ခံရင်းနဲ့ ကောင်လာတယ်

Unicode

နွေလေရူးက ဟို…သည် တိုက်ခတ်နေသည်ထင်၏။ ညမွှေးပန်းရနံ့က တစ်ချက်တစ်ချက် အခန်းထဲသို့တိုင် ရောက်ရှိလာခဲ့သည်။ အိပ်မပျော်နိုင်လောက်အောင် အတွေးများနှင့် ယောက်ရက်ခတ်နေသော ဘုန်းသုတ တစ်ယောက်အတွက် မွှေးအီလှသောပန်းရနံ့ကို ခံစားမနေဖြစ်ပေ။ သူ့အတွက် ခံစားစရာ ခံစားချက်တစ်ခုက ရင်ဝယ်အသင့်ရှိနေပြီးသား ဖြစ်နေသည်။ ပန်းရနံ့လိုပင် ထုံအီမွှေးပျံ့သော ပန်းဘုရင်မလေးအကြောင်းက သုတအတွေးများကို စိုးမိုးထားလျှက်ရှိနေသည်။ အချစ်သည် လူကိုသည်မျှထိအောင် ဖမ်းစားနိုင်သည်တဲ့လား။

မေကြည်နူး….

နာမည်လေးတစ်ကြောင်းဘဲရေးပြီး ဘာဆက်ရေးရမယ်မှန်းမသိ ဖြစ်နေပြန်သည်။ ခေတ်ဟောင်းအထာနှင့် စာပေးရန် ကြိုးစားမှုကလည်း အထမြောက်လိမ့်မည်မထင်။ ဖွင့်ပြောရဲဖို့သတ္တိကလည်း ကိုယ့်မှာကမရှိ။ ငယ်သူငယ်ချင်းလေးအပေါ် စိတ်ကစားမိခြင်းက ကိုယ့်လိပ်ပြာ ကိုယ်မလုံချင်စရာကောင်းပါသလား။ အချစ်ဆိုတာကို နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ ဆုံတွေ့ရချိန်တွင် ဘာလုပ်လို့ဘာကိုင်ရမှန်းမသိအောင် ဖြစ်နေမိသည်။

အိပ်မပျော်နိုင်သော ညများကို ဖြတ်ကျော်ရင်း လူက ငေါင်စီစီဖြစ်နေ၏။ မနေ့က ဖွင့်ပြောမယ်လို့ အားတင်းပြီး မေကြည်နူးတို့အိမ်သို့ သွားဖြစ်သည်။ ချစ်တယ်ဆိုတဲ့ စကားလေးတစ်ခွန်းကို ပြောဖြစ်ဖို့ ဒီလောက်ခက်ခဲနေဖို့မကောင်းဘူးလို့ ကိုယ့်ဖာသာကိုအားပေးရင်း သူငယ်ချင်းမလေးဆီကို သွားဖြစ်ခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။

မေကြည်နူးတို့အိမ်ရှေ့ရောက်ခါနီးမှ မနက်ခြောက်နာရီလောက်ပဲ ရှိသေးတယ်ဆိုတာကို သတိထားဖြစ်ခဲ့သည်။ ငယ်စဉ်ကတည်းက ဝင်ထွက်နေကြအိမ်မို့ ပြဿနာတော့မရှိ။ ခြံရှေ့ရောက်တော့ နိုးနှင့်နေပြီဖြစ်သော သူငယ်ချင်းမလေးကို ခြံထဲမှာပင် အဆင်သင့် တွေ့လိုက်ရ၏။ နယ်မြို့လေးဆိုတော့ မနက်စောစာထ၍ ခြံထဲမှသစ်ရွက်ခြောက်များကို မီးရှို့နေခြင်းဖြစ်သည်။ ဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင်ရင်း မီးရှို့နေဟန်ရှိသော သူမရှိရာသို့ လှမ်းလျှောက်သွားလိုက်သည်။ မနက်စောစောစီးစီး ရောက်လာသောကြောင့် အံ့သြပုံမရ။ သူကပင် ဝမ်းသာသွားဟန်နှင့် လှမ်းခေါ်လိုက်သေး၏။

“ဟဲ့….သုတ၊ ဒီမှာလာကြည့်စမ်း”

ဘာကိုများ ဒီလောက်ဝမ်းသာအားရ ပြချင်နေရတာလဲလို့ သူမအနားကို သွားကြည့်လိုက်တော့ သစ်ရွက်ပြာလေးကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူ့အတွက် ဘာမှမထူးဆန်းလှသည်မို့ ဒီအတိုင်းလေးသာ ကြည့်နေလိုက်မိ၏။ ရည်းစားစကားပြောမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ကာ ရောက်လာသူမို့ ကိုယ့်ရင်ခုန်သံနှင့်ကိုယ် ဘာကိုမှ စိတ်ဝင်စားခြင်းမရှိတာလည်း ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ သစ်ရွက်ခြောက်လေးကို အုတ်နီခဲပေါ်တင်ပြီး မီးရှို့ထားသောကြောင့် သစ်ရွက်ပုံလေးအတိုင်း ပြာစုလေးဖြစ်နေခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ဒါကို မေကြည်နူးက အထူးအဆန်းလုပ်ကာ ခေါ်ပြနေခြင်းဖြစ်၏။ သူ့ဆီက ဘယ်လိုတုန့်ပြန်မှုမျိုးကို မျှော်လင့်ထားသည်မသိ။ အေးစက်စက်နှင့် ကြောင်ကြည့်နေမိသော သူ့ကို မေကြည်နူးက စိတ်ကောက်သွားသည်။ သူမ၏ထုံးစံအတိုင်း နှုတ်ခမ်းလေးကိုချွန်ရင်း ပွစိပွစိလုပ်နေသည်။ ချစ်ရသော သူငယ်ချင်းမလေး၏ ပုံစံကို အလွတ်ရနေပြီမို့ အမြန်ချော့လိုက်ရ၏။

“နင်ကလည်းဟာ ပြာသစ်ရွက်လေးက ဘာများထူးဆန်းလို့လဲ….။ ဒီ့ထက်ထူးဆန်းတာတစ်ခု နင့်ကို ပြောပြမလို့ ငါစောစောစီးစီး လာခဲ့တာဟ”

ကိုယ်က ကိုယ့်အကြံနှင့်ကိုယ်ဆိုတော့ စကားလမ်းကြောင်းလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် ငတိမလေးက စိတ်ကောက်မပြေသေး။ သူမ၏ နှုတ်သီးချွန်ချွန်လေး ထော်နေသေးသည်ကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် စိတ်ကောက်မပြေသေးကြောင်း သိနိုင်သည်။

“ငါ…နင့်ကို ပြောစရာရှိလို့ လာခဲ့တာဟ”

“မပြောနဲ့”

မေကြည်နူးက မပြောနဲ့လို့ တားမြစ်သော်လည်း ကိုယ်ကပြောချင်နေမိသည်။ သို့သော်လည်း နဂိုကတည်းကမှ ဖွင့်ပြောဖို့ရာ မနည်းအားတင်းလာရသည်မို့ ဘုန်းသုတ နှုတ်ဖျားမှ စကားလုံးများက ပေါ်ထွက်မလာခဲ့။ မေကြည်နူးက မတ်တပ်ထရပ်လိုက်သောအခါ သူမကို အပေါ်စီးကနေ အုပ်မိုးထားသလိုဖြစ်နေသော ဘုန်းသုတနှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် အနီးကပ် ဖြစ်နေ၏။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်၏ ပင်ကိုယ်သဘာဝအလှကို အိပ်ရာမှနိုးထစအချိန်တွင် တွေ့မြင်နိုင်သည်ဆိုလား… စာအုပ်တစ်ခုထဲတွင် ဖတ်ဖူးသည်ထင်၏။ မေကြည်နူး လှပါသည်။ ရှမ်းကြိုက်၍ နွားချောခြင်း မဟုတ်ရပါ။

ရွယ်တူတန်းတူ ယောကျ်ားလေးများ၏ နှုတ်ဖျားတွင် မေကြည်နူးဆိုသည့် အမည်နာမ လှုပ်ရှားဖူးပွင့်လာခဲ့ရသည်မှာ တမြန်မနှစ်ကပင်ဖြစ်၏။ ငယ်စဉ်တောင်ကျေး ကလေးဘဝထဲကပင် တူယှဉ်တွဲကာ ကြီးပြင်းလာခဲ့သော သုတ၏နှလုံးသား ကိုပင် စိုးမိုးသွားခဲ့ပြီ မဟုတ်တုံလော။ အသားဖြူဖြူ ၊ သေးညှက်ညှက် ကောင်မလေးကနေ ဖွံ့ထွားကားစွင့်သော အလှတရားတို့ ဝေလျှံလာသည်ကို မျက်စိရှေ့မှာတင်ပင် မျက်လှည့်ပြလိုက်သလို တွေ့မြင်နေရခြင်းဖြစ်၏။ အနီးကပ်မြင်တွေ့နေရသောကြောင့် ပါးပြင်နုနုပေါ်ရှိ စိမ်းဖန့်ဖန့်သွေးကြောမျှင်ကလေးများက မြစ်ကျိုးအင်း မြေပုံလေးများပမာ ဖြူဝင်းသော အသားအရည်ပေါ်တွင် တည်ရှိနေကြသည်။ ကပိုကယိုလေး ဝဲကျနေသော ဆံနွယ်စ ခွေလိပ်လိပ်ကလေးများက နဖူးပြင်ကို ကန့်လန့်ကာချထားသလို တည်ရှိနေကြ၏။ နီစွေးစွေး နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကတော့ ပေါက်ကွဲရန်တာစူနေသော မီးတောင်ပေါက်စလေးလို တည်ရှိနေသည်။

ချစ်သည်…။ သူမ၏ အမူအယာ…၊ သူမ၏…. ဟန်ပန်သွင်ပြင်…၊ သူမ၏ စကားသံချို….၊ သူမနှင့် ပတ်သက်သမျှ အရာအားလုံးကို သူချစ်သည်။ သူမနှင့် တွဲဖက်ပေါင်းစည်းနေသော မနက်ခင်းလေးကိုလည်း သူချစ်ပါသည်။ သူမနှင့် ယှဉ်တွဲနေသော မီးတောက်ကလေးများကိုလည်း သူချစ်သည်။ သူမနှင့်အတူ တည်ရှိနေသော မီးခိုးငွေ့လေးများကအစ ချစ်စရာကောင်းသည်လို့ သုတ ထင်နေမိသည်မှာ အချစ်၏ဖမ်းစာနိုင်မှုပေလော…။

“နင့်ကိုငါ…”

“အိမ်သာသွားတက်လိုက်ဦးမယ်ဟာ… နောက်မှပြော”

စကားသံနှစ်ခုက တစ်ဆက်ထဲပေါ်ထွက်လာခြင်းပင်။ ချစ်တယ်ဆိုတဲ့ စကားလေးတစ်ခွန်းကို ဖွင့်ဟပြောဆိုရန်အတွက် သည်မျှ ခက်ခဲသည်တဲ့လား။ သူငယ်ချင်းမလေး၏အကြောင်းကို သိနေသောကြောင့် အတင်းအကြပ် မတားမြစ်ဖြစ်တော့။ အိမ်သာရှေ့လိုက်ပြီးတော့ ရည်စားစကားပြောရအောင်ကလည်း လူကြားလို့မကောင်း။ စကတည်းက ယဉ်သကို ဆိုတာလိုမျိုး ဖြစ်နေပြီထင်သည်။

“အဲဒါဆိုလည်း… ငါပြန်တော့မယ်ဟာ…. နောက်မှပြောတော့မယ်”

“အေး…. ငါလည်းပြေးတော့မယ်၊ ကိစ္စက ထိပ်ဝကို ရောက်နေပြီ”

ကဲ…. ဘယ်လောက်တောင် ရိုမန့်တစ်မဆန်လိုက်ပါသလဲ။ ပြောပြီးပြေးထွက်သွားသော ကောင်မလေးကို ရပ်ငေးနေလိုက်ပြီး အိမ်ထဲဝင်သွားလို့ မြင်ကွင်းကပျောက်သွားတော့မှ သူ လှည့်ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ ခြံဝင်းထဲမှအထွက် ဈေးကပြန်လာသော အန်တီမေနှင့် လမ်းပေါ်မှာဆုံသည်။

“ဟဲ့ကောင်လေး….. ပြန်တော့မလို့လား….။ ငါ ဈေးက မုန့်ဟင်းခါးဝယ်လာတယ်…. တစ်ခါထဲဝင်စားသွားလေ…။ ဘာမှမစားရသေးဘူးမဟုတ်လား”

မိခင်လိုဖြစ်နေသော အန်တီမေက စေတနာကောင်းစွာ ဖိတ်ခေါ်နေပြန်၏။ ဒီကကောင်က သူ့သမီးကို စောစောစီးစီး ဖွန်လာကြောင်သည်ဆိုတာကိုသိရင် ဘယ်လိုနေမည်မသိ။

“မစားတော့ဘူး အန်တီ…။ လဖက်ရည်ဆိုင်မှာ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ချိန်းထားလို့ ထွက်လာရင်းကနေ ခြံထဲမှာ မေကြည်နူးကိုတွေ့လို့ ခဏဝင်စကားပြောတာ”

မုသားမပါ လင်္ကာမချောဆိုတာလို မှန်သောသစ္စာစကားကို ပြောခွင့်မရဘဲ လိမ်ညာလိုက်ရသည်။

“အေး…သွား…သွား….။ ဒါနဲ့ မင်းတို့တွေ အောင်စာရင်းထွက်တော့မယ်နော်….။ အိမ်ကဟာမလေးကတော့ အဆင်မှပြေပါ့မလား မသိဘူးဟေ့”

အန်တီမေ့ကို ပူစရာမရှိပူရန်ကောဟု ပြောလိုက်ချင်သော်လည်း မပြောဖြစ်ခဲ့။ သူလည်း စိတ်မပူဘူးလားဆိုတော့ ပူပါသည်။ သူ့အတွက်တော့ မဟုတ်။ ချစ်ရသူလေးအတွက်သာ….။ လူဆိုတဲ့အမျိုးကလည်း ခက်သားလား။ မဖြေနိုင်သူတွေက ကျရှုံးမှာကို ပူပင်သည်။ ဖြေနိုင်သူများက အမှတ်မကောင်း၊ ဒီမထွက်မှာကို ပူပန်သည်။ အခု…. သူ စိတ်ပူမိနေသည်က မေကြည်နူး ကျရှုံးမှာကို စိတ်ပူနေတာမျိုးမဟုတ်။ အမှတ်မကောင်းမှာကို ပူပင်နေမိခြင်း မျိုးသာဖြစ်၏။ အန်တီမေလည်း သူ့လိုဘဲဖြစ်သည်ဆိုတာကို သိနေသည်။

အန်တီမေကတော့ မိခင်ဖြစ်နေလို့ သူ့သမီးလေး MC မရမှာ စိတ်ပူနေခြင်းမျိုးဖြစ်၏။ သူကတော့ မေကြည်နူးနှင့်အတူ ဆေးကျောင်းမတက်ရမှာကို စိုးရိမ်ပူပန်နေခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ အချစ်သည် လူကို ပူပင်စေတတ်သည်တဲ့လား…..။

ဘုန်းသုတဆိုတာ မေကြည်နူးငယ်ငယ်လေးကတည်းက ပေါင်းလာသော သူငယ်ချင်းလေးဖြစ်သည်။ ကလေးဘဝကတည်းက အတူတူ ကြီးပြင်းလာကြသူများမို့ ဒီကောင် ဘာဖြစ်နေသည်ဆိုတာကို သူမ သိနေသည်။ ရွယ်တူ ယောကျ်ားလေးများ၏ စိတ်ဝင်စားမှုများကို ကြုံတွေ့နေကြဖြစ်သောကြောင့် ဘုန်းသုတတစ်ယောက် သူမအပေါ်တွင် မရိုးမသားစိတ်များ ဖြစ်ပေါ်နေသည်ဆိုတာကို မိန်းကလေးတို့၏ သဘာဝခံစားချက်အရ မေကြည်နူး မသိဘဲနေမည်တဲ့လား။ ခက်တာက သူမအနေနှင့် သုတကို ဘယ်လိုမှ စိတ်မလှုပ်ရှားခြင်းပင်။ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်လို၊ မောင်နှစ်မတစ်ယောက်လိုသာ သဘောထားသည်။

သုတ ဖွင့်ပြောလာမည်ကိုပင် စိုးရိမ်နေမိသလို ဖြစ်နေမိသည်။ ဒီအတိုင်းလေး နေသွားတာကမှ ကောင်းလိမ့်ဦးမည်။ သူသာ ဖွင့်ပြောလာပါက အခြေအနေတွေက ပြောင်းလဲသွားနိုင်သည်။ သုတက ဖွင့်ပြောလာသည်ဆိုပါစို့……..။ သူမသာ ငြင်းလိုက်လျှင် ဘာတွေဖြစ်လာမည်လဲ။ ဒီကောင် အသည်းတွေဘာတွေကွဲ… အရက်တွေသောက်…. စိတ်မခိုင်ပါက ဘဝတစ်ခုလုံး နစ်မွန်းသွားနိုင်သည်ထင်၏။

ဟုတ်သည်လေ။ မေကြည်နူး ကြည့်ဖူး၊ ဖတ်ဖူးသော မြန်မာဗွီဒီယိုနှင့် ဝတ္ထုစာအုပ်များထဲတွင် ယောကျ်ားလေးများ အသည်းကွဲပါက ထိုကဲ့သို့ ဖြစ်တတ်ကြသည် မဟုတ်ပါလား။ သူမအနေနှင့် သုတကို ထိုကဲ့သို့မဖြစ်စေလိုပါ။ ချစ်သူတစ်ယောက်အဖြစ် ရင်မခုန်မိသော်လည်း ငယ်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်၏ သံယောဇဉ်ဖြင့် စာနာမိပါသည်။

ဟိုတစ်နေ့ကလည်း စောစောစီးစီး အိမ်ကိုရောက်လာသည်။ ပြောစရာရှိလို့တဲ့။ ရုတ်တရက် ဖွင့်ပြောလိုက်လေမလားဟု စိတ်ထဲမှ ဘုရားတနေရသည်။ တော်သေးသည်။ ဘုန်းသုတဆိုတဲ့ကောင်က မပွင့်မလင်းနှင့် အုံပုန်းဖြစ်နေပေလို့သာ။ ဖွင့်ပြောခါနီးကြမှ အိမ်သာတက်ချင်သည်ဆိုကာ ရှောင်ထွက်လာရသည်။ အိမ်သာရှေ့ထိ လိုက်မလာတာ တော်သေး၏။ ပြောလို့ရတာ မဟုတ်။ သူက ဒီအိမ်မှာ ဝင်ချင်သလိုဝင် ထွက်ချင်သလိုထွက်ဆိုသည့် အခွင့်အရေးကို ရရှိထားသူ မဟုတ်လား။

တကယ်တမ်းမှာတော့ ဘုန်းသုတလို ကောင်လေးမျိုးက မိန်းကလေးတစ်ယောက်အနေနှင့် စိတ်ကူး ယဉ်ချင်စရာကောင်းပါသည်။ ရည်မွန်ဖော်ရွေတတ်သော မျက်နှာလေးနှင့် သပ်ရပ်သားနားသော ကောင်လေးတစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ မေကြည်နူး၏ သူငယ်ချင်းများဆိုလျှင် ဘုန်းသုတကို စိတ်ကူးယဉ်နေကြသူတွေ အများကြီး ရှိပါသည်။ သုတက ပညာရေးတွင်လည်း ထူးချွန်လှသူမို့ ကျောင်းတွင် နာမည်ကြီးစာရင်းဝင် ဖြစ်နေပြန်သည်။

ချစ်မြတ်နိုးဇော် ဆိုသော သူငယ်ချင်းမလေးတစ်ယောက်ဆိုလျှင် ဘုန်းသုတကို သိသိသာသာကြီး ကျွေပြနေတာဖြစ်သည်။ ဖြစ်နိုင်မည်ဆိုပါလျှင် သုတကို တစ်ယောက်ယောက်နှင့် အဆင်ပြေသွားစေချင်သည်။ မေကြည်နူးအလှက ဝင်းဖန့်သော အလှဟု ဆိုရပါလျှင် ချစ်မြတ်နိုးဇော်အလှက လန်းစွင့်သောအလှဟု ဆိုရမည်ထင်သည်။

မေကြည်နူးအနေနှင့်က ဘုန်းသုတကိုမှမဟုတ် ဘယ်သူ့အပေါ်ကိုမှ ရင်ခုန်ခြင်းမရှိသေးတာမျိုးဖြစ်သည်။ အရွယ်ရောက်စပြုနေသော မိန်းကလေးတစ်ယောက်အနေနှင့် တစ်ခါတစ်ရံ စိတ်လှုပ်ရှားမိသည်များ ရှိသည်ဆိုတာကိုတော့ ဝန်ခံပါသည်။ သို့သော် စိတ်လှုပ်ရှားခြင်းသည် အချစ်မဟုတ်ဟု မေကြည်နူး ယူဆသည်။ အချစ်ဆိုတာ ဘယ်လိုခံစားမှုမျိုးများလဲကွယ်။ အချစ်သည် ကြည်နူးစရာပေလား၊ အချစ်သည် ကြေကွဲစရာပေလား၊ အချစ်သည် လေပြည်လေညင်းပေလား၊ အချစ်သည် မုန်တိုင်းကြမ်းကြမ်းပေလား သိချင်စမ်းပါဘိတော့။

မေကြည်နူးကိုချစ်သည် ဆိုသူများအတွက်ကရော… အချစ်သည် မည်သို့သော သဏ္ဍန်ရှိနေသည်လဲ။ ဘာမှ မစဉ်းစားတာဘဲကောင်းလိမ့်မည်။ ကိုယ်မသိသောအရာကို ရော်ရမ်းမှန်းဆနေရသည်က စိတ်ပင်ပန်းစရာကောင်းသည်ဟုထင်၏။ ကိုယ့်ဘဝရှေ့ရေးအတွက် စဉ်းစားနေတာကမှ ကောင်းလိမ့်ဦးမည်။ လောလောဆယ်တော့ အချစ်မရှိသေးသော ကောင်မလေးတစ်ယောက်အဖြစ်နဲ့သာ နေထိုင်သွားလိုပါသည်။ တချိန်ချိန်ကြရင်တော့ အချစ်ဆိုသည်ကို မြည်းစမ်းခွင့်ရပါလိမ့်မည်။ သူမနှင့်ပတ်သက်၍ ဘုန်းသုတကိုတော့ ဘာမှမခံစားစေချင်ပါ။ သူငယ်ချင်းလေးကို စိတ်ဒုက္ခကင်းဝေးစေချင်ပါသည်။

…………………………………………………….

❤️အခန်း ( ၂ )❤️

မြို့လေး၏ တစ်ခုထဲသော ဆွတ်ပျံလွမ်းမောဖွယ်ဖြစ်သည့် လွမ်းစေတီတောင်ကုန်းပေါ်တွင် လေတဖြူးဖြူး တိုက်ခတ်လျှက်ရှိနေသည်။ ကိုးတောင်ပြည့်စေတီတော်လေးဆီမှ ပေါ်ထွက်လျှက်ရှိသော ဆည်းလည်းသံလေးများကလည်း တချွင်ချွင်နှင့် လေတိုက်တိုင်း မြည်ဟည်းနေလေ၏။ စေတီတော်ရင်ပြင်ရှိ တစ်ခုသော ခုံတန်းလျားလေးတွင် ကောင်မလေးတစ်ယောက် ထိုင်ရက်ရှိနေပြီး သူမ၏ နဘေးတွင်တော့ ကောင်လေးတစ်ယောက် ရပ်လျှက်ရှိနေလေသည်။ ဘုန်းသုတနှင့် မေကြည်နူးတို့ နှစ်ယောက်ပင်ဖြစ်၏။

လွမ်းစေတီဘုရားကုန်းတော်ပေါ်သို့ လာခဲ့ရန် မေကြည်နူးက ချိန်းဆိုကတည်းက သုတ ရင်တွေအရမ်းခုန်နေသည်။ မည်သို့သောစကားမျိုး ကြားရမည်နည်းဟူ၍ သိလိုစိတ်တို့ကလည်း ရင်ထဲတွင် ကလိကလိ ဖြစ်နေကြ၏။ အခုအချိန်အထိ မေကြည်နူးကို ချစ်ပါသည်ဟု ဖွင့်မပြောရသေးသောကြောင့် အဖြေပေးရန် ချိန်းဆိုခြင်းမျိုးမဟုတ်တာကို သူသိပါသည်။ အမြဲတမ်း တွေ့ဆုံနေရသူခြင်း တကူးတက ချိန်းပြီးပြောသည်ဆိုကတည်းက အလေးအနက် ဖြစ်စေလိုခြင်းဟု သူ နားလည်ထားသည်။

ဘုရား… ဘုရား… မေကြည်နူးတစ်ယောက် ချစ်သူတွေဘာတွေ ရသွားတာများလား။ ဖွဟဲ့…. လွဲပါစေ… ဖယ်ပါစေ…။

ကိုယ့် အတွေးနဲ့ကိုယ် တိုင်ပတ်နေပြန်သည်။ တကယ်တမ်း ဖြစ်လာခဲ့မည်ဆိုရင်ရော…။ စိတ်ကူးကြည့်ရုံနဲ့တောင် သူ.. အခါခါ သေဆုံးနေမိသည်။ ဖြစ်တော့လည်း မဖြစ်နိုင်ဟု ဖြေတွေး တွေးလိုက်မိပြန်သည်။ ဒီမြို့သေးသေးလေးမှာ သူ မသိဘဲ မေကြည်နူး ရည်းစာရသွားဖို့ဆိုတာ တကယ်တမ်းမှာလည်း မဖြစ်နိုင်ပေ။ စိတ်ကိုက တွေးပူနေမိခြင်းဖြစ်၏။

“သုတ….”

မေကြည်နူး တစ်ခုခုကိုပြောဖို့ အားယူနေပုံရသည်။ သူ့နာမည်ကိုခေါ်ပြီး ဟိုးအဝေးသို့ ငေးကြည့်နေပြန်သည်။

“နူနူး… နင်ဘာပြောချင်လို့လဲ… နင့်မှာ ဘာပြဿနာရှိနေလို့လဲဟင်၊ ငါ.. ဘာကူညီပေးရမလဲ”

ချစ်ရသူလေးကို ကြင်နာနူးညံ့စွာ မေးခွန်းထုတ်လိုက်မိသည်။ ပုံမှန်အားဖြင့်ဆိုလျှင်တော့ သုတ အနေနှင့် သူမကို နင်တလုံးငါတစ်လုံးသာ ပြောဆိုတတ်သော်လည်း တစ်ခါတစ်လေတော့ နူနူးဟု ချစ်စနိုးခေါ်ဆိုတတ်သည်။ သူမ၏ နာမည်ဖြစ်သော မေကြည်နူးကို နူးနူးဟု ခေါ်ရာမှ နူနူးဖြစ်သွားခြင်းပင်ဖြစ်၏။ ဒီကောင်မလေးကို နူနူးဟု ခေါ်တတ်သူဆိုလို့ သူနှင့် အန်တီမေ နှစ်ယောက်သာရှိသည်။

“နင်ကူညီမှဖြစ်မှာ….”

ကူညီချင်ပါသည်ဆိုမှ နင်ကူညီမှဖြစ်မှာ လုပ်နေပြန်သည်။ ဒီကောင်မလေးက တစ်ခါတစ်ခါ အသည်းယားဖို့ ကောင်းသည်။ ရင်ဘတ်အတွင်းထဲမှာရှိနေသော အသည်းက ယားကျိကျိဖြစ်နေခြင်းမျိုးတော့ ဘယ်ဟုတ်ပါ့မလဲ။

“ငါ… ဆေးကျောင်းမတက်ချင်ဘူးဟာ…။ အဲဒါ.. နင် မေမေ့ကိုပြောပေး”

“ဘာ…”

ကိုယ့်နားကိုယ်တောင် မယုံကြည်ချင် ဖြစ်သွားသည်။ မျှော်လင့်မထားသော အကူအညီတောင်းခြင်းမျိုးနှင့် သူမက အံ့သြအောင် တမင်လုပ်နေသည်လား။ မေကြည်နူးကို သေချာအကဲခတ်မိတော့လည်း မျက်နှာလေးက လေးနက်တည်ငြိမ်နေပြန်သည်။ သူ.. နားကြားလွဲခြင်းမဟုတ် ဆိုတာတော့ သေချာပါသည်။ ဒါဆို ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ….။ သူ နားမလည်နိုင် ဖြစ်နေမိသည်။

“ဟုတ်တယ်ဟ….. အစကတော့ နင်တို့ဆေးကျောင်းတက်ရင် ငါတစ်ယောက်ထဲ ဘက်ပဲ့ကျန်နေမှာကို စိုးရိမ်စိတ်နဲ့ ငါအရမ်းကြိုးစားခဲ့တာ”

အခုကြတော့ရော… အခုကြတော့ နင်ကိုယ်တိုင်က ဘက်ပဲ့ကျန်နေခဲ့ဖို့ လုပ်နေတာမဟုတ်လား..။ စိတ်ထဲမှာဘဲ ပြောနေမိခြင်းဖြစ်ပါသည်။ မေးခွန်းများစွာက နှုတ်ခမ်းဝမှာတင် တစ်ဆို့နေကြ၏။ အံ့သြစိတ်ကလည်း အခုထိမပြေသေး။

“ငါ… ဆရာဝန်မဖြစ်ချင်ဘူး။ ဝါသနာလည်း မပါဘူး။ နင်စဉ်းစားကြည့်လေဟာ…. ငါ.. ဆရာဝန်ဖြစ်ပါပြီတဲ့၊ စိတ်မပါဘဲသင်ထားတဲ့ ပညာတွေနဲ့ လူနာတွေကို စိတ်ဝင်စားမှုမရှိစွာ ကုသပေးနေရမှာဟ…။ လူရိုသေရှင်ရိုသေ ဆရာဝန်ဘွဲ့ကို ရအောင်ယူထားပြီး တခြားနည်းလမ်းမျိုးနဲ့လည်း ငါမရပ်တည်ချင်ဘူး။ ငါ့စိတ်ကို နင်သိပါတယ်”

ငါ့စိတ်ကို နင်သိပါတယ်တဲ့လား ကောင်မလေးရယ်။ တကယ်တော့ ငါဆိုတဲ့ကောင်က ဘာကိုမှမသိတဲ့ ကောင်စားမျိုးရယ်ပါ။ အခုတောင် နားမလည်နိုင် ဖြစ်နေတာကိုဘဲ ကြည့်လေ။

“မဟုတ်သေးပါဘူးဟာ”

ကိုယ့်ပါးစပ်က ထွက်သွားသော စကားတစ်ခွန်း ဖြစ်သော်လည်း ကိုယ်တိုင်ပြောလိုက်တာမှ ဟုတ်ပါလေစဟု ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေမိပြန်သည်။ ဒီအချိန်မှာ သူပြောသင့်သည်က အကျိုးသင့်အကြောင်းသင့်နှင့် သူမ ဆေးကျောင်းတက်ရန် ပြောဆိုဆွဲဆောင်သင့်သည်။ သူမနှင့်ပတ်သက်လာလျှင် သူ့နှုတ်ဖျားက အလိုလို တိတ်ဆိတ်နေတတ်တာ ဘာကြောင့်ပါလဲ။

“ငါ… သေချာစဉ်းစားပြီးပြီဟ….။ ငါက ဝါသနာမပါဘဲ ဂုဏ်သိက္ခာတစ်ခုထဲအတွက် နေရာဝင်ယူလိုက်တယ်ဆိုပါစို့…..။ တကယ် ဝါသနာပါပြီး တကယ် ပေးဆပ်လိုသူတစ်ယောက်အတွက် တစ်နေရာ နစ်နာမသွားဘူးလား…..။ နင့်လို ကိုယ်တိုင်က ဝါသနာပါပြီး ကြိုးစားလိုတဲ့ သူတစ်ယောက်ဆိုရင်တော့ ကောင်းတာပေါ့ဟာ….။ ငါက ဆေးပညာကိုရော ကုသဖို့ကိုရော လုံးဝကိုဝါသနာမပါတာဟ…။ ဖေဖေက ဘာပြဿနာမှမရှိဘူး။ ခက်နေတာက မေမေ။ မေမေက ငါ့ကို ဆရာဝန်မ အရမ်းဖြစ်စေချင်နေတာ…။ ငါ.. မေမေ့ကို ဘယ်လိုပြောရမလဲ”

အခု ငါ့ကိုပြောသလို သွားပြောလိုက်ပေါ့ဟလို့ ပြောလိုက်ချင်သည်။ ထုံးစံအတိုင်း စကားလုံးများက နှုတ်ခမ်းဖျားမှာတင် တစ်ဆို့နေကြပြန်သည်။ သူမ ငေးမောနေရာ အဝေးရှိ တောင်တန်းများသို့ လိုက်လံငေးမော ကြည့်နေလိုက်သည်။ တောင်များက မြေသားလှိုင်းလုံးများသဖွယ် တလိပ်လိပ် ခုံးကြွနေကြ၏။ တောင်တန်းများကြားမှ တိမ်သားစိုင်များက လေနှင့်အတူ မျောလွင့်နေကြသည်။ တောင်များကပင် ပို၍မြင့်နေသယောင်။

တစ်ခါတစ်ရံတွင် တိမ်သည် တောင်ထက်နိမ့်ပါးနေတတ်သည်ဆိုသော အတွေးက မဆီမဆိုင် စိတ်ထဲကို ဝင်ရောက်လာသည်။ ကိုးတောင်ပြည့်စေတီတော်ဆီမှ ဆည်းလည်းသံလေးများက သာယာနာပျော်ဖွယ် ဆက်လက်မြည်ဟည်းနေသော်လည်း စိတ်ထဲတွင် စောစောကလို ကြည်နူးမှုမျိုး ဖြစ်ပေါ်မနေပြန်တော့။ ကမ္ဘာကြီးသည် စိတ်ခံစားမှုအပေါ် လိုက်၍ လှလိုက်မလှလိုက် ဖြစ်နေတတ်သည်တဲ့လား။ ကျောင်းတက်ရသောအခါတွင် မေကြည်နူးနှင့်အတူ တွဲခွင့်မရတော့ပေ။

အန်တီမေ ဘယ်လောက်ပင် တားတား သူမက ခေါင်းမာစွာနှင့် ကွန်ပျူတာတက္ကသိုလ်ကိုသာ ရွေးချယ်တက်ရောက်ခဲ့သည်။ မြတ်နိုးဇော်ကတော့ ဆေးကျောင်းတက်ခွင့်ရသောကြောင့် သူနှင့်အတူ တစ်ကျောင်းထဲ၊ တစ်ခန်းထဲမှာ တွေ့ခွင့်ရနေသည်။ သူတို့မြို့လေးမှ ဆေးကျောင်းတက်ခွင့်ရသူ လေးဦးသာရှိသောကြောင့် မေကြည်နူး ပါမလာတော့ သူတို့သုံးယောက်က တတွဲတွဲဖြစ်သွားရသည်။ သူတို့နှင့် အထက်တန်းကျောင်းမတူသော တစ်မြို့ထဲသားနေ ဝင်းလွင်ဆိုသော တရုတ်လေးတစ်ယောက်ပါ ပါလာခြင်းဖြစ်သည်။

ဘုန်းသုတနှင့် မြတ်နိုးဇော်က စတိတ်ကျောင်းမှာကတည်းက အတူတူဖြစ်သောကြောင့် ပိုပြီးရင်းသလို ဖြစ်သွားရသည်။ မြတ်နိုးဇော် သူ့ကို ကြွေနေတယ်ဆိုတာကိုလည်း သုတ သိပါသည်။ မိန်းကလေးမို့ ဖွင့်မပြောသာသော်လည်း သူမ၏ အမူအယာတွေက သိသာပါသည်။ တစ်မြို့ထဲ အတူနေစဉ်က ဒီမျှလောက် ရင်းနှီးမှုမရှိသော်လည်း အတော်အသင့်တော့ ရင်းနှီးမှုရှိခဲ့သည်မို့ တစ်မြို့တစ်ရွာမှာ ပညာလာရောက် ဆည်းပူးရသောအခါတွင် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် ရင်းနှီးမှုပိုလာသည်ကတော့ အမှန်ပင်။

သုတ၏စိတ်တွေက မေကြည်နူးထံတွင်သာ ရှိနေဆဲဖြစ်သည်။ ဆေးကျောင်းနှင့် ကွန်ပျူတာတက္ကသိုလ်ကို ချောင်းပေါက်အောင် ကူးလူးသွားလာနေရအောင်ကလည်း အဆင်မပြေလှ။ တခါတစ်လေဆိုလျှင် ဆေးကျောင်းကထွက်ပြီး ကွန်ပျူတာတက္ကသိုလ်သို့ ပြောင်းတက်ချင်စိတ်ပင်ပေါက်မိသည်။ စာတွေကလည်း များသလားတော့မမေးနဲ့ ဆိုတာမျိုးထဲက ဖြစ်နေသည်။ ဘယ်လိုဘဲဖြစ်ဖြစ် မေကြည်နူးရှိရာကိုတော့ တစ်ပတ်တစ်ခါတော့ ရောက်အောင်သွားဖြစ်သည်။ ချစ်ရသူ၏မျက်နှာလေးကို တွေ့ခွင့်ရရုံနှင့် ကျေနပ်ပါသည်။

ဖွင့်ပြောဖို့ကြိုးစားတိုင်း အကြောင်းတစ်ခုခုကြောင့် ပျက်သွားရသည်ချည်းပင် ဖြစ်နေသောကြောင့် ဖွင့်မပြောဖြစ်တော့။ အချိန်တန်လျှင် ဒီကောင်မလေး ဒေါက်တာဘုန်းသုတ၏ အိမ်သူသက်ထား ဖြစ်လာမည်ဆိုတာ သေချာသည်ဟု စိတ်ထဲတွင် သေချာနေခဲ့မိသည်။ မေကြည်နူးကိုယ်တိုင်က သူ့ကို ငြင်းပယ်နိုင်သည်ဆိုတာကိုတော့ ဘုန်းသုတအနေနှင့် ယောင်မှားလို့ပင် မတွေးဖူးခဲ့ချေ။ ရန်ကုန်လိုနေရာမျိုးမှာ ဆေးကျောင်းတက်ရဖို့ လုပ်ဆောင်ခဲ့ရသည့်အဆင့်တွေက သိပ်မလွယ်ကူလှ။ ဆယ်တန်းစာမေးပွဲကို ရန်ကုန်တွင် လာဖြေခဲ့ရသည်။ သူတို့မြို့လေးမှာဘဲ ဖြေဆိုခဲ့မည်ဆိုပါက မကွေးဆေးတက္ကသိုလ်မှာသာ တက်ရောက်ရမည်ဖြစ်သည်။ ရန်ကုန်မှာ ကျောင်းတက်ချင်၍ ဆယ်တန်းစာမေးပွဲကို ဒုက္ခခံကာ ရန်ကုန်သို့တက်ဖြေခဲ့ကြသူများထဲတွင် မေကြည်နူးလည်း ပါဝင်ခဲ့ပါသည်။ ဆေးတက္ကသိုလ်မမှီမှာကို စိုးရိမ်စိတ်ကြီးစွာနှင့် အတင်းကာရော ကြိုးစားပြီးကာမှ တကယ်တမ်းလည်းကြရော မတက်ချင်ဘူး ဖြစ်သွားသည်။

မေကြည်နူး၏ စိတ်ကို နားလည်လှပြီထင်နေသော ဘုန်းသုတမှာ ဘယ်လိုနားလည်ရမှန်းမသိ ဖြစ်နေသည်။ အခုတော့ တစ်ယောက်တစ်ကျောင်းစီ ဖြစ်နေရသည်။ စာသင်နေရတာတောင် စိတ်က မဖြောင့်ချင်။ ဒီအချိန်ဆို သူမ ဘာလုပ်နေလောက်သည် ဆိုသည့်စိတ်က ဘုန်းသုတကို ဒုက္ခပေးနေသည်။ အချစ်သည် ဒုက္ခဖြစ်တတ်သည်လား။

……………………………………………………

❤️အခန်း ( ၃ )❤️

အခုတလော ချစ်မြတ်နိုးဇော်တစ်ယောက် ဘုန်းသုတကို သိပ်မကပ်တော့ပြန်။ အရင်က ဝေးလေကောင်းလေဟု သဘောထားခဲ့မိသော်လည်း အခုတော့ ဘုန်းသုတကိုယ်တိုင် မြတ်နိုးဇော်ကို လိုက်ရှာနေရသည်။ အတန်းထဲတွင် တွေးနေ၊ ငေးနေ မိသောကြောင့် စာမလိုက်နိုင်ပေ။ အထက်တန်းကျောင်းသားဘဝတုန်းက စာတော်ခဲ့သော သုတတစ်ယောက် သူ့လောက်မတော်သော မြတ်နိုးဇော်ထံတွင် ပြန်သင်နေရသည်။ မေကြည်နူးဆီကိုလည်း ပုံမှန်မရောက်ဖြစ်တော့။ အချိန်ရရင် ရသလိုတော့ သွားဖြစ်နေသည်။ မြတ်နိုးဇော်နှင့်တော့ အရင်ကထက် ပိုပြီးရင်းနှီးလာခဲ့သည်။ မြတ်နိုးဇော်နှင့် ပတ်သက်မိလိမ့်မယ်လို့ ဘုန်းသုတ ထင်မှတ်မထားခဲ့။ တကယ်တော့ ကံကြမ္မာက သူ့အတွက် အားလုံးစီစဉ်ပြီးသား ရှိထား ဟန်တူပါသည်။ မေကြည်နူးနှင့်ပတ်သက်၍ အသည်းကွဲရလိမ့်မယ်လို့ ဘယ်တုန်းကမှ စိတ်မကူးမိခဲ့သော သုတ အတွက် ကြမ္မာဆိုးက ဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။

“ဟဲ့… သုတ၊ နင့်ရဲ့မေကြည်နူးကို ဘဲတစ်ပွေနဲ့ တွေ့လိုက်တယ်”

ပြောလာသူက ချစ်မြတ်နိုးဇော် ဖြစ်နေခြင်းကြောင့် သူ မယုံခဲ့။ မြတ်နိုးဇော်မှမဟုတ်၊ တခြားသူတစ်ယောက်ယောက် ဖြစ်နေခဲ့လျှင်လည်း သူ.. ယုံကြည်ဖြစ်လိမ့်မည်မထင်ပါ။

“သူငယ်ချင်းဖြစ်မှာပါ”

ခပ်လွယ်လွယ်ပြောလိုက်တဲ့ သူ့စကားကို မြတ်နိုးဇော်က သိပ်ကျေနပ်ပုံမရ။

“ဘဲကြီးက သူ့ထက်အသက်ကြီးမယ့်ပုံဟ”

ထပ်ပြောလာသော မြတ်နိုးဇော်ကို သူ ဘာမှတုန့်ပြန်ပြောဆိုမနေတော့ဘဲ စာကိုသာ ကုန်းကျက်နေလိုက်သည်။ သူ့ဘက်က တုန့်ပြန်မှုမရှိသောကြောင့် မြတ်နိုးဇော်လည်း စာဘဲလုပ်နေလိုက်ရသည်။ ဒါတောင် တစ်ခွန်းတော့ မကြားတကြား ပြောလိုက်သေးသည်။

“ငါက..စေတနာနဲ့လည်း ပြောရသေးတယ်”

ချစ်မြတ်နိုးဇော်အနေနှင့် အမှန်တကယ် စေတနာနှင့် လာပြောတာ ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ သို့သော်လည်း မေကြည်နူးကို ယုံကြည်မိသောကြောင့် သူမစကားကို မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ တထစ်ချ ယူဆလိုက်မိတာဖြစ်သည်။

“ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ဟာ”

သုတ အမှန်ပင် ကျေးဇူးတင်ကြောင်း ပြောလိုက်မိတာ ဖြစ်ပါသည်။ မြတ်နိုး သူ့အပေါ်ကောင်းသည်ဆိုတာကို သိနေသောကြောင့် လုပ်ဇာတ်လာခင်းနေတာ မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ သူ ယူဆမိသောကြောင့်ပင်။ သူမ အထင်မှားနေခြင်းသာ ဖြစ်နိုင်သည်ဟု သူ ယုံကြည်သည်။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် သူမရဲ့စေတနာကိုတော့ ကျေးဇူးတင်ရမည်မဟုတ်လား။

နောက်တစ်ယောက် လာပြောတာကတော့ တစ်မြို့ထဲသား တရုတ်လေး ဖြစ်နေသည်။ ဒီကောင်က ရန်ကုန်တွင် ဆွေမျိုးများရှိသောကြောင့် သုတတို့နဲ့ သိပ်မတွဲဖြစ်သော်လည်း တစ်မြို့ထဲသားဟူသော သံယောဇဉ်တော့ရှိသည်။ ကျောင်းမှာ တတွဲတွဲမရှိလှသော်လည်း ရန်ဖန်ရန်ခါဆိုသလို သုတတို့နှင့် လာရောတတ်သည်။ ဒီကောင်ကလည်း မေကြည်နူးကို လူတစ်ယောက်နှင့် တွေ့လိုက်သည်ဟု ဆိုလာတော့ သုတ ရင်ထိတ်သွားခဲ့ရသည်။ ဒီကောင်ပြောတာက ပိုတိကျသည်။ ရုပ်ရှင်ရုံထဲမှနေ၍ နှစ်ယောက်အတူ ထွက်လာကြခြင်း ဖြစ်သည်တဲ့။ ထို သူက မေကြည်နူးကို ပခုံးတောင် ဖက်ထားလိုက်သေးသည်ဆိုဘဲ။ ပိုပြီးသေချာအောင် သူသွားနှုတ်ဆက်လိုက်တော့ မေကြည်နူးက သူ့ကို ထိုသူနဲ့တောင် မိတ်ဆက်ပေးလိုက်ပါသေးသတဲ့။

ကြားရသော သတင်းကြောင့် သုတတစ်ယောက် သူ့ရင်ထဲတွင် ဆို့တက်လာရသည်။ မရောက်ဖြစ်တဲ့ ဆယ့်လေးငါးရက်အတွင်း သူမ ဒီလိုပြောင်းလဲသွားတယ်ဆိုတာကို သူ မယုံမရဲဖြစ်မိ၏။ သူ ရောက်ရောက်သွားတတ်သည် ဆိုတာကလည်း တစ်ပတ်တစ်ခါလောက်သာဆိုတော့ ဘယ်တုန်းထဲက သူမ ပြောင်းလဲနေခဲ့သည်မသိ။ သူ.. သူမကို ချစ်နေသည်ဆိုတာကို နှုတ်ဖျားမှ ဖွင့်ဟမပြောသော်လည်း သူမ သိနေလိမ့်မည်လို့ သူ ယူဆထားခဲ့သည်။ သူမကလည်း သူ့ကို ပြန်ချစ်လိမ့်မည်လို့ ယုံကြည်နေခဲ့သည်။

အခုတော့ ထင်မှတ်မထားတာတွေ ဖြစ်လာသည်။ လူက တစ်ကိုယ်လုံး ပူထူနေသည်။ ကြားရသည့်သတင်းများကို မယုံချင်သော်လည်း ပြောသူက သေချာပေါက်လာပြောနေခြင်း ဖြစ်နေပြန်သည်။ တရုတ်လေးအနေနှင့် သူ့ကို လုပ်ကြံပြောဆိုစရာ အကြောင်းမရှိသောကြောင့် ယုံရမလို ဖြစ်နေသည်။ မေကြည်နူးနှင့် တွေ့ရရင်တော့ ဘာဆိုတာ သဲသဲကွဲကွဲ သိရလိမ့်မည်။ မေကြည်နူးကိုယ်တိုင်က ဟုတ်သည်လို့ ဆိုလာပါလျှင် သူ…. ခံနိုင်ရည်ရှိနိုင်ပါမည်လား။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် မေကြည်နူးနဲ့တော့ တွေ့ရမှဖြစ်မည်။

စဉ်းစားမနေတော့ဘဲ မေကြည်နူးရှိရာ ကွန်ပျူတာ တက္ကသိုလ်သို့ ထထွက်လာလိုက်၏။ ခါတိုင်းလို ချွေတာရေးလုပ်ပြီး ဘတ်(စ်)ကား တိုးစီးမနေနိုင်တော့….။ တက္ကစီတစ်စီး ငှားစီးလာလိုက်သည်။ ဒါတောင် တက္ကစီဆရာက မောင်းတာနှေးလွန်းသည်လို့ ထင်မိ၏။ အရေးထဲကြမှ လမ်းတွေကလည်း ပိတ်နေပြန်သည်။ ဖြစ်နိုင်မည်ဆိုပါလျှင် ဒီနေရာမှနေ၍ ချက်ခြင်းကိုယ်ပျောက်သွားပြီး မေကြည်နူးရှေ့တွင် ဘွားကနဲ ချက်ခြင်းသွားပေါ်လိုက်ချင်သည်။

“ဟုတ်တယ်… သူ့နာမည်က ကိုညီတဲ့…။ နင်ဘာသိချင်သေးလဲ သုတ”

မေကြည်နူးစကားသံက ဒီမျှလောက် နားခါးစေလိမ့်မယ်လို့ ထင်မထားမိခဲ့ဖူးချေ။ သူ သွေးဆူနေသလောက် မေကြည်နူးက သွေးအေးလွန်းလှသည်။ သူ့အနေနှင့် မမျှော်လင့်ဘဲ ရင်ဆိုင်နေရပေမယ် မေကြည်နူးကတော့ ဒီလိုဖြစ်လာနိုင်သည်ဆိုတာကို ကြိုတင်မျှော်လင့်ထားခဲ့ပုံရသည်။

“အချစ်ဆိုတာကို ဖန်တီးယူလို့ရမယ်ဆိုရင်တော့ ငါ့ရဲ့ရွေးချယ်မှုဟာ နင်ဘဲဖြစ်မှာပါ…။ နင်ငါ့ကို ချစ်နေတယ်ဆိုတာကို ဟိုးအရင်ထဲက ငါသိပါတယ်ဟာ…။ ဒါပေမယ့် ငါ.. နင့်ကို ချစ်သူတစ်ယောက်လို ချစ်လို့မရခဲ့ဘူးဟ….။ ငါ့ကြောင့် နင် စိတ်ဆင်းရဲရမှာကိုလည်း ငါမမြင်ချင်ဘူး….။ အခုတော့ ငါ့မှာ ချစ်ရမယ့်သူ ရှိလာပြီလေ…။ ငါရင်မဆိုင်ချင်တဲ့ အခြေအနေတွေကို ရင်ဆိုင်ရဖို့ ဖြစ်လာမယ်ဆိုတာ ငါကြိုတင်တွေးထားပြီးသားပါ”

မေကြည်နူးပြောနေသော စကားလုံးများကို သူ သဲကွဲစွာ မကြားမိတော့။ ရင်ဘတ်တွေ အောင့်တက်လာသည်။ ဒေါသဖြစ်နေမိသော စိတ်များက ဝမ်းနည်းခြင်းဘက်သို့ ပြောင်းလဲကုန်ကြသည်ထင်၏။ မျက်ဝန်းမှ ရစ်ဝဲတက်လာသော မျက်ရည်စများကို စီးကျမလာစေရန် မျက်တောင်ကို ပုတ်ခတ်လိုက်မိသည်။ မျက်ရည်ကျရမည်ဆိုရင်တောင်မှ သူမရှေ့တွင် မဖြစ်ချင်ပါ။ ဘဝမှာ တစ်ခါသာ လင်းလက်ဖူးသော ကြယ်စင်လေးက ကျွေကျသွားခဲ့ရလေပြီ။

မေကြည်နူးရှေ့ကနေ ဘယ်လိုထွက်ပြေး လွတ်မြောက်ခဲ့ရသည်ဆိုတာလည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို မသိတော့။ ပြည်လမ်းမတစ်လျှောက် မရပ်မနား လျှောက်နေမိသည်။ ခြေထောက်တွေ ထုံကျင်လေးပင်လာသည်အထိ… ဘယ်ဆီကိုမှန်း မသိ၊ ရည်ရွယ်ချက်မဲ့စွာ ခြေဦးတည့်ရာဆိုသလို လျှောက်နေမိခြင်းဖြစ်၏။

မေကြည်နူးအနေနှင့်လည်း သူမရှေ့မှ ခေါင်းငိုက်စိုက်ချကာ ထွက်ခွာသွားသော သူငယ်ချင်းလေးကို လိုက်ကြည့်ပြီး စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေမိပါသည်။ သူမအနေနှင့် သုတကို ဒီလိုမျိုး စိတ်ထိခိုက်မှု မဖြစ်စေချင်ပါ။ ချစ်သူတစ်ယောက်လို ရင်မခုန်နိုင်သော်လည်း သာမာန်သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ထက်ပိုသော ခံစားချက်မျိုးနှင့်တော့ ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်မှုရှိပါသည်။ ဘုန်းသုတကိုကြည့်ရတာ စိတ်နှင့်ကိုယ် ကပ်ပုံမရသောကြောင့် သူမ စိတ်မချနိုင် ဖြစ်နေရသည်။ ကိုယ့်ရပ်ကိုယ့်ရွာမှာဆို မထောင်းတာလှသော်လည်း ရန်ကုန်လိုနေရာမျိုးမှာ ဖြစ်နေသောကြောင့် စိတ်ပူမိသည်။ အမှန်အတိုင်းဝန်ခံရမည်ဆိုပါလျှင် တခုခုဖြစ်ခဲ့ပါက မိမိကြောင့်ဆိုတာမျိုး ဖြစ်လာမည်ကို မလိုလားတာလည်း ပါပါသည်။

သူမ၏ချစ်သူဖြစ်သော ကိုညီ့ကို ဖွင့်ပြောလိုက်ပြီး အနောက်ကနေ လိုက်ကြည့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ကိုညီရောက်လာတော့ ကိုညီ့ကားနဲ့ဘဲ ဆေးကျောင်းဖက်သို့ ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ မြေနီကုန်းရောက်ခါနီးတော့ ပြည်လမ်းဘေးတွင် ခေါင်းငိုက်စိုက်ချကာ လမ်းလျှောက်နေသော ဘုန်းသုတကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ကားပေါ်က ပြေးဆင်းပြီး ကားပေါ်သို့ ဆွဲခေါ်လိုက်ချင်သော်လည်း အခြေအနေက ပိုဆိုးသွားမှာစိုးသောကြောင့် မခေါ်ဖြစ်ခဲ့။ ကိုညီနှင့် သုတကို လောလောဆယ် ဆုံပေးရန် မသင့်တော်သေးဟု မေကြည်နူး ယူဆသည်။

ဘယ်လိုလုပ်ရမည် မသိတော့သောကြောင့် ချစ်ရသူကိုဘဲ အားကိုးတကြီး တိုင်ပင်ဖြစ်၏။ ကိုညီက နားလည်မှုရှိ၍ တော်ပါသေးသည်။ ကားမောင်းနေရင်းမှ သူမ၏အပူကို မျှကူစဉ်းစားပေးရှာသည်။ မြေနီကုန်းမီးပွိုင့်ကိုကျော်တော့ သကောင့်သားက စမ်းချောင်းလမ်းဘက် ကွေ့ဝင်သွားသည်။ သူမတို့ကားက စမ်းချောင်းလမ်းသို့ ချိုးဝင်လို့မရသောကြောင့် သူမ ကားပေါ်ကဆင်းပြီး ကိုညီ့ကို စီးတီးမတ်ဖက်မှ ကွေ့ပြီး ဝင်လာခိုင်းရသည်။ သူမ လိုက်ချောင်းနေကြောင်းကိုလည်း သုတ မသိစေချင်သောကြောင့် နောက်ဖက် ခပ်လှမ်းလှမ်းကနေ မျက်ခြေမပြတ်အောင် လိုက်နေရသည်။ လမ်းထဲ နည်းနည်းဝင်မိတော့ အရက်ဆိုင်တစ်ဆိုင်ထဲသို့ ဝင်သွားတာ တွေ့လိုက်ရသည်။

ကိုညီ ကားနှင့်ထွက်လာမည့်လမ်းကို မရောက်သေးတာကြောင့် သုတ မမြင်အောင် လမ်းတစ်ဖက်ခြမ်းမှနေ၍ ကိုညီရှိရာသို့ သွားလိုက်ရသည်။ သူမ အနေနှင့် ဘာလုပ်ရမည်ဆိုတာကို မဆုံးဖြတ်တတ်တော့။ ကိုယ်ငြင်းပယ်လိုက်လို့ အသည်းကွဲပြီး ထင်ရာလျှောက်လုပ်နေသော ယောကျ်ားတစ်ယောက်ကို ချစ်သူအား အကူအညီတောင်းပြီး လိုက်လံချောင်းကြည့်နေသည်ဆိုကတည်းက အလုပ်ကမဟုတ်တော့။ သဘောကောင်းလွန်းလှသော ချစ်သူကို အားနားသလို ငယ်သူငယ်ချင်းလေး ဖြစ်ချင်သလို ဖြစ်ပျက်နေမည့်အရေးကိုလည်း ဒီအတိုင်း ပစ်မထားနိုင်ပြန်ပါ။

သုတ ဆိုင်ထဲဝင်ပြီး Grand တစ်ပြား မှာလိုက်သည်။ စားပွဲထိုးလေးက ဘာအမြည်းစားမလဲ ဆိုသောကြောင့် ခပ်လွယ်လွယ်နှင့် မြန်မြန်ရနိုင်သော ကြက်ဥမွှေကြော်တစ်ပွဲ မှာလိုက်သည်။ အရက်ကို ဖန်ခွက်ထဲထည့်ပြီး မော့ချလိုက်တော့ လည်ချောင်းထဲသို့ ပူလောင်စွာ စီးဝင်သွားကြ၏။ သောက်လေ့သောက်ထ မရှိသောကြောင့် သီးသလို ဖြစ်သွားသေးသည်။ စားပွဲထိုးကောင်လေးက ကြက်ဥမွှေကြော်လာချရင်း သူ ဖြစ်နေပုံကို မြင်သွားသောကြောင့် ရေသန့်၊ ရေခဲ ယူမလားဆိုသဖြင့် မှာလိုက်သည်။ အရက်ကို သောက်ချင်လို့မဟုတ်လှသော်လည်း ငယ်စဉ်ကတည်းက ပုံသေနည်းတစ်ခုလို သိမှတ်ခဲ့ရသော အသည်းကွဲ၊ အရက်သောက် ဆိုသည့် ဖော်မြူလာအတိုင်း အရက်ဆိုင်ရှိရာသို့ ဝင်လာမိခြင်းသာ ဖြစ်သည်။

စားပွဲထိုးလေး လာချပေးသည့် ရေသန့်ပုလင်းကို ဖောက်၍ အရက်ခွက်ထဲသို့ ရောလိုက်ပြီး ရေသန့်ရေခဲနှစ်တုံးကို ဖန်ခွက်ထဲထည့်ကာ ထပ်မော့လိုက်သည်။ စောစောကလို အဝင်မကြမ်းတော့သော်လည်း သူနှစ်သက်သော အရသာမျိုးတော့ မဟုတ်တာ သေချာသွားသည်။ အရက်ပုလင်းကို ဘေးသို့တွန်းပို့လိုက်ပြီး ကြက်ဥမွှေကြော်တစ်ဇွန်း ခပ်စားလိုက်သည်။ အရက်သောက်ရတာ အဆင်မပြေသောကြောင့် ဘီယာပြောင်းသောက်ကြည့်မယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီး မြန်မာတစ်လုံး မှာလိုက်သည်။ ဘီယာခပ်အေးအေးကို မော့ရသည်က သိပ်တော့မဆိုးလှ။ သောက်လို့ဖြစ်သေးသည်။ အရက်ကတော့ အရသာကို မကြိုက်လှ။ အရက်ပုလင်းကို အသာဘေးပို့ပြီး ဘီယာစုပ်ရင်း အသည်းကွဲရသည့် အရသာကို ပြန်လည်ခံစားနေမိသည်။

ပတ်ဝန်းကျင်ကိုကြည့်လိုက်တော့ စောသေးသည်မို့ တခြားဝိုင်းတွေ သိပ်မရှိလှ။ ဒီဆိုင်၏ ဖောက်သည်ဖြစ်ပုံရသော ဝိုင်းတစ်ဝိုင်းတော့ ရှိနေသည်။ ထိုလူများကို အကဲခတ်ကြည့်လိုက်တော့ အရက်လေး တစ်ငုံလောက်သောက်လိုက် စကားလေးပြောလိုက်၊ ဆေးလိပ်လေးဖွာလိုက် လုပ်နေကြသည်။ သူလည်း ဆေးလိပ်သောက်ကြည့်ချင်လာသည်။ ဆေးလိပ်တစ်ပွဲလို့ မှာလိုက်တော့ Red Ruby သုံးလိပ် လာချသည်။ မီးခြစ်တောင်းလိုက်ပြီး စီးကရက်ကို ဟန်ပါပါ ရှိုက်ဖွာလိုက်သောအခါ တဟွတ်ဟွတ်နှင့် သီးသွားရ၏။

မေကြည်နူးအနေနှင့် ဘုန်းသုတကို ဒီလောက်ထိ ဂရုစိုက်နေဖို့မသင့်။ အထူးသဖြင့် သူမ၏ချစ်သူ အသစ်စက်စက်လေးသာရှိသေးသော ကိုညီ့ရှေ့တွင် ဒီလိုလုပ်နေဖို့မသင့်ပေ။ သို့ပေမယ့် ဘာမှမတတ်နိုင်ချေ။ လောလောဆယ် သုတကို ကူညီနိုင်မည့်သူဆိုလို့ သူမသာရှိသည်။ သူမကို ကူညီမည့်သူဆို၍လည်း ကိုညီတစ်ယောက်ကိုသာ စဉ်းစားလို့ရသောကြောင့် အကူအညီတောင်းခဲ့မိခြင်းဖြစ်၏။ ချစ်ရသူမို့ အားကိုးမိတာလည်း ဖြစ်ပါသည်။

သုတဆိုတဲ့ကောင်က အရက်ဆိုင်ထဲ ဝင်ထိုင်နေတာဆိုတော့ သူမအနေနှင့် ဘာလုပ်ရမယ်မှန်းမသိတော့။ ကိုညီ့ကိုတိုင်ပင်တော့ သုတသူငယ်ချင်း တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ ဆုံပေးလိုက်ရင်ကောင်းမယ်လို့ ပြောသည်။ ဟုတ်တော့ဟုတ်ပါသည်။ တစ်ယောက်ထဲ ဖြစ်ချင်သလို ဖြစ်နေမှာထက်စာရင် ထိန်းကူဖေးမမည့် သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် ရှိနေသည်က ပိုကောင်းနိုင်သည်မဟုတ်လား။

မေကြည်နူး စဉ်းစားကြည့်သောအခါ တမြို့ထဲသားဖြစ်သော တရုတ်လေး နေဝင်းလွင်ကိုဘဲ စဉ်းစားလို့ရသည်။ သုတကို တစ်ယောက်ထဲ ထားပစ်ခဲ့ဖို့ကလည်း စိတ်မချနိုင် ဖြစ်နေမိသည်။ သူမ ဖြစ်နေပုံကိုကြည့်၍ ကိုညီလည်း နည်းနည်းမျက်နှာပျက်ချင်လာသည်။ နောက်ဆုံးတော့ ကိုညီ့သဘောအတိုင်း သုတသူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ယောက်ကို တွေ့လိုတွေ့ငြား ဆေးကျောင်းဘက်သို့ ထွက်လာခဲ့လိုက်ရသည်။ ဘုန်းသုတဆိုသည့် အကောင်ကိုတော့ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ် ပစ်ထားခဲ့လိုက်ရ၏။

သုတ အိပ်ယာကနိုးတော့ ဟိုတယ်အခန်းတစ်ခုထဲတွင် ရောက်နေတာ တွေ့ရသည်။ အိပ်ယာကနိုးနိုး ခြင်း ပထမဆုံး သတိရလိုက်မိသူမှာ မေကြည်နူးဘဲ ဖြစ်ပါသည်။ မနေ့က အဖြစ်အပျက်များကို ပြန်စဉ်းစားကြည့်မိ၏။ သူ အသည်းကွဲသည်။ ခံစားနေရတာတွေကို မေ့ဖျောက်နိုင်ဖို့ အရက်သောက်ဖြစ်သည်။ အရက်၏ အရသာကို ပြန်သတိရလိုက်မိသောကြောင့် လူက ပျို့အန်ချင်သလိုပင် ဖြစ်သွားရ၏။ သူ ဘီယာမှာသောက်တာ မှတ်မိသည်။ ဘီယာသုံးလုံးကုန်တော့ သူ ကျွဲရိုင်းတစ်ဗူးမှာသည်။ စဉ်းစားနေရင်း ခေါင်းထဲမှ တဆစ်ဆစ်ကိုက်လာသောကြောင့် မီနီဘားကိုဖွင့်ပြီး ရေသန့်တစ်ဗူး ဖောက်သောက်လိုက်ရ၏။

သူ… သူ အရက်ကို အချိုရည်နှင့်ရောပြီး သောက်ဖြစ်တာကို သတိရသွားသည်။ အရက်တစ်ပြားလုံး ကုန်သွားသလား…. မမှတ်မိတော့ပြန်။ ဒီဟိုတယ်ကို ဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ… သူ စဉ်းစားသော်လည်း မမှတ်မိ။ သူ နောက်ဆုံးမှတ်မိတာက အချိုရည်နှင့်ရော၍ သူ အရက်သောက်နေသည်။ သူ မူးလာ၏။ သူ့မြင်ကွင်းများက ချာချာလည်နေသည်။ ထို့ထက်ပိုပြီး သူ စဉ်းစားလို့ မရတော့ချေ။ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် လောလောဆယ်တော့ သူ အဆောင်ကို ပြန်ရလိမ့်မည်။

အိပ်ကပ်ကိုစမ်းမိတော့ ပိုက်ဆံက နှစ်ထောင်ကျော်လောက်သာ ရှိတော့သည်။ ရေအရင်ချိုးလိုက်ချင်သောကြောင့် အဝတ်အစားများ ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲသို့ ဝင်လာခဲ့လိုက်သည်။ ဟိုတယ်ကိစ္စကို ဘယ်လိုရှင်းရမလဲဆိုတာ ခေါင်းပူလာသော ကြောင့်ဖြစ်၏။ ရေချိုးရင်း ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ အကွက်ရွှေ့နေမိသည်။ မတတ်နိုင်သည့်အဆုံး နေဝင်းလွင်ကိုဘဲ အပူကပ်ရလိမ့်မည်။ ဒီကောင်က ရန်ကုန်မှာ ဆွေမျိုးတွေနဲ့နေတာဆိုတော့ အလွယ်တကူ ဆက်သွယ်လို့ရနိုင်တာ ဒီကောင်ဘဲရှိသည်။ အခုရောက်နေသည့် ဟိုတယ်က ဘယ်မှာဆိုတာကိုလည်း သိအောင်လုပ်ရလိမ့်ဦးမည်။ ဒါက ပြဿနာမရှိလှ။ ပိုက်ဆံရှင်းဖို့က အဓိကပြဿနာဖြစ်နေသည်။

ရေပန်းအောက်မှာ ရေချိုးနေရင်းနဲ့ ဇောချွေးများပျံ လာရသည်။ သေရည်ကို ရှောင်နိုင်သမျှ ရှောင်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်မိ၏။ ရေချိုးခန်းက ပြန်ထွက်တော့ အဝတ်များ ပြန်ကောက်ဝတ်ရင်း ကုတင်ပေါ်မှ မိန်းမသုံး ကလစ်လေးတစ်ချောင်းကို အမှတ်မထင် မြင်လိုက်မိ၏။ အရင်လူတွေ ကျန်နေခဲ့တာ ဖြစ်မှာပါလေဆိုပြီး ကောက်ကိုင်ကြည့်မိရာမှ အနီးရှိ စားပွဲခုံပေါ်သို့ ပစ်တင်လိုက်မိသည်။ နောက်တော့ အခန်းတံခါးပိတ်၍ ဓါတ်လှေကားရှိရာသို့ သွားလိုက်ပြီး ရီဆက်(ပ်)ရှင်ရှိရာ အောက်ထပ်သို့ ဆင်းခဲ့လိုက်သည်။

ရီဆက်(ပ်)ရှင်ရောက်တော့ ကောင်လေးတွေဖြစ်နေလို့ တော်သေးသည်။ ကောင်မလေးများဆိုပါက ဘယ်လိုမျက်နှာမျိုးနှင့် ဖြေရှင်းရမည်မသိ။ အခန်းသော့ကို လှမ်းပေးလိုက်ရင်း

“အစ်ကို… ကျွန်တော် ဖုန်းတကော(လ်)လောက် ဆက်လို့ရမလား”

ဆိုတော့ အဆင်ပြေစွာဘဲ ဆက်ခွင့်ရသည်။ ပိုက်ဆံအိတ်ထဲက ဖုန်းစာအုပ်လေးထဲတွင် ရေးမှတ်ထားသော တရုတ်လေးအမျိုး၏ အိမ်ဖုန်းကို ဆက်လိုက်ရသည်။ ကံကောင်းထောက်မစွာနှင့် တရုတ်လေးက အိမ်မှာရှိနေသောကြောင့် အကျိုးအကြောင်းပြောပြပြီး ပိုက်ဆံလာပို့ခိုင်းရသည်။ သူ အခုရောက်နေတာက @@@@ ဟိုတယ်ဖြစ်သောကြောင့် တရုတ်လေးနေသော လသာနှင့်ဆို သိပ်မဝေးလှဟု ဆိုရပေမည်။

သူဖုန်း ပြောနေစဉ် ရီဆက်(ပ်)ရှင်က ကောင်လေးက ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့် လုပ်နေသည်။ သူ့အကြံက ဖုန်းဆက်ရင်း ရီဆက်(ပ်)ရှင်ကို မပြောဘဲ သိသွားစေလိုခြင်းပင်။ သူ့အကြံအောင်သည်ဟု ဆိုရမည်။ သူ ဖုန်းချလိုက်သောအခါ ရီဆပ်(ပ်)ရှင်မှ တစ်ယောက်က

“အစ်ကို… အခန်းဖိုးက ရှင်းပြီးသွားပြီခင်ဗျ၊ အစ်ကို မီနီဘားထဲက ယူထားသေးတာရှိရင်တော့ အဲဒီဟာဖိုးဘဲ ရှင်းရတော့မှာပါ”

သူ ကြောင်သွားသည်။ သူ့မှာ ပိုက်ဆံဒီလောက်မပါဘူးဆိုတာကို မှတ်မိနေသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ဘယ်လိုနည်းနဲ့ ဟိုတယ်ဖိုးကို သူ ရှင်းခဲ့တာလဲ။

“ဗျာ….ဘယ်သူရှင်းတာလဲဗျ”

သူ အူကြောင်ကြောင်နှင့် ပြန်မေးလိုက်မိသည်။

“အစ်ကိုနဲ့ အတူလာတဲ့ အစ်မ ရှင်းသွားတာပါခင်ဗျ။ တကယ်လို့ ချက်အောက်လုပ်ချိန်အထိ အစ်ကိုမနိုးရင် ကျွန်တော်တို့ကို နှိုးလိုက်ဖို့လည်း မှာသွားပါသေးတယ်”

သူက မိန်းကလေးတစ်ယောက်နဲ့အတူ ဒီဟိုတယ်ကို ရောက်လာခဲ့တာဆိုပါလား။ အခန်းခကိုတောင် ထိုမိန်းကလေးက ရှင်းပေးသွားသေးသည်တဲ့။ သူ ဘယ်လိုဘဲ စဉ်းစားစဉ်းစား မမှတ်မိ။ မနေ့ညက ဘာတွေဖြစ်ခဲ့ပါသလဲ။

“တဆိတ်လောက်ခင်ဗျာ…. စိတ်တော့မရှိပါနဲ့။ အဲ့ဒီမိန်းကလေးက ဘယ်လိုပုံစံမျိုးလဲဆိုတာ ကျွန်တော့်ကို ပြောပြနိုင်မလားခင်ဗျ”

သူ့မေးခွန်းကြောင့် ဟိုတယ်ဝန်ထမ်းက အူကြောင်ကြောင်ကောင်တစ်ယောက်ဟု ထင်သွားပုံရသည်။ ဒါက အရေးမကြီး။ ဘယ်သူလဲဆိုတာကို သိရဖို့က အရေးကြီးသည်။

“ခွင့်လွှတ်ပါ ခင်ဗျာ။ အဲ့ဒီအစ်မက အစ်ကိုနိုးလာလို့ အခုလိုမေးလာခဲ့ရင် ဘာမှပြန်မဖြေဖို့ ကျွန်တော်တို့ ကို ဂတိတောင်းသွားပါတယ် ခင်ဗျာ”

လဲသေလိုက်ကွာဟု စိတ်ထဲတွင် အော်ဟစ်ဆဲရေးလိုက်မိသည်။ နှုတ်ဖျားကတော့…

“ကျေးဇူးပြုပြီး ဖြစ်နိုင်ရင် ပြောပြပေးပါလားဗျာ၊ ကျွန်တော့်အတွက် အရေးကြီးလို့ပါ”

ပြောရင်းနဲ့ ခုနက ရေချိုးပြီးထွက်လာစဉ် တွေ့ခဲ့ရသော ကလစ်လေးတစ်ချောင်းကို သတိရလိုက်သည်။

“မဖြစ်လို့ပါခင်ဗျ။ ကျွန်တော်လည်း ဂတိပေးလိုက်မိလို့ပါ။ ကျွန်တော်တို့ အခက်အခဲကို အစ်ကိုလည်း နားလည်လိမ့်မယ်ထင်ပါတယ် ခင်ဗျာ”

ဒီဘဲတွေပုံစံက ရိုက်စစ်လို့တောင် ပြောမယ့်ပုံမရသောကြောင့် ဆက်မေးမနေတော့။ ခုနတွေ့ခဲ့ရသော ကလစ်လေးကိုတော့ ရအောင်ယူသွားရလိမ့်မည်။

“ဟာ… အခုမှသတိရတယ်…။ ကျွန်တော် အခန်းထဲမှာ ပစ္စည်းတစ်ခု မေ့ကျန်နေခဲ့တာ ပြန်သွားယူလို့ရမလားဗျ”

“အခန်းကို ကျွန်တော်တို့ဝန်ထမ်းတွေ ချက်အောက်လုပ်ပြီး ဆားဗစ် ဝင်နေပါတယ်ခင်ဗျာ။ ပစ္စည်းက အရေးမကြီးဘူးဆိုရင် ဝန်ထမ်းကို ယူလာခဲ့ခိုင်းလိုက်ပါ့မယ်ခင်ဗျ”

“ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင် သွားယူလို့ မရဘူးလားဗျ”

ဝန်ထမ်းက သူ့ကို တော်တော်အရစ်ရှည်တဲ့ အူကြောင်ကြောင်ကောင်ဟုထင်ကာ စိတ်မကြည်မလင် ဖြစ်သွားပုံရသည်။ ချက်အောက်လုပ်ကာ ရွမ်းဆားဗစ် ဝင်နေကြသော ဝန်ထမ်းများထံသို့ ဖုန်းလှမ်းဆက်ပြီး ထွက်မသွားကြသေးရန် မှာကြားပြီး သူကိုယ်တိုင် အခန်းသို့လိုက်ပို့သည်။ အခန်းထဲပြန်ရောက်တော့ သူထားခဲ့သော ခုံလေးပေါ်မှာဘဲ ကလစ်လေးတစ်ချောင်းကို တွေ့လိုက်ရ၏။ ကလစ်လေးကို ကောက်ယူလိုက်ပြီး အိတ်ကပ်ထဲထည့် လိုက်ချိန်တွင် ဝန်ထမ်းများ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်၍ ပြုံးစိစိလုပ်နေကြတာကို မြင်ဖြစ်အောင် မြင်လိုက်ရသေးသည်။ ကိုယ့်အကြောင်းနှင့်ကိုယ်မို့ ဘယ်သူ့ကိုမှ အပြစ်မဆိုချင်တော့။

အောက်ပြန်ရောက်တော့ အိပ်ယာနိုးမှ ဖောက်သောက်လိုက်မိသည့် ရေသန့်တစ်ဗူးဖိုး ရှင်းပေးလိုက်ပြီး ဟော်တယ်ရှေ့သို့ထွက်ကာ တရုတ်လေး ရောက်အလာကို စောင့်နေလိုက်သည်။ တရုတ်လေးရောက်လာပါက အဆောင်သို့ လိုက်ပို့ခိုင်းရမည်။ ဒီနေ့တော့ ကျောင်းမတက်တော့ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ကျောင်းသွားတက်ပါကလည်း ဘာစာမှ စိတ်ဝင်စားလို့မရဘဲ ကိုယ့်ဒုက္ခကိုယ်ရှာသလိုဖြစ်နေမှာ သိနေသောကြောင့်ဖြစ်၏။

…………………………………………………………

❤️အခန်း ( ၄ )❤️

သူမအတွက် ဒီအဖြစ်အပျက်ကြီးတစ်ခုလုံးကို အစကနေ ပြန်စလိုက်ချင်သည်။ ဒီလိုအခြေအနေမျိုး ဖြစ်လာမယ်ဆိုတာကို ကြိုသိခဲ့ပါလျှင် ဘုန်းသုတဆိုသည့်ကောင်ကို ဖြစ်ချင်ရာဖြစ် ပစ်ထားလိုက်မိလိမ့်မည်။ ခက်တာက သူမကိုယ်တိုင်က ပြတ်သားမှုမရှိစွာ တွေဝေခဲ့မိခြင်းပင်။

တွေဝေနေခဲ့မိခြင်းရဲ့ရလာဒ်က သူမ၏အပျိုစင်ဘဝလေး ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ အရာရာသည် စနစ်တကျ ဖြစ်ပျက်ရန်အတွက် ကြမ္မာဇာတ်ဆရာက ကြိုတင်ဖန်တီးခဲ့လေသည်လား။ အမှောင်မိုက်ဆုံးသော ပေးဆပ်လိုက်ရခြင်းအတွက် တိတ်ဆိတ်နှုတ်ပိတ်နေလိုက်ရန် သူမ… ဘာကြောင့် ကြိုးစားမိခဲ့ပါသနည်း။ အဖြေက အဆင်သင့်ရှိနေခဲ့ပြီးသား ဖြစ်သော်လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို သေချာအောင်မသိချေ။

အဲဒီ့နေ့ညနေက… အဲဒီ့နေ့ညနေက သူမစိတ်တွေကို ဘယ်လိုနတ်ဆိုးက ပိုင်ဆိုင်ထိန်းကျောင်းခဲ့တာလဲကွယ်။ အခုတော့ သူမကိုယ်တိုင်က အလိုတူအလိုပါလို ဖြစ်ခဲ့ရပြီပေါ့။ ငိုနေလို့လည်း ဘာမှထူးမလာနိုင်ပြီဘဲနော်…..။ ပြန်စဉ်းစားရင် ရင်ဖိုသလိုလို၊ ဒေါသထွက်သလိုလို ဘယ်လိုခံစားချက်ကြီးမှန်းကို မသိတော့။ အဲ့ဒီဟော်တယ်ကို ခေါ်သွားခဲ့မိတာကလည်း သူမကိုယ်တိုင်ဘဲ ဖြစ်နေခဲ့သည်လေ။

ဘုန်းသုတတစ်ယောက် ဒီလိုဖြစ်နေတယ်ဆိုတာကို သိလိုက်ရတော့ သူမ မနေနိုင်ခဲ့။ နောက်ကနေ ခပ်လှမ်းလှမ်းက ခွာပြီးလိုက်ကြည့်မိသည်။ မသောက်စဖူး ဘယ်လောက်တောင် သောက်လိုက်သည်မသိ လူက ယိုင်ထိုးနေသည်။ လမ်းတစ်လျှောက် တွေ့ရာလူကို ဝင်တိုက်မိသောကြောင့် ပြဿနာတက်တော့မလို ဖြစ်ရတာလည်း အကြိမ်ကြိမ်။ စမ်းချောင်းလမ်းပေါ်ကနေ ပြည်လမ်းမကြီးပေါ်ရောက်တော့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တစ်ခုရှေ့တွင် သုတ လဲကျသွားတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။ စူးစမ်းသလို ဝိုင်းကြည့်နေသော မျက်ဝန်းများအောက်တွင် သူမ ဘယ်လိုကဘယ်လို သုတရှိရာကို ရောက်သွားခဲ့မိသည်မသိ။ မွန်ရည်သားနားသော ကောင်လေးတစ်ယောက်က ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်ကာ မူးရူးနေသည်ကို ကောင်မ လေးတစ်ယောက်က လာပြီး တွဲခေါ်သွားသည်ပေါ့။ ပတ်ဝန်းကျင်ကတော့ ဒီလိုဘဲ မြင်လိမ့်မည်ထင်၏။ သူမအနေ နှင့် မူးရူးနေသော လူတစ်ယောက်ကို တွဲခေါ်ပြီး ဘာဆက်လုပ်ရမည်မသိ ဖြစ်နေသည်။

အနီးနားတွင်တွေ့ရသော တက္ကစီတစ်စီးကို ဖမ်းတားလိုက်ပြီး သုတကို တွဲတင်လိုက်ရသည်။ လောလောဆယ် ဒီအနီးအနီးနားမှ စူးစမ်းလေ့လာနေကြသော မျက်ဝန်းများအောက်မှ ရုန်းထွက်ချင်လှပြီလေ။ ကားပေါ်ရောက်တော့ ကားဆရာကြီးက ဘယ်ကိုမောင်းရမလဲဟု မေးသည်။ သူမ ဘယ်လိုဖြေရမည်မှန်းမသိ။ ဒီအမူးအရူးကောင်ကို ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့မလဲ သူမ စိတ်ရှုပ်သွားမိသည်။ သူမကိုယ်တိုင်ကလည်း ရန်ကုန်မှာ အဆောင်ကို အားကိုးနေရသူမို့ နောက်ဆုံးတော့ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်၏ မွေးနေ့ပွဲအဖြစ် ရောက်ခဲ့ဖူးသော ဟိုတယ်တစ်ခု၏ အမည်ကိုဘဲ ရွတ်ပြလိုက်ရသည်။

ကားဆရာကတော့ သူမကို ဘယ်လိုထင်မည်မသိ။ ဒီကြားထဲ အလိုက်မသိစွာ သူမကိုဖက်၍ ငိုနေသော ငမူးကောင်ကလည်း အငြိမ်မနေ။ သူမကို တင်းကြပ်စွာ ဖက်ထားသည်။ မေကြည်နူးဆိုသော စကားလုံးတစ်ခုကလွဲလို့ ဘာကိုမှ မပြောတတ်သူတစ်ယောက်လို နာမည်တစ်ခုကိုဘဲ တတွတ်တွတ် ရေရွတ်နေသည်။ သူ့ကြောင့် သူမရင်တွေ နာကြင်ရသော်လည်း ပစ်မထားရက်။ ဟိုတယ်တွင် ထားခဲ့လိုက်မည်လို့ဘဲ စိတ်ကူးမိသည်။

ဟိုတယ်ရောက်တော့ ငမူးက အိပ်တောင်ပျော်နေသည်။ ဒီခန္တာကိုယ်ကြီးကို မနိုင်မနင်း ပွေ့ဖက်ပြီး ကားထဲမှ ဆွဲထုတ်ရသည်။ သတိလွတ်နေသည် မဟုတ်သော်လည်း အမူးလွန်နေသူတစ်ယောက်မို့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်အနေနှင့် ဘယ်လောက် ဒုက္ခရောက်ရမည်ဆိုတာကို စဉ်းစားကြည့်လို့ရနိုင်ပါသည်။

ဟိုတယ်ရောက်တော့ အခန်းတစ်ခန်း ယူလိုက်သည်။ ကိုယ်ကလည်း အတွေ့အကြုံမရှိသူဆိုတော့ ဘာတွေညာတွေ သိပ်နားမလည်။ ဒီကောင့်ကို အခန်းထဲတွင် သိပ်ပစ်ခဲ့ပြီး အဆောင်ကို အချိန်မှီပြန်ရောက်ဖို့ဘဲ အရေးကြီးသည်လေ။ ဟိုတယ်မှ ဝန်ထမ်းလေးက အခန်းထဲအထိ တွဲပြီးလိုက်ပို့ပေးသည်။ အခန်းထဲရောက်လို့ သုတကို ကုတင်ပေါ် တင်ပေးလိုက်ပြီး သူမလည်း ပြန်ထွက်မလို့လုပ်သည်။ သုတ၏လက်များက သူမကို မြဲမြံစွာ ဆုပ်ကိုင်ထား၏။ ရုန်းထွက်ရန် ကြိုးစားနေမိစဉ်မှာဘဲ ဟိုတယ်ဝန်ထမ်းလေးက အလိုက်သိစွာလား၊ အလိုက်မသိစွာလား မသိအောင် အခန်းတွင်းမှ ထွက်ခွာသွားခဲ့သည်။

ဟိုတယ်တစ်ခု၏ တစ်ခုသောအခန်းတွင်းဝယ် သူမနှင့် သုတ နှစ်ယောက်သာ ကျန်နေခဲ့ရသည်။

“မေကြည်နူး…. နင့်ကိုငါ ချစ်တယ်ဟာ…..။ နင်ကလည်း ငါ့ကိုပြန်ချစ်လိမ့်မယ်လို့ ထင်ထားတာဟ”

သုတ စကားတွေက ဗလုံးဗထွေးနှင့် ဖြစ်နေကြသည်။ သို့သော်လည်း ဘာပြောသည်ဆိုတာကိုတော့ သူမ နားလည်ပါသည်။ သုတ၏လက်များက သူမကို ပျောက်ကွယ်သွားမည် စိုးရိမ်သည့်အလား ဖက်တွယ်ထားကြ၏။ သူမအနေနှင့် ရင်တွေ နာကျင်ကြေကွဲရပါသည်။ ဒီအမူးကောင်ကို ပြတ်သားစွာ ငြင်းဆန်နိုင်စွမ်း မရှိသလို ဖြစ်နေမိ၏။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ အားနည်းချက်က သနားတတ်ခြင်းတဲ့လား။ သုတ ဒီလိုဖြစ်နေတာကို မြင်နေရခြင်းက သူမ၏စိတ်တွေကို ဝေဝါးစေသည်။ ဘုန်းသုတ ငိုနေသည်။ သူမ၏ မျက်ဝန်းမှ မျက်ရည်များကလည်း အလိုလို စီးကျလာရသည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို နားမလည်နိုင်ဖြစ်ရ၏။ ဖြစ်လာနိုင်သော အခြေအနေကို ကြိုတင်မှန်းဆလိုက်မိသော်လည်း ရုန်းထွက်ဖို့အတွက် သူမ တွေဝေနေမိပြန်သည်။

“နင့်ကို… ငါဘဲ ပိုင်ဆိုင်ရမယ်လို့ ယုံကြည်ထားခဲ့တာ….. အခုတော့ နင်က…”

“မရဘူးကွာ…. နင့်ကိုပိုင်ဆိုင်သူက ငါဘဲဖြစ်ရမယ်”

“မေကြည်နူးအတွက် အမြဲတမ်း အဆင်သင့်ဖြစ်နေတတ်တဲ့ ငါ့အတွက် နင်ရှောင်ပြေးလိမ့်မယ်လို့ မယုံဘူးကွာ”

ပါးစပ်က ပြောချင်ရာပြောနေသော်လည်း မျက်လုံးများက မပွင့်။ သူ့လက်များက သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို သိမ်းကျုံးပွေ့ဖက်ထားသည်။ ဖို၊မ အထိအတွေ့ကြောင့်ရော… နှစ်ယောက်ထဲ ဆိတ်ကွယ်ရာတစ်ခုမှာ ရှိနေကြသည်ဆိုသော အသိကရော သူမကို ရင်ဖိုစေသည်။ အတင်းရုန်းကန် ထွက်သွားလိုက်ဖို့ စဉ်းစားမိသော်လည်း ခန္တာကိုယ်က ဘုန်းသုတ၏ ပွေ့ဖက်မှုအောက်တွင် နစ်မျောနေသည်။ စီးကျနေသော သူမ၏ မျက်ရည်များကို တို့ထိသုတ်ပေးလာသော နူးညံ့မှုကြောင့် သူမ ရင်တုန်သွားရပြန်သည်။

သုတရဲ့နှုတ်ခမ်းများက သူမရဲ့မျက်ရည်များကို ပွတ်သပ်ဖယ်ရှားပေးတာပါလား။ သူ့လက်တွေကလည်း အငြိမ်မနေ…. သူမရဲ့ ရွှေရင်ဖူးသစ်လေးပေါ်သို့ နယ်ကျူးလာကြသည်။ စိုးရွံ့စိတ်ကြောင့် သူ့ကို တွန်းဖယ်ဖို့ သူမ ကြိုးစားမိသည်။ နှုတ်ခမ်းများပေါ်သို့ ကျရောက်လာသော အနမ်းများကြောင့် အသက်ရှူတောင် မှားသွားရသည်။ အရက်နံ့ တထောင်းထောင်းထနေသော နှုတ်ခမ်းများနှင့် အနမ်းခံရလိမ့်မည်ဟု စိတ်တောင်မကူးမိသော သူမရဲ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို ဘုန်းသုတ ကြမ်းတမ်းစွာ နမ်းရှုတ်နေသည်။ ရင်တွေ လှိုက်ဖိုလာရသလို အော်ဂလီဆန်ပျို့အန်လိုမှုတွေကလည်း ဖြစ်နေကြသည်။ ဘရာဇီယာအောက်သို့ တိုးဝင်လာကြသော လက်များက နို့သီးခေါင်းလေးကို ပွတ်သပ်ဆော့ကစားနေပြန်သောအခါ သူမ၏ အသိစိတ်များ မျှောလွင့်ကုန်ကြသည်။ ယင်ဖိုတောင်မသန်းဖူးဟု အလွန်အကြူး မပြောလိုသော်လည်း ယောကျ်ားတစ်ယောက်နှင့် သည်မျှလောက်အထိ ထိတွေ့ဖူးခြင်းမရှိသူတစ်ယောက်မို့ တွေ့ကြုံနေရသော အခြေအနေအပေါ်တွင် အနည်းငယ်သာယာ မိန်းမောမိသည်ကိုတော့ ဝန်ခံပါသည်။

ဒီလိုဆို သူမကိုယ်တိုင်က အလိုတူအလိုပါတစ်ယောက်လို ဖြစ်ခဲ့ရသည်လား။ နှုတ်ခမ်းခြင်းအနမ်းများ၏ နောက်ကွယ်တွင် လျှာဖျားခြင်းထိတွေ့ရမှုက လူကို အားအင်ကုန်ခန်းသွားစေသလို ဖြစ်ရသည်။ နို့သီးခေါင်းလေးကို ပွတ်ချေပေးနေသောကြောင့် ပေါင်ကြားမှ ညီမလေးက ရွစိရွစိဖြစ်လာ၏။ မိမိကိုယ်ကို တစ်ကိုယ်ရည် အာသာဖြေဖျောက်ခဲ့ဖူးသလိုမျိုးလည်း မဟုတ်ပြန်။ ရင်ဖိုလှိုက်မောမှုကြောင့် မိန်းမောနေမိသည်။

အနမ်းများက လည်တိုင်တစ်ဝိုက်ကို နယ်ကျူးလာစဉ် လက်တစ်ဖက်ကလည်း ပိပိလေးကို တိုက်စစ်ဆင်ဖို့ ကြိုးစားလာသည်။ ပေါင်နှစ်လုံးကို အတင်းလိမ်ကျစ်ကာ ကာကွယ်ထားမိသော်လည်း ရွှေလည်တိုင်ပေါ်သို့ ကျရောက်လျှက်ရှိသော အနမ်းများက သူမ၏ ငြင်းပယ်မှုစွမ်းအားကို လျော့ပါးစေခဲ့သည်။ သူ့လက်တွေက သူမ၏ပိပိလေးကို တို့ထိလာသည်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီအပေါ်က ထိကိုင်ခြင်းဆိုသော်လည်း ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ဖြစ်သော ယောကျ်ားလေးတစ်ယောက်၏ အထိအတွေ့ဟူသော အသိကြောင့် စိတ်ခံစားမှုက လိုအပ်သည့် အတိုင်းအတာတစ်ခုဆီသို့ သူ့အလိုလို ရောက်ရှိနေခဲ့မိသည်။ စိတ်ညှို့ခံထားရသူတစ်ယောက်ပမာ သူမ ဖြစ်နေမိသည်။ အသိစိတ်တို့က အတင်းကာရော ငြင်းဆန်နေမိသော်လည်း ခန္တာကိုယ်ကတော့ သူပြုသမျှနုရတော့မည့် အခြေအနေသို့ ရောက်ရှိနေခဲ့ပြီဖြစ်သည်။

သုတက တစ်စထက်တစ်စ ပိုမိုရဲတင်းလာသည်။ အကိုင်အတွယ်၊ အထိအတွေ့များက သူပိုင်ပစ္စည်း တစ်ခုကို ကိုင်တွယ်နေသည့်နှယ် ပိုင်စိုးပိုင်နင်း ဖြစ်လာသည်။ သူမ၏ပိပိလေးကို အတွင်းခံဘောင်းဘီပေါ်မှနေ၍ ပွတ်သပ်ပေးနေရာမှ အတွင်းခံအောက်သို့ အတင်းနှိုက်ကာ အစိလေးကို မထိတထိ ပွတ်ချေပေးနေလေသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ကျင်တက်သွားသလို ဖြစ်မိသော်လည်း ခံစားရသည့် အရသာအပေါ် သူမ မျှောပါသွားခဲ့ရပြန်သည်။ သူမ၏ အပေါ်ပိုင်းမှ အဝတ်အစားများကိုလည်း အတင်းကြီး ဆွဲချွတ်နေသောကြောင့် အင်္ကျီမပြဲစေရန် သူမကိုယ်တိုင်ပင် အလိုက်သင့် ကူညီချွတ်ပေးလိုက်မိသည်။

အမိုက်မှောင်နွံထဲသို့ တက်ဆင်းရောက်ရှိရတော့မည်ဆိုသည်ကို သိရက်နှင့် လိုက်ရောမျှောလွင့်နေမိသော သူမ၏မိုက်မဲမှုကို သူမကိုယ်တိုင်တောင် အံ့သြမိရပြန်သည်။ အပေါ်ပိုင်းဗလာကျင်းသွားတော့ သူမ၏လုံးဝန်းဆူဖြိုးသော နို့လေးများက လှပစွာ ထွက်ပေါ်လာကြ၏။ ပန်းနုရောင်သန်းနေသော နို့သီးခေါင်းလေးတစ်ဖက်ကို သူ့ရဲ့နှုတ်ခမ်းများနှင့် ဖမ်းယူစို့လိုက်သောအခါတွင် သူမ၏ပိပိလေးဆီမှ အရည်ကြည်လေးများ စိမ့်ထွက် လျှံကျလာသည်ကို ခံစားသိရှိလိုက်ရသည်။

ဘုန်းသုတဆိုသည့် လူငယ်လေးသည် ဤကဲ့သို့သော အတတ်မျိုးကို မည်သို့မည်ပုံ တတ်မြောက်နေခဲ့သည်မသိ။ ယောကျ်ားလေးများ၏ မွေးရာပါ အတတ်ပေလောဟု သူမ စဉ်းစားမိသည်။ စိတ်တွေက ထိန်းကွပ်မှုမဲ့စွာ စိတ်နှင်ရာ လွင့်ပါလျှက် ရှိနေကြသည်။ လတ်တလောခံစားနေရသည့် ဖို၊မ ထိတွေ့မှုအရသာ၏ ဆန်းသစ်စွာ ဆွဲဆောင်မှုကြောင့် သူမကိုယ်တိုင်က ဘုန်းသုတ၏ အရုပ်လေးတစ်ရုပ်လို ဖြစ်နေမိသည်။

သူမပိပိလေးရဲ့ အခေါင်းပေါက်ထဲသို့ ထိုးသွင်းလာသော လက်ချောင်းလေးကြောင့် သူမတစ်ကိုယ်လုံး တုန်တက်သွားရသည်။ အတွင်းသားလေးများ၏ နူးညံ့မှုကို တိုးထိဝင်ရောက်လာသော လက်ချောင်းလေး၏ စွမ်းဆောင်မှုက သူမကို တုန်ရင်သွားစေရသည်တဲ့လား။ နို့သီးခေါင်းလေးကို အားနှင့်အစို့ခံလိုက်ရလျှင် သူမရဲ့ကိုယ်လုံးလေးက လေတွင်မြောက်တက်သွားသည့်အလား ခံစားရသည်။ သူမ အော်ဂလီဆန်စွာ ဖြစ်နေခဲ့မိသော ဘုန်းသုတထံမှ ချဉ်စူးစူးအနံ့လိုလို အရက်နံ့ကလည်း နှာခေါင်းယဉ် သွားပြီဖြစ်သောကြောင့် နံသည်လို့မထင်မိတော့။ သူမ အသိစိတ်တွင်ရှိနေသည်က ကာမအရသာ၏ သာယာမှုပင်။ ယခုကဲ့သို့ ထိတွေ့ကိုင်တွယ်ခြင်းခံနေရသည့် အရသာကို တစ်ခါမှခံစားဖူးခဲ့ခြင်း မရှိသည့်အတွက် ကာမရေယာဉ်ကြောတွင် သူမ… မျှောပါနေခဲ့မိရသည်။

ပိပိလေး၏ အခေါင်းပေါက်လေးထဲသို့ လက်ချောင်းလေးတစ်ချောင်းကို သွင်းလိုက်ထုတ်လိုက် လုပ်ပေးနေခြင်းကြောင့် အကြောတွေ အီစိမ့်နေအောင် ခံစားရပါသည်ဆိုလျှင် သူ့ပစ္စည်းကြီးနဲ့ ထိုးသွင်းခံရလျှင် မည်ကဲ့သို့ခံစားရမည်ဆိုသည်ကို သူမ သိချင်နေခဲ့မိပါသည်။ ယောကျ်ားလေးတစ်ယောက်၏ မွေးရာပါဆိုတာကို သေချာတွေ့မြင်ဖူးခြင်း မရှိသောကြောင့် တွေ့မြင်ချင်လာသည်။ ဆိတ်ကွယ်ရာအရပ်ဟူသော အသိ….၊ ဒီကောင်မူးနေတာဘဲလေ ဟူသော အသိ တို့ကြောင့် သူမ၏ အမှောက်ဘက်ခြမ်းမှ အမိုက်စိတ်တို့က နိုးထလာကြသည်။

သုတ၏ပေါင်ခြံကြားသို့ ကြည့်လိုက်မိသောအခါ လျော့ရဲရဲ ပိုဆိုးအောက်မှနေ၍ ထောင်မတ်နေသော မွေးရာပါကြီးကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ပုဆိုးက ဖုံးအုပ်နေသောကြောင့် ဘယ်လိုပုံရှိသည်ဆိုတာကိုတော့ မသိရ။ မမြင်ရသည်ကိုမှ မြင်ချင်ပါသည်…၊ မတွေ့ရဘူးဆိုမှ တွေ့ချင်လှပါသည်ဆိုသော လူသားတစ်ယောက်၏ စိတ်သဘော သဘာဝအတိုင်း သူ့ရဲ့ပစ္စည်းကြီးကို မည်သို့ပုံရှိသည်ဆိုတာကို သူမအနေနှင့် ပိုမိုသိချင်လာသည်။

သူမသည်လည်း လူသားတစ်ယောက်ပေမို့ ခံစားချက်စိတ်ရိုင်း၏ မောင်းနှင်မှုအတိုင်း သူမ၏လက်များက ဘုန်းသုတ၏ မွေးရာပါကြီးဆီသို့ အလိုလို လှမ်းမိခဲ့ရသည်။ ထိတွေ့လိုက်ရသော ပူနွေးနွေးအတွေ့ကြောင့် သူမ၏ရင်ခုန်သံများ ပိုပြီးမြန်ဆန်ခဲ့ရ၏။ ပုဆိုးကို ဆွဲလှန်လိုက်မိသည်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီအောက်မှနေ၍ မဆန့်ရင်ကာ ငေါထွက်နေသော ပစ္စည်းကြီးက သူမရဲ့သွေးများကို ပိုပြီးဆူဝေစေခဲ့ပါသည်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီအောက်သို့ သူမ၏ သွယ်ပြောင်းနူးညံသော လက်ကလေးကို ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး စိတ်ဝင်စားမိသည့် ပစ္စည်းကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ ရင်ခုန်သံတွေ ခေတ္တရပ်တန့်သွားသည် ထင်မိရ၏။ နီညိုရောင် မှိုပွင့်ကြီးပမာ ကြီးမားကားစွင့်သော ပစ္စည်းကြီးက ဒီလောက်ဆွဲဆောင်နိုင်လိမ့်မည်ဟု သူမ ထင်မထားခဲ့မိ။ အကြောများ အပြိုင်းအရိုင်းထနေပုံက အတံကြီးပတ်ပတ်လည်တွင် ဖောင်းတက်ဖုကြွနေကြသည်။

ပူနွေးသော အထိအတွေ့ရှိမှန်း သိထားခဲ့ပြီးဖြစ်သော်လည်း ထပ်မံကိုင်ကြည့်ချင်စိတ်က ဖြစ်လာရပြန်သည်။ သူမသည် တဏှာရာဂ ပြင်းထန်လွန်းသော မိန်းမစားမျိုးပေလော….။ သူမကိုယ်သူမ ထပ်မံအံ့သြမိရပြန်သည်။ သူမကို နတ်ဆိုးတစ်ပါးပါးက နောက်ပြောင်ကျီဆယ်နေသည်ဟု ထင်ခဲ့မိသော်လည်း တကယ်တမ်းမှာတော့ သူမကိုယ်တိုင် ကပင် နတ်ဆိုးတစ်ပါး ဖြစ်သည်ဆိုတာကို သိလိုက်ရ၏။ မူးနေသော ယောက်ျားတစ်ယောက်တွင် ကာမစွမ်းအင် ဒီလောက်ထိရှိနိုင်သည်တဲ့လား။ ဒါမှ မဟုတ် ဒီကောင် အမူးပြေနေပြီလား။ အတွေးကြောင့် သူမခန္တာကိုယ်မှာ ဆတ်ကနဲ တောင့်တင်းသွားရသည်။

မိန်းကလေးတစ်ယောက်၏ အရှက်တရားသည် သူမရင်တွင်းသို့ ပြန်လည်ခိုဝင်လာကြပြန်သည်။ သူမလက်တွင်းသို့ ရောက်ရှိနေပြီဖြစ်သော ပူနွေးနွေးအတံကြီးကို လွှတ်ချလိုက်မိသည်။ ကိုယ်တော်ချောကတော့ ဘာကိုမှ သတိထားမိပုံမရဘဲ သူ လုပ်ချင်ရာကိုသာ ဆက်လက်လုပ်ဆောင်နေသည်။ သုတကို အကဲခတ်ကြည့်ရင်း တကယ်မူးနေသည်လား အမူးပြေနေတာလားဆိုတာကို သူမ မဝေခွဲတတ်ပြန်။ စောက်ဖုတ်တွင်းသို့ တိုးဝင်လျှက်ရှိသော လက်ချောင်းလေး၏ စွမ်းဆောင်မှုကလည်း ပေါ့သေးသေးတော့မဟုတ်။ စောက်စိလေးကို ထိခတ်မိလိုက်တိုင်း အကြောများ တဆတ်ဆတ် တုန်ရင်ရလောက်အောင် ခံစားမှုကို ပေးစွမ်းနေပြန်သည်။ စိတ်သည် မကောင်းမှုတွင်သာ ပိုမိုမွေ့လျော်သည်ဆိုသော စကားက မှန်သည်ထင်၏။

သူမ၏စိတ်သည် လတ်တလော ကျရောက်နေသော ကာမအမှောင်တိုက်တွင်းမှ ရုန်းထွက်ရန် ခက်ခဲနေသည်။ တစ်ခါမှ မခံစားဖူးခဲ့သော ကာမရေလှိုင်းပေါ်တွင် ရင်ဖိုလှိုက်မောစွာ ကူးခတ်နေရသော အရသာကို ခုံမင်မိသလို ဖြစ်နေသည်။ မျက်စိမှိတ်ထားလိုက်ပြီး အထိအတွေ့နှင့် တစ်သားထဲ ကျနေမိသည်။ သုတက သူမကို ကုတင်ပေါ်သို့ တွန်းလှဲလိုက်ချိန်တွင်တော့ ရင်ထဲတွင် ထိတ်ကနဲ ဖြစ်သွားမိသည်။ အဆုံးစွန်သော အခြေအနေကို ရောက်ရှိတော့မည်ဆိုတာကို တွေးလိုက်မိသည်မို့ အခုချိန်ကြမှ စိုးရွံ့စွာရုန်းဖယ်မိသည်။ အခြေအနေက ရုန်းထွက်ရန် မလွယ်ကူတော့မှန်းကို သူမအနေနှင့် နောက်ကျစွာ သိရှိလိုက်ရ၏။ သူမ၏ အပေါ်ပိုင်းသည် ဗလာကျင်းလျှက် ရှိနေချေပြီ။

သူမ၏ နို့သီးခေါင်းလေးကို အတင်းနင်းကန်စို့နေသော သုတ၏ ဆံပင်များကို အတင်းဆွဲထားလိုက်မိသည်။ နို့အုံတစ်ခုလုံးကို အားနှင့်စို့ပစ်လိုက်ချိန်တွင်မူ သူမမှာ လေထဲလွင့်တက်သွားသည့်နှယ် ခံစားလိုက်ရပြန်၏။ ပိပိလေးကို ဆော့ကစားနေသာ လက်က ဖယ်ခွာသွားသည်မို့ အခေါင်းပေါက်လေးထဲသို့ အသွင်းအထုတ်လုပ်ပေးနေသော လက်ချောင်းလေးနေရာတွင် လိင်ချောင်းကြီး အစားထိုးဝင်ရောက်လာတော့မလားလို့ သူမ စိုးရိမ်သွားမိသည်။ နွံ့နစ်နေသူတစ်ယောက်ပမာ ချောက်ကမ်းပါးမှန်းသိရက်နှင့် ရင်လှိုက်ဖိုစွာ ခုန်ဆင်းချင်နေမိသည်။ သူမကိုယ်သူမ နားမလည်နိုင်အောင် ဖြစ်မိ၏။ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်တော့ဟာဆိုပြီး စိတ်ကို လွှတ်ပေးထားလိုက်သည်။

သူမ၏ စောက်ခေါင်းဝလေးတွင် နွေးကနဲဖြစ်သွားသောကြောင့် သူ့ရဲ့လိင်တံအချောင်းကြီးနှင့် လာ ရောက်ထိကပ်လိုက်မှန်းကို သိလိုက်ရသည်။ မျက်လုံးများကို စုံမှိတ်ထားလိုက်ပြီး ခံစားရမည့်အရသာကို ငံ့လင့်နေလိုက်သည်။ စောက်ခေါင်းပေါက်လေးထဲသို့ တင်းကြပ်ပြွတ်သိပ်စွာ တိုးဝင်လာသော လိင်တံကြီးကြောင့် သူမ နင့်ကနဲနေအောင် ခံစားလိုက်ရ၏။ နာကျင်သွားရသောကြောင့် အိပ်ယာခင်းများကို တင်းကြပ်စွာ ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိသည်။ အမူးကောင်က အညှာအတာမရှိ အတင်းထိုးသွင်းနေပြန်သည်။ စောက်ခေါင်းကျဉ်းလေးကို အတင်းထိုးခွဲ ဝင်ရောက်သွားသော လိင်တံကြီးကြောင့် သူမ၏ ခါးလေးမှာ ကော့တက်သွားရပြီး နှုတ်ဖျားမှ အသံထွက်သည်အထိ အော်ဟစ်ငြည်းငြူလိုက်မိသည်။ မျက်ရည်စများက ပါးပြင်ပေါ်သို့ လိမ့်ဆင်းလာကြ၏။

ခုနကခံစားနေရသော ကောင်းမွန်သည့် ကာမအရသာများသည် ဘယ်ဆီကို ပြေးထွက်လွင့်ပျောက်ကုန်ကြသည်မသိ။ နာကြင်မှုကို ဆိုးရွားစွာ ခံစားနေရသည်။ အတင်း လူးလွန့်ရုန်းကန်လိုက်မိ၏။ ယောက်ျားလေးတစ်ယောက်၏ အားအင်နှင့် မမျှသောကြောင့် သူမ၏ကြိုးစားမှုက အရာမထင်ပေ။ ဆတ်ဆော့ပြီး ခံချင်နေမိတဲ့ကောင်မ သေအောင်ခံဟု သူမကိုယ်သူမ အပြစ်တင်မိသည်။

သုတက သူ့ကောင်ကြီးကို အဆုံးထိတိုင်အောင် တစ်ချက်ထဲ ဆောင့်သွင်းလိုက်သောကြောင့် သူမ ခံစားနေရခြင်းဖြစ်၏။ ဒါတောင် စောစောက နှိုးဆွထားသောကြောင့် စောက်ခေါင်းထဲမှ အရည်များ ထွက်နေပြီးသားဖြစ်သည်။ လုပ်ချင်ဇောက ပြင်းပြနေသည်မို့သူမ နာကြင်မှာကို ဂရုမစိုက်တော့တာ လည်း ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ သူ့လီးကြီးကို အသွင်းအထုတ် လုပ်နေသည်။ နာကြင်မှုက ပျောက်ပျက်မသွား။ အတွင်းထဲမှ အောင့်တောင့်တောင့်ကြီး ခံစားနေရသည်။ သူမ၏နိုးအုံကို သူ့လက်များနှင့် ပွတ်ချေပေးနေသည်။ ခံစားနေရသည့် နာကြင်မှုများက တဖြေးဖြေးနှင့် လျော့ပါးကုန်ကြသော်လည်း အရှင်းကြီးပျောက်သွားတာမျိုးတော့ မဟုတ်ပြန်။ သူ့လိင်တံကြီးကို ဆွဲထုတ်သွားသောအခါ ရင်ထဲမှာ ဟာတာတာဖြစ်ရသလို လိင်တံကြီး ထိုးသွင်းလိုက်ချိန်တွင်တော့ အောင့်ကနဲဖြစ်သွားသော နာကြင်မှုက ရှိနေပါသေးသည်။

မည်သို့ပင်ဖြစ်စေ ကာမစပ်ယှက်မှု၏ အရသာကို တော့ သူမ စတင်ခံစားနေရပြီဖြစ်၏။ သူ့ဆောင့်ချက်များက ပြင်းထန်လွန်းလှသည်။ ပါးပြင်ပေါ်သို့ စီးကျခဲ့သော မျက်ရည်များ ခန်းခြောက်သွားရပြီဆိုသော်လည်း စောက်ခေါင်းအတွင်းမှ စောက်ရည်များက လျှံထွက်လာသည်။ လိုးဆောင့်ချက်များကြောင့် သူမ ပြီးသွားရသည်ထင်၏။ မိမိကိုယ်ကို အာသာဖြေစဉ်က ခံစားရသည့် ပြီးမြောက်ခြင်းမျိုးထက် စိတ်ကျေနပ်စရာကောင်းသည်။ ပိုမိုပြည့်ဝသည်လို့ သူမထင်သည်။ သူကတော့ ပြီးမြောက်ခြင်းမရှိသေး ပေ။ လိုးဆောင့်လို့ကောင်းတုန်းပင်။

သူမ ပြီးသွားသောအခါ သူ့ကိုလည်း ပြီးလိုက်စေချင်ပါသည်။ သို့ပေမယ့် စိတ်ထဲမှာ ဖြစ်စေချင်သလိုက အပြင်မှာဖြစ်မလာခဲ့။ သူ ဆက်လက်လိုးနေဆဲမှာပင် သူမ အရသာပြန်တွေ့လာပြန်သည်။ တစ်ချီပြီးပြီးသားမို့ နောက်ထပ်အရသာ မဖြစ်နိုင်တော့ဟု ထင်နေမိသောကြောင့် သူမ အံ့သြသွားရသည်။ နာကြင်မှုကို ခံနိုင်ရည်ရှိသွားပြီမို့ သူမအတွက် အလိုးခံနေရခြင်းသည် စောစောကလောက် ဖိစီးမှုမများဘဲ သက်တောင့်သက်သာ ရှိလာသည်။

စောက်ခေါင်းပေါက်လေးအတွင်းသို့ ဝင်ထွက်လျှက်ရှိသော လိင်တံကြီး၏ ထိတွေ့မှုကို ခံစားနေရသည်။ သောက်လေသောက်လေ ငတ်မပြေဟူသော ကာမဆားငန်ရည်၏ သဘောသဘာဝကို တီးမိခေါက်မိရှိ လာသည်။ သိပ်မကြာခင်မှာဘဲ သူ့ရဲ့လိုးဆောင့်ချက်များက ပိုမိုပြင်းထန်မြန်ဆန်လာပြီး ပူနွေးစေးပျစ်သော လရည်များက သူမ၏စောက်ခေါင်းလေးထဲသို့ ပန်းထွက်လာကြသည်ကို ခံစားလိုက်ရ၏။ ဘာရယ်ကြောင့်မှန်းမသိ… ရင်ထဲတွင် ထိတ်ကနဲ လှိုက်ဖိုသွားသည်။

သုတကတော့ သူမကိုယ်ပေါ်မှ လှိမ့်ဆင်းသွားပြီး ပက်လက်ကြီး ဖြစ်နေသည်။ သုတရှိရာသို့ မျက်လုံးများထောင့်ကပ်အောင် ခိုးကြည့်လိုက်မိသည်။ သူမ ဒီလိုကြည့်မိသည်ကို သုတ မသိစေလိုသောကြောင့် ခိုးကြည့်မိခြင်းဖြစ်၏။ သူမ၏စိတ်ထဲတွင် ဖြစ်ခဲ့ရသော ကိစ္စအတွက် နောင်တမရမိသော်လည်း ရှက်ရွံ့စိတ်ကလေးတော့ ဖြစ်မိသည်။ ဘုန်းသုတဆိုသည့် ကောင်ကတော့ ခဏလေးအတွင်းမှာဘဲ အဝတ်အစားကင်းမဲ့စွာနှင့် အိပ်ပျော်လျှက်ရှိနေချေပြီ။ သူမအနေနှင့် ဘယ်လိုအိပ်ပျော်ပါမည်နည်း။ စိတ်၏ လွင့်ပါးမှုနောက်သို့ လိုက်ပါရင်း မိုးလင်းခဲ့ရသည်လေ။

သုတကို အဝတ်များ ဖြစ်သလိုပြန်ဝတ်ပေးလိုက်ပြီး သူမ ပြန်ဖို့လုပ်ရသည်။ ဘုန်းသုတ မနိုးခင် သူမ ထွက်သွားချင်သည်။ ဖြစ်ပျက်ခဲ့ရသည့် ကိစ္စအတွက် ရင်မဆိုင်ရဲသလို ဖြစ်နေသည်။ ဟိုတယ်မှ မည်သို့ထွက်ခွာရမည်ဆိုတာကိုတောင် တွေးလို့မရ။ မျက်နှာပြောင်တိုက်ရလိမ့်မည် ထင်သည်။ ဘုန်းသုတတွင် ပိုက်ဆံလုံလောက်စွာမပါတော့မှန်း သိနေသောကြောင့် ဟိုတယ်ဖိုးကို သူမဘဲ ရှင်းရ လိမ့်မည်မဟုတ်လား။ နောက်ဆုံးတော့ ဒီအဖြစ်အပျက်များသည် အိပ်မက်တစ်ခုလို မေ့ပျောက်သွားပေလိမ့်မည်။

သူမအနေနှင့် မိုက်မဲစွာ တောက်လောင်ခဲ့မိခြင်းအတွက် ဘယ်တော့မှ နောင်တရလိမ့်မည် မဟုတ်ပါ။ အရာရာသည် ကံကြမ္မာ၏သဘောအတိုင်း ဖြစ်ပျက်ခဲ့ရသည်လို့ သူမ ယုံကြည်ပါသည်။ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ခဲ့ပြီးပြီမို့ ဖြစ်သင့်သလား၊ မဖြစ်သင့်သလား ဆိုသည်ကို မစဉ်းစားချင်တော့ပါ။ ထို့အတူ ဘုန်းသုတကိုလည်း ဖြစ်ပျက်ခဲ့ပြီးသော ကိစ္စများအတွက် မေ့ပျောက်သွားစေချင်ပါသည်။ တကယ်တော့ သူမသည် နတ်ဆိုးတစ်ပါး ဖြစ်ပါသည်။…(ဇာတ်သိမ်းပိုင်း မျှော်)

Zawgyi

ခံရင္းနဲ႔ ေကာင္လာတယ္

ေႏြေလ႐ူးက ဟို…သည္ တိုက္ခတ္ေနသည္ထင္၏။ ညေမႊးပန္းရနံ႔က တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ အခန္းထဲသို႔တိုင္ ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အေတြးမ်ားႏွင့္ ေယာက္ရက္ခတ္ေနေသာ ဘုန္းသုတ တစ္ေယာက္အတြက္ ေမႊးအီလွေသာပန္းရနံ႔ကို ခံစားမေနျဖစ္ေပ။ သူ႔အတြက္ ခံစားစရာ ခံစားခ်က္တစ္ခုက ရင္ဝယ္အသင့္ရွိေနၿပီးသား ျဖစ္ေနသည္။ ပန္းရနံ႔လိုပင္ ထုံအီေမႊးပ်ံ႕ေသာ ပန္းဘုရင္မေလးအေၾကာင္းက သုတအေတြးမ်ားကို စိုးမိုးထားလွ်က္ရွိေနသည္။ အခ်စ္သည္ လူကိုသည္မွ်ထိေအာင္ ဖမ္းစားႏိုင္သည္တဲ့လား။

ေမၾကည္ႏူး….

နာမည္ေလးတစ္ေၾကာင္းဘဲေရးၿပီး ဘာဆက္ေရးရမယ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ေခတ္ေဟာင္းအထာႏွင့္ စာေပးရန္ ႀကိဳးစားမႈကလည္း အထေျမာက္လိမ့္မည္မထင္။ ဖြင့္ေျပာရဲဖို႔သတၱိကလည္း ကိုယ့္မွာကမရွိ။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေလးအေပၚ စိတ္ကစားမိျခင္းက ကိုယ့္လိပ္ျပာ ကိုယ္မလုံခ်င္စရာေကာင္းပါသလား။ အခ်စ္ဆိုတာကို နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ ဆုံေတြ႕ရခ်ိန္တြင္ ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္ေနမိသည္။

အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေသာ ညမ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္ရင္း လူက ေငါင္စီစီျဖစ္ေန၏။ မေန႔က ဖြင့္ေျပာမယ္လို႔ အားတင္းၿပီး ေမၾကည္ႏူးတို႔အိမ္သို႔ သြားျဖစ္သည္။ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းကို ေျပာျဖစ္ဖို႔ ဒီေလာက္ခက္ခဲေနဖို႔မေကာင္းဘူးလို႔ ကိုယ့္ဖာသာကိုအားေပးရင္း သူငယ္ခ်င္းမေလးဆီကို သြားျဖစ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။

ေမၾကည္ႏူးတို႔အိမ္ေရွ႕ေရာက္ခါနီးမွ မနက္ေျခာက္နာရီေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္ဆိုတာကို သတိထားျဖစ္ခဲ့သည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ဝင္ထြက္ေနၾကအိမ္မို႔ ျပႆနာေတာ့မရွိ။ ၿခံေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ႏိုးႏွင့္ေနၿပီျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမေလးကို ၿခံထဲမွာပင္ အဆင္သင့္ ေတြ႕လိုက္ရ၏။ နယ္ၿမိဳ႕ေလးဆိုေတာ့ မနက္ေစာစာထ၍ ၿခံထဲမွသစ္႐ြက္ေျခာက္မ်ားကို မီးရႈိ႕ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ေလးထိုင္ရင္း မီးရႈိ႕ေနဟန္ရွိေသာ သူမရွိရာသို႔ လွမ္းေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ မနက္ေစာေစာစီးစီး ေရာက္လာေသာေၾကာင့္ အံ့ၾသပုံမရ။ သူကပင္ ဝမ္းသာသြားဟန္ႏွင့္ လွမ္းေခၚလိုက္ေသး၏။

“ဟဲ့….သုတ၊ ဒီမွာလာၾကည့္စမ္း”

ဘာကိုမ်ား ဒီေလာက္ဝမ္းသာအားရ ျပခ်င္ေနရတာလဲလို႔ သူမအနားကို သြားၾကည့္လိုက္ေတာ့ သစ္႐ြက္ျပာေလးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူ႔အတြက္ ဘာမွမထူးဆန္းလွသည္မို႔ ဒီအတိုင္းေလးသာ ၾကည့္ေနလိုက္မိ၏။ ရည္းစားစကားေျပာမည္ဟု ဆုံးျဖတ္ကာ ေရာက္လာသူမို႔ ကိုယ့္ရင္ခုန္သံႏွင့္ကိုယ္ ဘာကိုမွ စိတ္ဝင္စားျခင္းမရွိတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သစ္႐ြက္ေျခာက္ေလးကို အုတ္နီခဲေပၚတင္ၿပီး မီးရႈိ႕ထားေသာေၾကာင့္ သစ္႐ြက္ပုံေလးအတိုင္း ျပာစုေလးျဖစ္ေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ဒါကို ေမၾကည္ႏူးက အထူးအဆန္းလုပ္ကာ ေခၚျပေနျခင္းျဖစ္၏။ သူ႔ဆီက ဘယ္လိုတုန႔္ျပန္မႈမ်ိဳးကို ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္မသိ။ ေအးစက္စက္ႏွင့္ ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိေသာ သူ႔ကို ေမၾကည္ႏူးက စိတ္ေကာက္သြားသည္။ သူမ၏ထုံးစံအတိုင္း ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုခြၽန္ရင္း ပြစိပြစိလုပ္ေနသည္။ ခ်စ္ရေသာ သူငယ္ခ်င္းမေလး၏ ပုံစံကို အလြတ္ရေနၿပီမို႔ အျမန္ေခ်ာ့လိုက္ရ၏။

“နင္ကလည္းဟာ ျပာသစ္႐ြက္ေလးက ဘာမ်ားထူးဆန္းလို႔လဲ….။ ဒီ့ထက္ထူးဆန္းတာတစ္ခု နင့္ကို ေျပာျပမလို႔ ငါေစာေစာစီးစီး လာခဲ့တာဟ”

ကိုယ္က ကိုယ့္အႀကံႏွင့္ကိုယ္ဆိုေတာ့ စကားလမ္းေၾကာင္းလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ငတိမေလးက စိတ္ေကာက္မေျပေသး။ သူမ၏ ႏႈတ္သီးခြၽန္ခြၽန္ေလး ေထာ္ေနေသးသည္ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ စိတ္ေကာက္မေျပေသးေၾကာင္း သိႏိုင္သည္။

“ငါ…နင့္ကို ေျပာစရာရွိလို႔ လာခဲ့တာဟ”

“မေျပာနဲ႔”

ေမၾကည္ႏူးက မေျပာနဲ႔လို႔ တားျမစ္ေသာ္လည္း ကိုယ္ကေျပာခ်င္ေနမိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း နဂိုကတည္းကမွ ဖြင့္ေျပာဖို႔ရာ မနည္းအားတင္းလာရသည္မို႔ ဘုန္းသုတ ႏႈတ္ဖ်ားမွ စကားလုံးမ်ားက ေပၚထြက္မလာခဲ့။ ေမၾကည္ႏူးက မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ေသာအခါ သူမကို အေပၚစီးကေန အုပ္မိုးထားသလိုျဖစ္ေနေသာ ဘုန္းသုတႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အနီးကပ္ ျဖစ္ေန၏။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ ပင္ကိုယ္သဘာဝအလွကို အိပ္ရာမွႏိုးထစအခ်ိန္တြင္ ေတြ႕ျမင္ႏိုင္သည္ဆိုလား… စာအုပ္တစ္ခုထဲတြင္ ဖတ္ဖူးသည္ထင္၏။ ေမၾကည္ႏူး လွပါသည္။ ရွမ္းႀကိဳက္၍ ႏြားေခ်ာျခင္း မဟုတ္ရပါ။

႐ြယ္တူတန္းတူ ေယာက်္ားေလးမ်ား၏ ႏႈတ္ဖ်ားတြင္ ေမၾကည္ႏူးဆိုသည့္ အမည္နာမ လႈပ္ရွားဖူးပြင့္လာခဲ့ရသည္မွာ တျမန္မႏွစ္ကပင္ျဖစ္၏။ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘဝထဲကပင္ တူယွဥ္တြဲကာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ေသာ သုတ၏ႏွလုံးသား ကိုပင္ စိုးမိုးသြားခဲ့ၿပီ မဟုတ္တုံေလာ။ အသားျဖဴျဖဴ ၊ ေသးညႇက္ညႇက္ ေကာင္မေလးကေန ဖြံ႕ထြားကားစြင့္ေသာ အလွတရားတို႔ ေဝလွ်ံလာသည္ကို မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ပင္ မ်က္လွည့္ျပလိုက္သလို ေတြ႕ျမင္ေနရျခင္းျဖစ္၏။ အနီးကပ္ျမင္ေတြ႕ေနရေသာေၾကာင့္ ပါးျပင္ႏုႏုေပၚရွိ စိမ္းဖန႔္ဖန႔္ေသြးေၾကာမွ်င္ကေလးမ်ားက ျမစ္က်ိဳးအင္း ေျမပုံေလးမ်ားပမာ ျဖဴဝင္းေသာ အသားအရည္ေပၚတြင္ တည္ရွိေနၾကသည္။ ကပိုကယိုေလး ဝဲက်ေနေသာ ဆံႏြယ္စ ေခြလိပ္လိပ္ကေလးမ်ားက နဖူးျပင္ကို ကန႔္လန႔္ကာခ်ထားသလို တည္ရွိေနၾက၏။ နီေစြးေစြး ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကေတာ့ ေပါက္ကြဲရန္တာစူေနေသာ မီးေတာင္ေပါက္စေလးလို တည္ရွိေနသည္။

ခ်စ္သည္…။ သူမ၏ အမူအယာ…၊ သူမ၏…. ဟန္ပန္သြင္ျပင္…၊ သူမ၏ စကားသံခ်ိဳ….၊ သူမႏွင့္ ပတ္သက္သမွ် အရာအားလုံးကို သူခ်စ္သည္။ သူမႏွင့္ တြဲဖက္ေပါင္းစည္းေနေသာ မနက္ခင္းေလးကိုလည္း သူခ်စ္ပါသည္။ သူမႏွင့္ ယွဥ္တြဲေနေသာ မီးေတာက္ကေလးမ်ားကိုလည္း သူခ်စ္သည္။ သူမႏွင့္အတူ တည္ရွိေနေသာ မီးခိုးေငြ႕ေလးမ်ားကအစ ခ်စ္စရာေကာင္းသည္လို႔ သုတ ထင္ေနမိသည္မွာ အခ်စ္၏ဖမ္းစာႏိုင္မႈေပေလာ…။

“နင့္ကိုငါ…”

“အိမ္သာသြားတက္လိုက္ဦးမယ္ဟာ… ေနာက္မွေျပာ”

စကားသံႏွစ္ခုက တစ္ဆက္ထဲေပၚထြက္လာျခင္းပင္။ ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းကို ဖြင့္ဟေျပာဆိုရန္အတြက္ သည္မွ် ခက္ခဲသည္တဲ့လား။ သူငယ္ခ်င္းမေလး၏အေၾကာင္းကို သိေနေသာေၾကာင့္ အတင္းအၾကပ္ မတားျမစ္ျဖစ္ေတာ့။ အိမ္သာေရွ႕လိုက္ၿပီးေတာ့ ရည္စားစကားေျပာရေအာင္ကလည္း လူၾကားလို႔မေကာင္း။ စကတည္းက ယဥ္သကို ဆိုတာလိုမ်ိဳး ျဖစ္ေနၿပီထင္သည္။

“အဲဒါဆိုလည္း… ငါျပန္ေတာ့မယ္ဟာ…. ေနာက္မွေျပာေတာ့မယ္”

“ေအး…. ငါလည္းေျပးေတာ့မယ္၊ ကိစၥက ထိပ္ဝကို ေရာက္ေနၿပီ”

ကဲ…. ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ႐ိုမန႔္တစ္မဆန္လိုက္ပါသလဲ။ ေျပာၿပီးေျပးထြက္သြားေသာ ေကာင္မေလးကို ရပ္ေငးေနလိုက္ၿပီး အိမ္ထဲဝင္သြားလို႔ ျမင္ကြင္းကေပ်ာက္သြားေတာ့မွ သူ လွည့္ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ ၿခံဝင္းထဲမွအထြက္ ေဈးကျပန္လာေသာ အန္တီေမႏွင့္ လမ္းေပၚမွာဆုံသည္။

“ဟဲ့ေကာင္ေလး….. ျပန္ေတာ့မလို႔လား….။ ငါ ေဈးက မုန႔္ဟင္းခါးဝယ္လာတယ္…. တစ္ခါထဲဝင္စားသြားေလ…။ ဘာမွမစားရေသးဘူးမဟုတ္လား”

မိခင္လိုျဖစ္ေနေသာ အန္တီေမက ေစတနာေကာင္းစြာ ဖိတ္ေခၚေနျပန္၏။ ဒီကေကာင္က သူ႔သမီးကို ေစာေစာစီးစီး ဖြန္လာေၾကာင္သည္ဆိုတာကိုသိရင္ ဘယ္လိုေနမည္မသိ။

“မစားေတာ့ဘူး အန္တီ…။ လဖက္ရည္ဆိုင္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ခ်ိန္းထားလို႔ ထြက္လာရင္းကေန ၿခံထဲမွာ ေမၾကည္ႏူးကိုေတြ႕လို႔ ခဏဝင္စကားေျပာတာ”

မုသားမပါ လကၤာမေခ်ာဆိုတာလို မွန္ေသာသစၥာစကားကို ေျပာခြင့္မရဘဲ လိမ္ညာလိုက္ရသည္။

“ေအး…သြား…သြား….။ ဒါနဲ႔ မင္းတို႔ေတြ ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့မယ္ေနာ္….။ အိမ္ကဟာမေလးကေတာ့ အဆင္မွေျပပါ့မလား မသိဘူးေဟ့”

အန္တီေမ့ကို ပူစရာမရွိပူရန္ေကာဟု ေျပာလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း မေျပာျဖစ္ခဲ့။ သူလည္း စိတ္မပူဘူးလားဆိုေတာ့ ပူပါသည္။ သူ႔အတြက္ေတာ့ မဟုတ္။ ခ်စ္ရသူေလးအတြက္သာ….။ လူဆိုတဲ့အမ်ိဳးကလည္း ခက္သားလား။ မေျဖႏိုင္သူေတြက က်ရႈံးမွာကို ပူပင္သည္။ ေျဖႏိုင္သူမ်ားက အမွတ္မေကာင္း၊ ဒီမထြက္မွာကို ပူပန္သည္။ အခု…. သူ စိတ္ပူမိေနသည္က ေမၾကည္ႏူး က်ရႈံးမွာကို စိတ္ပူေနတာမ်ိဳးမဟုတ္။ အမွတ္မေကာင္းမွာကို ပူပင္ေနမိျခင္း မ်ိဳးသာျဖစ္၏။ အန္တီေမလည္း သူ႔လိုဘဲျဖစ္သည္ဆိုတာကို သိေနသည္။

အန္တီေမကေတာ့ မိခင္ျဖစ္ေနလို႔ သူ႔သမီးေလး MC မရမွာ စိတ္ပူေနျခင္းမ်ိဳးျဖစ္၏။ သူကေတာ့ ေမၾကည္ႏူးႏွင့္အတူ ေဆးေက်ာင္းမတက္ရမွာကို စိုးရိမ္ပူပန္ေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ အခ်စ္သည္ လူကို ပူပင္ေစတတ္သည္တဲ့လား…..။

ဘုန္းသုတဆိုတာ ေမၾကည္ႏူးငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေပါင္းလာေသာ သူငယ္ခ်င္းေလးျဖစ္သည္။ ကေလးဘဝကတည္းက အတူတူ ႀကီးျပင္းလာၾကသူမ်ားမို႔ ဒီေကာင္ ဘာျဖစ္ေနသည္ဆိုတာကို သူမ သိေနသည္။ ႐ြယ္တူ ေယာက်္ားေလးမ်ား၏ စိတ္ဝင္စားမႈမ်ားကို ႀကဳံေတြ႕ေနၾကျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘုန္းသုတတစ္ေယာက္ သူမအေပၚတြင္ မ႐ိုးမသားစိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚေနသည္ဆိုတာကို မိန္းကေလးတို႔၏ သဘာဝခံစားခ်က္အရ ေမၾကည္ႏူး မသိဘဲေနမည္တဲ့လား။ ခက္တာက သူမအေနႏွင့္ သုတကို ဘယ္လိုမွ စိတ္မလႈပ္ရွားျခင္းပင္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္လို၊ ေမာင္ႏွစ္မတစ္ေယာက္လိုသာ သေဘာထားသည္။

သုတ ဖြင့္ေျပာလာမည္ကိုပင္ စိုးရိမ္ေနမိသလို ျဖစ္ေနမိသည္။ ဒီအတိုင္းေလး ေနသြားတာကမွ ေကာင္းလိမ့္ဦးမည္။ သူသာ ဖြင့္ေျပာလာပါက အေျခအေနေတြက ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္သည္။ သုတက ဖြင့္ေျပာလာသည္ဆိုပါစို႔……..။ သူမသာ ျငင္းလိုက္လွ်င္ ဘာေတြျဖစ္လာမည္လဲ။ ဒီေကာင္ အသည္းေတြဘာေတြကြဲ… အရက္ေတြေသာက္…. စိတ္မခိုင္ပါက ဘဝတစ္ခုလုံး နစ္မြန္းသြားႏိုင္သည္ထင္၏။

ဟုတ္သည္ေလ။ ေမၾကည္ႏူး ၾကည့္ဖူး၊ ဖတ္ဖူးေသာ ျမန္မာဗြီဒီယိုႏွင့္ ဝတၳဳစာအုပ္မ်ားထဲတြင္ ေယာက်္ားေလးမ်ား အသည္းကြဲပါက ထိုကဲ့သို႔ ျဖစ္တတ္ၾကသည္ မဟုတ္ပါလား။ သူမအေနႏွင့္ သုတကို ထိုကဲ့သို႔မျဖစ္ေစလိုပါ။ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ရင္မခုန္မိေသာ္လည္း ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ သံေယာဇဥ္ျဖင့္ စာနာမိပါသည္။

ဟိုတစ္ေန႔ကလည္း ေစာေစာစီးစီး အိမ္ကိုေရာက္လာသည္။ ေျပာစရာရွိလို႔တဲ့။ ႐ုတ္တရက္ ဖြင့္ေျပာလိုက္ေလမလားဟု စိတ္ထဲမွ ဘုရားတေနရသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ ဘုန္းသုတဆိုတဲ့ေကာင္က မပြင့္မလင္းႏွင့္ အုံပုန္းျဖစ္ေနေပလို႔သာ။ ဖြင့္ေျပာခါနီးၾကမွ အိမ္သာတက္ခ်င္သည္ဆိုကာ ေရွာင္ထြက္လာရသည္။ အိမ္သာေရွ႕ထိ လိုက္မလာတာ ေတာ္ေသး၏။ ေျပာလို႔ရတာ မဟုတ္။ သူက ဒီအိမ္မွာ ဝင္ခ်င္သလိုဝင္ ထြက္ခ်င္သလိုထြက္ဆိုသည့္ အခြင့္အေရးကို ရရွိထားသူ မဟုတ္လား။

တကယ္တမ္းမွာေတာ့ ဘုန္းသုတလို ေကာင္ေလးမ်ိဳးက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ စိတ္ကူး ယဥ္ခ်င္စရာေကာင္းပါသည္။ ရည္မြန္ေဖာ္ေ႐ြတတ္ေသာ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ သပ္ရပ္သားနားေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ေမၾကည္ႏူး၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားဆိုလွ်င္ ဘုန္းသုတကို စိတ္ကူးယဥ္ေနၾကသူေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါသည္။ သုတက ပညာေရးတြင္လည္း ထူးခြၽန္လွသူမို႔ ေက်ာင္းတြင္ နာမည္ႀကီးစာရင္းဝင္ ျဖစ္ေနျပန္သည္။

ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေဇာ္ ဆိုေသာ သူငယ္ခ်င္းမေလးတစ္ေယာက္ဆိုလွ်င္ ဘုန္းသုတကို သိသိသာသာႀကီး ေကြၽျပေနတာျဖစ္သည္။ ျဖစ္ႏိုင္မည္ဆိုပါလွ်င္ သုတကို တစ္ေယာက္ေယာက္ႏွင့္ အဆင္ေျပသြားေစခ်င္သည္။ ေမၾကည္ႏူးအလွက ဝင္းဖန႔္ေသာ အလွဟု ဆိုရပါလွ်င္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေဇာ္အလွက လန္းစြင့္ေသာအလွဟု ဆိုရမည္ထင္သည္။

ေမၾကည္ႏူးအေနႏွင့္က ဘုန္းသုတကိုမွမဟုတ္ ဘယ္သူ႔အေပၚကိုမွ ရင္ခုန္ျခင္းမရွိေသးတာမ်ိဳးျဖစ္သည္။ အ႐ြယ္ေရာက္စျပဳေနေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္လႈပ္ရွားမိသည္မ်ား ရွိသည္ဆိုတာကိုေတာ့ ဝန္ခံပါသည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္လႈပ္ရွားျခင္းသည္ အခ်စ္မဟုတ္ဟု ေမၾကည္ႏူး ယူဆသည္။ အခ်စ္ဆိုတာ ဘယ္လိုခံစားမႈမ်ိဳးမ်ားလဲကြယ္။ အခ်စ္သည္ ၾကည္ႏူးစရာေပလား၊ အခ်စ္သည္ ေၾကကြဲစရာေပလား၊ အခ်စ္သည္ ေလျပည္ေလညင္းေပလား၊ အခ်စ္သည္ မုန္တိုင္းၾကမ္းၾကမ္းေပလား သိခ်င္စမ္းပါဘိေတာ့။

ေမၾကည္ႏူးကိုခ်စ္သည္ ဆိုသူမ်ားအတြက္ကေရာ… အခ်စ္သည္ မည္သို႔ေသာ သ႑န္ရွိေနသည္လဲ။ ဘာမွ မစဥ္းစားတာဘဲေကာင္းလိမ့္မည္။ ကိုယ္မသိေသာအရာကို ေရာ္ရမ္းမွန္းဆေနရသည္က စိတ္ပင္ပန္းစရာေကာင္းသည္ဟုထင္၏။ ကိုယ့္ဘဝေရွ႕ေရးအတြက္ စဥ္းစားေနတာကမွ ေကာင္းလိမ့္ဦးမည္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အခ်စ္မရွိေသးေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔သာ ေနထိုင္သြားလိုပါသည္။ တခ်ိန္ခ်ိန္ၾကရင္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုသည္ကို ျမည္းစမ္းခြင့္ရပါလိမ့္မည္။ သူမႏွင့္ပတ္သက္၍ ဘုန္းသုတကိုေတာ့ ဘာမွမခံစားေစခ်င္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းေလးကို စိတ္ဒုကၡကင္းေဝးေစခ်င္ပါသည္။

…………………………………………………….

❤️အခန္း ( ၂ )❤️

ၿမိဳ႕ေလး၏ တစ္ခုထဲေသာ ဆြတ္ပ်ံလြမ္းေမာဖြယ္ျဖစ္သည့္ လြမ္းေစတီေတာင္ကုန္းေပၚတြင္ ေလတျဖဴးျဖဴး တိုက္ခတ္လွ်က္ရွိေနသည္။ ကိုးေတာင္ျပည့္ေစတီေတာ္ေလးဆီမွ ေပၚထြက္လွ်က္ရွိေသာ ဆည္းလည္းသံေလးမ်ားကလည္း တခြၽင္ခြၽင္ႏွင့္ ေလတိုက္တိုင္း ျမည္ဟည္းေနေလ၏။ ေစတီေတာ္ရင္ျပင္ရွိ တစ္ခုေသာ ခုံတန္းလ်ားေလးတြင္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ထိုင္ရက္ရွိေနၿပီး သူမ၏ နေဘးတြင္ေတာ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ရပ္လွ်က္ရွိေနေလသည္။ ဘုန္းသုတႏွင့္ ေမၾကည္ႏူးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ပင္ျဖစ္၏။

လြမ္းေစတီဘုရားကုန္းေတာ္ေပၚသို႔ လာခဲ့ရန္ ေမၾကည္ႏူးက ခ်ိန္းဆိုကတည္းက သုတ ရင္ေတြအရမ္းခုန္ေနသည္။ မည္သို႔ေသာစကားမ်ိဳး ၾကားရမည္နည္းဟူ၍ သိလိုစိတ္တို႔ကလည္း ရင္ထဲတြင္ ကလိကလိ ျဖစ္ေနၾက၏။ အခုအခ်ိန္အထိ ေမၾကည္ႏူးကို ခ်စ္ပါသည္ဟု ဖြင့္မေျပာရေသးေသာေၾကာင့္ အေျဖေပးရန္ ခ်ိန္းဆိုျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္တာကို သူသိပါသည္။ အၿမဲတမ္း ေတြ႕ဆုံေနရသူျခင္း တကူးတက ခ်ိန္းၿပီးေျပာသည္ဆိုကတည္းက အေလးအနက္ ျဖစ္ေစလိုျခင္းဟု သူ နားလည္ထားသည္။

ဘုရား… ဘုရား… ေမၾကည္ႏူးတစ္ေယာက္ ခ်စ္သူေတြဘာေတြ ရသြားတာမ်ားလား။ ဖြဟဲ့…. လြဲပါေစ… ဖယ္ပါေစ…။

ကိုယ့္ အေတြးနဲ႔ကိုယ္ တိုင္ပတ္ေနျပန္သည္။ တကယ္တမ္း ျဖစ္လာခဲ့မည္ဆိုရင္ေရာ…။ စိတ္ကူးၾကည့္႐ုံနဲ႔ေတာင္ သူ.. အခါခါ ေသဆုံးေနမိသည္။ ျဖစ္ေတာ့လည္း မျဖစ္ႏိုင္ဟု ေျဖေတြး ေတြးလိုက္မိျပန္သည္။ ဒီၿမိဳ႕ေသးေသးေလးမွာ သူ မသိဘဲ ေမၾကည္ႏူး ရည္းစာရသြားဖို႔ဆိုတာ တကယ္တမ္းမွာလည္း မျဖစ္ႏိုင္ေပ။ စိတ္ကိုက ေတြးပူေနမိျခင္းျဖစ္၏။

“သုတ….”

ေမၾကည္ႏူး တစ္ခုခုကိုေျပာဖို႔ အားယူေနပုံရသည္။ သူ႔နာမည္ကိုေခၚၿပီး ဟိုးအေဝးသို႔ ေငးၾကည့္ေနျပန္သည္။

“ႏူႏူး… နင္ဘာေျပာခ်င္လို႔လဲ… နင့္မွာ ဘာျပႆနာရွိေနလို႔လဲဟင္၊ ငါ.. ဘာကူညီေပးရမလဲ”

ခ်စ္ရသူေလးကို ၾကင္နာႏူးညံ့စြာ ေမးခြန္းထုတ္လိုက္မိသည္။ ပုံမွန္အားျဖင့္ဆိုလွ်င္ေတာ့ သုတ အေနႏွင့္ သူမကို နင္တလုံးငါတစ္လုံးသာ ေျပာဆိုတတ္ေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ ႏူႏူးဟု ခ်စ္စႏိုးေခၚဆိုတတ္သည္။ သူမ၏ နာမည္ျဖစ္ေသာ ေမၾကည္ႏူးကို ႏူးႏူးဟု ေခၚရာမွ ႏူႏူးျဖစ္သြားျခင္းပင္ျဖစ္၏။ ဒီေကာင္မေလးကို ႏူႏူးဟု ေခၚတတ္သူဆိုလို႔ သူႏွင့္ အန္တီေမ ႏွစ္ေယာက္သာရွိသည္။

“နင္ကူညီမွျဖစ္မွာ….”

ကူညီခ်င္ပါသည္ဆိုမွ နင္ကူညီမွျဖစ္မွာ လုပ္ေနျပန္သည္။ ဒီေကာင္မေလးက တစ္ခါတစ္ခါ အသည္းယားဖို႔ ေကာင္းသည္။ ရင္ဘတ္အတြင္းထဲမွာရွိေနေသာ အသည္းက ယားက်ိက်ိျဖစ္ေနျခင္းမ်ိဳးေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။

“ငါ… ေဆးေက်ာင္းမတက္ခ်င္ဘူးဟာ…။ အဲဒါ.. နင္ ေမေမ့ကိုေျပာေပး”

“ဘာ…”

ကိုယ့္နားကိုယ္ေတာင္ မယုံၾကည္ခ်င္ ျဖစ္သြားသည္။ ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာ အကူအညီေတာင္းျခင္းမ်ိဳးႏွင့္ သူမက အံ့ၾသေအာင္ တမင္လုပ္ေနသည္လား။ ေမၾကည္ႏူးကို ေသခ်ာအကဲခတ္မိေတာ့လည္း မ်က္ႏွာေလးက ေလးနက္တည္ၿငိမ္ေနျပန္သည္။ သူ.. နားၾကားလြဲျခင္းမဟုတ္ ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။ ဒါဆို ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ….။ သူ နားမလည္ႏိုင္ ျဖစ္ေနမိသည္။

“ဟုတ္တယ္ဟ….. အစကေတာ့ နင္တို႔ေဆးေက်ာင္းတက္ရင္ ငါတစ္ေယာက္ထဲ ဘက္ပဲ့က်န္ေနမွာကို စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ငါအရမ္းႀကိဳးစားခဲ့တာ”

အခုၾကေတာ့ေရာ… အခုၾကေတာ့ နင္ကိုယ္တိုင္က ဘက္ပဲ့က်န္ေနခဲ့ဖို႔ လုပ္ေနတာမဟုတ္လား..။ စိတ္ထဲမွာဘဲ ေျပာေနမိျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ေမးခြန္းမ်ားစြာက ႏႈတ္ခမ္းဝမွာတင္ တစ္ဆို႔ေနၾက၏။ အံ့ၾသစိတ္ကလည္း အခုထိမေျပေသး။

“ငါ… ဆရာဝန္မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ဝါသနာလည္း မပါဘူး။ နင္စဥ္းစားၾကည့္ေလဟာ…. ငါ.. ဆရာဝန္ျဖစ္ပါၿပီတဲ့၊ စိတ္မပါဘဲသင္ထားတဲ့ ပညာေတြနဲ႔ လူနာေတြကို စိတ္ဝင္စားမႈမရွိစြာ ကုသေပးေနရမွာဟ…။ လူ႐ိုေသရွင္႐ိုေသ ဆရာဝန္ဘြဲ႕ကို ရေအာင္ယူထားၿပီး တျခားနည္းလမ္းမ်ိဳးနဲ႔လည္း ငါမရပ္တည္ခ်င္ဘူး။ ငါ့စိတ္ကို နင္သိပါတယ္”

ငါ့စိတ္ကို နင္သိပါတယ္တဲ့လား ေကာင္မေလးရယ္။ တကယ္ေတာ့ ငါဆိုတဲ့ေကာင္က ဘာကိုမွမသိတဲ့ ေကာင္စားမ်ိဳးရယ္ပါ။ အခုေတာင္ နားမလည္ႏိုင္ ျဖစ္ေနတာကိုဘဲ ၾကည့္ေလ။

“မဟုတ္ေသးပါဘူးဟာ”

ကိုယ့္ပါးစပ္က ထြက္သြားေသာ စကားတစ္ခြန္း ျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုယ္တိုင္ေျပာလိုက္တာမွ ဟုတ္ပါေလစဟု ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ေနမိျပန္သည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူေျပာသင့္သည္က အက်ိဳးသင့္အေၾကာင္းသင့္ႏွင့္ သူမ ေဆးေက်ာင္းတက္ရန္ ေျပာဆိုဆြဲေဆာင္သင့္သည္။ သူမႏွင့္ပတ္သက္လာလွ်င္ သူ႔ႏႈတ္ဖ်ားက အလိုလို တိတ္ဆိတ္ေနတတ္တာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။

“ငါ… ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီးၿပီဟ….။ ငါက ဝါသနာမပါဘဲ ဂုဏ္သိကၡာတစ္ခုထဲအတြက္ ေနရာဝင္ယူလိုက္တယ္ဆိုပါစို႔…..။ တကယ္ ဝါသနာပါၿပီး တကယ္ ေပးဆပ္လိုသူတစ္ေယာက္အတြက္ တစ္ေနရာ နစ္နာမသြားဘူးလား…..။ နင့္လို ကိုယ္တိုင္က ဝါသနာပါၿပီး ႀကိဳးစားလိုတဲ့ သူတစ္ေယာက္ဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ့ဟာ….။ ငါက ေဆးပညာကိုေရာ ကုသဖို႔ကိုေရာ လုံးဝကိုဝါသနာမပါတာဟ…။ ေဖေဖက ဘာျပႆနာမွမရွိဘူး။ ခက္ေနတာက ေမေမ။ ေမေမက ငါ့ကို ဆရာဝန္မ အရမ္းျဖစ္ေစခ်င္ေနတာ…။ ငါ.. ေမေမ့ကို ဘယ္လိုေျပာရမလဲ”

အခု ငါ့ကိုေျပာသလို သြားေျပာလိုက္ေပါ့ဟလို႔ ေျပာလိုက္ခ်င္သည္။ ထုံးစံအတိုင္း စကားလုံးမ်ားက ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွာတင္ တစ္ဆို႔ေနၾကျပန္သည္။ သူမ ေငးေမာေနရာ အေဝးရွိ ေတာင္တန္းမ်ားသို႔ လိုက္လံေငးေမာ ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ေတာင္မ်ားက ေျမသားလႈိင္းလုံးမ်ားသဖြယ္ တလိပ္လိပ္ ခုံးႂကြေနၾက၏။ ေတာင္တန္းမ်ားၾကားမွ တိမ္သားစိုင္မ်ားက ေလႏွင့္အတူ ေမ်ာလြင့္ေနၾကသည္။ ေတာင္မ်ားကပင္ ပို၍ျမင့္ေနသေယာင္။

တစ္ခါတစ္ရံတြင္ တိမ္သည္ ေတာင္ထက္နိမ့္ပါးေနတတ္သည္ဆိုေသာ အေတြးက မဆီမဆိုင္ စိတ္ထဲကို ဝင္ေရာက္လာသည္။ ကိုးေတာင္ျပည့္ေစတီေတာ္ဆီမွ ဆည္းလည္းသံေလးမ်ားက သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ ဆက္လက္ျမည္ဟည္းေနေသာ္လည္း စိတ္ထဲတြင္ ေစာေစာကလို ၾကည္ႏူးမႈမ်ိဳး ျဖစ္ေပၚမေနျပန္ေတာ့။ ကမာၻႀကီးသည္ စိတ္ခံစားမႈအေပၚ လိုက္၍ လွလိုက္မလွလိုက္ ျဖစ္ေနတတ္သည္တဲ့လား။ ေက်ာင္းတက္ရေသာအခါတြင္ ေမၾကည္ႏူးႏွင့္အတူ တြဲခြင့္မရေတာ့ေပ။

အန္တီေမ ဘယ္ေလာက္ပင္ တားတား သူမက ေခါင္းမာစြာႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္ကိုသာ ေ႐ြးခ်ယ္တက္ေရာက္ခဲ့သည္။ ျမတ္ႏိုးေဇာ္ကေတာ့ ေဆးေက်ာင္းတက္ခြင့္ရေသာေၾကာင့္ သူႏွင့္အတူ တစ္ေက်ာင္းထဲ၊ တစ္ခန္းထဲမွာ ေတြ႕ခြင့္ရေနသည္။ သူတို႔ၿမိဳ႕ေလးမွ ေဆးေက်ာင္းတက္ခြင့္ရသူ ေလးဦးသာရွိေသာေၾကာင့္ ေမၾကည္ႏူး ပါမလာေတာ့ သူတို႔သုံးေယာက္က တတြဲတြဲျဖစ္သြားရသည္။ သူတို႔ႏွင့္ အထက္တန္းေက်ာင္းမတူေသာ တစ္ၿမိဳ႕ထဲသားေန ဝင္းလြင္ဆိုေသာ တ႐ုတ္ေလးတစ္ေယာက္ပါ ပါလာျခင္းျဖစ္သည္။

ဘုန္းသုတႏွင့္ ျမတ္ႏိုးေဇာ္က စတိတ္ေက်ာင္းမွာကတည္းက အတူတူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပိုၿပီးရင္းသလို ျဖစ္သြားရသည္။ ျမတ္ႏိုးေဇာ္ သူ႔ကို ေႂကြေနတယ္ဆိုတာကိုလည္း သုတ သိပါသည္။ မိန္းကေလးမို႔ ဖြင့္မေျပာသာေသာ္လည္း သူမ၏ အမူအယာေတြက သိသာပါသည္။ တစ္ၿမိဳ႕ထဲ အတူေနစဥ္က ဒီမွ်ေလာက္ ရင္းႏွီးမႈမရွိေသာ္လည္း အေတာ္အသင့္ေတာ့ ရင္းႏွီးမႈရွိခဲ့သည္မို႔ တစ္ၿမိဳ႕တစ္႐ြာမွာ ပညာလာေရာက္ ဆည္းပူးရေသာအခါတြင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ရင္းႏွီးမႈပိုလာသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္။

သုတ၏စိတ္ေတြက ေမၾကည္ႏူးထံတြင္သာ ရွိေနဆဲျဖစ္သည္။ ေဆးေက်ာင္းႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္ကို ေခ်ာင္းေပါက္ေအာင္ ကူးလူးသြားလာေနရေအာင္ကလည္း အဆင္မေျပလွ။ တခါတစ္ေလဆိုလွ်င္ ေဆးေက်ာင္းကထြက္ၿပီး ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္သို႔ ေျပာင္းတက္ခ်င္စိတ္ပင္ေပါက္မိသည္။ စာေတြကလည္း မ်ားသလားေတာ့မေမးနဲ႔ ဆိုတာမ်ိဳးထဲက ျဖစ္ေနသည္။ ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေမၾကည္ႏူးရွိရာကိုေတာ့ တစ္ပတ္တစ္ခါေတာ့ ေရာက္ေအာင္သြားျဖစ္သည္။ ခ်စ္ရသူ၏မ်က္ႏွာေလးကို ေတြ႕ခြင့္ရ႐ုံႏွင့္ ေက်နပ္ပါသည္။

ဖြင့္ေျပာဖို႔ႀကိဳးစားတိုင္း အေၾကာင္းတစ္ခုခုေၾကာင့္ ပ်က္သြားရသည္ခ်ည္းပင္ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ဖြင့္မေျပာျဖစ္ေတာ့။ အခ်ိန္တန္လွ်င္ ဒီေကာင္မေလး ေဒါက္တာဘုန္းသုတ၏ အိမ္သူသက္ထား ျဖစ္လာမည္ဆိုတာ ေသခ်ာသည္ဟု စိတ္ထဲတြင္ ေသခ်ာေနခဲ့မိသည္။ ေမၾကည္ႏူးကိုယ္တိုင္က သူ႔ကို ျငင္းပယ္ႏိုင္သည္ဆိုတာကိုေတာ့ ဘုန္းသုတအေနႏွင့္ ေယာင္မွားလို႔ပင္ မေတြးဖူးခဲ့ေခ်။ ရန္ကုန္လိုေနရာမ်ိဳးမွာ ေဆးေက်ာင္းတက္ရဖို႔ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ရသည့္အဆင့္ေတြက သိပ္မလြယ္ကူလွ။ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို ရန္ကုန္တြင္ လာေျဖခဲ့ရသည္။ သူတို႔ၿမိဳ႕ေလးမွာဘဲ ေျဖဆိုခဲ့မည္ဆိုပါက မေကြးေဆးတကၠသိုလ္မွာသာ တက္ေရာက္ရမည္ျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းတက္ခ်င္၍ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို ဒုကၡခံကာ ရန္ကုန္သို႔တက္ေျဖခဲ့ၾကသူမ်ားထဲတြင္ ေမၾကည္ႏူးလည္း ပါဝင္ခဲ့ပါသည္။ ေဆးတကၠသိုလ္မမွီမွာကို စိုးရိမ္စိတ္ႀကီးစြာႏွင့္ အတင္းကာေရာ ႀကိဳးစားၿပီးကာမွ တကယ္တမ္းလည္းၾကေရာ မတက္ခ်င္ဘူး ျဖစ္သြားသည္။

ေမၾကည္ႏူး၏ စိတ္ကို နားလည္လွၿပီထင္ေနေသာ ဘုန္းသုတမွာ ဘယ္လိုနားလည္ရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနသည္။ အခုေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ေက်ာင္းစီ ျဖစ္ေနရသည္။ စာသင္ေနရတာေတာင္ စိတ္က မေျဖာင့္ခ်င္။ ဒီအခ်ိန္ဆို သူမ ဘာလုပ္ေနေလာက္သည္ ဆိုသည့္စိတ္က ဘုန္းသုတကို ဒုကၡေပးေနသည္။ အခ်စ္သည္ ဒုကၡျဖစ္တတ္သည္လား။

……………………………………………………

❤️အခန္း ( ၃ )❤️

အခုတေလာ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေဇာ္တစ္ေယာက္ ဘုန္းသုတကို သိပ္မကပ္ေတာ့ျပန္။ အရင္က ေဝးေလေကာင္းေလဟု သေဘာထားခဲ့မိေသာ္လည္း အခုေတာ့ ဘုန္းသုတကိုယ္တိုင္ ျမတ္ႏိုးေဇာ္ကို လိုက္ရွာေနရသည္။ အတန္းထဲတြင္ ေတြးေန၊ ေငးေန မိေသာေၾကာင့္ စာမလိုက္ႏိုင္ေပ။ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက စာေတာ္ခဲ့ေသာ သုတတစ္ေယာက္ သူ႔ေလာက္မေတာ္ေသာ ျမတ္ႏိုးေဇာ္ထံတြင္ ျပန္သင္ေနရသည္။ ေမၾကည္ႏူးဆီကိုလည္း ပုံမွန္မေရာက္ျဖစ္ေတာ့။ အခ်ိန္ရရင္ ရသလိုေတာ့ သြားျဖစ္ေနသည္။ ျမတ္ႏိုးေဇာ္ႏွင့္ေတာ့ အရင္ကထက္ ပိုၿပီးရင္းႏွီးလာခဲ့သည္။ ျမတ္ႏိုးေဇာ္ႏွင့္ ပတ္သက္မိလိမ့္မယ္လို႔ ဘုန္းသုတ ထင္မွတ္မထားခဲ့။ တကယ္ေတာ့ ကံၾကမၼာက သူ႔အတြက္ အားလုံးစီစဥ္ၿပီးသား ရွိထား ဟန္တူပါသည္။ ေမၾကည္ႏူးႏွင့္ပတ္သက္၍ အသည္းကြဲရလိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္မကူးမိခဲ့ေသာ သုတ အတြက္ ၾကမၼာဆိုးက ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။

“ဟဲ့… သုတ၊ နင့္ရဲ႕ေမၾကည္ႏူးကို ဘဲတစ္ေပြနဲ႔ ေတြ႕လိုက္တယ္”

ေျပာလာသူက ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေဇာ္ ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ သူ မယုံခဲ့။ ျမတ္ႏိုးေဇာ္မွမဟုတ္၊ တျခားသူတစ္ေယာက္ေယာက္ ျဖစ္ေနခဲ့လွ်င္လည္း သူ.. ယုံၾကည္ျဖစ္လိမ့္မည္မထင္ပါ။

“သူငယ္ခ်င္းျဖစ္မွာပါ”

ခပ္လြယ္လြယ္ေျပာလိုက္တဲ့ သူ႔စကားကို ျမတ္ႏိုးေဇာ္က သိပ္ေက်နပ္ပုံမရ။

“ဘဲႀကီးက သူ႔ထက္အသက္ႀကီးမယ့္ပုံဟ”

ထပ္ေျပာလာေသာ ျမတ္ႏိုးေဇာ္ကို သူ ဘာမွတုန႔္ျပန္ေျပာဆိုမေနေတာ့ဘဲ စာကိုသာ ကုန္းက်က္ေနလိုက္သည္။ သူ႔ဘက္က တုန႔္ျပန္မႈမရွိေသာေၾကာင့္ ျမတ္ႏိုးေဇာ္လည္း စာဘဲလုပ္ေနလိုက္ရသည္။ ဒါေတာင္ တစ္ခြန္းေတာ့ မၾကားတၾကား ေျပာလိုက္ေသးသည္။

“ငါက..ေစတနာနဲ႔လည္း ေျပာရေသးတယ္”

ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေဇာ္အေနႏွင့္ အမွန္တကယ္ ေစတနာႏွင့္ လာေျပာတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေမၾကည္ႏူးကို ယုံၾကည္မိေသာေၾကာင့္ သူမစကားကို မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ တထစ္ခ် ယူဆလိုက္မိတာျဖစ္သည္။

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဟာ”

သုတ အမွန္ပင္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္မိတာ ျဖစ္ပါသည္။ ျမတ္ႏိုး သူ႔အေပၚေကာင္းသည္ဆိုတာကို သိေနေသာေၾကာင့္ လုပ္ဇာတ္လာခင္းေနတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ သူ ယူဆမိေသာေၾကာင့္ပင္။ သူမ အထင္မွားေနျခင္းသာ ျဖစ္ႏိုင္သည္ဟု သူ ယုံၾကည္သည္။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူမရဲ႕ေစတနာကိုေတာ့ ေက်းဇူးတင္ရမည္မဟုတ္လား။

ေနာက္တစ္ေယာက္ လာေျပာတာကေတာ့ တစ္ၿမိဳ႕ထဲသား တ႐ုတ္ေလး ျဖစ္ေနသည္။ ဒီေကာင္က ရန္ကုန္တြင္ ေဆြမ်ိဳးမ်ားရွိေသာေၾကာင့္ သုတတို႔နဲ႔ သိပ္မတြဲျဖစ္ေသာ္လည္း တစ္ၿမိဳ႕ထဲသားဟူေသာ သံေယာဇဥ္ေတာ့ရွိသည္။ ေက်ာင္းမွာ တတြဲတြဲမရွိလွေသာ္လည္း ရန္ဖန္ရန္ခါဆိုသလို သုတတို႔ႏွင့္ လာေရာတတ္သည္။ ဒီေကာင္ကလည္း ေမၾကည္ႏူးကို လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႕လိုက္သည္ဟု ဆိုလာေတာ့ သုတ ရင္ထိတ္သြားခဲ့ရသည္။ ဒီေကာင္ေျပာတာက ပိုတိက်သည္။ ႐ုပ္ရွင္႐ုံထဲမွေန၍ ႏွစ္ေယာက္အတူ ထြက္လာၾကျခင္း ျဖစ္သည္တဲ့။ ထို သူက ေမၾကည္ႏူးကို ပခုံးေတာင္ ဖက္ထားလိုက္ေသးသည္ဆိုဘဲ။ ပိုၿပီးေသခ်ာေအာင္ သူသြားႏႈတ္ဆက္လိုက္ေတာ့ ေမၾကည္ႏူးက သူ႔ကို ထိုသူနဲ႔ေတာင္ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ပါေသးသတဲ့။

ၾကားရေသာ သတင္းေၾကာင့္ သုတတစ္ေယာက္ သူ႔ရင္ထဲတြင္ ဆို႔တက္လာရသည္။ မေရာက္ျဖစ္တဲ့ ဆယ့္ေလးငါးရက္အတြင္း သူမ ဒီလိုေျပာင္းလဲသြားတယ္ဆိုတာကို သူ မယုံမရဲျဖစ္မိ၏။ သူ ေရာက္ေရာက္သြားတတ္သည္ ဆိုတာကလည္း တစ္ပတ္တစ္ခါေလာက္သာဆိုေတာ့ ဘယ္တုန္းထဲက သူမ ေျပာင္းလဲေနခဲ့သည္မသိ။ သူ.. သူမကို ခ်စ္ေနသည္ဆိုတာကို ႏႈတ္ဖ်ားမွ ဖြင့္ဟမေျပာေသာ္လည္း သူမ သိေနလိမ့္မည္လို႔ သူ ယူဆထားခဲ့သည္။ သူမကလည္း သူ႔ကို ျပန္ခ်စ္လိမ့္မည္လို႔ ယုံၾကည္ေနခဲ့သည္။

အခုေတာ့ ထင္မွတ္မထားတာေတြ ျဖစ္လာသည္။ လူက တစ္ကိုယ္လုံး ပူထူေနသည္။ ၾကားရသည့္သတင္းမ်ားကို မယုံခ်င္ေသာ္လည္း ေျပာသူက ေသခ်ာေပါက္လာေျပာေနျခင္း ျဖစ္ေနျပန္သည္။ တ႐ုတ္ေလးအေနႏွင့္ သူ႔ကို လုပ္ႀကံေျပာဆိုစရာ အေၾကာင္းမရွိေသာေၾကာင့္ ယုံရမလို ျဖစ္ေနသည္။ ေမၾကည္ႏူးႏွင့္ ေတြ႕ရရင္ေတာ့ ဘာဆိုတာ သဲသဲကြဲကြဲ သိရလိမ့္မည္။ ေမၾကည္ႏူးကိုယ္တိုင္က ဟုတ္သည္လို႔ ဆိုလာပါလွ်င္ သူ…. ခံႏိုင္ရည္ရွိႏိုင္ပါမည္လား။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေမၾကည္ႏူးနဲ႔ေတာ့ ေတြ႕ရမွျဖစ္မည္။

စဥ္းစားမေနေတာ့ဘဲ ေမၾကည္ႏူးရွိရာ ကြန္ပ်ဴတာ တကၠသိုလ္သို႔ ထထြက္လာလိုက္၏။ ခါတိုင္းလို ေခြၽတာေရးလုပ္ၿပီး ဘတ္(စ္)ကား တိုးစီးမေနႏိုင္ေတာ့….။ တကၠစီတစ္စီး ငွားစီးလာလိုက္သည္။ ဒါေတာင္ တကၠစီဆရာက ေမာင္းတာေႏွးလြန္းသည္လို႔ ထင္မိ၏။ အေရးထဲၾကမွ လမ္းေတြကလည္း ပိတ္ေနျပန္သည္။ ျဖစ္ႏိုင္မည္ဆိုပါလွ်င္ ဒီေနရာမွေန၍ ခ်က္ျခင္းကိုယ္ေပ်ာက္သြားၿပီး ေမၾကည္ႏူးေရွ႕တြင္ ဘြားကနဲ ခ်က္ျခင္းသြားေပၚလိုက္ခ်င္သည္။

“ဟုတ္တယ္… သူ႔နာမည္က ကိုညီတဲ့…။ နင္ဘာသိခ်င္ေသးလဲ သုတ”

ေမၾကည္ႏူးစကားသံက ဒီမွ်ေလာက္ နားခါးေစလိမ့္မယ္လို႔ ထင္မထားမိခဲ့ဖူးေခ်။ သူ ေသြးဆူေနသေလာက္ ေမၾကည္ႏူးက ေသြးေအးလြန္းလွသည္။ သူ႔အေနႏွင့္ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ရင္ဆိုင္ေနရေပမယ္ ေမၾကည္ႏူးကေတာ့ ဒီလိုျဖစ္လာႏိုင္သည္ဆိုတာကို ႀကိဳတင္ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ပုံရသည္။

“အခ်စ္ဆိုတာကို ဖန္တီးယူလို႔ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ငါ့ရဲ႕ေ႐ြးခ်ယ္မႈဟာ နင္ဘဲျဖစ္မွာပါ…။ နင္ငါ့ကို ခ်စ္ေနတယ္ဆိုတာကို ဟိုးအရင္ထဲက ငါသိပါတယ္ဟာ…။ ဒါေပမယ့္ ငါ.. နင့္ကို ခ်စ္သူတစ္ေယာက္လို ခ်စ္လို႔မရခဲ့ဘူးဟ….။ ငါ့ေၾကာင့္ နင္ စိတ္ဆင္းရဲရမွာကိုလည္း ငါမျမင္ခ်င္ဘူး….။ အခုေတာ့ ငါ့မွာ ခ်စ္ရမယ့္သူ ရွိလာၿပီေလ…။ ငါရင္မဆိုင္ခ်င္တဲ့ အေျခအေနေတြကို ရင္ဆိုင္ရဖို႔ ျဖစ္လာမယ္ဆိုတာ ငါႀကိဳတင္ေတြးထားၿပီးသားပါ”

ေမၾကည္ႏူးေျပာေနေသာ စကားလုံးမ်ားကို သူ သဲကြဲစြာ မၾကားမိေတာ့။ ရင္ဘတ္ေတြ ေအာင့္တက္လာသည္။ ေဒါသျဖစ္ေနမိေသာ စိတ္မ်ားက ဝမ္းနည္းျခင္းဘက္သို႔ ေျပာင္းလဲကုန္ၾကသည္ထင္၏။ မ်က္ဝန္းမွ ရစ္ဝဲတက္လာေသာ မ်က္ရည္စမ်ားကို စီးက်မလာေစရန္ မ်က္ေတာင္ကို ပုတ္ခတ္လိုက္မိသည္။ မ်က္ရည္က်ရမည္ဆိုရင္ေတာင္မွ သူမေရွ႕တြင္ မျဖစ္ခ်င္ပါ။ ဘဝမွာ တစ္ခါသာ လင္းလက္ဖူးေသာ ၾကယ္စင္ေလးက ေကြၽက်သြားခဲ့ရေလၿပီ။

ေမၾကည္ႏူးေရွ႕ကေန ဘယ္လိုထြက္ေျပး လြတ္ေျမာက္ခဲ့ရသည္ဆိုတာလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို မသိေတာ့။ ျပည္လမ္းမတစ္ေလွ်ာက္ မရပ္မနား ေလွ်ာက္ေနမိသည္။ ေျခေထာက္ေတြ ထုံက်င္ေလးပင္လာသည္အထိ… ဘယ္ဆီကိုမွန္း မသိ၊ ရည္႐ြယ္ခ်က္မဲ့စြာ ေျခဦးတည့္ရာဆိုသလို ေလွ်ာက္ေနမိျခင္းျဖစ္၏။

ေမၾကည္ႏူးအေနႏွင့္လည္း သူမေရွ႕မွ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ ထြက္ခြာသြားေသာ သူငယ္ခ်င္းေလးကို လိုက္ၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနမိပါသည္။ သူမအေနႏွင့္ သုတကို ဒီလိုမ်ိဳး စိတ္ထိခိုက္မႈ မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္လို ရင္မခုန္ႏိုင္ေသာ္လည္း သာမာန္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ထက္ပိုေသာ ခံစားခ်က္မ်ိဳးႏွင့္ေတာ့ ရင္းႏွီးကြၽမ္းဝင္မႈရွိပါသည္။ ဘုန္းသုတကိုၾကည့္ရတာ စိတ္ႏွင့္ကိုယ္ ကပ္ပုံမရေသာေၾကာင့္ သူမ စိတ္မခ်ႏိုင္ ျဖစ္ေနရသည္။ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္႐ြာမွာဆို မေထာင္းတာလွေသာ္လည္း ရန္ကုန္လိုေနရာမ်ိဳးမွာ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ စိတ္ပူမိသည္။ အမွန္အတိုင္းဝန္ခံရမည္ဆိုပါလွ်င္ တခုခုျဖစ္ခဲ့ပါက မိမိေၾကာင့္ဆိုတာမ်ိဳး ျဖစ္လာမည္ကို မလိုလားတာလည္း ပါပါသည္။

သူမ၏ခ်စ္သူျဖစ္ေသာ ကိုညီ့ကို ဖြင့္ေျပာလိုက္ၿပီး အေနာက္ကေန လိုက္ၾကည့္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ ကိုညီေရာက္လာေတာ့ ကိုညီ့ကားနဲ႔ဘဲ ေဆးေက်ာင္းဖက္သို႔ ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။ ေျမနီကုန္းေရာက္ခါနီးေတာ့ ျပည္လမ္းေဘးတြင္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ ဘုန္းသုတကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကားေပၚက ေျပးဆင္းၿပီး ကားေပၚသို႔ ဆြဲေခၚလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း အေျခအေနက ပိုဆိုးသြားမွာစိုးေသာေၾကာင့္ မေခၚျဖစ္ခဲ့။ ကိုညီႏွင့္ သုတကို ေလာေလာဆယ္ ဆုံေပးရန္ မသင့္ေတာ္ေသးဟု ေမၾကည္ႏူး ယူဆသည္။

ဘယ္လိုလုပ္ရမည္ မသိေတာ့ေသာေၾကာင့္ ခ်စ္ရသူကိုဘဲ အားကိုးတႀကီး တိုင္ပင္ျဖစ္၏။ ကိုညီက နားလည္မႈရွိ၍ ေတာ္ပါေသးသည္။ ကားေမာင္းေနရင္းမွ သူမ၏အပူကို မွ်ကူစဥ္းစားေပးရွာသည္။ ေျမနီကုန္းမီးပြိဳင့္ကိုေက်ာ္ေတာ့ သေကာင့္သားက စမ္းေခ်ာင္းလမ္းဘက္ ေကြ႕ဝင္သြားသည္။ သူမတို႔ကားက စမ္းေခ်ာင္းလမ္းသို႔ ခ်ိဳးဝင္လို႔မရေသာေၾကာင့္ သူမ ကားေပၚကဆင္းၿပီး ကိုညီ့ကို စီးတီးမတ္ဖက္မွ ေကြ႕ၿပီး ဝင္လာခိုင္းရသည္။ သူမ လိုက္ေခ်ာင္းေနေၾကာင္းကိုလည္း သုတ မသိေစခ်င္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္ဖက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန မ်က္ေျခမျပတ္ေအာင္ လိုက္ေနရသည္။ လမ္းထဲ နည္းနည္းဝင္မိေတာ့ အရက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ထဲသို႔ ဝင္သြားတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။

ကိုညီ ကားႏွင့္ထြက္လာမည့္လမ္းကို မေရာက္ေသးတာေၾကာင့္ သုတ မျမင္ေအာင္ လမ္းတစ္ဖက္ျခမ္းမွေန၍ ကိုညီရွိရာသို႔ သြားလိုက္ရသည္။ သူမ အေနႏွင့္ ဘာလုပ္ရမည္ဆိုတာကို မဆုံးျဖတ္တတ္ေတာ့။ ကိုယ္ျငင္းပယ္လိုက္လို႔ အသည္းကြဲၿပီး ထင္ရာေလွ်ာက္လုပ္ေနေသာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကို ခ်စ္သူအား အကူအညီေတာင္းၿပီး လိုက္လံေခ်ာင္းၾကည့္ေနသည္ဆိုကတည္းက အလုပ္ကမဟုတ္ေတာ့။ သေဘာေကာင္းလြန္းလွေသာ ခ်စ္သူကို အားနားသလို ငယ္သူငယ္ခ်င္းေလး ျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္ပ်က္ေနမည့္အေရးကိုလည္း ဒီအတိုင္း ပစ္မထားႏိုင္ျပန္ပါ။

သုတ ဆိုင္ထဲဝင္ၿပီး Grand တစ္ျပား မွာလိုက္သည္။ စားပြဲထိုးေလးက ဘာအျမည္းစားမလဲ ဆိုေသာေၾကာင့္ ခပ္လြယ္လြယ္ႏွင့္ ျမန္ျမန္ရႏိုင္ေသာ ၾကက္ဥေမႊေၾကာ္တစ္ပြဲ မွာလိုက္သည္။ အရက္ကို ဖန္ခြက္ထဲထည့္ၿပီး ေမာ့ခ်လိုက္ေတာ့ လည္ေခ်ာင္းထဲသို႔ ပူေလာင္စြာ စီးဝင္သြားၾက၏။ ေသာက္ေလ့ေသာက္ထ မရွိေသာေၾကာင့္ သီးသလို ျဖစ္သြားေသးသည္။ စားပြဲထိုးေကာင္ေလးက ၾကက္ဥေမႊေၾကာ္လာခ်ရင္း သူ ျဖစ္ေနပုံကို ျမင္သြားေသာေၾကာင့္ ေရသန႔္၊ ေရခဲ ယူမလားဆိုသျဖင့္ မွာလိုက္သည္။ အရက္ကို ေသာက္ခ်င္လို႔မဟုတ္လွေသာ္လည္း ငယ္စဥ္ကတည္းက ပုံေသနည္းတစ္ခုလို သိမွတ္ခဲ့ရေသာ အသည္းကြဲ၊ အရက္ေသာက္ ဆိုသည့္ ေဖာ္ျမဴလာအတိုင္း အရက္ဆိုင္ရွိရာသို႔ ဝင္လာမိျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

စားပြဲထိုးေလး လာခ်ေပးသည့္ ေရသန႔္ပုလင္းကို ေဖာက္၍ အရက္ခြက္ထဲသို႔ ေရာလိုက္ၿပီး ေရသန႔္ေရခဲႏွစ္တုံးကို ဖန္ခြက္ထဲထည့္ကာ ထပ္ေမာ့လိုက္သည္။ ေစာေစာကလို အဝင္မၾကမ္းေတာ့ေသာ္လည္း သူႏွစ္သက္ေသာ အရသာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္တာ ေသခ်ာသြားသည္။ အရက္ပုလင္းကို ေဘးသို႔တြန္းပို႔လိုက္ၿပီး ၾကက္ဥေမႊေၾကာ္တစ္ဇြန္း ခပ္စားလိုက္သည္။ အရက္ေသာက္ရတာ အဆင္မေျပေသာေၾကာင့္ ဘီယာေျပာင္းေသာက္ၾကည့္မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီး ျမန္မာတစ္လုံး မွာလိုက္သည္။ ဘီယာခပ္ေအးေအးကို ေမာ့ရသည္က သိပ္ေတာ့မဆိုးလွ။ ေသာက္လို႔ျဖစ္ေသးသည္။ အရက္ကေတာ့ အရသာကို မႀကိဳက္လွ။ အရက္ပုလင္းကို အသာေဘးပို႔ၿပီး ဘီယာစုပ္ရင္း အသည္းကြဲရသည့္ အရသာကို ျပန္လည္ခံစားေနမိသည္။

ပတ္ဝန္းက်င္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေစာေသးသည္မို႔ တျခားဝိုင္းေတြ သိပ္မရွိလွ။ ဒီဆိုင္၏ ေဖာက္သည္ျဖစ္ပုံရေသာ ဝိုင္းတစ္ဝိုင္းေတာ့ ရွိေနသည္။ ထိုလူမ်ားကို အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရက္ေလး တစ္ငုံေလာက္ေသာက္လိုက္ စကားေလးေျပာလိုက္၊ ေဆးလိပ္ေလးဖြာလိုက္ လုပ္ေနၾကသည္။ သူလည္း ေဆးလိပ္ေသာက္ၾကည့္ခ်င္လာသည္။ ေဆးလိပ္တစ္ပြဲလို႔ မွာလိုက္ေတာ့ Red Ruby သုံးလိပ္ လာခ်သည္။ မီးျခစ္ေတာင္းလိုက္ၿပီး စီးကရက္ကို ဟန္ပါပါ ရႈိက္ဖြာလိုက္ေသာအခါ တဟြတ္ဟြတ္ႏွင့္ သီးသြားရ၏။

ေမၾကည္ႏူးအေနႏွင့္ ဘုန္းသုတကို ဒီေလာက္ထိ ဂ႐ုစိုက္ေနဖို႔မသင့္။ အထူးသျဖင့္ သူမ၏ခ်စ္သူ အသစ္စက္စက္ေလးသာရွိေသးေသာ ကိုညီ့ေရွ႕တြင္ ဒီလိုလုပ္ေနဖို႔မသင့္ေပ။ သို႔ေပမယ့္ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေခ်။ ေလာေလာဆယ္ သုတကို ကူညီႏိုင္မည့္သူဆိုလို႔ သူမသာရွိသည္။ သူမကို ကူညီမည့္သူဆို၍လည္း ကိုညီတစ္ေယာက္ကိုသာ စဥ္းစားလို႔ရေသာေၾကာင့္ အကူအညီေတာင္းခဲ့မိျခင္းျဖစ္၏။ ခ်စ္ရသူမို႔ အားကိုးမိတာလည္း ျဖစ္ပါသည္။

သုတဆိုတဲ့ေကာင္က အရက္ဆိုင္ထဲ ဝင္ထိုင္ေနတာဆိုေတာ့ သူမအေနႏွင့္ ဘာလုပ္ရမယ္မွန္းမသိေတာ့။ ကိုညီ့ကိုတိုင္ပင္ေတာ့ သုတသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႔ ဆုံေပးလိုက္ရင္ေကာင္းမယ္လို႔ ေျပာသည္။ ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါသည္။ တစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္ခ်င္သလို ျဖစ္ေနမွာထက္စာရင္ ထိန္းကူေဖးမမည့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ရွိေနသည္က ပိုေကာင္းႏိုင္သည္မဟုတ္လား။

ေမၾကည္ႏူး စဥ္းစားၾကည့္ေသာအခါ တၿမိဳ႕ထဲသားျဖစ္ေသာ တ႐ုတ္ေလး ေနဝင္းလြင္ကိုဘဲ စဥ္းစားလို႔ရသည္။ သုတကို တစ္ေယာက္ထဲ ထားပစ္ခဲ့ဖို႔ကလည္း စိတ္မခ်ႏိုင္ ျဖစ္ေနမိသည္။ သူမ ျဖစ္ေနပုံကိုၾကည့္၍ ကိုညီလည္း နည္းနည္းမ်က္ႏွာပ်က္ခ်င္လာသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကိုညီ့သေဘာအတိုင္း သုတသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ေတြ႕လိုေတြ႕ျငား ေဆးေက်ာင္းဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့လိုက္ရသည္။ ဘုန္းသုတဆိုသည့္ အေကာင္ကိုေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ပစ္ထားခဲ့လိုက္ရ၏။

သုတ အိပ္ယာကႏိုးေတာ့ ဟိုတယ္အခန္းတစ္ခုထဲတြင္ ေရာက္ေနတာ ေတြ႕ရသည္။ အိပ္ယာကႏိုးႏိုး ျခင္း ပထမဆုံး သတိရလိုက္မိသူမွာ ေမၾကည္ႏူးဘဲ ျဖစ္ပါသည္။ မေန႔က အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိ၏။ သူ အသည္းကြဲသည္။ ခံစားေနရတာေတြကို ေမ့ေဖ်ာက္ႏိုင္ဖို႔ အရက္ေသာက္ျဖစ္သည္။ အရက္၏ အရသာကို ျပန္သတိရလိုက္မိေသာေၾကာင့္ လူက ပ်ိဳ႕အန္ခ်င္သလိုပင္ ျဖစ္သြားရ၏။ သူ ဘီယာမွာေသာက္တာ မွတ္မိသည္။ ဘီယာသုံးလုံးကုန္ေတာ့ သူ ကြၽဲ႐ိုင္းတစ္ဗူးမွာသည္။ စဥ္းစားေနရင္း ေခါင္းထဲမွ တဆစ္ဆစ္ကိုက္လာေသာေၾကာင့္ မီနီဘားကိုဖြင့္ၿပီး ေရသန႔္တစ္ဗူး ေဖာက္ေသာက္လိုက္ရ၏။

သူ… သူ အရက္ကို အခ်ိဳရည္ႏွင့္ေရာၿပီး ေသာက္ျဖစ္တာကို သတိရသြားသည္။ အရက္တစ္ျပားလုံး ကုန္သြားသလား…. မမွတ္မိေတာ့ျပန္။ ဒီဟိုတယ္ကို ဘယ္လိုေရာက္လာတာလဲ… သူ စဥ္းစားေသာ္လည္း မမွတ္မိ။ သူ ေနာက္ဆုံးမွတ္မိတာက အခ်ိဳရည္ႏွင့္ေရာ၍ သူ အရက္ေသာက္ေနသည္။ သူ မူးလာ၏။ သူ႔ျမင္ကြင္းမ်ားက ခ်ာခ်ာလည္ေနသည္။ ထို႔ထက္ပိုၿပီး သူ စဥ္းစားလို႔ မရေတာ့ေခ်။ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သူ အေဆာင္ကို ျပန္ရလိမ့္မည္။

အိပ္ကပ္ကိုစမ္းမိေတာ့ ပိုက္ဆံက ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ေလာက္သာ ရွိေတာ့သည္။ ေရအရင္ခ်ိဳးလိုက္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ အဝတ္အစားမ်ား ခြၽတ္ပစ္လိုက္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့လိုက္သည္။ ဟိုတယ္ကိစၥကို ဘယ္လိုရွင္းရမလဲဆိုတာ ေခါင္းပူလာေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္၏။ ေရခ်ိဳးရင္း ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ အကြက္ေ႐ႊ႕ေနမိသည္။ မတတ္ႏိုင္သည့္အဆုံး ေနဝင္းလြင္ကိုဘဲ အပူကပ္ရလိမ့္မည္။ ဒီေကာင္က ရန္ကုန္မွာ ေဆြမ်ိဳးေတြနဲ႔ေနတာဆိုေတာ့ အလြယ္တကူ ဆက္သြယ္လို႔ရႏိုင္တာ ဒီေကာင္ဘဲရွိသည္။ အခုေရာက္ေနသည့္ ဟိုတယ္က ဘယ္မွာဆိုတာကိုလည္း သိေအာင္လုပ္ရလိမ့္ဦးမည္။ ဒါက ျပႆနာမရွိလွ။ ပိုက္ဆံရွင္းဖို႔က အဓိကျပႆနာျဖစ္ေနသည္။

ေရပန္းေအာက္မွာ ေရခ်ိဳးေနရင္းနဲ႔ ေဇာေခြၽးမ်ားပ်ံ လာရသည္။ ေသရည္ကို ေရွာင္ႏိုင္သမွ် ေရွာင္မည္ဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္မိ၏။ ေရခ်ိဳးခန္းက ျပန္ထြက္ေတာ့ အဝတ္မ်ား ျပန္ေကာက္ဝတ္ရင္း ကုတင္ေပၚမွ မိန္းမသုံး ကလစ္ေလးတစ္ေခ်ာင္းကို အမွတ္မထင္ ျမင္လိုက္မိ၏။ အရင္လူေတြ က်န္ေနခဲ့တာ ျဖစ္မွာပါေလဆိုၿပီး ေကာက္ကိုင္ၾကည့္မိရာမွ အနီးရွိ စားပြဲခုံေပၚသို႔ ပစ္တင္လိုက္မိသည္။ ေနာက္ေတာ့ အခန္းတံခါးပိတ္၍ ဓါတ္ေလွကားရွိရာသို႔ သြားလိုက္ၿပီး ရီဆက္(ပ္)ရွင္ရွိရာ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းခဲ့လိုက္သည္။

ရီဆက္(ပ္)ရွင္ေရာက္ေတာ့ ေကာင္ေလးေတြျဖစ္ေနလို႔ ေတာ္ေသးသည္။ ေကာင္မေလးမ်ားဆိုပါက ဘယ္လိုမ်က္ႏွာမ်ိဳးႏွင့္ ေျဖရွင္းရမည္မသိ။ အခန္းေသာ့ကို လွမ္းေပးလိုက္ရင္း

“အစ္ကို… ကြၽန္ေတာ္ ဖုန္းတေကာ(လ္)ေလာက္ ဆက္လို႔ရမလား”

ဆိုေတာ့ အဆင္ေျပစြာဘဲ ဆက္ခြင့္ရသည္။ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ဖုန္းစာအုပ္ေလးထဲတြင္ ေရးမွတ္ထားေသာ တ႐ုတ္ေလးအမ်ိဳး၏ အိမ္ဖုန္းကို ဆက္လိုက္ရသည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာႏွင့္ တ႐ုတ္ေလးက အိမ္မွာရွိေနေသာေၾကာင့္ အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပၿပီး ပိုက္ဆံလာပို႔ခိုင္းရသည္။ သူ အခုေရာက္ေနတာက @@@@ ဟိုတယ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တ႐ုတ္ေလးေနေသာ လသာႏွင့္ဆို သိပ္မေဝးလွဟု ဆိုရေပမည္။

သူဖုန္း ေျပာေနစဥ္ ရီဆက္(ပ္)ရွင္က ေကာင္ေလးက ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္ေနသည္။ သူ႔အႀကံက ဖုန္းဆက္ရင္း ရီဆက္(ပ္)ရွင္ကို မေျပာဘဲ သိသြားေစလိုျခင္းပင္။ သူ႔အႀကံေအာင္သည္ဟု ဆိုရမည္။ သူ ဖုန္းခ်လိုက္ေသာအခါ ရီဆပ္(ပ္)ရွင္မွ တစ္ေယာက္က

“အစ္ကို… အခန္းဖိုးက ရွင္းၿပီးသြားၿပီခင္ဗ်၊ အစ္ကို မီနီဘားထဲက ယူထားေသးတာရွိရင္ေတာ့ အဲဒီဟာဖိုးဘဲ ရွင္းရေတာ့မွာပါ”

သူ ေၾကာင္သြားသည္။ သူ႔မွာ ပိုက္ဆံဒီေလာက္မပါဘူးဆိုတာကို မွတ္မိေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ဟိုတယ္ဖိုးကို သူ ရွင္းခဲ့တာလဲ။

“ဗ်ာ….ဘယ္သူရွင္းတာလဲဗ်”

သူ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ ျပန္ေမးလိုက္မိသည္။

“အစ္ကိုနဲ႔ အတူလာတဲ့ အစ္မ ရွင္းသြားတာပါခင္ဗ်။ တကယ္လို႔ ခ်က္ေအာက္လုပ္ခ်ိန္အထိ အစ္ကိုမႏိုးရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ႏႈိးလိုက္ဖို႔လည္း မွာသြားပါေသးတယ္”

သူက မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔အတူ ဒီဟိုတယ္ကို ေရာက္လာခဲ့တာဆိုပါလား။ အခန္းခကိုေတာင္ ထိုမိန္းကေလးက ရွင္းေပးသြားေသးသည္တဲ့။ သူ ဘယ္လိုဘဲ စဥ္းစားစဥ္းစား မမွတ္မိ။ မေန႔ညက ဘာေတြျဖစ္ခဲ့ပါသလဲ။

“တဆိတ္ေလာက္ခင္ဗ်ာ…. စိတ္ေတာ့မရွိပါနဲ႔။ အဲ့ဒီမိန္းကေလးက ဘယ္လိုပုံစံမ်ိဳးလဲဆိုတာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာျပႏိုင္မလားခင္ဗ်”

သူ႔ေမးခြန္းေၾကာင့္ ဟိုတယ္ဝန္ထမ္းက အူေၾကာင္ေၾကာင္ေကာင္တစ္ေယာက္ဟု ထင္သြားပုံရသည္။ ဒါက အေရးမႀကီး။ ဘယ္သူလဲဆိုတာကို သိရဖို႔က အေရးႀကီးသည္။

“ခြင့္လႊတ္ပါ ခင္ဗ်ာ။ အဲ့ဒီအစ္မက အစ္ကိုႏိုးလာလို႔ အခုလိုေမးလာခဲ့ရင္ ဘာမွျပန္မေျဖဖို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကို ဂတိေတာင္းသြားပါတယ္ ခင္ဗ်ာ”

လဲေသလိုက္ကြာဟု စိတ္ထဲတြင္ ေအာ္ဟစ္ဆဲေရးလိုက္မိသည္။ ႏႈတ္ဖ်ားကေတာ့…

“ေက်းဇူးျပဳၿပီး ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေျပာျပေပးပါလားဗ်ာ၊ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အေရးႀကီးလို႔ပါ”

ေျပာရင္းနဲ႔ ခုနက ေရခ်ိဳးၿပီးထြက္လာစဥ္ ေတြ႕ခဲ့ရေသာ ကလစ္ေလးတစ္ေခ်ာင္းကို သတိရလိုက္သည္။

“မျဖစ္လို႔ပါခင္ဗ်။ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဂတိေပးလိုက္မိလို႔ပါ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ အခက္အခဲကို အစ္ကိုလည္း နားလည္လိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ”

ဒီဘဲေတြပုံစံက ႐ိုက္စစ္လို႔ေတာင္ ေျပာမယ့္ပုံမရေသာေၾကာင့္ ဆက္ေမးမေနေတာ့။ ခုနေတြ႕ခဲ့ရေသာ ကလစ္ေလးကိုေတာ့ ရေအာင္ယူသြားရလိမ့္မည္။

“ဟာ… အခုမွသတိရတယ္…။ ကြၽန္ေတာ္ အခန္းထဲမွာ ပစၥည္းတစ္ခု ေမ့က်န္ေနခဲ့တာ ျပန္သြားယူလို႔ရမလားဗ်”

“အခန္းကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ဝန္ထမ္းေတြ ခ်က္ေအာက္လုပ္ၿပီး ဆားဗစ္ ဝင္ေနပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ပစၥည္းက အေရးမႀကီးဘူးဆိုရင္ ဝန္ထမ္းကို ယူလာခဲ့ခိုင္းလိုက္ပါ့မယ္ခင္ဗ်”

“ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ သြားယူလို႔ မရဘူးလားဗ်”

ဝန္ထမ္းက သူ႔ကို ေတာ္ေတာ္အရစ္ရွည္တဲ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေကာင္ဟုထင္ကာ စိတ္မၾကည္မလင္ ျဖစ္သြားပုံရသည္။ ခ်က္ေအာက္လုပ္ကာ ႐ြမ္းဆားဗစ္ ဝင္ေနၾကေသာ ဝန္ထမ္းမ်ားထံသို႔ ဖုန္းလွမ္းဆက္ၿပီး ထြက္မသြားၾကေသးရန္ မွာၾကားၿပီး သူကိုယ္တိုင္ အခန္းသို႔လိုက္ပို႔သည္။ အခန္းထဲျပန္ေရာက္ေတာ့ သူထားခဲ့ေသာ ခုံေလးေပၚမွာဘဲ ကလစ္ေလးတစ္ေခ်ာင္းကို ေတြ႕လိုက္ရ၏။ ကလစ္ေလးကို ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး အိတ္ကပ္ထဲထည့္ လိုက္ခ်ိန္တြင္ ဝန္ထမ္းမ်ား တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္၍ ၿပဳံးစိစိလုပ္ေနၾကတာကို ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္ရေသးသည္။ ကိုယ့္အေၾကာင္းႏွင့္ကိုယ္မို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အျပစ္မဆိုခ်င္ေတာ့။

ေအာက္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိပ္ယာႏိုးမွ ေဖာက္ေသာက္လိုက္မိသည့္ ေရသန႔္တစ္ဗူးဖိုး ရွင္းေပးလိုက္ၿပီး ေဟာ္တယ္ေရွ႕သို႔ထြက္ကာ တ႐ုတ္ေလး ေရာက္အလာကို ေစာင့္ေနလိုက္သည္။ တ႐ုတ္ေလးေရာက္လာပါက အေဆာင္သို႔ လိုက္ပို႔ခိုင္းရမည္။ ဒီေန႔ေတာ့ ေက်ာင္းမတက္ေတာ့ဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ ေက်ာင္းသြားတက္ပါကလည္း ဘာစာမွ စိတ္ဝင္စားလို႔မရဘဲ ကိုယ့္ဒုကၡကိုယ္ရွာသလိုျဖစ္ေနမွာ သိေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။

…………………………………………………………

❤️အခန္း ( ၄ )❤️

သူမအတြက္ ဒီအျဖစ္အပ်က္ႀကီးတစ္ခုလုံးကို အစကေန ျပန္စလိုက္ခ်င္သည္။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ိဳး ျဖစ္လာမယ္ဆိုတာကို ႀကိဳသိခဲ့ပါလွ်င္ ဘုန္းသုတဆိုသည့္ေကာင္ကို ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ပစ္ထားလိုက္မိလိမ့္မည္။ ခက္တာက သူမကိုယ္တိုင္က ျပတ္သားမႈမရွိစြာ ေတြေဝခဲ့မိျခင္းပင္။

ေတြေဝေနခဲ့မိျခင္းရဲ႕ရလာဒ္က သူမ၏အပ်ိဳစင္ဘဝေလး ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ အရာရာသည္ စနစ္တက် ျဖစ္ပ်က္ရန္အတြက္ ၾကမၼာဇာတ္ဆရာက ႀကိဳတင္ဖန္တီးခဲ့ေလသည္လား။ အေမွာင္မိုက္ဆုံးေသာ ေပးဆပ္လိုက္ရျခင္းအတြက္ တိတ္ဆိတ္ႏႈတ္ပိတ္ေနလိုက္ရန္ သူမ… ဘာေၾကာင့္ ႀကိဳးစားမိခဲ့ပါသနည္း။ အေျဖက အဆင္သင့္ရွိေနခဲ့ၿပီးသား ျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေသခ်ာေအာင္မသိေခ်။

အဲဒီ့ေန႔ညေနက… အဲဒီ့ေန႔ညေနက သူမစိတ္ေတြကို ဘယ္လိုနတ္ဆိုးက ပိုင္ဆိုင္ထိန္းေက်ာင္းခဲ့တာလဲကြယ္။ အခုေတာ့ သူမကိုယ္တိုင္က အလိုတူအလိုပါလို ျဖစ္ခဲ့ရၿပီေပါ့။ ငိုေနလို႔လည္း ဘာမွထူးမလာႏိုင္ၿပီဘဲေနာ္…..။ ျပန္စဥ္းစားရင္ ရင္ဖိုသလိုလို၊ ေဒါသထြက္သလိုလို ဘယ္လိုခံစားခ်က္ႀကီးမွန္းကို မသိေတာ့။ အဲ့ဒီေဟာ္တယ္ကို ေခၚသြားခဲ့မိတာကလည္း သူမကိုယ္တိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနခဲ့သည္ေလ။

ဘုန္းသုတတစ္ေယာက္ ဒီလိုျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို သိလိုက္ရေတာ့ သူမ မေနႏိုင္ခဲ့။ ေနာက္ကေန ခပ္လွမ္းလွမ္းက ခြာၿပီးလိုက္ၾကည့္မိသည္။ မေသာက္စဖူး ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေသာက္လိုက္သည္မသိ လူက ယိုင္ထိုးေနသည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေတြ႕ရာလူကို ဝင္တိုက္မိေသာေၾကာင့္ ျပႆနာတက္ေတာ့မလို ျဖစ္ရတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။ စမ္းေခ်ာင္းလမ္းေပၚကေန ျပည္လမ္းမႀကီးေပၚေရာက္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ခုေရွ႕တြင္ သုတ လဲက်သြားတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ စူးစမ္းသလို ဝိုင္းၾကည့္ေနေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားေအာက္တြင္ သူမ ဘယ္လိုကဘယ္လို သုတရွိရာကို ေရာက္သြားခဲ့မိသည္မသိ။ မြန္ရည္သားနားေသာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ကာ မူး႐ူးေနသည္ကို ေကာင္မ ေလးတစ္ေယာက္က လာၿပီး တြဲေခၚသြားသည္ေပါ့။ ပတ္ဝန္းက်င္ကေတာ့ ဒီလိုဘဲ ျမင္လိမ့္မည္ထင္၏။ သူမအေန ႏွင့္ မူး႐ူးေနေသာ လူတစ္ေယာက္ကို တြဲေခၚၿပီး ဘာဆက္လုပ္ရမည္မသိ ျဖစ္ေနသည္။

အနီးနားတြင္ေတြ႕ရေသာ တကၠစီတစ္စီးကို ဖမ္းတားလိုက္ၿပီး သုတကို တြဲတင္လိုက္ရသည္။ ေလာေလာဆယ္ ဒီအနီးအနီးနားမွ စူးစမ္းေလ့လာေနၾကေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားေအာက္မွ ႐ုန္းထြက္ခ်င္လွၿပီေလ။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ကားဆရာႀကီးက ဘယ္ကိုေမာင္းရမလဲဟု ေမးသည္။ သူမ ဘယ္လိုေျဖရမည္မွန္းမသိ။ ဒီအမူးအ႐ူးေကာင္ကို ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ သူမ စိတ္ရႈပ္သြားမိသည္။ သူမကိုယ္တိုင္ကလည္း ရန္ကုန္မွာ အေဆာင္ကို အားကိုးေနရသူမို႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ ေမြးေန႔ပြဲအျဖစ္ ေရာက္ခဲ့ဖူးေသာ ဟိုတယ္တစ္ခု၏ အမည္ကိုဘဲ ႐ြတ္ျပလိုက္ရသည္။

ကားဆရာကေတာ့ သူမကို ဘယ္လိုထင္မည္မသိ။ ဒီၾကားထဲ အလိုက္မသိစြာ သူမကိုဖက္၍ ငိုေနေသာ ငမူးေကာင္ကလည္း အၿငိမ္မေန။ သူမကို တင္းၾကပ္စြာ ဖက္ထားသည္။ ေမၾကည္ႏူးဆိုေသာ စကားလုံးတစ္ခုကလြဲလို႔ ဘာကိုမွ မေျပာတတ္သူတစ္ေယာက္လို နာမည္တစ္ခုကိုဘဲ တတြတ္တြတ္ ေရ႐ြတ္ေနသည္။ သူ႔ေၾကာင့္ သူမရင္ေတြ နာၾကင္ရေသာ္လည္း ပစ္မထားရက္။ ဟိုတယ္တြင္ ထားခဲ့လိုက္မည္လို႔ဘဲ စိတ္ကူးမိသည္။

ဟိုတယ္ေရာက္ေတာ့ ငမူးက အိပ္ေတာင္ေပ်ာ္ေနသည္။ ဒီခႏၲာကိုယ္ႀကီးကို မႏိုင္မနင္း ေပြ႕ဖက္ၿပီး ကားထဲမွ ဆြဲထုတ္ရသည္။ သတိလြတ္ေနသည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း အမူးလြန္ေနသူတစ္ေယာက္မို႔ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ဘယ္ေလာက္ ဒုကၡေရာက္ရမည္ဆိုတာကို စဥ္းစားၾကည့္လို႔ရႏိုင္ပါသည္။

ဟိုတယ္ေရာက္ေတာ့ အခန္းတစ္ခန္း ယူလိုက္သည္။ ကိုယ္ကလည္း အေတြ႕အႀကဳံမရွိသူဆိုေတာ့ ဘာေတြညာေတြ သိပ္နားမလည္။ ဒီေကာင့္ကို အခန္းထဲတြင္ သိပ္ပစ္ခဲ့ၿပီး အေဆာင္ကို အခ်ိန္မွီျပန္ေရာက္ဖို႔ဘဲ အေရးႀကီးသည္ေလ။ ဟိုတယ္မွ ဝန္ထမ္းေလးက အခန္းထဲအထိ တြဲၿပီးလိုက္ပို႔ေပးသည္။ အခန္းထဲေရာက္လို႔ သုတကို ကုတင္ေပၚ တင္ေပးလိုက္ၿပီး သူမလည္း ျပန္ထြက္မလို႔လုပ္သည္။ သုတ၏လက္မ်ားက သူမကို ၿမဲၿမံစြာ ဆုပ္ကိုင္ထား၏။ ႐ုန္းထြက္ရန္ ႀကိဳးစားေနမိစဥ္မွာဘဲ ဟိုတယ္ဝန္ထမ္းေလးက အလိုက္သိစြာလား၊ အလိုက္မသိစြာလား မသိေအာင္ အခန္းတြင္းမွ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။

ဟိုတယ္တစ္ခု၏ တစ္ခုေသာအခန္းတြင္းဝယ္ သူမႏွင့္ သုတ ႏွစ္ေယာက္သာ က်န္ေနခဲ့ရသည္။

“ေမၾကည္ႏူး…. နင့္ကိုငါ ခ်စ္တယ္ဟာ…..။ နင္ကလည္း ငါ့ကိုျပန္ခ်စ္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ထားတာဟ”

သုတ စကားေတြက ဗလုံးဗေထြးႏွင့္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဘာေျပာသည္ဆိုတာကိုေတာ့ သူမ နားလည္ပါသည္။ သုတ၏လက္မ်ားက သူမကို ေပ်ာက္ကြယ္သြားမည္ စိုးရိမ္သည့္အလား ဖက္တြယ္ထားၾက၏။ သူမအေနႏွင့္ ရင္ေတြ နာက်င္ေၾကကြဲရပါသည္။ ဒီအမူးေကာင္ကို ျပတ္သားစြာ ျငင္းဆန္ႏိုင္စြမ္း မရွိသလို ျဖစ္ေနမိ၏။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္က သနားတတ္ျခင္းတဲ့လား။ သုတ ဒီလိုျဖစ္ေနတာကို ျမင္ေနရျခင္းက သူမ၏စိတ္ေတြကို ေဝဝါးေစသည္။ ဘုန္းသုတ ငိုေနသည္။ သူမ၏ မ်က္ဝန္းမွ မ်က္ရည္မ်ားကလည္း အလိုလို စီးက်လာရသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ရ၏။ ျဖစ္လာႏိုင္ေသာ အေျခအေနကို ႀကိဳတင္မွန္းဆလိုက္မိေသာ္လည္း ႐ုန္းထြက္ဖို႔အတြက္ သူမ ေတြေဝေနမိျပန္သည္။

“နင့္ကို… ငါဘဲ ပိုင္ဆိုင္ရမယ္လို႔ ယုံၾကည္ထားခဲ့တာ….. အခုေတာ့ နင္က…”

“မရဘူးကြာ…. နင့္ကိုပိုင္ဆိုင္သူက ငါဘဲျဖစ္ရမယ္”

“ေမၾကည္ႏူးအတြက္ အၿမဲတမ္း အဆင္သင့္ျဖစ္ေနတတ္တဲ့ ငါ့အတြက္ နင္ေရွာင္ေျပးလိမ့္မယ္လို႔ မယုံဘူးကြာ”

ပါးစပ္က ေျပာခ်င္ရာေျပာေနေသာ္လည္း မ်က္လုံးမ်ားက မပြင့္။ သူ႔လက္မ်ားက သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးကို သိမ္းက်ဳံးေပြ႕ဖက္ထားသည္။ ဖို၊မ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ေရာ… ႏွစ္ေယာက္ထဲ ဆိတ္ကြယ္ရာတစ္ခုမွာ ရွိေနၾကသည္ဆိုေသာ အသိကေရာ သူမကို ရင္ဖိုေစသည္။ အတင္း႐ုန္းကန္ ထြက္သြားလိုက္ဖို႔ စဥ္းစားမိေသာ္လည္း ခႏၲာကိုယ္က ဘုန္းသုတ၏ ေပြ႕ဖက္မႈေအာက္တြင္ နစ္ေမ်ာေနသည္။ စီးက်ေနေသာ သူမ၏ မ်က္ရည္မ်ားကို တို႔ထိသုတ္ေပးလာေသာ ႏူးညံ့မႈေၾကာင့္ သူမ ရင္တုန္သြားရျပန္သည္။

သုတရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက သူမရဲ႕မ်က္ရည္မ်ားကို ပြတ္သပ္ဖယ္ရွားေပးတာပါလား။ သူ႔လက္ေတြကလည္း အၿငိမ္မေန…. သူမရဲ႕ ေ႐ႊရင္ဖူးသစ္ေလးေပၚသို႔ နယ္က်ဴးလာၾကသည္။ စိုး႐ြံ႕စိတ္ေၾကာင့္ သူ႔ကို တြန္းဖယ္ဖို႔ သူမ ႀကိဳးစားမိသည္။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားေပၚသို႔ က်ေရာက္လာေသာ အနမ္းမ်ားေၾကာင့္ အသက္ရႉေတာင္ မွားသြားရသည္။ အရက္နံ႔ တေထာင္းေထာင္းထေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားႏွင့္ အနမ္းခံရလိမ့္မည္ဟု စိတ္ေတာင္မကူးမိေသာ သူမရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို ဘုန္းသုတ ၾကမ္းတမ္းစြာ နမ္းရႈတ္ေနသည္။ ရင္ေတြ လႈိက္ဖိုလာရသလို ေအာ္ဂလီဆန္ပ်ိဳ႕အန္လိုမႈေတြကလည္း ျဖစ္ေနၾကသည္။ ဘရာဇီယာေအာက္သို႔ တိုးဝင္လာၾကေသာ လက္မ်ားက ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို ပြတ္သပ္ေဆာ့ကစားေနျပန္ေသာအခါ သူမ၏ အသိစိတ္မ်ား ေမွ်ာလြင့္ကုန္ၾကသည္။ ယင္ဖိုေတာင္မသန္းဖူးဟု အလြန္အၾကဴး မေျပာလိုေသာ္လည္း ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ႏွင့္ သည္မွ်ေလာက္အထိ ထိေတြ႕ဖူးျခင္းမရွိသူတစ္ေယာက္မို႔ ေတြ႕ႀကဳံေနရေသာ အေျခအေနအေပၚတြင္ အနည္းငယ္သာယာ မိန္းေမာမိသည္ကိုေတာ့ ဝန္ခံပါသည္။

ဒီလိုဆို သူမကိုယ္တိုင္က အလိုတူအလိုပါတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ခဲ့ရသည္လား။ ႏႈတ္ခမ္းျခင္းအနမ္းမ်ား၏ ေနာက္ကြယ္တြင္ လွ်ာဖ်ားျခင္းထိေတြ႕ရမႈက လူကို အားအင္ကုန္ခန္းသြားေစသလို ျဖစ္ရသည္။ ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို ပြတ္ေခ်ေပးေနေသာေၾကာင့္ ေပါင္ၾကားမွ ညီမေလးက ႐ြစိ႐ြစိျဖစ္လာ၏။ မိမိကိုယ္ကို တစ္ကိုယ္ရည္ အာသာေျဖေဖ်ာက္ခဲ့ဖူးသလိုမ်ိဳးလည္း မဟုတ္ျပန္။ ရင္ဖိုလႈိက္ေမာမႈေၾကာင့္ မိန္းေမာေနမိသည္။

အနမ္းမ်ားက လည္တိုင္တစ္ဝိုက္ကို နယ္က်ဴးလာစဥ္ လက္တစ္ဖက္ကလည္း ပိပိေလးကို တိုက္စစ္ဆင္ဖို႔ ႀကိဳးစားလာသည္။ ေပါင္ႏွစ္လုံးကို အတင္းလိမ္က်စ္ကာ ကာကြယ္ထားမိေသာ္လည္း ေ႐ႊလည္တိုင္ေပၚသို႔ က်ေရာက္လွ်က္ရွိေသာ အနမ္းမ်ားက သူမ၏ ျငင္းပယ္မႈစြမ္းအားကို ေလ်ာ့ပါးေစခဲ့သည္။ သူ႔လက္ေတြက သူမ၏ပိပိေလးကို တို႔ထိလာသည္။ အတြင္းခံေဘာင္းဘီအေပၚက ထိကိုင္ျခင္းဆိုေသာ္လည္း ဆန႔္က်င္ဘက္လိင္ျဖစ္ေသာ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္၏ အထိအေတြ႕ဟူေသာ အသိေၾကာင့္ စိတ္ခံစားမႈက လိုအပ္သည့္ အတိုင္းအတာတစ္ခုဆီသို႔ သူ႔အလိုလို ေရာက္ရွိေနခဲ့မိသည္။ စိတ္ညႇိဳ႕ခံထားရသူတစ္ေယာက္ပမာ သူမ ျဖစ္ေနမိသည္။ အသိစိတ္တို႔က အတင္းကာေရာ ျငင္းဆန္ေနမိေသာ္လည္း ခႏၲာကိုယ္ကေတာ့ သူျပဳသမွ်ႏုရေတာ့မည့္ အေျခအေနသို႔ ေရာက္ရွိေနခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။

သုတက တစ္စထက္တစ္စ ပိုမိုရဲတင္းလာသည္။ အကိုင္အတြယ္၊ အထိအေတြ႕မ်ားက သူပိုင္ပစၥည္း တစ္ခုကို ကိုင္တြယ္ေနသည့္ႏွယ္ ပိုင္စိုးပိုင္နင္း ျဖစ္လာသည္။ သူမ၏ပိပိေလးကို အတြင္းခံေဘာင္းဘီေပၚမွေန၍ ပြတ္သပ္ေပးေနရာမွ အတြင္းခံေအာက္သို႔ အတင္းႏႈိက္ကာ အစိေလးကို မထိတထိ ပြတ္ေခ်ေပးေနေလသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ က်င္တက္သြားသလို ျဖစ္မိေသာ္လည္း ခံစားရသည့္ အရသာအေပၚ သူမ ေမွ်ာပါသြားခဲ့ရျပန္သည္။ သူမ၏ အေပၚပိုင္းမွ အဝတ္အစားမ်ားကိုလည္း အတင္းႀကီး ဆြဲခြၽတ္ေနေသာေၾကာင့္ အက်ႌမၿပဲေစရန္ သူမကိုယ္တိုင္ပင္ အလိုက္သင့္ ကူညီခြၽတ္ေပးလိုက္မိသည္။

အမိုက္ေမွာင္ႏြံထဲသို႔ တက္ဆင္းေရာက္ရွိရေတာ့မည္ဆိုသည္ကို သိရက္ႏွင့္ လိုက္ေရာေမွ်ာလြင့္ေနမိေသာ သူမ၏မိုက္မဲမႈကို သူမကိုယ္တိုင္ေတာင္ အံ့ၾသမိရျပန္သည္။ အေပၚပိုင္းဗလာက်င္းသြားေတာ့ သူမ၏လုံးဝန္းဆူၿဖိဳးေသာ ႏို႔ေလးမ်ားက လွပစြာ ထြက္ေပၚလာၾက၏။ ပန္းႏုေရာင္သန္းေနေသာ ႏို႔သီးေခါင္းေလးတစ္ဖက္ကို သူ႔ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းမ်ားႏွင့္ ဖမ္းယူစို႔လိုက္ေသာအခါတြင္ သူမ၏ပိပိေလးဆီမွ အရည္ၾကည္ေလးမ်ား စိမ့္ထြက္ လွ်ံက်လာသည္ကို ခံစားသိရွိလိုက္ရသည္။

ဘုန္းသုတဆိုသည့္ လူငယ္ေလးသည္ ဤကဲ့သို႔ေသာ အတတ္မ်ိဳးကို မည္သို႔မည္ပုံ တတ္ေျမာက္ေနခဲ့သည္မသိ။ ေယာက်္ားေလးမ်ား၏ ေမြးရာပါ အတတ္ေပေလာဟု သူမ စဥ္းစားမိသည္။ စိတ္ေတြက ထိန္းကြပ္မႈမဲ့စြာ စိတ္ႏွင္ရာ လြင့္ပါလွ်က္ ရွိေနၾကသည္။ လတ္တေလာခံစားေနရသည့္ ဖို၊မ ထိေတြ႕မႈအရသာ၏ ဆန္းသစ္စြာ ဆြဲေဆာင္မႈေၾကာင့္ သူမကိုယ္တိုင္က ဘုန္းသုတ၏ အ႐ုပ္ေလးတစ္႐ုပ္လို ျဖစ္ေနမိသည္။

သူမပိပိေလးရဲ႕ အေခါင္းေပါက္ထဲသို႔ ထိုးသြင္းလာေသာ လက္ေခ်ာင္းေလးေၾကာင့္ သူမတစ္ကိုယ္လုံး တုန္တက္သြားရသည္။ အတြင္းသားေလးမ်ား၏ ႏူးညံ့မႈကို တိုးထိဝင္ေရာက္လာေသာ လက္ေခ်ာင္းေလး၏ စြမ္းေဆာင္မႈက သူမကို တုန္ရင္သြားေစရသည္တဲ့လား။ ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို အားႏွင့္အစို႔ခံလိုက္ရလွ်င္ သူမရဲ႕ကိုယ္လုံးေလးက ေလတြင္ေျမာက္တက္သြားသည့္အလား ခံစားရသည္။ သူမ ေအာ္ဂလီဆန္စြာ ျဖစ္ေနခဲ့မိေသာ ဘုန္းသုတထံမွ ခ်ဥ္စူးစူးအနံ႔လိုလို အရက္နံ႔ကလည္း ႏွာေခါင္းယဥ္ သြားၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ နံသည္လို႔မထင္မိေတာ့။ သူမ အသိစိတ္တြင္ရွိေနသည္က ကာမအရသာ၏ သာယာမႈပင္။ ယခုကဲ့သို႔ ထိေတြ႕ကိုင္တြယ္ျခင္းခံေနရသည့္ အရသာကို တစ္ခါမွခံစားဖူးခဲ့ျခင္း မရွိသည့္အတြက္ ကာမေရယာဥ္ေၾကာတြင္ သူမ… ေမွ်ာပါေနခဲ့မိရသည္။

ပိပိေလး၏ အေခါင္းေပါက္ေလးထဲသို႔ လက္ေခ်ာင္းေလးတစ္ေခ်ာင္းကို သြင္းလိုက္ထုတ္လိုက္ လုပ္ေပးေနျခင္းေၾကာင့္ အေၾကာေတြ အီစိမ့္ေနေအာင္ ခံစားရပါသည္ဆိုလွ်င္ သူ႔ပစၥည္းႀကီးနဲ႔ ထိုးသြင္းခံရလွ်င္ မည္ကဲ့သို႔ခံစားရမည္ဆိုသည္ကို သူမ သိခ်င္ေနခဲ့မိပါသည္။ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္၏ ေမြးရာပါဆိုတာကို ေသခ်ာေတြ႕ျမင္ဖူးျခင္း မရွိေသာေၾကာင့္ ေတြ႕ျမင္ခ်င္လာသည္။ ဆိတ္ကြယ္ရာအရပ္ဟူေသာ အသိ….၊ ဒီေကာင္မူးေနတာဘဲေလ ဟူေသာ အသိ တို႔ေၾကာင့္ သူမ၏ အေမွာက္ဘက္ျခမ္းမွ အမိုက္စိတ္တို႔က ႏိုးထလာၾကသည္။

သုတ၏ေပါင္ၿခံၾကားသို႔ ၾကည့္လိုက္မိေသာအခါ ေလ်ာ့ရဲရဲ ပိုဆိုးေအာက္မွေန၍ ေထာင္မတ္ေနေသာ ေမြးရာပါႀကီးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ပုဆိုးက ဖုံးအုပ္ေနေသာေၾကာင့္ ဘယ္လိုပုံရွိသည္ဆိုတာကိုေတာ့ မသိရ။ မျမင္ရသည္ကိုမွ ျမင္ခ်င္ပါသည္…၊ မေတြ႕ရဘူးဆိုမွ ေတြ႕ခ်င္လွပါသည္ဆိုေသာ လူသားတစ္ေယာက္၏ စိတ္သေဘာ သဘာဝအတိုင္း သူ႔ရဲ႕ပစၥည္းႀကီးကို မည္သို႔ပုံရွိသည္ဆိုတာကို သူမအေနႏွင့္ ပိုမိုသိခ်င္လာသည္။

သူမသည္လည္း လူသားတစ္ေယာက္ေပမို႔ ခံစားခ်က္စိတ္႐ိုင္း၏ ေမာင္းႏွင္မႈအတိုင္း သူမ၏လက္မ်ားက ဘုန္းသုတ၏ ေမြးရာပါႀကီးဆီသို႔ အလိုလို လွမ္းမိခဲ့ရသည္။ ထိေတြ႕လိုက္ရေသာ ပူေႏြးေႏြးအေတြ႕ေၾကာင့္ သူမ၏ရင္ခုန္သံမ်ား ပိုၿပီးျမန္ဆန္ခဲ့ရ၏။ ပုဆိုးကို ဆြဲလွန္လိုက္မိသည္။ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေအာက္မွေန၍ မဆန႔္ရင္ကာ ေငါထြက္ေနေသာ ပစၥည္းႀကီးက သူမရဲ႕ေသြးမ်ားကို ပိုၿပီးဆူေဝေစခဲ့ပါသည္။ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေအာက္သို႔ သူမ၏ သြယ္ေျပာင္းႏူးညံေသာ လက္ကေလးကို ထိုးသြင္းလိုက္ၿပီး စိတ္ဝင္စားမိသည့္ ပစၥည္းႀကီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ရင္ခုန္သံေတြ ေခတၱရပ္တန႔္သြားသည္ ထင္မိရ၏။ နီညိဳေရာင္ မႈိပြင့္ႀကီးပမာ ႀကီးမားကားစြင့္ေသာ ပစၥည္းႀကီးက ဒီေလာက္ဆြဲေဆာင္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု သူမ ထင္မထားခဲ့မိ။ အေၾကာမ်ား အၿပိဳင္းအ႐ိုင္းထေနပုံက အတံႀကီးပတ္ပတ္လည္တြင္ ေဖာင္းတက္ဖုႂကြေနၾကသည္။

ပူေႏြးေသာ အထိအေတြ႕ရွိမွန္း သိထားခဲ့ၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ထပ္မံကိုင္ၾကည့္ခ်င္စိတ္က ျဖစ္လာရျပန္သည္။ သူမသည္ တဏွာရာဂ ျပင္းထန္လြန္းေသာ မိန္းမစားမ်ိဳးေပေလာ….။ သူမကိုယ္သူမ ထပ္မံအံ့ၾသမိရျပန္သည္။ သူမကို နတ္ဆိုးတစ္ပါးပါးက ေနာက္ေျပာင္က်ီဆယ္ေနသည္ဟု ထင္ခဲ့မိေသာ္လည္း တကယ္တမ္းမွာေတာ့ သူမကိုယ္တိုင္ ကပင္ နတ္ဆိုးတစ္ပါး ျဖစ္သည္ဆိုတာကို သိလိုက္ရ၏။ မူးေနေသာ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္တြင္ ကာမစြမ္းအင္ ဒီေလာက္ထိရွိႏိုင္သည္တဲ့လား။ ဒါမွ မဟုတ္ ဒီေကာင္ အမူးေျပေနၿပီလား။ အေတြးေၾကာင့္ သူမခႏၲာကိုယ္မွာ ဆတ္ကနဲ ေတာင့္တင္းသြားရသည္။

မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ အရွက္တရားသည္ သူမရင္တြင္းသို႔ ျပန္လည္ခိုဝင္လာၾကျပန္သည္။ သူမလက္တြင္းသို႔ ေရာက္ရွိေနၿပီျဖစ္ေသာ ပူေႏြးေႏြးအတံႀကီးကို လႊတ္ခ်လိုက္မိသည္။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာကေတာ့ ဘာကိုမွ သတိထားမိပုံမရဘဲ သူ လုပ္ခ်င္ရာကိုသာ ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ေနသည္။ သုတကို အကဲခတ္ၾကည့္ရင္း တကယ္မူးေနသည္လား အမူးေျပေနတာလားဆိုတာကို သူမ မေဝခြဲတတ္ျပန္။ ေစာက္ဖုတ္တြင္းသို႔ တိုးဝင္လွ်က္ရွိေသာ လက္ေခ်ာင္းေလး၏ စြမ္းေဆာင္မႈကလည္း ေပါ့ေသးေသးေတာ့မဟုတ္။ ေစာက္စိေလးကို ထိခတ္မိလိုက္တိုင္း အေၾကာမ်ား တဆတ္ဆတ္ တုန္ရင္ရေလာက္ေအာင္ ခံစားမႈကို ေပးစြမ္းေနျပန္သည္။ စိတ္သည္ မေကာင္းမႈတြင္သာ ပိုမိုေမြ႕ေလ်ာ္သည္ဆိုေသာ စကားက မွန္သည္ထင္၏။

သူမ၏စိတ္သည္ လတ္တေလာ က်ေရာက္ေနေသာ ကာမအေမွာင္တိုက္တြင္းမွ ႐ုန္းထြက္ရန္ ခက္ခဲေနသည္။ တစ္ခါမွ မခံစားဖူးခဲ့ေသာ ကာမေရလႈိင္းေပၚတြင္ ရင္ဖိုလႈိက္ေမာစြာ ကူးခတ္ေနရေသာ အရသာကို ခုံမင္မိသလို ျဖစ္ေနသည္။ မ်က္စိမွိတ္ထားလိုက္ၿပီး အထိအေတြ႕ႏွင့္ တစ္သားထဲ က်ေနမိသည္။ သုတက သူမကို ကုတင္ေပၚသို႔ တြန္းလွဲလိုက္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ ရင္ထဲတြင္ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားမိသည္။ အဆုံးစြန္ေသာ အေျခအေနကို ေရာက္ရွိေတာ့မည္ဆိုတာကို ေတြးလိုက္မိသည္မို႔ အခုခ်ိန္ၾကမွ စိုး႐ြံ႕စြာ႐ုန္းဖယ္မိသည္။ အေျခအေနက ႐ုန္းထြက္ရန္ မလြယ္ကူေတာ့မွန္းကို သူမအေနႏွင့္ ေနာက္က်စြာ သိရွိလိုက္ရ၏။ သူမ၏ အေပၚပိုင္းသည္ ဗလာက်င္းလွ်က္ ရွိေနေခ်ၿပီ။

သူမ၏ ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို အတင္းနင္းကန္စို႔ေနေသာ သုတ၏ ဆံပင္မ်ားကို အတင္းဆြဲထားလိုက္မိသည္။ ႏို႔အုံတစ္ခုလုံးကို အားႏွင့္စို႔ပစ္လိုက္ခ်ိန္တြင္မူ သူမမွာ ေလထဲလြင့္တက္သြားသည့္ႏွယ္ ခံစားလိုက္ရျပန္၏။ ပိပိေလးကို ေဆာ့ကစားေနသာ လက္က ဖယ္ခြာသြားသည္မို႔ အေခါင္းေပါက္ေလးထဲသို႔ အသြင္းအထုတ္လုပ္ေပးေနေသာ လက္ေခ်ာင္းေလးေနရာတြင္ လိင္ေခ်ာင္းႀကီး အစားထိုးဝင္ေရာက္လာေတာ့မလားလို႔ သူမ စိုးရိမ္သြားမိသည္။ ႏြံ႕နစ္ေနသူတစ္ေယာက္ပမာ ေခ်ာက္ကမ္းပါးမွန္းသိရက္ႏွင့္ ရင္လႈိက္ဖိုစြာ ခုန္ဆင္းခ်င္ေနမိသည္။ သူမကိုယ္သူမ နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္မိ၏။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေတာ့ဟာဆိုၿပီး စိတ္ကို လႊတ္ေပးထားလိုက္သည္။

သူမ၏ ေစာက္ေခါင္းဝေလးတြင္ ေႏြးကနဲျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕လိင္တံအေခ်ာင္းႀကီးႏွင့္ လာ ေရာက္ထိကပ္လိုက္မွန္းကို သိလိုက္ရသည္။ မ်က္လုံးမ်ားကို စုံမွိတ္ထားလိုက္ၿပီး ခံစားရမည့္အရသာကို ငံ့လင့္ေနလိုက္သည္။ ေစာက္ေခါင္းေပါက္ေလးထဲသို႔ တင္းၾကပ္ႁပြတ္သိပ္စြာ တိုးဝင္လာေသာ လိင္တံႀကီးေၾကာင့္ သူမ နင့္ကနဲေနေအာင္ ခံစားလိုက္ရ၏။ နာက်င္သြားရေသာေၾကာင့္ အိပ္ယာခင္းမ်ားကို တင္းၾကပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္လိုက္မိသည္။ အမူးေကာင္က အညႇာအတာမရွိ အတင္းထိုးသြင္းေနျပန္သည္။ ေစာက္ေခါင္းက်ဥ္းေလးကို အတင္းထိုးခြဲ ဝင္ေရာက္သြားေသာ လိင္တံႀကီးေၾကာင့္ သူမ၏ ခါးေလးမွာ ေကာ့တက္သြားရၿပီး ႏႈတ္ဖ်ားမွ အသံထြက္သည္အထိ ေအာ္ဟစ္ျငည္းျငဴလိုက္မိသည္။ မ်က္ရည္စမ်ားက ပါးျပင္ေပၚသို႔ လိမ့္ဆင္းလာၾက၏။

ခုနကခံစားေနရေသာ ေကာင္းမြန္သည့္ ကာမအရသာမ်ားသည္ ဘယ္ဆီကို ေျပးထြက္လြင့္ေပ်ာက္ကုန္ၾကသည္မသိ။ နာၾကင္မႈကို ဆိုး႐ြားစြာ ခံစားေနရသည္။ အတင္း လူးလြန႔္႐ုန္းကန္လိုက္မိ၏။ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္၏ အားအင္ႏွင့္ မမွ်ေသာေၾကာင့္ သူမ၏ႀကိဳးစားမႈက အရာမထင္ေပ။ ဆတ္ေဆာ့ၿပီး ခံခ်င္ေနမိတဲ့ေကာင္မ ေသေအာင္ခံဟု သူမကိုယ္သူမ အျပစ္တင္မိသည္။

သုတက သူ႔ေကာင္ႀကီးကို အဆုံးထိတိုင္ေအာင္ တစ္ခ်က္ထဲ ေဆာင့္သြင္းလိုက္ေသာေၾကာင့္ သူမ ခံစားေနရျခင္းျဖစ္၏။ ဒါေတာင္ ေစာေစာက ႏႈိးဆြထားေသာေၾကာင့္ ေစာက္ေခါင္းထဲမွ အရည္မ်ား ထြက္ေနၿပီးသားျဖစ္သည္။ လုပ္ခ်င္ေဇာက ျပင္းျပေနသည္မို႔သူမ နာၾကင္မွာကို ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့တာ လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သူ႔လီးႀကီးကို အသြင္းအထုတ္ လုပ္ေနသည္။ နာၾကင္မႈက ေပ်ာက္ပ်က္မသြား။ အတြင္းထဲမွ ေအာင့္ေတာင့္ေတာင့္ႀကီး ခံစားေနရသည္။ သူမ၏ႏိုးအုံကို သူ႔လက္မ်ားႏွင့္ ပြတ္ေခ်ေပးေနသည္။ ခံစားေနရသည့္ နာၾကင္မႈမ်ားက တေျဖးေျဖးႏွင့္ ေလ်ာ့ပါးကုန္ၾကေသာ္လည္း အရွင္းႀကီးေပ်ာက္သြားတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ျပန္။ သူ႔လိင္တံႀကီးကို ဆြဲထုတ္သြားေသာအခါ ရင္ထဲမွာ ဟာတာတာျဖစ္ရသလို လိင္တံႀကီး ထိုးသြင္းလိုက္ခ်ိန္တြင္ေတာ့ ေအာင့္ကနဲျဖစ္သြားေသာ နာၾကင္မႈက ရွိေနပါေသးသည္။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ကာမစပ္ယွက္မႈ၏ အရသာကို ေတာ့ သူမ စတင္ခံစားေနရၿပီျဖစ္၏။ သူ႔ေဆာင့္ခ်က္မ်ားက ျပင္းထန္လြန္းလွသည္။ ပါးျပင္ေပၚသို႔ စီးက်ခဲ့ေသာ မ်က္ရည္မ်ား ခန္းေျခာက္သြားရၿပီဆိုေသာ္လည္း ေစာက္ေခါင္းအတြင္းမွ ေစာက္ရည္မ်ားက လွ်ံထြက္လာသည္။ လိုးေဆာင့္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ သူမ ၿပီးသြားရသည္ထင္၏။ မိမိကိုယ္ကို အာသာေျဖစဥ္က ခံစားရသည့္ ၿပီးေျမာက္ျခင္းမ်ိဳးထက္ စိတ္ေက်နပ္စရာေကာင္းသည္။ ပိုမိုျပည့္ဝသည္လို႔ သူမထင္သည္။ သူကေတာ့ ၿပီးေျမာက္ျခင္းမရွိေသး ေပ။ လိုးေဆာင့္လို႔ေကာင္းတုန္းပင္။

သူမ ၿပီးသြားေသာအခါ သူ႔ကိုလည္း ၿပီးလိုက္ေစခ်င္ပါသည္။ သို႔ေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေစခ်င္သလိုက အျပင္မွာျဖစ္မလာခဲ့။ သူ ဆက္လက္လိုးေနဆဲမွာပင္ သူမ အရသာျပန္ေတြ႕လာျပန္သည္။ တစ္ခ်ီၿပီးၿပီးသားမို႔ ေနာက္ထပ္အရသာ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဟု ထင္ေနမိေသာေၾကာင့္ သူမ အံ့ၾသသြားရသည္။ နာၾကင္မႈကို ခံႏိုင္ရည္ရွိသြားၿပီမို႔ သူမအတြက္ အလိုးခံေနရျခင္းသည္ ေစာေစာကေလာက္ ဖိစီးမႈမမ်ားဘဲ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိလာသည္။

ေစာက္ေခါင္းေပါက္ေလးအတြင္းသို႔ ဝင္ထြက္လွ်က္ရွိေသာ လိင္တံႀကီး၏ ထိေတြ႕မႈကို ခံစားေနရသည္။ ေသာက္ေလေသာက္ေလ ငတ္မေျပဟူေသာ ကာမဆားငန္ရည္၏ သေဘာသဘာဝကို တီးမိေခါက္မိရွိ လာသည္။ သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ သူ႔ရဲ႕လိုးေဆာင့္ခ်က္မ်ားက ပိုမိုျပင္းထန္ျမန္ဆန္လာၿပီး ပူေႏြးေစးပ်စ္ေသာ လရည္မ်ားက သူမ၏ေစာက္ေခါင္းေလးထဲသို႔ ပန္းထြက္လာၾကသည္ကို ခံစားလိုက္ရ၏။ ဘာရယ္ေၾကာင့္မွန္းမသိ… ရင္ထဲတြင္ ထိတ္ကနဲ လႈိက္ဖိုသြားသည္။

သုတကေတာ့ သူမကိုယ္ေပၚမွ လွိမ့္ဆင္းသြားၿပီး ပက္လက္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ သုတရွိရာသို႔ မ်က္လုံးမ်ားေထာင့္ကပ္ေအာင္ ခိုးၾကည့္လိုက္မိသည္။ သူမ ဒီလိုၾကည့္မိသည္ကို သုတ မသိေစလိုေသာေၾကာင့္ ခိုးၾကည့္မိျခင္းျဖစ္၏။ သူမ၏စိတ္ထဲတြင္ ျဖစ္ခဲ့ရေသာ ကိစၥအတြက္ ေနာင္တမရမိေသာ္လည္း ရွက္႐ြံ႕စိတ္ကေလးေတာ့ ျဖစ္မိသည္။ ဘုန္းသုတဆိုသည့္ ေကာင္ကေတာ့ ခဏေလးအတြင္းမွာဘဲ အဝတ္အစားကင္းမဲ့စြာႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္လွ်က္ရွိေနေခ်ၿပီ။ သူမအေနႏွင့္ ဘယ္လိုအိပ္ေပ်ာ္ပါမည္နည္း။ စိတ္၏ လြင့္ပါးမႈေနာက္သို႔ လိုက္ပါရင္း မိုးလင္းခဲ့ရသည္ေလ။

သုတကို အဝတ္မ်ား ျဖစ္သလိုျပန္ဝတ္ေပးလိုက္ၿပီး သူမ ျပန္ဖို႔လုပ္ရသည္။ ဘုန္းသုတ မႏိုးခင္ သူမ ထြက္သြားခ်င္သည္။ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ရသည့္ ကိစၥအတြက္ ရင္မဆိုင္ရဲသလို ျဖစ္ေနသည္။ ဟိုတယ္မွ မည္သို႔ထြက္ခြာရမည္ဆိုတာကိုေတာင္ ေတြးလို႔မရ။ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ရလိမ့္မည္ ထင္သည္။ ဘုန္းသုတတြင္ ပိုက္ဆံလုံေလာက္စြာမပါေတာ့မွန္း သိေနေသာေၾကာင့္ ဟိုတယ္ဖိုးကို သူမဘဲ ရွင္းရ လိမ့္မည္မဟုတ္လား။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဒီအျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ အိပ္မက္တစ္ခုလို ေမ့ေပ်ာက္သြားေပလိမ့္မည္။

သူမအေနႏွင့္ မိုက္မဲစြာ ေတာက္ေလာင္ခဲ့မိျခင္းအတြက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာင္တရလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ အရာရာသည္ ကံၾကမၼာ၏သေဘာအတိုင္း ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ရသည္လို႔ သူမ ယုံၾကည္ပါသည္။ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ခဲ့ၿပီးၿပီမို႔ ျဖစ္သင့္သလား၊ မျဖစ္သင့္သလား ဆိုသည္ကို မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ပါ။ ထို႔အတူ ဘုန္းသုတကိုလည္း ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ၿပီးေသာ ကိစၥမ်ားအတြက္ ေမ့ေပ်ာက္သြားေစခ်င္ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ သူမသည္ နတ္ဆိုးတစ္ပါး ျဖစ္ပါသည္။…(ဇာတ္သိမ္းပိုင္း ေမွ်ာ္)