ကိုကြီး ဘာလုပ်နေတာလည်း.. ခမ်းအိမ် ယားလှပြီ

Unicode

မနက် အစောကြီး ..။

တောင်ခိုးတွေ ဝေ မြူတွေ ဆိုင်းနေသည်…။

 နှင်းစက်လေးတွေ တဖျောက်ဖျောက် ကျနေတဲ့ ဝေလီဝေလင်း အချိန် ။ ဒီနှင်းစက်လေးတွေကြောင့် အပင်တွေ ခြုံတွေ မြက်တွေ စိမ်းစိုနေသည် ။

မြင့်မားတဲ့ တောင်ပြာတန်းကြီးတွေ ပတ်ပတ်လည် ဝိုင်းနေတဲ့ ချိုင့်ဝှမ်း ထဲက ရွာကလေး ကို သစ်ပင်ခြုံနွယ်တွေ ကြားထဲက လှမ်းမြင်လိုက်ရလို့

သိုးထိန်း ဝမ်းသာသွားသည် ။ မတ်စောက်တဲ့ တောင်ပေါ်ကနေ အောက်က ရွာလေးကို ငုံ့ကြည့်နေတာ ..။ ကြည်ကြည်လင်လင် ပြတ်သားစွာ

မြင်ရတာတော့ မဟုတ် ။ မပီ ဝိုးတဝါး မြင်ရတယ် ဆိုရုံလေး ။

သိုးထိန်း ….     ။

အသက်၂၅နှစ် ။ အရပ်၅ပေ၈လက်မ ..။ ရှမ်းမြန်မာကပြား ။

ကျစ်လစ်သန်မာတဲ့ ကိုယ်ကာယနဲ့  သန့်ပြန့် ယောကျ်ားပီသတဲ့ ရုပ်သွင် နဲ့ …။

ပုခုံးပေါ်ထိနေတဲ့ သူ့ဆံပင်တွေနဲ့ မရိပ်မသင်တာ တပတ်လောက် ရှိလာလို့ သိသိသာသာ ဖြစ်နေတဲ့ မုတ်ဆိတ်နှုတ်ခမ်းမွေးတွေက သူ့ကို

ပိုကြီးရင့်သွားစေသည် ။

အေးမြတဲ့ လေက တော်ရုံလူဆိုရင် ခိုက်ခိုက်တုန်သွားမှာ ဖြစ်ပေမယ့် သိုးထိန်းကတော့ မဖြုန်ဘူး ။ နဲနဲလေးမှ မမှုဘူး ။

 သူ့အတွက် ဒီရာသီကြောင့် ဘာမှ အဟန့်အတား မဖြစ်ဘူး ။ အအေးဒါဏ်ကို ကျင့်သား ရနေပြီ ။ အရေထူနေပြီ လို့ ဆိုရမလား ..။  နေနေကျ

ဖြစ်နေပြီ ။သူ့ကိုယ်ထဲမှာ အင်အားတွေ အပြည့် ရှိသည် ။

သိုးထိန်း တညလုံး ခရီးပြင်းနှင်ခဲ့တယ် ..။ တောင်အထပ်ထပ် တောအထပ်ထပ်ဖြတ်ကျော်ခဲ့တာ ..။

အာရုဏ်တက်အချိန်မှာ တောင်ပေါ်ကနေ တောင်အောက်ထဲက သူတို့ရွာကို စပြီး တွေ့ရပြီ ။ နှင်းတွေ မြူတွေ အုပ်ဆိုင်းနေတဲ့ တောင်ကြားထဲက

ရွာကလေး …။

မီးခိုးတလူလူနဲ့ ရွာကလေးကို တောင်ပေါ်က ကြည့်ပြီး ဆရာမမေရီတို့ ဒီနေ့ကျွေးဖို့ ဟင်းတွေ ချက်နေကြပြီ လို့ သူစဉ်းစားမိရင်း ဘိုက်ဆာသလိုလို

 ဖြစ်လာသည် ။

 ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက ဘီစကစ်တချပ်ကို ထုတ်ယူကာ ဝါးရင်း ခါးမှာ ချိတ်ထားတဲ့ရေဘူးကို ဖြုတ်ယူလိုက်သည် ။

အစိမ်းရောင်ကင်းဘတ်စ်အုပ်ထားတဲ့သတ္တုရေဘူး  ။

ရေမော့သောက်လိုက်ရင်း ရွာကလေး ကို လှမ်းမျှော်ကြည့်ပြီး သူရောက်နေတဲ့ တောင်ပေါ်ကနေ ခပ်သွက်သွက်လေး ဆင်းသည် ။

 တောင် ဆိုတာ အတက်တင် ပင်ပန်းတာ မဟုတ် ။ အဆင်းကလည်း မလွယ်လှ ။ သစ်ကိုင်းတွေကို ဆွဲကိုင်ပြီး မတ်စောက်တဲ့ တောင်ကမ္ဘားကနေ

တရွေ့ရွေ့ သူဆင်းသည် ။

သူဝတ်ထားတဲ့ အစိမ်းပုတ်..အနက်..အဝါ ရောထားတဲ့ ကာမိုဖလတ်ရှ် ပြောက်ကြား တောဆောင်းဦးထုပ် နဲ့ ကပ်အိတ်တွေ

အများကြီးနဲ့စစ်ဝတ်စုံသည် နှင်းစက်တွေကြား နာရီပေါင်းများစွာ တောတိုးလျောက်လာခဲ့လို့ စိုစွတ်နေသည် ။

မြင်းတွေ ဝန်တင် လားတွေ  တက်ဆင်းတဲ့လမ်း ရှိပေမယ့် ဒီလမ်းက တောင်ကို ကွေ့ပတ်ပြီး ဖေါက်ထားတာ ဆိုတော့ အဲဒီ လမ်းတွေ

သုံးရင်ကြာနေမည် ။ ဒါကြောင့် ဖြတ်လမ်း အနေနဲ့ မတ်မတ်စောက်စောက် နေရာကနေ သူ ဆင်းနေတာ ။

လူချည်းဘဲဆို ဒီလောက် မဟုတ်ဘူး ..။ သူ့မှာက ဝန်စည်စလယ်တွေက အများကြီး ။ ကျောက ကျောပိုးအိတ်က

လည်း တော်တော်လေးသည်။ ခါးမှာက ကျည်ကပ်တွေ အများကြီး နဲ့ လက်ပစ်ဗုံးတွေရှိသည် ။ အိတ်နဲ့ ထည့်ထားတဲ့ ပစ္စတိုက တလက် ။

ဆစ်ဆောရား ကုမ္ပဏီက လုပ်တဲ့ နိုင်းမီလီမီတာ ပစ္စတိုလ် ..။ ပုခုံးမှာ လွယ်ထားတဲ့ အမ်ဖိုး M4 ခြေမှုန်းရေး မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ် ..။ BushMaster

ကုမ္ပဏီ က လုပ်တဲ့ ၅.၅၆ရိုင်ဖယ် ..။ ပြင်းထန်အားကောင်းတဲ့ လူသတ်လက်နက် …။ ခေတ်မှီ စစ်သုံး အော်တိုမက်တစ် စက်သေနတ် …။

ဘယ်လက်မှာ ပတ်ထားတဲ့ နာရီကို ကြည့်လိုက်သည် ။

အနက်ရောင် မိုးရေအစိုခံ စမစ်အင်ဝက်ဆင် ရာဘာ နာရီလေး က မနက် ခြောက်နာရီခွဲတိတိ လို့ ပြသနေသည် ။

အချိန်မှီကောင်းပါရဲ့ ။

ဆွေးကို ဆက်ဆက်ပြန်ခဲ့မည် လို့ ဂတိပေးခဲ့တာ ။ ခုလောက်ဆို ဆွေး သူ့ကို မျှော်လှရော့မယ် ..။

ဆွေးက “ သိုးထိန်း ..နင်ဆက်ဆက် ပြန်လာနော်…ငါစောင့်နေမှာ…” လို့ သေသေချာချာ သူ့ကို မှာခဲ့တာ ..။

ဆွေး….။

ဆွေး ကို သူ အလေးထားသည် ။ ဆွေးသည် သူ့အတွက် အရေးအကြီးလူတွေထဲမှာ တယောက် အပါအဝင် ဖြစ်သည် ။ ဆွေး ဖြစ်စေချင်တာကို သူ

လုပ်ပေးချင်သည် ။ဆွေးသည် သူ့ငယ်သူငယ်ချင်း ။ သူရယ်..ကျူးကျော် ရယ်…မိဆွေးက အရင်းနှီးဆုံး သူငယ်ချင်း Best friends တွေ ..။

တဖြည်းဖြည်းနဲ့ တောင်အောက်ဖက်ကို ရောက်လာသည် ။ ဘုရားကျောင်းကိုတောင် လှမ်းမြင်နေရပြီ ။

ဆွေးတယောက် သူမလာဘူးထင်ပြီး မစောင့်တော့ဘဲ သီချင်းတွေ စဆိုနေပြီလား မသိဘူး  ။

တောင်အောက်ဖက်ကို ရောက်လာတော့ သိပ်မမတ်စောက်တော့ဘူး ..။ ပြေလာသည် ။  ဘုရားကျောင်းလေးရှေ့မှာ ရှင်းနေသည် ။ လူရိပ်လူရောင် မမြင်ရဘူး..။ အစီအစဉ် စနေပြီ ထင်သည် ။ အစီအစဉ်စလို့ လူတွေ အားလုံး ဘုရားကျောင်းထဲ ရောက်နေကြပြီ ထင်သည် ။

လမ်းနီကလေး အတိုင်း ခပ်သုတ်သုတ်လျောက်သွားလိုက်သည် ။ ဘုရားကျောင်းအရှေ့နား ရောက်လာတော့ သီချင်းသံ စကြားရသည် ။

အို ..ဆွေး ဆိုနေတာဘဲ ..။ ဆွေးရဲ့ အသံ ။

မိဆွေးတယောက်ထဲ ဂစ်တာတီးပြီး ဆိုလို ဆိုနေတာ…။

သူ ဘုရားကျောင်း ပေါက်ဝကနေ အထဲကို ချောင်းကြည့်လိုက်သည် ။ အရှေ့ဆုံး မှာ ဆွေး ကုလားထိုင်တလုံးမှာ

 ထိုင်က ဂစ်တာကို ပိုက်ပြီး တီးခတ်ရင်း သီချင်းဆိုနေသည် ။

ဖြောင့်စင်းတဲ့ ဆွေးရဲ့ ဆံပင်ရှည် နက်နက်တွေက မျက်နှာဖြူဖြူလေး ကို ပိုပြီး ထင်းသွားစေ သည် ။ ဆွေးသည် ခရစ်စမတ်နေ့နဲ့ ပတ်သက်တဲ့ သီချင်းတပုဒ်ကို ဆိုနေသည် ။

ဆွေးကို တွေ့လိုက်ရလို့ သူ အရမ်းပျော်သွားသည် ။ ဆွေး သည် သူ့ဘဝ အတွက် အရေးအကြီးဆုံး လူတွေထဲမှာ တယောက် အပါအဝင် ဖြစ်သည် ။

ငယ်ငယ်ထဲက သူရယ် ကျူးကျော်ရယ် ဆွေးရယ် တယောက်နဲ့တယောက်သံယောဇဉ်ကြီးခဲ့ကြသည် ။ ချစ်ခဲ့ကြသည် ။ ငယ်သူငယ်ချင်းတွေ ။

သုံးယောက် အမြဲ အတူတူ စားကြ ကစားကြသည် ။

ဘုရားကျောင်းထဲကို ဝင်လိုက်မလို့ လုပ်ပြီးမှ သူ့ကိုယ်မှာ သေနတ်တွေ..ဗုံးတွေနဲ့ ဆိုတာ သတိထားမိလိုက်ပြီး တုံ့သွားသည် ။

ဆွေး သီချင်းဆိုနေတဲ့ နားက စင်မြင့်ပေါ်မှာ ထိုင်နေတဲ့ ဆရာယောသပ်ကို သူတွေ့လိုက်သည် ။

 ဆရာယောသပ်သည် တခါက သူ့ကို ပြင်းပြင်းထန်ထန် ပြောဆိုဘူးသည် ။

“ သိုးထိန်း …ဒါဟာ ဘုရား ဝတ်ပြုတဲ့ ဗိမ္ဘာန်တော် …မင်း လူသတ်လက်နက်တွေနဲ့ ဝင်လာတာဟာ

 မိုက်ရိုင်းစော်ကားသလိုဘဲ…” လို့ စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနဲ့ ပြောခဲ့ဘူးသည် ။ အဲဒီအချိန်ထဲက သိုးထိန်းသည်

 ဘုရားကျောင်းထဲကို လက်နက်နဲ့ မဝင်တော့ ။

အခုလဲ သူရောက်နေတာကို ဆရာယောသပ် တွေ့သည် ။ မျက်ထောက်နီကြီးနဲ့ လှမ်းကြည့်နေသည် ။

မိဆွေးသည် ဒီဘုရားကျောင်းရဲ့ ဝေယျာဝစ္စ အလုပ်တွေကို အမြဲကူလုပ်နေတာမို့ ဆရာယောသပ် နဲ့ ဆရာမ မေရီ

တို့နဲ့ ပြေလည်သည် ။ မိဆွေးကို သူတို့က အားကိုးကြသည် ။ မိဆွေးက ရွာက ကလေးတွေကို ဆန်းဒေးစကူး

လဲ သင်ပြပေးသည် ။ Sunday School ဆိုတာက ကလေးတွေကို ဓမ္မကျမ်းစာထဲက ပုံတိုပတ်စလေးတွေ ပြောပြ..သီချင်းတွေ သင်ပေးတဲ့

အချိန်ပိုင်းလေး ..။

မိဆွေး တီးခတ်ပြီး ဆိုနေတာက “ခရစ်စမတ်ရဲ့ အဓိပ္ပါယ် ”ဆိုတဲ့ သီချင်း ..။ သူခရီးမထွက်ခင်က ဆွေး သူ့ကို ဆိုပြခဲ့ဘူးသည် ။ ယနေ့ခေတ်လူသားတွေသည် ခရစ်တော်ယေရှု လူ့အသွင်နဲ့ ဖွားမြင်တဲ့ မွေးနေ့တော် အထိန်းအမှတ် ဆိုတာကို မေ့လျော့ကုန်ကြပြီး ခရစ်စမတ်ဆိုရင် အရက်တွေ မူးအောင်သောက်ပြီး ပါတီပွဲတွေ ဘဲ ကျင်းပကြရမယ်လို့ အမှတ်မှားနေကြတော့ မူရင်း အဓိပ္ပါယ်ပျောက်သွားရတဲ့အကြောင်း သီကုံးရေးစပ်ထားတာ ..။

သူ ဆွေး ဆိုနေတာကို ဘုရားကျောင်း အပြင်ကဘဲ နားထောင်နေသည် ။ ကျေနပ်ပီတိဖြစ်မိနေသည် ။ ဆွေး ခု

လို ဆိုတာကို တွေ့ချင်ကြားချင်လို့ သူ မိုင်ပေါင်းများစွာကို မနားတမ်း ခရီးနှင်ခဲ့တာ မဟုတ်လား ..။

ဆွေးအသံလေးက သူ့ကို အမောပြေစေသွားသည် ။ ဆွေး ကို သူငေးကြည့်နေတုံး ဆွေး သူ ရှိနေတဲ့ဖက်ကို ကြည့်လိုက်တာကြောင့်

လက်ပြလိုက်သည် ။ ဆွေး ပြုံးလိုက်သည် ။ ဆွေးသိသွားပြီ ။ သူအရောက်လာတယ် ဆိုတာ  ..။

ခရီးကြမ်းနှင်လာရလို့ ပင်ပမ်းတာတွေ ပြေပျောက်သွားသလိုဘဲ ။

စိတ်ထဲမှာ ကျေနပ်သည် ။ ဆွေးကို ဂတိပေးထားတဲ့အတိုင်း ရောက်အောင် လာဖြစ်လို့ ။ လာနိုင်လို့ ။

ကျူးကျော် တယောက် ဘယ်ရောက်နေသလဲ မသိဘူး ။

ဆရာယောသပ်နဲ့ ဆွေးတို့ ဒီနေ့မနက် လုပ်တဲ့ ဝတ်ပြု အစီအစဉ်ကို ကျူးကျော်ကိုလဲ လာဖို့ ခေါ်မှာ အသေအချာဘဲ ။ ဘုရားကျောင်းထဲမှာ

ထိုင်နေတဲ့ လူတွေထဲ ကျူးကျော်ပါမလား သူ လိုက်ကြည့်သည် ။ သူမရှိနေဘူး ။

ဆွေးရဲ့အသံအရမ်းကောင်းတာဘဲ ။ ရန်ကုန်ကိုသွားပြီး အသံသွင်း အခွေထုတ်နိုင်ရင် ဆွေးဟာ တကယ့်နံမည်ကြီး အဆိုတော်ကြီးတယောက် ဖြစ်မှာဘဲ လို့ တရွာလုံးက ပြောနေကြတာ ..။

မြန်မာပြည်အစွန်အဖျား က ရွာလေးက ကောင်မလေးတယောက် သီချင်းအဆိုကောင်းတာကို လူမသိသူမသိ ဖြစ်နေကြတယ် လို့ ရွာထဲက

လူတိုင်းက ပြောကြသည် ။ သူတို့ရွာလေးသည် နယ်နမိတ်မျဉ်းရဲ့ အစွန်ဆုံးမှာ ရှိနေတာ ..။ သူတို့ရွာကို လွန်တာနဲ့ တဖက်နိုင်ငံထဲကို ရောက်သည် ။

ဒါကြောင့်လည်း သူတို့ နယ်မြေသည် ဥပဒေမစိုးမိုးဘူး ။ ဆိုလိုတာက ရန်ကုန်က အစိုးရနဲ့ ဝေးကွာ ကင်းကွာနေတဲ့ နေရာ ..။

နိုင်ငံခြား စာနယ်ဇင်းတွေက War Lords ..Drug Lords လို့ အမျိုးမျိုး နံမည်ပေးကြတဲ့ လက်နက်ကိုင် အုပ်စုတွေရဲ့ ခေါင်းဆောင်တွေ ရဲ့ သြဇာအာဏာ ဘဲ ကြီးစိုးတဲ့ နယ်မြေတွေ ဖြစ်သည် ။

 သူနဲ့ ကျူးကျော်သည် အရွယ်ရောက်လာတာနဲ့ တံငါနားနီး တံငါ ..မုဆိုးနားနီး မုဆိုး ဆိုတဲ့ စကား အတိုင်း သူတို့နယ်မြေမှာ ဘုရင်တဆူလို

စိုးမိုးထားတဲ့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား ရဲ့ တပ်ဖွဲ့ဝင် လက်နက်ကိုင် အမှုထမ်းတွေ ဖြစ်လာကြ သည် ။ သူ့လိုဘဲ

လက်နက်ကိုင်အဖွဲ့ခေါင်းဆောင် တချိ ု့ ရှိနေပေမယ့် သူက အင်အား အကောင်းဆုံး နဲ့ သြဇာအသက်ရောက် ဆုံး ခေါင်းဆောင်တယောက် ဖြစ်သည် ။

အနီးတဝိုက်က အဖွဲ့တွေ အကုန်လုံး ဖြုန်သွားဖျားသွားစေတာကတော့ ဗိုလိချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ အဖွဲ့က ရဟတ်ယာဉ်နဲ့ စခန်းတခုကနေ တခုကို ကူးသန်းနေတဲ့

လက်နက်ကိုင်အဖွဲ့တခုရဲ့ ခေါင်းဆောင် စီးနင်းလိုက်ပါတဲ့ ရဟတ်ယာဉ်ကို အပူလှိုင်းနဲ့ လိုက်လံဖြေမှုန်းတဲ့ ဒုံးကျည်လက်နက်နဲ့ ပစ်ချ ဖေါက်ခွဲပြလိုက်တာပါဘဲ ။

ခေတ်မှီ လေယာဉ်ပစ်လက်နက်ပါ တပ်ဆင်ထားတဲ့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက“ မတူရင် မတုနဲ့..” လို့ ကြုံးဝါးခဲ့တာတွေက တကယ့်ကို အင်အားတောင့်လို့ပါလား ဆိုပြီး သဘောပေါက်သွားကြသည် ။

သူရော ကျူးကျော်ရော ကွန်ဖူးလဲ တတ် သေနတ်ပစ်လဲ ဖြောင့်ကြပြီး အကင်းပါး ဖျတ်လပ်သွက်လက်ကြတာမို့

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက သဘောကျပြီး မြှောက်စားထားသည် ။ ကျူးကျော်ကို ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား က သူ့လက်အောက်က ဗိုလ်မှူးကြီးလုံ ရဲ့ တိုက်ခိုက်ရေးအဖွဲ့မှာ ထားထားသည် ။ အမြဲလိုဘဲ

ကျူးကျော် ကျောကို ပုတ်ပြီး…“ ငါ့ရဲ့ ဖိုက်တာကောင်းတယောက်…” လို့ ချီးကျူးတတ်သည် ။

ခိုင်းလိုက်ရင် ခိုင်းတဲ့အတိုင်း မြန်မြန်ဆန်ဆန် တိတိကျကျ လုပ်တာကြောင့် နံမည်ကောင်းရပြီး ဗိုလ်မှူးကြီးလုံနဲ့ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားတို့ပါးစပ်ဖျားမှာ “ သိုးထန်း နဲ့ ကျူးကျော် ..” ဆိုတဲ့ နံမည်တွေ အမြဲ

ရှိနေသည် ။

“ ဒီနှစ်ကောင်က တကယ် ဖင်ပေါ့တဲ့ကောင်တွေ..ချက်ဆိုရင် နားခွက်ကမီးတောက်တယ် …” လို့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက ခေါငးတညှိမ့်ညှိမ့်နဲ့ ကျေကျေနပ်နပ် ပြောတတ်သည် ။

ကျူးကျော်သည် အရှင်မွေးလို့ နေ့ချင်းကြီးသွားသည် ။ ကျူးကျော်ဆိုတဲ့ နံမည်က ဒီနယ်တဝိုက်မှာ တော်တော်လေး ကျော်ကြားသည် ။ ကောင်းသတင်းကျော်တာတော့ မဟုတ်ဘူး ။ ကျူးကျော်သည်

 ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားကို ဆန့်ကျင်လာမယ့်လူ အဖွဲ့ အုပ်စု မှန်သမျှကို ပြတ်ပြတ်သားသား နှိမ်နင်းတိုက်ခိုက်တဲ့လူ မို့ ရန်သူတွေအပေါ် ကျူးကျော်ရဲ့ ပြင်းပြင်းထန်တန် ထိတွေ့ဆက်ဆံမှုတွေကြောင့်

 ကျူးကျော်သည် လူမုန်းများလှသည် ။

တကယ်တော့ ကျူးကျော်တို့တိုက်ခိုက်ရေးအဖွဲ့သည် ထောင်ထလာတတ်တဲ့ တခြားအဖွဲ့လေးတွေ နဲ့ ဖြစ်ဖြစ်…သူတို့လိုဘဲ ကြီးမားတဲ့ အဖွဲ့ကြီးတွေ နဲ့ဘဲ ဖြစ်ဖြစ် တိုက်ခိုက်ကြရတာဘဲ များသည် ။

 ဗိုလိချုပ်ကျောက်ကျားက သူ့အဖွဲ့ကြီးကို တချိန်လုံး အင်အားတိုးချဲ့ လက်နက်သစ်တွေ တပ်ဆင်တာကြောင့် သူတို့အဖွဲ့သည် ဒီနယ်မြေတဝိုက်မှာ အင်အား အကောင်းဆုံး ဆိုတော့ တုပြိုင်လာတဲ့

နယ်ကျူးလာတဲ့ တခြား အဖွဲ့တွေကို မှတ်လောက်သားလောက်အောင် သူတို့ ဆုံးမ ခဲ့ကြလို့ တော်ရုံ အစွမ်းအစ နဲ့ သူတို့ကို အံတုရဲတဲ့လူ မရှိဘူး ဖြစ်လာသည် ။

တခြားအဖွဲ့တွေနဲ့ တိုက်ခိုက်ကြလို့ မိလာတဲ့ သုံ့ပန်းတွေကို စစ်မေးတဲ့အခါ ကျူးကျော်သည် လူမဆန်တဲ့ ရက်စက်တဲ့ နည်းလမ်းတွေကို သုံးတတ်သည် ။ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက သူ့ကို

ကြိုက်သလောက် ရန်သူတွေက သူ့ကို စက်ဆုပ်မုန်းတီးကြသည် ။ ကျူးကျော်ကို လက်စားချေဖို့ တေးထားသူ အများအပြား ရှိကြသည် ။

 ကျူးကျော်တို့သည် အင်အားကောင်းတဲ့ လက်နက်ကောင်းတဲ့ ရဟတ်ယာဉ် လေယာဉ် ရှိတဲ့ အစိုးရစစ်တပ်နဲ့တော့ သူတို့မတိုက်ဖူးကြ..။

ဘာဘဲ ဖြစ်ဖြစ် သူတို့နယ်မှာတော့ သူတို့ ဗိုလ်ဘဲ ..။

သိုးထိန်း ကိုကျတော့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား က သက်တော်စောင့်လိုသဘော အနားမှာ ခေါ်ထားသည် ။

သိုးထိန်းက ဆက်ဆံရေး တော်သည် ကောင်းသည် ..ဒီချာတိတ်က ဒီပလိုမေစီ ရသည် ဆိုပြီး သူ့ရဲ့ ဆက်ဆံရေးအရာရှိ လို့ ခေါ်ဝေါ်သမုတ်ပြီး လူတွေနဲ့ ဆက်ဆံစေသည် ။ သူတို့

တပ်ဖွဲ့ဝင်တွေကို ခေတ်မှီ စစ်ရေး နည်းပညာတွေ လာသင်ကြားပေးတဲ့ တဖက်နိုင်ငံက ဝင်လာတဲ့ နိုင်ငံခြား ကြေးစားစစ်သင်တန်းဆရာတွေကို

လည်း သိုးထိန်းနဲ့ဘဲ လွှဲထားသည် ။ သိုးထိန်းက အပြောအဆို ညက်ညောလိမ်မာသည် ဆိုပြီး ။ တခါတရံ တဖက်နိုင်ငံထဲကို ဖြစ်ဖြစ် ရန်ကုန် မန္တလေး ကို ဖြစ်ဖြစ် အရေးကြီးအလုပ် နဲ့

လွှတ်ခိုင်းတတ်သည် ။ သူ နဲ့ ကျူးကျော်တို့ကို ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက သူ့အဖွဲ့ထဲကို လက်ခံပြီး ယုံကြည်စိတ်ချနေတာ သားလိုတူလို ချစ်ခင်နေတာလဲ ဆွေးရဲ့အဖေ ဦးသောန ကြောင့် ..။

ဦးသောနသည် ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား ရဲ့ အဖေ ဗိုလ်ချုပ်စစ်လုံကျား လက်ထက်က ဗိုလ်ချုပ်စစ်လုံကျား အတွက် အမှုထမ်းခဲ့တဲ့သစ္စာရှိ လူယုံတယောက် ..။

 ဦးသောန အသက်ကြီးလို့ အငြိမ်းစားယူသွားပေမယ့် ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက သူ့အဖေရဲ့ လူယုံမို့ ဆက်လက် ကြည့်ရှုထားသည် ။ ဦးသောနကဘဲ ဆွေးရဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ ဖြစ်တဲ့

သူတို့နှစ်ယောက်ကို ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား ရဲ့ အဖွဲ့မှာ အလုပ်သွင်းပေးခဲ့သည် ။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား လဲ ဦးသောနကို သူ့ဆွေမျိုး အရင်းအခြာထက်တောင် ယုံသည် ။ အားကိုးသည် ။တက်ကြွဖျတ်လပ်တဲ့ လူငယ်လေးတွေ ဖြစ်တဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ကိုလည်း တွေ့တွေ့ချင်း

သဘောကျသွားခဲ့သည် ။

သိုးထိန်းသည် ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ လူယုံတယောက် ဖြစ်လာတဲ့သူသည် အလုပ်ကောင်းကောင်း လုပ်လို့ ဆုကြေးအပိုကြေးတွေ အများကြီး ရခဲ့သည် ။ သူသည် လက်ဖွာသည် ။

သူ့လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက်တွေထဲက အရေးတကြီး ငွေလိုခဲ့ရင် သူ အမြဲတမ်း ထုတ်ပေးတတ်သည် ။ ပြန်မပေးနိုင်ကြရင်လည်း သူ စိတ်မဆိုးဘူး ။

တောင်ကြားထဲက ရွာငယ်လေးမှာ မွေးဖွားကြီးပြင်းခဲ့ရလို့လား မသိ ။ သိုးထိန်းနဲ့ ကျူးကျော်တို့သည် ဗိုလ်ချ ုပ်ကျောက်ကျားကို ဘုရားတဆူသဖွယ် ရိုသေကြောက်ကြသည် ။ လေးစားကြသည် ။

အထင်အရမ်းကြီးသည် ။

 ပြင်းထန်လွန်းတဲ့ ဒုံးကျည်လက်နက်တွေ စက်အမြျှောက်တွေ စက်သေနတ်အကြီးစားကြီးတွေ တပ်ဆင်ထားတဲ့ အဖွဲ့ကြီးကို ဦးဆောင်နေတဲ့လူမို့ သူတို့ ဒီလိုထင်မြင်တာ ဖြစ်တာ မဆန်း ။

ဒီနယ်မြေဒီအရပ်မှာ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားကလည်း သူနဲ့ ဆန့်ကျင်ရင် သေဒါဏ် ကို လွယ်လွယ်နဲ့ ပေးတတ်တဲ့အာဏာရှင် မဟုတ်လား ။

ကျူးကျော်က သိုးထိန်းနဲ့ ဆန့်ကျင်ဖက် ။

ဘယ်သူသေသေ ငတေမာပြီးရော ဘဲ..။ တခြားလူတွေကို စေတနာ လုံးဝ မရှိတဲ့ လူ..။

အဲ….ဆွေး ကိုတော့ ချွင်းချက်ပေါ့..။.

ဆွေးအတွက်ဆိုရင်တော့ ကျူးကျော်က မကပ်..။ ဆွေး ဘာလိုလို သူ လုပ်ပေးသည် ။ သိုးထိန်း အပေါ်တခါတလေ သဘောကောင်းတတ်ပေမယ့် တခါတခါမှာ သူက သိန်းထိန်းကို

ပြိုင်ဖက်တယောက် အနေနဲ့ သတ်မှတ်တတ်သည် ။

သိုးထိန်းက ငယ်သူငယ်ချင်းတွေ ဆိုပြီး ကျူးကျော် အပေါ် ဗွေမယူဘူး ။

သူတို့နှစ်ယောက်နဲ့ ဆွေး ..။

ငယ်ငယ်ကထဲက အရမ်းတွဲ အရမ်းချစ်ခဲ့ကြတဲ့ သူတို့သုံးယောက်သည် အရွယ်ရောက်လာတော့ တခါတခါမှဘဲ တွေ့ဖြစ်ကြတော့သည် ။ သူက ရွာကို ခဏခဏ ပြန်လာလို့ မိဆွေးနဲ့ တွေ့ဖြစ်သည် ။ ကျူးကျော်က ပြန်လာခဲသည်  ။ သူတို့ ကျူးကျော်ကို အမြဲ သတိရ အောက်မေ့ကြသည် ။ ကျူးကျော်က ငယ်ငယ်ကလောက်မချစ်ခင်တော့ဘဲ နဲနဲ စိမ်းသွားသလိုဘဲလို့ သူတို့နှစ်ယောက် ထင်ကြသည် ။ အနေဝေးလို့ ဖြစ်မည် လို့ မိဆွေးက ပြောဘူးသည် ။

“ သိုးထိန်း . . .”   

“ မိဆွေး…..”   

ဝတ်ပြုအစည်းအဝေး ပြီးသွားလို့ ဆွေး သူ့နံမည်ကို ခေါ်ရင်း ပြေးထွက်လာသည် ။ ဆွေးသည်

 ဆွယ်တာအဖြူရောင်..သိုးမွှေးဦးထုပ် အဖြူရောင်လေး နဲ့ ..။ အေးမြတဲ့ ရာသီကြောင့် ဆွေးရဲ့ ပါးမို့မို့နှစ်ဖက်

သည် နီရဲတွတ်နေသည် ။

လှလိုက်တာ..ဆွေးရယ် ..။

အထူးသဖြင့် မျက်လုံးတွေ ……     ။

ဆွေးရဲ့ မျက်လုံးတွေ သိပ်လှသည် ။

သူ့ဆီကို ပြေးလာတဲ့ ဆွေးသည် အရမ်းလှနေသည် ။ ငေးကြည့်နေမိသည် ။

“ သိုးထိန်း…နင် ဘာလို့ ချပ်ချ် ထဲ ဝင်မလာတာလဲ……ငါ ဆိုတာ ကြားရဲ့လား….ကောင်းလား…”

ဆွေးက နှုတ်ခမ်းလေး စူပြီး မေးခွန်းတွေ ဆက်တိုက် မေးသည် ။ ဆွေး အရမ်းလှလို့ သေချာကြည့်နေမိသည် ။

ဆွေးသည် ကြီးလာလေ လှလာလေ ဘဲ . .။ ရုပ်ရော ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ရော….။

“ ကြားတယ်..အရမ်းကောင်းတယ် ..ဆွေး….”

“ ဟိတ်..သိုးထိန်း…ဘာကြည့်နေတာလဲ..မမြင်ဘူးတာ ကျနေတာဘဲ ..”

“ အော်..နင်သိပ်လှနေလို့..ဆွေး…တကယ်..ငါ တကယ်ပြောတာ..နင်..နင်….အရမ်းအရမ်း လှတယ်ဟာ……”

“ အံမယ်..သိုးထိန်းနော်..လာမြှောက်နေပြန်ပြီ ….    ”

ဆွေးက လက်သီးဆုပ် ဖြူဖြူလေးနဲ့ သူ့ရင်ဘတ်ကို လှမ်းထုလိုက်ပြီး ပြောလိုက်ပေမယ့် သူ့ကို သိပ်လှတယ်လို့

ပြောတာကို ကျေနပ်နေတဲ့ ပုံ ရှိသည် ။ ဆွေးရဲ့ အပြုံးက ကျေနပ် ပီတိဖြစ်နေတဲ့ အပြုံးလေး…။

ဆွေးရဲ့ပါးလေးတွေက အအေးကြောင့် နီရဲနေတာထက် သူ့ကိုလှတယ်ပြောလိုက်လို့ ပိုနီရဲသွားတယ် ထင်တယ်။

“ သိုးထိန်း..နင်တကယ်ပြောတာလား ..”

“ ဘာကိုလဲ..”

“ ငါလှတယ် ဆိုတာ …ဟင်းဟင်း…”

ဆွေးသည် ထပ်ကြားချင်နေသလားမသိဘူး ။

“ တကယ်ပေါ့..တနေ့တခြား နင်အရမ်း ပိုပိုလှလာတယ် ..တကယ်….ဆွေး….အဲ..ဒါနဲ့….ကျူးကျော်ကိုရော

 နင် ခေါ်ထားသေးလား..ဆွေး…”

ဆရာယောသပ်ရဲ့ ဇနီး ဆရာမမေရီ က ဘုရားကျောင်းလာတဲ့လူတွေကို အစားအသောက်တွေ ကျွေးဖို့ ပြင်ဆင်နေသည် ။ ဆရာမမေရီက

 သူတို့နှစ်ယောက်ဖက်ကို တချက် လှမ်းကြည့်သည် ။

 ဆွေးက “ ငါ ခေါ်တာပေါ့..နင်လဲ သိတဲ့အတိုင်း ကျူးကျော်ဆိုတဲ့ကောင်က ဘယ်တုံးက လာဖူးလို့လဲ…ငပျင်း…” လို့ ရယ်ပြီး ပြောရင်း  သူ့ အကျ ႌကို ကိုင်ကြည့်သည် ။

“ ဟယ်..သိုးထိန်း..နင့်အကျ ႌက စိုနေတာဘဲ …လာ..ဒို့ အစားသွားစားကြမယ်..ဆရာမ မေရီ ချက်တာ သိပ်ကောင်းတယ် …”

  ဆရာမမေရီရဲ့ လက်ရာ ရေစိမ်ခေါက်ဆွဲ စားရမည် …ထမင်းနဲ့ဝက်သားနီချက် စားချင်ရင်လဲ စားနိုင်သည် လို့  ဆွေးက ပြောသည် ။

ဆရာယောသပ်က သေနတ်တွေ နဲ့ သူ့ကို မကျေနပ် မနှစ်မြို့နဲ့ မျက်နှာကြီးနဲ့ ကြည့်နေသည် ။

သူတို့နှစ်ယောက် ရေစိမ်ခေါက်ဆွဲ စားနေကြတဲ့အချိန် ဘုရားကျောင်း ကို ကျူးကျော် ရောက်လာသည် ။

လက်ထဲမှာ လောင်ခြာတပ်ထားတဲ့ အေကေ၄၇ မောင်းပြန်ကြီးကိုင်လို့ ..။

တယောက်ထဲတော့ မဟုတ်ဘူး ..။ သူ့လူတွေနဲ့ ..။

မောင်းပြန်လက်နက်မျိုးစုံ ကိုင်ထားတဲ့ စစ်အစိမ်းရောင် ယူနီဖေါင်းဝတ်တွေ  . .။

တောတိုးနေကျကောင်တွေ တိုက်ပွဲတွေ တိုက်နေကျကောင်တွေမို့ ကျူးကျော်တို့ က ခြေသံလုံသည် ။ သူတို့

ဘုရားကျောင်းဝင်းထဲ ဝင်လာတာ ရုတ်တရက် လူတွေ မသိလိုက်ကြဘူး ။

ရုတ်တရက် လက်နက်ကိုင်တွေကို တွေ့လိုက်ကြရလို့ ဘုရားကျောင်းက လူတွေ လန့်ဖျန့်ကုန်ကြသည် ။

နောက်တော့ သေသေချာချာ ကြည့်လိုက်ကြတော့မှ ကျူးကျော် ဦးဆောင်လာတဲ့အဖွဲ့ ဖြစ်နေတာ တွေ့လိုက်

ကြရတော့လည်း လူတွေ အေးအေးဆေးဆေး ပြန်ဖြစ်ကုန်သည် ။ ကျူးကျော်က သူတို့ရွာသားလေ ။

ကျူးကျော်က ပြုံးပြနေပေမယ့် သူ့နောက်လိုက်နောက်ပါတွေရဲ့ မျက်နှာတွေက တည်လွန်းသည် ။

ကျူးကျော်က “ ဟေး….ဆွေး…..သိုးထိန်း….” လို့ အဝေးထဲက လှမ်းအော်လာသည် ။ သူတို့ကလဲ စားလက်စ

ခေါက်ဆွဲပုဂံတွေကို ချပြီး ကျူးကျော်ဆီကို ပြေးသွားကြသည် ။ သူတို့ကြားမှာ ဝင်ရပ်လိုက်တာက ဆရာယောသပ်။

“ ကျူးကျော် …ဒါ ဘာလုပ်တာလဲ…”

ကျူးကျော်ရဲ့ ပြုံးရယ်နေတဲ့ မျက်နှာ ဖျတ်ကနဲ တည်သွားသည် ။

“ ဆရာယောသပ် …ကျနော် ဘာလုပ်လို့လဲ…”

“ ဒါ ဘုရားရှိခိုးကျောင်းကွ….မင်းတို့ သေနတ် တကားကားနဲ့ကွာ..ကြည့်မကောင်းဘူး …သိုးထိန်း ရောက်လာထဲက ငါကျေနပ်တာ မဟုတ်ဘူး ..ခု မင်းက တယောက်ထဲတောင် မဟုတ်ဘူး..တအုပ်တမကြီးနဲ့ ..ကျူးကျော်..အိုကွာ .မင်းတို့က လူသတ်လက်နက်တွေ နဲ့…..”

“ ဆောရီးဘဲ ..ဆရာ..ကျနော်လဲ ဆွေး ခေါ်ထားတာနဲ့ လာခဲ့တာ……..သေနတ်ကိုင်တာတော့ ဒီနယ်မြေမှာ အဆန်းလား ဆရာရယ်…ကျနော်တို့က စစ်သားတွေဘဲဟာ…ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ တပ်မဟာက စစ်သားတွေ ဆိုတာ ဆရာလဲ သိသားနဲ့….လူတွေ ပါလာတာကတော့ ကျနော့်အလုပ်က ဒီလူတွေ နဲ့ လုပ်ရလို့……ကျနော်က အဖွဲ့ခေါင်းဆောင်တယောက်လေ . . .ဆရာ့အတွက် ကြည့်လို့ မကောင်း  ဖြစ်ရတာကို တကယ်ဘဲ ဆောရီးပါ…တကယ်ပါဆရာ….တကယ် ဆောရီးပါ ….     ”

ကျူးကျော်သည် ဆရာယောသပ်ကို ဆောရီး ခဏခဏ ပြောနေပေမယ့် စိတ်ထဲက ပါပုံမရဘူး..။ မျက်နှာက မချိုမချဉ်နဲ့…။

“ တော်စမ်းကွာ…ကျူးကျော် …မင်းက ငါ့ကို ရိနေသလိုဘဲ …”

ဆရာယောသပ်ရဲ့ မျက်နှာက နီရဲနေသည် ။

“ ဆရာရယ်…ဆရာ့ကို မရိရဲပါဘူး….ကျနော် လာတာကို မကြိုက်ဖူးဆိုရင် ဆရာလည်း ဗိုလ်မှူးကြီးလုံကို ခင်သား

ဘဲ..ဆရာ တိုင်ပြောလိုက်ပေါ့….အဟင်းဟင်း…..”

ဆရာယောသပ် သည် မျက်နှာပုတ်ပုတ်ကြီးနဲ့ သူ့မိန်းမ ဆရာမမေရီ ရှိတဲ့ဖက်ကို ထွက်သွားသည် ။

 ကျူးကျော်ရယ် သူရယ် ဆွေးရယ် စကားတွေ ပြောကြရင်း ခေါက်ဆွဲ အတူတူ စားကြသည် ။

 ငယ်ငယ်တုံးကလိုဘဲ ..။ သုံးယောက်ပေါင်းမိပြန်ပြီ ။

သည်အချိန်မှာ သူတို့ရွာလေးရဲ့တခုတည်းသော ကုန်စုံဆိုင် ပိုင်ရှင်ရဲ့သား သူတို့နဲ့ ကျောင်းနေဖက် စိုင်းသာဌေးက ခေါက်ဆွဲစားရင်း သူတို့ကို မသိမသာ ခိုးကြည့်နေတာကို ကျူးကျော်က တွေ့လိုက်သည် ။

“ ဟိုကုတ်ကမြင်းက ဘာကြည့်နေတာလဲမသိဘူး …ငါ ဒီကောင့်ကို ကြည့်မရဘူး….သိုးထိန်း…စိုင်းသာဌေးကို

နရင်းသွားရိုက်ခိုင်းလိုက်ရမလား….”

ဆွေးက “ ကျူးကျော်….ကိုယ့်ရွာသားချင်း နင် ဘာလို့ ဒီလို ရမ်းကားချင်နေလဲ..နင့်ကို သူက ဘာလုပ်လို့လဲ…” လို့ ရန်ထောင်လိုက်သည် ။ ကျူးကျော်က “ ဆွေး..နင် သာဌေးဖက်က ကာမနေနဲ့..နင် ကြိုက်နေလား..ဒီသောက်ရူးကို…..” လို့ ဆွေးကို ပြန်ပြောလို့ သိုးထိန်းက “ နင်တို့ကလည်းဟာ တွေ့ကြတာနဲ့ ကိုက်ကြတာဘဲ..ပျော်ပျော်နေကြစမ်းပါ…..ငါတို့ သုံးယောက် ဆုံတုံး….” လို့ တားလိုက်သည် ။

ကျူးကျော်က သူ့နောက်လိုက် တယောက်ကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည် ။

“ ချစ်ဖ…..”

အရပ်ပုပု ကောင်လေးတကောင် အိတ်ကြီးတလုံးနဲ့ ရောက်လာသည် ။ ဒီကောင်လေးရဲ့ အရပ်က သူကိုင်ထားတဲ့ အေကေ၄ရမောင်းပြန် ထက် ပုနေသလိုဘဲ ။ ကျူးကျော်က အိတ်ကြီးကို ကောင်လေးလက်ထဲက ယူလိုက်ပြီး ဆွေးကို ပေးသည် ။

“ ဘာတွေလဲ..ကျူးကျော်…”

 “ ဆတ်သားခြောက်..နင့်အတွက်…ဒါ ငါကိုယ်တိုင် ပစ်ပြီး အခြောက်လှမ်းထားတာ…”

“ သိုင်းကျူး….ကျူးကျော်…အင်း..နင်တို့ကိုလည်း ငါ ဘာလက်ဆောင် ပေးရမလဲ မသိဘူးဟာ…”

“ ရတယ်…မလိုဘူး..” သိုးထိန်းရော ကျူးကျော်ရော တချိန်ထဲမှာ အတူတူ ပြောထွက်သွားကြသည် ။

သိုးထိန်း ကျူးကျော်ကို ပြောဖို့ရှိနေတာ သတိရသွားသည် ။

“ ကျူးကျော် …မင်းကို ဗိုလ်ချုပ်က တွေ့ချင်နေတယ်…စခန်းဌာနချုပ်ကို လာခဲ့ဖို့ မှာလိုက်တယ် ..”

“ ဟေ..ဟုတ်လား..ဘာများ ခိုင်းမလို့ပါလိမ့်…ငါ စက်နဲ့ လှမ်းခေါ်လိုက်ရမလား ..”

“ ကျူးကျော်..မင်းကလဲကွာ..သူ့အကြောင်း သိသားနဲ့..တော်ကြာ အဆဲခံနေရမယ်…မင်း သွားသာ သွားလိုက်..” ကျူးကျော်က တဟီးဟီးနဲ့ ရယ်ရင်း သူ့ဆံပင်ရှည်ကြီးကို လက်နဲ့ သပ်နေသည် ။

ဆွေးက “ ကျူးကျော်ရယ်..နင့်ကြည့်ရတာ ညှင်းသိုးသိုးနဲ့ဟာ…ဆံပင်လေး ဘာလေး ညှပ်ပါအုံး…ငါ ညှပ်ပေးရမလား ..” လို့ ပြောသည် ။

“ ငါ မအားဘူးဟ..ခုတောင် နင်ခေါ်ထားလို့ ငါ ပြေးလာတာ..ဆောရီးဘဲ..နင်သီချင်းဆိုတာတော့ မမှီလိုက်တော့ဘူး..အခု ထပ် ဆိုပြဟာ…”

“ ဟွန်း…ဘာလို့ ဆိုပြရမှာလဲ….” ကျူးကျော်သည် တဟားဟား အော်ရယ်ရင်း ခေါက်ဆွဲကို တူနဲ့ အားရပါးရ စားနေသည် ။ ဆွေးက “ နင် အစား စားတာကလဲ ငါတို့အိမ်က ဝက်မကြီး အစာစားတာ ကျနေတာဘဲ ကျူးကျော်ရယ် ….” လို့ ပြောလိုက်ရင်း ရယ်သည်။

“ ဒါနဲ့..ငါမေးချင်တာက နင်တို့ နှစ်ယောက် ရည်းစားတွေ ဘာတွေ ရနေကြပြီလား …”

“ အာ…မရပါဘူး….”

ဒီတခါလည်း သိုးထိန်းနဲ့ ကျူးကျော် ပြိုင်တူဘဲ ပြောထွက်သွားကြပြန်သည် ။

“ ဟုတ်လို့လားဟာ..နင်တို့အကြောင်း မသိရင်များ ခက်မယ် …”

“ အံမယ်…ငါတို့အကြောင်း နင်က ဘယ်လောက်များ သိလို့လဲ ဆွေးရယ်…ဟားဟားဟား….”

“ အမလေး ..သိတာမှ သိပ်သိ..ငါက နင်တို့၂ယောက်နဲ့ငယ်ငယ်လေးထဲက အတူတူ စားဖက် ကစားဖက်ပါ..

ကျူးကျော်ရာ…နင် ဟိုဖက်ကမ်းက ဈေးရောင်းတဲ့ ကောင်မလေး တယောက်ကို ကြိုက်နေတာ ငါသိပါတယ်…”

“ ဟာ…နင့် အင်ဖေါ်မေးရှင်းက ဒိတ်အောက်နေပြီ …မကြိုက်ပါဘူးဟာ….နင်ကလည်း..ဟားဟား….ခင်မင်ရုံသက်သက်ပါ….ဟားဟား….”

ကျူးကျော်က တဟားဟား အော်ရယ်နေသည် ။ သိုးထိန်းက ကျူးကျော် ဘယ်လောက် သောင်းကျန်းသလဲ ဆိုတာသိသည် ။ ကျူးကျော်သည် ရောက်တဲ့ရွာတိုင်းမှာ ကောင်မလေးတွေကို ချဉ်းကပ် ကြံစည်တဲ့ကောင် ။ တဖက်နိုင်ငံကို ရောက်ရင်လည်း နိုက်ကလပ်တွေက ကောင်မလေးတွေ နဲ့ အမြဲ သောင်းကျန်းနေတဲ့ကောင် ..။

ဆွေးက တစုံတခုကို သတိရသွားသည် ။

“ ငါတို့သုံးယောက် ချောင်းထဲမှာ ငါးမျှားသွားကြတာ မှတ်မိသေးလား …”

ကျူးကျော်က မေးလိုက်တော့ ဆွေးက “ မှတ်မိတယ်…ငါ အဲ့တုံးက ပျော်လိုက်ထာဟာ…အဲလို ပျော်ရွှင်ကြတဲ့

နေ့တွေ ရက်တွေ အခု ပျောက်ဆုံးသွားပြီဟ…ဟင်း..နင်တို့ ကိုယ်တွေမှာလဲ ကြည့်စမ်း..အရင်တုန်းကလို ဂစ်တာမလွယ်တော့ဘဲ လူသတ်လက်နက်ကြီးတွေ လွယ်ထားကြတယ် …” လို့ ပြောသည် ။

“ ငါနဲ့သိုးထိန်းနဲ့ ဘာသီချင်းတွေ တီးကြသလဲ နင်မှတ်မိလား..နင်က ဆိုတယ်လေ ..” လို့ ကျူးကျော်ကမေးသည်။

ဆွေးက “ ဘာလို့ မမှတ်မိရမှာလဲ..ကျူးကျော်..ငါက နင့်ထက်တောင် မှတ်မိသေးတယ် …နင်တို့ကတီးပြီး ငါက ဆိုတာ စိုင်းထီးဆိုင်သီချင်းတွေလေ ….” လို့ ပြောသည် ။

“ ချောင်းနားမှာ ဆိုတာက စိုင်းဆိုင်မော သီချင်းပါ…..”

“ အေး..အေး….ဟုတ်တယ်…..အဲ့တုံးက . .နင်က ဂစ်တာ တီးတာ အရမ်းကောင်းတာဘဲဟာ…ငါအမြဲ

 အမှတ်ရနေတယ်….”

သူကတော့ ငါးမျှားသွားတုံးက ဆွေး ထမိန်တိုတိုရေစိုစိုနဲ့ အရမ်းကြည့်ကောင်းတာကို ပြန်သတိရသွားသည် ။

အပျိုဖေါ်ဝင်စ ဆွေးရဲ့ အလှအပတွေ စပြီး ပေါ်လွင်လာတဲ့ အချိန် ။ အမို့တွေ အမောက်တွေ ..အကွေ့အကောက်တွေ ကို ငေးမော ကြည့်ခဲ့ဘူးတာတွေ သူ ပြန်အမှတ်ရမိရသည် ။

“ ဆွေး..ဒါနဲ့ ဝေးတယောက်ကော …နင်နဲ့ အဆက်အသွယ်ရသေးလား …”

“ အင်း..တခါတခါတော့ ရပါတယ်…သူလည်း လာလည်ချင်တယ်လို့ စာရေးတယ် ..”

ဆွေးရဲ့အမ ဝေး သည် ဆွေးလိုဘဲ လှသည် ။

တဖက်နိုင်ငံက ကုန်သည်တယောက်နဲ့ ချစ်ကြိုက်လက်ထပ်ပြီး ဘန်ကောက်မြို့မှာ နေသည် ။       

 ဝေး ချောပုံက ဆွေးနဲ့တော့ မတူဘူး ။ ဝေးက ကိုယ်လုံး ပိုလှ..ပိုတောင့်တယ် လို့ ကျူးကျော်က ပြောဖူးသည် ။ သိုးထိန်းသည် ဆွေးနဲ့ ဝေးတို့ကို ငယ်ငယ်က သည်လို စေ့စေ့စပ်စပ် မကြည့်ဖူးခဲ့ ။ ကျူးကျော်ကတော့ မိန်းမတိုင်းလိုလိုကို တဏှာမျက်စိနဲ့ ကြည့်တတ်သည် ။ ဆွေးတို့ ဝေးတို့ကိုတောင် ချမ်းသာမပေးဘူး ..။

ကျူးကျော်သည် အရက်သောက်လွန်းလို့ ရုပ်ရင့်သွားသည် လို့ ဆွေးက ပြောသည် ။ ကျူးကျော်က “ အေး..ငါလဲ ကလေးမဟုတ်တော့ဘူး..ဆွေး …ငါလုပ်နေတဲ့အလုပ်ကို ကြည့်အုံး…ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်း စစ်တိုက်နေတဲ့ လူတွေနဲ့ နေနေတာ လုပ်နေတာ..ပြီးတော့ ငါက ဗိုလ် ..သူတို့ကို အုပ်ချုပ်နေတာ …ငါ့မှာ ဆံပင်ဖြူတောင်  စထွက်လာပြီ ….ဟားဟား…” လို့ ရယ်မောရင်း ပြန်ပြောသည် ။

“ သိုးထိန်း ..ငါ ဗိုလ်ချုပ်ဆီကို အခုဘဲ သွားလိုက်မယ် …သူငါ့ကိုတွေ့ချင်တာ ဘာကိစ္စလို့ မင်းထင်လဲ သိုးထိန်း”

ကျူးကျော်က မတ်တပ်ထရပ်ပြီး သူ့ကို မေးလိုက်လို့ “ ကြည့်ရတာ..သူ့သမီးကို မင်းကိုသွားကြိုခိုင်းမလို့ ဖြစ်ပါလိမ့်မယ် …” လို့ ဖြေလိုက်တော့..ကျူးကျော်က တဟားဟား ရယ်မောသည် ။

“ အေး..ဖြစ်နိုင်တယ်..ဗိုလ်ချုပ်သမီးက ကျောင်းပိတ်ရက်သူ့အဖေစခန်းကို လာလည်တိုင်း ငါတို့က အက်စကော့ လုပ်ပေးရတာ …ဒါဘဲနေမှာပါ ………ကဲ..ဆွေး…နဲ့ သိုးထိန်း ..အချိန်ရှိတုံး ငါ ဒိုးတော့မယ် ..စခန်းကြီးအထိ ခရီးနှင်ရမှာ ဆိုတော့ နဲနဲဝေးတယ်…”

ဆွေးက..“ ကျူးကျော်..အစစ သတိထားပါဟယ်..ငါလေ..နင်တို့နှစ်ယောက်အတွက် အမြဲစိတ်ပူတယ်..ဘုရားသခင်ကို အမြဲဆုတောင်းနေရတယ် …”

ကျူးကျော်က “ ငါတို့ အိုကေပါတယ်..ဆွေး..နင်သာနင့်ကိုယ်နင် ဂရုစိုက်..တယောက်ထဲ တောထဲမသွားနဲ့..ဟို

လောဘွယ်ဆိုတဲ့အကောင်ကြီးက နင့်ကို ချောင်းနေတာ…ဟားဟား…..နင်သတိထား…တော်ကြာ နင့်ကို ဖမ်း

မုဒိန်းကျင့်နေအုံးမယ် ..” လို့ ပြောရင်း သူ့လူတွေကို သွားကြဖို့ လက်နဲ့ အချက်ပြကာ ခေါ်လိုက်သည် ။

“ တိမ်းမယ်…..တိမ်းမယ်……စိုင်းဆမ်နွတ်နဲ့ စိုင်းလူး  …ရှေ့ပြေးကင်း ယူမယ် …..    လက်နက်တွေ စစ် ….     ”

ကျူးကျော် မျက်နှာက တည်သွားသည် ။ သူ့လူတွေ ပြာပြာသလဲ သူ့ဆီ ပြေးလာကြသည် ။

ဆွေးက “ အံမယ်…ဒီကောင်ကြီး လုပ်ရဲလုပ်ကြည့်ပါလား..အသက်ချင်းလဲပစ်လိုက်မယ် ..” လို့ မျက်နှာလေးနီရဲကာ ပြောလိုက်သောအခါ ကျူးကျော်က “ နင်တောင် လုပ်စရာ မလိုပါဘူးဟာ…နင့်ကိုထိရင် ငါနဲ့သိုးထိန်းက ခံမယ်တဲ့လားမိဆွေးရယ်…ဒီကောင်ကြီးကို ငါတို့တစစီဖြစ်အောင် ဆော်ထည့်လိုက်မှာပေါ့…ဟင်း ”လို့

 သူလွယ်ထားတဲ့ အေကေမောင်းပြန်ကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင် ထောင်ပြ လိုက်ရင်း ပြောလေသည် ။

“ အိုကေ….ဒိုးပြီဟေ့………”

ကျူးကျော်က ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာ ရှိနေတဲ့ သူ့အဖွဲ့ကို လက်ဝှေ့ရမ်း ပြလိုက်သည် ။

ကျူးကျော်တို့ တောအုပ်ဖက်ကို တရွေ့ရွေ့ ထွက်ခွာသွားကြတာကို ဆွေးနဲ့ သိုးထိန်း ငေးကြည့်နေကြသည် ။

ခဏကြာမှ ဆွေးက ဆွေးဆွေးမြေ့မြေ့လေး…“ အင်း….တွေ့ဆုံကြပြီးရင် ပြန် ခွဲခွာကြရတာဘဲ သိုးထိန်းရေ…တနေ့မှာ ဒို့တတွေ အပြီးအပိုင်လည်း ခွဲခွာကြရအုံးမှာပါဘဲလေ….” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

“ နင်က ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ..သေခြင်းတရားကို ပြောတာလား…..” လို့ သိုးထိန်းက မျက်မှောင်ကြီး ကြုံ့ပြီး မေးသည် ။

“ ဒါပေါ့ သိုးထိန်းရယ်…လူသည်သေမျိုး မဟုတ်လား…တနေ့နေ့တော့ ဒို့တတွေ ခွဲခွာကြရမှာဘဲလေ …”

“ နင်မှန်ပါတယ်..ဆွေး…ဒါပေမယ့် အဲဒါကို ငါ မစဉ်းစားချင်ဘူးဟာ….ငါ့ရင်ထဲ ဝန်လေးပင်ပန်းတယ်…..”

သိုးထိန်း သေနတ်ကို ကောက်လွယ်လိုက်သည် ။

“ ဘုရားက ပြောတယ် သိုးထိန်း….ဝန်လေး ပင်ပန်းသူအပေါင်း..ငါ့ထံသို့ လာကြလော့..ငါသည် ချမ်းသာပေးမည် ..တဲ့..နင် ဘုရားကို ဆည်းကပ်ဖို့ လိုနေပြီ..နင့်လက်ထဲက လူသတ်လက်နက်ကို စွန့်ပစ်လိုက်ပြီး လူသားတွေကို ဆိုးကျိုးပေးနေတဲ့ ဘိန်းတွေ မူးယစ်ဆေးတွေ ထုတ်လုပ်နေတဲ့ နင်တို့ အဖွဲ့ကြီးကနေ ထွက်လိုက် ..နင် အချိန်မှီသေးတယ်….”

သိုးထိန်း ဆွေးကို “ ငါသွားတော့မယ် ဆွေး..နင်လာစေချင်တဲ့အတိုင်း ငါ အရောက်လာခဲ့တယ် …နောက်မှ ပြန်တွေ့ကြမယ်…..” လို့ ပြောပြီး ဆွေးအနားက ထွက်သွားလိုက်သည် ။

“ သိုးထိန်း…………….. ”

ဆွေး အော်ခေါ်ပြီး အနောက်က ပြေးလိုက်လာသည် ။

“ သိုးထိန်း..ငါ့ကို စိတ်ဆိုးသွားတာလား……စိတ်မဆိုးပါနဲ့ဟာ….နင့်ကို တကယ့်ကို တနေ့ ဒုက္ခမရောက်သွားစေချင်လို့ တကယ့် ရင်ထဲက စေတနာနဲ့ ပြောမိတာပါ….”

“ နင့်ကို ငါ ဘယ်တော့မှ စိတ်မဆိုးဘူး  ဆွေး…..နင်….နင်က ငါ့ရဲ့……”

သိုးထိန်း စကားတွေ မဆက်တော့လို့…ဆွေးက နားထောင်နေသည် ။

“ ဘာဖြစ်လဲ….”

“ နင်က ငါ့ရဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်း အရင်းအခြာဘဲဟာ…..”

“ နင် ငါ့ကို စိတ်မဆိုးဘူး မဟုတ်လား…”

“ မဆိုးဘူး..တသက်လုံး….”

“ ပြုံးပြ..ငါ့ကို…”

သိုးထိန်းက ရယ်လိုက်သည် ။

“ သွားပြီ….ဆွေး..နင့်ကို လာတွေ့တာ သက်သက်..ငါ တနေရာကို သွားစရာ ရှိသေးလို့…”

“ အေး..နင်က တယောက်ထဲနော်..ကျူးကျော်လို တပည့်တပန်းလည်း မပါဘူး…..သတိထား..အစစ အရာရာ…”

သိုးထိန်း တရွေ့ရွေ့နဲ့ တောင်ခြေက သစ်ပင်အုပ်ထဲ ပျောက်ကွယ်သွားသည်အထိ ဆွေး ငေးကြည့်နေသည် ။

စိုင်းသာဌေး ထမင်းစားဖို့ ပြင်နေတုံး ဆွေး သူတို့ခြံပေါက်ဝကနေ ဝင်လာတာနဲ့ မစားသေးဘဲ ဆွေးရှိရာ အိမ်ရှေ့

ကို ထွက်လာလိုက်သည် ။

စိုင်းသာဌေးရဲ့ အမေ ဒေါ်နန်းကြာရွှေက ဆွေးကို ဝမ်းသာအားရ နုတ်ဆက်သည် ။  ဆွေးကလည်း ပြန်နုတ်ဆက်သည် ။

ဆွေးက စိုင်းသာဌေးနဲ့ ကျောင်းနေဖက် ဖြစ်လို့ ငယ်ငယ်လေးထဲက ဒေါ်နန်းကြာရွှေ ဆွေးကို သိနေခဲ့တာ ။

ဒေါ်နန်းကြာရွှေက ကုန်စုံဆိုင် ဖွင့်ထားတော့ ဆွေးက လိုအပ်တဲ့ စားကုန်သုံးကုန်ပစ္စည်းတွေကို ဒေါ်နန်းကြာရွှေရဲ့ ဆိုင်ကဘဲ အမြဲလာလာဝယ်လေ့ရှိသည် ။ ဆွေးလာတိုင်း ဒေါ်နန်းကြာရွှေက ဆွေးနဲ့ စကားပြောလေ့ရှိသည် ။

စိုင်းသာဌေးက ဒေါ်နန်းကြာရွှေကို ဆွေးအကြောင်း အမြဲပြောလေ့ရှိသည် ။ စိုင်းသာဌေးသည် ဆွေးကို သဘောကျနေသည်လို့ ဒေါ်နန်းကြာရွှေ ထင်သည် ။ ဆွေးလို ချောချောလှလှ ပညာတတ်တဲ့ လိမ်မာတဲ့ ကလေးမကို ဒေါ်

နန်းကြာရွှေ ချွေးမတော်ချင်နေခဲ့သည် ။ ဆွေးကို ချွေးမလေးလို့ ခဏခဏ နောက်ပြောင်ဘူးသည် ။

စိုင်းသာဌေးကို မြင်လိုက်တဲ့ဆွေး စိုင်းသာဌေးဆီကို တန်းတန်းမတ်မတ် လျေျာက်လာသည် ။

“ ဘာထူးလဲ သာဌေး….”

စိုင်းသာဌေးက သွားကြီးဖြဲပြီး “ ထူးးသမှသိပ်ထူး..ငါတို့ဦးလေးက သူကူညီမယ်တဲ့…..” လို့ ပြောလိုက်သည် ။

ဒေါ်နန်းကြာရွှေက “ ဘာတွေများထူးနေတာလဲ သားကြီးရဲ့..အမေ့ကိုလည်း ပြောပြပါအုံး..” လို့ မေးလိုက်သည် ။

“ ဒီလို အမေ…ဆွေး အသံကောင်းပြီး သီချင်းတွေ ဆိုတာ တအားကောင်းလို့ ကျနော်က ရန်ကုန်က ဦးလေးလုံးကျောက်ကို မေးပေးတာ .ဆွေး သီချင်းခွေ ထုတ်ဖို့ ကူညီနိုင်မလားလို့..အဲဒါ ဦးလေးလုံးကျောက်က ကူညီမယ်လို့ ပြန်အကြောင်းပြန်တယ်လေ …” လို့ စိုင်းသာဌေးက  သူ့အမေကို ရှင်းပြသည် ။

“ ဟယ်..ကောင်းလိုက်တာ..ဆွေးရယ်…ဆွေး ရန်ကုန်သွားပြီး သီချင်းခွေ ထုတ်ရင်တော့ နံမည်ကြီးသွားမှာဘဲ….” ဒေါ်နန်းကြာရွှေက ဝမ်းသာအားရ ပြောလိုက်သည် ။ စိုင်းသာဌေးက “ နင် ရန်ကုန်သွားပြီး သီချင်းထုတ်ဖို့  ငါ့အဖေနဲ့ ငါ လိုက်ကူညီမယ်…ဆွေး….နင် အဆင်ပြေအောင်မြင်မှာ သေချာပါတယ် …” လို့ ပြောသည် ။

ဒေါ်နန်းကြာရွှေလည်း ဒီလိုသာ သွားကြရင် အနေနီးစပ်ပြီး သူမသား စိုင်းသာဌေးနဲ့ ဆွေးလည်း ညိစွန်းသွားနိုင်တာမို့ ချွေးမတော်ချင်နေတဲ့ ဒေါ်နန်းကြာရွှေလည်း အရမ်းကို ဝင်ပြီး တိုက်တွန်းတော့သည် ။

ဆွေးတယောက် သည်ရွာမှာဘဲ နေမယ် ဆိုရင် ဟို သေနတ်ကိုင် လူကြမ်းလေး နှစ်ယောက်ကိုဘဲ  သံယောဇဉ်တွယ်နေတယ်…ငါ့သားကို ဂရုတောင် မစိုက်ဘူးမဟုတ်လား ………ဒီအကြံကောင်းတယ်….ရန်ကုန်ကို သွားဖို့တိုက်တွန်းရမယ်….။

“ အဖေနဲ့ တိုင်ပင်လိုက်အုံးမယ်…အန်တီရေ..အဖေက လွှတ်ပါ့မလား မသိသေးဘူး ….     ”လို့ ဆွေးက ပြန်ပြောသည် ။

စိုင်းသာဌေးက “ ရန်ကုန်မှာ စားဖို့နေဖို့ အစစအရာရာ ဘာမှ မပူနဲ့ ဆွေး…ငါ့ဦးလေးက တာဝန်ယူလိမ့်မယ်..”

လို့ ပြောသည် ။ ဒေါ်နန်းကြာရွှေကလည်း “ ဟုတ်တယ်..ဆွေး….ဖြစ်အောင်လုပ်..ဆွေးက တကယ့်နံမည်ကြီး အဆိုတော်ကြီး ဖြစ်သွားမှာ…အန်တီ့မောင် စိုင်းလုံးကျောက်က သိပ်ပေါက်ရောက်နှံ့စပ်တာ..သူ ကူညီလိမ့်မယ်”လို့ တွန်းပို့လေသည် ။ကျူးကျော် နဲ့ သူ့အဖွဲ့ စခန်းဌာနချုုပ်ကို ရောက်သွားတော့ ညနေစောင်းနေပြီ ။

သူ ဗိုလ်ချုပ်နဲ့တွေ့ဖို့ စခန်းရုံးကို သွားတော့ ကျူးကျော် အရင်ဆုံး တွေ့ရတာက ဗိုလ်မှူးကြီးလုံ ..။

အမ်၁၆ မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်ကို အသင့်အနေအထားနဲ့ ကိုင်ထားပြီး ကင်းစောင့်နေတဲ့ ဗိုလ်မှူးကြီးလုံရဲ့

 ကိုယ်ရံတော်တပ်သားလေးကို “ အာနိုးကြီး…ရှိလားကွ …ဘယ်မှာလဲ…” လို့ သူလှမ်းမေးလိုက်ရင်း စခန်းရုံးထဲကို ဝင်သည် ။

ဝိတ်မပြီး ဗလတောင့်တဲ့ ဗိုလ်မှူးကြီးလုံကို သူတို့အဖွဲ့သားတွေက ကွယ်ရာမှာ “ အာနိုးကြီး ” လို့ ခေါ်ကြသည် ။ ဗိုလ်မှူးကြီးလုံသည် သူ့ကို ဒီလို ခေါ်ကြတာကို ပြန်ကြားတဲ့အခါ သဘောကျသည် ။ သူက ရုပ်ရှင်မင်းသားကြီး အာနိုးကို အားကျသဘောကျသူ တယောက်ပါ ။

ဗိုလ်မှူးကြီးလုံ မြှောက်စား ပစားပေး ထားလို့ မြောက်ကြွကြွ ဖြစ်နေတဲ့ သူ့ရဲ့ ကိုယ်ရံတော် တပ်သားလေး စိုင်းမောင် က “ သူ့ရုံးခန်းထဲမှာ ရှိတယ် ..” လို့ ပြောရင်း လက်နဲ့ ညွှန်ပြလိုက်သည် ။

တချိန်လုံး အလေး(ဝိတ်) မ လိုက် လေ့ကျင့်ခန်းတွေ လုပ်လိုက်နဲ့ သူ့ကိုယ်သူ အရိပ်တကြည့်ကြည့်နဲ့ လုပ်နေတဲ့ဗိုလ်မှူးကြီးလုံ သည် အသီးမျိ ုးစုံကို ပေါင်းကြိတ်ထားတဲ့ ဖျော်ရည်ကို အားရပါးရ ခွက်အကြီးစားကြီးနဲ့ မော့သောက်နေသည် ။

ဗိုလ်မှူးကြီးလုံသည် သူ့ရုံးခန်းထဲကို ဝင်လာတဲ့ ကျူးကျော်ကို မျက်မှောင်ကြီး ကြုံ့ပြီး ကြည့်နေသည် ။

“ ဟိတ်..ကျူးကျော် ..မင်း ဘာတွေ လျှောက်လုပ်နေတာလဲ …လုပ်လိုက်ရင် စောက်ရမ်းစောက်ရမ်း ဘဲ….”

“ ကျနော် ဘာများ လုပ်မိလို့လဲဗျာ….တွေ့မယ်ဘဲ မကျန်သေးဘူး..အပြစ်က တင်နေပြီ ….     ”

“ မင်း စောက်မှု မပွေရင် ငါ ဘာပြောဖို့လိုမလဲ..ကျူးကျော်ရာ….မင်းက လီးတော်တော်ယားတာကိုး…”

“ ဘယ်ကိစ္စကို ပြောနေတာလဲ…”

“ ဟိုဖက်ကမ်းက ပုလိပ်သမီးကို မင်း နှိပ်နှိပ်နေတာ သူ့အဖေ သိသွားလို့ မင်းကို လိုက်ရှာနေတယ် …ငါတို့ကသူတို့နဲ့ ကင်းတာ မဟုတ်ဘူး..ကျူးကျော် ..သူတို့နဲ့ မညိအောင်နေဖို့ လိုတယ်…မင်း စောက်ရမ်း လီးမယားနဲ့…”

“ ဟားဟား…ဒါလား..ပူမနေနဲ့..ပြေလည်အောင် လုပ်ပြီ……..ဒါနဲ့ ဗိုလ်ချုပ်က ကျနော့်ကို ခေါ်တယ်ဆို …”

“ အေး…ဟုတ်တယ် …မင်းကို နန်းမိုခမ်း ကို ကြိုခိုင်းမလို့..”

“ ထင်သားဘဲ…”

ဗိုလ်မှူးကြီးလုံသည် ပြောင်ချော်ချော် စပ်ဖြဲဖြဲနဲ့ အမြဲ ခပ်ပေါ့ပေါ့လိုနေတဲ့ ကျူးကျော်ကို သိပ် ဘဝင်မကျဘူး။

 သိုးထိန်းနဲ့ တခြားစီဘဲ လို့ ညည်းတတ် ပြောတတ်သည် ။

သို့ပေမယ့် ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက ကျူးကျော်ကိုသဘောကျသည် ။ ကျူးကျော်ကလည်း တဇောက်ကန်းကောင်ဆိုတော့ ဗိုလ်ချုုပ်ကျောက်ကျား ဖြစ်ချင်တာလုပ်ချင်တာဆို “ ငါးခြောက်” လို့ ဆိုတာနဲ့ “ ဖုတ်ပြီးသား..ဆီဆမ်းပြီးသား…” ဆိုတာမျိ ုး ..ချက်ဆို နားခွက်က မီးတောက် ဘဲ ..။ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက မြှောက်စားထားတဲ့ကောင်မို့ သူလည်း ကျူးကျော် ကို သိပ် မနှစ်မြို့ပေမယ့် မနှိမ်ဝန့်ဘူး။ အခြေအနေကြည့် ပေါင်းနေရတယ် ။

တခုရှိတာက ကျူးကျော်က စိတ်သဘောလေးက မဆိုးပါဘူး ။ သူဘာလိုလဲ အလိုက်သိတယ် ။

 လုပ်ပေးတတ်တယ် ။ ကျေးဇူးသိတတ်တဲ့ချာတိတ်ပါ ။

ဗိုလ်မှူးကြီးလုံနဲ့ ကျူးကျော် ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားဆီကို သွားကြသည် ။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားသည် စခန်းကြီးထဲက ကြီးမားခန့်ငြားတဲ့ သူ့အတွက် ဆောက်ထားတဲ့ အိမ်ကြီးမှာ မနေဘူး ။ သူ့ကို ရန်သူဖက်က

ဒုံးကျည်နဲ့ ဆော်နိုင်မှာကြောင့် မထင်မရှား ခပ်စုတ်စုတ်တဲကလေးတလုံးထဲမှာ နေသည် ။

သူ့တဲအပြင်မှာ လက်နက်ကိုင်လေးယောက် ရှိနေသည် ။

ဗိုလ်မှူးကြီးလုံနဲ့ ကျူးကျော်တို့ကို ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက ပြုံးရွှင်တဲ့ မျက်နှာကြီးနဲ့ ဆီးကြိုနေသည် ။

ဗိုလ်မှူးကြီးလုံက “ ဗိုလ်ချုပ်….ကျူးကျော် ကို ဘာခိုင်းမလဲ…” လို့ စကားစလိုက်သည် ။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက “ အေး..ခိုင်းစရာက နှစ်ခုရှိတယ် …ကဲ..ကဲ..ထိုင်ကြ..ထိုင်ကြ..ဘာသောက်မလဲ…”လို့ မေးရင်း သူ့တဲထဲက ကုလားထိုင်တွေကို ညွှန်ပြသည် ။

“ မသောက်တော့ဘူး…” လို့ ဗိုလ်မှူးကြီးလုံနဲ့ ကျူးကျော်တို့ ပြိုင်တူလို ပြောလိုက်မိကြသည် ။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားကတော့ တန်ဖိုးကြီး နိုင်ငံခြားဖြစ် ဝစ်စကီ သောက်သည် ။ သူ့ကိုယ်လုပ်တော် ဟယ်လင်ခြူးက ပုလင်းလှလှကြီးထဲက ပယင်းရောင် ဝစ်စကီအရက်တွေကို

ဖန်ခွက်ထဲကို လောင်းထည့်ပေးသည် ။

ဟယ်လင်ခြူးသည် လတ်တလော ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားကို ပြုစုပေးနေရတဲ့ ကိုယ်လုပ်တော် ဖြစ်သည် ။ ဒီဘဲကြီးက သူ စားလို့အီသွားရင် ဟယ်လင်ခြူးကို ဘန်ကောက်က သူ့ရတနာဆိုင် ကျောက်ဆိုင်မှာ ခိုင်းထားလိုက်ပြီး နောက်ထပ် ကိုယ်လုပ်တော် အသစ် တယောက် ထပ် ရှာမယ် ဆိုတာ အရင် အတွေ့အကြုံတွေ အရ ကျူးကျော်သိသည်။

လုံခြုံရေးအဖွဲ့ ( ဘော်ဒီဂတ် ) မှာလည်း ချောချောတောင့်တောင့် ကောင်မလေးတွေ ပါတော့ ဒီကောင်မလေးတွေကို ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက အရမ်း မအေးဘူးဆိုရင် ဘောင်းဘီအတိုတွေ ဝတ်ခိုင်းထားသည် ။ စစ်ပြောက်ကြားဘောင်းဘီတိုနဲ့ ခါးအနောက်ကျကျမှာ ပစ္စတိုလေးတွေ အိတ်နဲ့ ချိတ်ထားတဲ့ ကောင်မလေးတွေ ခြံရံပြီး စခန်းထဲ ထွက်တတ်တာ တွေ့ကြရသည် ။

တခါတရံ ရာသီဥတုကောင်းတဲ့ နေသာတဲ့ ရက်တွေမှာ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားသည် သူ့မြင်းညိုကြီးကို စီးပြီးစခန်းအနီးတဝိုက်ကို ထွက်တတ်သည် ။

သက်တော်စောင့်တွေထဲမှာ ဘောင်းဘီတိုကောင်မလေးတွေလည်းပါတတ်သည် ။

ကိုယ်လုပ်တော်ဟယ်လင်ခြူးကိုလည်း ဂျပန်ကင်ဒိုဓါးရှည်ကြီး ကျောမှာ လွယ်ထားရင်း မြင်းဖြကြီးတကောင်ကို စီးနင်းရင်း ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား ရဲ့ မြင်း နဘေးမှာ ယှဉ်တွဲစီးနေတာကိုလည်း တွေ့ရတတ်သည်။

“ ကျူးကျော်….”

“ ဗျာ..ဗိုလ်ချုပ်….”

“ ပထမတချက် မင်းလုပ်ဖို့က ငါ့သမီး လာလည်မယ်..မင်း သွားစောင့်ကြို ခေါ်ခဲ့….အဲ…အရင်လိုဘဲ…အမှားအယွင်း လုံးဝ မရှိစေနဲ့..ပေါ့ဆရင်..မှားရင် သေဒါဏ် ဆိုတာ မင်းချာတိတ်တွေကို ထပ် သတိပေးထား….”

“ ဟုတ်ကဲ့…ဗိုလ်ချုပ်….”

“ နောက်တခု မင်း လုပ်ရမှာက ငါ ဒီနေ့ညနေ “ ရွာကြီး ” ကို သွားမယ်….ဟိုမှာ ညအိပ်မယ်…မင်း လမ်းကြောင်းရှင်းထား…မင်း ရွာကြီးက ရွာကာကွယ်ရေးအဖွဲ့ကိုလည်း စက်နဲ့ အကြောင်းကြားထား…ဟုတ်ပြီလား…ဘာမေးစရာရှိလဲ…”

“ မရှိပါဘူး..ဗိုလ်ချုပ်…” ကျူးကျော် သိသည် ။ ရွာကြီး မှာ သူ့စော်အသစ်လေး ရှိသည် ။ အသစ်ကလေး သွားဝါးမလို့ ။

ကျူးကျော် အလုပ်များပြီ ။ ရွာကြီးက ကျေးရွာ ပြည်သူ့စစ် ( ကာကွယ်ရေး ) အဖွဲ့ ခေါင်းဆောင်ကို စက်နဲ့ခေါ်ပြီး ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား လာမယ့်အကြောင်း ကြိုပြောထားလိုက်သလို သွားမယ့် လမ်းကြောင်းကို သူ့အဖွဲ့တွေကို ကြိုထွက်ခိုင်းပြီး “ ရှင်း ” ခိုင်းထားလိုက်သည် ။

သူကိုယ်တိုင်ကတော့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားနဲ့အတူ အနီးကပ် လိုက်ပါမှာ ဖြစ်သည် ။ ရှေ့ကား နောက်ကားတွေမှာ လူအင်အား ၅ဝကျော်လောက် သူတို့နဲ့ လိုက်ခိုင်းမည် ။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား သည် လမ်းတွေ ဖေါက်ထားတဲ့အတွက် အရင်လို မြင်းနဲ့ သွားစရာ မလိုတော့..။ တိုယိုတာပစ်ကပ်ကားတွေ ဂျစ်ကားတွေနဲ့ ရွာကြီးကို မောင်းနိုင်နေပြီ ။ လမ်းပေါက်နေပြီ ။

သူ့စော်အသစ်လေး နန်းခမ်းအိမ်ကို ရွာကြီးမှာ တိုက်ခံအိမ်နဲ့ ထားထားသည် ။ ရွာကြီးက တဖက်နိုင်ငံနဲ့ ကပ်နေတာမို့ အရမ်း ခေတ်မှီသည် ။ လျှပ်စစ်မီး ..ဖုန်း ..တီဗီ အကုန် ရသည် ။

ကျူးကျော်သည် နန်းခမ်းအိမ်ကို အမြဲ စိတ်နဲ့ ပြစ်မှားလေ့ ရှိသည် ။ နန်းခမ်းအိမ်သည် အရမ်းကို ကိုယ်လုံးအချိုးအဆက် လှလွန်းလို့ ။

နန်းခမ်းအိမ်သည် ရှမ်းနဲ့ ကိုးကန့် အစပ်ဖြစ်သည် ။ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ကျော့ရှင်းချောမောတဲ့ နန်းခမ်းအိမ်သည် အသက် ၁၈နှစ် ပြည့်ပြီးခါစ အချိန်မှာ ဘိန်းဘုရင် ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ ငွေနဲ့ပေါက်ပြီး သိမ်းပိုက်လိုက်တာကိုခံလိုက်ရသည် ။

နန်းခမ်းအိမ်ကို သူ့စခန်းမှာ ခေါ်မထားဘူး ။ သူ့စခန်းက အချိန်မရွေး လက်နက်ကိုင်အုပ်စုတွေက လာတိုက်ခိုက်နိုင်သလို သူခေါ်လေ့ရှိတဲ့ “ ရန်ကုန်အစိုးရ ” ရဲ့ စစ်တပ်တွေကလည်း တနေ့မှာ လာတိုက်ခိုက်နိုင်တယ် ဆိုတော့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက သူ့သြဇာ လွှမ်းတဲ့ ရွာကြီး မှာ နန်းခမ်းအိမ်ကို အိမ်တဆောင်မီးတပြောင်နဲ့ အချွေအရံတွေနဲ့ လက်နက်ကိုင်အစောင့်အရှောက်နဲ့ ထားထားသည် ။

ကျူးကျော်သည် ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ သက်တော်စောင့် ဖြစ်တာကြောင့် နန်းခမ်းအိမ်ကိုလည်း အနီးကပ် တွေ့ရ ပတ်သက်ရ သည် ။ နန်းခမ်းအိမ်ကလည်း ရုပ်ရည်သနားကမားနဲ့ ကျူးကျော်ကို

မျက်လုံးတွေနဲ့ ခိုးကြည့်စိုက်ကြည့်တတ်သည် ။

ကျူးကျော်သည် ရင်ထွားထွား ခါးသေးသေး တင်ကားကားလေးနဲ့ အရမ်းကို ကြည့်လို့ ကောင်းလှတဲ့ နန်းခမ်းအိမ်ကို ခိုးခိုးကြည့်ပြီး စိတ်နဲ့ ပြစ်မှားနေသည် ။

အိုကြီးအိုမ ဗိုလ်ကျောက်ကျားဟာ ဒီနုနုထွတ်ထွတ်လေးကို ကောင်းကောင်းမှ ထောင်းပေးဆွဲပေးနိုင်ပါ့မလားလို့ ပူမိနေတာ ။

ရွာကြီးကို ထွက်တဲ့အချိန် ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားသည် သူ့ကိုယ်လုပ်တော် ဟယ်လင်ခြူးကို သူနဲ့အတူ ခေါ်မသွားဘဲ စခန်းမှာဘဲ ချန်ခဲ့သည် ။ အသစ်ကလေးနဲ့ ပျော်ပါးချိန်မှာ ဟယ်လင်ခြူးကို သူ မလိုအပ်တာက သဘာဝကျပါသည် ။

ရွာကြီးကို သွားတဲ့ တောလမ်းတလျှောက် သူ့လူတွေကို စိပ်စိပ်လေး ချထားပြီး မိုင်းတွေဘာတွေလည်း ပိုက်စိပ်တိုက် ရှင်းထားပြီး ဖြစ်တာကြောင့် ကျူးကျော် စိတ်အေးအေးနဲ့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့

တံခါးလေးပေါက် တိုယိုတာ တန်ဒရာကြီးရဲ့ ရှေ့ခန်းမှာ ထိုင်လိုက်ပါလာသည် ။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက “ ကျူးကျော်..မင်း ရွာကြီးက ကာကွယ်ရေးခေါင်းဆောင်ကိုလည်း ဒီည ကျွေးမွေးလိုက်ကွာ..မင်းတော့ အရက်မသောက်နဲ့နော…” လို့ ကားနောက်ခန်းကနေ ပြောလိုက်သည်။ ကျူးကျော်လည်း“ စိတ်ချပါ ဗိုလ်ချုပ်…” လို့ ပြန်ပြောသည် ။

ရွာကြီးကို ရောက်ဖို့ မိုင်ဝက်လောက် အလိုမှာ ရွာကြီးက ပြည်သူ့စစ်ခေါင်းဆောင် စိုင်းသီကိုယ်တိုင် လာစောင့်ကြိုနေသည် ။

စိုင်းသီသည် ရန်ဂလာဂျစ်အသစ်ချပ်ချွတ်နဲ့ ။ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားကို ခါးကော့ပြီး အလေးပြုသည် ။ သူ့နောက်လိုက်နောက်ပါတွေကလည်း အလေးပြုကြသည် ။

ရွာကြီးထဲကို ဝင်တဲ့အခါ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ ကား မရောက်ခင်ထဲက နန်းခမ်းအိမ်ရဲ့ ခြံဝိုင်းထဲမှာ လုံခြုံရေးတော်တော်များများ ချထားသည် ။

ဆံပင်နက်နက် ဂုတ်ဝဲလေးနဲ့ နန်းခမ်းအိမ်က အိမ်ပေါက်ဝက ထွက်ကြိုနေသည် ။

“ ခမ်းအိမ်….နေကောင်း အဆင်ပြေရဲ့လား….”

“ ကောင်းပါတယ် ကိုကြီး….”

အဖိုးအရွယ်လောက်ကြီးကို နန်းခမ်းအိမ်က “ ကိုကြီး…” လို့ ခေါ်လိုက်တာကို ကျူးကျော် မရယ်မိအောင် မနည်းထိန်းထားလိုက်ရသည် ။ နန်းခမ်းအိမ်ရဲ့ ရင်သားထွားထွားတွေကိုတော့ သူ

ကြည့်ဖြစ်အောင် ကြည့်လိုက်သည် ။လှလိုက်တဲ့ အသားအရည် ။

“ ခမ်းအိမ်..စံလုံး….နင့်ကို ဂရုစိုက်ရဲ့လား….”

စံလုံးသည် နန်းခမ်းအိမ်ရဲ့ လုံခြုံရေးအတွက် တပ်စိပ်တစိတ်နဲ့ ရွာကြီးမှာ ထားထားတဲ့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့လူယုံ ဗိုလ်ကြီးတယောက်ပါ ။

“ ဂရုစိုက်ပါတယ် ကိုကြီး…..”

နဘေးမှာ သတိဆွဲရပ်နေတဲ့ ဗိုလ်ကြီးစံလုံး ကို ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက တချက်ကြည့်လိုက်ပြီး..“ မင်း ငါ့မိန်းမကို သေသေချာချာ စောင့်ရှောက်နော်..မအေပေး…” လို့ လှမ်းပြောလိုက်သောအခါ ဗိုလ်ကြီးစံလုံးလည်း “ စိတ်ချပါ ဗိုလ်ချုပ် ..ကျနော် သေသေချာချာ လုပ်ကိုင်စောင့်ရှောက်ပေးနေပါတယ်….” လို့ သွားဖြဲပြပြီး ပြောလိုက်သည် ။

ကျူးကျော်လည်း နန်းခမ်းအိမ်ရဲ့ အိမ်ထဲကို မလိုက်သွားတော့ဘဲ ခြံထဲမှာဘဲ ကင်းတွေချတာကို စီစဉ်သည် ။

နန်းခမ်းအိမ် ကိုယ်တိုင် ချက်ပြုတ်ထားတာတွေကို ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား စားသောက်ရင်း မယားချောလေးကို ဖက်လိုက် ကိုင်လိုက် လုပ်နေသည် ။

“ စားလေ..ကိုကြီး…..ခမ်းအိမ် ကိုယ်တိုင် ချက်ထားတာ..ကိုကြီးကို စားစေချင်လို့….”

ဒီဘဲကြီးသည် အသက်ကြီးပေမယ့် မပျက်စီးသေးဘူး..။ ခမ်းအိမ်ကို ကောင်းကောင်း ဖြုတ်ပေးနေလို့ ခမ်းအိမ်ကသူ့ကို စွဲနေရသည် ။ သူ့ကို ငွေနဲ့ပေါက်ပြီး ယူတာကိုလည်း ခမ်းအိမ် ကျေနပ်သည် ။

ခမ်းအိမ်ရဲ့ မိဘတွေသည် ဒီဘဲကြီးစောင်မမှုနဲ့ တဖက်နိုင်ငံက မြို့လေးတမြို့မှာ တိုက်လေးခြံလေးနဲ့ ကားလေးနဲ့ နေနေနိုင်သလို ခမ်းအိမ်ရဲ့ မောင်လေးလည်း ဘန်ကောက်မြို့မှာ ကျောင်းနေနေနိုင်သည် မဟုတ်လား။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက အစား သိပ် ဟက်ဟက်ပက်ပက် မစား ။ မကြာခင် နန်းခမ်းအိမ်နဲ့ ကာမစပ်ယှက်ကြတဲ့အခါ ဘိုက်ကြီး လေးမနေချင်ဘူး ။ ချောလှလွန်းတဲ့ နန်းခမ်းအိမ်ကို ကောင်းကောင်း “ဖိ”ပေးရ အုံးမယ် ။

နန်းခမ်းအိမ်ကို အိပ်ခန်းထဲ ခေါ်ဖြုတ်တော့မယ့်ဆဲဆဲ ကာကွယ်ရေးခေါင်းဆောင် စိုင်းသီ ရောက်လာလို့ နဲနဲဖီးငုတ်သွားရသည် ။ စိုင်းသီက နယ်မြေအခြေအနေနဲ့ ပြိုင်ဖက် ဖြစ်လာတဲ့

တခြားအုပ်စုတွေရဲ့ သတင်းကို လာတင်ပြတာ ။ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားသည် ငယ်ငယ်ထဲက သူ့အဖေလက်ထက်ထဲက ဒီနယ်မြေကို စိုးမိုးလာတဲ့လူဆိုတော့ သူ့ကို လာကျောတာ ပြိုင်လာတာကို နဲနဲမှ မကြိုက်ဘူး။ ဗိုလ်လုလာရင် အပြတ်အသတ် ဖြုတ်ပစ်ချင်သည် ။ စိုင်းသီကို လက်နက်နဲ့လူ ထုတ်ပေးပြီး သူ့ဖက်ကို သိမ်းသွင်းထားသည် ။

“ ဗိုလ်ချုပ် လောဘွယ်ကို သတိထား..လျော့မတွက်နဲ့..ဒီကောင် အင်အားကောင်းလာပြီ ..ကျုပ်ကြားတာကတော့ ဗိုလ်မုတ်ဆိတ်တို့အဖွဲ့နဲ့ ပူးပေါင်းသွားတယ် တဲ့…”

“ ထွတ်…စိုင်းသီရာ….လောဘွယ် ဆိုတာ တချိန်က ငါ့ ခိုင်းဘတ်ပါ…သူ့အမေရော ညီမ အမတွေရော အိုကွာ..သူ့တဆွေလုံး တမျိ ုးလုံးကို ငါလိုးလာတာ ..အချိန်မရွေး ဒီကောင့်ကို ဖြောင်ပစ်နိုင်တယ်…”

“ ကျုပ်က လာနိုင်တဲ့ အန္တရာယ်တွေကို ကြိုတင်ကာကွယ်နိုင်အောင် အကြံပေးသတိပေးတာပါ…”

“ ကောင်းတယ်..ကျေးဇူးတင်တယ်…ငါ ခေါင်းထဲ ထည့်ထားမယ်…ဦးစားပေး အနေနဲ့ပေါ့..အင်း..လောဘွယ်..လောဘွယ်..အရင်တုံးက မင်းအမေမင်းနှမတွေကို လိုးခဲ့တယ်..ဒီ တခါတော့ မင်းကို လိုးမှ ဖြစ်တော့မယ်….ခွေးမသား…”

နန်းခမ်းအိမ်က “ ကိုကြီးရယ်..အလုပ်ကိစ္စတွေဘဲ ခေါင်းထဲ မထားနဲ့..အေးအေးဆေးဆေး နားပါ..ကိုစိုင်းသီ….ရှင်ကလည်း ကိုကြီး လာတဲ့အချိန် ခေါင်းစားစေမယ့် အလုပ်တွေ သိပ်မပြောပါနဲ့…” လို့ စိုင်းသီကို မျက်စောင်းလေးထိုးကာ ပြောလိုက်သည် ။

စိုင်းသီက တဟဲဟဲ ရယ်လိုက်ပြီး…“ ကဲ ဗိုလ်ချုပ်…ကျနော် သွားအုံးမယ်…လိုတာရှိ ခေါ်လိုက်ပါ …” လို့ ပြောရင်း အလေးပြုကာ အိမ်ထဲက ထွက်သွားလိုက်သည် ။

နန်းခမ်းအိမ်လည်း ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားကို အိပ်ခန်းထဲကို ခေါ်ဆောင်သွားပါတော့သည် ။

အိပ်ခန်းထဲမှာ တဖက်နိုင်ငံကနေ စပါယ်ရှယ် အော်ဒါမှာယူထားတဲ့ မွေ့ရာထူထူကြီးနဲ့ ကုတင်ကြီးက သူတို့နှစ်ယောက်ကို စောင့်လို့ ကြိုနေသည် ။ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားလည်း သူ့ခါးမှာ

ပတ်ထားတဲ့ စစ်သုံး ခါးပတ်ပြားကြီးနဲ့ တပ်ချိတ်ထားတဲ့ ပစ္စတိုကြီးကို ကုတင်ဘေးက စားပွဲလေးပေါ်ကို ချွတ်တင်လိုက်သည် ။

“ ခမ်းအိမ်လေး …ကိုကြီး လွမ်းလိုက်ရတာကွာ…..”

ဖြူဖွေးအိမွှတ်နေတဲ့ ခမ်းအိမ်ရဲ့ ပါးပြင်လေးကို သူ့နှာခေါင်းကြီးနဲ့ ပွတ်လှိမ့် နမ်းရှုံ့လိုက်သည် ။

“ ဟုတ်လို့လား..ကိုကြီးရဲ့..ယုံပါဘူး….သွား…”

“ တကယ့်ကို လွမ်းနေတာ..ညည်းရဲ့ အနမ်းလေးတွေ မရတာ ကြာပြီလေ …”

“ အံမယ်..တွေ့ရင် အချွဲပိုနေတယ်..ဟိုစခန်းမှာ ဟယ်လင်ခြူးကြီးနဲ့ ပျော်နေပြီးများ….”

“ ခမ်းအိမ်လေး အနေအစား ဆင်းရဲမှာ စိုးလို့ စခန်းမှာ မထားတာပါကွာ..ဒီမှာက တီဗီလည်းရ အစစ အနေအထိုင် သာတယ်လေ …”

“ ကိုကြီး…လှဲအိပ်လိုက်….”

နန်းခမ်းအိမ်က ပက်လက်လှဲအိပ်လိုက်တဲ့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ အစိမ်းရင့်ရောင် စစ်ဘောင်းဘီကို ချွတ်ပေးသည် ။ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ ကိုယ်အောက်ပိုင်း

ဗလာကျင်းသွားသောအခါ ငေါငေါကြီး ထောင်ထနေတဲ့ သူ့လိင်တန်ချောင်းကြီးကို တွေ့လိုက်ရလို့ နန်းခမ်းအိမ်သည် သူမလက်ကလေးနဲ့ ဖမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး တယုတယ

ပွတ်သပ်ပေးပါတော့သည် ။ လိင်တန်ချောင်းကြီးသည် လုံးပတ်လည်း တုတ် ရှည်လည်းရှည်သည် ။

“ ကိုကြီး….ကိုကြီးဟာက ပိုကြီးပိုရှည်လာသလိုဘဲ တခုခုများ လုပ်ထားလား…”

“ ဟားဟား ခမ်းအိမ်ရယ်..ဘာမှ လုပ်မထားပါဘူး..အော်ရေဂျင်နယ်ပါ…..ကဲ စုတ်ပေးအုံး…..”

“ ခမ်းအိမ် စုတ်ပေးတာ ကြိုက်လား…”

“အရမ်းကြိုက်တယ်….”

နန်းခမ်းအိမ်က တခိခိနဲ့ ရယ်လိုက်ပြီး ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ ထိပ်ဖူး ဒစ်လုံး အထစ်ကြီးကို လျာလေးထုတ်ပြီး ယက်လိုက်သည် ။ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ ကာမစိတ်တွေ တဟုန်ထိုး နိုးကြွလာတာ

သူ့လိင်တန်ကြီး ဆတ်ကနဲတုန်သွားသည် ။ နန်းခမ်းအိမ်သည် သူ့ကို စသိမ်းပိုက်ခါစမှာ အရမ်း စိတ်တွေ ကြေကွဲဝမ်းနည်းခဲ့ရပေမယ့် တကယ်တမ်း ဒီလူကြီးက သူနဲ့ မိသားစုကို လိုလေသေးမရှိ ဂရုစိုက်တဲ့အခါ သူ့မယား ဖြစ်ရတာကို စိတ်မပျက်တော့ဘဲ မယားကောင်းလေး ပီသစွာနဲ့ ကျကျနန ပြုစုပေးခဲ့သည် ။

သူ့အကြိုက်တွေကို မှတ်သားထားပြီး ပီပီပြင်ပြင် ပြုစုခဲ့သည် ။

အခုလည်း အကြောကြီးတွေ ထင်းထောင်ထနေတဲ့ လိင်တန်တုတ်တုတ်ကြီးကို ပါးစပ်နဲ့ မဆန့်မပြဲ ဖြစ်နေပေမယ့်ကြိုးစားပြီး စုတ်ပေးနေပြီ ။ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားသည် တပြွတ်ပြွတ်နဲ့ စုတ်နေတဲ့ နန်းခမ်းအိမ်ရဲ့ နို့ဖြူ ဖြူ လုံးလုံးကြီးတွေကို လက်နဲ့ ဆုပ်နယ်နေသည် ။ နို့သီးခေါင်း ညိုညိုလေးတွေက ဖြူဖွေးတဲ့ နို့ကြီးတွေမှာ ထင်းနေပြီး နို့သီးခေါင်းလေးတွေက စူထွက်နေသည် ။

နန်းခမ်းအိမ် စုတ်နေတာ ကောင်းပေမယ့် အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာပြီး နှုတ်ခမ်းနီရဲရဲလေးထဲကို ကော့ကော့ ထိုးညှောင့်သည် ။ နန်းခမ်းအိမ်ကလည်း သူ့ဂွေးစိကြီးနှစ်လုံးကို ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း လိင်တန်တဆုံးအထိ ငုံကာ စုတ်ပေးနေသည် ။ နို့ကြီးတလုံးကို မိမိရရ ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း နန်းခမ်းအိမ်ရဲ့ ပါးစပ်လေးထဲကို ထိုးထည့်နေရင်း ဖင်တုန်းဖြူဖြူကြီးတွေကို လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး ဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး လုပ်ချင်စိတ်တွေ ပေါ်လာလို့ စုတ်ပေးတာကို ရပ်ခိုင်းလိုက်သည် ။

“ ဘာလို့လဲဟင်..ကိုကြီး..ခမ်းအိမ် စုတ်တာ မကြိုက်ဘူးလား..” လို့ နန်းခမ်းအိမ်က မေးလိုက်သည် ။

“ ကောင်းတယ်…စောက်ရမ်းကောင်းတယ်….ငါ တအား ထန်နေပြီ …နင် ဖင်ကုန်းပေး..ငါ လိုးတော့မယ်…” လို့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက ဖြေလိုက်သည် ။ နန်းခမ်းအိမ်က ချက်ချင်းဘဲ လေးဖက်ထောက်လိုက်ပြီး ဖင်တုန်းကြီးတွေကို ကော့ထောင်ပေးလိုက်တော့ ဗိုလ်ကျောက်ကျားလည်း ဖင်ကြီးတွေ ကြားက အမြောင်းလိုက် ပြူးထွက်နေ တဲ့ နန်းခမ်းအိမ်ရဲ့ အဖုတ်ကွဲကြီးကို တွေ့လိုက်ရပြီး ဂလု ဆိုတဲ့ အသံကြီး ထွက်အောင် တံတွေးမြိုချလိုက်ရင်း နန်းခမ်းအိမ်ရဲ့ ဖင်ကြီးတွေ အနောက်ဖက်မှာ နေရာယူလိုက်တော့သည် ။

အဖုတ်အကွဲကြောင်းကြီးသည် အရည်တွေနဲ့ စိုပြောင်လက်နေသည် ။ ဒီအဖုတ်ကြီးရဲ့ ကပ်ရက်မှာ ညိုတိုတို စအိုပေါက်လေး ကို စိတ်လှုပ်ရှားစရာ သူ တွေ့လိုက်ရသည် ။ နန်းခမ်းအိမ်ကို အခုထိ ဖင်မချရသေးဘူး ။ သူသည် သူ စခန်းမှာ ခေါ်ထားတဲ့ ဟယ်လင်ခြူးကိုှတော့ ဖင်ချတာ အမြဲဘဲ ။

နန်းခမ်းအိမ်လည်း ကော့ပေးထားတဲ့ ဖင်တုန်းကြီးတွေ ကြားက ပြူးထွက်နေတဲ့ အဖုတ်ကြီးထဲကို လိင်တန်ထိပ်ဖူး ဒစ်ကြီး ထိုးထည့်လာမှာကို မျက်လုံးလေးတွေ မှေးလို့ မျှော်လင့်စောင့်စားနေပေမယ့် ထင်ထားတဲ့နေရာကို မလာဘဲ မထင်ထားတဲ့ စအိုပေါက် ခရေပွင့်လေးကို ဗိုလ်ကျောက်ကျားရဲ့ လက်ညှိုးက ပွတ်ချေပေးလာလို့ အံ့အားသင့်သွားပြီး…“ ဟင့်ဟင့် ကိုကြီးရယ်….ဖင်ပေါက်ကို ဘာလို့ လကလိနေတာလဲကွာ….” လို့ ပြောလိုက်သည်။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက…“ ဖင်လိုးမလို့..” လို့ ပြောလိုက်ပြီး ဖင်ပေါက်လေးထဲကို သူ့လက်ညှိုးကို ထိုးသွင်း ကလိသည် ။

“ အို…အိုး….ကိုကြီး….ဘာလုပ်တာလဲ…အဖုတ်ကို လိုးလေ….ခမ်းအိမ် ယားလှပြီ…..” လို့ ပြောပေမယ့် ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက ဖင်ပေါက်ကိုဘဲ စိတ်ဝင်စားနေသည် ။

ခြံဝင်းထဲမှာ ကင်းသမားတွေနဲ့ စကားပြောနေတဲ့ ကျူးကျော်လည်း ဒီအချိန်လောက်ဆိုရင် ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားတော့ သူ့မယားချောလေး နန်းခမ်းအိမ်ကို ဆော်နေလောက်ပြီလို့ ခန့်မှန်းမိရင်း အိမ် အနောက်ဖက်ကို လျှောက်သွားလိုက်တဲ့အခါ အိမ် အနောက်ဖက်မှာ ကင်းစောင့်နေတဲ့ သူ့လူသုံးယောက်ကို သူတွေ့လိုက်ရသည် ။

အိမ်နဲ့ အနီးကပ်ဆုံမှာ ကေအေ၄ရမောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်ကို အသင့်အနေအထားနဲ့ ကိုင်ရင်း ရပ်နေတဲ့ သူ့တပည့်ချစ်ဖကို တွေ့မြင်လိုက်တဲ့အခါ ချစ်ဖကို လက်ယပ်ခေါ်လိုက်သည် ။

“ ဆရာကျူးကျော်…ဘာလုပ်ပေးရမလဲ…”

“ မင်း ကျန်တဲ့ နှစ်ယောက်ကို ခေါ်ပြီး အိမ်ရှေ့ဖက်ကို သွားလိုက်..အဲဒီမှာ ရှမ်းလေးတို့ ရှိနေတယ်..သူတို့နဲ့သွားနေလိုက်ကြ..” လို့ ပြောလိုက်သည် ။ ချစ်ဖ သူ့ကို အလေးပြုပြီး

ကျန်တဲ့ နှစ်ယောက်ကိုပါ ခေါ်ပြီး အိမ်ရှေ့ဖက်ဆီကို ထွက်သွားကြသည် ။ ကျူးကျော်လည်း ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားနဲ့နန်းခမ်းအိမ်တို့ ရှိနေတဲ့ အိပ်ခန်း

 ပြူတင်းပေါက်နားကို ကပ်သွားရင်း အထဲက အသံဗလံ ဘာကြားရမလဲလို့ နားစွင့်လိုက်သည် ။

နန်းခမ်းအိမ်ရဲ့ ညည်းငြူသံတွေကို ခပ်သဲ့သဲ့ ကြားလိုက်ရတော့ “ သူတို့ ဆော်ကြပြီ..” လို့ စိတ်ထဲက ရေရွတ်

လိုက်မိပြီး ပြုံးလိုက်သည် ။

အိမ်နောက်ဖေး မီးဖိုချောင် တံခါးကနေ အိမ်ထဲကို ကျူးကျော် ဝင်လိုက်သည် ။ သူ့ခြေသံ မကြားရအောင် ခြေသံလုံအောင် သတိထားသည် ။ အရင်ကလည်း ကျူးကျော်သည် သူ့ဗိုလ်ချုပ်နဲ့ နန်းခမ်းအိမ် အိပ်တာကို ချောင်းဘူးသည် ။ အိပ်ခန်းနံရံက အပေါက်လေးတွေကနေ အထဲကို ချောင်းကြည့်လိုက်တဲ့အခါ မိမွေးတိုင်းကိုယ်တွေနဲ့ သူတို့နှစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်ရပြီ ။

နန်းခမ်းအိမ်သည် ကုတင်ပေါ်မှာ ဖင်ပူးတောင်း ထောင်ပေးနေသည် ။ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက ဖင်ကြီးတွေရဲ့ အနောက်မှာ နေရာ ယူထားပြီး သူ့လိင်တန်ကြီးကို ပြူးထွက်နေတဲ့ အဖုတ်ကြီးထဲကို

အားနဲ့မာန်နဲ့ ထိုးဆောင့်နေသည် ။ သူ့လက်မက နန်းခမ်းအိမ်ရဲ့ ခရေပွင့်လေးထဲကို ထိုးမွှေနေသည် ။ သူ့ဂွေးစိကြီးနှစ်လုံးက ဆောင့်ညှောင့်လိုက်တိုင်း နန်းခမ်းအိမ်ရဲ့ ဖင်တုံးကြီးတွေ ကြားထဲကို တဖတ်ဖတ် စီးချက်ညီညီ ရိုက်ခတ်နေသည်။

လီးတုတ်တုတ်ကြီးနဲ့ ထိုးဆောင့်နေတာကို ခံနေရတဲ့ နန်းခမ်းအိမ်သည် တအီးအီး ညည်းငြူနေသည် ။

နို့ထွားထွား ဖင်ကြီးကြီး စောက်ဖုတ်ဖေါင်းဖေါင်းအိအိနဲ့ နန်းခမ်းအင်ရဲ့ သဘာဝ မိမွေးတိုင်း အလှအပတွေကို ကျူးကျော် တွေ့မြင်နေရတာ အရမ်းကို စိတ်ထကြွဖွယ် မြင်ကွင်းပါဘဲ ။ သူ့ဘောစိသည် အင်မတန်မှ ကံထူးတဲ့ လူပါလား လို့ မှတ်ချက်ချမိသလို နန်းခမ်းအိမ်ကိုလည်း ဘောစိလိုဘဲ တက်လုပ်ချင်စိတ်တွေက ထိန်းမရအောင်ဘဲ ကြွနေသည် ။

ဘောစိသည် သူ့မယားချောလေးရဲ့ ဖင်စအိုပေါက်လေးကိုလည်း လက်မနဲ့ ထိုးဆွကစား ပေးနေသည် ။ အဖုတ်ကို စိတ်ကြိုက် လိုးပြီးရင် ဖင်ကိုပါ လိုးလိမ့်မယ်လို့ ကျ ူးကျော် ထင်နေသည် ။

သူ့လီးတအား တောင်မာလာလာသည် ။ အိပ်ခန်းထဲကို ပြေးဝင်ပြီး ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားကို တွန်းဖယ်ပြီး သူ့နေရာမှာ အစားထိုး ဝင်လိုးပစ်ချင်စိတ်တွေကို မနည်း ထိန်းထားရသည် ။

ဘယ်ဖက်လက်က လက်မနဲ့ ဖင်ပေါက်လေးထဲကို အသွင်အထုတ်လုပ်နေသလို ညာဖက်လက်ဖဝါးကြီးနဲ့ နန်းခမ်းအိမ်ရဲ့ ခါးသိမ်လေးကို ဆွဲကိုင်ပြီး အဖုတ်ကြီးထဲကို သူ့အတန်ကြီးနဲ့ ဖြေးဖြေးချင်း ထိုးဆောင့်နေတဲ့ ဗိုလ်ချ ုပ်ကျောက်ကျားသည် နန်းခမ်းအိမ်ရဲ့ အဖုတ်က စီးကြပ်အိထွေးနေတဲ့ အရသာထူးတွေကို ပေးစွမ်းနေတာကြောင့် ထိုးဆောင့်လိုက်တဲ့ အချက်တိုင်းသည် ကောင်းလွန်းနေသည် ။

နန်းခမ်းအိမ်သည် သူမအဖုတ်ကြွက်သားတွေကို ညှစ်ညှစ်ပေးများနေသလား မသိဘူး ။

အဖုတ်ရဲ့ အတွင်းသားနုနုတွေက သူ့အတန်ကို ရစ်ပတ်ဆွဲယူနေကြတယ် လို့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား ခံစားနေရသည် ။

နန်းခမ်းအိမ်လည်း သူလိုးဆောင့်ပေးနေတာတွေကို ကြိုက်ပုံရသည် ။ တအင်းအင်း တအီးအီး အသံမျိ ုးစုံ ညည်းငြူရင်း သူမ ဖင်တုံးကြီးတွေကို အနောက်ကို ပစ်ပစ်ကော့ရင်း ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား ထိုးဆောင့်သမျှကို ခံယူနေသည် ။

“ ကောင်းလား ခမ်းအိမ်..ကောင်းလား …..”

နဖူးက ချွေးတွေ တတောက်တောက် စီးကျနေတဲ့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားသည် မောဟိုက်သံကြီးနဲ့ မေးလိုက်သည်။ နန်းခမ်းအိမ်လည်း မျက်လုံးတွေ စုံမှိတ်ရင်း “ ကောင်းတယ်.ကိုကြီး..ကောင်းတယ်..အရမ်းကောင်းတယ်…..” လို့ ပြန်ဖြေသည် ။ ကျူးကျော်သည် ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား အားနဲ့ ဆောင့်ထည့်လိုက်တိုင်း တုန်ခါသွားသည့် နန်းခမ်းအိမ်ရဲ့ ဖင်ဖြူ ဖြူကြီးတွေကို စိုက်ကြည့်ရင်း သူ့ဘောင်းဘီထဲကနေ တအား မတ်တောင်နေတဲ့ သူ့ဖွားဖက်တော် လိင်တန်ချောင်းကို လက်နဲ့ ဆုပ်ကိုင်ထားမိနေသည် ။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျား သည် ချစ်မယားလေးရဲ့ အဖုတ်ခေါင်းထဲက သူ့လိင်တန်ကို တအားညှစ်ဆွဲနေလို့ ဆက်မဆောင့်နိုင်တော့ဘူး ။ ဆက်ဆောင့်ရင် သူ့သုတ်တွေ တအား ပန်းထွက်လာတော့မယ် ဆိုတာကို သူ သိနေသည် ။ ဆက်မဆောင့်ဘဲ ရပ်လိုက်သည် ။ နန်းခမ်းအိမ်က တအား အရှိန်တက်နေတဲ့အချိန် သူ့လင်ကြီး ရပ်လိုက်လို့ သူမဖင်ကြီးတွေကို အနောက်ကို ပစ်ကော့ပြီး

လှုပ်ပေးလိုက်သည် ။ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားလည်း သူက ရပ်လိုက်ပေမယ့် နန်းခမ်းအိမ်က လှုပ်ပေးလိုက်လို့ ကြပ်တည်းအိထွေးတဲ့ အရသာထူးကြောင့် သုတ်တွေကို ထိန်းမထားနိုင်တော့ဘဲ နန်းခမ်းအိမ်ရဲ့ အဖုတ်ခေါင်းထဲကို သုတ်ရည်တွေ တစစ်စစ်နဲ့ ပန်းထုတ်မိလိုက်သည် ။

ဒါတွေကို မျက်တောင်မခတ်တမ်း မလွတ်တမ်း ငေးစိုက်ကြည့်နေတဲ့ ကျူးကျော်လည်း သူ့ဘောစိတို့ လင်မယား ဇာတ်လမ်းပြီးသွားပြီမို့ အိမ်အနောက်ဖက် မီးဖိုချောင် တံခါးကနေ အသာ ပြန်ထွက် သွားလိုက်သည် ။ သူ့ဘောင်းဘီထဲက ငတိကတော့ တင်းမာထောင်ထနေဆဲပါဘဲ ။

မျက်နှာကြီး နီရဲပြီး ကွတတနဲ့ လမ်းလျှောက်လာတဲ့ သူ့ဆရာသမားကို လားဟူကလေး ချစ်ဖ နားမလည် သလို ကြောင်ကြည့်နေသည် ။ိဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ တဦးတည်းသော သမီးလေး နန်းမိုခမ်းကို ကျူးကျော် သွားကြိုရပြီ ။

တက္ကသိုလ်တက်နေသော နန်းမိုခမ်း သည် မြို့ကအလာ တသက်လုံး စောင့်ရှောက်လာသော ဦးကြီးစိုင်းအွတ်က အတူတူ လိုက်ပါလာပေမယ့် နယ်စပ်ဒေသလဲ ရောက်ရော လုံခြုံရေးက ပိုအရေးကြီး ပိုလိုအပ်လာတာမို့

 ကျူးကျော်က သူ့လူစုနဲ့ သွားကြိုကာ စခန်းကို ခေါ်လာရ သည် ။

နန်းမိုခမ်းသည် ဗိုလ်ချုုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ သမီး ဆိုပေမယ့် မာနမကြီးဘူး ။ ကျူးကျော်ကို ခင်ခင်မင်မင်

ဆက်ဆံသည်  ။ နန်းမိုခမ်း သည် ရုပ်သိပ်မလှ ..။ မျက်စိမှေးမှေး ..မေးစိချွန်ချွန်လေး ..။ ရှမ်းတရုတ်မလေးမို့ အသားကတော့ ဝင်းဝါသည် ။ ကိုယ်လုံးက တောင့်သည် ။ အချိုးကျသည် ။ အရပ်က မြင့်သည် ။

 ရွှေဘိုမင်းကြိုက် လို့ ပြောလေ့ရှိတဲ့ ပေါင်တန်ရှည်ရှည်နဲ့ ။ ဒီတောဒီတောင်မှာတော့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားသည် ဘုရင်တဆူ ဆိုတော့ နန်းမိုခမ်း သည် ဘုရင့်သမီးတော်လေးဘဲပေါ့ ။ နန်းမိုခမ်း ဘာဖြစ်ချင်လဲ…ဘာလုပ်ချင်လဲ…ပါးစပ်က ဟလိုက်တာနဲ့ ကျူးကျော်က လုပ်ပေးပြီဘဲ ။

ကျူးကျော်တင် မကပါဘူး ။

သူတို့ လက်နက်ကိုင်တပ်ဖွဲ့ကြီး တခုလုံးက ဘုရင့်သမီးတော်လေး နန်းမိုခမ်းအတွက် ဆိုရင် အသက်ကိုတောင်စွန့်မယ့်လူတွေချည်းဘဲ ။

ဒါကြောင့်လည်း နန်းမိုခမ်းသည် ဘယ်သူ့ကိုမှ လူမထင်အောင်ဘဲမာနတွေကြွ..ဘဝင်တွေမြင့်..အောက်ခြေလွတ်နေသည်လို့ ပြောရမည် ။

……

……

ဖော်ကာဖရင်းရှစ် လေယာဉ်ကြီးပေါ်က ဆင်းလာတဲ့ နန်းမိုခမ်းကို ကျူးကျော် တွေ့နေရသည် ။

သူမ အနောက်မှာ ကပ်ရက် ပါလာတာက ဦးကြီးစိုင်းအွတ် ..။ ဦးကြီးစိုင်းအွတ်သည် ကျောင်းသွားတက်တဲ့ နန်းမိုခမ်း ကို စောင့်ရှောက်ဖို့ အဖေဖြစ်တဲ့ ဗိုလ်ချုုပ်ကျောက်ကျားက ထည့်လိုက်တာ ။

သည် လေယာဉ်ကွင်းကနေ ဗိုလ်ချုုပ်ကျောက်ကျားဆီကို ရောက်တဲ့ အထိက ကျူးကျော်ရဲ့ တာဝန် ။

နန်းမိုခမ်းကို လေဆိပ် အဆောက်အဦး အပေါက်ဝကနေ ကျူးကျော် ကြိုနေလိုက်သည် ။ အရပ်ဝတ်အရပ်စားနဲ့ လူတယောက် သူ့ကို လက်ပြသွားလို့ သူက အလေးပြန်ပြုလိုက်သည် ။ ဒီလူက အစိုးရ စစ်ထောက်လှမ်းရေး ဖက်က ။ ကျူးကျော်နဲ့ ခင်မင်သည် ။ သူက ရှေ့မှာတော့ ခင်မင်ပုံပြပြီး နောက်ကွယ်မှာတော့ ကျူးကျော်တို့လူစုတွေ အကြောင်းကို သတင်း ထောက်လှမ်းနေမှာ သေချာသည် ။

နန်းမိုခမ်း ပြေးလာနေသည် ။

“ ဟေး…….ကျူးကျော် ….     ”

“ နန်းမိုခမ်း….”

“နင်နေကောင်းတယ် မဟုတ်လား..ကျူးကျော်..တွေ့ရတာ ဝမ်းသာတယ် …သိုးထိန်း တယောက်ကော..”

“အေး..ကောင်းတယ်..သိုးထိန်းလဲ ရှိတယ်..အခု နင့်အဖေ ခိုင်းလို့..လွိုင်ကော်ဖက် ခဏ သွားနေတယ် ..”

ကျူးကျော်က လေဆိပ်ဝင်းထဲ ရပ်ထားတဲ့ သူမောင်းလာတဲ့ ပရာဒိုကားအနက်ကြီးဆီကို နန်းမိုခမ်းကို

 ခေါ်သွားသည်  ။ ဦးကြီးစိုင်းအွတ်က အထုပ်တွေ ဆွဲပြီး အနောက်က ပါလာသည် ။

“ ကျူးကျော်..နင့်ဆံပင်တွေက ရှည်လိုက်တာဟာ…ဟီး..နင် ဆံပင်ညှပ်ဖို့ မစဉ်းစားဘူးလား…”

“ အေး..ငါလဲ မြို့မှာဘဲ ညှပ်ချင်တယ်…ဒို့စခန်းမှာက ကောင်းကောင်း ညှပ်တတ်တဲ့လူ မရှိဘူး…နန်းမိုခမ်း..”

“ ငါ နင့်ကို ဟိုတခေါက်က ပြောထားတာ နင် မှတ်မိလား …”

“အင်း…ဘာလဲ..မြင်းစီးဖို့မဟုတ်လား….မှတ်မိတာပေါ့..နန်းမိုခမ်းရယ်..နင့်စကား ဆိုရင် ငါ ဘယ်တော့မှ မေ့မှာ မဟုတ်ဘူး ….      နင် ဖြစ်ချင်တာဆို ငါက အကုန်လုပ်ပေးရမှာ…မြေနီလမ်းခွဲကျရင် နင် စီးဖို့ မြင်း အဆင်သင့် လုပ်ထားတယ် …”

“ ဟင်း..နင်က မှတ်ဉာဏ်ကောင်းသားဘဲ…ငါ ဖြစ်ချင်တာကိုလည်း စီစဉ်ထားတယ်…နင် မဆိုးဘူး ..အေးလေ .. ဒါကြောင့်လဲ ပါပါက အားကိုးတာပေါ့….ဟင်းဟင်း….” တဖြေးဖြေးနဲ့ မြို့ပြ လူ့ပတ်ဝန်းကျင်နဲ့ ဝေးသထက် ဝေးလာသည် ။ တောထူတဲ့နေရာတွေကို ရောက်လာသည် ။

ဗိုလ်ချုုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ စခန်းကို သွားဖို့ ကတ္တရာလမ်းမကြီးကနေ ဖဲ့ထွက်သွားတဲ့ မြေနီလမ်း ကို ချိုးကွေ့တဲ့ နေရာမှာ သစ်ပင်အုပ်ထဲ စောင့်နေတဲ့ မြင်းတွေကို နန်းမိုခမ်း တွေ့လိုက်ရသည် ။

နန်းမိုခမ်း စီးနေကျ မြင်းမလေး “ ဂျူးလီယက် ” ကို ခြေတကြွကြွနဲ့ တွေ့လိုက်ရသည် ။

ကျူးကျော်က ပရာဒိုကို ဦးကြီးစိုင်းအွတ် ကို မောင်းခိုင်းလိုက်ပြီး သူက နန်းမိုခမ်း နဲ့အတူ လိုက်ဖို့ မြင်းတကောင်ကို တက်စီးလိုက်သည် ။ သူစီးတဲ့မြင်းက သူစီးနေကျ “ ရမ်ဘို ”…။

မြင်းတွေဆီကို ရောက်တာနဲ့ ကျူးကျော်သည် ဖွက်ထားတဲ့သူ့ပစ္စတိုသေနတ်ကို ခါးဘေးမှာ အိတ်နဲ့ချိတ်ပတ်လိုက်သလို သူကိုင်နေကျ အေကေ၄ရမောင်းပြန်ကို Y ပုံစံ သိုင်းကြိုးနဲ့ သိုင်းလွယ်လိုက်သည် ။ နန်းမိုခမ်း အတွက်လည်း မိန်းမကိုင် Ruger ပွိုင့်၃၈၀ ပစ္စတိုလေးကို ကမ်းပေးသည် ။

အရင်ဆုံး တောအုပ်ထဲက ဖြတ်သွားတဲ့ မြေလမ်းကလေး အတိုင်း ရှေ့ပြေးအဖြစ် သူ့လူနှစ်ယောက်ကို မြင်းတွေနဲ့လွှတ်လိုက်သည် ။

အမ်ဖိုးမောင်းပြန်သေနတ်တွေ လွယ်ထားတဲ့ ရှေ့ပြေးနှစ်ယောက် ကို အရေးကြီးရင်..စက်နဲ့ ခေါ်ဖို့ သူ လှမ်းအော်ပြောလိုက်သည် ။

ရှေ့ပြေးနှစ်ယောက်က မြင်းတွေကို ဒုန်းဆိုင်း စီးသွာားကြသည် ။

သူတို့အနောက်က သူနဲ့ နန်းမိုခမ်း သွားသည် ။ သူတို့ အနောက်က မောင်းပြန်ရိုင်ဖယ်ကိုင်သူ့လူ ခြောက်ယောက်က မြင်းကိုယ်စီနဲ့ လိုက်သည် ။

စိမ်းစိုနေတဲ့ တောကြီးထဲ မြင်းကို နန်းမိုခမ်း ဒုန်းဆိုင်း အမြန်စီးနေသည် ။ “ ဂျူးလိယက် ”ကလည်း စီးနင်းသူ သခင်မ စိတ်ကြိုက် လွှားကနဲ လွှားကနဲ ပြေးနေသည် ။ ကျူးကျော်လည်း “ ရမ်ဘို ” ကို ခြေဖနောင့်နဲ့ တို့ပြီး နန်းမိုခမ်းကို မှီအောင် မနည်း လိုက်နေရသည် ။ နောက်က လိုက်ရတဲ့ သူ့လူ ခြောက်ယောက်တော့ တော်တော်လေး ပြတ်ကျန်ခဲ့ပြီ ။

နန်းမိုခမ်းသည် သူ ထင်တာကို ဇွတ်လုပ်တတ်တဲ့ ကောင်မလေး…။ သူမ အခြေအနေကလည်း အဲလို လုပ်လို့

ရနေတာကိုး..။ အလိုလိုက်ခံရတဲ့ ဗိုလ်ချုုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ သမီး ဘဲ ဥစ္စာ…။

နန်းမိုခမ်းသည် ရေစီးသန်တဲ့ ချောင်းကို ရောက်တော့မှ မြင်းကို ဇက်သတ်ကာ အရှိန်လျော့လိုက်သည် ။ ထိုအခါကျမှ ကျူးကျော်လည်း သူမကို မှီလာသည် ။ တခြားလူ တယောက်ယောက်သာ ဒီလို မတရားကြီး ဒုန်းဆိုင်းစီးနင်းသွားမယ် ဆိုရင် ကျူးကျော်ရဲ့ မိုက်ရိုင်းရင့်သီးတဲ့ စကားလုံးတွေနဲ့ တွေ့သွားမှာ အသေအချာပါဘဲ ။

အခုဟာက သူတို့ရဲ့ အရှင်သခင်ကြီး ဘိန်းဘုရင် ဗိုလ်ချုုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ တဦးတည်းသော သမီးလေး ဖြစ်နေသည် ။

ကျူးကျော် မျက်နှာတောင် မတည်ရဲ ..။ ပြုံးပြုံးကြီးနဲ့..“ နန်းမိုခမ်းကလည်း မြန်လိုက်တာ..မနည်းလိုက်ရတယ်..”လို့ ပြောလိုက်သည် ။

နန်းမိုခမ်းက သာယာတဲ့ တောတောင်ရေမြေ ရှုခင်းတွေကို မြင်းပေါ်မှာ ခြေတဖက်တင် ထိုင်ရင်း ကြည့်နေသည် ။

“ ကျူးကျော် …”

“ ဟင်…နန်းမိုခမ်း..ဘာလိုလဲ…”

ပြာပြာသလဲ မေးလိုက်တဲ့ ကျူးကျော်ကို နန်းမိုခမ်းက သူမ လက်ညှိုးလေး ကွေးချီ ဆန့်ချီ လုပ်ပြသည် ။

ချက်ဆို နားခွက်က မီးတောက်တဲ့ ကျူးကျော် သည် နန်းမိုခမ်း က သေနတ်ပစ်လိုသည် လို့ ဆိုလိုတာကို သဘောပေါက်သည် ။ ရသည် ။

အဆင်သင့်ဘဲ ။

နန်းမိုခမ်းရဲ့ “ ဂျုလိယက်” ကုန်းနှီးမှာချိတ်ထားတဲ့ ပွိုင့်တူးတူး ရိုင်ဖယ်လေးကို ဖြုတ်ယူကာ ကျည်စစ် မောင်းတင်ပြီး နန်းမိုခမ်း လက်ထဲကို ကမ်းပေးသည် ။ ပြီးတော့ သူ့မြင်းရဲ့ ဖင်ပိုင်းမှာ ချည်ထားတဲ့ ကင်းဘတ်အိတ်ထဲက ကိုကာကိုလာသံဘူးတချိ ု့ကို ထုတ်ယူလိုက်သည် ။ နန်းမိုခမ်း သောက်ချင်ရင်သောက်လို့ရအောင် လိုလိုမယ်မယ် ယူခဲ့တဲ့ဟာတွေပါ ။

ချောင်းရဲ့ နဘေးက ကန့်လန့်ဖြတ် လဲကျနေတဲ့ သစ်ပင်ကြီးတပင်ရဲ့ ပင်စည်ပေါ်မှာ ကိုကာကိုလာသံဘူးတွေကိုစီတန်း တင်ပေးလိုက်ပြီး…“ပစ်ပေတော့..နန်းမိုခမ်း..ရေ..” လို့ ပြောရင်း လက်မထောင်ပြသည် ။ နန်းမိုခမ်း ရှိတဲ့ဖက်ကို သူ ခပ်သွက်သွက် ပြန်လျှောက်သွားလိုက်သည် ။

နန်းမိုခမ်းလည်း မြင်းပေါ်ကနေပြီး ပွိုင့်တူးတူး ရိုင်ဖယ်လေးနဲ့ကိုက်ငါးဆယ်လောက် အကွာက သစ်တုံးပေါ်မှာ စီထားတဲ့ ကိုကာကိုလာ အလူမီနီယံဘူးလေးတွေကို လှမ်းပစ်သည် ။

“ ဖန်း..ဖန်း……..ဖန်း…..”

နန်းမိုခမ်း ပစ်လိုက်တဲ့ ကျည်ဆံတွေက ကိုကာကိုလာဘူးတွေကို ထိမှန်သည် ။ ထိမှန်ပေမယ့် ကိုကာကိုလာဘူးတွေက

မသောက်မဖေါက်ရသေးတဲ့ အသစ်တွေဖြစ်ပြီး..ကျည်ဆံတောင့် သေးငယ်တဲ့ ပွိုင့်တူးတူးကျည်ကြောင့် ပေါက်ထွက်သွားပေမယ့်

လွင့်မထွက် ။ အရည်များသာ အပေါက်လေးတွေကနေ တရှူးရှူးနဲ့ ပန်းထွက်နေသည် ။

“ ဝိုး ….ထိတယ်..ထိတယ် …”

နန်းမိုခမ်းသည် ကလေးငယ်လေးတယောက်လို ဝမ်းသာအားရ အော်ဟစ်လိုက်တာကို တွေ့ရတဲ့ ကျူးကျော်လည်း နန်းမိုခမ်း ဝမ်းသာလို့ ကျေနပ်ပီတိဖြစ်နေသည် ။

“ ကျူးကျော် …”

“ နန်းမိုခမ်း..ဘာလိုလဲ…”

“ နင်လဲ ပစ်လေ..ပစ်ပြ ….     ”

“ ဟဲဟဲ..ဘာသေနတ်နဲ့ ပစ်ရမလဲ…”

“ နင့်ပစ္စတိုနဲ့ ပစ်..”

ကျူးကျော်က ပုခုံးတွန့်ကာ မဲ့ပြလိုက်ပြီး သူ့ညာဖက်ခါး သေနတ်အိတ်ထဲက ပစ္စတိုကို ထုတ်ယူက လက်နှစ်

ဖက်နဲ့ ကိုင်ဆုတ်ပြီး ချိန်ရွယ်ကာ ပစ်လိုက်သည် ။

( ထိန်း….ထိန်း…ထိန်း……ထောင်းဝေါင်းးး…..)

သေနတ်သံသုံးချက်သည် ဆက်တိုက် ထွက်ပေါ်လာသည် ။ တောတောင်တွေကြောင့်ပဲ့တင်ရိုက်ခတ်သံနဲ့။

ကျည်ခွံတွေ လွင့်ပျံရာက ပြန်ကျတော့ အောက်က ကျောက်တုံးတွေနဲ့ ထိတွေ့တဲ့ ချွင်ကနဲ ချွင်ကနဲ အသံလေးတွေလည်း ကြားလိုက်ရသည် ။

ယမ်းခိုးတွေ လှိုက်ကနဲ ဝေသွားသည် ။

ကိုကာကိုလာဘူးသုံးဘူး လွင့်စင်သွားတာကို နန်းမိုခမ်း သဘောကျပြီး လက်ခုပ်တီးသည် ။

“ ဟား…..ဖြောင့်တယ်ကွ….ကျူးကျော်ကွ….လက်ဖြောင့်တပ်သား….ဟားဟားဟား……”

ကျူးကျော်ရဲ့လူတွေ မြင်းတွေနဲ့ ရောက်လာသည် ။ သေနတ်သံတွေ ကြားလို့ စိတ်ပူပြီး သေနတ်တွေ အဆင်

သင့်ကိုင်ပြီး ရောက်လာတာ ..။

နန်းမိုခမ်းနဲ့ ကျူးကျော်တို့ သေနတ် လက်တည့်စမ်းနေတယ်ဆိုတာ သိလိုက်ကြတော့မှ သူတို့ မျက်နှာတွေ ပြုံးသွားကြသည်။ သေနတ်ပြောင်းတွေလည်း အောက်ကို စိုက်သွားကြသည် ။

ရှေ့ပြေးအဖြစ် လွှတ်ထားတဲ့ မြင်းစီးသမားတွေလည်း ချောင်းရဲ့ တဖက်မှာ ရောက်နှင့်နေကြတော့ တဖက်ကို

ကူးလာလို့ရကြောင်း လက်တွေ ဝှေ့ရမ်းပြကြသလို စက်နဲ့လည်း ခေါ်ပြောသည် ။ အရင်ကလို စက်ကို လက်နဲ့

ကိုင်ပြောစရာ မလိုတော့ ။ နားကြပ်နဲ့ သေးငယ်တဲ့ မိုက်ကရိုဖုန်းလေးနဲ့ ဒီအတိုင်း ပြောရုံဘဲ ။

ကျူးကျော်က နန်းမိုခမ်း ကျေနပ်လောက်အောင် သေနတ်စမ်းပြီးမှ ချောင်းကို ဖြတ်သည် ။ ဒီချောင်းသည် ရေစီးသန်ပေမယ့် ရေတိမ်သည် ။

သူ့ဘောင်းဘီကို ချောင်းရေတွေ စင်ကုန်လို့ စိုတာကို နန်းမိုးခမ်း မကြိုက်ဘူး ။ သို့ပေမယ့် ဘောင်းဘီလဲလှယ်ဖို့က ခက်သည် ။ ကြာဦးမည် ။ မကျေမနပ်နဲ့ ရေရွတ်ပြီး မြင်းကို တအားနင်း ဒုန်းဆိုင်းသွားသည် ။

ချောင်းတဖက်ကို ရောက်ပြီး လွင်ပြင်လေးတခုကို ဖြတ်သွားရတဲ့အခါမှာတော့ မြင်းကို ခပ်သွက်သွက် စီးလို့ရပေမယ့် မကြာခင် တောင်တလုံးကို သူတို့ ကျော်ရသည် ။ ဒီအခါမှာတော့ တောင်တက်ဖြစ်လို့ မြင်း အမြန်စီးလို့မရဘူး ။ လမ်းကလည်း ကျဉ်းသည်။ သူ့လူတွေက ရှေ့ပြေးအဖြစ် ရှေ့က တက်နှင့်သည် ။ သူနဲ့ နန်းမိုခမ်းကအလည်က ..။ သူတို့အနောက်မှာလည်း သူ့လူတချို့ ခပ်ခွာခွာ လိုက်လာကြသည် ။

နန်းမိုခမ်းက ကျူးကျော်နဲ့ မြင်းကို ဘေးချင်းကပ်ရက် ရင်ဘောင်းတန်းကာ စီးလိုက်ရင်း..“ ကျူးကျော် ..နင် ဦးကြီးစိုင်းအွတ် နေရာမှာ မလုပ်ချင်ဘူးလား….” လို့ ရုတ်တရက်ကြီး မေးလိုက်သည် ။

နန်းမိုခမ်း ကို မြို့မှာ ကျောင်းတက်နေတဲ့အချိန် အရေးပေါ်လိုအပ်တာကို ကူညီစောင့်ရှောက်နိုင်ဖို့ အနီးကပ်ထား တဲ့ဘော်ဒီဂတ် အလုပ်ကို လုပ်မလားလို့ မေးနေတာ ။

ကျူးကျော်လည်း..“ နင်တို့ခိုင်းရင် လုပ်မှာပေါ့..ငါက ဘယ်နေရာခိုင်းခိုင်း လုပ်ဖို့ အဆင်သ့်ပါဘဲ….” လို့ ပြန်ပြောသည် ။ နန်းမိုခမ်းက“နင်သာ ဦးကြီးစိုင်းအွတ် နေရာမှာ ဆိုရင် ငါ ရုပ်ရှင်ကြည့်ချင်လဲ အဖေါ်ခေါ်လို့ရတယ်..နိုက်ကလပ်သွားရင်လဲ အဖေါ်ခေါ်လို့ရတယ်..ဦးကြီးစိုင်းအွတ် ကတော့ အသက်ကြီးပြီ ဆိုတော့ မလိုက်ချင်ဘူးဟ…သူက မသွားဖို့လည်း အမြဲ တားတားနေတော့ ငါမကြိုက်ဘူး ..ဒက်ဒီ့ကို ပြောပြီး နင်နဲ့ ဦးကြီးစိုင်းအွတ်ကို လဲလိုက်မယ် ….     ”

“ နင့်သဘောပါဘဲ..နန်းမိုခမ်း….”

စခန်းကို ရောက်ခါနီးတော့ သူတို့အဖွဲ့ကြီးက ကင်းအဖွဲ့တွေနဲ့ စတိုးပြီ ။

ဗိုလ်ချုုပ်ကျောက်ကျား ရဲ့ အင်ပါယာနယ်နမိတ်ထဲ ရောက်ပြီ ။ စခန်းဌာနချုုပ်ကို ရောက်ခါနီး ဖြတ်သွားရတဲ့ ရွာလေးတွေက သူတို့အဖွဲ့ကြီးရဲ့ သြဇာခံ အမာခံတွေ ဆိုတော့ ဗိုလ်ချုုပ်ကျောက်ကျား ရဲ့ သမီး လာတာမို့ ပြာပြာသလဲ ခရီးဦးကြိုလုပ်ပြီး ဘာစားမလဲဘာသောက်မလဲ ဖါးကြသည် ။

စခန်းဌာနချုုပ်နဲ့ အနီးဆုံး ဆင်စွယ်ရွာလေးက ရွာလူကြီးဦးစိုင်းမောင်က သူ့အိမ်မှာနားကြဖို့ အတင်းခေါ်သည် ။

ကျူးကျော်က မနားချင်တော့ဘူး ..။

စခန်းဌာနချုုပ်ကို ရောက်တော့မှာမို့ စခန်းဌာနချုုပ် ရောက်အောင် သွားလိုက်မည်လို့ ဆုံးဖြတ်ပြီး မြင်းပေါ်မှနေ“ ဦးစိုင်းမောင်..မဖါးနဲ့..ပုံမှန်ဆက်ဆံ …”လို့ မျက်နှာပုတ်ပုတ်နဲ့ ခပ်မာမာပြောလိုက်ပြီး နန်းမိုခမ်းကို “ နင့်ပါပါး မျှော်နေပြီ….သွားစို့ ” လို့ ခေါ်လိုက်သည် ။ ဦးစိုင်းမောင် မျက်နှာပျက်သွားသည် ။ ဦးစိုင်းမောင်က ဗိုလ်ချုုပ်ကျောက်ကျား နဲ့ အင်မတန်မှ ခင်မင်သူ ဖြစ်သည် ။

ကျူးကျော် ပြောတာကို မကြိုက်ပေမယ့် မဆန့်ကျင်ဘူး ။ မာနကို မြိုချပြီး ..

“ ငါချက်ထားတာလေးတွေ ဗိုလ်ချုုပ် သမီးကို ကျွေးချင်လို့ပါကွာ….မနားချင်ကြဘူးဆိုလဲ..ငါဘဲ စခန်းကို လိုက်လာပြီး စားစရာတွေ လာပို့မယ်….သွားကြသွားကြ…” လို့ ပြောသည် ။

ကျူးကျော်ရဲ့ အပြောအဆို အမူအရာတွေကိုတော့ ဦးစိုင်းမောင် မနှစ်မြို့ဘူး ။ ကျူးကျော်ဟာ ရိုင်းစိုင်းပြီး မိန်းမကိစ္စ စိတ်မချရတဲ့ကောင်..။ ဘယ်လိုများ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက ဒီလိုကောင်ကို အနီးကပ်ခိုင်းနေသလဲ…သူ့သမီးအချောစားလေးကိုတောင် ကြိုခိုင်းနေတယ်..အင်း…..နဲနဲတော့ ပြောအုံးမှဘဲ…..။

အိမ်က သမီး နန်းနွယ်ကို ကျူးကျော်က ကြံစည်ခဲ့တာ ဦးစိုင်းမောင် မမေ့သေး ။ ကိုယ့်သမီး ကိုယ်တိုင်က ဒီကောင့်ဖက် ခပ်ပါပါ ဖြစ်နေလို့ သမီးကိုဘဲ ကြိတ်ဆူနေရတာ ။ နန်းနွယ်ကို ဒီငတိ လှော်သွားသလား မသေချာဘူး ။ ကျူးကျော်နဲ့ ညိရင် မိန်းကလေးတိုင်း ဘိုက်ကြီးတာဘဲလို့ သူ့ဘောစိ ဗိုလ်မှူးကြီးလုံ ပါးစပ်က ပြောဖူးခဲ့တာကို ဦးစိုင်းမောင် မမေ့ဘူး ။

စခန်းထဲ ဝင်ခါနီးမှာ ကျူးကျော်က စက်နဲ့ လှမ်း အကြောင်းကြားထားလို့ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားကိုယ်တိုင် ထွက်ကြိုနေသည် ။

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားကိုယ်တိုင် ထွက်စောင့်နေတော့ ဗိုလ်မှူးကြီးလုံ လည်း ဘယ်နေသာတော့မလဲ ။ ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ အနောက်မှာ ရို့ရို့လေး ဖားသားလဖုံး လုပ်ပြီး ပါရတာ ..။

ဖားသားလဖုံး ဆိုတာက လက်နှစ်ဖက်ကို ကိုယ်အောက်ပိုင်း ရှေ့မှာကာယှက်ထားပြီး ရပ်နေရတာကို ပြောတာပါ ။

“ ပါပါ ….     ”

“ သမီး…..”

နမ်းမိုခန်းက မြင်းပေါ်က ခုန်ဆင်းပြီး ဗိုလ်ချုုပ်ကျောက်ကျား ဆီကို ပြေးသွားသည် ။ ဗိုလ်ချုုပ်ကျောက်ကျား က သမီးကို ဖက်ထားပြီး…“ ပါပါလဲ သမီးကို လွမ်းနေတာကွယ့်..ဘယ်လိုလဲ..ကျူးကျော် သမီးကို ဂရုစိုက်ရဲ့လား ..”လို့ မေးလိုက်သည် ။

“ စိုက်တယ် ပါပါ..သမီး သူနဲ့ သေနတ်လည်း ပစ်ခဲ့တယ် …”

“ ဟင်..ဟုတ်လား….ကျူးကျော်…ဘာသေနတ်လဲကွ….မင်း သေသေချာချာ ဂရုစိုက်ရဲ့လား …”

“ စိုက်ပါတယ်….ပွိုင့်တူးတူး ရိုင်ဖယ်ပါ…ဗိုလ်ချုပ် …”

ကျူးကျော်က မြင်းတွေကို ဆွဲလာရင်း ပြန်ဖြေလိုက်သည် ။

“ ဟားဟား…ပါပါ့သမီးက တကယ့်ကို တော်တာပါလား..မြင်းစီး သေနတ်ပစ် ….     ဘက်စုံပေါ့..ဟုတ်လား…”

ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားက ခေါင်းတညှိမ့်ညှိမ့်နဲ့ တဟဲဟဲ ရယ်သည် ။

“ ကျူးကျော်…မင်းကို ငါ ယုံကြည်စိတ်ချလို့ ငါ့သမီးကို ကြိုခိုင်းတာပေါ့ကွာ….ဟားဟားဟား…..”

 သူတို့ သားအဖေနဲ့ ဗိုလ်မှူးကြီးလုံတို့ စခန်းဌာနချုုပ်ထဲက ဗိုလ်ချုပ်ကျောက်ကျားရဲ့ အိမ်ထဲကို ဝင်သွားကြပြီးချိန် ကျူးကျော်လည်း မြင်းတွေကို မြင်းထိန်း ချစ်ဖ လက်ထဲကို ထည့်ပြီး သူနေတဲ့ စခန်းအစွန်က ခြေတန်ရှည် အိမ်လေးဆီကို လျှောက်ခဲ့သည် ။

ချစ်ဖက လားဟူကလေး ။ သူ့အနွံအတာကို ခံတဲ့ သူ့တပည့်လေး ။   

ဝန်တင်လားဆွဲတဲ့ ကောင်လေး ဖြစ်သည် ။ မျက်နှာချိုပြီး ဖင်ပေါ့လို့ သူအနား ခေါ်ထားတာ ။ ချစ်ဖက လူကောင်သေးပုပေမယ့် ထူပေဒါဏ်ပေခံ တဲ့ သတ္တိကောင်းတဲ့ ချာတိတ် ။ လားတွေကို ကောင်းကောင်းထိန်းနိုင်သည် ။ အကောင်ကြီးတဲ့သူတွေ ဗိုလ်ကျလာရင်လည်း ခံချရဲတဲ့ကောင်လေး ။

အိမ်ပေါ်ရောက်တော့ သူ့ခါးပတ်တွေ သေနတ်တွေကို ဖြုတ်ပြီး ထမင်းစား စားပွဲပေါ် တင်လိုက်သည် ။

ချစ်ဖ ပြန်ရောက်လာသည် ။

“ ဆရာ..ဆာခဲ့လား..ဘာစားမလဲ….”

“ ဘာရှိလဲ..မင်း ဘာချက်ပြုတ်ထားလဲ…”

ချစ်ဖ ဟီးကနဲ ရယ်လိုက်သည် ။

“ စောက်ရူး..ဘာရယ်တာလဲ..မင်း ဟင်းမချက်ထားဘူးလား….”

“ ချက်ထားပါတယ် ဆရာကျူးကျော် …စည်သွတ်အသားဘူးမို့ ဆရာ ဆဲမှာစိုးလို့…”

“ မင်းတို့ကောင်တွေကလည်း တခါလာ စည်သွတ်ဘူးဘဲ..တောကောင်သားလေးဘာလေးများ မရကြဘူးလား….”

“ တောကောင်တွေလည်း ကျုပ်တို့လူစုများလွန်းလို့ ပြောင်ပြီ..ဟီး….”

ချစ်ဖက သွားမဲမဲတွေကို ပေါ်အောင် ရယ်လိုက်ပြီး ပြောသည် ။

“ ချစ်ဖ လုပ်ကွာ ငါဆာတယ်..အရက်ပုလင်းယူခဲ့..ဆတ်သားခြောက် ရှိသေးတယ် မဟုတ်လား….ချ…..”။…(အပိုင်း၂ မျှော်)

Zawgyi

ကိုႀကီး ဘာလုပ္ေနတာလည္း.. ခမ္းအိမ္ ယားလွၿပီ

မနက္ အေစာႀကီး ..။

ေတာင္ခိုးေတြ ေဝ ျမဴေတြ ဆိုင္းေနသည္…။

ႏွင္းစက္ေလးေတြ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ က်ေနတဲ့ ေဝလီေဝလင္း အခ်ိန္ ။ ဒီႏွင္းစက္ေလးေတြေၾကာင့္ အပင္ေတြ ၿခဳံေတြ ျမက္ေတြ စိမ္းစိုေနသည္ ။

ျမင့္မားတဲ့ ေတာင္ျပာတန္းႀကီးေတြ ပတ္ပတ္လည္ ဝိုင္းေနတဲ့ ခ်ိဳင့္ဝွမ္း ထဲက ႐ြာကေလး ကို သစ္ပင္ၿခဳံႏြယ္ေတြ ၾကားထဲက လွမ္းျမင္လိုက္ရလို႔

သိုးထိန္း ဝမ္းသာသြားသည္ ။ မတ္ေစာက္တဲ့ ေတာင္ေပၚကေန ေအာက္က ႐ြာေလးကို ငုံ႔ၾကည့္ေနတာ ..။ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျပတ္သားစြာ

ျမင္ရတာေတာ့ မဟုတ္ ။ မပီ ဝိုးတဝါး ျမင္ရတယ္ ဆို႐ုံေလး ။

သိုးထိန္း …. ။

အသက္၂၅ႏွစ္ ။ အရပ္၅ေပ၈လက္မ ..။ ရွမ္းျမန္မာကျပား ။

က်စ္လစ္သန္မာတဲ့ ကိုယ္ကာယနဲ႔ သန႔္ျပန႔္ ေယာက်္ားပီသတဲ့ ႐ုပ္သြင္ နဲ႔ …။

ပုခုံးေပၚထိေနတဲ့ သူ႔ဆံပင္ေတြနဲ႔ မရိပ္မသင္တာ တပတ္ေလာက္ ရွိလာလို႔ သိသိသာသာ ျဖစ္ေနတဲ့ မုတ္ဆိတ္ႏႈတ္ခမ္းေမြးေတြက သူ႔ကို

ပိုႀကီးရင့္သြားေစသည္ ။

ေအးျမတဲ့ ေလက ေတာ္႐ုံလူဆိုရင္ ခိုက္ခိုက္တုန္သြားမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ သိုးထိန္းကေတာ့ မျဖဳန္ဘူး ။ နဲနဲေလးမွ မမႈဘူး ။

သူ႔အတြက္ ဒီရာသီေၾကာင့္ ဘာမွ အဟန႔္အတား မျဖစ္ဘူး ။ အေအးဒါဏ္ကို က်င့္သား ရေနၿပီ ။ အေရထူေနၿပီ လို႔ ဆိုရမလား ..။ ေနေနက်

ျဖစ္ေနၿပီ ။သူ႔ကိုယ္ထဲမွာ အင္အားေတြ အျပည့္ ရွိသည္ ။

သိုးထိန္း တညလုံး ခရီးျပင္းႏွင္ခဲ့တယ္ ..။ ေတာင္အထပ္ထပ္ ေတာအထပ္ထပ္ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့တာ ..။

အာ႐ုဏ္တက္အခ်ိန္မွာ ေတာင္ေပၚကေန ေတာင္ေအာက္ထဲက သူတို႔႐ြာကို စၿပီး ေတြ႕ရၿပီ ။ ႏွင္းေတြ ျမဴေတြ အုပ္ဆိုင္းေနတဲ့ ေတာင္ၾကားထဲက

႐ြာကေလး …။

မီးခိုးတလူလူနဲ႔ ႐ြာကေလးကို ေတာင္ေပၚက ၾကည့္ၿပီး ဆရာမေမရီတို႔ ဒီေန႔ေကြၽးဖို႔ ဟင္းေတြ ခ်က္ေနၾကၿပီ လို႔ သူစဥ္းစားမိရင္း ဘိုက္ဆာသလိုလို

ျဖစ္လာသည္ ။

ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲက ဘီစကစ္တခ်ပ္ကို ထုတ္ယူကာ ဝါးရင္း ခါးမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ေရဘူးကို ျဖဳတ္ယူလိုက္သည္ ။

အစိမ္းေရာင္ကင္းဘတ္စ္အုပ္ထားတဲ့သတၱဳေရဘူး ။

ေရေမာ့ေသာက္လိုက္ရင္း ႐ြာကေလး ကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ၿပီး သူေရာက္ေနတဲ့ ေတာင္ေပၚကေန ခပ္သြက္သြက္ေလး ဆင္းသည္ ။

ေတာင္ ဆိုတာ အတက္တင္ ပင္ပန္းတာ မဟုတ္ ။ အဆင္းကလည္း မလြယ္လွ ။ သစ္ကိုင္းေတြကို ဆြဲကိုင္ၿပီး မတ္ေစာက္တဲ့ ေတာင္ကမာၻးကေန

တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ သူဆင္းသည္ ။

သူဝတ္ထားတဲ့ အစိမ္းပုတ္..အနက္..အဝါ ေရာထားတဲ့ ကာမိုဖလတ္ရွ္ ေျပာက္ၾကား ေတာေဆာင္းဦးထုပ္ နဲ႔ ကပ္အိတ္ေတြ

အမ်ားႀကီးနဲ႔စစ္ဝတ္စုံသည္ ႏွင္းစက္ေတြၾကား နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ေတာတိုးေလ်ာက္လာခဲ့လို႔ စိုစြတ္ေနသည္ ။

ျမင္းေတြ ဝန္တင္ လားေတြ တက္ဆင္းတဲ့လမ္း ရွိေပမယ့္ ဒီလမ္းက ေတာင္ကို ေကြ႕ပတ္ၿပီး ေဖါက္ထားတာ ဆိုေတာ့ အဲဒီ လမ္းေတြ

သုံးရင္ၾကာေနမည္ ။ ဒါေၾကာင့္ ျဖတ္လမ္း အေနနဲ႔ မတ္မတ္ေစာက္ေစာက္ ေနရာကေန သူ ဆင္းေနတာ ။

လူခ်ည္းဘဲဆို ဒီေလာက္ မဟုတ္ဘူး ..။ သူ႔မွာက ဝန္စည္စလယ္ေတြက အမ်ားႀကီး ။ ေက်ာက ေက်ာပိုးအိတ္က

လည္း ေတာ္ေတာ္ေလးသည္။ ခါးမွာက က်ည္ကပ္ေတြ အမ်ားႀကီး နဲ႔ လက္ပစ္ဗုံးေတြရွိသည္ ။ အိတ္နဲ႔ ထည့္ထားတဲ့ ပစၥတိုက တလက္ ။

ဆစ္ေဆာရား ကုမၸဏီက လုပ္တဲ့ ႏိုင္းမီလီမီတာ ပစၥတိုလ္ ..။ ပုခုံးမွာ လြယ္ထားတဲ့ အမ္ဖိုး M4 ေျခမႈန္းေရး ေမာင္းျပန္႐ိုင္ဖယ္ ..။ BushMaster

ကုမၸဏီ က လုပ္တဲ့ ၅.၅၆႐ိုင္ဖယ္ ..။ ျပင္းထန္အားေကာင္းတဲ့ လူသတ္လက္နက္ …။ ေခတ္မွီ စစ္သုံး ေအာ္တိုမက္တစ္ စက္ေသနတ္ …။

ဘယ္လက္မွာ ပတ္ထားတဲ့ နာရီကို ၾကည့္လိုက္သည္ ။

အနက္ေရာင္ မိုးေရအစိုခံ စမစ္အင္ဝက္ဆင္ ရာဘာ နာရီေလး က မနက္ ေျခာက္နာရီခြဲတိတိ လို႔ ျပသေနသည္ ။

အခ်ိန္မွီေကာင္းပါရဲ႕ ။

ေဆြးကို ဆက္ဆက္ျပန္ခဲ့မည္ လို႔ ဂတိေပးခဲ့တာ ။ ခုေလာက္ဆို ေဆြး သူ႔ကို ေမွ်ာ္လွေရာ့မယ္ ..။

ေဆြးက “ သိုးထိန္း ..နင္ဆက္ဆက္ ျပန္လာေနာ္…ငါေစာင့္ေနမွာ…” လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ သူ႔ကို မွာခဲ့တာ ..။

ေဆြး….။

ေဆြး ကို သူ အေလးထားသည္ ။ ေဆြးသည္ သူ႔အတြက္ အေရးအႀကီးလူေတြထဲမွာ တေယာက္ အပါအဝင္ ျဖစ္သည္ ။ ေဆြး ျဖစ္ေစခ်င္တာကို သူ

လုပ္ေပးခ်င္သည္ ။ေဆြးသည္ သူ႔ငယ္သူငယ္ခ်င္း ။ သူရယ္..က်ဴးေက်ာ္ ရယ္…မိေဆြးက အရင္းႏွီးဆုံး သူငယ္ခ်င္း Best friends ေတြ ..။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေတာင္ေအာက္ဖက္ကို ေရာက္လာသည္ ။ ဘုရားေက်ာင္းကိုေတာင္ လွမ္းျမင္ေနရၿပီ ။

ေဆြးတေယာက္ သူမလာဘူးထင္ၿပီး မေစာင့္ေတာ့ဘဲ သီခ်င္းေတြ စဆိုေနၿပီလား မသိဘူး ။

ေတာင္ေအာက္ဖက္ကို ေရာက္လာေတာ့ သိပ္မမတ္ေစာက္ေတာ့ဘူး ..။ ေျပလာသည္ ။ ဘုရားေက်ာင္းေလးေရွ႕မွာ ရွင္းေနသည္ ။ လူရိပ္လူေရာင္ မျမင္ရဘူး..။ အစီအစဥ္ စေနၿပီ ထင္သည္ ။ အစီအစဥ္စလို႔ လူေတြ အားလုံး ဘုရားေက်ာင္းထဲ ေရာက္ေနၾကၿပီ ထင္သည္ ။

လမ္းနီကေလး အတိုင္း ခပ္သုတ္သုတ္ေလ်ာက္သြားလိုက္သည္ ။ ဘုရားေက်ာင္းအေရွ႕နား ေရာက္လာေတာ့ သီခ်င္းသံ စၾကားရသည္ ။

အို ..ေဆြး ဆိုေနတာဘဲ ..။ ေဆြးရဲ႕ အသံ ။

မိေဆြးတေယာက္ထဲ ဂစ္တာတီးၿပီး ဆိုလို ဆိုေနတာ…။

သူ ဘုရားေက်ာင္း ေပါက္ဝကေန အထဲကို ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္ ။ အေရွ႕ဆုံး မွာ ေဆြး ကုလားထိုင္တလုံးမွာ

ထိုင္က ဂစ္တာကို ပိုက္ၿပီး တီးခတ္ရင္း သီခ်င္းဆိုေနသည္ ။

ေျဖာင့္စင္းတဲ့ ေဆြးရဲ႕ ဆံပင္ရွည္ နက္နက္ေတြက မ်က္ႏွာျဖဴျဖဴေလး ကို ပိုၿပီး ထင္းသြားေစ သည္ ။ ေဆြးသည္ ခရစ္စမတ္ေန႔နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ဆိုေနသည္ ။

ေဆြးကို ေတြ႕လိုက္ရလို႔ သူ အရမ္းေပ်ာ္သြားသည္ ။ ေဆြး သည္ သူ႔ဘဝ အတြက္ အေရးအႀကီးဆုံး လူေတြထဲမွာ တေယာက္ အပါအဝင္ ျဖစ္သည္ ။

ငယ္ငယ္ထဲက သူရယ္ က်ဴးေက်ာ္ရယ္ ေဆြးရယ္ တေယာက္နဲ႔တေယာက္သံေယာဇဥ္ႀကီးခဲ့ၾကသည္ ။ ခ်စ္ခဲ့ၾကသည္ ။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ ။

သုံးေယာက္ အၿမဲ အတူတူ စားၾက ကစားၾကသည္ ။

ဘုရားေက်ာင္းထဲကို ဝင္လိုက္မလို႔ လုပ္ၿပီးမွ သူ႔ကိုယ္မွာ ေသနတ္ေတြ..ဗုံးေတြနဲ႔ ဆိုတာ သတိထားမိလိုက္ၿပီး တုံ႔သြားသည္ ။

ေဆြး သီခ်င္းဆိုေနတဲ့ နားက စင္ျမင့္ေပၚမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ဆရာေယာသပ္ကို သူေတြ႕လိုက္သည္ ။

ဆရာေယာသပ္သည္ တခါက သူ႔ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေျပာဆိုဘူးသည္ ။

“ သိုးထိန္း …ဒါဟာ ဘုရား ဝတ္ျပဳတဲ့ ဗိမာၻန္ေတာ္ …မင္း လူသတ္လက္နက္ေတြနဲ႔ ဝင္လာတာဟာ

မိုက္႐ိုင္းေစာ္ကားသလိုဘဲ…” လို႔ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔ ေျပာခဲ့ဘူးသည္ ။ အဲဒီအခ်ိန္ထဲက သိုးထိန္းသည္

ဘုရားေက်ာင္းထဲကို လက္နက္နဲ႔ မဝင္ေတာ့ ။

အခုလဲ သူေရာက္ေနတာကို ဆရာေယာသပ္ ေတြ႕သည္ ။ မ်က္ေထာက္နီႀကီးနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ေနသည္ ။

မိေဆြးသည္ ဒီဘုရားေက်ာင္းရဲ႕ ေဝယ်ာဝစၥ အလုပ္ေတြကို အၿမဲကူလုပ္ေနတာမို႔ ဆရာေယာသပ္ နဲ႔ ဆရာမ ေမရီ

တို႔နဲ႔ ေျပလည္သည္ ။ မိေဆြးကို သူတို႔က အားကိုးၾကသည္ ။ မိေဆြးက ႐ြာက ကေလးေတြကို ဆန္းေဒးစကူး

လဲ သင္ျပေပးသည္ ။ Sunday School ဆိုတာက ကေလးေတြကို ဓမၼက်မ္းစာထဲက ပုံတိုပတ္စေလးေတြ ေျပာျပ..သီခ်င္းေတြ သင္ေပးတဲ့

အခ်ိန္ပိုင္းေလး ..။

မိေဆြး တီးခတ္ၿပီး ဆိုေနတာက “ခရစ္စမတ္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ ”ဆိုတဲ့ သီခ်င္း ..။ သူခရီးမထြက္ခင္က ေဆြး သူ႔ကို ဆိုျပခဲ့ဘူးသည္ ။ ယေန႔ေခတ္လူသားေတြသည္ ခရစ္ေတာ္ေယရႈ လူ႔အသြင္နဲ႔ ဖြားျမင္တဲ့ ေမြးေန႔ေတာ္ အထိန္းအမွတ္ ဆိုတာကို ေမ့ေလ်ာ့ကုန္ၾကၿပီး ခရစ္စမတ္ဆိုရင္ အရက္ေတြ မူးေအာင္ေသာက္ၿပီး ပါတီပြဲေတြ ဘဲ က်င္းပၾကရမယ္လို႔ အမွတ္မွားေနၾကေတာ့ မူရင္း အဓိပၸါယ္ေပ်ာက္သြားရတဲ့အေၾကာင္း သီကုံးေရးစပ္ထားတာ ..။

သူ ေဆြး ဆိုေနတာကို ဘုရားေက်ာင္း အျပင္ကဘဲ နားေထာင္ေနသည္ ။ ေက်နပ္ပီတိျဖစ္မိေနသည္ ။ ေဆြး ခု

လို ဆိုတာကို ေတြ႕ခ်င္ၾကားခ်င္လို႔ သူ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာကို မနားတမ္း ခရီးႏွင္ခဲ့တာ မဟုတ္လား ..။

ေဆြးအသံေလးက သူ႔ကို အေမာေျပေစသြားသည္ ။ ေဆြး ကို သူေငးၾကည့္ေနတုံး ေဆြး သူ ရွိေနတဲ့ဖက္ကို ၾကည့္လိုက္တာေၾကာင့္

လက္ျပလိုက္သည္ ။ ေဆြး ၿပဳံးလိုက္သည္ ။ ေဆြးသိသြားၿပီ ။ သူအေရာက္လာတယ္ ဆိုတာ ..။

ခရီးၾကမ္းႏွင္လာရလို႔ ပင္ပမ္းတာေတြ ေျပေပ်ာက္သြားသလိုဘဲ ။

စိတ္ထဲမွာ ေက်နပ္သည္ ။ ေဆြးကို ဂတိေပးထားတဲ့အတိုင္း ေရာက္ေအာင္ လာျဖစ္လို႔ ။ လာႏိုင္လို႔ ။

က်ဴးေက်ာ္ တေယာက္ ဘယ္ေရာက္ေနသလဲ မသိဘူး ။

ဆရာေယာသပ္နဲ႔ ေဆြးတို႔ ဒီေန႔မနက္ လုပ္တဲ့ ဝတ္ျပဳ အစီအစဥ္ကို က်ဴးေက်ာ္ကိုလဲ လာဖို႔ ေခၚမွာ အေသအခ်ာဘဲ ။ ဘုရားေက်ာင္းထဲမွာ

ထိုင္ေနတဲ့ လူေတြထဲ က်ဴးေက်ာ္ပါမလား သူ လိုက္ၾကည့္သည္ ။ သူမရွိေနဘူး ။

ေဆြးရဲ႕အသံအရမ္းေကာင္းတာဘဲ ။ ရန္ကုန္ကိုသြားၿပီး အသံသြင္း အေခြထုတ္ႏိုင္ရင္ ေဆြးဟာ တကယ့္နံမည္ႀကီး အဆိုေတာ္ႀကီးတေယာက္ ျဖစ္မွာဘဲ လို႔ တ႐ြာလုံးက ေျပာေနၾကတာ ..။

ျမန္မာျပည္အစြန္အဖ်ား က ႐ြာေလးက ေကာင္မေလးတေယာက္ သီခ်င္းအဆိုေကာင္းတာကို လူမသိသူမသိ ျဖစ္ေနၾကတယ္ လို႔ ႐ြာထဲက

လူတိုင္းက ေျပာၾကသည္ ။ သူတို႔႐ြာေလးသည္ နယ္နမိတ္မ်ဥ္းရဲ႕ အစြန္ဆုံးမွာ ရွိေနတာ ..။ သူတို႔႐ြာကို လြန္တာနဲ႔ တဖက္ႏိုင္ငံထဲကို ေရာက္သည္ ။

ဒါေၾကာင့္လည္း သူတို႔ နယ္ေျမသည္ ဥပေဒမစိုးမိုးဘူး ။ ဆိုလိုတာက ရန္ကုန္က အစိုးရနဲ႔ ေဝးကြာ ကင္းကြာေနတဲ့ ေနရာ ..။

ႏိုင္ငံျခား စာနယ္ဇင္းေတြက War Lords ..Drug Lords လို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး နံမည္ေပးၾကတဲ့ လက္နက္ကိုင္ အုပ္စုေတြရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ရဲ႕ ၾသဇာအာဏာ ဘဲ ႀကီးစိုးတဲ့ နယ္ေျမေတြ ျဖစ္သည္ ။

သူနဲ႔ က်ဴးေက်ာ္သည္ အ႐ြယ္ေရာက္လာတာနဲ႔ တံငါနားနီး တံငါ ..မုဆိုးနားနီး မုဆိုး ဆိုတဲ့ စကား အတိုင္း သူတို႔နယ္ေျမမွာ ဘုရင္တဆူလို

စိုးမိုးထားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ား ရဲ႕ တပ္ဖြဲ႕ဝင္ လက္နက္ကိုင္ အမႈထမ္းေတြ ျဖစ္လာၾက သည္ ။ သူ႔လိုဘဲ

လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ တခ်ိ ု႔ ရွိေနေပမယ့္ သူက အင္အား အေကာင္းဆုံး နဲ႔ ၾသဇာအသက္ေရာက္ ဆုံး ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ ျဖစ္သည္ ။

အနီးတဝိုက္က အဖြဲ႕ေတြ အကုန္လုံး ျဖဳန္သြားဖ်ားသြားေစတာကေတာ့ ဗိုလိခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားရဲ႕ အဖြဲ႕က ရဟတ္ယာဥ္နဲ႔ စခန္းတခုကေန တခုကို ကူးသန္းေနတဲ့

လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕တခုရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ စီးနင္းလိုက္ပါတဲ့ ရဟတ္ယာဥ္ကို အပူလႈိင္းနဲ႔ လိုက္လံေျဖမႈန္းတဲ့ ဒုံးက်ည္လက္နက္နဲ႔ ပစ္ခ် ေဖါက္ခြဲျပလိုက္တာပါဘဲ ။

ေခတ္မွီ ေလယာဥ္ပစ္လက္နက္ပါ တပ္ဆင္ထားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားက“ မတူရင္ မတုနဲ႔..” လို႔ ႀကဳံးဝါးခဲ့တာေတြက တကယ့္ကို အင္အားေတာင့္လို႔ပါလား ဆိုၿပီး သေဘာေပါက္သြားၾကသည္ ။

သူေရာ က်ဴးေက်ာ္ေရာ ကြန္ဖူးလဲ တတ္ ေသနတ္ပစ္လဲ ေျဖာင့္ၾကၿပီး အကင္းပါး ဖ်တ္လပ္သြက္လက္ၾကတာမို႔

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားက သေဘာက်ၿပီး ေျမႇာက္စားထားသည္ ။ က်ဴးေက်ာ္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ား က သူ႔လက္ေအာက္က ဗိုလ္မႉးႀကီးလုံ ရဲ႕ တိုက္ခိုက္ေရးအဖြဲ႕မွာ ထားထားသည္ ။ အၿမဲလိုဘဲ

က်ဴးေက်ာ္ ေက်ာကို ပုတ္ၿပီး…“ ငါ့ရဲ႕ ဖိုက္တာေကာင္းတေယာက္…” လို႔ ခ်ီးက်ဴးတတ္သည္ ။

ခိုင္းလိုက္ရင္ ခိုင္းတဲ့အတိုင္း ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ တိတိက်က် လုပ္တာေၾကာင့္ နံမည္ေကာင္းရၿပီး ဗိုလ္မႉးႀကီးလုံနဲ႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားတို႔ပါးစပ္ဖ်ားမွာ “ သိုးထန္း နဲ႔ က်ဴးေက်ာ္ ..” ဆိုတဲ့ နံမည္ေတြ အၿမဲ

ရွိေနသည္ ။

“ ဒီႏွစ္ေကာင္က တကယ္ ဖင္ေပါ့တဲ့ေကာင္ေတြ..ခ်က္ဆိုရင္ နားခြက္ကမီးေတာက္တယ္ …” လို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားက ေခါငးတညႇိမ့္ညႇိမ့္နဲ႔ ေက်ေက်နပ္နပ္ ေျပာတတ္သည္ ။

က်ဴးေက်ာ္သည္ အရွင္ေမြးလို႔ ေန႔ခ်င္းႀကီးသြားသည္ ။ က်ဴးေက်ာ္ဆိုတဲ့ နံမည္က ဒီနယ္တဝိုက္မွာ ေတာ္ေတာ္ေလး ေက်ာ္ၾကားသည္ ။ ေကာင္းသတင္းေက်ာ္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး ။ က်ဴးေက်ာ္သည္

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားကို ဆန႔္က်င္လာမယ့္လူ အဖြဲ႕ အုပ္စု မွန္သမွ်ကို ျပတ္ျပတ္သားသား ႏွိမ္နင္းတိုက္ခိုက္တဲ့လူ မို႔ ရန္သူေတြအေပၚ က်ဴးေက်ာ္ရဲ႕ ျပင္းျပင္းထန္တန္ ထိေတြ႕ဆက္ဆံမႈေတြေၾကာင့္

က်ဴးေက်ာ္သည္ လူမုန္းမ်ားလွသည္ ။

တကယ္ေတာ့ က်ဴးေက်ာ္တို႔တိုက္ခိုက္ေရးအဖြဲ႕သည္ ေထာင္ထလာတတ္တဲ့ တျခားအဖြဲ႕ေလးေတြ နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္…သူတို႔လိုဘဲ ႀကီးမားတဲ့ အဖြဲ႕ႀကီးေတြ နဲ႔ဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ တိုက္ခိုက္ၾကရတာဘဲ မ်ားသည္ ။

ဗိုလိခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားက သူ႔အဖြဲ႕ႀကီးကို တခ်ိန္လုံး အင္အားတိုးခ်ဲ႕ လက္နက္သစ္ေတြ တပ္ဆင္တာေၾကာင့္ သူတို႔အဖြဲ႕သည္ ဒီနယ္ေျမတဝိုက္မွာ အင္အား အေကာင္းဆုံး ဆိုေတာ့ တုၿပိဳင္လာတဲ့

နယ္က်ဴးလာတဲ့ တျခား အဖြဲ႕ေတြကို မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္ သူတို႔ ဆုံးမ ခဲ့ၾကလို႔ ေတာ္႐ုံ အစြမ္းအစ နဲ႔ သူတို႔ကို အံတုရဲတဲ့လူ မရွိဘူး ျဖစ္လာသည္ ။

တျခားအဖြဲ႕ေတြနဲ႔ တိုက္ခိုက္ၾကလို႔ မိလာတဲ့ သုံ႔ပန္းေတြကို စစ္ေမးတဲ့အခါ က်ဴးေက်ာ္သည္ လူမဆန္တဲ့ ရက္စက္တဲ့ နည္းလမ္းေတြကို သုံးတတ္သည္ ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားက သူ႔ကို

ႀကိဳက္သေလာက္ ရန္သူေတြက သူ႔ကို စက္ဆုပ္မုန္းတီးၾကသည္ ။ က်ဴးေက်ာ္ကို လက္စားေခ်ဖို႔ ေတးထားသူ အမ်ားအျပား ရွိၾကသည္ ။

က်ဴးေက်ာ္တို႔သည္ အင္အားေကာင္းတဲ့ လက္နက္ေကာင္းတဲ့ ရဟတ္ယာဥ္ ေလယာဥ္ ရွိတဲ့ အစိုးရစစ္တပ္နဲ႔ေတာ့ သူတို႔မတိုက္ဖူးၾက..။

ဘာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔နယ္မွာေတာ့ သူတို႔ ဗိုလ္ဘဲ ..။

သိုးထိန္း ကိုက်ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ား က သက္ေတာ္ေစာင့္လိုသေဘာ အနားမွာ ေခၚထားသည္ ။

သိုးထိန္းက ဆက္ဆံေရး ေတာ္သည္ ေကာင္းသည္ ..ဒီခ်ာတိတ္က ဒီပလိုေမစီ ရသည္ ဆိုၿပီး သူ႔ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးအရာရွိ လို႔ ေခၚေဝၚသမုတ္ၿပီး လူေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေစသည္ ။ သူတို႔

တပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြကို ေခတ္မွီ စစ္ေရး နည္းပညာေတြ လာသင္ၾကားေပးတဲ့ တဖက္ႏိုင္ငံက ဝင္လာတဲ့ ႏိုင္ငံျခား ေၾကးစားစစ္သင္တန္းဆရာေတြကို

လည္း သိုးထိန္းနဲ႔ဘဲ လႊဲထားသည္ ။ သိုးထိန္းက အေျပာအဆို ညက္ေညာလိမ္မာသည္ ဆိုၿပီး ။ တခါတရံ တဖက္ႏိုင္ငံထဲကို ျဖစ္ျဖစ္ ရန္ကုန္ မႏၲေလး ကို ျဖစ္ျဖစ္ အေရးႀကီးအလုပ္ နဲ႔

လႊတ္ခိုင္းတတ္သည္ ။ သူ နဲ႔ က်ဴးေက်ာ္တို႔ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားက သူ႔အဖြဲ႕ထဲကို လက္ခံၿပီး ယုံၾကည္စိတ္ခ်ေနတာ သားလိုတူလို ခ်စ္ခင္ေနတာလဲ ေဆြးရဲ႕အေဖ ဦးေသာန ေၾကာင့္ ..။

ဦးေသာနသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ား ရဲ႕ အေဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စစ္လုံက်ား လက္ထက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္စစ္လုံက်ား အတြက္ အမႈထမ္းခဲ့တဲ့သစၥာရွိ လူယုံတေယာက္ ..။

ဦးေသာန အသက္ႀကီးလို႔ အၿငိမ္းစားယူသြားေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားက သူ႔အေဖရဲ႕ လူယုံမို႔ ဆက္လက္ ၾကည့္ရႈထားသည္ ။ ဦးေသာနကဘဲ ေဆြးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္တဲ့

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ား ရဲ႕ အဖြဲ႕မွာ အလုပ္သြင္းေပးခဲ့သည္ ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ား လဲ ဦးေသာနကို သူ႔ေဆြမ်ိဳး အရင္းအျခာထက္ေတာင္ ယုံသည္ ။ အားကိုးသည္ ။တက္ႂကြဖ်တ္လပ္တဲ့ လူငယ္ေလးေတြ ျဖစ္တဲ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း

သေဘာက်သြားခဲ့သည္ ။

သိုးထိန္းသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားရဲ႕ လူယုံတေယာက္ ျဖစ္လာတဲ့သူသည္ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း လုပ္လို႔ ဆုေၾကးအပိုေၾကးေတြ အမ်ားႀကီး ရခဲ့သည္ ။ သူသည္ လက္ဖြာသည္ ။

သူ႔လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြထဲက အေရးတႀကီး ေငြလိုခဲ့ရင္ သူ အၿမဲတမ္း ထုတ္ေပးတတ္သည္ ။ ျပန္မေပးႏိုင္ၾကရင္လည္း သူ စိတ္မဆိုးဘူး ။

ေတာင္ၾကားထဲက ႐ြာငယ္ေလးမွာ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့ရလို႔လား မသိ ။ သိုးထိန္းနဲ႔ က်ဴးေက်ာ္တို႔သည္ ဗိုလ္ခ် ုပ္ေက်ာက္က်ားကို ဘုရားတဆူသဖြယ္ ႐ိုေသေၾကာက္ၾကသည္ ။ ေလးစားၾကသည္ ။

အထင္အရမ္းႀကီးသည္ ။

ျပင္းထန္လြန္းတဲ့ ဒုံးက်ည္လက္နက္ေတြ စက္အေျမွ်ာက္ေတြ စက္ေသနတ္အႀကီးစားႀကီးေတြ တပ္ဆင္ထားတဲ့ အဖြဲ႕ႀကီးကို ဦးေဆာင္ေနတဲ့လူမို႔ သူတို႔ ဒီလိုထင္ျမင္တာ ျဖစ္တာ မဆန္း ။

ဒီနယ္ေျမဒီအရပ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားကလည္း သူနဲ႔ ဆန႔္က်င္ရင္ ေသဒါဏ္ ကို လြယ္လြယ္နဲ႔ ေပးတတ္တဲ့အာဏာရွင္ မဟုတ္လား ။

က်ဴးေက်ာ္က သိုးထိန္းနဲ႔ ဆန႔္က်င္ဖက္ ။

ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ ဘဲ..။ တျခားလူေတြကို ေစတနာ လုံးဝ မရွိတဲ့ လူ..။

အဲ….ေဆြး ကိုေတာ့ ခြၽင္းခ်က္ေပါ့..။.

ေဆြးအတြက္ဆိုရင္ေတာ့ က်ဴးေက်ာ္က မကပ္..။ ေဆြး ဘာလိုလို သူ လုပ္ေပးသည္ ။ သိုးထိန္း အေပၚတခါတေလ သေဘာေကာင္းတတ္ေပမယ့္ တခါတခါမွာ သူက သိန္းထိန္းကို

ၿပိဳင္ဖက္တေယာက္ အေနနဲ႔ သတ္မွတ္တတ္သည္ ။

သိုးထိန္းက ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုၿပီး က်ဴးေက်ာ္ အေပၚ ေဗြမယူဘူး ။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေဆြး ..။

ငယ္ငယ္ကထဲက အရမ္းတြဲ အရမ္းခ်စ္ခဲ့ၾကတဲ့ သူတို႔သုံးေယာက္သည္ အ႐ြယ္ေရာက္လာေတာ့ တခါတခါမွဘဲ ေတြ႕ျဖစ္ၾကေတာ့သည္ ။ သူက ႐ြာကို ခဏခဏ ျပန္လာလို႔ မိေဆြးနဲ႔ ေတြ႕ျဖစ္သည္ ။ က်ဴးေက်ာ္က ျပန္လာခဲသည္ ။ သူတို႔ က်ဴးေက်ာ္ကို အၿမဲ သတိရ ေအာက္ေမ့ၾကသည္ ။ က်ဴးေက်ာ္က ငယ္ငယ္ကေလာက္မခ်စ္ခင္ေတာ့ဘဲ နဲနဲ စိမ္းသြားသလိုဘဲလို႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ထင္ၾကသည္ ။ အေနေဝးလို႔ ျဖစ္မည္ လို႔ မိေဆြးက ေျပာဘူးသည္ ။

“ သိုးထိန္း . . .”

“ မိေဆြး…..”

ဝတ္ျပဳအစည္းအေဝး ၿပီးသြားလို႔ ေဆြး သူ႔နံမည္ကို ေခၚရင္း ေျပးထြက္လာသည္ ။ ေဆြးသည္

ဆြယ္တာအျဖဴေရာင္..သိုးေမႊးဦးထုပ္ အျဖဴေရာင္ေလး နဲ႔ ..။ ေအးျမတဲ့ ရာသီေၾကာင့္ ေဆြးရဲ႕ ပါးမို႔မို႔ႏွစ္ဖက္

သည္ နီရဲတြတ္ေနသည္ ။

လွလိုက္တာ..ေဆြးရယ္ ..။

အထူးသျဖင့္ မ်က္လုံးေတြ …… ။

ေဆြးရဲ႕ မ်က္လုံးေတြ သိပ္လွသည္ ။

သူ႔ဆီကို ေျပးလာတဲ့ ေဆြးသည္ အရမ္းလွေနသည္ ။ ေငးၾကည့္ေနမိသည္ ။

“ သိုးထိန္း…နင္ ဘာလို႔ ခ်ပ္ခ်္ ထဲ ဝင္မလာတာလဲ……ငါ ဆိုတာ ၾကားရဲ႕လား….ေကာင္းလား…”

ေဆြးက ႏႈတ္ခမ္းေလး စူၿပီး ေမးခြန္းေတြ ဆက္တိုက္ ေမးသည္ ။ ေဆြး အရမ္းလွလို႔ ေသခ်ာၾကည့္ေနမိသည္ ။

ေဆြးသည္ ႀကီးလာေလ လွလာေလ ဘဲ . .။ ႐ုပ္ေရာ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ေရာ….။

“ ၾကားတယ္..အရမ္းေကာင္းတယ္ ..ေဆြး….”

“ ဟိတ္..သိုးထိန္း…ဘာၾကည့္ေနတာလဲ..မျမင္ဘူးတာ က်ေနတာဘဲ ..”

“ ေအာ္..နင္သိပ္လွေနလို႔..ေဆြး…တကယ္..ငါ တကယ္ေျပာတာ..နင္..နင္….အရမ္းအရမ္း လွတယ္ဟာ……”

“ အံမယ္..သိုးထိန္းေနာ္..လာေျမႇာက္ေနျပန္ၿပီ …. ”

ေဆြးက လက္သီးဆုပ္ ျဖဴျဖဴေလးနဲ႔ သူ႔ရင္ဘတ္ကို လွမ္းထုလိုက္ၿပီး ေျပာလိုက္ေပမယ့္ သူ႔ကို သိပ္လွတယ္လို႔

ေျပာတာကို ေက်နပ္ေနတဲ့ ပုံ ရွိသည္ ။ ေဆြးရဲ႕ အၿပဳံးက ေက်နပ္ ပီတိျဖစ္ေနတဲ့ အၿပဳံးေလး…။

ေဆြးရဲ႕ပါးေလးေတြက အေအးေၾကာင့္ နီရဲေနတာထက္ သူ႔ကိုလွတယ္ေျပာလိုက္လို႔ ပိုနီရဲသြားတယ္ ထင္တယ္။

“ သိုးထိန္း..နင္တကယ္ေျပာတာလား ..”

“ ဘာကိုလဲ..”

“ ငါလွတယ္ ဆိုတာ …ဟင္းဟင္း…”

ေဆြးသည္ ထပ္ၾကားခ်င္ေနသလားမသိဘူး ။

“ တကယ္ေပါ့..တေန႔တျခား နင္အရမ္း ပိုပိုလွလာတယ္ ..တကယ္….ေဆြး….အဲ..ဒါနဲ႔….က်ဴးေက်ာ္ကိုေရာ

နင္ ေခၚထားေသးလား..ေဆြး…”

ဆရာေယာသပ္ရဲ႕ ဇနီး ဆရာမေမရီ က ဘုရားေက်ာင္းလာတဲ့လူေတြကို အစားအေသာက္ေတြ ေကြၽးဖို႔ ျပင္ဆင္ေနသည္ ။ ဆရာမေမရီက

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဖက္ကို တခ်က္ လွမ္းၾကည့္သည္ ။

ေဆြးက “ ငါ ေခၚတာေပါ့..နင္လဲ သိတဲ့အတိုင္း က်ဴးေက်ာ္ဆိုတဲ့ေကာင္က ဘယ္တုံးက လာဖူးလို႔လဲ…ငပ်င္း…” လို႔ ရယ္ၿပီး ေျပာရင္း သူ႔ အက် ႌကို ကိုင္ၾကည့္သည္ ။

“ ဟယ္..သိုးထိန္း..နင့္အက် ႌက စိုေနတာဘဲ …လာ..ဒို႔ အစားသြားစားၾကမယ္..ဆရာမ ေမရီ ခ်က္တာ သိပ္ေကာင္းတယ္ …”

ဆရာမေမရီရဲ႕ လက္ရာ ေရစိမ္ေခါက္ဆြဲ စားရမည္ …ထမင္းနဲ႔ဝက္သားနီခ်က္ စားခ်င္ရင္လဲ စားႏိုင္သည္ လို႔ ေဆြးက ေျပာသည္ ။

ဆရာေယာသပ္က ေသနတ္ေတြ နဲ႔ သူ႔ကို မေက်နပ္ မႏွစ္ၿမိဳ႕နဲ႔ မ်က္ႏွာႀကီးနဲ႔ ၾကည့္ေနသည္ ။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေရစိမ္ေခါက္ဆြဲ စားေနၾကတဲ့အခ်ိန္ ဘုရားေက်ာင္း ကို က်ဴးေက်ာ္ ေရာက္လာသည္ ။

လက္ထဲမွာ ေလာင္ျခာတပ္ထားတဲ့ ေအေက၄၇ ေမာင္းျပန္ႀကီးကိုင္လို႔ ..။

တေယာက္ထဲေတာ့ မဟုတ္ဘူး ..။ သူ႔လူေတြနဲ႔ ..။

ေမာင္းျပန္လက္နက္မ်ိဳးစုံ ကိုင္ထားတဲ့ စစ္အစိမ္းေရာင္ ယူနီေဖါင္းဝတ္ေတြ . .။

ေတာတိုးေနက်ေကာင္ေတြ တိုက္ပြဲေတြ တိုက္ေနက်ေကာင္ေတြမို႔ က်ဴးေက်ာ္တို႔ က ေျခသံလုံသည္ ။ သူတို႔

ဘုရားေက်ာင္းဝင္းထဲ ဝင္လာတာ ႐ုတ္တရက္ လူေတြ မသိလိုက္ၾကဘူး ။

႐ုတ္တရက္ လက္နက္ကိုင္ေတြကို ေတြ႕လိုက္ၾကရလို႔ ဘုရားေက်ာင္းက လူေတြ လန႔္ဖ်န႔္ကုန္ၾကသည္ ။

ေနာက္ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္ၾကေတာ့မွ က်ဴးေက်ာ္ ဦးေဆာင္လာတဲ့အဖြဲ႕ ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕လိုက္

ၾကရေတာ့လည္း လူေတြ ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ျဖစ္ကုန္သည္ ။ က်ဴးေက်ာ္က သူတို႔႐ြာသားေလ ။

က်ဴးေက်ာ္က ၿပဳံးျပေနေပမယ့္ သူ႔ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြက တည္လြန္းသည္ ။

က်ဴးေက်ာ္က “ ေဟး….ေဆြး…..သိုးထိန္း….” လို႔ အေဝးထဲက လွမ္းေအာ္လာသည္ ။ သူတို႔ကလဲ စားလက္စ

ေခါက္ဆြဲပုဂံေတြကို ခ်ၿပီး က်ဴးေက်ာ္ဆီကို ေျပးသြားၾကသည္ ။ သူတို႔ၾကားမွာ ဝင္ရပ္လိုက္တာက ဆရာေယာသပ္။

“ က်ဴးေက်ာ္ …ဒါ ဘာလုပ္တာလဲ…”

က်ဴးေက်ာ္ရဲ႕ ၿပဳံးရယ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာ ဖ်တ္ကနဲ တည္သြားသည္ ။

“ ဆရာေယာသပ္ …က်ေနာ္ ဘာလုပ္လို႔လဲ…”

“ ဒါ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းကြ….မင္းတို႔ ေသနတ္ တကားကားနဲ႔ကြာ..ၾကည့္မေကာင္းဘူး …သိုးထိန္း ေရာက္လာထဲက ငါေက်နပ္တာ မဟုတ္ဘူး ..ခု မင္းက တေယာက္ထဲေတာင္ မဟုတ္ဘူး..တအုပ္တမႀကီးနဲ႔ ..က်ဴးေက်ာ္..အိုကြာ .မင္းတို႔က လူသတ္လက္နက္ေတြ နဲ႔…..”

“ ေဆာရီးဘဲ ..ဆရာ..က်ေနာ္လဲ ေဆြး ေခၚထားတာနဲ႔ လာခဲ့တာ……..ေသနတ္ကိုင္တာေတာ့ ဒီနယ္ေျမမွာ အဆန္းလား ဆရာရယ္…က်ေနာ္တို႔က စစ္သားေတြဘဲဟာ…ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားရဲ႕ တပ္မဟာက စစ္သားေတြ ဆိုတာ ဆရာလဲ သိသားနဲ႔….လူေတြ ပါလာတာကေတာ့ က်ေနာ့္အလုပ္က ဒီလူေတြ နဲ႔ လုပ္ရလို႔……က်ေနာ္က အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ေလ . . .ဆရာ့အတြက္ ၾကည့္လို႔ မေကာင္း ျဖစ္ရတာကို တကယ္ဘဲ ေဆာရီးပါ…တကယ္ပါဆရာ….တကယ္ ေဆာရီးပါ …. ”

က်ဴးေက်ာ္သည္ ဆရာေယာသပ္ကို ေဆာရီး ခဏခဏ ေျပာေနေပမယ့္ စိတ္ထဲက ပါပုံမရဘူး..။ မ်က္ႏွာက မခ်ိဳမခ်ဥ္နဲ႔…။

“ ေတာ္စမ္းကြာ…က်ဴးေက်ာ္ …မင္းက ငါ့ကို ရိေနသလိုဘဲ …”

ဆရာေယာသပ္ရဲ႕ မ်က္ႏွာက နီရဲေနသည္ ။

“ ဆရာရယ္…ဆရာ့ကို မရိရဲပါဘူး….က်ေနာ္ လာတာကို မႀကိဳက္ဖူးဆိုရင္ ဆရာလည္း ဗိုလ္မႉးႀကီးလုံကို ခင္သား

ဘဲ..ဆရာ တိုင္ေျပာလိုက္ေပါ့….အဟင္းဟင္း…..”

ဆရာေယာသပ္ သည္ မ်က္ႏွာပုတ္ပုတ္ႀကီးနဲ႔ သူ႔မိန္းမ ဆရာမေမရီ ရွိတဲ့ဖက္ကို ထြက္သြားသည္ ။

က်ဴးေက်ာ္ရယ္ သူရယ္ ေဆြးရယ္ စကားေတြ ေျပာၾကရင္း ေခါက္ဆြဲ အတူတူ စားၾကသည္ ။

ငယ္ငယ္တုံးကလိုဘဲ ..။ သုံးေယာက္ေပါင္းမိျပန္ၿပီ ။

သည္အခ်ိန္မွာ သူတို႔႐ြာေလးရဲ႕တခုတည္းေသာ ကုန္စုံဆိုင္ ပိုင္ရွင္ရဲ႕သား သူတို႔နဲ႔ ေက်ာင္းေနဖက္ စိုင္းသာေဌးက ေခါက္ဆြဲစားရင္း သူတို႔ကို မသိမသာ ခိုးၾကည့္ေနတာကို က်ဴးေက်ာ္က ေတြ႕လိုက္သည္ ။

“ ဟိုကုတ္ကျမင္းက ဘာၾကည့္ေနတာလဲမသိဘူး …ငါ ဒီေကာင့္ကို ၾကည့္မရဘူး….သိုးထိန္း…စိုင္းသာေဌးကို

နရင္းသြား႐ိုက္ခိုင္းလိုက္ရမလား….”

ေဆြးက “ က်ဴးေက်ာ္….ကိုယ့္႐ြာသားခ်င္း နင္ ဘာလို႔ ဒီလို ရမ္းကားခ်င္ေနလဲ..နင့္ကို သူက ဘာလုပ္လို႔လဲ…” လို႔ ရန္ေထာင္လိုက္သည္ ။ က်ဴးေက်ာ္က “ ေဆြး..နင္ သာေဌးဖက္က ကာမေနနဲ႔..နင္ ႀကိဳက္ေနလား..ဒီေသာက္႐ူးကို…..” လို႔ ေဆြးကို ျပန္ေျပာလို႔ သိုးထိန္းက “ နင္တို႔ကလည္းဟာ ေတြ႕ၾကတာနဲ႔ ကိုက္ၾကတာဘဲ..ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနၾကစမ္းပါ…..ငါတို႔ သုံးေယာက္ ဆုံတုံး….” လို႔ တားလိုက္သည္ ။

က်ဴးေက်ာ္က သူ႔ေနာက္လိုက္ တေယာက္ကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္ ။

“ ခ်စ္ဖ…..”

အရပ္ပုပု ေကာင္ေလးတေကာင္ အိတ္ႀကီးတလုံးနဲ႔ ေရာက္လာသည္ ။ ဒီေကာင္ေလးရဲ႕ အရပ္က သူကိုင္ထားတဲ့ ေအေက၄ရေမာင္းျပန္ ထက္ ပုေနသလိုဘဲ ။ က်ဴးေက်ာ္က အိတ္ႀကီးကို ေကာင္ေလးလက္ထဲက ယူလိုက္ၿပီး ေဆြးကို ေပးသည္ ။

“ ဘာေတြလဲ..က်ဴးေက်ာ္…”

“ ဆတ္သားေျခာက္..နင့္အတြက္…ဒါ ငါကိုယ္တိုင္ ပစ္ၿပီး အေျခာက္လွမ္းထားတာ…”

“ သိုင္းက်ဴး….က်ဴးေက်ာ္…အင္း..နင္တို႔ကိုလည္း ငါ ဘာလက္ေဆာင္ ေပးရမလဲ မသိဘူးဟာ…”

“ ရတယ္…မလိုဘူး..” သိုးထိန္းေရာ က်ဴးေက်ာ္ေရာ တခ်ိန္ထဲမွာ အတူတူ ေျပာထြက္သြားၾကသည္ ။

သိုးထိန္း က်ဴးေက်ာ္ကို ေျပာဖို႔ရွိေနတာ သတိရသြားသည္ ။

“ က်ဴးေက်ာ္ …မင္းကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေတြ႕ခ်င္ေနတယ္…စခန္းဌာနခ်ဳပ္ကို လာခဲ့ဖို႔ မွာလိုက္တယ္ ..”

“ ေဟ..ဟုတ္လား..ဘာမ်ား ခိုင္းမလို႔ပါလိမ့္…ငါ စက္နဲ႔ လွမ္းေခၚလိုက္ရမလား ..”

“ က်ဴးေက်ာ္..မင္းကလဲကြာ..သူ႔အေၾကာင္း သိသားနဲ႔..ေတာ္ၾကာ အဆဲခံေနရမယ္…မင္း သြားသာ သြားလိုက္..” က်ဴးေက်ာ္က တဟီးဟီးနဲ႔ ရယ္ရင္း သူ႔ဆံပင္ရွည္ႀကီးကို လက္နဲ႔ သပ္ေနသည္ ။

ေဆြးက “ က်ဴးေက်ာ္ရယ္..နင့္ၾကည့္ရတာ ညႇင္းသိုးသိုးနဲ႔ဟာ…ဆံပင္ေလး ဘာေလး ညႇပ္ပါအုံး…ငါ ညႇပ္ေပးရမလား ..” လို႔ ေျပာသည္ ။

“ ငါ မအားဘူးဟ..ခုေတာင္ နင္ေခၚထားလို႔ ငါ ေျပးလာတာ..ေဆာရီးဘဲ..နင္သီခ်င္းဆိုတာေတာ့ မမွီလိုက္ေတာ့ဘူး..အခု ထပ္ ဆိုျပဟာ…”

“ ဟြန္း…ဘာလို႔ ဆိုျပရမွာလဲ….” က်ဴးေက်ာ္သည္ တဟားဟား ေအာ္ရယ္ရင္း ေခါက္ဆြဲကို တူနဲ႔ အားရပါးရ စားေနသည္ ။ ေဆြးက “ နင္ အစား စားတာကလဲ ငါတို႔အိမ္က ဝက္မႀကီး အစာစားတာ က်ေနတာဘဲ က်ဴးေက်ာ္ရယ္ ….” လို႔ ေျပာလိုက္ရင္း ရယ္သည္။

“ ဒါနဲ႔..ငါေမးခ်င္တာက နင္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ ရည္းစားေတြ ဘာေတြ ရေနၾကၿပီလား …”

“ အာ…မရပါဘူး….”

ဒီတခါလည္း သိုးထိန္းနဲ႔ က်ဴးေက်ာ္ ၿပိဳင္တူဘဲ ေျပာထြက္သြားၾကျပန္သည္ ။

“ ဟုတ္လို႔လားဟာ..နင္တို႔အေၾကာင္း မသိရင္မ်ား ခက္မယ္ …”

“ အံမယ္…ငါတို႔အေၾကာင္း နင္က ဘယ္ေလာက္မ်ား သိလို႔လဲ ေဆြးရယ္…ဟားဟားဟား….”

“ အမေလး ..သိတာမွ သိပ္သိ..ငါက နင္တို႔၂ေယာက္နဲ႔ငယ္ငယ္ေလးထဲက အတူတူ စားဖက္ ကစားဖက္ပါ..

က်ဴးေက်ာ္ရာ…နင္ ဟိုဖက္ကမ္းက ေဈးေရာင္းတဲ့ ေကာင္မေလး တေယာက္ကို ႀကိဳက္ေနတာ ငါသိပါတယ္…”

“ ဟာ…နင့္ အင္ေဖၚေမးရွင္းက ဒိတ္ေအာက္ေနၿပီ …မႀကိဳက္ပါဘူးဟာ….နင္ကလည္း..ဟားဟား….ခင္မင္႐ုံသက္သက္ပါ….ဟားဟား….”

က်ဴးေက်ာ္က တဟားဟား ေအာ္ရယ္ေနသည္ ။ သိုးထိန္းက က်ဴးေက်ာ္ ဘယ္ေလာက္ ေသာင္းက်န္းသလဲ ဆိုတာသိသည္ ။ က်ဴးေက်ာ္သည္ ေရာက္တဲ့႐ြာတိုင္းမွာ ေကာင္မေလးေတြကို ခ်ဥ္းကပ္ ႀကံစည္တဲ့ေကာင္ ။ တဖက္ႏိုင္ငံကို ေရာက္ရင္လည္း ႏိုက္ကလပ္ေတြက ေကာင္မေလးေတြ နဲ႔ အၿမဲ ေသာင္းက်န္းေနတဲ့ေကာင္ ..။

ေဆြးက တစုံတခုကို သတိရသြားသည္ ။

“ ငါတို႔သုံးေယာက္ ေခ်ာင္းထဲမွာ ငါးမွ်ားသြားၾကတာ မွတ္မိေသးလား …”

က်ဴးေက်ာ္က ေမးလိုက္ေတာ့ ေဆြးက “ မွတ္မိတယ္…ငါ အဲ့တုံးက ေပ်ာ္လိုက္ထာဟာ…အဲလို ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကတဲ့

ေန႔ေတြ ရက္ေတြ အခု ေပ်ာက္ဆုံးသြားၿပီဟ…ဟင္း..နင္တို႔ ကိုယ္ေတြမွာလဲ ၾကည့္စမ္း..အရင္တုန္းကလို ဂစ္တာမလြယ္ေတာ့ဘဲ လူသတ္လက္နက္ႀကီးေတြ လြယ္ထားၾကတယ္ …” လို႔ ေျပာသည္ ။

“ ငါနဲ႔သိုးထိန္းနဲ႔ ဘာသီခ်င္းေတြ တီးၾကသလဲ နင္မွတ္မိလား..နင္က ဆိုတယ္ေလ ..” လို႔ က်ဴးေက်ာ္ကေမးသည္။

ေဆြးက “ ဘာလို႔ မမွတ္မိရမွာလဲ..က်ဴးေက်ာ္..ငါက နင့္ထက္ေတာင္ မွတ္မိေသးတယ္ …နင္တို႔ကတီးၿပီး ငါက ဆိုတာ စိုင္းထီးဆိုင္သီခ်င္းေတြေလ ….” လို႔ ေျပာသည္ ။

“ ေခ်ာင္းနားမွာ ဆိုတာက စိုင္းဆိုင္ေမာ သီခ်င္းပါ…..”

“ ေအး..ေအး….ဟုတ္တယ္…..အဲ့တုံးက . .နင္က ဂစ္တာ တီးတာ အရမ္းေကာင္းတာဘဲဟာ…ငါအၿမဲ

အမွတ္ရေနတယ္….”

သူကေတာ့ ငါးမွ်ားသြားတုံးက ေဆြး ထမိန္တိုတိုေရစိုစိုနဲ႔ အရမ္းၾကည့္ေကာင္းတာကို ျပန္သတိရသြားသည္ ။

အပ်ိဳေဖၚဝင္စ ေဆြးရဲ႕ အလွအပေတြ စၿပီး ေပၚလြင္လာတဲ့ အခ်ိန္ ။ အမို႔ေတြ အေမာက္ေတြ ..အေကြ႕အေကာက္ေတြ ကို ေငးေမာ ၾကည့္ခဲ့ဘူးတာေတြ သူ ျပန္အမွတ္ရမိရသည္ ။

“ ေဆြး..ဒါနဲ႔ ေဝးတေယာက္ေကာ …နင္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ရေသးလား …”

“ အင္း..တခါတခါေတာ့ ရပါတယ္…သူလည္း လာလည္ခ်င္တယ္လို႔ စာေရးတယ္ ..”

ေဆြးရဲ႕အမ ေဝး သည္ ေဆြးလိုဘဲ လွသည္ ။

တဖက္ႏိုင္ငံက ကုန္သည္တေယာက္နဲ႔ ခ်စ္ႀကိဳက္လက္ထပ္ၿပီး ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕မွာ ေနသည္ ။

ေဝး ေခ်ာပုံက ေဆြးနဲ႔ေတာ့ မတူဘူး ။ ေဝးက ကိုယ္လုံး ပိုလွ..ပိုေတာင့္တယ္ လို႔ က်ဴးေက်ာ္က ေျပာဖူးသည္ ။ သိုးထိန္းသည္ ေဆြးနဲ႔ ေဝးတို႔ကို ငယ္ငယ္က သည္လို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ မၾကည့္ဖူးခဲ့ ။ က်ဴးေက်ာ္ကေတာ့ မိန္းမတိုင္းလိုလိုကို တဏွာမ်က္စိနဲ႔ ၾကည့္တတ္သည္ ။ ေဆြးတို႔ ေဝးတို႔ကိုေတာင္ ခ်မ္းသာမေပးဘူး ..။

က်ဴးေက်ာ္သည္ အရက္ေသာက္လြန္းလို႔ ႐ုပ္ရင့္သြားသည္ လို႔ ေဆြးက ေျပာသည္ ။ က်ဴးေက်ာ္က “ ေအး..ငါလဲ ကေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး..ေဆြး …ငါလုပ္ေနတဲ့အလုပ္ကို ၾကည့္အုံး…ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း စစ္တိုက္ေနတဲ့ လူေတြနဲ႔ ေနေနတာ လုပ္ေနတာ..ၿပီးေတာ့ ငါက ဗိုလ္ ..သူတို႔ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာ …ငါ့မွာ ဆံပင္ျဖဴေတာင္ စထြက္လာၿပီ ….ဟားဟား…” လို႔ ရယ္ေမာရင္း ျပန္ေျပာသည္ ။

“ သိုးထိန္း ..ငါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆီကို အခုဘဲ သြားလိုက္မယ္ …သူငါ့ကိုေတြ႕ခ်င္တာ ဘာကိစၥလို႔ မင္းထင္လဲ သိုးထိန္း”

က်ဴးေက်ာ္က မတ္တပ္ထရပ္ၿပီး သူ႔ကို ေမးလိုက္လို႔ “ ၾကည့္ရတာ..သူ႔သမီးကို မင္းကိုသြားႀကိဳခိုင္းမလို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္ …” လို႔ ေျဖလိုက္ေတာ့..က်ဴးေက်ာ္က တဟားဟား ရယ္ေမာသည္ ။

“ ေအး..ျဖစ္ႏိုင္တယ္..ဗိုလ္ခ်ဳပ္သမီးက ေက်ာင္းပိတ္ရက္သူ႔အေဖစခန္းကို လာလည္တိုင္း ငါတို႔က အက္စေကာ့ လုပ္ေပးရတာ …ဒါဘဲေနမွာပါ ………ကဲ..ေဆြး…နဲ႔ သိုးထိန္း ..အခ်ိန္ရွိတုံး ငါ ဒိုးေတာ့မယ္ ..စခန္းႀကီးအထိ ခရီးႏွင္ရမွာ ဆိုေတာ့ နဲနဲေဝးတယ္…”

ေဆြးက..“ က်ဴးေက်ာ္..အစစ သတိထားပါဟယ္..ငါေလ..နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ အၿမဲစိတ္ပူတယ္..ဘုရားသခင္ကို အၿမဲဆုေတာင္းေနရတယ္ …”

က်ဴးေက်ာ္က “ ငါတို႔ အိုေကပါတယ္..ေဆြး..နင္သာနင့္ကိုယ္နင္ ဂ႐ုစိုက္..တေယာက္ထဲ ေတာထဲမသြားနဲ႔..ဟို

ေလာဘြယ္ဆိုတဲ့အေကာင္ႀကီးက နင့္ကို ေခ်ာင္းေနတာ…ဟားဟား…..နင္သတိထား…ေတာ္ၾကာ နင့္ကို ဖမ္း

မုဒိန္းက်င့္ေနအုံးမယ္ ..” လို႔ ေျပာရင္း သူ႔လူေတြကို သြားၾကဖို႔ လက္နဲ႔ အခ်က္ျပကာ ေခၚလိုက္သည္ ။

“ တိမ္းမယ္…..တိမ္းမယ္……စိုင္းဆမ္ႏြတ္နဲ႔ စိုင္းလူး …ေရွ႕ေျပးကင္း ယူမယ္ ….. လက္နက္ေတြ စစ္ …. ”

က်ဴးေက်ာ္ မ်က္ႏွာက တည္သြားသည္ ။ သူ႔လူေတြ ျပာျပာသလဲ သူ႔ဆီ ေျပးလာၾကသည္ ။

ေဆြးက “ အံမယ္…ဒီေကာင္ႀကီး လုပ္ရဲလုပ္ၾကည့္ပါလား..အသက္ခ်င္းလဲပစ္လိုက္မယ္ ..” လို႔ မ်က္ႏွာေလးနီရဲကာ ေျပာလိုက္ေသာအခါ က်ဴးေက်ာ္က “ နင္ေတာင္ လုပ္စရာ မလိုပါဘူးဟာ…နင့္ကိုထိရင္ ငါနဲ႔သိုးထိန္းက ခံမယ္တဲ့လားမိေဆြးရယ္…ဒီေကာင္ႀကီးကို ငါတို႔တစစီျဖစ္ေအာင္ ေဆာ္ထည့္လိုက္မွာေပါ့…ဟင္း ”လို႔

သူလြယ္ထားတဲ့ ေအေကေမာင္းျပန္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ ေထာင္ျပ လိုက္ရင္း ေျပာေလသည္ ။

“ အိုေက….ဒိုးၿပီေဟ့………”

က်ဴးေက်ာ္က ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရွိေနတဲ့ သူ႔အဖြဲ႕ကို လက္ေဝွ႔ရမ္း ျပလိုက္သည္ ။

က်ဴးေက်ာ္တို႔ ေတာအုပ္ဖက္ကို တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ ထြက္ခြာသြားၾကတာကို ေဆြးနဲ႔ သိုးထိန္း ေငးၾကည့္ေနၾကသည္ ။

ခဏၾကာမွ ေဆြးက ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ေလး…“ အင္း….ေတြ႕ဆုံၾကၿပီးရင္ ျပန္ ခြဲခြာၾကရတာဘဲ သိုးထိန္းေရ…တေန႔မွာ ဒို႔တေတြ အၿပီးအပိုင္လည္း ခြဲခြာၾကရအုံးမွာပါဘဲေလ….” လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။

“ နင္က ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ..ေသျခင္းတရားကို ေျပာတာလား…..” လို႔ သိုးထိန္းက မ်က္ေမွာင္ႀကီး ႀကဳံ႕ၿပီး ေမးသည္ ။

“ ဒါေပါ့ သိုးထိန္းရယ္…လူသည္ေသမ်ိဳး မဟုတ္လား…တေန႔ေန႔ေတာ့ ဒို႔တေတြ ခြဲခြာၾကရမွာဘဲေလ …”

“ နင္မွန္ပါတယ္..ေဆြး…ဒါေပမယ့္ အဲဒါကို ငါ မစဥ္းစားခ်င္ဘူးဟာ….ငါ့ရင္ထဲ ဝန္ေလးပင္ပန္းတယ္…..”

သိုးထိန္း ေသနတ္ကို ေကာက္လြယ္လိုက္သည္ ။

“ ဘုရားက ေျပာတယ္ သိုးထိန္း….ဝန္ေလး ပင္ပန္းသူအေပါင္း..ငါ့ထံသို႔ လာၾကေလာ့..ငါသည္ ခ်မ္းသာေပးမည္ ..တဲ့..နင္ ဘုရားကို ဆည္းကပ္ဖို႔ လိုေနၿပီ..နင့္လက္ထဲက လူသတ္လက္နက္ကို စြန႔္ပစ္လိုက္ၿပီး လူသားေတြကို ဆိုးက်ိဳးေပးေနတဲ့ ဘိန္းေတြ မူးယစ္ေဆးေတြ ထုတ္လုပ္ေနတဲ့ နင္တို႔ အဖြဲ႕ႀကီးကေန ထြက္လိုက္ ..နင္ အခ်ိန္မွီေသးတယ္….”

သိုးထိန္း ေဆြးကို “ ငါသြားေတာ့မယ္ ေဆြး..နင္လာေစခ်င္တဲ့အတိုင္း ငါ အေရာက္လာခဲ့တယ္ …ေနာက္မွ ျပန္ေတြ႕ၾကမယ္…..” လို႔ ေျပာၿပီး ေဆြးအနားက ထြက္သြားလိုက္သည္ ။

“ သိုးထိန္း…………….. ”

ေဆြး ေအာ္ေခၚၿပီး အေနာက္က ေျပးလိုက္လာသည္ ။

“ သိုးထိန္း..ငါ့ကို စိတ္ဆိုးသြားတာလား……စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ဟာ….နင့္ကို တကယ့္ကို တေန႔ ဒုကၡမေရာက္သြားေစခ်င္လို႔ တကယ့္ ရင္ထဲက ေစတနာနဲ႔ ေျပာမိတာပါ….”

“ နင့္ကို ငါ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္မဆိုးဘူး ေဆြး…..နင္….နင္က ငါ့ရဲ႕……”

သိုးထိန္း စကားေတြ မဆက္ေတာ့လို႔…ေဆြးက နားေထာင္ေနသည္ ။

“ ဘာျဖစ္လဲ….”

“ နင္က ငါ့ရဲ႕ ငယ္သူငယ္ခ်င္း အရင္းအျခာဘဲဟာ…..”

“ နင္ ငါ့ကို စိတ္မဆိုးဘူး မဟုတ္လား…”

“ မဆိုးဘူး..တသက္လုံး….”

“ ၿပဳံးျပ..ငါ့ကို…”

သိုးထိန္းက ရယ္လိုက္သည္ ။

“ သြားၿပီ….ေဆြး..နင့္ကို လာေတြ႕တာ သက္သက္..ငါ တေနရာကို သြားစရာ ရွိေသးလို႔…”

“ ေအး..နင္က တေယာက္ထဲေနာ္..က်ဴးေက်ာ္လို တပည့္တပန္းလည္း မပါဘူး…..သတိထား..အစစ အရာရာ…”

သိုးထိန္း တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕နဲ႔ ေတာင္ေျခက သစ္ပင္အုပ္ထဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္အထိ ေဆြး ေငးၾကည့္ေနသည္ ။

စိုင္းသာေဌး ထမင္းစားဖို႔ ျပင္ေနတုံး ေဆြး သူတို႔ၿခံေပါက္ဝကေန ဝင္လာတာနဲ႔ မစားေသးဘဲ ေဆြးရွိရာ အိမ္ေရွ႕

ကို ထြက္လာလိုက္သည္ ။

စိုင္းသာေဌးရဲ႕ အေမ ေဒၚနန္းၾကာေ႐ႊက ေဆြးကို ဝမ္းသာအားရ ႏုတ္ဆက္သည္ ။ ေဆြးကလည္း ျပန္ႏုတ္ဆက္သည္ ။

ေဆြးက စိုင္းသာေဌးနဲ႔ ေက်ာင္းေနဖက္ ျဖစ္လို႔ ငယ္ငယ္ေလးထဲက ေဒၚနန္းၾကာေ႐ႊ ေဆြးကို သိေနခဲ့တာ ။

ေဒၚနန္းၾကာေ႐ႊက ကုန္စုံဆိုင္ ဖြင့္ထားေတာ့ ေဆြးက လိုအပ္တဲ့ စားကုန္သုံးကုန္ပစၥည္းေတြကို ေဒၚနန္းၾကာေ႐ႊရဲ႕ ဆိုင္ကဘဲ အၿမဲလာလာဝယ္ေလ့ရွိသည္ ။ ေဆြးလာတိုင္း ေဒၚနန္းၾကာေ႐ႊက ေဆြးနဲ႔ စကားေျပာေလ့ရွိသည္ ။

စိုင္းသာေဌးက ေဒၚနန္းၾကာေ႐ႊကို ေဆြးအေၾကာင္း အၿမဲေျပာေလ့ရွိသည္ ။ စိုင္းသာေဌးသည္ ေဆြးကို သေဘာက်ေနသည္လို႔ ေဒၚနန္းၾကာေ႐ႊ ထင္သည္ ။ ေဆြးလို ေခ်ာေခ်ာလွလွ ပညာတတ္တဲ့ လိမ္မာတဲ့ ကေလးမကို ေဒၚ

နန္းၾကာေ႐ႊ ေခြၽးမေတာ္ခ်င္ေနခဲ့သည္ ။ ေဆြးကို ေခြၽးမေလးလို႔ ခဏခဏ ေနာက္ေျပာင္ဘူးသည္ ။

စိုင္းသာေဌးကို ျမင္လိုက္တဲ့ေဆြး စိုင္းသာေဌးဆီကို တန္းတန္းမတ္မတ္ ေလ််ာက္လာသည္ ။

“ ဘာထူးလဲ သာေဌး….”

စိုင္းသာေဌးက သြားႀကီးၿဖဲၿပီး “ ထူးးသမွသိပ္ထူး..ငါတို႔ဦးေလးက သူကူညီမယ္တဲ့…..” လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။

ေဒၚနန္းၾကာေ႐ႊက “ ဘာေတြမ်ားထူးေနတာလဲ သားႀကီးရဲ႕..အေမ့ကိုလည္း ေျပာျပပါအုံး..” လို႔ ေမးလိုက္သည္ ။

“ ဒီလို အေမ…ေဆြး အသံေကာင္းၿပီး သီခ်င္းေတြ ဆိုတာ တအားေကာင္းလို႔ က်ေနာ္က ရန္ကုန္က ဦးေလးလုံးေက်ာက္ကို ေမးေပးတာ .ေဆြး သီခ်င္းေခြ ထုတ္ဖို႔ ကူညီႏိုင္မလားလို႔..အဲဒါ ဦးေလးလုံးေက်ာက္က ကူညီမယ္လို႔ ျပန္အေၾကာင္းျပန္တယ္ေလ …” လို႔ စိုင္းသာေဌးက သူ႔အေမကို ရွင္းျပသည္ ။

“ ဟယ္..ေကာင္းလိုက္တာ..ေဆြးရယ္…ေဆြး ရန္ကုန္သြားၿပီး သီခ်င္းေခြ ထုတ္ရင္ေတာ့ နံမည္ႀကီးသြားမွာဘဲ….” ေဒၚနန္းၾကာေ႐ႊက ဝမ္းသာအားရ ေျပာလိုက္သည္ ။ စိုင္းသာေဌးက “ နင္ ရန္ကုန္သြားၿပီး သီခ်င္းထုတ္ဖို႔ ငါ့အေဖနဲ႔ ငါ လိုက္ကူညီမယ္…ေဆြး….နင္ အဆင္ေျပေအာင္ျမင္မွာ ေသခ်ာပါတယ္ …” လို႔ ေျပာသည္ ။

ေဒၚနန္းၾကာေ႐ႊလည္း ဒီလိုသာ သြားၾကရင္ အေနနီးစပ္ၿပီး သူမသား စိုင္းသာေဌးနဲ႔ ေဆြးလည္း ညိစြန္းသြားႏိုင္တာမို႔ ေခြၽးမေတာ္ခ်င္ေနတဲ့ ေဒၚနန္းၾကာေ႐ႊလည္း အရမ္းကို ဝင္ၿပီး တိုက္တြန္းေတာ့သည္ ။

ေဆြးတေယာက္ သည္႐ြာမွာဘဲ ေနမယ္ ဆိုရင္ ဟို ေသနတ္ကိုင္ လူၾကမ္းေလး ႏွစ္ေယာက္ကိုဘဲ သံေယာဇဥ္တြယ္ေနတယ္…ငါ့သားကို ဂ႐ုေတာင္ မစိုက္ဘူးမဟုတ္လား ………ဒီအႀကံေကာင္းတယ္….ရန္ကုန္ကို သြားဖို႔တိုက္တြန္းရမယ္….။

“ အေဖနဲ႔ တိုင္ပင္လိုက္အုံးမယ္…အန္တီေရ..အေဖက လႊတ္ပါ့မလား မသိေသးဘူး …. ”လို႔ ေဆြးက ျပန္ေျပာသည္ ။

စိုင္းသာေဌးက “ ရန္ကုန္မွာ စားဖို႔ေနဖို႔ အစစအရာရာ ဘာမွ မပူနဲ႔ ေဆြး…ငါ့ဦးေလးက တာဝန္ယူလိမ့္မယ္..”

လို႔ ေျပာသည္ ။ ေဒၚနန္းၾကာေ႐ႊကလည္း “ ဟုတ္တယ္..ေဆြး….ျဖစ္ေအာင္လုပ္..ေဆြးက တကယ့္နံမည္ႀကီး အဆိုေတာ္ႀကီး ျဖစ္သြားမွာ…အန္တီ့ေမာင္ စိုင္းလုံးေက်ာက္က သိပ္ေပါက္ေရာက္ႏွံ႔စပ္တာ..သူ ကူညီလိမ့္မယ္”လို႔ တြန္းပို႔ေလသည္ ။က်ဴးေက်ာ္ နဲ႔ သူ႔အဖြဲ႕ စခန္းဌာနခ်ဳုပ္ကို ေရာက္သြားေတာ့ ညေနေစာင္းေနၿပီ ။

သူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ေတြ႕ဖို႔ စခန္း႐ုံးကို သြားေတာ့ က်ဴးေက်ာ္ အရင္ဆုံး ေတြ႕ရတာက ဗိုလ္မႉးႀကီးလုံ ..။

အမ္၁၆ ေမာင္းျပန္႐ိုင္ဖယ္ကို အသင့္အေနအထားနဲ႔ ကိုင္ထားၿပီး ကင္းေစာင့္ေနတဲ့ ဗိုလ္မႉးႀကီးလုံရဲ႕

ကိုယ္ရံေတာ္တပ္သားေလးကို “ အာႏိုးႀကီး…ရွိလားကြ …ဘယ္မွာလဲ…” လို႔ သူလွမ္းေမးလိုက္ရင္း စခန္း႐ုံးထဲကို ဝင္သည္ ။

ဝိတ္မၿပီး ဗလေတာင့္တဲ့ ဗိုလ္မႉးႀကီးလုံကို သူတို႔အဖြဲ႕သားေတြက ကြယ္ရာမွာ “ အာႏိုးႀကီး ” လို႔ ေခၚၾကသည္ ။ ဗိုလ္မႉးႀကီးလုံသည္ သူ႔ကို ဒီလို ေခၚၾကတာကို ျပန္ၾကားတဲ့အခါ သေဘာက်သည္ ။ သူက ႐ုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး အာႏိုးကို အားက်သေဘာက်သူ တေယာက္ပါ ။

ဗိုလ္မႉးႀကီးလုံ ေျမႇာက္စား ပစားေပး ထားလို႔ ေျမာက္ႂကြႂကြ ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ကိုယ္ရံေတာ္ တပ္သားေလး စိုင္းေမာင္ က “ သူ႔႐ုံးခန္းထဲမွာ ရွိတယ္ ..” လို႔ ေျပာရင္း လက္နဲ႔ ၫႊန္ျပလိုက္သည္ ။

တခ်ိန္လုံး အေလး(ဝိတ္) မ လိုက္ ေလ့က်င့္ခန္းေတြ လုပ္လိုက္နဲ႔ သူ႔ကိုယ္သူ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ လုပ္ေနတဲ့ဗိုလ္မႉးႀကီးလုံ သည္ အသီးမ်ိ ုးစုံကို ေပါင္းႀကိတ္ထားတဲ့ ေဖ်ာ္ရည္ကို အားရပါးရ ခြက္အႀကီးစားႀကီးနဲ႔ ေမာ့ေသာက္ေနသည္ ။

ဗိုလ္မႉးႀကီးလုံသည္ သူ႔႐ုံးခန္းထဲကို ဝင္လာတဲ့ က်ဴးေက်ာ္ကို မ်က္ေမွာင္ႀကီး ႀကဳံ႕ၿပီး ၾကည့္ေနသည္ ။

“ ဟိတ္..က်ဴးေက်ာ္ ..မင္း ဘာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာလဲ …လုပ္လိုက္ရင္ ေစာက္ရမ္းေစာက္ရမ္း ဘဲ….”

“ က်ေနာ္ ဘာမ်ား လုပ္မိလို႔လဲဗ်ာ….ေတြ႕မယ္ဘဲ မက်န္ေသးဘူး..အျပစ္က တင္ေနၿပီ …. ”

“ မင္း ေစာက္မႈ မေပြရင္ ငါ ဘာေျပာဖို႔လိုမလဲ..က်ဴးေက်ာ္ရာ….မင္းက လီးေတာ္ေတာ္ယားတာကိုး…”

“ ဘယ္ကိစၥကို ေျပာေနတာလဲ…”

“ ဟိုဖက္ကမ္းက ပုလိပ္သမီးကို မင္း ႏွိပ္ႏွိပ္ေနတာ သူ႔အေဖ သိသြားလို႔ မင္းကို လိုက္ရွာေနတယ္ …ငါတို႔ကသူတို႔နဲ႔ ကင္းတာ မဟုတ္ဘူး..က်ဴးေက်ာ္ ..သူတို႔နဲ႔ မညိေအာင္ေနဖို႔ လိုတယ္…မင္း ေစာက္ရမ္း လီးမယားနဲ႔…”

“ ဟားဟား…ဒါလား..ပူမေနနဲ႔..ေျပလည္ေအာင္ လုပ္ၿပီ……..ဒါနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က က်ေနာ့္ကို ေခၚတယ္ဆို …”

“ ေအး…ဟုတ္တယ္ …မင္းကို နန္းမိုခမ္း ကို ႀကိဳခိုင္းမလို႔..”

“ ထင္သားဘဲ…”

ဗိုလ္မႉးႀကီးလုံသည္ ေျပာင္ေခ်ာ္ေခ်ာ္ စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႔ အၿမဲ ခပ္ေပါ့ေပါ့လိုေနတဲ့ က်ဴးေက်ာ္ကို သိပ္ ဘဝင္မက်ဘူး။

သိုးထိန္းနဲ႔ တျခားစီဘဲ လို႔ ညည္းတတ္ ေျပာတတ္သည္ ။

သို႔ေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားက က်ဴးေက်ာ္ကိုသေဘာက်သည္ ။ က်ဴးေက်ာ္ကလည္း တေဇာက္ကန္းေကာင္ဆိုေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳုပ္ေက်ာက္က်ား ျဖစ္ခ်င္တာလုပ္ခ်င္တာဆို “ ငါးေျခာက္” လို႔ ဆိုတာနဲ႔ “ ဖုတ္ၿပီးသား..ဆီဆမ္းၿပီးသား…” ဆိုတာမ်ိ ုး ..ခ်က္ဆို နားခြက္က မီးေတာက္ ဘဲ ..။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားက ေျမႇာက္စားထားတဲ့ေကာင္မို႔ သူလည္း က်ဴးေက်ာ္ ကို သိပ္ မႏွစ္ၿမိဳ႕ေပမယ့္ မႏွိမ္ဝန႔္ဘူး။ အေျခအေနၾကည့္ ေပါင္းေနရတယ္ ။

တခုရွိတာက က်ဴးေက်ာ္က စိတ္သေဘာေလးက မဆိုးပါဘူး ။ သူဘာလိုလဲ အလိုက္သိတယ္ ။

လုပ္ေပးတတ္တယ္ ။ ေက်းဇူးသိတတ္တဲ့ခ်ာတိတ္ပါ ။

ဗိုလ္မႉးႀကီးလုံနဲ႔ က်ဴးေက်ာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားဆီကို သြားၾကသည္ ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားသည္ စခန္းႀကီးထဲက ႀကီးမားခန႔္ျငားတဲ့ သူ႔အတြက္ ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္ႀကီးမွာ မေနဘူး ။ သူ႔ကို ရန္သူဖက္က

ဒုံးက်ည္နဲ႔ ေဆာ္ႏိုင္မွာေၾကာင့္ မထင္မရွား ခပ္စုတ္စုတ္တဲကေလးတလုံးထဲမွာ ေနသည္ ။

သူ႔တဲအျပင္မွာ လက္နက္ကိုင္ေလးေယာက္ ရွိေနသည္ ။

ဗိုလ္မႉးႀကီးလုံနဲ႔ က်ဴးေက်ာ္တို႔ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားက ၿပဳံး႐ႊင္တဲ့ မ်က္ႏွာႀကီးနဲ႔ ဆီးႀကိဳေနသည္ ။

ဗိုလ္မႉးႀကီးလုံက “ ဗိုလ္ခ်ဳပ္….က်ဴးေက်ာ္ ကို ဘာခိုင္းမလဲ…” လို႔ စကားစလိုက္သည္ ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားက “ ေအး..ခိုင္းစရာက ႏွစ္ခုရွိတယ္ …ကဲ..ကဲ..ထိုင္ၾက..ထိုင္ၾက..ဘာေသာက္မလဲ…”လို႔ ေမးရင္း သူ႔တဲထဲက ကုလားထိုင္ေတြကို ၫႊန္ျပသည္ ။

“ မေသာက္ေတာ့ဘူး…” လို႔ ဗိုလ္မႉးႀကီးလုံနဲ႔ က်ဴးေက်ာ္တို႔ ၿပိဳင္တူလို ေျပာလိုက္မိၾကသည္ ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားကေတာ့ တန္ဖိုးႀကီး ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ ဝစ္စကီ ေသာက္သည္ ။ သူ႔ကိုယ္လုပ္ေတာ္ ဟယ္လင္ျခဴးက ပုလင္းလွလွႀကီးထဲက ပယင္းေရာင္ ဝစ္စကီအရက္ေတြကို

ဖန္ခြက္ထဲကို ေလာင္းထည့္ေပးသည္ ။

ဟယ္လင္ျခဴးသည္ လတ္တေလာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားကို ျပဳစုေပးေနရတဲ့ ကိုယ္လုပ္ေတာ္ ျဖစ္သည္ ။ ဒီဘဲႀကီးက သူ စားလို႔အီသြားရင္ ဟယ္လင္ျခဴးကို ဘန္ေကာက္က သူ႔ရတနာဆိုင္ ေက်ာက္ဆိုင္မွာ ခိုင္းထားလိုက္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ကိုယ္လုပ္ေတာ္ အသစ္ တေယာက္ ထပ္ ရွာမယ္ ဆိုတာ အရင္ အေတြ႕အႀကဳံေတြ အရ က်ဴးေက်ာ္သိသည္။

လုံၿခဳံေရးအဖြဲ႕ ( ေဘာ္ဒီဂတ္ ) မွာလည္း ေခ်ာေခ်ာေတာင့္ေတာင့္ ေကာင္မေလးေတြ ပါေတာ့ ဒီေကာင္မေလးေတြကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားက အရမ္း မေအးဘူးဆိုရင္ ေဘာင္းဘီအတိုေတြ ဝတ္ခိုင္းထားသည္ ။ စစ္ေျပာက္ၾကားေဘာင္းဘီတိုနဲ႔ ခါးအေနာက္က်က်မွာ ပစၥတိုေလးေတြ အိတ္နဲ႔ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ေကာင္မေလးေတြ ၿခံရံၿပီး စခန္းထဲ ထြက္တတ္တာ ေတြ႕ၾကရသည္ ။

တခါတရံ ရာသီဥတုေကာင္းတဲ့ ေနသာတဲ့ ရက္ေတြမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားသည္ သူ႔ျမင္းညိဳႀကီးကို စီးၿပီးစခန္းအနီးတဝိုက္ကို ထြက္တတ္သည္ ။

သက္ေတာ္ေစာင့္ေတြထဲမွာ ေဘာင္းဘီတိုေကာင္မေလးေတြလည္းပါတတ္သည္ ။

ကိုယ္လုပ္ေတာ္ဟယ္လင္ျခဴးကိုလည္း ဂ်ပန္ကင္ဒိုဓါးရွည္ႀကီး ေက်ာမွာ လြယ္ထားရင္း ျမင္းျဖႀကီးတေကာင္ကို စီးနင္းရင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ား ရဲ႕ ျမင္း နေဘးမွာ ယွဥ္တြဲစီးေနတာကိုလည္း ေတြ႕ရတတ္သည္။

“ က်ဴးေက်ာ္….”

“ ဗ်ာ..ဗိုလ္ခ်ဳပ္….”

“ ပထမတခ်က္ မင္းလုပ္ဖို႔က ငါ့သမီး လာလည္မယ္..မင္း သြားေစာင့္ႀကိဳ ေခၚခဲ့….အဲ…အရင္လိုဘဲ…အမွားအယြင္း လုံးဝ မရွိေစနဲ႔..ေပါ့ဆရင္..မွားရင္ ေသဒါဏ္ ဆိုတာ မင္းခ်ာတိတ္ေတြကို ထပ္ သတိေပးထား….”

“ ဟုတ္ကဲ့…ဗိုလ္ခ်ဳပ္….”

“ ေနာက္တခု မင္း လုပ္ရမွာက ငါ ဒီေန႔ညေန “ ႐ြာႀကီး ” ကို သြားမယ္….ဟိုမွာ ညအိပ္မယ္…မင္း လမ္းေၾကာင္းရွင္းထား…မင္း ႐ြာႀကီးက ႐ြာကာကြယ္ေရးအဖြဲ႕ကိုလည္း စက္နဲ႔ အေၾကာင္းၾကားထား…ဟုတ္ၿပီလား…ဘာေမးစရာရွိလဲ…”

“ မရွိပါဘူး..ဗိုလ္ခ်ဳပ္…” က်ဴးေက်ာ္ သိသည္ ။ ႐ြာႀကီး မွာ သူ႔ေစာ္အသစ္ေလး ရွိသည္ ။ အသစ္ကေလး သြားဝါးမလို႔ ။

က်ဴးေက်ာ္ အလုပ္မ်ားၿပီ ။ ႐ြာႀကီးက ေက်း႐ြာ ျပည္သူ႔စစ္ ( ကာကြယ္ေရး ) အဖြဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ကို စက္နဲ႔ေခၚၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ား လာမယ့္အေၾကာင္း ႀကိဳေျပာထားလိုက္သလို သြားမယ့္ လမ္းေၾကာင္းကို သူ႔အဖြဲ႕ေတြကို ႀကိဳထြက္ခိုင္းၿပီး “ ရွင္း ” ခိုင္းထားလိုက္သည္ ။

သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားနဲ႔အတူ အနီးကပ္ လိုက္ပါမွာ ျဖစ္သည္ ။ ေရွ႕ကား ေနာက္ကားေတြမွာ လူအင္အား ၅ဝေက်ာ္ေလာက္ သူတို႔နဲ႔ လိုက္ခိုင္းမည္ ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ား သည္ လမ္းေတြ ေဖါက္ထားတဲ့အတြက္ အရင္လို ျမင္းနဲ႔ သြားစရာ မလိုေတာ့..။ တိုယိုတာပစ္ကပ္ကားေတြ ဂ်စ္ကားေတြနဲ႔ ႐ြာႀကီးကို ေမာင္းႏိုင္ေနၿပီ ။ လမ္းေပါက္ေနၿပီ ။

သူ႔ေစာ္အသစ္ေလး နန္းခမ္းအိမ္ကို ႐ြာႀကီးမွာ တိုက္ခံအိမ္နဲ႔ ထားထားသည္ ။ ႐ြာႀကီးက တဖက္ႏိုင္ငံနဲ႔ ကပ္ေနတာမို႔ အရမ္း ေခတ္မွီသည္ ။ လွ်ပ္စစ္မီး ..ဖုန္း ..တီဗီ အကုန္ ရသည္ ။

က်ဴးေက်ာ္သည္ နန္းခမ္းအိမ္ကို အၿမဲ စိတ္နဲ႔ ျပစ္မွားေလ့ ရွိသည္ ။ နန္းခမ္းအိမ္သည္ အရမ္းကို ကိုယ္လုံးအခ်ိဳးအဆက္ လွလြန္းလို႔ ။

နန္းခမ္းအိမ္သည္ ရွမ္းနဲ႔ ကိုးကန႔္ အစပ္ျဖစ္သည္ ။ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေက်ာ့ရွင္းေခ်ာေမာတဲ့ နန္းခမ္းအိမ္သည္ အသက္ ၁၈ႏွစ္ ျပည့္ၿပီးခါစ အခ်ိန္မွာ ဘိန္းဘုရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားရဲ႕ ေငြနဲ႔ေပါက္ၿပီး သိမ္းပိုက္လိုက္တာကိုခံလိုက္ရသည္ ။

နန္းခမ္းအိမ္ကို သူ႔စခန္းမွာ ေခၚမထားဘူး ။ သူ႔စခန္းက အခ်ိန္မေ႐ြး လက္နက္ကိုင္အုပ္စုေတြက လာတိုက္ခိုက္ႏိုင္သလို သူေခၚေလ့ရွိတဲ့ “ ရန္ကုန္အစိုးရ ” ရဲ႕ စစ္တပ္ေတြကလည္း တေန႔မွာ လာတိုက္ခိုက္ႏိုင္တယ္ ဆိုေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားက သူ႔ၾသဇာ လႊမ္းတဲ့ ႐ြာႀကီး မွာ နန္းခမ္းအိမ္ကို အိမ္တေဆာင္မီးတေျပာင္နဲ႔ အေခြၽအရံေတြနဲ႔ လက္နက္ကိုင္အေစာင့္အေရွာက္နဲ႔ ထားထားသည္ ။

က်ဴးေက်ာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားရဲ႕ သက္ေတာ္ေစာင့္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ နန္းခမ္းအိမ္ကိုလည္း အနီးကပ္ ေတြ႕ရ ပတ္သက္ရ သည္ ။ နန္းခမ္းအိမ္ကလည္း ႐ုပ္ရည္သနားကမားနဲ႔ က်ဴးေက်ာ္ကို
မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ခိုးၾကည့္စိုက္ၾကည့္တတ္သည္ ။

က်ဴးေက်ာ္သည္ ရင္ထြားထြား ခါးေသးေသး တင္ကားကားေလးနဲ႔ အရမ္းကို ၾကည့္လို႔ ေကာင္းလွတဲ့ နန္းခမ္းအိမ္ကို ခိုးခိုးၾကည့္ၿပီး စိတ္နဲ႔ ျပစ္မွားေနသည္ ။

အိုႀကီးအိုမ ဗိုလ္ေက်ာက္က်ားဟာ ဒီႏုႏုထြတ္ထြတ္ေလးကို ေကာင္းေကာင္းမွ ေထာင္းေပးဆြဲေပးႏိုင္ပါ့မလားလို႔ ပူမိေနတာ ။

႐ြာႀကီးကို ထြက္တဲ့အခ်ိန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားသည္ သူ႔ကိုယ္လုပ္ေတာ္ ဟယ္လင္ျခဴးကို သူနဲ႔အတူ ေခၚမသြားဘဲ စခန္းမွာဘဲ ခ်န္ခဲ့သည္ ။ အသစ္ကေလးနဲ႔ ေပ်ာ္ပါးခ်ိန္မွာ ဟယ္လင္ျခဴးကို သူ မလိုအပ္တာက သဘာဝက်ပါသည္ ။

႐ြာႀကီးကို သြားတဲ့ ေတာလမ္းတေလွ်ာက္ သူ႔လူေတြကို စိပ္စိပ္ေလး ခ်ထားၿပီး မိုင္းေတြဘာေတြလည္း ပိုက္စိပ္တိုက္ ရွင္းထားၿပီး ျဖစ္တာေၾကာင့္ က်ဴးေက်ာ္ စိတ္ေအးေအးနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားရဲ႕
တံခါးေလးေပါက္ တိုယိုတာ တန္ဒရာႀကီးရဲ႕ ေရွ႕ခန္းမွာ ထိုင္လိုက္ပါလာသည္ ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားက “ က်ဴးေက်ာ္..မင္း ႐ြာႀကီးက ကာကြယ္ေရးေခါင္းေဆာင္ကိုလည္း ဒီည ေကြၽးေမြးလိုက္ကြာ..မင္းေတာ့ အရက္မေသာက္နဲ႔ေနာ…” လို႔ ကားေနာက္ခန္းကေန ေျပာလိုက္သည္။ က်ဴးေက်ာ္လည္း“ စိတ္ခ်ပါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္…” လို႔ ျပန္ေျပာသည္ ။

႐ြာႀကီးကို ေရာက္ဖို႔ မိုင္ဝက္ေလာက္ အလိုမွာ ႐ြာႀကီးက ျပည္သူ႔စစ္ေခါင္းေဆာင္ စိုင္းသီကိုယ္တိုင္ လာေစာင့္ႀကိဳေနသည္ ။

စိုင္းသီသည္ ရန္ဂလာဂ်စ္အသစ္ခ်ပ္ခြၽတ္နဲ႔ ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားကို ခါးေကာ့ၿပီး အေလးျပဳသည္ ။ သူ႔ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါေတြကလည္း အေလးျပဳၾကသည္ ။

႐ြာႀကီးထဲကို ဝင္တဲ့အခါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားရဲ႕ ကား မေရာက္ခင္ထဲက နန္းခမ္းအိမ္ရဲ႕ ၿခံဝိုင္းထဲမွာ လုံၿခဳံေရးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ခ်ထားသည္ ။

ဆံပင္နက္နက္ ဂုတ္ဝဲေလးနဲ႔ နန္းခမ္းအိမ္က အိမ္ေပါက္ဝက ထြက္ႀကိဳေနသည္ ။

“ ခမ္းအိမ္….ေနေကာင္း အဆင္ေျပရဲ႕လား….”

“ ေကာင္းပါတယ္ ကိုႀကီး….”

အဖိုးအ႐ြယ္ေလာက္ႀကီးကို နန္းခမ္းအိမ္က “ ကိုႀကီး…” လို႔ ေခၚလိုက္တာကို က်ဴးေက်ာ္ မရယ္မိေအာင္ မနည္းထိန္းထားလိုက္ရသည္ ။ နန္းခမ္းအိမ္ရဲ႕ ရင္သားထြားထြားေတြကိုေတာ့ သူ

ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္လိုက္သည္ ။လွလိုက္တဲ့ အသားအရည္ ။

“ ခမ္းအိမ္..စံလုံး….နင့္ကို ဂ႐ုစိုက္ရဲ႕လား….”

စံလုံးသည္ နန္းခမ္းအိမ္ရဲ႕ လုံၿခဳံေရးအတြက္ တပ္စိပ္တစိတ္နဲ႔ ႐ြာႀကီးမွာ ထားထားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားရဲ႕လူယုံ ဗိုလ္ႀကီးတေယာက္ပါ ။

“ ဂ႐ုစိုက္ပါတယ္ ကိုႀကီး…..”

နေဘးမွာ သတိဆြဲရပ္ေနတဲ့ ဗိုလ္ႀကီးစံလုံး ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားက တခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး..“ မင္း ငါ့မိန္းမကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေစာင့္ေရွာက္ေနာ္..မေအေပး…” လို႔ လွမ္းေျပာလိုက္ေသာအခါ ဗိုလ္ႀကီးစံလုံးလည္း “ စိတ္ခ်ပါ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ..က်ေနာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ကိုင္ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနပါတယ္….” လို႔ သြားၿဖဲျပၿပီး ေျပာလိုက္သည္ ။

က်ဴးေက်ာ္လည္း နန္းခမ္းအိမ္ရဲ႕ အိမ္ထဲကို မလိုက္သြားေတာ့ဘဲ ၿခံထဲမွာဘဲ ကင္းေတြခ်တာကို စီစဥ္သည္ ။

နန္းခမ္းအိမ္ ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ျပဳတ္ထားတာေတြကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ား စားေသာက္ရင္း မယားေခ်ာေလးကို ဖက္လိုက္ ကိုင္လိုက္ လုပ္ေနသည္ ။

“ စားေလ..ကိုႀကီး…..ခမ္းအိမ္ ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ထားတာ..ကိုႀကီးကို စားေစခ်င္လို႔….”

ဒီဘဲႀကီးသည္ အသက္ႀကီးေပမယ့္ မပ်က္စီးေသးဘူး..။ ခမ္းအိမ္ကို ေကာင္းေကာင္း ျဖဳတ္ေပးေနလို႔ ခမ္းအိမ္ကသူ႔ကို စြဲေနရသည္ ။ သူ႔ကို ေငြနဲ႔ေပါက္ၿပီး ယူတာကိုလည္း ခမ္းအိမ္ ေက်နပ္သည္ ။

ခမ္းအိမ္ရဲ႕ မိဘေတြသည္ ဒီဘဲႀကီးေစာင္မမႈနဲ႔ တဖက္ႏိုင္ငံက ၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕မွာ တိုက္ေလးၿခံေလးနဲ႔ ကားေလးနဲ႔ ေနေနႏိုင္သလို ခမ္းအိမ္ရဲ႕ ေမာင္ေလးလည္း ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းေနေနႏိုင္သည္ မဟုတ္လား။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားက အစား သိပ္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မစား ။ မၾကာခင္ နန္းခမ္းအိမ္နဲ႔ ကာမစပ္ယွက္ၾကတဲ့အခါ ဘိုက္ႀကီး ေလးမေနခ်င္ဘူး ။ ေခ်ာလွလြန္းတဲ့ နန္းခမ္းအိမ္ကို ေကာင္းေကာင္း “ဖိ”ေပးရ အုံးမယ္ ။

နန္းခမ္းအိမ္ကို အိပ္ခန္းထဲ ေခၚျဖဳတ္ေတာ့မယ့္ဆဲဆဲ ကာကြယ္ေရးေခါင္းေဆာင္ စိုင္းသီ ေရာက္လာလို႔ နဲနဲဖီးငုတ္သြားရသည္ ။ စိုင္းသီက နယ္ေျမအေျခအေနနဲ႔ ၿပိဳင္ဖက္ ျဖစ္လာတဲ့

တျခားအုပ္စုေတြရဲ႕ သတင္းကို လာတင္ျပတာ ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားသည္ ငယ္ငယ္ထဲက သူ႔အေဖလက္ထက္ထဲက ဒီနယ္ေျမကို စိုးမိုးလာတဲ့လူဆိုေတာ့ သူ႔ကို လာေက်ာတာ ၿပိဳင္လာတာကို နဲနဲမွ မႀကိဳက္ဘူး။ ဗိုလ္လုလာရင္ အျပတ္အသတ္ ျဖဳတ္ပစ္ခ်င္သည္ ။ စိုင္းသီကို လက္နက္နဲ႔လူ ထုတ္ေပးၿပီး သူ႔ဖက္ကို သိမ္းသြင္းထားသည္ ။

“ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေလာဘြယ္ကို သတိထား..ေလ်ာ့မတြက္နဲ႔..ဒီေကာင္ အင္အားေကာင္းလာၿပီ ..က်ဳပ္ၾကားတာကေတာ့ ဗိုလ္မုတ္ဆိတ္တို႔အဖြဲ႕နဲ႔ ပူးေပါင္းသြားတယ္ တဲ့…”

“ ထြတ္…စိုင္းသီရာ….ေလာဘြယ္ ဆိုတာ တခ်ိန္က ငါ့ ခိုင္းဘတ္ပါ…သူ႔အေမေရာ ညီမ အမေတြေရာ အိုကြာ..သူ႔တေဆြလုံး တမ်ိ ုးလုံးကို ငါလိုးလာတာ ..အခ်ိန္မေ႐ြး ဒီေကာင့္ကို ေျဖာင္ပစ္ႏိုင္တယ္…”

“ က်ဳပ္က လာႏိုင္တဲ့ အႏၲရာယ္ေတြကို ႀကိဳတင္ကာကြယ္ႏိုင္ေအာင္ အႀကံေပးသတိေပးတာပါ…”

“ ေကာင္းတယ္..ေက်းဇူးတင္တယ္…ငါ ေခါင္းထဲ ထည့္ထားမယ္…ဦးစားေပး အေနနဲ႔ေပါ့..အင္း..ေလာဘြယ္..ေလာဘြယ္..အရင္တုံးက မင္းအေမမင္းႏွမေတြကို လိုးခဲ့တယ္..ဒီ တခါေတာ့ မင္းကို လိုးမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္….ေခြးမသား…”

နန္းခမ္းအိမ္က “ ကိုႀကီးရယ္..အလုပ္ကိစၥေတြဘဲ ေခါင္းထဲ မထားနဲ႔..ေအးေအးေဆးေဆး နားပါ..ကိုစိုင္းသီ….ရွင္ကလည္း ကိုႀကီး လာတဲ့အခ်ိန္ ေခါင္းစားေစမယ့္ အလုပ္ေတြ သိပ္မေျပာပါနဲ႔…” လို႔ စိုင္းသီကို မ်က္ေစာင္းေလးထိုးကာ ေျပာလိုက္သည္ ။

စိုင္းသီက တဟဲဟဲ ရယ္လိုက္ၿပီး…“ ကဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္…က်ေနာ္ သြားအုံးမယ္…လိုတာရွိ ေခၚလိုက္ပါ …” လို႔ ေျပာရင္း အေလးျပဳကာ အိမ္ထဲက ထြက္သြားလိုက္သည္ ။

နန္းခမ္းအိမ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားကို အိပ္ခန္းထဲကို ေခၚေဆာင္သြားပါေတာ့သည္ ။

အိပ္ခန္းထဲမွာ တဖက္ႏိုင္ငံကေန စပါယ္ရွယ္ ေအာ္ဒါမွာယူထားတဲ့ ေမြ႕ရာထူထူႀကီးနဲ႔ ကုတင္ႀကီးက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ေစာင့္လို႔ ႀကိဳေနသည္ ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားလည္း သူ႔ခါးမွာ

ပတ္ထားတဲ့ စစ္သုံး ခါးပတ္ျပားႀကီးနဲ႔ တပ္ခ်ိတ္ထားတဲ့ ပစၥတိုႀကီးကို ကုတင္ေဘးက စားပြဲေလးေပၚကို ခြၽတ္တင္လိုက္သည္ ။

“ ခမ္းအိမ္ေလး …ကိုႀကီး လြမ္းလိုက္ရတာကြာ…..”

ျဖဴေဖြးအိမႊတ္ေနတဲ့ ခမ္းအိမ္ရဲ႕ ပါးျပင္ေလးကို သူ႔ႏွာေခါင္းႀကီးနဲ႔ ပြတ္လွိမ့္ နမ္းရႈံ႕လိုက္သည္ ။

“ ဟုတ္လို႔လား..ကိုႀကီးရဲ႕..ယုံပါဘူး….သြား…”

“ တကယ့္ကို လြမ္းေနတာ..ညည္းရဲ႕ အနမ္းေလးေတြ မရတာ ၾကာၿပီေလ …”

“ အံမယ္..ေတြ႕ရင္ အခြၽဲပိုေနတယ္..ဟိုစခန္းမွာ ဟယ္လင္ျခဴးႀကီးနဲ႔ ေပ်ာ္ေနၿပီးမ်ား….”

“ ခမ္းအိမ္ေလး အေနအစား ဆင္းရဲမွာ စိုးလို႔ စခန္းမွာ မထားတာပါကြာ..ဒီမွာက တီဗီလည္းရ အစစ အေနအထိုင္ သာတယ္ေလ …”

“ ကိုႀကီး…လွဲအိပ္လိုက္….”

နန္းခမ္းအိမ္က ပက္လက္လွဲအိပ္လိုက္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားရဲ႕ အစိမ္းရင့္ေရာင္ စစ္ေဘာင္းဘီကို ခြၽတ္ေပးသည္ ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားရဲ႕ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္း

ဗလာက်င္းသြားေသာအခါ ေငါေငါႀကီး ေထာင္ထေနတဲ့ သူ႔လိင္တန္ေခ်ာင္းႀကီးကို ေတြ႕လိုက္ရလို႔ နန္းခမ္းအိမ္သည္ သူမလက္ကေလးနဲ႔ ဖမ္းဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး တယုတယ

ပြတ္သပ္ေပးပါေတာ့သည္ ။ လိင္တန္ေခ်ာင္းႀကီးသည္ လုံးပတ္လည္း တုတ္ ရွည္လည္းရွည္သည္ ။

“ ကိုႀကီး….ကိုႀကီးဟာက ပိုႀကီးပိုရွည္လာသလိုဘဲ တခုခုမ်ား လုပ္ထားလား…”

“ ဟားဟား ခမ္းအိမ္ရယ္..ဘာမွ လုပ္မထားပါဘူး..ေအာ္ေရဂ်င္နယ္ပါ…..ကဲ စုတ္ေပးအုံး…..”

“ ခမ္းအိမ္ စုတ္ေပးတာ ႀကိဳက္လား…”

“အရမ္းႀကိဳက္တယ္….”

နန္းခမ္းအိမ္က တခိခိနဲ႔ ရယ္လိုက္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားရဲ႕ ထိပ္ဖူး ဒစ္လုံး အထစ္ႀကီးကို လ်ာေလးထုတ္ၿပီး ယက္လိုက္သည္ ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားရဲ႕ ကာမစိတ္ေတြ တဟုန္ထိုး ႏိုးႂကြလာတာ

သူ႔လိင္တန္ႀကီး ဆတ္ကနဲတုန္သြားသည္ ။ နန္းခမ္းအိမ္သည္ သူ႔ကို စသိမ္းပိုက္ခါစမွာ အရမ္း စိတ္ေတြ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းခဲ့ရေပမယ့္ တကယ္တမ္း ဒီလူႀကီးက သူနဲ႔ မိသားစုကို လိုေလေသးမရွိ ဂ႐ုစိုက္တဲ့အခါ သူ႔မယား ျဖစ္ရတာကို စိတ္မပ်က္ေတာ့ဘဲ မယားေကာင္းေလး ပီသစြာနဲ႔ က်က်နန ျပဳစုေပးခဲ့သည္ ။

သူ႔အႀကိဳက္ေတြကို မွတ္သားထားၿပီး ပီပီျပင္ျပင္ ျပဳစုခဲ့သည္ ။

အခုလည္း အေၾကာႀကီးေတြ ထင္းေထာင္ထေနတဲ့ လိင္တန္တုတ္တုတ္ႀကီးကို ပါးစပ္နဲ႔ မဆန႔္မၿပဲ ျဖစ္ေနေပမယ့္ႀကိဳးစားၿပီး စုတ္ေပးေနၿပီ ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားသည္ တႁပြတ္ႁပြတ္နဲ႔ စုတ္ေနတဲ့ နန္းခမ္းအိမ္ရဲ႕ ႏို႔ျဖဴ ျဖဴ လုံးလုံးႀကီးေတြကို လက္နဲ႔ ဆုပ္နယ္ေနသည္ ။ ႏို႔သီးေခါင္း ညိဳညိဳေလးေတြက ျဖဴေဖြးတဲ့ ႏို႔ႀကီးေတြမွာ ထင္းေနၿပီး ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြက စူထြက္ေနသည္ ။

နန္းခမ္းအိမ္ စုတ္ေနတာ ေကာင္းေပမယ့္ အားမလိုအားမရ ျဖစ္လာၿပီး ႏႈတ္ခမ္းနီရဲရဲေလးထဲကို ေကာ့ေကာ့ ထိုးေညႇာင့္သည္ ။ နန္းခမ္းအိမ္ကလည္း သူ႔ေဂြးစိႀကီးႏွစ္လုံးကို ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း လိင္တန္တဆုံးအထိ ငုံကာ စုတ္ေပးေနသည္ ။ ႏို႔ႀကီးတလုံးကို မိမိရရ ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း နန္းခမ္းအိမ္ရဲ႕ ပါးစပ္ေလးထဲကို ထိုးထည့္ေနရင္း ဖင္တုန္းျဖဴျဖဴႀကီးေတြကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး ဖင္ကုန္းခိုင္းၿပီး လုပ္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚလာလို႔ စုတ္ေပးတာကို ရပ္ခိုင္းလိုက္သည္ ။

“ ဘာလို႔လဲဟင္..ကိုႀကီး..ခမ္းအိမ္ စုတ္တာ မႀကိဳက္ဘူးလား..” လို႔ နန္းခမ္းအိမ္က ေမးလိုက္သည္ ။

“ ေကာင္းတယ္…ေစာက္ရမ္းေကာင္းတယ္….ငါ တအား ထန္ေနၿပီ …နင္ ဖင္ကုန္းေပး..ငါ လိုးေတာ့မယ္…” လို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားက ေျဖလိုက္သည္ ။ နန္းခမ္းအိမ္က ခ်က္ခ်င္းဘဲ ေလးဖက္ေထာက္လိုက္ၿပီး ဖင္တုန္းႀကီးေတြကို ေကာ့ေထာင္ေပးလိုက္ေတာ့ ဗိုလ္ေက်ာက္က်ားလည္း ဖင္ႀကီးေတြ ၾကားက အေျမာင္းလိုက္ ျပဴးထြက္ေန တဲ့ နန္းခမ္းအိမ္ရဲ႕ အဖုတ္ကြဲႀကီးကို ေတြ႕လိုက္ရၿပီး ဂလု ဆိုတဲ့ အသံႀကီး ထြက္ေအာင္ တံေတြးၿမိဳခ်လိုက္ရင္း နန္းခမ္းအိမ္ရဲ႕ ဖင္ႀကီးေတြ အေနာက္ဖက္မွာ ေနရာယူလိုက္ေတာ့သည္ ။

အဖုတ္အကြဲေၾကာင္းႀကီးသည္ အရည္ေတြနဲ႔ စိုေျပာင္လက္ေနသည္ ။ ဒီအဖုတ္ႀကီးရဲ႕ ကပ္ရက္မွာ ညိဳတိုတို စအိုေပါက္ေလး ကို စိတ္လႈပ္ရွားစရာ သူ ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။ နန္းခမ္းအိမ္ကို အခုထိ ဖင္မခ်ရေသးဘူး ။ သူသည္ သူ စခန္းမွာ ေခၚထားတဲ့ ဟယ္လင္ျခဴးကိုွေတာ့ ဖင္ခ်တာ အၿမဲဘဲ ။

နန္းခမ္းအိမ္လည္း ေကာ့ေပးထားတဲ့ ဖင္တုန္းႀကီးေတြ ၾကားက ျပဴးထြက္ေနတဲ့ အဖုတ္ႀကီးထဲကို လိင္တန္ထိပ္ဖူး ဒစ္ႀကီး ထိုးထည့္လာမွာကို မ်က္လုံးေလးေတြ ေမွးလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စားေနေပမယ့္ ထင္ထားတဲ့ေနရာကို မလာဘဲ မထင္ထားတဲ့ စအိုေပါက္ ခေရပြင့္ေလးကို ဗိုလ္ေက်ာက္က်ားရဲ႕ လက္ညႇိဳးက ပြတ္ေခ်ေပးလာလို႔ အံ့အားသင့္သြားၿပီး…“ ဟင့္ဟင့္ ကိုႀကီးရယ္….ဖင္ေပါက္ကို ဘာလို႔ လကလိေနတာလဲကြာ….” လို႔ ေျပာလိုက္သည္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားက…“ ဖင္လိုးမလို႔..” လို႔ ေျပာလိုက္ၿပီး ဖင္ေပါက္ေလးထဲကို သူ႔လက္ညႇိဳးကို ထိုးသြင္း ကလိသည္ ။

“ အို…အိုး….ကိုႀကီး….ဘာလုပ္တာလဲ…အဖုတ္ကို လိုးေလ….ခမ္းအိမ္ ယားလွၿပီ…..” လို႔ ေျပာေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားက ဖင္ေပါက္ကိုဘဲ စိတ္ဝင္စားေနသည္ ။

ၿခံဝင္းထဲမွာ ကင္းသမားေတြနဲ႔ စကားေျပာေနတဲ့ က်ဴးေက်ာ္လည္း ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆိုရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားေတာ့ သူ႔မယားေခ်ာေလး နန္းခမ္းအိမ္ကို ေဆာ္ေနေလာက္ၿပီလို႔ ခန႔္မွန္းမိရင္း အိမ္ အေနာက္ဖက္ကို ေလွ်ာက္သြားလိုက္တဲ့အခါ အိမ္ အေနာက္ဖက္မွာ ကင္းေစာင့္ေနတဲ့ သူ႔လူသုံးေယာက္ကို သူေတြ႕လိုက္ရသည္ ။

အိမ္နဲ႔ အနီးကပ္ဆုံမွာ ေကေအ၄ရေမာင္းျပန္႐ိုင္ဖယ္ကို အသင့္အေနအထားနဲ႔ ကိုင္ရင္း ရပ္ေနတဲ့ သူ႔တပည့္ခ်စ္ဖကို ေတြ႕ျမင္လိုက္တဲ့အခါ ခ်စ္ဖကို လက္ယပ္ေခၚလိုက္သည္ ။

“ ဆရာက်ဴးေက်ာ္…ဘာလုပ္ေပးရမလဲ…”

“ မင္း က်န္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကို ေခၚၿပီး အိမ္ေရွ႕ဖက္ကို သြားလိုက္..အဲဒီမွာ ရွမ္းေလးတို႔ ရွိေနတယ္..သူတို႔နဲ႔သြားေနလိုက္ၾက..” လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။ ခ်စ္ဖ သူ႔ကို အေလးျပဳၿပီး

က်န္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကိုပါ ေခၚၿပီး အိမ္ေရွ႕ဖက္ဆီကို ထြက္သြားၾကသည္ ။ က်ဴးေက်ာ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားနဲ႔နန္းခမ္းအိမ္တို႔ ရွိေနတဲ့ အိပ္ခန္း

ျပဴတင္းေပါက္နားကို ကပ္သြားရင္း အထဲက အသံဗလံ ဘာၾကားရမလဲလို႔ နားစြင့္လိုက္သည္ ။

နန္းခမ္းအိမ္ရဲ႕ ညည္းျငဴသံေတြကို ခပ္သဲ့သဲ့ ၾကားလိုက္ရေတာ့ “ သူတို႔ ေဆာ္ၾကၿပီ..” လို႔ စိတ္ထဲက ေရ႐ြတ္
လိုက္မိၿပီး ၿပဳံးလိုက္သည္ ။

အိမ္ေနာက္ေဖး မီးဖိုေခ်ာင္ တံခါးကေန အိမ္ထဲကို က်ဴးေက်ာ္ ဝင္လိုက္သည္ ။ သူ႔ေျခသံ မၾကားရေအာင္ ေျခသံလုံေအာင္ သတိထားသည္ ။ အရင္ကလည္း က်ဴးေက်ာ္သည္ သူ႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ နန္းခမ္းအိမ္ အိပ္တာကို ေခ်ာင္းဘူးသည္ ။ အိပ္ခန္းနံရံက အေပါက္ေလးေတြကေန အထဲကို ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ မိေမြးတိုင္းကိုယ္ေတြနဲ႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ရၿပီ ။

နန္းခမ္းအိမ္သည္ ကုတင္ေပၚမွာ ဖင္ပူးေတာင္း ေထာင္ေပးေနသည္ ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားက ဖင္ႀကီးေတြရဲ႕ အေနာက္မွာ ေနရာ ယူထားၿပီး သူ႔လိင္တန္ႀကီးကို ျပဴးထြက္ေနတဲ့ အဖုတ္ႀကီးထဲကို

အားနဲ႔မာန္နဲ႔ ထိုးေဆာင့္ေနသည္ ။ သူ႔လက္မက နန္းခမ္းအိမ္ရဲ႕ ခေရပြင့္ေလးထဲကို ထိုးေမႊေနသည္ ။ သူ႔ေဂြးစိႀကီးႏွစ္လုံးက ေဆာင့္ေညႇာင့္လိုက္တိုင္း နန္းခမ္းအိမ္ရဲ႕ ဖင္တုံးႀကီးေတြ ၾကားထဲကို တဖတ္ဖတ္ စီးခ်က္ညီညီ ႐ိုက္ခတ္ေနသည္။

လီးတုတ္တုတ္ႀကီးနဲ႔ ထိုးေဆာင့္ေနတာကို ခံေနရတဲ့ နန္းခမ္းအိမ္သည္ တအီးအီး ညည္းျငဴေနသည္ ။

ႏို႔ထြားထြား ဖင္ႀကီးႀကီး ေစာက္ဖုတ္ေဖါင္းေဖါင္းအိအိနဲ႔ နန္းခမ္းအင္ရဲ႕ သဘာဝ မိေမြးတိုင္း အလွအပေတြကို က်ဴးေက်ာ္ ေတြ႕ျမင္ေနရတာ အရမ္းကို စိတ္ထႂကြဖြယ္ ျမင္ကြင္းပါဘဲ ။ သူ႔ေဘာစိသည္ အင္မတန္မွ ကံထူးတဲ့ လူပါလား လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်မိသလို နန္းခမ္းအိမ္ကိုလည္း ေဘာစိလိုဘဲ တက္လုပ္ခ်င္စိတ္ေတြက ထိန္းမရေအာင္ဘဲ ႂကြေနသည္ ။

ေဘာစိသည္ သူ႔မယားေခ်ာေလးရဲ႕ ဖင္စအိုေပါက္ေလးကိုလည္း လက္မနဲ႔ ထိုးဆြကစား ေပးေနသည္ ။ အဖုတ္ကို စိတ္ႀကိဳက္ လိုးၿပီးရင္ ဖင္ကိုပါ လိုးလိမ့္မယ္လို႔ က် ူးေက်ာ္ ထင္ေနသည္ ။

သူ႔လီးတအား ေတာင္မာလာလာသည္ ။ အိပ္ခန္းထဲကို ေျပးဝင္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားကို တြန္းဖယ္ၿပီး သူ႔ေနရာမွာ အစားထိုး ဝင္လိုးပစ္ခ်င္စိတ္ေတြကို မနည္း ထိန္းထားရသည္ ။

ဘယ္ဖက္လက္က လက္မနဲ႔ ဖင္ေပါက္ေလးထဲကို အသြင္အထုတ္လုပ္ေနသလို ညာဖက္လက္ဖဝါးႀကီးနဲ႔ နန္းခမ္းအိမ္ရဲ႕ ခါးသိမ္ေလးကို ဆြဲကိုင္ၿပီး အဖုတ္ႀကီးထဲကို သူ႔အတန္ႀကီးနဲ႔ ေျဖးေျဖးခ်င္း ထိုးေဆာင့္ေနတဲ့ ဗိုလ္ခ် ုပ္ေက်ာက္က်ားသည္ နန္းခမ္းအိမ္ရဲ႕ အဖုတ္က စီးၾကပ္အိေထြးေနတဲ့ အရသာထူးေတြကို ေပးစြမ္းေနတာေၾကာင့္ ထိုးေဆာင့္လိုက္တဲ့ အခ်က္တိုင္းသည္ ေကာင္းလြန္းေနသည္ ။

နန္းခမ္းအိမ္သည္ သူမအဖုတ္ႂကြက္သားေတြကို ညႇစ္ညႇစ္ေပးမ်ားေနသလား မသိဘူး ။

အဖုတ္ရဲ႕ အတြင္းသားႏုႏုေတြက သူ႔အတန္ကို ရစ္ပတ္ဆြဲယူေနၾကတယ္ လို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ား ခံစားေနရသည္ ။

နန္းခမ္းအိမ္လည္း သူလိုးေဆာင့္ေပးေနတာေတြကို ႀကိဳက္ပုံရသည္ ။ တအင္းအင္း တအီးအီး အသံမ်ိ ုးစုံ ညည္းျငဴရင္း သူမ ဖင္တုံးႀကီးေတြကို အေနာက္ကို ပစ္ပစ္ေကာ့ရင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ား ထိုးေဆာင့္သမွ်ကို ခံယူေနသည္ ။

“ ေကာင္းလား ခမ္းအိမ္..ေကာင္းလား …..”

နဖူးက ေခြၽးေတြ တေတာက္ေတာက္ စီးက်ေနတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားသည္ ေမာဟိုက္သံႀကီးနဲ႔ ေမးလိုက္သည္။ နန္းခမ္းအိမ္လည္း မ်က္လုံးေတြ စုံမွိတ္ရင္း “ ေကာင္းတယ္.ကိုႀကီး..ေကာင္းတယ္..အရမ္းေကာင္းတယ္…..” လို႔ ျပန္ေျဖသည္ ။ က်ဴးေက်ာ္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ား အားနဲ႔ ေဆာင့္ထည့္လိုက္တိုင္း တုန္ခါသြားသည့္ နန္းခမ္းအိမ္ရဲ႕ ဖင္ျဖဴ ျဖဴႀကီးေတြကို စိုက္ၾကည့္ရင္း သူ႔ေဘာင္းဘီထဲကေန တအား မတ္ေတာင္ေနတဲ့ သူ႔ဖြားဖက္ေတာ္ လိင္တန္ေခ်ာင္းကို လက္နဲ႔ ဆုပ္ကိုင္ထားမိေနသည္ ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ား သည္ ခ်စ္မယားေလးရဲ႕ အဖုတ္ေခါင္းထဲက သူ႔လိင္တန္ကို တအားညႇစ္ဆြဲေနလို႔ ဆက္မေဆာင့္ႏိုင္ေတာ့ဘူး ။ ဆက္ေဆာင့္ရင္ သူ႔သုတ္ေတြ တအား ပန္းထြက္လာေတာ့မယ္ ဆိုတာကို သူ သိေနသည္ ။ ဆက္မေဆာင့္ဘဲ ရပ္လိုက္သည္ ။ နန္းခမ္းအိမ္က တအား အရွိန္တက္ေနတဲ့အခ်ိန္ သူ႔လင္ႀကီး ရပ္လိုက္လို႔ သူမဖင္ႀကီးေတြကို အေနာက္ကို ပစ္ေကာ့ၿပီး

လႈပ္ေပးလိုက္သည္ ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားလည္း သူက ရပ္လိုက္ေပမယ့္ နန္းခမ္းအိမ္က လႈပ္ေပးလိုက္လို႔ ၾကပ္တည္းအိေထြးတဲ့ အရသာထူးေၾကာင့္ သုတ္ေတြကို ထိန္းမထားႏိုင္ေတာ့ဘဲ နန္းခမ္းအိမ္ရဲ႕ အဖုတ္ေခါင္းထဲကို သုတ္ရည္ေတြ တစစ္စစ္နဲ႔ ပန္းထုတ္မိလိုက္သည္ ။

ဒါေတြကို မ်က္ေတာင္မခတ္တမ္း မလြတ္တမ္း ေငးစိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ က်ဴးေက်ာ္လည္း သူ႔ေဘာစိတို႔ လင္မယား ဇာတ္လမ္းၿပီးသြားၿပီမို႔ အိမ္အေနာက္ဖက္ မီးဖိုေခ်ာင္ တံခါးကေန အသာ ျပန္ထြက္ သြားလိုက္သည္ ။ သူ႔ေဘာင္းဘီထဲက ငတိကေတာ့ တင္းမာေထာင္ထေနဆဲပါဘဲ ။

မ်က္ႏွာႀကီး နီရဲၿပီး ကြတတနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္လာတဲ့ သူ႔ဆရာသမားကို လားဟူကေလး ခ်စ္ဖ နားမလည္ သလို ေၾကာင္ၾကည့္ေနသည္ ။ိဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားရဲ႕ တဦးတည္းေသာ သမီးေလး နန္းမိုခမ္းကို က်ဴးေက်ာ္ သြားႀကိဳရၿပီ ။

တကၠသိုလ္တက္ေနေသာ နန္းမိုခမ္း သည္ ၿမိဳ႕ကအလာ တသက္လုံး ေစာင့္ေရွာက္လာေသာ ဦးႀကီးစိုင္းအြတ္က အတူတူ လိုက္ပါလာေပမယ့္ နယ္စပ္ေဒသလဲ ေရာက္ေရာ လုံၿခဳံေရးက ပိုအေရးႀကီး ပိုလိုအပ္လာတာမို႔

က်ဴးေက်ာ္က သူ႔လူစုနဲ႔ သြားႀကိဳကာ စခန္းကို ေခၚလာရ သည္ ။

နန္းမိုခမ္းသည္ ဗိုလ္ခ်ဳုပ္ေက်ာက္က်ားရဲ႕ သမီး ဆိုေပမယ့္ မာနမႀကီးဘူး ။ က်ဴးေက်ာ္ကို ခင္ခင္မင္မင္
ဆက္ဆံသည္ ။ နန္းမိုခမ္း သည္ ႐ုပ္သိပ္မလွ ..။ မ်က္စိေမွးေမွး ..ေမးစိခြၽန္ခြၽန္ေလး ..။ ရွမ္းတ႐ုတ္မေလးမို႔ အသားကေတာ့ ဝင္းဝါသည္ ။ ကိုယ္လုံးက ေတာင့္သည္ ။ အခ်ိဳးက်သည္ ။ အရပ္က ျမင့္သည္ ။

ေ႐ႊဘိုမင္းႀကိဳက္ လို႔ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ ေပါင္တန္ရွည္ရွည္နဲ႔ ။ ဒီေတာဒီေတာင္မွာေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားသည္ ဘုရင္တဆူ ဆိုေတာ့ နန္းမိုခမ္း သည္ ဘုရင့္သမီးေတာ္ေလးဘဲေပါ့ ။ နန္းမိုခမ္း ဘာျဖစ္ခ်င္လဲ…ဘာလုပ္ခ်င္လဲ…ပါးစပ္က ဟလိုက္တာနဲ႔ က်ဴးေက်ာ္က လုပ္ေပးၿပီဘဲ ။

က်ဴးေက်ာ္တင္ မကပါဘူး ။

သူတို႔ လက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕ႀကီး တခုလုံးက ဘုရင့္သမီးေတာ္ေလး နန္းမိုခမ္းအတြက္ ဆိုရင္ အသက္ကိုေတာင္စြန႔္မယ့္လူေတြခ်ည္းဘဲ ။

ဒါေၾကာင့္လည္း နန္းမိုခမ္းသည္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ လူမထင္ေအာင္ဘဲမာနေတြႂကြ..ဘဝင္ေတြျမင့္..ေအာက္ေျခလြတ္ေနသည္လို႔ ေျပာရမည္ ။

……
……

ေဖာ္ကာဖရင္းရွစ္ ေလယာဥ္ႀကီးေပၚက ဆင္းလာတဲ့ နန္းမိုခမ္းကို က်ဴးေက်ာ္ ေတြ႕ေနရသည္ ။

သူမ အေနာက္မွာ ကပ္ရက္ ပါလာတာက ဦးႀကီးစိုင္းအြတ္ ..။ ဦးႀကီးစိုင္းအြတ္သည္ ေက်ာင္းသြားတက္တဲ့ နန္းမိုခမ္း ကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ အေဖျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳုပ္ေက်ာက္က်ားက ထည့္လိုက္တာ ။

သည္ ေလယာဥ္ကြင္းကေန ဗိုလ္ခ်ဳုပ္ေက်ာက္က်ားဆီကို ေရာက္တဲ့ အထိက က်ဴးေက်ာ္ရဲ႕ တာဝန္ ။

နန္းမိုခမ္းကို ေလဆိပ္ အေဆာက္အဦး အေပါက္ဝကေန က်ဴးေက်ာ္ ႀကိဳေနလိုက္သည္ ။ အရပ္ဝတ္အရပ္စားနဲ႔ လူတေယာက္ သူ႔ကို လက္ျပသြားလို႔ သူက အေလးျပန္ျပဳလိုက္သည္ ။ ဒီလူက အစိုးရ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး ဖက္က ။ က်ဴးေက်ာ္နဲ႔ ခင္မင္သည္ ။ သူက ေရွ႕မွာေတာ့ ခင္မင္ပုံျပၿပီး ေနာက္ကြယ္မွာေတာ့ က်ဴးေက်ာ္တို႔လူစုေတြ အေၾကာင္းကို သတင္း ေထာက္လွမ္းေနမွာ ေသခ်ာသည္ ။

နန္းမိုခမ္း ေျပးလာေနသည္ ။

“ ေဟး…….က်ဴးေက်ာ္ …. ”

“ နန္းမိုခမ္း….”

“နင္ေနေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား..က်ဴးေက်ာ္..ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာတယ္ …သိုးထိန္း တေယာက္ေကာ..”

“ေအး..ေကာင္းတယ္..သိုးထိန္းလဲ ရွိတယ္..အခု နင့္အေဖ ခိုင္းလို႔..လြိဳင္ေကာ္ဖက္ ခဏ သြားေနတယ္ ..”

က်ဴးေက်ာ္က ေလဆိပ္ဝင္းထဲ ရပ္ထားတဲ့ သူေမာင္းလာတဲ့ ပရာဒိုကားအနက္ႀကီးဆီကို နန္းမိုခမ္းကို

ေခၚသြားသည္ ။ ဦးႀကီးစိုင္းအြတ္က အထုပ္ေတြ ဆြဲၿပီး အေနာက္က ပါလာသည္ ။

“ က်ဴးေက်ာ္..နင့္ဆံပင္ေတြက ရွည္လိုက္တာဟာ…ဟီး..နင္ ဆံပင္ညႇပ္ဖို႔ မစဥ္းစားဘူးလား…”

“ ေအး..ငါလဲ ၿမိဳ႕မွာဘဲ ညႇပ္ခ်င္တယ္…ဒို႔စခန္းမွာက ေကာင္းေကာင္း ညႇပ္တတ္တဲ့လူ မရွိဘူး…နန္းမိုခမ္း..”

“ ငါ နင့္ကို ဟိုတေခါက္က ေျပာထားတာ နင္ မွတ္မိလား …”

“အင္း…ဘာလဲ..ျမင္းစီးဖို႔မဟုတ္လား….မွတ္မိတာေပါ့..နန္းမိုခမ္းရယ္..နင့္စကား ဆိုရင္ ငါ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာ မဟုတ္ဘူး …. နင္ ျဖစ္ခ်င္တာဆို ငါက အကုန္လုပ္ေပးရမွာ…ေျမနီလမ္းခြဲက်ရင္ နင္ စီးဖို႔ ျမင္း အဆင္သင့္ လုပ္ထားတယ္ …”

“ ဟင္း..နင္က မွတ္ဉာဏ္ေကာင္းသားဘဲ…ငါ ျဖစ္ခ်င္တာကိုလည္း စီစဥ္ထားတယ္…နင္ မဆိုးဘူး ..ေအးေလ .. ဒါေၾကာင့္လဲ ပါပါက အားကိုးတာေပါ့….ဟင္းဟင္း….” တေျဖးေျဖးနဲ႔ ၿမိဳ႕ျပ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ေဝးသထက္ ေဝးလာသည္ ။ ေတာထူတဲ့ေနရာေတြကို ေရာက္လာသည္ ။

ဗိုလ္ခ်ဳုပ္ေက်ာက္က်ားရဲ႕ စခန္းကို သြားဖို႔ ကတၱရာလမ္းမႀကီးကေန ဖဲ့ထြက္သြားတဲ့ ေျမနီလမ္း ကို ခ်ိဳးေကြ႕တဲ့ ေနရာမွာ သစ္ပင္အုပ္ထဲ ေစာင့္ေနတဲ့ ျမင္းေတြကို နန္းမိုခမ္း ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။

နန္းမိုခမ္း စီးေနက် ျမင္းမေလး “ ဂ်ဴးလီယက္ ” ကို ေျခတႂကြႂကြနဲ႔ ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။

က်ဴးေက်ာ္က ပရာဒိုကို ဦးႀကီးစိုင္းအြတ္ ကို ေမာင္းခိုင္းလိုက္ၿပီး သူက နန္းမိုခမ္း နဲ႔အတူ လိုက္ဖို႔ ျမင္းတေကာင္ကို တက္စီးလိုက္သည္ ။ သူစီးတဲ့ျမင္းက သူစီးေနက် “ ရမ္ဘို ”…။

ျမင္းေတြဆီကို ေရာက္တာနဲ႔ က်ဴးေက်ာ္သည္ ဖြက္ထားတဲ့သူ႔ပစၥတိုေသနတ္ကို ခါးေဘးမွာ အိတ္နဲ႔ခ်ိတ္ပတ္လိုက္သလို သူကိုင္ေနက် ေအေက၄ရေမာင္းျပန္ကို Y ပုံစံ သိုင္းႀကိဳးနဲ႔ သိုင္းလြယ္လိုက္သည္ ။ နန္းမိုခမ္း အတြက္လည္း မိန္းမကိုင္ Ruger ပြိဳင့္၃၈၀ ပစၥတိုေလးကို ကမ္းေပးသည္ ။

အရင္ဆုံး ေတာအုပ္ထဲက ျဖတ္သြားတဲ့ ေျမလမ္းကေလး အတိုင္း ေရွ႕ေျပးအျဖစ္ သူ႔လူႏွစ္ေယာက္ကို ျမင္းေတြနဲ႔လႊတ္လိုက္သည္ ။

အမ္ဖိုးေမာင္းျပန္ေသနတ္ေတြ လြယ္ထားတဲ့ ေရွ႕ေျပးႏွစ္ေယာက္ ကို အေရးႀကီးရင္..စက္နဲ႔ ေခၚဖို႔ သူ လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္သည္ ။

ေရွ႕ေျပးႏွစ္ေယာက္က ျမင္းေတြကို ဒုန္းဆိုင္း စီးသြာားၾကသည္ ။

သူတို႔အေနာက္က သူနဲ႔ နန္းမိုခမ္း သြားသည္ ။ သူတို႔ အေနာက္က ေမာင္းျပန္႐ိုင္ဖယ္ကိုင္သူ႔လူ ေျခာက္ေယာက္က ျမင္းကိုယ္စီနဲ႔ လိုက္သည္ ။

စိမ္းစိုေနတဲ့ ေတာႀကီးထဲ ျမင္းကို နန္းမိုခမ္း ဒုန္းဆိုင္း အျမန္စီးေနသည္ ။ “ ဂ်ဴးလိယက္ ”ကလည္း စီးနင္းသူ သခင္မ စိတ္ႀကိဳက္ လႊားကနဲ လႊားကနဲ ေျပးေနသည္ ။ က်ဴးေက်ာ္လည္း “ ရမ္ဘို ” ကို ေျခဖေနာင့္နဲ႔ တို႔ၿပီး နန္းမိုခမ္းကို မွီေအာင္ မနည္း လိုက္ေနရသည္ ။ ေနာက္က လိုက္ရတဲ့ သူ႔လူ ေျခာက္ေယာက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ျပတ္က်န္ခဲ့ၿပီ ။

နန္းမိုခမ္းသည္ သူ ထင္တာကို ဇြတ္လုပ္တတ္တဲ့ ေကာင္မေလး…။ သူမ အေျခအေနကလည္း အဲလို လုပ္လို႔
ရေနတာကိုး..။ အလိုလိုက္ခံရတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳုပ္ေက်ာက္က်ားရဲ႕ သမီး ဘဲ ဥစၥာ…။

နန္းမိုခမ္းသည္ ေရစီးသန္တဲ့ ေခ်ာင္းကို ေရာက္ေတာ့မွ ျမင္းကို ဇက္သတ္ကာ အရွိန္ေလ်ာ့လိုက္သည္ ။ ထိုအခါက်မွ က်ဴးေက်ာ္လည္း သူမကို မွီလာသည္ ။ တျခားလူ တေယာက္ေယာက္သာ ဒီလို မတရားႀကီး ဒုန္းဆိုင္းစီးနင္းသြားမယ္ ဆိုရင္ က်ဴးေက်ာ္ရဲ႕ မိုက္႐ိုင္းရင့္သီးတဲ့ စကားလုံးေတြနဲ႔ ေတြ႕သြားမွာ အေသအခ်ာပါဘဲ ။

အခုဟာက သူတို႔ရဲ႕ အရွင္သခင္ႀကီး ဘိန္းဘုရင္ ဗိုလ္ခ်ဳုပ္ေက်ာက္က်ားရဲ႕ တဦးတည္းေသာ သမီးေလး ျဖစ္ေနသည္ ။

က်ဴးေက်ာ္ မ်က္ႏွာေတာင္ မတည္ရဲ ..။ ၿပဳံးၿပဳံးႀကီးနဲ႔..“ နန္းမိုခမ္းကလည္း ျမန္လိုက္တာ..မနည္းလိုက္ရတယ္..”လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။

နန္းမိုခမ္းက သာယာတဲ့ ေတာေတာင္ေရေျမ ရႈခင္းေတြကို ျမင္းေပၚမွာ ေျခတဖက္တင္ ထိုင္ရင္း ၾကည့္ေနသည္ ။

“ က်ဴးေက်ာ္ …”

“ ဟင္…နန္းမိုခမ္း..ဘာလိုလဲ…”

ျပာျပာသလဲ ေမးလိုက္တဲ့ က်ဴးေက်ာ္ကို နန္းမိုခမ္းက သူမ လက္ညႇိဳးေလး ေကြးခ်ီ ဆန႔္ခ်ီ လုပ္ျပသည္ ။

ခ်က္ဆို နားခြက္က မီးေတာက္တဲ့ က်ဴးေက်ာ္ သည္ နန္းမိုခမ္း က ေသနတ္ပစ္လိုသည္ လို႔ ဆိုလိုတာကို သေဘာေပါက္သည္ ။ ရသည္ ။

အဆင္သင့္ဘဲ ။

နန္းမိုခမ္းရဲ႕ “ ဂ်ဳလိယက္” ကုန္းႏွီးမွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ပြိဳင့္တူးတူး ႐ိုင္ဖယ္ေလးကို ျဖဳတ္ယူကာ က်ည္စစ္ ေမာင္းတင္ၿပီး နန္းမိုခမ္း လက္ထဲကို ကမ္းေပးသည္ ။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ျမင္းရဲ႕ ဖင္ပိုင္းမွာ ခ်ည္ထားတဲ့ ကင္းဘတ္အိတ္ထဲက ကိုကာကိုလာသံဘူးတခ်ိ ု႔ကို ထုတ္ယူလိုက္သည္ ။ နန္းမိုခမ္း ေသာက္ခ်င္ရင္ေသာက္လို႔ရေအာင္ လိုလိုမယ္မယ္ ယူခဲ့တဲ့ဟာေတြပါ ။

ေခ်ာင္းရဲ႕ နေဘးက ကန႔္လန႔္ျဖတ္ လဲက်ေနတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးတပင္ရဲ႕ ပင္စည္ေပၚမွာ ကိုကာကိုလာသံဘူးေတြကိုစီတန္း တင္ေပးလိုက္ၿပီး…“ပစ္ေပေတာ့..နန္းမိုခမ္း..ေရ..” လို႔ ေျပာရင္း လက္မေထာင္ျပသည္ ။ နန္းမိုခမ္း ရွိတဲ့ဖက္ကို သူ ခပ္သြက္သြက္ ျပန္ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္ ။

နန္းမိုခမ္းလည္း ျမင္းေပၚကေနၿပီး ပြိဳင့္တူးတူး ႐ိုင္ဖယ္ေလးနဲ႔ကိုက္ငါးဆယ္ေလာက္ အကြာက သစ္တုံးေပၚမွာ စီထားတဲ့ ကိုကာကိုလာ အလူမီနီယံဘူးေလးေတြကို လွမ္းပစ္သည္ ။

“ ဖန္း..ဖန္း……..ဖန္း…..”

နန္းမိုခမ္း ပစ္လိုက္တဲ့ က်ည္ဆံေတြက ကိုကာကိုလာဘူးေတြကို ထိမွန္သည္ ။ ထိမွန္ေပမယ့္ ကိုကာကိုလာဘူးေတြက

မေသာက္မေဖါက္ရေသးတဲ့ အသစ္ေတြျဖစ္ၿပီး..က်ည္ဆံေတာင့္ ေသးငယ္တဲ့ ပြိဳင့္တူးတူးက်ည္ေၾကာင့္ ေပါက္ထြက္သြားေပမယ့္

လြင့္မထြက္ ။ အရည္မ်ားသာ အေပါက္ေလးေတြကေန တရႉးရႉးနဲ႔ ပန္းထြက္ေနသည္ ။

“ ဝိုး ….ထိတယ္..ထိတယ္ …”

နန္းမိုခမ္းသည္ ကေလးငယ္ေလးတေယာက္လို ဝမ္းသာအားရ ေအာ္ဟစ္လိုက္တာကို ေတြ႕ရတဲ့ က်ဴးေက်ာ္လည္း နန္းမိုခမ္း ဝမ္းသာလို႔ ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ေနသည္ ။

“ က်ဴးေက်ာ္ …”

“ နန္းမိုခမ္း..ဘာလိုလဲ…”

“ နင္လဲ ပစ္ေလ..ပစ္ျပ …. ”

“ ဟဲဟဲ..ဘာေသနတ္နဲ႔ ပစ္ရမလဲ…”

“ နင့္ပစၥတိုနဲ႔ ပစ္..”

က်ဴးေက်ာ္က ပုခုံးတြန႔္ကာ မဲ့ျပလိုက္ၿပီး သူ႔ညာဖက္ခါး ေသနတ္အိတ္ထဲက ပစၥတိုကို ထုတ္ယူက လက္ႏွစ္
ဖက္နဲ႔ ကိုင္ဆုတ္ၿပီး ခ်ိန္႐ြယ္ကာ ပစ္လိုက္သည္ ။

( ထိန္း….ထိန္း…ထိန္း……ေထာင္းေဝါင္းးး…..)

ေသနတ္သံသုံးခ်က္သည္ ဆက္တိုက္ ထြက္ေပၚလာသည္ ။ ေတာေတာင္ေတြေၾကာင့္ပဲ့တင္႐ိုက္ခတ္သံနဲ႔။

က်ည္ခြံေတြ လြင့္ပ်ံရာက ျပန္က်ေတာ့ ေအာက္က ေက်ာက္တုံးေတြနဲ႔ ထိေတြ႕တဲ့ ခြၽင္ကနဲ ခြၽင္ကနဲ အသံေလးေတြလည္း ၾကားလိုက္ရသည္ ။

ယမ္းခိုးေတြ လႈိက္ကနဲ ေဝသြားသည္ ။

ကိုကာကိုလာဘူးသုံးဘူး လြင့္စင္သြားတာကို နန္းမိုခမ္း သေဘာက်ၿပီး လက္ခုပ္တီးသည္ ။

“ ဟား…..ေျဖာင့္တယ္ကြ….က်ဴးေက်ာ္ကြ….လက္ေျဖာင့္တပ္သား….ဟားဟားဟား……”

က်ဴးေက်ာ္ရဲ႕လူေတြ ျမင္းေတြနဲ႔ ေရာက္လာသည္ ။ ေသနတ္သံေတြ ၾကားလို႔ စိတ္ပူၿပီး ေသနတ္ေတြ အဆင္
သင့္ကိုင္ၿပီး ေရာက္လာတာ ..။

နန္းမိုခမ္းနဲ႔ က်ဴးေက်ာ္တို႔ ေသနတ္ လက္တည့္စမ္းေနတယ္ဆိုတာ သိလိုက္ၾကေတာ့မွ သူတို႔ မ်က္ႏွာေတြ ၿပဳံးသြားၾကသည္။ ေသနတ္ေျပာင္းေတြလည္း ေအာက္ကို စိုက္သြားၾကသည္ ။

ေရွ႕ေျပးအျဖစ္ လႊတ္ထားတဲ့ ျမင္းစီးသမားေတြလည္း ေခ်ာင္းရဲ႕ တဖက္မွာ ေရာက္ႏွင့္ေနၾကေတာ့ တဖက္ကို

ကူးလာလို႔ရေၾကာင္း လက္ေတြ ေဝွ႔ရမ္းျပၾကသလို စက္နဲ႔လည္း ေခၚေျပာသည္ ။ အရင္ကလို စက္ကို လက္နဲ႔

ကိုင္ေျပာစရာ မလိုေတာ့ ။ နားၾကပ္နဲ႔ ေသးငယ္တဲ့ မိုက္က႐ိုဖုန္းေလးနဲ႔ ဒီအတိုင္း ေျပာ႐ုံဘဲ ။

က်ဴးေက်ာ္က နန္းမိုခမ္း ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ ေသနတ္စမ္းၿပီးမွ ေခ်ာင္းကို ျဖတ္သည္ ။ ဒီေခ်ာင္းသည္ ေရစီးသန္ေပမယ့္ ေရတိမ္သည္ ။

သူ႔ေဘာင္းဘီကို ေခ်ာင္းေရေတြ စင္ကုန္လို႔ စိုတာကို နန္းမိုးခမ္း မႀကိဳက္ဘူး ။ သို႔ေပမယ့္ ေဘာင္းဘီလဲလွယ္ဖို႔က ခက္သည္ ။ ၾကာဦးမည္ ။ မေက်မနပ္နဲ႔ ေရ႐ြတ္ၿပီး ျမင္းကို တအားနင္း ဒုန္းဆိုင္းသြားသည္ ။

ေခ်ာင္းတဖက္ကို ေရာက္ၿပီး လြင္ျပင္ေလးတခုကို ျဖတ္သြားရတဲ့အခါမွာေတာ့ ျမင္းကို ခပ္သြက္သြက္ စီးလို႔ရေပမယ့္ မၾကာခင္ ေတာင္တလုံးကို သူတို႔ ေက်ာ္ရသည္ ။ ဒီအခါမွာေတာ့ ေတာင္တက္ျဖစ္လို႔ ျမင္း အျမန္စီးလို႔မရဘူး ။ လမ္းကလည္း က်ဥ္းသည္။ သူ႔လူေတြက ေရွ႕ေျပးအျဖစ္ ေရွ႕က တက္ႏွင့္သည္ ။ သူနဲ႔ နန္းမိုခမ္းကအလည္က ..။ သူတို႔အေနာက္မွာလည္း သူ႔လူတခ်ိဳ႕ ခပ္ခြာခြာ လိုက္လာၾကသည္ ။

နန္းမိုခမ္းက က်ဴးေက်ာ္နဲ႔ ျမင္းကို ေဘးခ်င္းကပ္ရက္ ရင္ေဘာင္းတန္းကာ စီးလိုက္ရင္း..“ က်ဴးေက်ာ္ ..နင္ ဦးႀကီးစိုင္းအြတ္ ေနရာမွာ မလုပ္ခ်င္ဘူးလား….” လို႔ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ေမးလိုက္သည္ ။

နန္းမိုခမ္း ကို ၿမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့အခ်ိန္ အေရးေပၚလိုအပ္တာကို ကူညီေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ဖို႔ အနီးကပ္ထား တဲ့ေဘာ္ဒီဂတ္ အလုပ္ကို လုပ္မလားလို႔ ေမးေနတာ ။

က်ဴးေက်ာ္လည္း..“ နင္တို႔ခိုင္းရင္ လုပ္မွာေပါ့..ငါက ဘယ္ေနရာခိုင္းခိုင္း လုပ္ဖို႔ အဆင္သ့္ပါဘဲ….” လို႔ ျပန္ေျပာသည္ ။ နန္းမိုခမ္းက“နင္သာ ဦးႀကီးစိုင္းအြတ္ ေနရာမွာ ဆိုရင္ ငါ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ခ်င္လဲ အေဖၚေခၚလို႔ရတယ္..ႏိုက္ကလပ္သြားရင္လဲ အေဖၚေခၚလို႔ရတယ္..ဦးႀကီးစိုင္းအြတ္ ကေတာ့ အသက္ႀကီးၿပီ ဆိုေတာ့ မလိုက္ခ်င္ဘူးဟ…သူက မသြားဖို႔လည္း အၿမဲ တားတားေနေတာ့ ငါမႀကိဳက္ဘူး ..ဒက္ဒီ့ကို ေျပာၿပီး နင္နဲ႔ ဦးႀကီးစိုင္းအြတ္ကို လဲလိုက္မယ္ …. ”

“ နင့္သေဘာပါဘဲ..နန္းမိုခမ္း….”

စခန္းကို ေရာက္ခါနီးေတာ့ သူတို႔အဖြဲ႕ႀကီးက ကင္းအဖြဲ႕ေတြနဲ႔ စတိုးၿပီ ။

ဗိုလ္ခ်ဳုပ္ေက်ာက္က်ား ရဲ႕ အင္ပါယာနယ္နမိတ္ထဲ ေရာက္ၿပီ ။ စခန္းဌာနခ်ဳုပ္ကို ေရာက္ခါနီး ျဖတ္သြားရတဲ့ ႐ြာေလးေတြက သူတို႔အဖြဲ႕ႀကီးရဲ႕ ၾသဇာခံ အမာခံေတြ ဆိုေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳုပ္ေက်ာက္က်ား ရဲ႕ သမီး လာတာမို႔ ျပာျပာသလဲ ခရီးဦးႀကိဳလုပ္ၿပီး ဘာစားမလဲဘာေသာက္မလဲ ဖါးၾကသည္ ။

စခန္းဌာနခ်ဳုပ္နဲ႔ အနီးဆုံး ဆင္စြယ္႐ြာေလးက ႐ြာလူႀကီးဦးစိုင္းေမာင္က သူ႔အိမ္မွာနားၾကဖို႔ အတင္းေခၚသည္ ။
က်ဴးေက်ာ္က မနားခ်င္ေတာ့ဘူး ..။

စခန္းဌာနခ်ဳုပ္ကို ေရာက္ေတာ့မွာမို႔ စခန္းဌာနခ်ဳုပ္ ေရာက္ေအာင္ သြားလိုက္မည္လို႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ျမင္းေပၚမွေန“ ဦးစိုင္းေမာင္..မဖါးနဲ႔..ပုံမွန္ဆက္ဆံ …”လို႔ မ်က္ႏွာပုတ္ပုတ္နဲ႔ ခပ္မာမာေျပာလိုက္ၿပီး နန္းမိုခမ္းကို “ နင့္ပါပါး ေမွ်ာ္ေနၿပီ….သြားစို႔ ” လို႔ ေခၚလိုက္သည္ ။ ဦးစိုင္းေမာင္ မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္ ။ ဦးစိုင္းေမာင္က ဗိုလ္ခ်ဳုပ္ေက်ာက္က်ား နဲ႔ အင္မတန္မွ ခင္မင္သူ ျဖစ္သည္ ။

က်ဴးေက်ာ္ ေျပာတာကို မႀကိဳက္ေပမယ့္ မဆန႔္က်င္ဘူး ။ မာနကို ၿမိဳခ်ၿပီး ..

“ ငါခ်က္ထားတာေလးေတြ ဗိုလ္ခ်ဳုပ္ သမီးကို ေကြၽးခ်င္လို႔ပါကြာ….မနားခ်င္ၾကဘူးဆိုလဲ..ငါဘဲ စခန္းကို လိုက္လာၿပီး စားစရာေတြ လာပို႔မယ္….သြားၾကသြားၾက…” လို႔ ေျပာသည္ ။

က်ဴးေက်ာ္ရဲ႕ အေျပာအဆို အမူအရာေတြကိုေတာ့ ဦးစိုင္းေမာင္ မႏွစ္ၿမိဳ႕ဘူး ။ က်ဴးေက်ာ္ဟာ ႐ိုင္းစိုင္းၿပီး မိန္းမကိစၥ စိတ္မခ်ရတဲ့ေကာင္..။ ဘယ္လိုမ်ား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားက ဒီလိုေကာင္ကို အနီးကပ္ခိုင္းေနသလဲ…သူ႔သမီးအေခ်ာစားေလးကိုေတာင္ ႀကိဳခိုင္းေနတယ္..အင္း…..နဲနဲေတာ့ ေျပာအုံးမွဘဲ…..။

အိမ္က သမီး နန္းႏြယ္ကို က်ဴးေက်ာ္က ႀကံစည္ခဲ့တာ ဦးစိုင္းေမာင္ မေမ့ေသး ။ ကိုယ့္သမီး ကိုယ္တိုင္က ဒီေကာင့္ဖက္ ခပ္ပါပါ ျဖစ္ေနလို႔ သမီးကိုဘဲ ႀကိတ္ဆူေနရတာ ။ နန္းႏြယ္ကို ဒီငတိ ေလွာ္သြားသလား မေသခ်ာဘူး ။ က်ဴးေက်ာ္နဲ႔ ညိရင္ မိန္းကေလးတိုင္း ဘိုက္ႀကီးတာဘဲလို႔ သူ႔ေဘာစိ ဗိုလ္မႉးႀကီးလုံ ပါးစပ္က ေျပာဖူးခဲ့တာကို ဦးစိုင္းေမာင္ မေမ့ဘူး ။

စခန္းထဲ ဝင္ခါနီးမွာ က်ဴးေက်ာ္က စက္နဲ႔ လွမ္း အေၾကာင္းၾကားထားလို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားကိုယ္တိုင္ ထြက္ႀကိဳေနသည္ ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားကိုယ္တိုင္ ထြက္ေစာင့္ေနေတာ့ ဗိုလ္မႉးႀကီးလုံ လည္း ဘယ္ေနသာေတာ့မလဲ ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားရဲ႕ အေနာက္မွာ ႐ို႕႐ို႕ေလး ဖားသားလဖုံး လုပ္ၿပီး ပါရတာ ..။

ဖားသားလဖုံး ဆိုတာက လက္ႏွစ္ဖက္ကို ကိုယ္ေအာက္ပိုင္း ေရွ႕မွာကာယွက္ထားၿပီး ရပ္ေနရတာကို ေျပာတာပါ ။

“ ပါပါ …. ”

“ သမီး…..”

နမ္းမိုခန္းက ျမင္းေပၚက ခုန္ဆင္းၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳုပ္ေက်ာက္က်ား ဆီကို ေျပးသြားသည္ ။ ဗိုလ္ခ်ဳုပ္ေက်ာက္က်ား က သမီးကို ဖက္ထားၿပီး…“ ပါပါလဲ သမီးကို လြမ္းေနတာကြယ့္..ဘယ္လိုလဲ..က်ဴးေက်ာ္ သမီးကို ဂ႐ုစိုက္ရဲ႕လား ..”လို႔ ေမးလိုက္သည္ ။

“ စိုက္တယ္ ပါပါ..သမီး သူနဲ႔ ေသနတ္လည္း ပစ္ခဲ့တယ္ …”

“ ဟင္..ဟုတ္လား….က်ဴးေက်ာ္…ဘာေသနတ္လဲကြ….မင္း ေသေသခ်ာခ်ာ ဂ႐ုစိုက္ရဲ႕လား …”

“ စိုက္ပါတယ္….ပြိဳင့္တူးတူး ႐ိုင္ဖယ္ပါ…ဗိုလ္ခ်ဳပ္ …”

က်ဴးေက်ာ္က ျမင္းေတြကို ဆြဲလာရင္း ျပန္ေျဖလိုက္သည္ ။

“ ဟားဟား…ပါပါ့သမီးက တကယ့္ကို ေတာ္တာပါလား..ျမင္းစီး ေသနတ္ပစ္ …. ဘက္စုံေပါ့..ဟုတ္လား…”

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားက ေခါင္းတညႇိမ့္ညႇိမ့္နဲ႔ တဟဲဟဲ ရယ္သည္ ။

“ က်ဴးေက်ာ္…မင္းကို ငါ ယုံၾကည္စိတ္ခ်လို႔ ငါ့သမီးကို ႀကိဳခိုင္းတာေပါ့ကြာ….ဟားဟားဟား…..”

သူတို႔ သားအေဖနဲ႔ ဗိုလ္မႉးႀကီးလုံတို႔ စခန္းဌာနခ်ဳုပ္ထဲက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာက္က်ားရဲ႕ အိမ္ထဲကို ဝင္သြားၾကၿပီးခ်ိန္ က်ဴးေက်ာ္လည္း ျမင္းေတြကို ျမင္းထိန္း ခ်စ္ဖ လက္ထဲကို ထည့္ၿပီး သူေနတဲ့ စခန္းအစြန္က ေျခတန္ရွည္ အိမ္ေလးဆီကို ေလွ်ာက္ခဲ့သည္ ။

ခ်စ္ဖက လားဟူကေလး ။ သူ႔အႏြံအတာကို ခံတဲ့ သူ႔တပည့္ေလး ။

ဝန္တင္လားဆြဲတဲ့ ေကာင္ေလး ျဖစ္သည္ ။ မ်က္ႏွာခ်ိဳၿပီး ဖင္ေပါ့လို႔ သူအနား ေခၚထားတာ ။ ခ်စ္ဖက လူေကာင္ေသးပုေပမယ့္ ထူေပဒါဏ္ေပခံ တဲ့ သတၱိေကာင္းတဲ့ ခ်ာတိတ္ ။ လားေတြကို ေကာင္းေကာင္းထိန္းႏိုင္သည္ ။ အေကာင္ႀကီးတဲ့သူေတြ ဗိုလ္က်လာရင္လည္း ခံခ်ရဲတဲ့ေကာင္ေလး ။
အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့ သူ႔ခါးပတ္ေတြ ေသနတ္ေတြကို ျဖဳတ္ၿပီး ထမင္းစား စားပြဲေပၚ တင္လိုက္သည္ ။

ခ်စ္ဖ ျပန္ေရာက္လာသည္ ။

“ ဆရာ..ဆာခဲ့လား..ဘာစားမလဲ….”

“ ဘာရွိလဲ..မင္း ဘာခ်က္ျပဳတ္ထားလဲ…”

ခ်စ္ဖ ဟီးကနဲ ရယ္လိုက္သည္ ။

“ ေစာက္႐ူး..ဘာရယ္တာလဲ..မင္း ဟင္းမခ်က္ထားဘူးလား….”

“ ခ်က္ထားပါတယ္ ဆရာက်ဴးေက်ာ္ …စည္သြတ္အသားဘူးမို႔ ဆရာ ဆဲမွာစိုးလို႔…”

“ မင္းတို႔ေကာင္ေတြကလည္း တခါလာ စည္သြတ္ဘူးဘဲ..ေတာေကာင္သားေလးဘာေလးမ်ား မရၾကဘူးလား….”

“ ေတာေကာင္ေတြလည္း က်ဳပ္တို႔လူစုမ်ားလြန္းလို႔ ေျပာင္ၿပီ..ဟီး….”

ခ်စ္ဖက သြားမဲမဲေတြကို ေပၚေအာင္ ရယ္လိုက္ၿပီး ေျပာသည္ ။

“ ခ်စ္ဖ လုပ္ကြာ ငါဆာတယ္..အရက္ပုလင္းယူခဲ့..ဆတ္သားေျခာက္ ရွိေသးတယ္ မဟုတ္လား….ခ်…..”။…(အပိုင္း၂ ေမွ်ာ္)