kevin media

ရွာလမ်းတစ်လျှောက် လက်ချင်းချိတ်ပြီး လျှောက်လာတဲ့ သူတို့အတွဲကို တွေ့တဲ့လူတိုင်းက အထူးအဆန်းသဖွယ် ငေးကြည့်နေတာကြောင့် ရဲလေး ရှက်သလိုလိုတောင် ဖြစ်လာသည်။ ဒီရွာသားဖြစ်တဲ့ သူ့ကြောင့်တော့မဟုတ် သူ “မ”လို့ခေါ်တဲ့ ခင်ယုလွင် ကြောင့်ဆိုတာလဲ ရဲလေးသိသည်။ ရွာကလူတွေ မြို့သူ မြို့သားဆိုရင် ဇွတ်ကြီးအထင်ကြီး အားကျတတ်တာကို သူမကြိုက်ချင်။ တောသူတောင်သား ဘဝသမားတွေပီပီ […]

“သဲ ရောက်တော့မယ်” ကို က အသာလှုပ်နှိုးတော့မှ မိမိ ခါးလေး မတ်လိုက်သည်။ အပြင်ဘက် ကြည့်မိတော့ တရိပ် ရိပ်ပြေးနေသော သစ်ပင် တောင်ကုန်းများကို တွေ့နေရသည်။ ”အင်း” ရှုပ်ပွနေသော ဆံပင် ကိုသပ် တွန့်နေသော အင်္ကျီကို အသာဆွဲချလို့ မိမိတို့ နှစ်ယောက်အပေါ် ခြုံထားသော […]

အခန်းသော့ယူကာ ဧည့်ကြိုကောင်လေးက သူတို့ကို လုံးချင်းဘန်ကလိုဖက် လိုက်ပို့သည်။ အခန်းထဲ ပစ္စည်းထားကာ အခန်းသော့ပေး အခန်းတံခါးပိတ်ပြီး ပြန်ထွက်သွားသည်။ သူလဲ ဖြူကျော့ကို ဖက်လိုက်ပြီး နမ်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ အပေါ်က အနွေးထည်အပါးကို ချွတ်ကာ အင်္ကျီကိုချွတ်ရင်း ဘော်လီချိတ်ကိုပါ ဖြုတ်ပြီး ချွတ်ကာ နို့တွေကို နယ်ပေးလိုက်သည်။ ဖြူကျော်ကလဲ […]

မျိုးကျော် ဘားအံကိုရောက်တာ တစ်လကျော်ပြီ။ လုပ်ငန်းတို့းချဲ့နိုင်ရန်ကုမ္ပဏီမှ သူ့ကို စေလွှတ် လိုက်သည်။ လုပ်ငန်းလုပ်ရန်နှင့် ရုံးခန်းဖွင့် နိုင်ရန်အဆင်ပြေမပြေ သူ့ကို ကွင်းဆင်းရန် စေလွှတ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ မြေနေရာက ရှိပြီးသားမို့ အဲ့နေရာတွင် ရုံးတစ်ခုဆောက်ပြီး လူနေနိုင်ရန် အဆောင်ဆောက်ဖို့အတွက် အဆင်ပြေသည်။ လတ်တလောက ဘာမှမ ဆောက်ရသေးတာမို့ သူ ဘားအံတွင်နေဖို့ […]

ဦးအောင်သောင်းသည် အသက်ကြီးကာမှ ဟန်းဆက် ကိုင်ဖူးသူဖြစ်သည်။ ဦးအောင်သောင်း အရွယ်ကောင်းစဉ် ငယ်စဉ်အခါက ယခုကဲ့သို့ တယ်လီဖုန်းကို ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် ပေါပေါများများ မသုံးနိုင်ကြချေ။ ငွေကြေးတတ်နိုင်သူများသာ အိမ်ဖုန်း ကြိုးဖုန်း သုံးကြသည်။ ယခုတော့ ဦးအောင်သောင်းလည်း တတ်နိုင်သလောက်သော ငွေလေးဖြင့် ဟန်းဆက် ဈေးပေါပေါလေးတစ်လုံး ဝယ်ကိုင်ဖြစ်လေသည်။ အခြားသူများကဲ့သို့ ဟန်းဆက်ကို […]

နှုတ်ဆော့မိမှတော့ မထူးတော့ပေ။ သူကလည်း စိန်ခေါ်ပြီလေ။ ဒီတော့ ဘွာခတ်နေလို့ ညံ့ရာကျသွားမှာပေါ့။ ဤသို့ပင် ‘တိုးအောင်’ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ သွေးက စကားပြောလာသည်။ သွေးဆိုတာက လူပျိုသွေး။ တိုးအောင်အသက်က ၁၆ နှစ်ကျော်လာပြီ။ ဆန့်ကျင်ဘက်မိန်းမတွေရဲ့ အဓိကပစ်မှတ်တွေကို အငမ်းမရ ကြည့်တတ်လာပြီ။ ပြီးတော့ အသံတွေပြောင်းလာသည်။ နှုတ်ခမ်းမွှေးနုနုလေးတွေ ခပ်ရေးရေးပေါက်လာပြီ။ […]

မမြစိမ်းဆိုတာ တရပ်ကွက်လုံးက လက်ဖျားခါရတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်။ စံပြဈေးနောက်ဘက် ရပ်ကွက်လေးထဲကို ပြောင်းရွေ့လာတဲ့ မမြစိမ်းတို့မိသားစုကို ပတ်ဝန်းကျင်က လူအချို့က နှာခေါင်းရွုံ့ကြသည်။ အချို့ အတင်းပြောတတ်သော မိန်းမများက မဲ့ကြရွဲ့ကြသည်။ အချို့ကတော့ စုတ်တသပ်သပ်နဲ့ နှမြောတသစွာဖြင့် မမြစိမ်းကို ဝေဖန်ပြောဆိုကြပြန်သည်။ မမြစိမ်းကို အဘယ့်ကြောင့် ဤသို့ လူအများက ပြောဆိုဝေဖန်ကောက်ချက်ချနေရသလဲဆိုတော့…။ […]

အမျိုးသမီး တစ်ယောက်အကြောင်းကို ပြောပြချင်ပါတယ်။ ပြောရရင် ကျနော့ လက်ဦးဆရာမ ကျေးဇူးရှင်ဆိုလည်း မှားမယ် မထင်ဘူး။ သူ့ကြောင့်ဘဲ ကျနော့မှာ ကျွမ်းကျင်အဆင့်ဖြစ်ခဲ့ရတာပါ။ အဲဒီ အမကြီးနာမည်က မမခိုင်ပါ။ ကျနော်တို့ရပ်ကွက်ကို မမခိုင်တို့မိသားစု ပြောင်းလာကြတာပါ။ မမခိုင်တို့က ကျနော်တို့ အိမ်ရှေ့အိမ်က၊ သူတို့အိမ်မကြီးက ခြံနောက်ဘက်မှာ၊ မမခိုင်က ခြံရှေ့မှာ ဆိုင်လေးဆောက်ပြီး ကုန်စုံဆိုင်ဖွင့်တယ်။ သူတို့အိမ်မှာ မမခိုင်က အိမ်ထောင်သည် ကလေးတယောက်အမေ။ သူ့ယောက်ကျားက နိုင်ငံခြားသွား အလုပ်လုပ်တယ်ဆိုလားပဲ၊အိမ်မှာ မမခိုင်တို့ အဖေအမေရယ် မောင်တစ်ယောက်ရယ်၊ အားလုံး အတူတူနေကြတယ်။ နေ့လယ်ဆိုရင် အိမ်ရှေ့က ဆိုင်လေးမှာ မမခိုင်နေတယ်။ မမခိုင်တို့နဲ့ စခင်တာက သူ့ဆိုင်ကို သွားသွားထိုင်ရင်းနဲ့ ခင်တာ။ ပြောရရင်ကျနော်က ၁၀တန်း၊ ၁၆ နှစ်ဘဲရှိသေးတာ။ နောက်ပြီး လူကောင်ကလည်း သေးသေးညှက်ညှက် နဲ့ ကြည့်လိုက်ရင်ဘာမှမသိတဲ့ ကလေးငယ်ပုံ။တကယ်လည်း ဘာမှ သိပ်မသိသေးပါဘူး။ မိန်းမဆိုရင် ကျောင်းမှာ ရန်ဖြစ်ဖို့လောက်ပဲ သိတာ။ နေ့လယ်နေ့ခင်း ကျောင်းကပြန်လာရင် ကျနော်က မမခိုင်တို့ဆိုင်မှာ သွားထိုင်ပြီး ဆိုင်မှာရှိတဲ့ ကာတွန်းစာအုပ်တွေနဲ့ စာစောင်တွေကို အမြဲဖတ်နေကျ။ မမခိုင်ကလဲ ကျနော့ကို တော်တော်ချစ် ပါတယ်။ မမခိုင်ကက အသက်က၂၈ နှစ်လောက်ရှိပြီးသူ့သားလေးက ၅ လသားလောက် ရှိမယ်။ ကလေးက နေ့ခင်း မမခိုင် ဆိုင်ထဲ ရှိနေချိန်ဆိုရင် အိမ်မကြီးမှာ အဖွားနဲ့နေတာ။ နို့စို့ချိန်ရောက်မှ မမခိုင်ဆီခေါ်လာပြီး နို့တိုက်ခိုင်းတာ။ အဲဒီတော့ ဆိုင်မှာက ဈေးဝယ်မဲ့လူ မလာရင် ကျနော်နဲ့ မမခိုင်ဘဲ ရှိကြတာလေ။ ကျနော်က စာအုပ်ဖတ်၊ မမခိုင်ကတော့ စကားတပြောပြောနဲ့ပေါ့။ အဲ့လိုနေလာရင်းနဲ့ တနေ့မှာ မမခိုင်က “ဟဲ့ငါ့မောင်… နင့်မှာ ရည်းစားရှိလား” “အာ၊ မမခိုင်ကလည်း၊ မရှိပါဘူးဗျ” “နင်ကောင်မလေးတွေနဲ့ ရည်းစားမထားချင်ဘူးလား” “ဟင့်အင်း၊ မထားချင်ပါဘူး၊ “ဟင်း ဟင်း ဟင်း ငါ့မောင်က မသိသေးခင်တော့ပြောထားဦးပေါ့။ နောက်မှ ရည်းစားတွေ ထည်လဲ ဖြစ်နေမှာ မြင်ရောင်သေးတယ်” တခါတခါမှာ မမခိုင်က သူ့သားလေးကို နို့တိုက်ရင် ကျနော့ရှေ့မှာ ပေါ်တင်ကြီး သူ့နို့ကို လှန်တိုက်တတ်ပါတယ်။ ကျနော်လည်း ဒီအတိုင်းဘဲ ကြည့်နေလိုက်တာဘဲ။ မမခိုင်နို့ကတော့ မြင်ရလွန်းလို့ ရိုးနေပါပီ။ တခါဆို မမခိုင်က နို့တိုက် နေရင်းနဲ့ “ နင်ရော နို့စို့ဦးမလား” “အင်၊ မစို့ချင်ပါဘူး၊ ရွံစရာကြီး” “အံမာ၊ ဘာရွံစရာရှိလို့လဲ… ချိုချိုလေးဟဲ့” “မမခိုင်ကလည်း၊ ဟုတ်လို့လား” “ဟဲ့… မဟုတ်ရင် ဒီကလေးတွေစို့မလား… သူတို့က ပိုတောင် အရသာသိသေးတယ်…. ရော့နည်းနည်းလေးမြည်းကြည့်” ဆိုပြီး သူ့လက်ညှိုးနဲ့ နဲနဲယူပြီး ကျနော် မြည်းဖို့ ကျနော့နှုတ်ခမ်းပေါ် တင်ပေးပါတယ်။ “ကဲ… ဘယ်လိုလဲ၊ ချိုရဲ့လား” “အင်းချိုတယ်၊ မမခိုင်ရ၊ ကောင်းတယ်၊ အရသာရှိတယ်” “ဒါဆို စို့မလား” “အင်း… စို့မယ်လေ၊ ဒါပေမဲ့ လူတွေမြင်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ၊ ကလေးနို့ လုစို့တယ် ပြောနေဦးမယ်” “ဟဲ့… လူတွေမြင်လို့တော့ ဖြစ်မလားဟဲ့… မိုးမီးလောင်မှာပေါ့… နေဦး ငါ ကလေးသွားထားလိုက်ဦးမယ်”။ မမခိုင်က ကလေးကိုအိမ်မကြီးပေါ်  ပြန်ပို့ပြီး ပြန်လာတော့ “ကဲလာ၊ အခန်းထဲသွားရအောင်၊ အထဲမှာ လူမမြင်အောင်စို့” ဆိုပြီး ဆိုင်နောက်ဖက်က နေ့လည်နေ့ခင်းခဏနားရင်း အိပ်ဖို့ကန့်ထားတဲ့ အခန်းလေးထဲကျနော့ကို ဆွဲခေါ်သွားပါတယ်။ အထဲရောက်တော့ “ခဏနေဦး” ဆိုပြီး သူအပြင် ပြန် ထွက်ပြီးတော့ ကျနော့ဖိနပ်ကို အခန်းထဲကို ယူသွင်းလာပါတယ်။ပြီးတော့ အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်ပြီး သူ့အင်္ကျီကို လှန်တင်လိုက်ပြီး “ရော့ စို့၊ အ၀ စို့” လို့ပြောပါတယ်။ ကျနော်လည်းဒီအတိုင်း မတ်တတ်ကြီးဘဲ နဲနဲလေးကုံးပြီး သူ့နို့ကို စို့လိုက်ပါတယ်။ သူ့နို့က ကလေးစို့နေတော့ နို့ရည်တွေနဲ့တင်းပြီး တော်တော်ကြီးပါတယ်။ နို့သီးခေါင်းကလည်း မဲပြီး လက်ညှိုးလုံးလောက် ရှိပြီး လက်အဆစ် တဝက်လောက် ရှည်ပါတယ်။ ကျနော်က ဘယ်ဖက်နို့ကို စို့နေတုံး သူက ကျနော့ညာလက်ကို ဆွဲယူပြီး သူ့ညာဖက်က်နို့ပေါ် တင်ပေးပါတယ်။ ကျနော်ကလည်း ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့ အဆင်သင့်သလိုဘဲ သူ့နို့ကြီးကို ပွတ်ပေးနေလိုက်ပါတယ်။ စို့နေတဲ့ နို့ကလည်း နို့ချိုချိုတွေ အများကြီး ထွက်ပါတယ်။ သူကကျနော့ခေါင်းကို ကိုင်ထားပြီးပါးစပ်က တအင်းအင်းနဲ့ ညည်းနေပါတယ်။ အဲဒီနေ့က ကျနော် တကယ့်ကို ဗိုက်အဝ နို့စို့လိုက်ရပါတယ်။ သူ့နို့ကချိုပြီး အရသာ တော်တော်ရှိပါတယ်။ မမခိုင်က “ဟဲ့… စို့လို့ကောင်းလား” “အင်း၊ ကောင်းတယ်၊ နောက်နေ့လဲ တိုက်ဦးနော်” “ငါ့သားလေး စို့ပြီးလို့ ရှိရင် နင့်ကို တိုက်မယ် နော်” “အင်း… ကျနော် တအားစို့တော့ မမခိုင် မနာဘူးလား” […]

ကားအချိန်အကြာကြီးစီးရမှာကိုတွေးပြီး ကျွန်မ ရင်မောမိတယ်။ ကားစီးရင် ကျွန်မက မူးတတ်တယ်လေ။ ကားထွက်ခါနီးမှ ကားပေါ်တက်ထိုင်လိုက်တယ်။ ပြူတင်းပေါက်ကို ဖွင့်ထားပြီး ခေါင်းကို အပြင်နဲနဲထုတ်ထားလိုက်တယ်။ ဘေးခုံက လူမရှိတော့ နေရတာချောင်ချောင်ချိချိပဲ။ “အးးးး” ကားစထွက်မှ လူတစ်ယောက် ပြေးတက်လာပြီး ကျွန်မဘေးမှာ ဝုန်းဆို ခပ်ကြမ်းကြမ်းထိုင်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဆောရီးပါလို့ ကျွန်မကို […]

နာမည်အရင်းက ဇွဲနေအောင် ဖြစ်သော်လည်း အားလုံးက ‘ဇွဲ’ဟုသာခေါ်ကြသည်။ နေအောင်ဆိုသည်က သူ့အဖေနာမည် ဖြစ်သဖြင့် သူ့ကိုယ်သူ ဇွဲဟုသာ ခေါ်ဝေါ်သုံးစွဲခဲ့သည်။ အများကလည်း သူပြောသလို သူ့ကို ဇွဲဟုသာ ခေါ်ခဲ့သဖြင့် အပေါင်းအသင်းများကြားတွင် သူ့နာမည်အရင်း ဇွဲနေအောင်ကို သိသည့်သူတောင် ရှားပါးလှသည်။ ဇွဲသည် ခေတ်လူငယ် တစ်ယောက် .. […]