Articles by Rgyi

မမြစိမ်းဆိုတာ တရပ်ကွက်လုံးက လက်ဖျားခါရတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်။ စံပြဈေးနောက်ဘက် ရပ်ကွက်လေးထဲကို ပြောင်းရွေ့လာတဲ့ မမြစိမ်းတို့မိသားစုကို ပတ်ဝန်းကျင်က လူအချို့က နှာခေါင်းရွုံ့ကြသည်။ အချို့ အတင်းပြောတတ်သော မိန်းမများက မဲ့ကြရွဲ့ကြသည်။ အချို့ကတော့ စုတ်တသပ်သပ်နဲ့ နှမြောတသစွာဖြင့် မမြစိမ်းကို ဝေဖန်ပြောဆိုကြပြန်သည်။ မမြစိမ်းကို အဘယ့်ကြောင့် ဤသို့ လူအများက ပြောဆိုဝေဖန်ကောက်ချက်ချနေရသလဲဆိုတော့…။ […]

အမျိုးသမီး တစ်ယောက်အကြောင်းကို ပြောပြချင်ပါတယ်။ ပြောရရင် ကျနော့ လက်ဦးဆရာမ ကျေးဇူးရှင်ဆိုလည်း မှားမယ် မထင်ဘူး။ သူ့ကြောင့်ဘဲ ကျနော့မှာ ကျွမ်းကျင်အဆင့်ဖြစ်ခဲ့ရတာပါ။ အဲဒီ အမကြီးနာမည်က မမခိုင်ပါ။ ကျနော်တို့ရပ်ကွက်ကို မမခိုင်တို့မိသားစု ပြောင်းလာကြတာပါ။ မမခိုင်တို့က ကျနော်တို့ အိမ်ရှေ့အိမ်က၊ သူတို့အိမ်မကြီးက ခြံနောက်ဘက်မှာ၊ မမခိုင်က ခြံရှေ့မှာ ဆိုင်လေးဆောက်ပြီး ကုန်စုံဆိုင်ဖွင့်တယ်။ သူတို့အိမ်မှာ မမခိုင်က အိမ်ထောင်သည် ကလေးတယောက်အမေ။ သူ့ယောက်ကျားက နိုင်ငံခြားသွား အလုပ်လုပ်တယ်ဆိုလားပဲ၊အိမ်မှာ မမခိုင်တို့ အဖေအမေရယ် မောင်တစ်ယောက်ရယ်၊ အားလုံး အတူတူနေကြတယ်။ နေ့လယ်ဆိုရင် အိမ်ရှေ့က ဆိုင်လေးမှာ မမခိုင်နေတယ်။ မမခိုင်တို့နဲ့ စခင်တာက သူ့ဆိုင်ကို သွားသွားထိုင်ရင်းနဲ့ ခင်တာ။ ပြောရရင်ကျနော်က ၁၀တန်း၊ ၁၆ နှစ်ဘဲရှိသေးတာ။ နောက်ပြီး လူကောင်ကလည်း သေးသေးညှက်ညှက် နဲ့ ကြည့်လိုက်ရင်ဘာမှမသိတဲ့ ကလေးငယ်ပုံ။တကယ်လည်း ဘာမှ သိပ်မသိသေးပါဘူး။ မိန်းမဆိုရင် ကျောင်းမှာ ရန်ဖြစ်ဖို့လောက်ပဲ သိတာ။ နေ့လယ်နေ့ခင်း ကျောင်းကပြန်လာရင် ကျနော်က မမခိုင်တို့ဆိုင်မှာ သွားထိုင်ပြီး ဆိုင်မှာရှိတဲ့ ကာတွန်းစာအုပ်တွေနဲ့ စာစောင်တွေကို အမြဲဖတ်နေကျ။ မမခိုင်ကလဲ ကျနော့ကို တော်တော်ချစ် ပါတယ်။ မမခိုင်ကက အသက်က၂၈ နှစ်လောက်ရှိပြီးသူ့သားလေးက ၅ လသားလောက် ရှိမယ်။ ကလေးက နေ့ခင်း မမခိုင် ဆိုင်ထဲ ရှိနေချိန်ဆိုရင် အိမ်မကြီးမှာ အဖွားနဲ့နေတာ။ နို့စို့ချိန်ရောက်မှ မမခိုင်ဆီခေါ်လာပြီး နို့တိုက်ခိုင်းတာ။ အဲဒီတော့ ဆိုင်မှာက ဈေးဝယ်မဲ့လူ မလာရင် ကျနော်နဲ့ မမခိုင်ဘဲ ရှိကြတာလေ။ ကျနော်က စာအုပ်ဖတ်၊ မမခိုင်ကတော့ စကားတပြောပြောနဲ့ပေါ့။ အဲ့လိုနေလာရင်းနဲ့ တနေ့မှာ မမခိုင်က “ဟဲ့ငါ့မောင်… နင့်မှာ ရည်းစားရှိလား” “အာ၊ မမခိုင်ကလည်း၊ မရှိပါဘူးဗျ” “နင်ကောင်မလေးတွေနဲ့ ရည်းစားမထားချင်ဘူးလား” “ဟင့်အင်း၊ မထားချင်ပါဘူး၊ “ဟင်း ဟင်း ဟင်း ငါ့မောင်က မသိသေးခင်တော့ပြောထားဦးပေါ့။ နောက်မှ ရည်းစားတွေ ထည်လဲ ဖြစ်နေမှာ မြင်ရောင်သေးတယ်” တခါတခါမှာ မမခိုင်က သူ့သားလေးကို နို့တိုက်ရင် ကျနော့ရှေ့မှာ ပေါ်တင်ကြီး သူ့နို့ကို လှန်တိုက်တတ်ပါတယ်။ ကျနော်လည်း ဒီအတိုင်းဘဲ ကြည့်နေလိုက်တာဘဲ။ မမခိုင်နို့ကတော့ မြင်ရလွန်းလို့ ရိုးနေပါပီ။ တခါဆို မမခိုင်က နို့တိုက် နေရင်းနဲ့ “ နင်ရော နို့စို့ဦးမလား” “အင်၊ မစို့ချင်ပါဘူး၊ ရွံစရာကြီး” “အံမာ၊ ဘာရွံစရာရှိလို့လဲ… ချိုချိုလေးဟဲ့” “မမခိုင်ကလည်း၊ ဟုတ်လို့လား” “ဟဲ့… မဟုတ်ရင် ဒီကလေးတွေစို့မလား… သူတို့က ပိုတောင် အရသာသိသေးတယ်…. ရော့နည်းနည်းလေးမြည်းကြည့်” ဆိုပြီး သူ့လက်ညှိုးနဲ့ နဲနဲယူပြီး ကျနော် မြည်းဖို့ ကျနော့နှုတ်ခမ်းပေါ် တင်ပေးပါတယ်။ “ကဲ… ဘယ်လိုလဲ၊ ချိုရဲ့လား” “အင်းချိုတယ်၊ မမခိုင်ရ၊ ကောင်းတယ်၊ အရသာရှိတယ်” “ဒါဆို စို့မလား” “အင်း… စို့မယ်လေ၊ ဒါပေမဲ့ လူတွေမြင်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ၊ ကလေးနို့ လုစို့တယ် ပြောနေဦးမယ်” “ဟဲ့… လူတွေမြင်လို့တော့ ဖြစ်မလားဟဲ့… မိုးမီးလောင်မှာပေါ့… နေဦး ငါ ကလေးသွားထားလိုက်ဦးမယ်”။ မမခိုင်က ကလေးကိုအိမ်မကြီးပေါ်  ပြန်ပို့ပြီး ပြန်လာတော့ “ကဲလာ၊ အခန်းထဲသွားရအောင်၊ အထဲမှာ လူမမြင်အောင်စို့” ဆိုပြီး ဆိုင်နောက်ဖက်က နေ့လည်နေ့ခင်းခဏနားရင်း အိပ်ဖို့ကန့်ထားတဲ့ အခန်းလေးထဲကျနော့ကို ဆွဲခေါ်သွားပါတယ်။ အထဲရောက်တော့ “ခဏနေဦး” ဆိုပြီး သူအပြင် ပြန် ထွက်ပြီးတော့ ကျနော့ဖိနပ်ကို အခန်းထဲကို ယူသွင်းလာပါတယ်။ပြီးတော့ အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်ပြီး သူ့အင်္ကျီကို လှန်တင်လိုက်ပြီး “ရော့ စို့၊ အ၀ စို့” လို့ပြောပါတယ်။ ကျနော်လည်းဒီအတိုင်း မတ်တတ်ကြီးဘဲ နဲနဲလေးကုံးပြီး သူ့နို့ကို စို့လိုက်ပါတယ်။ သူ့နို့က ကလေးစို့နေတော့ နို့ရည်တွေနဲ့တင်းပြီး တော်တော်ကြီးပါတယ်။ နို့သီးခေါင်းကလည်း မဲပြီး လက်ညှိုးလုံးလောက် ရှိပြီး လက်အဆစ် တဝက်လောက် ရှည်ပါတယ်။ ကျနော်က ဘယ်ဖက်နို့ကို စို့နေတုံး သူက ကျနော့ညာလက်ကို ဆွဲယူပြီး သူ့ညာဖက်က်နို့ပေါ် တင်ပေးပါတယ်။ ကျနော်ကလည်း ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့ အဆင်သင့်သလိုဘဲ သူ့နို့ကြီးကို ပွတ်ပေးနေလိုက်ပါတယ်။ စို့နေတဲ့ နို့ကလည်း နို့ချိုချိုတွေ အများကြီး ထွက်ပါတယ်။ သူကကျနော့ခေါင်းကို ကိုင်ထားပြီးပါးစပ်က တအင်းအင်းနဲ့ ညည်းနေပါတယ်။ အဲဒီနေ့က ကျနော် တကယ့်ကို ဗိုက်အဝ နို့စို့လိုက်ရပါတယ်။ သူ့နို့ကချိုပြီး အရသာ တော်တော်ရှိပါတယ်။ မမခိုင်က “ဟဲ့… စို့လို့ကောင်းလား” “အင်း၊ ကောင်းတယ်၊ နောက်နေ့လဲ တိုက်ဦးနော်” “ငါ့သားလေး စို့ပြီးလို့ ရှိရင် နင့်ကို တိုက်မယ် နော်” “အင်း… ကျနော် တအားစို့တော့ မမခိုင် မနာဘူးလား” […]

ကားအချိန်အကြာကြီးစီးရမှာကိုတွေးပြီး ကျွန်မ ရင်မောမိတယ်။ ကားစီးရင် ကျွန်မက မူးတတ်တယ်လေ။ ကားထွက်ခါနီးမှ ကားပေါ်တက်ထိုင်လိုက်တယ်။ ပြူတင်းပေါက်ကို ဖွင့်ထားပြီး ခေါင်းကို အပြင်နဲနဲထုတ်ထားလိုက်တယ်။ ဘေးခုံက လူမရှိတော့ နေရတာချောင်ချောင်ချိချိပဲ။ “အးးးး” ကားစထွက်မှ လူတစ်ယောက် ပြေးတက်လာပြီး ကျွန်မဘေးမှာ ဝုန်းဆို ခပ်ကြမ်းကြမ်းထိုင်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဆောရီးပါလို့ ကျွန်မကို […]

နာမည်အရင်းက ဇွဲနေအောင် ဖြစ်သော်လည်း အားလုံးက ‘ဇွဲ’ဟုသာခေါ်ကြသည်။ နေအောင်ဆိုသည်က သူ့အဖေနာမည် ဖြစ်သဖြင့် သူ့ကိုယ်သူ ဇွဲဟုသာ ခေါ်ဝေါ်သုံးစွဲခဲ့သည်။ အများကလည်း သူပြောသလို သူ့ကို ဇွဲဟုသာ ခေါ်ခဲ့သဖြင့် အပေါင်းအသင်းများကြားတွင် သူ့နာမည်အရင်း ဇွဲနေအောင်ကို သိသည့်သူတောင် ရှားပါးလှသည်။ ဇွဲသည် ခေတ်လူငယ် တစ်ယောက် .. […]

နာမည်အရင်းက ဇွဲနေအောင် ဖြစ်သော်လည်း အားလုံးက ‘ဇွဲ’ဟုသာခေါ်ကြသည်။ နေအောင်ဆိုသည်က သူ့အဖေနာမည် ဖြစ်သဖြင့် သူ့ကိုယ်သူ ဇွဲဟုသာ ခေါ်ဝေါ်သုံးစွဲခဲ့သည်။ အများကလည်း သူပြောသလို သူ့ကို ဇွဲဟုသာ ခေါ်ခဲ့သဖြင့် အပေါင်းအသင်းများကြားတွင် သူ့နာမည်အရင်း ဇွဲနေအောင်ကို သိသည့်သူတောင် ရှားပါးလှသည်။ ဇွဲသည် ခေတ်လူငယ် တစ်ယောက် .. […]

“ဟင်…. မအေလိုး…. ကိုယ့်မေကိုလိုး….ကဲ…ဖုန်း…အင့်….” ပါးစပ်ကလဲ ဆဲပြီး ကျမ ဆောင့်ကန် ပစ်လိုက်ပါတယ်။ “သူ… သူ ခေါ်လို့ လာတာပါဗျာ…. သူ ခေါ်လို့ လာရတာပါ” သိန်းတိုး လူယုတ်မာ ကျမကို စောက်ရှက်ခွဲတယ်။ ကျမ အသားတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်ပြီး ဒေါသတွေ ဖြစ်လာမိတယ်။ […]

“အစ်ကိုလေး” အိပ်မပျော်ပဲ မျက်လုံးကြောင်နေသော ကိုသက်အောင် လန့်သွားသည်။ “ဟင်…ပုံ့ပုံ့…မအိပ်သေး ဘူးလား…..” ကွယ်လွန်သူ ဇနီးသည်နှင့် ချစ်တင်းနှီးနှောခဲ့ပုံကလေးများကို ပြန်လည် စမြုံ့ပြန်နေသော ကိုသက်အောင်ရဲ့  ဘော်ဒါကြီးက ထောင်မတ်နေသည်။ ပုံ့ပုံ့က အဲဒါကြီးကို တွေ့ဖြစ်အောင် တွေ့လိုက်လေသည်။ “မမသီ သားတွေက အရမ်းသေးပေါက်တာပဲ……” ကိုသက်အောင် မြင်သာအောင် အနှီးနှစ်ထည်ကို […]

ဒေါ်မေပန်းချီလို့ ခေါ်တဲ့ကျမ အရွယ်တော်တဆိတ်ဟိုင်းလို့ လေးဆယ်ကျော်ထဲဝင်ခဲ့လေပြီ။ မုဆိုးမတစ်ယောက်ဆိုတဲ့ ဂုဏ်ပုဒ်ရှိပေမယ့် အနေအစားကတော့ အထက်တန်းလွှာထဲမှာပဲရှိပါတယ်။ ယောက်ကျားရှာခဲ့တဲ့ စည်းစိမ်ဥစ္စာတွေ အများကြီးကျန်ခဲ့ပေမယ့် တတ်သည့်ပညာမနေသာဆိုသလို စိန်ကောင်းကျောက်ကောင်းကိုင်တဲ့ ပညာတတ်တာမို့ စိန်ပွဲစားဆိုတဲ့နာမဂုဏ်လေး ရထားပါသေးတယ်။ ဒီတော့လဲ အပေါင်းအသင်းတော့ ဆန့်ပြီးသားလေ။ သားသမီးရယ်လို့မရခဲ့တော့လဲ တစ်ယောက်တည်းပေါ့။ တစ်ခုတော့ရှိတယ် အသက်လေးဆယ်ကျော်လာရင် နည်းနည်းဝလာတာကလွဲရင် ကျန်တာတွေကတော့ […]

နန်းဆုလဲ့မှာ ယောက်ျားရှိပေမဲ့ သူ့ယောက်ျား ကိုခိုင်ထွန်းက နယ်တွင် အလုပ်လုပ်နေတာမို့ ၂လတခါ လောက်သာ တွေ့ရပြီး သူမကတော့ ရန်ကုန်မှာပင် စတိုးဆိုင်ဖွင့်ကာ ဆိုင်မှာပင် အသက် ၁၅နှစ်ခန့် အိမ်ဖေါ်မလေး နုနုနှင့် နေတာဖြစ်သည်။ သူမစတိုးဆိုင်တွင် နေအောင်ဆိုသည့် ၁၈ နှစ်အရွယ် အရောင်းကောင်လေး တယောက်နှင့် ရွယ်တူ […]

အိမ်ထောင်မပြုရသေးသော အမျိုးသား အမျိုးသမီးများ အသက်အရွယ် နှစ်ဆယ်ကျော် အစိတ်ထဲသို့ ဝင်လာကြပြီဆိုလျှင် လူပျိုကြီး အပျိုကြီးဆိုသော ဘွဲ့ကိုရလာကြသည်။ မိသားစုအသိုင်းအဝိုင်း၊ သူငယ်ချင်းအသိုင်းအဝိုင်း၊ အိမ်နီးချင်းအသိုင်းအဝိုင်းများကြားတွင် ဘာပဲပြောပြော၊ ဘာပဲလုပ်လုပ် အပျိုကြီး လူပျိုကြီးဖြစ်ရတာကို အပြစ်ကြီးတစ်ခုသဖွယ် စောင်းပါးရိပ်ခြေအပြောခံရသည်သာမက နောက်ပြောင်သရော်ခြင်းကိုပါ ခံကြရတော့သည်။ လူပျိုကြီး အပျိုကြီးတွေဆိုတာကလည်း ဘယ်သူမှ လူပျိုကြီး […]