မချောနှစ်ယောက်နှင့် ပျောက်စေဆရာသောင်း

ဆရာသောင်းဆိုလျှင် မသိသူမရှိသလောက်ပင်။ ဆရာသောင်းသည် ပျောက်စေဆရာကြီးဖြစ်သည်။ ဆရာကြီးဟုသာ ခေါ်နေရသောလည်း အသက်မှာ(၃၄)နှစ်ခန့် သာရှိသေးသည်။ အရပ်ရှည်ရှည်၊ ဗလကောင်းကောင်း၊ အသားညိုညိုဖြစ်ကာ နှုတ်ခမ်းမွှေးစစ မဟာနဖူးဖြင့် ခန့်ထည်သူတစ်ဦးဖြစ်သည်။ သူသည် တစ်ချိန်က ဘိုးတော်ကြီးတစ်ဦး၏နောက်တွင် ဝေယျာဝစ္စလုပ်ရင်း နှစ်နှင့်ချီလိုက်ပါခဲ့ရာမှ ပျောက်စေအတတ်ကို တတ်မြောက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ သူ၏ အမည်ရင်းမှာ အောင်သောင်းဖြစ်ပြီး ရန်ကုန်သားဖြစ်လေသည်။ သူ၏ဆရာ ဘိုးတော်ကြီးမှာ ဘယ်ရောက်လို့ ဘယ်တောင်တက်သွားသည်မသိ၊ အောင်သောင်းကတော့ သူ့ဝမ်းသူကျောင်းကာ ဆရာကြီးတစ်ဆူ ဖြစ်၍ပင်နေတော့သည်။ ယခုလည်း ဆရာသောင်းသည် မြို့ကြီးတစ်မြို့နှင့်မနီးမဝေး ကျေးရွာကြီးတစ်ရွာနှင့် တစ်ခေါ်လောက်ဝေးသော တောင်ကုန်းလေးပေါ်ရှိ စေတီတစ်ဆူဘေးတွင် ခိုင်ခန့်သောတဲကြီးတစ်လုံး ဆောက်ကာ သတ္တဝါများကို ကယ်မနေလေသည်။ ဆရာသောင်းသည် ယောဂီရောင်အင်္ကျီိနှင့် ယောဂီရောင်ပုဆိုးကိုသာ အမြဲတမ်းဝတ်ဆင်လေ့ရှိပြီး ပုတီးခပ်ကြီးကြီးတစ်လုံးကို လည်ပင်းတွင် ဆွဲထားတတ်သည်။ သူ၏တဲနန်းနှင့် မလှမ်းမကမ်းတွင် ဝေဒနာသည်များ တည်းခိုနိုင်ရန် တဲ (၄) (၅)လုံး ဆောက်ထားသေးသည်။ “ဆရာကြီး.. ဆရာကြီး .. ဆရာကြီးရဲ့ တပည့်မတစ်ဦး နာမကျန်းဖြစ်နေလို့ပါ” သူ၏တဲနန်းတော်ကြီးအတွင်းသို့ ခပ်ရို့ရို့ဝင်လာသော အမျိုးသမီးငယ်တစ်ဦးက ကြိမ်ကုလားထိုင်ပေါ်တွင် ထိုင်ကာ မျက်လုံးမှိတ်ပြီး ဘာကိုအာရုံပြုကာ ဘာတွေကိုစဉ်းစားနေမှန်းမသိသော ဆရာကြီးကို ပြောလိုက်လေသည်။ ဆရာသောင်းသည် မှိတ်၍ထားသော သူ့မျက်လုံးကိုဖွင့်လိုက်တော့ အသက်(၂၅)နှစ်အရွယ် ခန္ဓာကိုယ်အချိုးအစား ပြေပြစ်သော မိန်းကလေးငယ်တစ်ဦးကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဆရာသောင်းက သူ၏အရှေ့တွင်ရှိသော မိန်းခလေး၏တစ်ကိုယ်လုံးကို သိမ်းကြုံးပြီးကြည့်နေရာ မိန်းမငယ်သည် ဆရာကြီး၏ စူးရှသောအကြည့်များကို မခံနိုင်သည့်အတွက် သူမ၏ခေါင်းမှာ ငုံ့ကာသွားလေသည်။ “လူမမာက ဘယ်မှာတုန်းကွဲ့ .. ဟိုဖက်က တဲမှာပါ ဆရာကြီး .. ဒါနဲ့ ကလေးမနံမည် ဘယ်လိုခေါ်တုန်း .. အမိုး လို့ခေါ်ပါတယ် ဆရာကြီး .. အိမ်း .. ရှေ့ကသွားပေတော့ကွဲ့ .. ဆရာကြီး လိုက်ကြည့်ပေးပါ့မယ်” အမိုးသည် ဆရာကြီး၏ရှေ့မှ လူမမာရှိရာတဲဆီသို့ ထွက်သွားတော့ရာ ဆရာသောင်းလည်း အမိုး၏နောက်မှ ကပ်လိုက်သွားရင်း တုံကနဲ တုံကနဲ ဖြစ်နေသည့် အမိုး၏တင်သားကြီးများကို မျက်ခြေမပြတ် ကသိုဏ်းရှုကာ လိုက်ပါလာခဲ့သည်။

တဲအတွင်းသို့ ရောက်သောအခါ မိန်းခလေးတစ်ဦးကို အခြားမိန်းမ (၄) (၅)ဦးက ဝိုင်းဝန်းပြုစု နှိပ်နယ်နေကြသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ “ကဲ .. ဘယ်လိုဖြစ်တယ်ဆိုတာ ဆရာကြီး ကိုပြောလိုက်ကြပါဦး” အမိုး ဆိုသော မိန်းခလေးက တိုက်တွန်းလိုက်ရာ အမျိုးသမီးတစ်ဦးက “ဘယ်လိုဖြစ်တယ်မသိပါဘူး .. ကောက်ရသလို ဗိုက်အောင့်တယ်ဆိုပြီး အော်နေလို့ပါ ဆရာကြီး” ထိုသို့ပြောပြီးနောက် ဆရာကြီး ထိုင်ရန် လူမမာအနားတွင် ဖျာခင်းပေးလိုက်ကြသည်။ လူမမာမှာ အမိုးနှင့် အသက်မတိမ်းမယိမ်းဟု ခန့်မှန်းရပြီး တစ်ခါတစ်ခါ အမလေး ဟုအော်ရင်း ရင်ကော့ကာ တက်သွားသည်အထိ ဝေဒနာခံစားနေရပြီး မျက်ရည်များပင် စီးကျလျက်ရှိသည်ကို တွေ့ရသည်။ “ကိုင်း ကိုင်း .. ဆရာကြီးကို ရေတစ်ခွက်လောက် ပေးကြစမ်း .. ဆရာကြီးသည် ရေတစ်ခွက်တောင်းလိုက်ပြီး လူမမာကို အကဲခတ်ရာတွင် လေထိုးသော ဝေဒနာတစ်ရပ် ရှိမည်ဟု ခန့်မှန်းလိုက်သည်။ “ကဲ ကဲ .. ဘယ်သူမှ မနှိပ်ကြနဲ့တော့ .. ဒီတောင်ကုန်းက ဥစ္စာစောင့် ကိုလူပျို နှောင့်ယှက်နေတာကိုးကွဲ့ .. ဘာမှမပူကြပါနဲ့ .. အခုပဲ ပျောက်စေရမယ်” ဟုပြောလိုက်ပြီး သူ၏ယောဂီရောင် ဆေးလွယ်အိတ်အတွင်းမှ ဆေးလုံး(၃)လုံးကိုထုတ်ကာ မိန်းမတစ်ဦးယူလာသော ရေနှင့်ရောကာ တိုက်လိုက်လေသည်။ ဆေးတိုက်ပြီးသည်နှင့် ဆရာသောင်းက “ကဲ .. လူမမာကို အခန်းထဲသွင်းကြစမ်း” ဆရာကြီး ပြောသည့်အတိုင်းပင် လူမမာ မိန်းခလေးအား တဲကြီးအတွင်းရှိ အခန်ထဲသို့ ဆွဲ၍သွင်းလိုက်ပြီး စောင်များ (၃)ထပ်ကာပေးရလေသည်။ ဆရာသောင်းသည် အခန်းပြင်တွင် ဖယောင်းတိုင်များထွန်းလျှက် မန်းမှုတ်လျက်ရှိသည်။ အတွင်းခန်းထဲတွင် လူမမာမှာ တစ်ချက်တစ်ချက် လူးလွန့်၍ ညည်းသံများ ထွက်ပေါ်နေဆဲဖြစ်သည်။ ဆရာသောင်းသည် လူမမာရှင်များ ယူလာပေးထားသော ရေသုံးခွက်ထဲမှ တစ်ခွက်ကိုယူ၍ ဆေးအိတ်အတွင်းမှ တစ်ထွာသာသာရှိသော ပုလင်းငယ်အတွင်းရှိ အရည်အနည်းငယ်ကို ထိုခွက်ထဲသို့ လောင်းထည့်လိုက်လေသည်။ ပြီးနောက် ထိုရေခွက်ကို အတန်ကြာအောင် မန်းမှုတ်ပြီးနောက် လူနာအားတိုက်ရန် ပေးလိုက်လေသည်။ လူမမာသည် ငြိမ်ကာကျသွားလေ၏။ ဖယောင်းတိုင် မီးရောင်လေးသာလျှင် ခပ်မှုန်မှုန်လင်းနေသည်။ ဆရာသောင်းကား ယခုထက်တိုင် လူမမာရှိရာ အတွင်းခန်းတွင်းသို့ မဝင်သေးပေ။ တဲကြီးအတွင်မှ ပရိသတ်များကလည်း ပြန်သူပြန် အိပ်သူက အိပ်ကာသွားခဲ့ပေပြီ။ လူမမာ မိန်းကလေးနှင့် သက်ဆိုင်သော မိန်းမကြီးနှစ်ဦးသာလျှင် စိုးရိမ်မကင်းသည့် အမူအယာနှင့် ကျန်ရစ်ခဲ့ကြသည်။ “ကဲ အဒေါ်ကြီးနှစ်ယောက် .. ဒီကိုလာပါဦး” ဆရာသောင်းက ခပ်ထန်ထန်ပြောလိုက်ရာ အဒေါ်ကြီးနှစ်ယောက်သည် ထိုင်ရာမှထ၍ ဆရာကြီးအနားသို့ ရောက်လာခဲ့သည်။

“ကဲ .. ခင်ဗျားတို့ နှစ်ယောက် ဒီဖယောင်းတိုင်မီး မငြိမ်းအောင် စောင့်ကြည့်နေ၊ ကျုပ်အခန်းထဲကိုဝင်ပြီး မကောင်းဆိုးဝါးကောင်ကို တရားပြလိုက်ဦးမယ် .. အထဲကို ဘယ်သူမှ မဝင်စေနဲ့နော်… သေသေချာချာစောင့်ကြည့်နေကြနော် .. အထဲက ဘာသံကြားကြား မစိုးရိမ်နဲ့၊ ဝင်မလာနဲ့ .. ဟုတ်ပြီလား ..ဟုတ်ကဲ့ ဆရာကြီး .. ဟုတ်ကဲ့ပါ .. အိမ်း .. ကျုပ်မှာသလို မလုပ်ရင်တော့ စည်းပေါက်ပြီး လူမမာအသက်ကိုတောင် စိုးရိမ်ရတယ်” “သြော် .. ဟုတ်ကဲ့ပါ ဆရာကြီး .. စိတ်ချပါ .. ဆရာကြီးမှာတဲ့အတိုင်း လုပ်ပါ့မယ် .. ကျွန်မသမီးလေးကိုသာ ကောင်းအောင် ကုသပေးပါ ဆရာကြီး” “အိမ်း .. ဒါကတော့ ဆရာကြီး တာဝန်သာထား” ပြောပြီးသည်နှင့် ဆရားသောင်းသည် လူမမာ ၏အခန်းအတွင်းသို့ ဝင်ခဲ့လေသည်။ အထဲသို့ရောက်သော် လူမမာ မိန်းခလေးကား ပက်လက်အိပ်ပျော်နေသည်။ စောစောက သူတိုက်လိုက်သော ဆေး(၃)လုံးမှာ ပရဆေးဆိုင်များတွင် အလွယ်တကူဝယ်၍ရသော လေကွဲဆေးဖြစ်ပြီး ဒုတိယတိုက်လိုက်သော အရည်မှာ အရက်ဖြစ်သည်။ အခန်းထဲတွင် လက်ဆွဲမှန်အိမ် နှစ်လုံးကြောင့် အတော်ပင်လင်းနေ၏။ “အဟမ်း .. ခုချိန်ကစပြီး ငါ့သမီးတော်ကို နှောင့်ယှက်ကြသော ဝေမာတိက အမည်ရသော နတ်မျိုး၊ ဘုမ္မစိုးနှင့် ကုမ္ဘာန်ဘီလူးတို့ .. ဆရာအမိန့်ပေးသည် .. ယခုမကြာခင်ထွက်စေ .. ရှောင်စေ .. သင်တို့တတွေကို ယခုတစ်ကြိမ် နောက်ဆုံးဆရာသတိပေးခြင်းဖြစ်သည် .. အို တောင်စောင့်ကြီးတို့ .. သမီးတော်လေးကို ယခုမကြာခင် စောင့်ရှောက်ကြကုန်လော့” ဆရာသောင်းသည် အသံကျယ်ကျယ်ဖြင့် အထက်ပါစာသားများကို ရွတ်ပြီးနောက် စကားအဆုံးတွင်တော့ သူသည် မိန်းခလေးဘေးသို့ ဝင်ထိုင်လိုက်လေသည်။ ပြီးနောက် သူ၏ဆေးလွယ်အိတ်ကို ချွတ်ကာ ဘေးတွင်ချထားလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ပက်လက်အိပ်ပျော်နေသော မိန်းခလေးကို စူးစိုက်ကာ ကြည့်နေလေသည်။ မိန်းခလေး၏ ကိုယ်နေကိုယ်ဟန်မှာ တောင့်တင်းဖွံဖြိုးပြီး ရင်သားများကား ဖြိုးမောက်နေသလို တင်သားများကြတော့ တင်းကားစွင့်အယ်နေသည်။ ဆရာသောင်းသည် သူမ၏ရင်သားများကို အင်္ကျီပေါ်မှပင် ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်သည်။ ထို့နောက်သူမ၏ အင်္ကျီကြယ်သီးများကို ဖြုတ်ပြီးနောက် ဘောလီချိတ်များကိုလည်း ဖြုတ်ကာ ဘော်လီကို မိန်းခလေး၏ကိုယ်ပေါ်မှ ခွါလိုက်လေသည်။ သူမ၏ ဖြူဖွေးနုအုနေသော နို့လေးနှစ်လုံးမှာ အကာအကွယ်မဲ့စွာ ထွက်ပေါ်လာလေသည်။ သူမ၏နို့သီးခေါင်းလေးများမှာ ပြောင်းဖူးစေ့သာသာခန့်ရှိပြီး ချပ်ချပ်ရပ်ရပ်လေး ရှိနေသည်။

ဆရာသောင်းသည် တပ်မက်စိတ်များက ဒိုင်းကနဲ သူ့ကိုလာဆောင့်သဖြင့် ကုန်းကာနို့ကို စို့လေတော့သည်။ “အင် .. အင့်” မိန်းခလေး၏ ကိုယ်လုံးကလေးမှာ တွန့်သွားပြီး မသဲမကွဲအသံများသည်လည်း နှုတ်မှထွက်လာသည်။ ရမက်စိတ်များ ပြင်းထန်နေသော ဆရာသောင်းသည် သူမ၏ထမီလေးကိုပါ ခါးဆီသို့ ဆွဲလှန်ကာတင်လိုက်လေသည်။ တောင့်တင်းလှသော ပေါင်တံကြီးနှစ်လုံးကား ဖြူဖွေးပြီး စင်းနေ၏။ ပြီးတော့ ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှ ပြည့်ပြည့်လေးနှင့် မို့နေသော စောက်ပတ်လေးကလဲ နှုတ်ခမ်းသားလေးနှစ်ခုစေ့ကာ နီကျင်ကျင်အမွှေးလေးများ ပေါက်နေသည်။ ဆရာကြီးစိန်၏လက်က သူမ၏ပေါင်တံနှစ်ဖက်ပေါ်တွင် စုန်ကာဆန်ကာဖြင့် ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်ပေးနေပြီး အရသာခံယူနေသည်။ ဆရာကြီး၏လက်များသည် ပေါင်ပေါ်မှလက်ကို စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသား စေ့စေ့လေးနေရာသို့ ဖိကပ်ကာ ပွတ်ပေးလိုက်သောအခါ မိန်းခလေး၏ကိုယ်လုံးလေးသည် ဆတ်ကနဲ တစ်ချက်တုန်သွားလေသည်။ ပြီးတော့ မိန်းခလေး၏နှုတ်မှ ခပ်တိုးတိုး မပီမသ ရေရွတ်သံများထွက်လာပြီး ပေါင်တံများမှာလည်း မြောက်ကြွကြွလေးဖြစ်လာလေသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ဆရာသောင်းသည် သူ့အင်္ကျီကို မချွတ်တော့ပဲ ပုဆိုးကိုချွတ်ပြီးနောက် မိန်းခလေး၏ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ဒူးကွေးကာ ထောင်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မိန်းခလေး၏ ပေါင်ကြားသို့ဝင်ကာ အစွမ်းကုန်ထောင်မတ်နေသော သူ၏လီးတန်ကြီးကို သူမ၏အကွဲကြောင်းလေးတွင် တေ့ကာ အသာအယာဖိပြီး သွင်းလိုက်သည်။ “အမလေး .. အို .. ဆရာကြီး .. ဘယ်လိုလုပ် .. အမလေး .. အို .. ဟင်း ဟင်း .. မိန်းခလေးသည် မျက်လုံးပွင့်ကာ နိုးလာသဖြင့် တဝက်မျှသာ ကျန်တော့သော သူ၏လီးတန်ကြီးကို ဆတ်ကနဲထိုးသွင်းလိုက်ရာ မိန်းခလေး၏ ကျောပြင်လေး ကော့တက်သွားလေတော့သည်။ သူမ၏လက်ကလေးနှစ်ဖက်သည် ဆရာသောင်း၏ရင်ဘတ်ကို အောက်မှနေ ကာဆီးတွန်းထားလေသည်။ ဆရာသောင်းကလည်း ဘာကိုမှ မစိုးရိမ်တော့ဘဲ ခပ်သွက်သွက်ပင် ဆက်ကာဆောင့်ပေးနေသည်။ ဆရာသောင်း အတင့်ရဲရသည့်အကြာင်းမှာ သူ့လီးတန်ကို မိန်းခလေး၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းစဉ်ကတည်းကပင် ကျိချွဲချွဲ အရည်ကြည်များနှင့် တွေ့ထိကာ သိလိုက်ရသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ဆရာသောင်းကလည်း မရပ်မနားပဲ ဆက်တိုက်ဆိုသလို ဆောင့်ကာဆောင့်ကာ လိုးနေတော့ရာ မိန်းခလေးခမျာ ငြင်းဆန်သော စကားကိုဆိုရန်ပင် သတိမရတော့ပဲ သူမ၏နှုတ်ခမ်းလေးများမှာ တဆတ်ဆတ်တုန်ယင်နေသည်။

မိန်းမကျမ်းကျေသော ဆရာသောင်းသည် သူ၏ဆောင့်အားများကို တိုးမြှင့်ကာ သူ၏ကိုယ်လုံးကြီးကို မိန်းခလေးကိုယ်ပေါ် မှောက်ချလိုက်လေသည်။ ထို့နောက် သူမ၏အိထွေးလှသော ကိုယ်လုံးလေးကို တင်းကြပ်စွာဖက်လိုက်ပြီး ထိုးထိုးထောင်ထောင်ဖြင့် တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်နေသော သူမ၏နို့နှစ်လုံးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် စို့ရင်း ဖင်ကို မြှောက်ကာ မြှောက်ကာ ဆောင့်လေတော့သည်။ အောက်မှ မိန်းခလေးသည်လည်း တဟင်းဟင်းဖြစ်လာပြီး သူမ၏ဖင်သားကြီးများကို ကော့ကာလှန်ကာဖြင့် စည်းချက်ကျကျ ပြန်လည်တုန့်ပြန်လာသည်။ ဆရာသောင်း၏ ထွားကြိုင်းလှသော လိင်တန်ကြီးသည် သူမ၏အခေါင်းအတွင်းဝယ် ထိထိမိမိကြီး ပွတ်ဆောင့်လျက်ရှိနေရာ သူမ၏အတွင်းနံရံတို့မှ ကျင်ဆိမ့်ကာ ထွက်လာသော အရည်တို့သည် တပွက်ပွက်ဖြင့် တသွင်သွင်ထွက်ကျလေတော့သည်။ မချိတင်ကဲဖြစ်လာပုံရသော မိန်းခလေးသည် ဒူးထောင်ပေါင်ကားထားသော သူမ၏ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ဆရာသောင်း၏ သန်မာလှသော ပေါင်ကြီးများဆီသို့ ချိတ်ကာတင်လိုက်သည်။ ထိုသို့ ချိတ်လိုက်ပြီးသောအခါတွင် ဆရာသောင်းသည် မိန်းကလေး၏ကိုယ်ပေါ်မှ ကြွကာ သူမ၏ကိုယ်လုံးဘေး တစ်ဖက်ဆီတွင် လက်ထောက်ပြီး ကြုံးကာကြုံးကာ လိုးလေသည်။ အောက်မှ မိန်းခလေးသည်လည်း “အင်း ဟင်း .. အင်းဟင်း” ဆိုသော အသံလေးနှင့်အတူ သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးသည် တထွန့်ထွန့်လူးပြီး တဆတ်ဆတ်ခါသွားရသော အချိန်မှာပင် ဆရာသောင်း၏ ခါးကြီးသည်လည်း ဆတ်ကနဲဆတ်ကနဲ တုန်ကာ ဆရာသောင်း၏ ကိုယ်လုံးကြီးသည် မိန်းခလေးအပေါ်သို့ မှောက်ကာကျသွားလေသည်။ နှစ်ယောက်စလုံးသည် ကာမရေယဉ်ကြောတွင် မျောနေရာမှ လွန့်လူးလာပြီးနောက် “မိန်းခလေး နံမည်ဘယ်လိုခေါ်သလဲ ကွယ့်” “အဝင်း လို့ခေါ်ပါတယ် ဆရာကြီး” “အမိုးနဲ့ ဘာတော်လဲကွယ့်” “သူငယ်ချင်းပါ ဆရာကြီး” “နောက်နေ့လည်း ဆရာကြီးဆီလာဦးနော်” ဒီတစ်ခါတွင်တော့ မိန်းခလေးသည် စကားဖြင့်ပြန်လည်ကာ မပြောတော့ပဲ မှုန်ပြပြအလင်းရောင်အောက်တွင် ဆရာကြီးအား ရွှန်းရွှန်းစားစားကြည့်ပြီး ခေါင်းကို ခပ်သွက်သွက်လေး ငြိမ့်ပြလိုက်လေတော့သည်။ ညဥ့်သည် အတော်လေးနက်လာခဲ့ပြီ။ ဧည့်ပရိသတ်များလည်း စဲသွားခဲ့ပြီ။ ဆရာသောင်း၏ တဲနန်းတွင်လည်း လူရှင်းသလောက် ဖြစ်သွားခဲ့ပေပြီ။ ထိုအချိန်တွင် ဆရာသောင်းသည် အိပ်ယာဝင်ရန် သူ၏ဓါတ်ခန်းဟုခေါ်သည့် အိပ်ခန်းတံခါးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်လေသည်။ “ဆရာကြီး” သူ၏နောက်ဖက် မှောင်ရိပ်ထဲမှ ခပ်တိုးတိုးခေါ်သံ ကြားလိုက်ရသဖြင့် လန့်သွားသော ဆရာသောင်းသည် အိန္ဒြေဆည်ကာ နောက်ဖက်သို့ လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ “ဟော .. အမိုး ပါလား” “ဟုတ်ပါတယ် ဆရာကြီး” အခန်းဝတွင်ရပ်ရင်း ဆရာသောင်းသည် အမိုးအား လှမ်းကာ အကဲခတ်လိုက်လေသည်။

အမိုးသည် သာမန်မဟုတ်ဘဲ တစ်မျိုးလေးဖြစ်ကာ ခေါင်းလေးငုံ့နေသည်ကို တွေ့ရသည်။ “ပြောလေ အမိုး ဆရာကြီးကို ဘာများပြောချင်လို့လည်းကွဲ့” “ဟိုလေ .. ကျွန်မလဲ ဗိုက်ထဲက အောင့်နေလို့ပါ ဆရာကြီး” အမိုး၏အသံသည် စပြောကတည်းက ခပ်အုပ်အုပ်ဖြစ်နေပြီး ဆရာသောင်းသည်လည်း အမိုး ကဲ့သို့ပင် ခပ်အုပ်အုပ် ပြန်ပြောနေသည်။ “ကဲ .. ဒါဆိုလည်း အထဲကိုဝင်လေ အမိုးရဲ့” အမိုးသည် သူမ၏ ခေါင်းလေးကိုမော့ကာ ဘေးဆီသို့ မျက်လုံးလေး တစ်ချက်ဝေ့လိုက်ပြီး ဆရာကြီး၏ဓါတ်ခန်းထဲသို့ ဝင်လိုက်သည်။ အမိုး အတွင်းသို့ ရောက်သွားသည်နှင့် ဆရာသောင်းသည် အခန်းအတွင်းသို့ လှမ်းဝင်လိုက်ကာ တံခါးအားပိတ်လိုက်ပြီးနောက် ဂျက်ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဆရာသောင်းသည် အခန်းအတွင်းတွင် ထွန်းထားသော လက်ဆွဲမီးအိမ်၏မီးစာကို မြှင့်လိုက်ရာ အခန်းအတွင်းတွင် အတန်အသင့် လင်းသွားလေသည်။ ဆရာသောင်းသည် အမိုးအား လှမ်းကြည့်လိုက်သောအခါတွင် အမိုးမှာ ခပ်တွေတွေလေး ရပ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ လက်ဆွဲမီးအိမ်၏ အလင်းအောက်တွင်သာ ရှိနေသော်လည်း အမိုး၏အသားအရည်သည် ဖြူဝင်းကာနေသည်။ ထို့အပြင် အမိုး၏ ပါးပြင်နှစ်ဖက်သည် သိသိသာသာကိုပင် နီမြန်းနေသည်ကို ဆရာသောင်း မြင်လိုက်ရလေသည်။ “ကဲလာ အမိုး … ဒီမှာထိုင် .. ဆရာသောင်း၏ ဓါတ်ခန်းဟုခေါ်သော အိပ်ခန်းထဲတွင် ကုလားထိုင်မရှိသဖြင့် သူမကို ကုတင်စောင်း၌ ထိုင်ခိုင်းလိုက်ရာ အမိုးသည် မဝံ့မရဲဖြင့် ကျွန်းသစ်များဖြင့် ရိုက်ထားသော ကုတင်ပေါ်ရှိ မွှေ့ယာစောင်းတွင် ခြေတွဲလောင်းချကာ ထိုက်လိုက်လေသည်။ ဆရာသောင်းသည် သူအမြဲတမ်းလိုလို လွယ်ထားသော ဆေးလွယ်အိတ်ကို ခေါင်းရင်းဖက်ရှိ စင်ပေါ် သွားကာတင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အမိုး ထိုင်နေသော ကုတင်ဆီသို့ ပြန်လျှောက်လာကာ “ကဲ အမိုး .. အိပ်ယာပေါ်ကို လှဲလိုက်” ဆရာသောင်း၏ စကားအတိုင်းပင် အမိုးသည် အိပ်ယာပေါ် လက်တစ်ဖက်ထောက်ရင်း သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ပက်လက်လှန်လိုက်သည်။ ဆရာသောင်းသည် အမြင့်၏အနားသို့ တိုးကပ်သွားပြီးနောက် ပက်လက်လှဲကာနေသော အမိုး၏ တစ်ကိုယ်လုံးကို သိမ်းကြုံးကာ အာသာငမ်းငမ်းဖြင့် ကြည့်လိုက်လေသည်။ အတော်လှတဲ့ ကောင်မလေးပဲဟု စိတ်ထဲမှကျိတ်ကာ မှတ်ချက်ချလိုက်သေးသည်။

အမိုး၏ ရင်သားများနှင့် တင်သားများသည် အဝင်း ထက်ပင် ပိုမို မို့မောက်ကာ ကားစွင့်နေကြသည်ကိုလည်း သတိပြုမိလိုက်သေးသည်။ “ကဲ .. ဘယ်နေရာက အောင့်တာလဲကွယ့်” အမိုးသည် သူမ၏ လက်လေးတစ်ဖက်ဖြင့် ဆီးခုံအထက်နားဆီသို့ မဝံ့မရဲထောက်ကာ “ဒီ..ဒီနားကပါ ဆရာကြီး” “အေးဟုတ်ပြီ .. ဆရာကြီးနဲ့ တွေ့ရင် ပျောက်ရစေမပေါ့ကွယ်” ပြောပြီးသည်နှင့် ဆရာသောင်းသည် အိပ်ယာဘေးနားရှိ ရေတကောင်းထဲမှ ရေအနည်းငယ်ကို ဖန်ခွက်ထဲသို့ထည့်ကာ သူ၏ဆေးလွယ်အိတ်ရှိသော နေရာသို့ထသွားလေသည်။ ထို့နောက် ဆေးလွယ်အိတ်ထဲရှိ ပုလင်းပြားထဲမှ အရည်လက်တစ်လုံးခန့်ကို အခုနက ဖန်ခွက်ထဲသို့ ဖြည့်ကာ အမိုးဆီသို့ ယူလာခဲ့သည်။ “ကဲ .. ထလိုက်ဦး အမိုး .. ဆေးသောက်ရအောင်” အမိုးသည် လူးလဲ၍ထလိုက်ရာ ဆရာသောင်းသည် သူ၏လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ခပ်ရဲရဲပင် အမိုး၏ပခုံးလေးကို လှမ်းဖက်လျှက် ထူပေးလိုက်သည်။ အမိုးသည် ဖန်ခွက်ထဲရှိ စပ်ထားသောဆေးကို တဖြည်းဖြည်းကုန်အောင် သောက်ပြီးသောအခါ “ပြန်လှဲနေလိုက်ဦး ကွဲ့” ဟုဆိုကာ ဆရာသောင်းသည် အမိုး၏ကိုယ်လေးကို အသာဖက်လျှက် အိပ်ယာပေါ် ကူကာ လှဲပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဖန်ခွက်အား အနီးရှိစားပွဲပေါ်ပြန်တင်လျှက် အမိုး၏အနီးသို့ ပိုမိုတိုးကပ်အောင် သွားလိုက်သည်။ ပြီးနောက် ဆရာသောင်းသည် သူ၏လက်ဖဝါးကို အမိုး၏ ဝမ်းဗိုက်ရှပ်ရှပ်လေးပေါ် တင်လိုက်သောအခါ အမိုးမှာ တွန့်ကနဲ တစ်ချက်ဖြစ်သွားသည်။ ထို့နောက်တွင်မတော့ အမိုးသည် သူမ၏ မျက်လုံးများကို မှိတ်လိုက်လေသည်။ ဆရာသောင်းသည် အမိုး၏ဝမ်းပျဉ်းသားကို ဘယ်မှညာသို့၎င်း၊ အထက်မှအောက်သို့၎င်း ဖြေးညှင်းစွာ ပွတ်သပ်၍တစ်မျိုး၊ ခပ်ဖွဖွဆုပ်နယ်ကာ တစ်ဖုံဖြင့် သူ၏ဆေးကုသခြင်းအမှုကို ပြုလေသည်။ အမိုး၏ မျက်လုံးအစုံသည်ကား မှိတ်လျှက်၊ သို့သော် သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးသည်ကား မသိမသာ တုန်ယင်လျှက် ရှိနေသည်။ ထို့နောက် ဆရာသောင်းသည် သူ၏လက်အစုံကို ဖြည်းညင်းစွာပင် အောက်ဖက်ဆီသို့ လျောချကာ ဆီးခုံလေးကို ပွတ်သပ်လိုက်သောအခါတွင် အမိုးသည် ကြက်သီးတဖြန်းဖြန်းထရင်း တစ်ကိုယ်လုံးပူနွေးကာ ရှိန်း၍ ဖိန်း၍ ဖြစ်လာသည်။ အမိုး၏ သူငယ်ချင်းဖြစ်သူ အဝင်းသည် သူမနှင့်ဆရာကြီးတို့ ဆေးကုသပုံအကြောင်းကို ထိုညနေကပင် ခရေစေ့တွင်းကျ အမိုးထံသို့ ပြန်လည်ဖေါက်သည် ချပြီးဖြစ်သည်။ အမိုးရော အဝင်းပါ အသက်(၂၃) နှစ်ကျော်သာ ရှိသေးပြီး သွေးသားဆူဖြိုးသည့် အရွယ်ကောင်းများ ဖြစ်ကြလေသည်။ ညနေကတည်းက အဝင်း၏ ကိုယ်တွေ့ဖြစ်အင်များကို နားထောင်ပြီးသောအခါ အမိုး၏စိတ်ထဲတွင် သွေးသားတောင့်တလျှက် ရမက်ဆန္ဒများ ချိုးနှိမ်၍ မရလောက်အောင် ပေါ်လာရလေသည်။

ထို့ကြောင့် လူခြေတိတ်ချိန်တွင် အရဲစွန့်ကာ ဆရာကြီးထံသို့ အရောက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ “အွန်း .. အို အမေ့” ဟူသော အသံတို့နှင့် အမိုး၏အတွေးတို့ ပြတ်သွားရလျှက် သူမ၏တစ်ကိုယ်လုံး သိသိသာသာပင် တုန်ခါကာသွားလေသည်။ ဆရာကြီး ရယ်လေ၊ သူ၏လက်နှစ်ဖက်ကို အမိုး၏ပေါင်ရင်းနှစ်ခုကြားသို့ ထည့်ကာ သူမ၏စောက်ဖုတ်ကို ဖွဖွလေးပွတ်သပ် ဆုပ်နယ်ပေးနေပြီကော။ အမိုး၏ “အို အမေ့” ဟူသောစကားအဆုံးတွင် ဆရာသောင်းသည် ထိုင်နေရာမှ သူ၏တစ်ကိုယ်လုံးကို ကုတင်ပေါ်တက်ကာ အမိုး၏ကိုယ်လုံးလေးကို ကြုံးကာဖက်လိုက်လေသည်။ ပြီးသည်နှင့် ဆရာသောင်း၏ လက်တစ်ဖက်သည် ထမီစလေးကိုဆွဲကာ ချွတ်ချလိုက်သည်။ တို့နောက် ဆရာသောင်း၏ မျက်နှာသည် အမိုး၏မျက်နှာဆီသို့ တိုးကပ်သွားကာ သူမ၏နီတာရဲ နှုတ်ခမ်းလေးများကို ငုံခဲကာနမ်းလိုက်သည်။ ဆရာသောင်း၏လက်ကား ဝက်မြီးကဲ့သို့ပင် အငြိမ်မနေပါ၊ ပြည့်ဖြိုးဝင်းဝါနေသော အမိုး၏ပေါင်တံကြီးများကို လျောတိုက်ပွတ်ပေးရင်း ပေါင်သားကြီးမျးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆုပ်နယ်ကာပေးနေသည်။ အမိုးခမျာမတော့ မောမောပန်းပန်းလေးဖြစ်ကာ ရင်ထဲတွင် လှိုက်ဖိုလျှက် ဆရာသောင်း၏ လက်မောင်းတစ်ဖက်ကို လှမ်း၍ဆုပ်ကိုင်လိုက်လေသည်။ ဆရာသောင်းသည် သူစုပ်နမ်းနေသော အမိုး၏နှုတ်ခမ်းများအား မလွှတ်ချင်လွှတ်ချင်ဖြင့် လွှတ်ပေးလိုက်ပြီးနောက် ထကာထိုင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အမိုး၏အင်္ကျီကြယ်သီးများအား တစ်လုံးချင်း ဖြုတ်ကာနေသည်။ ကြယ်သီးများ အကုန်စုံအောင် ဖြုတ်ပြီးသောအခါတွင် ဆရာသောင်းသည် အင်္ကျီအား အမိုး၏ကိုယ်ပေါ်မှ ခွါလိုက်လေသည်။ အမိုး၏ ရင်အစုံသည် စည်းနှောင်ထားသော ဘော်လီအင်္ကျီကို ဖေါက်ထွက်တော့မည့်အလား နိမ့်တုံမြင့်တုံ ရှိနေလေသည်။ အမိုး၏ အသက်ရှုသံတို့သည် တိုတောင်းကာ မြန်နေပြီဖြစ်သောကြောင့် နိမ့်တုံမြင့်တုံ ဖြစ်နေသော ရင်အစုံသည် ဆရာသောင်း၏ စိတ်အစုံကို အဆုံးစွန်းသို့ တွန်းပို့နေပေပြီ။ ရမက်ဇော ကပ်နေပြီဖြစ်သော ဆရာသောင်းသည် သူမြင်ချင်လှပြီဖြစ်သော အမိုး၏ရင်သားနှစ်မွှာအား ဘော်လီတည်းဟူသော အတားအဆီးကြောင့် အပြည့်အဝ မမြင်ရသဖြင့် တုန်ယင်နေသော သူ၏လက်အစုံဖြင့် အမိုး၏ဘော်လီအား အငမ်းမရ ဆွဲကာချွတ်လေတော့သည်။

အမိုး၏နှလုံးသည် သူမ၏ပါးစပ်ထဲမှ ထွက်လုမတတ် ခုန်နေပေပြီ။ ကာမသွေးများသည် အမိုး၏ ဦးနှောက်အတွင်းသို့ အလုအယက်တိုးကာ ဝင်လာသောကြောင့် ယခုအချိန်တွင် သူမ အတောင်းတဆုံးမှာ သူမ၏ရင်သားများကို ဖိုအတွေ့ဖြင့် တွေ့လိုခြင်းပင်။ ထို့ကြောင့်လည်း အမိုးသည် သိစိတ်ကရော မသိစိတ်ကရော လှုံ့ဆော်မှုကြောင့် သူမ၏ကျောပြင်လေးကို ကြွပေးရင်း လက်များကိုလည်း အလိုက်သင့်ပင် ကားပေးလိုက်ရာ ဆရာသောင်းသည် ဘော်လီအင်္ကျီကို အလွယ်တကူပင် ချွတ်၍ရသွားလေသည်။ ထိုအခါ အမိုး၏တစ်ကိုယ်လုံးသည် ဝတ်လစ်စလစ်ဖြစ်သွားပြီး ဝါဝင်းကာ လှပနေသော အမိုး၏ကိုယ်လုံးလေးသည် ဆရာသောင်းအား ထိလှည့်ပါ၊ ကိုင်လှည့်ပါ ၊ နမ်းလှည့်ပါတော့ဟု ဖိတ်ခေါ်နေသည်။ ဆရာသောင်းသည် သူ၏နှုတ်ခမ်းများကို လျှာဖြင့်သပ်လျက် “ဂလု”ကနဲနေအောင် တံတွေးမျိုချလိုက်ရသည်။ အမိုး၏ ရင်သားများသည် ကျွဲကောသီးအား ထက်ပိုင်းဖြတ်၍ ပုဂံပြားပေါ် တင်ထားသည့်နှယ်၊ ရင်သားအစုံသည် တင်းရင်းကာ ဖေါင်းကြွတက်နေပြီး နေမလောင်သောကြောင့် သွေးကြောစိမ်းလေးများ ယှက်နွယ်နေသည်ကို အထင်းသားမြင်နေရသည်။ သူမ၏နို့သီးခေါင်းလေးများမှာ ပန်းဆီရောင်သန်းလျက် စိတ်ထနေပြီဖြစ်သောကြောင့် ရင်အုံပေါ်မှ စူထွက်နေလေသည်။ ဆရာသောင်းသည် ဘယ်လိုမှ စိတ်ထိန်းခြင်းငှာ မတတ်နိုင်တော့သဖြင့် အမိုး၏နို့အုံ တစ်အုံလုံးကို ပါးစပ်ဖြင့်ငုံကာ နို့အုံ၏အရင်းသားများအား သူ၏သွားများဖြင့် မနာကျင်စေရအောင် တဇိဇိဖြင့် ကိုက်တော့သည်။ ထို့နောက်တွင် စူထွက်နေသော အမိုး၏ သန္တာရောင်နို့သီးခေါင်းတစ်ဖက်အား ပါးစပ်တွင်းသို့ ငုံကာ အတွင်းမှနေ၍ လျှာဖြင့် နို့သီးခေါင်းထိပ်အား ဖိချပေးလိုက်သည်။ တစ်ဆက်တည်းပင် သူ၏လျှာကိုတောင့်လျှက် နို့သီးခေါင်းအား ဘယ်ပြန်ညာပြန် ယက်လေတော့သည်။ အမိုးကား တစ်ကိုယ်လုံး ဆတ်ဆတ်ခါအောင်တုန်လျှက် သူမ၏ကျောပြင်သည် အိပ်ယာပေါ်မှ တစ်ထွာခန့် အပေါ်ကို ကော့ကာကော့ကာ တက်လာလေသည်။ ထို့အပြင် နှုတ်ကလည်း “အို .. ဟင်း ဟင်း ဟင်း .. ဟင်း ဟင်း ဟင်း”ဖြင့် ငှက်ဖျားတက်သော သူကဲ့သို့ အဆက်မပြတ် ညည်းညူကာနေလေသည်။ အမိုးသည် ဆရာသောင်း၏ဂုတ်ပိုးကို သူမ၏လက်များဖြင့် သိုင်းဖက်လျှက် နို့အုံများကို ကော့ကာကော့ကာဖြင့် ဆရာသောင်း၏ ပါးစပ်အတွင်းသို့ စိတ်တိုင်းကျ ပွဲတော်တည်နိုင်ရန် ထိုးထည့်ပေးနေလေသည်။

ထိုခဏမှာပင် ဆရာသောင်း၏လက်သည် သူမ၏စောက်ဖုတ်အုံလေးကို အုပ်ကာကိုင်လိုက်သောအခါတွင် အမိုး၏ဗိုက်ကြောကလေးများသည် ရှုံ့ကာသွားပြီး သူမ၏သွယ်ပျောင်းကာ စင်းနေသော ပေါင်တံနှစ်ချောင်းသည် ထောင်တက်သွားလေသည်။ ဆရာသောင်းသည် အမိုး၏နို့များကို ဘယ်တစ်လုံး ညာတစ်လုံး ပြောင်းကာစို့ပေးလျှက် သူ၏လက်များသည် ဖေါင်းကားကာ ပူနွေးနေသော အမိုး၏စောက်ပတ်အား ခပ်သာသာလေး ဖိကာပွတ်ပေးနေပြန်ပြီ။ မကြာမီမှာပင် ဆရာသောင်း၏ လက်များသည် ချွဲတဲတဲဖြင့် အတန်ငယ်ပြစ်စေးနေသော အမိုး၏စောက်ရည်ကြည်များနှင့် တွေ့ထိမိလေသည်။ “အဟင့်ဟင့် ဟင့် … ဆရာကြီး ရယ် .. ဟွန်း” အမိုးသည် အောက်မှနေကာ နှာတွန်နေသော မသံဖြင့် ဆရာသောင်းအား တက်လုပ်ရန် အချက်ပေးနေပြီဖြစ်သည်။ ဆရာသောင်းသည် ပျောက်စေအတတ်ကို တတ်ကျွမ်းသလို ကာမမှုတွင်လည်း တစ်ဖက်ကမ်းခတ်သူ ဖြစ်ရကား အလျင်မလိုချေ။ သူ၏လက်များကို အမိုး၏အခေါင်းအတွင်းသို့ ထိုးသွင်းလျှက် အမိုး၏ ရသာဖူးခေါ် စောက်စေ့လေးအား ရှာဖွေလျှက်ရှိသည်။ သိပ်မကြာပါချေ ရွေးစေ့ခန့်ရှိသော စူတူတူ အငုတ်လေးအား စမ်းမိလေသည်။ ဆရာသောင်းသည် ထိုအငုတ်လေးအား သူ၏လက်ခလယ်ဖြင့် မထိတထိ ကလိလေတော့သည်။ အမိုး အဖို့မှာကား တိမ်ပေါ်တွင် လေဟုန်စီးနေရသလို စိတ်များသည် တလွင့်လွင့်ဖြစ်လျှက် ကာမစိတ်များသည် ဒီရေကဲ့သို့ တရိပ်ရိပ်တိုးကာ လာနေရပေပြီ။ ဆရာသောင်းသည်ကား အမိုး၏ နို့များကို စို့လိုက် စုပ်လိုက်ဖြင့်၎င်း၊ လက်ခလယ်ဖြင့် ရသာဖူးအား ကလိ၍၎င်း၊ သူ၏လက်ချောင်း နှစ်ချောင်းအား အမိုးရဲ့ အခေါင်းအတွင်းသို့ ထုတ်ချည်သွင်းချည်ပြုပြီး စောက်ရည်ချူခြင်းဖြင့်၎င်း၊ ကာမခလုတ်များကို တစ်ဆင့်ခြင်း ဖွင့်နေလေသည်။ “ဆရာကြီးရယ် .. အမိုးမှာ အရမ်းကိုဖြစ်နေရပါပြီ .. လုပ်တတ်လိုက်တာနော်”ဟု အမိုးက အောက်မှနေ ညုသံလေးဖြင့် ထပ်မံကာ အချက်ပေးလာပြန်ပြီ။ ထိုအခါ ဆရာသောင်းသည် သူ၏နှုတ်ခမ်းများကို အမိုး၏နို့များဆီမှ ခွါကာ လျှာကိုချွန်အောင်ပြုလျှက် အဆက်မပြတ်ယက်ရင်း အမိုး၏ချက်ရှိရာသို့ တဖြည်းဖြည်းဆွဲကာ နှိမ့်သွားလေသည်။ အမိုးအဖို့မှာကား အရသာထူးလှသဖြင့် မိန်းမောမတတ် ဖြစ်နေပြီ ဖြစ်သည်။ ရင်ခုန်သံများသည် တဒိန်းဒိန်းမြည်ှလျှက် အမြှောက်များ ဖေါက်နေသည်နှယ်။ အသံများသည်လည်း နှုတ်ဖျားမှပင် မထွက်နိုင်တော့၊ လည်ချောင်းထဲမှာပင် တအစ်အစ်ဖြင့် ပျောက်ဆုံးသွားလေသည်။

ဆရာသောင်းသည် သူ၏လျှာချွန်ဖြင့် အမြင့်၏ နံစောင်းလေးများအား ထိုးလေသောအခါ အမြင့်၏ဖင်သားကြီးများသည် မွှေ့ယာပေါ်တွင် မနေနိုင်တော့ဘဲ လေထဲသို့မြောက်ကာ တက်လာလေသည်။ ဆရာသောင်းသည် နံစောင်းမှသည် အမိုး၏ပေါင်ရင်းဆီသို့ စက်ဝိုင်းဝိုင်းသကဲ့သို့ သူ၏လျှာဖြင့် ယက်ပေးကာနေပြန်သည်။ ဆရာသောင်းသည် အမိုး၏ပေါင်ဂွဆုံအောက်ရှိ စောက်ပတ်ဆီသို့ ရောက်သောအခါတွင် သူ၏ကစားနေသော လျှာကို လုံးဝရပ်တန့်ပြစ်လိုက်လေသည်။ အမိုးကား သက်မအောင့်ပြီး နောက်ထပ် ဘာများဖြစ်လာမလဲ ဆိုသည်ကို ရင်တထိတ်ထိတ်ဖြင့် စောင့်မျှော်ကာ မောနေရသည်။ “အို .. အဟင့်ဟင့် ဟင့်” ဆရာကြီးရယ်လေ သူမရဲ့စောက်ဖုတ်ကို သူ့ပါးစပ်ထဲက လေတွေနဲ့ မှုတ်ပေးနေလေရဲ့ ပူနွေးဖေါင်းကြွနေသော စောက်ပတ်ကြီးကို အေးသောလေအဟုန်က လာဟပ်သောအခါတွင် အမိုး တစ်ခါမှမကြုံဖူးသည့် အရသာထူးကို ခံစားလိုက်ရသည့်အတွက် ရူးမတတ်ခံစားလိုက်ရသည်။ ဟော လုပ်ပြန်ပြီ ဆရာကြီးစိန်၏ ပူနွေးနေသော လျှာသည် အပြားလိုက်ကြီး အမိုး၏ အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် အထက်မှအောက်သို့ ယက်ပေးပြန်ပြီ၊ ထိုမှတဖန် အမိုး၏အဖုတ်ကို အသာဖြဲလျှက် အတွင်းနှုတ်ခမ်းသားများအား သူ၏ပါးစပ်တွင်းသို့ တရှူးရှူးဖြင့် စုပ်ယူကာနေလေသည်။ အမိုးသည် မည်သို့ဖြစ်လာသည် မသိ၊ ဆရာကြီး၏ ခေါင်းအား သူမ၏ပေါင်များဖြင့် ညှပ်လေတော့သည်။ ဆရာသောင်းကား လားလားမျှ မလျှော့သည့်အပြင် အမိုး၏ ရသာဖူးအား လျှာချွန်ဖြင့် ထိုးကာ အခုအခါတွင် ပဲကြီးစေ့အရွယ်ခန့်အထိ ကြီးလာပြီဖြစ်သော အမိုး၏ ရသာဖူးအား တရှူးရှူးဖြင့် စုပ်လေတော့သည်။ အမိုး၏ စွင့်ကားကာ တင်းနေသော ဖင်သားကြီးများသည် ကော့ကာတက်လာသည်၊ အမိုးပေါင်များဖြင့် ညှပ်ခံထားရသည့်အတွက် ဆရာကြီး၏ခေါင်းမှာကား အမိုး၏အဖုတ်နှင့် တစ်သားတည်းကပ်လျှက် ပို၍ပင် အလုပ်ဖြစ်နေသေးသည်။ “ဆရာကြီး … တော်ပါတော့နော် .. အမိုး အူတွေအသည်းတွေ ဂျွမ်းပစ်လိုက်သလိုဖြစ်နေပြီ” အမိုးသည် တုန်ယင်လှိုက်လှဲသော အသံလေးဖြင့် တတိယမြောက် ပြောလာသောအခါတွင် ဆရာသောင်းသည် အမိုး အပေါ်မှ ဆတ်ကနဲ ခွါလိုက်ပြီး သူ၏အဝတ်အစားများကို ချွတ်နေတော့သည်။ ထိုအခါတွင် အမိုးသည် သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးအား တစ်ဖက်သို့စောင်းပြီး လှဲနေလိုက်သည်။ အဝတ်အစားများ ကုန်အောင်ချွတ်ပြီးသွားသောအခါတွင် ဆရာသောင်းသည် အမိုး၏ဘေးတွင် ဝင်လှဲလိုက်ပြီး သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကို နောက်မှဖက်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် အမိုး၏အပေါ် ပေါင်လုံးကိုမကာ သူ၏ပေါင်တစ်လုံးကို ဟသွားသော အမိုး၏ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ထိုးသွင်းလိုက်လေသည်။

ထို့နောက်တွင် အမိုး၏အပေါ်ပေါင်ကို ကွေးစေ၍ ရင်ဘတ်ဆီသို့ တွန်းတင်လိုက်တော့သည်။ ပုံစံကား ပုဇွန်တုပ်ကွေးဖြစ်သွားပြီမို့ အမိုး၏စောက်ပတ်သည် ဆရာသောင်း ရှိရာဖက်သို့ ခပ်ပြူပြူလေး ထွက်လာသည်။ ဆရာသောင်းသည် သူ၏လီးတန်ကြီးကို လက်မနှင့်လက်ညှိုးကြားတွင် ကိုင်ပြီး အမိုး၏ စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများဆီသို့ တေ့ကာထောက်လိုက်ပြီး အမိုး၏စောက်ပတ်အတွင်းသို့ ဆောင့်၍သွင်းလိုက်လေသည်။ “ပြွတ် .. စလွိ .. ဖွတ် .. ရှူး”အရည်များဖြင့် စိုရွှဲနေသောကြောင့် ဆရာသောင်း၏လီးတန်သည် အနည်းငယ် လျောလျောရှူရှူဖြင့် အမိုး၏စောက်ဖုတ်အတွင်းသို့ တစ်ဝက်ခန့် ဝင်သွားလေသည်။ အမိုးသည် လီးတန်ဝင်လာတော့မည်ကို သိထားပြီးဖြစ်သော်လည်း တကယ်တန်းဝင်လာသော အခါတွင် သူမ၏ခါးကလေးမှာ ကော့ကနဲဖြစ်သွားပြီး စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားလေး နှစ်ခုက လီးတန်ကြီးကို လန့်ဖြန့်ပြီး ဆွဲညှစ်ပေးလိုက်မိရာ ဆရာသောင်းသည် လီးတန်ထိပ်ဖျားမှ သူ၏တစ်ကိုယ်လုံးသို့ ကျင်ဆိမ့်တက်သွားသော အရသာကို ခံစားလိုက်ရလေသည်။ ရမက်ဇောများ အစွမ်းကုန်ပြင်းထန်နေပြီဖြစ်သော ဆရာသောင်းသည် အမိုးကို အတင်းပင် ဆောင့်ကာလိုးလေသည်။ ဆရာသောင်း ဆောင့်လိုက်တိုင်း သူ၏ဆီးစပ်နှင့် ဖြူဝင်းအုကာ ဖေါင်းတင်းစွင့်ကားနေသော အမိုး၏ဖင်သားကြီးများသည် ဖေါင်းကနဲနေအောင် ရိုက်မိကြလေသည်။ ထိုသို့ ရိုက်မိသည်နှင့် အမိုး၏ဖင်သားကြီးများသည် တအိအိနှင့် တုန်သွားလေရာ ဆရာကြီး၏ တောက်လောင်နေသော ပြင်းထန်လှသည့် ကာမမီးကို ဓါတ်ဆီနှင့်ဖျန်းပေးသကဲ့သို့ ဖြစ်နေလေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ဆရာသောင်းသည် စအိုကြောကိုရှုံ့လျှက် အသက်ကိုအောင့်ကာ အပြင်းထန်ဆုံးသော ဆောင့်ချက်များဖြင့် အမိုးအား လိုးဆော်လေတော့သည်။ ဆောင့်ချက်အရှိန်များကား ပြင်းထန်လွန်းလှသည့်အတွက် အမိုးသည် ကုတင်တစ်ဖက်စွန်းသို့ တဖြည်းဖြည်းရွေ့သွားလေသည်။ ထို့ကြောင့် အမိုးသည် ဆရာကြီး၏ပေါင်ကို လက်ပြန်ကိုင်လျှက် သူမ၏ဖင်သားကြီးများကို ကော့၍၎င်း၊ ခါးလေးကို နွဲ့ကာယိမ်းကာတွန်းကာဖြင့်၎င်း ဆရာကြီးနှင့်အတူ ကာမသမုဒ္ဒရာကို တက်ညီလက်ညီဖြင့် ကူးခတ်လေတော့သည်။ “စွိ .. ဗြွိ ဗြွိ .. ဖေါင်း .. ဒုတ် .. အို .. အို .. ဒုန်း ဒုန်း .. ဘလွတ် … စွပ်စွပ် .. ကျွိကျွိ အင်း ကျွတ်ကျွတ်ကျွတ် … ဖေါင်း .. အို .. ဗျွတ် ဘွိ ဘွိ .. ဘလွတ် .. ဘလွတ် .. ဘလူ ဆ..ဆရာကြီး .. အသံတွေ.. အရမ်း..ထွက် ထွက်နေတယ်” ထိုသို့ အမိုးက အရှက်သည်းစွာဖြင့် ပြောလာသောအခါတွင် ဆရာသောင်းသည် အမိုး၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ရှေ့ဖက်သို့ အနည်းငယ် မှောက်ပေးလိုက်သည်။

ထို့နောက် ဆရာသောင်းသည် အမိုး၏ ခါးလေးကို တဖြည်းဖြည်းဆွဲလျှက် ထလိုက်တော့ရာ အမိုးကလည်း အလိုက်သင့်လေး လိုက်ပါပေးသဖြင့် လေးဖက်ထောက်အနေအထားသို့ ရောက်သွားလေသည်။ ဆရာသောင်းကတော့ အမိုး၏နောက်တွင် ဒူးထောက်လျှက် အကျအန နေရာယူလိုက်သည်။ အမိုး၏စောက်ပတ်အတွင်းသို့ ထိုးသွင်းထားသော လီးတန်ကြီးမှာ လုံးဝကျွတ်သွားသေးသည် မဟုတ်ဘဲ ဒစ်ကြီးနားထိ ကျွတ်ထွက်ကာ အမိုး၏ စောက်ပတ်ကြီးအား ကန့်လန့်ကြီးထိုးသလို ဖြစ်နေလေသည်။ ဆရာသောင်းသည် ပြူတစ်ကာ ဝိုင်းစက်နေသော အမိုး၏ဖင်သား ဖြူဖြူတင်းတင်းကြီးများကို အားပါးတရဆုပ်နယ်လျှက် အတွေ့အရသာကို မြိန်ယှက်စွာ ခံစားနေလေသည်။ အတန်ကြာသည်အထိ လီးတန်ကို ထုတ်ချည်သွင်းချည်မလုပ်ပဲ ဒီအတိုင်းပဲ စိမ်ထားသဖြင့် အားမလိုအားမရ ဖြစ်လာသော အမိုးသည် သူမ၏ဖင်သားကြီးများကို လှုပ်ရမ်း၍၎င်း ၊ ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်၍၎င်း နှုတ်မှလည်း “ဟင့် .. ဆရာကြီး .. မိုး လေ မိုး.. အဟင့်ဟင့်ဟင့် … မနေတတ်တော့ဘူး ..အမယ်လေ လေး … ဟင့် . ကြည့်ပါလားလို့ .. ဘာဖြစ်လို့ အချိန်တွေဆွဲနေရတာလည်း ဆရာကြီးရယ်” ဟုဆိုကာ လိုးပေးခြင်းအမှုကိုပြုရန် တစာစာတောင်းနေလေသည်။ အမိုး၏စကားအဆုံးတွင် ဆရာသောင်းသည် သူမ၏ခါးလေးကို လက်ဖြင့်ဆွဲကာ စောက်ပတ်ဝတွင် တန်းလန်းကြီးဖြစ်နေသော သူ၏လီးတန်ကြီးကို မြေထိုးပင့်ကော်နည်းဖြင့် ကော့ကာ ဆောင့်၍ သွင်းလိုက်သောအခါတွင် အမိုး၏ခေါင်းလေးသည် နောက်သို့လှန်သွာပြီး ပြင်းထန်လှသော အရှိန်ဖြင့် ဆရာကြီး၏ဆီးစပ်က လာထိမိသောကြောင့် ဖင်သားကြီးများမှာလည်း တတုန်တုန်ဖြင့် လှုပ်ရှားသွားလေသည်။ ထို့နောက်တွင်မတော့ ဆရာသောင်းသည် အမိုး၏ခါးသေးသေးလေးကို လက်ဖြင့်အားပါးတရ ဆုပ်ကိုင်လျှက် ဆင့်ကာ ဆင့်ကာ လိုးနေတော့ရာ အမိုး၏ဖင်ကိုကော့ကာ အောက်သို့စိုက်ထားသော ကိုယ်လုံးလေးသည် သိမ့်ကနဲ သိမ့်ကနဲ ရှေ့သို့တိုးသွားလေသည်။ “ရှီး .. ကောင်းလိုက်တာ ဆရာကြီး ရယ်.. အဲဒီ့လို ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေးဆောင့်ပေးပါ .. ထိလိုက်တာနော် .. အားဟာ .. အိုး ဟို .. ပြင်းပြင်းလေးထပ်ဆောင့်ပေးပါဦး” ထိုသို့ ပါးစပ်ကလည်းပြော သူမ၏ဖင်သား ဖြူဖြူတစ်တစ်ကြီးများကိုလည်း နောက်သို့ ကော့ကာကော့ကာပေးရင်း အမိုးသည် အားပါးတရအလိုးခံနေသည်။ နောက်ဖက်သို့ လက်တစ်လုံးသာသာခန့် စူကာထွက်နေသော သူမ၏စောက်ပတ် နှုတ်ခမ်းသားကြီးသည်လည်း ဆရာကြီး၏လီးတန်ကြီးက ဆောင့်ကာအသွင်းတွင် အထဲသို့ခွက်ကာဝင်သွားရသလို လီးတန်ကြီး ပြန်ထုတ်လိုက်သောအခါတွင်လည်း စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုသည်လည်း လိပ်ကာလိပ်ကာဖြင့် ကျပ်သည်းကာ ပါလာလေသည်။ ဆရာသောင်း၏ အသက်ရှူသံများကား တရှူးရှူးတရှဲရှဲဖြင့် ဖြစ်လာပြီး ဆောင့်ချက်များကား အလွန်တရာမှပင် မြန်ကာလာနေပြန်ပြီ။ အမိုးသည်လည်း ကုတင်ပေါ်တွင် လက်ဖဝါးနှစ်ဖက် ယှက်ကာထားလျှက် ထိုယှက်ထားသောလက်ပေါ်တွင် သူမ၏မျက်နှာကိုအပ်လျှက် မျက်လုံးအစုံကိုမှိတ်ကာ မှိန်းခံနေလေသည်။ မကြာပါချေ၊ ဆရာသောင်းသည် အမိုး၏ခါးကို အသားကုန်ဖက်လျှက် သူ၏ခါးကို ကော့ကာ ကော့ကာ တဆတ်ဆတ်တုန်လျှက်ဖြင့် သူ၏သုတ်ရည်များကို ပန်းထည့်ပေးလိုက်သည်။ အမိုးသည်လည်း သူမ၏ဖင်ကြီးများကို အစွမ်းကုန်ကော့ကာ ဆရာကြီး၏ ဆီးစပ်ဆီသို့ သူမ၏ဖင်သားကြီးများအား အတင်းဖိကပ်ရင်း ခါးများကို ဘယ်ညာဝေ့ကာဝိုက်ကာဖြင့် ပေါင်များသည်လည်း တဆတ်ဆတ်တုန်လျှက် ကာမ၏အထွတ်အထိပ်ဖြစ်သော ပြီးဆုံးခြင်းသို့ ပြိုင်တူလိုပင် ရောက်သွားလေတော့သသည်။ (ပြီးပါပြီ)

Zawgyi

ဆရာေသာင္းဆိုလွ်င္ မသိသူမရွိသေလာက္ပင္။ ဆရာေသာင္းသည္ ေပ်ာက္ေစဆရာႀကီးျဖစ္သည္။ ဆရာႀကီးဟုသာ ေခၚေနရေသာလည္း အသက္မွာ(၃၄)ႏွစ္ခန႔္ သာရွိေသးသည္။ အရပ္ရွည္ရွည္၊ ဗလေကာင္းေကာင္း၊ အသားညိဳညိဳျဖစ္ကာ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးစစ မဟာနဖူးျဖင့္ ခန႔္ထည္သူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူသည္ တစ္ခ်ိန္က ဘိုးေတာ္ႀကီးတစ္ဦး၏ေနာက္တြင္ ေဝယ်ာဝစၥလုပ္ရင္း ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီလိုက္ပါခဲ့ရာမွ ေပ်ာက္ေစအတတ္ကို တတ္ေျမာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ သူ၏ အမည္ရင္းမွာ ေအာင္ေသာင္းျဖစ္ၿပီး ရန္ကုန္သားျဖစ္ေလသည္။ သူ၏ဆရာ ဘိုးေတာ္ႀကီးမွာ ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေတာင္တက္သြားသည္မသိ၊ ေအာင္ေသာင္းကေတာ့ သူ႔ဝမ္းသူေက်ာင္းကာ ဆရာႀကီးတစ္ဆူ ျဖစ္၍ပင္ေနေတာ့သည္။ ယခုလည္း ဆရာေသာင္းသည္ ၿမိဳ႕ႀကီးတစ္ၿမိဳ႕ႏွင့္မနီးမေဝး ေက်း႐ြာႀကီးတစ္႐ြာႏွင့္ တစ္ေခၚေလာက္ေဝးေသာ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚရွိ ေစတီတစ္ဆူေဘးတြင္ ခိုင္ခန႔္ေသာတဲႀကီးတစ္လုံး ေဆာက္ကာ သတၱဝါမ်ားကို ကယ္မေနေလသည္။ ဆရာေသာင္းသည္ ေယာဂီေရာင္အက်ႌိႏွင့္ ေယာဂီေရာင္ပုဆိုးကိုသာ အၿမဲတမ္းဝတ္ဆင္ေလ့ရွိၿပီး ပုတီးခပ္ႀကီးႀကီးတစ္လုံးကို လည္ပင္းတြင္ ဆြဲထားတတ္သည္။ သူ၏တဲနန္းႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ေဝဒနာသည္မ်ား တည္းခိုႏိုင္ရန္ တဲ (၄) (၅)လုံး ေဆာက္ထားေသးသည္။ “ဆရာႀကီး.. ဆရာႀကီး .. ဆရာႀကီးရဲ႕ တပည့္မတစ္ဦး နာမက်န္းျဖစ္ေနလို႔ပါ” သူ၏တဲနန္းေတာ္ႀကီးအတြင္းသို႔ ခပ္႐ို႕႐ို႕ဝင္လာေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္တစ္ဦးက ႀကိမ္ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ ထိုင္ကာ မ်က္လုံးမွိတ္ၿပီး ဘာကိုအာ႐ုံျပဳကာ ဘာေတြကိုစဥ္းစားေနမွန္းမသိေသာ ဆရာႀကီးကို ေျပာလိုက္ေလသည္။ ဆရာေသာင္းသည္ မွိတ္၍ထားေသာ သူ႔မ်က္လုံးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ အသက္(၂၅)ႏွစ္အ႐ြယ္ ခႏၶာကိုယ္အခ်ိဳးအစား ေျပျပစ္ေသာ မိန္းကေလးငယ္တစ္ဦးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဆရာေသာင္းက သူ၏အေရွ႕တြင္ရွိေသာ မိန္းခေလး၏တစ္ကိုယ္လုံးကို သိမ္းႀကဳံးၿပီးၾကည့္ေနရာ မိန္းမငယ္သည္ ဆရာႀကီး၏ စူးရွေသာအၾကည့္မ်ားကို မခံႏိုင္သည့္အတြက္ သူမ၏ေခါင္းမွာ ငုံ႔ကာသြားေလသည္။ “လူမမာက ဘယ္မွာတုန္းကြဲ႕ .. ဟိုဖက္က တဲမွာပါ ဆရာႀကီး .. ဒါနဲ႔ ကေလးမနံမည္ ဘယ္လိုေခၚတုန္း .. အမိုး လို႔ေခၚပါတယ္ ဆရာႀကီး .. အိမ္း .. ေရွ႕ကသြားေပေတာ့ကြဲ႕ .. ဆရာႀကီး လိုက္ၾကည့္ေပးပါ့မယ္” အမိုးသည္ ဆရာႀကီး၏ေရွ႕မွ လူမမာရွိရာတဲဆီသို႔ ထြက္သြားေတာ့ရာ ဆရာေသာင္းလည္း အမိုး၏ေနာက္မွ ကပ္လိုက္သြားရင္း တုံကနဲ တုံကနဲ ျဖစ္ေနသည့္ အမိုး၏တင္သားႀကီးမ်ားကို မ်က္ေျခမျပတ္ ကသိုဏ္းရႈကာ လိုက္ပါလာခဲ့သည္။

တဲအတြင္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါ မိန္းခေလးတစ္ဦးကို အျခားမိန္းမ (၄) (၅)ဦးက ဝိုင္းဝန္းျပဳစု ႏွိပ္နယ္ေနၾကသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ “ကဲ .. ဘယ္လိုျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဆရာႀကီး ကိုေျပာလိုက္ၾကပါဦး” အမိုး ဆိုေသာ မိန္းခေလးက တိုက္တြန္းလိုက္ရာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးက “ဘယ္လိုျဖစ္တယ္မသိပါဘူး .. ေကာက္ရသလို ဗိုက္ေအာင့္တယ္ဆိုၿပီး ေအာ္ေနလို႔ပါ ဆရာႀကီး” ထိုသို႔ေျပာၿပီးေနာက္ ဆရာႀကီး ထိုင္ရန္ လူမမာအနားတြင္ ဖ်ာခင္းေပးလိုက္ၾကသည္။ လူမမာမွာ အမိုးႏွင့္ အသက္မတိမ္းမယိမ္းဟု ခန႔္မွန္းရၿပီး တစ္ခါတစ္ခါ အမေလး ဟုေအာ္ရင္း ရင္ေကာ့ကာ တက္သြားသည္အထိ ေဝဒနာခံစားေနရၿပီး မ်က္ရည္မ်ားပင္ စီးက်လ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ “ကိုင္း ကိုင္း .. ဆရာႀကီးကို ေရတစ္ခြက္ေလာက္ ေပးၾကစမ္း .. ဆရာႀကီးသည္ ေရတစ္ခြက္ေတာင္းလိုက္ၿပီး လူမမာကို အကဲခတ္ရာတြင္ ေလထိုးေသာ ေဝဒနာတစ္ရပ္ ရွိမည္ဟု ခန႔္မွန္းလိုက္သည္။ “ကဲ ကဲ .. ဘယ္သူမွ မႏွိပ္ၾကနဲ႔ေတာ့ .. ဒီေတာင္ကုန္းက ဥစၥာေစာင့္ ကိုလူပ်ိဳ ေႏွာင့္ယွက္ေနတာကိုးကြဲ႕ .. ဘာမွမပူၾကပါနဲ႔ .. အခုပဲ ေပ်ာက္ေစရမယ္” ဟုေျပာလိုက္ၿပီး သူ၏ေယာဂီေရာင္ ေဆးလြယ္အိတ္အတြင္းမွ ေဆးလုံး(၃)လုံးကိုထုတ္ကာ မိန္းမတစ္ဦးယူလာေသာ ေရႏွင့္ေရာကာ တိုက္လိုက္ေလသည္။ ေဆးတိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ ဆရာေသာင္းက “ကဲ .. လူမမာကို အခန္းထဲသြင္းၾကစမ္း” ဆရာႀကီး ေျပာသည့္အတိုင္းပင္ လူမမာ မိန္းခေလးအား တဲႀကီးအတြင္းရွိ အခန္ထဲသို႔ ဆြဲ၍သြင္းလိုက္ၿပီး ေစာင္မ်ား (၃)ထပ္ကာေပးရေလသည္။ ဆရာေသာင္းသည္ အခန္းျပင္တြင္ ဖေယာင္းတိုင္မ်ားထြန္းလွ်က္ မန္းမႈတ္လ်က္ရွိသည္။ အတြင္းခန္းထဲတြင္ လူမမာမွာ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လူးလြန႔္၍ ညည္းသံမ်ား ထြက္ေပၚေနဆဲျဖစ္သည္။ ဆရာေသာင္းသည္ လူမမာရွင္မ်ား ယူလာေပးထားေသာ ေရသုံးခြက္ထဲမွ တစ္ခြက္ကိုယူ၍ ေဆးအိတ္အတြင္းမွ တစ္ထြာသာသာရွိေသာ ပုလင္းငယ္အတြင္းရွိ အရည္အနည္းငယ္ကို ထိုခြက္ထဲသို႔ ေလာင္းထည့္လိုက္ေလသည္။ ၿပီးေနာက္ ထိုေရခြက္ကို အတန္ၾကာေအာင္ မန္းမႈတ္ၿပီးေနာက္ လူနာအားတိုက္ရန္ ေပးလိုက္ေလသည္။ လူမမာသည္ ၿငိမ္ကာက်သြားေလ၏။ ဖေယာင္းတိုင္ မီးေရာင္ေလးသာလွ်င္ ခပ္မႈန္မႈန္လင္းေနသည္။ ဆရာေသာင္းကား ယခုထက္တိုင္ လူမမာရွိရာ အတြင္းခန္းတြင္းသို႔ မဝင္ေသးေပ။ တဲႀကီးအတြင္မွ ပရိသတ္မ်ားကလည္း ျပန္သူျပန္ အိပ္သူက အိပ္ကာသြားခဲ့ေပၿပီ။ လူမမာ မိန္းကေလးႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ မိန္းမႀကီးႏွစ္ဦးသာလွ်င္ စိုးရိမ္မကင္းသည့္ အမူအယာႏွင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ၾကသည္။ “ကဲ အေဒၚႀကီးႏွစ္ေယာက္ .. ဒီကိုလာပါဦး” ဆရာေသာင္းက ခပ္ထန္ထန္ေျပာလိုက္ရာ အေဒၚႀကီးႏွစ္ေယာက္သည္ ထိုင္ရာမွထ၍ ဆရာႀကီးအနားသို႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။

“ကဲ .. ခင္ဗ်ားတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဒီဖေယာင္းတိုင္မီး မၿငိမ္းေအာင္ ေစာင့္ၾကည့္ေန၊ က်ဳပ္အခန္းထဲကိုဝင္ၿပီး မေကာင္းဆိုးဝါးေကာင္ကို တရားျပလိုက္ဦးမယ္ .. အထဲကို ဘယ္သူမွ မဝင္ေစနဲ႔ေနာ္… ေသေသခ်ာခ်ာေစာင့္ၾကည့္ေနၾကေနာ္ .. အထဲက ဘာသံၾကားၾကား မစိုးရိမ္နဲ႔၊ ဝင္မလာနဲ႔ .. ဟုတ္ၿပီလား ..ဟုတ္ကဲ့ ဆရာႀကီး .. ဟုတ္ကဲ့ပါ .. အိမ္း .. က်ဳပ္မွာသလို မလုပ္ရင္ေတာ့ စည္းေပါက္ၿပီး လူမမာအသက္ကိုေတာင္ စိုးရိမ္ရတယ္” “ေၾသာ္ .. ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာႀကီး .. စိတ္ခ်ပါ .. ဆရာႀကီးမွာတဲ့အတိုင္း လုပ္ပါ့မယ္ .. ကြၽန္မသမီးေလးကိုသာ ေကာင္းေအာင္ ကုသေပးပါ ဆရာႀကီး” “အိမ္း .. ဒါကေတာ့ ဆရာႀကီး တာဝန္သာထား” ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ဆရားေသာင္းသည္ လူမမာ ၏အခန္းအတြင္းသို႔ ဝင္ခဲ့ေလသည္။ အထဲသို႔ေရာက္ေသာ္ လူမမာ မိန္းခေလးကား ပက္လက္အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ ေစာေစာက သူတိုက္လိုက္ေသာ ေဆး(၃)လုံးမွာ ပရေဆးဆိုင္မ်ားတြင္ အလြယ္တကူဝယ္၍ရေသာ ေလကြဲေဆးျဖစ္ၿပီး ဒုတိယတိုက္လိုက္ေသာ အရည္မွာ အရက္ျဖစ္သည္။ အခန္းထဲတြင္ လက္ဆြဲမွန္အိမ္ ႏွစ္လုံးေၾကာင့္ အေတာ္ပင္လင္းေန၏။ “အဟမ္း .. ခုခ်ိန္ကစၿပီး ငါ့သမီးေတာ္ကို ေႏွာင့္ယွက္ၾကေသာ ေဝမာတိက အမည္ရေသာ နတ္မ်ိဳး၊ ဘုမၼစိုးႏွင့္ ကုမာၻန္ဘီလူးတို႔ .. ဆရာအမိန႔္ေပးသည္ .. ယခုမၾကာခင္ထြက္ေစ .. ေရွာင္ေစ .. သင္တို႔တေတြကို ယခုတစ္ႀကိမ္ ေနာက္ဆုံးဆရာသတိေပးျခင္းျဖစ္သည္ .. အို ေတာင္ေစာင့္ႀကီးတို႔ .. သမီးေတာ္ေလးကို ယခုမၾကာခင္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကကုန္ေလာ့” ဆရာေသာင္းသည္ အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ အထက္ပါစာသားမ်ားကို ႐ြတ္ၿပီးေနာက္ စကားအဆုံးတြင္ေတာ့ သူသည္ မိန္းခေလးေဘးသို႔ ဝင္ထိုင္လိုက္ေလသည္။ ၿပီးေနာက္ သူ၏ေဆးလြယ္အိတ္ကို ခြၽတ္ကာ ေဘးတြင္ခ်ထားလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ပက္လက္အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ မိန္းခေလးကို စူးစိုက္ကာ ၾကည့္ေနေလသည္။ မိန္းခေလး၏ ကိုယ္ေနကိုယ္ဟန္မွာ ေတာင့္တင္းဖြံၿဖိဳးၿပီး ရင္သားမ်ားကား ၿဖိဳးေမာက္ေနသလို တင္သားမ်ားၾကေတာ့ တင္းကားစြင့္အယ္ေနသည္။ ဆရာေသာင္းသည္ သူမ၏ရင္သားမ်ားကို အက်ႌေပၚမွပင္ ဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္နယ္ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္သူမ၏ အက်ႌၾကယ္သီးမ်ားကို ျဖဳတ္ၿပီးေနာက္ ေဘာလီခ်ိတ္မ်ားကိုလည္း ျဖဳတ္ကာ ေဘာ္လီကို မိန္းခေလး၏ကိုယ္ေပၚမွ ခြါလိုက္ေလသည္။ သူမ၏ ျဖဴေဖြးႏုအုေနေသာ ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးမွာ အကာအကြယ္မဲ့စြာ ထြက္ေပၚလာေလသည္။ သူမ၏ႏို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားမွာ ေျပာင္းဖူးေစ့သာသာခန႔္ရွိၿပီး ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ေလး ရွိေနသည္။

ဆရာေသာင္းသည္ တပ္မက္စိတ္မ်ားက ဒိုင္းကနဲ သူ႔ကိုလာေဆာင့္သျဖင့္ ကုန္းကာႏို႔ကို စို႔ေလေတာ့သည္။ “အင္ .. အင့္” မိန္းခေလး၏ ကိုယ္လုံးကေလးမွာ တြန႔္သြားၿပီး မသဲမကြဲအသံမ်ားသည္လည္း ႏႈတ္မွထြက္လာသည္။ ရမက္စိတ္မ်ား ျပင္းထန္ေနေသာ ဆရာေသာင္းသည္ သူမ၏ထမီေလးကိုပါ ခါးဆီသို႔ ဆြဲလွန္ကာတင္လိုက္ေလသည္။ ေတာင့္တင္းလွေသာ ေပါင္တံႀကီးႏွစ္လုံးကား ျဖဴေဖြးၿပီး စင္းေန၏။ ၿပီးေတာ့ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားမွ ျပည့္ျပည့္ေလးႏွင့္ မို႔ေနေသာ ေစာက္ပတ္ေလးကလဲ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးႏွစ္ခုေစ့ကာ နီက်င္က်င္အေမႊးေလးမ်ား ေပါက္ေနသည္။ ဆရာႀကီးစိန္၏လက္က သူမ၏ေပါင္တံႏွစ္ဖက္ေပၚတြင္ စုန္ကာဆန္ကာျဖင့္ ပြတ္သပ္ဆုပ္နယ္ေပးေနၿပီး အရသာခံယူေနသည္။ ဆရာႀကီး၏လက္မ်ားသည္ ေပါင္ေပၚမွလက္ကို ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ေစ့ေစ့ေလးေနရာသို႔ ဖိကပ္ကာ ပြတ္ေပးလိုက္ေသာအခါ မိန္းခေလး၏ကိုယ္လုံးေလးသည္ ဆတ္ကနဲ တစ္ခ်က္တုန္သြားေလသည္။ ၿပီးေတာ့ မိန္းခေလး၏ႏႈတ္မွ ခပ္တိုးတိုး မပီမသ ေရ႐ြတ္သံမ်ားထြက္လာၿပီး ေပါင္တံမ်ားမွာလည္း ေျမာက္ႂကြႂကြေလးျဖစ္လာေလသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ဆရာေသာင္းသည္ သူ႔အက်ႌကို မခြၽတ္ေတာ့ပဲ ပုဆိုးကိုခြၽတ္ၿပီးေနာက္ မိန္းခေလး၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ဒူးေကြးကာ ေထာင္ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ မိန္းခေလး၏ ေပါင္ၾကားသို႔ဝင္ကာ အစြမ္းကုန္ေထာင္မတ္ေနေသာ သူ၏လီးတန္ႀကီးကို သူမ၏အကြဲေၾကာင္းေလးတြင္ ေတ့ကာ အသာအယာဖိၿပီး သြင္းလိုက္သည္။ “အမေလး .. အို .. ဆရာႀကီး .. ဘယ္လိုလုပ္ .. အမေလး .. အို .. ဟင္း ဟင္း .. မိန္းခေလးသည္ မ်က္လုံးပြင့္ကာ ႏိုးလာသျဖင့္ တဝက္မွ်သာ က်န္ေတာ့ေသာ သူ၏လီးတန္ႀကီးကို ဆတ္ကနဲထိုးသြင္းလိုက္ရာ မိန္းခေလး၏ ေက်ာျပင္ေလး ေကာ့တက္သြားေလေတာ့သည္။ သူမ၏လက္ကေလးႏွစ္ဖက္သည္ ဆရာေသာင္း၏ရင္ဘတ္ကို ေအာက္မွေန ကာဆီးတြန္းထားေလသည္။ ဆရာေသာင္းကလည္း ဘာကိုမွ မစိုးရိမ္ေတာ့ဘဲ ခပ္သြက္သြက္ပင္ ဆက္ကာေဆာင့္ေပးေနသည္။ ဆရာေသာင္း အတင့္ရဲရသည့္အၾကာင္းမွာ သူ႔လီးတန္ကို မိန္းခေလး၏ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ ထိုးသြင္းစဥ္ကတည္းကပင္ က်ိခြၽဲခြၽဲ အရည္ၾကည္မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ထိကာ သိလိုက္ရေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဆရာေသာင္းကလည္း မရပ္မနားပဲ ဆက္တိုက္ဆိုသလို ေဆာင့္ကာေဆာင့္ကာ လိုးေနေတာ့ရာ မိန္းခေလးခမ်ာ ျငင္းဆန္ေသာ စကားကိုဆိုရန္ပင္ သတိမရေတာ့ပဲ သူမ၏ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားမွာ တဆတ္ဆတ္တုန္ယင္ေနသည္။

မိန္းမက်မ္းေက်ေသာ ဆရာေသာင္းသည္ သူ၏ေဆာင့္အားမ်ားကို တိုးျမႇင့္ကာ သူ၏ကိုယ္လုံးႀကီးကို မိန္းခေလးကိုယ္ေပၚ ေမွာက္ခ်လိုက္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ သူမ၏အိေထြးလွေသာ ကိုယ္လုံးေလးကို တင္းၾကပ္စြာဖက္လိုက္ၿပီး ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ျဖင့္ တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္ေနေသာ သူမ၏ႏို႔ႏွစ္လုံးကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ စို႔ရင္း ဖင္ကို ေျမႇာက္ကာ ေျမႇာက္ကာ ေဆာင့္ေလေတာ့သည္။ ေအာက္မွ မိန္းခေလးသည္လည္း တဟင္းဟင္းျဖစ္လာၿပီး သူမ၏ဖင္သားႀကီးမ်ားကို ေကာ့ကာလွန္ကာျဖင့္ စည္းခ်က္က်က် ျပန္လည္တုန႔္ျပန္လာသည္။ ဆရာေသာင္း၏ ထြားႀကိဳင္းလွေသာ လိင္တန္ႀကီးသည္ သူမ၏အေခါင္းအတြင္းဝယ္ ထိထိမိမိႀကီး ပြတ္ေဆာင့္လ်က္ရွိေနရာ သူမ၏အတြင္းနံရံတို႔မွ က်င္ဆိမ့္ကာ ထြက္လာေသာ အရည္တို႔သည္ တပြက္ပြက္ျဖင့္ တသြင္သြင္ထြက္က်ေလေတာ့သည္။ မခ်ိတင္ကဲျဖစ္လာပုံရေသာ မိန္းခေလးသည္ ဒူးေထာင္ေပါင္ကားထားေသာ သူမ၏ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆရာေသာင္း၏ သန္မာလွေသာ ေပါင္ႀကီးမ်ားဆီသို႔ ခ်ိတ္ကာတင္လိုက္သည္။ ထိုသို႔ ခ်ိတ္လိုက္ၿပီးေသာအခါတြင္ ဆရာေသာင္းသည္ မိန္းကေလး၏ကိုယ္ေပၚမွ ႂကြကာ သူမ၏ကိုယ္လုံးေဘး တစ္ဖက္ဆီတြင္ လက္ေထာက္ၿပီး ႀကဳံးကာႀကဳံးကာ လိုးေလသည္။ ေအာက္မွ မိန္းခေလးသည္လည္း “အင္း ဟင္း .. အင္းဟင္း” ဆိုေသာ အသံေလးႏွင့္အတူ သူမ၏ကိုယ္လုံးေလးသည္ တထြန႔္ထြန႔္လူးၿပီး တဆတ္ဆတ္ခါသြားရေသာ အခ်ိန္မွာပင္ ဆရာေသာင္း၏ ခါးႀကီးသည္လည္း ဆတ္ကနဲဆတ္ကနဲ တုန္ကာ ဆရာေသာင္း၏ ကိုယ္လုံးႀကီးသည္ မိန္းခေလးအေပၚသို႔ ေမွာက္ကာက်သြားေလသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးသည္ ကာမေရယဥ္ေၾကာတြင္ ေမ်ာေနရာမွ လြန႔္လူးလာၿပီးေနာက္ “မိန္းခေလး နံမည္ဘယ္လိုေခၚသလဲ ကြယ့္” “အဝင္း လို႔ေခၚပါတယ္ ဆရာႀကီး” “အမိုးနဲ႔ ဘာေတာ္လဲကြယ့္” “သူငယ္ခ်င္းပါ ဆရာႀကီး” “ေနာက္ေန႔လည္း ဆရာႀကီးဆီလာဦးေနာ္” ဒီတစ္ခါတြင္ေတာ့ မိန္းခေလးသည္ စကားျဖင့္ျပန္လည္ကာ မေျပာေတာ့ပဲ မႈန္ျပျပအလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ဆရာႀကီးအား ႐ႊန္း႐ႊန္းစားစားၾကည့္ၿပီး ေခါင္းကို ခပ္သြက္သြက္ေလး ၿငိမ့္ျပလိုက္ေလေတာ့သည္။ ညဥ့္သည္ အေတာ္ေလးနက္လာခဲ့ၿပီ။ ဧည့္ပရိသတ္မ်ားလည္း စဲသြားခဲ့ၿပီ။ ဆရာေသာင္း၏ တဲနန္းတြင္လည္း လူရွင္းသေလာက္ ျဖစ္သြားခဲ့ေပၿပီ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဆရာေသာင္းသည္ အိပ္ယာဝင္ရန္ သူ၏ဓါတ္ခန္းဟုေခၚသည့္ အိပ္ခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ေလသည္။ “ဆရာႀကီး” သူ၏ေနာက္ဖက္ ေမွာင္ရိပ္ထဲမွ ခပ္တိုးတိုးေခၚသံ ၾကားလိုက္ရသျဖင့္ လန႔္သြားေသာ ဆရာေသာင္းသည္ အိေျႏၵဆည္ကာ ေနာက္ဖက္သို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ “ေဟာ .. အမိုး ပါလား” “ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာႀကီး” အခန္းဝတြင္ရပ္ရင္း ဆရာေသာင္းသည္ အမိုးအား လွမ္းကာ အကဲခတ္လိုက္ေလသည္။

အမိုးသည္ သာမန္မဟုတ္ဘဲ တစ္မ်ိဳးေလးျဖစ္ကာ ေခါင္းေလးငုံ႔ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ “ေျပာေလ အမိုး ဆရာႀကီးကို ဘာမ်ားေျပာခ်င္လို႔လည္းကြဲ႕” “ဟိုေလ .. ကြၽန္မလဲ ဗိုက္ထဲက ေအာင့္ေနလို႔ပါ ဆရာႀကီး” အမိုး၏အသံသည္ စေျပာကတည္းက ခပ္အုပ္အုပ္ျဖစ္ေနၿပီး ဆရာေသာင္းသည္လည္း အမိုး ကဲ့သို႔ပင္ ခပ္အုပ္အုပ္ ျပန္ေျပာေနသည္။ “ကဲ .. ဒါဆိုလည္း အထဲကိုဝင္ေလ အမိုးရဲ႕” အမိုးသည္ သူမ၏ ေခါင္းေလးကိုေမာ့ကာ ေဘးဆီသို႔ မ်က္လုံးေလး တစ္ခ်က္ေဝ့လိုက္ၿပီး ဆရာႀကီး၏ဓါတ္ခန္းထဲသို႔ ဝင္လိုက္သည္။ အမိုး အတြင္းသို႔ ေရာက္သြားသည္ႏွင့္ ဆရာေသာင္းသည္ အခန္းအတြင္းသို႔ လွမ္းဝင္လိုက္ကာ တံခါးအားပိတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ဂ်က္ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာေသာင္းသည္ အခန္းအတြင္းတြင္ ထြန္းထားေသာ လက္ဆြဲမီးအိမ္၏မီးစာကို ျမႇင့္လိုက္ရာ အခန္းအတြင္းတြင္ အတန္အသင့္ လင္းသြားေလသည္။ ဆရာေသာင္းသည္ အမိုးအား လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါတြင္ အမိုးမွာ ခပ္ေတြေတြေလး ရပ္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ လက္ဆြဲမီးအိမ္၏ အလင္းေအာက္တြင္သာ ရွိေနေသာ္လည္း အမိုး၏အသားအရည္သည္ ျဖဴဝင္းကာေနသည္။ ထို႔အျပင္ အမိုး၏ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္သည္ သိသိသာသာကိုပင္ နီျမန္းေနသည္ကို ဆရာေသာင္း ျမင္လိုက္ရေလသည္။ “ကဲလာ အမိုး … ဒီမွာထိုင္ .. ဆရာေသာင္း၏ ဓါတ္ခန္းဟုေခၚေသာ အိပ္ခန္းထဲတြင္ ကုလားထိုင္မရွိသျဖင့္ သူမကို ကုတင္ေစာင္း၌ ထိုင္ခိုင္းလိုက္ရာ အမိုးသည္ မဝံ့မရဲျဖင့္ ကြၽန္းသစ္မ်ားျဖင့္ ႐ိုက္ထားေသာ ကုတင္ေပၚရွိ ေမႊ႕ယာေစာင္းတြင္ ေျခတြဲေလာင္းခ်ကာ ထိုက္လိုက္ေလသည္။ ဆရာေသာင္းသည္ သူအၿမဲတမ္းလိုလို လြယ္ထားေသာ ေဆးလြယ္အိတ္ကို ေခါင္းရင္းဖက္ရွိ စင္ေပၚ သြားကာတင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အမိုး ထိုင္ေနေသာ ကုတင္ဆီသို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာကာ “ကဲ အမိုး .. အိပ္ယာေပၚကို လွဲလိုက္” ဆရာေသာင္း၏ စကားအတိုင္းပင္ အမိုးသည္ အိပ္ယာေပၚ လက္တစ္ဖက္ေထာက္ရင္း သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ပက္လက္လွန္လိုက္သည္။ ဆရာေသာင္းသည္ အျမင့္၏အနားသို႔ တိုးကပ္သြားၿပီးေနာက္ ပက္လက္လွဲကာေနေသာ အမိုး၏ တစ္ကိုယ္လုံးကို သိမ္းႀကဳံးကာ အာသာငမ္းငမ္းျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ေလသည္။ အေတာ္လွတဲ့ ေကာင္မေလးပဲဟု စိတ္ထဲမွက်ိတ္ကာ မွတ္ခ်က္ခ်လိုက္ေသးသည္။

အမိုး၏ ရင္သားမ်ားႏွင့္ တင္သားမ်ားသည္ အဝင္း ထက္ပင္ ပိုမို မို႔ေမာက္ကာ ကားစြင့္ေနၾကသည္ကိုလည္း သတိျပဳမိလိုက္ေသးသည္။ “ကဲ .. ဘယ္ေနရာက ေအာင့္တာလဲကြယ့္” အမိုးသည္ သူမ၏ လက္ေလးတစ္ဖက္ျဖင့္ ဆီးခုံအထက္နားဆီသို႔ မဝံ့မရဲေထာက္ကာ “ဒီ..ဒီနားကပါ ဆရာႀကီး” “ေအးဟုတ္ၿပီ .. ဆရာႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ရင္ ေပ်ာက္ရေစမေပါ့ကြယ္” ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ဆရာေသာင္းသည္ အိပ္ယာေဘးနားရွိ ေရတေကာင္းထဲမွ ေရအနည္းငယ္ကို ဖန္ခြက္ထဲသို႔ထည့္ကာ သူ၏ေဆးလြယ္အိတ္ရွိေသာ ေနရာသို႔ထသြားေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ေဆးလြယ္အိတ္ထဲရွိ ပုလင္းျပားထဲမွ အရည္လက္တစ္လုံးခန႔္ကို အခုနက ဖန္ခြက္ထဲသို႔ ျဖည့္ကာ အမိုးဆီသို႔ ယူလာခဲ့သည္။ “ကဲ .. ထလိုက္ဦး အမိုး .. ေဆးေသာက္ရေအာင္” အမိုးသည္ လူးလဲ၍ထလိုက္ရာ ဆရာေသာင္းသည္ သူ၏လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ခပ္ရဲရဲပင္ အမိုး၏ပခုံးေလးကို လွမ္းဖက္လွ်က္ ထူေပးလိုက္သည္။ အမိုးသည္ ဖန္ခြက္ထဲရွိ စပ္ထားေသာေဆးကို တျဖည္းျဖည္းကုန္ေအာင္ ေသာက္ၿပီးေသာအခါ “ျပန္လွဲေနလိုက္ဦး ကြဲ႕” ဟုဆိုကာ ဆရာေသာင္းသည္ အမိုး၏ကိုယ္ေလးကို အသာဖက္လွ်က္ အိပ္ယာေပၚ ကူကာ လွဲေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဖန္ခြက္အား အနီးရွိစားပြဲေပၚျပန္တင္လွ်က္ အမိုး၏အနီးသို႔ ပိုမိုတိုးကပ္ေအာင္ သြားလိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ဆရာေသာင္းသည္ သူ၏လက္ဖဝါးကို အမိုး၏ ဝမ္းဗိုက္ရွပ္ရွပ္ေလးေပၚ တင္လိုက္ေသာအခါ အမိုးမွာ တြန႔္ကနဲ တစ္ခ်က္ျဖစ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မေတာ့ အမိုးသည္ သူမ၏ မ်က္လုံးမ်ားကို မွိတ္လိုက္ေလသည္။ ဆရာေသာင္းသည္ အမိုး၏ဝမ္းပ်ဥ္းသားကို ဘယ္မွညာသို႔၎၊ အထက္မွေအာက္သို႔၎ ေျဖးညႇင္းစြာ ပြတ္သပ္၍တစ္မ်ိဳး၊ ခပ္ဖြဖြဆုပ္နယ္ကာ တစ္ဖုံျဖင့္ သူ၏ေဆးကုသျခင္းအမႈကို ျပဳေလသည္။ အမိုး၏ မ်က္လုံးအစုံသည္ကား မွိတ္လွ်က္၊ သို႔ေသာ္ သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးသည္ကား မသိမသာ တုန္ယင္လွ်က္ ရွိေနသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆရာေသာင္းသည္ သူ၏လက္အစုံကို ျဖည္းညင္းစြာပင္ ေအာက္ဖက္ဆီသို႔ ေလ်ာခ်ကာ ဆီးခုံေလးကို ပြတ္သပ္လိုက္ေသာအခါတြင္ အမိုးသည္ ၾကက္သီးတျဖန္းျဖန္းထရင္း တစ္ကိုယ္လုံးပူေႏြးကာ ရွိန္း၍ ဖိန္း၍ ျဖစ္လာသည္။ အမိုး၏ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ အဝင္းသည္ သူမႏွင့္ဆရာႀကီးတို႔ ေဆးကုသပုံအေၾကာင္းကို ထိုညေနကပင္ ခေရေစ့တြင္းက် အမိုးထံသို႔ ျပန္လည္ေဖါက္သည္ ခ်ၿပီးျဖစ္သည္။ အမိုးေရာ အဝင္းပါ အသက္(၂၃) ႏွစ္ေက်ာ္သာ ရွိေသးၿပီး ေသြးသားဆူၿဖိဳးသည့္ အ႐ြယ္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္ၾကေလသည္။ ညေနကတည္းက အဝင္း၏ ကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္အင္မ်ားကို နားေထာင္ၿပီးေသာအခါ အမိုး၏စိတ္ထဲတြင္ ေသြးသားေတာင့္တလွ်က္ ရမက္ဆႏၵမ်ား ခ်ိဳးႏွိမ္၍ မရေလာက္ေအာင္ ေပၚလာရေလသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ လူေျခတိတ္ခ်ိန္တြင္ အရဲစြန႔္ကာ ဆရာႀကီးထံသို႔ အေရာက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ “အြန္း .. အို အေမ့” ဟူေသာ အသံတို႔ႏွင့္ အမိုး၏အေတြးတို႔ ျပတ္သြားရလွ်က္ သူမ၏တစ္ကိုယ္လုံး သိသိသာသာပင္ တုန္ခါကာသြားေလသည္။ ဆရာႀကီး ရယ္ေလ၊ သူ၏လက္ႏွစ္ဖက္ကို အမိုး၏ေပါင္ရင္းႏွစ္ခုၾကားသို႔ ထည့္ကာ သူမ၏ေစာက္ဖုတ္ကို ဖြဖြေလးပြတ္သပ္ ဆုပ္နယ္ေပးေနၿပီေကာ။ အမိုး၏ “အို အေမ့” ဟူေသာစကားအဆုံးတြင္ ဆရာေသာင္းသည္ ထိုင္ေနရာမွ သူ၏တစ္ကိုယ္လုံးကို ကုတင္ေပၚတက္ကာ အမိုး၏ကိုယ္လုံးေလးကို ႀကဳံးကာဖက္လိုက္ေလသည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ဆရာေသာင္း၏ လက္တစ္ဖက္သည္ ထမီစေလးကိုဆြဲကာ ခြၽတ္ခ်လိုက္သည္။ တို႔ေနာက္ ဆရာေသာင္း၏ မ်က္ႏွာသည္ အမိုး၏မ်က္ႏွာဆီသို႔ တိုးကပ္သြားကာ သူမ၏နီတာရဲ ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားကို ငုံခဲကာနမ္းလိုက္သည္။ ဆရာေသာင္း၏လက္ကား ဝက္ၿမီးကဲ့သို႔ပင္ အၿငိမ္မေနပါ၊ ျပည့္ၿဖိဳးဝင္းဝါေနေသာ အမိုး၏ေပါင္တံႀကီးမ်ားကို ေလ်ာတိုက္ပြတ္ေပးရင္း ေပါင္သားႀကီးမ်းကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ဆုပ္နယ္ကာေပးေနသည္။ အမိုးခမ်ာမေတာ့ ေမာေမာပန္းပန္းေလးျဖစ္ကာ ရင္ထဲတြင္ လႈိက္ဖိုလွ်က္ ဆရာေသာင္း၏ လက္ေမာင္းတစ္ဖက္ကို လွမ္း၍ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေလသည္။ ဆရာေသာင္းသည္ သူစုပ္နမ္းေနေသာ အမိုး၏ႏႈတ္ခမ္းမ်ားအား မလႊတ္ခ်င္လႊတ္ခ်င္ျဖင့္ လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ ထကာထိုင္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ အမိုး၏အက်ႌၾကယ္သီးမ်ားအား တစ္လုံးခ်င္း ျဖဳတ္ကာေနသည္။ ၾကယ္သီးမ်ား အကုန္စုံေအာင္ ျဖဳတ္ၿပီးေသာအခါတြင္ ဆရာေသာင္းသည္ အက်ႌအား အမိုး၏ကိုယ္ေပၚမွ ခြါလိုက္ေလသည္။ အမိုး၏ ရင္အစုံသည္ စည္းေႏွာင္ထားေသာ ေဘာ္လီအက်ႌကို ေဖါက္ထြက္ေတာ့မည့္အလား နိမ့္တုံျမင့္တုံ ရွိေနေလသည္။ အမိုး၏ အသက္ရႈသံတို႔သည္ တိုေတာင္းကာ ျမန္ေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ နိမ့္တုံျမင့္တုံ ျဖစ္ေနေသာ ရင္အစုံသည္ ဆရာေသာင္း၏ စိတ္အစုံကို အဆုံးစြန္းသို႔ တြန္းပို႔ေနေပၿပီ။ ရမက္ေဇာ ကပ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ဆရာေသာင္းသည္ သူျမင္ခ်င္လွၿပီျဖစ္ေသာ အမိုး၏ရင္သားႏွစ္မႊာအား ေဘာ္လီတည္းဟူေသာ အတားအဆီးေၾကာင့္ အျပည့္အဝ မျမင္ရသျဖင့္ တုန္ယင္ေနေသာ သူ၏လက္အစုံျဖင့္ အမိုး၏ေဘာ္လီအား အငမ္းမရ ဆြဲကာခြၽတ္ေလေတာ့သည္။

အမိုး၏ႏွလုံးသည္ သူမ၏ပါးစပ္ထဲမွ ထြက္လုမတတ္ ခုန္ေနေပၿပီ။ ကာမေသြးမ်ားသည္ အမိုး၏ ဦးေႏွာက္အတြင္းသို႔ အလုအယက္တိုးကာ ဝင္လာေသာေၾကာင့္ ယခုအခ်ိန္တြင္ သူမ အေတာင္းတဆုံးမွာ သူမ၏ရင္သားမ်ားကို ဖိုအေတြ႕ျဖင့္ ေတြ႕လိုျခင္းပင္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း အမိုးသည္ သိစိတ္ကေရာ မသိစိတ္ကေရာ လႈံ႕ေဆာ္မႈေၾကာင့္ သူမ၏ေက်ာျပင္ေလးကို ႂကြေပးရင္း လက္မ်ားကိုလည္း အလိုက္သင့္ပင္ ကားေပးလိုက္ရာ ဆရာေသာင္းသည္ ေဘာ္လီအက်ႌကို အလြယ္တကူပင္ ခြၽတ္၍ရသြားေလသည္။ ထိုအခါ အမိုး၏တစ္ကိုယ္လုံးသည္ ဝတ္လစ္စလစ္ျဖစ္သြားၿပီး ဝါဝင္းကာ လွပေနေသာ အမိုး၏ကိုယ္လုံးေလးသည္ ဆရာေသာင္းအား ထိလွည့္ပါ၊ ကိုင္လွည့္ပါ ၊ နမ္းလွည့္ပါေတာ့ဟု ဖိတ္ေခၚေနသည္။ ဆရာေသာင္းသည္ သူ၏ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို လွ်ာျဖင့္သပ္လ်က္ “ဂလု”ကနဲေနေအာင္ တံေတြးမ်ိဳခ်လိုက္ရသည္။ အမိုး၏ ရင္သားမ်ားသည္ ကြၽဲေကာသီးအား ထက္ပိုင္းျဖတ္၍ ပုဂံျပားေပၚ တင္ထားသည့္ႏွယ္၊ ရင္သားအစုံသည္ တင္းရင္းကာ ေဖါင္းႂကြတက္ေနၿပီး ေနမေလာင္ေသာေၾကာင့္ ေသြးေၾကာစိမ္းေလးမ်ား ယွက္ႏြယ္ေနသည္ကို အထင္းသားျမင္ေနရသည္။ သူမ၏ႏို႔သီးေခါင္းေလးမ်ားမွာ ပန္းဆီေရာင္သန္းလ်က္ စိတ္ထေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရင္အုံေပၚမွ စူထြက္ေနေလသည္။ ဆရာေသာင္းသည္ ဘယ္လိုမွ စိတ္ထိန္းျခင္းငွာ မတတ္ႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ အမိုး၏ႏို႔အုံ တစ္အုံလုံးကို ပါးစပ္ျဖင့္ငုံကာ ႏို႔အုံ၏အရင္းသားမ်ားအား သူ၏သြားမ်ားျဖင့္ မနာက်င္ေစရေအာင္ တဇိဇိျဖင့္ ကိုက္ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ စူထြက္ေနေသာ အမိုး၏ သႏၲာေရာင္ႏို႔သီးေခါင္းတစ္ဖက္အား ပါးစပ္တြင္းသို႔ ငုံကာ အတြင္းမွေန၍ လွ်ာျဖင့္ ႏို႔သီးေခါင္းထိပ္အား ဖိခ်ေပးလိုက္သည္။ တစ္ဆက္တည္းပင္ သူ၏လွ်ာကိုေတာင့္လွ်က္ ႏို႔သီးေခါင္းအား ဘယ္ျပန္ညာျပန္ ယက္ေလေတာ့သည္။ အမိုးကား တစ္ကိုယ္လုံး ဆတ္ဆတ္ခါေအာင္တုန္လွ်က္ သူမ၏ေက်ာျပင္သည္ အိပ္ယာေပၚမွ တစ္ထြာခန႔္ အေပၚကို ေကာ့ကာေကာ့ကာ တက္လာေလသည္။ ထို႔အျပင္ ႏႈတ္ကလည္း “အို .. ဟင္း ဟင္း ဟင္း .. ဟင္း ဟင္း ဟင္း”ျဖင့္ ငွက္ဖ်ားတက္ေသာ သူကဲ့သို႔ အဆက္မျပတ္ ညည္းညဴကာေနေလသည္။ အမိုးသည္ ဆရာေသာင္း၏ဂုတ္ပိုးကို သူမ၏လက္မ်ားျဖင့္ သိုင္းဖက္လွ်က္ ႏို႔အုံမ်ားကို ေကာ့ကာေကာ့ကာျဖင့္ ဆရာေသာင္း၏ ပါးစပ္အတြင္းသို႔ စိတ္တိုင္းက် ပြဲေတာ္တည္ႏိုင္ရန္ ထိုးထည့္ေပးေနေလသည္။

ထိုခဏမွာပင္ ဆရာေသာင္း၏လက္သည္ သူမ၏ေစာက္ဖုတ္အုံေလးကို အုပ္ကာကိုင္လိုက္ေသာအခါတြင္ အမိုး၏ဗိုက္ေၾကာကေလးမ်ားသည္ ရႈံ႕ကာသြားၿပီး သူမ၏သြယ္ေပ်ာင္းကာ စင္းေနေသာ ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းသည္ ေထာင္တက္သြားေလသည္။ ဆရာေသာင္းသည္ အမိုး၏ႏို႔မ်ားကို ဘယ္တစ္လုံး ညာတစ္လုံး ေျပာင္းကာစို႔ေပးလွ်က္ သူ၏လက္မ်ားသည္ ေဖါင္းကားကာ ပူေႏြးေနေသာ အမိုး၏ေစာက္ပတ္အား ခပ္သာသာေလး ဖိကာပြတ္ေပးေနျပန္ၿပီ။ မၾကာမီမွာပင္ ဆရာေသာင္း၏ လက္မ်ားသည္ ခြၽဲတဲတဲျဖင့္ အတန္ငယ္ျပစ္ေစးေနေသာ အမိုး၏ေစာက္ရည္ၾကည္မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ထိမိေလသည္။ “အဟင့္ဟင့္ ဟင့္ … ဆရာႀကီး ရယ္ .. ဟြန္း” အမိုးသည္ ေအာက္မွေနကာ ႏွာတြန္ေနေသာ မသံျဖင့္ ဆရာေသာင္းအား တက္လုပ္ရန္ အခ်က္ေပးေနၿပီျဖစ္သည္။ ဆရာေသာင္းသည္ ေပ်ာက္ေစအတတ္ကို တတ္ကြၽမ္းသလို ကာမမႈတြင္လည္း တစ္ဖက္ကမ္းခတ္သူ ျဖစ္ရကား အလ်င္မလိုေခ်။ သူ၏လက္မ်ားကို အမိုး၏အေခါင္းအတြင္းသို႔ ထိုးသြင္းလွ်က္ အမိုး၏ ရသာဖူးေခၚ ေစာက္ေစ့ေလးအား ရွာေဖြလွ်က္ရွိသည္။ သိပ္မၾကာပါေခ် ေ႐ြးေစ့ခန႔္ရွိေသာ စူတူတူ အငုတ္ေလးအား စမ္းမိေလသည္။ ဆရာေသာင္းသည္ ထိုအငုတ္ေလးအား သူ၏လက္ခလယ္ျဖင့္ မထိတထိ ကလိေလေတာ့သည္။ အမိုး အဖို႔မွာကား တိမ္ေပၚတြင္ ေလဟုန္စီးေနရသလို စိတ္မ်ားသည္ တလြင့္လြင့္ျဖစ္လွ်က္ ကာမစိတ္မ်ားသည္ ဒီေရကဲ့သို႔ တရိပ္ရိပ္တိုးကာ လာေနရေပၿပီ။ ဆရာေသာင္းသည္ကား အမိုး၏ ႏို႔မ်ားကို စို႔လိုက္ စုပ္လိုက္ျဖင့္၎၊ လက္ခလယ္ျဖင့္ ရသာဖူးအား ကလိ၍၎၊ သူ၏လက္ေခ်ာင္း ႏွစ္ေခ်ာင္းအား အမိုးရဲ႕ အေခါင္းအတြင္းသို႔ ထုတ္ခ်ည္သြင္းခ်ည္ျပဳၿပီး ေစာက္ရည္ခ်ဴျခင္းျဖင့္၎၊ ကာမခလုတ္မ်ားကို တစ္ဆင့္ျခင္း ဖြင့္ေနေလသည္။ “ဆရာႀကီးရယ္ .. အမိုးမွာ အရမ္းကိုျဖစ္ေနရပါၿပီ .. လုပ္တတ္လိုက္တာေနာ္”ဟု အမိုးက ေအာက္မွေန ညဳသံေလးျဖင့္ ထပ္မံကာ အခ်က္ေပးလာျပန္ၿပီ။ ထိုအခါ ဆရာေသာင္းသည္ သူ၏ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို အမိုး၏ႏို႔မ်ားဆီမွ ခြါကာ လွ်ာကိုခြၽန္ေအာင္ျပဳလွ်က္ အဆက္မျပတ္ယက္ရင္း အမိုး၏ခ်က္ရွိရာသို႔ တျဖည္းျဖည္းဆြဲကာ ႏွိမ့္သြားေလသည္။ အမိုးအဖို႔မွာကား အရသာထူးလွသျဖင့္ မိန္းေမာမတတ္ ျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ရင္ခုန္သံမ်ားသည္ တဒိန္းဒိန္းျမည္ွလွ်က္ အေျမႇာက္မ်ား ေဖါက္ေနသည္ႏွယ္။ အသံမ်ားသည္လည္း ႏႈတ္ဖ်ားမွပင္ မထြက္ႏိုင္ေတာ့၊ လည္ေခ်ာင္းထဲမွာပင္ တအစ္အစ္ျဖင့္ ေပ်ာက္ဆုံးသြားေလသည္။

ဆရာေသာင္းသည္ သူ၏လွ်ာခြၽန္ျဖင့္ အျမင့္၏ နံေစာင္းေလးမ်ားအား ထိုးေလေသာအခါ အျမင့္၏ဖင္သားႀကီးမ်ားသည္ ေမႊ႕ယာေပၚတြင္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ေလထဲသို႔ေျမာက္ကာ တက္လာေလသည္။ ဆရာေသာင္းသည္ နံေစာင္းမွသည္ အမိုး၏ေပါင္ရင္းဆီသို႔ စက္ဝိုင္းဝိုင္းသကဲ့သို႔ သူ၏လွ်ာျဖင့္ ယက္ေပးကာေနျပန္သည္။ ဆရာေသာင္းသည္ အမိုး၏ေပါင္ဂြဆုံေအာက္ရွိ ေစာက္ပတ္ဆီသို႔ ေရာက္ေသာအခါတြင္ သူ၏ကစားေနေသာ လွ်ာကို လုံးဝရပ္တန႔္ျပစ္လိုက္ေလသည္။ အမိုးကား သက္မေအာင့္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ဘာမ်ားျဖစ္လာမလဲ ဆိုသည္ကို ရင္တထိတ္ထိတ္ျဖင့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ကာ ေမာေနရသည္။ “အို .. အဟင့္ဟင့္ ဟင့္” ဆရာႀကီးရယ္ေလ သူမရဲ႕ေစာက္ဖုတ္ကို သူ႔ပါးစပ္ထဲက ေလေတြနဲ႔ မႈတ္ေပးေနေလရဲ႕ ပူေႏြးေဖါင္းႂကြေနေသာ ေစာက္ပတ္ႀကီးကို ေအးေသာေလအဟုန္က လာဟပ္ေသာအခါတြင္ အမိုး တစ္ခါမွမႀကဳံဖူးသည့္ အရသာထူးကို ခံစားလိုက္ရသည့္အတြက္ ႐ူးမတတ္ခံစားလိုက္ရသည္။ ေဟာ လုပ္ျပန္ၿပီ ဆရာႀကီးစိန္၏ ပူေႏြးေနေသာ လွ်ာသည္ အျပားလိုက္ႀကီး အမိုး၏ အကြဲေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ အထက္မွေအာက္သို႔ ယက္ေပးျပန္ၿပီ၊ ထိုမွတဖန္ အမိုး၏အဖုတ္ကို အသာၿဖဲလွ်က္ အတြင္းႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားအား သူ၏ပါးစပ္တြင္းသို႔ တရႉးရႉးျဖင့္ စုပ္ယူကာေနေလသည္။ အမိုးသည္ မည္သို႔ျဖစ္လာသည္ မသိ၊ ဆရာႀကီး၏ ေခါင္းအား သူမ၏ေပါင္မ်ားျဖင့္ ညႇပ္ေလေတာ့သည္။ ဆရာေသာင္းကား လားလားမွ် မေလွ်ာ့သည့္အျပင္ အမိုး၏ ရသာဖူးအား လွ်ာခြၽန္ျဖင့္ ထိုးကာ အခုအခါတြင္ ပဲႀကီးေစ့အ႐ြယ္ခန႔္အထိ ႀကီးလာၿပီျဖစ္ေသာ အမိုး၏ ရသာဖူးအား တရႉးရႉးျဖင့္ စုပ္ေလေတာ့သည္။ အမိုး၏ စြင့္ကားကာ တင္းေနေသာ ဖင္သားႀကီးမ်ားသည္ ေကာ့ကာတက္လာသည္၊ အမိုးေပါင္မ်ားျဖင့္ ညႇပ္ခံထားရသည့္အတြက္ ဆရာႀကီး၏ေခါင္းမွာကား အမိုး၏အဖုတ္ႏွင့္ တစ္သားတည္းကပ္လွ်က္ ပို၍ပင္ အလုပ္ျဖစ္ေနေသးသည္။ “ဆရာႀကီး … ေတာ္ပါေတာ့ေနာ္ .. အမိုး အူေတြအသည္းေတြ ဂြၽမ္းပစ္လိုက္သလိုျဖစ္ေနၿပီ” အမိုးသည္ တုန္ယင္လႈိက္လွဲေသာ အသံေလးျဖင့္ တတိယေျမာက္ ေျပာလာေသာအခါတြင္ ဆရာေသာင္းသည္ အမိုး အေပၚမွ ဆတ္ကနဲ ခြါလိုက္ၿပီး သူ၏အဝတ္အစားမ်ားကို ခြၽတ္ေနေတာ့သည္။ ထိုအခါတြင္ အမိုးသည္ သူမ၏ကိုယ္လုံးေလးအား တစ္ဖက္သို႔ေစာင္းၿပီး လွဲေနလိုက္သည္။ အဝတ္အစားမ်ား ကုန္ေအာင္ခြၽတ္ၿပီးသြားေသာအခါတြင္ ဆရာေသာင္းသည္ အမိုး၏ေဘးတြင္ ဝင္လွဲလိုက္ၿပီး သူမ၏ကိုယ္လုံးေလးကို ေနာက္မွဖက္လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ အမိုး၏အေပၚ ေပါင္လုံးကိုမကာ သူ၏ေပါင္တစ္လုံးကို ဟသြားေသာ အမိုး၏ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားသို႔ ထိုးသြင္းလိုက္ေလသည္။

ထို႔ေနာက္တြင္ အမိုး၏အေပၚေပါင္ကို ေကြးေစ၍ ရင္ဘတ္ဆီသို႔ တြန္းတင္လိုက္ေတာ့သည္။ ပုံစံကား ပုဇြန္တုပ္ေကြးျဖစ္သြားၿပီမို႔ အမိုး၏ေစာက္ပတ္သည္ ဆရာေသာင္း ရွိရာဖက္သို႔ ခပ္ျပဴျပဴေလး ထြက္လာသည္။ ဆရာေသာင္းသည္ သူ၏လီးတန္ႀကီးကို လက္မႏွင့္လက္ညႇိဳးၾကားတြင္ ကိုင္ၿပီး အမိုး၏ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားဆီသို႔ ေတ့ကာေထာက္လိုက္ၿပီး အမိုး၏ေစာက္ပတ္အတြင္းသို႔ ေဆာင့္၍သြင္းလိုက္ေလသည္။ “ႁပြတ္ .. စလြိ .. ဖြတ္ .. ရႉး”အရည္မ်ားျဖင့္ စို႐ႊဲေနေသာေၾကာင့္ ဆရာေသာင္း၏လီးတန္သည္ အနည္းငယ္ ေလ်ာေလ်ာရႉရႉျဖင့္ အမိုး၏ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသို႔ တစ္ဝက္ခန႔္ ဝင္သြားေလသည္။ အမိုးသည္ လီးတန္ဝင္လာေတာ့မည္ကို သိထားၿပီးျဖစ္ေသာ္လည္း တကယ္တန္းဝင္လာေသာ အခါတြင္ သူမ၏ခါးကေလးမွာ ေကာ့ကနဲျဖစ္သြားၿပီး ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလး ႏွစ္ခုက လီးတန္ႀကီးကို လန႔္ျဖန႔္ၿပီး ဆြဲညႇစ္ေပးလိုက္မိရာ ဆရာေသာင္းသည္ လီးတန္ထိပ္ဖ်ားမွ သူ၏တစ္ကိုယ္လုံးသို႔ က်င္ဆိမ့္တက္သြားေသာ အရသာကို ခံစားလိုက္ရေလသည္။ ရမက္ေဇာမ်ား အစြမ္းကုန္ျပင္းထန္ေနၿပီျဖစ္ေသာ ဆရာေသာင္းသည္ အမိုးကို အတင္းပင္ ေဆာင့္ကာလိုးေလသည္။ ဆရာေသာင္း ေဆာင့္လိုက္တိုင္း သူ၏ဆီးစပ္ႏွင့္ ျဖဴဝင္းအုကာ ေဖါင္းတင္းစြင့္ကားေနေသာ အမိုး၏ဖင္သားႀကီးမ်ားသည္ ေဖါင္းကနဲေနေအာင္ ႐ိုက္မိၾကေလသည္။ ထိုသို႔ ႐ိုက္မိသည္ႏွင့္ အမိုး၏ဖင္သားႀကီးမ်ားသည္ တအိအိႏွင့္ တုန္သြားေလရာ ဆရာႀကီး၏ ေတာက္ေလာင္ေနေသာ ျပင္းထန္လွသည့္ ကာမမီးကို ဓါတ္ဆီႏွင့္ဖ်န္းေပးသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ဆရာေသာင္းသည္ စအိုေၾကာကိုရႈံ႕လွ်က္ အသက္ကိုေအာင့္ကာ အျပင္းထန္ဆုံးေသာ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားျဖင့္ အမိုးအား လိုးေဆာ္ေလေတာ့သည္။ ေဆာင့္ခ်က္အရွိန္မ်ားကား ျပင္းထန္လြန္းလွသည့္အတြက္ အမိုးသည္ ကုတင္တစ္ဖက္စြန္းသို႔ တျဖည္းျဖည္းေ႐ြ႕သြားေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အမိုးသည္ ဆရာႀကီး၏ေပါင္ကို လက္ျပန္ကိုင္လွ်က္ သူမ၏ဖင္သားႀကီးမ်ားကို ေကာ့၍၎၊ ခါးေလးကို ႏြဲ႕ကာယိမ္းကာတြန္းကာျဖင့္၎ ဆရာႀကီးႏွင့္အတူ ကာမသမုဒၵရာကို တက္ညီလက္ညီျဖင့္ ကူးခတ္ေလေတာ့သည္။ “စြိ .. ႃဗြိ ႃဗြိ .. ေဖါင္း .. ဒုတ္ .. အို .. အို .. ဒုန္း ဒုန္း .. ဘလြတ္ … စြပ္စြပ္ .. ကြၽိကြၽိ အင္း ကြၽတ္ကြၽတ္ကြၽတ္ … ေဖါင္း .. အို .. ဗြၽတ္ ဘြိ ဘြိ .. ဘလြတ္ .. ဘလြတ္ .. ဘလူ ဆ..ဆရာႀကီး .. အသံေတြ.. အရမ္း..ထြက္ ထြက္ေနတယ္” ထိုသို႔ အမိုးက အရွက္သည္းစြာျဖင့္ ေျပာလာေသာအခါတြင္ ဆရာေသာင္းသည္ အမိုး၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ေရွ႕ဖက္သို႔ အနည္းငယ္ ေမွာက္ေပးလိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္ ဆရာေသာင္းသည္ အမိုး၏ ခါးေလးကို တျဖည္းျဖည္းဆြဲလွ်က္ ထလိုက္ေတာ့ရာ အမိုးကလည္း အလိုက္သင့္ေလး လိုက္ပါေပးသျဖင့္ ေလးဖက္ေထာက္အေနအထားသို႔ ေရာက္သြားေလသည္။ ဆရာေသာင္းကေတာ့ အမိုး၏ေနာက္တြင္ ဒူးေထာက္လွ်က္ အက်အန ေနရာယူလိုက္သည္။ အမိုး၏ေစာက္ပတ္အတြင္းသို႔ ထိုးသြင္းထားေသာ လီးတန္ႀကီးမွာ လုံးဝကြၽတ္သြားေသးသည္ မဟုတ္ဘဲ ဒစ္ႀကီးနားထိ ကြၽတ္ထြက္ကာ အမိုး၏ ေစာက္ပတ္ႀကီးအား ကန႔္လန႔္ႀကီးထိုးသလို ျဖစ္ေနေလသည္။ ဆရာေသာင္းသည္ ျပဴတစ္ကာ ဝိုင္းစက္ေနေသာ အမိုး၏ဖင္သား ျဖဴျဖဴတင္းတင္းႀကီးမ်ားကို အားပါးတရဆုပ္နယ္လွ်က္ အေတြ႕အရသာကို ၿမိန္ယွက္စြာ ခံစားေနေလသည္။ အတန္ၾကာသည္အထိ လီးတန္ကို ထုတ္ခ်ည္သြင္းခ်ည္မလုပ္ပဲ ဒီအတိုင္းပဲ စိမ္ထားသျဖင့္ အားမလိုအားမရ ျဖစ္လာေသာ အမိုးသည္ သူမ၏ဖင္သားႀကီးမ်ားကို လႈပ္ရမ္း၍၎ ၊ ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္လုပ္၍၎ ႏႈတ္မွလည္း “ဟင့္ .. ဆရာႀကီး .. မိုး ေလ မိုး.. အဟင့္ဟင့္ဟင့္ … မေနတတ္ေတာ့ဘူး ..အမယ္ေလ ေလး … ဟင့္ . ၾကည့္ပါလားလို႔ .. ဘာျဖစ္လို႔ အခ်ိန္ေတြဆြဲေနရတာလည္း ဆရာႀကီးရယ္” ဟုဆိုကာ လိုးေပးျခင္းအမႈကိုျပဳရန္ တစာစာေတာင္းေနေလသည္။ အမိုး၏စကားအဆုံးတြင္ ဆရာေသာင္းသည္ သူမ၏ခါးေလးကို လက္ျဖင့္ဆြဲကာ ေစာက္ပတ္ဝတြင္ တန္းလန္းႀကီးျဖစ္ေနေသာ သူ၏လီးတန္ႀကီးကို ေျမထိုးပင့္ေကာ္နည္းျဖင့္ ေကာ့ကာ ေဆာင့္၍ သြင္းလိုက္ေသာအခါတြင္ အမိုး၏ေခါင္းေလးသည္ ေနာက္သို႔လွန္သြာၿပီး ျပင္းထန္လွေသာ အရွိန္ျဖင့္ ဆရာႀကီး၏ဆီးစပ္က လာထိမိေသာေၾကာင့္ ဖင္သားႀကီးမ်ားမွာလည္း တတုန္တုန္ျဖင့္ လႈပ္ရွားသြားေလသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္မေတာ့ ဆရာေသာင္းသည္ အမိုး၏ခါးေသးေသးေလးကို လက္ျဖင့္အားပါးတရ ဆုပ္ကိုင္လွ်က္ ဆင့္ကာ ဆင့္ကာ လိုးေနေတာ့ရာ အမိုး၏ဖင္ကိုေကာ့ကာ ေအာက္သို႔စိုက္ထားေသာ ကိုယ္လုံးေလးသည္ သိမ့္ကနဲ သိမ့္ကနဲ ေရွ႕သို႔တိုးသြားေလသည္။ “ရွီး .. ေကာင္းလိုက္တာ ဆရာႀကီး ရယ္.. အဲဒီ့လို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလးေဆာင့္ေပးပါ .. ထိလိုက္တာေနာ္ .. အားဟာ .. အိုး ဟို .. ျပင္းျပင္းေလးထပ္ေဆာင့္ေပးပါဦး” ထိုသို႔ ပါးစပ္ကလည္းေျပာ သူမ၏ဖင္သား ျဖဴျဖဴတစ္တစ္ႀကီးမ်ားကိုလည္း ေနာက္သို႔ ေကာ့ကာေကာ့ကာေပးရင္း အမိုးသည္ အားပါးတရအလိုးခံေနသည္။ ေနာက္ဖက္သို႔ လက္တစ္လုံးသာသာခန႔္ စူကာထြက္ေနေသာ သူမ၏ေစာက္ပတ္ ႏႈတ္ခမ္းသားႀကီးသည္လည္း ဆရာႀကီး၏လီးတန္ႀကီးက ေဆာင့္ကာအသြင္းတြင္ အထဲသို႔ခြက္ကာဝင္သြားရသလို လီးတန္ႀကီး ျပန္ထုတ္လိုက္ေသာအခါတြင္လည္း ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုသည္လည္း လိပ္ကာလိပ္ကာျဖင့္ က်ပ္သည္းကာ ပါလာေလသည္။ ဆရာေသာင္း၏ အသက္ရႉသံမ်ားကား တရႉးရႉးတရွဲရွဲျဖင့္ ျဖစ္လာၿပီး ေဆာင့္ခ်က္မ်ားကား အလြန္တရာမွပင္ ျမန္ကာလာေနျပန္ၿပီ။ အမိုးသည္လည္း ကုတင္ေပၚတြင္ လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္ ယွက္ကာထားလွ်က္ ထိုယွက္ထားေသာလက္ေပၚတြင္ သူမ၏မ်က္ႏွာကိုအပ္လွ်က္ မ်က္လုံးအစုံကိုမွိတ္ကာ မွိန္းခံေနေလသည္။ မၾကာပါေခ်၊ ဆရာေသာင္းသည္ အမိုး၏ခါးကို အသားကုန္ဖက္လွ်က္ သူ၏ခါးကို ေကာ့ကာ ေကာ့ကာ တဆတ္ဆတ္တုန္လွ်က္ျဖင့္ သူ၏သုတ္ရည္မ်ားကို ပန္းထည့္ေပးလိုက္သည္။ အမိုးသည္လည္း သူမ၏ဖင္ႀကီးမ်ားကို အစြမ္းကုန္ေကာ့ကာ ဆရာႀကီး၏ ဆီးစပ္ဆီသို႔ သူမ၏ဖင္သားႀကီးမ်ားအား အတင္းဖိကပ္ရင္း ခါးမ်ားကို ဘယ္ညာေဝ့ကာဝိုက္ကာျဖင့္ ေပါင္မ်ားသည္လည္း တဆတ္ဆတ္တုန္လွ်က္ ကာမ၏အထြတ္အထိပ္ျဖစ္ေသာ ၿပီးဆုံးျခင္းသို႔ ၿပိဳင္တူလိုပင္ ေရာက္သြားေလေတာ့သသည္။ (ၿပီးပါၿပီ)