မကြုံသေးဖူးတဲ့ မမချို

အာစီတစ်ထပ်တိုက်လေးက အကြမ်းထည်ပြီးတော့မည်။ ကန်ထရိုက်တာက ဦးစိုးမောင်ဖြစ်သည်။ ဦးစိုးမောင်မှာ အရင်ကလက်သမားဆရာ၊ ပန်းရံဆရာကြီးဖြစ်သည်။ သူက အခြားသူတွေလို လက်သမားသီးသန့်၊ ပန်းရံသီးသန့် ကျွမ်းကျင်တာမျိုးမဟုတ်ပေ။ လက်သမားလုပ်ငန်းကော၊ ပန်းရံလုပ်ငန်းပါ ကျွမ်းကျင်တာဖြစ်သည်။ ဆက်ဆံရေးကောင်းမွန်မှု၊ အလုပ်တွင် စေ့စပ်သေချာမှု၊ ပိုင်ရှင်အပေါ် စေတနာထားမှုတွေကြောင့် လူတွေကသူ့ကို တဖြည်းဖြည်း ယုံကြည်စိတ်ချလာပြီး အဆောက်အဦးတစ်ခုလုံးကို ‘ဝ´ ကွက်အပ်သည်အထိ ဖြစ်လာကာ ဦးစိုးမောင် တစ်ယောက် ကန်ထရိုက်တာ တစ်ယောက်ဖြစ်လာသည်။ “သက်ပိုင်ရေ…သက်ပိုင်” “လာပြီဆရာ” ဦးစိုးမောင်၏ ခေါ်သံကြောင့် ပေကြိုးတစ်ချောင်းဖြစ် အလုပ်ရှုပ်နေသော အသက်(၂၅)နှစ်အရွယ်ရှိ လူငယ်တစ်ဦးက ဦးစိုးမောင်၏ အနားသို့ရောက်လာသည်။ “ငါအမိုးပြားဝယ်ဖို့ သွားဦးမယ်… ဝင်းသန်းကို ခေါ်သွားမယ်….မင်းဒီမှာနေလိုက်ဦး” “ဟုတ်ကဲ့ဆရာ” သက်ပိုင်မှာ လက်သမားလည်းမဟုတ်၊ ပန်းရံလည်းမဟုတ်၊ ကန်ထရိုက်တာ ဦးစိုးမောင်၏ လက်ထောက်တပည့် တစ်ယောက်ဖြစ်လေသည်။ စက်မှုလက်မှု အတတ်သင်ကျောင်းဆင်း တစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး ဦးစိုးမောင်အတွက် စာရင်းဇယားများ တိုင်းတာတွက်ချက်မှုများကို လုပ်ဆောင်ပေးနေရသူဖြစ်သည်။ “ဝင်းသန်း…ငါနဲ့လိုက်ခဲ့အုန်းဟေ့” “ ဟုတ်ကဲ့ဆရာလာပြီ.” ခေါင်မိုးတွင် မျှားတန်းတွေ ရိုက်နေရာမှ အသက်(၂၀)ကျော်အရွယ် လူငယ်တစ်ယောက် တဖြေးဖြေးချင်း တွယ်ကပ်ရွေ့ဆင်းလာသည်။ ပြီးတော့ ရေဘုံဘိုင်တွင် ခြေလက်ဆေးပြီး ဦးစိုးမောင်အနားသို့ ရောက်လာသည်။ “သက်ပိုင်…..မျှားတန်းတွေကို ပြီးအောင်ရိုက်ခိုင်းထား…….ငါတို့သွားပြီ” “ ဟုတ်ကဲ့” ဦးစိုးမောင်နှင့်ဝင်းသန်းတို့ ခြံအပြင် ထွက်သွားကြသည်။ ထိုသို့ထွက်သွားပြီး (၁၅)မိနစ်မျှကြာသောအခါတွင် မိန်းကလေးတစ်ယောက် ထမင်းချိုင့်ကလေးနှင့် ရောက်လာသည်။

ဆောက်လက်စ တိုက်လေးနားရောက်တော့ အပေါ်ကိုမော့ကြည့်သည်။ “ဦးလေးချစ်….အစ်ကိုရော” “နင့်အစ်ကို ကန်ထရိုက်တာနဲ့ လိုက်သွားတယ်…. ဘာလဲထမင်းချိုင့်လား… ဟိုအုတ်ခုံပေါ်မှာ တင်ထားခဲ့” “ဟုတ်ကဲ့ ဦးလေး” ဦးချစ်မှာ လက်သမားများထဲတွင် အသက်အကြီးဆုံးဖြစ်ပြီး ဝင်းသန်းတို့နှင့် အမြဲတွဲနေသော တစ်ဖွဲ့သားထဲဖြစ်သည်။ “ဇင်ညို….နင်ဆိုင်မထွက်ဖူးလားဟ” “ဆိုင်သိမ်းပြီးပြီ ဦးလေး …… ကျမ ထမင်းကြော်က မနက်ခင်းဘဲ ရောင်းတာလေ” “ဝင်းသန်းလာရင် ဘာပြောလိုက်ရဦးမလဲ…. ” “ကျွန်မ ညနေ အဖေတို့အိမ် သွားဦးမယ် ပြောလိုက်ပါ” “အေးအေး…… နင့်အဖေရော မူးတုန်းပဲလား” ဇင်ညိုဆိုသော ကောင်မလေးရဲ့ မျက်နှာဖွေးဖွေးလေး ရဲသွားသည်။ “ဦးလေးချစ်တို့ အပေါင်းအသင်းတွေပဲ မသိဘူးလား” ကောင်မလေးက ဆတ်ဆတ်ထိမခံ ပြန်ပြောသည်။ “နင်လဲ ပင်ပန်းပါတယ်ဟာ….. နင့်အစ်ကို ဝင်းသန်းကိုသာ မိန်းမပေးစားလိုက်ပါတော့” “ကျွန်မက ဦးလေးသမီး အဝင်းနဲ့ သဘောတူတာ” “ကောင်မလေးနော်” “ ဝါး….. ဟား….. ဟား……. ဦးချစ်ထိသွားပြီကွ” ဘေးမှလက်သမားများက ဝိုင်းပြီး ထောပနာပြုကြသည်။ “ကျမ သွားတော့မယ် ဦးလေးချစ်….. ဦးလေးသားမက်ကိုလည်း ထမင်ချိုင့်ပေးလိုက်ဦး” “ဟာ……ဒီကောင်မလေးတော့နော် ” ဇင်ညိုက လှည့်ပင်မကြည့်။ ကျောခိုင်းထွက်သွားပေမယ့် သူမ၏နောက်ကျောကို ကြည့်နေသူကတော့ သက်ပိုင်ပင် ဖြစ်ပါသည်။ ဒါကို ဦးချစ်က အပေါ်စီးမှ တွေ့ဖြစ်အောင် တွေ့လိုက်သည်။ “ဟေ့ကောင် သက်ပိုင်……တော်ပြီလေကွာ” “ဟာ.. ဦးလေးကလဲ” “မင်းကလဲကွာ… ကန်ထရိုက်တာသမက်ပဲ ဖြစ်တော့မယ့်ဟာကွာ” ဦးချစ်ကို ပြန်ပက်ရန် ပြင်လိုက်သော သက်ပိုင် နှုတ်ဆိတ်ကာ လှည့်ထွက်သွားတော့သည်။ ကန်ထရိုက်တာ ဦးစိုးမောင်ထံတွင် ခင်းချိုအေးဆိုသော အသက်(၂၈)နှစ်လောက်ရှိသည့် သမီးတစ်ယောက်ရှိသည်။ သက်ပိုင်က ဦးစိုးမောင်အိမ်သို့ ဝင်ထွက်ရင်းဖြင့် ခင်ချိုအေးနှင့် ကြိုက်သွားခြင်းဖြစ်သည်။ ဝင်းသန်းနှင့် ဇင်ညိုတို့၏ ဖခင်က အရက်သမား ဇိုးသမားတစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်ပင် ဝင်းသန်းနှင့် ဇင်ညိုတို့၏ မိခင်နှင့်ကွဲခဲ့ပြီး သူတို့မောင်နှမက မိခင်နှင့်ကျန်ခဲ့တာဖြစ်သည်။ ဖခင်ကတော့ သူ့နှမတွေအိမ်ကို ဆင်းသွားခဲ့တာဖြစ်သည်။ ဖခင်နှင့်မိခင်တို့ ကွဲတာက ကြာခဲ့ပြီ။

သူတို့မောင်နှမ၏ မိခင်ပင်လျှင် မနှစ်ကဆုံးသွားခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ “ဒေါ်လေး…. အဖေနေကောင်းလား” “အစ်ကို… ဇင်ညိုလာတယ်” “အေး… ဒီကိုလွှတ်လိုက် ” “ဟင်…. အဖေ နေမကောင်းဘူးလား” “အေး..သမီး… ချောင်းဆိုးသွေးပါ ပြန်ဖြစ်နေပြန်ပြီ” “ဒေါ်လေး…အဖေ့ကို ဆေးခန်းမပြဘူးလား” စိုးရိမ်တကြီးဖြင့် ဇင်ညိုက ဖခင်၏ညီမ အဒေါ်ဖြစ်သူထံ လှည့်ရွေ့မေးလိုက်သည်။ “ပြတော့ပြတာပေါ့အေ….. ဆရာဝန်က တို့အခြေအနေကို ကြည့်ပြီး အပြင်မှာ ဆေးဝယ်စားဖို့ ဆေးစာရေးပေးလိုက်တယ်” “ဟင်……ဆေးရောထိုးမပေးဘူးလား” “ဆေးတစ်လုံးထိုးပေးလိုက်တယ်…ဒါကြောင့် ညည်းအဖေ ဒီလောက်ခံသာနေတာပေါ့” “ဆေးကဘယ်လောက်တဲ့လဲ” “နေပါစေ သမီးရယ်……အဖေလည်း နဲနဲသက်သာပါပီ” “ငါသွားမေးတာ ရှစ်ထောင်တဲ့” အဒေါ်ဖြစ်သူက ဝင်ပြောသည်။ ဇင်ညိုစိတ်ထဲတွင် တွက်လိုက်သည်။ သူမ၏ အစ်ကိုအပ်ထားတာနှင့် သူမစုထားတဲ့ငွေက ငါးထောင်နီးနီးရှိသည်။ မနက်ထမင်းကြော်ရင်းဖို့ ငွေ(၂၀၀၀)ကျော်က လက်ထဲတွင်ပါလာသည်။ ညနေဈေးလေးတွင် ဝင်ဝယ်ပြီး ညဦးပိုင်းတွင် ချက်ပြုတ်နေကြဖြစ်သည်။ အခုလဲ ဇင်ညို အဖေ့ဆီမှအပြန် ဈေးသို့ဝင်မည်ဟု စဉ်းစားထားပြီးသားဖြစ်သည်။ အားလုံးပေါင်းလိုက်လျှင် (၈၀၀၀) လောက်တော့ရှိသည်။ မနက်အတွက် အရင်းကတော့ ပြုတ်သွားမည်။ မနေ့ကမှ သူတို့မောင်နှမ အဝတ်အစားတွေ ဝယ်လိုက်သဖြင့် ဒီလောက် ကျပ်သွားခြင်းဖြစ်သည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အရင်းပြုတ်ချင် ပြုတ်စေတော့။ ညကျ အစ်ကိုဝင်းသန်းပြန်လာတော့မှ တိုင်ပင်ပြီး လုပ်တော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ဇင်ညို အဒေါ်ဖြစ်သူထံမှ ဆေးစာယူပြန်လာပြီး အိမ်မှငွေကိုယူကာ ဆေးသွားဝယ်ပြီး ဖခင်ထံသို့ ပြန်ပို့ပေးလိုက်သည်။ ညမိုးချုပ်တော့ အစ်ကိုဝင်းသန်း အိမ်ပြန်ရောက်သည်နှင့် အကျိုးအကြောင်း ပြောပြတော့ သူ့မှာရှိသော ငွေတစ်ထောင့်ငါးရာ ထုတ်ပေးသည်။ အဲဒါနဲ့ပဲ တစ်ရက်လောက် ရင်းထားလိုက်ဖို့ ပြောသည်။ ဒါပေမယ့် ဈေးဝယ်မမှီတော့။ မနက်ဖန်တစ်ရက်တော့ ဇင်ညို ဆိုင်မထွက်ဖြစ်၊ နားရဦးမည်။

မနက်မိုးလင်းတော့ ဝင်းသန်းကလည်း အလုပ်နားရက်ဖြစ်သည်။ ကန်ထရိုက်တာ ဦးစိုးမောင်က တစ်ပတ်ကို တစ်ရက် နားရက်ပေးသည်။ ဒါပေမယ့် ဝင်းသန်းက မနား။ ဦးချစ်တို့နှင့်တွဲ၍ အပြင်က ကြားပေါက်လက်သမား အလုပ်လေးတွေကို လိုက်လုပ်သည်။ ဒီနေ့လည်း ရွှေပြည်သာဖက်တွင် ဈေးဆိုင်ဆောက်ရန် လက်ခံထားသဖြင့် ဝင်းသန်းမှာ ဦးချစ်တို့နှင့်အတူ ဝေလီဝေလင်းကပင် ထွက်သွားပြီဖြစ်သည်။ မနက်(၁၁)နာရီလောက်တွင် ဇင်ညို၏အဒေါ်ဖြစ်သူ ရောက်လာသည်။ ဒီနေ့တစ်မနက်လုံး ဇင်ညို၏ဖခင်မှာ ဆက်တိုက်ဆိုသလို သွေးတွေအန်နေသည့်အတွက် ဆေးရုံတက်ရမည်ဖြစ်ကြောင်း လာပြောသည်။ အနည်းဆုံး ငွေနှစ်သောင်း သုံးသောင်းလောက်တော့လိုမည်။ အဒေါ်ဖြစ်သူအား အဖေ့ကို ဆေးရုံတင်မှာသာ တင်ပါ။ ငွေရှာပြီး လိုက်လာခဲ့မည်ဟု ဇင်ညို ပြောလိုက်သည်။ ပြောမယ့်သာ ပြောလိုက်ရသည် ဇင်ညို ငွေကို ဘယ်မှာသွားရှာရမည်ကို စဉ်းစား၍ မရသေးချေ။ သည်နေ့ ခင်ချိုအေးနှင့်တွေ့ရန် ချိန်းထားသဖြင့် သက်ပိုင်မှာ ကန်ထရိုက်တာ ဦးစိုးမောင်၏ အိမ်သို့လာခဲ့သည်။ ဒီနေ့ အလုပ်နားရက်ဖြစ်၍ သူမအဖေနှင့်အမေတို့ အပြင်သွားရန်ရှိပြီး အိမ်တွင်သူမတစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့မည်ဟု သက်ပိုင်အား ခင်ချိုအေးက ပြောထားသည်။ တကယ်တော့ သက်ပိုင် ရောက်လာချိန်တွင် ခင်ချိုအေးမှာ အိမ်တွင်ရှိမနေတော့ပါ။ သူမ၏အဖွားက မှာသဖြင့် သူမ၏မိခင်နှင့်အတူ အဖွားထံသွားပြီဖြစ်သည်။ ဒါကို သက်ပိုင်က မသိ။ သက်ပိုင် စိတ်ထဲတွင်တော့ ခင်ချိုအေးထံမှ သူအမြဲလိုလား တောင့်တနေသောအရာကို ရအောင်ယူတော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်၍ လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အိမ်ရှေ့တွင် ဘယ်သူမှမတွေ့တော့ ခင်ချိုအေး အခန်းထဲတွင်ရှိမည်၊ အပိုင်ပဲဟ ဟူသော အတွေးဖြင့် အိမ်ရှေ့ခန်းမှနေ၍ အိမ်အတွင်းဖက်သို့ ဝင်ရန်ပြင်လိုက်သည်။ “အား……အား….နာတယ်…..နာတယ်…အိုး…….အား……အား” ကြားလိုက်ရသော အသံကြောင့် သက်ပိုင် ခြေလှမ်းများရပ်သွားသည်။ အင်္ကျီိချွတ်နှင့် ကျောပေးထားသော ဦးစိုးမောင်ကို နောက်ဖက်က တွေ့လိုက်ရသည်။

အသံကြားလိုက်ရသော အခန်းတံခါးဝသို့ သက်ပိုင် ပြေးကပ်၍ ကြည့်လိုက်သည်။ “အား…….အား…….အရမ်းနာတာဘဲ……ကျွတ်…..ကျွတ်” ဖြူဖွေးနုနယ်သော လက်လေးတစ်ဖက်က ဦးစိုးမောင်၏ ကျောပြင်ကြီးကို ဖက်၍ထားသည်။ “အိုး……အိုး…..အလာလား….အဲ့ဒါအရမ်းထိတာပဲ…….အ….အ” အခန်းထဲတွင် ပြတင်းပေါက်တွေ ပိတ်ထားသောကြောင့် အလင်းရောင်က အားနည်းနေသည့်အပြင် အခန်းတံခါးဝတွင်လည်း ကန့်လန့်ကာလေးက ရှိနေသေးသည်။ သက်ပိုင် ကန့်လန့်ကာလေးကို အသာလေးဖယ်၍ အခန်းထဲသို့ကြည့်လိုက်သည်။ “ဗြွတ်…… ပြွတ်……ပလွတ်….စွပ်….စွပ် ” ဦးစိုးမောင်က ဖင်ပြောင်ကြီးကို အားနှင့်မြှောက်ကာ ဆောင့်နေသည်။ ကြီးမားမဲနက်သော လီးကြီးက ဖြူဖွေးနီရဲလျှက် ပြဲအာနေသော စောက်ပတ်လေးထဲ ပြည့်ကျပ်စွာ ဝင်နေသည်။ စောက်ပတ်ဘေးသားလေးများက နီရဲကာ ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း ဖောင်းဖောင်းလေး ဖြစ်နေသည်။ အခန်းတံခါးဘက်သို့ ကျောပေးထားသဖြင့် ထောင်ထားသော ဒူးလေးနှစ်ချောင်း ဖြဲကားလိုက်တိုင်း ဖိဝင်လိုးသွင်းနေသောလီးကြီး အဝင်အထွက်ကို သက်ပိုင် ရှင်းလင်းစွာ မြင်နေရသည်။ “တော်…..တော်ပြီ ဦးလေးရယ်….နာတယ်” “ခဏလေးပါ ဇင်ညိုရယ်….. ဦးလေးပြီးကာနီးပါပြီ” “အ….အ….အီး…..အီး”။ ဇင်ညိုတဲ့…..ဒါ….ဒါ…. ဝင်းသန်းညီမလေး…..ဟာ…..ရက်စက်လိုက်တာ……နှမြောဖို့ကောင်းလိုက်တာ….. ဇင်ညိုက ဘာလို့ရောက်လာတာလဲ……အရင်ထဲက ဖြစ်နေပုံတော့ မဟုတ်ဘူး။ သက်ပိုင် ရင်ထဲတွင် ဗလောင်ဆူသွားသည်။ မနေ့ကပင် သက်ပိုင် ဇင်ညိုကိုကြည့်ပြီး ချစ်စိတ်တွေ ဝင်လာမိခဲ့သေးသည်။ အခုတော့ ကန်ထရိုက်တာ ဦးစိုးမောင်၏ ရင့်ထော်မဲနက်နေသော လီးကြီးက ဇင်ညို၏ နုဖတ်ဖြူဖွေးသော စောက်ဖုတ်လေးထဲသို့ ပက်ပက်စက်စက် လိုးဖြဲနေပြီ။ “တော်ပြီ….. တော်ပြီ…. ပိုက်ဆံမချေးချင်လဲနေ….. ပိုက်ဆံလိုက်ယူဆိုပြီး အခန်းထဲခေါ်လာပြီးတော့ အတင်းလုပ်တယ်…. အင်း….. အီး…. အီ” ဇင်ညို စကားကြောင့် သက်ပိုင် ဇာတ်ရည်တစ်ဝက်လောက် လည်သွားပြီဖြစ်သည်။ “အား….အား….အမလေး…..ကျမ…….မခံနိုင်တော့ဘူး……လွှတ်ပါတော့….အားး……အားး” ဇင်ညို ငိုလဲငို အတင်းလည်း ရုန်းနေသည်။ “ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်းပါ… ဇင်ညိုရာ” “အား…. အမလေး… အား…. အား…. လွှတ်ပါဆို… ဘုန်း…. ဘုန်း” ဇင်ညို ရုန်းလဲရုန်း ဒေါသတကြီးဖြင့် မွေ့ယာကြီးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ထုသည်။

ဇင်ညို အပြင်းအထန် ရုန်းကန်နေသောကြောင့် ဦးစိုးမောင် အရသာပျက်သွားသည်။ “ဟာ…..ဒီကောင်မလေး…..နင် စိန်ကျော်နဲ့ခံတုန်းက ဒီလိုပဲလား” “ဘာ….ဘာ…. အဲ့ဒါ ကျွန်မရည်းစားရှင့်… ရှင့်လိုလဲ ကြမ်းကြမ်းရမ်းရမ်း အတင်းလုပ်တာ မဟုတ်ဘူး” ဇင်ညို ဒေါသစိတ်ဖြင့် လိမ်ညာဖုန်းကွယ်ရမည့် ကိစ္စကို ဖွင့်ဟမိလိုက်သည်။ ဟာ စိန်ကျော်နဲ့ ခံဖူးတယ်တဲ့ သူ့ရည်းစားတဲ့၊ ဟွန်း ငါနဲ့တော့ကွာပါ့ ငါ့ရည်းစား မမချိုကို အခုထိလုပ်လို့ မရသေးဘူး ဒီတစ်ခါတွေ့ရင် ရအောင်ချမယ်ဟု သက်ပိုင် စိတ်ပိုင်းဖြတ်လိုက်သည်။ ဦးစိုးမောင်က ဇင်ညို၏ နို့ကြီးတွေကို စုံကိုင်ပြီး တအားဆောင့်နေသည်။ ဇင်ညို မခံမရပ်နိုင် ရုန်းကန်လေ ဆောင့်ချလေပင်ဖြစ်သည်။ ”အီး…..ဟီး….ဟီး……အမလေး……နာလိုက်တာ……အမလေး…..လေး” “မငိုပါနဲ့ ဇင်ညိုရယ်….ကောင်းလာမှာပါ” “အား…အား…..နာလွန်းလို့ပါရှင်…..တော်ပါတော့…..အ…..အ” စောစောက ဦးစိုးမောင်ကို ဖက်တွယ်ထားသော ဇင်ညို ၏လက်ကလေးများက ဦးစိုးမောင်ရင်ဘတ်ကို စုံကန်တွန်းထားသည်။ ဇင်ညို၏ စကားအဆုံးမှာပင် ဦးစိုးမောင်က ကျွမ်းကျင်စွာဖြင့် ဇင်ညို၏ နှုတ်ခမ်းလေးများကို ဖမ်ယူ၍ ငုံစုပ်လိုက်သည်။ ဇင်ညို၏ မျက်တောင်ကော့ကြီးများ မှေးစင်းကာ ငြိမ်ကျသွားပြီး ခြေဖဝါးနှစ်ဖက်က ကြမ်းပြင်ကို ထောက်ကာ ဖင်ကြီးကိုဆတ်ကနဲ ကော့ပြစ်လိုက်သည်။ ဦးစိုးမောင်က အဆက်မပြတ် ဆောင့်နေသော်လည်း ဇင်ညိုက ဖင်ကြီးကို ပြန်မချ။ ကော့တင်မြဲ ကော့တင်ထားတော့ ဦးစိုးမောင်က မြိန်ရေယှက်ရေ ဖြစ်နေသည်။ “ဘုန်း… ဟင်း….အသံတွေက အရမ်းထွက်တာပဲ…အဟင့်” ဖင်ကြီးကို အိပ်ယာပေါ်ပြစ်ချရင်း ဇင်ညို ပြောသည်။ ကျွတ်ထွက်သွားသော နှုတ်ခမ်းကို ဦးစိုးမောင်က လိုက်ဖမ်း၍ ဒုတိယအကြိမ် စုပ်လိုက်ပြန်သည်။ ထိုအခါ ဇင်ညို၏ခါးလေး ကော့တက်အလာ ဦးစိုးမောင်က ကော့တက်လာသော ခါးလေးကို ဆွဲဆွဲပြီး မနားတမ်း ဆောင့်လိုးနေသည်။

ဇင်ညို အာခေါင်တွေ ခြောက်သွေ့လာပြီး သူမ၏ ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးများက ဦးစိုးမောင်၏ ဆောင့်အားကြောင့် နိမ့်ဆင်းသွားလိုက် ပြန်ကော့တက်လာလိုက် ဖြစ်နေသည်။ “သိပ်ကောင်းတာပဲ ဇင်ညိုရယ်… ဇင်ညိုက အပေးသိပ်ကောင်းတာပဲ” “ ဘာ…..ဘာ….ကောင်းတာလဲ” လီးကို ညှစ်ညှစ်ပေးတာတို့ ဖင်ကြီးကော့ကော့ပေးတာတို့” “အာ…ဦးကလဲ….အင်…ဟင့်…..ဟင့်” “ဦးပြီးတော့မယ်….တအားဆောင့်မယ်နော်” “အင်း…..အင်း…..ဆောင့်….ဆောင့်… ဆောင့်သာဆောင့်…..အင်း……အင်း” နာလှချည်ရဲ့ဆို၍ ရုန်းကန်ငြင်းဆန်နေသော ဇင်ညိုက ဦးစိုးမောင်၏ ခါးကိုဆွဲဖက်ကာ အောက်မှကော့ပင့် ၍ ပြန်ဆောင့်နေလေပြီ။ “အ… အီး…. ဆောင့်…. ဦး… ဇင်ညို ကောင်းလာပြီ” တွေ့မြင်ကြားသိနေရသော သက်ပိုင်တစ်ယောက်ကတော့ ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုန်ကာ အသားတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ “အင်း… အင်း… အမလေး… ကောင်းလိုက်တာ ဦးရယ်” “အာ့… အာ့… အင်း…. ဇင်ညို့ကို ဦးအမြဲလိုးမယ်နော်” “ရတယ်…..လိုး…..လိုး… ဇင်ညို လာခံမယ်…….အား…..အ….လုပ်…လုပ်….ဆောင့်စမ်းပါဆို” “အင်း…အား… အမလေး… အား…. အား…. ညို… ညို… အီး” လီးကြီးကို အတင်းဆောင့်ထည့်ရင်း ဦးစိုးမောင်ခါးကြီး တွန့်ကနဲတွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားသလို ဇင်ညိုလည်း တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်သွားကာ မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့လျှက် ထောင်ထားသော သူမ၏ဒူးလေးနှစ်ဖက် ခါရမ်း သွားလေတော့သည်။ သက်ပိုင်မှာ ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းချရင်း လှည့်ထွက်လာခဲ့လေတော့သည်။ “မကဲနဲ့ မောင်ရယ်” မမချိုအသံက လှုပ်ရှားလှိုင်းထနေသည်။ မွှေးသင်းပျံ့လွင့်နေသော သူမ၏ နို့နှစ်လုံးအကြား မျက်နှာအပ်၍ သက်ပိုင်က အနမ်းရှည်ကြီးကို ကြာရှည်စွာ ရှိုက်သွင်းနေသည်။ “ချစ်လိုက်တာ မမချိုရယ်” “မောင်……မကဲနဲ့ဖယ်ကွာ…..မမချို မနေတတ်ဘူးကွ” “ချစ်…..ချစ်တယ်…..မမချိုရယ်” “ဟေ့အေးကွယ်… ဖယ်ဆို….မောင်ကလဲ” မမချို တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ရီ လှုပ်ရှားလာသည်။

သက်ပိုင်၏ ပုဆိုးအတွင်းမှ ထောင်ထနေသော လီးတန်ကြီးနှင့်လည်း သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်မှာ မကြာခဏ ပွတ်တိုက်မိနေပြန်တော့ ခင်ချိုအေး စိတ်များက ဖောက်ပြားလာသည်။ အသက်ရှုမဝသလို ခံစားနေရသည်။ ရင်ထဲတွင် လှိုက်၍ မောနေသည်။ သက်ပိုင်၏ လက်များက ခင်ချိုအေး၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ရဲတင်းစွာ ဆုပ်ကိုင်ချေမွ ကိုင်တွယ်နေရာ ခင်ချိုအေးက မကြာခဏ သူ့လက်ကို တွန်းဖယ်နေရလေသည်။ သက်ပိုင်က သူမ၏နို့ကို ဆွဲညှစ်လိုက်တိုင်း တစ်ကိုယ်လုံး စိမ့်သွားကာ သွေးတွေ ဆူကြွလာသည်။ “အဲလိုမလုပ်နဲ့ကွာ… မောင်ကလဲ” ခင်ချိုအေးက ငိုသံပါလေးဖြင့် ခေါင်းလေးငုံ့ရင်း ကတုန်ကရင်ပြောသည်။ သက်ပိုင်ကတော့ တစထက်တစ ပို၍သောင်းကျန်းလာသည်။ “ဒီလိုဆို နောက်ကို ပေးမတွေ့တော့ဘူး” ခင်ချိုအေး၏ ခြိမ်းခြောက်စကားက သက်ပိုင်အပေါ်စိုးစိမျှ အရာမရောက်။ သက်ပိုင်၏လက်များက သူမကိုဖက်ထားရာမှ ပို၍တင်းကြပ်လာပြီး အိပ်ယာလေးပေါ် ဆွဲလှဲချနေသည်။ ခင်ချိုအေးက လဲကျမသွားစေရန် လက်တစ်ဖက်က နောက်ပြန်ထောက်ရင်း ကြောက်စိတ်တွေက ဝင်နေသည်။ “မ….မလုပ်ပါနဲ့ မောင်ရယ်……မမချို…..ရှက်တယ်… အဟင့်….ဟင့်” သက်ပိုင်က စကားမပြောတတ်သလိုဖြင့် တစ်လုံးတစ်ပါဒမျှ ပြန်မပြောပဲ အသက်ရှုသံတွေ တရှုးရှုးတရှဲရှဲဖြင့် ခင်ချိုအေး၏ ခန္ဓာကိုယ် အနှံ့အပြားကို နမ်းရှုံ့နေသည်။ သူ၏လက်တစ်ဖက်ကလဲ ခင်ချိုအေး၏ ပေါင်ကြားထဲသို့ ထိုးသွင်းကာ ပွတ်သပ်နှိုးဆွ၍နေသည်။ “တော်ပြီ……မောင်…….မင်းလွန်လာပြီ” ဂယောင်ခြောက်ခြားဖြင့် သက်ပိုင်၏ ရင်ဘတ်ကို ဆောင့်တွန်းသည်။ “မမချို မောင့်ကို ချစ်တယ်ဆို” “ချစ်တာနဲ့ ဒါလုပ်တာနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ…ဖယ်” ခင်ချိုအေး ကြုံးထမလိုအလုပ် သက်ပိုင်၏လက်က ထဘီအောက်မှ လျှိူသွင်းလိုက်ပြီး ပေါင်ကြားရှိ စောက်ဖုတ်ကြီးရှိရာသို့ မှန်းပြီးနှိုက်လိုက်သည်။

“အာ……ဟာ…..အို……ဒုက္ခပါပဲ” နူးညံ့နွေးထွေးသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို မိမိရရဆုပ်ကိုင်မိကာ စောက်စေ့လေးကို ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။ ခင်ချိုအေး၏ ကိုယ်လုံးလေး တွန့်လိမ်သွားပြီး သက်ပိုင်၏ရင်ခွင်ထဲ ပြိုဆင်း လဲကျသွားသည်။ “ကြည့်…. မောင်ကလဲ… ပြောတာမရဘူးကွာ” သက်ပိုင်က သူ၏ပုဆိုးကို အရင်ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ “ဟာကွာ….. မောင်ကလဲ” ခင်ချိုအေး သက်ပိုင်၏ လီးထောင်ထောင်ကြီးကို ကြည့်ပြီး မျက်လုံးတွေ ပြာသွားသည်။ နွမ်းလျှမောဟိုက်စွာဖြင့် သက်ပိုင်၏ ပုခုံးလေးကို မှီရင်း မျက်လုံးအစုံကို တင်းတင်းမှိတ်ချလိုက်သည်။ သက်ပိုင်က ခင်ချိုအေး၏ လက်တစ်ဖက်ကိုဆွဲ၍ သူ့လီးကြီးနှင့် ထိတွေ့ပေးနေသည်။ သူမလက်ကလေးနှင့် လီးပူပူနွေးနွေးကြီး ထိတွေ့မိသောအခါ တစ်ကိုယ်လုံး ဓာတ်လိုက်သလို ဆတ်ဆတ်ခါသွားသည်။ “ဟင့်အင်းကွယ်…….မကိုင်ချင်ဘူး” “ကိုင်ပါ….မမချိုရယ်…..ကိုယ့်ချစ်သူပဲဟာ” “အိုး” ခင်ချိုအေး မျက်လုံးဇွတ်မှိတ်ကာ လက်ကိုဆောင့်ရုန်းနေသည်။ သက်ပိုင်က သူမ၏ထဘီစကို ဆွဲလှန်သည်။ ခင်ချိုအေးက ပြန်၍ဆွဲချသည်။ သက်ပိုင်၏ ကာမသွေးတို့က တဖြေးဖြေး ပို၍ဆူပွက်လာသလို ခင်ချိုအေးမှာလည်း တဖြေးဖြေး မောပမ်းနှုံးခွေ၍လာသည်။ “ကိုင်စမ်းပါဆို….. မမချိုကလဲ” သက်ပိုင်၏ မျက်နှာကြီး နီမြန်း၍နေသည်။ သက်ပိုင်၏နှုတ်ခမ်းများ တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်ကို ခင်ချိုအေး တွေ့မြင်နေရသည်။ သူမရှေ့တွင် သက်ပိုင်က ဒူးထောက်ထိုင်ကာ ခင်ချိုအေး၏ လက်တစ်ဖက်ကိုဆွဲယူ၍ မတ်ထောင်နေသော သူ့လီးကြီးပေါ်တင်၍ ကိုင်ခိုင်းလေတော့သည်။ “ဟာ…..ဟင်အင့်ဆို……မောင်ကလဲ” ခင်ချိုအေးက ထပ်ငြင်းလေ သက်ပိုင်၏ စိတ်တွေက ပို၍ပြင်းထန်လာသည်။ အကြိမ်ကြိမ် ကိုင်ခိုင်း၍ မရသည့်အခါတွင် သူမ၏ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ဖိကိုင်ပြီး အိပ်ယာပေါ်သို့ တွန်းလှဲလိုက်သည်။ “အို……အ….အင့်” ခင်ချိုအေး ရုန်းကန်၍ ထရန် အင်အားတွေ စုစည်းလိုက်သည်။ သို့သော် သက်ပိုင်၏ ရင်အုပ်ကြီးအောက်၌ ခင်ချိုအေး၏ နို့လေးနှစ်လုံးမှာ ပိပြားသွားသည်။ သက်ပိုင်၏ လက်တစ်ဖက်က ခင်ချိုအေး၏ ထဘီလေးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆွဲလှန်လိုက်လေသည်။ ခင်ချိုအေး အသက်ရှု မှားသွားရသည်။ ရင်ထဲတွင် အေးကနဲ ဟာကနဲ ဖြစ်သွားရသည်။

အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးကို သက်ပိုင်က ပိုင်စိုးပိုင်နင်း ခွစီးထားသဖြင့် ရှက်စိတ်တွေဖြင့် သူမခေါင်းထဲ မူးမိုက်ပြာဝေသွားသည်။ အဝတ်မဲ့အသားစိုင်တို့ ထိတွေ့မှုက နှစ်ယောက်စလုံး၏ သွေးသားများကို ပြင်းထန်စွာ ခြောက်ခြားသွားစေသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကို မေ့သွားကြပြီ။ လှိုက်မောစွာဖြင့် တုန်ရီနေသော သူတို့၏လက်များက တစ်ဦးကိုတစ်ဦး ချိနဲ့စွာ ဖက်တွယ်ထားလိုက်မိသည်။ သက်ပိုင်၏လီးကြီးက သက်ပိုင်၏ဆီးခုံနှင့် ခင်ချိုအေး၏ ဆီးခုံများကြားဝယ် ညှပ်နေသည်မှ ခင်ချိုအေး၏ စောက်ဖုတ်ဝသို့ တရွေ့ရွေ့ တဖြေးဖြေး ရွေ့လျား၍လာသည်။ ခင်ချိုအေး အသက်ကို အောင့်ထားမိသည်။ သူမ၏ ဆီးခုံကို ပြစ်ချွှဲသောအရည်များနှင့် ပွတ်တိုက်ဆင်းသွားသော လီးထိပ်ကြီးက စောက်ဖုတ်နှင့် ပေါင်ကြားသို့ တေ့ထောက်မိရာ ခင်ချိုအေးရင်ထဲ လှိုက်ဖိုသွားရသည်။ အထဲသို့မဝင်သေးဘူးဆိုသော အသိဝင်လာပြန်သောအခါ သူမ၏ဖင်လေးက မသိမသာလေးရွေ့၍ တည့်ပေးမိပြန်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် စကားမပြောမိကြချေ။ လက်နှင့်မကိုင်ပဲ လီးနှင့်စောက်ပတ် တည့်ဝင်သွားရေးကို ဖင်ကြီးနှစ်ခုက လိုက်လံ ဆောင်ရွက်ပေးနေကြသည်။ “ဟာ….. ဒုက္ခပါပဲ မောင်…. ဝင်… ဝင်သွားပြီ” ဝင်စေရန် ကြိုးစားခဲ့ပြီး ဝင်သွားပြန်တော့ ပြောလိုက်သော စကားသံက တမျိုးကြီး ဖြစ်နေပြန်သည်။ “ဝင်သွားပြီလား မမချို” “အင်း…… အင်း…… ဝင်သွားပြီ မောင်ရယ်” “မောင်လိုးတော့မယ်နော်” မလိုအပ်ပဲ သက်ပိုင်က ပြောလိုက်သည်။ “အိုး…..ဘာတွေပြောမှန်းလဲ….မသိဘူးကွယ်” “မောင်နဲ့ မမချို အားရပါးရ လိုးကြရအောင်လို့ ပြောနေတာ” “ကျွတ်…..ပါးစပ်အရမ်းကြမ်းတာပဲ……ရှက်တယ်ကွာ” “မရှက်ပါနဲ့ မမချိုရယ်…. မောင့်လီးကြီးက မမချိုရဲ့ စောက်ပတ်ထဲ ဝင်နေပြီပဲ ဘာရှက်စရာရှိသေးလို့လဲ” သက်ပိုင်၏ တစ်တစ်ခွခွ ပြောစကားတွေကို ကြားနေရသော ခင်ချိုအေးမှာ သွေးသားတွေက ပို၍ ထကြွလာရသည်။

ထိုစကားများကြောင့် ရှက်နေသော အရှက်က နဲနဲကုန်၍ သွားရသည်။ “မောင်ကလဲကွာ……ပြောလေကဲလေပဲ…….အင်း…..အင့်….အင်း” အကြောတပြိုင်းပြိုင်းနဲ့ မာတောင့်နေသော သက်ပိုင်၏လီးကြီးက ခင်ချိုအေး၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ တဖြေးဖြေး တိုးဝင်နေဆဲပင် ရှိသေးသည်။ “အား…..အား……မောင်….မောင်ရယ်….အ…..အ…..အင့်” စောက်ခေါင်းထဲသို့ လီးကြီးက ဝင်နေရာတွင် လီးထိပ်ကြီးက ခင်ချိုအေး၏ တစ်ခါမှ လီးမဝင်ဖူးသေးသော စောက်ခေါင်း ကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲတွင် ထောက်၍ထောက်၍ တင်းကနဲ တန်းနေသည်။ လီးက ရှေ့ဆက်မဝင်ပဲ အနဲငယ်ကွေးညွှတ်သွားသည်။ “အီး…….မောင်….နာ…..တယ်…..အရမ်းနာတယ်…..မောင်ရယ်” “စောက်ပတ်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖြဲပေးထားပေးပါလား မမချို” “ဟာ…..ဒုက္ခပါဘဲ…..ရှီး……အ….ကျွတ်….ကျွတ်….ကဲ….ကဲ” ခင်ချိုအေး၏ လက်နှစ်ဖက်က ပေါင်ခြံနှစ်ဖက်ပေါ် ရောက်လာပြီး စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ဖက်ကို ဘယ်ညာ ဆွဲကိုင်ပြီး ဖြဲပေးသည်။ “ဗြစ်….အ….အား…..ဟာ” လီးက စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဗြစ်ကနဲ ကျွံဝင်သွားသည်။ သက်ပိုင်၏ ကျောပြင်ကြီးကို ခင်ချိုအေးက တအားကြီး ဖျစ်ညှစ်ဖက်တွယ်ကာ ဖင်ကြီးကို မွှေ့ရမ်းကော့တင်ပေးမိသည်။ “အ..အ….ဟင်းဟင်း….ကျွတ်” “ကောင်းလိုက်တာ မမချိုရယ်…. မောင်…မောင်ရယ်…မမကို ပြစ်မသွားပါနဲ့နော်…မင်းသာ ပြစ်သွားရင် မမတော့သေမှာဘဲ…အ…အင်း” အင်အားကြီးမားသော အချစ်တွေက ဟုန်းကနဲ ကြွတက်လာသည်။ ရင်ထဲတွင် ဖုံးဖိထားသမျှ ဒီအချိန်တွင် ပေါ်ထွက်တတ်သည် မဟုတ်ပါလား။ “ခံလို့ကောင်းလားဟင် မမချို” “အာ….မမေးနဲ့ကွာ….မမရှက်တယ်….အင့်..ဟင့်” “မမချို စောက်ဖုတ်ကြီးကို လိုးရတာ သိပ်ပြီးအရသာရှိတာပဲ….တစ်ချီနဲ့တော့ အားရမယ်မထင်ဘူး” “လိုး….လိုး….အားရအောင်လိုးတော့…မမ တစ်ကိုယ်လုံးကို မောင့်ဆီမှာ အပ်ထားပြီးပြီ” သက်ပိုင်၏ဖင်ကြီးက ကြွတက်သွားလိုက် နိမ့်ကျသွားလိုက်ဖြင့် ဆောင့်ချက်တိုင်းလှုပ်ရှား ၍နေသည်။

“အားရပါးရကြီး ဆောင့်စမ်းပါ မောင်ရယ်….မမကိုမညှာနဲ့…အ..အင့်…အင့်…မောင်….မောင်…မမဘယ်လိုဖြစ်တာလဲမသိဘူး….အ…အင်း….အား….အား… အ…အ..အား..ဟင်း…ဟင်း…အားး..ပြီး…ပြီးပီ..ကောင်းလိုက်တာ မောင်ရယ်” နှစ်ယောက်စလုံး ပြိုင်တူနီးပါး ပြီးသွားကြလေတော့သည်။ သက်ပိုင်တစ်ယောက် ကိစ္စတစ်ခုနှင့် ဆိုက်ထဲမှ စက်ဘီးဖြင့်ထွက်၍အလာ ဝင်းသန်းတို့ အိမ်ရှေ့အရောက် လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အိမ်ရှေ့ရေတိုင်ကီတွင် ဇင်ညို ရေချိုးနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သက်ပိုင် စက်ဘီးပေါ်မှ ဆင်းလိုက်သည်။ သက်ပိုင်မှာ အရင်ကတည်းက ဇင်ညိုကိုတွေ့ရင် သဘောကျစွာဖြင့် ငမ်းနေတတ်သည်။ ပြီးတော့ သူသဘောကျနေသော ဇင်ညိုကို ဦးစိုးမောင်က ပက်ပက်စက်စက် လိုးနေတာကို တွေ့လိုက်ရတော့ သက်ပိုင် သွေးသားတွေ ဇင်ညိုနှင့်ပတ်သက်၍ ပေါက်ကွဲခဲ့ရသည်။ အခုတော့ ဝင်းသန်း ဆိုက်ထဲတွင်ရှိ၍ အိမ်တွင် ဇင်ညို တစ်ယောက်တည်းသာ ရှိကြောင်း သက်ပိုင် အတတ်သိသည်။ သက်ပိုင် စက်ဘီးကို ဒေါက်ထောက်လိုက်သည်။ မဆိုသလောက် အသံမြည်သွားသော အသံကြောင့် ဇင်ညို လှည့်ကြည့်သည်။ “ဟာ….. ကိုသက်ပိုင်…. ဘယ်လဲ” “ဒီကိုပဲ လာတာ” “အိမ်ထဲ ဝင်ထိုင်လေ…… ကျမလဲ ပြီးပါပြီ” ဇင်ညိုက ရေလဲလုံချည်ကို ရင်လျားရင်း ပြောသည်။ သက်ပိုင်က အိမ်ထဲဝင်၍ ထိုင်လိုက်သည်။ ဇင်ညို၏ တင်းရင်းလှပ အချိုးကျလှသော ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်တွင် ရင်လျားထားသော ရေလဲထဘီလေးက ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်မှ ရေများဖြင့် တစ်သားတည်း ကပ်နေသည်။ သက်ပိုင်ကြည့်နေရင်း အာခေါင်တွေ ခြောက်လာပြီး အသက်ရှုပြင်းလာသည်။ ဇင်ညို နောက်ဖေးဖက်သို့ ဝင်သွားပြီး ရေနွေးခရားနှင့် ပန်းကန်လုံးများ တင်ထားသော လင်ပန်းကို ယူလာပြီး သက်ပိုင်နား လာချသည်။ “သက်ပိုင်…… ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ” “ထိုင်ပါဦးဟ…… ဖြည်းဖြည်းပြောတာပေါ့” ဇင်ညို က သိချင်ဇောဖြင့် သက်ပိုင်၏အနီးတွင် ထိုင်ချလိုက်သည်။ သက်ပိုင် ဘာမှမပြောဘဲ ရေနွေးတစ်ပန်းကန် ငှဲ့၍သောက်နေပြီး သူ၏မျက်လုံးများက ဇင်ညို့တစ်ကိုယ်လုံးကို စားတော့ဝါးတော့မတတ် ကြည့်၍နေသည်။

ဇင်ညိုက ခေါင်းလေးငုံ့နေရှာသည်။ ခဏကြာသည်အထိ သက်ပိုင်ထံမှ ဘာစကားသံမှ ထွက်မလာတော့ ဇင်ညို ငုံ့ထားသော မျက်နှာလေးကိုမော့၍ သက်ပိုင်ထံ ကြည့်လိုက်သည်။ ထိုအခိုက်မှာပင် သက်ပိုင်က သူမ၏ရှေ့သို့ ဗြုံးကနဲ တိုးကပ်လိုက်ပြီး ဇင်ညိ ကို အတင်းဖက်ကာ နမ်းတော့သည်။ “အို…….အို……မလုပ်နဲ့ ကိုသက်ပိုင် …..အ….အ….မလုပ်ပါနဲ့ ” နမ်းရုံသာမဟုတ် ရင်လျားထားသော ထဘီကိုပါ ဖြတ်ကနဲ ဖြုတ်ချပြီး သက်ပိုင်၏လက်က ဇင်ညို၏ နုနယ်လှသော နို့နှစ်လုံးကို အတင်းဆုပ်နယ်နေသည်။ သက်ပိုင်၏ လက်တစ်ဖက်က ဇင်ညို၏နောက်ကျောကို သိုင်းဖက်ထားတော့ ဇင်ညို မှာ ဘယ်လိုမှ ရုန်း၍မရပဲ ဖြစ်နေသည်။ “တော်ပါတော့ ကိုသက်ပိုင်….. ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ” ဇင်ညို၏အသံက ထိမ်းပြောပေမဲ့ တုန်တုန်ယင်ယင် ဖြစ်နေကြောင်း သိသာလှသည်။ သက်ပိုင်၏ မျက်နှာက သူမ၏ မျက်နှာမှသည် အောက်ဖက်သို့ နိမ့်ဆင်းသွားပြီး လက်တစ်ဖက် ဇင်ညို၏ကိုယ်လုံးလေးကို မလွှတ်ပဲ နို့နှစ်လုံးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်စို့လိုက်သည်။ “အ…..အို……အိုး…..အိုး ” နို့နှစ်လုံး၏ နို့သီးခေါင်းတွေကိုပါ လျှာဖြင့် ထိုးမွှေ ပွတ်သပ်နေလေတော့ ဇင်ညိုခမျာ တစ်ချက်တစ်ချက် မျက်လုံးတွေ စင်းစင်းကျသွားသည်။ သက်ပိုင်၏ မျက်နှာကြီးကလဲ သူမ၏ ရင်ဘတ်ကို ဖိဖိနေလေတော့ ဇင်ညို၏လက်တစ်ဖက်က နောက်သို့ကျားကန်၍ ထောက်ထားရသည်။ ဇင်ညို မဖွင့်ချင်တော့သော သူမ၏မျက်လုံးကို အားယူ၍ ဖြတ်ကနဲ ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ တော်သေးသည် သူတို့ရှိနေသည်မှာ အိမ်ရှေ့တံခါးပေါက် တည့်တည့်မဟုတ်၍ လမ်းမမှ မမြင်နိုင်ချေ။ တဖြေးဖြေး ဇင်ညို့အသားလေးတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်လာသည်။ ထိုအချိန်ကျမှ သက်ပိုင်က သူမ၏နို့တွေကို လွှတ်ပေး လိုက်ရုံမက သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်ကိုပါ လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ ဇင်ညို မျက်လုံးကိုအားယူ၍ ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ “ဘယ်….. ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ ကိုသက်ပိုင်ရယ်” အသံက နွမ်းလျမောဟိုက်၍ နေသည်။ “ဟိုနေ့က နင်နဲ့ဦးစိုးမောင်ကို တွေ့ပြီးကတည်းက နင့်ကို ငါလုပ်ချင်နေတာ” “အို” ဇင်ညိုမှာ မျက်စိမျက်နှာ ပျက်သွားပြီး ခေါင်းငုံသွားသည်။

ပြီးမှ ဇင်ညို၏ မျက်နှာလေးက ပြန်၍မော့လာပြီး “ဒါများ အကိုကျော်ကလဲ….. အိမ်ရှေ့ကြီးမှာ” ပြောလဲပြော ဗြုန်းကနဲထ၍ ထဘီကို စွန်တောင်စွဲကာ အိမ်အတွင်းထဲ ပြေးဝင်သွားတော့ သက်ပိုင်းလည်း ဝုန်းကနဲထကာ နောက်မှ ပြေးလိုက်သွားသည်။ အတွင်းခန်းထဲအရောက် ဇင်ညိုကို မှီသွားပြီး နောက်ကနေ လှမ်းဖက်လိုက်သည်။ ဇင်ညို အားလွန်သွားပြီး လက်ထဲမှ ထဘီကိုလွှတ်ချကာ သူမရှေ့မှ အိမ်နံရံကို လက်ထောက်၍ အားပြုလိုက်ရသည်။ ဇင်ညိုမှာ ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် ကုန်းပေးလိုက်သည့်ပုံစံ ဖြစ်သွားသည်။ သူမခါးကို နောက်မှ ဖက်လျှက်သားဖြစ်နေသော သက်ပိုင်က သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး အဆင့်သင့် တောင်မတ်နေသော သူ့လီးကြီးကို သူမ၏နောက်သို့ စူထွက်နေသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကြားသို့ တေ့ကာ ဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။ “ပြွတ်…..ပလွတ်…..အား…..အမလေး….သေပါပြီ” ဇင်ညို၏ ခါးလေး ကုန်ထ၍လာသည်။ သက်ပိုင်က လီးတဆုံး ဝင်သွားသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ဇင်ညို၏ခါးလေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ကိုင်၍ တရစပ် လိုးဆောင့်သည်။ “အား…..အ…နာတယ်….နာတယ်…..အား…..အား” ဆက်တိုက်ဆောင့်နေရင်း သက်ပိုင်က သူမ၏ခါးပေါ်မှ သူ့လက်တစ်ဖက်ကို ဖြုတ်ယူကာ ဇင်ညို၏ နို့များဆီသို့ လှမ်းလိုက်ပြီး တစ်လုံးပြီးတစ်လုံး ဆုပ်နယ်ပေးကာ ဆောင့်သည်။ “အ….အင့်…..အ……အင့်” ခဏအတွင်း ဇင်ညိုတစ်ယာက် နာသည်ဟု မအော်တော့ပေ။ စောက်ခေါင်းထဲတွင်လည်း စိုရွှဲစေးထန်း၍ လာသည်။ “ပြွတ်…. ပြွတ်…..စွပ်…..စွပ်…အ….အင်း….အင်း” “ဇင်ညို နာသေးလား” “လုပ်….လုပ်….ရတယ်လုပ် ကိုသက်ပိုင်” ဟူ၍ သူမ၏ လက်ကလေးတစ်ဖက်က နောက်ပြန်လှမ်းကာ သက်ပိုင်၏ တင်ပါးလေးကို လှမ်း၍ ပုတ်ရင်း ပြောလိုက်လေတော့သည်။ ….ပြီး

Zawgyi

အာစီတစ္ထပ္တိုက္ေလးက အၾကမ္းထည္ၿပီးေတာ့မည္။ ကန္ထ႐ိုက္တာက ဦးစိုးေမာင္ျဖစ္သည္။ ဦးစိုးေမာင္မွာ အရင္ကလက္သမားဆရာ၊ ပန္းရံဆရာႀကီးျဖစ္သည္။ သူက အျခားသူေတြလို လက္သမားသီးသန႔္၊ ပန္းရံသီးသန႔္ ကြၽမ္းက်င္တာမ်ိဳးမဟုတ္ေပ။ လက္သမားလုပ္ငန္းေကာ၊ ပန္းရံလုပ္ငန္းပါ ကြၽမ္းက်င္တာျဖစ္သည္။ ဆက္ဆံေရးေကာင္းမြန္မႈ၊ အလုပ္တြင္ ေစ့စပ္ေသခ်ာမႈ၊ ပိုင္ရွင္အေပၚ ေစတနာထားမႈေတြေၾကာင့္ လူေတြကသူ႔ကို တျဖည္းျဖည္း ယုံၾကည္စိတ္ခ်လာၿပီး အေဆာက္အဦးတစ္ခုလုံးကို ‘ဝ´ ကြက္အပ္သည္အထိ ျဖစ္လာကာ ဦးစိုးေမာင္ တစ္ေယာက္ ကန္ထ႐ိုက္တာ တစ္ေယာက္ျဖစ္လာသည္။ “သက္ပိုင္ေရ…သက္ပိုင္” “လာၿပီဆရာ” ဦးစိုးေမာင္၏ ေခၚသံေၾကာင့္ ေပႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းျဖစ္ အလုပ္ရႈပ္ေနေသာ အသက္(၂၅)ႏွစ္အ႐ြယ္ရွိ လူငယ္တစ္ဦးက ဦးစိုးေမာင္၏ အနားသို႔ေရာက္လာသည္။ “ငါအမိုးျပားဝယ္ဖို႔ သြားဦးမယ္… ဝင္းသန္းကို ေခၚသြားမယ္….မင္းဒီမွာေနလိုက္ဦး” “ဟုတ္ကဲ့ဆရာ” သက္ပိုင္မွာ လက္သမားလည္းမဟုတ္၊ ပန္းရံလည္းမဟုတ္၊ ကန္ထ႐ိုက္တာ ဦးစိုးေမာင္၏ လက္ေထာက္တပည့္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေလသည္။ စက္မႈလက္မႈ အတတ္သင္ေက်ာင္းဆင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ဦးစိုးေမာင္အတြက္ စာရင္းဇယားမ်ား တိုင္းတာတြက္ခ်က္မႈမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ေပးေနရသူျဖစ္သည္။ “ဝင္းသန္း…ငါနဲ႔လိုက္ခဲ့အုန္းေဟ့” “ ဟုတ္ကဲ့ဆရာလာၿပီ.” ေခါင္မိုးတြင္ မွ်ားတန္းေတြ ႐ိုက္ေနရာမွ အသက္(၂၀)ေက်ာ္အ႐ြယ္ လူငယ္တစ္ေယာက္ တေျဖးေျဖးခ်င္း တြယ္ကပ္ေ႐ြ႕ဆင္းလာသည္။ ၿပီးေတာ့ ေရဘုံဘိုင္တြင္ ေျခလက္ေဆးၿပီး ဦးစိုးေမာင္အနားသို႔ ေရာက္လာသည္။ “သက္ပိုင္…..မွ်ားတန္းေတြကို ၿပီးေအာင္႐ိုက္ခိုင္းထား…….ငါတို႔သြားၿပီ” “ ဟုတ္ကဲ့” ဦးစိုးေမာင္ႏွင့္ဝင္းသန္းတို႔ ၿခံအျပင္ ထြက္သြားၾကသည္။ ထိုသို႔ထြက္သြားၿပီး (၁၅)မိနစ္မွ်ၾကာေသာအခါတြင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ထမင္းခ်ိဳင့္ကေလးႏွင့္ ေရာက္လာသည္။

ေဆာက္လက္စ တိုက္ေလးနားေရာက္ေတာ့ အေပၚကိုေမာ့ၾကည့္သည္။ “ဦးေလးခ်စ္….အစ္ကိုေရာ” “နင့္အစ္ကို ကန္ထ႐ိုက္တာနဲ႔ လိုက္သြားတယ္…. ဘာလဲထမင္းခ်ိဳင့္လား… ဟိုအုတ္ခုံေပၚမွာ တင္ထားခဲ့” “ဟုတ္ကဲ့ ဦးေလး” ဦးခ်စ္မွာ လက္သမားမ်ားထဲတြင္ အသက္အႀကီးဆုံးျဖစ္ၿပီး ဝင္းသန္းတို႔ႏွင့္ အၿမဲတြဲေနေသာ တစ္ဖြဲ႕သားထဲျဖစ္သည္။ “ဇင္ညိဳ….နင္ဆိုင္မထြက္ဖူးလားဟ” “ဆိုင္သိမ္းၿပီးၿပီ ဦးေလး …… က်မ ထမင္းေၾကာ္က မနက္ခင္းဘဲ ေရာင္းတာေလ” “ဝင္းသန္းလာရင္ ဘာေျပာလိုက္ရဦးမလဲ…. ” “ကြၽန္မ ညေန အေဖတို႔အိမ္ သြားဦးမယ္ ေျပာလိုက္ပါ” “ေအးေအး…… နင့္အေဖေရာ မူးတုန္းပဲလား” ဇင္ညိဳဆိုေသာ ေကာင္မေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာေဖြးေဖြးေလး ရဲသြားသည္။ “ဦးေလးခ်စ္တို႔ အေပါင္းအသင္းေတြပဲ မသိဘူးလား” ေကာင္မေလးက ဆတ္ဆတ္ထိမခံ ျပန္ေျပာသည္။ “နင္လဲ ပင္ပန္းပါတယ္ဟာ….. နင့္အစ္ကို ဝင္းသန္းကိုသာ မိန္းမေပးစားလိုက္ပါေတာ့” “ကြၽန္မက ဦးေလးသမီး အဝင္းနဲ႔ သေဘာတူတာ” “ေကာင္မေလးေနာ္” “ ဝါး….. ဟား….. ဟား……. ဦးခ်စ္ထိသြားၿပီကြ” ေဘးမွလက္သမားမ်ားက ဝိုင္းၿပီး ေထာပနာျပဳၾကသည္။ “က်မ သြားေတာ့မယ္ ဦးေလးခ်စ္….. ဦးေလးသားမက္ကိုလည္း ထမင္ခ်ိဳင့္ေပးလိုက္ဦး” “ဟာ……ဒီေကာင္မေလးေတာ့ေနာ္ ” ဇင္ညိဳက လွည့္ပင္မၾကည့္။ ေက်ာခိုင္းထြက္သြားေပမယ့္ သူမ၏ေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္ေနသူကေတာ့ သက္ပိုင္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဒါကို ဦးခ်စ္က အေပၚစီးမွ ေတြ႕ျဖစ္ေအာင္ ေတြ႕လိုက္သည္။ “ေဟ့ေကာင္ သက္ပိုင္……ေတာ္ၿပီေလကြာ” “ဟာ.. ဦးေလးကလဲ” “မင္းကလဲကြာ… ကန္ထ႐ိုက္တာသမက္ပဲ ျဖစ္ေတာ့မယ့္ဟာကြာ” ဦးခ်စ္ကို ျပန္ပက္ရန္ ျပင္လိုက္ေသာ သက္ပိုင္ ႏႈတ္ဆိတ္ကာ လွည့္ထြက္သြားေတာ့သည္။ ကန္ထ႐ိုက္တာ ဦးစိုးေမာင္ထံတြင္ ခင္းခ်ိဳေအးဆိုေသာ အသက္(၂၈)ႏွစ္ေလာက္ရွိသည့္ သမီးတစ္ေယာက္ရွိသည္။ သက္ပိုင္က ဦးစိုးေမာင္အိမ္သို႔ ဝင္ထြက္ရင္းျဖင့္ ခင္ခ်ိဳေအးႏွင့္ ႀကိဳက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ဝင္းသန္းႏွင့္ ဇင္ညိဳတို႔၏ ဖခင္က အရက္သမား ဇိုးသမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ဝင္းသန္းႏွင့္ ဇင္ညိဳတို႔၏ မိခင္ႏွင့္ကြဲခဲ့ၿပီး သူတို႔ေမာင္ႏွမက မိခင္ႏွင့္က်န္ခဲ့တာျဖစ္သည္။ ဖခင္ကေတာ့ သူ႔ႏွမေတြအိမ္ကို ဆင္းသြားခဲ့တာျဖစ္သည္။ ဖခင္ႏွင့္မိခင္တို႔ ကြဲတာက ၾကာခဲ့ၿပီ။

သူတို႔ေမာင္ႏွမ၏ မိခင္ပင္လွ်င္ မႏွစ္ကဆုံးသြားခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ “ေဒၚေလး…. အေဖေနေကာင္းလား” “အစ္ကို… ဇင္ညိဳလာတယ္” “ေအး… ဒီကိုလႊတ္လိုက္ ” “ဟင္…. အေဖ ေနမေကာင္းဘူးလား” “ေအး..သမီး… ေခ်ာင္းဆိုးေသြးပါ ျပန္ျဖစ္ေနျပန္ၿပီ” “ေဒၚေလး…အေဖ့ကို ေဆးခန္းမျပဘူးလား” စိုးရိမ္တႀကီးျဖင့္ ဇင္ညိဳက ဖခင္၏ညီမ အေဒၚျဖစ္သူထံ လွည့္ေ႐ြ႕ေမးလိုက္သည္။ “ျပေတာ့ျပတာေပါ့ေအ….. ဆရာဝန္က တို႔အေျခအေနကို ၾကည့္ၿပီး အျပင္မွာ ေဆးဝယ္စားဖို႔ ေဆးစာေရးေပးလိုက္တယ္” “ဟင္……ေဆးေရာထိုးမေပးဘူးလား” “ေဆးတစ္လုံးထိုးေပးလိုက္တယ္…ဒါေၾကာင့္ ညည္းအေဖ ဒီေလာက္ခံသာေနတာေပါ့” “ေဆးကဘယ္ေလာက္တဲ့လဲ” “ေနပါေစ သမီးရယ္……အေဖလည္း နဲနဲသက္သာပါပီ” “ငါသြားေမးတာ ရွစ္ေထာင္တဲ့” အေဒၚျဖစ္သူက ဝင္ေျပာသည္။ ဇင္ညိဳစိတ္ထဲတြင္ တြက္လိုက္သည္။ သူမ၏ အစ္ကိုအပ္ထားတာႏွင့္ သူမစုထားတဲ့ေငြက ငါးေထာင္နီးနီးရွိသည္။ မနက္ထမင္းေၾကာ္ရင္းဖို႔ ေငြ(၂၀၀၀)ေက်ာ္က လက္ထဲတြင္ပါလာသည္။ ညေနေဈးေလးတြင္ ဝင္ဝယ္ၿပီး ညဦးပိုင္းတြင္ ခ်က္ျပဳတ္ေနၾကျဖစ္သည္။ အခုလဲ ဇင္ညိဳ အေဖ့ဆီမွအျပန္ ေဈးသို႔ဝင္မည္ဟု စဥ္းစားထားၿပီးသားျဖစ္သည္။ အားလုံးေပါင္းလိုက္လွ်င္ (၈၀၀၀) ေလာက္ေတာ့ရွိသည္။ မနက္အတြက္ အရင္းကေတာ့ ျပဳတ္သြားမည္။ မေန႔ကမွ သူတို႔ေမာင္ႏွမ အဝတ္အစားေတြ ဝယ္လိုက္သျဖင့္ ဒီေလာက္ က်ပ္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အရင္းျပဳတ္ခ်င္ ျပဳတ္ေစေတာ့။ ညက် အစ္ကိုဝင္းသန္းျပန္လာေတာ့မွ တိုင္ပင္ၿပီး လုပ္ေတာ့မည္ဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ ဇင္ညိဳ အေဒၚျဖစ္သူထံမွ ေဆးစာယူျပန္လာၿပီး အိမ္မွေငြကိုယူကာ ေဆးသြားဝယ္ၿပီး ဖခင္ထံသို႔ ျပန္ပို႔ေပးလိုက္သည္။ ညမိုးခ်ဳပ္ေတာ့ အစ္ကိုဝင္းသန္း အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ သူ႔မွာရွိေသာ ေငြတစ္ေထာင့္ငါးရာ ထုတ္ေပးသည္။ အဲဒါနဲ႔ပဲ တစ္ရက္ေလာက္ ရင္းထားလိုက္ဖို႔ ေျပာသည္။ ဒါေပမယ့္ ေဈးဝယ္မမွီေတာ့။ မနက္ဖန္တစ္ရက္ေတာ့ ဇင္ညိဳ ဆိုင္မထြက္ျဖစ္၊ နားရဦးမည္။

မနက္မိုးလင္းေတာ့ ဝင္းသန္းကလည္း အလုပ္နားရက္ျဖစ္သည္။ ကန္ထ႐ိုက္တာ ဦးစိုးေမာင္က တစ္ပတ္ကို တစ္ရက္ နားရက္ေပးသည္။ ဒါေပမယ့္ ဝင္းသန္းက မနား။ ဦးခ်စ္တို႔ႏွင့္တြဲ၍ အျပင္က ၾကားေပါက္လက္သမား အလုပ္ေလးေတြကို လိုက္လုပ္သည္။ ဒီေန႔လည္း ေ႐ႊျပည္သာဖက္တြင္ ေဈးဆိုင္ေဆာက္ရန္ လက္ခံထားသျဖင့္ ဝင္းသန္းမွာ ဦးခ်စ္တို႔ႏွင့္အတူ ေဝလီေဝလင္းကပင္ ထြက္သြားၿပီျဖစ္သည္။ မနက္(၁၁)နာရီေလာက္တြင္ ဇင္ညိဳ၏အေဒၚျဖစ္သူ ေရာက္လာသည္။ ဒီေန႔တစ္မနက္လုံး ဇင္ညိဳ၏ဖခင္မွာ ဆက္တိုက္ဆိုသလို ေသြးေတြအန္ေနသည့္အတြက္ ေဆး႐ုံတက္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း လာေျပာသည္။ အနည္းဆုံး ေငြႏွစ္ေသာင္း သုံးေသာင္းေလာက္ေတာ့လိုမည္။ အေဒၚျဖစ္သူအား အေဖ့ကို ေဆး႐ုံတင္မွာသာ တင္ပါ။ ေငြရွာၿပီး လိုက္လာခဲ့မည္ဟု ဇင္ညိဳ ေျပာလိုက္သည္။ ေျပာမယ့္သာ ေျပာလိုက္ရသည္ ဇင္ညိဳ ေငြကို ဘယ္မွာသြားရွာရမည္ကို စဥ္းစား၍ မရေသးေခ်။ သည္ေန႔ ခင္ခ်ိဳေအးႏွင့္ေတြ႕ရန္ ခ်ိန္းထားသျဖင့္ သက္ပိုင္မွာ ကန္ထ႐ိုက္တာ ဦးစိုးေမာင္၏ အိမ္သို႔လာခဲ့သည္။ ဒီေန႔ အလုပ္နားရက္ျဖစ္၍ သူမအေဖႏွင့္အေမတို႔ အျပင္သြားရန္ရွိၿပီး အိမ္တြင္သူမတစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့မည္ဟု သက္ပိုင္အား ခင္ခ်ိဳေအးက ေျပာထားသည္။ တကယ္ေတာ့ သက္ပိုင္ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ခင္ခ်ိဳေအးမွာ အိမ္တြင္ရွိမေနေတာ့ပါ။ သူမ၏အဖြားက မွာသျဖင့္ သူမ၏မိခင္ႏွင့္အတူ အဖြားထံသြားၿပီျဖစ္သည္။ ဒါကို သက္ပိုင္က မသိ။ သက္ပိုင္ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ခင္ခ်ိဳေအးထံမွ သူအၿမဲလိုလား ေတာင့္တေနေသာအရာကို ရေအာင္ယူေတာ့မည္ဟု ဆုံးျဖတ္၍ လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္ေရွ႕တြင္ ဘယ္သူမွမေတြ႕ေတာ့ ခင္ခ်ိဳေအး အခန္းထဲတြင္ရွိမည္၊ အပိုင္ပဲဟ ဟူေသာ အေတြးျဖင့္ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွေန၍ အိမ္အတြင္းဖက္သို႔ ဝင္ရန္ျပင္လိုက္သည္။ “အား……အား….နာတယ္…..နာတယ္…အိုး…….အား……အား” ၾကားလိုက္ရေသာ အသံေၾကာင့္ သက္ပိုင္ ေျခလွမ္းမ်ားရပ္သြားသည္။ အက်ႌိခြၽတ္ႏွင့္ ေက်ာေပးထားေသာ ဦးစိုးေမာင္ကို ေနာက္ဖက္က ေတြ႕လိုက္ရသည္။

အသံၾကားလိုက္ရေသာ အခန္းတံခါးဝသို႔ သက္ပိုင္ ေျပးကပ္၍ ၾကည့္လိုက္သည္။ “အား…….အား…….အရမ္းနာတာဘဲ……ကြၽတ္…..ကြၽတ္” ျဖဴေဖြးႏုနယ္ေသာ လက္ေလးတစ္ဖက္က ဦးစိုးေမာင္၏ ေက်ာျပင္ႀကီးကို ဖက္၍ထားသည္။ “အိုး……အိုး…..အလာလား….အဲ့ဒါအရမ္းထိတာပဲ…….အ….အ” အခန္းထဲတြင္ ျပတင္းေပါက္ေတြ ပိတ္ထားေသာေၾကာင့္ အလင္းေရာင္က အားနည္းေနသည့္အျပင္ အခန္းတံခါးဝတြင္လည္း ကန႔္လန႔္ကာေလးက ရွိေနေသးသည္။ သက္ပိုင္ ကန႔္လန႔္ကာေလးကို အသာေလးဖယ္၍ အခန္းထဲသို႔ၾကည့္လိုက္သည္။ “ႁဗြတ္…… ႁပြတ္……ပလြတ္….စြပ္….စြပ္ ” ဦးစိုးေမာင္က ဖင္ေျပာင္ႀကီးကို အားႏွင့္ေျမႇာက္ကာ ေဆာင့္ေနသည္။ ႀကီးမားမဲနက္ေသာ လီးႀကီးက ျဖဴေဖြးနီရဲလွ်က္ ၿပဲအာေနေသာ ေစာက္ပတ္ေလးထဲ ျပည့္က်ပ္စြာ ဝင္ေနသည္။ ေစာက္ပတ္ေဘးသားေလးမ်ားက နီရဲကာ ျပည့္ျပည့္တင္းတင္း ေဖာင္းေဖာင္းေလး ျဖစ္ေနသည္။ အခန္းတံခါးဘက္သို႔ ေက်ာေပးထားသျဖင့္ ေထာင္ထားေသာ ဒူးေလးႏွစ္ေခ်ာင္း ၿဖဲကားလိုက္တိုင္း ဖိဝင္လိုးသြင္းေနေသာလီးႀကီး အဝင္အထြက္ကို သက္ပိုင္ ရွင္းလင္းစြာ ျမင္ေနရသည္။ “ေတာ္…..ေတာ္ၿပီ ဦးေလးရယ္….နာတယ္” “ခဏေလးပါ ဇင္ညိဳရယ္….. ဦးေလးၿပီးကာနီးပါၿပီ” “အ….အ….အီး…..အီး”။ ဇင္ညိဳတဲ့…..ဒါ….ဒါ…. ဝင္းသန္းညီမေလး…..ဟာ…..ရက္စက္လိုက္တာ……ႏွေျမာဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ….. ဇင္ညိဳက ဘာလို႔ေရာက္လာတာလဲ……အရင္ထဲက ျဖစ္ေနပုံေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သက္ပိုင္ ရင္ထဲတြင္ ဗေလာင္ဆူသြားသည္။ မေန႔ကပင္ သက္ပိုင္ ဇင္ညိဳကိုၾကည့္ၿပီး ခ်စ္စိတ္ေတြ ဝင္လာမိခဲ့ေသးသည္။ အခုေတာ့ ကန္ထ႐ိုက္တာ ဦးစိုးေမာင္၏ ရင့္ေထာ္မဲနက္ေနေသာ လီးႀကီးက ဇင္ညိဳ၏ ႏုဖတ္ျဖဴေဖြးေသာ ေစာက္ဖုတ္ေလးထဲသို႔ ပက္ပက္စက္စက္ လိုးၿဖဲေနၿပီ။ “ေတာ္ၿပီ….. ေတာ္ၿပီ…. ပိုက္ဆံမေခ်းခ်င္လဲေန….. ပိုက္ဆံလိုက္ယူဆိုၿပီး အခန္းထဲေခၚလာၿပီးေတာ့ အတင္းလုပ္တယ္…. အင္း….. အီး…. အီ” ဇင္ညိဳ စကားေၾကာင့္ သက္ပိုင္ ဇာတ္ရည္တစ္ဝက္ေလာက္ လည္သြားၿပီျဖစ္သည္။ “အား….အား….အမေလး…..က်မ…….မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး……လႊတ္ပါေတာ့….အားး……အားး” ဇင္ညိဳ ငိုလဲငို အတင္းလည္း ႐ုန္းေနသည္။ “ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္းပါ… ဇင္ညိဳရာ” “အား…. အမေလး… အား…. အား…. လႊတ္ပါဆို… ဘုန္း…. ဘုန္း” ဇင္ညိဳ ႐ုန္းလဲ႐ုန္း ေဒါသတႀကီးျဖင့္ ေမြ႕ယာႀကီးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ထုသည္။

ဇင္ညိဳ အျပင္းအထန္ ႐ုန္းကန္ေနေသာေၾကာင့္ ဦးစိုးေမာင္ အရသာပ်က္သြားသည္။ “ဟာ…..ဒီေကာင္မေလး…..နင္ စိန္ေက်ာ္နဲ႔ခံတုန္းက ဒီလိုပဲလား” “ဘာ….ဘာ…. အဲ့ဒါ ကြၽန္မရည္းစားရွင့္… ရွင့္လိုလဲ ၾကမ္းၾကမ္းရမ္းရမ္း အတင္းလုပ္တာ မဟုတ္ဘူး” ဇင္ညိဳ ေဒါသစိတ္ျဖင့္ လိမ္ညာဖုန္းကြယ္ရမည့္ ကိစၥကို ဖြင့္ဟမိလိုက္သည္။ ဟာ စိန္ေက်ာ္နဲ႔ ခံဖူးတယ္တဲ့ သူ႔ရည္းစားတဲ့၊ ဟြန္း ငါနဲ႔ေတာ့ကြာပါ့ ငါ့ရည္းစား မမခ်ိဳကို အခုထိလုပ္လို႔ မရေသးဘူး ဒီတစ္ခါေတြ႕ရင္ ရေအာင္ခ်မယ္ဟု သက္ပိုင္ စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္သည္။ ဦးစိုးေမာင္က ဇင္ညိဳ၏ ႏို႔ႀကီးေတြကို စုံကိုင္ၿပီး တအားေဆာင့္ေနသည္။ ဇင္ညိဳ မခံမရပ္ႏိုင္ ႐ုန္းကန္ေလ ေဆာင့္ခ်ေလပင္ျဖစ္သည္။ ”အီး…..ဟီး….ဟီး……အမေလး……နာလိုက္တာ……အမေလး…..ေလး” “မငိုပါနဲ႔ ဇင္ညိဳရယ္….ေကာင္းလာမွာပါ” “အား…အား…..နာလြန္းလို႔ပါရွင္…..ေတာ္ပါေတာ့…..အ…..အ” ေစာေစာက ဦးစိုးေမာင္ကို ဖက္တြယ္ထားေသာ ဇင္ညိဳ ၏လက္ကေလးမ်ားက ဦးစိုးေမာင္ရင္ဘတ္ကို စုံကန္တြန္းထားသည္။ ဇင္ညိဳ၏ စကားအဆုံးမွာပင္ ဦးစိုးေမာင္က ကြၽမ္းက်င္စြာျဖင့္ ဇင္ညိဳ၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားကို ဖမ္ယူ၍ ငုံစုပ္လိုက္သည္။ ဇင္ညိဳ၏ မ်က္ေတာင္ေကာ့ႀကီးမ်ား ေမွးစင္းကာ ၿငိမ္က်သြားၿပီး ေျခဖဝါးႏွစ္ဖက္က ၾကမ္းျပင္ကို ေထာက္ကာ ဖင္ႀကီးကိုဆတ္ကနဲ ေကာ့ျပစ္လိုက္သည္။ ဦးစိုးေမာင္က အဆက္မျပတ္ ေဆာင့္ေနေသာ္လည္း ဇင္ညိဳက ဖင္ႀကီးကို ျပန္မခ်။ ေကာ့တင္ၿမဲ ေကာ့တင္ထားေတာ့ ဦးစိုးေမာင္က ၿမိန္ေရယွက္ေရ ျဖစ္ေနသည္။ “ဘုန္း… ဟင္း….အသံေတြက အရမ္းထြက္တာပဲ…အဟင့္” ဖင္ႀကီးကို အိပ္ယာေပၚျပစ္ခ်ရင္း ဇင္ညိဳ ေျပာသည္။ ကြၽတ္ထြက္သြားေသာ ႏႈတ္ခမ္းကို ဦးစိုးေမာင္က လိုက္ဖမ္း၍ ဒုတိယအႀကိမ္ စုပ္လိုက္ျပန္သည္။ ထိုအခါ ဇင္ညိဳ၏ခါးေလး ေကာ့တက္အလာ ဦးစိုးေမာင္က ေကာ့တက္လာေသာ ခါးေလးကို ဆြဲဆြဲၿပီး မနားတမ္း ေဆာင့္လိုးေနသည္။

ဇင္ညိဳ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ေသြ႕လာၿပီး သူမ၏ ဖင္ေဖြးေဖြးႀကီးမ်ားက ဦးစိုးေမာင္၏ ေဆာင့္အားေၾကာင့္ နိမ့္ဆင္းသြားလိုက္ ျပန္ေကာ့တက္လာလိုက္ ျဖစ္ေနသည္။ “သိပ္ေကာင္းတာပဲ ဇင္ညိဳရယ္… ဇင္ညိဳက အေပးသိပ္ေကာင္းတာပဲ” “ ဘာ…..ဘာ….ေကာင္းတာလဲ” လီးကို ညႇစ္ညႇစ္ေပးတာတို႔ ဖင္ႀကီးေကာ့ေကာ့ေပးတာတို႔” “အာ…ဦးကလဲ….အင္…ဟင့္…..ဟင့္” “ဦးၿပီးေတာ့မယ္….တအားေဆာင့္မယ္ေနာ္” “အင္း…..အင္း…..ေဆာင့္….ေဆာင့္… ေဆာင့္သာေဆာင့္…..အင္း……အင္း” နာလွခ်ည္ရဲ႕ဆို၍ ႐ုန္းကန္ျငင္းဆန္ေနေသာ ဇင္ညိဳက ဦးစိုးေမာင္၏ ခါးကိုဆြဲဖက္ကာ ေအာက္မွေကာ့ပင့္ ၍ ျပန္ေဆာင့္ေနေလၿပီ။ “အ… အီး…. ေဆာင့္…. ဦး… ဇင္ညိဳ ေကာင္းလာၿပီ” ေတြ႕ျမင္ၾကားသိေနရေသာ သက္ပိုင္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္းခုန္ကာ အသားေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည္။ “အင္း… အင္း… အမေလး… ေကာင္းလိုက္တာ ဦးရယ္” “အာ့… အာ့… အင္း…. ဇင္ညိဳ႕ကို ဦးအၿမဲလိုးမယ္ေနာ္” “ရတယ္…..လိုး…..လိုး… ဇင္ညိဳ လာခံမယ္…….အား…..အ….လုပ္…လုပ္….ေဆာင့္စမ္းပါဆို” “အင္း…အား… အမေလး… အား…. အား…. ညိဳ… ညိဳ… အီး” လီးႀကီးကို အတင္းေဆာင့္ထည့္ရင္း ဦးစိုးေမာင္ခါးႀကီး တြန႔္ကနဲတြန႔္ကနဲ ျဖစ္သြားသလို ဇင္ညိဳလည္း တစ္ကိုယ္လုံး ေတာင့္သြားကာ မ်က္ႏွာေလးရႈံ႕မဲ့လွ်က္ ေထာင္ထားေသာ သူမ၏ဒူးေလးႏွစ္ဖက္ ခါရမ္း သြားေလေတာ့သည္။ သက္ပိုင္မွာ ဟင္းကနဲ သက္ျပင္းခ်ရင္း လွည့္ထြက္လာခဲ့ေလေတာ့သည္။ “မကဲနဲ႔ ေမာင္ရယ္” မမခ်ိဳအသံက လႈပ္ရွားလႈိင္းထေနသည္။ ေမႊးသင္းပ်ံ႕လြင့္ေနေသာ သူမ၏ ႏို႔ႏွစ္လုံးအၾကား မ်က္ႏွာအပ္၍ သက္ပိုင္က အနမ္းရွည္ႀကီးကို ၾကာရွည္စြာ ရႈိက္သြင္းေနသည္။ “ခ်စ္လိုက္တာ မမခ်ိဳရယ္” “ေမာင္……မကဲနဲ႔ဖယ္ကြာ…..မမခ်ိဳ မေနတတ္ဘူးကြ” “ခ်စ္…..ခ်စ္တယ္…..မမခ်ိဳရယ္” “ေဟ့ေအးကြယ္… ဖယ္ဆို….ေမာင္ကလဲ” မမခ်ိဳ တစ္ကိုယ္လုံး တုန္ရီ လႈပ္ရွားလာသည္။

သက္ပိုင္၏ ပုဆိုးအတြင္းမွ ေထာင္ထေနေသာ လီးတန္ႀကီးႏွင့္လည္း သူမ၏ခႏၶာကိုယ္မွာ မၾကာခဏ ပြတ္တိုက္မိေနျပန္ေတာ့ ခင္ခ်ိဳေအး စိတ္မ်ားက ေဖာက္ျပားလာသည္။ အသက္ရႈမဝသလို ခံစားေနရသည္။ ရင္ထဲတြင္ လႈိက္၍ ေမာေနသည္။ သက္ပိုင္၏ လက္မ်ားက ခင္ခ်ိဳေအး၏ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ရဲတင္းစြာ ဆုပ္ကိုင္ေခ်မြ ကိုင္တြယ္ေနရာ ခင္ခ်ိဳေအးက မၾကာခဏ သူ႔လက္ကို တြန္းဖယ္ေနရေလသည္။ သက္ပိုင္က သူမ၏ႏို႔ကို ဆြဲညႇစ္လိုက္တိုင္း တစ္ကိုယ္လုံး စိမ့္သြားကာ ေသြးေတြ ဆူႂကြလာသည္။ “အဲလိုမလုပ္နဲ႔ကြာ… ေမာင္ကလဲ” ခင္ခ်ိဳေအးက ငိုသံပါေလးျဖင့္ ေခါင္းေလးငုံ႔ရင္း ကတုန္ကရင္ေျပာသည္။ သက္ပိုင္ကေတာ့ တစထက္တစ ပို၍ေသာင္းက်န္းလာသည္။ “ဒီလိုဆို ေနာက္ကို ေပးမေတြ႕ေတာ့ဘူး” ခင္ခ်ိဳေအး၏ ၿခိမ္းေျခာက္စကားက သက္ပိုင္အေပၚစိုးစိမွ် အရာမေရာက္။ သက္ပိုင္၏လက္မ်ားက သူမကိုဖက္ထားရာမွ ပို၍တင္းၾကပ္လာၿပီး အိပ္ယာေလးေပၚ ဆြဲလွဲခ်ေနသည္။ ခင္ခ်ိဳေအးက လဲက်မသြားေစရန္ လက္တစ္ဖက္က ေနာက္ျပန္ေထာက္ရင္း ေၾကာက္စိတ္ေတြက ဝင္ေနသည္။ “မ….မလုပ္ပါနဲ႔ ေမာင္ရယ္……မမခ်ိဳ…..ရွက္တယ္… အဟင့္….ဟင့္” သက္ပိုင္က စကားမေျပာတတ္သလိုျဖင့္ တစ္လုံးတစ္ပါဒမွ် ျပန္မေျပာပဲ အသက္ရႈသံေတြ တရႈးရႈးတရွဲရွဲျဖင့္ ခင္ခ်ိဳေအး၏ ခႏၶာကိုယ္ အႏွံ႔အျပားကို နမ္းရႈံ႕ေနသည္။ သူ၏လက္တစ္ဖက္ကလဲ ခင္ခ်ိဳေအး၏ ေပါင္ၾကားထဲသို႔ ထိုးသြင္းကာ ပြတ္သပ္ႏႈိးဆြ၍ေနသည္။ “ေတာ္ၿပီ……ေမာင္…….မင္းလြန္လာၿပီ” ဂေယာင္ေျခာက္ျခားျဖင့္ သက္ပိုင္၏ ရင္ဘတ္ကို ေဆာင့္တြန္းသည္။ “မမခ်ိဳ ေမာင့္ကို ခ်စ္တယ္ဆို” “ခ်စ္တာနဲ႔ ဒါလုပ္တာနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ…ဖယ္” ခင္ခ်ိဳေအး ႀကဳံးထမလိုအလုပ္ သက္ပိုင္၏လက္က ထဘီေအာက္မွ လွ်ိဴသြင္းလိုက္ၿပီး ေပါင္ၾကားရွိ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးရွိရာသို႔ မွန္းၿပီးႏႈိက္လိုက္သည္။

“အာ……ဟာ…..အို……ဒုကၡပါပဲ” ႏူးညံ့ေႏြးေထြးေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို မိမိရရဆုပ္ကိုင္မိကာ ေစာက္ေစ့ေလးကို ပြတ္သပ္ေပးလိုက္သည္။ ခင္ခ်ိဳေအး၏ ကိုယ္လုံးေလး တြန႔္လိမ္သြားၿပီး သက္ပိုင္၏ရင္ခြင္ထဲ ၿပိဳဆင္း လဲက်သြားသည္။ “ၾကည့္…. ေမာင္ကလဲ… ေျပာတာမရဘူးကြာ” သက္ပိုင္က သူ၏ပုဆိုးကို အရင္ခြၽတ္ပစ္လိုက္သည္။ “ဟာကြာ….. ေမာင္ကလဲ” ခင္ခ်ိဳေအး သက္ပိုင္၏ လီးေထာင္ေထာင္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး မ်က္လုံးေတြ ျပာသြားသည္။ ႏြမ္းလွ်ေမာဟိုက္စြာျဖင့္ သက္ပိုင္၏ ပုခုံးေလးကို မွီရင္း မ်က္လုံးအစုံကို တင္းတင္းမွိတ္ခ်လိုက္သည္။ သက္ပိုင္က ခင္ခ်ိဳေအး၏ လက္တစ္ဖက္ကိုဆြဲ၍ သူ႔လီးႀကီးႏွင့္ ထိေတြ႕ေပးေနသည္။ သူမလက္ကေလးႏွင့္ လီးပူပူေႏြးေႏြးႀကီး ထိေတြ႕မိေသာအခါ တစ္ကိုယ္လုံး ဓာတ္လိုက္သလို ဆတ္ဆတ္ခါသြားသည္။ “ဟင့္အင္းကြယ္…….မကိုင္ခ်င္ဘူး” “ကိုင္ပါ….မမခ်ိဳရယ္…..ကိုယ့္ခ်စ္သူပဲဟာ” “အိုး” ခင္ခ်ိဳေအး မ်က္လုံးဇြတ္မွိတ္ကာ လက္ကိုေဆာင့္႐ုန္းေနသည္။ သက္ပိုင္က သူမ၏ထဘီစကို ဆြဲလွန္သည္။ ခင္ခ်ိဳေအးက ျပန္၍ဆြဲခ်သည္။ သက္ပိုင္၏ ကာမေသြးတို႔က တေျဖးေျဖး ပို၍ဆူပြက္လာသလို ခင္ခ်ိဳေအးမွာလည္း တေျဖးေျဖး ေမာပမ္းႏႈံးေခြ၍လာသည္။ “ကိုင္စမ္းပါဆို….. မမခ်ိဳကလဲ” သက္ပိုင္၏ မ်က္ႏွာႀကီး နီျမန္း၍ေနသည္။ သက္ပိုင္၏ႏႈတ္ခမ္းမ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္ကို ခင္ခ်ိဳေအး ေတြ႕ျမင္ေနရသည္။ သူမေရွ႕တြင္ သက္ပိုင္က ဒူးေထာက္ထိုင္ကာ ခင္ခ်ိဳေအး၏ လက္တစ္ဖက္ကိုဆြဲယူ၍ မတ္ေထာင္ေနေသာ သူ႔လီးႀကီးေပၚတင္၍ ကိုင္ခိုင္းေလေတာ့သည္။ “ဟာ…..ဟင္အင့္ဆို……ေမာင္ကလဲ” ခင္ခ်ိဳေအးက ထပ္ျငင္းေလ သက္ပိုင္၏ စိတ္ေတြက ပို၍ျပင္းထန္လာသည္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ ကိုင္ခိုင္း၍ မရသည့္အခါတြင္ သူမ၏ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို ဖိကိုင္ၿပီး အိပ္ယာေပၚသို႔ တြန္းလွဲလိုက္သည္။ “အို……အ….အင့္” ခင္ခ်ိဳေအး ႐ုန္းကန္၍ ထရန္ အင္အားေတြ စုစည္းလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သက္ပိုင္၏ ရင္အုပ္ႀကီးေအာက္၌ ခင္ခ်ိဳေအး၏ ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးမွာ ပိျပားသြားသည္။ သက္ပိုင္၏ လက္တစ္ဖက္က ခင္ခ်ိဳေအး၏ ထဘီေလးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆြဲလွန္လိုက္ေလသည္။ ခင္ခ်ိဳေအး အသက္ရႈ မွားသြားရသည္။ ရင္ထဲတြင္ ေအးကနဲ ဟာကနဲ ျဖစ္သြားရသည္။

ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလုံးကို သက္ပိုင္က ပိုင္စိုးပိုင္နင္း ခြစီးထားသျဖင့္ ရွက္စိတ္ေတြျဖင့္ သူမေခါင္းထဲ မူးမိုက္ျပာေဝသြားသည္။ အဝတ္မဲ့အသားစိုင္တို႔ ထိေတြ႕မႈက ႏွစ္ေယာက္စလုံး၏ ေသြးသားမ်ားကို ျပင္းထန္စြာ ေျခာက္ျခားသြားေစသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေမ့သြားၾကၿပီ။ လႈိက္ေမာစြာျဖင့္ တုန္ရီေနေသာ သူတို႔၏လက္မ်ားက တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ခ်ိနဲ႔စြာ ဖက္တြယ္ထားလိုက္မိသည္။ သက္ပိုင္၏လီးႀကီးက သက္ပိုင္၏ဆီးခုံႏွင့္ ခင္ခ်ိဳေအး၏ ဆီးခုံမ်ားၾကားဝယ္ ညႇပ္ေနသည္မွ ခင္ခ်ိဳေအး၏ ေစာက္ဖုတ္ဝသို႔ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕ တေျဖးေျဖး ေ႐ြ႕လ်ား၍လာသည္။ ခင္ခ်ိဳေအး အသက္ကို ေအာင့္ထားမိသည္။ သူမ၏ ဆီးခုံကို ျပစ္ခႊၽဲေသာအရည္မ်ားႏွင့္ ပြတ္တိုက္ဆင္းသြားေသာ လီးထိပ္ႀကီးက ေစာက္ဖုတ္ႏွင့္ ေပါင္ၾကားသို႔ ေတ့ေထာက္မိရာ ခင္ခ်ိဳေအးရင္ထဲ လႈိက္ဖိုသြားရသည္။ အထဲသို႔မဝင္ေသးဘူးဆိုေသာ အသိဝင္လာျပန္ေသာအခါ သူမ၏ဖင္ေလးက မသိမသာေလးေ႐ြ႕၍ တည့္ေပးမိျပန္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ စကားမေျပာမိၾကေခ်။ လက္ႏွင့္မကိုင္ပဲ လီးႏွင့္ေစာက္ပတ္ တည့္ဝင္သြားေရးကို ဖင္ႀကီးႏွစ္ခုက လိုက္လံ ေဆာင္႐ြက္ေပးေနၾကသည္။ “ဟာ….. ဒုကၡပါပဲ ေမာင္…. ဝင္… ဝင္သြားၿပီ” ဝင္ေစရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ၿပီး ဝင္သြားျပန္ေတာ့ ေျပာလိုက္ေသာ စကားသံက တမ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေနျပန္သည္။ “ဝင္သြားၿပီလား မမခ်ိဳ” “အင္း…… အင္း…… ဝင္သြားၿပီ ေမာင္ရယ္” “ေမာင္လိုးေတာ့မယ္ေနာ္” မလိုအပ္ပဲ သက္ပိုင္က ေျပာလိုက္သည္။ “အိုး…..ဘာေတြေျပာမွန္းလဲ….မသိဘူးကြယ္” “ေမာင္နဲ႔ မမခ်ိဳ အားရပါးရ လိုးၾကရေအာင္လို႔ ေျပာေနတာ” “ကြၽတ္…..ပါးစပ္အရမ္းၾကမ္းတာပဲ……ရွက္တယ္ကြာ” “မရွက္ပါနဲ႔ မမခ်ိဳရယ္…. ေမာင့္လီးႀကီးက မမခ်ိဳရဲ႕ ေစာက္ပတ္ထဲ ဝင္ေနၿပီပဲ ဘာရွက္စရာရွိေသးလို႔လဲ” သက္ပိုင္၏ တစ္တစ္ခြခြ ေျပာစကားေတြကို ၾကားေနရေသာ ခင္ခ်ိဳေအးမွာ ေသြးသားေတြက ပို၍ ထႂကြလာရသည္။

ထိုစကားမ်ားေၾကာင့္ ရွက္ေနေသာ အရွက္က နဲနဲကုန္၍ သြားရသည္။ “ေမာင္ကလဲကြာ……ေျပာေလကဲေလပဲ…….အင္း…..အင့္….အင္း” အေၾကာတၿပိဳင္းၿပိဳင္းနဲ႔ မာေတာင့္ေနေသာ သက္ပိုင္၏လီးႀကီးက ခင္ခ်ိဳေအး၏ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ တေျဖးေျဖး တိုးဝင္ေနဆဲပင္ ရွိေသးသည္။ “အား…..အား……ေမာင္….ေမာင္ရယ္….အ…..အ…..အင့္” ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ လီးႀကီးက ဝင္ေနရာတြင္ လီးထိပ္ႀကီးက ခင္ခ်ိဳေအး၏ တစ္ခါမွ လီးမဝင္ဖူးေသးေသာ ေစာက္ေခါင္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ ေထာက္၍ေထာက္၍ တင္းကနဲ တန္းေနသည္။ လီးက ေရွ႕ဆက္မဝင္ပဲ အနဲငယ္ေကြးၫႊတ္သြားသည္။ “အီး…….ေမာင္….နာ…..တယ္…..အရမ္းနာတယ္…..ေမာင္ရယ္” “ေစာက္ပတ္ကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ၿဖဲေပးထားေပးပါလား မမခ်ိဳ” “ဟာ…..ဒုကၡပါဘဲ…..ရွီး……အ….ကြၽတ္….ကြၽတ္….ကဲ….ကဲ” ခင္ခ်ိဳေအး၏ လက္ႏွစ္ဖက္က ေပါင္ၿခံႏွစ္ဖက္ေပၚ ေရာက္လာၿပီး ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ႏွစ္ဖက္ကို ဘယ္ညာ ဆြဲကိုင္ၿပီး ၿဖဲေပးသည္။ “ျဗစ္….အ….အား…..ဟာ” လီးက ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ျဗစ္ကနဲ ကြၽံဝင္သြားသည္။ သက္ပိုင္၏ ေက်ာျပင္ႀကီးကို ခင္ခ်ိဳေအးက တအားႀကီး ဖ်စ္ညႇစ္ဖက္တြယ္ကာ ဖင္ႀကီးကို ေမႊ႕ရမ္းေကာ့တင္ေပးမိသည္။ “အ..အ….ဟင္းဟင္း….ကြၽတ္” “ေကာင္းလိုက္တာ မမခ်ိဳရယ္…. ေမာင္…ေမာင္ရယ္…မမကို ျပစ္မသြားပါနဲ႔ေနာ္…မင္းသာ ျပစ္သြားရင္ မမေတာ့ေသမွာဘဲ…အ…အင္း” အင္အားႀကီးမားေသာ အခ်စ္ေတြက ဟုန္းကနဲ ႂကြတက္လာသည္။ ရင္ထဲတြင္ ဖုံးဖိထားသမွ် ဒီအခ်ိန္တြင္ ေပၚထြက္တတ္သည္ မဟုတ္ပါလား။ “ခံလို႔ေကာင္းလားဟင္ မမခ်ိဳ” “အာ….မေမးနဲ႔ကြာ….မမရွက္တယ္….အင့္..ဟင့္” “မမခ်ိဳ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို လိုးရတာ သိပ္ၿပီးအရသာရွိတာပဲ….တစ္ခ်ီနဲ႔ေတာ့ အားရမယ္မထင္ဘူး” “လိုး….လိုး….အားရေအာင္လိုးေတာ့…မမ တစ္ကိုယ္လုံးကို ေမာင့္ဆီမွာ အပ္ထားၿပီးၿပီ” သက္ပိုင္၏ဖင္ႀကီးက ႂကြတက္သြားလိုက္ နိမ့္က်သြားလိုက္ျဖင့္ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္းလႈပ္ရွား ၍ေနသည္။

“အားရပါးရႀကီး ေဆာင့္စမ္းပါ ေမာင္ရယ္….မမကိုမညႇာနဲ႔…အ..အင့္…အင့္…ေမာင္….ေမာင္…မမဘယ္လိုျဖစ္တာလဲမသိဘူး….အ…အင္း….အား….အား… အ…အ..အား..ဟင္း…ဟင္း…အားး..ၿပီး…ၿပီးပီ..ေကာင္းလိုက္တာ ေမာင္ရယ္” ႏွစ္ေယာက္စလုံး ၿပိဳင္တူနီးပါး ၿပီးသြားၾကေလေတာ့သည္။ သက္ပိုင္တစ္ေယာက္ ကိစၥတစ္ခုႏွင့္ ဆိုက္ထဲမွ စက္ဘီးျဖင့္ထြက္၍အလာ ဝင္းသန္းတို႔ အိမ္ေရွ႕အေရာက္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕ေရတိုင္ကီတြင္ ဇင္ညိဳ ေရခ်ိဳးေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သက္ပိုင္ စက္ဘီးေပၚမွ ဆင္းလိုက္သည္။ သက္ပိုင္မွာ အရင္ကတည္းက ဇင္ညိဳကိုေတြ႕ရင္ သေဘာက်စြာျဖင့္ ငမ္းေနတတ္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူသေဘာက်ေနေသာ ဇင္ညိဳကို ဦးစိုးေမာင္က ပက္ပက္စက္စက္ လိုးေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ သက္ပိုင္ ေသြးသားေတြ ဇင္ညိဳႏွင့္ပတ္သက္၍ ေပါက္ကြဲခဲ့ရသည္။ အခုေတာ့ ဝင္းသန္း ဆိုက္ထဲတြင္ရွိ၍ အိမ္တြင္ ဇင္ညိဳ တစ္ေယာက္တည္းသာ ရွိေၾကာင္း သက္ပိုင္ အတတ္သိသည္။ သက္ပိုင္ စက္ဘီးကို ေဒါက္ေထာက္လိုက္သည္။ မဆိုသေလာက္ အသံျမည္သြားေသာ အသံေၾကာင့္ ဇင္ညိဳ လွည့္ၾကည့္သည္။ “ဟာ….. ကိုသက္ပိုင္…. ဘယ္လဲ” “ဒီကိုပဲ လာတာ” “အိမ္ထဲ ဝင္ထိုင္ေလ…… က်မလဲ ၿပီးပါၿပီ” ဇင္ညိဳက ေရလဲလုံခ်ည္ကို ရင္လ်ားရင္း ေျပာသည္။ သက္ပိုင္က အိမ္ထဲဝင္၍ ထိုင္လိုက္သည္။ ဇင္ညိဳ၏ တင္းရင္းလွပ အခ်ိဳးက်လွေသာ ခႏၶာကိုယ္ေပၚတြင္ ရင္လ်ားထားေသာ ေရလဲထဘီေလးက ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွ ေရမ်ားျဖင့္ တစ္သားတည္း ကပ္ေနသည္။ သက္ပိုင္ၾကည့္ေနရင္း အာေခါင္ေတြ ေျခာက္လာၿပီး အသက္ရႈျပင္းလာသည္။ ဇင္ညိဳ ေနာက္ေဖးဖက္သို႔ ဝင္သြားၿပီး ေရေႏြးခရားႏွင့္ ပန္းကန္လုံးမ်ား တင္ထားေသာ လင္ပန္းကို ယူလာၿပီး သက္ပိုင္နား လာခ်သည္။ “သက္ပိုင္…… ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ” “ထိုင္ပါဦးဟ…… ျဖည္းျဖည္းေျပာတာေပါ့” ဇင္ညိဳ က သိခ်င္ေဇာျဖင့္ သက္ပိုင္၏အနီးတြင္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ သက္ပိုင္ ဘာမွမေျပာဘဲ ေရေႏြးတစ္ပန္းကန္ ငွဲ႔၍ေသာက္ေနၿပီး သူ၏မ်က္လုံးမ်ားက ဇင္ညိဳ႕တစ္ကိုယ္လုံးကို စားေတာ့ဝါးေတာ့မတတ္ ၾကည့္၍ေနသည္။

ဇင္ညိဳက ေခါင္းေလးငုံ႔ေနရွာသည္။ ခဏၾကာသည္အထိ သက္ပိုင္ထံမွ ဘာစကားသံမွ ထြက္မလာေတာ့ ဇင္ညိဳ ငုံ႔ထားေသာ မ်က္ႏွာေလးကိုေမာ့၍ သက္ပိုင္ထံ ၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ သက္ပိုင္က သူမ၏ေရွ႕သို႔ ၿဗဳံးကနဲ တိုးကပ္လိုက္ၿပီး ဇင္ညိ ကို အတင္းဖက္ကာ နမ္းေတာ့သည္။ “အို…….အို……မလုပ္နဲ႔ ကိုသက္ပိုင္ …..အ….အ….မလုပ္ပါနဲ႔ ” နမ္း႐ုံသာမဟုတ္ ရင္လ်ားထားေသာ ထဘီကိုပါ ျဖတ္ကနဲ ျဖဳတ္ခ်ၿပီး သက္ပိုင္၏လက္က ဇင္ညိဳ၏ ႏုနယ္လွေသာ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို အတင္းဆုပ္နယ္ေနသည္။ သက္ပိုင္၏ လက္တစ္ဖက္က ဇင္ညိဳ၏ေနာက္ေက်ာကို သိုင္းဖက္ထားေတာ့ ဇင္ညိဳ မွာ ဘယ္လိုမွ ႐ုန္း၍မရပဲ ျဖစ္ေနသည္။ “ေတာ္ပါေတာ့ ကိုသက္ပိုင္….. ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ” ဇင္ညိဳ၏အသံက ထိမ္းေျပာေပမဲ့ တုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္ေနေၾကာင္း သိသာလွသည္။ သက္ပိုင္၏ မ်က္ႏွာက သူမ၏ မ်က္ႏွာမွသည္ ေအာက္ဖက္သို႔ နိမ့္ဆင္းသြားၿပီး လက္တစ္ဖက္ ဇင္ညိဳ၏ကိုယ္လုံးေလးကို မလႊတ္ပဲ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္စို႔လိုက္သည္။ “အ…..အို……အိုး…..အိုး ” ႏို႔ႏွစ္လုံး၏ ႏို႔သီးေခါင္းေတြကိုပါ လွ်ာျဖင့္ ထိုးေမႊ ပြတ္သပ္ေနေလေတာ့ ဇင္ညိဳခမ်ာ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ မ်က္လုံးေတြ စင္းစင္းက်သြားသည္။ သက္ပိုင္၏ မ်က္ႏွာႀကီးကလဲ သူမ၏ ရင္ဘတ္ကို ဖိဖိေနေလေတာ့ ဇင္ညိဳ၏လက္တစ္ဖက္က ေနာက္သို႔က်ားကန္၍ ေထာက္ထားရသည္။ ဇင္ညိဳ မဖြင့္ခ်င္ေတာ့ေသာ သူမ၏မ်က္လုံးကို အားယူ၍ ျဖတ္ကနဲ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေတာ္ေသးသည္ သူတို႔ရွိေနသည္မွာ အိမ္ေရွ႕တံခါးေပါက္ တည့္တည့္မဟုတ္၍ လမ္းမမွ မျမင္ႏိုင္ေခ်။ တေျဖးေျဖး ဇင္ညိဳ႕အသားေလးေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္လာသည္။ ထိုအခ်ိန္က်မွ သက္ပိုင္က သူမ၏ႏို႔ေတြကို လႊတ္ေပး လိုက္႐ုံမက သူမ၏ခႏၶာကိုယ္ကိုပါ လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ ဇင္ညိဳ မ်က္လုံးကိုအားယူ၍ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ “ဘယ္….. ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ကိုသက္ပိုင္ရယ္” အသံက ႏြမ္းလ်ေမာဟိုက္၍ ေနသည္။ “ဟိုေန႔က နင္နဲ႔ဦးစိုးေမာင္ကို ေတြ႕ၿပီးကတည္းက နင့္ကို ငါလုပ္ခ်င္ေနတာ” “အို” ဇင္ညိဳမွာ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္သြားၿပီး ေခါင္းငုံသြားသည္။

ၿပီးမွ ဇင္ညိဳ၏ မ်က္ႏွာေလးက ျပန္၍ေမာ့လာၿပီး “ဒါမ်ား အကိုေက်ာ္ကလဲ….. အိမ္ေရွ႕ႀကီးမွာ” ေျပာလဲေျပာ ျဗဳန္းကနဲထ၍ ထဘီကို စြန္ေတာင္စြဲကာ အိမ္အတြင္းထဲ ေျပးဝင္သြားေတာ့ သက္ပိုင္းလည္း ဝုန္းကနဲထကာ ေနာက္မွ ေျပးလိုက္သြားသည္။ အတြင္းခန္းထဲအေရာက္ ဇင္ညိဳကို မွီသြားၿပီး ေနာက္ကေန လွမ္းဖက္လိုက္သည္။ ဇင္ညိဳ အားလြန္သြားၿပီး လက္ထဲမွ ထဘီကိုလႊတ္ခ်ကာ သူမေရွ႕မွ အိမ္နံရံကို လက္ေထာက္၍ အားျပဳလိုက္ရသည္။ ဇင္ညိဳမွာ ဝတ္လစ္စလစ္ျဖင့္ ကုန္းေပးလိုက္သည့္ပုံစံ ျဖစ္သြားသည္။ သူမခါးကို ေနာက္မွ ဖက္လွ်က္သားျဖစ္ေနေသာ သက္ပိုင္က သူ႔ပုဆိုးကို ခြၽတ္ခ်လိုက္ၿပီး အဆင့္သင့္ ေတာင္မတ္ေနေသာ သူ႔လီးႀကီးကို သူမ၏ေနာက္သို႔ စူထြက္ေနေသာ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုၾကားသို႔ ေတ့ကာ ေဆာင့္သြင္းလိုက္သည္။ “ႁပြတ္…..ပလြတ္…..အား…..အမေလး….ေသပါၿပီ” ဇင္ညိဳ၏ ခါးေလး ကုန္ထ၍လာသည္။ သက္ပိုင္က လီးတဆုံး ဝင္သြားသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ဇင္ညိဳ၏ခါးေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ကိုင္၍ တရစပ္ လိုးေဆာင့္သည္။ “အား…..အ…နာတယ္….နာတယ္…..အား…..အား” ဆက္တိုက္ေဆာင့္ေနရင္း သက္ပိုင္က သူမ၏ခါးေပၚမွ သူ႔လက္တစ္ဖက္ကို ျဖဳတ္ယူကာ ဇင္ညိဳ၏ ႏို႔မ်ားဆီသို႔ လွမ္းလိုက္ၿပီး တစ္လုံးၿပီးတစ္လုံး ဆုပ္နယ္ေပးကာ ေဆာင့္သည္။ “အ….အင့္…..အ……အင့္” ခဏအတြင္း ဇင္ညိဳတစ္ယာက္ နာသည္ဟု မေအာ္ေတာ့ေပ။ ေစာက္ေခါင္းထဲတြင္လည္း စို႐ႊဲေစးထန္း၍ လာသည္။ “ႁပြတ္…. ႁပြတ္…..စြပ္…..စြပ္…အ….အင္း….အင္း” “ဇင္ညိဳ နာေသးလား” “လုပ္….လုပ္….ရတယ္လုပ္ ကိုသက္ပိုင္” ဟူ၍ သူမ၏ လက္ကေလးတစ္ဖက္က ေနာက္ျပန္လွမ္းကာ သက္ပိုင္၏ တင္ပါးေလးကို လွမ္း၍ ပုတ္ရင္း ေျပာလိုက္ေလေတာ့သည္။…..ၿပီ