အို..အကိုရယ် ယောက်ျားပီသလိုက်တာကွယ်

”နေမင်း….တော်ပြီလေကွာ….” “အာ…ဟာ….ဒါ ငါ ရေချိန် မကိုက်…..မကိုက်သေးဘူး…..မင်း…မင်း လဲ ထပ်ချကွာ ထွန်းနောင် ဟေ့ကောင်” “ငါ ….တော်ပြီ…. ဒီအနေလောက်ပဲ ကောင်းတယ်… မင်းလဲ ဒီဟာကုန်ရင် တော်တော့ကွာ….” ရေချိန်မကိုက်သေးဘူး ဆိုသော နေမင်းတစ်ယောက် စကားက လေသံတွေ မဆက်မိတော့ပဲ ခေါင်းကလဲ ငိုက်စိုက်ဖြစ်နေပြီ။ နေမင်းကို ကြည့်ရင်း ထွန်းနောင် စိတ်ပျက်မိသည်။ နေမင်းနှင့် ထွန်းနောင်တို့က တစ်မြို့တည်းသား ငယ်သူငယ်ချင်းတွေ ဖြစ်ကြသည်။ ဆယ်တန်းအောင်တော့  သူတို့နှစ်ယောက် ဇာတိ ရွှေဘိုမြို့မှ အတူထွက်လာခဲ့ကြသည်။ ရန်ကုန်တွင် အဆောင်နေ၍  ရရာအလုပ်ကို ကြိုးစားလုပ်ရင်း နှစ်ယောက်စလုံး ဘွဲ့တစ်ခုစီ ရခဲ့ကြသည်။ အဲဒီနောက်  ရန်ကုန်မှာပင် ဆက်၍ နေထိုင်ခဲ့ကြပြီး  စီးပွားရေးကို ကြိုးစားလုပ်ကိုင်ခဲ့ကြသည်။ နောက်ပိုင်း နေမင်းက ကြည်မြင့်တိုင် ငါးဈေးတွင် ငါးဒိုင်ပိုင်ရှင်တစ်ဦး ဖြစ်လာခဲ့ပြီး  ခိုင်မွန်ဆိုသော မိန်းကလေးတစ်ယောက်နှင့်  အိမ်ထောင်ကျခဲ့သည်။ ထိုအချိန်တွင် ထွန်းနောင်က တက္ကစီကား ၄စီးပိုင်နေပေပြီ။ နေမင်း အိမ်ထောင်ကျပြီး  ၆လမျှ အတူနေခဲ့ကြပြီး နောက်မှ ထွန်းနောင်က သူပိုင်ကားများကို ရောင်း၍ ရွှေဘိုသို့ ပြန်သွားခဲ့ရာ ရွှေဘိုတွင် အိမ်ထောင်ကျကာ ပဲနှင့်စပါး အရောင်းအဝယ်လုပ်ငန်းကို လုပ်ကိုင်ခဲ့သည်။ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် ကွဲကွာသွားခဲ့သည်မှာ ၃ နှစ်နီးပါး ကြာခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ ပြီးခဲ့သည့်လက နေမင်းတို့ လင်မယားထံမှ စာတစ်စောင် ရောက်လာခဲ့သည်။ အတိုချုပ်ပြောရရင် နေမင်း ကျန်းမာရေး မကောင်းသဖြင့် သူတို့လုပ်ငန်းကို ခဏ လာရောက် ဦးစီး လုပ်ကိုင်ပေးရန် ဖြစ်သည်။ ထွန်နောင် ရွှေဘိုတွင် လုပ်နေသော လုပ်ငန်းက ထွန်းနောင်၏ ဇနီးကလည်း ကျွမ်းကျင်ပြီး ဖြစ်သည့်အပြင် ဝိုင်းကူလုပ်ပေးနေသည့် ဆွေမျိုးအသိုင်းအဝိုင်းတွေကလည်း ရှိနေသည့်အတွက် မုံရွာက သူ့လုပ်ငန်းကို မိန်းမဖြစ်သူနဲ့ ထားခဲ့ပြီး ရန်ကုန်သို့ ဆင်းလာခဲ့သည်။ နေမင်းလုပ်နေသည့် ငါးဒိုင်လုပ်ငန်းဆိုတာက ယောကျ်ားတစ်ယောက် ဦးစီးဦးဆောင် မရှိ၍ မဖြစ်။ ခိုင်မွန်ကလည်း ခုမှ ၂၅နှစ်သာ ရှိသေးသည်။ နေမင်းနှင့် အသက်၇ နှစ်တောင် ကွာသည်။ နေမင်းနှင့် ထွန်းနောင်တို့က သက်တူရွယ်တူဖြစ်ပြီး ခုဆို အသက် ၃၂ နှစ်တောင် ရောက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ အမှန်တော့ နေမင်း မကျန်းမာသည် ဆိုခြင်းမှာ တခြားမဟုတ်။

အရက်က နေမင်းကို နိုင်သွားပြီး အလုပ်ကောင်းကောင်း မလုပ်နိုင်တော့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ယခင် သူတို့ သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက် အတူနေစဉ်က တခါတရံမှသာ အရက်သောက်ကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ယခု  ထွန်းနောင် မုံရွာပြန်သွားပြီး သုံးနှစ်အကြာ ရန်ကုန်ပြန်ရောက်တော့ နေမင်းတစ်ယောက် အရက်၏ ကျေးကျွန်တစ်ယောက် လုံးလုံးလျားလျား ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့ရတော့ ထွန်းနောင် အံ့သြမိသည်။ “ကဲ…. နေမင်း….ပြန်ကြရအောင်” “အော်….အေး” “လာ….ငါတွဲမယ်” “မင်းကလည်း ကွာ…..မလုပ်စမ်းပါနဲ့….ငါ့ဖာသာ ….လျှောက်နိုင်ပါသေးတယ်” လူက ခြေလှမ်းမမှန်ချင်ပေမယ့် သူများတွဲတာကိုတော့ နေမင်းက လက်သင့်မခံ။ သူ့ဖာသာ လျှောက်သည်။  ကားပေါ်ရောက်တော့ ထွန်းနောင်က ယာဉ်မောင်နေရာ ဝင်ထိုင်၍ ဟိုင်းလတ်ကားလေးကို မောင်းခဲ့သည်။ နေမင်းတို့ နေတာက အလုံဆင်မင်း ဈေးအနီးတွင် ဖြစ်ပြီး ကမ်းနားလမ်းရှိ တောင်ထိပ်ပန်းပွင့် စားသောက်ဆိုင်နှင့်ဆို သိပ်အလှမ်းမဝေး။ မိနစ်ပိုင်းအတွင်းမှာပင် ဟိုင်းလတ်ကား နက်ပြာရောင်လေးက အိမ်ရှေ့သို့ ထိုးရပ်လိုက်သည်။ ကားရပ်လိုက်သည်နှင့်  အိမ်ရှေ့တံခါးပေါက်မှ ပြေးဆင်းလာသူက ခိုင်မွန်ဖြစ်သည်။ သူမ၏ ယောက်ျား နေမင်းကို တွဲ၍ အိမ်ပေါ်သို့ ဆွဲတင်သွားသည်။ ထွန်းနောင်က ကားကို အိမ်နှင့်တွဲလျှက် အဖီဆွဲထားသော ကားဂိုဒေါင်ထဲသို့  သွင်းလိုက်ပြီး ကားရုံတံခါးကို ပိတ်ကာ အိမ်ပေါ်သို့ တက်လာခဲ့သည်။ အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းတွင် ထိုင်၍ စာအုပ်တွေ တစ်ထပ်ကြီးနှင့် အလုပ်ရှုပ်နေသော ခိုင်မွန်၏ အစ်မ အထက်တန်းပြဆရာမ အပျိုကြီး မမစုကို တွေ့လိုက်ရသည်။ “ပြန်လာပြီလား….မောင်ထွန်းနောင်“ “ဟုတ်ကဲ့” ထွန်းနောင် နှုတ်ခမ်းတွန့်ရင်း  မဖြေချင် ဖြေချင် ဖြေလိုက်သည်။ အမှန်တော့ မမစု ဆိုသူ မစုလှိုင်၏ အသက်က ၃၇နှစ်လောက်သာ ရှိသေးကြောင်း သူသိထားသည်။ သူ့ထက် ၅နှစ်လောက်သာ ကြီးသည်။ ဒါပေမယ့် သူ့ကိုတွေ့တိုင်း စကားမရှိ စကားရှာ ပြောတတ်သည့်အပြင် သူ့နာမယ်ရှေ့က မောင် ထည့်ပြီး ကျောင်းသားလေး တစ်ယောက်လို ပြောဆိုဆက်ဆံတာကို ထွန်းနောင် မကြိုက်ပေ။ ထွန်းနောင် ကားသော့နှင့် ကားရုံသော့တို့ကို နံရံတွင် ချိတ်နေကျအတိုင်း ချိတ်ထားခဲ့ပြီး သူ့အိပ်ခန်းရှိရာ အပေါ်ထပ်သို့ တက်လာခဲ့သည်။

ပြီးတော့ အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ကာ အောက်ထပ်သို့ ရေချိုး ဆင်းခဲ့သည်။ အိမ်ရှေ့ခန်းတွင် မမစု ကို မတွေ့ရတော့ပေ။ သူမ အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားပြီ ထင်သည်။ နေမင်းလည်း အိပ်ပျော်သွားပြီ ထင်သည်။ သူတို့ လင်မယား အိပ်ခန်းရှေ့မှ ဖြတ်၍အလျှောက် အသံက တိတ်နေသည်။ ရေချိုးပြီး အပေါ်ထပ်သို့ တက်ကာ အဝတ်အစားလဲပြီး ညစာ ထမင်းစားရန်အတွက် ထွန်းနောင် အောက်ထပ်သို့ ပြန်၍ ဆင်းလာခဲ့သည်။ နေမင်းကတော့ ညစာ မစားတာကြာပြီ။ ထွန်းနောင် ဆိုင်မှာ စားခဲ့လျှင် ရပေမယ့် သူ့သက်တမ်းတစ်လျှောက် နှစ်ပေါင်းများစွာ ဆိုင်ထမင်း ဆိုင်ဟင်းများကိုသာ စားခဲ့ရသည် ဖြစ်၍ အိမ်ထမင်းဟင်းကို ထွန်းနောင် ပိုခုံမင်သည်မို့ ဆိုင်မှာ မစားခဲ့ခြင်းလည်း ဖြစ်သည်။ ထွန်းနောင် ထမင်းစားခန်းသို့ လျှောက်လာရင်း တစ်အိမ်လုံးတွင် မည်သူ့ကိုမှ မတွေ့ရပဲ တိတ်ဆိတ်နေသည်။  သူ့အတွက် ထမင်းပွဲကတော့ စားပွဲပေါ်တွင် အဆင်သင့် ရှိနေမည်ကို သိပြီးသား ဖြစ်သည်။ သူထမင်းစားခန်းထဲသို့ လှမ်းအဝင်လိုက်တွင် ထမင်းစားပွဲဘေး၌ ရပ်နေသော ခိုင်မွန်ကို သူတွေ့လိုက်ရသည်။ ခိုင်မွန်က သူဝင်လာရာဖက်သို့ သမင်လည်ပြန် လှည့်ကြည့်ပြီး  တစ်ချက် ပြုံးပြလိုက်သည်။ ပြီးတော့ တစ်ဖက်သို့ ပြန်လှည့်သွားသည်။ သူ့ကို ကျောပေးရပ်နေသော ခိုင်မွန်၏ နောက်ပိုင်းအလှသည်  ဇနီးသည်နှင့် တစ်လကျော်မျှ ကင်းကွာနေရကာ ယမကာ မှီဝဲထားသော ထွန်းနောင်၏ သွေးသားများကို တစ်မျိုးတစ်မည်ပင် သွက်လက်စွာ ထကြွသွားစေသည်။ ထွန်းနောင်သည် ခိုင်မွန်၏ နောက်ဖက်နား အရောက်မှ ခြေအစုံကို ရပ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ ကျောကို ငေးကြည့်နေမိသည်။ ကျောလည်သာသာလောက် ရှိသော ဆံနွယ်တွေကို ဦးခေါင်း၏ နောက်ဖက်အရင်းမှ စုစည်း၍ ဆံညှပ်ဖြင့် စုညှပ်ထားပြီး ဆံပင်များကို သူမ၏ ရှေ့ဖက်သို့ ပုခုံးပေါ်မှ ကျော်ကာ ဆွဲ၍ ချထားသည်။ ဖွေး၍ နုနေသော လည်ပင်းဂုတ်သားလေးများသည် ဟိုတစ်စ သည်တစ်စ ကျ၍နေသော ဆံနွယ်စလေးများနှင့် မချင့်မရဲ ဖြစ်စေအောင်ပင် လှပလို့နေသည်။ ဝတ်ထားသော ပန်းနုရောင် ဘလောက်စ် လက်ပြတ်အင်္ကျီလေး၏ တစ်ဖက်တစ်ချက်တွင် ထွက်ပေါ်နေသော ပုခုံးသားနုနုလေးနှစ်ဖက်က ဝင်းဝါကာ ပြည့်ပြည့်ဖောင်းဖောင်းလေး ဖြစ်နေသည်။ ပုခုံးစွန်းမှသည် အိအိဖောင်းဖောင်းလေး ဖြစ်ကာ သွယ်ဆင်းကျသွားသည့် သူမ၏ ဝင်းစက်စက် လက်မောင်းသားလေးများပေါ်တွင် လိမ်းကျံထားသော သနပ်ခါး အစင်းကြောင်းလေးတွေမှာ တဝက်တပျက် ပေါ်လွင်နေသည်။ ထွာဆိုင်သာသာမျှသာ ရှိသော သူမ၏ ခါးသေးသေးလေးသည် နွဲ့နှောင်းနေပြီး အစိမ်းနုရောင် ထမီပြောင်လေးအောက်မှ  ဖောင်းတင်း၍ နေသော သူမ၏ တင်သားကြီးများမှာ လုံးတစ်ကားစွင့်လွန်းလှသည်။ ထွန်းလင်း ခပ်မြှင်းမြှင်းလေး သက်ပြင်း ချလိုက်သည်။

နောက်ဖက်မှ သူရပ်ကြည့်နေသည်ကို ခိုင်မွန်သည် မသိမဟုတ် သိနေသည်သာ ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် သူမက မသိသလို ဟန်လုပ်နေသည်ကို ထွန်းနောင် သတိထားမိလိုက်ပြီး ဘာအဓိပ္ပါယ်ဆိုတာကိုပါ သူ သဘောပေါက်လိုက်သည်။ ထွန်းနောင် ရှေ့သို့တိုး၍ ခိုင်မွန်၏ နောက်ဖက်သို့ တိုးကပ်လိုက်သည်။ သူမဆီမှ မွှေးပျံ့၍ လွင့်လာသော ရနံ့လေးက ထွန်းနောင်၏ ဘဝင်ကို ဆွဲလှုပ်လိုက်သည်။ ထွန်းနောင် ခိုင်မွန်၏ နောက်ဖက်ဆီသို့ ပို၍ တိုးကပ်လိုက်သည်။ လူချင်း ထိလုမတတ် ဖြစ်သွားသည်။ ပြူတင်းပေါက်ဆီမှ တိုးဝင်လာသော လေနုအေးလေးက ထမင်းစားခန်းထဲသို့ ဖြတ်သန်း ဝင်ရောက်လာသည်။ ခိုင်မွန်၏ နုညက်ဝင်းဝါနေသော ရင်ညွှန့်သားလေးများပေါ်မှ တွန့်တွန့်ခွေခွေလေး ဖြစ်နေသည့် ဆံနွယ်လေးများက ဘယ်ညာ ယိမ်းထိုး လှုပ်ရှားသွားကြသည်။ ထွန်းနောင်က သူမ၏ ပခုံးသား အိအိဖောင်းဖောင်းလေးများကို သွေးတိုးစမ်း၍ အသာအယာ ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ “ကိုထွန်းနောင်…. ထမင်း စားတော့မလား” “အင်း…” လေသံမျှသာဖြင့် ပြောလိုက်ပြီး ခိုင်မွန်သည် သူမ၏ ခါးလေးကို ညွှတ်၍ ရှေ့သို့ ကုန်းကာ စားပွဲပေါ်ရှိ ထမင်းအုပ်ဆောင်းလေးကို လှမ်းဆွဲဖယ်၍ ဖွင့်လိုက်သည်။ မူလက ထိလုထိခင် ဖြစ်နေသော သူမ၏ တင်သားလုံးလုံးကြီးများက ထွန်းနောင်၏ ပေါင်ရင်းခွဆုံကို ဖိကပ်မိသွားသည်။ မာတင်းနေသော အရာကြီး၏ ထိပ်က အိစက်နေသော တင်သားအိအိကြီး မျက်နှာပြင်ပေါ်သို့ တိုးကပ်မိသွားသည်။ ခိုင်မွန်က ခါးကို ပြန်ဆန့်မတ်လိုက်ပြီး လက်ထဲမှ ထမင်းစားပွဲ အုပ်ဆောင်းကို ဘေးမှ ကုလားထိုင်ပေါ် တင်လိုက်သဖြင့် ခိုင်မွန်၏ တင်ပါးဆုံကြီးများက ကင်းကွာသွားပေးမယ့် ထွန်းနောင်၏ ခါးက ကော့၍ လိုက်သွားသဖြင့် စောစောကလိုပင် ဖိကပ်လျှက်သား အနေအထားပင် ပြန်ဖြစ်နေသည်။ ထွန်းနောင်၏ နှာခေါင်းဝမှ ပြင်းထန်စွာထွက်လာသော လေပူများက ခိုင်မွန်၏ ဂုတ်ပိုးသားနုနုလေးကို နွေးခနဲ နွေးခနဲ လာ၍ တိုးတိုက်မိသွားသည်။ ပြီးတော့ သူ၏ ပေါင်ကြားမှ သံချောင်းကြီးလို မာတင်းတောင်မတ်နေပြီ ဖြစ်သော လီးတန်ကြီးက ပုဆိုးထဲမှပင် ခိုင်မွန်၏ တင်ပါးသားကြီးများကို ထိုးထောက်ဖိကပ်မိနေသည်။ “ကိုထွန်းနောင်….ထမင်း စားတော့လေ….နော်” တိုးတိုးလေး အသံကို ထိန်းပြီးပြောပေမယ့် အသံလေးက တုန်ခါနေသည်ကို သတိထားမိလိုက်သည်။

ထိုသို့ ပြောရင်း ခိုင်မွန်၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ ဖြတ်ခနဲ နောက်သို့လှည့်လိုက်သဖြင့် ထွန်းနောင်၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ သူမမှာ လုံးလုံးလျားလျား ရောက်ရှိသွားရလေတော့သည်။ သူ့ကိုယ်သူ သတိမထားလိုက်မိခင်မှာပင် ထွန်းနောင်သည် ခိုင်မွန်၏ ပါးပြင် မို့မို့လေးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်လေသည်။ “အို…” တုန်လှုပ်စွာ ရေရွတ်လိုက်ရင်းက ခိုင်မွန်သည် သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို လူးလွန့်၍ တိုးထွက်လိုက်တော့ ထွန်းနောင်က သူမကို အသာပင် လွှတ်ပေးလိုက်မိသည်။ ထွန်းနောင်၏ ရင်ခွင်ထဲမှ လွတ်မြောက်သွားသည်နှင့် အပျိုပေါက်လေးနှယ် အပြေးလေးတစ်ပိုင်းနှင့် ထွက်သွားသော ခိုင်မွန်၏ နောက်ဖက်ဆီမှ တုန်ခါ လှုပ်ရှားသွားသော တင်သားဆိုင်ကြီးများကို လှည့်ကြည့်လိုက်ရင်း ထွန်းနောင်တစ်ယောက် ထမင်းစားပွဲ ကုလားထိုင်ပေါ်သို့ ထိုင်ချလိုက်တော့သည်။ အချိန်က ည ၁၂နာရီ ကျော်ပြီ ဖြစ်သည်။ တစ်အိမ်သားလုံး အိပ်မောကျနေကြပြီ။ ခုချိန်ထိ အိပ်မပျော်နိုင်သေးသူ တစ်ယောက်ကတော့ ခိုင်မွန်ပင် ဖြစ်ပါသည်။ ခိုင်မွန်သည် အိပ်ယာထက်တွင် ပက်လက်လေး ငြိမ်နေပြီး  မျက်လုံးလေး နှစ်လုံးက မှိုင်းဝေလျှက် ဇာခြင်ထောင်အမိုးကို အဓိပ္ပါယ်မဲ့ ကြည့်နေပြီး သူမ၏ လက်ချောင်းလေးများကို တဖျောက်ဖျောက် ချိုးနေလေသည်။ “အင်း” သူမဘေးနားတွင် အိပ်ပျော်နေသော လင်ဖြစ်သူ နေမင်းက လူးလှိမ့်လိုက်သဖြင့် ခိုင်မွန်က နေမင်းဘက်သို့ ငဲ့စောင်း၍ ကြည့်လိုက်သည်။ နေမင်း မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်ပြီး ခိုင်မွန်ဘက်သို့ စောင်းကာ သူမကို ဖက်လိုက်သည်။ ဒီအချိန် နေမင်း တစ်ရေးနိုးနေကျ ဖြစ်သည်။ နေမင်းက ခိုင်မွန်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်လိုက်ရုံမက မျက်နှာလေးကိုပါ နမ်းလိုက်ပြီး လက်တစ်ဖက်က ခိုင်မွန်၏ ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ လှမ်းလိုက်သည်။ ခိုင်မွန်က ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ကားပေးလိုက်သည်။ ခုံးမောက်နေသော စောက်ဖုတ်အုံက နေမင်း၏ လက်ဖဝါးတစ်ခုလုံး အပြည့်ဖြစ်သည်။  ထမီပေါ်မှ ကိုင်ရတာ အားမရ၍ ထမီကြားသို့ နေမင်းက လက်ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ထမီက ခါးတွင် စည်း၍ ဝတ်ထားသဖြင့် လက်က ဗြုံးခနဲ သွင်း၍ မရသဖြင့် ခိုင်မွန်က သူမ၏ ခါးမှ ထမီကို ဖြည်ပေးလိုက်တော့မှ  လက်က လျှောခနဲ ဝင်သွားသည်။ အမွှေးပါးပါးလေးဖြင့် ဖောင်းထနေသော စောက်ဖုတ်အုံကြီးကို ပွတ်ရင်းညှစ်ရင်း နေမင်း ခိုင်မွန်၏ မျက်နှာလေးကို ကြည့်သည်။ မျက်တောင်လေးများ ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ် လုပ်၍ အရသာခံနေသည်။ နေမင်း မကိုင်မီထဲက ထွက်နေသော အရည်လေးများက နေမင်းလက်ကို ရွှဲနေပြီဖြစ်သည်။ “ကိုမင်း….လုပ်နိုင်သေးလို့လား….ဟင်” နေမင်း ဘက်လှည့်ကြည့်ပြီး မျက်လုံး အဝိုင်းသားလေးနှင့် မေးရှာသည်။ “အင်း” ပြန်ဖြေပြီး နေမင်းက အိပ်ယာပေါ်မှ ကြုံး၍ အထ တစ်ချက်ယိုင်သွားသည်။

အသာ အားယူ၍ ကိုယ်ကို မတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်၍ ခိုင်မွန်၏ ခြေရင်းဘက်သို့ သူ့ကိုယ်ကို အရွှေ့ ခိုင်မွန်က သူမထမီကို ချွတ်ပစ်လိုက်ပြီး ဒူးနှစ်လုံးကို ထောင်ကာ ပေါင်တန်ကြီးများကို ဖြဲကားပေးလိုက်သည်။ နေမင်း ပေါင်နှစ်လုံးအကြား ဒူးထောက်၍ သူ့လီးကို ကိုင်ကာ စောက်ပတ်ဝသို့ တေ့ကပ်လိုက်သည်။ လီးက မာသင့်သလောက် မာသော်လည်း ဟိုအရင်တုန်းကလိုတော့ သန်မာတောင့်တင်းမှုမျိုး မရှိတော့ပေ။  စောက်ပတ်ထဲ ထိုးသွင်းရနိုင်ရုံလောက်သာ လီးက မာသည်။ စောက်ပတ်ဝတွင် လီးတေ့မိသည်နှင့် ဖိသွင်းလိုက်သည်။ ခိုင်မွန် မျက်လုံးနှစ်လုံးကို မှိတ်၍အချ နေမင်းက သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ချလိုက်ပြီး ဖက်လိုက်သည်။ ပြီးတော ဖင်ကိုကြွပြီး  ဆောင့်လိုးရန် လီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ “ကိုမင်း… ဖြေးဖြေးပဲ လုပ်နော်” “အင်း…ပါ” အင်းပါလို့ နှုတ်က ပြောလိုက်ပေမယ့် နေမင်းက လိုးပြီဆိုကတည်းက တအားဆောင့်၍ ခပ်သွက်သွက်ကြီး လိုးတော့သည်။ “ပလွတ်…..ဖွတ်… ပလွတ်..ပြစ်…ဖွတ်…” “ဟင့်…အင့် အင့်….ကိုမင်း …..ဖြေးဖြေးချင်းပဲ လုပ်ပါဆို…. အင့် ဟင့်…” နေမင်း၏ ဆောင့်ချက်ကြောင့် ခိုင်မွန်၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ သိမ့်သိမ့်တုန်နေလေသည်။ ခိုင်မွန် ဘာပဲပြောပြော နေမင်းက ဂရုမစိုက်နိုင်တော့ပဲ အားကုန် ဆောင့်လိုးနေသည်။ မောလွန်း၍လည်း သူ့ပါးစပ်ကို ဟကာ တဟင်းဟင်း အသက်ရှူနေရသည်။ တဖြည်းဖြည်း ခိုင်မွန် အရသာ တွေ့လာပြီး ကာမအရှိန် တက်လာသည်။ “ဗြစ်….ပလွတ်….ပြစ်…. ဖွတ်….ဖတ်….စွပ်…ဖွတ်” အနည်းငယ်အကြာ နေမင်း၏ လီးကြီးတစ်ချောင်းလုံး ကျင်တက်လာပြီး ဆောင့်ချက်များ အားပျော့၍ လာသည်။ နေမင်း တဟဲဟဲနှင့် မောဟိုက်ကာနေပြီ။ ခိုင်မွန်တစ်ယောက် သိလိုက်ပါပြီ။ နေမင်း တစ်ယောက် ပြီးတော့မည်။  သို့ရာတွင် သူမမှာ ခုမှ အရှိန်ကောင်းနေတုန်းပင် ဖြစ်ကာ အရသာတွေ တက်နေဆဲ ဖြစ်သည်။ “အင်း….ဟင်း…ကိုမင်း….ထိန်း….. ထိန်းထားပါအုံး…. ခိုင် နဲနဲ လိုသေးတယ်… အင်း…အင်း” နေမင်း၏ လီးတန်ကြီးက သူမ၏ စောက်ခေါင်းထဲတွင် တဆတ်ဆတ် တငေါ့ငေါ့ ဖြစ်ကာ သုတ်ရေများကို ပန်း၍ ထုတ်နေချေပြီ။ ခိုင်မွန်၏ မှိတ်ထားသော မျက်လုံးလေးထောင့်မှ  မျက်ရည်စလေးများ စိမ့်၍ စီးကျလာလေသည်။ ခေါင်းငိုက်စိုက် ကျသွားသော နေမင်းမှာ ခိုင်မွန်၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်ပြီး ဟောဟဲ ဆိုက်ကာ အမောဖောက်နေလေတော့သည်။

သုတ်ရည်များ ပန်းထုတ်ပြီးသွားသော လီးကြီးက ခိုင်မွန်၏ စောက်ခေါင်းထဲတွင်ပင် တစတစ သေးသွားကာ နောက်ဆုံး ကျွတ်ထွက်သွားရတော့သည်။ နေမင်းက ခိုင်မွန်၏ ကိုယ်ပေါ်မှ ဘေးသို့ လှိမ့်ချလိုက်သည်။  ပြီးတော့ ငြိမ်၍ ကျသွားတော့သည်။ ခိုင်မွန်မှာသာ မျက်ရည်စက်လက်ဖြင့် ထထိုင်လိုက်ပြီး စောစောက ချွတ်ထားသော ပုဆိုးကိုယူကာ နေမင်း၏ အောက်ပိုင်းကို ဖုံးပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမ ထမီလေးကို ထိုင်လျှက်က စွတ်ကာဝတ်လိုက်ပြီး ဖြစ်သလို ခါးတွင် ပတ်စီးကာ အိပ်ယာပေါ်သို့ လှဲချလိုက်သည်။ နေမင်းကို ကျောပေး၍ စောင်းအိပ်လိုက်ပြီး  မျက်လုံးလေးများကို မှိတ်လိုက်သည်။ မကြာမီမှာပင် သူမ၏ ကျောဖက်မှ  နေမင်းတစ်ယောက် တရှူးရှူးဖြင့် ပြန်လည် အိပ်မောကျသွားလေတော့သည်။ အတန်ကြာတော့မှ ခိုင်မွန်သည် လှဲနေရာမှ လေးလေးပင်ပင်နဲ့ ထ၍ ထိုင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ မျက်လုံးအိမ်မှ မျက်ရည်များကို လက်ဖမိုးဖြင့် သုတ်ပြီး ခြင်ထောင်ကိုဖွင့်၍ ကုတင်အောက် ဆင်းလိုက်သည်။ ထို့နောက် နောက်ဖက် အိမ်သာထဲ ဝင်လိုက်ပြီး ရေဆေးကာ အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာပြီး ထမီလဲလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မှန်တင်ခုံရှေ့တွင် ထိုင်ကာ ခေါင်းဖီးနေမိသည်။ သူမ၏ မျက်လုံးအိမ်ထဲတွင် မျက်ရည်လေးတွေ ရစ်ဝိုင်းနေသည်။ ထိုအခိုက်မှာပင် အပေါ်ထပ်မှ ဆင်းလာသော ခြေသံကြားလိုက်ရသဖြင့် ခိုင်မွန် နားစွင့်လိုက်ရင်း သူမ၏ မျက်လုံးလေးများက တောက်ပြောင်လာသည်။ ဆက်ပြီး နားစွင့်လိုက်တော့ ခြေသံက အိမ်နောက်ဖေးဖက်သို့ လျှောက်သွားသံကို သတိထားမိလိုက်သည်။ ခိုင်မွန် ခရင်ပတ်ဗူးကို ကောက်ယူလိုက်ပြီး သူမ၏ မျက်နှာကို အနည်းငယ် ခြယ်မှုန်းလိုက်သည်။  ပြီးမှ မှန်တင်ခုံရှေ့မှ ထကာ နေမင်းထံ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ တရှူးရှူးနဲ့ အိပ်ပျော်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ အိပ်ခန်းတံခါးကို ဖွင့်၍ ခိုင်မွန် ထွက်လိုက်သည်။ နောက်ဖေးဖက်သို့ ခပ်သွက်သွက်လေး လျှောက်လာလိုက်သည်။ နောက်ဖေးရောက်တော့ အိမ်သာထဲမှ ထွက်လာသော ထွန်းနောင်ကို တွေ့လိုက်သည်။ ထွန်းနောင်နှင့် ခိုင်မွန်တို့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မိကြသည်။ ခိုင်မွန်က အံတစ်ချက်ကြိတ်လိုက်ကာ  ထွန်းနောင်ကို အငမ်းမရ ပြေးဖက်လိုက်‌တော့သည်။ ထွန်းနောင်ကလည်း သူမကို ဆီးကြို၍ ဖက်လိုက်ပြီး ပါးပြင်နှစ်ဖက်ကို ဖိပြီး နမ်းလိုက်ရာမှ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းအစုံကို စုပ်နမ်းလိုက်သည်။

ခိုင်မွန်ကလည်း ပြန်လည် စုပ်နမ်းသည်။ သူမ၏ ခါးကို သိုင်းဖက်ထားသော ထွန်းနောင်၏ လက်က အောက်သို့ လျှောကျသွားပြီး သူမ၏ လုံးတစ်နေသော ဖင်သားကြီးများကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်နယ်ပေးသည်။ ခိုင်မွန်၏ အသက်ရှူသံတွေက ပြင်းထန်လာသည်။ ထွန်းနောင်က သူ၏ လက်တစ်ဖက်ကို နှစ်ကိုယ်ကြားသို့ ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး လက်ဖဝါးကို လှန်၍ သူမ၏ ပေါင်ကြားကို ထိုးသွင်းလိုက်ပြန်ရာ ခိုင်မွန်က သူမ၏ ပေါင်တန်းကြီးနှစ်လုံးကို ကွ၍ ဟပေးလိုက်သည်။ သူ၏လက်က စောက်ဖုတ်ကြီးကို ထမီပေါ်မှပင် အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ခိုင်မွန် ခါးလေးတွန့်ခနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ ထမီပေါ်မှပင် သူမ၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကို အောက်မှ အထက်သို့ ပင့်၍ လှန်ပြီး ပွတ်ပေးလိုက်သည်။ ဆတ်ခနဲ တုန်သွားသော ခိုင်မွန်က နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို  ပြွတ်ခနဲ ဆွဲခွာလိုက်ပြီး ထွန်းနောင်၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို ကြုံးဖက်ထားလိုက်ပြီး မျက်လုံးလေးများ စုံမှိတ်ကာ သူမ မျက်နှာလေးကို ရင်အုံကြီးထက်သို့ အပ်ထားလိုက်သည်။ ထမီပေါ်မှ ကိုင်ရသည်မှာပင် နူးညံ့၍ ထွေးအိမို့ဖောင်းလွန်းလှသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို ထွန်းနောင်၏ လက်များက ဖွဖွလေးဆုပ်လိုက် နယ်လိုက် ညှစ်လိုက်ဖြင့် အမျိုးမျိုး ကလိပေးနေသည်။ ခိုင်မွန်၏ ကိုယ်လုံးလေး တလှုပ်လှုပ်ဖြစ်သွားသောကြောင့် ထွန်းနောင်၏ ကျန်သော လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ ပုခုံးတစ်ဖက်ကို ညင်သာစွာ ကိုင်လိုက်သည်။ စောစောက နေမင်း လိုးထားခဲ့စဉ်က ပြီးလုပြီးခင် ဖြစ်နေရသော ခိုင်မွန်မှာ ကာမစိတ်တွေ ဟုန်းခနဲ ပြန်လည် နိုးကြွလာချေပြီ။ ခိုင်မွန်သည် သူမ၏ ဖင်ဆုံကြီးကို ကော့ကော့ပြီး ထွန်းနောင်၏ လက်ဆီသို့ စောက်ဖုတ်ကို ကပ်၍ကပ်၍ ပေးနေသည်။ သူမ စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်ပွတ်ပေးနေရင်းက ထွန်းနောင်သည် သူမ၏ လည်တိုင်လေးနှင့် မေးဖျားလေးကို နှုတ်ခမ်းဖြင့် စုပ်စုပ်ပြီး နမ်းပေးသည်။ ခိုင်မွန်တစ်ယောက် အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းထန်လာရုံမက အသားတွေပါ တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ရပ်နေသော ခြေထောက်များက မခိုင်ချင်တော့ပေ။ စောက်ပတ်မှ စိမ့်ထွက်လာနေသော စောက်ရည်တို့ကလည်း ထမီလေးကို ဖောက်ကာ ထွန်းနောင်၏ လက်ဖဝါးကို စိုရွှဲလာစေသည်။ ခိုင်မွန် အသက်ပြင်းပြင်း တစ်ချက် ရှူလိုက်ပြီး ထွန်းနောင်မျက်နှာကို တစ်ချက် စိန်းစိန်းကြည့်ကာ အံကို ကြိတ်လိုက်သည်။

ပြီးတော့ သူမ၏ခါးမှ ထမီကို ချွတ်ချလိုက်တော့သည်။ ထွန်းနောင်က သူမ၏ အောက်ပိုင်းကို ငုံ့အကြည့် တုန်ရင်နေသော ခိုင်မွန်၏ လက်တစ်ဖက်က ထွန်းနောင်၏ ပုဆိုးကိုပါ ဆွဲ၍ ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ငုံ့ကြည့်လိုက်ရင်း သူမ ရင်ထဲ သိမ့်ခနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ “အို….အစ်ကိုရယ်…. ယောက်ျား ပီသလိုက်တာကွယ်” တုန်ရင်ခြောက်ကပ်စွာ ပြောလိုက်ပြီး သူမ၏ လက်ဖဝါးလေးက ထွန်းနောင်၏ မာတင်း တောင်မတ်နေသော လီးချောင်းကြီးကို လှမ်း၍ အသာဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ လက်ချောင်းထိပ်လေးဖြင့် လီးဒစ်ကြီးထိပ်ကို ညင်သာစွာ ပွတ်သပ်ကြည့်နေသည်။ ထိုသို့လုပ်ရင်းမှာ အောက်မှ ဂွေးဥကြီးများကိုပါ လက်ဖဝါးလေးပေါ် အသာမတင်သလို လုပ်နေရာ သူမ စောက်ခေါင်းထဲမှ တစစ်စစ် ခံစားလာရကာ စောက်ရည်တွေက တစိမ့်စိမ့် ယိုစီး စိုရွှဲကျလာတော့သည်။ ခိုင်မွန်မှာ သူမစိတ်ကို သူမ ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ပါ။ သူမ ထွန်းနောင်၏ လည်ပင်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် သိုင်းဖက်ကာ ဟီးလေးခိုလိုက်ပြီး သူမ၏ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ထွန်းနောင်၏ ခါးသို့ လှမ်း၍ ချိတ်ကာ ခါးထစ်ခွင် တက်လိုက်သည်။ ထွန်းနောင်ကလည်း သူမ ခါးမှ ကိုင်၍ ထိန်းမြှောက်ကာ ချီပွေ့လိုက်သည်။ ခိုင်မွန်က ခိုထားသော သူမ လက်နှစ်ဖက်ကို ဆန့်၍ ဖင်ကြီးကို အောက်သို့နှိမ့်ချလိုက်ပြီး ကော့ထောင်တက်နေသော လီးထိပ်ကြီးနှင့် သူမ စောက်ပတ်ဝ တေ့မိအောင် ချိန်ဆထိန်းညှိလိုက်ပြီး ဖင်သားကြီးကို ရှေ့သို့ ဖိသွင်းယူလိုက်တော့သည်။ “ဗြစ်….ဗြစ်……ဗြစ်…” စောက်ရည်များဖြင့် စိုနစ်နေသော စောက်ခေါင်းထဲသို့ စီးခနဲ ဝင်သွားသော လီးကြီးက သံချောင်းကြီးအလား မာကျောတောင့်တင်း သန်မာလွန်းလှသည်။ စောက်ပတ်အတွင်းသားလေးတွေကို ဖြေးဖြေးချင်းပွတ်တိုက်ပြီး ဝင်သွားတာကိုက အားရပါးရ ရှိလွန်းလှသည်။ လီးကြီး ဝင်သွားတာကို ငုံ့ကြည့်နေသော ခိုင်မွန်က လီးကြီး တဆုံးဝင်ရန် လက်နှစ်လုံးလောက် အလိုတွင်တော့ သူမ၏ ဖင်ကြီးကို အားရပါးရ ကော့ကာ ဖိဆောင့် သွင်းချလိုက်သည်။ “ဗြစ်…ဖွတ်…..ဇွတ်….ဒုတ်…” “အ…အ…အင်း…….အီး…” မျက်တောင်လေးများ စင်းကျသွားရပြီး ခိုင်မွန့်မျက်နှာလေး မော့တက်သွားသည်။ “အိုး…အစ်ကိုရယ်…..ကြီးလိုက်တဲ့ဟာကြီး….. သူများ…. အားရလိုက်တာ… အင်း… အင်း…. ဟင်း” သူမ မအောင့်အီးနိုင်တော့ပဲ ပါးစပ်မှပင် ထုတ်ဖော် မြည်တမ်းလိုက်မိသည်။

ပြီးတော့ သူမ စောက်ပတ်ဝနှင့် လီးအရင်းကို ဖိကပ်ပြီး တလှုပ်လှုပ်ဖြင့် နှဲ့ကာ ဖိပွတ်ကြိတ်သည်။ “အင်း…. အိ…အီး….. ဟင်းဟင်း…. ကောင်းလှချည်လား…..ကိုရဲ့“ တစိမ့်စိမ့်ထွက်ကျလာနေသော စောက်ရည်တွေက ထွန်းနောင်၏ လမွေးအုံးတစ်ခုလုံး ရွှဲနစ်၍ သွားရသည်။ “အအားး…. ကိုရယ်….. သူများ စိတ်တွေ… တအားဖြစ်နေပြီ… ဟင့် ဟင့်” ခိုင်မွန့်ခါးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ထိန်းကိုင်ပြီး လီးကို ဆွဲထုတ်၍ ပင့်အဆောင့် ခိုင်မွန်ကလည်း သူမကိုယ်ကို အနည်းငယ် ဖော့လိုက်ကာ အောက်မှ အပင့်နှင့် အံကိုက် ဖင်ဆုံကြီးကို ဆတ်ခနဲ ဖိဆောင့်ချသည်။ “ဗြစ်….ပလွတ်….ဖွတ်…..စွတ်….ဖွတ်… ဖတ်….အာ့..အ…အင့်…အင့်….ဇွတ်..ဒုတ်” ဆောင့်ချက်တွေက သွက်၍ ပြင်းထန်လာသည်။ ပုံစံအနေအထားအရ စိတ်ထင်တိုင်း ဆောင့်၍ မရသော ပုံစံမို့  လီးကြီး၏ မာကျောတောင့်တင်းမှုကပင် ခိုင်မွန်ကို ကျေနပ်အားရစေလှသည်။ “ဖွတ်….စွတ်….ဖွတ်….ဟင်း..ဟင်း…ကို…ကို…. လုပ်..ပင့်ဆောင့်ပေးစမ်းပါ….. အင်း…ထိလိုက်တာ….ကိုရယ်…. အထဲမှာ…နင့်နေတာပဲ ကိုဟာကြီးက… တအား ဆောင့်ပေးပါ…အ…အ….အင်း” လီးအသွင်းအထုတ်မှာ စောက်စေ့လေးက အထဲသို့ ခေါက်ဝင်သွားလိုက် အပြင်သို့ လန်ထွက်လာလိုက်ဖြင့် ခိုင်မွန်တစ်ယောက် အသဲခိုက်အောင်ပင် ဖြစ်နေသည်။ ဒီလို အရသာမျိုး မခံစားရတာ ကြာခဲ့ပြီဖြစ်လေတော့ ခိုင်မွန့်စောက်ပတ်ကြီးထဲမှ စောက်ရည်တွေက အတောမသတ်နိုင်အောင်ပင် စိမ့်ထွက်ယိုစီးကျနေသည်မှာ ဒလကြမ်းပင် ဖြစ်သည်။ “ဗြစ်…..ဖွတ်..ဖွတ်..ဒုတ်…..အိ…. အင်း….. အင်း… အ… အ” ”ကို… အား..အား..ကို….ကောင်း….ကောင်းတယ်… ဆောင့်ပေး….ကို……အင့်…..အင့်” ခိုင်မွန့် မေးဖျားလေး မော့၍ မော့၍  တက်တက်သွားကာ အားရပါးရကြီးပင် ပြီးသွားတော့သည်။ “အိုး……အိ….အိ…….အား…ပြီး…ပြီး….သူများ ပြီး….ပြီ….. ကိုရဲ့……အင်း…အင်…အား အီးးး” သူမ ပြီးသွားပေမယ့် ထွန်းနောင်က မပြီးသေး၍ ဆက်ကာ ဆောင့်နေသည်။ “အဟမ်း….ဟမ်း… အဟွတ်…အဟွတ်” နှစ်ယောက်စလုံး ဆတ်ခနဲ တုန်သွားပြီး ထွန်းနောင်က လီးကို ဆွဲထုတ်ကာ ခိုင်မွန်ကို အောက်သို့ ချပေးပြီး ပုဆိုးကို ကပျာကယာ ကောက်ဆွဲဝတ်သည်။ ခိုင်မွန်ကလည်း သူမ၏ ထမီလေးကိ ကမန်းကတန်းပင် ကောက်ဆွဲပြီး မဝတ်နိုင်အားပဲ အိပ်ယာထဲသို့ ပြေးဝင်သွားသည်။ ကြားလိုက်ရသော အသံက မမစု၏ အိပ်ခန်းထဲမှ မမစု ချောင်းဆိုးသံပင် ဖြစ်လေသည်။

မမစု အခန်းထဲမှ ထွက်မလာခင် အပေါ်ထပ်သို့ အရောက်သွားရန် ရပ်နေရာမှ လှစ်ခနဲပင် ထွက်ခဲ့လိုက်ရသည်။ ဒီညအဖို့ ခိုင်မွန်တစ်ယောက်မှာတော့ ကျေနပ်နှစ်သိမ့်စွာ အိပ်ပျော်သွားခဲ့ပေမယ့် ဆတ်တငံ့ငံ့ ဖြစ်ကျန်ခဲ့ရသူ ထွန်းနောင်မှာ ဘယ်လိုမှ အိပ်မပျော်နိုင်ပဲ မျက်လုံးအကြောင်သားဖြင့် အိပ်ယာပေါ်မှာ လှဲနေရတော့သည်။ ဒီနေ့ ငါးဒိုင်တွင် အလုပ်ကလည်း ပါးသည်။ နေမင်းတို့ လင်မယားလည်း ရှိနေသည်။ ဒါကြောင့် ထွန်းနောင်က “ငါအပြင် ခဏ သွားအုံးမယ်ကွာ”ဟု ပြော၍ ဟိုင်းလပ်ကားလေးကို ယူကာ ထွက်ခဲ့လေသည်။ ထွန်းနောင်၏ ရည်ရွယ်ချက်ကတော့ ဘယ်ရယ် မဟုတ်။ ဒိုင်တွင် ခိုင်မွန်ကို တွေ့မြင်နေရရင်း သူမကို ညက လိုးခဲ့စဉ်က အားမရခဲ့မှု၊ စကားပြောရင်း မပြီးခဲ့ရသေးသည့် ဝေဒနာက ဆိုးဆိုးလာပြီး သူမကို ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း စိတ်တွေက ထထနေရသဖြင့် မနေတတ် မထိုင်တတ် ဖြစ်နေရမှုကြောင့် စိတ်ပြေလက်ပျောက် လျှောက်ထွက်လာခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ ကားမောင်းလာပြီး လမ်းသို့ရောက်မှ အိမ်ပြန်ပြီး တရေးလောက် အိပ်ရင် ကောင်းမည်ဟု တွေးပြီး ကားကို အိမ်ရှိရာသို့ ဦးတည်၍ မောင်းခဲ့သည်။ အိမ်သော့နှင့် ကားသော့က တွဲလျှက်သားရှိနေ၍လည်း အိမ်ပြန်ရန် အတွေးကို ထွန်းနောင် တွေးမိခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ အိမ်ရောက်တော့ ကားကို အိမ်ရှေ့တွင် ရပ်ပြီး ကားပေါ်မှ ဆင်းကာ အိမ်ရှေ့သို့ လှမ်းကြည့်လိုက်လျှင် မမစုက တံခါးကို လာ၍ ဖွင့်ပေးနေသည်ကို အံ့သြစွာ တွေ့လိုက်ရသည်။ ဒီတော့မှ ထွန်းနောင်မှာ ဒီနေ့ တနင်္ဂနွေ နေ့ ကျောင်းပိတ်ရက်မှန်း သတိထားမိလိုက်သည်။ မမစုက အိမ်ရှေ့ သံတံခါးကို သော့ဖွင့်ပြီး  သော့ခလောက်ကို ပြန်ချိတ်ကာ အိမ်ထဲသို့ ပြန်ဝင်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ထွန်းနောင်က အိမ်ပေါ်သို့ လှမ်းတက်လိုက်ပြီး သံတခါးကို ပြန်ပိတ်ကာ သော့ခလောက်ကို ညှစ်၍ ပြန်ပိတ်လိုက်သည်။ အိမ်ထဲရောက်တော့ စောစောက တံခါးကို ဖွင့်ပေးသော မမစုကို မတွေ့ရ။ ထွန်းနောင် အိမ်ပေါ်ထပ်သို့ တောက်လျှောက်တက်လာခဲ့ပြီး သူ၏ အိပ်ခန်းထဲသို့ ရောက်တော့ ရေချိုးရန် အဝတ်အစားများ ချွတ်လိုက်သည်။ ပုဆိုးလဲဝတ်ရင်း သူ့အောက်ပိုင်းကို သူ့ဖာသာငုံ့ကြည့်မိသည်။ အာသာငမ်းငမ်း ဖြစ်နေသော လီးတန်ကြီးက မာတောင်နေသည်။ ထွန်းနောင် လီးကြီးကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် အုပ်၍ ညှစ်ကြည့်လိုက်သည်။ လီးကြီးက ပို၍ တင်းခနဲ တင်းခနဲ မာတောင်တက်လာသည်။ ထွန်းနောင် သက်ပြင်းရှည် တစ်ချက် ချလိုက်ပြီး  ရေလဲပုဆိုးကို ကောက်စွပ်၍ ဝတ်လိုက်ကာ ရေချိုးရန် အောက်သို့ ဆင်းလာခဲ့သည်။ မမစု၏ အခန်းရှေ့သို့ ထွန်းနောင် အရောက် အခန်းတံခါးက ကျွီခနဲ ပွင့်သွားသဖြင့် ထွန်းနောင် လှမ်းလက်စ ခြေလှမ်းကို အရပ် အထဲမှ ထွက်၍ လာသော မမစုနှင့် လူချင်း တိုက်မိမတတ် ဖြစ်သွားသည်။

ထွန်းနောင် ဘာမှ စဉ်းစားမနေတော့ မမစု၏ ကိုယ်လုံးကို ဆွဲဖက်၍ သူ့ရင်ခွင်ထဲ သွင်းလိုက်သည်။ မမစုက အံ့သြစွာဖြင့် မော့၍ အကြည့် သူမ၏ နှုတ်ခမ်းအစုံကို ဆွဲယူ၍ စုပ်နမ်းလိုက်ရာ အပျိုကြီး မမစု၏ ကိုယ်လုံးလေးသည် တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွားပြီး ရင်ထဲတွင် တုန်ခါသွားရလေသည်။ ပြီးတော့မှ မမစုသည် ရုန်းကန်ရန် သတိရပြီး  ရုန်းကန်လိုက်ပေမယ့်လည်း သန်မာလှသော ထွန်းနောင်၏ လက်နှစ်ဖက်ကြားတွင် မမစု၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ လှုပ်ပင် မလှုပ်နိုင်တော့ချေ။ ထို့ပြင် သူမ၏ ဆီးစပ်အောက်ဖက် စောက်ပတ်၏ အောက်မှ ပင့်၍ ထောက်ထားသော ထွန်းနောင်၏ လီးတန်မာမာကြီးက တလှုပ်လှုပ် ရမ်းနေသော မမစု၏ ကိုယ်လုံးကြောင့် စောက်ပတ်အုံကြီးကို မာတောင်နေသော လီးတန်ကြီးက လိုက်၍ ပွတ်ပေးနေသလို ဖြစ်နေသည်။ ရင်ထဲတွင် နုံးချိ၍လာသော မမစု ခမျာ တဖြေးဖြေး ငြိမ်ကျလာသည်။ ဒါကို သတိထားလိုက်မိသော ထွန်းနောင်က သူ၏ လက်တစ်ဖက်ကို ဖက်ထားရာမှ ဖြုတ်၍ မမစု၏ တင်သားဆုံကြီးကို ဆုပ်သည်၊ ညှစ်သည်၊ နယ်သည်၊ ဖြစ်ညှစ်သည်။ ပြီးတော့ ဖင်သားကြီးနှစ်လုံးကြား ဖင်ကြားလေးထဲကို ထမီပေါ်မှပင် လက်စောင်းတိုက်ပွတ်ပေးသည်။ မမစု၏ အသက်ရှူသံတွေမှာ ပြင်းထန်လာခဲ့ရသည်။ ထွန်းနောင်သည် မမစု၏ ကိုယ်လုံးလေးကို စွေ့ခနဲ ပွေ့လိုက်ပြီး သူမ၏ အခန်းထဲသို့ လှမ်းဝင်လိုက်ရာမှ မမစုကို သူမ၏ အိပ်ယာပေါ်သို့ အသာ ပက်လက်လှန်လျှက်လေး ချလိုက်ရာ ကြောက်အားလန့်အားဖြင့်  ဒူးလေးနှစ်လုံး ထောင်လိုက်သော မမစုကြောင့် ထမီလေးမှာ ခါးသို့ လန်တက်သွားရလေသည်။ ထိုအခိုက်မှာပင် ထွန်းနောင်၏ လက်တစ်ဖက်က စောက်ပတ်အုံလေးကို လှမ်း၍ ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ “မောင်…မောင်ထွန်းနောင်…မလုပ်…..မလုပ်နဲ့…. အို…အို….ဟင့်အင်း….အင့်….ဟင်း“ ထူထူထဲထဲလေး ဖြစ်နေသော အမွှေးလေးများ၏ အောက်မှာ မမစု၏ စောက်ဖုတ်သည် ဖောင်းကား၍ နေချေပြီ။ ထွန်းနောင်၏ လက်ညိုးဖျားလေးက စောက်ပတ် အကွဲကြောင်းထဲသို့ အဖျားလေးမျှသာ ထိုးသွင်းလိုက်ပြီး သူမ၏ စောက်စေ့ကလေး ရှိမည့်နေရာကို မှန်း၍ ဖွဖွလေး ကော်တင်လိုက်သည်။ “အမေ့…အ… ဟင့်…ကျွတ်ကျွတ်” မမစု၏ ကိုယ်လုံးလေး ဆတ်ခနဲ တုန်သွားသည်။ ထွန်းနောင်၏ နှာမှုတ်သံက တရှူးရှူး ဖြစ်နေသည်။ သူ့လက်က စောက်ဖုတ်ကြီးကို ဆုပ်၍ တစ်ချက်ညှစ်လိုက်ရာက ထွန်းနောင် ကြုံး၍ ထလိုက်သည်။ ထို့နောက် ဒူးထောင်ထားသော မမစု၏ ပေါင်နှစ်လုံးကို ခြေဖဝါးနှစ်ဖက် မိုးပေါ်ထောင်သွားအောင် သူမ၏ ဗိုက်ပေါ် တွန်းတင်လိုက်ပြီး  ဖွေးခနဲ ပေါ်လာသော တင်သားလုံးလုံးကြီးများရှိရာ ပေါင်ရင်းနှစ်ဖက်နားသို့ ဒူးထောက်ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူ့ပုဆိုးကို ခါးပုံစမှ ဖြည်ချလိုက်သည်။

ငေါက်ခနဲ ထွက်လာသော တန်းမတ်နေသည့် လီးတန်ကြီးက တရမ်းရမ်း ဖြစ်နေသည်။ ဒါကို မြင်လိုက်ရသော အပျိုကြီး မမစု တစ်ယောက် လှုပ်လှုပ်ရှားရှား  ဖြစ်သွားသည်။ “မင်း….ဘာ…. ဘာ လုပ်မလို့လဲ….ဟင်….. မင်း……..မင်း” အမှန်တော့ ဒီအခြေအနေရောက်မှာ သိပြီးသား ဖြစ်ပေမယ့် မမစုက ဂယောင်ဂတမ်းနှင့် မေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒါကိုက သူမ၏ အမှား။ ထွန်းလင်းပြောလိုက်တာကလည်း ကြည့်အုံး။ “မမစုရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးကို ကျနော့် လီးကြီးနဲ့ လိုးမလို့” “အို” မမစု မျက်နှာလေး ရှက်သွေဖြာသွားကာ မျက်လုံးလေးအစုံကို မှိတ်ချလိုက်သည်။ ထွန်းနောင်က အရည်ကြည်လေးတွေ စိမ့်ထွက်နေသော စောက်ပတ်ဝတွင် သူ၏ လီးထိပ်ကြီးကို တေ့၍ ဖိသွင်းချလိုက်သည်။ “ဗြစ်……ဗြစ်…“ “အမေ့…..အ…….အ….အမလေး………နာ….နာတယ်…အင်း….အင်း…” လီးကြီးက စောက်ရည်တွေ စိုစွတ်နေသော စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဗြုန်းဆို တဝက်လောက် နစ်ဝင်သွားသည်။ ထွန်းနောင်က လီးကို ဆက်၍ မသွင်းသေးပဲ စောက်ခေါင်းထဲတွင် တစ်လစ်ကြီး ထားလိုက်ပြီး မမစု၏ အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို ဖြေးဖြေးချင်း ဇိမ်ဆွဲ၍  ဖြုတ်နေလေရာ ကာမဆိပ်များ တက်နေပြီဖြစ်သော မမစုက စိတ်မရှည်နိုင်တော့ပဲ  သူမ၏ အင်္ကျီကိုသာမက ဘော်လီအင်္ကျီကိုပါ အလျင်အမြန် ချွတ်ပေးလိုက်လေသည်။ ထိုအခါ ဖွံ့ထွားဆူဖြိုးသော မမစု၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးက ဖြူဖြူဖွေးဖွေးကြီး ထွက်ပေါ်လာသည်။ လီးကြီးကို စောက်ပတ်ဝတွင် တစ်လစ်ကြီး ထားလျှက်ကပင် ထွန်းနောင်က မမစု၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆုပ်နယ်ပေးလိုက်သည်။ နို့သီးလေးတွေကို တစ်လုံးချင်း ပွတ်သပ်ချေမွပေးသည်။ စောက်ပတ်ထဲတွင်လည်း လီးက တဝက်လောက်ဝင်ကာ တစ်နေလေတော့ မမစုမှာ  တော်တော်ပင် ခံစားရခက်လာပြီး ဖင်ကြီးတလှုပ်လှုပ်နှင့် ဖြစ်လာကာ တအင်းအင်း ဖြစ်နေလေသည်။ မကြာခင်မှာပဲ မမစု၏ အသံလေး ထွက်လာပါတော့သည်။ “မောင်… မောင်လေး…. မမကို မနှိပ်စက်ပါနဲ့တော့…ဟင်း..ဟင်း” “ဒါဆို…. ဘာလုပ်ရမှာလဲ” “ဟို…ဟိုလေ…လုပ်မှာဖြင့် လုပ်တော့လေကွယ်” “ဘာလုပ်ရမှာလဲ မမစုရ…. ရှင်းရှင်း ပြောစမ်းပါ” ထွန်းနောင်က စကားပြောလျှက်ကပင် မမစု၏ နို့တွေကို ဖြစ်ညှစ်ဆွဲနယ်နေသည်။ “ပြောလေ… မမစု…. မပြောရင် ဒီတိုင်းကြီး ကြာနေလိမ့်မယ်” “ကျွတ်စ်….မင်းကလဲကွာ…ဟိုဥစ္စာလေ… လိုးတော့ကွာ..” လိုးဆိုသော စကားလုံးကို တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်ပြီး မျက်နှာလေးကို တစ်ဖက်သို့ စောင်းလှည့်ချလိုက်သည်။

ထွန်းနောင်က လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် နို့နှစ်လုံးကို ကိုင်၍ ကျန်နေသော လီးကြီးတဝက်ကို တခါတည်း ဖိဆောင့် သွင်းချလိုက်သည်။ “ဗြစ်…ဗြစ်… ဖောက်….ဒုတ်…” “အ….အ…အမေ့…. အား…. အမလေး..လေး……နာတယ်ကွာ…. ဟင့်…” မမစု၏ ကိုယ်လုံးလေးမှာ ကော့ခနဲ ဖြစ်၍ သွားရသည်။  ထို့နောက်တွင်တော့ ထွန်း‌နောင်သည် မမစု၏ နို့ကြီးတွေကို စုံကိုင်ကာ အားရပါးရပင် လိုးပါတော့သည်။ နှေးလိုက်၊ မြန်လာလိုက်၊ အားပြင်းပြင်းလေး ဆောင့်လိုက်၊ အားလျှော့၍ ဆောင့်လိုက်ဖြင့် အသွင်အမျိုးမျိုး ပြောင်း၍ ဆောင့်လိုးနေတော့ရာ မမစုခမျာ သူမ လက်ကလေးများနှင့် ထွန်းနောင်၏ လက်မောင်းကြီးများကို ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း “ဟင်း…..ဟင်း…..အား… အ…အင့်…အင်း…အ” အသံလေးများ မြည်တမ်းကာ ခံစားနေရှာပါတော့သည်။ တရကြမ်း ထွက်၍နေသော သူမစောက်ပတ်ထဲမှ စောက်ရည်တွေကြောင့် “ဘွတ်ဘွတ်..ဘလွတ်..ဘွတ်..ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်…” လီးဝင်လီးထွက်သံများမှာ တစထက်တစ ခပ်စိပ်စိပ် အသံလေးများ မြည်ထွက်နေပါသည်။ အားကြိုးမာန်တက် ဆောင့်၍နေသော ထွန်းနောင်၏ လီးကြီးက မမစု၏ စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဆောင့်ဆောင့်ဝင်ကာ ရင်ခေါင်းထဲထိတိုင် ရောက်၍ သွားရသလို ခံစားနေရသည်။ မမစု၏ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်တုန်ရင်ရင် ဖြစ်လာပြီ။ ထိုအချိန်မှာပင် လီးတန်ကြီး တစ်ချောင်းလုံး ပူ၍ ကျင်တက်လာပြီး  အားမလို အားမရ ဖြစ်လာသော ထွန်းလင်းသည် တစ်ကိုယ်လုံးရှိ အားအင်များကို ညှစ်ထုတ်ကာ အံကြိတ်၍ အချက်၂၀ခန့် ဆောင့်၍ လိုးအပြီးတွင်တော့ “အမလေး….မောင်…. မောင်လေး… ကောင်း…ကောင်းတယ်…. အိုး… ကောင်းလိုက်တာ… အိုးးး”ဟု မမစုထံမှ ညည်သံလေး ထွက်ပေါ်လာပြီး သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေး တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ကော့ပျံတက်သွားသည့် ခဏမှာပင် ထွန်းနောင်သည်လည်း “အားရှီးးး..အအား… ထွက် ထွက်ပြီ…အားဟားးး” ထွက်ချင်နေသည့် သုတ်ရည်မျာကို မမစု၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ ဖြောကနဲ ဖြောကနဲ ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။ ထို့နောက် သူ၏ ကိုယ်လုံးကြီးကို မမစု ကိုယ်ပေါ်သို့ မှောက်ချလိုက်ရာ မမစုက သူကျောပြင်ကြီး တင်းကျပ်စွာဖက်ရင်း တဆတ်ဆတ် တုန်နေရှာပါတော့သည်။….ပြီး

Zawgyi

”ေနမင္း….ေတာ္ၿပီေလကြာ….” “အာ…ဟာ….ဒါ ငါ ေရခ်ိန္ မကိုက္…..မကိုက္ေသးဘူး…..မင္း…မင္း လဲ ထပ္ခ်ကြာ ထြန္းေနာင္ ေဟ့ေကာင္” “ငါ ….ေတာ္ၿပီ…. ဒီအေနေလာက္ပဲ ေကာင္းတယ္… မင္းလဲ ဒီဟာကုန္ရင္ ေတာ္ေတာ့ကြာ….” ေရခ်ိန္မကိုက္ေသးဘူး ဆိုေသာ ေနမင္းတစ္ေယာက္ စကားက ေလသံေတြ မဆက္မိေတာ့ပဲ ေခါင္းကလဲ ငိုက္စိုက္ျဖစ္ေနၿပီ။ ေနမင္းကို ၾကည့္ရင္း ထြန္းေနာင္ စိတ္ပ်က္မိသည္။ ေနမင္းႏွင့္ ထြန္းေနာင္တို႔က တစ္ၿမိဳ႕တည္းသား ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္ၾကသည္။ ဆယ္တန္းေအာင္ေတာ့  သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ဇာတိ ေ႐ႊဘိုၿမိဳ႕မွ အတူထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ ရန္ကုန္တြင္ အေဆာင္ေန၍  ရရာအလုပ္ကို ႀကိဳးစားလုပ္ရင္း ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဘြဲ႕တစ္ခုစီ ရခဲ့ၾကသည္။ အဲဒီေနာက္  ရန္ကုန္မွာပင္ ဆက္၍ ေနထိုင္ခဲ့ၾကၿပီး  စီးပြားေရးကို ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ေနာက္ပိုင္း ေနမင္းက ၾကည္ျမင့္တိုင္ ငါးေဈးတြင္ ငါးဒိုင္ပိုင္ရွင္တစ္ဦး ျဖစ္လာခဲ့ၿပီး  ခိုင္မြန္ဆိုေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္  အိမ္ေထာင္က်ခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ထြန္းေနာင္က တကၠစီကား ၄စီးပိုင္ေနေပၿပီ။ ေနမင္း အိမ္ေထာင္က်ၿပီး  ၆လမွ် အတူေနခဲ့ၾကၿပီး ေနာက္မွ ထြန္းေနာင္က သူပိုင္ကားမ်ားကို ေရာင္း၍ ေ႐ႊဘိုသို႔ ျပန္သြားခဲ့ရာ ေ႐ႊဘိုတြင္ အိမ္ေထာင္က်ကာ ပဲႏွင့္စပါး အေရာင္းအဝယ္လုပ္ငန္းကို လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ ကြဲကြာသြားခဲ့သည္မွာ ၃ ႏွစ္နီးပါး ၾကာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ၿပီးခဲ့သည့္လက ေနမင္းတို႔ လင္မယားထံမွ စာတစ္ေစာင္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ အတိုခ်ဳပ္ေျပာရရင္ ေနမင္း က်န္းမာေရး မေကာင္းသျဖင့္ သူတို႔လုပ္ငန္းကို ခဏ လာေရာက္ ဦးစီး လုပ္ကိုင္ေပးရန္ ျဖစ္သည္။ ထြန္ေနာင္ ေ႐ႊဘိုတြင္ လုပ္ေနေသာ လုပ္ငန္းက ထြန္းေနာင္၏ ဇနီးကလည္း ကြၽမ္းက်င္ၿပီး ျဖစ္သည့္အျပင္ ဝိုင္းကူလုပ္ေပးေနသည့္ ေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအဝိုင္းေတြကလည္း ရွိေနသည့္အတြက္ မုံ႐ြာက သူ႔လုပ္ငန္းကို မိန္းမျဖစ္သူနဲ႔ ထားခဲ့ၿပီး ရန္ကုန္သို႔ ဆင္းလာခဲ့သည္။ ေနမင္းလုပ္ေနသည့္ ငါးဒိုင္လုပ္ငန္းဆိုတာက ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ဦးစီးဦးေဆာင္ မရွိ၍ မျဖစ္။ ခိုင္မြန္ကလည္း ခုမွ ၂၅ႏွစ္သာ ရွိေသးသည္။ ေနမင္းႏွင့္ အသက္၇ ႏွစ္ေတာင္ ကြာသည္။ ေနမင္းႏွင့္ ထြန္းေနာင္တို႔က သက္တူ႐ြယ္တူျဖစ္ၿပီး ခုဆို အသက္ ၃၂ ႏွစ္ေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ အမွန္ေတာ့ ေနမင္း မက်န္းမာသည္ ဆိုျခင္းမွာ တျခားမဟုတ္။

အရက္က ေနမင္းကို ႏိုင္သြားၿပီး အလုပ္ေကာင္းေကာင္း မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ယခင္ သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ အတူေနစဥ္က တခါတရံမွသာ အရက္ေသာက္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ယခု  ထြန္းေနာင္ မုံ႐ြာျပန္သြားၿပီး သုံးႏွစ္အၾကာ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေနမင္းတစ္ေယာက္ အရက္၏ ေက်းကြၽန္တစ္ေယာက္ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရေတာ့ ထြန္းေနာင္ အံ့ၾသမိသည္။ “ကဲ…. ေနမင္း….ျပန္ၾကရေအာင္” “ေအာ္….ေအး” “လာ….ငါတြဲမယ္” “မင္းကလည္း ကြာ…..မလုပ္စမ္းပါနဲ႔….ငါ့ဖာသာ ….ေလွ်ာက္ႏိုင္ပါေသးတယ္” လူက ေျခလွမ္းမမွန္ခ်င္ေပမယ့္ သူမ်ားတြဲတာကိုေတာ့ ေနမင္းက လက္သင့္မခံ။ သူ႔ဖာသာ ေလွ်ာက္သည္။  ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ထြန္းေနာင္က ယာဥ္ေမာင္ေနရာ ဝင္ထိုင္၍ ဟိုင္းလတ္ကားေလးကို ေမာင္းခဲ့သည္။ ေနမင္းတို႔ ေနတာက အလုံဆင္မင္း ေဈးအနီးတြင္ ျဖစ္ၿပီး ကမ္းနားလမ္းရွိ ေတာင္ထိပ္ပန္းပြင့္ စားေသာက္ဆိုင္ႏွင့္ဆို သိပ္အလွမ္းမေဝး။ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ ဟိုင္းလတ္ကား နက္ျပာေရာင္ေလးက အိမ္ေရွ႕သို႔ ထိုးရပ္လိုက္သည္။ ကားရပ္လိုက္သည္ႏွင့္  အိမ္ေရွ႕တံခါးေပါက္မွ ေျပးဆင္းလာသူက ခိုင္မြန္ျဖစ္သည္။ သူမ၏ ေယာက္်ား ေနမင္းကို တြဲ၍ အိမ္ေပၚသို႔ ဆြဲတင္သြားသည္။ ထြန္းေနာင္က ကားကို အိမ္ႏွင့္တြဲလွ်က္ အဖီဆြဲထားေသာ ကားဂိုေဒါင္ထဲသို႔  သြင္းလိုက္ၿပီး ကား႐ုံတံခါးကို ပိတ္ကာ အိမ္ေပၚသို႔ တက္လာခဲ့သည္။ အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းတြင္ ထိုင္၍ စာအုပ္ေတြ တစ္ထပ္ႀကီးႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနေသာ ခိုင္မြန္၏ အစ္မ အထက္တန္းျပဆရာမ အပ်ိဳႀကီး မမစုကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ “ျပန္လာၿပီလား….ေမာင္ထြန္းေနာင္“ “ဟုတ္ကဲ့” ထြန္းေနာင္ ႏႈတ္ခမ္းတြန႔္ရင္း  မေျဖခ်င္ ေျဖခ်င္ ေျဖလိုက္သည္။ အမွန္ေတာ့ မမစု ဆိုသူ မစုလႈိင္၏ အသက္က ၃၇ႏွစ္ေလာက္သာ ရွိေသးေၾကာင္း သူသိထားသည္။ သူ႔ထက္ ၅ႏွစ္ေလာက္သာ ႀကီးသည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကိုေတြ႕တိုင္း စကားမရွိ စကားရွာ ေျပာတတ္သည့္အျပင္ သူ႔နာမယ္ေရွ႕က ေမာင္ ထည့္ၿပီး ေက်ာင္းသားေလး တစ္ေယာက္လို ေျပာဆိုဆက္ဆံတာကို ထြန္းေနာင္ မႀကိဳက္ေပ။ ထြန္းေနာင္ ကားေသာ့ႏွင့္ ကား႐ုံေသာ့တို႔ကို နံရံတြင္ ခ်ိတ္ေနက်အတိုင္း ခ်ိတ္ထားခဲ့ၿပီး သူ႔အိပ္ခန္းရွိရာ အေပၚထပ္သို႔ တက္လာခဲ့သည္။

ၿပီးေတာ့ အဝတ္အစားေတြ ခြၽတ္ကာ ေအာက္ထပ္သို႔ ေရခ်ိဳး ဆင္းခဲ့သည္။ အိမ္ေရွ႕ခန္းတြင္ မမစု ကို မေတြ႕ရေတာ့ေပ။ သူမ အိပ္ခန္းထဲ ဝင္သြားၿပီ ထင္သည္။ ေနမင္းလည္း အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီ ထင္သည္။ သူတို႔ လင္မယား အိပ္ခန္းေရွ႕မွ ျဖတ္၍အေလွ်ာက္ အသံက တိတ္ေနသည္။ ေရခ်ိဳးၿပီး အေပၚထပ္သို႔ တက္ကာ အဝတ္အစားလဲၿပီး ညစာ ထမင္းစားရန္အတြက္ ထြန္းေနာင္ ေအာက္ထပ္သို႔ ျပန္၍ ဆင္းလာခဲ့သည္။ ေနမင္းကေတာ့ ညစာ မစားတာၾကာၿပီ။ ထြန္းေနာင္ ဆိုင္မွာ စားခဲ့လွ်င္ ရေပမယ့္ သူ႔သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆိုင္ထမင္း ဆိုင္ဟင္းမ်ားကိုသာ စားခဲ့ရသည္ ျဖစ္၍ အိမ္ထမင္းဟင္းကို ထြန္းေနာင္ ပိုခုံမင္သည္မို႔ ဆိုင္မွာ မစားခဲ့ျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ ထြန္းေနာင္ ထမင္းစားခန္းသို႔ ေလွ်ာက္လာရင္း တစ္အိမ္လုံးတြင္ မည္သူ႔ကိုမွ မေတြ႕ရပဲ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။  သူ႔အတြက္ ထမင္းပြဲကေတာ့ စားပြဲေပၚတြင္ အဆင္သင့္ ရွိေနမည္ကို သိၿပီးသား ျဖစ္သည္။ သူထမင္းစားခန္းထဲသို႔ လွမ္းအဝင္လိုက္တြင္ ထမင္းစားပြဲေဘး၌ ရပ္ေနေသာ ခိုင္မြန္ကို သူေတြ႕လိုက္ရသည္။ ခိုင္မြန္က သူဝင္လာရာဖက္သို႔ သမင္လည္ျပန္ လွည့္ၾကည့္ၿပီး  တစ္ခ်က္ ၿပဳံးျပလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ဖက္သို႔ ျပန္လွည့္သြားသည္။ သူ႔ကို ေက်ာေပးရပ္ေနေသာ ခိုင္မြန္၏ ေနာက္ပိုင္းအလွသည္  ဇနီးသည္ႏွင့္ တစ္လေက်ာ္မွ် ကင္းကြာေနရကာ ယမကာ မွီဝဲထားေသာ ထြန္းေနာင္၏ ေသြးသားမ်ားကို တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ပင္ သြက္လက္စြာ ထႂကြသြားေစသည္။ ထြန္းေနာင္သည္ ခိုင္မြန္၏ ေနာက္ဖက္နား အေရာက္မွ ေျခအစုံကို ရပ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူမ၏ ေက်ာကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ ေက်ာလည္သာသာေလာက္ ရွိေသာ ဆံႏြယ္ေတြကို ဦးေခါင္း၏ ေနာက္ဖက္အရင္းမွ စုစည္း၍ ဆံညႇပ္ျဖင့္ စုညႇပ္ထားၿပီး ဆံပင္မ်ားကို သူမ၏ ေရွ႕ဖက္သို႔ ပုခုံးေပၚမွ ေက်ာ္ကာ ဆြဲ၍ ခ်ထားသည္။ ေဖြး၍ ႏုေနေသာ လည္ပင္းဂုတ္သားေလးမ်ားသည္ ဟိုတစ္စ သည္တစ္စ က်၍ေနေသာ ဆံႏြယ္စေလးမ်ားႏွင့္ မခ်င့္မရဲ ျဖစ္ေစေအာင္ပင္ လွပလို႔ေနသည္။ ဝတ္ထားေသာ ပန္းႏုေရာင္ ဘေလာက္စ္ လက္ျပတ္အက်ႌေလး၏ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ထြက္ေပၚေနေသာ ပုခုံးသားႏုႏုေလးႏွစ္ဖက္က ဝင္းဝါကာ ျပည့္ျပည့္ေဖာင္းေဖာင္းေလး ျဖစ္ေနသည္။ ပုခုံးစြန္းမွသည္ အိအိေဖာင္းေဖာင္းေလး ျဖစ္ကာ သြယ္ဆင္းက်သြားသည့္ သူမ၏ ဝင္းစက္စက္ လက္ေမာင္းသားေလးမ်ားေပၚတြင္ လိမ္းက်ံထားေသာ သနပ္ခါး အစင္းေၾကာင္းေလးေတြမွာ တဝက္တပ်က္ ေပၚလြင္ေနသည္။ ထြာဆိုင္သာသာမွ်သာ ရွိေသာ သူမ၏ ခါးေသးေသးေလးသည္ ႏြဲ႕ေႏွာင္းေနၿပီး အစိမ္းႏုေရာင္ ထမီေျပာင္ေလးေအာက္မွ  ေဖာင္းတင္း၍ ေနေသာ သူမ၏ တင္သားႀကီးမ်ားမွာ လုံးတစ္ကားစြင့္လြန္းလွသည္။ ထြန္းလင္း ခပ္ျမႇင္းျမႇင္းေလး သက္ျပင္း ခ်လိုက္သည္။

ေနာက္ဖက္မွ သူရပ္ၾကည့္ေနသည္ကို ခိုင္မြန္သည္ မသိမဟုတ္ သိေနသည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူမက မသိသလို ဟန္လုပ္ေနသည္ကို ထြန္းေနာင္ သတိထားမိလိုက္ၿပီး ဘာအဓိပၸါယ္ဆိုတာကိုပါ သူ သေဘာေပါက္လိုက္သည္။ ထြန္းေနာင္ ေရွ႕သို႔တိုး၍ ခိုင္မြန္၏ ေနာက္ဖက္သို႔ တိုးကပ္လိုက္သည္။ သူမဆီမွ ေမႊးပ်ံ႕၍ လြင့္လာေသာ ရနံ႔ေလးက ထြန္းေနာင္၏ ဘဝင္ကို ဆြဲလႈပ္လိုက္သည္။ ထြန္းေနာင္ ခိုင္မြန္၏ ေနာက္ဖက္ဆီသို႔ ပို၍ တိုးကပ္လိုက္သည္။ လူခ်င္း ထိလုမတတ္ ျဖစ္သြားသည္။ ျပဴတင္းေပါက္ဆီမွ တိုးဝင္လာေသာ ေလႏုေအးေလးက ထမင္းစားခန္းထဲသို႔ ျဖတ္သန္း ဝင္ေရာက္လာသည္။ ခိုင္မြန္၏ ႏုညက္ဝင္းဝါေနေသာ ရင္ၫႊန႔္သားေလးမ်ားေပၚမွ တြန႔္တြန႔္ေခြေခြေလး ျဖစ္ေနသည့္ ဆံႏြယ္ေလးမ်ားက ဘယ္ညာ ယိမ္းထိုး လႈပ္ရွားသြားၾကသည္။ ထြန္းေနာင္က သူမ၏ ပခုံးသား အိအိေဖာင္းေဖာင္းေလးမ်ားကို ေသြးတိုးစမ္း၍ အသာအယာ ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ “ကိုထြန္းေနာင္…. ထမင္း စားေတာ့မလား” “အင္း…” ေလသံမွ်သာျဖင့္ ေျပာလိုက္ၿပီး ခိုင္မြန္သည္ သူမ၏ ခါးေလးကို ၫႊတ္၍ ေရွ႕သို႔ ကုန္းကာ စားပြဲေပၚရွိ ထမင္းအုပ္ေဆာင္းေလးကို လွမ္းဆြဲဖယ္၍ ဖြင့္လိုက္သည္။ မူလက ထိလုထိခင္ ျဖစ္ေနေသာ သူမ၏ တင္သားလုံးလုံးႀကီးမ်ားက ထြန္းေနာင္၏ ေပါင္ရင္းခြဆုံကို ဖိကပ္မိသြားသည္။ မာတင္းေနေသာ အရာႀကီး၏ ထိပ္က အိစက္ေနေသာ တင္သားအိအိႀကီး မ်က္ႏွာျပင္ေပၚသို႔ တိုးကပ္မိသြားသည္။ ခိုင္မြန္က ခါးကို ျပန္ဆန႔္မတ္လိုက္ၿပီး လက္ထဲမွ ထမင္းစားပြဲ အုပ္ေဆာင္းကို ေဘးမွ ကုလားထိုင္ေပၚ တင္လိုက္သျဖင့္ ခိုင္မြန္၏ တင္ပါးဆုံႀကီးမ်ားက ကင္းကြာသြားေပးမယ့္ ထြန္းေနာင္၏ ခါးက ေကာ့၍ လိုက္သြားသျဖင့္ ေစာေစာကလိုပင္ ဖိကပ္လွ်က္သား အေနအထားပင္ ျပန္ျဖစ္ေနသည္။ ထြန္းေနာင္၏ ႏွာေခါင္းဝမွ ျပင္းထန္စြာထြက္လာေသာ ေလပူမ်ားက ခိုင္မြန္၏ ဂုတ္ပိုးသားႏုႏုေလးကို ေႏြးခနဲ ေႏြးခနဲ လာ၍ တိုးတိုက္မိသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ၏ ေပါင္ၾကားမွ သံေခ်ာင္းႀကီးလို မာတင္းေတာင္မတ္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ လီးတန္ႀကီးက ပုဆိုးထဲမွပင္ ခိုင္မြန္၏ တင္ပါးသားႀကီးမ်ားကို ထိုးေထာက္ဖိကပ္မိေနသည္။ “ကိုထြန္းေနာင္….ထမင္း စားေတာ့ေလ….ေနာ္” တိုးတိုးေလး အသံကို ထိန္းၿပီးေျပာေပမယ့္ အသံေလးက တုန္ခါေနသည္ကို သတိထားမိလိုက္သည္။

ထိုသို႔ ေျပာရင္း ခိုင္မြန္၏ ကိုယ္လုံးေလးမွာ ျဖတ္ခနဲ ေနာက္သို႔လွည့္လိုက္သျဖင့္ ထြန္းေနာင္၏ ရင္ခြင္ထဲသို႔ သူမမွာ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ေရာက္ရွိသြားရေလေတာ့သည္။ သူ႔ကိုယ္သူ သတိမထားလိုက္မိခင္မွာပင္ ထြန္းေနာင္သည္ ခိုင္မြန္၏ ပါးျပင္ မို႔မို႔ေလးကို ႐ႊတ္ခနဲ နမ္းလိုက္ေလသည္။ “အို…” တုန္လႈပ္စြာ ေရ႐ြတ္လိုက္ရင္းက ခိုင္မြန္သည္ သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးကို လူးလြန႔္၍ တိုးထြက္လိုက္ေတာ့ ထြန္းေနာင္က သူမကို အသာပင္ လႊတ္ေပးလိုက္မိသည္။ ထြန္းေနာင္၏ ရင္ခြင္ထဲမွ လြတ္ေျမာက္သြားသည္ႏွင့္ အပ်ိဳေပါက္ေလးႏွယ္ အေျပးေလးတစ္ပိုင္းႏွင့္ ထြက္သြားေသာ ခိုင္မြန္၏ ေနာက္ဖက္ဆီမွ တုန္ခါ လႈပ္ရွားသြားေသာ တင္သားဆိုင္ႀကီးမ်ားကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ရင္း ထြန္းေနာင္တစ္ေယာက္ ထမင္းစားပြဲ ကုလားထိုင္ေပၚသို႔ ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။ အခ်ိန္က ည ၁၂နာရီ ေက်ာ္ၿပီ ျဖစ္သည္။ တစ္အိမ္သားလုံး အိပ္ေမာက်ေနၾကၿပီ။ ခုခ်ိန္ထိ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေသးသူ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ခိုင္မြန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ခိုင္မြန္သည္ အိပ္ယာထက္တြင္ ပက္လက္ေလး ၿငိမ္ေနၿပီး  မ်က္လုံးေလး ႏွစ္လုံးက မႈိင္းေဝလွ်က္ ဇာျခင္ေထာင္အမိုးကို အဓိပၸါယ္မဲ့ ၾကည့္ေနၿပီး သူမ၏ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားကို တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ခ်ိဳးေနေလသည္။ “အင္း” သူမေဘးနားတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ လင္ျဖစ္သူ ေနမင္းက လူးလွိမ့္လိုက္သျဖင့္ ခိုင္မြန္က ေနမင္းဘက္သို႔ ငဲ့ေစာင္း၍ ၾကည့္လိုက္သည္။ ေနမင္း မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ခိုင္မြန္ဘက္သို႔ ေစာင္းကာ သူမကို ဖက္လိုက္သည္။ ဒီအခ်ိန္ ေနမင္း တစ္ေရးႏိုးေနက် ျဖစ္သည္။ ေနမင္းက ခိုင္မြန္၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ဖက္လိုက္႐ုံမက မ်က္ႏွာေလးကိုပါ နမ္းလိုက္ၿပီး လက္တစ္ဖက္က ခိုင္မြန္၏ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားသို႔ လွမ္းလိုက္သည္။ ခိုင္မြန္က ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို ကားေပးလိုက္သည္။ ခုံးေမာက္ေနေသာ ေစာက္ဖုတ္အုံက ေနမင္း၏ လက္ဖဝါးတစ္ခုလုံး အျပည့္ျဖစ္သည္။  ထမီေပၚမွ ကိုင္ရတာ အားမရ၍ ထမီၾကားသို႔ ေနမင္းက လက္ထိုးသြင္းလိုက္သည္။ ထမီက ခါးတြင္ စည္း၍ ဝတ္ထားသျဖင့္ လက္က ၿဗဳံးခနဲ သြင္း၍ မရသျဖင့္ ခိုင္မြန္က သူမ၏ ခါးမွ ထမီကို ျဖည္ေပးလိုက္ေတာ့မွ  လက္က ေလွ်ာခနဲ ဝင္သြားသည္။ အေမႊးပါးပါးေလးျဖင့္ ေဖာင္းထေနေသာ ေစာက္ဖုတ္အုံႀကီးကို ပြတ္ရင္းညႇစ္ရင္း ေနမင္း ခိုင္မြန္၏ မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္သည္။ မ်က္ေတာင္ေလးမ်ား ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္၍ အရသာခံေနသည္။ ေနမင္း မကိုင္မီထဲက ထြက္ေနေသာ အရည္ေလးမ်ားက ေနမင္းလက္ကို ႐ႊဲေနၿပီျဖစ္သည္။ “ကိုမင္း….လုပ္ႏိုင္ေသးလို႔လား….ဟင္” ေနမင္း ဘက္လွည့္ၾကည့္ၿပီး မ်က္လုံး အဝိုင္းသားေလးႏွင့္ ေမးရွာသည္။ “အင္း” ျပန္ေျဖၿပီး ေနမင္းက အိပ္ယာေပၚမွ ႀကဳံး၍ အထ တစ္ခ်က္ယိုင္သြားသည္။

အသာ အားယူ၍ ကိုယ္ကို မတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ပုဆိုးကို ခြၽတ္၍ ခိုင္မြန္၏ ေျခရင္းဘက္သို႔ သူ႔ကိုယ္ကို အေ႐ႊ႕ ခိုင္မြန္က သူမထမီကို ခြၽတ္ပစ္လိုက္ၿပီး ဒူးႏွစ္လုံးကို ေထာင္ကာ ေပါင္တန္ႀကီးမ်ားကို ၿဖဲကားေပးလိုက္သည္။ ေနမင္း ေပါင္ႏွစ္လုံးအၾကား ဒူးေထာက္၍ သူ႔လီးကို ကိုင္ကာ ေစာက္ပတ္ဝသို႔ ေတ့ကပ္လိုက္သည္။ လီးက မာသင့္သေလာက္ မာေသာ္လည္း ဟိုအရင္တုန္းကလိုေတာ့ သန္မာေတာင့္တင္းမႈမ်ိဳး မရွိေတာ့ေပ။  ေစာက္ပတ္ထဲ ထိုးသြင္းရႏိုင္႐ုံေလာက္သာ လီးက မာသည္။ ေစာက္ပတ္ဝတြင္ လီးေတ့မိသည္ႏွင့္ ဖိသြင္းလိုက္သည္။ ခိုင္မြန္ မ်က္လုံးႏွစ္လုံးကို မွိတ္၍အခ် ေနမင္းက သူမ၏ ကိုယ္ေပၚသို႔ ေမွာက္ခ်လိုက္ၿပီး ဖက္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ ဖင္ကိုႂကြၿပီး  ေဆာင့္လိုးရန္ လီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ “ကိုမင္း… ေျဖးေျဖးပဲ လုပ္ေနာ္” “အင္း…ပါ” အင္းပါလို႔ ႏႈတ္က ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ေနမင္းက လိုးၿပီဆိုကတည္းက တအားေဆာင့္၍ ခပ္သြက္သြက္ႀကီး လိုးေတာ့သည္။ “ပလြတ္…..ဖြတ္… ပလြတ္..ျပစ္…ဖြတ္…” “ဟင့္…အင့္ အင့္….ကိုမင္း …..ေျဖးေျဖးခ်င္းပဲ လုပ္ပါဆို…. အင့္ ဟင့္…” ေနမင္း၏ ေဆာင့္ခ်က္ေၾကာင့္ ခိုင္မြန္၏ ကိုယ္လုံးေလးမွာ သိမ့္သိမ့္တုန္ေနေလသည္။ ခိုင္မြန္ ဘာပဲေျပာေျပာ ေနမင္းက ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ပဲ အားကုန္ ေဆာင့္လိုးေနသည္။ ေမာလြန္း၍လည္း သူ႔ပါးစပ္ကို ဟကာ တဟင္းဟင္း အသက္ရႉေနရသည္။ တျဖည္းျဖည္း ခိုင္မြန္ အရသာ ေတြ႕လာၿပီး ကာမအရွိန္ တက္လာသည္။ “ျဗစ္….ပလြတ္….ျပစ္…. ဖြတ္….ဖတ္….စြပ္…ဖြတ္” အနည္းငယ္အၾကာ ေနမင္း၏ လီးႀကီးတစ္ေခ်ာင္းလုံး က်င္တက္လာၿပီး ေဆာင့္ခ်က္မ်ား အားေပ်ာ့၍ လာသည္။ ေနမင္း တဟဲဟဲႏွင့္ ေမာဟိုက္ကာေနၿပီ။ ခိုင္မြန္တစ္ေယာက္ သိလိုက္ပါၿပီ။ ေနမင္း တစ္ေယာက္ ၿပီးေတာ့မည္။  သို႔ရာတြင္ သူမမွာ ခုမွ အရွိန္ေကာင္းေနတုန္းပင္ ျဖစ္ကာ အရသာေတြ တက္ေနဆဲ ျဖစ္သည္။ “အင္း….ဟင္း…ကိုမင္း….ထိန္း….. ထိန္းထားပါအုံး…. ခိုင္ နဲနဲ လိုေသးတယ္… အင္း…အင္း” ေနမင္း၏ လီးတန္ႀကီးက သူမ၏ ေစာက္ေခါင္းထဲတြင္ တဆတ္ဆတ္ တေငါ့ေငါ့ ျဖစ္ကာ သုတ္ေရမ်ားကို ပန္း၍ ထုတ္ေနေခ်ၿပီ။ ခိုင္မြန္၏ မွိတ္ထားေသာ မ်က္လုံးေလးေထာင့္မွ  မ်က္ရည္စေလးမ်ား စိမ့္၍ စီးက်လာေလသည္။ ေခါင္းငိုက္စိုက္ က်သြားေသာ ေနမင္းမွာ ခိုင္မြန္၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ဖက္ၿပီး ေဟာဟဲ ဆိုက္ကာ အေမာေဖာက္ေနေလေတာ့သည္။

သုတ္ရည္မ်ား ပန္းထုတ္ၿပီးသြားေသာ လီးႀကီးက ခိုင္မြန္၏ ေစာက္ေခါင္းထဲတြင္ပင္ တစတစ ေသးသြားကာ ေနာက္ဆုံး ကြၽတ္ထြက္သြားရေတာ့သည္။ ေနမင္းက ခိုင္မြန္၏ ကိုယ္ေပၚမွ ေဘးသို႔ လွိမ့္ခ်လိုက္သည္။  ၿပီးေတာ့ ၿငိမ္၍ က်သြားေတာ့သည္။ ခိုင္မြန္မွာသာ မ်က္ရည္စက္လက္ျဖင့္ ထထိုင္လိုက္ၿပီး ေစာေစာက ခြၽတ္ထားေသာ ပုဆိုးကိုယူကာ ေနမင္း၏ ေအာက္ပိုင္းကို ဖုံးေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူမ ထမီေလးကို ထိုင္လွ်က္က စြတ္ကာဝတ္လိုက္ၿပီး ျဖစ္သလို ခါးတြင္ ပတ္စီးကာ အိပ္ယာေပၚသို႔ လွဲခ်လိုက္သည္။ ေနမင္းကို ေက်ာေပး၍ ေစာင္းအိပ္လိုက္ၿပီး  မ်က္လုံးေလးမ်ားကို မွိတ္လိုက္သည္။ မၾကာမီမွာပင္ သူမ၏ ေက်ာဖက္မွ  ေနမင္းတစ္ေယာက္ တရႉးရႉးျဖင့္ ျပန္လည္ အိပ္ေမာက်သြားေလေတာ့သည္။ အတန္ၾကာေတာ့မွ ခိုင္မြန္သည္ လွဲေနရာမွ ေလးေလးပင္ပင္နဲ႔ ထ၍ ထိုင္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူမ၏ မ်က္လုံးအိမ္မွ မ်က္ရည္မ်ားကို လက္ဖမိုးျဖင့္ သုတ္ၿပီး ျခင္ေထာင္ကိုဖြင့္၍ ကုတင္ေအာက္ ဆင္းလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေနာက္ဖက္ အိမ္သာထဲ ဝင္လိုက္ၿပီး ေရေဆးကာ အိပ္ခန္းထဲ ျပန္ဝင္လာၿပီး ထမီလဲလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ မွန္တင္ခုံေရွ႕တြင္ ထိုင္ကာ ေခါင္းဖီးေနမိသည္။ သူမ၏ မ်က္လုံးအိမ္ထဲတြင္ မ်က္ရည္ေလးေတြ ရစ္ဝိုင္းေနသည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ အေပၚထပ္မွ ဆင္းလာေသာ ေျခသံၾကားလိုက္ရသျဖင့္ ခိုင္မြန္ နားစြင့္လိုက္ရင္း သူမ၏ မ်က္လုံးေလးမ်ားက ေတာက္ေျပာင္လာသည္။ ဆက္ၿပီး နားစြင့္လိုက္ေတာ့ ေျခသံက အိမ္ေနာက္ေဖးဖက္သို႔ ေလွ်ာက္သြားသံကို သတိထားမိလိုက္သည္။ ခိုင္မြန္ ခရင္ပတ္ဗူးကို ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး သူမ၏ မ်က္ႏွာကို အနည္းငယ္ ျခယ္မႈန္းလိုက္သည္။  ၿပီးမွ မွန္တင္ခုံေရွ႕မွ ထကာ ေနမင္းထံ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ တရႉးရႉးနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ အိပ္ခန္းတံခါးကို ဖြင့္၍ ခိုင္မြန္ ထြက္လိုက္သည္။ ေနာက္ေဖးဖက္သို႔ ခပ္သြက္သြက္ေလး ေလွ်ာက္လာလိုက္သည္။ ေနာက္ေဖးေရာက္ေတာ့ အိမ္သာထဲမွ ထြက္လာေသာ ထြန္းေနာင္ကို ေတြ႕လိုက္သည္။ ထြန္းေနာင္ႏွင့္ ခိုင္မြန္တို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိၾကသည္။ ခိုင္မြန္က အံတစ္ခ်က္ႀကိတ္လိုက္ကာ  ထြန္းေနာင္ကို အငမ္းမရ ေျပးဖက္လိုက္‌ေတာ့သည္။ ထြန္းေနာင္ကလည္း သူမကို ဆီးႀကိဳ၍ ဖက္လိုက္ၿပီး ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္ကို ဖိၿပီး နမ္းလိုက္ရာမွ သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းအစုံကို စုပ္နမ္းလိုက္သည္။

ခိုင္မြန္ကလည္း ျပန္လည္ စုပ္နမ္းသည္။ သူမ၏ ခါးကို သိုင္းဖက္ထားေသာ ထြန္းေနာင္၏ လက္က ေအာက္သို႔ ေလွ်ာက်သြားၿပီး သူမ၏ လုံးတစ္ေနေသာ ဖင္သားႀကီးမ်ားကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆုပ္နယ္ေပးသည္။ ခိုင္မြန္၏ အသက္ရႉသံေတြက ျပင္းထန္လာသည္။ ထြန္းေနာင္က သူ၏ လက္တစ္ဖက္ကို ႏွစ္ကိုယ္ၾကားသို႔ ထိုးသြင္းလိုက္ၿပီး လက္ဖဝါးကို လွန္၍ သူမ၏ ေပါင္ၾကားကို ထိုးသြင္းလိုက္ျပန္ရာ ခိုင္မြန္က သူမ၏ ေပါင္တန္းႀကီးႏွစ္လုံးကို ကြ၍ ဟေပးလိုက္သည္။ သူ၏လက္က ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ထမီေပၚမွပင္ အုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ ခိုင္မြန္ ခါးေလးတြန႔္ခနဲ ျဖစ္သြားရသည္။ ထမီေပၚမွပင္ သူမ၏ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ေအာက္မွ အထက္သို႔ ပင့္၍ လွန္ၿပီး ပြတ္ေပးလိုက္သည္။ ဆတ္ခနဲ တုန္သြားေသာ ခိုင္မြန္က ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို  ႁပြတ္ခနဲ ဆြဲခြာလိုက္ၿပီး ထြန္းေနာင္၏ ကိုယ္လုံးႀကီးကို ႀကဳံးဖက္ထားလိုက္ၿပီး မ်က္လုံးေလးမ်ား စုံမွိတ္ကာ သူမ မ်က္ႏွာေလးကို ရင္အုံႀကီးထက္သို႔ အပ္ထားလိုက္သည္။ ထမီေပၚမွ ကိုင္ရသည္မွာပင္ ႏူးညံ့၍ ေထြးအိမို႔ေဖာင္းလြန္းလွေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ထြန္းေနာင္၏ လက္မ်ားက ဖြဖြေလးဆုပ္လိုက္ နယ္လိုက္ ညႇစ္လိုက္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကလိေပးေနသည္။ ခိုင္မြန္၏ ကိုယ္လုံးေလး တလႈပ္လႈပ္ျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ ထြန္းေနာင္၏ က်န္ေသာ လက္တစ္ဖက္က သူမ၏ ပုခုံးတစ္ဖက္ကို ညင္သာစြာ ကိုင္လိုက္သည္။ ေစာေစာက ေနမင္း လိုးထားခဲ့စဥ္က ၿပီးလုၿပီးခင္ ျဖစ္ေနရေသာ ခိုင္မြန္မွာ ကာမစိတ္ေတြ ဟုန္းခနဲ ျပန္လည္ ႏိုးႂကြလာေခ်ၿပီ။ ခိုင္မြန္သည္ သူမ၏ ဖင္ဆုံႀကီးကို ေကာ့ေကာ့ၿပီး ထြန္းေနာင္၏ လက္ဆီသို႔ ေစာက္ဖုတ္ကို ကပ္၍ကပ္၍ ေပးေနသည္။ သူမ ေစာက္ဖုတ္ကို ပြတ္ပြတ္ေပးေနရင္းက ထြန္းေနာင္သည္ သူမ၏ လည္တိုင္ေလးႏွင့္ ေမးဖ်ားေလးကို ႏႈတ္ခမ္းျဖင့္ စုပ္စုပ္ၿပီး နမ္းေပးသည္။ ခိုင္မြန္တစ္ေယာက္ အသက္ရႉသံေတြ ျပင္းထန္လာ႐ုံမက အသားေတြပါ တဆတ္ဆတ္တုန္ကာ ရပ္ေနေသာ ေျခေထာက္မ်ားက မခိုင္ခ်င္ေတာ့ေပ။ ေစာက္ပတ္မွ စိမ့္ထြက္လာေနေသာ ေစာက္ရည္တို႔ကလည္း ထမီေလးကို ေဖာက္ကာ ထြန္းေနာင္၏ လက္ဖဝါးကို စို႐ႊဲလာေစသည္။ ခိုင္မြန္ အသက္ျပင္းျပင္း တစ္ခ်က္ ရႉလိုက္ၿပီး ထြန္းေနာင္မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ စိန္းစိန္းၾကည့္ကာ အံကို ႀကိတ္လိုက္သည္။

ၿပီးေတာ့ သူမ၏ခါးမွ ထမီကို ခြၽတ္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။ ထြန္းေနာင္က သူမ၏ ေအာက္ပိုင္းကို ငုံ႔အၾကည့္ တုန္ရင္ေနေသာ ခိုင္မြန္၏ လက္တစ္ဖက္က ထြန္းေနာင္၏ ပုဆိုးကိုပါ ဆြဲ၍ ခြၽတ္ပစ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ရင္း သူမ ရင္ထဲ သိမ့္ခနဲ ျဖစ္သြားရသည္။ “အို….အစ္ကိုရယ္…. ေယာက္်ား ပီသလိုက္တာကြယ္” တုန္ရင္ေျခာက္ကပ္စြာ ေျပာလိုက္ၿပီး သူမ၏ လက္ဖဝါးေလးက ထြန္းေနာင္၏ မာတင္း ေတာင္မတ္ေနေသာ လီးေခ်ာင္းႀကီးကို လွမ္း၍ အသာဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ လက္ေခ်ာင္းထိပ္ေလးျဖင့္ လီးဒစ္ႀကီးထိပ္ကို ညင္သာစြာ ပြတ္သပ္ၾကည့္ေနသည္။ ထိုသို႔လုပ္ရင္းမွာ ေအာက္မွ ေဂြးဥႀကီးမ်ားကိုပါ လက္ဖဝါးေလးေပၚ အသာမတင္သလို လုပ္ေနရာ သူမ ေစာက္ေခါင္းထဲမွ တစစ္စစ္ ခံစားလာရကာ ေစာက္ရည္ေတြက တစိမ့္စိမ့္ ယိုစီး စို႐ႊဲက်လာေတာ့သည္။ ခိုင္မြန္မွာ သူမစိတ္ကို သူမ ဘယ္လိုမွ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပါ။ သူမ ထြန္းေနာင္၏ လည္ပင္းကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ သိုင္းဖက္ကာ ဟီးေလးခိုလိုက္ၿပီး သူမ၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို ထြန္းေနာင္၏ ခါးသို႔ လွမ္း၍ ခ်ိတ္ကာ ခါးထစ္ခြင္ တက္လိုက္သည္။ ထြန္းေနာင္ကလည္း သူမ ခါးမွ ကိုင္၍ ထိန္းေျမႇာက္ကာ ခ်ီေပြ႕လိုက္သည္။ ခိုင္မြန္က ခိုထားေသာ သူမ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆန႔္၍ ဖင္ႀကီးကို ေအာက္သို႔ႏွိမ့္ခ်လိုက္ၿပီး ေကာ့ေထာင္တက္ေနေသာ လီးထိပ္ႀကီးႏွင့္ သူမ ေစာက္ပတ္ဝ ေတ့မိေအာင္ ခ်ိန္ဆထိန္းညႇိလိုက္ၿပီး ဖင္သားႀကီးကို ေရွ႕သို႔ ဖိသြင္းယူလိုက္ေတာ့သည္။ “ျဗစ္….ျဗစ္……ျဗစ္…” ေစာက္ရည္မ်ားျဖင့္ စိုနစ္ေနေသာ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ စီးခနဲ ဝင္သြားေသာ လီးႀကီးက သံေခ်ာင္းႀကီးအလား မာေက်ာေတာင့္တင္း သန္မာလြန္းလွသည္။ ေစာက္ပတ္အတြင္းသားေလးေတြကို ေျဖးေျဖးခ်င္းပြတ္တိုက္ၿပီး ဝင္သြားတာကိုက အားရပါးရ ရွိလြန္းလွသည္။ လီးႀကီး ဝင္သြားတာကို ငုံ႔ၾကည့္ေနေသာ ခိုင္မြန္က လီးႀကီး တဆုံးဝင္ရန္ လက္ႏွစ္လုံးေလာက္ အလိုတြင္ေတာ့ သူမ၏ ဖင္ႀကီးကို အားရပါးရ ေကာ့ကာ ဖိေဆာင့္ သြင္းခ်လိုက္သည္။ “ျဗစ္…ဖြတ္…..ဇြတ္….ဒုတ္…” “အ…အ…အင္း…….အီး…” မ်က္ေတာင္ေလးမ်ား စင္းက်သြားရၿပီး ခိုင္မြန႔္မ်က္ႏွာေလး ေမာ့တက္သြားသည္။ “အိုး…အစ္ကိုရယ္…..ႀကီးလိုက္တဲ့ဟာႀကီး….. သူမ်ား…. အားရလိုက္တာ… အင္း… အင္း…. ဟင္း” သူမ မေအာင့္အီးႏိုင္ေတာ့ပဲ ပါးစပ္မွပင္ ထုတ္ေဖာ္ ျမည္တမ္းလိုက္မိသည္။

ၿပီးေတာ့ သူမ ေစာက္ပတ္ဝႏွင့္ လီးအရင္းကို ဖိကပ္ၿပီး တလႈပ္လႈပ္ျဖင့္ ႏွဲ႔ကာ ဖိပြတ္ႀကိတ္သည္။ “အင္း…. အိ…အီး….. ဟင္းဟင္း…. ေကာင္းလွခ်ည္လား…..ကိုရဲ႕“ တစိမ့္စိမ့္ထြက္က်လာေနေသာ ေစာက္ရည္ေတြက ထြန္းေနာင္၏ လေမြးအုံးတစ္ခုလုံး ႐ႊဲနစ္၍ သြားရသည္။ “အအားး…. ကိုရယ္….. သူမ်ား စိတ္ေတြ… တအားျဖစ္ေနၿပီ… ဟင့္ ဟင့္” ခိုင္မြန႔္ခါးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ထိန္းကိုင္ၿပီး လီးကို ဆြဲထုတ္၍ ပင့္အေဆာင့္ ခိုင္မြန္ကလည္း သူမကိုယ္ကို အနည္းငယ္ ေဖာ့လိုက္ကာ ေအာက္မွ အပင့္ႏွင့္ အံကိုက္ ဖင္ဆုံႀကီးကို ဆတ္ခနဲ ဖိေဆာင့္ခ်သည္။ “ျဗစ္….ပလြတ္….ဖြတ္…..စြတ္….ဖြတ္… ဖတ္….အာ့..အ…အင့္…အင့္….ဇြတ္..ဒုတ္” ေဆာင့္ခ်က္ေတြက သြက္၍ ျပင္းထန္လာသည္။ ပုံစံအေနအထားအရ စိတ္ထင္တိုင္း ေဆာင့္၍ မရေသာ ပုံစံမို႔  လီးႀကီး၏ မာေက်ာေတာင့္တင္းမႈကပင္ ခိုင္မြန္ကို ေက်နပ္အားရေစလွသည္။ “ဖြတ္….စြတ္….ဖြတ္….ဟင္း..ဟင္း…ကို…ကို…. လုပ္..ပင့္ေဆာင့္ေပးစမ္းပါ….. အင္း…ထိလိုက္တာ….ကိုရယ္…. အထဲမွာ…နင့္ေနတာပဲ ကိုဟာႀကီးက… တအား ေဆာင့္ေပးပါ…အ…အ….အင္း” လီးအသြင္းအထုတ္မွာ ေစာက္ေစ့ေလးက အထဲသို႔ ေခါက္ဝင္သြားလိုက္ အျပင္သို႔ လန္ထြက္လာလိုက္ျဖင့္ ခိုင္မြန္တစ္ေယာက္ အသဲခိုက္ေအာင္ပင္ ျဖစ္ေနသည္။ ဒီလို အရသာမ်ိဳး မခံစားရတာ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေလေတာ့ ခိုင္မြန႔္ေစာက္ပတ္ႀကီးထဲမွ ေစာက္ရည္ေတြက အေတာမသတ္ႏိုင္ေအာင္ပင္ စိမ့္ထြက္ယိုစီးက်ေနသည္မွာ ဒလၾကမ္းပင္ ျဖစ္သည္။ “ျဗစ္…..ဖြတ္..ဖြတ္..ဒုတ္…..အိ…. အင္း….. အင္း… အ… အ” ”ကို… အား..အား..ကို….ေကာင္း….ေကာင္းတယ္… ေဆာင့္ေပး….ကို……အင့္…..အင့္” ခိုင္မြန႔္ ေမးဖ်ားေလး ေမာ့၍ ေမာ့၍  တက္တက္သြားကာ အားရပါးရႀကီးပင္ ၿပီးသြားေတာ့သည္။ “အိုး……အိ….အိ…….အား…ၿပီး…ၿပီး….သူမ်ား ၿပီး….ၿပီ….. ကိုရဲ႕……အင္း…အင္…အား အီးးး” သူမ ၿပီးသြားေပမယ့္ ထြန္းေနာင္က မၿပီးေသး၍ ဆက္ကာ ေဆာင့္ေနသည္။ “အဟမ္း….ဟမ္း… အဟြတ္…အဟြတ္” ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဆတ္ခနဲ တုန္သြားၿပီး ထြန္းေနာင္က လီးကို ဆြဲထုတ္ကာ ခိုင္မြန္ကို ေအာက္သို႔ ခ်ေပးၿပီး ပုဆိုးကို ကပ်ာကယာ ေကာက္ဆြဲဝတ္သည္။ ခိုင္မြန္ကလည္း သူမ၏ ထမီေလးကိ ကမန္းကတန္းပင္ ေကာက္ဆြဲၿပီး မဝတ္ႏိုင္အားပဲ အိပ္ယာထဲသို႔ ေျပးဝင္သြားသည္။ ၾကားလိုက္ရေသာ အသံက မမစု၏ အိပ္ခန္းထဲမွ မမစု ေခ်ာင္းဆိုးသံပင္ ျဖစ္ေလသည္။

မမစု အခန္းထဲမွ ထြက္မလာခင္ အေပၚထပ္သို႔ အေရာက္သြားရန္ ရပ္ေနရာမွ လွစ္ခနဲပင္ ထြက္ခဲ့လိုက္ရသည္။ ဒီညအဖို႔ ခိုင္မြန္တစ္ေယာက္မွာေတာ့ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္စြာ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ေပမယ့္ ဆတ္တငံ့ငံ့ ျဖစ္က်န္ခဲ့ရသူ ထြန္းေနာင္မွာ ဘယ္လိုမွ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ပဲ မ်က္လုံးအေၾကာင္သားျဖင့္ အိပ္ယာေပၚမွာ လွဲေနရေတာ့သည္။ ဒီေန႔ ငါးဒိုင္တြင္ အလုပ္ကလည္း ပါးသည္။ ေနမင္းတို႔ လင္မယားလည္း ရွိေနသည္။ ဒါေၾကာင့္ ထြန္းေနာင္က “ငါအျပင္ ခဏ သြားအုံးမယ္ကြာ”ဟု ေျပာ၍ ဟိုင္းလပ္ကားေလးကို ယူကာ ထြက္ခဲ့ေလသည္။ ထြန္းေနာင္၏ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကေတာ့ ဘယ္ရယ္ မဟုတ္။ ဒိုင္တြင္ ခိုင္မြန္ကို ေတြ႕ျမင္ေနရရင္း သူမကို ညက လိုးခဲ့စဥ္က အားမရခဲ့မႈ၊ စကားေျပာရင္း မၿပီးခဲ့ရေသးသည့္ ေဝဒနာက ဆိုးဆိုးလာၿပီး သူမကို ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္း စိတ္ေတြက ထထေနရသျဖင့္ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ ျဖစ္ေနရမႈေၾကာင့္ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ေလွ်ာက္ထြက္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကားေမာင္းလာၿပီး လမ္းသို႔ေရာက္မွ အိမ္ျပန္ၿပီး တေရးေလာက္ အိပ္ရင္ ေကာင္းမည္ဟု ေတြးၿပီး ကားကို အိမ္ရွိရာသို႔ ဦးတည္၍ ေမာင္းခဲ့သည္။ အိမ္ေသာ့ႏွင့္ ကားေသာ့က တြဲလွ်က္သားရွိေန၍လည္း အိမ္ျပန္ရန္ အေတြးကို ထြန္းေနာင္ ေတြးမိခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကားကို အိမ္ေရွ႕တြင္ ရပ္ၿပီး ကားေပၚမွ ဆင္းကာ အိမ္ေရွ႕သို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္လွ်င္ မမစုက တံခါးကို လာ၍ ဖြင့္ေပးေနသည္ကို အံ့ၾသစြာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ဒီေတာ့မွ ထြန္းေနာင္မွာ ဒီေန႔ တနဂၤေႏြ ေန႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွန္း သတိထားမိလိုက္သည္။ မမစုက အိမ္ေရွ႕ သံတံခါးကို ေသာ့ဖြင့္ၿပီး  ေသာ့ခေလာက္ကို ျပန္ခ်ိတ္ကာ အိမ္ထဲသို႔ ျပန္ဝင္သြားသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထြန္းေနာင္က အိမ္ေပၚသို႔ လွမ္းတက္လိုက္ၿပီး သံတခါးကို ျပန္ပိတ္ကာ ေသာ့ခေလာက္ကို ညႇစ္၍ ျပန္ပိတ္လိုက္သည္။ အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ ေစာေစာက တံခါးကို ဖြင့္ေပးေသာ မမစုကို မေတြ႕ရ။ ထြန္းေနာင္ အိမ္ေပၚထပ္သို႔ ေတာက္ေလွ်ာက္တက္လာခဲ့ၿပီး သူ၏ အိပ္ခန္းထဲသို႔ ေရာက္ေတာ့ ေရခ်ိဳးရန္ အဝတ္အစားမ်ား ခြၽတ္လိုက္သည္။ ပုဆိုးလဲဝတ္ရင္း သူ႔ေအာက္ပိုင္းကို သူ႔ဖာသာငုံ႔ၾကည့္မိသည္။ အာသာငမ္းငမ္း ျဖစ္ေနေသာ လီးတန္ႀကီးက မာေတာင္ေနသည္။ ထြန္းေနာင္ လီးႀကီးကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ အုပ္၍ ညႇစ္ၾကည့္လိုက္သည္။ လီးႀကီးက ပို၍ တင္းခနဲ တင္းခနဲ မာေတာင္တက္လာသည္။ ထြန္းေနာင္ သက္ျပင္းရွည္ တစ္ခ်က္ ခ်လိုက္ၿပီး  ေရလဲပုဆိုးကို ေကာက္စြပ္၍ ဝတ္လိုက္ကာ ေရခ်ိဳးရန္ ေအာက္သို႔ ဆင္းလာခဲ့သည္။ မမစု၏ အခန္းေရွ႕သို႔ ထြန္းေနာင္ အေရာက္ အခန္းတံခါးက ကြၽီခနဲ ပြင့္သြားသျဖင့္ ထြန္းေနာင္ လွမ္းလက္စ ေျခလွမ္းကို အရပ္ အထဲမွ ထြက္၍ လာေသာ မမစုႏွင့္ လူခ်င္း တိုက္မိမတတ္ ျဖစ္သြားသည္။

ထြန္းေနာင္ ဘာမွ စဥ္းစားမေနေတာ့ မမစု၏ ကိုယ္လုံးကို ဆြဲဖက္၍ သူ႔ရင္ခြင္ထဲ သြင္းလိုက္သည္။ မမစုက အံ့ၾသစြာျဖင့္ ေမာ့၍ အၾကည့္ သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းအစုံကို ဆြဲယူ၍ စုပ္နမ္းလိုက္ရာ အပ်ိဳႀကီး မမစု၏ ကိုယ္လုံးေလးသည္ တြန႔္ခနဲ ျဖစ္သြားၿပီး ရင္ထဲတြင္ တုန္ခါသြားရေလသည္။ ၿပီးေတာ့မွ မမစုသည္ ႐ုန္းကန္ရန္ သတိရၿပီး  ႐ုန္းကန္လိုက္ေပမယ့္လည္း သန္မာလွေသာ ထြန္းေနာင္၏ လက္ႏွစ္ဖက္ၾကားတြင္ မမစု၏ ကိုယ္လုံးေလးမွာ လႈပ္ပင္ မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။ ထို႔ျပင္ သူမ၏ ဆီးစပ္ေအာက္ဖက္ ေစာက္ပတ္၏ ေအာက္မွ ပင့္၍ ေထာက္ထားေသာ ထြန္းေနာင္၏ လီးတန္မာမာႀကီးက တလႈပ္လႈပ္ ရမ္းေနေသာ မမစု၏ ကိုယ္လုံးေၾကာင့္ ေစာက္ပတ္အုံႀကီးကို မာေတာင္ေနေသာ လီးတန္ႀကီးက လိုက္၍ ပြတ္ေပးေနသလို ျဖစ္ေနသည္။ ရင္ထဲတြင္ ႏုံးခ်ိ၍လာေသာ မမစု ခမ်ာ တေျဖးေျဖး ၿငိမ္က်လာသည္။ ဒါကို သတိထားလိုက္မိေသာ ထြန္းေနာင္က သူ၏ လက္တစ္ဖက္ကို ဖက္ထားရာမွ ျဖဳတ္၍ မမစု၏ တင္သားဆုံႀကီးကို ဆုပ္သည္၊ ညႇစ္သည္၊ နယ္သည္၊ ျဖစ္ညႇစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ ဖင္သားႀကီးႏွစ္လုံးၾကား ဖင္ၾကားေလးထဲကို ထမီေပၚမွပင္ လက္ေစာင္းတိုက္ပြတ္ေပးသည္။ မမစု၏ အသက္ရႉသံေတြမွာ ျပင္းထန္လာခဲ့ရသည္။ ထြန္းေနာင္သည္ မမစု၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ေစြ႕ခနဲ ေပြ႕လိုက္ၿပီး သူမ၏ အခန္းထဲသို႔ လွမ္းဝင္လိုက္ရာမွ မမစုကို သူမ၏ အိပ္ယာေပၚသို႔ အသာ ပက္လက္လွန္လွ်က္ေလး ခ်လိုက္ရာ ေၾကာက္အားလန႔္အားျဖင့္  ဒူးေလးႏွစ္လုံး ေထာင္လိုက္ေသာ မမစုေၾကာင့္ ထမီေလးမွာ ခါးသို႔ လန္တက္သြားရေလသည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ ထြန္းေနာင္၏ လက္တစ္ဖက္က ေစာက္ပတ္အုံေလးကို လွမ္း၍ ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ “ေမာင္…ေမာင္ထြန္းေနာင္…မလုပ္…..မလုပ္နဲ႔…. အို…အို….ဟင့္အင္း….အင့္….ဟင္း“ ထူထူထဲထဲေလး ျဖစ္ေနေသာ အေမႊးေလးမ်ား၏ ေအာက္မွာ မမစု၏ ေစာက္ဖုတ္သည္ ေဖာင္းကား၍ ေနေခ်ၿပီ။ ထြန္းေနာင္၏ လက္ညိဳးဖ်ားေလးက ေစာက္ပတ္ အကြဲေၾကာင္းထဲသို႔ အဖ်ားေလးမွ်သာ ထိုးသြင္းလိုက္ၿပီး သူမ၏ ေစာက္ေစ့ကေလး ရွိမည့္ေနရာကို မွန္း၍ ဖြဖြေလး ေကာ္တင္လိုက္သည္။ “အေမ့…အ… ဟင့္…ကြၽတ္ကြၽတ္” မမစု၏ ကိုယ္လုံးေလး ဆတ္ခနဲ တုန္သြားသည္။ ထြန္းေနာင္၏ ႏွာမႈတ္သံက တရႉးရႉး ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔လက္က ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ဆုပ္၍ တစ္ခ်က္ညႇစ္လိုက္ရာက ထြန္းေနာင္ ႀကဳံး၍ ထလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဒူးေထာင္ထားေသာ မမစု၏ ေပါင္ႏွစ္လုံးကို ေျခဖဝါးႏွစ္ဖက္ မိုးေပၚေထာင္သြားေအာင္ သူမ၏ ဗိုက္ေပၚ တြန္းတင္လိုက္ၿပီး  ေဖြးခနဲ ေပၚလာေသာ တင္သားလုံးလုံးႀကီးမ်ားရွိရာ ေပါင္ရင္းႏွစ္ဖက္နားသို႔ ဒူးေထာက္ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ပုဆိုးကို ခါးပုံစမွ ျဖည္ခ်လိုက္သည္။

ေငါက္ခနဲ ထြက္လာေသာ တန္းမတ္ေနသည့္ လီးတန္ႀကီးက တရမ္းရမ္း ျဖစ္ေနသည္။ ဒါကို ျမင္လိုက္ရေသာ အပ်ိဳႀကီး မမစု တစ္ေယာက္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား  ျဖစ္သြားသည္။ “မင္း….ဘာ…. ဘာ လုပ္မလို႔လဲ….ဟင္….. မင္း……..မင္း” အမွန္ေတာ့ ဒီအေျခအေနေရာက္မွာ သိၿပီးသား ျဖစ္ေပမယ့္ မမစုက ဂေယာင္ဂတမ္းႏွင့္ ေမးလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါကိုက သူမ၏ အမွား။ ထြန္းလင္းေျပာလိုက္တာကလည္း ၾကည့္အုံး။ “မမစုရဲ႕ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို က်ေနာ့္ လီးႀကီးနဲ႔ လိုးမလို႔” “အို” မမစု မ်က္ႏွာေလး ရွက္ေသြျဖာသြားကာ မ်က္လုံးေလးအစုံကို မွိတ္ခ်လိုက္သည္။ ထြန္းေနာင္က အရည္ၾကည္ေလးေတြ စိမ့္ထြက္ေနေသာ ေစာက္ပတ္ဝတြင္ သူ၏ လီးထိပ္ႀကီးကို ေတ့၍ ဖိသြင္းခ်လိုက္သည္။ “ျဗစ္……ျဗစ္…“ “အေမ့…..အ…….အ….အမေလး………နာ….နာတယ္…အင္း….အင္း…” လီးႀကီးက ေစာက္ရည္ေတြ စိုစြတ္ေနေသာ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ျဗဳန္းဆို တဝက္ေလာက္ နစ္ဝင္သြားသည္။ ထြန္းေနာင္က လီးကို ဆက္၍ မသြင္းေသးပဲ ေစာက္ေခါင္းထဲတြင္ တစ္လစ္ႀကီး ထားလိုက္ၿပီး မမစု၏ အက်ႌၾကယ္သီးေတြကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ဇိမ္ဆြဲ၍  ျဖဳတ္ေနေလရာ ကာမဆိပ္မ်ား တက္ေနၿပီျဖစ္ေသာ မမစုက စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့ပဲ  သူမ၏ အက်ႌကိုသာမက ေဘာ္လီအက်ႌကိုပါ အလ်င္အျမန္ ခြၽတ္ေပးလိုက္ေလသည္။ ထိုအခါ ဖြံ႕ထြားဆူၿဖိဳးေသာ မမစု၏ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးက ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးႀကီး ထြက္ေပၚလာသည္။ လီးႀကီးကို ေစာက္ပတ္ဝတြင္ တစ္လစ္ႀကီး ထားလွ်က္ကပင္ ထြန္းေနာင္က မမစု၏ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ဆုပ္နယ္ေပးလိုက္သည္။ ႏို႔သီးေလးေတြကို တစ္လုံးခ်င္း ပြတ္သပ္ေခ်မြေပးသည္။ ေစာက္ပတ္ထဲတြင္လည္း လီးက တဝက္ေလာက္ဝင္ကာ တစ္ေနေလေတာ့ မမစုမွာ  ေတာ္ေတာ္ပင္ ခံစားရခက္လာၿပီး ဖင္ႀကီးတလႈပ္လႈပ္ႏွင့္ ျဖစ္လာကာ တအင္းအင္း ျဖစ္ေနေလသည္။ မၾကာခင္မွာပဲ မမစု၏ အသံေလး ထြက္လာပါေတာ့သည္။ “ေမာင္… ေမာင္ေလး…. မမကို မႏွိပ္စက္ပါနဲ႔ေတာ့…ဟင္း..ဟင္း” “ဒါဆို…. ဘာလုပ္ရမွာလဲ” “ဟို…ဟိုေလ…လုပ္မွာျဖင့္ လုပ္ေတာ့ေလကြယ္” “ဘာလုပ္ရမွာလဲ မမစုရ…. ရွင္းရွင္း ေျပာစမ္းပါ” ထြန္းေနာင္က စကားေျပာလွ်က္ကပင္ မမစု၏ ႏို႔ေတြကို ျဖစ္ညႇစ္ဆြဲနယ္ေနသည္။ “ေျပာေလ… မမစု…. မေျပာရင္ ဒီတိုင္းႀကီး ၾကာေနလိမ့္မယ္” “ကြၽတ္စ္….မင္းကလဲကြာ…ဟိုဥစၥာေလ… လိုးေတာ့ကြာ..” လိုးဆိုေသာ စကားလုံးကို တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာေလးကို တစ္ဖက္သို႔ ေစာင္းလွည့္ခ်လိုက္သည္။

ထြန္းေနာင္က လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို ကိုင္၍ က်န္ေနေသာ လီးႀကီးတဝက္ကို တခါတည္း ဖိေဆာင့္ သြင္းခ်လိုက္သည္။ “ျဗစ္…ျဗစ္… ေဖာက္….ဒုတ္…” “အ….အ…အေမ့…. အား…. အမေလး..ေလး……နာတယ္ကြာ…. ဟင့္…” မမစု၏ ကိုယ္လုံးေလးမွာ ေကာ့ခနဲ ျဖစ္၍ သြားရသည္။  ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ထြန္း‌ေနာင္သည္ မမစု၏ ႏို႔ႀကီးေတြကို စုံကိုင္ကာ အားရပါးရပင္ လိုးပါေတာ့သည္။ ေႏွးလိုက္၊ ျမန္လာလိုက္၊ အားျပင္းျပင္းေလး ေဆာင့္လိုက္၊ အားေလွ်ာ့၍ ေဆာင့္လိုက္ျဖင့္ အသြင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္း၍ ေဆာင့္လိုးေနေတာ့ရာ မမစုခမ်ာ သူမ လက္ကေလးမ်ားႏွင့္ ထြန္းေနာင္၏ လက္ေမာင္းႀကီးမ်ားကို ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း “ဟင္း…..ဟင္း…..အား… အ…အင့္…အင္း…အ” အသံေလးမ်ား ျမည္တမ္းကာ ခံစားေနရွာပါေတာ့သည္။ တရၾကမ္း ထြက္၍ေနေသာ သူမေစာက္ပတ္ထဲမွ ေစာက္ရည္ေတြေၾကာင့္ “ဘြတ္ဘြတ္..ဘလြတ္..ဘြတ္..ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္…” လီးဝင္လီးထြက္သံမ်ားမွာ တစထက္တစ ခပ္စိပ္စိပ္ အသံေလးမ်ား ျမည္ထြက္ေနပါသည္။ အားႀကိဳးမာန္တက္ ေဆာင့္၍ေနေသာ ထြန္းေနာင္၏ လီးႀကီးက မမစု၏ ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ေဆာင့္ေဆာင့္ဝင္ကာ ရင္ေခါင္းထဲထိတိုင္ ေရာက္၍ သြားရသလို ခံစားေနရသည္။ မမစု၏ တစ္ကိုယ္လုံး တုန္တုန္ရင္ရင္ ျဖစ္လာၿပီ။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ လီးတန္ႀကီး တစ္ေခ်ာင္းလုံး ပူ၍ က်င္တက္လာၿပီး  အားမလို အားမရ ျဖစ္လာေသာ ထြန္းလင္းသည္ တစ္ကိုယ္လုံးရွိ အားအင္မ်ားကို ညႇစ္ထုတ္ကာ အံႀကိတ္၍ အခ်က္၂၀ခန႔္ ေဆာင့္၍ လိုးအၿပီးတြင္ေတာ့ “အမေလး….ေမာင္…. ေမာင္ေလး… ေကာင္း…ေကာင္းတယ္…. အိုး… ေကာင္းလိုက္တာ… အိုးးး”ဟု မမစုထံမွ ညည္သံေလး ထြက္ေပၚလာၿပီး သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလး တဆတ္ဆတ္တုန္ကာ ေကာ့ပ်ံတက္သြားသည့္ ခဏမွာပင္ ထြန္းေနာင္သည္လည္း “အားရွီးးး..အအား… ထြက္ ထြက္ၿပီ…အားဟားးး” ထြက္ခ်င္ေနသည့္ သုတ္ရည္မ်ာကို မမစု၏ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ ေျဖာကနဲ ေျဖာကနဲ ပန္းထည့္လိုက္ေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ၏ ကိုယ္လုံးႀကီးကို မမစု ကိုယ္ေပၚသို႔ ေမွာက္ခ်လိုက္ရာ မမစုက သူေက်ာျပင္ႀကီး တင္းက်ပ္စြာဖက္ရင္း တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနရွာပါေတာ့သည္။….ၿပီး