မောင့်သူငယ်ချင်းနဲ့ အလိုမပြည့်တဲ့သူမ

ဆောင်းဦးပေါက်ကာစ ညနေခင်းသည် သာယာကြည်နူးဖွယ်ကောင်းလှသည်။ ကောင်းကင်သည် တိမ်မျှင်တိမ်စတစ်ချို့ကလွဲပြီး လင်းရှင်းနေသည်။ အမှောင်လည်းမဝင်ရောက်သေး အလင်းရောင်လည်း မဆုတ်ခွာသေးသော ဒီအချိန်သည် တစ်နေ့တာ၏ လှပလွမ်းဆွတ်ဖွယ်ကောင်းသော အချိန်လေးဖြစ်သည်။ နေဝန်းနီနီသည်လည်း ပုဇွန်ဆီရောင်သမ်းကာ ဟိုးမိုးကုတ်စက်ဝိုင်း အနောက်ဘက်ယွန်းယွန်းဆီမှာ နစ်မြှုပ်ပျောက်ကွယ်လု နီးပါးဖြစ်နေသည်။ ဒီလို ဆောင်းဦးပေါက်စ ညနေခင်းတွေကို နှင်း‌‌ဝေ အလွန်သဘောကျသည်။ ဒီလို ညနေခင်း ရှုခင်းတွေကို ထိုင်ကြည့်ရတာ စိတ်ထဲမှာပျော်သည်။ ပြီးတော့ စိတ်ထဲမှာလည်း ကြည်နူးစိတ်နဲ့ အကြည်ဓာတ်လေး တလှပ်လှပ်တိုးဝင်နေတော့သည်။ အိပ်တန်းပြန်ငှက်တို့သည် နှင်းဝေ ခေါင်းပေါ်မှ ကောင်းကင်ယံတွင် တငြိမ့်ငြိမ့်နဲ့ ပြန်သန်းနေကြသည်။ ဆောင်းဦးပေါက်တွင် တိုက်ခတ်လေ့ရှိတဲ့ လတ်ဆတ်တဲ့ လေညှင်းကလေးတို့သည်လည်း နှင်းဝေ တစ်ကိုယ်လုံးကို ရစ်သိုင်းကာ ကျီဆယ်ဆော့ကစားနေကြသည်။ ထို လတ်ဆတ်တဲ့လေညှင်းကလေးတွေကို နှင်းဝေ တဝကြီး ရှူသွင်းလိုက်မိသည်။ နှာခေါင်းထိပ်မှာ အေးမြမြ အထိအတွေ့ကို နှင်းဝေ သဘောအကျကြီး ကျနေတော့သည်။ “ဟဲ့…ကလေးတွေ မိုးချုပ်နေပြီ လာအိမ်ထဲဝင်ကြ”လို့ အော်လိုက်တဲ့ ဘေးခန်းက အန်တီဝင်း အသံကြားမှ မိုးစုန်းစုန်းချုပ်မှန်း နှင်းဝေ သိတော့သည်။ မဟုတ်ရင် ထိုင်ကောင်းကောင်းနဲ့ အိမ်ပေါက်ဝမှာ ဘယ်လောက်ကြာကြာ ထိုင်မိနေမည် မသိ။ နှင်းဝေတို့က ခြံဝန်းတစ်ခုထဲမှာ အဆောင်ပုံစံ ဆောက်ထားတဲ့ အခန်းတွဲမှာ ငှားနေကြခြင်းဖြစ်သည်။ အခန်းအားလုံး သုံးခန်းရှိပြီး အလယ်ခန်းမှာ အန်တီဝင်တို့ မိသားစုနေပြီး ဘယ်ဖက်အစွန်ခန်းမှာတော့ ညားကာစ လင်မယားနှစ်ယောက်နဲ့ ညာဖက်အစွန်ဆုံးမှာ နှင်းဝေတို့ လင်မယားနှစ်ယောက် နေကြသည်။ အခန်းတွေက ကျဉ်းလွန်းလှသည်။ ဆယ်ပေ ငါးပေခန်းတွေ ဖြစ်၍ အိပ်ယာလည်း ဒီနေရာ ထမင်းချက်လည်း ဒီအခန်းကျည်းလေးထဲမှာပင် ဖြစ်သည်။ အခုလိုနေရတာကို နှင်းဝေ စိတ်ကုန်သည်။ တစ်နေ့ကျရင် ကိုယ်ပိုင်အိမ်ကလေး တစ်လုံးတော့ ဝယ်နိုင်ရမည်ဟု တွေးထားသည်။ ဒါကြောင့်လည်း စီးတဲ့ရေ ဆည်တဲ့ကန်သင်းဆိုသလို လင်တော်မောင် ရှာသမျှ ရသမျှ ပိုက်ဆံကို ချိုးခြံချွေတာသည်။ တစ်ခါတစ်လေ မောင်ကတောင် “ငါ့မိန်းမရယ် ချွေတာ တာလည်း ချွေတာ တာပေါ့ ကိုယ့်ဝမ်းဝအောင် ခါးလှအောင်တော့ ဝတ်ဦးစားဦးပေါ့ကွာ” ဟုပြောတတ်သည်။

နှင်းဝေတို့ မချွေတာလို့မဖြစ်။ အခု သားသမီး မရှိသေးလို့ နောင်များမှာ သားသမီး ရလာရင်ဖြင့် ဒီအခန်းလေးထဲမှာ နှင်းဝေတို့မိသားစု ဘယ်လိုနေကြမလဲ။ အိုး..နှင်းဝေ တွေးတောင် မတွေးကြည့်ရဲဘူး။ တွေးလိုက်တာနဲ့ ရင်မောရတယ်ရှင်။ နှင်းဝေ အိမ်ရှေ့မှာ ငုတ်တုတ်ထိုင် တွေးနေတာကို ရပ်ပြီး နာရီကို မော့ကြည့်မိသည်။ ည ၈နာရီတောင် ကျော်ပါပေါ့။ မောင့်အတွက် ညစာပြင်ထားဖို့ အချိန်တောင်ရောက်နေပြီ။ မောင်က တက်စီ မောင်းခြင်းဖြစ်သည်။ မနက်စောစောထွက် ညဆို ၉ နာရီလောက်မှ ပြန်ရောက်တတ်သည်။ မောင့်အတွက် ထမင်းပွဲပြင်ပြီး ဘာမှလုပ်စရာမရှိတာနဲ့ အိပ်ယာထဲမှာ လှဲနေဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ဘေးခန်းက အန်တီဝင်း ယောက်ျား ပန်းရံဆရာပြန်လာသံ ကြားရသည်။ အိပ်ယာထဲ လှဲမယ်လုပ်မှ နှင်းဝေ သတိရမိသည်။ ဒီနေ့က သောကြာနေ့။ နှင်းဝေတို့ လင်မယားနှစ်ယောက် ချစ်ရည်လူးကြမယ့်ည။ ဒီလိုလေး တွေးမိရုံနဲ့ နှင်းဝေစိတ်ထဲမှာ ကြည်နူးပျော်ရွှင်စိတ်ကလေး တိုးဝင်လာသည်။ ဟုတ်တယ်လေ ဒီလို ညမျိုးရောက်ဖို့ ခြောက်ရက်ကြီးများတောင် နှင်းဝေ စောင့်ခဲ့ရတယ် မဟုတ်လား။ နှင်းဝေရဲ့မောင်က စည်းကမ်း ကြီးသည်။ ညားကာစကတော့ ညတိုင်း မီးကုန်ယမ်းကုန် ချစ်ရည်လူးကြပေမယ့် ၆ လလောက်ကြာတော့ မောင်က စည်းကမ်းထုတ်လာသည်။ တစ်ပါတ်ကို သောကြာည တစ်ညပဲ အတူနေမည်ဟု သတ်မှတ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ နှင်းဝေလည်း သဘောတူလိုက်ရသည်။ မတူလို့လည်းမရ အနေကြာလာတာနဲ့အမျှ မောင့်လီးက သိပ်မလန်းချင်တော့။ နှင်းဝေ ပါးစပ်နဲ့စုပ်ပေးတာတောင် မတောင်လာတော့။ အရက်သောက် ဆေးလိပ်သောက်တာကြောင့်လည်း ပါမည်။ ဒါကြောင့်လည်း မောင်ရဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်ကို နှင်းဝေ သဘောမတူလို့ မဖြစ်။ မောင်မှ မလုပ်နိုင်တာ နှင်းဝေ ဘာတတ်နိုင်မှာလည်းရှင်။ တစ်ပါတ်တစ်ခါတော့ နှင်းဝေကို ပုံမှန် လိုးပေး လုပ်ပေးပါသည်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် မောင်ဟာ နှင်းဝေရဲ့ ချစ်လင်လေ။ နှင်းဝေ ချစ်လို့ယူထားတာလေ။ နှင်းဝေကို မောင်လုံးဝ မလိုးပေးနိုင်ရင်လည်း နှင်းဝေ ချစ်မှာပါပဲ။ အိုကွယ်…မောင်ရေ…မောင်ရေ… မောင့်ကို ကျမ ဘယ်လောက်ချစ်လိုက်ရလည်းဆိုတာ သိရဲ့လားရှင်။ အိပ်ယာထဲ လှဲမယ် စိတ်ကူးပြီးမှ ညအိပ်ဝတ်စုံကို တစ်ခါတည်း လဲထားမည်ဟု နှင်းဝေ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ညအိပ်ဝတ်စုံဆိုတာ တခြားမဟုတ် ခရမ်းရောင် ဇာပေါက်ကလေးတွေနဲ့ ကိုယ်ကျပ်ဂါဝန်ဖြစ်သည်။ မောင်က ဒီလို ဂါဝန်ရောင်စုံ ငါးထည်လောက် ဝယ်ပေးထားသည်။ နှင်းဝေ အဝတ်အစား အတွင်းခံဘောင်းဘီ ဘော်လီကအစ ချွတ်ပြီး အဲ့ဒီဂါဝန်တစ်ထည်တည်း ဝတ်ထားလိုက်သည်။

ဂါဝန်အောက်မှာ နှင်းဝေ ကိုယ်လုံးကလေးက ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွား လှနေတော့သည်။ လက်ညှိုးတစ်ထောက်စာ ဇာပေါက်ကလေးတွေပါပြီး ကိုယ်ကြပ်လည်း ဖြစ်နေတာကြောင့် နှင်းဝေရဲ့ဖွံ့ထွားနေတဲ့ ကိုယ်လုံးကြီးက အပေါက်ကလေးတွေ ကြားကနေ ပြူ ထွက်နေပြန်သည်။ ဒီလို ဝတ်စုံဝတ်ထားရင် မောင်အလွန် သဘောကျတတ်သည်။ “ငါ့မိန်းမ ဒီဝတ်စုံ ဝတ်လိုက်တိုင်း ယောင်္ကျား လီးတောင်လာတော့တာပဲကွာ”ဟု ပြောတတ်သည်။ မောင့်ရှေ့မှာ နှင်းဝေရဲ့ လုံးဝန်းကြီးထွားလှတဲ့ ဖင်လေးကုန်းပြီး ညုတုတုလေး လုပ်ပြလိုက်တာနဲ့ မောင့်လီး တကယ်တောင်လာတတ်သည်။ ဒါပေမယ့် နှင်းဝေ စဖုတ်လေးထဲ မောင့်လီးဝင်ကာရှိသေး ပြီးသွားတတ်တာ ဆိုးသည်။ အများစုက မောင့်လီး နှင်းဝေ စဖုတ်ထဲဝင်လို့ သွေးတောင်မပူသေးဘူး လရည်တွေ ပန်းထွက်ပြီး မောင်ပြီး သွားတတ်သည်။ “တောင်းပန်ပါတယ် မိန်းမရယ် မောင် မထိန်းနိုင်တော့လို့ပါ”ဟု တောင်းပန် တိုးလျှိုးနေတတ်သည်။ ဒီလိုဆိုတော့ မောင့်ကို သနားရပြန်သည်။ ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ နှင်းဝေ မပြီးလည်း ရှိပါစေတော့ပေါ့။ မောင် ကောင်းတယ် နှင်းဝေ စောက်ဖုတ်လေးကို စွဲတယ်ဆိုရင် ပြီးတာပါပဲ။ တစ်ခါတစ်လေ မောင်က “ချစ်လိုက်တာ မိန်းမရယ်” ဟုပြောပြီး နှင်းဝေ ပေါင်ကို ဖြဲကားကာ နှင်းဝေ အဖုတ်ကို တရှုံရှုံ နမ်းနေတတ်သည်။ မောင့်ဆီက ကာမ အရသာကို မရပေမယ့် အဲဒီလိုလေး မောင့်ရဲ့ချစ်ပြမှုတွေကြောင့် နှင်းဝေ ကျေနပ်ရပါသည်။ နှင်းဝေ အိပ်ယာထဲ လှဲချလိုက်သည်။ မလုံ့တလုံ ဂါဝန်လေးက ဆီးစပ် အပေါ်နားအထိ လိပ်တက်လာသည်။ တစ်ယောက်တည်းမို့ နှင်းဝေလည်း ပြန်ဆွဲချမနေတော့။ နှင်းဝေ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ဒူးထောင်လျှက်သား ဖြဲကားလိုက်သည်။ နှင်းဝေ စောက်ဖုတ်လေးကို ဖြဲလိုက်သလို ဖြစ်သွားပြီး စဖုတ်အဝေလေးမှာ အေးကနဲဖြစ်သွားသည်။

မောင့်အကြောင်းတွေးရင်း နှင်းဝေ စောက်ဖုတ်လေးကို လက်နဲ့ကိုင်ကြည့်သည်။ အိုးး စောက်ဖုတ်လေးမှ မဟုတ်ပဲနဲ့ နှင်းဝေဟာက စောက်ဖုတ်ကြီး။ အမွှေးကို ပြောင်အောင်ရိတ်ထားတာကြောင့် စောက်ဖုတ်ကြီးက အထင်းသား ပြဲကားနေသည်။ “မောင်ရေ မြန်မြန်ပြန်လာပါတော့ နှင်းဝေ စောက်ဖုတ်ကြီးကို အဆင်သင့် ဖြဲထားတယ် ရှင်ရယ်”ဟု စိတ်ထဲကပြောမိသည်။ နှင်းဝေ စောက်ဖုတ်ထဲကနေ အရည်တွေ စိမ့်ထွက်ကျလာသည်။ စောက်ဖုတ်အဝကို လက်ညှိုးနဲ့ သပ်ယူကြည့်လိုက်တော့ အရည်ကြည် ချွဲပြစ်ပြစ်လေးတွေ။ နှင်း‌ဝေ မနေနိုင်တော့ အလိုးခံချင်စိတ်ကြောင့် မောင့်ကိုသာ တမျော်မျှော် ဖြစ်နေတော့သည်။ “မောင်ရေ…နှင်းဝေကို လိုးညှောင့်ပါတော့လား။ လီးကြီးကြီးနဲ့ လိုးညှောင့်ပါတော့လား။ အားရပါးရ လိုးညှောင့်ပါတော့လား ရှင်ရယ်”။ ပြောသာပြောရတာ မောင့်လီးက နှင်းဝေ ခြေမလောက်သာ။ နှင်းဝေစောက်ဖုတ်ထဲ ထည့်တာနဲ့ တန်းပြီးတာကို တွေးပြီး နှင်းဝေ စိတ်အမောကြီး မောသွားမိသည်။ နှင်းဝေ စောက်ဖုတ်က ကြီးသမှ သိပ်ကြီးတာ။ တင်ပဆုံကြီးတာကြောင့်များလား နှင်းဝေ မတွေးတတ်တော့။ ကော့ကောက်လုံးဝန်းနေတဲ့ ဖင်လုံးကြီးတွေ၊ ကိုယ့်ဖာသာ လက်နဲ့ပင့်မပြီး ပါးစပ်နဲ့တောင် ပြန်စုပ်လို့ရတဲ့ နို့ကြီးတွေ၊ လက်သန်း လက်တစ်ဆစ်လောက်ရှိမယ့် စောက်စိကြီးနဲ့ ဒီစဖုတ်အကြီးကြီးကို မောင်လီးလေးနဲ့ ဘယ်လိုများ အားရနိုင်ပါ့မလဲရှင်တို့ရယ်။ နှင်းဝေ ဒူးကွေးပြီး ဘေးတစ်စောင်းလေးများ အိပ်နေရင်လေ နှင်းဝေစောက်ဖုတ်ကြီးက နောက်မှာ ဖောင်းပြီး ပြူထွက်နေတာ။ အဲဒီလို ပုံစံနဲ့များ မောင်တက်လိုးရင် နှစ်ချက်လောက်ဆောင့်ပြီးတာနဲ့ မောင့်လရည်တွေ ပန်းထွက်လာတော့တာပဲ။ ရင်မောရပါလား မောင်ရယ်။ ဘယ်တတ်နိုင်ပါ့မလဲ ချစ်တဲ့စိတ် တစ်ခုတည်းနဲ့ နှင်းဝေ အလိုဆန္ဒတွေကို မြုသိပ်ထားပါတယ်မောင်။ ပြီးတော့ နှင်းဝေက မောင့်မိန်းမလေ။ နှင်းဝေကို မောင်တစ်ယောက်ပဲ ပိုင်တယ်။ တခြား ဘယ်သူမှ နှင်းဝေကို လက်ဖျားနဲ့တောင် မထိစေရဘူး။ ဘေးခန်းက အန်တီဝင်းတို့ဟောက်သံ ကြားတော့ နှင်းဝေ နာရီကို အလန့်တကြား မော့ကြည့်မိသည်။ ဟင်..နှင်းဝေ အတွေးလွန်နေလိုက်တာ ၁၁ နာရီတောင် ထိုးပါကောလား။ မောင်လည်း ပြန်မလာသေးဘူး။ မောင်တစ်ယောက် အရက်များ သောက်နေတာလား။ နှင်းဝေ စိတ်ပူသွားသည်။ အရက်သောက်ပြီးရင် မောင်က ကုလားသေ ကုလားမော အိပ်တာ။ နှင်းဝေကို လိုးဖို့နေနေသာသာ ဆင်တက်နင်းရင်တောင် နိုးမှာမဟုတ်ဘူး။ ဒီနေ့ ဘယ်လိုဖြစ်တာပါလိမ့်။

မောင်က ညတိုင်း သောက်တတ်ပေမယ့် ဒီလိုညဆို မသောက်ပဲ စောစောပြန်လာတတ်သည်။ မောင် အရက်သောက်မလာပါစေနဲ့လို့သာ နှင်းဝေ ကြိတ်ဆုတောင်းမိသည်။ တစ်ပါတ်မှ တစ်ညလေး လင်မယားနှစ်ယောက် ချစ်ကြည်နူးရတာကိုတော့ နှင်းဝေ လက်လွှတ်မခံနိုင်ပါ။ “မိန်းမရေ တံခါးဖွင့်ပါဦးကွာ” မောင်ပြန်လာပြီ။ နှင်းဝေ ဆုတောင်းမပြည့်။ မောင့်အသံက အတော်ကို မူးနေတဲ့အသံ ပေါက်နေသည်။ ဘယ်လောက်တောင် သောက်လာတယ်မသိ။ နှင်းဝေလည်း အိပ်ယာထဲမှ ခပ်မြန်မြန်ထပြီး တံခါးသွားဖွင့်လိုက်သည်။ မောင်က အတော့ကိုမူးနေပြီ။ လမ်းတောင် ကောင်းကောင်း မလျှောက်နိုင်တော့။ မောင့်သူငယ်ချင်းကို ကျော်လွင်က ဘေးကတွဲလာရသည်။ နှင်းဝေကို မြင်တော့ မောင်က “ငါ့မိန်းမလေးကို ငါချစ်လိုက်တာကွာ”ဟု ပြောပြီး နှင်းဝေကို လှမ်းဖက်သည်။ နှင်းဝေလည်း မောင့်ကို အလိုက်သင့်တွဲပြီး အိမ်ထဲဆွဲခေါ်လာရသည်။ “မောင်ရယ် ဘာလို့ အဲ့လောက်တောင် သောက်လာတာလဲ”လို့ ဆူလိုက် ပူလိုက်ချင်ပေမယ့် မပြောရက်။ “မောင် ထမင်းစားတော့ မလား”ဟုသာ မေးမိသည်။ “မစားတော့ဘူး မိန်းမရေ ဒီနေ့ ကိုကျော်လွင်ကြီး သူ့ကားရောင်းထွက်လို့ အောင်ပွဲခံလာတာ။ သူ့ကား ရောင်းလိုက်တော့ မောင့်ကားနဲ့ပဲ ပြန်လိုက်လာတာ။ ဒီည အိမ်မှာ အိပ်လိမ့်မယ်။ လာ ကိုကျော်လွင် ထိုင်”ဟုပြောပြီး ထိုင်ချလိုက်သည်။ ဟင်…မောင်ကတော့ မူးမူးနဲ့ပြောချလိုက်ပေမယ့် နှင်းဝေ မျက်လုံးပြူးပြီး ခေါင်းအတော်ကြီးသွားသည်။ ဒီအခန်းထဲမှာ နှင်းဝေတို့လင်မယားနဲ့ ကိုကျော်လွင် ဘယ်လိုအိပ်ကြမလဲ။ အခုတောင် သုံးယောက်သား အိပ်ယာပေါ် တတ်ထိုင်နေကြရတာ။ နေရာ အပိုမှ မရှိတာ။ နှင်းဝေ ဘယ်လို လုပ်ရပါ့မလဲ။ ကိုကျော်လွင်ဆိုတာလည်း တခြားသူမဟုတ် မောင့်ရဲ့အရင်းနှီးဆုံး သူငယ်ချင်း။ တက်စီလောကမှာ တွဲဖက်။ နှင်းဝေနဲ့လည်း အတော်လေး ရင်းနှီးနေသည်။ အရင်ကလည်း အိမ်လိုက်လာဖူးပေမယ့် မောင်နဲ့ သောက်စားပြီး ပြန်တာပဲ။ အခုလို တစ်ခါမှ ညမအိပ်ဖူး။ နှင်းဝေ သက်ပြင်းမောကြီး ချမိသည်။ “ဘယ်လိုလုပ် သင့်တော်မှာလည်း မောင်ရယ်”လို့ ပြောချင်ပေမယ့် ကိုကျော်လွင်ရှေ့မှာမို့ အားနာတာနဲ့ ပြောမထွက်။ မောင်ကလည်း အတော်ကလေး မူးနေတာကြောင့် ပြောလို့ ရမယ့်ပုံမပေါ်။

ကိုကျော်လွင်လည်း မူးနေပေမယ့် မောင့်လောက်တော့ မဆိုးသေး။ “ကဲ ကိုကျော်လွင် မပြန်နဲ့တော့ ကားလည်းမရှိတော့ဘူး။ ဒီမှာပဲ ကြုံရာဝင်အိပ်ပြီး မနက်မှ ကျနော် လိုက်ပို့ပေးမယ်”ဟုပြော ပြီး အိပ်ယာထဲ လှဲချလိုက်သည်။ နှင်းဝေမှာသာ မျက်လုံးပြူး မျက်ဆံပြူးနဲ့ ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိ။ ကိုကျော်လွင်ကို ပြောပြီး ပြန်ခိုင်းလိုက်ချင်ပေမယ့် ဒီအချိန်ကြီး ဘယ်လိုပြန်မလဲ။ နှင်းဝေ စိတ်ကို ဒုန်းဒုန်းချလိုက်ပြီး “အိမ်က ကျဉ်းတော့ အားနာလိုက်တာရှင်”ဟု ပြောပြီး ကိုကျော်လွင်ဖက် လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ ကိုကျော်လွင်က “ဟာ ရပါတယ် နှင်းဝေရယ် ကျနော်ကသာ အားနာနေတာ။ ဘယ်လိုမှ မတတ်နိုင်တာရယ်ကြောင့်ပါဗျာ”ဟုပြောပြီး နှင်းဝေ တစ်ကိုယ်လုံးကို သိမ်းကျုံးကြည့်နေသည်။ ပြီးမှ အားနာသွားဟန်နဲ့ မျက်နှာကို တခြားဖက် လှည့်သွားသည်။ အို…နှင်းဝေ တစ်ကိုယ်လုံး ထူပူသွားသည်။ ရှက်လိုက်တာလည်း ပြောမနေနဲ့တော့။ မျက်နှာကိုသာ တစ်နေရာ သွားဖွက်ထားလိုက်ချင်သည်။ နှင်းဝေ ဝတ်ထားတာ ဇာအပေါက်တွေနဲ့ ဂါဝန်အကြပ်။ အောက်မှာလည်း ဂါဝန်က လိပ်တက်နေတာကြောင့် စောက်ဖုတ်လေး ပေါ်လုပေါ်ခင် ဖြစ်နေပြီ။ စောနက စိတ်ရှုပ်တာရော ဇောကပ်နေတာရောကြောင့် သတိမထားမိလိုက်။ မောင်ပြန်လာရင် အမောပြေကြည့်ဖို့ ဝတ်ထားတာကို အခုတော့ ကိုကျော်လွင်…။ နှင်းဝေ ရှက်လိုက်တာလေ ခေါင်းကို ချက်ချင်း ငုံ့ထားမိလိုက်သည်။ ဘာမှ မလုပ်တတ် မကိုင်တတ်တော့ ရင်တွေ တလှပ်လှပ်တုန်လာသည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ပြန်ကြည့်တော့ ဇာအပေါက်တွေကြားကနေ နိုးလုံးကြီးတွေက ပြူးပြဲထွက်နေသည်။ ကြီးမား တောင့်တင်းတဲ့ ပေါင်လုံးဖွေးဖွေးကြီးတွေက အထင်းသား။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ပြန်ကြည့်ရင်း ရှက်ဖူးတာ ဒီတစ်ခါပဲရှိသေးတယ်။ “ကျနော် မီးထပိတ်လိုက်မယ်နော်”ဟုပြောပြီး ကိုကျော်လွင်ထသည်။ နှင်ဝေလေ ကိုကျော်လွင်ကို ကျေးဇူးတင်လွန်းလို့ ထိုင်တောင် ကန်တော့လိုက်ချင်သည်။ ကိုယ့်ရဲ့ နမော်နမဲ့နိုင်တာကို တွေးပြီး ရှက်ကလဲရှက် ဒေါသလည်း ထွက်မိတယ်။ ကိုကျော်လွင် မီးပိတ်ပြီးတာနဲ့ နှင်ဝေ ခြင်ထောင်ချပြီး မောင့်ဘေးမှာ လှဲအိပ်လိုက်တယ်။ စောင်တထည်ကိုယူပြီး မောင်နဲ့အတူ ခြုံလိုက်တယ်။ အခုမှ သတိထားမိတာက မောင်က နံရံဘက်ကိုလှည့်ပြီး နံရံနားမှာ ကပ်အိပ်နေတာပဲ။ မောင့်ကို မနှိုးချင်တာနဲ့ နှင်းဝေလည်း မောင့်ဖက်ကို စောင်းပြီး နောက်ကြောကနေ မောင့်ကိုလှမ်းဖက်ပြီး တစောင်းလေး လှဲအိပ်လိုက်တော့တယ်။ တစာင်းလှဲအိပ်တော့မှပဲ ဂါဝန်က ဒုက္ခပေးတော့တာပဲ။ တင်းပါးပေါ်တဲ့အထိ လိပ်တက်လာတာကြောင့် စောင်အောက်မှာ နှင်းဝေ ဖင်တုံးလုံးဖြစ်နေသည်။

ဒီကြားထဲ စောင်ကသေးတော့ နှစ်ယောက်ခြုံလို့ မလောက်။ တစောင်း အနေအထားနဲ့ နှင်းဝေဖင်ကြီး စောင်အပြင်ကို ပြူးထွက်နေသည်။ မီးပိတ်ထားလို့ တော်တော့သည်ဟု နှင်းဝေ တွေးမိသည်။ ပေါ်နေတဲ့ ဖင်လုံးကြီးကြားမှာ နှင်းဝေစောက်ဖုတ်ကြီးက ပြူးထွက်နေတာ မဟုတ်လား။ အဲ့ဒီလိုလေး တွေးမိတော့ နှင်းဝေရင်မှာ လှပ်ကနဲဖြစ်သွားသည်။ “အို……ငါဘာတွေ တွေးနေတာလဲ”ဟု ကိုယ့်ဘာသာပြောပြီး မောင့်ကိုသာ တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖတ်ထားမိသည်။ ခဏနေတော့ ကိုကျော်လွင် ခြင်ထောင်ထဲ ဝင်လာပြီး နှင်းဝေ နောက်ကြောမှာ ဝင်အိပ်သည်။ နှင်းဝေ စိတ်ထဲမှာ လှိုက်ခနဲ ဖြစ်သွားပြီး ကျောထဲကနေ ချမ်းစိမ့်စိမ့် ဖြစ်လာတာကြောင့် မောင့်ကိုသာ တိုး၍တိုး၍ ဖက်ထားမိတော့တယ်။ “ဒီမောင်တစ်ယောက်နဲ့ ခက်တော့တာပဲ”လို့ စိတ်ထဲက ပြောမိလိုက်သည်။ မောင်ကတော့ တုတ်တုတ်မျှမလှုပ်။ အိပ်မောကျ ကောင်းတုန်း။ နှင်းဝေကတော့ ဘယ်လိုမှ မအိပ်နိုင်။ ကိုယ့်ယောက်ျားကို ကိုယ်ကဖက်အိပ်နေပြီး သူစိမ်းယောက်ျားတစ်ယောက်က နှင်းဝေ နောက်ကြောမှာ ကပ်အိပ်နေတာ။ နှင်းဝေ ဘယ်လိုစိတ်နဲ့များ အိပ်ပျော်နိုင်ပါ့မလဲ ရှင်တို့ရယ်။ ကိုကျော်လွင်တစ်ယောက် နှင်းဝေဘက် စောင်းအိပ်နေတာလားမသိဘူး။ သူ့ရဲ့ အသက်ရှူလိုက်တိုင်းထွက်လာတဲ့ လေနွေးနွေးတွေက နှင်းဝေနောက်ကြောကို လာလာထိနေတယ်။ အို ဒီအတိုင်းဆို ကိုကျော်လွင် နှင်းဝေနောက်ကို ကပ်အိပ်နေတာပါလား။ နှင်းဝေကို ထိလုထိခင် ဖြစ်နေပြီလားမသိဘူး။ ဒါဆို စောင်အပြင်ကို ပြူးထွက်နေတဲ့ လုံးဝန်းကားထွက်နေတဲ့ နှင်းဝေဖင်ကြီးကြားမှာ ဖောင်းကားပြီး စူထွက်နေတဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီး…။ ကိုကျော်လွင် ဒီဘက်ကို နည်းနည်းလောက် တိုးကပ်လာရင်ဖြင့်…။ အို…နှင်းဝေ တွေးရင်း ဖင်စအိုဝကို ရှုံ့ပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးကို တအားညှစ်လိုက်မိတော့သည်။ ညနေက မောင်ပြန်လာရင် အလိုးခံမယ်လို့တွေးပြီး ထန်ခဲ့တဲ့စိတ်ကြောင့် စောက်ဖုတ်ထဲမှာ အရည်ကထွက်ချင်ချင်။ အခုလို စောက်ဖုတ်ကို ညှစ်လိုက်မိတော့ စောက်ရည်တွေ တရွှဲရွှဲ ထွက်ကျလာပါတော့တယ်။ နှင်းဝေ ယောင်ပြီး မောင့်လီးလေးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိတယ်။ လူရော လီးရော အိပ်မောကျနေတဲ့ မောင်ကတော့ ဘာမှသိမည် မထင်။ နှင်းဝေ နောက်ကြောမှာ လှုပ်ရှားသံ ကြားရသည်။ အို…ကိုကျော်လွင် သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်တာပါလား။ ဟင်…နှင်းဝေ ဆံပင်လေးတွေကို နောက်ကနေ ခပ်ဖွဖွလာနမ်းတယ်။

နှင်းဝေ စောက်ဖုတ်ကို ထပ်ညှစ်လိုက်မိပြန်တယ်။ မောင့်လီးကိုလည်း တိုးပြီး ဆုပ်လိုက်မိတယ်။ နှင်းဝေ မနေနိုင်တော့ အလိုးခံချင်စိတ် တစ်ခုပဲရှိတော့သည်။ နှင်းဝေလို အခြေအနေမျိုးမှာ ဘယ်လိုမိန်းမကရော အလိုးမခံချင်ပဲ နေနိုင်ပါ့မလဲ ရှင်တို့ရယ်။ နှင်းဝေ ဖင်ကြီးတွေကို နောက်ကိုတိုးပြီး ကောက်ထားမိသည်။ ပိုပြီးလည်း ကော့ထားလိုက်မိသည်။ နှင်းဝေ စောက်ဖုတ်ကြီး နောက်မှာ ပြူးထွက်နေမယ်ဆိုတာ နှင်းဝေ သိသည်။ ပြီးတော့ စောက်ရည်တွေနဲ့ ရွှဲနေမယ်ဆိုတာလည်း နှင်းဝေ သိသည်။ ဒီအချိန် ကိုကျော်လွင်လီးကြီးသာ နောက်ကနေ ထိုးသွင်းလိုက်ရင် လျှောကနဲဝင်သွားမှာပဲဟု နှင်းဝေ တွေးနေမိသည်။ ကိုကျော်လွင်က တစ်ဆင့်တက်လာသည်။ နှင်းဝေပါးလေးကို ခပ်ဖွဖွ တိုးနမ်းသည်။ ပြီးတော့ နောက်ကျောကနေ နှင်းဝေဖင်လုံးကြီးကို ပွတ်ပြီး စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် လက်နဲ့ ပွတ်ဆွဲနေပြန်သည်။ စောက်ရည်တွေ ရွှဲနေတာကြောင့် ကိုကျော်လွင် လက်ချောင်းတစ်ခုလုံး စောက်ရည်တွေနဲ့ ပေကျံကုန်သည်။ ကိုကျော်လွင်က နှင်းဝေရဲ့ လက်သန်းလောက်ရှိတဲ့ စောက်စိကနေ ဖင်စအိုဝအထိ သူ့လက်ချောင်းကြီးတွေနဲ့ ပွတ်ဆွဲနေသည်။ နှင်းဝေ မောင့်လီးကို တိုးပြီး ဆုပ်ကိုင်ထားမိပြန်ပါသည်။ အသားချင်းထိတဲ့အထိ နှင်းဝေအနားကို ကိုကျော်လွင် တိုးကပ်လာသည်။ သူ့လီးကြီးနဲ့ နှင်းဝေဖင်ကြားကို လာထိသည်။ ပူနွေးနွေး အထိအတွေ့မှာ နှင်းဝေလည်း ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ တိုးကော့ပေးလိုက်မိပြီး ပေါင်ကို အနည်းငယ်ဟကာ စောက်ဖုတ်ကို ပြဲနိုင်သလောက်ပြဲအောင် ဖြဲကားထားမိသည်။ ကိုကျော်လွင့်လီးကြီး နှင်းဝေစောက်ဖုတ်ထဲ တဖြည်းဖြည်းတိုးဝင်လာသည်။ အို…ကြီးလိုက်တဲ့ လီးကြီး နှင်းဝေ‌စောက်ဖုတ်ထဲမှာ ပြည့်ကြပ်ပြီး အူတွေ အသဲတွေအထိ လာထိသလိုတောင် ထင်မိတယ်။

နှင်းဝေ တစောင်းလေး အိပ်နေတာကြောင့် ကိုကျော်လွင့်လီးကို ဖျစ်ညှစ်ထားသလို ဖြစ်နေပြီး စောက်ရည်တွေ ဒီလောက်ထွက်နေတာတောင် စောက်ဖုတ်ထဲမှာ လီးကြီးက စီးစီးပိုင်ပိုင် ဝင်နေသည်။ နှင်ဝေလည်း ဖင်ကို နောက်ကို အားကုန်ပြစ်ထားပြီး ကိုကျော်လွင် လိုးတာကို အလိုက်သင့် ခံနေတော့တယ်။ ကိုကျော်လွင်က သူ့လီးကြီးကို နှင်းဝေစောက်ဖုတ်ထဲ တဆုံးထိုးထည့်လိုက် လီးဒစ်ဖျားပေါ်တဲ့အထိ ပြန်ထုတ်လိုက်နဲ့ ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန် လိုးနေရာကနေ အသက်ရှူသံတွေ မြန်လာပြီး ခပ်မြန်မြန်လေး လိုးညှောင့်လာသည်။ နှင်းဝေလည်း ဖင်ကြီးကို နောက်ဖက်ကို ကော့ကော့ပြီး အလိုးခံနေရင်းနဲ့ မောင့်လီးကို တိုးပြီး ဆုပ်ကိုင်ထားပြန်တယ်။ ကိုကျော်လွင်က နှင်းဝေ ဂါဝန်ကို အပေါ်ထိ ဆွဲမပြီး နှင်းဝေနို့ကြီးတွေကို ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်ကိုင်ရင်း အားရပါရ လိုးနေတော့သည်။ နှင်းဝေလည်း မောင့်လီးကို တိုး၍တိုး၍ ဆုပ်ကိုင်ရင်း နို့တစ်လုံးက ကိုကျော်လွင် ညှစ်တာခံရင်း နောက်နို့တစ်လုံးက မောင့်ကျောကုန်းကို သွားထိနေသည်။ နှင်းဝေအနား တိုးကပ်ပြီး နှင်းဝေ နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းလာတဲ့ ကိုကျော်လွင်ကို ရမက်ဇောတွေနဲ့ ပြန်လည်စုပ်နမ်းရင်း နှင်းဝေ ဖင်ကြီးကို အားရပါးရ ပြန်လည်ကော့ဆောင့်နေမိပြီး နှင်းဝေရော ကိုကျော်လွင်ရော တစ်ယောက်နှုတ်ခမ်းကို တစ်ယောက်ကိုက်ပြီး “အ..အားး…ကောင်းလိုက်တာ နှင်းဝေရယ်” “အ…အင်းဟင်းး..အားး..အရမ်းကောင်းတာပဲ ကိုကျော်လွင်ရယ်” နှစ်ယောက်သား လေသံလေးနဲ့ အံကြိတ်ညည်းရင်း စောက်ရည်နဲ့ လရည်တွေကို အတူတူ ပန်းထုတ်လိုက်ကြပါတော့တယ်။….ပြီး

Zawgyi

ေဆာင္းဦးေပါက္ကာစ ညေနခင္းသည္ သာယာၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ ေကာင္းကင္သည္ တိမ္မွ်င္တိမ္စတစ္ခ်ိဳ႕ကလြဲၿပီး လင္းရွင္းေနသည္။ အေမွာင္လည္းမဝင္ေရာက္ေသး အလင္းေရာင္လည္း မဆုတ္ခြာေသးေသာ ဒီအခ်ိန္သည္ တစ္ေန႔တာ၏ လွပလြမ္းဆြတ္ဖြယ္ေကာင္းေသာ အခ်ိန္ေလးျဖစ္သည္။ ေနဝန္းနီနီသည္လည္း ပုဇြန္ဆီေရာင္သမ္းကာ ဟိုးမိုးကုတ္စက္ဝိုင္း အေနာက္ဘက္ယြန္းယြန္းဆီမွာ နစ္ျမႇဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္လု နီးပါးျဖစ္ေနသည္။ ဒီလို ေဆာင္းဦးေပါက္စ ညေနခင္းေတြကို ႏွင္း‌‌ေဝ အလြန္သေဘာက်သည္။ ဒီလို ညေနခင္း ရႈခင္းေတြကို ထိုင္ၾကည့္ရတာ စိတ္ထဲမွာေပ်ာ္သည္။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲမွာလည္း ၾကည္ႏူးစိတ္နဲ႔ အၾကည္ဓာတ္ေလး တလွပ္လွပ္တိုးဝင္ေနေတာ့သည္။ အိပ္တန္းျပန္ငွက္တို႔သည္ ႏွင္းေဝ ေခါင္းေပၚမွ ေကာင္းကင္ယံတြင္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔ ျပန္သန္းေနၾကသည္။ ေဆာင္းဦးေပါက္တြင္ တိုက္ခတ္ေလ့ရွိတဲ့ လတ္ဆတ္တဲ့ ေလညႇင္းကေလးတို႔သည္လည္း ႏွင္းေဝ တစ္ကိုယ္လုံးကို ရစ္သိုင္းကာ က်ီဆယ္ေဆာ့ကစားေနၾကသည္။ ထို လတ္ဆတ္တဲ့ေလညႇင္းကေလးေတြကို ႏွင္းေဝ တဝႀကီး ရႉသြင္းလိုက္မိသည္။ ႏွာေခါင္းထိပ္မွာ ေအးျမျမ အထိအေတြ႕ကို ႏွင္းေဝ သေဘာအက်ႀကီး က်ေနေတာ့သည္။ “ဟဲ့…ကေလးေတြ မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ လာအိမ္ထဲဝင္ၾက”လို႔ ေအာ္လိုက္တဲ့ ေဘးခန္းက အန္တီဝင္း အသံၾကားမွ မိုးစုန္းစုန္းခ်ဳပ္မွန္း ႏွင္းေဝ သိေတာ့သည္။ မဟုတ္ရင္ ထိုင္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အိမ္ေပါက္ဝမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ထိုင္မိေနမည္ မသိ။ ႏွင္းေဝတို႔က ၿခံဝန္းတစ္ခုထဲမွာ အေဆာင္ပုံစံ ေဆာက္ထားတဲ့ အခန္းတြဲမွာ ငွားေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အခန္းအားလုံး သုံးခန္းရွိၿပီး အလယ္ခန္းမွာ အန္တီဝင္တို႔ မိသားစုေနၿပီး ဘယ္ဖက္အစြန္ခန္းမွာေတာ့ ညားကာစ လင္မယားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ညာဖက္အစြန္ဆုံးမွာ ႏွင္းေဝတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေနၾကသည္။ အခန္းေတြက က်ဥ္းလြန္းလွသည္။ ဆယ္ေပ ငါးေပခန္းေတြ ျဖစ္၍ အိပ္ယာလည္း ဒီေနရာ ထမင္းခ်က္လည္း ဒီအခန္းက်ည္းေလးထဲမွာပင္ ျဖစ္သည္။ အခုလိုေနရတာကို ႏွင္းေဝ စိတ္ကုန္သည္။ တစ္ေန႔က်ရင္ ကိုယ္ပိုင္အိမ္ကေလး တစ္လုံးေတာ့ ဝယ္ႏိုင္ရမည္ဟု ေတြးထားသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း စီးတဲ့ေရ ဆည္တဲ့ကန္သင္းဆိုသလို လင္ေတာ္ေမာင္ ရွာသမွ် ရသမွ် ပိုက္ဆံကို ခ်ိဳးၿခံေခြၽတာသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေမာင္ကေတာင္ “ငါ့မိန္းမရယ္ ေခြၽတာ တာလည္း ေခြၽတာ တာေပါ့ ကိုယ့္ဝမ္းဝေအာင္ ခါးလွေအာင္ေတာ့ ဝတ္ဦးစားဦးေပါ့ကြာ” ဟုေျပာတတ္သည္။

ႏွင္းေဝတို႔ မေခြၽတာလို႔မျဖစ္။ အခု သားသမီး မရွိေသးလို႔ ေနာင္မ်ားမွာ သားသမီး ရလာရင္ျဖင့္ ဒီအခန္းေလးထဲမွာ ႏွင္းေဝတို႔မိသားစု ဘယ္လိုေနၾကမလဲ။ အိုး..ႏွင္းေဝ ေတြးေတာင္ မေတြးၾကည့္ရဲဘူး။ ေတြးလိုက္တာနဲ႔ ရင္ေမာရတယ္ရွင္။ ႏွင္းေဝ အိမ္ေရွ႕မွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ ေတြးေနတာကို ရပ္ၿပီး နာရီကို ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ ည ၈နာရီေတာင္ ေက်ာ္ပါေပါ့။ ေမာင့္အတြက္ ညစာျပင္ထားဖို႔ အခ်ိန္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီ။ ေမာင္က တက္စီ ေမာင္းျခင္းျဖစ္သည္။ မနက္ေစာေစာထြက္ ညဆို ၉ နာရီေလာက္မွ ျပန္ေရာက္တတ္သည္။ ေမာင့္အတြက္ ထမင္းပြဲျပင္ၿပီး ဘာမွလုပ္စရာမရွိတာနဲ႔ အိပ္ယာထဲမွာ လွဲေနဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ ေဘးခန္းက အန္တီဝင္း ေယာက္်ား ပန္းရံဆရာျပန္လာသံ ၾကားရသည္။ အိပ္ယာထဲ လွဲမယ္လုပ္မွ ႏွင္းေဝ သတိရမိသည္။ ဒီေန႔က ေသာၾကာေန႔။ ႏွင္းေဝတို႔ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္ရည္လူးၾကမယ့္ည။ ဒီလိုေလး ေတြးမိ႐ုံနဲ႔ ႏွင္းေဝစိတ္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးေပ်ာ္႐ႊင္စိတ္ကေလး တိုးဝင္လာသည္။ ဟုတ္တယ္ေလ ဒီလို ညမ်ိဳးေရာက္ဖို႔ ေျခာက္ရက္ႀကီးမ်ားေတာင္ ႏွင္းေဝ ေစာင့္ခဲ့ရတယ္ မဟုတ္လား။ ႏွင္းေဝရဲ႕ေမာင္က စည္းကမ္း ႀကီးသည္။ ညားကာစကေတာ့ ညတိုင္း မီးကုန္ယမ္းကုန္ ခ်စ္ရည္လူးၾကေပမယ့္ ၆ လေလာက္ၾကာေတာ့ ေမာင္က စည္းကမ္းထုတ္လာသည္။ တစ္ပါတ္ကို ေသာၾကာည တစ္ညပဲ အတူေနမည္ဟု သတ္မွတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ႏွင္းေဝလည္း သေဘာတူလိုက္ရသည္။ မတူလို႔လည္းမရ အေနၾကာလာတာနဲ႔အမွ် ေမာင့္လီးက သိပ္မလန္းခ်င္ေတာ့။ ႏွင္းေဝ ပါးစပ္နဲ႔စုပ္ေပးတာေတာင္ မေတာင္လာေတာ့။ အရက္ေသာက္ ေဆးလိပ္ေသာက္တာေၾကာင့္လည္း ပါမည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေမာင္ရဲ႕ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ႏွင္းေဝ သေဘာမတူလို႔ မျဖစ္။ ေမာင္မွ မလုပ္ႏိုင္တာ ႏွင္းေဝ ဘာတတ္ႏိုင္မွာလည္းရွင္။ တစ္ပါတ္တစ္ခါေတာ့ ႏွင္းေဝကို ပုံမွန္ လိုးေပး လုပ္ေပးပါသည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္ဟာ ႏွင္းေဝရဲ႕ ခ်စ္လင္ေလ။ ႏွင္းေဝ ခ်စ္လို႔ယူထားတာေလ။ ႏွင္းေဝကို ေမာင္လုံးဝ မလိုးေပးႏိုင္ရင္လည္း ႏွင္းေဝ ခ်စ္မွာပါပဲ။ အိုကြယ္…ေမာင္ေရ…ေမာင္ေရ… ေမာင့္ကို က်မ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္လိုက္ရလည္းဆိုတာ သိရဲ႕လားရွင္။ အိပ္ယာထဲ လွဲမယ္ စိတ္ကူးၿပီးမွ ညအိပ္ဝတ္စုံကို တစ္ခါတည္း လဲထားမည္ဟု ႏွင္းေဝ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ ညအိပ္ဝတ္စုံဆိုတာ တျခားမဟုတ္ ခရမ္းေရာင္ ဇာေပါက္ကေလးေတြနဲ႔ ကိုယ္က်ပ္ဂါဝန္ျဖစ္သည္။ ေမာင္က ဒီလို ဂါဝန္ေရာင္စုံ ငါးထည္ေလာက္ ဝယ္ေပးထားသည္။ ႏွင္းေဝ အဝတ္အစား အတြင္းခံေဘာင္းဘီ ေဘာ္လီကအစ ခြၽတ္ၿပီး အဲ့ဒီဂါဝန္တစ္ထည္တည္း ဝတ္ထားလိုက္သည္။

ဂါဝန္ေအာက္မွာ ႏွင္းေဝ ကိုယ္လုံးကေလးက ဖြံ႕ဖြံ႕ထြားထြား လွေနေတာ့သည္။ လက္ညႇိဳးတစ္ေထာက္စာ ဇာေပါက္ကေလးေတြပါၿပီး ကိုယ္ၾကပ္လည္း ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ႏွင္းေဝရဲ႕ဖြံ႕ထြားေနတဲ့ ကိုယ္လုံးႀကီးက အေပါက္ကေလးေတြ ၾကားကေန ျပဴ ထြက္ေနျပန္သည္။ ဒီလို ဝတ္စုံဝတ္ထားရင္ ေမာင္အလြန္ သေဘာက်တတ္သည္။ “ငါ့မိန္းမ ဒီဝတ္စုံ ဝတ္လိုက္တိုင္း ေယာက်ၤား လီးေတာင္လာေတာ့တာပဲကြာ”ဟု ေျပာတတ္သည္။ ေမာင့္ေရွ႕မွာ ႏွင္းေဝရဲ႕ လုံးဝန္းႀကီးထြားလွတဲ့ ဖင္ေလးကုန္းၿပီး ညဳတုတုေလး လုပ္ျပလိုက္တာနဲ႔ ေမာင့္လီး တကယ္ေတာင္လာတတ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ႏွင္းေဝ စဖုတ္ေလးထဲ ေမာင့္လီးဝင္ကာရွိေသး ၿပီးသြားတတ္တာ ဆိုးသည္။ အမ်ားစုက ေမာင့္လီး ႏွင္းေဝ စဖုတ္ထဲဝင္လို႔ ေသြးေတာင္မပူေသးဘူး လရည္ေတြ ပန္းထြက္ၿပီး ေမာင္ၿပီး သြားတတ္သည္။ “ေတာင္းပန္ပါတယ္ မိန္းမရယ္ ေမာင္ မထိန္းႏိုင္ေတာ့လို႔ပါ”ဟု ေတာင္းပန္ တိုးလွ်ိဳးေနတတ္သည္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ ေမာင့္ကို သနားရျပန္သည္။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ ႏွင္းေဝ မၿပီးလည္း ရွိပါေစေတာ့ေပါ့။ ေမာင္ ေကာင္းတယ္ ႏွင္းေဝ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို စြဲတယ္ဆိုရင္ ၿပီးတာပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ေမာင္က “ခ်စ္လိုက္တာ မိန္းမရယ္” ဟုေျပာၿပီး ႏွင္းေဝ ေပါင္ကို ၿဖဲကားကာ ႏွင္းေဝ အဖုတ္ကို တရႈံရႈံ နမ္းေနတတ္သည္။ ေမာင့္ဆီက ကာမ အရသာကို မရေပမယ့္ အဲဒီလိုေလး ေမာင့္ရဲ႕ခ်စ္ျပမႈေတြေၾကာင့္ ႏွင္းေဝ ေက်နပ္ရပါသည္။ ႏွင္းေဝ အိပ္ယာထဲ လွဲခ်လိုက္သည္။ မလုံ႔တလုံ ဂါဝန္ေလးက ဆီးစပ္ အေပၚနားအထိ လိပ္တက္လာသည္။ တစ္ေယာက္တည္းမို႔ ႏွင္းေဝလည္း ျပန္ဆြဲခ်မေနေတာ့။ ႏွင္းေဝ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ဒူးေထာင္လွ်က္သား ၿဖဲကားလိုက္သည္။ ႏွင္းေဝ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို ၿဖဲလိုက္သလို ျဖစ္သြားၿပီး စဖုတ္အေဝေလးမွာ ေအးကနဲျဖစ္သြားသည္။

ေမာင့္အေၾကာင္းေတြးရင္း ႏွင္းေဝ ေစာက္ဖုတ္ေလးကို လက္နဲ႔ကိုင္ၾကည့္သည္။ အိုးး ေစာက္ဖုတ္ေလးမွ မဟုတ္ပဲနဲ႔ ႏွင္းေဝဟာက ေစာက္ဖုတ္ႀကီး။ အေမႊးကို ေျပာင္ေအာင္ရိတ္ထားတာေၾကာင့္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက အထင္းသား ၿပဲကားေနသည္။ “ေမာင္ေရ ျမန္ျမန္ျပန္လာပါေတာ့ ႏွင္းေဝ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို အဆင္သင့္ ၿဖဲထားတယ္ ရွင္ရယ္”ဟု စိတ္ထဲကေျပာမိသည္။ ႏွင္းေဝ ေစာက္ဖုတ္ထဲကေန အရည္ေတြ စိမ့္ထြက္က်လာသည္။ ေစာက္ဖုတ္အဝကို လက္ညႇိဳးနဲ႔ သပ္ယူၾကည့္လိုက္ေတာ့ အရည္ၾကည္ ခြၽဲျပစ္ျပစ္ေလးေတြ။ ႏွင္း‌ေဝ မေနႏိုင္ေတာ့ အလိုးခံခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ေမာင့္ကိုသာ တေမ်ာ္ေမွ်ာ္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ “ေမာင္ေရ…ႏွင္းေဝကို လိုးေညႇာင့္ပါေတာ့လား။ လီးႀကီးႀကီးနဲ႔ လိုးေညႇာင့္ပါေတာ့လား။ အားရပါးရ လိုးေညႇာင့္ပါေတာ့လား ရွင္ရယ္”။ ေျပာသာေျပာရတာ ေမာင့္လီးက ႏွင္းေဝ ေျခမေလာက္သာ။ ႏွင္းေဝေစာက္ဖုတ္ထဲ ထည့္တာနဲ႔ တန္းၿပီးတာကို ေတြးၿပီး ႏွင္းေဝ စိတ္အေမာႀကီး ေမာသြားမိသည္။ ႏွင္းေဝ ေစာက္ဖုတ္က ႀကီးသမွ သိပ္ႀကီးတာ။ တင္ပဆုံႀကီးတာေၾကာင့္မ်ားလား ႏွင္းေဝ မေတြးတတ္ေတာ့။ ေကာ့ေကာက္လုံးဝန္းေနတဲ့ ဖင္လုံးႀကီးေတြ၊ ကိုယ့္ဖာသာ လက္နဲ႔ပင့္မၿပီး ပါးစပ္နဲ႔ေတာင္ ျပန္စုပ္လို႔ရတဲ့ ႏို႔ႀကီးေတြ၊ လက္သန္း လက္တစ္ဆစ္ေလာက္ရွိမယ့္ ေစာက္စိႀကီးနဲ႔ ဒီစဖုတ္အႀကီးႀကီးကို ေမာင္လီးေလးနဲ႔ ဘယ္လိုမ်ား အားရႏိုင္ပါ့မလဲရွင္တို႔ရယ္။ ႏွင္းေဝ ဒူးေကြးၿပီး ေဘးတစ္ေစာင္းေလးမ်ား အိပ္ေနရင္ေလ ႏွင္းေဝေစာက္ဖုတ္ႀကီးက ေနာက္မွာ ေဖာင္းၿပီး ျပဴထြက္ေနတာ။ အဲဒီလို ပုံစံနဲ႔မ်ား ေမာင္တက္လိုးရင္ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ေဆာင့္ၿပီးတာနဲ႔ ေမာင့္လရည္ေတြ ပန္းထြက္လာေတာ့တာပဲ။ ရင္ေမာရပါလား ေမာင္ရယ္။ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ ခ်စ္တဲ့စိတ္ တစ္ခုတည္းနဲ႔ ႏွင္းေဝ အလိုဆႏၵေတြကို ျမဳသိပ္ထားပါတယ္ေမာင္။ ၿပီးေတာ့ ႏွင္းေဝက ေမာင့္မိန္းမေလ။ ႏွင္းေဝကို ေမာင္တစ္ေယာက္ပဲ ပိုင္တယ္။ တျခား ဘယ္သူမွ ႏွင္းေဝကို လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ မထိေစရဘူး။ ေဘးခန္းက အန္တီဝင္းတို႔ေဟာက္သံ ၾကားေတာ့ ႏွင္းေဝ နာရီကို အလန႔္တၾကား ေမာ့ၾကည့္မိသည္။ ဟင္..ႏွင္းေဝ အေတြးလြန္ေနလိုက္တာ ၁၁ နာရီေတာင္ ထိုးပါေကာလား။ ေမာင္လည္း ျပန္မလာေသးဘူး။ ေမာင္တစ္ေယာက္ အရက္မ်ား ေသာက္ေနတာလား။ ႏွင္းေဝ စိတ္ပူသြားသည္။ အရက္ေသာက္ၿပီးရင္ ေမာင္က ကုလားေသ ကုလားေမာ အိပ္တာ။ ႏွင္းေဝကို လိုးဖို႔ေနေနသာသာ ဆင္တက္နင္းရင္ေတာင္ ႏိုးမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီေန႔ ဘယ္လိုျဖစ္တာပါလိမ့္။

ေမာင္က ညတိုင္း ေသာက္တတ္ေပမယ့္ ဒီလိုညဆို မေသာက္ပဲ ေစာေစာျပန္လာတတ္သည္။ ေမာင္ အရက္ေသာက္မလာပါေစနဲ႔လို႔သာ ႏွင္းေဝ ႀကိတ္ဆုေတာင္းမိသည္။ တစ္ပါတ္မွ တစ္ညေလး လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္ၾကည္ႏူးရတာကိုေတာ့ ႏွင္းေဝ လက္လႊတ္မခံႏိုင္ပါ။ “မိန္းမေရ တံခါးဖြင့္ပါဦးကြာ” ေမာင္ျပန္လာၿပီ။ ႏွင္းေဝ ဆုေတာင္းမျပည့္။ ေမာင့္အသံက အေတာ္ကို မူးေနတဲ့အသံ ေပါက္ေနသည္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေသာက္လာတယ္မသိ။ ႏွင္းေဝလည္း အိပ္ယာထဲမွ ခပ္ျမန္ျမန္ထၿပီး တံခါးသြားဖြင့္လိုက္သည္။ ေမာင္က အေတာ့ကိုမူးေနၿပီ။ လမ္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မေလွ်ာက္ႏိုင္ေတာ့။ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းကို ေက်ာ္လြင္က ေဘးကတြဲလာရသည္။ ႏွင္းေဝကို ျမင္ေတာ့ ေမာင္က “ငါ့မိန္းမေလးကို ငါခ်စ္လိုက္တာကြာ”ဟု ေျပာၿပီး ႏွင္းေဝကို လွမ္းဖက္သည္။ ႏွင္းေဝလည္း ေမာင့္ကို အလိုက္သင့္တြဲၿပီး အိမ္ထဲဆြဲေခၚလာရသည္။ “ေမာင္ရယ္ ဘာလို႔ အဲ့ေလာက္ေတာင္ ေသာက္လာတာလဲ”လို႔ ဆူလိုက္ ပူလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ မေျပာရက္။ “ေမာင္ ထမင္းစားေတာ့ မလား”ဟုသာ ေမးမိသည္။ “မစားေတာ့ဘူး မိန္းမေရ ဒီေန႔ ကိုေက်ာ္လြင္ႀကီး သူ႔ကားေရာင္းထြက္လို႔ ေအာင္ပြဲခံလာတာ။ သူ႔ကား ေရာင္းလိုက္ေတာ့ ေမာင့္ကားနဲ႔ပဲ ျပန္လိုက္လာတာ။ ဒီည အိမ္မွာ အိပ္လိမ့္မယ္။ လာ ကိုေက်ာ္လြင္ ထိုင္”ဟုေျပာၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ဟင္…ေမာင္ကေတာ့ မူးမူးနဲ႔ေျပာခ်လိုက္ေပမယ့္ ႏွင္းေဝ မ်က္လုံးျပဴးၿပီး ေခါင္းအေတာ္ႀကီးသြားသည္။ ဒီအခန္းထဲမွာ ႏွင္းေဝတို႔လင္မယားနဲ႔ ကိုေက်ာ္လြင္ ဘယ္လိုအိပ္ၾကမလဲ။ အခုေတာင္ သုံးေယာက္သား အိပ္ယာေပၚ တတ္ထိုင္ေနၾကရတာ။ ေနရာ အပိုမွ မရွိတာ။ ႏွင္းေဝ ဘယ္လို လုပ္ရပါ့မလဲ။ ကိုေက်ာ္လြင္ဆိုတာလည္း တျခားသူမဟုတ္ ေမာင့္ရဲ႕အရင္းႏွီးဆုံး သူငယ္ခ်င္း။ တက္စီေလာကမွာ တြဲဖက္။ ႏွင္းေဝနဲ႔လည္း အေတာ္ေလး ရင္းႏွီးေနသည္။ အရင္ကလည္း အိမ္လိုက္လာဖူးေပမယ့္ ေမာင္နဲ႔ ေသာက္စားၿပီး ျပန္တာပဲ။ အခုလို တစ္ခါမွ ညမအိပ္ဖူး။ ႏွင္းေဝ သက္ျပင္းေမာႀကီး ခ်မိသည္။ “ဘယ္လိုလုပ္ သင့္ေတာ္မွာလည္း ေမာင္ရယ္”လို႔ ေျပာခ်င္ေပမယ့္ ကိုေက်ာ္လြင္ေရွ႕မွာမို႔ အားနာတာနဲ႔ ေျပာမထြက္။ ေမာင္ကလည္း အေတာ္ကေလး မူးေနတာေၾကာင့္ ေျပာလို႔ ရမယ့္ပုံမေပၚ။

ကိုေက်ာ္လြင္လည္း မူးေနေပမယ့္ ေမာင့္ေလာက္ေတာ့ မဆိုးေသး။ “ကဲ ကိုေက်ာ္လြင္ မျပန္နဲ႔ေတာ့ ကားလည္းမရွိေတာ့ဘူး။ ဒီမွာပဲ ႀကဳံရာဝင္အိပ္ၿပီး မနက္မွ က်ေနာ္ လိုက္ပို႔ေပးမယ္”ဟုေျပာ ၿပီး အိပ္ယာထဲ လွဲခ်လိုက္သည္။ ႏွင္းေဝမွာသာ မ်က္လုံးျပဴး မ်က္ဆံျပဴးနဲ႔ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ။ ကိုေက်ာ္လြင္ကို ေျပာၿပီး ျပန္ခိုင္းလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ဒီအခ်ိန္ႀကီး ဘယ္လိုျပန္မလဲ။ ႏွင္းေဝ စိတ္ကို ဒုန္းဒုန္းခ်လိုက္ၿပီး “အိမ္က က်ဥ္းေတာ့ အားနာလိုက္တာရွင္”ဟု ေျပာၿပီး ကိုေက်ာ္လြင္ဖက္ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ကိုေက်ာ္လြင္က “ဟာ ရပါတယ္ ႏွင္းေဝရယ္ က်ေနာ္ကသာ အားနာေနတာ။ ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္တာရယ္ေၾကာင့္ပါဗ်ာ”ဟုေျပာၿပီး ႏွင္းေဝ တစ္ကိုယ္လုံးကို သိမ္းက်ဳံးၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးမွ အားနာသြားဟန္နဲ႔ မ်က္ႏွာကို တျခားဖက္ လွည့္သြားသည္။ အို…ႏွင္းေဝ တစ္ကိုယ္လုံး ထူပူသြားသည္။ ရွက္လိုက္တာလည္း ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့။ မ်က္ႏွာကိုသာ တစ္ေနရာ သြားဖြက္ထားလိုက္ခ်င္သည္။ ႏွင္းေဝ ဝတ္ထားတာ ဇာအေပါက္ေတြနဲ႔ ဂါဝန္အၾကပ္။ ေအာက္မွာလည္း ဂါဝန္က လိပ္တက္ေနတာေၾကာင့္ ေစာက္ဖုတ္ေလး ေပၚလုေပၚခင္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေစာနက စိတ္ရႈပ္တာေရာ ေဇာကပ္ေနတာေရာေၾကာင့္ သတိမထားမိလိုက္။ ေမာင္ျပန္လာရင္ အေမာေျပၾကည့္ဖို႔ ဝတ္ထားတာကို အခုေတာ့ ကိုေက်ာ္လြင္…။ ႏွင္းေဝ ရွက္လိုက္တာေလ ေခါင္းကို ခ်က္ခ်င္း ငုံ႔ထားမိလိုက္သည္။ ဘာမွ မလုပ္တတ္ မကိုင္တတ္ေတာ့ ရင္ေတြ တလွပ္လွပ္တုန္လာသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ဇာအေပါက္ေတြၾကားကေန ႏိုးလုံးႀကီးေတြက ျပဴးၿပဲထြက္ေနသည္။ ႀကီးမား ေတာင့္တင္းတဲ့ ေပါင္လုံးေဖြးေဖြးႀကီးေတြက အထင္းသား။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ၾကည့္ရင္း ရွက္ဖူးတာ ဒီတစ္ခါပဲရွိေသးတယ္။ “က်ေနာ္ မီးထပိတ္လိုက္မယ္ေနာ္”ဟုေျပာၿပီး ကိုေက်ာ္လြင္ထသည္။ ႏွင္ေဝေလ ကိုေက်ာ္လြင္ကို ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႔ ထိုင္ေတာင္ ကန္ေတာ့လိုက္ခ်င္သည္။ ကိုယ့္ရဲ႕ နေမာ္နမဲ့ႏိုင္တာကို ေတြးၿပီး ရွက္ကလဲရွက္ ေဒါသလည္း ထြက္မိတယ္။ ကိုေက်ာ္လြင္ မီးပိတ္ၿပီးတာနဲ႔ ႏွင္ေဝ ျခင္ေထာင္ခ်ၿပီး ေမာင့္ေဘးမွာ လွဲအိပ္လိုက္တယ္။ ေစာင္တထည္ကိုယူၿပီး ေမာင္နဲ႔အတူ ၿခဳံလိုက္တယ္။ အခုမွ သတိထားမိတာက ေမာင္က နံရံဘက္ကိုလွည့္ၿပီး နံရံနားမွာ ကပ္အိပ္ေနတာပဲ။ ေမာင့္ကို မႏႈိးခ်င္တာနဲ႔ ႏွင္းေဝလည္း ေမာင့္ဖက္ကို ေစာင္းၿပီး ေနာက္ေၾကာကေန ေမာင့္ကိုလွမ္းဖက္ၿပီး တေစာင္းေလး လွဲအိပ္လိုက္ေတာ့တယ္။ တစာင္းလွဲအိပ္ေတာ့မွပဲ ဂါဝန္က ဒုကၡေပးေတာ့တာပဲ။ တင္းပါးေပၚတဲ့အထိ လိပ္တက္လာတာေၾကာင့္ ေစာင္ေအာက္မွာ ႏွင္းေဝ ဖင္တုံးလုံးျဖစ္ေနသည္။

ဒီၾကားထဲ ေစာင္ကေသးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္ၿခဳံလို႔ မေလာက္။ တေစာင္း အေနအထားနဲ႔ ႏွင္းေဝဖင္ႀကီး ေစာင္အျပင္ကို ျပဴးထြက္ေနသည္။ မီးပိတ္ထားလို႔ ေတာ္ေတာ့သည္ဟု ႏွင္းေဝ ေတြးမိသည္။ ေပၚေနတဲ့ ဖင္လုံးႀကီးၾကားမွာ ႏွင္းေဝေစာက္ဖုတ္ႀကီးက ျပဴးထြက္ေနတာ မဟုတ္လား။ အဲ့ဒီလိုေလး ေတြးမိေတာ့ ႏွင္းေဝရင္မွာ လွပ္ကနဲျဖစ္သြားသည္။ “အို……ငါဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ”ဟု ကိုယ့္ဘာသာေျပာၿပီး ေမာင့္ကိုသာ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖတ္ထားမိသည္။ ခဏေနေတာ့ ကိုေက်ာ္လြင္ ျခင္ေထာင္ထဲ ဝင္လာၿပီး ႏွင္းေဝ ေနာက္ေၾကာမွာ ဝင္အိပ္သည္။ ႏွင္းေဝ စိတ္ထဲမွာ လႈိက္ခနဲ ျဖစ္သြားၿပီး ေက်ာထဲကေန ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ ျဖစ္လာတာေၾကာင့္ ေမာင့္ကိုသာ တိုး၍တိုး၍ ဖက္ထားမိေတာ့တယ္။ “ဒီေမာင္တစ္ေယာက္နဲ႔ ခက္ေတာ့တာပဲ”လို႔ စိတ္ထဲက ေျပာမိလိုက္သည္။ ေမာင္ကေတာ့ တုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္။ အိပ္ေမာက် ေကာင္းတုန္း။ ႏွင္းေဝကေတာ့ ဘယ္လိုမွ မအိပ္ႏိုင္။ ကိုယ့္ေယာက္်ားကို ကိုယ္ကဖက္အိပ္ေနၿပီး သူစိမ္းေယာက္်ားတစ္ေယာက္က ႏွင္းေဝ ေနာက္ေၾကာမွာ ကပ္အိပ္ေနတာ။ ႏွင္းေဝ ဘယ္လိုစိတ္နဲ႔မ်ား အိပ္ေပ်ာ္ႏိုင္ပါ့မလဲ ရွင္တို႔ရယ္။ ကိုေက်ာ္လြင္တစ္ေယာက္ ႏွင္းေဝဘက္ ေစာင္းအိပ္ေနတာလားမသိဘူး။ သူ႔ရဲ႕ အသက္ရႉလိုက္တိုင္းထြက္လာတဲ့ ေလေႏြးေႏြးေတြက ႏွင္းေဝေနာက္ေၾကာကို လာလာထိေနတယ္။ အို ဒီအတိုင္းဆို ကိုေက်ာ္လြင္ ႏွင္းေဝေနာက္ကို ကပ္အိပ္ေနတာပါလား။ ႏွင္းေဝကို ထိလုထိခင္ ျဖစ္ေနၿပီလားမသိဘူး။ ဒါဆို ေစာင္အျပင္ကို ျပဴးထြက္ေနတဲ့ လုံးဝန္းကားထြက္ေနတဲ့ ႏွင္းေဝဖင္ႀကီးၾကားမွာ ေဖာင္းကားၿပီး စူထြက္ေနတဲ့ ေစာက္ဖုတ္ႀကီး…။ ကိုေက်ာ္လြင္ ဒီဘက္ကို နည္းနည္းေလာက္ တိုးကပ္လာရင္ျဖင့္…။ အို…ႏွင္းေဝ ေတြးရင္း ဖင္စအိုဝကို ရႈံ႕ၿပီး ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို တအားညႇစ္လိုက္မိေတာ့သည္။ ညေနက ေမာင္ျပန္လာရင္ အလိုးခံမယ္လို႔ေတြးၿပီး ထန္ခဲ့တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ ေစာက္ဖုတ္ထဲမွာ အရည္ကထြက္ခ်င္ခ်င္။ အခုလို ေစာက္ဖုတ္ကို ညႇစ္လိုက္မိေတာ့ ေစာက္ရည္ေတြ တ႐ႊဲ႐ႊဲ ထြက္က်လာပါေတာ့တယ္။ ႏွင္းေဝ ေယာင္ၿပီး ေမာင့္လီးေလးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္မိတယ္။ လူေရာ လီးေရာ အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ ေမာင္ကေတာ့ ဘာမွသိမည္ မထင္။ ႏွင္းေဝ ေနာက္ေၾကာမွာ လႈပ္ရွားသံ ၾကားရသည္။ အို…ကိုေက်ာ္လြင္ သူ႔ပုဆိုးကို ခြၽတ္ခ်လိုက္တာပါလား။ ဟင္…ႏွင္းေဝ ဆံပင္ေလးေတြကို ေနာက္ကေန ခပ္ဖြဖြလာနမ္းတယ္။

ႏွင္းေဝ ေစာက္ဖုတ္ကို ထပ္ညႇစ္လိုက္မိျပန္တယ္။ ေမာင့္လီးကိုလည္း တိုးၿပီး ဆုပ္လိုက္မိတယ္။ ႏွင္းေဝ မေနႏိုင္ေတာ့ အလိုးခံခ်င္စိတ္ တစ္ခုပဲရွိေတာ့သည္။ ႏွင္းေဝလို အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ဘယ္လိုမိန္းမကေရာ အလိုးမခံခ်င္ပဲ ေနႏိုင္ပါ့မလဲ ရွင္တို႔ရယ္။ ႏွင္းေဝ ဖင္ႀကီးေတြကို ေနာက္ကိုတိုးၿပီး ေကာက္ထားမိသည္။ ပိုၿပီးလည္း ေကာ့ထားလိုက္မိသည္။ ႏွင္းေဝ ေစာက္ဖုတ္ႀကီး ေနာက္မွာ ျပဴးထြက္ေနမယ္ဆိုတာ ႏွင္းေဝ သိသည္။ ၿပီးေတာ့ ေစာက္ရည္ေတြနဲ႔ ႐ႊဲေနမယ္ဆိုတာလည္း ႏွင္းေဝ သိသည္။ ဒီအခ်ိန္ ကိုေက်ာ္လြင္လီးႀကီးသာ ေနာက္ကေန ထိုးသြင္းလိုက္ရင္ ေလွ်ာကနဲဝင္သြားမွာပဲဟု ႏွင္းေဝ ေတြးေနမိသည္။ ကိုေက်ာ္လြင္က တစ္ဆင့္တက္လာသည္။ ႏွင္းေဝပါးေလးကို ခပ္ဖြဖြ တိုးနမ္းသည္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ေက်ာကေန ႏွင္းေဝဖင္လုံးႀကီးကို ပြတ္ၿပီး ေစာက္ဖုတ္ အကြဲေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ လက္နဲ႔ ပြတ္ဆြဲေနျပန္သည္။ ေစာက္ရည္ေတြ ႐ႊဲေနတာေၾကာင့္ ကိုေက်ာ္လြင္ လက္ေခ်ာင္းတစ္ခုလုံး ေစာက္ရည္ေတြနဲ႔ ေပက်ံကုန္သည္။ ကိုေက်ာ္လြင္က ႏွင္းေဝရဲ႕ လက္သန္းေလာက္ရွိတဲ့ ေစာက္စိကေန ဖင္စအိုဝအထိ သူ႔လက္ေခ်ာင္းႀကီးေတြနဲ႔ ပြတ္ဆြဲေနသည္။ ႏွင္းေဝ ေမာင့္လီးကို တိုးၿပီး ဆုပ္ကိုင္ထားမိျပန္ပါသည္။ အသားခ်င္းထိတဲ့အထိ ႏွင္းေဝအနားကို ကိုေက်ာ္လြင္ တိုးကပ္လာသည္။ သူ႔လီးႀကီးနဲ႔ ႏွင္းေဝဖင္ၾကားကို လာထိသည္။ ပူေႏြးေႏြး အထိအေတြ႕မွာ ႏွင္းေဝလည္း ဖင္ႀကီးကို ေနာက္သို႔ တိုးေကာ့ေပးလိုက္မိၿပီး ေပါင္ကို အနည္းငယ္ဟကာ ေစာက္ဖုတ္ကို ၿပဲႏိုင္သေလာက္ၿပဲေအာင္ ၿဖဲကားထားမိသည္။ ကိုေက်ာ္လြင့္လီးႀကီး ႏွင္းေဝေစာက္ဖုတ္ထဲ တျဖည္းျဖည္းတိုးဝင္လာသည္။ အို…ႀကီးလိုက္တဲ့ လီးႀကီး ႏွင္းေဝ‌ေစာက္ဖုတ္ထဲမွာ ျပည့္ၾကပ္ၿပီး အူေတြ အသဲေတြအထိ လာထိသလိုေတာင္ ထင္မိတယ္။

ႏွင္းေဝ တေစာင္းေလး အိပ္ေနတာေၾကာင့္ ကိုေက်ာ္လြင့္လီးကို ဖ်စ္ညႇစ္ထားသလို ျဖစ္ေနၿပီး ေစာက္ရည္ေတြ ဒီေလာက္ထြက္ေနတာေတာင္ ေစာက္ဖုတ္ထဲမွာ လီးႀကီးက စီးစီးပိုင္ပိုင္ ဝင္ေနသည္။ ႏွင္ေဝလည္း ဖင္ကို ေနာက္ကို အားကုန္ျပစ္ထားၿပီး ကိုေက်ာ္လြင္ လိုးတာကို အလိုက္သင့္ ခံေနေတာ့တယ္။ ကိုေက်ာ္လြင္က သူ႔လီးႀကီးကို ႏွင္းေဝေစာက္ဖုတ္ထဲ တဆုံးထိုးထည့္လိုက္ လီးဒစ္ဖ်ားေပၚတဲ့အထိ ျပန္ထုတ္လိုက္နဲ႔ ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ လိုးေနရာကေန အသက္ရႉသံေတြ ျမန္လာၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္ေလး လိုးေညႇာင့္လာသည္။ ႏွင္းေဝလည္း ဖင္ႀကီးကို ေနာက္ဖက္ကို ေကာ့ေကာ့ၿပီး အလိုးခံေနရင္းနဲ႔ ေမာင့္လီးကို တိုးၿပီး ဆုပ္ကိုင္ထားျပန္တယ္။ ကိုေက်ာ္လြင္က ႏွင္းေဝ ဂါဝန္ကို အေပၚထိ ဆြဲမၿပီး ႏွင္းေဝႏို႔ႀကီးေတြကို ဖ်စ္ညႇစ္ဆုပ္ကိုင္ရင္း အားရပါရ လိုးေနေတာ့သည္။ ႏွင္းေဝလည္း ေမာင့္လီးကို တိုး၍တိုး၍ ဆုပ္ကိုင္ရင္း ႏို႔တစ္လုံးက ကိုေက်ာ္လြင္ ညႇစ္တာခံရင္း ေနာက္ႏို႔တစ္လုံးက ေမာင့္ေက်ာကုန္းကို သြားထိေနသည္။ ႏွင္းေဝအနား တိုးကပ္ၿပီး ႏွင္းေဝ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို စုပ္နမ္းလာတဲ့ ကိုေက်ာ္လြင္ကို ရမက္ေဇာေတြနဲ႔ ျပန္လည္စုပ္နမ္းရင္း ႏွင္းေဝ ဖင္ႀကီးကို အားရပါးရ ျပန္လည္ေကာ့ေဆာင့္ေနမိၿပီး ႏွင္းေဝေရာ ကိုေက်ာ္လြင္ေရာ တစ္ေယာက္ႏႈတ္ခမ္းကို တစ္ေယာက္ကိုက္ၿပီး “အ..အားး…ေကာင္းလိုက္တာ ႏွင္းေဝရယ္” “အ…အင္းဟင္းး..အားး..အရမ္းေကာင္းတာပဲ ကိုေက်ာ္လြင္ရယ္” ႏွစ္ေယာက္သား ေလသံေလးနဲ႔ အံႀကိတ္ညည္းရင္း ေစာက္ရည္နဲ႔ လရည္ေတြကို အတူတူ ပန္းထုတ္လိုက္ၾကပါေတာ့တယ္။….ၿပီး