အောင့်ပြီးခံမယ်

Unicode

မနက် မိုးလင်းသည်နှင့် ကားဒရိုက်ဘာ လူပျိုကြီး ကိုကျော်စိန်က ရောက်နှင့်နေပြီး နွယ်နီနှင့် နွယ်နီ့အန်တီ မာလာခိုင်တို့ တူဝရီးကို ဈေးသို့ ပို့ပေးရသည်။ ဈေးတွင် စားသောက်ဝယ်ခြမ်းပြီး ဒုတိယနှစ်ကျောင်းသူ နွယ်နီအား ကျူရှင်သို့ ဝင်ပို့ခဲ့ပြီး မာလာခိုင်ကို အိမ်သို့ပြန်ပို့ပေးရသည်။ နွယ်နီအဖေက သူမရှိတုန်း တာဝန်များကျေပွန်စွာလုပ်ရန်သေချာမှာသွားသည်။ ကားပေါ်မှ နွယ်နီ ဆင်းသွားသည်နှင့် မာလာခိုင်တစ်ယောက် ရှေ့ခန်းသို့ ပြောင်း၍ ထိုင်သည်။ မွှေးကြိုင်သော ရနံ့လေးများက ကိုကျော်စိန်အား တိုက်ရိုက်ထိတွေ့လာသည်။ မာလာခိုင်၏ တောင့်တင်းတုတ်ခိုင်သော ပေါင်တန်ကြီးများက လုံးတစ်နေပြီး အင်္ကျီထဲမှ တိုးထွက်တော့မယောင် နို့အုံကြီးများက ကိုကျော်စိန်၏ မျက်စိရှေ့ဝယ် အလှပြနေသလို ဖြစ်နေသည်။ စကားမရှိ စကားရှာ၍ ပြောရင်း တစ်ချက်တစ်ချက် စိုက်စိုက်ကြည့်လိုက်သော မာလာခိုင်၏ မျက်လုံးရွဲကြီးများက ကိုကျော်စိန်တစ်ယောက် ဘရိတ်ကို နင်းလိုက်မိသည်အထိ စိတ်တွေ ဂယောက်ဂယက်ဖြစ်စေသည်။ အိမ်ပြန်အရောက် ကားကို ခြံဝင်းထဲ ကွေ့ဝင်လိုက်တော့ ပန်းရံများ ရောက်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ကားဝင်လာတာ မြင်ရသည်နှင့် ခင်အေးက ပေါ်တီကို အောက်သို့ ခပ်သုတ်သုတ် ထလာသည်။ ကားရပ်လိုက်သည်နှင့် မာလာခိုင်က ဈေးခြင်းတောင်း ဆွဲ၍ ကားပေါ်မှ ဆင်းကာ အိမ်သော့ကို ဖွင့်ဝင်သွားသည်။ မာလာခိုင်က အဝတ်လဲတာ အိပ်ခန်းထဲတွင် မဟုတ်ပဲ မီးဖိုထဲတွင် ဖြစ်နေသည်ကို ကိုကျော်စိန် မစဉ်းစားတတ်။ လက်တစ်ကမ်း အကွာတွင် မြင်တွေ့နေရသော မာလာခိုင်၏ ရင်သားအိအိများ အလှတွင်သာ စွဲငြိနေသည်။ ဗြုံးခနဲ ကိုကျော်စိန်ကို တွေ့လိုက်ရ၍ အံအားသင့်သွားလို့လား မပြောတတ်။ ထမီကို ခုချိန်ထိ ရင်လျား မဝတ်သေး။ နှစ်ယောက်သား မျက်နှာချင်းဆိုင် ရပ်၍ ကြောင်ကြည့်နေပြီးမှ မာလာခိုင်က မျက်လွှာချကာ ထမီကို ဝတ်ရန် ဖြန့်လိုက်သည်။ အောက်ဖက်ကို လျှောကျသွားသော ထမီ အပေါ်နားစက နို့နှစ်လုံးကို လှစ်ဟပြလိုက်သလို ဖြစ်သွားသည်။

“အို… အာ့….မလုပ်နဲ့….မလုပ်နဲ့……အား… ကို… ကိုကျော်စိန်ကြီးနော်…. အိုအို…မလုပ်နဲ့…နော် မလုပ်နဲ့…လို့..” အိမ်တွင် သူတို့နှစ်ယောက်ထဲသာ ရှိသည်ဟူသော အသိနှင့် မာလာခိုင်၏ အကျင့်စရိုက်ကို သိထားသော ကိုကျော်စိန်က မာလာခိုင်၏ ခါးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် အားယူဆွဲပွေ့ရင်း နို့တစ်ဖက်ကို ငုံံ့၍ စုပ်လိုက်သည်။ ရင်ဘတ်လေး ကော့တက်သွားသော မာလာခိုင်က အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့ဖြင့် နှုတ်မှ တားနေသော်လည်း ကိုကျော်စိန်က အရေးမစိုက်တော့ပါ။ မာလာခိုင်ကလည်း အသည်းအသန် ရုန်းကန်ခြင်း မပြုပေ။ ကျန်နို့တစ်ဖက်အား ကိုကျော်စိန်က လက်ဖြင့် ညှစ်၍ နယ်သည်။ တင်းနေသော နို့အုံလုံးလုံးကြီးတွေက ကိုင်ရတာ အရသာ တွေ့လှသည်။ ထမီစကို ကိုင်ထားသော သူမလက်နှစ်ဖက်က တဖြည်းဖြည်း အောက်ဖက်သို့ နိမ့်ဆင်းလာသည်။ “အိုရှင်… တော်ပါတော့… တော်ပြီ… ကျမကို လွှတ်ပါတော့ရှင်” မျက်နှာလေး မော့ရင် ပြောနေသော မာလာခိုင်၏ မျက်နှာလေးမှာ ပြုံးယောင်သမ်းရင်း နီမြန်းနေသည်ကိုတော့ ကိုကျော်စိန် မမြင်။ နို့ကိုသာ သဲကြီးမဲကြီး စို့နေသည်။ တစ်လုံးပြီးတော့ နောက်တစ်လုံးကို ပြောင်း၍ စို့ပြန်သည်။ “အို…. မလုပ်နဲ့…. တော်ပါတော့ဆို…. ဟင့်…ကျွတ်….အ………အား….” မတ်တတ်ရပ်နေသော မာလာခိုင်၏ ဒူးဆစ်လေးများ တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။ ညွှတ်၍ ကျချင်လာသည်။ လူပျိုကြီးသာ ပြောရတယ် နို့စို့တာက ပညာသားပါလှသည်။ နို့သီးကို တအားငုံစုပ်ရင်း လျှာထိပ်နှင့် ကော်ကော်ထိုးလိုက်တာ မာလာခိုင် ရင်ခေါင်းထဲ ဖုတ်လှိုက်ဖုတ်လှိုက် ဖြစ်သွားရသည်။ မျက်စေ့ကို စုံမှိတ်ထားသော မာလာခိုင်၏ လက်ထဲမှ ထမီစက လွတ်ကျချင်လာသည်။ တဖြေးဖြေး လျှောကျသွားသော ထမီစကြောင့် လစ်ဟာသွားသော သူမ၏ ကျောပြင် ပြည့်ပြည့်လေးကို ခါးတွင် ဖက်ထားသည့် ကိုကျော်စိန်၏ လက်များက ရွေ့လျား လျှောတိုက်၍ ပွတ်သပ်ပေးသည်။ ပြွတ်ကနဲ မြည်သံနှင့်အတူ ကိုကျော်စိန်က နို့ကို လွှတ်ပေးလိုက်သည်။

ပြီးတော့ တပြိုင်နက်ထဲမှာပင် သူ၏ လက်များကိုလည်း မာလာခိုင်၏ ကိုယ်ပေါ်မှ ဖယ်လိုက်သည်။ “ဟင်း…”ဆိုတဲ့ သက်ပြင်းချသံလေးကို ပြုလျှက် မာလာခိုင်တစ်ယောက် ထမီ စွန်တောင်ဆွဲလျှက်သား အိပ်ခန်းထဲ ပြေးဝင်သွားသည်။ သူမ၏ နောက်ကျောမှ လျှောကျနေသော ထမီက အိပ်ခန်းထဲသို့ ခပ်သွက်သွက် ပြေးဝင်သွားသော မာလာခိုင်၏ တသိမ့်သိမ့် တုန်ခါသွားသည့် တင်သားအိအိကြီးများကို အကုန်လုံးနီးပါး လှစ်ဖော်၍ နေသည်။ သူမ၏ နောက်ဖက်မှ ကိုကျော်စိန် လိုက်လာသည်။ အိပ်ခန်းထဲ အရောက် မာလာခိုင်က ကုတင်ပေါ်က အိပ်ယာထက်သို့ သူမ၏ ကိုယ်လုံးကို ဝုန်းခနဲ လှဲ၍ အချ အနားသို့ ရောက်လာသော ကိုကျော်စိန်က သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်ကို ငုံ့၍ ဖက်ရင်း ကုတင်စောင်းသို့ ဒူးထောက်ကာ တက်လိုက်သည်။ မာလာခိုင် ဘာစကားမှ မဆိုတော့။ မျက်လုံးတွေကို စုံမှိတ်ထားရင်း မျက်လုံးများ အပေါ်၌ သူမ၏ လက်ဖျံတစ်ဖက်ကို ကန့်လန့်ဖြတ်၍ တင်ထားလိုက်သည်။ တရှူရှူး တရှဲရှဲဖြင့် အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းထန်နေသော ကိုကျော်စိန်က သူမ၏ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ဆွဲထောင်၍ ထမီကို ခါးသို့ လှန်တင်လိုက်သည်။ မာလာခိုင်၏ ကိုယ်ပေါ်တွင် ရှိသော တစ်ထည်တည်းသော ထမီလေးမှာ ခါးနှင့် ဝမ်းဗိုက်ပေါ်တွင် ပုံလျှက်သား။ သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ ဖွေးအု၍ တင်းရင်း ဝင်းမွှတ်နေသည်။ ကိုကျော်စိန်က ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်ပြီး တံတွေးကို တစ်ချက်မျိုချရင်း ပုဆိုးကို ဖြေချလိုက်သည်။ တန်းမတ်နေသော လီးတန်ကြီးက ထိပ်ကြီးနီရဲကာ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ တင်ထားသော လက်အောက်မှ မျက်လုံးကို ခပ်မှေးမှေးလေး ဖွင့်ကာ ကြည့်နေသော မာလာခိုင် စအိုလေးကိုပင် တစ်ချက် ရှုံ့လိုက်မိသည်။ လီးထိပ်ဝလေးမှ အရည်ကြည်လေးတွေပင် စိမ့်၍ ထွက်နေသည်။ ကိုကျော်စိန်က သူမ၏ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ကိုင်၍ ဒူးထောက်လျက် ရှေ့သို့ တိုးလိုက်သည်။ မာလာခိုင် ခိုးကြည့်နေသော မျက်လုံးများကို ပြန်၍ မှိတ်ချလိုက်သည်။

“ကိုကျော်စိန်…ကိုကျော်စိန်…. ဗျို့…. ကိုကျော်စိန်…..” အိမ်ရှေ့မှ ခေါ်လိုက်သော ခင်အေး၏ အသံ။ နှစ်ယောက်စလုံး ဆတ်ခနဲ တုန်သွားကြသည်။ “ကိုကျော်စိန်…ကိုကျော်စိန်….” ခေါ်သံက ဧည့်ခန်းထဲသို့ပင် ရောက်၍ လာသည်။ ကိုကျော်စိန် ကမန်းကတန်း ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းကာ ပုဆိုးကို ပြင်ဝတ်ရင်း အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်လိုက်သည်။ ထိုအခိုက် မာလာခိုင်၏ ထံမှ တောက်ခေါက်လိုက်သံကိုတော့ ရှေ့သို့ အာရုံရောက်နေသော ကိုကျော်စိန် မကြားလိုက်ရပေ။ ဧည့်ခန်းထဲတွင် ရပ်နေသော ခင်အေးနှင့် ကိုကျော်စိန် မျက်နှာချင်း ဆိုင်မိသည်။ “ဘာလဲ…. ကိုခင်အေး… ဒီမှာ အိမ်သာတက်နေတာ” “ဟဲ… ဟဲ” ကိုကျော်စိန်ကို ကြည့်၍ ခင်အေး ရယ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ “ဘိလပ်မြေ မရောက်သေးဘူး… အဲဒါ ဆက်သွယ်ပေးပါဦး” ဟင်… ခက်ပြီ ဘိလပ်မြေဆိုင်၏ ဖုန်းနံပါတ်အား ကိုကျော်စိန် မသိ၊ နွယ်နီလှိုင်သာ သိသည်။ ဆိုင်သို့ ကားဖြင့် အရောက်သွား၍ ပြောရုံသာ ရှိသည်။ ပုဆိုးထဲမှ လီးကလည်း တောင်နေတာမှ တဆတ်ဆတ် ခါနေသည်။ ဘိလပ်မြေ မရောက်၍ ပန်းရံသမားများ ပြန်သွားရတာကို အစ်ကိုကြီး ပြန်လာ၍ သိသွားလျှင် ကိုကျော်စိန် ဆက်၍ မတွေးတော့။ လက်ပတ်နာရီကို မြှောက်၍ ကြည့်လိုက်သည်။ မနက် ၈ နာရီခွဲပြီ။ ကိုကျော်စိန် ခေါင်းနပန်း ကြီးသွားသည်။ ၉နာရီခွဲကို နွယ်နီလှိုင်အား သွား၍ ခေါ်ရအုံးမည်။ သူ မာလာခိုင်နှင့် တွေ့ဖို့ မလွယ်တော့။ ဘိလပ်မြေဆိုင် ရောက်ပြီးသည်နှင့် ခုချက်ချင်း ပို့ရန်ပြော၍ နွယ်နီလှိုင်ကို တစ်ခါတည်း တန်း၍ သွားခေါ်ရန်သာ ရှိတော့သည်။ “ဟင်း… ခုပဲ ကျုပ်သွားလိုက်မယ်” “ဟဲ.. ဟဲ” တဟဲဟဲ ရယ်၍ ရယ်ကြဲကြဲ လုပ်နေသော ခင်အေးကို နားမလည်နိုင်စွာဖြင့် တချက် ခေါင်းငဲ့၍ ကြည့်ပြီး နှစ်ယောက်သား အတူတူပင် အိမ်ထဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်။ မာလာခိုင်တစ်ယောက် သည်းမခံနိုင်လောက်အောင် စိတ်ညစ်သွားမိရသည်။ အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်သွားသော ကိုကျော်စိန်၏ ကျောပြင်ကို လှမ်းကြည့်ရင်း တောက်တစ်ချက် ခေါက်လိုက်မိသည်။ သူမ စိတ်ထဲမှာ အလိုးခံချင်သည့် စိတ်ဆန္ဒတွေက ထိန်းမရအောင် ဖြစ်ပေါ်လို့နေသည်။ အတော်ပင် ခံစားရခက်နေသည်။ မာကျောသော အရာဝတ္ထု တစ်ခုခုကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ထိုးထည့်ချင်နေသည်။

အိပ်ယာထက်တွင် လူးလှိမ့်ရင်း ခါးတွင် ပတ်၍ ပုံနေသော ထမီကို စိတ်မရှည်စွာဖြင့် ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ မာလာခိုင်၏ လက်တစ်ဖက်က ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ရောက်သွားပြီး စောက်ဖုတ်ကို စမ်းလိုက်သည်။ အမွှေးထူထူဖြင့် စောက်ဖုတ်ကြီးက နဲနဲနောနော မဟုတ်။ အဆမတန် ခုံးထနေသည်။ ရွှဲနစ်အောင် ထွက်နေသော စောက်ရည်များကိုလည်း စိုခနဲ စမ်းမိလိုက်သည်။ လက်မထိပ်လေးနှင့် စောက်စေ့ကလေးကို ပွတ်ရင်း လက်ညှိုးကို စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိုးထည့်ရန် ပြင်လိုက်သည်။ ဒီလို လုပ်လို့မဖြစ်။ အပျိုဖြစ်ကတည်းက သူမ၏ စိတ်ဆန္ဒကို ဘယ်သောအခါမှ လက်ဖြင့် မဖြေဖျောက်ခဲ့။ ယောက်ျားသားများကို သိမ်းသွင်း၍ လီးအစစ်ဖြင့်သာ ဆန္ဒဖြည့်ခဲ့သည်ချည်း ဖြစ်သည်။ မာလာခိုင် စောက်ဖုတ်ပေါ်မှ လက်ကို ဖယ်လိုက်ပြီး သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။ ထိုအခိုက် ပူနွေးမာကျောသော အရာတစ်ခုက သူမ၏ ပေါင်ရင်းဘေးဖက်သို့ လာ၍ ထိတွေ့သည်။ ဖြတ်ခနဲ ဖြစ်သွားရင်း မာလာခိုင် မျက်လုံး ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ “ဟင်…ရှင်… ရှင်” မာလာခိုင် အံ့သြထိတ်လန့်စွာဖြင့် ထထိုင်မိမတတ် ဖြစ်သွားသည်။ သူတွေ့လိုက်ရသည်က ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ပန်းရံဆရာ ခင်အေးပင် ဖြစ်သည်။ အလုပ်ကြမ်း သမားပီပီ သန်မာကျစ်လျစ် ဖုထစ်သော ခင်အေး၏ အဝတ်မဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ကို တွေ့လိုက်သော မာလာခိုင်အား တဒင်္ဂ ငြိမ်သက်သွားစေသည်။ “မင်းလေး… သိပ်ပြီး အလိုးခံချင်နေတယ် မဟုတ်လား… မင်း မကြုံဖူးသေးတဲ့ အရသာမျိုး ခံစားရအောင် ကိုယ်လုပ်ပေးပါ့မယ်… ကိုယ့်လီးကြီးကို ကြည့်ပါအုံး” လူပုံနှင့် မလိုက်အောင် ငြင်သာသည့် စကားသံအဆုံး စိတ်ညှို့ခံထားရသူပမာ မာလာခိုင်၏ အကြည့်က ခင်အေး၏ လီးကြီးဆီသို့ ရောက်၍ သွားသည်။ ပြူးနေသည့် ဂေါ်လီကြီး ငါးလုံး လီးပေါ်တွင် ရှေ့ဆင့် နောက်ဆင့် နှစ်လုံး၊ အောက်တွင် တစ်လုံး၊ ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်စီတွင် တလုံးစီ။ ပြဲလန် တန်းမတ်နေသော လီးကြီးကို ခင်အေးက တဆတ်ဆတ် လုပ်ပြသည်။ စိုက်ကြည့်နေသော မာလာခိုင်တစ်ယောက် ခါးလေးကော့တက်မတတ် စအိုဝကို ရှုံ့ရှုံ့သွင်းမိနေရင်း စောက်ရည်ကြည်တွေ ထပ်၍ စိမ့်ထွက်လာသည်။ ခင်အေး ငုံ့၍ မာလာခိုင်၏ ကိုယ်လုံးကို ပွေ့၍ မယူလိုက်သည်။

ခင်အေး လက်ထဲ စွေ့ခနဲ ပါသွားသော မာလာခိုင်က ခင်အေးကို ကြည်နူးစွာဖြင့် ရှက်ကိုးရှက်ကန်းလေး ကြည့်လိုက်သည်။ မိန်းမများသည် သူတို့၏ ကိုယ်ခန္ဓာအား ယောကျ်ားက နိုင်နိုင်နင်းနင်း ချီမပွေ့ယူတာကို ကြည်နူးလိုလားစွာ ခံချင်ကြသည်ချည်း ဖြစ်သည်။ ခင်အေးက မာလာခိုင်အား ကုတင်ပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ်၍ တင်လိုက်သည်။ ကုတင်စောင်း လိုးနည်းဖြင့် လိုးတော့မည်ကို သိလိုက်သော မာလာခိုင်က သူမ၏ တင်သားကားကားကြီးကို ကုတင်စောင်းတွင် အသားကျအောင် ပြုပြင်နေရာယူရင်း ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ကားလိုက်သည်။ သူမ၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို မက်မောစွာ ကြည့်ရင်း ခင်အေး ရှေ့သို့ တိုးလာကာ စိုရွှဲနေသော စောက်ပတ်ဝသို့ သူ့လီးဒစ်ကြီးကို မြုပ်အောင် ထိုး၍အသွင်း မာလာခိုင်က တွဲလောင်းချထားသော ခြေနှစ်ချောင်းကို မယူ၍ ကုတင်စောင်းကို ဖနောင့်နှင့် နင်းပြီး ပေါင်ကိုကားကာ သူမ၏ တင်ပါးကြီးကို အစွမ်းကုန် ကော့၍ ကော့၍ အောက်မှ ပင့်ကာ ကော့ထိုးပစ်လိုက်သည်။ “ပြွတ်… ဗြစ်……..ဖြစ်…… ပြွတ်” “အား… အင်း ဟင်းဟင်းးး” ခံချင်လွန်းနေသော မာလာခိုင်က အောက်မှ ကော့၍ ပင့်တင်ကာ ခြောက်ခါ ခုနစ်ခါလောက် လိုးလိုက်ပြီးတော့မှ တဒင်္ဂ စိတ်ကျေနပ်သွားပုံဖြင့် ခင်အေးကို မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ တစ်ချက်ပြုံးပြလိုက်ပြီး သူမ၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ကုတင်ဘေးတွင် မတ်တတ်ရပ်နေသော ခင်အေး၏ ခါးကို လှမ်းချိတ်ကာ ဆွဲယူလိုက်သည်။ မာလာခိုင်က အောက်မှ ပင့်၍ လိုးအပြီး တင်ပါးကြီးကို မွေ့ယာပေါ်ပြန်၍အချ တဝက်သာသာ ကျွတ်၍ ထွက်နေသော လီးကြီးကို ခင်အေးက မာလာခိုင် သူ့ကို ခြေထောက်ဖြင့် ချိတ်၍အဆွဲ လီးကိုပါ တပါတည်း လိုက်လိုးသွင်းလိုက်သည်။ “အ…အ…..အ…အား….ဟင်း ဟင်း…..” မာလာခိုင် ရင်ဘတ်လေးကော့ ခေါင်းလေးမော့၍ တက်သွားသည်။ လီးကို သွင်းတာက ဖြေးဖြေးလေး။ ဒါပေမယ့် ဂေါ်လီငါးလုံး၏ ဒဏ်က မသေးလှ။ ပြီး လီးကြီးကလည်း သံချောင်းကြီးအလား မာကျောလွန်းလှသည်။ စောစောက ရမက်ဇောကြောင့်သာ အာသာငမ်းငမ်းဖြင့် ပင့်လိုးလိုက်လို့ အထိုက်အလျောက် ကျေနပ်သွားရသော်လည်း ခုလို ထိထိမိမိ မရှိလှ။

အပျိုလည်း မဟုတ်၊ ယောက်ျားတော်တော်များများနှင့် ကြုံခဲ့ဖူးသူ ဖြစ်လင့်ကစား မာလာခိုင်မှာ အပျိုစင်လေးပမာ တကိုယ်လုံး အသားတွေ ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ် တုန်နေပြီး သွင်းလိုက်သော လီးက တဆုံးဝင်ရန် လက်နှစ်လုံးလောက်အလို ခင်အေးက အားဖြင့် ဆောင့်၍ တဆုံးသွင်းချလိုက်သည်။ “ဗြစ်…ဖွတ်…..အ…အမလေး… အ…..ဟင်းဟင်း….လုပ် လုပ်… ဆက်ဆောင့်..” လီးအပေါ်ဖက် အရင်းနားရှိ ဂေါ်လီကြီးက ထောင်တက်နေသော စောက်စေ့ကလေးကို အားဖြင့် ဆောင့်ကာ စောက်ပတ်အတွင်းနားသို့ ဖိသိပ်လိုက်သည်။ ကော့ခနဲ ဖြစ်သွားရပြီး တစ်ကိုယ်လုံး လှုပ်လှုပ်ရွရွ ဖြစ်ကာ လက်ကလေးနှစ်ဖက်က ခင်အေး၏ လက်မောင်းတွေကို မမှီမကမ်း လှမ်း၍ ဆွဲဆုပ်လိုက်မိသည်။ ဒီလို နုနယ်ချောမော လှပလွန်းသော မိန်းမမျိုးကို မလိုးဖူးသေးသော ခင်အေးကလည်း မညှာတော့ပါ။ မာလာခိုင်၏ ဖွေးနုသော နို့နှစ်လုံးကို သူ့လက်ကြမ်းကြီးနှင့် ဆွဲကိုင် ဖျစ်ညှစ်၍ စိတ်ရှိတိုင်း ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။ “ဗြစ်… ဗြွတ်… ပြွတ်….ပလွတ်… ဘွတ်….အား… အမလေး… အစ်ကိုရဲ့…အမလေး… လေး..ဟင်း…… ကောင်းလှချည်လား….နော်… အင်း… ဟင်းဟင်းးး” တအားဆောင့်နေသည့်ကြားမှ အားမရနိုင်ဖြစ်လာရသော မာလာခိုင်က သူမ၏ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ခင်အေး၏ခါးမှ ဖယ်၍ မိုးပေါ်သို့ ထောင်လိုက်သည်။ “ပြွတ်…ဖွတ်…. ဟင်း…..အိ….အ……” မာလာခိုင်၏ ထောင်ထားသော ခြေနှစ်ဖက်က ရမ်းခါ၍ နေသည်။ မာလာခိုင် မျက်လုံး မပွင့်တော့။ ခင်အေး၏ ဆောင့်ချက်တွေက လျှော့မသွားသည့်အပြင် ပို၍ ပြင်းထန် သွက်လက်လာသည်။ မကြာလှသော အချိန်တွင်တော့ “ပြွတ်……ပလွတ်…. ပြွတ်……..ဖွတ်……ဖတ်…..” “အား…အ…….အမလေး..အို….အမလေးလေး…. အား….. ပြီး… ပြီးတော့မယ်… အိုးးး… ကောင်း…အားးး…အားးးး” မာလာခိုင်၏ တင်သားကြီး ကုတင်စောင်းမှ လွတ်ထွက်သွားသည်အထိ ကော့၍ ကော့၍ တက်လာပြီး အရည်တွေ ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တော့သည်။ ခင်အေးလည်း မကြာခင် ကိုကျော်စိန် ပြန်လာတော့မည်ဆိုတဲ့ အသိနဲ့ နောက်ရက်တွေလည်း ရှိသေးတာပဲဟု တွေးကာ စိတ်ကိုလျှော့ကာ သုတ်ရည်တွေ ပန်းထည့်လိုက်ရင်း ရှေ့သို့ငုံ့၍ မာလာခိုင်ကို ကြုံးပြီး ဖက်ထားလိုက်ပါတော့သည်။

“အန်တီလေး… နေကောင်းရဲ့လား” ငွေစက္ကူ တစ်ထပ်ကို ကိုင်၍ အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်လာသော နွယ်နီက မီးဖိုခန်းဝင်ပေါက်နားတွင် ရပ်လျှက် ခန္ဓာကိုယ် လေးပင်စွာဖြင့် မလှုပ်ချင်လှုပ်ချင် လှုပ်ရှား ချက်ပြုတ်နေသော မာလာခိုင်ကို မေးလိုက်သည်။ “ကောင်းပါတယ်… နွယ်နီရဲ့… ညက အိပ်ရေးပျက်လို့ နုံးနေလို့ပါ” ဖြေမိဖြေရာ ဖြေလိုက်သည်။ “အင်း…” ရပ်နေရာမှ နွယ်နီ လှည့်ထွက်မည် အလုပ် မာလာခိုင်၏ အသံက ထပ်၍ ထွက်ပေါ်လာပြန်သည်။ “အော်…ဒါနဲ့… နွယ်နီ…. ညကျရင် တို့မိန်းမသားနှစ်ယောက်တည်း… အဲဒါ ဦးကျော်စိန်ကြီးကို လာအိပ်ခိုင်းရင် ကောင်းမလားလို့” “ကောင်းသားပဲ… အန်တီလေးရဲ့… နွယ်နီ ပြောလိုက်ပါ့မယ်” လှည့်ထွက်လာသော နွယ်နီ ဧည့်ခန်းထဲ အရောက် ဂျာနယ်ဖတ်နေသော ဦးကျော်စိန်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ “ဦးလေး..“ “ဟေ” “ဒီမှာ… ပန်းရံဆရာကို ကြိုပေးထားဖို့ ငွေသုံးသောင်း..” “အော်… အေးအေး.. သမီး” ငွေကိုလှမ်းယူရင်း ကိုကျော်စိန်၏ မျက်လုံးအစုံက အိမ်နေရင်း စကပ်တိုလေးဖြင့် လှချင်တိုင်း လှနေသော နွယ်နီ့ တကိုယ်လုံးကို ခပ်ရဲရဲ ကြည့်လိုက်သည်။ မနက်က မာလာခိုင်နှင့် အစပျိုးခဲ့သော ကိစ္စက ကိုကျော်စိန်အား အတော် ဒုက္ခပေးနေသည်။ လီးက ကျတယ်ကို မရှိ။ “နောက်ပြီး… အန်တီလေးက ပြောတယ်…. ဦးလေးကို ညကျရင် အိမ်မှာ လာအိပ်ပေးပါတဲ့” “အင်း… အိပ်ပေးမယ်လေ” ကိုကျော်စိန် စိတ်ထဲ ပျော်သွားသည်။ “ဒါနဲ့… နွယ်နီ… မာလာခိုင်ကို ဦးလေး လိုက်ပို့ပေးရမှာလား” “ခါတိုင်းတော့…. သူအိမ်ပြန်ရင် သူ့ဖာသာ မောင်းသွားတာပဲ… ညနေ သူပြန်လာမှ ကားကို ပြန်ယူလာမှာပေါ့… ပြီးတော့ နွယ်နီလဲ ဘယ်မှ သွားစရာ မရှိတော့ပါဘူး” ကိုကျော်စိန် တစ်နေကုန် အားလပ်သွားပြီ။ ပြောပြီးသည်နှင့် လှည့်ထွက်သွားသော နွယ်နီ့ စိတ်ထဲ “ဒီနေ့… ဒီလူကြီး အကြည့်က ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး”ဟု တွေးပြီး နှုတ်ခမ်းလေး စူလိုက်မိသည်။ ရေချိုး ထမင်းစားပြီး မာလာခိုင် ကားကိုယူ၍ သူမအိမ်သို့ ပြန်သွားချေပြီ။ ဦးကျော်စိန်က အိမ်ရှေ့တိုက် ပန်းခြံအောက်တွင် ရှိသော ခုံတန်းလျားပေါ်၌ အိပ်နေသည်။ အိပ်ယာပေါ် လှဲ၍ မဂ္ဂဇင်း ဖတ်နေသော နွယ်နီတစ်ယောက် သူငယ်ချင်းထံ ဖုန်းဆက်ရန် သတိရသဖြင့် စာအုပ်ကို ပိတ်၍ ထထိုင်လိုက်သည်။

ထိုအခါ အိမ်ဘေး ပန်းခြုံဘေးမှ လှုပ်ခနဲတွေ့၍ လှမ်းကြည့်လိုက်မိသည်..။ “အို” နွယ်နီ အသက်ရှူရပ်မလောက် ဖြစ်ရင်း မျက်လုံးလေး ဝိုင်းသွားရသည်။ ပြီးတော့ မြင်ရသောအရာကို တစိုက်မတ်မတ် ကြည့်ရင်း ဖြေးညှင်းစွာ ထ၍ မှန်တံခါးများ ပိတ်ထားသည့် ပြူတင်းပေါက်နားသို့ တိုးကပ်လာသည်။ သူမ မြင်နေရသည်က ဧရာမ ယောက်ျားတန်ဆာကြီး၊ ထိပ်ကြီးက နီရဲ ပြဲလန်နေပြီး လီးကြီးအပေါ်ပတ်လည်တွင် အဖုအဖုကြီးတွေ သီးထနေသည်။ လီးကြီးက သာမန်အနေအထား မဟုတ်ပဲ ထောင်မတ်နေတာမှ ရှေ့တည့်တည့်သို့ တန်းတန်းကြီး ဖြစ်နေသည်။ ကြည့်နေသော နွယ်နီ့ တကိုယ်လုံး နွမ်းနယ်သလို ဖြစ်လာပြီး တုန်တုန်ရင်ရင် ဖြစ်၍လာသည်။ “ကြည့်ရတာ… ဟို ခင်အေးဆိုတဲ့ လူကြီးပဲ…. တော်သေးတယ်… လူကြီးမျက်နှာက ပန်းရုံနဲ့ ကွယ်နေလို့ ငါ့ကို မမြင်ရဘူး” ကြည့်ရင်း နွယ်နီ၏ မိန်းမအင်္ဂါလေးထဲမှ တစ်မျိုးတစ်မည် ခံစား၍ လာရလေသည်။ “ငါ…. ဘာဖြစ်တာလဲ မသိဘူး…” အရှက်တရား၊ မိန်းမသား အိန္ဒြေဖြင့် ဖိသိပ်ထားခဲ့သော သူမ၏ သွေးသား ကာမဆန္ဒတို့ တွန်းကန် ပွင့်ထွက်လာကြလေပြီ။ ပြဲလန်၍ အစွမ်းကုန် တောင်မတ်နေသော လီးကြီးက အငြိမ်မနေ၊ ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ လှုပ်၍အသွား နွယ်နီ အသက်ရှူများပင် ကြပ်လာပြီး ရင်ထဲတွင် နင့်ခနဲ နင့်ခနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားရသည်။ “စောစောက ငါအိပ်ယာပေါ်မှာ လှဲပြီး စာဖတ်နေတုန်း… ပေါင်ကိုထောင်ပြီး ချိတ်ထား‌တော့ စကပ်က ခါးပေါ် လန်ကျပြီး အောက်ပိုင်းမှာ ဘာမှ မရှိဘူး.. သူ… ငါ့ကို လာချောင်းကြည့်ပြီး ငါ့ဟာလေးကို တွေ့ပြီး ဒီလို ဖြစ်နေတာများလား… အို…” နွယ်နီ ရင်ထဲ သိမ့်သိမ့်တုန်သွားရပြန်သည်။ စောက်ဖုတ်လေးထဲမှလည်း ဘာတွေမှန်းမသိ ညှစ်ထုတ်လိုက်မိသလို။ နဂိုကမှ ပြဲနေသည့် လီးကြီးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ကိုင်၍ ထပ်ကာ ဖြဲချနေသည်။ နွယ်နီ မနေနိုင်တော့။ စကပ်လေးအောက်သို့ လက်လျှိုလိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်ကလေးကို ကိုင်စမ်းလိုက်မိသည်။ သူမက အိမ်မှာနေရင်းမို့ ဘာအောက်ခံကိုမှ မဝတ်ထားပေ။ “ဟင်” သူမ စောက်ဖုတ်လေး တစ်ခုလုံး အံ့သြလောက်အောင် ခုံးထ မာကျောနေပြီး အရည်တွေကလည်း အတော်များများပင် စိုရွှဲနေအောင် ထွက်ကျနေသည်။ အရည်တွေကလည်း လက်နဲ့ ထိမိလိုက်တော့ ချွဲကျိစေးထန်း နေသည်။

လီးပြဲကြီးကို ကြည့်ရင်း စောက်ဖုတ်လေးကို လက်နှင့်ဖိဖိပြီး လေးငါးချက်လောက် ပွတ်တိုက်ပစ်လိုက်သည်။ “အို… အိုး… အမေ့… အိုး…” ကောင်းလှချည်လား၊ အရသာ ရှိလိုက်တာပါလား။ စိတ်ထဲ နဲနဲ ကျေနပ်သွားသည်။ “ဟင်…ကျွတ်စ်” ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်နေသော ဟိုလူကြီး ထိုင်နေရာမှ အထ သူမနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မိပြီး လူကြီးက ပြုံးပြ၍ လှည့်ထွက်သွားသည်။ “ငါ့နှယ်နော်… သေသာ သေလိုက်ချင်တာပဲ” တကိုယ်လုံး ထူပူသွားသော နွယ်နီတစ်ယောက် အိပ်ယာပေါ်သို့ ဝုန်းခနဲ ပစ်လှဲချလိုက်မိလေတော့သည်။ မှောက်လျှက် အိပ်နေလို့လဲ ခံစားချက် ဝေဒနာက မပျောက်။ ပက်လက်လှန် အိပ်တော့လည်း ဝေဒနာက မထူခြား။ နွယ်နီ စိတ်ညစ်မိသည်။ တကိုယ်လုံး နေမထိ ထိုင်မသာဖြင့် စိတ်ထဲတွင် တစ်ခုခု လိုနေသလိုပင် ဖြစ်နေရသည်။ စိတ်ကူးတစ်ခုရ၍ နွယ်နီ လှဲနေရာမှ ထ၍ သူမ၏ အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်လာပြီး ဒက်ဒီတို့ အိပ်ခန်းကို ဖွင့်၍ ဝင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဒက်ဒီ့ စားပွဲအံဆွဲများတွင် ဟိုရှာဒီရှာလုပ်ရင်း စီဒီခွေတစ်ချပ်ကို ဆွဲယူ၍ စက်တွင်ထည့်ကာ ကြည့်လိုက်သည်။ အခွေက အပြာကား။ ဒီအခွေ ရှိတယ်ဆိုတာ အရင်က ဒက်ဒီတို့အခန်း ရှင်းပေးရင်း တွေ့လို့ စမ်းကြည့်ပြီးပြီ။ ကောင်းလိုက်သည့် ဇာတ်ကား။ ဇာတ်လမ်းလည်း ဆုံးရော နွယ်နီ စောက်ဖုတ်လေးလည်း ရွှဲနစ်လို့နေသည်။ ပြီးတော့ ခံစားနေရသည့် ဝေဒနာကလည်း မသက်သာသည့်အပြင် မီးလောင်ရာ လေပင့် ပိုလို့တောင် ဆိုးလာသည်။ နွယ်နီ အခွေကို သူ့ နေရာသူ ပြန်ထားရင်း စားပွဲပေါ်တွင် ဝီစကီ ပုလင်း ရေသန့်ဗူးနှင့် ဖန်ခွက်တို့ အဆင်သင့် တွေ့လိုက်သည်။ မူးမူးနှင့် အိပ်ပျော်သွားရင် ကောင်းမည်ဟု တွေးမိကာ ဝီစကီ နှစ်ပက်နီးနီး လောက်ထည့်၍ ရေနှင့်ရောပြီး သောက်ပစ်လိုက်သည်။ နွယ်နီ အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ရောက်တော့ အူရိုင်းလေးဖြစ်၍ အရက်ရှိန် အတော်တက်လာသည်။ သူမ ကိုယ်ပေါ်ရှိ အဝတ်အစား အားလုံးကို ဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ ဗလာကျင်းနေသော ကိုယ်လုံးကို မှန်ရှေ့တွင် လှည့်ပတ်ကြည့်ရင်း ပေါင်လေးနှစ်ဖက်ကို ကွ၍ ကားပြီး ငုံ့ကြည့်လိုက်မိသည်။

အို… သူမ စောက်ဖုတ်လေးမှ အရည်လေးတွေ အောက်သို့ အမျှင်လေးတွေ တန်းကာ တွဲလောင်းလေး ထွက်ကျလာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမ ဆူဝေနေသော သွေးသားဆန္ဒကို ဘယ်လိုမှ ထိန်းမရတော့ပါ။ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးနှစ်ခုကို လက်ညှိုးလက်မတို့ဖြင့် ဖိ၍ ဟလိုက်သည်။ နီရဲနေသော စောက်ခေါင်းဝလေးတွင် မန်ကျည်းစေ့လောက်ရှိသော စောက်စေ့ကလေးက ထိုးထိုးထောင်ထောင်လေး ဖြစ်နေသည်ကို မှန်ထဲတွင် အတိုင်းသား တွေ့မြင်လိုက်ရသည်။ ထိုခဏတွင် နွယ်နီ၏ စိတ်အာရုံတွင် စောစောပိုင်းက သူမတွေ့မြင်ခဲ့ရသော လီးပြဲကြီးကို သတိရမိသွားပြီး မျက်လုံးလေး မှိတ်ကာ စိတ်မှန်းဖြင့် လီးကြီးကို မြင်ယောင်ကာ စောက်ပတ်ဝလေးကို လက်ချောင်းထိပ်လေးများဖြင့် လှည့်ပွတ်ပေးနေမိသည်။ “အို” အရသာ ရှိလှပေမယ့် အားမရချင်။ ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ။ နွယ်နီ မှန်ရှေ့မှ လှည့်ထွက်ခဲ့ပြီး ကုတင်စောင်းတွင် ထိုင်လိုက်သည်။ နွယ်နီသည် နဂိုက ထကြွနေသော ရမက်စိတ်ကို လက်ဖြင့် ဖြေဖျောက်ရင်း အပြာကားကို ကြည့်ခဲ့ပြီး အရက်ကိုပါ သောက်လိုက်မိလေတော့ သူမ၏ ရာဂစိတ်တွေက အဆမတန်ပင် ထကြွလာရုံမက အရှက်တရားပင် မရှိတော့သလောက် နီးနီး ဖြစ်လို့နေပါပြီ။ “ဟင်း…ဟင်း..အင့်….အင်း….” ပွတ်ရင်း စောက်စေ့ကလေးကို ထိမိတော့ ကျင်ဆိမ့်တက်သွားသည်။ ဒီတော့ စောက်စေ့ကို ဖိ၍ ပွတ်သည်။ စောက်ခေါင်းထဲကို တစုံတခု ထိုးထည့်ချင်သော စိတ်တွေကလည်း ပြင်းပြထက်သန်လို့ လာရသည်။ မှိတ်ထားသော မျက်လုံးထဲတွင်တော့ သူမတွေ့ခဲ့သည့် လီးကြီးကို အာရုံ မပြတ်ပေ။ “အင်း..ဟင်း..ဟင်း…..ရှီး……အ….” “ကျွီ..” အိပ်ခန်းတံခါး ပွင့်သွားသံ ကြားသဖြင့် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ အထဲကို လှမ်းဝင်လာသော ကိုကျော်စိန်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

တစ်နေ့လုံး မငြိမ်းနိုင်တဲ့မီး အရက်ပါ ထပ်သောက်လာလိုက်တော့ ကိုကျော်စိန်တစ်ယောက် ရဲဝံ့၍ နေပါပြီ။ အိပ်ခန်းထဲမှ ငြီးသံ သဲ့သဲ့ ကြားရ၍ တံခါးကို ဟကြည့်လိုက်ရာ နွယ်နီတစ်ယောက် ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်နေတာ တွေ့လိုက်ရတော့ ကိုကျော်စိန် ချက်ချင်းပင် အခန်းထဲသို့ လှစ်ခနဲ ဝင်လာခဲ့လိုက်တော့သည်။ “ဟင်… ဦးလေး” နွယ်နီ မျက်လုံးလေးတွေ ဝိုင်းသွားရစဉ် ကိုကျော်စိန်က အခန်းထဲ အရောက် မတ်တတ်ရပ်၍ ပုဆိုးကို ချွတ်ချပစ်လိုက်သည်။ “အို” တန်းမတ်နေသော အကြောပြိုင်းပြိုင်းဖြင့် လီးတန်မဲမဲကြီးက ပြဲလန်၍တော့ မနေ။ စောစောက လီးကြီးထက်တော့ ကြီးသည်။ ရှည်သည်။ ကိုကျော်စိန်က အသားဖြူပေမယ့် လီးကြီးက မဲမဲကြီး။ ကိုကျော်စိန် ရှေ့သို့ လှမ်းလိုက်ရင်း သူ့အင်္ကျီကိုပါ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ကိုယ်လုံးတီး ဖြစ်သွားပေပြီ။ နွယ်နီ လူးလဲထလိုက်ပြီး သူမ၏ ဝတ်လစ်စလစ် ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်စောင်းတွင် ဒူးထောက်၍ ထိုင်လိုက်သည်။ ရှေ့သို့ လှမ်းလာသော ကိုကျော်စိန်က သူမနှင့် လက်တစ်ကမ်း အကွာသို့ ရောက်လာသည်။ “နေ…နေအုံး… ဦးလေး” ကိုကျော်စိန် ရပ်လိုက်သည်။ နွယ်နီက အိပ်ယာပေါ်တွင်ပင် ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်လိုက်ပြီး လက်တစ်ဖက်က နောက်သို့ ပြန်၍ ထောက်ကာ လီးကြီးကို ကြည့်ရင်း စောက်ပတ်ထဲ လက်ခလယ် ထိုးထည့်ကာ ကလိသည်။ “ဟို… ဦးလေးဟာ ကြီးကို….ဖြဲ…..ဖြဲလိုက်” ကိုကျော်စိန့်လီးက ထိပ်ဝပေါ်ရုံသာ ရှိသော လီးငုံမျိုး ဖြစ်သည်။ တဆတ်ဆတ်တုန်နေသော လီးကို ကိုကျော်စိန်က လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ထိပ်ဖျားမှ အရည်ပြားကို ဒစ်ကြီးပေါ်အောင် ဆွဲလှန်ချလိုက်တော့ စိုက်ကြည့်နေသော နွယ်နီ၏ လက်ခလယ်က စောက်ပတ်ထဲသို့ ပို၍ ပြင်းပြင်းထန်ထန် မြန်မြန်ဆန်ဆန်ဖြင့် အသွင်းအထုတ် လုပ်လာသည်။ “အင်း…ဟင်း… အင့်….အင်း” အနီးကပ် တွေ့နေရသော ကိုကျော်စိန် မနေနိုင်တော့ “နွယ်နီလေး…. သမီး စောက်ပတ်လေးထဲ… ဦးလေးလီးကြီး ထည့်လိုက်ရင်… ဒီထက် ပိုကောင်းမှာ ..သမီးရဲ့” “ထည့်….ထည့်လေ….လာ.. လာ…” နွယ်နီက လက်တစ်ဖက်ဖြင့် လှမ်းဆွဲခေါ်သည်။ ရှေ့သို့ တိုးကပ်လာပြီး ကိုကျော်စိန်က ကုတင်ပေါ်မှ နွယ်နီကို ကုတင်စောင်းတွင် ကန့်လန့်ဖြတ် လှဲစေပြီး သူမ၏ ခြေနှစ်ချောင်းကို သူ့ပုခုံးတဖက်စီတွင် တင်ကာ လီးထိပ်ကို စိုရွှဲနေသော စောက်ပတ်အဝတွင် တေ့ကပ်လိုက်သည်။ “သွင်း… သွင်းတော့လေ…” “ဗြစ်….ဗြစ်… ဖောက်… ဗြွတ်… ဖွတ်… အီး…အား…..အမေ့….အီး….” စိတ်မထိန်းနိုင်တော့သော ကိုကျော်စိန်က လီးကို အဆုံးဝင်အောင် တစ်ချက်တည်းဆောင့်၍ သွင်းချလိုက်သည်။

နွယ်နီတစ်ယောက် ကော့တက်သွားပြီး တကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ် တုန်နေရှာသည်။ ကိုကျော်စိန် ငုံ့ကြည့်လိုက်သည်။ မဆန့်မပြဲဖြင့် လီးကြီးတဆုံးဝင်နေသော စောက်ပတ်လေး အဝမှ သွေးစီးကြောင်းလေး တွေ့လိုက်ရသည်။ လက်လှမ်း၍ နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ချေပေးလိုက်သည်။ “လုပ်….လုပ်လေ… ဦးလေးရ…..အ.. အမလေး..လေး….” “ နွယ်နီလေး” ”အင်း” ”ကောင်းလား” သွေးထွက်နေမှန်း သိ၍ နာကျင်မှု သက်သာအောင် အဆောင့်ရပ်ပြီး နို့တွေကို ကလိပေးနေရာမှ မေးလိုက်သည်။ “အင်းဟင်း…. လုပ်….လုပ်…. နာနာလေး…ကောင်းတယ်… ဆောင့်ပေးပါ….အား… အင့်…..အမေ့…….တအားဆောင့်ပေးပါ” “အ…အား…. ဆောင့်စမ်းပါ… ဦးလေးရဲ့…. ဘာလဲ..အားမရှိဘူးလား….ကျွတ်…ကျွတ်….အင့်..ဟင့်…” ကိုကျော်စိန် သူမ၏ နို့နှစ်လုံးကို ဖိညှစ်ဆွဲကိုင်ပြီး အသားကုန် ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။ “ဗြစ်…… ဘွတ်……ပလွတ်… ဖွတ်…..ဗြစ်… အား…….အင်း…အင့်… အ..အမေ့ အား…. ပြီး.. ပြီး.. ပြီးတော့မယ်… အိ…..အ… အိုးးး.. ပြီး…. အားးးးး” နွယ်နီ ခါးလေး ကော့တက်ကာ ခေါင်လေး ဘယ်ညာရမ်းခါရင်း တစ်ချီ ပြီးသွားသည်။ မပြီးသေးသော ကိုကျော်စိန်က အရှိန်ကို လျှော့၍ တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်ပေးသည်။ နွယ်နီ အာသာပြေသေးပုံမရ။ စောက်ပတ်ထဲမှ တလှုပ်လှုပ် တရွရွဖြင့် သူ့လီးကြီးကို ဖျစ်ညှစ် ဆုပ်နယ်ပေးနေသည်။ တစ်ချက်ချင်း ဆောင့်ပေးနေရာမှ ခဏအကြာ နောက်တစ်ချီအတွက် အပြီးလိုးရန် အိုင်ထွန်းရွှဲနစ်နေပြီး ချောစိစိဖြစ်နေသော အရည်များကို သုတ်ပေးရန် ရည်ရွယ်၍ ကိုကျော်စိန် လီးကြီးကို ဖြေးဖြေးချင်း ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ “အိုး….မထုတ်…..မထုတ်နဲ့လေ… လုပ်….လုပ်…လုပ်လေ… ဦးလေးကလဲ..ကျွတ်.. ပြောလိုက်ရတာနော်…..ဟင့်ဟင့်” “လိုးပါ့မယ်…. နွယ်နီရဲ့… တော်ကြာ နွယ်နီလေးကသာ…. နာတယ် တော်ပြီလို့ မပြောနဲ့…” “ အံမာ… ဦးလေးကလား… နွယ်နီ ခံနိုင်အောင် ခံမယ်…. စိန်လိုက်လေ…. ဦးလေး တစ်ညလုံး လိုးပေးမလား.. ဦးလေး အားကုန်သာလုပ်… ကွဲချင် ကွဲသွားပလေ့စေ… ဦးလေးဟာကြီးသာ မထုတ်ပစ်နဲ့… နွယ်နီ အောင့်ပြီး ခံနိုင်အောင် ခံမယ်” နှစ်ယောက်သား တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်ရင်း ပြုံးလိုက်ကြကာ ဒစ်ပေါ်သည်အထိ အပြင်သို့ရောက်နေသော လီးကြီးကို ဗြစ်ခနဲ တဆုံး ဆောင့်သွင်းလိုက်တော့ နွယ်နီလေးမှာ အင့်ခနဲ အသံလေးထွက်ကာ ဟင်းခနဲ သက်ပြင်းလေးချ၍ မျက်လုံးလေး နှစ်လုံးကို မှိတ်ချလိုက်ပါလေတော့သည်။….ပြီး

Zawgyi

မနက္ မိုးလင္းသည္ႏွင့္ ကားဒ႐ိုက္ဘာ လူပ်ိဳႀကီး ကိုေက်ာ္စိန္က ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီး ႏြယ္နီႏွင့္ ႏြယ္နီ႔အန္တီ မာလာခိုင္တို႔ တူဝရီးကို ေဈးသို႔ ပို႔ေပးရသည္။ ေဈးတြင္ စားေသာက္ဝယ္ျခမ္းၿပီး ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသူ ႏြယ္နီအား က်ဴရွင္သို႔ ဝင္ပို႔ခဲ့ၿပီး မာလာခိုင္ကို အိမ္သို႔ျပန္ပို႔ေပးရသည္။ ႏြယ္နီအေဖက သူမရွိတုန္း တာဝန္မ်ားေက်ပြန္စြာလုပ္ရန္ေသခ်ာမွာသြားသည္။ ကားေပၚမွ ႏြယ္နီ ဆင္းသြားသည္ႏွင့္ မာလာခိုင္တစ္ေယာက္ ေရွ႕ခန္းသို႔ ေျပာင္း၍ ထိုင္သည္။ ေမႊးႀကိဳင္ေသာ ရနံ႔ေလးမ်ားက ကိုေက်ာ္စိန္အား တိုက္႐ိုက္ထိေတြ႕လာသည္။ မာလာခိုင္၏ ေတာင့္တင္းတုတ္ခိုင္ေသာ ေပါင္တန္ႀကီးမ်ားက လုံးတစ္ေနၿပီး အက်ႌထဲမွ တိုးထြက္ေတာ့မေယာင္ ႏို႔အုံႀကီးမ်ားက ကိုေက်ာ္စိန္၏ မ်က္စိေရွ႕ဝယ္ အလွျပေနသလို ျဖစ္ေနသည္။ စကားမရွိ စကားရွာ၍ ေျပာရင္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ စိုက္စိုက္ၾကည့္လိုက္ေသာ မာလာခိုင္၏ မ်က္လုံး႐ြဲႀကီးမ်ားက ကိုေက်ာ္စိန္တစ္ေယာက္ ဘရိတ္ကို နင္းလိုက္မိသည္အထိ စိတ္ေတြ ဂေယာက္ဂယက္ျဖစ္ေစသည္။ အိမ္ျပန္အေရာက္ ကားကို ၿခံဝင္းထဲ ေကြ႕ဝင္လိုက္ေတာ့ ပန္းရံမ်ား ေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကားဝင္လာတာ ျမင္ရသည္ႏွင့္ ခင္ေအးက ေပၚတီကို ေအာက္သို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ထလာသည္။ ကားရပ္လိုက္သည္ႏွင့္ မာလာခိုင္က ေဈးျခင္းေတာင္း ဆြဲ၍ ကားေပၚမွ ဆင္းကာ အိမ္ေသာ့ကို ဖြင့္ဝင္သြားသည္။ မာလာခိုင္က အဝတ္လဲတာ အိပ္ခန္းထဲတြင္ မဟုတ္ပဲ မီးဖိုထဲတြင္ ျဖစ္ေနသည္ကို ကိုေက်ာ္စိန္ မစဥ္းစားတတ္။ လက္တစ္ကမ္း အကြာတြင္ ျမင္ေတြ႕ေနရေသာ မာလာခိုင္၏ ရင္သားအိအိမ်ား အလွတြင္သာ စြဲၿငိေနသည္။ ၿဗဳံးခနဲ ကိုေက်ာ္စိန္ကို ေတြ႕လိုက္ရ၍ အံအားသင့္သြားလို႔လား မေျပာတတ္။ ထမီကို ခုခ်ိန္ထိ ရင္လ်ား မဝတ္ေသး။ ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ရပ္၍ ေၾကာင္ၾကည့္ေနၿပီးမွ မာလာခိုင္က မ်က္လႊာခ်ကာ ထမီကို ဝတ္ရန္ ျဖန႔္လိုက္သည္။ ေအာက္ဖက္ကို ေလွ်ာက်သြားေသာ ထမီ အေပၚနားစက ႏို႔ႏွစ္လုံးကို လွစ္ဟျပလိုက္သလို ျဖစ္သြားသည္။

“အို… အာ့….မလုပ္နဲ႔….မလုပ္နဲ႔……အား… ကို… ကိုေက်ာ္စိန္ႀကီးေနာ္…. အိုအို…မလုပ္နဲ႔…ေနာ္ မလုပ္နဲ႔…လို႔..” အိမ္တြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲသာ ရွိသည္ဟူေသာ အသိႏွင့္ မာလာခိုင္၏ အက်င့္စ႐ိုက္ကို သိထားေသာ ကိုေက်ာ္စိန္က မာလာခိုင္၏ ခါးကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ အားယူဆြဲေပြ႕ရင္း ႏို႔တစ္ဖက္ကို ငုံံ့၍ စုပ္လိုက္သည္။ ရင္ဘတ္ေလး ေကာ့တက္သြားေသာ မာလာခိုင္က အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့ျဖင့္ ႏႈတ္မွ တားေနေသာ္လည္း ကိုေက်ာ္စိန္က အေရးမစိုက္ေတာ့ပါ။ မာလာခိုင္ကလည္း အသည္းအသန္ ႐ုန္းကန္ျခင္း မျပဳေပ။ က်န္ႏို႔တစ္ဖက္အား ကိုေက်ာ္စိန္က လက္ျဖင့္ ညႇစ္၍ နယ္သည္။ တင္းေနေသာ ႏို႔အုံလုံးလုံးႀကီးေတြက ကိုင္ရတာ အရသာ ေတြ႕လွသည္။ ထမီစကို ကိုင္ထားေသာ သူမလက္ႏွစ္ဖက္က တျဖည္းျဖည္း ေအာက္ဖက္သို႔ နိမ့္ဆင္းလာသည္။ “အိုရွင္… ေတာ္ပါေတာ့… ေတာ္ၿပီ… က်မကို လႊတ္ပါေတာ့ရွင္” မ်က္ႏွာေလး ေမာ့ရင္ ေျပာေနေသာ မာလာခိုင္၏ မ်က္ႏွာေလးမွာ ၿပဳံးေယာင္သမ္းရင္း နီျမန္းေနသည္ကိုေတာ့ ကိုေက်ာ္စိန္ မျမင္။ ႏို႔ကိုသာ သဲႀကီးမဲႀကီး စို႔ေနသည္။ တစ္လုံးၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္လုံးကို ေျပာင္း၍ စို႔ျပန္သည္။ “အို…. မလုပ္နဲ႔…. ေတာ္ပါေတာ့ဆို…. ဟင့္…ကြၽတ္….အ………အား….” မတ္တတ္ရပ္ေနေသာ မာလာခိုင္၏ ဒူးဆစ္ေလးမ်ား တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္။ ၫႊတ္၍ က်ခ်င္လာသည္။ လူပ်ိဳႀကီးသာ ေျပာရတယ္ ႏို႔စို႔တာက ပညာသားပါလွသည္။ ႏို႔သီးကို တအားငုံစုပ္ရင္း လွ်ာထိပ္ႏွင့္ ေကာ္ေကာ္ထိုးလိုက္တာ မာလာခိုင္ ရင္ေခါင္းထဲ ဖုတ္လႈိက္ဖုတ္လႈိက္ ျဖစ္သြားရသည္။ မ်က္ေစ့ကို စုံမွိတ္ထားေသာ မာလာခိုင္၏ လက္ထဲမွ ထမီစက လြတ္က်ခ်င္လာသည္။ တေျဖးေျဖး ေလွ်ာက်သြားေသာ ထမီစေၾကာင့္ လစ္ဟာသြားေသာ သူမ၏ ေက်ာျပင္ ျပည့္ျပည့္ေလးကို ခါးတြင္ ဖက္ထားသည့္ ကိုေက်ာ္စိန္၏ လက္မ်ားက ေ႐ြ႕လ်ား ေလွ်ာတိုက္၍ ပြတ္သပ္ေပးသည္။ ႁပြတ္ကနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ ကိုေက်ာ္စိန္က ႏို႔ကို လႊတ္ေပးလိုက္သည္။

ၿပီးေတာ့ တၿပိဳင္နက္ထဲမွာပင္ သူ၏ လက္မ်ားကိုလည္း မာလာခိုင္၏ ကိုယ္ေပၚမွ ဖယ္လိုက္သည္။ “ဟင္း…”ဆိုတဲ့ သက္ျပင္းခ်သံေလးကို ျပဳလွ်က္ မာလာခိုင္တစ္ေယာက္ ထမီ စြန္ေတာင္ဆြဲလွ်က္သား အိပ္ခန္းထဲ ေျပးဝင္သြားသည္။ သူမ၏ ေနာက္ေက်ာမွ ေလွ်ာက်ေနေသာ ထမီက အိပ္ခန္းထဲသို႔ ခပ္သြက္သြက္ ေျပးဝင္သြားေသာ မာလာခိုင္၏ တသိမ့္သိမ့္ တုန္ခါသြားသည့္ တင္သားအိအိႀကီးမ်ားကို အကုန္လုံးနီးပါး လွစ္ေဖာ္၍ ေနသည္။ သူမ၏ ေနာက္ဖက္မွ ကိုေက်ာ္စိန္ လိုက္လာသည္။ အိပ္ခန္းထဲ အေရာက္ မာလာခိုင္က ကုတင္ေပၚက အိပ္ယာထက္သို႔ သူမ၏ ကိုယ္လုံးကို ဝုန္းခနဲ လွဲ၍ အခ် အနားသို႔ ေရာက္လာေသာ ကိုေက်ာ္စိန္က သူမ၏ ကိုယ္ေပၚကို ငုံ႔၍ ဖက္ရင္း ကုတင္ေစာင္းသို႔ ဒူးေထာက္ကာ တက္လိုက္သည္။ မာလာခိုင္ ဘာစကားမွ မဆိုေတာ့။ မ်က္လုံးေတြကို စုံမွိတ္ထားရင္း မ်က္လုံးမ်ား အေပၚ၌ သူမ၏ လက္ဖ်ံတစ္ဖက္ကို ကန႔္လန႔္ျဖတ္၍ တင္ထားလိုက္သည္။ တရႉရႉး တရွဲရွဲျဖင့္ အသက္ရႉသံေတြ ျပင္းထန္ေနေသာ ကိုေက်ာ္စိန္က သူမ၏ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဆြဲေထာင္၍ ထမီကို ခါးသို႔ လွန္တင္လိုက္သည္။ မာလာခိုင္၏ ကိုယ္ေပၚတြင္ ရွိေသာ တစ္ထည္တည္းေသာ ထမီေလးမွာ ခါးႏွင့္ ဝမ္းဗိုက္ေပၚတြင္ ပုံလွ်က္သား။ သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးမွာ ေဖြးအု၍ တင္းရင္း ဝင္းမႊတ္ေနသည္။ ကိုေက်ာ္စိန္က ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္ၿပီး တံေတြးကို တစ္ခ်က္မ်ိဳခ်ရင္း ပုဆိုးကို ေျဖခ်လိုက္သည္။ တန္းမတ္ေနေသာ လီးတန္ႀကီးက ထိပ္ႀကီးနီရဲကာ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည္။ တင္ထားေသာ လက္ေအာက္မွ မ်က္လုံးကို ခပ္ေမွးေမွးေလး ဖြင့္ကာ ၾကည့္ေနေသာ မာလာခိုင္ စအိုေလးကိုပင္ တစ္ခ်က္ ရႈံ႕လိုက္မိသည္။ လီးထိပ္ဝေလးမွ အရည္ၾကည္ေလးေတြပင္ စိမ့္၍ ထြက္ေနသည္။ ကိုေက်ာ္စိန္က သူမ၏ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကိုင္၍ ဒူးေထာက္လ်က္ ေရွ႕သို႔ တိုးလိုက္သည္။ မာလာခိုင္ ခိုးၾကည့္ေနေသာ မ်က္လုံးမ်ားကို ျပန္၍ မွိတ္ခ်လိုက္သည္။

“ကိုေက်ာ္စိန္…ကိုေက်ာ္စိန္…. ဗ်ိဳ႕…. ကိုေက်ာ္စိန္…..” အိမ္ေရွ႕မွ ေခၚလိုက္ေသာ ခင္ေအး၏ အသံ။ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဆတ္ခနဲ တုန္သြားၾကသည္။ “ကိုေက်ာ္စိန္…ကိုေက်ာ္စိန္….” ေခၚသံက ဧည့္ခန္းထဲသို႔ပင္ ေရာက္၍ လာသည္။ ကိုေက်ာ္စိန္ ကမန္းကတန္း ကုတင္ေပၚမွ ဆင္းကာ ပုဆိုးကို ျပင္ဝတ္ရင္း အိပ္ခန္းထဲမွ ထြက္လိုက္သည္။ ထိုအခိုက္ မာလာခိုင္၏ ထံမွ ေတာက္ေခါက္လိုက္သံကိုေတာ့ ေရွ႕သို႔ အာ႐ုံေရာက္ေနေသာ ကိုေက်ာ္စိန္ မၾကားလိုက္ရေပ။ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ရပ္ေနေသာ ခင္ေအးႏွင့္ ကိုေက်ာ္စိန္ မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္မိသည္။ “ဘာလဲ…. ကိုခင္ေအး… ဒီမွာ အိမ္သာတက္ေနတာ” “ဟဲ… ဟဲ” ကိုေက်ာ္စိန္ကို ၾကည့္၍ ခင္ေအး ရယ္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ “ဘိလပ္ေျမ မေရာက္ေသးဘူး… အဲဒါ ဆက္သြယ္ေပးပါဦး” ဟင္… ခက္ၿပီ ဘိလပ္ေျမဆိုင္၏ ဖုန္းနံပါတ္အား ကိုေက်ာ္စိန္ မသိ၊ ႏြယ္နီလႈိင္သာ သိသည္။ ဆိုင္သို႔ ကားျဖင့္ အေရာက္သြား၍ ေျပာ႐ုံသာ ရွိသည္။ ပုဆိုးထဲမွ လီးကလည္း ေတာင္ေနတာမွ တဆတ္ဆတ္ ခါေနသည္။ ဘိလပ္ေျမ မေရာက္၍ ပန္းရံသမားမ်ား ျပန္သြားရတာကို အစ္ကိုႀကီး ျပန္လာ၍ သိသြားလွ်င္ ကိုေက်ာ္စိန္ ဆက္၍ မေတြးေတာ့။ လက္ပတ္နာရီကို ေျမႇာက္၍ ၾကည့္လိုက္သည္။ မနက္ ၈ နာရီခြဲၿပီ။ ကိုေက်ာ္စိန္ ေခါင္းနပန္း ႀကီးသြားသည္။ ၉နာရီခြဲကို ႏြယ္နီလႈိင္အား သြား၍ ေခၚရအုံးမည္။ သူ မာလာခိုင္ႏွင့္ ေတြ႕ဖို႔ မလြယ္ေတာ့။ ဘိလပ္ေျမဆိုင္ ေရာက္ၿပီးသည္ႏွင့္ ခုခ်က္ခ်င္း ပို႔ရန္ေျပာ၍ ႏြယ္နီလႈိင္ကို တစ္ခါတည္း တန္း၍ သြားေခၚရန္သာ ရွိေတာ့သည္။ “ဟင္း… ခုပဲ က်ဳပ္သြားလိုက္မယ္” “ဟဲ.. ဟဲ” တဟဲဟဲ ရယ္၍ ရယ္ႀကဲႀကဲ လုပ္ေနေသာ ခင္ေအးကို နားမလည္ႏိုင္စြာျဖင့္ တခ်က္ ေခါင္းငဲ့၍ ၾကည့္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား အတူတူပင္ အိမ္ထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ မာလာခိုင္တစ္ေယာက္ သည္းမခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ညစ္သြားမိရသည္။ အိပ္ခန္းထဲမွ ထြက္သြားေသာ ကိုေက်ာ္စိန္၏ ေက်ာျပင္ကို လွမ္းၾကည့္ရင္း ေတာက္တစ္ခ်က္ ေခါက္လိုက္မိသည္။ သူမ စိတ္ထဲမွာ အလိုးခံခ်င္သည့္ စိတ္ဆႏၵေတြက ထိန္းမရေအာင္ ျဖစ္ေပၚလို႔ေနသည္။ အေတာ္ပင္ ခံစားရခက္ေနသည္။ မာေက်ာေသာ အရာဝတၳဳ တစ္ခုခုကို ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ထိုးထည့္ခ်င္ေနသည္။

အိပ္ယာထက္တြင္ လူးလွိမ့္ရင္း ခါးတြင္ ပတ္၍ ပုံေနေသာ ထမီကို စိတ္မရွည္စြာျဖင့္ ဆြဲခြၽတ္ပစ္လိုက္သည္။ မာလာခိုင္၏ လက္တစ္ဖက္က ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားသို႔ ေရာက္သြားၿပီး ေစာက္ဖုတ္ကို စမ္းလိုက္သည္။ အေမႊးထူထူျဖင့္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက နဲနဲေနာေနာ မဟုတ္။ အဆမတန္ ခုံးထေနသည္။ ႐ႊဲနစ္ေအာင္ ထြက္ေနေသာ ေစာက္ရည္မ်ားကိုလည္း စိုခနဲ စမ္းမိလိုက္သည္။ လက္မထိပ္ေလးႏွင့္ ေစာက္ေစ့ကေလးကို ပြတ္ရင္း လက္ညႇိဳးကို ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ထိုးထည့္ရန္ ျပင္လိုက္သည္။ ဒီလို လုပ္လို႔မျဖစ္။ အပ်ိဳျဖစ္ကတည္းက သူမ၏ စိတ္ဆႏၵကို ဘယ္ေသာအခါမွ လက္ျဖင့္ မေျဖေဖ်ာက္ခဲ့။ ေယာက္်ားသားမ်ားကို သိမ္းသြင္း၍ လီးအစစ္ျဖင့္သာ ဆႏၵျဖည့္ခဲ့သည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ မာလာခိုင္ ေစာက္ဖုတ္ေပၚမွ လက္ကို ဖယ္လိုက္ၿပီး သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။ ထိုအခိုက္ ပူေႏြးမာေက်ာေသာ အရာတစ္ခုက သူမ၏ ေပါင္ရင္းေဘးဖက္သို႔ လာ၍ ထိေတြ႕သည္။ ျဖတ္ခနဲ ျဖစ္သြားရင္း မာလာခိုင္ မ်က္လုံး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ “ဟင္…ရွင္… ရွင္” မာလာခိုင္ အံ့ၾသထိတ္လန႔္စြာျဖင့္ ထထိုင္မိမတတ္ ျဖစ္သြားသည္။ သူေတြ႕လိုက္ရသည္က ကိုယ္လုံးတီးျဖင့္ ပန္းရံဆရာ ခင္ေအးပင္ ျဖစ္သည္။ အလုပ္ၾကမ္း သမားပီပီ သန္မာက်စ္လ်စ္ ဖုထစ္ေသာ ခင္ေအး၏ အဝတ္မဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို ေတြ႕လိုက္ေသာ မာလာခိုင္အား တဒဂၤ ၿငိမ္သက္သြားေစသည္။ “မင္းေလး… သိပ္ၿပီး အလိုးခံခ်င္ေနတယ္ မဟုတ္လား… မင္း မႀကဳံဖူးေသးတဲ့ အရသာမ်ိဳး ခံစားရေအာင္ ကိုယ္လုပ္ေပးပါ့မယ္… ကိုယ့္လီးႀကီးကို ၾကည့္ပါအုံး” လူပုံႏွင့္ မလိုက္ေအာင္ ျငင္သာသည့္ စကားသံအဆုံး စိတ္ညႇိဳ႕ခံထားရသူပမာ မာလာခိုင္၏ အၾကည့္က ခင္ေအး၏ လီးႀကီးဆီသို႔ ေရာက္၍ သြားသည္။ ျပဴးေနသည့္ ေဂၚလီႀကီး ငါးလုံး လီးေပၚတြင္ ေရွ႕ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ ႏွစ္လုံး၊ ေအာက္တြင္ တစ္လုံး၊ ေဘးတစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီတြင္ တလုံးစီ။ ၿပဲလန္ တန္းမတ္ေနေသာ လီးႀကီးကို ခင္ေအးက တဆတ္ဆတ္ လုပ္ျပသည္။ စိုက္ၾကည့္ေနေသာ မာလာခိုင္တစ္ေယာက္ ခါးေလးေကာ့တက္မတတ္ စအိုဝကို ရႈံ႕ရႈံ႕သြင္းမိေနရင္း ေစာက္ရည္ၾကည္ေတြ ထပ္၍ စိမ့္ထြက္လာသည္။ ခင္ေအး ငုံ႔၍ မာလာခိုင္၏ ကိုယ္လုံးကို ေပြ႕၍ မယူလိုက္သည္။

ခင္ေအး လက္ထဲ ေစြ႕ခနဲ ပါသြားေသာ မာလာခိုင္က ခင္ေအးကို ၾကည္ႏူးစြာျဖင့္ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းေလး ၾကည့္လိုက္သည္။ မိန္းမမ်ားသည္ သူတို႔၏ ကိုယ္ခႏၶာအား ေယာက်္ားက ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း ခ်ီမေပြ႕ယူတာကို ၾကည္ႏူးလိုလားစြာ ခံခ်င္ၾကသည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ခင္ေအးက မာလာခိုင္အား ကုတင္ေပၚ ကန႔္လန႔္ျဖတ္၍ တင္လိုက္သည္။ ကုတင္ေစာင္း လိုးနည္းျဖင့္ လိုးေတာ့မည္ကို သိလိုက္ေသာ မာလာခိုင္က သူမ၏ တင္သားကားကားႀကီးကို ကုတင္ေစာင္းတြင္ အသားက်ေအာင္ ျပဳျပင္ေနရာယူရင္း ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကားလိုက္သည္။ သူမ၏ တစ္ကိုယ္လုံးကို မက္ေမာစြာ ၾကည့္ရင္း ခင္ေအး ေရွ႕သို႔ တိုးလာကာ စို႐ႊဲေနေသာ ေစာက္ပတ္ဝသို႔ သူ႔လီးဒစ္ႀကီးကို ျမဳပ္ေအာင္ ထိုး၍အသြင္း မာလာခိုင္က တြဲေလာင္းခ်ထားေသာ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို မယူ၍ ကုတင္ေစာင္းကို ဖေနာင့္ႏွင့္ နင္းၿပီး ေပါင္ကိုကားကာ သူမ၏ တင္ပါးႀကီးကို အစြမ္းကုန္ ေကာ့၍ ေကာ့၍ ေအာက္မွ ပင့္ကာ ေကာ့ထိုးပစ္လိုက္သည္။ “ႁပြတ္… ျဗစ္……..ျဖစ္…… ႁပြတ္” “အား… အင္း ဟင္းဟင္းးး” ခံခ်င္လြန္းေနေသာ မာလာခိုင္က ေအာက္မွ ေကာ့၍ ပင့္တင္ကာ ေျခာက္ခါ ခုနစ္ခါေလာက္ လိုးလိုက္ၿပီးေတာ့မွ တဒဂၤ စိတ္ေက်နပ္သြားပုံျဖင့္ ခင္ေအးကို မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ခ်က္ၿပဳံးျပလိုက္ၿပီး သူမ၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကုတင္ေဘးတြင္ မတ္တတ္ရပ္ေနေသာ ခင္ေအး၏ ခါးကို လွမ္းခ်ိတ္ကာ ဆြဲယူလိုက္သည္။ မာလာခိုင္က ေအာက္မွ ပင့္၍ လိုးအၿပီး တင္ပါးႀကီးကို ေမြ႕ယာေပၚျပန္၍အခ် တဝက္သာသာ ကြၽတ္၍ ထြက္ေနေသာ လီးႀကီးကို ခင္ေအးက မာလာခိုင္ သူ႔ကို ေျခေထာက္ျဖင့္ ခ်ိတ္၍အဆြဲ လီးကိုပါ တပါတည္း လိုက္လိုးသြင္းလိုက္သည္။ “အ…အ…..အ…အား….ဟင္း ဟင္း…..” မာလာခိုင္ ရင္ဘတ္ေလးေကာ့ ေခါင္းေလးေမာ့၍ တက္သြားသည္။ လီးကို သြင္းတာက ေျဖးေျဖးေလး။ ဒါေပမယ့္ ေဂၚလီငါးလုံး၏ ဒဏ္က မေသးလွ။ ၿပီး လီးႀကီးကလည္း သံေခ်ာင္းႀကီးအလား မာေက်ာလြန္းလွသည္။ ေစာေစာက ရမက္ေဇာေၾကာင့္သာ အာသာငမ္းငမ္းျဖင့္ ပင့္လိုးလိုက္လို႔ အထိုက္အေလ်ာက္ ေက်နပ္သြားရေသာ္လည္း ခုလို ထိထိမိမိ မရွိလွ။

အပ်ိဳလည္း မဟုတ္၊ ေယာက္်ားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ ႀကဳံခဲ့ဖူးသူ ျဖစ္လင့္ကစား မာလာခိုင္မွာ အပ်ိဳစင္ေလးပမာ တကိုယ္လုံး အသားေတြ ဇိုးဇိုးဇတ္ဇတ္ တုန္ေနၿပီး သြင္းလိုက္ေသာ လီးက တဆုံးဝင္ရန္ လက္ႏွစ္လုံးေလာက္အလို ခင္ေအးက အားျဖင့္ ေဆာင့္၍ တဆုံးသြင္းခ်လိုက္သည္။ “ျဗစ္…ဖြတ္…..အ…အမေလး… အ…..ဟင္းဟင္း….လုပ္ လုပ္… ဆက္ေဆာင့္..” လီးအေပၚဖက္ အရင္းနားရွိ ေဂၚလီႀကီးက ေထာင္တက္ေနေသာ ေစာက္ေစ့ကေလးကို အားျဖင့္ ေဆာင့္ကာ ေစာက္ပတ္အတြင္းနားသို႔ ဖိသိပ္လိုက္သည္။ ေကာ့ခနဲ ျဖစ္သြားရၿပီး တစ္ကိုယ္လုံး လႈပ္လႈပ္႐ြ႐ြ ျဖစ္ကာ လက္ကေလးႏွစ္ဖက္က ခင္ေအး၏ လက္ေမာင္းေတြကို မမွီမကမ္း လွမ္း၍ ဆြဲဆုပ္လိုက္မိသည္။ ဒီလို ႏုနယ္ေခ်ာေမာ လွပလြန္းေသာ မိန္းမမ်ိဳးကို မလိုးဖူးေသးေသာ ခင္ေအးကလည္း မညႇာေတာ့ပါ။ မာလာခိုင္၏ ေဖြးႏုေသာ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို သူ႔လက္ၾကမ္းႀကီးႏွင့္ ဆြဲကိုင္ ဖ်စ္ညႇစ္၍ စိတ္ရွိတိုင္း ေဆာင့္လိုးပါေတာ့သည္။ “ျဗစ္… ႁဗြတ္… ႁပြတ္….ပလြတ္… ဘြတ္….အား… အမေလး… အစ္ကိုရဲ႕…အမေလး… ေလး..ဟင္း…… ေကာင္းလွခ်ည္လား….ေနာ္… အင္း… ဟင္းဟင္းးး” တအားေဆာင့္ေနသည့္ၾကားမွ အားမရႏိုင္ျဖစ္လာရေသာ မာလာခိုင္က သူမ၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ခင္ေအး၏ခါးမွ ဖယ္၍ မိုးေပၚသို႔ ေထာင္လိုက္သည္။ “ႁပြတ္…ဖြတ္…. ဟင္း…..အိ….အ……” မာလာခိုင္၏ ေထာင္ထားေသာ ေျခႏွစ္ဖက္က ရမ္းခါ၍ ေနသည္။ မာလာခိုင္ မ်က္လုံး မပြင့္ေတာ့။ ခင္ေအး၏ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက ေလွ်ာ့မသြားသည့္အျပင္ ပို၍ ျပင္းထန္ သြက္လက္လာသည္။ မၾကာလွေသာ အခ်ိန္တြင္ေတာ့ “ႁပြတ္……ပလြတ္…. ႁပြတ္……..ဖြတ္……ဖတ္…..” “အား…အ…….အမေလး..အို….အမေလးေလး…. အား….. ၿပီး… ၿပီးေတာ့မယ္… အိုးးး… ေကာင္း…အားးး…အားးးး” မာလာခိုင္၏ တင္သားႀကီး ကုတင္ေစာင္းမွ လြတ္ထြက္သြားသည္အထိ ေကာ့၍ ေကာ့၍ တက္လာၿပီး အရည္ေတြ ပန္းထုတ္ပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ ခင္ေအးလည္း မၾကာခင္ ကိုေက်ာ္စိန္ ျပန္လာေတာ့မည္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ ေနာက္ရက္ေတြလည္း ရွိေသးတာပဲဟု ေတြးကာ စိတ္ကိုေလွ်ာ့ကာ သုတ္ရည္ေတြ ပန္းထည့္လိုက္ရင္း ေရွ႕သို႔ငုံ႔၍ မာလာခိုင္ကို ႀကဳံးၿပီး ဖက္ထားလိုက္ပါေတာ့သည္။

“အန္တီေလး… ေနေကာင္းရဲ႕လား” ေငြစကၠဴ တစ္ထပ္ကို ကိုင္၍ အိပ္ခန္းထဲမွ ထြက္လာေသာ ႏြယ္နီက မီးဖိုခန္းဝင္ေပါက္နားတြင္ ရပ္လွ်က္ ခႏၶာကိုယ္ ေလးပင္စြာျဖင့္ မလႈပ္ခ်င္လႈပ္ခ်င္ လႈပ္ရွား ခ်က္ျပဳတ္ေနေသာ မာလာခိုင္ကို ေမးလိုက္သည္။ “ေကာင္းပါတယ္… ႏြယ္နီရဲ႕… ညက အိပ္ေရးပ်က္လို႔ ႏုံးေနလို႔ပါ” ေျဖမိေျဖရာ ေျဖလိုက္သည္။ “အင္း…” ရပ္ေနရာမွ ႏြယ္နီ လွည့္ထြက္မည္ အလုပ္ မာလာခိုင္၏ အသံက ထပ္၍ ထြက္ေပၚလာျပန္သည္။ “ေအာ္…ဒါနဲ႔… ႏြယ္နီ…. ညက်ရင္ တို႔မိန္းမသားႏွစ္ေယာက္တည္း… အဲဒါ ဦးေက်ာ္စိန္ႀကီးကို လာအိပ္ခိုင္းရင္ ေကာင္းမလားလို႔” “ေကာင္းသားပဲ… အန္တီေလးရဲ႕… ႏြယ္နီ ေျပာလိုက္ပါ့မယ္” လွည့္ထြက္လာေသာ ႏြယ္နီ ဧည့္ခန္းထဲ အေရာက္ ဂ်ာနယ္ဖတ္ေနေသာ ဦးေက်ာ္စိန္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ “ဦးေလး..“ “ေဟ” “ဒီမွာ… ပန္းရံဆရာကို ႀကိဳေပးထားဖို႔ ေငြသုံးေသာင္း..” “ေအာ္… ေအးေအး.. သမီး” ေငြကိုလွမ္းယူရင္း ကိုေက်ာ္စိန္၏ မ်က္လုံးအစုံက အိမ္ေနရင္း စကပ္တိုေလးျဖင့္ လွခ်င္တိုင္း လွေနေသာ ႏြယ္နီ႔ တကိုယ္လုံးကို ခပ္ရဲရဲ ၾကည့္လိုက္သည္။ မနက္က မာလာခိုင္ႏွင့္ အစပ်ိဳးခဲ့ေသာ ကိစၥက ကိုေက်ာ္စိန္အား အေတာ္ ဒုကၡေပးေနသည္။ လီးက က်တယ္ကို မရွိ။ “ေနာက္ၿပီး… အန္တီေလးက ေျပာတယ္…. ဦးေလးကို ညက်ရင္ အိမ္မွာ လာအိပ္ေပးပါတဲ့” “အင္း… အိပ္ေပးမယ္ေလ” ကိုေက်ာ္စိန္ စိတ္ထဲ ေပ်ာ္သြားသည္။ “ဒါနဲ႔… ႏြယ္နီ… မာလာခိုင္ကို ဦးေလး လိုက္ပို႔ေပးရမွာလား” “ခါတိုင္းေတာ့…. သူအိမ္ျပန္ရင္ သူ႔ဖာသာ ေမာင္းသြားတာပဲ… ညေန သူျပန္လာမွ ကားကို ျပန္ယူလာမွာေပါ့… ၿပီးေတာ့ ႏြယ္နီလဲ ဘယ္မွ သြားစရာ မရွိေတာ့ပါဘူး” ကိုေက်ာ္စိန္ တစ္ေနကုန္ အားလပ္သြားၿပီ။ ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ လွည့္ထြက္သြားေသာ ႏြယ္နီ႔ စိတ္ထဲ “ဒီေန႔… ဒီလူႀကီး အၾကည့္က ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး”ဟု ေတြးၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလး စူလိုက္မိသည္။ ေရခ်ိဳး ထမင္းစားၿပီး မာလာခိုင္ ကားကိုယူ၍ သူမအိမ္သို႔ ျပန္သြားေခ်ၿပီ။ ဦးေက်ာ္စိန္က အိမ္ေရွ႕တိုက္ ပန္းၿခံေအာက္တြင္ ရွိေသာ ခုံတန္းလ်ားေပၚ၌ အိပ္ေနသည္။ အိပ္ယာေပၚ လွဲ၍ မဂၢဇင္း ဖတ္ေနေသာ ႏြယ္နီတစ္ေယာက္ သူငယ္ခ်င္းထံ ဖုန္းဆက္ရန္ သတိရသျဖင့္ စာအုပ္ကို ပိတ္၍ ထထိုင္လိုက္သည္။

ထိုအခါ အိမ္ေဘး ပန္းၿခဳံေဘးမွ လႈပ္ခနဲေတြ႕၍ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္..။ “အို” ႏြယ္နီ အသက္ရႉရပ္မေလာက္ ျဖစ္ရင္း မ်က္လုံးေလး ဝိုင္းသြားရသည္။ ၿပီးေတာ့ ျမင္ရေသာအရာကို တစိုက္မတ္မတ္ ၾကည့္ရင္း ေျဖးညႇင္းစြာ ထ၍ မွန္တံခါးမ်ား ပိတ္ထားသည့္ ျပဴတင္းေပါက္နားသို႔ တိုးကပ္လာသည္။ သူမ ျမင္ေနရသည္က ဧရာမ ေယာက္်ားတန္ဆာႀကီး၊ ထိပ္ႀကီးက နီရဲ ၿပဲလန္ေနၿပီး လီးႀကီးအေပၚပတ္လည္တြင္ အဖုအဖုႀကီးေတြ သီးထေနသည္။ လီးႀကီးက သာမန္အေနအထား မဟုတ္ပဲ ေထာင္မတ္ေနတာမွ ေရွ႕တည့္တည့္သို႔ တန္းတန္းႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ ၾကည့္ေနေသာ ႏြယ္နီ႔ တကိုယ္လုံး ႏြမ္းနယ္သလို ျဖစ္လာၿပီး တုန္တုန္ရင္ရင္ ျဖစ္၍လာသည္။ “ၾကည့္ရတာ… ဟို ခင္ေအးဆိုတဲ့ လူႀကီးပဲ…. ေတာ္ေသးတယ္… လူႀကီးမ်က္ႏွာက ပန္း႐ုံနဲ႔ ကြယ္ေနလို႔ ငါ့ကို မျမင္ရဘူး” ၾကည့္ရင္း ႏြယ္နီ၏ မိန္းမအဂၤါေလးထဲမွ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ ခံစား၍ လာရေလသည္။ “ငါ…. ဘာျဖစ္တာလဲ မသိဘူး…” အရွက္တရား၊ မိန္းမသား အိေျႏၵျဖင့္ ဖိသိပ္ထားခဲ့ေသာ သူမ၏ ေသြးသား ကာမဆႏၵတို႔ တြန္းကန္ ပြင့္ထြက္လာၾကေလၿပီ။ ၿပဲလန္၍ အစြမ္းကုန္ ေတာင္မတ္ေနေသာ လီးႀကီးက အၿငိမ္မေန၊ ဆတ္ခနဲ ဆတ္ခနဲ လႈပ္၍အသြား ႏြယ္နီ အသက္ရႉမ်ားပင္ ၾကပ္လာၿပီး ရင္ထဲတြင္ နင့္ခနဲ နင့္ခနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားရသည္။ “ေစာေစာက ငါအိပ္ယာေပၚမွာ လွဲၿပီး စာဖတ္ေနတုန္း… ေပါင္ကိုေထာင္ၿပီး ခ်ိတ္ထား‌ေတာ့ စကပ္က ခါးေပၚ လန္က်ၿပီး ေအာက္ပိုင္းမွာ ဘာမွ မရွိဘူး.. သူ… ငါ့ကို လာေခ်ာင္းၾကည့္ၿပီး ငါ့ဟာေလးကို ေတြ႕ၿပီး ဒီလို ျဖစ္ေနတာမ်ားလား… အို…” ႏြယ္နီ ရင္ထဲ သိမ့္သိမ့္တုန္သြားရျပန္သည္။ ေစာက္ဖုတ္ေလးထဲမွလည္း ဘာေတြမွန္းမသိ ညႇစ္ထုတ္လိုက္မိသလို။ နဂိုကမွ ၿပဲေနသည့္ လီးႀကီးကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ကိုင္၍ ထပ္ကာ ၿဖဲခ်ေနသည္။ ႏြယ္နီ မေနႏိုင္ေတာ့။ စကပ္ေလးေအာက္သို႔ လက္လွ်ိဳလိုက္ၿပီး ေစာက္ဖုတ္ကေလးကို ကိုင္စမ္းလိုက္မိသည္။ သူမက အိမ္မွာေနရင္းမို႔ ဘာေအာက္ခံကိုမွ မဝတ္ထားေပ။ “ဟင္” သူမ ေစာက္ဖုတ္ေလး တစ္ခုလုံး အံ့ၾသေလာက္ေအာင္ ခုံးထ မာေက်ာေနၿပီး အရည္ေတြကလည္း အေတာ္မ်ားမ်ားပင္ စို႐ႊဲေနေအာင္ ထြက္က်ေနသည္။ အရည္ေတြကလည္း လက္နဲ႔ ထိမိလိုက္ေတာ့ ခြၽဲက်ိေစးထန္း ေနသည္။

လီးၿပဲႀကီးကို ၾကည့္ရင္း ေစာက္ဖုတ္ေလးကို လက္ႏွင့္ဖိဖိၿပီး ေလးငါးခ်က္ေလာက္ ပြတ္တိုက္ပစ္လိုက္သည္။ “အို… အိုး… အေမ့… အိုး…” ေကာင္းလွခ်ည္လား၊ အရသာ ရွိလိုက္တာပါလား။ စိတ္ထဲ နဲနဲ ေက်နပ္သြားသည္။ “ဟင္…ကြၽတ္စ္” ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ေနေသာ ဟိုလူႀကီး ထိုင္ေနရာမွ အထ သူမႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိၿပီး လူႀကီးက ၿပဳံးျပ၍ လွည့္ထြက္သြားသည္။ “ငါ့ႏွယ္ေနာ္… ေသသာ ေသလိုက္ခ်င္တာပဲ” တကိုယ္လုံး ထူပူသြားေသာ ႏြယ္နီတစ္ေယာက္ အိပ္ယာေပၚသို႔ ဝုန္းခနဲ ပစ္လွဲခ်လိုက္မိေလေတာ့သည္။ ေမွာက္လွ်က္ အိပ္ေနလို႔လဲ ခံစားခ်က္ ေဝဒနာက မေပ်ာက္။ ပက္လက္လွန္ အိပ္ေတာ့လည္း ေဝဒနာက မထူျခား။ ႏြယ္နီ စိတ္ညစ္မိသည္။ တကိုယ္လုံး ေနမထိ ထိုင္မသာျဖင့္ စိတ္ထဲတြင္ တစ္ခုခု လိုေနသလိုပင္ ျဖစ္ေနရသည္။ စိတ္ကူးတစ္ခုရ၍ ႏြယ္နီ လွဲေနရာမွ ထ၍ သူမ၏ အိပ္ခန္းထဲမွ ထြက္လာၿပီး ဒက္ဒီတို႔ အိပ္ခန္းကို ဖြင့္၍ ဝင္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဒက္ဒီ့ စားပြဲအံဆြဲမ်ားတြင္ ဟိုရွာဒီရွာလုပ္ရင္း စီဒီေခြတစ္ခ်ပ္ကို ဆြဲယူ၍ စက္တြင္ထည့္ကာ ၾကည့္လိုက္သည္။ အေခြက အျပာကား။ ဒီအေခြ ရွိတယ္ဆိုတာ အရင္က ဒက္ဒီတို႔အခန္း ရွင္းေပးရင္း ေတြ႕လို႔ စမ္းၾကည့္ၿပီးၿပီ။ ေကာင္းလိုက္သည့္ ဇာတ္ကား။ ဇာတ္လမ္းလည္း ဆုံးေရာ ႏြယ္နီ ေစာက္ဖုတ္ေလးလည္း ႐ႊဲနစ္လို႔ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ခံစားေနရသည့္ ေဝဒနာကလည္း မသက္သာသည့္အျပင္ မီးေလာင္ရာ ေလပင့္ ပိုလို႔ေတာင္ ဆိုးလာသည္။ ႏြယ္နီ အေခြကို သူ႔ ေနရာသူ ျပန္ထားရင္း စားပြဲေပၚတြင္ ဝီစကီ ပုလင္း ေရသန႔္ဗူးႏွင့္ ဖန္ခြက္တို႔ အဆင္သင့္ ေတြ႕လိုက္သည္။ မူးမူးႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ ေကာင္းမည္ဟု ေတြးမိကာ ဝီစကီ ႏွစ္ပက္နီးနီး ေလာက္ထည့္၍ ေရႏွင့္ေရာၿပီး ေသာက္ပစ္လိုက္သည္။ ႏြယ္နီ အိပ္ခန္းထဲ ျပန္ေရာက္ေတာ့ အူ႐ိုင္းေလးျဖစ္၍ အရက္ရွိန္ အေတာ္တက္လာသည္။ သူမ ကိုယ္ေပၚရွိ အဝတ္အစား အားလုံးကို ဆြဲခြၽတ္ပစ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူမ၏ ဗလာက်င္းေနေသာ ကိုယ္လုံးကို မွန္ေရွ႕တြင္ လွည့္ပတ္ၾကည့္ရင္း ေပါင္ေလးႏွစ္ဖက္ကို ကြ၍ ကားၿပီး ငုံ႔ၾကည့္လိုက္မိသည္။

အို… သူမ ေစာက္ဖုတ္ေလးမွ အရည္ေလးေတြ ေအာက္သို႔ အမွ်င္ေလးေတြ တန္းကာ တြဲေလာင္းေလး ထြက္က်လာသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူမ ဆူေဝေနေသာ ေသြးသားဆႏၵကို ဘယ္လိုမွ ထိန္းမရေတာ့ပါ။ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးႏွစ္ခုကို လက္ညႇိဳးလက္မတို႔ျဖင့္ ဖိ၍ ဟလိုက္သည္။ နီရဲေနေသာ ေစာက္ေခါင္းဝေလးတြင္ မန္က်ည္းေစ့ေလာက္ရွိေသာ ေစာက္ေစ့ကေလးက ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ေလး ျဖစ္ေနသည္ကို မွန္ထဲတြင္ အတိုင္းသား ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည္။ ထိုခဏတြင္ ႏြယ္နီ၏ စိတ္အာ႐ုံတြင္ ေစာေစာပိုင္းက သူမေတြ႕ျမင္ခဲ့ရေသာ လီးၿပဲႀကီးကို သတိရမိသြားၿပီး မ်က္လုံးေလး မွိတ္ကာ စိတ္မွန္းျဖင့္ လီးႀကီးကို ျမင္ေယာင္ကာ ေစာက္ပတ္ဝေလးကို လက္ေခ်ာင္းထိပ္ေလးမ်ားျဖင့္ လွည့္ပြတ္ေပးေနမိသည္။ “အို” အရသာ ရွိလွေပမယ့္ အားမရခ်င္။ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ။ ႏြယ္နီ မွန္ေရွ႕မွ လွည့္ထြက္ခဲ့ၿပီး ကုတင္ေစာင္းတြင္ ထိုင္လိုက္သည္။ ႏြယ္နီသည္ နဂိုက ထႂကြေနေသာ ရမက္စိတ္ကို လက္ျဖင့္ ေျဖေဖ်ာက္ရင္း အျပာကားကို ၾကည့္ခဲ့ၿပီး အရက္ကိုပါ ေသာက္လိုက္မိေလေတာ့ သူမ၏ ရာဂစိတ္ေတြက အဆမတန္ပင္ ထႂကြလာ႐ုံမက အရွက္တရားပင္ မရွိေတာ့သေလာက္ နီးနီး ျဖစ္လို႔ေနပါၿပီ။ “ဟင္း…ဟင္း..အင့္….အင္း….” ပြတ္ရင္း ေစာက္ေစ့ကေလးကို ထိမိေတာ့ က်င္ဆိမ့္တက္သြားသည္။ ဒီေတာ့ ေစာက္ေစ့ကို ဖိ၍ ပြတ္သည္။ ေစာက္ေခါင္းထဲကို တစုံတခု ထိုးထည့္ခ်င္ေသာ စိတ္ေတြကလည္း ျပင္းျပထက္သန္လို႔ လာရသည္။ မွိတ္ထားေသာ မ်က္လုံးထဲတြင္ေတာ့ သူမေတြ႕ခဲ့သည့္ လီးႀကီးကို အာ႐ုံ မျပတ္ေပ။ “အင္း..ဟင္း..ဟင္း…..ရွီး……အ….” “ကြၽီ..” အိပ္ခန္းတံခါး ပြင့္သြားသံ ၾကားသျဖင့္ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထဲကို လွမ္းဝင္လာေသာ ကိုေက်ာ္စိန္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။

တစ္ေန႔လုံး မၿငိမ္းႏိုင္တဲ့မီး အရက္ပါ ထပ္ေသာက္လာလိုက္ေတာ့ ကိုေက်ာ္စိန္တစ္ေယာက္ ရဲဝံ့၍ ေနပါၿပီ။ အိပ္ခန္းထဲမွ ၿငီးသံ သဲ့သဲ့ ၾကားရ၍ တံခါးကို ဟၾကည့္လိုက္ရာ ႏြယ္နီတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ကိုေက်ာ္စိန္ ခ်က္ခ်င္းပင္ အခန္းထဲသို႔ လွစ္ခနဲ ဝင္လာခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။ “ဟင္… ဦးေလး” ႏြယ္နီ မ်က္လုံးေလးေတြ ဝိုင္းသြားရစဥ္ ကိုေက်ာ္စိန္က အခန္းထဲ အေရာက္ မတ္တတ္ရပ္၍ ပုဆိုးကို ခြၽတ္ခ်ပစ္လိုက္သည္။ “အို” တန္းမတ္ေနေသာ အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္းျဖင့္ လီးတန္မဲမဲႀကီးက ၿပဲလန္၍ေတာ့ မေန။ ေစာေစာက လီးႀကီးထက္ေတာ့ ႀကီးသည္။ ရွည္သည္။ ကိုေက်ာ္စိန္က အသားျဖဴေပမယ့္ လီးႀကီးက မဲမဲႀကီး။ ကိုေက်ာ္စိန္ ေရွ႕သို႔ လွမ္းလိုက္ရင္း သူ႔အက်ႌကိုပါ ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ ကိုယ္လုံးတီး ျဖစ္သြားေပၿပီ။ ႏြယ္နီ လူးလဲထလိုက္ၿပီး သူမ၏ ဝတ္လစ္စလစ္ ကိုယ္လုံးေလးကို ကုတင္ေစာင္းတြင္ ဒူးေထာက္၍ ထိုင္လိုက္သည္။ ေရွ႕သို႔ လွမ္းလာေသာ ကိုေက်ာ္စိန္က သူမႏွင့္ လက္တစ္ကမ္း အကြာသို႔ ေရာက္လာသည္။ “ေန…ေနအုံး… ဦးေလး” ကိုေက်ာ္စိန္ ရပ္လိုက္သည္။ ႏြယ္နီက အိပ္ယာေပၚတြင္ပင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လိုက္ၿပီး လက္တစ္ဖက္က ေနာက္သို႔ ျပန္၍ ေထာက္ကာ လီးႀကီးကို ၾကည့္ရင္း ေစာက္ပတ္ထဲ လက္ခလယ္ ထိုးထည့္ကာ ကလိသည္။ “ဟို… ဦးေလးဟာ ႀကီးကို….ၿဖဲ…..ၿဖဲလိုက္” ကိုေက်ာ္စိန႔္လီးက ထိပ္ဝေပၚ႐ုံသာ ရွိေသာ လီးငုံမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနေသာ လီးကို ကိုေက်ာ္စိန္က လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ထိပ္ဖ်ားမွ အရည္ျပားကို ဒစ္ႀကီးေပၚေအာင္ ဆြဲလွန္ခ်လိုက္ေတာ့ စိုက္ၾကည့္ေနေသာ ႏြယ္နီ၏ လက္ခလယ္က ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ ပို၍ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ျဖင့္ အသြင္းအထုတ္ လုပ္လာသည္။ “အင္း…ဟင္း… အင့္….အင္း” အနီးကပ္ ေတြ႕ေနရေသာ ကိုေက်ာ္စိန္ မေနႏိုင္ေတာ့ “ႏြယ္နီေလး…. သမီး ေစာက္ပတ္ေလးထဲ… ဦးေလးလီးႀကီး ထည့္လိုက္ရင္… ဒီထက္ ပိုေကာင္းမွာ ..သမီးရဲ႕” “ထည့္….ထည့္ေလ….လာ.. လာ…” ႏြယ္နီက လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ လွမ္းဆြဲေခၚသည္။ ေရွ႕သို႔ တိုးကပ္လာၿပီး ကိုေက်ာ္စိန္က ကုတင္ေပၚမွ ႏြယ္နီကို ကုတင္ေစာင္းတြင္ ကန႔္လန႔္ျဖတ္ လွဲေစၿပီး သူမ၏ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို သူ႔ပုခုံးတဖက္စီတြင္ တင္ကာ လီးထိပ္ကို စို႐ႊဲေနေသာ ေစာက္ပတ္အဝတြင္ ေတ့ကပ္လိုက္သည္။ “သြင္း… သြင္းေတာ့ေလ…” “ျဗစ္….ျဗစ္… ေဖာက္… ႁဗြတ္… ဖြတ္… အီး…အား…..အေမ့….အီး….” စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ေသာ ကိုေက်ာ္စိန္က လီးကို အဆုံးဝင္ေအာင္ တစ္ခ်က္တည္းေဆာင့္၍ သြင္းခ်လိုက္သည္။

ႏြယ္နီတစ္ေယာက္ ေကာ့တက္သြားၿပီး တကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနရွာသည္။ ကိုေက်ာ္စိန္ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္သည္။ မဆန႔္မၿပဲျဖင့္ လီးႀကီးတဆုံးဝင္ေနေသာ ေစာက္ပတ္ေလး အဝမွ ေသြးစီးေၾကာင္းေလး ေတြ႕လိုက္ရသည္။ လက္လွမ္း၍ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ေခ်ေပးလိုက္သည္။ “လုပ္….လုပ္ေလ… ဦးေလးရ…..အ.. အမေလး..ေလး….” “ ႏြယ္နီေလး” ”အင္း” ”ေကာင္းလား” ေသြးထြက္ေနမွန္း သိ၍ နာက်င္မႈ သက္သာေအာင္ အေဆာင့္ရပ္ၿပီး ႏို႔ေတြကို ကလိေပးေနရာမွ ေမးလိုက္သည္။ “အင္းဟင္း…. လုပ္….လုပ္…. နာနာေလး…ေကာင္းတယ္… ေဆာင့္ေပးပါ….အား… အင့္…..အေမ့…….တအားေဆာင့္ေပးပါ” “အ…အား…. ေဆာင့္စမ္းပါ… ဦးေလးရဲ႕…. ဘာလဲ..အားမရွိဘူးလား….ကြၽတ္…ကြၽတ္….အင့္..ဟင့္…” ကိုေက်ာ္စိန္ သူမ၏ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို ဖိညႇစ္ဆြဲကိုင္ၿပီး အသားကုန္ ေဆာင့္လိုးပါေတာ့သည္။ “ျဗစ္…… ဘြတ္……ပလြတ္… ဖြတ္…..ျဗစ္… အား…….အင္း…အင့္… အ..အေမ့ အား…. ၿပီး.. ၿပီး.. ၿပီးေတာ့မယ္… အိ…..အ… အိုးးး.. ၿပီး…. အားးးးး” ႏြယ္နီ ခါးေလး ေကာ့တက္ကာ ေခါင္ေလး ဘယ္ညာရမ္းခါရင္း တစ္ခ်ီ ၿပီးသြားသည္။ မၿပီးေသးေသာ ကိုေက်ာ္စိန္က အရွိန္ကို ေလွ်ာ့၍ တစ္ခ်က္ခ်င္း ေဆာင့္ေပးသည္။ ႏြယ္နီ အာသာေျပေသးပုံမရ။ ေစာက္ပတ္ထဲမွ တလႈပ္လႈပ္ တ႐ြ႐ြျဖင့္ သူ႔လီးႀကီးကို ဖ်စ္ညႇစ္ ဆုပ္နယ္ေပးေနသည္။ တစ္ခ်က္ခ်င္း ေဆာင့္ေပးေနရာမွ ခဏအၾကာ ေနာက္တစ္ခ်ီအတြက္ အၿပီးလိုးရန္ အိုင္ထြန္း႐ႊဲနစ္ေနၿပီး ေခ်ာစိစိျဖစ္ေနေသာ အရည္မ်ားကို သုတ္ေပးရန္ ရည္႐ြယ္၍ ကိုေက်ာ္စိန္ လီးႀကီးကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ “အိုး….မထုတ္…..မထုတ္နဲ႔ေလ… လုပ္….လုပ္…လုပ္ေလ… ဦးေလးကလဲ..ကြၽတ္.. ေျပာလိုက္ရတာေနာ္…..ဟင့္ဟင့္” “လိုးပါ့မယ္…. ႏြယ္နီရဲ႕… ေတာ္ၾကာ ႏြယ္နီေလးကသာ…. နာတယ္ ေတာ္ၿပီလို႔ မေျပာနဲ႔…” “ အံမာ… ဦးေလးကလား… ႏြယ္နီ ခံႏိုင္ေအာင္ ခံမယ္…. စိန္လိုက္ေလ…. ဦးေလး တစ္ညလုံး လိုးေပးမလား.. ဦးေလး အားကုန္သာလုပ္… ကြဲခ်င္ ကြဲသြားပေလ့ေစ… ဦးေလးဟာႀကီးသာ မထုတ္ပစ္နဲ႔… ႏြယ္နီ ေအာင့္ၿပီး ခံႏိုင္ေအာင္ ခံမယ္” ႏွစ္ေယာက္သား တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း ၿပဳံးလိုက္ၾကကာ ဒစ္ေပၚသည္အထိ အျပင္သို႔ေရာက္ေနေသာ လီးႀကီးကို ျဗစ္ခနဲ တဆုံး ေဆာင့္သြင္းလိုက္ေတာ့ ႏြယ္နီေလးမွာ အင့္ခနဲ အသံေလးထြက္ကာ ဟင္းခနဲ သက္ျပင္းေလးခ်၍ မ်က္လုံးေလး ႏွစ္လုံးကို မွိတ္ခ်လိုက္ပါေလေတာ့သည္။….ၿပီး