ ကိုၿငိမ္းကို အံ့ၾသသလို ၾကည့္ေနမိတာေပါ့။ အတန္ၾကာ ေသဆုံးခဲ့ရေသာ ရမက္မီးႀကီးဟာ အခုေတာ့ ကိုၿငိမ္းစိတ္အတြင္းဝယ္ တဟုန္းဟုန္းျဖင့္ ေလာင္ၿမိဳက္ေနပါေတာ့တယ္။ ဒီလို ရမက္ေငြ႕ေတြ ႐ိုက္ခံထိသြားေသာ ကိုၿငိမ္း၏အျပဳအမူမ်ား ပို၍ရဲတင္းလို႔လာပါတယ္။

မေျပာမဆိုႏွင့္ ေမဇင့္ ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို ကိုၿငိမ္း ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး အုတ္နံရံဖက္ကို တြန္းထုတ္လိုက္ပါေရာ။ အုပ္နံရံမွာ ကပ္ကာ ေၾကာင္ၿပီးၾကည့္ေနတဲ့ ေမဇင့္အနားကို မ်က္ေထာင့္နီကာ လူမိုက္အထာျဖင့္ တစ္လမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္သြားၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကို အုပ္နံရံမွာ ေျမႇာက္လို႔ ဆြဲကပ္ထားလိုက္ကာ ေမဇင့္ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကို ကိုၿငိမ္း ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ေတ့ကာ အနမ္းတခ်က္ ေပးလိုက္တယ္။ ဖြဖြေလး နမ္းလိုက္ေသာ ကိုၿငိမ္းအနမ္းေၾကာင့္ ေမဇင့္ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးမိေနယုံရွိေသး ကိုၿငိမ္း တစ္ေယာက္ သူ႔လွ်ာကို ေစ့ေနတဲ့ ေမဇင့္ပါစပ္ေပါက္ထဲ ထိုးထည့္ၿပီး တံေတြးႏွင့္ ေမဇင့္လွ်ာကို ပြတ္သပ္ေနရာမွ အသံမ်ားထြက္သည့္တိုင္ ကစ္စင္ဆြဲျပစ္လိုက္ပါေရာ။ တစ္ေယာက္လွ်ာ တစ္ေယာက္ ကလိလိုက္ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြကို သြားေလးေတြနဲ႔း ဖြဖြးေလး ဆြဲကိုက္လိုက္နဲ႔ နမ္းမိေနပါတယ္။ ညည္းသံသဲ့သဲ့ေလး ထြက္က်လာတယ္။ ကိုၿငိမ္းကို တင္းက်ပ္စြာ ေမဇင္ ဖက္ထားရင္း ေဘာ္လီမပါတဲ့ ညဝတ္အက်ႌေအာက္က သူမႏို႔ေတြအေပၚ တအား ဆြဲဖိထားလိုက္မိတယ္။ တရိပ္ရိပ္တက္လာတဲ့ ခံစားမႈ ဖီလင္ေတြေၾကာင့္ ေမဇင့္ ႏို႔သီးေခါင္းေလးမ်ား မာေတာင္လာၿပီး ကိုၿငိမ္းရင္ဘတ္ကို သြားေထာက္လို႔ ေနပါတယ္။ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြရဲ႕ ထိေတြ႕တဲ့ အရသာေၾကာင့္ ကိုၿငိမ္း ေမဇင့္ကို အနမ္းမိုး႐ြာတာ ရပ္ၿပီး ေမဇင့္အေပၚအက်ႌ ၾကယ္သီးေတြကို တစ္လုံးၿပီး တစ္လုံး ျဖဳတ္ေနေလရဲ႕။ ျပဴထြက္လာတဲ့ ေမဇင့္ႏို႔အုံကို ၾကည့္ၿပီး ေမဇင့္မ်က္ႏွာကိုလဲ တခ်က္ျပန္ၾကည့္လိုက္ရာ ကိုႀကိဳက္သလို လုပ္ႏိုင္ပါတယ္ေနာ္လို႔ အထာေပးတဲ့ အၿပဳံးေလး တစ္ခုကို ေမဇင့္မ်က္ႏွာမွာ ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ကိုၿငိမ္းရဲ႕ လက္တဖက္က ေမဇင့္ႏို႔တလုံးေပၚ အုပ္ကိုင္လို႔ ခပ္ဖြဖြ ညႇစ္ေပးရင္း က်န္တလုံးကိုေတာ့ ပါစပ္နဲ႔ ကုန္းစုပ္လိုက္တယ္။ “အင္း…အင္….အားးးးး…. ကို…. အင္း…အ..အင္.. အာ့ရွီးး” ဆိုတဲ့ ညည္းသံေလးေတြ ထြက္လို႔လာကာ ေမဇင့္ေပါင္ေတြ တျဖည္းျဖည္း ကားသြားၿပီး ကိုၿငိမ္းရဲ႕ လြတ္ေနတဲ့ လက္တဖက္ကို လွန္းယူကာ သူမေပါင္ၾကားအတြင္း ဖိကပ္ေပးထားလိုက္ပါတယ္။ ကိုၿငိမ္းလက္က ေမဇင့္ ညဝတ္ေဘာင္းဘီေလးကို ဆြဲခြၽတ္ျပစ္လိုက္ၿပီး အေမြးအုပ္အုပ္နဲ႔ အရည္ေတြ စိုလို႔ေနတဲ့ ေမဇင့္အဖုတ္ေလးကို အုပ္ကိုင္ၿပီး ျဖည္းျဖည္း ပြတ္ေပးေနတယ္။

“အင္း… အား….ကို…ကိုလို႔…. ေကာင္းတယ္… အင္း…အင္းဟင္းဟင္းး” ေမဇင့္ပါစပ္ ဟဟေလးအတြင္းမွ ညည္းသံေတြ အဆက္မျပတ္ ထြက္လာတယ္။ ကိုၿငိမ္းကလဲ ပြတ္ေပးေနတာကို အရွိန္တင္လို႔ အျမန္ပြတ္လိုက္ ႏို႔စို႔လိုက္ရာ ေမဇင့္ ညည္းသံေတြ အသက္ရႉသံေတြကလဲ တခန္းလုံး ဖုံးလႊမ္းသြားပါတယ္။ ေမဇင္ကလဲ ကိုၿငိမ္းလက္နဲ႔ ပြတ္ေပးေနတဲ့ စည္းခ်က္အတိုင္း သူမအဖုတ္ေလးကို ေကာ့ေကာ့ေပးေနတာ အားႀကိဳးမာန္တက္ပါပဲ။ ”အား…. ရွီးး…. အီးး အားးး… အင္…အား…အားးးးးးးးးးးးးးး”ဆိုၿပီး ဆတ္ကနဲ ဆတ္ကနဲ တုန္သြားကာ ေမဇင္တစ္ေယာက္ ၿပီးသြားပါ‌ေတာ့တယ္။ ကိုၿငိမ္းလက္တခုလုံးလည္း ေမဇင့္အဖုတ္ရည္ေတြနဲ႔ ႐ႊဲလို႔ေနပါတယ္။ ေမဇင့္ပါစပ္မွ အက္သံေလးျဖင့္ “ေက်းဇူးပါပဲ ကိုရယ္… ေမေလ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ႏွစ္ ၃ႏွစ္အတြင္း ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ အရသာမ်ိဳး ေမ မရခဲ့တာ ၾကာၿပီ သိလား… ကိုရယ္… ကို႔ကို အရမ္းခ်စ္တယ္ကြာ….” “ဒီေန႔ တေန႔လုံး ေမဇင့္အနားမွာ ကိုၿငိမ္း ေနေပးႏိုင္မလား…ဟင္.. ကိုၿငိမ္း… ကိုေအာင္မင္းက မနက္ျဖန္မွ မႏၲေလးက ျပန္ေရာက္မွာ ဒီေန႔ တေန႔လုံးေရာ တစ္ညလုံးပါ ေမဇင္ ကိုၿငိမ္းကို ခ်စ္ပါရေစကြာ” ေမဇင့္ အဖုတ္ကို ကိုင္ထားေသာ လက္ကို ကိုၿငိမ္း ျပန္ဆြဲယူလိုက္ၿပီး… လက္တြင္ေပေနေသာ ေမဇင့္ ေစာက္ရည္မ်ားကို လွ်ာႏွင့္ယက္ရင္းက “အင္း.. ကို ဒီေန႔ ေမဇင့္အိမ္မွာ အခ်ိန္ကုန္ဖို႔ေတာ့ စိတ္မကူးထားဘူး… ဒါေပမဲ့ ကို ေမဇင့္ကို မျငင္းေတာ့ပါဘူး… ကိုလဲ ေမ့ကို ခ်စ္လို႔မဝေသးဘူး” လက္ေခ်ာင္မ်ားရွိ ေမဇင္၏ ေစာက္ရည္မ်ားကို ယက္ေနရင္း စကားေျပာေနေသာ ကိုၿငိမ္း အမူအရာကို ေမဇင္ ၾကည့္ရင္မွ ရင္ထဲတြင္ တဏွာမီးမ်ား ျပန္လည္ ေလာက္ကြၽမ္းလို႔ လာပါတယ္။ ေမဇင့္အဖို႔ တခါၿပီးသြားတာေတာင္ ၁မိနစ္ မျပည့္ေသးဘူး ထပ္ၿပီး ေတာင္းေနေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႏွာႀကီးတဲ့ မိန္းမလို႔ ကိုၿငိမ္းယူဆမိရင္ ယူဆမိပါမယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမရဲ႕ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီ ၾကာေအာင္ ျပည့္စုံမႈမရွိတဲ့သူ တေယာက္အေနနဲ႔ ဘားမွေျပာစရာမရွိပါဘူး။ ဒါ ဘယ္သူ႔အျပစ္လဲ လင္ေတာ္ေမာင္ရဲ႕ အျပစ္ပဲ မဟုတ္ဘူးလား။

ဒါနဲ႔ ကိုၿငိမ္းလက္မ်ားကို လွ်ာျဖင့္ ယက္ေနရင္း ေမဇင့္မ်က္ႏွာကို တည္ၾကည္ေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ တည့္တည့္ၾကည့္ရင္း“ ကို တခုေျပာခ်င္တယ္ေမ… ဒီလိုပဲ ကိုေအာင္မင္းက ဆက္ၿပီး ေမ့ကို နားမလည္ႏိုင္ေသးဘူးဆိုရင္… ကို ေမ့နားမွာ အခ်ိန္ျပည့္ တာဝန္ယူေပးခ်င္တယ္ကြာ… ေနာ္… ဒီေလာက္ေခ်ာၿပီး အရသာရွိတဲ့မိန္းမကို သူမို႔လို႔ ဂ႐ုမစိုက္တယ္…”ကိုၿငိမ္း ေမဇင့္အား ေျပာရာ “အို.. ကိုၿငိမ္းရယ္… ကိုေအာင္မင္းက ေမဇင္ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ ဒီတသက္ သိႏိုင္ေတာ့မယ္ မထင္ဘူး… သူ ေမဇင့္ကို ကိုၿငိမ္းအခုလို ျဖည့္ဆည္းေပးပုံမ်ိဳးနဲ႔ ေမဇင္ေက်နပ္ေအာင္ လုပ္ေပးႏိုင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္မွ ေမဇင့္ အခ်စ္ေတြ သူ႔အတြက္မရွိႏိုင္ေတာ့ပါဘူး ကိုရယ္… ေမဇင္ ကို႔ကို အရမ္းခ်စ္ေနမိၿပီ.. သိလားကို” ေမဇင္၏ ခြၽဲျပစ္ေသာ စကားမ်ားကို ကိုၿငိမ္း နားေထာင္ေနရင္းမွ ေမဇင့္အဖုတ္အတြင္သို႔ ျပန္ႏႈိက္ကာ အုံထေနေသာ အဖုတ္ေမြးအုံအုံေလးအား ဖြဖြေလး ပြတ္လိုက္ကာ အစိေလးအား ေခ်ေပးလိုက္သသည္၊ “အ…ရွီးး… ကို ဘယ္လိုလုပ္ေနတာလဲ… အား အိုးးး” “ေမပဲ… ၿပီးေသးတာ ကိုၿငိမ္းက ၿပီးေသးတာ မဟုတ္ဘူး… ကို ေမ့ကို လုပ္ခ်င္တယ္ကြာ” ေမဇင္တစ္ေယာက္ ကိုၿငိမ္းစကား မဆုံးေသးခင္ ကိုၿငိမ္း အုပ္မိုးထားေသာ ရင္ခြင္ထဲမွ ေျပးထြက္လိုက္ရင္း ဆိုဖာရွိရာသို႔ တလွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္သြားရာ ေမဇင့္ လမ္းေလွ်ာက္ပုံကို ကိုၿငိမ္း ေျခဆုံး ေခါင္းဆုံး မ်က္လုံးကြၽတ္ထြက္မတတ္ လိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။ ေျခလွမ္းမ်ားကို တလမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္လို႔ ဆိုဖာရွိရာသို႔ သြားေနေသာ ေမဇင့္လမ္းေလွ်ာက္ပုံမွာ ကိုၿငိမ္းအဖို႔ ေသြးပ်က္မတတ္ ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိလွေသာေၾကာင့္ ကိုၿငိမ္းရင္ဘတ္ႀကီးမွာ တဒုတ္ဒုတ္ တဒုတ္ဒုတ္ႏွင့္ ရမက္မီးျဖင့္ အပူေပးထားေသာ ကာမေသြးမ်ားကလဲ ဆူပြက္လို႔ ေနေတာ့သည္။ ကိုၿငိမ္းလဲ မ်က္ေတာင္မခတ္ပဲ ေမဇင့္ေနာက္ေက်ာအလွကို ေငးေမာ မွင္သက္မိေနသည္။ ေမဇင္မွာ အနည္းငယ္ ဝသေယာင္ရွိေပမဲ့ သာမန္ ေယာက်ာ္းသား တစ္ေယာက္အဖို႔ အလြန္ဆြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ ကိုယ္လုံးအခ်ိဳးအစား ရွိသူေလးပါ။ ဆိုဖာနားကို ေရာက္သြားေတာ့ ေမဇင္တစ္ေယာက္ ခါေပၚရွိ ညဝတ္ေဘာင္းဘီ ေမ်ာ့ႀကိဳးေလးအတြင္းသို႔ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ား ထိုးခ်ိတ္ကာ ေဘာင္းဘီေလးကို တျဖည္းျဖည္း ေအာက္သို႔ ဆြဲ ခြၽတ္လိုက္ေတာ့တယ္။

ျဖဴေဖြးႏုအိေနေသာ ဖင္လုံးလုံးေလးသည္ ကိုၿငိမ္းမ်က္လုံးေတြကို ျပာေဝသြားေအာင္ လုပ္လိုက္သလို ေဘာင္းဘီးအား ခြၽတ္ၿပီး ဆိုဖာရွိရာကို လက္ေထာက္လိုက္ကာ ဖင္ႀကီးအား ကိုၿငိမ္းဘက္သို႔ လွည့္ေပးၿပီး ကုန္းေပးထားတာေၾကာင့္ ဖင္ႏွလုံးၾကားမွ ေစာက္ေမႊမ်ားႏွင့္ ေရာေနေသာ အဖုတ္ျဖဴျဖဴအတြင္းမွ အနီေရာင္အတြင္း ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ား ပြင့္အာ၍ လာေတာ့သည္။ ကိုၿငိမ္းလဲ ေမဇင့္ တင္ပါးျဖဴျဖဴ ကားကားစြင့္စြင့္ေလး အေနာက္သို႔ ကပ္သြားၿပီး ေဘာင္းဘီအတြင္းမွ ထိုးေထာင္ထြက္ေနသည့္ သူ၏လီးႀကီးျဖင့္ သြားေထာက္ကာ စ၍ ေညာင့္ေပးေန၏။ လက္မ်ားကလဲ ေမဇင့္ အက်ႌေအာက္သို႔ လွ်ိဳသြင္းလိုက္ၿပီး ႏို႔သီးလုံးမ်ားအား အစုံလိုက္ ဆြဲညႇစ္ကာ အေနာက္မွ ေတ့ရင္း ပုံမွန္ေလး ေညာင့္ေညာင့္ေပးလိုက္ရာ ေမဇင္ကလဲ သူ႔ဖင္ကို ကိုၿငိမ္းရဲ႕ ေညာင့္ခ်က္ေတြအတိုင္း ေကာ့ေကာ့လို႔ ေပးေနေလသည္။ အဲလို တေယာက္ကို တေယာက္ ေကာ့ရင္း ေညာင့္ရင္းျဖင့္ ေမဇင္ ကိုၿငိမ္းဘက္သို႔ လဲ့ကာ ဒူးေထာက္ ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့တယ္။ မ်က္ႏွာ ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ထိုးထြက္ေနေသာ ကိုၿငိမ္းလီးႀကီးကို လက္ကေလးနဲ႔ ပြတ္သပ္ေပးလိုက္သည္။ ပြတ္သပ္ေပးရင္းက ကိုၿငိမ္းေဘာင္းဘီဇစ္ကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ရာ ေသြးေၾကာအျမင္မ်ားျဖင့္ အဖုဖု အထစ္ထစ္ ညီညာျပန႔္ျပဴခ်င္း မရွိေသာ ကိုၿငိမ္းလီးႀကီးသည္ ေမဇင့္ မ်က္ႏွာေရွ႕တြင္ တရမ္းရမ္းျဖင့္ မာန္ဖီေနေတာ့သည္။ ေမဇင့္ ပါစပ္အနည္းငယ္ ဟသြားၿပီး ကိုၿငိမ္းမ်က္ႏွာေလးကို အံ့ၾသေသာ အမူအရာျဖင့္ေမာ့ၾကည့္ကာ “ကိုရယ္… ကို႔ပစၥည္းႀကီးက ႀကီးလိုက္တာ… ကိုေအာင္မင္းပစၥည္းနဲ႔မ်ား ေရနဲ႔ဆီလိုကို ကြာတာပဲ” ကိုၿငိမ္း ေမဇင့္ကို အေပၚမွ ျပန္ၿပဳံးျပသည္။ ကိုၿငိမ္းကို ပါးစပ္ အေဟာင္းသားေလးနဲ႔ ၾကည့္ၿပီးေျပာေနေသာ ေမဇင့္ ပါစပ္ဟဟေလးသည္။ ကိုၿငိမ္းရဲ႕  လီးထိပ္ကို အနမ္းေလးတခ်က္ ေပးလိုက္စဥ္ “အို…ေမရယ္… အဲလိုလုပ္ဖို႔ မလိုပါဘူးကြာ… ထပါေနာ္..” ေမဇင္က ကိုၿငိမ္းကို ျပန္ေမာ့ၾကည့္၍ “ကို… ေမဇင့္ကိုခ်စ္ရင္… အဲ့လိုစကား မေျပာနဲ႔ကြာ…”ဟု ကိုၿငိမ္းကို ျပန္ေျပာရင္ လီးႀကီးအား ပါစပ္ေပါက္ က်ဥ္းက်ဥ္းကေလးထဲသို႔ အတင္းထိုးထည့္ကာ ကိုၿငိမ္းလီးႀကီးကို ပေလြပါေတာ့တယ္။ ကိုၿငိမ္းလဲ ေမဇင့္ စုပ္ခ်က္ေတြေအာက္မွာ မ်က္ျဖဴေလးဆိုက္ရင္း “အား….အား…ေမ… အားး….ရွီးး…အား.. ရွီး..ေကာင္းလိုက္တာ ေမရယ္…အား” ကိုၿငိမ္းတစ္ယာက္ ေကာင္းကင္ဘုံ ေရာက္ေနသလား မွတ္ေနရတယ္။

ေမဇင္ကလဲ ေအာက္ကေန “ႁပြတ္ ပလြတ္ ပလပ္.. ပြတ္ ႁပြတ္ ႁပြတ္စ္…” အသံေတြ ထြက္ေအာင္ကို စုပ္ေပးေနပါေတာ့တယ္။ ေမဇင္တေယာက္ မႈတ္ရင္း စုပ္ရင္းကေန အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ကိုၿငိမ္းတစ္ေယာက္ အရမ္းကို ဖီလင္ေတြ ယူရင္း ေမဇင္ကို ၾကည့္ေနတယ္။ ေမဇင္လဲ ကိုၿငိမ္းကို ၾကင္နာစြာ ျပန္ၿပဳံးျပရင္း ‌‌ေဂြးအုေတြကိုပါ စုပ္ငုံေပးလိုက္ပါတယ္။ ကိုၿငိမ္းအေတြးထဲမွာေတာ့ ေမဇင္တစ္ေယာက္ ဒီေလာက္ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးတတ္တာ ဘယ္လိုမ်ား သင္ယူထားသလဲေပါ့၊ ကိုေအာင္မင္းနဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္။ တကယ္ေတာ့ ေမဇင္ ယခုလို အျပဳအစု ကြၽမ္းက်င္ေနျခင္းမွာ အိမ္မွာ ကိုေအာင္မင္း ပန္းဆိုးတန္းက ဝယ္ဝယ္ၿပီး ၾကည့္ၾကည့္ေနက် အျပာဇာတ္လမ္းမ်ားရဲ႕ ေက်းဇူးေတြလို႔ ေျပာရမည္။ ”အ.. ေမ… အား… ေမ ကို အရမ္းၿပီးခ်င္ေနၿပီး…အ အ.. ထြက္ ထြက္ေတာ့မယ္… အားးးးးးးးး” အႏွစ္ႏွစ္ အလလ စုထားေသာ ကိုၿငိမ္းရဲ႕ သုတ္ေတြ ေမဇင့္ ပါစပ္ထဲကို ေရပိုက္ေခါင္း ဖြင့္ခ်လိုက္သလို တႁပြတ္ႁပြတ္နဲ႔ ပန္းထြက္ကုန္ပါေတာ့တယ္။ သုတ္ရည္ေတြႏွင့္ ျပည့္ေနတဲ့ ေမဇင့္ပါစပ္ႀကီး ေဖာင္းကားလို႔ ေနေတာ့တယ္။ ကိုၿငိမ္းလဲ ေမဇင့္ေခါင္းေလးကို ပြတ္လို႔ “အြတ္.. အင္းးး”ပါစပ္ထဲက သုတ္ရည္အားလုံး ေမဇင္တေယာက္ မ်ိဳခ်လိုက္ပါၿပီ။ ကိုၿငိမ္း ေမဇင့္ကို အံ့ၾသ ေနေတာ့ပါတယ္။ “ေမ..ဘာလို႔ မ်ိဳခ်လိုက္တာလဲ မ႐ြံမရွာနဲ႔ကြာ” ေမဇင္ ကိုၿငိမ္းကို ဘာမွ ျပန္ေျပာမေနေတာ့ပဲ သူ႔လုပ္ရပ္ကို အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္လို႔ ၿပဳံးေနေလရဲ႕။ ကိုၿငိမ္း ေမဇင့္ေခါင္းကို အသာအယာေလး ပြတ္ရင္း “ဒီမနက္ကေတာ့ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးတဲ့ မနက္ခင္းေတြထဲမွာ က်က္သေရအရွိဆုံးနဲ႔ အရသာအရွိဆုံး မနက္ေလးပဲ ေမ”ဟု ႏႈတ္မွ ေရ႐ြတ္ရင္း ေမဇင့္အျပဳအစုေပၚ ကိုၿငိမ္းတေယာက္ အေက်နပ္ႀကီး ေက်နပ္လို႔ေနပါေတာ့တယ္။ ဒူေထာက္ထားေသာ ေမဇင္တစ္ေယာက္ ျပန္ထရပ္ၿပီး ကိုၿငိမ္းကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရပ္ကာ “ဒါေပမဲ့ ေမ့အတက္ေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး”လို႔ေျပာရင္း ကိုၿငိမ္းရဲ႕ အက်ႌၾကယ္သီးေတြကို တလုံးခ်င္း စျဖဳတ္လိုက္ပါတယ္။ ၾကယ္သီမ်ား ျဖဳတ္ၿပီးေသာအခါ ရွပ္အက်ႌကို ခြၽတ္၍ စားပြဲေပၚသို႔ ျပစ္တင္လိုက္ၿပီး ဒူဆစ္အထိ ကြၽတ္က်ေနေသာ စတိုင္ပင္ကို ေခ်ေထာက္ျဖင့္ ထိုးခြၽတ္ကာ ေဘးတေနရာသို႔ ကန္ထုတ္လိုက္သည္။ ကိုၿငိမ္လဲ ေမဇင့္ကို ၿပဳံးၾကည့္ရင္း “ဒီေကာင္မေလး ေတာ္ေတာ္ဆိုး”လို႔ ေျပာၿပီး ေမဇင့္ပါးေလးကို တခ်က္ နမ္းလိုက္ပါတယ္။

အေပၚပိုင္း အဝတ္ဗလာ ျဖစ္ေနေသာ ကိုၿငိမ္း၏ ရင္အုပ္မ်ား၊ ဗိုက္သားရွိ အရစ္လိုက္ အရစ္လိုက္ျဖင့္ မာေတာင္ က်စ္လစ္ၿပီး ေယာက်ာ္းပီသေသာ ဘဲလ္လီသားမ်ားကို ၾကည့္ကာ ေမဇင္တေယာက္ သေဘာေခြ႕ေနေတာ့သည္။ ထိုဘဲလ္လီသားမ်ား ရင္အုပ္ကားကားမ်ား အရင္ကမရွိ ကိုၿငိမ္း၏ခႏၶာကိုယ္မွာ အရင္ကဆို ေခြးျပစ္တဲ့ ဒုတ္သာသာရယ္။ ေနာက္ပိုင္ အရက္ျဖတ္ၿပီးေတာ့ ဂ်င္မ္မွာ အသဲအသန္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ကစားထားသျဖင့္ အခ်ိဳးအစား အလြန္က်နေနသည့္ ေဘာ္ဒီ အလွႀကီးကို ေမဇင္ သေဘာက်လို႔ ေနပါေတာ့သည္။ ေမဇင္လဲ သူမအက်ႌကို ခြၽတ္လိုက္ၿပီး စားပြဲေပါ ျပစ္တင္လိုက္ပါတယ္။ ကိုၿငိမ္းလည္း ေမဇင့္အေနာက္သို႔ သြားၿပီး ေမဇင့္၏ပုခုံးမ်ားေပၚသို႔ လက္ကို တင္ခ်ိတ္ထားလိုက္တယ္။ ေမဇင္လဲ သူ႔လက္မ်ားျဖင့္ ကိုၿငိမ္း၏ ေခါင္းကို လက္ျပန္လွန္းကိုင္ကာ အလြန္ဆြဲေဆာင္အား ေကာင္းေသာ ပိုစက္ရွင္ တခုကို အတူတူ ပိုစ့္ေပးလွ်က္သား ျဖစ္ေနက်တာေပါ့။ ကိုၿငိမ္းလက္မ်ား ေမဇင့္ပုခုံးေပၚမွ တျဖည္းျဖည္း ေအာက္ကိုဆင္းသြားၿပီး ႏို႔အုံနားအေရာက္တြင္ေတာ့ လက္ေခ်ာင္ လက္ထိပ္ေလးမ်ားျဖင့္ ေမဇင့္ႏို႔အုံ ေဘးျခမ္းမ်ားအား ဖြဖြကုတ္လို႔ ပြတ္ဆြဲေပေနသည္။ ဆက္ၿပီး လက္မ်ားကို ျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာ့ဆင္းကာ ေမဇင့္ ခါးရွိ ညဝတ္ေဘာင္းဘီ ေမွ်ာ့ႀကိဳးမ်ားအတြင္း လက္ႏႈိက္ကာ ေမဇင့္ ညဝတ္ေဘာင္းဘီေလးကို ေအာက္သို႔ ဆြဲခ်လိုက္သည္။ ကိုၿငိမ္းလက္မ်ား ေမဇင့္ ညဝတ္ေဘာင္းဘီေလးကို အေပၚမွ ညင္သာစြာ ဆြဲခ်ေနရင္း သူ၏ႏႈတ္ခမ္းမ်ားျဖင့္ ေမဇင့္ လည္တိုင္ေလးမွ စလို႔ ေက်ာျပင္မွ တင္ပါးဆုံအထိ တိုင္ေအာင္ ဖြဖြေလး နမ္းကာဆင္းသြားၿပီး ေဘာင္းဘီေလးကိုလဲ ေအာက္သို႔ အဆုံးဆြဲခ်ကာ ခြၽတ္ျပစ္လိုက္သည္။ ေဘာင္းဘီခြၽတ္ၿပီး သူနမ္းခဲ့တဲ့ လမ္းေၾကာင္းအတိုင္ နမ္းရင္း ျပန္တက္သြာျပန္တယ္။ ကိုၿငိမ္း၏ ပူေႏြးေသာ လွ်ာရဲ႕ အရသာကို ေမဇင္ခံစားရင္း အိမ္နံရံအား လက္ျဖင့္ေထာက္ကာ ကိုၿငိမ္း၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ေက်ာျပင္အတြင္းသို႔ ဆူးဝင္သြားမတတ္ ခက္ၾကမ္းၾကမ္း နမ္းေစလိုသည္ကို အခ်က္ျပေသာ အေနျဖင့္ ကိုၿငိမ္း၏ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို သူမေက်ာျပင္ႏွင့္ ျပန္၍ တြန္းတြန္းေပးလို႔ေနသည္။

တဆက္တည္း ေမဇင့္လက္မ်ားက သူမႏို႔ႏွစ္လုံးကို အုပ္ကိုင္ထားေသာ ကိုၿငိမ္းလက္ေပၚသို႔ ထပ္၍ အုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး သူမႏို႔ကိုသူမ အားရစြာ ညႇစ္ေခ်ေနေလရဲ႕။ ေမဇင့္ေက်ာျပင္ကို ကိုၿငိမ္း ပုဇြန္တုတ္ေကြးပုံ အေနအထားမ်ိဳးျဖင့္ ေနာက္မွ သိုင္းဖက္ထားၿပီး သူ႔လိင္တံႀကီးကိုလဲ ေမဇင့္ဖင္ႏွလုံးၾကားသို႔ ထိုးထည့္ကာ ေညာင့္ေညာင့္လို႔ ေပေနပါေတာ့တယ္။ ကိုၿငိမ္း တစ္ေယာက္ ေမဇင့္ စအိုနဲ႔ အဖုတ္အကြဲေၾကာင္းေလး တေလွ်ာက္ ပြတ္ဆြဲ ဆြဲရင္းက ကိုၿငိမ္းလိင္တံႀကီးမွာ ပိုပိုၿပီး ေတာင့္တင္းလာသည္ကို ေမဇင္ သတိထားမိေနသည္။ သူမလဲ အလိုက္သင့္ ဖင္လုံးလုံးေလးကို ကိုၿငိမ္း ေညာင့္ေနေသာ စီးခ်က္အတိုင္ ေကာ့ေကာ့ေပးရင္း မ်က္လုံးေလးမ်ားလည္း ေမွးစင္းလို႔ေနပါေတာ့သည္။ ေမဇင့္ ေစာက္ပတ္အဝမွ ထြက္ယိုက်လာေသာ ေခ်ာဆီမ်ားျဖင့္ ကိုၿငိမ္းလီးႀကီးမွာ စို႐ႊဲလို႔ေနပါေတာ့သည္။ ဒါနဲ႔ လီးထိပ္ ဒစ္ေခါင္းကို အဖုတ္အကြဲေၾကာင္းအတိုင္း ျဖည္းျဖည္းျခင္း ပြတ္ဆြဲလိုက္ၿပီး အဝနားအ‌ေရာက္ ဖိသြင္းလိုက္ေတာ့သည္။ “ျဗစ္.. ႁဗြတ္… ဘလစ္..“ “ကို…အ.. ျဖည္းျဖည္းထည့္ နာတယ္… ကို႔ဟာႀကီးက အရမ္းႀကီးတယ္… ကိုေအာင္မင္းဟာထက္ သုံးဆေလာက္ႀကီးတယ္… အားး… အမေလးးေလးး… ကြၽတ္စ္ကြၽတ္စ္… မလုပ္တာလည္းၾကာၿပီဆိုေတာ့… အအ… ျဖည္ျဖည္းသြင္းေနာ္ ကို“ဟု ဆိုကာ ကိုၿငိမ္းအား သမင္လည္ျပန္ၾကည့္ရင္းက ေျပာလိုက္ပါသည္။ ကိုၿငိမ္းလည္း အသာအယာ သြင္းေနရာမွ ဖက္ကိုင္ထားေသာ သူ႔လက္ေလးမ်ားကို ေမဇင့္ႏို႔လုံးေလးမ်ားမွ လႊတ္ကာ ေနာက္အနည္းငယ္ဆုတ္ၿပီး ေမဇင့္ေနာက္ပိုင္အလွကို အကဲခတ္ေနေလသည္။ “အင္… ဖင္လုံးေလးေတြကလဲ လျခမ္းေလးေတြ က်ေနတာ လွလိုက္တာ ေမရယ္”လို႔ ကိုၿငိမ္း စိတ္ထဲ ေျပာေနမိသည္။ ေကာ့ထားတဲ့ ေမဇင့္ ဖင္ႏွစ္လုံးၾကားမွ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ျဖဴျဖဴေလးမ်ားၾကးတြင္ နီရဲရဲ အတြင္းသားေလးမ်ား ျပဴထြက္ေနသည္။ ကိုၿငိမ္းစိတ္ေတြ လုံးဝထိန္းလို႔မရေတာ့တဲ့အဆုံး လီးႀကီးအားလက္ျဖင့္ ကိုင္ကာ ေမဇင့္ အဖုတ္ဝသို႔ ေတ့ၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထပ္သြင္းျပန္ရာ ေမဇင္လဲ အလိုက္သင့္ပင္ သူမဖင္ကို ေနာက္သို႔ အနည္းငယ္ ျပန္တြန္းေပးလိုက္၏။

ေယာက်ာ္းရွိေသာ္လည္ လိင္တံေသးတဲ့ ေယာက္်ားေၾကာင့္လား လိင္ဆက္ဆံမႈ သိပ္မရွိလို႔လားမသိ ေမဇင့္ အဖုတ္ဝသည္ ကိုၿငိမ္း၏ ဒစ္ထိပ္ေလးပင္ ရွိေသးသည္ အနည္းငယ္ က်ပ္ေနသျဖင့္ ေရွ႕ဆက္သြင္းရန္ နဲနဲခက္လို႔ေနသည္။ ကိုၿငိမ္း ဒစ္ကို ျပန္ထုတ္ၿပီး ေနာက္ထပ္တခါ ျပန္သြင္းၾကည့္တယ္။ သြင္းလိုက္တိုင္း ေမဇင့္ ပါးစပ္မွ တအင္း အင္းနဲ႔ နာက်င္လို႔ အသံမ်ား ထြက္ထြက္လာသည္။ ေနာက္ဆုံး ကိုၿငိမ္းတေယာက္ ေမဇင့္ နာက်င္မႈကို မေထာက္ေတာ့ပဲ တဆုံးေဆာင့္သြင္းလိုက္ရာ “ အားးးးးးးးးးးးး……ကို” ဟူေသာ ေမဇင္၏ ေအာ္သံသည္ အိမ္ေရွ႕ လူသြားလမ္းကပင္ ၾကားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေပၚထြက္လာေတာ့တယ္။ ကိုၿငိမ္းလီးကို ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လုပ္ေပးေနလိုက္သည္။ ကိုၿငိမ္းရဲ႕ လိင္တံႀကီးကေတာ့ျဖင့္ ေမဇင့္အဖုတ္ႏုင့္ တိုင္းလုပ္ထားသလား ေအာင့္ေမ့ရေအာင္ အဖုတ္နဲ႔ ဒုတ္နဲ႔က အလြန႔္ကို လိုက္ဖက္ညီေနသည္။ ေျပာရရင္ ကြန္ဒုံးထဲ ဘယ္လိင္တံ စြပ္စြပ္ ေခ်ာင္မေနပဲ က်ပ္က်ပ္ေလး ကြက္တိျဖစ္ေနသလိုေပါ့။ ေမဇင္တေယာက္ ဖင္ကိုေကာ့ေကာ့ေပးရင္း ကိုၿငိမ္းလိင္တံႀကီး အဖုတ္ထဲဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ ျဖစ္ေနတဲ့ အရသာကို မ်က္လုံးေလး မိတ္ ပါစပ္ေလး ဟလို႔ ဒင္ျပည့္က်ပ္ျပည့္ မိန႔္မိန႔္ႀကီး ခံစားေနပါေတာ့သည္။ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြ႕ဖူးတဲ့ လိုးေဆာင့္ခ်က္ေတြက ေမဇင့္အဖို႔ ေကာင္းကင္ဘုံပဲ ေရာက္ေနသလား ကမာၻပဲ ပ်က္ေနလားမသိေလာက္ေအာင္ ေကာင္လြန္းေနေတာ့သည္။ ဧည့္ခန္းတခုလုံးေတာ့ ေမဇင့္ညည္းညဴသံ “အင္း….အင္း…..ရွီးးးးး…. အင္း….ကို… ခ်စ္တယ္….အင္း…အား…ကိုရယ္..ေကာင္းတယ္….အင္း….” အသံမ်ားႏွင့္ ”ျဗစ္ ႁဗြတ္ ဗလြတ္ …ဗလြတ္..ႁပြတ္ႁပြတ္… ဖတ္ဖတ္ဖတ္ဖတ္”ျဖင့္ အရည္မ်ား႐ႊမ္းေနေသာ ေမဇင့္ အဖုတ္အေပါက္ဝေလးကို ကိုၿငိမ္း လီးႀကီ ဝင္ထြက္တိုင္း ထြက္ေပၚလာတဲ့ လိုးသံ ညည္းသံမ်ားဟာ တစ္အိမ္လုံး ညံစီလို႔ ေနေပေတာ့သည္။

ကိုၿငိမ္း ပထမ ေမဇင့္ကို ပုံမွန္ အထုတ္အသြင္းလုပ္ရာမွ တျဖည္းျဖည္း အစြမ္းကုန္ကို အားရပါးရ ေဆာင့္လိုးေတာ့သည္။ “ဖတ္ဖတ္ဖတ္ ဖြတ္ ႁဗြတ္ ဘလြတ္ ဘလစ္ ဖတ္ ဖန္းဖတ္ ဖြတ္” ေမဇင္လဲ အသားကုန္ ေအာ္ညည္းလိုက္၊ တိုးတိုးေလး ညည္းလိုက္ျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္သား ျပည့္စုံးျခင္းရွိရာ ကာမပန္းတိုင္သို႔ တက္ညီလက္ညီ ခ်ီတက္လိုက္ပါေတာ့သည္။ ဒီအခ်ိန္ ကိုေအာင္မင္းမ်ား ျပန္လာလို႔ကေတာ့ မေတြးရဲစရာ “အားး… အ…..အ.. အိုး…. အားးးး….ရွီးးးးး… က်င္ဆိမ့္လာၿပီ… အား.. ၿပီး ၿပီး… ၿပီးၿပီ… အိုးးးးရွီးးးး”ဟူေသာ သံဆြဲေလး ေအာ္ညည္းကာ ေခါင္းေလးေနာက္လွန္ၿပီး တဆတ္ဆတ္တုန္တက္ကာ ေမဇင္ တစ္ေယာက္ ကာမ အထြတ္အထိပ္သို႔ ေရာက္ရွိသြားပါေတာ့သည္။ ကိုၿငိမ္းလဲ အလြန္ၿပီးခ်င္ေနၿပီမို႔ “ႁဗြတ္..ဗြတ္…ဘြတ္.ဗလြတ္… ဖတ္ဖန္းဖန္း ဖတ္ဖတ္ႁဗြတ္ ဘလြတ္“နဲ႔ ေမဇင့္အား ခါးမွကိုင္ကာ ေစာင့္ခ်က္ျပင္းျပင္းျဖင့္ အားကုန္ ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးရင္း ”ေမ…ေမ..ေမ…..အားးးး.. ထြက္ ထြက္ၿပီ….. အ…အ…..အားးးဟားးးး”ဆိုေသာ အံႀကိတ္သံႀကီးျဖင့္ ေမးေၾကားႀကီမ်ား ေထာင္ထကာ ေမဇင့္အဖုတ္ထဲသို႔ သုတ္ရည္မ်ား ဒလေဟာ ပန္းထုတ္လိုက္ပါသည္။ ေမဇင္တေယာက္ မွီထားေသာ နံရံမွလြတ္ကာ ကိုၿငိမ္း၏ မထုတ္ရေသးေသာ လီးတန္းလန္းျဖင့္ ဆိုဖာေပၚသို႔ ေမွာက္ရက္ေလး ျပစ္လဲလိုက္ေတာ့သည္။ ကိုၿငိမ္းလဲ လီးတန္းလန္းျဖင့္ ေမဇင့္ အေပၚမွ ေမွာက္ေနလိုက္ေတာ့သည္။ ႏွစ္ေယာက္သား တခ်ိန္က အလြန္ေရာက္လိုခဲ့ေသာ ကာမပန္းတိုင္ကို အတူတူ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာနဲ႔ ေရာက္ရွိလို႔ သြားပါတယ္။ ကိုၿငိမ္းကေတာ့ ေမွာက္လ်က္အေနအထားနဲ႔ ေမဇင့္ ေက်ာျပင္ေတြ လည္တိုင္ေလးေတြ ဂုတ္သားေလးေတြကို ဖြဖြေလး နမ္းလို႔ေနပါတယ္။ ေမဇင္ကလဲ လက္ေနာက္ျပန္ၿပီး ကိုၿငိမ္းဆံပင္ေတြၾကားထဲ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ထိုးထည့္ကာ ဆံပင္ေတြကို တယုတယ ပြတ္ေပးလို႔ ေနကာ ယုယလို႔ေနပါေတာ့သည္။….ၿပီး