အန်ကယ့်ပေါ် တက်ခွလိုက်

Unicode(ယူနီကုတ္ျဖင့္ ဖတ္မရပါက ေအာက္မွာ ေဇာ္ဂ်ီေဖာင့္ျဖင့္ ေရးထားသည္။ ေအာက္ထိ ဆြဲၾကည့္ပါ)

ဦးကျော်ခေါင်အဖို့ အသက်ကြီးမှ မုတ်ဆိတ်ပျားလာစွဲတာ ခံရသလားတော့ မသိ။ သူ့မိတ်ဆွေလည်းဖြစ်၊ ငယ်ပေါင်းလည်းဖြစ်တဲ့ ဦးစောမောင်က သူ့ကုမ္ပဏီမှာ ခေတ္တခဏ ရုံးသွားထိုင်ဖို့ ပြောတုန်းက ဦးကျော်ခေါင် လုံးဝ စိတ်မဝင်စားခဲ့။ ဒါကလည်း သူ့မှာ အကြောင်းရှိသည်။

ဦးကျော်ခေါင်ဆိုသည့် သူက အလုပ်လုပ်စရာမလိုဘဲ အချိန်တန်လျှင် ဝင်ငွေရှိနေသူလေ။ သူ့ကိုယ်သူ သူဌေးဟု ခေါင်းစဉ် မတပ်နိုင်သော်လည်း ဦးကျော်ခေါင်သည် ငွေကြေးနောက်ခံတော့ အတော်ရှိခဲ့သူ ဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် သူသည် မိန်းမရ ကံကောင်းသူဟုလည်း ဆိုရမည်။ လွန်ခဲ့သော ငါးနှစ်ကျော်ကျော်က ဆုံးပါးသွားပြီ ဖြစ်သော သူ့မိန်းမ ဒေါ်သူဇာသည် ဆွေကြီးမျိုးကြီးထဲမှ ဖြစ်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက် ညားခါစတုန်းကဆို သူမဘက်က ပိုင်ဆိုင်မှုက သူ့ထက်တောင် များသည်ဟု ဆိုလို့ရသည်။

အခုတော့ သွားလေသူကြီး၏ ပိုင်ဆိုင်မှုက သူ့ဟာတွေ ဖြစ်လာခဲ့တာ ကြာလှပြီ။ ဒီတော့ ဦးကျော်ခေါင် လုပ်ချင်တာ လုပ်လို့ရသည်။ လုပ်ချင်တာတွေလည်း လုပ်ခဲ့ပြီးပြီ ဖြစ်သည်။ ကောင်းတာတွေ ရှိသလို၊ ဆိုးတာတွေ ရှိသည်။ ကောင်းတာတွေကတော့ ပေါ်တင်လုပ်ပြီး၊ ဆိုးတာတွေကတော့ ဒိုင်လျှိုလေး လုပ်ခဲ့သည်။ အဲဒီလို ကိစ္စပေါင်းစုံ လုပ်ခဲ့တာထဲမှ အခုပြောမည့် ဇာတ်လမ်းနှင့် သက်ဆိုင်တာကို ရွေးပြောရမည်ဆိုလျှင် ခင်မင်ရာ ခင်မင်ကြောင်း မိတ်ဆွေတစ်ချို့၏ အလုပ်တွေတွင် ရှယ်ယာဝင်ထားခြင်းသာ။

ဒါကြောင့်လည်း အစောတုန်းက ဆိုခဲ့သလို ဦးကျော်ခေါင်သည် ဘာအလုပ်မှ လုပ်စရာ မလိုဘဲ အချိန်တန်လျှင် ဝင်ငွေရှိနေခဲ့တာပင် ဖြစ်သည်။

ဒီလိုမျိုး အလုပ်လုပ်စရာ မလိုသည့် သူ့ကို ဦးစောမောင်က သူ့ကုမ္ပဏီမှာ ကြီးကြပ်သူ အဖြစ်သွားထိုင်ပေးဖို့ စကားအစပျိုးတုန်းက ကြားကြားခြင်း အတော် စိတ်ရှုပ်ခဲ့တာပင်။ ဦးစောမောင်သာ အော်ပရေးရှင်းလုပ်ဖို့ ဆိုပြီး ဆေးရုံကုတင်ပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေး ဖြစ်မနေလျှင် ဦးကျော်ခေါင် ငြင်းမိမှာ သေချာပါသည်။

“စဉ်းစား မနေစမ်းပါနဲ့ ကျော်ခေါင်ရာ .. မင်းကို အမြဲတမ်းလည်း လုပ်ခိုင်းတာ မဟုတ်ဘူး .. ခဏတဖြုတ်ပဲ .. ငါ ဆေးရုံက ပြန်ဆင်းရင် မင်း ဆက်လုပ်ပေးစရာ မလိုပါဘူး .. “

ငယ်သူငယ်ချင်းလည်းဖြစ်၊ လူမမာလည်းဖြစ်သည့် ဦးစောမောင်က ဒီလိုဆိုလာတော့ ဦးကျော်ခေါင် ဘာပြောရမှန်း မသိ။ နဂိုကတည်းက မျက်နှာကြောတင်းသည့် သူ့မျက်နှာသည် ပိုပြီးတော့ တင်းနေမှာမှန်းတော့ သေချာပါသည်။ သူ့မျက်နှာကို တစိုက်မတ်မတ် ကြည့်နေသည့် ဦးစောမောင်၏ အကြည့်တွေကို ကြာတော့ သူတုံ့ပြန်တောင် မကြည့်ရဲ။ ဒရစ်ချိတ်ထားသည့် ပုလင်းထဲမှ ဆေးရည်စက် တစ်စက်ခြင်း ကျနေသည်ကို ငေးကြည့်နေမိသည်။

“ဟေ့ကောင် ကျော်ခေါင် .. ဘာတွေ လျှောက်ငေးနေတာလဲ .. ငါပြောတာရော ကြားရဲ့လား .. ခွီး မှပဲ “

ဦးစောမောင်ဆီမှ အသံကျယ်ကျယ် ထွက်လာမှ ဦးကျော်ခေါင် သူငယ်ချင်း ဖြစ်သူကို ကမန်းကတမ်း ကြည့်ရသည်။ ဒါတောင်မှ သူ့အကြည့်က လူနာခန်းထဲကို ဝင်လာသည့် စပါယ်ရှယ်နပ်စ်ဆီသို့ ရောက်သွားသေးသည်။ အဖြူရောင် ရင်ဖုံးအကျ ႌထဲမှ ဖောင်းဖောင်းကြွကြွ ဖြစ်နေသော ရင်သားအစုံနေရာတွင် သူ့မျက်လုံးက ရပ်နားသွားသည်။

“ကဲ .. ဦးလေး .. ဒီမှာ အိုဗာတင်းရပြီ .. ဦးလေး သောက်ချင်ရင် အဆင်သင့်ပဲနော် “

မျက်နှာထားချိုချိုနှင့် ပြောနေသည့် သူနာပြုဆရာမလေး၏ စကားကြောင့် ဦးကျော်ခေါင် ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ဦးစောမောင် နေရာတွင် သူရောက်ချင်သွားသည်။ ထိုအချက်က နပ်စပ်မလေးက ဦးစောမောင်ကို နောက်ကျောဘက်မှ ပွေ့ပြီး အိုဗာတင်းကို ဇွန်းနှင့် တစ်ဇွန်းချင်း ယုယုယယ တိုက်ကျွေးသည်ကို မြင်သောအခါ ပို၍ သေချာသွားသည်။

“စောမောင် .. မင်း အကူအညီတောင်းလို့ ငါလုပ်ရတာနော် .. ပြီးတော့မှ ငါလုပ်တာ အဆင်မပြေဘူးဆိုပြီး ငါ့ အပြစ်မတင်နဲ့ “

ဦးကျော်ခေါင်ဆီမှ အောင့်သက်သက်နှင့် လှမ်းပြောသံကြားမှ နပ်စ်မလေးနှင့် အဆင်ပြေနေသည့် ဦးစောမောင်က သူ့ကို လှမ်းကြည့်ဖော်ရသည်။

“မတင်ပါဘူးကွာ .. ငါလည်းပဲ တခြား စိတ်ချရတဲ့သူ မရှိလို့ပါ .. နောက်ပြီး ငါ့တူမ သီတာဆွေကလဲ အခုမှ အလုပ်ဝင်ခါစဆိုတော့ ဘာမှ မယ်မယ်ရရ မလုပ်တတ်သေးလို့ပါ .. ကျေးဇူးပဲ ကွာ ကျော်ခေါင် .. “

ဒီနောက်တော့ ဦးစောမောင်က သူ့ကို ကုမ္ပဏီနှင့် ပတ်သက်သည့် ကိစ္စတစ်ချို့ကို ဆက်ရှင်းပြချင်သေးသည်။ ဒါပေမယ့် ဦးစောမောင် ပြောတာတွေကို ဦးကျော်ခေါင် နားထောင်ချင် စိတ်မရှိတော့ပါ။ စပါယ်ရှယ်နပ်စ်ဆိုတာနှင့် ကိုက်ညီသည့်အလား စပါယ်ရှယ် ထွားပြီး ဖောင်းကြွနေသည့် ရင်သားတစ်စုံက သူ့အာရုံကို ဖမ်းစားထားသည့် အတွက်ကြောင့်သာ။ စိတ်ကူးနှင့် နပ်စ်မလေး၏ ဘလောက်စ်ကို ချွတ်၊ ရင်သားထွားထွားတွေကို အားရပါးရ ဆုပ်နယ်၊ ထဘီအနီရောင်ကို လှန်တင်ပြီး နောက်ကနေ ကောင်းကောင်းကြီး လိုးဆောင့်နေမိသည်။

“စောမောင် .. ငါ .. ငါ ပြန်တော့မယ် “

ကြာကြာထိုင်နေလျှင် ဒီထက် ပိုပြီး ခက်လာနိုင်တာမို့ ဦးစောမောင်ကို ကမန်းကတမ်း ထနှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်လာရသည်။ ဒါတောင် နည်းနည်းအလုပ်မလုပ်တာ ကြာသလို ဖြစ်နေသည့် ပုဆိုးအောက်က ကောင်က ခေါင်းပြန်မကျချင်။ ကိုယ်နှင့်မကွာ အမြဲတမ်း ဆောင်လာသည့် ယောကျ်ားကိုင် ပိုက်ဆံအိတ်ကို ပုဆိုးရှေ့က ကာ၍ ဦးစောမောင် သူ့ကား ရပ်ထားရာသို့ မြန်မြန် လျှောက်လာရသည်။

ကားထဲရောက်လို့ ပိုက်ဆံအတိတ်ကို ဖယ်လိုက်တော့ သူ့ကောင်ကြီးက ပုဆိုးအောက်မှာ ခပ်ဖောင်းဖောင်း ရှိနေသေးသည်။ မင်းလဲ အလုပ်ဖြစ် .. ငါလဲ အလုပ်ဖြစ်အောင် တစ်ခုခု ငါကြံပါ့မယ့်ကွာဟု ဦးကျော်ခေါင် စိတ်ထဲမှာ ပြောရင်း ကားကို မောင်းထွက်လာခဲ့တော့သည်။

%%%%%%%%%%%

“ကြွပါ အန်ကယ် .. အန်ကယ်စော ပြောထားလို့ သမီး အန်ကယ် လာမှာကို စောင့်နေတာပါ . “

“အင် … အော် “

GMT ဆိုသည့် ကုမ္ပဏီတံဆိပ် ရိုက်နှိပ်ထားသည့် မှန်တံခါး အနက်ကို ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်နှင့် သူ့ကို လှမ်းနှုတ်ဆက်သည့် မိန်းမလှတစ်ဦးကြောင့် ဦးကျော်ခေါင် ရုတ်တရက် ဘာပြောပြန်ရမှန်းတောင် မသိလိုက်။ အံ့အားသင့်နေသည့် သူ့မျက်လုံးအစုံက တပ်ထားသည့် မျက်မှန်ဝိုင်းထဲတွင် ပြူးကျယ်သွားမိမှာတော့ သေချာပါသည်။

“သမီးက သီတာဆွေပါ .. အန်ကယ်စော တူမဆိုတာပါ .. အန်ကယ်စော ပြောထားမယ် ထင်တာပဲ .. “

သီတာဆွေ .. စောမောင် တူမ .. ။ ရုတ်တရက် ရှော့ခ်ဖြစ်သွားသည့် ဦးကျော်ခေါင် ဦးနှောက်က အခုမှ ပြန်အလုပ်လုပ်လာသည်။

“အေး .. သီတာဆွေ ဆိုတာ သမီးလား .. စောမောင်ကတော့ ပြောထားတယ် .. တွေ့ရတာ ဝမ်းသာပါတယ် “

ပုံမှန် အသိပြန်ဝင်လာပြီးသည့်နောက်တွင်တော့ ဦးကျော်ခေါင်၏ ညာဉ်က ဇကလေး စပြလာသည်။ ကမ်းပေးလိုက်သည့် သူ့လက်ကို ပြန်လည် လက်ဆန့်ပြီး နှုတ်ဆက်သည့် သီတာဆွေ လက်ကလေးကို ခပ်ကြာကြာလေး ကိုင်ထားမိသည်။ ပြုံးပြုံလေး ဖြစ်နေသည့် သီတာဆွေ မျက်နှာလေး အိုးတိုးအမ်းတမ်း အမူအယာပြောင်းသွားမှ မလွှတ်ချင် လွှတ်ချင်နှင့် လွှတ်ပေးလိုက်သည်။

“သမီး .. အန်ကယ့်ကို မင်း အန်ကယ် ရုံးခန်းလေး ပြပါဦး “

“အော် .. ဟုတ်ကဲ့ .. ရှင့် … သမီးနောက်က လိုက်ခဲ့ပါ အန်ကယ် “

နှစ်ယောက်သားကြား ပြောစရာ စကားမရှိသလို ရုတ်တရက် တိတ်ဆိတ်သွားမှုကို ဦးကျော်ခေါင်က ဦးဆောင်ဖြိုခွင်းလိုက်ပြီးနောက် သီတာဆွေနောက်မှ သူကပ်ကာ လိုက်သွားသည်။ အကျင့်ပါနေသည့် မျက်စိကမူ လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း တစ်လုံးချင်း စွင့်ကာ လှုပ်ရှားနေသည့် ၃၆လက်မထက် မနည်းနိုင်သည့် တင်အိုးလုံးတွေဆီက မခွာ။ ကောင်းလိုက်သည့် အိုး .. ငါတော့ ရတနာပုံ ဆိုက်ပြီ လား မသိ ..။ ရင်ထဲတွင် ဒိန်းတပ်တပ်နှင့်တောင် ကုလားဘုရားပွဲ လှည့်သလို ဖြစ်နေသည်။

ဦးကျော်ခေါင် စိတ်လှုပ်ရှားမည်ဆိုလဲ စိတ်လှုပ်ရှားစရာပင်။ ပီအေ ရာထူးပေးပြီး ခန့်ထားသည်ဆိုသော သီတာဆွေသည့် တကယ့်အပျံစားပင်။ ရုပ်ရည်က တော်တော်ချောပြီး ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က ပြေပြစ်သည်။ အတိုင်းအထွာတွေက သူ့နေရာနှင့်သူ ဖွံ့ဖွံ့ဖြိုးဖြိုး ရှိသည်။ ဒီကြားထဲ ဆံပင်အုံကလည်း ကောင်းပြီး ဖြောင့်စင်းသည်။ ဒီခေတ်ကြီးထဲတွင် တွေ့ရခဲ့သည့် ဆံရှည်မလေး။ ကျောလည်ကို ကျော်ပြီး တင်ပါးအထိ ရောက်သည်။ ဦးကျော်ခေါင်တို့ အကြိုက်ပင်။

ပြောရမည်ဆိုလျှင် ဘာဆိုဘာမှ ပြောစရာ မလိုသည့် တကယ့် အမိစား။ အမိုက်စား ..

အဲ .. သီတာဆွေနှင့် ပတ်သက်လျှင် ဘာမှ ပြောစရာ မရှိတာတော့ မဟုတ် .. တစ်ခုတော့ ပြောစရာ ရှိသည်။ အဲဒါကလဲ တစ်ခုဆို တစ်ခုဆိုသလောက်ပင်။

တခြားတော့ မဟုတ်။ သီတာဆွေသည် တော်တော်ကြီးကို နုံအသည့် မိန်းမ တစ်ယောက် ဖြစ်နေခြင်းသာ …။

ဘာလိုလိုနှင့် ဦးစောမောင်၏ GMT ကုမ္ပဏီသို့ ဦးကျော်ခေါင် ရောက်နေသည်မှာ တစ်ပတ်ကြာသွားပြီ ဖြစ်သည်။ ဒီတစ်ပတ်အတွင်း ဦးကျော်ခေါင်ခမျာ သူ့စိတ်ကိုသူ မနည်းထိန်းနေရသည်။ မဟုတ်လျှင် ဦးစောမောင်က သူ့ပီအေအဖြစ် ခန့်ထားခဲ့သည့် သီတာဆွေကို အခန်းထဲခေါ်သွင်း၊ တံခါးပိတ်ပြီး၊ ရုံးစားပွဲပေါ်တင်ကာ ကောင်းကောင်းကြီး လိုးနေမိမှာ သေချာသည်။

ဒါတောင် သီတာဆွေကို လုံးဝကြီး လက်လွတ်ထားသည်တော့ မဟုတ်။ ထိကပါး ရိကပါး လုပ်တာ မဟုတ်သည့်တိုင် အကြောင်းအမျိုးမျိုးပြပြီး သီတာဆွေကို တစ်ခုမဟုတ်၊ တစ်ခု ခေါ်ခေါ်ခိုင်းနေမိသည်။ အဲဒီလို ခိုင်းခိုင်းနေမိလို့လဲ သီတာဆွေ အကြောင်းကို ဦးကျော်ခေါင် ပို၍ သိလာခြင်း ဖြစ်သည်။ ဘာကြောင့် ဦးစောမောင်က လုပ်ငန်းတွေကို သူ မရှိလျှင် စိတ်မချသည်ကိုလည်း နားလည်လာသည်။

သီတာဆွေသည် ချောတာတော့ အတော်ချောသည်။ သူမ ပုံစံက နာမည်ကြီးမော်ဒယ်လ် သင်ဇင်ဝင့်ကျော်နှင့် အိချောပိုကို ပေါင်းစပ်ထားသလိုလို။  ရုပ်ရည်ရူပကာမှာ အခုခေတ်စကားသုံး ပြောရမည်ဆိုလျှင် နိုင်းထက် မနည်းပေ။ သို့သော် စဉ်းစားဆင်ခြင်ဉာဏ် နိုင်စွမ်းကတော့ သုံးလောက်တောင် ရှိရဲ့လားမသိ။ ကာတွန်းဆရာ အော်ပီကျယ်ဆွဲထားသည့် ကာတွန်းတစ်ကွက်နှင့် ကွက်တိကို တူနေသည့်သူသာ။

ကိစ္စတော်တော်များများကို ရိုးရှင်းစွာသာ တွေးပြီး၊ အယုံလည်း လွယ်တတ်သူဖြစ်သည်။ တခြား မကြည့်နှင့် . ဟိုတစ်နေ့က အဖြစ်အပျက်ကိုပဲ ကြည့်ဦး။ ဦးကျော်ခေါင်က ဖိုင်တစ်ခုကို သူ့ရုံးခန်းထဲက ဗီဒိုအပေါ်တင်ပေးဖို့ ခိုင်းသည်ကို သီတာဆွေက ရှည်ရှည်ဝေးဝေး မစဉ်းစားဘဲ ခိုင်းသည့်အတိုင်း လုပ်သည်။

သံဗီဒိုက အတော်မြင့်သည်။ သူမ အရပ်နှင့် မမှီသည့်နေရာမို့ ခုံတစ်လုံး ခုရယုံမက၊ ခြေဖျားတောင် ထောက်ရသေးသည်။ လက်မြှောက်၊ ခြေဖျားထောက်ထားသည့် သီတာဆွေ အနေအထားက ဦးကျော်ခေါင်အတွက်တော့ မယ်ဗမာပွဲကို ရှေ့ဆုံးတန်းမှ ကြည့်ရသည်နှင့် မခြား။ ပျော့ပျောင်းသည့် စကပ်ထဘီအနက်ရောင်အောက်မှ တင်းကားထွက်နေသည့် အိုးနှစ်လုံးကို နောက်ကကိုင်ပြီး တဖန်းဖန်း မြည်အောင်ကို အားရပါးရ ဆောင့်နေချင်မိတော့သည်။

ဒါတွင်ပဲလားဆိုတော့ မဟုတ်သေး။ ရုံးခန်းထဲတွင် ကော်ဖီခွက် မှောက်သွားလို့ သုတ်ပေးပါဆိုပြီး ခိုင်းတာက တစ်မျိုး၊ ဘောပင်အနီရောင် ပျောက်သွားလို့ ရှာပေးပါဆိုပြီး ခိုင်းတာက တစ်မျိုး၊ စသည်ဖြင့် သီတာဆွေကို အမျိုးမျိုး ခိုင်းကြည့်သည်။ သူခိုင်းသမျှ ဘာမှ သံသယမဝင်ဘဲ အကုန်လိုက်လုပ်ပေးသည်ကို တွေ့သည့်အခါ ဦးကျော်ခေါင်မှာ သဘောအကျကြီး ကျသလို၊ ရှေ့ဆက်ဖို့လည်း ဆင်ကြံကြံနေမိသည်။

ပြီးခဲ့သည့် သောကြာနေ့ကတော့ အကြံကောင်း တစ်ခု သူရသည်။ သို့သော်လည်း ထိုအကြံရသည့် အချိန်က ညနေဘက် ရုံးဆင်းချိန် ဖြစ်နေပြီမို့ ဦးကျော်ခေါင် ဘာမှ အကောင်အထည်ဖော်ခွင့်မရလိုက်။ အခု တနင်္လာနေ့ရောက်ပြီ။ ဒီနေ့တော့ သူ့အကြံအတိုင်း လှုပ်ရှားရမည်။ ဦးကျော်ခေါင် ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ပြုံးမိရင်း လက်ထဲတွင် ကိုင်ထားသည့် ရာဘာဘောလုံး အသေးလေးကို အားရပါးရ ဖြစ်ညှစ်နေမိသည်။

“ဂွတ်မောနင်း .. အန်ကယ် “

“မောနင်း … သီတာ “

စိတ်ဆောပြီး ရုံးကို စောရောက်နေသည့်မို့ သူ့အခန်းထဲကို ဝင်လာသည့် သီတာဆွေက အရင်စနှုတ်ဆက်သည်။ ဦးကျော်ခေါင် တန်ပြန်နှုတ်ဆက်လိုက်ပြီး လက်ထဲကိုင်ထားသည့် ရာဘာလုံးလေးကို သီတာဆွေမြင်အောင် တမင်တကာ ပြထားလိုက်သည်။ သူ့မျက်စိကတော့ သီတာဆွေ တကိုယ်လုံးကို အလွတ်မပေးဘဲ လိုက်ကြည့်နေမိသည်။

ဒီနေ့ သီတာဆွေ ဝတ်လာသည်က အပေါ်ဘက်တွင် ဗွီရှိတ်ပုံဖော်ထားသည့် ဘလောက်စ်အပြာနုလေးဖြစ်ပြီး၊ အောက်ဘက်တွင်တော့ စကင်နီစတိုင်လ်ဟုခေါ်ရမည့် ဘောင်းဘီအနက်ရောင် အရှည်ဖြစ်သည်။ ပြီးခဲ့သည့် တစ်ပတ်လုံး ထဘီ သို့မဟုတ် စကတ်အရှည်နှင့်တွေ့ရပြီး၊ ဒီနေ့တော့ စတိုင်လ်ဘောင်းဘီနှင့်မို့ သီတာဆွေ ပုံစံက တမူထူးခြားနေသည်။ အထူးသဖြင့် သွယ်လျသည့် ပေါင်တန်တွေ၏ အနေအထားကို အတိုင်းသားမြင်နေရသည်။

“စတိုင်လ်ဘောင်းဘီနဲ့ သီတာက တယ်လိုက်တာပဲ .. “

“အော် .. ဟုတ်လား .. အန်ကယ် .. အ ဟင်း .. ဟင်း “

ရမ္မက်လှိုင်းသံ ဟပ်ပြီး ချီးမွမ်းလိုက်သည့် ဦးကျော်ခေါင် စကားကို သီတာဆွေက သဘောရိုးနှင့် တွေးကာ ရယ်ပြုံး၍တောင် တုံ့ပြန်နေသေးသည်။ ဦးကျော်ခေါင် စိတ်ထဲတွင် ဖြစ်ပျက်နေသည့် အတွေးတွေကိုသာ သူမ သိလျှင်တော့ နေရာမှာပင် မေ့လဲသွားမလား မသိ။

“ဒီနေ့တော့ အလုပ်များမယ်နော် .. သီတာ .. နေ့လည်နှစ်နာရီထိုးမှာ အရေးကြီး မီတင်ရှိတယ် .. “

“ဟုတ် .. ဟုတ်ကဲ့ .. သမီးသေချာ ပြင်ဆင်ထားပါ့မယ် “

အလုပ်အကြောင်း ပြောလိုက်လို့လား မသိ။ သီတာဆွေ အသံက စိတ်လှုပ်ရှားသည့် အသံသို့ အနည်းငယ် ပြောင်းသွားသည်။ ဒါကို ဦးကျော်ခေါင် ချက်ချင်း ရိပ်မိသည်။ ခပ်ပြုံးပြုံး ဖြစ်နေသည့် မျက်နှာအမူအယာကို ချက်ချင်းတည်လိုက်ပြီး လက်ထဲကိုင်ထားသည့် ရာဘာလုံးကိုလည်း အဆက်မပြတ် ညှစ်နေလိုက်သည်။ ပြီးနောက် သီတာဆွေကို မကြည့်တော့ဘဲ စားပွဲပေါ်တွင် တင်ထားသည့် ဖိုင်တွဲတစ်ခုကို စိတ်ဝင်တစားနှင့် ဖတ်နေလိုက်သည်။

ရုံးခန်းဝတွင် မတ်တပ်ကလေး ရပ်နေသည့် သီတာဆွေ ခနတဖြုတ်တော့ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ။ သူများ ဘာပြောဦးမလဲဟု ရပ်စောင့်နေသည်ကို ဦးကျော်ခေါင် မျက်လုံးကို မသိမသာပင့်ကြည့်လိုက်၍ မြင်နေရသည်။ တအောင့်လောက်နေလို့ သူ့ဆီမှ ဘာစကားသံ မကြားသောအခါ တိတ်တိတ်လေး ကိုယ်ကိုယို့၍ ပြန်ထွက်သွားသည်ကို တွေ့ရသည်။ သူ့မြင်ကွင်းမှ သီတာဆွေ ပျောက်သွားသည်နှင့် ဦးကျော်ခေါင် ကြည့်နေသည် ဖိုင်ကို ဘေးသို ဖယ်ထားလိုက်သည်။ တည်ထားသည့် သူ့မျက်နှာသည် တဖြေးဖြေး ပြန်၍ ပြုံးလာခဲ့သည်။

နေ့လည်ခင်း မီတင်ပြီးသည်အထိတော့ ဦးကျော်ခေါင် တခြား အကြံအဖန် ဘာဆိုဘာမှ လုပ်ချိန်မရလိုက်။ မီတင်ကလည်း တကယ်ကို အရေးကြီးသည့် ကိစ္စမို့၊ အဲဒီထဲကို အာရုံနှစ်ထားရသည်။ အဆင်ပြေပြေနှင့် မီတင်ပြီးသွားလို့ ဖိတ်ခေါ်ထားသည့် လူတွေ ပြန်သွားတော့မှ ဦးကျော်ခေါင်လဲ အနားရတော့သည်။

လက်ထဲကိုင်ထားသည့် ရာဘာလုံးလေးကို ဆုပ်ယူပြီး ရုံးခန်း အပြင် သူထွက်လာတော့ (ရုံးဆင်းချိန် လွန်သွားပြီမို့) တစ်ရုံးလုံးတွင် သူနှင့် သီတာဆွေကလွဲလို့ တခြားသူ မရှိတော့။ သီတာဆွေသည်ပင် ပြန်ဖို့ ပြင်ဆင်နေချေပြီ။ သူမထိုင်ရာ စားပွဲရှိ အံဆွဲများကို တစ်ခုချင်း သော့ပိတ်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။

ဦးကျော်ခေါင် ထွက်လာသည်ကို သီတာဆွေ မမြင်။ အောက်ဆုံးဘက်ရှိ အံဆွဲကို ကုန်း၍ သော့လှည့်ခတ်နေသည်။ ဦးကျော်ခေါင် သူ့ကိုယ်သူ သတိပေးကာ ထိန်းနေသည့်ကြားမှ ဒီတစ်ခါတော့ ဘယ်လိုမှ မရတော့။ သီတာဆွေ နားက အဖြတ်တွင် ရာဘာလုံး မကိုင်ထားသည့် လက်က ဖြိုးစွင့်သည့် တင်ပါး တစ်ဖက်ကို သွားပုတ်မိသည်။ ခနဆိုမှ ခနလေး ဖြစ်သည့်တိုင် တင်းရင်းပြည့်ဖြိုးသည့် အတွေ့က ဦးကျော်ခေါင်လက်ကို ဖမ်းစားသွားသည်။

“အမေ့ .. အိုး .. အန်ကယ် “

အာမေဍိတ်သံပြုရင်း သီတာဆွေ ကိုယ်ကိုမတ်ကာ ဦးကျော်ခေါင်ဘက်သို့ လှည့်ကြည့်သည်။ သူမ မျက်နှာတွင် ထိတ်လန့်သွားမှု၊ အလိုမကျမှု၊ နားမလည်နိုင်မှုတို့က အစီအရီ ပေါ်လာသည်။ သီတာဆွေ အမူအယာကြောင့် ဦးကျော်ခေါင် တစ်ခုခု ပြောမှ ဖြစ်တော့မည်ဆိုတာ သိသည်။ အရိုးခံ မျက်နှာပေးကို အတတ်နိုင်ဆုံး ဖန်တီးလိုက်ပြီး

“ဘာမှ မဟုတ်ဘူး .. သီတာ .. ဒီနေ့ အလုပ်ကြီးတစ်ခုပြီးသွားတဲ့ အထိမ်းအမှတ်လုပ်တာ .. “

“ဟင် … အော် “

သီတာဆွေ မျက်နှာပေါ်တွင် စိတ်ရှုပ်ထွေးမှုက ပျောက်မသွား။ သူမ ပုံစံကို ကြည့်ပြီး ဦးကျော်ခေါင် အနည်းငယ်တောင် လန့်သွားသည်။ မျက်နှာအမူအယာ မပြောင်းအောင် ကြိုးစားထိန်းရင်း ဖြေရှင်းချက် ဆက်ပေးရသည်။

“ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နဲ့ သီတာ .. အန်ကယ်တို့ နှစ်ယောက်ကို အားကစားအသင်းတစ်ခုလိုပဲ သဘောထား .. အန်ကယ်က နည်းပြ .. သီတာက အားကစားသမားပေါ့ .. အရေးကြီးတဲ့ပွဲတစ်ခု ပြီးသွားတဲ့ အခါမှာ ကိုယ့်အသင်းသားကို ဒီလိုမျိုး ဂုဏ်ပြုတာ မဆန်းဘူး .. သီတာ နိုင်ငံတကာ သတင်းတွေ ကြည့်ရင် တွေ့နေမှာပဲလေ .. “

“အိုး .. ဟုတ်သားပဲ အန်ကယ် … သမီး သိတယ် .. သူတို့တွေ အဲဒီလို လုပ်ကြတာကို “

မျက်နှာလေး ကြည်လင်သွားပြီး သူ့စကားကို အပြည့်အဝ ထောက်ခံလိုက်သည့် သီတာဆွေ အသံကြားမှ ဦးကျော်ခေါင် သက်ပြင်းကို အသာလေး ခိုး၍ချရသည်။ ကံမကောင်းလျှင် ဆက်စ်ရှူရယ်ဟာရက်စ်မန့်ဆိုပြီး တရားစွဲခံရမည့် ကိစ္စက သီသီလေး လွတ်သွားသည် မဟုတ်လား။

“ဟုတ်ပြီ .. သီတာ .. ဒါဆို အန်ကယ် ပြန်ဦးမယ် .. မနက်ဖြန်မှ တွေ့မယ် .. ဖိုက်တင်း “

ပါးစပ်က ဖိုက်တင်းလို့ ပြောလိုက်ပေမယ့် ဦးကျော်ခေါင်လက်က လက်သီးဆုပ်ပြီး မြှောက်ပြသည် မဟုတ်။ သီတာဆွေ တင်ပါးရှိရာသို့ လှစ်ခနဲ ရောက်သွားပြီး ဖတ်ခနဲ မြည်အောင်ကို ပုတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက်တော့ သီတာဆွေကို ပြန်လှည့်ကြည့်မနေတော့ဘဲ ရုံးခန်းပေါက်ရှိရာသို့ ခပ်သုတ်သုတ် လျှောက်လာခဲ့တော့သည်။

ထိုနေ့ညက ဦးကျော်ခေါင် စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းသဖြင် အစောပိုင်းက အိပ်လို့တောင် မရ။ သီတာဆွေ၏ ပုံရိပ်များကို မြင်ယောင်ပြီး သူ့ဖွားဖက်တော်က မာမာကြီး ဖြစ်နေသည်။ နောက်ဆုံး မနေနိုင်တော့သည့်တွင် မကြီးမငယ်နှင့် ဂွင်းတိုက်လိုက်ရသည်။ ဒီတော့မှ စိတ်တွေ အနည်းငယ်ငြိမ်သွားပြီး အိပ်လို့ရသည်။ ဒါတောင်မှ မနက်ဘက်တွင် အစောကြီး ပြန်နိုးနေသဖြင့် အိပ်ရေး မဝတဝနှင့် ရုံးကို ထွက်လာခဲ့ရသည်။

ဦးကျော်ခေါင်အတွက် ကံကောင်းသည်ဟု ဆိုရမည်။ သီတာဆွေက ရုံးကို သူ့ထက် စောရောက်နေသည်။ မီးခိုးရောင် စလက်ခ်ဘောင်းဘီရှည်ကို အနက်ရောင်ဘလောက်စ်နှင့်တွဲ၍ ဝတ်ထားသည်။ စတိုင်လ်ကျသည့် အပြင် သူမကိုယ်အချိုးအစားနှင့် လိုက်ဖက်လှသည်။ နိုင်ငံခြားဇာတ်လမ်းကားတွေထဲမှာ တွေ့ရတတ်သော လုပ်ငန်းရှင် အမျိုးသမီး အသွင်မျိုးဖြစ်သည်။

ဒီနေ့လည်း မနေ့က ဇာတ်လမ်းကို ဆက်သည့်အနေနှင့် ထိုင်ရာမှ ထနှုတ်ဆက်သည့် သီတာဆွေနား အဖြတ်တွင် တင်ပါးတစ်ဖက်ကို လက်သရမ်းလိုက်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ သီတာဆွေ မျက်နှာ ပျက်မသွား။ “မောနင်း အန်ကယ်”ဆိုပြီး ပြုံး၍ နှုတ်ဆက်တာတောင် အပြုံးမပျက်ချေ။

ထို့နောက်တော့ ဦးကျော်ခေါင်သည် အလုပ်ကို အာရုံနှစ်ထားသည့်ဟန် ပုံဖမ်းကာ နေလိုက်သည်။ သီတာဆွေကိုတော့ ရံဖန်ရံခါ ခေါ်၍ ဟိုဟာလုပ်ခိုင်း၊ ဒီဟာလုပ်ခိုင်းသည်။ ထိုအချိန်မျိုးတွင် သူ့မျက်နှာကို ပို၍ တည်ကာထားပြီး လက်ထဲရှိ ရာဘာလုံးကိုလည်း အဆက်မပြတ် ဖျစ်ညှစ်ပြသည်။ တစ်ကြိမ် နှစ်ကြိမ်ဆိုသလောက်တော့ သီတာဆွေနား မသိမကာ ကပ်သွားပြီး သူမတင်ပါးဖြိုးဖြိုးတွေကို သွားသွားဆော့သည်။

ညနေဘက် ရုံးဆင်းချိန်ရောက်သည့် အချိန်တွင် သီတာဆွေ တင်ပါးနှင့် ဦးကျော်ခေါင်လက် တော်တော်ယဉ်ပါးနေပြီ ဖြစ်သည်။ ဦးကျော်ခေါင် အိမ်ပြန်ဖို့ အပြင်ထွက်လာတော့ သူတို့ ရုံးခန်းထဲတွင် ရှိသည့် တခြားသူများ မရှိတော့။ တကယ်တော့ ဦးစောမောင်၏ ရုံးတွင် ဝန်ထမ်းကလည်း နည်းပါးပါသည်။ သူတို့နှစ်ယောက် အပါအဝင်မှ စုစုပေါင်း ငါးယောက်သာ ရှိသည်။ ဒါတောင် ရှိသည့် လူငါးယောက်ထဲက အခြားယောကျ်ားနှစ်ယောက်က တော်တော်များများ အပြင်သွားနေရသည်။ ပြောရမည်ဆိုလျှင် အချိန်တော်တော်များများတွင် ဦးကျော်ခေါင်နှင့် သီတာဆွေက နှစ်ယောက်ထဲ သီးသန့်သာ ရုံးထဲတွင် ရှိနေသလို။

အခုလဲ သီတာဆွေနှင့် သူသာ ရုံးထဲတွင် ရှိနေလေသည်။ ဦးကျော်ခေါင်က မပြန်ခင် နှုတ်ဆက်သည့် အနေနှင့် သီတာဆွေ စားပွဲနားသွားကာ သူမတင်ပါး တစ်ဖက်စီကို တစ်ချက်ချင်း ပွတ်၍ လက်သရမ်းလိုက်သည်။ အိမ်ကို ရိက္ခာယူသွားသည် သဘော။ ဒီအတွေ့လေးနှင့် သူ့မှာ ဂွင်းတိုက်ချင် ဂွင်းတိုက်ရမှာ မဟုတ်လား။

%%%%%

ဗုဒ္ဓဟူးနေ့ အရောက်တွင်တော့ ဦးကျော်ခေါင် သီတာဆွေနှင့် ပတ်သက်၍ ရှေ့ဆက်တိုးဖို့ ဆုံးဖြတ်ချက်ကို အခိုင်အမာချ လိုက်သည်။ သူ့အတွက် ကံကောင်းချင်တော့ ဒီနေ့တွင် တခြားသူများက ရုံးတွင်ရှိမနေ။ ယောကျ်ားနှစ်ယောက် အလုပ်ကိစ္စနှင့် အပြင်သွားရပြီး၊ ကျန်နေသည့် တခြား အမျိုးသမီးက နေမကောင်းလို့ဆိုပြီး ခွင့်တိုင်သွားသည်။ ဒီတော့ သီတာဆွေနှင့် သူ နှစ်ယောက်ထဲသာ ရုံးမှာ ရှိနေသည်။

ရုံးရောက်ရောက်ချင်း ဦးကျော်ခေါင် အလုပ်ရှုပ်ယောင် ပြသည်။ သီတာဆွေနှင့်တောင် ကောင်းကောင်း စကား မပြောဖြစ်။ သူူမကိုလဲ ရုံးခန်းထဲသို့ မခေါ်ခဲ့ချေ။ ခါတိုင်းဆို မနက် ရုံးရောက်ပြီဆိုလျှင် သူမကို တစ်ခုမဟုတ် တစ်ခု ခေါ်ခိုင်းလေ့ရှိသဖြင့် သီတာဆွေ စိတ်ထဲ စနိုးစနောင့်တောင် ဖြစ်မိသည်။ ရှည်ရှည်ဝေးဝေးတော့ သိပ်မတွေးမိဘဲ ဦးကျော်ခေါင် အလုပ်များနေလို့သာ ဖြစ်မည်ဟု ယူဆလိုက်သည်။

နံနက်ဆယ်နာရီလောက် အရောက်တွင် သီတာဆိုပြီး သူမ နာမည်ကို လှမ်းခေါ်သံကြားသဖြင့် သီတာဆွေ ဦးကျော်ခေါင် ရုံးခန်းထဲ ခပ်သွက်သွက် ဝင်သွားလိုက်သည်။

“အန်ကယ် .. ဘာများ ခိုင်းစရာရှိလို့လဲ ရှင် “

ပြုံးချိုသည့် မျက်နှာလေးနှင့် မေးလိုက်ပေမယ့် မျက်မှောင်ကြီး ကုတ်ပြီး စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြစ်နေသည့် ဦးကျော်ခေါင် အသွင်ကြောင့် သူမမျက်နှာလေး ပြန်တည်သွားရှာသည်။

“အန်ကယ် .. ဘာများ အဆင် .. မ ..ပြေလို့လဲ “

“ဟုတ်တယ် .. သီတာ .. အဆင်မပြေဘူး .. တော်တော်ကြီး အဆင်မပြေဘူး .. အန်ကယ့်ရာဘာလုံးလေး တွေ့မိသေးလား .. “

“ရှင် .. ရာဘာဘောလုံး အပြာလေးလား .. ပျောက် .. ပျောက်နေလို့လား အန်ကယ် “

“အေး .. ပျောက်နေတယ် .. မတွေ့ဘူး .. အဲဒီအလုံးလေး မရှိလို့ မဖြစ်ဘူး .. အန်ကယ်က အဲဒါလေးကို ညှစ်ပြီးကစားနေမှ အလုပ်ကို အာရုံစူးစိုက်ပြီး လုပ်နိုင်တာ .. “

“ဟုတ် .. ဟုတ်ကဲ့ .. သမီး ဝိုင်းရှာပေးမယ် အန်ကယ် “

ဒီရာဘာလုံးက ဦးကျော်ခေါင်အတွက် ဘယ်လောက်အရေးကြီးသည်မှန်း သီတာဆွေ သဘောပေါက်သွားသဖြင့် ပျာယာခတ်သွားသည်။ ရာဘာလုံး ရှာမတွေ့လို့ ဦးကျော်ခေါင် အလုပ်လုပ်လို့ မရဘူးဆိုလျှင် သူမတို့ ကုမ္ပဏီအတွက် အကြီးအကျယ် ပြသနာပင်။ အခုတလော ကုမ္ပဏီမှာ အလုပ်များနေမှန်း သီတာဆွေ သိထားသဖြင့် ဒီကိစ္စသည် သူမအတွက် ခေါင်းဆင်နင်းခံရသလောက် အရေးကြီးနေသည်။

နာရီဝက်နီးပါးလောက် ကြာအောင် သီတာဆွေ ဦးကျော်ခေါင်၏ ရာဘာလုံးကို နေရာအနှံ့ လိုက်ရှာသည်။ ဦးကျော်ခေါင်အတွက် ပေးထားသည့် ရုံးခန်းထဲရော၊ အပြင်ဘက်တွင်ပါ ရှာသည်။ ရှာသည်မှ စားပွဲအောက်၊ ဗီဒိုအောက်တွေပါ မကျန် ရှာရသည်မို့ တစ်ချို့နေရာများတွင် သူမ ကုန်း၍ တစ်ဖုံ၊ လေးဘက်ထောက်၍ တစ်သွယ်နှင့် ဖြစ်သည်။ သီတာဆွေနောက်မှ ထပ်ကျပ်မကွာ လိုက်ပါလာသူ ဦးကျော်ဆွေ အဖို့တော့ ဒီမြင်ကွင်းတွေက ရမ္မက်မီးကို ပို၍ တိုးအောင် လုပ်ဆောင်ပေးနေသည်သာ။ တင်းရင်းပြည့်ဖြိုးသည့် တင်သားတွေ၊ ဒူးဖုံယုံ စကပ်အောက်မှ အကာအကွယ်မဲ့သော ခြေသလုံးသား ဝင်းဝင်းလေးတွေ၊ ဝဲခနဲ ခါခနဲ ဖြစ်သွားတတ်သည့် ဆံပင်ရှည်ရှည်တွေ .. အားလုံးအားလုံးက သူ့ငပဲအတွက် အားဖြည့်စာတွေချည်းပင်။

“မတွေ့ဘူး အန်ကယ် .. နေရာလဲ စုံနေပြီ “

နေရာအနှံ့ ရှာပြီးလို့ ဦးကျော်ခေါင် ရုံးခန်းထဲ ပြန်ရောက်လာသည်တွင် သီတာဆွေသည် ဦးကျော်ခေါင် စားပွဲဘေးရှိ သူမထိုင်နေကြ ခုံတွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီးနောက် ညည်းညူ၍ ပြောသည်။ အရေးကြီး ကိစ္စများ တိုင်ပင်လျှင် သီတာဆွေအနေနှင့် စားပွဲ မျက်နှာချင်းဆိုင်တွင် မထိုင်ဘဲ ဦးကျော်ခေါင်နှင့် နီးကပ်ရာ ထိုင်ခုံတွင် ဝင်ထိုင်လေ့ ရှိသဖြင့် အလိုလို ထိုင်မိသွားခြင်း ဖြစ်သည်။

“ပြသနာပဲ သီတာ .. ဒီအလုံးမရှိရင် ငါ ဘာမှ အာရုံစိုက်လို့ မရဘူး “

ဦးကျော်ခေါင်၏ လေသံက အလိုမကျမှု အပြည့်နှင့် မာထန်နေသည်။ ထိုလေသံကြောင့် သီတာဆွေ မျက်နှာလေး ညိုးသွားပြီး ခေါင်းလေးငုံ့ကာ မဝံ့မရဲ ပြောရှာသည်။

“ဟို .. ဟိုလေ .. သမီး ဘာလုပ်ပေးလို့ရမလဲ .. အန်ကယ် “

သက်ပြင်းတစ်ချက် ဟူးခနဲ မှုတ်ထုတ်ရင်း ဦးကျော်ခေါင် သီတာဆွေကို ကြည့်သည်။ သူ့အကြည့်က အဖြူရောင် ရှပ်အင်္ကျ ီထဲမှ ဖြိုးဖြိုးမောက်မောက် ထွက်နေသည့် စနေနှစ်ခိုင်နေရာတွင် ရပ်သွားသည်။ အင်္ကျ ီစနှစ်ဖက်ကို ထိန်းထားရသည့် ကြယ်သီးတွေသည် ရင်သားထွားထွားတွေကို အတင်းအကြပ် ထိန်းထားနေရဟန်ရှိသည်။ အပ်ချီကြိုးသာ မခိုင်လျှင် အချိန်မရွေး ပွင့်ထွက်သွားနိုင်သည့်အလား။ အောက်ခံဘရာ အနီကလည်း အင်္ကျ ီအဖြူရောင်ကြောင့် ထင်းထင်းကို မြင်နေရသည်။ ဦးကျော်ခေါင် လည်ချောင်းထဲ တက်လာသည့် တံတွေးကို အမြန်မျိုချလိုက်ရသည်။

“ပြော .. ပြောပါ အန်ကယ် .. သမီး တတ်နိုင်တာ ရှိရင် “

“အော် .. အေး .. သမီး တစ်ခုတော့ ကူညီလို့ရမယ် “

ဒီစကားသံ ကြားတော့ သီတာဆွေ အတော်ဝမ်းသာသွားသည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် ဦးကျော်ခေါင်က သူမမျက်နှာအစား ရင်သားတွေကို စိုက်ကြည့်ရင်း ပြောနေသည်ကို သတိမထားမိ။

“ဟုတ် .. ဟုတ်ကဲ့ .. ပြောပါ အန်ကယ် “

“ဒီလို သီတာ .. အန်ကယ်အတွက် လုံးဝိုင်းပြီး နူးနူးညံ့ညံ့ဖြစ်မယ့် အရာတစ်ခုလိုတယ် .. ဒါမှ အန်ကယ့်လက်က နေသားတကျဖြစ်ပြီး အန်ကယ်လဲ အလုပ်ထဲကို အာရုံစူးစိုက်လို့ ပြန်ရမှာ .. ဒါကို သီတာ သိပါတယ် .. အန်ကယ့်အတွက် အဆင်ပြေဆုံးက ကိုင်နေကျ ရာဘာလုံး .. ဒါပေမယ့် အခု ဒီအလုံး မတွေ့တော့ သီတာဆီက တစ်ခုခု ငှားသုံးရမှာပဲ “

“သမီးဆီက !! .. ဟုတ်လား အန်ကယ် .. ဘာကို ငှားရမှာလဲ “

“သီတာ့ နို့တွေ “

“ရှင် .. သမီးနို့တွေ “

သီတာဆွေ မျက်လုံးလေးများ ဝိုင်းသွားပြီး လက်နှစ်ဖက်က အလိုလို ရင်ဘတ်ကို ယှက်၍ ကွယ်လိုက်သည်။

“ဟုတ်တယ် .. အန်ကယ် ကြည့်ရသလောက် သမီးနို့တွေက အသင့်တော်ဆုံးပဲ .. ပုံပန်းသွင်ပြင် အရ သမီးနို့တွေက ဝိုင်းဝိုင်းမို့မို့နဲ့ .. နောက်ပြီး ညှစ်လို့လဲ အဆင်ပြေမယ့် ပုံစံပဲ “

“အန် .. အန်ကယ်က သမီးနို့တွေကို သုံး .. သုံးချင်တယ် “

စိတ်အားတက်ကြွစွာ ပြောနေသည့် ဦးကျော်ခေါင်ကို ကြည့်ရင်း သီတာဆွေ အသံတုန်တုန်လေးနှင့် တုံ့ပြန်ရှာသည်။ သူမအတွက်တော့ ဦးကျော်ခေါင်၏ ဖြေရှင်းနည်းက အရမ်းကို ထူးဆန်းနေသည်။

“ဟုတ်တယ် .. သီတာ .. ရာဘာလုံးအစားလေ “

“အင်း .. ဟို .. ဟို “

အတင်းအကြပ် ငြင်းဆန်သည် မဟုတ်ဘဲ ဝေခွဲမရဖြစ်နေသည့်ဟန်သာ ရှိသည့် သီတာဆွေ ပုံစံကြောင့် ဦးကျော်ခေါင် သူ့အကြံ အောင်နိုင်သည်ဆိုတာ သိသည်။ လေသံအေးအေးနှင့် ထပ်မံပြီး ဖြောင်းဖျသည်။

“သီတာပဲ ပြောတယ် .. သမီး တတ်နိုင်တာ ကူညီမယ်ဆို .. ပြီးတော့ ပီအေတစ်ယောက်ရဲ့အလုပ်က သူ့အထက်အရာရှိကို ကူညီဖို့ မဟုတ်ဘူလား .. တခြားအတွေးတွေ ဝင်မနေနဲ့ .. အန်ကယ်အနေနဲ့ သမီးနို့တွေကို အလွဲသုံးစား လုပ်တာ မဟုတ်ဘူး .. အလုပ်ကိစ္စသပ်သပ်ပဲ “

စက္ကန့်ပိုင်းလောက်တော့ သီတာဆွေထံမှ ဘာတုံ့ပြန်သံမှ မကြားရ။ တအောင့်လောက်ကြာမှ စိတ်ဆုံးဖြတ်လိုက်ဟန်နှင့် ဦးကျော်ခေါင် မျက်နှာကို စိုက်ကြည့်ရင်း ယဲ့ယဲ့လေး ပြုံးပြရှာသည်။ ပြီးတော့ ခေါင်းညိတ်ပြသည်။

“ဂွတ် .. ကောင်းတယ် .. ဒါဆို အဆင်ပြေသွားပြီ “

အကြီးအကျယ် ဝမ်းသာသွားသော ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက် အချိန်မဆိုင်း ချက်ချင်း လှုပ်ရှားသည်။ နောက်မှီထိုင်ခုံကို သီတာဆွေနှင့် နီးကပ်အောင် ရွှေ့လိုက်ယုံမက ညာဘက်လက်ကိုလည်း သူမရင်သားတွေ ရှိရာသို့ ဆန့်ထုတ်လိုက်သည်။ သူနှင့် အနီးဆုံး နို့တစ်ဖက်ကို ထိတွေ့သည်နှင့် ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး နှုတ်ကနေ “ဘဲရီးဂွတ်”လို့ ထပ်ပြောသည်။

“ကောင်းတယ် .. သီတာ .. ဒါကောင်းတယ် “

ဦးကျော်ခေါင်လက်က သွက်သွက်လက်လက်နှင့် လှုပ်ရှားနေသလောက် သီတာဆွေကမူ ကျောက်ရုပ်တစ်ရုပ်လို မလှုပ်မယှက်နှင့် ထိုင်ကာနေသည်။ မျက်နှာကိုလည်း သူမ နို့တွေအား တစ်လုံးချင်း အကျအနကိုင်နေသည့် ဦးကျော်ခေါင် လက်ကို ငုံ့မကြည့်မိအောင် သတိထားနေရသည်။ စိတ်ထဲကလဲ အလုပ်အတွက် အလုပ်အတွက်ဟု အကြိမ်ကြိမ် ရေရွတ်နေသည်။

သီတာဆွေသာ ထိုသို့ ဖြစ်နေပေမယ့် ဦးကျော်ခေါင်အတွက်တော့ ကောင်းကောင်းကြီးကို အဆင်ပြေနေသည်။ သီတာဆွေ့ နို့တွေက သူထင်ထားသည့်အတိုင်း ကိုင်လို့ကောင်းမှကောင်း။ အင်္ကျ ီတစ်ထပ်၊ ဘရာတစ်ထပ် ခံနေသေးသည့်တိုင် နူးညံ့တင်းထွတ်နေမှုက အပြည့်။ တစ်ဖက်ပြီး တစ်ဖက် ဘက်ပြောင်းပြီး ကျကျနန ကိုင်ကြည့်သလို၊ သာသာဖြေးဖြေး ဆုပ်နယ်သည်။ အိစက်တင်းရင်းသည့် အရသာက လက်ဖဝါးထဲပင် စိမ့်ဝင်လာသလိုလို။

လေးငါးမိနစ်လောက် ဆုပ်ကစားပြီးသောအခါတွင် နည်းနည်း အသိပြန်ဝင်လာသည်။ အရမ်းကြီး အရဲကိုးလို့ မဖြစ်ဟု ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတိပေးပြီး နို့တွေ့ကို လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ ဒါတောင်မှ မာတောင်စပြုနေပြီ ဖြစ်သည့် နို့သီးလေးတစ်ဖက်ကို လက်မ၊ လက်ညိုးသုံးပြီး တစ်ချက်ဖျစ်လိုက်သေးသည်။

“ရပြီ သီတာ .. အန်ကယ် တော်တော်စိတ်တည်ငြိမ်သွားပြီ … အရေးကြီး ရီပို့လေး လုပ်လိုက်ဦးမယ် .. သီတာလဲ လုပ်စရာရှိတာလုပ်တော့ .. “

“ဟုတ် .. ကဲ့ .. အန်ကယ် “

သီတာဆွေ ဦးကျော်ခေါင်ကို ခေါင်းညိတ်ပြရင်း ခပ်မြန်မြန်ထရပ်ကာ ရုံးခန်းအပြင်ဘက်သို့ ထွက်လာခဲ့တော့သည်။

နေ့လည်ထမင်းစားချိန်ပြီးလို့ ရုံးပြန်တက်ပြီး သိပ်မကြာလိုက် ဦးကျော်ခေါင်က သူ့ကို ကော်ဖီတစ်ခွက်လာပို့ပါဆိုသဖြင့် သီတာဆွေ သူ့အခန်းထဲ ရောက်သွားပြန်သည်။ ဦးကျော်ခေါင် ထိုင်နေရာသို့ တိုးကပ်သွားပြီး ကိုယ်ကိုကိုင်းကာ ကော်ဖီခွက်ကို ချပေးရန်ပြင်သည်။ ကော်ဖီခွက်ကိုသာ အာရုံစိုက်နေသည်မို့ ဦးကျော်ခေါင် လက်တစ်ဖက် မြောက်တက်လာသည်ကို သီတာဆွေ သတိမထားလိုက်။

တင်ပါးတစ်ဖက်ကို လာပုတ်သည်ကို ခံလိုက်ရသည်။ ရုတ်တရက်မို့ သီတာဆွေ ရင်ထဲ ထိတ်ခနဲ ဖြစ်သွားပြီး ကိုယ်ကို တွန့်မိသည်။ လက်ကပါ အလိုအလျောက် လှုပ်ခါသွားပြီး ကော်ဖီရည်တွေက ဦးကျော်ခေါင် ပေါင်ပေါ်သို့ ဖိတ်ကျကုန်သည်။

“အို ##.. ဆော .. ဆောရီး အန်ကယ်”

သီတာဆွေ မျက်နှာက စိုးရိမ်တကြီး အသွင်ဖြစ်သွားပြီး ချက်ချင်းပင် စားပွဲပေါ်ရှိ တစ်ရှူးဗူးထဲမှ တစ်ရှူးရွက်တော်တော်များများ ဆွဲထုတ်ကာ ဦးကျော်ခေါင် ပုဆိုးကို သုတ်ပေးသည်။ ဖိတ်သွားသည်က ကော်ဖီတစ်ဝက်လောက် ဖြစ်လို့ နေရာတော်တော်များများ စိုသွားရှာသည်။

တော်သေးသည်။ ဦးကျော်ခေါင်က ကော်ဖီကို သိပ်အပူကြီး မသောက်သည့်အပြင်၊ နို့ကိုလဲ ခပ်များများ ထည့်ခိုင်းထားလို့။ မဟုတ်လျှင် လဥနှင့် လိင်ချောင်း ပြုတ်ပြီးသား ဖြစ်သွားနိုင်သည်။ ဒါတောင်မှ ပုဆိုးသားကို ဖောက်ပြီး ထွက်လာသည့် ကော်ဖီတွေက တော်တော်ပူသေးသည်။ ဦးကျော်ခေါင် အတွင်းခံဘောက်ဆာဝတ်လာလို့သာ တော်တော့သည်။

“ဂွကြားကို သုတ် .. မြန်မြန် .. ပူတယ်”

ဖြစ်လာသည့် အခြေအနေကို အကောင်းဆုံး အသုံးချသည့်အနေနှင့် ဦးကျော်ခေါင် အခွင့်အရေး အပြည့်အဝ ယူလိုက်သည်။ သီတာဆွေက ကိုယ်ကိုကိုင်း၍ ပေါင်ခွကြားကို တစ်ရှူးများဖြင့် သုတ်ပေးချိန်တွင် သူ့လက်က ကုန်းထားသည့် သီတာဆွေ တင်ပါးတစ်ဖက်ကို မိမိရရ ထပ်ကိုင်လိုက်သည်။ သီတာဆွေကတော့ သူ့အာရုံနှင့်သူ၊ ဦးကျော်ခေါင်လက်ကို သတိတောင် မထားမိ။

“ပုဆိုးကို ဖြေလိုက် .. ငါ့အောက်ခံပါ စိုသွားတာ”

ဦးကျော်ခေါင်ကမူ သီတာဆွေ၏ စွင့်ကားနေသော တင်သားတစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားယုံမက စတင်၍ပင် နယ်သည်။ သီတာဆွေ ဒီနေ့ဝတ်ထားသည့် စကတ်ထဘီ အပျော့သားမို့ တင်သားတွေကို ကိုင်ရတာ အင်မတန်မှ အားရဖို့ ကောင်းသည်။ အိစက်နေသည့် တင်အိုးကို လက်နှင့်ပွတ်လိုက်၊ ဖျစ်ညှစ်လိုက် လုပ်ယုံမက ဖင်သားနှစ်ခုကြားထဲသို့ လက်ကိုပါ စမ်းထိုးကြည့်သည်။

ဦးကျော်ခေါင် လက်က အလုပ်များနေသလို၊ သီတာဆွေ လက်ကလည်း အလုပ်များနေသည်။ အခုအချိန်တွင် သူမစိတ်ထဲရှိတာက ဦးကျော်ခေါင် အပူဒဏ်မှ သက်သာသွားဖို့သာ ဖြစ်သဖြင့် ဦးကျော်ခေါင်၏ ခိုင်းစေမှုကို ရှည်ရှည်ဝေးဝေး တွေးမနေနိုင်အား။ ခိုင်းသည့်အတိုင်း ခါးပုံစကို ဖြေလိုက်ပြီး ပုဆိုးက လျှောကျသွားသည်တွင် တစ်ရှူးရွက်များကို ထပ်မံယူ၍ အောက်ခံဘောင်းဘီကို သုတ်ပေးလိုက်သည်။

သူမလက်နှင့် အောက်ခံဘောင်းဘီအတွေ့တွင် ဦးကျော်ခေါင်၏ လီးကြီးက မာတက်နေပြီ ဖြစ်သည်။ သီတာဆွေ လက်ကလေး တုန်သွားပြီး ရှေ့ဘာဆက်လုပ်ရမည်မှန်း မသိ ဖြစ်သွားရှာသည်။ အခြေအနေကို မျက်ခြေမပြတ် လေ့လာနေသူ ဦးကျော်ခေါင်က ဒါက သတိထားမိပြီး သီတာဆွေ ဖင်အိုးကို အားထည့်ညှစ်ရင်း ထပ်ပြောသည်။

“လုပ် .. လုပ်လေ သီတာ .. မြန်မြန်သုတ်”

အောက်နှုတ်ခမ်းတစ်ဖက်ကို စိတ်လှုပ်ရှားစွာနှင့် သီတာဆွေ ကိုက်လိုက်ပြီး၊ ဦးကျော်ခေါင် အမိန့်အတိုင်း စိုနေသည့် အောက်ခံဘောင်းဘီကို စသုတ်သည်။ ကြားတွင် တစ်ရှူးစနှင့် အောက်ခံဘောင်းဘီသား ရှိနေသေးသည့်တိုင် ဦးကျော်ခေါင် လီးကြီး၏ ပူနွေးသော အတွေ့က သူမလက်မှာ ရရှိနေသည်။

သီတာဆွေသည် လိင်ကိစ္စနှင့် ပတ်သက်၍ အတွေ့အကြုံ မရှိသူတော့ မဟုတ်ပါ။ အိမ်ထောင်မကျသေးပေမယ့် ချစ်သူရည်းစား ရှိပြီး ထိုချစ်သူနှင့် အတူ အိပ်ဖူးခဲ့သည်။ ကာမဆက်ဆံဖူးသည်။ ဒါကလဲ သဘာဝတော့ ကျပါသည်။ သီတာဆွေလို မိန်းမချောမျိုးကို ချစ်သူရည်းစား အဖြစ်ရလျှင် ဘယ်ယောကျ်ားမဆို တက်လိုးဖို့ ကြိုးစားမှာပင်။ သီတာဆွေ ကိုယ်တိုင်ကလည်း သူမချစ်သူ စိတ်တိုင်းကျနေပေးမှာ သေချာလှသည်။

သို့သော် သီတာဆွေသည် ချစ်သူရည်းစား ဟောတစ်ယောက် ဟောတစ်ယောက် ရှိသူတော့ မဟုတ်ပါ။ လက်ရှိ ချစ်သူ ကိုဝင်းနိုင်ဆိုသူမှာလည်း သူမနှင့် အထက်တန်းကျောင်းတုန်းကတည်း သူငယ်ချင်းများ ဖြစ်သည်။ သူငယ်ချင်း အဖြစ်မှ ချစ်သူဖြစ်လာသူမို့ သီတာဆွေသည် ကိုဝင်းနိုင်ကို တော်တော်ချစ်သည်။ ကိုဝင်းနိုင်ကလည်း သီတာဆွေကို တော်တော်တန်ဖိုးထားသည်။ ဒီတော့ သီတာဆွေသည် ကိုဝင်းနိုင်မှလွဲ၍ တခြားအတွေ့အကြုံမရှိ။

အခုတော့ ပထမဦးဆုံး အကြိမ်အဖြစ် ကိုဝင်းနိုင် လီးမဟုတ်သည့် တခြားယောကျ်ား၏ လီးနှင့် သူမ တွေ့နေရသည်။ လိင်တန်ကို သေချာ မမြင်ရသည့်တိုင် ထိတွေ့မှုအရ မသေးလှသည်ကို သိနေရာ စိတ်ထဲတွင်လည်း အံ့အားသင့်နေသည်။ တစ်ရှူးရွက်များနှင့် လီးတလျှောက် သုတ်ပေးနေရင်း ပိုပြီး မာမာလာသည်ကိုလည်း တွေ့ရသည်။

“ဒီလောက်ဆို .. ရ .. ရပြီ ထင်တယ် .. အန်ကယ် “

မတတ်သာသည့်အဆုံး သီတာဆွေ လက်ခွာလိုက်တော့ ဦးကျော်ခေါင် သူမကို လှမ်းကြည့်သည်။ သီတာဆွေ ပါးပြင်ဖွေးဖွေးလေးများသည် နီရောင်သမ်းနေသည်။ ဦးကျော်ခေါင်၏ အကြည့်စူးကို မခံနိုင်သည့်နှယ် မျက်လွှာလည်း ချထားသည်။

“ရပြီ .. သီတာ .. အဆင်ပြေသွားပြီ”

“ဟုတ်ကဲ့ .. ဒါဆို သီတာသွားမယ်နော်”

စိတ်လှုပ်ရှားမှုကြောင့် သီတာဆွေ သူမကိုယ်သူမတောင် ဦးကျော်ခေါင် ခေါ်သလို သီတာဟု သုံးမိသွားသည်။ တကယ်ဆို ဒီအသုံးက သူမချစ်သူ ကိုဝင်းနိုင်နှင့် တွေ့လျှင်သာ ပြောလေ့ရှိသော အသုံးဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် ဦးကျော်ခေါင်က သီတာဟု တဖွဖွ ခေါ်နေသည့်တိုင် သူမက သမီးဟုသာ ပြန်ပြောပြောနေခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ အခုတော့ သူမချစ်သူ ကိုဝင်းနိုင်အတွက် အထူးသတ်မှတ်ထားသည့် အသုံးနှင့် ဦးကျော်ခေါင်ကို တုံ့ပြန်နေမိပြီ။

“ခနလေး .. ပုဆိုးကို ပြန်ချည်ပေးသွားဦး “

ကိုယ်ကိုယို့ထားရာမှ ပြန်မတ်မည်အပြု၊ ဦးကျော်ခေါင် စကားကြောင့် သီတာဆွေ ပေါင်လည်လောက်အထိ ပြေလျော့နေသည့် ပုဆိုးစကို ပြန်ဆွဲကာ အလျှင်အမြန် ချည်ပေးလိုက်သည်။ တကယ်ဆို ဒီကိစ္စက ဦးကျော်ခေါင် သူ့ဖာသာ လုပ်လို့ရနိုင်မှန်း သူမ သိသင့်သည်။ သို့သော် အခုလောလောဆယ်တွင် ဒါကို မစဉ်းစားမိချေ။ သူမဘက်က အပြစ်လုပ်ထားသလို ဖြစ်လို့ ဦးကျော်ခေါင် အဆင်ပြေဖို့က ပိုအရေးကြီးနေသည်။

“ရပြီ .. ဂွတ်ဂျော့ .. သီတာ “

ချီးကျူးစကားနှင့်အတူ ဦးကျော်ခေါင် လက်က နှုတ်ဆက်သည့် အနေနှင့် သီတာဆွေ တင်သားတစ်ဖက်ကို ဖတ်ခနဲ ပုတ်လိုက်ပြန်သည်။ ဒီလိုမျိုး အမူအကျင့်ကို ယဉ်ပါးစပြုနေသည့်တိုင် နည်းနည်းအားပါးသည်မို့ သီတာဆွေ ဆတ်ခနဲတောင် တုန်သွားသည်။ ဦးကျော်ခေါင်ကတော့ ဒါကို မသိကျိုးကျွန်ပြုရင်း သူ့ပေါင်ခွကြားကို လက်ညိုးနှင့် ညွှန်ပြသည်။

“ဒီလို အခြေအနေနဲ့တော့ အလုပ်လုပ်လို့ မဖြစ်ဘူး သီတာ .. အန်ကယ် အိမ်ပြန်လိုက်တော့မယ် .. မနက်ဖြန် မနက်မှ တွေ့မယ်”

“ဟုတ်ကဲ့ .. အန်ကယ်”

ဦးကျော်ခေါင် စကားကြောင့် သီတာဆွေ မျက်နှာလေး ငယ်သွားပြီး “ဆောရီး”ဟု ထပ်မံပြောကာ အခန်းအပြင်ဘက်သို့ ထွက်သွားလေတော့သည်။

%%%%%%%%

နောက်တစ်နေ့ မနက်တွင် ဦးကျော်ခေါင် ရုံးရောက်သည်နှင့် သီတာဆွေကို ရုံးခန်းထဲ လှမ်းခေါ်သံကြားရသည်။

“ငါ ဒီနေ့ အရမ်း စထရပ်များနေတယ် သီတာ .. မနက် ၉နာရီခွဲမှာ ဘန်ကောက်က ကုမ္ပဏီတစ်ခုနဲ့ ကွန်ဖရန့်ကောလ် ပြောစရာ ရှိတယ် .. အရေးကြီး ကိစ္စဆိုတော့ ငါ့စိတ်တွေ ကြည်လင် ပြတ်သားနေမှ ဖြစ်မယ် .. ဒီတော့ သီတာ နို့တွေကို လောလောဆယ် ခနသုံးဖို့ လိုနေတယ် .. ဟုတ်ပြီလား”

သီတာဆွေ နားလည်အောင် ဦးကျော်ခေါင် လေသံမှန်မှန်နှင့် ရှင်းပြသလို သူ့လက်နှစ်ဖက်ကိုလည်း ကားဟွန်းတီးသလို ပုံစံမျိုး လုပ်ပြသည်။

မနေ့ကအဖြစ်ကြောင့် စိတ်မကောင်းဖြစ်နေသူ သီတာဆွေ၊ မဆိုင်းမတွပင် ခေါင်းညိတ်ကာပြရင်း ဦးကျော်ခေါင် စကားကို လက်ခံလိုက်သည်။ ထုံးစံအတိုင်း ဦးကျော်ခေါင်၏ စားပွဲဘေးရှိ ထိုင်ခုံတွင် ကိုယ်ကိုမတ်ပြီး ဝင်ထိုင်သည်။ ခါးကိုပင် မသိမသာ ကော့ပေးလိုက်ရာ ရင်သားထွားထွား နှစ်ဖက်က ဝတ်ထားသည့် ဗွီရှိတ်တီရှပ်အောက်မှ မောက်၍တက်လာသည်။

“ဟူး .. ကောင်းတယ် .. သီတာ .. ကောင်းတာ .. အခုမှ အဆင်ပြေတော့တယ်”

ဦးကျော်ခေါင်၏ ပုံစံက တကယ်ကို ဖိအားများနေသည်နှင့်တူသည်။ သီတာဆွေနို့တွေ့ကို အသုံးပြုပုံက မနေ့ကထက် ပိုပြီး ကြမ်းသည်။ နို့တွေကို ပယ်ပယ်နှယ်နှယ် နယ်သလို၊ နို့သီးခေါင်းနှစ်ဖက်ကိုလဲ ပွတ်ပွတ်ဆွဲသည်။ သီတာဆွေ အတတ်နိုင်ဆုံး ကိုယ်ကိုငြိမ်ကာထားပြီး ထိုင်နေရသည်။ သူမစိတ်တွေကတော့ မငြိမ်မသက် လှုပ်ရှားနေသည်မှာ မိုးသက်လေပြင်းထဲက ဝါးရုံပင်ငယ်လိုပင်။

“သေချာတယ် .. သီတာ .. သေချာတယ် .. ဒီနို့တွေ့က ရာဘာလုံးထက် ပိုကောင်းတယ် .. ကိုင်ရတာ ပိုနူးညံ့တယ် .. နူးညံ့ပြီး တင်းနေတာပဲ “

ဦးကျော်ခေါင် နှုတ်မှ ချီးမွမ်းသံကြောင့် သီတာဆွေ ယောင်ယမ်း၍ ခေါင်းညိတ်ပြမိသည်။ ထိုအခိုက် နို့တစ်ဖက်ကို ကိုင်ထားသည့် ဦးကျော်ဆွေလက်က မာတက်စပြုသည့် နို့သီးခေါင်းတစ်ဖက်ကို ဆတ်ခနဲ ဆွဲလိုက်ပြန်သည်။ သီတာဆွေ အိုးခနဲ ဖြစ်ပြီး မျက်နှာလေး အနည်းငယ် မဲ့သွားသည်။ နာကျင်မှုနှင့်အတူ တကိုယ်လုံး ရှိန်းဖိန်းတက်သွားသည့် ခံစားမှုက သူမကိုယ်အနှံ့ ပြန့်သွားသည်။ ဦးကျော်ခေါင်က ဒါကို သတိမထားမိဟန်နှင့်

“အန်ကယ် တစ်ခု အကြံပေးရမယ်ဆိုရင် သီတာ နောက်တစ်နေ့ ရုံးလာရင် ဘရာစီယာဝတ်မလာတာ ကောင်းမယ် .. ဒါမှ မဟုတ်လဲ ရုံးရောက်တာနဲ့ ချွတ်ထားလိုက် .. အဲဒါဆို ကိုင်ရတာ ပိုအဆင်ပြေလိမ့်မယ်”

“ဟုတ်ကဲ့ .. ဘရာမပါတာ ပိုအဆင်ပြေတယ်ဆိုရင် ထားခဲ့လိုက်မယ်လေ”

“ကောင်းတယ်”

ဦးကျော်ခေါင် ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ပြုံးလိုက်ပြီး နို့လုံးတွေကို ဆက်လက်ဆော့ကစားနေလိုက်သည်။ စုစုပေါင်း အချိန်ဆယ်မိနစ်ခန့် ကြာသွားပြီမှ တော်လောက်သင့်ပြီဟု တွက်ပြီး လက်ကို ရုတ်သည်။ ကိစ္စပြီးပြီဆိုတာကို နားလည်သည့်အလျောက် သီတာဆွေလည်း ထိုင်ရာမှထကာ ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။

ဦးကျော်ခေါင် ပြောထားသည့်အတိုင်း မနက်၉နာရီခွဲလောက်တွင် ဘန်ကောက်ကနေ ဖုံးလာသည်။ သီတာဆွေပင် လက်ခံ၍ ဖြေဆိုပြီး ဦးကျော်ခေါင် ရုံးခန်းသို့ လွှဲပေးလိုက်သည်။ ဦးကျော်ခေါင် လက်ခံ၍ စကားပြောသည်ကို သူမ ကြားနေရသည်။ အစောပိုင်းတွင် အသံတိုးတိုးနှင့် ဖြစ်သော်လည်း ခနနေတော့ ဦးကျော်ခေါင် လေသံက မြင့်လာသည်။ အလုပ်ကိစ္စက အကျိတ်အနယ်ဆိုတာကို သီတာဆွေ နားလည်သွားပြီး စိတ်ထဲ ဘုရားတမိနေသည်။

ထိုအခိုက်မှာပင် ဦးကျော်ခေါင်၏ ဟန်းဖုန်းမြည်သံ ထပ်ကြားရပြီး၊ လက်ခံ၍ ပြန်ဖြေနေသည်ကို နားစွင့်နေသဖြင့် သီတာဆွေ ကြားရပြန်သည်။ ထို့နောက်

“သီတာ .. လာဦး !! “

သံပြတ်နှင့် လှမ်းခေါ်လိုက်သည့် ဦးကျော်ခေါင်အသံက အခန်းတံခါးကို ဖောက်ထွင်း၍ ထွက်လာသည်မို့ သီတာဆွေ ထိုင်နေရာမှာ ထကာ အပြေးတစ်ပိုင်းနှင့် လှမ်းလာခဲ့သည်။

ရုံးခန်းတံခါး ဖွင့်ဝင်လိုက်ခြင်း မြင်ရသည့် ဦးကျော်ခေါင် အမူအရာအရ အရမ်းအရေးကြီးနေမှန်း သီတာဆွေ ခန့်မှန်းမိသည်။ ဦးကျော်ခေါင်သည် လက်တစ်ဖက်က ရုံးဖုန်းကိုကိုင်ကာ ပြောနေပြီး၊ ကျန်တစ်ဖက်က ဟန်းဖုန်းကို ပါးမှာကပ်၍ ထားသည်။ သီတာဆွေကို မြင်တော့ ခေါင်းတစ်ဖက်ကို စောင်း၍ ဟန်းဖုန်းကို ပါးနှင့်ပုခုံးကြားတွင် ညှပ်လိုက်ပြီး လွတ်သွားသည် လက်နှင့် နုတ်စာရွက်အပိုင်းတစ်ခု သူမအား လှမ်းပေးသည်။

လက်ထဲရောက်လာသည့် အဝါရောင် မှတ်စုစာရွက်ထဲမှ စာသားကို မြင်လိုက်ရသည်တွင် သီတာဆွေ ပါးစပ်လေး အဟောင်းသားဖြစ်သည်။ ခပ်သော့သော့ လက်ရေးနှင့် ရေးထားသည်က “ငါ ဆီးသွားချင်တယ် .. ဒါပေမယ့် ဖုန်းပြောတာ ရပ်လို့မဖြစ်ဘူး” ဆိုသည့် စာကြောင်း။ ထိုစာသား၏ ဆိုလိုချက်ကို စက္ကန့်ပိုင်း အနည်းငယ်ကြာသည်အထိ သီတာဆွေ တွေးလို့မရ။ ဦးကျော်ခေါင် ဆီးသွားချင်သော ကိစ္စသည် သူမနှင့် မည်သို့ သက်ဆိုင်သည်မသိ။ ထိုကိစ္စကို သူမ ဘယ်လို ဖြေရှင်းရမယ်မှန်းလည်း မသိချေ။

သီတာဆွေ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိဖြစ်နေစဉ်မှာပင် ဦးကျော်ခေါင်က နောက်ထပ် မှတ်စုစာရွက်တစ်ခုကို လှမ်းပေးပြန်သည်။ သီတာဆွေ လှမ်းယူလိုက်ရာ စာကြောင်းတစ်ခု ရေးထားတာ တွေ့ရသည်။

“ပုံးတစ်လုံး ရှာခဲ့”

သီတာဆွေ မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်ဝိုင်းစက်သွားသည်။ သူ .. သူက .. ရုံးခန်းထဲမှာ ဖုန်းပြောနေရင်း ပုံးတစ်လုံးနဲ့ ဆီးသွားချင်တယ် .. ဒုက္ခပဲ !!

သီတာဆွေ မျက်လုံးများက ချက်ချင်းပင် ဘေးနားပတ်ဝန်းကျင်ကို လိုက်ကြည့်ပြီး ပုံးနှင့်တူမည့်အရာကို အလောတကြီး ရှာသည်။ မတွေ့။ ကိုယ်ကိုလှည့်ပြီး ရုံးခန်းအပြင်ဘက်သို့ အမြန် ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။ ကိုယ့်စားပွဲရှိရာသို့ ပြန်ရောက်လာပြီး ပုံးနှင့်တူမည့်ဟာကို လိုက်ရှာသည်။ ရှာလို့မတွေ့။ သီတာဆွေ နားသယ်စပ်တွင် ချွေးစေးကလေးများ ပြန်လာသည်အထိ စိတ်အိုက်လာသည်။

(ပြသနာပဲ .. ငါ ဘာလုပ်ရမလဲ)

ဦးကျော်ခေါင်၏ ရုံးခန်းထဲသို့ သီတာဆွေ ပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ မျက်စိကို ရှင်ရှင်ထားမိလို့လား မသိ။ မဟော်ဂနီရောင်တောက်နေသည့် အလုပ်စားပွဲကြီး ဘေးရှိ ပလတ်စတစ် အမှိုက်ခြင်းကို သွားတွေ့သည်။ ဟုတ်ပြီ … ။ အဖြေရှာတွေ့သွားဟန်နှင့် သီတာဆွေ မျက်နှာလေး ဝင်းသွားပြီး စားပွဲနားရှိရာသို့ မြန်မြန်တိုးသွားသည်။

အမှိုက်ခြင်းအား ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် ကောက်ယူလိုက်ပြီးနောက် အထဲမှာ ရှိသည့် စက္ကူအမှိုက်စ အချို့ကို ဘေးသို့ သွန်ထုတ်သည်။ ကုန်သွားသည်နှင့် နောက်မှီခုံတွင် ထိုင်နေသည့် ဦးကျော်ခေါင်၏ ခြေထောက်နှစ်ဖက် ရှေ့တွင် ချပေးလိုက်သည်။ ဦးကျော်ခေါင်က သူမ လှုပ်ရှားမှု မှန်သမျှကို အစအဆုံး လိုက်ကြည့်နေသည်။ ဖုန်းနှစ်လုံးနှင့် အလုပ်ကိစ္စ ပြောနေမှုကတော့ မပြီးသေးပါ။

သီတာဆွေ ချီတုံချီချနှင့် ခနတဖြုတ် ဦးကျော်ခေါင်နားတွင် ဆက်ရပ်နေမိသည်။ သူမ စိတ်ထဲ ဦးကျော်ခေါင်ကိုပဲ ကျောပေးပြီး ကိစ္စပြီးသည်အထိ စောင့်ရမလား၊ ဒါမှမဟုတ် အပြင်ဘက်ကို ထွက်သွားပြီး ခနနေမှ ပြန်လာရမလား တွေးနေသည်။ သို့သော် သူမ အတွေးကို ဦးကျော်ခေါင် ထပ်မံ၍ ပေးလိုက်သည့် မှတ်စုစာရွက်က ဖြိုခွင်းလိုက်သည်။

သီတာဆွေ ကမန်းကတမ်း ဖတ်ကြည့်သည်။

“အန်ကယ့်ဟာကို ထုတ်ပြီး ပုံးနဲ့တည့်အောင် ချိန်ထားပေး”

“အန်ကယ့်ဟာ” ဆိုသော အသုံးကို နားလည်ဖို့ သီတာဆွေ စက္ကန့်ပိုင်းလောက် စဉ်းစားလိုက်ရသည်။ ဦးကျော်ခေါင် ဘာကိုဆိုလိုသည်မှန်း မှန်းဆမိလိုက်ချိန်တွင်မူ သီတာဆွေခေါင်းတစ်ခုလုံး ချာချာလည်သွားသလို ခံစားရသည်။ မျက်နှာပြင် တစ်ခုလုံး သွေးမရှိသလို ဖြူဖတ်ဖြူလျော်လည်း ဖြစ်သွားသည်။

(သူ .. ဆီသွားဖို့ ငါက သူ့ဟာကြီးကို ထုတ်ပြီး ကိုင်ထားပေးရမယ် .. အမလေး .. ဒုက္ခပဲ .. ငါ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ .. သူကရော ငါ့ကို ဒါမျိုး ခိုင်းလို့ရလို့လား .. လုပ်ကြပါဦး .. သီတာ ..နင် .. နင် စဉ်းစားစမ်း)

ရုံးခန်းတစ်ခုလုံးတွင် ဦးကျော်ခေါင်၏ ဖုန်းပြောသံကသာ အဆက်မပြတ် ကြီးစိုးထားသည်။ သီတာဆွေ ခေါင်းတစ်ခုလုံး ထူပူလာသည့်တိုင် သူမ ဘာဆက်လုပ်ရမည်ကို စဉ်းစားမရ။ ထိုအချိန်တွင် ဖုန်းပြောနေသည့် ဦးကျော်ခေါင်၏ လေသံမြင့်လာပြီး လက်ဖြင့် စားပွဲပေါ်ရှိ မှတ်စုစာအုပ်ကို လေးငါးချက် ရိုက်ပြသည်။ သီတာဆွေကိုလည်း မျက်လုံးပြူးပြီး စိုက်ကြည့်သည်။

သီတာဆွေ အချိန်ဆွဲလို့ မဖြစ်တော့။ ဦးကျော်ခေါင်၏ ပုံစံက အရေးတကြီးအသွင် ပုံပေါက်နေသည်။ မနေ့ကလည်း အမှားတစ်ခု သူမ လုပ်ထားသလို ဖြစ်၍၊ ဒီနေ့ ထပ်မံ၍ အမှားလုပ်လို့ မဖြစ်။ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ခဲကာ ကိုက်လိုက်ပြီး သီတာဆွေ ဦးကျော်ခေါင်ရှေ့တွင် ဒူးထောက်ထိုင်လိုက်သည်။

သီတာဆွေ အမူအရာကို မြင်တော့ ဦးကျော်ခေါင် ကျေနပ်ဟန်ဖြင့် ခေါင်းတစ်ချက် ဆတ်ပြလိုက်ပြီး ထိုင်နေရာမှ ထကာ မတ်တပ်ရပ်သည်။ ဦးကျော်ခေါင်သည် ဒီနေ့တော့ ပုဆိုးနှင့် မဟုတ်၊ စတိုင်လ်ဘောင်းဘီရှည်နှင့် ဖြစ်သည်။ သီတာဆွေလဲ ပေါက်တဲ့နဖူး မထူးတော့ဘူး သဘောထားကာ ဦးကျော်ခေါင်နား ကပ်သွားပြီး ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။

“အမေ့!!”

ထင်မှတ်မထားဘဲ ဘွားခနဲ ပေါ်ထွက်လာသည့် လီးကြီးကြောင့် သီတာဆွေ အနည်းငယ် လန့်သွားသည်။ ယောကျ်ားနှင့် ပတ်သက်ပြီး အတွေ့အကြုံမရှိတာ မဟုတ်သည့်တိုင် လီးဆိုသည်ကိုတော့ ကိုယ့်ရည်းစားဖြစ်သူ ကိုဝင်းခိုင်ဟာမှ လွဲ၍ သီတာဆွေ တခြား မမြင်ဘူးပါ။ အခုလဲ သူမ စိတ်ထဲ ထင်ထားသည်က ဦးကျော်ခေါင်က အတွင်းခံတော့ ဝတ်ထားမည်ဟု။ ဘောင်းဘီဇစ်ဖွင့်ပြီးလျှင် အတွင်းခံ ရှိနေဦးမည်ဟု တွက်ထားချိန်တွင် ထင်ထားသလို မဟုတ်လို့ အံ့အားသင့်မိသည်။ ပို၍ စိတ်လှုပ်ရှားရသည်။

သီတာဆွေ မရဲတရဲနှင့် လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ မသိမသာ တုန်နေသော လက်သည် ချောမွေ့သော အရေပြားညိုညိုကို ထိလိုက်သည်နှင့် ပို၍ တုန်တက်သည်။ ဖုန်းပြောနေသည့် ဦးကျော်ခေါင်၏ လေသံက ထိုအခိုက် ခန ရပ်သွားသည်။

ဦးကျော်ခေါင်၏ လီးက သိပ်ပြီးတော့ ရှည်လျားသည် မဟုတ်။ သီတာဆွေ ရင်းနှီးနေသည့် ကိုဝင်းခိုင် အချောင်းနှင့်စာလျှင် နည်းနည်းပဲ ပိုရှည်မည့် အသွင်ရှိသည်။ သို့သော် လီးလုံးပတ်ကတော့ အတော် တုတ်မည့် သဘောရှိသည်။ အခုလိုမျိုး မပျော့တပျော့ ဖြစ်နေသော အချိန်တွင်ပင် ကိုဝင်းခိုင် အချောင်း မာနေသလောက်ကို ထွားသည်။

အို .. ငါ ဘာတွေ လျှောက်တွေးနေမိပါလိမ့် … မဆီမဆိုင် ဦးကျော်ခေါင်နှင့် ကိုဝင်းခိုင်အား နှိုင်းယှဉ်မိသွားသဖြင့် သီတာဆွေ ထိုအတွေးကို ခေါင်းထဲက မောင်းထုတ်လိုက်ပြီး လုပ်ပေးစရာရှိတာ ဆက်လုပ်သည်။ ဒီကိစ္စက မြန်မြန်ပြီးသွားမှ ဖြစ်မည်။ လက်နှင့် ထိမိသွားသည့် လီးကို အသာဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး ရှေ့က ပုံးနှင့်တည့်အောင် ထားပေးသည်။ ဦးကျော်ခေါင် ဆီးသွားချိန်တွင် ဘေးဘက်ကို ဖိတ်စင်မသွားဖို့ အာရုံစိုက်ထားရသဖြင့် သီတာဆွေ အကြည့်တွေသည် လီးတန်ကြီးထံမှ လွှဲလို့ မရချေ။

ဦးကျော်ခေါင်ကတော့ သီတာဆွေ အဖြစ်ကို ကြည့်ပြီး သဘောအကျကြီး ကျနေသည်။ လီးအား နူးညံ့လှသော သီတာဆွေ လက်ဖဝါးကလေးနှင့် ဆုပ်ကိုင်ထားခြင်း ခံနေရလေရာ သူ့ခမျာ ကိုယ့်စိတ်ကို မနည်းထိန်းနေရသည်။ လီးကိုလည်း အတတ်နိုင်ဆုံး အခုထက်ပို၍ မာတတ်မလာအောင် သတိထားရသည်။ အခုအချိန်တွင် သီတာဆွေ သံသယ မဝင်ဖို့က အရေးကြီးသည်။ ဆီးသွားချင်သည်ဟု ပြောထားသည့်အတိုင်း ရအောင် ဆီးသွားမှ ဖြစ်မည်။ စိတ်ကို ကြိုးစားထိန်းပြီး ဆီးသွားဖို့အတွက် အကြောတွေကို လျှော့လိုက်သည်။

လက်ထဲကိုင်ထားသည့် အသားချောင်းညိုညိုကြီးက တစ်ချက်တုန်သွားသည်တွင် သီတာဆွေ ယောင်ပြီးတောင် ညည်းမိသည်။ ဘာမှန်း မသိခင်မှာပင် လိင်တန်ထိပ်အကွဲကြောင်းလေး နေရာမှ ရေပန်းတစ်ခု ထွက်ကျလာသည်။ သီတာဆွေ တကိုယ်လုံး ဘာဖြစ်မှန်း မသိ ထူပူသွားသည်။ သတိကို အနိုးကြားဆုံး ဖြစ်အောင် ထားပြီး ဦးကျော်ခေါင် ကိစ္စပြီးသည်အထိ သူမ ဆက်ကိုင်ထားသည်။ အသက်တောင် သူမ ရှူမိရဲ့လား မသိ။ အလျှင်မပြတ် ထွက်နေသည့် အတန်းက တဖြေးဖြေး အရှိန်နည်းပြီး ကုန်သွားမှ သီတာဆွေ အသက်ကို ဝဝလင်လင် ရှူရသည်။

ကိစ္စပြီးပြီ ထင်သဖြင့် သီတာဆွေ လက်လွှတ်မည်ဟု တွေးလိုက်စဉ်မှာပင် ဦးကျော်ခေါင်က မှတ်စုစာရွက်တစ်ခု ထပ်ပေးပြန်သည်။ သီတာဆွေ ကမန်းကတမ်း ဖတ်ကြည့်ရာ “လှုပ်ပြီးခါပေး” ဆိုပြီး ရေးထားတာတွေ့သည်။ သီတာဆွေ ခိုင်းသည့်အတိုင်း လုပ်ပေးလိုက်သည်။ အစက်တစ်ချို့ ထွက်ကျသည်ကို တွေ့သည်။ ထို့နောက်တော့ ကိစ္စပြီးပြီဆိုတာ တွက်လိုက်သည့် သီတာဆွေ လိင်တန်ကို ဘောင်းဘီထဲ ပြန်ထည့်ရန် ပြင်သည်။

ဦးကျော်ခေါင်ဆီမှ ချောင်းဟန့်သံတစ်ချက် ကြားလိုက်ရပြီး သူ့လက်ထဲ ကိုင်ထားသည့် မှတ်စု (Pad) ကို စားပွဲနှင့် ရိုက်ပြသည်။ ထပ်ပြီးတော့ လှုပ်ပေးဖို့ ပြောမှန်း သီတာဆွေ နားလည်လိုက်သဖြင့် လီးကို မလွှတ်ရဲသေးဘဲ ဆက်ခါပေးသည်။ အခုအကြိမ်တွင်တော့ ဘာမှ ထပ်ထွက်မလာ။ သို့သော် သီတာဆွေ ဘာမှ ပြန်မပြောရဲဘဲ ဦးကျော်ခေါင် ကျေနပ်သည်အထိ လှုပ်ခါပေးနေမိသည်။ လှုပ်ရင်း ခါရင်းနှင့် လက်ထဲရှိ လီးက အနည်းငယ် ပိုပြီးထွားတတ်လာသည်ကို သူမ သတိပြုမိသည်။

သီတာဆွေ အနည်းငယ်လန့်သွားပြီး မော့ကြည့်လိုက်စဉ်တွင် ဦးကျော်ခေါင်က သူမကို မှတ်စုစာရွက်တစ်ခု ဖြုတ်ပေးတာ ခံရသည်။

“ထိပ်ကို သုတ်လိုက်”

ဘာပြီးလျှင် ဘာလုပ်ရမည်ဆိုတာကို အစီအစဉ်တကျ စဉ်းစားထားနိုင်သည့် ဦးကျော်ခေါင်၏ တွေးခေါ်ဉာဏ်ကို သီတာဆွေ ကျိတ်ကာချီးကျူးမိသည်။ တော်တော် တော်တဲ့ အန်ကယ်။ သူမသာဆိုလျှင် ဒီလိုမျိုး စဉ်းစားနိုင်မှာ မဟုတ်။

မှာကြားသည့်အတိုင်းလုပ်ဖို့ စားပွဲပေါ်ရှိ တစ်ရှူးဗူးကို လှမ်းယူမည်ပြင်တော့မှ သီတာဆွေ အခက်တွေ့သည်။ ခါတိုင်းရှိနေကြ နေရာတွင် ဘာတစ်ရှူးဗူးမှ မတွေ့။ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်း မသိပြီမို့ ဦးကျော်ခေါင်များ မှတ်စုစာရွက်ထပ်ပေးမလားဆိုပြီး အားကိုးတကြီးဖြင့် မော့ကြည့်သည်။ ဦးကျော်ခေါင်က သူမ အခက်အခဲကို သတိမထားမိဘဲ ဖုန်းနှစ်လုံးနှင့် အလုပ်များနေသည်ကို တွေ့ရသည်။

အကြံတစ်ခုခုများ ရနိုင်မလားဆိုပြီး သီတာဆွေ အခန်းပတ်လည်ကို မျက်စိကစားမိသည်။ အထောက်အကူ ပြုနိုင်လောက်သည့် အရာ ဘာဆိုဘာမှ မတွေ့။ သန့်စင်ခန်းသို့ ပြေးပြီး အိမ်သာသုံးစက္ကူ အချို့သွားယူလျှင် ကောင်းမလား။ ဒါလည်း မဟုတ်သေး။ လက်ထဲကိုင်ထားသည့် လီးကို ဒီအတိုင်းထားခဲ့ရမှာ ဖြစ်သည်။ မတော် အရေတစ်ချို့ကျန်နေလို့ ဘောင်းဘီသားကို သွားပေလျှင် ပြသနာ ဖြစ်ဦးမည်။ ဦးကျော်ခေါင်ထံမှာ အတွင်းခံမှ မရှိတာ …

(ဟူး .. မတတ်နိုင်ပါဘူး) သီတာဆွေ ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို ရဲရဲချလိုက်ပြီး လီး မကိုင်ထားသည့် တခြားလက်နှင့် စိုထိုင်းထိုင်း ထိပ်ဖူးကို လှမ်းသုတ်လိုက်သည်။ ဒါကို မြင်လိုက်ရသည့် ဦးကျော်ခေါင် အတော်ပင် အံ့အားသင့်သွားသည်။ နှုတ်ကတော့ ဘာမှ ထုတ်မပြော။

လက်ဖဝါးပြင်နှင့် ထိပ်ဖူးအား သုတ်ပေးပြီးသည့်နောက် လီးတန်ကို သေချာကိုင်ပြီး ဘောင်းဘီထဲသို့ သီတာဆွေ ခပ်မြန်မြန်ပင် ထည့်ပေးလိုက်သည်။ ဇစ်ပါ ပြန်ဆွဲတင်ပေးပြီးနောက် အမှိုက်ပုံးကို ကောက်ကိုင်၍ သီတာဆွေ ဦးကျော်ခေါင် ရုံးခန်းထဲမှ အပြေးတပိုင်းနှင့် ထွက်လာမိတော့သည်။ မဟုတ်လျှင် ဦးကျော်ခေါင်ထံမှ မှတ်စုစာရွက်တစ်ခု ရောက်လာနိုင်သေးသည် မဟုတ်လား။ အခုလောလောဆယ်တွင် သီတာဆွေ ဦးကျော်ခေါင်ဆီမှ ဘာညွှန်ကြားချက်မှ နောက်ထပ် မလိုချင်တော့ပါ။

သူ့ကို ကျောပေးကာ ထွက်သွားသည့် သီတာဆွေ၏ နောက်ပိုင်းအလှကို လိုက်ကြည့်ရင်း ဦးကျော်ခေါင် ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး ပြုံးမိသည်။ သူ့အကြံသည် ထင်ထားတာထက်ပင် အောင်မြင်နေခဲ့သည်လေ …။

ကျန်သည့် နေ့တစ်ပိုင်းလုံး ဦးကျော်ခေါင် နောက်ထပ် ဘာဆိုဘာမှ ထပ်မံ၍ မလှုပ်ရှားတော့ပါ။ ထို့အပြင် နှစ်ယောက်စလုံး တိုင်ပင်ထားသည့်အလား ဆီးသွားသည့်ကိစ္စကိုလည်း ထုတ်ဖော်စကားစ၍ မပြောခဲ့ကြချေ။ အခုအချိန်တွင် ထုံးစံလို ဖြစ်နေပြီ ဖြစ်သော သီတာဆွေ နို့လုံးတွေအား စထရပ်စ်လျှော့ခြင်းအတွက် အသုံးပြုတာ၊ ဂုဏ်ပြုတဲ့ သဘောမျိုးဆိုပြီး တင်ပါးဖြိုးဖြိုးများအား လက်ဆော့ကစားတာ ဒါတွေကိုတော့ ရုံးမဆင်းခင် ဦးကျော်ခေါင် နည်းနည်း ထပ်လုပ်ခဲ့သေးသည်။

နောက်တစ်နေ့ မနက်တွင်တော့ ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက် ရုံးကို သီတာဆွေ မရောက်ခင်မှာပင် စောစောစီးစီး ရောက်လာခဲ့သည်။ သီတာဆွေနှင့် ပတ်သက်၍ နောက်ထပ်တစ်ဆင့် တက်ရန် သူက ကြံထားခဲ့သည်။

ပုံမှန် ရုံးတက်ချိန်အရောက်တွင် သီတာဆွေ ရောက်ရှိလာသည်။ ဗွီပုံလည်ပင်းပေါက်ပါ ဘလောက်စ်အနီအကျပ်ကို၊ ဒူးဖုံးယုံ အနက်ရောင်စကတ်နှင့် တွဲ၍ ဝတ်လာသည်။ ကိုယ်တိုင်းနှင့်အတိ ကပ်နေသည့် ဒီဇိုင်းမို့ အချိုးကျလှသော သီတာဆွေ ကိုယ်လုံးလေးအား အတိုင်းသား လှစ်ဟပြနေသည့် အလား။ သွေးလည်ပတ်မှု မြန်လာသော ဦးကျော်ခေါင် မဆိုင်းမတွပင် သီတာဆွေ အနားသို့ တိုးသွားသည်။ လက်နှစ်ဘက်စလုံးကို ဆန့်လိုက်ပြီး အနီရောင်ဘလောက်စ်အောက်မှ မောက်ကြွနေသည့် တောင်ပူစာနှစ်လုံးကို လှမ်းဆွဲလိုက်သည်။

ဟေး .. ဟုတ်လှချည်လား (ဦးကျော်ခေါင် စိတ်ထဲမှ ဝမ်းသာသွားသည့် အတွေး)

“တော်တယ် .. သီတာ .. ဂွတ်ဂျော့ .. ဘရာ ဝတ်မလာဘူး”

ခါတိုင်းနှင့်မတူဘဲ လက်ထဲတွင် အိခနဲ စီးခနဲ ဖြစ်သွားသည့် ခံစားချက်ကို ဦးကျော်ခေါင် အပြည့်အဝ ရရှိသည်။ သို့သော် ဦးကျော်ခေါင် ဒီအတွေ့တွင် သာယာမနေနိုင်အားပါ။ ဒီထက်အရေးကြီးသည့် အကြံကို အကောင်အထည်ဖော်ဖို့ ရှိနေသဖြင့် ဘလောက်စ်သားအပေါ်တွင် အနည်းငယ် အရာထင်သလို ဖြစ်နေသော နို့သီးစူစူလေး နှစ်ဖက်ကို တစ်ချက်စီ ဆွဲပြီး လွှတ်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် ဘာမှ ထပ်မပြောတော့ဘဲ မျက်နှာကို တည်တည်ထားလိုက်ပြီး သူ့ရုံးခန်းထဲသို့ ချာခနဲ လှည့်ဝင်သွားလေသည်။

ဦးကျော်ခေါင် သီတာဆွေ အနားမှ ပျောက်သွားပြီး သိပ်မကြာလိုက်ပါ။ မနေ့က အတိုင်း နိုင်ငံခြားကုမ္ပဏီ တစ်ခုထံမှ ကွန်ဖရန့်ကောလ်တစ်ခု ထပ်မံ၍ ဝင်လာသည်။ ဦးကျော်ခေါင်ဆီသို့ သီတာဆွေ လွှဲပေးလိုက်ပြီး သူမ နားစွင့်ကာ ထောင်နေမိသည်။ အစပိုင်းတွင် ဦးကျော်ခေါင် ပုံမှန်လေသံနှင့် ပြောနေပေမယ့် ငါးမိနစ်လောက် ကြာသောအခါ လေသံက တဖြေးဖြေးခြင်း မြင့်တက်လာသည်ကို ကြားရပြန်သည်။

ထို့နောက် မိနစ်ပိုင်းမျှ ထပ်ကြာသွားပြီးနောက် ရုံးခန်းထဲမှ ဦးကျော်ခေါင်၏ အသံဝါဝါကြီးကို လှမ်းကြားရသည်။

“သီတာရေ .. ငါ ဆီးသွားချင်ပြန်ပီ”

သီတာဆွေ ကိုယ်ကလေး ဆတ်ခနဲ တုန်သွားပြီး သူမကိုယ်သူမ သတိမထားမိခင်မှာပင် ဦးကျော်ခေါင် အခန်းရှိရာသို့ လျှောက်လှမ်းသွားမိသည်။ ရုံးခန်းတံခါးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်နှင့် ဦးကျော်ခေါင်က သူမအတွက် အဆင်သင့်ပြင် စောင့်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

ဦးကျော်ခေါင်သည် စားပွဲနောက်ရှိ နောက်မှီခုံတွင် ကိုယ်ကိုလျှောကာ ထိုင်နေပြီး ဝတ်ထားသည့် စတိုင်ဘောင်းဘီကို တင်ပါးလွတ်အောင် ဆွဲချွတ်ထားသည်။ ဒီနေတော့ ဦးကျော်ခေါင် အောက်ခံဘောင်းဘီ ဝတ်ထားသည်။ သို့သော် ထိုအောက်ခံဘောင်းဘီကလဲ ဖယ်လျက်သားဖြစ်ပြီး လီးနှင့် လီးဥများက ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ပေါ်ထွက်နေသည်။ သီတာဆွေ ရုတ်တရက် ကြောင်တက်တက်ဖြစ်ပြီး ထိုမြင်ကွင်းကို ငေးကြည့်နေမိသည်။

“ရပ်မနေနဲ့လေ သီတာ .. မြန်မြန်လုပ် !!”

လေသံမာမာနှင့် လှမ်းပြောလိုက်သော ဦးကျော်ခေါင် အသံကြောင့် ငေးကြောင်ကြောင် ဖြစ်နေသော သီတာဆွေ အသိဝင်လာသည်။ ခြေလှမ်းကို ခပ်သုတ်သုတ်လျှောက်၍ ဦးကျော်ခေါင်နား တိုးသွားပြီး ချဲကားပေးထားသော ခြေထောက်နားတွင် ဒူးထောက်ကာ ထိုင်ချလိုက်သည်။ သီတာဆွေသာ သေချာ ခေါင်းအေးအေးထားပြီး စဉ်းစားလျှင် ဒီနေတော့ ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက် ဖုန်းတစ်လုံးသာ ကိုင်၍ စကားပြောနေသည်ကို တွေးမိမှာ ဖြစ်သည်။ တကယ်ဆိုလျှင် အားနေသော လက်တစ်ဖက်နှင့် သူ့ကိစ္စသူ ဖြေရှင်းနိုင်သည်သာ။ အခုတော့ ဒီအချက်ကို သီတာဆွေ လုံးဝကို မတွေးမိ၊ သတိမထားမိချေ။

စားပွဲအောက်ခြေနားတွင် အဆင်သင့်ရှိနေသော အမှိုက်ခြင်းကို သီတာဆွေ လှမ်းယူလိုက်ပြီး ဦးကျော်ခေါင် ရှေ့တွင် မနေ့ကအတိုင်း ချပေးလိုက်သည်။ ပြီးသည်နှင့် သူမလက်က မပျော့တပျော့ အနေအထား ဖြစ်နေသော လီးကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ စိတ်ထင်လို့လား မသိ။ သီတာဆွေ လက်ထဲရှိ လီးတန်ညိုညိုကြီးသည် မနေ့က အနေအထားထက် ပိုပြီး မာနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက် ဘယ်လောက်ပဲ စိတ်လှုပ်ရှားမှုကို ထိန်းထားသည် ဆိုစေကာမူ သူ့အကြံကို သူအားရမိပြီး စိတ်တက်ကြွနေရာ ငပဲကပါ လိုက်တက်ကြွနေသည်လေ။

သီတာဆွေက လီးကို အလိုက်တသိ လှမ်းကိုင်လိုက်ပြီမို့ ဦးကျော်ခေါင် သူ့အကြံ တစ်ဝက်အောင်မြင်ပြီ ဆိုတာ သိလိုက်သည်။ ဖုန်းပြောနေရာမှ ကိုယ်ကို ရှေ့သို့ အနည်းငယ်ကိုင်းလိုက်သည်။ လွတ်နေသည့် လက်နှင့် အနီးဆုံးဖြစ်သော သီတာဆွေ နို့တစ်ဖက်ကို ဘလောက်စ်ပေါ်မှ အုပ်ကာ ကိုင်သည်။ အိစက်နွေးထွေးသော ရင်သားဆိုင်များဆီမှ အရသာက လက်ဖဝါးထဲသို့ စိမ့်ဝင်လာပြန်သည်။

လီးတန်အား သီတာဆွေ လက်ဖဝါးနုနုလေးဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ထားသောကြောင့် ဖြစ်တည်လာသော အရသာ၊ နို့လုံးမို့မို့များအား လက်တစ်ဖက်နှင့် စိတ်ကြိုက်ဆွဲ၍ ဆော့နေရသော အရသာ .. ဒီအရသာ နှစ်ခု ပေါင်းစုံလာသောအခါ ဦးကျော်ခေါင် ဟန်ဆောင်မှုကို ဘယ်လိုမှ ထိန်းမထားနိုင်တော့။

(ဟင် .. ဘယ်လို ဖြစ်တာပါလိမ့်)

သူမလက်နှင့် ကိုင်ပြီး ပုံးနှင့်တည့်အောင် ချိန်ထားပေးသည့်တိုင် ဆီးသွားသည်ကို မတွေ့ရလို့ သီတာဆွေ တွေဝေသွားသည်။ လီးအရေပြား မဖုံးတဖုံး ဖြစ်နေသော ထိပ်ဝကို စူးစိုက်ပြီး ကြည့်မိသည်။ ဆီးသွားရများ ခက်နေသလားလို့ တွေးမိပြီး ဖွဖွလေး ကိုင်ထားသည့် လက်ကို အနည်းငယ် လှုပ်ကြည့်သည်။ ဘာမှ ထွက်ကျမလာဘဲ လက်ထဲရှိ အသားချောင်းကြီးသာ ထွား၍ မာတက်လာသည်ကို အထိတ်တလန့် တွေ့လိုက်ရသည်။

သီတာဆွေ တော်တော်စိတ်အိုက်သွားပြီး မျက်မှောင်တောင် ကုတ်မိသည်။ ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက် ဖုန်းအရေးတကြီး ပြောနေသည့်အချိန်တွင် ဘာမဟုတ်သည့် ကိစ္စလေးတောင်မှ သူမ အနေနှင့် ဖြစ်မြောက်အောင် မလုပ်နိုင်။ အန်ကယ် ဦးကျော်ခေါင် အဆင်ပြေအောင် ဘယ်လိုလုပ်ပေးရပါ့မလဲ။ နောက်ဆုံးတွင် အကြံတစ်ခု ရသည်။ လက်ထဲကိုင်ထားသော လီးကို အပေါ်အောက်ဆွဲကာ လှုပ်ပေးလိုက်သည်။ ထိပ်ဖူးနေရာရှိ အရေပြားသည် ပြဲသွားလိုက်၊ ပြန်စုသွားလိုက် ဖြစ်နေသည်။

သီတာဆွေတစ်ယောက် ဦးကျော်ခေါင် ဆီးသွားဖို့ ကိစ္စနှင့် လုံးပန်းနေချိန်တွင်၊ ဦးကျော်ခေါင်လက်က မြွေတစ်ကောင်အလား လမ်းရှာကာ ဗွီပုံလည်ပင်းပေါက်ဝမှ အထဲသို့ ကျူးကျော်ဝင်လာသည်။ ခါတိုင်းလို အင်္ကျ ီအပေါ်ကနေ ကိုင်ခြင်း မဟုတ်ဘဲ ပကတိရင်သားဆိုင်များကို ထိတွေ့လာသည်မို့ သီတာဆွေ ကိုယ်ကလေး တွန့်သွားသည်။ ဒီအတွေ့က သူမအတွက် နေသားတကျ ဖြစ်မနေ။ ဦးကျော်ခေါင်အား မော်ကြည့်လိုက်တော့ သူမ ဘာဖြစ်နေသည်ကို သတိထားမိဟန် ရှိပုံမပေါ်။ ဖုန်းကိုသာ အရေးတကြီး ဆက်ပြောနေသည်။

ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက်တော့ ဇိမ်ကျလိုက်သည့် ဖြစ်ခြင်း။ သီတာဆွေ လက်ဖဝါးနုနုလေးက လီးကို ပွတ်ဆွဲပေးနေပြီး၊ လက်တစ်ဖက်နှင့် ရင်သားဆိုင် တစ်စုံကို စိတ်ကြိုက် ဆုပ်နယ်လို့ ရနေသည်လေ။ အားရပါးရ နယ်ရင်း အရှိန်ရလာသည်တွင် တင်းမာနေပြီ ဖြစ်သော နို့သီးလေးများကို လက်ညိုး၊ လက်မသုံးကာ ပွတ်ချေသည်။ ဦးကျော်ခေါင်၏ လက်အရှိန်နှင့် သီတာဆွေ စိတ်တွေ တစ်မျိုး ဖြစ်လာသည်။ သူမ မျက်လုံးလေးများသည် ခပ်မှေးမှေးတောင် ဖြစ်ချင်နေသည်။

“ဟာကွာ .. ဘာလဲဟ !!”

သူမကိုယ်သူမ သတိမထားမိခင်မှာပင် ဖီလင်အနည်းငယ် ဖြစ်လာသူ သီတာဆွေ .. ဦးကျော်ခေါင် စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနှင့် အော်ငေါက်ပြီး လက်ထဲကိုင်ထားသော ဖုန်းကို ဂွပ်ခနဲမြည်အောင် ချလိုက်မှုကြောင့် လန့်ဖြန့်သွားသည်။

ဘာကြောင့် ဦးကျော်ခေါင် ဒေါသတကြီး ဖြစ်ရသည်ကို သီတာဆွေ နားမလည်။ မျက်လုံးလေး အဝိုင်းသားနှင့် ဘာများ ဖြစ်တာပါလိမ့်ဟု အသည်းအသန် စဉ်းစားသည်။ ထိုရောအခါ သူမ သတိပြုမိသည်က သူမလက်နှင့် ဆုပ်ကိုင်ထားသော ဦးကျော်ခေါင်၏ လီးကြီးသည် အဆမတန် မာတောင်နေသည် ဆိုတာကို။ ပုံးနှင့်တည့်အောင် အောက်ဘက်သို့ ချိန်ထားနိုင်ဖို့ ဝေးစွ။ အခန်းမျက်နှာကျက်ကိုပင် ဒုံးကျည်တစ်စင်းလို ချိန်ရွယ်ထားနေသည်။ သီတာဆို အိုခနဲ ရေရွတ်မိပြီး လက်ကို လီးပေါ်မှ လွှတ်လိုက်သည်။

“မင်း ဘယ်လိုလုပ်လိုက်တာလဲ သီတာ .. ကြည့်စမ်း !!”

နီရဲနေသော ထိပ်ဖူးနှင့်အတူ၊ အကြောပြိုင်းပြိုင်းထနေသော လီးကြီးကို မယုံနိုင်စွာ ငေးစိုက်ကြည့်ရင်း သီတာဆွေ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ။ သူမ စိတ်ထဲတွင် အကြောင်းအရာ မျိုးစုံက ဖြတ်ပြေးနေသော်လည်း ပါးစပ်ကမူ ဘာစကားသံမှ ထုတ်ဖော်လို့မရပါ။ ဦးကျော်ခေါင်သာ ဒေါသတကြီးနှင့် ဆက်ပြောနေသည်။

“ကွန်ဖရန့်ကောလ်က ပျက်သွားပြီ .. ငါလဲ ဆီးသွားလို့မရဘူး .. မင်းကွာ .. သီတာ .. တော်တော်အသုံးမကျတာပဲ”

“သီတာ .. သီတာ” (သီတာဆွေ ဘာလို ပြန်ပြောရမှန်း မသိဘဲ အသံလေး တုန်ဝင်သွားသည်)

“ဆောရီး ..”

ဒေါသတကြီး ဖြစ်နေသော ဦးကျော်ခေါင်အား ရင်မဆိုင်ရဲသည့်အလျောက် သီတာဆွေ ခေါင်းလေး ငုံ့ကျသွားသည်။ သူမ စိတ်ထဲတွင် ဦးကျော်ခေါင် ဆီးသွားလို့ မရခြင်းသည် သူမ အပြစ်လား၊ တခြားကြောင့်လားဆိုတာ အခုထက်ထိ တွေးလို့ မရသေးချေ။

“ဆောရီး .. ဟုတ်လား ?? … ဆောရီးတစ်လုံးနဲ့ ပြီးသွားမှ ကိစ္စလား .. မရဘူး .. မင်းစခဲ့တဲ့ ပြသနာ .. မင်းပြီးအောင်ရှင်း”

“ပြီးအောင်ရှင်း ..”

ဦးကျော်ခေါင်၏ စကားကို နားမလည်သည့်အလျောက် သီတာဆွေ သံယောင်လိုက်ပြီး ရေရွတ်မိသည်။

“ဟုတ်တယ် .. မာနေတာကနေ ပျော့သွားအောင် လုပ်ခိုင်းတာ နားလည်လား”

ဦးကျော်ခေါင် လေသံကို အနည်းငယ်လျှော့ချလိုက်ပြီး သူ့လက်ကို ဆုပ်ကာပြပြီး ဂွင်းတိုက်သည့်ပုံစံ လုပ်ပြသည်။ ဒီလိုပုံစံကို တခါတလေ ကိုဝင်းခိုင်အား လုပ်ပေးနေကြမို့ ဦးကျော်ခေါင် ဘာဆိုလိုသည်ကို သီတာဆွေ သဘောပေါက်သွားသည်။ သူမ မျက်လုံးလေးများ ဝိုင်းသွားရပြန်သည်။

“အန် .. အန်ကယ်ဆိုလိုတာက ..”

“ဟ .. ဟုတ်တယ် .. စကားရှည်မနေနဲ့ .. မြန်မြန်လုပ်တော့ ..”

ဦးကျော်ခေါင် သီတာဆွေအား စဉ်းစားချိန် မပေးနိုင်အား။ အခုအချိန်သည် အရေးကြီးသည့် အချိန်။ အကယ်၍ သီတာဆွေသာ ခေါင်းအေးအေးထားပြီး စဉ်းစားနိုင်လျှင် ရိုက်ထားသည့် ဂွင်က အကြီးအကျယ်လွဲသွားနိုင်သည် မဟုတ်လား။

သို့သော် သီတာဆွေကလဲ သီတာဆွေပင်။ ဦးကျော်ခေါင် စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးနှင့် ပြောသည့် စကားတွေကသာ သူမအတွေးကို ကြီးစိုးထားပြီး သူမကြောင့် ကွန်ဖရန့်ကောလ် ပျက်သွားရသည်ဟု အတွေးရောက်နေသည်။ နောက်ထပ် အမှားတစ်ခုကို လုပ်မိပြီဟု နောင်တရနေရာ ဦးကျော်ခေါင် အမိန့်စကားဆုံးသည်နှင့် လက်က လီးကြီးကို ပြန်ဆုပ်ကိုင်မိသွားသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ ..

သီတာဆွေ၏ လက်ဖဝါးနုနုလေးနှင့် ပွတ်တိုက်မိကြောင့် ဖိန်းရှိန်းတက်လာသောအရသာက လီးတန်ကြီးမှတဆင့် ဦးကျော်ခေါင် တကိုယ်လုံးသို့ ပြန့်နှံ့လာသည်။

“ဟုတ်ပြီ .. သီတာ .. မြန်မြန်လေး”

ဦးကျော်ခေါင် ပြောဆိုသည့်အတိုင်း သီတာဆွေ လက်ကို အရှိန်တိုး၍ လှုပ်ရှားသည်။ နီရဲနေသည့် ထိပ်ဖူး၏ အကွဲကြောင်းလေးမှ တဆင့် သုတ်ရည်ကြည်များ စိမ့်ထွက်ကျလာသည်။ သီတာဆွေက လီးဒစ်အရင်းပိုင်းနေရာမှ ကိုင်ထားသည် ဖြစ်ရာ လက်လှုပ်ရှားလိုက်တိုင်း အရည်ကြည်တစ်ချို့က လက်ဖဝါးထဲသို့ ရောက်ရှိလာသည်။ တဖြေးဖြေးနှင့် လီးတန်ကို ဆီသုတ်လိမ်းသလို ဖြစ်ပြီး သီတာဆွေ လက်ထဲ ချောမွေ့လာသည်။ လှုပ်ရှားရတာ အဆင်ပြေလာသည့်တိုင် သီတာဆွေ စိတ်ထဲ စနိုးစနောင့် ဖြစ်မိသည်။ သို့သော် သူမ နှုတ်ကတော့ ဘာမှ ထုတ်မပြောပေ။

“ကောင်းတယ် … လုပ်လုပ်”

ဦးကျော်ခေါင်ကတော့ ဇိမ်အကျကြီး ကျနေလေပြီ။ သီတာဆွေ ဂွင်းတိုက်ပေးနေမှုကို မျက်လုံးမှိတ် ခေါင်းမော့ကာ ငြိမ်ခံနေသလို၊ သူမ နို့ကြီးများကို လက်နှင့်ဆွဲ၍ ဆော့နေသည်။ ဘလောက်စ်အင်္ကျ ီအတွင်းသို့ နှိုက်ပြီး ဆုပ်နယ်နေသည့်တိုင် အခုအချိန်တွင် သီတာဆွေအတွက် ထူးဆန်းသော အကြောင်းအရာ ဖြစ်မနေတော့ပေ။ လုပ်ရိုးလုပ်စဉ် တစ်ခုလို သူမ ယူဆလိုက်ပြီဖြစ်သည်။

“ဟုတ်ပြီ .. မရပ်နဲ့ .. လုပ် လုပ် … အား”

အကြောပေါင်းတစ်ထောင် စိမ့်သွားသလို ဦးကျော်ခေါင် ခံစားလိုက်ရပြီးနောက် လီးတန်ကြီးက အတင်းမာဆုံး ဖြစ်သွားသည်။ ဘာဖြစ်သည်ဆိုတာကို သီတာဆွေ သိလိုက်ချိန်မှာပင် ထိပ်ဖူးဝမှ သုတ်ရည်ဖြူများ ပြစ်ခနဲ ပန်းထွက်လာသည်။ ပထမဦးဆုံး အသုတ်က အရှိန်ပြင်းသည်။ ရှေ့တွင် ချထားသော အမှိုက်ပုံးကို ကျော်၍ အောက်ခံကော်ဇောပေါ်အထိ စင်ကျသည်။ နောက်ထပ် ထွက်လာသည့် အသုတ်များကမူ အရှိန် သိပ်မရှိတော့။ ပုံးထဲသို့ တစ်ချို့တစ်ဝက်ကျပြီး၊ ကျန်သည့် အရည်များက ထိုင်ခုံအစွန်းနှင့် သီတာဆွေ လက်ဖမိုးပေါ်တွင်သာ တင်၍ ကျန်နေခဲ့သည်။

ဆုံလည်ခုံမှ ဖင်ကြီးကြွတက်လာသည်အထိ အကောင်းကြီး ကောင်းသွားသော ဦးကျော်ခေါင် ခနနေမှ တင်ပါးကို ပြန်ထိုင်ချနိုင်သည်။ သံချောင်းလို့ ပြောမရသည့်တိုင် ရာဘာချောင်းအမာကြီးလို တင်းနေခဲ့သော လီးသည်လည်း အခုမှ စတင်၍ ပျော့ပြောင်းသည်။

ကိစ္စပြီးပြီဆိုတာ နားလည်လိုက်ပြီမို့ လီးကိုင်ထားသောလက်ကို လွှတ်လိုက်ပြီး သီတာဆွေ သူမလက်ကိုသုတ်ဖို့ တစ်ရှူးဗူးကို လိုက်ရှာသည်။ တစ်ရှူးဗူးက ရှိနေကြနေရာတွင် ရှိမနေပြန်။

“ရပြီ သီတာ .. အဆင်ပြေသွားပြီ .. ဒါပေမယ့် ဟိုဟိုဒီဒီ ရှောက်ပေကုန်တာတော့ မကောင်းဘူး”

အသက်ကို ပုံမှန်ဖြစ်အောင် ပြန်ရှူနေရင်းမှ ဦးကျော်ခေါင် ကြမ်းပြင်ကော်ဇောပေါ်ရှိ သုတ်ရည်ကွက်ကို လက်ညိုးထိုးပြပြီး ပြောသည်။ သီတာဆွေ နှုတ်ခမ်းထောင့်စွန်းလေးကို မသိမသာကိုက်ပြီး ခေါင်းလေး ငုံ့လိုက်သည်။ စိတ်ထဲတွင်တော့ သိပ်မကျေနပ်။ တကယ်ဆိုလျှင် ဒီပေပွကုန်သည့်ကိစ္စက သူမကြောင့် မဟုတ်ဘဲ ဦးကျော်ခေါင်ကြောင့် ဖြစ်ရသည် မဟုတ်လား။ သို့သော် စိတ်ထဲရှိသည့်အတွေးကိုတော့ သီတာဆွေ နှုတ်ကနေ ထုတ်ဖော်၍ ပြောမနေတော့ပါ။

ဦးကျော်ခေါင် သူ့လီးကို အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲ ပြန်ဆွဲထည့်လိုက်ပြီး ထိုင်နေရာမှ ထသည်။

“ကဲ .. သီတာ .. အန်ကယ်တော့ အပြင်ကို အလုပ်ကိစ္စနဲ့ သွားလိုက်ဦးမယ် .. ဒီပေနေတာတွေ သီတာ ရှင်းထားလိုက် .. ဟုတ်ပြီလား”

မှာစရာရှိသည်ကို မှာပြီးသည်နှင့် ဦးကျော်ခေါင် ရုံးခန်းထဲမှ ထွက်လာခဲ့သည်။ သီတာဆွေ ဂွင်းတိုက်ပေးမှုကြောင့် ပြီးလိုက်ရသည်မို့ ကိုယ့်လက်ကိုသုံးရတာထက် ပိုကောင်းနေသည်။ ဦးကျော်ခေါင်၏ မျက်နှာသည် စပ်ဖြီးဖြီးနှင့် ကျေနပ်အားရသည့် အသွင်ရှိနေသည်။ သီတာဆွေကတော့ ဒီမျက်နှာကို မမြင်လိုက်။ စားပွဲနားတွင် ဒူးထောက်ထိုင်ကာ ကျန်နေခဲ့သည်။ သူမ အာရုံထဲတွင် ကော်ဇောပေါ်တွင် ပေကျန်နေသည့် ကိစ္စကို ဘယ်လိုရှင်းရမည်ကိုသာ စဉ်းစားနေမိသည်။

%%%%%%

ညနေပိုင်း သုံးနာရီကျော်ကျော်လောက်မှ ဦးကျော်ခေါင် ရုံးထဲသို့ ပြန်ရောက်လာသည်။ လုပ်ငန်းကိစ္စနှင့် ပတ်သက်သော စာရွက်စာတမ်း တစ်ချို့ကို သံဗီဒိုတစ်လုံး၏ အောက်ဆုံးအကန့်ထဲသို့ ထည့်နေသဖြင့် ဦးကျော်ခေါင် ပြန်လာသည်ကို သီတာဆွေ သတိမထားမိ။ သားကောင်ကို ကျားချောင်းသလို ချောင်းနေသော ဦးကျော်ခေါင်ကသာ သီတာဆွေကို လှမ်းမြင်သည်။ သူ့ဘက်သို့ ကျောပေးကာ ကုန်းထားသလို ဖြစ်နေသော သီတာဆွေ နောက်ဘက်သို့ အလိုလို တိုးကပ်သွားသည်။ တင်ရင်းပြည့်ဖြိုးသော တင်သားများကို အနက်ရောင်စကတ်ထဲမှ ဖောင်းကားထွက်မည့်ဟန်နှင့် မြင်နေရသည်။

“သီတာ .. အလုပ်တွေများနေတာလား”

“အမေ့!!”

အနားနားတိုးကာ နှုတ်ဆက်လိုက်သည့်အပြင် တင်ပါးတစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်ခြင်း ခံရသဖြင့် သီတာဆွေ ကိုယ်လုံးလေးတောင် တုန်တက်သွားသည်။ ဦးကျော်ခေါင်မှန်း သိလိုက်ပေမယ့် သီတာဆွေ မည်ကဲ့သို့ တုံ့ပြန်စကားဆိုရမည် မသိ။ မနက်တုန်းက ဂွင်းတိုက်ပေးလိုက်ရသည့် အဖြစ်အပျက်က ဦးနှောက်ထဲမှ အခုထက်ထိ မထွက်သေးလေရာ ဦးကျော်ခေါင်နှင့် ရင်ဆိုင်ရမှာကိုလဲ မျက်နှာပူနေသည်။ နောက်ပြန်လှည့်မကြည့်ဖြစ်သလို၊ ကုန်းထားရာမှလည်း ကိုယ်ကို ပြန်မမတ်မိချေ။

ဦးကျော်ခေါင်အတွက်တော့ အဆင်ပြေလိုက်သည့် ဖြစ်ခြင်း၊ တင်ပါးတွေကို ပွတ်သပ်နေရာမှ လက်ကို အောက်ဘက်သို့ လျှောဆင်းသည်။ စကတ်က ဒူးဖုံးယုံသာ ရှည်သည်မို့ ဦးကျော်ခေါင်လက်က သွယ်လျဝင်းမွတ်နေသည့် ခြေတန်အပေါ်ပိုင်းကို စမ်းမိသည်။ ရွရွလေး ပွတ်ပေးလိုက်ပြီးနောက် လက်ကို အထဲသို့ လှန်ထိုးကာ အပေါ်ဘက်သို့ ဆွဲတင်သည်။ စကတ်နောက်ပိုင်းက အပေါ်သို့ ရွေ့တက်သွားပြီး ပေါင်တန်ဖြိုးဖြိုးများ၏ အတွင်းပိုင်းကို စမ်းမိသည်။

“အင်း ..”

“အီး ..”

နှစ်ဦးစလုံး နှုတ်မှ ညည်းသံထွက်ကျလာသည်။ သီတာဆွေက မည်သည့်အကြောင်းဖြင့် ညည်းသည် မသိသော်လည်း၊ ဦးကျော်ခေါင်ကမူ ရမ္မက်စိတ်နှင့် ညည်းမိတာဖြစ်သည်။ အခုချက်ချင်း သီတာဆွေ စကတ်ကို လှန်တင်ပြီး နောက်ကနေ ဆောင့်လိုးချင်နေသည်။ တဲတဲလေးကျန်နေသော အသိစိတ်နှင့် သူ့ကိုယ်သူ ပြန်ထိန်းနေရသည်။ မနက်ကတစ်ချီ ကောင်းကောင်းပြီးထားသည့်တိုင် ခေါင်းပြန်ထောင်ချင်စပြုပြီ ဖြစ်သော ဖွားဖက်တော်ကို စိတ်ထဲမှ ချော့နေရသည်။

လက်ကို စကတ်အောက်လျှိုလိုက်ပေမယ့် သီတာဆွေ၏ စောက်ပတ် ကိုတော့ ဦးကျော်ခေါင် လှမ်းကိုင်ဖို့ မကြိုးစား။ ဒီလောက်ထိတော့ အရဲကိုးဖို့ မသင့်ဟု စဉ်းစားမိလို့ ဖြစ်သည်။ ပင်တီပါးပါးလေး အုပ်နေတဲ့ တင်ပါးဆိုင်များကို စမ်းမိသည်ဆိုယုံနှင့် ကျေနပ်လိုက်သည်။ ပင်တီအောက်ကိုတောင် လက်လျှိုမနေတော့ဘဲ အပေါ်မှသာ ခပ်တင်းတင်း ညှစ်လိုက်သည်။

“အားရစရာကြီး .. တောက်”

ဘယ်ဘက်တင်အိုးရော၊ ညာဘက်တင်အိုးရော တစ်ချက်ချင်းစီ အားရပါးရ ဆုပ်နယ်ရင်း ဦးကျော်ခေါင် နှုတ်က ကျိတ်မနိုင်ခဲမရ ရေရွတ်မိသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ ဘာမှ ထပ်မလုပ်တော့ဘဲ လက်ကို ပြန်ထုတ်လိုက်ပြီး သီတာဆွေနားမှ ခွာကာ ရုံးခန်းထဲသို့ ဝင်သွားသည်။ သီတာဆွေသာလျှင် ပေါင်လည်လောက်အထိ လိပ်တင်နေသာ စကတ်နှင့်၊ ကုန်းလျက်အနေအထားအတိုင်း ကျန်ရစ်ခဲ့ရှာသည်။ ဦးကျော်ခေါင် အခန်းထဲဝင်သွား၍ တံခါးပိတ်သံကြားမှ သူမကိုယ်ကို ပြန်မတ်မိသည်။ တွန့်လန်နေသည့် စကတ်ကိုလဲ ပြန့်သွားအောင် လက်ဖြင့် ပြန်ဆွဲချရသည်။

ညနေ၄နာရီလောက်တွင် ထူးဆန်းစွာဖြင့် နိုင်ငံခြားကုမ္ပဏီတစ်ခုထံမှာ နောက်ထပ်ဖုန်းကောလ်တစ်ခု ဝင်လာပြန်သည်။ နိုင်ငံခြားကောလ်ဟု သိလိုက်သည်နှင့် သီတာဆွေ ဦးကျော်ခေါင်ဆီ လွှဲပေးလိုက်သည်။ သူမစိတ်ထဲမှာတော့ မနက်ကအဖြစ်အပျက်ကို သတိရပြီး လေးလံလျက်ရှိသည်။ ဆက်ပြီးထိုင်နေရမလား၊ ဒါမှမဟုတ် မသိမသာလေး ရုံးမှ လစ်ထွက်သွားရမလား တွေးနေမိသည်။

သို့သော် သီတာဆွေ ဆုံးဖြတ်ချက် မကျခင်မှာပင် အခန်းထဲမှ ဦးကျော်ခေါင်၏ လှမ်းခေါ်သံ ကြားရပြန်သည်။ ထုံးစံအတိုင်း လှမ်းခေါ်လိုက်သည့်စကားက (ငါဆီးသွားချင်လို့ အခန်းထဲ ဝင်ခဲ့) ဆိုတာ။

သီတာဆွေ သွားရမလို၊ မသွားရမလို ချီတုံချီချဖြစ်ပြီး ပေကပ်၍ ရပ်နေလိုက်သေးသည်။ သို့သော် သူမနားထဲတွင် ဦးလေးဖြစ်သူ ဦးစောမောင် ဆေးရုံမတက်ခင်က မှာကြားသွားသော စကားကို ပြန်ကြားယောင်မိသည်။ ဒီရက်ပိုင်းအတွင်း ကုမ္ပဏီတွင် အရေးကြီးကိစ္စများ ရှိနိုင်ပြီး သူမအနေနှင့် ဦးကျော်ခေါင်အား တတ်နိုင်သမျှ အကူအညီ ပေးရန်ဖြစ်သည်။ သီတာဆွေ ရင်သားထွားထွားတွေ မို့တက်လာသည်အထိ အသက်ကို ရှူသွင်းလိုက်ပြီးနောက် လေးလံသည့် ခြေလှမ်းများနှင့် ဦးကျော်ခေါင် အခန်းထဲသို့ ဝင်လာခဲ့သည်။

ဒုတိယအကြိမ်အဖြစ် ဦးကျော်ခေါင်ရှေ့တွင် ဒူးထောက်ကာ ထိုင်မိပြီးသောအခါ သူမလက်နှင့် ယဉ်ပါးသလို ဖြစ်နေပြီဖြစ်သော လီးကို လှမ်းကိုင်သည်။ ဘယ်လိုမှ မလုပ်ရသေးပါလျက်နှင့် လီးကြီးသည် ရာဘာဒုတ်တစ်ချောင်းလို မာတင်းတက်နေသည်။ သူမ ဦးကျော်ခေါင်ကို မျက်လုံးလေးလှန်၍ ကြည့်လိုက်သောအခါ မှတ်စုစာရွက်ပိုင်းတစ်ခု လှမ်းပေးတာ ခံရပြန်သည်။

“အဆင်ပြေအောင် လုပ်လိုက်”

ဘာလုပ်ပေးရမည်ဆိုတာကို သိနေသဖြင့် ပါးမို့မို့လေး နှစ်ဖက် အနည်းငယ် နီမြန်းသွားသည်အထိ သီတာဆွေ ရှက်အန်းအန်းဖြစ်သွားသည်။ သို့သော်လည်း လက်ထဲကိုင်ထားမိသော လီးကိုတော့ အပေါ်အောက်ဆွဲလှုပ်ပြီး စတင်၍ ဂွင်းတိုက်ပေးနေမိသည်။

ဦးကျော်ခေါင်လီးနှင့် သူမလက် ထိတွေ့နေမှုသည် တစ်ကြိမ်လည်းမဟုတ်၊ နှစ်ကြိမ်လည်း မဟုတ်တော့ပြီမို့ ပြောရမည်ဆိုလျှင် သီတာဆွေအတွက် စိမ်းနေသည် မဟုတ်တော့ချေ။ ထို့အတူ ကြိုးစားပမ်းစားနှင့် ဂွင်းတိုက်ပေးနေချိန်တွင် ဦးကျော်ခေါင်လက်က သူမ ဘလောက်စ်အင်္ကျ ီအတွင်း နှိုက်ပြီး နို့အုံတွေကို ဆော့ကစားနေသည်မှာလည်း ထူးဆန်းသော အကြောင်းရင်းချာ ဖြစ်မနေတော့ပါ။ နှစ်ဦးစလုံး အသားကျနေသလို ခံစားနေရသည်။

သို့သော် သီတာဆွေ နောက်ထပ် ပြသနာတစ်ခုနှင့် ထပ်မံ၍ ရင်ဆိုင်ရသည်။ ဦးကျော်ခေါင် လီးကြီးက တော်တော်နှင့် သုတ်မလွှတ်နိုင်ခြင်းပင်။ ညာလက်နှင့် သူမ ဂွင်းတိုက်သည်။ လက်ညောင်းလာလို့ သူမ ဘယ်လက်ပြောင်းသည်။ ဒါလည်း မပြီးသေး။ နောက်ဆုံးတွင် စိတ်မရှည်တော့သည့်အဆုံး လက်တစ်ဖက်က လီးကိုဆုပ်ကိုင်ပြီး ဂွင်းတိုက်ပေးတုန်း၊ ကျန်တစ်ဖက်က လဥများကို ရွရွလေးပွတ်ကာပေးသည်။ ဒါကတော့ ဦးကျော်ခေါင် ခိုင်းလို့မဟုတ်။ မြန်မြန်အရည်ထွက်မှ မြန်မြန်ကိစ္စပြီးမှာလို့ သီတာဆွေ တွေးထားသဖြင့် တတ်သမျှ မှတ်သမျှ လုပ်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။

အချိန်က ကြာသထက် ကြာလာသည်။ သီတာဆွေ လက်ကောက်ဝတ်တွေပင် နာလာသလို ဖြစ်လာသည်။ လက်တွေလည်း ညောင်းလှပြီ။

တော်သေးသည်။ သီတာဆွေ စိတ်သက်သာစရာ သတင်းကို ဦးကျော်ခေါင်က သူ့လက်အား နို့ကိုနှိုက်နေရာမှ ရုတ်လိုက်ပြီးနောက် ဖုန်းခွက်ကို လက်ဝါးနှင့်ပိတ်၍ လေသံတိုးတိုးနှင့် လှမ်းပြောသည်။

“သီတာ .. အန်ကယ်ပြီးတော့မယ် .. သိပ်မကြာတော့ဘူး .. ဒီတစ်ခါတော့ မနက်ကလို ပေပွကုန်တာ မဖြစ်စေနဲ့တော့”

ဦးကျော်ခေါင်၏ အဆုံးသတ်စကားကြောင့် စိတ်အေးသွားသည့် သီတာဆွေ ချက်ချင်းကို စိတ်ပူလာရပြန်သည်။ သူမထိုင်နေရာ ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို လှည့်ပတ်ကြည့်ပြီး တစ်ခုခုနှင့်များ ဦးကျော်ခေါင်သုတ်ရည်ကို ခံထားနိုင်မလား လိုက်ရှာသည်။ အမှိုက်ခြင်းကိုတော့ တွေ့သည်။ သို့သော် မနက်တုန်းက ထွက်သည့်အရှိန်နှင့် ပမာဏအတိုင်းသာဆိုလျှင် ဒီပုံးတည့်တည့်ထဲ ဝင်အောင် ထိန်းထားနိုင်ပါ့မလားဆိုတာ သူမ သံသယဝင်မိသည်။

ဝေခွဲမရဖြစ်နေသည့်အတွက်အလျောက် လုပ်မိလုပ်ရာအဖြစ် ဦးကျော်ခေါင်အား အားကိုးတကြီးနှင့် မော်ကြည့်သည်။

ဒီတစ်ခါတော့ ဦးကျော်ခေါင်သည် ဖုန်းပြောနေပေမယ့် သူမထံမှ အကြည့်ကို လွှဲမသွားပါ။ သီတာဆွေ ဘာမေးချင်သည်ကို တပ်အပ်သိနေသည့်အလား သူ့ပါးစပ်ကို ဟကာပြရင်း အတွင်းဘက်သို့ လက်ညိုးနှင့် ထိုးပြသည်။

သီတာဆွေ မျက်မှောင်ကျုံ့၍ ဦးကျော်ခေါင် ဘာကိုဆိုလိုမှန်း အပြေးအလွှား စဉ်းစားရပြန်သည်။ ဘာအဓိပ္ပါယ်မှန်း သိလိုက်သောအခါတွင်မူ မျက်ဝန်းလေးများ ဝိုင်းစက်သွားရပြန်သည်။ ဟင် … သူက .. ငါ့ပါးစပ်နဲ့ အရည်တွေကို ဖမ်းခိုင်းထားတာပါလား .. ကွိုင်ပဲ

ဦးကျော်ခေါင်၏ လက်တစ်ဖက်က ဆန့်တန်းထွက်လာပြီး သီတာဆွေခေါင်းကို နောက်ဘက်မှနေ၍ လာကိုင်သည်။ ဘာဆိုဘာမှ ကန့်ကွက်ငြင်းဆန်ခြင်း မပြုနိုင်ခင်မှာပင် ခေါင်းကို ရှေ့ဘက်သို့ဆွဲယူ နှိမ့်ချခြင်း ခံရသည်။ သီတာဆွေ တစ်ခုခုပြောဖို့ ပါးစပ်ဟလိုက်သည့် အချိန်တွင် လီးထိပ်ဖူးက နှုတ်ခမ်းနုနုနှစ်ဖက်ကို ဖြတ်ကျော်၍ အတွင်းသို့ ရောက်ရှိသွားသည်။ နောက်ဆက်တွဲ အဖြစ်အပျက်များကို တားဆီးဖို့ သီတာဆွေ အချိန်မမှီတော့ချေ။

သီတာဆွေ ပါးစပ်နှင့် လီးတန်ထိပ်ဖူးအား ငုံမိသွားသည်နှင့် ဦးကျော်ခေါင် အီးခနဲ ကျေနပ်အားရသံကြီး ထွက်ပေါ်ပြီး လူက ဆုံလည်ခုံပေါ်မှ ကြွတက်သည်။ လီးဥများထံမှ လျှံတက်လာသော သုတ်ရည်များသည် လီးတန်တလျှောက် ပြေးထွက်လာပြီး သီတာဆွေပါးစပ်ထဲသို့ တဗြောဗြော ပန်းထွက်ကုန်သည်။ သူ့လက်နှင့် ခေါင်းကို နောက်ဘက်မှ ဖမ်းထိန်းကာ ကိုင်ထားသည်မို့ သီတာဆွေ ဘယ်လိုမှ ရုန်းထွက်လို့မရ။ လည်ချောင်းထဲသို့ ပန်းကျလာသော သုတ်ရည်များကို မတတ်နိုင်သည့်အဆုံး တဂွတ်ဂွတ်နှင့် မျိုချလိုက်ရတော့သည်။

အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် ပန်းထွက်လာသော လရည်တွေ ကုန်သည်အထိ ဦးကျော်ခေါင် သီတာဆွေခေါင်းအား ချုပ်ကိုင်ထားမှုကို လွှတ်မပေးပါ။ တင်းတင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားယုံမက အာခေါင်ထဲရောက်သည်အထိ ထိုးထည့်ထားသဖြင့် သီတာဆွေလဲ ဘာမှ မတတ်နိုင်။ လက်နှစ်ဖက်နှင့် ဦးကျော်ခေါင် ပေါင်လုံးများကို အတင်းလှမ်းတွန်းပြီး နောက်ထပ်ထိုးမထည့်အောင် တောင့်ခံထားရသည်။ မဟုတ်လျှင် ပါးစပ်ထဲသို့ လီးကြီးတစ်ချောင်းလုံး ဝင်သွားမှာ သေချာလှသည်။

“အား … ကောင်းတယ် .. အခုမှ နေသာထိုင်သာရှိတာ”

ကျေနပ်အားရသော အသံကြီးနှင့် ဦးကျော်ခေါင် ရေရွတ်လိုက်ပြီး သီတာဆွေခေါင်းနောက်မှ လက်ကို ဖယ်လိုက်သည်။

“အဟွတ် .. အဟွတ်”

ခေါင်းကြွနိုင်သည်နှင့် သီတာဆွေ ချောင်းတဟွတ်ဟွတ်ဆိုးသည်။ သူမ မျက်ဝန်းများသည်ကား မိနစ်ပိုင်းအတွင်း ဖြစ်သွားသော အဖြစ်အပျက်ကို မယုံကြည်နိုင်စွာနှင့် အပြူးသားဖြစ်နေသည်။ ပါးစပ်ထဲ တစ်ခုခုဖြစ်နေသလို ခံစားရပြီး၊ ခေါင်းထဲတွင်တော့ မူးနောက်နောက်ဖြစ်သည်။ သီတာဆွေ ကြောင်စီစီလေးဖြင့် ဦးကျော်ခေါင်ကို မော့ကြည့်လိုက်သောအခါ ဦးကျော်ခေါင်က လီးဒစ်အား လက်ညိုးထိုးပြသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

“ထိပ်မှာ ကျန်နေသေးတယ်”

စကားလုံး ရှာမရသည့် သီတာဆွေ ခေါင်းကို အသာပြန်ငုံ့၊ လျှာနီတာရဲလေး လှစ်ထုတ်ကာ လီးထိပ်ဖူးကို လှမ်းလျက်လိုက်သည်။ တကယ်တမ်းတော့ ထိပ်ဖူးဝတွင် ဘာအရည်ကြည်မှ ကျန်နေတော့သည် မဟုတ်။ အားလုံးက သူမ လည်ချောင်းထဲသို့ ကျဆင်းသွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။ သို့သော် သေချာအောင်ဆိုပြီး သီတာဆွေ လေးငါးချက်လောက် လျှာနှင့်လျက်ပေးသည်။ ပြီးနောက်တွင်တော့ ပျော့ခွေစပြုနေပြီဖြစ်သော လီးကို အလိုက်တသိနှင့် ဦးကျော်ခေါင် ဘောင်းဘီထဲ ပြန်ထည့်ပေးလိုက်ပြီး ခေါင်းငိုက်စိုက်ချကာ ရုံးခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်လာခဲ့တော့သည်။

%%%%%%%

နောက်တစ်နေ့ ရောက်သောအခါ …

ဒီနေ့တော့ သီတာဆွေ ရုံးလာတာ နောက်ကျသည်။ ဦးကျော်ခေါင် ရုံးရောက်သည့်အချိန်တွင် သီတာဆွေကို မတွေ့။ တခြား အမျိုးသမီးဝန်ထမ်းသာ ရှိသည်။ ဦးကျော်ခေါင် စိတ်ထဲတွင် နည်းနည်းတောင် လန့်သွားသည်။ သို့သော် ဖြစ်သမျှအကြောင်း အကောင်းချည်းပဲလို့ တွေးကာ နေလိုက်သည်။ ရှိသည့် ဝန်ထမ်းအမျိုးသမီးကိုလဲ အပြင်ကိစ္စတစ်ခု ဖန်တီးကာ ကြံဖန်ခိုင်းလိုက်သည်။ ရုံးကိုလဲ ပြန်မလာဖို့ တခါထဲ မှာလိုက်သည်။ သူကတော့ သီတာဆွေ ရုံးအလာကို ကော်ဖီတစ်ခွက်ဖျော်သောက်ရင်း စောင့်နိုင်မိသည်။

သိပ်တော့ ကြာကြာမစောင့်လိုက်ရပါ။ တစ်ငုံချင်း သောက်နေသော ကော်ဖီ ကုန်တော့မည့်ဆဲဆဲတွင် သီတာဆွေ ရုံးထဲဝင်လာသည်ကို သူ့အခန်းတံခါး ဖွင့်ထားသဖြင့် လှမ်းမြင်လိုက်ရသည်။ သီတာဆွေသည် မနေ့ကလို ဒူးဖုံးအောင်ရှည်သော စကတ်မီးခိုးရောင်ကို အဖြူရောင်ဘလောက်စ်နှင့် တွဲ၍ ဝတ်ထားသည်။ ထူးဆန်းသည်က ဘလောက်စ်ပေါ်တွင် မီးခိုရောင်ကုတ်ကို ထပ်၍ ဝတ်ထားခြင်း ဖြစ်သည်။ ဘယ်လိုပဲဝတ်ဝတ် သီတာဆွေသည် ချောမောလှသော သူမရုပ်ရည်နှင့်လိုက်အောင် ဝတ်ဆင်တတ်သူမို့ ပုံစံက ကြည့်လို့ကောင်းလှသည်သာ။ သို့သော် သူမ မျက်နှာလှလှလေးက ခါတိုင်းလို မဟုတ်။ ညိုးငယ်နေရှာသည်။

ဦးကျော်ခေါင်က သီတာဆွေအား လှမ်းကြည့်နေသလို၊ သီတာဆွေကလဲ သူ့အား တန်ပြန်ကြည့်ရင်း ရုံးခန်းထဲသို့ ဝင်လာသည်။

“အန်ကယ် .. သီတာ အန်ကယ်နဲ့ တစ်ခုဆွေးနွေးချင်တယ်”

ပါးနပ်လှသည့် ဦးကျော်ခေါင် ထိုင်နေရာမှ ချက်ချင်းထကာ ရုံးခန်းဝနားသို့ ရောက်လာသော သီတာဆွေ ရှိရာသို့ တိုးကပ်သွားသည်။

“လာလေ သီတာ … ပြောစရာရှိတာ ပြော .. လာလာ .. ဒီမှာ ထိုင်ပြောရအောင်”

ဒီနေတော့ ဦးကျော်ခေါင် တစ်ယောက် လူကြီးလူကောင်းအသွင် ပေါက်နေသည်။ သီတာဆွေအား လေးလေးစားစား ဆက်ဆံယုံမက လက်ဖြင့်အခန်းထောင့်တွင် ရှိနေသော ဆိုဖာခုံရှည်ကြီးကို ထိုးပြသည်။ သီတာဆွေ ကိုယ်ကလေးကိုယို့ ခေါင်းကို မသိမသာ ညိတ်ပြလိုက်ပြီး ဦးကျော်ခေါင် ညွှန်ပြသည့် ဆိုဖာခုံ၏ တစ်ဖက်တွင် ဝင်ထိုင်သည်။ နှစ်ယောက်ထိုင် ဆိုဖာခုံမို့ သီတာဆွေ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်နှင့် ဦးကျော်ခေါင်က တခြားဘက်တွင် နေရာယူလိုက်သည်။

ဆိုဖာခုံက ခပ်အိအိမို့ သီတာဆွေတို့ နှစ်ယောက်ထိုင်လိုက်သည့်အရှိန်နှင့် အထဲသို့ တော်တော်နှစ်ဝင်သွားသည်။ သီတာဆွေဝတ်လာသော စကတ်က ဒူးခေါင်းကိုကျော်ကာ ပေါင်တန်ဝင်းဝင်းများဆီသို့ လိပ်တက်သည်။ သီတာဆွေ ပြန်ဆွဲချမည်ဟု ပြုစဉ်မှာပင် ဦးကျော်ခေါင်လက်က ဒူးခေါင်းတစ်ဖက်ပေါ် လာတင်တာခံရသည်။

သီတာဆွေ အကြည့်က ထိုလက်ကို ငေးကြည့်နေခိုက် ဦးကျော်ခေါင်က ရင်းရင်းနှီးနှီးလေသံနှင့် စမေးသည်။

“ပြောလေ .. သီတာ … အန်ကယ် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ”

“ဟို .. ဟိုလေ” (သီတာဆွေ အကြည့်က ဦးကျော်ခေါင်လက်တွင်သာ ရောက်နေပြီး ခနလောက်တော့ စကားလုံးရှာမရန်ဟန်နှင့် ထစ်အနေသည် .. တအောင့်နေမှ)

“ပြောရမှာတော့ အား .. အားနာတယ် အန်ကယ် .. သီတာ ဒီမှာ ဆက်မလုပ်နိုင်တော့ဘူး”

နောက်ဆုံးတွင်တော့ အားတင်းကာ ပြောရင်း သီတာဆွေ ဦးကျော်ခေါင်အား လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ သူမ စကားကြားတော့ ဦးကျော်ခေါင်သည် အံ့အားသင့်သွားဟန်ရသည်။ နဖူးကြောများ တွန့်သွားသည်အထိ မျက်မှောင်ကုတ်လိုက်ပြီး

“ဘာဖြစ်လို့လဲ သီတာ ..”

“ဘာ .. ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့”

ဒူးခေါင်းနေရာတွင် ရောက်နေသော ဦးကျော်ခေါင်လက်က ပေါင်တန်အပေါ်ဘက်သို့ ရွေ့လာပြီး ခပ်ရွရွပွတ်ပေးနေမှုကြောင့် သီတာဆွေ စကားသံ ခနတိတ်သွားရပြန်သည်။ ပြီးမှ ရွှေရင်အစုံ့ မို့တက်လာသည် အထိ အသက်ကို အားယူရှူသွင်းလိုက်ပြီး သူမ တစ်ညလုံး စဉ်းစားထားသော စကားကို ဆက်ပြောရသည်။ ပေါင်တန်ဖြိုးဖြိုးပေါ်တွင် ပြေးလွှားစပြုနေသော လက်ကိုတော့ တတ်နိုင်သလောက် သူမအာရုံထဲမှ ဖျောက်ထားရသည်။

“ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆိုတော့ .. မ .. မ နေ့က ကိစ္စကြောင့်ပါ”

“မနေ့က ကိစ္စကြောင့် ?? … မနေ့က ဘာဖြစ်လို့လဲ သီတာ ??”

ဦးကျော်ခေါင်၏ လေသံက ပို၍ စိတ်ပူသည့်အသွင် ဖြစ်သွားပြီး ဆိုဖာဟိုဘက်စွန်းတွင် ထိုင်နေရာမှ သီတာဆွေဘက်သို့ ထပ်တိုးလိုက်သည်။

လူချင်းနီးကပ်သွားမှုကြောင့် ကြိုးစားပြီးအားတင်းကာ ပြောနေသူ သီတာဆွေ ပိုပြီး စိတ်လှုပ်ရှားလာရသည်။ ဖိုလှိုက်နေသော ရင်သည် အထက်အောက် အတက်အဆင်း အနိမ့်အမြင့် မြန်မြန်ဖြစ်လာသည်။ မျက်လွှာကို အလိုလို ချလိုက်မိပြီး တိုးညင်းသော လေသံနှင့် ဆက်ပြောရှာသည်။

“မနေ့ကဖြစ်ခဲ့တဲ့ အဖြစ်အပျက်ကို သီတာ မကျေလည်ဘူး အန်ကယ်”

“မကျေလည်ဘူး .. သီတာ .. ဟုတ်လား ??.. အန်ကယ်သိသလောက် မကျေလည်စရာ ဘာမှ မရှိဘူး .. သီတာ စိတ်ညစ်စရာလဲ မရှိဘူးလေ .. သီတာက ပီအေတစ်ယောက်အနေနဲ့ အန်ကယ်ကို လုပ်ပေးခဲ့တာပဲ .. လုပ်ပေးတာမှ တကယ်ကို ပြောင်မြောင်အောင် ကူညီခဲ့တာ .. ဘရာဗိုလိုတောင် ချီးမွမ်းရမှာ”

ကျေနပ်အားရသည့် လေသံနှင့် ချီးမွမ်းပြောဆိုမှုကြောင့် သီတာဆွေ ပါးပြင်လေးပေါ်တွင် ပန်းသွေးရောင်တောင် ဖြတ်ပြေးသွားသည်။ “ကျေးဇူးပဲ အန်ကယ်”ဟု တုံ့ပြန်ပြောပြီး ဆက်ပြောဖို့အတွက် ချီတုံချီချ ဖြစ်နေဟန် အသံတိတ်သွားပြန်သည်။ ခနနေမှ အားတင်းလိုက်ဟန်ဖြင့် ..

“ဟုတ်တော့ ဟုတ်ပါတယ် အန်ကယ် .. ဒါပေမယ့်”

“ဒါပေမယ့် ဘာဖြစ်လဲ သီတာ ..”

“ဟို .. ဟိုလေ .. သီတာဆိုလိုချင်တာက .. သီတာ့မှာ ချစ် .. ချစ်သူရှိတယ်”

နောက်ဆုံးတော့ သီတာဆွေသည် သူမပြောချင်သည့် စကားကို ပြောဖြစ်အောင် ပြောလိုက်နိုင်သည်။ သို့သော် ဦးကျော်ခေါင်ကမူ သီတာဆွေ ဘာကိုဆိုလိုချင်မှန်း နားမလည်သည့်ဟန်ဖြင့် စူးစိုက်ကြည့်သည်။

“ချစ်သူ .. အဲဒါဘာဖြစ်လဲ .. သီတာ ?? .. အန်ကယ် မင်းဘာကို ဆိုလိုမှန်း နားမလည်ဘူး”

ပုံမှန်လေသံဖြင့် ပြောနေရာမှ အနည်းငယ်မြင့်တက်လာသော လေယူလေသိမ်းကြောင့် သီတာဆွေ မျက်နှာလေး ပြိုတော့မည့် မိုးကောင်းကင်နှယ် မှိုင်းပျသွားသည်။ မျက်ဝန်းလှလှလေးတွင်လည်း မျက်ရည်စများ ခိုတွဲ၍လာသည်။

“သီတာလေ .. သီတာ့ချစ်သူအပေါ် သစ္စာမဖောက်ချင်ဘူး ..”

“သစ္စာဖောက်တယ် !! .. ဟာကွာ .. သီတာဆွေ.. မင်း ဘာတွေ မဟုတ်ကဟုတ်က လျှောက်တွေးနေတာလဲ ..”

“မဟုတ်ဘူးလေ .. အန်ကယ် .. မနေ့က အန်ကယ့်ဟာ ..” (သီတာဆွေ ဆက်မပြောရဲဟန်နှင့် အသံတိတ်သွားသည်။ ရှိုက်သံတစ်ချက်ကို အင့်ခနဲ ကြားလိုက်ရသည်)

“ဘာ အန်ကယ့်ဟာလဲ သီတာ .. ရှင်းရှင်းလင်းလင်း ပြောစမ်းပါ .. အန်ကယ့်လီးကို ပြောတာ မဟုတ်လား”

“ဟုတ်တယ် အန်ကယ် .. အန်ကယ့်လီးက သီတာ့ပါးစပ်ထဲ ရောက်လာတယ်လေ .. သီတာ ဖောက်ပြန်တဲ့ မိန်းမ ဖြစ်ပြီ အန်ကယ် .. အင့်”

ပြောရင်းဆိုရင်းနှင့်ပင် သီတာဆွေ အသံက ဝမ်းနည်းသည့်ဟန် ပို၍ ပေါက်လာသည်။ ဦးကျော်ခေါင်ကမူ သီတာဆွေအား သနားစရာသတ္တဝါ တစ်ကောင်နှယ် စိုက်ကြည့်ရင်း သူ့ခေါင်းကို ဖြေညှင်းစွာ ခါသည်။ ပြီးမှ ချိုသာသော လေသံအေးအေးနှင့် သီတာဆွေအား ဖျောင်းဖျရှာသည်။

“သီတာ .. ဒီမှာ ကြည့် အန်ကယ် ရှင်းပြမယ် .. ဟုတ်တယ် .. သီတာပြောသလို အန်ကယ့်လီးက သီတာ့ပါးစပ်ထဲ ရောက်ခဲ့တယ် .. ဒါပေမယ့် သီတာဖောက်ပြန်တာလဲ မဟုတ်ဘူး .. ဒါ ဆက်စ်ကိစ္စလဲမဟုတ်ဘူး .. အန်ကယ် အကူအညီလိုတဲ့အချိန်သီတာက ပီအေကောင်းတစ်ယောက်အနေနဲ့ ကူညီတာပဲ ရှိတယ် .. ပီအေဆိုတာ သီတာဆွေ သိတယ်ဟုတ် .. ပါဆင်နယ် အဆင့်စတန့် .. ကိုယ့်ရဲ့ဘော့စ်အလုပ်ကိစ္စပြီးမြောက်ဖို့ ကူညီပေးတာ ပီအေလေ ..အ ဆင့် စ တန့် တဲ့ ..  သဘောပေါက်လား .. မနေ့က ကိစ္စက ပြောရမယ် ဆိုရင် …”

စကားအရှည်ကြီး ပြောရင်း တောက်လျှောက်ရှင်းပြသွားသော ဦးကျော်ခေါင် နောက်ထပ်ဆက်ဖို့ စကားလုံးရှာမရဟန်ဖြင့် လက်ဖဝါးကို လေထဲမြှောက်ကာ ခါရင်း စဉ်းစားနေသည်။ သီတာဆွေကမူ မျက်လုံးလေး အဝိုင်းသားနှင့် ဦးကျော်ခေါင် ပြောသမျှကို နားစိုက်ထောင်နေသည်။ ဦးကျော်ခေါင် စကာလုံး ရှာနေသည့်အချိန်တွင် သူမကိုယ်တိုင် စကားလုံး ရှာနေဟန်ဖြင့် အသံတိတ်စဉ်းစားနေသည်။ ဦးကျော်ခေါင်က သီတာဆွေထက် အရင် စဉ်းစားမိသွားပုံပေါက်သည်။ လေထဲဝှေ့ယမ်းနေသောလက်က ရပ်သွားပြီး

“ဖိအားလျှော့တာ.. အင်္ဂလိပ်လိုပြောရင် စထရပ် ရီလိစ် ..”

“ဖိအားလျှော့တာ .. စထရပ် ရီလိစ် .. ဟုတ်လား .. အန်ကယ်”

ဒီစကားကို ရင်းနှီးနေသည့်ဟန်နှင့် သီတာဆွေ ဦးကျော်ခေါင်နောက်မှ သံယောင်လိုက်၍ ပြောမိသည်။ ဦးကျော်ခေါင်က သီတာဆွေ စကားကို ထောက်ခံသည့်ဟန်နှင့် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ ချောင်းဟန့်ကာ လည်ချောင်း ရှင်းလိုက်ပြီး ဆက်ပြောသည်။

“ဟုတ်တယ် .. စထရပ် ရီလိစ် .. ပြောရမယ်ဆိုရင် သီတာနို့တွေကို သုံးတာနဲ့ သဘောတရားအရ အတူတူပဲ ..”

ထိုစကားကို ပြောပြီးနောက် ဦးကျော်ခေါင်သည့် သရုပ်ပြသည့်ဟန်ဖြင့် သီတာဆွေ နို့နှစ်ဖက်ကို လက်ဖြင့် လှမ်းကိုင်သည်။ ရင်သားများကို လက်ဖြင့်ဆုပ်ကိုင်ခံရမှုကြောင့် သီတာဆွေကိုယ်ကလေး တွန့်သွားသည်။ သို့သော် သူမကိုယ်ကို ရုန်းထွက်ခြင်းတော့ မပြုလုပ်ပါ။

နို့တွေ့ကို ကိုင်မိသွားသော ဦးကျော်ခေါင်၏ လက်က ဘလောက်စ်အောက်မှ ခပ်မာမာအသားကို စမ်းမိသည်။ ထိုရောအခါ အလိုမကျသည့်ဟန်နှင့် သီတာဆွေအား လှမ်းကြည့်သည်။

“သီတာ .. ဘရာဝတ်လာတာလာ??”

ဦးကျော်ခေါင် အမေးကြောင့် သီတာဆွေ မျက်နှာလေး ဖြူလျော်သွားသည်။ မဝံ့မရဲ လေသံနှင့် ရှင်းပြရှာသည်။

“ဟုတ် .. ဟုတ်တယ် .. သီတာ .. သီတာလေ .. စိတ်တွေရှုပ်ပြီး … ဆောရီး”

“အခုချွတ်လိုက် သီတာ ..”

“ရှင် !!”

ဦးကျော်ခေါင် စကားကြောင့် သီတာဆွေ မျက်လုံးလေးများ ဝိုင်းစက်သွားမိသည် …။

“ဟုတ်တယ် သီတာ .. ချွတ်လိုက်လေ .. အန်ကယ်တို့ ဒီဘရာကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်ပြီး သဘောတူညီမှု ရထားတယ် မဟုတ်လား”

“ဟုတ် .. ကဲ့ .. ရှင့် .. ဆောရီးပါ အန်ကယ်”

သီတာဆွေ သူမအမှားကို သိလိုက်သည်မို့ ခေါင်းကလေး ငုံ့ကာ တောင်းပန်ရင်း ဘလောက်စ်ပေါ်က ထပ်ဝတ်လာသော ကုတ်အင်္ကျ ီကို အရင်ဆွဲဖယ်သည်။ လည်ပင်းပေါက်နေရာမှ ကိုင်၍ ကုတ်အင်္ကျ ီကို ဘယ်ညာထပ်ခေါက်လိုက်ပြီး ဆိုဖာ၏ လက်တန်းတွင် လှမ်းတင်သည်။ ပြီးသည်နှင့် ဘလောက်စ် အောက်စနှစ်ဖက်ကို လက်ဖြင့် ကိုင်ပြီး ခေါင်းပေါ်မှ ကျော်၍ ပင့်ချွတ်သည်။ ဝမ်းပြင်သား ရှပ်ရှပ်လေးနှင့် ချက်နက်နက်လေးက ဦးကျော်ခေါင် မြင်ကွင်းထဲ အရင်ရောက်လာသည်။ ထို့နောက်တော့ မို့ဝန်းဖြူဖွေးသော စနေနှစ်ခိုင်အား ခဲရောင် ဇာပွင့်များပါသော ဘရာနှင့် ထုပ်လျက်သား မြင်လိုက်ရသည်။ ဘရာ၏ရင်ပုံက အကြီးစား မဟုတ်သည်မို့ နို့လုံးအိအိများ၏ အပေါ်တစ်ဝက်လောက်က အပြင်ဘက်သို့ လျှံကျနေသည်။ မြင်ကွင်းက အသက်ရှူမှားချင်စရာ။ ရွှီခနဲ လေမချွန်မိအောင်ကို ဦးကျော်ခေါင် စိတ်ထိန်းလိုက်ရသည်။ ဒါတောင်မှ လျှာက အငြိမ်မနေနိုင်သဖြင့် ကိုယ့်နှုတ်ခမ်းကိုယ် ပြန်သပ်မိသည်။

သီတာဆွေကတော့ ရမ္မက်ခိုးဝေစ ပြုနေသော ဦးကျော်ခေါင် မျက်နှာအား သတိမထားမိ။ သူမလုပ်စရာ ရှိသည့် နောက်ဆုံးအဆင့်ဖြစ်သော ဘရာနောက်က ချိတ်ကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့် နောက်ပြန်တွန်း၍ ဖြုတ်သည်။ ကျန်သည့် လက်တစ်ဖက်ကတော့ ရှေ့ဘက်ရှိ ရင်ပုံခွက်နှစ်ခုဆက်နေသော အလယ်နေရာမှ ထိန်းကိုင်ထားသည်။ တစ်ခါမှ သူစိမ်းယောကျ်ားတစ်ဦး ရှေ့တွင် အင်္ကျ ီမချွတ်ဘူးသဖြင့် ရှက်ကိုးရှက်ကန်း ဖြစ်နေသည်။

“ဖယ် .. ဖယ်လိုက်လေ .. သီတာ”

အာလုတ်သံနှင့် လှမ်းပြောလိုက်သော ဦးကျော်ခေါင် စကားအဆုံးတွင် ရှက်အန်းအန်းဖြစ်နေသော အမူအရာနှင့် သီတာဆွေ ရှေ့ဘက်က လက်ကိုရုတ်သည်။ ခဲရောင်ဘရာလှလှလေးက သူမလက်ထဲ ပါသွားသည်။ ဦးကျော်ခေါင် အကြည့်ကမူ ဘရာနောက်သို့ ပါမသွား။ ဟင်းလင်းပြင်ထဲတွင် ပေါ်ထွက်လာသော ငွေလဝန်းနှစ်ဆူကို အငမ်းမရ လှမ်းကြည့်သည်။ ပြီးသည်နှင့် လက်နှစ်ဖက်စလုံးက ဆန့်တန်း ရောက်ရှိလာသည်။

သီတာဆွေ နို့ကြီးတွေကို ဦးကျော်ခေါင်ကောင်းကောင်းကြီး ကိုင်တွယ်ဖူးသည်။ ပြောရလျှင် သူ့လက်နှင့် စိမ်းမနေပါ။ သို့သော် မျက်စိထဲတွင် ထင်းထင်းရှင်းရှင်း ပကတိအတိုင်း မြင်ရသည်ကတော့ ဒါက ပထမဦးဆုံးပင်။ နို့လုံးတွေက ကြီးသည်၊ မို့မောက်နေသည်။ အိတွဲခြင်းတော့ မရှိ။ နို့သီးတွေကမူ ခပ်သေးသေးဖြစ်ပြီး ဆွဲကာဆော့ပေးမှုကြောင့်လား မသိ။ ရှည်ထွက် စူကြွနေသည်။ နို့သီးစူစူလေးများအား ခြံရံထားသော အဝိုင်းလေးကမူ ပန်းရောင်သွေးပြေးနေသည်။ ချုံငုံကာပြောရမည်ဆိုလျှင် အပြစ်ပြောစရာ မရှိအောင် လှပသော အလှ ..။

“သီတာ .. မင်း နို့တွေက သိပ်လှတာပဲ .. “

“ဟုတ် … ဟုတ်ကဲ့ “

ဦးကျော်ခေါင်၏ အားတက်သရော ချီးမွမ်းသံကြောင့် သီတာဆွေ ကြောင်တက်တက်လေးနှင့် ပြန်ဖြေမိသည်။ ဘရာချွတ်ပြီးသွားပြီမို့ ဘလောက်စ်ကို အပေါ်ကနေ ပြန်ဝတ်ရင် ကောင်းမလား စဉ်းစားသည်။ သို့သော် ဦးကျော်ခေါင် လက်က နို့ကြီးတွေပေါ်က မခွာသေးဘဲ ဆက်လက်ကိုင်ထားသဖြင့် ဘာပြောရမှန်း မသိ။

“ကဲ .. သီတာ .. မနေ့က ကိစ္စနဲ့ ပတ်သက်ပြီး စိတ်ရှင်းသွားပြီ မဟုတ်လား”

ဖြူဖွေးအိစက်သော အသားဆိုင်နှစ်လုံးကို လက်ငါးချောင်းတစ်ဖက်စီနှင့် အားရပါးရ ဆုပ်ရင်း ဦးကျော်ခေါင် မေးရိုးမေးစဉ်အတိုင်း မေးသည်။ သီတာဆွေ ခပ်သွက်သွက်ပင် ခေါင်းညိတ်ပြရင်း ပြန်ဖြေသည်။

“ဟုတ်ကဲ့ .. သီတာ နားလည်သွားပါပြီ … ကျေးဇူးတင်ပါတယ် အန်ကယ် .. အခုလို ရှင်းပြတဲ့အတွက်”

“အာ .. မလိုပါဘူးကွာ ..  ရပါတယ် .. အန်ကယ် ခံစားနေရတဲ့ ဖိအားတွေကို လျှော့ပေးဖို့က သီတာ့ အလုပ်တာဝန်ဆိုတာ အခုတော့ သဘောပေါက်ပြီဟုတ်” (ပါးစပ်က အဆက်မပြတ်ပြောရင်း လက်နှစ်ဖက်ကလည်း အဆက်မပြတ် လှုပ်ရှားနေသည်)

“ဟုတ်” (သီတာဆွေ ထပ်မံ၍ ခေါင်းညိတ်ပြရှာသည်)

“တကယ်တမ်းတော့ အန်ကယ် အရမ်းဖိအားများတဲ့အချိန်ဆို .. ဒီဟာတွေကို သုံးတာလောက်နဲ့တင် အဆင်မပြေလောက်ဘူး သီတာ”

လေသံအေးအေးနှင့် ပြောရင်း “ဒီဟာ”ဆိုသော စကားတွင် ဦးကျော်ခေါင် နို့ကြီးနှစ်ဖက်ကို အောက်ဘက်ခြမ်းမှ ပင့်ကာ ပုတ်သည်။ နို့လုံးလုံးကြီး နှစ်ဖက်က ဘော်လီဘောလို ခုန်တက်သွားသည်။ သီတာဆွေ စိတ်ထဲ ဖျင်းခနဲတောင် ခံစားလိုက်ရသည်။ ယောင်ယမ်း၍ လည်ချောင်းကို လှုပ်ရှားပြီး မျိုချမိသည်။

“အခုတောင် .. မနေ့က ကိစ္စတွေရော .. သီတာ အလုပ်ဆက်မဆင်းတော့ဘူးဆိုတဲ့ အပြောတွေရော .. အကုန်ပေါင်းပြီး အန်ကယ်ဖိအားတွေ တက်လာတယ်”

“ဒီမှာကြည့်စမ်း !!”

ဦးကျော်ခေါင်လက်က နို့တွေကိုဆွဲနေရာမှ ခွာသွားပြီး ဝတ်ထားသည့် ပုဆိုးကို လှမ်းဖြေလိုက်တာ တွေ့ရသည်။ ခါးပုံစံပြေပြီး ကျွတ်သွားသည်နှင့် ဘွားခနဲ အရှင်းသား ပေါ်ထွက်လာသော လီးကြီးကို မြင်လိုက်ရရာ သီတာဆွေ မျက်ဝန်းများသည် ပန်းကန်ပြားဝိုင်းလောက်နီးနီး ပြူးကျယ်သွားရပြန်သည်။

“အဲဒီတော့ အန်ကယ် ရှင်းပြခဲ့သလို သီတာ ပီအေကောင်းတစ်ယောက် လုပ်ရမယ့် ဝတ္တရားအတိုင်း ဖိအားတွေကို လျော့ပေးစမ်းကွယ် .. လုပ် လုပ် .. သီတာက လိမ္မာပါတယ်”

သီတာဆွေမျက်လုံးများသည် အပြူးသားဖြစ်နေသည့်တိုင် ဦးကျော်ခေါင်လက်က သူမခေါင်းအား လှမ်းဆွဲပြီး ဖိချလိုက်သည်တွင် ဂလန်ဂဆန် ငြင်းဆန်သည်တော့ မလုပ်မိပါ။ လက်တစ်ဖက်နှင့်တောင် မျက်နှာကို ဖုံးကွယ်သလို ဖြစ်သွားသော ဆံပင်များအား နားသယ်နောက်သို့ လှမ်းတင်လိုက်သည်။

ဦးကျော်ခေါင်ကလည်း အလိုက်သိပါသည်။ သီတာဆွေ လုပ်ရကိုင်ရ လွယ်အောင် သူမခေါင်းအား ကိုင်မထားသည့်လက်နှင့် မာတောင်စပြုနေပြီ ဖြစ်သော လီးကို မတ်နေအောင် ထိန်းကိုင်ထားပေးသည်။ ထိုရောအခါ ငုံ့ကျလာသော သီတာဆွေ နှုတ်ခမ်းပါးလေး နှစ်ဖက်နှင့် လီးဒစ် ထိသည်။ နူးညံ့သော ခံစားမှုလှိုင်းက ထိပ်ဖူးဝမှတဆင့် ကိုယ်အတွင်း ပျံ့နှံ့လာသောအခါ ဦးကျော်ခေါင် ဖင်ကြီးကို ကြွပြီး အားနှင့်ထိုးထည့်လိုက်သည်။

“အု .. အု .. အိ”

တင်းခံမထားနိုင်သည့်အလျောက် နှုတ်ခမ်းလွှာနှစ်ခုကို ဖွင့်ဟလိုက်သည်တွင် လီးထိပ်ဖူးကြီးက အတင်းပင် အထဲသို့ ကျွံဝင်ဆင်းလာသည်။ အထဲရှိနေသော လျှာလေးအား အမှုမထားဟန်နှင့် တွန်းတိုက်ပြီး လည်ချောင်းဝထိ ဦးတည်သွားသည်။ သီတာဆွေ ဦးကျော်ခေါင် ပေါင်နှစ်ဖက်ကို လက်ဖြင့် ကမန်းကတမ်း ရိုက်ပြီး အချက်ပေးရသည်။

“အို .. အိုကေ .. သီတာ .. ဖြေးဖြေး .. အချိန်ယူပြီးမှ လုပ် ..”

ဦးကျော်ခေါင်ကပင် အပေါ်စီးကနေ အချိန်ယူပြီးလုပ်လို့ ပြောနေသဖြင့် သီတာဆွေ ဘာပြန်ပြောရမှန်း မသိ။ နောက်တော့ ပြောစရာ စကားကို မစဉ်းစားနိုင်သည်နှင့်အတူတူ လုပ်စရာရှိတာ ပြီးသွားအောင် လုပ်ပေးလိုက်မည်ဟု နှလုံးသွင်းပြီး ပါးစပ်ထဲဝင်နေသော လီးကိုယ်လုံးကို လျှာနှင့်ပတ်ဆွဲသည်။

“ကောင်းတယ် .. ရှီး … ကောင်းတယ်.. သီတာ .. ဂွတ် .. ဂွတ်ဂျော့”

နှုတ်မှ တဖွဖွ ချီးကျူးရင်း ဦးကျော်ခေါင် သီတာဆွေ ခေါင်းကို တဖြေးဖြေးခြင်း ပေါင်ရင်းထိရောက်အောင် ဖိချသည်။ နူးညံ့လှသည့် အာခေါင်သားလေးများနှင့် ထိတွေ့ရသောအရသာအပြင် လျှာနီတာရဲလေးက ပေးသော အတွေ့ကပါ ထပ်ပေါင်းလိုက်သောအခါ ဦးကျော်ခေါင် လီးက တမဟုတ်ခြင်း ကြီးထွားတက်သည်။

ဦးကျော်ခေါင် သီတာဆွေခေါင်းကို ထပ်ဖိချရန် ကြိုးစားပေမယ့် သီတာဆွေက သူ့အကြံကို သိနေသည့်အလား ပါးစပ်ထဲ မဝင်နိုင်သေးသော အရင်းပိုင်းကို လက်ဖြင့် အရင်လှမ်းဆုပ်လိုက်သည်။ ဦးကျော်ခေါင်၏ အကြံ မအောင်မြင်လိုက်။ သို့သော် သူက ထပ်တွန့်တက်ပြီး သီတာဆွေကို လက်ဖယ်ဖို့ အမိန့်ပေးတာမျိုးတော့ မလုပ်တော့ပါ။ သီတာဆွေက အလိုက်တသိနှင့် ခေါင်းကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ပြီး လီးကိုစတင်စုပ်ပေးနေလို့ ဖြစ်သည်။ ဒါ့အပြင် လီးအရင်းအား ကိုင်ထားသော လက်ကလဲ ဂွင်းတိုက်ပေးသလို လှုပ်ခါပေးသည်။

“အား … ရှီ .. ကောင်းလိုက်တာ … လုပ် လုပ် .. အဲဒီလိုမျိုး”

သီတာဆွေ တခြားနေရာများတွင် ဘယ်လောက် အရည်အချင်း ရှိသည်တော့ မသိ။ လီးစုပ်သည့် နေရာတွင်တော့ တော်တော်ကြီး ကျွမ်းကျင်သည်ကို ဦးကျော်ခေါင် သတိထားမိသည်။ သူမ ချစ်သူဆိုသော ကိုဝင်းခိုင်ကို စုပ်ပေးနေကြ ဖြစ်ရမည်။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် အခုတော့ သီတာဆွေ၏ ထိုကျွမ်းကျင်မှုက ဦးကျော်ခေါင်အတွက် ကောင်းကောင်းကြီး အလုပ်ဖြစ်စေနေသည်သာ။

ဦးကျော်ခေါင်၏ လက်က သီတာဆွေခေါင်းအား လှမ်းပြီး ထိန်းပေးထားစရာတောင် မလိုတော့ပေ။ မျက်နှာတစ်ဖက်ခြမ်း ၌ သိမ်းကာစုထားသော ဆံပင်ရှည်ရှည်များအား ကိုင်ပေးထားယုံသာ လိုအပ်သည်။ သီတာဆွေက သူမဖာသာ သူမ ခေါင်းကို နိမ့်လိုက် ကြွလိုက်နှင့် လီးကြီးအား ပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်ပြန်ထွက်ဖြစ်အောင် ပြုလုပ်ရင်း ပါးကလေးများ ဖောင်းလာသည်အထိ အားတက်သရော စုပ်ပေးနေသည်။ လီးစုပ်သံ တပြွတ်ပြွတ်နှင့် ဦးကျော်ခေါင်၏ အသက်ပြင်းပြင်း ရှူသံ တရှူးရှူး တရှဲရှဲကသာ အခန်းထဲတွင် ကြီးစိုးထားသည်။

“ကောင်းတယ် .. သီတာ .. စုပ်စုပ် ..”

လွတ်နေသာလက်တစ်ဖက်က နို့ကြီးတွေကို လှမ်း၍ဆွဲကာဆော့ရင်း ဦးကျော်ခေါင် ဖင်ကြီးကို လှုပ်ကာ သီတာဆွေ ပါးစပ်ကို စတင်၍ လိုးဆောင့်သည်။ တောင်ကုန်းတစ်ခုပေါ်သို့ ခြေကုန်သုတ်၍ ပြေးတက်ရသလို ဦးကျော်ခေါင် အားကုန်ထုတ်သည်။ လီးတန် အရင်းပိုင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားသော သီတာဆွေ၏ လက်သည်သာ နှုတ်ခမ်းသားများနှင့် ဆီးစပ် မထိတွေ့ရအောင် တားဆီထားသည့် တစ်ခုတည်းသော အတားအဆီး ဖြစ်၏။ မဟုတ်လျှင် လီးကြီးတစ်ခုလုံး သီတာဆွေ ပါးစပ်ထဲ ဝင်ရောက်ပျောက်ကွယ်သွားမှာ သေချာလှသည်။

နောက်ထပ်ငါးမိနစ်ခန့် ကြာအောင် မာရသွန်ပြေးသလို တောက်လျှောက်ဆွဲပြီးနောက် ဦးကျော်ခေါင် လီးတလျှောက် ကျင်စိမ့်တက်လာသည်။

“ထွက် .. ထွက်တော့မယ် … သေချာ မျိုချ .. သီတာ .. အပြင်ကို တစ်စက်မှ မကျစေနဲ့ “

လက်နှစ်ဖက်စလုံးနှင့် သီတာဆွေ ခေါင်းအား ညှပ်ကိုင်လိုက်ပြီးနောက် ဦးကျော်ခေါင် ကျားရိုင်းတစ်ကောင်၏ အားမာန်ဖြင့် သီတာဆွေပါးစပ်ထဲသို့ လီးတန်အား ထိုးထည့်သည်။ အားပါလှသော ဆောင့်ချက်များကြောင့် သီတာဆွေ လက်သည်လည်း လီးတန်အရင်းအား ဖမ်းကိုင်ထားခြင်း မပြုနိုင်တော့။ တံတွေးရည်များဖြင့် ပေကျံစိုရွှဲနေသော လီးတစ်ချောင်းလုံး သူမပါးစပ်ထဲ တိုးဝင်ပြန်ထွက်ဖြစ်နေသည်။

“အား … ရှစ် .. ထွက် .. ထွက်ပြီ”

ဝမ်းခေါင်းသံကြီးနှင့် ဦးကျော်ခေါင် အော်ညည်းပြီးနောက် သီတာဆွေခေါင်းအား သူ့ပေါင်ရင်းနှင့် ထိသည်အထိ ဖိကပ်ထားလိုက်သည်။ လည်ချောင်းဝကို ကျော်၍ ရောက်နေသော ဒစ်လုံးကြီးသည် အစွမ်းကုန် တင်းမာသွားပြီးနောက် သုတ်ရည်တွေ ဒလဟော ပန်းထွက်ကုန်သည်။ ဘာမှန်း မသိလိုက်ခင်မှာပင် အရည်ပျစ်ပျစ်တွေအား သီတာဆွေ မျိုချလိုက်ရရှာသည်။

ဦးကျော်ခေါင် ဖင်ကြီးတစ်ခုလုံး ဆတ်ခါဆတ်ခါ တုန်နေသည်။ ထို့အတူ သီတာဆွေ၏ လည်တိုင်သွယ်သွယ်လေးသည်လည်း ဆတ်ခါဆတ်ခါ တုန်နေရှာသည်။ ဦးကျော်ခေါင် တစ်ချက်ကော့တိုင်း သီတာဆွေ တစ်ချက်မျိုချနေရတော့သည်။

“ဝိုး .. အန်ကယ် တကယ်ပဲ ဖိအားတွေများနေတာကိုး .. ဟူး”

တစ်စက်မကျန် ကုန်သည်အထိ သုတ်ရည်များအား စုပ်ယူလိုက်ပြီးနောက် လီးကြီးအား ပါးစပ်ထဲမှ ထုတ်ပေးလိုက်ချိန်တွင် သီတာဆွေ အတော်လေးပင် မောဟိုက်နေရှာသည်။ သီတာဆွေ နည်းတူ ဦးကျော်ခေါင်သည်လည်း ဟောဟဲဟောဟဲ ဖြစ်နေသည်။ သီတာဆွေ၏ မှတ်ချက်ကို ဘာမှ ပြန်မပြောနိုင်ပဲ ယောင်ယောင်လေးပြုံး၍သာ ထောက်ခံသည့်အနေနှင့် ခေါင်းညိတ်ပြရှာသည်။

ဦးကျော်ခေါင်၏ အပြုံးမျက်နှာသည့် မည့်သည့်အဓိပ္ပါယ်ဆောင်သည်ကို သူသာလျှင် အသိဆုံးဖြစ်ပေတော့မည်။

ထိုနေ့မှစ၍ နောက်ထပ်ရက်များတွင်တော့ ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက် သူ့ပီအေဖြစ်သူ သီတာဆွေ၏ နောက်တိုးတာဝန် ဖြစ်သော လီးစုပ်ပေးခြင်းအမှုကို ကောင်းကောင်းအသုံးချလေတော့သည်။ နေ့စဉ်နေ့တိုင်းလိုလို အနည်းဆုံး နှစ်ကြိမ် ဒါမှမဟုတ် သုံးကြိမ်လောက်တော့ သီတာဆွေခမျာ သူ့လီးအား စုပ်ပေးရသည်။ ထိုသို့စုပ်ပေးရာတွင် တခါတလေတော့ ဦးကျော်ခေါင် ဘာမှဝင်ရောက်မစွက်ဖက်။ ထိုင်ခုံတွင် အခန့်သား ကျောဆန့်ကာထိုင်ရင်း ခြေတန်များကို ကားပေးထားလိုက်ယုံပင်။ သီတာဆွေသာလျှင် မာတောင်နေသည့် လီးကြီးကို ပါးစပ်ထဲ အထုတ်အသွင်းလုပ်ပြီး ကောင်းကောင်းကြီး စုပ်ပေးရရှာသည်။ သီတာဆွေ ပြုစုသမျှ ဦးကျော်ခေါင်က အလိုက်သင့် ခံစား၊ စံစားနေယုံသာ ..။

သို့သော် တစ်ချို့သောအချိန်များတွင်မူ အရမ်းကိုဖိအားများသည်ဟူသော အကြောင်းပြချက်နှင့် သီတာဆွေအား အခန်းအလယ်တွင် ဒူးထောက်ထိုင်ခိုင်းပြီး၊ သူက လက်နှစ်ဖက်နှင့် သူမခေါင်းအား ညှပ်ထိန်းကိုင်ပြီး ပါးစပ်ပေါက်အား ကောင်းကောင်းလိုးတော့သည်။

ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် သူတို့နှစ်ဦး၏ ဖိအားလျှော့ခြင်းကိစ္စသည် လီးထိပ်ဝမှ ပန်းထွက်လာသော သုတ်ရည်များကို သီတာဆွေ တစ်စက်မကျန် သောက်မျိုချရခြင်းနှင့်သာ အမြဲ ပြီးဆုံးခဲ့သည်။ ထိုအတွက် ဦးကျော်ခေါင်၏ အကြောင်းပြချက်ကတော့ ရုံးခန်းထဲတွင် ပေကျံခြင်း မဖြစ်အောင်ဆိုသော အချက်ပင်ဖြစ်တော့သည်။

အားလုံးကို ချုံငုံ၍ ပြောရမည်ဆိုလျှင် ဦးကျော်ခေါင်အတွက် အကောင်းဆုံးသော အခြေအနေတစ်ခုကို လက်ဝယ်ပိုင်ပိုင် ရရှိထားသည်ဟု ဆိုရပေမည်။

သို့သော် ဦးကျော်ခေါင်ဆိုသူကား ဦးကျော်ခေါင်ပင်။ ပါးရည်နပ်ရည်ရှိပြီး ဘဝတလျှောက်လုံး လည်လျှင်လည်သလို စားသုံးလာခဲ့သည်မို့ ဒီမျှနှင့် သူ့ခမျာ မကျေနပ်နိုင်။ ဦးကျော်ခေါင်အတွက်တော့ မြက်ဆိုသည်မှာ တခြားဘက်တွင် ပိုစိမ်းသည်လို့ ခံယူထားသည်သာ။

ထို့အတွက်ကြောင့် သူလုံးဝ စိတ်ကျေနပ်သွားဖို့အတွက်ရန် သီတာဆွေအား ဘယ်လိုလုပ်ပြီး လိုးရမလဲဆိုတာ အမြဲအာရုံရောက်နေသည်။

တစ်နည်းနည်းနှင့်တော့ သီတာဆွေ ပင်တီကို ချွတ်ပြစ်နိုင်အောင် သူကြိုးစားရမည်။ ဤသည်ကား ဦးကျော်ခေါင်အတွက် အဓိကပန်းတိုင်ပင် ..။ အီးလိုသာဆိုရလျှင် ultimate goal ဟု ပြောရမလား မသိ။

ထိုင်နေကြ ဆုံလည်ခုံပေါ်တွင် ကိုယ်ကိုခပ်လျော့လျော့ အနေအထားနှင့် ငြိမ်သက်စွာ ထိုင်နေရင်း ဦးကျော်ခေါင် သူ့ဦးနှောက်ကို အပြေးအလွှား အလုပ်ပေးမိသည်။ သီတာဆွေကို ဘယ်လိုလိုးရမလဲဆိုတာ ဒီရက်ပိုင်းအတွင်း အသည်းအသန် စဉ်းစားနေရလို့လား မသိ။ သူ့ခေါင်းတွင် ဆံပင်ဖြူတွေပင် ထပ်တိုးလာသလို ခံစားရသည်။ ဟူး .. ကျော်ခေါင် .. မင်း ကြံစမ်း

ပြီးခဲ့သော မိနစ်ပိုင်းအတွင်းကပင် သီတာဆွေတစ်ယောက် သစ်သားစားပွဲကြီးအောက် ဒူးထောက်ကာ ဝင်ပြီး သူ့လီးအား တစ်ချီပြီးအောင် စုပ်ပေးခဲ့သေးသည်။ အခုတော့ ဦးကျော်ခေါင် နောက်ထပ် ထပ်လိုချင်နေသေးသည်။ တကယ်ကို ရလေလိုလေ အိုတစ္ဆေ အကြီးစားပင်။

(ကျော်ခေါင် .. ကျော်ခေါင် .. သိပ်လောဘမကြီးစမ်းနဲ့)

ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပြန်ဆုံးမ ဖျောင်းဖျပြီး ဦးကျော်ခေါင် သက်ပြင်းချသည်။ တခြားလုပ်စရာလည်း လောလောဆယ် မရှိသဖြင့် ဘာရယ်မဟုတ်ဘဲ စားပွဲအံဆွဲကို လှမ်းဖွင့်သည်။ အထဲမှာ မြင်လိုက်ရသော ပါးစပ်အနံ့ပျောက်ဆေး (မင့်)ဗူးကို လှမ်းယူပြီး ဆေးလုံးဖြူဖြူလေးနှစ်ခုကို လက်ဝါးထဲ ခေါက်ချလိုက်သည်။ ပါးစပ်ထဲ ထည့်မယ်ဆိုပြီး လက်ကိုမြှောက်လိုက်ချိန်တွင် သူ့ခေါင်းထဲတွင် အကြံတစ်ခုက ဖြတ်ခနဲ ပေါ်လာတော့သည်။

%%%%%%%%%

ဦးကျော်ခေါင်၏ အကြံသစ်ကို အကောင်အထည်ဖော်ဖို့တော့ ရက်အနည်းငယ် စောင့်လိုက်ရသည်။ အခုရက်ပိုင်းအတွင်း GMT ကုမ္ပဏီက အလုပ်တော်တော်ဖြစ်ထွန်းသည်။ ထိုရောအခါ ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက် ပို၍ဖိအားများသလို ခံစားရသည်။ ဦးကျော်ခေါင် ဖိအားများခြင်း၏ နောက်ဆက်တွဲ အကျိုးတရားကား သီတာဆွေ တစ်ယောက် ပိုပို၍ သူ့လီးအား စုပ်ပေးလာရခြင်းသာ ဖြစ်သည်။

ဒီတစ်ပတ် ရုံးဖွင့်သည့် တနင်္လာနေ့မှ စ၍ သီတာဆွေ တစ်ယောက် သူမပါးစပ်ကို နားရသည်ဟူ၍ မရှိ။ ဦးကျော်ခေါင်၏ စံချိန်က တိုးလာပြီး တစ်ရက်ကို အနည်းဆုံး လေးငါးခါလောက် လီးစုပ်ပေးနေရသည်။ သေချာသာ တွက်ကြည့်မည်ဆိုလျှင် သီတာဆွေ တစ်ယောက် သူမအလုပ်ကို သူမလုပ်ရသည်ထက် ရုံးခန်းထဲတွင် ဦးကျော်ခေါင်လီးကို စုပ်ပေးရတာက ပိုများသည်ဟုတောင် ဆိုရမလား မသိ။

အခုလဲကြည့်။ မိနစ်နှစ်ဆယ် နီးပါးလောက် ကြာအောင် ဦးကျော်ခေါင်လီးအား သုတ်ရည်တွေ ပန်းထွက်သည်အထိ ရုံးခန်းထဲ စုပ်ပေးခဲ့တာမှ ဘယ်လောက်မှ မကြာသေး။ ဆယ်မိနစ်သာသာလောက်ပဲ ရှိဦးမလား မသိ။ ရုံးခန်းထဲမှ ဦးကျော်ခေါင်၏ “သီတာရေ အထဲ ဝင်ခဲ့ပါဦး”ဆိုသည့် အသံကြောင့် သီတာဆွေ စိတ်တွေ လေးလံသွားရရှာသည်။

သီတာဆွေသည် အပျော့သားထဘီစကတ် အနက်ရောင်ကို အဖြူရောင် ရုံးဝတ်ရှပ်အင်္ကျ ီနှင့်တွဲ၍ ဝတ်ဆင်ထားသည်။ ထဘီစကတ်က ဘေးခွဲဖြစ်ပြီး လမ်းလျှောက်လိုက်တိုင်း ဖြူဖွေးသွယ်တန်းသော ပေါင်တန်တစ်ဖက်အား ဒူးအထက်လောက်ထိ မြင်နေရသည်။ မိန်းမဝတ်ရှပ်အင်္ကျ ီကမူ ကြယ်သီးတပ်ဖြစ်ပြီး မို့ဝန်းသောစနေနှစ်ခိုင်အား လုံလုံခြုံခြုံဖြစ်အောင် ဖုံးကွယ်ထားပေးသည်။ သီတာဆွေ၏ အတွေးက ဒီလိုမျိုး လုံလုံခြုံခြုံဝတ်ထားလျှင် သူမအင်္ကျ ီထဲသို့ လက်နှိုက်ပြီး နို့တွေကို ဦးကျော်ခေါင် မသုံးနိုင်ဟူသော အတွေး။

သို့သော် ဦးကျော်ခေါင်က သူမပါးစပ်အား မလိုးခင်မှာ နို့တွေကို အင်္ကျ ီပေါ်ကနေ ကောင်းကောင်းကိုင်ပြီး ဆုပ်နယ်လိမ့်မည်ဆိုသော အချက်ကိုတော့ မေ့သွားခဲ့သည်။ မနက်ပိုင်း တစ်ဆက်ရှင်ပြီးလို့ သူမ ရုံးခန်းထဲမှ ပြန်ထွက်လာချိန်တွင် ခပ်ကြေကြေဖြစ်သွားသော အင်္ကျ ီရှေ့ပိုင်းကို မနည်းပင် ပြန့်အောင် ပြန်လုပ်ထားခဲ့ရသည်။

ငြင်းဆန်လို့ရမှာ မဟုတ်သည့်အလျောက် သီတာဆွေ စိတ်လျှော့ပြီး ရုံးခန်းထဲ ဝင်လာခဲ့သည်။ လမ်းလျှောက်လာရင်း မေးရိုးနှစ်ဖက်ကို လက်ဖြင့် စမ်းကြည့်သည်။ မိနစ်နှစ်ဆယ်ခန့် နမ်းစတော့ ပလွေမှုတ်ပေးခဲ့ရသဖြင့် ပါးရိုးတွေက အတော်ညောင်းနေသည်။ ကြမ်းပြင်တွင် ဒူးထောက်ထိုင်ခဲ့ရသဖြင့်လည်း ဒူးခေါင်းနေရာက အနည်းငယ် နာနေသည်။ တတ်နိုင်လျှင် သီတာဆွေ ဒီလောက်မြန်မြန်ကြီး ဦးကျော်ခေါင် လီးအား စုပ်မပေးချင်တော့။ ဒီလိုနှုန်းထားအတိုင်းသာ ဆက်သွားမည်ဆိုလျှင် ဒီနေ့တော့ တစ်နေ့တာအတွက် အများဆုံး စံချိန်အဖြစ် တင်ထားခဲ့သော ခြောက်ကြိမ်ဆိုသည့် နှုန်းကို ကျိုးမည်လား မသိ။ သီတာဆွေ စံချိန် မကျိုးချင်ပါ။

“ဒီမှာ ထိုင်ဦး သီတာ ..”

တော်သေးသည်။ ဒီတစ်ခါ ဦးကျော်ခေါင် ခေါ်တာ အလုပ်ကိစ္စနှင့် ပတ်သက်ဟန်ရှိသည်။ စားပွဲရှေ့က ထိုင်ခုံကို ညွှန်ပြပြီး ထိုင်ခိုင်းလို့ ဖြစ်သည်။ ဒီလိုမှ မဟုတ်ဘဲ လီးစုပ်ပေးရမည်ဆိုလျှင် သူ့ရှေ့က ကြမ်းပြင်ကို ညွှန်ပြပြီး ဒူးထောက်ထိုင်ခိုင်းမှာ ဖြစ်သည်။ တစ်ခါတစ်လေတော့ သူမကို သစ်သားစားပွဲကြီးပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ် ပက်လက်လန်ကာ အိပ်ခိုင်းပြီး သူက စားပွဲဟိုဘက်စွန်းမှနေ၍ ပါးစပ်ကို သုံးလေ့ရှိသည်။ ဒါကလဲ တခါတလေမှ ဖြစ်သည်။ များသောအားဖြင့်တော့ သီတာဆွေ ဒူးထောက်ထိုင်ပြီး စုပ်ပေးရတာက ပိုများလေသည်။

သီတာဆွေ ထိုင်ခုံမှ ဝင်ထိုင်လိုက်ပေမယ့် ဦးကျော်ခေါင်က စကားကို ချက်ချင်းစမပြောသေးပါ။ တစ်စုံတစ်ခုတွင် အတွေးနစ်နေဟန်ဖြင့် သေချာစဉ်းစားနေတာ တွေ့သည်။ ခနနေမှ ..

“အင်း … သီတာရေ .. အန်ကယ်တော့ ဘယ်လိုပြောရမှန်း မသိဘူး”

စိတ်သက်သာသလို ဖြစ်နေသည့် သီတာဆွေ အန်ကယ်ဦးကျော်ခေါင် စကားကြောင့် စိတ်ထဲမတည်မငြိမ် ဖြစ်လာသည်။ ဘာ .. ဘာများ ဖြစ်ပြန်တာပါလိမ့် …။

“ဟိုလေ .. ပြောရမှာ အားတော့နာတယ် … သီတာ ပါးစပ်က အနံ့အကြောင်း ပြောချင်တာ .. အဲ ဒါလေး ..”

သီတာဆွေ မျက်တောင်လေးများ တဖျတ်ဖျတ် ခတ်သွားသည်။

“သီတာ့ ပါးစပ်က အနံံ့ဟုတ်လား .. အန်ကယ် .. ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ဟုတ်တယ် .. သီတာ .. ဘယ်လိုပြောရမလဲ .. သီတာပါးစပ်က စကားပြောလိုက်တိုင်း အနံ့တစ်မျိုး ရနေတယ်”

ဦးကျော်ခေါင်က ထိုစကားကိုပြောရင်းနှင့် သူ့အဆိုကို အားဖြည့်ဟန် နှာခေါင်းဝကို လက်ချောင်းလေးများဖြင့် ပိတ်ပြသည်။

ဒီစကားနှင့် အမူအရာကြောင့် သီတာဆွေ မျက်နှာလေး ညိုသွားရှာသည်။ မသိမသာခေါင်းလေး ငုံ့ကျသွားပြီး ဝမ်းနည်းသည့်အသံနှင့် တုံ့ပြန်ပြောသည်။

“သီတာလဲ စိတ်မကောင်းဘူး .. နဲနဲတော့ သတိထားမိတယ် .. မနေ့ကညနေတုန်းကဆိုရင် သီတာ့ချစ်သူနဲ့တွေ့တော့ သူကတောင် ပြောသေးတယ် .. သီတာ့ပါးစပ်က အနံ့တစ်မျိုးရနေတယ်တဲ့”

“ဟုတ်တယ် .. သီတာ .. ကြည့်ရတာ .. အန်ကယ့်အရည်တွေကို သီတာ အမြဲမျိုချနေရလို့ ဖြစ်မယ်”

သီတာဆွေ ထိုစကားကို ခေါင်းညိတ်၍ ထောက်ခံလိုက်သည်။ ဒီအချက်ကြောင့် ဆိုတာ ဖြစ်နိုင်သည်။ ဦးကျော်ခေါင် သူမပါးစပ်ကို ဖိအားလျှော့ဖို့ဆိုပြီး မသုံးခင်က ဒီလိုမျိုး အနံ့မရခဲ့ပါ။ ကိုဝင်းခိုင်ကလဲ သူမနှင့် နမ်းစုပ်တိုင်း ဘာကွန်ပလိန်းမှ မတတ်ခဲ့ပေ။ အခုကျမှ ဖြစ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သို့သော် ဒီကိစ္စကို ဘယ်လိုဖြေရှင်းရမယ်မှန်း မသိ။ တကယ်တမ်းတော့ ဖိအားများသည်ဆိုသူက သူမ မဟုတ်။ ဦးကျော်ခေါင်သာလျှင်။ သူမက ပီအေတစ်ယောက်အနေနဲ့ ကူညီခြင်းသာ။ အကယ်၍သာ ပါးစပ်ကို မသုံးဘဲ တခြားနည်းလမ်းနှင့် ဖြေရှင်းလို့ရမည်ဆိုလျှင် သူမဝမ်းသာမိမှာ သေချာပါသည်။

သီတာဆွေ အတွေးထဲတွင် နှစ်မျောနေခိုက်တွင် ဦးကျော်ခေါင် ထိုင်နေရာမှထကာ သူမနားသို့ လျှောက်လာသည်ကိုတွေ့ရသည်။ သီတာဆွေ၏ နောက်ဘက်ရောက်လာပြီး လက်နှစ်ဖက်ကို ယှက်ကာဆန့်ထုတ်ရင်း သူမနို့တွေ့ကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ နောက်ကနေ သိုင်းဖက်ခြင်း ခံရသလိုမို့ သီတာဆွေ ကိုယ်ကလေးအနည်းငယ် တွန့်သွားသည်။ ဦးကျော်ခေါင်က သူမ နားနားကပ်၍ သူစဉ်းစားထားသည်ကို ဆက်ပြောပြန်သည်။

“သီတာ့ပါးစပ်ကို မသုံးဘဲ စထရပ်လျှော့တဲ့ နည်းလမ်းတစ်ခုတော့ အန်ကယ်တို့တတွေ ရှာဖို့ လိုအပ်နေပြီ”

“ဟုတ် .. ဟို .. ဟိုလေ .. သီတာ့လက်နဲ့ ပြန်ပြီး ဂွင်းတိုက်ပေးရမလား အန်ကယ်”

“မကောင်းဘူး .. သီတာ .. အဆင်မပြေဘူး .. အဲဒီနည်းက ပေတာကျံတာတွေ များတယ်”

သီတာဆွေ အကြံပြုချက်ကို ကန့်ကွက်လိုက်ရင်း ဦးကျော်ခေါင် သူ့နှာဝသို့ ပြန့်နှံ့လာသော ကိုယ်သင်းနံ့နံ့လေးကို ခိုး၍ ရှုလိုက်မိသည်။ သီတာဆွေသည် ဉာဏ်ရည်ထိုင်းသလောက် သူမကိုယ်သူမတော့ ဘယ်လိုအလှပြင်ရမည်ဆိုတာ ကောင်းကောင်းကြီး သိပေသည်။ ဆံကေသာအနံ့က သင်းသင်းလေးမွှေးနေသလို၊ ကိုယ်သင်းနံ့ကလဲ ယဉ်ယဉ်လေးနှင့် ဆွဲဆောင်နေသည်။ အနီးကပ် နောက်ဘက်မှ မြင်နေရသော ပါးပြင်ဖွေးဖွေးလေးကို မနမ်းရှိုက်မိအောင် ဦးကျော်ခေါင် မနည်းကို စိတ်ထိန်းထားရသည်။ ရမ္မက်ဇော၏ ထွက်ပေါက်အဖြစ် လောလောဆယ် သုံးလို့ရနေသော နို့လုံးအိအိတွေကိုသာ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ခပ်တင်းတင်း ညှစ်ကာဆော့ပစ်လိုက်သည်။

“အန်ကယ်တစ်ခု စဉ်းစားမိတာတော့ ရှိတယ် .. သီတာ လက်ခံမလား မသိဘူး”

“ဟုတ် .. ဘာများလဲ အန်ကယ် ပြောပါဦး”

“ဒီလိုလေ .. အန်ကယ်တို့ ပါးစပ်အစား နောက်ထပ်အပေါက်တစ်ပေါက်ကို ပြောင်းသုံးရင် ကောင်းမယ်”

“နောက်ထပ်အပေါက် ??”

ဦးကျော်ခေါင်၏ စကားအား နားမရှင်းမှုကြောင့် သီတာဆွေ သူမခေါင်းလေးကို လည်ပြန်လှည့်ရင်း မေးသည်။ နို့တွေအား ဆုပ်နယ်နေသည့် လက်ကို လွှတ်လိုက်ပြီး ဦးကျော်ခေါင် သီတာဆွေရှေ့က စားပွဲပေါ်တွင် တစောင်းဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ စိတ်အားထက်သန်သည့် အမူအရာနှင့် သီတာဆွေအား အပေါ်စီးမှ ငုံ့ကြည့်ရင်း သူ့စကားကို ဆက်သည်။

“ဟုတ်တယ် .. ပါးစပ်မဟုတ်တဲ့ အပေါက် .. စောက်ဖုတ်အပေါက် .. ဒါမှမဟုတ် စအိုအပေါက်”

“စအိုအပေါက် … အာ .. မဟုတ်တာ!!”

စအိုပေါက်ဆိုသည့် စကားတွင် သီတာဆွေ ရွံရှာဟန်နှင့် မျက်နှာလေးမဲ့သွားသည်။ ဟုတ်သည်။ သူမချစ်သူ ကိုဝင်းခိုင်နှင့်တောင် တစ်ခါမှ စအိုပေါက်ကို အသုံးပြုတာ ခံဖူးခဲ့သည် မဟုတ်။ စအိုပေါက်ဆိုသော စကားကြောင့် သီတာဆွေ မျက်နှာလေးပျက်သွားသည်ကို လူလည်ကြီး ဦးကျော်ခေါင် ဒက်ခနဲ ရိပ်မိသည်။

“အင်း .. စအိုပေါက်တော့ မသုံးတာ ကောင်းပါတယ်”

ဦးကျော်ခေါင် နှုတ်က ထိုစကားကြောင့် မတည်ငြိမ်ဖြစ်နေသော သီတာဆွေ စိတ်အေးချမ်းသွားရသည်။ ယောင်ယမ်းပြီး ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်တွင် ဦးကျော်ခေါင်က ကျေနပ်အားရဟန်နှင့် လက်ခုတ်တစ်ချက်တီးသည်။

“ကောင်းပြီ .. ဒါဆိုအဆင်ပြေသွားပြီ”

“ဟုတ်လား .. အန်ကယ် .. အဆင်ပြေသွားပြီ??” (ဘာကြောင့် ဦးကျော်ခေါင် ဝမ်းသာသွားသည်ကို စဉ်းစားမရဟန်ဖြင့် သီတာဆွေ မေးမိသည်)

“ဟုတ်တယ် .. ဒီလိုလုပ်မယ်လေ”

စားပွဲပေါ်တွင် ထိုင်နေရာမှ ဦးကျော်ခေါင် ခုန်ဆင်းလိုက်ပြီး သီတာဆွေအားလဲ ထိုင်ခုံမှထအောင် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲထူလိုက်သည်။ အူကြောင်ကြောင်နှင့် သီတာဆွေ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်တွင် သူမကိုယ်လေးကို စားပွဲဘက်သို့ တွန်းပို့တာ ခံလိုက်ရသည်။ သီတာဆွေ လက်နှစ်ဖက်က စားပွဲမျက်နှာပြင် ထောက်မိသွားသည်။

“အန်ကယ် .. ဘာလုပ်မလို့လဲ??”

ဘာမှန်းညာမှန်း မသိဘဲ စားပွဲဆီသို့ တွန်းပို့ခြင်း ခံလိုက်ရသဖြင့် သီတာဆွေ ကမန်းကတမ်း လှမ်းမေးလိုက်စဉ်တွင် ဦးကျော်ခေါင်က သူမတင်ပါးနောက်တွင် ကပ်ကာ နေရာယူလိုက်သည်။ မျက်လုံးလေး ကလယ်ကလယ် ဖြစ်နေသော သီတာဆွေအား ပါးစပ် နားရွက်တက်ချိတ် လောက်မတတ် ပြုံးပြလိုက်ရင်း ဖြေလိုက်သည်က ..

အန်ကယ် သီတာ အဖုတ်ကို သုံးမလို့ … ဟု ဖြစ်တော့သည်။

“ဟင်!!”

သီတာဆွေ ထံမှ ဟင်ဆိုသော အသံမှမဆုံးသေး။ ဦးကျော်ခေါင်က သူမကျောကို လက်နှင့်ဖိချလိုက်ရာ စားပွဲအစွန်တွင် ကုန်ပေးထားသော ပုံစံ အလိုလို ရောက်သွားသည်။ ဦးကျော်ခေါင်က နောက်မှ ကပ်၍ ရပ်နေသည်ဖြစ်ရာ ကော့တင်းတက်လာသော သီတာဆွေ ဖင်လုံးကြီးနှစ်ခုနှင့် သူ့ဆီးစပ် ပြေးအပ်မိသည်။ ပုဆိုးအောက်မှ မာတင်းစပြုလာသော လီးကြီးက ဖင်ကြားကို တည့်တည့်ထောက်သည်။ သီတာဆွေ ယောင်ပြီး တင်ပါးတွေ လှုပ်ခါမိသည်။

“သီတာပဲ ပြောတာလေ .. ဖင်ပေါက်ကိုတော့ မသုံးချင်ဘူးဆိုတာ .. အဲဒါကြောင့်ပါ”

“အော် .. အင်း” (သူပြောတာ ဟုတ်ရှာသားဟု သီတာဆွေ အတွေးရောက်သည်)

ဘာပြီးလျှင်ဘာလုပ်ရမည်ဆိုတာ သိနေသူ ဦးကျော်ခေါင်ကတော့ လက်သွက်လှသည်။ စကတ်ထဘီ၏ ဘေးချိတ်နေရာကို လက်နှင့်စမ်းပြီး ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။ ထဘီစက ခါးနေရာမှ ကွာသွားပြီး အောက်ခံပင်တီ အဝါရောင်လေးကို လှမ်းမြင်လိုက်ရသည်။ စွင့်ကားလှသော တင်အိုးတွေက တောင့်ခံထားသဖြင့် ထဘီက အောက်ကိုတော့ လျှောကျမသွား။ ဦးကျော်ခေါင်ပင် လက်နှင့်ဟိုဘက်ဒီဘက် ထိန်းကိုင်ပြီး တင်ပါးတွေကို ကျော်အောင် လိပ်ချလိုက်သည်။ ပျော့ပြောင်းသည့် ထဘီအနက်လေး ခြေရင်းမှာ ပုံသွားချေပြီ။

“အားပါးပါး .. တောက်!!”

ဇာပင်တီပါးလေးနှင့် မလုံ့တလုံထုပ်ထားရှာသော တင်အိုးတွေက ပြည့်တင်းတောင့်တင်းလှသည်။ ကားစွင့်ဝိုင်းစက်ကာလဲ ရှိနေသည်။ တော်သေးသည်။ ဦးကျော်ခေါင် အခုအသက်အရွယ်ထိ ရောဂါရယ်လို့ မယ်မယ်ရရ မရှိလို့။ မဟုတ်လျှင် နေရာတွင် နှလုံးရပ်ပြီး ကိစ္စချောသွားနိုင်သည်။ မျက်လုံးရော၊ နှာခေါင်းပါ အပူရှိန်တွေ တမဟုတ်ခြင်း ပြင်းလာသည်မို့ ဦးကျော်ခေါင် ပင်တီကို ချွတ်ဖယ်ဖို့ပင် စိတ်မကူးနိုင်တော့။ ပင်တီစတစ်ဖက်ကို တင်းတင်းဆွဲဖယ်လိုက်ပြီး ဖင်သားတစ်ခြမ်းဖက်ပေါ်သို့ လှမ်းတင်သည်။

GMT ကုမ္ပဏီကို စရောက်ခါစကတည်းက အမြဲတမ်း စိတ်ကူးယဉ်တောင့်တ နေခဲ့ရသော သီတာဆွေ၏ အဖုတ်က ကုန်းပေးထားသဖြင့် ဖင်ကြားကနေ ပြူးခနဲ ထွက်လာသည်။

“ရွှီ ..”

ဒီတစ်ခါတော့ ဝမ်းသာမှုကို ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်သည်မို့ ဦးကျော်ခေါင် လေချွန်ဖြစ်အောင် ချွန်ဖြစ်သွားသည်။ လေချွန်သံကြားတော့ သီတာဆွေသည် စားပွဲပေါ်လက်ထောက် ကုန်းထားရာမှ သူ့ကို နောက်လှည့်ကြည့်သည်။

“အန် .. အန်ကယ် .. ဒီဟာက ဖိအားလျှော့တာဟုတ် .. တခြားဘာမှ မဟုတ်ဘူးနော် ..”

“ဟုတ်တယ် .. ဟုတ်တယ် .. ဖိအားလျှော့တာ”

ကမူးရှူးထိုး ပြန်ဖြေလိုက်ပြီးနောက် ဦးကျော်ခေါင် ပုဆိုးကိုဖြေချလိုက်သည်။ ပေါင်ကြားရှိ လီးကြီးကတော့ နောက်ဆုံးပိတ်အိတ်နှင့်လွယ်ရတော့မည်ကို သိနေသည်အလား ခေါင်းထောင်စပြုနေပြီ။ ညာဘက်လက်နှင့် လီးကို အရင်းမှလှမ်းကိုင်လိုက်ပြီးနောက် အပြူးသားထွက်စပြုနေသော စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးဆီသို့ ထိပ်ကို ပြေးကပ်သည်။ သီတာဆွေနှုတ်မှ အင်းခနဲ ညည်းသံထွက်သည်။

“ဖိအားလျှော့တာ သိလား .. သီတာ .. တခြားတွေးမနေနဲ့ .. အလုပ်အကြောင်းပဲတွေး .. ဒါအလုပ်ပဲ”

အဆက်မပြတ်ပြောရင်း လီးထိပ်နှင့် အဖုတ်ဝကို စမ်းကာထောက်သည်။ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားများက ပူနွေးနေပြီး အဝလေးကမူ ခပ်စိုစိုဖြစ်နေသည်ကို ဦးကျော်ခေါင် သတိထားမိသည်။ နောက်ထပ်တစ်ချက် နှစ်ချက်လောက် ဒစ်ကိုဖိဖိထိုး၍ ဆွပေးလိုက်ပြီး တတိယတစ်ချက်တွင်တော့ အားနှင့်သုံးကာ ဖိသွင်းလိုက်သည်။

ပြစ်ခနဲ အသံက ခပ်ကျယ်ကျယ်ပေါ်ထွက်လာပြီး ဦးကျော်ခေါင် လီးထိပ်က စောက်ဖုတ်ဝထဲ မြုပ်ဝင်သွားသည်။ တင်းကျပ်နွေးထွေးသော အရသာကြောင့် ဦးကျော်ခေါင် အူးခနဲ ရေရွတ်မိပြီး ခေါင်းမော့တက်သည်။

“ဖက်ခ် . ကျပ်လှချည်လား … အားပါးပါး”

စိတ်ဆန္ဒပြည့်ဝသွားယုံမက တင်းရင်းပြီးအိစက်နေသည့် အရသာကြောင့် ဦးကျော်ခေါင် အခိုက်ကြီးခိုက်ကာ အော်ညည်းသည်။ သီတာဆွေခါးအား ထိန်းကိုင်ပြီး လမ်းကြောင်းမှန်နေသည့် လီးအား ပို၍ တိုးဝင်အောင် ထပ်ဆောင့်သည်။ လီးက တင်းတင်းကျပ်ကျပ်နှင့် ထပ်ဝင်ပြန်သည်။ ဒီတစ်ခါတော့ သီတာဆွေသည်လည်းပဲ အောင့်မထားနိုင်တော့ပဲ နှုတ်မှ တရှီးရှီးနှင့် စတင်၍ ညည်းသည်။ လုံးပတ်တုတ်လှသည့် ဦးကျော်ခေါင်၏ လီးကြောင့် သူမအပေါက်လေးသည် ကိုဝင်းခိုင်ထက်စာလျှင် လမ်းပိုဖွင့်ပေးရရှာသည်။ ထိထိမိမိတော့ ရှိလှသည့်ဖြစ်ခြင်း ..။

“ကောင်းတယ် .. သီတာ … အရမ်းကောင်းတယ် .. မင်း အဖုတ်က စပယ်ရှယ်ကိုကောင်းတယ်”

ကောင်းတယ်ဆိုသော စကားတွေ မိုးမွှန်အောင်ဆိုရင်း ဦးကျော်ခေါင် လီးကုန်အောင် ဆောင့်ထည့်လိုက်သည်။ အားပါးလှသည့် အချက်မို့ သီတာဆွေ သူမကိုယ်စားပွဲပေါ် လဲမကျသွားအောင် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် တင်းတင်းတောင့်ခံထားရသည်။ လီးကြီးကတော့ အဖုတ်ထဲတွင် တစ်ချောင်းလုံး ကုန်အောင်မြုပ်နေပြီး တင်ပါးဖွေးဖွေးကြီး နှစ်ဖက်နှင့် ဦးကျော်ခေါင် ဆီးစပ်က ပထမဦးဆုံးအကြိမ် မိတ်ဆက်သွားသည်။

ထို့နောက်တွင်တော့ ..

ခါးသွယ်သွယ်လေးအား ထိန်းကာကိုင်ထားသော ဦးကျော်ခေါင်၏ လက်များကား ပင်တီလေး မလုံ့တလုံဖုံးနေသော တင်ပါးကြီးများပေါ်တွင် ရောက်ရှိနေသည်။ အီးလိုသာဆိုလျှင် ဂေါဂျက်စ်ဟု တင်စားခေါ်ဆိုရမည့် အကောင်းစား စံချိန်မှီ လုံးဝန်းပြည့်ဖြိုးသော တင်ပါးတစ်စုံကို စိတ်ကြိုက် နယ်ဖတ်၍ ဆုပ်ဆွဲသည်။ သီတာဆွေ အဖုတ်ထဲ မြုပ်ဝင်နေသော လီးကို လိုးဆောင့်မှုကိုလည်း တစ်ချက်လေးမှတောင် မရပ်။ သူ့ဟာကြီးကို ပတ်ပတ်ဆွဲနေသလို ဖြစ်သော နူးညံ့လှသည့် အတွင်းသားများ၏ အရသာကို ကောင်းကောင်းကြီး ခံစားရင်း ရှိရှိသမျှသော အားတွေကို သုံးကာ ဆောင့်သည်။ ဆီးခုံနှင့် သီတာဆွေ နောက်ပိုင်း ပြေးပြေးရိုက်သံသည် အခန်းထဲတွင် တဖတ်ဖတ်နှင့်ကို မြည်ဟီးနေတော့သည်။

အချိန်ကြာလှသည်နှင့်အမျှ သီတာဆွေ စောက်ဖုတ်က အရည်လိုက်ပြီး လိုးရတာ အဆင်ပြေချောမွေ့လာသည်။ သီတာဆွေ ကိုယ်တိုင်လည်း ရှက်တာကြောက်တာတွေ ရှိမနေတော့ဘဲ အန်ကယ်ဦးကျော်ခေါင် ဖိအားလျှော့ဖို့ကိစ္စကို တတ်နိုင်သလောက် ပြန်ကူညီလာသည်။ ဦးကျော်ခေါင် ဆောင့်ချက်တွေနှင့်အညီ သူမက နောက်ပြန်၍ တင်ပါးတွေကို တွန်းတွန်းပေးရာ နှစ်ဦးစလုံးအဖို့ ခံစားမှုဖီလင် မြင့်သထက်မြင့်လာအောင် ဖန်တီးပေးသလို ဖြစ်လာသည်။

သို့သော် ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက် အလျင်လိုခြင်း လုံးဝမရှိ။ ကောင်းမွန်လှသော အရသာကြောင့် မြန်မြန်ဆန်ဆန် ပြီးသွားမှာကို မလိုလားပါ။

လီးကို တစ်ချက်ဆောင့်သွင်းပြီး စောက်ဖုတ်ထဲမှ အနှုတ်တွင် အပြင်သို့ရောက်အောင် ချွတ်ပြစ်လိုက်သည်။ ကောင်းခါစပြုနေပြီဖြစ်သော သီတာဆွေ စိတ်ထဲ ဟာခနဲတောင် ဖြစ်သည်။ ဘာများဖြစ်တာလိမ့်ဆိုပြီး ကုန်းထားရာမှ မြန်မြန်ဆန်ဆန် လှည့်ကြည့်သည်။ သီတာဆွေ ထိုင်ခဲ့သော ထိုင်ခုံတွင် ဦးကျော်ခေါင် ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း သူမကို လက်ပြကာ လှမ်းခေါ်တာ တွေ့သည်။

“လာ .. သီတာ .. တစ်မျိုးစမ်းကြည့်အောင် .. အန်ကယ်ပေါ် တက်ခွလိုက် ..”

ဦးကျော်ခေါင်အတွက် ကောင်းဖို့ကတော့ ဒီလိုကိစ္စမျိုးတွင်တော့ သီတာဆွေအား နှစ်ခါရှင်းပြစရာမလို။ ဘာဆိုလိုသည်မှန်း ချက်ချင်းသိပြီး ထိုင်နေသည့် သူ့အပေါ်တွင် တက်ခွသည်။ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင်အနေအထားနှင့် တက်ခွပြီးနောက် ဦးကျော်ခေါင် မတ်နေအောင် ထိန်းကိုင်ထားသည့် လီးကို လက်ပြောင်း၍ပင် ယူလိုက်သည်။ တခြားနောက်ထပ် ဘာမှ တိုက်တွန်းစရာမလို။ အရည်တွေရွှဲရွှဲစိုနေပြီ ဖြစ်သော အဖုတ်ဝနှင့် ပြန်တေ့လိုက်ပြီး ချိန်သားကိုက်သည်တွင် တင်ပါးကြီးနှစ်ဖက်ကို အောက်သို့ ဖိချသည်။

“အိုး .. ဖက်ခ်”

သီတာဆွေ၏ ထိုအပြုအမူကြောင့် ဦးကျော်ခေါင်၏ ရမ္မက်လှိုင်းသည် အမြင့်ဆုံးအဆင့်သို့ ကူးပြောင်းသွားသည်။ လှပကျော့ရှင်းသော သီတာဆွေကိုယ်လုံးအထက်ပိုင်းကို ဖုံးကွယ်ထားသလို ဖြစ်နေသည့် အင်္ကျ ီအား ရင်ဘတ်ရှေ့ပိုင်းမှ စုကိုင်ပြီးဆွဲဖွင့်သည်။ ဖောက်ဖောက်ဆိုသော အသံတွေ မြည်ပြီး ကြယ်သီးတွေ အကုန်ပြုတ်ထွက်သည်။

ဘရာမပါသော ရင်နှစ်မွှာက အကာအကွယ်မဲ့စွာ ပေါ်ထွက်လာသည်တွင် ဦးကျော်ခေါင် လက်နှစ်ဖက်က တစ်လုံးခြင်းစီကို ဆုပ်စွဲလိုက်သည်။ ပြီးသည်နှင့် သူ့မျက်နှာအား ရင်ညွန့်ဖွေးဖွေးများဆီသို့ ထိုးအပ်လိုက်ပြီး လျှာကြီးကိုထုတ်ကာ စတင်လျက်တော့သည်။

“အမလေး .. အန်ကယ် … ရှီး  .. ရှီး … အာ့ .. အား”

“အိုး … ပြတ် … ပြွတ် … ပြွတ်”

နို့သီးစူစူလေးနှစ်ခုအား တစ်ခုချင်းစီ ငုံ့စုပ်နေသည့် အချိန်တွင် သီတာဆွေတစ်ယောက် ဦးကျော်ခေါင် ပုခုံးအား အားပြုကာ အစွမ်းကုန်အပေါ်စီးမှ တက်ဆောင့်နေပြီဖြစ်သည်။ စိတ်တက်ကြွမှု အရှိန်က သူမထံတွင်လည်း မြင့်တက်နေပြီမို့ သီတာဆွေ၏ ဆောင့်ချက်တွေကလည်း အားပါနေသည်။ ဦးကျော်ခေါင်တောင် နို့သီးတွေကို လျှာနှင့် အကြာကြီး ငုံထားလို့မရ။

“အင်း .. ကောင်းတယ် .. သီတာရယ် .. သိပ်ကောင်းတယ် .. ဒီနည်းက ပါးစပ်အနံ့မရှိစေဖို့အတွက် အကောင်းဆုံးပဲ ..”

အသက်ကို ဖုတ်လိုက်ဖုတ်လိုက် ရှူရင်းမှ ဦးကျော်ခေါင် သီတာဆွေ စိတ်ရှင်းအောင် ထပ်မံ၍ရှင်းပြသည်။ မျက်လုံးလေးများ မှေးတေးတေးဖြစ်နေသော သီတာဆွေက ဦးကျော်ခေါင်စကားကို နားလည်ဟန်ဖြင့် ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ ထိုရောအခါ ဦးကျော်ခေါင်က ပြုံးပြရင်း သီတာဆွေ မျက်နှာလေးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ညှပ်ကိုင်သည်။

“သေချာအောင် အန်ကယ် သီတာ ပါးစပ်အနံ့ကို ခံလိုက်ဦးမယ်”

ဘာမှန်းမသိခင်မှာပင် ဦးကျော်ခေါင် နှုတ်ခမ်းတွေက သူမနှုတ်ခမ်းများအား လာဖိကာ အတင်းစုပ်နမ်းခြင်း ခံရသည်။ သီတာဆွေ အွန်းခနဲ ညည်းသံထွက်ပြီး နှုတ်ခမ်းလွှာနှစ်ခု ခပ်ဟဟပွင့်ထွက်သွားသောအခါ သူ့လျှာကြီး အတင်းကို တွန်းထိုး၍ အထဲ ရောက်လာသည်။ သီတာဆွေ လုပ်မိလုပ်ရာအဖြစ် သူမလျှာလေးနှင့် ကျူးကျော်လာသူ လျှာကြီးကို ဆီးပတ်၍ တောင့်ခံထားလိုက်သည်။

သီတာဆွေတစ်ယောက် အောက်ဘက်ကို အာရုံမရောက်ဘဲ ပါးစပ်ထဲသို့ ရောက်လာသည့် ဦးကျော်ခေါင်လျှာနှင့် အလုပ်ရှုပ်နေခိုက်၊ ဦးကျော်ခေါင်က ဖင်ကြီးတွေကို ကော့ကော့တင့်ပြီး အောက်ကနေ အပြတ်လှုပ်ရှားသည်။ လေးငါးချက်လောက် ဇယ်ဆက်သလို ဆက်တိုက်ဆောင့်တင်လိုက်ပြီးသောအခါ သူ့မျက်လုံးထဲတွင် ပြာဝေသွားသလို ခံစားရပြီး နားထင်ကြောတွေ ပွင့်ထွက်သည်။

“ဖက်ခ် … ရှစ် !!!”

နှုတ်ခမ်းချင်း အတင်းဖိကပ်ထားမှုက ကွာသွားပြီးနောက် ဦးကျော်ခေါင် အရုပ်ကြိုးပြတ်သည့်နှင့် ထိုင်ခုံနောက်သို့ လန်ကျသည်။ သီတာဆွေ စောက်ဖုတ်ထဲ အဆုံးထိတိုင်အောင် နစ်ဝင်နေသော လီးထိပ်ကမူ သုတ်ရည်ပူပူတွေကို မီးတောက်ပေါက်ကွဲသည့်အလား ပန်းထုတ်ပစ်သည်။ သားအိမ်ဝတွင် နွေးခနဲနေအောင် ခံစားရလိုက်သည့် အတွေ့ကြောင့် သီတာဆွေ ယောင်ယမ်းပြီး အဖုတ်အတွင်းသားများကို ကျုံ့မိသည်။

“ကောင်း .. ကောင်းတယ်”

ဒီစကားလေး နှစ်လုံးကိုတောင် ဦးကျော်ခေါင် မနည်းရေရွတ်လိုက်ရသည်။ ကျန်တာတော့ ဘာမှ ထပ်ပြောမနေနိုင်တော့ဘဲ မျက်လုံးများကို မှိတ်ထားရင်း အသက်ကိုပုံမှန်ဖြစ်အောင် ပြန်ရှူနေရသည်။

မျက်စိမှိတ်ရင်း ငြိမ်သက်သွားသည့် ဦးကျော်ခေါင်ကြောင့် သီတာဆွေ ဘာဆက်လုပ်ရမည်မသိ။ ဒီတစ်ခါ ဦးကျော်ခေါင် ဖိအားလျှော့ခြင်းသည် နှစ်ယောက်စလုံးအတွက် အတော်ပင်ပန်းစေသည်သာ။ သီတာဆွေ ခနတာမျှ ဦးကျော်ခေါင် နည်းတူငြိမ်နေလိုက်ပြီး တအောင့်လောက်အကြာတွင် ဒီအတိုင်းချည်း မသင့်တော်ဘူးဟု အတွေးပေါက်ကာ ဦးကျော်ခေါင်အား ခွထားရာမှ ခြေထောက်ကြွ၍ အောက်ဆင်းလိုက်သည်။ သီတာဆွေ အလှုပ်တွင် ဦးကျော်ခေါင် မျက်လုံးများ ပြန်ပွင့်လာသည်။

“အဆင်ပြေသွားပြီ .. သီတာ ကျေးဇူးပဲ .. ပြန်နားချင်နားတော့ … အော် ဒါနဲ့ .. တလက်စထဲ အန်ကယ့်လီးမှာ ပေနေတာတွေ စင်သွားအောင် နဲနဲလျက်ပေးသွားဦး”

ဟုတ်ပေသားပဲဟု သီတာဆွေ တွေးလိုက်ပြီး ထိုင်ခုံအောက်သို့ လျှော့ဆင်းကာ နှစ်ဦးသားအရည်များ ပေနေသော လိင်တန်ကို လျှာနှင့်လျက်ပေးလိုက်သည်။ ပါးစပ်အနံ့ မနံစေချင်လို့ စောက်ဖုတ်ကို သုံးလိုက်ရသည်ဆိုသော အချက်ကိုမူ သီတာဆွေ ထုံးစံအတိုင်း ယောင်လို့တောင် မတွေးမိခဲ့ပါ။

ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက်ကတော့ သီတာဆွေ၏ လျှာအရသာလေးကို ခံစားရင်း စိတ်ထဲအပျော်ကြီး ပျော်နေသည်။ ကျမ်းစာများထဲတွင် သုံးနှုန်းသော ကောင်းကင်ဘုံဆိုတာ ဘာမှန်းမသိပေမယ့် အခုလောလောဆယ်တွင် သူ့ကိုယ်သူ ထိုနေရာသို့ ရောက်နေသလို ခံစားနေရသည်။

ထို့အတွက်ကြောင့် ဇာတ်လမ်းအစက ဆိုခဲ့သလို ဦးကျော်ခေါင်တစ်ယောက် အသက်ကြီးမှ မုတ်ဆိတ်ပျားလာစွဲသမျိုး အဖြစ်အပျက်နှင့် ကြုံတွေ့ရတာ ဖြစ်သည်။ ပျားတောင်မှ သီတာဆွေဆိုသော ပျားသည် ရိုးရိုးပျား မဟုတ် .. ပျားဘုရင်မဟု ဆိုရမည့် တကယ့်အမိုက်စားပင်။ တကယ်ဆိုလျှင် သီတာဆွေသည် ဦးကျော်ခေါင်အတွက်တော့ ကျနော့်ရဲ့ပျားဘုရင်မလေးဟု တင်စားခေါ်ရမည့်သူသာ ဖြစ်တော့လေသည်။…ပြီးပါပြီ

Zawgyi

ဦးေက်ာ္ေခါင္အဖို႔ အသက္ႀကီးမွ မုတ္ဆိတ္ပ်ားလာစြဲတာ ခံရသလားေတာ့ မသိ။ သူ႔မိတ္ေဆြလည္းျဖစ္၊ ငယ္ေပါင္းလည္းျဖစ္တဲ့ ဦးေစာေမာင္က သူ႔ကုမၸဏီမွာ ေခတၱခဏ ႐ုံးသြားထိုင္ဖို႔ ေျပာတုန္းက ဦးေက်ာ္ေခါင္ လုံးဝ စိတ္မဝင္စားခဲ့။ ဒါကလည္း သူ႔မွာ အေၾကာင္းရွိသည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္ဆိုသည့္ သူက အလုပ္လုပ္စရာမလိုဘဲ အခ်ိန္တန္လၽွင္ ဝင္ေငြရွိေနသူေလ။ သူ႔ကိုယ္သူ သူေဌးဟု ေခါင္းစဥ္ မတပ္နိုင္ေသာ္လည္း ဦးေက်ာ္ေခါင္သည္ ေငြေၾကးေနာက္ခံေတာ့ အေတာ္ရွိခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ သူသည္ မိန္းမရ ကံေကာင္းသူဟုလည္း ဆိုရမည္။ လြန္ခဲ့ေသာ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္က ဆုံးပါးသြားၿပီ ျဖစ္ေသာ သူ႔မိန္းမ ေဒၚသူဇာသည္ ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီးထဲမွ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ညားခါစတုန္းကဆို သူမဘက္က ပိုုင္ဆိုင္မႈက သူ႔ထက္ေတာင္ မ်ားသည္ဟု ဆိုလို႔ရသည္။

အခုေတာ့ သြားေလသူႀကီး၏ ပိုင္ဆိုင္မႈက သူ႔ဟာေတြ ျဖစ္လာခဲ့တာ ၾကာလွၿပီ။ ဒီေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္လို႔ရသည္။ လုပ္ခ်င္တာေတြလည္း လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီ ျဖစ္သည္။ ေကာင္းတာေတြ ရွိသလို၊ ဆိုးတာေတြ ရွိသည္။ ေကာင္းတာေတြကေတာ့ ေပၚတင္လုပ္ၿပီး၊ ဆိုးတာေတြကေတာ့ ဒိုင္လၽွိုေလး လုပ္ခဲ့သည္။ အဲဒီလို ကိစၥေပါင္းစုံ လုပ္ခဲ့တာထဲမွ အခုေျပာမည့္ ဇာတ္လမ္းႏွင့္ သက္ဆိုင္တာကို ေရြးေျပာရမည္ဆိုလၽွင္ ခင္မင္ရာ ခင္မင္ေၾကာင္း မိတ္ေဆြတစ္ခ်ိဳ ့၏ အလုပ္ေတြတြင္ ရွယ္ယာဝင္ထားျခင္းသာ။

ဒါေၾကာင့္လည္း အေစာတုန္းက ဆိုခဲ့သလို ဦးေက်ာ္ေခါင္သည္ ဘာအလုပ္မွ လုပ္စရာ မလိုဘဲ အခ်ိန္တန္လၽွင္ ဝင္ေငြရွိေနခဲ့တာပင္ ျဖစ္သည္။

ဒီလိုမ်ိဳး အလုပ္လုပ္စရာ မလိုသည့္ သူ႔ကို ဦးေစာေမာင္က သူ႔ကုမၸဏီမွာ ႀကီးၾကပ္သူ အျဖစ္သြားထိုင္ေပးဖို႔ စကားအစပ်ိဳးတုန္းက ၾကားၾကားျခင္း အေတာ္ စိတ္ရႈပ္ခဲ့တာပင္။ ဦးေစာေမာင္သာ ေအာ္ပေရးရွင္းလုပ္ဖို႔ ဆိုၿပီး ေဆး႐ုံကုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္ကေလး ျဖစ္မေနလၽွင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ျငင္းမိမွာ ေသခ်ာပါသည္။

“စဥ္းစား မေနစမ္းပါနဲ႔ ေက်ာ္ေခါင္ရာ .. မင္းကို အျမဲတမ္းလည္း လုပ္ခိုင္းတာ မဟုတ္ဘူး .. ခဏတျဖဳတ္ပဲ .. ငါ ေဆး႐ုံက ျပန္ဆင္းရင္ မင္း ဆက္လုပ္ေပးစရာ မလိုပါဘူး .. “

ငယ္သူငယ္ခ်င္းလည္းျဖစ္၊ လူမမာလည္းျဖစ္သည့္ ဦးေစာေမာင္က ဒီလိုဆိုလာေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဘာေျပာရမွန္း မသိ။ နဂိုကတည္းက မ်က္ႏွာေၾကာတင္းသည့္ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ ပိုၿပီးေတာ့ တင္းေနမွာမွန္းေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာကို တစိုက္မတ္မတ္ ၾကည့္ေနသည့္ ဦးေစာေမာင္၏ အၾကည့္ေတြကို ၾကာေတာ့ သူတုံ႔ျပန္ေတာင္ မၾကည့္ရဲ။ ဒရစ္ခ်ိတ္ထားသည့္ ပုလင္းထဲမွ ေဆးရည္စက္ တစ္စက္ျခင္း က်ေနသည္ကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။

“ေဟ့ေကာင္ ေက်ာ္ေခါင္ .. ဘာေတြ ေလၽွာက္ေငးေနတာလဲ .. ငါေျပာတာေရာ ၾကားရဲ ့လား .. ခြီး မွပဲ “

ဦးေစာေမာင္ဆီမွ အသံက်ယ္က်ယ္ ထြက္လာမွ ဦးေက်ာ္ေခါင္ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူကို ကမန္းကတမ္း ၾကည့္ရသည္။ ဒါေတာင္မွ သူ႔အၾကည့္က လူနာခန္းထဲကို ဝင္လာသည့္ စပါယ္ရွယ္နပ္စ္ဆီသို႔ ေရာက္သြားေသးသည္။ အျဖဴေရာင္ ရင္ဖုံးအက် ႌထဲမွ ေဖာင္းေဖာင္းႂကြႂကြ ျဖစ္ေနေသာ ရင္သားအစုံေနရာတြင္ သူ႔မ်က္လုံးက ရပ္နားသြားသည္။

“ကဲ .. ဦးေလး .. ဒီမွာ အိုဗာတင္းရၿပီ .. ဦးေလး ေသာက္ခ်င္ရင္ အဆင္သင့္ပဲေနာ္ “

မ်က္ႏွာထားခ်ိဳခ်ိဳႏွင့္ ေျပာေနသည့္ သူနာျပဳဆရာမေလး၏ စကားေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ ဦးေစာေမာင္ ေနရာတြင္ သူေရာက္ခ်င္သြားသည္။ ထိုအခ်က္က နပ္စပ္မေလးက ဦးေစာေမာင္ကို ေနာက္ေက်ာဘက္မွ ေပြ႕ၿပီး အိုဗာတင္းကို ဇြန္းႏွင့္ တစ္ဇြန္းခ်င္း ယုယုယယ တိုက္ေကၽြးသည္ကို ျမင္ေသာအခါ ပို၍ ေသခ်ာသြားသည္။

“ေစာေမာင္ .. မင္း အကူအညီေတာင္းလို႔ ငါလုပ္ရတာေနာ္ .. ၿပီးေတာ့မွ ငါလုပ္တာ အဆင္မေျပဘူးဆိုၿပီး ငါ့ အျပစ္မတင္နဲ႔ “

ဦးေက်ာ္ေခါင္ဆီမွ ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္ လွမ္းေျပာသံၾကားမွ နပ္စ္မေလးႏွင့္ အဆင္ေျပေနသည့္ ဦးေစာေမာင္က သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္ေဖာ္ရသည္။

“မတင္ပါဘူးကြာ .. ငါလည္းပဲ တျခား စိတ္ခ်ရတဲ့သူ မရွိလို႔ပါ .. ေနာက္ၿပီး ငါ့တူမ သီတာေဆြကလဲ အခုမွ အလုပ္ဝင္ခါစဆိုေတာ့ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ မလုပ္တတ္ေသးလို႔ပါ .. ေက်းဇူးပဲ ကြာ ေက်ာ္ေခါင္ .. “

ဒီေနာက္ေတာ့ ဦးေစာေမာင္က သူ႔ကို ကုမၸဏီႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ကိစၥတစ္ခ်ိဳ ့ကို ဆက္ရွင္းျပခ်င္ေသးသည္။ ဒါေပမယ့္ ဦးေစာေမာင္ ေျပာတာေတြကို ဦးေက်ာ္ေခါင္ နားေထာင္ခ်င္ စိတ္မရွိေတာ့ပါ။ စပါယ္ရွယ္နပ္စ္ဆိုတာႏွင့္ ကိုက္ညီသည့္အလား စပါယ္ရွယ္ ထြားၿပီး ေဖာင္းႂကြေနသည့္ ရင္သားတစ္စုံက သူ႔အာ႐ုံကို ဖမ္းစားထားသည့္ အတြက္ေၾကာင့္သာ။ စိတ္ကူးႏွင့္ နပ္စ္မေလး၏ ဘေလာက္စ္ကို ခၽြတ္၊ ရင္သားထြားထြားေတြကို အားရပါးရ ဆုပ္နယ္၊ ထဘီအနီေရာင္ကို လွန္တင္ၿပီး ေနာက္ကေန ေကာင္းေကာင္းႀကီး လိုးေဆာင့္ေနမိသည္။

“ေစာေမာင္ .. ငါ .. ငါ ျပန္ေတာ့မယ္ “

ၾကာၾကာထိုင္ေနလၽွင္ ဒီထက္ ပိုၿပီး ခက္လာနိုင္တာမို႔ ဦးေစာေမာင္ကို ကမန္းကတမ္း ထႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္လာရသည္။ ဒါေတာင္ နည္းနည္းအလုပ္မလုပ္တာ ၾကာသလို ျဖစ္ေနသည့္ ပုဆိုးေအာက္က ေကာင္က ေခါင္းျပန္မက်ခ်င္။ ကိုယ္ႏွင့္မကြာ အျမဲတမ္း ေဆာင္လာသည့္ ေယာက်္ားကိုင္ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ပုဆိုးေရွ႕က ကာ၍ ဦးေစာေမာင္ သူ႔ကား ရပ္ထားရာသို႔ ျမန္ျမန္ ေလၽွာက္လာရသည္။

ကားထဲေရာက္လို႔ ပိုက္ဆံအတိတ္ကို ဖယ္လိုက္ေတာ့ သူ႔ေကာင္ႀကီးက ပုဆိုးေအာက္မွာ ခပ္ေဖာင္းေဖာင္း ရွိေနေသးသည္။ မင္းလဲ အလုပ္ျဖစ္ .. ငါလဲ အလုပ္ျဖစ္ေအာင္ တစ္ခုခု ငါႀကံပါ့မယ့္ကြာဟု ဦးေက်ာ္ေခါင္ စိတ္ထဲမွာ ေျပာရင္း ကားကို ေမာင္းထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

%%%%%%%%%%%

“ႂကြပါ အန္ကယ္ .. အန္ကယ္ေစာ ေျပာထားလို႔ သမီး အန္ကယ္ လာမွာကို ေစာင့္ေနတာပါ . “
“အင္ … ေအာ္ “

GMT ဆိုသည့္ ကုမၸဏီတံဆိပ္ ရိုက္ႏွိပ္ထားသည့္ မွန္တံခါး အနက္ကို ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ သူ႔ကို လွမ္းႏႈတ္ဆက္သည့္ မိန္းမလွတစ္ဦးေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႐ုတ္တရက္ ဘာေျပာျပန္ရမွန္းေတာင္ မသိလိုက္။ အံ့အားသင့္ေနသည့္ သူ႔မ်က္လုံးအစုံက တပ္ထားသည့္ မ်က္မွန္ဝိုင္းထဲတြင္ ျပဴးက်ယ္သြားမိမွာေတာ့ ေသခ်ာပါသည္။

“သမီးက သီတာေဆြပါ .. အန္ကယ္ေစာ တူမဆိုတာပါ .. အန္ကယ္ေစာ ေျပာထားမယ္ ထင္တာပဲ .. “

သီတာေဆြ .. ေစာေမာင္ တူမ .. ။ ႐ုတ္တရက္ ေရွာ့ခ္ျဖစ္သြားသည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဦးေႏွာက္က အခုမွ ျပန္အလုပ္လုပ္လာသည္။

“ေအး .. သီတာေဆြ ဆိုတာ သမီးလား .. ေစာေမာင္ကေတာ့ ေျပာထားတယ္ .. ေတြ႕ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္ “

ပုံမွန္ အသိျပန္ဝင္လာၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ညာဥ္က ဇကေလး စျပလာသည္။ ကမ္းေပးလိုက္သည့္ သူ႔လက္ကို ျပန္လည္ လက္ဆန႔္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္သည့္ သီတာေဆြ လက္ကေလးကို ခပ္ၾကာၾကာေလး ကိုင္ထားမိသည္။ ျပဳံးျပဳံေလး ျဖစ္ေနသည့္ သီတာေဆြ မ်က္ႏွာေလး အိုးတိုးအမ္းတမ္း အမူအယာေျပာင္းသြားမွ မလႊတ္ခ်င္ လႊတ္ခ်င္ႏွင့္ လႊတ္ေပးလိုက္သည္။

“သမီး .. အန္ကယ့္ကို မင္း အန္ကယ္ ႐ုံးခန္းေလး ျပပါဦး “
“ေအာ္ .. ဟုတ္ကဲ့ .. ရွင့္ … သမီးေနာက္က လိုက္ခဲ့ပါ အန္ကယ္ “

ႏွစ္ေယာက္သားၾကား ေျပာစရာ စကားမရွိသလို ႐ုတ္တရက္ တိတ္ဆိတ္သြားမႈကို ဦးေက်ာ္ေခါင္က ဦးေဆာင္ၿဖိဳခြင္းလိုက္ၿပီးေနာက္ သီတာေဆြေနာက္မွ သူကပ္ကာ လိုက္သြားသည္။ အက်င့္ပါေနသည့္ မ်က္စိကမူ လမ္းေလၽွာက္လိုက္တိုင္း တစ္လုံးခ်င္း စြင့္ကာ လႈပ္ရွားေနသည့္ ၃၆လက္မထက္ မနည္းနိုင္သည့္ တင္အိုးလုံးေတြဆီက မခြာ။ ေကာင္းလိုက္သည့္ အိုး .. ငါေတာ့ ရတနာပုံ ဆိုက္ၿပီ လား မသိ ..။ ရင္ထဲတြင္ ဒိန္းတပ္တပ္ႏွင့္ေတာင္ ကုလားဘုရားပြဲ လွည့္သလို ျဖစ္ေနသည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္ စိတ္လႈပ္ရွားမည္ဆိုလဲ စိတ္လႈပ္ရွားစရာပင္။ ပီေအ ရာထူးေပးၿပီး ခန႔္ထားသည္ဆိုေသာ သီတာေဆြသည့္ တကယ့္အပ်ံစားပင္။ ႐ုပ္ရည္က ေတာ္ေတာ္ေခ်ာၿပီး ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္က ေျပျပစ္သည္။ အတိုင္းအထြာေတြက သူ႔ေနရာႏွင့္သူ ဖြံ့ဖြံ့ၿဖိဳးၿဖိဳး ရွိသည္။ ဒီၾကားထဲ ဆံပင္အုံကလည္း ေကာင္းၿပီး ေျဖာင့္စင္းသည္။ ဒီေခတ္ႀကီးထဲတြင္ ေတြ႕ရခဲ့သည့္ ဆံရွည္မေလး။ ေက်ာလည္ကို ေက်ာ္ၿပီး တင္ပါးအထိ ေရာက္သည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္တို႔ အႀကိဳက္ပင္။

ေျပာရမည္ဆိုလၽွင္ ဘာဆိုဘာမွ ေျပာစရာ မလိုသည့္ တကယ့္ အမိစား။ အမိုက္စား ..

အဲ .. သီတာေဆြႏွင့္ ပတ္သက္လၽွင္ ဘာမွ ေျပာစရာ မရွိတာေတာ့ မဟုတ္ .. တစ္ခုေတာ့ ေျပာစရာ ရွိသည္။ အဲဒါကလဲ တစ္ခုဆို တစ္ခုဆိုသေလာက္ပင္။

တျခားေတာ့ မဟုတ္။ သီတာေဆြသည္ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ႏုံအသည့္ မိန္းမ တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနျခင္းသာ …။

ဘာလိုလိုႏွင့္ ဦးေစာေမာင္၏ GMT ကုမၸဏီသို႔ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေရာက္ေနသည္မွာ တစ္ပတ္ၾကာသြားၿပီ ျဖစ္သည္။ ဒီတစ္ပတ္အတြင္း ဦးေက်ာ္ေခါင္ခမ်ာ သူ႔စိတ္ကိုသူ မနည္းထိန္းေနရသည္။ မဟုတ္လၽွင္ ဦးေစာေမာင္က သူ႔ပီေအအျဖစ္ ခန႔္ထားခဲ့သည့္ သီတာေဆြကို အခန္းထဲေခၚသြင္း၊ တံခါးပိတ္ၿပီး၊ ႐ုံးစားပြဲေပၚတင္ကာ ေကာင္းေကာင္းႀကီး လိုးေနမိမွာ ေသခ်ာသည္။

ဒါေတာင္ သီတာေဆြကို လုံးဝႀကီး လက္လြတ္ထားသည္ေတာ့ မဟုတ္။ ထိကပါး ရိကပါး လုပ္တာ မဟုတ္သည့္တိုင္္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပၿပီး သီတာေဆြကို တစ္ခုမဟုတ္၊ တစ္ခု ေခၚေခၚခိုင္းေနမိသည္။ အဲဒီလို ခိုင္းခိုင္းေနမိလို႔လဲ သီတာေဆြ အေၾကာင္းကို ဦးေက်ာ္ေခါင္ ပို၍ သိလာျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘာေၾကာင့္ ဦးေစာေမာင္က လုပ္ငန္းေတြကို သူ မရွိလၽွင္ စိတ္မခ်သည္ကိုလည္း နားလည္လာသည္။

သီတာေဆြသည္ ေခ်ာတာေတာ့ အေတာ္ေခ်ာသည္။ သူမ ပုံစံက နာမည္ႀကီးေမာ္ဒယ္လ္ သင္ဇင္ဝင့္ေက်ာ္ႏွင့္ အိေခ်ာပိုကို ေပါင္းစပ္ထားသလိုလို။ ႐ုပ္ရည္႐ူပကာမွာ အခုေခတ္စကားသုံး ေျပာရမည္ဆိုလၽွင္ နိုင္းထက္ မနည္းေပ။ သို႔ေသာ္ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဉာဏ္ နိုင္စြမ္းကေတာ့ သုံးေလာက္ေတာင္ ရွိရဲ ့လားမသိ။ ကာတြန္းဆရာ ေအာ္ပီက်ယ္ဆြဲထားသည့္ ကာတြန္းတစ္ကြက္ႏွင့္ ကြက္တိကို တူေနသည့္သူသာ။

ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ရိုးရွင္းစြာသာ ေတြးၿပီး၊ အယုံလည္း လြယ္တတ္သူျဖစ္သည္။ တျခား မၾကည့္ႏွင့္ . ဟိုတစ္ေန႔က အျဖစ္အပ်က္ကိုပဲ ၾကည့္ဦး။ ဦးေက်ာ္ေခါင္က ဖိုင္တစ္ခုကို သူ႔႐ုံးခန္းထဲက ဗီဒိုအေပၚတင္ေပးဖို႔ ခိုင္းသည္ကို သီတာေဆြက ရွည္ရွည္ေဝးေဝး မစဥ္းစားဘဲ ခိုင္းသည့္အတိုင္း လုပ္သည္။

သံဗီဒိုက အေတာ္ျမင့္သည္။ သူမ အရပ္ႏွင့္ မမွီသည့္ေနရာမို႔ ခုံတစ္လုံး ခုရယုံမက၊ ေျခဖ်ားေတာင္ ေထာက္ရေသးသည္။ လက္ေျမႇာက္၊ ေျခဖ်ားေထာက္ထားသည့္ သီတာေဆြ အေနအထားက ဦးေက်ာ္ေခါင္အတြက္ေတာ့ မယ္ဗမာပြဲကို ေရွ႕ဆုံးတန္းမွ ၾကည့္ရသည္ႏွင့္ မျခား။ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည့္ စကပ္ထဘီအနက္ေရာင္ေအာက္မွ တင္းကားထြက္ေနသည့္ အိုးႏွစ္လုံးကို ေနာက္ကကိုင္ၿပီး တဖန္းဖန္း ျမည္ေအာင္ကို အားရပါးရ ေဆာင့္ေနခ်င္မိေတာ့သည္။

ဒါတြင္ပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသး။ ႐ုံးခန္းထဲတြင္ ေကာ္ဖီခြက္ ေမွာက္သြားလို႔ သုတ္ေပးပါဆိုၿပီး ခိုင္းတာက တစ္မ်ိဳး၊ ေဘာပင္အနီေရာင္ ေပ်ာက္သြားလို႔ ရွာေပးပါဆိုၿပီး ခိုင္းတာက တစ္မ်ိဳး၊ စသည္ျဖင့္ သီတာေဆြကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ခိုင္းၾကည့္သည္။ သူခိုင္းသမၽွ ဘာမွ သံသယမဝင္ဘဲ အကုန္လိုက္လုပ္ေပးသည္ကို ေတြ႕သည့္အခါ ဦးေက်ာ္ေခါင္မွာ သေဘာအက်ႀကီး က်သလို၊ ေရွ႕ဆက္ဖို႔လည္း ဆင္ႀကံႀကံေနမိသည္။

ၿပီးခဲ့သည့္ ေသာၾကာေန႔ကေတာ့ အႀကံေကာင္း တစ္ခု သူရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ထိုအႀကံရသည့္ အခ်ိန္က ညေနဘက္ ႐ုံးဆင္းခ်ိန္ ျဖစ္ေနၿပီမို႔ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဘာမွ အေကာင္အထည္ေဖာ္ခြင့္မရလိုက္။ အခု တနလၤာေန႔ေရာက္ၿပီ။ ဒီေန႔ေတာ့ သူ႔အႀကံအတိုင္း လႈပ္ရွားရမည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ျပဳံးမိရင္း လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားသည့္ ရာဘာေဘာလုံး အေသးေလးကို အားရပါးရ ျဖစ္ညႇစ္ေနမိသည္။

“ဂြတ္ေမာနင္း .. အန္ကယ္ “
“ေမာနင္း … သီတာ “

စိတ္ေဆာၿပီး ႐ုံးကို ေစာေရာက္ေနသည့္မို႔ သူ႔အခန္းထဲကို ဝင္လာသည့္ သီတာေဆြက အရင္စႏႈတ္ဆက္သည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ တန္ျပန္ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၿပီး လက္ထဲကိုင္ထားသည့္ ရာဘာလုံးေလးကို သီတာေဆြျမင္ေအာင္ တမင္တကာ ျပထားလိုက္သည္။ သူ႔မ်က္စိကေတာ့ သီတာေဆြ တကိုယ္လုံးကို အလြတ္မေပးဘဲ လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။

ဒီေန႔ သီတာေဆြ ဝတ္လာသည္က အေပၚဘက္တြင္ ဗြီရွိတ္ပုံေဖာ္ထားသည့္ ဘေလာက္စ္အျပာႏုေလးျဖစ္ၿပီး၊ ေအာက္ဘက္တြင္ေတာ့ စကင္နီစတိုင္လ္ဟုေခၚရမည့္ ေဘာင္းဘီအနက္ေရာင္ အရွည္ျဖစ္သည္။ ၿပီးခဲ့သည့္ တစ္ပတ္လုံး ထဘီ သို႔မဟုတ္ စကတ္အရွည္ႏွင့္ေတြ႕ရၿပီး၊ ဒီေန႔ေတာ့ စတိုင္လ္ေဘာင္းဘီႏွင့္မို႔ သီတာေဆြ ပုံစံက တမူထူးျခားေနသည္။ အထူးသျဖင့္ သြယ္လ်သည့္ ေပါင္တန္ေတြ၏ အေနအထားကို အတိုင္းသားျမင္ေနရသည္။

“စတိုင္လ္ေဘာင္းဘီနဲ႔ သီတာက တယ္လိုက္တာပဲ .. “
“ေအာ္ .. ဟုတ္လား .. အန္ကယ္ .. အ ဟင္း .. ဟင္း “

ရမၼက္လွိုင္းသံ ဟပ္ၿပီး ခ်ီးမြမ္းလိုက္သည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ စကားကို သီတာေဆြက သေဘာရိုးႏွင့္ ေတြးကာ ရယ္ျပဳံး၍ေတာင္ တုံ႔ျပန္ေနေသးသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ စိတ္ထဲတြင္ ျဖစ္ပ်က္ေနသည့္ အေတြးေတြကိုသာ သူမ သိလၽွင္ေတာ့ ေနရာမွာပင္ ေမ့လဲသြားမလား မသိ။

“ဒီေန႔ေတာ့ အလုပ္မ်ားမယ္ေနာ္ .. သီတာ .. ေန႔လည္ႏွစ္နာရီထိုးမွာ အေရးႀကီး မီတင္ရွိတယ္ .. “
“ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့ .. သမီးေသခ်ာ ျပင္ဆင္ထားပါ့မယ္ “

အလုပ္အေၾကာင္း ေျပာလိုက္လို႔လား မသိ။ သီတာေဆြ အသံက စိတ္လႈပ္ရွားသည့္ အသံသို႔ အနည္းငယ္ ေျပာင္းသြားသည္။ ဒါကို ဦးေက်ာ္ေခါင္ ခ်က္ခ်င္း ရိပ္မိသည္။ ခပ္ျပဳံးျပဳံး ျဖစ္ေနသည့္ မ်က္ႏွာအမူအယာကို ခ်က္ခ်င္းတည္လိုက္ၿပီး လက္ထဲကိုင္ထားသည့္ ရာဘာလုံးကိုလည္း အဆက္မျပတ္ ညႇစ္ေနလိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ သီတာေဆြကို မၾကည့္ေတာ့ဘဲ စားပြဲေပၚတြင္ တင္ထားသည့္ ဖိုင္တြဲတစ္ခုကို စိတ္ဝင္တစားႏွင့္ ဖတ္ေနလိုက္သည္။

႐ုံးခန္းဝတြင္ မတ္တပ္ကေလး ရပ္ေနသည့္ သီတာေဆြ ခနတျဖဳတ္ေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ။ သူမ်ား ဘာေျပာဦးမလဲဟု ရပ္ေစာင့္ေနသည္ကို ဦးေက်ာ္ေခါင္ မ်က္လုံးကို မသိမသာပင့္ၾကည့္လိုက္၍ ျမင္ေနရသည္။ တေအာင့္ေလာက္ေနလို႔ သူ႔ဆီမွ ဘာစကားသံ မၾကားေသာအခါ တိတ္တိတ္ေလး ကိုယ္ကိုယို႔၍ ျပန္ထြက္သြားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ သူ႔ျမင္ကြင္းမွ သီတာေဆြ ေပ်ာက္သြားသည္ႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ၾကည့္ေနသည္ ဖိုင္ကို ေဘးသို ဖယ္ထားလိုက္သည္။ တည္ထားသည့္ သူ႔မ်က္ႏွာသည္ တေျဖးေျဖး ျပန္၍ ျပဳံးလာခဲ့သည္။

ေန႔လည္ခင္း မီတင္ၿပီးသည္အထိေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ တျခား အႀကံအဖန္ ဘာဆိုဘာမွ လုပ္ခ်ိန္မရလိုက္။ မီတင္ကလည္း တကယ္ကို အေရးႀကီးသည့္ ကိစၥမို႔၊ အဲဒီထဲကို အာ႐ုံႏွစ္ထားရသည္။ အဆင္ေျပေျပႏွင့္ မီတင္ၿပီးသြားလို႔ ဖိတ္ေခၚထားသည့္ လူေတြ ျပန္သြားေတာ့မွ ဦးေက်ာ္ေခါင္လဲ အနားရေတာ့သည္။

လက္ထဲကိုင္ထားသည့္ ရာဘာလုံးေလးကို ဆုပ္ယူၿပီး ႐ုံးခန္း အျပင္ သူထြက္လာေတာ့ (႐ုံးဆင္းခ်ိန္ လြန္သြားၿပီမို႔) တစ္႐ုံးလုံးတြင္ သူႏွင့္ သီတာေဆြကလြဲလို႔ တျခားသူ မရွိေတာ့။ သီတာေဆြသည္ပင္ ျပန္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနေခ်ၿပီ။ သူမထိုင္ရာ စားပြဲရွိ အံဆြဲမ်ားကို တစ္ခုခ်င္း ေသာ့ပိတ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္ ထြက္လာသည္ကို သီတာေဆြ မျမင္။ ေအာက္ဆုံးဘက္ရွိ အံဆြဲကို ကုန္း၍ ေသာ့လွည့္ခတ္ေနသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ သူ႔ကိုယ္သူ သတိေပးကာ ထိန္းေနသည့္ၾကားမွ ဒီတစ္ခါေတာ့ ဘယ္လိုမွ မရေတာ့။ သီတာေဆြ နားက အျဖတ္တြင္ ရာဘာလုံး မကိုင္ထားသည့္ လက္က ၿဖိဳးစြင့္သည့္ တင္ပါး တစ္ဖက္ကို သြားပုတ္မိသည္။ ခနဆိုမွ ခနေလး ျဖစ္သည့္တိုင္ တင္းရင္းျပည့္ၿဖိဳးသည့္ အေတြ႕က ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္ကို ဖမ္းစားသြားသည္။

“အေမ့ .. အိုး .. အန္ကယ္ “

အာေမဍိတ္သံျပဳရင္း သီတာေဆြ ကိုယ္ကိုမတ္ကာ ဦးေက်ာ္ေခါင္ဘက္သို႔ လွည့္ၾကည့္သည္။ သူမ မ်က္ႏွာတြင္ ထိတ္လန႔္သြားမႈ၊ အလိုမက်မႈ၊ နားမလည္နိုင္မႈတို႔က အစီအရီ ေပၚလာသည္။ သီတာေဆြ အမူအယာေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ တစ္ခုခု ေျပာမွ ျဖစ္ေတာ့မည္ဆိုတာ သိသည္။ အရိုးခံ မ်က္ႏွာေပးကို အတတ္နိုင္ဆုံး ဖန္တီးလိုက္ၿပီး

“ဘာမွ မဟုတ္ဘူး .. သီတာ .. ဒီေန႔ အလုပ္ႀကီးတစ္ခုၿပီးသြားတဲ့ အထိမ္းအမွတ္လုပ္တာ .. “
“ဟင္ … ေအာ္ “

သီတာေဆြ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ စိတ္ရႈပ္ေထြးမႈက ေပ်ာက္မသြား။ သူမ ပုံစံကို ၾကည့္ၿပီး ဦးေက်ာ္ေခါင္ အနည္းငယ္ေတာင္ လန႔္သြားသည္။ မ်က္ႏွာအမူအယာ မေျပာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားထိန္းရင္း ေျဖရွင္းခ်က္ ဆက္ေပးရသည္။

“ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နဲ႔ သီတာ .. အန္ကယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို အားကစားအသင္းတစ္ခုလိုပဲ သေဘာထား .. အန္ကယ္က နည္းၿပ .. သီတာက အားကစားသမားေပါ့ .. အေရးႀကီးတဲ့ပြဲတစ္ခု ၿပီးသြားတဲ့ အခါမွာ ကိုယ့္အသင္းသားကို ဒီလိုမ်ိဳး ဂုဏ္ျပဳတာ မဆန္းဘူး .. သီတာ နိုင္ငံတကာ သတင္းေတြ ၾကည့္ရင္ ေတြ႕ေနမွာပဲေလ .. “
“အိုး .. ဟုတ္သားပဲ အန္ကယ္ … သမီး သိတယ္ .. သူတို႔ေတြ အဲဒီလို လုပ္ၾကတာကို “

မ်က္ႏွာေလး ၾကည္လင္သြားၿပီး သူ႔စကားကို အျပည့္အဝ ေထာက္ခံလိုက္သည့္ သီတာေဆြ အသံၾကားမွ ဦးေက်ာ္ေခါင္ သက္ျပင္းကို အသာေလး ခိုး၍ခ်ရသည္။ ကံမေကာင္းလၽွင္ ဆက္စ္ရႉရယ္ဟာရက္စ္မန႔္ဆိုၿပီး တရားစြဲခံရမည့္ ကိစၥက သီသီေလး လြတ္သြားသည္ မဟုတ္လား။

“ဟုတ္ၿပီ .. သီတာ .. ဒါဆို အန္ကယ္ ျပန္ဦးမယ္ .. မနက္ျဖန္မွ ေတြ႕မယ္ .. ဖိုက္တင္း “

ပါးစပ္က ဖိုက္တင္းလို႔ ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္က လက္သီးဆုပ္ၿပီး ေျမႇာက္ျပသည္ မဟုတ္။ သီတာေဆြ တင္ပါးရွိရာသို႔ လွစ္ခနဲ ေရာက္သြားၿပီး ဖတ္ခနဲ ျမည္ေအာင္ကို ပုတ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ သီတာေဆြကို ျပန္လွည့္ၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ ႐ုံးခန္းေပါက္ရွိရာသို႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ေလၽွာက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

ထိုေန႔ညက ဦးေက်ာ္ေခါင္ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းသျဖင္ အေစာပိုင္းက အိပ္လို႔ေတာင္ မရ။ သီတာေဆြ၏ ပုံရိပ္မ်ားကို ျမင္ေယာင္ၿပီး သူ႔ဖြားဖက္ေတာ္က မာမာႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ဆုံး မေနနိုင္ေတာ့သည့္တြင္ မႀကီးမငယ္ႏွင့္ ဂြင္းတိုက္လိုက္ရသည္။ ဒီေတာ့မွ စိတ္ေတြ အနည္းငယ္ၿငိမ္သြားၿပီး အိပ္လို႔ရသည္။ ဒါေတာင္မွ မနက္ဘက္တြင္ အေစာႀကီး ျပန္နိုးေနသျဖင့္ အိပ္ေရး မဝတဝႏွင့္ ႐ုံးကို ထြက္လာခဲ့ရသည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္အတြက္ ကံေကာင္းသည္ဟု ဆိုရမည္။ သီတာေဆြက ႐ုံးကို သူ႔ထက္ ေစာေရာက္ေနသည္။ မီးခိုးေရာင္ စလက္ခ္ေဘာင္းဘီရွည္ကို အနက္ေရာင္ဘေလာက္စ္ႏွင့္တြဲ၍ ဝတ္ထားသည္။ စတိုင္လ္က်သည့္ အျပင္ သူမကိုယ္အခ်ိဳးအစားႏွင့္ လိုက္ဖက္လွသည္။ နိုင္ငံျခားဇာတ္လမ္းကားေတြထဲမွာ ေတြ႕ရတတ္ေသာ လုပ္ငန္းရွင္ အမ်ိဳးသမီး အသြင္မ်ိဳးျဖစ္သည္။

ဒီေန႔လည္း မေန႔က ဇာတ္လမ္းကို ဆက္သည့္အေနႏွင့္ ထိုင္ရာမွ ထႏႈတ္ဆက္သည့္ သီတာေဆြနား အျဖတ္တြင္ တင္ပါးတစ္ဖက္ကို လက္သရမ္းလိုက္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သီတာေဆြ မ်က္ႏွာ ပ်က္မသြား။ “ေမာနင္း အန္ကယ္”ဆိုၿပီး ျပဳံး၍ ႏႈတ္ဆက္တာေတာင္ အျပဳံးမပ်က္ေခ်။

ထို႔ေနာက္ေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္သည္ အလုပ္ကို အာ႐ုံႏွစ္ထားသည့္ဟန္ ပုံဖမ္းကာ ေနလိုက္သည္။ သီတာေဆြကိုေတာ့ ရံဖန္ရံခါ ေခၚ၍ ဟိုဟာလုပ္ခိုင္း၊ ဒီဟာလုပ္ခိုင္းသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ သူ႔မ်က္ႏွာကို ပို၍ တည္ကာထားၿပီး လက္ထဲရွိ ရာဘာလုံးကိုလည္း အဆက္မျပတ္ ဖ်စ္ညႇစ္ျပသည္။ တစ္ႀကိမ္ ႏွစ္ႀကိမ္ဆိုသေလာက္ေတာ့ သီတာေဆြနား မသိမကာ ကပ္သြားၿပီး သူမတင္ပါးၿဖိဳးၿဖိဳးေတြကို သြားသြားေဆာ့သည္။

ညေနဘက္ ႐ုံးဆင္းခ်ိန္ေရာက္သည့္ အခ်ိန္တြင္ သီတာေဆြ တင္ပါးႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္ ေတာ္ေတာ္ယဥ္ပါးေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အိမ္ျပန္ဖို႔ အျပင္ထြက္လာေတာ့ သူတို႔ ႐ုံးခန္းထဲတြင္ ရွိသည့္ တျခားသူမ်ား မရွိေတာ့။ တကယ္ေတာ့ ဦးေစာေမာင္၏ ႐ုံးတြင္ ဝန္ထမ္းကလည္း နည္းပါးပါသည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အပါအဝင္မွ စုစုေပါင္း ငါးေယာက္သာ ရွိသည္။ ဒါေတာင္ ရွိသည့္ လူငါးေယာက္ထဲက အျခားေယာက်္ားႏွစ္ေယာက္က ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အျပင္သြားေနရသည္။ ေျပာရမည္ဆိုလၽွင္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ႏွင့္ သီတာေဆြက ႏွစ္ေယာက္ထဲ သီးသန႔္သာ ႐ုံးထဲတြင္ ရွိေနသလို။

အခုလဲ သီတာေဆြႏွင့္ သူသာ ႐ုံးထဲတြင္ ရွိေနေလသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္က မျပန္ခင္ ႏႈတ္ဆက္သည့္ အေနႏွင့္ သီတာေဆြ စားပြဲနားသြားကာ သူမတင္ပါး တစ္ဖက္စီကို တစ္ခ်က္ခ်င္း ပြတ္၍ လက္သရမ္းလိုက္သည္။ အိမ္ကို ရိကၡာယူသြားသည္ သေဘာ။ ဒီအေတြ႕ေလးႏွင့္ သူ႔မွာ ဂြင္းတိုက္ခ်င္ ဂြင္းတိုက္ရမွာ မဟုတ္လား။

%%%%%

ဗုဒၶဟူးေန႔ အေရာက္တြင္ေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ သီတာေဆြႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေရွ႕ဆက္တိုးဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို အခိုင္အမာခ် လိုက္သည္။ သူ႔အတြက္ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ဒီေန႔တြင္ တျခားသူမ်ားက ႐ုံးတြင္ရွိမေန။ ေယာက်္ားႏွစ္ေယာက္ အလုပ္ကိစၥႏွင့္ အျပင္သြားရၿပီး၊ က်န္ေနသည့္ တျခား အမ်ိဳးသမီးက ေနမေကာင္းလို႔ဆိုၿပီး ခြင့္တိုင္သြားသည္။ ဒီေတာ့ သီတာေဆြႏွင့္ သူ ႏွစ္ေယာက္ထဲသာ ႐ုံးမွာ ရွိေနသည္။

႐ုံးေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဦးေက်ာ္ေခါင္ အလုပ္ရႈပ္ေယာင္ ျပသည္။ သီတာေဆြႏွင့္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္း စကား မေျပာျဖစ္။ သူူမကိုလဲ ႐ုံးခန္းထဲသို႔ မေခၚခဲ့ေခ်။ ခါတိုင္းဆို မနက္ ႐ုံးေရာက္ၿပီဆိုလၽွင္ သူမကို တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု ေခၚခိုင္းေလ့ရွိသျဖင့္ သီတာေဆြ စိတ္ထဲ စနိုးစေနာင့္ေတာင္ ျဖစ္မိသည္။ ရွည္ရွည္ေဝးေဝးေတာ့ သိပ္မေတြးမိဘဲ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အလုပ္မ်ားေနလို႔သာ ျဖစ္မည္ဟု ယူဆလိုက္သည္။

နံနက္ဆယ္နာရီေလာက္ အေရာက္တြင္ သီတာဆိုၿပီး သူမ နာမည္ကို လွမ္းေခၚသံၾကားသျဖင့္ သီတာေဆြ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႐ုံးခန္းထဲ ခပ္သြက္သြက္ ဝင္သြားလိုက္သည္။

“အန္ကယ္ .. ဘာမ်ား ခို္င္းစရာရွိလို႔လဲ ရွင္ “

ျပဳံးခ်ိဳသည့္ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ေမးလိုက္ေပမယ့္ မ်က္ေမွာင္ႀကီး ကုတ္ၿပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနသည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အသြင္ေၾကာင့္ သူမမ်က္ႏွာေလး ျပန္တည္သြားရွာသည္။

“အန္ကယ္ .. ဘာမ်ား အဆင္ .. မ ..ေျပလို႔လဲ “
“ဟုတ္တယ္ .. သီတာ .. အဆင္မေျပဘူး .. ေတာ္ေတာ္ႀကီး အဆင္မေျပဘူး .. အန္ကယ့္ရာဘာလုံးေလး ေတြ႕မိေသးလား .. “
“ရွင္ .. ရာဘာေဘာလုံး အျပာေလးလား .. ေပ်ာက္ .. ေပ်ာက္ေနလို႔လား အန္ကယ္ “
“ေအး .. ေပ်ာက္ေနတယ္ .. မေတြ႕ဘူး .. အဲဒီအလုံးေလး မရွိလို႔ မျဖစ္ဘူး .. အန္ကယ္က အဲဒါေလးကို ညႇစ္ၿပီးကစားေနမွ အလုပ္ကို အာ႐ုံစူးစိုက္ၿပီး လုပ္နိုင္တာ .. “
“ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့ .. သမီး ဝိုင္းရွာေပးမယ္ အန္ကယ္ “

ဒီရာဘာလုံးက ဦးေက်ာ္ေခါင္အတြက္ ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးသည္မွန္း သီတာေဆြ သေဘာေပါက္သြားသျဖင့္ ပ်ာယာခတ္သြားသည္။ ရာဘာလုံး ရွာမေတြ႕လို႔ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အလုပ္လုပ္လို႔ မရဘူးဆိုလၽွင္ သူမတို႔ ကုမၸဏီအတြက္ အႀကီးအက်ယ္ ျပသနာပင္။ အခုတေလာ ကုမၸဏီမွာ အလုပ္မ်ားေနမွန္း သီတာေဆြ သိထားသျဖင့္ ဒီကိစၥသည္ သူမအတြက္ ေခါင္းဆင္နင္းခံရသေလာက္ အေရးႀကီးေနသည္။

နာရီဝက္နီးပါးေလာက္ ၾကာေအာင္ သီတာေဆြ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ရာဘာလုံးကို ေနရာအႏွံ့ လိုက္ရွာသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္အတြက္ ေပးထားသည့္ ႐ုံးခန္းထဲေရာ၊ အျပင္ဘက္တြင္ပါ ရွာသည္။ ရွာသည္မွ စားပြဲေအာက္၊ ဗီဒိုေအာက္ေတြပါ မက်န္ ရွာရသည္မို႔ တစ္ခ်ိဳ ့ေနရာမ်ားတြင္ သူမ ကုန္း၍ တစ္ဖုံ၊ ေလးဘက္ေထာက္၍ တစ္သြယ္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ သီတာေဆြေနာက္မွ ထပ္က်ပ္မကြာ လိုက္ပါလာသူ ဦးေက်ာ္ေဆြ အဖို႔ေတာ့ ဒီျမင္ကြင္းေတြက ရမၼက္မီးကို ပို၍ တိုးေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးေနသည္သာ။ တင္းရင္းျပည့္ၿဖိဳးသည့္ တင္သားေတြ၊ ဒူးဖုံယုံ စကပ္ေအာက္မွ အကာအကြယ္မဲ့ေသာ ေျခသလုံးသား ဝင္းဝင္းေလးေတြ၊ ဝဲခနဲ ခါခနဲ ျဖစ္သြားတတ္သည့္ ဆံပင္ရွည္ရွည္ေတြ .. အားလုံးအားလုံးက သူ႔ငပဲအတြက္ အားျဖည့္စာေတြခ်ည္းပင္။

“မေတြ႕ဘူး အန္ကယ္ .. ေနရာလဲ စုံေနၿပီ “

ေနရာအႏွံ့ ရွာၿပီးလို႔ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႐ုံးခန္းထဲ ျပန္ေရာက္လာသည္တြင္ သီတာေဆြသည္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ စားပြဲေဘးရွိ သူမထိုင္ေနၾက ခုံတြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီးေနာက္ ညည္းညဴ၍ ေျပာသည္။ အေရးႀကီး ကိစၥမ်ား တိုင္ပင္လၽွင္ သီတာေဆြအေနႏွင့္ စားပြဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တြင္ မထိုင္ဘဲ ဦးေက်ာ္ေခါင္ႏွင့္ နီးကပ္ရာ ထိုင္ခုံတြင္ ဝင္ထိုင္ေလ့ ရွိသျဖင့္ အလိုလို ထိုင္မိသြားျခင္း ျဖစ္သည္။

“ျပသနာပဲ သီတာ .. ဒီအလုံးမရွိရင္ ငါ ဘာမွ အာ႐ုံစိုက္လို႔ မရဘူး “

ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ေလသံက အလိုမက်မႈ အျပည့္ႏွင့္ မာထန္ေနသည္။ ထိုေလသံေၾကာင့္ သီတာေဆြ မ်က္ႏွာေလး ညိဳးသြားၿပီး ေခါင္းေလးငုံ႔ကာ မဝံ့မရဲ ေျပာရွာသည္။

“ဟို .. ဟိုေလ .. သမီး ဘာလုပ္ေပးလို႔ရမလဲ .. အန္ကယ္ “

သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ ဟူးခနဲ မႈတ္ထုတ္ရင္း ဦးေက်ာ္ေခါင္ သီတာေဆြကို ၾကည့္သည္။ သူ႔အၾကည့္က အျဖဴေရာင္ ရွပ္အကၤ် ီထဲမွ ၿဖိဳးၿဖိဳးေမာက္ေမာက္ ထြက္ေနသည့္ စေနႏွစ္ခိုင္ေနရာတြင္ ရပ္သြားသည္။ အကၤ် ီစႏွစ္ဖက္ကို ထိန္းထားရသည့္ ၾကယ္သီးေတြသည္ ရင္သားထြားထြားေတြကို အတင္းအၾကပ္ ထိန္းထားေနရဟန္ရွိသည္။ အပ္ခ်ီႀကိဳးသာ မခိုင္လၽွင္ အခ်ိန္မေရြး ပြင့္ထြက္သြားနို္င္သည့္အလား။ ေအာက္ခံဘရာ အနီကလည္း အကၤ် ီအျဖဴေရာင္ေၾကာင့္ ထင္းထင္းကို ျမင္ေနရသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လည္ေခ်ာင္းထဲ တက္လာသည့္ တံေတြးကို အျမန္မ်ိဳခ်လိုက္ရသည္။

“ေျပာ .. ေျပာပါ အန္ကယ္ .. သမီး တတ္နိုင္တာ ရွိရင္ “
“ေအာ္ .. ေအး .. သမီး တစ္ခုေတာ့ ကူညီလို႔ရမယ္ “

ဒီစကားသံ ၾကားေတာ့ သီတာေဆြ အေတာ္ဝမ္းသာသြားသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သူမမ်က္ႏွာအစား ရင္သားေတြကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ေျပာေနသည္ကို သတိမထားမိ။

“ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့ .. ေျပာပါ အန္ကယ္ “
“ဒီလို သီတာ .. အန္ကယ္အတြက္ လုံးဝိုင္းၿပီး ႏူးႏူးညံ့ညံ့ျဖစ္မယ့္ အရာတစ္ခုလိုတယ္ .. ဒါမွ အန္ကယ့္လက္က ေနသားတက်ျဖစ္ၿပီး အန္ကယ္လဲ အလုပ္ထဲကို အာ႐ုံစူးစိုက္လို႔ ျပန္ရမွာ .. ဒါကို သီတာ သိပါတယ္ .. အန္ကယ့္အတြက္ အဆင္ေျပဆုံးက ကိုင္ေနက် ရာဘာလုံး .. ဒါေပမယ့္ အခု ဒီအလုံး မေတြ႕ေတာ့ သီတာဆီက တစ္ခုခု ငွားသုံးရမွာပဲ “
“သမီးဆီက !! .. ဟုတ္လား အန္ကယ္ .. ဘာကို ငွားရမွာလဲ “

“သီတာ့ နို႔ေတြ “
“ရွင္ .. သမီးနိို႔ေတြ “

သီတာေဆြ မ်က္လုံးေလးမ်ား ၀ိုင္းသြားၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္က အလိုလို ရင္ဘတ္ကို ယွက္၍ ကြယ္လိုက္သည္။

“ဟုတ္တယ္ .. အန္ကယ္ ၾကည့္ရသေလာက္ သမီးနို႔ေတြက အသင့္ေတာ္ဆုံးပဲ .. ပုံပန္းသြင္ျပင္ အရ သမီးနို႔ေတြက ၀ိုင္းဝိုင္းမို႔မို႔နဲ႔ .. ေနာက္ၿပီး ညႇစ္လို႔လဲ အဆင္ေျပမယ့္ ပုံစံပဲ “
“အန္ .. အန္ကယ္က သမီးနို႔ေတြကို သုံး .. သုံးခ်င္တယ္ “

စိတ္အားတက္ႂကြစြာ ေျပာေနသည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကို ၾကည့္ရင္း သီတာေဆြ အသံတုန္တုန္ေလးႏွင့္ တုံ႔ျပန္ရွာသည္။ သူမအတြက္ေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ေျဖရွင္းနည္းက အရမ္းကို ထူးဆန္းေနသည္။

“ဟုတ္တယ္ .. သီတာ .. ရာဘာလုံးအစားေလ “
“အင္း .. ဟို .. ဟို “

အတင္းအၾကပ္ ျငင္းဆန္သည္ မဟုတ္ဘဲ ေဝခြဲမရျဖစ္ေနသည့္ဟန္သာ ရွိသည့္ သီတာေဆြ ပုံစံေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ သူ႔အႀကံ ေအာင္နိုင္သည္ဆိုတာ သိသည္။ ေလသံေအးေအးႏွင့္ ထပ္မံၿပီး ေျဖာင္းဖ်သည္။

“သီတာပဲ ေျပာတယ္ .. သမီး တတ္နိုင္တာ ကူညီမယ္ဆို .. ၿပီးေတာ့ ပီေအတစ္ေယာက္ရဲ ့အလုပ္က သူ႔အထက္အရာရွိကို ကူညီဖို႔ မဟုတ္ဘူလား .. တျခားအေတြးေတြ ဝင္မေနနဲ႔ .. အန္ကယ္အေနနဲ႔ သမီးနို႔ေတြကို အလြဲသုံးစား လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး .. အလုပ္ကိစၥသပ္သပ္ပဲ “

စကၠန႔္ပိုင္းေလာက္ေတာ့ သီတာေဆြထံမွ ဘာတုံ႔ျပန္သံမွ မၾကားရ။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာမွ စိတ္ဆုံးျဖတ္လိုက္ဟန္ႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ မ်က္ႏွာကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ယဲ့ယဲ့ေလး ျပဳံးျပရွာသည္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။

“ဂြတ္ .. ေကာင္းတယ္ .. ဒါဆို အဆင္ေျပသြားၿပီ “

အႀကီးအက်ယ္ ဝမ္းသာသြားေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္တစ္ေယာက္ အခ်ိန္မဆိုင္း ခ်က္ခ်င္း လႈပ္ရွားသည္။ ေနာက္မွီထိုင္ခုံကို သီတာေဆြႏွင့္ နီးကပ္ေအာင္ ေရႊ ့လိုက္ယုံမက ညာဘက္လက္ကိုလည္း သူမရင္သားေတြ ရွိရာသို႔ ဆန႔္ထုတ္လိုက္သည္။ သူႏွင့္ အနီးဆုံး နို႔တစ္ဖက္ကို ထိေတြ႕သည္ႏွင့္ ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ႏႈတ္ကေန “ဘဲရီးဂြတ္”လို႔ ထပ္ေျပာသည္။

“ေကာင္းတယ္ .. သီတာ .. ဒါေကာင္းတယ္ “

ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္က သြက္သြက္လက္လက္ႏွင့္ လႈပ္ရွားေနသေလာက္ သီတာေဆြကမူ ေက်ာက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို မလႈပ္မယွက္ႏွင့္ ထိုင္ကာေနသည္။ မ်က္ႏွာကိုလည္း သူမ နို႔ေတြအား တစ္လုံးခ်င္း အက်အနကိုင္ေနသည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လက္ကို ငုံ႔မၾကည့္မိေအာင္ သတိထားေနရသည္။ စိတ္ထဲကလဲ အလုပ္အတြက္ အလုပ္အတြက္ဟု အႀကိမ္ႀကိမ္ ေရရြတ္ေနသည္။

သီတာေဆြသာ ထိုသို႔ ျဖစ္ေနေပမယ့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္အတြက္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းႀကီးကို အဆင္ေျပေနသည္။ သီတာေဆြ႕ နို႔ေတြက သူထင္ထားသည့္အတိုင္း ကိုင္လို႔ေကာင္းမွေကာင္း။ အကၤ် ီတစ္ထပ္၊ ဘရာတစ္ထပ္ ခံေနေသးသည့္တိုင္ ႏူးညံ့တင္းထြတ္ေနမႈက အျပည့္။ တစ္ဖက္ၿပီး တစ္ဖက္ ဘက္ေျပာင္းၿပီး က်က်နန ကိုင္ၾကည့္သလို၊ သာသာေျဖးေျဖး ဆုပ္နယ္သည္။ အိစက္တင္းရင္းသည့္ အရသာက လက္ဖဝါးထဲပင္ စိမ့္ဝင္လာသလိုလို။

ေလးငါးမိနစ္ေလာက္ ဆုပ္ကစားၿပီးေသာအခါတြင္ နည္းနည္း အသိျပန္ဝင္လာသည္။ အရမ္းႀကီး အရဲကိုးလို႔ မျဖစ္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိေပးၿပီး နို႔ေတြ႕ကို လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ ဒါေတာင္မွ မာေတာင္စျပဳေနၿပီ ျဖစ္သည့္ နို႔သီးေလးတစ္ဖက္ကို လက္မ၊ လက္ညိဳးသုံးၿပီး တစ္ခ်က္ဖ်စ္လိုက္ေသးသည္။

“ရၿပီ သီတာ .. အန္ကယ္ ေတာ္ေတာ္စိတ္တည္ၿငိမ္သြားၿပီ … အေရးႀကီး ရီိပို႔ေလး လုပ္လိုက္ဦးမယ္ .. သီတာလဲ လုပ္စရာရွိတာလုပ္ေတာ့ .. “
“ဟုတ္ .. ကဲ့ .. အန္ကယ္ “

သီတာေဆြ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကို ေခါင္းညိတ္ျပရင္း ခပ္ျမန္ျမန္ထရပ္ကာ ႐ုံးခန္းအျပင္ဘက္သို႔ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္ၿပီးလို႔ ႐ုံးျပန္တက္ၿပီး သိပ္မၾကာလိုက္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သူ႔ကို ေကာ္ဖီတစ္ခြက္လာပို႔ပါဆိုသျဖင့္ သီတာေဆြ သူ႔အခန္းထဲ ေရာက္သြားျပန္သည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ထိုင္ေနရာသို႔ တိုးကပ္သြားၿပီး ကိုယ္ကိုကိုင္းကာ ေကာ္ဖီခြက္ကို ခ်ေပးရန္ျပင္သည္။ ေကာ္ဖီခြက္ကိုသာ အာ႐ုံစိုက္ေနသည္မို႔ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လက္တစ္ဖက္ ေျမာက္တက္လာသည္ကို သီတာေဆြ သတိမထားလိုက္။

တင္ပါးတစ္ဖက္ကို လာပုတ္သည္ကို ခံလိုက္ရသည္။ ႐ုတ္တရက္မို႔ သီတာေဆြ ရင္ထဲ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားၿပီး ကိုယ္ကို တြန႔္မိသည္။ လက္ကပါ အလိုအေလ်ာက္ လႈပ္ခါသြားၿပီး ေကာ္ဖီရည္ေတြက ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေပါင္ေပၚသို႔ ဖိတ္က်ကုန္သည္။

“အို ##.. ေဆာ .. ေဆာရီး အန္ကယ္”

သီတာေဆြ မ်က္ႏွာက စိုးရိမ္တႀကီး အသြင္ျဖစ္သြားၿပီး ခ်က္ခ်င္းပင္ စားပြဲေပၚရွိ တစ္ရႉးဗူးထဲမွ တစ္ရႉးရြက္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဆြဲထုတ္ကာ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ပုဆိုးကို သုတ္ေပးသည္။ ဖိတ္သြားသည္က ေကာ္ဖီတစ္ဝက္ေလာက္ ျဖစ္လို႔ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား စိုသြားရွာသည္။

ေတာ္ေသးသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္က ေကာ္ဖီကို သိပ္အပူႀကီး မေသာက္သည့္အျပင္၊ နို႔ကိုလဲ ခပ္မ်ားမ်ား ထည့္ခိုင္းထားလို႔။ မဟုတ္လၽွင္ လဥႏွင့္ လိင္ေခ်ာင္း ျပဳတ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားနို္င္သည္။ ဒါေတာင္မွ ပုဆိုးသားကို ေဖာက္ၿပီး ထြက္လာသည့္ ေကာ္ဖီေတြက ေတာ္ေတာ္ပူေသးသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အတြင္းခံေဘာက္ဆာဝတ္လာလို႔သာ ေတာ္ေတာ့သည္။

“ဂြၾကားကို သုတ္ .. ျမန္ျမန္ .. ပူတယ္”

ျဖစ္လာသည့္ အေျခအေနကို အေကာင္းဆုံး အသုံးခ်သည့္အေနႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အခြင့္အေရး အျပည့္အဝ ယူလိုက္သည္။ သီတာေဆြက ကိုယ္ကိုကိုင္း၍ ေပါင္ခြၾကားကို တစ္ရႉးမ်ားျဖင့္ သုတ္ေပးခ်ိန္တြင္ သူ႔လက္က ကုန္းထားသည့္ သီတာေဆြ တင္ပါးတစ္ဖက္ကို မိမိရရ ထပ္ကိုင္လိုက္သည္။ သီတာေဆြကေတာ့ သူ႔အာ႐ုံႏွင့္သူ၊ ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္ကို သတိေတာင္ မထားမိ။

“ပုဆိုးကို ေျဖလိုက္ .. ငါ့ေအာက္ခံပါ စိုသြားတာ”

ဦးေက်ာ္ေခါင္ကမူ သီတာေဆြ၏ စြင့္ကားေနေသာ တင္သားတစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားယုံမက စတင္၍ပင္ နယ္သည္။ သီတာေဆြ ဒီေန႔ဝတ္ထားသည့္ စကတ္ထဘီ အေပ်ာ့သားမို႔ တင္သားေတြကို ကိုင္ရတာ အင္မတန္မွ အားရဖို႔ ေကာင္းသည္။ အိစက္ေနသည့္ တင္အိုးကို လက္ႏွင့္ပြတ္လိုက္၊ ဖ်စ္ညႇစ္လိုက္ လုပ္ယုံမက ဖင္သားႏွစ္ခုၾကားထဲသို႔ လက္ကိုပါ စမ္းထိုးၾကည့္သည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္ လက္က အလုပ္မ်ားေနသလို၊ သီတာေဆြ လက္ကလည္း အလုပ္မ်ားေနသည္။ အခုအခ်ိန္တြင္ သူမစိတ္ထဲရွိတာက ဦးေက်ာ္ေခါင္ အပူဒဏ္မွ သက္သာသြားဖို႔သာ ျဖစ္သျဖင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ခိုင္းေစမႈကို ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေတြးမေနနိုင္အား။ ခိုင္းသည့္အတိုင္း ခါးပုံစကို ေျဖလိုက္ၿပီး ပုဆိုးက ေလၽွာက်သြားသည္တြင္ တစ္ရႉးရြက္မ်ားကို ထပ္မံယူ၍ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကို သုတ္ေပးလို္က္သည္။

သူမလက္ႏွင့္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီအေတြ႕တြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ လီးႀကီးက မာတက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ သီတာေဆြ လက္ကေလး တုန္သြားၿပီး ေရွ႕ဘာဆက္လုပ္ရမည္မွန္း မသိ ျဖစ္သြားရွာသည္။ အေျခအေနကို မ်က္ေျခမျပတ္ ေလ့လာေနသူ ဦးေက်ာ္ေခါင္က ဒါက သတိထားမိၿပီး သီတာေဆြ ဖင္အိုးကို အားထည့္ညႇစ္ရင္း ထပ္ေျပာသည္။

“လုပ္ .. လုပ္ေလ သီတာ .. ျမန္ျမန္သုတ္”

ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္ကို စိတ္လႈပ္ရွားစြာႏွင့္ သီတာေဆြ ကိုက္လိုက္ၿပီး၊ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အမိန႔္အတိုင္း စိုေနသည့္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီကို စသုတ္သည္။ ၾကားတြင္ တစ္ရႉးစႏွင့္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီသား ရွိေနေသးသည့္တိုင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လီးႀကီး၏ ပူေႏြးေသာ အေတြ႕က သူမလက္မွာ ရရွိေနသည္။

သီတာေဆြသည္ လိင္ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ အေတြ႕အၾကဳံ မရွိသူေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အိမ္ေထာင္မက်ေသးေပမယ့္ ခ်စ္သူရည္းစား ရွိၿပီး ထိုခ်စ္သူႏွင့္ အတူ အိပ္ဖူးခဲ့သည္။ ကာမဆက္ဆံဖူးသည္။ ဒါကလဲ သဘာဝေတာ့ က်ပါသည္။ သီတာေဆြလို မိန္းမေခ်ာမ်ိဳးကို ခ်စ္သူရည္းစား အျဖစ္ရလၽွင္ ဘယ္ေယာက်္ားမဆို တက္လိုးဖို႔ ႀကိဳးစားမွာပင္။ သီတာေဆြ ကိုယ္တိုင္ကလည္း သူမခ်စ္သူ စိတ္တိုင္းက်ေနေပးမွာ ေသခ်ာလွသည္။

သို႔ေသာ္ သီတာေဆြသည္ ခ်စ္သူရည္းစား ေဟာတစ္ေယာက္ ေဟာတစ္ေယာက္ ရွိသူေတာ့ မဟုတ္ပါ။ လက္ရွိ ခ်စ္သူ ကိုဝင္းနိုင္ဆိုသူမွာလည္း သူမႏွင့္ အထက္တန္းေက်ာင္းတုန္းကတည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္း အျဖစ္မွ ခ်စ္သူျဖစ္လာသူမို႔ သီတာေဆြသည္ ကိုဝင္းနိုင္ကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္သည္။ ကိုဝင္းနိုင္ကလည္း သီတာေဆြကို ေတာ္ေတာ္တန္ဖိုးထားသည္။ ဒီေတာ့ သီတာေဆြသည္ ကိုဝင္းနိုင္မွလြဲ၍ တျခားအေတြ႕အၾကဳံမရွိ။

အခုေတာ့ ပထမဦးဆုံး အႀကိမ္အျဖစ္ ကိုဝင္းနိုင္ လီးမဟုတ္သည့္ တျခားေယာက်္ား၏ လီးႏွင့္ သူမ ေတြ႕ေနရသည္။ လိင္တန္ကို ေသခ်ာ မျမင္ရသည့္တိုင္ ထိေတြ႕မႈအရ မေသးလွသည္ကို သိေနရာ စိတ္ထဲတြင္လည္း အံ့အားသင့္ေနသည္။ တစ္ရႉးရြက္မ်ားႏွင့္ လီးတေလၽွာက္ သုတ္ေပးေနရင္း ပိုၿပီး မာမာလာသည္ကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။

“ဒီေလာက္ဆို .. ရ .. ရၿပီ ထင္တယ္ .. အန္ကယ္ “

မတတ္သာသည့္အဆုံး သီတာေဆြ လက္ခြာလိုက္ေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ သူမကို လွမ္းၾကည့္သည္။ သီတာေဆြ ပါးျပင္ေဖြးေဖြးေလးမ်ားသည္ နီေရာင္သမ္းေနသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ အၾကည့္စူးကို မခံနိုင္သည့္ႏွယ္ မ်က္လႊာလည္း ခ်ထားသည္။

“ရၿပီ .. သီတာ .. အဆင္ေျပသြားၿပီ”
“ဟုတ္ကဲ့ .. ဒါဆို သီတာသြားမယ္ေနာ္”

စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ သီတာေဆြ သူမကိုယ္သူမေတာင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေခၚသလို သီတာဟု သုံးမိသြားသည္။ တကယ္ဆို ဒီအသုံးက သူမခ်စ္သူ ကိုဝင္းနိုင္ႏွင့္ ေတြ႕လၽွင္သာ ေျပာေလ့ရွိေသာ အသုံးျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သီတာဟု တဖြဖြ ေခၚေနသည့္တိုင္ သူမက သမီးဟုသာ ျပန္ေျပာေျပာေနခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ သူမခ်စ္သူ ကိုဝင္းနိုင္အတြက္ အထူးသတ္မွတ္ထားသည့္ အသုံးႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကို တုံ႔ျပန္ေနမိၿပီ။

“ခနေလး .. ပုဆိုးကို ျပန္ခ်ည္ေပးသြားဦး “

ကိုယ္ကိုယို႔ထားရာမွ ျပန္မတ္မည္အျပဳ၊ ဦးေက်ာ္ေခါင္ စကားေၾကာင့္ သီတာေဆြ ေပါင္လည္ေလာက္အထိ ေျပေလ်ာ့ေနသည့္ ပုဆိုးစကို ျပန္ဆြဲကာ အလၽွင္အျမန္ ခ်ည္ေပးလိုက္သည္။ တကယ္ဆို ဒီကိစၥက ဦးေက်ာ္ေခါင္ သူ႔ဖာသာ လုပ္လို႔ရနိုင္မွန္း သူမ သိသင့္သည္။ သို႔ေသာ္ အခုေလာေလာဆယ္တြင္ ဒါကို မစဥ္းစားမိေခ်။ သူမဘက္က အျပစ္လုပ္ထားသလို ျဖစ္လို႔ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အဆင္ေျပဖို႔က ပိုအေရးႀကီးေနသည္။

“ရၿပီ .. ဂြတ္ေဂ်ာ့ .. သီတာ “

ခ်ီးက်ဴးစကားႏွင့္အတူ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လက္က ႏႈတ္ဆက္သည့္ အေနႏွင့္ သီတာေဆြ တင္သားတစ္ဖက္ကို ဖတ္ခနဲ ပုတ္လိုက္ျပန္သည္။ ဒီလိုမ်ိဳး အမူအက်င့္ကို ယဥ္ပါးစျပဳေနသည့္တိုင္ နည္းနည္းအားပါးသည္မို႔ သီတာေဆြ ဆတ္ခနဲေတာင္ တုန္သြားသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကေတာ့ ဒါကို မသိက်ိဳးကၽြန္ျပဳရင္း သူ႔ေပါင္ခြၾကားကို လက္ညိဳးႏွင့္ ညႊန္ျပသည္။

“ဒီလို အေျခအေနနဲ႔ေတာ့ အလုပ္လုပ္လို႔ မျဖစ္ဘူး သီတာ .. အန္ကယ္ အိမ္ျပန္လိုက္ေတာ့မယ္ .. မနက္ျဖန္ မနက္မွ ေတြ႕မယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ .. အန္ကယ္”

ဦးေက်ာ္ေခါင္ စကားေၾကာင့္ သီတာေဆြ မ်က္ႏွာေလး ငယ္သြားၿပီး “ေဆာရီး”ဟု ထပ္မံေျပာကာ အခန္းအျပင္ဘက္သို႔ ထြက္သြားေလေတာ့သည္။

%%%%%%%%

ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္တြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႐ုံးေရာက္သည္ႏွင့္ သီတာေဆြကို ႐ုံးခန္းထဲ လွမ္းေခၚသံၾကားရသည္။

“ငါ ဒီေန႔ အရမ္း စထရပ္မ်ားေနတယ္ သီတာ .. မနက္ ၉နာရီခြဲမွာ ဘန္ေကာက္က ကုမၸဏီတစ္ခုနဲ႔ ကြန္ဖရန႔္ေကာလ္ ေျပာစရာ ရွိတယ္ .. အေရးႀကီး ကိစၥဆိုေတာ့ ငါ့စိတ္ေတြ ၾကည္လင္ ျပတ္သားေနမွ ျဖစ္မယ္ .. ဒီေတာ့ သီတာ နို႔ေတြကို ေလာေလာဆယ္ ခနသုံးဖို႔ လိုေနတယ္ .. ဟုတ္ၿပီလား”

သီတာေဆြ နားလည္ေအာင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေလသံမွန္မွန္ႏွင့္ ရွင္းျပသလို သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကိုလည္း ကားဟြန္းတီးသလို ပုံစံမ်ိဳး လုပ္ျပသည္။

မေန႔ကအျဖစ္ေၾကာင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနသူ သီတာေဆြ၊ မဆိုင္းမတြပင္ ေခါင္းညိတ္ကာျပရင္း ဦးေက်ာ္ေခါင္ စကားကို လက္ခံလိုက္သည္။ ထုံးစံအတိုင္း ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ စားပြဲေဘးရွိ ထိုင္ခုံတြင္ ကိုယ္ကိုမတ္ၿပီး ဝင္ထိုင္သည္။ ခါးကိုပင္ မသိမသာ ေကာ့ေပးလိုက္ရာ ရင္သားထြားထြား ႏွစ္ဖက္က ဝတ္ထားသည့္ ဗြီရွိတ္တီရွပ္ေအာက္မွ ေမာက္၍တက္လာသည္။

“ဟူး .. ေကာင္းတယ္ .. သီတာ .. ေကာင္းတာ .. အခုမွ အဆင္ေျပေတာ့တယ္”

ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ပုံစံက တကယ္ကို ဖိအားမ်ားေနသည္ႏွင့္တူသည္။ သီတာေဆြနို႔ေတြ႕ကို အသုံးျပဳပုံက မေန႔ကထက္ ပိုၿပီး ၾကမ္းသည္။ နို႔ေတြကို ပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ နယ္သလို၊ နို႔သီးေခါင္းႏွစ္ဖက္ကိုလဲ ပြတ္ပြတ္ဆြဲသည္။ သီတာေဆြ အတတ္နိုင္ဆုံး ကိုယ္ကိုၿငိမ္ကာထားၿပီး ထိုင္ေနရသည္။ သူမစိတ္ေတြကေတာ့ မၿငိမ္မသက္ လႈပ္ရွားေနသည္မွာ မိုးသက္ေလျပင္းထဲက ၀ါး႐ုံပင္ငယ္လိုပင္။

“ေသခ်ာတယ္ .. သီတာ .. ေသခ်ာတယ္ .. ဒီနို႔ေတြ႕က ရာဘာလုံးထက္ ပိုေကာင္းတယ္ .. ကိုင္ရတာ ပိုႏူးညံ့တယ္ .. ႏူးညံ့ၿပီး တင္းေနတာပဲ “

ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႏႈတ္မွ ခ်ီးမြမ္းသံေၾကာင့္ သီတာေဆြ ေယာင္ယမ္း၍ ေခါင္းညိတ္ျပမိသည္။ ထိုအခိုက္ နို႔တစ္ဖက္ကို ကိုင္ထားသည့္ ဦးေက်ာ္ေဆြလက္က မာတက္စျပဳသည့္ နို႔သီးေခါင္းတစ္ဖက္ကို ဆတ္ခနဲ ဆြဲလိုက္ျပန္သည္။ သီတာေဆြ အိုးခနဲ ျဖစ္ၿပီး မ်က္ႏွာေလး အနည္းငယ္ မဲ့သြားသည္။ နာက်င္မႈႏွင့္အတူ တကိုယ္လုံး ရွိန္းဖိန္းတက္သြားသည့္ ခံစားမႈက သူမကိုယ္အႏွံ့ ျပန႔္သြားသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္က ဒါကို သတိမထားမိဟန္ႏွင့္

“အန္ကယ္ တစ္ခု အႀကံေပးရမယ္ဆိုရင္ သီတာ ေနာက္တစ္ေန႔ ႐ုံးလာရင္ ဘရာစီယာဝတ္မလာတာ ေကာင္းမယ္ .. ဒါမွ မဟုတ္လဲ ႐ုံးေရာက္တာနဲ႔ ခၽြတ္ထားလိုက္ .. အဲဒါဆို ကိုင္ရတာ ပိုအဆင္ေျပလိမ့္မယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ .. ဘရာမပါတာ ပိုအဆင္ေျပတယ္ဆိုရင္ ထားခဲ့လိုက္မယ္ေလ”
“ေကာင္းတယ္”

ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ျပဳံးလိုက္ၿပီး နို႔လုံးေတြကို ဆက္လက္ေဆာ့ကစားေနလိုက္သည္။ စုစုေပါင္း အခ်ိန္ဆယ္မိနစ္ခန႔္ ၾကာသြားၿပီမွ ေတာ္ေလာက္သင့္ၿပီဟု တြက္ၿပီး လက္ကို ႐ုတ္သည္။ ကိစၥၿပီးၿပီဆိုတာကို နားလည္သည့္အေလ်ာက္ သီတာေဆြလည္း ထိုင္ရာမွထကာ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေျပာထားသည့္အတိုင္း မနက္၉နာရီခြဲေလာက္တြင္ ဘန္ေကာက္ကေန ဖုံးလာသည္။ သီတာေဆြပင္ လက္ခံ၍ ေျဖဆိုၿပီး ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႐ုံးခန္းသို႔ လႊဲေပးလိုက္သည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လက္ခံ၍ စကားေျပာသည္ကို သူမ ၾကားေနရသည္။ အေစာပိုင္းတြင္ အသံတိုးတိုးႏွင့္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ခနေနေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေလသံက ျမင့္လာသည္။ အလုပ္ကိစၥက အက်ိတ္အနယ္ဆိုတာကို သီတာေဆြ နားလည္သြားၿပီး စိတ္ထဲ ဘုရားတမိေနသည္။

ထိုအခိုက္မွာပင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ဟန္းဖုန္းျမည္သံ ထပ္ၾကားရၿပီး၊ လက္ခံ၍ ျပန္ေျဖေနသည္ကို နားစြင့္ေနသျဖင့္ သီတာေဆြ ၾကားရျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္

“သီတာ .. လာဦး !! “

သံျပတ္ႏွင့္ လွမ္းေခၚလိုက္သည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္အသံက အခန္းတံခါးကို ေဖာက္ထြင္း၍ ထြက္လာသည္မို႔ သီတာေဆြ ထိုင္ေနရာမွာ ထကာ အေျပးတစ္ပိုင္းႏွင့္ လွမ္းလာခဲ့သည္။

႐ုံးခန္းတံခါး ဖြင့္ဝင္လိုက္ျခင္း ျမင္ရသည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အမူအရာအရ အရမ္းအေရးႀကီးေနမွန္း သီတာေဆြ ခန႔္မွန္းမိသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္သည္ လက္တစ္ဖက္က ႐ုံးဖုန္းကိုကိုင္ကာ ေျပာေနၿပီး၊ က်န္တစ္ဖက္က ဟန္းဖုန္းကို ပါးမွာကပ္၍ ထားသည္။ သီတာေဆြကို ျမင္ေတာ့ ေခါင္းတစ္ဖက္ကို ေစာင္း၍ ဟန္းဖုန္းကို ပါးႏွင့္ပုခုံးၾကားတြင္ ညႇပ္လိုက္ၿပီး လြတ္သြားသည္ လက္ႏွင့္ ႏုတ္စာရြက္အပိုင္းတစ္ခု သူမအား လွမ္းေပးသည္။

လက္ထဲေရာက္လာသည့္ အဝါေရာင္ မွတ္စုစာရြက္ထဲမွ စာသားကို ျမင္လိုက္ရသည္တြင္ သီတာေဆြ ပါးစပ္ေလး အေဟာင္းသားျဖစ္သည္။ ခပ္ေသာ့ေသာ့ လက္ေရးႏွင့္ ေရးထားသည္က “ငါ ဆီးသြားခ်င္တယ္ .. ဒါေပမယ့္ ဖုန္းေျပာတာ ရပ္လို႔မျဖစ္ဘူး” ဆိုသည့္ စာေၾကာင္း။ ထိုစာသား၏ ဆိုလိုခ်က္ကို စကၠန႔္ပိုင္း အနည္းငယ္ၾကာသည္အထိ သီတာေဆြ ေတြးလို႔မရ။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဆီးသြားခ်င္ေသာ ကိစၥသည္ သူမႏွင့္ မည္သို႔ သက္ဆိုင္သည္မသိ။ ထိုကိစၥကို သူမ ဘယ္လို ေျဖရွင္းရမယ္မွန္းလည္း မသိေခ်။

သီတာေဆြ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိျဖစ္ေနစဥ္မွာပင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က ေနာက္ထပ္ မွတ္စုစာရြက္တစ္ခုကို လွမ္းေပးျပန္သည္။ သီတာေဆြ လွမ္းယူလိုက္ရာ စာေၾကာင္းတစ္ခု ေရးထားတာ ေတြ႕ရသည္။

“ပုံးတစ္လုံး ရွာခဲ့”

သီတာေဆြ မ်က္လုံးမ်ား ျပဴးက်ယ္ဝိုင္းစက္သြားသည္။ သူ .. သူက .. ႐ုံးခန္းထဲမွာ ဖုန္းေျပာေနရင္း ပုံးတစ္လုံးနဲ႔ ဆီးသြားခ်င္တယ္ .. ဒုကၡပဲ !!

သီတာေဆြ မ်က္လုံးမ်ားက ခ်က္ခ်င္းပင္ ေဘးနားပတ္ဝန္းက်င္ကို လိုက္ၾကည့္ၿပီး ပုံးႏွင့္တူမည့္အရာကို အေလာတႀကီး ရွာသည္။ မေတြ႕။ ကိုယ္ကိုလွည့္ၿပီး ႐ုံးခန္းအျပင္ဘက္သို႔ အျမန္ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ ကိုယ့္စားပြဲရွိရာသို႔ ျပန္ေရာက္လာၿပီး ပုံးႏွင့္တူမည့္ဟာကို လိုက္ရွာသည္။ ရွာလို႔မေတြ႕။ သီတာေဆြ နားသယ္စပ္တြင္ ေခၽြးေစးကေလးမ်ား ျပန္လာသည္အထိ စိတ္အိုက္လာသည္။

(ျပသနာပဲ .. ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ)

ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ႐ုံးခန္းထဲသို႔ သီတာေဆြ ျပန္ဝင္လာခဲ့သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မ်က္စိကို ရွင္ရွင္ထားမိလို႔လား မသိ။ မေဟာ္ဂနီေရာင္ေတာက္ေနသည့္ အလုပ္စားပြဲႀကီး ေဘးရွိ ပလတ္စတစ္ အမွိုက္ျခင္းကို သြားေတြ႕သည္။ ဟုတ္ၿပီ … ။ အေျဖရွာေတြ႕သြားဟန္ႏွင့္ သီတာေဆြ မ်က္ႏွာေလး ဝင္းသြားၿပီး စားပြဲနားရွိရာသို႔ ျမန္ျမန္တိုးသြားသည္။

အမွိုက္ျခင္းအား ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ ေကာက္ယူလိုက္ၿပီးေနာက္ အထဲမွာ ရွိသည့္ စကၠဴအမွိုက္စ အခ်ိဳ ့ကို ေဘးသို႔ သြန္ထုတ္သည္။ ကုန္သြားသည္ႏွင့္ ေနာက္မွွီခုံတြင္ ထိုင္ေနသည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ ေရွ႕တြင္ ခ်ေပးလိုက္သည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သူမ လႈပ္ရွားမႈ မွန္သမၽွကို အစအဆုံး လိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ဖုန္းႏွစ္လုံးႏွင့္ အလုပ္ကိစၥ ေျပာေနမႈကေတာ့ မၿပီးေသးပါ။

သီတာေဆြ ခ်ီတုံခ်ီခ်ႏွင့္ ခနတျဖဳတ္ ဦးေက်ာ္ေခါင္နားတြင္ ဆက္ရပ္ေနမိသည္။ သူမ စိတ္ထဲ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကိုပဲ ေက်ာေပးၿပီး ကိစၥၿပီးသည္အထိ ေစာင့္ရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အျပင္ဘက္ကို ထြက္သြားၿပီး ခနေနမွ ျပန္လာရမလား ေတြးေနသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ အေတြးကို ဦးေက်ာ္ေခါင္ ထပ္မံ၍ ေပးလိုက္သည့္ မွတ္စုစာရြက္က ၿဖိဳခြင္းလိုက္သည္။

သီတာေဆြ ကမန္းကတမ္း ဖတ္ၾကည့္သည္။

“အန္ကယ့္ဟာကို ထုတ္ၿပီး ပုံးနဲ႔တည့္ေအာင္ ခ်ိန္ထားေပး”

“အန္ကယ့္ဟာ” ဆိုေသာ အသုံးကို နားလည္ဖို႔ သီတာေဆြ စကၠန႔္ပိုင္းေလာက္ စဥ္းစားလိုက္ရသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဘာကိုဆိုလိုသည္မွန္း မွန္းဆမိလိုက္ခ်ိန္တြင္မူ သီတာေဆြေခါင္းတစ္ခုလုံး ခ်ာခ်ာလည္သြားသလို ခံစားရသည္။ မ်က္ႏွာျပင္ တစ္ခုလုံး ေသြးမရွိသလို ျဖဴဖတ္ျဖဴေလ်ာ္လည္း ျဖစ္သြားသည္။

(သူ .. ဆီသြားဖို႔ ငါက သူ႔ဟာႀကီးကို ထုတ္ၿပီး ကိုင္ထားေပးရမယ္ .. အမေလး .. ဒုကၡပဲ .. ငါ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ .. သူကေရာ ငါ့ကို ဒါမ်ိဳး ခိုင္းလို႔ရလို႔လား .. လုပ္ၾကပါဦး .. သီတာ ..နင္ .. နင္ စဥ္းစားစမ္း)

႐ုံးခန္းတစ္ခုလုံးတြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ဖုန္းေျပာသံကသာ အဆက္မျပတ္ ႀကီးစိုးထားသည္။ သီတာေဆြ ေခါင္းတစ္ခုလုံး ထူပူလာသည့္တိုင္ သူမ ဘာဆက္လုပ္ရမည္ကို စဥ္းစားမရ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ဖုန္းေျပာေနသည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ေလသံျမင့္လာၿပီး လက္ျဖင့္ စားပြဲေပၚရွိ မွတ္စုစာအုပ္ကို ေလးငါးခ်က္ ရိုက္ျပသည္။ သီတာေဆြကိုလည္း မ်က္လုံးျပဴးၿပီး စိုက္ၾကည့္သည္။

သီတာေဆြ အခ်ိန္ဆြဲလို႔ မျဖစ္ေတာ့။ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ပုံစံက အေရးတႀကီးအသြင္ ပုံေပါက္ေနသည္။ မေန႔ကလည္း အမွားတစ္ခု သူမ လုပ္ထားသလို ျဖစ္၍၊ ဒီေန႔ ထပ္မံ၍ အမွားလုပ္လို႔ မျဖစ္။ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ခဲကာ ကိုက္လိုက္ၿပီး သီတာေဆြ ဦးေက်ာ္ေခါင္ေရွ႕တြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္သည္။

သီတာေဆြ အမူအရာကို ျမင္ေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေက်နပ္ဟန္ျဖင့္ ေခါင္းတစ္ခ်က္ ဆတ္ျပလိုက္ၿပီး ထိုင္ေနရာမွ ထကာ မတ္တပ္ရပ္သည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္သည္ ဒီေန႔ေတာ့ ပုဆိုးႏွင့္ မဟုတ္၊ စတိုင္လ္ေဘာင္းဘီရွည္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ သီတာေဆြလဲ ေပါက္တဲ့နဖူး မထူးေတာ့ဘူး သေဘာထားကာ ဦးေက်ာ္ေခါင္နား ကပ္သြားၿပီး ေဘာင္းဘီဇစ္ကို ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။

“အေမ့!!”

ထင္မွတ္မထားဘဲ ဘြားခနဲ ေပၚထြက္လာသည့္ လီးႀကီးေၾကာင့္ သီတာေဆြ အနည္းငယ္ လန႔္သြားသည္။ ေယာက်္ားႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အေတြ႕အၾကဳံမရွိတာ မဟုတ္သည့္တိုင္ လီးဆိုသည္ကိုေတာ့ ကိုယ့္ရည္းစားျဖစ္သူ ကိုဝင္းခိုင္ဟာမွ လြဲ၍ သီတာေဆြ တျခား မျမင္ဘူးပါ။ အခုလဲ သူမ စိတ္ထဲ ထင္ထားသည္က ဦးေက်ာ္ေခါင္က အတြင္းခံေတာ့ ဝတ္ထားမည္ဟု။ ေဘာင္းဘီဇစ္ဖြင့္ၿပီးလၽွင္ အတြင္းခံ ရွိေနဦးမည္ဟု တြက္ထားခ်ိန္တြင္ ထင္ထားသလို မဟုတ္လို႔ အံ့အားသင့္မိသည္။ ပို၍ စိတ္လႈပ္ရွားရသည္။

သီတာေဆြ မရဲတရဲႏွင့္ လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။ မသိမသာ တုန္ေနေသာ လက္သည္ ေခ်ာေမြ႕ေသာ အေရျပားညိဳညိဳကို ထိလိုက္သည္ႏွင့္ ပို၍ တုန္တက္သည္။ ဖုန္းေျပာေနသည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ေလသံက ထိုအခိုက္ ခန ရပ္သြားသည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ လီးက သိပ္ၿပီးေတာ့ ရွည္လ်ားသည္ မဟုတ္။ သီတာေဆြ ရင္းႏွီးေနသည့္္ ကိုဝင္းခိုင္ အေခ်ာင္းႏွင့္စာလၽွင္ နည္းနည္းပဲ ပိုရွည္မည့္ အသြင္ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ လီးလုံးပတ္ကေတာ့ အေတာ္ တုတ္မည့္ သေဘာရွိသည္။ အခုလိုမ်ိဳး မေပ်ာ့တေပ်ာ့ ျဖစ္ေနေသာ အခ်ိန္တြင္ပင္ ကိုဝင္းခိုင္ အေခ်ာင္း မာေနသေလာက္ကို ထြားသည္။

အို .. ငါ ဘာေတြ ေလၽွာက္ေတြးေနမိပါလိမ့္ … မဆီမဆိုင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ႏွင့္ ကိုဝင္းခိုင္အား ႏွိုင္းယွဥ္မိသြားသျဖင့္ သီတာေဆြ ထိုအေတြးကို ေခါင္းထဲက ေမာင္းထုတ္လိုက္ၿပီး လုပ္ေပးစရာရွိတာ ဆက္လုပ္သည္။ ဒီကိစၥက ျမန္ျမန္ၿပီးသြားမွ ျဖစ္မည္။ လက္ႏွင့္ ထိမိသြားသည့္ လီးကို အသာဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး ေရွ႕က ပုံးႏွင့္တည့္ေအာင္ ထားေပးသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဆီးသြားခ်ိန္တြင္ ေဘးဘက္ကို ဖိတ္စင္မသြားဖို႔ အာ႐ုံစိုက္ထားရသျဖင့္ သီတာေဆြ အၾကည့္ေတြသည္ လီးတန္ႀကီးထံမွ လႊဲလို႔ မရေခ်။

ဦးေက်ာ္ေခါင္ကေတာ့ သီတာေဆြ အျဖစ္ကို ၾကည့္ၿပီး သေဘာအက်ႀကီး က်ေနသည္။ လီးအား ႏူးည့ံလွေသာ သီတာေဆြ လက္ဖဝါးကေလးႏွင့္ ဆုပ္ကိုင္ထားျခင္း ခံေနရေလရာ သူ႔ခမ်ာ ကိုယ့္စိတ္ကို မနည္းထိန္းေနရသည္။ လီးကိုလည္း အတတ္နိုင္ဆုံး အခုထက္ပို၍ မာတတ္မလာေအာင္ သတိထားရသည္။ အခုအခ်ိန္တြင္ သီတာေဆြ သံသယ မဝင္ဖို႔က အေရးႀကီးသည္။ ဆီးသြားခ်င္သည္ဟု ေျပာထားသည့္အတိုင္း ရေအာင္ ဆီးသြားမွ ျဖစ္မည္။ စိတ္ကို ႀကိဳးစားထိန္းၿပီး ဆီးသြားဖို႔အတြက္ အေၾကာေတြကို ေလၽွာ့လိုက္သည္။

လက္ထဲကိုင္ထားသည့္ အသားေခ်ာင္းညိဳညိဳႀကီးက တစ္ခ်က္တုန္သြားသည္တြင္ သီတာေဆြ ေယာင္ၿပီးေတာင္ ညည္းမိသည္။ ဘာမွန္း မသိခင္မွာပင္ လိင္တန္ထိပ္အကြဲေၾကာင္းေလး ေနရာမွ ေရပန္းတစ္ခု ထြက္က်လာသည္။ သီတာေဆြ တကိုယ္လုံး ဘာျဖစ္မွန္း မသိ ထူပူသြားသည္။ သတိကို အနိုးၾကားဆုံး ျဖစ္ေအာင္ ထားၿပီး ဦးေက်ာ္ေခါင္ ကိစၥၿပီးသည္အထိ သူမ ဆက္ကိုင္ထားသည္။ အသက္ေတာင္ သူမ ရႉမိရဲ ့လား မသိ။ အလၽွင္မျပတ္ ထြက္ေနသည့္ အတန္းက တေျဖးေျဖး အရွိန္နည္းၿပီး ကုန္သြားမွ သီတာေဆြ အသက္ကို ဝဝလင္လင္ ရႉရသည္။

ကိစၥၿပီးၿပီ ထင္သျဖင့္ သီတာေဆြ လက္လႊတ္မည္ဟု ေတြးလိုက္စဥ္မွာပင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က မွတ္စုစာရြက္တစ္ခု ထပ္ေပးျပန္သည္။ သီတာေဆြ ကမန္းကတမ္း ဖတ္ၾကည့္ရာ “လႈပ္ၿပီးခါေပး” ဆိုၿပီး ေရးထားတာေတြ႕သည္။ သီတာေဆြ ခိုင္းသည့္အတိုင္း လုပ္ေပးလိုက္သည္။ အစက္တစ္ခ်ိဳ ့ ထြက္က်သည္ကို ေတြ႕သည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ ကိစၥၿပီးၿပီဆိုတာ တြက္လိုက္သည့္ သီတာေဆြ လိင္တန္ကို ေဘာင္းဘီထဲ ျပန္ထည့္ရန္ ျပင္သည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္ဆီမွ ေခ်ာင္းဟန႔္သံတစ္ခ်က္ ၾကားလိုက္ရၿပီး သူ႔လက္ထဲ ကိုင္ထားသည့္ မွတ္စု (Pad) ကို စားပြဲႏွင့္ ရိုက္ျပသည္။ ထပ္ၿပီးေတာ့ လႈပ္ေပးဖို႔ ေျပာမွန္း သီတာေဆြ နားလည္လိုက္သျဖင့္ လီးကို မလႊတ္ရဲေသးဘဲ ဆက္ခါေပးသည္။ အခုအႀကိမ္တြင္ေတာ့ ဘာမွ ထပ္ထြက္မလာ။ သို႔ေသာ္ သီတာေဆြ ဘာမွ ျပန္မေျပာရဲဘဲ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေက်နပ္သည္အထိ လႈပ္ခါေပးေနမိသည္။ လႈပ္ရင္း ခါရင္းႏွင့္ လက္ထဲရွိ လီးက အနည္းငယ္ ပိုၿပီးထြားတတ္လာသည္ကို သူမ သတိျပဳမိသည္။

သီတာေဆြ အနည္းငယ္လန႔္သြားၿပီး ေမာ့ၾကည့္လိုက္စဥ္တြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သူမကို မွတ္စုစာရြက္တစ္ခု ျဖဳတ္ေပးတာ ခံရသည္။

“ထိပ္ကို သုတ္လိုက္”

ဘာၿပီးလၽွင္ ဘာလုပ္ရမည္ဆိုတာကို အစီအစဥ္တက် စဥ္းစားထားနိုင္သည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ေတြးေခၚဉာဏ္ကို သီတာေဆြ က်ိတ္ကာခ်ီးက်ဴးမိသည္။ ေတာ္ေတာ္ ေတာ္တဲ့ အန္ကယ္။ သူမသာဆိုလၽွင္ ဒီလိုမ်ိဳး စဥ္းစားနိုင္မွာ မဟုတ္။

မွာၾကားသည့္အတိုင္းလုပ္ဖို႔ စားပြဲေပၚရွိ တစ္ရႉးဗူးကို လွမ္းယူမည္ျပင္ေတာ့မွ သီတာေဆြ အခက္ေတြ႕သည္။ ခါတိုင္းရွိေနၾက ေနရာတြင္ ဘာတစ္ရႉးဗူးမွ မေတြ႕။ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိၿပီမို႔ ဦးေက်ာ္ေခါင္မ်ား မွတ္စုစာရြက္ထပ္ေပးမလားဆိုၿပီး အားကိုးတႀကီးျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္သည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သူမ အခက္အခဲကို သတိမထားမိဘဲ ဖုန္းႏွစ္လုံးႏွင့္ အလုပ္မ်ားေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

အႀကံတစ္ခုခုမ်ား ရနိုင္မလားဆိုၿပီး သီတာေဆြ အခန္းပတ္လည္ကို မ်က္စိကစားမိသည္။ အေထာက္အကူ ျပဳနိုင္ေလာက္သည့္ အရာ ဘာဆိုဘာမွ မေတြ႕။ သန႔္စင္ခန္းသို႔ ေျပးၿပီး အိမ္သာသုံးစကၠဴ အခ်ိဳ ့သြားယူလၽွင္ ေကာင္းမလား။ ဒါလည္း မဟုတ္ေသး။ လက္ထဲကိုင္ထားသည့္ လီးကို ဒီအတိုင္းထားခဲ့ရမွာ ျဖစ္သည္။ မေတာ္ အေရတစ္ခ်ိဳ ့က်န္ေနလို႔ ေဘာင္းဘီသားကို သြားေပလၽွင္ ျပသနာ ျဖစ္ဦးမည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ထံမွာ အတြင္းခံမွ မရွိ္တာ …

(ဟူး .. မတတ္နိုင္ပါဘူး) သီတာေဆြ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ရဲရဲခ်လိုက္ၿပီး လီး မကိုင္ထားသည့္ တျခားလက္ႏွင့္ စိုထိုင္းထိုင္း ထိပ္ဖူးကို လွမ္းသုတ္လိုက္သည္။ ဒါကို ျမင္လိုက္ရသည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အေတာ္ပင္ အ့ံအားသင့္သြားသည္။ ႏႈတ္ကေတာ့ ဘာမွ ထုတ္မေျပာ။

လက္ဖဝါးျပင္ႏွင့္ ထိပ္ဖူးအား သုတ္ေပးၿပီးသည့္ေနာက္ လီးတန္ကို ေသခ်ာကိုင္ၿပီး ေဘာင္းဘီထဲသို႔ သီတာေဆြ ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ ထည့္ေပးလိုက္သည္။ ဇစ္ပါ ျပန္ဆြဲတင္ေပးၿပီးေနာက္ အမွိုက္ပုံးကို ေကာက္ကိုင္၍ သီတာေဆြ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႐ုံးခန္းထဲမွ အေျပးတပိုင္းႏွင့္ ထြက္လာမိေတာ့သည္။ မဟုတ္လၽွင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ထံမွ မွတ္စုစာရြက္တစ္ခု ေရာက္လာနိုင္ေသးသည္ မဟုတ္လား။ အခုေလာေလာဆယ္တြင္ သီတာေဆြ ဦးေက်ာ္ေခါင္ဆီမွ ဘာညႊန္ၾကားခ်က္မွ ေနာက္ထပ္ မလိုခ်င္ေတာ့ပါ။

သူ႔ကို ေက်ာေပးကာ ထြက္သြားသည့္ သီတာေဆြ၏ ေနာက္ပိုင္းအလွကို လိုက္ၾကည့္ရင္း ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ျပဳံးမိသည္။ သူ႔အႀကံသည္ ထင္ထားတာထက္ပင္ ေအာင္ျမင္ေနခဲ့သည္ေလ …။

က်န္သည့္ ေန႔တစ္ပိုင္းလုံး ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေနာက္ထပ္ ဘာဆိုဘာမွ ထပ္မံ၍ မလႈပ္ရွားေတာ့ပါ။ ထို႔အျပင္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး တိုင္ပင္ထားသည့္အလား ဆီးသြားသည့္ကိစၥကိုလည္း ထုတ္ေဖာ္စကားစ၍ မေျပာခဲ့ၾကေခ်။ အခုအခ်ိန္တြင္ ထုံးစံလို ျဖစ္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ သီတာေဆြ နို႔လုံးေတြအား စထရပ္စ္ေလၽွာ့ျခင္းအတြက္ အသုံးျပဳတာ၊ ဂုဏ္ျပဳတဲ့ သေဘာမ်ိဳးဆိုၿပီး တင္ပါးၿဖိဳးၿဖိဳးမ်ားအား လက္ေဆာ့ကစားတာ ဒါေတြကိုေတာ့ ႐ုံးမဆင္းခင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ နည္းနည္း ထပ္လုပ္ခဲ့ေသးသည္။

ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္တြင္ေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္တစ္ေယာက္ ႐ုံးကို သီတာေဆြ မေရာက္ခင္မွာပင္ ေစာေစာစီးစီး ေရာက္လာခဲ့သည္။ သီတာေဆြႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေနာက္ထပ္တစ္ဆင့္ တက္ရန္ သူက ႀကံထားခဲ့သည္။

ပုံမွန္ ႐ုံးတက္ခ်ိန္အေရာက္တြင္ သီတာေဆြ ေရာက္ရွိလာသည္။ ဗြီပုံလည္ပင္းေပါက္ပါ ဘေလာက္စ္အနီအက်ပ္ကို၊ ဒူးဖုံးယုံ အနက္ေရာင္စကတ္ႏွင့္ တြဲ၍ ဝတ္လာသည္။ ကိုယ္တိုင္းႏွင့္အတိ ကပ္ေနသည့္ ဒီဇိုင္းမို႔ အခ်ိဳးက်လွေသာ သီတာေဆြ ကိုယ္လုံးေလးအား အတိုင္းသား လွစ္ဟျပေနသည့္ အလား။ ေသြးလည္ပတ္မႈ ျမန္လာေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္ မဆိုင္းမတြပင္ သီတာေဆြ အနားသို႔ တိုးသြားသည္။ လက္ႏွစ္ဘက္စလုံးကို ဆန႔္လိုက္ၿပီး အနီေရာင္ဘေလာက္စ္ေအာက္မွ ေမာက္ႂကြေနသည့္ ေတာင္ပူစာႏွစ္လုံးကို လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။

ေဟး .. ဟုတ္လွခ်ည္လား (ဦးေက်ာ္ေခါင္ စိ္တ္ထဲမွ ဝမ္းသာသြားသည့္ အေတြး)
“ေတာ္တယ္ .. သီတာ .. ဂြတ္ေဂ်ာ့ .. ဘရာ ဝတ္မလာဘူး”

ခါတိုင္းႏွင့္မတူဘဲ လက္ထဲတြင္ အိခနဲ စီးခနဲ ျဖစ္သြားသည့္ ခံစားခ်က္ကို ဦးေက်ာ္ေခါင္ အျပည့္အဝ ရရွိသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဒီအေတြ႕တြင္ သာယာမေနနိုင္အားပါ။ ဒီထက္အေရးႀကီးသည့္ အႀကံကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ရွိေနသျဖင့္ ဘေလာက္စ္သားအေပၚတြင္ အနည္းငယ္ အရာထင္သလို ျဖစ္ေနေသာ နို႔သီးစူစူေလး ႏွစ္ဖက္ကို တစ္ခ်က္စီ ဆြဲၿပီး လႊတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ဘဲ မ်က္ႏွာကို တည္တည္ထားလိုက္ၿပီး သူ႔႐ုံးခန္းထဲသို႔ ခ်ာခနဲ လွည့္ဝင္သြားေလသည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္ သီတာေဆြ အနားမွ ေပ်ာက္သြားၿပီး သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။ မေန႔က အတိုင္း နိုင္ငံျခားကုမၸဏီ တစ္ခုထံမွ ကြန္ဖရန႔္ေကာလ္တစ္ခု ထပ္မံ၍ ဝင္လာသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ဆီသို႔ သီတာေဆြ လႊဲေပးလိုက္ၿပီး သူမ နားစြင့္ကာ ေထာင္ေနမိသည္။ အစပိုင္းတြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ပုံမွန္ေလသံႏွင့္ ေျပာေနေပမယ့္ ငါးမိနစ္ေလာက္ ၾကာေသာအခါ ေလသံက တေျဖးေျဖးျခင္း ျမင့္တက္လာသည္ကို ၾကားရျပန္သည္။

ထို႔ေနာက္ မိနစ္ပိုင္းမၽွ ထပ္ၾကာသြားၿပီးေနာက္ ႐ုံးခန္းထဲမွ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ အသံဝါ၀ါႀကီးကို လွမ္းၾကားရသည္။

“သီတာေရ .. ငါ ဆီးသြားခ်င္ျပန္ပီ”

သီတာေဆြ ကိုယ္ကေလး ဆတ္ခနဲ တုန္သြားၿပီး သူမကိုယ္သူမ သတိမထားမိခင္မွာပင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အခန္းရွိရာသို႔ ေလၽွာက္လွမ္းသြားမိသည္။ ႐ုံးခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သူမအတြက္ အဆင္သင့္ျပင္ ေစာင့္ေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္သည္ စားပြဲေနာက္ရွိ ေနာက္မွီခုံတြင္ ကိုယ္ကိုေလၽွာကာ ထိုင္ေနၿပီး ဝတ္ထားသည့္ စတိုင္ေဘာင္းဘီကို တင္ပါးလြတ္ေအာင္ ဆြဲခၽြတ္ထားသည္။ ဒီေနေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ ဝတ္ထားသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုေအာက္ခံေဘာင္းဘီကလဲ ဖယ္လ်က္သားျဖစ္ၿပီး လီးႏွင့္ လီးဥမ်ားက ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေပၚထြက္ေနသည္။ သီတာေဆြ ႐ုတ္တရက္ ေၾကာင္တက္တက္ျဖစ္ၿပီး ထိုျမင္ကြင္းကို ေငးၾကည့္ေနမိသည္။

“ရပ္မေနနဲ႔ေလ သီတာ .. ျမန္ျမန္လုပ္ !!”

ေလသံမာမာႏွင့္ လွမ္းေျပာလိုက္ေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အသံေၾကာင့္ ေငးေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနေသာ သီတာေဆြ အသိဝင္လာသည္။ ေျခလွမ္းကို ခပ္သုတ္သုတ္ေလၽွာက္၍ ဦးေက်ာ္ေခါင္နား တိုးသြားၿပီး ခ်ဲကားေပးထားေသာ ေျခေထာက္နားတြင္ ဒူးေထာက္ကာ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ သီတာေဆြသာ ေသခ်ာ ေခါင္းေအးေအးထားၿပီး စဥ္းစားလၽွင္ ဒီေနေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္တစ္ေယာက္ ဖုန္းတစ္လုံးသာ ကိုင္၍ စကားေျပာေနသည္ကို ေတြးမိမွာ ျဖစ္သည္။ တကယ္ဆိုလၽွင္ အားေနေသာ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ သူ႔ကိစၥသူ ေျဖရွင္းနိုင္သည္သာ။ အခုေတာ့ ဒီအခ်က္ကို သီတာေဆြ လုံးဝကို မေတြးမိ၊ သတိမထားမိေခ်။

စားပြဲေအာက္ေျခနားတြင္ အဆင္သင့္ရွိေနေသာ အမွိုက္ျခင္းကို သီတာေဆြ လွမ္းယူလိုက္ၿပီး ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေရွ႕တြင္ မေန႔ကအတိုင္း ခ်ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ သူမလက္က မေပ်ာ့တေပ်ာ့ အေနအထား ျဖစ္ေနေသာ လီးကို လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။ စိတ္ထင္လို႔လား မသိ။ သီတာေဆြ လက္ထဲရွိ လီးတန္ညိဳညိဳႀကီးသည္ မေန႔က အေနအထားထက္ ပိုၿပီး မာေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္တစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ပဲ စိတ္လႈပ္ရွားမႈကို ထိန္းထားသည္ ဆိုေစကာမူ သူ႔အႀကံကို သူအားရမိၿပီး စိတ္တက္ႂကြေနရာ ငပဲကပါ လိုက္တက္ႂကြေနသည္ေလ။

သီတာေဆြက လီးကို အလိုက္တသိ လွမ္းကိုင္လိုက္ၿပီမို႔ ဦးေက်ာ္ေခါင္ သူ႔အႀကံ တစ္ဝက္ေအာင္ျမင္ၿပီ ဆိုတာ သိလိုက္သည္။ ဖုန္းေျပာေနရာမွ ကိုယ္ကို ေရွ႕သို႔ အနည္းငယ္ကိုင္းလိုက္သည္။ လြတ္ေနသည့္ လက္ႏွင့္ အနီးဆုံးျဖစ္ေသာ သီတာေဆြ နို႔တစ္ဖက္ကို ဘေလာက္စ္ေပၚမွ အုပ္ကာ ကိုင္သည္။ အိစက္ေႏြးေထြးေသာ ရင္သားဆိုင္မ်ားဆီမွ အရသာက လက္ဖဝါးထဲသို႔ စိမ့္ဝင္လာျပန္သည္။

လီးတန္အား သီတာေဆြ လက္ဖဝါးႏုႏုေလးျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္တည္လာေသာ အရသာ၊ နို႔လုံးမို႔မို႔မ်ားအား လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ စိတ္ႀကိဳက္ဆြဲ၍ ေဆာ့ေနရေသာ အရသာ .. ဒီအရသာ ႏွစ္ခု ေပါင္းစုံလာေသာအခါ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဟန္ေဆာင္မႈကို ဘယ္လိုမွ ထိန္းမထားနိုင္ေတာ့။

(ဟင္ .. ဘယ္လို ျဖစ္တာပါလိမ့္)

သူမလက္ႏွင့္ ကိုင္ၿပီး ပုံးႏွင့္တည့္ေအာင္ ခ်ိန္ထားေပးသည့္တိုင္ ဆီးသြားသည္ကို မေတြ႕ရလို႔ သီတာေဆြ ေတြေဝသြားသည္။ လီးအေရျပား မဖုံးတဖုံး ျဖစ္ေနေသာ ထိပ္ဝကို စူးစိုက္ၿပီး ၾကည့္မိသည္။ ဆီးသြားရမ်ား ခက္ေနသလားလို႔ ေတြးမိၿပီး ဖြဖြေလး ကိုင္ထားသည့္ လက္ကို အနည္းငယ္ လႈပ္ၾကည့္သည္။ ဘာမွ ထြက္က်မလာဘဲ လက္ထဲရွိ အသားေခ်ာင္းႀကီးသာ ထြား၍ မာတက္လာသည္ကို အထိတ္တလန႔္ ေတြ႕လိုက္ရသည္။

သီတာေဆြ ေတာ္ေတာ္စိတ္အိုက္သြားၿပီး မ်က္ေမွာင္ေတာင္ ကုတ္မိသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္တစ္ေယာက္ ဖုန္းအေရးတႀကီး ေျပာေနသည့္အခ်ိန္တြင္ ဘာမဟုတ္သည့္ ကိစၥေလးေတာင္မွ သူမ အေနႏွင့္ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ မလုပ္နိုင္။ အန္ကယ္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အဆင္ေျပေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ေပးရပါ့မလဲ။ ေနာက္ဆုံးတြင္ အႀကံတစ္ခု ရသည္။ လက္ထဲကိုင္ထားေသာ လီးကို အေပၚေအာက္ဆြဲကာ လႈပ္ေပးလိုက္သည္။ ထိပ္ဖူးေနရာရွိ အေရျပားသည္ ျပဲသြားလိုက္၊ ျပန္စုသြားလိုက္ ျဖစ္ေနသည္။

သီတာေဆြတစ္ေယာက္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဆီးသြားဖို႔ ကိစၥႏွင့္ လုံးပန္းေနခ်ိန္တြင္၊ ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္က ေႁမြတစ္ေကာင္အလား လမ္းရွာကာ ဗြီပုံလည္ပင္းေပါက္ဝမွ အထဲသို႔ က်ဴးေက်ာ္ဝင္လာသည္။ ခါတိုင္းလို အကၤ် ီအေပၚကေန ကိုင္ျခင္း မဟုတ္ဘဲ ပကတိရင္သားဆိုင္မ်ားကို ထိေတြ႕လာသည္မို႔ သီတာေဆြ ကိုယ္ကေလး တြန႔္သြားသည္။ ဒီအေတြ႕က သူမအတြက္ ေနသားတက် ျဖစ္မေန။ ဦးေက်ာ္ေခါင္အား ေမာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူမ ဘာျဖစ္ေနသည္ကို သတိထားမိဟန္ ရွိိပုံမေပၚ။ ဖုန္းကိုသာ အေရးတႀကီး ဆက္ေျပာေနသည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္တစ္ေယာက္ေတာ့ ဇိမ္က်လိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ သီတာေဆြ လက္ဖဝါးႏုႏုေလးက လီးကို ပြတ္ဆြဲေပးေနၿပီး၊ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ရင္သားဆိုင္ တစ္စုံကို စိတ္ႀကိဳက္ ဆုပ္နယ္လို႔ ရေနသည္ေလ။ အားရပါးရ နယ္ရင္း အရွိန္ရလာသည္တြင္ တင္းမာေနၿပီ ျဖစ္ေသာ နို႔သီးေလးမ်ားကို လက္ညိဳး၊ လက္မသုံးကာ ပြတ္ေခ်သည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ လက္အရွိန္ႏွင့္ သီတာေဆြ စိတ္ေတြ တစ္မ်ိဳး ျဖစ္လာသည္။ သူမ မ်က္လုံးေလးမ်ားသည္ ခပ္ေမွးေမွးေတာင္ ျဖစ္ခ်င္ေနသည္။

“ဟာကြာ .. ဘာလဲဟ !!”

သူမကိုယ္သူမ သတိမထားမိခင္မွာပင္ ဖီလင္အနည္းငယ္ ျဖစ္လာသူ သီတာေဆြ .. ဦးေက်ာ္ေခါင္ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးႏွင့္ ေအာ္ေငါက္ၿပီး လက္ထဲကိုင္ထားေသာ ဖုန္းကို ဂြပ္ခနဲျမည္ေအာင္ ခ်လိုက္မႈေၾကာင့္ လန႔္ျဖန႔္သြားသည္။

ဘာေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေဒါသတႀကီး ျဖစ္ရသည္ကို သီတာေဆြ နားမလည္။ မ်က္လုံးေလး အဝိုင္းသားႏွင့္ ဘာမ်ား ျဖစ္တာပါလိမ့္ဟု အသည္းအသန္ စဥ္းစားသည္။ ထိုေရာအခါ သူမ သတိျပဳမိသည္က သူမလက္ႏွင့္ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ လီးႀကီးသည္ အဆမတန္ မာေတာင္ေနသည္ ဆိုတာကို။ ပုံးႏွင့္တည့္ေအာင္ ေအာက္ဘက္သို႔ ခ်ိန္ထားနိုင္ဖို႔ ေဝးစြ။ အခန္းမ်က္ႏွာက်က္ကိုပင္ ဒုံးက်ည္တစ္စင္းလို ခ်ိန္ရြယ္ထားေနသည္။ သီတာဆို အိုခနဲ ေရရြတ္မိၿပီး လက္ကို လီးေပၚမွ လႊတ္လိုက္သည္။

“မင္း ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲ သီတာ .. ၾကည့္စမ္း !!”

နီရဲေနေသာ ထိပ္ဖူးႏွင့္အတူ၊ အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနေသာ လီးႀကီးကို မယုံနိုင္စြာ ေငးစိုက္ၾကည့္ရင္း သီတာေဆြ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ။ သူမ စိတ္ထဲတြင္ အေၾကာင္းအရာ မ်ိဳးစုံက ျဖတ္ေျပးေနေသာ္လည္း ပါးစပ္ကမူ ဘာစကားသံမွ ထုတ္ေဖာ္လို႔မရပါ။ ဦးေက်ာ္ေခါင္သာ ေဒါသတႀကီးႏွင့္ ဆက္ေျပာေနသည္။

“ကြန္ဖရန႔္ေကာလ္က ပ်က္သြားၿပီ .. ငါလဲ ဆီးသြားလို႔မရဘူး .. မင္းကြာ .. သီတာ .. ေတာ္ေတာ္အသုံးမက်တာပဲ”
“သီတာ .. သီတာ” (သီတာေဆြ ဘာလို ျပန္ေျပာရမွန္း မသိဘဲ အသံေလး တုန္ဝင္သြားသည္)
“ေဆာရီး ..”

ေဒါသတႀကီး ျဖစ္ေနေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္အား ရင္မဆိုင္ရဲသည့္အေလ်ာက္ သီတာေဆြ ေခါင္းေလး ငုံ႔က်သြားသည္။ သူမ စိ္တ္ထဲတြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဆီးသြားလို႔ မရျခင္းသည္ သူမ အျပစ္လား၊ တျခားေၾကာင့္လားဆိုတာ အခုထက္ထိ ေတြးလို႔ မရေသးေခ်။

“ေဆာရီး .. ဟုတ္လား ?? … ေဆာရီးတစ္လုံးနဲ႔ ၿပီးသြားမွ ကိစၥလား .. မရဘူး .. မင္းစခဲ့တဲ့ ျပသနာ .. မင္းၿပီးေအာင္ရွင္း”
“ၿပီးေအာင္ရွင္း ..”

ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ စကားကို နားမလည္သည့္အေလ်ာက္ သီတာေဆြ သံေယာင္လိုက္ၿပီး ေရရြတ္မိသည္။

“ဟုတ္တယ္ .. မာေနတာကေန ေပ်ာ့သြားေအာင္ လုပ္ခိုင္းတာ နားလည္လား”

ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေလသံကို အနည္းငယ္ေလၽွာ့ခ်လိုက္ၿပီး သူ႔လက္ကို ဆုပ္ကာျပၿပီး ဂြင္းတိုက္သည့္ပုံစံ လုပ္ျပသည္။ ဒီလိုပုံစံကို တခါတေလ ကိုဝင္းခိုင္အား လုပ္ေပးေနၾကမို႔ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဘာဆိုလိုသည္ကို သီတာေဆြ သေဘာေပါက္သြားသည္။ သူမ မ်က္လုံးေလးမ်ား ၀ိုင္းသြားရျပန္သည္။

“အန္ .. အန္ကယ္ဆိုလိုတာက ..”
“ဟ .. ဟုတ္တယ္ .. စကားရွည္မေနနဲ႔ .. ျမန္ျမန္လုပ္ေတာ့ ..”

ဦးေက်ာ္ေခါင္ သီတာေဆြအား စဥ္းစားခ်ိန္ မေပးနိုင္အား။ အခုအခ်ိန္သည္ အေရးႀကီးသည့္ အခ်ိန္။ အကယ္၍ သီတာေဆြသာ ေခါင္းေအးေအးထားၿပီး စဥ္းစားနိုင္လၽွင္ ရိုက္ထားသည့္ ဂြင္က အႀကီးအက်ယ္လြဲသြားနိုင္သည္ မဟုတ္လား။

သို႔ေသာ္ သီတာေဆြကလဲ သီတာေဆြပင္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးႏွင့္ ေျပာသည့္ စကားေတြကသာ သူမအေတြးကို ႀကီးစိုးထားၿပီး သူမေၾကာင့္ ကြန္ဖရန႔္ေကာလ္ ပ်က္သြားရသည္ဟု အေတြးေရာက္ေနသည္။ ေနာက္ထပ္ အမွားတစ္ခုကို လုပ္မိၿပီဟု ေနာင္တရေနရာ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အမိန႔္စကားဆုံးသည္ႏွင့္ လက္က လီးႀကီးကို ျပန္ဆုပ္ကိုင္မိသြားသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ..

သီတာေဆြ၏ လက္ဖဝါးႏုႏုေလးႏွင့္ ပြတ္တိုက္မိေၾကာင့္ ဖိန္းရွိ္န္းတက္လာေသာအရသာက လီးတန္ႀကီးမွတဆင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ တကိုယ္လုံးသို႔ ျပန႔္ႏွံ့လာသည္။

“ဟုတ္ၿပီ .. သီတာ .. ျမန္ျမန္ေလး”

ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေျပာဆိုသည့္အတိုင္း သီတာေဆြ လက္ကို အရွိန္တိုး၍ လႈပ္ရွားသည္။ နီရဲေနသည့္ ထိပ္ဖူး၏ အကြဲေၾကာင္းေလးမွ တဆင့္ သုတ္ရည္ၾကည္မ်ား စိမ့္ထြက္က်လာသည္။ သီတာေဆြက လီးဒစ္အရင္းပိုင္းေနရာမွ ကိုင္ထားသည္ ျဖစ္ရာ လက္လႈပ္ရွားလိုက္တိုင္း အရည္ၾကည္တစ္ခ်ိဳ ့က လက္ဖဝါးထဲသို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ တေျဖးေျဖးႏွင့္ လီးတန္ကို ဆီသုတ္လိမ္းသလို ျဖစ္ၿပီး သီတာေဆြ လက္ထဲ ေခ်ာေမြ႕လာသည္။ လႈပ္ရွားရတာ အဆင္ေျပလာသည့္တိုင္ သီတာေဆြ စိတ္ထဲ စနိုးစေနာင့္ ျဖစ္မိသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ ႏႈတ္ကေတာ့ ဘာမွ ထုတ္မေျပာေပ။

“ေကာင္းတယ္ … လုပ္လုပ္”

ဦးေက်ာ္ေခါင္ကေတာ့ ဇိမ္အက်ႀကီး က်ေနေလၿပီ။ သီတာေဆြ ဂြင္းတိုက္ေပးေနမႈကို မ်က္လုံးမွိတ္ ေခါင္းေမာ့ကာ ၿငိမ္ခံေနသလို၊ သူမ နို႔ႀကီးမ်ားကို လက္ႏွင့္ဆြဲ၍ ေဆာ့ေနသည္။ ဘေလာက္စ္အကၤ် ီအတြင္းသို႔ ႏွိုက္ၿပီး ဆုပ္နယ္ေနသည့္တိုင္ အခုအခ်ိန္တြင္ သီတာေဆြအတြက္ ထူးဆန္းေသာ အေၾကာင္းအရာ ျဖစ္မေနေတာ့ေပ။ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္ တစ္ခုလို သူမ ယူဆလိုက္ၿပီျဖစ္သည္။

“ဟုတ္ၿပီ .. မရပ္နဲ႔ .. လုပ္ လုပ္ … အား”

အေၾကာေပါင္းတစ္ေထာင္ စိမ့္သြားသလို ဦးေက်ာ္ေခါင္ ခံစားလိုက္ရၿပီးေနာက္ လီးတန္ႀကီးက အတင္းမာဆုံး ျဖစ္သြားသည္။ ဘာျဖစ္သည္ဆိုတာကို သီတာေဆြ သိလိုက္ခ်ိန္မွာပင္ ထိပ္ဖူးဝမွ သုတ္ရည္ျဖဴမ်ား ျပစ္ခနဲ ပန္းထြက္လာသည္။ ပထမဦးဆုံး အသုတ္က အရွိန္ျပင္းသည္။ ေရွ႕တြင္ ခ်ထားေသာ အမွိုက္ပုံးကို ေက်ာ္၍ ေအာက္ခံေကာ္ေဇာေပၚအထိ စင္က်သည္။ ေနာက္ထပ္ ထြက္လာသည့္ အသုတ္မ်ားကမူ အရွိန္ သိပ္မရွိေတာ့။ ပုံးထဲသို႔ တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ဝက္က်ၿပီး၊ က်န္သည့္ အရည္မ်ားက ထိုင္ခုံအစြန္းႏွင့္ သီတာေဆြ လက္ဖမိုးေပၚတြင္သာ တင္၍ က်န္ေနခဲ့သည္။

ဆုံလည္ခုံမွ ဖင္ႀကီးႂကြတက္လာသည္အထိ အေကာင္းႀကီး ေကာင္းသြားေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ခနေနမွ တင္ပါးကို ျပန္ထိုင္ခ်နိုင္သည္။ သံေခ်ာင္းလို႔ ေျပာမရသည့္တိုင္ ရာဘာေခ်ာင္းအမာႀကီးလို တင္းေနခဲ့ေသာ လီးသည္လည္း အခုမွ စတင္၍ ေပ်ာ့ေျပာင္းသည္။

ကိစၥၿပီးၿပီဆိုတာ နားလည္လိုက္ၿပီမို႔ လီးကိုင္ထားေသာလက္ကို လႊတ္လိုက္ၿပီး သီတာေဆြ သူမလက္ကိုသုတ္ဖို႔ တစ္ရႉးဗူးကို လိုက္ရွာသည္။ တစ္ရႉးဗူးက ရွိေနၾကေနရာတြင္ ရွိမေနျပန္။

“ရၿပီ သီတာ .. အဆင္ေျပသြားၿပီ .. ဒါေပမယ့္ ဟိုဟိုဒီဒီ ေရွာက္ေပကုန္တာေတာ့ မေကာင္းဘူး”

အသက္ကို ပုံမွန္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ရႉေနရင္းမွ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ၾကမ္းျပင္ေကာ္ေဇာေပၚရွိ္ သုတ္ရည္ကြက္ကို လက္ညိဳးထိုးျပၿပီး ေျပာသည္။ သီတာေဆြ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္စြန္းေလးကို မသိမသာကိုက္ၿပီး ေခါင္းေလး ငုံ႔လိုက္သည္။ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ သိပ္မေက်နပ္။ တကယ္ဆိုလၽွင္ ဒီေပပြကုန္သည့္ကိစၥက သူမေၾကာင့္ မဟုတ္ဘဲ ဦးေက်ာ္ေခါင္ေၾကာင့္ ျဖစ္ရသည္ မဟုတ္လား။ သို႔ေသာ္ စိတ္ထဲရွိသည့္အေတြးကိုေတာ့ သီတာေဆြ ႏႈတ္ကေန ထုတ္ေဖာ္၍ ေျပာမေနေတာ့ပါ။

ဦးေက်ာ္ေခါင္ သူ႔လီးကို အတြင္းခံေဘာင္းဘီထဲ ျပန္ဆြဲထည့္လိုက္ၿပီး ထိုင္ေနရာမွ ထသည္။

“ကဲ .. သီတာ .. အန္ကယ္ေတာ့ အျပင္ကို အလုပ္ကိစၥနဲ႔ သြားလိုက္ဦးမယ္ .. ဒီေပေနတာေတြ သီတာ ရွင္းထားလိုက္ .. ဟုတ္ၿပီလား”

မွာစရာရွိသည္ကို မွာၿပီးသည္ႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႐ုံးခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ သီတာေဆြ ဂြင္းတိုက္ေပးမႈေၾကာင့္ ၿပီးလိုက္ရသည္မို႔ ကိုယ့္လက္ကိုသုံးရတာထက္ ပိုေကာင္းေနသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ မ်က္ႏွာသည္ စပ္ၿဖီးၿဖီးႏွင့္ ေက်နပ္အားရသည့္ အသြင္ရွိေနသည္။ သီတာေဆြကေတာ့ ဒီမ်က္ႏွာကို မျမင္လိုက္။ စားပြဲနားတြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္ကာ က်န္ေနခဲ့သည္။ သူမ အာ႐ုံထဲတြင္ ေကာ္ေဇာေပၚတြင္ ေပက်န္ေနသည့္ ကိစၥကို ဘယ္လိုရွင္းရမည္ကိုသာ စဥ္းစားေနမိသည္။

%%%%%%

ညေနပိုင္း သုံးနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္မွ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႐ုံးထဲသို႔ ျပန္ေရာက္လာသည္။ လုပ္ငန္းကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ စာရြက္စာတမ္း တစ္ခ်ိဳ ့ကို သံဗီဒိုတစ္လုံး၏ ေအာက္ဆုံးအကန႔္ထဲသို႔ ထည့္ေနသျဖင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ျပန္လာသည္ကို သီတာေဆြ သတိမထားမိ။ သားေကာင္ကို က်ားေခ်ာင္းသလို ေခ်ာင္းေနေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကသာ သီတာေဆြကို လွမ္းျမင္သည္။ သူ႔ဘက္သို႔ ေက်ာေပးကာ ကုန္းထားသလို ျဖစ္ေနေသာ သီတာေဆြ ေနာက္ဘက္သို႔ အလိုလို တိုးကပ္သြားသည္။ တင္ရင္းျပည့္ၿဖိဳးေသာ တင္သားမ်ားကို အနက္ေရာင္စကတ္ထဲမွ ေဖာင္းကားထြက္မည့္ဟန္ႏွင့္ ျမင္ေနရသည္။

“သီတာ .. အလုပ္ေတြမ်ားေနတာလား”
“အေမ့!!”

အနားနားတိုးကာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည့္အျပင္ တင္ပါးတစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္ျခင္း ခံရသျဖင့္ သီတာေဆြ ကိုယ္လုံးေလးေတာင္ တုန္တက္သြားသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္မွန္း သိလိုက္ေပမယ့္ သီတာေဆြ မည္ကဲ့သို႔ တုံ႔ျပန္စကားဆိုရမည္ မသိ။ မနက္တုန္းက ဂြင္းတိုက္ေပးလိုက္ရသည့္ အျဖစ္အပ်က္က ဦးေႏွာက္ထဲမွ အခုထက္ထိ မထြက္ေသးေလရာ ဦးေက်ာ္ေခါင္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရမွာကိုလဲ မ်က္ႏွာပူေနသည္။ ေနာက္ျပန္လွည့္မၾကည့္ျဖစ္သလို၊ ကုန္းထားရာမွလည္း ကိုယ္ကို ျပန္မမတ္မိေခ်။

ဦးေက်ာ္ေခါင္အတြက္ေတာ့ အဆင္ေျပလို္က္သည့္ ျဖစ္ျခင္း၊ တင္ပါးေတြကို ပြတ္သပ္ေနရာမွ လက္ကို ေအာက္ဘက္သို႔ ေလၽွာဆင္းသည္။ စကတ္က ဒူးဖုံးယုံသာ ရွည္သည္မို႔ ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္က သြယ္လ်ဝင္းမြတ္ေနသည့္ ေျခတန္အေပၚပိုင္းကို စမ္းမိသည္။ ရြရြေလး ပြတ္ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ လက္ကို အထဲသို႔ လွန္ထိုးကာ အေပၚဘက္သို႔ ဆြဲတင္သည္။ စကတ္ေနာက္ပိုင္းက အေပၚသို႔ ေရြ ့တက္သြားၿပီး ေပါင္တန္ၿဖိဳးၿဖိဳးမ်ား၏ အတြင္းပိုင္းကို စမ္းမိသည္။

“အင္း ..”
“အီး ..”

ႏွစ္ဦးစလုံး ႏႈတ္မွ ညည္းသံထြက္က်လာသည္။ သီတာေဆြက မည္သည့္အေၾကာင္းျဖင့္ ညည္းသည္ မသိေသာ္လည္း၊ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကမူ ရမၼက္စိတ္ႏွင့္ ညည္းမိတာျဖစ္သည္။ အခုခ်က္ခ်င္း သီတာေဆြ စကတ္ကို လွန္တင္ၿပီး ေနာက္ကေန ေဆာင့္လိုးခ်င္ေနသည္။ တဲတဲေလးက်န္ေနေသာ အသိစိတ္ႏွင့္ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္ထိန္းေနရသည္။ မနက္ကတစ္ခ်ီ ေကာင္းေကာင္းၿပီးထားသည့္တိုင္ ေခါင္းျပန္ေထာင္ခ်င္စျပဳၿပီ ျဖစ္ေသာ ဖြားဖက္ေတာ္ကို စိတ္ထဲမွ ေခ်ာ့ေနရသည္။

လက္ကို စကတ္ေအာက္လၽွိုလိုက္ေပမယ့္ သီတာေဆြ၏ ေစာက္ပတ္ ကိုေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လွမ္းကိုင္ဖို႔ မႀကိဳးစား။ ဒီေလာက္ထိေတာ့ အရဲကိုးဖို႔ မသင့္ဟု စဥ္းစားမိလို႔ ျဖစ္သည္။ ပင္တီပါးပါးေလး အုပ္ေနတဲ့ တင္ပါးဆိုင္မ်ားကို စမ္းမိသည္ဆိုယုံႏွင့္ ေက်နပ္လိုက္သည္။ ပင္တီေအာက္ကိုေတာင္ လက္လၽွိုမေနေတာ့ဘဲ အေပၚမွသာ ခပ္တင္းတင္း ညႇစ္လိုက္သည္။

“အားရစရာႀကီး .. ေတာက္”

ဘယ္ဘက္တင္အိုးေရာ၊ ညာဘက္တင္အိုးေရာ တစ္ခ်က္ခ်င္းစီ အားရပါးရ ဆုပ္နယ္ရင္း ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႏႈတ္က က်ိတ္မနိုင္ခဲမရ ေရရြတ္မိသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ဘာမွ ထပ္မလုပ္ေတာ့ဘဲ လက္ကို ျပန္ထုတ္လိုက္ၿပီး သီတာေဆြနားမွ ခြာကာ ႐ုံးခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားသည္။ သီတာေဆြသာလၽွင္ ေပါင္လည္ေလာက္အထိ လိပ္တင္ေနသာ စကတ္ႏွင့္၊ ကုန္းလ်က္အေနအထားအတိုင္း က်န္ရစ္ခဲ့ရွာသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အခန္းထဲဝင္သြား၍ တံခါးပိတ္သံၾကားမွ သူမကိုယ္ကို ျပန္မတ္မိသည္။ တြန႔္လန္ေနသည့္ စကတ္ကိုလဲ ျပန႔္သြားေအာင္ လက္ျဖင့္ ျပန္ဆြဲခ်ရသည္။

ညေန၄နာရီေလာက္တြင္ ထူးဆန္းစြာျဖင့္ နိုင္ငံျခားကုမၸဏီတစ္ခုထံမွာ ေနာက္ထပ္ဖုန္းေကာလ္တစ္ခု ဝင္လာျပန္သည္။ နိုင္ငံျခားေကာလ္ဟု သိလိုက္သည္ႏွင့္ သီတာေဆြ ဦးေက်ာ္ေခါင္ဆီ လႊဲေပးလိုက္သည္။ သူမစိတ္ထဲမွာေတာ့ မနက္ကအျဖစ္အပ်က္ကို သတိရၿပီး ေလးလံလ်က္ရွိသည္။ ဆက္ၿပီးထိုင္ေနရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ မသိမသာေလး ႐ုံးမွ လစ္ထြက္သြားရမလား ေတြးေနမိသည္။

သို႔ေသာ္ သီတာေဆြ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ မက်ခင္မွာပင္ အခန္းထဲမွ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ လွမ္းေခၚသံ ၾကားရျပန္သည္။ ထုံးစံအတိုင္း လွမ္းေခၚလိုက္သည့္စကားက (ငါဆီးသြားခ်င္လို႔ အခန္းထဲ ဝင္ခဲ့) ဆိုတာ။

သီတာေဆြ သြားရမလို၊ မသြားရမလို ခ်ီတုံခ်ီခ်ျဖစ္ၿပီး ေပကပ္၍ ရပ္ေနလိုက္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ သူမနားထဲတြင္ ဦးေလးျဖစ္သူ ဦးေစာေမာင္ ေဆး႐ုံမတက္ခင္က မွာၾကားသြားေသာ စကားကို ျပန္ၾကားေယာင္မိသည္။ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း ကုမၸဏီတြင္ အေရးႀကီးကိစၥမ်ား ရွိနိုင္ၿပီး သူမအေနႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္အား တတ္နိုင္သမၽွ အကူအညီ ေပးရန္ျဖစ္သည္။ သီတာေဆြ ရင္သားထြားထြားေတြ မို႔တက္လာသည္အထိ အသက္ကို ရႉသြင္းလိုက္ၿပီးေနာက္ ေလးလံသည့္ ေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့သည္။

ဒုတိယအႀကိမ္အျဖစ္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ေရွ႕တြင္ ဒူးေထာက္ကာ ထိုင္မိၿပီးေသာအခါ သူမလက္ႏွင့္ ယဥ္ပါးသလို ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ လီးကို လွမ္းကိုင္သည္။ ဘယ္လိုမွ မလုပ္ရေသးပါလ်က္ႏွင့္ လီးႀကီးသည္ ရာဘာဒုတ္တစ္ေခ်ာင္းလို မာတင္းတက္ေနသည္။ သူမ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကို မ်က္လုံးေလးလွန္၍ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ မွတ္စုစာရြက္ပိုင္းတစ္ခု လွမ္းေပးတာ ခံရျပန္သည္။

“အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္လိုက္”

ဘာလုပ္ေပးရမည္ဆိုတာကို သိေနသျဖင့္ ပါးမို႔မို႔ေလး ႏွစ္ဖက္ အနည္းငယ္ နီျမန္းသြားသည္အထိ သီတာေဆြ ရွက္အန္းအန္းျဖစ္သြားသည္။ သို႔ေသာ္လည္း လက္ထဲကိုင္ထားမိေသာ လီးကိုေတာ့ အေပၚေအာက္ဆြဲလႈပ္ၿပီး စတင္၍ ဂြင္းတိုက္ေပးေနမိသည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္လီးႏွင့္ သူမလက္ ထိေတြ႕ေနမႈသည္ တစ္ႀကိမ္လည္းမဟုတ္၊ ႏွစ္ႀကိမ္လည္း မဟုတ္ေတာ့ၿပီမို႔ ေျပာရမည္ဆိုလၽွင္ သီတာေဆြအတြက္ စိမ္းေနသည္ မဟုတ္ေတာ့ေခ်။ ထို႔အတူ ႀကိဳးစားပမ္းစားႏွင့္ ဂြင္းတိုက္ေပးေနခ်ိန္တြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္က သူမ ဘေလာက္စ္အကၤ် ီအတြင္း ႏွိုက္ၿပီး နို႔အုံေတြကို ေဆာ့ကစားေနသည္မွာလည္း ထူးဆန္းေသာ အေၾကာင္းရင္းခ်ာ ျဖစ္မေနေတာ့ပါ။ ႏွစ္ဦးစလုံး အသားက်ေနသလို ခံစားေနရသည္။

သို႔ေသာ္ သီတာေဆြ ေနာက္ထပ္ ျပသနာတစ္ခုႏွင့္ ထပ္မံ၍ ရင္ဆိုင္ရသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လီးႀကီးက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ သုတ္မလႊတ္နိုင္ျခင္းပင္။ ညာလက္ႏွင့္ သူမ ဂြင္းတိုက္သည္။ လက္ေညာင္းလာလို႔ သူမ ဘယ္လက္ေျပာင္းသည္။ ဒါလည္း မၿပီးေသး။ ေနာက္ဆုံးတြင္ စိတ္မရွည္ေတာ့သည့္အဆုံး လက္တစ္ဖက္က လီးကိုဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဂြင္းတိုက္ေပးတုန္း၊ က်န္တစ္ဖက္က လဥမ်ားကို ရြရြေလးပြတ္ကာေပးသည္။ ဒါကေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ခိုင္းလို႔မဟုတ္။ ျမန္ျမန္အရည္ထြက္မွ ျမန္ျမန္ကိစၥၿပီးမွာလို႔ သီတာေဆြ ေတြးထားသျဖင့္ တတ္သမၽွ မွတ္သမၽွ လုပ္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။

အခ်ိန္က ၾကာသထက္ ၾကာလာသည္။ သီတာေဆြ လက္ေကာက္ဝတ္ေတြပင္ နာလာသလို ျဖစ္လာသည္။ လက္ေတြလည္း ေညာင္းလွၿပီ။

ေတာ္ေသးသည္။ သီတာေဆြ စိတ္သက္သာစရာ သတင္းကို ဦးေက်ာ္ေခါင္က သူ႔လက္အား နို႔ကိုႏွိုက္ေနရာမွ ႐ုတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ ဖုန္းခြက္ကို လက္ဝါးႏွင့္ပိတ္၍ ေလသံတိုးတိုးႏွင့္ လွမ္းေျပာသည္။

“သီတာ .. အန္ကယ္ၿပီးေတာ့မယ္ .. သိပ္မၾကာေတာ့ဘူး .. ဒီတစ္ခါေတာ့ မနက္ကလို ေပပြကုန္တာ မျဖစ္ေစနဲ႔ေတာ့”

ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ အဆုံးသတ္စကားေၾကာင့္ စိတ္ေအးသြားသည့္ သီတာေဆြ ခ်က္ခ်င္းကို စိတ္ပူလာရျပန္သည္။ သူမထိုင္ေနရာ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို လွည့္ပတ္ၾကည့္ၿပီး တစ္ခုခုႏွင့္မ်ား ဦးေက်ာ္ေခါင္သုတ္ရည္ကို ခံထားနိုင္မလား လိုက္ရွာသည္။ အမွိုက္ျခင္းကိုေတာ့ ေတြ႕သည္။ သို႔ေသာ္ မနက္တုန္းက ထြက္သည့္အရွိန္ႏွင့္ ပမာဏအတိုင္းသာဆိုလၽွင္ ဒီပုံးတည့္တည့္ထဲ ဝင္ေအာင္ ထိန္းထားနိုင္ပါ့မလားဆိုတာ သူမ သံသယဝင္မိသည္။

ေဝခြဲမရျဖစ္ေနသည့္အတြက္အေလ်ာက္ လုုပ္မိလုပ္ရာအျဖစ္ ဦးေက်ာ္ေခါင္အား အားကိုးတႀကီးႏွင့္ ေမာ္ၾကည့္သည္။

ဒီတစ္ခါေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္သည္ ဖုန္းေျပာေနေပမယ့္ သူမထံမွ အၾကည့္ကို လႊဲမသြားပါ။ သီတာေဆြ ဘာေမးခ်င္သည္ကို တပ္အပ္သိေနသည့္အလား သူ႔ပါးစပ္ကို ဟကာျပရင္း အတြင္းဘက္သို႔ လက္ညိဳးႏွင့္ ထိုးျပသည္။

သီတာေဆြ မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕၍ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဘာကိုဆိုလိုမွန္း အေျပးအလႊား စဥ္းစားရျပန္သည္။ ဘာအဓိပၸါယ္မွန္း သိလိုက္ေသာအခါတြင္မူ မ်က္ဝန္းေလးမ်ား ၀ိုင္းစက္သြားရျပန္သည္။ ဟင္ … သူက .. ငါ့ပါးစပ္နဲ႔ အရည္ေတြကို ဖမ္းခိုင္းထားတာပါလား .. ကြိဳင္ပဲ

ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ လက္တစ္ဖက္က ဆန႔္တန္းထြက္လာၿပီး သီတာေဆြေခါင္းကို ေနာက္ဘက္မွေန၍ လာကိုင္သည္။ ဘာဆိုဘာမွ ကန႔္ကြက္ျငင္းဆန္ျခင္း မျပဳနိုင္ခင္မွာပင္ ေခါင္းကို ေရွ႕ဘက္သို႔ဆြဲယူ ႏွိမ့္ခ်ျခင္း ခံရသည္။ သီတာေဆြ တစ္ခုခုေျပာဖို႔ ပါးစပ္ဟလိုက္သည့္ အခ်ိန္တြင္ လီးထိပ္ဖူးက ႏႈတ္ခမ္းႏုႏုႏွစ္ဖက္ကို ျဖတ္ေက်ာ္၍ အတြင္းသို႔ ေရာက္ရွိသြားသည္။ ေနာက္ဆက္တြဲ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို တားဆီးဖို႔ သီတာေဆြ အခ်ိန္မမွီေတာ့ေခ်။

သီတာေဆြ ပါးစပ္ႏွင့္ လီးတန္ထိပ္ဖူးအား ငုံမိသြားသည္ႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အီးခနဲ ေက်နပ္အားရသံႀကီး ထြက္ေပၚၿပီး လူက ဆုံလည္ခုံေပၚမွ ႂကြတက္သည္။ လီးဥမ်ားထံမွ လၽွံတက္လာေသာ သုတ္ရည္မ်ားသည္ လီးတန္တေလၽွာက္ ေျပးထြက္လာၿပီး သီတာေဆြပါးစပ္ထဲသို႔ တေျဗာေျဗာ ပန္းထြက္ကုန္သည္။ သူ႔လက္ႏွင့္ ေခါင္းကို ေနာက္ဘက္မွ ဖမ္းထိန္းကာ ကိုင္ထားသည္မို႔ သီတာေဆြ ဘယ္လိုမွ ႐ုန္းထြက္လို႔မရ။ လည္ေခ်ာင္းထဲသို႔ ပန္းက်လာေသာ သုတ္ရည္မ်ားကို မတတ္နိုင္သည့္အဆုံး တဂြတ္ဂြတ္ႏွင့္ မ်ိဳခ်လိုက္ရေတာ့သည္။

အရွိန္ျပင္းျပင္းႏွင့္ ပန္းထြက္လာေသာ လရည္ေတြ ကုန္သည္အထိ ဦးေက်ာ္ေခါင္ သီတာေဆြေခါင္းအား ခ်ဳပ္ကိုင္ထားမႈကို လႊတ္မေပးပါ။ တင္းတင္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားယုံမက အာေခါင္ထဲေရာက္သည္အထိ ထိုးထည့္ထားသျဖင့္ သီတာေဆြလဲ ဘာမွ မတတ္နိုင္။ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေပါင္လုံးမ်ားကို အတင္းလွမ္းတြန္းၿပီး ေနာက္ထပ္ထိုးမထည့္ေအာင္ ေတာင့္ခံထားရသည္။ မဟုတ္လၽွင္ ပါးစပ္ထဲသို႔ လီးႀကီးတစ္ေခ်ာင္းလုံး ဝင္သြားမွာ ေသခ်ာလွသည္။

“အား … ေကာင္းတယ္ .. အခုမွ ေနသာထိုင္သာရွိတာ”

ေက်နပ္အားရေသာ အသံႀကီးႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေရရြတ္လိုက္ၿပီး သီတာေဆြေခါင္းေနာက္မွ လက္ကို ဖယ္လိုက္သည္။

“အဟြတ္ .. အဟြတ္”

ေခါင္းႂကြနိုင္သည္ႏွင့္ သီတာေဆြ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးသည္။ သူမ မ်က္ဝန္းမ်ားသည္ကား မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ျဖစ္သြားေသာ အျဖစ္အပ်က္ကို မယုံၾကည္နိုင္စြာႏွင့္ အျပဴးသားျဖစ္ေနသည္။ ပါးစပ္ထဲ တစ္ခုခုျဖစ္ေနသလို ခံစားရၿပီး၊ ေခါင္းထဲတြင္ေတာ့ မူးေနာက္ေနာက္ျဖစ္သည္။ သီတာေဆြ ေၾကာင္စီစီေလးျဖင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ဦးေက်ာ္ေခါင္က လီးဒစ္အား လက္ညိဳးထိုးျပသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။

“ထိပ္မွာ က်န္ေနေသးတယ္”

စကားလုံး ရွာမရသည့္ သီတာေဆြ ေခါင္းကို အသာျပန္ငုံ႔၊ လၽွာနီတာရဲေလး လွစ္ထုတ္ကာ လီးထိပ္ဖူးကို လွမ္းလ်က္လိုက္သည္။ တကယ္တမ္းေတာ့ ထိပ္ဖူးဝတြင္ ဘာအရည္ၾကည္မွ က်န္ေနေတာ့သည္ မဟုတ္။ အားလုံးက သူမ လည္ေခ်ာင္းထဲသို႔ က်ဆင္းသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေသခ်ာေအာင္ဆိုၿပီး သီတာေဆြ ေလးငါးခ်က္ေလာက္ လၽွာႏွင့္လ်က္ေပးသည္။ ၿပီးေနာက္တြင္ေတာ့ ေပ်ာ့ေခြစျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာ လီးကို အလိုက္တသိႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေဘာင္းဘီထဲ ျပန္ထည့္ေပးလိုက္ၿပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ ႐ုံးခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

%%%%%%%

ေနာက္တစ္ေန႔ ေရာက္ေသာအခါ …

ဒီေန႔ေတာ့ သီတာေဆြ ႐ုံးလာတာ ေနာက္က်သည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႐ုံးေရာက္သည့္အခ်ိန္တြင္ သီတာေဆြကို မေတြ႕။ တျခား အမ်ိဳးသမီးဝန္ထမ္းသာ ရွိသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ စိတ္ထဲတြင္ နည္းနည္းေတာင္ လန႔္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္သမၽွအေၾကာင္း အေကာင္းခ်ည္းပဲလို႔ ေတြးကာ ေနလိုက္သည္။ ရွိသည့္ ဝန္ထမ္းအမ်ိဳးသမီးကိုလဲ အျပင္ကိစၥတစ္ခု ဖန္တီးကာ ႀကံဖန္ခိုင္းလိုက္သည္။ ႐ုံးကိုလဲ ျပန္မလာဖို႔ တခါထဲ မွာလိုက္သည္။ သူကေတာ့ သီတာေဆြ ႐ုံးအလာကို ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေဖ်ာ္ေသာက္ရင္း ေစာင့္နိုင္မိသည္။

သိပ္ေတာ့ ၾကာၾကာမေစာင့္လိုက္ရပါ။ တစ္ငုံခ်င္း ေသာက္ေနေသာ ေကာ္ဖီ ကုန္ေတာ့မည့္ဆဲဆဲတြင္ သီတာေဆြ ႐ုံးထဲဝင္လာသည္ကို သူ႔အခန္းတံခါး ဖြင့္ထားသျဖင့္ လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ သီတာေဆြသည္ မေန႔ကလို ဒူးဖုံးေအာင္ရွည္ေသာ စကတ္မီးခိုးေရာင္ကို အျဖဴေရာင္ဘေလာက္စ္ႏွင့္ တြဲ၍ ဝတ္ထားသည္။ ထူးဆန္းသည္က ဘေလာက္စ္ေပၚတြင္ မီးခိုေရာင္ကုတ္ကို ထပ္၍ ဝတ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘယ္လိုပဲဝတ္ဝတ္ သီတာေဆြသည္ ေခ်ာေမာလွေသာ သူမ႐ုပ္ရည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ ဝတ္ဆင္တတ္သူမို႔ ပုံစံက ၾကည့္လို႔ေကာင္းလွသည္သာ။ သို႔ေသာ္ သူမ မ်က္ႏွာလွလွေလးက ခါတိုင္းလို မဟုတ္။ ညိဳးငယ္ေနရွာသည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္က သီတာေဆြအား လွမ္းၾကည့္ေနသလို၊ သီတာေဆြကလဲ သူ႔အား တန္ျပန္ၾကည့္ရင္း ႐ုံးခန္းထဲသို႔ ဝင္လာသည္။

“အန္ကယ္ .. သီတာ အန္ကယ္နဲ႔ တစ္ခုေဆြးေႏြးခ်င္တယ္”

ပါးနပ္လွသည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ထိုင္ေနရာမွ ခ်က္ခ်င္းထကာ ႐ုံးခန္းဝနားသို႔ ေရာက္လာေသာ သီတာေဆြ ရွိရာသို႔ တိုးကပ္သြားသည္။

“လာေလ သီတာ … ေျပာစရာရွိတာ ေျပာ .. လာလာ .. ဒီမွာ ထိုင္ေျပာရေအာင္”

ဒီေနေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ တစ္ေယာက္ လူႀကီးလူေကာင္းအသြင္ ေပါက္ေနသည္။ သီတာေဆြအား ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံယုံမက လက္ျဖင့္အခန္းေထာင့္တြင္ ရွိေနေသာ ဆိုဖာခုံရွည္ႀကီးကို ထိုးျပသည္။ သီတာေဆြ ကိုယ္ကေလးကိုယို႔ ေခါင္းကို မသိမသာ ညိတ္ျပလိုက္ၿပီး ဦးေက်ာ္ေခါင္ ညႊန္ျပသည့္ ဆိုဖာခုံ၏ တစ္ဖက္တြင္ ဝင္ထိုင္သည္။ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ ဆိုဖာခုံမို႔ သီတာေဆြ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္ႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က တျခားဘက္တြင္ ေနရာယူလိုက္သည္။

ဆိုဖာခုံက ခပ္အိအိမို႔ သီတာေဆြတို႔ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္လိုက္သည့္အရွိန္ႏွင့္ အထဲသို႔ ေတာ္ေတာ္ႏွစ္ဝင္သြားသည္။ သီတာေဆြဝတ္လာေသာ စကတ္က ဒူးေခါင္းကိုေက်ာ္ကာ ေပါင္တန္ဝင္းဝင္းမ်ားဆီိသို႔ လိပ္တက္သည္။ သီတာေဆြ ျပန္ဆြဲခ်မည္ဟု ျပဳစဥ္မွာပင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္က ဒူးေခါင္းတစ္ဖက္ေပၚ လာတင္တာခံရသည္။

သီတာေဆြ အၾကည့္က ထိုလက္ကို ေငးၾကည့္ေနခိုက္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေလသံႏွင့္ စေမးသည္။

“ေျပာေလ .. သီတာ … အန္ကယ္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ”
“ဟို .. ဟိုေလ” (သီတာေဆြ အၾကည့္က ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္တြင္သာ ေရာက္ေနၿပီး ခနေလာက္ေတာ့ စကားလုံးရွာမရန္ဟန္ႏွင့္ ထစ္အေနသည္ .. တေအာင့္ေနမွ)
“ေျပာရမွာေတာ့ အား .. အားနာတယ္ အန္ကယ္ .. သီတာ ဒီမွာ ဆက္မလုပ္နို္င္ေတာ့ဘူး”

ေနာက္ဆုံးတြင္ေတာ့ အားတင္းကာ ေျပာရင္း သီတာေဆြ ဦးေက်ာ္ေခါင္အား လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ သူမ စကားၾကားေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္သည္ အံ့အားသင့္သြားဟန္ရသည္။ နဖူးေၾကာမ်ား တြန႔္သြားသည္အထိ မ်က္ေမွာင္ကုတ္လိုက္ၿပီး

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ သီတာ ..”
“ဘာ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့”

ဒူးေခါင္းေနရာတြင္ ေရာက္ေနေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္က ေပါင္တန္အေပၚဘက္သို႔ ေရြ႕လာၿပီး ခပ္ရြရြပြတ္ေပးေနမႈေၾကာင့္ သီတာေဆြ စကားသံ ခနတိတ္သြားရျပန္သည္။ ၿပီးမွ ေရႊရင္အစုံ႔ မို႔တက္လာသည္ အထိ အသက္ကို အားယူရႉသြင္းလိုက္ၿပီး သူမ တစ္ညလုံး စဥ္းစားထားေသာ စကားကို ဆက္ေျပာရသည္။ ေပါင္တန္ၿဖိဳးၿဖိဳးေပၚတြင္ ေျပးလႊားစျပဳေနေသာ လက္ကိုေတာ့ တတ္နိုင္သေလာက္ သူမအာ႐ုံထဲမွ ေဖ်ာက္ထားရသည္။

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ .. မ .. မ ေန႔က ကိစၥေၾကာင့္ပါ”
“မေန႔က ကိစၥေၾကာင့္ ?? … မေန႔က ဘာျဖစ္လို႔လဲ သီတာ ??”

ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ေလသံက ပို၍ စိတ္ပူသည့္အသြင္ ျဖစ္သြားၿပီး ဆိုဖာဟိ္ုဘက္စြန္းတြင္ ထိုင္ေနရာမွ သီတာေဆြဘက္သို႔ ထပ္တိုးလိုက္သည္။
လူခ်င္းနီးကပ္သြားမႈေၾကာင့္ ႀကိဳးစားၿပီးအားတင္းကာ ေျပာေနသူ သီတာေဆြ ပိုၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားလာရသည္။ ဖိုလွိုက္ေနေသာ ရင္သည္ အထက္ေအာက္ အတက္အဆင္း အနိမ့္အျမင့္ ျမန္ျမန္ျဖစ္လာသည္။ မ်က္လႊာကို အလိုလို ခ်လိုက္္မိၿပီး တိုးညင္းေသာ ေလသံႏွင့္ ဆက္ေျပာရွာသည္။

“မေန႔ကျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ကို သီတာ မေက်လည္ဘူး အန္ကယ္”
“မေက်လည္ဘူး .. သီတာ .. ဟုတ္လား ??.. အန္ကယ္သိသေလာက္ မေက်လည္စရာ ဘာမွ မရွိဘူး .. သီတာ စိတ္ညစ္စရာလဲ မရွိဘူးေလ .. သီတာက ပီေအတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အန္ကယ္ကို လုပ္ေပးခဲ့တာပဲ .. လုပ္ေပးတာမွ တကယ္ကို ေျပာင္ေျမာင္ေအာင္ ကူညီခဲ့တာ .. ဘရာဗိုလိုေတာင္ ခ်ီးမြမ္းရမွာ”

ေက်နပ္အားရသည့္ ေလသံႏွင့္ ခ်ီးမြမ္းေျပာဆိုမႈေၾကာင့္ သီတာေဆြ ပါးျပင္ေလးေပၚတြင္ ပန္းေသြးေရာင္ေတာင္ ျဖတ္ေျပးသြားသည္။ “ေက်းဇူးပဲ အန္ကယ္”ဟု တုံ႔ျပန္ေျပာၿပီး ဆက္ေျပာဖို႔အတြက္ ခ်ီတုံခ်ီခ် ျဖစ္ေနဟန္ အသံတိတ္သြားျပန္သည္။ ခနေနမွ အားတင္းလိုက္ဟန္ျဖင့္ ..

“ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ အန္ကယ္ .. ဒါေပမယ့္”
“ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လဲ သီတာ ..”
“ဟို .. ဟိုေလ .. သီတာဆိုလိုခ်င္တာက .. သီတာ့မွာ ခ်စ္ .. ခ်စ္သူရွိတယ္”

ေနာက္ဆုံးေတာ့ သီတာေဆြသည္ သူမေျပာခ်င္သည့္ စကားကို ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာလိုက္နိုင္သည္။ သို႔ေသာ္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကမူ သီတာေဆြ ဘာကိုဆိုလိုခ်င္မွန္း နားမလည္သည့္ဟန္ျဖင့္ စူးစိုက္ၾကည့္သည္။

“ခ်စ္သူ .. အဲဒါဘာျဖစ္လဲ .. သီတာ ?? .. အန္ကယ္ မင္းဘာကို ဆိုလိုမွန္း နားမလည္ဘူး”

ပုံမွန္ေလသံျဖင့္ ေျပာေနရာမွ အနည္းငယ္ျမင့္တက္လာေသာ ေလယူေလသိမ္းေၾကာင့္ သီတာေဆြ မ်က္ႏွာေလး ၿပိဳေတာ့မည့္ မိုးေကာင္းကင္ႏွယ္ မွိုင္းပ်သြားသည္။ မ်က္ဝန္းလွလွေလးတြင္လည္း မ်က္ရည္စမ်ား ခိုတြဲ၍လာသည္။

“သီတာေလ .. သီတာ့ခ်စ္သူအေပၚ သစၥာမေဖာက္ခ်င္ဘူး ..”
“သစၥာေဖာက္တယ္ !! .. ဟာကြာ .. သီတာေဆြ.. မင္း ဘာေတြ မဟုတ္ကဟုတ္က ေလၽွာက္ေတြးေနတာလဲ ..”
“မဟုတ္ဘူးေလ .. အန္ကယ္ .. မေန႔က အန္ကယ့္ဟာ ..” (သီတာေဆြ ဆက္မေျပာရဲဟန္ႏွင့္ အသံတိတ္သြားသည္။ ရွိုက္သံတစ္ခ်က္ကို အင့္ခနဲ ၾကားလိုက္ရသည္)
“ဘာ အန္ကယ့္ဟာလဲ သီတာ .. ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေျပာစမ္းပါ .. အန္ကယ့္လီးကို ေျပာတာ မဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္ အန္ကယ္ .. အန္ကယ့္လီးက သီတာ့ပါးစပ္ထဲ ေရာက္လာတယ္ေလ .. သီတာ ေဖာက္ျပန္တဲ့ မိန္းမ ျဖစ္ၿပီ အန္ကယ္ .. အင့္”

ေျပာရင္းဆိုရင္းႏွင့္ပင္ သီတာေဆြ အသံက ဝမ္းနည္းသည့္ဟန္ ပို၍ ေပါက္လာသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကမူ သီတာေဆြအား သနားစရာသတၱဝါ တစ္ေကာင္ႏွယ္ စိုက္ၾကည့္ရင္း သူ႔ေခါင္းကို ေျဖညႇင္းစြာ ခါသည္။ ၿပီးမွ ခ်ိဳသာေသာ ေလသံေအးေအးႏွင့္ သီတာေဆြအား ေဖ်ာင္းဖ်ရွာသည္။

“သီတာ .. ဒီမွာ ၾကည့္ အန္ကယ္ ရွင္းျပမယ္ .. ဟုတ္တယ္ .. သီတာေျပာသလို အန္ကယ့္လီးက သီတာ့ပါးစပ္ထဲ ေရာက္ခဲ့တယ္ .. ဒါေပမယ့္ သီတာေဖာက္ျပန္တာလဲ မဟုတ္ဘူး .. ဒါ ဆက္စ္ကိစၥလဲမဟုတ္ဘူး .. အန္ကယ္ အကူအညီလိုတဲ့အခ်ိန္သီတာက ပီေအေကာင္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကူညီတာပဲ ရွိတယ္ .. ပီေအဆိုတာ သီတာေဆြ သိတယ္ဟုတ္ .. ပါဆင္နယ္ အဆင့္စတန႔္ .. ကိုယ့္ရဲ ့ေဘာ့စ္အလုပ္ကိစၥၿပီးေျမာက္ဖို႔ ကူညီေပးတာ ပီေအေလ ..အ ဆင့္ စ တန႔္ တဲ့ .. သေဘာေပါက္လား .. မေန႔က ကိစၥက ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ …”

စကားအရွည္ႀကီး ေျပာရင္း ေတာက္ေလၽွာက္ရွင္းျပသြားေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေနာက္ထပ္ဆက္ဖို႔ စကားလုံးရွာမရဟန္ျဖင့္ လက္ဖဝါးကို ေလထဲေျမႇာက္ကာ ခါရင္း စဥ္းစားေနသည္။ သီတာေဆြကမူ မ်က္လုံးေလး အဝိုင္းသားႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေျပာသမၽွကို နားစိုက္ေထာင္ေနသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ စကာလုံး ရွာေနသည့္အခ်ိန္တြင္ သူမကိုယ္တိုင္ စကားလုံး ရွာေနဟန္ျဖင့္ အသံတိတ္စဥ္းစားေနသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သီတာေဆြထက္ အရင္ စဥ္းစားမိသြားပုံေပါက္သည္။ ေလထဲေဝွ႕ယမ္းေနေသာလက္က ရပ္သြားၿပီး

“ဖိအားေလၽွာ့တာ.. အဂၤလိပ္လိုေျပာရင္ စထရပ္ ရီလိစ္ ..”
“ဖိအားေလၽွာ့တာ .. စထရပ္ ရီလိစ္ .. ဟုတ္လား .. အန္ကယ္”

ဒီစကားကို ရင္းႏွီးေနသည့္ဟန္ႏွင့္ သီတာေဆြ ဦးေက်ာ္ေခါင္ေနာက္မွ သံေယာင္လိုက္၍ ေျပာမိသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သီတာေဆြ စကားကို ေထာက္ခံသည့္ဟန္ႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ ေခ်ာင္းဟန႔္ကာ လည္ေခ်ာင္း ရွင္းလိုက္ၿပီး ဆက္ေျပာသည္။

“ဟုတ္တယ္ .. စထရပ္ ရီလိစ္ .. ေျပာရမယ္ဆိုရင္ သီတာနို႔ေတြကို သုံးတာနဲ႔ သေဘာတရားအရ အတူတူပဲ ..”

ထိုစကားကို ေျပာၿပီးေနာက္ ဦးေက်ာ္ေခါင္သည့္ သ႐ုပ္ျပသည့္ဟန္ျဖင့္ သီတာေဆြ နို႔ႏွစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္ လွမ္းကိုင္သည္။ ရင္သားမ်ားကို လက္ျဖင့္ဆုပ္ကိုင္ခံရမႈေၾကာင့္ သီတာေဆြကိုယ္ကေလး တြန႔္သြားသည္။ သို႔ေသာ္ သူမကိုယ္ကို ႐ုန္းထြက္ျခင္းေတာ့ မျပဳလုပ္ပါ။

နို႔ေတြ႕ကို ကိုင္မိသြားေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ လက္က ဘေလာက္စ္ေအာက္မွ ခပ္မာမာအသားကို စမ္းမိသည္။ ထိုေရာအခါ အလိုမက်သည့္ဟန္ႏွင့္ သီတာေဆြအား လွမ္းၾကည့္သည္။

“သီတာ .. ဘရာဝတ္လာတာလာ??”

ဦးေက်ာ္ေခါင္ အေမးေၾကာင့္ သီတာေဆြ မ်က္ႏွာေလး ျဖဴေလ်ာ္သြားသည္။ မဝံ့မရဲ ေလသံႏွင့္ ရွင္းျပရွာသည္။

“ဟုတ္ .. ဟုတ္တယ္ .. သီတာ .. သီတာေလ .. စိတ္ေတြရႈပ္ၿပီး … ေဆာရီး”
“အခုခၽြတ္လိုက္ သီတာ ..”
“ရွင္ !!”

ဦးေက်ာ္ေခါင္ စကားေၾကာင့္ သီတာေဆြ မ်က္လုံးေလးမ်ား ၀ိုင္းစက္သြားမိသည္ …။

“ဟုတ္တယ္ သီတာ .. ခၽြတ္လိုက္ေလ .. အန္ကယ္တို႔ ဒီဘရာကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သေဘာတူညီမႈ ရထားတယ္ မဟုတ္လား”
“ဟုတ္ .. ကဲ့ .. ရွင့္ .. ေဆာရီးပါ အန္ကယ္”

သီတာေဆြ သူမအမွားကို သိလိုက္သည္မို႔ ေခါင္းကေလး ငုံ႔ကာ ေတာင္းပန္ရင္း ဘေလာက္စ္ေပၚက ထပ္ဝတ္လာေသာ ကုတ္အကၤ် ီကို အရင္ဆြဲဖယ္သည္။ လည္ပင္းေပါက္ေနရာမွ ကိုင္၍ ကုတ္အကၤ် ီကို ဘယ္ညာထပ္ေခါက္လိုက္ၿပီး ဆိုဖာ၏ လက္တန္းတြင္ လွမ္းတင္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ ဘေလာက္စ္ ေအာက္စႏွစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္ ကိုင္ၿပီး ေခါင္းေပၚမွ ေက်ာ္၍ ပင့္ခၽြတ္သည္။ ဝမ္းျပင္သား ရွပ္ရွပ္ေလးႏွင့္ ခ်က္နက္နက္ေလးက ဦးေက်ာ္ေခါင္ ျမင္ကြင္းထဲ အရင္ေရာက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ေတာ့ မို႔ဝန္းျဖဴေဖြးေသာ စေနႏွစ္ခိုင္အား ခဲေရာင္ ဇာပြင့္မ်ားပါေသာ ဘရာႏွင့္ ထုပ္လ်က္သား ျမင္လိုက္ရသည္။ ဘရာ၏ရင္ပုံက အႀကီးစား မဟုတ္သည္မို႔ နို႔လုံးအိအိမ်ား၏ အေပၚတစ္ဝက္ေလာက္က အျပင္ဘက္သို႔ လၽွံက်ေနသည္။ ျမင္ကြင္းက အသက္ရႉမွားခ်င္စရာ။ ရႊီခနဲ ေလမခၽြန္မိေအာင္ကို ဦးေက်ာ္ေခါင္ စိတ္ထိန္းလိုက္ရသည္။ ဒါေတာင္မွ လၽွာက အၿငိမ္မေနနိုင္သျဖင့္ ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းကိုယ္ ျပန္သပ္မိသည္။

သီတာေဆြကေတာ့ ရမၼက္ခိုးေဝစ ျပဳေနေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္ မ်က္ႏွာအား သတိမထားမိ။ သူမလုပ္စရာ ရွိသည့္ ေနာက္ဆုံးအဆင့္ျဖစ္ေသာ ဘရာေနာက္က ခ်ိတ္ကို လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ေနာက္ျပန္တြန္း၍ ျဖဳတ္သည္။ က်န္သည့္ လက္တစ္ဖက္ကေတာ့ ေရွ႕ဘက္ရွိ ရင္ပုံခြက္ႏွစ္ခုဆက္ေနေသာ အလယ္ေနရာမွ ထိန္းကိုင္ထားသည္။ တစ္ခါမွ သူစိမ္းေယာက်္ားတစ္ဦး ေရွ႕တြင္ အကၤ် ီမခၽြတ္ဘူးသျဖင့္ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ျဖစ္ေနသည္။

“ဖယ္ .. ဖယ္လိုက္ေလ .. သီတာ”

အာလုတ္သံႏွင့္ လွမ္းေျပာလိုက္ေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္ စကားအဆုံးတြင္ ရွက္အန္းအန္းျဖစ္ေနေသာ အမူအရာႏွင့္ သီတာေဆြ ေရွ႕ဘက္က လက္ကို႐ုတ္သည္။ ခဲေရာင္ဘရာလွလွေလးက သူမလက္ထဲ ပါသြားသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အၾကည့္ကမူ ဘရာေနာက္သို႔ ပါမသြား။ ဟင္းလင္းျပင္ထဲတြင္ ေပၚထြက္လာေသာ ေငြလဝန္းႏွစ္ဆူကို အငမ္းမရ လွမ္းၾကည့္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ လက္ႏွစ္ဖက္စလုံးက ဆန႔္တန္း ေရာက္ရွိလာသည္။

သီတာေဆြ နို႔ႀကီးေတြကို ဦးေက်ာ္ေခါင္ေကာင္းေကာင္းႀကီး ကိုင္တြယ္ဖူးသည္။ ေျပာရလၽွင္ သူ႔လက္ႏွင့္ စိမ္းမေနပါ။ သို႔ေသာ္ မ်က္စိထဲတြင္ ထင္းထင္းရွင္းရွင္း ပကတိအတိုင္း ျမင္ရသည္ကေတာ့ ဒါက ပထမဦးဆုံးပင္။ နို႔လုံးေတြက ႀကီးသည္၊ မို႔ေမာက္ေနသည္။ အိတြဲျခင္းေတာ့ မရွိ။ နို႔သီးေတြကမူ ခပ္ေသးေသးျဖစ္ၿပီး ဆြဲကာေဆာ့ေပးမႈေၾကာင့္လား မသိ။ ရွည္ထြက္ စူႂကြေနသည္။ နို႔သီးစူစူေလးမ်ားအား ၿခံရံထားေသာ အဝိုင္းေလးကမူ ပန္းေရာင္ေသြးေျပးေနသည္။ ခ်ဳံငုံကာေျပာရမည္ဆိုလၽွင္ အျပစ္ေျပာစရာ မရွိေအာင္ လွပေသာ အလွ ..။

“သီတာ .. မင္း နို႔ေတြက သိပ္လွတာပဲ .. “
“ဟုတ္ … ဟုတ္ကဲ့ “

ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ အားတက္သေရာ ခ်ီးမြမ္းသံေၾကာင့္ သီတာေဆြ ေၾကာင္တက္တက္ေလးႏွင့္ ျပန္ေျဖမိသည္။ ဘရာခၽြတ္ၿပီးသြားၿပီမို႔ ဘေလာက္စ္ကို အေပၚကေန ျပန္ဝတ္ရင္ ေကာင္းမလား စဥ္းစားသည္။ သို႔ေသာ္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လက္က နို႔ႀကီးေတြေပၚက မခြာေသးဘဲ ဆက္လက္ကိုင္ထားသျဖင့္ ဘာေျပာရမွန္း မသိ။

“ကဲ .. သီတာ .. မေန႔က ကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ရွင္းသြားၿပီ မဟုတ္လား”

ျဖဴေဖြးအိစက္ေသာ အသားဆိုင္ႏွစ္လုံးကို လက္ငါးေခ်ာင္းတစ္ဖက္စီႏွင့္ အားရပါးရ ဆုပ္ရင္း ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေမးရိုးေမးစဥ္အတိုင္း ေမးသည္။ သီတာေဆြ ခပ္သြက္သြက္ပင္ ေခါင္းညိတ္ျပရင္း ျပန္ေျဖသည္။

“ဟုတ္ကဲ့ .. သီတာ နားလည္သြားပါၿပီ … ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အန္ကယ္ .. အခုလို ရွင္းျပတဲ့အတြက္”
“အာ .. မလိုပါဘူးကြာ .. ရပါတယ္ .. အန္ကယ္ ခံစားေနရတဲ့ ဖိအားေတြကို ေလၽွာ့ေပးဖို႔က သီတာ့ အလုပ္တာဝန္ဆိုတာ အခုေတာ့ သေဘာေပါက္ၿပီဟုတ္” (ပါးစပ္က အဆက္မျပတ္ေျပာရင္း လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း အဆက္မျပတ္ လႈပ္ရွားေနသည္)
“ဟုတ္” (သီတာေဆြ ထပ္မံ၍ ေခါင္းညိတ္ျပရွာသည္)
“တကယ္တမ္းေတာ့ အန္ကယ္ အရမ္းဖိအားမ်ားတဲ့အခ်ိန္ဆို .. ဒီဟာေတြကို သုံးတာေလာက္နဲ႔တင္ အဆင္မေျပေလာက္ဘူး သီတာ”

ေလသံေအးေအးႏွင့္ ေျပာရင္း “ဒီဟာ”ဆိုေသာ စကားတြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ နို႔ႀကီးႏွစ္ဖက္ကို ေအာက္ဘက္ျခမ္းမွ ပင့္ကာ ပုတ္သည္။ နို႔လုံးလုံးႀကီး ႏွစ္ဖက္က ေဘာ္လီေဘာလို ခုန္တက္သြားသည္။ သီတာေဆြ စိတ္ထဲ ဖ်င္းခနဲေတာင္ ခံစားလိုက္ရသည္။ ေယာင္ယမ္း၍ လည္ေခ်ာင္းကို လႈပ္ရွားၿပီး မ်ိဳခ်မိသည္။

“အခုေတာင္ .. မေန႔က ကိစၥေတြေရာ .. သီတာ အလုပ္ဆက္မဆင္းေတာ့ဘူးဆိုတဲ့ အေျပာေတြေရာ .. အကုန္ေပါင္းၿပီး အန္ကယ္ဖိအားေတြ တက္လာတယ္”
“ဒီမွာၾကည့္စမ္း !!”

ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္က နို႔ေတြကိုဆြဲေနရာမွ ခြာသြားၿပီး ဝတ္ထားသည့္ ပုဆိုးကို လွမ္းေျဖလိုက္တာ ေတြ႕ရသည္။ ခါးပုံစံေျပၿပီး ကၽြတ္သြားသည္ႏွင့္ ဘြားခနဲ အရွင္းသား ေပၚထြက္လာေသာ လီးႀကီးကို ျမင္လိုက္ရရာ သီတာေဆြ မ်က္ဝန္းမ်ားသည္ ပန္းကန္ျပားဝိုင္းေလာက္နီးနီး ျပဴးက်ယ္သြားရျပန္သည္။

“အဲဒီေတာ့ အန္ကယ္ ရွင္းျပခဲ့သလို သီတာ ပီေအေကာင္းတစ္ေယာက္ လုပ္ရမယ့္ ဝတၱရားအတိုင္း ဖိအားေတြကို ေလ်ာ့ေပးစမ္းကြယ္ .. လုပ္ လုပ္ .. သီတာက လိမၼာပါတယ္”

သီတာေဆြမ်က္လုံးမ်ားသည္ အျပဴးသားျဖစ္ေနသည့္တိုင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္လက္က သူမေခါင္းအား လွမ္းဆြဲၿပီး ဖိခ်လိုက္သည္တြင္ ဂလန္ဂဆန္ ျငင္းဆန္သည္ေတာ့ မလုပ္မိပါ။ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ေတာင္ မ်က္ႏွာကို ဖုံးကြယ္သလို ျဖစ္သြားေသာ ဆံပင္မ်ားအား နားသယ္ေနာက္သို႔ လွမ္းတင္လိုက္သည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္ကလည္း အလိုက္သိပါသည္။ သီတာေဆြ လုပ္ရကိုင္ရ လြယ္ေအာင္ သူမေခါင္းအား ကိုင္မထားသည့္လက္ႏွင့္ မာေတာင္စျပဳေနၿပီ ျဖစ္ေသာ လီးကို မတ္ေနေအာင္ ထိန္းကိုင္ထားေပးသည္။ ထိုေရာအခါ ငုံ႔က်လာေသာ သီတာေဆြ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလး ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ လီးဒစ္ ထိသည္။ ႏူးညံ့ေသာ ခံစားမႈလွိုင္းက ထိပ္ဖူးဝမွတဆင့္ ကိုယ္အတြင္း ပ်ံ ့ႏွံ့လာေသာအခါ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဖင္ႀကီးကို ႂကြၿပီး အားႏွင့္ထိုးထည့္လိုက္သည္။

“အု .. အု .. အိ”

တင္းခံမထားနိုင္သည့္အေလ်ာက္ ႏႈတ္ခမ္းလႊာႏွစ္ခုကို ဖြင့္ဟလိုက္သည္တြင္ လီးထိပ္ဖူးႀကီးက အတင္းပင္ အထဲသို႔ ကၽြံဝင္ဆင္းလာသည္။ အထဲရွိေနေသာ လၽွာေလးအား အမႈမထားဟန္ႏွင့္ တြန္းတိုက္ၿပီး လည္ေခ်ာင္းဝထိ ဦးတည္သြားသည္။ သီတာေဆြ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္ ကမန္းကတမ္း ရိုက္ၿပီး အခ်က္ေပးရသည္။

“အို .. အိုေက .. သီတာ .. ေျဖးေျဖး .. အခ်ိန္ယူၿပီးမွ လုပ္ ..”

ဦးေက်ာ္ေခါင္ကပင္ အေပၚစီးကေန အခ်ိန္ယူၿပီးလုပ္လို႔ ေျပာေနသျဖင့္ သီတာေဆြ ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိ။ ေနာက္ေတာ့ ေျပာစရာ စကားကို မစဥ္းစားနိုင္သည္ႏွင့္အတူတူ လုပ္စရာရွိတာ ၿပီးသြားေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္မည္ဟု ႏွလုံးသြင္းၿပီး ပါးစပ္ထဲဝင္ေနေသာ လီးကိုယ္လုံးကို လၽွာႏွင့္ပတ္ဆြဲသည္။

“ေကာင္းတယ္ .. ရွီး … ေကာင္းတယ္.. သီတာ .. ဂြတ္ .. ဂြတ္ေဂ်ာ့”

ႏႈတ္မွ တဖြဖြ ခ်ီးက်ဴးရင္း ဦးေက်ာ္ေခါင္ သီတာေဆြ ေခါင္းကို တေျဖးေျဖးျခင္း ေပါင္ရင္းထိေရာက္ေအာင္ ဖိခ်သည္။ ႏူးညံ့လွသည့္ အာေခါင္သားေလးမ်ားႏွင့္ ထိေတြ႕ရေသာအရသာအျပင္ လၽွာနီတာရဲေလးက ေပးေသာ အေတြ႕ကပါ ထပ္ေပါင္းလိုက္ေသာအခါ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လီးက တမဟုတ္ျခင္း ႀကီးထြားတက္သည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္ သီတာေဆြေခါင္းကို ထပ္ဖိခ်ရန္ ႀကိဳးစားေပမယ့္ သီတာေဆြက သူ႔အႀကံကို သိေနသည့္အလား ပါးစပ္ထဲ မဝင္နိုင္ေသးေသာ အရင္းပိုင္းကို လက္ျဖင့္ အရင္လွမ္းဆုပ္လိုက္သည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ အႀကံ မေအာင္ျမင္လိုက္။ သို႔ေသာ္ သူက ထပ္တြန႔္တက္ၿပီး သီတာေဆြကို လက္ဖယ္ဖို႔ အမိန႔္ေပးတာမ်ိဳးေတာ့ မလုပ္ေတာ့ပါ။ သီတာေဆြက အလိုက္တသိႏွင့္ ေခါင္းကို ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္လုပ္ၿပီး လီးကိုစတင္စုပ္ေပးေနလို႔ ျဖစ္သည္။ ဒါ့အျပင္ လီးအရင္းအား ကိုင္ထားေသာ လက္ကလဲ ဂြင္းတိုက္ေပးသလို လႈပ္ခါေပးသည္။

“အား … ရွီ .. ေကာင္းလိုက္တာ … လုပ္ လုပ္ .. အဲဒီလိုမ်ိဳး”

သီတာေဆြ တျခားေနရာမ်ားတြင္ ဘယ္ေလာက္ အရည္အခ်င္း ရွိသည္ေတာ့ မသိ။ လီးစုပ္သည့္ ေနရာတြင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ကၽြမ္းက်င္သည္ကို ဦးေက်ာ္ေခါင္ သတိထားမိသည္။ သူမ ခ်စ္သူဆိုေသာ ကိုဝင္းခိုင္ကို စုပ္ေပးေနၾက ျဖစ္ရမည္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုေတာ့ သီတာေဆြ၏ ထိုကၽြမ္းက်င္မႈက ဦးေက်ာ္ေခါင္အတြက္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး အလုပ္ျဖစ္ေစေနသည္သာ။

ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ လက္က သီတာေဆြေခါင္းအား လွမ္းၿပီး ထိန္းေပးထားစရာေတာင္ မလိုေတာ့ေပ။ မ်က္ႏွာတစ္ဖက္ျခမ္း ၌ သိမ္းကာစုထားေသာ ဆံပင္ရွည္ရွည္မ်ားအား ကိုင္ေပးထားယုံသာ လိုအပ္သည္။ သီတာေဆြက သူမဖာသာ သူမ ေခါင္းကို နိမ့္လိုက္ ႂကြလိုက္ႏွင့္ လီးႀကီးအား ပါးစပ္ထဲ တိုးဝင္ျပန္ထြက္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ရင္း ပါးကေလးမ်ား ေဖာင္းလာသည္အထိ အားတက္သေရာ စုပ္ေပးေနသည္။ လီးစုပ္သံ တႁပြတ္ႁပြတ္ႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ အသက္ျပင္းျပင္း ရႉသံ တရႉးရႉး တရွဲရွဲကသာ အခန္းထဲတြင္ ႀကီးစိုးထားသည္။

“ေကာင္းတယ္ .. သီတာ .. စုပ္စုပ္ ..”

လြတ္ေနသာလက္တစ္ဖက္က နို႔ႀကီးေတြကို လွမ္း၍ဆြဲကာေဆာ့ရင္း ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဖင္ႀကီးကို လႈပ္ကာ သီတာေဆြ ပါးစပ္ကို စတင္၍ လိုးေဆာင့္သည္။ ေတာင္ကုန္းတစ္ခုေပၚသို႔ ေျခကုန္သုတ္၍ ေျပးတက္ရသလို ဦးေက်ာ္ေခါင္ အားကုန္ထုတ္သည္။ လီးတန္ အရင္းပိုင္းကို ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ သီတာေဆြ၏ လက္သည္သာ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားႏွင့္ ဆီးစပ္ မထိေတြ႕ရေအာင္ တားဆီထားသည့္ တစ္ခုတည္းေသာ အတားအဆီး ျဖစ္၏။ မဟုတ္လၽွင္ လီးႀကီးတစ္ခုလုံး သီတာေဆြ ပါးစပ္ထဲ ဝင္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာ ေသခ်ာလွသည္။

ေနာက္ထပ္ငါးမိနစ္ခန႔္ ၾကာေအာင္ မာရသြန္ေျပးသလို ေတာက္ေလၽွာက္ဆြဲၿပီးေနာက္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လီးတေလၽွာက္ က်င္စိမ့္တက္လာသည္။

“ထြက္ .. ထြက္ေတာ့မယ္ … ေသခ်ာ မ်ိဳခ် .. သီတာ .. အျပင္ကို တစ္စက္မွ မက်ေစနဲ႔ “

လက္ႏွစ္ဖက္စလုံးႏွင့္ သီတာေဆြ ေခါင္းအား ညႇပ္ကိုင္လိုက္ၿပီးေနာက္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ က်ားရိုင္းတစ္ေကာင္၏ အားမာန္ျဖင့္ သီတာေဆြပါးစပ္ထဲသို႔ လီးတန္အား ထိုးထည့္သည္။ အားပါလွေသာ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ သီတာေဆြ လက္သည္လည္း လီးတန္အရင္းအား ဖမ္းကိုင္ထားျခင္း မျပဳနိုင္ေတာ့။ တံေတြးရည္မ်ားျဖင့္ ေပက်ံစိုရႊဲေနေသာ လီးတစ္ေခ်ာင္းလုံး သူမပါးစပ္ထဲ တိုးဝင္ျပန္ထြက္ျဖစ္ေနသည္။

“အား … ရွစ္ .. ထြက္ .. ထြက္ၿပီ”

ဝမ္းေခါင္းသံႀကီးႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေအာ္ညည္းၿပီးေနာက္ သီတာေဆြေခါင္းအား သူ႔ေပါင္ရင္းႏွင့္ ထိသည္အထိ ဖိကပ္ထားလိုက္သည္။ လည္ေခ်ာင္းဝကို ေက်ာ္၍ ေရာက္ေနေသာ ဒစ္လုံးႀကီးသည္ အစြမ္းကုန္ တင္းမာသြားၿပီးေနာက္ သုတ္ရည္ေတြ ဒလေဟာ ပန္းထြက္ကုန္သည္။ ဘာမွန္း မသိလိုက္ခင္မွာပင္ အရည္ပ်စ္ပ်စ္ေတြအား သီတာေဆြ မ်ိဳခ်လိုက္ရရွာသည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဖင္ႀကီးတစ္ခုလုံး ဆတ္ခါဆတ္ခါ တုန္ေနသည္။ ထို႔အတူ သီတာေဆြ၏ လည္တိုင္သြယ္သြယ္ေလးသည္လည္း ဆတ္ခါဆတ္ခါ တုန္ေနရွာသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ တစ္ခ်က္ေကာ့တိုင္း သီတာေဆြ တစ္ခ်က္မ်ိဳခ်ေနရေတာ့သည္။

“၀ိုး .. အန္ကယ္ တကယ္ပဲ ဖိအားေတြမ်ားေနတာကိုး .. ဟူး”

တစ္စက္မက်န္ ကုန္သည္အထိ သုတ္ရည္မ်ားအား စုပ္ယူလိုက္ၿပီးေနာက္ လီးႀကီးအား ပါးစပ္ထဲမွ ထုတ္ေပးလိုက္ခ်ိန္တြင္ သီတာေဆြ အေတာ္ေလးပင္ ေမာဟိုက္ေနရွာသည္။ သီတာေဆြ နည္းတူ ဦးေက်ာ္ေခါင္သည္လည္း ေဟာဟဲေဟာဟဲ ျဖစ္ေနသည္။ သီတာေဆြ၏ မွတ္ခ်က္ကို ဘာမွ ျပန္မေျပာနိုင္ပဲ ေယာင္ေယာင္ေလးျပဳံး၍သာ ေထာက္ခံသည့္အေနႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပရွာသည္။

ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ အျပဳံးမ်က္ႏွာသည့္ မည့္သည့္အဓိပၸါယ္ေဆာင္သည္ကို သူသာလၽွင္ အသိဆုံးျဖစ္ေပေတာ့မည္။

ထိုေန႔မွစ၍ ေနာက္ထပ္ရက္မ်ားတြင္ေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္တစ္ေယာက္ သူ႔ပီေအျဖစ္သူ သီတာေဆြ၏ ေနာက္တိုးတာဝန္ ျဖစ္ေသာ လီးစုပ္ေပးျခင္းအမႈကို ေကာင္းေကာင္းအသုံးခ်ေလေတာ့သည္။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္းလိုလို အနည္းဆုံး ႏွစ္ႀကိမ္ ဒါမွမဟုတ္ သုံးႀကိမ္ေလာက္ေတာ့ သီတာေဆြခမ်ာ သူ႔လီးအား စုပ္ေပးရသည္။ ထိုသို႔စုပ္ေပးရာတြင္ တခါတေလေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဘာမွဝင္ေရာက္မစြက္ဖက္။ ထိုင္ခုံတြင္ အခန႔္သား ေက်ာဆန႔္ကာထိုင္ရင္း ေျခတန္မ်ားကို ကားေပးထားလိုက္ယုံပင္။ သီတာေဆြသာလၽွင္ မာေတာင္ေနသည့္ လီးႀကီးကို ပါးစပ္ထဲ အထုတ္အသြင္းလုပ္ၿပီး ေကာင္းေကာင္းႀကီး စုပ္ေပးရရွာသည္။ သီတာေဆြ ျပဳစုသမၽွ ဦးေက်ာ္ေခါင္က အလိုက္သင့္ ခံစား၊ စံစားေနယုံသာ ..။

သို႔ေသာ္ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာအခ်ိန္မ်ားတြင္မူ အရမ္းကိုဖိအားမ်ားသည္ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ႏွင့္ သီတာေဆြအား အခန္းအလယ္တြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္ခိုင္းၿပီး၊ သူက လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ သူမေခါင္းအား ညႇပ္ထိန္းကိုင္ၿပီး ပါးစပ္ေပါက္အား ေကာင္းေကာင္းလိုးေတာ့သည္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ ဖိအားေလၽွာ့ျခင္းကိစၥသည္ လီးထိပ္ဝမွ ပန္းထြက္လာေသာ သုတ္ရည္မ်ားကို သီတာေဆြ တစ္စက္မက်န္ ေသာက္မ်ိဳခ်ရျခင္းႏွင့္သာ အျမဲ ၿပီးဆုံးခဲ့သည္။ ထိုအတြက္ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေတာ့ ႐ုံးခန္းထဲတြင္ ေပက်ံျခင္း မျဖစ္ေအာင္ဆိုေသာ အခ်က္ပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။

အားလုံးကို ခ်ဳံငုံ၍ ေျပာရမည္ဆိုလၽွင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္အတြက္ အေကာင္းဆုံးေသာ အေျခအေနတစ္ခုကို လက္ဝယ္ပိုင္ပိုင္ ရရွိထားသည္ဟု ဆိုရေပမည္။

သို႔ေသာ္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ဆိုသူကား ဦးေက်ာ္ေခါင္ပင္။ ပါးရည္နပ္ရည္ရွိၿပီး ဘဝတေလၽွာက္လုံး လည္လၽွင္လည္သလို စားသုံးလာခဲ့သည္မို႔ ဒီမၽွႏွင့္ သူ႔ခမ်ာ မေက်နပ္နိုင္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္အတြက္ေတာ့ ျမက္ဆိုသည္မွာ တျခားဘက္တြင္ ပိုစိမ္းသည္လို႔ ခံယူထားသည္သာ။

ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ သူလုံးဝ စိတ္ေက်နပ္သြားဖို႔အတြက္ရန္ သီတာေဆြအား ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး လိုးရမလဲဆိုတာ အျမဲအာ႐ုံေရာက္ေနသည္။

တစ္နည္းနည္းႏွင့္ေတာ့ သီတာေဆြ ပင္တီကို ခၽြတ္ျပစ္နိုင္ေအာင္ သူႀကိဳးစားရမည္။ ဤသည္ကား ဦးေက်ာ္ေခါင္အတြက္ အဓိကပန္းတိုင္ပင္ ..။ အီးလိုသာဆိုရလၽွင္ ultimate goal ဟု ေျပာရမလား မသိ။

ထိုင္ေနၾက ဆုံလည္ခုံေပၚတြင္ ကိုယ္ကိုခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ အေနအထားႏွင့္ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနရင္း ဦးေက်ာ္ေခါင္ သူ႔ဦးေႏွာက္ကို အေျပးအလႊား အလုပ္ေပးမိသည္။ သီတာေဆြကို ဘယ္လိုလိုးရမလဲဆိုတာ ဒီရက္ပိုင္းအတြင္း အသည္းအသန္ စဥ္းစားေနရလို႔လား မသိ။ သူ႔ေခါင္းတြင္ ဆံပင္ျဖဴေတြပင္ ထပ္တိုးလာသလို ခံစားရသည္။ ဟူး .. ေက်ာ္ေခါင္ .. မင္း ႀကံစမ္း

ၿပီးခဲ့ေသာ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းကပင္ သီတာေဆြတစ္ေယာက္ သစ္သားစားပြဲႀကီးေအာက္ ဒူးေထာက္ကာ ဝင္ၿပီး သူ႔လီးအား တစ္ခ်ီၿပီးေအာင္ စုပ္ေပးခဲ့ေသးသည္။ အခုေတာ့ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေနာက္ထပ္ ထပ္လိုခ်င္ေနေသးသည္။ တကယ္ကို ရေလလိုေလ အိုတေစၧ အႀကီးစားပင္။

(ေက်ာ္ေခါင္ .. ေက်ာ္ေခါင္ .. သိပ္ေလာဘမႀကီးစမ္းနဲ႔)

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ဆုံးမ ေဖ်ာင္းဖ်ၿပီး ဦးေက်ာ္ေခါင္ သက္ျပင္းခ်သည္။ တျခားလုပ္စရာလည္း ေလာေလာဆယ္ မရွိသျဖင့္ ဘာရယ္မဟုတ္ဘဲ စားပြဲအံဆြဲကို လွမ္းဖြင့္သည္။ အထဲမွာ ျမင္လိုက္ရေသာ ပါးစပ္အနံ့ေပ်ာက္ေဆး (မင့္)ဗူးကို လွမ္းယူၿပီး ေဆးလုံးျဖဴျဖဴေလးႏွစ္ခုကို လက္ဝါးထဲ ေခါက္ခ်လိုက္သည္။ ပါးစပ္ထဲ ထည့္မယ္ဆိုၿပီး လက္ကိုေျမႇာက္လိုက္ခ်ိန္တြင္ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ အႀကံတစ္ခုက ျဖတ္ခနဲ ေပၚလာေတာ့သည္။

%%%%%%%%%

ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ အႀကံသစ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ေတာ့ ရက္အနည္းငယ္ ေစာင့္လိုက္ရသည္။ အခုရက္ပိုင္းအတြင္း GMT ကုမၸဏီက အလုပ္ေတာ္ေတာ္ျဖစ္ထြန္းသည္။ ထိုေရာအခါ ဦးေက်ာ္ေခါင္တစ္ေယာက္ ပို၍ဖိအားမ်ားသလို ခံစားရသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဖိအားမ်ားျခင္း၏ ေနာက္ဆက္တြဲ အက်ိဳးတရားကား သီတာေဆြ တစ္ေယာက္ ပိုပို၍ သူ႔လီးအား စုပ္ေပးလာရျခင္းသာ ျဖစ္သည္။

ဒီတစ္ပတ္ ႐ုံးဖြင့္သည့္ တနလၤာေန႔မွ စ၍ သီတာေဆြ တစ္ေယာက္ သူမပါးစပ္ကို နားရသည္ဟူ၍ မရွိ။ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ စံခ်ိန္က တိုးလာၿပီး တစ္ရက္ကို အနည္းဆုံး ေလးငါးခါေလာက္ လီးစုပ္ေပးေနရသည္။ ေသခ်ာသာ တြက္ၾကည့္မည္ဆိုလၽွင္ သီတာေဆြ တစ္ေယာက္ သူမအလုပ္ကို သူမလုပ္ရသည္ထက္ ႐ုံးခန္းထဲတြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္လီးကို စုပ္ေပးရတာက ပိုမ်ားသည္ဟုေတာင္ ဆိုရမလား မသိ။

အခုလဲၾကည့္။ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ နီးပါးေလာက္ ၾကာေအာင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္လီးအား သုတ္ရည္ေတြ ပန္းထြက္သည္အထိ ႐ုံးခန္းထဲ စုပ္ေပးခဲ့တာမွ ဘယ္ေလာက္မွ မၾကာေသး။ ဆယ္မိနစ္သာသာေလာက္ပဲ ရွိဦးမလား မသိ။ ႐ုံးခန္းထဲမွ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ “သီတာေရ အထဲ ဝင္ခဲ့ပါဦး”ဆိုသည့္ အသံေၾကာင့္ သီတာေဆြ စိတ္ေတြ ေလးလံသြားရရွာသည္။

သီတာေဆြသည္ အေပ်ာ့သားထဘီစကတ္ အနက္ေရာင္ကို အျဖဴေရာင္ ႐ုံးဝတ္ရွပ္အကၤ် ီႏွင့္တြဲ၍ ဝတ္ဆင္ထားသည္။ ထဘီစကတ္က ေဘးခြဲျဖစ္ၿပီး လမ္းေလၽွာက္လိုက္တိုင္း ျဖဴေဖြးသြယ္တန္းေသာ ေပါင္တန္တစ္ဖက္အား ဒူးအထက္ေလာက္ထိ ျမင္ေနရသည္။ မိန္းမဝတ္ရွပ္အကၤ် ီကမူ ၾကယ္သီးတပ္ျဖစ္ၿပီး မို႔ဝန္းေသာစေနႏွစ္ခိုင္အား လုံလုံျခဳံျခဳံျဖစ္ေအာင္ ဖုံးကြယ္ထားေပးသည္။ သီတာေဆြ၏ အေတြးက ဒီလိုမ်ိဳး လုံလုံျခဳံျခဳံဝတ္ထားလၽွင္ သူမအကၤ် ီထဲသို႔ လက္ႏွိုက္ၿပီး နို႔ေတြကို ဦးေက်ာ္ေခါင္ မသုံးနိုင္ဟူေသာ အေတြး။

သို႔ေသာ္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သူမပါးစပ္အား မလိုးခင္မွာ နို႔ေတြကို အကၤ် ီေပၚကေန ေကာင္းေကာင္းကိုင္ၿပီး ဆုပ္နယ္လိမ့္မည္ဆိုေသာ အခ်က္ကိုေတာ့ ေမ့သြားခဲ့သည္။ မနက္ပိုင္း တစ္ဆက္ရွင္ၿပီးလို႔ သူမ ႐ုံးခန္းထဲမွ ျပန္ထြက္လာခ်ိန္တြင္ ခပ္ေၾကေၾကျဖစ္သြားေသာ အကၤ် ီေရွ႕ပိုင္းကို မနည္းပင္ ျပန႔္ေအာင္ ျပန္လုပ္ထားခဲ့ရသည္။

ျငင္းဆန္လို႔ရမွာ မဟုတ္သည့္အေလ်ာက္ သီတာေဆြ စိတ္ေလၽွာ့ၿပီး ႐ုံးခန္းထဲ ဝင္လာခဲ့သည္။ လမ္းေလၽွာက္လာရင္း ေမးရိုးႏွစ္ဖက္ကို လက္ျဖင့္ စမ္းၾကည့္သည္။ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ခန႔္ နမ္းစေတာ့ ပေလြမႈတ္ေပးခဲ့ရသျဖင့္ ပါးရိုးေတြက အေတာ္ေညာင္းေနသည္။ ၾကမ္းျပင္တြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္ခဲ့ရသျဖင့္လည္း ဒူးေခါင္းေနရာက အနည္းငယ္ နာေနသည္။ တတ္နိုင္လၽွင္ သီတာေဆြ ဒီေလာက္ျမန္ျမန္ႀကီး ဦးေက်ာ္ေခါင္ လီးအား စုပ္မေပးခ်င္ေတာ့။ ဒီလိုႏႈန္းထားအတိုင္းသာ ဆက္သြားမည္ဆိုလၽွင္ ဒီေန႔ေတာ့ တစ္ေန႔တာအတြက္ အမ်ားဆုံး စံခ်ိန္အျဖစ္ တင္ထားခဲ့ေသာ ေျခာက္ႀကိမ္ဆိုသည့္ ႏႈန္းကို က်ိဳးမည္လား မသိ။ သီတာေဆြ စံခ်ိန္ မက်ိဳးခ်င္ပါ။

“ဒီမွာ ထိုင္ဦး သီတာ ..”

ေတာ္ေသးသည္။ ဒီတစ္ခါ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေခၚတာ အလုပ္ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္ဟန္ရွိသည္။ စားပြဲေရွ ့က ထိုင္ခုံကို ညႊန္ျပၿပီး ထိုင္ခိုင္းလို႔ ျဖစ္သည္။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ဘဲ လီးစုပ္ေပးရမည္ဆိုလၽွင္ သူ႔ေရွ႕က ၾကမ္းျပင္ကို ညႊန္ျပၿပီး ဒူးေထာက္ထိုင္ခိုင္းမွာ ျဖစ္သည္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့ သူမကို သစ္သားစားပြဲႀကီးေပၚ ကန႔္လန႔္ျဖတ္ ပက္လက္လန္ကာ အိပ္ခိုင္းၿပီး သူက စားပြဲဟိုဘက္စြန္းမွေန၍ ပါးစပ္ကို သုံးေလ့ရွိသည္။ ဒါကလဲ တခါတေလမွ ျဖစ္သည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ သီတာေဆြ ဒူးေထာက္ထိုင္ၿပီး စုပ္ေပးရတာက ပိုမ်ားေလသည္။

သီတာေဆြ ထိုင္ခုံမွ ဝင္ထိုင္လိုက္ေပမယ့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က စကားကို ခ်က္ခ်င္းစမေျပာေသးပါ။ တစ္စုံတစ္ခုတြင္ အေတြးနစ္ေနဟန္ျဖင့္ ေသခ်ာစဥ္းစားေနတာ ေတြ႕သည္။ ခနေနမွ ..

“အင္း … သီတာေရ .. အန္ကယ္ေတာ့ ဘယ္လိုေျပာရမွန္း မသိဘူး”

စိတ္သက္သာသလို ျဖစ္ေနသည့္ သီတာေဆြ အန္ကယ္ဦးေက်ာ္ေခါင္ စကားေၾကာင့္ စိတ္ထဲမတည္မၿငိမ္ ျဖစ္လာသည္။ ဘာ .. ဘာမ်ား ျဖစ္ျပန္တာပါလိမ့္ …။

“ဟိုေလ .. ေျပာရမွာ အားေတာ့နာတယ္ … သီတာ ပါးစပ္က အနံ့အေၾကာင္း ေျပာခ်င္တာ .. အဲ ဒါေလး ..”
သီတာေဆြ မ်က္ေတာင္ေလးမ်ား တဖ်တ္ဖ်တ္ ခတ္သြားသည္။
“သီတာ့ ပါးစပ္က အနံံ့ဟုတ္လား .. အန္ကယ္ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ဟုတ္တယ္ .. သီတာ .. ဘယ္လိုေျပာရမလဲ .. သီတာပါးစပ္က စကားေျပာလိုက္တိုင္း အနံ့တစ္မ်ိဳး ရေနတယ္”

ဦးေက်ာ္ေခါင္က ထိုစကားကိုေျပာရင္းႏွင့္ သူ႔အဆိုကို အားျဖည့္ဟန္ ႏွာေခါင္းဝကို လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားျဖင့္ ပိတ္ျပသည္။

ဒီစကားႏွင့္ အမူအရာေၾကာင့္ သီတာေဆြ မ်က္ႏွာေလး ညိဳသြားရွာသည္။ မသိမသာေခါင္းေလး ငုံ႔က်သြားၿပီး ဝမ္းနည္းသည့္အသံႏွင့္ တုံ႔ျပန္ေျပာသည္။

“သီတာလဲ စိတ္မေကာင္းဘူး .. နဲနဲေတာ့ သတိထားမိတယ္ .. မေန႔ကညေနတုန္းကဆိုရင္ သီတာ့ခ်စ္သူနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ သူကေတာင္ ေျပာေသးတယ္ .. သီတာ့ပါးစပ္က အနံ့တစ္မ်ိဳးရေနတယ္တဲ့”
“ဟုတ္တယ္ .. သီတာ .. ၾကည့္ရတာ .. အန္ကယ့္အရည္ေတြကို သီတာ အျမဲမ်ိဳခ်ေနရလို႔ ျဖစ္မယ္”

သီတာေဆြ ထိုစကားကို ေခါင္းညိတ္၍ ေထာက္ခံလိုက္သည္။ ဒီအခ်က္ေၾကာင့္ ဆိုတာ ျဖစ္နို္င္သည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ သူမပါးစပ္ကို ဖိအားေလၽွာ့ဖို႔ဆိုၿပီး မသုံးခင္က ဒီလိုမ်ိဳး အနံ့မရခဲ့ပါ။ ကိုဝင္းခိုင္ကလဲ သူမႏွင့္ နမ္းစုပ္တိုင္း ဘာကြန္ပလိန္းမွ မတတ္ခဲ့ေပ။ အခုက်မွ ျဖစ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဒီကိစၥကို ဘယ္လိုေျဖရွင္းရမယ္မွန္း မသိ။ တကယ္တမ္းေတာ့ ဖိအားမ်ားသည္ဆိုသူက သူမ မဟုတ္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္သာလၽွင္။ သူမက ပီေအတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ကူညီျခင္းသာ။ အကယ္၍သာ ပါးစပ္ကို မသုံးဘဲ တျခားနည္းလမ္းႏွင့္ ေျဖရွင္းလို႔ရမည္ဆိုလၽွင္ သူမဝမ္းသာမိမွာ ေသခ်ာပါသည္။

သီတာေဆြ အေတြးထဲတြင္ ႏွစ္ေမ်ာေနခိုက္တြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ထိုင္ေနရာမွထကာ သူမနားသို႔ ေလၽွာက္လာသည္ကိုေတြ႕ရသည္။ သီတာေဆြ၏ ေနာက္ဘက္ေရာက္လာၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကို ယွက္ကာဆန႔္ထုတ္ရင္း သူမနို႔ေတြ႕ကို လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။ ေနာက္ကေန သိုင္းဖက္ျခင္း ခံရသလိုမို႔ သီတာေဆြ ကိုယ္ကေလးအနည္းငယ္ တြန႔္သြားသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သူမ နားနားကပ္၍ သူစဥ္းစားထားသည္ကို ဆက္ေျပာျပန္သည္။

“သီတာ့ပါးစပ္ကို မသုံးဘဲ စထရပ္ေလၽွာ့တဲ့ နည္းလမ္းတစ္ခုေတာ့ အန္ကယ္တို႔တေတြ ရွာဖို႔ လိုအပ္ေနၿပီ”
“ဟုတ္ .. ဟို .. ဟိုေလ .. သီတာ့လက္နဲ႔ ျပန္ၿပီး ဂြင္းတိုက္ေပးရမလား အန္ကယ္”
“မေကာင္းဘူး .. သီတာ .. အဆင္မေျပဘူး .. အဲဒီနည္းက ေပတာက်ံတာေတြ မ်ားတယ္”

သီတာေဆြ အႀကံျပဳခ်က္ကို ကန႔္ကြက္လိုက္ရင္း ဦးေက်ာ္ေခါင္ သူ႔ႏွာဝသို႔ ျပန႔္ႏွံ့လာေသာ ကိုယ္သင္းနံ့နံ့ေလးကို ခိုး၍ ရႈလိုက္မိသည္။ သီတာေဆြသည္ ဉာဏ္ရည္ထိုင္းသေလာက္ သူမကိုယ္သူမေတာ့ ဘယ္လိုအလွျပင္ရမည္ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိေပသည္။ ဆံေကသာအနံ့က သင္းသင္းေလးေမႊးေနသလို၊ ကိုယ္သင္းန႔ံကလဲ ယဥ္ယဥ္ေလးႏွင့္ ဆြဲေဆာင္ေနသည္။ အနီးကပ္ ေနာက္ဘက္မွ ျမင္ေနရေသာ ပါးျပင္ေဖြးေဖြးေလးကို မနမ္းရွိုက္မိေအာင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ မနည္းကို စိတ္ထိန္းထားရသည္။ ရမၼက္ေဇာ၏ ထြက္ေပါက္အျဖစ္ ေလာေလာဆယ္ သုံးလို႔ရေနေသာ နို႔လုံးအိအိေတြကိုသာ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ခပ္တင္းတင္း ညႇစ္ကာေဆာ့ပစ္လိုက္သည္။

“အန္ကယ္တစ္ခု စဥ္းစားမိတာေတာ့ ရွိတယ္ .. သီတာ လက္ခံမလား မသိဘူး”
“ဟုတ္ .. ဘာမ်ားလဲ အန္ကယ္ ေျပာပါဦး”
“ဒီလိုေလ .. အန္ကယ္တို႔ ပါးစပ္အစား ေနာက္ထပ္အေပါက္တစ္ေပါက္ကို ေျပာင္းသုံးရင္ ေကာင္းမယ္”
“ေနာက္ထပ္အေပါက္ ??”

ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ စကားအား နားမရွင္းမႈေၾကာင့္ သီတာေဆြ သူမေခါင္းေလးကို လည္ျပန္လွည့္ရင္း ေမးသည္။ နို႔ေတြအား ဆုပ္နယ္ေနသည့္ လက္ကို လႊတ္လိုက္ၿပီး ဦးေက်ာ္ေခါင္ သီတာေဆြေရွ႕က စားပြဲေပၚတြင္ တေစာင္းဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ စိတ္အားထက္သန္သည့္ အမူအရာႏွင့္ သီတာေဆြအား အေပၚစီးမွ ငုံ႔ၾကည့္ရင္း သူ႔စကားကို ဆက္သည္။

“ဟုတ္တယ္ .. ပါးစပ္မဟုတ္တဲ့ အေပါက္ .. ေစာက္ဖုတ္အေပါက္ .. ဒါမွမဟုတ္ စအိုအေပါက္”
“စအိုအေပါက္ … အာ .. မဟုတ္တာ!!”

စအိုေပါက္ဆိုသည့္ စကားတြင္ သီတာေဆြ ရြံရွာဟန္ႏွင့္ မ်က္ႏွာေလးမဲ့သြားသည္။ ဟုတ္သည္။ သူမခ်စ္သူ ကိုဝင္းခိုင္ႏွင့္ေတာင္ တစ္ခါမွ စအိုေပါက္ကို အသုံးျပဳတာ ခံဖူးခဲ့သည္ မဟုတ္။ စအိုေပါက္ဆိုေသာ စကားေၾကာင့္ သီတာေဆြ မ်က္ႏွာေလးပ်က္သြားသည္ကို လူလည္ႀကီး ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဒက္ခနဲ ရိပ္မိသည္။

“အင္း .. စအိုေပါက္ေတာ့ မသုံးတာ ေကာင္းပါတယ္”

ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႏႈတ္က ထိုစကားေၾကာင့္ မတည္ၿငိမ္ျဖစ္ေနေသာ သီတာေဆြ စိတ္ေအးခ်မ္းသြားရသည္။ ေယာင္ယမ္းၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္တြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က ေက်နပ္အားရဟန္ႏွင့္ လက္ခုတ္တစ္ခ်က္တီးသည္။

“ေကာင္းၿပီ .. ဒါဆိုအဆင္ေျပသြားၿပီ”
“ဟုတ္လား .. အန္ကယ္ .. အဆင္ေျပသြားၿပီ??” (ဘာေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဝမ္းသာသြားသည္ကို စဥ္းစားမရဟန္ျဖင့္ သီတာေဆြ ေမးမိသည္)
“ဟုတ္တယ္ .. ဒီလိုလုပ္မယ္ေလ”

စားပြဲေပၚတြင္ ထိုင္ေနရာမွ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ခုန္ဆင္းလိုက္ၿပီး သီတာေဆြအားလဲ ထိုင္ခုံမွထေအာင္ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ဆြဲထူလိုက္သည္။ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ သီတာေဆြ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္တြင္ သူမကိုယ္ေလးကို စားပြဲဘက္သို႔ တြန္းပို႔တာ ခံလိုက္ရသည္။ သီတာေဆြ လက္ႏွစ္ဖက္က စားပြဲမ်က္ႏွာျပင္ ေထာက္မိသြားသည္။

“အန္ကယ္ .. ဘာလုပ္မလို႔လဲ??”

ဘာမွန္းညာမွန္း မသိဘဲ စားပြဲဆီသို႔ တြန္းပို႔ျခင္း ခံလိုက္ရသျဖင့္ သီတာေဆြ ကမန္းကတမ္း လွမ္းေမးလိုက္စဥ္တြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သူမတင္ပါးေနာက္တြင္ ကပ္ကာ ေနရာယူလိုက္သည္။ မ်က္လုံးေလး ကလယ္ကလယ္ ျဖစ္ေနေသာ သီတာေဆြအား ပါးစပ္ နားရြက္တက္ခ်ိတ္ ေလာက္မတတ္ ျပဳံးျပလိုက္ရင္း ေျဖလိုက္သည္က ..

အန္ကယ္ သီတာ အဖုတ္ကို သုံးမလို႔ … ဟု ျဖစ္ေတာ့သည္။

“ဟင္!!”

သီတာေဆြ ထံမွ ဟင္ဆိုေသာ အသံမွမဆုံးေသး။ ဦးေက်ာ္ေခါင္က သူမေက်ာကို လက္ႏွင့္ဖိခ်လိုက္ရာ စားပြဲအစြန္တြင္ ကုန္ေပးထားေသာ ပုံစံ အလိုလို ေရာက္သြားသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္က ေနာက္မွ ကပ္၍ ရပ္ေနသည္ျဖစ္ရာ ေကာ့တင္းတက္လာေသာ သီတာေဆြ ဖင္လုံးႀကီးႏွစ္ခုႏွင့္ သူ႔ဆီးစပ္ ေျပးအပ္မိသည္။ ပုဆိုးေအာက္မွ မာတင္းစျပဳလာေသာ လီးႀကီးက ဖင္ၾကားကို တည့္တည့္ေထာက္သည္။ သီတာေဆြ ေယာင္ၿပီး တင္ပါးေတြ လႈပ္ခါမိသည္။

“သီတာပဲ ေျပာတာေလ .. ဖင္ေပါက္ကိုေတာ့ မသုံးခ်င္ဘူးဆိုတာ .. အဲဒါေၾကာင့္ပါ”
“ေအာ္ .. အင္း” (သူေျပာတာ ဟုတ္ရွာသားဟု သီတာေဆြ အေတြးေရာက္သည္)

ဘာၿပီးလၽွင္ဘာလုပ္ရမည္ဆိုတာ သိေနသူ ဦးေက်ာ္ေခါင္ကေတာ့ လက္သြက္လွသည္။ စကတ္ထဘီ၏ ေဘးခ်ိတ္ေနရာကို လက္ႏွင့္စမ္းၿပီး ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။ ထဘီစက ခါးေနရာမွ ကြာသြားၿပီး ေအာက္ခံပင္တီ အဝါေရာင္ေလးကို လွမ္းျမင္လိုက္ရသည္။ စြင့္ကားလွေသာ တင္အိုးေတြက ေတာင့္ခံထားသျဖင့္ ထဘီက ေအာက္ကိုေတာ့ ေလၽွာက်မသြား။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ပင္ လက္ႏွင့္ဟိုဘက္ဒီဘက္ ထိန္းကိုင္ၿပီး တင္ပါးေတြကို ေက်ာ္ေအာင္ လိပ္ခ်လိုက္သည္။ ေပ်ာ့ေျပာင္းသည့္ ထဘီအနက္ေလး ေျခရင္းမွာ ပုံသြားေခ်ၿပီ။

“အားပါးပါး .. ေတာက္!!”

ဇာပင္တီပါးေလးႏွင့္ မလုံ႔တလုံထုပ္ထားရွာေသာ တင္အိုးေတြက ျပည့္တင္းေတာင့္တင္းလွသည္။ ကားစြင့္ဝိုင္းစက္ကာလဲ ရွိေနသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အခုအသက္အရြယ္ထိ ေရာဂါရယ္လို႔ မယ္မယ္ရရ မရွိလို႔။ မဟုတ္လၽွင္ ေနရာတြင္ ႏွလုံးရပ္ၿပီး ကိစၥေခ်ာသြားနိုင္သည္။ မ်က္လုံးေရာ၊ ႏွာေခါင္းပါ အပူရွိန္ေတြ တမဟုတ္ျခင္း ျပင္းလာသည္မို႔ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ပင္တီကို ခၽြတ္ဖယ္ဖို႔ပင္ စိတ္မကူးနိုင္ေတာ့။ ပင္တီစတစ္ဖက္ကို တင္းတင္းဆြဲဖယ္လိုက္ၿပီး ဖင္သားတစ္ျခမ္းဖက္ေပၚသို႔ လွမ္းတင္သည္။

GMT ကုမၸဏီကို စေရာက္ခါစကတည္းက အျမဲတမ္း စိတ္ကူးယဥ္ေတာင့္တ ေနခဲ့ရေသာ သီတာေဆြ၏ အဖုတ္က ကုန္းေပးထားသျဖင့္ ဖင္ၾကားကေန ျပဴးခနဲ ထြက္လာသည္။

“ရႊီ ..”

ဒီတစ္ခါေတာ့ ဝမ္းသာမႈကို ဘယ္လိုမွ မထိန္းနိုင္သည္မို႔ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေလခၽြန္ျဖစ္ေအာင္ ခၽြန္ျဖစ္သြားသည္။ ေလခၽြန္သံၾကားေတာ့ သီတာေဆြသည္ စားပြဲေပၚလက္ေထာက္ ကုန္းထားရာမွ သူ႔ကို ေနာက္လွည့္ၾကည့္သည္။

“အန္ .. အန္ကယ္ .. ဒီဟာက ဖိအားေလၽွာ့တာဟုတ္ .. တျခားဘာမွ မဟုတ္ဘူးေနာ္ ..”
“ဟုတ္တယ္ .. ဟုတ္တယ္ .. ဖိအားေလၽွာ့တာ”

ကမူးရႉးထိုး ျပန္ေျဖလိုက္ၿပီးေနာက္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ပုဆိုးကိုေျဖခ်လိုက္သည္။ ေပါင္ၾကားရွိ လီးႀကီးကေတာ့ ေနာက္ဆုံးပိတ္အိတ္ႏွင့္လြယ္ရေတာ့မည္ကို သိေနသည္အလား ေခါင္းေထာင္စျပဳေနၿပီ။ ညာဘက္လက္ႏွင့္ လီးကို အရင္းမွလွမ္းကိုင္လိုက္ၿပီးေနာက္ အျပဴးသားထြက္စျပဳေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးဆီသို႔ ထိပ္ကို ေျပးကပ္သည္။ သီတာေဆြႏႈတ္မွ အင္းခနဲ ညည္းသံထြက္သည္။

“ဖိအားေလၽွာ့တာ သိလား .. သီတာ .. တျခားေတြးမေနနဲ႔ .. အလုပ္အေၾကာင္းပဲေတြး .. ဒါအလုပ္ပဲ”

အဆက္မျပတ္ေျပာရင္း လီးထိပ္ႏွင့္ အဖုတ္ဝကို စမ္းကာေထာက္သည္။ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားက ပူေႏြးေနၿပီး အဝေလးကမူ ခပ္စိုစိုျဖစ္ေနသည္ကို ဦးေက်ာ္ေခါင္ သတိထားမိသည္။ ေနာက္ထပ္တစ္ခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ဒစ္ကိုဖိဖိထိုး၍ ဆြေပးလိုက္ၿပီး တတိယတစ္ခ်က္တြင္ေတာ့ အားႏွင့္သုံးကာ ဖိသြင္းလိုက္သည္။

ျပစ္ခနဲ အသံက ခပ္က်ယ္က်ယ္ေပၚထြက္လာၿပီး ဦးေက်ာ္ေခါင္ လီးထိပ္က ေစာက္ဖုတ္ဝထဲ ျမဳပ္ဝင္သြားသည္။ တင္းက်ပ္ေႏြးေထြးေသာ အရသာေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အူးခနဲ ေရရြတ္မိၿပီး ေခါင္းေမာ့တက္သည္။

“ဖက္ခ္ . က်ပ္လွခ်ည္လား … အားပါးပါး”

စိတ္ဆႏၵျပည့္ဝသြားယုံမက တင္းရင္းၿပီးအိစက္ေနသည့္ အရသာေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အခိုက္ႀကီးခိုက္ကာ ေအာ္ညည္းသည္။ သီတာေဆြခါးအား ထိန္းကိုင္ၿပီး လမ္းေၾကာင္းမွန္ေနသည့္ လီးအား ပို၍ တိုးဝင္ေအာင္ ထပ္ေဆာင့္သည္။ လီးက တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ႏွင့္ ထပ္ဝင္ျပန္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သီတာေဆြသည္လည္းပဲ ေအာင့္မထားနိုင္ေတာ့ပဲ ႏႈတ္မွ တရွီးရွီးႏွင့္ စတင္၍ ညည္းသည္။ လုံးပတ္တုတ္လွသည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ လီးေၾကာင့္ သူမအေပါက္ေလးသည္ ကိုဝင္းခိုင္ထက္စာလၽွင္ လမ္းပိုဖြင့္ေပးရရွာသည္။ ထိထိမိမိေတာ့ ရွိလွသည့္ျဖစ္ျခင္း ..။

“ေကာင္းတယ္ .. သီတာ … အရမ္းေကာင္းတယ္ .. မင္း အဖုတ္က စပယ္ရွယ္ကိုေကာင္းတယ္”

ေကာင္းတယ္ဆိုေသာ စကားေတြ မိုးမႊန္ေအာင္ဆိုရင္း ဦးေက်ာ္ေခါင္ လီးကုန္ေအာင္ ေဆာင့္ထည့္လိုက္သည္။ အားပါးလွသည့္ အခ်က္မို႔ သီတာေဆြ သူမကိုယ္စားပြဲေပၚ လဲမက်သြားေအာင္ လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ တင္းတင္းေတာင့္ခံထားရသည္။ လီးႀကီးကေတာ့ အဖုတ္ထဲတြင္ တစ္ေခ်ာင္းလုံး ကုန္ေအာင္ျမဳပ္ေနၿပီး တင္ပါးေဖြးေဖြးႀကီး ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဆီးစပ္က ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ မိတ္ဆက္သြားသည္။

ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ..
ခါးသြယ္သြယ္ေလးအား ထိန္းကာကိုင္ထားေသာ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ လက္မ်ားကား ပင္တီေလး မလုံ႔တလုံဖုံးေနေသာ တင္ပါးႀကီးမ်ားေပၚတြင္ ေရာက္ရွိေနသည္။ အီးလိုသာဆိုလၽွင္ ေဂါဂ်က္စ္ဟု တင္စားေခၚဆိုရမည့္ အေကာင္းစား စံခ်ိန္မွီ လုံးဝန္းျပည့္ၿဖိဳးေသာ တင္ပါးတစ္စုံကို စိတ္ႀကိဳက္ နယ္ဖတ္၍ ဆုပ္ဆြဲသည္။ သီတာေဆြ အဖုတ္ထဲ ျမဳပ္ဝင္ေနေသာ လီးကို လိုးေဆာင့္မႈကိုလည္း တစ္ခ်က္ေလးမွေတာင္ မရပ္။ သူ႔ဟာႀကီးကို ပတ္ပတ္ဆြဲေနသလို ျဖစ္ေသာ ႏူးညံ့လွသည့္ အတြင္းသားမ်ား၏ အရသာကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး ခံစားရင္း ရွိရွိသမၽွေသာ အားေတြကို သုံးကာ ေဆာင့္သည္။ ဆီးခုံႏွင့္ သီတာေဆြ ေနာက္ပိုင္း ေျပးေျပးရိုက္သံသည္ အခန္းထဲတြင္ တဖတ္ဖတ္ႏွင့္ကို ျမည္ဟီးေနေတာ့သည္။

အခ်ိန္ၾကာလွသည္ႏွင့္အမၽွ သီတာေဆြ ေစာက္ဖုတ္က အရည္လိုက္ၿပီး လိုးရတာ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕လာသည္။ သီတာေဆြ ကိုယ္တိုင္လည္း ရွက္တာေၾကာက္တာေတြ ရွိမေနေတာ့ဘဲ အန္ကယ္ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဖိအားေလၽွာ့ဖို႔ကိစၥကို တတ္နိုင္သေလာက္ ျပန္ကူညီလာသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ေဆာင့္ခ်က္ေတြႏွင့္အညီ သူမက ေနာက္ျပန္၍ တင္ပါးေတြကို တြန္းတြန္းေပးရာ ႏွစ္ဦးစလုံးအဖို႔ ခံစားမႈဖီလင္ ျမင့္သထက္ျမင့္လာေအာင္ ဖန္တီးေပးသလို ျဖစ္လာသည္။

သို႔ေသာ္ ဦးေက်ာ္ေခါင္တစ္ေယာက္ အလ်င္လိုျခင္း လုံးဝမရွိ။ ေကာင္းမြန္လွေသာ အရသာေၾကာင့္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ၿပီးသြားမွာကို မလိုလားပါ။

လီးကို တစ္ခ်က္ေဆာင့္သြင္းၿပီး ေစာက္ဖုတ္ထဲမွ အႏႈတ္တြင္ အျပင္သို႔ေရာက္ေအာင္ ခၽြတ္ျပစ္လိုက္သည္။ ေကာင္းခါစျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာ သီတာေဆြ စိတ္ထဲ ဟာခနဲေတာင္ ျဖစ္သည္။ ဘာမ်ားျဖစ္တာလိမ့္ဆိုၿပီး ကုန္းထားရာမွ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ လွည့္ၾကည့္သည္။ သီတာေဆြ ထိုင္ခဲ့ေသာ ထိုင္ခုံတြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဝင္ထိုင္လိုက္ရင္း သူမကို လက္ျပကာ လွမ္းေခၚတာ ေတြ႕သည္။

“လာ .. သီတာ .. တစ္မ်ိဳးစမ္းၾကည့္ေအာင္ .. အန္ကယ္ေပၚ တက္ခြလိုက္ ..”

ဦးေက်ာ္ေခါင္အတြက္ ေကာင္းဖို႔ကေတာ့ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးတြင္ေတာ့ သီတာေဆြအား ႏွစ္ခါရွင္းျပစရာမလို။ ဘာဆိုလိုသည္မွန္း ခ်က္ခ်င္းသိၿပီး ထိုင္ေနသည့္ သူ႔အေပၚတြင္ တက္ခြသည္။ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္အေနအထားႏွင့္ တက္ခြၿပီးေနာက္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ မတ္ေနေအာင္ ထိန္းကိုင္ထားသည့္ လီးကို လက္ေျပာင္း၍ပင္ ယူလိုက္သည္။ တျခားေနာက္ထပ္ ဘာမွ တိုက္တြန္းစရာမလို။ အရည္ေတြရႊဲရႊဲစိုေနၿပီ ျဖစ္ေသာ အဖုတ္ဝႏွင့္ ျပန္ေတ့လိုက္ၿပီး ခ်ိန္သားကိုက္သည္တြင္ တင္ပါးႀကီးႏွစ္ဖက္ကို ေအာက္သို႔ ဖိခ်သည္။

“အိုး .. ဖက္ခ္”

သီတာေဆြ၏ ထိုအျပဳအမူေၾကာင့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္၏ ရမၼက္လွိုင္းသည္ အျမင့္ဆုံးအဆင့္သို႔ ကူးေျပာင္းသြားသည္။ လွပေက်ာ့ရွင္းေသာ သီတာေဆြကိုယ္လုံးအထက္ပိုင္းကို ဖုံးကြယ္ထားသလို ျဖစ္ေနသည့္ အကၤ် ီအား ရင္ဘတ္ေရွ႕ပိုင္းမွ စုကိုင္ၿပီးဆြဲဖြင့္သည္။ ေဖာက္ေဖာက္ဆိုေသာ အသံေတြ ျမည္္ၿပီး ၾကယ္သီးေတြ အကုန္ျပဳတ္ထြက္သည္။

ဘရာမပါေသာ ရင္ႏွစ္မႊာက အကာအကြယ္မဲ့စြာ ေပၚထြက္လာသည္တြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ လက္ႏွစ္ဖက္က တစ္လုံးျခင္းစီကို ဆုပ္စြဲလိုက္သည္။ ၿပီးသည္ႏွင့္ သူ႔မ်က္ႏွာအား ရင္ညြန႔္ေဖြးေဖြးမ်ားဆီသို႔ ထိုးအပ္လိုက္ၿပီး လၽွာႀကီးကိုထုတ္ကာ စတင္လ်က္ေတာ့သည္။

“အမေလး .. အန္ကယ္ … ရွီး .. ရွီး … အာ့ .. အား”
“အိုး … ျပတ္ … ႁပြတ္ … ႁပြတ္”

နို႔သီးစူစူေလးႏွစ္ခုအား တစ္ခုခ်င္းစီ ငုံ႔စုပ္ေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ သီတာေဆြတစ္ေယာက္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ပုခုံးအား အားျပဳကာ အစြမ္းကုန္အေပၚစီးမွ တက္ေဆာင့္ေနၿပီျဖစ္သည္။ စိတ္တက္ႂကြမႈ အရွိန္က သူမထံတြင္လည္း ျမင့္တက္ေနၿပီမို႔ သီတာေဆြ၏ ေဆာင့္ခ်က္ေတြကလည္း အားပါေနသည္။ ဦးေက်ာ္ေခါင္ေတာင္ နို႔သီးေတြကို လၽွာႏွင့္ အၾကာႀကီး ငုံထားလို႔မရ။

“အင္း .. ေကာင္းတယ္ .. သီတာရယ္ .. သိပ္ေကာင္းတယ္ .. ဒီနည္းက ပါးစပ္အနံ့မရွိေစဖို႔အတြက္ အေကာင္းဆုံးပဲ ..”

အသက္ကို ဖုတ္လိုက္ဖုတ္လိုက္ ရႉရင္းမွ ဦးေက်ာ္ေခါင္ သီတာေဆြ စိတ္ရွင္းေအာင္ ထပ္မံ၍ရွင္းျပသည္။ မ်က္လုံးေလးမ်ား ေမွးေတးေတးျဖစ္ေနေသာ သီတာေဆြက ဦးေက်ာ္ေခါင္စကားကို နားလည္ဟန္ျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ ထိုေရာအခါ ဦးေက်ာ္ေခါင္က ျပဳံးျပရင္း သီတာေဆြ မ်က္ႏွာေလးအား လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ညႇပ္ကိုင္သည္။

“ေသခ်ာေအာင္ အန္ကယ္ သီတာ ပါးစပ္အနံ့ကို ခံလိုက္ဦးမယ္”

ဘာမွန္းမသိခင္မွာပင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ႏႈတ္ခမ္းေတြက သူမႏႈတ္ခမ္းမ်ားအား လာဖိကာ အတင္းစုပ္နမ္းျခင္း ခံရသည္။ သီတာေဆြ အြန္းခနဲ ညည္းသံထြက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းလႊာႏွစ္ခု ခပ္ဟဟပြင့္ထြက္သြားေသာအခါ သူ႔လၽွာႀကီး အတင္းကို တြန္းထိုး၍ အထဲ ေရာက္လာသည္။ သီတာေဆြ လုပ္မိလုပ္ရာအျဖစ္ သူမလၽွာေလးႏွင့္ က်ဴးေက်ာ္လာသူ လၽွာႀကီးကို ဆီးပတ္၍ ေတာင့္ခံထားလိုက္သည္။

သီတာေဆြတစ္ေယာက္ ေအာက္ဘက္ကို အာ႐ုံမေရာက္ဘဲ ပါးစပ္ထဲသို႔ ေရာက္လာသည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္လၽွာႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနခိုက္၊ ဦးေက်ာ္ေခါင္က ဖင္ႀကီးေတြကို ေကာ့ေကာ့တင့္ၿပီး ေအာက္ကေန အျပတ္လႈပ္ရွားသည္။ ေလးငါးခ်က္ေလာက္ ဇယ္ဆက္သလို ဆက္တိုက္ေဆာင့္တင္လိုက္ၿပီးေသာအခါ သူ႔မ်က္လုံးထဲတြင္ ျပာေဝသြားသလို ခံစားရၿပီး နားထင္ေၾကာေတြ ပြင့္ထြက္သည္။

“ဖက္ခ္ … ရွစ္ !!!”

ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း အတင္းဖိကပ္ထားမႈက ကြာသြားၿပီးေနာက္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္သည့္ႏွင့္ ထိုင္ခုံေနာက္သို႔ လန္က်သည္။ သီတာေဆြ ေစာက္ဖုတ္ထဲ အဆုံးထိတိုင္ေအာင္ နစ္ဝင္ေနေသာ လီးထိပ္ကမူ သုတ္ရည္ပူပူေတြကို မီးေတာက္ေပါက္ကြဲသည့္အလား ပန္းထုတ္ပစ္သည္။ သားအိမ္ဝတြင္ ေႏြးခနဲေနေအာင္ ခံစားရလိုက္သည့္ အေတြ႕ေၾကာင့္ သီတာေဆြ ေယာင္ယမ္းၿပီး အဖုတ္အတြင္းသားမ်ားကို က်ဳံ ့မိသည္။

“ေကာင္း .. ေကာင္းတယ္”

ဒီစကားေလး ႏွစ္လုံးကိုေတာင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ မနည္းေရရြတ္လိုက္ရသည္။ က်န္တာေတာ့ ဘာမွ ထပ္ေျပာမေနနိုင္ေတာ့ဘဲ မ်က္လုံးမ်ားကို မွိတ္ထားရင္း အသက္ကိုပုံမွန္ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ရႉေနရသည္။

မ်က္စိမွိတ္ရင္း ၿငိမ္သက္သြားသည့္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ေၾကာင့္ သီတာေဆြ ဘာဆက္လုပ္ရမည္မသိ။ ဒီတစ္ခါ ဦးေက်ာ္ေခါင္ ဖိအားေလၽွာ့ျခင္းသည္ ႏွစ္ေယာက္စလုံးအတြက္ အေတာ္ပင္ပန္းေစသည္သာ။ သီတာေဆြ ခနတာမၽွ ဦးေက်ာ္ေခါင္ နည္းတူၿငိမ္ေနလိုက္ၿပီး တေအာင့္ေလာက္အၾကာတြင္ ဒီအတိုင္းခ်ည္း မသင့္ေတာ္ဘူးဟု အေတြးေပါက္ကာ ဦးေက်ာ္ေခါင္အား ခြထားရာမွ ေျခေထာက္ႂကြ၍ ေအာက္ဆင္းလိုက္သည္။ သီတာေဆြ အလႈပ္တြင္ ဦးေက်ာ္ေခါင္ မ်က္လုံးမ်ား ျပန္ပြင့္လာသည္။

“အဆင္ေျပသြားၿပီ .. သီတာ ေက်းဇူးပဲ .. ျပန္နားခ်င္နားေတာ့ … ေအာ္ ဒါနဲ႔ .. တလက္စထဲ အန္ကယ့္လီးမွာ ေပေနတာေတြ စင္သြားေအာင္ နဲနဲလ်က္ေပးသြားဦး”

ဟုတ္ေပသားပဲဟု သီတာေဆြ ေတြးလိုက္ၿပီး ထိုင္ခုံေအာက္သို႔ ေလၽွာ့ဆင္းကာ ႏွစ္ဦးသားအရည္မ်ား ေပေနေသာ လိင္တန္ကို လၽွာႏွင့္လ်က္ေပးလိုက္သည္။ ပါးစပ္အနံ့ မနံေစခ်င္လို႔ ေစာက္ဖုတ္ကို သုံးလိုက္ရသည္ဆိုေသာ အခ်က္ကိုမူ သီတာေဆြ ထုံးစံအတိုင္း ေယာင္လို႔ေတာင္ မေတြးမိခဲ့ပါ။

ဦးေက်ာ္ေခါင္တစ္ေယာက္ကေတာ့ သီတာေဆြ၏ လၽွာအရသာေလးကို ခံစားရင္း စိတ္ထဲအေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ေနသည္။ က်မ္းစာမ်ားထဲတြင္ သုံးႏႈန္းေသာ ေကာင္းကင္ဘုံဆိုတာ ဘာမွန္းမသိေပမယ့္ အခုေလာေလာဆယ္တြင္ သူ႔ကိုယ္သူ ထိုေနရာသို႔ ေရာက္ေနသလို ခံစားေနရသည္။

ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ဇာတ္လမ္းအစက ဆိုခဲ့သလို ဦးေက်ာ္ေခါင္တစ္ေယာက္ အသက္ႀကီးမွ မုတ္ဆိတ္ပ်ားလာစြဲသမ်ိဳး အျဖစ္အပ်က္ႏွင့္ ၾကဳံေတြ႕ရတာ ျဖစ္သည္။ ပ်ားေတာင္မွ သီတာေဆြဆိုေသာ ပ်ားသည္ ရိုးရိုးပ်ား မဟုတ္ .. ပ်ားဘုရင္မဟု ဆိုရမည့္ တကယ့္အမိုက္စားပင္။ တကယ္ဆိုလၽွင္ သီတာေဆြသည္ ဦးေက်ာ္ေခါင္အတြက္ေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ ့ပ်ားဘုရင္မေလးဟု တင္စားေခၚရမည့္သူသာ ျဖစ္ေတာ့ေလသည္။