ဆေးခတ်ပြီး အဖြတ်ခံလိုက်ရတဲ့ သူဌေးမကြီး

Unicode

“မမ ပြီးချင်လာရင်ပြောနော်၊ ကျွန်တော်တို့ ပြိုင်တူပြီးကြမယ်လေ”

ရီဝေသော မျက်လုံးကြီးတွေ နှင့် ဒေါ်ခင်မမ လှည့်ကြည့်သည်။ ပါးစပ်ကမပြော၊ ခေါင်း ညိတ် မပြသော်လည်း သဘောတူသည်ဟု မင်းခန့် နားလည်လိုက်ပါသည်။

ထို့ ကြောင့် ဒေါ်ခင်မမ၏ ခါးကိုမိမိရရ ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဆူဖြိုးသော တင်ပါးကြီးတွေ တုန်ခါသွား အောင် အား ကုန်ဆောင့်သွင်းလိုက်၏။ ဒေါ်ခင်မမ ရှေ့ကို ပြန်လည်သွားပြီး

အိပ်ယာခင်း ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆွဲဆုပ်ယူထားရင်း တိုးတိုးလေး ညည်းလိုက်သည်။ နာလို့ ညည်းတာမဟုတ်မှန်းမင်းခန့်သိသည်။ ထို့ကြောင့်

အားစိုက်ပြီး ဆက်တိုက်ဆောင့် ပေးလိုက်သည့် အခါ ဒေါ်ခင်မမ၏ ညည်းသံတွေက ပိုစိပ်ပြီး ပိုကျယ်လာသည်။

ကွယ်လွန်ခဲ့ပြီ ဖြစ်သည့် သူမ၏ ယောက်ျားနှင့် တုန်းက ဒီလိုလေးဖက်ထောက်ပြီးလုပ် ရ သည့်ပုံစံမျိုး မလုပ်ဖူးကြောင်း မင်းခန့်ကိုပြောဖူးသည်။ ခုတော့ ဒီပုံစံကို

 ဒေါ်ခင်မမ သ ဘောကျနေပြီ ဖြစ်သည်။

“အာ …မောင်ရယ်…ပြီး …ပြီးတော့မယ် ထင်တယ်”

မင်းခန့်၏ မရပ်မနားဆောင့်ချက်တွေက ဒေါ်ခင်မမ ကို ခံစားမှု အမြင့်ဆုံးဆီ ဆွဲဆောင်ကာ ခေါ်သွားနိုင်တော့မည် ဖြစ်သည်။ လုပ်နေတာ တနာရီနီးပါးရှိပြီ ဆိုတော့

ဒါမျိုးဆိုရင် သက် လုံ အလွန်ကောင်းသည့် မင်းခန့်တောင်မှ မောချင်ချင် ဖြစ်လို့နေ၏။ စိတ်ခံစားမှု အပြည့်နှင့် လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ ပြောလိုက်သည့် အသံကြောင့် မင်း

ခန့်လည်း အရှိန်ကို ပိုထိုးတင်လိုက် သည်။ စိတ်အာရုံဟူသမျှကို ဒေါ်ခင်မမ၏ ကိုယ်တွင်းတွင် တစွပ်စွပ် ထိုးမွှေနေသည့် ဖွား ဖက်တော်ဆီသို့ ပို့ဆောင်စုစည်းလိုက်ပြီး အားကုန်ထုတ် ပြီး ဆောင့်ကာဆောင့် ကာ လုပ် တော့သည်။

“အမယ်လေး၊ မောင်ရယ်၊ …မောင်ရယ် …အား….အင့် …အင့်”

မင်းခန့်စွတ်တင်တော့ ဒေါ်ခင်မမ တကိုယ်လုံးလည်း သွက်သွက်ရမ်းလို့နေသည်။ နောက် ဆုံး အချိန်အထိ စိတ်ကိုရသလောက်၊ ကြွက်သားတွေကို တင်းနိုင်သလောက်တင်း

 ထားပြီး မထိန်းနိုင်တော့မှ လွှတ်ချပေးလိုက်၏။ အရည်တွေ ဒလဟောထွက်ကျသွားပြီးသော်လည်း မင်းခန့်က ပြန်မထုတ်သေးပဲ ဆက်ထည့်ထားရင်း အမောဖြေနေမိသည်။

 ဒေါ်ခင်မမ က တော့ ဖင်ဘူးတောင်းကြီးထောင်ပြီး ငြိမ်သက်လို့သွား ၏။ သူမ လည်း ခံစားချက် အထွဋ်အ ထိပ် ဆီသို့ရောက်သွားတာသေချာသည်။ လူကငြိမ် သက်နေသော်

လည်း နှုတ်ဖျားက တိုး တိုးဖွဖွ ဆက်ကာညည်းညူနေ၏။ သူမအတွက် အ ကောင်းဆုံး ရမ္မက်အရသာကို ခံစားနေ ရချိန်တွင် မင်းခန့်က ပြန်မထုတ်သေးတာ ကိုဒေါ် ခင်မမ

 ပိုကြိုက်မှန်း မင်းခန့်သိခဲ့ တာကြာ ခဲ့လေပြီ။

အမောပြေသွားမှ ပျော့ခွေလုလု အချောင်းကြီးကို ဆွဲထုတ်ကာ မင်းခန့် အိပ်ယာပေါ်လှဲချ လိုက်၏။ ဒေါ်ခင်မမ လည်း ဖင်ဘူးတောင်းထောင်နေရာမှ တစောင်းပြောင်း

ကာအိပ်လိုက် ပြီး မင်းခန့်ရင်ခွင်ထဲသို့ တိုးဝင်လာ၍ အလိုက်သင့်ဆီးဖက်ထားလိုက်သည်။ အချိန်တွေ အတော်ကြီးကြာသည် အထိ သူတို့စကားမပြောဖြစ်ကြပါ။ ဒီအချိန်

မှာ စကားမပြောဘဲ ကိုယ့် ဖီလင်နှင့် ကိုယ်နေကြသည့် အကျင့်ကို သူတို့ နှစ်ယောက် ဇာတ်လမ်းစပြီး သိပ်မ ကြာခင် ကထဲကရခဲ့သည်။

ကိုယ့်ထက် အသက်များစွာကြီးပြီး ကလေး တယောက်အမေ ဖြစ်ပေမယ့် ဒေါ်ခင်မမကို မင်းခန့် သဘောကျတာတွေရှိသည်။ အိပ်ရာပေါ်မှာ မဟုတ်ရင် အလွန်တည်ငြိမ်ရင့်

ကျက် သည့် အသွင်ကို ဆောင်သည့် ဒေါ်ခင်မမသည် မင်းခန့်လို လူနှင့် အိပ်နေသည်ဆိုလျှင် ဘယ်သူမှ ယုံမှာ မဟုတ်ပေ။ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းတခုကို ဦးစီး လုပ်ဆောင်နေ

သည့် ဒေါ်ခင် မမ သည် အပြင်မှာဆိုရင် မင်းခန့်နှင့် ဆက်ဆံရာတွင် အလုပ်သဘောထက် မပိုသော်လည်း နှစ်ယောက်ထဲ ဆိတ်ကွယ်ရာ နေရာတခုခု မှာရှိနေပြီဆိုရင်တော့

 တကယ့် မယား တယောက်သဖွယ်ဖြစ်သည်။ မိန်းမပျက်တယောက်လို ပြုမူနေထိုင်ဖို့ လုံးဝ ဝန်မလေးပေ။ ကျန်သည့် အချိန်တွေမှာ ဘယ်လောက်တည်ငြိမ်သည်ဖြစ်စေ

ဒီအချိန်မှာတော့ သူမ၏ ရမ္မက် ဆန္ဒကို မဖုံးမကွယ်ထုတ်ပြတတ်သည်။

မင်းခန့်သဘောကျတာအဲဒါပဲဖြစ်သည်။ တခြားသော ဂုဏ်သရေရှိမိန်းမ ဆိုသူတွေလို မူ တာ၊ တင်းတာ၊ ရစ်တတ်တာမျိုးတွေမလုပ်တတ်၊ မင်းခန့်ပေးသည့် လိင်အရသာကို

 မြိန် မြိန်ယှက်ယှက်ခံစားသည်။ မင်းခန့် နှင့် ဒေါ်ခင်မမ ကို ရင်းနှီးအောင် မိတ်ဆက်ပေးခဲ့သည့် သန္တာ ဆိုရင် မင်းခန့် တို့နှင့် အရွယ်မတိမ်းမယိမ်းသာဖြစ်သည်။ ဝတ်တာ

စားတာက ခေတ် ဆန်ပြီး အပြောအဆိုလည်း တက်ကြွပွင့်လင်းသည်။ ဒါပေမယ့် အိပ်ယာပေါ်မှာကျတော့ ရှက်သလိုလို ရွံ့သလိုလို နှင့် အရမ်းကဂျီကဂျောင်ကျသည်။ သူမ

၏ ဆန္ဒ မပါဘဲ မင်းခန့်က ဘဲ အတင်းလိုချင်လို့ လိုက်လျောရသလိုလို ပုံဖမ်းထား၏။

သန္တာက ရုပ်ရည်ရော ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ပါ ပြောစရာမရှိအောင်လှပသည့် မိန်းကလေး မဟုတ်ခဲ့ရင် စောစီးစွာကပင် မင်းခန့်လက်တွဲဖြုတ်ခဲ့ပြီဖြစ်သည်။

နောက်ပြီး သန္တာ၏ ပြည့် စုံကြွယ်ဝမှုကလည်း မင်းခန့်ကို ငြင်းရခက်စေသည်။ အိမ်တိုင်ရာရောက် ကားနှင့်လာခေါ် ပေးသည့် အပြင် ၊စားသမျှ အတွက်၊ သောက်သလောက် အရက်ဖိုးဘီယာဖိုး နှင့် သွားသမျှ ဟော်တယ်ခန်းခပါ ထုတ်ရှင်းပေးသည့် မိန်းမ မျိုးကို မင်းခန့်ဘယ်လို ဖယ်ခွာနိုင်မည်နည်း။ နောက်ပြီး သူမက လှလည်းလှသည်။ ရှက်ချင်ယောင် စိတ်ဆိုးချင်ယောင် ဆောင်သော် လည်း နောက်ဆုံးကျတော့ မင်းခန့်လိုအင် ကို ဖြည့်သလိုလို နှင့် သူမ၏ သွေးသားဆန္ဒကို ဖြည့်ဖို့က လိုရင်းဖြစ်သည်။

သန္တာ နှင့် ဒေါ်ခင်မမက အကျင့်စရိုတ်ချင်း မတူသလို အခြေအနေချင်းလည်း မတူညီကြ။ ချမ်းသာတာ ခြင်းတူပေမယ့် ဒေါ်ခင်မမ က ကိုယ်တိုင်စီးပွားရေးလုပ်ပြီး ချမ်း

သာခြင်းဖြစ် ပြီး သန္တာကတော့ နိုင်ငံခြားက လင်ယောက်ျားဖြစ်သူ ပို့ပေးသမျှပိုက်ဆံကို ဒီမှာထင်သလို သုံးဖြုံးနေသူဖြစ်သည်။ သူမ၏ ယောက်ျားက မင်းခန့်၏ အခင်ဆုံးသူ

ငယ်ချင်း ဖြစ်သူ မျိုးမင်းစိုး နှင့် လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက်တွေဖြစ်၏။ မျိုးမင်းစိုး မြန်မာပြည် ခနပြန်လာခိုက်ကြုံကြိုက် လို့ မိတ်ဆက်ပေးသွားရာမှ မင်းခန့်နှင့် သန္တာ ဇာတ်လမ်း

စဖြစ်သွားသည်။ မျိုးမင်းစိုး နောက် တခေါက်ပြန်လာတော့ ရိပ်မိပြီး မင်းခန့်ကို တားသည်။

“လွတ်လွတ်လပ်လပ် မိန်းမတွေ ပုံလို့ပါကွာ၊ မင်းက နှာကိစ္စဆို သောက်ကျင့်မကောင်းမှန်း သိပေမယ့် လင်ရှိမယားတော့ မရှုပ်သင့်ပါဘူး” “ငါဘာမှ မလုပ်ဘူးသူငယ်ချင်း၊ သူ့ဟာသူ တိုးဝင်လာတာ၊ လွှတ်ပေးလိုက်ရမှာလဲ နှမျောစ ရာကြီးကွာ”

“မသာကောင်၊ ငါခုထိမိန်းမ မယူသေးတာ မှန်သွားတယ်၊ ငါ့မိန်းမသာ ရန်ကုန်မှာထားခဲ့လို့ ကတော့ မင်းလက်ချက် မိမှာစိုးရတယ်” “ရုပ်ဆိုးဆိုးရှာယူပေါ့ကွာ၊ ငါက ရုပ်ဆိုးရင် မကြိုက်ဘူး၊ ဒါပေမယ့် ညဖက်တော့ငါ့ဆီမလာ စေနဲ့ မိန်းမဆိုတာ မှောင်ထဲကျရင်တော့ တူတူပဲကွ” “သူတောင်းစား၊ အမျိုးယုတ်” မင်းခန့်က ဒီလို လူစားဖြစ်သည်။

မျိုးမင်းစိုးလည်း ပြောမနိုင်တော့လက်လျှော့လိုက်ရသည်။ ဒါတောင်မှ ရသလောက်တောင်းပန်သေး၏။ “သူ့ယောက်ျားက ငါ့ ဆရာလည်းဟုတ်တယ်၊ အကိုလိုလည်းနေတာကွ၊ ငါမိတ်ဆက်ပေး ရာကနေ မင်းတို့ဒီလို ဖြစ်သွားတယ် ဆိုတာ သိရင်ငါ့မျက်နှာဘယ်လို

 ထားရမလဲ” “ဒါဆိုလဲ ဟိုကိုခေါ်ထားဖို့ ပြောလိုက်ပေါ့ကွ” “ဘဲကြီးက သူ့မိန်းမကို သိပ်ချစ်တာကွ” ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ မင်းခန့်တောင်မှ သန ္တာ့၏ အလှအပနှင့် မသဒ္ဒါသလိုလိုသဒ္ဒါသလိုလို အမူ အကျင့်လေးတွေကို သဘောကျသလိုလိုပင်။ ထို့ကြောင့် မျိုးမင်းစိုး

 တောင်းပန်ထား သည့် ကြား ထဲက မဆင်ခြင်နိုင်ခဲ့ပါ။

ဒါပေမယ့် ဟိုမှာ မျိုးမင်းစိုးဘယ်လောက်တောင်စည်း ရုံး တိုက် တွန်းလိုက်သည်မသိ သူပြန်သွားပြီး သိပ်မကြာခင်မှာပင် သန္တာကို အလည်လာ ဖို့ ခင်ပွန်းသည်က လှမ်းခေါ်သည်။

“ခန သွားလည်လိုက်ဦးမယ်နော် ကိုကို” သန္တာကလည်း ခနတဖြုတ် လို့ရည်ရွယ်ပြီးသွားရာကနေ ပြန်မလာဖြစ်သေးတာ ခုထိပင် ဖြစ်သည်။ သူမ၏ ခင်ပွန်း ဖြစ်သူက ပြန်လွှတ်တော့ပုံမရပါ။ ကျောင်းပြန်တက်နေသည်ဟု သာသတင်းကြားရ၏။ ဒီကိစ္စ မှာမျိုးမင်းစိုးစနက်မကင်း ဆိုတာသိနေပေမယ့် မင်းခန့်သူ့ကို  အပြစ်မ တင်ချင်ပါ။ သူငယ်ချင်းတွေထဲမှာ အရိုးသားဆုံး အဖြူစင်ဆုံး နှင့် သူတပါးကို အ လွန် ကူ ညီပေးတတ်သည့် စရိုတ်ကိုလည်းသိနေသည်။ တကယ်တော့ သန္တာဆိုတာက လည်း မင်း ခန့် ပတ်သက်ခဲ့ဖူးသည့်

မိန်းမ ပေါင်းများစွာထဲက တယောက်သာဖြစ်သည်။

သန္တာ မသွားခင် နှစ်လ လောက် သူမ၏ မိတ်ဆက်ပေးမှုကြောင့် ဒေါ်ခင်မမ နှင့် သိကျွမ်း ခင်မင်ခွင့်ရ ခဲ့သည်။ ဟိုမှာတွေ့ ဒီမှာတွေ့ နှင့် ရင်းနှီးသွားကြပြီးနောက်

မှာတော့ တစတစ နှင့် အလွန် တည်ငြိမ်သော ဒေါ်ခင်မမ တယောက် မင်းခန့် စက်ကွင်းထဲသို့ ကျရောက်သွား ရရှာသည်။ အစပိုင်းတုန်းက ဒီလိုဖြစ်လာမည်ဟု မင်းခန့်မထင်ထားပါ။ အရွယ်တင်ကာချောမောပြီး သွေးဆူဖွယ်ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ရှိသည့် ဒေါ်ခင်မမကို မရလည်း အရင်းဟု သဘောထား ပြီးစမ်းကြည့်ရာမှ မမျှော်လင့်ဘဲ ရသွားခြင်းဖြစ်သည်။

“မောင်ဘာတွေးနေတာလဲ”

“မမ အကြောင်း”

ငြိမ်သက်နေရာမှ ဒေါ်ခင်မမ လူးလွန့်လာပြီး မေးသည်။

“ပေါက်ကရတွေ”

“တကယ်ပါ မမရဲ့”

“ဟွန်းနော်၊ အခန်းက မအေးလို့ စိတ်ညစ်နေရတဲ့ ကြားထဲ”

“အဲကွန်း မှ မရှိတာမမရဲ့၊ ပန်ကာကလည်း သေးသေးလေး၊ ဟိုတယ် သွားမယ် ဆိုတာ မမ မှ လက်မခံတာ”

“အသိ နဲ့တိုးမှာ စိုးလို့ပါကွယ်၊ အိမ်မှာကလည်း …သမီးက ဒီနေ့မှ ပြောတာကိုး၊ ဆရာမနဲ့ သူ ငယ်ချင်းတွေလာမယ် ဆိုတာကို၊ မောင် အဲကွန်းဝယ်တပ်လိုက်ပါလား”

မင်းခန့် ပုခုံးတွန့်ပြလိုက်သည်။

“ကျွန်တော်က မမ လို သူဌေးမှ မဟုတ်တာ”

အရင်တုန်းကတော့ ဒေါ်ခင်မမ အိမ်မှာပဲ သူတို့ စတည်းချဖြစ်တာများသည်။ သားအမိ နှစ် ယောက်ထဲနေသည့် အိမ်မှာ သမီးလုပ်သူကျောင်းသွားရင် ဒေါ်ခင်မမက

အလုပ်ကနေ ပြန် လစ်လာပြီး မင်းခန့်တို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေခွင့် ရကြ၏။ ဒီနေ့တော့ အချိန်း အချက် လုပ်ပြီးကာမှ ဒေါ်ခင်မမ ၏ သမီး ယုယုက အိမ်မှာ စာလုပ်ဖို့

သူငယ်ချင်းတွေ ခေါ်ထား သည် အပြင်မသွားတော့ဟု ပြောလာလို့ မင်းခန့် ငှားနေသည့် တိုက်ခန်းဆီ ရောက် လာ ကြခြင်းဖြစ်သည်။

“ဒါပေမယ့် မမရယ်၊ အဓိက က အဓိက ပဲမဟုတ်လား”

ဒေါ်ခင်မမ က မျက်စောင်းလေး တချက်ထိုးလိုက်ပြီး မင်းခန့် ဗိုက်ကို လက်ကလေးနှင့်လာ ပွတ်သည်။ အနားယူပြီးနောက် ဒေါ်ခင်မမ၏ ရမ္မက်သွေးတွေ ပြန်ပြီးတက်ကြွ

လာပြီထင် သည်။ ညနေအထိအချိန်ရ လို့ မင်းခန့် အလောတကြီးပြန်မစ ချင်သေးပါ။ ထို့ကြောင့်

“မမ”

“ဘာလဲ”

“စုပ်ပေးပါလား”

“တော်တော်ကြိုက်တယ် ဟုတ်လား”

“အင်း၊ တယောက်တလှည့်ပေါ့၊ ပြီးရင် မမကို ကျွန်တော်က ပြန်မှုတ်ပေးမယ်လေ”

ဒေါ်ခင်မမ၏ မျက်လုံးတွေ အရောင်တမျိုးနှင့် တောက်ပသွားသည်။ မင်းခန့် သင်ကြားပေး ထားလို့ ဒေါ်ခင်မမ ပုလွေကောင်းကောင်းမှုတ်တတ်သည်။ ပြီးတော့

သူမကိုယ်ကိုင်လည်း ဘာဂျာကြိုက်၏။ လှဲနေရာမှ ကုန်းထလိုက်ပြီး နောက် ပျော့တွဲကျနေသည့် မင်းခန့် ဟာကြီး ကို ပါးစပ်ထဲ အပြည့်ထည့်ကာငုံလိုက်၏။

“မမ …ပြီးအောင်တော့ မလုပ်လိုက်နဲ့ နော်၊ နောက်တချီ အတွက် အရည်မကျန်ဘဲနေမယ်”

ပြည့်တင်းသော ကျောပြင်ကို လက်နှင့် သပ်ပေးရင်းပြောလိုက်သည်။ ဒေါ်ခင်မမ က ကာ မပိုင်လင်ယောက်ျား မရှိသည့် မုဆိုးမ ဆိုတော့ ဟို မျိုးမင်းစိုး ဆို

သည့်ကောင် သိသွားရင် လည်း ဘာမှပြောနိုင်မှာ မဟုတ်ဟုလည်း တွေးနေမိသည်။ တကယ်တော့ လောကကြီးမှာ အဖိုရယ် အမရယ် ဆိုပြီး နှစ်မျိုးကွဲနေခြင်းမှာ

 ဒီကိစ္စ အတွက်သက်သက်သာဖြစ်သည်ဟု မင်းခန့် ယုံကြည်သည်။ ဒီကိစ္စသာ မရှိခဲ့လျှင် အထီးရယ် အမရယ် ကွဲနေစရာ ခွဲနေစရာ လို မည် မဟုတ်ပေ။

မျိုးမင်းစိုး ပညာတွေ အများကြီးတတ်သော်လည်း ဒါတွေမသိပေ။

ဒါ ကြောင့် လည်းခုချိန်အထိ ရိုးသားသော လူပျိုကြီးဆိုသည့် ဂုဏ်ပုဒ်ကို တွယ်တာ မက်မော နေ ခြင်းဖြစ်မည်။ မင်းခန့်ကိုတော့ ရရစ်နှင့် ပြိုသည့် လူပြို အဖြစ်

ရင်းနှီးသူတိုင်းက တညီ တညွတ်ထဲ သတ်မှတ်လို့ ထားကြသည်။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန်း- ၁(ခ)

လူတိုင်း အိပ်မက် မက်ဖူးကြသည်။ အိပ်မက် ဆိုသည်မှာ နိုးလာမှသာ အိပ်မက်ဖြစ် ကြောင်း သိကြသည်ချည်း ဖြစ်သည်။ မင်းခန့် အခုမက်နေသည့် အိပ်မက်ကတော့ထူး ဆန်း၏။

အိပ်မက် မက်နေကြောင်းကို မက်နေရင်းက သိနေသည်။ အိပ်မက်ဆိုသည် မှာ နိုးထလာသည်နှင့် ပြီးဆုံးသွားတတ်စမြဲဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် မနိုးခင်စပ်ကြားမှာ မင်းခန့် စိတ်လွတ်

လက်လွတ် လွင့်မျောနေမိသည်။

“ငါ့နှယ်နော်၊ မင်းသမီးလေး ဘာလေး ပါရင်လဲ ကောင်းသား”

တိတ်ဆိတ်စွာ ဖြင့် မဆုံးနိုင်ဟုထင်ရသည့် အိပ်မက်သည် ပျင်းရိညည်းငွေ့စရာကောင်း လွန်းသောကြောင့် မင်းခန့် ဖွင့်ဟညည်းလိုက်မိသည်။ ဖြစ်နိုင်ရင် ဒီလိုအိပ်မက် မျိုးမမက်

ချင်ပါ။ နောက်နေ့ ကျရင်တော့ သူငယ်ချင်းတွေကို ပြောပြရဦးမည်။ သူတို့ နှင့် တူတူ အရက် သောက်ပြီး မက်ရသည့် အိပ်မက်ဆိုတော့ မလွဲမသွေကို ပြောမှဖြစ်လိမ့်မည်။

ဒါပေမယ့် ပါးရိုတ်ခံရသည့် အခန်းကိုတော့ ချန်ထားမှ ဖြစ်မည်။ “မ“ ကိစ္စ နှင့် ပတ်သက် ပြီး မင်းခန့်ကို မနာလို ဖြစ်နေကြသည့် သူတွေဆိုတော့ ကောင်းကောင်း ဝိုင်းပြီး နှိပ်ကွပ်

ကြမှာ သေချာ၏။

မင်းခန့်ကတော့ သူအရမ်း မူးနေလို့ ဖြစ်ရတာဟု ယုံကြည်သည်။ မမူးဘူး ဆိုလျှင် အား နွဲ့သည့် မိန်းကလေး တယောက်၏ ရိုတ်ချက်ကို ရှောင်တိမ်းဖို့လောက်ကတော့ မင်းခန့်

သိုင်း မတတ်ပေမယ့် ရပါသည်။ သောက်တာကလည်း များတော့ များ၏။ ဒီညမှ မျိုးမင်း စိုးကလည်း ဘာစိတ်ကူးပေါက်သည် မသိ မင်းခန့်လိုချင်သလောက် အရက်ကို ထပ်ကာ

ထပ်ကာ မှာပေးသည်။ မင်းခန့်ကလည်း သောက်ကောင်းကောင်း နှင့်သောက်ရင်း ရေချိန် အတော်ထိသွားသည်။ ထို့ကြောင့် ပါးကိုပွတ်ရင်း ရိုတ်သူကို မဟုတ်ဘဲ တိုက်လိုက်

သည့် မျိုးမင်းစိုးကို စိတ်ထဲက ကျိန်ဆဲနေမိ၏။

တကယ့် အပြင်လောက မှာတော့ မင်းခန့်ကို ပါးရိုတ်ချင်သည့် မိန်းကလေး ဆိုတာမရှိနိုင် ပါ။ ရုပ်ရည် သိပ်မချောသောလည်း နှစ်လိုဖွယ်ရာပြုံးတတ်ပြီး အပြောအဆိုတတ်သည့်

မင်း ခန့် ကို မိန်းကလေးတွေက သဘောကျကြသည်။ မင်းခန့် ကိုယ်တိုင်ကလည်း မိန်းမကြော နပ်သူဆိုတော့ ဘယ်သူ့ကို ဘယ်လိုပြောရမည်၊ ဘယ်နေရာမှာ ဘာလုပ်ရမည်

ဆိုတာကို အလွတ်ရနေသူတယောက် ဖြစ်လို့ စွံ တာ မဆန်းလို့တောင်ဆိုရမည်။ လူမျိုးမရွေး၊ ဘာ သာ မရွေး၊ အသက်အရွယ် မရွေး၊ ဆင်းရဲချမ်းသာ အဆင့်အတန်း မရွေး

ရုပ်ချောသော မိန်းမ ဆိုရင် မင်းခန့် ဖက်ကလည်း ဘယ်တော့မှ လက်နှေး မနေပေ။

တွဲခဲ့ ဖူးသည့် မိန်းမ တိုင်းကိုလည်း အိပ်ယာပေါ်သို့ အရောက်ခေါ်နိုင်ခဲ့သည်ချည်းဖြစ် သည်။ ဒါကို မနာလိုအဖြစ်ဆုံးက မျိုးမင်းစိုးဆိုသည့် အသုံးမကျသည့် ကောင်ပဲဖြစ်

လိမ့် မည်။ သူ့ခမျာ မင်းခန့်ထက်ရုပ်ရည် ရောပညာပါ သာလွန်သူဖြစ်ပါရက် နှင့် ဒီနေ့ထက် ထိ မိန်းမဆိုတာ ဝေးလို့ ရည်းစားတောင် အဖြစ်ရှိအောင် ထားဖူးသူမဟုတ်ပါ။

ဒါတောင်မှ ည က သောက်ကြတော့ မင်းခန့် ကို လူတတ်ကြီးလုပ်ပြီး အိမ်ထောင်ပြုဖို့ သြဝါဒ ပေး နေ သေး၏။

“ဘာဖြစ်လို့ ပြုရမှာလဲဟ၊ ယူရင် တယောက်ပဲရမှာပေါ့၊ မယူတော့ တယောက်ပြီးတ ယောက် ရနေတာ မင်း မနာလိုဖြစ်နေသလား၊ မင်း မှာအစွမ်း အစရှိရင် မိန်းမ တယောက်

အရင် ရအောင်ယူပြ၊ ပြီးတော့မှ ငါ့ကို ဆုံးမ ဟုတ်လား”

မင်းခန့် နှင့်မျိုးမင်းစိုး ဆုံရင် ဒီလိုပဲ ဆိုတာသိနေသည့် ကျန်သည့် သူငယ်ချင်းတွေက ဟုတ်တယ် မှန်တယ် စသည်ဖြင့် ဝိုင်းပြီး ပင့်ပေးကြသည်။

“ငါမင်း အတွက်ပြောတာပါကွာ၊ အိမ်ထောင်နဲ့ မှ မင်းက တည်ငြိမ်မယ်၊ အခုဆိုရင် တ ယောက်ထဲ ဆိုပြီး ရရစားစားနဲ့ မင်းလက်ထဲမှာ ဘာမှ အဖတ်မတင်ဘူး ဟုတ်တယ်

မဟုတ်လား။” ဒါကတော့ မှန်ပါသည်။ မင်းခန့် မှာ ပွဲစားလုပ်နေသည် ဆိုသည့် အလုပ်အကိုင်ပြစရာ လေး တခုကလွဲရင် ဘာမှ မယ်မယ်ရရ ပိုင်ဆိုင်တာ မရှိပါ။ တိုက်ခန်းငှားနေရတာက မထူးဆန်း ပေမယ့် ဖုန်းတလုံးတောင်ကိုယ်ပိုင် မရှိပါ။ အလုပ်သဘောအရ ဖုန်းလေး ရှိမှ အဆင်ပြေမှာ ဖြစ်လို့ ဟန်းဖုန်းတောင် ငှားကိုင်နေရသည်။ ရလာသမျှ ဝင်ငွေလေးက လည်း သူငယ်ချင်း တွေ ပြောကြသလို နှာကိစ္စ နှင့် ပင်ကုန်သွားတာ များ၏။

“ငါ ..လတိုင်း ထီထိုးပါတယ်ကွာ၊ ထီပေါက်ရင် ချမ်းသာမှာပေါ့၊ ပိုက်ဆံစုဖို့ အတွက်မိန်းမ ယူရမယ် ဆိုရင်တော့ တော်ရုံ မိန်းမမယူဘူး၊ ဘဏ်ပိုင်ရှင် သူဌေးမပဲ ယူလိုက်တော့

မယ်၊ တခါထဲ အပုံလိုက် စုပြီးသားပဲ”

“မင်းကိုပြောလိုက်ရင်ပေါက်ကရချည်းပဲ”

“မင်းခန့်၊ အဲဒါတော့ မရဘူးကွ၊ ဘဏ်ပိုင်ရှင်တွေဆိုတာ ယောက်ျားတွေ အဖိုးကြီးတွေ များတယ်၊ မင်း အရင်ဆုံးဖြတ်ဖေါက်ချုပ်လုပ်ပြီးမှ ယူလို့ရမယ်”

တယောက်က ဝင်ဖေါက်လိုက်သည့် အခါမင်းခန့်က ကြက်သီးထသလို လုပ်ပြလိုက်တော့ အားလုံးဝိုင်းရယ်ကြ၏။ မျိုးမင်းစိုးတောင် ရယ်သည်။ မင်းခန့်လည်း ပျော်ရွှင်စွာရယ်မော

 မိ သည်။ မိန်းမ ကိစ္စ ကလွဲရင် သူငယ်ချင်းတွေနှင့် အခုလိုမျိုးပျော်ပျော်ပါးပါး နေရခြင်းကို မင်းခန့် သဘောအကျဆုံး ဖြစ်သည်။ အထူးသဖြင့် ဒီနေ့ မင်းခန့် ပိုပြီးစိတ်လက်ပေါ့ပါး

 နေ သည်။ သူများကိစ္စကြားထဲကနေ အာမခံပေးပြီး နောက် တဖက်ကပျက်ကွက်မှုကြောင့် စိုက် လျော် ရမည့် ငွေအတွက် ရင်လေး နေခဲ့ရာမှ ဒီနေ့ ဖြေရှင်းပေး နိုင်ခဲ့သည်။ ထို့

 ကြောင့် တခွက်ပြီးတခွက် ပျော်ရွှင်စွာ သောက်နေမိခဲ့၏။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန်း-၂ (ခ)

“ကိုခန့် ဘယ်လာတာလဲ”

ပလက်ဖေါင်းပေါ်မှာ ကောင်မလေး တယောက်နှင့် တိုက်မိမလိုလို ဖြစ်သွားသည်။ ကြည့် လိုက်တော့ ဒေါ်ခင်မမ ၏ သမီး ယုယုဖြစ်နေသည်။

 “ဘာရယ် မဟုတ်ပါဘူး၊ ဒီလိုပဲ လမ်းသလားနေတာ၊ ယုယု က ဘယ်လာတာလဲ”

လက်ထဲက ကိုင်းတပ်စက္ကူအိတ်တွေကို မြှောက်ပြသည်။

“ရှော့ပင်လေ၊ လာတာတော့ ရုပ်ရှင်ကြည့်မလို့ပဲ၊ လမ်းကြုံတာနဲ့..ဟဲ ..ဟဲ”

“တယောက်ထဲလား”

“သူငယ်ချင်းပါတယ်၊ ဟိုမှာ အသိနဲ့ စကားပြောနေလို့”

လက်ညိုးညွှန်ပြရာဆီကို ကြည့်လိုက်တော့ ယုယုတို့ အရွယ်ချာတိတ်မလေး တယောက် နှင့် ချာတိတ်တကောင်ရပ်စကားပြောနေသည် ကိုတွေ့ရ၏။ ကောင်မလေးက

 စကပ်တိုတို လေး ဝတ်ထားပြီး ကောင်လေးကတော့ စွပ်ကျယ်လက်ပြတ်နှင့် ဘောင်းဘီတို နှင့် ဖြစ် သည်။ နှုတ်ခမ်းကို ဖေါက်ပြီး ကွင်းချိတ်ထားသည့် ကောင်လေးကို

ကြည့်ပြီး မင်းခန့် အ သည်းယားလာသည်။

“သူငယ်ချင်း ဆိုတာ ဟိုကောင်လေးလား”

“ပေါက်ကရတွေလာမပြောနဲ့၊ အဲဒီကောင်က ဘယ်က ကောင်မှန်း မသိဘူး၊ ဖြိုး ကလည်း ဘယ်လိုကောင် အသိလုပ်နေလဲ မသိဘူး၊ ဘာလဲ ကိုခန့် က ယုကို ရည်းစားနဲ့

လာတယ် ထင်လို့လား”

“မသိဘူးလေ၊ ကောင်လေး တယောက်တွေ့တော့ အထင်ကြီးမိတာပေါ့”

“အထင်ဘာမှ မကြီးနဲ့ ကြီးစရာ မရှိဘူး၊ ရာရာစစ အဲဒီကောင်နဲ့ များ”

ခါးထောက်ပြီးရန်တွေ့နေသည့် ယုယု ကိုကြည့်ပြီး မင်းခန့် ပြုံးမိသည်။ အတောင်အလက်စုံ နေသည့် ဒေါင်းမကလေး ကကိုယ်ဟန်ပြလို့ နေသလို မြင်လာ၏။ယုယု နှင့်

မင်းခန့် မဆုံ ဖြစ် တာကြာပြီ။ ဒေါ်ခင်မမ နှင့် ချိန်းတာကလည်း ယုယု မရှိသည့် အချိန်တွေမှာဆိုတော့ မင်း ခန့် နှင့် ယုယု လွဲနေသည်။ အလုပ်ကိစ္စကို အကြောင်းပြုလို့

 ရောက်ပြန်ရင်လည်း ဒေါ် ခင်မမ က ရှိနေတတ်လို့ ရဲရဲ မကြည့်ဖြစ်ခဲ့ပါ။ အခုမှသာ အတိုးချပြီး ငမ်းရသည်။

ယုယုဝတ်ထားသည့် အကျ ႌက လည်ပင်းကို တော်တော် ဟိုက်ထားပြီး ကိုယ်နှင့်ကပ်ကာ တင်း ကျပ်နေသည်။ ပြည့်ဖြိုးသည့်ရင်သားတွေက လှပစွာ မို့မောက်နေတာကို

ကြည့်ရင်း ယုယု၏ ရင်သားတွေ ဒီလိုဖွံ့ထွားသည် ဆိုတာကို အရင်က ဘာကြောင့် သတိပြုမပြုမိခဲ့ပါ လိမ့်ဟု တွေးလိုက်မိသည်။ အောက်ပိုင်းမှာတော့ တင်ပါးဖုံးရုံသာရှိ

သည့် အပြာရောင်ဂျင်း စကပ်တိုတိုလေး ဝတ်ထား၍ ဖြောင့်စင်းသည့် ခြေတံတွေ၏ အလှကို ဝင်းပစွာမြင်နေရ၏။ ကြည့်နေရင်း နှင့် စကပ်နှင့် ကွယ်နေသော ယုယု၏ ညီမလေးကို မြင်ချင်တွေ့ချင်စိတ်တွေ ပေါ်လာသည်။ အားရပါးရ ချစ်ပစ်လိုက်ချင်လာသည်။ စကပ်တိုလေးကို ဆတ်ကနဲ အ ပေါ် ကိုဆွဲလှန်တင်ပစ်လိုက်ချင်သည်။

သူမ၏ တကိုယ်လုံးကို မင်းခန့် တပ်မက်ခြင်းပြင်းစွာကြည့်နေမှန်း ယုယုသိသည်။ မျက်နှာ လေး နီပြီးခေါင်းငုံ့သွား၏။ အပျိုမလေး၏ အရှက်က မင်းခန့်၏ ကိုယ်ထဲက ရမ္မက်တွေ

ကို ပိုပြီးထကြွစေသည်။ အရင်ကတော့ မင်းခန့် ယုယု အပေါ် အမှတ်တမဲ့လိုလို နေ မိခဲ့သည်။ အိမ်ကိုသွားတိုင်း ကြည့်တတ်သည့် ယုယု၏ မျက်ဝန်းညိုညိုကြီး တွေကို က လေး

တ ယောက်၏ အကြည့်အဖြစ်ဥပေက္ခာပြုထားခဲ့သည်။ ယုယု ထက် များစွာပြည့်ဖြိုး တောင့် တင်း သော သူ့ အလိုကို အမြဲဖြည့်ပေးတတ်သော ဒေါ်ခင်မမ ဆီမှာသာ အာရုံထား

ခဲ့ မိသည်။

“ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်ကြည့်နေတာလဲ ရှက်လာပြီ”

တိုးတိုးလေး ပြောလာသည့် ယုယု စကားကို မင်းခန့် မကြားချင်ယောင်ဆောင် ပြီးဆက်ကြည့် နေမိသည်။

“မကြည့်ပါနဲ့တော့ဆို”

စိတ်မရှည်သလိုပြောလာပေမယ့် ယုယုခြေထောက်တွေကမင်းခန့်ရှေ့ကနေထွက်မသွားပါ။ မင်းခန့် နှစ်ချိုက်စွာ ပြုံးလိုက်မိသည်။ လူတွေရှုပ်ထွေး သွားလာနေသည့် ပလက်ဖေါင်းပေါ်

တွင် မင်းခန့် ရှေ့မှာ ခြေစုံရပ်နေခြင်းသည် သူငယ်ချင်းကို စောင့်တာ တခုထဲတော့ မ ဖြစ် နိုင် ပါ။

“လှလို့ပါ”

“မလှပါဘူး၊ အခုန ဖြိုးကပြောတယ်၊ သူရဲမနဲ့ တူတယ်တဲ့”

“အလကား သူက ယုယုလောက် မလှလို့ မနာလိုပြီးပြောတာ”

“အပိုတွေ၊ ဟိုမှာ ဖြိုးလာပြီ၊ သွားတော့မယ်၊ မေမေ့ကို ဘာမှာဦးမလဲ”

“မမှာတော့ပါဘူး”

“ဒါဆိုလဲ ..တာ့တာ”

သူငယ်ချင်း လက်ကိုတွဲပြီး တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းလေးကို လှုပ်ရမ်းကာထွက်ခွာ သွားသည့် ယုယု ကိုကြည့်ရင်း မင်းခန့် သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။ ကိုယ်ထဲသွေးတွေ ဆူပွက်လို့လာချေပြီ။

 ဒီ လို ဖြစ်အောင် ယုယုက မင်းခန့် ကို ပြုစားသွား၏။ ယုယုကို ရဖို့ ကြိုးစားရန် စိတ်ပိုင်းဖြတ် လိုက်မိသည်။ ဒေါ်ခင်မမ ကို ထည့်တွက်မနေနိုင်တော့။ ဒါကြောင့် လည်းသူငယ်ချင်းတွေက မင်းခန့်ကို နှာထလာရင် ဘာမှ မမြင်တော့လို့ ပြောကြခြင်းဖြစ်သည်။

ယုယုကို ကြိုးစားဖို့ သိပ်ပြီးအခက်အခဲ မရှိနိုင်ဟုလည်း ထင်မြင်မိသည်။ မင်းခန့်ဖက်က သာ ယုယု ကို ရဲရဲ မကြည့်ဝံ့ဘဲနေခဲ့ ပေမယ့် သူ့ကို စိုက်ကြည့်နေတတ်သည့် ယုယု၏

မျက်ဝန်းတွေကို မင်းခန့် ရိပ်မိခဲ့တာကြာခဲ့ပြီ။ ဒီအချက်ကိုပဲ  အမိအရဆုပ်ကိုင်ကာကြိုးပမ်း ရတော့မည်။

နှစ်ရက်လောက်နေတော့ အခွင့် အရေးတခုပေါ်လာသည်။ ဒေါ်ခင်မမ နှင့် ချိန်းထားသည့် ကိစ္စကို ဖုန်းဆက်ပြီး လှမ်းဖျက်လာသည်။ ဖုန်း ဆက်ချိန်တွင် မင်းခန့်က ဒေါ်ခင်မမ ဆီ

လာဖို့ ပြင်နေပြီဖြစ်သည်။

“မမ အရေးတကြီးကိစ္စ တခုပေါ်လာလို့၊ သမီးကလည်း ပြန်ရောက်လာတယ်လေ”

“ဟုတ်ကဲ့ မမ၊ နောက်နေ့မှ ကျွန်တော် ဖုန်းခေါ်လိုက်မယ်”

ဒေါ်ခင်မမ ကိုယ်တိုင်လည်း မင်းခန့်နှင့် ချစ်ပွဲဝင်ဖို့ ကိစ္စ ပျက်ရသည်ကို နှမျောနေပုံရသည်။

“OK မောင်လေး၊ ညမှပဲ မမ ဖုန်း ပြန်ခေါ်လိုက်မယ်”

ဒေါ်ခင်မမ ဖုန်းချသွားသည်နှင့် မင်းခန့်လည်း ထွက်လာခဲ့သည်။

လမ်းမှာ ကြာသည့် အချိန် နှင့် တွက်ရင် ဟိုကိုရောက်တော့ ဒေါ်ခင်မမ ထွက်သွားလောက်ပေပြီ။ ခြံဝက ခေါင်း လောင်းခလုပ် ကလေးကို နှိပ်လိုက်တော့ ယုယု ပြေးထွက်လာတာမြင်သည်။ အဖြူနှင့် အပြာ ရောင်ပွင့်လေးတွေပါသည့် ဂါဝန်အောက်မှာ ယုယု ကိုယ်လုံးလေး ကိုကျော့ရှင်း စွာမြင်နေ ရသည်။ ပေါင်တဝက်သာအုပ်မိသည့် ဂါဝန်ကြောင့် ရှင်းရှင်းလင်းလင်း မြင်နေ ရသည့် နို့ နှစ်ရောင် ပေါင်တံ နှင့် ခြေသလုံးသားတွေက မင်းခန့် ရင်ကို ပြင်းထန်စွာ လှုပ် ခတ်စေ၏။

“ကိုယ်ပါ ယုယု”

မင်းခန့်ကို မြင်တော့ ယုယု သော့ယူပြီး ပြေးလာဖွင့်ပေးသည်။ ခါတိုင်းလည်း အလုပ်ကိစ္စ အကြောင်းပြုပြီး ဒီကို လာနေကျဆိုတော့ ဘာမှ ထွေထွေထူးထူး မတွေးဘဲ အလွယ်တကူ

 ဖွင့်ပေးခြင်း လည်း ဖြစ်သည်။ အထဲရောက်တော့ အိမ်ရှေ့မှာဒေါ်ခင်မမ ၏ ကားကို တွေ့ လိုက်ရလို့ မင်းခန့်ရင်ထိတ်သွားသည်။

“မေမေ အပြင်သွားတယ်ကိုခန့်၊”

ယုယုစကားကြောင့် စိတ်အေးသွားရသော်လည်း

“ကား ရှိတယ်လေ”

“အောင်မယ် … လူကို မယုံဘူးလား၊ မေမေ က အန်တီမျိုးတို့ ကားနဲ့ ပါသွားတာ”

“ဟာကွာ၊ လာပါဆိုလို့လာရတာ ညောင်းတာ အဖတ်တင်တာပဲ”

မင်းခန့် ခပ်တည်တည် နှင့် ညည်းလိုက်ရာ ယုယု သနားသွားပုံရသည်။

“အန်တီမျိုးက အခုပဲ ဖုန်းဆက်ပြီး ချက်ချင်းလာဝင်ခေါ်လို့ပါသွားတာ၊ လာလေကိုခန့် အိမ် ထဲဝင်ထိုင်ဦး၊ သိပ်ကြာမယ်တော့မထင်ပါဘူး”

တမင်လုပ်ထားသည့် စိတ်ပျက်လက်ပျက် အမူအရာနှင့် မင်းခန့် ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ဧည့် ခန်းထဲမှာ မင်းခန့်ကိုနေရာချပေးပြီး ယုယု ထွက်သွားသည်။ တံခါးဝနားရောက်မှ ပြန်လှည့်

 ကြည့်ပြီး

“မေမေ့ ဆီ ကိုခန့် ရောက်တဲ့ အကြောင်းဖုန်း ဆက်လိုက်ရမလား”

မင်းခန့်က ဘောင်းဘီအိတ်ထဲမှ ဖုန်းထုတ်လိုက်ပြီး

“ကိုယ်ဆက်လိုက်မယ်”

 “ဒါဆိုလဲ ခနနေဦး”

တွေ့ရာနံပါတ်တွေ လျှောက်နှိပ်နေစဉ် ယုယုထွက်သွား၏။ မင်းခန့် ဖုန်းပြန်သိမ်းလိုက်ပြီး ခနအကြာတွင် အအေးခွက်တင်ထားသည့် လင်ဗန်းလေး ကိုင်ပြီး ယုယုပြန်ရောက်လာ၏။

“ဖုန်းဆက်လို့ရလား”

“ဆက်သွယ်မှု ဧရိယာပြင်ပ ရောက်နေတယ်တဲ့”

“ဒါဆိုလဲ ခနနေမှ ပြန်ဆက်ကြည့်ပေါ့၊ အအေး သောက်လိုက်ဦး”

ရှေ့က စားပွဲလေးပေါ် အအေးခွက်ငုံ့ချလိုက်စဉ် အကျင့်ပါနေသည့် မင်းခန့် မျက်လုံးတွေက ပွင့်ဟသွားသည့် အကျ ႌလည်ပင်းပေါက်ဆီ အလိုလိုရောက်သွားသည်။ စိုပြည်နုထွားသော အသား ဆိုင်တွေက အနက်ရောင်ဘရာစီယာလေးကြောင့် ထင်ရှားစွာပ င်ဝင်းမွတ်လှပနေ သည်။ မင်းခန့် ဘယ်ကိုကြည့်လိုက်သည် ကိုသတိထားမိသည့် ယုယုမျက်နှာလေးရဲတွတ်

သွား၏။

“ကိုခန့် နော်”

ဆတ်ကနဲ ပြန်မတ်လိုက်ပြီး မျက်စောင်းထိုးလိုက်၏။ ဒါပေမယ့် ထိုမျက်စောင်းတွင် ဒေါသ ရိပ်တွေ မတွေ့ရပါ။ဒီလောက်ဆိုရင် မင်းခန့် အတွက်လုံလောက်ပြီ ဖြစ်သည်။

“ဘလိုင်းကြီး လာရန်တွေ့နေတယ်၊ ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်အော်ရတာလဲ”

“အော်မှာပေါ့လို့ ကိုခန့်က လူကိုလာကြည့်တာကိုး”

“ဟင် …ကြည့်လဲ မကြည့်ဘဲနဲ့”

“ကြည့်ပါတယ်”

“မကြည့်ပါဘူး”

“ကိုခန့် နော်၊ ယုဒေါသထွက်လာပြီ”

နီရဲနေသည့် မျက်နှာလေးကို ကြည့်ရင်း ဒေါသ မဟုတ်၊ အရှက်ဆိုတာသိလိုက်သည်။ ယု ယု လက်ကလေး တွေက တုန်နေပြီး ဒူးကလေး နှစ်ဖက်တောင် လှုပ်သလိုလို ဖြစ်နေတာ

ကို မင်းခန့် သတိထားလိုက်မိ၏။

“ကိုယ် ဒီကို ဘာလို့ ခနခန လာလဲသိလား”

“မေမေ နဲ့ အလုပ်ရှိလို့ပေါ့”

“မဟုတ်ဘူး၊ ယုယု ကိုတွေ့ ချင်လို့လာနေတာ”

“အို”

အဲဒီမြှားက တည့်တည့်ထိသည်။ ယုယု ကိုယ်တိုင်လည်း ဒီလိုတွေးခဲ့ ဖူးပုံရသည်။ ကိုယ် လုံးလေး တုန်ပြီး လှည့်ပြေးဖို့ ပြင်သည်။ မင်းခန့် က ခွင့်မပြုပါ။ လက်ကို ဆွဲထားလိုက်လို့

ယုယု အရှိန်လွန်ပြီး ကိုယ်တပတ်လည်သွားကာ မင်းခန့် ရင်ခွင်ထဲ ပြုတ်ကျလာသည်။

“ကို ခန့်”

ယုယု ဆက်မပြောနိုင်တော့။ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းပါးလေးတွေကို မင်းခန့် နှုတ်ခမ်းတွေက ပိတ် ဆို့ ပစ်လိုက်သည်။ လူးလွန့်ပြီး ရုန်းထွက်သော်လည်း မင်းခန့်၏ ရစ်နှောင်မှုက တင်းကြပ်

လွန်းသောကြောင့် ယုယုမှာ မြှုံးတွင်း မှာမိသည့် ငါးကလေးလို တဖျပ်ဖျပ်လူးလွန့်လို့နေ၏။ စစချင်း ဖြည်းဖြည်းသာသာ နမ်းနေရာမှ အရှိန်တင်ပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း နမ်းလိုက်သည့်

အခါ မင်းခန့် ရင်ခွင်ထဲမှာ ယုယု ကော့ပျံနေတော့၏။

နမ်းနေရင်း က ရင်ခွင်ထဲမှာ တစောင်းလေး လဲကျနေသည့် ယုယု၏ ဂါဝန်တိုလေးက အ ပေါ်ကို လန်တက်ပြီး တင်ပါး တခြမ်းပေါ်နေသည်ကို မင်းခန့် မြင်လိုက်သည်။ အိမ်နေရင်း

ဆိုတော့ ယုယု အောက်ခံပင်တီဝတ်ထားပုံမရပါ။ တင်ပါး ဖြူဖြူဝင်းဝင်းလေးကို ခပ်ဖွဖွပွတ် ပေးတော့ ယုယု တွန့်သွားသည်။ အပျိုမလေး၏ တင်ပါးသည် ပါးထက်တောင်မှ နူးညံ

သလို လို ရှိသည်ဟု တွေးရင်း အားလုံးပေါ်အောင်ဂါဝန်ကို လှန်တင်လိုက်၏။ ယုယု ကိုယ်လေး တဆတ်ဆတ် တုန်နေရှာသည်။ သူမမှာ မင်းခန့်ကို တွန်းလှန်ညင်းဆန်ဖို့ ခွန်

အားတွေ ရှိတော့ ဟန်မတူပေ။

နူးညံ့သည့် တင်ပါး ဖြူဖြူလုံးလုံးလေးကို ပွတ်ပေးရင်း ပေါင်ကြားထဲကို လှမ်းနှိုက်လိုက် သည့် အခါမှာတော့ ယုယု က ပေါင်တံတွေကို အတင်းစိထားသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီလောက်

က မင်းခန့် အတွက် ထမင်းစားရေသောက်ကိစ္စ တခုဖြစ်ပါသည်။ ကျို့တို့ ကျဲတဲ အမွှေး ကြမ်းကြမ်း လေးတွေကို ပွတ်ပေးနေရာမှ တဖြည်းဖြည်း အောက်ကို ဆင်းသွားပြီး မင်းခန့်

လက်ခလယ်က အကွဲကြောင်းလေး တလျှောက်တိုးဝင်သွားသည့် အခါ ယုယုဆီက ညည်း သံလေး တချက်ထွက်လာသည်။

“အင်း”

အကွဲ ကြောင်းတလျှောက် အထက်အောက်စုန်ဆန်သွားရင်း အစေ့ လို့ ယူဆရသည့် ခပ် ဖုဖု နေရာလေးကို လက်ထိပ်နှင့် ဖိချလိုက်သောအခါ ယုယု၏ ပေါင်တံဖြူဖြူလှလှ လေး

 တွေ အလိုလို ပွင့်ဟသွားကြ၏။

“အား …ကိုခန့် ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ”

“အရမ်းချစ်တယ် ယုရယ်”

“ကိုခန့် ချစ်တာကလည်း မလုပ်နဲ့ မနေတတ်ဘူး”

“ချစ်တယ်လို့ ပြောမှ”

“လူယုတ်မာကြီး”

“ချစ်တာပါ”

“အား …အင့် ..အင့် …တော်ပါတော့”

အဖုကလေးကို လက် နှင့်မရအရ အတင်း လှိမ့်လိုက်သည့် အခါ ယုယု မနေနိုင်တော့ပါ။ မင်းခန့် လက်မောင်းကို ဖွဖွလေးဆုပ်ပြီးတောင်းပန်၏။ အောက်နားကို တိုးစမ်းကြည့်

လိုက်တော့ အရည်တွေ ရွှဲနေတာ သိလိုက်ရသည်။

“ချစ်တယ်လို့ ပြောလေ”

အပေါက်ဝနားလေး မှာတရွရွ နှင့် လက်နှင့် ပတ်ကာပွတ်ပေးရင်းမေးလိုက်တော့

“ချစ်တယ်၊ ချစ်တယ်၊ တော်တော့နော်၊ ယုမနေတတ်တော့ဘူး”

မင်းခန့်လက်ကို ပေါင်ကြားကနေ အတင်းဆွဲထုတ်ရင်း ယုယုပြော၏။ မျက်နှာလေးမှာ လည်း ဆေးနီတွေ ပက်ဖြန်းထားသလို ရဲတွတ်နေသည်။

“ချစ်လို့ပါယုရယ်”

နောက်တကြိမ် အနမ်းမိုးသည်းသည်း ထပ်ရွာလိုက်သည့် အခါမှာတော့ ယုယု မှာ အခြေအ နေ ကို ထိန်းချုပ်နိုင်စွမ်း မရှိတော့ပါ။ ပြင်းထန်သည့် စိတ်လှုပ်ရှားမှု ကြောင့် သူမ၏

ကိုယ် လုံးလေးမှာ နတ်ပူးသလို တုန်ရီနေ၏။ ဂါဝန်တိုလေးက ခါးအထိ လန်တက်သွားပြီး အောက် ပိုင်း တခုလုံး ဗလာဟင်းလင်း ဖြစ်သွားသည်။ မင်းခန့်ကတော့ နူးညံ့သည့်

ရင် သား ဆိုင်တွေကို တယုတယ ပွတ်နယ်ပေးရင်း ဦးနှောက်ကို ပြင်းထန်စွာ အလုပ်ပေး နေ ရ၏။ ခု ချိန်မှာ ယုယုက သူ၏လက်ခုပ်ထဲက ရေဖြစ်နေသည်။ မင်းခန့် ပြုသမျှ

 နုတော့ မှာမလွဲပေ။ ဒါပေမယ့် ဒေါ်ခင်မမ ဘယ်အချိန် ပြန်ရောက်လာမည် မှန်းမသိတာက ခက် နေသည်။ သိပ် မကြာဘူး လို့တော့ ယုယု ကပြောသည်။

အတွေ့ အကြုံမရှိသည့် အပျိုစင်ကလေး ကတော့ သူမ၏ မိခင်ကိုတောင်မှ မေ့နေလေ ပြီ။ နုနယ်လှပသည့် ကိုယ်ခန္ဓာလေးကို မင်းခန့် လက်သို့ ဝကွက်အပ်ထားသလိုမျိုး

မျက်စိနှစ် လုံးကို မှေးမှိတ်ပြီး ပေးလာသမျှ အယုအယတွေကြားမှာ မိန်းမူးနေ၏။ ယုယု၏ အပျိုစင် ညီမလေး မှာလည်း မင်းခန့်၏ ကလိချက်တွေကြောင့် အရည်တွေ အိုင်

ရွှဲနေ၏။ဒါတောင် မှ မင်းခန့် အဝလေးကိုပဲ ပွတ်ပေးခြင်း ဖြစ်သည်။ အထဲကို မနှိုက်။ နောက်ဆုံး အခြေအနေ အထိ အထဲကို သဘာဝအတိုင်းပဲ ထားချင်သည်။

ထိုအချိန်မှာ ဧည့်ခန်းထဲက ဖုန်းက ကောက်မြည်လာ၏။ ကြောင်တက်တက် ဖြစ်နေသော ယုယုကို မင်းခန့်ကပဲ ဖုန်းဆီတွန်း လွှတ်လိုက်ရသည်။

“ယုယု အမေ ဆိုရင် ကိုယ်ရောက်လာတဲ့ အကြောင်း မပြောနဲ့နော်”

“ခုမှ ကြောက်နေလိုက်တာ”

ယုယု ဒရီး ဒယိုင်နှင့် ဖုန်းသွားကိုင်သည်။ မင်းခန့် စိုးရိမ်သည့် အတိုင်းပင် ဒေါ်ခင်မမ ဖြစ် နေသည်။

“ဟုတ် ..မေမေ ..ဟုတ်”

ဟုတ်ကဲ့ တွေမိုး မွှန်အောင်ပြောပြီး ယုယု ဖုန်းချလိုက်သည်။

“ဘာတဲ့ လဲဟင်”

“အော် …ညနေစာ ကို အန်တီမျိုးတို့ နဲ့ သွားစားမလို့၊ ယုအပြင်ထွက်သွားမှာစိုးလို့ လှမ်း ပြောတာ ”

နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ နေ့ခင်း နှစ်နာရီ ဆယ့်ငါး။ ဒါလောက်ဆိုရင်တော့ အချိန်ရ လောက် သည်ဟုတွက်ပြီး လှမ်းဆွဲ ဖက်လိုက်တော့ မင်းခန့် ရင်ဘတ်ကို ယုယု ဆီးတွန်း

ထား၏။

“မေမေ က ခန နေရင် ပြန်လာတော့မှာ”

“သူ့ ရုံးကို ပြန်မသွားဘူးလား”

“သိဘူးလေ”

“ဒါဆိုလဲ ကိုယ်ပြန်တော့မယ်”

“ဟင် … ကိစ္စ ရှိတယ်ဆို၊ မေမေ့ ကို မစောင့်တော့ဘူးလား”

“ဟင့်အင်း …ကိုယ်က ..ကိုယ်က .. ယု သိပါတယ်၊ မမ ကို တွေ့ဖို့ စိတ်မရဲတော့ဘူးလေ၊ သူ့ သမီးကို နမ်းမိတာကိုး”

“အမျိုးမျိုးပဲ၊ ကြွကြွ၊ နောက်တခါ ဆိုရင်တော့ မေမေ နဲ့ တိုင်မယ်”

“ညကျရင် ကိုယ် ဖုန်းဆက်လိုက်မယ်နော်၊ တာ့တာ”

ဒေါ်ခင်မမ ပြန်လာတော့မည်ဟု ယုယု ညာပြောတာပဲ ဖြစ်စေဦးတော့ မလိမ့်တပတ် နှင့် ခွင်လာဖန်သည့် မင်းခန့် စိတ်မလုံပါ။ ယုယု ကိုယ်တိုင်က ချစ်ပါသည်ဟု ပြောပြီးမှတော့

ကျန်တာတွေ သူ့ အစီအစဉ် အတိုင်းဖြစ်လာဖို့ မဝေးတော့ပါ။ ယုယု၏ ကိုယ်တွင်းပိုင်း အ လှ အပတွေကို မြင်ဖူးလိုက်ပြီဖြစ်လို့ သိပ်တော့ကြာကြာမစောင့်ချင်။ ယုယု ၏ အပျိုစင်

ဘ ဝလေးကို အမြန်ဆုံးသိမ်းပိုက်လိုက်ချင်သည်။

ဒါပေမယ့် ညရောက်တော့ အရက်ဆိုင်ရောက်ပြီး ယုယု ဆီ ဖုန်းဆက်ဖို့ မေ့နေသည်။ ယု ယု ဆီက Message တစောင်ဝင်လာတော့မှ သတိရ၏။ “Lu Zoe Gyi” ဆို သည့် message လေးက နေ့ခင်းက အပြုအမူတွေကြောင့် ယုယု ဘယ်လိုမှ စိတ်မဆိုးဘူး ဆို တာပေါ်လွင်နေသည်။ message ပြန် မပို့တော့ဘဲ ဖုန်းပဲဆက်လိုက်တော့မည် ဟု

စိတ် ကူးကာ ဝိုင်းကနေ မယောင်မလည်ထလာပြီး ဆိုင်ပြင်ထွက်၍ ယုယု ဆီပြန်ခေါ်လိုက် သည်။

“ဟယ်လို”

ယုယု ချက်ချင်းကိုင်သည်။ ကြည့်ရတာ မင်းခန့် ဖုန်းကို မျှော်နေပုံရ၏။ နေ့ခင်းတုန်းက မြင် ခဲ့ ရသည့် ယုယု၏ အလှအပတွေကို ပြန်မြင်ယောင်ရင်း သွေးတွေပြန်ကြွလာသည်။

 ဒေါ် ခင် မမ ပြန်လာမှာကို သာ မစိုးရိမ်ရရင် နေ့လည်ထဲကကိစ္စ ပြတ်သည်။ အခုတော့ ကောင် မလေးကို ဖုန်းထဲကနေပဲ အရည်ထွက်အောင်နှူးရပေတော့မည်။

“ယုယု မအိပ်သေးဘူးလား”

“မအိပ်သေးပါဘူး အစောကြီး ရှိသေးတာ”

“မမ ရော”

“ဘုရား ရှိခိုးနေတယ်”

“ယုယု အခု ဘယ်မှာလဲ”

“အိပ်ယာထဲမှာ၊ ကိုခန့် က အပြင်မှာမဟုတ်လား၊ ကားသံတွေ ကြားနေရတယ်”

“ဟုတ်တယ်၊ အလုပ်ကိစ္စလေး တွေ ရှိလို့”

“ဘီယာဆိုင်မှာလား၊ ကေတီဗီ မှာလား”

“ဘီယာဆိုင်မှာ”

ဒါမျိုးဆိုတာ ငြင်းနေစရာ မလိုမှန်း မင်းခန့် သိသည်။ သူတော်ကောင်းယောင်ဆောင် ခြင်း မှာ ခပ်ညံ့ညံ့ ယောက်ျားတွေ လုပ်ခြင်းဖြစ်၏။ ယုယုက ဒီလောက်တော့ နားလည်ပေး နိုင်

 မည့် မိန်းကလေးမျိုးဖြစ်သည်။ ပဲများပြနေလို့ အလကားပင်။

“မူးနေပြီ ပေါ့”

“သိပ် မမူးသေးဘူး၊ ယုယုနဲ့ ဖုန်းပြောပြီးရင်တော့ အမူးသောက်လိုက်တော့မယ်”

“ဟင် … ဘာဖြစ်လို့”

“ကိုယ်ဒီည မမူးရင် အိပ်ပျော်မှာ မဟုတ်ဘူးလေ၊ ယုယု အကြောင်းတွေပဲ တွေးပြီး မိုးလင်း သွားတော့မှာ”

“အပိုတွေ”

“တကယ်ပြောတာ၊ ဒီနေ့ ယုယု အရမ်းလှတာပဲကွာ၊ ကိုယ့်မျက်လုံးထဲက လုံးဝ မထွက် တော့ဘူး၊ တနေ့လုံး ယုယု ကိုပဲမြင်နေတယ်၊ နောက်ပြီး နောင်တလဲ ရတယ်”

“ဘာနောင်တ ရတာလဲ အခုမှ၊ နေ့လည်ကတော့ သူများကိုသူပဲ ..ဟွန်း … မပြောချင်ဘူး”

“ချစ်လို့ ပါယုယု ရယ်”

“ဘာချစ်တာလဲ၊ ကလေးကို လာပြီးတော့”

“ယုယု ကလေးမှ မဟုတ်တာ”

“ကိုခန့် ထက်ငယ်တာပဲ ကလေးပေါ့”

“အဲဒီ ကလေးက ကလေးတောင်ပြန်မွေးလို့ ရနေပြီပဲ၊”

“ကိုခန့် နော်”

“ကိုယ်မြင်တာ ပြောတာပဲ၊ ကိုယ်ဒီနေ့ အားလုံးမြင်ခဲ့ ရတယ်လေ၊ အရမ်းလှတာပဲနော်”

“ဟာ …ပေါက်ကရတွေကွာ၊ မပြောနဲ့”

“ယုယု”

“ဘာလဲ”

“ယုယု ကလေး မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ကိုယ်သက်သေပြချင်တယ်ကွာ”

“ဘယ်လိုပြ ..အာ… ကိုခန့် ယုတ်မာတယ်၊ တော်ပြီ ဒါပဲ၊ အိပ်တော့မယ်”

အသံစူးလေး နှင့် ရန်တွေ့ ပြီးဖုန်းချသွားတော့ မင်းခန့် ကျေနပ်စွာ ပြုံးလိုက်မိပါသည်။ ယု ယု လည်း အမေတူလိမ့်မည်။ အစ ဖြစ်နေလို့ မင်းခန့်ကို ရန်ထောင်စကားတွေ ပြောနေ

 သော်လည်း အိပ်ယာပေါ်ကို တကယ်ရောက်ရင်တော့ ခံစားချက်ကို မျိုသိပ်မည့် မိန်းက လေး တယောက် ဟုတ်ပုံမရပါ။ နေ့လည်က သူမ မျောလွင့်နေခဲ့ သည့် ပုံစံက သိသာနေ

သည်။ မင်းခန့် အတွက်လိုတာ အခွင့် အရေးဖြစ်သည်။

ထိုအခွင့် အရေးရဖို့ မင်းခန့် တပတ်လောက်စောင့်လိုက်ရသည်။ မနက်တခါ ညတခါ ဖုန်း ဆက်၍ အခြေအနေ ထောက်လှမ်းရသလို ဒေါ်ခင်မမ ဆီ အကြောင်းရှာ သွားခြင်းဖြင့်

လည်း မျက်နှာပြရသည်။ ထိုအချိန် တွေကျရင်တော့ ယုယု အမူအရာက ဟိုအရင်နှင့် ဘာ မှ မကွာခြားသလို ရှိသည်။ ဒေါ်ခင် မမ အလစ်မှာ ခိုးခိုးပြီးကြည့်တတ်သည့် မင်းခန့်၏

မီး ဝင်းဝင်း တောက်လု မတတ် မျက်လုံးကြီးတွေ အောက်မှာ ဖာသိဖာသာ နေပြတတ်သည်။ ညဖက် ဖုန်းဆက်ရင်တော့ မင်းခန့်၏ ရိသဲ့သဲ့ စကားတွေကို ဆောင့်လိုက် ကောက်

လိုက် လုပ်ပြတတ်၏။

တရက်မှာတော့ ယုယု နေ့ တဝက်ကျောင်းက ပြန်လာမည် ဆိုတာ သိလိုက်ရတော့ မင်း ခန့် ခပ်တည်တည် နှင့် အိမ်လိုက်သွားသည်။ မသွားခင် ဒေါ်ခင်မမ ဆီ ဖုန်းဆက်ပြီး အခြေ

အနေ ကို ထောက်လှမ်းကြည့်ရာ အလုပ်အရမ်းများနေသည် ဆို၏။

“အရမ်းရှုပ်နေတာပဲ ကိုခန့် ရယ်၊ နောက်မှတွေ့ ကြမယ်နော်”

“ကျွန်တော် တနေ့ကို ဖီးကြမ်းငှက်ပျောသီး တဖီးကုန်အောင်စားပြီး မမအားတဲ့ အချိန် ကို စောင့်မယ် သိလား”

“စားထား၊ စားထား၊ အဲဒီ အတွက် ပိုက်ဆံ ပြန်ပေးမယ်”

ဒေါ်ခင်မမ မအားဘူးဆိုတာ သေချာတာနှင့် မင်းခန့် ဝမ်းသာအားရထွက်လာခဲ့သည်။ ယု ယု ပြန်လာမယ် ဆိုတာသိပေမယ့် လာမယ်လို့ ဖုန်းကြိုဆက်မနေတော့။ မမျှော်လင့်ဘဲ ရောက်

လာတာက ယုယု အတွက်ရင်ခုန်စရာ ပိုကောင်းပါလိမ့်မည်။ ခြံဝက ခလုပ် လေးကို နှိပ်လိုက်ပြီး သည့်နှင့် ချက်ချင်းဆိုသလို အိမ်ရှေ့သံတံခါးနားမှာ ယုယု ပေါ်လာသည်။ အ ပြာ ရောင်ကြိုးတ ချောင်း အကျ ႌနှင့် ဘောင်းဘီတိုနီနီ လေးကြောင့် ယုယု   ပေါင်တံတွေ က ပိုပြီး ဖြူဖွေး လှပနေသည်။ မင်းခန့် ရင်ခုန်သံတွေ မြန်လာ၏။

“တံခါးဖွင့် မပေးတော့ဘူးလား”

“ခနနေဦး”

အထဲပြန်ဝင်သွားတာ ပုံမှန်ထက်ကြာလို့ မင်းခန့် စိတ်ပူမိသည်။ တခြားတယောက်ယောက် များရောက်နေသလားဟု လည်းထင်မိ၏။ ခနနေတောမှ့ ယုယု ပြန်ထွက်လာသည်။ ကြိုး

တချောင်းအကျ ႌပေါ်က အနွေးထည် ပါးလေး တထည်ထပ်လာတာ တွေ့ရ၏။

 “ဘယ်သူ ရောက်နေလို့လဲ”

“ဘယ်သူမှ မရောက်ပါဘူး၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ ”

“အထဲပြန်ဝင်သွားတာ ကြာလို့”

“အော် ..ဒါကတော့ ကိစ္စရှိလို့ ပေါ့”

ပြောင်စပ်စပ်အမူအရာ နှင့် အသည်းယားချင်စရာ ပြောသည်။ ဒါကြောင့် အိမ်ထဲ ရောက် သည် နှင့် ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းပြီး အတင်းနမ်းမိသည်။

“ကိုခန့် နော်၊ တွေ့တာနဲ့ ဒါပဲ၊ စိတ်ညစ်လာပြီ”

စိတ်ညစ်တယ် ဆိုသော်လည်း မင်းခန့်လက်ထဲက ယုယု လွတ်အောင်ရုန်းမထွက်နိုင်ပါ။ ဧည့် ခန်းထဲက ဆိုဖာကြီးပေါ်ကို မျက်လုံးလေး မှေးစင်းပြီးလဲကျသွားသည်။ အပေါ်ကနေ

ဖိထား သော မင်းခန့် ကျောပြင်ကိုလည်း လက်ကလေးတွေ နှင့် သိုင်းဖက်ထား လိုက်ရ တော့၏။ ပြင်း ထန်သော၊ ကျွမ်းကျင်သော မင်းခန့်၏ အနမ်းတွေမှာ ယုယု ပိတ်လှောင်မိ

သွားပေပြီ။

ယုယု ဘာကြောင့် အကျ ႌသွားထပ်ဝတ်သည်ကို မင်းခန့် အခုမှသိသည်။ တယောက်ထဲဆို ပြီး လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေနေသည့် ယုယု၏ ကြိုးတချောင်း အကျ ႌလေးအောက်မှာ

အ တွင်း ခံ မရှိ။ ဖြူမို့ နေသည့် ရင်သားနှစ်မွှာကို သဘာဝအတိုင်းတွေ့ လိုက်ရသည်။

“လှလိုက်တာ ယုယုရယ်”

“ဒါပဲ ပြောနေတာပဲ”

နို့သီးခေါင်းလေး တွေကို ရှေ့သွားနှင့် ခပ်ဖွဖွလေး ကိုက်ကာကစားတော့ တိုးတိုးလေး ညည်း သည်။

“နေရခက်အောင် သိပ်လုပ်တာပဲ ကိုခန့်ရယ်”

ပိုပြီးနေရ ခက်စေရန် ယုယုဝတ်ထားသည့် ချည်သားဘောင်းဘီတို လေးထဲကိုလက်ထိုး ထည့် လိုက်သည်။ ယုယု၏ ညီမလေးပေါ် ကနေအုပ်ကိုင်ပြီး ညှစ်သည့် အခါ ယုယုက

လက်ကို အတင်း ဖယ်ခိုင်းသည်။

“မလုပ်နဲ့”

“ချစ်လို့ပဲ ယုရယ်”

“ခုနမှ ရှူးပေါက်လာတာ၊ မရွံဘူးလား၊ တကထဲမှပဲ”

ကိုင်ရတာ စိုဖန့်ဖန့် နေသည်ဟုထင်တော့ထင်မိသားပင်။ ဒါပေမယ့် ရွံနေလို့ လည်းရှေ့ မ ဆက်လို့မဖြစ် ယုယုနှင့်နောက်တခါ ဒီလိုအခွင့် အရေးမျိုး ရဖို့ကိုထပ်မစောင့်ချင်တော့ ပါ။

“ဒါလေးများ၊ ရေဆေးထားတယ် မဟုတ်လား”

“ဆေးတော့ ဆေးတာပေါ့၊ ဒါပေမယ့် ကိုခန့်က အပြင်မှာစောင့်နေတော့ ကမန်းကတန်းနဲ့ ရေ ပြောင်အောင် မသုတ်ခဲ့ မိဘူးထင်တယ်၊ လက်ဖယ်လိုက် ကိုခန့်ရာ”

“ကိုယ်ပြန်သုတ်ပေးမှာပေါ့”

ဘောင်းဘီလေးကို အတင်းဆွဲချွတ်ရာ ယုယု အတင်းပြန်ဆွဲသော်လည်း အားချင်းမမျှတော့ လက် လွှတ်လိုက်ရသည်။ ဒါတောင်မှ ဆိုဖာပေါ်မှာ ပေါင်နှစ်ချောင်းစေ့ ပြီးကွေးကွေးလေး

လုပ် ထားသေး၏။ မင်းခန့်က အတင်းဆွဲလှန်ပစ်လိုက်သည်။ စားပွဲပေါ်မှာလည်း တစ်သျှူး ဘူးက အဆင်သင့် ရှိနေလို့ လေးငါးရွက်လောက် ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ညီမလေး ပတ်ဝန်း ကျင်

ကို တယု တယ သန့်ရှင်းပေးလိုက်သည်။

အပျိုစင်လေး ဆိုတော့ ယုယု၏ ညီမလေးက ချပ်ချပ်ရပ်ရပ် ရှိသည်။ အကွဲကြောင်း အောက်က အပေါက်နေရာလေးက စေ့ပိတ်လို့ နေသည်။ အမွှေးလေးတွေ တောင်သိပ်ပြီး သန်သန် မာမာ မရှိ။ သေသေချာချာ စေ့စေ့ စပ်စပ်လိုက်ကြည့်ရင်း ဒေါ်ခင်မမ ပစ္စည်း နှင့် တော့ ခပ် ဆင်ဆင် တူသည်ဟု ထင်မိ၏။ ယုယု လည်းဒေါ်ခင်မမ အရွယ်ရောက်ရင် အမေ လိုဖြစ်သွားနိုင်သည်။

“ဒါလောက်ကြီး မကြည့်နဲ့ကွာ ရှက်တယ်”

မင်းခန့် မျက်လုံးတွေကို လက်နဲ့ ပိတ်ပြီး အတင်းပြန်တွန်းထုတ်လို့ ဖယ်လိုက်ရသည်။ အ ခန်း ထောင့်က အမှိုက်ပုံးထဲကို တစ်သျှူးတွေ ပစ်ပြီး ပြန်လှည့်လာတော့ ယုယုက အလိပ်

လိုက်လေး ဖြစ်နေသည့် သူမ၏ ဘောင်းဘီကို ဖြေပြီး ပြန်ဝတ်ဖို့ လုပ်နေသည်။

“မဝတ်ပါနဲ့ ဦးယုယုရယ်”

ပုခုံးလေးကို ဖက်ပြီးပြောလိုက်တော့ ယုယု မျက်စောင်းထိုးသည်။

“ဧည့်ခန်းထဲမှာ ဒီတိုင်းကြီးနေရမှာလား ပြောပါဦး”

“ဒါဆို ယုယု အခန်းသွားမယ်လေ”

“အို”

ပြောပြောဆိုဆို နှင့် ယုယုကိုယ်လေးကို ကလေးချီသလို ဆတ်ကနဲ ကောက်ချီလိုက်သည်။ ပြီးတော့ အိမ်အတွင်းဖက်က ယုယု အခန်းဆီကို တန်းတန်း မတ်မတ် ခေါ်သွား၏။

“ဟင် …ယု အခန်းကို သိတယ်”

ယုယု အခန်း နှင့် ကပ်လျက်က ဒေါ်ခင်မမ အခန်းဆိုတာက မင်းခန့် ဝင်ချင်တိုင်းဝင် ထွက် ချင်တိုင်းထွက်နေသည့် နေရာဖြစ်သည်။ ဒီအိမ်ထဲမှာ ဘယ်နေရာ ဘာရှိတယ်ဆိုတာ မင်း

ခန့် အကုန်သိကြောင်း ယုယု မသိရှာပါ။

“တံခါး ဝမှာ pooh ရုပ်လေး ကပ်ထားတယ်လေ၊ ဒေါ်ခင်မမ က ကပ်မလား”

“လူလည်ကြီး”

သန့် ရှင်းပြီးမွှေးရနံ့ လေးတမျိုးသင်းပျံ့နေသည့် အပျိုမလေး၏ အခန်းထဲရောက်တော့ ယု ယု ကို ကုတင်ပေါ် အသာလေးချပေးလိုက်၏။

“ကိုခန့်”

“ဟင်”

“ဘာတွေ ဖြစ်နေတာလဲ၊ ယုယု ကြောက်တယ်”

“မကြောက်ပါနဲ့ ကလေးရယ်၊ ယုယု ကိုယ့်ကို ချစ်တယ်မဟုတ်လား”

ရီဝေမှုန်မှိုင်းသည့် မျက်လုံးကြီးတွေ နှင့် မော့ကြည့်ပြီးခေါင်းညိတ်သည်။

ယုယု မျက်ဝန်း အိမ် ထဲမှာ မျက်ရည်သီသီလေး ဝေ့ချင်သလို ဖြစ်နေတာလည်းတွေ့ရ၏။

“ကိုယ်ကလည်း ယုယုကို ချစ်တယ်၊ တယောက်ကို တယောက်ချစ်ကြတာ ကြောက်စရာမ ဟုတ်ပါဘူး၊ စိတ်ကိုလျှော့ထား ကိုယ့်ကိုချစ်တဲ့ အကြောင်းပဲ စဉ်းစား ဟုတ်လား”

ယုယု ကြောင်ငေးငေး လေးနှင့် မင်းခန့်ကို ကြည့်နေသည်။ သွေးသားတက်ကြွလှုပ်ရှား တတ်သောအရွယ်မို့ အတွေ့ အကြုံသစ်တခုကို ရယူခံစားကြည့်ချင်သော်လည်း သူမ အ

 တွက် ပထမဆုံး ဖြစ်နေလို့ စိုးထိတ်နေရရှာပုံရသည်။ အမှန်ကို ဝန်ခံရလျှင် ကိုယ့်ကိုယ် ကို ယုံကြည်မှု ရှိသော်လည်း ယုယုနှင့် ဒီလို အခြေအနေကို အချိန်တိုအတွင်းရောက်လာ

လိမ့် မည်ဟု မင်းခန့် မျှော်လင့် မထားမိခဲ့ပါ။ သူ့ကို စိတ်ဝင်စားမှု ရှိပြီးဖြစ်သော ယုယုကို ချစ် ခွင့်ပန် အဖြေရယူပြီးနောက် လူကိုရဖို့ အချိန်တခုတော့ ယူကာသိမ်းသွင်းရမည်ဟု

ထင် ထားခဲ့ပါသည်။

အရင်တပတ်က ယုယုနှင့် နှစ်ယောက်ခြင်းတွေ့ခဲ့ရခြင်းက အရာရာကို အကောင်းဖက်ကို တွန်းပို့ ခဲ့သည်။ အထိအတွေ့ က ယုယုကို ယစ်မူးသွားစေခဲ့ပုံရသည်။ အခုလည်း ပါးစပ်က ကြောက်သည်ပြောနေပေမယ့် ညင်းဆန်ဖို့ ယုယုမှာ အားအင် နည်းနေပြီဆိုတာ မင်းခန့် ကောင်းကောင်းအကဲခတ်မိပါသည်။အနွေးထည်နှင့် ကြိုးတချောင်းအကျ ႌလေးကို ချွတ်ချိန်မှာ ယုယုကိုယ်လေးတုန်နေသည်။

“မရှက်ပါနဲ့ တော့ယုယုရယ်”

တီးတိုးလေးကပ်ပြောရင်း အနမ်းတွေဆက်တိုက်ခြွေပေးလိုက်တော့ယုယု ငြိမ်သွား ရှာ သည်။ မင်းခန့်ကလွဲရင် ယင်ဖိုတောင် မသန်းဖူးသေးသည့် ယုယု၏ ညီမလေးကို

မ ကြာ ခင်ရင်ဆိုင်ရတော့မည့် တိုက်ပွဲအတွက် အဆင်သင့်ဖြစ်စေဖို့ အကောင်းဆုံးနှိုးဆွပေးနေ မိ၏။ လောလောလတ်လတ်ရှူးပေါက်ထားသည်ဟု ယုယုကသာဝန်ခံ မထားရင် ချစ်စရာ ကောင်းသည့် နုနုထွတ်ထွတ်ပစ္စည်းလေးကို မင်းခန့် ဘာဂျာကောင်းကောင်းဆွဲချင်ဆွဲမိ နိုင်သည်။

အပျိုလေးဆိုတော့ ယုယု၏အစိလေးက ဖုသည်ဆိုရုံမျှလေးဖုနေသည်။ လက်ထိပ်ဖျား လေးနှင့် ကလိပေးတော့ ယုယု တုန်တုန်ခိုက်ခိုက်လေးညည်းသည်။ အပေါက်ဝကလေး

ကိုတော့ လက်နှင့်ရစ်ကာရစ်ကာ ကစားရင်း အရည်တွေထွက်လာအောင်ချူရ၏။

“ကိုခန့် …ကိုခန့် ….ဘယ်လိုကြီးလဲ မသိဘူး ကိုခန့်ရယ်”

မိန်းကလေး အများစုလုပ်တတ်ကြသည့် လက်နှင့်ပွတ်ပြီးစိတ်ဖြေသည့် လုပ်ရပ်မျိုးကို ယ ယု လုပ်ဖူးပုံမရပေ။ နောက်မှပဲ ယုယု သိမသိ မေးကြည့်ရမည်။ အခုတော့ နို့ကလေး ကို

တစစ်စစ် ကိုက်ရင်း ညီမလေးကို ဟိုဟိုဒီဒီ ကစားလိုက်သည်နှင့် ယုယု တကိုယ်လုံးတုန်ခါ နေ၏။ မင်းခန့် လက်ချောင်းတွေ စိုရွှဲကုန်အောင် အရည်တွေလည်း အဆက်မပြတ်စိမ့်

ထွက် လာသည်။ စောင့်နေသည့် အချိန်ကို ရောက်လာပေပြီ။

မင်းခန့်ထရပ် လိုက်သည့်အခါ ယုယု မရဲတရဲလေးမော့ကြည့်သည်။ ခါးပတ်ကို ဖြုတ်နေ တာမြင်တော့ မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြီး မျက်နှာလွှဲသွားသည်။ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေသော

အခန်းလေးထဲမှာ မင်းခန့် ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဖြုတ်လိုက်သည့် အသံက ယုယု ကိုယ်လုံး လေးကို တုန်ကနဲဖြစ်သွားစေ၏။ ဖြူစင်နုဖတ်သော ကိုယ်လုံးလေးက ထိရက်စရာပင်မရှိ။

ဒါပေမယ့် မထိလို့လည်း အလုပ်မဖြစ်ပါ။ အချိန်ကုန်သက်သာအောင် အောက်ခံဘောင်း ဘီကို ဝတ်ထားသည့် ဂျင်း ဘောင်းဘီ နှင့် ရောလုံးချွတ်ပစ်လိုက်သည်။

“အို”

မသိမသာလေး ခိုးကြည့်လိုက်သည့် ယုယု၏ မျက်လုံးလေးတွေ မင်းခန့် ပေါင်ခွဆုံဆီမှနေ အပေါ်ကို မတ်ထောင်နေသည့် ဟာကြီးကို ကြည့်ပြီးဝိုင်းစက် ပြူးကျယ်သွား၏။ မျက်နှာ လေးလဲ ဆေးနီပက်လိုက်သလို ရဲတွတ်သွားသည်။ ဒီထက်ပိုပြီး ကြောက်လန့် မသွားစေ ရန် မင်းခန့်က လူချင်းအမြန်ပူးလိုက်၏။

“ချစ်တယ် ယုရယ်”

မျက်နှာကို ဝှက်ထားသောကြောင့် နမ်းဖို့ အတွက် မနည်းပြန်ဖေါ်ထုတ်ယူရသည်။ ပေါင် ကို ဖြဲထုတ်သည့် အခါ နည်းနည်းတောင့်နေပေမယ့် မင်းခန့်က အားထည့်တွန်းလိုက်သည့်

အခါ ပွင့်ဟသွားသည်။

“ကိုခန့် …ကြောက်တယ်”

“မကြောက်ပါနဲ့ ယုရယ်၊ အားလုံးအဆင်ပြေသွားမှာပါ”

ယုယု မျက်လုံးလေးတွေမှာ စိုးရိမ်ထိတ်လန့် မှုက အထင်းသားပေါ်နေသည်။ မငြင်းဆန် ဘဲ ရင်ဆိုင်ဖို့ ပြင်ထားပေမယ့် အစဆိုတော့လည်း အပျိုမလေး ကြောက်တာ မဆန်းပါ။

ထို့ ကြောင့် ချက်ချင်းထိုးမထည့်သေးပဲ အကွဲကြောင်းလေး အတိုင်းအထက်အောက် အစုန်အ ဆန် ပွတ်ပေးနေလိုက်သည်။ ယုယုကတော့ မင်းခန့် မျက်နှာကိုပဲ စိုက်ကြည့်နေ၏။

ထည့် တော့မည်ဟု အဝနားလေးမှာ တေ့ပြီးနည်းနည်းဖိလိုက်တော့ ယုယုလက်က မင်းခန့် ကုပ် ပိုးဆီ ရောက်လာပြီး ကော်လာစကိုဆွဲသည်။ မင်းခန့် ခုထိအကျ ႌမချွတ်ရသေး။

“ကိုယ့်လည်ပင်း ပြတ်သွားပါဦးမယ် ယုရယ်၊ ခါးကိုဖက်ထားနော်”

လက်ကို ခါးဆီ ရွှေ့ပေးလိုက်ပြီးနောက် မင်းခန့် လည်းအကျ ႌချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ လွတ် လွတ် လပ်လပ်ရှိသွားတော့မှ သူ့ဟာကြီးကို အဝနားပြန်တေ့ လိုက်ပြီး ခေါင်းမြုပ်

ရုံလောက် ဖိချလိုက်၏။

“အား …အရမ်းတင်းတယ်…ကွဲတော့မယ် …အား”

မင်းခန့် ခါးကို လက်ချောင်းလေးတွေ နှင့် အတင်းကုပ်ဆွဲပြီး ယုယုအော်တော့သည်။

“မကွဲပါဘူးယုရဲ့၊ စိတ်ထင်လို့ပါ၊ ခနလေး ခနလေးပဲ”

အရှိန်လေးရနေတုန်း မပျက်စေဖို့ အတွက် ယုယုကို ချော့ရင်း ထပ်ထိုးသွင်းလိုက်ရာ တ ဝက် နီးနီးလောက်အထိဝင်သွားသည်။ တွန့်လိမ်ပြီး အသည်းအသန်အော်နေပေမယ့်

ယုယု ဟာလေးက သူ့ပစ္စည်းကို ကောင်းကောင်းလက်ခံနိုင်ကြောင်း သိလိုက်သည်။

“အရမ်းနာတယ် ကိုခန့်ရယ်၊ ပြန်ထုတ်လိုက်နော်၊ နောက်မှ..နောက်မှ၊ ယုယုကြီးလာမှ ကိုခန့် သဘောသိလား” ကြပ်တာတော့ တော်တော်ကို ကြပ်သည်။ ဒါပေမယ့် ဒီလောက်နှင့် လက်လျှော့လို့ မဖြစ်ပါ။ နာတာကိုပဲ သိပြီး ယုယု နောက်ဆိုရင်ကြောက်သွားလိမ့်မည်။ 

နာကျင်ခြင်းတွေနောက်က အရသာကို ယုယု သိအောင်ပေးရလိမ့်မည်။ ထို့ကြောင့် နောက်ပြန်မဆုတ်ဘဲ တဝက် မှာ ပဲ ဖြည်းဖြည်းချင်း အထုတ်အသွင်းလုပ်နေလိုက်သည်။

“အို ..နာတယ်၊ တော်ပါတော့ဆို ..အား …ကိုခန့် ..အရမ်းဆိုးတယ်ကွာ”

ယုယု အနေ အထားက ခံနိုင်ရည်ရှိလာသလိုဖြစ်လာချိန်တွင် မင်းခန့် မေးလိုက်သည်။

“နာသေးလား ယုယု”

“နာတယ်၊ ဘယ်လိုကြီးလဲ မသိဘူး၊ အား ..ကိုခန့် …ဆိုးတယ်ကွာ”

“အခုနလောက် မနာတော့ဘူး မဟုတ်လား”

“မသိဘူးကွာ၊ ဘာတွေလာမေးနေတာလဲ၊ ဒီမှာ နေရခက်ပါတယ် ဆိုနေမှ”

မင်းခန့် သဘောကျစွာပြုံးလိုက်မိသည်။ မလုပ်ပါနှင့် ပြန်ထုတ်ပါတော့ဟု ယုယု မပြော တော့ပေ။

“ဒါတောင် ကိုယ်က အဆုံးအထိ မသွင်းရသေးဘူး၊ ယုယု ရတယ်ဆိုရင် ကိုယ်ထည့်လိုက် တော့မယ်နော်”

“ဟာကွာ၊ သေသာသေလိုက်ချင်တော့တယ်၊ ကိုခန့် အရမ်းနှိပ်စက်တာပဲ”

“ချစ်လို့ပါယုရယ်”

ယုယုကိုယ်ပေါ်ကို မှောက်ချရင်းပြောလိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ခပ်ရွရွ လိုက်နမ်း ပြီးနောက် ယုယု အာရုံပြောင်းနေစဉ် အားစိုက်ပြီး အဆုံးအထိ ထိုးသွင်းပစ်လိုက်၏။

“အား ..သေပါပြီ၊ နာလိုက်တာ”

ကျပ်တည်းကျဉ်းမြောင်းသည့် လမ်းကြောင်းနုနုလေးထဲကို တိုးဝင်သွားချိန်မှာ မင်းခန့်နား ထဲ တွင် ဖျိုးဖျိုးဖျစ်ဖျစ် အသံတွေကြားလိုက်ရသလိုရှိသည်။ ပေါင်ခွဆုံနှစ်ခု ဖျပ်ကနဲ

ရိုတ် မိသွားချိန်တွင် အရာရာက သူ့လက်ထဲကို ရောက်လာပြီဟု မင်းခန့် ခံစားလိုက်ရသည်။ နာ ကျင်မှု ဖြင့်ရှုံ့မဲ့နေသည့် ယုယု၏ မျက်နှာလေးက သနားစရာထက် မင်းခန့်အတွက်

ရမ္မက် ပိုပြီးကြွချင်စရာ ဖြစ်နေသည်။

စိတ်ကြိုက်သွင်းလို့ ရပြီဆိုတော့ မင်းခန့် အချိန်မဆွဲတော့ပါ။ ဆက်တိုက်ဆိုသလို ခပ်မှန် မှန်လေး ဆောင့်ပေးနေသောအခါ ယုယု၏ အော်သံလေးတွေ မစဲတော့ပါ။ မျက်နှာလေး

ကလည်း နီသထက်နီလာသည်။ အသက်ပင်မရှူနိုင်အောင် အဆက်မပြတ်အော်ညည်း ရင်း မင်းခန့်ကို ရန်လုပ်ဖို့တောင် မေ့နေရှာသည်။ စိတ်လှုပ်ရှားဖွယ်ရာ အတွေ့ အကြုံသစ်

ခံစားမှု အသစ်မှာ ယုယု နစ်မြုပ်သွားပြီးဆိုတာ သိလိုက်လို့ မင်းခန့် အတွက်ညှာတာစရာ ထိန်းချုပ်စရာ မလိုတော့ စိတ်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်ပြီး အတွေ့ အကြုံရှိပြီးသား မိန်းမ တ

 ယောက် ကို ဆက်ဆံသလို ဆက်ဆံပစ်လိုက်သည်။

ယုယုပစ္စည်းလေးကတော်တော်ကျပ်သည်။ အထဲက အသားနုနုထွတ်ထွတ် လေးတွေကို မင်းခန့် ဟာကြီးနှင့် မညှာမတာ ပွတ်တိုက်ထိုးသွင်းသည့် အခါ ယုယုလည်း တထွန့်ထွန့်

 လူးနေသလို မင်းခန့် အတွက်လည်း အလွန်ကောင်းသည့် ခံစားမှုတရပ်ကို ပေးသည်။ ဒါ ကြောင့် မင်းခန့် သိပ်အကြာကြီးထိန်းထားဖို့ စိတ်မကူးပါ။ တန်ဆေး လွန် ဘေး ဆို သည့်

စကားရှိသည် မဟုတ်ပါလား။ စိမ်တည်ပြီး လုပ်နေရင် ယုယု ခံနိုင်တာထက် ကျော်သွား နိုင်သည်။

“ယုယု မခံ နိုင်တော့ရင်ပြောနော်”

မျက်စောင်းထိုးပြီး နှုတ်ခမ်းလေး ကိုက်ပြသည်။ အသည်းယားလာလို့ လေးငါးဆယ်ချက် လောက် အားကုန်ဆောင့်ပေးလိုက်ရာ ယုယု ပေါင်တံတွေ မျဉ်းဖြောင့်တကြောင်းလို ပြဲ

ကားသွားပြီး အသံကုန်အော်တော့သည်။ မင်းခန့် မရပ်တော့ပါ။ ထိုပေါင်တံတွေကို အကား ဆုံး အနေအထားတွင်လက်နှစ်ဖက်နှင့် ဖိကာထိန်းထားပြီး ဆက်တိုက်ဆောင့်ပစ်လိုက်

 တော့၏။

“နာပါတယ် ဆိုမှ၊ အား …ကိုခန့် …ဘယ်လိုကြီးလဲ မသိဘူး၊ မရပ်တော့ဘူးလား”

မင်းခန့် မရပ်ပါ။ အံကိုကြိတ်ပြီး ဆက်လုပ်သည်။

“ကိုခန့် ရယ်…ယုယု မနေ တတ်တော့ဘူး၊ အား …အား”

ယုယုထဲကနေ အရည်တွေ ဒလဟောထွက်ကျလာသည်။ အရည်များလာသည်နှင့် အမျှ အသွင်း အထုတ်ကလည်း လုပ်လို့ ပိုကောင်းလာသည်။ ယုယု အသံကလည်း ငိုသံပါ

လာ သည်။ အခုချက်ချင်းငိုချလိုက်တော့ မလိုပင်။ မကြာခင်ယုယု ပြီးတော့မည်မှန်းသိလိုက် လို့ မင်းခန့် လည်းသူပါ ပြီးနိုင်ရန် စိတ်ကိုမာန်သွင်းပြီး မေးကြောကြီးတွေ ထောင်

လာအောင် အားထည့် ပြီးလုပ်သည်။ ဒီကြားထဲ ယုယုကလည်း အောက်ကနေအားကုန် သိုင်းဖက်ထား လို့ မနည်းရအောင်လုပ်နေရသေး၏။

“ကို ..ကို ..ခန့်”

ယုယု ပြီးသွားပေပြီ။ သူမ၏ အမူအရာက အိပ်မက်နယ် တခုကိုရောက်သွားသည့်နှယ် ဖြစ် သွား၏။ မင်းခန့်ကို ဖက်ထားသည့် လက်တွေလည်း ပြေလျော့သွားသည်။ မင်းခန့်

လည်းပြီး လုလု ဖြစ်နေလို့ ယုယုလက်ကနေရုန်းထွက် ပြီး သူ့ဟာကြီးကို ဆွဲထုတ်က အပြင်မှာဂွင်း နှစ်ချက်သုံးချက်လောက် တိုက်လိုက်သည်နှင့် ယုယု၏ ဆီးခုံဖြူဖြူလေး

 ပေါ်နှင့် အမွှေး လေးတွေကြားထဲကို မင်းခန့်၏ အချစ်ရည်တွေ တပွက်ပွက်အန်ကျသွားသည်။

 “တော်တော့ ကိုခန့်ရယ်”

အမောဖြေရင်းနှင့် နီမြန်းပြီး မောက်ကြွတက်နေသော ယုယုပစ္စည်းလေးကို ကွဲတာပြဲတာ များဖြစ်သွားသေးလားဟု အသာဖြဲကြည့်မိသည်။ ယုယုက တမျိုးတွေးပြီးမှိန်းနေရာမှ လေသံ

 ပျော့လေးနှင့်တား ၏။ ယုယုကို ကြည့်ရသည်မှာ အားအင်လုံးဝ မရှိတော့သလို ပျော့ခွေနေသည်။

“ကြည့်တာပါ”

“ကွဲသွားလို့ လား”

“မကွဲပါဘူး၊ နဂိုအတိုင်းပါပဲ”

“ဒါဆိုလဲ မကြည့်နဲ့၊ ရှက်တယ်”

အဝနားမှာ ပွန်းနေတာတွေနှင့် သွေးခြေဥသလိုလို ဖြစ်နေတာတွေကိုတော့ ပြောမနေ တော့ပါ။

သိသွားရင် နောက်ထပ် မပေးပဲ နေချင်နေလိမ့်မည်။ ဒါကြောင့် ယုယု ဘေး မှာပဲ

 ငြိမ်ငြိမ်လေးဝင် လှဲနေလိုက်၏။ တချက်တချက် စိတ်ကူးပေါက်ရင် ယုယု၏ ပါးပြင်နှင့် လည်တိုင်ကို ဖွဖွလေး အနမ်းပေး၏။ ယုယုကတော့ မျက်စိကို မှိတ်ပြီး ငြိမ်သက်လို့ နေ

သည်။ နည်းနည်းကြာလာတော့လည်း မင်းခန့် ပျင်းသလိုလိုတောင် ဖြစ်လာ၏။ ဒေါ် ခင် မမ ဆိုရင် ခုလောက်နားလိုက်တာနှင့် နောက်တချီ အတွက် အသင့်ပြန်ဖြစ်နေတတ် သည်။

“ယုယု မေမေ က ချမ်းသာပေမယ့် အိမ်မှာ အိမ်ဖေါ်တွေဘာတွေ မထားတာ ကိုယ်တို့ကံ ကောင်းတာပဲ”

“ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“အခုလို ကိုယ်တို့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေလို့ ရတာပေါ့”

“အွန်း …သူဆိုးချင်တိုင်း ဆိုးဖို့ပဲ အိမ်ဖေါ်မခေါ်ထားတာကျနေတာပဲ၊သားအမိ နှစ်ယောက် ထဲရှိတာ အိမ်မှာ လုပ်စရာမရှိပါဘူး၊ မေမေက ထမင်းဟင်း ကို ကိုယ်တိုင် ချက် မှ စိတ်

တိုင်း ကျတာ၊ မနက် အလုပ်မသွားခင် ရှစ်နာရီ ဆိုရင် အားလုံးကျက်ပြီ”

“ယုယု က ရောဝိုင်းမကူဘူးလား”

“ကူတာပေါ့၊ ငယ်ငယ်ထဲက ကူလာတာ”

“ဒါဆို ထမင်းဟင်းလဲ ချက်တတ်တယ်ပေါ့”

“အင်း”

“ယုယုလက်ရာ စားချင်လိုက်တာ”

မင်းခန့်ကို ယုယု စူးစူးကြီး စိုက်ကြည့်သည်။

“ဘာလို့ ကြည့်တာလဲ”

“ဘာမှ မဟုတ်ဘူး၊ ဒါက ကိုခန့် ပေါ်မူတည်ပါတယ်၊ ကိုခန့်က လိမ်လိမ်မာမာနဲ့ သစ္စာရှိ ရင် ယုချက်တဲ့ ထမင်းဟင်း စားခွင့်ကြုံမှာပေါ့”

ဒီကလေးမ ဒီလောက်ပြောတတ်လိမ့်မည်ဟု မင်းခန့် ထင်မထားမိပါ။ မျက်နှာကိုကြည့် လိုက်တော့ ပကတိတည်ကြည်သည့် မျက်နှာထားကိုမြင်ရသည်။ ကလေး ကလား အမူ

အရာ မျိုးမတွေ့ရ။ အပျိုစင်ဘဝကို မင်းခန့် လက်ကိုအပ်လိုက်ရပြီးနောက်တွင် ကိုယ့်ကိုယ် ကို လူကြီးတယောက်ပမာ ခံစားသွားရဟန်တူသည်။

“ကိုယ်ယုကို ဘယ်လောက်ချစ်တယ် ဆိုတာပြပြီးပြီလေ၊ မယုံသေးဘူးလား”

“ဒီလိုချစ်တာမျိုးက ဘယ်မိန်းမ ကိုမဆို ချစ်လို့ရတာပဲ”

မလွယ်ပါလားဟု မင်းခန့် တွေးလိုက်မိသည်။ ယုယု ကို လွယ်လွယ်စားလို့ ရခဲ့ပေမယ့် ထိန်းချုပ်ဖို့ ခက်ခဲနိုင်သည်။ ယုယုက မခေပါ။

“ကိုယ်တကယ်ချစ်တာပါ ယုရယ်”

ယုယုကိုယ်လေးကို ဖက်ပြီးပြောလိုက်သည်။

“စောင့်ကြည့်လိုက်ဦးမယ်”

မျက်စောင်းလေးနှင့် ပြောလာသော မျက်နှာလေးကို ငုံ့ နမ်းလိုက်သည်။ ယုယု၏ နဖူးဆံ စမှာ ချွေးတွေစိုစွတ်နေဆဲ ရှိသေး၏။ သူ့ခမျာလည်းစောစောတုန်းက တော်တော်ပင်ပန်း

 ခဲ့ ပုံရသည်။

“အာ ..ဘာတွေလဲ .ကိုခန့် ရာ ညစ်ပတ်တယ်ကွယ်”

မင်းခန့် ပန်းထုတ်ထားသည့် အရည်တွေကို သွားကိုင်မိပြီး ယုယု လန့်သွားသည်။

“တစ်သျှူးရှိလား၊ ကိုယ်သုတ်ပေးမယ်”

“ဘေးက စားပွဲပေါ်မှာ၊ ဘာတွေလဲ ကိုခန့်ရယ်”

စားပွဲပေါ်ကတစ်သျှူးယူပြီးသုတ်ပေးရင်း

“ယု အတွက်ပါ၊ ယုရယ်၊၊”

“ဘာယုအတွက်လဲ၊ ကိုခန့် လုပ်တာမဟုတ်လား”

“ဟုတ်တယ်လေ၊ ကိုယ်ကယု ကိုယ်ဝန်ရှိမှာစိုးလို့ သုတ်ရည်တွေကို အပြင်မှာထုတ်လိုက် တော့ ပေသွားတာပါ၊ သုတ်ရည်ဆိုတာ သိတယ်မဟုတ်လား”

“အင်း .ကြားဖူးတယ်၊ ..အများကြီးပဲနော်၊ ဟီ ဟီ၊ ကိုခန့်က သတိကောင်းသားပဲ၊ ယုက တော့ ထူပူပြီး ဘာ မှကို မသိတော့တာ”

“ကိုယ်က ချစ်တာကိုး ယုရဲ့”

“အင်း …အတွေ့အကြုံများတာလည်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်မှာပေါ့၊ ကိုခန့်က ဆရာကြီးဆိုတာ ယု အရင်ထဲက ရိပ်မိပါတယ်”

“အထင်မကြီးပါနဲ့ ယု ရယ်၊ အဲဒီလောက်လဲ မဟုတ်ပါဘူး”

“တော်ပြီလေ၊ ဆက်မပွတ်နဲ့ တော့ ဒီမှာ အသားပေါက်ထွက်တော့မယ်၊ ကိုခန့် ဖာသာ အရင်က ဘယ်လောက်ရှုပ်ရှုပ်ပါ။ အခုနောက်ပိုင်း မရှုပ်တော့ရင်ပြီးတာပဲ”

“မရှုပ်ပါဘူး၊ စိတ်ချပါယုရယ်”

“ကိုခန့် လိုချင်တာယု မညင်းဘူးပေးတယ်နော်၊ လူကို ရပြီးပြီဆိုပြီးတော့ ဖောက်မယ်တော့ မကြံနဲ့”

“မဖေါက်ပါဘူးဗျာ၊ မဖေါက်ပါဘူး၊ ဒီနေ့က စပြီး ကိုယ်တို့ ညီအကို နှစ်ယောက်လုံး ယုပိုင် သွားပါပြီ၊ ကိုရော ဒီက အငယ်ကောင်ကိုရော”

“ကိုခန့်နော်၊ ညစ်ပတ်လာပြန်ပြီ”

“ချစ်တာညစ်ပတ်တာမှ မဟုတ်တာ၊ ကိုယ်က ညစ်တာမဟုတ်ဘူး၊ ချစ်တာ”

အမောပြေပြီ အနားရလိုက်ပြီဆိုတော့ မင်းခန့် စိတ်ဆန္ဒတွေ ပြန်ပြီးတက်ကြွလာသည်။ ထို့ ကြောင့် နောက်တကြိမ်လောက်ထပ်ဆွဲ နိုင်ဖို့ စပြီးအားထုတ်မိသည်။ ယုယု က

လည်း မင်း ခန့် စိတ်ကို ရိပ်မိသည်။ အင်တင်တင် အမူအရာပြပေမယ့် မင်းခန့်က ချက်ချင်းပြန်မစသေး ဘဲ ထုံးစံအတိုင်း အကိုင် အတွယ် အထိအတွေ့ လေးတွေနှင့် ပြန်ဆွဲ

ယူခေါ်သွားတော့  နစ် မျောပြီး ပါလာသည်။

“ကိုခန့် ဆိုးတယ်ကွာ၊ အရမ်းနာပါတယ် ဆိုမှ၊ သူ့ အသားမနာတိုင်း ဟွန်း”

ဒုတိယ တကြိမ်စဖို့ နေရာယူတော့မှ ယုယုက ရန်ထလုပ်သည်။

“အခုနလောက် နာတော့မှာ မဟုတ်ပါဘူး၊ ကိုယ်က ဖြေးဖြေးလေး လုပ်မှာပါ၊ တကယ်ပြော တာ သိလား”

ဖြေးဖြေး လေးသွင်းလိုက်ပေမယ့် ယုယု မျက်နှာရှုံ့မဲ့ သွားသည်။ ဒီတခေါက် မှာတော့ အဆုံးအထိ တခါထဲ ထိုးလိုက်ခြင်း ဆိုတော့ ယုယု ထိသွားပုံရသည်။ သေသေချာချာနှူး

 ပေးထားလို့ အရည်တွေအိနေလို့ မင်းခန့်ကလည်း အားရပါးရသွင်းထည့် လိုက်ခြင်းဖြစ် ပါသည်။

“မညှာဘူးတကယ် ဆိုးတယ်ကွာ”

“မနာစေရပါဘူး ယုရယ်”

“တော်ပြီကွာ မပြောတော့ဘူး၊ နေရာခြင်း လဲပြမှ ကိုခန့် ကိုယ်ချင်းစာတတ်မှာ”

နာမှကြောက်လို့ ရစ်နေခြင်းဆိုတာ ရိပ်မိလို့ မင်းခန့် ဆက်မပြောတော့ဘဲ လုပ်စရာရှိတာ ပဲ ဆက်လုပ်တော့သည်။ ညနေရောက်တော့မည်။ အချိန် မဖြုန်းနိုင်တော့ပါ။

“အား …ကိုခန့် …အား …ပြောလို့လဲ မရဘူးကွာ”

အခန်း – ၁(ဂ)

ဒီည အဖွဲ့တွေတော်တော်စုံသည်လို့ ဆိုနိုင်သည်။ မျိုးမင်းစိုးအပြင် ဝင်းခိုင်နှင့် သူ့ရည်းစား ခင်ထွေးမြင့်တို့ စုံတွဲ၊ ထွန်းအောင်ဇော်နှင့် သူ့မိန်းမ စိုးစိုး လည်းပါသည်။ ကလေးနှစ်

 ယောက် အဖေ ကျော်သက်ကတော့ မိန်းမ နှင့် ကလေးတွေကို ထားခဲ့ပြီးရောက်လာ၏။ ညခုနစ်နာရီလောက်ကျတော့ ထွန်းအောင်ဇော်က စိုးစိုးကို ပြန်ပို့ ရင်း ခင်ထွေးမြင့် ကိုပါ ပြန်ပို့ပေးလိုက်သည်။ ယောက်ျားလေးတွေချည်းပဲ ကျန်တော့သည့် အခါ ဝိုင်းက ပိုပြီး ဆူ ဆူညံညံ ဖြစ်လာ၏။ စောစောက ဟန်ပြလိုလိုသောက်နေကြသည့် ပုလင်း

တက်တက် ပြောင်သွားပြီးနောက် တပုလင်းထပ်ဖွင့်လိုက်ရသည်။

“မင်းအလုပ်ကလဲ ချီးမှပဲ ခနခန ကိုပြန်လို့ရနေတာပဲ”

မင်းခန့် စကားကြောင့် မျိုးမင်းစိုး ပြုံးသည်။

“ချောင်တာကိုးဟ၊ လစာလေးကလည်း မဆိုးတော့ တခြားတောင် မပြောင်းချင်တော့ဘူး”

“မင်းလည်း သွားပါလားမင်းခန့်၊ မျိုးမင်းစိုး ဒီကောင့်ကို ခေါ်သွားကွာ၊ ဟိုယောင်ယောင် ဒီ ယောင်ယောင်နဲ့ ဖွန်ပဲကြောင်နေတာငါတို့ မျက်စိနောက်လာပြီ၊ အချုပ်ခန်းထဲမှာ ကျော်

မ ကောင်းကြားမကောင်း ဘယ်နေ့ လိုက်ထုတ်ရမလဲ ဆိုတာ လန့်နေရတယ်”

“ငါက ဒီကောင့်ဆီသွားပြီးဘာလုပ်ရမှာလဲဟ”

ဟုတ်တော့ဟုတ်သည်။ မင်းခန့်က မျိုးမင်းစိုးလို အင်ဂျင်နီယာမဟုတ်။ အတတ်ပညာဘာ မှ မယ်မယ်ရရ မတတ်သည့် သာမန်ဘွဲ့ရတယောက်သာဖြစ်ပါသည်။

“ရရာလုပ်ပေါ့ကွာ”

“ဟင့် အင်း၊ ငါက ကိုယ့်နိုင်ငံကိုယ်ချစ်တယ်၊ မြန်မာမလေးတွေကိုပဲ ချစ်တယ်၊ တိုင်းတပါး သူတွေ ဖီလင်မလာဘူး”

“မင်းကို ပြောလိုက်ရင် အဲဒါပဲ၊ ဒါနဲ့ပဲသေမှာ”

“ဒါကြောင့်ငါက ဒီကောင့်ကို အိမ်ထောင်ပြုပါလို့ ပြောနေတာပေါ့ဟ”

“ဟေ့ ကောင်မျိုးမင်း ဘိန်းစားချင်း တမူးပိုမရှူနဲ့”

မျိးမင်းစိုးက ဖန်ခွက်ထဲက ရေခဲတုံး လေးတွေကိုခါရင်း အေးအေးဆေးဆေး လေသံနှင့်

“ငါက အိမ်ထောင်မပြုပေမယ့်၊ မိဘတွေရှိတယ်၊ မောင်နှမတွေရှိတယ်၊ နေမကောင်းရင် တောင်ပြုစုမယ့်သူ၊ ကုန်ကုန်ပြောမယ် ငါသေရင်တောင် ငိုမယ့်သူရှိတယ်၊ မင်းက

တ ကောင်ကြွက်၊ ဒါကြောင့် ပြောနေရတာ”

မင်းခန့် တက္ကသိုလ်တင်နေစဉ်မှာပင် မိဘတွေဆုံးပါး ကုန်ခဲ့သည်။ 

ဆွေမျိုးညာတိလည်း မရှိ။ မိဘတွေကျန်ခဲ့သမျှလေးနှင့် ကျောင်းပြီးအောင် မနည်းတက်ခဲ့ ရတာ သူငယ်ချင်း တိုင်း သိသည်။ ကျောင်းပြီးတော့လည်း အလုပ်အကိင်အဆင်မပြေသ ဖြင့် မိဘလက်ငုတ် အိမ်ကိုရောင်းခဲ့ရသည်။ သူငယ်ချင်းတွေဆိုတာကလည်း သိပ်ပြီးပြည့် စုံလုံလောက်သူတွေ မဟုတ်ရှာကြတော့ ထိရောက်စွာ မကူညီပေးနိုင်ခဲ့ကြပါ။ ခုနောက် ပိုင်းကျမှသာ အဆင် ပြေပြီး အခြေတကျဖြစ်လာကြသူတွေဖြစ်သည်။ မင်းခန့်တယောက် သာ ယောင်လည်  လည် ဖြစ်နေဆဲလို့ ဆိုရမည်။

ကျော်သက်က ဆန်ကုန်သည်။ ထွန်းအောင်ဇော်က မျိုးမင်းစိုးလို အင်ဂျင်နီယာ ဖြစ်ပြီး နိုင် ငံခြားကုမ္ပဏီ တခုမှာလုပ်လို့ ဒေါ်လာရပြီး ဝင်ငွေကောင်းသည်။ ဝင်းခိုင်ကတော့ စာနယ်

 ဇင်း သမား အယ်ဒီတာ ဂျာနယ်လစ် လုပ်နေသည်။ မင်းခန့်သာ ဘာကောင်မှမဟုတ်ဘဲ ဟိုမရောက်ဒီ မရောက်ပွဲစားဖြစ်နေသည်။

“ငါသေရင် မင်းတို့ ငိုပေါ့ဟ”

“ယောက်ျားကြီးတွေတန်မယ့် ငိုစရာလား၊ မင်းသေရင် မျက်စိနောက်သက်သာလို့ ပျော် တောင်ပျော်သေးတယ်”

“ဒါဆိုရင်တော့ ကိုကျော်သူကိုပဲ အားကိုးရမယ် ထင်တယ်”

“မင်းသားကြီးကလည်း မင်းသောက်ကျင့်သိရင် ကူညီချင်မှာ မဟုတ်ဘူး”

“သိပ်အလုပ်မရှုပ်ပါဘူးကွာ၊ ငါက ဘာအတွယ်အတာ အနှောင်အဖွဲ့မှလည်းရှိတာ မဟုတ် ဘူး။ သေလဲ မနှမျောဘူး၊ နာရေးကားခေါ်ပြီး တခါထဲသာတန်းသဂြိုလ် ပစ်လိုက်ရတယ်”

“ငါတို့ကို တာဝန်ပေးတာလား”

“အေးလေ၊ စကားစပ်မိတုန်းမှာထားတာ၊ ငါသေရင် ချက်ချင်းသာသဂြိုလ်လိုက်ကြတော့”

“စိတ်ချ၊ စိတ်ချ၊ အလုပ်ရှုပ်တောင်သက်သာသေးတယ်”

“ငါ့ကောင်မလေးတွေတော့ သူတို့က သဘောတူရင် မင်းတို့တယောက်စီဝေယူ လိုက် ပေါ့ကွာ”

“အဲဒါတော့ မဖြစ်ဘူး၊ မင်းလက်ထွက်ဆိုရင် သန့်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး၊ ဒါနဲ့ နေပါဦး မင်း ခန့်၊ မင်းနဲ့ ညိသမျှထဲက မစားဖြစ်လိုက်တဲ့ စော်ရှိသလား”

မင်းခန့် ငြိမ်သွားပြီးနောက် လက်ချောင်းတွေချိုးကာရေတွက်ကြည့်နေသည်။ ပါးစပ်က လည်း ပွစိပွစိ နှင့် နာမည်တွေရွတ်ကြည့်နေ၏။ ခနကြာတော့မှ

“ဟင့်အင်း မရှိဘူးထင်တာပဲ”

“မင်းကတော့ အမျိုးကောင်းသမီးတွေကို လိုက်ပြီး ဖျက်ဆီးနေတဲ့ ကောင်ပဲ၊ သေရင် ငါတို့ တောင်သဂြိုလ်စရာမလိုဘူး ငရဲအိုးထဲ တန်းရောက်မယ့်ကောင်”

“အလိုမတူဘဲတော့ ငါအတင်းမကြံပါဘူးကွာ၊ အလိုတူမှပါ”

“မတူလဲ တူအောင်လုပ်တယ် မဟုတ်လား၊ မင်းအကြောင်းတို့သိပါတယ်ကွာ”

ဒီရက်အတော အတွင်းမှာပင် အလိုတူဖို့ အချီကြီးကြံခဲ့ရသည့် အဖြစ်ကရှိနေတော့ မင်းခန့် ထပ်မပြောဘဲ အသာငြိမ်နေလိုက်သည်။

ဒါပေမယ့် အဲဒီ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကို အရကြံနိုင်ခဲ့ရာမှ  စိတ်ညစ်နေခဲ့ရသော အခက်အခဲတခုကို ဖြေရှင်းနိုင်ခဲ့ပါသည်။ ခုချိန်မှာသူ ငယ်ချင်း တွေ နှင့် ပေါ့ပါးစွာ သောက်စားနေနိုင်တာ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း၏ ကျေးဇူးပင် ဖြစ်ပါ သည်။ ဟို ကိစ္စကို ခေါင်းထဲထားနေရချိန်တွေမှာ ဆိုရင် ဒီလို နေနိုင်မှာ မဟုတ်ပါ။

ဝိုင်းသိမ်းတော့ မင်းခန့် နှင့် ကျော်သက်ကို မျိုးမင်းစိုး က ကားနှင့် ပြန်ပို့သည်။ ထွန်းအောင် ဇော်နှင့် ဝင်းခိုင်က ကားတစီး နှင့် ပြန်ကြ၏။ ညကိုးနာရီ ကျော်ကျော် လောက်ပဲ ရှိသေး

လို့  အနီးဆုံးမှတ်တိုင်နားမှာပဲ ဆင်းပြီး ပြန်ရတာဝေးသည့် ကျော်သက်ကိုပဲ ဦးစားပေးလိုက်ပို့ ခိုင်း လိုက်သည်။

ကားတစီးခပ်ချောင်ချောင် လာတာနှင့် အသင့်တိုးပြီး နောက် ဆယ်မိနစ်လောက်အကြာမှာ မင်းခန့် လမ်းထိပ်ကို ရောက်နေလေပြီ။ အနားက ဖြတ်သွားသည့် ပစ်ကပ်ကားတစီး

 မှာ ချိတ် ထားသည့် ကြော်ငြာဆိုင်းဘုတ်ပေါ်က မင်းသမီး တယောက်ု၏ ပုံကို မြင်လိုက်ရတော့ ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကို သွားသတိရသည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်းက ထိုမင်းသမီး နှင့် ခပ်ဆင်

ဆင် တူ ၏။ ဖြူဝင်းကာ ချောမွတ်တင်းရင်းသော ဒေါ်နွယ်နီထွန်း၏ အတွင်းပိုင်း အလှကို ပြန်မြင် ယောင်လိုက်မိသည့် အချိန်တွင် စိတ်တွေထကြွလာသည်။ ကြားခဲ့ ဖူးသည့်

 ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ၏ ရမ္မက်ပြင်းပြင်းညည်းညူအော်ဟစ်သံကို ပြန်လည်ကြားယောင်မိသည့် အချိန် တွင် ဖုန်း ကို ထုတ် ပြီး ဒေါ်နွယ်နီထွန်း၏ နံပါတ်တွေကို နှိပ်လိုက်မိသည်။

တရိပ်ရိပ် နှင့် တက်လာ နေသော အရက်တန်ခိုးက မင်းခန့် ကို စိတ်သွားတိုင်း ကိုယ်ပါစေသည်။

“ဘာလုပ်တာလဲ မင်းခန့်၊ နင်ငါ့ဆီကို ဖုန်းဆက်စရာ အကြောင်း ဘာမှ မရှိဘူး၊ ငါကလဲနင့် လိုကောင်နဲ့ မပတ်သက်ချင်ဘူး”

မင်းခန့် ခေါ်သည့် ဖုန်းကို ပြန်ထူးပေမယ့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း၏ လေသံက အေးစက်မာကျော နေသည်။

“သတိရလို့ပါမမရယ်”

“အရူးစကားတွေ မပြောနဲ့ မင်းခန့်၊ နင့်ကို ရွံတယ်၊ ငါ နင့်ကို အဖက်လုပ်ပြီးစကား မပြော ချင်ဘူး”

“မမက ရွံပေမယ့် ကျွန်တော် မရွံတတ်တာ မမသိပါတယ်၊ မမရဲ့ ညီမလေးက မွှေးနေတာ ပဲနော်၊ ကျွန်တော် မှုတ်ပေးတာ ကောင်းတယ် မဟုတ်လား၊ မရှက်ပါနဲ့ မမရယ်၊ ကောင်းလို့

ပဲ ဟိုနေ့က မမ အရည်တွေ အများကြီးထွက်တယ် မဟုတ်လား”

မူးမူး နှင့် စွတ်ပြောပြီးစကားဆုံးတော့မှ ဟိုဖက်က ဖုန်းချသွားပြီဆိုတာသိလိုက်သည်။ ပြန် ခေါ်ဖို့ လုပ်ရင်း လမ်းဖြတ်ကူးတော့မည့် မင်းခန့် ခြေလှမ်းတွေ အရှိန်ပြင်းပြင်း နှင့် မောင်း

လာသည့် ကားတစီးကြောင့် တုန့်သွားသည်။ ကားပေါ်က အော်ဆဲသံထွက်လာသလို မင်း ခန့် ကလည်း ပြန်အော်ဆဲပစ်လိုက်၏။ ထိုကား အဝေးရောက်သွားတော့မှ မင်းခန့် လမ်း

ကို ဖြတ်ရင်း ဖုန်းထပ်ခေါ်သည်။ လူကြီးမင်းခေါ်ဆိုသည့် ဖုန်းက စက်ပိတ်သွားချေပြီ။ မင်းခန့် မကျေမနပ်နှင့် လမ်းလည်ကျွန်းပေါ်က သစ်ပင်လေးကို ပိတ်ကန် ပစ်လိုက်မိ၏။

မင်းခန့် ကိုယ်ထဲမှာ သွေးတွေဆူပွက်နေသည်။ မိန်းမ တယောက်ကို ပြင်း ထန်စွာတောင့် တနေမိ၏။ ဒီအချိန် ဆိုရင် ဒေါ်ခင်မမ ကိုလည်းရနိုင်တော့မည် မဟုတ်ပါ။ ယုယု နှင့်က

လည်း မနက်ဖြန်ကျမှ ချိန်းထားတာဖြစ်သည်။ ယုယု ကို အိမ်ပြန်ပို့ ပြီး သူမတို့ အိမ်မှာပဲ ဆွဲဖို့ စိတ်ကူးထားပြီး ဖြစ်သည်။ ထိုအချိန်မှာ လမ်းဟိုဖက် တခြမ်းမှတ်တိုင်နားတွင် မိန်းမ

တယောက် ရပ်နေသည်ကို မြင်ရ၏။ မျက်နှာကို မမြင်ရပေမယ့် အားပျော့သည့် အလင်း ရောင်မှိန်ကွက်ကွက် ကလေးမှာပင် ပြည့်ဖြိုးတောင့်တင်းသည့် ကိုယ်လုံးကို သွေးကြွဖွယ်

ရာမြင်ရသည်။ မင်းခန့် လေ တချက်ချွန်လိုက်ပြီး ကျန်သည့် လမ်းတဝက်ကို ဖြတ်ကူးလိုက် ၏။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန်း- ၂(ဂ)

ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကို မနွယ်နီထွန်းလို့ ခေါ်တာက ပိုပြီးသင့်တော်ပါမည်။ ဂုဏ်အရှိန်အဝါအရ ဒေါ်တပ်ခေါ်ရပေမယ့် သူမ အသက်က သုံးဆယ်စွန်းခါစ ရှိသေးသည်။ လွန်ရောကျွံရော

သုံးဆယ့်သုံးထက် မပိုပါ။ ရှိရင်းစွဲထက်ပိုပြီး နုပျိုတာလည်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်မည်။ ဒါတွေမင်းခန့် တခုမှ စိတ်မဝင်စားပါ။ စိတ်ဝင်စားတာက လတ်တလော သူမတွင်ရှိနေသည့် အလှအ

ပ တရားတွေကို သာဖြစ်သည်။

သူမကို ပထမဆုံးအကြိမ်မြင်ဖူးကထဲက ဘယ်သူဘယ်ဝါမှန်း မသိသည့် သူမကို မင်းခန့် အလွန်ရင်ခုန်သွားမိသည်။ အနက်ရောင်မာစီဒီးကားကြီးကို မောင်းလာသူ မိန်းမချော တ

 ယောက်က မင်းခန့် အာရုံကို ညှို့ယူသွားသည်။ ကားထဲမှာ ထိုင်နေစဉ်ကြည့်ကောင်းသ လောက် ကားပေါ်ကဆင်းလာသည့် မြင်ကွင်းကလည်း တပ်မက်ချင်စရာ အတိဖြစ်သည်။

ထမိန် စကပ်အကွဲကြားက ထိုးထွက်လာသည့် ဝင်းဝါသောခြေသလုံး၊ ထိုအပေါ်က ရှည် လျားပြည့်တင်းသည့် ပေါင်တံတွေ၊ တင်းရင်းပြီး အချိုးကျစွာ ဖွဲ့စည်းထားသည့် တင်နှင့်

 သေးသွယ်သည့်ခါး။ အားလုံးကို တခုချင်းလိုက်ကြည့်ရင်း အဲဒီမိန်းမနှင့် အိပ်ယာပေါ်ကို အပြေးတက်လိုက်ချင်စိတ်တွေ ထိန်းမရအောင်ပေါ်လာသည်။ ရုပ်ရည်ကလည်း မင်းခန့်

သဘောကျသည့် နာမည်ကျော် မင်းသမီးတယောက်နှင့် ခပ်ဆင်ဆင်တူပြီး ဒေါ်နွယ်နီ ထွန်းက ပိုလှကာ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်ပို အချိုးကျ၏။

ခနသာမြင်လိုက်ရပေမယ့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ပုံရိပ်က မင်းခန့် အာရုံထဲမှာ ဓါတ်ပုံတပုံလိုစွဲ ထင်နေ၏။ ဘယ်ကလဲ ဘယ်သူလဲဟု စဉ်းစားကြည့်ရင်း ကားနံပါတ် မှတ်ထားဖို့တောင် မေ့

 လျော့သွားသည်။ ကားနံပါတ်ကိုသိလျှင် တခုခုတော့ စုံစမ်းလို့ ရနိုင်သည်။ ဒါပေမယ့် မိန်းမ ကိစ္စ နှင့် ပါတ်သက်ရင်ကံကောင်းတတ်သည့် မင်းခန့်၏ အစဉ်အလာအ တိုင်း ဒေါ် နွယ်နီ ထွန်း နှင့် တွေ့ဆုံရင်း နှီးခွင့်ရဖို့ အကြောင်းဖန်လာသည်။

လုပ်ငန်းတခု၏ ကိုယ်စားလှယ်အဖြစ် (အမှန်ကတော့ ပွဲစားသဘောပင်) နှင့် ဒေါ်နွယ်နီ ထွန်း ဦးစီးသည့် ကုမ္ပဏီ ရုံးခန်းသို့ ရောက်ခွင့်ကြုံရင်း ဘယ်သူဘယ်ဝါဆိုတာ သိခွင့်ရခဲ့

သည်။ စကားပြော မိတ်ဆက်ခွင့်ရခဲ့သည်။ အလုပ်သဘောဆိုတော့ ဒေါ်နွယ်နီထွန်းက လည်း ကောင်းကောင်းမွန်မွန်စကားပြောပါသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီလောက်ဖေါ်ရွေရင်းနှီးမှု က

မင်းခန့်လိုချင်သည့် အတိုင်းအတာ မဟုတ်ပါ။ ဒါကြောင့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း နှင့် ပါတ်သက်ရ မည့် ကိစ္စ မျိုးကြုံတိုင်း ဝင်ပါပြီး သူမဆီကို အဝင် အထွက် များအောင်ကြိုးစားရ သည်။

ထိုသို့ ခနခန ကြုံလေ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း အပေါ်မှာ စွဲလမ်းစိတ်က ပိုတိုးလာလေဖြစ်သည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း နှင့် အိပ်ယာပေါ်မှာ ချစ်ဗျူဟာခင်းရသည့် အိပ်မက်တွေလည်း မကြာ မကြာ မက်တတ်သည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်းက အိမ်ထောင်သည် တယောက်ဖြစ်ကြောင်းသိ လာရသည့် တိုင်အောင်စွဲလမ်းမှုကို ဖျောက်ဖျက်လို့ မရနိုင်အောင်ဖြစ်နေသည်။ ဒီလိုဖြစ် ရခြင်းမှာ

 အသွေးအသား ဆန္ဒတခုထဲ ကြောင့်လို့ မဆိုနိုင်ပါ။ မင်းခန့် လိုသလိုသုံးလို့ ရ နေသည့် ဒေါ်ခင်မမ နှင့် ယုယုတို့ သားအမိနှစ်ယောက်လုံးရှိနေသည်။ ဒီနှစ်ယောက်နှင့် ပင် မင်းခန့် လက်မလည်အောင်ရှိနေသည်ဟု ပြောနိုင်ပါသည်။

ဒေါ်ခင်မမ လစ်သည့်အချိန်တွေမှာ ယုယုနှင့် နှစ်ပါးသွားသည်။ ယုယု ကျောင်းသွားချိန် တွေဆိုရင် ဒေါ်ခင်မမ နှင့် တွေ့၏။ အနည်းဆုံး တပတ်မှာ တယောက်ကို တကြိမ်စီလောက်

 တော့ဆွဲဖြစ်သည်။ အပျို နုနုလေး ဖြစ်သည့် ယုယု၏ အထိအတွေ့က အမေ ဖြစ်သူထက် သာသော်လည်း ဒေါ်ခင်မမ လို အတွေ့ အကြုံရှိသည့် မိန်းမကိုလည်း မင်းခန့် လက်မလွှတ်

 နိုင်ပါ။အပျိုမလေး ကိုလုပ်ရတာက စေးစေးပိုင်ပိုင်တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ရှိသော်လည်း သူ တို့ တွေက အတင်းဖက်ပြီး ကုန်းအော်နေဖို့ လောက်ပဲ နားလည်သည်။ ယောက်ျားလေး ဖက်က ကောင်းအောင် နေပေးဖို့ နားမလည်ကြပေ။ နောက်ပြီး ယုယုက ဆေးမစားချင် ဆေးမထိုးချင်ဟု ဆိုသည့် အတွက် ပြီးခါနီးမှာ အပြင်ထုတ်ပစ်နေရတာ အရသာပျက်သလို

ခံစားရသည်။

ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကတော့ ပျိုရွယ်ခြင်းနှင့် ရင့်ကျက်ခြင်း နှစ်ခုကြားထဲက အရွယ်ဖြစ်သည်။ မင်း ခန့်အတွက် အရသာတမျိုးဖြစ်လိမ့်မည်။ ထို့ အပြင်ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကို မင်းခန့်ပိုပြီး အ

သည်းယားတာ တခုရှိသည်။ ထုံးစံအရ ဒီလောက်အထိအချိန်ပေးပြီးပါက မိန်းမတိုင်း မင်းခန့် နှင့် ဖက်လှဲတကင်း တရင်းတနှီး သွားကြပြီ ဖြစ်သည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကတော့ ချွင်း

ချက် ဖြစ်၏။ ဘယ်လောက်ရောရော ဆက်ဆံမှုက စတင်ရင်းနှီးစက အတိုင်းဖြစ်သည်။ ခက်သည့် အရာဆိုရင် ပိုလိုချင်ကြသည့် ဓမ္မတာ အတိုင်း ရှေ့ မတိုးသာလေ မင်းခန့်ပိုပြီး အ

ခံရခက်လေ ဖြစ်လာသည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို စွံသည်။ မိန်းမကျမ်းကျေသည်ဟု ယူဆထား သူလည်းဖြစ်တော့ ဒီလို အခြေအနေကို သည်းခံရန် ခက်နေ၏။

တနေ့တော့ မမျှော်လင့်ဘဲ ဒေါ်ခင်မမ နှင့် အတူ ဒေါ်နွယ်နီဝင်း နှင့် စကားပြောဖို့ အခွင့်ရ သည်။ ဒေါ်ခင်မမ လို လူကိုယ်တိုင်က မင်းခန့် နှင့် တရင်းတနှီး အရောတဝင်နေတာကို မြင်ရ

သည့် အခါ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း မင်းခန့် အပေါ် ဆက်ဆံပုံ အနည်းငယ်ပြောင်းသွားသည်။ ထို့ နောက်ပိုင်းမှာတော့ သိပ်ပြီးတရင်းတနှီး မဟုတ်တာတောင်မှ အရင်ထက်ပိုပြီး လိုက်

လိုက်လျောလျော ပြောဆိုတာတွေ ရှိလာသည်။ မင်းခန့်ကလည်း ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကို မရ ရအောင်စားမည် ဟု ဆုံးဖြတ်ထားသူပီပီ ရသလောက် အခွင့်အရေး ကနေရှေ့ကို တက်

 ဖို့ လမ်းစကို ချောင်းနေသည်။

တကယ်တန်းကျတော့ မင်းခန့် နှင့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ဆိုတာ အဆင့်အတန်းခြင်းကတူသည် မဟုတ်။ အမြဲလို ထိတွေ့ဆက်ဆံဖို့က မလွယ်ပါ။ ဒါပေမယ့် စိတ်ရှည်ခြင်း အကျိုးရလဒ်

ကို မင်းခန့် တနေ့မှာ ရလိုက်သည်။ ကုမ္ပဏီ ကြီးတခုမှ လုပ်သည့် ဧည့်ခံပွဲကို မင်းခန့်ရောက် ခဲ့သည်။ ဖိတ်စာရစက မသွားတော့ဟု ဆုံးဖြတ်ထားပေမယ့် အနားနီးတော့မှ စီးပွားရေး

သ မားတွေကြားကို သွားရင် ရပေါက်ရလမ်းလေး တွေကြုံ နိုင်သည်ဟု တွက်ပြီး အသပ်ရပ်အ သားနားဆုံးဝတ်စားပြီး ရောက်သွား၏။

ဟိုရောက်တော့ ဒေါ်ခင်မမ တို့ သားအမိကိုပါတွေ့ရသည်။ အနက်ရောင် ရင်ဟိုက်ဂါဝန် လေး နှင့် ယုယုက လှနေသလို အဖြူရောင်ဇာဝမ်းဆက်နှင့် ဒေါ်ခင်မမ ကလည်း မက်မော

ဖွယ်ရာ အတိဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် မင်းခန့် အာရုံကို ပိုပြီးဆွဲဆောင်လိုက်တာက သူတို့ နောက် ဖက်နားမှာ မြင်ရသည့် ဆင်စွယ်ရောင် ဝတ်စုံနှင့် နတ်သမီးတပါးလို တင့်တယ် နေ

သည့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ဖြစ်သည်။

ကံကောင်းထောက်မစွာ မင်းသမီးသုံးလက်လုံး နှင့် စကားလက်ဆုံပြောဖြစ်သည်။ ဒေါ်ခင် မမက မနက်ပိုင်း စောစောမှာ အချိန်းအချက်တခုရှိလို့ မင်းခန့် ရောက်ပြီး သိပ်မကြာခင်

မှာ ပြန်သည်။ သားအမိနှစ်ယောက် တယောက်တမျိုးစီ အဓိပ္ပါယ်ရှိသည့် မျက်လုံးတွေ အပြုံး တွေ နှင့် မင်းခန့် ကိုနှုတ်ဆက်ပြီး ထွက်ခွာသွားကြသည့်နောက်တွင် မင်းခန့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း နားကို သိသိသာသာပို တိုးကပ်လိုက်၏။

“မမ မပြန်သေးဘူးလား”

“အသိတယောက်တွေ့ ဖို့ ရှိသေးတယ်ကွ၊ အဲဒါစောင့် စကားပြောပြီးမှ ပြန်မှာ”

“အမျိုးသားရော”

“စင်္ကာပူ ခနသွားတယ်”

“အော်”

ခနကြာတော့ သူမပြောသည့် အသိရောက်လာသည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်းက လက်ထဲက ဝိုင် ခွက်ကလေးကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်ပြီး တဖက်ကို လှည့်ကာခပ်တိုးတိုးစကားပြောနေ၏။

ဝိုင်းဝိုင်းအိအိ တင်ပါးတဖက်က စားပွဲစောင်းတွင်တင်ပြီးမှေးထားသည်။ ကြည်လင်သော ဖန်သားထဲမှ ဝိုင်နီနီရည်တွေက ဆင်စွယ်ရောင်တင်ပါး နောက်ခံတွင် မြင်နေရသည်ကို ဝိုင်

ထုတ်လုပ်သူတွေ မြင်ပါက ဓါတ်ပုံ အမိအရ ရိုတ်ယူပြီး ကြော်ငြာ အဖြစ်သုံးကြမှာမလွဲဟု တွေးမိသည်။

ထိုမြင်ကွင်းကို ကြည့်ရင်း မင်းခန့် ရင်တွေ ခုန်လာသည်။ လက်က ဝတ်ထားသည့် ကုတ် အကျ ႌအိတ်ထဲကို ရောက်သွား၏။ ပြန်ထွက်လာတော့ ပလပ်စတစ် အိတ်သေးသေးလေး တလုံးပါလာသည်။ ဘေးဘီကို အကဲခတ်ကြည့်လိုက်ရာ ဘယ်သူမှ မင်းခန့်ကို ဂရုစိုက်မ နေကြ။ စားပွဲ တဖက်မှာကနံရံ ရှိပြီး ဒီဖက် မြင်ကွင်းကိုတော့ မင်းခန့် ကိုယ်လုံးနှင့် ဒေါ်နွယ်

 နီ ထွန်း၏ တင်ပါးက ကွယ်နေ၏။ အိတ်ကလေးထိပ်ကို လုံးလုံးပွင့် ထွက်သွားအောင် ဆတ်ကနဲ ဆောင့်ဆွဲဖွင့်လိုက်ပြီးနောက် ဝိုင်ခွက်ထဲကို ခပ်မြန်မြန်သွန်ချ လိုက်၏။ ပြီး

သည်နှင့် အိတ်ကလေးကို လုံးပြီး ကုတ်အကျ ႌထဲ ပြန်ထိုးထည့်လိုက်သည်။

ခွက်ထဲမှာ ပလုံစီလေးတွေ ထသွားသော်လည်း ခနကြာတော့ ငြိမ်သက်ပြီး နဂို အတိုင်းဖြစ် သွားသည်။ ကံကောင်း ထောက်မစွာဖြင့် ထိုအချိန်မှာ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း နောက်ကို လုံး

လှည့် မ လာပါ။ သူမနှင့် စကားပြောနေသူကလည်း မင်းခန့် ဆီမှာ အာရုံမရှိ။ ဒေါ်နွယ်နီ ထွန်း နှင့် ခေါင်းချင်းရိုတ်မတတ် တိုးကပ်ပြီး တစုံတရာ တီးတိုေးပြာနေ၏။ မင်းခန့်ဆီမှာ

 ဒီ လိုဆေး ထုပ်လေးတွေ ရှိသည်။ လိုလိုမယ်မယ် ဆောင်ထားတာဖြစ်ပြီး တခါမှ မသုံးဖူးပါ။ သုံးစရာ မလိုဘဲ နှင့် အဆင်ပြေခဲ့တာပဲများသည်။ ဒီတယောက်ကျမှ မသုံးမဖြစ်တော့

လို့ ဆေး ကူ ရခြင်းဖြစ်သည်။ ဆေးအာနိသင်က သူများတွေပြောကြသလို စွမ်းပါမလားဟုလည်း ဇဝေ ဇဝါဖြစ်နေရသည်။ ကိုယ့်စိတ်ကိုယ်မလုံသောကြောင့် အရက် ခွက်ကလေး

တခွက် ကိုင်ကာခန်းမထဲမှာ ဟိုလျှောက်ဒီလျှောက် လုပ်နေမိသည်။

မင်းခန့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း နားကို ပြေန်ရောက်တော့ သူမက ခွက်ထဲက နောက်ဆုံးလက်ကျန် တကျိုက်ကိုတောင် မော့ချနေပြီဖြစ်သည်။ သူမ ပုံစံကအေးအေး ဆေးဆေး ပင်ဖြစ်သည်။

ဘယ်လိုမှ မနေသောကြောင့် မင်းခန့် စိတ်ညစ်သွား၏။

“မမ ယူဦးမလား”

“အင်း …မပြန်ခင် တခွက်လောက်ယူရင် ကောင်းမလား ..”

“ကျွန်တော် သွားယူပေးမယ်”

ဒေါ်နွယ်နီထွန်း စကားမဆုံးခင် မင်းခန့် ခပ်သုတ်သုတ်ထွက်လာပြီး နောက် ဝိုင်တခွက် သွားယူလိုက်သည်။ ပြတင်းပေါက်တခုနားတွင်မယောင်မလည်ရပ်ကာ ခန်းဆီးလိုက်ကာ ကြီး နှင့် ကွယ်ပြီး နောက်ထပ်ဆေးတထုပ် ဖေါက်ထည့်ပစ်လိုက်၏။ ပြီးတော့မှ သူ့ အတွက် လည်း အရက် တခွက်ယူကာ ပြန်လာတော့ ဒေါ်နွယ်နီထွန်းနားမှာ လူသုံးလေးယောက် လာ ပြီး စ ကားပြောနေသည်ကို တွေ့ရသည်။

“သိုင်းကျူး ကိုခန့်”

မင်းခန့် လှမ်းပေးသည့် ဝိုင်ခွက်က်ု လှမ်းယူပြီးပြောလိုက်သည့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း၏ မျက်လုံး တွေက ရီဝေနေသလိုလို ထင်ရသည်။ ဝိုင်တံခိုးလား။ ဆေးတန်ခိုး လားဆိုတာတော့ မသေ

ချာပေ။ အနားမှာ လူများလို့ မင်းခန့် ခွက်ပေးပြီးသည်နှင့် မလှမ်းမကမ်းကနေလှမ်းကြည့် အကဲခပ်နေလိုက်သည်။ ခါတိုင်းဆိုရင် ဒီလိုပွဲမျိုးရောက်ပါက ပွဲလာသူမိန်းကလေးတွေ ကို

လိုက်ငမ်းနေတတ်သည့် အကျင့်ရှိပေမယ့် ဒီနေ့တော့ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကိစ္စ နှင့် နပန်းလုံး နေရ လို့ တခြားမိန်းကလေးတွေ ဘယ်လိုလှကြသည်။ ဘာတွေဘယ်လိုလှအောင် ဝတ်

လာ ကြသည်ဆိုတာကိုတောင် ဂရုမပြု နိုင်အားအောင် ဖြစ်နေသည်။ ဒုတိယခွက်ကိုလည်း ဒေါ်နွယ်နီထွန်းက စကားပြောရင်း အကုန်သောက် လိုက်တာကို မြင်လိုက်ရသည်။ နောက်

ထပ် တခွက်တောင်သူမ ဖာသာထပ်ယူလိုက်သေး ၏။ သူမ၏ တည်ငြိမ်မှုကြောင့် မင်းခန့် စိတ်ပျက်ချင်သလိုလို ဖြစ်လာသည်။ ပြန်တော့မယ်ဟု နှုတ်ဆက်နေ သံကြားလိုက် ရတော့ မှ နောက်ကနေ လေးငါးလှမ်းလောက်ခွာပြီး ထွက်ခဲ့၏။

ခွာမြင့်ဖိနပ်က တောက်ကနဲကြမ်းပြင်ကို ထိရိုတ်လိုက်တိုင်း တင်ပါးက လှပစွာလှုပ်ရှား သွား ၏။ ကြည့်ကောင်းကောင်း နှင့် လိုက်ကြည့်ရင်း နှင့် အပြင်ဖက်ကို ရောက်လာသည် နှင့် အမျှ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း၏ ခြေလှမ်းတွေ ယိုင်ချင်သလိုလို ဖြစ်လာတာကို မြင်လိုက်ရ သည်။ ကားတွေ ရပ်ထားသည့်နေရာကို ရောက်တော့ ယိုင်ပြီး ကားတစီးကို လက်ထောက် ထိန်း

လိုက်ရသည်။ ပိုနီးအောင် တိုးလိုက်သော်လည်း အနားအထိတော့ မင်းခန့် တိုးမသွား သေးပါ။ ခပ်ယိုင်ယိုင်ခြေလှမ်းတွေ နှင့် ဆက်လျှောက်သွားပြီးနောက် အဖြူရောင်ကားတ စီး နားအရောက်တွင် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ရပ်သွားသည်။

အိတ်ထဲက ကားသော့ကို တော်တော်ကြာစမ်းလိုက်ပြီးနောက် ရလာတော့ ဖွင့်ဖို့ ကြိုးစား ရင်း အဆင်ပြေပုံမရပါ။ ကားခေါင်မိုးပေါ်မှာ ခေါင်းတင်ပြီး ကုန်းကုန်းကြီးလုပ်နေသည်။ သွားဖို့ အချိန်တန်ပြီ ဟုယူဆပြီး မင်းခန့် အနားကို တိုးကပ်သွားသည်။

“မမ …ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“နဲနဲ မူးလို့ပါ၊ လက်ကလဲ သော့ပေါက်တောင် မတည့်ချင်တော့ဘူး”

“ကျွန်တော် ဖွင့်ပေးမယ်လေ”

“ရော့”

သော့လှမ်း အယူမှာ လက်ချင်းတိုက်မိတော့ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း အသားတွေ ပူနွေးနေတာကို သိလိုက်ရသည်။ သော့ဖွင့် ပြီးနောက် တံခါးပါဖွင့် ပေးလိုက်ရာ အထဲဝင်ရင်း ဒေါ်နွယ်နီ ထွန်း

ယိုင်လဲကျလာသည်။ ကြားထဲမှာ တံခါးခြားနေပေမယ့် ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းကို တော့ မင်းခန့် မိမိရ ဖမ်းပွေ့လိုက်နိုင်သည်။ နူးညံ့သော အထိအတွေ့၏ ဆွဲဆောင်မှုကြောင့် မင်း ခန့် ရှေ့ကို

ဆက်ဖို့သာ စဉ်းစားမိတော့၏။

“ကားမောင်းလို့ ဖြစ်ပါ့မလားမမ”

“မသိတော့ပါဘူး”

“ကျွန်တော်လိုက်မောင်း ပို့ပေးမယ်လေ”

“မင်း ..ပြန်တဲ့ ..အခါ”

“တက္ကဆီ တွေပေါပါတယ် မမရဲ့၊ မမကြည့်ရတာ အခြေအနေ မကောင်းဘူး၊ နေမ ကောင်း ဘဲနဲ့ လာတာကိုး”

“ဒါဆိုလဲ ကျေးဇူးနော်”

မင်းခန့်က နောက်ခန်းတံခါးကို ဖွင့်ပေးတော့ ခေါင်းခါသည်။

“ရတယ် ရှေ့မှာပဲ ထိုင်မယ်၊ ဒါမှ ကိုခန့်ကို လမ်းပြောပြလို့ ရမှာ”

ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ၏ အိမ်ဘယ်မှာ ရှိတာ မင်းခန့် ကောင်းကောင်းသိပါသည်။ ဒါပေမယ့် မသိ ယောင်ဆောင်ပြီး ရှေ့ခန်းမှာပဲ ထိုင်နိုင်အောင်တွဲ ပို့ပေးလိုက်၏။ ထိသမျှ တိုက်သမျှ အား

 လုံးက မင်းခန့်၏ ရမ္မက်မီးကို တဟုန်းဟုန်းကြွစေသည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ပုံစံကလည်း တခု ခုမှာ ယစ်မူးမိန်းမော နေသလိုရှိသည်။ သာမန် မူးဝေနေသည့် ပုံနှင့် မတူ။ အလိုရှိရာကို မ ရောက်ခင် ဒေါင်းသွားမှာစိုးလို့ စထွက်လာကထဲက မင်းခန့် စကားပြောဖို့ ကြိုးစားသည်။

“မမ အရင်က ဒီကားမဟုတ်ဘူးနော်၊ ”

“အွန်း… အနက်က မှောင်ထဲမှာပျောက်သွားမှာစိုးလို့ ထားခဲ့တယ်..ဟင်း..ဟင်း၊”

မာစီဒီး ကြီး ယူမလာတာပဲ မင်းခန့် ကျေးဇူးတင်ပါသည်။ ထိုကားကြီးက ထင်ထင်ရှားရှား ဖြစ်လွန်း၏။ အခုစီးလာသည့် မတ်တူး ကားမျိုးကတော့ နေရာတိုင်းမှာ တွေ့ တတ်လို့ လူ

တိုင်း အမှတ်တမဲ့သာ ရှိလိမ့်မည်။

“မမ ဝိုင်သောက်တာ များသွားလို့လား”

“သိတော့ပါဘူး၊ မူးတာပဲ သိတယ်”

အိမ်ကိုလမ်းညွှန်မည်ဟု ပြောထားသော ဒေါ်နွယ်နီထွန်း တယောက် လမ်းညွှန်ဖို့မေ့ပြီး ကားပေါ်မှာ ယိမ်းထိုးပါလာသည်။ မင်းခန့် စောစောထဲက ကြိုတင်စိတ်ကူးထားသည့် မြို့ စွန်

က ဟိုတယ် ဆီရောက်တော့ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း မင်းခန့် ပုခုံးပေါ်မှာ အရုပ်ကြိုးပြတ် မှီ လျက် ဘာမှရေရေရာရာ မသိသည့် အခြေအနေ ကိုရောက်နေလေပြီ။

ဒီလို မြင်ကွင်းတွေ ကို အသားကျနေပြီ ဖြစ်သည့် ဟိုတယ် ဝန်ထမ်းတွေ အတွက်က အထူး အဆန်းရယ် လို့သဘောထားမနေကြပါ။ မင်းခန့် တောင်းဆိုသည့် အတိုင်းမြေညီထပ်မှာ

ရှိ သည့် အခန်းကို စီစဉ်ပေး၏။ အခန်းရတော့မှ ကားထဲကျန်ခဲ့သည့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကိုသွား ခေါ်သည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း က ဘာမှသိပ်မသိတော့ပါ။ မင်းခန့် ကိုမှီပြီး ခေါ်သည့်နောက်

ကို ပါလာသည်။

“အိမ်ရောက်ပြီလား”

အခန်းထဲ ရောက်လို့ အိပ်ယာကြီးကို မြင်တော့မေးသည်။

“ရောက်ပြီ မမ၊ အိပ်ချင်တယ် မဟုတ်လား၊ အိပ်ရမယ်”

 “အင်း ….”

အိပ်ယာပေါ်မှာ ပိုးလိုးပက်လက် လဲနေသည့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကိုကြည့်ရင်း မင်းခန့် စိတ် တွေ ပြင်းထန်စွာလှုပ်ရှားလာသည်။ ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို သွက်လက်စွာ ချွတ်လိုက်

 မိ၏။ ဘေးမှာ ရပ်ပြီး မင်းခန့် အဝတ်တွေချွတ်နေတာကို ဒေါ်နွယ်နီထွန်း လုံးဝသတိ မထား မိပါ။ သူမ ဖာသာ အိပ်ယာပေါ်တွင် လူးလှိမ့်နေ၏။

“မူးတယ်…အရမ်းမူးတာပဲ ..ဘယ်လို ကြီးလဲ မသိဘူး”

လေးတွဲ့ သောအသံ နှင့်ပြောရင်း ဒေါ်နွယ်နီထွန်း လူးလွန့်လိုက်သည်။ ဒူးတဖက်ကို ထောင် လိုက်ရာ ဝတ်ထားသည့် စကပ်က လန်တက်သွား ပြီး ဝါဝင်းလှပသည့် ခြေတံ တွေ

 ပေါ်ထွက်လာ၏။ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီကို အမြန်ဆုံးချွတ်ချလိုက်ရာ မင်းခန့်၏ ဖွားဖက် တော်ကြီးကလည်း သွေးတဆာဆာ နှင့် ခေါင်းခါပြီးရမ်းနေ၏။ အားလုံး ဗလာကျင်း သွား

သည် နှင့် မင်းခန့် ကုတင်ပေါ်ကို ရောက်သွားသည်။

ပုခုံးသားဖေါ်ထားသည့် အကျ ႌကြောင့် ဝင်းမွတ်ပြီး အချိုးအစားပြေပျစ်သည့် ပုခုံး သား လည်တိုင် အလှက ရင်မောစရာကောင်းလှသည်။ အသက်ကို ပြင်းစွာ ရှူနေသည့် အခါ

 ဒေါ်နွယ်နီထွန်း၏ ပြည့်ဖြိုးသည့် ရင်အုံက အပြင်ကို ထွက်ကျလာတော့ မတတ် ခုန် ပေါက်နေသည်။

ချွေးစေးတွေပြန်နေသည့် မျက်နှာကို ငုံ့ကြည့်နေရာမှ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ နှုတ်ခမ်းတွေ ကို ကုန်းနမ်းလိုက်တော့ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း တုန်သွားသည်။ ပူပြင်းကြမ်းရှသည့် မင်းခန့်

အ နမ်းတွေ နှင့် အတူ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း လက်ကလေးတွေက ကျောပြင်ကို သိုင်းဖက်လာသည်။ ရီဝေနေ သည့် မျက်ဝန်းတွေက ပိုပြီးမှေးစင်းကျသွား၏။ သူမ၏ မျက်နှာကလည်း

နီရောင် သန်းနေကာ နှုတ်ခမ်းလေးတွေက အနမ်းရပ်တန့်လိုက်သည့်တိုင်အောင် တစုံတရာကို ငံ့ လင့် နေသလို တဆတ်ဆတ် တုန်ခါလို့ နေ၏။

“မင်းဘာဖြစ်လို့ နမ်းတာလဲ မင်းခန့် ”

“ကျွန်တော် မမကို အရမ်းချစ်တယ်ဗျာ။ မမကို အရမ်းချစ်ချင်တယ်၊ မမကို ချစ်နေရင်းနဲ့ လဲ သေသွားတဲ့ အထိတောင် ချစ်ပစ်လိုက်ချင်တယ်”

နားနားကို ကပ်၍ တိုးတိုးဖွဖွလေး ပြောရင်း ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကို စောင်းလိုက်သည်။ သူမ၏ အကျ ႌ ဇစ်က နောက်ကျောဖက်မှာ ဆိုတာ ဧည့်ခံပွဲမှာကထဲ ကမင်းခန့် တွေ့

ခဲ့သည်။ ဇစ် ကို အောက်ခြေအထိဆွဲချလိုက်တော့ ကျောပြင်ဝင်းဝင်း မွတ်မွတ် ကလေးကိုရှင်းလင်းစွာ မြင်ရ သည်။ အောက်ခံ ဘရာစီယာ မပါပါ။ အောက်က စကပ်နှင့်

လည်း တဆက်ထည်း ဖြစ်လို့ အကျ ႌကို ဆွဲလှန်ပြီးသည် နှင့် အောက်ကို တပြုံလုံးဆွဲချလိုက်သည်။

“အို”

ကိုယ်နှင့် အရေပြားတခုလို တိတိရိရိ ကပ်နေသည့် မရမ်းရောင် ဘောင်းဘီလေးမှ အပ ဒေါ် နွယ်နီထွန်းကိုယ်ပေါ်မှာ ဘာမှ မရှိတော့ပါ။ ကျိတ်ပြီးပစ်မှားနေတာ ကြာခဲ့ပြီဖြစ်သော

အလှအ ပ များက မင်းခန့်ကို ရင်ခုန်သံတွေမြန်စေသည်။ ပေါင်ကြားက အတံကြီးကလည်း ပစ်စင်ပေါ် က ဒုံးကျည် တခုလို တန်းပြီးထောင်တက်လာ၏။ အောင်သေ အောင်သား

စားဖို့ မင်းခန့် ကြာ ကြာ မစောင့်နိုင်တော့ပါ။ အံကိုတင်းတင်းကျိတ်လိုက်ပြီး မရမ်းရောင် ဘောင်း ဘီလေးကို အားနှင့် ဆောင့်ဆွဲချွတ်လိုက်ရာ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ခါးလေးကော့တက်

 လာ သည်။

“ဝိုး”

ဖေါင်းတင်းနေသည့် ဒေါ် နွယ်နီထွန်း၏ လျှို့ဝှက်အပ်သော နေရာတွင် အမွှေးတပင်မှ မရှိ ပြောင် ရှင်းနေသည်။ လုံးဝ မပေါက်တာတော့ မဖြစ်နိုင် လက်နှင့် ပွတ်ကြည့်လိုက်တော့

အနည်းငယ်လေးကြမ်းနေသည်။ ရိတ်ထားတာပဲ ဖြစ်မည်။ အကွဲကြောင်းတလျှောက် နှင့် အောက်ခြေက အပေါက်ဝကလေးမှာတော့ အရည်တွေ နှင့်စိုပြီးအရောင်တလက်လက်

 တောက်နေ၏။ တခါမှ မသုံးဖူးသည့် ဆေးက စွမ်းသားပဲဟု မင်းခန့် ကျေနပ်စွာတွေးလိုက် မိသည်။

ဖြောင့်စင်းရှည်လျားသည့် ပေါင်တံကြီးနှစ်ဖက်ကို စိတ်ကြိုက်ဖြဲလိုက်ပြီး နောက် သူ့ဟာကြီး ကို အဝမှာတေ့ကာ အားရပါးရထိုးသွင်းထည့်လိုက်၏။ အိမ်ထောင်သည်ပေမယ့်

 ဒေါ်နွယ်နီ ထွန်း ပစ္စည်းက စေးပိုင်တင်းကြပ်နေသည်။ ပစ္စည်းကောင်းရထားပေမယ့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ယောက်ျား က မှန်မှန်ဆွဲနိုင်ဟန်မတူပေ။ အခုတောင်မှ နိုင်ငံခြားကို ရောက်နေ

သည် မ ဟုတ်ပါလား။

“မင်းခန့် …မင်းခန့် ….အား …မင်းဘာလုပ်တာလဲ”

ချက်ချင်း မဖြေသေးဘဲ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကိုယ်လေး တဆတ်ဆတ် တုန်သွားအောင် ခပ် ပြင်း ပြင်းလေး ဆယ့်လေးငါးချက်လောက် ဆောင့်ပေးလိုက်ပြီးမှ

“မမ ကို ချစ်တာလေ၊ အရမ်း ချစ်တာပဲ”

“ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာလဲအား …အင့် …အင်း ……အား”

“မမ ..ဟာလေးက အရမ်းလုပ်လို့ ကောင်းတာပဲ၊ အထဲမှာ စေးပြီး အိနေတာပဲ၊ ဆောင့်လို့ ကောင်းတယ်..သိလား”

“မင်း ..ဘာတွေပြောနေတာလဲ၊ ဟင်…အား …အမယ်လေး”

“ကောင်းတယ် မဟုတ်လားမမ၊ စိတ်ကိုလျှော့ပြီး မျက်စိမှိတ်ထား မမ အရမ်းကောင်း အောင် ကျွန်တော် လုပ်ပေးမယ်”

မင်းခန့် စကားကိုနားထောင်တာလား၊ သူမ ဖာသာပဲ မနေနိုင်တော့တာလားတော့ မသိပါ။ ဒေါ် နွယ်နီထွန်း မျက်လုံးတွေ မှိတ်သွားသည်။ ဒါပေမယ့် မင်းခန့် ခါးကိုဖက်ပြီး ညည်း

ညူ နေသည့် အသံတွေတော့ စဲမသွား။ အရှိန်ရလာသည် နှင့် အမျှတိုး၍ တိုး၍ ညည်းလာ သည်။ ထိုအသံမှာ သူမ၏ ရမ္မက်တွေ ဘယ်လောက်တောင်ပြင်းပြနေသည်ဆိုတာကို

 မ ကွယ်မဝှက် တန်း ထုတ်ပြ နေသလို ရှိသည်။

မင်းခန့်လည်းကျေနပ်နေပါသည်။ သူအလွန်စားချင်သည့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကို စိတ်ရှိတိုင်း လုပ် ခွင့် ရနေပြီ မဟုတ်ပါလား။ မင်းခန့် လည်တိုင်ကို လက်ဖြင့်ခိုရင်း၊ မင်းခန့် ကျောပြင်ကို

ကုပ်ခြစ် ရင်း ရမ္မက်တွေ ထန်နေသည့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း သည် အရင်တုန်းက မြင်ဖူးနေ ကျ ပုံစံနှင့် ကွဲပြား ခြားနားလွန်းစွာ ရှိသည်။ မိန်းမဆိုတာ ဒီလိုပဲဖြစ်ပါသည်။ အဝတ်အစား အ

 ပြည့် အစုံနှင့် ဆိုရင် ဟန်ထည် မာန်ထည်ရှိသလောက် အိပ်ယာပေါ်ကို ကိုယ်လုံးတီးနှင့် ရောက်ပြီဆိုရင်တော့ ယောက်ျားတွေ ပြုသမျှ မရှက်မကြောက်ခံကြသည်သာ။

အခုလည်း မင်းခန့် တိုက်ခဲ့သည့် ဆေးစွမ်းကြောင့်ပင်ဖြစ်စေဦးတော့ ရမ္မက်၏ ဦးဆောင် ရာကို ဒေါ်နွယ်နီထွန်း စုန်းစုန်းမြုပ်လိုက်ပါနေပြီဖြစ်သည်။ သူမ၏ အိစက်တောင့်တင်းသော

ကိုယ်လုံးပါ်ကနေစီးမိုးပြီး မင်းခန့် လုပ်ချင်တိုင်းလုပ်လို့ရနေသည်။ တက်ကြွသော အငမ်းမ ရ တုန့် ပြန်အော်ဟစ်သံတွေက မင်းခန့်ကို စိတ်ထင်တိုင်းကျဲဖို့ လမ်းဖွင့်ပေးနေသည်။ သူ နှင့်

အပေးအယူ အလွန်မျှပြီး တက်ကြွသည့် ဒေါ်ခင်မမ နှင့်ပင်လျှင် မင်းခန့် ဒီလောက် မ ကြမ်းခဲ့ မရမ်းခဲ့ဖူးပါ။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း၏ ပစ္စည်းကလည်း မင်းခန့် အတွက်ဟု တိုင်းပြီးလုပ် ထား

သလားထင်ရအောင် အဆင်ပြေလွန်းသည်။

လေအေးစက်တပ်ထားသော်လည်း မင်းခန့် နဖူးပြင်မှာ ချွေးစက်တွေသီးနေသည်။ ပုံစံ ပြောင်းသည့် အချိန်လေးတွေ အတွင်းမှာသာ နားမိပြီး ကျန်သည့် အချိန်မှာတော့ မရပ် မ

နားဆောင့်နေမိတာကြောင့် ဒီကိစ္စ မျိုးမှာ သက်လုံအလွန်ကောင်းတတ်သည့် မင်းခန့် တောင် မှ ရင်ထဲဟိုက်ပြီးမောလာသည်။ ကြာရင်မလွယ်ဟု သိလာပြီးနောက် ဒီတချီကို အ

 မြန်ဆုံး အဆုံးသတ်နိုင်ဖို့ ကြိုးစားရတော့သည်။

“မမ …လေးဖက်ထောက်လိုက်နော်၊ ကျွန်တော် နောက်ကနေ မမဖင်ကြီးတွေကို ကြည့် ပြီးလုပ်ချင်လို့” ယောင်တောင်တောင်လေး ဖြစ်နေသည့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကို ခါးကနေဆွဲမလိုက်ပြီး ကုန်း ခိုင်းလိုက်ရသည်။ အမွှေးအမျှင် မရှိပြောင်ချောနေသည့် ပစ္စည်းဖေါင်းဖေါင်းကြီးက ပြူးနေသည်။ အရည်တွေ နှင့် ရွှဲပြောင်နေသလို မင်းခန့်၏ ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆောင့်ချက်တွေကြောင့် နှုတ်ခမ်းသားနှင့် အောက်ခြေဖက်မှာ နီနေ၏။

“အရမ်းလှတာပဲ မမရယ်၊ ကျွန်တော်က ဒါမျိူးမှ ကြိုက်တာ”

“အား …ဟ…အီး” ပြောလည်းပြောပါးစပ်နှင့်လည်းကုန်းစုပ်လိုက်ရာ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း နှုတ်က မချင့်မရဲအော် သံတွေ ထွက်လာပြီး တင်ပါးကြီးသွက်သွက်ရမ်းသွား၏။ အားမာန်အပြည့် ဖြင့် အဆုံးသတ် တိုက်ပွဲ ဝင်နိုင်ဖို့ ခေတ္တ အမောဖြေရင်း ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကောင်းသထက်ကောင်း အောင် နောက်ကနေ လျှာဖြင့် ထိထိမိမိ ကလိပေးနေလိုက်သည့် အခါ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း မရပ်မနား အော်နေရရှာသည်။အမောပြေတော့မှ အခုထိအလံ မလှဲသေးသည့် အချောင်းကြီးကို ရှုံ့လိုက်ပွလိုက်နှင့် မခံ မရပ်နိုင်အောင်ဖြစ်နေရသည့် အပေါက်ကလေးထဲသို့ ခပ်ဖြေးဖြေးထိုးသွင်းလိုက်၏။

“အ”

နေရာအကျအနယူပြီးလိုက် ပြီးသည့်နောက်မှာတော့ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း၏ ခါးကို မိမိရရ ဆုပ် ကိုင်လိုက်ပြီးနောက် ခပ်မှန်မှန်လေး စလုပ်လိုက်သည်။ အရှိန်ရလာသည်နှင့် အမျှ အားပါ

 ပြီး ပိုမြန်လာသည်။ အမောလည်းပြေထားလို့ မင်းခန့် စိတ်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်သည်။ တ ဖတ်ဖတ် နှင့် အသားချင်းရိုတ်ခတ်သံတွေက အခန်းထဲမှာဆူညံနေပြီး ဒေါ်နွယ်နီထွန်း လည်း မင်းခန့်၏ ဆောင့်အားကြောင့် ခေါင်းရင်းဖက်ဆီသို့ ရွေ့ရွေ့သွားသည်။ သူမခမျာ အိပ်ရာခင်းကို လက်ကလေးတွေနှင့် ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆွဲထားသော်လည်း တောင့်မခံ နိုင်ဘဲ ကုတင်ခေါင်းရင်းက ဘောင်ကို တွန်းကန်ထားရသည့် အခြေအနေ အထိရောက် သွားသည်။

မင်းခန့်ကတော့ဒါတွေမသိပါ။ လတ်တလောသူ့အာရုံထဲမှာ ရှိတာက ခံစားချက်၏ အမြင့် ဆုံးဆီသို့ ရောက်အောင်သွားနိုင်ဖို့ ပဲဖြစ်သည်။ ဒီလို အခွင့်အရေးမျိုးဆိုတာ နောက်တ ကြိမ်

မရှိနိုင်ပါ။ ဒါပေမယ့် ဒီနေ့ အဖြစ်ကို အကြောင်းပြုပြီး ဒေါ်နွယ်နီထွန်းက သူ့ကို သ ဘောကျ လက်ခံသွားပြီဆိုရင်တော့ အလွန်စားလို့ ကောင်းသည့် အသီးကို နောက်ထပ် အခါခါ

စားခွင့် ကြုံရပေဦးမည်။

“အရမ်းကောင်းတယ် ..မမရယ်…အား …ကျွန်တော် …ပြီးပြီ၊ ပြီးပြီ”

အရည်တွေ အားပါးတရ ပန်းထည့်လိုက်ပြီးနောက် ပြန်မထုတ်ဘဲ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကိုယ် ပေါ်ကို မှောက်ချလိုက်သည်။ သူမ ကိုယ်သည်လည်း ပင်ပင်ပန်းပန်း မလှုပ်ရှားရပါဘဲ နှင့် စိတ်ဇောအဟုန်ကြောင့် ချွေးတွေနှင့် ရွှဲကာ အသက်ကို မှန်မှန်မရှူနိုင်ဘဲ မောပန်းနေ သည်။ တချက်တချက် တွင်လည်း လှိုက်လှိုက်မောမော ညည်းလိုက်သေး၏။အထဲ မှာ အချောင်းကြီး ပျော့ကျသွားတာကို ခံစားသိလိုက်မှ ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ဘေးကို လှိမ့်ချရင်း ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကိုပါ မင်းခန့် ရင်ခွင်ထဲသို့ ဆွဲသွင်းလိုက်သည်။ ပေါင်တဖက်ဖြင့် ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ခွ ထားရင်း တကိုယ်လုံးလက်လှမ်းမှီ သလောက်ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ပေးနေရင်း မင်းခန့် နှုတ်ကလည်း တတွတ်တွတ် နှင့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကို ချော့မော့နှစ်သိမ့် နေမိ၏။

“ကျွန်တော် တို့ တညလုံး လုပ်ကြမယ်နော်မမ၊ အရမ်းကောင်းတာပဲ မမရယ်၊ ကျွန်တော်တ ခါမှ ဒီလောက် အရည်တွေ မထွက်ဖူးဘူး၊ အားရလိုက်တာ” တုန့်ပြန်သံ မကြားရသောလည်း ဒေါ်နွယ်နီထွန်း မင်းခန့် ရင်ခွင်ထဲကို အတင်းဖိကပ်တိုးဝင် နေသည်။ တိုးတိုးဖျော့ဖျော့လေး ညည်းနေတာကိုလည်း မရပ်သေး။ သူမ၏ ရမ္မက်မီးတွေက တောက်လောင်နေဆဲ ရှိသေးပုံရသည်။ မင်းခန့် တောင်နဲနဲ လန့်ချင်သွားသည်။ လိုလို မယ်မယ် ဆေးကို နှစ်ထုပ်တိုက်လိုက်တာ လက်လွန်သွားပြီလားဟု ပင်စိုးရိမ်သွားမိသည်။ ဒါပေမယ့် ဖြစ်အောင်တော့ လုပ်ရပေမည်။ ဒီလို အချိန်ရောက်မှ လက်လျှော့လိုက်ရသည် ဟု ဆိုလျှင် မင်းခန့် ရာဇဝင်ရိုင်းပေတော့မည်။

မင်းခန့် အမောပြေလို့ ထထိုင်လိုက်ချိန်မှာ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း နားလည်ရခက်သည့် မျက်လုံး ကြီးတွေ နှင့်မော့ကြည့်နေ၏။ ကုတင်ပေါ်ကဆင်းပြီး မင်းခန့် ရေခဲသေတ္တာထဲက ရေတပု

လင်းသွားယူ သောက်သည်။ မင်းခန့် ထားခဲ့သည့် အတိုင်းကုတင်ပေါ်မှာပင်လက်ကလေး လဲလျောင်းရင်း မင်းခန့် လုပ်သမျှကို ဒေါ်နွယ်နီထွန်း လိုက်ကြည့်နေသည်။

“ရေသောက်မလား မမ”

“မူးတယ်”

“မမ ဝိုင်သောက်တာ များသွားလို့ နေမယ်၊ ရေလေးသောက်လိုက်နော်”

ခေါင်းကို ချီမ ပြီးပုလင်းကို ပါးစပ်ဝမှာတေ့ ပေးလိုက်တော့ နည်းနည်းသောက်သည်။ ပြီး တာ နှင့် ချက်ချင်းပြန်ပြီး မှိန်းသလိုလုပ်နေသည်။

“မူးသေးလား မမ”

“ရင်ထဲကလဲ ပူတယ်”

“ဒါဆို ရေထပ်သောက်လိုက်နော်”

ရမ္မက် အပူနှင့် အရက်အပူကို ဒေါ်နွယ်နီထွန်း နားလည်ပုံမရပါ။ နားမလည်တာပဲ မင်း ခန့် အတွက်ကောင်းပါသည်။ ခန နားပြီး အမောဖြေရေသောက်လိုက်တော့ မင်းခန့်ကတော့ ပြန် ပြီး လန်းလန်းဆန်းဆန်း ဖြစ်လာသည်။ မျက်လုံးတွေကို မှေးစင်းပြီး အိပ်ယာပေါ်တွင် ပိုးစိုးပက်စက်လဲ လျောင်းနေသည့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကိုကြည့်ပြီး စိတ်ဓါတ်တွေပြန်လည် တက်ကြွလာသည်။

ကုတင်ပေါ်ကို ပြန်တက်လိုက်ပြီးနောက် နောက်တကြိမ်အတွက် အစပျိုးဖို့ လုပ်သည်။ သင်းပျံ့ပျံ့ နှုတ်ခမ်းဆိုးဆေး ရနံ့လေးရနေသည် နှုတ်ခမ်းလွှာတွေက နုအိနေသလို ချော မွတ်နုထွေးသည့် ရွှေရင်အစုံကလည်း တင်းရင်းနေသည်မှာ အပျိုစင် တမျှပင်ဖြစ်သည်။ မင်းခန့် တရွရွကလေး ပွတ်ပေးသည့်သည့် အခါ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကိုယ်လေးတုန်လာ သည်။

အားကုန်ညှစ်မိသည့် အခါမှာတော့ မချိမဆန့် ညည်း၏။ ကလေးမမွေးဖူးသေးသည့် နို့သီးခေါင်းနီနီလေး တွေက မကြီးလွန်း မသေးလွန်း အနေတော်ပင် ဖြစ်သည်။ ဟိုဖက် ဒီဖက်

လွန်းထိုးသလို ကူးရင်း အပြန်ပြန် အလှန်လှန်စို့ပေးလိုက်တော့ မင်းခန့် ကုပ်ပိုးကို လက်သည်း ချွန်ချွန်လေး တွေ နှင့် လာကုပ်ခြစ်သည်။

ဒေါ်နွယ်နီထွန်းက အသက်သုံးဆယ်ကျော်ပေမယ့် အဆီနည်းသေး၏။ လေ့ကျင့်ခန်းတွေ ဘာတွေလုပ်ပုံရသည်။ ဗိုက်ခေါက်နှင့် ဆီးခုံ က သူ့သဘာဝအတိုင်း နီးပါးရှိနေသေးသည်။

“မမက တကိုယ်လုံးလှတာပဲ၊ အဲဒါကြောင့် ကျွန်တော်က အရမ်းချစ်တာ”

အဓိက နေရာကို ငုံခဲလိုက်တော့ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း တွန့်လိမ်သွားသည်။

ဘာဂျာကိစ္စကို တချို့ ယောက်ျားတွေက ရွံတတ်သည်။ တချို့ကတော့ ကိုယ့်ဖာသာ လုပ် ချင် လုပ်မည် လုပ်သည်ဟု ဝန်မခံကြ။ မင်းခန့်ကတော့ ဒါကို မရွံပါ။ သူနှင့် ပတ်သက်သည့်

မိန်းမ တွေကို အခွင့်အရေးရသည် နှင့်လုပ်ပေးသည်။ ဒီလို လုပ်ပေးလို့ မင်းခန့် အတွက်မ ရှုံးပါ။ ဘာ ကြောင့်ဆိုသော် ပုလွေပြန်မှုတ် ခိုင်းလို့ရသည်။ ဘယ်လောက်ပင်ချေးထူသည့်

မိန်းမ ဖြစ်စေ တကြိမ် နှစ်ကြိမ်လောက် အရသာကို သဘောကျသွား အောင်လုပ်ပေး လိုက် ရင် ကိုယ့်ကိုပြန် ပြီး ပေးဆပ်သွားကြသည်။ ဒါကြောင့် ဘာဂျာက မင်းခန့် လက်သုံး လို့

 တောင်ဆိုနိုင်၏။ ဒေါ် ခင်မမ ဆိုရင် မင်းခန့် ခေါင်းရွယ်လိုက်သည်နှင့် ပေါင်ကား ပေး ပြီးသား ဖြစ်နေသည်။

အခုလည်း ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ရမ္မက်တွေ ကြွသထက်ပိုကြွစေရန် မင်းခန့် သူ၏ လျှာစွမ်းကို အကောင်းဆုံးထုတ်ပြသည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း၏ ခန္ဒာကိုယ်ကလည်း သန့်ရှင်းပြီး မွှေးမြနေ

သည့် အတွက် မင်းခန့် ရွံဖို့ သတိတောင်မရပါ။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်းက တကိုယ်ရေသန့် ရှင်း မှုကို ဂရုစိုက်ပုံရသည်။ အကွဲကြောင်းနှစ်ခုကြားထဲမှာတောင်မှ သင်းပျံ့လတ်ဆတ်သော ရ

နံ့လေး တမျိုးရနေသည်။ ဒါတောင်မှ မင်းခန့် အခုနက တချီဆွဲပြီးသား ဖြစ်သည်။ ဒါ လောက်သန့်ပြန့် သည့် ပစ္စည်းမျိုး မင်းခန့် မကြုံဖူးပါ။ ဒါကြောင့် ဒေါ်နွယ်နွယ်ထွန်း တ ကိုယ်လုံးကော့ပျံလန်ပြီး အရည်တွေ တတောက်တောက်ယိုကျသည်အထိ အားရပါးရမှုတ် ပေးလိုက်သည်။

“ကောင်းတယ်နော်၊ မမ၊ ကောင်းတယ် မဟုတ်လား”

စိတ်တိုင်းကျ အားရပါးရ လုပ်ပေးပြီးမှ ပြန်ထပြီးမေးလိုက်သည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း အဖြေမ ပေး ပါ။ မင်းခန့်ကို ရီဝေသည့် မျက်လုံးကြီးတွေ နှင့် မော့ကြည့်နေသည်။

“ကျွန်တော့် ကို ပြန်လုပ်ပေးမလား” ကြောင်တောင်တောင်နှင့် ကြည့်နေပြန်သောကြောင့် မင်းခန့်က အပေါ်ကို တိုးလိုက်ပြီး ဒေါ် နွယ်နီထွန်းကိုယ် အပေါ်ပိုင်းကို ကားယားခွလိုက်သည်။ ခေါင်းကို မလိုက်သည့်အခါ အလိုက် သင့်လေးပါလာသည့် အတွက် နှင်းဆီငုံလို နှုတ်ခမ်းလွှာတွေကြားကို ဒေါ်နွယ်နီ ထွန်း အား နှိုးဆွပေးရင်း ပြန်ပြီးတင်းမာနေပြီဖြစ်သည့် သူ့ အတံကြီးကို တေ့ပေးလိုက်ပါ၏။

“ငုံလိုက်လေ မမ၊ ငုံပြီး တော့ အဖျားကိုစုပ်”

နည်းနည်းလေး အားစိုက်ပြီးဖိလိုက်တော့ နှုတ်ခမ်းလွှာတွေ ပွင့်ဟ သွားသည်။ မင်းခန့်က လည်း အချိန်မဆိုင်းဘဲ ထိုးထည့်လိုက်ရာ တဝက်လောက်ဝင်သွားသည်။

“အု ..အု”

ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ဒါမျိုးလုပ်ပေးဖူးပုံမရပါ။ ဒီတိုင်း ငုံထား၏။ မင်းခန့် မနေသာတော့ဘဲ ကိုယ့် ဖာသာပဲ အသာအယာ ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် လုပ်ပေးလိုက်ရာ တအုအု နှင့် ဖြစ်နေသည်။

 နောက် ဆုံး မတတ်နိုင်တော့ဘဲ အထစ်ရောက်သည် အထိပြန်ဆွဲ ထုတ်လိုက်ပြီး

“ထိပ်ကို စုပ်ပေးပါလားမမရယ်” ဒီတခါတော့ စုပ်ပေးသည်။ ဖြေးဖြေးလေး စုပ်ပေးနေရာကနေ နောက်တော့ အတင်းစုပ်လာ သည်။ ပါးလေးနှစ်ဖက် ချိုင့်ခွက်ပြီးဝင်သွားအောင်စုပ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ မင်းခန့် တချောင်းလုံးကျဉ်တက်သွားရသည်။

“ရပြီ၊ အား ..ရပြီ၊”

ခေါင်းကို နောက်ကို ပြန်တွန်းပြီးဆွဲထုတ်လိုက်ရသည်။

“အရမ်းကောင်းတယ်သိလားမမ၊ မမ ပါးစပ်ထဲမှာ ပြီးသွားမလားတောင်ထင်ရတယ် …ဟဲ ..ဟဲ၊ ပြီးလို့ မဖြစ်ဘူးလေ၊ မမနဲ့ တဝကြီးချစ်ရဦးမှာ”

ဒုတိယ တချီက ပထမအချီထက် ပိုကြမ်းသလို ပိုလည်းကြာ၏။ ကုတင်ပေါ်မှာ ခေါင်းရင်း ရောက်လိုက် ခြေရင်းရောက်လိုက် နှင့် ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်နေသည်။ တခါတလေကျရင်

 ဒေါ် နွယ် နီထွန်း ကုတင်အောက်ကို လူတခြမ်းလောက် ပြုတ်ကျသွားတာကိုတောင်မှ လုပ် ကောင်း ကောင်း နှင့် ဆက်လုပ်နေမိသည်။ လမ်းခရီးမှာ အနားယူရတာတွေတော့ရှိသည်။

လူမောပေ မယ့် မင်းခန့် ဟာကြီးကတော့ ယောင်လို့တောင် ခေါင်းမငိုက် ထောင်မတ် ကာ ပန်းပန်နေဆဲပင်။

ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကတော့ ဒီတကြိမ်မှာ သူမ၏ ရမ္မက်ဆန္ဒ တွေပြည့်စုံသွားပုံရသည်။ မရပ် မနား ဆူညံစွာအော်ဟစ် နေသည်မှာ ငိုသံတောင်ပါလာ၏။ တကိုယ်လုံးလည်း မြွေတ ကောင်

လို တွန့်လိမ်နေသည်။ ပြီးတော့ အရုပ်တရုပ်လို ပင် ငြိမ်သက်သွား၏။ မင်းခန့် မပြီး ခင်ကပင် ပျော့ခွေပြီးမလှုပ်တော့။ မင်းခန့် ပြီးသွားပြီးနောက် မှာတော့ မျက်လုံးတောင် မပွင့်တော့ချေ။

တကယ်တန်းတော့ မင်းခန့်လည်း ပင်ပန်းနေသည်။ ထို့ ကြောင့် စိတ် လျှော့လိုက်သည့် အခါ ချက်ချင်းလိုလို အိပ်မောကျသွား၏။ အိပ်မက်တောင် မမက် မိပါ။

မနက်လင်းလာတော့ အိပ်ရေးကောင်းကောင်း ရလိုက်သည့် မင်းခန့် လန်းဆန်း အားပြည့် စွာ နိုး လာသည်။ ဒေါ်နွယ်နီထွန်းကတော့ ကွေးကွေးလေး အိပ်ပျော်နေဆဲ။ စွဲမက်စရာ ကိုယ်အလှကို နောက်ကနေကြည့်ရင်း မပြန်ခင် လင်းဆွဲလေး တချီလောက်တော့ဆွဲ ချင် စိတ်ပေါ်လာသည်။ ထို့ ကြောင့် ကျောပေးလဲလျောင်းနေသည့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း၏ ပုခုံးသား

 ပြည့်ပြည့်လေးကို ကိုင်ဆွဲ ပြီး လှည့်လိုက်သည်။

“မိုးလင်းပြီ မမရဲ့၊ ထတော့လေ”

မင်းခန့် ဖက်ကို လည်လာရင်းနှင့် လမ်းတဝက်မှာ ဒေါ်နွယ်နီထွန်း မျက်လုံးတွေ ဖျက်ကနဲ ပွင့် လာသည်။ မင်းခန့် ကိုမြင်လိုက်ရတော့ မျက်လုံးတွေ ပြူးကျယ်သွားပြီး အလန့် တ

 ကြားနှင့် ကုန်းထလိုက်၏။

“အား …ကျွတ်…ကျွတ်”

ခေါင်းကို နှိပ်ရင်း ညည်းလိုက်လို့ မင်းခန့်က

“ခေါင်းကိုက်လို့ လားမမ၊ ကော်ဖီ ခါးခါး လေးမှာလိုက်မယ်လေ”

“ဟင် …မင်း …မင်း”

“ဟုတ်တယ်၊ ကျွန်တော်လေ၊ မင်းခန့် လေ မမရဲ့”

“ငါ …ငါ ..ဘာဖြစ်တာလဲ၊ …အို”

မယုံနိုင်စွာပြောရင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကိုပြန်မြင်ပြီး ဒေါ်နွယ်နီထွန်း အကြီးအကျယ်ထိတ်လန့် သွား သည်။ ခြေရင်းဖက်က စောင်ခေါက်ကို လှမ်းဆွဲပြီး ကိုယ်ပေါ်အုပ်တင်လိုက်၏။

“ဒါ ..ဒါ …ဘယ်မှာလဲ၊ မင်း ခန့် … နင့် အဝတ် နင်ဝတ်စမ်း”

“မဝတ်ချင်ပါဘူး၊ အစောကြီး ရှိသေးတာ၊ ချစ်ကြဦးမယ်လေ ..မမရဲ့”

“နင် …မိုက်ရိုင်းလှချည်လား”

သူမ ကိုယ်ပေါ်က စောင်ကို လှမ်းဆွဲသည့် မင်းခန့်လက်ကို ရိုတ်ထုတ်လိုက်ပြီး ဒေါသ တကြီး ပြောသည်။

“မမ ကလည်း စိတ်လျှော့ပါဦး၊ အလှတွေ ပျက်ကုန်ဦးမယ်”

“ငါ ..ညက …နင် ..ဘယ်ကိုခေါ်လာတာလဲ”

“မမအရမ်း မူးနေလို့ ကျွန်တော် ကားမောင်းလာရတယ်လေ မမရဲ့၊ မမအိမ်ကို မသိလို့ ဒီ ဟိုတယ် ကိုပဲ ခေါ်လာလိုက်ပြီးတော့ …ကျွန်တော် အရမ်းပျော်တာပဲ မမရာ”

“ငါ …အိပ်မက် မက်နေတာလို့ထင်တာ၊ ခေါင်းတွေ အရမ်းကိုက်တယ်၊ ငါသောက်တာ နည်း နည်းလေးပါ၊ မင်းခန့် ငါသောက်မယ့် ဝိုင်ထဲကို နင်ဘာယုတ်မာထားလဲ”

အမှတ်တမဲ့ နှင့် ခံလိုက်ရပေမယ့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်းက ခပ်ညံ့ညံ့ မိန်းမမဟုတ်ပါ။ မူမ မှန် သည့် အချက်ကို ချက်ချင်းတွေးမိသည်။ ရူးချင်ယောင်ဆောင်မှ ဖြစ်တော့မည် ဟု မင်းခန့်

 တွေးလိုက် သည်။

“မယုတ်မာပါဘူး မမရယ်၊ မမ အရမ်းမူးနေလို့ ဒီမှာ ခနအိပ်ခိုင်းဖို့ ခေါ်လာရင်း…ကျွန် … ကျွန် တော် …စိတ်မထိန်းနိုင်ဘူး ဖြစ်သွားတယ်။ ကျွန်တော် မမ ကို ကျိတ်ပြီးချစ်နေ

တာ ကြာပါပြီ၊ ဒါ ကြောင့် ကျွန် ..တော်..မလုပ်သင့်တာလုပ်မိသလို ဖြစ်သွားတယ်၊ ခွင့်လွှတ်ပါ ဗျာ” အကယ်ဒမီ ရလောက်သည့် အမူအရာမျိုးနှင့် မင်းခန့်က အသနားခံပြသော်လည်း ဒေါ်နွယ် နီ ထွန်း မျက်လုံးထဲက ဒေါသတွေက လျော့ပါးမသွားပါ။

“နင်ချစ်စရာမလိုဘူး၊ ငါ့မှာလင်ရှိတယ်၊ နင့်လိုကောင် အဆင့်အတန်းမျိုးကများရာရာစစ၊ နင့် ကိုငါ ရဲတိုင်မယ်၊ တရားစွဲပြီး ထောင်ထဲထည့်ပစ်မယ်”

“မမစိတ်တိုင်းကျလုပ်ပါ၊ သတ်ချင်လည်းသတ်ပါ၊ တရားစွဲမယ် ဆိုလည်း ကျွန်တော့် အပြစ် ကို အမှန်အတိုင်းဝန်ခံ ပြီး ထောင်ထဲကို ရင်ကော့ဝင်သွားပါ့မယ် မမ”

“နင် …နင်”

ဒေါ်နွယ်နီထွန်းလို မိန်းမက သိက္ခာအပျက်ခံပြီး ဘယ်မှာတရားစွဲဝံ့မည်နည်း။ ထို့ကြောင့် မင်း ခန့် ရဲရဲကြီးကို တာဝန်ယူပစ်လိုက်သည်။

“နင့် ဘောင်းဘီကို ယူပြီး ဟိုရေချိုးခန်းထဲကို သွားစမ်း၊ ငါက လာဆိုမှလာ”

“မမရယ်..ကျွန်တော်က”

“စကားမရှည်နဲ့၊ ငါပြောသလိုလုပ်”

မီးထွက်မတတ် မျက်လုံးနှင့် ဒေါသတကြီးအသံကြောင့် မင်းခန့် ထပ်မတွန့်တော့ဘဲ ခုံ ပေါ် တင် ထားသည့် အဝတ်အစားတွေကို ကောက်ယူပြီး ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ခဲ့သည်။ အထဲမှာ

အ ပေါ့ အရင်သွားသည်။ ပြီးတော့မှ မျက်နှာသစ်ပြီး  အဝတ်အစား ပြန်ဝတ် လိုက်သည်။

“ကျွန်တော် လာလို့ရပြီလားမမ”

တော်တော်နှင့် အသံမကြားလို့ အထဲကနေ အော်မေးမိသည်။

“ထွက်ခဲ့”

ဒေါ်နွယ်နီထွန်း က အဝတ်အစားအပြည့်အစုံပြန်ဝတ် ထားပြီးပေပြီ။ မင်းခန့် နှင့် ညတုန်းက ဖြစ်ချင်တိုင်း ဖြစ်ထားတာတောင်မှ လှပကြည့်ကောင်းနေသည့် သူမကိုကြည့်ပြီး အလွန်နှ

 မျော တသ ဖြစ်ရသည်။ အခုဖြစ်ပျက်နေပုံအရဆိုရင် နောက်ပိုင်းမှာ ဇာတ်လမ်းဆက်ဖို့ ဆို တာလွယ် မည့်ပုံမရှိပေ။ ဒါပေမယ့် မိန်းမ ဆိုတာကလည်းပြောလို့တော့မရသေးပါ။ ကိုယ့်

အ ကိုင်အတွယ် နှင့် ကြံရည်ဖန်ရည်ပေါ်မှာလည်း မူတည်သေးသည်ဟု စိတ်ကိုဖြေရ၏။

“ငါ့ အိတ်ဘယ်မှာလဲ”

“မမ အိတ်က ကားနောက်ခန်းမှာမမ၊ ပုဝါလဲ အဲဒီမှာပဲ ထားခဲ့တယ်”

“ကားသော့ရော”

“စားပွဲပေါ်က တယ်လီဖုန်း ဘေးမှာလေ”

ကားသော့ကို ကောက်ယူလိုက်ပြီးနောက် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း ကိုယ်တောင့်တောင့်လေး ဖြစ် သွား သည်။ မင်းခန့် ဖက်ကို လှည့်လာပြီး “နင့်ဖုန်း ပေးစမ်း” ဖုန်းဆက်ချင်လို့ တောင်းသည်ဟု ထင်ပြီး ချက်ချင်းထုတ်ပေးလိုက်၏။

“အော် ..ဟုတ်တယ်၊ မမဖုန်းက လက်ကိုင်အိတ်ထဲမှာ ထင်တယ်ဒါဆိုရင် ကားပေါ်မှာ ကျန်ခဲ့ပြီ ပေါ့” ဒါပေမယ့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်းက ဖုန်းဆက်ချင်လို့ မဟုတ်ပါ။

“မင်းခန့် …ဒီထဲ က ဓါတ်ပုံတွေ ဘယ်လိုကြည့်လဲ”

“ဟာ ..မမ…ကျွန်တော် …မဟုတ်တာ မလုပ်ပါဘူးဗျာ”

“ပြဆိုရင် ပြစမ်း၊ နင်က ဘာကောင်မို့လို့ မဟုတ်တာ မလုပ်ရမှာလဲ”

စိတ်ပေါက်ပေါက်နှင့် ဓါတ်ပုံဂယ်လာရီရော တခြားမန်မိုရီ ရှိသည့်နေရာတွေပါ အကုန်ဖွင့် ပြ လိုက်သည်။

“တွေ့လားမမ၊ ကျွန်တော် ယုတ်မာတဲ့ ကောင်မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ”

“မင်းခန့် … နင့် အဆင့်အတန်းကို ငါသိတယ်၊ ပလီပလာတာတွေ လာမပြောနဲ့၊ နင်အခု ပိုက် ဆံ ဘယ်လောက်လိုချင်လဲ တခါထဲပြော၊ နောက်ထပ်မတောင်းနဲ့၊ ပိုက်ဆံယူပြီးရင်

ငါနဲ့ ပါတ်သက်တဲ့ ကိစ္စ တွေမှန်သမျှ နင်ဘာမှဝင်ပါစရာ မလိုဘူး၊ အခုကိစ္စ ကိုလည်း နောင် ဘယ်တော့မှ အစပြန် မထုတ်နဲ့တော့၊ နင်လိုသလောက် ပိုက်ဆံ ငါပေးမယ်”

“ကျွန်တော် က မမ ကိုပဲ လိုချင်တာ” “တောက် …နင့် လိုကောင်ကို အရောဝင်မိတာကိုက ငါမှားတာ၊ နင့်ဆီက အဲဒီကျက်သရေ မရှိ တဲ့ ဟာတွေ ငါထပ်မကြားချင်ဘူး၊ ဘယ်လောက်ပေးရမလဲ ဆိုတာကိုပဲပြော” “ငါးသိန်းပေးဗျာ” “ပို့ ခိုင်းလိုက်မယ်၊ နင်ယောက်ျားစစ်စစ် ဆိုရင် ငါပြောထားတာတွေ မမေ့နဲ့” စကားဆုံးသည်နှင့် ဒေါ်နွယ်နီထွန်း အခန်းထဲကနေ ဝုန်းကနဲ ထွက်သွားလိုက်တော့သည်။…ပြီးပါပြီ

Zawgyi

ေဆးခတ္ၿပီး အျဖတ္ခံလိုက္ရတဲ့ သူေဌးမႀကီး

“မမ ၿပီးခ်င္လာရင္ေျပာေနာ္၊ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၿပိဳင္တူၿပီးၾကမယ္ေလ”
ရီေဝေသာ မ်က္လုံးႀကီးေတြ ႏွင့္ ေဒၚခင္မမ လွည့္ၾကည့္သည္။ ပါးစပ္ကမေျပာ၊ ေခါင္း ညိတ္ မျပေသာ္လည္း သေဘာတူသည္ဟု မင္းခန႔္ နားလည္လိုက္ပါသည္။
ထို႔ ေၾကာင့္ ေဒၚခင္မမ၏ ခါးကိုမိမိရရ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဆူၿဖိဳးေသာ တင္ပါးႀကီးေတြ တုန္ခါသြား ေအာင္ အား ကုန္ေဆာင့္သြင္းလိုက္၏။ ေဒၚခင္မမ ေရွ႕ကို ျပန္လည္သြားၿပီး
အိပ္ယာခင္း ကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆြဲဆုပ္ယူထားရင္း တိုးတိုးေလး ညည္းလိုက္သည္။ နာလို႔ ညည္းတာမဟုတ္မွန္းမင္းခန႔္သိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္
အားစိုက္ၿပီး ဆက္တိုက္ေဆာင့္ ေပးလိုက္သည့္ အခါ ေဒၚခင္မမ၏ ညည္းသံေတြက ပိုစိပ္ၿပီး ပိုက်ယ္လာသည္။

ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည့္ သူမ၏ ေယာက္်ားႏွင့္ တုန္းက ဒီလိုေလးဖက္ေထာက္ၿပီးလုပ္ ရ သည့္ပုံစံမ်ိဳး မလုပ္ဖူးေၾကာင္း မင္းခန႔္ကိုေျပာဖူးသည္။ ခုေတာ့ ဒီပုံစံကို
ေဒၚခင္မမ သ ေဘာက်ေနၿပီ ျဖစ္သည္။
“အာ …ေမာင္ရယ္…ၿပီး …ၿပီးေတာ့မယ္ ထင္တယ္”
မင္းခန႔္၏ မရပ္မနားေဆာင့္ခ်က္ေတြက ေဒၚခင္မမ ကို ခံစားမႈ အျမင့္ဆုံးဆီ ဆြဲေဆာင္ကာ ေခၚသြားႏိုင္ေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ လုပ္ေနတာ တနာရီနီးပါးရွိၿပီ ဆိုေတာ့
ဒါမ်ိဳးဆိုရင္ သက္ လုံ အလြန္ေကာင္းသည့္ မင္းခန႔္ေတာင္မွ ေမာခ်င္ခ်င္ ျဖစ္လို႔ေန၏။ စိတ္ခံစားမႈ အျပည့္ႏွင့္ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲ ေျပာလိုက္သည့္ အသံေၾကာင့္ မင္း
ခန႔္လည္း အရွိန္ကို ပိုထိုးတင္လိုက္ သည္။ စိတ္အာ႐ုံဟူသမွ်ကို ေဒၚခင္မမ၏ ကိုယ္တြင္းတြင္ တစြပ္စြပ္ ထိုးေမႊေနသည့္ ဖြား ဖက္ေတာ္ဆီသို႔ ပို႔ေဆာင္စုစည္းလိုက္ၿပီး အားကုန္ထုတ္ ၿပီး ေဆာင့္ကာေဆာင့္ ကာ လုပ္ ေတာ့သည္။

“အမယ္ေလး၊ ေမာင္ရယ္၊ …ေမာင္ရယ္ …အား….အင့္ …အင့္”
မင္းခန႔္စြတ္တင္ေတာ့ ေဒၚခင္မမ တကိုယ္လုံးလည္း သြက္သြက္ရမ္းလို႔ေနသည္။ ေနာက္ ဆုံး အခ်ိန္အထိ စိတ္ကိုရသေလာက္၊ ႂကြက္သားေတြကို တင္းႏိုင္သေလာက္တင္း
ထားၿပီး မထိန္းႏိုင္ေတာ့မွ လႊတ္ခ်ေပးလိုက္၏။ အရည္ေတြ ဒလေဟာထြက္က်သြားၿပီးေသာ္လည္း မင္းခန႔္က ျပန္မထုတ္ေသးပဲ ဆက္ထည့္ထားရင္း အေမာေျဖေနမိသည္။
ေဒၚခင္မမ က ေတာ့ ဖင္ဘူးေတာင္းႀကီးေထာင္ၿပီး ၿငိမ္သက္လို႔သြား ၏။ သူမ လည္း ခံစားခ်က္ အထြဋ္အ ထိပ္ ဆီသို႔ေရာက္သြားတာေသခ်ာသည္။ လူကၿငိမ္ သက္ေနေသာ္
လည္း ႏႈတ္ဖ်ားက တိုး တိုးဖြဖြ ဆက္ကာညည္းညဴေန၏။ သူမအတြက္ အ ေကာင္းဆုံး ရမၼက္အရသာကို ခံစားေန ရခ်ိန္တြင္ မင္းခန႔္က ျပန္မထုတ္ေသးတာ ကိုေဒၚ ခင္မမ
ပိုႀကိဳက္မွန္း မင္းခန႔္သိခဲ့ တာၾကာ ခဲ့ေလၿပီ။

အေမာေျပသြားမွ ေပ်ာ့ေခြလုလု အေခ်ာင္းႀကီးကို ဆြဲထုတ္ကာ မင္းခန႔္ အိပ္ယာေပၚလွဲခ် လိုက္၏။ ေဒၚခင္မမ လည္း ဖင္ဘူးေတာင္းေထာင္ေနရာမွ တေစာင္းေျပာင္း
ကာအိပ္လိုက္ ၿပီး မင္းခန႔္ရင္ခြင္ထဲသို႔ တိုးဝင္လာ၍ အလိုက္သင့္ဆီးဖက္ထားလိုက္သည္။ အခ်ိန္ေတြ အေတာ္ႀကီးၾကာသည္ အထိ သူတို႔စကားမေျပာျဖစ္ၾကပါ။ ဒီအခ်ိန္
မွာ စကားမေျပာဘဲ ကိုယ့္ ဖီလင္ႏွင့္ ကိုယ္ေနၾကသည့္ အက်င့္ကို သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဇာတ္လမ္းစၿပီး သိပ္မ ၾကာခင္ ကထဲကရခဲ့သည္။

ကိုယ့္ထက္ အသက္မ်ားစြာႀကီးၿပီး ကေလး တေယာက္အေမ ျဖစ္ေပမယ့္ ေဒၚခင္မမကို မင္းခန႔္ သေဘာက်တာေတြရွိသည္။ အိပ္ရာေပၚမွာ မဟုတ္ရင္ အလြန္တည္ၿငိမ္ရင့္
က်က္ သည့္ အသြင္ကို ေဆာင္သည့္ ေဒၚခင္မမသည္ မင္းခန႔္လို လူႏွင့္ အိပ္ေနသည္ဆိုလွ်င္ ဘယ္သူမွ ယုံမွာ မဟုတ္ေပ။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းတခုကို ဦးစီး လုပ္ေဆာင္ေန
သည့္ ေဒၚခင္ မမ သည္ အျပင္မွာဆိုရင္ မင္းခန႔္ႏွင့္ ဆက္ဆံရာတြင္ အလုပ္သေဘာထက္ မပိုေသာ္လည္း ႏွစ္ေယာက္ထဲ ဆိတ္ကြယ္ရာ ေနရာတခုခု မွာရွိေနၿပီဆိုရင္ေတာ့
တကယ့္ မယား တေယာက္သဖြယ္ျဖစ္သည္။ မိန္းမပ်က္တေယာက္လို ျပဳမူေနထိုင္ဖို႔ လုံးဝ ဝန္မေလးေပ။ က်န္သည့္ အခ်ိန္ေတြမွာ ဘယ္ေလာက္တည္ၿငိမ္သည္ျဖစ္ေစ
ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ သူမ၏ ရမၼက္ ဆႏၵကို မဖုံးမကြယ္ထုတ္ျပတတ္သည္။

မင္းခန႔္သေဘာက်တာအဲဒါပဲျဖစ္သည္။ တျခားေသာ ဂုဏ္သေရရွိမိန္းမ ဆိုသူေတြလို မူ တာ၊ တင္းတာ၊ ရစ္တတ္တာမ်ိဳးေတြမလုပ္တတ္၊ မင္းခန႔္ေပးသည့္ လိင္အရသာကို
ၿမိန္ ၿမိန္ယွက္ယွက္ခံစားသည္။ မင္းခန႔္ ႏွင့္ ေဒၚခင္မမ ကို ရင္းႏွီးေအာင္ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သည့္ သႏၲာ ဆိုရင္ မင္းခန႔္ တို႔ႏွင့္ အ႐ြယ္မတိမ္းမယိမ္းသာျဖစ္သည္။ ဝတ္တာ
စားတာက ေခတ္ ဆန္ၿပီး အေျပာအဆိုလည္း တက္ႂကြပြင့္လင္းသည္။ ဒါေပမယ့္ အိပ္ယာေပၚမွာက်ေတာ့ ရွက္သလိုလို ႐ြံ႕သလိုလို ႏွင့္ အရမ္းကဂ်ီကေဂ်ာင္က်သည္။ သူမ
၏ ဆႏၵ မပါဘဲ မင္းခန႔္က ဘဲ အတင္းလိုခ်င္လို႔ လိုက္ေလ်ာရသလိုလို ပုံဖမ္းထား၏။
သႏၲာက ႐ုပ္ရည္ေရာ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ပါ ေျပာစရာမရွိေအာင္လွပသည့္ မိန္းကေလး မဟုတ္ခဲ့ရင္ ေစာစီးစြာကပင္ မင္းခန႔္လက္တြဲျဖဳတ္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။

ေနာက္ၿပီး သႏၲာ၏ ျပည့္ စုံႂကြယ္ဝမႈကလည္း မင္းခန႔္ကို ျငင္းရခက္ေစသည္။ အိမ္တိုင္ရာေရာက္ ကားႏွင့္လာေခၚ ေပးသည့္ အျပင္ ၊စားသမွ် အတြက္၊ ေသာက္သေလာက္ အရက္ဖိုးဘီယာဖိုး ႏွင့္ သြားသမွ် ေဟာ္တယ္ခန္းခပါ ထုတ္ရွင္းေပးသည့္ မိန္းမ မ်ိဳးကို မင္းခန႔္ဘယ္လို ဖယ္ခြာႏိုင္မည္နည္း။ ေနာက္ၿပီး သူမက လွလည္းလွသည္။ ရွက္ခ်င္ေယာင္ စိတ္ဆိုးခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေသာ္ လည္း ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ မင္းခန႔္လိုအင္ ကို ျဖည့္သလိုလို ႏွင့္ သူမ၏ ေသြးသားဆႏၵကို ျဖည့္ဖို႔က လိုရင္းျဖစ္သည္။

သႏၲာ ႏွင့္ ေဒၚခင္မမက အက်င့္စ႐ိုတ္ခ်င္း မတူသလို အေျခအေနခ်င္းလည္း မတူညီၾက။ ခ်မ္းသာတာ ျခင္းတူေပမယ့္ ေဒၚခင္မမ က ကိုယ္တိုင္စီးပြားေရးလုပ္ၿပီး ခ်မ္း
သာျခင္းျဖစ္ ၿပီး သႏၲာကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားက လင္ေယာက္်ားျဖစ္သူ ပို႔ေပးသမွ်ပိုက္ဆံကို ဒီမွာထင္သလို သုံးၿဖဳံးေနသူျဖစ္သည္။ သူမ၏ ေယာက္်ားက မင္းခန႔္၏ အခင္ဆုံးသူ
ငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူ မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြျဖစ္၏။ မ်ိဳးမင္းစိုး ျမန္မာျပည္ ခနျပန္လာခိုက္ႀကဳံႀကိဳက္ လို႔ မိတ္ဆက္ေပးသြားရာမွ မင္းခန႔္ႏွင့္ သႏၲာ ဇာတ္လမ္း
စျဖစ္သြားသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ေနာက္ တေခါက္ျပန္လာေတာ့ ရိပ္မိၿပီး မင္းခန႔္ကို တားသည္။

“လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မိန္းမေတြ ပုံလို႔ပါကြာ၊ မင္းက ႏွာကိစၥဆို ေသာက္က်င့္မေကာင္းမွန္း သိေပမယ့္ လင္ရွိမယားေတာ့ မရႈပ္သင့္ပါဘူး” “ငါဘာမွ မလုပ္ဘူးသူငယ္ခ်င္း၊ သူ႔ဟာသူ တိုးဝင္လာတာ၊ လႊတ္ေပးလိုက္ရမွာလဲ ႏွေမ်ာစ ရာႀကီးကြာ”
“မသာေကာင္၊ ငါခုထိမိန္းမ မယူေသးတာ မွန္သြားတယ္၊ ငါ့မိန္းမသာ ရန္ကုန္မွာထားခဲ့လို႔ ကေတာ့ မင္းလက္ခ်က္ မိမွာစိုးရတယ္” “႐ုပ္ဆိုးဆိုးရွာယူေပါ့ကြာ၊ ငါက ႐ုပ္ဆိုးရင္ မႀကိဳက္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ညဖက္ေတာ့ငါ့ဆီမလာ ေစနဲ႔ မိန္းမဆိုတာ ေမွာင္ထဲက်ရင္ေတာ့ တူတူပဲကြ” “သူေတာင္းစား၊ အမ်ိဳးယုတ္” မင္းခန႔္က ဒီလို လူစားျဖစ္သည္။

မ်ိဳးမင္းစိုးလည္း ေျပာမႏိုင္ေတာ့လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရသည္။ ဒါေတာင္မွ ရသေလာက္ေတာင္းပန္ေသး၏။ “သူ႔ေယာက္်ားက ငါ့ ဆရာလည္းဟုတ္တယ္၊ အကိုလိုလည္းေနတာကြ၊ ငါမိတ္ဆက္ေပး ရာကေန မင္းတို႔ဒီလို ျဖစ္သြားတယ္ ဆိုတာ သိရင္ငါ့မ်က္ႏွာဘယ္လို
ထားရမလဲ” “ဒါဆိုလဲ ဟိုကိုေခၚထားဖို႔ ေျပာလိုက္ေပါ့ကြ” “ဘဲႀကီးက သူ႔မိန္းမကို သိပ္ခ်စ္တာကြ” ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ မင္းခန႔္ေတာင္မွ သန ၱာ့၏ အလွအပႏွင့္ မသဒၵါသလိုလိုသဒၵါသလိုလို အမူ အက်င့္ေလးေတြကို သေဘာက်သလိုလိုပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး
ေတာင္းပန္ထား သည့္ ၾကား ထဲက မဆင္ျခင္ႏိုင္ခဲ့ပါ။

ဒါေပမယ့္ ဟိုမွာ မ်ိဳးမင္းစိုးဘယ္ေလာက္ေတာင္စည္း ႐ုံး တိုက္ တြန္းလိုက္သည္မသိ သူျပန္သြားၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပင္ သႏၲာကို အလည္လာ ဖို႔ ခင္ပြန္းသည္က လွမ္းေခၚသည္။
“ခန သြားလည္လိုက္ဦးမယ္ေနာ္ ကိုကို” သႏၲာကလည္း ခနတျဖဳတ္ လို႔ရည္႐ြယ္ၿပီးသြားရာကေန ျပန္မလာျဖစ္ေသးတာ ခုထိပင္ ျဖစ္သည္။ သူမ၏ ခင္ပြန္း ျဖစ္သူက ျပန္လႊတ္ေတာ့ပုံမရပါ။ ေက်ာင္းျပန္တက္ေနသည္ဟု သာသတင္းၾကားရ၏။ ဒီကိစၥ မွာမ်ိဳးမင္းစိုးစနက္မကင္း ဆိုတာသိေနေပမယ့္ မင္းခန႔္သူ႔ကို အျပစ္မ တင္ခ်င္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ အ႐ိုးသားဆုံး အျဖဴစင္ဆုံး ႏွင့္ သူတပါးကို အ လြန္ ကူ ညီေပးတတ္သည့္ စ႐ိုတ္ကိုလည္းသိေနသည္။ တကယ္ေတာ့ သႏၲာဆိုတာက လည္း မင္း ခန႔္ ပတ္သက္ခဲ့ဖူးသည့္
မိန္းမ ေပါင္းမ်ားစြာထဲက တေယာက္သာျဖစ္သည္။

သႏၲာ မသြားခင္ ႏွစ္လ ေလာက္ သူမ၏ မိတ္ဆက္ေပးမႈေၾကာင့္ ေဒၚခင္မမ ႏွင့္ သိကြၽမ္း ခင္မင္ခြင့္ရ ခဲ့သည္။ ဟိုမွာေတြ႕ ဒီမွာေတြ႕ ႏွင့္ ရင္းႏွီးသြားၾကၿပီးေနာက္
မွာေတာ့ တစတစ ႏွင့္ အလြန္ တည္ၿငိမ္ေသာ ေဒၚခင္မမ တေယာက္ မင္းခန႔္ စက္ကြင္းထဲသို႔ က်ေရာက္သြား ရရွာသည္။ အစပိုင္းတုန္းက ဒီလိုျဖစ္လာမည္ဟု မင္းခန႔္မထင္ထားပါ။ အ႐ြယ္တင္ကာေခ်ာေမာၿပီး ေသြးဆူဖြယ္ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ရွိသည့္ ေဒၚခင္မမကို မရလည္း အရင္းဟု သေဘာထား ၿပီးစမ္းၾကည့္ရာမွ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ရသြားျခင္းျဖစ္သည္။

“ေမာင္ဘာေတြးေနတာလဲ”
“မမ အေၾကာင္း”
ၿငိမ္သက္ေနရာမွ ေဒၚခင္မမ လူးလြန႔္လာၿပီး ေမးသည္။
“ေပါက္ကရေတြ”
“တကယ္ပါ မမရဲ႕”
“ဟြန္းေနာ္၊ အခန္းက မေအးလို႔ စိတ္ညစ္ေနရတဲ့ ၾကားထဲ”
“အဲကြန္း မွ မရွိတာမမရဲ႕၊ ပန္ကာကလည္း ေသးေသးေလး၊ ဟိုတယ္ သြားမယ္ ဆိုတာ မမ မွ လက္မခံတာ”
“အသိ နဲ႔တိုးမွာ စိုးလို႔ပါကြယ္၊ အိမ္မွာကလည္း …သမီးက ဒီေန႔မွ ေျပာတာကိုး၊ ဆရာမနဲ႔ သူ ငယ္ခ်င္းေတြလာမယ္ ဆိုတာကို၊ ေမာင္ အဲကြန္းဝယ္တပ္လိုက္ပါလား”
မင္းခန႔္ ပုခုံးတြန႔္ျပလိုက္သည္။

“ကြၽန္ေတာ္က မမ လို သူေဌးမွ မဟုတ္တာ”
အရင္တုန္းကေတာ့ ေဒၚခင္မမ အိမ္မွာပဲ သူတို႔ စတည္းခ်ျဖစ္တာမ်ားသည္။ သားအမိ ႏွစ္ ေယာက္ထဲေနသည့္ အိမ္မွာ သမီးလုပ္သူေက်ာင္းသြားရင္ ေဒၚခင္မမက
အလုပ္ကေန ျပန္ လစ္လာၿပီး မင္းခန႔္တို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခြင့္ ရၾက၏။ ဒီေန႔ေတာ့ အခ်ိန္း အခ်က္ လုပ္ၿပီးကာမွ ေဒၚခင္မမ ၏ သမီး ယုယုက အိမ္မွာ စာလုပ္ဖို႔
သူငယ္ခ်င္းေတြ ေခၚထား သည္ အျပင္မသြားေတာ့ဟု ေျပာလာလို႔ မင္းခန႔္ ငွားေနသည့္ တိုက္ခန္းဆီ ေရာက္ လာ ၾကျခင္းျဖစ္သည္။

“ဒါေပမယ့္ မမရယ္၊ အဓိက က အဓိက ပဲမဟုတ္လား”
ေဒၚခင္မမ က မ်က္ေစာင္းေလး တခ်က္ထိုးလိုက္ၿပီး မင္းခန႔္ ဗိုက္ကို လက္ကေလးႏွင့္လာ ပြတ္သည္။ အနားယူၿပီးေနာက္ ေဒၚခင္မမ၏ ရမၼက္ေသြးေတြ ျပန္ၿပီးတက္ႂကြ
လာၿပီထင္ သည္။ ညေနအထိအခ်ိန္ရ လို႔ မင္းခန႔္ အေလာတႀကီးျပန္မစ ခ်င္ေသးပါ။ ထို႔ေၾကာင့္
“မမ”
“ဘာလဲ”
“စုပ္ေပးပါလား”
“ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္တယ္ ဟုတ္လား”
“အင္း၊ တေယာက္တလွည့္ေပါ့၊ ၿပီးရင္ မမကို ကြၽန္ေတာ္က ျပန္မႈတ္ေပးမယ္ေလ”
ေဒၚခင္မမ၏ မ်က္လုံးေတြ အေရာင္တမ်ိဳးႏွင့္ ေတာက္ပသြားသည္။ မင္းခန႔္ သင္ၾကားေပး ထားလို႔ ေဒၚခင္မမ ပုေလြေကာင္းေကာင္းမႈတ္တတ္သည္။ ၿပီးေတာ့
သူမကိုယ္ကိုင္လည္း ဘာဂ်ာႀကိဳက္၏။ လွဲေနရာမွ ကုန္းထလိုက္ၿပီး ေနာက္ ေပ်ာ့တြဲက်ေနသည့္ မင္းခန႔္ ဟာႀကီး ကို ပါးစပ္ထဲ အျပည့္ထည့္ကာငုံလိုက္၏။

“မမ …ၿပီးေအာင္ေတာ့ မလုပ္လိုက္နဲ႔ ေနာ္၊ ေနာက္တခ်ီ အတြက္ အရည္မက်န္ဘဲေနမယ္”
ျပည့္တင္းေသာ ေက်ာျပင္ကို လက္ႏွင့္ သပ္ေပးရင္းေျပာလိုက္သည္။ ေဒၚခင္မမ က ကာ မပိုင္လင္ေယာက္်ား မရွိသည့္ မုဆိုးမ ဆိုေတာ့ ဟို မ်ိဳးမင္းစိုး ဆို
သည့္ေကာင္ သိသြားရင္ လည္း ဘာမွေျပာႏိုင္မွာ မဟုတ္ဟုလည္း ေတြးေနမိသည္။ တကယ္ေတာ့ ေလာကႀကီးမွာ အဖိုရယ္ အမရယ္ ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးကြဲေနျခင္းမွာ
ဒီကိစၥ အတြက္သက္သက္သာျဖစ္သည္ဟု မင္းခန႔္ ယုံၾကည္သည္။ ဒီကိစၥသာ မရွိခဲ့လွ်င္ အထီးရယ္ အမရယ္ ကြဲေနစရာ ခြဲေနစရာ လို မည္ မဟုတ္ေပ။
မ်ိဳးမင္းစိုး ပညာေတြ အမ်ားႀကီးတတ္ေသာ္လည္း ဒါေတြမသိေပ။
ဒါ ေၾကာင့္ လည္းခုခ်ိန္အထိ ႐ိုးသားေသာ လူပ်ိဳႀကီးဆိုသည့္ ဂုဏ္ပုဒ္ကို တြယ္တာ မက္ေမာ ေန ျခင္းျဖစ္မည္။ မင္းခန႔္ကိုေတာ့ ရရစ္ႏွင့္ ၿပိဳသည့္ လူၿပိဳ အျဖစ္
ရင္းႏွီးသူတိုင္းက တညီ တၫြတ္ထဲ သတ္မွတ္လို႔ ထားၾကသည္။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန္း- ၁(ခ)

လူတိုင္း အိပ္မက္ မက္ဖူးၾကသည္။ အိပ္မက္ ဆိုသည္မွာ ႏိုးလာမွသာ အိပ္မက္ျဖစ္ ေၾကာင္း သိၾကသည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ မင္းခန႔္ အခုမက္ေနသည့္ အိပ္မက္ကေတာ့ထူး ဆန္း၏။
အိပ္မက္ မက္ေနေၾကာင္းကို မက္ေနရင္းက သိေနသည္။ အိပ္မက္ဆိုသည္ မွာ ႏိုးထလာသည္ႏွင့္ ၿပီးဆုံးသြားတတ္စၿမဲျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မႏိုးခင္စပ္ၾကားမွာ မင္းခန႔္ စိတ္လြတ္
လက္လြတ္ လြင့္ေမ်ာေနမိသည္။

“ငါ့ႏွယ္ေနာ္၊ မင္းသမီးေလး ဘာေလး ပါရင္လဲ ေကာင္းသား”
တိတ္ဆိတ္စြာ ျဖင့္ မဆုံးႏိုင္ဟုထင္ရသည့္ အိပ္မက္သည္ ပ်င္းရိညည္းေငြ႕စရာေကာင္း လြန္းေသာေၾကာင့္ မင္းခန႔္ ဖြင့္ဟညည္းလိုက္မိသည္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဒီလိုအိပ္မက္ မ်ိဳးမမက္
ခ်င္ပါ။ ေနာက္ေန႔ က်ရင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာျပရဦးမည္။ သူတို႔ ႏွင့္ တူတူ အရက္ ေသာက္ၿပီး မက္ရသည့္ အိပ္မက္ဆိုေတာ့ မလြဲမေသြကို ေျပာမွျဖစ္လိမ့္မည္။
ဒါေပမယ့္ ပါး႐ိုတ္ခံရသည့္ အခန္းကိုေတာ့ ခ်န္ထားမွ ျဖစ္မည္။ “မ“ ကိစၥ ႏွင့္ ပတ္သက္ ၿပီး မင္းခန႔္ကို မနာလို ျဖစ္ေနၾကသည့္ သူေတြဆိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ဝိုင္းၿပီး ႏွိပ္ကြပ္
ၾကမွာ ေသခ်ာ၏။

မင္းခန႔္ကေတာ့ သူအရမ္း မူးေနလို႔ ျဖစ္ရတာဟု ယုံၾကည္သည္။ မမူးဘူး ဆိုလွ်င္ အား ႏြဲ႕သည့္ မိန္းကေလး တေယာက္၏ ႐ိုတ္ခ်က္ကို ေရွာင္တိမ္းဖို႔ေလာက္ကေတာ့ မင္းခန႔္
သိုင္း မတတ္ေပမယ့္ ရပါသည္။ ေသာက္တာကလည္း မ်ားေတာ့ မ်ား၏။ ဒီညမွ မ်ိဳးမင္း စိုးကလည္း ဘာစိတ္ကူးေပါက္သည္ မသိ မင္းခန႔္လိုခ်င္သေလာက္ အရက္ကို ထပ္ကာ
ထပ္ကာ မွာေပးသည္။ မင္းခန႔္ကလည္း ေသာက္ေကာင္းေကာင္း ႏွင့္ေသာက္ရင္း ေရခ်ိန္ အေတာ္ထိသြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပါးကိုပြတ္ရင္း ႐ိုတ္သူကို မဟုတ္ဘဲ တိုက္လိုက္
သည့္ မ်ိဳးမင္းစိုးကို စိတ္ထဲက က်ိန္ဆဲေနမိ၏။

တကယ့္ အျပင္ေလာက မွာေတာ့ မင္းခန႔္ကို ပါး႐ိုတ္ခ်င္သည့္ မိန္းကေလး ဆိုတာမရွိႏိုင္ ပါ။ ႐ုပ္ရည္ သိပ္မေခ်ာေသာလည္း ႏွစ္လိုဖြယ္ရာၿပဳံးတတ္ၿပီး အေျပာအဆိုတတ္သည့္
မင္း ခန႔္ ကို မိန္းကေလးေတြက သေဘာက်ၾကသည္။ မင္းခန႔္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း မိန္းမေၾကာ နပ္သူဆိုေတာ့ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္လိုေျပာရမည္၊ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာလုပ္ရမည္
ဆိုတာကို အလြတ္ရေနသူတေယာက္ ျဖစ္လို႔ စြံ တာ မဆန္းလို႔ေတာင္ဆိုရမည္။ လူမ်ိဳးမေ႐ြး၊ ဘာ သာ မေ႐ြး၊ အသက္အ႐ြယ္ မေ႐ြး၊ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ အဆင့္အတန္း မေ႐ြး
႐ုပ္ေခ်ာေသာ မိန္းမ ဆိုရင္ မင္းခန႔္ ဖက္ကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ လက္ေႏွး မေနေပ။
တြဲခဲ့ ဖူးသည့္ မိန္းမ တိုင္းကိုလည္း အိပ္ယာေပၚသို႔ အေရာက္ေခၚႏိုင္ခဲ့သည္ခ်ည္းျဖစ္ သည္။ ဒါကို မနာလိုအျဖစ္ဆုံးက မ်ိဳးမင္းစိုးဆိုသည့္ အသုံးမက်သည့္ ေကာင္ပဲျဖစ္
လိမ့္ မည္။ သူ႔ခမ်ာ မင္းခန႔္ထက္႐ုပ္ရည္ ေရာပညာပါ သာလြန္သူျဖစ္ပါရက္ ႏွင့္ ဒီေန႔ထက္ ထိ မိန္းမဆိုတာ ေဝးလို႔ ရည္းစားေတာင္ အျဖစ္ရွိေအာင္ ထားဖူးသူမဟုတ္ပါ။
ဒါေတာင္မွ ည က ေသာက္ၾကေတာ့ မင္းခန႔္ ကို လူတတ္ႀကီးလုပ္ၿပီး အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ ၾသဝါဒ ေပး ေန ေသး၏။

“ဘာျဖစ္လို႔ ျပဳရမွာလဲဟ၊ ယူရင္ တေယာက္ပဲရမွာေပါ့၊ မယူေတာ့ တေယာက္ၿပီးတ ေယာက္ ရေနတာ မင္း မနာလိုျဖစ္ေနသလား၊ မင္း မွာအစြမ္း အစရွိရင္ မိန္းမ တေယာက္
အရင္ ရေအာင္ယူျပ၊ ၿပီးေတာ့မွ ငါ့ကို ဆုံးမ ဟုတ္လား”
မင္းခန႔္ ႏွင့္မ်ိဳးမင္းစိုး ဆုံရင္ ဒီလိုပဲ ဆိုတာသိေနသည့္ က်န္သည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဟုတ္တယ္ မွန္တယ္ စသည္ျဖင့္ ဝိုင္းၿပီး ပင့္ေပးၾကသည္။

“ငါမင္း အတြက္ေျပာတာပါကြာ၊ အိမ္ေထာင္နဲ႔ မွ မင္းက တည္ၿငိမ္မယ္၊ အခုဆိုရင္ တ ေယာက္ထဲ ဆိုၿပီး ရရစားစားနဲ႔ မင္းလက္ထဲမွာ ဘာမွ အဖတ္မတင္ဘူး ဟုတ္တယ္
မဟုတ္လား။” ဒါကေတာ့ မွန္ပါသည္။ မင္းခန႔္ မွာ ပြဲစားလုပ္ေနသည္ ဆိုသည့္ အလုပ္အကိုင္ျပစရာ ေလး တခုကလြဲရင္ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ ပိုင္ဆိုင္တာ မရွိပါ။ တိုက္ခန္းငွားေနရတာက မထူးဆန္း ေပမယ့္ ဖုန္းတလုံးေတာင္ကိုယ္ပိုင္ မရွိပါ။ အလုပ္သေဘာအရ ဖုန္းေလး ရွိမွ အဆင္ေျပမွာ ျဖစ္လို႔ ဟန္းဖုန္းေတာင္ ငွားကိုင္ေနရသည္။ ရလာသမွ် ဝင္ေငြေလးက လည္း သူငယ္ခ်င္း ေတြ ေျပာၾကသလို ႏွာကိစၥ ႏွင့္ ပင္ကုန္သြားတာ မ်ား၏။

“ငါ ..လတိုင္း ထီထိုးပါတယ္ကြာ၊ ထီေပါက္ရင္ ခ်မ္းသာမွာေပါ့၊ ပိုက္ဆံစုဖို႔ အတြက္မိန္းမ ယူရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္႐ုံ မိန္းမမယူဘူး၊ ဘဏ္ပိုင္ရွင္ သူေဌးမပဲ ယူလိုက္ေတာ့
မယ္၊ တခါထဲ အပုံလိုက္ စုၿပီးသားပဲ”
“မင္းကိုေျပာလိုက္ရင္ေပါက္ကရခ်ည္းပဲ”
“မင္းခန႔္၊ အဲဒါေတာ့ မရဘူးကြ၊ ဘဏ္ပိုင္ရွင္ေတြဆိုတာ ေယာက္်ားေတြ အဖိုးႀကီးေတြ မ်ားတယ္၊ မင္း အရင္ဆုံးျဖတ္ေဖါက္ခ်ဳပ္လုပ္ၿပီးမွ ယူလို႔ရမယ္”
တေယာက္က ဝင္ေဖါက္လိုက္သည့္ အခါမင္းခန႔္က ၾကက္သီးထသလို လုပ္ျပလိုက္ေတာ့ အားလုံးဝိုင္းရယ္ၾက၏။ မ်ိဳးမင္းစိုးေတာင္ ရယ္သည္။ မင္းခန႔္လည္း ေပ်ာ္႐ႊင္စြာရယ္ေမာ
မိ သည္။ မိန္းမ ကိစၥ ကလြဲရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ အခုလိုမ်ိဳးေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနရျခင္းကို မင္းခန႔္ သေဘာအက်ဆုံး ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ဒီေန႔ မင္းခန႔္ ပိုၿပီးစိတ္လက္ေပါ့ပါး
ေန သည္။ သူမ်ားကိစၥၾကားထဲကေန အာမခံေပးၿပီး ေနာက္ တဖက္ကပ်က္ကြက္မႈေၾကာင့္ စိုက္ ေလ်ာ္ ရမည့္ ေငြအတြက္ ရင္ေလး ေနခဲ့ရာမွ ဒီေန႔ ေျဖရွင္းေပး ႏိုင္ခဲ့သည္။ ထို႔
ေၾကာင့္ တခြက္ၿပီးတခြက္ ေပ်ာ္႐ႊင္စြာ ေသာက္ေနမိခဲ့၏။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန္း-၂ (ခ)

“ကိုခန႔္ ဘယ္လာတာလဲ”
ပလက္ေဖါင္းေပၚမွာ ေကာင္မေလး တေယာက္ႏွင့္ တိုက္မိမလိုလို ျဖစ္သြားသည္။ ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ေဒၚခင္မမ ၏ သမီး ယုယုျဖစ္ေနသည္။
“ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီလိုပဲ လမ္းသလားေနတာ၊ ယုယု က ဘယ္လာတာလဲ”
လက္ထဲက ကိုင္းတပ္စကၠဴအိတ္ေတြကို ေျမႇာက္ျပသည္။
“ေရွာ့ပင္ေလ၊ လာတာေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္မလို႔ပဲ၊ လမ္းႀကဳံတာနဲ႔..ဟဲ ..ဟဲ”
“တေယာက္ထဲလား”
“သူငယ္ခ်င္းပါတယ္၊ ဟိုမွာ အသိနဲ႔ စကားေျပာေနလို႔”
လက္ညိဳးၫႊန္ျပရာဆီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ယုယုတို႔ အ႐ြယ္ခ်ာတိတ္မေလး တေယာက္ ႏွင့္ ခ်ာတိတ္တေကာင္ရပ္စကားေျပာေနသည္ ကိုေတြ႕ရ၏။ ေကာင္မေလးက
စကပ္တိုတို ေလး ဝတ္ထားၿပီး ေကာင္ေလးကေတာ့ စြပ္က်ယ္လက္ျပတ္ႏွင့္ ေဘာင္းဘီတို ႏွင့္ ျဖစ္ သည္။ ႏႈတ္ခမ္းကို ေဖါက္ၿပီး ကြင္းခ်ိတ္ထားသည့္ ေကာင္ေလးကို
ၾကည့္ၿပီး မင္းခန႔္ အ သည္းယားလာသည္။

“သူငယ္ခ်င္း ဆိုတာ ဟိုေကာင္ေလးလား”
“ေပါက္ကရေတြလာမေျပာနဲ႔၊ အဲဒီေကာင္က ဘယ္က ေကာင္မွန္း မသိဘူး၊ ၿဖိဳး ကလည္း ဘယ္လိုေကာင္ အသိလုပ္ေနလဲ မသိဘူး၊ ဘာလဲ ကိုခန႔္ က ယုကို ရည္းစားနဲ႔
လာတယ္ ထင္လို႔လား”
“မသိဘူးေလ၊ ေကာင္ေလး တေယာက္ေတြ႕ေတာ့ အထင္ႀကီးမိတာေပါ့”
“အထင္ဘာမွ မႀကီးနဲ႔ ႀကီးစရာ မရွိဘူး၊ ရာရာစစ အဲဒီေကာင္နဲ႔ မ်ား”
ခါးေထာက္ၿပီးရန္ေတြ႕ေနသည့္ ယုယု ကိုၾကည့္ၿပီး မင္းခန႔္ ၿပဳံးမိသည္။ အေတာင္အလက္စုံ ေနသည့္ ေဒါင္းမကေလး ကကိုယ္ဟန္ျပလို႔ ေနသလို ျမင္လာ၏။ယုယု ႏွင့္
မင္းခန႔္ မဆုံ ျဖစ္ တာၾကာၿပီ။ ေဒၚခင္မမ ႏွင့္ ခ်ိန္းတာကလည္း ယုယု မရွိသည့္ အခ်ိန္ေတြမွာဆိုေတာ့ မင္း ခန႔္ ႏွင့္ ယုယု လြဲေနသည္။ အလုပ္ကိစၥကို အေၾကာင္းျပဳလို႔
ေရာက္ျပန္ရင္လည္း ေဒၚ ခင္မမ က ရွိေနတတ္လို႔ ရဲရဲ မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ အခုမွသာ အတိုးခ်ၿပီး ငမ္းရသည္။

ယုယုဝတ္ထားသည့္ အက် ႌက လည္ပင္းကို ေတာ္ေတာ္ ဟိုက္ထားၿပီး ကိုယ္ႏွင့္ကပ္ကာ တင္း က်ပ္ေနသည္။ ျပည့္ၿဖိဳးသည့္ရင္သားေတြက လွပစြာ မို႔ေမာက္ေနတာကို
ၾကည့္ရင္း ယုယု၏ ရင္သားေတြ ဒီလိုဖြံ႕ထြားသည္ ဆိုတာကို အရင္က ဘာေၾကာင့္ သတိျပဳမျပဳမိခဲ့ပါ လိမ့္ဟု ေတြးလိုက္မိသည္။ ေအာက္ပိုင္းမွာေတာ့ တင္ပါးဖုံး႐ုံသာရွိ
သည့္ အျပာေရာင္ဂ်င္း စကပ္တိုတိုေလး ဝတ္ထား၍ ေျဖာင့္စင္းသည့္ ေျခတံေတြ၏ အလွကို ဝင္းပစြာျမင္ေနရ၏။ ၾကည့္ေနရင္း ႏွင့္ စကပ္ႏွင့္ ကြယ္ေနေသာ ယုယု၏ ညီမေလးကို ျမင္ခ်င္ေတြ႕ခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚလာသည္။ အားရပါးရ ခ်စ္ပစ္လိုက္ခ်င္လာသည္။ စကပ္တိုေလးကို ဆတ္ကနဲ အ ေပၚ ကိုဆြဲလွန္တင္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။

သူမ၏ တကိုယ္လုံးကို မင္းခန႔္ တပ္မက္ျခင္းျပင္းစြာၾကည့္ေနမွန္း ယုယုသိသည္။ မ်က္ႏွာ ေလး နီၿပီးေခါင္းငုံ႔သြား၏။ အပ်ိဳမေလး၏ အရွက္က မင္းခန႔္၏ ကိုယ္ထဲက ရမၼက္ေတြ
ကို ပိုၿပီးထႂကြေစသည္။ အရင္ကေတာ့ မင္းခန႔္ ယုယု အေပၚ အမွတ္တမဲ့လိုလို ေန မိခဲ့သည္။ အိမ္ကိုသြားတိုင္း ၾကည့္တတ္သည့္ ယုယု၏ မ်က္ဝန္းညိဳညိဳႀကီး ေတြကို က ေလး
တ ေယာက္၏ အၾကည့္အျဖစ္ဥေပကၡာျပဳထားခဲ့သည္။ ယုယု ထက္ မ်ားစြာျပည့္ၿဖိဳး ေတာင့္ တင္း ေသာ သူ႔ အလိုကို အၿမဲျဖည့္ေပးတတ္ေသာ ေဒၚခင္မမ ဆီမွာသာ အာ႐ုံထား
ခဲ့ မိသည္။

“ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ၾကည့္ေနတာလဲ ရွက္လာၿပီ”
တိုးတိုးေလး ေျပာလာသည့္ ယုယု စကားကို မင္းခန႔္ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ၿပီးဆက္ၾကည့္ ေနမိသည္။
“မၾကည့္ပါနဲ႔ေတာ့ဆို”
စိတ္မရွည္သလိုေျပာလာေပမယ့္ ယုယုေျခေထာက္ေတြကမင္းခန႔္ေရွ႕ကေနထြက္မသြားပါ။ မင္းခန႔္ ႏွစ္ခ်ိဳက္စြာ ၿပဳံးလိုက္မိသည္။ လူေတြရႈပ္ေထြး သြားလာေနသည့္ ပလက္ေဖါင္းေပၚ
တြင္ မင္းခန႔္ ေရွ႕မွာ ေျခစုံရပ္ေနျခင္းသည္ သူငယ္ခ်င္းကို ေစာင့္တာ တခုထဲေတာ့ မ ျဖစ္ ႏိုင္ ပါ။

“လွလို႔ပါ”
“မလွပါဘူး၊ အခုန ၿဖိဳးကေျပာတယ္၊ သူရဲမနဲ႔ တူတယ္တဲ့”
“အလကား သူက ယုယုေလာက္ မလွလို႔ မနာလိုၿပီးေျပာတာ”
“အပိုေတြ၊ ဟိုမွာ ၿဖိဳးလာၿပီ၊ သြားေတာ့မယ္၊ ေမေမ့ကို ဘာမွာဦးမလဲ”
“မမွာေတာ့ပါဘူး”
“ဒါဆိုလဲ ..တာ့တာ”
သူငယ္ခ်င္း လက္ကိုတြဲၿပီး တင္ပါးဝိုင္းဝိုင္းေလးကို လႈပ္ရမ္းကာထြက္ခြာ သြားသည့္ ယုယု ကိုၾကည့္ရင္း မင္းခန႔္ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။ ကိုယ္ထဲေသြးေတြ ဆူပြက္လို႔လာေခ်ၿပီ။
ဒီ လို ျဖစ္ေအာင္ ယုယုက မင္းခန႔္ ကို ျပဳစားသြား၏။ ယုယုကို ရဖို႔ ႀကိဳးစားရန္ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ လိုက္မိသည္။ ေဒၚခင္မမ ကို ထည့္တြက္မေနႏိုင္ေတာ့။ ဒါေၾကာင့္ လည္းသူငယ္ခ်င္းေတြက မင္းခန႔္ကို ႏွာထလာရင္ ဘာမွ မျမင္ေတာ့လို႔ ေျပာၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ယုယုကို ႀကိဳးစားဖို႔ သိပ္ၿပီးအခက္အခဲ မရွိႏိုင္ဟုလည္း ထင္ျမင္မိသည္။ မင္းခန႔္ဖက္က သာ ယုယု ကို ရဲရဲ မၾကည့္ဝံ့ဘဲေနခဲ့ ေပမယ့္ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနတတ္သည့္ ယုယု၏
မ်က္ဝန္းေတြကို မင္းခန႔္ ရိပ္မိခဲ့တာၾကာခဲ့ၿပီ။ ဒီအခ်က္ကိုပဲ အမိအရဆုပ္ကိုင္ကာႀကိဳးပမ္း ရေတာ့မည္။

ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ အခြင့္ အေရးတခုေပၚလာသည္။ ေဒၚခင္မမ ႏွင့္ ခ်ိန္းထားသည့္ ကိစၥကို ဖုန္းဆက္ၿပီး လွမ္းဖ်က္လာသည္။ ဖုန္း ဆက္ခ်ိန္တြင္ မင္းခန႔္က ေဒၚခင္မမ ဆီ
လာဖို႔ ျပင္ေနၿပီျဖစ္သည္။
“မမ အေရးတႀကီးကိစၥ တခုေပၚလာလို႔၊ သမီးကလည္း ျပန္ေရာက္လာတယ္ေလ”
“ဟုတ္ကဲ့ မမ၊ ေနာက္ေန႔မွ ကြၽန္ေတာ္ ဖုန္းေခၚလိုက္မယ္”
ေဒၚခင္မမ ကိုယ္တိုင္လည္း မင္းခန႔္ႏွင့္ ခ်စ္ပြဲဝင္ဖို႔ ကိစၥ ပ်က္ရသည္ကို ႏွေမ်ာေနပုံရသည္။
“OK ေမာင္ေလး၊ ညမွပဲ မမ ဖုန္း ျပန္ေခၚလိုက္မယ္”
ေဒၚခင္မမ ဖုန္းခ်သြားသည္ႏွင့္ မင္းခန႔္လည္း ထြက္လာခဲ့သည္။

လမ္းမွာ ၾကာသည့္ အခ်ိန္ ႏွင့္ တြက္ရင္ ဟိုကိုေရာက္ေတာ့ ေဒၚခင္မမ ထြက္သြားေလာက္ေပၿပီ။ ၿခံဝက ေခါင္း ေလာင္းခလုပ္ ကေလးကို ႏွိပ္လိုက္ေတာ့ ယုယု ေျပးထြက္လာတာျမင္သည္။ အျဖဴႏွင့္ အျပာ ေရာင္ပြင့္ေလးေတြပါသည့္ ဂါဝန္ေအာက္မွာ ယုယု ကိုယ္လုံးေလး ကိုေက်ာ့ရွင္း စြာျမင္ေန ရသည္။ ေပါင္တဝက္သာအုပ္မိသည့္ ဂါဝန္ေၾကာင့္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ေန ရသည့္ ႏို႔ ႏွစ္ေရာင္ ေပါင္တံ ႏွင့္ ေျခသလုံးသားေတြက မင္းခန႔္ ရင္ကို ျပင္းထန္စြာ လႈပ္ ခတ္ေစ၏။
“ကိုယ္ပါ ယုယု”
မင္းခန႔္ကို ျမင္ေတာ့ ယုယု ေသာ့ယူၿပီး ေျပးလာဖြင့္ေပးသည္။ ခါတိုင္းလည္း အလုပ္ကိစၥ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဒီကို လာေနက်ဆိုေတာ့ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မေတြးဘဲ အလြယ္တကူ
ဖြင့္ေပးျခင္း လည္း ျဖစ္သည္။ အထဲေရာက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာေဒၚခင္မမ ၏ ကားကို ေတြ႕ လိုက္ရလို႔ မင္းခန႔္ရင္ထိတ္သြားသည္။

“ေမေမ အျပင္သြားတယ္ကိုခန႔္၊”
ယုယုစကားေၾကာင့္ စိတ္ေအးသြားရေသာ္လည္း
“ကား ရွိတယ္ေလ”
“ေအာင္မယ္ … လူကို မယုံဘူးလား၊ ေမေမ က အန္တီမ်ိဳးတို႔ ကားနဲ႔ ပါသြားတာ”
“ဟာကြာ၊ လာပါဆိုလို႔လာရတာ ေညာင္းတာ အဖတ္တင္တာပဲ”
မင္းခန႔္ ခပ္တည္တည္ ႏွင့္ ညည္းလိုက္ရာ ယုယု သနားသြားပုံရသည္။
“အန္တီမ်ိဳးက အခုပဲ ဖုန္းဆက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းလာဝင္ေခၚလို႔ပါသြားတာ၊ လာေလကိုခန႔္ အိမ္ ထဲဝင္ထိုင္ဦး၊ သိပ္ၾကာမယ္ေတာ့မထင္ပါဘူး”
တမင္လုပ္ထားသည့္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ အမူအရာႏွင့္ မင္းခန႔္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ဧည့္ ခန္းထဲမွာ မင္းခန႔္ကိုေနရာခ်ေပးၿပီး ယုယု ထြက္သြားသည္။ တံခါးဝနားေရာက္မွ ျပန္လွည့္
ၾကည့္ၿပီး
“ေမေမ့ ဆီ ကိုခန႔္ ေရာက္တဲ့ အေၾကာင္းဖုန္း ဆက္လိုက္ရမလား”
မင္းခန႔္က ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွ ဖုန္းထုတ္လိုက္ၿပီး
“ကိုယ္ဆက္လိုက္မယ္”

“ဒါဆိုလဲ ခနေနဦး”
ေတြ႕ရာနံပါတ္ေတြ ေလွ်ာက္ႏွိပ္ေနစဥ္ ယုယုထြက္သြား၏။ မင္းခန႔္ ဖုန္းျပန္သိမ္းလိုက္ၿပီး ခနအၾကာတြင္ အေအးခြက္တင္ထားသည့္ လင္ဗန္းေလး ကိုင္ၿပီး ယုယုျပန္ေရာက္လာ၏။
“ဖုန္းဆက္လို႔ရလား”
“ဆက္သြယ္မႈ ဧရိယာျပင္ပ ေရာက္ေနတယ္တဲ့”
“ဒါဆိုလဲ ခနေနမွ ျပန္ဆက္ၾကည့္ေပါ့၊ အေအး ေသာက္လိုက္ဦး”
ေရွ႕က စားပြဲေလးေပၚ အေအးခြက္ငုံ႔ခ်လိုက္စဥ္ အက်င့္ပါေနသည့္ မင္းခန႔္ မ်က္လုံးေတြက ပြင့္ဟသြားသည့္ အက် ႌလည္ပင္းေပါက္ဆီ အလိုလိုေရာက္သြားသည္။ စိုျပည္ႏုထြားေသာ အသား ဆိုင္ေတြက အနက္ေရာင္ဘရာစီယာေလးေၾကာင့္ ထင္ရွားစြာပ င္ဝင္းမြတ္လွပေန သည္။ မင္းခန႔္ ဘယ္ကိုၾကည့္လိုက္သည္ ကိုသတိထားမိသည့္ ယုယုမ်က္ႏွာေလးရဲတြတ္
သြား၏။

“ကိုခန႔္ ေနာ္”
ဆတ္ကနဲ ျပန္မတ္လိုက္ၿပီး မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္၏။ ဒါေပမယ့္ ထိုမ်က္ေစာင္းတြင္ ေဒါသ ရိပ္ေတြ မေတြ႕ရပါ။ဒီေလာက္ဆိုရင္ မင္းခန႔္ အတြက္လုံေလာက္ၿပီ ျဖစ္သည္။
“ဘလိုင္းႀကီး လာရန္ေတြ႕ေနတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေအာ္ရတာလဲ”
“ေအာ္မွာေပါ့လို႔ ကိုခန႔္က လူကိုလာၾကည့္တာကိုး”
“ဟင္ …ၾကည့္လဲ မၾကည့္ဘဲနဲ႔”
“ၾကည့္ပါတယ္”
“မၾကည့္ပါဘူး”
“ကိုခန႔္ ေနာ္၊ ယုေဒါသထြက္လာၿပီ”
နီရဲေနသည့္ မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ရင္း ေဒါသ မဟုတ္၊ အရွက္ဆိုတာသိလိုက္သည္။ ယု ယု လက္ကေလး ေတြက တုန္ေနၿပီး ဒူးကေလး ႏွစ္ဖက္ေတာင္ လႈပ္သလိုလို ျဖစ္ေနတာ
ကို မင္းခန႔္ သတိထားလိုက္မိ၏။

“ကိုယ္ ဒီကို ဘာလို႔ ခနခန လာလဲသိလား”
“ေမေမ နဲ႔ အလုပ္ရွိလို႔ေပါ့”
“မဟုတ္ဘူး၊ ယုယု ကိုေတြ႕ ခ်င္လို႔လာေနတာ”
“အို”
အဲဒီျမႇားက တည့္တည့္ထိသည္။ ယုယု ကိုယ္တိုင္လည္း ဒီလိုေတြးခဲ့ ဖူးပုံရသည္။ ကိုယ္ လုံးေလး တုန္ၿပီး လွည့္ေျပးဖို႔ ျပင္သည္။ မင္းခန႔္ က ခြင့္မျပဳပါ။ လက္ကို ဆြဲထားလိုက္လို႔
ယုယု အရွိန္လြန္ၿပီး ကိုယ္တပတ္လည္သြားကာ မင္းခန႔္ ရင္ခြင္ထဲ ျပဳတ္က်လာသည္။
“ကို ခန႔္”
ယုယု ဆက္မေျပာႏိုင္ေတာ့။ သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြကို မင္းခန႔္ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ပိတ္ ဆို႔ ပစ္လိုက္သည္။ လူးလြန႔္ၿပီး ႐ုန္းထြက္ေသာ္လည္း မင္းခန႔္၏ ရစ္ေႏွာင္မႈက တင္းၾကပ္
လြန္းေသာေၾကာင့္ ယုယုမွာ ျမႇဳံးတြင္း မွာမိသည့္ ငါးကေလးလို တဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးလြန႔္လို႔ေန၏။ စစခ်င္း ျဖည္းျဖည္းသာသာ နမ္းေနရာမွ အရွိန္တင္ၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း နမ္းလိုက္သည့္
အခါ မင္းခန႔္ ရင္ခြင္ထဲမွာ ယုယု ေကာ့ပ်ံေနေတာ့၏။

နမ္းေနရင္း က ရင္ခြင္ထဲမွာ တေစာင္းေလး လဲက်ေနသည့္ ယုယု၏ ဂါဝန္တိုေလးက အ ေပၚကို လန္တက္ၿပီး တင္ပါး တျခမ္းေပၚေနသည္ကို မင္းခန႔္ ျမင္လိုက္သည္။ အိမ္ေနရင္း
ဆိုေတာ့ ယုယု ေအာက္ခံပင္တီဝတ္ထားပုံမရပါ။ တင္ပါး ျဖဴျဖဴဝင္းဝင္းေလးကို ခပ္ဖြဖြပြတ္ ေပးေတာ့ ယုယု တြန႔္သြားသည္။ အပ်ိဳမေလး၏ တင္ပါးသည္ ပါးထက္ေတာင္မွ ႏူးညံ
သလို လို ရွိသည္ဟု ေတြးရင္း အားလုံးေပၚေအာင္ဂါဝန္ကို လွန္တင္လိုက္၏။ ယုယု ကိုယ္ေလး တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနရွာသည္။ သူမမွာ မင္းခန႔္ကို တြန္းလွန္ညင္းဆန္ဖို႔ ခြန္
အားေတြ ရွိေတာ့ ဟန္မတူေပ။

ႏူးညံ့သည့္ တင္ပါး ျဖဴျဖဴလုံးလုံးေလးကို ပြတ္ေပးရင္း ေပါင္ၾကားထဲကို လွမ္းႏႈိက္လိုက္ သည့္ အခါမွာေတာ့ ယုယု က ေပါင္တံေတြကို အတင္းစိထားသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္
က မင္းခန႔္ အတြက္ ထမင္းစားေရေသာက္ကိစၥ တခုျဖစ္ပါသည္။ က်ိဳ႕တို႔ က်ဲတဲ အေမႊး ၾကမ္းၾကမ္း ေလးေတြကို ပြတ္ေပးေနရာမွ တျဖည္းျဖည္း ေအာက္ကို ဆင္းသြားၿပီး မင္းခန႔္
လက္ခလယ္က အကြဲေၾကာင္းေလး တေလွ်ာက္တိုးဝင္သြားသည့္ အခါ ယုယုဆီက ညည္း သံေလး တခ်က္ထြက္လာသည္။

“အင္း”
အကြဲ ေၾကာင္းတေလွ်ာက္ အထက္ေအာက္စုန္ဆန္သြားရင္း အေစ့ လို႔ ယူဆရသည့္ ခပ္ ဖုဖု ေနရာေလးကို လက္ထိပ္ႏွင့္ ဖိခ်လိုက္ေသာအခါ ယုယု၏ ေပါင္တံျဖဴျဖဴလွလွ ေလး
ေတြ အလိုလို ပြင့္ဟသြားၾက၏။
“အား …ကိုခန႔္ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ”
“အရမ္းခ်စ္တယ္ ယုရယ္”
“ကိုခန႔္ ခ်စ္တာကလည္း မလုပ္နဲ႔ မေနတတ္ဘူး”
“ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာမွ”
“လူယုတ္မာႀကီး”
“ခ်စ္တာပါ”
“အား …အင့္ ..အင့္ …ေတာ္ပါေတာ့”
အဖုကေလးကို လက္ ႏွင့္မရအရ အတင္း လွိမ့္လိုက္သည့္ အခါ ယုယု မေနႏိုင္ေတာ့ပါ။ မင္းခန႔္ လက္ေမာင္းကို ဖြဖြေလးဆုပ္ၿပီးေတာင္းပန္၏။ ေအာက္နားကို တိုးစမ္းၾကည့္
လိုက္ေတာ့ အရည္ေတြ ႐ႊဲေနတာ သိလိုက္ရသည္။

“ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာေလ”
အေပါက္ဝနားေလး မွာတ႐ြ႐ြ ႏွင့္ လက္ႏွင့္ ပတ္ကာပြတ္ေပးရင္းေမးလိုက္ေတာ့
“ခ်စ္တယ္၊ ခ်စ္တယ္၊ ေတာ္ေတာ့ေနာ္၊ ယုမေနတတ္ေတာ့ဘူး”
မင္းခန႔္လက္ကို ေပါင္ၾကားကေန အတင္းဆြဲထုတ္ရင္း ယုယုေျပာ၏။ မ်က္ႏွာေလးမွာ လည္း ေဆးနီေတြ ပက္ျဖန္းထားသလို ရဲတြတ္ေနသည္။

“ခ်စ္လို႔ပါယုရယ္”
ေနာက္တႀကိမ္ အနမ္းမိုးသည္းသည္း ထပ္႐ြာလိုက္သည့္ အခါမွာေတာ့ ယုယု မွာ အေျခအ ေန ကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ပါ။ ျပင္းထန္သည့္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ ေၾကာင့္ သူမ၏
ကိုယ္ လုံးေလးမွာ နတ္ပူးသလို တုန္ရီေန၏။ ဂါဝန္တိုေလးက ခါးအထိ လန္တက္သြားၿပီး ေအာက္ ပိုင္း တခုလုံး ဗလာဟင္းလင္း ျဖစ္သြားသည္။ မင္းခန႔္ကေတာ့ ႏူးညံ့သည့္
ရင္ သား ဆိုင္ေတြကို တယုတယ ပြတ္နယ္ေပးရင္း ဦးေႏွာက္ကို ျပင္းထန္စြာ အလုပ္ေပး ေန ရ၏။ ခု ခ်ိန္မွာ ယုယုက သူ၏လက္ခုပ္ထဲက ေရျဖစ္ေနသည္။ မင္းခန႔္ ျပဳသမွ်
ႏုေတာ့ မွာမလြဲေပ။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚခင္မမ ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္ေရာက္လာမည္ မွန္းမသိတာက ခက္ ေနသည္။ သိပ္ မၾကာဘူး လို႔ေတာ့ ယုယု ကေျပာသည္။

အေတြ႕ အႀကဳံမရွိသည့္ အပ်ိဳစင္ကေလး ကေတာ့ သူမ၏ မိခင္ကိုေတာင္မွ ေမ့ေနေလ ၿပီ။ ႏုနယ္လွပသည့္ ကိုယ္ခႏၶာေလးကို မင္းခန႔္ လက္သို႔ ဝကြက္အပ္ထားသလိုမ်ိဳး
မ်က္စိႏွစ္ လုံးကို ေမွးမွိတ္ၿပီး ေပးလာသမွ် အယုအယေတြၾကားမွာ မိန္းမူးေန၏။ ယုယု၏ အပ်ိဳစင္ ညီမေလး မွာလည္း မင္းခန႔္၏ ကလိခ်က္ေတြေၾကာင့္ အရည္ေတြ အိုင္
႐ႊဲေန၏။ဒါေတာင္ မွ မင္းခန႔္ အဝေလးကိုပဲ ပြတ္ေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ အထဲကို မႏႈိက္။ ေနာက္ဆုံး အေျခအေန အထိ အထဲကို သဘာဝအတိုင္းပဲ ထားခ်င္သည္။

ထိုအခ်ိန္မွာ ဧည့္ခန္းထဲက ဖုန္းက ေကာက္ျမည္လာ၏။ ေၾကာင္တက္တက္ ျဖစ္ေနေသာ ယုယုကို မင္းခန႔္ကပဲ ဖုန္းဆီတြန္း လႊတ္လိုက္ရသည္။
“ယုယု အေမ ဆိုရင္ ကိုယ္ေရာက္လာတဲ့ အေၾကာင္း မေျပာနဲ႔ေနာ္”
“ခုမွ ေၾကာက္ေနလိုက္တာ”
ယုယု ဒရီး ဒယိုင္ႏွင့္ ဖုန္းသြားကိုင္သည္။ မင္းခန႔္ စိုးရိမ္သည့္ အတိုင္းပင္ ေဒၚခင္မမ ျဖစ္ ေနသည္။
“ဟုတ္ ..ေမေမ ..ဟုတ္”
ဟုတ္ကဲ့ ေတြမိုး မႊန္ေအာင္ေျပာၿပီး ယုယု ဖုန္းခ်လိုက္သည္။

“ဘာတဲ့ လဲဟင္”
“ေအာ္ …ညေနစာ ကို အန္တီမ်ိဳးတို႔ နဲ႔ သြားစားမလို႔၊ ယုအျပင္ထြက္သြားမွာစိုးလို႔ လွမ္း ေျပာတာ ”
နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေန႔ခင္း ႏွစ္နာရီ ဆယ့္ငါး။ ဒါေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ အခ်ိန္ရ ေလာက္ သည္ဟုတြက္ၿပီး လွမ္းဆြဲ ဖက္လိုက္ေတာ့ မင္းခန႔္ ရင္ဘတ္ကို ယုယု ဆီးတြန္း
ထား၏။
“ေမေမ က ခန ေနရင္ ျပန္လာေတာ့မွာ”
“သူ႔ ႐ုံးကို ျပန္မသြားဘူးလား”
“သိဘူးေလ”
“ဒါဆိုလဲ ကိုယ္ျပန္ေတာ့မယ္”
“ဟင္ … ကိစၥ ရွိတယ္ဆို၊ ေမေမ့ ကို မေစာင့္ေတာ့ဘူးလား”
“ဟင့္အင္း …ကိုယ္က ..ကိုယ္က .. ယု သိပါတယ္၊ မမ ကို ေတြ႕ဖို႔ စိတ္မရဲေတာ့ဘူးေလ၊ သူ႔ သမီးကို နမ္းမိတာကိုး”
“အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ၊ ႂကြႂကြ၊ ေနာက္တခါ ဆိုရင္ေတာ့ ေမေမ နဲ႔ တိုင္မယ္”
“ညက်ရင္ ကိုယ္ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္ေနာ္၊ တာ့တာ”
ေဒၚခင္မမ ျပန္လာေတာ့မည္ဟု ယုယု ညာေျပာတာပဲ ျဖစ္ေစဦးေတာ့ မလိမ့္တပတ္ ႏွင့္ ခြင္လာဖန္သည့္ မင္းခန႔္ စိတ္မလုံပါ။ ယုယု ကိုယ္တိုင္က ခ်စ္ပါသည္ဟု ေျပာၿပီးမွေတာ့
က်န္တာေတြ သူ႔ အစီအစဥ္ အတိုင္းျဖစ္လာဖို႔ မေဝးေတာ့ပါ။ ယုယု၏ ကိုယ္တြင္းပိုင္း အ လွ အပေတြကို ျမင္ဖူးလိုက္ၿပီျဖစ္လို႔ သိပ္ေတာ့ၾကာၾကာမေစာင့္ခ်င္။ ယုယု ၏ အပ်ိဳစင္
ဘ ဝေလးကို အျမန္ဆုံးသိမ္းပိုက္လိုက္ခ်င္သည္။

ဒါေပမယ့္ ညေရာက္ေတာ့ အရက္ဆိုင္ေရာက္ၿပီး ယုယု ဆီ ဖုန္းဆက္ဖို႔ ေမ့ေနသည္။ ယု ယု ဆီက Message တေစာင္ဝင္လာေတာ့မွ သတိရ၏။ “Lu Zoe Gyi” ဆို သည့္ message ေလးက ေန႔ခင္းက အျပဳအမူေတြေၾကာင့္ ယုယု ဘယ္လိုမွ စိတ္မဆိုးဘူး ဆို တာေပၚလြင္ေနသည္။ message ျပန္ မပို႔ေတာ့ဘဲ ဖုန္းပဲဆက္လိုက္ေတာ့မည္ ဟု
စိတ္ ကူးကာ ဝိုင္းကေန မေယာင္မလည္ထလာၿပီး ဆိုင္ျပင္ထြက္၍ ယုယု ဆီျပန္ေခၚလိုက္ သည္။

“ဟယ္လို”
ယုယု ခ်က္ခ်င္းကိုင္သည္။ ၾကည့္ရတာ မင္းခန႔္ ဖုန္းကို ေမွ်ာ္ေနပုံရ၏။ ေန႔ခင္းတုန္းက ျမင္ ခဲ့ ရသည့္ ယုယု၏ အလွအပေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္ရင္း ေသြးေတြျပန္ႂကြလာသည္။
ေဒၚ ခင္ မမ ျပန္လာမွာကို သာ မစိုးရိမ္ရရင္ ေန႔လည္ထဲကကိစၥ ျပတ္သည္။ အခုေတာ့ ေကာင္ မေလးကို ဖုန္းထဲကေနပဲ အရည္ထြက္ေအာင္ႏႉးရေပေတာ့မည္။
“ယုယု မအိပ္ေသးဘူးလား”
“မအိပ္ေသးပါဘူး အေစာႀကီး ရွိေသးတာ”
“မမ ေရာ”
“ဘုရား ရွိခိုးေနတယ္”
“ယုယု အခု ဘယ္မွာလဲ”
“အိပ္ယာထဲမွာ၊ ကိုခန႔္ က အျပင္မွာမဟုတ္လား၊ ကားသံေတြ ၾကားေနရတယ္”
“ဟုတ္တယ္၊ အလုပ္ကိစၥေလး ေတြ ရွိလို႔”
“ဘီယာဆိုင္မွာလား၊ ေကတီဗီ မွာလား”
“ဘီယာဆိုင္မွာ”
ဒါမ်ိဳးဆိုတာ ျငင္းေနစရာ မလိုမွန္း မင္းခန႔္ သိသည္။ သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ေဆာင္ ျခင္း မွာ ခပ္ညံ့ညံ့ ေယာက္်ားေတြ လုပ္ျခင္းျဖစ္၏။ ယုယုက ဒီေလာက္ေတာ့ နားလည္ေပး ႏိုင္
မည့္ မိန္းကေလးမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ပဲမ်ားျပေနလို႔ အလကားပင္။

“မူးေနၿပီ ေပါ့”
“သိပ္ မမူးေသးဘူး၊ ယုယုနဲ႔ ဖုန္းေျပာၿပီးရင္ေတာ့ အမူးေသာက္လိုက္ေတာ့မယ္”
“ဟင္ … ဘာျဖစ္လို႔”
“ကိုယ္ဒီည မမူးရင္ အိပ္ေပ်ာ္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ယုယု အေၾကာင္းေတြပဲ ေတြးၿပီး မိုးလင္း သြားေတာ့မွာ”
“အပိုေတြ”
“တကယ္ေျပာတာ၊ ဒီေန႔ ယုယု အရမ္းလွတာပဲကြာ၊ ကိုယ့္မ်က္လုံးထဲက လုံးဝ မထြက္ ေတာ့ဘူး၊ တေန႔လုံး ယုယု ကိုပဲျမင္ေနတယ္၊ ေနာက္ၿပီး ေနာင္တလဲ ရတယ္”
“ဘာေနာင္တ ရတာလဲ အခုမွ၊ ေန႔လည္ကေတာ့ သူမ်ားကိုသူပဲ ..ဟြန္း … မေျပာခ်င္ဘူး”
“ခ်စ္လို႔ ပါယုယု ရယ္”

“ဘာခ်စ္တာလဲ၊ ကေလးကို လာၿပီးေတာ့”
“ယုယု ကေလးမွ မဟုတ္တာ”
“ကိုခန႔္ ထက္ငယ္တာပဲ ကေလးေပါ့”
“အဲဒီ ကေလးက ကေလးေတာင္ျပန္ေမြးလို႔ ရေနၿပီပဲ၊”
“ကိုခန႔္ ေနာ္”
“ကိုယ္ျမင္တာ ေျပာတာပဲ၊ ကိုယ္ဒီေန႔ အားလုံးျမင္ခဲ့ ရတယ္ေလ၊ အရမ္းလွတာပဲေနာ္”
“ဟာ …ေပါက္ကရေတြကြာ၊ မေျပာနဲ႔”
“ယုယု”
“ဘာလဲ”
“ယုယု ကေလး မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကိုယ္သက္ေသျပခ်င္တယ္ကြာ”
“ဘယ္လိုျပ ..အာ… ကိုခန႔္ ယုတ္မာတယ္၊ ေတာ္ၿပီ ဒါပဲ၊ အိပ္ေတာ့မယ္”
အသံစူးေလး ႏွင့္ ရန္ေတြ႕ ၿပီးဖုန္းခ်သြားေတာ့ မင္းခန႔္ ေက်နပ္စြာ ၿပဳံးလိုက္မိပါသည္။ ယု ယု လည္း အေမတူလိမ့္မည္။ အစ ျဖစ္ေနလို႔ မင္းခန႔္ကို ရန္ေထာင္စကားေတြ ေျပာေန
ေသာ္လည္း အိပ္ယာေပၚကို တကယ္ေရာက္ရင္ေတာ့ ခံစားခ်က္ကို မ်ိဳသိပ္မည့္ မိန္းက ေလး တေယာက္ ဟုတ္ပုံမရပါ။ ေန႔လည္က သူမ ေမ်ာလြင့္ေနခဲ့ သည့္ ပုံစံက သိသာေန
သည္။ မင္းခန႔္ အတြက္လိုတာ အခြင့္ အေရးျဖစ္သည္။

ထိုအခြင့္ အေရးရဖို႔ မင္းခန႔္ တပတ္ေလာက္ေစာင့္လိုက္ရသည္။ မနက္တခါ ညတခါ ဖုန္း ဆက္၍ အေျခအေန ေထာက္လွမ္းရသလို ေဒၚခင္မမ ဆီ အေၾကာင္းရွာ သြားျခင္းျဖင့္
လည္း မ်က္ႏွာျပရသည္။ ထိုအခ်ိန္ ေတြက်ရင္ေတာ့ ယုယု အမူအရာက ဟိုအရင္ႏွင့္ ဘာ မွ မကြာျခားသလို ရွိသည္။ ေဒၚခင္ မမ အလစ္မွာ ခိုးခိုးၿပီးၾကည့္တတ္သည့္ မင္းခန႔္၏
မီး ဝင္းဝင္း ေတာက္လု မတတ္ မ်က္လုံးႀကီးေတြ ေအာက္မွာ ဖာသိဖာသာ ေနျပတတ္သည္။ ညဖက္ ဖုန္းဆက္ရင္ေတာ့ မင္းခန႔္၏ ရိသဲ့သဲ့ စကားေတြကို ေဆာင့္လိုက္ ေကာက္
လိုက္ လုပ္ျပတတ္၏။

တရက္မွာေတာ့ ယုယု ေန႔ တဝက္ေက်ာင္းက ျပန္လာမည္ ဆိုတာ သိလိုက္ရေတာ့ မင္း ခန႔္ ခပ္တည္တည္ ႏွင့္ အိမ္လိုက္သြားသည္။ မသြားခင္ ေဒၚခင္မမ ဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး အေျခ
အေန ကို ေထာက္လွမ္းၾကည့္ရာ အလုပ္အရမ္းမ်ားေနသည္ ဆို၏။
“အရမ္းရႈပ္ေနတာပဲ ကိုခန႔္ ရယ္၊ ေနာက္မွေတြ႕ ၾကမယ္ေနာ္”
“ကြၽန္ေတာ္ တေန႔ကို ဖီးၾကမ္းငွက္ေပ်ာသီး တဖီးကုန္ေအာင္စားၿပီး မမအားတဲ့ အခ်ိန္ ကို ေစာင့္မယ္ သိလား”
“စားထား၊ စားထား၊ အဲဒီ အတြက္ ပိုက္ဆံ ျပန္ေပးမယ္”
ေဒၚခင္မမ မအားဘူးဆိုတာ ေသခ်ာတာႏွင့္ မင္းခန႔္ ဝမ္းသာအားရထြက္လာခဲ့သည္။ ယု ယု ျပန္လာမယ္ ဆိုတာသိေပမယ့္ လာမယ္လို႔ ဖုန္းႀကိဳဆက္မေနေတာ့။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေရာက္
လာတာက ယုယု အတြက္ရင္ခုန္စရာ ပိုေကာင္းပါလိမ့္မည္။ ၿခံဝက ခလုပ္ ေလးကို ႏွိပ္လိုက္ၿပီး သည့္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အိမ္ေရွ႕သံတံခါးနားမွာ ယုယု ေပၚလာသည္။ အ ျပာ ေရာင္ႀကိဳးတ ေခ်ာင္း အက် ႌႏွင့္ ေဘာင္းဘီတိုနီနီ ေလးေၾကာင့္ ယုယု ေပါင္တံေတြ က ပိုၿပီး ျဖဴေဖြး လွပေနသည္။ မင္းခန႔္ ရင္ခုန္သံေတြ ျမန္လာ၏။

“တံခါးဖြင့္ မေပးေတာ့ဘူးလား”
“ခနေနဦး”
အထဲျပန္ဝင္သြားတာ ပုံမွန္ထက္ၾကာလို႔ မင္းခန႔္ စိတ္ပူမိသည္။ တျခားတေယာက္ေယာက္ မ်ားေရာက္ေနသလားဟု လည္းထင္မိ၏။ ခနေနေတာမွ႔ ယုယု ျပန္ထြက္လာသည္။ ႀကိဳး
တေခ်ာင္းအက် ႌေပၚက အေႏြးထည္ ပါးေလး တထည္ထပ္လာတာ ေတြ႕ရ၏။

“ဘယ္သူ ေရာက္ေနလို႔လဲ”
“ဘယ္သူမွ မေရာက္ပါဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ”
“အထဲျပန္ဝင္သြားတာ ၾကာလို႔”
“ေအာ္ ..ဒါကေတာ့ ကိစၥရွိလို႔ ေပါ့”
ေျပာင္စပ္စပ္အမူအရာ ႏွင့္ အသည္းယားခ်င္စရာ ေျပာသည္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ထဲ ေရာက္ သည္ ႏွင့္ ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းၿပီး အတင္းနမ္းမိသည္။
“ကိုခန႔္ ေနာ္၊ ေတြ႕တာနဲ႔ ဒါပဲ၊ စိတ္ညစ္လာၿပီ”
စိတ္ညစ္တယ္ ဆိုေသာ္လည္း မင္းခန႔္လက္ထဲက ယုယု လြတ္ေအာင္႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ပါ။ ဧည့္ ခန္းထဲက ဆိုဖာႀကီးေပၚကို မ်က္လုံးေလး ေမွးစင္းၿပီးလဲက်သြားသည္။ အေပၚကေန
ဖိထား ေသာ မင္းခန႔္ ေက်ာျပင္ကိုလည္း လက္ကေလးေတြ ႏွင့္ သိုင္းဖက္ထား လိုက္ရ ေတာ့၏။ ျပင္း ထန္ေသာ၊ ကြၽမ္းက်င္ေသာ မင္းခန႔္၏ အနမ္းေတြမွာ ယုယု ပိတ္ေလွာင္မိ
သြားေပၿပီ။
ယုယု ဘာေၾကာင့္ အက် ႌသြားထပ္ဝတ္သည္ကို မင္းခန႔္ အခုမွသိသည္။ တေယာက္ထဲဆို ၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနေနသည့္ ယုယု၏ ႀကိဳးတေခ်ာင္း အက် ႌေလးေအာက္မွာ
အ တြင္း ခံ မရွိ။ ျဖဴမို႔ ေနသည့္ ရင္သားႏွစ္မႊာကို သဘာဝအတိုင္းေတြ႕ လိုက္ရသည္။
“လွလိုက္တာ ယုယုရယ္”
“ဒါပဲ ေျပာေနတာပဲ”
ႏို႔သီးေခါင္းေလး ေတြကို ေရွ႕သြားႏွင့္ ခပ္ဖြဖြေလး ကိုက္ကာကစားေတာ့ တိုးတိုးေလး ညည္း သည္။

“ေနရခက္ေအာင္ သိပ္လုပ္တာပဲ ကိုခန႔္ရယ္”
ပိုၿပီးေနရ ခက္ေစရန္ ယုယုဝတ္ထားသည့္ ခ်ည္သားေဘာင္းဘီတို ေလးထဲကိုလက္ထိုး ထည့္ လိုက္သည္။ ယုယု၏ ညီမေလးေပၚ ကေနအုပ္ကိုင္ၿပီး ညႇစ္သည့္ အခါ ယုယုက
လက္ကို အတင္း ဖယ္ခိုင္းသည္။
“မလုပ္နဲ႔”
“ခ်စ္လို႔ပဲ ယုရယ္”
“ခုနမွ ရႉးေပါက္လာတာ၊ မ႐ြံဘူးလား၊ တကထဲမွပဲ”
ကိုင္ရတာ စိုဖန႔္ဖန႔္ ေနသည္ဟုထင္ေတာ့ထင္မိသားပင္။ ဒါေပမယ့္ ႐ြံေနလို႔ လည္းေရွ႕ မ ဆက္လို႔မျဖစ္ ယုယုႏွင့္ေနာက္တခါ ဒီလိုအခြင့္ အေရးမ်ိဳး ရဖို႔ကိုထပ္မေစာင့္ခ်င္ေတာ့ ပါ။
“ဒါေလးမ်ား၊ ေရေဆးထားတယ္ မဟုတ္လား”

“ေဆးေတာ့ ေဆးတာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ကိုခန႔္က အျပင္မွာေစာင့္ေနေတာ့ ကမန္းကတန္းနဲ႔ ေရ ေျပာင္ေအာင္ မသုတ္ခဲ့ မိဘူးထင္တယ္၊ လက္ဖယ္လိုက္ ကိုခန႔္ရာ”
“ကိုယ္ျပန္သုတ္ေပးမွာေပါ့”
ေဘာင္းဘီေလးကို အတင္းဆြဲခြၽတ္ရာ ယုယု အတင္းျပန္ဆြဲေသာ္လည္း အားခ်င္းမမွ်ေတာ့ လက္ လႊတ္လိုက္ရသည္။ ဒါေတာင္မွ ဆိုဖာေပၚမွာ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းေစ့ ၿပီးေကြးေကြးေလး
လုပ္ ထားေသး၏။ မင္းခန႔္က အတင္းဆြဲလွန္ပစ္လိုက္သည္။ စားပြဲေပၚမွာလည္း တစ္သွ်ဴး ဘူးက အဆင္သင့္ ရွိေနလို႔ ေလးငါး႐ြက္ေလာက္ ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ညီမေလး ပတ္ဝန္း က်င္
ကို တယု တယ သန႔္ရွင္းေပးလိုက္သည္။

အပ်ိဳစင္ေလး ဆိုေတာ့ ယုယု၏ ညီမေလးက ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ ရွိသည္။ အကြဲေၾကာင္း ေအာက္က အေပါက္ေနရာေလးက ေစ့ပိတ္လို႔ ေနသည္။ အေမႊးေလးေတြ ေတာင္သိပ္ၿပီး သန္သန္ မာမာ မရွိ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေစ့ေစ့ စပ္စပ္လိုက္ၾကည့္ရင္း ေဒၚခင္မမ ပစၥည္း ႏွင့္ ေတာ့ ခပ္ ဆင္ဆင္ တူသည္ဟု ထင္မိ၏။ ယုယု လည္းေဒၚခင္မမ အ႐ြယ္ေရာက္ရင္ အေမ လိုျဖစ္သြားႏိုင္သည္။

“ဒါေလာက္ႀကီး မၾကည့္နဲ႔ကြာ ရွက္တယ္”
မင္းခန႔္ မ်က္လုံးေတြကို လက္နဲ႔ ပိတ္ၿပီး အတင္းျပန္တြန္းထုတ္လို႔ ဖယ္လိုက္ရသည္။ အ ခန္း ေထာင့္က အမႈိက္ပုံးထဲကို တစ္သွ်ဴးေတြ ပစ္ၿပီး ျပန္လွည့္လာေတာ့ ယုယုက အလိပ္
လိုက္ေလး ျဖစ္ေနသည့္ သူမ၏ ေဘာင္းဘီကို ေျဖၿပီး ျပန္ဝတ္ဖို႔ လုပ္ေနသည္။
“မဝတ္ပါနဲ႔ ဦးယုယုရယ္”
ပုခုံးေလးကို ဖက္ၿပီးေျပာလိုက္ေတာ့ ယုယု မ်က္ေစာင္းထိုးသည္။

“ဧည့္ခန္းထဲမွာ ဒီတိုင္းႀကီးေနရမွာလား ေျပာပါဦး”
“ဒါဆို ယုယု အခန္းသြားမယ္ေလ”
“အို”
ေျပာေျပာဆိုဆို ႏွင့္ ယုယုကိုယ္ေလးကို ကေလးခ်ီသလို ဆတ္ကနဲ ေကာက္ခ်ီလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္အတြင္းဖက္က ယုယု အခန္းဆီကို တန္းတန္း မတ္မတ္ ေခၚသြား၏။
“ဟင္ …ယု အခန္းကို သိတယ္”
ယုယု အခန္း ႏွင့္ ကပ္လ်က္က ေဒၚခင္မမ အခန္းဆိုတာက မင္းခန႔္ ဝင္ခ်င္တိုင္းဝင္ ထြက္ ခ်င္တိုင္းထြက္ေနသည့္ ေနရာျဖစ္သည္။ ဒီအိမ္ထဲမွာ ဘယ္ေနရာ ဘာရွိတယ္ဆိုတာ မင္း
ခန႔္ အကုန္သိေၾကာင္း ယုယု မသိရွာပါ။

“တံခါး ဝမွာ pooh ႐ုပ္ေလး ကပ္ထားတယ္ေလ၊ ေဒၚခင္မမ က ကပ္မလား”
“လူလည္ႀကီး”
သန႔္ ရွင္းၿပီးေမႊးရနံ႔ ေလးတမ်ိဳးသင္းပ်ံ႕ေနသည့္ အပ်ိဳမေလး၏ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ယု ယု ကို ကုတင္ေပၚ အသာေလးခ်ေပးလိုက္၏။
“ကိုခန႔္”
“ဟင္”
“ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ၊ ယုယု ေၾကာက္တယ္”
“မေၾကာက္ပါနဲ႔ ကေလးရယ္၊ ယုယု ကိုယ့္ကို ခ်စ္တယ္မဟုတ္လား”
ရီေဝမႈန္မႈိင္းသည့္ မ်က္လုံးႀကီးေတြ ႏွင့္ ေမာ့ၾကည့္ၿပီးေခါင္းညိတ္သည္။

ယုယု မ်က္ဝန္း အိမ္ ထဲမွာ မ်က္ရည္သီသီေလး ေဝ့ခ်င္သလို ျဖစ္ေနတာလည္းေတြ႕ရ၏။
“ကိုယ္ကလည္း ယုယုကို ခ်စ္တယ္၊ တေယာက္ကို တေယာက္ခ်စ္ၾကတာ ေၾကာက္စရာမ ဟုတ္ပါဘူး၊ စိတ္ကိုေလွ်ာ့ထား ကိုယ့္ကိုခ်စ္တဲ့ အေၾကာင္းပဲ စဥ္းစား ဟုတ္လား”
ယုယု ေၾကာင္ေငးေငး ေလးႏွင့္ မင္းခန႔္ကို ၾကည့္ေနသည္။ ေသြးသားတက္ႂကြလႈပ္ရွား တတ္ေသာအ႐ြယ္မို႔ အေတြ႕ အႀကဳံသစ္တခုကို ရယူခံစားၾကည့္ခ်င္ေသာ္လည္း သူမ အ
တြက္ ပထမဆုံး ျဖစ္ေနလို႔ စိုးထိတ္ေနရရွာပုံရသည္။ အမွန္ကို ဝန္ခံရလွ်င္ ကိုယ့္ကိုယ္ ကို ယုံၾကည္မႈ ရွိေသာ္လည္း ယုယုႏွင့္ ဒီလို အေျခအေနကို အခ်ိန္တိုအတြင္းေရာက္လာ
လိမ့္ မည္ဟု မင္းခန႔္ ေမွ်ာ္လင့္ မထားမိခဲ့ပါ။ သူ႔ကို စိတ္ဝင္စားမႈ ရွိၿပီးျဖစ္ေသာ ယုယုကို ခ်စ္ ခြင့္ပန္ အေျဖရယူၿပီးေနာက္ လူကိုရဖို႔ အခ်ိန္တခုေတာ့ ယူကာသိမ္းသြင္းရမည္ဟု
ထင္ ထားခဲ့ပါသည္။

အရင္တပတ္က ယုယုႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ျခင္းေတြ႕ခဲ့ရျခင္းက အရာရာကို အေကာင္းဖက္ကို တြန္းပို႔ ခဲ့သည္။ အထိအေတြ႕ က ယုယုကို ယစ္မူးသြားေစခဲ့ပုံရသည္။ အခုလည္း ပါးစပ္က ေၾကာက္သည္ေျပာေနေပမယ့္ ညင္းဆန္ဖို႔ ယုယုမွာ အားအင္ နည္းေနၿပီဆိုတာ မင္းခန႔္ ေကာင္းေကာင္းအကဲခတ္မိပါသည္။အေႏြးထည္ႏွင့္ ႀကိဳးတေခ်ာင္းအက် ႌေလးကို ခြၽတ္ခ်ိန္မွာ ယုယုကိုယ္ေလးတုန္ေနသည္။
“မရွက္ပါနဲ႔ ေတာ့ယုယုရယ္”
တီးတိုးေလးကပ္ေျပာရင္း အနမ္းေတြဆက္တိုက္ေႁခြေပးလိုက္ေတာ့ယုယု ၿငိမ္သြား ရွာ သည္။ မင္းခန႔္ကလြဲရင္ ယင္ဖိုေတာင္ မသန္းဖူးေသးသည့္ ယုယု၏ ညီမေလးကို
မ ၾကာ ခင္ရင္ဆိုင္ရေတာ့မည့္ တိုက္ပြဲအတြက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေစဖို႔ အေကာင္းဆုံးႏႈိးဆြေပးေန မိ၏။ ေလာေလာလတ္လတ္ရႉးေပါက္ထားသည္ဟု ယုယုကသာဝန္ခံ မထားရင္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းသည့္ ႏုႏုထြတ္ထြတ္ပစၥည္းေလးကို မင္းခန႔္ ဘာဂ်ာေကာင္းေကာင္းဆြဲခ်င္ဆြဲမိ ႏိုင္သည္။

အပ်ိဳေလးဆိုေတာ့ ယုယု၏အစိေလးက ဖုသည္ဆို႐ုံမွ်ေလးဖုေနသည္။ လက္ထိပ္ဖ်ား ေလးႏွင့္ ကလိေပးေတာ့ ယုယု တုန္တုန္ခိုက္ခိုက္ေလးညည္းသည္။ အေပါက္ဝကေလး
ကိုေတာ့ လက္ႏွင့္ရစ္ကာရစ္ကာ ကစားရင္း အရည္ေတြထြက္လာေအာင္ခ်ဴရ၏။
“ကိုခန႔္ …ကိုခန႔္ ….ဘယ္လိုႀကီးလဲ မသိဘူး ကိုခန႔္ရယ္”

မိန္းကေလး အမ်ားစုလုပ္တတ္ၾကသည့္ လက္ႏွင့္ပြတ္ၿပီးစိတ္ေျဖသည့္ လုပ္ရပ္မ်ိဳးကို ယ ယု လုပ္ဖူးပုံမရေပ။ ေနာက္မွပဲ ယုယု သိမသိ ေမးၾကည့္ရမည္။ အခုေတာ့ ႏို႔ကေလး ကို
တစစ္စစ္ ကိုက္ရင္း ညီမေလးကို ဟိုဟိုဒီဒီ ကစားလိုက္သည္ႏွင့္ ယုယု တကိုယ္လုံးတုန္ခါ ေန၏။ မင္းခန႔္ လက္ေခ်ာင္းေတြ စို႐ႊဲကုန္ေအာင္ အရည္ေတြလည္း အဆက္မျပတ္စိမ့္
ထြက္ လာသည္။ ေစာင့္ေနသည့္ အခ်ိန္ကို ေရာက္လာေပၿပီ။

မင္းခန႔္ထရပ္ လိုက္သည့္အခါ ယုယု မရဲတရဲေလးေမာ့ၾကည့္သည္။ ခါးပတ္ကို ျဖဳတ္ေန တာျမင္ေတာ့ မ်က္လုံးေလးမွိတ္ၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲသြားသည္။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနေသာ
အခန္းေလးထဲမွာ မင္းခန႔္ ေဘာင္းဘီဇစ္ကို ျဖဳတ္လိုက္သည့္ အသံက ယုယု ကိုယ္လုံး ေလးကို တုန္ကနဲျဖစ္သြားေစ၏။ ျဖဴစင္ႏုဖတ္ေသာ ကိုယ္လုံးေလးက ထိရက္စရာပင္မရွိ။
ဒါေပမယ့္ မထိလို႔လည္း အလုပ္မျဖစ္ပါ။ အခ်ိန္ကုန္သက္သာေအာင္ ေအာက္ခံေဘာင္း ဘီကို ဝတ္ထားသည့္ ဂ်င္း ေဘာင္းဘီ ႏွင့္ ေရာလုံးခြၽတ္ပစ္လိုက္သည္။

“အို”
မသိမသာေလး ခိုးၾကည့္လိုက္သည့္ ယုယု၏ မ်က္လုံးေလးေတြ မင္းခန႔္ ေပါင္ခြဆုံဆီမွေန အေပၚကို မတ္ေထာင္ေနသည့္ ဟာႀကီးကို ၾကည့္ၿပီးဝိုင္းစက္ ျပဴးက်ယ္သြား၏။ မ်က္ႏွာ ေလးလဲ ေဆးနီပက္လိုက္သလို ရဲတြတ္သြားသည္။ ဒီထက္ပိုၿပီး ေၾကာက္လန႔္ မသြားေစ ရန္ မင္းခန႔္က လူခ်င္းအျမန္ပူးလိုက္၏။

“ခ်စ္တယ္ ယုရယ္”
မ်က္ႏွာကို ဝွက္ထားေသာေၾကာင့္ နမ္းဖို႔ အတြက္ မနည္းျပန္ေဖၚထုတ္ယူရသည္။ ေပါင္ ကို ၿဖဲထုတ္သည့္ အခါ နည္းနည္းေတာင့္ေနေပမယ့္ မင္းခန႔္က အားထည့္တြန္းလိုက္သည့္
အခါ ပြင့္ဟသြားသည္။
“ကိုခန႔္ …ေၾကာက္တယ္”
“မေၾကာက္ပါနဲ႔ ယုရယ္၊ အားလုံးအဆင္ေျပသြားမွာပါ”
ယုယု မ်က္လုံးေလးေတြမွာ စိုးရိမ္ထိတ္လန႔္ မႈက အထင္းသားေပၚေနသည္။ မျငင္းဆန္ ဘဲ ရင္ဆိုင္ဖို႔ ျပင္ထားေပမယ့္ အစဆိုေတာ့လည္း အပ်ိဳမေလး ေၾကာက္တာ မဆန္းပါ။

ထို႔ ေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းထိုးမထည့္ေသးပဲ အကြဲေၾကာင္းေလး အတိုင္းအထက္ေအာက္ အစုန္အ ဆန္ ပြတ္ေပးေနလိုက္သည္။ ယုယုကေတာ့ မင္းခန႔္ မ်က္ႏွာကိုပဲ စိုက္ၾကည့္ေန၏။
ထည့္ ေတာ့မည္ဟု အဝနားေလးမွာ ေတ့ၿပီးနည္းနည္းဖိလိုက္ေတာ့ ယုယုလက္က မင္းခန႔္ ကုပ္ ပိုးဆီ ေရာက္လာၿပီး ေကာ္လာစကိုဆြဲသည္။ မင္းခန႔္ ခုထိအက် ႌမခြၽတ္ရေသး။
“ကိုယ့္လည္ပင္း ျပတ္သြားပါဦးမယ္ ယုရယ္၊ ခါးကိုဖက္ထားေနာ္”
လက္ကို ခါးဆီ ေ႐ႊ႕ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ မင္းခန႔္ လည္းအက် ႌခြၽတ္ပစ္လိုက္သည္။ လြတ္ လြတ္ လပ္လပ္ရွိသြားေတာ့မွ သူ႔ဟာႀကီးကို အဝနားျပန္ေတ့ လိုက္ၿပီး ေခါင္းျမဳပ္
႐ုံေလာက္ ဖိခ်လိုက္၏။

“အား …အရမ္းတင္းတယ္…ကြဲေတာ့မယ္ …အား”
မင္းခန႔္ ခါးကို လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ႏွင့္ အတင္းကုပ္ဆြဲၿပီး ယုယုေအာ္ေတာ့သည္။
“မကြဲပါဘူးယုရဲ႕၊ စိတ္ထင္လို႔ပါ၊ ခနေလး ခနေလးပဲ”
အရွိန္ေလးရေနတုန္း မပ်က္ေစဖို႔ အတြက္ ယုယုကို ေခ်ာ့ရင္း ထပ္ထိုးသြင္းလိုက္ရာ တ ဝက္ နီးနီးေလာက္အထိဝင္သြားသည္။ တြန႔္လိမ္ၿပီး အသည္းအသန္ေအာ္ေနေပမယ့္
ယုယု ဟာေလးက သူ႔ပစၥည္းကို ေကာင္းေကာင္းလက္ခံႏိုင္ေၾကာင္း သိလိုက္သည္။
“အရမ္းနာတယ္ ကိုခန႔္ရယ္၊ ျပန္ထုတ္လိုက္ေနာ္၊ ေနာက္မွ..ေနာက္မွ၊ ယုယုႀကီးလာမွ ကိုခန႔္ သေဘာသိလား” ၾကပ္တာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို ၾကပ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္ႏွင့္ လက္ေလွ်ာ့လို႔ မျဖစ္ပါ။ နာတာကိုပဲ သိၿပီး ယုယု ေနာက္ဆိုရင္ေၾကာက္သြားလိမ့္မည္။

နာက်င္ျခင္းေတြေနာက္က အရသာကို ယုယု သိေအာင္ေပးရလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ျပန္မဆုတ္ဘဲ တဝက္ မွာ ပဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အထုတ္အသြင္းလုပ္ေနလိုက္သည္။
“အို ..နာတယ္၊ ေတာ္ပါေတာ့ဆို ..အား …ကိုခန႔္ ..အရမ္းဆိုးတယ္ကြာ”
ယုယု အေန အထားက ခံႏိုင္ရည္ရွိလာသလိုျဖစ္လာခ်ိန္တြင္ မင္းခန႔္ ေမးလိုက္သည္။
“နာေသးလား ယုယု”
“နာတယ္၊ ဘယ္လိုႀကီးလဲ မသိဘူး၊ အား ..ကိုခန႔္ …ဆိုးတယ္ကြာ”
“အခုနေလာက္ မနာေတာ့ဘူး မဟုတ္လား”
“မသိဘူးကြာ၊ ဘာေတြလာေမးေနတာလဲ၊ ဒီမွာ ေနရခက္ပါတယ္ ဆိုေနမွ”
မင္းခန႔္ သေဘာက်စြာၿပဳံးလိုက္မိသည္။ မလုပ္ပါႏွင့္ ျပန္ထုတ္ပါေတာ့ဟု ယုယု မေျပာ ေတာ့ေပ။

“ဒါေတာင္ ကိုယ္က အဆုံးအထိ မသြင္းရေသးဘူး၊ ယုယု ရတယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ထည့္လိုက္ ေတာ့မယ္ေနာ္”
“ဟာကြာ၊ ေသသာေသလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္၊ ကိုခန႔္ အရမ္းႏွိပ္စက္တာပဲ”
“ခ်စ္လို႔ပါယုရယ္”
ယုယုကိုယ္ေပၚကို ေမွာက္ခ်ရင္းေျပာလိုက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို ခပ္႐ြ႐ြ လိုက္နမ္း ၿပီးေနာက္ ယုယု အာ႐ုံေျပာင္းေနစဥ္ အားစိုက္ၿပီး အဆုံးအထိ ထိုးသြင္းပစ္လိုက္၏။
“အား ..ေသပါၿပီ၊ နာလိုက္တာ”
က်ပ္တည္းက်ဥ္းေျမာင္းသည့္ လမ္းေၾကာင္းႏုႏုေလးထဲကို တိုးဝင္သြားခ်ိန္မွာ မင္းခန႔္နား ထဲ တြင္ ဖ်ိဳးဖ်ိဳးဖ်စ္ဖ်စ္ အသံေတြၾကားလိုက္ရသလိုရွိသည္။ ေပါင္ခြဆုံႏွစ္ခု ဖ်ပ္ကနဲ
႐ိုတ္ မိသြားခ်ိန္တြင္ အရာရာက သူ႔လက္ထဲကို ေရာက္လာၿပီဟု မင္းခန႔္ ခံစားလိုက္ရသည္။ နာ က်င္မႈ ျဖင့္ရႈံ႕မဲ့ေနသည့္ ယုယု၏ မ်က္ႏွာေလးက သနားစရာထက္ မင္းခန႔္အတြက္
ရမၼက္ ပိုၿပီးႂကြခ်င္စရာ ျဖစ္ေနသည္။

စိတ္ႀကိဳက္သြင္းလို႔ ရၿပီဆိုေတာ့ မင္းခန႔္ အခ်ိန္မဆြဲေတာ့ပါ။ ဆက္တိုက္ဆိုသလို ခပ္မွန္ မွန္ေလး ေဆာင့္ေပးေနေသာအခါ ယုယု၏ ေအာ္သံေလးေတြ မစဲေတာ့ပါ။ မ်က္ႏွာေလး
ကလည္း နီသထက္နီလာသည္။ အသက္ပင္မရႉႏိုင္ေအာင္ အဆက္မျပတ္ေအာ္ညည္း ရင္း မင္းခန႔္ကို ရန္လုပ္ဖို႔ေတာင္ ေမ့ေနရွာသည္။ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ရာ အေတြ႕ အႀကဳံသစ္
ခံစားမႈ အသစ္မွာ ယုယု နစ္ျမဳပ္သြားၿပီးဆိုတာ သိလိုက္လို႔ မင္းခန႔္ အတြက္ညႇာတာစရာ ထိန္းခ်ဳပ္စရာ မလိုေတာ့ စိတ္ကိုလႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး အေတြ႕ အႀကဳံရွိၿပီးသား မိန္းမ တ
ေယာက္ ကို ဆက္ဆံသလို ဆက္ဆံပစ္လိုက္သည္။

ယုယုပစၥည္းေလးကေတာ္ေတာ္က်ပ္သည္။ အထဲက အသားႏုႏုထြတ္ထြတ္ ေလးေတြကို မင္းခန႔္ ဟာႀကီးႏွင့္ မညႇာမတာ ပြတ္တိုက္ထိုးသြင္းသည့္ အခါ ယုယုလည္း တထြန႔္ထြန႔္
လူးေနသလို မင္းခန႔္ အတြက္လည္း အလြန္ေကာင္းသည့္ ခံစားမႈတရပ္ကို ေပးသည္။ ဒါ ေၾကာင့္ မင္းခန႔္ သိပ္အၾကာႀကီးထိန္းထားဖို႔ စိတ္မကူးပါ။ တန္ေဆး လြန္ ေဘး ဆို သည့္
စကားရွိသည္ မဟုတ္ပါလား။ စိမ္တည္ၿပီး လုပ္ေနရင္ ယုယု ခံႏိုင္တာထက္ ေက်ာ္သြား ႏိုင္သည္။

“ယုယု မခံ ႏိုင္ေတာ့ရင္ေျပာေနာ္”
မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလး ကိုက္ျပသည္။ အသည္းယားလာလို႔ ေလးငါးဆယ္ခ်က္ ေလာက္ အားကုန္ေဆာင့္ေပးလိုက္ရာ ယုယု ေပါင္တံေတြ မ်ဥ္းေျဖာင့္တေၾကာင္းလို ၿပဲ
ကားသြားၿပီး အသံကုန္ေအာ္ေတာ့သည္။ မင္းခန႔္ မရပ္ေတာ့ပါ။ ထိုေပါင္တံေတြကို အကား ဆုံး အေနအထားတြင္လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဖိကာထိန္းထားၿပီး ဆက္တိုက္ေဆာင့္ပစ္လိုက္
ေတာ့၏။
“နာပါတယ္ ဆိုမွ၊ အား …ကိုခန႔္ …ဘယ္လိုႀကီးလဲ မသိဘူး၊ မရပ္ေတာ့ဘူးလား”
မင္းခန႔္ မရပ္ပါ။ အံကိုႀကိတ္ၿပီး ဆက္လုပ္သည္။

“ကိုခန႔္ ရယ္…ယုယု မေန တတ္ေတာ့ဘူး၊ အား …အား”
ယုယုထဲကေန အရည္ေတြ ဒလေဟာထြက္က်လာသည္။ အရည္မ်ားလာသည္ႏွင့္ အမွ် အသြင္း အထုတ္ကလည္း လုပ္လို႔ ပိုေကာင္းလာသည္။ ယုယု အသံကလည္း ငိုသံပါ
လာ သည္။ အခုခ်က္ခ်င္းငိုခ်လိုက္ေတာ့ မလိုပင္။ မၾကာခင္ယုယု ၿပီးေတာ့မည္မွန္းသိလိုက္ လို႔ မင္းခန႔္ လည္းသူပါ ၿပီးႏိုင္ရန္ စိတ္ကိုမာန္သြင္းၿပီး ေမးေၾကာႀကီးေတြ ေထာင္
လာေအာင္ အားထည့္ ၿပီးလုပ္သည္။ ဒီၾကားထဲ ယုယုကလည္း ေအာက္ကေနအားကုန္ သိုင္းဖက္ထား လို႔ မနည္းရေအာင္လုပ္ေနရေသး၏။

“ကို ..ကို ..ခန႔္”
ယုယု ၿပီးသြားေပၿပီ။ သူမ၏ အမူအရာက အိပ္မက္နယ္ တခုကိုေရာက္သြားသည့္ႏွယ္ ျဖစ္ သြား၏။ မင္းခန႔္ကို ဖက္ထားသည့္ လက္ေတြလည္း ေျပေလ်ာ့သြားသည္။ မင္းခန႔္
လည္းၿပီး လုလု ျဖစ္ေနလို႔ ယုယုလက္ကေန႐ုန္းထြက္ ၿပီး သူ႔ဟာႀကီးကို ဆြဲထုတ္က အျပင္မွာဂြင္း ႏွစ္ခ်က္သုံးခ်က္ေလာက္ တိုက္လိုက္သည္ႏွင့္ ယုယု၏ ဆီးခုံျဖဴျဖဴေလး
ေပၚႏွင့္ အေမႊး ေလးေတြၾကားထဲကို မင္းခန႔္၏ အခ်စ္ရည္ေတြ တပြက္ပြက္အန္က်သြားသည္။

“ေတာ္ေတာ့ ကိုခန႔္ရယ္”
အေမာေျဖရင္းႏွင့္ နီျမန္းၿပီး ေမာက္ႂကြတက္ေနေသာ ယုယုပစၥည္းေလးကို ကြဲတာၿပဲတာ မ်ားျဖစ္သြားေသးလားဟု အသာၿဖဲၾကည့္မိသည္။ ယုယုက တမ်ိဳးေတြးၿပီးမွိန္းေနရာမွ ေလသံ
ေပ်ာ့ေလးႏွင့္တား ၏။ ယုယုကို ၾကည့္ရသည္မွာ အားအင္လုံးဝ မရွိေတာ့သလို ေပ်ာ့ေခြေနသည္။
“ၾကည့္တာပါ”
“ကြဲသြားလို႔ လား”
“မကြဲပါဘူး၊ နဂိုအတိုင္းပါပဲ”
“ဒါဆိုလဲ မၾကည့္နဲ႔၊ ရွက္တယ္”
အဝနားမွာ ပြန္းေနတာေတြႏွင့္ ေသြးေျခဥသလိုလို ျဖစ္ေနတာေတြကိုေတာ့ ေျပာမေန ေတာ့ပါ။

သိသြားရင္ ေနာက္ထပ္ မေပးပဲ ေနခ်င္ေနလိမ့္မည္။ ဒါေၾကာင့္ ယုယု ေဘး မွာပဲ
ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးဝင္ လွဲေနလိုက္၏။ တခ်က္တခ်က္ စိတ္ကူးေပါက္ရင္ ယုယု၏ ပါးျပင္ႏွင့္ လည္တိုင္ကို ဖြဖြေလး အနမ္းေပး၏။ ယုယုကေတာ့ မ်က္စိကို မွိတ္ၿပီး ၿငိမ္သက္လို႔ ေန
သည္။ နည္းနည္းၾကာလာေတာ့လည္း မင္းခန႔္ ပ်င္းသလိုလိုေတာင္ ျဖစ္လာ၏။ ေဒၚ ခင္ မမ ဆိုရင္ ခုေလာက္နားလိုက္တာႏွင့္ ေနာက္တခ်ီ အတြက္ အသင့္ျပန္ျဖစ္ေနတတ္ သည္။
“ယုယု ေမေမ က ခ်မ္းသာေပမယ့္ အိမ္မွာ အိမ္ေဖၚေတြဘာေတြ မထားတာ ကိုယ္တို႔ကံ ေကာင္းတာပဲ”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“အခုလို ကိုယ္တို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနလို႔ ရတာေပါ့”
“အြန္း …သူဆိုးခ်င္တိုင္း ဆိုးဖို႔ပဲ အိမ္ေဖၚမေခၚထားတာက်ေနတာပဲ၊သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ ထဲရွိတာ အိမ္မွာ လုပ္စရာမရွိပါဘူး၊ ေမေမက ထမင္းဟင္း ကို ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ မွ စိတ္
တိုင္း က်တာ၊ မနက္ အလုပ္မသြားခင္ ရွစ္နာရီ ဆိုရင္ အားလုံးက်က္ၿပီ”
“ယုယု က ေရာဝိုင္းမကူဘူးလား”
“ကူတာေပါ့၊ ငယ္ငယ္ထဲက ကူလာတာ”
“ဒါဆို ထမင္းဟင္းလဲ ခ်က္တတ္တယ္ေပါ့”
“အင္း”
“ယုယုလက္ရာ စားခ်င္လိုက္တာ”
မင္းခန႔္ကို ယုယု စူးစူးႀကီး စိုက္ၾကည့္သည္။
“ဘာလို႔ ၾကည့္တာလဲ”
“ဘာမွ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါက ကိုခန႔္ ေပၚမူတည္ပါတယ္၊ ကိုခန႔္က လိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ သစၥာရွိ ရင္ ယုခ်က္တဲ့ ထမင္းဟင္း စားခြင့္ႀကဳံမွာေပါ့”
ဒီကေလးမ ဒီေလာက္ေျပာတတ္လိမ့္မည္ဟု မင္းခန႔္ ထင္မထားမိပါ။ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ပကတိတည္ၾကည္သည့္ မ်က္ႏွာထားကိုျမင္ရသည္။ ကေလး ကလား အမူ
အရာ မ်ိဳးမေတြ႕ရ။ အပ်ိဳစင္ဘဝကို မင္းခန႔္ လက္ကိုအပ္လိုက္ရၿပီးေနာက္တြင္ ကိုယ့္ကိုယ္ ကို လူႀကီးတေယာက္ပမာ ခံစားသြားရဟန္တူသည္။

“ကိုယ္ယုကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ ဆိုတာျပၿပီးၿပီေလ၊ မယုံေသးဘူးလား”
“ဒီလိုခ်စ္တာမ်ိဳးက ဘယ္မိန္းမ ကိုမဆို ခ်စ္လို႔ရတာပဲ”
မလြယ္ပါလားဟု မင္းခန႔္ ေတြးလိုက္မိသည္။ ယုယု ကို လြယ္လြယ္စားလို႔ ရခဲ့ေပမယ့္ ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ ခက္ခဲႏိုင္သည္။ ယုယုက မေခပါ။
“ကိုယ္တကယ္ခ်စ္တာပါ ယုရယ္”
ယုယုကိုယ္ေလးကို ဖက္ၿပီးေျပာလိုက္သည္။

“ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္”
မ်က္ေစာင္းေလးႏွင့္ ေျပာလာေသာ မ်က္ႏွာေလးကို ငုံ႔ နမ္းလိုက္သည္။ ယုယု၏ နဖူးဆံ စမွာ ေခြၽးေတြစိုစြတ္ေနဆဲ ရွိေသး၏။ သူ႔ခမ်ာလည္းေစာေစာတုန္းက ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္း
ခဲ့ ပုံရသည္။
“အာ ..ဘာေတြလဲ .ကိုခန႔္ ရာ ညစ္ပတ္တယ္ကြယ္”
မင္းခန႔္ ပန္းထုတ္ထားသည့္ အရည္ေတြကို သြားကိုင္မိၿပီး ယုယု လန႔္သြားသည္။
“တစ္သွ်ဴးရွိလား၊ ကိုယ္သုတ္ေပးမယ္”
“ေဘးက စားပြဲေပၚမွာ၊ ဘာေတြလဲ ကိုခန႔္ရယ္”
စားပြဲေပၚကတစ္သွ်ဴးယူၿပီးသုတ္ေပးရင္း
“ယု အတြက္ပါ၊ ယုရယ္၊၊”

“ဘာယုအတြက္လဲ၊ ကိုခန႔္ လုပ္တာမဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္ေလ၊ ကိုယ္ကယု ကိုယ္ဝန္ရွိမွာစိုးလို႔ သုတ္ရည္ေတြကို အျပင္မွာထုတ္လိုက္ ေတာ့ ေပသြားတာပါ၊ သုတ္ရည္ဆိုတာ သိတယ္မဟုတ္လား”
“အင္း .ၾကားဖူးတယ္၊ ..အမ်ားႀကီးပဲေနာ္၊ ဟီ ဟီ၊ ကိုခန႔္က သတိေကာင္းသားပဲ၊ ယုက ေတာ့ ထူပူၿပီး ဘာ မွကို မသိေတာ့တာ”
“ကိုယ္က ခ်စ္တာကိုး ယုရဲ႕”
“အင္း …အေတြ႕အႀကဳံမ်ားတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့၊ ကိုခန႔္က ဆရာႀကီးဆိုတာ ယု အရင္ထဲက ရိပ္မိပါတယ္”

“အထင္မႀကီးပါနဲ႔ ယု ရယ္၊ အဲဒီေလာက္လဲ မဟုတ္ပါဘူး”
“ေတာ္ၿပီေလ၊ ဆက္မပြတ္နဲ႔ ေတာ့ ဒီမွာ အသားေပါက္ထြက္ေတာ့မယ္၊ ကိုခန႔္ ဖာသာ အရင္က ဘယ္ေလာက္ရႈပ္ရႈပ္ပါ။ အခုေနာက္ပိုင္း မရႈပ္ေတာ့ရင္ၿပီးတာပဲ”
“မရႈပ္ပါဘူး၊ စိတ္ခ်ပါယုရယ္”
“ကိုခန႔္ လိုခ်င္တာယု မညင္းဘူးေပးတယ္ေနာ္၊ လူကို ရၿပီးၿပီဆိုၿပီးေတာ့ ေဖာက္မယ္ေတာ့ မႀကံနဲ႔”

“မေဖါက္ပါဘူးဗ်ာ၊ မေဖါက္ပါဘူး၊ ဒီေန႔က စၿပီး ကိုယ္တို႔ ညီအကို ႏွစ္ေယာက္လုံး ယုပိုင္ သြားပါၿပီ၊ ကိုေရာ ဒီက အငယ္ေကာင္ကိုေရာ”
“ကိုခန႔္ေနာ္၊ ညစ္ပတ္လာျပန္ၿပီ”
“ခ်စ္တာညစ္ပတ္တာမွ မဟုတ္တာ၊ ကိုယ္က ညစ္တာမဟုတ္ဘူး၊ ခ်စ္တာ”
အေမာေျပၿပီ အနားရလိုက္ၿပီဆိုေတာ့ မင္းခန႔္ စိတ္ဆႏၵေတြ ျပန္ၿပီးတက္ႂကြလာသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ ေနာက္တႀကိမ္ေလာက္ထပ္ဆြဲ ႏိုင္ဖို႔ စၿပီးအားထုတ္မိသည္။ ယုယု က
လည္း မင္း ခန႔္ စိတ္ကို ရိပ္မိသည္။ အင္တင္တင္ အမူအရာျပေပမယ့္ မင္းခန႔္က ခ်က္ခ်င္းျပန္မစေသး ဘဲ ထုံးစံအတိုင္း အကိုင္ အတြယ္ အထိအေတြ႕ ေလးေတြႏွင့္ ျပန္ဆြဲ
ယူေခၚသြားေတာ့ နစ္ ေမ်ာၿပီး ပါလာသည္။

“ကိုခန႔္ ဆိုးတယ္ကြာ၊ အရမ္းနာပါတယ္ ဆိုမွ၊ သူ႔ အသားမနာတိုင္း ဟြန္း”
ဒုတိယ တႀကိမ္စဖို႔ ေနရာယူေတာ့မွ ယုယုက ရန္ထလုပ္သည္။
“အခုနေလာက္ နာေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကိုယ္က ေျဖးေျဖးေလး လုပ္မွာပါ၊ တကယ္ေျပာ တာ သိလား”
ေျဖးေျဖး ေလးသြင္းလိုက္ေပမယ့္ ယုယု မ်က္ႏွာရႈံ႕မဲ့ သြားသည္။ ဒီတေခါက္ မွာေတာ့ အဆုံးအထိ တခါထဲ ထိုးလိုက္ျခင္း ဆိုေတာ့ ယုယု ထိသြားပုံရသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာႏႉး
ေပးထားလို႔ အရည္ေတြအိေနလို႔ မင္းခန႔္ကလည္း အားရပါးရသြင္းထည့္ လိုက္ျခင္းျဖစ္ ပါသည္။

“မညႇာဘူးတကယ္ ဆိုးတယ္ကြာ”
“မနာေစရပါဘူး ယုရယ္”
“ေတာ္ၿပီကြာ မေျပာေတာ့ဘူး၊ ေနရာျခင္း လဲျပမွ ကိုခန႔္ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္မွာ”
နာမွေၾကာက္လို႔ ရစ္ေနျခင္းဆိုတာ ရိပ္မိလို႔ မင္းခန႔္ ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ လုပ္စရာရွိတာ ပဲ ဆက္လုပ္ေတာ့သည္။ ညေနေရာက္ေတာ့မည္။ အခ်ိန္ မျဖဳန္းႏိုင္ေတာ့ပါ။
“အား …ကိုခန႔္ …အား …ေျပာလို႔လဲ မရဘူးကြာ”

အခန္း – ၁(ဂ)

ဒီည အဖြဲ႕ေတြေတာ္ေတာ္စုံသည္လို႔ ဆိုႏိုင္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုးအျပင္ ဝင္းခိုင္ႏွင့္ သူ႔ရည္းစား ခင္ေထြးျမင့္တို႔ စုံတြဲ၊ ထြန္းေအာင္ေဇာ္ႏွင့္ သူ႔မိန္းမ စိုးစိုး လည္းပါသည္။ ကေလးႏွစ္
ေယာက္ အေဖ ေက်ာ္သက္ကေတာ့ မိန္းမ ႏွင့္ ကေလးေတြကို ထားခဲ့ၿပီးေရာက္လာ၏။ ညခုနစ္နာရီေလာက္က်ေတာ့ ထြန္းေအာင္ေဇာ္က စိုးစိုးကို ျပန္ပို႔ ရင္း ခင္ေထြးျမင့္ ကိုပါ ျပန္ပို႔ေပးလိုက္သည္။ ေယာက္်ားေလးေတြခ်ည္းပဲ က်န္ေတာ့သည့္ အခါ ဝိုင္းက ပိုၿပီး ဆူ ဆူညံညံ ျဖစ္လာ၏။ ေစာေစာက ဟန္ျပလိုလိုေသာက္ေနၾကသည့္ ပုလင္း
တက္တက္ ေျပာင္သြားၿပီးေနာက္ တပုလင္းထပ္ဖြင့္လိုက္ရသည္။
“မင္းအလုပ္ကလဲ ခ်ီးမွပဲ ခနခန ကိုျပန္လို႔ရေနတာပဲ”
မင္းခန႔္ စကားေၾကာင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ၿပဳံးသည္။
“ေခ်ာင္တာကိုးဟ၊ လစာေလးကလည္း မဆိုးေတာ့ တျခားေတာင္ မေျပာင္းခ်င္ေတာ့ဘူး”
“မင္းလည္း သြားပါလားမင္းခန႔္၊ မ်ိဳးမင္းစိုး ဒီေကာင့္ကို ေခၚသြားကြာ၊ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီ ေယာင္ေယာင္နဲ႔ ဖြန္ပဲေၾကာင္ေနတာငါတို႔ မ်က္စိေနာက္လာၿပီ၊ အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ ေက်ာ္
မ ေကာင္းၾကားမေကာင္း ဘယ္ေန႔ လိုက္ထုတ္ရမလဲ ဆိုတာ လန႔္ေနရတယ္”
“ငါက ဒီေကာင့္ဆီသြားၿပီးဘာလုပ္ရမွာလဲဟ”

ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္သည္။ မင္းခန႔္က မ်ိဳးမင္းစိုးလို အင္ဂ်င္နီယာမဟုတ္။ အတတ္ပညာဘာ မွ မယ္မယ္ရရ မတတ္သည့္ သာမန္ဘြဲ႕ရတေယာက္သာျဖစ္ပါသည္။
“ရရာလုပ္ေပါ့ကြာ”
“ဟင့္ အင္း၊ ငါက ကိုယ့္ႏိုင္ငံကိုယ္ခ်စ္တယ္၊ ျမန္မာမေလးေတြကိုပဲ ခ်စ္တယ္၊ တိုင္းတပါး သူေတြ ဖီလင္မလာဘူး”
“မင္းကို ေျပာလိုက္ရင္ အဲဒါပဲ၊ ဒါနဲ႔ပဲေသမွာ”
“ဒါေၾကာင့္ငါက ဒီေကာင့္ကို အိမ္ေထာင္ျပဳပါလို႔ ေျပာေနတာေပါ့ဟ”
“ေဟ့ ေကာင္မ်ိဳးမင္း ဘိန္းစားခ်င္း တမူးပိုမရႉနဲ႔”

မ်ိးမင္းစိုးက ဖန္ခြက္ထဲက ေရခဲတုံး ေလးေတြကိုခါရင္း ေအးေအးေဆးေဆး ေလသံႏွင့္
“ငါက အိမ္ေထာင္မျပဳေပမယ့္၊ မိဘေတြရွိတယ္၊ ေမာင္ႏွမေတြရွိတယ္၊ ေနမေကာင္းရင္ ေတာင္ျပဳစုမယ့္သူ၊ ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ ငါေသရင္ေတာင္ ငိုမယ့္သူရွိတယ္၊ မင္းက
တ ေကာင္ႂကြက္၊ ဒါေၾကာင့္ ေျပာေနရတာ”
မင္းခန႔္ တကၠသိုလ္တင္ေနစဥ္မွာပင္ မိဘေတြဆုံးပါး ကုန္ခဲ့သည္။

ေဆြမ်ိဳးညာတိလည္း မရွိ။ မိဘေတြက်န္ခဲ့သမွ်ေလးႏွင့္ ေက်ာင္းၿပီးေအာင္ မနည္းတက္ခဲ့ ရတာ သူငယ္ခ်င္း တိုင္း သိသည္။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့လည္း အလုပ္အကိင္အဆင္မေျပသ ျဖင့္ မိဘလက္ငုတ္ အိမ္ကိုေရာင္းခဲ့ရသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုတာကလည္း သိပ္ၿပီးျပည့္ စုံလုံေလာက္သူေတြ မဟုတ္ရွာၾကေတာ့ ထိေရာက္စြာ မကူညီေပးႏိုင္ခဲ့ၾကပါ။ ခုေနာက္ ပိုင္းက်မွသာ အဆင္ ေျပၿပီး အေျခတက်ျဖစ္လာၾကသူေတြျဖစ္သည္။ မင္းခန႔္တေယာက္ သာ ေယာင္လည္ လည္ ျဖစ္ေနဆဲလို႔ ဆိုရမည္။

ေက်ာ္သက္က ဆန္ကုန္သည္။ ထြန္းေအာင္ေဇာ္က မ်ိဳးမင္းစိုးလို အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္ၿပီး ႏိုင္ ငံျခားကုမၸဏီ တခုမွာလုပ္လို႔ ေဒၚလာရၿပီး ဝင္ေငြေကာင္းသည္။ ဝင္းခိုင္ကေတာ့ စာနယ္
ဇင္း သမား အယ္ဒီတာ ဂ်ာနယ္လစ္ လုပ္ေနသည္။ မင္းခန႔္သာ ဘာေကာင္မွမဟုတ္ဘဲ ဟိုမေရာက္ဒီ မေရာက္ပြဲစားျဖစ္ေနသည္။

“ငါေသရင္ မင္းတို႔ ငိုေပါ့ဟ”
“ေယာက္်ားႀကီးေတြတန္မယ့္ ငိုစရာလား၊ မင္းေသရင္ မ်က္စိေနာက္သက္သာလို႔ ေပ်ာ္ ေတာင္ေပ်ာ္ေသးတယ္”
“ဒါဆိုရင္ေတာ့ ကိုေက်ာ္သူကိုပဲ အားကိုးရမယ္ ထင္တယ္”
“မင္းသားႀကီးကလည္း မင္းေသာက္က်င့္သိရင္ ကူညီခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူး”
“သိပ္အလုပ္မရႈပ္ပါဘူးကြာ၊ ငါက ဘာအတြယ္အတာ အေႏွာင္အဖြဲ႕မွလည္းရွိတာ မဟုတ္ ဘူး။ ေသလဲ မႏွေမ်ာဘူး၊ နာေရးကားေခၚၿပီး တခါထဲသာတန္းသၿဂိဳလ္ ပစ္လိုက္ရတယ္”
“ငါတို႔ကို တာဝန္ေပးတာလား”

“ေအးေလ၊ စကားစပ္မိတုန္းမွာထားတာ၊ ငါေသရင္ ခ်က္ခ်င္းသာသၿဂိဳလ္လိုက္ၾကေတာ့”
“စိတ္ခ်၊ စိတ္ခ်၊ အလုပ္ရႈပ္ေတာင္သက္သာေသးတယ္”
“ငါ့ေကာင္မေလးေတြေတာ့ သူတို႔က သေဘာတူရင္ မင္းတို႔တေယာက္စီေဝယူ လိုက္ ေပါ့ကြာ”

“အဲဒါေတာ့ မျဖစ္ဘူး၊ မင္းလက္ထြက္ဆိုရင္ သန႔္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါနဲ႔ ေနပါဦး မင္း ခန႔္၊ မင္းနဲ႔ ညိသမွ်ထဲက မစားျဖစ္လိုက္တဲ့ ေစာ္ရွိသလား”
မင္းခန႔္ ၿငိမ္သြားၿပီးေနာက္ လက္ေခ်ာင္းေတြခ်ိဳးကာေရတြက္ၾကည့္ေနသည္။ ပါးစပ္က လည္း ပြစိပြစိ ႏွင့္ နာမည္ေတြ႐ြတ္ၾကည့္ေန၏။ ခနၾကာေတာ့မွ
“ဟင့္အင္း မရွိဘူးထင္တာပဲ”
“မင္းကေတာ့ အမ်ိဳးေကာင္းသမီးေတြကို လိုက္ၿပီး ဖ်က္ဆီးေနတဲ့ ေကာင္ပဲ၊ ေသရင္ ငါတို႔ ေတာင္သၿဂိဳလ္စရာမလိုဘူး ငရဲအိုးထဲ တန္းေရာက္မယ့္ေကာင္”
“အလိုမတူဘဲေတာ့ ငါအတင္းမႀကံပါဘူးကြာ၊ အလိုတူမွပါ”
“မတူလဲ တူေအာင္လုပ္တယ္ မဟုတ္လား၊ မင္းအေၾကာင္းတို႔သိပါတယ္ကြာ”
ဒီရက္အေတာ အတြင္းမွာပင္ အလိုတူဖို႔ အခ်ီႀကီးႀကံခဲ့ရသည့္ အျဖစ္ကရွိေနေတာ့ မင္းခန႔္ ထပ္မေျပာဘဲ အသာၿငိမ္ေနလိုက္သည္။

ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ကို အရႀကံႏိုင္ခဲ့ရာမွ စိတ္ညစ္ေနခဲ့ရေသာ အခက္အခဲတခုကို ေျဖရွင္းႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ခုခ်ိန္မွာသူ ငယ္ခ်င္း ေတြ ႏွင့္ ေပါ့ပါးစြာ ေသာက္စားေနႏိုင္တာ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း၏ ေက်းဇူးပင္ ျဖစ္ပါ သည္။ ဟို ကိစၥကို ေခါင္းထဲထားေနရခ်ိန္ေတြမွာ ဆိုရင္ ဒီလို ေနႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါ။

ဝိုင္းသိမ္းေတာ့ မင္းခန႔္ ႏွင့္ ေက်ာ္သက္ကို မ်ိဳးမင္းစိုး က ကားႏွင့္ ျပန္ပို႔သည္။ ထြန္းေအာင္ ေဇာ္ႏွင့္ ဝင္းခိုင္က ကားတစီး ႏွင့္ ျပန္ၾက၏။ ညကိုးနာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ပဲ ရွိေသး
လို႔ အနီးဆုံးမွတ္တိုင္နားမွာပဲ ဆင္းၿပီး ျပန္ရတာေဝးသည့္ ေက်ာ္သက္ကိုပဲ ဦးစားေပးလိုက္ပို႔ ခိုင္း လိုက္သည္။

ကားတစီးခပ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္ လာတာႏွင့္ အသင့္တိုးၿပီး ေနာက္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္အၾကာမွာ မင္းခန႔္ လမ္းထိပ္ကို ေရာက္ေနေလၿပီ။ အနားက ျဖတ္သြားသည့္ ပစ္ကပ္ကားတစီး
မွာ ခ်ိတ္ ထားသည့္ ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္ေပၚက မင္းသမီး တေယာက္ု၏ ပုံကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ေဒၚႏြယ္နီထြန္းကို သြားသတိရသည္။ ေဒၚႏြယ္နီထြန္းက ထိုမင္းသမီး ႏွင့္ ခပ္ဆင္
ဆင္ တူ ၏။ ျဖဴဝင္းကာ ေခ်ာမြတ္တင္းရင္းေသာ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း၏ အတြင္းပိုင္း အလွကို ျပန္ျမင္ ေယာင္လိုက္မိသည့္ အခ်ိန္တြင္ စိတ္ေတြထႂကြလာသည္။ ၾကားခဲ့ ဖူးသည့္
ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ၏ ရမၼက္ျပင္းျပင္းညည္းညဴေအာ္ဟစ္သံကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္မိသည့္ အခ်ိန္ တြင္ ဖုန္း ကို ထုတ္ ၿပီး ေဒၚႏြယ္နီထြန္း၏ နံပါတ္ေတြကို ႏွိပ္လိုက္မိသည္။
တရိပ္ရိပ္ ႏွင့္ တက္လာ ေနေသာ အရက္တန္ခိုးက မင္းခန႔္ ကို စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ပါေစသည္။

“ဘာလုပ္တာလဲ မင္းခန႔္၊ နင္ငါ့ဆီကို ဖုန္းဆက္စရာ အေၾကာင္း ဘာမွ မရွိဘူး၊ ငါကလဲနင့္ လိုေကာင္နဲ႔ မပတ္သက္ခ်င္ဘူး”
မင္းခန႔္ ေခၚသည့္ ဖုန္းကို ျပန္ထူးေပမယ့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း၏ ေလသံက ေအးစက္မာေက်ာ ေနသည္။
“သတိရလို႔ပါမမရယ္”
“အ႐ူးစကားေတြ မေျပာနဲ႔ မင္းခန႔္၊ နင့္ကို ႐ြံတယ္၊ ငါ နင့္ကို အဖက္လုပ္ၿပီးစကား မေျပာ ခ်င္ဘူး”
“မမက ႐ြံေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ မ႐ြံတတ္တာ မမသိပါတယ္၊ မမရဲ႕ ညီမေလးက ေမႊးေနတာ ပဲေနာ္၊ ကြၽန္ေတာ္ မႈတ္ေပးတာ ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား၊ မရွက္ပါနဲ႔ မမရယ္၊ ေကာင္းလို႔
ပဲ ဟိုေန႔က မမ အရည္ေတြ အမ်ားႀကီးထြက္တယ္ မဟုတ္လား”
မူးမူး ႏွင့္ စြတ္ေျပာၿပီးစကားဆုံးေတာ့မွ ဟိုဖက္က ဖုန္းခ်သြားၿပီဆိုတာသိလိုက္သည္။ ျပန္ ေခၚဖို႔ လုပ္ရင္း လမ္းျဖတ္ကူးေတာ့မည့္ မင္းခန႔္ ေျခလွမ္းေတြ အရွိန္ျပင္းျပင္း ႏွင့္ ေမာင္း
လာသည့္ ကားတစီးေၾကာင့္ တုန႔္သြားသည္။ ကားေပၚက ေအာ္ဆဲသံထြက္လာသလို မင္း ခန႔္ ကလည္း ျပန္ေအာ္ဆဲပစ္လိုက္၏။ ထိုကား အေဝးေရာက္သြားေတာ့မွ မင္းခန႔္ လမ္း
ကို ျဖတ္ရင္း ဖုန္းထပ္ေခၚသည္။ လူႀကီးမင္းေခၚဆိုသည့္ ဖုန္းက စက္ပိတ္သြားေခ်ၿပီ။ မင္းခန႔္ မေက်မနပ္ႏွင့္ လမ္းလည္ကြၽန္းေပၚက သစ္ပင္ေလးကို ပိတ္ကန္ ပစ္လိုက္မိ၏။
မင္းခန႔္ ကိုယ္ထဲမွာ ေသြးေတြဆူပြက္ေနသည္။ မိန္းမ တေယာက္ကို ျပင္း ထန္စြာေတာင့္ တေနမိ၏။ ဒီအခ်ိန္ ဆိုရင္ ေဒၚခင္မမ ကိုလည္းရႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ ယုယု ႏွင့္က
လည္း မနက္ျဖန္က်မွ ခ်ိန္းထားတာျဖစ္သည္။ ယုယု ကို အိမ္ျပန္ပို႔ ၿပီး သူမတို႔ အိမ္မွာပဲ ဆြဲဖို႔ စိတ္ကူးထားၿပီး ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ လမ္းဟိုဖက္ တျခမ္းမွတ္တိုင္နားတြင္ မိန္းမ
တေယာက္ ရပ္ေနသည္ကို ျမင္ရ၏။ မ်က္ႏွာကို မျမင္ရေပမယ့္ အားေပ်ာ့သည့္ အလင္း ေရာင္မွိန္ကြက္ကြက္ ကေလးမွာပင္ ျပည့္ၿဖိဳးေတာင့္တင္းသည့္ ကိုယ္လုံးကို ေသြးႂကြဖြယ္
ရာျမင္ရသည္။ မင္းခန႔္ ေလ တခ်က္ခြၽန္လိုက္ၿပီး က်န္သည့္ လမ္းတဝက္ကို ျဖတ္ကူးလိုက္ ၏။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန္း- ၂(ဂ)

ေဒၚႏြယ္နီထြန္းကို မႏြယ္နီထြန္းလို႔ ေခၚတာက ပိုၿပီးသင့္ေတာ္ပါမည္။ ဂုဏ္အရွိန္အဝါအရ ေဒၚတပ္ေခၚရေပမယ့္ သူမ အသက္က သုံးဆယ္စြန္းခါစ ရွိေသးသည္။ လြန္ေရာကြၽံေရာ
သုံးဆယ့္သုံးထက္ မပိုပါ။ ရွိရင္းစြဲထက္ပိုၿပီး ႏုပ်ိဳတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ ဒါေတြမင္းခန႔္ တခုမွ စိတ္မဝင္စားပါ။ စိတ္ဝင္စားတာက လတ္တေလာ သူမတြင္ရွိေနသည့္ အလွအ
ပ တရားေတြကို သာျဖစ္သည္။

သူမကို ပထမဆုံးအႀကိမ္ျမင္ဖူးကထဲက ဘယ္သူဘယ္ဝါမွန္း မသိသည့္ သူမကို မင္းခန႔္ အလြန္ရင္ခုန္သြားမိသည္။ အနက္ေရာင္မာစီဒီးကားႀကီးကို ေမာင္းလာသူ မိန္းမေခ်ာ တ
ေယာက္က မင္းခန႔္ အာ႐ုံကို ညႇိဳ႕ယူသြားသည္။ ကားထဲမွာ ထိုင္ေနစဥ္ၾကည့္ေကာင္းသ ေလာက္ ကားေပၚကဆင္းလာသည့္ ျမင္ကြင္းကလည္း တပ္မက္ခ်င္စရာ အတိျဖစ္သည္။
ထမိန္ စကပ္အကြဲၾကားက ထိုးထြက္လာသည့္ ဝင္းဝါေသာေျခသလုံး၊ ထိုအေပၚက ရွည္ လ်ားျပည့္တင္းသည့္ ေပါင္တံေတြ၊ တင္းရင္းၿပီး အခ်ိဳးက်စြာ ဖြဲ႕စည္းထားသည့္ တင္ႏွင့္
ေသးသြယ္သည့္ခါး။ အားလုံးကို တခုခ်င္းလိုက္ၾကည့္ရင္း အဲဒီမိန္းမႏွင့္ အိပ္ယာေပၚကို အေျပးတက္လိုက္ခ်င္စိတ္ေတြ ထိန္းမရေအာင္ေပၚလာသည္။ ႐ုပ္ရည္ကလည္း မင္းခန႔္
သေဘာက်သည့္ နာမည္ေက်ာ္ မင္းသမီးတေယာက္ႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူၿပီး ေဒၚႏြယ္နီ ထြန္းက ပိုလွကာ ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္ပို အခ်ိဳးက်၏။

ခနသာျမင္လိုက္ရေပမယ့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ပုံရိပ္က မင္းခန႔္ အာ႐ုံထဲမွာ ဓါတ္ပုံတပုံလိုစြဲ ထင္ေန၏။ ဘယ္ကလဲ ဘယ္သူလဲဟု စဥ္းစားၾကည့္ရင္း ကားနံပါတ္ မွတ္ထားဖို႔ေတာင္ ေမ့
ေလ်ာ့သြားသည္။ ကားနံပါတ္ကိုသိလွ်င္ တခုခုေတာ့ စုံစမ္းလို႔ ရႏိုင္သည္။ ဒါေပမယ့္ မိန္းမ ကိစၥ ႏွင့္ ပါတ္သက္ရင္ကံေကာင္းတတ္သည့္ မင္းခန႔္၏ အစဥ္အလာအ တိုင္း ေဒၚ ႏြယ္နီ ထြန္း ႏွင့္ ေတြ႕ဆုံရင္း ႏွီးခြင့္ရဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာသည္။

လုပ္ငန္းတခု၏ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ (အမွန္ကေတာ့ ပြဲစားသေဘာပင္) ႏွင့္ ေဒၚႏြယ္နီ ထြန္း ဦးစီးသည့္ ကုမၸဏီ ႐ုံးခန္းသို႔ ေရာက္ခြင့္ႀကဳံရင္း ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာ သိခြင့္ရခဲ့
သည္။ စကားေျပာ မိတ္ဆက္ခြင့္ရခဲ့သည္။ အလုပ္သေဘာဆိုေတာ့ ေဒၚႏြယ္နီထြန္းက လည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္စကားေျပာပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္ေဖၚေ႐ြရင္းႏွီးမႈ က
မင္းခန႔္လိုခ်င္သည့္ အတိုင္းအတာ မဟုတ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ႏွင့္ ပါတ္သက္ရ မည့္ ကိစၥ မ်ိဳးႀကဳံတိုင္း ဝင္ပါၿပီး သူမဆီကို အဝင္ အထြက္ မ်ားေအာင္ႀကိဳးစားရ သည္။
ထိုသို႔ ခနခန ႀကဳံေလ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း အေပၚမွာ စြဲလမ္းစိတ္က ပိုတိုးလာေလျဖစ္သည္။ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ႏွင့္ အိပ္ယာေပၚမွာ ခ်စ္ဗ်ဴဟာခင္းရသည့္ အိပ္မက္ေတြလည္း မၾကာ မၾကာ မက္တတ္သည္။ ေဒၚႏြယ္နီထြန္းက အိမ္ေထာင္သည္ တေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္းသိ လာရသည့္ တိုင္ေအာင္စြဲလမ္းမႈကို ေဖ်ာက္ဖ်က္လို႔ မရႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနသည္။ ဒီလိုျဖစ္ ရျခင္းမွာ
အေသြးအသား ဆႏၵတခုထဲ ေၾကာင့္လို႔ မဆိုႏိုင္ပါ။ မင္းခန႔္ လိုသလိုသုံးလို႔ ရ ေနသည့္ ေဒၚခင္မမ ႏွင့္ ယုယုတို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္လုံးရွိေနသည္။ ဒီႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ပင္ မင္းခန႔္ လက္မလည္ေအာင္ရွိေနသည္ဟု ေျပာႏိုင္ပါသည္။

ေဒၚခင္မမ လစ္သည့္အခ်ိန္ေတြမွာ ယုယုႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြားသည္။ ယုယု ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ ေတြဆိုရင္ ေဒၚခင္မမ ႏွင့္ ေတြ႕၏။ အနည္းဆုံး တပတ္မွာ တေယာက္ကို တႀကိမ္စီေလာက္
ေတာ့ဆြဲျဖစ္သည္။ အပ်ိဳ ႏုႏုေလး ျဖစ္သည့္ ယုယု၏ အထိအေတြ႕က အေမ ျဖစ္သူထက္ သာေသာ္လည္း ေဒၚခင္မမ လို အေတြ႕ အႀကဳံရွိသည့္ မိန္းမကိုလည္း မင္းခန႔္ လက္မလႊတ္
ႏိုင္ပါ။အပ်ိဳမေလး ကိုလုပ္ရတာက ေစးေစးပိုင္ပိုင္တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ရွိေသာ္လည္း သူ တို႔ ေတြက အတင္းဖက္ၿပီး ကုန္းေအာ္ေနဖို႔ ေလာက္ပဲ နားလည္သည္။ ေယာက္်ားေလး ဖက္က ေကာင္းေအာင္ ေနေပးဖို႔ နားမလည္ၾကေပ။ ေနာက္ၿပီး ယုယုက ေဆးမစားခ်င္ ေဆးမထိုးခ်င္ဟု ဆိုသည့္ အတြက္ ၿပီးခါနီးမွာ အျပင္ထုတ္ပစ္ေနရတာ အရသာပ်က္သလို
ခံစားရသည္။

ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ကေတာ့ ပ်ိဳ႐ြယ္ျခင္းႏွင့္ ရင့္က်က္ျခင္း ႏွစ္ခုၾကားထဲက အ႐ြယ္ျဖစ္သည္။ မင္း ခန႔္အတြက္ အရသာတမ်ိဳးျဖစ္လိမ့္မည္။ ထို႔ အျပင္ေဒၚႏြယ္နီထြန္းကို မင္းခန႔္ပိုၿပီး အ
သည္းယားတာ တခုရွိသည္။ ထုံးစံအရ ဒီေလာက္အထိအခ်ိန္ေပးၿပီးပါက မိန္းမတိုင္း မင္းခန႔္ ႏွင့္ ဖက္လွဲတကင္း တရင္းတႏွီး သြားၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ ေဒၚႏြယ္နီထြန္းကေတာ့ ခြၽင္း
ခ်က္ ျဖစ္၏။ ဘယ္ေလာက္ေရာေရာ ဆက္ဆံမႈက စတင္ရင္းႏွီးစက အတိုင္းျဖစ္သည္။ ခက္သည့္ အရာဆိုရင္ ပိုလိုခ်င္ၾကသည့္ ဓမၼတာ အတိုင္း ေရွ႕ မတိုးသာေလ မင္းခန႔္ပိုၿပီး အ
ခံရခက္ေလ ျဖစ္လာသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စြံသည္။ မိန္းမက်မ္းေက်သည္ဟု ယူဆထား သူလည္းျဖစ္ေတာ့ ဒီလို အေျခအေနကို သည္းခံရန္ ခက္ေန၏။

တေန႔ေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေဒၚခင္မမ ႏွင့္ အတူ ေဒၚႏြယ္နီဝင္း ႏွင့္ စကားေျပာဖို႔ အခြင့္ရ သည္။ ေဒၚခင္မမ လို လူကိုယ္တိုင္က မင္းခန႔္ ႏွင့္ တရင္းတႏွီး အေရာတဝင္ေနတာကို ျမင္ရ
သည့္ အခါ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း မင္းခန႔္ အေပၚ ဆက္ဆံပုံ အနည္းငယ္ေျပာင္းသြားသည္။ ထို႔ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သိပ္ၿပီးတရင္းတႏွီး မဟုတ္တာေတာင္မွ အရင္ထက္ပိုၿပီး လိုက္
လိုက္ေလ်ာေလ်ာ ေျပာဆိုတာေတြ ရွိလာသည္။ မင္းခန႔္ကလည္း ေဒၚႏြယ္နီထြန္းကို မရ ရေအာင္စားမည္ ဟု ဆုံးျဖတ္ထားသူပီပီ ရသေလာက္ အခြင့္အေရး ကေနေရွ႕ကို တက္
ဖို႔ လမ္းစကို ေခ်ာင္းေနသည္။

တကယ္တန္းက်ေတာ့ မင္းခန႔္ ႏွင့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ဆိုတာ အဆင့္အတန္းျခင္းကတူသည္ မဟုတ္။ အၿမဲလို ထိေတြ႕ဆက္ဆံဖို႔က မလြယ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ရွည္ျခင္း အက်ိဳးရလဒ္
ကို မင္းခန႔္ တေန႔မွာ ရလိုက္သည္။ ကုမၸဏီ ႀကီးတခုမွ လုပ္သည့္ ဧည့္ခံပြဲကို မင္းခန႔္ေရာက္ ခဲ့သည္။ ဖိတ္စာရစက မသြားေတာ့ဟု ဆုံးျဖတ္ထားေပမယ့္ အနားနီးေတာ့မွ စီးပြားေရး
သ မားေတြၾကားကို သြားရင္ ရေပါက္ရလမ္းေလး ေတြႀကဳံ ႏိုင္သည္ဟု တြက္ၿပီး အသပ္ရပ္အ သားနားဆုံးဝတ္စားၿပီး ေရာက္သြား၏။

ဟိုေရာက္ေတာ့ ေဒၚခင္မမ တို႔ သားအမိကိုပါေတြ႕ရသည္။ အနက္ေရာင္ ရင္ဟိုက္ဂါဝန္ ေလး ႏွင့္ ယုယုက လွေနသလို အျဖဴေရာင္ဇာဝမ္းဆက္ႏွင့္ ေဒၚခင္မမ ကလည္း မက္ေမာ
ဖြယ္ရာ အတိျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ မင္းခန႔္ အာ႐ုံကို ပိုၿပီးဆြဲေဆာင္လိုက္တာက သူတို႔ ေနာက္ ဖက္နားမွာ ျမင္ရသည့္ ဆင္စြယ္ေရာင္ ဝတ္စုံႏွင့္ နတ္သမီးတပါးလို တင့္တယ္ ေန
သည့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ျဖစ္သည္။
ကံေကာင္းေထာက္မစြာ မင္းသမီးသုံးလက္လုံး ႏွင့္ စကားလက္ဆုံေျပာျဖစ္သည္။ ေဒၚခင္ မမက မနက္ပိုင္း ေစာေစာမွာ အခ်ိန္းအခ်က္တခုရွိလို႔ မင္းခန႔္ ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္
မွာ ျပန္သည္။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ တေယာက္တမ်ိဳးစီ အဓိပၸါယ္ရွိသည့္ မ်က္လုံးေတြ အၿပဳံး ေတြ ႏွင့္ မင္းခန႔္ ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္ခြာသြားၾကသည့္ေနာက္တြင္ မင္းခန႔္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း နားကို သိသိသာသာပို တိုးကပ္လိုက္၏။

“မမ မျပန္ေသးဘူးလား”
“အသိတေယာက္ေတြ႕ ဖို႔ ရွိေသးတယ္ကြ၊ အဲဒါေစာင့္ စကားေျပာၿပီးမွ ျပန္မွာ”
“အမ်ိဳးသားေရာ”
“စကၤာပူ ခနသြားတယ္”
“ေအာ္”
ခနၾကာေတာ့ သူမေျပာသည့္ အသိေရာက္လာသည္။ ေဒၚႏြယ္နီထြန္းက လက္ထဲက ဝိုင္ ခြက္ကေလးကို စားပြဲေပၚတင္လိုက္ၿပီး တဖက္ကို လွည့္ကာခပ္တိုးတိုးစကားေျပာေန၏။
ဝိုင္းဝိုင္းအိအိ တင္ပါးတဖက္က စားပြဲေစာင္းတြင္တင္ၿပီးေမွးထားသည္။ ၾကည္လင္ေသာ ဖန္သားထဲမွ ဝိုင္နီနီရည္ေတြက ဆင္စြယ္ေရာင္တင္ပါး ေနာက္ခံတြင္ ျမင္ေနရသည္ကို ဝိုင္
ထုတ္လုပ္သူေတြ ျမင္ပါက ဓါတ္ပုံ အမိအရ ႐ိုတ္ယူၿပီး ေၾကာ္ျငာ အျဖစ္သုံးၾကမွာမလြဲဟု ေတြးမိသည္။

ထိုျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ရင္း မင္းခန႔္ ရင္ေတြ ခုန္လာသည္။ လက္က ဝတ္ထားသည့္ ကုတ္ အက် ႌအိတ္ထဲကို ေရာက္သြား၏။ ျပန္ထြက္လာေတာ့ ပလပ္စတစ္ အိတ္ေသးေသးေလး တလုံးပါလာသည္။ ေဘးဘီကို အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္ရာ ဘယ္သူမွ မင္းခန႔္ကို ဂ႐ုစိုက္မ ေနၾက။ စားပြဲ တဖက္မွာကနံရံ ရွိၿပီး ဒီဖက္ ျမင္ကြင္းကိုေတာ့ မင္းခန႔္ ကိုယ္လုံးႏွင့္ ေဒၚႏြယ္
နီ ထြန္း၏ တင္ပါးက ကြယ္ေန၏။ အိတ္ကေလးထိပ္ကို လုံးလုံးပြင့္ ထြက္သြားေအာင္ ဆတ္ကနဲ ေဆာင့္ဆြဲဖြင့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ဝိုင္ခြက္ထဲကို ခပ္ျမန္ျမန္သြန္ခ် လိုက္၏။ ၿပီး
သည္ႏွင့္ အိတ္ကေလးကို လုံးၿပီး ကုတ္အက် ႌထဲ ျပန္ထိုးထည့္လိုက္သည္။

ခြက္ထဲမွာ ပလုံစီေလးေတြ ထသြားေသာ္လည္း ခနၾကာေတာ့ ၿငိမ္သက္ၿပီး နဂို အတိုင္းျဖစ္ သြားသည္။ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာျဖင့္ ထိုအခ်ိန္မွာ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ေနာက္ကို လုံး
လွည့္ မ လာပါ။ သူမႏွင့္ စကားေျပာေနသူကလည္း မင္းခန႔္ ဆီမွာ အာ႐ုံမရွိ။ ေဒၚႏြယ္နီ ထြန္း ႏွင့္ ေခါင္းခ်င္း႐ိုတ္မတတ္ တိုးကပ္ၿပီး တစုံတရာ တီးတိုေးျပာေန၏။ မင္းခန႔္ဆီမွာ
ဒီ လိုေဆး ထုပ္ေလးေတြ ရွိသည္။ လိုလိုမယ္မယ္ ေဆာင္ထားတာျဖစ္ၿပီး တခါမွ မသုံးဖူးပါ။ သုံးစရာ မလိုဘဲ ႏွင့္ အဆင္ေျပခဲ့တာပဲမ်ားသည္။ ဒီတေယာက္က်မွ မသုံးမျဖစ္ေတာ့
လို႔ ေဆး ကူ ရျခင္းျဖစ္သည္။ ေဆးအာနိသင္က သူမ်ားေတြေျပာၾကသလို စြမ္းပါမလားဟုလည္း ဇေဝ ဇဝါျဖစ္ေနရသည္။ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္မလုံေသာေၾကာင့္ အရက္ ခြက္ကေလး
တခြက္ ကိုင္ကာခန္းမထဲမွာ ဟိုေလွ်ာက္ဒီေလွ်ာက္ လုပ္ေနမိသည္။

မင္းခန႔္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း နားကို ေျပန္ေရာက္ေတာ့ သူမက ခြက္ထဲက ေနာက္ဆုံးလက္က်န္ တက်ိဳက္ကိုေတာင္ ေမာ့ခ်ေနၿပီျဖစ္သည္။ သူမ ပုံစံကေအးေအး ေဆးေဆး ပင္ျဖစ္သည္။
ဘယ္လိုမွ မေနေသာေၾကာင့္ မင္းခန႔္ စိတ္ညစ္သြား၏။
“မမ ယူဦးမလား”

“အင္း …မျပန္ခင္ တခြက္ေလာက္ယူရင္ ေကာင္းမလား ..”
“ကြၽန္ေတာ္ သြားယူေပးမယ္”
ေဒၚႏြယ္နီထြန္း စကားမဆုံးခင္ မင္းခန႔္ ခပ္သုတ္သုတ္ထြက္လာၿပီး ေနာက္ ဝိုင္တခြက္ သြားယူလိုက္သည္။ ျပတင္းေပါက္တခုနားတြင္မေယာင္မလည္ရပ္ကာ ခန္းဆီးလိုက္ကာ ႀကီး ႏွင့္ ကြယ္ၿပီး ေနာက္ထပ္ေဆးတထုပ္ ေဖါက္ထည့္ပစ္လိုက္၏။ ၿပီးေတာ့မွ သူ႔ အတြက္ လည္း အရက္ တခြက္ယူကာ ျပန္လာေတာ့ ေဒၚႏြယ္နီထြန္းနားမွာ လူသုံးေလးေယာက္ လာ ၿပီး စ ကားေျပာေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

“သိုင္းက်ဴး ကိုခန႔္”
မင္းခန႔္ လွမ္းေပးသည့္ ဝိုင္ခြက္က္ု လွမ္းယူၿပီးေျပာလိုက္သည့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း၏ မ်က္လုံး ေတြက ရီေဝေနသလိုလို ထင္ရသည္။ ဝိုင္တံခိုးလား။ ေဆးတန္ခိုး လားဆိုတာေတာ့ မေသ
ခ်ာေပ။ အနားမွာ လူမ်ားလို႔ မင္းခန႔္ ခြက္ေပးၿပီးသည္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းကေနလွမ္းၾကည့္ အကဲခပ္ေနလိုက္သည္။ ခါတိုင္းဆိုရင္ ဒီလိုပြဲမ်ိဳးေရာက္ပါက ပြဲလာသူမိန္းကေလးေတြ ကို
လိုက္ငမ္းေနတတ္သည့္ အက်င့္ရွိေပမယ့္ ဒီေန႔ေတာ့ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ကိစၥ ႏွင့္ နပန္းလုံး ေနရ လို႔ တျခားမိန္းကေလးေတြ ဘယ္လိုလွၾကသည္။ ဘာေတြဘယ္လိုလွေအာင္ ဝတ္
လာ ၾကသည္ဆိုတာကိုေတာင္ ဂ႐ုမျပဳ ႏိုင္အားေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ဒုတိယခြက္ကိုလည္း ေဒၚႏြယ္နီထြန္းက စကားေျပာရင္း အကုန္ေသာက္ လိုက္တာကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ေနာက္
ထပ္ တခြက္ေတာင္သူမ ဖာသာထပ္ယူလိုက္ေသး ၏။ သူမ၏ တည္ၿငိမ္မႈေၾကာင့္ မင္းခန႔္ စိတ္ပ်က္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာသည္။ ျပန္ေတာ့မယ္ဟု ႏႈတ္ဆက္ေန သံၾကားလိုက္ ရေတာ့ မွ ေနာက္ကေန ေလးငါးလွမ္းေလာက္ခြာၿပီး ထြက္ခဲ့၏။

ခြာျမင့္ဖိနပ္က ေတာက္ကနဲၾကမ္းျပင္ကို ထိ႐ိုတ္လိုက္တိုင္း တင္ပါးက လွပစြာလႈပ္ရွား သြား ၏။ ၾကည့္ေကာင္းေကာင္း ႏွင့္ လိုက္ၾကည့္ရင္း ႏွင့္ အျပင္ဖက္ကို ေရာက္လာသည္ ႏွင့္ အမွ် ေဒၚႏြယ္နီထြန္း၏ ေျခလွမ္းေတြ ယိုင္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာတာကို ျမင္လိုက္ရ သည္။ ကားေတြ ရပ္ထားသည့္ေနရာကို ေရာက္ေတာ့ ယိုင္ၿပီး ကားတစီးကို လက္ေထာက္ ထိန္း
လိုက္ရသည္။ ပိုနီးေအာင္ တိုးလိုက္ေသာ္လည္း အနားအထိေတာ့ မင္းခန႔္ တိုးမသြား ေသးပါ။ ခပ္ယိုင္ယိုင္ေျခလွမ္းေတြ ႏွင့္ ဆက္ေလွ်ာက္သြားၿပီးေနာက္ အျဖဴေရာင္ကားတ စီး နားအေရာက္တြင္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ရပ္သြားသည္။

အိတ္ထဲက ကားေသာ့ကို ေတာ္ေတာ္ၾကာစမ္းလိုက္ၿပီးေနာက္ ရလာေတာ့ ဖြင့္ဖို႔ ႀကိဳးစား ရင္း အဆင္ေျပပုံမရပါ။ ကားေခါင္မိုးေပၚမွာ ေခါင္းတင္ၿပီး ကုန္းကုန္းႀကီးလုပ္ေနသည္။ သြားဖို႔ အခ်ိန္တန္ၿပီ ဟုယူဆၿပီး မင္းခန႔္ အနားကို တိုးကပ္သြားသည္။
“မမ …ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“နဲနဲ မူးလို႔ပါ၊ လက္ကလဲ ေသာ့ေပါက္ေတာင္ မတည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး”
“ကြၽန္ေတာ္ ဖြင့္ေပးမယ္ေလ”
“ေရာ့”
ေသာ့လွမ္း အယူမွာ လက္ခ်င္းတိုက္မိေတာ့ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း အသားေတြ ပူေႏြးေနတာကို သိလိုက္ရသည္။ ေသာ့ဖြင့္ ၿပီးေနာက္ တံခါးပါဖြင့္ ေပးလိုက္ရာ အထဲဝင္ရင္း ေဒၚႏြယ္နီ ထြန္း
ယိုင္လဲက်လာသည္။ ၾကားထဲမွာ တံခါးျခားေနေပမယ့္ ကိုယ္အေပၚပိုင္းကို ေတာ့ မင္းခန႔္ မိမိရ ဖမ္းေပြ႕လိုက္ႏိုင္သည္။ ႏူးညံ့ေသာ အထိအေတြ႕၏ ဆြဲေဆာင္မႈေၾကာင့္ မင္း ခန႔္ ေရွ႕ကို
ဆက္ဖို႔သာ စဥ္းစားမိေတာ့၏။

“ကားေမာင္းလို႔ ျဖစ္ပါ့မလားမမ”
“မသိေတာ့ပါဘူး”
“ကြၽန္ေတာ္လိုက္ေမာင္း ပို႔ေပးမယ္ေလ”
“မင္း ..ျပန္တဲ့ ..အခါ”
“တကၠဆီ ေတြေပါပါတယ္ မမရဲ႕၊ မမၾကည့္ရတာ အေျခအေန မေကာင္းဘူး၊ ေနမ ေကာင္း ဘဲနဲ႔ လာတာကိုး”
“ဒါဆိုလဲ ေက်းဇူးေနာ္”
မင္းခန႔္က ေနာက္ခန္းတံခါးကို ဖြင့္ေပးေတာ့ ေခါင္းခါသည္။

“ရတယ္ ေရွ႕မွာပဲ ထိုင္မယ္၊ ဒါမွ ကိုခန႔္ကို လမ္းေျပာျပလို႔ ရမွာ”
ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ၏ အိမ္ဘယ္မွာ ရွိတာ မင္းခန႔္ ေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။ ဒါေပမယ့္ မသိ ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေရွ႕ခန္းမွာပဲ ထိုင္ႏိုင္ေအာင္တြဲ ပို႔ေပးလိုက္၏။ ထိသမွ် တိုက္သမွ် အား
လုံးက မင္းခန႔္၏ ရမၼက္မီးကို တဟုန္းဟုန္းႂကြေစသည္။ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ပုံစံကလည္း တခု ခုမွာ ယစ္မူးမိန္းေမာ ေနသလိုရွိသည္။ သာမန္ မူးေဝေနသည့္ ပုံႏွင့္ မတူ။ အလိုရွိရာကို မ ေရာက္ခင္ ေဒါင္းသြားမွာစိုးလို႔ စထြက္လာကထဲက မင္းခန႔္ စကားေျပာဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။
“မမ အရင္က ဒီကားမဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ”

“အြန္း… အနက္က ေမွာင္ထဲမွာေပ်ာက္သြားမွာစိုးလို႔ ထားခဲ့တယ္..ဟင္း..ဟင္း၊”
မာစီဒီး ႀကီး ယူမလာတာပဲ မင္းခန႔္ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ထိုကားႀကီးက ထင္ထင္ရွားရွား ျဖစ္လြန္း၏။ အခုစီးလာသည့္ မတ္တူး ကားမ်ိဳးကေတာ့ ေနရာတိုင္းမွာ ေတြ႕ တတ္လို႔ လူ
တိုင္း အမွတ္တမဲ့သာ ရွိလိမ့္မည္။
“မမ ဝိုင္ေသာက္တာ မ်ားသြားလို႔လား”
“သိေတာ့ပါဘူး၊ မူးတာပဲ သိတယ္”
အိမ္ကိုလမ္းၫႊန္မည္ဟု ေျပာထားေသာ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း တေယာက္ လမ္းၫႊန္ဖို႔ေမ့ၿပီး ကားေပၚမွာ ယိမ္းထိုးပါလာသည္။ မင္းခန႔္ ေစာေစာထဲက ႀကိဳတင္စိတ္ကူးထားသည့္ ၿမိဳ႕ စြန္
က ဟိုတယ္ ဆီေရာက္ေတာ့ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း မင္းခန႔္ ပုခုံးေပၚမွာ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ မွီ လ်က္ ဘာမွေရေရရာရာ မသိသည့္ အေျခအေန ကိုေရာက္ေနေလၿပီ။

ဒီလို ျမင္ကြင္းေတြ ကို အသားက်ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ ဟိုတယ္ ဝန္ထမ္းေတြ အတြက္က အထူး အဆန္းရယ္ လို႔သေဘာထားမေနၾကပါ။ မင္းခန႔္ ေတာင္းဆိုသည့္ အတိုင္းေျမညီထပ္မွာ
ရွိ သည့္ အခန္းကို စီစဥ္ေပး၏။ အခန္းရေတာ့မွ ကားထဲက်န္ခဲ့သည့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ကိုသြား ေခၚသည္။ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း က ဘာမွသိပ္မသိေတာ့ပါ။ မင္းခန႔္ ကိုမွီၿပီး ေခၚသည့္ေနာက္
ကို ပါလာသည္။

“အိမ္ေရာက္ၿပီလား”
အခန္းထဲ ေရာက္လို႔ အိပ္ယာႀကီးကို ျမင္ေတာ့ေမးသည္။
“ေရာက္ၿပီ မမ၊ အိပ္ခ်င္တယ္ မဟုတ္လား၊ အိပ္ရမယ္”
“အင္း ….”
အိပ္ယာေပၚမွာ ပိုးလိုးပက္လက္ လဲေနသည့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ကိုၾကည့္ရင္း မင္းခန႔္ စိတ္ ေတြ ျပင္းထန္စြာလႈပ္ရွားလာသည္။ ကိုယ္ေပၚက အဝတ္ေတြကို သြက္လက္စြာ ခြၽတ္လိုက္
မိ၏။ ေဘးမွာ ရပ္ၿပီး မင္းခန႔္ အဝတ္ေတြခြၽတ္ေနတာကို ေဒၚႏြယ္နီထြန္း လုံးဝသတိ မထား မိပါ။ သူမ ဖာသာ အိပ္ယာေပၚတြင္ လူးလွိမ့္ေန၏။

“မူးတယ္…အရမ္းမူးတာပဲ ..ဘယ္လို ႀကီးလဲ မသိဘူး”
ေလးတြဲ႕ ေသာအသံ ႏွင့္ေျပာရင္း ေဒၚႏြယ္နီထြန္း လူးလြန႔္လိုက္သည္။ ဒူးတဖက္ကို ေထာင္ လိုက္ရာ ဝတ္ထားသည့္ စကပ္က လန္တက္သြား ၿပီး ဝါဝင္းလွပသည့္ ေျခတံ ေတြ
ေပၚထြက္လာ၏။ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီကို အျမန္ဆုံးခြၽတ္ခ်လိုက္ရာ မင္းခန႔္၏ ဖြားဖက္ ေတာ္ႀကီးကလည္း ေသြးတဆာဆာ ႏွင့္ ေခါင္းခါၿပီးရမ္းေန၏။ အားလုံး ဗလာက်င္း သြား
သည္ ႏွင့္ မင္းခန႔္ ကုတင္ေပၚကို ေရာက္သြားသည္။
ပုခုံးသားေဖၚထားသည့္ အက် ႌေၾကာင့္ ဝင္းမြတ္ၿပီး အခ်ိဳးအစားေျပပ်စ္သည့္ ပုခုံး သား လည္တိုင္ အလွက ရင္ေမာစရာေကာင္းလွသည္။ အသက္ကို ျပင္းစြာ ရႉေနသည့္ အခါ
ေဒၚႏြယ္နီထြန္း၏ ျပည့္ၿဖိဳးသည့္ ရင္အုံက အျပင္ကို ထြက္က်လာေတာ့ မတတ္ ခုန္ ေပါက္ေနသည္။
ေခြၽးေစးေတြျပန္ေနသည့္ မ်က္ႏွာကို ငုံ႔ၾကည့္ေနရာမွ စိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ကို ကုန္းနမ္းလိုက္ေတာ့ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း တုန္သြားသည္။ ပူျပင္းၾကမ္းရွသည့္ မင္းခန႔္
အ နမ္းေတြ ႏွင့္ အတူ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း လက္ကေလးေတြက ေက်ာျပင္ကို သိုင္းဖက္လာသည္။ ရီေဝေန သည့္ မ်က္ဝန္းေတြက ပိုၿပီးေမွးစင္းက်သြား၏။ သူမ၏ မ်က္ႏွာကလည္း
နီေရာင္ သန္းေနကာ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက အနမ္းရပ္တန႔္လိုက္သည့္တိုင္ေအာင္ တစုံတရာကို ငံ့ လင့္ ေနသလို တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါလို႔ ေန၏။

“မင္းဘာျဖစ္လို႔ နမ္းတာလဲ မင္းခန႔္ ”
“ကြၽန္ေတာ္ မမကို အရမ္းခ်စ္တယ္ဗ်ာ။ မမကို အရမ္းခ်စ္ခ်င္တယ္၊ မမကို ခ်စ္ေနရင္းနဲ႔ လဲ ေသသြားတဲ့ အထိေတာင္ ခ်စ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္”

နားနားကို ကပ္၍ တိုးတိုးဖြဖြေလး ေျပာရင္း ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ကို ေစာင္းလိုက္သည္။ သူမ၏ အက် ႌ ဇစ္က ေနာက္ေက်ာဖက္မွာ ဆိုတာ ဧည့္ခံပြဲမွာကထဲ ကမင္းခန႔္ ေတြ႕
ခဲ့သည္။ ဇစ္ ကို ေအာက္ေျခအထိဆြဲခ်လိုက္ေတာ့ ေက်ာျပင္ဝင္းဝင္း မြတ္မြတ္ ကေလးကိုရွင္းလင္းစြာ ျမင္ရ သည္။ ေအာက္ခံ ဘရာစီယာ မပါပါ။ ေအာက္က စကပ္ႏွင့္
လည္း တဆက္ထည္း ျဖစ္လို႔ အက် ႌကို ဆြဲလွန္ၿပီးသည္ ႏွင့္ ေအာက္ကို တၿပဳံလုံးဆြဲခ်လိုက္သည္။

“အို”
ကိုယ္ႏွင့္ အေရျပားတခုလို တိတိရိရိ ကပ္ေနသည့္ မရမ္းေရာင္ ေဘာင္းဘီေလးမွ အပ ေဒၚ ႏြယ္နီထြန္းကိုယ္ေပၚမွာ ဘာမွ မရွိေတာ့ပါ။ က်ိတ္ၿပီးပစ္မွားေနတာ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ
အလွအ ပ မ်ားက မင္းခန႔္ကို ရင္ခုန္သံေတြျမန္ေစသည္။ ေပါင္ၾကားက အတံႀကီးကလည္း ပစ္စင္ေပၚ က ဒုံးက်ည္ တခုလို တန္းၿပီးေထာင္တက္လာ၏။ ေအာင္ေသ ေအာင္သား
စားဖို႔ မင္းခန႔္ ၾကာ ၾကာ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ အံကိုတင္းတင္းက်ိတ္လိုက္ၿပီး မရမ္းေရာင္ ေဘာင္း ဘီေလးကို အားႏွင့္ ေဆာင့္ဆြဲခြၽတ္လိုက္ရာ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ခါးေလးေကာ့တက္
လာ သည္။

“ဝိုး”
ေဖါင္းတင္းေနသည့္ ေဒၚ ႏြယ္နီထြန္း၏ လွ်ိဳ႕ဝွက္အပ္ေသာ ေနရာတြင္ အေမႊးတပင္မွ မရွိ ေျပာင္ ရွင္းေနသည္။ လုံးဝ မေပါက္တာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ လက္ႏွင့္ ပြတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
အနည္းငယ္ေလးၾကမ္းေနသည္။ ရိတ္ထားတာပဲ ျဖစ္မည္။ အကြဲေၾကာင္းတေလွ်ာက္ ႏွင့္ ေအာက္ေျခက အေပါက္ဝကေလးမွာေတာ့ အရည္ေတြ ႏွင့္စိုၿပီးအေရာင္တလက္လက္
ေတာက္ေန၏။ တခါမွ မသုံးဖူးသည့္ ေဆးက စြမ္းသားပဲဟု မင္းခန႔္ ေက်နပ္စြာေတြးလိုက္ မိသည္။

ေျဖာင့္စင္းရွည္လ်ားသည့္ ေပါင္တံႀကီးႏွစ္ဖက္ကို စိတ္ႀကိဳက္ၿဖဲလိုက္ၿပီး ေနာက္ သူ႔ဟာႀကီး ကို အဝမွာေတ့ကာ အားရပါးရထိုးသြင္းထည့္လိုက္၏။ အိမ္ေထာင္သည္ေပမယ့္
ေဒၚႏြယ္နီ ထြန္း ပစၥည္းက ေစးပိုင္တင္းၾကပ္ေနသည္။ ပစၥည္းေကာင္းရထားေပမယ့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ေယာက္်ား က မွန္မွန္ဆြဲႏိုင္ဟန္မတူေပ။ အခုေတာင္မွ ႏိုင္ငံျခားကို ေရာက္ေန
သည္ မ ဟုတ္ပါလား။

“မင္းခန႔္ …မင္းခန႔္ ….အား …မင္းဘာလုပ္တာလဲ”
ခ်က္ခ်င္း မေျဖေသးဘဲ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ကိုယ္ေလး တဆတ္ဆတ္ တုန္သြားေအာင္ ခပ္ ျပင္း ျပင္းေလး ဆယ့္ေလးငါးခ်က္ေလာက္ ေဆာင့္ေပးလိုက္ၿပီးမွ
“မမ ကို ခ်စ္တာေလ၊ အရမ္း ခ်စ္တာပဲ”
“ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲအား …အင့္ …အင္း ……အား”
“မမ ..ဟာေလးက အရမ္းလုပ္လို႔ ေကာင္းတာပဲ၊ အထဲမွာ ေစးၿပီး အိေနတာပဲ၊ ေဆာင့္လို႔ ေကာင္းတယ္..သိလား”
“မင္း ..ဘာေတြေျပာေနတာလဲ၊ ဟင္…အား …အမယ္ေလး”
“ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လားမမ၊ စိတ္ကိုေလွ်ာ့ၿပီး မ်က္စိမွိတ္ထား မမ အရမ္းေကာင္း ေအာင္ ကြၽန္ေတာ္ လုပ္ေပးမယ္”
မင္းခန႔္ စကားကိုနားေထာင္တာလား၊ သူမ ဖာသာပဲ မေနႏိုင္ေတာ့တာလားေတာ့ မသိပါ။ ေဒၚ ႏြယ္နီထြန္း မ်က္လုံးေတြ မွိတ္သြားသည္။ ဒါေပမယ့္ မင္းခန႔္ ခါးကိုဖက္ၿပီး ညည္း
ညဴ ေနသည့္ အသံေတြေတာ့ စဲမသြား။ အရွိန္ရလာသည္ ႏွင့္ အမွ်တိုး၍ တိုး၍ ညည္းလာ သည္။ ထိုအသံမွာ သူမ၏ ရမၼက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ျပင္းျပေနသည္ဆိုတာကို
မ ကြယ္မဝွက္ တန္း ထုတ္ျပ ေနသလို ရွိသည္။

မင္းခန႔္လည္းေက်နပ္ေနပါသည္။ သူအလြန္စားခ်င္သည့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္းကို စိတ္ရွိတိုင္း လုပ္ ခြင့္ ရေနၿပီ မဟုတ္ပါလား။ မင္းခန႔္ လည္တိုင္ကို လက္ျဖင့္ခိုရင္း၊ မင္းခန႔္ ေက်ာျပင္ကို
ကုပ္ျခစ္ ရင္း ရမၼက္ေတြ ထန္ေနသည့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း သည္ အရင္တုန္းက ျမင္ဖူးေန က် ပုံစံႏွင့္ ကြဲျပား ျခားနားလြန္းစြာ ရွိသည္။ မိန္းမဆိုတာ ဒီလိုပဲျဖစ္ပါသည္။ အဝတ္အစား အ
ျပည့္ အစုံႏွင့္ ဆိုရင္ ဟန္ထည္ မာန္ထည္ရွိသေလာက္ အိပ္ယာေပၚကို ကိုယ္လုံးတီးႏွင့္ ေရာက္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေယာက္်ားေတြ ျပဳသမွ် မရွက္မေၾကာက္ခံၾကသည္သာ။

အခုလည္း မင္းခန႔္ တိုက္ခဲ့သည့္ ေဆးစြမ္းေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ေစဦးေတာ့ ရမၼက္၏ ဦးေဆာင္ ရာကို ေဒၚႏြယ္နီထြန္း စုန္းစုန္းျမဳပ္လိုက္ပါေနၿပီျဖစ္သည္။ သူမ၏ အိစက္ေတာင့္တင္းေသာ
ကိုယ္လုံးပၚကေနစီးမိုးၿပီး မင္းခန႔္ လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္လို႔ရေနသည္။ တက္ႂကြေသာ အငမ္းမ ရ တုန႔္ ျပန္ေအာ္ဟစ္သံေတြက မင္းခန႔္ကို စိတ္ထင္တိုင္းက်ဲဖို႔ လမ္းဖြင့္ေပးေနသည္။ သူ ႏွင့္
အေပးအယူ အလြန္မွ်ၿပီး တက္ႂကြသည့္ ေဒၚခင္မမ ႏွင့္ပင္လွ်င္ မင္းခန႔္ ဒီေလာက္ မ ၾကမ္းခဲ့ မရမ္းခဲ့ဖူးပါ။ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း၏ ပစၥည္းကလည္း မင္းခန႔္ အတြက္ဟု တိုင္းၿပီးလုပ္ ထား
သလားထင္ရေအာင္ အဆင္ေျပလြန္းသည္။

ေလေအးစက္တပ္ထားေသာ္လည္း မင္းခန႔္ နဖူးျပင္မွာ ေခြၽးစက္ေတြသီးေနသည္။ ပုံစံ ေျပာင္းသည့္ အခ်ိန္ေလးေတြ အတြင္းမွာသာ နားမိၿပီး က်န္သည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ မရပ္ မ
နားေဆာင့္ေနမိတာေၾကာင့္ ဒီကိစၥ မ်ိဳးမွာ သက္လုံအလြန္ေကာင္းတတ္သည့္ မင္းခန႔္ ေတာင္ မွ ရင္ထဲဟိုက္ၿပီးေမာလာသည္။ ၾကာရင္မလြယ္ဟု သိလာၿပီးေနာက္ ဒီတခ်ီကို အ
ျမန္ဆုံး အဆုံးသတ္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရေတာ့သည္။

“မမ …ေလးဖက္ေထာက္လိုက္ေနာ္၊ ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္ကေန မမဖင္ႀကီးေတြကို ၾကည့္ ၿပီးလုပ္ခ်င္လို႔” ေယာင္ေတာင္ေတာင္ေလး ျဖစ္ေနသည့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္းကို ခါးကေနဆြဲမလိုက္ၿပီး ကုန္း ခိုင္းလိုက္ရသည္။ အေမႊးအမွ်င္ မရွိေျပာင္ေခ်ာေနသည့္ ပစၥည္းေဖါင္းေဖါင္းႀကီးက ျပဴးေနသည္။ အရည္ေတြ ႏွင့္ ႐ႊဲေျပာင္ေနသလို မင္းခန႔္၏ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေဆာင့္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ႏႈတ္ခမ္းသားႏွင့္ ေအာက္ေျခဖက္မွာ နီေန၏။

“အရမ္းလွတာပဲ မမရယ္၊ ကြၽန္ေတာ္က ဒါမ်ိဴးမွ ႀကိဳက္တာ”
“အား …ဟ…အီး” ေျပာလည္းေျပာပါးစပ္ႏွင့္လည္းကုန္းစုပ္လိုက္ရာ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ႏႈတ္က မခ်င့္မရဲေအာ္ သံေတြ ထြက္လာၿပီး တင္ပါးႀကီးသြက္သြက္ရမ္းသြား၏။ အားမာန္အျပည့္ ျဖင့္ အဆုံးသတ္ တိုက္ပြဲ ဝင္ႏိုင္ဖို႔ ေခတၱ အေမာေျဖရင္း ေဒၚႏြယ္နီထြန္းေကာင္းသထက္ေကာင္း ေအာင္ ေနာက္ကေန လွ်ာျဖင့္ ထိထိမိမိ ကလိေပးေနလိုက္သည့္ အခါ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း မရပ္မနား ေအာ္ေနရရွာသည္။အေမာေျပေတာ့မွ အခုထိအလံ မလွဲေသးသည့္ အေခ်ာင္းႀကီးကို ရႈံ႕လိုက္ပြလိုက္ႏွင့္ မခံ မရပ္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနရသည့္ အေပါက္ကေလးထဲသို႔ ခပ္ေျဖးေျဖးထိုးသြင္းလိုက္၏။

“အ”
ေနရာအက်အနယူၿပီးလိုက္ ၿပီးသည့္ေနာက္မွာေတာ့ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း၏ ခါးကို မိမိရရ ဆုပ္ ကိုင္လိုက္ၿပီးေနာက္ ခပ္မွန္မွန္ေလး စလုပ္လိုက္သည္။ အရွိန္ရလာသည္ႏွင့္ အမွ် အားပါ
ၿပီး ပိုျမန္လာသည္။ အေမာလည္းေျပထားလို႔ မင္းခန႔္ စိတ္ကိုလႊတ္ေပးလိုက္သည္။ တ ဖတ္ဖတ္ ႏွင့္ အသားခ်င္း႐ိုတ္ခတ္သံေတြက အခန္းထဲမွာဆူညံေနၿပီး ေဒၚႏြယ္နီထြန္း လည္း မင္းခန႔္၏ ေဆာင့္အားေၾကာင့္ ေခါင္းရင္းဖက္ဆီသို႔ ေ႐ြ႕ေ႐ြ႕သြားသည္။ သူမခမ်ာ အိပ္ရာခင္းကို လက္ကေလးေတြႏွင့္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆြဲထားေသာ္လည္း ေတာင့္မခံ ႏိုင္ဘဲ ကုတင္ေခါင္းရင္းက ေဘာင္ကို တြန္းကန္ထားရသည့္ အေျခအေန အထိေရာက္ သြားသည္။

မင္းခန႔္ကေတာ့ဒါေတြမသိပါ။ လတ္တေလာသူ႔အာ႐ုံထဲမွာ ရွိတာက ခံစားခ်က္၏ အျမင့္ ဆုံးဆီသို႔ ေရာက္ေအာင္သြားႏိုင္ဖို႔ ပဲျဖစ္သည္။ ဒီလို အခြင့္အေရးမ်ိဳးဆိုတာ ေနာက္တ ႀကိမ္
မရွိႏိုင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ အျဖစ္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေဒၚႏြယ္နီထြန္းက သူ႔ကို သ ေဘာက် လက္ခံသြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ အလြန္စားလို႔ ေကာင္းသည့္ အသီးကို ေနာက္ထပ္ အခါခါ
စားခြင့္ ႀကဳံရေပဦးမည္။

“အရမ္းေကာင္းတယ္ ..မမရယ္…အား …ကြၽန္ေတာ္ …ၿပီးၿပီ၊ ၿပီးၿပီ”
အရည္ေတြ အားပါးတရ ပန္းထည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ျပန္မထုတ္ဘဲ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ကိုယ္ ေပၚကို ေမွာက္ခ်လိုက္သည္။ သူမ ကိုယ္သည္လည္း ပင္ပင္ပန္းပန္း မလႈပ္ရွားရပါဘဲ ႏွင့္ စိတ္ေဇာအဟုန္ေၾကာင့္ ေခြၽးေတြႏွင့္ ႐ႊဲကာ အသက္ကို မွန္မွန္မရႉႏိုင္ဘဲ ေမာပန္းေန သည္။ တခ်က္တခ်က္ တြင္လည္း လႈိက္လႈိက္ေမာေမာ ညည္းလိုက္ေသး၏။အထဲ မွာ အေခ်ာင္းႀကီး ေပ်ာ့က်သြားတာကို ခံစားသိလိုက္မွ ျပန္ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ေဘးကို လွိမ့္ခ်ရင္း ေဒၚႏြယ္နီထြန္းကိုပါ မင္းခန႔္ ရင္ခြင္ထဲသို႔ ဆြဲသြင္းလိုက္သည္။ ေပါင္တဖက္ျဖင့္ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ခြ ထားရင္း တကိုယ္လုံးလက္လွမ္းမွီ သေလာက္ပြတ္သပ္ဆုပ္နယ္ေပးေနရင္း မင္းခန႔္ ႏႈတ္ကလည္း တတြတ္တြတ္ ႏွင့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္းကို ေခ်ာ့ေမာ့ႏွစ္သိမ့္ ေနမိ၏။

“ကြၽန္ေတာ္ တို႔ တညလုံး လုပ္ၾကမယ္ေနာ္မမ၊ အရမ္းေကာင္းတာပဲ မမရယ္၊ ကြၽန္ေတာ္တ ခါမွ ဒီေလာက္ အရည္ေတြ မထြက္ဖူးဘူး၊ အားရလိုက္တာ” တုန႔္ျပန္သံ မၾကားရေသာလည္း ေဒၚႏြယ္နီထြန္း မင္းခန႔္ ရင္ခြင္ထဲကို အတင္းဖိကပ္တိုးဝင္ ေနသည္။ တိုးတိုးေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး ညည္းေနတာကိုလည္း မရပ္ေသး။ သူမ၏ ရမၼက္မီးေတြက ေတာက္ေလာင္ေနဆဲ ရွိေသးပုံရသည္။ မင္းခန႔္ ေတာင္နဲနဲ လန႔္ခ်င္သြားသည္။ လိုလို မယ္မယ္ ေဆးကို ႏွစ္ထုပ္တိုက္လိုက္တာ လက္လြန္သြားၿပီလားဟု ပင္စိုးရိမ္သြားမိသည္။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ လုပ္ရေပမည္။ ဒီလို အခ်ိန္ေရာက္မွ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရသည္ ဟု ဆိုလွ်င္ မင္းခန႔္ ရာဇဝင္႐ိုင္းေပေတာ့မည္။

မင္းခန႔္ အေမာေျပလို႔ ထထိုင္လိုက္ခ်ိန္မွာ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း နားလည္ရခက္သည့္ မ်က္လုံး ႀကီးေတြ ႏွင့္ေမာ့ၾကည့္ေန၏။ ကုတင္ေပၚကဆင္းၿပီး မင္းခန႔္ ေရခဲေသတၱာထဲက ေရတပု
လင္းသြားယူ ေသာက္သည္။ မင္းခန႔္ ထားခဲ့သည့္ အတိုင္းကုတင္ေပၚမွာပင္လက္ကေလး လဲေလ်ာင္းရင္း မင္းခန႔္ လုပ္သမွ်ကို ေဒၚႏြယ္နီထြန္း လိုက္ၾကည့္ေနသည္။

“ေရေသာက္မလား မမ”
“မူးတယ္”
“မမ ဝိုင္ေသာက္တာ မ်ားသြားလို႔ ေနမယ္၊ ေရေလးေသာက္လိုက္ေနာ္”
ေခါင္းကို ခ်ီမ ၿပီးပုလင္းကို ပါးစပ္ဝမွာေတ့ ေပးလိုက္ေတာ့ နည္းနည္းေသာက္သည္။ ၿပီး တာ ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ၿပီး မွိန္းသလိုလုပ္ေနသည္။

“မူးေသးလား မမ”
“ရင္ထဲကလဲ ပူတယ္”
“ဒါဆို ေရထပ္ေသာက္လိုက္ေနာ္”
ရမၼက္ အပူႏွင့္ အရက္အပူကို ေဒၚႏြယ္နီထြန္း နားလည္ပုံမရပါ။ နားမလည္တာပဲ မင္း ခန႔္ အတြက္ေကာင္းပါသည္။ ခန နားၿပီး အေမာေျဖေရေသာက္လိုက္ေတာ့ မင္းခန႔္ကေတာ့ ျပန္ ၿပီး လန္းလန္းဆန္းဆန္း ျဖစ္လာသည္။ မ်က္လုံးေတြကို ေမွးစင္းၿပီး အိပ္ယာေပၚတြင္ ပိုးစိုးပက္စက္လဲ ေလ်ာင္းေနသည့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ဓါတ္ေတြျပန္လည္ တက္ႂကြလာသည္။

ကုတင္ေပၚကို ျပန္တက္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေနာက္တႀကိမ္အတြက္ အစပ်ိဳးဖို႔ လုပ္သည္။ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆး ရနံ႔ေလးရေနသည္ ႏႈတ္ခမ္းလႊာေတြက ႏုအိေနသလို ေခ်ာ မြတ္ႏုေထြးသည့္ ေ႐ႊရင္အစုံကလည္း တင္းရင္းေနသည္မွာ အပ်ိဳစင္ တမွ်ပင္ျဖစ္သည္။ မင္းခန႔္ တ႐ြ႐ြကေလး ပြတ္ေပးသည့္သည့္ အခါ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ကိုယ္ေလးတုန္လာ သည္။
အားကုန္ညႇစ္မိသည့္ အခါမွာေတာ့ မခ်ိမဆန႔္ ညည္း၏။ ကေလးမေမြးဖူးေသးသည့္ ႏို႔သီးေခါင္းနီနီေလး ေတြက မႀကီးလြန္း မေသးလြန္း အေနေတာ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ဟိုဖက္ ဒီဖက္
လြန္းထိုးသလို ကူးရင္း အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္စို႔ေပးလိုက္ေတာ့ မင္းခန႔္ ကုပ္ပိုးကို လက္သည္း ခြၽန္ခြၽန္ေလး ေတြ ႏွင့္ လာကုပ္ျခစ္သည္။

ေဒၚႏြယ္နီထြန္းက အသက္သုံးဆယ္ေက်ာ္ေပမယ့္ အဆီနည္းေသး၏။ ေလ့က်င့္ခန္းေတြ ဘာေတြလုပ္ပုံရသည္။ ဗိုက္ေခါက္ႏွင့္ ဆီးခုံ က သူ႔သဘာဝအတိုင္း နီးပါးရွိေနေသးသည္။
“မမက တကိုယ္လုံးလွတာပဲ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္က အရမ္းခ်စ္တာ”
အဓိက ေနရာကို ငုံခဲလိုက္ေတာ့ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း တြန႔္လိမ္သြားသည္။

ဘာဂ်ာကိစၥကို တခ်ိဳ႕ ေယာက္်ားေတြက ႐ြံတတ္သည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာ လုပ္ ခ်င္ လုပ္မည္ လုပ္သည္ဟု ဝန္မခံၾက။ မင္းခန႔္ကေတာ့ ဒါကို မ႐ြံပါ။ သူႏွင့္ ပတ္သက္သည့္
မိန္းမ ေတြကို အခြင့္အေရးရသည္ ႏွင့္လုပ္ေပးသည္။ ဒီလို လုပ္ေပးလို႔ မင္းခန႔္ အတြက္မ ရႈံးပါ။ ဘာ ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ပုေလြျပန္မႈတ္ ခိုင္းလို႔ရသည္။ ဘယ္ေလာက္ပင္ေခ်းထူသည့္
မိန္းမ ျဖစ္ေစ တႀကိမ္ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ အရသာကို သေဘာက်သြား ေအာင္လုပ္ေပး လိုက္ ရင္ ကိုယ့္ကိုျပန္ ၿပီး ေပးဆပ္သြားၾကသည္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာဂ်ာက မင္းခန႔္ လက္သုံး လို႔
ေတာင္ဆိုႏိုင္၏။ ေဒၚ ခင္မမ ဆိုရင္ မင္းခန႔္ ေခါင္း႐ြယ္လိုက္သည္ႏွင့္ ေပါင္ကား ေပး ၿပီးသား ျဖစ္ေနသည္။

အခုလည္း ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ရမၼက္ေတြ ႂကြသထက္ပိုႂကြေစရန္ မင္းခန႔္ သူ၏ လွ်ာစြမ္းကို အေကာင္းဆုံးထုတ္ျပသည္။ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း၏ ခႏၵာကိုယ္ကလည္း သန႔္ရွင္းၿပီး ေမႊးျမေန
သည့္ အတြက္ မင္းခန႔္ ႐ြံဖို႔ သတိေတာင္မရပါ။ ေဒၚႏြယ္နီထြန္းက တကိုယ္ေရသန႔္ ရွင္း မႈကို ဂ႐ုစိုက္ပုံရသည္။ အကြဲေၾကာင္းႏွစ္ခုၾကားထဲမွာေတာင္မွ သင္းပ်ံ႕လတ္ဆတ္ေသာ ရ
နံ႔ေလး တမ်ိဳးရေနသည္။ ဒါေတာင္မွ မင္းခန႔္ အခုနက တခ်ီဆြဲၿပီးသား ျဖစ္သည္။ ဒါ ေလာက္သန႔္ျပန႔္ သည့္ ပစၥည္းမ်ိဳး မင္းခန႔္ မႀကဳံဖူးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေဒၚႏြယ္ႏြယ္ထြန္း တ ကိုယ္လုံးေကာ့ပ်ံလန္ၿပီး အရည္ေတြ တေတာက္ေတာက္ယိုက်သည္အထိ အားရပါးရမႈတ္ ေပးလိုက္သည္။

“ေကာင္းတယ္ေနာ္၊ မမ၊ ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား”
စိတ္တိုင္းက် အားရပါးရ လုပ္ေပးၿပီးမွ ျပန္ထၿပီးေမးလိုက္သည္။ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း အေျဖမ ေပး ပါ။ မင္းခန႔္ကို ရီေဝသည့္ မ်က္လုံးႀကီးေတြ ႏွင့္ ေမာ့ၾကည့္ေနသည္။
“ကြၽန္ေတာ့္ ကို ျပန္လုပ္ေပးမလား” ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ ၾကည့္ေနျပန္ေသာေၾကာင့္ မင္းခန႔္က အေပၚကို တိုးလိုက္ၿပီး ေဒၚ ႏြယ္နီထြန္းကိုယ္ အေပၚပိုင္းကို ကားယားခြလိုက္သည္။ ေခါင္းကို မလိုက္သည့္အခါ အလိုက္ သင့္ေလးပါလာသည့္ အတြက္ ႏွင္းဆီငုံလို ႏႈတ္ခမ္းလႊာေတြၾကားကို ေဒၚႏြယ္နီ ထြန္း အား ႏႈိးဆြေပးရင္း ျပန္ၿပီးတင္းမာေနၿပီျဖစ္သည့္ သူ႔ အတံႀကီးကို ေတ့ေပးလိုက္ပါ၏။

“ငုံလိုက္ေလ မမ၊ ငုံၿပီး ေတာ့ အဖ်ားကိုစုပ္”
နည္းနည္းေလး အားစိုက္ၿပီးဖိလိုက္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းလႊာေတြ ပြင့္ဟ သြားသည္။ မင္းခန႔္က လည္း အခ်ိန္မဆိုင္းဘဲ ထိုးထည့္လိုက္ရာ တဝက္ေလာက္ဝင္သြားသည္။
“အု ..အု”
ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ဒါမ်ိဳးလုပ္ေပးဖူးပုံမရပါ။ ဒီတိုင္း ငုံထား၏။ မင္းခန႔္ မေနသာေတာ့ဘဲ ကိုယ့္ ဖာသာပဲ အသာအယာ ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ လုပ္ေပးလိုက္ရာ တအုအု ႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။
ေနာက္ ဆုံး မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ အထစ္ေရာက္သည္ အထိျပန္ဆြဲ ထုတ္လိုက္ၿပီး
“ထိပ္ကို စုပ္ေပးပါလားမမရယ္” ဒီတခါေတာ့ စုပ္ေပးသည္။ ေျဖးေျဖးေလး စုပ္ေပးေနရာကေန ေနာက္ေတာ့ အတင္းစုပ္လာ သည္။ ပါးေလးႏွစ္ဖက္ ခ်ိဳင့္ခြက္ၿပီးဝင္သြားေအာင္စုပ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ မင္းခန႔္ တေခ်ာင္းလုံးက်ဥ္တက္သြားရသည္။

“ရၿပီ၊ အား ..ရၿပီ၊”
ေခါင္းကို ေနာက္ကို ျပန္တြန္းၿပီးဆြဲထုတ္လိုက္ရသည္။
“အရမ္းေကာင္းတယ္သိလားမမ၊ မမ ပါးစပ္ထဲမွာ ၿပီးသြားမလားေတာင္ထင္ရတယ္ …ဟဲ ..ဟဲ၊ ၿပီးလို႔ မျဖစ္ဘူးေလ၊ မမနဲ႔ တဝႀကီးခ်စ္ရဦးမွာ”
ဒုတိယ တခ်ီက ပထမအခ်ီထက္ ပိုၾကမ္းသလို ပိုလည္းၾကာ၏။ ကုတင္ေပၚမွာ ေခါင္းရင္း ေရာက္လိုက္ ေျခရင္းေရာက္လိုက္ ႏွင့္ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္ေနသည္။ တခါတေလက်ရင္
ေဒၚ ႏြယ္ နီထြန္း ကုတင္ေအာက္ကို လူတျခမ္းေလာက္ ျပဳတ္က်သြားတာကိုေတာင္မွ လုပ္ ေကာင္း ေကာင္း ႏွင့္ ဆက္လုပ္ေနမိသည္။ လမ္းခရီးမွာ အနားယူရတာေတြေတာ့ရွိသည္။
လူေမာေပ မယ့္ မင္းခန႔္ ဟာႀကီးကေတာ့ ေယာင္လို႔ေတာင္ ေခါင္းမငိုက္ ေထာင္မတ္ ကာ ပန္းပန္ေနဆဲပင္။

ေဒၚႏြယ္နီထြန္းကေတာ့ ဒီတႀကိမ္မွာ သူမ၏ ရမၼက္ဆႏၵ ေတြျပည့္စုံသြားပုံရသည္။ မရပ္ မနား ဆူညံစြာေအာ္ဟစ္ ေနသည္မွာ ငိုသံေတာင္ပါလာ၏။ တကိုယ္လုံးလည္း ေႁမြတ ေကာင္
လို တြန႔္လိမ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ အ႐ုပ္တ႐ုပ္လို ပင္ ၿငိမ္သက္သြား၏။ မင္းခန႔္ မၿပီး ခင္ကပင္ ေပ်ာ့ေခြၿပီးမလႈပ္ေတာ့။ မင္းခန႔္ ၿပီးသြားၿပီးေနာက္ မွာေတာ့ မ်က္လုံးေတာင္ မပြင့္ေတာ့ေခ်။

တကယ္တန္းေတာ့ မင္းခန႔္လည္း ပင္ပန္းေနသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ စိတ္ ေလွ်ာ့လိုက္သည့္ အခါ ခ်က္ခ်င္းလိုလို အိပ္ေမာက်သြား၏။ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ မိပါ။
မနက္လင္းလာေတာ့ အိပ္ေရးေကာင္းေကာင္း ရလိုက္သည့္ မင္းခန႔္ လန္းဆန္း အားျပည့္ စြာ ႏိုး လာသည္။ ေဒၚႏြယ္နီထြန္းကေတာ့ ေကြးေကြးေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲ။ စြဲမက္စရာ ကိုယ္အလွကို ေနာက္ကေနၾကည့္ရင္း မျပန္ခင္ လင္းဆြဲေလး တခ်ီေလာက္ေတာ့ဆြဲ ခ်င္ စိတ္ေပၚလာသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ ေက်ာေပးလဲေလ်ာင္းေနသည့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း၏ ပုခုံးသား
ျပည့္ျပည့္ေလးကို ကိုင္ဆြဲ ၿပီး လွည့္လိုက္သည္။

“မိုးလင္းၿပီ မမရဲ႕၊ ထေတာ့ေလ”
မင္းခန႔္ ဖက္ကို လည္လာရင္းႏွင့္ လမ္းတဝက္မွာ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း မ်က္လုံးေတြ ဖ်က္ကနဲ ပြင့္ လာသည္။ မင္းခန႔္ ကိုျမင္လိုက္ရေတာ့ မ်က္လုံးေတြ ျပဴးက်ယ္သြားၿပီး အလန႔္ တ
ၾကားႏွင့္ ကုန္းထလိုက္၏။
“အား …ကြၽတ္…ကြၽတ္”
ေခါင္းကို ႏွိပ္ရင္း ညည္းလိုက္လို႔ မင္းခန႔္က
“ေခါင္းကိုက္လို႔ လားမမ၊ ေကာ္ဖီ ခါးခါး ေလးမွာလိုက္မယ္ေလ”
“ဟင္ …မင္း …မင္း”
“ဟုတ္တယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ေလ၊ မင္းခန႔္ ေလ မမရဲ႕”
“ငါ …ငါ ..ဘာျဖစ္တာလဲ၊ …အို”

မယုံႏိုင္စြာေျပာရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္ျမင္ၿပီး ေဒၚႏြယ္နီထြန္း အႀကီးအက်ယ္ထိတ္လန႔္ သြား သည္။ ေျခရင္းဖက္က ေစာင္ေခါက္ကို လွမ္းဆြဲၿပီး ကိုယ္ေပၚအုပ္တင္လိုက္၏။
“ဒါ ..ဒါ …ဘယ္မွာလဲ၊ မင္း ခန႔္ … နင့္ အဝတ္ နင္ဝတ္စမ္း”
“မဝတ္ခ်င္ပါဘူး၊ အေစာႀကီး ရွိေသးတာ၊ ခ်စ္ၾကဦးမယ္ေလ ..မမရဲ႕”
“နင္ …မိုက္႐ိုင္းလွခ်ည္လား”
သူမ ကိုယ္ေပၚက ေစာင္ကို လွမ္းဆြဲသည့္ မင္းခန႔္လက္ကို ႐ိုတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး ေဒါသ တႀကီး ေျပာသည္။

“မမ ကလည္း စိတ္ေလွ်ာ့ပါဦး၊ အလွေတြ ပ်က္ကုန္ဦးမယ္”
“ငါ ..ညက …နင္ ..ဘယ္ကိုေခၚလာတာလဲ”
“မမအရမ္း မူးေနလို႔ ကြၽန္ေတာ္ ကားေမာင္းလာရတယ္ေလ မမရဲ႕၊ မမအိမ္ကို မသိလို႔ ဒီ ဟိုတယ္ ကိုပဲ ေခၚလာလိုက္ၿပီးေတာ့ …ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းေပ်ာ္တာပဲ မမရာ”
“ငါ …အိပ္မက္ မက္ေနတာလို႔ထင္တာ၊ ေခါင္းေတြ အရမ္းကိုက္တယ္၊ ငါေသာက္တာ နည္း နည္းေလးပါ၊ မင္းခန႔္ ငါေသာက္မယ့္ ဝိုင္ထဲကို နင္ဘာယုတ္မာထားလဲ”
အမွတ္တမဲ့ ႏွင့္ ခံလိုက္ရေပမယ့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္းက ခပ္ညံ့ညံ့ မိန္းမမဟုတ္ပါ။ မူမ မွန္ သည့္ အခ်က္ကို ခ်က္ခ်င္းေတြးမိသည္။ ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္ ဟု မင္းခန႔္
ေတြးလိုက္ သည္။

“မယုတ္မာပါဘူး မမရယ္၊ မမ အရမ္းမူးေနလို႔ ဒီမွာ ခနအိပ္ခိုင္းဖို႔ ေခၚလာရင္း…ကြၽန္ … ကြၽန္ ေတာ္ …စိတ္မထိန္းႏိုင္ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ မမ ကို က်ိတ္ၿပီးခ်စ္ေန
တာ ၾကာပါၿပီ၊ ဒါ ေၾကာင့္ ကြၽန္ ..ေတာ္..မလုပ္သင့္တာလုပ္မိသလို ျဖစ္သြားတယ္၊ ခြင့္လႊတ္ပါ ဗ်ာ” အကယ္ဒမီ ရေလာက္သည့္ အမူအရာမ်ိဳးႏွင့္ မင္းခန႔္က အသနားခံျပေသာ္လည္း ေဒၚႏြယ္ နီ ထြန္း မ်က္လုံးထဲက ေဒါသေတြက ေလ်ာ့ပါးမသြားပါ။
“နင္ခ်စ္စရာမလိုဘူး၊ ငါ့မွာလင္ရွိတယ္၊ နင့္လိုေကာင္ အဆင့္အတန္းမ်ိဳးကမ်ားရာရာစစ၊ နင့္ ကိုငါ ရဲတိုင္မယ္၊ တရားစြဲၿပီး ေထာင္ထဲထည့္ပစ္မယ္”
“မမစိတ္တိုင္းက်လုပ္ပါ၊ သတ္ခ်င္လည္းသတ္ပါ၊ တရားစြဲမယ္ ဆိုလည္း ကြၽန္ေတာ့္ အျပစ္ ကို အမွန္အတိုင္းဝန္ခံ ၿပီး ေထာင္ထဲကို ရင္ေကာ့ဝင္သြားပါ့မယ္ မမ”
“နင္ …နင္”
ေဒၚႏြယ္နီထြန္းလို မိန္းမက သိကၡာအပ်က္ခံၿပီး ဘယ္မွာတရားစြဲဝံ့မည္နည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ မင္း ခန႔္ ရဲရဲႀကီးကို တာဝန္ယူပစ္လိုက္သည္။

“နင့္ ေဘာင္းဘီကို ယူၿပီး ဟိုေရခ်ိဳးခန္းထဲကို သြားစမ္း၊ ငါက လာဆိုမွလာ”
“မမရယ္..ကြၽန္ေတာ္က”
“စကားမရွည္နဲ႔၊ ငါေျပာသလိုလုပ္”
မီးထြက္မတတ္ မ်က္လုံးႏွင့္ ေဒါသတႀကီးအသံေၾကာင့္ မင္းခန႔္ ထပ္မတြန႔္ေတာ့ဘဲ ခုံ ေပၚ တင္ ထားသည့္ အဝတ္အစားေတြကို ေကာက္ယူၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္ခဲ့သည္။ အထဲမွာ
အ ေပါ့ အရင္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့မွ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး အဝတ္အစား ျပန္ဝတ္ လိုက္သည္။
“ကြၽန္ေတာ္ လာလို႔ရၿပီလားမမ”
ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အသံမၾကားလို႔ အထဲကေန ေအာ္ေမးမိသည္။

“ထြက္ခဲ့”
ေဒၚႏြယ္နီထြန္း က အဝတ္အစားအျပည့္အစုံျပန္ဝတ္ ထားၿပီးေပၿပီ။ မင္းခန႔္ ႏွင့္ ညတုန္းက ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္ထားတာေတာင္မွ လွပၾကည့္ေကာင္းေနသည့္ သူမကိုၾကည့္ၿပီး အလြန္ႏွ
ေမ်ာ တသ ျဖစ္ရသည္။ အခုျဖစ္ပ်က္ေနပုံအရဆိုရင္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဇာတ္လမ္းဆက္ဖို႔ ဆို တာလြယ္ မည့္ပုံမရွိေပ။ ဒါေပမယ့္ မိန္းမ ဆိုတာကလည္းေျပာလို႔ေတာ့မရေသးပါ။ ကိုယ့္
အ ကိုင္အတြယ္ ႏွင့္ ႀကံရည္ဖန္ရည္ေပၚမွာလည္း မူတည္ေသးသည္ဟု စိတ္ကိုေျဖရ၏။
“ငါ့ အိတ္ဘယ္မွာလဲ”
“မမ အိတ္က ကားေနာက္ခန္းမွာမမ၊ ပုဝါလဲ အဲဒီမွာပဲ ထားခဲ့တယ္”
“ကားေသာ့ေရာ”
“စားပြဲေပၚက တယ္လီဖုန္း ေဘးမွာေလ”
ကားေသာ့ကို ေကာက္ယူလိုက္ၿပီးေနာက္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ကိုယ္ေတာင့္ေတာင့္ေလး ျဖစ္ သြား သည္။ မင္းခန႔္ ဖက္ကို လွည့္လာၿပီး “နင့္ဖုန္း ေပးစမ္း” ဖုန္းဆက္ခ်င္လို႔ ေတာင္းသည္ဟု ထင္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းထုတ္ေပးလိုက္၏။

“ေအာ္ ..ဟုတ္တယ္၊ မမဖုန္းက လက္ကိုင္အိတ္ထဲမွာ ထင္တယ္ဒါဆိုရင္ ကားေပၚမွာ က်န္ခဲ့ၿပီ ေပါ့” ဒါေပမယ့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္းက ဖုန္းဆက္ခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါ။
“မင္းခန႔္ …ဒီထဲ က ဓါတ္ပုံေတြ ဘယ္လိုၾကည့္လဲ”
“ဟာ ..မမ…ကြၽန္ေတာ္ …မဟုတ္တာ မလုပ္ပါဘူးဗ်ာ”
“ျပဆိုရင္ ျပစမ္း၊ နင္က ဘာေကာင္မို႔လို႔ မဟုတ္တာ မလုပ္ရမွာလဲ”
စိတ္ေပါက္ေပါက္ႏွင့္ ဓါတ္ပုံဂယ္လာရီေရာ တျခားမန္မိုရီ ရွိသည့္ေနရာေတြပါ အကုန္ဖြင့္ ျပ လိုက္သည္။

“ေတြ႕လားမမ၊ ကြၽန္ေတာ္ ယုတ္မာတဲ့ ေကာင္မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ”
“မင္းခန႔္ … နင့္ အဆင့္အတန္းကို ငါသိတယ္၊ ပလီပလာတာေတြ လာမေျပာနဲ႔၊ နင္အခု ပိုက္ ဆံ ဘယ္ေလာက္လိုခ်င္လဲ တခါထဲေျပာ၊ ေနာက္ထပ္မေတာင္းနဲ႔၊ ပိုက္ဆံယူၿပီးရင္
ငါနဲ႔ ပါတ္သက္တဲ့ ကိစၥ ေတြမွန္သမွ် နင္ဘာမွဝင္ပါစရာ မလိုဘူး၊ အခုကိစၥ ကိုလည္း ေနာင္ ဘယ္ေတာ့မွ အစျပန္ မထုတ္နဲ႔ေတာ့၊ နင္လိုသေလာက္ ပိုက္ဆံ ငါေပးမယ္”
“ကြၽန္ေတာ္ က မမ ကိုပဲ လိုခ်င္တာ” “ေတာက္ …နင့္ လိုေကာင္ကို အေရာဝင္မိတာကိုက ငါမွားတာ၊ နင့္ဆီက အဲဒီက်က္သေရ မရွိ တဲ့ ဟာေတြ ငါထပ္မၾကားခ်င္ဘူး၊ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ ဆိုတာကိုပဲေျပာ” “ငါးသိန္းေပးဗ်ာ” “ပို႔ ခိုင္းလိုက္မယ္၊ နင္ေယာက္်ားစစ္စစ္ ဆိုရင္ ငါေျပာထားတာေတြ မေမ့နဲ႔” စကားဆုံးသည္ႏွင့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း အခန္းထဲကေန ဝုန္းကနဲ ထြက္သြားလိုက္ေတာ့သည္။…ၿပီးပါၿပီ