မမရဲ့ပန်းဦးကို ချွေခွင့်ရလိုက်ပေမယ့်

Unicode

“ဖြန်းးး… လွှတ်စမ်း ရသ… နင် ငါ့ကို ခုလွှတ်” ထူပူသွားတဲ့ ဘယ်ဘက်ပါးကြောင့် မမနဲ့ လူချင်းခွာပြီး ကျနော် အမြတ်တနိုးကြည့်ခဲ့ဖူးတဲ့ မျက်နှာလေးကို ငေးရင်း။ “နင် ငါ့ကို ဒီနေရာကို ချိန်းတာ…. ငါ့ကိုဖက်ပြီး ငါ့နှုတ်ခမ်းကို နမ်းဖို့လား… နင့်ရဲ့ အရေးတကြီး ကိစ္စရှိတယ်ဆိုတာ ဒါလား” “မဟုတ်ဘူး မမ… မမနဲ့ သန့်စင်ဆိုတဲ့ လူကြီး လက်ထပ်ဖို့တစ်ပတ်အလိုမှာ ကျနော့်ဘဝနဲ့ ရင်းပြီးချစ်ခဲ့ရတဲ့ မမကို ခနတဖြုတ်အဖြစ် တွေ့ခွင့်မရှိတော့ ဘူးလား… ပြောစမ်းပါအုံး ဒေါ်စုစုမောင်… ငြိတွယ်ခဲ့ဖူးတဲ့ သံယောဇဉ် တွေက သဲထဲရေသွန် ဖြစ်ကုန်တာလား… အသွေးအသားတွေပုံအောပြီး ချစ်ခဲ့ရတာတွေက တိမ်ပေါ် အရုပ်ရေးသလိုလား… ခင်ဗျား ဗျာ… ရက်စက်လွန်းမနေဘူးလား” စကားလုံးတွေကို နှုတ်ခမ်းဝမှ တရစပ်ဖွင့်ဟရင်း ကျနော့်ပါးပြင်ထက်ဆီမှာ မျက်ရည်တွေ စကျလာပြန်တယ်။ နေရာကား အထင်ကရနယ်မြေ အင်းလျားကန်ဘောင်။ ထိုကန်ဘောင်ထက်မှာ အင်းလျားရေပြင်ကို ဘေးခိုင်းပြီး မျက်ရည်စတွေနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်နေတဲ့ ရသနဲ့ စုစုမောင်။ လွန်ခဲ့သော တစ်ပတ်ခန့်က ဒီရက်ဒီနေရာမှာတွေ့ဖို့ မမကို နောက်ဆုံးအနေနဲ့ ခွင့်တောင်းခဲ့တာ။ နှစ်ယောက်သားကြား တိတ်ဆိတ်နေတဲ့ အခြေနေကို ကျနော်ကပဲ ပြန်လည်စတင်လိုက်တယ်။ “မမဘက်က ပြောစရာမရှိတော့ဘူးဆိုရင် ကျနော်ပြန်တော့မယ်”။ ကျောက်ဆစ်ရုပ်တစ်ရုပ်ပမာ ရပ်နေနိုင်တဲ့ စိမ်းကားနိုင်သူကြီးကို ကျောခိုင်းပြီး ခြေလှမ်းတွေကို ရန်ကုန်-ပြည်လမ်း ဟိုဘက်ခြမ်းရှိ ဘတ်စ်ကား ဂိတ်လေးဆီသို့ ဦးတည်လိုက်တော့တယ်။ ခြေထောက်နဲ့မြေကြီး ထိနေလား မသဲကွဲပေမယ့် ကျနော့်အတွေးတွေကတော့ လွန်ခဲ့သော တစ်နှစ်ဆိုတဲ့ အချိန်ဆီသို့ ပြေးလွှားကူးခပ်ရင်း။ ကျနော်တို့ မြို့လေးမှာ အဝေးသင်တက်ရင်း အလုပ်လက်မဲ့ဖြစ်နေတာကို မကြည့်ရက်နိုင်တဲ့ ဖခင်က “သာကေတ”မှာရှိတဲ့ အဖွားအိမ်ကနေတစ်ဆင့် သင်တန်းတစ်ခုခုတက်ဖို့ တချက်လွှတ် အမိန့်ကြောင့် အထုပ်အပိုးပြင်ရင်း ရန်ကုန်မြေကို ခြေချခွင့်ရခဲ့ပြန်တယ်။ အဖွားနဲ့အန်တီလေးရဲ့ အစီစဉ်ကြောင့် အဖွားတို့အိမ်အောက်ထပ်မှာပဲ စတည်းချလိုက်တယ်။

“သား ရသရေ” အိမ်ငှါး ကောင်မလေးရောက်လာရင်တော့ ငါ့မြေးအပေါ်ထပ်ပြောင်းရမယ်ဆိုတဲ့ စကားခံကြောင့် အိပ်ယာလောက်သာ အောက်ထပ်မှာ ပြင်ဆင်ပြီး ဘာသင်တန်းတက်ရင်ကောင်းမလဲ တွေးကြည့်တော့ အန်တီလေးကသူ့သူငယ်ချင်း ကွန်ပျူတာ (ဂရက်ဖစ်) သင်တန်းဖွင့်ထားတယ်။ အဲ့မှာလိုက်အပ်ပေးမယ်လို့ ပြောလာတော့ ကျနော်လည်းစဉ်စားမနေတော့ပဲ ခေါင်းညိတ်လိုက်ရတယ်။ အစ်ကိုဝမ်းကွဲနဲ့ သင်တန်းတူစတက်တဲ့နေ့မှာ ကျနော့်ကမ္ဘာကို ဖျက်စီးမယ့်၊ ကျနော့်ကို အချစ်နယ်ပယ်တစ်ခုထဲ ရောက်အောင်ဆွဲသွင်း ပစ်ခဲ့တဲ့ “စုစုမောင်”ဆိုတဲ့ မိန်းမရိုင်းကြီးကို စတင်ဆုံစည်းခွင့်ရခဲ့တယ်။ သြရှချိုသာသော အသံတစ်ခုက နားစည်ထဲသို့ ပဲ့တင်ဝင်လာတာကြောင့် ခေါင်းမော့ အကြည့်မှာ “မင်္ဂလာပါ… မမက မင်းတို့ကို ဂရက်ဖစ် ပိုင်းနဲ့ပက်သက်ပြီး အခြေခံကစသင်ပေးမှာပါ.. မမနာမည်က စုစုမောင်လို့ ခေါ်တယ်။ အကြည့်တွေကို ထိုမမဆီသို့ ရွေ့လိုက်ချိန်မှာတော့ မြင့်မာတဲ့အရပ်နဲ့လိုက်ဖက်တဲ့ ကောက်ကြောင်း အလုံးအဝန်းအဖုအထစ်တွေနဲ့ နုနုယ်ပျိုပျစ်တဲ့မျက်နှာလေးကို မှင်သက်ငေးမောလိုက်မိတယ်။ “အိုး လှချက်… (ကျနော့်အရမ်း ကြိုက်တဲ့ လုလုအောင် အစစ်အပေါက်မျိုး) တံတွေးကို ဂလုခနဲမြိုချလိုက်ပြီး တပြိုင်တည်းမှာ ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ တပ်မက်ခြင်းနဲ့ ရာဂမီးတွေကြောင့် အောက်က ကိုရွှေပန်းက ဖြောင်းခနဲ အမောက်ထောင်လာတယ်။ တတွတ်တွတ်ရှင်းပြနေတဲ့ သင်တန်းစာကို စိတ်မဝင်စားပဲ မမရဲ့ ရူမငြီးတဲ့ အလှကိုခေါင်းစခြေဖျား မျက်တောင်ခတ်တမ်းရူစားနေတော့ ဘေးက နောင်တော်ဝမ်းကွဲက “အမောင်ရသ” ရွှေစိတ်တော်ထိန်းပါလို့ စနောက်လိုက်တာကြောင့် မျက်လွှာချပြီး စာဘက်ကို အာရုံပြန်စိုက်လာရတယ်။ ဖူးစာဟူသည် နဖူးမှာ စာမကပ်ထားသလို ဦးရာလူပါဆိုတဲ့ စနစ်လည်းမဟုတ်တာကြောင့် ကျနော်နဲ့မမကို သံသရာစက်ဝိုင်းက နောက်တစ်ကျော့ ပြန်အပတ်မှာ ဆုံခွင့် ပေးလိုက်ပုံက။ “ရသ.. မြေးရေ..ရသ” ဖွားမြေးလေး ထကွဲ့..မင်းနေတဲ့အောက်ထပ်ကို ငှါးမယ့် သမီးလေးရောက်လာပြီကွဲ့…သားနေရာရွေ့ပေးအုံး”။

ကျနော်ရဲ့ ဘုံရွှေနန်းကို လုယူမယ့် ရန်သူတော်ကို မော့ကြည့်လိုက်ချိန်မှာတော့ “ဟာ….မမ… အဲ…  တီချယ်” ကျနော့်ကို ကလေးလေးတစ်ဦးပမာ ကြည့်နေတဲ့ မမရဲ့မျက်ဝန်းလေးတွေနဲ့ ဆုံတွေ့ခိုက်မှာတော့ “ဝုန်း…ဘလုန်း…ဘွမ်းး” ရင်ထဲမှာ သင်္ဘောကြီး ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် ဖြတ်မောင်းသွားသလိုပါပဲလား။ “ဟိတ်…ဘာကြည့်နေတာလဲ ထတော့… နှုတ်ခမ်းဝတွေမှာ အာပုတ်ရည်စီးကြောင်းတွေနဲ့ကွာ”။ မမစကားကြောင့် နှုတ်ခမ်းဝကို လက်နဲ့အသာသုတ်ရင်း အိပ်ယာသိမ်းကာ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့ မျက်နှာသစ်ဖို့ ထွက်လာလိုက်တော့တယ်။ “အို အသင်လောကကြီး” မမကို မွေးဖွားပေးလိုက်တဲ့ အတွက် ခင်ဗျားကို စောက်ရမ်း ကျေးဇူးတင်တယ်ဗျာ။ “တစ်အိမ်တည်းမှာနေတဲ့ အပေါ်ထပ်နဲ့အောက်ထပ်ဇာတ်လမ်းက ခင်ဗျားတို့ကြားနေကျ ဇာတ်လမ်းတွေလိုပဲ အိုးချင်းထား အိုးချင်ထိကြကုန်တာပေါ့။ မမနဲ့ကျနော့်ရဲ့ ရင်းနှီးမှုက တစထက်တစ ငြိတွယ်ရစ်ပတ်လာပုံက မြန်ဆန်လွန်းတယ်။ ကျနော့်နဲ့ကျနော့် မိသားစုအကြောင်းကို ပြောပြထားသလို မမရဲ့မိသားစုရယ်၊ မမမှာ လူကြီးတွေစေ့စပ်ပေးထားတဲ့ “ကိုသန့်စင်”ဆိုတဲ့ လူရယ်ရှိနေတာ သိလိုက်ရတယ်။ ဒါပေမယ့် မမက လက်ထပ်ပြီးသားမှမဟုတ်တာ မမကိုချစ်ခွင့် ကျနော်မှာလည်းရှိတယ်။ “ရသရေ…ရသ… မင်းကြိုက်တဲ့ ရုပ်ရှင် ရုံတင်ပြီကွ” “ဟုတ်လား…မမလိုက်ပြမယ်ပြောထားတယ်လေ…အဲ့ တာ ဒီည ညပွဲလိုက်ပြပါ” “အေးပါကွာ… မမ သင်တန်းက စောပြန်ခဲ့မယ်…. မင်းအဆင်သင့်ပြင်ထား” ညရောက်တော့ ခရမ်းနုရောင် ပါတိတ်ဝမ်းဆက်လေးနဲ့ အရမ်းလှနေတဲ့ မမနဲ့ယှဉ်တွဲကာ သာကေတမြရတနာ ရုပ်ရှင်ရုံထဲသို့ ည၉နာရီပွဲကြည့်ရန် ရောက်သွားကြတယ်။ ရုံထဲရောက်တော့ အဲကွန်းအေးဒဏ်ကြောင့် လက်ပြတ်လေးဝတ်လာမိတဲ့ မမက ချမ်းလို့ ထင်ပါရဲ့ ကျနော်နဲ့ပူးကပ်ထိုင်ပြီး လက်ဖျားလေးတွေပါ အေးလာတယ်။ မမ ချမ်းနေမှန်သိတော့ သူမလက်ဖျားလေးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး “အရမ်းချမ်းနေလား မမ” “အင်း… နည်းနည်း ချမ်းတယ်” ဆိုပြီး မဝံ့မရဲပြန်ဖြေတဲ့ မမစကားအဆုံးမှာ မမပခုံးလေးကို လှမ်းဖက်ပြီး ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲယူကာ ရုပ်ရှင်ထဲ စိတ်ပြန်နှစ်လိုက်တယ်။

သို့ပေမယ့် ကျနော့်အာရုံတွေ ရုပ်ရှင်ထဲနှစ်မရတော့ပဲ ကျနော့်ခါးကို ပြန်သိုင်းဖက်ပြီး တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ မမအထိတွေ့တွေကို နစ်မျောနေပါပြီ။ သက်ပြင်းကို အခါခါချပြီး မဖြစ်သင့်မှန်းသိပေမယ့် အမည်မဲ့နတ်ဆိုးတစ်ကောင်ရဲ့ တွန်းအားကြောင့် မမနှုတ်ခမ်းအစုံကို ငုံ့ပြီး စုပ်ယူလိုက်ချိန်မှာတော့ “ရသ… ဟင့်အင်း”တဲ့ မမရဲ့ အငြင်းဝါဒကို မျက်ကွယ်ပြုပြီး မမနှုတ်ခမ်းအစုံကို စုပ်ယူရင်း ကျနော်နဲ့မမ အချစ်နယ်ပယ်တစ်ခုဆီသို့ သက်ဆင်းသွားရတယ်။ တုံ့ပြန်နမ်းလာတဲ့ မမနှုတ်ခမ်းတွေရယ် ခပ်တင်းတင်းဖက်လာတဲ့ မမလက်အစုံရယ်ကြောင့် ကျနော့်အချစ်ပိုက်ကွန်ကို အုပ်မိုးကာ ဖမ်းယူလိုက်ချိန်မှာတော့။ “ဟင်းးအင်း..အင်း…”ဆိုတဲ့ ညည်းညူ သံလေးတွေနဲ့အတူ အချစ်နွံထဲသို့ သက်ဆင်းကြရင်း မမရဲ့ ရင်သားထွားထွားလေးတွေကို လက်အစုံပို့ကာ ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ရင်း လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးဆီသို့ အနမ်းရွေ့ကာ စုပ်ယူနမ်းရှိုက်လိုက်တယ်။ “အိုး တော်ပါတော့… ရသရယ်” မမ ဘယ်လိုမှ မနေတတ်တော့ဘူး”တဲ့။ “ကျနော်တို့… အိမ်ပြန်ကြရအောင်..မမ” “ဟင်..ရုပ်ရှင်မှ မပြီးသေးတာကွ..  မင်းပဲကြိုက်တယ်ဆိုလို့ လိုက်ပြတာလေ”။ “ဟင့်အင်း… ခု ရုပ်ရှင်ကို စိတ်မဝင်စားတော့ဘူးဗျာ”လို့ မမနဖူးလေးကို နမ်းရင်း ပြောလိုက်တော့ ”သွားလူဆိုးလေးတဲ့” တက္ကစီငှါးပြီး အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဖွားနဲ့ အန်တီလေးက မအိပ်သေးပဲ တံခါးထဖွင့်ပေးတယ်။ အပေါ် ထပ်တက်ကာ အဝတ်စားလဲပြီး မမနဲ့ရုပ်ရှင်ရုံထဲကအကြောင်းကို ပြန်စဉ်းစားရင်း အောက်က ညီတော်မောင် ခေါင်းထောင်လာတော့ ဖြေးဖြေးလေးပွတ်သပ်ပေးကာ ရှေ့တိုးနောက်ငင် လုပ်ပေးလိုက်တယ်။ “အင်းး…ဟင်း”အံလေးကြိတ်ကာ လက်တွေကို ညီတော်မောင်ဆီ ပွတ်သပ်ပေးနေတုန်း “ဖျပ်…ဖျပ်…” ဟာ မီးပျက်သွားပြီ။ “မမရေ ဖယောင်းတိုင် ဝယ်ပြီးသားရှိရဲ့လား… ကျနော့်မှာ အပိုရှိတယ် မမ..ယူမလားဗျ… အေး အဲ့တာဆိုရင်…. ယူခဲ့ပေးအုံးကွာ…. မမအောက်ထပ်မှာ မှောင်မဲနေပြီ”။ ဖယောင်းတိုင်ယူ အောက်ထပ်ဆင်းကာ မမခန်းဆီသို့ ဝင်လိုက်တယ်။ မီးခြစ် ခြစ်ကာ ဖယောင်းတိုင်းကို မီးညှိလိုက်ချိန်မှာတော့ အဝတ်စားလဲရင်း မီးပျက်သွားတုန်း ရင်လျားလေးနဲ့ ဖြစ်နေတဲ့ မမကို တွေ့လိုက်ချိန်မှာတော့။

ဘယ်လိုမှ ထိန်းသိမ်းမရတော့တဲ့ အချစ်ရေလျင်တွေကို မမပေါ်ကို စီးဆင်းခွင့်ပေးလိုက်ပါတော့တယ်။ မတ်တပ်လေးရပ်နေတဲ့ မမကိုယ်လေးကို နံရံဆီ တွဲမှီပီး နှုတ်ခမ်းအစုံကို နမ်းယူစုပ်ငင်လိုက်တယ်။ “ရသရယ်”ဆိုတဲ့ ညည်းသံလေးကို မကြားချင်ယောင်ဆောင်ကာ နောက်တစ်တစ်ဆင့်တက်ဖို့ မမရင်သားအပေါ်ကို အုပ်စိုးထားတဲ့ ထမီစလေးကို ဖြည်ချလိုက်ချိန်မှာတော့။ ဖယောင်းတိုင် မီးရောင်ကြောင့် ဝင်းဝါစိုပြေပြီး မကြီးမသေးလွန်တဲ့ ရွှေရင်နှစ်မွှာကို အခိုက်တန့် ငေးကြည့်ရင်း ကျနော် ခေါင်းလေးငုံကာ နှုတ်ခမ်းအစုံကို ချိုသီးခေါင်းလေးတွေဆီ စို့ယူနမ်းရှိုက်လိုက်တော့တယ်။ “ပြွတ်စ့်… ..ပြွတ်စ်” “အင်းးဟင်းးဟင်းး… ရသရယ်” တဖက်ကို စို့ယူနေချိန် တဖက်ကို ပွတ်နယ်ပေးလိုက်တော့ ကျနော့်ဆံပင်တွေကို ထိုးဖွကာ တအင်းအင်း ညည်းညူသံတွေက အခန်းပြင်ဘက်ကို လျှံထွက်မှာ စိုးရွံ့စရာ။ ချစ်တလင်း ခင်းဖို့ အတွေ့အကြုံကို သဘာဝတရားကြီးက သင်ပေးလိုက်ရုံမက ဟိုကားတွေရဲ့ အတွေ့ကြုံကြောင့် နှုတ်ခမ်းတွေကို ရွှေရင်အစုံကို ကျောခိုင်းကာ ဗိုက်သားရှပ်ရှပ်လေးတွေကို နမ်းရင်း ဒူးထောက်ကာ မမရဲ့ ဆီးခုံမွှေးညင်းလေးတွေက တဆင့် ပိပိကွဲကြောင်းလေးကို နှာခေါင်းချွန်လေးနဲ့ ထိတွေ့ခွင့်ပေးလိုက်တော့။ မမ ဒူးမခိုင်တော့ဘူး ထင်ပါရဲ့ “အိပ်ယာပေါ် သွားကြရအောင်ကွာ”တဲ့။ မမကိုယ်လေးကို ပွေ့ယူပြီး အိပ်ယာပေါ်တင်ကာ မမပေါင်ကြားထဲ တိုးဝှေးရင်း ထောင်ထနေတဲ့ အစိလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖိကိုက်ပြီး ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ခါပေးလိုက်တော့ “အိုး..အချစ်ရာ… မမရူးလိမ့်မယ်… အားး…ရှီးးး”တဲ့။ ခါးလေးခွေပြီး ကျနော့်ပါးပြင်ကို ပွတ်သပ်ရင်း “ဘုန်းနိမ့်မှာ မကြောက်ဘူးလား”တဲ့။ “ဟင့်အင်း… အဲ့အယူတွေ ကျနော့်မှာမရှိပါဘူး မမ… မမကို ချစ်တာ ရှုံးခြင်း မြတ်ခြင်း ဘုန်းနိမ့်ခြင်းစတာတွေ ဘာမှမရှိပါဘူးဗျာ” “မောင်ရယ် ချစ်တတ်လိုက်တာကွာ”လို့ တီတိုးလေးပြောပြီး သူမပေါင်လေးတွေကို ဟပေးလာတော့ ကျနော်လည်း မရဲ့ပိပိလေးကို အသာလေးဖြဲယူကာ အတွင်းသားရဲရဲလေးတွေကို လျှာဖျားလေးနဲ့ ခပ်ပြင်းပြင်းလေး ယက်ပေးလိုက်တယ်။ မမပိပိက ဝတ်ရည်လေးတွေ လျှံကျလာတော့ နှုတ်ခမ်းတွေကို ခွာလိုက်ပြီး ညာလက်ခလယ်လေးနဲ့ အကွဲကြောင်းလေးကို ထိုးမြုပ်လိုက်တော့ တင်းခံနေတဲ့ အရာတစ်ခုကြောင့် မမမျက်နှာလေးကို မြတ်တနိုးကြည့်ရင်း မမရဲ့အပျိုရည်လေးကို ယူငင်ဖို့ ကျနော် ချီတုံချတုံ ဖြစ်သွားရတယ်။

မမကတော့ နားလည်သည့်အလား “မမရဲ့ အပျိုရည်ကို… မောင့်ကိုပဲ ပေးပါရစေ”လို့ တိုးတိုးလေး ကပ်ပြောလာတော့ အတွေ့ကို မရှောင်နိုင်တော့ပဲ မမပိပိလေးနဲ့ ကျနော့မျက်နှာကို နောက်တစ်ကြိမ် ဆင်းသက်ခွင့် ပေးလိုက်တော့တယ်။ အရည်စတွေက နှာခေါင်းနဲ့ နှုတ်ခမ်းကို ထိပေလာတော့ ညှီတီတီအနံ့လေးက စိတ်ရိုင်းတွေကို ပို၍နှိုးဆော်လိုက်သလိုလို။ ထောင်မတ်နေပြီ ဖြစ်တဲ့ ညီတော်မောင်က မမရဲ့ ညီမလေးကို ငိုယိုပြီး ထိတွေ့ပေးဖို့ ခွင့်ပန်လာတော့ မမပေါင်ကြားထဲက ထွက်ကာ ဒူးထောင်ပြီး ပုဆိုးစကို ဖြည်ချလိုက်တယ်။ ခြောက်လမကျော်ကျော်လောက် မတ်ကာ ထောင်မတ်နေတဲ့ လီးက ကျနော့်အတွက်တော့ ရိုးနေပေမယ့် မမအတွက်တော့ ရင်ဖိုစရာ။ “ထွားလိုက်တာ… မောင်ရာ”တဲ့ ဟုတ်ပါရဲ့ ကျနော့်ညီတော်မောင်က တကယ့်ကို ထွားကြိုင်းမာတင်းနေတာ သဘာဝကြီးက ပေးထားတဲ့ လက်ဆောင်တစ်ခုပါပဲ။ မမအပေါ်ကို အုပ်မိုးကာ ကျနော့်လီးကို မမရဲ့ ပိပိအဝလေးကို တေ့ပေးပြီး ဖြေးညှင်းစွာ ဖိချလိုက်တယ်။ အထိတွေ့က အာခေါင်တွေခြောက်သွားပြီး မမပိပိထဲက အမှေးပါးလေး ခံနေတဲ့အတွက် နာမှာစိုးရိမ်တာကြောင့် သွင်းနေလက်စကို ရပ်ထားရင်း မမလည်တိုင်လေးကို မနာအောင်ကိုက်ပေးလိုက်တယ်။ (ကောင်မလေးတွေရဲ့ လည်တိုင်ကို ကိုက်ပေးရင် ထွန့်ထွန့်လူးသွားတတ်ကြတယ်..ခြွင်းချက်တော့ရှိပေမယ့် များသောအားဖြင့် အဲ့လည်တိုင်လေးကိုဖွပြီးကိုက်ပေးရင် ဟော့သွားတတ်ကြတယ်ဗျ) မမ လူးလွန့်နေတာ မြင်တော့ သွင်းလက်စ လီးကို အသာလေးပြန်ထုတ်ကာ အားနဲ့ ဖိချပေးလိုက်တယ်။ “ဗြစ်.. ဖောက်.. ဗြွတ်” “အင့်…အားး” လီးကအမှေးပါးလေးကို ကျော်ဖြတ်ပြီး သုံးလက်မလောက် ဝင်သွားတော့ ရှုံ့မဲ့နေတဲ့မျက်နှာလေးကို နမ်းရင်း တဆုံးထိ ဖိချလိုက်တယ်။ “ဗြွတ်… စွပ်..” “အိုး… မမအချစ်ရယ်…” မမရဲ့ အသံလေးကိုမကြားတော့ပဲ ကျနော့်လီးကို ဖြေးညင်းစွာ သွင်းထုတ်လုပ်ပေးရင်း မမရဲ့ ရင်သားလေးတွေကို ဆုပ်နယ်ရင်း ကာမရေပြင်မှာ ကူးခပ်နေလိုက်သည်။ “အချစ်ရေ… အသဲ.. မမအသဲရေ… မမ ရှူးထွက်ချင်သလိုကြီးပဲကွာ… အားအား.. အင်းဟင်းးဟင်းး… မထိန်းနိုင်တော့ဘူး… အားးး… အိုးးးး…. မမ ထွက်ကျကုန်ပြီဆို…. အားးးးး”ဟု ဆိုကာ ဗို့အားပြင်းတဲ့ လျှပ်စီးကြောင်းတစ်ခု မမကိုယ်ထဲ စီးဝင်သွားသလို ဆန့်ငင် ဆန့်ငင် ဖြစ်သွားတော့တယ်။

မောဟိုက်နေတဲ့ မမက “ခန ရပ်ပေးကွာ…အားးအ့.. အချစ်ရာ”ဟု တောင်းဆိုလာတယ်။ မမရဲ့ တားမြစ်သံတွေကို ဂရုမစိုက်မိပဲ ဆောင့်ချက်တွေကို သွက်ပေးလိုက်သည်။ အချက်၅၀လောက် ဆောင့်လိုးပြီးချိန်မှာတော့ ကျနော့်လီးတစ်ချောင်လုံး တင်းမာလာကာ အကြောတွေ ထောင်တက်ပြီး အရည်တွေ ပန်းထွက်‌တော့မယ်ဆိုတာ သိလိုက်တော့ စိတ်ကိုလျှော့ချပြီး “အ့…အ့.. ပြီး… ထွက်.. ထွက်… ထွက်တော့မယ် မမ… အား…အားးးး…. အိုး..မမရာ” ကျနော့ ခန္ဓာကိုတစ်ခုလုံး ဖျင်းကနဲ ဖျင်းကနဲ ဖြစ်သွားကာ သုတ်ရည်တွေကို အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ မမရဲ့ ပိပိလေးထဲ ပန်းထည့်ပေးလိုက်တော့ မမတစ်ယောက် လူးလွန့်ကော့ပျံကာ “အားး… အချစ်ရယ် … အိုးးး….ရှီးးးး” ဒုတိယ အကြိမ် ပြီးဆုံးချင်းသို့ ရောက်ရှိသွားတော့သည်။ တစ်ညလုံး ချစ်ရည်လူးရင် မနက်၄နာရီလောက် အပေါ်ထပ်အခန်းကို ပြန်တက်လာလိုက်တယ်။ မမလည်း နွမ်းလျတဲ့လေသံလေးနဲ့ “မောင့်ကို မခွဲချင်ဘူးကွာ”တဲ့။ သေချာတာတော့ အပေါ်ထပ်ကို ပြန်တက်လာတဲ့ ကျနော့်ဒူးတွေကလည်း ယိုင်နဲ့နဲ့ရယ်ပါ။ နောက်ရက်တွေကျ သင်တန်းသားလေး ကျနော်နဲ့ သင်တန်းဆရာမလေး မမက အများသူငှါရှေ့မှာတော့ တကယ့်ကို ဆရာနဲ့တပည့်တွေလိုပါပဲ။ ဒါပေမယ့် အဲ့နောက်ကွယ်မှာတော့ “မမနဲ့အတူ ရေချိုးမယ်ကွာ” “အာ ရှက်စရာကြီး မောင်ရာ….မရဘူး” ငြင်းနေပေမယ့် စွေ့ခနဲ့ပွေ့ချီကာ ရေချိုးခန်းထဲ မလာတဲ့ ကျနော့်ကိုတော့ မမ လုံးဝမတားနိုင်တော့။ ရေချိုးရင် မမတကိုယ်လုံးကို ဆပ်ပြာနဲ့ ပွတ်တိုက်ပေးခြင်း၊ မမရဲပိပိလေးကို လက်လေးနဲ့ ဆေးကြောပေးခြင်း၊ မမကို ရေချိုးခန်းနံရံမှာ မတ်တပ်ရပ်ခိုင်းပြီး မတ်တပ်လိုးခြင်း၊ အိုး…လိုးနည်းအစုံ အချစ်ပေါင်းစုံနဲ့ ချစ်လိုက်ကြတာ နေ့တွေ ညတွေတောင် မေ့မတတ်ပါပဲဗျာ။ တခါတလေ အဖွားနဲ့ အန်တီလေးမရှိခိုက် ကျနော့်ကို အိပ်ယာမနှိုးပဲ ကျနော့်ပေါင်ကြားက ငပဲကို လွေနေတဲ့ မမရဲ့ပြုမူလေးတွေက အသဲယားချင်စရာ။ ဒီလိုနဲ့ ရာသီစက်ဝန်းကြီးက တစ်ပတ်ပြန်လည်လာပြန်ပြီ။ ကျနော်နဲ့ မမကြားမှာ ရှိနှင့်နေပြီဖြစ်တဲ့ ကိုသန့်စင်တစ်ယောက် စင်္ကာပူက ပြန်ရောက်လာချိန်မှာတော့ “မမဒီအိမ်ကနေ ပြောင်းရတော့မယ်… မမကို ကိုသန့်စင်က သူဝယ်ထားတဲ့ တိုက်ခန်းမှာ ရွှေ့နေပေးဖို့ ပြောလာတယ်…. ပြီးတော့ လက်ထပ်ပြီးရင်လည်း နေရမှာ”တဲ့။

မမပြောတဲ့ စကားတွေကို မျက်ရည်အဝိုင်းသားနဲ့ နားထောင်နေတဲ့ ကျနော့်ကို ကြည့်ရင်း ”မောင်ရယ်”ဟုဆိုကာ ကျနော့်ခါးကို သိုင်းဖက်လာတယ်။ “မမကို ခိုးပြေးမယ်ကွာ” “မဖြစ်ဘူး…မောင်… မမလေ လူကြီးတွေနဲ့ ကိုသန့်စင်ကို ပေးထားတဲ့ ကတိကို တည်ချင်တယ်” “ဗျာ…ပြောထွက်လိုက်တာဗျာ.. အဲ့ကတိတွေကြောင့်… ကျနော်တစ်ခုခုဖြစ်သွားမှာ မမကြည့်ရက်သလား” မမ မျက်ဝန်းက မျက်ရည်တွေ ကျလာပေမယ့် ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကိုတော့ အခိုင်အမာ ချထားတဲ့ပုံပါပဲ။ “မမတို့ ပြန်ကြရအောင်… ရသ” အပြန်လမ်းက နှစ်ယောက်စလုံး စကားသံတွေ ဆွံ့အနေကြပေမယ့် တစ်ယောက်လက်ကိုတော့ တစ်ယောက်တွဲထားတုန်းပါပဲ။ နောက်ရက်တွေက စပြီး မမဘက်က သိသိသာသာကြီးကို ပြောင်းလဲသွားကာ ကျနော့်ကို လုံးဝကို အတွေ့မခံတော့တာပါ။ စိတ်ဆင်းရဲတဲ့ဒဏ်ကို မခံနိုင်တော့တဲ့အဆုံး အရက်ဆိုင်မှာ အရက်သောက်ပြီး အမူးလွန်ကာ အဲ့နေ့ညက မမအခန်းရှေ့မှာ သွားပြီးပေါက်ကွဲလိုက်တယ်။  နောက်နေ့အရောက် မမလည်း ရှက်ပြီး ကျနော်အမူးပြေတော့ သိလိုက်ရတာက အိမ်ပြောင်းသွားပြီတဲ့ဗျာ။ အဲ့ရက်ကနေစပြီး ကျနော်နဲ့မမ အဆက်အသွယ်ပြတ်သွားတော့သည်။ သင်တန်းကနေတဆင့် မမဖုန်းကိုရတော့ နောက်ဆုံး တွေ့ခွင့်လေးပေးပါဆိုပြီး တောင်းဆိုလိုက်တယ်။ အတိတ်အကြောင်းကို ပြန်တွေးရင်း မျက်ရည်စတွေကို ဖယ်ရှားရင်း ရန်ကုန်-ပြည်လမ်း တစ်ဖက်ခြမ်းရှိ ကားဂိတ်ကို ကူးဖို့ ဖြတ်လိုက်စဉ်မှာတော့… “ဟေ့ ကောင်လေး… ညီလေးရေ ရှေ့မှာကား…မကူးနဲ့ရပ်နေ… ဟာ…..သူမကြားတာလား” “ကျွီ…..ဒုန်းးးး” ကျနော် ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံး လေထဲမှာ အခိုက်အတန့်တော့ လွှင့်ပါသွားပါတော့တယ်။ အဲ့နောက်မှာတော့ ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံး အမှောင်ထု ဖုံးသွားပြီး ကျနော့် နှုတ်ခမ်းဝဆီမှ အမည်နာမတစ်ခုကို တမ်းတလိုက်မိတယ်…“မမရယ်”လို့…။….ပြီး

Zawgyi

“ျဖန္းးး… လႊတ္စမ္း ရသ… နင္ ငါ့ကို ခုလႊတ္” ထူပူသြားတဲ့ ဘယ္ဘက္ပါးေၾကာင့္ မမနဲ႔ လူခ်င္းခြာၿပီး က်ေနာ္ အျမတ္တႏိုးၾကည့္ခဲ့ဖူးတဲ့ မ်က္ႏွာေလးကို ေငးရင္း။ “နင္ ငါ့ကို ဒီေနရာကို ခ်ိန္းတာ…. ငါ့ကိုဖက္ၿပီး ငါ့ႏႈတ္ခမ္းကို နမ္းဖို႔လား… နင့္ရဲ႕ အေရးတႀကီး ကိစၥရွိတယ္ဆိုတာ ဒါလား” “မဟုတ္ဘူး မမ… မမနဲ႔ သန႔္စင္ဆိုတဲ့ လူႀကီး လက္ထပ္ဖို႔တစ္ပတ္အလိုမွာ က်ေနာ့္ဘဝနဲ႔ ရင္းၿပီးခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ မမကို ခနတျဖဳတ္အျဖစ္ ေတြ႕ခြင့္မရွိေတာ့ ဘူးလား… ေျပာစမ္းပါအုံး ေဒၚစုစုေမာင္… ၿငိတြယ္ခဲ့ဖူးတဲ့ သံေယာဇဥ္ ေတြက သဲထဲေရသြန္ ျဖစ္ကုန္တာလား… အေသြးအသားေတြပုံေအာၿပီး ခ်စ္ခဲ့ရတာေတြက တိမ္ေပၚ အ႐ုပ္ေရးသလိုလား… ခင္ဗ်ား ဗ်ာ… ရက္စက္လြန္းမေနဘူးလား” စကားလုံးေတြကို ႏႈတ္ခမ္းဝမွ တရစပ္ဖြင့္ဟရင္း က်ေနာ့္ပါးျပင္ထက္ဆီမွာ မ်က္ရည္ေတြ စက်လာျပန္တယ္။ ေနရာကား အထင္ကရနယ္ေျမ အင္းလ်ားကန္ေဘာင္။ ထိုကန္ေဘာင္ထက္မွာ အင္းလ်ားေရျပင္ကို ေဘးခိုင္းၿပီး မ်က္ရည္စေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရပ္ေနတဲ့ ရသနဲ႔ စုစုေမာင္။ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ပတ္ခန႔္က ဒီရက္ဒီေနရာမွာေတြ႕ဖို႔ မမကို ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႔ ခြင့္ေတာင္းခဲ့တာ။ ႏွစ္ေယာက္သားၾကား တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ အေျခေနကို က်ေနာ္ကပဲ ျပန္လည္စတင္လိုက္တယ္။ “မမဘက္က ေျပာစရာမရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္ က်ေနာ္ျပန္ေတာ့မယ္”။ ေက်ာက္ဆစ္႐ုပ္တစ္႐ုပ္ပမာ ရပ္ေနႏိုင္တဲ့ စိမ္းကားႏိုင္သူႀကီးကို ေက်ာခိုင္းၿပီး ေျခလွမ္းေတြကို ရန္ကုန္-ျပည္လမ္း ဟိုဘက္ျခမ္းရွိ ဘတ္စ္ကား ဂိတ္ေလးဆီသို႔ ဦးတည္လိုက္ေတာ့တယ္။ ေျခေထာက္နဲ႔ေျမႀကီး ထိေနလား မသဲကြဲေပမယ့္ က်ေနာ့္အေတြးေတြကေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ဆီသို႔ ေျပးလႊားကူးခပ္ရင္း။ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႕ေလးမွာ အေဝးသင္တက္ရင္း အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေနတာကို မၾကည့္ရက္ႏိုင္တဲ့ ဖခင္က “သာေကတ”မွာရွိတဲ့ အဖြားအိမ္ကေနတစ္ဆင့္ သင္တန္းတစ္ခုခုတက္ဖို႔ တခ်က္လႊတ္ အမိန႔္ေၾကာင့္ အထုပ္အပိုးျပင္ရင္း ရန္ကုန္ေျမကို ေျခခ်ခြင့္ရခဲ့ျပန္တယ္။ အဖြားနဲ႔အန္တီေလးရဲ႕ အစီစဥ္ေၾကာင့္ အဖြားတို႔အိမ္ေအာက္ထပ္မွာပဲ စတည္းခ်လိုက္တယ္။

“သား ရသေရ” အိမ္ငွါး ေကာင္မေလးေရာက္လာရင္ေတာ့ ငါ့ေျမးအေပၚထပ္ေျပာင္းရမယ္ဆိုတဲ့ စကားခံေၾကာင့္ အိပ္ယာေလာက္သာ ေအာက္ထပ္မွာ ျပင္ဆင္ၿပီး ဘာသင္တန္းတက္ရင္ေကာင္းမလဲ ေတြးၾကည့္ေတာ့ အန္တီေလးကသူ႔သူငယ္ခ်င္း ကြန္ပ်ဴတာ (ဂရက္ဖစ္) သင္တန္းဖြင့္ထားတယ္။ အဲ့မွာလိုက္အပ္ေပးမယ္လို႔ ေျပာလာေတာ့ က်ေနာ္လည္းစဥ္စားမေနေတာ့ပဲ ေခါင္းညိတ္လိုက္ရတယ္။ အစ္ကိုဝမ္းကြဲနဲ႔ သင္တန္းတူစတက္တဲ့ေန႔မွာ က်ေနာ့္ကမာၻကို ဖ်က္စီးမယ့္၊ က်ေနာ့္ကို အခ်စ္နယ္ပယ္တစ္ခုထဲ ေရာက္ေအာင္ဆြဲသြင္း ပစ္ခဲ့တဲ့ “စုစုေမာင္”ဆိုတဲ့ မိန္းမ႐ိုင္းႀကီးကို စတင္ဆုံစည္းခြင့္ရခဲ့တယ္။ ၾသရွခ်ိဳသာေသာ အသံတစ္ခုက နားစည္ထဲသို႔ ပဲ့တင္ဝင္လာတာေၾကာင့္ ေခါင္းေမာ့ အၾကည့္မွာ “မဂၤလာပါ… မမက မင္းတို႔ကို ဂရက္ဖစ္ ပိုင္းနဲ႔ပက္သက္ၿပီး အေျခခံကစသင္ေပးမွာပါ.. မမနာမည္က စုစုေမာင္လို႔ ေခၚတယ္။ အၾကည့္ေတြကို ထိုမမဆီသို႔ ေ႐ြ႕လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ျမင့္မာတဲ့အရပ္နဲ႔လိုက္ဖက္တဲ့ ေကာက္ေၾကာင္း အလုံးအဝန္းအဖုအထစ္ေတြနဲ႔ ႏုႏုယ္ပ်ိဳပ်စ္တဲ့မ်က္ႏွာေလးကို မွင္သက္ေငးေမာလိုက္မိတယ္။ “အိုး လွခ်က္… (က်ေနာ့္အရမ္း ႀကိဳက္တဲ့ လုလုေအာင္ အစစ္အေပါက္မ်ိဳး) တံေတြးကို ဂလုခနဲၿမိဳခ်လိုက္ၿပီး တၿပိဳင္တည္းမွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ တပ္မက္ျခင္းနဲ႔ ရာဂမီးေတြေၾကာင့္ ေအာက္က ကိုေ႐ႊပန္းက ေျဖာင္းခနဲ အေမာက္ေထာင္လာတယ္။ တတြတ္တြတ္ရွင္းျပေနတဲ့ သင္တန္းစာကို စိတ္မဝင္စားပဲ မမရဲ႕ ႐ူမၿငီးတဲ့ အလွကိုေခါင္းစေျခဖ်ား မ်က္ေတာင္ခတ္တမ္း႐ူစားေနေတာ့ ေဘးက ေနာင္ေတာ္ဝမ္းကြဲက “အေမာင္ရသ” ေ႐ႊစိတ္ေတာ္ထိန္းပါလို႔ စေနာက္လိုက္တာေၾကာင့္ မ်က္လႊာခ်ၿပီး စာဘက္ကို အာ႐ုံျပန္စိုက္လာရတယ္။ ဖူးစာဟူသည္ နဖူးမွာ စာမကပ္ထားသလို ဦးရာလူပါဆိုတဲ့ စနစ္လည္းမဟုတ္တာေၾကာင့္ က်ေနာ္နဲ႔မမကို သံသရာစက္ဝိုင္းက ေနာက္တစ္ေက်ာ့ ျပန္အပတ္မွာ ဆုံခြင့္ ေပးလိုက္ပုံက။ “ရသ.. ေျမးေရ..ရသ” ဖြားေျမးေလး ထကြဲ႕..မင္းေနတဲ့ေအာက္ထပ္ကို ငွါးမယ့္ သမီးေလးေရာက္လာၿပီကြဲ႕…သားေနရာေ႐ြ႕ေပးအုံး”။

က်ေနာ္ရဲ႕ ဘုံေ႐ႊနန္းကို လုယူမယ့္ ရန္သူေတာ္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ “ဟာ….မမ… အဲ…  တီခ်ယ္” က်ေနာ့္ကို ကေလးေလးတစ္ဦးပမာ ၾကည့္ေနတဲ့ မမရဲ႕မ်က္ဝန္းေလးေတြနဲ႔ ဆုံေတြ႕ခိုက္မွာေတာ့ “ဝုန္း…ဘလုန္း…ဘြမ္းး” ရင္ထဲမွာ သေဘၤာႀကီး ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ ျဖတ္ေမာင္းသြားသလိုပါပဲလား။ “ဟိတ္…ဘာၾကည့္ေနတာလဲ ထေတာ့… ႏႈတ္ခမ္းဝေတြမွာ အာပုတ္ရည္စီးေၾကာင္းေတြနဲ႔ကြာ”။ မမစကားေၾကာင့္ ႏႈတ္ခမ္းဝကို လက္နဲ႔အသာသုတ္ရင္း အိပ္ယာသိမ္းကာ ရွက္ကိုးရွက္ကန္းနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္ဖို႔ ထြက္လာလိုက္ေတာ့တယ္။ “အို အသင္ေလာကႀကီး” မမကို ေမြးဖြားေပးလိုက္တဲ့ အတြက္ ခင္ဗ်ားကို ေစာက္ရမ္း ေက်းဇူးတင္တယ္ဗ်ာ။ “တစ္အိမ္တည္းမွာေနတဲ့ အေပၚထပ္နဲ႔ေအာက္ထပ္ဇာတ္လမ္းက ခင္ဗ်ားတို႔ၾကားေနက် ဇာတ္လမ္းေတြလိုပဲ အိုးခ်င္းထား အိုးခ်င္ထိၾကကုန္တာေပါ့။ မမနဲ႔က်ေနာ့္ရဲ႕ ရင္းႏွီးမႈက တစထက္တစ ၿငိတြယ္ရစ္ပတ္လာပုံက ျမန္ဆန္လြန္းတယ္။ က်ေနာ့္နဲ႔က်ေနာ့္ မိသားစုအေၾကာင္းကို ေျပာျပထားသလို မမရဲ႕မိသားစုရယ္၊ မမမွာ လူႀကီးေတြေစ့စပ္ေပးထားတဲ့ “ကိုသန႔္စင္”ဆိုတဲ့ လူရယ္ရွိေနတာ သိလိုက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ မမက လက္ထပ္ၿပီးသားမွမဟုတ္တာ မမကိုခ်စ္ခြင့္ က်ေနာ္မွာလည္းရွိတယ္။ “ရသေရ…ရသ… မင္းႀကိဳက္တဲ့ ႐ုပ္ရွင္ ႐ုံတင္ၿပီကြ” “ဟုတ္လား…မမလိုက္ျပမယ္ေျပာထားတယ္ေလ…အဲ့ တာ ဒီည ညပြဲလိုက္ျပပါ” “ေအးပါကြာ… မမ သင္တန္းက ေစာျပန္ခဲ့မယ္…. မင္းအဆင္သင့္ျပင္ထား” ညေရာက္ေတာ့ ခရမ္းႏုေရာင္ ပါတိတ္ဝမ္းဆက္ေလးနဲ႔ အရမ္းလွေနတဲ့ မမနဲ႔ယွဥ္တြဲကာ သာေကတျမရတနာ ႐ုပ္ရွင္႐ုံထဲသို႔ ည၉နာရီပြဲၾကည့္ရန္ ေရာက္သြားၾကတယ္။ ႐ုံထဲေရာက္ေတာ့ အဲကြန္းေအးဒဏ္ေၾကာင့္ လက္ျပတ္ေလးဝတ္လာမိတဲ့ မမက ခ်မ္းလို႔ ထင္ပါရဲ႕ က်ေနာ္နဲ႔ပူးကပ္ထိုင္ၿပီး လက္ဖ်ားေလးေတြပါ ေအးလာတယ္။ မမ ခ်မ္းေနမွန္သိေတာ့ သူမလက္ဖ်ားေလးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ၿပီး “အရမ္းခ်မ္းေနလား မမ” “အင္း… နည္းနည္း ခ်မ္းတယ္” ဆိုၿပီး မဝံ့မရဲျပန္ေျဖတဲ့ မမစကားအဆုံးမွာ မမပခုံးေလးကို လွမ္းဖက္ၿပီး က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲယူကာ ႐ုပ္ရွင္ထဲ စိတ္ျပန္ႏွစ္လိုက္တယ္။

သို႔ေပမယ့္ က်ေနာ့္အာ႐ုံေတြ ႐ုပ္ရွင္ထဲႏွစ္မရေတာ့ပဲ က်ေနာ့္ခါးကို ျပန္သိုင္းဖက္ၿပီး တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ့ မမအထိေတြ႕ေတြကို နစ္ေမ်ာေနပါၿပီ။ သက္ျပင္းကို အခါခါခ်ၿပီး မျဖစ္သင့္မွန္းသိေပမယ့္ အမည္မဲ့နတ္ဆိုးတစ္ေကာင္ရဲ႕ တြန္းအားေၾကာင့္ မမႏႈတ္ခမ္းအစုံကို ငုံ႔ၿပီး စုပ္ယူလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ “ရသ… ဟင့္အင္း”တဲ့ မမရဲ႕ အျငင္းဝါဒကို မ်က္ကြယ္ျပဳၿပီး မမႏႈတ္ခမ္းအစုံကို စုပ္ယူရင္း က်ေနာ္နဲ႔မမ အခ်စ္နယ္ပယ္တစ္ခုဆီသို႔ သက္ဆင္းသြားရတယ္။ တုံ႔ျပန္နမ္းလာတဲ့ မမႏႈတ္ခမ္းေတြရယ္ ခပ္တင္းတင္းဖက္လာတဲ့ မမလက္အစုံရယ္ေၾကာင့္ က်ေနာ့္အခ်စ္ပိုက္ကြန္ကို အုပ္မိုးကာ ဖမ္းယူလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့။ “ဟင္းးအင္း..အင္း…”ဆိုတဲ့ ညည္းညဴ သံေလးေတြနဲ႔အတူ အခ်စ္ႏြံထဲသို႔ သက္ဆင္းၾကရင္း မမရဲ႕ ရင္သားထြားထြားေလးေတြကို လက္အစုံပို႔ကာ ပြတ္သပ္ဆုပ္နယ္ရင္း လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးဆီသို႔ အနမ္းေ႐ြ႕ကာ စုပ္ယူနမ္းရႈိက္လိုက္တယ္။ “အိုး ေတာ္ပါေတာ့… ရသရယ္” မမ ဘယ္လိုမွ မေနတတ္ေတာ့ဘူး”တဲ့။ “က်ေနာ္တို႔… အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္..မမ” “ဟင္..႐ုပ္ရွင္မွ မၿပီးေသးတာကြ..  မင္းပဲႀကိဳက္တယ္ဆိုလို႔ လိုက္ျပတာေလ”။ “ဟင့္အင္း… ခု ႐ုပ္ရွင္ကို စိတ္မဝင္စားေတာ့ဘူးဗ်ာ”လို႔ မမနဖူးေလးကို နမ္းရင္း ေျပာလိုက္ေတာ့ ”သြားလူဆိုးေလးတဲ့” တကၠစီငွါးၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဖြားနဲ႔ အန္တီေလးက မအိပ္ေသးပဲ တံခါးထဖြင့္ေပးတယ္။ အေပၚ ထပ္တက္ကာ အဝတ္စားလဲၿပီး မမနဲ႔႐ုပ္ရွင္႐ုံထဲကအေၾကာင္းကို ျပန္စဥ္းစားရင္း ေအာက္က ညီေတာ္ေမာင္ ေခါင္းေထာင္လာေတာ့ ေျဖးေျဖးေလးပြတ္သပ္ေပးကာ ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ လုပ္ေပးလိုက္တယ္။ “အင္းး…ဟင္း”အံေလးႀကိတ္ကာ လက္ေတြကို ညီေတာ္ေမာင္ဆီ ပြတ္သပ္ေပးေနတုန္း “ဖ်ပ္…ဖ်ပ္…” ဟာ မီးပ်က္သြားၿပီ။ “မမေရ ဖေယာင္းတိုင္ ဝယ္ၿပီးသားရွိရဲ႕လား… က်ေနာ့္မွာ အပိုရွိတယ္ မမ..ယူမလားဗ်… ေအး အဲ့တာဆိုရင္…. ယူခဲ့ေပးအုံးကြာ…. မမေအာက္ထပ္မွာ ေမွာင္မဲေနၿပီ”။ ဖေယာင္းတိုင္ယူ ေအာက္ထပ္ဆင္းကာ မမခန္းဆီသို႔ ဝင္လိုက္တယ္။ မီးျခစ္ ျခစ္ကာ ဖေယာင္းတိုင္းကို မီးညႇိလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ အဝတ္စားလဲရင္း မီးပ်က္သြားတုန္း ရင္လ်ားေလးနဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ့ မမကို ေတြ႕လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့။

ဘယ္လိုမွ ထိန္းသိမ္းမရေတာ့တဲ့ အခ်စ္ေရလ်င္ေတြကို မမေပၚကို စီးဆင္းခြင့္ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။ မတ္တပ္ေလးရပ္ေနတဲ့ မမကိုယ္ေလးကို နံရံဆီ တြဲမွီပီး ႏႈတ္ခမ္းအစုံကို နမ္းယူစုပ္ငင္လိုက္တယ္။ “ရသရယ္”ဆိုတဲ့ ညည္းသံေလးကို မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ေနာက္တစ္တစ္ဆင့္တက္ဖို႔ မမရင္သားအေပၚကို အုပ္စိုးထားတဲ့ ထမီစေလးကို ျဖည္ခ်လိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့။ ဖေယာင္းတိုင္ မီးေရာင္ေၾကာင့္ ဝင္းဝါစိုေျပၿပီး မႀကီးမေသးလြန္တဲ့ ေ႐ႊရင္ႏွစ္မႊာကို အခိုက္တန႔္ ေငးၾကည့္ရင္း က်ေနာ္ ေခါင္းေလးငုံကာ ႏႈတ္ခမ္းအစုံကို ခ်ိဳသီးေခါင္းေလးေတြဆီ စို႔ယူနမ္းရႈိက္လိုက္ေတာ့တယ္။ “ႁပြတ္စ့္… ..ႁပြတ္စ္” “အင္းးဟင္းးဟင္းး… ရသရယ္” တဖက္ကို စို႔ယူေနခ်ိန္ တဖက္ကို ပြတ္နယ္ေပးလိုက္ေတာ့ က်ေနာ့္ဆံပင္ေတြကို ထိုးဖြကာ တအင္းအင္း ညည္းညဴသံေတြက အခန္းျပင္ဘက္ကို လွ်ံထြက္မွာ စိုး႐ြံ႕စရာ။ ခ်စ္တလင္း ခင္းဖို႔ အေတြ႕အႀကဳံကို သဘာဝတရားႀကီးက သင္ေပးလိုက္႐ုံမက ဟိုကားေတြရဲ႕ အေတြ႕ႀကဳံေၾကာင့္ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ေ႐ႊရင္အစုံကို ေက်ာခိုင္းကာ ဗိုက္သားရွပ္ရွပ္ေလးေတြကို နမ္းရင္း ဒူးေထာက္ကာ မမရဲ႕ ဆီးခုံေမႊးညင္းေလးေတြက တဆင့္ ပိပိကြဲေၾကာင္းေလးကို ႏွာေခါင္းခြၽန္ေလးနဲ႔ ထိေတြ႕ခြင့္ေပးလိုက္ေတာ့။ မမ ဒူးမခိုင္ေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕ “အိပ္ယာေပၚ သြားၾကရေအာင္ကြာ”တဲ့။ မမကိုယ္ေလးကို ေပြ႕ယူၿပီး အိပ္ယာေပၚတင္ကာ မမေပါင္ၾကားထဲ တိုးေဝွးရင္း ေထာင္ထေနတဲ့ အစိေလးကို ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ဖိကိုက္ၿပီး ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ခါေပးလိုက္ေတာ့ “အိုး..အခ်စ္ရာ… မမ႐ူးလိမ့္မယ္… အားး…ရွီးးး”တဲ့။ ခါးေလးေခြၿပီး က်ေနာ့္ပါးျပင္ကို ပြတ္သပ္ရင္း “ဘုန္းနိမ့္မွာ မေၾကာက္ဘူးလား”တဲ့။ “ဟင့္အင္း… အဲ့အယူေတြ က်ေနာ့္မွာမရွိပါဘူး မမ… မမကို ခ်စ္တာ ရႈံးျခင္း ျမတ္ျခင္း ဘုန္းနိမ့္ျခင္းစတာေတြ ဘာမွမရွိပါဘူးဗ်ာ” “ေမာင္ရယ္ ခ်စ္တတ္လိုက္တာကြာ”လို႔ တီတိုးေလးေျပာၿပီး သူမေပါင္ေလးေတြကို ဟေပးလာေတာ့ က်ေနာ္လည္း မရဲ႕ပိပိေလးကို အသာေလးၿဖဲယူကာ အတြင္းသားရဲရဲေလးေတြကို လွ်ာဖ်ားေလးနဲ႔ ခပ္ျပင္းျပင္းေလး ယက္ေပးလိုက္တယ္။ မမပိပိက ဝတ္ရည္ေလးေတြ လွ်ံက်လာေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ခြာလိုက္ၿပီး ညာလက္ခလယ္ေလးနဲ႔ အကြဲေၾကာင္းေလးကို ထိုးျမဳပ္လိုက္ေတာ့ တင္းခံေနတဲ့ အရာတစ္ခုေၾကာင့္ မမမ်က္ႏွာေလးကို ျမတ္တႏိုးၾကည့္ရင္း မမရဲ႕အပ်ိဳရည္ေလးကို ယူငင္ဖို႔ က်ေနာ္ ခ်ီတုံခ်တုံ ျဖစ္သြားရတယ္။

မမကေတာ့ နားလည္သည့္အလား “မမရဲ႕ အပ်ိဳရည္ကို… ေမာင့္ကိုပဲ ေပးပါရေစ”လို႔ တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာလာေတာ့ အေတြ႕ကို မေရွာင္ႏိုင္ေတာ့ပဲ မမပိပိေလးနဲ႔ က်ေနာ့မ်က္ႏွာကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဆင္းသက္ခြင့္ ေပးလိုက္ေတာ့တယ္။ အရည္စေတြက ႏွာေခါင္းနဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းကို ထိေပလာေတာ့ ညႇီတီတီအနံ႔ေလးက စိတ္႐ိုင္းေတြကို ပို၍ႏႈိးေဆာ္လိုက္သလိုလို။ ေထာင္မတ္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ ညီေတာ္ေမာင္က မမရဲ႕ ညီမေလးကို ငိုယိုၿပီး ထိေတြ႕ေပးဖို႔ ခြင့္ပန္လာေတာ့ မမေပါင္ၾကားထဲက ထြက္ကာ ဒူးေထာင္ၿပီး ပုဆိုးစကို ျဖည္ခ်လိုက္တယ္။ ေျခာက္လမေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ မတ္ကာ ေထာင္မတ္ေနတဲ့ လီးက က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ႐ိုးေနေပမယ့္ မမအတြက္ေတာ့ ရင္ဖိုစရာ။ “ထြားလိုက္တာ… ေမာင္ရာ”တဲ့ ဟုတ္ပါရဲ႕ က်ေနာ့္ညီေတာ္ေမာင္က တကယ့္ကို ထြားႀကိဳင္းမာတင္းေနတာ သဘာဝႀကီးက ေပးထားတဲ့ လက္ေဆာင္တစ္ခုပါပဲ။ မမအေပၚကို အုပ္မိုးကာ က်ေနာ့္လီးကို မမရဲ႕ ပိပိအဝေလးကို ေတ့ေပးၿပီး ေျဖးညႇင္းစြာ ဖိခ်လိုက္တယ္။ အထိေတြ႕က အာေခါင္ေတြေျခာက္သြားၿပီး မမပိပိထဲက အေမွးပါးေလး ခံေနတဲ့အတြက္ နာမွာစိုးရိမ္တာေၾကာင့္ သြင္းေနလက္စကို ရပ္ထားရင္း မမလည္တိုင္ေလးကို မနာေအာင္ကိုက္ေပးလိုက္တယ္။ (ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ လည္တိုင္ကို ကိုက္ေပးရင္ ထြန႔္ထြန႔္လူးသြားတတ္ၾကတယ္..ႁခြင္းခ်က္ေတာ့ရွိေပမယ့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ အဲ့လည္တိုင္ေလးကိုဖြၿပီးကိုက္ေပးရင္ ေဟာ့သြားတတ္ၾကတယ္ဗ်) မမ လူးလြန႔္ေနတာ ျမင္ေတာ့ သြင္းလက္စ လီးကို အသာေလးျပန္ထုတ္ကာ အားနဲ႔ ဖိခ်ေပးလိုက္တယ္။ “ျဗစ္.. ေဖာက္.. ႁဗြတ္” “အင့္…အားး” လီးကအေမွးပါးေလးကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး သုံးလက္မေလာက္ ဝင္သြားေတာ့ ရႈံ႕မဲ့ေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးကို နမ္းရင္း တဆုံးထိ ဖိခ်လိုက္တယ္။ “ႁဗြတ္… စြပ္..” “အိုး… မမအခ်စ္ရယ္…” မမရဲ႕ အသံေလးကိုမၾကားေတာ့ပဲ က်ေနာ့္လီးကို ေျဖးညင္းစြာ သြင္းထုတ္လုပ္ေပးရင္း မမရဲ႕ ရင္သားေလးေတြကို ဆုပ္နယ္ရင္း ကာမေရျပင္မွာ ကူးခပ္ေနလိုက္သည္။ “အခ်စ္ေရ… အသဲ.. မမအသဲေရ… မမ ရႉးထြက္ခ်င္သလိုႀကီးပဲကြာ… အားအား.. အင္းဟင္းးဟင္းး… မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး… အားးး… အိုးးးး…. မမ ထြက္က်ကုန္ၿပီဆို…. အားးးးး”ဟု ဆိုကာ ဗို႔အားျပင္းတဲ့ လွ်ပ္စီးေၾကာင္းတစ္ခု မမကိုယ္ထဲ စီးဝင္သြားသလို ဆန႔္ငင္ ဆန႔္ငင္ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။

ေမာဟိုက္ေနတဲ့ မမက “ခန ရပ္ေပးကြာ…အားးအ့.. အခ်စ္ရာ”ဟု ေတာင္းဆိုလာတယ္။ မမရဲ႕ တားျမစ္သံေတြကို ဂ႐ုမစိုက္မိပဲ ေဆာင့္ခ်က္ေတြကို သြက္ေပးလိုက္သည္။ အခ်က္၅၀ေလာက္ ေဆာင့္လိုးၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ့္လီးတစ္ေခ်ာင္လုံး တင္းမာလာကာ အေၾကာေတြ ေထာင္တက္ၿပီး အရည္ေတြ ပန္းထြက္‌ေတာ့မယ္ဆိုတာ သိလိုက္ေတာ့ စိတ္ကိုေလွ်ာ့ခ်ၿပီး “အ့…အ့.. ၿပီး… ထြက္.. ထြက္… ထြက္ေတာ့မယ္ မမ… အား…အားးးး…. အိုး..မမရာ” က်ေနာ့ ခႏၶာကိုတစ္ခုလုံး ဖ်င္းကနဲ ဖ်င္းကနဲ ျဖစ္သြားကာ သုတ္ရည္ေတြကို အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ မမရဲ႕ ပိပိေလးထဲ ပန္းထည့္ေပးလိုက္ေတာ့ မမတစ္ေယာက္ လူးလြန႔္ေကာ့ပ်ံကာ “အားး… အခ်စ္ရယ္ … အိုးးး….ရွီးးးး” ဒုတိယ အႀကိမ္ ၿပီးဆုံးခ်င္းသို႔ ေရာက္ရွိသြားေတာ့သည္။ တစ္ညလုံး ခ်စ္ရည္လူးရင္ မနက္၄နာရီေလာက္ အေပၚထပ္အခန္းကို ျပန္တက္လာလိုက္တယ္။ မမလည္း ႏြမ္းလ်တဲ့ေလသံေလးနဲ႔ “ေမာင့္ကို မခြဲခ်င္ဘူးကြာ”တဲ့။ ေသခ်ာတာေတာ့ အေပၚထပ္ကို ျပန္တက္လာတဲ့ က်ေနာ့္ဒူးေတြကလည္း ယိုင္နဲ႔နဲ႔ရယ္ပါ။ ေနာက္ရက္ေတြက် သင္တန္းသားေလး က်ေနာ္နဲ႔ သင္တန္းဆရာမေလး မမက အမ်ားသူငွါေရွ႕မွာေတာ့ တကယ့္ကို ဆရာနဲ႔တပည့္ေတြလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ေနာက္ကြယ္မွာေတာ့ “မမနဲ႔အတူ ေရခ်ိဳးမယ္ကြာ” “အာ ရွက္စရာႀကီး ေမာင္ရာ….မရဘူး” ျငင္းေနေပမယ့္ ေစြ႕ခနဲ႔ေပြ႕ခ်ီကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ မလာတဲ့ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ မမ လုံးဝမတားႏိုင္ေတာ့။ ေရခ်ိဳးရင္ မမတကိုယ္လုံးကို ဆပ္ျပာနဲ႔ ပြတ္တိုက္ေပးျခင္း၊ မမရဲပိပိေလးကို လက္ေလးနဲ႔ ေဆးေၾကာေပးျခင္း၊ မမကို ေရခ်ိဳးခန္းနံရံမွာ မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းၿပီး မတ္တပ္လိုးျခင္း၊ အိုး…လိုးနည္းအစုံ အခ်စ္ေပါင္းစုံနဲ႔ ခ်စ္လိုက္ၾကတာ ေန႔ေတြ ညေတြေတာင္ ေမ့မတတ္ပါပဲဗ်ာ။ တခါတေလ အဖြားနဲ႔ အန္တီေလးမရွိခိုက္ က်ေနာ့္ကို အိပ္ယာမႏႈိးပဲ က်ေနာ့္ေပါင္ၾကားက ငပဲကို ေလြေနတဲ့ မမရဲ႕ျပဳမူေလးေတြက အသဲယားခ်င္စရာ။ ဒီလိုနဲ႔ ရာသီစက္ဝန္းႀကီးက တစ္ပတ္ျပန္လည္လာျပန္ၿပီ။ က်ေနာ္နဲ႔ မမၾကားမွာ ရွိႏွင့္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုသန႔္စင္တစ္ေယာက္ စကၤာပူက ျပန္ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ “မမဒီအိမ္ကေန ေျပာင္းရေတာ့မယ္… မမကို ကိုသန႔္စင္က သူဝယ္ထားတဲ့ တိုက္ခန္းမွာ ေ႐ႊ႕ေနေပးဖို႔ ေျပာလာတယ္…. ၿပီးေတာ့ လက္ထပ္ၿပီးရင္လည္း ေနရမွာ”တဲ့။

မမေျပာတဲ့ စကားေတြကို မ်က္ရည္အဝိုင္းသားနဲ႔ နားေထာင္ေနတဲ့ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ရင္း ”ေမာင္ရယ္”ဟုဆိုကာ က်ေနာ့္ခါးကို သိုင္းဖက္လာတယ္။ “မမကို ခိုးေျပးမယ္ကြာ” “မျဖစ္ဘူး…ေမာင္… မမေလ လူႀကီးေတြနဲ႔ ကိုသန႔္စင္ကို ေပးထားတဲ့ ကတိကို တည္ခ်င္တယ္” “ဗ်ာ…ေျပာထြက္လိုက္တာဗ်ာ.. အဲ့ကတိေတြေၾကာင့္… က်ေနာ္တစ္ခုခုျဖစ္သြားမွာ မမၾကည့္ရက္သလား” မမ မ်က္ဝန္းက မ်က္ရည္ေတြ က်လာေပမယ့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကိုေတာ့ အခိုင္အမာ ခ်ထားတဲ့ပုံပါပဲ။ “မမတို႔ ျပန္ၾကရေအာင္… ရသ” အျပန္လမ္းက ႏွစ္ေယာက္စလုံး စကားသံေတြ ဆြံ႕အေနၾကေပမယ့္ တစ္ေယာက္လက္ကိုေတာ့ တစ္ေယာက္တြဲထားတုန္းပါပဲ။ ေနာက္ရက္ေတြက စၿပီး မမဘက္က သိသိသာသာႀကီးကို ေျပာင္းလဲသြားကာ က်ေနာ့္ကို လုံးဝကို အေတြ႕မခံေတာ့တာပါ။ စိတ္ဆင္းရဲတဲ့ဒဏ္ကို မခံႏိုင္ေတာ့တဲ့အဆုံး အရက္ဆိုင္မွာ အရက္ေသာက္ၿပီး အမူးလြန္ကာ အဲ့ေန႔ညက မမအခန္းေရွ႕မွာ သြားၿပီးေပါက္ကြဲလိုက္တယ္။  ေနာက္ေန႔အေရာက္ မမလည္း ရွက္ၿပီး က်ေနာ္အမူးေျပေတာ့ သိလိုက္ရတာက အိမ္ေျပာင္းသြားၿပီတဲ့ဗ်ာ။ အဲ့ရက္ကေနစၿပီး က်ေနာ္နဲ႔မမ အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားေတာ့သည္။ သင္တန္းကေနတဆင့္ မမဖုန္းကိုရေတာ့ ေနာက္ဆုံး ေတြ႕ခြင့္ေလးေပးပါဆိုၿပီး ေတာင္းဆိုလိုက္တယ္။ အတိတ္အေၾကာင္းကို ျပန္ေတြးရင္း မ်က္ရည္စေတြကို ဖယ္ရွားရင္း ရန္ကုန္-ျပည္လမ္း တစ္ဖက္ျခမ္းရွိ ကားဂိတ္ကို ကူးဖို႔ ျဖတ္လိုက္စဥ္မွာေတာ့… “ေဟ့ ေကာင္ေလး… ညီေလးေရ ေရွ႕မွာကား…မကူးနဲ႔ရပ္ေန… ဟာ…..သူမၾကားတာလား” “ကြၽီ…..ဒုန္းးးး” က်ေနာ္ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံး ေလထဲမွာ အခိုက္အတန႔္ေတာ့ လႊင့္ပါသြားပါေတာ့တယ္။ အဲ့ေနာက္မွာေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံး အေမွာင္ထု ဖုံးသြားၿပီး က်ေနာ့္ ႏႈတ္ခမ္းဝဆီမွ အမည္နာမတစ္ခုကို တမ္းတလိုက္မိတယ္…“မမရယ္”လို႔…။….ၿပီး