မောင်သိပ်ချစ်ရတဲ့ ‌ဒေါက်တာမမ

တစ်ခု‌သော မနက်ခင်းလေး… အိပ်မက်ကောင်းများနှင့် ထိတွေ့ခြင်းကင်းခဲ့သည်မှာ ကြာပြီဖြစ်သော မည်ကာမတ္တအိပ်စက် ခြင်းတစ်ခုမှ ပျင်းရိညီးငွေ့စွာနိုးထခဲ့မိသည်။ ဖြစ်နေကျ မနက်ခင်းကလည်း ထုံးစံအတိုင်း အေးတိ အေးစက်နှင့်ပေါ့။ ဘေးနားတွင် ရံဖန်ရံခါရှိခဲ့ဖူးသော အနွေးဓါတ်လေးတစ်ခုအား မရှိနိုင်မှန်းသိရက်နှင့် စမ်းဖြစ်အောင်စမ်း လိုက်မိသေး၏၊ အေးစက်သော အတွေ့ရှိသည့် သူ့မျက်မှန်ကိုသာ စမ်းမိလိုက်သည်။ ရှိုင်းခန့် အရှက်ပြေ ကောက်တပ်လိုက်၏။ အမှန်တကယ် သူ ထိတွေ့ချင်ခဲ့သည်မှာ နုထွေးအိစက်လှစွာသော ချစ်သူ၏ ခန္ဓာကိုယ်ပင် ဖြစ်ပေတော့သည်။ “လွမ်းစရာရှိလျှင် နာစရာနှင့် ဖြေရသည်”ဟူသည့် စကားရှိသော်လည်း လွမ်းစရာကြုံလာတိုင်း နာကျည်းစရာကို သူရှာမတွေ့ခဲ့မိပါ။ တစ်ကယ်တမ်း နာကျည်းစရာများ လုပ်ခဲ့သူက သူကိုယ်တိုင် ဖြစ်နေခဲ့သည်လေ။ သူ့ကို “မ” ထားရစ်ခဲ့သည်မှာ တစ်နှစ်ပင် ပြည့်ခဲ့ပါပြီ။ ထားခဲ့သည် ဆိုခြင်းထက် စိတ်ပျက်ရွံမုန်းစွာ စွန့်ခွာသွားသည်ဆိုခြင်းက ပိုမှန်ပေလိမ့်မည်။ “အားလုံး ပြီးသွားခဲ့ပါပြီ မောင်ရယ်” လို့သူမ ပြောခဲ့သော်လည်း ခုချိန်ထိအောင် သူ့ရင်ထဲက ထွက်ခွာသွားခြင်း မရှိသေးပါ။ သူမနှင့် တွေ့ဆုံရင်းနှီးခွင့်ရခဲ့သည့် အချိန်များ၊ အကြည့်ချင်းဆုံ ရင်ခုန်လှိုက်မော လူငယ်တို့ဘာသာဘာ၀ ချစ်ကြိုးသွယ်ခဲ့သည့် ကာလများ၊ ရည်းစားသက် ကြာလာသည်နှင့်အမျှ သူမ၏ ကိုယ်ပိုင်တိုက်ခန်းကလေး၌ ပါးချင်းအပ် ရင်ချင်းကပ်၍ ချစ်ရည်လူး ချစ်နယ်ကျူးခဲ့ကြသည့် အချိန်များက ကပ်ပါးမှိုပင်များသဖွယ် သူ့ရင်မှာ တွယ်ကပ်ငြိတွယ် နေ ကြဆဲဖြစ်၏။ အသည်းပုံ စားပွဲတင်နာရီလေးကို ကြည့်လိုက်တော့ အချိန်က ၇နာရီ၃၀အတိ၊ ရုံးသွားရန် အချိန်နီးကပ်လာပေပြီ။ အိပ်ပုတ်ကြီးတဲ့ မောင့်အတွက်ဟု နာရီမှန်ပေါ်တွင် စီဒီမာကာပန်ဖြင့် ရေးထားသည့် ချစ်သူ၏လက်ရေးလှလှလေးများက မှိန်ဖျော့ဖျော့။ အော်… ကြာခဲ့ပြီပဲလေ မောင့်ကို လွမ်းရင်ဖြေစရာ နာကျည်းစရာလေးများ ပေးပါအုံးလား “မ”ရယ်။ သူ ကုတင်ပေါ် ခြေဆင်းထိုင်ရင်း တွေဝေမိနေသေး၏။ ပြီးမှ ဖြစ်နေကျ ဂယောက်ဂယက် အတွေးများကို သက်ပြင်းတစ်ချက်ဖြင့် မှုတ်ထုတ်ဖယ်ရှားကာ မနက်တိုင်းလုပ်နေကျ တစ်ကိုယ်ရေ သန့်ရှင်းမှုများအား အစီအစဉ်မကျစွာ သုတ်သီးသုတ်ပြာဖြင့် ဖြေရှင်းပြီး ဘတ်(စ်)ကားမှတ်တိုင်သို့ ထွက်ခဲ့သည်။ ကားမှတ်တိုင်ရောက်သည့်တိုင် အလုပ်ကိစ္စ ဝေယာဝစ္စများက မပြီးသေး၊ ဒီနေ့ အပြီးအပ်ရမည့် ဆေးစာရင်းများအား နေရာလွတ်တစ်ခုတွင်ထိုင်၍ စစ်နေမိ၏။

ထိုစဉ် အကျွမ်းတဝင်ရှိခဲ့ဖူးသည့် ရေမွှေးနံ့တစ်ခုကို ရှူရှိုက်မိသည်။ “မောင်လေး… ရှိုင်းခန့်” သူ့ရှေ့မှ ခေါ်သံတစ်ခုကြောင့် မျက်မှောင်ကြုံ့မိသည်၊ ဒီရပ်ကွက်သို့ သူပြောင်းလာသည်မှာ ကြာပြီဟု ဆိုနိုင်သော်လည်း သူ့အား နုတ်ဆက်ခေါ်ပြောသူ မရှိခဲ့ဖူးပါ။ နာမည်ချင်းတူလို့များလား သူ နဝေတိမ်တောင်ဖြင့် မော့ကြည့်မိ၏။ ပထမဆုံး မြင်လိုက်ရသည်က ဘော်ငွေရောင် ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်စီးထားသည့် ခြေထောက်လှလှတစ်စုံ၊ ဒုတိယ ပြည့်သောပေါင်တံ ကျဉ်းသောခါး။ ထွားသော ရင်အစုံတို့ကို အနက်ရောင်သန်းသည့် ပါတိတ်ဝမ်းဆက်ဖြင့် တင်းရင်းချပ်ရပ်စွာ ဆင်မြန်းထားသည့်ခန္ဓာကိုယ်၊ တတိယ သွယ်လျှသောမေးရိုး တိရိသပ်ရပ်၍ ပြုံးယောင်သန်းနေသည့် ယစ်မူးဖွယ် နှုတ်ခမ်းပါးတစ်စုံ စူးရှ၍ အရည်လဲသော မျက်ဝန်းနက်နက်တို့ဖြင့် တန်ဆာဆင်အပ်သော အမျိုးသမီးတစ်ဦး။ သူ့အမြင်အာရုံတို့ မူးနောက်‌ဝေဝါးလာကာ နှလုံးသွေးများ ငယ်ထိပ်သို့ ဒိန်းခနဲ တက်ဆောင့်သကဲ့သို့ ခံစားလိုက်ရသည်။ သူ အကြည့်ကို ချက်ချင်းလွှဲဖယ်မိ၏။ သူ့ခံစားချက်ကို ထိုအမျိုးသမီးလည်း ခံစားသိရှိပေလိမ့်မည်။ သူမနှုတ်ခမ်းတွေ မသိမသာတုန်နေသည်ကို သတိထားမိ၏။ “ခင်ဗျားး” သူ့စကားသံတို့က ဘီလူးစီးခံရသူကဲ့သို့ တိမ်ဝင်သွားသည်။ အမျိုးအမည်မသိသည့် ဆိုးရွားလှသော တွေ့ဆုံမှုတစ်ခုပေ၊ သူမကိုတွေ့မြင်လိုက်ရသည်မှာ သူရဲသူဘက်တစ်ကောင်ရှေ့ မှောက်ရက်လဲနေသူကဲ့သို့ ထိတ်လန့် ရွံရှာဖွယ်ကောင်းလှသည်။ တကယ်တမ်း သည့်ထက်ဆိုးခဲ့သည်ကိုတော့ ခင်ဗျားကိုယ်တိုင်သိခဲ့မှာပါ နုနုဝင်း။ “မောင်လေးကို တွေ့လိုက်လို့ နုတ်ဆက်တာပါကွယ်…. နု တောင်းပန်စရာလည်းရှိလို့ပါ” သူမ၏ မျက်နှာလှလှအား သူဆတ်ခနဲ ကြည့်မိသည်။ မျက်လုံးမှ မီးတောက်များ လျှံကျလာမလား မပြောတတ်၊ သူ့အကြည့်ကြောင့် နုနုဝင်းမျက်နှာလေး ပိုငယ်သွာသည်။ “ဒေါက်တာမမကြီးရယ် ခင်ဗျားခွဲပေးလိုက်လို့ ကျွန်နော်တို့အသည်းတွေ ဟက်တက်ကွဲခဲ့ပြီးမှ တောင်ပန်မလို့လား…. ခင်ဗျားပြလိုက်တဲ့ ပညာခန်းတွေကို ခင်ဗျားကိုယ်တိုင် သိပါတယ်…. မင်းသမီးရှုံးလောက်ပါရဲ့ ခင်ဗျားကြောင့် “မ”ဘယ်လောက်ခံစားခဲ့ရလည်း….. ထားပါ ကျွန်နော့်အပြစ်လဲ မကင်းပါဘူး…. ခင်ဗျားကြောင့်ရယ်လို့ တဖက်သက်မပြောတော့ပါဘူး….. အားလုံးပြီးသွားပြီ ဇာတ်သိမ်းခန်းရောက်မှ ကျေးဇူးတင်ကြောင်း စာတမ်းထိုးမနေနဲ့တော့ဗျာ….. ခင်ဗျားတောင်းပန်တာ ရှုံးတဲ့လူကို ကြေးတံဆိပ်နဲ့ လာနှစ်သိမ့်နေသလိုပဲ ပိုပူလောက်တယ်” သူ့အသံ အနည်းငယ် ကျယ်သွားသည်။

ပတ်ဝန်းကျင်မှလူများ ကွက်ကြည့်ကွက်ကြည့် လုပ်လာကြ၏။ နုနုဝင်း ခေါင်းငုံ့ထားသည်။ “ဆောရီးပဲ… ခင်ဗျား နားမလည်ခဲ့ပေမယ့် ကျွန်နော်ကတော့ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ အရှက်နဲ့သိက္ခာကို နားလည်တယ်… ဒီလောက်နဲ့ တော်ရအောင်ဗျာ…. ဒေါက်တာကတော့ ဘတ်စ်ကားမစီး လောက်ပါဘူး…. ခင်ဗျားကားဆီ ပြန်သွားပါတော့ ကျွန်နော်လည်း သွားတော့မယ်” “နုက မှတ်တိုင်နောက်က ဆေးခန်းမှာပါ…. မောင်လေးကို မြင်လိုက်လို့ပါ…. နုမှာ ပြောစရာတွေ ရှိတယ်…မင်းနားထောင်သင့်တယ်” သူလက်ကာလိုက်သည်၊ နုနုဝင်း ပြောလက်စစကားများ တန့်သွား၏။ “တော်ပါပြီ ဒေါက်တာ… ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ထပ်ပီးဒုက္ခမပေးချင်ပါနဲ့တော့…. သွားပါရစေတော့ဗျာ” ထိုစဉ် ရပ်လာသည့် ဘယ်နံပါတ်မှန်းမသိသော ကြုံရာကားပေါ်သို့ ပြေးတက်ခဲ့မိသည်။ နုနုဝင်း၏ “ဒီကိစ္စက မင်းမမရဲ့စနက် မကင်းဘူးဆိုရင်ရောကွာ”ဟူသည့် အသံသဲ့သဲ့တို့ ကျန်ခဲ့သည်။ သူ ကားပေါ်ရောက်သည့်တိုင် ထူပူနေဆဲဖြစ်၏။ နုနုဝင်း၏စကားများက နားထဲ ပဲ့တင်ထပ်နေသည်။ ခေါင်းကို တွင်တွင်ရမ်းမိသည်။ သည်မိန်းမ လီဆယ်ပြီးပြောတာ၊ “မ”တွင် ဘာအပြစ်မှမရှိ တကယ်အပြစ်ရှိခဲ့သူက သူကိုယ်တိုင်ပါ။ စောင့်ထိန်းနိုင်မှု မရှိခဲ့တဲ့ ဒီကောင်ပါ။ ရုံးရောက်တော့ မျက်နှာပျက်နေသေးသည့်သူ့အား လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်များက သတိထားမိကြသည်။ စပ်စုခြင်းတော့ မရှိကြ၊ သူ မျက်နှာပျက်လာတာ ပထမဆုံးအကြိမ်မှ မဟုတ်တော့ဘဲလေ။ သူ့ထိုင်ခုံတွင်ထိုင်၍ တွေတွေကြီး စဉ်းစားနေမိသည်။ သူမှားခဲ့ပါသည် မှားခဲ့သလောက်လည်း ဆုံးရှုံးခဲ့ အရှက်ရခဲ့ပါသည်။ သည်ဇတ်လမ်းကို မေ့ချင်ယောင်ဆောင်ထားခဲ့သည်မှာလည်း ကြာခဲ့ပါပြီ။ သို့ပေမယ့် နုနုဝင်း၏ စကားတစ်ခွန်းကြောင့် ဖြစ်ခဲ့သမျှအား ပြန်လည် သုံးသပ်ရပေဦးတော့မည်။ သူနှင့် သူ့အချစ်ဆုံး “မ”တဖြစ်လဲ ဒေါက်တာဖြူနှင်းခိုင် တို့၏ဇာတ်လမ်းမှာ အပျော်ဖတ် အချစ် ဝတ္ထုများကဲ့သို့ ဆန်းပြားမှု မရှိခဲ့ပါ။ ဆေးကုမ္ပဏီတစ်ခုမှ သာမာန်အရောင်းမြှင့်တင်ရေး ဝန်ထမ်းတစ်ဦးနှင့် ပုဂ္ပလိကဆေးရုံတစ်ခုမှ အလုပ်သင် ဆရာဝန်မလေးတစ်ဦးတို့၏ ရိုးရှင်းသည့် အချစ်ဇာတ်လမ်းလေး တစ်ခုသာဖြစ်ပါသည်။ အဆင့်အတန်းချင်း မတူညီသည့်တစ်ချက်သာ ပြောစရာရှိခဲ့၏။ ယင်းကိစ္စနှင့် ပတ်သက်၍ သူတို့နှစ်ယောက်အကြားတွင် ပြဿနာဟု မယူဆခဲ့သည်ကို မျက်ဝန်းချင်းငြိ အကြည့်ချင်းဖလှယ် ချစ်ကြိုးသွယ်မိကြကတည်းက နှစ်ဦးစလုံး နားလည်သိရှိခဲ့ကြပြီး ဖြစ်ပါသည်။ သူ၏ ရိုးသားကြိုးစားမှုနှင့် အရည်အချင်းကို “မ”က ယုံကြည်သကဲ့သို့ သူကလည်း မ၏ အဆင့်အတန်းနှင့် ဂုဏ်သိက္ခာတို့အား လေးစားခဲ့ပါသည်။

ရင့်ကျက်ပြီး ခေတ်ပညာတတ် လူငယ်နှစ်ဦး၏ ချစ်ခြင်းက ဆယ်ကျော်သက်စုံတွဲများကဲ့သို့ ကန့်သတ်ချက်မရှိ ပွင့်လင်းခဲ့ပါသည်။ မိဘများမှာ နယ်မြို့လေးတစ်မြိုတွင် နေထိုင်သည့်အလျောက် ရန်ကုန်တွင် တိုက်ခန်းငှား၍ တကိုယ်တည်းနေသော `မ´၏ အထီးကျန်မှုများအား သူ့အချစ်ဖြင့် ပြည့်စုံစေခဲ့သည်။ `မ´ကလည်း သူမထက် အသက်ငယ်သည့် သူ့တောင်းဆိုမှု မှန်သမျှအား ငြင်းဆန်ခြင်းမရှိခဲ့ပါ။ ထိုမျှ အပေးအယူတည့်ခဲ့သည့် ချစ်သူနှစ်ဦး၏ ပထမဦးဆုံးညအား ငွေရောင်ပိတ်ကားတွင် နောက်ပြန်ရစ် ကြည့်သကဲ့သို့ ပြန်လည်မြင်ယောင်မိပါတော့သည်။ အဲဒီ ညက…  မစွေသော်လည်း သည်းသည့် ရန်ကုန်မိုးက သူတို့နှစ်ဦးကို နီးစပ်မှုများ ပိုမိုဖြစ်တည်စေခဲ့သည်။ သူ့တစ်ကိုယ်လုံး ရွှဲရွှဲစိုနေသည့်တိုင် `မ´ကတော့ ခြောက်ခြောက်သွေ့သွေ့ရှိနေခဲ့၏၊ မေးတဂတ်ဂတ်ဖြင့် ကားမောင်းနေသောသူကို ပြုံးပြုံးလေး ကြည့်နေသည်။ “မ… မောင်ချမ်းနေပီနော် ပြန်လျော်ပေးရမယ်…. မိုးရွာရင် ကားမမောင်းရဲဘူးဆိုလို့ ဆေးရုံကို မိုးစိုခံပီး လာခဲ့ရတဲ့ ခြေကြွခရယ်…. ချမ်းချမ်းနဲ့ ကားမောင်းပေးရတဲ့ ဝန်ဆောင်ခရယ်…. ပီးတော့ မိုးစိုစိုနဲ့ ပြန်ရမယ့် အပြန်စရိတ်ရယ် သုံးခုနော်”။ “အော်… မောင်ရယ် မောင် မကိုဘယ်လောက်ချစ်လဲလို့ တစ်ခါလေး စမ်းကြည့်မိပါတယ်…. လျော်ကြေးတွေ တောင်းနေလိုက်တာ…. အဲ့လိုကြေးလား မောင်က” မျက်စောင်းချိုချိုလေး တစ်ချက်ထိုးရင်း ပြောသည်။ နှုတ်ခမ်းထူထူလေးများကိုလည်း စူထား၏။ နှုတ်ခမ်းနီ ဆိုးမထားသော်လည်း ပန်းရောင်သန်းနေသည့် `မ´နုတ်ခမ်းလေးများက နမ်းစုပ်ချင်စရာကောင်းအောင် လှနေသည်။ “မရပါဘူးဗျာ….. မတို့တောင် စမ်းသပ်ခယူသေးတာပဲ မောင်လဲယူရမှာပေါ့….. ချစ်သူချင်းလဲ မရပါဘူးနော် စပါးကတော့ ပေါက်ဈေးပဲဗျ” “စကားသိပ်တတ်တယ် လူလည်ကြီး…. ဟုတ်ပီလေ ဒါဆိုလဲ ဝန်ဆောင်မှုတော့ အပြည့်ပေးနော်…. မက ကြိုက်မကြိုက် ကြည့်ရအုံးမှာ” “အိုခေ….. ဝန်ဆောင်မှုကတော့ အာမခံတယ် အပြည့်အ၀ပေးမှာ…. ကောင်းလွန်းလို့ ခြေမလေးကို ကုပ်သွားစေရမယ် သိလား… မ” သူ့အပြောကြောင့် `မ´ပါးမို့မို့လေးများတွင် ရှက်သွေးတို့ နီမြန်းသွား၏။ သူ့ပခုံးပေါ် လက်သီးဆုပ်နုနုလေးများ အဆက်မပြတ် ကျလာတော့သည်။ “အာ…. လူညစ်ပတ်ကြီး…. ဘာစကားတွေပြောမှန်းမသိဘူး… ကဲ ..ကဲ” တစ်ကယ်တမ်း နှုတ်အားဖြင့် အထေ့အငေါ့လေးများ ပြောဆိုနေကြသော်လည်း ထိုအချိန်အထိ လွန်လွန်ကျူးကျူး မရှိကြသေးပါ။

မ ဆေးရုံအပြန်တွင် သူကားမောင်း၍ လိုက်ပို့မြဲဖြစ်သော်လည်း ရိုးရိုးသားသားပင်ဖြစ်သည်။ လိုက်ပို့ပြီးသည်နှင့် သူပြန်လေ့ရှိ၏။ သည်းသည်းမဲမဲ ရွာနေသည့်မိုးကိုသာ အပြစ်ဖို့ရပေတော့မည်။ မ၏တိုက်ခန်းရှေ့ ရောက်သည်အထိ မိုးကမစဲနိုင်သေး။ ကား စက်သတ်ပြီးသည်နှင့် မက သူ့ကို ထီးတစ်လက်ကမ်းပေးသည်။ “ရတယ် မ… မောင်က စိုပြီးသား `မ´သာလုံအောင်ဆောင်း” “အွန့် ဘယ်လိုလဲ အပြည့်အ၀ဆို ဆောင်းပေးလေ…. ဟွန့် မကြိုက်တော့ဘူးနော် ဒီဒရိုင်ဘာတော့” မက မချိုမချဉ် မျက်နှာပေးဖြင့်ဆိုသည်။ သူ့ရင်ထဲ ယားကျိကျိဖြစ်သွား၏။ “ကဲပါဗျာ ဟုတ်ပါပြီ…. လုပ်ပေးရမှာပေါ့ ကဲပေး” ‘မ’ဆီက ထီးကို ယူလိုက်ပြီး သူမ ကားထဲကထွက်သည်အထိ ဆောင်းပေးသည်။ ကားတံခါး ပိတ်သည်အထိ စောင့်နေလိုက်သေး၏။ ပြီးမှ ထီးကိုပိတ်၍ ပြေးလေတော့သည်။ ကားရပ်သည့်နေရာနှင့် လှေကားကလည်း ဝေးလေတော့ သူမ ပြေးဝင်ရန် အခွင့်မသာပေ၊ သူမ အငိုက်မိသွား၏။ ရွာလေသောမိုးစက်တို့က မ၏ စပန့်သား ပွင့်ရိုက်ဝမ်းဆက်ပါးပါးလေးပေါ်သို့ ဒလဟောစိမ့်ဝင်ကာ ရွှဲရွှဲစိုစေတော့သည်။ အရောင်ကလည်း နို့နှစ်ရောင် ဖြော့ဖြော့ဖြစ်သည့်အတွက် အတွင်းခံဘရာ လေးများပင် တွေ့မြင်နေရသည်။ “အား… မောင်ရေ စိုကုန်ပီကွာ…. ထီးပြန်ပေးလို့ဆို…. မစတော့ဘူး တစ်ကယ်စိုကုန်ပီကွာ ငိုမှာနော်” မ သူ့နောက်သို့ပြေးလိုက်၍ ထီးကိုလုသည်။ သူက လွတ်အောင်ပြေး၍ တိုက်ခန်းလှေကားတွင် စောင့်နေ၏။ သူမ ခြေကိုဆောင့်၍ လှေကားတံစက်မြိတ်အောက်သို့ ဝင်လာတော့သည်။ ပါးစပ်မှလည်း သူ့ကိုတတွတ်တွတ်ဖြင့် ကျိမ်ဆဲလာ၏။ တကိုယ်လုံး ရွှဲရွှဲစိုနေသဖြင့် အကြိုအကြားများအထိ ကပ်ဝင်နေသည့် စပန့်သားပျော့ပျော့က သူမ၏ ခန္ဒာကိုယ်အလှ ကြွကြွရွရွများအား ဖုံးကွယ်နိုင်စွမ်း မရှိကြတော့ပါ။ ပွေ့ဖက်နမ်းရှုံ့ခဲ့စဉ်များတွင် သူစမ်းမိခဲ့သမျှ ဘရာထူထူ မဝတ်တတ်သော တစ်လုံးစီ သီးခြားဖြစ်နေသည့် မ၏ ရေစိုရင်သားမို့မို့များ၊ ခန္ဒာကိုယ်လုံး၍ ပြည့်သောကြောင့် အတန်ငယ်ဝသည်ဟု ထင်ရသော်လည်း ချပ်ရပ်၍ ချက်ပေါက်ရာ အချိုင့်လေးအထိ မြင်တွေ့နေရသည့် ဗိုက်သားနုနုများ၊ ၁၀ကျော်သက်အရွယ်ကတည်းက ထမီကိုသာ စွဲစွဲမြဲမြဲဝတ်ခဲ့ပါသည်ဟု ဆိုခဲ့သည့်အတိုင်း ပြည့်တင်းသောခန္ဒာကိုယ်နှင့် အချိုးညီစွာ သေးကျဉ်းနေသည့်ခါး၊ ၎င်းနှင့်တစ်ဆက်တည်းတွင် အစ၌ ပြေပြစ်သယောင်ရှိသော်လည်း အောက်သို့လုံး၍ ကားသွားသည့် သူ့အကြိုက် တင်သားထွားထွားတို့ဖြင့် မြင်မကောင်းလောက်အောင် လှနေတော့သည်။

“ကဲ…. ဘယ်လိုလဲ ခုမှ လှသွားတာမဟုတ်လား” သူကရေစိုနေသော မျက်မှန်ကိုသုတ်ရင်း မေးလိုက်သည်။ သူခနဲ့တဲ့တဲ့ဆိုတော့ မက သူ့ရင်ဘတ်ကို လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်ဖြင့် တဗျန်းဗျန်း ရိုက်လေတော့သည်။ နာသည်မဟုတ်သော်လည်း သူ နာချင်ယောင်ဆောင်၍ လက်လေးများကို ဖမ်းကိုင်ကာ တကိုယ်လုံး သိမ်းကြုံး၍ ဆွဲဖက်ပြစ်လိုက်၏။ သူ့ရင်ဘတ်ကျယ်ကျယ်တွင် မ၏ လုံး၍စူနေသည့် အိစက်စက် ရွှေရင်နှစ်မွှာမှာ ပိပြား၍ကပ်သွားတော့သည်။ “အို့…. ဟိတ် မောင်…. လူတွေမြင်ကုန်မယ် လွှတ်ပါကွယ်” မျက်နှာလေးငယ်၍ တောင်းပန်နေသည့်အတွက် သူ နှမြောစွာ လွှတ်ပေးလိုက်ရသည်။ အမှန်ဆို လှေကားရင်းက မှောင်နေပါသည်။ ‘မ’က သူ့ရင်မှရုန်းထွက်၍ လှေကားပေါ်သို့ ဦးဆောင်တက်သွားတော့သည်။ သူက နောက်မှ ကပ်လိုက်သွားသော်လည်း လှေကားနှစ်ထစ်စာ ကြောနေသည့် မ၏နောက်ပိုင်းအလှက သူ့မျက်နှာရှေ့တွင် အနှောင်အတွယ်မဲ့စွာလှုပ်ခါနေတာ့၏၊ သူသိသလောက် အတွင်းခံအား လိုအပ်သည့်နေရာကိုသာဖုံးသည့် ကြိုးတစ်ချောင်းဘောင်းဘီကိုသာ ဝတ်လေ့ရှိသော ‘မ’၏ ရေစိုတင်သားအလှများက သူ့အမြင်အာရုံကို အထွဋ်အထိပ်သို့ ရောက်စေခဲ့သည်။ သူ့မျက်လုံးတွေ ဘယ်ဆီရောက်နေသည်ကို တံခါးသော့ဖွင့်ပီး သူ့ဖက်လှည့်လာသော ‘မ’က တွေ့သွားဟန်တူပါသည်။ နုတ်ခမ်းဒေါင့်လေး အနည်းငယ် ကွေးညွှတ်သွားသည်မှအပ ထူးခြားဟန်မပြဘဲ မသိကျိုးကျွန်ပြုကာ ဝင်သွားနှင့်၏။ သူအခန်းထဲ ဝင်လျှင်ဝင်ခြင်း တစ်နေ့ခင်းလုံး ပိတ်လှောင်ထားခဲ့ဟန်တူသော တိုက်ခန်း၏ ရနံ့နှင့် အနွေးဓါတ်ကိုရသည်။ ထိုအနွေးဓါတ်က မိုးစိုထားသည့်သူ့အား အတန်ငယ် နွေးထွေးသွားစေသော်လည်း ‘မ’ဖွင့်လိုက်သည့် ဝရန်တာတံခါးမှ ဝင်လာသည့် လေစိမ်းများကြောင့် ပြန်လည်အေးစိမ့်လာသဖြင့် ဆိုဖာပေါ်တွင် ကုပ်ကုပ်လေး ထိုင်နေမိသည်။ “သိပ်ချမ်းနေလား….. မောင်အေးမှာစိုးလို့ အဲကွန်းမဖွင့်ဘဲ တံခါးဖွင့်လိုက်တာ…. ခနလေးစောင့် အဝတ်လဲပီးပြန်လာခဲ့မယ်….. ချမ်းနေတယ်ဟုတ် ကော်ဖီဖျော်ခဲ့မယ်နော်” သူ မေးဆတ်ပြလိုက်သည်။ အိမ်ရှေ့စားပွဲတွင် စာအုပ်များပြန့်ကျဲနေ၏။ အားလုံးလိုလို အင်္ဂလိပ်ဘာသာဖြင့် ရိုက်နှိပ်ထားသော ဆေးဘက်ဆိုင်ရာ စာအုပ်အထူကြီးများဖြစ်၏။ တစ်အုပ်ကောက်ယူကြည့်လိုက်သည်၊ မိန်းမအင်္ဂါပုံများ သားအိမ်ပုံများကို ဓါတ်ပုံများဖြင့်အသေးစိတ်ဖော်ပြထားသည့် စာအုပ်ဖြစ်၏။ ‘မ’က အိုဂျီလိုင်းကို ယူထားသဖြင့် ထိုစာအုပ်များ လေ့လာရပေလိမ့်မည်။ ‘မ’တစ်ယောက် စာသည်လောက်ဖတ်ရသည့်တိုင် သူ့လို မျက်မှန်မတပ်ရသေးပေ။ “ဟိတ်ကောင်လေး…. ဘာတွေလျှောက်ကြည့်နေတာလဲ… တအားကို စိတ်ဝင်စားနေတယ်နော် ဟွန့် .. မပြောချင်ဘူး” သူ ရယ်ကျဲကျဲဖြင့် စာအုပ်ကိုပိတ်လိုက်သည်။ ‘မ’က သူ့ကို ကော်ဖီခွက် ကမ်းပေး၏။ အိမ်နေဂါဝန် ခပ်ဖားဖားကို ဝတ်လာသည့် ‘မ’၏ ဟိုက်ကျသွားသည့် လည်ပင်းအဟကို ကြည့်ဖြစ်အောင် ကြည့်မိလိုက်သေးသည်။

ခန္ဓာကိုယ်ကိုယ်အငိုက်တွင် အနှောင်အတွယ်မဲ့စွာ ပုံကျလာသည့် ရွှေရင်နှစ်မွှာ၏ အထက်ပိုင်းကို လည်ပင်းအဟိုက်မှ ကောင်းစွာမြင်လိုက်ရ၏။ သူမ ဘရာ ဝတ်မလာသည်မှာ သေချာသည်။ သူ့ဘေးတွင် ဂါဝန်စလေးကို သိမ်ရင်းဝင်ထိုင်သည်၊ စပယ်ရနံ့ကို ရလိုက်၏။ ‘မ’က သူမအတွက်ယူလာသည့် ကော်ဖီကို တစ်ငုံသောက်လိုက်သည်။ အကျီရင်ဘတ်တွင် အသီးခေါင်းသေးသေးလေးနှစ်ခု အတန်ငယ် ချွန်ထွက်နေသည်ကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် ဘရာပါမလာသည်ကို ထပ်မံအတည်ပြုနိုင်ခဲ့၏။ ‘မ’ သတိထားမိသွားပြန်သည်၊ ကော်ဖီခွက်ကိုချ၍ မလုံလဲစွာလက်ကို ပိုက်လိုက်သည်၊ ပြီးမှ မျက်စောင်းချိုချိုလေးဖြင့် “ကဲ…. ကိုယ်တော်လေး… ဒီနေ့ဘာဖြစ်နေလဲ…. ကော်ဖီမြန်မြန်သောက်ပီး ပြန်တော့ နောက်ကျနေပီ…. ဆက်နေရင် ‘မ’တကိုယ်လုံး ခရမ်းလွန်ရောင်ခြည် သင့်တော့မယ်…. မင်းရဲ့မှန်ဘီလူးကြီးကထွက်တဲ့ ဗို့အားတွေ ပျင်းလွန်းလို့” ‘မ’က ပြောလည်းပြော ခိုးခိုးခစ်ခစ်နှင့် ရီသည်။ သူမရီသည့်အချိန် တွယ်ရာမဲ့ရင်နှစ်မွှာက သိမ့်သိမ့်ခါပြန်လေ၏။ သူ မျက်လုံးအစုံကို မှိတ်လိုက်သည်။ ဘယ်ကထွက်နေသည့် အပူရှိန်ကြောင့်လဲမသိ သူ့ရေစိုအဝတ်များ ခြောက်သွေ့ချင်ချင် ဖြစ်နေသည်။ ချွေးစို့ချင်သလိုလို ဖြစ်လာ၏။ မွန်းကြပ်မှုများအား ဖွင့်ထုတ်လိုက်ချင်သည်၊ ကြာရင်ခက်တော့မည်။ “မောင်ပြန်လိုက်တော့မယ် မရယ်” သူ သက်ပြင်းကိုချသည်၊ ပြီးတော့ မတ်တပ်ထရပ်လိုက်၏။ ‘မ’ ပြုံးပြီးကြည့်နေရာမှ သူ့လက်ကို ဖမ်းဆုပ်လိုက်သည်။ သာသာလေးပေမယ့် နုညံ့နွေးထွေးလှစွာသော လက်အစုံ၏ ဆုပ်ကိုင်မှုကို ရုန်းရန် အင်အား တကယ်ကိုမရှိခဲ့ပါ၊ သူပြန်ထိုင်လိုက်သည်။ “နေပါအုံး မောင်ရဲ့…. မောင့်ရဲ့ဝန်ဆောင်ခတွေ ယူမသွားတော့ဘူးလား… ကဲ” ‘မ’က ပြောပြောဆိုဆို သူ့ပေါင်ပေါ် သို့ ကိုယ်တစောင်း ထိုင်ချလိုက်သည်။ အောက်ခံပင်တီလေး ဝတ်မထားသည်ကိုပါ သူထပ်မံ၍ ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သိလိုက်ရ၏။ ဂါဝန်ပါးပါးတစ်ထပ်မှတစ်ပါး မည်သည့်ကာဆီးမှုမျှမရှိသော နုထွေးအိစက်လှသည့် ‘မ’၏ တင်သားလုံးလုံးတို့က သူ့ပေါင်ပေါ်၌ အပြည့်အဝ နေရာယူလေတော့သည်။ နဂိုထဲက မာချင်ရက်လက်တို့ဖြစ်နေသော သူ့ဂွဆုံရှိ ခိုးလုခုလုအရာက အိစက်နုညံ့လှသည့် အထိအတွေ့ကြောင့် စိတ်ထိန်းထားသည့်တိုင် မရမက နိုးထရုံးကြွကာ ‘မ’၏တင်သားနှစ်ခြမ်းအကြားရှိ လွတ်မြောက်နယ်မြေသို့ ကျကျနနကြီးပင် မိတ်ဆက်မိလေတော့သည်။ ‘မ’မျက်လုံးလေး အတန်ငယ်ဝိုင်းသွား၏။

ပြီးမှ တစ်ချက်ပြုံးကာ သူ့နှာခေါင်းကို ချစ်စနိုး ဆွဲလိမ်သည်။ “လူဆိုးလေး… မင်း ခေါက်ထီးပါရဲ့သားနဲ့ ဖွက်ထားတယ်”ဟူသည့် ‘မ’အပြောကြောင့် သူတို့နှစ်ဦး ခပ်အုပ်အုပ် ရယ်ဖြစ်ကြသည်။ ပြီးမှ သူ့မျက်မှန်အား သာသာလေးချွတ်ပေးကာ နဖူးကို ဖွဖွလေးနမ်း၏။ “ဒါက မိုးစိုခံပီး ကားလာမောင်းပေးတဲ့ အတွက်နော်” နားရွက်နား ကပ်ခါပြောသည်။ နုတ်ခမ်းသားနုနုတို့က နားရွက်ကို ကလူကျီစယ်သွားကြသဖြင့် သူ ကြက်သီးများ ထသွားသည်။ ‘မ’၏ခန္ဓာကိုယ် ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးလေးအား တအားဖက်ထားမိတော့၏။ စပယ်နံ့လေးက သင်းပျံ့၍နေသည်။ အတန်ကြာမှ ‘မ’က လူချင်းပြန်ခွာ၍ “ချမ်းချမ်းအေးအေးနဲ့ ကားမောင်းပေးရတဲ့အတွက် ဒါလေးကိုယူနော်”ဟုဆိုကာ နှုတ်ခမ်းလေးစူ၍ မျက်လုံးမှိတ်ပေး၏။ ပထမဦးစွာ ပန်းနုရောင်နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးအား ငုံ၍စုပ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ပြူတစ်တစ်ဖြစ်လာသော လျှာလေးကို ရစ်ပတ်လိမ်စုပ်၍ အနမ်းရှည်ကြီးတစ်ရပ် ဆင်နွှဲပါလေတော့သည်။ အနမ်း၏ လှုံ့ဆော်မှုများကြောင့် ရင်ခုန်လှိုက်မောကာ စိတ်ဆန္ဒများ ပြင်းပြလာသည်။ လျှာတစ်ခုလုံး ပါလာအောင် ဆွဲစုပ်လိုက်ချိန်များတွင် ‘မ’၏ရင်သားမို့မို့များ ကော့ကြွလာ၏။ ထိုအခါ သူ့လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ထိန်းဖိကာ ခပ်ရွရွ ဆုပ်ကိုင် နှယ်ချေပေးလိုက်မှ ‘မ’က မျက်လုံးလေးမှေးစင်းကာ သက်ပြင်းလေးများ ခါခါချလေသည်။ ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ကျောပြင်လေးအား ပွတ်သပ်ပေးနေရာမှ ခါးကျဉ်းကျဉ်းလေးမှသည် သူ့ပေါင်ပေါ်တွင် လှုပ်ရွနေသည့် တင်သားစိုင်ကြီးတစ်ခြမ်းအား ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး ဖိနှယ်ပေးလိုက်ချိန်မှာတော့ ‘မ’ မျက်လုံးလေး ပွင့်လာသည်။ ပီးမှ သူနှုတ်ခမ်းအား ပြွတ်ခနဲမြည်အောင် စုပ်၍ ပါးစပ်ချင်းခွာလိုက်ပြီး သူ့ဆံပင်တိုတိုများကို လက်ချောင်းများဖြင့် ထိုးဖွပေးသည်။ “ကဲ…ကားမောင်းခက တော်လောက်ပီနော်…. အပြန်ချေကြွခကိုတော့ မပေးနိုင်တော့ဘူး… ပြန်ချင်ပြန် မပြန်ချင်နေ မောင့်သဘော”ဟု တိုးတိုးလေးပြောသည်။ သူ့အပျော်များ ငယ်ထိပ်သို့ တက်ဆောင့်တော့၏။ ‘မ’၏ရင်သားနှစ်ခြမ်းကြားတွင် ခေါင်းဖွက်၍ တင်းကြပ်စွာ ဖက်ထားလိုက်တော့သည်။ ရင်သားနှစ်ခြမ်းအကြားတွင် မျက်နှာဝှက်ထားရသည်မှာ အသက်ရှူရခက်ခဲသော်လည်း ထိုကဲ့သို့သော အိစက်ညက်ညောမှုမျိုးဖြင့် အသက်ရှူကြပ်သေမည်ဆိုက သေပျော်လောက်သည်။ တပ်မက်မှုဇောကပ်နေသည့် လက်တို့ဖြင့် ‘မ’၏ရင်ဘတ်ကြယ်သီးနှစ်လုံးအား ဖြုတ်ရန်ပြင်လိုက်စဉ် ‘မ’က “ဟိုးထား ဆရာကြီး…. အဝတ်တွေက စိုဖန့်ဖန့်နဲ့ ရေအရင် ချိုးလိုက်ပါအုံး…. ဖျားသွားလို့ ‘မ’ကိုချစ်ဖို့ အားတွေနည်းသွားအုံးမယ်” သူ့လက်တုန်တုန်တို့ တွန့်ပြီး တန့်အသွား ‘မ’က အပွေ့အဖက်မှရုန်းထွက်ပြီး ရေချိုးခန်းရှိရာ သူမ၏အခန်းသို့ ခေါ်သွား၏။

သူမနောက်မှ လိုက်သွားစဉ် နိမ့်ချည်မြင့်ချည်ဖြင့် တုံနေသည့်တင်ပါးနောက်က ဂါဝန်စလေးမှာ အရည်စိမ့်ကွက်လေးကို မြင်ဖြစ်အောင် မြင်လိုက်သေးသည်။ သူမ လာစပြုနေပြီ သူလဲ လာစပြုနေ၏။ သို့ပေမယ့် သူလာသည်က သူမလိုမဟုတ်ပဲအောက် ခံဘောင်းဘီ၏ ချုပ်တည်းမှုကို ခံထားရသောကြောင့် တုတ်တုတ်ကြီးဖြင့် တိုနေရသည်။ သူ ရေကို စိမ်ပြေနပြေ ချိုးလိုက်သည်။ အထူးသဖြင့် သူ့ဒုတ်ကြီးကို ဆပ်ပြာဖြင့် နာနာတိုက်နေမိ၏။ သူမကို ပြခါနီးမှ လှချင်နေမိသည်။ ချိုင်းမွှေးများလဲ ရိတ်ချင်နေမိ၏။ အချိန်လင့်သွားမည်စိုး၍ ဒီအတိုင်း ထားလိုက်သည်။ “မောင်ရေ အအေးပတ်မယ်နော်”ဟူသည့် ‘မ’၏အသံကြားမှ လက်စသပ်ကာ တဘတ်ခါးပတ်၍ ထွက်လာရတော့သည်။ ရေချိုးခန်းအပြင်ရောက်သော် မြင်ကွင်းက ဝင်သွားတုန်းကနှင့်မတူ ရုတ်ချည်းပြောင်းလဲသွား၏။ အခန်းမီးကို မှိတ်ကာ ခရမ်းရောင် နံရံမီးလေးများ ဖွင့်ထားသည်။ သူမက ကုတ်ပေါ်တွင် ခြေဆင်းမှီထိုင်၍ ဖုန်းကိုကလိနေ၏။ “မောင် ဘာဝတ်ရမလဲ” “ဘာမှ မဝတ်နဲ့” ရေစိုဆံပင်များကို တဘတ်ဖြင့်သုတ်ရင်း မေးလိုက်သောသူ့အမေးကို ‘မ’က ပြုံးစိစိဖြင့်ဖြေသည်။ သူ့ခါးတွင် တဘတ်တစ်ထည်တော့ ပတ်ထားသေး၏။ “အာ… အဲ့ရေစိုတဘတ်ကြီး ကုတင်နားယူမလာနဲ့နော်” မ၏ ညုတုတုအပြောကြောင့်သူ စပ်ဖြဲဖြဲဖြစ်သွားသည်။ ခါးမှတဘတ်ကို ဖြေ၍ အဝတ်တန်းပေါ် လွှားလိုက်သည်။ ‘မ’က နှုတ်ခမ်းလေး ဝိုင်းပြ၏။ “ကဲ ခေါက်ထီးလေး ဘယ်မှာ ဖွက်ထားချင်သေးလဲ”။ ‘မ’က ဒီအချိန်အထိ နောက်နိုင်သေးသည်။ သူဟန်မဆောင်နိုင်တော့ ‘မ’ပေါ်သို့ တက်ခွကာ နမ်းတော့သည်။ နုတ်ခမ်း ဖျော့ဖျော့လေးများ ပန်းဆီရောင်သန်းအောင် ဆွဲစုပ်ပြစ်လိုက်၏။ ‘မ’က သူ့လည်ဂုတ်ကို သိုင်းဖက်ခိုကာ အနမ်းများကို တုန့်ပြန်သည်။ နှစ်ဦးလုံး ချစ်စိတ်တက်ကာ အသက်ရှုသံများ ပြင်းလာသည်။ သူတဆင့်တိုးကာ မ၏ရွှေရင်ဖြိုးဖြိုးကို ဂါဝန်အင်္ကျီပေါ်မှညှစ်၍ နှယ်သည်။ ချွန်ထွက်လာသည့် အသီးခေါင်းလေးနှစ်ခုအား နှုတ်ခမ်းဖြင့် ညှပ်ဆွဲ၏။ သူမ၏ဆီးစပ်တွင် ဖိ၍ထောက်ထားသည့် ငပဲကလည်း လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ကြီး နိုးထလာပြီ။

တွင်းအောင်းသတ္တဝါ ဖြစ်သည့်အားလျှော်စွာ သင့်လျော်ရာနေရာအား တိုးထွန့်လူးလွန့်၍ ရှာနေတော့သည်။ သင့်လျော်ရာဖြစ်သည့် ‘မ’၏ အင်္ဂါစပ်မှာလည်း အမြှောင်းလိုက်ဖောင်းထလာကာ တွင်းစာအား ကြွရွှ၍ မြူနေသဖြင့် နှစ်ဦးအကြား ခြားနားထားသည့် ဂါဝန်ပါးမှာ ဗီလိန်သဖွယ် ဖြစ်နေတော့သည်။ “မောင်…. အဲဒီဂါဝန်ကို ချွတ်ဖို့ စိတ်ကူးမရှိဘူးလား”။ ‘မ’နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ရင်း ဆိုသည်။ ဟုတ်ပေသည်၊ ဒီဂါဝန်က ကိန္နရီချောင်းခြားသကဲ့သို့ သူတို့နှစ်ဦးအကြား ကန့်လန့်တိုက်နေ၏။ ပေါင်လည်အထိ လိပ်တက်နေသောဂါဝန်အား သူအလောတကြီး လှန်တင်မိသည်၊ ခါးနေရာတွင်တန့်သွား၏။ သိပ်ကိုလှပသည့် မြင်ကွင်းတစ်ခုကို ခံစားလိုက်ရသောကြောင့် ဖြစ်ပါသည်။ ‘မ’၏ ဆီးခုံလေးသည် ဖွေးအုနေပြီး အမွှေးအမြှင်များအား ပုံမှန်ရိပ်သည့်အတွက် စိမ်းဖန့်ဖန့်လေးဖြစ်နေကာ ၎င်း၏အောက်ခြေရှိ အကွဲကြောင်းလေးက မို့မောက်၍ ခုံးထနေ၏၊ သူ ဆီးခုံလေးအား တစ်ချက်နမ်းလိုက်သည်။ ‘မ’ တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွား၏။ ကြက်သီးဖုလေးများ ထသွားသည်ကို သတိထားမိလိုက်သည်။ ‘မ’၏မျက်နှာကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ သူ ဘာဆက်လုပ်မည်ကို ရင်ခုန်လှိုက်မောစွာ လိုလားတောင့်တစွာ စောင့်ကြည့်နေဟန်တူသည်။ ‘မ’သည် အတွေ့အကြုံရှိပြီးဖြစ်မှန်း သူသိပါ၏။ ၎င်းကိစ္စများနှင့် ပတ်သတ်၍ သူတို့နှစ်ဦးစလုံး၏ ရှိခဲ့ဖူးသည့် ဖြစ်ခဲ့ဖူးသည့် အဖြစ်သနစ်များအားလည်း ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ရင်ဖွင့်ခဲ့ကြပြီးဖြစ်ပါသည်။ သို့ဖြစ်ပါ၍ သူပြောခဲ့သည့်အတိုင်း ခြေမလေးကုပ်သည်အထိ သူ တာဝန်ကျေရပေအုံးမည်။ ပထမဦးစွာ ‘မ’၏ပေါင်တံဖွေးဖွေးနှစ်ဖက်အား သူ့ပခုံးတွင် တင်လိုက်သည်။ ‘မ’က ခါးလည်တွင် ချွတ်ရန်ကျန်နေသည့် ဂါဝန်အား ကိုယ်တိုင်ဆွဲချွတ်၍ ခုတင်ချေရင်းသို့ ပစ်လိုက်၏။ သူမ၏ ရင်သားဖွေးဖွေးနှစ်ခိုင်အား လက်တစ်ဖက်တစ်ချက်စီဖြင့် ပင့်တင်ကိုင်ဆုပ်ထားရင်း ချစ်သူ၏အပြုအစုကို ငံ့လင့်၍နေသည်။ ၎င်းကိစ္စကို သူမ စွဲမက်လှသည်ဟု ပြောဖူး၏။ စိကပ်၍ အရည်အနည်းငယ်စို့နေသည့် သူမ၏အကွဲကြောင်း ဖောင်းဖောင်းကြီးနှစ်ခုအား လက်ဖြင့်အနည်းငယ် ဖြဲလိုက်သည်။ အတွင်းသား ရဲရဲလေးများတွင် အင်အားပြင်းစွာ လောင်မြိုက်ပေါက်ကွဲထွက်နိုင်သည့် စနက်တံနီနီလေးက ငြိမ်သက်၍ကပ်နေ၏။ ထိုနေရာအား သူတစ်ချက် နမ်းလိုက်သည်။ ‘မ’ တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွား၏။ နောက် သူ့လျှာဖြင့် ပင့်ယက်လိုက်သည်။ ‘မ’ ပါးစပ်လေး ဟသွား၏။ မျက်လုံးများ မှိတ်ထား၏။ လျှာဖြင့် ထပ်မံ၍ အထက်အောက် ခပ်သွက်သွက်လေး ယက်သည်။ “ဟင့် .. အာ .. အင်းး .. အို့” အစရှိသည့် ညင်းသံသဲသဲလေးများ ထွက်လာတော့သည်။

ထို့နောက် တစ်ဆင့်တက်၍ အတွင်းနှုတ်ခမ်းသား ရဲရဲလေးနှစ်ဖက်အား တစ်လှည့်စီ စုပ်လျှက် အဝအာအာလေးအား အပြားလိုက် ယက်၊ နှုတ်ခမ်းများဖြင့် ဆွဲစုပ်၊ အတွင်းနခမ်းသား ကပ်ကပ်လေး နှစ်ဖက်အား အားကုန်စုပ်၍ ခါရမ်းလိုက်ချိန်မှာတော့ ‘မ’၏ဖင်သားကြီးများ ကော့တက်လာကာ သူ့ဆံပင်တွေကို လက်ချောင်းများဖြင့် ထိုးမွှချေတော့သည်။ “ရှီး… အာ့…. ကောင်းလိုက်တာမောင်ရယ် .. အာ့ဟာ .. အင်း ကြိုက်တယ်…. မောင့် .. အိုး…” မက သူ့မျက်နှာကို အတင်းဆွဲကပ်၍ ကာမဒီရေများ တလိပ်လိပ်တက်ကာ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် ညည်းနေတော့သည်။ သူမရဲ့ အရည်ကြည်များကလည်း စအိုဝစူစူလေးအထိ စီးကျလာတော့သည်။ အရည်များ အိုင်လာသော အဝအာအာလေးထဲသို့ လျှာကိုလိပ်သွင်း၍ မွှေလိုက်ချိန်များတွင် သူမ တဇန့်ဇန့်ဖြစ်ကာ လုံးဝန်းသည့်နို့အုံများကို ညှစ်ချေလေတော့သည်။ သူက လျှာကို အထက်သို့ပင့်တင်၍ အစေ့နီတာရဲလေးအား ပင့်ပင့်ဆွရာ ‘မ’ ခေါင်းများ ဘယ်ညာရမ်း၍ တအားအားဖြင့် အော်လေတော့သည်။ နောက်ဆုံး တင်းထောင်လာသည့် ထိုအစေ့လေးအား အပေါ်အောက် နှုတ်ခမ်းဖြင့် ဆွဲညှပ်၍ နို့စို့သကဲ့သို့ တပြွတ်ပြွတ် မြည်အောင် စို့ပေးလိုက်ရာ ‘မ’တစ်ယောက် အသံပင် မထွက်နိုင်တော့ဘဲ အံကြိတ်၍ တဆတ်ဆတ်တုန်တက်ကာ သူ့ခေါင်းအား ပေါင်တံအိအိကြီးများဖြင့် အတင်းညှပ်ကာ ကော့ကလန်ထိုး၍ ပြီးသွားလေတော့သည်။ ခနငြိမ်သွားပြီး သူ့အား အတင်းဆွဲတင်ကာ အရည်များပေလျှက်ရှိသည့် သူ့နှုတ်ခမ်းကို ပြောင်စင်အောင် နမ်းစုပ်ယက်၍ အတင်းဖက်ထားသည်။ “သိပ်ချစ်တာပဲလား မောင်ရယ်…. ‘မ’လည်း ချစ်မယ်နော်….. ‘မ’ပါးစပ်ထဲမှာ ပြီးချင်တယ်မှတ်လား…. မောင့်ခေါက်ထီးလေးကို စုပ်ပေးမယ်နော်”။ ‘မ’က ပြောပြောဆိုဆို ဘေးတွင် တစောင်းလေး ဝမ်းလျားမှောက်၍ ကျနော့်ဒစ်ခေါင်းအား စနမ်းပါတော့သည်။ ထိပ်တွင် အရည်အနည်းငယ်စို့နေသော ဒစ်အား အရည်ခွံမလှန်ဘဲ တစ်ချောင်းလုံး ငုံလိုက်၏။ အာငွေ့ကြောင့် နွေးခနဲဖြစ်သွားသည်။ ပြီးမှ အရည်ခွံအား လျှာဖြင့်ထိုးထုတ်ကာ ပေါ်လာသည့် ကွမ်းသီးခေါင်းနီတာရဲအား တပြွတ်ပြွတ်ဖြင့် စုပ်ပါတော့သည်။ ကနဦး ပြော့ချင်ချင်ဖြစ်နေသော လီးကြီးမှာ စုပ်အားကြောင့် လေထိုးလိုက်သည့်နှယ် ဖောင်းတင်းကားထွက်လာကာ အီဆိမ့်တက်လာသည်။ ‘မ’၏ပါးစပ်အတွင်း ပြည့်သိပ်လာသော လီကြီးအား လက်တစ်ဘက်ဖြင့် ထိန်းကိုင်၍ သွားဖွေးဖွေးဖြင့် သာသာလေး ခြစ်နေသည်။ သူ “အာ့..အာ့”ဖြင့် ကျင်တက်သွား၏။

ဒါကို ‘မ’က မော့ကြည့်ပြီး သဘောကျစွာ တခစ်ခစ်ဖြင့် ရီသည်။ နောက် အငိုက်ဖမ်း၍ တစ်ချောင်းလုံးကို မြိုချသည်။ အာခေါင်ထဲ ရောက်သွားသည့် လီးထိပ်တစ်ခုလုံး အီဆိမ့်တက်သွားသည်။ ‘မ’၏ဆံပင်များအား ဆွဲကိုင်၍ ကော့ထိုးမိသည်။ ပြီးတော့ “အွပ်အွပ်”ဖြင့် ပြန်ထုတ်၏။ အာခေါင်၏ ကန်အားက လီးထိပ်ဝကို ညှစ်ညှစ်ထုတ်သည့်အတွက် ပြီးချင်ချင်ဖြစ်သွား၍ အောင့်ထားလိုက်ရသည်။ ထို့နောက် တစ်ချောင်းလုံးပါးစပ်က ထုတ်၍ လက်ဖြင့်ဆုပ်ကိုင်ပြီး အတန်ငယ်တွဲနေသော လဥနှစ်လုံးအား မြိန်ယှက်စွာငုံ၍ သုံးဆောင်ပါတော့သည်။ ငုံယုံမက လျှာဖြင့်ပါ ငုံလျှက် ထိုးမွှေကလိပြီး ပါးစပ်ထဲတွင် မွှေနှောက်ကစားကာ လက်က ခပ်ပြင်းပြင်း ဂွင်းတိုက်သည့်အတွက် ထိမ်းမနိုင်သိမ်းမရတွေ ဖြစ်ကုန်သည်။ ကော့ကလန်တက်လာသော သူ့အား လက်ဖဝါးနုနုဖြင့် ပွတ်သပ်၍ ထိပ်ဖြားကိုငုံကာ မေးသိုင်းကြိုးနေရာအား လျှာဖြင့် ခပ်သွက်သွက်လေး ကစားသည့်အခါတွင်တော့ တစ်ချောင်းလုံး ဆိမ့်အီကျင်တက်လာကာ သုတ်ရည်များ တဗြစ်ဗြစ်ဖြင့် ပန်းထွက်ကုန်တော့သည်။ ဒါကို မက တစ်စက်မကျန် လေလွင့်မခံဘဲ အာခေါင်ထဲအကုန် လျှာဖြင့်လိပ်၍ မြိုချကာ ငုံစုပ်ထားလိုက်သဖြင့် ‘မ’ပါးစပ်ထဲတွင် တဆတ်ဆတ်ဖြင့် အရှိန်မသေနိုင် မျက်ဖြူဆိုက်နေရသည်။ ပြီးမှ ပြွတ်ခနဲနေအောင် ဆွဲစုပ်၍ သူ့ကို သိုင်းဖက်ကာ ငြိမ်နေသည်။ တစ်လှည့်စီ ဆန္ဒပြီးမြောက်သွားသည့်တိုင် ပင်မကိစ္စ မရောက်သေးသည့်အတွက် ခန္ဓာကိုယ်များကို ထပ်လျှက် ပွတ်သပ်မှိန်းကာ အားယူနေတော့သည်။ ‘မ’သည် ၎င်းကိစ္စနှင့် ပတ်သက်၍ ဝါသနာကြီးသူဟု မဆိုသာသော်လည်း ခုံမင်သည့်အထဲတွင် ပါသည်ဟု ပြော၍ရသည်။ သူ့အားပြုစုသွားသည့် စကေးက မနိမ့်လှပေ။ ယောက်ျားကြီးတန်မဲ့ အိပ်ယာခင်းများအား ဆွဲဆုပ်မိသည်အထိ ဖြစ်ခဲ့ရသည်။ သူတို့နှစ်ဦး နီးစပ်မှုရခဲ့ခြင်းသည်လည်း ၎င်းကိစ္စနှင့် မကင်းခဲ့ချေ။ ရင်းနှီးမှုရလာသည်နှင့် သားဖွားမီးယပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ဆေးပညာများ၊ နောက်ဆုံးပေါ် ဆေးပစ္စည်းများကို လူချင်းတွေ့၍တစ်မျိုး၊ ဖုန်းဖြင့်တစ်သွယ် ဆွေးနွေးမေးမြန်း အသိချင်းဖလှယ်ကြရာမှ ရင်းနှီးမှု၊ ပွင့်လင်းမှု၊ သာယာမှုများရလာကာ ယခုအခြေအနေအထိ တက်လှမ်းနိုင်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်ပေသည်။ ‘မ’က အတန်ငယ်ပျော့နေသည့် သူ့လီးအား လက်ဖြင့်ညှစ်ဆော့နေရာမှ လီးအရည်ပြားကို ကျကျနနလှန်ချလိုက်ကာ ပေါ်လာသည့် ဒစ်ခေါင်းပြောင်ပြောင်ကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် ငုံညှပ်၍ ပြွတ်ခနဲ မြည်သည်အထိ အားရပါးရ ဆွဲစုပ်လိုက်သည်။ ပထမတစ်ချီတွင် လုံ့လစိုက်ထုတ်စရာမလိုပဲ နုညံ့သည့် လျှာ၏အစွမ်းဖြင့် ပီးထား၍လားမသိ အားကုန်ခြင်းမရှိဘဲ လီးက ငေါက်ကနဲ ထောင်ထလာသည်။

အရည်ပြားကို အကုန်လှန်တင်ထားသဖြင့် ထိပ်သည် ကားထွက်နေ၏။ ၎င်းကို ‘မ’က မက်မောစွာ တစ်ချက်နမ်းလိုက်ပီး မေးသိုင်းကြိုး၊ ဆီးပေါက်၊ ထိပ်သားနုနုနှင့် ဇောင်းသား မြောင်းသားများပါမကျန် လျှာချွန်လေးဖြင့် တို့ထိ ယက်ဆွဲလေရာ အကြောများ အပြိုင်းပြိုင်းထလာသည်အထိ ထောင်မတ်လာတော့သည်။ ကုန်းယက်နေသည့် ‘မ’မျက်နှာလေးအား ဆွဲယူလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးများအား စုပ်နမ်းကာ အကြင်နာ ပေးလိုက်သေး၏။ ပြီးမှ မွှေ့ယာပေါ်တွင် လှဲသိပ်လိုက်ပီး ပေါင်တံနှစ်ချောင်းအား ဖင်သားဖွေးဖွေးကြီး မော့လာသည်အထိ ဆွဲထောင်ဖြဲကားလိုက်ကာ မပွင့်တပွင့်အာနေသည့် အဖုတ်ဖွေးဖွေးဖောင်းဖောင်းကြီးကို တေ့ထောက်ထားလိုက်တော့သည်။ ‘မ’က မျက်နှာလေးမော့၍ သူ့လည်ဂုတ်ကို လက်နှစ်ဖက်ယှက်တင်၍ ဆွဲခို၏။ မြန်မြန်ထည့်လိုက်တော့ ဟူသည့်သဘော၊ သူက ဗလာကျင်းနေသည့် ‘မ’နို့အုံ လုံးဝန်းဝန်းနှစ်ခုအား လက်ဖြင့် စုံညှစ်ကိုင်အားယူကာ ဖိချလိုက်သည်။ ပထမတစ်ချီ ပီးထားသည့် အရည်လက်ကျန်များ မခြောက်သေးသော ‘မ’၏ အတွင်းသား စိုစိုများကြားသို့ ဒစ်ခေါင်းတစ်ခုလုံး ပတစ်ခနဲ ဝင်သွားသည်။ ထောင်ဖြဲထားသည့် မ၏ ပေါင်တံများအား ပခုံးပေါ်ဆွဲတင်လိုက်ပြီး ဆက်လက်၍ ကျန်ရှိနေသည်များအား ခပ်နှဲ့နှဲ့လေး ဖိ ဖိသွင်းလိုက်ရာ စွတ်စိုအိထွေးနေသည့် အတွင်းပိုင်းထိ တစ်ရစ်ရစ်ဖြင့် တိုးဝင်သွားပြီး ဆီးခုံခြင်း မိတ်ဆက်မိသည်။ ‘မ’ ခေါင်းလေး ပိုမော့သွား၏။ မျက်ခုံးများ ရှုံ့ထားသော်လည်း ပါးစပ်ကလေး ဟလိုက်ခြင်းက ဝင်ဝင်ခြင်းနာကောင်းကလေး ကောင်းသွားသည်ဟူသည့် အဓိပါယ်ပင် ဖြစ်သည်။ အတွင်းသား နုနုရွရွများ၏ ရှုံ့ပွဆွဲညှစ်မှုကြောင့် လီးမှာ ပို၍တင်းထွားလာကာ ခေါင်းပေါ်သည်အထိ တစ်ဆုံးဝင် တစ်ဆုံးထွက် ပုံမှန်ကလေး ညှောင့်နေမိသည်။ ပေါင်ကို ပုခုံးတွင်ထမ်းထားသဖြင့် ‘မ’၏ အဖုတ်ဖွေးဖွေးကြီးက အလိုက်သင့်ဦးမော့ကာ အဝင်အထွက်ကို အဆင်ပြေစေ၏။ နို့ကို ညှစ်နယ်နေရာမှ မွှေ့ယာမှ ကြွရွကော့တက်လာသည့် တင်ပါးဆုံဖွေးဖွေးကြီးအား ထိန်းကိုင်၍ အရှိန်အနည်းငယ် မြှင့်ကြည့်သည်။ အရည်လိုက်လာသည့်အတွက် အဝင်အထွက်ကောင်းလာသည်။ ကနဦးစက နောက်နေနိုင်သေးသည့် ‘မ’က အခု စကားပင်မပြောနိုင်ပဲ သူ့လိုးဆောင့်ချက်များအား ပင့်ပင့်ကော့ခံလာ သည့်အတွက် သူထပ်မံ၍ အရှိန်နှင့် ပြင်းအားကိုတင်ကာ ဖိဖိ၍ ဆောင့်တော့သည်။

“အင့်…. အင့် .. အာ့ .. ဟုတ်ပီ .. မောင် .. ဆောင့် .. အင့် .. ဆောင့်ကွာ .. အီးး” ဆီးခုံချင်းရိုက်မိသည့် “ဖတ် ဖတ် ဖတ်” ဟူသည့်အသံ၊ ဥနှစ်လုံးနှင့် ဖင်ဝတို့ရိုက်မိသည့် “ဖလုတ် ဖလုတ် ဖလုတ်”ဟူသည့်အသံ၊ ထမ်းထားသောပေါင်နှင့် ရင်ဘက်တို့ ရိုက်မိသည့် “ဘတ် ဘတ် ဘတ်” ဟူသည့်အသံ၊ အားဖြင့်ဆောင့်ချ လိုက်တိုင်း ကော့ခံနေသည့် ‘မ’၏ခါးနှင့် ထိခတ်မိသည့် စပရင်မွေ့ယာ၏ တကျိကျိအသံများနှင့်အတူ ကာမဒီရေ ဝုန်းခနဲ ဆောင့်အတက် မှိန်ယှက်စွာ အော်ညည်းနေသည့် ‘မ’၏အသံတို့က စီးချက်ညီစွာ ထွက်လာ၏။ သူတို့နှစ်ဦး၏ ပထမဦးဆုံးအကြိမ်မို့ အိန္ဒြေဆယ်ကာ အောင့်အီးထားသမျှ ဆောင့်ချက်ကောင်းလွန်းသဖြင့် ဟန်မဆောင်နိုင်တော့ပဲ ဖိဖိဆောင့်လိုက်တိုင်း ဝိုင်း၍ ဝိုင်း၍ ယမ်းခါသွားသည့် ရင်သားဖွေးဖွေးကို စုံညစ်ကာ အားရအောင် အော်တော့သည်။ အော်လေ ဆောင့်ရသူမှာ အားတက်လေဖြစ်သည့်အတွက် ဖင်သားအယ်အယ်ကြီးများကို စုံဆွဲဖြဲ၍ ကော့ကော့ထည့်နေမိသည်။ ‘မ’မှာ ကောင်းလွန်း၍ တုံတုံတက်လာသဖြင့် ရုတ်တရက်အဆောင့်ရပ်၍ အကွဲကြောင်းထဲမှ ငေ့ါငေ့ါလေးထောင်ထနေသည့် အစိလေးကို ငုံ၍ဖိစုပ်ထားပေးလိုက်ရာ ”အိုးး မောင်ရေ… ကောင်းလိုက်တာ…အအီးး…အားးး…. ကျင်တက်လာပီနော်… မ မရတော့ဘူ…..ဗုန်းဗုန်းဗုန်း….အားးရှီးးး” ‘မ’ခမျာ မွှေ့ယာကို လက်ဖြင့် တဗုန်းဗုန်းရိုက်၍ မျက်ဖြူဆိုက်ကာ ကော့ထိုးလန်ကာ ပီးသွားတော့၏။ အရည်များ ပွက်အံကျလာကာ ပွစိပွစိဖြစ်နေသည့် ‘မ’၏ အဖုတ်မှခွာ၍ မောဟိုက်တုံရင်ကာ ဟစိဟစိဖြစ်နေသည့် ‘မ’နှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ “မောင် .. အရမ်းဆိုးတယ်ကွာ.. ‘မ’ မျက်ဖြူတောင် ဆိုက်တယ်” “ချစ်တာကိုး .. မရဲ့…. ခြေမကုပ်ယုံတင်မကဘူး…. မျက်ဖြူတောင် ဆိုက်တယ်မှတ်လား…. ဟိဟိ” “နှာဘူးကြီး…. ကဲလာ… ‘မ’အလှည့်…. မောင်လဲ မျက်ဖြူဆိုက်သွားစေ့မယ်” မက သူ့ကိုဆွဲလှဲ၍ ထောင်နေသည့် လီးကိုကိုင်ကာ တေ့၍ထိုင်ချလိုက်သည်။ အရည်များရွှဲနေ၍ ဘလွတ်ခနဲ ဝင်သွား၏ “အင့်…. ဖြေးဖြေးလုပ်ပါ မရဲ့” “ဟင့် အင်း…. မရတော့ဘူး နှာဘူးတအား ထနေဘီ မလဲ” သူတို့ ခပ်အုပ်အုပ်ရယ်ဖြစ်သည်။

အသင့်အနေအထား ပြင်ပြီးသည်နှင့် စဆောင့်တော့၏။ မ မြင်းစီးပုံကအဆန်းဖြစ်သည်။ သူ တစ်ခါမျှမတွေ့ဖူးပေ၊ ထောင်ထားသည့် သူ့ပေါင်များကို သူမကမှီထိုင်ထားပီး လီးနှင့် စောက်ဖုတ်နှစ်ခုအား တပ်ရက်ထိုင်ထားကာ ပေါင်ကိုစိလျှက် ခြေဖဝါးနှစ်ခုအား သူ့ရင်အုံပေါ်သို့နင်း၍ပွတ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ကျောမှီအားဖြင့် ဖင်ကို စကောဝိုင်းမွှေ့ဆောင့် သကဲ့သို့ သူ၏ရင်ဘတ်ကိုလည်း ခြေဖဝါးဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးနေသောကြောင့် အရသာကောင်းလှသည်။ ပူး၍စေ့ထားသည့် အင်္ဂါဇာတ် စီးထွေးထွေး၏ ပြင်းထန်စွာ မွှေ့ဆောင့်အားကြောင့် အတော်ပင် ဆိမ့်အီတက်လာကာ အောင့်မထားနိုင်တော့ပဲ မေးကြောများ တင်းလာသည်အထိ အရသာတွေ့လာသည်။ သူ့အခြေအနေကိုကြည့်၍ ‘မ’က အနေအထား ချက်ချင်းပြင်လိုက်သည်။ ခြေနှစ်ချောင်းကို ရင်ဘက်မှပြန်ချ၍ ဖင်ကိုပစ် ခါးကိုကော့ကာ တဗျောင်းဗျောင်းဖြင့် ဆောင့်တော့သည်။ သူမ အံကိုကြိတ်၍ ခေါင်းကိုမော့ထား၏။ အကြွအဆောင့်တွင် ယမ်းခါဝဲသွားသည့် ဆံပင်များ အိတုံဝိုင်းတက်သွားသည့် ရင်သားဖွေးဖွေးများ ကားတစ်၍ တဗျောင်းဗျောင်းမြည်အောင် ဆောင့်ဆောင့်ချလာသည့် တင်သားကားကားတို့ကို ကြည့်၍ ဆိမ့်အီတက်လာကာ သူမ၏ စောက်ပတ်အတွင်းနံရံများအား သုတ်ရည်များ တစ်ဗျန်းဗျန်းဖြင့် ပန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။ ကာမအရသာ၏ ချိုမြိန်အီဆိမ့်ခြင်းကို နှစ်ဦးသား ပွေ့ဖက်ပွတ်သပ်ခြင်းဖြင့် မှိန်းမောခံစားပြီးနောက် ‘မ’တစ်ယာက် နွမ်းလျှစွာ အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။ အိပ်ပျော်သွားသည့်တိုင် သူ့အား မက်မောစွာပွေ့ပိုက်၍ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းလေး ကွေးရုံ ပြုံးနေသည့် ‘မ’၏မျက်နှာသည် တကိုယ်ရည် အထီးကျန်မှုများမှ ခဏတာသက်သာရာ ရသွားဟန်တူ၏။…..ပြီး

Zawgyi

တစ္ခု‌ေသာ မနက္ခင္းေလး… အိပ္မက္ေကာင္းမ်ားႏွင့္ ထိေတြ႕ျခင္းကင္းခဲ့သည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္ေသာ မည္ကာမတၱအိပ္စက္ ျခင္းတစ္ခုမွ ပ်င္းရိညီးေငြ႕စြာႏိုးထခဲ့မိသည္။ ျဖစ္ေနက် မနက္ခင္းကလည္း ထုံးစံအတိုင္း ေအးတိ ေအးစက္ႏွင့္ေပါ့။ ေဘးနားတြင္ ရံဖန္ရံခါရွိခဲ့ဖူးေသာ အေႏြးဓါတ္ေလးတစ္ခုအား မရွိႏိုင္မွန္းသိရက္ႏွင့္ စမ္းျဖစ္ေအာင္စမ္း လိုက္မိေသး၏၊ ေအးစက္ေသာ အေတြ႕ရွိသည့္ သူ႔မ်က္မွန္ကိုသာ စမ္းမိလိုက္သည္။ ရႈိင္းခန႔္ အရွက္ေျပ ေကာက္တပ္လိုက္၏။ အမွန္တကယ္ သူ ထိေတြ႕ခ်င္ခဲ့သည္မွာ ႏုေထြးအိစက္လွစြာေသာ ခ်စ္သူ၏ ခႏၶာကိုယ္ပင္ ျဖစ္ေပေတာ့သည္။ “လြမ္းစရာရွိလွ်င္ နာစရာႏွင့္ ေျဖရသည္”ဟူသည့္ စကားရွိေသာ္လည္း လြမ္းစရာႀကဳံလာတိုင္း နာက်ည္းစရာကို သူရွာမေတြ႕ခဲ့မိပါ။ တစ္ကယ္တမ္း နာက်ည္းစရာမ်ား လုပ္ခဲ့သူက သူကိုယ္တိုင္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္ေလ။ သူ႔ကို “မ” ထားရစ္ခဲ့သည္မွာ တစ္ႏွစ္ပင္ ျပည့္ခဲ့ပါၿပီ။ ထားခဲ့သည္ ဆိုျခင္းထက္ စိတ္ပ်က္႐ြံမုန္းစြာ စြန႔္ခြာသြားသည္ဆိုျခင္းက ပိုမွန္ေပလိမ့္မည္။ “အားလုံး ၿပီးသြားခဲ့ပါၿပီ ေမာင္ရယ္” လို႔သူမ ေျပာခဲ့ေသာ္လည္း ခုခ်ိန္ထိေအာင္ သူ႔ရင္ထဲက ထြက္ခြာသြားျခင္း မရွိေသးပါ။ သူမႏွင့္ ေတြ႕ဆုံရင္းႏွီးခြင့္ရခဲ့သည့္ အခ်ိန္မ်ား၊ အၾကည့္ခ်င္းဆုံ ရင္ခုန္လႈိက္ေမာ လူငယ္တို႔ဘာသာဘာ၀ ခ်စ္ႀကိဳးသြယ္ခဲ့သည့္ ကာလမ်ား၊ ရည္းစားသက္ ၾကာလာသည္ႏွင့္အမွ် သူမ၏ ကိုယ္ပိုင္တိုက္ခန္းကေလး၌ ပါးခ်င္းအပ္ ရင္ခ်င္းကပ္၍ ခ်စ္ရည္လူး ခ်စ္နယ္က်ဴးခဲ့ၾကသည့္ အခ်ိန္မ်ားက ကပ္ပါးမႈိပင္မ်ားသဖြယ္ သူ႔ရင္မွာ တြယ္ကပ္ၿငိတြယ္ ေန ၾကဆဲျဖစ္၏။ အသည္းပုံ စားပြဲတင္နာရီေလးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခ်ိန္က ၇နာရီ၃၀အတိ၊ ႐ုံးသြားရန္ အခ်ိန္နီးကပ္လာေပၿပီ။ အိပ္ပုတ္ႀကီးတဲ့ ေမာင့္အတြက္ဟု နာရီမွန္ေပၚတြင္ စီဒီမာကာပန္ျဖင့္ ေရးထားသည့္ ခ်စ္သူ၏လက္ေရးလွလွေလးမ်ားက မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့။ ေအာ္… ၾကာခဲ့ၿပီပဲေလ ေမာင့္ကို လြမ္းရင္ေျဖစရာ နာက်ည္းစရာေလးမ်ား ေပးပါအုံးလား “မ”ရယ္။ သူ ကုတင္ေပၚ ေျခဆင္းထိုင္ရင္း ေတြေဝမိေနေသး၏။ ၿပီးမွ ျဖစ္ေနက် ဂေယာက္ဂယက္ အေတြးမ်ားကို သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ျဖင့္ မႈတ္ထုတ္ဖယ္ရွားကာ မနက္တိုင္းလုပ္ေနက် တစ္ကိုယ္ေရ သန႔္ရွင္းမႈမ်ားအား အစီအစဥ္မက်စြာ သုတ္သီးသုတ္ျပာျဖင့္ ေျဖရွင္းၿပီး ဘတ္(စ္)ကားမွတ္တိုင္သို႔ ထြက္ခဲ့သည္။ ကားမွတ္တိုင္ေရာက္သည့္တိုင္ အလုပ္ကိစၥ ေဝယာဝစၥမ်ားက မၿပီးေသး၊ ဒီေန႔ အၿပီးအပ္ရမည့္ ေဆးစာရင္းမ်ားအား ေနရာလြတ္တစ္ခုတြင္ထိုင္၍ စစ္ေနမိ၏။

ထိုစဥ္ အကြၽမ္းတဝင္ရွိခဲ့ဖူးသည့္ ေရေမႊးနံ႔တစ္ခုကို ရႉရႈိက္မိသည္။ “ေမာင္ေလး… ရႈိင္းခန႔္” သူ႔ေရွ႕မွ ေခၚသံတစ္ခုေၾကာင့္ မ်က္ေမွာင္ႀကဳံ႕မိသည္၊ ဒီရပ္ကြက္သို႔ သူေျပာင္းလာသည္မွာ ၾကာၿပီဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း သူ႔အား ႏုတ္ဆက္ေခၚေျပာသူ မရွိခဲ့ဖူးပါ။ နာမည္ခ်င္းတူလို႔မ်ားလား သူ နေဝတိမ္ေတာင္ျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္မိ၏။ ပထမဆုံး ျမင္လိုက္ရသည္က ေဘာ္ေငြေရာင္ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္စီးထားသည့္ ေျခေထာက္လွလွတစ္စုံ၊ ဒုတိယ ျပည့္ေသာေပါင္တံ က်ဥ္းေသာခါး။ ထြားေသာ ရင္အစုံတို႔ကို အနက္ေရာင္သန္းသည့္ ပါတိတ္ဝမ္းဆက္ျဖင့္ တင္းရင္းခ်ပ္ရပ္စြာ ဆင္ျမန္းထားသည့္ခႏၶာကိုယ္၊ တတိယ သြယ္လွ်ေသာေမး႐ိုး တိရိသပ္ရပ္၍ ၿပဳံးေယာင္သန္းေနသည့္ ယစ္မူးဖြယ္ ႏႈတ္ခမ္းပါးတစ္စုံ စူးရွ၍ အရည္လဲေသာ မ်က္ဝန္းနက္နက္တို႔ျဖင့္ တန္ဆာဆင္အပ္ေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး။ သူ႔အျမင္အာ႐ုံတို႔ မူးေနာက္‌ေဝဝါးလာကာ ႏွလုံးေသြးမ်ား ငယ္ထိပ္သို႔ ဒိန္းခနဲ တက္ေဆာင့္သကဲ့သို႔ ခံစားလိုက္ရသည္။ သူ အၾကည့္ကို ခ်က္ခ်င္းလႊဲဖယ္မိ၏။ သူ႔ခံစားခ်က္ကို ထိုအမ်ိဳးသမီးလည္း ခံစားသိရွိေပလိမ့္မည္။ သူမႏႈတ္ခမ္းေတြ မသိမသာတုန္ေနသည္ကို သတိထားမိ၏။ “ခင္ဗ်ားး” သူ႔စကားသံတို႔က ဘီလူးစီးခံရသူကဲ့သို႔ တိမ္ဝင္သြားသည္။ အမ်ိဳးအမည္မသိသည့္ ဆိုး႐ြားလွေသာ ေတြ႕ဆုံမႈတစ္ခုေပ၊ သူမကိုေတြ႕ျမင္လိုက္ရသည္မွာ သူရဲသူဘက္တစ္ေကာင္ေရွ႕ ေမွာက္ရက္လဲေနသူကဲ့သို႔ ထိတ္လန႔္ ႐ြံရွာဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ တကယ္တမ္း သည့္ထက္ဆိုးခဲ့သည္ကိုေတာ့ ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္သိခဲ့မွာပါ ႏုႏုဝင္း။ “ေမာင္ေလးကို ေတြ႕လိုက္လို႔ ႏုတ္ဆက္တာပါကြယ္…. ႏု ေတာင္းပန္စရာလည္းရွိလို႔ပါ” သူမ၏ မ်က္ႏွာလွလွအား သူဆတ္ခနဲ ၾကည့္မိသည္။ မ်က္လုံးမွ မီးေတာက္မ်ား လွ်ံက်လာမလား မေျပာတတ္၊ သူ႔အၾကည့္ေၾကာင့္ ႏုႏုဝင္းမ်က္ႏွာေလး ပိုငယ္သြာသည္။ “ေဒါက္တာမမႀကီးရယ္ ခင္ဗ်ားခြဲေပးလိုက္လို႔ ကြၽန္ေနာ္တို႔အသည္းေတြ ဟက္တက္ကြဲခဲ့ၿပီးမွ ေတာင္ပန္မလို႔လား…. ခင္ဗ်ားျပလိုက္တဲ့ ပညာခန္းေတြကို ခင္ဗ်ားကိုယ္တိုင္ သိပါတယ္…. မင္းသမီးရႈံးေလာက္ပါရဲ႕ ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ “မ”ဘယ္ေလာက္ခံစားခဲ့ရလည္း….. ထားပါ ကြၽန္ေနာ့္အျပစ္လဲ မကင္းပါဘူး…. ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ရယ္လို႔ တဖက္သက္မေျပာေတာ့ပါဘူး….. အားလုံးၿပီးသြားၿပီ ဇာတ္သိမ္းခန္းေရာက္မွ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း စာတမ္းထိုးမေနနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ….. ခင္ဗ်ားေတာင္းပန္တာ ရႈံးတဲ့လူကို ေၾကးတံဆိပ္နဲ႔ လာႏွစ္သိမ့္ေနသလိုပဲ ပိုပူေလာက္တယ္” သူ႔အသံ အနည္းငယ္ က်ယ္သြားသည္။

ပတ္ဝန္းက်င္မွလူမ်ား ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္လာၾက၏။ ႏုႏုဝင္း ေခါင္းငုံ႔ထားသည္။ “ေဆာရီးပဲ… ခင္ဗ်ား နားမလည္ခဲ့ေပမယ့္ ကြၽန္ေနာ္ကေတာ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အရွက္နဲ႔သိကၡာကို နားလည္တယ္… ဒီေလာက္နဲ႔ ေတာ္ရေအာင္ဗ်ာ…. ေဒါက္တာကေတာ့ ဘတ္စ္ကားမစီး ေလာက္ပါဘူး…. ခင္ဗ်ားကားဆီ ျပန္သြားပါေတာ့ ကြၽန္ေနာ္လည္း သြားေတာ့မယ္” “ႏုက မွတ္တိုင္ေနာက္က ေဆးခန္းမွာပါ…. ေမာင္ေလးကို ျမင္လိုက္လို႔ပါ…. ႏုမွာ ေျပာစရာေတြ ရွိတယ္…မင္းနားေထာင္သင့္တယ္” သူလက္ကာလိုက္သည္၊ ႏုႏုဝင္း ေျပာလက္စစကားမ်ား တန႔္သြား၏။ “ေတာ္ပါၿပီ ေဒါက္တာ… ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ထပ္ပီးဒုကၡမေပးခ်င္ပါနဲ႔ေတာ့…. သြားပါရေစေတာ့ဗ်ာ” ထိုစဥ္ ရပ္လာသည့္ ဘယ္နံပါတ္မွန္းမသိေသာ ႀကဳံရာကားေပၚသို႔ ေျပးတက္ခဲ့မိသည္။ ႏုႏုဝင္း၏ “ဒီကိစၥက မင္းမမရဲ႕စနက္ မကင္းဘူးဆိုရင္ေရာကြာ”ဟူသည့္ အသံသဲ့သဲ့တို႔ က်န္ခဲ့သည္။ သူ ကားေပၚေရာက္သည့္တိုင္ ထူပူေနဆဲျဖစ္၏။ ႏုႏုဝင္း၏စကားမ်ားက နားထဲ ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။ ေခါင္းကို တြင္တြင္ရမ္းမိသည္။ သည္မိန္းမ လီဆယ္ၿပီးေျပာတာ၊ “မ”တြင္ ဘာအျပစ္မွမရွိ တကယ္အျပစ္ရွိခဲ့သူက သူကိုယ္တိုင္ပါ။ ေစာင့္ထိန္းႏိုင္မႈ မရွိခဲ့တဲ့ ဒီေကာင္ပါ။ ႐ုံးေရာက္ေတာ့ မ်က္ႏွာပ်က္ေနေသးသည့္သူ႔အား လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားက သတိထားမိၾကသည္။ စပ္စုျခင္းေတာ့ မရွိၾက၊ သူ မ်က္ႏွာပ်က္လာတာ ပထမဆုံးအႀကိမ္မွ မဟုတ္ေတာ့ဘဲေလ။ သူ႔ထိုင္ခုံတြင္ထိုင္၍ ေတြေတြႀကီး စဥ္းစားေနမိသည္။ သူမွားခဲ့ပါသည္ မွားခဲ့သေလာက္လည္း ဆုံးရႈံးခဲ့ အရွက္ရခဲ့ပါသည္။ သည္ဇတ္လမ္းကို ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ထားခဲ့သည္မွာလည္း ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ သို႔ေပမယ့္ ႏုႏုဝင္း၏ စကားတစ္ခြန္းေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲ့သမွ်အား ျပန္လည္ သုံးသပ္ရေပဦးေတာ့မည္။ သူႏွင့္ သူ႔အခ်စ္ဆုံး “မ”တျဖစ္လဲ ေဒါက္တာျဖဴႏွင္းခိုင္ တို႔၏ဇာတ္လမ္းမွာ အေပ်ာ္ဖတ္ အခ်စ္ ဝတၳဳမ်ားကဲ့သို႔ ဆန္းျပားမႈ မရွိခဲ့ပါ။ ေဆးကုမၸဏီတစ္ခုမွ သာမာန္အေရာင္းျမႇင့္တင္ေရး ဝန္ထမ္းတစ္ဦးႏွင့္ ပုဂၸလိကေဆး႐ုံတစ္ခုမွ အလုပ္သင္ ဆရာဝန္မေလးတစ္ဦးတို႔၏ ႐ိုးရွင္းသည့္ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းေလး တစ္ခုသာျဖစ္ပါသည္။ အဆင့္အတန္းခ်င္း မတူညီသည့္တစ္ခ်က္သာ ေျပာစရာရွိခဲ့၏။ ယင္းကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အၾကားတြင္ ျပႆနာဟု မယူဆခဲ့သည္ကို မ်က္ဝန္းခ်င္းၿငိ အၾကည့္ခ်င္းဖလွယ္ ခ်စ္ႀကိဳးသြယ္မိၾကကတည္းက ႏွစ္ဦးစလုံး နားလည္သိရွိခဲ့ၾကၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ သူ၏ ႐ိုးသားႀကိဳးစားမႈႏွင့္ အရည္အခ်င္းကို “မ”က ယုံၾကည္သကဲ့သို႔ သူကလည္း မ၏ အဆင့္အတန္းႏွင့္ ဂုဏ္သိကၡာတို႔အား ေလးစားခဲ့ပါသည္။

ရင့္က်က္ၿပီး ေခတ္ပညာတတ္ လူငယ္ႏွစ္ဦး၏ ခ်စ္ျခင္းက ဆယ္ေက်ာ္သက္စုံတြဲမ်ားကဲ့သို႔ ကန႔္သတ္ခ်က္မရွိ ပြင့္လင္းခဲ့ပါသည္။ မိဘမ်ားမွာ နယ္ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳတြင္ ေနထိုင္သည့္အေလ်ာက္ ရန္ကုန္တြင္ တိုက္ခန္းငွား၍ တကိုယ္တည္းေနေသာ မ´၏ အထီးက်န္မႈမ်ားအား သူ႔အခ်စ္ျဖင့္ ျပည့္စုံေစခဲ့သည္။မ´ကလည္း သူမထက္ အသက္ငယ္သည့္ သူ႔ေတာင္းဆိုမႈ မွန္သမွ်အား ျငင္းဆန္ျခင္းမရွိခဲ့ပါ။ ထိုမွ် အေပးအယူတည့္ခဲ့သည့္ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး၏ ပထမဦးဆုံးညအား ေငြေရာင္ပိတ္ကားတြင္ ေနာက္ျပန္ရစ္ ၾကည့္သကဲ့သို႔ ျပန္လည္ျမင္ေယာင္မိပါေတာ့သည္။ အဲဒီ ညက…  မေစြေသာ္လည္း သည္းသည့္ ရန္ကုန္မိုးက သူတို႔ႏွစ္ဦးကို နီးစပ္မႈမ်ား ပိုမိုျဖစ္တည္ေစခဲ့သည္။ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံး ႐ႊဲ႐ႊဲစိုေနသည့္တိုင္ မ´ကေတာ့ ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ရွိေနခဲ့၏၊ ေမးတဂတ္ဂတ္ျဖင့္ ကားေမာင္းေနေသာသူကို ၿပဳံးၿပဳံးေလး ၾကည့္ေနသည္။ “မ... ေမာင္ခ်မ္းေနပီေနာ္ ျပန္ေလ်ာ္ေပးရမယ္.... မိုး႐ြာရင္ ကားမေမာင္းရဲဘူးဆိုလို႔ ေဆး႐ုံကို မိုးစိုခံပီး လာခဲ့ရတဲ့ ေျခႂကြခရယ္.... ခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ကားေမာင္းေပးရတဲ့ ဝန္ေဆာင္ခရယ္.... ပီးေတာ့ မိုးစိုစိုနဲ႔ ျပန္ရမယ့္ အျပန္စရိတ္ရယ္ သုံးခုေနာ္”။ “ေအာ္… ေမာင္ရယ္ ေမာင္ မကိုဘယ္ေလာက္ခ်စ္လဲလို႔ တစ္ခါေလး စမ္းၾကည့္မိပါတယ္.... ေလ်ာ္ေၾကးေတြ ေတာင္းေနလိုက္တာ.... အဲ့လိုေၾကးလား ေမာင္က” မ်က္ေစာင္းခ်ိဳခ်ိဳေလး တစ္ခ်က္ထိုးရင္း ေျပာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းထူထူေလးမ်ားကိုလည္း စူထား၏။ ႏႈတ္ခမ္းနီ ဆိုးမထားေသာ္လည္း ပန္းေရာင္သန္းေနသည့္မ´ႏုတ္ခမ္းေလးမ်ားက နမ္းစုပ္ခ်င္စရာေကာင္းေအာင္ လွေနသည္။ “မရပါဘူးဗ်ာ….. မတို႔ေတာင္ စမ္းသပ္ခယူေသးတာပဲ ေမာင္လဲယူရမွာေပါ့….. ခ်စ္သူခ်င္းလဲ မရပါဘူးေနာ္ စပါးကေတာ့ ေပါက္ေဈးပဲဗ်” “စကားသိပ္တတ္တယ္ လူလည္ႀကီး…. ဟုတ္ပီေလ ဒါဆိုလဲ ဝန္ေဆာင္မႈေတာ့ အျပည့္ေပးေနာ္…. မက ႀကိဳက္မႀကိဳက္ ၾကည့္ရအုံးမွာ” “အိုေခ….. ဝန္ေဆာင္မႈကေတာ့ အာမခံတယ္ အျပည့္အ၀ေပးမွာ…. ေကာင္းလြန္းလို႔ ေျခမေလးကို ကုပ္သြားေစရမယ္ သိလား… မ” သူ႔အေျပာေၾကာင့္ `မ´ပါးမို႔မို႔ေလးမ်ားတြင္ ရွက္ေသြးတို႔ နီျမန္းသြား၏။ သူ႔ပခုံးေပၚ လက္သီးဆုပ္ႏုႏုေလးမ်ား အဆက္မျပတ္ က်လာေတာ့သည္။ “အာ…. လူညစ္ပတ္ႀကီး…. ဘာစကားေတြေျပာမွန္းမသိဘူး… ကဲ ..ကဲ” တစ္ကယ္တမ္း ႏႈတ္အားျဖင့္ အေထ့အေငါ့ေလးမ်ား ေျပာဆိုေနၾကေသာ္လည္း ထိုအခ်ိန္အထိ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴး မရွိၾကေသးပါ။

မ ေဆး႐ုံအျပန္တြင္ သူကားေမာင္း၍ လိုက္ပို႔ၿမဲျဖစ္ေသာ္လည္း ႐ိုး႐ိုးသားသားပင္ျဖစ္သည္။ လိုက္ပို႔ၿပီးသည္ႏွင့္ သူျပန္ေလ့ရွိ၏။ သည္းသည္းမဲမဲ ႐ြာေနသည့္မိုးကိုသာ အျပစ္ဖို႔ရေပေတာ့မည္။ မ၏တိုက္ခန္းေရွ႕ ေရာက္သည္အထိ မိုးကမစဲႏိုင္ေသး။ ကား စက္သတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ မက သူ႔ကို ထီးတစ္လက္ကမ္းေပးသည္။ “ရတယ္ မ… ေမာင္က စိုၿပီးသား `မ´သာလုံေအာင္ေဆာင္း” “အြန႔္ ဘယ္လိုလဲ အျပည့္အ၀ဆို ေဆာင္းေပးေလ…. ဟြန႔္ မႀကိဳက္ေတာ့ဘူးေနာ္ ဒီဒ႐ိုင္ဘာေတာ့” မက မခ်ိဳမခ်ဥ္ မ်က္ႏွာေပးျဖင့္ဆိုသည္။ သူ႔ရင္ထဲ ယားက်ိက်ိျဖစ္သြား၏။ “ကဲပါဗ်ာ ဟုတ္ပါၿပီ…. လုပ္ေပးရမွာေပါ့ ကဲေပး” ‘မ’ဆီက ထီးကို ယူလိုက္ၿပီး သူမ ကားထဲကထြက္သည္အထိ ေဆာင္းေပးသည္။ ကားတံခါး ပိတ္သည္အထိ ေစာင့္ေနလိုက္ေသး၏။ ၿပီးမွ ထီးကိုပိတ္၍ ေျပးေလေတာ့သည္။ ကားရပ္သည့္ေနရာႏွင့္ ေလွကားကလည္း ေဝးေလေတာ့ သူမ ေျပးဝင္ရန္ အခြင့္မသာေပ၊ သူမ အငိုက္မိသြား၏။ ႐ြာေလေသာမိုးစက္တို႔က မ၏ စပန႔္သား ပြင့္႐ိုက္ဝမ္းဆက္ပါးပါးေလးေပၚသို႔ ဒလေဟာစိမ့္ဝင္ကာ ႐ႊဲ႐ႊဲစိုေစေတာ့သည္။ အေရာင္ကလည္း ႏို႔ႏွစ္ေရာင္ ေျဖာ့ေျဖာ့ျဖစ္သည့္အတြက္ အတြင္းခံဘရာ ေလးမ်ားပင္ ေတြ႕ျမင္ေနရသည္။ “အား… ေမာင္ေရ စိုကုန္ပီကြာ…. ထီးျပန္ေပးလို႔ဆို…. မစေတာ့ဘူး တစ္ကယ္စိုကုန္ပီကြာ ငိုမွာေနာ္” မ သူ႔ေနာက္သို႔ေျပးလိုက္၍ ထီးကိုလုသည္။ သူက လြတ္ေအာင္ေျပး၍ တိုက္ခန္းေလွကားတြင္ ေစာင့္ေန၏။ သူမ ေျခကိုေဆာင့္၍ ေလွကားတံစက္ၿမိတ္ေအာက္သို႔ ဝင္လာေတာ့သည္။ ပါးစပ္မွလည္း သူ႔ကိုတတြတ္တြတ္ျဖင့္ က်ိမ္ဆဲလာ၏။ တကိုယ္လုံး ႐ႊဲ႐ႊဲစိုေနသျဖင့္ အႀကိဳအၾကားမ်ားအထိ ကပ္ဝင္ေနသည့္ စပန႔္သားေပ်ာ့ေပ်ာ့က သူမ၏ ခႏၵာကိုယ္အလွ ႂကြႂကြ႐ြ႐ြမ်ားအား ဖုံးကြယ္ႏိုင္စြမ္း မရွိၾကေတာ့ပါ။ ေပြ႕ဖက္နမ္းရႈံ႕ခဲ့စဥ္မ်ားတြင္ သူစမ္းမိခဲ့သမွ် ဘရာထူထူ မဝတ္တတ္ေသာ တစ္လုံးစီ သီးျခားျဖစ္ေနသည့္ မ၏ ေရစိုရင္သားမို႔မို႔မ်ား၊ ခႏၵာကိုယ္လုံး၍ ျပည့္ေသာေၾကာင့္ အတန္ငယ္ဝသည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း ခ်ပ္ရပ္၍ ခ်က္ေပါက္ရာ အခ်ိဳင့္ေလးအထိ ျမင္ေတြ႕ေနရသည့္ ဗိုက္သားႏုႏုမ်ား၊ ၁၀ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္ကတည္းက ထမီကိုသာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲဝတ္ခဲ့ပါသည္ဟု ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း ျပည့္တင္းေသာခႏၵာကိုယ္ႏွင့္ အခ်ိဳးညီစြာ ေသးက်ဥ္းေနသည့္ခါး၊ ၎ႏွင့္တစ္ဆက္တည္းတြင္ အစ၌ ေျပျပစ္သေယာင္ရွိေသာ္လည္း ေအာက္သို႔လုံး၍ ကားသြားသည့္ သူ႔အႀကိဳက္ တင္သားထြားထြားတို႔ျဖင့္ ျမင္မေကာင္းေလာက္ေအာင္ လွေနေတာ့သည္။

“ကဲ…. ဘယ္လိုလဲ ခုမွ လွသြားတာမဟုတ္လား” သူကေရစိုေနေသာ မ်က္မွန္ကိုသုတ္ရင္း ေမးလိုက္သည္။ သူခနဲ႔တဲ့တဲ့ဆိုေတာ့ မက သူ႔ရင္ဘတ္ကို လက္ဖဝါးႏွစ္ဖက္ျဖင့္ တဗ်န္းဗ်န္း ႐ိုက္ေလေတာ့သည္။ နာသည္မဟုတ္ေသာ္လည္း သူ နာခ်င္ေယာင္ေဆာင္၍ လက္ေလးမ်ားကို ဖမ္းကိုင္ကာ တကိုယ္လုံး သိမ္းႀကဳံး၍ ဆြဲဖက္ျပစ္လိုက္၏။ သူ႔ရင္ဘတ္က်ယ္က်ယ္တြင္ မ၏ လုံး၍စူေနသည့္ အိစက္စက္ ေ႐ႊရင္ႏွစ္မႊာမွာ ပိျပား၍ကပ္သြားေတာ့သည္။ “အို႔…. ဟိတ္ ေမာင္…. လူေတြျမင္ကုန္မယ္ လႊတ္ပါကြယ္” မ်က္ႏွာေလးငယ္၍ ေတာင္းပန္ေနသည့္အတြက္ သူ ႏွေျမာစြာ လႊတ္ေပးလိုက္ရသည္။ အမွန္ဆို ေလွကားရင္းက ေမွာင္ေနပါသည္။ ‘မ’က သူ႔ရင္မွ႐ုန္းထြက္၍ ေလွကားေပၚသို႔ ဦးေဆာင္တက္သြားေတာ့သည္။ သူက ေနာက္မွ ကပ္လိုက္သြားေသာ္လည္း ေလွကားႏွစ္ထစ္စာ ေၾကာေနသည့္ မ၏ေနာက္ပိုင္းအလွက သူ႔မ်က္ႏွာေရွ႕တြင္ အေႏွာင္အတြယ္မဲ့စြာလႈပ္ခါေနတာ့၏၊ သူသိသေလာက္ အတြင္းခံအား လိုအပ္သည့္ေနရာကိုသာဖုံးသည့္ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းေဘာင္းဘီကိုသာ ဝတ္ေလ့ရွိေသာ ‘မ’၏ ေရစိုတင္သားအလွမ်ားက သူ႔အျမင္အာ႐ုံကို အထြဋ္အထိပ္သို႔ ေရာက္ေစခဲ့သည္။ သူ႔မ်က္လုံးေတြ ဘယ္ဆီေရာက္ေနသည္ကို တံခါးေသာ့ဖြင့္ပီး သူ႔ဖက္လွည့္လာေသာ ‘မ’က ေတြ႕သြားဟန္တူပါသည္။ ႏုတ္ခမ္းေဒါင့္ေလး အနည္းငယ္ ေကြးၫႊတ္သြားသည္မွအပ ထူးျခားဟန္မျပဘဲ မသိက်ိဳးကြၽန္ျပဳကာ ဝင္သြားႏွင့္၏။ သူအခန္းထဲ ဝင္လွ်င္ဝင္ျခင္း တစ္ေန႔ခင္းလုံး ပိတ္ေလွာင္ထားခဲ့ဟန္တူေသာ တိုက္ခန္း၏ ရနံ႔ႏွင့္ အေႏြးဓါတ္ကိုရသည္။ ထိုအေႏြးဓါတ္က မိုးစိုထားသည့္သူ႔အား အတန္ငယ္ ေႏြးေထြးသြားေစေသာ္လည္း ‘မ’ဖြင့္လိုက္သည့္ ဝရန္တာတံခါးမွ ဝင္လာသည့္ ေလစိမ္းမ်ားေၾကာင့္ ျပန္လည္ေအးစိမ့္လာသျဖင့္ ဆိုဖာေပၚတြင္ ကုပ္ကုပ္ေလး ထိုင္ေနမိသည္။ “သိပ္ခ်မ္းေနလား….. ေမာင္ေအးမွာစိုးလို႔ အဲကြန္းမဖြင့္ဘဲ တံခါးဖြင့္လိုက္တာ…. ခနေလးေစာင့္ အဝတ္လဲပီးျပန္လာခဲ့မယ္….. ခ်မ္းေနတယ္ဟုတ္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ခဲ့မယ္ေနာ္” သူ ေမးဆတ္ျပလိုက္သည္။ အိမ္ေရွ႕စားပြဲတြင္ စာအုပ္မ်ားျပန႔္က်ဲေန၏။ အားလုံးလိုလို အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ႐ိုက္ႏွိပ္ထားေသာ ေဆးဘက္ဆိုင္ရာ စာအုပ္အထူႀကီးမ်ားျဖစ္၏။ တစ္အုပ္ေကာက္ယူၾကည့္လိုက္သည္၊ မိန္းမအဂၤါပုံမ်ား သားအိမ္ပုံမ်ားကို ဓါတ္ပုံမ်ားျဖင့္အေသးစိတ္ေဖာ္ျပထားသည့္ စာအုပ္ျဖစ္၏။ ‘မ’က အိုဂ်ီလိုင္းကို ယူထားသျဖင့္ ထိုစာအုပ္မ်ား ေလ့လာရေပလိမ့္မည္။ ‘မ’တစ္ေယာက္ စာသည္ေလာက္ဖတ္ရသည့္တိုင္ သူ႔လို မ်က္မွန္မတပ္ရေသးေပ။ “ဟိတ္ေကာင္ေလး…. ဘာေတြေလွ်ာက္ၾကည့္ေနတာလဲ… တအားကို စိတ္ဝင္စားေနတယ္ေနာ္ ဟြန႔္ .. မေျပာခ်င္ဘူး” သူ ရယ္က်ဲက်ဲျဖင့္ စာအုပ္ကိုပိတ္လိုက္သည္။ ‘မ’က သူ႔ကို ေကာ္ဖီခြက္ ကမ္းေပး၏။ အိမ္ေနဂါဝန္ ခပ္ဖားဖားကို ဝတ္လာသည့္ ‘မ’၏ ဟိုက္က်သြားသည့္ လည္ပင္းအဟကို ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္မိလိုက္ေသးသည္။

ခႏၶာကိုယ္ကိုယ္အငိုက္တြင္ အေႏွာင္အတြယ္မဲ့စြာ ပုံက်လာသည့္ ေ႐ႊရင္ႏွစ္မႊာ၏ အထက္ပိုင္းကို လည္ပင္းအဟိုက္မွ ေကာင္းစြာျမင္လိုက္ရ၏။ သူမ ဘရာ ဝတ္မလာသည္မွာ ေသခ်ာသည္။ သူ႔ေဘးတြင္ ဂါဝန္စေလးကို သိမ္ရင္းဝင္ထိုင္သည္၊ စပယ္ရနံ႔ကို ရလိုက္၏။ ‘မ’က သူမအတြက္ယူလာသည့္ ေကာ္ဖီကို တစ္ငုံေသာက္လိုက္သည္။ အက်ီရင္ဘတ္တြင္ အသီးေခါင္းေသးေသးေလးႏွစ္ခု အတန္ငယ္ ခြၽန္ထြက္ေနသည္ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ဘရာပါမလာသည္ကို ထပ္မံအတည္ျပဳႏိုင္ခဲ့၏။ ‘မ’ သတိထားမိသြားျပန္သည္၊ ေကာ္ဖီခြက္ကိုခ်၍ မလုံလဲစြာလက္ကို ပိုက္လိုက္သည္၊ ၿပီးမွ မ်က္ေစာင္းခ်ိဳခ်ိဳေလးျဖင့္ “ကဲ…. ကိုယ္ေတာ္ေလး… ဒီေန႔ဘာျဖစ္ေနလဲ…. ေကာ္ဖီျမန္ျမန္ေသာက္ပီး ျပန္ေတာ့ ေနာက္က်ေနပီ…. ဆက္ေနရင္ ‘မ’တကိုယ္လုံး ခရမ္းလြန္ေရာင္ျခည္ သင့္ေတာ့မယ္…. မင္းရဲ႕မွန္ဘီလူးႀကီးကထြက္တဲ့ ဗို႔အားေတြ ပ်င္းလြန္းလို႔” ‘မ’က ေျပာလည္းေျပာ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ႏွင့္ ရီသည္။ သူမရီသည့္အခ်ိန္ တြယ္ရာမဲ့ရင္ႏွစ္မႊာက သိမ့္သိမ့္ခါျပန္ေလ၏။ သူ မ်က္လုံးအစုံကို မွိတ္လိုက္သည္။ ဘယ္ကထြက္ေနသည့္ အပူရွိန္ေၾကာင့္လဲမသိ သူ႔ေရစိုအဝတ္မ်ား ေျခာက္ေသြ႕ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္ေနသည္။ ေခြၽးစို႔ခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာ၏။ မြန္းၾကပ္မႈမ်ားအား ဖြင့္ထုတ္လိုက္ခ်င္သည္၊ ၾကာရင္ခက္ေတာ့မည္။ “ေမာင္ျပန္လိုက္ေတာ့မယ္ မရယ္” သူ သက္ျပင္းကိုခ်သည္၊ ၿပီးေတာ့ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္၏။ ‘မ’ ၿပဳံးၿပီးၾကည့္ေနရာမွ သူ႔လက္ကို ဖမ္းဆုပ္လိုက္သည္။ သာသာေလးေပမယ့္ ႏုညံ့ေႏြးေထြးလွစြာေသာ လက္အစုံ၏ ဆုပ္ကိုင္မႈကို ႐ုန္းရန္ အင္အား တကယ္ကိုမရွိခဲ့ပါ၊ သူျပန္ထိုင္လိုက္သည္။ “ေနပါအုံး ေမာင္ရဲ႕…. ေမာင့္ရဲ႕ဝန္ေဆာင္ခေတြ ယူမသြားေတာ့ဘူးလား… ကဲ” ‘မ’က ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႔ေပါင္ေပၚ သို႔ ကိုယ္တေစာင္း ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ေအာက္ခံပင္တီေလး ဝတ္မထားသည္ကိုပါ သူထပ္မံ၍ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိလိုက္ရ၏။ ဂါဝန္ပါးပါးတစ္ထပ္မွတစ္ပါး မည္သည့္ကာဆီးမႈမွ်မရွိေသာ ႏုေထြးအိစက္လွသည့္ ‘မ’၏ တင္သားလုံးလုံးတို႔က သူ႔ေပါင္ေပၚ၌ အျပည့္အဝ ေနရာယူေလေတာ့သည္။ နဂိုထဲက မာခ်င္ရက္လက္တို႔ျဖစ္ေနေသာ သူ႔ဂြဆုံရွိ ခိုးလုခုလုအရာက အိစက္ႏုညံ့လွသည့္ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ စိတ္ထိန္းထားသည့္တိုင္ မရမက ႏိုးထ႐ုံးႂကြကာ ‘မ’၏တင္သားႏွစ္ျခမ္းအၾကားရွိ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမသို႔ က်က်နနႀကီးပင္ မိတ္ဆက္မိေလေတာ့သည္။ ‘မ’မ်က္လုံးေလး အတန္ငယ္ဝိုင္းသြား၏။

ၿပီးမွ တစ္ခ်က္ၿပဳံးကာ သူ႔ႏွာေခါင္းကို ခ်စ္စႏိုး ဆြဲလိမ္သည္။ “လူဆိုးေလး… မင္း ေခါက္ထီးပါရဲ႕သားနဲ႔ ဖြက္ထားတယ္”ဟူသည့္ ‘မ’အေျပာေၾကာင့္ သူတို႔ႏွစ္ဦး ခပ္အုပ္အုပ္ ရယ္ျဖစ္ၾကသည္။ ၿပီးမွ သူ႔မ်က္မွန္အား သာသာေလးခြၽတ္ေပးကာ နဖူးကို ဖြဖြေလးနမ္း၏။ “ဒါက မိုးစိုခံပီး ကားလာေမာင္းေပးတဲ့ အတြက္ေနာ္” နား႐ြက္နား ကပ္ခါေျပာသည္။ ႏုတ္ခမ္းသားႏုႏုတို႔က နား႐ြက္ကို ကလူက်ီစယ္သြားၾကသျဖင့္ သူ ၾကက္သီးမ်ား ထသြားသည္။ ‘မ’၏ခႏၶာကိုယ္ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးေလးအား တအားဖက္ထားမိေတာ့၏။ စပယ္နံ႔ေလးက သင္းပ်ံ႕၍ေနသည္။ အတန္ၾကာမွ ‘မ’က လူခ်င္းျပန္ခြာ၍ “ခ်မ္းခ်မ္းေအးေအးနဲ႔ ကားေမာင္းေပးရတဲ့အတြက္ ဒါေလးကိုယူေနာ္”ဟုဆိုကာ ႏႈတ္ခမ္းေလးစူ၍ မ်က္လုံးမွိတ္ေပး၏။ ပထမဦးစြာ ပန္းႏုေရာင္ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးအား ငုံ၍စုပ္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ ျပဴတစ္တစ္ျဖစ္လာေသာ လွ်ာေလးကို ရစ္ပတ္လိမ္စုပ္၍ အနမ္းရွည္ႀကီးတစ္ရပ္ ဆင္ႏႊဲပါေလေတာ့သည္။ အနမ္း၏ လႈံ႕ေဆာ္မႈမ်ားေၾကာင့္ ရင္ခုန္လႈိက္ေမာကာ စိတ္ဆႏၵမ်ား ျပင္းျပလာသည္။ လွ်ာတစ္ခုလုံး ပါလာေအာင္ ဆြဲစုပ္လိုက္ခ်ိန္မ်ားတြင္ ‘မ’၏ရင္သားမို႔မို႔မ်ား ေကာ့ႂကြလာ၏။ ထိုအခါ သူ႔လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ထိန္းဖိကာ ခပ္႐ြ႐ြ ဆုပ္ကိုင္ ႏွယ္ေခ်ေပးလိုက္မွ ‘မ’က မ်က္လုံးေလးေမွးစင္းကာ သက္ျပင္းေလးမ်ား ခါခါခ်ေလသည္။ က်န္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ေက်ာျပင္ေလးအား ပြတ္သပ္ေပးေနရာမွ ခါးက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွသည္ သူ႔ေပါင္ေပၚတြင္ လႈပ္႐ြေနသည့္ တင္သားစိုင္ႀကီးတစ္ျခမ္းအား ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး ဖိႏွယ္ေပးလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ‘မ’ မ်က္လုံးေလး ပြင့္လာသည္။ ပီးမွ သူႏႈတ္ခမ္းအား ႁပြတ္ခနဲျမည္ေအာင္ စုပ္၍ ပါးစပ္ခ်င္းခြာလိုက္ၿပီး သူ႔ဆံပင္တိုတိုမ်ားကို လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ထိုးဖြေပးသည္။ “ကဲ…ကားေမာင္းခက ေတာ္ေလာက္ပီေနာ္…. အျပန္ေခ်ႂကြခကိုေတာ့ မေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး… ျပန္ခ်င္ျပန္ မျပန္ခ်င္ေန ေမာင့္သေဘာ”ဟု တိုးတိုးေလးေျပာသည္။ သူ႔အေပ်ာ္မ်ား ငယ္ထိပ္သို႔ တက္ေဆာင့္ေတာ့၏။ ‘မ’၏ရင္သားႏွစ္ျခမ္းၾကားတြင္ ေခါင္းဖြက္၍ တင္းၾကပ္စြာ ဖက္ထားလိုက္ေတာ့သည္။ ရင္သားႏွစ္ျခမ္းအၾကားတြင္ မ်က္ႏွာဝွက္ထားရသည္မွာ အသက္ရႉရခက္ခဲေသာ္လည္း ထိုကဲ့သို႔ေသာ အိစက္ညက္ေညာမႈမ်ိဳးျဖင့္ အသက္ရႉၾကပ္ေသမည္ဆိုက ေသေပ်ာ္ေလာက္သည္။ တပ္မက္မႈေဇာကပ္ေနသည့္ လက္တို႔ျဖင့္ ‘မ’၏ရင္ဘတ္ၾကယ္သီးႏွစ္လုံးအား ျဖဳတ္ရန္ျပင္လိုက္စဥ္ ‘မ’က “ဟိုးထား ဆရာႀကီး…. အဝတ္ေတြက စိုဖန႔္ဖန႔္နဲ႔ ေရအရင္ ခ်ိဳးလိုက္ပါအုံး…. ဖ်ားသြားလို႔ ‘မ’ကိုခ်စ္ဖို႔ အားေတြနည္းသြားအုံးမယ္” သူ႔လက္တုန္တုန္တို႔ တြန႔္ၿပီး တန႔္အသြား ‘မ’က အေပြ႕အဖက္မွ႐ုန္းထြက္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းရွိရာ သူမ၏အခန္းသို႔ ေခၚသြား၏။

သူမေနာက္မွ လိုက္သြားစဥ္ နိမ့္ခ်ည္ျမင့္ခ်ည္ျဖင့္ တုံေနသည့္တင္ပါးေနာက္က ဂါဝန္စေလးမွာ အရည္စိမ့္ကြက္ေလးကို ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္ေသးသည္။ သူမ လာစျပဳေနၿပီ သူလဲ လာစျပဳေန၏။ သို႔ေပမယ့္ သူလာသည္က သူမလိုမဟုတ္ပဲေအာက္ ခံေဘာင္းဘီ၏ ခ်ဳပ္တည္းမႈကို ခံထားရေသာေၾကာင့္ တုတ္တုတ္ႀကီးျဖင့္ တိုေနရသည္။ သူ ေရကို စိမ္ေျပနေျပ ခ်ိဳးလိုက္သည္။ အထူးသျဖင့္ သူ႔ဒုတ္ႀကီးကို ဆပ္ျပာျဖင့္ နာနာတိုက္ေနမိ၏။ သူမကို ျပခါနီးမွ လွခ်င္ေနမိသည္။ ခ်ိဳင္းေမႊးမ်ားလဲ ရိတ္ခ်င္ေနမိ၏။ အခ်ိန္လင့္သြားမည္စိုး၍ ဒီအတိုင္း ထားလိုက္သည္။ “ေမာင္ေရ အေအးပတ္မယ္ေနာ္”ဟူသည့္ ‘မ’၏အသံၾကားမွ လက္စသပ္ကာ တဘတ္ခါးပတ္၍ ထြက္လာရေတာ့သည္။ ေရခ်ိဳးခန္းအျပင္ေရာက္ေသာ္ ျမင္ကြင္းက ဝင္သြားတုန္းကႏွင့္မတူ ႐ုတ္ခ်ည္းေျပာင္းလဲသြား၏။ အခန္းမီးကို မွိတ္ကာ ခရမ္းေရာင္ နံရံမီးေလးမ်ား ဖြင့္ထားသည္။ သူမက ကုတ္ေပၚတြင္ ေျခဆင္းမွီထိုင္၍ ဖုန္းကိုကလိေန၏။ “ေမာင္ ဘာဝတ္ရမလဲ” “ဘာမွ မဝတ္နဲ႔” ေရစိုဆံပင္မ်ားကို တဘတ္ျဖင့္သုတ္ရင္း ေမးလိုက္ေသာသူ႔အေမးကို ‘မ’က ၿပဳံးစိစိျဖင့္ေျဖသည္။ သူ႔ခါးတြင္ တဘတ္တစ္ထည္ေတာ့ ပတ္ထားေသး၏။ “အာ… အဲ့ေရစိုတဘတ္ႀကီး ကုတင္နားယူမလာနဲ႔ေနာ္” မ၏ ညဳတုတုအေျပာေၾကာင့္သူ စပ္ၿဖဲၿဖဲျဖစ္သြားသည္။ ခါးမွတဘတ္ကို ေျဖ၍ အဝတ္တန္းေပၚ လႊားလိုက္သည္။ ‘မ’က ႏႈတ္ခမ္းေလး ဝိုင္းျပ၏။ “ကဲ ေခါက္ထီးေလး ဘယ္မွာ ဖြက္ထားခ်င္ေသးလဲ”။ ‘မ’က ဒီအခ်ိန္အထိ ေနာက္ႏိုင္ေသးသည္။ သူဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ ‘မ’ေပၚသို႔ တက္ခြကာ နမ္းေတာ့သည္။ ႏုတ္ခမ္း ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးမ်ား ပန္းဆီေရာင္သန္းေအာင္ ဆြဲစုပ္ျပစ္လိုက္၏။ ‘မ’က သူ႔လည္ဂုတ္ကို သိုင္းဖက္ခိုကာ အနမ္းမ်ားကို တုန႔္ျပန္သည္။ ႏွစ္ဦးလုံး ခ်စ္စိတ္တက္ကာ အသက္ရႈသံမ်ား ျပင္းလာသည္။ သူတဆင့္တိုးကာ မ၏ေ႐ႊရင္ၿဖိဳးၿဖိဳးကို ဂါဝန္အက်ႌေပၚမွညႇစ္၍ ႏွယ္သည္။ ခြၽန္ထြက္လာသည့္ အသီးေခါင္းေလးႏွစ္ခုအား ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ ညႇပ္ဆြဲ၏။ သူမ၏ဆီးစပ္တြင္ ဖိ၍ေထာက္ထားသည့္ ငပဲကလည္း လြတ္လြတ္ကြၽတ္ကြၽတ္ႀကီး ႏိုးထလာၿပီ။

တြင္းေအာင္းသတၱဝါ ျဖစ္သည့္အားေလွ်ာ္စြာ သင့္ေလ်ာ္ရာေနရာအား တိုးထြန႔္လူးလြန႔္၍ ရွာေနေတာ့သည္။ သင့္ေလ်ာ္ရာျဖစ္သည့္ ‘မ’၏ အဂၤါစပ္မွာလည္း အေျမႇာင္းလိုက္ေဖာင္းထလာကာ တြင္းစာအား ႂကြ႐ႊ၍ ျမဴေနသျဖင့္ ႏွစ္ဦးအၾကား ျခားနားထားသည့္ ဂါဝန္ပါးမွာ ဗီလိန္သဖြယ္ ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ “ေမာင္…. အဲဒီဂါဝန္ကို ခြၽတ္ဖို႔ စိတ္ကူးမရွိဘူးလား”။ ‘မ’ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုက္ရင္း ဆိုသည္။ ဟုတ္ေပသည္၊ ဒီဂါဝန္က ကိႏၷရီေခ်ာင္းျခားသကဲ့သို႔ သူတို႔ႏွစ္ဦးအၾကား ကန႔္လန႔္တိုက္ေန၏။ ေပါင္လည္အထိ လိပ္တက္ေနေသာဂါဝန္အား သူအေလာတႀကီး လွန္တင္မိသည္၊ ခါးေနရာတြင္တန႔္သြား၏။ သိပ္ကိုလွပသည့္ ျမင္ကြင္းတစ္ခုကို ခံစားလိုက္ရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ‘မ’၏ ဆီးခုံေလးသည္ ေဖြးအုေနၿပီး အေမႊးအျမႇင္မ်ားအား ပုံမွန္ရိပ္သည့္အတြက္ စိမ္းဖန႔္ဖန႔္ေလးျဖစ္ေနကာ ၎၏ေအာက္ေျခရွိ အကြဲေၾကာင္းေလးက မို႔ေမာက္၍ ခုံးထေန၏၊ သူ ဆီးခုံေလးအား တစ္ခ်က္နမ္းလိုက္သည္။ ‘မ’ တြန႔္ခနဲ ျဖစ္သြား၏။ ၾကက္သီးဖုေလးမ်ား ထသြားသည္ကို သတိထားမိလိုက္သည္။ ‘မ’၏မ်က္ႏွာကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ ဘာဆက္လုပ္မည္ကို ရင္ခုန္လႈိက္ေမာစြာ လိုလားေတာင့္တစြာ ေစာင့္ၾကည့္ေနဟန္တူသည္။ ‘မ’သည္ အေတြ႕အႀကဳံရွိၿပီးျဖစ္မွန္း သူသိပါ၏။ ၎ကိစၥမ်ားႏွင့္ ပတ္သတ္၍ သူတို႔ႏွစ္ဦးစလုံး၏ ရွိခဲ့ဖူးသည့္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည့္ အျဖစ္သနစ္မ်ားအားလည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရင္ဖြင့္ခဲ့ၾကၿပီးျဖစ္ပါသည္။ သို႔ျဖစ္ပါ၍ သူေျပာခဲ့သည့္အတိုင္း ေျခမေလးကုပ္သည္အထိ သူ တာဝန္ေက်ရေပအုံးမည္။ ပထမဦးစြာ ‘မ’၏ေပါင္တံေဖြးေဖြးႏွစ္ဖက္အား သူ႔ပခုံးတြင္ တင္လိုက္သည္။ ‘မ’က ခါးလည္တြင္ ခြၽတ္ရန္က်န္ေနသည့္ ဂါဝန္အား ကိုယ္တိုင္ဆြဲခြၽတ္၍ ခုတင္ေခ်ရင္းသို႔ ပစ္လိုက္၏။ သူမ၏ ရင္သားေဖြးေဖြးႏွစ္ခိုင္အား လက္တစ္ဖက္တစ္ခ်က္စီျဖင့္ ပင့္တင္ကိုင္ဆုပ္ထားရင္း ခ်စ္သူ၏အျပဳအစုကို ငံ့လင့္၍ေနသည္။ ၎ကိစၥကို သူမ စြဲမက္လွသည္ဟု ေျပာဖူး၏။ စိကပ္၍ အရည္အနည္းငယ္စို႔ေနသည့္ သူမ၏အကြဲေၾကာင္း ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးႏွစ္ခုအား လက္ျဖင့္အနည္းငယ္ ၿဖဲလိုက္သည္။ အတြင္းသား ရဲရဲေလးမ်ားတြင္ အင္အားျပင္းစြာ ေလာင္ၿမိဳက္ေပါက္ကြဲထြက္ႏိုင္သည့္ စနက္တံနီနီေလးက ၿငိမ္သက္၍ကပ္ေန၏။ ထိုေနရာအား သူတစ္ခ်က္ နမ္းလိုက္သည္။ ‘မ’ တြန႔္ခနဲ ျဖစ္သြား၏။ ေနာက္ သူ႔လွ်ာျဖင့္ ပင့္ယက္လိုက္သည္။ ‘မ’ ပါးစပ္ေလး ဟသြား၏။ မ်က္လုံးမ်ား မွိတ္ထား၏။ လွ်ာျဖင့္ ထပ္မံ၍ အထက္ေအာက္ ခပ္သြက္သြက္ေလး ယက္သည္။ “ဟင့္ .. အာ .. အင္းး .. အို႔” အစရွိသည့္ ညင္းသံသဲသဲေလးမ်ား ထြက္လာေတာ့သည္။

ထို႔ေနာက္ တစ္ဆင့္တက္၍ အတြင္းႏႈတ္ခမ္းသား ရဲရဲေလးႏွစ္ဖက္အား တစ္လွည့္စီ စုပ္လွ်က္ အဝအာအာေလးအား အျပားလိုက္ ယက္၊ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားျဖင့္ ဆြဲစုပ္၊ အတြင္းနခမ္းသား ကပ္ကပ္ေလး ႏွစ္ဖက္အား အားကုန္စုပ္၍ ခါရမ္းလိုက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ‘မ’၏ဖင္သားႀကီးမ်ား ေကာ့တက္လာကာ သူ႔ဆံပင္ေတြကို လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ ထိုးမႊေခ်ေတာ့သည္။ “ရွီး… အာ့…. ေကာင္းလိုက္တာေမာင္ရယ္ .. အာ့ဟာ .. အင္း ႀကိဳက္တယ္…. ေမာင့္ .. အိုး…” မက သူ႔မ်က္ႏွာကို အတင္းဆြဲကပ္၍ ကာမဒီေရမ်ား တလိပ္လိပ္တက္ကာ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ ညည္းေနေတာ့သည္။ သူမရဲ႕ အရည္ၾကည္မ်ားကလည္း စအိုဝစူစူေလးအထိ စီးက်လာေတာ့သည္။ အရည္မ်ား အိုင္လာေသာ အဝအာအာေလးထဲသို႔ လွ်ာကိုလိပ္သြင္း၍ ေမႊလိုက္ခ်ိန္မ်ားတြင္ သူမ တဇန႔္ဇန႔္ျဖစ္ကာ လုံးဝန္းသည့္ႏို႔အုံမ်ားကို ညႇစ္ေခ်ေလေတာ့သည္။ သူက လွ်ာကို အထက္သို႔ပင့္တင္၍ အေစ့နီတာရဲေလးအား ပင့္ပင့္ဆြရာ ‘မ’ ေခါင္းမ်ား ဘယ္ညာရမ္း၍ တအားအားျဖင့္ ေအာ္ေလေတာ့သည္။ ေနာက္ဆုံး တင္းေထာင္လာသည့္ ထိုအေစ့ေလးအား အေပၚေအာက္ ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ ဆြဲညႇပ္၍ ႏို႔စို႔သကဲ့သို႔ တႁပြတ္ႁပြတ္ ျမည္ေအာင္ စို႔ေပးလိုက္ရာ ‘မ’တစ္ေယာက္ အသံပင္ မထြက္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ အံႀကိတ္၍ တဆတ္ဆတ္တုန္တက္ကာ သူ႔ေခါင္းအား ေပါင္တံအိအိႀကီးမ်ားျဖင့္ အတင္းညႇပ္ကာ ေကာ့ကလန္ထိုး၍ ၿပီးသြားေလေတာ့သည္။ ခနၿငိမ္သြားၿပီး သူ႔အား အတင္းဆြဲတင္ကာ အရည္မ်ားေပလွ်က္ရွိသည့္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကို ေျပာင္စင္ေအာင္ နမ္းစုပ္ယက္၍ အတင္းဖက္ထားသည္။ “သိပ္ခ်စ္တာပဲလား ေမာင္ရယ္…. ‘မ’လည္း ခ်စ္မယ္ေနာ္….. ‘မ’ပါးစပ္ထဲမွာ ၿပီးခ်င္တယ္မွတ္လား…. ေမာင့္ေခါက္ထီးေလးကို စုပ္ေပးမယ္ေနာ္”။ ‘မ’က ေျပာေျပာဆိုဆို ေဘးတြင္ တေစာင္းေလး ဝမ္းလ်ားေမွာက္၍ က်ေနာ့္ဒစ္ေခါင္းအား စနမ္းပါေတာ့သည္။ ထိပ္တြင္ အရည္အနည္းငယ္စို႔ေနေသာ ဒစ္အား အရည္ခြံမလွန္ဘဲ တစ္ေခ်ာင္းလုံး ငုံလိုက္၏။ အာေငြ႕ေၾကာင့္ ေႏြးခနဲျဖစ္သြားသည္။ ၿပီးမွ အရည္ခြံအား လွ်ာျဖင့္ထိုးထုတ္ကာ ေပၚလာသည့္ ကြမ္းသီးေခါင္းနီတာရဲအား တႁပြတ္ႁပြတ္ျဖင့္ စုပ္ပါေတာ့သည္။ ကနဦး ေျပာ့ခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနေသာ လီးႀကီးမွာ စုပ္အားေၾကာင့္ ေလထိုးလိုက္သည့္ႏွယ္ ေဖာင္းတင္းကားထြက္လာကာ အီဆိမ့္တက္လာသည္။ ‘မ’၏ပါးစပ္အတြင္း ျပည့္သိပ္လာေသာ လီႀကီးအား လက္တစ္ဘက္ျဖင့္ ထိန္းကိုင္၍ သြားေဖြးေဖြးျဖင့္ သာသာေလး ျခစ္ေနသည္။ သူ “အာ့..အာ့”ျဖင့္ က်င္တက္သြား၏။

ဒါကို ‘မ’က ေမာ့ၾကည့္ၿပီး သေဘာက်စြာ တခစ္ခစ္ျဖင့္ ရီသည္။ ေနာက္ အငိုက္ဖမ္း၍ တစ္ေခ်ာင္းလုံးကို ၿမိဳခ်သည္။ အာေခါင္ထဲ ေရာက္သြားသည့္ လီးထိပ္တစ္ခုလုံး အီဆိမ့္တက္သြားသည္။ ‘မ’၏ဆံပင္မ်ားအား ဆြဲကိုင္၍ ေကာ့ထိုးမိသည္။ ၿပီးေတာ့ “အြပ္အြပ္”ျဖင့္ ျပန္ထုတ္၏။ အာေခါင္၏ ကန္အားက လီးထိပ္ဝကို ညႇစ္ညႇစ္ထုတ္သည့္အတြက္ ၿပီးခ်င္ခ်င္ျဖစ္သြား၍ ေအာင့္ထားလိုက္ရသည္။ ထို႔ေနာက္ တစ္ေခ်ာင္းလုံးပါးစပ္က ထုတ္၍ လက္ျဖင့္ဆုပ္ကိုင္ၿပီး အတန္ငယ္တြဲေနေသာ လဥႏွစ္လုံးအား ၿမိန္ယွက္စြာငုံ၍ သုံးေဆာင္ပါေတာ့သည္။ ငုံယုံမက လွ်ာျဖင့္ပါ ငုံလွ်က္ ထိုးေမႊကလိၿပီး ပါးစပ္ထဲတြင္ ေမႊေႏွာက္ကစားကာ လက္က ခပ္ျပင္းျပင္း ဂြင္းတိုက္သည့္အတြက္ ထိမ္းမႏိုင္သိမ္းမရေတြ ျဖစ္ကုန္သည္။ ေကာ့ကလန္တက္လာေသာ သူ႔အား လက္ဖဝါးႏုႏုျဖင့္ ပြတ္သပ္၍ ထိပ္ျဖားကိုငုံကာ ေမးသိုင္းႀကိဳးေနရာအား လွ်ာျဖင့္ ခပ္သြက္သြက္ေလး ကစားသည့္အခါတြင္ေတာ့ တစ္ေခ်ာင္းလုံး ဆိမ့္အီက်င္တက္လာကာ သုတ္ရည္မ်ား တျဗစ္ျဗစ္ျဖင့္ ပန္းထြက္ကုန္ေတာ့သည္။ ဒါကို မက တစ္စက္မက်န္ ေလလြင့္မခံဘဲ အာေခါင္ထဲအကုန္ လွ်ာျဖင့္လိပ္၍ ၿမိဳခ်ကာ ငုံစုပ္ထားလိုက္သျဖင့္ ‘မ’ပါးစပ္ထဲတြင္ တဆတ္ဆတ္ျဖင့္ အရွိန္မေသႏိုင္ မ်က္ျဖဴဆိုက္ေနရသည္။ ၿပီးမွ ႁပြတ္ခနဲေနေအာင္ ဆြဲစုပ္၍ သူ႔ကို သိုင္းဖက္ကာ ၿငိမ္ေနသည္။ တစ္လွည့္စီ ဆႏၵၿပီးေျမာက္သြားသည့္တိုင္ ပင္မကိစၥ မေရာက္ေသးသည့္အတြက္ ခႏၶာကိုယ္မ်ားကို ထပ္လွ်က္ ပြတ္သပ္မွိန္းကာ အားယူေနေတာ့သည္။ ‘မ’သည္ ၎ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဝါသနာႀကီးသူဟု မဆိုသာေသာ္လည္း ခုံမင္သည့္အထဲတြင္ ပါသည္ဟု ေျပာ၍ရသည္။ သူ႔အားျပဳစုသြားသည့္ စေကးက မနိမ့္လွေပ။ ေယာက္်ားႀကီးတန္မဲ့ အိပ္ယာခင္းမ်ားအား ဆြဲဆုပ္မိသည္အထိ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး နီးစပ္မႈရခဲ့ျခင္းသည္လည္း ၎ကိစၥႏွင့္ မကင္းခဲ့ေခ်။ ရင္းႏွီးမႈရလာသည္ႏွင့္ သားဖြားမီးယပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေဆးပညာမ်ား၊ ေနာက္ဆုံးေပၚ ေဆးပစၥည္းမ်ားကို လူခ်င္းေတြ႕၍တစ္မ်ိဳး၊ ဖုန္းျဖင့္တစ္သြယ္ ေဆြးေႏြးေမးျမန္း အသိခ်င္းဖလွယ္ၾကရာမွ ရင္းႏွီးမႈ၊ ပြင့္လင္းမႈ၊ သာယာမႈမ်ားရလာကာ ယခုအေျခအေနအထိ တက္လွမ္းႏိုင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ‘မ’က အတန္ငယ္ေပ်ာ့ေနသည့္ သူ႔လီးအား လက္ျဖင့္ညႇစ္ေဆာ့ေနရာမွ လီးအရည္ျပားကို က်က်နနလွန္ခ်လိုက္ကာ ေပၚလာသည့္ ဒစ္ေခါင္းေျပာင္ေျပာင္ကို ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ ငုံညႇပ္၍ ႁပြတ္ခနဲ ျမည္သည္အထိ အားရပါးရ ဆြဲစုပ္လိုက္သည္။ ပထမတစ္ခ်ီတြင္ လုံ႔လစိုက္ထုတ္စရာမလိုပဲ ႏုညံ့သည့္ လွ်ာ၏အစြမ္းျဖင့္ ပီးထား၍လားမသိ အားကုန္ျခင္းမရွိဘဲ လီးက ေငါက္ကနဲ ေထာင္ထလာသည္။

အရည္ျပားကို အကုန္လွန္တင္ထားသျဖင့္ ထိပ္သည္ ကားထြက္ေန၏။ ၎ကို ‘မ’က မက္ေမာစြာ တစ္ခ်က္နမ္းလိုက္ပီး ေမးသိုင္းႀကိဳး၊ ဆီးေပါက္၊ ထိပ္သားႏုႏုႏွင့္ ေဇာင္းသား ေျမာင္းသားမ်ားပါမက်န္ လွ်ာခြၽန္ေလးျဖင့္ တို႔ထိ ယက္ဆြဲေလရာ အေၾကာမ်ား အၿပိဳင္းၿပိဳင္းထလာသည္အထိ ေထာင္မတ္လာေတာ့သည္။ ကုန္းယက္ေနသည့္ ‘မ’မ်က္ႏွာေလးအား ဆြဲယူလိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားအား စုပ္နမ္းကာ အၾကင္နာ ေပးလိုက္ေသး၏။ ၿပီးမွ ေမႊ႕ယာေပၚတြင္ လွဲသိပ္လိုက္ပီး ေပါင္တံႏွစ္ေခ်ာင္းအား ဖင္သားေဖြးေဖြးႀကီး ေမာ့လာသည္အထိ ဆြဲေထာင္ၿဖဲကားလိုက္ကာ မပြင့္တပြင့္အာေနသည့္ အဖုတ္ေဖြးေဖြးေဖာင္းေဖာင္းႀကီးကို ေတ့ေထာက္ထားလိုက္ေတာ့သည္။ ‘မ’က မ်က္ႏွာေလးေမာ့၍ သူ႔လည္ဂုတ္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ယွက္တင္၍ ဆြဲခို၏။ ျမန္ျမန္ထည့္လိုက္ေတာ့ ဟူသည့္သေဘာ၊ သူက ဗလာက်င္းေနသည့္ ‘မ’ႏို႔အုံ လုံးဝန္းဝန္းႏွစ္ခုအား လက္ျဖင့္ စုံညႇစ္ကိုင္အားယူကာ ဖိခ်လိုက္သည္။ ပထမတစ္ခ်ီ ပီးထားသည့္ အရည္လက္က်န္မ်ား မေျခာက္ေသးေသာ ‘မ’၏ အတြင္းသား စိုစိုမ်ားၾကားသို႔ ဒစ္ေခါင္းတစ္ခုလုံး ပတစ္ခနဲ ဝင္သြားသည္။ ေထာင္ၿဖဲထားသည့္ မ၏ ေပါင္တံမ်ားအား ပခုံးေပၚဆြဲတင္လိုက္ၿပီး ဆက္လက္၍ က်န္ရွိေနသည္မ်ားအား ခပ္ႏွဲ႔ႏွဲ႔ေလး ဖိ ဖိသြင္းလိုက္ရာ စြတ္စိုအိေထြးေနသည့္ အတြင္းပိုင္းထိ တစ္ရစ္ရစ္ျဖင့္ တိုးဝင္သြားၿပီး ဆီးခုံျခင္း မိတ္ဆက္မိသည္။ ‘မ’ ေခါင္းေလး ပိုေမာ့သြား၏။ မ်က္ခုံးမ်ား ရႈံ႕ထားေသာ္လည္း ပါးစပ္ကေလး ဟလိုက္ျခင္းက ဝင္ဝင္ျခင္းနာေကာင္းကေလး ေကာင္းသြားသည္ဟူသည့္ အဓိပါယ္ပင္ ျဖစ္သည္။ အတြင္းသား ႏုႏု႐ြ႐ြမ်ား၏ ရႈံ႕ပြဆြဲညႇစ္မႈေၾကာင့္ လီးမွာ ပို၍တင္းထြားလာကာ ေခါင္းေပၚသည္အထိ တစ္ဆုံးဝင္ တစ္ဆုံးထြက္ ပုံမွန္ကေလး ေညႇာင့္ေနမိသည္။ ေပါင္ကို ပုခုံးတြင္ထမ္းထားသျဖင့္ ‘မ’၏ အဖုတ္ေဖြးေဖြးႀကီးက အလိုက္သင့္ဦးေမာ့ကာ အဝင္အထြက္ကို အဆင္ေျပေစ၏။ ႏို႔ကို ညႇစ္နယ္ေနရာမွ ေမႊ႕ယာမွ ႂကြ႐ြေကာ့တက္လာသည့္ တင္ပါးဆုံေဖြးေဖြးႀကီးအား ထိန္းကိုင္၍ အရွိန္အနည္းငယ္ ျမႇင့္ၾကည့္သည္။ အရည္လိုက္လာသည့္အတြက္ အဝင္အထြက္ေကာင္းလာသည္။ ကနဦးစက ေနာက္ေနႏိုင္ေသးသည့္ ‘မ’က အခု စကားပင္မေျပာႏိုင္ပဲ သူ႔လိုးေဆာင့္ခ်က္မ်ားအား ပင့္ပင့္ေကာ့ခံလာ သည့္အတြက္ သူထပ္မံ၍ အရွိန္ႏွင့္ ျပင္းအားကိုတင္ကာ ဖိဖိ၍ ေဆာင့္ေတာ့သည္။

“အင့္…. အင့္ .. အာ့ .. ဟုတ္ပီ .. ေမာင္ .. ေဆာင့္ .. အင့္ .. ေဆာင့္ကြာ .. အီးး” ဆီးခုံခ်င္း႐ိုက္မိသည့္ “ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္” ဟူသည့္အသံ၊ ဥႏွစ္လုံးႏွင့္ ဖင္ဝတို႔႐ိုက္မိသည့္ “ဖလုတ္ ဖလုတ္ ဖလုတ္”ဟူသည့္အသံ၊ ထမ္းထားေသာေပါင္ႏွင့္ ရင္ဘက္တို႔ ႐ိုက္မိသည့္ “ဘတ္ ဘတ္ ဘတ္” ဟူသည့္အသံ၊ အားျဖင့္ေဆာင့္ခ် လိုက္တိုင္း ေကာ့ခံေနသည့္ ‘မ’၏ခါးႏွင့္ ထိခတ္မိသည့္ စပရင္ေမြ႕ယာ၏ တက်ိက်ိအသံမ်ားႏွင့္အတူ ကာမဒီေရ ဝုန္းခနဲ ေဆာင့္အတက္ မွိန္ယွက္စြာ ေအာ္ညည္းေနသည့္ ‘မ’၏အသံတို႔က စီးခ်က္ညီစြာ ထြက္လာ၏။ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္မို႔ အိေျႏၵဆယ္ကာ ေအာင့္အီးထားသမွ် ေဆာင့္ခ်က္ေကာင္းလြန္းသျဖင့္ ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ဖိဖိေဆာင့္လိုက္တိုင္း ဝိုင္း၍ ဝိုင္း၍ ယမ္းခါသြားသည့္ ရင္သားေဖြးေဖြးကို စုံညစ္ကာ အားရေအာင္ ေအာ္ေတာ့သည္။ ေအာ္ေလ ေဆာင့္ရသူမွာ အားတက္ေလျဖစ္သည့္အတြက္ ဖင္သားအယ္အယ္ႀကီးမ်ားကို စုံဆြဲၿဖဲ၍ ေကာ့ေကာ့ထည့္ေနမိသည္။ ‘မ’မွာ ေကာင္းလြန္း၍ တုံတုံတက္လာသျဖင့္ ႐ုတ္တရက္အေဆာင့္ရပ္၍ အကြဲေၾကာင္းထဲမွ ေင့ါေင့ါေလးေထာင္ထေနသည့္ အစိေလးကို ငုံ၍ဖိစုပ္ထားေပးလိုက္ရာ ”အိုးး ေမာင္ေရ… ေကာင္းလိုက္တာ…အအီးး…အားးး…. က်င္တက္လာပီေနာ္… မ မရေတာ့ဘူ…..ဗုန္းဗုန္းဗုန္း….အားးရွီးးး” ‘မ’ခမ်ာ ေမႊ႕ယာကို လက္ျဖင့္ တဗုန္းဗုန္း႐ိုက္၍ မ်က္ျဖဴဆိုက္ကာ ေကာ့ထိုးလန္ကာ ပီးသြားေတာ့၏။ အရည္မ်ား ပြက္အံက်လာကာ ပြစိပြစိျဖစ္ေနသည့္ ‘မ’၏ အဖုတ္မွခြာ၍ ေမာဟိုက္တုံရင္ကာ ဟစိဟစိျဖစ္ေနသည့္ ‘မ’ႏႈတ္ခမ္းကို စုပ္နမ္းလိုက္သည္။ “ေမာင္ .. အရမ္းဆိုးတယ္ကြာ.. ‘မ’ မ်က္ျဖဴေတာင္ ဆိုက္တယ္” “ခ်စ္တာကိုး .. မရဲ႕…. ေျခမကုပ္ယုံတင္မကဘူး…. မ်က္ျဖဴေတာင္ ဆိုက္တယ္မွတ္လား…. ဟိဟိ” “ႏွာဘူးႀကီး…. ကဲလာ… ‘မ’အလွည့္…. ေမာင္လဲ မ်က္ျဖဴဆိုက္သြားေစ့မယ္” မက သူ႔ကိုဆြဲလွဲ၍ ေထာင္ေနသည့္ လီးကိုကိုင္ကာ ေတ့၍ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ အရည္မ်ား႐ႊဲေန၍ ဘလြတ္ခနဲ ဝင္သြား၏ “အင့္…. ေျဖးေျဖးလုပ္ပါ မရဲ႕” “ဟင့္ အင္း…. မရေတာ့ဘူး ႏွာဘူးတအား ထေနဘီ မလဲ” သူတို႔ ခပ္အုပ္အုပ္ရယ္ျဖစ္သည္။

အသင့္အေနအထား ျပင္ၿပီးသည္ႏွင့္ စေဆာင့္ေတာ့၏။ မ ျမင္းစီးပုံကအဆန္းျဖစ္သည္။ သူ တစ္ခါမွ်မေတြ႕ဖူးေပ၊ ေထာင္ထားသည့္ သူ႔ေပါင္မ်ားကို သူမကမွီထိုင္ထားပီး လီးႏွင့္ ေစာက္ဖုတ္ႏွစ္ခုအား တပ္ရက္ထိုင္ထားကာ ေပါင္ကိုစိလွ်က္ ေျခဖဝါးႏွစ္ခုအား သူ႔ရင္အုံေပၚသို႔နင္း၍ပြတ္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေက်ာမွီအားျဖင့္ ဖင္ကို စေကာဝိုင္းေမႊ႕ေဆာင့္ သကဲ့သို႔ သူ၏ရင္ဘတ္ကိုလည္း ေျခဖဝါးျဖင့္ ပြတ္သပ္ေပးေနေသာေၾကာင့္ အရသာေကာင္းလွသည္။ ပူး၍ေစ့ထားသည့္ အဂၤါဇာတ္ စီးေထြးေထြး၏ ျပင္းထန္စြာ ေမႊ႕ေဆာင့္အားေၾကာင့္ အေတာ္ပင္ ဆိမ့္အီတက္လာကာ ေအာင့္မထားႏိုင္ေတာ့ပဲ ေမးေၾကာမ်ား တင္းလာသည္အထိ အရသာေတြ႕လာသည္။ သူ႔အေျခအေနကိုၾကည့္၍ ‘မ’က အေနအထား ခ်က္ခ်င္းျပင္လိုက္သည္။ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ရင္ဘက္မွျပန္ခ်၍ ဖင္ကိုပစ္ ခါးကိုေကာ့ကာ တေဗ်ာင္းေဗ်ာင္းျဖင့္ ေဆာင့္ေတာ့သည္။ သူမ အံကိုႀကိတ္၍ ေခါင္းကိုေမာ့ထား၏။ အႂကြအေဆာင့္တြင္ ယမ္းခါဝဲသြားသည့္ ဆံပင္မ်ား အိတုံဝိုင္းတက္သြားသည့္ ရင္သားေဖြးေဖြးမ်ား ကားတစ္၍ တေဗ်ာင္းေဗ်ာင္းျမည္ေအာင္ ေဆာင့္ေဆာင့္ခ်လာသည့္ တင္သားကားကားတို႔ကို ၾကည့္၍ ဆိမ့္အီတက္လာကာ သူမ၏ ေစာက္ပတ္အတြင္းနံရံမ်ားအား သုတ္ရည္မ်ား တစ္ဗ်န္းဗ်န္းျဖင့္ ပန္းထုတ္လိုက္ေတာ့သည္။ ကာမအရသာ၏ ခ်ိဳၿမိန္အီဆိမ့္ျခင္းကို ႏွစ္ဦးသား ေပြ႕ဖက္ပြတ္သပ္ျခင္းျဖင့္ မွိန္းေမာခံစားၿပီးေနာက္ ‘မ’တစ္ယာက္ ႏြမ္းလွ်စြာ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည့္တိုင္ သူ႔အား မက္ေမာစြာေပြ႕ပိုက္၍ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေလး ေကြး႐ုံ ၿပဳံးေနသည့္ ‘မ’၏မ်က္ႏွာသည္ တကိုယ္ရည္ အထီးက်န္မႈမ်ားမွ ခဏတာသက္သာရာ ရသြားဟန္တူ၏။…..ၿပီး