ဦးရယ် လုပ်မှာဖြင့် လုပ်ပါတော့

အထကကျောင်းကြီးရဲ့ တစ်စင်းတည်းသော လမင်းလေးဟု သတ်မှတ်ခြင်းခံထားရသည့် စန္ဒာရဲ့ ဘဝမှာ ပန်းကလေးများကဲ့သို့ မလှပရှာပေ။ အမေမုဆိုးမကြီးနဲ့ ညီမငယ်တစ်ယောက်တို့နဲ့ အတူ ချို့တဲ့ဆင်းရဲစွာ နေရရှာ၏။ အမေမုဆိုးမကြီးက အကြော်ရောင်း၊ ရပ်ကွက်ထဲ အဝတ်တွေလိုက်လျှော်နဲ့ သမီးနှစ်ယောက် အကူအညီယူကာ ဘဝကို ရုန်းကန်နေရသည်။ ထို့ကြောင့် အကြီးဆုံးသမီးဖြစ်နေသည့် စန္ဒာမှာ ငါးတန်း၊ ခြောက်တန်းကျောင်းသူ အရွယ်ကတည်းက မိခင်မုဆိုးမကြီးနဲ့ အတူ အဝတ်တွေ လိုက်လျှော်၊ ရပ်ကွက်တွေပတ်ပြီး အကြော်လိုက်ရောင်းခဲ့ရသည်။ ဆင်းရဲသည့်ဒဏ်ကို ကောင်းစွာခံစားရသည့်အတွက် စန္ဒာမှာ အလွန်ပင် ချမ်းသာချင်သည်။ ကျောင်းခန်းထဲက ရွယ်တူကောင်မလေး တွေဝတ်သလို စန္ဒာဝတ်ဖူးချင်သည်။ ဒီလို ဆင်းရဲနွမ်းပါးသည့်ကြားကပင် စန္ဒာ တစ်နှစ်တစ်တန်း မှန်မှန်အောင်ခဲ့သည်။ ချို့တဲ့မှုကြောင့် ကျောင်းကို နောက်ကျမှ တက်ခဲ့ရသဖြင့် သူမအသက် ၁၆နှစ်တွင် ရှစ်တန်းသို့သာ ရောက်ခဲ့ရသည်။ သက်တူရွယ်တူတွေက ၁၀တန်း၊ ၁၀တန်းအောင် အရွယ်ဖြစ်သော်လည်း သော်တာမှာ ၈တန်းကျောင်းသူသာ ဖြစ်ခဲ့သည်။ ဒါပေမဲ့ သူမက ၈တန်းအကျောင်းသူအရွယ်မှာ အပျိုဖြစ်နေပြီမို့ ဖွံ့ထွား နုပျိုလှပတဲ့ အလှအပတွေကို ပိုင်ဆိုင်လာခဲ့သည်။ ရှစ်တန်းကျောင်းသူပေမဲ့ သူမက အပျိုအရွယ်လေးတစ်ယောက်နှင့် မလိုက်အောင်ပင် အလုပ်များလုပ်ခဲ့ရသည်။ အထူးသဖြင့် မနက်စောစော ကျောင်းမသွားခင် အကြော်ဗန်းကို ခေါင်းမှာရွက်ပြီး တစ်မြို့လုံးလှည့်ကာ အကြော်ရောင်းရသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် သော်တာတစ်ယောက် မြို့အနှံ့လှည့်လည်ကာ အကြော်ရောင်းရခြင်းကို ရှက်ရွံ့စပြုလာသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် မိခင်ကြီးနှင့်အတိုက်ခံပြုပြီး အကြော်ရောင်းသည့် တာဝန်ကို ညီမငယ်ဖြစ်သူထံ လွှဲအပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက်ပိုင်းတွင် စန္ဒာ အတော်ပြောင်းလဲလာခဲ့သည်။ သူမအတွက် လိုအပ်မှုတွေကလည်း များပြားလာသည်။ သူများနည်းတူ ဝတ်စားလိုခြင်းနှင့် ပိုမိုလှပလိုခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ထိုရှစ်တန်းနှစ်မှာပင် စန္ဒာ ရည်းစားထားတတ်လာသည်။

ကိုယ့်ကိုကိုယ်လည်း လှပအောင် ခြယ်မှုန်း ပြင်ဆင်တတ်လာသည်။ ယောက်ျားလေးတွေရှေ့မှာ ဘယ်လိုပုံစံလေးနဲ့နေပြီး သူတို့တွေကို ဘယ်လို ဆွဲဆောင်ရမလဲဆိုတာကို စန္ဒာ တတ်ကျွမ်းလာသည်။ စန္ဒာ့အလှကို ပိုမိုတောက်ပအောင် ပံ့ပိုးပေးသည့် အရာတစ်ခုလည်း ရှိသေးသည်။ ထိုအရာက စန္ဒာရဲ့ ခွေခွေလိပ်လိပ်ပုံစံလေးလို လှိုင်းတွန့်ဆံပင်ရှည်များပင် ဖြစ်သည်။ ငယ်စဉ်က ဆံပင်ညှပ်လျှင် ပိုက်ဆံကုန်သောကြောင့် မိခင်ဖြစ်သူက ဆံပင် မညှပ်ခိုင်းခဲ့ပေ။ ထို့ကြောင့် ဆံပင်ရှည် ထားဖြစ်ခဲ့ခြင်း၏ အကျိုးကျေးဇူးက စန္ဒာ အပျိုဖြစ်လာသောအခါ သူမအတွက် အထောက်အကူ ပြုလာတော့သည်။ စန္ဒာ့ဆံပင်ရှည်တွေကြောင့်လည်း ယောကျာ်းလေးတွေက စန္ဒာက နူးညံ့သိမ်မွေ့ပြီး မြန်မာဆန်ဆန် လှသည်ဟု သတ်မှတ်ထားကြသည် မဟုတ်လား။ ထို့ကြောင့် သူမက ယောက်ျားလေးတွေရှေ့တွင် မခုတ်တတ်တဲ့ ကြောင်လေးလို စကားပြောတာကအစ တိုးတိုးညင်ညင်သာသာ၊ ရယ်လိုက်လျှင်လည်း သွားမပေါ်အောင် လက်ကလေးအုပ်ကာ ရယ်တတ်သည်။ သနပ်ခါးပါးပါးလေးကိုလည်း မျက်နှာပေါ်မှာ အမြဲတင်ထားခဲ့သည်။ ခေတ်ပေါ်မိတ်ကပ်အလှပြင်ပစ္စည်းတွေ မသုံးနိုင်သဖြင့် သနပ်ခါးကိုသာ အလှပြင် မိတ်ကပ်ပစ္စည်းလို အသုံးပြုနေရခြင်းကလည်း စန္ဒာအတွက် မြန်မာဆန်ဆန် သနပ်ခါးလေးနဲ့ ကောင်မလေးဟူ၍ အလှကျက်သရေ တိုးစေပါသည်။ စန္ဒာက မိန်းကလေး သိပ်ပီသတာပဲနော်ဟု ချီးကျူးစကားဆိုလာလျှင် ကျိတ်ကာ ကျေနပ်နေရသည်။ ကောင်လေးတွေ ပေးသော ပိုးကြေးပန်းကြေး ပစ္စည်းတွေက စန္ဒာမှာ တစ်စထက်တစ်စ များပြားလို့ လာခဲ့၏။ ရည်းစားကိုလည်း နှစ်ယောက်တစ်ပြိုင်တည်း ထားတတ်လာသည်။ ဒါပေမဲ့ သော်တာက အနေအထိုင် အသွားအလာ ပိရိသည်။ ထို့ကြောင့် ကောင်လေးတွေက မရိပ်မိပေ။ အကယ်၍ သံသယဝင်ကာ  မေးမြန်းလာလျှင်လည်း ဟန်ဆောင်ကောင်းသော စန္ဒာက မျက်ရည်လေးဝဲကာ “ဒို့ကို ဒီလိုထင်ရက်တယ်နော်။ ဒို့မှာ ချစ်သူတစ်ယောက်ကိုတောင် မနည်း သတ္တိမွေးပြီး ချစ်ရတာပါ”လို စကားလှလေးတွေသုံးပြီး အသံကို ငိုသံပါလေးနဲ့ပြောရင် မေးမိတဲ့သူက စန္ဒာကိုပင် ပြန်တောင်းပန်သွားကြသည်ပဲ ဖြစ်သည်။ ထိုသို့သော မာယာ၊ ပညာတွေနဲ့ စန္ဒာမှာ ၁၀တန်းရောက်လာတော့ ပညာ ပိုစုံလာသည်။ မာယာတွေ ပိုများလာတဲ့ စန္ဒာက ကြိုက်သမျှ အားလုံးလိုလို သူဌေးသားတွေချည်းပင် ဖြစ်သည်။

ပိုက်ဆံရှိ သူဌေးသားတွေကို စန္ဒာက အပိုင်ချုပ်ထားသည်။ နောက်ပြီး စန္ဒာက အပေးအကျွေးလဲ ရက်ရောသည်။ ဒါကတော့ သူမ ဆယ်တန်းနှစ်ရောက်မှ ဖြစ်လာခြင်းဖြစ်သည်။ ”အဟင့် … ရှင့်ကို ချစ်လွန်းလို့ လိုက်လျောတာနော်” ”အေးပါကွာ… စန္ဒာကလည်း ကိုယ့်အချစ် ကိုယ့်ဘဝပါ”။ ဒီလို အဖြစ်အပျက်မျိုးတွေနဲ့ ပတ်သက်သည့်လူက စန္ဒာမှာ သုံးလေးယောက်လောက် ရှိပြီဖြစ်သည်။ သူတို့အကြိုက် လိုက်လျောပြီး သူမလိုချင်တာတွေကို တောင်းဆိုတတ်သည့် အကျင့်လေးကလည်း စန္ဒာ့မှာ ဖြစ်ပေါ်လာခဲ့သည်။ သူမ လိုချင်သည့်အရာကိုလည်း ရအောင် တောင်းဆို ပိုင်ဆိုင်နိုင်သည်အထိ စန္ဒာတစ်ယောက် ကျွမ်းကျင်လာခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ ပိုက်ဆံရှိ သူဌေးသားတွေကလည်း စန္ဒာရဲ့ အလှ၊ အညု၊ အချွဲတွေကို စွဲလန်းမက်မောပြီး စန္ဒာလိုသမျှ ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့ကြသည်။ စန္ဒာရဲ့ မို့မောက်သည့် ရွှေရင်အစုံကို နှယ်ရစို့ရရုံနဲ့ သူတို့မှာ လူဖြစ်ရကျိုးနပ်ပြီဟု အတွေးတွေ ဝင်ခဲ့ကြသည်။ စန္ဒာကများ သူတို့ရဲ့ ဒစ်ပြုတ်စလီးကို ကိုင်ပြီး ဂွင်းတိုက်ပေးလိုက်ရင် နတ်ပြည်နတ်နန်း ရောက်နေရသည်ဟု ထင်ကြသည်အထိ စန္ဒာ့မာယာတွေ အလှတွေမှာ နစ်မျောခဲ့ကြ၏။ ဒီ့အတွက် စန္ဒာ့မှာ အဝတ်အစား၊ ရေမွှေး၊ အလှပြင်ပစ္စည်းတွေ သုံးလို့မကုန်နိုင်အောင် ပေါများလာခဲ့၏။ ဒါပေမဲ့ စန္ဒာက ဒီလို ပိုင်ဆိုင်မှုလေးမျိုး၊ ဒီလို ဘဝအခြေအနေလေးနဲ့ နည်းနည်းလေးမှပင် မတင်းတိမ်နိုင်ခဲ့။ ဒီ့ထက် ပိုပြီးပြည့်စုံ ကြွယ်ဝမှုကို မျှော်လင့်တောင့်တနေဆဲပင်။ သူမက အရမ်းကို ချမ်းသာချင်သည်လေ။ စန္ဒာတို့ ဆယ်တန်းစာမေးပွဲတွေ ဖြေခါနီး အချိန်လောက်၌ စန္ဒာ့ရဲ့ အိပ်မက်တွေ အကောင်အထည်ဖော်ဖို့ လမ်းစတစ်ခုကို စတင်တွေ့ရှိခဲ့သည်။ ကားအကောင်းစားကြီးနဲ့ သူမတို့ကျောင်းရှေ့လမ်းမှ ဖြတ်သွားတတ်သည့် သူဌေးကြီးတစ်ဦးကို စန္ဒာ အမြဲငေးမိနေကျ။ မသိမသာ စုံစမ်းကြည့်တော့ မိုးကုတ်မှ သူဌေးဟု သိရပြန်သည့်အခါ စန္ဒာတစ်ယောက် အရဲစွန့်ပြီး ထိုကားအကောင်းစားကြီးအလာတွင် ရှေ့ကဖြတ်ပြီး လမ်းကူး ပစ်လိုက်တော့၏။ “ကျွီ …….” ”အာ့… အမေ့” ကားဘရိတ်အုပ်သံနှင့်အတူ စန္ဒာကလည်း လဲအကျ အံကိုက်ပင်။ ကားပေါ်မှ လူကြီးတစ်ဦး အပြေးအလွှား ဆင်းလာသည်။ ”ကလေးမ…. ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ…” ”ဟို… သမီး….” ”မင်း… ကျုပ်ကားနဲ့ တိုက်မိသွားတာ မဟုတ်ပါဘူးနော်။” ”မဟုတ်ပါဘူး… သမီးဘာသာ လန့်ပြီး လဲသွားတာပါ ဦး”။ အသားညိုညို ထောင်ထောင်မောင်းမောင်းနှင့် အသက်လေးဆယ်ကျော်အရွယ် လူကြီးကို စန္ဒာက ”ဦး”ဟု ခေါ်ပစ်လိုက်သည်။ စန္ဒာက သူမခြေထောက်လေးကို ပွတ်ကာ မျက်ရည်လေး ဝဲပြလိုက်ပြန်သည်။

သူမရဲ့ လက်နက်တစ်မျိုးဖြစ်သည့် ဆံပင်ရှည်ကြီးများကလည်း ပခုံးပေါ်၌ ကပိုကရို ဝဲကာကျနေ၏။ ကားပေါ်မှ လူကြီးက စန္ဒာ့ကို စူးစိုက်ကြည့်လိုက်သည်။ ကောင်မလေးက နုနု ဖြူဖြူ လုံးလုံး တစ်တစ်လေးနဲ့ သနားကမား ရုပ်ကလေး။ ဆံပင်ရှည် တွန့်တွန့်လေးတွေနဲ့ ချစ်စရာ ရုပ်သွင်လေးမို့ ကားရှေ့ချော်လဲဟန်ပြပြီး အလျော်တောင်းတတ်သည့် လူမျိုးမဟုတ်ဟု ကောက်ချက်ချလိုက်သည်။ ”ပြစမ်းပါအုံးကွယ်… မင်းခြေထောက် ဘာဖြစ်သွားသေးလဲ”။ ”အို….” စန္ဒာ့ထဘီလေးက ဒူးအထက်နားသို့ လန်တက်နေခြင်းကြောင့် ခြေသလုံးသား ဖြူဖြူလေးကို တွေ့လိုက်ရသော လူကြီးက စန္ဒာ့ဒဏ်ရာကို ကြည့်ဖို့မေ့ကာ မှင်သက်နေ၏။ စန္ဒာမှာ ထိုလူကြီး၏ အကြည့်တွေကြောင့် မျက်နှာလေးနီကာ ရှက်သွားရပြီး ခေါင်းလေးကို ငုံ့ပစ်လိုက်လေသည်။ “ခြေထောက် အကြောတင်သွားတာ ထင်တယ်… ကဲလာ… မင်းကိုဆေးခန်းလိုက်ပို့ပေးမယ်”။ ထိုလူကြီးက ပြောပြောဆိုဆို စန္ဒာ့ကိုယ်လုံးလေးကို ပွေ့ကာ ကောက်ချီပြီး ကားပေါ်သို့ တင်ပေးလိုက်သည်။ သူမကလည်း ကိုယ်လုံးလေးကို ထိုလူကြီး၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ အစွမ်းကုန် အပ်ထားလိုက်သည်။ သည်တော့ စန္ဒာရဲ့ နူးညံ့အိစက်သော ရင်သားစိုင်လေးတွေက ထိုလူကြီး၏ ရင်ခွင်ကျယ်ကြီးနှင့် ပွတ်ကာ ထိမိနေခြင်းက ထိုလူကြီး၏ရင်ကို လှိုက်မောစေသည်ပေါ့။ ဦးထွန်းမြိုင်ဟု ခေါ်သည့် ထိုလူကြီးနှင့် စန္ဒာတို့ ရင်းနှီးသွားကြသည်။ ဦးထွန်းမြိုင်က နောက်တစ်နေ့ ညနေတွင် စန္ဒာ့ကိုလာခေါ်ပြီး ဆေးခန်းလိုက်ပြပေးပြန်၏ ဆေးခန်းက ပြန်ထွက်တော့လည်း စားစရာတွေ တစ်ပုံတစ်ပင် ဝယ်ပေးလိုက်ပြန်သည်။ စန္ဒာ့ဘဝမှာ မစီးဖူးသောကားကို စီးရခြင်း၊ မစားဖူးသော အစားအစာတွေကို စားသောက်ရနဲ့ ပျော်ရွှင်ကြည်နူး ကျေနပ်နေလေ၏။ ဒါပေမဲ့ စန္ဒာတို့က အိန္ဒြေမပျက်အောင် နေတတ်သည်။ သူမရဲ့ စွန့်စားမှုတွေက အရာထင်စ ပြုလာပြီ မဟုတ်လား။ ဦးထွန်းမြိုင်ကားရှေ့ ချော်လဲလိုက်ခြင်းက စန္ဒာရဲ့ စွန့်စားမှုအစပင် ဖြစ်သည်။ သူမက ထိုအခြေအနေမှ နေ၍ သူမဘဝအတွက် အများကြီး မျှော်မှန်းထားသည်ပင် ဖြစ်၏။ တတိယမြောက် တွေ့ဆုံမှုညနေခင်း၌ ထုံးစံအတိုင်း ဦးထွန်းမြိုင် ပေါက်ချလာပြန်၏။ စန္ဒာကို ဆေးခန်းလိုက်ပြပေးရန် ဖြစ်သည်။ အမှန်မှာ စန္ဒာ့ခြေထောက်က ကောင်းနေပေပြီ။ ဘာဆို ဘာမှမဖြစ်တော့၊ ဒါပေမဲ့ ဟန်ဆောင်ကောင်းသော စန္ဒာက ဒီနေ့မှ ပိုနာလာသည်ဟု အကြောင်းပြပြီး လမ်းမလျှောက်နိုင်ဟု ဆိုသည်။

အဲဒီမှာ စန္ဒာ့ကိုယ်လုံးလေးကို သိပ်ပြီး ချီချင်၊ ပွေ့ချင်၊ ထွေးပိုက်ချင်နေတဲ့ ဦးထွန်းမြိုင်ကလည်း အဆင်သင့်ပင်ဖြစ်ကာ အကြိုက်တွေ့လေတော့သည်။ ”အို… ဦး” စွေ့ကနဲ ပွေ့ချီလိုက်သောကြောင့် ဦးထွန်းမြိုင်ရင်ခွင်ထဲသို့ စန္ဒာ့ကိုယ်လုံးလေးက အလိုက်သင့်ပါသွားသည်။ အိမ်မှာ အကြော်ထွက်ရောင်းနေသည့် အမေနှင့် ညီမတို့မရှိ၍ စန္ဒာ့မာယာတွေက ပွင့်လင်းလှသည်။ ဦးထွန်းမြိုင်၏ ရင်ဘတ်ကြီးကို စန္ဒာ့နို့အုံ လုံးလုံးကျစ်ကျစ်လေးနဲ့ အတင်းဖိကပ်ပြီး ဦးထွန်းမြိုင်ခါးကို ကြောက်လန့်တကြား ပုံစံလေးနဲ့ ခပ်တင်းတင်းလေး ဖက်ပစ်လိုက်လေသည်။ သက်ကြားအိုကြီး ဦးထွန်းမြိုင်မှာ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင် အပျိုပေါက်မလေးရဲ့ အတွေ့မှာ မိန်းမူးသွားရတော့သည်။ ထို့နောက်…@@@@…!!!!.…####။ ထိုနေ့က စန္ဒာ ဆေးခန်းသို့ မရောက်ဖြစ်ခဲ့။ ဦးထွန်းမြိုင် တည်းခိုသော အိမ်လေးသို့ ဦးထွန်းမြိုင်နဲ့အတူ စန္ဒာ ရောက်ရှိခဲ့သည်။ ဦးထွန်းမြိုင်ရဲ့ စူးစူးရဲရဲ အကြည့်တွေနဲ့ စန္ဒာရဲ့ မျက်လုံး တောက်တောက်လေးတွေက အကြည့်ချင်းဆုံကာ အဓိပ္ပာယ်တစ်ရပ်ကို ဖွင့်ဆို ဖြစ်ခဲ့ကြလေတော့၏။ ဦးထွန်းမြိုင်က မုဆိုးဖို၊ ကာမမှုမှာ အတွေ့အကြုံ ရင့်ကျက်ခဲ့သူ။ စန္ဒာကလည်း ခြေစမ်းပွဲတွေ အများကြီးကန်ဖူးတဲ့ အသင်းတစ်သင်းလို တက်ကြွ နိုးကြားနေတဲ့ ရမက်စိတ်တွေနဲ့ အားကျမခံပေ။ ငါးကြော် ကြွပ်ကြွပ်ရွရွလေးနဲ့ အစာပြတ်ငတ်နေသည့် ကြောင်ကြီးလို အတွဲအဖက် ညီစွာဖြင့် ကာမတောသို့ ခရီးထွက်ခဲ့မိကြလေတော့သည်။ ”အင်း… ဟင်း… ဦးရယ်” ”ကလေးရယ် .. အရမ်းချစ်ဖို့ ကောင်းတာပဲကွယ်”။ ဦးထွန်းမြိုင်က သူ့ရင်ခွင်ထဲတွင် နုံးခွေဟန်လေးဖြင့် တိုးဝှေ့ဝင်နေတဲ့ စန္ဒာ့ကိုယ်လုံးလေးကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဖက်ပြီး စန္ဒာ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို ဖျစ်ညှစ် ကစားလို့နေသည်။ တစ်ချက်တစ်ချက် နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို မချင့်မရဲဖြင့် ညှစ်လိုက်မှုကြောင့် စန္ဒာမှာ တွန့်ခနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားပြီး ဦးထွန်းမြိုင်ကို ညုချွဲလေး ချွဲပြလိုက်သေးသည်။ ဦးထွန်းမြိုင်ကလည်း စန္ဒာ့ကိုယ်လုံးလေးကို မလွတ်တမ်း ဖက်ထားရင်း နက်မှောင်ရှည်လျားသည့် စန္ဒာ့ဆံပင်လေးတွေကို နမ်းရင်း ချစ်မဝနိုင် ပတ်ပျိုးကို ဖွဲ့ပြနေခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ ”ကလေး… အရမ်းမောနေပြီလားဟင်” ”ရပါတယ်ဦးရယ်… ဦးရဲ့ ကြင်နာယုယမှုတွေက စန္ဒာ့ရဲ့ ဘဝအမောတွေလောက်တော့ မမောပါဘူး”။ စန္ဒာက ဦးထွန်မြိုင် သူမရဲ့ ဆင်းရဲနွမ်းပါးမှုကို ပိုပြီးဂရုပြုမိစေရန် သနားအောင် ပြောလိုက်သည်။

ဦးထွန်းမြိုင်မှာတော့ နုဖတ်ဖွေးဥ ချောမောလှပနေသည့် ရုပ်ရည်လေးနဲ့ မလိုက်ဖက်သည့် စန္ဒာ့ဘဝခရီးကြမ်းကို သိမြင်ပြီးဖြစ်ရာ သနားစိတ်ဖြင့် အကြင်နာတွေ ပိုတိုးလာပြီဖြစ်၏။ စန္ဒာ၏ မာယာတောမှာ မျောနေရခြင်းပင် ဖြစ်ပေတော့၏။ ”ဦး ကလေးကို ချစ်ချင်သေးတယ်ကွယ်” ”ဦး သဘောပါပဲ ဦးရယ်” အပေးအကျွေး ရက်ရောသော စန္ဒာက နောက်တစ်ကြိမ်လိုးဖို့ တောင်းဆိုလာသည့် ဦးထွန်မြိုင်ကို မငြင်း။ ပြီးတော့ စန္ဒာက အလိုးမခံဖူးသည့် အပျိုစင်လေးလည်း မဟုတ်။ (၁၀)တန်းကျောင်းသူ ဘဝရောက်သည်မှစ၍ အပျိုရည်ပျက်ခဲ့ရပြီးပြီ ဖြစ်သည်။ ဒါပေမဲ့ သူမ ထားခဲ့သည့် ရည်းစားတွေရဲ့လီးနဲ့ ဦးထွန်းမြိုင်လီးတန်ကြီးကို နှိုင်းယှဉ်ခံစား အလိုးခံကြည့်မှပင် ကာမအရသာဆိုတာကို သေချာခံစားမိခဲ့ရသည်။ ထို့ကြောင့် ဦးထွန်းမြိုင်ကို တဒင်္ဂ ကာမစွဲလမ်းမိစိတ်ဖြင့် ဦးထွန်းမြိုင် အလိုကျ လိုက်လျောနေမိခြင်းပင် ဖြစ်၏။ ”ဦးကို ကလေးက ဖင်ကုန်းပေးပါလား… ဦး နောက်ကနေ လိုးပေးချင်လို့” ”အို.. ဦးကလည်း” ဒီတစ်ခါတော့ စန္ဒာ ရှက်သွားရသည်။ ယခင် သူမ ရည်းစားများနဲ့ ဆုံတွေ့ ဆက်ဆံခဲ့စဉ်က သမရိုးကျ ဆက်ဆံခြင်းဖြင့်သာ အလိုးခံခဲ့ဖူးသည်။ ဒါ့အပြင် သူမစောက်ဖုတ်ထဲ လီးဝင် အလိုးခံပြီး ဆန္ဒတွေ ပြည့်ဝသွားကြပြီဆိုလျှင် နောက်တစ်ကြိမ်ဆိုတာကို စန္ဒာ ခွင့်မပြုတော့။ တစ်ခါဆုံတွေ့လျှင် တစ်ကြိမ်သာ အလိုးခံခဲ့သူ။ အတင်းဂျစ်တိုက်နေလျှင် ဂွင်းထုပေးခြင်းဖြင့်သာ ဖြေသိမ့်ပေးခဲ့သူ။ ခုတော့ ဦးထွန်းမြိုင်နဲ့ကျမှ စန္ဒာ ပေးဆပ်ရတာ များနေခြင်းဖြစ်သည်။ ဦးထွန်းမြိုင်က ဂိုင်းကြီးကြီးဆိုတော့လည်း စန္ဒာ့ဘက်ကလည်း အရင်းအနှီး ကြီးနေရခြင်း ဖြစ်ပေသည်။ “လုပ်ပါ ကလေးရယ်… ဦးကို ကလေးက ဖင်ကုန်းပေးထားရင်… ကလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်က နောက်ကိုပြူးထွက်နေမှာ…. ဦးက ဒီလီးကြီးနဲ့ ကလေးစောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းဖွေးဖွေးကြီးကို နောက်ကနေ လိုးဆောင့်ပေးမှာ…. ကလေးရယ်…. ဖင်လေးကုန်းလိုက်နော်…” ဦးထွန်းမြိုင်က စန္ဒာ့ကို သင်ပြ သွေးဆောင်ခြင်းများဖြင့် ရမက်ဆန္ဒတွေ တက်ကြွလာအောင် စကားလုံးတွေ ခပ်ကြမ်းကြမ်းသုံးကာ ရမက်စိတ်ကို ဆွပေးနေခြင်းဖြစ်သည်။ ဒါမှ စန္ဒာ့စိတ်တွေ ပြန်ထလာပြီး သူ့အလိုကို လိုက်လျောစေဖို့ ဖြစ်၏။ ထို့အပြင် ပြန်လည် ထောင်မတ်နေပြီဖြစ်သော သူ၏လီးတန် ညိုညိုတုတ်တုတ်ကြီးကိုလည်း စန္ဒာ့လက်ကလေးဖြင့် ကိုင်စေလိုက်သည်။

ဦးထွန်းမြိုင်ရဲ့ စကားတွေက စန္ဒာ့ကို အမှန်ပင် ရမက်သွေးတွေ ကြွစေရသည်။ ဒါ့အပြင် သူမလက်ထဲမှ လီးတန်ကြီးကြောင့်လည်း သူမစိတ်ထဲ ဖင်ကုန်း အလိုးခံချင်သော စိတ်များ အလိုအလျောက် ဖြစ်ပေါ်နေရပြီဖြစ်သည်။ ဦးထွန်းမြိုင် လီးတန်ကြီးက သူမလက်ကလေးနှင့် တစ်ကိုင်ပင် မပြည့်ပေ။ ထိုလီးတန်ကြီးဆီမှ တဒုတ်ဒုတ်ဖြင့် သွေးခုန်နေသလို အထိအတွေ့က သူမလက်ကလေးမှတစ်ဆင့် အသွေးအသားတွေ တစ်ကိုယ်လုံးကို ရမက်သွေးအရှိန် လွှမ်းခြုံနေသလို ခံစားလာရသည်။ စောက်ဖုတ်ထဲမှလည်း စစ်ကနဲ စစ်ကနဲဖြစ်ကာ အရည်တွေ ထပ်မံ စိမ့်ထွက်လာရပြန်သည်။ ”ကဲ…. ထ… ကလေးလေး… အင်း… ဟုတ်ပြီ… ခါးကို ခွက်ထား… ဖင်ကို နောက်ကို ကော့ပစ်ထားလိုက်…. ဟုတ်ပြီ… လက်တွေကို တောင့်ခံမထားနဲ့… တံတောင်နဲ့ပဲ ထောက်ထား.. နဲနဲထပ်ပြီး ကုန်းလိုက်ဦး… ဟုတ်ပြီ…  အဲဒီအတိုင်း ကလေးကို ဦးလိုးပေးမယ်နော်”။ စန္ဒာတစ်ယောက် ဦးထွန်းမြိုင် ခိုင်းစေ နေရာချထားပေးသည့်အတိုင်း ဖင်ကုန်းပေးလိုက်ရတော့သည်။ ဦးထွန်းမြိုင်က စန္ဒာ့ဖင်ကြီးတွေနောက်မှာ နေရာဝင်ယူလိုက်ပြီး သူ့လီးတန် ညိုတုတ်တုတ်ကြီးကို လက်ဖြင့်ထိန်းကိုင်ကာ စန္ဒာ့အဖုတ်လေးရဲ့ အဝမှာတေ့ပြီး ထောက်လိုက်သည်။ အဖုတ်ဝကို လီးထိပ်နဲ့ တေ့ထောက်ခြင်း ခံလိုက်ရသည်နှင့် စန္ဒာ့ဖင်ဆုံကြီးက တွန့်ကနဲ တုန်သွားသည်။ နောက်မှ အသက်ကို ၀၀ရှုကာ ဖင်ကို တောင့်ခံပြီး လီးအဝင်ကို ငံ့လင့်နေလိုက်တော့သည်။ လီးထိပ်ဖြင့် တေ့ထောက်ခြင်း ခံထားရသော စန္ဒာ့အဖုတ် နီနီလေးက နုအိပြီး ဝင်းလက်နေသည်။ အမွှေးလေးတွေက နုနုလေးပင် ရှိသေးပြီး အစိလေးအထက် ဆီးစပ်နားမှာ အခွေလေးတွေ ဖြစ်လို့နေသည်။ ဦးထွန်းမြိုင်က စန္ဒာ့အဖုတ်လေးကို သူရဲ့ ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဆီးစပ်အထက်နားမှ လက်လျှို နှိုက်စမ်းပြီး အစေ့လေးကို အသာပင် ပွတ်ချေပေးလိုက်သည်။ ”အာ့… အင့်… ဟင့်.. အို.. ဦးရယ်… လုပ်မှာဖြင့် လုပ်ပါတော့… စန္ဒာ မနေတတ်တော့ဘူး”။ အဖုတ်ထဲ လီးဝင်လာဖို့ စောင့်မျှော် ငံ့လင့်နေတဲ့ စန္ဒာခမျာ အစိကို ပွတ်ချေခြင်း ခံလိုက်ရသဖြင့် ဖင်ကြီး ခါယမ်းသွားပြီး သူမဖင်ကြီးကို အနောက်ဖက်သို့ ကော့ကော့ဆောင့်ကာ အနေအထိုင်ခက်လို့ နေရတော့သည်။ ဦးထွန်းမြိုင်ကလည်း အစိကို ပွတ်ချေနေလျှက်မှပင် သူရဲ့ အတန်ကြီးကို စန္ဒာ့အဖုတ်လေးထဲသို့ ဖိနှစ် ဆောင့်သွင်းလိုက်လေတော့၏။ ”ဗြစ်… ဘွတ်.. ဖွတ်…. ဖွတ်… ပြစ်…. ဒုတ် ….” ပထမတစ်ချီ လုပ်ပြီးသား အဖုတ်ထဲသို့ ဦးထွန်းမြိုင် အတန်ကြီးက လေအန်သံနဲ့အတူ ထိုးခွဲဝင်ရောက်သွားပြန်သည်။

စန္ဒာကတော့ မသက်မသာပင် ခံစားလိုက်ရရှာသည်။ ”အ … အီး… အမေ့… နာလိုက်တာ… ဦးရယ်” ခါးလေးခွက်ကာ ဖင်ကုန်းပေးထားသော စန္ဒာတစ်ယောက် အဖုတ်ထဲသို့ လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ကြီး ဝင်လာတဲ့ လီးတန်ကြီးကြောင့် ခါးလေး ခုံးထသွားရသည်။ ဒါပေမဲ့ လီးအဝင်က ထိထိမိမိရှိ လှတာကြောင့် ချက်ချင်းပင် အရသာ တွေ့သွားရတော့၏။ လီးကြီးက အဖုတ်သေးသေးလေးထဲ နင့်နင့်နဲနဲကြီး ဒင်ပြည့်ကြပ်ပြည့် ဝင်နေခြင်းကြောင့် အဝင်အထွက် ချောမွေ့စေရန် လက်ကို နောက်သို့ပြန်ပြီး သူမဖင်သားကြီးကို သူမဘာသာ လှမ်းဆွဲပြီး ဖြဲပေးမိကာ အလိုးခံနေတော့၏။ စန္ဒာ့ပုံစံလေးမှာ အလိုးခံမှုကို မက်မက်မောမော ခံစားရင်း ကာမအရသာထူးကို ခံစားလို့နေပေ၏။ ဦးထွန်းမြိုင်မှာ အသားဖြူဖြူ၊ ဖင်အိုးကောင်းကောင်းနဲ့ ငယ်ငယ်ချောချော ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို ဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး လိုးဆော်နေရခြင်းကြောင့် သူ၏အသွေးအသားတို့က ပူနွေးတက်ကြွလို့ နေတော့သည်။ ဒါ့အပြင် ဆောင့်ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း ရှေ့တိုးနောက်ငင် ခါခါဆင်းသွားသော ခန္ဓာကိုယ်နဲ့အတူ ဝေ့ဝိုက်ကျနေသော စန္ဒာ့ဆံပင်ရှည်များကြောင့် စန္ဒာ အလိုးခံနေသည့် ပုံစံလေးက ဦးထွန်းမြိုင်အတွက် ကာမအမြင် ဖီလင်ကို ခံစားလို့ နေရပြန်သေး၏။ “အား…. ကောင်းလိုက်တာ ဦးရယ်..”။ အစပထမ၌ အလိုးခံနေရသော စန္ဒာရဲ့ ပုံစံလေးက ရမက်သွေးကြွစရာ ဖြစ်နေသော်လည်း နောက်ပိုင်း၌ သော်တာကိုယ်တိုင်ကပင် အလိုးခံရင်း ဦးထွန်းမြိုင် စိတ်တွေပိုထန်အောင် အောက်မှ အညု အခရာလေးများ ပြောပေးခြင်း၊ ဦးလှမြိုင်ရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေကို တိုးပွားအောင် အားပေးအားမြှောက် ပြုပေးသည့် စကားသံလေးများကို ပြောတတ်ဆိုတတ်လာလေတော့၏။ ”အား… ကောင်းတယ် ဦးရယ်… ဆောင့်.. နာနာလေးဆောင့်ပါ.. အားး ကောင်းလိုက်တာ… ဦးရဲ့လီးကြီးက နင့်နေတာပဲ… အားရှီးး” စန္ဒာရဲ့ အော်ညည်းသံတွေကြောင့် ရမက်ထန်လာပြီဖြစ်သော ဦးထွန်းမြိုင်မှာ စန္ဒာ့ကို အသားကုန် ဆောင့်လိုးနေလေတော့သည်။ ဦးထွန်းမြိုင် တစ်ကိုယ်လုံး ချွေးများဖြင့် ရွှဲနစ်နေသလို စန္ဒာ၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး အသားလေးတွေမှာလည်း ချွေးစက်ကလေးများ သီးနေတော့သည်။ ဖြူဖွေးသော ကိုယ်လုံးကလေးမှာ တောက်ပြောင်ပြီး ကြွေရုပ်ကလေးလို ဖြစ်နေတော့သည်။ စန္ဒာမှာ သူမဖင်သားကြီးကို နောက်သို့ ပစ်ပစ်ဆောင့်ကာ အလိုးခံပေးနေရ၏။

သူမရဲ့ ပစ်ဆောင့်ကော့တင် အလိုးခံမှုနဲ့ ဦးထွန်းမြိုင်ရဲ့ ဆောင့်ချက်တွေကြောင့် စန္ဒာ့ဆံပင်ရှည်လေးတွေမှာလည်း ဝေ့၀ဲ ခါယမ်းလို့နေသည်။ စန္ဒာတစ်ယောက် ဖင်ကုန်းပြီး အလိုးခံနေရတာ အရမ်းကို အရသာတွေ့နေပြီး အဖုတ်ထဲမှာ ပူထူကျင်ဆိမ့်ကာ ပြီးချင်လာတော့၏။ ထို့ကြောင့် ဦးထွန်းမြိုင်လီးကြီးကို သူမအဖုတ်အတွင်းသား နုနုလေးများဖြင့် ရှိသမျှအင်အားလေးသုံးကာ ဆွဲဆွဲညှစ်ပေးနေမိတော့သည်။ ဦးထွန်းမြိုင်မှာတော့ စန္ဒာရဲ့ အပေးကောင်းမှု၊ အဖုတ်လေးထဲမှ တရစ်ရစ် ဆွဲညှစ်မှုများကြောင့် လိင်တန်ကြီးတစ်ခုလုံး ပူထူကျင်ဆိမ့်ကာ သုတ်ရည်တို့က သုတ်ကြောတစ်လျှောက် တင်းရင်းကာ နေတော့သည်။ ဦးထွန်းမြိုင် လိုးအားကို မြှင့်တင်ပြီး ဆောင့်ရင်း စန္ဒာ့ကို ပက်ပင်စက်စက် မညှာမတာပင် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်လိုးပစ်လိုက်တော့သည်။ “အားး… ပြီး ပြီတော့မယ်… ဆောင့် ဆောင့်… နာနာလေးဆောင့်ပေး…. အားးးးး…. ထွက်ကုန်ပြီ ဦးရေ… အားးရှီးးး” “ဦးလည်း ထွက်ပြီ…. အားးဟားးးးး… ကောင်းလိုက်တာ ကလေးရယ်” ဦးထွန်မြိုင် စန္ဒာ့ကို နင်းကန်ဆောင့်လိုး၍ စန္ဒာပြီးသွားချိန်နှင့် အံကိုက်ပင် ဦးထွန်မြိုင်လီမှ သုတ်ရည်များ ပန်းထွက်ကာ အပြီးချင်း ဆုံစည်းသွားတော့သည်။ ဦးထွန်မြိုင်တစ်ယောက် စန္ဒာ့ကို အစွဲကြီးစွဲမက်လို့ သွားရပြီဖြစ်သည်။ ”ဦးတော့ စန္ဒာ့ကို အရမ်း ချစ်မိသွားပြီကွာ”။ ”တကယ်ပဲလား ဦးရယ်… စန္ဒာကသာ ဦးကို အားကိုးချစ်စိတ်တွေနဲ့ ချစ်မိလို့ အခုလိုတွေ ဖြစ်ခဲ့ရတာ… ဦးမှာသာ အိမ်ထောင်တွေ ဘာတွေရှိ…..”။ စန္ဒာက မျက်ရည်လေးဝဲကာ ဝဲကာဖြင့် ဦးထွန်းမြိုင်ကို မာယာထောင်ချောက်နဲ့ အပိုင်ချုပ်လိုက်သည်။ ဦးထွန်းမြိုင်မှာ စန္ဒာ၏ သနားစဖွယ် ဟန်ပန်လေးကြောင့် ပျာပျာသလဲ ဖြစ်ကာ စန္ဒာရဲ့ နဖူးလေးကို ခပ်ဖွဖွနမ်းလိုက်ရင်း ”ဦးမှာ အိမ်ထောင်မရှိတော့ပါဘူး… စန္ဒာလေးရယ်… ဦးက မုဆိုးဖိုပါ… ဦး စန္ဒာလေးကို လက်ထပ်ယူမှာပါကွာ”။ ဦးထွန်းမြိုင်ထက် အသက်ထက်ဝက်ကျော် ငယ်ပေမဲ့ စန္ဒာက ယောက်ျားတွေကို ကစားလှည့်စား မာယာများတဲ့ အတတ်ပညာတွင် အတွေ့အကြုံ မနည်းတော့။ ထို့ကြောင့် ဦးထွန်းမြိုင်လို သူဌေးတစ်ယောက်ကို အပီချုပ်နိုင်ခဲ့သည်။ ဦးထွန်းမြိုင်က စန္ဒာ့မိဘတွေဆီမှာ လိုက်တောင်းပါ့မယ် ဆိုတာတောင် မိခင်ဖြစ်သူ ကန့်ကွက်မှာ စိုးရိမ်တဲ့ စန္ဒာက သူမသဘောဆန္ဒနဲ့ သူမ ဦးထွန်းမြိုင်နော က်လိုက်ခဲ့မည်ဟု ဆိုခဲ့သည်။ အိမ်ကိုတော့ ချစ်သူနောက် ခိုးရာလိုက်ပြေးသွားပြီဟု စာရေးထားခဲ့ကာ ဦးထွန်းမြိုင်ဆီမှ ပိုက်ဆံငါးသိန်းယူပြီး ပေးထားခဲ့သည်။

စန္ဒာက ဆင်းရဲတွင်းမှ လွတ်မြောက်ရပြီဟု ယုံကြည်စိတ်ဖြင့် မိသာစုကို လျစ်လျူရှုကာ ခွဲထားနိုင်ခဲ့သည်။ မိသားစု ရှေ့ရေးတွေ ဘာတွေ သူမ မသိတော့။ ဦးထွန်းမြိုင်နောက်သို့ လိုက်သွားလျှင် သူမဘ၀ လုံခြုံမှုအပြည့် ရှိမည်ဆိုသည့် အတွေးသာ သူမ တွေးနေခဲ့သည်။ ဦးထွန်းမြိုင်နှင့်အတူ မိုးကုတ်သို့ စန္ဒာ လိုက်ပါလာခဲ့သည်။ ဦးထွန်းမြိုင်၏ အဆောင်အယောင်တွေက သူမတစ်သက် အိပ်မက်တောင် မမက်ခဲ့ဖူးသည့် အရာတွေ ဖြစ်နေ၏။ တိုက်၊ ကား၊ အသုံးအဆောင်ပစ္စည်းတွေ အားလုံးက စန္ဒာ့ကို မက်မောတပ်မက်စိတ် ဖြစ်စေရသည်။ မိုးကုတ်ကို ရောက်ကတည်းက စန္ဒာတစ်ယောက် တိုက်ပေါ်က မြေပေါ် မဆင်းတော့။ ဦးထွန်းမြိုင်ဆင်သည့် အဝတ်အစား၊ လက်ဝတ်ရတနာမျိုးစုံတို့ဖြင့် အိပ်မက်ကမ္ဘာလေးထဲ ရောက်ရှိနေရသလို ပျော်ရွှင်မြူးတူး နေတော့လေသည်။ ဦးထွန်းမြိုင်ကလည်း စန္ဒာ့လို မယားငယ်ငယ် ချောချောလှလှ ဆယ်ကျော်သက်လေးကို ရထားသည်မို့ စန္ဒာ ဘာပဲလုပ်လုပ် တပြုံးပြုံးနဲ့ပင်။ အချိန်မှန်မှန် ကာမဆက်ဆံနေရလျှင် ကျေနပ်နေတော့သည်။ စန္ဒာကလည်း အိစက်ညက်ညောသော ဖဲမွေ့ယာကြီးပေါ်မှာ ဦးထွန်းမြိုင်ကို ရမက်ဆေးတွေ တိုက်ကျွေးပြီး လောကကြီးကို ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နဲ့ မေ့လို့နေတော့သည်။ တစ်လလောက်ကြာတော့ ဦးထွန်းမြိုင်က စန္ဒာ့ကို အရေးဆိုလာသည်။ ” စန္ဒာလေး.. ဦးတို့ လက်ထပ်ကြမယ်လေ” ”ဟင်..” ထိုအခါမှ စန္ဒာမှာ လက်ရှိဘဝကို သတိရမိသည်။ တကယ်တော့ ဦးထွန်းမြိုင်ကို စန္ဒာ မချစ်။ ထို့ကြောင့် တစ်ဘဝလုံးစာအတွက် လက်မထပ်ချင်။ သူမ ချစ်တာ ဦးထွန်းမြိုင်ရဲ့ ပိုင်ဆိုင်မှု အဆောင်အယောင်တွေပင်။ သူမ ဦးထွန်းမြိုင်နောက် လိုက်ခဲ့ခြင်းကလည်း ချမ်းသာချင်၍သာ ဖြစ်သည်။ ဦးထွန်းမြိုင်ကို ချစ်၍ လက်ထပ်ပေါင်းသင်းရန် လိုက်ပါခဲ့ခြင်း မဟုတ်ခဲ့။ ”ဘယ်လိုလဲ စန္ဒာ.. ဝမ်းမသာဘူးလား”။ ”ဟုတ်… ဟုတ်ကဲ့ … ဝမ်းသာပါတယ် ဦးရယ်…. ဒါပေမဲ့ လက်ထပ်ဖို့ ကိစ္စကို အလျင်မလိုပါနဲ့ အုံးလား”။ ”ဘာဖြစ်လို့လဲ စန္ဒာလေးရဲ့…” “ဟိုလေ.. စန္ဒာ ဆယ်တန်းစာမေးပွဲ ဖြေချင်သေးတယ်”။ ”ဟင်.. ဘယ်လို..” သူနဲ့ လက်ထပ်ဖို့ လိုက်လာခဲ့ပြီးမှ စာမေးပွဲ ဖြေမည်ဆိုတာကို ဦးထွန်းမြိုင် သဘောမပေါက်။ ဘဝင်မကျလှပေ။ ဒါပေမဲ့ စန္ဒာက ဦးထွန်းမြိုင်ကိုယ်လုံးကြီးကို ဆွဲဖက်ပြီး ဆယ်တန်းအောင်ချင်တဲ့အကြောင်း၊ တက္ကသိုလ် တက်ချင်တဲ့အကြောင်းတွေ ချွဲ့နွဲ့ပြီး ပြောပြလိုက်တော့ ဦးထွန်မြိုင်တစ်ယောက် ခေါင်းညိမ့်လိုက်ရတော့သည်။

”ဒါဆို ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဘယ်လိုပြောထားမလဲ… စန္ဒာလေးရဲ့”။ ”ဦးကလဲ ဦးတူမလို့ ပြောပြထားလိုက်ပေါ့လို့”။ စန္ဒာက ဦးထွန်းမြိုင်ရဲ့ပါးကို ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်ပြန်သည်။ ဒီလို အပြုအမူတွေနဲ့အတူ ဦးထွန်းမြိုင်လီးတန်ကြီး မာတောင်ခဲ့ရပြန်သည်။ နောက်ဆုံးတော့ စန္ဒာ့အလိုကျ ဦးထွန်းမြိုင် လိုက်လျောခဲ့ရတော့သည်။ ဆယ်တန်းအောင်စာရင်း ထွက်ပြန်တော့ ဦးထွန်းမြိုင်က တစ်စခန်းထကာ လက်ထပ်ဖို့ ပြောလာပြန်၏။ “အို… ဦးကလဲ စန္ဒာဖြင့် စာမေးပွဲအောင်လို့ ပျော်ပြီး ဦးရင်ခွင်ထဲမှာ နေလို့ မဝသေးပါဘူး… လက်ထပ်ဖို့ နေပါအုံးနော် ဦး… နော်လို့…”။ စန္ဒာ အစွမ်းကုန် ကပ်ချွဲပေမဲ့ ဒီတစ်ခါတော့ ဦးထွန်းမြိုင်ဘက်က တင်းခံထားခဲ့သည်။ သူနဲ့ လိုက်ပါပြီး တစ်နှစ်အတွင်း အစားအသောက်ကောင်းကောင်း၊ အနေအထိုင် ကောင်းကောင်းတွေနဲ့ တသွေးတမွေးလှလာသော စန္ဒာ့ကို လက်လွှတ်သွားမှာ စိုးရိမ်မိသည်။ စန္ဒာတစ်ယောက် အရမ်းကို လှလာပြီး ခန္ဓာကိုယ် အချိုးအစားတွေကလည်း မက်မောစရာအတိ ဖြစ်နေပြီဆိုတော့ ဦးထွန်းမြိုင်ဘက်က စန္ဒာ့ကို လက်လွတ်သွားမှာ စိုးရိမ်နေမိသည်မှာ အလွန်တော့ မဟုတ်ပါ။ ဒီတော့ ဦးထွန်းမြိုင် ရသလောက်တော့ တင်းခံထားမိသည်။ နောက်ဆုံးတော့ တက္ကသိုလ် အရမ်းတက်ချင်နေသည့် စန္ဒာမှာ ဦးထွန်းမြိုင်နှင့် လက်ထပ်ခဲ့ရတော့သည်။ ဒါပေမဲ့ စန္ဒာက မင်္ဂလာဧည့်ခံပွဲတွေ ဘာတွေ မလုပ်ဖို့နဲ့ တက္ကသိုလ်တက်နေစဉ်တွင် သူမကို ဦးထွန်းမြိုင်၏ တူမအဖြစ်သာ လူသိခံဖို့ တောင်းဆိုခဲ့သည်။ အကြောင်းပြချက်က အိမ်ထောင်သည်ဘဝနဲ့ တက္ကသိုလ်တက်ရမှာ ရှက်လို့ဟူ၍ ဖြစ်သည်။ တူမအရွယ် မယားချောလေးကို အပိုင်ရနေပြီမို့ ဦးထွန်းမြိုင်က စန္ဒာ့ဆန္ဒကို အလျော့ပေး ခွင့်ပြုခဲ့သည်။ ထိုခွင့်ပြုချက်ရတော့ စန္ဒာက သူမအသွေးအသားတွေနဲ့ ဦးထွန်းမြိုင်ကို အချစ်ကြီး ချစ်ပြလိုက်ပြန်သည်။ မာယာတွေနဲ့ အထပ်ထပ် ရစ်ပတ်ပစ်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ တက္ကသိုလ်တက်ရမည့်ရက် နီးလာတော့ စန္ဒာ အပျော်ကြီး ပျော်နေသည်။ မိုးကုတ်ကနေ မန္တ္တလေးထိသွားပြီး ကျောင်းတက်ရမှာမို့ စန္ဒာက လွတ်လပ်ပြီဟု စိတ်တွင်တွေးကာ ပျော်ရွှင်နေသည်။ ” စန္ဒာနေဖို့ မြို့ထဲမှာ ဦးတိုက်ခန်းရှိတယ်… အဲဒီတိုက်ခန်းမှာပဲနေပြီး ကျောင်းတက်လေ… ဦးလဲ မကြာမကြာ လာပြီး စန္ဒာလေးနဲ့ ချစ်လို့ရတာပေါ့”။ ”ဟင့်အင်း .. ဟင့်အင်း.. ဦးကလဲ … စန္ဒာက တက္ကသိုလ်ကျောင်းသူဘဝကို ပီပီပြင်ပြင် ခံစားချင်သေးတာ… အဆောင်ကပဲ တက်မယ်ဦး…”။ ”ဟင်… ဒါဆို ဦးလာရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”။

”သြော်.. ဦးကလည်း အဲဒီတော့ ဦးတိုက်ခန်းမှာ စန္ဒာ လိုက်နေမှာပေါ့လို့”။ ”ကဲ စန္ဒာ့ သဘောပါပဲကွာ” ”ဟေး.. အဲဒါကြောင့်……” ”ဘာလဲ… အဲဒါကြောင့် ဦးကိုချစ်တာလို့… ပြောဦးမယ် မဟုတ်လား”။ ”ဟွန်း.. ဦးနော်.. စန္ဒာ့ကို ရှက်အောင်လုပ်တယ်… ကဲ… ကဲ….” စန္ဒာ ဦးထွန်းမြိုင်ရင်ဘတ်ကြီးကို လက်သီးဆုတ်ကလေးဖြင့် မနာအောင် ထုလိုက်သည်။ ဦးထွန်းမြိုင်ကလည်း စန္ဒာ့လက်ကလေးကို ဖမ်းဆွဲကာ စန္ဒာနဲ့အတူ ကုတင်ပေါ်သို့ လှဲချပစ်လိုက်တော့၏။ ”အင်း… ဟင်း… ဦးရယ်…” အပြုအစု အချွဲ့အနွဲ့ကောင်းသော စန္ဒာ့ကို ဦးထွန်းမြိုင်တစ်ယောက် အသည်းစွဲ ချစ်နေခြင်းက လွန်သည်ဟု မပြောနိုင်ပေ။ စန္ဒာက မာယာဆိုတဲ့ အဆိပ်တွေ ပြင်းလှသည်ကိုး။ ”ဟေ့ကောင်… ငါပြောတာ အဲဒီ့ကောင်မလေးပေါ့… မိုးကုတ်က သူဌေးတူမတဲ့… ဝတ်တာစားတာ သုံးတာစွဲတာတော့ အလျှံပဲ”။ တက္ကသိုလ်က ယောက်ျားလေးတွေရဲ့ ပါးစပ်ဖျားမှာ စန္ဒာတစ်ယောက် နာမည်အတော်လေး ကြီးလာခဲ့သည်။ စန္ဒာ့ကို မိန်းကလေးတိုင်းက အထင်ကြီး အားကျကြသည်။ စန္ဒာ့ဘဝက အစစအရာရာ ပြည့်စုံကာ မိုးပေါ်က လမင်းလို စံမြန်းနေရသည်ပဲ။ ဒါတင်ပဲလားဆိုတော့ မဟုတ်သေးပါ။ စန္ဒာရဲ့ နက်မှောင်သန်စွမ်းသော ဆံပင်ရှည်ကြီးတွေက တင်ပါးထွားထွားအိအိနားထိ ရောက်သည်။ လုံးကျစ် မို့မောက်သော ရွှေရင်အစုံကို ပေါ်လွင်အောင် ခါးတိုအင်္ကျီလေးတွေ ဝတ်ပြီး ထဘီကို တင်းနေအောင် ချပ်ချပ်ရပ်ရပ် ဝတ်တတ်သည့် စန္ဒာ့အလှကို မြန်မာဆန်ဆန်လှသည်ဟု ဆိုကာ ကွင်းဘွဲ့ပင် အပ်နှင်းခဲ့ကြသည်။ မေဂျာကွင်းတွေထက် ပိုလှသည်ဟုပင် သတ်မှတ်ကြပြီး တက္ကသိုလ်တစ်ခုလုံးရဲ့ အလှဘုရင်မဘွဲ့ကို အပ်နှင်းကြပြန်၏။ စန္ဒာမှာ ဦးထွန်းမြိုင်၏ ကောင်းမှုကြောင့် ရေမြင့်လို့ ကြာတင့်ခဲ့ရတော့သည်။ ဒါပေမဲ့ နှလုံးသားကို ညာနေခဲ့ပြီး စည်းစိမ်ချမ်းသာကို မက်မောနေခဲ့သော စန္ဒာ့ဘဝထဲသို့ လူတစ်ယောက် ဝင်ရောက်လာခဲ့သည်။ ဆေးကျောင်းသား၊ သူဌေးသား၊ လူချောလို့ဆိုတဲ့ ဂုဏ်ပုဒ်တွေနဲ့ မိုးမင်း။ နယ်ပယ်အသီးသီးက အလှဘုရင်မတွေ၊ အပျိုချောလေးတွေ တိတ်တခိုးစွဲလန်း နှစ်သက်ကြရသည့် မိုးမင်းက စန္ဒာ့ကို မျက်စိကျကာ အနားသို့ ချဉ်းကပ်လာခဲ့သည်။ စန္ဒာမှာ အဖေအရွယ်၊ ဦးလေးအရွယ် သက်ကြားအိုကြီးကို လင်လုပ်နေရသည့် အခြေအနေတွင် ပျိုတိုင်းကြိုက်တဲ့ နှင်းဆီခိုင်လေးက ခူးခွင့်ပေးနေတော့ ရင်ခုန်သံတွေ မြန်ဆန်ခဲ့ရသည်။

နှလုံးသားက လှုပ်ရှားခဲ့ရသည်။ နောက်ဆုံးတော့ မိုးမင်းလို သက်တူရွယ်တူ နုပျိုချောမောပြီး ချမ်းသာကြွယ်ဝကာ ဆရာဝန်ဖြစ်မည့်သူကို ရင်ခုန်လှုပ်ရှားကာ ချစ်စိတ်ဖြင့်တစ်ဖက်၊ ဘဝအတွက် အာမခံချက်တွေ အပြည့်အဝပေးနိုင်သည့် အခြေအနေရှိနေသည်က တစ်ဖက်၊ နှစ်ဖက်စလုံးက သူမအတွက် အဆင်ပြေနေခြင်းကြောင့် မိုးမင်းကို ချစ်သူအဖြစ် လက်ခံလိုက်ပါတော့သည်။ မိုးမင်းကလည်း စန္ဒာ့ကို အလှဘုရင်မလေး မြန်မာဆန်ဆန် လှသူလေးမို့ အသဲစွဲအောင် ချစ်မိခဲ့သည်။ စန္ဒာ့ကို တစ်ဘဝလုံးစာအတွက် ချစ်သည်ဟူ၍ပင် ကြွေးကြော်နေခဲ့သည်။ ဒါပေမဲ့ မိုးမင်းရဲ့ အိပ်မက်တွေ ပျက်စီးရဖို့ အကြောင်းဖန်လာခဲ့သည်။ “မိုးမင်း …. မင်း စန္ဒာဆိုတဲ့ မိုးကုတ်က ကောင်မလေးကို တွဲနေတာ အတည်ဆို” ”အေး.. ဟုတ်တယ် ကျော်ကြီးရ …. မင်း ဘယ်က ကြားလာရတာတုန်း” မိုးမင်း သူငယ်ချင်း ကျော်ကြီးက မိုးကုတ်သား။ ငယ်သူငယ်ချင်းတွေမို့ မိုးမင်းကိစ္စကြားတာနဲ့ ကျော်ကြီး ပေါက်ချလာခြင်း ဖြစ်သည်။ ”ငါမင်းကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲ ပြောမယ် မိုးမင်း… အဲဒီ စော်ကို မင်းဖြုတ်ရုံဖြုတ်ပြီး ခေါက်ထားမယ်ဆိုရင် ငါ ဒီအထိ လိုက်မလာဘူး… အခု မင်းက အတည်ကြံနေတယ်ဆိုလို့…. ငါ လိုက်လာရတာ”။”ဟာ… ငါ စန္ဒာ့ကို တကယ်ချစ်တာ ကျော်ကြီးရ ဘာဖြစ်လို့လဲ”။ ”အေး… အဲဒီ စန္ဒာဆိုတဲ့ ကောင်မလေးက တို့မြို့က ကျောက်တွင်းသူဌေး ဦးထွန်းမြိုင်ရဲ့ နောက်မိန်းမတဲ့”။ ”ဘာ…” မိုးမင်း ဆွံ့အသွားသည်။ ဒီစကားကို လာပြောတဲ့သူက သာမာန်ရင်းနှီးတဲ့လူဆို မိုးမင်း လှောင်ပစ်လိုက်မှာ အသေအချာ။ စန္ဒာ့ကို လိုက်မရလို့ မလိုမုန်းထားပြီး အပုပ်ချပြောနေသည်ဟု သတ်မှတ်လိုက်မိမှာပဲ ဖြစ်သည်။ ဒါပေမဲ့ အခုက ငယ်သူငယ်ချင်း တစ်ယောက်ဖြစ်နေသည့် အပြင် မိုးကုတ်သား စစ်စစ်။ စန္ဒာ နေထိုင်သည့်နေရာကို ငယ်သူငယ်ချင်းက အတိအကျပြောနေခြင်းကြောင့် မိုးမင်း မယုံလို့မရတော့။ မိုးမင်း စိတ်တွေ ပေါက်ကွဲလာရပြီဖြစ်သည်။ စန္ဒာ့ကို သူ ချစ်သလောက် စန္ဒာကလည်း ပြန်ချစ်ခဲ့သည်ဟု ထင်မိခဲ့တဲ့ စိတ်တွေက စန္ဒာ့အပေါ်  အမြင်စောင်းခဲ့ရလေပြီ။ အသက်ကြီးကြီးလင်ကို ယူထားပြီး လင်ငယ်နေချင်သည့် ကောင်မဟု သတ်မှတ်လိုက်မိတော့သည်။ စန္ဒာ့ကို သူ့ဘက်မှ အချစ်စစ်အချစ်မှန်နဲ့ ချစ်ခဲ့ခြင်းကြောင့် ယခင်ကြိုက်ခဲ့ဖူးသည့် မိန်းကလေးများလို အသွေးအသားကို ဝါးမျိုလိုသည့်စိတ်ကိုပင် ထိန်းချုပ်ထားခဲ့သည်။

စန္ဒာနဲ့ အတူနေခွင့်ရတာတောင် သူ့ဘက်က စည်းစောင့်ပေးခဲ့သည်။ အခုတော့… ”တောက်… တွေ့ကြသေးတာပေါ့ စန္ဒာရယ်…”။ မိုးမင်း အကြီးအကျယ် ကြုံးဝါးလိုက်ပြီး စန္ဒာနေထိုင်ရာ အဆောင်သို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ ဒါပေမဲ့ စန္ဒာက ရှိမနေခဲ့ပေ။ အဆောင်နေ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို မေးကြည့်လိုက်မိမှပင် မိုးမင်းစိတ်ကို ပိုမိုထိခိုက်စေသော သတင်းစကားတစ်ခုကို ကြားခဲ့ရပြန်သည်။ ထိုစကားက မိုးမင်းစိတ်ကို အရမ်းပေါက်ကွဲစေပြန်သည်။ “မိုးကုတ်က သူ့ဦးလေးလာလို့ မြို့ထဲကတိုက်ခန်းမှာ လိုက်အိပ်တယ်… ကျွန်မတို့ သိသလောက်တော့ စန္ဒာနဲ့ အဲ့ဒီလူကြီးက ဦးလေးနဲ့ တူမ မဟုတ်ဘူး”။ နောက် နှစ်ရက်သုံးရက်လောက်ကြာတော့ စန္ဒာ အဆောင်ပြန်ရောက်လာပြီဟု သတင်းကြားတာနဲ့ စန္ဒာ့ဆီကို မိုးမင်း ထွက်လာခဲ့သည်။ ”ဟယ်… ကို… ဒီအချိန်ကြီး မလာစဖူးပါလား..”။ ” စန္ဒာအားရင် ကိုနဲ့ ခဏလိုက်ခဲ့ပါလား”။ ”ဟုတ်ကဲ့ ကို” စန္ဒာမှာတော့ မိုးမင်း ဘာဖြစ်နေသည်ကို မသိ။ သူမ ချစ်ရသူက လာခေါ်တော့ ကောက်ခါငင်ခါပင် လိုက်ပါလာခဲ့သည်။ လွန်ခဲ့သောရက်က ဦးထွန်းမြိုင်ရောက်လာခဲ့သဖြင့် မြို့ထဲတိုက်ခန်းတွင် အတူလိုက်ပါ အိပ်စက်ခဲ့ရသည့် အချိန်များ၌ စန္ဒာမှာ မိုးမင်းကိုပင် သတိရနေခဲ့သည်။ ယခင်က ဦးထွန်းမြိုင်၏ အနမ်း၊ အယုအယများအပေါ် သာယာမိန်းမူးခဲ့သော်လည်း မိုးမင်းနှင့် ချစ်သူဖြစ်ခဲ့သည့် အချိန်နောက်ပိုင်းတွင် ဦးထွန်းမြိုင်နှင့် အတူနေရသည်ကို ငရဲကျနေသလို ခံစားနေခဲ့ရသည်။ မိုးမင်းနှင့် စည်းမကျော်ခဲ့ဖူးသော်လည်း မိုးမင်းကို ချစ်သည့် စိတ်ကြောင့် အခုလိုဖြစ်နေခဲ့ရခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ မိုးမင်းက ယခင်ကောင်မလေးတွေကို ခေါ်လာနေကျ တိုက်ခန်းသို့ စန္ဒာ့ကို ခေါ်ဆောင်လာသည်။ မိုးမင်းပုံစံက အေးတိအေးစက် နိုင်လွန်းလှသည်။ စန္ဒာ့ကို ယခင်ကလို ဧည့်ခန်း၌ပင် စကားမပြောတော့ဘဲ အိပ်ခန်းထဲသို့ တန်းခေါ်လာခဲ့သည်။ ”ကို … ဘာဖြစ်နေတာလဲ… ဒီနေ့ စန္ဒာ့ကို ဆက်ဆံတာ တစ်မျိုးကြီးပဲ”။ ”ကို … မင်းနဲ့ အတူနေချင်တယ် စန္ဒာ… ကိုယ့်ကို ခွင့်ပြုမလား”။ ”အို… ကိုကလည်း” စန္ဒာ ရှက်သွေးဖြာသွားရသည်။ သူမဘက်မှ လိုက်လျောခဲ့တာတောင်မှ စည်းစောင့်ခဲ့သည့် ချစ်သူက ယခု ကောက်ကာငင်ကာ တောင်းဆိုလာတော့ မငြင်းရက်ပဲ ခေါင်းလေးအသာငုံ့ကာ ငြိမ်ပြီး ရပ်နေလိုက်မိသည်။

သူမဘဝမှာ ဘယ်ယောက်ျားလေးအပေါ်မှ မခံစားဖူးခဲ့သည့် ရင်ခုန်မှုဖြင့် မိုးမင်းကို ချစ်ရသည်မို့ မိုးမင်းတောင်းဆိုလာလျှင် သူမဘက်မှ အရာရာပေးဆပ်ဖို့ အသင့်ဖြစ်နေခဲ့သည်။ မိုးမင်းက စန္ဒာ့ရှေ့တည့်တည့်တွင် ရပ်ကာ သူ၏ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချပစ်လိုက်သည်။ ခေါင်းငုံ့ကာ ရပ်နေသော စန္ဒာမှာ ရှေ့မှလှုပ်ရှားမှုကြောင့် ခေါင်းကို အသာအယာမော့အကြည့်တွင် မျက်လုံးလေး ဝိုင်းသွားရသည်။ ထိုမျှမကသေး စန္ဒာတစ်ယောက် အာခေါင်တွေပင် ခြောက်လို့သွားရတော့သည်။ သူမမျက်စိရှေ့၌ မိုးမင်းက လီးတန်ကြီး တရမ်းရမ်းနဲ့ အသင့်ဖြစ်နေပြီကိုး။ အောက်ပိုင်းဗလာကျင်းနှင့် ရပ်နေသော မိုးမင်းပေါင်ကြားထဲမှ လီးတန်ကြီးက စန္ဒာ့ကို တန်းမတ်စွာ ချိန်ရွယ်ထားသကဲ့သို့ တောင်မတ်စွာ ရှိနေ၏။ ”မင်း အဝတ်တွေကို ချွတ်လိုက်လေ… စန္ဒာ” မိုးမင်းက စန္ဒာ့ကို အမိန့်သံဆန်ဆန် လေသံဖြင့် စေခိုင်းလိုက်သည်။ စန္ဒာက မိုးမြင့်စကားကို တသွေမတိမ်း လိုက်နာရှာသည်။ သူမကိုယ်ပေါ်မှ အဝတ်အစားများကို တစ်လွှာချင်း ချွတ်ချပစ်လိုက်သည်။ စန္ဒာရဲ့ ဖြူဖွေးနူးညံ့ပြီး တွဲမကျသေးတဲ့ ရင်သားထွားထွားက ပေါ်ထွက်လာသည်။ ရင်သားထွားထွားအောက်က အဆီပိုမရှိပဲ ချပ်ရပ်နေသော ဗိုက်သားလေး၊ အဲဒီအောက်မှာတော့ အမွှေးအမြင် ပြောင်စင်အောင်ရိတ်ထားတဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးက မြင်ရသူ မိုးမင်းအဖို့ ရမက်သွေးတို့ ဆူဝေဖွယ်ရာ အတိပင်။ သူမရင်ထဲတွင် စွဲလန်းချစ်ခင်ရသည့် မိုးမင်းကို ချစ်သည့်စိတ်ကြောင့် အနွမ်းပန်းဖြစ်နေရသည့် သူမမှ မိုးမင်းအလိုကျ အစွမ်းကုန် လိုက်လျော ဖြည့်ဆည်းပေးမည်ဟု ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ ထို့ကြောင့် စန္ဒာဆိုတဲ့ မိန်းမချောလေးခမျာ မိုးမင်းခိုင်းတဲ့အတိုင်း မကန့်ကွက်ပဲ မိုးမင်းတောင်းဆိုသမျှ လိုက်လုပ်ပေးနေခြင်းပင် ဖြစ်သည်။ မိုးမင်းတစ်ယောက် လီးအတောင်သားနှင့် ကုတင်စောင်းမှာ ခြေချထိုင်လိုက်ပြီး ဝတ်လစ်စလစ်ကလေးဖြင့် ထိရက်ကိုင်ရက်စရာမရှိပဲ လှလွန်းနေသော စန္ဒာ့အလှကို ဝမ်းနည်း ကြေကွဲရိပ်သန်းသော မျက်ဝန်းအစုံဖြင့် ခပ်ဆွေးဆွေးလေးတစ်ချက် စိုက်ကြည့်လိုက်မိ၏။ ဒါပေမဲ့ ချက်ချင်းပင် မိုးမင်းရဲ့ မျက်လုံးများက ဒေါသစွက်သော အကြည့်များအဖြစ်သို့ ကူးပြောင်းလို့သွားတော့သည်။

မိုးမင်းရင်ထဲမှာ စန္ဒာရဲ့ သစ္စာဖောက်ဖျက် လိမ်ညာလှည့်စားထားမှုများကို ပြန်လည်တွေးတောမိပြီး စိတ်တွေ ခက်ထန်သွားရခြင်းဖြစ်သည်။ ”ကိုယ့်ကို ချစ်သေးလား စန္ဒာ” မိုးမင်းက သူ့ရှေ့မှာ ရှက်ရွံ့ဟန်လေးဖြင့် ရပ်နေသော စန္ဒာ့ကို စူးစိုက်ကြည့်လိုက်ပြီး လေသံမှန်မှန်ဖြင့်ပင် မေးလိုက်သည်။ ”ကို့ကို စန္ဒာ အရမ်းချစ်ပါတယ် ကိုရယ်… ကို့ကို ချစ်လွန်းလို့ ကို့ဆန္ဒတွေ ဖြည့်ဆည်းပေးဖို့ စန္ဒာ အခုလို လိုက်လာခဲ့ရတာပါ… ကို စန္ဒာ့ကို အထင်မသေးပါနဲ့နော်”။ ယောက်ျားတွေကို အမြဲလှည့်ပတ်လိမ်ညာ မာယာများလေ့ရှိသည့် စန္ဒာက သူမဝသီအတိုင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို သိက္ခာဆည်သည့်အနေဖြင့် ပြောလိုက်သေး၏။ ထိုစကားသံတွေက မိုးမင်း၏ရင်ဘတ်ကို ပိုမို ထိခိုက်နာကျင်စေမှန်း စန္ဒာ မသိခဲ့ပေ။ “ဒါဆု ကိုယ့်လီးကို လာစုပ်ပေးကွာ… စန္ဒာ လီးစုပ်ပေးတာကို ကို အရမ်းခံစားကြည့်ချင်တယ်”။ မိုးမင်းက စန္ဒာ့အကျင့်စရိုက်ကို အထင်သေးစွာဖြင့် အပျော်မယ်တစ်ယောက်ကို ဆက်ဆံသလို ခပ်ရင့်ရင့်ပင် စေခိုင်းလိုက်၏။ မိုးမင်းစကားကြောင့် စန္ဒာ့ကိုယ်လေး တွန့်ကနဲပင် ဖြစ်သွားသည်။ သူမနှင့် ပတ်သက်ဖူးခဲ့သည့် ဘယ်ယောက်ျားကိုမှ စန္ဒာ ပုလွေမပေးဖူးခဲ့ပါ။ ယုတ်စွအဆုံး သူမရဲ့ကျေးဇူးရှင်လို့တောင် ပြောလို့ရသည့် ဦးထွန်းမြိုင်ကိုတောင် စန္ဒာ မစုပ်ပေးခဲ့ပေ။ ဒါပေမဲ့ မိုးမင်းက သူမလက်ထပ်မည့် ယောက်ျား၊ သူမချစ်ရသည့် ချစ်သူဟူသော အတွေးဖြင့် စန္ဒာ့စိတ်ထဲ မာန်တင်းကာ ချစ်သူအလိုကျ လိင်တန်ကို ငုံစုပ်ပေးဖို့ ကုတင်စောင်းတွင် ထိုင်နေသော မိုးမင်းပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲသို့ ဒူးလေးထောက်ကာ ထိုင်လိုက်တော့သည်။ မိုးမင်း၏ တောင်မတ်နေသော လိင်တန်ကြီးကို စန္ဒာ လက်ဖဝါးနုနုလေးဖြင့် ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ကာ တင်းပြောင် ဖူးထွက်နေသည့် ထိပ်ဖူးကို သူမနှုတ်ခမ်းပါးလေးများဖြင့် စတင်တို့ထိကာ စုပ်ငုံလိုက်တော့သည်။

စန္ဒာ့ပါးစပ်မှ အားကြိုးမာန်တက် စုပ်သံတပြွတ်ပြွတ်က အခန်းထဲမှာ ခပ်မှန်မှန်ပင် ထွက်လို့နေသည်။ စန္ဒာခမျာ မစုပ်တတ်စုပ်တတ်နှင့် မိုးမင်းရဲ့ လိင်တန်ထွားထွားကို ခေါင်းကလေး နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်နှင့် အားကြိုးမာန်တက် စုပ်ပေးနေရှာသည်။ မိုးမင်းက ကုတင်ကို လက်ထောက်ကာ ဖင်ကိုကြွပြီး စန္ဒာ့ပါးစပ်လေးထဲ သူ့လိင်တန်ကို အားမလို အားမရဖြင့် ကော့ကော့ထိုးနေလိုက်သေးသည်။ ပုလွေပေးတာ မကျွမ်းကျင်သည့် စန္ဒာမှာ မိုးမင်းရဲ့ ကော့တင် ဆောင့်ထိုးလိုက်သော လိင်တန်ထိပ်ဖူးက အာခေါင်သို့ လာလာထိုးခြင်းကို ခံစားရသည်။ စန္ဒာ ပါးစပ်တစ်ခုလုံး ပြည့်နေသော လိင်တန်ကြီးကြောင့် လည်ချောင်းထဲ၌ ပျို့အင့်သွားပြီး မျက်ရည်လေးများပင် စို့ထွက်လာသည်။ ဒါပေမဲ့ မိုးမင်းကား စန္ဒာ့အပေါ် သနားညှာတာစိတ် မရှိတော့ပေ။ စန္ဒာရဲ့ ဆံပင်ရှည်ရှည်များကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲစုကိုင်ကာ ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် စန္ဒာ့ ဂုတ်သားဝင်းဝင်းလေးကို ထိန်းကိုင်ရင်း စန္ဒာ့ပါးစပ်ထဲကို အဖုတ်ထဲလိုးသလို ဆောင့်ဆောင့် ထိုးနေမိတော့သည်။ မိုးမင်း စိတ်ထဲမှာ နာကျည်းခက်ထန်နေသော စိတ်အစဉ်နှင့်အတူ ရမက်စိတ်က ပြင်းထန်လာသည်။ ချစ်ခဲ့ဖူးသူ၏ သနားစရာ မျက်နှာလှလှလေးနှင့် နွေးထွေးနူးညံ့လွန်းသော စန္ဒာ့အာခံတွင်း၏ အထိအတွေ့တွေကြောင့် မိုးမင်းတစ်ယောက် ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့ပဲ သုတ်ရည်များ ပြွတ်ခနဲထွက်ကာ သော်တာ့အာခေါင်ထဲထိ ရောက်အောင် ပန်းထုတ်လိုက်တော့သည်။ မိုးမင်း လိင်တန်ကို စန္ဒာပါးစပ်လေးထဲမှ ဆွဲထုတ်ပြီး စန္ဒာ့ခေါင်းလေးကို ဆွဲမော့လိုက်သည်။ စန္ဒာမျက်လုံးလေးများမှာ မျက်ရည်ဥလေးများက တွဲလဲခိုနေသည်။ ချစ်ရသူ၏ ရက်စက်စွာ ဆက်ဆံမှုကြောင့် ဝမ်းနည်းပြီး ထွက်လာသော မျက်ရည်များလား၊ အာခေါင်ကို ထိုးမိသောကြောင့် ထွက်လာသော မျက်ရည်များလား ဆိုတာကတော့ စန္ဒာမှလွဲ၍ မည်သူမှ သိနိုင်မည် မဟုတ်ပေ။….ပြီး

Zawgyi

အထကေက်ာင္းႀကီးရဲ႕ တစ္စင္းတည္းေသာ လမင္းေလးဟု သတ္မွတ္ျခင္းခံထားရသည့္ စႏၵာရဲ႕ ဘဝမွာ ပန္းကေလးမ်ားကဲ့သို႔ မလွပရွာေပ။ အေမမုဆိုးမႀကီးနဲ႔ ညီမငယ္တစ္ေယာက္တို႔နဲ႔ အတူ ခ်ိဳ႕တဲ့ဆင္းရဲစြာ ေနရရွာ၏။ အေမမုဆိုးမႀကီးက အေၾကာ္ေရာင္း၊ ရပ္ကြက္ထဲ အဝတ္ေတြလိုက္ေလွ်ာ္နဲ႔ သမီးႏွစ္ေယာက္ အကူအညီယူကာ ဘဝကို ႐ုန္းကန္ေနရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အႀကီးဆုံးသမီးျဖစ္ေနသည့္ စႏၵာမွာ ငါးတန္း၊ ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသူ အ႐ြယ္ကတည္းက မိခင္မုဆိုးမႀကီးနဲ႔ အတူ အဝတ္ေတြ လိုက္ေလွ်ာ္၊ ရပ္ကြက္ေတြပတ္ၿပီး အေၾကာ္လိုက္ေရာင္းခဲ့ရသည္။ ဆင္းရဲသည့္ဒဏ္ကို ေကာင္းစြာခံစားရသည့္အတြက္ စႏၵာမွာ အလြန္ပင္ ခ်မ္းသာခ်င္သည္။ ေက်ာင္းခန္းထဲက ႐ြယ္တူေကာင္မေလး ေတြဝတ္သလို စႏၵာဝတ္ဖူးခ်င္သည္။ ဒီလို ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသည့္ၾကားကပင္ စႏၵာ တစ္ႏွစ္တစ္တန္း မွန္မွန္ေအာင္ခဲ့သည္။ ခ်ိဳ႕တဲ့မႈေၾကာင့္ ေက်ာင္းကို ေနာက္က်မွ တက္ခဲ့ရသျဖင့္ သူမအသက္ ၁၆ႏွစ္တြင္ ရွစ္တန္းသို႔သာ ေရာက္ခဲ့ရသည္။ သက္တူ႐ြယ္တူေတြက ၁၀တန္း၊ ၁၀တန္းေအာင္ အ႐ြယ္ျဖစ္ေသာ္လည္း ေသာ္တာမွာ ၈တန္းေက်ာင္းသူသာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဒါေပမဲ့ သူမက ၈တန္းအေက်ာင္းသူအ႐ြယ္မွာ အပ်ိဳျဖစ္ေနၿပီမို႔ ဖြံ႕ထြား ႏုပ်ိဳလွပတဲ့ အလွအပေတြကို ပိုင္ဆိုင္လာခဲ့သည္။ ရွစ္တန္းေက်ာင္းသူေပမဲ့ သူမက အပ်ိဳအ႐ြယ္ေလးတစ္ေယာက္ႏွင့္ မလိုက္ေအာင္ပင္ အလုပ္မ်ားလုပ္ခဲ့ရသည္။ အထူးသျဖင့္ မနက္ေစာေစာ ေက်ာင္းမသြားခင္ အေၾကာ္ဗန္းကို ေခါင္းမွာ႐ြက္ၿပီး တစ္ၿမိဳ႕လုံးလွည့္ကာ အေၾကာ္ေရာင္းရသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေသာ္တာတစ္ေယာက္ ၿမိဳ႕အႏွံ႔လွည့္လည္ကာ အေၾကာ္ေရာင္းရျခင္းကို ရွက္႐ြံ႕စျပဳလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ မိခင္ႀကီးႏွင့္အတိုက္ခံျပဳၿပီး အေၾကာ္ေရာင္းသည့္ တာဝန္ကို ညီမငယ္ျဖစ္သူထံ လႊဲအပ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ပိုင္းတြင္ စႏၵာ အေတာ္ေျပာင္းလဲလာခဲ့သည္။ သူမအတြက္ လိုအပ္မႈေတြကလည္း မ်ားျပားလာသည္။ သူမ်ားနည္းတူ ဝတ္စားလိုျခင္းႏွင့္ ပိုမိုလွပလိုျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ထိုရွစ္တန္းႏွစ္မွာပင္ စႏၵာ ရည္းစားထားတတ္လာသည္။

ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း လွပေအာင္ ျခယ္မႈန္း ျပင္ဆင္တတ္လာသည္။ ေယာက္်ားေလးေတြေရွ႕မွာ ဘယ္လိုပုံစံေလးနဲ႔ေနၿပီး သူတို႔ေတြကို ဘယ္လို ဆြဲေဆာင္ရမလဲဆိုတာကို စႏၵာ တတ္ကြၽမ္းလာသည္။ စႏၵာ့အလွကို ပိုမိုေတာက္ပေအာင္ ပံ့ပိုးေပးသည့္ အရာတစ္ခုလည္း ရွိေသးသည္။ ထိုအရာက စႏၵာရဲ႕ ေခြေခြလိပ္လိပ္ပုံစံေလးလို လႈိင္းတြန႔္ဆံပင္ရွည္မ်ားပင္ ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္က ဆံပင္ညႇပ္လွ်င္ ပိုက္ဆံကုန္ေသာေၾကာင့္ မိခင္ျဖစ္သူက ဆံပင္ မညႇပ္ခိုင္းခဲ့ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆံပင္ရွည္ ထားျဖစ္ခဲ့ျခင္း၏ အက်ိဳးေက်းဇူးက စႏၵာ အပ်ိဳျဖစ္လာေသာအခါ သူမအတြက္ အေထာက္အကူ ျပဳလာေတာ့သည္။ စႏၵာ့ဆံပင္ရွည္ေတြေၾကာင့္လည္း ေယာက်ာ္းေလးေတြက စႏၵာက ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ၿပီး ျမန္မာဆန္ဆန္ လွသည္ဟု သတ္မွတ္ထားၾကသည္ မဟုတ္လား။ ထို႔ေၾကာင့္ သူမက ေယာက္်ားေလးေတြေရွ႕တြင္ မခုတ္တတ္တဲ့ ေၾကာင္ေလးလို စကားေျပာတာကအစ တိုးတိုးညင္ညင္သာသာ၊ ရယ္လိုက္လွ်င္လည္း သြားမေပၚေအာင္ လက္ကေလးအုပ္ကာ ရယ္တတ္သည္။ သနပ္ခါးပါးပါးေလးကိုလည္း မ်က္ႏွာေပၚမွာ အၿမဲတင္ထားခဲ့သည္။ ေခတ္ေပၚမိတ္ကပ္အလွျပင္ပစၥည္းေတြ မသုံးႏိုင္သျဖင့္ သနပ္ခါးကိုသာ အလွျပင္ မိတ္ကပ္ပစၥည္းလို အသုံးျပဳေနရျခင္းကလည္း စႏၵာအတြက္ ျမန္မာဆန္ဆန္ သနပ္ခါးေလးနဲ႔ ေကာင္မေလးဟူ၍ အလွက်က္သေရ တိုးေစပါသည္။ စႏၵာက မိန္းကေလး သိပ္ပီသတာပဲေနာ္ဟု ခ်ီးက်ဴးစကားဆိုလာလွ်င္ က်ိတ္ကာ ေက်နပ္ေနရသည္။ ေကာင္ေလးေတြ ေပးေသာ ပိုးေၾကးပန္းေၾကး ပစၥည္းေတြက စႏၵာမွာ တစ္စထက္တစ္စ မ်ားျပားလို႔ လာခဲ့၏။ ရည္းစားကိုလည္း ႏွစ္ေယာက္တစ္ၿပိဳင္တည္း ထားတတ္လာသည္။ ဒါေပမဲ့ ေသာ္တာက အေနအထိုင္ အသြားအလာ ပိရိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေကာင္ေလးေတြက မရိပ္မိေပ။ အကယ္၍ သံသယဝင္ကာ  ေမးျမန္းလာလွ်င္လည္း ဟန္ေဆာင္ေကာင္းေသာ စႏၵာက မ်က္ရည္ေလးဝဲကာ “ဒို႔ကို ဒီလိုထင္ရက္တယ္ေနာ္။ ဒို႔မွာ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ကိုေတာင္ မနည္း သတၱိေမြးၿပီး ခ်စ္ရတာပါ”လို စကားလွေလးေတြသုံးၿပီး အသံကို ငိုသံပါေလးနဲ႔ေျပာရင္ ေမးမိတဲ့သူက စႏၵာကိုပင္ ျပန္ေတာင္းပန္သြားၾကသည္ပဲ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ေသာ မာယာ၊ ပညာေတြနဲ႔ စႏၵာမွာ ၁၀တန္းေရာက္လာေတာ့ ပညာ ပိုစုံလာသည္။ မာယာေတြ ပိုမ်ားလာတဲ့ စႏၵာက ႀကိဳက္သမွ် အားလုံးလိုလို သူေဌးသားေတြခ်ည္းပင္ ျဖစ္သည္။

ပိုက္ဆံရွိ သူေဌးသားေတြကို စႏၵာက အပိုင္ခ်ဳပ္ထားသည္။ ေနာက္ၿပီး စႏၵာက အေပးအေကြၽးလဲ ရက္ေရာသည္။ ဒါကေတာ့ သူမ ဆယ္တန္းႏွစ္ေရာက္မွ ျဖစ္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ”အဟင့္ … ရွင့္ကို ခ်စ္လြန္းလို႔ လိုက္ေလ်ာတာေနာ္” ”ေအးပါကြာ… စႏၵာကလည္း ကိုယ့္အခ်စ္ ကိုယ့္ဘဝပါ”။ ဒီလို အျဖစ္အပ်က္မ်ိဳးေတြနဲ႔ ပတ္သက္သည့္လူက စႏၵာမွာ သုံးေလးေယာက္ေလာက္ ရွိၿပီျဖစ္သည္။ သူတို႔အႀကိဳက္ လိုက္ေလ်ာၿပီး သူမလိုခ်င္တာေတြကို ေတာင္းဆိုတတ္သည့္ အက်င့္ေလးကလည္း စႏၵာ့မွာ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္။ သူမ လိုခ်င္သည့္အရာကိုလည္း ရေအာင္ ေတာင္းဆို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္သည္အထိ စႏၵာတစ္ေယာက္ ကြၽမ္းက်င္လာခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ပိုက္ဆံရွိ သူေဌးသားေတြကလည္း စႏၵာရဲ႕ အလွ၊ အညဳ၊ အခြၽဲေတြကို စြဲလန္းမက္ေမာၿပီး စႏၵာလိုသမွ် ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ၾကသည္။ စႏၵာရဲ႕ မို႔ေမာက္သည့္ ေ႐ႊရင္အစုံကို ႏွယ္ရစို႔ရ႐ုံနဲ႔ သူတို႔မွာ လူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္ၿပီဟု အေတြးေတြ ဝင္ခဲ့ၾကသည္။ စႏၵာကမ်ား သူတို႔ရဲ႕ ဒစ္ျပဳတ္စလီးကို ကိုင္ၿပီး ဂြင္းတိုက္ေပးလိုက္ရင္ နတ္ျပည္နတ္နန္း ေရာက္ေနရသည္ဟု ထင္ၾကသည္အထိ စႏၵာ့မာယာေတြ အလွေတြမွာ နစ္ေမ်ာခဲ့ၾက၏။ ဒီ့အတြက္ စႏၵာ့မွာ အဝတ္အစား၊ ေရေမႊး၊ အလွျပင္ပစၥည္းေတြ သုံးလို႔မကုန္ႏိုင္ေအာင္ ေပါမ်ားလာခဲ့၏။ ဒါေပမဲ့ စႏၵာက ဒီလို ပိုင္ဆိုင္မႈေလးမ်ိဳး၊ ဒီလို ဘဝအေျခအေနေလးနဲ႔ နည္းနည္းေလးမွပင္ မတင္းတိမ္ႏိုင္ခဲ့။ ဒီ့ထက္ ပိုၿပီးျပည့္စုံ ႂကြယ္ဝမႈကို ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္တေနဆဲပင္။ သူမက အရမ္းကို ခ်မ္းသာခ်င္သည္ေလ။ စႏၵာတို႔ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေတြ ေျဖခါနီး အခ်ိန္ေလာက္၌ စႏၵာ့ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြ အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ လမ္းစတစ္ခုကို စတင္ေတြ႕ရွိခဲ့သည္။ ကားအေကာင္းစားႀကီးနဲ႔ သူမတို႔ေက်ာင္းေရွ႕လမ္းမွ ျဖတ္သြားတတ္သည့္ သူေဌးႀကီးတစ္ဦးကို စႏၵာ အၿမဲေငးမိေနက်။ မသိမသာ စုံစမ္းၾကည့္ေတာ့ မိုးကုတ္မွ သူေဌးဟု သိရျပန္သည့္အခါ စႏၵာတစ္ေယာက္ အရဲစြန႔္ၿပီး ထိုကားအေကာင္းစားႀကီးအလာတြင္ ေရွ႕ကျဖတ္ၿပီး လမ္းကူး ပစ္လိုက္ေတာ့၏။ “ကြၽီ …….” ”အာ့… အေမ့” ကားဘရိတ္အုပ္သံႏွင့္အတူ စႏၵာကလည္း လဲအက် အံကိုက္ပင္။ ကားေပၚမွ လူႀကီးတစ္ဦး အေျပးအလႊား ဆင္းလာသည္။ ”ကေလးမ…. ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ…” ”ဟို… သမီး….” ”မင္း… က်ဳပ္ကားနဲ႔ တိုက္မိသြားတာ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။” ”မဟုတ္ပါဘူး… သမီးဘာသာ လန႔္ၿပီး လဲသြားတာပါ ဦး”။ အသားညိဳညိဳ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္းႏွင့္ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္အ႐ြယ္ လူႀကီးကို စႏၵာက ”ဦး”ဟု ေခၚပစ္လိုက္သည္။ စႏၵာက သူမေျခေထာက္ေလးကို ပြတ္ကာ မ်က္ရည္ေလး ဝဲျပလိုက္ျပန္သည္။

သူမရဲ႕ လက္နက္တစ္မ်ိဳးျဖစ္သည့္ ဆံပင္ရွည္ႀကီးမ်ားကလည္း ပခုံးေပၚ၌ ကပိုက႐ို ဝဲကာက်ေန၏။ ကားေပၚမွ လူႀကီးက စႏၵာ့ကို စူးစိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေကာင္မေလးက ႏုႏု ျဖဴျဖဴ လုံးလုံး တစ္တစ္ေလးနဲ႔ သနားကမား ႐ုပ္ကေလး။ ဆံပင္ရွည္ တြန႔္တြန႔္ေလးေတြနဲ႔ ခ်စ္စရာ ႐ုပ္သြင္ေလးမို႔ ကားေရွ႕ေခ်ာ္လဲဟန္ျပၿပီး အေလ်ာ္ေတာင္းတတ္သည့္ လူမ်ိဳးမဟုတ္ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။ ”ျပစမ္းပါအုံးကြယ္… မင္းေျခေထာက္ ဘာျဖစ္သြားေသးလဲ”။ ”အို….” စႏၵာ့ထဘီေလးက ဒူးအထက္နားသို႔ လန္တက္ေနျခင္းေၾကာင့္ ေျခသလုံးသား ျဖဴျဖဴေလးကို ေတြ႕လိုက္ရေသာ လူႀကီးက စႏၵာ့ဒဏ္ရာကို ၾကည့္ဖို႔ေမ့ကာ မွင္သက္ေန၏။ စႏၵာမွာ ထိုလူႀကီး၏ အၾကည့္ေတြေၾကာင့္ မ်က္ႏွာေလးနီကာ ရွက္သြားရၿပီး ေခါင္းေလးကို ငုံ႔ပစ္လိုက္ေလသည္။ “ေျခေထာက္ အေၾကာတင္သြားတာ ထင္တယ္… ကဲလာ… မင္းကိုေဆးခန္းလိုက္ပို႔ေပးမယ္”။ ထိုလူႀကီးက ေျပာေျပာဆိုဆို စႏၵာ့ကိုယ္လုံးေလးကို ေပြ႕ကာ ေကာက္ခ်ီၿပီး ကားေပၚသို႔ တင္ေပးလိုက္သည္။ သူမကလည္း ကိုယ္လုံးေလးကို ထိုလူႀကီး၏ ရင္ခြင္ထဲသို႔ အစြမ္းကုန္ အပ္ထားလိုက္သည္။ သည္ေတာ့ စႏၵာရဲ႕ ႏူးညံ့အိစက္ေသာ ရင္သားစိုင္ေလးေတြက ထိုလူႀကီး၏ ရင္ခြင္က်ယ္ႀကီးႏွင့္ ပြတ္ကာ ထိမိေနျခင္းက ထိုလူႀကီး၏ရင္ကို လႈိက္ေမာေစသည္ေပါ့။ ဦးထြန္းၿမိဳင္ဟု ေခၚသည့္ ထိုလူႀကီးႏွင့္ စႏၵာတို႔ ရင္းႏွီးသြားၾကသည္။ ဦးထြန္းၿမိဳင္က ေနာက္တစ္ေန႔ ညေနတြင္ စႏၵာ့ကိုလာေခၚၿပီး ေဆးခန္းလိုက္ျပေပးျပန္၏ ေဆးခန္းက ျပန္ထြက္ေတာ့လည္း စားစရာေတြ တစ္ပုံတစ္ပင္ ဝယ္ေပးလိုက္ျပန္သည္။ စႏၵာ့ဘဝမွာ မစီးဖူးေသာကားကို စီးရျခင္း၊ မစားဖူးေသာ အစားအစာေတြကို စားေသာက္ရနဲ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္ႏူး ေက်နပ္ေနေလ၏။ ဒါေပမဲ့ စႏၵာတို႔က အိေျႏၵမပ်က္ေအာင္ ေနတတ္သည္။ သူမရဲ႕ စြန႔္စားမႈေတြက အရာထင္စ ျပဳလာၿပီ မဟုတ္လား။ ဦးထြန္းၿမိဳင္ကားေရွ႕ ေခ်ာ္လဲလိုက္ျခင္းက စႏၵာရဲ႕ စြန႔္စားမႈအစပင္ ျဖစ္သည္။ သူမက ထိုအေျခအေနမွ ေန၍ သူမဘဝအတြက္ အမ်ားႀကီး ေမွ်ာ္မွန္းထားသည္ပင္ ျဖစ္၏။ တတိယေျမာက္ ေတြ႕ဆုံမႈညေနခင္း၌ ထုံးစံအတိုင္း ဦးထြန္းၿမိဳင္ ေပါက္ခ်လာျပန္၏။ စႏၵာကို ေဆးခန္းလိုက္ျပေပးရန္ ျဖစ္သည္။ အမွန္မွာ စႏၵာ့ေျခေထာက္က ေကာင္းေနေပၿပီ။ ဘာဆို ဘာမွမျဖစ္ေတာ့၊ ဒါေပမဲ့ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းေသာ စႏၵာက ဒီေန႔မွ ပိုနာလာသည္ဟု အေၾကာင္းျပၿပီး လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္ဟု ဆိုသည္။

အဲဒီမွာ စႏၵာ့ကိုယ္လုံးေလးကို သိပ္ၿပီး ခ်ီခ်င္၊ ေပြ႕ခ်င္၊ ေထြးပိုက္ခ်င္ေနတဲ့ ဦးထြန္းၿမိဳင္ကလည္း အဆင္သင့္ပင္ျဖစ္ကာ အႀကိဳက္ေတြ႕ေလေတာ့သည္။ ”အို… ဦး” ေစြ႕ကနဲ ေပြ႕ခ်ီလိုက္ေသာေၾကာင့္ ဦးထြန္းၿမိဳင္ရင္ခြင္ထဲသို႔ စႏၵာ့ကိုယ္လုံးေလးက အလိုက္သင့္ပါသြားသည္။ အိမ္မွာ အေၾကာ္ထြက္ေရာင္းေနသည့္ အေမႏွင့္ ညီမတို႔မရွိ၍ စႏၵာ့မာယာေတြက ပြင့္လင္းလွသည္။ ဦးထြန္းၿမိဳင္၏ ရင္ဘတ္ႀကီးကို စႏၵာ့ႏို႔အုံ လုံးလုံးက်စ္က်စ္ေလးနဲ႔ အတင္းဖိကပ္ၿပီး ဦးထြန္းၿမိဳင္ခါးကို ေၾကာက္လန႔္တၾကား ပုံစံေလးနဲ႔ ခပ္တင္းတင္းေလး ဖက္ပစ္လိုက္ေလသည္။ သက္ၾကားအိုႀကီး ဦးထြန္းၿမိဳင္မွာ ဆန႔္က်င္ဘက္လိင္ အပ်ိဳေပါက္မေလးရဲ႕ အေတြ႕မွာ မိန္းမူးသြားရေတာ့သည္။ ထို႔ေနာက္…@@@@…!!!!.…####။ ထိုေန႔က စႏၵာ ေဆးခန္းသို႔ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့။ ဦးထြန္းၿမိဳင္ တည္းခိုေသာ အိမ္ေလးသို႔ ဦးထြန္းၿမိဳင္နဲ႔အတူ စႏၵာ ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ဦးထြန္းၿမိဳင္ရဲ႕ စူးစူးရဲရဲ အၾကည့္ေတြနဲ႔ စႏၵာရဲ႕ မ်က္လုံး ေတာက္ေတာက္ေလးေတြက အၾကည့္ခ်င္းဆုံကာ အဓိပၸာယ္တစ္ရပ္ကို ဖြင့္ဆို ျဖစ္ခဲ့ၾကေလေတာ့၏။ ဦးထြန္းၿမိဳင္က မုဆိုးဖို၊ ကာမမႈမွာ အေတြ႕အႀကဳံ ရင့္က်က္ခဲ့သူ။ စႏၵာကလည္း ေျခစမ္းပြဲေတြ အမ်ားႀကီးကန္ဖူးတဲ့ အသင္းတစ္သင္းလို တက္ႂကြ ႏိုးၾကားေနတဲ့ ရမက္စိတ္ေတြနဲ႔ အားက်မခံေပ။ ငါးေၾကာ္ ႂကြပ္ႂကြပ္႐ြ႐ြေလးနဲ႔ အစာျပတ္ငတ္ေနသည့္ ေၾကာင္ႀကီးလို အတြဲအဖက္ ညီစြာျဖင့္ ကာမေတာသို႔ ခရီးထြက္ခဲ့မိၾကေလေတာ့သည္။ ”အင္း… ဟင္း… ဦးရယ္” ”ကေလးရယ္ .. အရမ္းခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းတာပဲကြယ္”။ ဦးထြန္းၿမိဳင္က သူ႔ရင္ခြင္ထဲတြင္ ႏုံးေခြဟန္ေလးျဖင့္ တိုးေဝွ႔ဝင္ေနတဲ့ စႏၵာ့ကိုယ္လုံးေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဖက္ၿပီး စႏၵာ့ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို ဖ်စ္ညႇစ္ ကစားလို႔ေနသည္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ႏို႔သီးေခါင္းေလးေတြကို မခ်င့္မရဲျဖင့္ ညႇစ္လိုက္မႈေၾကာင့္ စႏၵာမွာ တြန႔္ခနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားၿပီး ဦးထြန္းၿမိဳင္ကို ညဳခြၽဲေလး ခြၽဲျပလိုက္ေသးသည္။ ဦးထြန္းၿမိဳင္ကလည္း စႏၵာ့ကိုယ္လုံးေလးကို မလြတ္တမ္း ဖက္ထားရင္း နက္ေမွာင္ရွည္လ်ားသည့္ စႏၵာ့ဆံပင္ေလးေတြကို နမ္းရင္း ခ်စ္မဝႏိုင္ ပတ္ပ်ိဳးကို ဖြဲ႕ျပေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ”ကေလး… အရမ္းေမာေနၿပီလားဟင္” ”ရပါတယ္ဦးရယ္… ဦးရဲ႕ ၾကင္နာယုယမႈေတြက စႏၵာ့ရဲ႕ ဘဝအေမာေတြေလာက္ေတာ့ မေမာပါဘူး”။ စႏၵာက ဦးထြန္ၿမိဳင္ သူမရဲ႕ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈကို ပိုၿပီးဂ႐ုျပဳမိေစရန္ သနားေအာင္ ေျပာလိုက္သည္။

ဦးထြန္းၿမိဳင္မွာေတာ့ ႏုဖတ္ေဖြးဥ ေခ်ာေမာလွပေနသည့္ ႐ုပ္ရည္ေလးနဲ႔ မလိုက္ဖက္သည့္ စႏၵာ့ဘဝခရီးၾကမ္းကို သိျမင္ၿပီးျဖစ္ရာ သနားစိတ္ျဖင့္ အၾကင္နာေတြ ပိုတိုးလာၿပီျဖစ္၏။ စႏၵာ၏ မာယာေတာမွာ ေမ်ာေနရျခင္းပင္ ျဖစ္ေပေတာ့၏။ ”ဦး ကေလးကို ခ်စ္ခ်င္ေသးတယ္ကြယ္” ”ဦး သေဘာပါပဲ ဦးရယ္” အေပးအေကြၽး ရက္ေရာေသာ စႏၵာက ေနာက္တစ္ႀကိမ္လိုးဖို႔ ေတာင္းဆိုလာသည့္ ဦးထြန္ၿမိဳင္ကို မျငင္း။ ၿပီးေတာ့ စႏၵာက အလိုးမခံဖူးသည့္ အပ်ိဳစင္ေလးလည္း မဟုတ္။ (၁၀)တန္းေက်ာင္းသူ ဘဝေရာက္သည္မွစ၍ အပ်ိဳရည္ပ်က္ခဲ့ရၿပီးၿပီ ျဖစ္သည္။ ဒါေပမဲ့ သူမ ထားခဲ့သည့္ ရည္းစားေတြရဲ႕လီးနဲ႔ ဦးထြန္းၿမိဳင္လီးတန္ႀကီးကို ႏႈိင္းယွဥ္ခံစား အလိုးခံၾကည့္မွပင္ ကာမအရသာဆိုတာကို ေသခ်ာခံစားမိခဲ့ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးထြန္းၿမိဳင္ကို တဒဂၤ ကာမစြဲလမ္းမိစိတ္ျဖင့္ ဦးထြန္းၿမိဳင္ အလိုက် လိုက္ေလ်ာေနမိျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ”ဦးကို ကေလးက ဖင္ကုန္းေပးပါလား… ဦး ေနာက္ကေန လိုးေပးခ်င္လို႔” ”အို.. ဦးကလည္း” ဒီတစ္ခါေတာ့ စႏၵာ ရွက္သြားရသည္။ ယခင္ သူမ ရည္းစားမ်ားနဲ႔ ဆုံေတြ႕ ဆက္ဆံခဲ့စဥ္က သမ႐ိုးက် ဆက္ဆံျခင္းျဖင့္သာ အလိုးခံခဲ့ဖူးသည္။ ဒါ့အျပင္ သူမေစာက္ဖုတ္ထဲ လီးဝင္ အလိုးခံၿပီး ဆႏၵေတြ ျပည့္ဝသြားၾကၿပီဆိုလွ်င္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ဆိုတာကို စႏၵာ ခြင့္မျပဳေတာ့။ တစ္ခါဆုံေတြ႕လွ်င္ တစ္ႀကိမ္သာ အလိုးခံခဲ့သူ။ အတင္းဂ်စ္တိုက္ေနလွ်င္ ဂြင္းထုေပးျခင္းျဖင့္သာ ေျဖသိမ့္ေပးခဲ့သူ။ ခုေတာ့ ဦးထြန္းၿမိဳင္နဲ႔က်မွ စႏၵာ ေပးဆပ္ရတာ မ်ားေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဦးထြန္းၿမိဳင္က ဂိုင္းႀကီးႀကီးဆိုေတာ့လည္း စႏၵာ့ဘက္ကလည္း အရင္းအႏွီး ႀကီးေနရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ “လုပ္ပါ ကေလးရယ္… ဦးကို ကေလးက ဖင္ကုန္းေပးထားရင္… ကေလးရဲ႕ ေစာက္ဖုတ္က ေနာက္ကိုျပဴးထြက္ေနမွာ…. ဦးက ဒီလီးႀကီးနဲ႔ ကေလးေစာက္ဖုတ္ ေဖာင္းေဖာင္းေဖြးေဖြးႀကီးကို ေနာက္ကေန လိုးေဆာင့္ေပးမွာ…. ကေလးရယ္…. ဖင္ေလးကုန္းလိုက္ေနာ္…” ဦးထြန္းၿမိဳင္က စႏၵာ့ကို သင္ျပ ေသြးေဆာင္ျခင္းမ်ားျဖင့္ ရမက္ဆႏၵေတြ တက္ႂကြလာေအာင္ စကားလုံးေတြ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းသုံးကာ ရမက္စိတ္ကို ဆြေပးေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဒါမွ စႏၵာ့စိတ္ေတြ ျပန္ထလာၿပီး သူ႔အလိုကို လိုက္ေလ်ာေစဖို႔ ျဖစ္၏။ ထို႔အျပင္ ျပန္လည္ ေထာင္မတ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ သူ၏လီးတန္ ညိဳညိဳတုတ္တုတ္ႀကီးကိုလည္း စႏၵာ့လက္ကေလးျဖင့္ ကိုင္ေစလိုက္သည္။

ဦးထြန္းၿမိဳင္ရဲ႕ စကားေတြက စႏၵာ့ကို အမွန္ပင္ ရမက္ေသြးေတြ ႂကြေစရသည္။ ဒါ့အျပင္ သူမလက္ထဲမွ လီးတန္ႀကီးေၾကာင့္လည္း သူမစိတ္ထဲ ဖင္ကုန္း အလိုးခံခ်င္ေသာ စိတ္မ်ား အလိုအေလ်ာက္ ျဖစ္ေပၚေနရၿပီျဖစ္သည္။ ဦးထြန္းၿမိဳင္ လီးတန္ႀကီးက သူမလက္ကေလးႏွင့္ တစ္ကိုင္ပင္ မျပည့္ေပ။ ထိုလီးတန္ႀကီးဆီမွ တဒုတ္ဒုတ္ျဖင့္ ေသြးခုန္ေနသလို အထိအေတြ႕က သူမလက္ကေလးမွတစ္ဆင့္ အေသြးအသားေတြ တစ္ကိုယ္လုံးကို ရမက္ေသြးအရွိန္ လႊမ္းၿခဳံေနသလို ခံစားလာရသည္။ ေစာက္ဖုတ္ထဲမွလည္း စစ္ကနဲ စစ္ကနဲျဖစ္ကာ အရည္ေတြ ထပ္မံ စိမ့္ထြက္လာရျပန္သည္။ ”ကဲ…. ထ… ကေလးေလး… အင္း… ဟုတ္ၿပီ… ခါးကို ခြက္ထား… ဖင္ကို ေနာက္ကို ေကာ့ပစ္ထားလိုက္…. ဟုတ္ၿပီ… လက္ေတြကို ေတာင့္ခံမထားနဲ႔… တံေတာင္နဲ႔ပဲ ေထာက္ထား.. နဲနဲထပ္ၿပီး ကုန္းလိုက္ဦး… ဟုတ္ၿပီ…  အဲဒီအတိုင္း ကေလးကို ဦးလိုးေပးမယ္ေနာ္”။ စႏၵာတစ္ေယာက္ ဦးထြန္းၿမိဳင္ ခိုင္းေစ ေနရာခ်ထားေပးသည့္အတိုင္း ဖင္ကုန္းေပးလိုက္ရေတာ့သည္။ ဦးထြန္းၿမိဳင္က စႏၵာ့ဖင္ႀကီးေတြေနာက္မွာ ေနရာဝင္ယူလိုက္ၿပီး သူ႔လီးတန္ ညိဳတုတ္တုတ္ႀကီးကို လက္ျဖင့္ထိန္းကိုင္ကာ စႏၵာ့အဖုတ္ေလးရဲ႕ အဝမွာေတ့ၿပီး ေထာက္လိုက္သည္။ အဖုတ္ဝကို လီးထိပ္နဲ႔ ေတ့ေထာက္ျခင္း ခံလိုက္ရသည္ႏွင့္ စႏၵာ့ဖင္ဆုံႀကီးက တြန႔္ကနဲ တုန္သြားသည္။ ေနာက္မွ အသက္ကို ၀၀ရႈကာ ဖင္ကို ေတာင့္ခံၿပီး လီးအဝင္ကို ငံ့လင့္ေနလိုက္ေတာ့သည္။ လီးထိပ္ျဖင့္ ေတ့ေထာက္ျခင္း ခံထားရေသာ စႏၵာ့အဖုတ္ နီနီေလးက ႏုအိၿပီး ဝင္းလက္ေနသည္။ အေမႊးေလးေတြက ႏုႏုေလးပင္ ရွိေသးၿပီး အစိေလးအထက္ ဆီးစပ္နားမွာ အေခြေလးေတြ ျဖစ္လို႔ေနသည္။ ဦးထြန္းၿမိဳင္က စႏၵာ့အဖုတ္ေလးကို သူရဲ႕ က်န္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ဆီးစပ္အထက္နားမွ လက္လွ်ိဳ ႏႈိက္စမ္းၿပီး အေစ့ေလးကို အသာပင္ ပြတ္ေခ်ေပးလိုက္သည္။ ”အာ့… အင့္… ဟင့္.. အို.. ဦးရယ္… လုပ္မွာျဖင့္ လုပ္ပါေတာ့… စႏၵာ မေနတတ္ေတာ့ဘူး”။ အဖုတ္ထဲ လီးဝင္လာဖို႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္ ငံ့လင့္ေနတဲ့ စႏၵာခမ်ာ အစိကို ပြတ္ေခ်ျခင္း ခံလိုက္ရသျဖင့္ ဖင္ႀကီး ခါယမ္းသြားၿပီး သူမဖင္ႀကီးကို အေနာက္ဖက္သို႔ ေကာ့ေကာ့ေဆာင့္ကာ အေနအထိုင္ခက္လို႔ ေနရေတာ့သည္။ ဦးထြန္းၿမိဳင္ကလည္း အစိကို ပြတ္ေခ်ေနလွ်က္မွပင္ သူရဲ႕ အတန္ႀကီးကို စႏၵာ့အဖုတ္ေလးထဲသို႔ ဖိႏွစ္ ေဆာင့္သြင္းလိုက္ေလေတာ့၏။ ”ျဗစ္… ဘြတ္.. ဖြတ္…. ဖြတ္… ျပစ္…. ဒုတ္ ….” ပထမတစ္ခ်ီ လုပ္ၿပီးသား အဖုတ္ထဲသို႔ ဦးထြန္းၿမိဳင္ အတန္ႀကီးက ေလအန္သံနဲ႔အတူ ထိုးခြဲဝင္ေရာက္သြားျပန္သည္။

စႏၵာကေတာ့ မသက္မသာပင္ ခံစားလိုက္ရရွာသည္။ ”အ … အီး… အေမ့… နာလိုက္တာ… ဦးရယ္” ခါးေလးခြက္ကာ ဖင္ကုန္းေပးထားေသာ စႏၵာတစ္ေယာက္ အဖုတ္ထဲသို႔ လြတ္လြတ္ကြၽတ္ကြၽတ္ႀကီး ဝင္လာတဲ့ လီးတန္ႀကီးေၾကာင့္ ခါးေလး ခုံးထသြားရသည္။ ဒါေပမဲ့ လီးအဝင္က ထိထိမိမိရွိ လွတာေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္ အရသာ ေတြ႕သြားရေတာ့၏။ လီးႀကီးက အဖုတ္ေသးေသးေလးထဲ နင့္နင့္နဲနဲႀကီး ဒင္ျပည့္ၾကပ္ျပည့္ ဝင္ေနျခင္းေၾကာင့္ အဝင္အထြက္ ေခ်ာေမြ႕ေစရန္ လက္ကို ေနာက္သို႔ျပန္ၿပီး သူမဖင္သားႀကီးကို သူမဘာသာ လွမ္းဆြဲၿပီး ၿဖဲေပးမိကာ အလိုးခံေနေတာ့၏။ စႏၵာ့ပုံစံေလးမွာ အလိုးခံမႈကို မက္မက္ေမာေမာ ခံစားရင္း ကာမအရသာထူးကို ခံစားလို႔ေနေပ၏။ ဦးထြန္းၿမိဳင္မွာ အသားျဖဴျဖဴ၊ ဖင္အိုးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ဖင္ကုန္းခိုင္းၿပီး လိုးေဆာ္ေနရျခင္းေၾကာင့္ သူ၏အေသြးအသားတို႔က ပူေႏြးတက္ႂကြလို႔ ေနေတာ့သည္။ ဒါ့အျပင္ ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးလိုက္တိုင္း ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ ခါခါဆင္းသြားေသာ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔အတူ ေဝ့ဝိုက္က်ေနေသာ စႏၵာ့ဆံပင္ရွည္မ်ားေၾကာင့္ စႏၵာ အလိုးခံေနသည့္ ပုံစံေလးက ဦးထြန္းၿမိဳင္အတြက္ ကာမအျမင္ ဖီလင္ကို ခံစားလို႔ ေနရျပန္ေသး၏။ “အား…. ေကာင္းလိုက္တာ ဦးရယ္..”။ အစပထမ၌ အလိုးခံေနရေသာ စႏၵာရဲ႕ ပုံစံေလးက ရမက္ေသြးႂကြစရာ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္း၌ ေသာ္တာကိုယ္တိုင္ကပင္ အလိုးခံရင္း ဦးထြန္းၿမိဳင္ စိတ္ေတြပိုထန္ေအာင္ ေအာက္မွ အညဳ အခရာေလးမ်ား ေျပာေပးျခင္း၊ ဦးလွၿမိဳင္ရဲ႕ ေဆာင့္ခ်က္ေတြကို တိုးပြားေအာင္ အားေပးအားေျမႇာက္ ျပဳေပးသည့္ စကားသံေလးမ်ားကို ေျပာတတ္ဆိုတတ္လာေလေတာ့၏။ ”အား… ေကာင္းတယ္ ဦးရယ္… ေဆာင့္.. နာနာေလးေဆာင့္ပါ.. အားး ေကာင္းလိုက္တာ… ဦးရဲ႕လီးႀကီးက နင့္ေနတာပဲ… အားရွီးး” စႏၵာရဲ႕ ေအာ္ညည္းသံေတြေၾကာင့္ ရမက္ထန္လာၿပီျဖစ္ေသာ ဦးထြန္းၿမိဳင္မွာ စႏၵာ့ကို အသားကုန္ ေဆာင့္လိုးေနေလေတာ့သည္။ ဦးထြန္းၿမိဳင္ တစ္ကိုယ္လုံး ေခြၽးမ်ားျဖင့္ ႐ႊဲနစ္ေနသလို စႏၵာ၏ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး အသားေလးေတြမွာလည္း ေခြၽးစက္ကေလးမ်ား သီးေနေတာ့သည္။ ျဖဴေဖြးေသာ ကိုယ္လုံးကေလးမွာ ေတာက္ေျပာင္ၿပီး ေႂကြ႐ုပ္ကေလးလို ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ စႏၵာမွာ သူမဖင္သားႀကီးကို ေနာက္သို႔ ပစ္ပစ္ေဆာင့္ကာ အလိုးခံေပးေနရ၏။

သူမရဲ႕ ပစ္ေဆာင့္ေကာ့တင္ အလိုးခံမႈနဲ႔ ဦးထြန္းၿမိဳင္ရဲ႕ ေဆာင့္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ စႏၵာ့ဆံပင္ရွည္ေလးေတြမွာလည္း ေဝ့၀ဲ ခါယမ္းလို႔ေနသည္။ စႏၵာတစ္ေယာက္ ဖင္ကုန္းၿပီး အလိုးခံေနရတာ အရမ္းကို အရသာေတြ႕ေနၿပီး အဖုတ္ထဲမွာ ပူထူက်င္ဆိမ့္ကာ ၿပီးခ်င္လာေတာ့၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးထြန္းၿမိဳင္လီးႀကီးကို သူမအဖုတ္အတြင္းသား ႏုႏုေလးမ်ားျဖင့္ ရွိသမွ်အင္အားေလးသုံးကာ ဆြဲဆြဲညႇစ္ေပးေနမိေတာ့သည္။ ဦးထြန္းၿမိဳင္မွာေတာ့ စႏၵာရဲ႕ အေပးေကာင္းမႈ၊ အဖုတ္ေလးထဲမွ တရစ္ရစ္ ဆြဲညႇစ္မႈမ်ားေၾကာင့္ လိင္တန္ႀကီးတစ္ခုလုံး ပူထူက်င္ဆိမ့္ကာ သုတ္ရည္တို႔က သုတ္ေၾကာတစ္ေလွ်ာက္ တင္းရင္းကာ ေနေတာ့သည္။ ဦးထြန္းၿမိဳင္ လိုးအားကို ျမႇင့္တင္ၿပီး ေဆာင့္ရင္း စႏၵာ့ကို ပက္ပင္စက္စက္ မညႇာမတာပင္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေဆာင့္လိုးပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ “အားး… ၿပီး ၿပီေတာ့မယ္… ေဆာင့္ ေဆာင့္… နာနာေလးေဆာင့္ေပး…. အားးးးး…. ထြက္ကုန္ၿပီ ဦးေရ… အားးရွီးးး” “ဦးလည္း ထြက္ၿပီ…. အားးဟားးးးး… ေကာင္းလိုက္တာ ကေလးရယ္” ဦးထြန္ၿမိဳင္ စႏၵာ့ကို နင္းကန္ေဆာင့္လိုး၍ စႏၵာၿပီးသြားခ်ိန္ႏွင့္ အံကိုက္ပင္ ဦးထြန္ၿမိဳင္လီမွ သုတ္ရည္မ်ား ပန္းထြက္ကာ အၿပီးခ်င္း ဆုံစည္းသြားေတာ့သည္။ ဦးထြန္ၿမိဳင္တစ္ေယာက္ စႏၵာ့ကို အစြဲႀကီးစြဲမက္လို႔ သြားရၿပီျဖစ္သည္။ ”ဦးေတာ့ စႏၵာ့ကို အရမ္း ခ်စ္မိသြားၿပီကြာ”။ ”တကယ္ပဲလား ဦးရယ္… စႏၵာကသာ ဦးကို အားကိုးခ်စ္စိတ္ေတြနဲ႔ ခ်စ္မိလို႔ အခုလိုေတြ ျဖစ္ခဲ့ရတာ… ဦးမွာသာ အိမ္ေထာင္ေတြ ဘာေတြရွိ…..”။ စႏၵာက မ်က္ရည္ေလးဝဲကာ ဝဲကာျဖင့္ ဦးထြန္းၿမိဳင္ကို မာယာေထာင္ေခ်ာက္နဲ႔ အပိုင္ခ်ဳပ္လိုက္သည္။ ဦးထြန္းၿမိဳင္မွာ စႏၵာ၏ သနားစဖြယ္ ဟန္ပန္ေလးေၾကာင့္ ပ်ာပ်ာသလဲ ျဖစ္ကာ စႏၵာရဲ႕ နဖူးေလးကို ခပ္ဖြဖြနမ္းလိုက္ရင္း ”ဦးမွာ အိမ္ေထာင္မရွိေတာ့ပါဘူး… စႏၵာေလးရယ္… ဦးက မုဆိုးဖိုပါ… ဦး စႏၵာေလးကို လက္ထပ္ယူမွာပါကြာ”။ ဦးထြန္းၿမိဳင္ထက္ အသက္ထက္ဝက္ေက်ာ္ ငယ္ေပမဲ့ စႏၵာက ေယာက္်ားေတြကို ကစားလွည့္စား မာယာမ်ားတဲ့ အတတ္ပညာတြင္ အေတြ႕အႀကဳံ မနည္းေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးထြန္းၿမိဳင္လို သူေဌးတစ္ေယာက္ကို အပီခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ဦးထြန္းၿမိဳင္က စႏၵာ့မိဘေတြဆီမွာ လိုက္ေတာင္းပါ့မယ္ ဆိုတာေတာင္ မိခင္ျဖစ္သူ ကန႔္ကြက္မွာ စိုးရိမ္တဲ့ စႏၵာက သူမသေဘာဆႏၵနဲ႔ သူမ ဦးထြန္းၿမိဳင္ေနာ က္လိုက္ခဲ့မည္ဟု ဆိုခဲ့သည္။ အိမ္ကိုေတာ့ ခ်စ္သူေနာက္ ခိုးရာလိုက္ေျပးသြားၿပီဟု စာေရးထားခဲ့ကာ ဦးထြန္းၿမိဳင္ဆီမွ ပိုက္ဆံငါးသိန္းယူၿပီး ေပးထားခဲ့သည္။

စႏၵာက ဆင္းရဲတြင္းမွ လြတ္ေျမာက္ရၿပီဟု ယုံၾကည္စိတ္ျဖင့္ မိသာစုကို လ်စ္လ်ဴရႈကာ ခြဲထားႏိုင္ခဲ့သည္။ မိသားစု ေရွ႕ေရးေတြ ဘာေတြ သူမ မသိေတာ့။ ဦးထြန္းၿမိဳင္ေနာက္သို႔ လိုက္သြားလွ်င္ သူမဘ၀ လုံၿခဳံမႈအျပည့္ ရွိမည္ဆိုသည့္ အေတြးသာ သူမ ေတြးေနခဲ့သည္။ ဦးထြန္းၿမိဳင္ႏွင့္အတူ မိုးကုတ္သို႔ စႏၵာ လိုက္ပါလာခဲ့သည္။ ဦးထြန္းၿမိဳင္၏ အေဆာင္အေယာင္ေတြက သူမတစ္သက္ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ခဲ့ဖူးသည့္ အရာေတြ ျဖစ္ေန၏။ တိုက္၊ ကား၊ အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းေတြ အားလုံးက စႏၵာ့ကို မက္ေမာတပ္မက္စိတ္ ျဖစ္ေစရသည္။ မိုးကုတ္ကို ေရာက္ကတည္းက စႏၵာတစ္ေယာက္ တိုက္ေပၚက ေျမေပၚ မဆင္းေတာ့။ ဦးထြန္းၿမိဳင္ဆင္သည့္ အဝတ္အစား၊ လက္ဝတ္ရတနာမ်ိဳးစုံတို႔ျဖင့္ အိပ္မက္ကမာၻေလးထဲ ေရာက္ရွိေနရသလို ေပ်ာ္႐ႊင္ျမဴးတူး ေနေတာ့ေလသည္။ ဦးထြန္းၿမိဳင္ကလည္း စႏၵာ့လို မယားငယ္ငယ္ ေခ်ာေခ်ာလွလွ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးကို ရထားသည္မို႔ စႏၵာ ဘာပဲလုပ္လုပ္ တၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ပင္။ အခ်ိန္မွန္မွန္ ကာမဆက္ဆံေနရလွ်င္ ေက်နပ္ေနေတာ့သည္။ စႏၵာကလည္း အိစက္ညက္ေညာေသာ ဖဲေမြ႕ယာႀကီးေပၚမွာ ဦးထြန္းၿမိဳင္ကို ရမက္ေဆးေတြ တိုက္ေကြၽးၿပီး ေလာကႀကီးကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္နဲ႔ ေမ့လို႔ေနေတာ့သည္။ တစ္လေလာက္ၾကာေတာ့ ဦးထြန္းၿမိဳင္က စႏၵာ့ကို အေရးဆိုလာသည္။ ” စႏၵာေလး.. ဦးတို႔ လက္ထပ္ၾကမယ္ေလ” ”ဟင္..” ထိုအခါမွ စႏၵာမွာ လက္ရွိဘဝကို သတိရမိသည္။ တကယ္ေတာ့ ဦးထြန္းၿမိဳင္ကို စႏၵာ မခ်စ္။ ထို႔ေၾကာင့္ တစ္ဘဝလုံးစာအတြက္ လက္မထပ္ခ်င္။ သူမ ခ်စ္တာ ဦးထြန္းၿမိဳင္ရဲ႕ ပိုင္ဆိုင္မႈ အေဆာင္အေယာင္ေတြပင္။ သူမ ဦးထြန္းၿမိဳင္ေနာက္ လိုက္ခဲ့ျခင္းကလည္း ခ်မ္းသာခ်င္၍သာ ျဖစ္သည္။ ဦးထြန္းၿမိဳင္ကို ခ်စ္၍ လက္ထပ္ေပါင္းသင္းရန္ လိုက္ပါခဲ့ျခင္း မဟုတ္ခဲ့။ ”ဘယ္လိုလဲ စႏၵာ.. ဝမ္းမသာဘူးလား”။ ”ဟုတ္… ဟုတ္ကဲ့ … ဝမ္းသာပါတယ္ ဦးရယ္…. ဒါေပမဲ့ လက္ထပ္ဖို႔ ကိစၥကို အလ်င္မလိုပါနဲ႔ အုံးလား”။ ”ဘာျဖစ္လို႔လဲ စႏၵာေလးရဲ႕…” “ဟိုေလ.. စႏၵာ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ေျဖခ်င္ေသးတယ္”။ ”ဟင္.. ဘယ္လို..” သူနဲ႔ လက္ထပ္ဖို႔ လိုက္လာခဲ့ၿပီးမွ စာေမးပြဲ ေျဖမည္ဆိုတာကို ဦးထြန္းၿမိဳင္ သေဘာမေပါက္။ ဘဝင္မက်လွေပ။ ဒါေပမဲ့ စႏၵာက ဦးထြန္းၿမိဳင္ကိုယ္လုံးႀကီးကို ဆြဲဖက္ၿပီး ဆယ္တန္းေအာင္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္း၊ တကၠသိုလ္ တက္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေတြ ခြၽဲ႕ႏြဲ႕ၿပီး ေျပာျပလိုက္ေတာ့ ဦးထြန္ၿမိဳင္တစ္ေယာက္ ေခါင္းညိမ့္လိုက္ရေတာ့သည္။

”ဒါဆို ပတ္ဝန္းက်င္ကို ဘယ္လိုေျပာထားမလဲ… စႏၵာေလးရဲ႕”။ ”ဦးကလဲ ဦးတူမလို႔ ေျပာျပထားလိုက္ေပါ့လို႔”။ စႏၵာက ဦးထြန္းၿမိဳင္ရဲ႕ပါးကို ႐ႊတ္ခနဲ နမ္းလိုက္ျပန္သည္။ ဒီလို အျပဳအမူေတြနဲ႔အတူ ဦးထြန္းၿမိဳင္လီးတန္ႀကီး မာေတာင္ခဲ့ရျပန္သည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ စႏၵာ့အလိုက် ဦးထြန္းၿမိဳင္ လိုက္ေလ်ာခဲ့ရေတာ့သည္။ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္း ထြက္ျပန္ေတာ့ ဦးထြန္းၿမိဳင္က တစ္စခန္းထကာ လက္ထပ္ဖို႔ ေျပာလာျပန္၏။ “အို… ဦးကလဲ စႏၵာျဖင့္ စာေမးပြဲေအာင္လို႔ ေပ်ာ္ၿပီး ဦးရင္ခြင္ထဲမွာ ေနလို႔ မဝေသးပါဘူး… လက္ထပ္ဖို႔ ေနပါအုံးေနာ္ ဦး… ေနာ္လို႔…”။ စႏၵာ အစြမ္းကုန္ ကပ္ခြၽဲေပမဲ့ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဦးထြန္းၿမိဳင္ဘက္က တင္းခံထားခဲ့သည္။ သူနဲ႔ လိုက္ပါၿပီး တစ္ႏွစ္အတြင္း အစားအေသာက္ေကာင္းေကာင္း၊ အေနအထိုင္ ေကာင္းေကာင္းေတြနဲ႔ တေသြးတေမြးလွလာေသာ စႏၵာ့ကို လက္လႊတ္သြားမွာ စိုးရိမ္မိသည္။ စႏၵာတစ္ေယာက္ အရမ္းကို လွလာၿပီး ခႏၶာကိုယ္ အခ်ိဳးအစားေတြကလည္း မက္ေမာစရာအတိ ျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ့ ဦးထြန္းၿမိဳင္ဘက္က စႏၵာ့ကို လက္လြတ္သြားမွာ စိုးရိမ္ေနမိသည္မွာ အလြန္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ဒီေတာ့ ဦးထြန္းၿမိဳင္ ရသေလာက္ေတာ့ တင္းခံထားမိသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ တကၠသိုလ္ အရမ္းတက္ခ်င္ေနသည့္ စႏၵာမွာ ဦးထြန္းၿမိဳင္ႏွင့္ လက္ထပ္ခဲ့ရေတာ့သည္။ ဒါေပမဲ့ စႏၵာက မဂၤလာဧည့္ခံပြဲေတြ ဘာေတြ မလုပ္ဖို႔နဲ႔ တကၠသိုလ္တက္ေနစဥ္တြင္ သူမကို ဦးထြန္းၿမိဳင္၏ တူမအျဖစ္သာ လူသိခံဖို႔ ေတာင္းဆိုခဲ့သည္။ အေၾကာင္းျပခ်က္က အိမ္ေထာင္သည္ဘဝနဲ႔ တကၠသိုလ္တက္ရမွာ ရွက္လို႔ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ တူမအ႐ြယ္ မယားေခ်ာေလးကို အပိုင္ရေနၿပီမို႔ ဦးထြန္းၿမိဳင္က စႏၵာ့ဆႏၵကို အေလ်ာ့ေပး ခြင့္ျပဳခဲ့သည္။ ထိုခြင့္ျပဳခ်က္ရေတာ့ စႏၵာက သူမအေသြးအသားေတြနဲ႔ ဦးထြန္းၿမိဳင္ကို အခ်စ္ႀကီး ခ်စ္ျပလိုက္ျပန္သည္။ မာယာေတြနဲ႔ အထပ္ထပ္ ရစ္ပတ္ပစ္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။ တကၠသိုလ္တက္ရမည့္ရက္ နီးလာေတာ့ စႏၵာ အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ေနသည္။ မိုးကုတ္ကေန မႏၲၱေလးထိသြားၿပီး ေက်ာင္းတက္ရမွာမို႔ စႏၵာက လြတ္လပ္ၿပီဟု စိတ္တြင္ေတြးကာ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနသည္။ ” စႏၵာေနဖို႔ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဦးတိုက္ခန္းရွိတယ္… အဲဒီတိုက္ခန္းမွာပဲေနၿပီး ေက်ာင္းတက္ေလ… ဦးလဲ မၾကာမၾကာ လာၿပီး စႏၵာေလးနဲ႔ ခ်စ္လို႔ရတာေပါ့”။ ”ဟင့္အင္း .. ဟင့္အင္း.. ဦးကလဲ … စႏၵာက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဘဝကို ပီပီျပင္ျပင္ ခံစားခ်င္ေသးတာ… အေဆာင္ကပဲ တက္မယ္ဦး…”။ ”ဟင္… ဒါဆို ဦးလာရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”။

”ေၾသာ္.. ဦးကလည္း အဲဒီေတာ့ ဦးတိုက္ခန္းမွာ စႏၵာ လိုက္ေနမွာေပါ့လို႔”။ ”ကဲ စႏၵာ့ သေဘာပါပဲကြာ” ”ေဟး.. အဲဒါေၾကာင့္……” ”ဘာလဲ… အဲဒါေၾကာင့္ ဦးကိုခ်စ္တာလို႔… ေျပာဦးမယ္ မဟုတ္လား”။ ”ဟြန္း.. ဦးေနာ္.. စႏၵာ့ကို ရွက္ေအာင္လုပ္တယ္… ကဲ… ကဲ….” စႏၵာ ဦးထြန္းၿမိဳင္ရင္ဘတ္ႀကီးကို လက္သီးဆုတ္ကေလးျဖင့္ မနာေအာင္ ထုလိုက္သည္။ ဦးထြန္းၿမိဳင္ကလည္း စႏၵာ့လက္ကေလးကို ဖမ္းဆြဲကာ စႏၵာနဲ႔အတူ ကုတင္ေပၚသို႔ လွဲခ်ပစ္လိုက္ေတာ့၏။ ”အင္း… ဟင္း… ဦးရယ္…” အျပဳအစု အခြၽဲ႕အႏြဲ႕ေကာင္းေသာ စႏၵာ့ကို ဦးထြန္းၿမိဳင္တစ္ေယာက္ အသည္းစြဲ ခ်စ္ေနျခင္းက လြန္သည္ဟု မေျပာႏိုင္ေပ။ စႏၵာက မာယာဆိုတဲ့ အဆိပ္ေတြ ျပင္းလွသည္ကိုး။ ”ေဟ့ေကာင္… ငါေျပာတာ အဲဒီ့ေကာင္မေလးေပါ့… မိုးကုတ္က သူေဌးတူမတဲ့… ဝတ္တာစားတာ သုံးတာစြဲတာေတာ့ အလွ်ံပဲ”။ တကၠသိုလ္က ေယာက္်ားေလးေတြရဲ႕ ပါးစပ္ဖ်ားမွာ စႏၵာတစ္ေယာက္ နာမည္အေတာ္ေလး ႀကီးလာခဲ့သည္။ စႏၵာ့ကို မိန္းကေလးတိုင္းက အထင္ႀကီး အားက်ၾကသည္။ စႏၵာ့ဘဝက အစစအရာရာ ျပည့္စုံကာ မိုးေပၚက လမင္းလို စံျမန္းေနရသည္ပဲ။ ဒါတင္ပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးပါ။ စႏၵာရဲ႕ နက္ေမွာင္သန္စြမ္းေသာ ဆံပင္ရွည္ႀကီးေတြက တင္ပါးထြားထြားအိအိနားထိ ေရာက္သည္။ လုံးက်စ္ မို႔ေမာက္ေသာ ေ႐ႊရင္အစုံကို ေပၚလြင္ေအာင္ ခါးတိုအက်ႌေလးေတြ ဝတ္ၿပီး ထဘီကို တင္းေနေအာင္ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ ဝတ္တတ္သည့္ စႏၵာ့အလွကို ျမန္မာဆန္ဆန္လွသည္ဟု ဆိုကာ ကြင္းဘြဲ႕ပင္ အပ္ႏွင္းခဲ့ၾကသည္။ ေမဂ်ာကြင္းေတြထက္ ပိုလွသည္ဟုပင္ သတ္မွတ္ၾကၿပီး တကၠသိုလ္တစ္ခုလုံးရဲ႕ အလွဘုရင္မဘြဲ႕ကို အပ္ႏွင္းၾကျပန္၏။ စႏၵာမွာ ဦးထြန္းၿမိဳင္၏ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ေရျမင့္လို႔ ၾကာတင့္ခဲ့ရေတာ့သည္။ ဒါေပမဲ့ ႏွလုံးသားကို ညာေနခဲ့ၿပီး စည္းစိမ္ခ်မ္းသာကို မက္ေမာေနခဲ့ေသာ စႏၵာ့ဘဝထဲသို႔ လူတစ္ေယာက္ ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေဆးေက်ာင္းသား၊ သူေဌးသား၊ လူေခ်ာလို႔ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြနဲ႔ မိုးမင္း။ နယ္ပယ္အသီးသီးက အလွဘုရင္မေတြ၊ အပ်ိဳေခ်ာေလးေတြ တိတ္တခိုးစြဲလန္း ႏွစ္သက္ၾကရသည့္ မိုးမင္းက စႏၵာ့ကို မ်က္စိက်ကာ အနားသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာခဲ့သည္။ စႏၵာမွာ အေဖအ႐ြယ္၊ ဦးေလးအ႐ြယ္ သက္ၾကားအိုႀကီးကို လင္လုပ္ေနရသည့္ အေျခအေနတြင္ ပ်ိဳတိုင္းႀကိဳက္တဲ့ ႏွင္းဆီခိုင္ေလးက ခူးခြင့္ေပးေနေတာ့ ရင္ခုန္သံေတြ ျမန္ဆန္ခဲ့ရသည္။

ႏွလုံးသားက လႈပ္ရွားခဲ့ရသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မိုးမင္းလို သက္တူ႐ြယ္တူ ႏုပ်ိဳေခ်ာေမာၿပီး ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝကာ ဆရာဝန္ျဖစ္မည့္သူကို ရင္ခုန္လႈပ္ရွားကာ ခ်စ္စိတ္ျဖင့္တစ္ဖက္၊ ဘဝအတြက္ အာမခံခ်က္ေတြ အျပည့္အဝေပးႏိုင္သည့္ အေျခအေနရွိေနသည္က တစ္ဖက္၊ ႏွစ္ဖက္စလုံးက သူမအတြက္ အဆင္ေျပေနျခင္းေၾကာင့္ မိုးမင္းကို ခ်စ္သူအျဖစ္ လက္ခံလိုက္ပါေတာ့သည္။ မိုးမင္းကလည္း စႏၵာ့ကို အလွဘုရင္မေလး ျမန္မာဆန္ဆန္ လွသူေလးမို႔ အသဲစြဲေအာင္ ခ်စ္မိခဲ့သည္။ စႏၵာ့ကို တစ္ဘဝလုံးစာအတြက္ ခ်စ္သည္ဟူ၍ပင္ ေႂကြးေၾကာ္ေနခဲ့သည္။ ဒါေပမဲ့ မိုးမင္းရဲ႕ အိပ္မက္ေတြ ပ်က္စီးရဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာခဲ့သည္။ “မိုးမင္း …. မင္း စႏၵာဆိုတဲ့ မိုးကုတ္က ေကာင္မေလးကို တြဲေနတာ အတည္ဆို” ”ေအး.. ဟုတ္တယ္ ေက်ာ္ႀကီးရ …. မင္း ဘယ္က ၾကားလာရတာတုန္း” မိုးမင္း သူငယ္ခ်င္း ေက်ာ္ႀကီးက မိုးကုတ္သား။ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြမို႔ မိုးမင္းကိစၥၾကားတာနဲ႔ ေက်ာ္ႀကီး ေပါက္ခ်လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ”ငါမင္းကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာမယ္ မိုးမင္း… အဲဒီ ေစာ္ကို မင္းျဖဳတ္႐ုံျဖဳတ္ၿပီး ေခါက္ထားမယ္ဆိုရင္ ငါ ဒီအထိ လိုက္မလာဘူး… အခု မင္းက အတည္ႀကံေနတယ္ဆိုလို႔…. ငါ လိုက္လာရတာ”။”ဟာ… ငါ စႏၵာ့ကို တကယ္ခ်စ္တာ ေက်ာ္ႀကီးရ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”။ ”ေအး… အဲဒီ စႏၵာဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးက တို႔ၿမိဳ႕က ေက်ာက္တြင္းသူေဌး ဦးထြန္းၿမိဳင္ရဲ႕ ေနာက္မိန္းမတဲ့”။ ”ဘာ…” မိုးမင္း ဆြံ႕အသြားသည္။ ဒီစကားကို လာေျပာတဲ့သူက သာမာန္ရင္းႏွီးတဲ့လူဆို မိုးမင္း ေလွာင္ပစ္လိုက္မွာ အေသအခ်ာ။ စႏၵာ့ကို လိုက္မရလို႔ မလိုမုန္းထားၿပီး အပုပ္ခ်ေျပာေနသည္ဟု သတ္မွတ္လိုက္မိမွာပဲ ျဖစ္သည္။ ဒါေပမဲ့ အခုက ငယ္သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသည့္ အျပင္ မိုးကုတ္သား စစ္စစ္။ စႏၵာ ေနထိုင္သည့္ေနရာကို ငယ္သူငယ္ခ်င္းက အတိအက်ေျပာေနျခင္းေၾကာင့္ မိုးမင္း မယုံလို႔မရေတာ့။ မိုးမင္း စိတ္ေတြ ေပါက္ကြဲလာရၿပီျဖစ္သည္။ စႏၵာ့ကို သူ ခ်စ္သေလာက္ စႏၵာကလည္း ျပန္ခ်စ္ခဲ့သည္ဟု ထင္မိခဲ့တဲ့ စိတ္ေတြက စႏၵာ့အေပၚ  အျမင္ေစာင္းခဲ့ရေလၿပီ။ အသက္ႀကီးႀကီးလင္ကို ယူထားၿပီး လင္ငယ္ေနခ်င္သည့္ ေကာင္မဟု သတ္မွတ္လိုက္မိေတာ့သည္။ စႏၵာ့ကို သူ႔ဘက္မွ အခ်စ္စစ္အခ်စ္မွန္နဲ႔ ခ်စ္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ယခင္ႀကိဳက္ခဲ့ဖူးသည့္ မိန္းကေလးမ်ားလို အေသြးအသားကို ဝါးမ်ိဳလိုသည့္စိတ္ကိုပင္ ထိန္းခ်ဳပ္ထားခဲ့သည္။

စႏၵာနဲ႔ အတူေနခြင့္ရတာေတာင္ သူ႔ဘက္က စည္းေစာင့္ေပးခဲ့သည္။ အခုေတာ့… ”ေတာက္… ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့ စႏၵာရယ္…”။ မိုးမင္း အႀကီးအက်ယ္ ႀကဳံးဝါးလိုက္ၿပီး စႏၵာေနထိုင္ရာ အေဆာင္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဒါေပမဲ့ စႏၵာက ရွိမေနခဲ့ေပ။ အေဆာင္ေန မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္လိုက္မိမွပင္ မိုးမင္းစိတ္ကို ပိုမိုထိခိုက္ေစေသာ သတင္းစကားတစ္ခုကို ၾကားခဲ့ရျပန္သည္။ ထိုစကားက မိုးမင္းစိတ္ကို အရမ္းေပါက္ကြဲေစျပန္သည္။ “မိုးကုတ္က သူ႔ဦးေလးလာလို႔ ၿမိဳ႕ထဲကတိုက္ခန္းမွာ လိုက္အိပ္တယ္… ကြၽန္မတို႔ သိသေလာက္ေတာ့ စႏၵာနဲ႔ အဲ့ဒီလူႀကီးက ဦးေလးနဲ႔ တူမ မဟုတ္ဘူး”။ ေနာက္ ႏွစ္ရက္သုံးရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ စႏၵာ အေဆာင္ျပန္ေရာက္လာၿပီဟု သတင္းၾကားတာနဲ႔ စႏၵာ့ဆီကို မိုးမင္း ထြက္လာခဲ့သည္။ ”ဟယ္… ကို… ဒီအခ်ိန္ႀကီး မလာစဖူးပါလား..”။ ” စႏၵာအားရင္ ကိုနဲ႔ ခဏလိုက္ခဲ့ပါလား”။ ”ဟုတ္ကဲ့ ကို” စႏၵာမွာေတာ့ မိုးမင္း ဘာျဖစ္ေနသည္ကို မသိ။ သူမ ခ်စ္ရသူက လာေခၚေတာ့ ေကာက္ခါငင္ခါပင္ လိုက္ပါလာခဲ့သည္။ လြန္ခဲ့ေသာရက္က ဦးထြန္းၿမိဳင္ေရာက္လာခဲ့သျဖင့္ ၿမိဳ႕ထဲတိုက္ခန္းတြင္ အတူလိုက္ပါ အိပ္စက္ခဲ့ရသည့္ အခ်ိန္မ်ား၌ စႏၵာမွာ မိုးမင္းကိုပင္ သတိရေနခဲ့သည္။ ယခင္က ဦးထြန္းၿမိဳင္၏ အနမ္း၊ အယုအယမ်ားအေပၚ သာယာမိန္းမူးခဲ့ေသာ္လည္း မိုးမင္းႏွင့္ ခ်စ္သူျဖစ္ခဲ့သည့္ အခ်ိန္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဦးထြန္းၿမိဳင္ႏွင့္ အတူေနရသည္ကို ငရဲက်ေနသလို ခံစားေနခဲ့ရသည္။ မိုးမင္းႏွင့္ စည္းမေက်ာ္ခဲ့ဖူးေသာ္လည္း မိုးမင္းကို ခ်စ္သည့္ စိတ္ေၾကာင့္ အခုလိုျဖစ္ေနခဲ့ရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ မိုးမင္းက ယခင္ေကာင္မေလးေတြကို ေခၚလာေနက် တိုက္ခန္းသို႔ စႏၵာ့ကို ေခၚေဆာင္လာသည္။ မိုးမင္းပုံစံက ေအးတိေအးစက္ ႏိုင္လြန္းလွသည္။ စႏၵာ့ကို ယခင္ကလို ဧည့္ခန္း၌ပင္ စကားမေျပာေတာ့ဘဲ အိပ္ခန္းထဲသို႔ တန္းေခၚလာခဲ့သည္။ ”ကို … ဘာျဖစ္ေနတာလဲ… ဒီေန႔ စႏၵာ့ကို ဆက္ဆံတာ တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲ”။ ”ကို … မင္းနဲ႔ အတူေနခ်င္တယ္ စႏၵာ… ကိုယ့္ကို ခြင့္ျပဳမလား”။ ”အို… ကိုကလည္း” စႏၵာ ရွက္ေသြးျဖာသြားရသည္။ သူမဘက္မွ လိုက္ေလ်ာခဲ့တာေတာင္မွ စည္းေစာင့္ခဲ့သည့္ ခ်စ္သူက ယခု ေကာက္ကာငင္ကာ ေတာင္းဆိုလာေတာ့ မျငင္းရက္ပဲ ေခါင္းေလးအသာငုံ႔ကာ ၿငိမ္ၿပီး ရပ္ေနလိုက္မိသည္။

သူမဘဝမွာ ဘယ္ေယာက္်ားေလးအေပၚမွ မခံစားဖူးခဲ့သည့္ ရင္ခုန္မႈျဖင့္ မိုးမင္းကို ခ်စ္ရသည္မို႔ မိုးမင္းေတာင္းဆိုလာလွ်င္ သူမဘက္မွ အရာရာေပးဆပ္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ မိုးမင္းက စႏၵာ့ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ရပ္ကာ သူ၏ေဘာင္းဘီကို ခြၽတ္ခ်ပစ္လိုက္သည္။ ေခါင္းငုံ႔ကာ ရပ္ေနေသာ စႏၵာမွာ ေရွ႕မွလႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ ေခါင္းကို အသာအယာေမာ့အၾကည့္တြင္ မ်က္လုံးေလး ဝိုင္းသြားရသည္။ ထိုမွ်မကေသး စႏၵာတစ္ေယာက္ အာေခါင္ေတြပင္ ေျခာက္လို႔သြားရေတာ့သည္။ သူမမ်က္စိေရွ႕၌ မိုးမင္းက လီးတန္ႀကီး တရမ္းရမ္းနဲ႔ အသင့္ျဖစ္ေနၿပီကိုး။ ေအာက္ပိုင္းဗလာက်င္းႏွင့္ ရပ္ေနေသာ မိုးမင္းေပါင္ၾကားထဲမွ လီးတန္ႀကီးက စႏၵာ့ကို တန္းမတ္စြာ ခ်ိန္႐ြယ္ထားသကဲ့သို႔ ေတာင္မတ္စြာ ရွိေန၏။ ”မင္း အဝတ္ေတြကို ခြၽတ္လိုက္ေလ… စႏၵာ” မိုးမင္းက စႏၵာ့ကို အမိန႔္သံဆန္ဆန္ ေလသံျဖင့္ ေစခိုင္းလိုက္သည္။ စႏၵာက မိုးျမင့္စကားကို တေသြမတိမ္း လိုက္နာရွာသည္။ သူမကိုယ္ေပၚမွ အဝတ္အစားမ်ားကို တစ္လႊာခ်င္း ခြၽတ္ခ်ပစ္လိုက္သည္။ စႏၵာရဲ႕ ျဖဴေဖြးႏူးညံ့ၿပီး တြဲမက်ေသးတဲ့ ရင္သားထြားထြားက ေပၚထြက္လာသည္။ ရင္သားထြားထြားေအာက္က အဆီပိုမရွိပဲ ခ်ပ္ရပ္ေနေသာ ဗိုက္သားေလး၊ အဲဒီေအာက္မွာေတာ့ အေမႊးအျမင္ ေျပာင္စင္ေအာင္ရိတ္ထားတဲ့ အဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးက ျမင္ရသူ မိုးမင္းအဖို႔ ရမက္ေသြးတို႔ ဆူေဝဖြယ္ရာ အတိပင္။ သူမရင္ထဲတြင္ စြဲလန္းခ်စ္ခင္ရသည့္ မိုးမင္းကို ခ်စ္သည့္စိတ္ေၾကာင့္ အႏြမ္းပန္းျဖစ္ေနရသည့္ သူမမွ မိုးမင္းအလိုက် အစြမ္းကုန္ လိုက္ေလ်ာ ျဖည့္ဆည္းေပးမည္ဟု ဆုံးျဖတ္ထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စႏၵာဆိုတဲ့ မိန္းမေခ်ာေလးခမ်ာ မိုးမင္းခိုင္းတဲ့အတိုင္း မကန႔္ကြက္ပဲ မိုးမင္းေတာင္းဆိုသမွ် လိုက္လုပ္ေပးေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ မိုးမင္းတစ္ေယာက္ လီးအေတာင္သားႏွင့္ ကုတင္ေစာင္းမွာ ေျခခ်ထိုင္လိုက္ၿပီး ဝတ္လစ္စလစ္ကေလးျဖင့္ ထိရက္ကိုင္ရက္စရာမရွိပဲ လွလြန္းေနေသာ စႏၵာ့အလွကို ဝမ္းနည္း ေၾကကြဲရိပ္သန္းေသာ မ်က္ဝန္းအစုံျဖင့္ ခပ္ေဆြးေဆြးေလးတစ္ခ်က္ စိုက္ၾကည့္လိုက္မိ၏။ ဒါေပမဲ့ ခ်က္ခ်င္းပင္ မိုးမင္းရဲ႕ မ်က္လုံးမ်ားက ေဒါသစြက္ေသာ အၾကည့္မ်ားအျဖစ္သို႔ ကူးေျပာင္းလို႔သြားေတာ့သည္။

မိုးမင္းရင္ထဲမွာ စႏၵာရဲ႕ သစၥာေဖာက္ဖ်က္ လိမ္ညာလွည့္စားထားမႈမ်ားကို ျပန္လည္ေတြးေတာမိၿပီး စိတ္ေတြ ခက္ထန္သြားရျခင္းျဖစ္သည္။ ”ကိုယ့္ကို ခ်စ္ေသးလား စႏၵာ” မိုးမင္းက သူ႔ေရွ႕မွာ ရွက္႐ြံ႕ဟန္ေလးျဖင့္ ရပ္ေနေသာ စႏၵာ့ကို စူးစိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေလသံမွန္မွန္ျဖင့္ပင္ ေမးလိုက္သည္။ ”ကို႔ကို စႏၵာ အရမ္းခ်စ္ပါတယ္ ကိုရယ္… ကို႔ကို ခ်စ္လြန္းလို႔ ကို႔ဆႏၵေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ စႏၵာ အခုလို လိုက္လာခဲ့ရတာပါ… ကို စႏၵာ့ကို အထင္မေသးပါနဲ႔ေနာ္”။ ေယာက္်ားေတြကို အၿမဲလွည့္ပတ္လိမ္ညာ မာယာမ်ားေလ့ရွိသည့္ စႏၵာက သူမဝသီအတိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိကၡာဆည္သည့္အေနျဖင့္ ေျပာလိုက္ေသး၏။ ထိုစကားသံေတြက မိုးမင္း၏ရင္ဘတ္ကို ပိုမို ထိခိုက္နာက်င္ေစမွန္း စႏၵာ မသိခဲ့ေပ။ “ဒါဆု ကိုယ့္လီးကို လာစုပ္ေပးကြာ… စႏၵာ လီးစုပ္ေပးတာကို ကို အရမ္းခံစားၾကည့္ခ်င္တယ္”။ မိုးမင္းက စႏၵာ့အက်င့္စ႐ိုက္ကို အထင္ေသးစြာျဖင့္ အေပ်ာ္မယ္တစ္ေယာက္ကို ဆက္ဆံသလို ခပ္ရင့္ရင့္ပင္ ေစခိုင္းလိုက္၏။ မိုးမင္းစကားေၾကာင့္ စႏၵာ့ကိုယ္ေလး တြန႔္ကနဲပင္ ျဖစ္သြားသည္။ သူမႏွင့္ ပတ္သက္ဖူးခဲ့သည့္ ဘယ္ေယာက္်ားကိုမွ စႏၵာ ပုေလြမေပးဖူးခဲ့ပါ။ ယုတ္စြအဆုံး သူမရဲ႕ေက်းဇူးရွင္လို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရသည့္ ဦးထြန္းၿမိဳင္ကိုေတာင္ စႏၵာ မစုပ္ေပးခဲ့ေပ။ ဒါေပမဲ့ မိုးမင္းက သူမလက္ထပ္မည့္ ေယာက္်ား၊ သူမခ်စ္ရသည့္ ခ်စ္သူဟူေသာ အေတြးျဖင့္ စႏၵာ့စိတ္ထဲ မာန္တင္းကာ ခ်စ္သူအလိုက် လိင္တန္ကို ငုံစုပ္ေပးဖို႔ ကုတင္ေစာင္းတြင္ ထိုင္ေနေသာ မိုးမင္းေပါင္ႏွစ္လုံးၾကားထဲသို႔ ဒူးေလးေထာက္ကာ ထိုင္လိုက္ေတာ့သည္။ မိုးမင္း၏ ေတာင္မတ္ေနေသာ လိင္တန္ႀကီးကို စႏၵာ လက္ဖဝါးႏုႏုေလးျဖင့္ ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ကာ တင္းေျပာင္ ဖူးထြက္ေနသည့္ ထိပ္ဖူးကို သူမႏႈတ္ခမ္းပါးေလးမ်ားျဖင့္ စတင္တို႔ထိကာ စုပ္ငုံလိုက္ေတာ့သည္။

စႏၵာ့ပါးစပ္မွ အားႀကိဳးမာန္တက္ စုပ္သံတႁပြတ္ႁပြတ္က အခန္းထဲမွာ ခပ္မွန္မွန္ပင္ ထြက္လို႔ေနသည္။ စႏၵာခမ်ာ မစုပ္တတ္စုပ္တတ္ႏွင့္ မိုးမင္းရဲ႕ လိင္တန္ထြားထြားကို ေခါင္းကေလး နိမ့္လိုက္ျမင့္လိုက္ႏွင့္ အားႀကိဳးမာန္တက္ စုပ္ေပးေနရွာသည္။ မိုးမင္းက ကုတင္ကို လက္ေထာက္ကာ ဖင္ကိုႂကြၿပီး စႏၵာ့ပါးစပ္ေလးထဲ သူ႔လိင္တန္ကို အားမလို အားမရျဖင့္ ေကာ့ေကာ့ထိုးေနလိုက္ေသးသည္။ ပုေလြေပးတာ မကြၽမ္းက်င္သည့္ စႏၵာမွာ မိုးမင္းရဲ႕ ေကာ့တင္ ေဆာင့္ထိုးလိုက္ေသာ လိင္တန္ထိပ္ဖူးက အာေခါင္သို႔ လာလာထိုးျခင္းကို ခံစားရသည္။ စႏၵာ ပါးစပ္တစ္ခုလုံး ျပည့္ေနေသာ လိင္တန္ႀကီးေၾကာင့္ လည္ေခ်ာင္းထဲ၌ ပ်ိဳ႕အင့္သြားၿပီး မ်က္ရည္ေလးမ်ားပင္ စို႔ထြက္လာသည္။ ဒါေပမဲ့ မိုးမင္းကား စႏၵာ့အေပၚ သနားညႇာတာစိတ္ မရွိေတာ့ေပ။ စႏၵာရဲ႕ ဆံပင္ရွည္ရွည္မ်ားကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ဆြဲစုကိုင္ကာ က်န္လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ စႏၵာ့ ဂုတ္သားဝင္းဝင္းေလးကို ထိန္းကိုင္ရင္း စႏၵာ့ပါးစပ္ထဲကို အဖုတ္ထဲလိုးသလို ေဆာင့္ေဆာင့္ ထိုးေနမိေတာ့သည္။ မိုးမင္း စိတ္ထဲမွာ နာက်ည္းခက္ထန္ေနေသာ စိတ္အစဥ္ႏွင့္အတူ ရမက္စိတ္က ျပင္းထန္လာသည္။ ခ်စ္ခဲ့ဖူးသူ၏ သနားစရာ မ်က္ႏွာလွလွေလးႏွင့္ ေႏြးေထြးႏူးညံ့လြန္းေသာ စႏၵာ့အာခံတြင္း၏ အထိအေတြ႕ေတြေၾကာင့္ မိုးမင္းတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ သုတ္ရည္မ်ား ႁပြတ္ခနဲထြက္ကာ ေသာ္တာ့အာေခါင္ထဲထိ ေရာက္ေအာင္ ပန္းထုတ္လိုက္ေတာ့သည္။ မိုးမင္း လိင္တန္ကို စႏၵာပါးစပ္ေလးထဲမွ ဆြဲထုတ္ၿပီး စႏၵာ့ေခါင္းေလးကို ဆြဲေမာ့လိုက္သည္။ စႏၵာမ်က္လုံးေလးမ်ားမွာ မ်က္ရည္ဥေလးမ်ားက တြဲလဲခိုေနသည္။ ခ်စ္ရသူ၏ ရက္စက္စြာ ဆက္ဆံမႈေၾကာင့္ ဝမ္းနည္းၿပီး ထြက္လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားလား၊ အာေခါင္ကို ထိုးမိေသာေၾကာင့္ ထြက္လာေသာ မ်က္ရည္မ်ားလား ဆိုတာကေတာ့ စႏၵာမွလြဲ၍ မည္သူမွ သိႏိုင္မည္ မဟုတ္ေပ။….ၿပီး